Έξω τα χαννουμάκια
του ΔΗΣΥ από την Κύπρο
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
..και ο Στυλιανίδης
να κλείσει την πόρτα!
26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013 n TEYXOΣ 10 n ΕΤΟΣ 7ο n B΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
AΝΤΡΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!
TΩΡΑ ΚΑΙ
ΣΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ
AΠΟΝ ΑΝΤΡΕΠΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΝ ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ!
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου
Νεολαία
Αυτομόλισε
Μασκόττα
Ξένιος Μεσαρίτης
Πληροφοριοδότες
Ντίνος Μιτσίδης (για ζυμαρικά),
Πρόδρομος Προδρόμου (πληροφορίες
για κακές συνήθειες Νίκου
Αναστασιάδη), Ζαχαρίας Κουλίας
(πληροφορίες για κάφτζιες Μάριου
Κάρογιαν), Ελίτα Μιχαηλίδου (υλικό για
να γράφουμε), Dave Mills (πληροφορίες
για τη δυσκοιλιότητα του βρετανού
ύπατου αρμοστή), Άριστος Μιχαηλίδης
(για Φιλελεύθερο), Λάζαρος Μαύρος
(για Σημερινή), Γ. Καρεκλάς (για το ΡΙΚ),
Ντίνος Οδυσσέως (για Λ. Παπαφιλίππου)
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Μ. Κάρογιαν, Λ. Κουρσουμπά
Lifestyling
Κ. Κενεβέζος, Ρ. Ερωτοκρίτου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε.
Χορηγοί
Η γεναίκα του Κάρογιαν, Γνώμη,
Μακδόναλτς, Νoble Energy, Μ. Σαρρής,
ΘΟΚ BOC και άλλοι δώδεκα ύποπτοι
οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Μακάριος Δρουσιώτης, Πάμπος
Χαραλάμπους
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Κυριάκος Παύλου άλλως ρακετίαρ
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS.
TEL.: 99696969. All rights reserved.
Nothing appearing in Union (and may
your blood become avladjin) newspaper
may be reprinted, reproduced by sex or
transmitted through viri, either holy or in
sin, by any electronic or mechanical
means without prior written permission
from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
26 Οκτωβρίου 2013
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΤΟ ΠΑΖΑΡΑΚΙ
Το επόμενο τεύχος της εφημερίδας
ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει στις 30 Νοεμβρίου, μέρα Σάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας να αποστείλουν τα κείμενά τους διορθωμένα
έως τις 22 του μηνός.
Μην ξεχάσετε το επόμενο παζαράκι βιβλίου που θα λάβει χώρα στο βιβλιοπωλείον ΓΙΑΛΟΥΣΑ στις 3 Νοεμβρίου, μέρα Κυριακή, μετά τις 10:00 το πρωί έως
τις 14:30 το απόγευμα. Ελάτε να φάμε
και να πιούμε δωρεάν και να δείτε και
τους παλιούς σας φίλους.
ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μαζί με την εφημερίδα σε αυτό το τεύχος προσφέρουμε με
μόνο 5 ευρώ και το
βιβλίο του Μιχάλη
Πασιαρδή Πέντε συν
ένα. Το βιβλίο είναι
η τελευταία ποιητική δημιουργία του
ποιητή μας, η οποία
κυκλοφόρησε μόλις
πριν από έναν μήνα. Μη χάσετε αυτήν την ευκαιρία.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Το επόμενο βιβλίο που θα προσφέρουμε μαζί με την εφημερίδα είναι του Φίλιππου Στυλιανού, ΟΙ
ΤΟΙΧΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ. Το βιβλίο
αυτό, που τιμάται
στα βιβλιοπωλεία 20
ευρώ, θα μπορείτε
να το αποκτήσετε
μαζί με την εφημερίδα με μόνο 10 ευρώ.
ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ»
Η ταινιοθήκη της
«ΑΧΑΡΙΣΤΗΣ»
έχει ήδη κάνει τα
πρώτα της βήματα,
προβάλλοντας τις
ταινίες ΣΤΕΛΛΑ,
ΕΥΔΟΚΙΑ και Η
ΚΑΦΕΤΖΟΥ. Τώρα
σειρά έχει πάρει
άλλη ενότητα και
σας περιμένουμε
κάθε Δευτέρα στις 20:00.
Το θέατρο της Τρίτης παρουσιάζει τον
μονόλογο της σμυρνιάς ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ
ΜΑΤΘΑΙΟΥ, η οποία στα γεράματά της
εξιστορεί τη δική της περιπέτεια στη
Σμύρνη του 1922. Στον ρόλο της Αγγελικής Ματθαίου η Σοφία Καλλή.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
ΛΗΔΡΑΣ 58
RNIK ENTERPRISES LTD
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
ΠΡΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Κάθε τόσο παρακαλώ τους συνεργάτες
μας να αποστέλλουν τα κείμενά τους
εγκαίρως, για να μπορούμε κι εμείς να
κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και τα
κείμενα των συνεργατών μας να τυγχάνουν μιας σχετικής επιμέλειας. Δυστυχώς, κανείς δεν εισακούει τα καλέσματά
μας, με αποτέλεσμα πολλά κείμενα να
μπαίνουν σχεδόν αδιόρθωτα και κάποιες φορές χωρίς τις κατάλληλες περικοπές. Για να μπορεί η εφημερίδα να κυκλοφορήσει την τελευταία Παρασκευή ή
Σάββατο του μηνός, πρέπει να είναι έτοιμη από την ΤΡΙΤΗ για να τυπωθεί την
ΤΕΤΑΡΤΗ. Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν
έχουμε τα κείμενα το αργότερο από την
ΚΥΡΙΑΚΗ, δεν μπορούμε ούτε να τα
διορθώσουμε ούτε να τα επιμεληθούμε.
Τουτέστιν, δεν είναι για να σας βασανίζουμε που επιμένουμε να αποστέλλετε
τα κείμενά σας εγκαίρως!
ΠΕΖΟΥΝΙΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΒΟΗΘΕΙΑ
Παρακαλούμε όσους συνεργάτες μας ή
και αναγνώστες μας έχουν αυτά τα λίγα
επιπρόσθετα χρήματα, να διαφημίζουν
τα προϊόντα τους σ την εφημερίδα
ΕΝΩΣΙΣ, έτσι έμπρακτα θα μας βοηθήσουν κι εμάς να κρατηθούμε σε αυτούς
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
τους δύσκολους καιρούς. Το ένα τέταρτο της σελίδας χρεώνεται 30 ευρώ και
μισή σελίδα 60 ευρώ. Παρακαλώ βοηθήστε, δεν θα μείνει πάνω μας.
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
FANTASTI PAVILLION LTD
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
L&A MERX LTD NO 2
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ
FAST SPACE LTD
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
KUOPIO HOLDINGS LTD
CHRIS CASH & CARRY
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
STOKKOS BROS LTD
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
Το βραβείο απονέμεται στο ππαλαζούιν του ΕΥΡΩΚΟ, κον Δημήτρην
Συλλούρην, για το πέταγμα και τη
μεταφορά του μηνύματος Νίκου Αναστασιάδη προς Άντρον Κυπριανού.
Το πεζουνούιν δεν απεκάλυψε το περιεχόμενο του μηνύματος, όπως αρμόζει σ’ έναν καλό μεταφορέα. Είναι
γνωστό διαχρονικά πως τα περιστέρια ποτέ ΔΕΝ ήξεραν τι μηνύματα
κόμιζαν στα πόδια τους. Τώρα γιατί ο πρόεδρος Αναστασιάδης διάλεξε τον Συλλούρη ως πεζούνιν και όχι
ας πούμε τον Κουτσού, μόνο η επαγρύπνηση του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ
γνωρίζει. Η δική μου πληροφορία λέει πως ο Αναστασιάδης ζήτησε διά
μέσου του πεζουνουθκιού να χαμηλώσουν αμφότεροι τους τόνους, για
να μην αναγκαστούν οι δύο πλευρές
να βγάλουν όλα τα άπλυτα ο ένας
του αλλού στη φόρα, με αποτέλεσμα
να κάτσουν πάνω και οι δύο. Όμως
δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, διότι την πληροφορία μου την έδωσε ο
Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος, ως
γνωστόν, είναι μεγάλος ψεύτης. Και
τώρα κάτι εντελώς διαφορετικό:
ΠΕΖΟΥΝΟΥΙΝ ΒΡΑΣΤΟΝ
Βράστε καλά το πεζουνούιν. Με το
ζεστό νερό φτιάξτε ένα πουργουράκι με λίγη ντοματίτσα και κρεμμύδι
και φιδέ. Όταν το πεζουνούιν κρυώσει κάπως, σφίξτε του πολύ φρέσκο
λεμόνι και με τα χέρια καταβροχθίστε το. Το πουργούρι φάτε το με το
πιρούνι και όχι με τα χέρια σας. Μην
ξεχνάτε, είμαστε Ευρωπαίοι.
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Έσιει χάζιν να συλλαμβάνουν
ΑΚΕΛικούς μιζαδόρους. Έννεν τζιαιρός να πιαν τζιαι τον Χριστόφκιαν
για το έγκλημαν της ηλιθιότητας;
26 Οκτωβρίου 2013
3
ΑΚΕL συνέπεια στην προδοσία
Οι ΑΚΕΛικοί, ως οι κατ’ εξοχήν προδότες του αγώνα του λαού μας για
ελευθερία από τον αποικιακό και νεοαποικιακό ζυγό, το έφερε η μοίρα από
το 1943 να ζουν μ’ αυτήν την ιδιότητα
και να δυσκολεύουν τη ζωή τους χωρίς
ποτέ να φτάνουν στη λύτρωση από τον
χαρακτηρισμό του προδότη. Τους δόθηκαν άπειρες ευκαιρίες για να φύγει
το μίασμα από πάνω τους. Ίσως η καλύτερη να ήταν μετά το 1974 και την
τουρκική εισβολή, όπου και η δεξιά πια
άρπαξε και δικαίως τον χαρακτηρισμό
του προδότη με το πραξικόπημα. Αντί,
όμως, το ΑΚΕΛ να μπει στην πρωτοπορία ενός κινήματος εναντίον της κατοχής, προτίμησε την προσφιλή του τακτική: Να συμβαδίζει με την εξουσία
και τους ξένους κατακτητές, βάζοντας
μάλιστα φρένο σε οποιανδήποτε αντικατοχική προοπτική. Ακολουθώντας την
τακτική της αργής αλλά σταθερής επιδίωξης της μοιρασιάς της εξουσίας και
σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, το
ΑΚΕΛ συγκυβέρνησε, είτε άμεσα είτε
έμμεσα, για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι
που με την αφέλεια του Τάσσου Παπαδόπουλου και τη συνεργασία του
ΔΗΣΥ κατάφερε και πήρε την εξουσία
μπαίνοντας στα χειμερινά ανάκτορα
χωρίς να σπάσει μύτη το 2008.
Τα πέντε χρόνια της εξουσίας του
ΑΚΕΛ ήσαν για την Κύπρο καταστροφικά. Κανένας δεν κυβέρνησε με τόση
ατζαμοσύνη, ασχετοσύνη και, συν τοις
άλλοις, έπαρση, όσο ο ακατανόμαστος.
Τα πέντε αυτά χρόνια έδειξαν ακόμη
και σ τους πιο σκληροπυρηνικούς
ΑΚΕΛικούς πως οι δικοί τους είναι εξίσου ανίκανοι με τους άλλους, εξίσου
κλέφτες και εξίσου μουσαμάδες, ίσως
και περισσότερο από τους άλλους. Όμως
κανείς δεν αντέδρασε, παρά μόνο ακούστηκαν μερικά μουρμουρητά από τους
απλούς ψηφοφόρους. Κάποιοι μεμψιμοιρούσαν, κάποιοι κιόλας ύψωσαν το
ανάστημά τους και παραδέχτηκαν πως
η διακυβέρνηση δεν είναι τέλεια και
οφείλει να υπερασπιστεί περισσότερο
τα συμφέροντα του απλού ΑΚΕΛικού
απ’ ότι έκανε τόσα χρόνια το κόμμα.
Αυτά, φυσικά, αναμεταξύ τους. Μπροστά στον υπόλοιπο λαό το κόμμα και η
κυβέρνηση ήταν αλάνθαστη και, αν έκανε κάποια λάθη, οφείλεται στο γεγονός
ότι η ΚΑΚΙΑ δεξιά έχει παντού πλοκάμια και δεν άφηνε τον Χριστόφια να κυβερνήσει όπως θέλει.
Με την τραγωδία στο Μαρί δόθηκε η
ευκαιρία στο ΑΚΕΛ να αποδείξει πως
στους κόλπους του υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν ένα φρικτό
έγκλημα όταν το δουν μπροστά στα μάτια τους. Οι ΑΚΕΛικοί, όμως, αντί να
ταυτιστούν με τον υπόλοιπο κόσμο που
σοκαρίστηκε από την ανευθυνότητα της
κυβέρνησης, βγήκαν στους δρόμους ως
ρεβανσιστές, για να υποστηρίξουν τον
άθλιο Πρόεδρό τους. Εάν έστω και ένας
βουλευτής ή υπουργός του ΑΚΕΛ ή δύο
ανώτερα στελέχη απαιτούσαν, όπως
όλος ο κόσμος, να παραιτηθούν οι υπαίτιοι και αν ο ΔΗΣΥ δεν έδινε την κρυφή του συμπαράσταση προς τον Χριστόφια και απαιτούσε την παραίτησή
του, δεν θα φτάναμε ούτε στα σημερινά χάλια ούτε και το ΑΚΕΛ θα έμενε
για πάντα στιγματισμένο. Μετά το Μαρί, το ΑΚΕΛ έδωσε ρεσιτάλ αυταρχισμού, βλακείας, ανευθυνότητας, σταλινισμού, ξεροκεφαλιάς και προσήλωσης
στο κομματικό συμφέρον, έστω και αν
ο τόπος βυθιζόταν στο χάος. Με την κατάρρευση της οικονομίας, που, χωρίς να
διαγράφονται οι ευθύνες όλης της κοινωνίας, χρεώνεται κατά κύριο λόγο στο
ΑΚΕΛ και στον πρόεδρο Χριστόφια,
Ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΖΙΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΗΣ
Ρε Σταυρή, σε αυτήν
την τετραμερή, λες να μας
πάρουν κι εμάς;
Έλα, ρε Σταυρή,
εγώ τι έφταιξα ο
καημένος εάν εσείς
έχετε φυσικό αέριο;
έπρεπε τουλάχιστον κάποιοι ΑΚΕΛικοί
να κλωτσούσαν λιγάκι. Τίποτα δεν έγινε και προσωπικά ούτε που περίμενα
κάτι τέτοιο. Οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν
τη θεωρία μου για το ΑΚΕΛ και για το
γεγονός ότι είναι ένα ξενοκίνητο κόμμα
και για το γεγονός ότι είναι ένα συστημικό κόμμα, για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς μια λέξη της μόδας, δηλαδή είναι ένα κόμμα που ΠΟΤΕ δεν
θα θέσει τον τόπο υπεράνω του κομματικού συμφέροντος.
Το ΑΚΕΛ έχασε την εξουσία και θα
δυσκολευτεί να την επανακτήσει. Όμως
κράτησε το ΚΟΜΜΑ, όπως κάθε λίγο
και λιγάκι απαιτούσαν όλα τα μεγάλα
στελέχη. Κρατώντας το κόμμα αλώβητο, μπορούν πια να παίζουν τον ρόλο
του ρυθμιστή και να καθορίζουν τα συμφέροντα των μελών του. Χωρίς το κόμμα, οι ΑΚΕΛικοί είναι ορφανοί και από
μάνα και από πατέρα και από αδέλφια. Γι’ αυτό άλλωστε και προτίμησαν
τώρα με τις κλεψιές, αντί να υποστηρίξουν τη δικαιοσύνη, να υποστηρίξουν
τα στελέχη τους που κατηγορούνται για
τις υποθέσεις των οικοπέδων. Είδαμε,
δηλαδή, τη Χρυσή Χαραυγή να κατεβαίνει στους δρόμους, για να υπερα-
σπιστεί δυο τρία και μόνο άτομα που ο
υπόλοιπος κόσμος θεωρεί ένοχους για
μια σοβαρή υπόθεση που μαστίζει όχι
μόνο το ΑΚΕΛ, αλλά και την παρούσα
κυβέρνηση του Αναστασιάδη. Αντί, λοιπόν, να ξεπλύνουν τη διαχρονική ντροπή τους, προτίμησαν ξανά να υποστηρίξουν δυο τρία μέλη του κόμματος, δηλαδή τον Δημήτρη Χριστόφια. Ένας και
μόνο υψηλόβαθμος ΑΚΕΛικός να έβγαινε και όχι να καταδικάσει τους ΑΚΕΛικούς που κατηγορούνται, αλλά να πει
ότι εάν είναι ένοχοι οι απατεώνες να
πάνε φυλακή, θα σωζόταν κάπως το
όποιο κύρος του ΑΚΕΛ. Ούτε αυτό δεν
έκαναν. Χάσαμε και αυτήν τη χρυσή
ευκαιρία να ξεκάνουν τον Χριστόφια
και την ηγετική ομάδα γύρω του. Έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία να διώξουν τα
φασιστοειδή από το κόμμα και να δώσουν την ελπίδα στον δικό τους κόσμο,
τουλάχιστον ότι δεν θα συνεχίσουμε
στους αιώνες τους άπαντες να τους
αποκαλούμε ΠΡΟΔΟΤΕΣ. Εμείς θα συνεχίσουμε όμως να το κάνουμε όσο ζούμε και όσο το ΑΚΕΛ παραμένει η πέμπτη φάλαγγα στους κόλπους του κυπριακού λαού.
B.Φ.
ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Αν θα ’ναι στην Ζυρίχην,
αποκλείεται. Εν ακριβά
έτσι τζιαιρόν, μάλλον στο
νεκροτομείον μας βλέπω…
Τo βραβείο απονέμεται
στον πρώην φίλο και
συνεργάτη του Δημήτρη
Χριστόφια, Μιλτιάδη
Νεοφύτου, που τώρα
αναρρώνει σε κλινική του
εξωτερικού μετά την
κατάθλιψη που του προκάλεσε ο Δημήτρης Χριστόφιας. Έκαμέν τον ο
Χριστόφιας να μεν μπορεί να ξεχωρίσει τα πρόζακ που τα ππανατόλ
τζιαι την αχαριστίαν που
την ακράτειαν.
4
26 Οκτωβρίου 2013
ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ
ΚΟΥΤΣΟΔΟΥΛΕΙΑ
ΤΟΥ ΑΝΑΓΩΓΟΥ
Σε συνέντευξή του στο ΡΑΔΙΟ ΑΣΤΡΑ, ο
τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης
Χριστόφιας αναφέρθηκε και στη σχέση του
με τον Μιλτιάδη Νεοφύτου, τον πρώην στενό συνεργάτη του και προσωπικό του φίλο.
Όπως όλοι γνωρίζουν, οι δύο παλιοί φίλοι
είναι πια στα μαχαίρια. Το ομολόγησε με
πολλή πίκρα στη συνέντευξή του και ο Χριστόφιας. Κατά τον Χριστόφια, το πρόβλημα αναμεταξύ τους είναι νομικό. Ο Χριστόφιας ισχυρίζεται πως ο Μιλτιάδης έκανε κάτι κουτσοδούλεια στο Κελλάκι και
αναπαλαίωσε ένα σπίτι εδώ στη Χώρα και,
παρ’ ότι ο Χριστόφιας του έδινε χρήματα,
ο Νεοφύτου δεν τα έπαιρνε. Τώρα ο Νεοφύτου θέλει τα χρήματά του και μάλιστα
έχει, κατά τον Χριστόφια, «ΑΝΑΓΑΓΕΙ»
τον τέως Πρόεδρο. Τι έχουν πάθει αυτοί
οι δύο φίλοι; Μήπως ο Νεοφύτου είναι ανάγωγος; Μήπως ο Χριστόφιας έχει αναγάγει
το περιπαίξιμον σε τέγνην λαϊκήν και μας
κοροϊδεύει όλους; Μήπως τα κουτσοδούλεια δεν είναι το πρόβλημα και ο Χριστόφιας άφησε τον παλιό του φίλο εκτεθειμένο αντί να αναλάβει ο ίδιος τις ευθύνες των
πράξεών του; Πάντως πρέπει να είμαστε
ευγνώμονες στον Χριστόφια για τη νέα ελληνική λέξη που λάνσαρε. Από τώρα και
στο εξής, όλοι μπορούμε ν’ αναγάγουμεν
τον κάθε ππεζεβέγκην που μας κλέφκει,
δίχως να κοιτάζουμεν τα λεξικά μας.
ΑΓΟΡΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Πέρασα πριν λίγες μέρες από την αγορά
του Αγίου Αντωνίου, για να δω εάν είχαν
σκάρους ή κουρκούνες που τόσο λιγουρεύτηκα. Σε ολόκληρο το κτήριο υπήρχε
μόνο ένα πλάσμα του Θεού, ένας γέρος που
έψαχνε και αυτός για φρέσκο ψάρι. Όταν
ρώτησα τη «ρουμάνα» ψαρά αν έχει σκάρους, ο γέρος πολοήθηκε και μου λέει: «Μα
πού να βρεις, γιε μου, σκάρους μες στην
έρημον;» Όντως, η αγορά του Αγίου Αντωνίου, κάποτε ένας χώρος γεμάτος ζωή, μετά την ανακαίνισή της μοιάζει με τη Σαχάρα. Δεν πατά μούγια. Η Μαύρου και το
ΑΚΕΛ έκαναν το θαύμα τους· μετέτρεψαν
μία λαϊκή αγορά σ’ έναν εκσυγχρονισμένο, λαϊκό, πανάκριβο πούστη. Το ευρωπαϊκό εστιατόριο, όπως και το ευρωπαΐζον
καφενείο, δεν έχουν καμμία σχέση με την
πραγματικότητα. Εκεί που έπρεπε να δεσπόζει η τοπική μας κουζίνα και ο κυπριακός καφές, τώρα έχουμε στέικ και καφέδες των 2,50 και 3 ευρώ. Σε όλες τις
αγορές του κόσμου υπάρχει ζωή και ο κόσμος συνδυάζει τα ψώνια του με μια φτηνή έξοδο με φαγητό και παρέα. Στην Κύπρο του ΔΗΣΑΚΕΛ, μια επίσκεψη στη λαϊκή αγορά σού προκαλεί κατάθλιψη. Πού
είσαι, κόρη Μαύρου; Πώς τα πάεις, καμάρι του Χριστόφια; Ο αδελφότεκνός σου εν
καλά; Τώρα που δεν είσαι υπουργός, τα
βάζεις με τον Κατσουρίδη; Τι σου έκανε ο
άνθρωπος; Δεν σου καΐλισε και τώρα τον
κυνηγάς; Σκατάες ούλλοι σας!
Ο ευρωπαϊκός μύθος
Τα κράτη, και ιδίως τα λιγότερο ισχυρά, επιβάλλεται να συνάπτουν συμμαχίες. Μία συμμαχία, όμως, πρέπει να
είναι επωφελής για όλα τα συμβαλλόμενα κράτη. Αν κάποιο ή κάποια από
τα κράτη αποκτά ρόλο ηγεμονικό, τότε τα υπόλοιπα κράτη μετατρέπονται
σε εξαρτημένα.
Ελλάδα και Κύπρος αυτήν τη στιγμή
ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η
πρώτη εισήλθε το 1980 υπό άλλες συνθήκες και η δεύτερη το 2004 κυρίως
με την προσδοκία δικαιότερης λύσης
στο Κυπριακό και περισσότερης ασφάλειας έναντι των τουρκικών απειλών.
Με την πάροδο του χρόνου, η Ευρώπη
άλλαξε μορφή, έπαψε να είναι Ευρώπη των Εθνών και πολλές κρατικές
εξουσίες εκχωρήθηκαν στις Βρυξέλλες.
Όταν δε υπό τέτοιες συνθήκες έχεις
«ηγέτες» ανδρείκελα ξένων κέντρων
αποφάσεων, τότε οι συνέπειες είναι καταστροφικές.
Στην Κύπρο ειδικότερα εξιδανικεύσαμε την ΕΕ. Τη θεωρήσαμε πανάκεια
για όλα τα προβλήματά μας. Το χειρότερο δε είναι ότι πολλοί την ανύψωσαν σε ιδεολογία. Την ελληνική μας
ταυτότητα την αντικατέστησαν με την
ευρωπαϊκή. Φθάσαμε στο σημείο κάθε αντικείμενο, οργανισμό, δραστηριότητα να του δίνουμε ευρωπαϊκό προσδιορισμό. Ακόμη και το φτάρνισμα ή
τον βήχα μας λίγο έλειψε να τα ονομάζουμε ευρωπαϊκά. Κάποιοι ίσως δίσταζαν να ονομάσουν το κόμμα τους
ελληνικό, δεν είχαν όμως πρόβλημα να
το ονομάσουν ευρωπαϊκό.
Πού μας οδήγησε τελικά αυτή η Ευρώπη, αλλά και πού οδηγείται η ίδια;
Είναι ξεκάθαρο ότι έχει καταντήσει δορυφόρος της Νέας Τάξης. Τα δύο ελληνικά κράτη βρίσκονται πλέον υπό
καθεστώς οικονομικής τουλάχιστον
αποικιοκρατίας, μία κατάσταση μεθοδευμένη που αποσκοπεί στη ληστρική
εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του έθνους. Μπήκαμε στην
Ευρώπη για να εξασφαλίσουμε λύση
με βάση το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο και συζητάμε ακόμη με βάση
το σχέδιο Ανάν. Γίναμε κλεπταποδόχοι των κλεμμένων μας προϊόντων με
τους λεγόμενους κανονισμούς της πράσινης γραμμής, ενώ γίνεται αποδεκτός
ο ρόλος των ψευτοδικαστηρίων, όπου
μειοδότες της δικής μας πλευράς σπεύδουν να πουλήσουν τις περιουσίες τους
με ολέθριες για τον τόπο συνέπειες.
Γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς
προώθησης νομοθεσιών που τελικά στο
μόνο που αποσκοπούν είναι στην αποξένωση από τις ρίζες μας, τη γλώσσα,
τον πολιτισμό, την ελληνορθόδοξή μας
ταυτότητα. Κατακλυστήκαμε από ένα
σωρό μετανάστες, παράνομους και μη,
πολλές φορές θύματα και αυτοί των
διαφόρων πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται ληστρικά τις χώρες τους. Φθάσαμε στο σημείο δικοί μας άνθρωποι
να είναι άνεργοι, τη στιγμή που εργοδοτούνται δεκάδες χιλιάδες αλλοδαποί
και με τους πάντες να επικαλούνται
την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την αδυναμία αντίδρασης.
Αντί να απαιτήσουμε από τους φιλοξενούμενους να προσαρμοστούν στον
δικό μας τρόπο ζωής και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, επιχειρούμε να
προσαρμοστούμε στον δικό τους. Απαιτούν να αφαιρέσουμε τις εικόνες του
Χριστού και των Αγίων από τις τάξεις
μας, να καταργήσουμε το μάθημα των
Θρησκευτικών, να μη χτυπάμε δυνατά
την καμπάνα.
Τα διαζύγια δίνονται πολύ εύκολα
πλέον. Γεμίσαμε διαλυμένες οικογένειες και προβληματικά παιδιά. Την
ίδια στιγμή νομιμοποιούνται σταδιακά σε διάφορες χώρες οι γάμοι ομοφυλοφίλων. Τα ναρκωτικά θερίζουν τη
νεολαία μας και ακούς κάποιους πολιτικάντηδες να μιλάνε για νομιμοποίηση της κάνναβης.
Αφαιρούνται εξουσίες από την αστυνομία, οι νόμοι γίνονται ολοένα και πιο
προστατευτικοί για τους θύτες. Άνθρωποι μπήκαν φυλακή διότι χτύπησαν ληστές που εισήλθαν στην οικία τους.
Γεμίσαμε επιτρόπους για τα δικαι-
ώματα διαφόρων ομάδων. Έχουμε ακόμη και επίτροπο για τα δικαιώματα
του παιδιού, που μας εξηγεί πόσο ευαίσθητη είναι η ΕΕ σ’ αυτόν τον τομέα, την ίδια στιγμή που στην Ολλανδία το κόμμα των παιδόφιλων είναι νόμιμο και κατεβαίνει στις εκλογές. Αύριο μπορεί να έχουμε και κόμμα εμπόρων ναρκωτικών, κόμμα νταβατζήδων.
Κόμματα κλεπτοκρατών, δόξα τω θεώ,
έχουμε ήδη αρκετά.
Όσον αφορά στο παραμύθι περί προστασίας του περιβάλλοντος, αυτό ισχύει μόνο για τις περιπτώσεις που δεν
θίγονται τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Στο μέγα θέμα των μεταλλαγμένων που άπτεται τόσο της υγείας
μας όσο και του περιβάλλοντος, η ΕΕ
υπαναχώρησε μπροστά στις απαιτήσεις των ΗΠΑ…
Όλα τα πιο πάνω αποσκοπούν στη
δημιουργία χάους, για να έλθουν μετά
αυτοί σαν σωτήρες να μας επιβάλουν
τους όρους τους και να μας υποδουλώσουν. Οφείλουμε να αντιληφθούμε
τους σχεδιασμούς τους και να αντιδράσουμε. Η αντίδραση δεν μπορεί να
προέλθει από τα υπάρχοντα κόμματα
και αυτούς που απέκτησαν αξιώματα
λόγω της εισόδου μας στην ΕΕ.
Σ’ αυτήν τη φάση είναι σίγουρα πολύ ριψοκίνδυνο να υποστηρίξει κάποιος την άμεση έξοδό μας από την ΕΕ, αν
και αυτό θα πρέπει υπό τις παρούσες
συνθήκες να είναι μελλοντικός στόχος.
Μπορούμε, όμως, σαν κοινωνία να αρχίσουμε να αντιδρούμε δυναμικά και
αποφασιστικά εναντίον κάθε οδηγίας
που θεωρούμε ότι βλάπτει τα συμφέροντα του Ελληνισμού ή αλλοιώνει την
ταυτότητά μας.
Ο αμετανόητος
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΔΗΣΥ
Ο Νίκος Αναστασιάδης (αριστερά) και ο Χρήστος Στυλιανίδης (δεξιά) στο Μανχάταν
λίγο πριν απολαύσουν το πρόγευμά τους σε γνωστό εστιατόριο της Νέας Υόρκης.
26 Οκτωβρίου 2013
Εγιώ, ρε Τορναρίτη, εν να πάω στην
Τζιερύνειαν με τον Έκτορα, την Ηλέκτρα,
την Έλλη τζιαι τους άλλους ενωτικούς
σσιύλλους τζι ό,τι θέλεις λάλε.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΣΧΟΛΙA l ΣΧΟΛIA
ΜΕ ΤΟ ΠΟΠ ΤΟΥ
ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ;
Εμείς που ασχολούμαστε με την Εθνική εδώ και χρόνια οφείλουμε να πούμε μερικές αλήθειες. Δεν πρόκειται να
διαβάσει το σχόλιο ο Μήτρογλου ή ο
Νίνης, αλλά ας το γράψουμε. Είναι
αδιανόητο το γεγονός ότι σ’ αυτά τα
προκριματικά του Μουντιάλ ήταν βαρετό να βλέπεις την Εθνική. Έπαιζαν
με μια ηττοπάθεια και με μια βαρεμάρα, λες κι ήταν παλαίμαχοι υπερπρωταθλητές που δεν θέλουν να παίζουν με μικρές ομάδες. Δεν μας νοιάζει αν είναι θέμα προπονητή. Εμείς
βλέπουμε τους ποδοσφαιριστές. Άλλωστε ο προπονητής είναι Πορτογάλος.
Γιατί να θέλει να παίξει επιθετικά; Δεν
μας αρκεί, ρε μάγκες, το 1-0. Άλλωστε ο ποιητής έγραψε «…για να σμίξει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το
ΡΟΚ του μέλλοντός μας» κι όχι με το
ΠΟΠ. Συνέλθετε, έχουμε ένα παγκόσμιο να σηκώσουμε τον Ιούνη.
ΚΛΑΜΑΝ Ο ΛΑΟΣ…
Θα διαγράψουν, λέει, στο ΑΚΕΛ πολλά στελέχη του κόμματος. Κάνουν μυστικές συνεδριάσεις έξω απ’ το κόμμα
και αναλύουν το γιατί δεν πάνε καθόλου καλά. Τα έχουν χάσει τελείως εκεί.
Λογικό. Η κατολίσθηση του Χριστόφια
τους πήρε μαζί της. Δεν καταλαβαίνουν
πως δεν ανήκουν στον τόπο. Ειδικά
στην κουβέντα με τις φωτογραφίες του
ΕΛΑΜ, φάνηκε πως δεν είναι ικανοί
ούτε γι’ αυτό που κάνουν τόσα χρόνια.
Δηλαδή στον λεγόμενο αντιφασισμό.
Αρχίδια καλαβρέζικα δηλαδή. Τα μετά βίας 100 άτομα της ΕΔΟΝ έξω απ’
το Προεδρικό κατά την επίσκεψη του
Ρομπάι αποδεικνύουν πως οι σύντροφοι
δεν μπορούν να κάνουν ούτε τις γελοιότητες που έκαναν τόσα χρόνια. Ξεχνάνε τον Χριστόφια που μάζευε πορτοκάλια για τον ίδιο άνθρωπο πριν δυο
τρία χρόνια; Κλάμαν ο λαός…
5
Euskadi Ta Askatasuna
Τζιει που τα βουνά…
Στον Ξένιο, για εκείνο το βράδυ
στη Λήδρας, και στον Μιχάλη
Το δειν σου εν ετέλειωνεν τζι εσούνι
πάλι εθώρες,
έρεσσεν τζιει που τα βουνά τζι
έστεκεν με τις ώρες
τζι εμάσιετουν σαν να ’θελεν να
’βρει κάτι χαμένο,
σαν κάτι πον ετέλειωσεν μέσα στο
τελειωμένο.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ,
Τετράστιχα
Πρέπει, όπως είπε ο Νίκος Τορναρίτης, να αφήσουμε τα πατριωτικά φούμαρα και ρεαλιστικά να αποδεχτούμε
πως μετά τη λύση η Κερύνεια θα είναι
υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Σαφές.
Άλλωστε, όταν λέει «λύση», ο βουλευτής του ΔΗΣΥ εννοεί τη Διζωνική
Δικοινοτική Ομοσπονδία που ουσιαστικά θα διχοτομήσει το νησί. Βέβαια,
ποιος του έδωσε το δικαίωμα να επιχειρεί να ενταφιάσει τους σκοπούς τόσων προσφύγων, ένας Θεός ξέρει.
Ειδικά το παραμύθι με τον ρεαλισμό, πόσες φορές να μας το πουν; Λες
και υπάρχει κάτι σήμερα που κινείται
στη σφαίρα του ρεαλισμού. Για καλό
το λένε; Ειδικά ο Τορναρίτης, που δυο
τρεις μήνες προηγουμένως διαλαλούσε πως με την «επιστροφή» της Αμμοχώστου θα λυθεί το πρόβλημα της
ανεργίας. Η αλεπού στον ύπνον της
εθώρεν πετεινάρκα. Φυσικά του Τορναρίτη είναι άξιος ο μισθός του. Το ζήτημα έγκειται στα μυαλά όσων τον πιστεύουν.
Εν πάση περιπτώσει, κάθονται και
προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν
πρόκειται να πάμε στην Κερύνεια, μήπως μας καταφέρουν και ψηφίσουμε
ένα νέο σχέδιο Ανάν. Μα με ποιους
ΦΩΤΟ ΡΕΤΡΟ
νομίζουν πως έχουν να κάνουν; Με
Ελβετούς ή με Αθηναίους της Κηφισιάς; Με Λονδρέζους ή με Λευκωσιάτες της Αγίας Νάπας; Πασχίζουν να
βγάλουν απ’ το μυαλό μας πως θα
ελευθερωθεί τούτος ο τόπος. Αναφέρονται σε ποσοστά, σε «επιστροφές»
ορισμένων περιοχών, σε διαλλακτικότητες και κουραφέξαλα.
Δεν πήραν είδηση πως η δική μας
Έπαλξη έθεσε τις βάσεις για έναν
ανένδοτο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα «Κερυνειοποίησης» του Κυπριακού; Καλύτερα να αντιληφθούν από
νωρίς τον όρο, πριν φέρουν το επόμενο σχέδιο προς ψήφιση, γιατί θα χρειαστούν πολλά ποτήρια ουίσκυ για να
K Y K Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι
Η ΚΡΙΣΤΙΝ ΚΙΛΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
Οι πιο μεγάλοι θα θυμούνται το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο του περασμένου
αιώνα, με πρωταγωνίστρια το μοντέλο-πουτάνα Κριστίν Κίλερ. Στη φωτογραφία αριστερά εικονίζεται η Κριστίν όταν ήταν στα χάι της και δίπλα στη
σημερινή της κατάντια, ως μια απλή κυρία που τριγυρνά με το αμαξάκι με τα
ψώνια της.
Στα νιάτα της η Κριστίν, με την υπόθεση Περφούμο και την ταυτόχρονη σχέση της με ρώσο κατάσκοπο, προκάλεσε μεγάλους τριγμούς στην αγγλική κοινωνία. Σήμερα, ξεχασμένη και ηλικιωμένη, ζει στην απομόνωση, σε ένα μικρό
χωριό της Αγγλίας. Μα γιατί να ενδιαφέρει την Κύπρο αυτή η υπόθεση και
την αναφέρουμε; Δεν ενδιαφέρει προφανώς κανέναν Έλληνα Κύπριο αυτή η
ιστορία. Ενδιαφέρει, όμως, μιαν άλλην μεγάλη πουτάνα του εικοστού αιώνα και
βαλε, τον Μάριο Κάρογιαν. Τώρα μπορεί να γαμά και να δέρνει, αλλά αύριο
θα κουβαλά και αυτός το αμαξάκι για να ψωνίζει από τον μπακάλη της γειτονιάς του. Ίσσιαλαχ!
συνέλθουν μετά τη συντριβή. Ας βάλει κατά νου ο Τορναρίτης πως ζουν
ακόμα κάποιοι άτακτοι που δεν είδαν
ΠΟΤΕ με καλό μάτι τη συνθηματολογία των Συναγερμικών και όλου αυτού του συρφετού που κάνει τη δουλειά των Τούρκων, που βλέπουν πέρα
απ’ τον Πενταδάκτυλο, που δεν συμβιβάζονται με την υποτιθέμενη επιστροφή των Βαρωσίων ή του λιμανιού της Αμμοχώστου, που αν δεν βαδίσουν λεύτεροι στο Πέντε Μίλι και
στο λιμάνι της Κερύνειας, δεν θα κλείσουν μάτι… Διότι, όπως είπε προ πολλού ο ποιητής, κάτι εν ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένο.
TIMH:
ΡΩ
10 EΥ
Αλ. Μιχ.
6 ΑΚΕΛ ΔΗΣΥ ΠΟΥΛΑΤΕ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΑΣ ΒΑΛΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΚΕΛΙ
26 Οκτωβρίου 2013
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Λιτοί, περί λιτότητας
Πολιτικό Αναμορφωτήριο
Ανάπτυξη, άκουγα και πάλι τον Πρόεδρο στα 60
πρόθυμα λεπτά. Και θυμήθηκα τη ρήση για τα πρόβατα που μιλούν για φυτοφαγία, vegetarianism, όταν
ο λύκος έχει άλλη γνώμη.
Την ίδια ώρα, διαβάζω τον Κρούγκμαν να επιχειρηματολογεί (με αφορμή την Ελλάδα) ότι «η λιτότητα διώχνει, δεν φέρνει τις επενδύσεις». Διότι «λιτότητα», στα ελληνικά, και σε 5.000 γλώσσες και διαλέκτους παγκόσμια, σημαίνει «ύφεση», όχι «ανάπτυξη»…
Οι γλωσσικοί και οικονομικοί… αναθεωρητές, στις
κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλέως νομίζουν. Αναλαμβάνουμε ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών. Θα επενέδυαν σε αυτά οι κρατούντες; Όχι… σε
εποχή λιτότητας, έτσι;
«Αναμόρφωση» της σύγκρουσης – «conflict
transformation»:
πώς «πετυχαίνουν» οι συνομιλίες – και λειαίνονται
οι υποταγές
Ψαλίδισμα 626 εκ. στον μνημονιακό
προϋπολογισμό
Που θα βγουν από τη συνολική ζήτηση στην οικονομία.
Και θα συμβάλουν στην… ανάπτυξη; Διαλέξτε: ή κούρεμα με μηχανή αριθμός 1 ή κτένισμα φουσκωτό περμανάντ. Ή το ένα ή το άλλο. Growth or haircut? Και
τα δυο μαζί δεν γίνεται.
Ούτε και στις φουσκωτές πολιτικές δηλώσεις στα
ΜΜΕ, ακόμη κι αν οι δημοσιογράφοι δεν ερωτούν τα
αυτονόητα.
Ομαλοποίηση με Γουατεμαλοποίηση
Οι συνταγές του ΔΝΤ: Τα Προγράμματα Δομικής Αναπροσαρμογής, SAP. Συρρίκνωση κράτους προνοίας και
κοινωνικών παροχών, παιδείας, περίθαλψης, συντάξεων, άρση κάθε προστατευτισμού, άνοιγμα της οικονομίας στον ξένο ανταγωνισμό, στροφή σε προτεραιότητες παραγωγής χρηματικών αποδόσεων για
πληρωμή τοκοχρεωλυσίων, με φορομπηκτικά μέτρα ή
στροφή σε (μονο)εξαγωγικές οικονομικές δραστηριότητες: γενικά, υφεσιακά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης κι εξαθλίωσης κι εξανδραποδισμού της κοινωνίας…
Αεροφωτογραφία της οικονομικής
κρίσης που πλήττει την Κύπρο
Δορυφόροι μεταφέρουν φωτογραφία της κρίσης που
πλήττει την Κύπρο, επαληθεύοντας τους φόβους ότι
έχει τον χαρακτήρα
δίνης ή τυφώνα ή
μάελστρομ. Μετεωρολόγοι του ΔΝΤ
προβλέπουν επιδείνωση της ύφεσης,
αύξηση της ανεργίας, σοβαρή υστέρηση των φορολογικών εσόδων και, συνεπώς, περισσότερες
περικοπές στον ενσκήψαντα προϋπολογισμό και φορολογική λαίλαπα
με σφοδρούς ανέμους να παίρνουν και να σηκώνουν
ό,τι έμεινε από το οικογενειακό βαλάντιο… This
typhoon is here to stay, η κρίση δεν μας κάνει τη χάρη, δυστυχώς μας κάνει μόνο… τον Χάρη…
Αχαπαριστίες:
Αχάριστος κατά Αχάπαρου!
Οι λυκοφιλίες δεν είναι ποτέ γλυκοφιλίες, προειδοποιούσαμε, με αφορμή το ΑΚΕΛ, στο βιβλίο μας.
«Ήταν φίλος μου», κλαυθμηρίζει τώρα, γλείφοντας
τις πληγές του ο
πρώην Πρόεδρος της
Δημοκρατίας, οδηγούμενος στα δικασ τήρια, αλλά και
διασυρόμενος δημόσια, από τον «φίλο
του», για χ ρέος
600.000 ευρώ για
κείνα τα «κουτσοδούλια», όπως τα
χαρακτήρισε κάποτε, που τριπλασίασαν την έπαυλή του, σε χαρακτηριστικό χρώμα τσιρλί, στην Έγκωμη…
Να γελάσουμε; Να κλάψουμε; Η ευτέλεια στις διαπροσωπικές σχέσεις των κομματικών φίλων τι λέγει για
το δημόσιο ήθος, όπως αυτό ορίζεται από τα υψηλά
πρόσωπα του δημόσιου βίου;
Κουρσάρες για κουρσάρους
Λιμουζίνες και για υφυπουργούς ζητεί το ΔΗΣΥ. Την
ίδια στιγμή, με επιστολή του στον πρόεδρο της επ.
Οικονομικών, ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Πρόδρομος Προδρόμου, ζητά επίσπευση της ψήφισής της σε νόμο με
τροποποιήσεις που αφορούν τη συμπερίληψη γενικών
διευθυντών και τυχόν υφυπουργών στους δικαιούχους. Κουρσάρα θέλω, τώρα θέλω!
Αχ, ρε Προδρομή, εκείνο το ένστικτό σου υπέρ των
πλουτοκρατών και των προνομίων, από τον καιρό του
Νέου Τύπου και του ΧΑΚ, σε κατατρέχει, δεν κάνεις
κράτει… Zero sum game, όπως το ΧΑΚ, η οικονομία
κι η ζωή, άλλοι κερδίζουν κι άλλοι χάνουν, άλλοι με το
τραμ και άλλοι με κουρσάρες…
Βαρυποινίτης ο Τσοχατζόπουλος
Βαριά ποινή 20ετούς κάθειρξης στον βασιλέα της μίζας πρώην υπουργό. 13 χρόνια στην ωραία των πανάκριβων ταπήτων Βίκη Σταμάτη… Είπατε τα εις ουργός είναι τα καλά, σιδηρουργός, τεχνουργός κτλ.,
και τα εις -ούργος τα κακά, κακούργος, πανούργος
κτλ.; Αχ, βρε Άκη, τι ραδιούργος… υπούργος φάνηκες!
Κάθαρση… μόνο στις τηλενουβέλες;
Δυσπιστία για κάθαρση και τιμωρία δείχνουν οι δημοσκοπήσεις…
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης της
Prime Consulting, η οποία διενεργήθηκε για λογαριασμό της εκπομπής Πρωτοσέλιδο του Σίγμα, οι
πολίτες παρουσιάζονται δύσπιστοι για το κατά πόσον θα υπάρξει κάθαρση και τιμωρία των ενόχων, τόσο για την οικονομική καταστροφή του τόπου, όσο
και για τα διάφορα οικονομικά σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Βέβαιοι ότι δεν θα
επέλθει κάθαρση για τα οικονομικά σκάνδαλα παρουσιάζεται το 37,1%…
ΚΑΘΑΡΣΗ; Τιμωρία; Φυλακή; Αυτά μόνο σε τηλενουβέλες, σαν την Άννα Πάολα, συμβαίνουν… Η σειρά ωλοκληρώθηκε με τους μισούς πρωταγωνιστές στα
σίδερα της φυλακής. Κάθαρση; Καθολικώς οι Μεχικάνοι πιστεύουν στο… Καθαρτήριο.
Όψιμος Νόμος
Αυτός που εκτρέφει τα κτήνη, αυτός έχει και το δικαίωμα να τα σφάξει… Αυτό είναι το μήνυμα που
πολλοί διαβάζουν στην αιφνιδίως, ει και οψίμως, αποφασισιστική και ανελέητη πτώση του πελέκεως της
δικαιοσύνης σε κόμμα της Βουλής των Ελλήνων που
χαρακτηρίστηκε, βάσιμα, ως εγκληματική οργάνωση…
Μία ώριμη, συνετή και εύρυθμα λειτουργούσα δημοκρατία θα έπρεπε, βέβαια, να είχε φροντίσει να μην
υφίστανται οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που
εκτρέφουν τέτοια εκτρωματικά πολιτικά μορφώματα. Τα οποία και, πρωτίστως, εκθέτουν την απονομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας στη συνείδηση
του κοινωνικού σώματος, όταν το τελευταίο στέλλει
ένα ναζιστικό κόμμα στη Βουλή, να συμβιώνει και
συλλειτουργεί ως νόμιμο και θεσμικά… καταξιωμένο
τμήμα της νομοθετικής εξουσίας.
Πώς να διεκδικεί δάφνες προστασίας της δημοκρατικής νομιμότητας, τώρα, με τον αέρα του «όλα τα
σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», περνώντας χειροπέδες
σε έξι ζευγάρια χέρια στα οποία είχε αναγνωρίσει το
δικαίωμα, την ευθύνη και την κρίση να ψηφίζουν νομοσχέδια, να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση του
έθνους.
Αρέντ: Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού
Ξέρετε τι κοινό βρήκε στους κοκκινόμαυρους ολοκληρωτισμούς, στο «Γένεση του Ολοκληρωτισμού», η
Χάνα Αρέντ; Ότι σε κάθε ολοκληρωτισμό ο άνθρωπος γίνεται περιττός, εύκολα γι’ αυτό εξολοθρεύσιμος…
Δικαιολογίες που γράφουν ιστορία. Οι συγκρούσεις
είναι μια πραγματικότητα, αλλά όταν γράφεται η
ιστορία μιας σύγκρουσης, η πραγματικότητα μπορεί
να είναι περισσότερες από μία. Η ιστορία μιας σύγκρουσης μοιραία γράφεται σαν σύγκρουση με την
ιστορία. Αλαζών ο νικητής τη δική του ιστορία, άλλα
ζων ο ηττημένος τη δική του. Είναι θέμα «φαντασιακό». Κι όταν δεν έχεις ιστορία, περνάς αφάνταστα…
Bullshit ή μπουρδολογία:
το άλογον της πωλητικής
Aν το αστείο ανατρέπει την τάξη του λόγου, ατακτεί
λογικά, για να υπαινιχθεί τις βαθύτερες για τα ανθρώπεια αλήθειες του, η μπούρδα συνωμοτεί με το
παράλογο για να παρανομήσει κατά της αλήθειας.
Είμαστε εδώ στα Ηλύσια Πεδία του λόγου, στο επέκεινα του λόγου που λέγεται πολιτική. Ή πωλητική.
Στον χώρο της μπουρδολογίας ή, με τον περίφημο
πια ορισμό του φιλόσοφου Harry Frankfurt, του
«bullshit» (Thomas Carthart και Daniel Klein: Ο Αριστοτέλης και το Άαρντβακ πάνε στην Ουώσιγκτον:
Αναλύοντας την Πολιτική Μπουρδολογία με τη Φιλοσοφία και τα Αστεία).
Λόγος, εδώ, που δεν αληθεύει, αλλά αλητεύει. Που
ψεύδεται ψευδόμενος και για το ψέμα του, που παραπλανά πλανώμενος, όπως οι κότες οι αλανιάρες.
Όπως ο λαός, μαζί στο σκοτάδι κι οι κότες. Συσ-κότιση. Απάτη με τα ούλα της ή κάτω από τα ούλα της,
ύπουλη. Και πιο επικίνδυνη, διότι, υπό την επίφαση
του λογικώς επιχειρηματολογείν, δυσχερώς διαγιγνώσκεται.
«Στ’ άλογο, στ’ άλογο, Ομέρ Βρυώνη!» Από τον Βοναπάρτη στον Γέρο του Μωρηά, στ’ άλογο μάκραιναν τον κοντό τους ίσκιο οι ηγέτες. Άλογον, πάντα,
το ζώο των πωλητικών, πουλώντας εκλογές και τώρα το μακρύ και το κοντό τους…
Φωνή πολιτικού βοώντος
Ένας πολιτικός φωνεί, συχνά συμφωνεί, σπανιότερα
διαφωνεί κι ακόμη πιο σπάνια… «λέγει». Μακράν,
όσο το μπορεί του λόγου που δεσμεύει, και τώρα περισσότερο, με τον διασυρμό του όρου «δεσμεύομαι»!
Κερδαλεώτερον ομολογέειν τω Πέρση;
Ακούτε, ρε, την Καλλιόπη, του ΗΡΟΔΟΤΟΥ και των
Αθηναίων, τότε, το φρόνημα;
ἐπιστάμενοί τε ὅτι κερδαλεώτερον ἐστὶ ὁμολογέειν
τῷ Πέρσῃ μᾶλλον ἤ περ πολεμέειν· – «αν και γνωρίζαμε ότι συνέφερε περισσότερο να συμφωνήσουμε με
τον Πέρση (εισβολέα) παρά να τον πολεμήσουμε…»
«Εμείς, δε, από σεβασμό στον Δία των Ελλήνων και
κρίνοντες φρικτό να προδώσουμε την Ελλάδα, δεν συγκατανεύσαμε, αλλά αρνηθήκαμε, αν και είχαμε αδικηθεί και προδοθεί από τους υπολοίπους των Ελλήνων, κι αν και γνωρίζαμε ότι ήταν συμφορώτερο να
συμφωνήσουμε με τον Πέρση, παρά να πολεμήσουμε,
κι ούτε θα συγκατανεύσουμε όσο ανήκει τούτο στη
θέλησή μας, κι έτσι άμεμπτη κι ειλικρινής είναι η στάση μας προς τους Έλληνες…»
Ἡμεῖς δὲ Δία τε Ἑλλήνιον αἰδεσθέντες καὶ τὴν
Ἑλλάδα δεινὸν ποιεύμενοι προδοῦναι οὐ καταινέσαμεν ἀλλ᾽ ἀπειπάμεθα, καίπερ ἀδικεόμενοι ὑπ᾽ Ἑλλήνων
καὶ καταπροδιδόμενοι, ἐπιστάμενοί τε ὅτι κερδαλεώτερον ἐστὶ ὁμολογέειν τῷ Πέρσῃ μᾶλλον ἤ περ πολεμέειν· οὐ μὲν οὐδὲ ὁμολογήσομεν ἑκόντες εἶναι. Καὶ
τὸ μὲν ἀπ᾽ ἡμέων οὕτω ἀκίβδηλον νέμεται ἐπὶ τοὺς
Ἕλληνας·
Ηροδότου Ιστορίαι,
βιβλίον ΙΧ, Καλλιόπη, 7Α
Οι αθηναίοι αγγελιοφόροι στους Σπαρτιάτες, που καθυστερούσαν να απαντήσουν στο αίτημα βοήθειας
στον αγώνα κατά του πέρση εισβολέα, για να προλάβουν να κτίσουν το τείχος στον Ισθμό.
Νυν από λύεις τον δούλον σου
Πέντε βήματα για τη λύση. Κι ας είμαστε τέσσερα
βήματα από τον γκρεμό. Το ξέρουν και κρυφογελούν
όσοι μας μιλούν για τις «πραγματικότητες επί του
εδάφους». Κι εμείς θα το συνειδητοποιήσουμε όταν
26 Οκτωβρίου 2013
ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΕΡΥΝΕΙΑ
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
χάσουμε το έδαφος. Όχι μόνο στον χάρτη αλλά κάτω από
τα πόδια μας.
Ο Διδάσκαλος
Maestro di color che sanno. Dante, Inferno IV, 131
Ο διδάσκαλος εκείνων που γνωρίζουν, ο Αριστοτέλης.
Δυναμικά απαιτούμε
το Νόμπελ στον Μουρακάμι
Το ποτήρι ξεχείλισε! Οργισμένοι φαν του Χαρούκι Μουρακάμι πετροβόλησαν τη Σουηδική Πρεσβεία στην Αθήνα, απαιτώντας αποκατάσταση της αδικίας και διαμαρτυρόμενοι για την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στην
καναδή βιβλιοπώλιδα και οικοκυρά Αλίς Μονρό. Κι ενώ
με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Κεδίκογλου η κυβέρνηση ζητεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει
το κύμα βίαιων διαμαρτυριών, εκπρόσωποι των διαδηλωτών ανέφεραν ότι οι διαμαρτυρίες θα συνεχίσουν και θα
κλιμακωθούν, μέχρι να αναγνωριστεί η ανωτερότητα του
ιάπωνα συγγραφέα και να του απονεμηθεί εκείνου το
βραβείο.
Ερωτηθείς να σχολιάσει ο κύπριος Υπουργός Παιδείας τη
μη απονομή του Νόμπελ στον Χαρούκι Μουρακάμι απήντησε: «Μα είντα μπον’ τούτο;»
Πλουτάρχου Γρύλλος ή τα ζώα που
δεν θέλουν να γίνουν άνθρωποι
Asses in the town square, asses in the suburbs,
asses in the provinces, asses proud at court,
asses browsing in the meadows, military asses trooping,
asses tripping it at balls, asses in the theatre stalls.
Γάδαροι στης πόλης τις πλατείες, στις συνοικίες γαϊδάροι,
στην επαρχία γάιδαροι και στο Προεδρικό υψαύχενες
γαϊδάροι,
γαδάροι άνεννοιας βοσκώντας στα λιβάδια και στην
παρέλαση γαδάροι,
γαδάροι στους χορούς να σκουντουφλάνε, στα θεωρεία
με μονόκλ γαϊδάροι…
Από τη μονόπρακτη κωμωδία του Antoine Jacob, Les
Bestes raisonnables, 1661 (Τα λογικά ζώα) που σατιρίζει
τα σύγχρονά του ήθη με το μοτίβο κτηνών που δεν θα ’θελαν να γίνουν άνθρωποι.
O θάνατος των εφημερίδων;
Τα ποτάμια, κάποτε, ξεραίνονται. Αλλά ποιος και τι θα πεθάνει από τη δίψα, όταν πεθάνει η εφημερίδα; Μπορεί η
δημοκρατία να επιζήσει το τέλος της υπεύθυνης ενημέρωσης του πολίτη; Μπορεί η τελευταία να συνεχίσει να
αξίζει καν το όνομά της, όταν η αναγνωσιοθηρία, για την
επιβίωση της εφημερίδας, αντικαταστήσει την ελεγκτική δημοσιογραφία και τον έλεγχο της εξουσίας, το παραδοσιακό «speaking truth to power», με τη γαργαλιστική ψυχαγωγία και το υποτακτικό στις επιχειρήσεις PR, τις χρησιμοθηρικές, χρηματοθωπευτικές δημόσιες σχέσεις; Όταν
ο πωλητής μετατρέπει τον πολίτη σε ευχείριστο καταναλωτή, δεν πεθαίνει τότε σαν αριθμοί κυκλοφορίας η
εφημερίδα, αλλά σαν σκοπός και λόγος ύπαρξης. Μαζί
της κι η δημοκρατία, αφού κι η πολιτική θα ανορθογραφείται σαν πωλητική…
Cavafy Omnibus
«Και τότε θα σταθούμε… Και θα ξαναρχίσουμε και πάλι». Οπως τα λεωφορεία, στα οποία «κυκλοφορούν» δια-
λεκτοί του στίχοι. Μια θαυμάσια ιδέα χρωματίζει με στοχασμούς το αστικό περι-διάβασμα των αθηναίων flanneur.
Στίχοι του μεγάλου Αλεξανδρινού, στα λεωφορεία της μενεξεδένιας πολιτείας.
«Ξένος, κι εδώ», θα διαβάζετε στον σταθμό του Αρχαίου Νεκροταφείου, στον Κεραμεικό, που θα έχει έται, σαν
«οικίας περιβάλλον, αισθηματοποιηθεί» για σας, στοχασμού αφορμή και σπίτι.
Δεν θα ακούτε, ίσως πια, τον εισπράκτορα στο κλασσικό του «φύγε». Αλλά θα μιλά στον νου σας ο καρτερικός
στίχος του Καβάφη, «Και τέλος πάντων, να τραβούμε
εμπρός!»…
Άλογα δεν κυκλοφορούν πια στην Αθήνα, μα, τόσο ελληνικά, τα οχήματα του λόγου… Δύσκολοι οι καιροί, αν
επεμβαίνουν οι «θεοί». Αλλά, στοχαστικά, εμείς, «Και τέλος πάντων, να τραβούμε εμπρός!»…
Αίνιγμα: Τα μαβιά λουλούδια – Treponema
pallidum
Νόσος και των ποιητών, οφείλει το όνομά της στον βοσκό ήρωα ποιήματος του 16ου αιώνα, που τιμωρήθηκε με
την ασθένεια αυτήν από τον θεό Ήλιο, όταν τον προσέβαλε.
Με καμάρι την έφερε ο Καίσαρ Βοργίας, όπως κι ο λιμπερτίνος, Εarl of Rochester. Ωνομάσθηκε η «γαλλική ασθένεια», αν και μας ήλθε με τις καραβέλες του Κολόμβου από
την Αμερική, κι η πόλη που «λαμπρύνθηκε» με την παρουσία της ήταν μάλλον η Βενετία όπως και η Νάπολι,
όπου εμπειρία της είχε μάλλον κι ο Νικολό Μακιαβέλι.
Καμμία σχέση με τον, κρυμμένο πίσω από το ψευδώνυμο
αυτό, Νικολό τον Νεώτερο, τον ασθενή τα τρομερά συμπτώματα του οποίου μελέτησε ο πρώτος, τότε, επιστήμων μελετητής της, ο Gaspar Torrella, το βιβλίο του οποίου μπορείτε να μελετήσετε στην British Library. Μόλις το
1905, ωστόσο η αιτιολογία της αποδόθηκε στο βακτήριο
treponema pallidum, ωχρόν μεν, αλλά η υπόθεση φαεινώς
ορθή, αν και περίμενε ακόμη σαράντα χρόνια η ασθένεια
για να γιατρευτεί, από τον σύζυγο της Ελληνίδας.
Και, ναι, σας το ξαναείπα, στους τρόμους της ασθενείας αυτής, που έτρωγε νεύρα, μυαλό και σάρκες μέχρι το
κόκκαλο, οφείλει το ασκητικόν, θρησκευτικά φίλεργον
πνεύμα του, ο προτεσταντικός καπιταλισμός, με τον
οποίον μας φλαγγελώνει τιμωρητικά η Μέρκελ.
Ποία η ασθένεια;
Titus Pallidus, ο Ωχρός
MEΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΔΗΣΥ
Ο αντι-Αναστασιαδιακός
Πρόδρομος, που τώρα καθαρίζει
τα σκατά του Νίκου Αναστασιάδη.
Ο αντι-διζωνικός Ρίκκος Ερωτοκρίτου,
που τώρα γλύφει τον πωπό
του Νίκου Αναστασιάδη.
Ο μέγα σκατάς του σχεδίου Ανάν,
που τώρα έχει αναλάβει ξανά
να μας σιέζει από τα ΜΜΕ.
7
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΔΗΣΥ
ΝΙΚΟΣ ΤΟΡΝΑΡΙΤΗΣ
Είσιεν τζιαιρόν να τον δούμεν, μάλλον
εκάτσαν του την στο κόμμαν τζι εβάλαν
τον στο περιθώριον, αλλά επέστρεψε δριμύτερος. Όχι ως ο σεμνός ηθικολόγος που
ήταν παλιά, αλλά ως ο νέος ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ
του ΔΗΣΥ. Θα θυμάστε, όλα τα παλιά
ασ τέρια του
συναγερμικού
ρεαλισμού,
όπως ο Δημήτριου, ο Μαρκίδης κτλ., βρέθηκαν σε δύσκολη
θέση και πήραν
τον κατήφορο,
οπότε το κόμμα
έπρεπε να βρει
καινούργια
στελέχη να λεν
τις μεγάλες
αλήθειες. Έτσι,
ο Τορναρίτης, ο
ποιητής της ελληνικής ελευθερίας –ναι, όταν ήταν μαθητής, έγραφε
πατριωτικά ποιήματα–, σήμερα παριστάνει τον Τούρκο και μας λέει την πικρή αλήθεια, πως κανένας Κερυνειώτης
δεν θα επιστρέψει στην Κερύνεια, ωσάν
και οι υπόλοιποι πρόσφυγες ήδη κάθονται στα παλιά τους τα σπίτια και ψήνουν σούβλες τζιαι πίννουν τζιαι γλεντούν. Αυτά μας τα ’παν κι άλλοι ρεαλιστές, πριν τον πολύ Τορναρίτη, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι οι πρόσφυγες δηλώνουμε Κερυνειώτες, έτσι σε πείσμα
των μαμμόθρεφτων Λευκωσιατών της
ρεαλιστικής και ληστρικής σχολής.
ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ
Να και ένα ολοκαίνουργιο αστέρι του
ΔΗΣΥ, ο κος Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας και καθηγητάρα σ’ ένα
απ’ αυτά τα κολλέγια που έγιναν αίφνης
πανεπιστήμια. Ο
Μαυρίδης, όπως
όλα τα νεοφώτιστα καθήκια, είναι προκλητικότατος με τις δηλώσεις του και
δεν του καίγεται
καρφί τι θα πουν
οι υπόλοιποι του
ΔΗΣΥ ή οι αντίπαλοί του. Αμολάει τις εξυπνάδες του και
όποιον πάρει ο
Χάρος. Θυμάστε
που μας υπενθύμισε πως η πρώτη μας κατοικία ανήκει στις τράπεζες
εάν χρωστάμε; Ε, λοιπόν, οι γάαροι οι
Συναγερμικοί που χρωστούν τις δόσεις
για τα σπίτια τους και είναι πάρα πολλοί, αντί να παν να χέσουν έξω από το
σπίτι του, έκρυψαν, και έτσι ο κύριος
αποθρασύνθηκε και μας αμόλησε πως
είναι λάθος η δωρεάν παιδεία. Προσωπικά συμφωνώ μαζί του. Είναι μεγάλο
λάθος να παρέχουμε δωρεάν παιδεία
στους Μαρωνίτες, διότι ύστερα μαθαίνουν γράμματα και μετά γαμούν τη νοημοσύνη μας. Ας πάρουμε πρώτα την
πρώτη κατοικία των Μαρωνιτών, και στα
κατεχόμενα και στις ελεύθερες περιοχές,
και μετά ας διώξουμε όλα τα Μαρωνιτούθκια από τα σχολεία μας και όλους
τους Μαρωνίτες από τη δημόσια υπηρεσία, για να δούμε αν μπορεί να τους
ταΐζει ο έξυπνος Μαυρίδης με τον μισθό
του και μόνο.
Υ.Γ.: Αν οι αγαπητοί Μαρωνίτες θελήσουν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή μου
την τοποθέτηση, ας διαμαρτυρηθούν πρώτα στον Μαυρίδη, αφού του δώσουν και
δυο πάτσους για να μην προσβάλλει την
κοινότητά τους με αυτόν τον τρόπο.
8
vasosftohopoullos.wordpress.com
Άκουσα πως ο Άντρος έννεν
καλά. Πίνει Πρόζακ μέραν νύχταν για να ξηάσει το 15%.
26 Οκτωβρίου 2013
Διαχρονικός μακροπρόθεσμος στόχος
Ήμουνα τις προάλλες σε συνέδριο για
την Ανατολική Μεσόγειο που οργάνωσε το ΕΥΡΩΚΟ στη Λευκωσία. Δεν πήγα για το ΕΥΡΩΚΟ (πάνε αυτά), αλλά
για το ενδιαφέρον θέμα και τις πολύ
ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις από τους
ομιλητές: Υπουργός Ενέργειας, Σόλων
Κασίνης, Χρίστος Ιακώβου, Μάριος Ευρυβιάδης, Zaki Shalom, Καθηγητής
Στρατηγικής και Ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο Μπεν Γκουριόν (Ισραήλ) και
Dimitri Ryurikov, Ρωσικό Ινστιτούτο
Στρατηγικών Μελετών. Το πιο αξιοπρόσεχτο του συνεδρίου, κατά την άποψή μου, ήταν όταν ο ισραηλινός εκπρόσωπος ρωτήθηκε έντονα τρεις φορές
από το ακροατήριο για το τι προτίθεται
να πράξει το Ισραήλ τώρα που βρίσκε-
ται «πιο κοντά» στον Ελληνισμό και
ιδιαίτερα στην Κύπρο, σε περίπτωση
που «κάτι πάει να κάνει» στην περιοχή η Τουρκία. Ο κύριος Shalom απάντησε κατά λεξη ως εξής: «Όταν εμείς
φτιάξαμε το κράτος του Ισραήλ το 1948,
το πρώτο μέλημά μας ήταν να διασφαλίσουμε με κάθε κόστος την ακεραιότητά του. Να μπορούμε δηλαδή από
μόνοι μας να υπερασπιστούμε την εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας. Εάν
τώρα προέκυπτε και μια καλή συμμαχία, όπως για μας με τις ΗΠΑ, αυτό
ήταν και είναι κάτι επιπρόσθετο και θετικό». Και κατέληξε: «Μην εμπιστεύεστε κανέναν ξένο και στηριχτείτε στις
δικές σας δυνάμεις». Ο κύριος Shalom
δεν μπορούσε πιο ξεκάθαρα να μας πει
Σπόνσορες φρονήματος
Για την… άνοδο του
φρονήματος του δοκιμαζόμενου λαού της
Ελλάδας βρέθηκε λύση.
Και τη βρήκε ο μέγας
Αβραμόπουλος! Θα παρελάσουν, λέει, ΚΑΙ μηχανοκίνητα τμήματα
κατά τον εορτασμό της
28ης Οκτωβρίου. Και
θα πετάξουν και αεροπλάνα. Αλλά για να
μην γκρινιάξει κανένας
Συριζαίος ότι δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα, είχε την απάντηση έτοιμη: τα
καύσιμα που θα απαιτηθούν θα τα προσφέρει η Μότορ Όιλ.
Καλλιστεία με σπόνσορα ήξερα. Ποδοσφαιρικές ομάδες, επίσης. Παρέλαση με
σπόνσορα πρώτη φορά ακούω.
Τι έχουμε να δούμε ακόμα; Μήπως και εκλογές με σπόνσορα; Και ποιον;
Π.Ελλ.
ότι και η συμμαχία Ισραήλ-Κύπρου δεν
εξασφαλίζει τα συμφέροντα ούτε την
εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Το κοινό, όμως, ήθελε να
ακούσει άλλην απάντηση, οπότε ο ισραηλινός εκπρόσωπος ξαναρωτήθηκε
πιο ξεκάθαρα αυτήν τη φορά: «Τι θα
κάνει το Ισραήλ, εάν η Τουρκία επιτεθεί στρατιωτικά στον θαλάσσιο χώρο
όπου διεξάγονται οι έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέσα στην
Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη
(ΑΟΖ) για εξεύρεση υδρογονανθράκων;» Η απάντηση του ισραηλινού εκπροσώπου, καθηγητή Στρατηγικής και
Ασφάλειας, ήταν: «Στο ΝΑΤΟ, εάν μέλος του δεχτεί επίθεση από τρίτους, τότε το ΝΑΤΟ αυτομάτως βρίσκεται σε
πόλεμο με τους εν λόγω τρίτους. Εμείς
(Ισραήλ) δεν ανήκουμε στο ΝΑΤΟ.
Εμείς, εάν και εφόσον υπάρξει θερμό
επεισόδιο στην περιοχή σας (Κύπρος),
θα εξετάσουμε τη συγκεκριμένη στιγμή με βάση τα ισραηλινά γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα εάν
θα εμπλακούμε ή όχι».
Το συμπέρασμα, κατ’ εμένα, είναι αυτό το οποίο τουλάχιστον για εμάς, που
γράφουμε και ασπαζόμαστε τις ίδιες ή
παρόμοιες ιδέες με την εφημερίδα
ΕΝΩΣΙΣ εδώ και χρόνια, παραμένει
αναλλοίωτο, ακέραιο και διαχρονικό:
Εάν ο Ελληνισμός δεν αποφασίσει να
έχει μία κοινή γραμμή στα βασικά, τουλάχιστον, θέματα εξωτερικής πολιτικής,
ασφάλειας και άμυνας, παιδείας και οικονομίας, λίγα και πρόσκαιρα θετικά
αποτελέσματα μπορεί να έχει. Εάν κοιτάξει κάποιος μόνο τις ΑΟΖ των δύο
κρατών, Ελλάδας και Κύπρου, μπορεί
να αντιληφθεί, πέραν πάσης αμφιβο-
λίας, ότι τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα προστάζουν ώστε
οι επίσημες κυβερνήσεις των δύο ελληνικών κρατών εφαρμόσουν διαχρονικά
και αταλάντευτα το, δυστυχώς εγκαταλειμμένο ή ανύπαρκτο πια, Ενιαίο
Αμυντικό Δόγμα, έχουν ενιαία εξωτερική πολιτική και όσο το δυνατόν πιο
ενιαία οικονομική πολιτική. Δηλαδή, εάν
ακόμα η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είχαν κοινό πολιτισμό, γλώσσα, θρησκεία
και ιστορία, θα έπρεπε οι επίσημες κυβερνήσεις τους αλλά και οι απλοί πολίτες, για το διαχρονικό τους καλό, να
επινοήσουν τους τρόπους ώστε οι δύο
χώρες να συνεργάζονταν, ως να ήταν
ένα σώμα, στους νευραλγικούς τομείς
της ασφάλειας, άμυνας, παιδείας και
οικονομίας.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
Δείτε καλά τι γράφει
αυτή η πλακέτα έξω από
το ιστορικό
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΝ
ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ. Δεν είναι
δυνατόν το σχολείο αυτό
να ξευτιλίζεται με αυτόν
τον τρόπο. Τι στο διάολο
σημαίνει PAGKYPRION
GYMNASION; Σε ποια
φύλα απευθύνεται αυτή
η φράση; Σίγουρα όχι
στους αγγλόφωνους. Τότε γιατί και η φράση
από κάτω HIGH
SCHOOL; Μήπως οι δύο
λέξεις PAGKYPRION και
GYMNASION μεταφράζεται σε HIGH SCHOOL
ή μήπως οι ιθύνοντες
του Παγκυπρίου Γυμνασίου έχουν επισήμως υιοθετήσει τα ΓΚΡΙΚΛΙΣ
και τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα τους;
Αυτή η πλακέτα πρέπει να φύγει τώρα. Η
επιτροπή αγώνος του
Παγκυπρίου έπρεπε να
το είχε κάνει ήδη. Καλούμε τους καθηγητές
και τους μαθητές με
εθνική συνείδηση να την
ξεχαρβαλώσουν όσο πιο
γρήγορα γίνεται.
26 Οκτωβρίου 2013
Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ: ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΑΚΕΛ ΣΤΟ 0%
ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Είναι ήττα του Ελληνισμού που οι μεγάλες πόλεις απέκτησαν ΜΕΓΑΡΟ
ΜΟΥΣΙΚΗΣ, είναι μεγάλη ήττα του
Ελληνισμού που τα αγγλικά έχουν σταδιακώς κατακλύσει όλες τις πτυχές της
ζωής μας, είναι ήττα του Ελληνισμού
που οι Έλληνες γνωρίζουν όλα τα παγκόσμια κινήματα και ιδεολογικά ρεύματα του κόσμου, είναι ήττα του Ελληνισμού που η ευρωπαϊκή φασίζουσα
Χρυσή Αυγή και η οικουμενική, πάλι
ευρωπαϊκή, ΑΝΑΡΧΙΑ είναι τα μόνα
πολιτικά ρεύματα που γοητεύουν τη νεολαία μας. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που η ελληνική σημαία χλευάζεται και περιφρονείται σαν κάτι το
ασήμαντο ή ακόμη και εχθρικό από μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Είναι
μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που κανείς
στο κέντρο της Αθήνας δεν τολμά να
αναρτήσει την ελληνική σημαία. Είναι
μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας και της
Ορθοδοξίας είναι καθημερινό φαινόμενο, όχι μόνο από την αριστερά, αλλά
και από την ίδια την πατριδοκάπηλη
δεξιά. Είναι ήττα του Ελληνισμού που
μιλάμε για μεσογειακή διατροφή και
όχι για ελληνική διατροφή, είναι ήττα
του Ελληνισμού που όλοι οι Έλληνες
παθαίνουν αμόκ με τη γιουροβίζιον και
άλλους τέτοιους διαγωνισμούς. Είναι
μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που οι πόλεις μας σκέφτονται να κάνουν GAY
PARADE. Είναι ήττα του Ελληνισμού
τεραστίων διαστάσεων που οι νέοι μας
δεν θέλουν να υπηρετήσουν στον στρατό. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού
που αναπτύσσει καλές σχέσεις με την
Τουρκία. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που η χώρα έχει μετατραπεί σε
πολυπολιτισμική πολιτεία. Είναι μεγάλη ήττα που η χώρα γέμισε μετανάστες,
νόμιμους και παράνομους. Μπορώ να
γράφω ώρες για τις ήττες του Ελληνισμού, όμως σταματώ μέχρι εδώ.
Ο Ελληνισμός έχει αποκτήσει μια «καλαμαρίστικη» ελίτ στην Ελλάδα, πολιτική, πνευματική, οικονομική και κοινωνική –και εδώ, με το «καλαμαρίστικη», χρησιμοποιώ τη λέξη με τη μικρασιατική και αργότερα την κυπριακή της
ΟΧΙ ΣΤΗΝ
ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΑ
Ο πρόεδρος της Γκάμπιας, μίας φτωχής
χώρας στη δυτική Αφρική, αποφάσισε να
κλωτσήσει την Κοινοπολιτεία των Εγγλέζων, αποκαλώντας την όργανο του νεοϊμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Την
ίδια στιγμή, εμείς νιώθουμε ακόμη πιο περήφανοι που συμμετέχουμε σε αυτόν τον
άχρηστο θεσμό και λαμβάνουμε όλα τα μέτρα για να είμαστε εκεί, σε όλες τις εκδηλώσεις αυτού του έντεχνα στημένου θεσμού των άγγλων αποικιοκρατών, μέσω
του οποίου εξακολουθούν να ασκούν τη μεγάλη επιρροή τους στις πρώην αποικίες
τους.
σημασία–, όπου αυτή η ελίτ, κάτι ανάμεσα σε ευρωπαϊκή και ψωροκωσταινέικη, διαμορφώνει τις νέες συνειδήσεις
των νεοελλήνων, οι οποίοι άνετα πια θα
μπορούσαν να ονομαστούν και Χέλλινς
ή ακόμη και Γκρικς. Στην Κύπρο, η αγγλοθρεμμένη ελίτ έχει απεμπολήσει την
ελληνική της ταυτότητα εδώ και πολύ
καιρό. Έτσι εξασθενημένοι που είμαστε, λαός και Κολωνάκι, είναι προφανές
πως άλλη μια μεγάλη τραγωδία μας
αναμένει.
Νέοι και Χρυσή Αυγή, αναρχικοί και
εγγλεζοππουστούθκια, απολιτίκ και
αδιάφοροι, μαζί με τα κομματικά υποτακτικά, καθορίζουν το νέο πρόσωπο
του Ελληνισμού, ενός Ελληνισμού που
δεν κατέχει καμμία ελληνική παιδεία,
κανέναν ελληνικό ΤΡΟΠΟ ΒΙΟΥ. Ζούμε σαν κακέκτυπα Ευρωπαίων με ρίζες ανατολίτικες, που δεν αφήνουν κα-
νέναν Έλληνα να βγει στην επιφάνεια.
Ακόμη και αν κατά λάθος μας βγει κατιτίς το ελληνικό, μας πιάνει ΝΤΡΟΠΗ,
μας πιάνουν ενοχές πως δεν έχουμε
εξευρωπαϊστεί αρκετά και σωστά. Κάτω από το νέο μας πετσί, υπάρχει ο
Έλληνας και αυτό το γνωρίζουν πολύ
καλά όλες οι άπονες εξουσίες. Τον πιθηκίζοντα ευρωπαϊσμό μας δεν μπορούν να τον φέρουν σε αντιδιαστολή με
τον ανατολίτικο εαυτό μας, διότι απλούστατα ο ανατολιτισμός δεν έχει γίνει
ακόμη της μόδας, οπότε για να μπορέσουν οι εξουσίες να μας βρουν μια ταυτότητα, να νιώθουμε κι εμείς πως ανήκουμε κάπου, προωθούν τώρα το νέο
φρούτο του ιδανικού ευρωπαίου πολυπολιτισμικού πολίτη. Ενός πολίτη που
δεν έχει πατρίδα, έχει όμως κράτος· που
δεν έχει εκκλησία, έχει όμως νόμους και
αρχές· που δεν έχει δικό του πολιτισμό
9
Γ΄ ΜΕΡΟΣ
και γλώσσα, αλλά ένα παγκοσμιοποιημένο πακέτο δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού και κουλτούρας, όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ψυχαγωγία και
η μαζική, διεφθαρμένη, καταναλωτική
αξία του εγωισμού και του ατομικισμού.
Στους κωλοέλληνες, ένα από τα πολλά αριστουργήματα του Διονύση Σαββόπουλου, τον ακούμε να λέει πως ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΖΕΙΣ. Όμως, ο παμπόνηρος Σαββόπουλος καταλαβαίνει το ατόπημά του
και στις ζωντανές συναυλίες του θέτει
άλλην εκδοχή: ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ,
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΙΣ. Δηλαδή, παρ’
όλα τα χάλια μας, το θαύμα μπορεί
ακόμη να λειτουργήσει σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο, υπάρχει και ελπίδα και
προοπτική, φτάνει να πιστέψουμε στον
πραγματικό εαυτό μας και όχι στον μεταλλαγμένο των τελευταίων 40 ετών.
Ναι, ο Ελληνισμός μπορεί να ελπίζει,
φτάνει να πει όχι στην ανατολή, όχι στη
δύση, όχι στην αποεθνοποίηση των
Ελλήνων και την αποελληνοποίηση της
κοινωνίας μας. Ως Έλληνες, υπάρχει η
ελπίς ότι μπορούμε να σωθούμε. Ως
Γκρικς ή Χέλλινς, κρατιστές και εξευρωπαϊσμένοι, θα χαθούμε. Μπορεί η ανθρωπότητα να θυμάται τη Μαρία Κάλλας, τον Πουλαντζά και τον Αξελό και
τον Ξενάκη και τον Μητρόπουλο και
όλους τους μεγάλους διανοητές και καλλιτέχνες που έβγαλε αυτός ο τόπος, για
αιώνες μετά όμως αυτό δεν θα είναι τίποτα μπροστά στη δύναμη ενός Τσιτσάνη και ας μην τον ξέρει κανένας Ευρωπαίος. Με τον Τσιτσάνη, μπορούμε
όλοι οι Έλληνες να τραγουδήσουμε μαζί ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ και
να νιώσουμε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και μαζί
να προχωρήσουμε: Χριστός Ανέστη εκ
νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και
τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
Άρα, ανάμεσα στα δύο –δεν μπαίνει
φυσικά τέτοιο δίλλημα, αλλά εάν έμπαινε– εμείς προφανώς θέλουμε την
ΑΝΑΣΤΑΣΗ μας, τον Τσιτσάνη μας και
ας μην τον γνωρίζει η κυρία Ευρώπη.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ
Να που ο Αναστασιάδης υλοποίησε την
υπόσχεσή του να επιβάλει τον θυρεό
της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο. Εκεί, δηλαδή, που ο Αναστασιάδης έπρεπε να καταργήσει τον θυρεό
της αποικιοκρατίας και στη θέση να δεσπόζει το έμβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τοποθέτησε τον δικό μας
πάνω από τον αγγλικό, μάλιστα υπονοώντας ότι η Δημοκρατία είναι πιο ψηλά από την αποικιοκρατία. Κούνια που
τον κούναγε, διότι το μικρό σκατούλικο έμβλημα της Δημοκρατίας μόλις που
διακρίνεται πάνω από τον θυρεό της
αποικιοκρατίας. Αν ο Αναστασιάδης
και οι μάγκες που τον περιτριγυρίζουν
ήσαν όντως μάγκες, θα έπρεπε να αφαιρέσουν τον αγγλικό θυρεό και στη θέση του να βάλουν το έμβλημα της Δημοκρατίας, έτσι θα έστελλαν και τα σωστά μηνύματα, ότι, τουλάχιστον συμβολικά, τέλειωσε η περίοδος της αποικιοκρατίας. Πού, όμως, τέτοια μαγκιά;
Αντ’ αυτού, οι μάγκες του γλυκού νερού υποστηρίζουν πως το μέγαρο είναι ιστορικό μνημείο και, ως τέτοιο,
πρέπει να το σεβαστούμε και να μην
καταστρέψουμε τίποτα απ’ αυτό, όπως,
για παράδειγμα, έχουν κάνει οι ομοϊδεάτες τους οι Τούρκοι σε όλα τα μνημεία τα δικά μας, στην Αγιά Σοφιά,
στις εκκλησίες μας στα κατεχόμενα και
πάει λέγοντας, ο κατάλογος ατέλειωτος. Εάν εμείς ζητούσαμε να γκρεμιστούν οι μιναρέδες από τις εκκλησίες
μας στα κατεχόμενα, οι μάγκες θα μας
απαντούσαν πως είμαστε εθνικιστές
που δεν σέβονται το δικαίωμα του άλλου στη θρησκεία και στα πιστεύω του,
δηλαδή όπως συνεχίζουν την παράδοση
της παλιάς αποικιοκρατίας, συνεχίζουν
τώρα και την παράδοση της νέας αποικιοκρατίας.
Ο θυρεός των Άγγλων πρέπει να φύγει. Είναι ντροπή προς τα παιδιά που
έχασαν τη ζωή τους στους αγώνες εναντίον των αποικιοκρατών. Ας πάει στο
μουσείο, όπου είναι τόσα και τόσα άλλα ευρήματα. Στο Προεδρικό της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να δεσπόζει ο θυρεός της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και
για να μπουν μέσα στο Προεδρικό οι
ξένοι επίσημοι, όπως και οι ΑΚΕΛικοί
πολιτικοί, να περνούν κάτω από το αιματοβαμμένο στεφάνι των ηρώων της
ΕΟΚΑ. Αυτό θα ήταν αξιοπρέπεια εθνική. Τώρα απλώς διαιωνίζουμε την αποικιοκρατία.
10
Οι ΑΚΕΛικοί που επήαν στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τους τρεις
συλληφθέντες είντα χάπια πίνουν; Διότι
έσιει τζιαιρόν να κάμω ναρκωτικά.
vasosftohopoullos.wordpress.com
26 Οκτωβρίου 2013
«Κερυνειοποίηση Τώρα!»
Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου, η εκδήλωση
της Ανεξάρτητης Φοιτητικής
ΈΠΑΛξης Πανεπιστημίου Κύπρου με θέμα «Κερυνειοποίηση τώρα!», με ομιλητές τους
Γιώργο Κέντα, επίκουρο καθηγητή Πανεπιστημίου Λευκωσίας, Νεόφυτο Καρκώτη, Νομικό, και Νικόλα Στυλιανού,
Υπ. Δρ Στρατηγικών Σπουδών.
Θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε επιγραμματικά το
κλίμα και τα λεχθέντα στην εκδήλωση.
Είναι σημαντικό να τονιστεί
ότι η εκδήλωση συνέπεσε χρονικά με την προκλητική παραδοχή του βουλευτή του ΔΗΣΥ,
Νίκου Τορναρίτη, ότι η Κερύνεια έμεινε εκτός διαπραγματεύσεων από όλες τις κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι οι Κερυνειώτες δεν
πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους. Φυσικά η
εκδήλωση είχε οργανωθεί πριν
τις δηλώσεις αυτές, ως αντίβαρο στην «Αμμοχωστοποίηση»
του Κυπριακού που κυριαρχούσε στη δημόσια συζήτηση.
Ο όρος «Κερυνειοποίηση»
επεξηγήθηκε σε θεωρητικό επίπεδο από τον Νεόφυτο Καρκώτη. Ουσιαστικά αποτελεί διττή έννοια: Πρωτίστως ως στόχο απελευθέρωσης των κατεχόμενων εδαφών μας μέχρι την
τελευταία ακτή, μέχρι την Κερύνεια. Από την άλλην, αποτελεί την πρόταση των διοργανωτών της εκδήλωσης για αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή που
θα μας επιτρέψει να υλοποιήσουμε την πρώτη έννοια της
«Κερυνειοποίησης», την απελευθέρωση. Η αλλαγή της νοοτροπίας συνίσταται σε αλλαγή
συλλογικής/κοινωνικής νοοτροπίας σε πρώτο στάδιο, ώστε να
επέλθει μια αλλαγή στα πολιτικά δρώμενα σε δεύτερη φάση,
από τη βάση της κοινωνίας
προς τα πάνω. Να αναγκάσει
ο λαός, δηλαδή, τους πολιτικούς
του τόπου να στραφούν προς
μιαν άλλην κατεύθυνση και να
εγκαταλείψουν την ατελέσφορη, κατά τα φαινόμενα, πολιτική των τελευταίων σαράντα
χρόνων. Προτάθηκε αυτοοργάνωση των πολιτών σε αυτόνομους πυρήνες, οι οποίοι θα διαδώσουν την ιδέα της «Κερυ-
νειοποίησης» στην ευρύτερη
κοινωνική μάζα, ώστε να επιτευχθεί η μεταβολή που είναι
αναγκαία για να υιοθετηθεί μια
νέα νοοτροπία.
Ο Γιώργος Κέντας τόνισε
ακριβώς την ανάγκη διαμόρφωσης μιας στρατηγικής απελευθέρωσης, μιας νέας στρατηγικής, αφήνοντας πίσω την
αποτυχημένη διαδικασία που
ακολουθείται επί τέσσερεις δεκαετίες. Για τη διαμόρφωση
αυτής της στρατηγικής, αναφέρθηκε στις διεθνείς εξελίξεις
που λαμβάνουν χώρα αυτήν
την περίοδο, καθώς και στις
συμμαχίες που μπορούμε να
αναπτύξουμε σε περιφερειακό
Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Την στιγμή που εμείς ενομίζαμεν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε σκληρές
διαπραγματεύσεις για να σώσει την Κύπρο μας, ο αθεόφοβος έβαλε τα εθνικά του
χρώματα και κατέβηκε στο γκέι-ππαρέιτ της Αστόριας. Θαυμάστε τον!
επίπεδο, ούτως ώστε να καταστούμε, μαζί με την Ελλάδα,
παράγοντας σταθεροποίησης
στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου αλλά και της
Μέσης Ανατολής μετά από τη
σύμπραξη με το Ισραήλ.
Τέλος, ο Νικόλας Στυλιανού
εξήγησε γιατί μια βίαιη μεταστροφή στο Κυπριακό είναι
επικίνδυνη για την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Η μεταστροφή είναι απαραίτητη προκειμένου να βγούμε από το
αδιέξοδο, αλλά δεν μπορεί να
γίνει, ενόσω δεν υπάρχει θεσμοθετημένη στρατηγική και
μακροχρόνιο στρατηγικό πλάνο. Αναφέρθηκε στις οργανω-
σιακές ελλείψεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και δήλωσε
εμφαντικά: «Πραγματικά, δεν
έχω καταλάβει τόσα χρόνια τι
στοχεύουμε στις διαπραγματεύσεις!»
Η «Κερυνειοποίηση» πρέπει
να ενταχθεί στον δημόσιο διάλογο. Είναι καιρός, όπως τονίστηκε και στην εκδήλωση, οι
νέοι κυρίως να οργανωθούν αυτόνομα, μακριά από τις ποδηγετημένες κομματικές νεολαίες, να καταστήσουν εαυτούς
πυρήνες διάδοσης και διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού πολιτισμού και να αναγκάσουν
την πολιτική σκηνή του τόπου
να αλλάξει στάση, όπως έπραξε η λαϊκή βάση το 2004.
Υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο για αλλαγή στρατηγικής. Για να γίνει αυτό,
όμως, πρέπει να υπάρξει μια
εκ βάθρων αλλαγή νοοτροπίας
πρώτα απ’ όλα, η οποία θα
επιφέρει ακριβώς το ζητούμενο: οργάνωση, θεσμοθέτηση,
στρατηγικό σχεδιασμό από τεχνοκράτες και όχι από κομματικά στελέχη.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της
παράταξης στον χαιρετισμό
του, μέχρι την τελική λύση πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι και
να δρούμε ως Κερυνειώτες.
Στην Κερύνεια μας, ούτε βήμα πιο πίσω…
Οι ομιλίες της εκδήλωσης είναι
διαθέσιμες στον ιστοχώρο της
Α.Φ.ΕΠΑΛξης:
http://epalxi.net/?p=2741
Μιχάλης Μιχαηλίδης
26 Οκτωβρίου 2013
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ-ΒΑΝ ΡΟΜΠΑΪ: ΑΧ ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ
11
Η δήλωση του Αναστασιάδη ότι αν τον πιάσει κάποιος μεθυσμένο δεσμεύεται να του δώσει όποιο χρηματικό ποσό ζητήσει συγκλόνισε το παγκύπριο.
Ε Σ Ε Ι Σ Τ Ι Θ Α Ζ Η Τ Ο Υ Σ ΑΤ Ε Α Π Ο Τ Ο Ν Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Α Ν Α Σ ΤΑ Σ Ι Α Δ Η ;
Τον είδα πολλές φορές μεθυσμένον
και πάντα του ζητώ να πάω
μιαν νύχταν με την Άντρη,
και αυτός πάντα μου απαντά:
«Αν θέλεις πιάσ’ την για πάντα».
Τον έχω δει άπειρες φορές μεθυσμένο,
αλλά εγώ ποτέ δεν ζήτησα τίποτα.
Ό,τι κάνω, το κάνω για την παρτίδα.
Ρε Στυλιανίδη, πάλε εσύγχυσες την
παρτίδα με την πατρίδα. Κανεί σε.
Δεν τολμώ να ζητήσω τίποτα,
διότι μπορεί να ζητήσει να κοιμηθεί
με τη γυναίκα μου.
Την δικήν μου διώ του την πάντως.
Εν την θέλω, ρε Χάσικε,
αλλά είπα σου να μου κανονίσεις
τζιείνην του I feel fantastic
τζιαι ακόμα εν έκαμες τίποτε.
Μα την γεναίκαν μου;
Καλλύττερα την γεναίκαν σου
παρά την γεναίκαν μου.
Μην μαλώνετε. Ο Πρόεδρος δεν πάει
με ΔΗΚΟϊκές. Το είπε κάποτε
και στην Παπαδοπούλου και
της κακοφάνηκε.
Σε διαψεύδω, Αβερωφούλλη. Είπα ότι
δεν πάω με ΔΗΚΟϊκές όταν είμαι νηφάλιος, αυτό είπα. Παρακαλώ, δεν θέλω οι ΔΗΚΟϊκές να με παρεξηγήσουν.
Μάστρε, εν ώρα για το διπλό σου;
Ήπια ήδη τρία διπλά, καλλύττερα
βάρ’ μου ένα τριπλό φέιμους.
Α, τζιαι φέρτε μου καμμιάν του
ΔΗΚΟ να πούμεν καμμιάν κουβένταν.
Μάστρε, να σου ετοιμάσω
το μπάνιο σου ή να περιμένουμε
να σου κόψω πρώτα τες τρίσιες
των ρουθουνιών σου;
Ρε Δρουσιώτη, άφησε τζιαι τίποτε
στον Χαραλάμπους. Κάμνεις εσύ
ούλλες τες δουλειές τζιαι εν αφήννεις
τίποτε για τους άλλους.
Εν με πειράζει εμέναν, φτάννει που
τον παίρνω να τζιοιμηθεί όταν εν μεθυσμένος τζιαι λαλεί μου ιστορίες που
τον τζιαιρόν που ο Φούλλης έκλαιεν
τζι ήθελεν την Καίτη Κληρίδη.
Μετά την εκλογική νίκη που
ήμασταν και οι δύο στουππίν και
του ζήτησα το υπουργείο Εξωτερικών, είπεν μου: «Όι, εν τ’ αρτζιίθκια
μου που εν να σου δώσω».
Γιατί εν έκοψεν πορτοκάλια
ο Αναστασιάδης του Ρομπάι;
Εν ηξέρει τι σημαίνει καλή φιλοξενία; Γιατί εν ερώτησεν τον Χριστόφκιαν που ξέρει;
12
vasosftohopoullos.wordpress.com
26 Οκτωβρίου 2013
ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ»
(εις μνήμην Βασίλη Τσιτσάνη)
Τα βάσανά μου μ’ έριξαν στα ξένα
και μ’ έχουν της ζωής κατάδικο.
Αχάριστη, δεν πόνεσες για μένα
κι αυτό το βρίσκω να ’ναι άδικο
ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Η ταινιοθήκη της «ΑΧΑΡΙΣΤΗΣ» άρχισε τις προβολές της...
Στα εκατόν δέκα, περίπου, χρόνια ζωής του, ο ελληνικός κινηματογράφος κατάφερε να αποδώσει πολλές από τις εκφάνσεις της ζωής των Ελλήνων. Με τρόπο άμεσο ή έμμεσο, δραματικό ή κωμικό, διαπραγματεύτηκε και αναπαρήγαγε την ταπείνωση, τον έρωτα, τους αγώνες, τη χαρά, τον ξενιτεμό, τη φτώχεια, τον διωγμό
και άλλες πολλές καταστάσεις. Η προσφορά και η σημασία του ελληνικού κινηματογράφου, πέραν από την αισθητική διάσταση του πράγματος, πάει πολύ βαθιά. Δεν θα ήταν σε καμμία περίπτωση υπερβολή, αν λέγαμε ότι, σε επίπεδο διάπλασης συνειδήσεων, ταυτίζεται σε ένα βαθμό με τον Όμηρο και τη μυθολογία. Και
τούτο επειδή, όπως οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν μέσα από τα έπη και τους μύθους
τα πρότυπά τους, έτσι και οι Έλληνες του 20ού αιώνα, μέσω μιας διαδραστικής
σχέσης με το ελληνικό σινεμά, διαμορφώσαμε πρότυπα, αξιακό κόσμο και, εν τέλει, αυτογνωσία.
Η μπουάτ «Αχάριστη», μέσα από ένα πρόγραμμα είκοσι εφτά ταινιών που επιμελήθηκε ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας, θα προβάλλει κάθε Δευτέρα μία ελληνική ταινία. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρεί αφ’ ενός να μας διασκεδάσει τις νύχτες της
Δευτέρας και αφ’ ετέρου να πετύχει μια άμεση γνωριμία με το φαινόμενο του ελληνικού κινηματογράφου και την ιστορία του. Πίνοντας το ποτό μας, χαλαρά και
ωραία, θα απολαύσουμε είκοσι εφτά ενδεικτικές ταινίες του ελληνικού σινεμά και
–γιατί όχι;– θα συζητήσουμε για αυτές και –ποιος ξέρει;– ίσως σας έχουμε και
άλλες εκπλήξεις.
Συνέχεια προβολών: Δευτέρα 4 Νοεμβρίου στις 20:00
με τη ταινία Ένας ερωδιός για τη Γερμανία
του Σταύρου Τορνέ.
Επόμενες προβολές της δεύτερης θεματικής ενότητας, Ελλάδα - Γερμανία:
l 4 Nοεμβρίου: Ένας ερωδιός για τη Γερμανία, του Σταύρου Τορνέ
l 11 Nοεμβρίου: Ο ουρανός, του Τάκη Κανελλόπουλου
Όλες οι ταινίες θα προβάλλονται Δευτέρα και
οι προβολές θα αρχίζουν (αυστηρά) στις 20:00 μ.μ.
Μπουάτ «Η Αχάριστη»
Έκτορος 40, Λευκωσία (είσοδος από την ταβέρνα «το Αιγαίον»)
Τηλ: 97 901821 και 99 541221
Πληροφορίες σχετικά με όλες τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιούνται
στην μπουάτ θα υπάρχουν στο διαδίκτυο: Facebook: Μπουάτ «Η Αχάριστη»
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ»
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
KINHMATOΓΡΑΦΟΣ
l
l
l
l
4 Νοεμβρίου, Ένας ερωδιός για τη Γερμανία, του Άδωνη Κύρου
11 Νοεμβρίου, Ο ουρανός, του Τάκη Κανελλόπουλου
18 Νοεμβρίου, Συνοικία το όνειρο, του Αλέκου Αλεξανδράκη
25 Νοεμβρίου, Ακαδημία Πλάτωνος, του Φίλιππου Τσίτου
ΘΕΑΤΡΟ
l Το θέατρο της Τρίτης θα αρχίσει τις παραστάσεις του αρχές Νοεμ-
βρίου. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε το facebook της «Αχάριστης». Πρώτον έργο είναι Η μαρτυρία της Αγγελικής Ματθαίου με
την Σοφία Καλλή και το μουσικό σχήμα της Μπουάτ.
ΜΠΟΥΑΤ
l Κάθε Σάββατο ζωντανή ελληνική μουσική με ρεμπέτικα, λαϊ-
κά, δημοτικά και έντεχνα με το σχήμα του Χρήστου Πέτρου:
Κιθάρα: Σταύρος Κυριακίδης
Μπουζούκι: Γιώργος Παόττος
Κιθάρα και φωνή: Χρήστος Πέτρου
l Κάθε Πέμπτη μία συζήτηση για τα εθνικά, κοινωνικά και
πολιτιστικά ζητήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας με
διαλεχτούς συνεργάτες.
TΑ ΠΟΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΠΟΥΑΤ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΙΜΕΣ
Πληροφορίες θα υπάρχουν στο διαδίκτυο: facebook - Μπουάτ «Η Αχάριστη»
26 Οκτωβρίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Άμα σκέφτουμαι την φάτσαν
του Άντρου μετά την δημοσκόπησην φύρνουμαι που τα γέλια.
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
l Το καλύτερο αντίδοτο, όταν θες να
γράψεις ένα άρθρο σε μια στήλη σαν
κι αυτήν και έχεις σ τερέψει από
έμπνευση, είναι απλώς να παρακολουθήσεις τις ειδήσεις ένα βράδυ. Προσωπικά αποφεύγω για λόγους ψυχικής αλλά και γαστρεντερολογικής υγείας να
βλέπω ειδήσεις, μια και δεν μπορώ να
αντέξω τόση ποιότητα πολιτικού βίου,
αλλά τι να γίνει; Χρειάζονται συμβιβασμοί σε τούτην τη ζωή.
l Κάτι το οποίο δεν μπορεί να περάσει
απαρατήρητο είναι οι συνεχιζόμενες φιλοτουρκικές δραστηριότητες του Κουτσοκούμνογλου για κοινό πρωτάθλημα
με τους Τουρκο«κυπρίους». Εφαήθηκεν ο άθρωπος!!! Εγώ προσωπικά παρακαλώ να ευοδωθούν οι προσπάθειές
του! Εκεί να δείτε γλέντια!!!
l Από τις ειδήσεις πάλι έμαθα για τις
δηλώσεις του Τορναρίτογλου ότι οι Κερυνειώτες δεν θα επιστρέψουν πίσω.
Λες και η Κερύνεια ανήκει στους Κερυνειώτες μόνο, η Αμμόχωστος στους
Αμμοχωστιανούς μόνο, η Κύπρος στου
Κυπρίους μόνο. Σε αυτήν την ανάξια
γενιά της παρακμής, ΜΟΝΟ!!!
l Χρυσούς κανών της προπαγάνδας να
λειαίνεις το έδαφος, βάζοντας τους σαλτιμπάγκους μπροστά προτού ακολουθήσει το βαρύ πυροβολικό!
l Άλλωστε, οι Κερυνειώτες θέλουν διακαώς να επιστρέψουν. Γι’ αυτό άλλωστε εξέλεξαν και τον Χάσικο βουλευτή
στις πρώτες μετά το 2004 εκλογές…
l «Ουκ Ελάττω» είπαμε…
l Γιατί αυτή η χρυσή Κύπρος στο πέτο του Ανανστασιάδη με ανατριχιάζει;
Έψαξα πολύ το θέμα εσωτερικά, με ενδοσκόπηση και ψυχαναλυτικές τεχνικές,
μέχρι που κατάλαβα. Την ίδια φόραγε
και ο Γλαύκος Κληρίδης, τη δεύτερη
πενταετία του, τότε που συγκυβερνούσε με τους νεοκύπριους των ΕΔΗ και
μας εξόρκιζε στο Ιερόν Ευαγγέλιον να
δεχτούμε το Σχέδιο Ανάν. Οι συνειρμοί
λειτουργούν υποσυνείδητα και ελπίζω
να μην αποτελούν οιωνούς… Ευτυχώς
που δεν πιστεύω σε κάρμα και τέτοια
δηλαδή… Πάντως η μεγάλη μου απορία είναι αν έχουν τον ίδιο χρυσοχόο.
l Δύο κυβερνήσεις έταξαν μείωση της
στρατιωτικής θητείας και καμμιά δεν
είχε τα κότσια να την εφαρμόσει. Φαίνεται ότι ο κλήρος έπεσε στην εθνικόφρονα κυβέρνηση πάλι, που ό,τι κάνει το
κρύβει πίσω από την ελληνική σημαία.
l Μισό λεπτό… Πού πήγε η ελληνική
σημαία στην αίθουσα διασκέψεων του
Υπουργείου Άμυνας; Κύριε Φωτίου, ούτε το ΑΚΕΛ δεν τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο. Εκτός αν προετοιμάζεστε για
τη δημιουργία ενός δικοινοτικού στρατού στα πλαίσια του πρωταθλήματος
ποδοσφαίρου. Φωνάξτε τότε τον Κουτσοκούμνογλου για σύμβουλο.
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Στο παζαράκι στις 3 του Νιόβρη,
στο βιβλιοπωλείο «Γιαλούσα»,
με κάθε αγορά
άνω των 100 ευρώ
κερδίζετε 50 βιβλία
των εκδόσεων «Αιγαίον»
Κράτα μας
τρεις θέσεις,
ρε Σαββάκη.
l Πώς χάνουν οι λέξεις την αξία τους…
Ή μήπως είναι κι αυτό τεχνική χειραγώγησης της μάζας; Τη μείωση θα την
πούμε αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό,
το φορολογικό χαράτσι θα το πούμε
επανεκκίνηση της οικονομίας, το ξεπούλημα της πατρίδας επανένωση. Ρε,
κουτόχορτο που μας ταΐζουν…
l Δύο πράματα μου τη δίνουν πάνω
στα κέρατα: Να ακούω γυναίκες κάθε λίγο να λεν τη φράση «ο πρώην
μου», «ο τάδε ήταν πρώην μου» και
να ακούω τον Άντρο Κυπριανού να
μιλά…
l Πάει τελικά και ο Κατσουρίδης μας…
Τον φάγανε εκεί που φαινόταν ότι δεν
τρώγεται με τίποτα ο άνθρωπος… Όλοι
και όλα θυσιάζονται στον ύψιστο σκοπό, στη μοναδική Αρχή, στην επιβίωση
του Κόμματος.
l Μολονότι οι κακές γλώσσες τον ήθε-
λαν να εμφανίζεται σε φωτογραφίες να
παίζει paint ball μαζί με στελέχη του
ΕΛΑΜ…
l Το μόνο ενδιαφέρον που άκουσα από
τις ειδήσεις τελικά είναι ότι μέλος του
συγκροτήματος PUSSY RIOT κάνει
απεργία πείνας στη Ρωσία. Εδώ ο κόσμος χάνεται…
l Και το μόνο ευχάριστο; Αθωώθηκε ο
Κιττής! Αν μη τι άλλο δεν θα ξαναρρωστήσει ο άνθρωπος…
l Και όταν σκέφτομαι την επέτειο της
28ης Οκτωβρίου, στο μυαλό μου στριφογυρίζει η φράση του Μεταξά προς
τον Γκράτσι: «Alors, c’est la guerre»…
Επειδή πια ο μόνος Δρόμος είναι ο δρόμος… Κι αν δεν τον βρούμε, θα τον
φτιάξουμε.
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
14 ΤΟΡΝΑΡΙΤΗΣ: Ο ΜΕΤΡ ΤΩΝ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΤΙΝΑ. Στα σκλαβοπάζαρα
της Ανατολής.
Και της Δύσης…
26 Οκτωβρίου 2013
Η ΚΥΡΙΑ ΕΥΑΝΘΙΑ
σας συμβουλεύει
Εξαιτίας της μεγάλης λαϊκής απαίτησης, η κυρία Ευανθία επιστρέφει για λίγους μήνες, παρ’ ότι
είναι πια πολύ ηλικιωμένη και κουράζεται με τα σύγχρονα προβλήματα των Κυπρίων.
Μάλιστα, Κύριε!
Οι κύριοί μας. Η Τρόικα. Κι ο Ρομπάι:
«Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, εκτός της
Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας».
ΤΙΝΑ. There is no alternative. Στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Και της Δύσης…
TINA. Η θατσερική ρήση «Τhere Ιs Νo
Αlternative». Δεν υπάρχει επιλογή. Δεν
υπάρχει άλλος δρόμος. «Για τ’ αλλού
μην ελπίζεις…» Τα μέτρα είναι μονόδρομος. Kατά κρημνόν όπως κάθε πολιτικός «μονόδρομος». Όταν η υποταγή
στους ξένους (π.χ. πιστωτές) λανσάρεται
σαν «αρετή» και «υπεύθυνη πολιτική»
και «θάρρος της αλήθειας» και «ρεαλισμός». Κι όταν το οξύμωρο «αποφάσισα ότι δεν μπορώ να αποφασίζω – δηλαδή να επιλέγω» προτείνεται ως…
αξιόπιστη πολιτική.
H πολιτική ως η κατάργηση της πολιτικής, σαν πεδίου της ελεύθερης πράξης
(πώς θα την ώριζε η Χάνα Αρέντ;). Ακόμη και με την ανοιχτή παραδοχή του
Προεδρικού οξύμωρου «αποφάσισα να
γίνω αναξιόπιστος, για να είμαι αξιόπιστος…»
Και το ρομποτικά επαναλαμβανόμενο του Χάρη «θα κάνουμε (μέχρι κεραίας) ό,τι μας λέει η Τρόικα και το Μνημόνιο». Δηλαδή, οι ξένοι κύριοί μας. Είμεθα ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουν…
Τώρα οι κόμητες, τότε, στη γαλέρα, οι
«comites»…
Και στο Κυπριακό. Σας το είπε χθες,
από τηλεοράσεως, ο… ταγός της ανεξαρτησίας μας, Χρήστος Στυλιανίδης:
«ο Ρομπάι (το μέγα αφεντικό της ΕΕ) είναι φίλος μας (αυτολεξεί)… Έχουμε συμμάχους», ο Στυλιανίδης. Ποιοι, Χρήστο;
Εμείς ή εσείς; Και χρηματοδότες έχουμε… Οι κύριοί μας. They know better.
It pays to know better.
Η υπεύθυνη πολιτική του να απεκδύεσαι από κάθε ευθύνη. Η πολιτική της
αποπολιτικοποίησης, η ελευθερία της
ανελευθερίας. Όταν η υποταγή της αρετής ορίζεται σαν… αρετή της υποταγής.
In chains and powerless… souls reduced
to cowardice… the chains concealed in
our thought (Hook)… Πώς έχει ο κόσμος
μας μαυρίσει. Yes, yesmen, we are all
blacks now.
Κυρία Ευανθία,
Αγαπητή μου φίλη,
Προψές είδα όνειρον ότι ήρθαν στο
σπίτι μου τέσσερα στελέχη του ΑΚΕΛ
και με εβίασαν, με το πρόσχημαν ότι
δεν πήγα στην διαδήλωσην να φωνάξω υπέρ της αθώωσης των συντρόφων Ζανέττου και Χρήστου. Όταν
τους είπα πως δεν είμαι του ΑΚΕΛ,
μου εζήτησαν συγγνώμη που έκαναν
λάθος και μου έδωσαν δώρον ένα σίζον ττίκετ για την Ομόνοιαν. Όταν
τους είπα πως είμαι με το ΑΠΟΕΛ,
εκόψαν μου που άλλο έναν γαμίσιν
και ύστερα έφυγαν. Το πρωί, την ώρα
που ετρώγαμεν το πρόγευμά μας με
τον άντρα μου, είπα του το όνειρό
μου και το μόνο του σχόλιο ήταν να
ρωτήσει εάν φορούσαν προφυλακτικό
όταν με βίασαν, άμπα τζιαι κολλήσει
καμμιάν ΑΚΕΛικήν αρρώστιαν όταν
με γαμήσει και εκείνος την άλλην
εβδομάδαν. Εγώ επέρασα ένα φρικτό βράδυ και εκείνος σκεφτόταν μόνο τον εαυτόν του. Ενευρίασα πολλά,
κυρία Ευανθία, και μόλις έφυγεν για
δουλειά, ετηλεφώνησα του κηπουρού
και είπα του, «έλα τωρά να οργώσεις το χωράφι μου» και έκατσα και
τον περίμενα. Μόλις χτύπησε το κουδούνι, ένιωσα το πράμαν μου να
υγραίνεται, άνοιξα την πόρτα και,
αντί του κηπουρού, στεκόταν στην
πόρτα ο άντρας μου. Τον ρώτησα
γιατί χτύπησε το κουδούνι και είπε
πως είναι ο κηπουρός και ήρθε να οργώσει το χωράφι μου. Τότε κατάλαβα, κυρία Ευανθία, πως έκανα λάθος και αντί να τηλεφωνήσω στον κηπουρό, τηλεφώνησα στον σύζυγό μου
και πια δεν ήξερα τι να πω. Του λέω
κόπιασε και τον έριξα στον καναπέ
και τον παρότρυνα να με βιάσει.
Έσχισεν τα ρούχα μου, εμάσησεν το
τάγκα μου και το έκοψε με τα δόντια του, έριξε μου και κάτι πάτσους
στα κωλομέρια, έδωκέν μου και μιαν
πας στην κεφαλήν με το αμπαζούρ
και μετά, αφού φόρεσε ένα μαύρο
προφυλακτικό, εγάμησέν με. Τι να
κάνω, κυρία Ευανθία; Το απόλαυσα,
αλλά το πρόβλημα είναι ότι τώρα θέλει διαζύγιο, διότι είναι σίγουρος πως
δεν είναι σε αυτόν που τηλεφώνησα
αλλά στον κηπουρό μας. Τι να κάνω, κυρία Ευανθία;
Α. Γ., Ακρόπολις
Ο άντρας σου προφανώς είναι ένας συντηρητικός ΔΗΚΟϊκός, ο οποίος συνεχώς θα σου δημιουργεί ενοχές, οπότε
καλυτέρα να τον αφήσεις και να βρεις
διάφορους εραστές –απ’ ότι κατάλαβα
σου αρέσει το σεξ– και ας είναι
ΑΚΕΛικοί ή Συναγερμικοί. Επίσης,
πριν μπλέξεις και σε άλλες περιπέτειες, πάρε και λίγα χάπια τζίνσεγκ, βοηθούν πολύ στην επανάκτηση της μνήμης.
❀
Κυρία Ευανθία μου,
Είμαι που τον Λυθροδόνταν τζιαι επαντρεύτηκα μιαν που τα Λύμπια πριν
έναν μήναν. Εψές είπα για πρώτην
φοράν να το κάμουμεν που πίσω, αλλά εστάθηκεν αδύνατον να δεχτεί η
γεναίκα μου. Εδέχτηκεν μόνον να της
βάλω κωλοδάχτυλον τζιαι εγιώ ο καημένος, είντα μπου να πω, εδέχτηκά
το ως έναν πρώτον στάδιον. Τζειαμαί
που εμάχουμουν με το δάχτυλόν μου,
έντζιισα πάνω σε κάτι σκληρόν τζιαι
επαραξενεύτηκα. Σιγά σιγά εκατάφερα τζιαι έφκαλά το, κυρία Ευανθία, τζιαι, εν θα το πιστέψεις, ήταν
ένα μέμορυ στικ. Όταν το έδειξα στην
γεναίκαν μου, άρκεψεν τες διαμαρτυρίες τζιαι τα κλάματα, είπεν μου
πως το εκατάπιεν κατά λάθος, είπεν
μου πως προσπαθώ να την ενοχοποιήσω και διάφορα τέτοια. Δεν νομίζω
να έχει εραστήν, κυρία Ευανθία, αλλά από την άλλην το μέμορυ στικ έννεν το δικόν της, διότι εκοίταξα ύστερα μέσα στην τσένταν της τζιαι είδα
το δικόν τ ης. Με προβληματί ζει,
όμως, που εχτές που επήα δουλειάν
ερώτησέν με ο μάστρος μου αν είδα
το μέμορυ στικ του, κάπου το έχασεν
είπεν. Τι να κάνω, κυρία Ευανθία;
Πώς θα μάθω πώς έφτασε το μέμορυ
στικ μέσα στον κώλον της;
Πέτρος Ιακώβου, Λυθροδόντας
Αγαπητέ μου φίλε,
Η γυναίκα σου, δυστυχώς, είναι μια
τυπική ξημαρισμένη ΑΚΕΛικιά. Όπως
όλοι οι ΑΚΕΛικοί που πάντα παίζουν
τις αθώες περιστερές και δεν παραδέχονται καμμία ευθύνη για τίποτε,
έτσι κι η γυναίκα σου θα προσπαθήσει να σε κάνει να νιώσεις κι ενοχές
που βρήκες το μέμορυ στικ μέσα στον
πρωκτό της. Προσωπικά, είμαι σίγουρη πως η γυναίκα σου έχει παράνομο
δεσμό με τον μάστρο σου και διά του
οθωμανικού και ανάφτει και είμαι και
σίγουρη πως εάν ψάξεις καλά, μπορεί
να βρεις και άλλα αντικείμενα του μάστρου σου μέσα στον πρωκτό της.
Όμως ας μην κακολογούμε. Πλύνε καλά το μέμορυ στικ και άνοιξέ το στον
υπολογιστή σου. Εάν είναι του μάστρου σου, θα το καταλάβεις αμέσως
από τα σχέδια του αρχιτέκτονα, αφού
θα χτίσει το σπίτι ο μάστρος σου. Δες
το μέμορυ στικ και ξαναμιλούμε.
❀
Κυρία Ευανθία,
Είμαι ο Πέτρος Ιακώβου από τον Λυθροδόντα. Τελικά δεν πρέπει να είναι του μάστρου μου το μέμορυ στικ,
διότι δεν υπήρχαν αρχιτεκτονικά σχέδια ούτε οτιδήποτε άλλο με οικοδομές
και τες δουλειές του κύριου Χαράλαμπου. Υπήρχαν, όμως, φωτογραφίες όπου διάφοροι εργάτες και εργολάβοι και μηχανικοί και ηλεκτρολόγοι και καλουψήες εγαμούσαν που
τον κώλον την γυναίκαν μου στον
πρώτον όροφον του ατέλειωτου σπιτιού μας που χτίζει ο μάστρος μου.
Πάντως δεν αναγνώρισα πουθενά και
σε καμμιάν φωτογραφίαν τον μάστρον μου. Λαλείς να τον ρωτήσω ευθέως αν έχει σχέση με την γυναίκα
μου;
Πέτρος Ιακώβου, Λυθροδόντας
Αγαπητέ μου φίλε,
Ο λόγος που ο μάστρος σου δεν εμφανίζεται σε καμμιά φωτογραφία είναι
γιατί αυτός έβγαλε τις φωτογραφίες
με τη μικρή κάμερα που συνήθως κουβαλά μαζί του. Το ξέρω αυτό, διότι
πριν λίγες εβδομάδες, ένας άλλος κύριος βρήκε την ίδια κάμερα στον πρωκτό της δικιάς του συζύγου, οπότε καλύτερα διώξε τη γυναίκα σου και βρες
άλλην από κάποιο μη ΑΚΕΛικό χωριό.
Πολιτική άφεση στους κομματικούς υποδίκους του από το ΑΚΕΛ
Πολιτικοποιεί τις ποινικές διαδικασίες κατά των συλληφθέντων για διαφθορά στελεχών του το ΑΚΕΛ. Κρίνει
ως «πολιτική σκευωρία» τις κινηθείσες διαδικασίες της δικαιοσύνης, στην
ουσία πολιτικοποιώντας το έργο της
και αμφισβητώντας το αδιάβλητό της.
Πώς αλλιώς, παρά σαν από μέρους του
πολιτική παρέμβαση κι ευτελισμός του
έργου και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης μπορεί να κριθεί η εκ των προτέρων άφεση αμαρτιών στα σημαίνοντα στελέχη του, που έχουν προφυλακιστεί με βαριές κατηγορίες δεκασμού
και διαφθοράς, αλλά την πίστη στην
«ηθική καθαρότητα» και το «αδέκαστό» τους διασαλπίζει διακόρως και
στεντορείως το Κόμμα, ως εξ αυτής
και μόνης της κομματικής ταυτότητάς των;
Κι ενώ ήδη καλλιεργείται ψυχροπολεμικό κλίμα δήθεν θυματοποίησης
των συλληφθέντων για ποινικά αδικήματα στελεχών του ΑΚΕΛ, για τη
βάσιμα καταγγελλόμενη συμμετοχή
τους στο σκάνδαλο της Δρομολαξιάς,
με ολοήμερες και ολονύκτιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ΑΚΕΛιστών έξω
από το Δικαστήριο της Λάρνακας, πώς
να ερμηνευτεί το κομματικό κάλεσμα
στους οπαδούς του Κόμματος να σταθούν «ασπίδα για το Κόμμα»! Ασπίδα από τι, και πώς, με ποιους τρόπους,
και ποια όρια; Και με ποιον σεβασμό
στη νομιμότητα και τη δικαιοσύνη, που
ήδη το ΑΚΕΛ διασύρει και καταφρονεί
ως διαβλητή, μονομερή και ως χειραγωγούμενο πολιτικό όχημα σκευωριών;
Αναλογιστήκατε καν πόσο διχαστικά,
πόσο υπονομευτικά για τους βασικούς
θεσμούς που καθιστούν ευνομούμενη
την κοινωνία μας, πόσο ανατρεπτικά
της δημόσιας τάξης και της κοινωνικής
ειρήνης τα μισαλλόδοξα αυτά κομματικά τερτίπια εκ των προτέρων
«στήριξης» υπόδικων για διαφθορά και
απάτες στελεχών σας;
Θεωρήσατε, έστω κατά μία ουγγιά,
λιτικής, ειδικά σε καιρούς όταν τόσο
υποφέρει η κοινωνία και το έθνος τις
καταστροφικές συνέπειες της πλατιάς
κι ενδημικής αυτής πολιτικής διαφθοράς;
σημαντικό να μετρήσετε τις συνέπειες
που η ανακλαστική κομματική κάλυψη
κι υποστήριξη των υπόδικων ως διεφθαρμένων στελεχών σας θα έχει για
τη συντελούμενη απαξίωση της πο-
Σας το λέγω, κύριοι του ΑΚΕΛ, κύριε
Ευαγόρου, που μόλις παρηκολούθησα
στην τηλεόραση να σηκώνετε κομματική παντιέρα κατά των θεσμών της Δικαιοσύνης του τόπου σας. Απογοήτευση, θλίψη, αηδία κι απόγνωση για την
αποφορά αυτήν που ανέδωσε η κομματική στήριξη των υπόδικων για διαφθορά «συντρόφων» ήταν το «κέρδος»
από την πολιτική σας συμπεριφορά,
σαν Κόμμα, σαν κομματικοί και σαν
πολίτες, έστω, υπεύθυνοι για όσα συνεπάγονται για τον πολιτικό πολιτισμό
μας οι λόγοι και οι πράξεις σας.
Κρίμα, πολύ κρίμα. Κι η λέξη σημαίνει το αποτέλεσμα της κρίσης μας, σαν
θεατές σας και σαν πολίτες.
Tίτος Χριστοδούλου
26 Οκτωβρίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ρε μιτσιοί, ελάτε να δείτε
καμμιάν καλήν ταινίαν στην
Μπουάτ «Η Αχάριστη». Μεν
θωρείτε μόνον αμερικάνικες
μαλακίες.
15
Καλωσόρισες πουλί μου
Ο Ευάγγελος Καραμίχος διακόπτει
τη μακρόχρονη σιωπή του και επανακάμπτει – εκτάκτως και άπαξ, ευελπιστεί. Ο λόγος; Η ινκόγκνιτο επίσκεψη του σούπερ-σταρ της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν, στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2010 για επιτόπιο ρεπορτάζ περί της παγίδευσης
και βρώσης των αμπελοπουλιών και
η μετέπειτα καταγραφή της εμπειρίας
σ’ ένα πολυσέλιδο δοκίμιο. Σε τρία
μέρη (η διακοπή της μακρόχρονης
σιωπής του Ευάγγελου Καραμίχου
σε τρία μέρη, όχι το δοκίμιο του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν).
ΜΕΡΟΣ 1ο
Μια κάποια εισαγωγή (συν μερικές
διευκρινήσεις που ίσως και να μην
είναι εντελώς απαραίτητες)
Θέλετε επειδή ο Ιούνιος υποθάλπει τους
τελευταίους σπασμούς της άνοιξης, θέλετε επειδή ο Ιούλιος είναι ο μήνας των
σνομπ, θέλετε επειδή τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες και αφθονούν τα
μυγοχέσματα, θέλετε επειδή είμαι κολυμβητής πένθιμος και κατακόρυφος,
τις διακοπές μου τις εκτελώ Σεπτέμβριο. Σεπτέμβριος: ο μήνας που παραλαμβάνονται τα ετήσια τέλη των Συμβουλίων Αποχετεύσεων, ο μήνας που
επιστρέφουν στα πόστα τους τα πρώτα ονόματα των τηλεοπτικών καναλιών,
ο μήνας που τα κρασοχώρια της Λεμεσού μοσχοβολούν μούστο και μύκητα,
ο μήνας του Septemberfest εντός των
τειχών, του φεστιβάλ Κύπρια εκτός και
της επιστροφής των σχολιαρόπαιδων
επί τα αυτά. Ό,τι πρέπει για να βρίσκεσαι μακριά απ’ τη μαρτυρική μεγαλόνησο.
Στις διακοπές παίρνω πάντα μαζί μου
βιβλία που στην αγγλική λέγονται τσουβαληδόν non-fiction, στη γαλλική nonfiction, στην ισπανική no-ficcion, αλλά
που στην ελληνική δεν έχει ακόμα βρεθεί δόκιμος όρος, επειδή όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ετούτοι ήτανε ακόμα πάνω στα δέντρα και τρώγανε
acorns (στην Αγγλία τρώγανε acorns.
Διότι στη Γαλλία τρώγανε grands και
στην Ισπανία bellota) και έτσι τα δοκίμια, οι μαρτυρίες, τα χρονικά, τα χρονογραφήματα, τα ανάλεκτα κτλ. δεν δύνανται να τιθασευτούν κάτω από μια
ονομασία-ομπρέλλα που θα έκανε τη
συνεννόηση ευκολότερη και τα κρατικά βραβεία λιγότερα, αφού, όπως μας
έμαθαν στο γυμνάσιο, του Έλληνος ο
τράχηλος (ταξινομητικό) ζυγόν δεν υπομένει. Ο τράχηλος. Διότι ο πρωκτός του
υπομένει όχι μόνο ζυγόν, αλλά και τοξότην με μια κενταυρίσια μαλαπέρδα
τόση –με το συμπάθιο– και με ωροσκόπο ξαναμμένο ταύρο που τον έχουν
αμολήσει νηστικό και αγάμητο στις
στράτες της Παμπλόνα να κουτουλάει
μες στα στενά τους όπου-φύγει-φύγει
πεταχτούληδες Παμπλονέζους.
Όπως και να ’χει, τον Σεπτέμβριο που
μας πέρασε πήρα την κυρία Καραμίχου και τις υπόλοιπες αποσκευές μου
και αναχώρησα για βραχύβιες διακοπές σε καθόλου γνωστό κυκλαδίτικο νησί, η ακτοπλοϊκή σύνδεση του οποίου
με τη μητρόπολη κάνει το itinerary Πάφος-Μπουένος Άιρες να μοιάζει με απογευματινή βόλτα. Ανάμεσα στα μπαγκάζια μου, στρίμωξα και την τελευταία –η χαρτόδετη έκδοση είχε κυκλοφορήσει τον Μάιο του 2013– πραμάτεια του Τζόναθαν Φράνζεν, με τίτλο
Farther Away. Στο εν λόγω βιβλίο έχουν
συγκεντρωθεί γύρω στα είκοσι δοκίμια
(με τη λιγότερο κρυόκωλη έννοια της
λέξης «δοκίμιο» που μπορείτε να φανταστείτε) τα οποία δημοσίευσε o συγγραφέας τους σε διάφορα αμερικανικά
περιοδικά την περίοδο 1998-2011.
Αξίζει να σημειώσω –για όσους από
εμάς τυγχάνουμε, μετά το οικονομικό
κραχ της 16ης Μαρτίου 2013, θεσμικοί
φετιχιστές του θεσφάτου «την αλήθεια,
όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια»–, πως πολλές μέρες μετά την επιστροφή μου στα πάτρια και λίγες μέρες
προτού πάει στο τυπογραφείο αυτή η
σελίδα, πληροφορήθηκα από σεσημασμένο ελληνολάγνο βιβλιόφιλο πως οι
εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφόρησαν στη
γλώσσα μας το βιβλίο υπό τον τίτλο
Ακόμα πιο μακριά, σε μετάφραση
Άννας Παπασταύρου. Όπως έμαθα από
την ίδια ιαματική πηγή, όσα από τα βιβλία του Τζόναθαν Φράνζεν –όχι πολλά–
έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά, κυκλοφορούν όλα από τις ίδιες εκδόσεις.
Τέλος της διαφήμισης των εκδόσεων
Ωκεανίδα.
Ως γνωστόν, πραγματικό τζακ-ποτ
στην Κύπρο δεν θεωρείται πια το να
πετύχεις ευειδή κορασίδα στις προβολές του Ομίλου Φίλων Κινηματογράφου
(που διεξάγονται, μαθαίνω, ακόμη στο
ελεεινό Σινέ Στούντιο), αλλά το να πετύχεις σε βιβλιοπωλείο έκδοση –η οποία
αφίσταται του ευγενή κατάλογου των
μπεστ σέλλερ– εντός εξαμήνου από την
επίσημη ημέρα κυκλοφορίας της στο
κλεινόν άστυ. Μιας και δεν είμαι τζογαδόρος, αγγάρεψα φίλο από τα Πετράλωνα να αγοράσει το βιβλίο (€16),
να σκανάρει το κείμενο που με ενδιαφέρει και να μου το αποστείλει ηλεκτρονικώς για να έχω στη διάθεσή μου
και την ελληνική μετάφραση. Όλα αυτά
έγιναν για τις ανάγκες του παρόντος
άρθρου, ώστε η επιμόρφωση του αναγνωστικού κοινού της εφημερίδας να
είναι όσο το δυνατόν πιο σφαιρική,
έγκυρη και υποκειμενική. Εγώ ευχαριστώ.
Το δοκίμιο του Τζόναθαν Φράνζεν που
έχει την τιμή να καταπιαστεί με τον τόπο μας και τα αποδημητικά του πουλιά
φέρει τον τίτλο «The ugly Mediterranean»
και είναι έκτασης 34 σελίδων. Γράφτηκε
και δημοσιεύτηκε το 2010 σε ένα περιοδικάκι της πλάκας που λέγεται New
Yorker. Εκτός από την Κύπρο, ο συγγραφέας καταγράφει τις εντυπώσεις του
από τη Μάλτα και την Ιταλία, τις οποίες,
μιας κι έφτασε σε αυτήν τη γωνιά του
κόσμου, έκρινε επίσης σκόπιμο να επισκεφτεί για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν τη συμπεριφορά που επιφυλάσσουν
και έτεροι μεσόγειοι ιθαγενείς στους ιπτάμενους μεζέδες που εισέρχονται στον εναέριο χώρο τους (η μελέτη της παγκόσμιας
φτερωτής πανίδας είναι το αγαπημένο
χόμπι του –ελαφρώς φύτουλα– αμερικανού πεζογράφου, το πάθος του οποίου
για τα πετούμενα δεν έχει προηγούμενο
στην ιστορία της λογοτεχνίας και μόνο με
το πάθος του Ναμπόκοφ για τα λεπιδόπτερα μπορεί να συγκριθεί).
Το «The ugly Mediterranean» μεταφράστηκε ως «Η άσχημη Μεσόγειος»
(ως εδώ όλα καλά) και μπορείτε να το
διαβάσετε στη γλώσσα του Γιαννάκη
Ομήρου, αν περιμένετε μέχρι την Κυριακή των Βαΐων και το πετύχετε ξώφαλτσα σε κανένα βιβλιοπωλείο που
διαθέτει ακόμη βιβλία διαφόρων αποχρώσεων και όχι μόνο του ροζ και του
γκρι. Πάντως, αν τα εγγλέζικά σας είναι υποφερτά –σαν τα δικά μου–, σας
ενημερώνω ότι τα αγγλικά του δεν είναι δύσκολα –με εξαίρεση την εξειδικευμένη ορνιθολογική ιδιόλεκτο– και
μπορεί να διαβαστεί εξίσου άνετα στο
πρωτότυπο. Λέω «εξίσου άνετα» διότι
είτε «wood warbler» διαβάσετε είτε
«δασοφυλλοσκόπος», την ίδια ιδέα έχετε περί τίνος δεν πρόκειται. Επειδή
όμως είμαι και ευρυμαθής και χουβαρντάς και καθόλου χασικλής (αυτές οι
τρεις ιδιότητες, ας το παραδεχτούμε,
σπανίως συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο), σας πληροφορώ πως ο περήφανος
«wood warbler», ήτοι ο περήφανος «δασοφυλλοσκόπος», δεν είναι άλλος από
το γνωστό μας, περήφανο «μουγιαννούιν». Ελπίζω η αξία αυτού του άρθρου να αρχίζει να γίνεται εμφανής.
Τέλος πάντων, η ελληνική μετάφραση του κειμένου του Φράνζεν είναι όπως
όλη η ελληνική κοινωνία τα τελευταία
χρόνια: επιπόλαιη, εν συγχύσει και βαθιά προβληματική. Διότι το «logistics»
με τίποτα δεν μεταφράζεται ως «λογιστική» και το «joining the EU» μπορεί
να μεταφραστεί ως «προσάρτηση στην
ΕΕ», μόνο εάν η μετάφραση φέρει την
ιδεολογική σφραγίδα του Κώστα Ζουράρι – για να αναφερθώ σε μερικά μόνο ατοπήματα που μοιάζουν παρωνυχίδες μπροστά στο ακαταλαβίστικο «η
επιτροπή διστάζει να παρεμβληθεί με
επιβολή κυριαρχικού δικαιώματος», το
οποίο αποτελεί μετάφραση του πιοστρωτού-δεν-γίνεται «the commission
is reluctant to interfere with sovereign
enforcement». Αλλά, δεν βαριέσαι, τουλάχιστον μάθαμε πως οι εκδόσεις Ωκεανίδα υπάρχουν ακόμα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ξέχασα, ίσως,
να τονίσω ότι το άρθρο (και το βιβλίο
ολόκληρο) το διάβασα μονορούφι στις
διακοπές μου μέσα σε δυο-τρεις μέρες
υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Λέγοντας αντίξοες συνθήκες, δεν εννοώ
τίποτε άλλο εξόν από τις επίμονες –και,
τολμώ να προσθέσω, όχι και τόσο κόσμιες– προτροπές της κυρίας Καραμίχου όπως αφήσω επιτέλους απ’ τα χέρια μου την Άσχημη Μεσόγειο που περιγράφει η γραφίδα του κυρίου Φράνζεν και όπως την αντικαταστήσω με τη
Νεκρά Θάλασσα την οποία περιβάλλει
η βουβωνική χώρα της κυρίας Καραμίχου. Αναγνώστη, με υπερηφάνεια σου
ανακοινώνω πως δεν υπέκυψα.
Ποιος στ’ αλήθεια είναι αυτός (και
πού πάει;)
Υποθέστε πως δεν είστε συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο (ή πως το χρησιμοποιείτε μόνο για να βλέπετε τσόντες
και να τσεκάρετε το Facebook σας –
υποθέστε, λέμε) και επιτρέψτε μου να
σας πω λίγα πράγματα για τον Τζόναθαν Φράνζεν που θα σας έπαιρνε μερικές ώρες να τα ανακαλύψετε (αν τα
ανακαλύπτατε…), τήδε κακείσαι, στο
ίντερνετ (και ιδού, αγαπητοί μου, η τρανή νίκη του έντυπου μέσου επί του ηλεκτρονικού, εκτός κι αν διαβάζετε την
εφημερίδα στην ηλεκτρονική της έκδοση, οπότε το επιχείρημά μου πριν πάει άκλαυτο προλαβαίνει να υποκατασταθεί από άλλο επιχείρημα του στυλ,
και ιδού, αγαπητοί μου, η υπεροχή της
ανθρώπινης επεξεργασίας πληροφοριών
έναντι της μηχανικής αναζήτησής τους).
Αισίως πενηνταπεντάρης (αλλά με νεανικό φιζίκ), γέννημα-θρέμμα των αχανών μεσοδυτικών πολιτειών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ανθρωπολογική / εθνογραφική μετάφραση: ούτε άξεστο βλαχαδερό ούτε ξιπασμένος
πρωτευουσιάνος), μικροπαντρεμένος
(στα 23 του) και διαζευγμένος δώδεκα χρόνια αργότερα, άτεκνος, ετεροφυλόφιλος (αν σας γεννήθηκαν απορίες), διάσημος μύωπας, περιβόητος λάτρης και παρατηρητής πτηνών, (παραδόξως) όχι χορτοφάγος, κάτοικος Μανχάταν εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα,
διασκεδαστικά τεχνοφοβικός, κοσμοπολίτης, φιλελεύθερος και γερμανομαθής (από τους ελάχιστους αμερικάνους
συγγραφείς που κατέχουν μια ξένη
γλώσσα ή μια ξένη λογοτεχνία), ο Τζόναθαν Φράνζεν άργησε παρ’ όλ’ αυτά
(ή, ίσως, εξαιτίας αυτών ακριβώς) να
συναντήσει το άστρο του.
Ξεκίνησε την καριέρα του με δύο μυθιστορήματα, ελαφρώς πειραματικά,
ολίγον χαοτικά και κάπως δύσπεπτα,
που άφησαν κοινό και κριτική μάλλον
ασυγκίνητους. Τον ίδιο τον άφησαν σίγουρα ξεζουμισμένο και άφωνο για μια
δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας κατάφερε αφενός να εγκαταλείψει
τη συζυγική κλίνη και αφετέρου να
εντοπίσει το συγγραφικό του στίγμα
(προς ολοσχερώς στεφανωμένους πλην
διόλου δαφνοστεφείς γραφιάδες: επ’
ουδενί εισηγούμαι πως το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο ή πως το πρώτο
προοικονομεί το δεύτερο – εγώ απλώς
καταγράφω γεγονότα και αμαρτίαν ουκ
έχω). Το 2001, και ενώ οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να ξεχνούν την ύπαρξή του, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά
του Οι Διορθώσεις (The Corrections).
Και τότε έγινε το έλα-να-δεις. Ένας
ολότελα απίθανος και ολότελα απροσδόκητος ντόρος ξέσπασε γύρω από το
βιβλίο, ο οποίος εκτόξευσε τον Φράνζεν σε δυσθεώρητα ύψη αναγνω(ρι)σιμότητας. Οι Διορθώσεις έπαιξαν ως φαβορί και στα τρία σημαντικά βραβεία
της Αμερικής (άντε, αφού μου κάνατε
τη χάρη και δεν είστε on line: 1. Πούλιντζερ [Pulitzer], 2. Εθνικό Βραβείο Βιβλίου [National Book Award] 3.
PEN/Faulkner Award), τσίμπησαν χαλαρά το πιο ευυπόληπτο (το National
Book Award) και πούλησαν τα κέρατά
τους. Έτι σημαντικότερον: έστειλαν τον
συγγραφέα μας στα σαλόνια της αμερικανικής διανόησης καθώς επίσης και
στα syllabuses των αμερικανικών πανεπιστημίων συντροφιά με ανίερα τέρατα του κοινωνικού ρεαλισμού σαν τον
Φίλιπ Ροθ και τον Τζον Άπνταϊκ. Σοβαροί άνθρωποι στοιχημάτιζαν πλέον
πως δεν αποκλείεται καθόλου να είναι
αυτός που θα γράψει το πολυπόθητο,
πολυαναμενόμενο (και πολυαναβαλλόμενο) «Great American Novel» (για τους
μυημένους, απλώς GAN).
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛ. 23
16
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΝΕΑ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΑ – Ε Ε ΕΝΩΣΙΣ
26 Οκτωβρίου 2013
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
ΚΑΖΙΝΟ
Καζίνο στην Κύπρο μας και γίνεται χαμός, αγαπητοί. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, είναι γεμάτη με μια απίστευτη προσμονή που, λίγο πολύ, θυμίζει τις μέρες που προηγήθηκαν των
δηλώσεων του Στάθη Κιττή για την
επερχόμενη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων και της ανάγκης προστασίας της
cYTAς ως κόρης οφθαλμού.
Οι εξελίξεις έχουν αφυπνίσει το κυπριακό Κοινοβούλιο, που ασφαλώς δεν
μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Αντίθετα, κινείται προς πάσα κατεύθυνση
για να προετοιμαστεί όσο καλύτερα γίνεται ο τόπος, για την άγια εκείνη μέρα που θα λειτουργήσει το ευλογημένο καζίνο στα μέρη μας.
Για τον ιερό αυτόν σκοπό, ομάδα του
Κοινοβουλίου μας, με επικεφαλής τον
Άντρο Κυπριανού, μετέβη προχθές άρον
άρον στο Λας Βέγκας. Στόχος η επίσκεψη σε καζίνο της πόλης για να αποκτήσουν, ιδίοις όμμασιν, άποψη για τα
τεκταινόμενα σε έναν τέτοιον χώρο. Άτε
να δούμε. Οι μέρες ευημερίας που περιμένουν το χρυσοπράσινο φύλλο και
τους κατοίκους του, που βρίσκονται όλοι
χεσμένοι στο πέλαγος, επιτέλους πλησιάζουν.
Η αποστολή κατέλυσε σε κυπριακό
ξενοδοχείο της πόλης αργά το βράδυ και
συνεπώς ξέπλυναν εσπευσμένα τις μασχάλες και τις μεσοδαχτυλιές τους κι
έτρεξαν αμέσως για το καζίνο, όπου τους
υποδέχθησαν με τιμές ηρώων. Συγκεκριμένα, στην είσοδο τους περίμεναν καμπόσες παλαίμαχες πουτάνες της περιοχής που τους επευφημούσαν ζωηρά
και τους κρέμασαν αμπελοπούλια στον
λαιμό, ενώ η μπάντα της αστυνομίας
παιάνιζε στη διαπασών απελπιστικούς
σκοπούς των χωριών και κωμοπόλεών
μας. Πολλοί από τους βουλευτές μερακλώθηκαν και άρχισαν να πηδούν ίσια
πάνω, γεγονός που δυστυχώς οδήγησε
στη σύλληψη πολλών από αυτούς. Όπως
έγινε γνωστό, τέτοια μασκαραλίκια δεν
τα ανέχονται οι αμερικανικές αρχές. Άτε,
ρε, ασσιχτίρ! Οι καουμπόηδες πας στους
αππάρους εν καλλύττεροι έννεν;
Τέλος πάντων. Μόλις κατάφεραν οι
βουλευτές μας, όσοι κατάφεραν, να
μπουν στο καζίνο, πήγαν φουσέκκιν στο
τραπέζι του black jack και αφού ξιάνισαν όσους βρήκαν μπροστά τους, ξεβρακώθηκαν, αντάκωσαν να παίζουν
τριανταένα, έπιναν βίρα γουίσκυ τζιαι
ετρώαν παραδοσιακά εδέσματα της κυπριακής φολκλόρ, την ίδια ώρα που
άκουαν το ματς της Ομόνοιας που το
ράδιον. Ενώ, λοιπόν, το σκορ ήταν το
πολύ 2-1, ο γάρος ο κρουπιέρης αντί να
φέρει 31, έφερε 29 κι έτσι πολλοί απώλεσαν, εν ριπή οφθαλμού, τα μαλλοτζιέφαλά τους. Ευθύς έγινε χαμός. Οι
βουλευτές άρχισαν να φωνάζουν διάφορα συνθήματα, όπως το μνημειώδες
«πουτάνα κόκα κόλα, εσύ τα κάνεις
όλα», ενώ ο κ. Κουλίας απηύθυνε επείγον email στον κ. Ομήρου στον Κουτραφά και του ζήτησε να πάει στη συνέλευση του ΟΗΕ και να καταγγείλει
τον κρουπιέρη. Αξίζει να σημειωθεί πως
ο κ. Κατσουρίδης είχε στο μεταξύ ανακρίνει τον κρουπιέρη, με ομολογουμένως άκρως επαγγελματικό τρόπο, αναγκάζοντάς τον να ομολογήσει πως ενεργούσε εκ μέρους της ΕΟΚΑ Β’.
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Συχνά στην Αθηναίων Πολιτεία του
Αριστοτέλη, όπως και στη Λακεδαιμονίων Πολιτεία του Ξενοφώντα προκειμένου για το σύνταγμα της Σπάρτης (IV,3), βλέπουμε να γίνεται μνεία
πινάκων, πινακίων, εγγραφών, καταλόγων, που δείχνουν ότι ο κατάλογος
ήταν απαραίτητος για τον κανονικό
βίο της πόλης. Έτσι, η αστική κοινωνία, η κοινωνία της πόλεως, η αθηναϊκή πολιτεία, ρυθμίζεται από τη
γραφή, από το συμβολικό, νοούμενο
ως μονιμότητα, του γράμματος.[…]
Εφόσον τόση αξία αποδιδόταν στη
γραφή, είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο το ότι αλλού (Πολιτικά, 1253a 17)
δεν είναι η γραφή (τα γράμματα), αλλά η φωνή που παρουσιάζεται από
τον Αριστοτέλη ως απόδειξη της φυσικής στον άνθρωπο πολιτικής κοινωνικότητας: εφόσον η φύση δεν κάνει τίποτε επί ματαίω και εφόσον οι
άνθρωποι ανταλλάσσουν σκέψεις με
τη βοήθεια λέξεων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν. […]
Στις Ικέτιδες του Ευριπίδη, ο Κήρυκας που έρχεται στην Αθήνα εξ
ονόματος του Κρέοντα ζητάει να μιλήσει στον «τύραννο» της Αθήνας. Ο
Θησέας απαντάει σ’ αυτό ότι δεν
υπάρχει τύραννος στην πόλη του. «Ο
λαός κυβερνάει στην Αθήνα, όλοι εκ
περιτροπής ασκούν την εξουσία, καθένας για έναν χρόνο. Η πόλη δεν
αναγνωρίζει καμμία αξία στον πλούτο, αλλά πλούσιοι και φτωχοί έχουν
ίσα δικαιώματα».
Ύστερα, ο Θηβαίος Κήρυκας αντιστρέφει τον συλλογισμό. Ο Θησέας
ανταπαντά, κατορθώνοντας έτσι να
έχει την τελευταία λέξη στη συγκριτική ανάλυση της αξίας των πολιτευμάτων. Η μομφή που προσάπτει ο Κήρυκας της Θήβας στο πολίτευμα όπου
κυβερνάει το πλήθος είναι ότι ο λαός
είναι ανίκανος να κρίνει σωστά, ότι
σ’ ένα τέτοιο πολίτευμα βλέπει κανείς «έναν άνθρωπο φαύλο, που προηγουμένως ήταν ένα τίποτα, να καταλαμβάνει αξιώματα ξεγελώντας τον
λαό με τα λόγια του». Έτσι, η δημοκρατία είναι πάντα υπόδουλη στη δημαγωγία του λόγου. Ο Θησέας αφού
έχει προκληθεί από τα λόγια του Θηβαίου Κήρηκα, δέχεται τη λογομαχία
και απαντάει συγχαίροντάς τον για
την ευγλωττία του, πράγμα που προφανώς είναι ειρωνικό, όσο ειρωνική
είναι μια υπόμνηση που επιστρέφει
στον αποστολέα, εφόσον ο Κήρυκας
μόλις προ ολίγου είχε παρουσιάσει
την ευγλωττία ως κίνδυνο. «Τίποτε
από τον τύραννο στη χώρα πιο βλαβερό/ όπου και πρώτο απ’ όλα/ δεν
είναι οι νόμοι κοινοί, μα είναι αφέντης/ ένας, τον νόμο κατέχοντας μόνος/ αυτός – κι αυτό ποτέ σωστό δεν
είναι./ Μα με γραμμένους νόμους ίσιο
δίκιο/ κι ο αδύνατος κι ο πλούσιος
έχουν και ίδια/ μπορούν οι πιο φτωχοί στον πιο μεγάλο/ ν’ αποκριθούν,
Όπως και να ’χει το πράγμα, η τάξη
αποκαταστάθηκε με την παρέμβαση
εκείνου του ανεκδιήγητου κυρίου που
κάνει τον σεφ τα απογεύματα στο ΡΙΚ
και χώνει κάτι πιπεριές μέσα στα ερμαράκια, ο οποίος οδήγησε τους βουλευτές στο εστιατόριο του καζίνο, για
να τους ψήσει κεφτέδες, τάχατές μου.
Οι εκπρόσωποί μας φάνηκαν αρχικά να δέχονται, σύντομα όμως έχασαν
το ενδιαφέρον τους και άρχισαν να βάζουν χέρι και άλλα αντικείμενα στις
γκαρσόνες, πλην βεβαίως της κ. Μαυρονικόλα, που βάλθηκε να καθαρίσει
τα αυτιά της με τα chop sticks.
Οι γκαρσόνες αντέδρασαν θετικά
στα κελεύσματα των κυπρίων πολιτικών, τα πράγματα όμως εκτραχύνθηκαν, όταν ο κ. Αβέρωφ προσπάθησε να
’ρθει σε παρά φύσιν συνουσία με τον
Tom Jones, που τη δεδομένη στιγμή
τραγουδούσε το ρεφραίν του αξέχαστου «Delilah».
Οι βουλευτές καταδίκασαν ευτυχώς
την απαράδεκτη αυτήν ενέργεια και
πήγαν εν πομπή στο γραφείο του διευθυντή, όπου η κ. Χαραλαμπίδου είχε την ευκαιρία να του υποβάλει γραπτώς τα εξής δύο αιτήματα: α) Το καζίνο να καταργήσει τα τραπέζια της
ρουλέτας και να εγκαταστήσει καζαντί στη θέση τους και β) να απολύσει
τον Tom Jones και να προσλάβει στη
θέση του τον Λόλλο Γιωργαλλέττο.
Η διεύθυνση ανέλαβε να μελετήσει
τα αιτήματα κι έτσι οι βουλευτές αποχώρησαν χαρούμενοι, πανηγυρίζοντας
μέσα σε κόσμια πλαίσια. Θεού θέλοντας, επιστρέφουν σύντομα, για να επανεκκινήσουν την οικονομία μας, με τη
βοήθεια βεβαίως του πολυπόθητου καζίνο.
Πορφύριος Ρουπιρόζα
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
αν τους κακομιλήσει/ κι ο πιο μικρός
νικά σαν έχει δίκιο».
Το αντίθετο της τυρρανίας δεν πρέπει λοιπόν να αναζητηθεί κατ’ αρχήν
στον αριθμό των κυβερνώντων, αλλά
κυρίως στην ύπαρξη γραπτών νόμων
που επιβάλλονται σε όλους. Ωστόσο,
ο Θησέας δεν διαβεβαιώνει ότι το μόνο που χρειάζεται για τη διακυβέρνηση του κράτους είναι οι γραπτοί νόμοι, εφ’ όσον επικαλείται τον θείο ή
τον πανελλήνιο νόμο. Και ακριβώς στο
όνομα αυτής της επιταγής θα πάει,
χωρίς να του το επιβάλλει καμμία άλλη υποχρέωση, να πολεμήσει εναντίον
της Θήβας – χάρη στη νίκη του οι σοροί των Αργείων δεν θα μείνουν άταφες, αλλά θα καούν τελικά στην πυρά.
Η υπεράσπιση του γραπτού νόμου
από τον Θησέα δεν είναι άραγε αντίθετη με την επίκληση της Αντιγόνης
του Σοφοκλή, που διεκδικεί κι αυτή
μια σορό για να την ενταφιάσει, όχι
τη σορό ενός γιού, όπως οι Ικέτισσες
του Ευριπίδη, αλλά του αδελφού της,
του Ετεοκλή; Η απολογία του γραπτού νόμου στο έργο του Ευριπίδη
είναι αξιοσημείωτη, ακριβώς επειδή
έρχεται σε αντίθεση με τη διεκδίκηση της Αντιγόνης, την οποία ο Σοφοκλής βάζει να αναφωνεί ότι θέλει, ενάντια στη διαταγή του Κρέοντα, να
υπακούει στους «άγραφτους και απαρασάλευτους» νόμους των θεών.
Ξενοφών, Λακεδαιμονίων Πολιτεία –
Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία
Dominique Colas, Η πολιτική γραφή
της Δύσης, Μετάφραση: Αλόη Σιδέρη,
Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2000
26 Οκτωβρίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
«Κοσμικιά μου θες να γίνεις και μοντέρνα, πάντα πρώτη να σε βλέπουν
στην ταβέρνα, σαν αρχόντισσα ντυμένη, ρε τσιγγάνα, ξελογιάζεις με τα μάτια σου τα πλάνα».
17
ΓΛΟΣΙΚΑ, ΡΗΝΙΚΑ, ΩΦΘΑΛΜΥΚΑ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΩΒΛΙΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΥΣ ΜΑΣ
Σ’ αυτήν τη στήλη θα αποδεικνύουμε κάθε μήνα
πως σταδιακώς μας οδηγούν στην αλαλία, μέσω της
υιοθέτησης του λατινικού αλφαβήτου. Κάποιοι υπολογίζουν ότι μέσα στα επόμενα 25 χρόνια ελάχιστοι «Έλληνες» θα γράφουν αποκλειστικά στη μητρική τους ελληνική γλώσσα. Ήδη οι μεγάλες εταιρείες, η τηλεόραση, οι τράπεζες και τα πλείστα των
περιοδικών ειδικών θεμάτων έχουν ονόματα ξενι-
Αυτά τα νοστιμότατα φοινίκια παράγονται στη DEFTERA, όπως βλέπετε,
από τον συμπατριώτη μας κύριο PARAVITSIANO και είναι της ποικιλίας
BARHEE. Γιατί, όμως, μας την σπάει
ο κύριος Παραβιτσιάνος; Τέτοιες ενέργειες είναι θετικές για την οικονομία
του τόπου και εμείς, επειδή τα φοινίκια του είναι πολύ ωραία, θα τον επαινούσαμε σε κάθε μας φύλλο. Να, όμως,
που δεν σέβεται τη γλώσσα μας. Γιατί,
δηλαδή, όλη η ένδειξη στο κουτί πρέπει να είναι αγγλόφωνη; Σε ποιους πελάτες απευθύνεται ο κύριος Παραβιτσιάνος; Μόνο στους αλλοδαπούς και
στους μετανάστες; Έλεος.
κά και τα αναγράφουν με λατινικούς χαρακτήρες.
Ήδη πολλά προϊόντα είναι γνωστά μόνο με την ξενική τους ονομασία. Τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας
συνηθίζουν τους λατινικούς χαρακτήρες και τα ξενικά ονόματα σε τέτοιον βαθμό που σιγά σιγά ο
εγκέφαλός μας προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες,
με αποτέλεσμα να μας έρχεται πιο φυσιολογικά να
προφέρουμε τις ξενικές λέξεις ή φράσεις παρά τις
ελληνικές.
Εμείς κάθε μήνα θα αναφέρουμε αυτές τις περιπτώσεις και θα καταγγέλλουμε όλους αυτούς που
παραβιάζουν τους νόμους και το σύνταγμά μας. Ας
ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να πάρουμε τα όπλα
για να υπερασπιστούμε τη γλώσσα μας. Απ’ ότι
φαίνεται, όμως, μόνο έτσι ίσως καταφέρουμε κάτι
το ουσιαστικό.
To ACTION 24 είναι ένα ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι.
Ό σ ο ι έ χ ο υ ν Ν Ο Β Α , θα τ ο
έχουν δει. Να, λοιπόν, μερικές από τις εκπομπές του νέου ελληνικού καναλιού. Την
Κυριακή έχουμε το SPORTS
SUNDAY, που το προφέρουν
κιόλας σπορσάντεϋ. Το 7 ημέρες ACTION –προφέρεται
άξιον– είναι ένα άλλο αθλητικό πρόγραμμα. Για τον
αθλητισμό υπάρχει φυσικά
και το SPORT LIFE. Oυπς, ξέχασα να σας πω πως υπάρχει και ένα πρόγραμμα με τον ευφάνταστο τίτλο OOPS που σχολιάζει τα αστεία και περίεργα του αθλητισμού. Ναι, αγαπητοί τηλεθεατές, το ACTION 24 προβάλλει και την εκπομπή IT’S ALL MAGIC, προφανώς για να πείσει τους
Έλληνες πως όλα είναι πια μαγικά στη χώρα των newborn greeks. Ούπς, ξέχασα ξανά να σας πω ότι αυτές τις εκπομπές τις παρουσιάζουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ΞΑΝΘΕΣ Ελληνίδες με μεγάλα βυζιά και τουρκικής προελεύσεως επίθετα. Τhis must mean something but I don’t know
what. Aferim!
SNACK. Δείτε και αυτό το
περιτύλιγμα. «ΗΑΜ LEG»
αγοράζουμε, άρα τι θα πούμε στα παιδιά ότι θα φάνε;
Προφανώς θα πούμε «φάτε
το χάμλεκ να δυναμώσετε,
παιδιά». Έτσι τα παιδιά, κι
εμείς φυσικά, μεγαλώνουν
και ξέρουν μόνο τον αγγλικό όρο. Να που σου θέλω τα
πανεπιστήμιά μας. Να βρουν
τους ελληνικούς όρους και να
τους προβάλλουν στα σχολεία και παντού, ακόμη και
με κυβερνητικά διατάγματα
αν δεν συμμορφώνονται οι
εταιρείες.
H CYTA Η ΤΣΙΑΡΛΟΥ
Να και ένα ωραίο που έγραψε η φίλη
μας η Ρούλα. Η διαφήμιση είναι πραγματική, τα σχόλια της Ρούλας.
CYTA POWER TO YOU με κάθε
TOP UP παίρνεις FREEBIES
Μετανάστης δεύτερης γενιάς η ΑΤΗΚ,
λέει η Ρούλα, κι εμείς αναμένουμε πότε
θα εξαφανίσουν και αυτές τις λιγοστές
ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούν ακόμη. Σκατάες!
ΤΟ ΡΙΚ και η εύρεση νέων ονομασιών του μηνός Οκτώβρη
Τώρα που είμαι άρρωστος με ένα απαίσιο κρυολόγημα, είμαι αναγκασμένος να κάθομαι σπίτι
και να βλέπω τηλεόραση, μιας και δεν έχω
όρεξη ούτε να διαβάζω ούτε να κάνω αλλαϊλί του Σαββάκη μου. Τα καλαμαρίστικα κανάλια μού τη δίνουν μόλις σε λίγα λεπτά. Αν δεν θέλεις να παρακολουθήσεις τις κοκορομαχίες των κομμάτων ή
τις διαφημίσεις των τηλεφωνικών εταιρειών,
η μόνη σου διέξοδος είναι οι ηλίθιες ελληνικές
σειρές. Δεν μπορώ να τις παρακολουθήσω και
νομίζω πως μου ανεβάζουν και τον πυρετό. Γυρίζω σταθμούς και καταλήγω στα κυπριακά κανάλια. Με πιάνει και κατάθλιψη, μιας και ο Πρετεντέρης μοιάζει με γκουρού δημοσιογραφίας
ΑΘΩΟΙ ΑΚΕΛΙΚΟΙ
Μόνο από
το βλέμμα
τους καταλαβαίνει
κανείς πως
όντως
αυτοί οι
δύο είναι
αθώοι, δεν
έκαναν
καμμία ζαβολιά.
μπροστά στα χάλια του Καρεκλά.
Στο διάλειμμα μετά τον Καρεκλά, πάω για τα
χάπια μου. Ακούω, όμως, πως σε μια νέα εκπομπή του ΡΙΚ το κρατικό μας κανάλι θα
βάλει τις κάμερές του βαθιά στη ζωή των
πουτάνων και του σεξ στην Κύπρο. Ενδιαφέρον ζήτημα και επιστρέφω στην οθόνη.
Βλέπουμε τον δημοσιογράφο να προαναγγέλλει το πρόγραμμά του και το κάπτιον στην
ο θ ό ν η : « Μ ΕΓ ΑΛ Η ΕΡ Ε Υ Ν Α ΣΤ Ο Ρ Ι Κ 15
ΟΚΤΩΜΒΡΙΟΥ». Με κοίταξε ο Σαββάκης, έτσι
στεναχωρημένος, σαν κάτι να ’θελε να μου πει.
Του λέω, «μεν μαραζώνεις, Σαββάκη μου, ως τον
Φεμβρουάριον εν να φύουμεν που τούντον τόπον!»
ΣΤΟ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ BAR
11 NOEMBΡΙΟΥ 2013
TIBI 69 ΞΑΝΑ
Μία έγχρωμη και σινεμασκόπ σάτιρα για άτομα
πάνω από 25 ετών και χωρίς προβλήματα καρδίας
ΕΝΟΧΟΙ ΑΚΕΛΙΚΟΙ
Xιλιάδες
ΑΚΕΛικοί
έξω από το
δικαστήριο
της Λάρνακας ζητούν
την αθώωση ΟΛΩΝ
των
ΑΚΕΛικών
κλεφτών.
ΚΑΖΑΚΑΣ, ΚΑΣΚΑΟΥΝΙΑΣ,
ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ, ΚΑΛΛΗ
και ΚΜΟΔΕΣΤΟΥ, τουτέστιν τα πέντε Κ
όπως δεν τα έχετε δει ξανά
18
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΥΣ ΑΚΕΛΙΚΟΥΣ
Η άλλη
26 Οκτωβρίου 2013
Ένωσις
ΙΜΕΡΟΣ ΙΣΟΝ ΣΤΡΗΝΑ
ΠΡΟΣΗΜΕΙΩΣΗ
Αν κάποιος ενοχλείται από την τρίτη
λέξη του τίτλου, ας υποδείξει άλλη λέξη της κυπριακής διαλέκτου ή και της
ελληνικής, που ν’ αποδίδει ακριβέστερα το νόημα της πρώτης λέξης. Τα δεδομένα:
ίμερος (Τεγόπουλος-Φυτράκης) = πόθος, λαχτάρα, ερωτική επιθυμία
στρήνα ή, ακριβέστερα, στρήνια, η –
από το αρχαίο στρήνος, ο (Κ. Κ. Γιαγκουλλής) = γενετήσιος οίστρος, το
στρηνίν («Το χωράφιν εν’ πα’ στην
στρήναν του»)
στρηνιώ = επιθυμώ διακαώς γυναίκα,
έχω σεξουαλικό οργασμό («Όντας πεινώ δώσ’ μου φαΐν τζι όντας στρηνιώ
κρεββάτιν»)
στρηνοκούρτουλλα, τα = καβλόσπυρα
ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΑΝΤΙ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ
1.9.2013
Αγαπητή Ντίνα
και συντακτική ομάδα
του ΑΝΕΥ,
Σας στέλλω ένα κείμενο που γράφτηκε
με αφορμή τα κείμενα των Γ. Ρουσή
και Α. Πετρίδη που δημοσιεύσατε στο
τελευταίο σας τεύχος.
Επειδή είναι σωστό να ενημερωθείτε
πρώτα εσείς, ταυτόχρονα βέβαια με
τους άμεσα ενδιαφερόμενους Γ. Ρουσή,
Α. Πετρίδη και, φυσικά, τον Κ. Χαραλαμπίδη.
Ελπίζω να φαίνεται από το ίδιο το
κείμενο ότι γράφτηκε με πολλή αγάπη
για όλους εσάς που αναφέρω πιο πάνω.
Προσθέτοντας βέβαια και την ποίηση,
που όλοι υπηρετούμε.
Δεν προσπαθώ να κάμω τον δάσκαλο
σε κανέναν. Κι εγώ ξέρω πόσο μου
στοίχισε να γράψω αυτό το κείμενο και
τι ρίσκο αναλαμβάνω μ’ αυτό. Θα συμφωνείτε, όμως, αφού κι εσείς ρισκάρετε, ότι χωρίς ρίσκο δεν προχωρούμε.
Θα χαιρόμουν να δω το κείμενο δημοσιευμένο στο επόμενο ή μεθεπόμενο
τεύχος του ΑΝΕΥ, που είναι και το δεοντολογικά σωστό και, επιπρόσθετα, αν
δώσετε και μια αντίθετη άποψη, θα
αποκαταστήσετε την ισορροπία και θα
ενισχύσετε ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία του περιοδικού.
Σε περίπτωση που, για οποιονδήποτε
λόγο, δεν θα θέλατε να το δημοσιεύσετε, θα σεβαστώ οποιανδήποτε απόφασή σας, θετική ή αρνητική. Εκτός από τη
σιωπή, που εύλογα θα την εκλάβω ως
περιφρόνηση και άρνηση.
Με όλη μου την εκτίμηση,
Κ. Βασιλείου
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Αγαπητοί συντακτικοί,
Στο τελευταίο τεύχος σας του ΑΝΕΥ
(48, Καλοκαίρι 2013), στην ενότητα
«Μελέτες», φιλοξενείτε δύο σκληρά κριτικά κείμενα του Γιώργου Ρουσή και
Ανδρέα Πετρίδη για την ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη Ίμερος (2012), που, αν και εξαιρετικά στο
ήθος τους, ως τρόπος γραφής και ως
σκέψη, και εύτολμα, αν όχι παράτολμα, γι’ αυτό και τα καλωσορίζουμε, δημιουργούν εξ υπαρχής κάποια εύλογα
ερωτηματικά, που αγγίζουν κι εσάς τους
ίδιους, γι’ αυτό και απευθύνομαι σε
σας.
Με όλο τον σεβασμό και μ’ όλη την
αγάπη μου, ως σε νέα παιδιά, που με τη
σοφή καθοδήγηση μιας Ψάπφας, φιλο-
δοξείτε ν’ αναδειχθείτε πολλώ κάρρονες.
Πρώτον, γιατί το ένα από τα δύο κείμενα, αυτό του Γ. Ρουσή που είναι το
εκτενέστερο και το πιο σύνθετο, το προαναγείλατε από προηγούμενο τεύχος,
με τρόπο που δύσκολα έκρυβε μια προκαταβολική ικανοποίηση. Γιατί; Δεύτερον, επειδή τα δημοσιεύετε και τα δύο
στο ίδιο τεύχος, συνεχόμενα. Γιατί; Μήπως για να είναι πιο δυνατή και πιο
πειστική η εντύπωση; Και τρίτον, επειδή δεν διαχωρίζετε τη θέση σας, όπως
συνηθίζεται προκειμένου για παράτολμα κείμενα, με μια σημείωση του τύπου «οι απόψεις των συγγραφέων δεν
δεσμεύουν τη σύνταξη». Γιατί; Μήπως
επειδή συμφωνείτε κι υπερθεματίζετε;
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχετε το δικαίωμα, ίσως και την υποχρέωση, να φιλοξενείτε τέτοια αιρετικά κείμενα, που θέτουν για προβληματισμό
καίρια θέματα της λογοτεχνίας μας, και
να συμφωνείτε μ’ αυτά και να υπερθεματίζετε, ή να διαφωνείτε και να αναθεματίζετε, και να νιώθετε ικανοποίηση
για τις επιλογές σας. Ούτε υπαινίσσομαι, προς Θεού, κάποιου είδους μεθόδευση προς κάποιον στόχο. Εκείνο που
υποβάλλω, με όση ευκρίνεια μπορώ, είναι ότι ενδίδετε, αν δεν συμμετέχετε
ενεργά, στον πειρασμό ενός άτυπου λαϊκισμού, που εκδηλώνεται τα τελευταία
χρόνια με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό,
με τη μορφή μιας απαρέσκειας προς το
πρόσωπο του Κ. Χαραλαμπίδη, του ποιητή και της ποίησής του. Και μιλώ για
λαϊκισμό, επειδή κατά κανόνα εκδηλώνεται σιωπηρά και υπόγεια, δηλαδή
ανέντιμα.
Κι είναι γι’ αυτό που πρέπει να ομολογήσω ότι σε τελευταία ανάλυση σας
τιμά η απόφασή σας να παραχωρήσετε
το έγκριτο βήμα σας για ν’ ακουστεί
μια έντονη φωνή αμφισβήτησης, έστω
και με το ρίσκο να δίνετε την εντύπωση ότι ηγείσθε μιας εταιρείας, μιας εκστρατείας ήθελα να πω, που εργολαβικά αναλαμβάνει το έργο της αποδόμησης ενός κορυφαίου ποιητή. Επειδή δεν
μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση, η μεν επίσημη
κριτική να τον αποθεώνει κι η ανεπίσημη να τον υπονομεύει. Όπως τιμά και
τους δύο εκλεκτούς συνεργάτες σας η
παράτολμη παρέμβασή τους να αναμετρηθούν επώνυμα και υπεύθυνα, όπως
έχουν κάθε δικαίωμα, μ’ ένα ιερό τέρας της ποίησής μας. Πόσο μάλλον που
πρόκειται για δύο νέες, φρέσκες φωνές, χρωματισμένες με πολλή ευαισθησία και γνώση, που εμπλουτίζουν την
ισχνότατη κριτική μας κουλτούρα. Γιατί αν ο Α. Πετρίδης έχει ήδη δώσει κάποια εύγλωττα δείγματα γραφής, ο Γ.
Ρουσής, εδώ και χρόνια εγκατεστημένος οικογενειακά στην Αθήνα ως φιλόλογος, είναι η πρώτη απ’ όσο ξέρω φορά που εμφανίζεται με κείμενό του σε
κυπριακό έντυπο. Κι επειδή τυχαίνει
τα τελευταία πεντέξι χρόνια να με συνδέει και με τους δύο μία εξ αποστάσεως μεν αλλά θερμή φιλική σχέση, ας μην
εκλάβουν τη δική μου παρέμβαση ως
μία αντιπαράθεση που στόχο έχει να
τους κόψει τα φτερά και να τους παροπλίσει εν τη γενέσει τους, αλλά ως
μία ανταπόκριση στο κάλεσμά τους για
έναν γόνιμο διάλογο πάνω στο θέμα
που θέτουν προς συζήτηση, αν είναι ή
όχι μείζων ποιητής ο Κ. Χαραλαμπίδης,
πόσο μείζων και γιατί.
Το κείμενο του Γ. Ρουσή έχει τον τίτλο «Ένα ποίημα από τη συλλογή Ίμερος
του Κ. Χαραλαμπίδη». Και το ποίημα
αυτό, που αναλύει σχολαστικά ο συγγραφέας, είναι η πολύστιχη «Ηρώ».
Μια «κακή παραλλαγή», όπως τη χαρακτηρίζει, του επυλλίου «Τα καθ’ Ηρώ
και Λέανδρον» του έλληνα ποιητή του
5ου αιώνα μ.Χ. Μουσαίου, όπου εξιστορείται σε δραματικούς τόνους ο
απαγορευμένος και με τραγικό τέλος
έρωτας του ωραίου Λέανδρου από την
Άβυδο με την ιέρεια της Αφροδίτης στη
Σηστό Ηρώ.
Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος, παράλληλος τίτλος, «Η επιστροφή του ορθολογισμού με τον μανδύα του υπερρεαλισμού», που δηλώνει a priori την
οπτική γωνία, τον άξαμο, με βάση τον
οποίο ο συγγραφέας θα κρίνει και θα
αξαμώσει όχι μόνο την «Ηρώ», αλλά
συλλήβδην όλα τα ποιήματα του Ίμερου (και κατ΄ επέκταση, προσθέτουμε
εμείς, ολόκληρη την ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη). Ότι δηλαδή ο Κ. Χαραλαμπίδης ανήκει σ’ εκείνην την κατηγορία των ποιητών, που παρανοώντας τον
υπερρεαλισμό, αντί να προσεγγίζουν το
υπέρλογο και το υποσυνείδητο, τη φαντασία και το όνειρο, κι αυτό ν’ απεικονίζουν με την ποίησή τους, εξαντλούνται σε μια χαλκευμένη γλωσσική παραμόρφωση, που αν την παραμερίσουμε, εύκολα εντοπίζουμε μια λογικά διατυπωμένη ιδέα, επομένως αφετηρία και πηγή τους είναι η λογική και
οι νόμοι που τη διέπουν, δηλαδή ο ορθολογισμός. Παρομοιάζει αυτού του είδους τα ποιήματα με αινίγματα, που
πίσω από αμφίσημα λεκτικά σχήματα
κρύβουν ένα ξεκάθαρο νόημα· μπορεί
παλαιότερα να ήταν σοβαρή ενασχόληση για σοφούς, σήμερα όμως είναι πνευματικά παιχνίδια για παιδιά, κι η αληθινή ποίηση δεν έχει σχέση με τέτοιες
παιδιές. Του θυμίζουν ακόμα παλαιούς
μαστόρους, που όταν έχτιζαν έναν τοίχο με αλάξευτες πέτρες, εκεί που δεν
ταίριαζαν μεταξύ τους παραγέμιζαν τα
κενά με χαλίκια και πηλό από χώμα,
με αποτέλεσμα να μην αντέχουν στον
χρόνο, όπως αντέχουν τα οικοδομήματα (και τα ποιήματα) που είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα από λαξεμένες
πέτρες.
Σοβαρός λόγος, μεστός, συγκροτημένος κι εμπεριστατωμένος. Αρχαϊκός, χω-
ρίς χαλίκια και πηλό. Και, ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, ιεροφαντικός. Με
την έννοια ότι ο συγγραφέας αισθάνεται αυστηρά αφοσιωμένος, ως ιεροφάντης, όχι σε επί μέρους ποιητές και ποιήματα, όποια και όποια να ’ναι, για να
τους κάνει χάρη και χατήρια, αλλά στη
Θεά Ποίηση. Που δεν θα την προδώσει,
όπως πρόδωσε η Ηρώ την Αφροδίτη.
Ανάλογου ήθους είναι και το «Σύντομο σχόλιο για τον Ίμερο του Κ. Χαραλαμπίδη» του Α. Πετρίδη. Με μόνη διαφορά, εκτός από την έκταση, ότι δεν
ξεκινά από μια γενική αρχή όπως ο Γ.
Ρουσής, αλλά από ένα αόριστο αίτημα
για πυκνότητα, πολυσημία και ταυτόχρονα για τη «συναρπαστική καιριότητα της απλότητας». Κι αυτό στη βάση
μιας διχασμένης αίσθησης του τύπου
ναι μεν αλλά: «Επί μέρους στίχοι και
ενότητες στίχων –παρά τις υπέρλογες
κάποτε ακρότητες– εντυπωσιάζουν εκ
πρώτης όψεως με την παρθενικότητα
κι ελλειπτικότητα μιας εύτολμης κι
απρόβλεπτης εικονοποιίας, η συνθετική εν τούτοις ανάπτυξη πάσχει συχνά
από επιδεικτική, θεατρινίστικη αποδόμηση του μύθου». Για να καταλήξει
ωστόσο, όπως κι ο Γ. Ρουσής, σε μια
συντριπτικά αρνητική τοποθέτηση για
«εργαστηριακή προσπάθεια προς την
κατεύθυνση εκ-κεντρικών εκφραστικών
επιτεύξεων αμφιβόλου συνειρμικής δυναμικής… που αναλώνεται σε ανοίκεια
λεκτικά σχήματα». Και μας προτείνει
μ’ ένα ακόμα πιο σύντομο P.S. να επιστρέψουμε στην πραγματικά δυνατή
ποίηση που καταξιώνει τον Κ. Χαραλαμπίδη ως μείζονα ποιητή, που εύκολα ανευρίσκουμε σε προηγούμενα βιβλία του. Με δύο δείγματα γραφής από
το δεύτερο μόλις βιβλίο του, την Άγνοια
του νερού (1967).
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω αυτήν την εκλεπτυσμένη κι
εξειδικευμένη, ωσάν βγαλμένη από ηλεκτρονικό υπολογιστή, κριτική ανάλυση.
Ή την πιο αδρή, σχεδόν μεταφυσική
προσέγγιση του Γ. Ρουσή. Το πιθανότερο επομένως είναι το λάθος να βρίσκεται στις δικές μου εκτιμήσεις. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι,
πώς ξαφνικά κι απροειδοποίητα, με κίνδυνο να μας κάμει καρδιακούς, ο μείζων ποιητής των δέκα προηγούμενων
άθλων του (τι Άγνοιες του νερού, τι
Αμμόχωστοι Βασιλεύουσαι, τι Αγγεία
με τα σχήματα, τι Θόλοι) εκφυλίζεται
στον αξιοθρήνητο ποετάστρο των εξαμβλωτικών κατασκευών του Ιμέρου. Αν
είναι κακή η ποίηση του Ιμέρου, τότε
είναι κακή ολόκληρη η ποίηση του Κ.
Χαραλαμπίδη. Κι αν είναι καλή η προηγούμενη ποίησή του (που είναι, όπως
το παραδέχονται κι οι δύο κριτικοί,
εκτός κι αν δεν το παραδέχονται, μα
δεν τολμούν να το πουν μονοκοπανιάς),
τότε δεν μπορεί ο Ίμερος να είναι τόσο
κακός όπως του καταλογίζεται, για πέταμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ένας
ποιητής, όσο μεγάλος κι αν είναι, δεν
μπορεί ή δεν δικαιούται να έχει τις αδύνατες στιγμές του, τις πτώσεις και τις
μεταπτώσεις του, που σε εναλλαγή με
τα ξεπετάγματα και τις κορυφώσεις
του συνθέτουν ερωτικά το ευλύγιστο κι
εύχαρι σώμα της ποίησής του.
Και δεν μπορεί ο Ίμερος να είναι τόσο κακός, επειδή τα ποιήματά του είναι
κομμένα και ραμμένα από το ίδιο ύφασμα που είναι κομμένα και ραμμένα
όλα τα προηγούμενα. Διαφορετικού
ίσως σχήματος, χρωματισμού ή μεγέθους, και ποιότητας αν θέλετε, μ’ από
το ίδιο ττόππι, και με την ίδια υφαντική τεχνική φιλοτεχνημένα, τη μέθοδο
της αράχνης, με σάλιο που βγάζει από
26 Οκτωβρίου 2013
ΠΕΙΝΑΤΕ; ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΜΕΝ ΨΗΦΙΖΕΤΕ ΑΚΕΛ ΤΖΙΑΙ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΝ
Η άλλη
το στόμα της για να φιλοτεχνήσει τον
ιστό της, ποιήματα εργόχειρα ή μηχανόχειρα, χειροποίητα ή αχειροποίητα.
Όπως το υπαινίσσεται κι ο ίδιος ο ποιητής με το δωδέκατο (για το γινάτι μας)
βιβλίο του Στη γλώσσα της υφαντικής
(2013), μερικούς μόνο μήνες ύστερα
από τον Ίμερο. Που μακάρι να τα εκατοστίσει ο άνθρωπος, έτσι για να χολοσκάσουν κάποιες ανέραστες Ηρωδιάδες.
Δεν είμ’ εγώ ο ειδικός ή ο αρμόδιος
που θα κρίνω και θα αξιολογήσω την
ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη. Που ήδη,
από τα πρώτα του έργα κι ανελλιπώς
μέχρι σήμερα, έχει κριθεί ως μείζων ποιητής από τους πιο έγκυρους κριτικούς
σε Κύπρο και Ελλάδα. Τελεσίδικα και
μη αναστρέψιμα. Αφήνω τα βραβεία
και τις διακρίσεις, τι να κάνει ο άνθρωπος, να μην τα παίρνει για να μοιράζονται στους φτωχούς σε κοινωνικά
συσσίτια; Κάτι όμως θα μπορούσα να
πω κι εγώ, ως ταπεινός εργάτης του
στίχου και συνοδοιπόρος του όλα αυτά τα χρόνια. Παρ’ όλη τη διαφορετική
πορεία που ακολούθησε ο καθένας.
(Κάποτε, μια χρονιά που εκδώσαμε κι
οι δύο τις νέες συλλογές μας, του έγραφα σχετικά, με πολλή δόση ναρκισσισμού ομολογουμένως, ότι μοιάζουμε με
δύο Μαγγελάνους ή Κολόμβους, που
ξεκινούν από την ίδια αφετηρία αλλά
προς αντίθετη κατεύθυνση, ο ένας προς
τα δυτικά κι ο άλλος προς τ’ ανατολικά, για ν’ ανακαλύψουν ο καθένας τη
νέα του ήπειρο, χωρίς να υποψιάζονται
οι αφελείς, ως ποιητές, τη σφαιρικότητα της διαδρομής, γι’ αυτό και μένουν
κατάπληκτοι όταν κάποτε ξανασυναντιούνται μετωπικά, έτοιμοι να καρφώσουν τη σημαία τους στην ίδια ήπειρο – θα σφαχτούν άραγε;)
Αυτό λοιπόν το κάτι που θα έλεγα, με
το χέρι στην καρδιά και μ’ όλη μου την
αγάπη, είναι ότι ο Κ. Χαραλαμπίδης
είναι μέγας ποιητής, όχι μείζων ή μέγιστος, απλώς μέγας, κι αυτό δεν το συζητώ, τελεία και παύλα. Κι ότι η μεγαλοσύνη του βρίσκεται σ’ έναν απίστευτα αρμονικό συνδυασμό της παιδικότητας και της ωριμότητας. Όπως
στην έξοχη τελευταία σκηνή της ταινίας
του Stanley Kubrick «2001, a space
odyssey», όπου μέσα από έναν αιωνόβιο γέροντα που πνέει τα λοίσθια αναγεννιέται ένα βρέφος.
Της θάλασσας της παιδικότητας και
της θάλασσας της ωριμότητας. Και μιλώ για θάλασσα, επειδή και οι δύο περιοχές του εκπορεύονται από ανεξάντλητες πηγές, συνεχώς ανανεούμενες.
Την πηγή του ενστίκτου και την πηγή
της σοφίας. Του λογικού και του υπέρλογου, του συνειδητού και του ασυνείδητου, του ονείρου και της πραγματικότητας, του διονυσιακού και του απολλώνιου. Οδός άνω κάτω μία και αυτή.
Μια σύνθεση όλα. Όπως είναι μια σύνθεση όλα και στα εκφραστικά του μέσα: Στους ρυθμούς και στους ήχους,
στα χρώματα και στα αρώματα, στη
σκηνοθεσία και στην εικονοποιία, στα
πρόσωπα και στα προσωπεία, στα όνειρα και στα οράματα. Και φυσικά στη
γλώσσα. Προπαντός στη γλώσσα. Που
είναι απλώς μια βακχεία, δηλαδή μια
μαγεία. Επειδή κανένας έλληνας ποιητής στα χρόνια μας δεν δούλεψε τη
γλώσσα και δεν την ανέβασε σε τέτοια
επίπεδα, που μόνο ποιητές του μεγέθους ενός Ρωμανού ή ενός Β. Κορνάρου άγγιξαν.
Τι είναι λοιπόν όλα αυτά που γράφονται περί ορθολογισμού με τον μανδύα του υπερρεαλισμού, για θεατρινισμό και για ανοίκεια λεκτικά σχήματα;
Η ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη είναι
υπεράνω και του ορθολογισμού και του
υπερρεαλισμού και κάθε -ισμού. Υπεράνω. Κι ίσως αυτός να ’ναι κι ο λόγος
για τον οποίον ενοχλούμαστε συχνά από
19
Ένωσις
τον Κ. Χαραλαμπίδη, τον ποιητή και
την ποίησή του. Με τον ίδιο τρόπο που
μας ενοχλεί η ακατάσχετη κινητικότητα
κι η ακαταμάχητη αθωότητα κι αφέλεια (αιών παις εστί παίζων) ενός παιδιού που προσπαθούμε να χειραγωγήσουμε, όπως και η θανάσιμα οιστρήλατη σοφία ενός Σωκράτη, που προσπαθούμε να στομώσουμε ή να κωνιοποιήσουμε.
Η απροσδόκητη μεταστροφή των Γ.
Ρουσή και Α. Πετρίδη, που από θαυμαστές της ποίησης του Κ. Χαραλαμπίδη εξελίσσονται σε κατηγόρους, θυμίζει, πρέπει να μας θυμίζει, μιαν ανάλογη μεταστροφή, ακόμα πιο βαρύγδουπη, του αείμνηστου Ανδρέα Χριστοφίδη. Στα χρόνια της παντοκρατορίας του στο ΡΙΚ, και όχι μόνο, όταν με
ένα νεύμα του ανέβαζε και κατέβαζε
ποιητές από τον θρόνο τους. Νεαρότατος ακόμα φιλόλογος στο Παγκύπριο
Γυμνάσιο, άρτι αφιχθείς από τις σπουδές και τις μετασπουδές του σε Αθήνα
και Νέα Υόρκη, έκθαμβος ανακάλυπτε
και καθιέρωνε τους Κ. Μόντη και Κ.
Χαραλαμπίδη (στενούς συνεργάτες του
αργότερα στο ΡΙΚ) ως μείζονες ποιητές, πολύ πιο πριν τους ανακαλύψουν
κάτι Γ. Σαββίδηδες και Γ. Κεχαγιόγλου.
Ώσπου μια μέρα του ανάδοξε. Και μια
χρονιά που εξέδωσαν κι οι δύο τις νέες συλλογές τους, με κριτικό του σημείωμα στο είδος της βιβλιοπαρουσίασης από τις στήλες του Ραδιοπρογράμματος (αυτός παπάς, αυτός τατάς), ξεσπάθωνε εναντίον τους με το επιχείρημα ότι δεν έφερναν τίποτε καινούργιο,
ότι απλώς επαναλάμβαναν τους εαυτούς τους, άρα θα ήταν καλύτερα και
για τους ίδιους και για μας να μας αδειάζουν τη γωνιά. Και βέβαια επαναλάμβαναν τους εαυτούς τους, την υπαρξιακή ποιητική τους υπόσταση, το ποιητικό DNA τους. Ποιους να επαναλάμβαναν; Τον άνεμο που φυσά ή τον χασάνη;
Κι άτε η παλινωδία του Α. Χριστοφίδη (που φυσικά έπεσε στο κενό και παραγράφηκε και συγχωρήθηκε) οφείλεται
εξόφθαλμα στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είχε έναν ίμερο. Το ποιητικό απωθημένο του απέναντι στους δύο κορυφαίους ποιητές μας. Γιατί, αντί να επικεντρώσει και να διοχετεύσει το ταλέντο του, το πιο πληθωρικό ίσως στην
Κύπρο του 20ού αιώνα, μόνο στην ποίηση ή μόνο στην πολιτική, το μοίρασε
στα δύο, μισό στην πολιτική μισό στην
ποίηση. Για την ακρίβεια σπατάλησε
στην πολιτική το μεγαλύτερο μέρος του,
αφήνοντας για την ποίηση μόνο κατάλοιπα. Με αποτέλεσμα, αντί να γίνει ο
αφέντης στον έναν ή τον άλλον τομέα,
να γίνει ο υπηρέτης και των δύο, των
ποιητών και των πολιτικών. Προς όφελος βέβαια, να μην το ξεχνάμε, της πολιτικής και πολιτιστικής μας ζωής που
με σπαραγμό ψυχής αλλά και με αφοσίωση υπηρέτησε, και τις ανέβασε σε
επίπεδα που μέχρι και σήμερα είναι
αξεπέραστα.
Ποιος είναι όμως σήμερα ο ίμερος των
Γ. Ρουσή και Α. Πετρίδη; Ασφαλώς και
δεν πιστεύω στο ελατήριο του φθόνου
και του όμφακες. Μήπως το ελατήριο
μιας άδολης αγάπης προς την ποίηση;
Όποιο κι αν είναι, είναι καιρός να βάλουμε το δαχτύλι στην πληγή, να το ξεκαθαρίσουμε. Γι’ αυτό αγαπούμε τα
κείμενά τους, επειδή μας δίνουν καλή
αφορμή για κάτι τέτοιο. Που λίγο πολύ
αφορά όλους μας, τους ομότεχνους του
Κ. Χαραλαμπίδη εννοώ. Επειδή αυτό
που ονομάζουμε αναγνωστικό κοινό,
όσο υπάρχει τέλος πάντων, ούτε το αγγίζουν ούτε το αφορούν τα καμώματα
του σιναφιού.
Την εξήγηση θα προσπαθήσω να τη
δώσω αντιθετικά, μέσα από δύο παραδείγματα. Το πρώτο είναι αισιόδοξο κι
ανώδυνο, πανέμορφο. Και αναφέρεται
στον διασημότερο ολυμπιονίκη της πυγμαχίας στην αρχαιότητα, τον Διαγόρα
τον Ρόδιο (5ος αιώνας π.Χ.), που πρώτευε σε όλους τους πανελλήνιους και
τοπικούς αγώνες, σαρώνοντας όλα τα
έπαθλα. Όταν όμως σε μια ολυμπιάδα
πρώτευσαν και οι τρεις γιοι του που,
αφού έβαλαν τα στεφάνια τους στην
κεφαλή του γέροντα πατέρα τους, τον
περιέφεραν στους ώμους γύρω στο στάδιο, οι παραληρούντες θεατές του φώναζαν, «Κάτθανε, Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήσει». Κι ο Διαγόρας κατέθανε. Δεν ξέρω αν και σε ποιο βαθμό
ισχύει και για τον Κ. Χαραλαμπίδη,
όταν του λέμε, «Κάτθανε, Κυριάκο!»
Το δεύτερο είναι απαισιόδοξο, σκληρό και αποκρουστικό, ίσως κι αντιδεοντολογικό, μα θα το πω, δεν γίνεται να
μην το πω: Από το 1950 ως το 1977 που
πέθανε, για 27 χρόνια από τους θρόνους του, κι από το 1977 ως σήμερα,
για άλλα 26 χρόνια από το θρονί του, ο
Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος, από το ενιαίο αξίωμα
του Εθνάρχη, υπήρξε κι είναι ακόμα ο
εθνικός ηγέτης του κυπριακού λαού.
Αυτός οργάνωσε το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950, αυτός πήρε την απόφαση για τον Αγώνα του ’55-’59 (με
την απαράμιλλη βέβαια διεξαγωγή του
από τον Διγενή), αυτός τον αξιοποίησε
πολιτικά όσο καλύτερα γινόταν, κι αυτός με τη διάσωσή του από αλλεπάλληλες δολοφονικές απόπειρες, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, κράτησε όρθια την Κύπρο, έστω και καίρια τραυματισμένη.
Αλλά και με τον θάνατό του, και μετά
τον θάνατό του μέχρι σήμερα, αυτός
καθορίζει την εθνική μας πορεία, με τη
μορφή ενός ανένδοτου και μακροχρόνιου αγώνα, που κανένας και τίποτα
δεν μπόρεσε μέχρι στιγμής να παραμερίσει. Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού ήταν και
εξακολουθεί να είναι (όπως έδειξε και
με το Δημοψήφισμα του 2004) προσηλωμένη στις αρχές του. Που δεν είναι
βέβαια οι αρχές ενός ανδρός, αλλά η
εθνική μας κιβωτός με τις εντολές της.
Απέναντί του όλα αυτά τα χρόνια
(απέναντι στον λαό και την ασπίδα του)
μια ελάχιστη μειοψηφία από θανάσιμους αντιπάλους. Που την αποτελούν
βασικά ομότεχνοί του, κληρικοί και πολιτικοί. Αλλά και κορυφαίοι ποιητές
μας που, ρομαντικοί από τη φύση τους,
αδυνατούν να προσαρμοστούν στη
σκληρή πραγματικότητα της κυπριακής
ανεξαρτησίας. Κάτθανε, Μακάριε! Κι
αφού δεν κατθανίσκεις μανιχός σου, δεν
έχουμε άλλην επιλογή από του να σε
κατθάνουμε εμείς, χατήρι σου κάνουμε, και το κρίμα στον λαιμό σου.
Απέναντι στον Εθνάρχη ο Ποιητής.
Ενώπιος ενωπίω. Που μέσα από το ιουλιανό τεύχος της Πνευματικής Κύπρου
του Κύπρου Χρυσάνθη (ΙΔ’, 166, Ιούλιος 1974), ταυτόχρονα με το πραξικόπημα, δημοσιεύει το ανατριχιαστικό
«Σχεδίασμα με κάρβουνο», ένα από τα
ωραιότερα ποιήματά του, ως υπερβατικός άρχοντας που δίνει άνωθεν τις
εντολές του:
Και πάλι έρχεται στον νου μου η μάσκα του τράγου αυτού που μ’ ένα
απαίσιο γέλιο μυκτήριζε τα πάντα. Δεν
υπάρχει ελπίς, έλεγε. Αλλά σε μας τα
πάντα εμφαίνονταν ακόμη πιο ανόητα
χωρίς ελπίδα. Ήταν βάσανο και κόλαση η ελπίδα ναι, αλλά χωρίς αυτήν
τα πάντα ήταν χειρότερα.
Κι αυτός γελούσε και μυκτήριζε και
κοροΐδευε τα πάντα πεπεισμένος έως
το μεδούλι του ότι τα πάντα ήταν
αστεία.
Αστεία, ναι. Αλλά πέραν τούτου; Τι
κάθεσαι και περιμένεις τράγο εσύ τόσο πεπεισμένος για τη ματαιότητα των
πάντων, τι κάθεσαι και μυκτηρίζεις,
γιατί δεν πυροβολείς το κέρατό σου;
Ήταν άρρωστος αυτός. Μεθυσμένος
και άρρωστος. Υποθέτω και δειλός.
Κατά βάθος πρέπει να είχε και μιαν
αμφιβολία. Διαφορετικά γιατί έσερνε,
γιατί εξακολουθούσε να σέρνει ακόμη, να κουβαλά ακόμη στους δρόμους
το μεθυσμένο τομάρι του;
Τι περίμενε; Αυτό, θα τον ήθελα να
μου πει. Γι’ αυτό, θα τον ήθελα να μου
μιλήσει. Κι αντί απαντήσεως αυτός
εξακολουθεί να χιχινίζει εμπαικτικά. Το
κατ’ εμένα όμως ηλιθίως. Αν το καλοσκεφείς, κατά βάθος ήτανε μακάριος…
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, ο μακάριος, που σέρνει ακόμα το μεθυσμένο
τομάρι του στους δρόμους χιχινίζοντας
εμπαικτικά, αφού δεν εννοεί να πυροβολήσει το κέρατό του και να μας
απαλλάξει από το λέσιιν του, τι άλλο
μένει; Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε
όχι στο παρά πέντε, μα με το δάχτυλο
στη σκανδάλη.
Η κατηγορία που του εκτοξεύει κι η
ποινή που του επιβάλλει είναι τόσο φοβερή, έτσι επώνυμα που διατυπώνεται
(«κατά βάθος ήτανε μακάριος»), που
ο ποιητής, ο Παντελής Μηχανικός εν
προκειμένω, χάνει το όνομα και την
ταυτότητά του και παρουσιάζεται, ως
νυχτοβάτης μασκοφόρος, με το ψευδώνυμο Παύλος Τελώνης· προφανώς επειδή ήταν όντως κυβερνητικός υπάλληλος
στο τελωνείο. Κι έτσι που η διαταγή
του εκτελέστηκε, σε επίπεδο απόπειρας τουλάχιστον, με το πραξικόπημα
της 15ης Ιουλίου, ο ποιητής δεν τολμά
να το συμπεριλάβει στην Κατάθεση που
εξέδωσε λίγους μήνες αργότερα (προς
το τέλος του 1975), έστω κι αν βροντοφωνάζει σ’ αυτήν το ε το νω το ση, και
το ποίημα παραμένει εγκλωβισμένο κι
άταφο, όπως το πτώμα του Ελπήνορα,
ως τον Οκτώβρη του 1982, που συμπεριλαμβάνεται επί τέλους, τέσσερα χρόνια ύστερα από τον θάνατο του ποιητή
(1979), στη συγκεντρωτική έκδοση των
Ποιημάτων του (εκδ. «Χρυσοπολίτισσα»).
Απέναντι όμως στον Εθνάρχη κι ένας
άλλος Ποιητής, ο ίδιος μάλιστα αξινόστραφος, ωσάν δικέφαλος βαλές, ή ωσάν
το ίδιο νόμισμα με κεφαλή και γράμματα για ζίττουρα – ο Ριμάκο. Που να
μην ξεχνάμε ότι πλάθεται, με δαιμόνια
έμπνευση, από αναγραμματισμό της λέξης Μακάριο(ς). Ο Ριμάκο, η ωραιότερη persona της κυπριακής και πανελλήνιας ποίησης, που από μόνη της θα
ήταν αρκετή να καταξιώσει τον Κ. Χαραλαμπίδη ως μείζονα ποιητή. Ε λοιπόν, όπως κι ο Μακάριος, ούτε ο Ριμάκο θα πυροβολήσει το κέρατό του επειδή εμείς, ποιοι εμείς, του φωνάζουμε
«Κάτθανε», για να μας απαλλάξει από
το λέσιιν του, ποιο λέσιιν του. Κι αν
διανοηθούμε να σηκώσουμε χέρι για να
τον πυροβολήσουμε εμείς, να ξέρουμε
ότι ο Ριμάκο είναι πολύ σκληρός για να
πεθάνει, αυτόχρημα άτρωτος, κι ότι οι
σφαίρες μας θα γίνουν επιστρεφόμενες,
για να πυροβολήσουν εμάς τους ίδιους.
Ο μόνος που θα μπορούσε δικαιωματικά να σηκώσει μαχαίρι και να τον εκθρονίσει από το θρονί του, θα ήταν ένας
άλλος πιο μεγάλος ποιητής.
Ιδού η Ρόδος.
25-31 Αυγούστου 2013
Κώστας Βασιλείου
20
Ρε κουμπάροι, είναι δυνατόν να
αποτελούν την αντιπολίτευση αυτοί
οι γελοίοι οι ΑΚΕΛικοί; Έλεος. Είναι χειρότεροι απ’ τους δικούς μας
τους Συριζαίους.
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ
Η απενοχοποίηση του ναζισμού
Σουρουπώνει και τρομάζω. ΠΡΕΠΕΙ να δω ειδήσεις. Και ελληνικές. Και
αρρωσταίνω. Ο ψευτοθρίαμβος της δημοκρατίας. Και οι ελεεινοί αλήτες
από την άλλη, που, μέσα στον κουρνιαχτό μιας χώρας που καταρρέει, τρύπωσαν στο κοινοβούλιο και το έκαναν κυνοβούλιο. (Συγγνώμη Σαββάκη Α΄, συγγνώμη Αρκούλη, συγγνώμη Βαρελάκη, εσείς ήσασταν και οι τρεις
Κύριοι –με κάπα κεφαλαίο– μπροστά σ’ αυτά τα αποβράσματα του
υποκόσμου που… κοσμούν τα ακροδεξιά έδρανα του κυνοβουλίου.) Κι
όχι, δεν θέλω να τους εξοντώσει η συντεταγμένη Πολιτεία με τα δικά
τους μέσα. Θέλω να τους γυρίσουν την πλάτη εκείνοι που τους ψήφισαν. Μα ένα 7% του εκλογικού σώματος δεν το κάνει. Χιλιάδες άνθρωποι. Κι αυτοί με τρομάζουν πιο πολύ κι από τους εκλεκτούς τους.
Τι φταίει γι’ αυτό; Πώς απενοχοποιήθηκε ο ναζισμός σε έναν λαό που,
σε συνθήκες απείρως δυσκολότερες, ύψωσε το ανάστημά του ενάντια
στους θριαμβεύοντες, τότε, Ναζί; Θυμάμαι τον Μανώλη Γλέζο να μιλάει για ένα δωδεκάχρονο παιδί, που, όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του, φοβούμενο μη
και δεν τον πάρουν οι σφαίρες… Θυμάμαι τον ίδιο άνθρωπο να μιλάει
για ένα παλικαρόπουλο, κάπου στην Πελοπόννησο, που βγήκε μοναχός
του μπροστά σε μια μηχανοκίνητη φάλαγγα των Ναζί. Και τους σταμάτησε για να τους πει: «Ακόμα κι αν με σκοτώσετε και περάσετε πάνω από το κορμί μου, θα έρθουν πίσω μου άλλοι, χιλιάδες, που θα σας
διώξουν από τα χώματά μας». Και οι Ναζί πέρασαν πράγματι πάνω
από το σώμα του. Μα πίσω του ήρθαν οι άλλοι, οι χιλιάδες, και τους έδιωξαν από τη γη μας. Πώς έγινε τώρα και γύρισαν;
Η απενοχοποίηση της άκρας δεξιάς από το διπολικό σύστημα εξουσίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωση του ναζιστικού μορφώματος και την είσοδό του στη Βουλή.
Όσοι Ελλαδίτες δεν έχουν κοντή μνήμη θυμούνται την εμφάνιση του
ΛΑΟΣ και του αρχηγού του, που, από το τηλεοπτικό του κανάλι, μας βομβάρδιζε με εθνικιστικές κορώνες και με κηρύγματα μίσους κατά των
μεταναστών («να τους πετάξουμε στη θάλασσα»), με καινοφανείς θεωρίες για το μεγαλείο της φυλής και με πολιτικές ίντριγκες για να υπάρξει
πολιτικά. Και το πέτυχε.
Ο ένας πόλος εκείνης της
εποχής, το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να «κοντύνει» τη Ν. Δημοκρατία, επέβαλε την παρουσία
του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στην
κοινή γνώμη, χειραγωγώντας τα
ΜΜΕ στα οποία ασκούσε επιρροή.
Έτσι, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2002, είδαμε τον αρχηγό του
εν λόγω κόμματος, ως υποψήφιο Υπερνομάρχη, να εμφανίζεται σε καθημερινή βάση στην τηλεόραση και να συνομιλεί με… σοβαρούς δημοσιογράφους επί παντός επιστητού. Απλόχερα τότε το σύστημα, μέσω
του ΠΑΣΟΚ, του προσέφερε όλες τις διευκολύνσεις για να κόψει ψήφους
από τους υπόλοιπους υποψηφίους.
Αλλά η φούσκα του δήθεν «αντισυστημικού» ΛΑΟΣ έσκασε με την
Κυβέρνηση Παπαδήμου. Τρίτος εταίρος το ΛΑΟΣ, για να περάσουν όλα
τα αντιλαϊκά μέτρα. Είχε προηγηθεί η λείανση του νεοφασιστικού προφίλ του με την ανάδειξη ως τηλεπερσόνας αποδεκτής από τους πάντες
της συζύγου ενός βουλευτή του ΛΑΟΣ, όπως και η οικοδόμηση «δημοκρατικού» προφίλ και για τον άλλο προβεβλημένο βουλευτή, τον τέως
συνοδοιπόρο του Μιχαλολιάκου, Βορίδη. «Νεανική τρέλα» τα ρόπαλα, τα τσεκούρια και οι σβάστικες…
Ο δρόμος από την αποδοχή του φασισμού στην απενοχοποίηση του
ναζισμού ήταν πολύ σύντομος και γλιστερός, χάρη στις άοκνες προσπάθειες της πρώην τρικομματικής και νυν δικομματικής κυβέρνησης.
Ο Βορίδης ήταν πλέον κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος όχι του περιθωριακού ΛΑΟΣ, αλλά του κόμματος που εκπροσωπεί την παραδοσιακή δεξιά και νέμεται (με το ΠΑΣΟΚ) την εξουσία τα τελευταία σαράντα χρόνια. Οι πρώην οπαδοί του, απογοητευμένοι από τη συμπόρευσή
του με το μνημονιακό μπλοκ, ήταν φυσικό και επόμενο να στραφούν
στη ναζιστική ομάδα που είχε παρεισφρήσει στο κοινοβούλιο υπό το
μανδύα κοινοβουλευτικού κόμματος.
Πού ήταν το κακό; Τα «ντου» στα νοσοκομεία, οι επιθέσεις στις λαϊκές αγορές, οι ξυλοδαρμοί δεν ήταν παρά το ορατό μέρος του παγόβουνου. Και… άρεσε, βοηθούντων και των μέσων, που εμμέσως πλην
σαφώς αρέσκονταν στην τακτική της δήθεν «μαγκιάς» (πενήντα πάνοπλοι ναζί εναντίον πέντε ταλαίπωρων «λαθραίων»).
Το ότι στο στόχαστρό τους σύντομα θα έμπαινε κάθε διαφωνών, ασχέτως καταγωγής, λίγοι το έβλεπαν. Ή κι αυτοί καθησυχάζονταν από τη βεβαιότητα ότι ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ τα αυριανά θύματα της ναζιστικής βίας. Πώς το λέει ο ποιητής;
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
δεν είχε απομείνει κανείς για ν’ αντιδράσει…
26 Οκτωβρίου 2013
Ένωσις
Πόσο μας λείπεις, Μάνο…
Αντί για απάντηση σε όσους βρίσκουν λογική
τη θεωρία των δύο άκρων που εξύφανε το
Μαξίμου για να κρύψει την πολιτική γύμνια
του, ανέσυρα ένα άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι, γραμμένο το μακρινό 1986, με αφορμή
τα επεισόδια που είχαν γίνει τον Μάιο εκείνης
της χρονιάς στην Αθήνα, λίγους μήνες μετά τη
δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από
αστυνομικό στην Πλατεία Εξαρχείων.
Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο.
Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν
τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος
και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι
αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά
που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να
παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει
μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται
ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός
αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του
σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και
τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές
στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει
άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον
γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου
της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής –
έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης
κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία
δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική
αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από
την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια
καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς,
γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία
σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι
όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια
εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυ-
ρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το
τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη
και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη,
ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων
μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των
Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους
αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους
χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η
εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι
νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές
και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών
ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό
τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι
παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος.
Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και
οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς
και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και,
τέλος, δεν… ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η
πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά
ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα,
ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή
την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να
βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του
τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.
Κι εμείς σ’ αγαπάμε, Μάνο. Και μας λείπεις…
Π.Ελλ.
ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΚΟΣ
Η Στέλλα του Γληόρη
...Τζι εγυαλλούρισεν τζιείντ' αμμάθκια της –
δρολύτζιιν, Παναΐα μου Δέσποινα – όπως τότες ομπρός που τ' αυτοκίνητον του Μίλτου,
άψεν έναν τσϊάρον που τους δικούς μου τζι
εγύρισεν τζι εσταύρωσεν με:
― Λεβέντη μου τζι αλήτη μου, η μυρωθκιά
σου εννά 'ν μες στο στόμαν μου τζιαι μετά
την Δευτέραν Παρουσίαν. Το δειν σου εννά το
νώθω σγιαν το πρώτον χάδιν το μωρόν μετά
την γένναν. Τα θκυο σου τ' ανάρκα τα δόγκια εννά καρτσιιλατίζουσιν το κορμίν με την
ψυσιήν μου. Αμμά εγιώνη, αγάπη μου, είμ'
έτσι μαθημένη. Είμαι καρτάνα τζι ορόσπα
τζιαι πουτάνα αφούτις τούτη εν η στράτα
που μ' έφερεν ως δαμαί τωρά μες στην αγκάλην σου. Τζι ας είμαι μάνα τζι αρφή τζιαι
κόρη τζι ας κλαίω τζι ας μαγκλαβίζουμαι για
τούντον κόσμον πο' 'χάθην για λλόου μου.
Είμαι έτσι που μ' εγράψασιν οι αιώνες. Τζι
εν αλλάσσω πιον. Μήτε για λλόου σου μήτε
για τον Αντών Πασάν του Πόντου μήτε για
τον Άρην μήτε για τον Μελάν. Τζιαι ξέρεις το
γιατί; Γιατί τούτος ο κόσμος εν με αντέχει
όπως με θέλεις εσούνη τζι η παρέα σου. Θέλει με όπως είμαι.
Τζι είντα 'ν που της είπουν για να μου καρφώσει τα πλευρά μου με τούντα καρφκιά;
Μόνον:
― Στέλλα μου, αγάπη μου, Ελλάδα μου,
για το χαττίριν σου η
Βασιλιτζιή μου εννά πολογιάσει την χαράν τζι
εννά γεράσει μες στον
έβενον. Εγιώνη προβουρώ του χάρου μόνον για την αγκάλην τού
Αιγαίου σου. Για τζιείντην νοθκιάν σου που
ποκουππίζει την ψυχούλλαν μου τα δειλινά
στην Πιτσυλλιάν. Για τζιείντο φιλίν τής μάνας μου τότες που της είπουν πως φκαίννω
αντάρτης. Για την ύστερην ζυβάναν με τον
τζιύρην μου. Για τες γεναίτζιες της γειτοννιάς που 'χώννουμουν να τες δω να ξουβλούσιν φασολάκιν τζι εκρολοούμουν τες να
χαχχανίζουσιν. Εγιώνη αγαπώ σε σγιαν την
πετσιάν μου που 'ννά μου την κάμουσιν ποζαύλιν οι σσιύλλοι. Φιλώ σου σταυρωτά τον
σσιεπέττον μου, σιόνα μου, μόνον τον κόρφον σου να σκουλλιστώ τζι ας γενώ σκουρουμαθκιά να καρτερώ πότε εννά νεφάνεις
στο παραθύριν σου...
Τζι έλουσεν με πεζίναν τζι άψεν αλλό 'ναν
τσϊάρον.
Βελούχης Αρειώτης
26 Οκτωβρίου 2013
ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΛΑΝΕΤΕ
Δαμιανού, «Ευδοκία»
Ευδοκία λεγόταν η μητέρα του Αλέξη
Δαμιανού. Η Ευδοκία δεν είναι απλώς
μια γυναίκα. Είναι ο συμπαντικός έρωτας. «Θάλασσα που θυμίζει τη Γένεση», γράφουν οι πρώτες αράδες του σεναρίου. «Και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί
της επιφανείας των υδάτων. Πάνω στη
θάλασσα είναι γραμμένο με βυζαντινά
γράμματα: Αι χείρες σου εποίησάν με
και έπλασάν με. Εισάκουσόν μου και
μαθήσομαι τας εντολάς Σου, ελέησόν
με, Κύριε». Η μουσική των στίχων του
«Άμωμου», του ριγ´ Ψαλμού, σε ήχο
πλάγιο του πρώτου, είναι το μουσικό
μοτίβο της ταινίας, όπως το επεξεργάστηκε ο Λοΐζος, με βάση τις οδηγίες του
σκηνοθέτη, και κορυφώνεται στο ζεϊμπέκικο. Όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο
που τους στίχους του «Άμωμου», μαζί
με την τρίτη στάση των εγκωμίων του
Επιταφίου, όπως κατά παράδοση ψάλονταν τη νύχτα της μεγάλης Παρασκευής, τους βρίσκουμε στην «Εποχή της
Μελισάνθης» του Μάνου Χατζηδάκη.
«Μητέρα κι αδελφή» η Ευδοκία είναι η
«μοίρα», η μερίδα της ζωής παναπεί.
Και ο καθένας κρατεί τον κατάδικό του
πόνο.
Θα μπορούσα ν’ αραδιάσω απνευστί
δέκα χιλιάδες λέξεις για την Ευδοκία.
Μα δεν θα ’λεγαν τίποτα για την ταινία. Περισσότερα λέει η σιωπή, σαν κείνη που χύθηκε στη Θεσσαλονίκη, όταν
τελείωσε η προβολή της στο Φεστιβάλ.
Μια σιωπή που θυμίζει εξίσου μεγάλη
Παρασκευή και Πάσχα. Να όμως, που
ανάγκη γίνεται να μιλήσεις έπειτα. Το
ζεϊμπέκικο, που το χορεύει με δωρική
απλότητα και στιβαρότητα ο Λοχίας, λέει, στην τρίτη κιόλας σκηνή της, ολόκληρο το μύθο της ταινίας. Έχοντας σε έκταση τα χέρια του, σαν σε απελπισμένη
προσευχή, η σκιά του σχηματίζει έναν
σταυρό κι η Ευδοκία δίπλα του είναι
ένα απόκρημνο γέλιο, που ακούγεται
στη λαϊκή ταβέρνα όπου το δράμα αρχίζει και τελειώνει, απ’ τον αρχέγονο παράδεισο. Ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη στο φως του δειλινού της πτώσης,
πριν η αμφιλύκη σβήσει στο σκοτάδι.
Εξαίρεση το τέλος και η αρχή.
Στην αρχή τα γενικά πλάνα του πρωινού στο αντίρροπο λυκαυγές. Η αυγή
της ημέρας του Δαμιανού συναιρεί την
αυγή της Γένεσης με την αρχή της τραγωδίας. Είμαστε στην άκρη του λιμανιού, όπου ξεφυτρώνουν παράσπιτα, ξελότζες, σπίτια εκτός σχεδίου, το στρατόπεδο. Ακολουθούμε τη Μαρία, ερείπιο κι
αυτή του λιμανιού. Άξαφνα ξέρουμε: η
Ευδοκία είναι τραγωδία, μια σύγχρονη
ελληνική τραγωδία. Οι ηρωίδες της ξυπνούν στο πρώτο φως της μέρας, σαν την
Ηλέκτρα, την Αντιγόνη, την βασίλισσα
Άτοσσα. Μόνο που δεν θα πάνε σε κάποιο ιερό για την προσφορά. Η Μαρία
είναι ξενυχτισμένη και μεθυσμένη και η
Ευδοκία σαν την ακούει πετάγεται άγουρη απ’ τον ύπνο για να της πει τον καφέ. «Κορώνα και Σταυρός», διαβάζει
στο φλυτζάνι η Μαρία. «Φυλάξου απ’
το Σταυρό»!
Ο λοχίας Γιώργος Πάσχος, λοιπόν, ένα
φτωχόπαιδο από την επαρχία, που τελειώνει τη θητεία του χωρίς να έχει άλλη επιλογή από το να φύγει μετανάστης
στη Γερμανία, γνωρίζεται με την Ευδοκία,
μια νιόβγαλτη πόρνη. Η αγάπη είναι ένα
αγριολούλουδο παραδεισένιο, που φυτρώνει ακόμα και στις χωματερές. Μια
τέτοια αγάπη τους έλαχε και η αγάπη
είναι πάντοτε στεφάνι και σταυρός. Ίσως
δεν υπάρχει άλλη ελληνική ταινία που
να γράφει πάνω της τόσο εύστοχα τα
αρχέγονα αυτά σημάδια. «Κορώνα και
Σταυρός». Με στιβαρότητα και λιτότητα
στην έκφραση, ο Αλέξης Δαμιανός καταφέρνει να εκφράσει τις δυο αυτές
άκρες της αγάπης. Η Ευδοκία δεν είναι
μελόδραμα με την τυπική έννοια, γιατί
η συγκίνησή της είναι προσευχητική κι
όχι συναισθηματική. Η σύγκρουση κουβαλάει όλο το δράμα του ανθρώπου και
δεν είναι μόνο ένα λαβ-στόρι του λοχία
και της πόρνης.
Κάποιοι είδαν στον Δαμιανό –αν κι
ελάχιστοι θα το ’λεγαν δημόσια–, σκηνοθέτη του θεάτρου πριν κάνει την πρώτη του ταινία, το Μέχρι το πλοίο (1966),
έναν ερασιτέχνη κινηματογραφιστή. Άλλοι
πάλι, το ίδιο άγευστοι του έργου του, τον
αντιμετώπισαν σαν ιερό τέρας. Η αντιμετώπιση του έργου του, με λίγα λόγια,
υπήρξε αμήχανη. Γιατί δεν ταιριάζει με
τα στερεότυπα ενός κινηματογράφου που
τανύζεται στ’ ακροδάχτυλα για να φανεί
«εφάμιλλος» του ευρωπαϊκού. Ο Δαμιανός είναι λεπτολόγος μάστορας του
κινηματογράφου, όπως καταλαβαίνουν
όσοι έχουν μάτια να δουν κι όπως πέρα
από κάθε αμφιβολία δείχνει η πρόσφατη
έκδοση του χρονικού δημιουργίας της
ταινίας από τον βοηθό του τότε, τον Λάκη Παπαστάθη. Κι αν θέλαμε ντε και καλά να βρούμε ένα σύντροφό του στο ευρωπαϊικό σινεμά, τότε αυτός είναι χωρίς
αμφιβολία ο Μπέργκμαν. Μόνο που στα
καθ’ ημάς, ο γιος του Λουθηρανού πάστορα έμελλε να είναι γιος Ορθόδοξου
ψάλτη και καθηγητή των Ελληνικών, εξ’
απαλών ονύχων βουτηγμένος στις δυο
πηγές που αρδεύουν τον σημερινό Έλληνα.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο έργο. Η
ταινία τελείωνει στο σκοτάδι της νύχτας.
Εκεί όπου ξετυλίγεται η μεγάλη προδοσία. Η αγάπη θα αρπαχθεί βίαια από την
ίδια την αιμάτινη πραγματικότητα, σαν το
λουλούδι που το πατούνε οι περαστικοί.
Μόλις έχει ξεκινήσει η νύχτα του ξέφρενου ηδονισμού, που τη φωτίζουνε τα ηλεκτρικά φώτα στις μαρκίζες της σύγχρονης Αθήνας. Εκείνη όμως άνθισε μπροστά στα μάτια μας, την είδαμε στ’ απόμερα αυτής της πόλης. Η ταινία μπορεί
να διαβαστεί και από τα κοινωνιολογικά
της συμφραζόμενα, αν και οι κοινωνιολογίες συνήθειο τό ’χουνε να τσαλαπατάνε την ποίηση. Θα δει λοιπόν στην ταινία κανείς ίσως τον απόηχο μιας «πάλης
των τάξεων». Κοινότυπο και πτωχευμένο εργαλείο, που μάλλον ξεσκίζει αντί να
φωτίζει. Αν πάμε όμως σ’ εκείνα που η
ταινία καταγράφει, πέρα από τον κεντρικό της ιστό, όπως τον είδαμε, τότε
θα ιδούμε σ’ αυτό το φινάλε έναν Δαμιανό που βάζει το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων». Η έκπτωση στην οποία
μπαίνει από εκείνη την ώρα η κοινωνία
μας –είμαστε στην αρχή του κατακλυσμού της δεκαετίας του 1970–, λέει ο
σκηνοθέτης μας, είναι έκπτωση ηθική,
«έκπτωση αξιών», όπως το λένε οι κοινωνιολογούντες. Ο έρωτας, «που μας
εκτινάζει στο μέλλον και στην αιωνιότητα», για να χρησιμοποιήσω δικά του
λόγια, γίνεται πορνεία στην κοινωνία του
αγοραίου εφήμερου ηδονισμού. Αυτό είναι το κλειδί των ιδεών της ταινίας.
Θα μπορούσαμε, όπως είπα, πολλά περισσότερα να γράψουμε για την Ευδοκία. Αν κάποιος θέλει, φερ’ ειπείν, να
βρει παράλληλα, κυρίως της μέρας που οι
ερωτευμένοι περνούν μαζί, θα έφτανε μέχρι τον Παπαδιαμάντη και την «Αγάπη
στον κρεμνό», ή στη δημοτική ποίηση,
όπου η κούνια είναι το σημάδι του αρραβώνα:
–«Ευδοκία παντρευόμαστε;», θα πει ο
Γιώργος
–«Έτσι στα γρήγορα;», απαντά εκείνη.
–«Έτσι!»
–«Έγινε.». Κι ο γάμος γίνεται. Γιατί σε
αντίθεση με τη Στέλλα, που ’χει την ελευθερία για πρώτη, της Ευδοκίας η επανάσταση είναι η αγάπη.
Μα ας μη μιλήσω άλλο. Μόνο λίγες
λέξεις για τους σπουδαίους συνδημιουργούς. Ο Γιώργος Κουτούζης δεν είναι
ηθοποιός και στην ουσία ούτε η Μαρία
Βασιλείου ήταν. Στα χέρια του Δαμιανού αυτά τα δύο νέα παιδιά έγιναν ο
Γιώργος Πάσκος και η Ευδοκία, δουλεύοντας κάτω από την αυστηρή και τρυφερή συνάμα επίβλεψή του. Η Κούλα
Αγαγιώτου, στο ρόλο της Μαρίας και ο
Χρήστος Ζορμπάς σαν νταβατζής έδωσαν τις καλύτερες ερμηνείες τους. Ο Χρήστος Μάγκος, ένας πρωτοπόρος τεχνίτης
του ελληνικού κινηματογράφου, με το έγχρωμο τεχνικολόρ κατέγραψε με καθαρότητα το πρωινό και το εσπερινό φως
της ταινίας. Κι ο Μάνος Λοΐζος δοξάστηκε πραγματικά με το πιο διάσημο χωρίς λόγια ελληνικό τραγούδι.
Τέλος, ας αφήσουμε να ηχήσει ο ψίθυρος-κραυγή του Λοχία: «Θε μου, Θε μου,
να γλυτώναμε...»
© Kωνσταντίνος Mπλάθρας
Η Ταινιοθήκη της «Αχάριστης»
Ευδοκία (1971)
Παραγωγή: ΕΚΚ, Katamor, Αλέξης Δαμιανός, Διάρκεια: 92´, Α´ προβολή:
21/9/1971
Σενάριο / Σκηνοθεσία: Αλέξης Δαμιανός, Μουσική: Μάνος Λοΐζος, Φωτογραφία: Χρήστος Μάγκος, Μοντάζ: Matt McCarthy, Ήχος: Νίκος Δεσποτίδης, Tony
Anscombe, Ενδυματολόγος: Τζούλια
Ανδρεάδου.
Ηθοποιοί: Μαρία Βασιλείου, Γιώργος
Κουτούζης, Χρήστος Ζορμπάς, Κούλα
Αγαγιώτου, Μαρία Κουτοκάκη, Βασίλης
Παναγιωτόπουλος, Παύλος Ρούσσος, Σ.
Δουλιγεράκης, Σπύρος Κυριακόπουλος,
Νάσος Κατακουζηνός, Γιάννης Σαββατιανός, Κώστας Ρίμπας. Τη Μαρία Βασιλείου ντουμπλάρει (ως φωνή) η Ελένη
Ροδά.
21
ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ
Μία μη κυβερνητική οργάνωση πήρε ένα μεγάλο κονδύλι από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να ταΐζει –ΝΑΙ,
καλά θα δείτε– τους κάττους των
δύο κοινοτήτων που συζούν πάνω
στην Πράσινη Γραμμή. Εμείς, ως
καττόφιλοι, διαμαρτυρόμαστε εντόνως, μιας και αυτή η τακτική θα μετατρέψει τους ολίγους κάττους-κυνηγούς που έχουν απομείνει σε μαμμόθρεφτα γατάκια που αντί να κυνηγούν ποντικούς, σιελέντρες, κουφάες, νυφίτσες και μισιαρούς, θα
κάθονται και θα περιμένουν το επαναπροσεγγιστικό τους φαγητό από
τους έξυπνους πολίτες που βρήκαν
άλλον τρόπο να αρμέγουν τα ταμεία.
Αυτή η πράξη της ΜΚΟ έχει και
εθνικές προεκτάσεις, μιας και όλοι
οι κάττοι είναι ελληνικής καταγωγής και δεν ανήκουν στις δύο λεγόμενες κοινότητες. Όλοι οι κάττοι είναι Έλληνες, απλώς μερικοί μπαινοβγαίνουν και στα κατεχόμενα για
να βρουν τροφή και τίποτε άλλο. Το
γεγονός ότι μερικοί έχουν μάθει και
τούρκικα δεν σημαίνει πως έχουν
αλλάξει και εθνική συνείδηση.
Να τι είπαν στον ανταποκριτή μας
στην Πράσινη Γραμμή, Σαββάκη Παλαιολόγο.
ΠΠΙΡΙΛΛΗΣ:
«Προτιμώ να τρώω σταφύλι βέρικο, παρά να τα παίρνω που την
UNOPS».
ΠΠΟΥΣΗ:
«Σαν τους ποντικούς της Πράσινης Γραμμής εν έσιει, μεν ακούετε
πελλάρες!»
ΨΙΨΙΝΑ:
«Εγώ τα σκατά μου χώννω τα, να
μεν τα δει κανένας σσιύλλος Τούρκος, όι να κάτσω να φάω μαζίν
τους».
22
Βαρέθηκα να σας παρακαλώ
να ξυπνήσετε, ρε Κυπραίοι. Θα
πάρω τον φίλο μου τον Σαββάκη
και θα πάμε στη Μύκονο για
γκομενίτσες.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ
H ΚΥΡΙΑ ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ
Τα νέα για τον θάνατο της Πόλυς Πάνου
μας έφτασαν αργά για να προλάβω το
τελευταίο τεύχος της εφ. ΕΝΩΣΙΣ και
να έγραφα μία σελίδα γι’ αυτήν την αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Γράφω τώρα αυτό το μικρό αποχαιρετιστήριο σημείωμα.
Ποιός λαός γεννά τέτοιες φωνές, θεϊκές και υποχθόνιες, διονυσιακές και πέτρινες σαν σφυρίγματα αγγέλων που
ψάλλουν τα βάσανα του κόσμου και μετά τις πετά στον σκουπιδοτενεκέ; Μα
εμείς φυσικά, οι Έλληνες, οι Έλληνες που
παρ’ ότι τα μεγαλεία βρίσκονται κάτω
απ’ την μύτη τους, μέσα στο σπίτι τους,
εντούτοις τα ψάχνουν αλλού. Σήμερα οι
γρηκ πίπολ ή οι Χέλλινς, όπως αποκαλούνται, γνωρίζουν όλες τις μεγάλες ξένες φωνές της Ευρώπης και λίγοι τις δικές μας. Η Πόλυ Πάνου, μια απ’ τις δικές μας, με πενήντα χρόνια προσφοράς,
θα πάρει φυσικά τα εύσημα απ’ τα κανάλια όμως πικραμένη θα φεύγει όπως
και τόσοι άλλοι που κράτησαν αυτόν τον
λαό όρθιο όλες αυτές τις δεκαετίες. Δεν
είναι η Εντίθ Πιάφ ή η Μπίλλυ Χόλιντεϊ
ή η Νίνα Σιμόν -όλες αναμφισβήτητα μεγάλες φωνές- που έφτυσαν αίμα κελαηδώντας για να πάνε κάτω τα δικά μας
βάσανα, για να χαμογελάσει κι ο πονεμένος Έλληνας για λίγο αλλά οι λαϊκές
μας ηρωίδες είναι οι φωνές της δικής μας
ψυχής. Μια απ’ αυτές τις φωνές υπήρξε
και η Πόλυ Πάνου.
Φεύγουν όλες οι παλιές μεγάλες φωνές χωρίς ακόμη να υπάρχει ένα μεγάλο
και αξιοπρεπέστατο ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΪΚΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Αν είχαν οι άλλοι λαοί της
Ευρώπης τόσους και τόσους σπουδαίους
μουσικούς, όχι ένα αλλά δέκα μουσεία
θα τους έστηναν, δεκάδες δρόμους θα
μετονόμαζαν για χάρη τους και έδρες
στα πανεπιστήμια θα δημιουργούσαν.
Εμείς, τα πλαδαρά χοιρινά, ψηνόμαστε
μέσα στο λαρδί μας. Το μεγαλο αυτο
εθνικο πλουτο τον χαραμιζουμε η τον χα-
ριζουμε στους Τουρκους οπως καναμε
με την βυζαντινη μουσικη οπως κανουμε τωρα με τα ρεμπετικα,
Τ’ αδέλφια δεν χωρίζουνε
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Πόλυ Πάνου
Είμαστ' αδέλφια, μιας μάνας γέννα,
στις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα.
Κι αν χώρια τώρα σαν ξένοι ζούμε,
πάλι μια μέρα θ' αγκαλιαστούμε.
Τ' αδέλφια δε χωρίζουνε,
η μοίρα το 'χει γράψει·
κι ανάμεσά τους όποιος μπει
φωτιά να τονε κάψει.
Όποιο συμφέρον κι αν μπει στη μέση,
να μας χωρίσει δεν θα μπορέσει.
Σ' αυτό τον κόσμο όλα συμβαίνουν,
τ' αδέλφια όμως αδέλφια μένουν.
Τ' αδέλφια δε χωρίζουνε,
η μοίρα το 'χει γράψει·
26 Οκτωβρίου 2013
κι ανάμεσά τους όποιος μπει
φωτιά να τονε κάψει.
Είμαστ' αδέλφια, μιας μάνας γέννα,
στις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα.
Μπορεί καθένας δρόμο ν' αλλάζει,
μια μάνα όμως μας αγαλιάζει.
Τ' αδέλφια δε χωρίζουνε,
η μοίρα το 'χει γράψει·
κι ανάμεσά τους όποιος μπει
φωτιά να τονε κάψει.
Πόσοι και πόσοι Κύπριοι δεν ήπιαν το
ούτσιαλι τους ακούγοντας αυτό το τραγούδι όλες αυτές τις δεκαετίες; Πόσοι
και πόσοι δεν έκλαψαν μαύρα δάκρυα
ακούγοντας αυτήν την ερμηνεία και να
φανταστείτε ότι μερικοί άσχετοι νομίζουν πως το τραγούδι γράφτηκε για τα
αδέλφια και όχι για την Κύπρο και την
Ελλάδα.
Να ’ναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει κυρία Πάνου και σε ευχαριστούμε.
Αυτός είναι ο πολύ καλός φίλος της
Κύπρου, όπως μας τον παρουσίασε
ο Χρήστος Στυλιανίδης, το ωραιοπαθές τσογλάνι του Προεδρικού. Ο
Χέρμαν Βαν Ρομπάι μπορεί να μην
είναι γκέυ, αλλά σσιυλλόππουστος
είναι. Μήπως ο Στυλιανίδης θέλει να
ξεχάσουμε τον ρόλο του τότε με το
σχέδιο Ανάν, όταν ο πολύς Ρομπάι
έκανε το παν για να ωραιοποιήσει
το καταστροφικό για μας σχέδιο; Ή
μήπως πρέπει να ξεχάσουμε τον πόλεμο που όλοι αυτοί οι κύριοι κήρυξαν κατά της Ελλάδας και της Κύπρου κατά τη διάρκεια αυτής της οικονομικής κρίσης; Ο Ρομπάι είναι
επικίνδυνος, όχι μόνο διότι είναι «φίλος» του Στυλιανίδη, όχι μόνο διότι
είναι «φίλος» της Κύπρου, αλλά και
διότι, ας μην ξεχνάμε, το νούμερο
αυτό είναι Βέλγος, δηλαδή ανήκει σε
ένα ανύπαρκτο φαντασιακό έθνος.
Β.Φ.
ΚΡΑΣΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΠΙΝΩ ΚΑΙ ΜΕΘΩ
ΤΖ’ ΕΓΙΩ ΕΝ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΩ
Ν.Χ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ
NAI, NAI
ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΝΑΙ
Ν.Χ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ
Κ. ΑΝΑΝ
Αγοράζετε ντόπια κρασιά
που σέβονται την γλώσσα μας
26 Οκτωβρίου 2013
ΟΙ ΜΙΖΕΣ ΤΩΝ ΑΚΕΛΙΚΩΝ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΙΚΩΝ
Καλωσόρισες πουλί μου
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛ. 15
Του πήρε εννιά χρόνια για να δικαιώσει αν όχι
την πρόβλεψη των μπούκηδων, πάντως το εύλογο
του πονταρίσματος. Διότι, αγαπητέ αναγνώστη,
το 2010 κυκλοφόρησε η Ελευθερία (Freedom), το τέταρτο (και τελευταίο, προσώρας) μυθιστόρημά
του. Το σούσουρο αυτήν τη φορά ήταν πολλαπλάσιο και, κυριολεκτικά, άνευ προηγουμένου.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που είπαν πως το GAN είναι ήδη εδώ, όπως και αρκετοί ήταν εκείνοι που
εξέφρασαν επιφυλάξεις όμως, ούτως ή άλλως, στα
υψηλά δώματα της νεοϋορκέζικης ιντελιγκέντσιας,
η Ελευθερία λάμβανε άνετα το ακριβοθώρητο χρίσμα του cause célèbre. Όλοι πάντως συμφώνησαν
πως το βιβλίο είναι στιβαρό, σημαντικό και ταυτόχρονα διαβαστερό. Ελάχιστη, δε, ένδειξη της
πρωτοφανούς υστερίας (και του προφανούς πουσαρίσματος) ήταν η πόζα ενός, χαρακτηριστικά
διοπτροφόρου αλλά ασυνήθιστα σκυθρωπού, Φράνζεν στο εξώφυλλο του Time το καλοκαίρι του
2010. Ήταν ο πρώτος συγγραφέας που απολάμβανε την τιμή να γίνει εξώφυλλο στο γνωστό λαϊκό περιοδικό τον 21ο αιώνα. Κάτω από τη φωτογραφία του, η λεζάντα έγραφε με φαρδιά πλατιά
γράμματα: Great American Novelist.
Μέχρι στιγμής, ανήκω σε εκείνην την κατηγορία
που δεν θεωρεί τον Φράνζεν σπουδαίο μυθιστοριογράφο. Παρότι τον θεωρώ πολύ καλό –στις
Διορθώσεις, δε, μου φάνηκε εξαίρετος– και διαβάζω τα βιβλία του με μεγάλη ευχαρίστηση, φοβούμαι πως δεν είναι δεόντως ρηξικέλευθος, πρωτότυπος και ριψοκίνδυνος ώστε να δικαιούται τον
χαρακτηρισμό «great» – τον οποίον, ειρήσθω, προτρέπω να χρησιμοποιούμε με δρακόντεια φειδώ.
Από την άλλη, βρίσκω επίσης υπερβολικές τις αντιδράσεις των σκεπτικιστών οι οποίες συνοψίζονται
στον εξής εφιαλτικό –για κάθε πρωτοκλασάτο
καλλιτέχνη– χαρακτηρισμό: middle-brow. Κατά
τη γνώμη μου είναι θεόστραβος ελιτισμός να πούμε τον Φράνζεν middle-brow (δύσκολη η απόδοση του όρου στα ελληνικά, αλλά αφού δεν έχετε
παρατήσει ακόμα αυτό το κείμενο για να τσεκάρετε το wall σας στο Facebook ή να χαϊδέψετε τα
αχαμνά σας, θα προσπαθήσω να σας ανταμείψω
επιχειρώντας να αποδώσω το middle-brow ως
«μέσου γούστου»). Όμως ο εστέτ που έχει στρώσει στομάχι καταβροχθίζοντας Πίντσον, Γκάντις,
Μπαρθ και Ουάλλας (όλοι τους ανεξαιρέτως η
επιτομή του «high-brow» – είδες που και διασκεδάζουμε και μαθαίνουμε, φίλε αναγνώστη;) είναι νομοτελειακό να εκλαμβάνει τα γραπτά του
Φράνζεν ως απλά συμπληρώματα διατροφής.
Όπως και να ’χει, η αλήθεια δεν βρίσκεται κάπου στη μέση, όπως είθισται να λένε, διότι το διακύβευμα είναι αισθητικής τάξεως και, ως γνωστόν, σε υποθέσεις γούστου έχουν όλοι δίκιο και
κανένας. Αν αξίζει να ειπωθεί κάτι ακόμα, είναι
τούτο: παρότι καταφανώς ανώτερος ως μυθοπλάστης, τα δοκίμιά του έχουν, πάνω κάτω, τις
ίδιες αρετές (ή τα ίδια μειονεκτήματα, αφού επιμένετε) με τα μυθιστορήματά του. Είναι καλο-
γραμμένα, προσιτά, ευκολοδιάβαστα και έξυπνα
χωρίς να παριστάνουν πως είναι πιο έξυπνα απ’
ό,τι πραγματικά είναι. Η πρόζα του Φράνζεν είναι
ακριβολόγος, εύκαμπτη και εξαιρετικά φροντισμένη, οι προτάσεις και οι φράσεις του διαυγέστατες (ναι, δυστυχώς διαυγέστατες, μουρμουρίζουν οι επικριτές του), οι μεταφορές σπανίζουν
και θα μπορούσαν να είναι πιο σπιρτόζικες, ενώ
δεν απουσιάζει ένα λεπτό, ενίοτε ξηρό, συχνότερα, όμως, μάλλον ουδέτερο χιούμορ. Αυτά. Δεν
χρειάζεται να βουτήξουμε πιο βαθιά.
Κλείνοντας αυτόν τον σεμνό πρόλογο, θα ήθελα, αγαπητέ αναγνώστη (επειδή αυτό θα βοηθήσει εσένα στη συνέχεια κι όχι επειδή εγώ είμαι
κανένας φορτικός ππεζεβέγκης), να βεβαιωθώ πως
έχεις αντιληφθεί το μέγεθος του διαμετρήματος
του συγγραφέα που έκανε τον κόπο στην ακμή
της καριέρας του, στον κολοφώνα της δόξας του,
στην εκπνοή της νεότητάς του να επισκεφθεί το μικρό σου νησάκι για ρεπορτάζ ολίγων ημερών. Θα
ήθελα να βεβαιωθώ πως έχεις αντιληφθεί όχι τόσο το λογοτεχνικό του βάρος (δεν είμεθα έντυπον
φιλολογικόν, άλλωστε) όσο την εμβέλεια του ονόματός του. Επειδή δεν είμαι καθόλου σίγουρος
πως εννόησες επακριβώς πόσο μεγάλη φίρμα είναι στον χώρο του ο πολύς Τζόναθαν Φράνζεν, θα
προσπαθήσω να το μεταδώσω με καθημερινά, οικεία σε όλους παραδείγματα που καλύπτουν –ει
δυνατόν– όλο το δημογραφικό φάσμα των –εν δυνάμει– αναγνωστών του σεμνού αυτού φύλλου.
Προς στρέιτ άντρες: φανταστείτε τον Κριστιάνο
Ρονάλντο να εγκαταλείπει τη Μαδρίτη (και την
Ιρίνα Σάικ, αααχ) με προορισμό την Περιστερώνα για να παίξει ένα-δυο ματσάκια με το νούμερο 7 στο πίσω μέρος της ένδοξης φανέλας της Δόξας Κατωκοπιάς. Προς στρέιτ γυναίκες: φανταστείτε την Όπρα Γουίνφρι να φεύγει απ’ το Σικάγο και να καταφθάνει στον Αρχάγγελο για να
παρουσιάσει από τα στούντιο του ΣΙΓΜΑ τον Ραδιομαραθώνιο Αγάπης 2013 μαζί με την Πετρούλα Αργυρού (την οποία, κατόπιν αυστηρών οδηγιών του Χρύσανθου Τσουρούλλη, η Όπρα προσφωνεί απαρεγκλίτως «Ppettra»). Προς γκέι
άντρες: φανταστείτε τον Μαρκ Τζέικομπς (παρένθεση για τους στρέιτ άντρες, όχι δεν είναι το μικρό όνομα του γνωστού καφεκοπτείου) να μπουκάρει για κλάμπινγκ στο «Σουσάμι» στις 3 τα
ξημερώματα (παύση) ημίγυμνος (παύση) φορώντας Speedo. Προς γκέι γυναίκες: φανταστείτε την
Σκάρλετ Γιόχανσον –μέσα σε σανδάλι Birkenstock
ασορτί με αξύριστη μασχαλίτσα– να ξεμυτίζει στις
7 το πρωί αγουροξυπνημένη και αναμαλλιασμένη
από το παραδίπλα αντίσκηνο στο κάμπινγκ της
Πόλης Χρυσοχούς.
Θαυμάσια. Έχω την εντύπωση πως τώρα είμαστε όλοι έτοιμοι να μπούμε στο ψητό.
(τέλος 1ου μέρους)
Το κείμενο του Πολιτικού Αναλυτή Γαδάρου Κύπρου,
που συνήθως δεσπόζει σ’ αυτήν την στήλη, δυστυχώς
έφτασε αργά για να διορθωθεί και έμεινε έξω. Ο Γάδαρος θα επιστρέψει δριμύτερος το επόμενο φύλλο.
ANEKΔΟΤΟ
TO ΚΟΥΡΕΜΑ
Μια μέρα, ένας ανθοπώλης πήγε σε ένα κουρείο για κούρεμα.
Μετά το κούρεμα, ρώτησε για
τον λογαριασμό του και ο κουρέας απάντησε: «Δεν μπορώ να
δεχτώ τα χρήματα από σας, προσφέρω κοινωφελές έργο αυτήν
την εβδομάδα». Ο ανθοπώλης
ευχαρίστησε και έφυγε από το
κατάστημα. Όταν ο κουρέας πήγε να ανοίξει το κατάστημά του
το επόμενο πρωί, στην πόρτα
του βρήκε να τον περιμένει μία
κάρτα με «ευχαριστώ» και μια
ντουζίνα τριαντάφυλλα.
Σε λίγο, ένας φούρναρης μπήκε για κούρεμα και, όταν πήγε
να πληρώσει, ο κουρέας και πάλι απάντησε: «Δεν μπορώ να δεχτώ τα χρήματα από σας, προσφέρω κοινωφελές έργο αυτήν
την εβδομάδα». Ο φούρναρης
ήταν ευτυχής και έφυγε από το
κατάστημα. Το πρωί, όταν ο
κουρέας πήγε να ανοίξει, στην
πόρτα του υπήρχε μια κάρτα με
«ευχαριστώ» και μια ντουζίνα
τσουρέκια.
Στη συνέχεια, ένας βουλευτής
ήρθε για κούρεμα και, όταν πήγε να πληρώσει τον λογαριασμό
του, ο κουρέας και πάλι απάντησε: «Δεν μπορώ να δεχτώ τα
χρήματα από σας, προσφέρω
κοινωφελές έργο αυτήν την εβδομάδα». Ο βουλευτής ήταν πολύ
χαρούμενος και έφυγε από το
κατάστημα. Το επόμενο πρωί,
όταν ο κουρέας πήγε να ανοίξει,
υπήρχαν μια ντουζίνα βουλευτές που περίμεναν στην ουρά
για ένα δωρεάν κούρεμα.
Και αυτό, φίλοι μου, καταδεικνύει τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ των πολιτών της χώρας μας
και των πολιτικών που την κυβερνούν.
Οι πολιτικοί, όπως και οι πάνες, πρέπει να αλλάζουν συχνά
και για τον ίδιο ακριβώς λόγο!
ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
Στη συνέχεια, ένας ΑΚΕΛικός
βουλευτής ήρθε για κούρεμα
και, όταν πήγε να πληρώσει
τον λογαριασμό του, ο κουρέας, μίσιη μου κατά λάθος, έκοψε τον λαιμό του με το ξυράφι. Ώσπου να ’ρτει η άμπουλανς, ο ΑΚΕΛικός ξεψύχησε.
Το επόμενο πρωί, η ουρά των
ανθρώπων που κατέφταναν
από όλη την Κύπρο, για να
δώσουν συγχαρητήρια στον
κουρέα, ξεπέρασε τα δύο χιλιόμετρα.
✍
23
ΠΥΞ ΛΑΞ
l Όπου σταθείς τις τελευταίες μέ-
ρες, όλοι μιλάνε για τα πλάνα
του Κενεβέζου να καταργήσει τον
κατάλογο. Λογικό. Άμα είναι για
την παιδεία το θέμα, ασχολούνται
όλοι κι εκφέρουν άποψη κι οι κώλοι. Τι κι αν ο άλλος δεν μπήκε ποτέ σε αίθουσα, νομίζει πως είναι
μέγας γνώστης. Παπάρια λέω εγώ.
Τάδε έφη «ΠΥΞ ΛΑΞ».
l Από τη μια οι συνδικαλιστές σού
λένε πως ενδεχομένως θα μπει το ρουσφέτι στην
υπόθεση. Έχει βάση η μαλακία τους. Στην Κύπρο ζούμε κι
όχι στη Σουηδία. Επίσης, όντως ο κατάλογος είναι αξιοκρατικό μέσο εργοδότησης. Όχι το καλύτερο σου λέω εγώ,
αλλά αξιοκρατικό στο μέτρο του δυνατού.
l Από την άλλη έχει δίκιο κι ο Κενεβέζος. Γιατί, σου λέει,
να μην έχει ελπίδες κι ο νέος; Ειδικά άμα είναι και προσοντούχος; Πότε θα διοριστεί ο φιλόλογος με αριθμό 5.687;
Στα 69 του; Για να του θυμίζουν οι μαθητές να πίνει το
χάπι της πίεσης;
l Παρένθεση: Ο εκπαιδευτικός στα 60 του θα έπρεπε να
πηγαίνει σπίτι του. Όταν αρχίσει το σώμα και το μυαλό να
ασθενεί, είσαι πλέον για τα πανηγύρια. Δεν έχεις τίποτα
να προσφέρεις. Η όρεξη πάει περίπατο. Θα μου πεις πως
είμαι απόλυτος. Δεν είναι όλοι οι ηλικιωμένοι εκπαιδευτικοί για τα μπάζα, όμως και οι μισοί να μην μπορούνε, θα
έπρεπε να τους πάρει όλους η μπάλα. Για να δουλέψει ο
25χρονος, που θα φέρει ζωντάνια, όρεξη, αγάπη για τη μάθηση, ρε παιδί μου. Εσύ σαν γονιός, τι εκπαιδευτικό θέλεις
στην τάξη του παιδιού σου; Και ειδικότερα, τι φιλόλογο
θέλεις; Το ραμολιμέντο που βρίσκεται στα πρόθυρα του
αλτσχάιμερ ή τον 25χρονο;
l Δεύτερη παρένθεση: Ήρθε κάποτε να μ’ επιθεωρήσει
ένας παλαίμαχος, ένα τεράστιο όνομα της εκπαίδευσης.
Άμα σου έγραφα το όνομα, δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην
τον ξέρεις. Μεταξύ λοιπόν τρίτου και τέταρτου λεπτού πήρε τον υπνάκο του ροχαλίζοντας και τον ξύπνησα μόλις
χτύπησε ο κώδωνας. Αυτή είναι η εκπαίδευση της νήσου
Κύπρου. Πάρ’ την στη μάπα σου και μη μιλάς.
l Τρίτη παρένθεση: Μην περιμένεις από τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με τα θέματα παιδείας να σε
διαφωτίσουν. Δεν έχω τίποτα μαζί τους, αλλά οι άνθρωποι
ξέρουν τόσο καλά το αντικείμενο, όσο εγώ γνωρίζω περί
πυρηνικής φυσικής. Αλλά τι περισσότερο να περιμένεις στη
χώρα του «είδα φως και μπήκα»;
l Έτσι είναι. Καλές κι αγαθές οι προθέσεις του Κενεβέζου,
αλλά κατέβηκε να παίξει ξύλο στο ρινγκ με νομοσχέδιο
προχειρογραμμένο κι ελλιπέστατο. Γι’ αυτό και τον κατάπιανε οι αλεπούδες οι συνδικαλιστές. Η μοριοδότηση, κύριε Κενεβέζε μου, είναι για τα πανηγύρια. Βάλε ανθρώπους καταρτισμένους κι όχι άσχετους να φτιάξουνε ένα δίκαιο κι ορθό σύστημα που θα λειτουργήσει και θα βάλει
στο σχολειό τον άξιο κι όχι την αβάσταχτη ελαφρότητα του
είναι…
l Τέταρτη παρένθεση: Πρώην αλλά και εν ενεργεία εκπαιδευτικοί αρθρογραφούνε σε εφημερίδες και ξεστομίζουνε ενίοτε μεγαλόστομες και πομπώδεις κουβέντες για το
ήθος και την εκπαίδευση. Θα με πίστευες αν σου έλεγα
πως κάποιοι από δαύτους κάνανε κατ’ οίκον φροντιστήρια στη μισή Κύπρο, ενώ το πρωί στο σχολειό οι μαθητές
τους πηδούσανε από τα παράθυρα; Πίστευε και μη ερεύνα. Τάδε έφη «ΠΥΞ ΛΑΞ»…
l Για το εκπαιδευτικό σύστημα στις σοβαρές χώρες τα λέμε την άλλη φορά (με πραγματικά στοιχεία κι όχι με αερολογίες), για να δεις πώς είναι τα πράγματα εκτός Κυπριστάν κι Ελλαδιστάν και να πάθεις την πλάκα σου. Πράγματα που δεν θα σου πει ποτέ ο δημοσιογράφος που γράφει εκπαιδευτικό ρεπορτάζ.
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ
Διαμέρισμα στους Αγίους Ομολογητές, Λευκωσία.
Αποτελείται από δύο ευρύχωρα υπνοδωμάτια, ευρύχωρο καθιστικό, βεράντα, κουζίνα με ξεχωριστό μπαλκόνι, μπάνιο με WC
και ξεχωριστό WC. Είναι πλήρως επιπλωμένο, με έπιπλα teak χειροποίητα, χαλιά, κουρτίνες, σεντόνια κλπ. Η κουζίνα είναι πλήρως εξοπλισμένη. Υπάρχει τηλέφωνο (μόνο για εισερχόμενες
κλήσεις) και σύνδεση με Ιντερνετ. Υπάρχει κεντρική θέρμανση και
ζεστό νερό.
Ο δρόμος είναι πολύ ήσυχος και ακριβώς απέναντι υπάρχει πολύ καλό σούπερ μάρκετ.
Τ η λ . 9 9 5 4 1 22 1
Ε, Σαββάκη μου,
άκουσα ότι οι Τούρκοι
κάνουν σεξ όλη μέρα,
είναι αλήθεια;
ENΩΣIΣ
Ε, για να θέλουν
οι μισοί Κυπραίοι να παν
να ζήσουν μαζί με τους
Τούρκους, πρέπει
να ’ν’ αλήθκεια...
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η δεύτερη αγορά βιβλίου για το Φθινόπωρο θα πραγματοποιηθεί
στις 3 Νοεμβρίου, μέρα ΚΥΡΙΑΚΗ, από τις 9:00 το πρωί μέχρι τις 14:30 το μεσημέρι.
Κόρη, σαστείτε, τζιαι
την Κυριακή εν να
πάμε στη Γιαλούσα!
Μα για να δούμε
τον Σαββάκη πάλε;
Εγιώ εν πάω,
την περασμένη φορά
αποκάλεσε με κότα!
Εγιώ εν να πάω,
επεθύμισα τον Κούλλη να
τα πρήσσει του Σανταμά!
Μεγάλη
έκπληξη
Ελάτε με τους φίλους σας και την οικογένειά σας.
Ελάτε ν’ απολαύσετε τα δωρεάν μεζεδάκια μας και
ελάτε προπαντός για να δείτε τον Σαββάκη και την Έλλη.
Με κάθε αγορά άνω
των 100 ευρώ κερδίζετε
50 βιβλία των εκδόσεων
Αιγαίον
ΟΛΟΙ ΚΕΡΥΝΕΙΩΤΕΣ
Η πρόταση του δημάρχου Κερύνειας
για εθελοντική επιστροφή από τώρα
κάποιων Κερυνειωτών στην Κερύνεια
μάς βρίσκει σύμφωνους… Εάν φυσικά το έχουμε πάρει απόφαση πως δεν
έχει νόημα η ζωή και πρέπει οπωσδήποτε ν’ αυτοκτονήσουμε. Όλες οι ρεαλιστικές προτάσεις όσον άφορα το
εθνικό πρόβλημα ή πτυχές του εθνικού προβλήματος έχουν πάντα κατά
νουν την ήττα μας και την ανικανότητά μας να κρατήσουμε τουλάχιστον
την αξιοπρέπειά μας μετά απ’ αυτήν
την ήττα. Όλες αυτές οι τολμηρές φωνές, που θέλουν την επιστροφή πάση
θυσία στην Αμμόχωστο ή την εθελοντική επιστροφή στην Κερύνεια ή επιζητούν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, είναι φωνές όχι μόνο ηττημένων μυαλών, αλλά φωνές ανθρώπων
που δεν έχουν πια ούτε αξιοπρέπεια
ούτε περηφάνια. Όλες αυτές οι φωνές
νομίζουν πως μπορούν να ξεγελάσουν
τους Τούρκους, ότι μπορούν ακόμη να
ξεγελάσουν όλους τους πρόσφυγες και
να τα καταφέρουν να επιστρέψουν την
Κύπρο στην προ του ’74 περίοδο. Όλες
αυτές οι φωνές ντροπιάζουν τα ιερά
και όσια του κάθε ελεύθερου και πολιτισμένου ανθρώπου. Μόνο οι πνευματικά άρρωστοι και οι ψυχικά πάσχοντες καταδέχονται την κατασυρρίκνωση της αξιοπρέπειάς τους για ένα
εν δυνάμει όραμα συμβίωσης σε μια
κατεχόμενη πατρίδα.
Προσωπικώς θα ήμουν υπέρ εάν
ΟΛΟΙ επιστρέφαμε, ακόμη και ως
σκλάβοι, στα πάτρια εδάφη μας. Ναι,
δεν θα είχα πρόβλημα εάν όλοι οι
πρόσφυγες μαζί με τα παιδιά τους
και τα εγγόνια τους και τα ζώα τους
έβγαιναν στα αυτοκίνητα, στα φορτηγά, στα ποδήλατα και στα κάρα
κατά την πράσινη γραμμή και με τον
Αρχιεπίσκοπο μπροστά και τους βουλευτές πιο μπροστά και τους τραπεζίτες και όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα και τους διανοούμενους και τους
πνευματικούς ανθρώπους, αφού πρώτα κάναμε τον σταυρό μας και ψάλ-
λαμε τον εθνικό ύμνο, προχωρούσαμε
για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας
με όλον τον κόσμο να παρακολουθεί
το μακελειό που θα ακολουθήσει. Ναι,
ΟΛΟΙ να σπάσουμε την πράσινη
γραμμή και όποιον πάρει ο Χάρος. Ο
Τούρκος φυσικά θα πάρει πρώτα τους
ηγέτες μας. Μικρό το κακό. Τους υπόλοιπους ας μας συλλάβουν, ας μας
σκοτώσουν, ας μας κάνουν ό,τι θέλουν και δεν θα ’ναι λίγο το κόστος.
Όμως θα έχουν πάρει κι ένα άλλο μήνυμα, ότι αυτός ο λαός ΔΕΝ είναι ένας
εύκολος αντίπαλος, έχει αξιοπρέπεια
κι έχει μέλλον, έχει γινάτι και έχει
όραμα, δεν πρόκειται να παραδοθεί
για ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο
και λίγα δολάρια από το φυσικό αέριο. Τέτοιες πράξεις που θα μπορούσαν να σφυρηλατήσουν τη θέλησή μας
για επιστροφή έχουν νόημα. Όλα τα
αλλά είναι εκ του πονηρού. Επειδή
κανείς δεν πρόκειται να υιοθετήσει
αυτήν την άποψή μου, προτείνω τουλάχιστον δύο πιο εύκολα πράγματα.
Πρώτα να πάμε όλοι οι πρόσφυγες
να σιέσουμεν έξω από τα σπίτια του
Δημάρχου και ταυτοχρόνως να δηλώνουμε όλοι ΚΕΡΥΝΕΙΩΤΕΣ, ανεξαρτήτως καταγωγής, για να καταλάβει
ο κύριος Αναστασιάδης και ο κύριος
Χάσικος πως πάντα υπήρξαν δύο ειδών Κερυνειώτες, αυτοί που κοίταζαν ψηλά με το μέτωπο καθαρό και
αυτοί που σέρνονταν σαν σκουλήκια.
Β.Φ.

Τεύχος 10/2010

Θετικά µηνύµατα

Οι συνέπειες των μετακινήσεων των λαών στην πολιτισμική τους

28/7/2012 ΠΑΡΑΓΩΓΗ

crime - Amazon S3

Publication

στη Θεσσαλονικη - Ζω στη Θεσσαλονίκη

Ταλία

Τεύχος 11/2013 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ Σημειώσεις για το μάθημα