ΑΝΔΡΟΛΟΓΙΑ
ΑΝΔΡΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
- ΣΤΥΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
- ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΕΚΣΠΕΡΜΑΤΩΣΗΣ
- ΑΝΔΡΟΠΑΥΣΗ (ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ
ΤΕΣΤΟΣΤΕΡΟΝΗΣ)
Δύο είναι οι κυριότερες παθήσεις που αφορούν τη σεξουαλική λειτουργία του άνδρα,
ανεξάρτητα από την ηλικία του:
Α) η στυτική δυσλειτουργία
Β) Διαταραχές εκσπερμάτισης – πρόωρη εκσπερμάτιση (συχνότερη διαταραχή)
Α. Η στυτική δυσλειτουργία
Ορισμός: ως στυτική δυσλειτουργία ορίζεται η μόνιμη ή η παροδική ανικανότητα για
επίτευξη ή/και διατήρηση στύσης, ικανής για την εκτέλεση της σεξουαλικής πράξης.
Η στυτική δυσλειτουργία είναι η πιο σημαντική διαταραχή της σεξουαλικότητας των
ανδρών, καθώς είναι εκείνη που επηρεάζει περισσότερο από όλες τις άλλες την ερωτική
ζωή και τη σχέση με τη σύντροφό τους.
Είναι ενδεικτικό πως, παγκοσμίως, τέσσερεις στους δέκα άντρες άνω των 40 ετών
αντιμετωπίζουν πρόβλημα στύσης, ενώ μόλις τρεις στους δέκα ζητούν τη βοήθεια του
ειδικού. Επίσης, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, έως το 2025,
περίπου 322 εκατομμύρια άντρες θα πάσχουν από στυτική δυσλειτουργία. Σε ότι αφορά
τη χώρα μας, οι ουρολόγοι επισημαίνουν πως τουλάχιστον 160.000-200.000 Έλληνες έχουν
μειωμένη σεξουαλική απόδοση.
Φυσιολογία της στύσης
Αγγειακοί και νευρολογικοί μηχανισμοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με σκοπό την υπό
πίεση συγκέντρωση του αίματος στα σηραγγώδη σώματα για την απόκτηση σκληρότητας
ικανής για διείσδυση στον κόλπο.
Τα αίτια της στυτικής δυσλειτουργίας χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
Ψυχογενή αίτια
Τα ψυχογενή αίτια υπερτερούν στις μικρότερες ηλικίες και οφείλονται σε καταστάσεις που
εμφανίζονται πολύ συχνά όπως η κατάθλιψη, το στρες, το άγχος της πρώτης σεξουαλικής
επαφής, οι αυξημένες προσδοκίες για τον σεξουαλικό μας ρόλο, το άγχος της ερωτικής
επίδοσης.
Οργανικά αίτια
Τα οργανικά αίτια της στυτικής δυσλειτουργίας διακρίνονται σε:
Αγγειακά. Αυτά οφείλονται σε παθήσεις που στην εποχή μας τις συναντάμε πολύ συχνά,
όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η υπερλιπιδαιμία (αυξημένη
χοληστερόλη, τριγλυκερίδια) και η καρδιαγγειακή νόσος.
Νευρογενή. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται η σκλήρυνση κατά πλάκας, η νόσος του
Πάρκινσον, το εγκεφαλικό επεισόδιο και οι εγχειρήσεις της πυέλου (όπως η ριζική
προστατεκτομή, η ριζική κυστεκτομή κ.ά.).
Ορμονικά. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται η χαμηλή τεστοστερόνη, ο υποθυρεοειδισμός και
ο υπερθυρεοειδισμός.
Ανατομικά. Πρόκειται για συγγενείς και επίκτητες γωνιάσεις του πέους.
Οφειλόμενα σε φάρμακα και ουσίες. Πολλά φάρμακα και ουσίες μπορούν να
προκαλέσουν στυτική δυσλειτουργία. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται τα
αντιυπερτασικά, τα αντικαταθλιπτικά, τα αντιανδρογόνα, η κατάχρηση αλκοόλ, οι
ναρκωτικές ουσίες και το κάπνισμα.
Να σημειώσουμε ότι οι καπνιστές έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αποκτήσουν
προβλήματα στύσης από τους μη καπνιστές κατά 70%, ενώ μέσα σε 48 ώρες από τη
διακοπή του καπνίσματος παρατηρούμε σημαντική βελτίωση στην κυκλοφορία του
αίματος στο πέος.
ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΥΤΙΚΗΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Η διάγνωση της στυτικής δυσλειτουργίας γίνεται από τον ίδιο το ασθενή. Στον ιατρό
απομένει η διαπίστωση του υπεύθυνου αιτίου με απώτερο σκοπό, αν αυτό είναι δυνατό,
την αντιμετώπιση του. Σήμερα, μόνο τρία αίτια στυτικής δυσλειτουργίας μπορούν να
αντιμετωπιστούν:
1) η ψυχογενής στυτική δυσλειτουργία,
2) ο υπογοναδισμός (ορμονικά αίτια),
3) η τραυματικής αιτιολογίας αρτηριακή ανεπάρκεια σε νέους ασθενείς (ανατομικά αίτια)
Σεξουαλικό και ιατρικό ιστορικό
Το σεξουαλικό ιστορικό είναι το πρώτο βήμα στη διαγνωστική προσέγγιση της σεξουαλικής
δυσλειτουργίας.
Σκοπός του είναι η τεκμηρίωση του προβλήματος και της βαρύτητάς του, η διαπίστωση
για το αν πρόκειται για διαταραχή της στύσης, της εκσπερμάτισης, της ερωτικής επιθυμίας
ή του οργασμού, η λήψη πληροφοριών για παθήσεις, φάρμακα και θεραπευτικές μεθόδους
που μπορεί να σχετίζονται με τις διαταραχές του στυτικού μηχανισμού καθώς και η
αξιολόγηση της θεραπευτικής αντιμετώπισης που προτείνει ο θεράπων ιατρός από τον ίδιο
τον ασθενή.
Η λήψη λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού αποτελεί βασική προϋπόθεση στη διαγνωστική
προσέγγιση της στυτικής δυσλειτουργίας και πρέπει, μαζί με το σεξουαλικό ιστορικό, πάντα
να προηγείται κάθε άλλης διαγνωστικής μεθόδου.
Επίσης, η φυσική εξέταση αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της διαγνωστικής προσέγγισης.
Αντιμετώπιση
Στόχος της αντιμετώπισης είναι η αποκατάσταση μίας ικανοποιητικής σεξουαλικής σχέσης ,
και, άρα, η βελτίωση της ποιότητας της ίδιας της ζωής του ζευγαριού και αυτό διότι η
στυτική δυσλειτουργία δεν αφορά μόνο την ποιότητα της στύσης καθεαυτής, αλλά έχει
ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Φάρμακα
Στην πρώτη γραμμή θεραπείας ανήκουν τα φάρμακα που λαμβάνονται από το στόμα, τα
οποία είναι απολύτως ασφαλή, ευκολόχρηστα και αποτελεσματικά σε 70-80% των
ασθενών.
Ψυχολογικές θεραπείες
Οι ψυχολογικές θεραπείες (ψυχοθεραπεία, σεξοθεραπεία) έχουν στόχο τη μείωση του
άγχους της απόδοσης και του φόβου που αισθάνεται ο άνδρας ότι δεν θα είναι σε θέση να
αποδώσει.
Σημαντικότατη είναι και η επικοινωνία του ζευγαριού. Ο άνδρας χρειάζεται να νιώθει
άνετα να μιλήσει γι' αυτό το συγκεκριμένο άγχος στη σύντροφό του.
Ενέσεις, προθέσεις και ορμόνες
Στη δεύτερη γραμμή θεραπείας ανήκουν οι ενδοπεϊκές ενέσεις (τις οποίες ο άνδρας
μαθαίνει να κάνει μόνος του) καθώς και η ενδοουρηθρική τοποθέτηση ουσιών που
προκαλούν στύση.
Στην τρίτη γραμμή θεραπείας βρίσκεται η χειρουργική τοποθέτηση ενδοπεϊκών προθέσεων,
οι οποίες αποτελούν πολύ αξιόπιστο και αποτελεσματικό στυτικό μηχανισμό.
Τέλος, υπάρχουν και θεραπείες ορμονικής υποκατάστασης για ειδικές κατηγορίες ασθενών.
Άνδρες με χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης χρειάζεται να υποβληθούν σε αναπλήρωση της
ορμόνης αυτής μέσω φαρμακευτικών σκευασμάτων.
Τρόπος ζωής
Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν όλοι οι άνδρες ότι για να αυξήσουν τις
πιθανότητες να διατηρήσουν μία υγιή στύση είναι ανάγκη να βελτιώσουν ορισμένες
παραμέτρους του τρόπου ζωής τους όπως:
* Να σταματήσουν το κάπνισμα.
* Να μειώσουν την κατανάλωση αλκοόλ.
* Να μειώσουν την κατανάλωση λίπους.
* Να μειώσουν το στρες.
* Να ασκούνται συστηματικά
Β. Πρόωρη εκσπερμάτιση
Ορισμός : Πρόκειται για την ανδρική σεξουαλική δυσλειτουργία η οποία χαρακτηρίζεται
από εκσπερμάτιση που συμβαίνει, πάντα ή σχεδόν πάντα, μέσα σε διάστημα ενός λεπτού
από την κολπική διείσδυση και αδυναμία καθυστέρησής της σε όλες ή σχεδόν όλες τις
κολπικές διεισδύσεις.
Αίτια
ΟΡΓΑΝΙΚΑ
-Νευρολογικά
-Ουρολογικά: φλεγμονές
-Ενδοκρινολογικά
-Φαρμακολογικά
ΜΗ ΟΡΓΑΝΙΚΑ (ΙΔΙΟΠΑΘΗ)
-Άγχος
-Ψυχοσεξουαλικές διαταραχές
Διάγνωση
Βασίζεται στο ιατρικό και σεξουαλικό ιστορικό το οποίο θα καθορίσει αν πρόκειται για δια
βίου ή για επίκτητη πρόωρη εκσπερμάτιση όπως και αν πρόκειται για περιστασιακή
πρόωρη εκσπερμάτιση (υπό συγκεκριμένες συνθήκες ή με συγκεκριμένη σύντροφο).
Επίσης θα πρέπει να εξακριβωθεί αν ο ασθενής πάσχει και από στυτική δυσλειτουργία
(πολλοί ασθενείς με στυτική δυσλειτουργία πάσχουν από άγχος επίδοσης που οδηγεί σε
δευτεροπαθή πρόωρη εκσπερμάτιση).
Θεραπεία
-Ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι (θεραπεία επιλογής)
● Τεχνική ''Stop-start'':Διακοπτόμενης επαφής
● Tεχνική ''Squeeze'' (πίεση) της βαλάνου
-Τοπικά αναισθητικά
-Φαρμακα που εμποδίζουν σε κεντρικό επίπεδο τον μηχανισμό της εκσπερμάτισης
Συμπερασματικά
-Και οι δύο διαταραχές έχουν μεγάλη επίπτωση στη ποιότητα ζωής του άνδρα.
-Στις μέρες μας, με τη σωστή ιατρική προσέγγιση και με τη νέα γενιά φαρμάκων που
υπόσχονται πολλά, υπάρχει λύση, αρκεί ο άνδρας να το θέλει και να το ζητήσει.
-Σπουδαία είναι και η επικοινωνία στο ζευγάρι, να νιώθει ο άνδρας άνετα να μιλήσει γι'
αυτό το άγχος στη σύντροφό του, να το μοιραστεί μαζί της, να νιώσει ότι εκείνη βρίσκεται
δίπλα του και όχι απέναντί του, ότι το πρόβλημα είναι κοινό, το ίδιο και για τους δύο, άρα
χρειάζεται αντιμετώπιση από κοινού .
Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι από την επίλυσή του έχει και αυτή να κερδίσει……
ΑΝΔΡΟΠΑΥΣΗ (ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ
ΤΕΣΤΟΣΤΕΡΟΝΗΣ)
Τι είναι ο υπογοναδισμός όψιμης έναρξης;
Ο υπογοναδισμός όψιμης έναρξης είναι αυτός που παρουσιάζεται κάποια στιγμή στη
ζωή ενός άντρα, ο οποίος είχε κανονική εφηβική ανάπτυξη και κατά συνέπεια
φυσιολογική ανάπτυξη των δευτερευόντων χαρακτηριστικών του φύλου.
Η συμπτωματολογία αυτού του τύπου υπογοναδισμού είναι συνήθως πιο ήπια από
αυτού που παρουσιάζεται στην παιδική ηλικία και εγκαθίσταται σταδιακά. Με την
αύξηση της ηλικίας φαίνεται ότι μειώνονται σιγά σιγά και οι μέσες τιμές των
επιπέδων της τεστοστερόνης. Αυτό αρχίζει από την ηλικία των 40 ή και νωρίτερα.
Ο μηχανισμός δεν είναι ακριβώς γνωστός. Υπολογίζεται ότι από υπογοναδισμό
πάσχει περίπου το 7% των αντρών ηλικίας 40 έως 60 ετών, το 22% αντρών ηλικίας
60-80 ετών και το 36% των αντρών ηλικίας 80-100 ετών.
Ποια είναι τα συμπτώματα του υπογοναδισμού
όψιμης έναρξης;
Τα σημεία και συμπτώματα που συνήθως παρουσιάζονται είναι:
Μείωση της ερωτικής επιθυμίας
Στυτική δυσλειτουργία
Μείωση της μυϊκής μάζας
Απώλεια οστικής μάζας
Καταθλιπτικές σκέψεις
Κόπωση
Απώλεια της τριχοφυΐας του σώματος
Εξάψεις
Τα συμπτώματα του υπογοναδισμού σε άντρες μέσης και μεγάλης ηλικία δεν είναι
ειδικά για την πάθηση. Για να αποδοθούν στον υπογοναδισμό, θα πρέπει να γίνει
ορμονικός έλεγχος και να αποκλειστούν άλλες παθήσεις που μπορεί να τα
προκαλέσουν.
Χρειάζεται να κάνω προληπτικά εξετάσεις για
υπογοναδισμό;
Ο προληπτικός έλεγχος δεν χρειάζεται να γίνεται ως ρουτίνα. Μόνο αν έχετε αρκετά
από τα συμπτώματα που αναφέρονται παραπάνω, θα σας συστήσει ο γιατρός να
υποβληθείτε σε εξετάσεις.
Πότε θα χρειαστεί να πάρω θεραπεία;
Ο στόχος της θεραπείας είναι να αποκαταστήσει τα φυσιολογικά επίπεδα της
τεστοστερόνης στον οργανισμό και να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα. Οι ενδείξεις
για τη θεραπεία είναι:
Σεξουαλική δυσλειτουργία με χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης
Απώλεια οστικής μάζας
Αν έχετε αρκετά από τα συμπτώματα του υπογοναδισμού που αναφέρονται
παραπάνω.
Υπάρχουν αντενδείξεις για τη χορήγηση θεραπείας;
Θεραπεία υποκατάστασης με τεστοστερόνη δεν πρέπει να χορηγηθεί στις παρακάτω
περιπτώσεις:
Αν πάσχετε από καρκίνο του προστάτη (μετά τη ριζική προστατεκτομή μπορεί
να χορηγηθεί μόνο εφόσον το κρίνει ο Ουρολόγος)
Τιμή PSA > 4 ng/ml
Σε καρκίνο μαστού
Ύπαρξη σοβαρών επεισοδίων άπνοιας κατά τη διάρκεια του ύπνου
Τιμή αιματοκρίτη πάνω από 50%
Σοβαρά συμπτώματα από το ουροποιητικό που οφείλονται σε καλοήθη
υπερπλασία του προστάτη.
Πώς χορηγείται η τεστοστερόνη;
Υπάρχουν αρκετά σκευάσματα τεστοστερόνης, τα οποία διαφέρουν ως προς την οδό
χορήγησης όπως ενέσεις, χάπια, διαδερμικά έμπλαστρα.
Η θεραπεία γίνεται πάντα με παρακολούθηση γιατρού ανά 3μηνο.
Αναλυτικότερα, τα σκευάσματα που υπάρχουν είναι:
Ενέσεις τεστοστερόνης.
Είναι ένας ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος χορήγησης. Οι ενέσεις
γίνονται ενδομυϊκά περίπου κάθε 10-14 εβδομάδες.
Διαδερμικά σκευάσματα.
Υπάρχουν με την μορφή gel ή δερματικών επιθεμάτων. Παρέχουν ομοιόμορφα
και κανονικά επίπεδα τεστοστερόνης στον οργανισμό για διάστημα 24 ωρών.
Συχνή παρενέργεια είναι ο τοπικός ερεθισμός του δέρματος στο σημείο
εφαρμογής. Επίσης, θα πρέπει να παίρνονται μέτρα προφύλαξης από τον
ασθενή, ώστε να μην εκτίθενται άλλα άτομα στην τεστοστερόνη με τις
διαπροσωπικές επαφές.
Υποδόρια εμφυτεύματα.
Τοποθετούνται κάτω από το δέρμα και παρέχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα
(5-7 μήνες) σταθερά επίπεδα τεστοστερόνης στον οργανισμό. Στα
μειονεκτήματα αυτής της μεθόδου, είναι ο κίνδυνος μόλυνσης και αποβολής του
εμφυτεύματος, ο οποίος ανέρχεται έως και στο 10% των ασθενών.
Υπογλώσσια και από του στόματος δισκία.
Η χρήση τους έχει περιοριστεί αφού δεν προσφέρουν σταθερά επίπεδα
τεστοστερόνης.
ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΠΕΟΥΣ
- ΒΡΑΧΥΣ ΧΑΛΙΝΟΣ
- ΝΟΣΟΣ PEYRONIE
- ΠΡΙΑΠΙΣΜΟΣ
- ΚΑΤΑΓΜΑ ΠΕΟΥΣ
- ΚΑΚΩΣΗ ΠΕΟΥΣ (ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ)
- ΦΙΜΩΣΗ ΑΚΡΟΠΟΣΘΙΑΣ
- ΠΑΡΑΦΙΜΩΣΗ
- ΕΠΙΣΠΑΔΙΑΣ
- ΥΠΟΣΠΑΔΙΑΣ
ΒΡΑΧΥΣ ΧΑΛΙΝΟΣ
Τι είναι ο χαλινός του πέους;
Ο χαλινός του πέους ("πετσάκι" του πέους) είναι μια μικρή δερματική πτυχή μέσω
της οποίας συνδέεται η βάλανος με την ακροποσθία. Πρόκειται δηλαδή για έναν
επιμήκη σύνδεσμο που ενώνει το κεφαλάκι του πέους με το δέρμα που το καλύπτει.
Τι ονομάζουμε βραχύ χαλινό;
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το "πετσάκι" παρουσιάζει αρκετή ελαστικότητα και
ικανοποιητικό μέγεθος, ώστε να επιτρέπει την ομαλή και πλήρη επιμήκυνση και
διόγκωση του πέους κατά την στύση. Κατά την φάση χαλάρωσης του οργάνου πάλι,
έλκει την ακροποσθία προς κάλυψη της βαλάνου. Όταν ωστόσο, δεν έχει την
απαιτούμενη ελαστικότητα και διατασιμότητα, ή όταν είναι βραχύτερο από το
φυσιολογικό, δημιουργείται κατά την στύση ενόχληση, ευαισθησία ή πόνος και
συχνά έλξη της βαλάνου προς τα κάτω. Η πάθηση αυτή καλείται βραχύς χαλινός και
σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες αφορά στο 5-7% περίπου των ανδρών.
Συμπτώματα βραχύ χαλινού
Όταν υπάρχει πρόβλημα βραχύ χαλινού στην περιοχή δημιουργούνται συνήθως
μικρορρήξεις και εκδορές από τραυματισμούς κατά την σεξουαλική επαφή, οι οποίες
οδηγούν σε περαιτέρω ανάπτυξη ουλώδους ιστού στην περιοχή και με τον τρόπο
αυτό σε μεγαλύτερη μείωση της ελαστικότητας και σε βαθμιαία επιδείνωση της
κατάστασης. Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να προκληθεί κατά την συνουσία
σημαντική ρήξη του χαλινού και αιμορραγία, η οποία απαιτεί εφαρμογή τοπικής
πίεσης με μια πετσέτα για να ελεγχθεί προσωρινά η απώλεια αίματος και άμεση
αναζήτηση ιατρικής βοήθειας.
Αν και η παθολογική αυτή κατάσταση του πέους μπορεί ορισμένες φορές να
συνυπάρχει με φίμωση, οι δύο νόσοι δεν πρέπει να συγχέονται.
Κατά το τελευταίο διάστημα αυξάνονται τα επιστημονικά δεδομένα που συνδέουν
αιτιολογικά την ύπαρξη βραχύ χαλινού με την πρόωρη εκσπερμάτιση. Αν και οι
υποκείμενοι μηχανισμοί δεν είναι κατανοητοί, προτείνεται από αρκετούς ερευνητές,
ως θεραπεία πρώτης γραμμής, η διατομή σε περιπτώσεις συνύπαρξης βραχύ χαλινού
με πρόωρη εκσπερμάτιση.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι στην περιοχή του χαλινού αναπτύσσονται αρκετά
συχνά κονδυλώματα, καθώς φαίνεται πως μικροτραυματισμοί του σημείου
διευκολύνουν τον εκλεκτικό ενοφθαλμισμό του ιού HPV στο πάσχον δέρμα. Η
κατάσταση αυτή απαιτεί συνήθως καυτηριασμό της πάσχουσας περιοχής, όπως
περιγράφεται στην σχετική παράγραφο περί θεραπείας.
Σε σπανιες περιπτώσεις ο βραχύς χαλινός μπορεί να σχετίζεται με υπερευαισθησία
αυτής της περιοχής του πέους, η οποία καθιστά δυσάρεστη ή κάποτε και επώδυνη την
σεξουαλική επαφή αλλά και το απλό άγγιγμα του οργάνου. Η επέμβαση σε
συνδυασμό με τοπική αγωγή μπορεί στις περισσότερες περιπτώσεις να βελτιώσει
σημαντικά το πρόβλημα, αποκαθιστώντας μια φυσιολογκή αισθητικότητα.
Θεραπεία βραχύ χαλινού
Η θεραπεία της παθολογικής αυτής κατάστασης είναι πάντα χειρουργική και μπορεί
να γίνει σε γενικές γραμμές με δύο τεχνικές, ανάλογα με τις ανατομικές
ιδιαιτερότητες του ασθενούς, τα διαθέσιμα τεχνικά μέσα και την προτίμηση και
εμπειρία του Ουρολόγου. Έτσι, μπορεί να εφαρμοστεί καυτηριασμός του χαλινού με
διαθερμία ή laser ("pull and burn method") χωρίς να χρησιμοποιηθούν ράμματα.
Εναλλακτικώς, είναι δυνατό να εκτελεστεί κλασική εγκάρσια διατομή της περιοχής
και στην συνέχεια επιμήκης συρραφή της τραυματικής επιφανείας που προκύπτει με
λεπτά απορροφήσιμα ράμματα (πλαστική χαλινού, frenuloplasty). Συχνά ωστόσο,
είναι προτιμότερο να εφαρμοστεί ένας συνδυασμός των δύο αυτών μεθόδων, έτσι
ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αισθητικό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση,
ανεξαρτήτως τεχνικής η επέμβαση γίνεται υπό τοπική αναισθησία διαρκεί λίγα λεπτά
και δεν προκαλεί παρά ελάχιστη μόνο ή και καθόλου ενόχληση στον ασθενή.
Νόσος Peyronie
Τί είναι;
Η κάμψη του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης, που οφείλεται στην ανάπτυξη
ινώδους πλάκας ή πολλαπλών πλακών στο λευκό χιτώνα (tunica albuginea) του
πέους. Το άτομο προηγουμένως είναι φυσιολογικό και αναπτύσσει την κάμψη σε
κάποια φάση της ενήλικης ζωής του.
Πώς εκδηλώνεται;
Ο συνήθως μεσήλικος ασθενής παραπονείται για εμφάνιση κάμψης του πέους προς
άλλοτε άλλη κατεύθυνση. Η στύση μπορεί να είναι επώδυνη και να συνοδεύεται από
παραμόρφωση του πέους σε μορφή “κλεψύδρας”. Η όλη κατάσταση μπορεί να
συνοδεύεται και από στυτική δυσλειτουργία.
Πού οφείλεται;
Πρόκειται για αινιγματική νόσο της οποίας η ακριβής αιτιολογία είναι άγνωστη.
Πιστεύουμε ότι η κατάσταση εκλύεται από τραυματισμό του λευκού χιτώνα κατά τη
διάρκεια της στύσης και της σεξουαλικής επαφής. Το τραύμα συνοδεύεται από
απρόσφορη αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματας, που ως συνέπεια έχει τη
διήθηση της τραυματικής περιοχής από ινοβλάστες και κολλαγόνο και τη δημιουργία
της ινώδους πλάκας. Κατά την εξέλιξη της νόσου η πλάκα απασβεστώνεται (os
penis).
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Η διάγνωση γίνεται καταρχήν με τη βοήθεια του ιστορικού του ασθενή και ιδιαίτερα
την αυτοφωτογραφία του πέους σε στύση (προφίλ και ανφάς λήψεις). Ιδιαίτερη
βοήθεια προσφέρει το υπερηχογράφημα του πέους, με το οποίο απεικονίζεται
λεπτομερώς η ανατομική υφή του πέους και κυρίως οι πλάκες. Η μορφολογία των
πλακών και η απασβέστωση αυτών έχουν προγνωστική αξία για την εξέλιξη της
νόσου. Σε περίπτωση όπου συνυπάρχει στυτική δυσλειτουργία μπορεί να εκτελεστεί
έγχρωμο υπερηχογράφημα (triplex πέους) μετά από τεχνητή πρόκληση στύσης με
ενδοπεϊκή ένεση αγγειοδραστικών ουσιών.
Πώς θεραπεύεται;
Η νόσος έχει παράξενη και απρόβλεπτη κλινική εξέλιξη. Σε μεγάλο ποσοστό
ασθενών είναι αυτοϊώμενη μετά από την πάροδο αρκετών μηνών. Σε αρκετούς,
ωστόσο, παρουσιάζει σταδιακή επιδείνωση τόσο της κάμψης, όσο και του πόνου.
Εμπειρικές θεραπείες που έχει βρεθεί ότι απαλύνουν τα συμπτώματα είναι η βιταμίνη
Ε (Eviol) σε υψηλές δόσεις, η ταμοξιφένη και το παρα-αμινο-βενζοϊκό οξύ (Potaba).
Έχουν αναφερθεί καλά αποτελέσματα με την ιοντοφόρηση βεραπαμίλης, καθώς και
με ενέσεις ουσιών (βεραπαμίλη, κορτιζόνη, ιντερφερόνη) εντός των πλακών. Η
ταυτόχρονη χρήση συσκευών επιμήκυνσης θεωρείται ότι βοηθά.
Στην περίπτωση που οι πλάκες είναι επασβεστωμένες θεωρούμε ότι η νόσος είναι
σταθεροποιημένη, οπότε οι συντηρητικές θεραπείες δεν έχουν αξία. Εάν η κάμψη
είναι έντονη συνιστάται χειρουργική διόρθωση. Η επιλογή της τεχνικής είναι θέμα
του Ουρολόγου και μπορεί είτε να γίνει πτύχωση του λευκού χιτώνα αντιδιαμετρικά
(Nesbit, Yachia), είτε εκτομή της πλάκας και χρήση εμβαλώματος (Goretex,
πτωματική περιτονία, αγγειακά μοσχεύματα). Βασικό μειονέκτημα των επεμβάσεων
η πιθανότητα βράχυνσης του πέους, η δημιουργία ψηλαφητών κοκκιωμάτων κάτω
από το δέρμα καθώς και η εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας. Σε ακραίες
περιπτώσεις σοβαρής κάμψης και στυτικής δυσλειτουργίας συνιστάται η τοποθέτηση
πεϊκής πρόθεσης.
Ορισμένοι έχουν αναφέρει καλά αποτελέσματα με τη χρήση εξωσωματικής
λιθοθρυψίας των επασβεστωμένων πλακών. Η πρακτική αυτή θεωρείται πειραματική.
Πριαπισμός
Ο πριαπισμός (priapism) είναι η ανεπιθύμητη,
επίμονη, παρατεταμένη και συνήθως επώδυνη στύση του πέους. Δεν σχετίζεται
απαραίτητα με τη σεξουαλική διέγερση. Ο πριαπισμός είναι στύση που παραμένει και
μετά την εκσπερμάτιση χωρίς να υπάρχει σεξουαλικό ερέθισμα και για αυτό το λόγο
διαφοροποιείται από τις συχνές έντονες στύσεις του υγιούς άνδρα. Ο πάσχων μπορεί
να υποφέρει αν η στύση διαρκέσει πολύ (4 ώρες είναι το ανώτατο χρονικά αποδεκτό
όριο μιας στύσης).
Ο όρος πριαπισμός προέρχεται από τον μυθικό Πρίαπο, γιο της Αφροδίτης και θεό
της γονιμότητας και των ανδρικών γεννητικών οργάνων. Aντίστοιχη πάθηση υπάρχει
και για τη γυναίκα η οποία αναφέρεται ως θηλυκός πριαπισμός (στα αγγλικά
clitorism).
Ο πριαπισμός χρειάζεται επείγουσα αντιμετώπιση ώστε να αποφευχθεί τυχόν βλάβη
που θα μπορούσε να καταλήξει σε στυτική δυσλειτουργία. Είναι μια επικίνδυνη
κατάσταση διότι μπορεί να καταστρέψει τα σηραγγώδη σώματα του πέους,
προκαλώντας ίνωση (καταστροφή του στυτικού ιστού) σε πολύ μικρό χρονικό
διάστημα και να οδηγηθεί ο άνδρας σε μόνιμη στυτική δυσλειτουργία. Αν λοιπόν
βιώσετε επίπονη, επίμονη στύση που δεν υποχωρεί από μόνη της, δείτε τον γιατρό
σας, επειδή ίσως χρειαστείτε θεραπεία. Επώδυνη στύση διάρκειας πάνω από 6 ώρες
χρειάζεται ιατρική παρέμβαση και αντιμετώπιση.
Ο πριαπισμός μπορεί να παρουσιαστεί σε όλες τις ηλικίες ακόμα και στα νεογέννητα
αγόρια. Οι περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζονται συχνότερα σε δύο ομάδες
ηλικιών, στις ηλικίες από 5-10 ετών και 25-50 ετών. Τα συμπτώματα ποικίλλουν
αναλόγως του τύπου του πριαπισμού.
Ο πριαπισμός μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες: στον ισχαιμικό (ή χαμηλής ροής
πριαπισμό) και στον μη ισχαιμικό (ή υψηλής ροής πριαπισμό).
Αίτια
- Πρωτοπαθής
- Δευτεροπαθής
Ανάλογα με το αίτιο χαρακτηρίζεται ως:
Θρομβοεμβολικός: Παρατηρείται σε ασθενείς με δρεπανοκυτταρική αναιμία, με
λευχαιμία και σε λιπώδες έμφρακτο. Υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό 4-6.5% των
ασθενών με δρεπανοκυτταρική αναιμία εμφανίζουν πριαπισμό. Η θεραπεία αυτών
των ασθενών περιλαμβάνει αλκαλοποίηση, αναλγησία, ενυδάτωση και μεταγγίσεις
έτσι ώστε η αιμοσφαιρίνη να είναι πάνω από 10mg% και η αιμοσφαιρίνη S σε
πυκνότητα μικρότερη από 30%.
Τραυματικός: Εμφανίζεται μετά από τραύμα γεννητικών οργάνων και/ή περινέου.
Οι κακώσεις αυτού του τύπου, μπορεί να προκαλέσουν φλεβική θρόμβωση,
αιμορραγία και οίδημα του πέους, τα οποία οδηγούν σε πριαπισμό χαμηλής ροής.
Αντίθετα, αν η κάκωση αφορά τη σηραγγώδη αρτηρία, τότε μπορεί να παρατηρηθεί
πριαπισμός υψηλής ροής.
Νευρογενής: Σε βλάβες της σπονδυλικής στήλης, σε αυτόνομη νευροπάθεια και μετά
από αναισθησία κατά τη διάρκεια επεμβάσεων.
Νεοπλασματικός: Παρατηρείται σε κακοήθη νεοπλάσματα και οφείλεται σε
απόφραξη της φλεβικής παροχέτευσης ή σε μερική αντικατάσταση των σηραγγωδών
κόλπων από το νεόπλασμα. Η θεραπεία είναι παρηγορητική και περιλαμβάνει
αναλγητικά, αντιβιοτικά (σε ενδεχόμενη λοίμωξη), ακτινοβολία ή/και χημειοθεραπεία
με σκοπό την αντιμετώπιση της μεταστατικής νόσου.
Φαρμακευτικός: Ορισμένα φάρμακα, όπως τα αντιυπερτασικά υδραλαζίνη και
πραζοσίνη αλλά και κάποια αντιψυχωτικά όπως η χλωροπρομαζίνη, ενοχοποιούνται
για πιθανή πρόκληση πριαπισμού.
Σε ολική παρεντερική διατροφή: Έχει παρατηρηθεί πριαπισμός χαμηλής ροής μετά
από χορήγηση ενδοφλεβίως 20% λιπώδους διαλύματος.
Μετά ενδοσηραγγώδη ένεση φαρμάκων. Σε ποσοστό περίπου 5%, ως επιπλοκή
ενδοπεϊκής χορήγησης ουσιών για τη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας.
Αποτελούν το συχνότερο αίτιο πρόκλησης πριαπισμού.
Παθοφυσιολογία
Ο πριαπισμός είναι αποτέλεσμα του μηχανισμού χάλασης.
Η πίεση στα σηραγγώδη σώματα είναι σταθερά αυξημένη και κυμαίνεται από 80-120
mmHg.
Ο βαθμός της ισχαιμίας που προκαλείτε είναι ανάλογος της έκτασης και της
διάρκειας της φλεβικής απόφραξης.
Μερικές φορές ο σηραγγώδης ιστός γίνεται παχύς, οιδηματώδης και ινωτικός, με
τελικό αποτέλεσμα στυτική δυσλειτουργία.
Θεραπεία
- Φαρμακευτική
- Χειρουργική
Α. Μη ειδικά μέτρα
- Παγοκύστες
- Αναλγητικά Οιστρογόνα
- Περίδεση πέους
- Αντιπηκτικά
Β. Ενδοσηραγγώδης ένεση α-αδρενεργικών φαρμάκων
Αυτού του τύπου τα φάρμακα προκαλούν αγγειοσύσπαση.
Τέτοια φάρμακα είναι η ετιλεφρίνη, η φαινυλεφρίνη, η επινεφρίνη , η εφεδρίνη και η
νορεπινεφρίνη.
Η ένεση του φαρμάκου γίνεται εντός του σηραγγώδους σώματος και μπορεί να
επαναληφθεί μετά από 5 min.
Γ. Παρακέντηση και εκκένωση του περιεχομένου των σηραγγωδών σωμάτων.
Χρησιμοποιείται βελόνα 21G με πεταλούδα η οποία χρησιμεύει για αφαίρεση του
αίματος από το σηραγγώδες.
Εισάγεται κάθετα στο σηραγγώδες σώμα και η αναρρόφηση του αίματος γίνεται
μέχρι να επιτευχθεί χάλαση του πέους.
Κάταγμα Πέους
Τι είναι;
Με τον όρο κάταγμα πέους εννοείται η ρήξη του ινώδη χιτώνα που περιβάλει τα
σηραγγώδη σώματα, όταν το πέος βρίσκεται σε πλήρη στύση. Σε στύση, ο ινώδης χιτώνας,
που περιβάλει σαν σαμπρέλα ποδηλάτου το σηραγγώδες σώμα έχει πάχος 0,25-0,5
χιλιοστά, ενώ σε χάλαση το πάχος του είναι 2 χιλιοστά. Έτσι το πέος σε στύση είναι πολύ
πιο ευαίσθητο σε κάκωση από αμβλύ τραυματισμό απ' ότι το χαλαρό πέος.
Παρουσιάζεται συνήθως στην κάτω (κοιλιακή) επιφάνεια του πέους και δεξιά, ενώ
εξαιρετικά σπάνια μπορεί να αφορά και τις δύο πλευρές.
Εμφανίζεται συνήθως σε άνδρες ηλικίας 20-50 ετών, με μεγαλύτερα ποσοστά μεταξύ 2ης
και 3ης δεκαετίας της ζωής.
Δύο είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προκύψει κάταγμα πέους:
1. Πλήρης στύση
2.
Βίαιος τραυματισμός
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι σ' ορισμένες περιπτώσεις η πάθηση συνοδεύεται και
από ρήξη ή κάκωση της ουρήθρας, γεγονός το οποίο πρέπει απαραίτητα να διερευνάται
πριν από την αντιμετώπιση της κάκωσης.
Αιτιολογικοί παράγοντες
Σεξουαλική επαφή (σε ποσοστό 30-60%)
Αυνανισμός
Εξωτερικές κακώσεις
Μη συνειδητοί χειρισμοί κατά τη διάρκεια του ύπνου ή κατά την αλλαγή θέσης στο
κρεβάτι
Συμπτώματα
Ήχος κατάγματος (ο ασθενής περιγράφει ένα χαρακτηριστικό ήχο σαν να σπάει ένα
“κλαδί” ή “κόκαλο”)
Οξύς πόνος και ταυτόχρονα
Απώλεια στύσης
Δυσκολία στην ούρηση ή ακόμα και αδυναμία ούρησης (αν έχει γίνει και συνοδός
ρήξη ουρήθρας σε ποσοστό μέχρι και 20%)
Κλινική εικόνα
Οίδημα, “πρήξιμο” δηλαδή, του πέους
Αιμάτωμα, μελάνιασμα δηλαδή, το οποίο μπορεί να εντοπίζεται μόνο στο πέος και
στο όσχεο ή μπορεί να επεκταθεί μέχρι και την κάτω κοιλιακή περιοχή
Παρέκκλιση - γωνίωση του σώματος του πέους
Ουρηθρορραγία, έξοδος δηλαδή σταγόνων αίματος από την ουρήθρα, σε
συμμετοχή της ουρήθρας
Διάγνωση
Βασίζεται στο ιστορικό και στην κλινική εξέταση.
Σε περίπτωση αμφιβολίας ή όταν θέλουμε να επισημάνουμε το επίπεδο και την βαρύτητα
της ρήξης συμπληρώνεται από τον παρακάτω απεικονιστικό έλεγχο:
Υπερηχοτομογραφία πέους, όπου αναγνωρίζεται το αιμάτωμα και πιθανόν η θέση
της ρήξης του σηραγγώδους σώματος
Σηραγγογραφία, όπου ενίεται σκιαγραφική ουσία στα σηραγγώδη σωμάτια του
πέους αναδεικνύοντας την θέση και την βαρύτητα της φλεβικής διαφυγής
Ουρηθρογραφία, αν υπάρχει υπόνοια συμμετοχής της ουρήθρας, για την
απεικόνιση της ρήξης της ουρήθρας
Μαγνητική τομογραφία
Διαφορική διάγνωση
Ρήξη ραχιαίας φλέβας ή αρτηρίας του πέους
Πρώιμο στάδιο γάγγραινας Fournier
Θεραπεία
Η θεραπεία της νόσου μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική.
Η συντηρητική θεραπεία συνοδεύεται από υψηλά ποσοστά στυτικής δυσλειτουργίας και
θα πρέπει να εφαρμόζεται σ' εξαιρετικά επιλεγμένες περιπτώσεις και αφού έχει
ενημερωθεί ο ασθενής για τις πιθανές επιπλοκές. Η συντηρητική θεραπεία, εφαρμόζεται
σπάνια και ενδείκνυται σ' απλή κάκωση του πέους χωρίς συνυπάρχουσα ρήξη του
σηραγγώδους σώματος του πέους και περιλαμβάνει:
Παγοκύστες
Περίδεση
Χορήγηση αντιβιοτικών
Ινωδολυτικά
Αναλγητικά
Χορήγηση σκευασμάτων που αναστέλλουν τη στύση
Η θεραπεία εκλογής του κατάγματος πέους είναι η χειρουργική αντιμετώπιση και
μάλιστα ΑΜΕΣΑ μέσα σε 5 ώρες από το συμβάν. Μελέτες έχουν αναδείξει ότι με αυτό τον
τρόπο μειώνεται σημαντικά η πιθανότητα μετατραυματικής στυτικής δυσλειτουργίας, χωρίς
βέβαια να εξαλείφεται. Κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης αναγνωρίζεται η
ρήξη και συρράπτεται ενώ ελέγχεται και η ουρήθρα για πιθανή κάκωση αυτής. Ο έλεγχος
του ασθενούς θα γίνει 1 μήνα μετά, ελέγχοντας τη στυτική λειτουργία.
ΦΙΜΩΣΗ ΑΚΡΟΠΟΣΘΙΑΣ
Η φίμωση είναι η κατάσταση κατά την οποία η ακροποσθία, το τμήμα δηλαδή του
δέρματος το οποίο καλύπτει τη βάλανο (κεφάλι) του πέους είναι στενό ή έχει κλείσει
αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα για να βγαίνουν τα ούρα. Αυτό έχει ως συνέπεια να μη
μπορεί να τραβηχτεί προς τα πίσω, ώστε να αποκαλύπτεται πλήρως η βάλανος όταν
το πέος βρίσκεται τόσο σε χάλαση όσο και σε στύση. Φυσιολογικά η ακροποσθία
είναι ελαστική ώστε να επιτρέπεται με ευχέρεια η κίνηση του δέρματος κατά την
πλήρη στύση.
Που οφείλεται η φίμωση του πέους;
Η φίμωση είναι είτε συγγενής (απο τη γέννηση του παιδιού), είτε επίκτητη
(εμφανίζεται κάποια στιγμή στη ζωή). Παθήσεις που σχετίζονται με την ανάπτυξη
φίμωσης είναι:
Χρόνιες φλεγμονές στη βάλανο και στην ακροποσθία (βαλανοποσθίτιδα) και κυρίως
μυκητιάσεις που δεν αντιμετωπίζονται σωστά.
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι από τους κύριους προδιαθεσικούς παράγοντες για
τη δημιουργία φλεγμονών στην περιοχή και κατ΄ επέκταση φίμωσης.
Τραυματισμός κατά τη σεξουαλική πράξη.
Τι μπορεί να προκαλέσει η φίμωση;
Η φίμωση μπορεί να προκαλέσει:
Υποτροπιάζουσες φλεγμονές της βαλάνου και της ακροποσθίας
Πόνος και δυσχέρεια κατά τη σεξουαλική επαφή
Επώδυνη στύση που μπορεί να έχει ως συνέπεια την απώλεια της στύσης (στυτική
δυσλειτουργία)
Τέλεια απόφραξη της βαλάνου που μπορεί να έχει ως συνέπεια ακόμα και την
αδυναμία ούρησης
Πρόωρη εκσπερμάτιση, λόγω του ότι η περιοχή γίνεται πολύ ευαίσθητη
Παραφίμωση
Ανάπτυξη καρκίνου πέους, μακροπρόθεσμα εφ’ όσον δεν αντιμετωπιστεί για πολλά
χρόνια (σπάνια)
Πως αντιμετωπίζεται η φίμωση;
Η θεραπεία μπορεί να είναι είτε συντηρητική, είτε χειρουργική.
Συντηρητική θεραπεία.
Όταν η φίμωση είναι σε αρχικό στάδιο και οφείλεται σε κάποια δερματολογική
πάθηση ή φλεγμονή της περιοχής, η χρήση κάποιων αλοιφών που θα σας συστήσει
ο γιατρός σας μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα. Όταν όμως το δέρμα της
ακροποσθίας έχει χάσει την ελαστικότητα του και έχει γίνει ουλώδες τα φάρμακα
δεν μπορούν να βοηθήσουν και θα σας συστηθεί η χειρουργική αντιμετώπιση.
Χειρουργική αντιμετώπιση.
Η περιτομή είναι η επέμβαση που εφαρμόζεται στην πλειοψηφία των ασθενών με
φίμωση. Αφαιρείται το παθολογικό δέρμα και ακολουθεί η πλαστική συρραφή της
ακροποσθίας. Συνήθως, γίνεται με τοπική αναισθησία και ο ασθενής εξέρχεται την
ίδια ημέρα από το νοσοκομείο. Υπάρχουν κάποιες επιπλοκές που μπορεί να
συμβούν αλλά ευτυχώς είναι σπάνιες (αιμάτωμα, μόλυνση τραύματος). Υπάρχουν
κάποιες παραλλαγές στην τεχνική, οι οποίες έχουν κυρίως να κάνουν με την έκταση
του δέρματος που θα αφαιρεθεί. Η καταλληλότερη για κάθε ασθενή
συναποφασίζεται με το γιατρό του.
ΕΙΚΟΝΑ ΠΕΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΤΟΜΗ
ΠΑΡΑΦΙΜΩΣΗ
Είναι μια σοβαρή και επείγουσα κατάσταση η οποία οφείλεται είτε στην παραμονή
επί ώρες της ακροποσθίας τραβηγμένης προς τα πίσω, είτε στην ύπαρξη φίμωσης.
Στην τελευταία περίπτωση, η ακροποσθία κατά τη φάση της στύσης μπορεί με βίαιο
τρόπο να ολισθήσει πίσω από τη βάλανο, αλλά λόγω του στενού στομίου να μη
μπορεί να επανέλθει στην αρχική της θέση. Το στενό στόμιο δημιουργεί μια
δακτυλιοειδή περίσφιξη στο πέος το οποίο εμποδίζει τη φυσιολογική κυκλοφορία
του αίματος. Αν αυτό παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να
προκαλέσει ισχαιμία και νέκρωσης της περιοχής. Η παραφίμωση πρέπει να
αντιμετωπίζεται άμεσα από ουρολόγο.
ΕΠΙΣΠΑΔΙΑΣ-ΥΠΟΣΠΑΔΙΑΣ
Είναι συγγενείς παθήσεις οπού η ουρήθρα δεν καταλήγει στην βάλανο αλλα λίγο πιο κάτω
η πολυ (ΥΠΟ) η πάνω απο την βάλανο στην ράχη του πέους (ΕΠΙ) .Πολυ πιο συχνός ειναι ο
υποσπαδίας και αντιμετωπίζεται συνηθως χειρουργικά με διάφορες τεχνικές ανάλογα με το
ύψος της εκβολής της ουρηθρας ( ποσό κοντά στην ιδανική θέση –κορυφή του πέους)
Ως υποσπαδίας χαρακτηρίζεται όταν το έξω στόμιο της ουρήθρας δεν εκβάλλει
φυσιολογικά στην κορυφή της βαλάνου, αλλά σε κάποιο σημείο της κάτω επιφάνειας του
πέους. Μπορεί να συνυπάρχει στένωση του έξω στομίου της ουρήθρας και πεική κάμψη.
Η συχνότητά του ανέρχεται στα νεογέννητα περίπου στο 0,5%.
Ανάλογα με τη θέση του έξω στομίου της ουρήθρας διακρίνονται οι εξής τύποι υποσπαδία:
α) Βαλανικός υποσπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στην κάτω επιφάνεια της
βαλάνου.
β) Στεφανιαίος υποσπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στη στεφανιαία αύλακα.
γ) Πεικός υποσπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στη μεσότητα του πέους.
δ) Οσχεοπεικός υποσπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στην οσχεοπεική γωνία.
ε) Οσχεικός υποσπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στο όσχεο.
στ) Περινεικός υποσπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στο περίνεο.
Η κλινική εικόνα του υποσπαδία είναι πολύπλευρη και αφορά σε διάφορο βαθμό την
αισθητική εμφάνιση και λειτουργία του πέους καθώς και την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη
του ασθενούς.
Ως επισπαδίας χαρακτηρίζεται η συγγενής ανωμαλία κατά την οποία το έξω στόμιο της
ουρήθρας εκβάλλει στη ραχιαία επιφάνεια του πέους.
Η συχνότητα του κυμαίνεται μεταξύ 0,3- 1:100.000, είναι δε πολύ πιο σπάνιος από τον
υποσπαδία.
Ανάλογα με τη θέση του έξω στομίου της ουρήθρας διακρίνονται οι εξής τύποι επισπαδία:
α) Βαλανικός επισπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στο άνω μέρος της
στεφανιαίας αύλακας του πέους.
β) Πεικός επισπαδίας: Το έξω στόμιο της ουρήθρας εκβάλλει στη μεσότητα της ραχιαίας
επιφάνειας του πέους και συνεχίζεται με την ουρηθρική αύλακα.
γ) Πεοηβικό επισπαδία: Είναι η βαρύτερη μορφή επισπαδία και εμφανίζεται με μια
επιθηλιωμένη ουρηθρική αυλακά στην ραχιαία επιφάνεια του πέους που ξεκινά από την
περιοχή του σφιγκτήρα κάτω απο το ηβικό οστό. Συνοδεύεται από ακράτεια ούρων.
Το πέος είναι ικανό για στύση, όμως υπάρχουν δυσκολίες κατά τη σεξουαλική επαφή λόγω
της πεικής κάμψης που συνυπάρχει.
Πως αντιμετωπίζεται
Η θεραπεία τόσο του υποσπαδία όσο και του επισπαδία , είναι χειρουργική και αποσκοπεί
αφ'ενός στη βελτίωση της αισθητικής εικόνας και τον ευθιασμό του πέους για την
πραγματοποίηση της φυσιολογικής σεξουαλικής λειτουργίας και αφ' ετέρου στην
αποκατάσταση της φυσιολογικής ροής των ούρων.
Αιμοσπερμία
Σαν αιμοσπερμία χαρακτηρίζεται η πρόσμειξη του σπέρματος με αίμα.
Το σπέρμα παρουσιάζει, ανάλογα με την προέλευση και τη διάρκεια παραμονής του αίματος,
ανοικτή ερυθρή μέχρι καφέ –μπεζ χροιά.
Είναι σχετικά σπάνια διαταραχή και μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες.
Η αιμοσπερμία θεωρείται από τους γιατρούς ως σημείο μικρής κλινικής σημασίας, επειδή
συνήθως οφείλεται σε καλοήθη αίτια, ενώ είναι ως σύμπτωμα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για
τους ασθενείς.
Τα αίτια είναι ποικίλα.
Φλεγμονώδη αίτια (συχνά):
- Προστατίτιδα (η συχνότερη αιτία με ποσοστό 30-50%)
- Ουρηθρίτιδα
- Φλεγμονή των σπερματοδόχων κύστεων (δεύτερη συχνότερη αιτία)
- Ορχεοεπιδιδυμίτιδα
- Γονόρροια
- Σύφιλη
- Φυματίωση ουροποιογεννητικού συστήματος
Καλοήθεις παθήσεις:
- Καλοήθης υπερπλασία του προστάτη (κιρσοειδείς διευρύνσεις των φλεβών)
- Κονδυλώματα ουρήθρας
- Στενώματα της ουρήθρας
- Μετά από βιοψία του προστάτη
- Λιθίαση,διατάσεις ή κύστεις των σπερματοδόχων κύστεων(σπάνιο αίτιο)
Κακοήθεις παθήσεις
- Καρκίνος του προστάτη
- Σάρκωμα του προστάτη (σπάνιο αίτιο)
- Καρκίνος της ουροδόχου κύστης
- Καρκίνος των σπερματοδόχων κύστεων( εξαιρετικά σπάνιο αίτιο)
Συστηματικές παθήσεις –σπάνια αίτια:
- Διαταραχές πηκτικότητας του αίματος (συχνό αίτιο)
- Κίρρωση του ήπατος (σπάνιο αίτιο)
- Αρτηριακή υπέρταση (συχνό αίτιο)
- Αιμορροΐδες
- Λέμφωμα της πυέλου
Όπως φαίνεται παραπάνω τα αίτια της αιμοσπερμίας είναι πάρα πολλά και μερικά από αυτά
αρκετά σοβαρά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όποιος έχει αίμα στο σπέρμα πρέπει να
πανικοβάλλεται ,διότι συνήθως το αίτιο είναι οι φλεγμονές (π.χ προστατίτιδα) ιδίως σε
νεαρές ηλικίες. Σημαντικό για τους ασθενείς είναι η πληροφόρησή τους ότι συνήθως
πρόκειται περί ενός μη επικίνδυνου προσωρινού φαινομένου.
Επί εμμονής ή υποτροπής ο άνδρας πρέπει να επισκεφθεί τον ουρολόγο του, ο οποίος θα
τον εξετάσει κλινικά και ίσως ζητήσει επιπλέον εργαστηριακές εξετάσεις για την πληρέστερη
διερεύνηση του προβλήματος.
Εξάλλου η έντονη συνουσία, η σεξουαλική αποχή διαρκείας και η απότομη διακοπή της
συνουσίας είναι δυνατόν να προκαλέσουν αιμοσπερμία ,όπου δεν απαιτείται καμία θεραπεία.
Η θεραπεία προσανατολίζεται προς την αιτιολογία της αιμοσπερμίας και το ανάλογο τοπικό
παθολογικό εύρημα.
© Copyright 2024 Paperzz
