Θ ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΡΗΝΗΤΙΚΗ ἑορτή κατήντησε ἐδῶ καί χρόνια ἡ ἀντιστασιακή καί ἔνδοξη ἐπέτειος τοῦ Ἔθνους μας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐναντίον τοῦ Ἄξονος Παπισμοῦ Σιωνισμοῦ μέ προκάλυμμα τή Γερμανία, ἐξ αἰτίας τῆς τωρινῆς καταστάσεως τῆς Πατρίδος μας. Φέτος, μάλιστα, χρειάζεται νά προστεθῆ στόν θρῆνο «κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς», γιατί ἡ Ἑλλάς «κλαίουσα τά τέκνα της οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι», ἀφοῦ δέν ἔχει πλέον ὑπερασπιστάς οὔτε τῆς Πίστεώς της οὔτε τῆς Πατρίδος της! ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Ἀρέθα μεγαλομάρτυρος, Σεβαστιανῆς μάρτυρος ΕΤΟΣ ΝΔ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2042 Ἡ Ἑλλὰς ἔπαψε νὰ λέη «ΟΧΙ» μετὰ τὸ 1940; Ο ὀδυρμός δέν ὀφείλεται μόνο στό ὅτι οἱ συνθῆκες τοῦ σήμερα –ρετουσαρισμένες, βέβαια, μέ τό μακιγιάζ τῆς ἐποχῆς– εἶναι ἀπόλυτα ταιριαστές μέ τίς συνθῆκες τοῦ τότε – συνθῆκες κατάμαυρες, ἐκκλησιαστικῶς καί πολιτειακῶς– ἀλλά στό ὅτι σήμερα ἀπουσιάζει, σχεδόν παντελῶς, ἀπό τόν λαό μας ἡ ἀντιστασιακή του δύναμη καί ἀπό τόν πολιτικό χῶρο δέν βρίσκεται οὔτε ἕνας μέ τήν πίστη καί τήν ψυχή τοῦ Μεταξᾶ, Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου γιά νά φανερώση ξανά στό Ἐσωτερικό καί στό Ἐξωτερικό τήν εἰδοποιό διαφορά τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς, πού ἔκανε τήν Ἑλλάδα νά μή πεθαίνη, ἀκόμη καί ὅταν τά ἔθνη τήν καταδίκαζαν καί τήν ὁδηγοῦσαν σέ μυρίους θανάτους. Τήν Ἑλληνική ψυχή, μέχρι χθές, δέν μποροῦσε νά τήν ἀπειλήση κανείς ἐπίγειος φόβος, π. Βασιλείου Βολουδάκη γιατί ἦταν συν- υφασμένη μέ τόν ἀθάνατο Χριστό καί γι’ αὐτό εἶχε καί ἀπόλυτη βεβαιότητα γιά τήν ἀθανασία της. Σήμερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Τά Μνημόνια τοῦ 1940, πού εἶχε τό σθένος νά ἀρνηθῆ ὁ Μεταξᾶς –καθώς μέ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ἀποδεικνύει ἡ μακαριστή κόρη του Λουκία, πνευματικό τέκνο τοῦ μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου– τά ὑπέγραψαν καί τά ὑπογράφουν μέ μεγάλη προθυμία οἱ σημερινοί πολιτικοί μας ἄρχοντες καί σπεύδουν νά πουλήσουν τόν Χριστό, γιά νά λάβουν χρυσό! Οἱ ἴδιοι Ἄξονες Βατικανό – Ντοῦτσε τότε, Βατικανό μέ ἀπάτριδα Πάπα καί αἰχμή τοῦ δόρατός του τήν Γερμανίδα Μέρκελ σήμερα, ζητοῦν τά πάντα ἀπό τήν χώρα μας, γιά νά μᾶς κόψουν χάρτινα νομίσματα, σάν νά εἴμαστε ἐμεῖς ἀνίκα- ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΤΟΝ «ΠΟΝΤΙΟΝ ΠΙΛΑΤΟΝ» ΔΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΝ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ἐπιρρίπτει τὰς εὐθύνας εἰς ἀποφάσεις ἄλλων φορέων ἐμφανιζόμενος ὡς ἀνευθυνοϋπεύθυνος Ἡ μεγίστη εὐθύνη τῆς Ἱεραρχίας μας Η Τοῦ Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ἱ. Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς ΠΡΟΣΦΑΤΗ σύγκληση τῆς τακτικῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μας, τὰ θέματα μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολήθηκε καὶ οἱ ἀποφάσεις τὶς ὁποῖες ἔλαβε, ἀνέδειξε δυστυχῶς γιὰ μία ἀκόμη φορά, γιὰ πολλοστὴ φορά, τὴν πνευματική της ἀνεπάρκεια. Ἀνέδειξε τὴν ἀδυναμία της νὰ σταθῆ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, νὰ ἐκτιμήσει καὶ νὰ σταθμίσει τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ νὰ λάβει δραστικὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ μέτρα, μπροστὰ σ’ ἕνα πλῆθος καυτῶν καὶ φλεγόντων θεμάτων, ποὺ ἔχουν συσσωρευθεῖ ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ περιμένουν τὴν λύση καὶ τὴν ἀντιμετώπισή τους στὴν πολύπαθη καὶ πολλαπλῶς χειμαζόμενη πατρίδα μας. Δυστυχῶς ἡ Ἱεραρχία μας στάθηκε γιὰ μία ἀκόμη φορά ἀνίκανη νὰ ἀφουγκρασθεῖ τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία τοῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς προσδοκίες του. Ἡ κατάσταση τραγική, ἐφιαλτική, ἀπογοητευτική, χωρὶς νὰ διαφαίνεται στὸν ὁρίζοντα, πρὸς τὸ παρὸν τουλάχιστον, καμιὰ προοπτικὴ καὶ ἐλπίδα βελτιώσεως. Δὲν βρίσκουμε λόγια γιὰ νὰ περιγράψουμε τὴν ὀδύνη καὶ τὴν ἀπογοήτευση, ἀλλὰ καὶ τὸν θυμὸ καὶ τὴν ὀργὴ ποὺ αἰσθανόμαστε, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ προφήτου «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε» (Ψαλμ. 4, 5), κλῆρος καὶ λαὸς μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴν ἀφωνία, τὴν ἀδράνεια, τὴν ἔνοχη σιωπὴ τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας, (ἐκτὸς βέβαια ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ποὺ δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἀκόμη). Ἀφωνία, ποὺ τί ἄλλο μπορεῖ νὰ καταδεικνύει παρὰ τὴν πνευματική της ἀλλοτρίωση, ἠθικὴ διάβρωση καὶ ἐκκοσμίκευση καὶ συμπόρευσή της μὲ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς; Καὶ γιὰ νὰ μιλήσω πιὸ συγκεκριμένα: Ἡ δημόσια προβολὴ καὶ διαφήμιση τοῦ αἴσχους τῆς ὁμοφυλοφιλίας μὲ παρελάσεις ὑπερηφανείας (gay pride) καὶ φεστιβάλ, ἡ ψήφιση ἀπὸ τὴν πολιτεία τοῦ νόμου γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καὶ τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἡ σταδιακὴ μεταμόρφωσή του σὲ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ Καταιγιστικὴ ἡ ἐκτροπὴ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ἐξ ἀφορμῆς ὅσων ἔγιναν εἰς τὸ Μποζέ Σχολιασμὸς προσφάτου Διεθνοῦς Οἰκουμενιστικοῦ Συνεδρίου Ὑπὸ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν τῆς Ἱ.Μ. Πειραιῶς ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Μὲ θλίψη καὶ ἀνησυχία παρακολουθοῦμε τὰ τεκταινόμενα στὸ χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπου ἡ ἐκτροπὴ στὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ εἶναι καταιγιστική. Ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἐπιβεβλημένη αὐτὴ ἀνακοίνωσή μας, μᾶς ἔδωσε μία νέα σοβαρὴ πρόκληση ἀπὸ μέρους «Ὀρθοδόξων» θιασωτῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πρόκειται γιὰ τὸ «22ο Διεθνὲς Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας», τὸ ὁποῖο διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν παπικὴ «μοναστικὴ» ἀδελφότητα τοῦ Μποζὲ (Bose), ἀπὸ τὶς 3 ἕως τὶς 6 Σεπτεμβρίου 2014. Θέμα τοῦ φετινοῦ Συνεδρίου: «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοὶ (Ματθ. 5,9)». Περισσότεροι ἀπὸ διακόσιοι σύνεδροι ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο, ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑψηλόβαθμα στελέχη τοῦ Παπισμοῦ καθὼς καὶ μέλη Προτεσταντικῶν Ὁμολογιῶν συναντήθηκαν κατὰ τὴ διάρκεια τῶν τετραημέρων ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου, συζήτησαν, ἀντάλλαξαν θέσεις καὶ ἀπόψεις καὶ προβληματίστηκαν σχετικὰ μὲ τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα τῆς εἰρήνης. Ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν οἱ χαιρετισμοὶ πολλῶν προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, κλπ), στοὺς ὁποίους ὄχι μόνο δὲν ἐκφράζονται ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸ ποιὸν τῆς «Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος», ποὺ ἐκφράζει ἡ παπικὴ ἀδελφότητα, ἀλλὰ δίδεται ἡ ἐντύπωση, ὅτι τὸ ἐν λόγῳ Συνέδριο ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικὸ γεγονὸς στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐνδιαφέρον ἐπίσης παρουσιάζουν καὶ οἱ εἰσηγήσεις ἀπὸ μέρος τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπόλυτα ἀπογυμνωμένες ἀπὸ τὴν (ὡς ὄφειλαν) Ὀρθόδοξη ὁμολογία! Σχετικὰ μὲ τὴν ἐν λόγῳ «μοναστικὴ» ἀδελφότητα ἀναφέρουμε πρὸς ἐνημέρωση τῶν ἀναγνωστῶν μας, ὅτι πρόκειται γιὰ μία μεικτή, διομολογιακὴ «μοναστικὴ» κοινότητα, τὴν ὁποία ἵδρυσε ὁ κ. Ἔντζο Μπιάνκι, ἐδῶ καὶ 45 χρόνια περίπου, στὴν περιοχὴ Μποζὲ τῆς Βόρειας Ἰταλίας. Σ’ αὐτὸ τὸ παπικὸ «μοναστήρι» ἐγκαταβιώνουν μαζὶ περίπου ὀγδόντα «μοναχοὶ» καὶ «μοναχές», ποὺ ἀνήκουν σὲ διάφορες χριστιανικὲς Ὁμολογίες, τῶν ὁποίων ἡγούμενος καὶ πνευματικὸς πατέρας παραμένει μέχρι σήμερα ὁ κ. Ἔντζο. Ἡ ἀδελφότητα ἐπιδιώκει νὰ ἐμβαθύνει, νὰ βιώσει καὶ νὰ προβάλλει, ὅπως ἰσχυρίζεται, τὴν Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα μὲ τὴν διοργάνωση τῆς μοναστικῆς της ζωῆς μὲ πρότυπο τὸν Ἀνατολικὸ Μοναχισμό, μὲ τὴ διοργάνωση Διεθνῶν Διαχριστιανικῶν Συνεδρίων Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας, (τὰ ὁποῖα πραγματοποιοῦνται κάθε χρόνο ἀπὸ τὸ 1993 καὶ ἐντεῦθεν) καὶ μὲ τὴν μελέτη, μετάφραση καὶ ἐκτύπωση πατερικῶν κειμένων τῆς Ἀνατολικῆς Πατερικῆς Γραμματείας. Ὡστόσο ἡ ἀδελφότητα ἔχει, ὅπως θὰ φανεῖ στὴ συνέχεια, σαφῶς οἰκουμενιστικὸ προσανατολισμό, ἀποτελεῖ δὲ ἀναμφίβολα ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρὰ προγεφυρώματα τοῦ Παπισμοῦ, γιὰ τὴν προώθηση τοῦ Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ περασμένο ἔτος, (Μάϊος τοῦ 2013), ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ ἐν λόγῳ παπικὸ «μοναστήρι», προκειμένου νὰ συνεορτάσει μαζὶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς τὴν ἐπέτειο τῶν 1700 χρόνων τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ ἐπίσκεψη αὐτὴ προκάλεσε σφοδρότατο σκανδαλισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, μὲ τὶς ἀπαράδεκτες προσφωνήσεις καὶ δηλώσεις του πρὸς τὸν κ. Ἔντζο, τὶς ὁποῖες καὶ σχολιάσαμε σὲ σχετικὸ δημοσίευμά μας. ΑΥΧΑΤΑΙ ἡ ὡς ἄνω ἀδελφότης γιὰ τὴν διοργάνωση τῆς μοναστικῆς της ζωῆς κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ Ἀνατολικοῦ Μοναχισμοῦ. Ἔρχεται ὅμως σὲ κραυγαλέα ἀντίθεση μ’ αὐτόν, διότι οὐδέποτε ὁ Ἀνατολικὸς Μοναχισμὸς στὴν μακραίωνη ἱστορική του διαδρομὴ υἱοθέτησε ἢ ἐφήρμοσε στὴν πράξη τὸ σύστημα τῶν μικτῶν μοναστηριῶν. Κ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. Τὸ μήνυμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἰς τὴν σημερινὴν ἐποχὴν Τοῦ κ. Λέοντος Μπράνγκ • Σελίς 6η νοι νά κόψουμε τά δικά μας χαρτονομίσματα, ὅπως κάναμε πάντοτε, τότε πού δέν εἴχαμε κανένα ἀνάγκη. Τότε, τό ’40 πού δέν ὑποκύψαμε καί εἴπαμε ΟΧΙ, μᾶς ἀπείλησαν μέ πόλεμο, ἀλλά τότε πιστεύαμε στόν Χριστό καί στήν Παναγία μας καί ὄχι μόνο στό ὅτι εἴμαστε μικρή Χώρα καί γι’ αὐτό πρέπει νά λέμε ΝΑΙ! Ὁ Σταυρός πού προσευχήθηκε τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὁ Μεταξᾶς, γιά νά εἰπῆ τό ΟΧΙ, σώζεται μέχρι σήμερα σέ ἕνα πολύ πνευματικό Μοναστήρι. Καί τότε, τό ’40, ἀνέλαβε πάλι τόν ἀγῶνα ἡ Παναγία ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤVN ΑΓΙVN ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ, ΝΕΟΝΙΛΛΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ 7 ΤΕΚΝΩΝ ΑΥΤΩΝ Ὡς προκύπτει ἀπὸ τὴν γραπτὴν ἀπάντησίν του εἰς ἐρώτησιν Βουλευτοῦ καὶ πρώην Ὑπουργοῦ τῆς ΝΔ, τὴν ὁποίαν καὶ παραθέτομεν ὁλόκληρον. Εἶναι φανερὸν ὅτι φοβεῖται τὸ πολιτικὸν κόστος καὶ δὲν ἀναλαμβάνει τὰς εὐθύνας του. • Τὸ αὐτὸν ἔπραξε καὶ μὲ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν» τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοδόξων ἐπιρρίπτων ἢ καθιστῶν συνενόχους τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Τώρα διά τὸ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ἐπιρρίπτει τὰς εὐθύνας εἰς τὴν Θεολογικὴν Θεσσαλονίκης, εἰς τοὺς Μητροπολίτας τῆς Θράκης, εἰς τὸ Συμβούλιον Ἐπικρατείας κ.λπ. Ὑποστηρίζει ὅτι παρόμοια τμήματα λειτουργοῦν εἰς τὴν προτεσταντικὴν καὶ φιλοπαπικὴν Ἀμερικήν, εἰς τὴν προτεσταντικὴν Γερμανίαν καὶ εἰς τὴν ἀγγλικανικὴν Μ. Βρεττανίαν. • Εἰσάγεται Κατεύθυνσις Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν εἰς τὰς Πανελληνίους ἐξετάσεις, ὅταν περιωρίσθησαν αἱ θέσεις ὑποψηφίων εἰς τὴν Θεολογικὴν καὶ τὸ Ποιμαντικὸν Τμῆμα αὐτῆς, ἀπαγορεύονται οὐσιαστικῶς αἱ χειροτονίαι κληρικῶν, περιθωριοποιοῦνται οἱ θεολόγοι Μέσης Ἐκπαιδεύσεως κλπ. Ἡ ἑπομένη κίνησις τοῦ κ. Λοβέρδου, ἡ ἐπιβολὴ τῆς θρησκειολογίας. Ἄλλωστε εἰς τὸ ἔγγραφον ὑποστηρίζει ὅτι τὸ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν ὑπηρετεῖ τὴν θρησκειολογίαν. Ὀφείλει νὰ ἀντιληφθῆ ὅτι ὡς ὑπουργὸς ἔχει εὐθύνας καὶ ὀφείλει νὰ χαράσσει «γραμμάς» καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ ὑπογράφη νομοσχέδια. Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας καί κατ᾽ ὄνομα Θρησκευμάτων φοβεῖται, ὡς ἀποδεικνύεται ἀπὸ δηλώσεις καὶ ἐνεργείας του, νὰ ἀναλάβη τὰς εὐθύνας του διὰ τὴν Ὀρθόδοξον ταυτότητα τῆς Ἑλλάδος (προφανῶς διά λόγους ψηφοθηρίας) καὶ ἐπιρρίπτει τὰς εὐθύνας εἰς τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς συνενόχους του. Διά τὴν ἀναγνώρισιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν Ἑτεροδόξων, τῶν Παραθρησκειῶν καὶ τῶν Ἀνατολικῶν Θρησκειῶν, ἐδήλωσε, κατ᾽ ἐπανάληψιν, ὅτι ἡ ἀναγνώρισις ἔγινε μὲ τὸ «πράσινον φῶς» τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. (Ὁ ἴδιος ἁπλῶς κατήρτισε τὸ νομοσχέδιον, τὸ κατέθεσεν εἰς τὴν Βουλὴν καὶ ἐφρόντισε διά τὴν ὑπερψήφισίν του). Διά τὴν ἵδρυσιν τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης «ἔδειχνε» ὅτι ἡ ἵδρυσις τοῦ Τμήματος εἶχε τὴν ἐνεργὸν συμμετοχὴν - ὑποστήριξιν τῶν τεσσάρων Μητροπολιτῶν Θράκης (Ὁ ἴδιος ἐκ νέου ἐνεφανίζετο ὡς ἐφαρμόζων τὰς «ἐντολάς» τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, τῶν τεσσάρων Μητροπολιτῶν καὶ ὀλιγώτερον τῶν καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς). Ἀπαντῶν ὅμως εἰς ἐρώτησιν τοῦ Βουλευτοῦ τῆς ΝΔ κ. Ἰωάννου Μιχελάκη, μὲ ἔγγραφον πρὸς τὴν Βουλὴν τῶν Ἑλλήνων ὑποστηρίζει ὅτι: 1ον) ἡ ἵδρυσις τοῦ Τμήματος ἐντάσσεται εἰς τὸ πλαίσιον τῆς θρησκειολογίας. 2ον) ἡ ἵδρυσίς του ἀπεφασίσθη ὑπὸ τῆς πλειοψηφίας τῶν καθηγητῶν τῆς ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.» G Ἐκτὸς «τόπου καὶ χρόνου» ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας διὰ τὰς δηλώσεις του ὅτι ἡ Ἀλβανία εἶναι πρότυπον διὰ τὴν συνύπαρξιν χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων. Σελ. 8 G Οἱ πολιτικοὶ μὲ σειρὰν νόμων ἀπὸ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1980 ἀποχριστιανοποιοῦν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας. Σελ. 8 G Ἑλληνικὸς Ὄρθρος. Τοῦ κ. Δημ. Κ. Κουτσουλέλου. Σελ. 5 G Ζητεῖται «Παῦλος Μελᾶς». Τοῦ κ. Δημ. Νατσιοῦ. Σελ. 4 G Τὸ Ἔπος τοῦ ᾽40 καὶ τὸ πνεῦμα του. Τοῦ κ. Δημητρίου Γ. Μπράνη. Σελ. 4 Θεολογικῆς Σχολῆς, ἡ ὁποία ἔκρινε, λέγει, ὅτι «οἱ θεολόγοι τῶν διαφόρων θρησκειῶν πρέπει νὰ ἀποφοιτοῦν ἀπὸ τὶς θεολογικὲς σχολὲς καὶ ὄχι ἀπὸ ἄλλες Σχολές, ποὺ ὑπηρετοῦν ἄλλες ἐπιστῆμες ὅπως ἡ Φιλοσοφικὴ ἢ ἡ Σχολὴ Ἐπιστημῶν τῆς Ἀγωγῆς». (Ὁ «Ο.Τ.» ἐπισημαίνει ὅτι τὸ αἴτη- Ο Ἔργον ταπεινὸν καὶ ἀθόρυβον Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση ΛΟΙ οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι θέλουν νά ἔχουν καλό ὄνομα στήν κοινωνία. Αἰσθάνονται ἰδιαίτερη εὐχαρίστηση, ὅταν οἱ ἄλλοι μιλοῦν ἐπαινετικά γι᾿ αὐτούς. Μένουν ἀδιάφοροι ἄν οἱ ἔπαινοι δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα ἤ ἄν οἱ ἐπαινοῦντες εἶναι παραπλανημένοι ἀπό τή δική τους ὑποκρισία. Ἡ φήμη τούς ἐνδιαφέρει καί πάνω σέ αὐτή ἐπενδύουν, προκειμένου νά πετύχουν στά ὅποια σχέδια τους, τά ὁποῖα συνήθως δέν ἔχουν πνευματικό περιεχόμενο, ἀλλ᾿ ἀντίθετα ἀποβλέπουν στήν ἐκμετάλλευση τῶν συνανθρώπων τους. Τό θέμα εἶναι κοινωνικό ἀλλά καί ἠθικό. Ὁ λαός δυστυχῶς παρασύρεται ἀπό τίς φῆμες πού κυκλοφοροῦν, γιατί δέν ἔχει ὀρθή ἐνημέρωση καί συνήθως κινεῖται μέ βάση τό συναίσθημα καί ὄχι τή λογική. Γι᾿ αὐτό καί εὔκολα γίνεται θύμα «χαρισματικῶν» ἡγετῶν. Τό βλέπουμε αὐτό στίς ἐκλογές, ὅπου ἄσχετα καί ἀνίκανα πρόσωπα ἐκλέγονται, γιά νά λύσουν τά προβλήματά του, τά ὁποῖα ὡστόσο παραμένουν πάντα ἄλυτα. Στήν ἐποχή μας, μέ τά μέσα ἐνημέρωσης καί ἐπηρεασμοῦ τῶν ἀνθρώπων πού ὑπάρχουν, εὔκολα καλύπτεται ἡ ἀθλιότητα καί στή θέση της τοποθετεῖται ἔντεχνα ἡ εἰκονική πραγματικότητα. Ἐπιδίωξη ἡ προβολή καί ἡ φήμη. Ὅμως πρέπει νά δοῦμε καί τήν ἄλλη πλευρά τοῦ θέματος, ἡ ὁποία ἔχει πρωτεργάτες τούς ἀληθινούς χριστιανούς. Ἐκεῖ τά πράγματα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Δέν ὑπάρχει ἐπιθυμία προβολῆς καί οἱ ὅποιες δραστηριότητες εἶναι ἀθόρυβες. Οἱ χριστιανοί δέν ἐπιδιώκουν τούς ἐπαίνους τῶν ἄλλων οὔτε καί θέλουν νά ἀπασχολοῦν τήν ἐπικαιρότητα μέ τά ἔργα τους. Ὡστόσο, ὑπάρχουν καί στήν Ἐκκλησία κληρικοί καί λαϊκοί, πού ἐπιλέγουν τήν προβολή καί τούς ἐπαίνους. Ὑπάρχουν καί Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι διοργανώνουν διάφορες ἐπετειακές ἐκδηλώσεις γιά τήν προβολή τοῦ ἔργου τους, περιφρονώντας τό ὀρθόδοξο ἦθος. Βλέπουμε, γιά παράδειγμα, πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, ἀκοῦμε ὑπερβολικούς λόγους καί ἀπολογισμούς μέ ἀνακριβῆ στοιχεῖα, διαβάζουμε πολυτελεῖς τόμους ἀφιερωμένους στό πρόσωπό τους καί θαμπώνονται τά μάτια μας ἀπό τίς λαμπερές ἔγχρωμες φωτογραφίες καί τίς ἐντυπωσιακές ἱστοσελίδες. Εὔχομαι αὐτές οἱ περιπτώσεις νά εἶναι λίγες καί σιγά-σιγά νά ἐκλείψουν. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἐπεδίωκε τήν ἀφάνεια, ἀλλά ὁ λαός τόν ἀνακάλυπτε. Ἡ φήμη του ἦταν πολύ μεγάλη καί οἱ διηγήσεις γιά τό πρόσωπό του δέν εἶχαν τελειωμό. Τό γεγονός αὐτό τόν ἐνοχλοῦσε, ἦταν ἕνας πειρασμός, τόν ὁποῖο ἀντιμετώπιζε μέ ἕνα συγκεκριμένο τρόπο. Ὁ ἴδιος ἔλεγε: «Ὁ κόσμος μέ πῆρε ἀπό καλό καί ὅλοι φωνάζουν ὅτι εἶμαι ἅγιος. Ἐγώ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιό ἁμαρτωλός ἄνθρωπος τοῦ κόσμου … καί παρακαλῶ ὅσοι μέ ἔχετε γνωρίσει νά κάνετε προσευχή γιά μένα». Δηλαδή, ὁ Γέροντας ἔμενε ἀνεπηρέαστος ἀπό τή μεγάλη του φήμη καί προσπαθοῦσε νά κατακτᾶ ὅλο καί περισσότερο τήν ταπείνωση. Στήν προσπάθειά του αὐτή ζητοῦσε καί τή βοήθεια τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Δέν ἤθελε νά τόν ἀγγίξει ἡ ὑπερηφάνεια, γι᾿ αὐτό καί ζητοῦσε τίς προσευχές τους. Εἶναι καιρός, στή δύσκολη ἐποχή μας, οἱ χριστιανοί νά δίνουν τή δική τους μαρτυρία, ἀρνούμενοι τίς συνήθειες καί τή νοοτροπία τοῦ κόσμου. Χωρίς θόρυβο καί ὑπερβολή, νά διδάσκουν περισσότερο μέ τίς πράξεις τους καί λιγότερο μέ τά λόγια τους. Μόνο ἔτσι θά ἔχουν θετικά ἀποτελέσματα στή διακονία τῶν ἀδελφῶν τους. Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι Ὀρθόδοξοι; Θέσεις τοῦ Μ. Φωτίου Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2ον) 4. Ἡ νέα, μὴ Ὀρθόδοξη, ἀντιμετώπιση τῶν Ἀρμενίων ὡς Ὀρθοδόξων Περιέργως ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ περασμένου αἰῶνος ἄρχισε νὰ προβάλλεται μία θέση ἄκρως ἀντίθετη πρὸς τὴν μακραίωνα αὐτή, συνοδικῶς κατοχυρωμένη καὶ διὰ πολλῶν καὶ μεγάλων ἁγίων, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους καὶ ὁ Μέγας Φώ- μα, διά νὰ ὑπαχθῆ τὸ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τήν Φιλοσοφικήν ἔχει τεθῆ ἀπὸ θεολογικάς ἀδελφότητας, Σεβ. Μητροπολίτας, Ἐκκλησιαστικάς ἐφημερίδας καὶ περιοδικά, ἀλλὰ τὸ ὑπουργεῖον Α-Παιδείας καὶ Α-Θρησκείας δὲν ἤκουσε τίποτε. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι εἰς τὴν Φιλοσο- τιος, ἐπιβεβαιωμένη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ θέση καὶ ἡ ἄποψη κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Ἀρμένιοι κατ' ἀρχήν, ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρουν ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι Ἀντιχαλκηδόνιοι Μονοφυσῖτες, Συροϊακωβῖτες, Κόπτες καὶ Αἰθίοπες, μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἑνωμένοι οἱ Ἀρμένιοι, δὲν εἶναι Μονοφυσῖτες, οὔτε αἱρετικοὶ ἑπομένως, ἀλλὰ ἔχουν τὴν ἴδια μὲ μᾶς ὀρθόδοξη πίστη. Ὁ χωρισμός τους, ἡ ἀπόσχισή τους ἀπὸ τὴν Μία Ἀγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία δὲν ὀφείλεται σὲ θεολο- γικοὺς λόγους, σὲ διαφορές μας δηλαδὴ στὴν πίστη. Ὀφείλεται περισσότερο σὲ ἱστορικοὺς πολιτικοὺς λόγους καὶ ἐν μέρει στὴν διαφορετικὴ κατανόηση τῆς χριστολογικῆς ὁρολογίας7. Φταίει δηλαδὴ ἡ ἔναντι τῶν λαῶν αὐτῶν δυσμενὴς πολιτικὴ τοῦ Βυζαντίου, ποὺ τοὺς ἀνάγκασε νὰ χωρισθοῦν ἀπὸ τὴν ἑνιαία ὀρθόδοξη αὐτοκρατορία καὶ ἡ ἀδυναμία τῶν θεολόγων καὶ τῶν δύο πλευρῶν νὰ ξεπεράσουν τὶς λέξεις καὶ τοὺς ὅρους, ποὺ τὰ κατανοοῦσαν διαφορετικά, καὶ νὰ μείνουν στὰ πράγματα, στὸ περιεχόμενο. Παρακολουθώντας κανεὶς αὐτὲς τὶς ἐκτιμήσεις εὔκολα διαπιστώνει ὅτι μὴ θεολογικοὶ λόγοι κυριαρχοῦσαν ὄχι τότε, ἀλλὰ τώρα. Τότε ἡ ἑνότητα στὴν πίστη, βασικὴ ἐκκλησιολογικὴ θέση καὶ ἀπαίτηση, εἶχε υἱοθετηθῆ ἀπὸ τὸ γνήσιο χριστιανικὸ κράτος, ποὺ εὐθυγραμμιζόταν ἀπόλυτα μὲ τὴν Ἐκκλησία, ὡς βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν ἑνότητα καὶ τοῦ κράτους. Τώρα φικὴν Σχολὴν ἦτο ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς Νικόλαος Τωμαδάκης, ὁ ὁποῖος ἀνέδειξε τὰς διαφοράς Ὀρθοδοξίας - Παπισμοῦ καὶ ὁ ὁποῖος ἐὰν ἔζη σήμερον θὰ εἶχε κηρυχθῆ ξένον σῶμα εἰς τὰς Πανεπιστημιακάς Σχολάς, αἱ ὁποῖαι διδάσκουν - προετοιμάζουν τὴν πανθρησκείαν, διά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ). 3ον) Ἡ συνύπαρξις τῆς Χριστιανικῆς Θεολογίας (ἀποδέχεται τὸν Χριστὸν ὡς Θεὸν καὶ διδάσκει τὰς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων) καὶ τῆς Μουσουλμανικῆς θεολογίας (δὲν ἀποδέχεται τὸν Χριστὸν ὡς Θεόν, ἀλλὰ ὡς τὸν υἱὸν τῆς Μαρίας) εἶναι συνηθισμένη πρακτικὴ εἰς κάποια πανεπιστήμια τῆς Ἀμερικῆς, τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Λησμονεῖ ὁ ὑπουργὸς ὅτι ἡ Ἑλλάς εἶναι Ὀρθόδοξος χώρα, ἐνῶ ἡ Ἀμερική, Προτεσταντικὴ καὶ Παπικὴ (δὲν ἀποδέχονται τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τὰς νηστείας κλπ.), ἐνῶ οἱ Παπικοὶ προέβησαν εἰς αἱρετικὴν διδασκαλίαν διὰ τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐκήρυξαν εἰς ἀφάνειαν τὸ Ἀποστολικὸν Συνοδικὸν Σύστημα καί ἀνε- ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ. Τὸ χρέος τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν πιστὸν λαόν Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐξήτασε τὴν πορείαν τῶν θεολογικῶν διαλόγων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν καὶ προέβη εἰς ἐντυπωσιακὴν στροφὴν εἰς τὸ θέμα αὐτό. Ἀπεφάσισε τερματισμὸν τῶν συμπροσευχῶν, κατήγγειλε τὴν δρᾶσιν τῆς Οὐνίας, ἀλλὰ καὶ τὴν στάσιν τοῦ Βατικανοῦ ὡς πρωτεῖον ἐξουσίας κλπ. Αἱ ἀποφάσεις της ἀποστέλλουν πολλαπλοῦν μήνυμα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον εἴτε σκανδαλίζει τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ τὸν πιστὸν λαὸν μὲ τὰ τεκταινόμενα εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, εἴτε προκαλεῖ ὁλόκληρον τὸν λαὸν μὲ τὰς θεωρίας, αἱ ὁποῖαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. ποὺ ὁ κόσμος διασπάσθηκε σὲ πάμπολλες κρατικὲς ἑνότητες ἀπὸ πολιτικὴ ἄποψη, ποὺ τείνουν παρὰ ταῦτα σὲ πολιτικὴ ἑνότητα, ἡ μὴ θεολογικὴ καὶ ἀπαράδεκτη ἐκκλησιολογικὰ ἄποψη ποὺ καλλιεργεῖται ἰδιαίτερα στὰ πλαίσια τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἐκτιμᾶ ὅτι πρέπει καὶ οἱ ἐκκλησίες, ἀκολουθώντας τὰ κράτη ἢ τὸν κόσμο θεολογικά, νὰ ἑνωθοῦν, ὄχι ἐξασφαλίζοντας προηγουμένως τὴν ἑνότητα στὴν πίστη καὶ στὴν ἀλὴθεια (ἕνωσις ἐν τῇ ἀληθείᾳ), ἀλλὰ διατηρώντας τὶς διαφορές τους (ἕνωσις ἐν τῷ ψεύδει) ἀφοῦ κατὰ τὴν ἄποψη αὐτή, ποὺ ἐκφράσθηκε καὶ ἐκφράζεται μὲ τὴν γνωστὴ θεωρία τῶν κλάδων καὶ ἄλλες νεότερες θεωρίες, καμμία ἀπὸ τὶς ὑπάρχουσες ἐκκλησίες, οὔτε ἡ Ὀρθόδοξη, δὲν δικαιοῦται νὰ διεκδικήσει τὴν ἀποκλειστικότητα στὴ διαδοχὴ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τὴν συναποτελοῦν ὡς ἑνιαῖο δένδρο ὅλες οἱ διεσπα- Τὴν 28ην Ὀκωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸ μαρτύριον τῶν Ἁγίων Τερεντίου, Νεονίλλης καὶ τῶν ἑπτὰ τέκνων αὐτῶν. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγ. Ὄρους. ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ Οἱ τρεῖς κορυφαῖοι πειρασμοί Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου Ἡ πτώση τῶν πρώτων ἀνθρώπων μᾶς κληροδότησε τό προπατορικό ἁμάρτημα καί κάθε πειρασμό στήν ἀνθρώπινη ζωή. Ἡ ἀνελεύθερη χρήση τῆς ἐλευθερίας, τά ᾽κανε ὅλα ἄνω - κάτω. Κι ἀπό τότε - παρ᾽ ὅλη τή νέα καί ἀναγεννημένη ζωή τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος - ἡ κλίση στήν ἁμαρτία καί τό κακό, συντελεῖται μέ τήν ὑποκίνηση τῶν πειρασμῶν. Βέβαια, πειρασμούς ὀνομάζουμε, γενικά, ὅλες τίς δοκιμασίες καί δυσκολίες τῆς ζωῆς, γιά τίς ὁποῖες καί προσευχόμαστε νά μή μᾶς συντρίψουν, ἀλλά νά μᾶς βοηθήσει καί ἐλευθερώσει ὁ Θεός ἀπ᾽ τήν αἰχμαλωσία τοῦ πονηροῦ. Θά πεῖτε πώς, οἱ πειρασμοί εἶναι οἱ αἰτίες τῶν ἁμαρτιῶν! Ναί! Κι ἐγώ συμφωνῶ. Ἄλλωστε, προηγεῖται ὁ πειρασμός, καί ἀκολουθεῖ ἡ πράξη. Ὡστόσο, ὅταν ὁ πειρασμός εἶναι τόσο ἰσχυρός καί ἡ ἀντίσταση ἀδύνατη καί ἀνίσχυρη, τότε ὁ πειρασμός ἰσοδυναμεῖ μέ ἧττα. Καί ὅπως μιλᾶμε γιά ἐλαφρότερες καί βαρύτερες ἁμαρτίες, μέ τόν ἴδιο τρόπο χαρακτηρίζουμε καί τούς σχετικούς πειρασμούς. Καί μελετώντας τούς πειρασμούς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς - μέ τήν ὀπτική τοῦ εὐαγγελικοῦ πνεύματος - τότε, ἀπ᾽ τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν, ξεχωρίζω τρεῖς, τούς ὁποίους καί θεωρῶ κορυφαίους: Τῆς Φιλαργυρίας, τῆς Φιληδονίας καί τῆς Φιλοδοξίας. Α΄ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ρίζα γάρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία» (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 10), ἀπ᾽ τήν ὁποία, λέγει ὁ ἴδιος, παραπλανήθηκαν ἀπ᾽ τήν πίστη, κι ἔμπηξαν στόν ἑαυτό τους σάν καρφιά, πόνους καί ἀγωνίες. Ὁ σμένες ἐκκλησίες, ὡς κλάδοι αὐτοῦ τοῦ δένδρου. Ὁ πιὸ ἁπλὸς βέβαια ἀγρότης ποὺ δέν ἔχει τὴν σοφία τῶν εἰσηγητῶν τῆς θεωρίας γνωρίζει πώς, ὅταν ἕνα κλαδὶ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸν κορμὸ τοῦ δένδρου καὶ δὲν τρέφεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους ἀκριβῶς χυμοὺς, ποὺ κυκλοφοροῦν στὸ δένδρο, ξηραίνεται. Ἄν, πρὶν ξεραθεῖ , φυτευθεῖ καὶ βλαστήσει, ἀποτελεῖ ἄλλο ξεχωριστὸ δένδρο, φύεται κοντὰ στὸ δένδρο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν ἀνήκει σ' αὐτή, "παραφύεται", καὶ αὐτὸ συμβαίνει μὲ τὶς αἱρέσεις. Ἡ αὐστηρὴ καὶ σοβαρὴ ἀντιμετώπιση τῶν διαφορῶν στὴν πίστη θεωρεῖται πλέον σήμερα μεσαιωνικὴ στάση καὶ συμπεριφορά, ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν νοοτροπία καὶ τὶς τάσεις τῆς ἐποχῆς μας, γνώρισμα ὀλίγων φανατικῶν καὶ ζηλωτῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἐπιμονή τους στὰ θέματα πίστεως ζημιώνουν πολὺ π.χ. τοὺς ἀδελφοὺς Κόπτες τῆς Αἰγύπτου, ποὺ τοὺς ἀφήνουν μόνους καὶ ἀπροστάτευτους ἴδιος ἀπόστολος, τήν πλεονεξία τήν ὀνομάζει «εἰδωλολατρίαν». (Δέν ἀναφέρομαι στήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία συχνά ἀναφέρεται στό φοβερό πάθος τῆς φιλαργυρίας καί τῆς πλεονεξίας, καθώς καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας προπάντων ὁ Μ. Βασίλειος καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος). Καί μόνο ἡ ἀναφορά τοῦ Ἰούδα, εἶναι ἀρκετή! Β´ ΦΙΛΗΔΟΝΙΑ Οἱ πειρασμοί καί τ᾽ ἁμαρτήματα τῆς σάρκας, κρίνονται ἀνάλογα μέ τή βαρύτητα τῶν ἁμαρτημάτων, τή θεογνωσία, τή θεοσέβεια, τήν παγγνωσία καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ἐκτός Γάμου, καταδικάζεται κάθε ἄλλη σεξουαλική πράξη, (πορνεία, μοιχεία, αἱμομιξία, ἀρσενοκοιτία (ὁμοφυλοφιλία), παιδεραστία, κτηνοβασία καί «ὧν αἰσχρῶν ἐστι καί λέγειν»! «Τρία εἴδη ἐμίσησεν ἡ ψυχή μου... Πτωχόν ὑπερήφανον, πλούσιον ψεύστην, γέροντα μοιχόν» (Σοφ. Σειρ. ΚΕ΄2). Γ΄ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ Ὁ Κύριος διδάσκοντας ἔλεγε: «Δόξαν παρά ἀνθρώπων οὐ λαμβάνω»... Ἐσεῖς πῶς εἶναι δυνατό νά πιστέψετε, «δόξαν παρ᾽ ἀλλήλων λαμβάνοντες;» (Ἰω. Ε΄41,44). Ἡ φιλοδοξία, ματαιοδοξία, κενοδοξία, φιλαρχία, ἀλαζονεία, ὑπερηφάνεια... εἶναι ὅλες θυγατέρες τῆς φιλαυτίας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιά νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τοῦτα τά ἐπαίσχυντα πάθη τῆς ψυχῆς, μᾶς συμβουλεύει μέ τέσσερεις λέξεις: «Μία εὐγένεια, μίμησις Θεοῦ». Μία πρέπει νά εἶναι ἡ δική μας φιλοδοξία: ἡ μίμηση τοῦ Θεοῦ. «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. ΙΑ΄1). στὴν πλημμυρίδα τῶν Ἰσλαμιστῶν τῆς Αἰγύπτου ἢ ἀδυνατίζουν μέσα στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν τὴν πλευρὰ τῶν Ὀρθοδόξων, ποὺ θὰ ἦταν πιὸ ἰσχυροί, ἀπέναντι τῶν πολυαρίθμων καὶ πανίσχυρων Προτεσταντῶν, ἂν προσετίθεντο στοὺς Ὀρθοδόξους οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι Μονοφυσῖτες. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἔκδηλα μὴ θεολογικοὺς λόγους, ποὺ προβάλλονται ἀπὸ μία ἐκκοσμικευμένη καὶ προσαρμοστικὴ θεολογία, ὑπάρχει στὴ στάση αὐτὴ ἕνας ἀπύθμενος θεολογικὸς ἐγωισμὸς, ξένος πρὸς τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, πρὸς τὸ ἦθος τῶν ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στηριζόμενοι στὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων σέβονται τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, "ἑπόμενοι δὲ τοῖς πρὸ αὐτῶν ἁγίοις Πατράσι", οἱ ὁποῖοι ἀλαθήτως σὲ οἰκουμενικὲς συνόδους διετύΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ. Σελὶς 2α 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΙΣ 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Σ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀρέθα Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΑΡΕΘΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤῼ Σκέψεις ἐν ὄψει τῆς ἐθνικῆς μας ἐπετείου Η 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ εἶναι ἡ δεύτερη μεγάλη Ἐθνική μας ἑορτή. Γιορτάζουμε τὴν μεγαλειώδη νίκη μας κατὰ τῶν ἄνανδρων φασιστῶν Ἰταλῶν, οἱ ὁποῖοι ζήτησαν «γῆ καὶ ὕδωρ», ἤτοι νὰ γίνουμε ὑπόδουλοί τους. Οἱ γενναῖοι ἀγωνιστές, ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλίτες, ἔγραψαν λαμπρὲς σελίδες δόξας στὰ χιονισμένα καὶ δυσπρόσιτα βουνὰ τῆς ἑλληνικότατης Βορείου Ἠπείρου μας. Μαζί τους μοιράστηκαν τὴ δόξα οἱ ἡρωικοὶ ἠπειρῶτες, καὶ ἰδιαιτέρως οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες προσέφεραν ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στὸν ἐθνικό μας αὐτὸν ἀγώνα. Πολεμοῦσαν ἄνισα μὲ μία σιδηροφράκτη ἑτοιμοπόλεμη καὶ ἄρτια ἐξοπλισμένη αὐτοκρατορία. Ἔχοντας ὡς κύρια ἐφόδια τὴν φιλοπατρία καὶ τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀρωγὴ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, κουρέλιασαν κυριολεκτικὰ τὸ ὑπερφίαλο γόητρο τῶν φασιστῶν εἰσβολέων καὶ Ὁ Ἀγγλικανός «Ἀρχιεπίσκοπος» ἀμφιβάλλει διά τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ! ΕΠΡΕΠΕ νὰ διαβάσουμε πολλὲς φορὲς τὴν εἴδηση γιὰ νὰ πειστοῦμε ὅτι τὰ λεγόμενα εἰπώθηκαν ἀπὸ «ἀρχιεπισκοπικὰ» χείλη. Παγκόσμιο σάλο προκάλεσε δήλωση – σὸκ τοῦ «πριμάτου» τῆς λεγόμενης Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας Τζάστιν Γουέλμπι: «ἔχω τὶς ἀμφιβολίες μου ἂν ὑπάρχει Θεός»! «Τὶς ἀμφιβολίες του γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἐξομολογήθηκε γιὰ πρώτη φορά ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀγγλικανικῆς ἐκκλησίας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρι, αἰδεσιμότατος Τζάστιν Γουέλμπι, ἔκανε τὴν ἀποκάλυψη σὲ συνέντευξη ποὺ παραχώρησε στὸν καθεδρικό τοῦ Μπρίστολ. Ἡ θρησκευτικὴ κεφαλὴ περίπου 80 ἑκατομμύριων Ἀγγλικανῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο παραδέχθηκε ὅτι ὑπάρχουν στιγμὲς ποὺ καὶ αὐτὸς ἀκόμα ἀναρωτιέται «ὑπάρχει Θεός;» καὶ «ποῦ εἶναι ὁ Θεός;». Ὅπως εἶπε οἱ σκέψεις αὐτὲς τοῦ ἔρχονται στὸ κεφάλι πολλὲς φορὲς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πρωινοῦ περιπάτου του ἢ ὅταν βγάζει βόλτα τὸν σκύλο του» (Πηγή: www.protothema.gr)! Αὐτὸς ὁ ἄπιστος «τὸ παίζει» ἀρχηγὸς τῆς Ἀγγλικανικῆς «ἐκκλησίας». Εἶναι ὁ διάδοχος τοῦ προκατόχου του, ὁ ὁποῖος ἦταν ταυτόχρονα καὶ βάρδος δρυίδης παγανιστὴς καὶ προσεύχεται μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Βουδισμοῦ! Εἶναι ὁ ἀγγλικανὸς «ἀρχιεπίσκοπος», ὁ ὁποῖος πλειοψήφησε στὴν ἀπόφαση τῆς «ἱερᾶς συνόδου» τῆς «ἐκκλησίας» του νὰ χειροτονοῦνται γυναῖκες ἐπισκοπίνες! Εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ τάχθηκε ὑπὲρ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων! Εἶναι ἀκόμα ὁ ἐκλεκτὸς τῶν δικῶν μας Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι τὸν ὑποδέχτηκαν καὶ τὸν προσφώνησαν στὶς ἕδρες τους ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο, κανονικῆς Ἐκκλησίας! Νὰ τὸν χαίρονται τὸν ἄπιστο ἀγνωστικιστὴ «ἀδελφὸ» καὶ «συλλειτουργό» τους! Κινδυνεύει ἡ πίστις μας, παρ᾽ ὅλους τούς «καθησυχασμούς» τοῦ κ. Βαρθολομαίου ΤΗΝ ΙΔΙΑ περίπου στιγμὴ ποὺ ὁ ἀθεόφοβος ἀγγλικανὸς «ἀρχιεπίσκοπος» δήλωνε δημόσια ὅτι ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ὁ δικός μας Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δήλωνε ἀπὸ τὴ Θράκη ὅτι «δὲν φοβόμαστε τὸ διάλογο μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήκους ἀδελφούς μας»! «Οὐδένα κίνδυνο διατρέχουμε, οὔτε προδώσαμε κάτι μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας μὲ τοὺς διαλόγους καὶ τὶς ἐπαφὲς καὶ οὔτε πρόκειται νὰ τὸ κάνουμε στὸ μέλλον». «Δὲν πρόκειται νὰ πεισθοῦμε καὶ νὰ ἀλλαξοπιστήσουμε» καὶ ἄλλες τινὲς μεγαλοστομίες. Δὲν μᾶς εἶπε ὅμως μὲ ποιοὺς «κάνουμε» διάλογο, (ὀρθότερα: κάνουν διάλογο χωρὶς ἐμᾶς, γιά μᾶς). Ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ λεγάμενος ἀγγλικανὸς ἀγνωστικιστὴς «ἀρχιεπίσκοπος»! Ὁ ἄλλος εἶναι ὁ «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ» πάπας, ὁ ὁποῖος μὲ τὰ ἀντίχριστα δόγματά του περὶ «πρωτείου» καὶ «ἀλαθήτου», ἐξόρισε τὸ Χριστὸ ἀπὸ τὴ γῆ, παίρνοντάς Του τὴ θέση καὶ τὴ φύση, ἀφοῦ ἀναγορεύτηκε κάτι σὰν ἐπίγειος «θεός»! Ὅταν ἔχουμε τέτοιους συνομιλητὲς καὶ συζητᾶμε μαζί τους ἐπὶ ἴσοις ὅροις, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ κινδυνεύει ἡ πίστη μας; Ὅταν συζητᾶμε μὲ ἀγνωστικιστὲς καὶ ἄπιστους, σὰν τὸν ἀγγλικανὸ «ἀρχιεπίσκοπο», οἱ ὁποῖοι ὄχι ἁπλὰ ἀπορρίπτουν τὴν ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ ἀρνοῦνται καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, δὲν κινδυνεύει ἡ πίστη μας; Ὅταν συζητᾶμε μὲ τοὺς πεισματικὰ ἐμμένοντες στὴν αἵρεση παπικούς, οἱ ὁποῖοι μοναδικὸ στόχο ἔχουν νὰ μᾶς «τουμπάρουν» καὶ νὰ μᾶς ὑποτάξουν στὴν παντόφλα τοῦ «πρώτου», δὲν κινδυνεύει ἡ πίστη μας; Παναγιώτατε, δὲν μᾶς πείθετε ὅτι δὲν μᾶς περιβάλλουν κίνδυνοι γιὰ τὴν πίστη μας! Ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως διά τήν παγίδα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Η ΠΛΕΟΝ ἐπικίνδυνη παγίδα εἶναι στὶς μέρες μας ὁ παναιρε- σήμαναν τὴν ἀρχὴ τοῦ τέλους τοῦ παρανοϊκοῦ δικτάτορα Μουσολίνι! Δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἡμερομηνία τῆς εἰσβολῆς, 28 Ὀκτωβρίου, τὴν ἴδια ἡμερομηνία μπῆκε νικηφόρα στὴν «αἰώνια πόλη» ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τὸ 312, συντρίβοντας τὸ ρωμαϊκὸ πνεῦμα καὶ ἐγκαινιάζοντας τὴν Ρωμιοσύνη, δηλαδὴ τὸ ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα, γεγονὸς ποὺ ὁδήγησε τοὺς παπικοὺς νὰ τὸν διαγράψουν ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιό τους! Τὰ ἐπικὰ κατορθώματα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 40 καὶ τῆς (πραγματικῆς) Ἐθνικῆς μας Ἀντίστασης, θὰ πρέπει νὰ κρατηθοῦν ζωηρὰ στὴ μνήμη μας καὶ νὰ μᾶς δίνουν τὸ κουράγιο νὰ βγοῦμε ξανὰ νικητὲς ἐναντίον τῆς σύγχρονης εἰσβολῆς τῶν νεοβαρβάρων τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖοι μᾶς ὑποδούλωσαν μὲ τὰ «φράγκα» τους, μὲ εὐθύνη τῶν ἀνεύθυνων πολιτικῶν μας! τικὸς οἰκουμενισμός. Αὐτὸ τόνισε σὲ ἐμπνευσμένη ὁμιλία του ὁ δυναμικὸς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως κ. Ἀνδρέας, κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐξ Ἀγαρηνῶν (μνήμη 23 Σεπτεμβρίου). «Ἡ σύγχρονη παγίδα γιὰ ἕνα ὀρθόδοξο Κληρικὸ εἶναι ἡ παγίδα τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Στοὺς Οἰκουμενιστές, ὅπως σημείωσε ὁ Σεβα- Συνεφώνησαν διά τήν δημιουργίαν «Ο.Η.Ε. τῶν θρησκειῶν»! ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, ἔρχονται νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώσουν ὅτι ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων καὶ γιὰ τὸν ρόλο ποὺ διαδραματίζει ὁ αἱρετικὸς παπισμὸς γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ μεγάλου ἄνομου. Ἀναμφίβολα ἡ δημιουργία τῆς πανθρησκείας εἶναι τὸ μεγάλο ζητούμενο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀγωνίζεται πυρετωδῶς ὁ «ἀλάθητος» ἐγκάθετος τῆς «Ἁγίας Ἕδρας». Δεῖτε τὴν εἴδηση: «Ὁ Πάπας Φραγκίσκος καὶ ὁ πρώην Πρόεδρος τοῦ Ἰσραὴλ Σιμὸν Πέρες συναντήθηκαν σὲ μία ἐκτεταμένη διάρκειας 45 λεπτῶν ἰδιωτικὴ συνομιλία. Τὸ ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς συζήτησης ἦταν ἡ πρόταση τοῦ Πέρες γιὰ τὴ δημιουργία τῶν “Ἡνωμένων Ἐθνῶν τῶν Θρησκειῶν” (“United Nations of Religions”). Ἦταν ἡ τρίτη συνάντηση μεταξὺ τῶν δύο ἀνδρῶν σὲ λίγο περισσότερο ἀπὸ τέσσερις μῆνες. Ὁ Πάπας ἔδειξε “ἐνδιαφέρον καὶ προσοχὴ” καθὼς ὁ Πέρες ἐξηγοῦσε τὴν πρότασή του. […] Σὲ μία συνέντευξη στὸ καθολικὸ περιοδικὸ “Famiglia Cristiana”, ὁ Πέρες κάλεσε τὸν Φραγκίσκο νὰ ἀξιοποιήσει τὸ σεβασμό του, γιὰ νὰ δημιουργήσει μία διαθρησκευτικὴ ὀργάνωση γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς θρησκευτικῆς βίας. “Αὐτό ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι μία ὀργάνωση Ἡνωμένων Θρησκειῶν”» (Πηγή: redskywarning.blogspot.gr)! Ὁ «ἀλάθητος», ἀντὶ νὰ τοῦ ἀποκλείσει κάθε τέτοιο ἐνδεχόμενο, διότι ἡ ἀλήθεια δὲ μπορεῖ νὰ συνυπάρξει μὲ τὴν πλάνη, ἔδειξε ἐνδιαφέρον καὶ προσοχή, ποὺ σημαίνει στὴ γλώσσα τῆς διπλωματίας, συμφώνησε, ἀφοῦ σκοπεύει νὰ ἀσκήσει τὸ «πρωτεῖο» του καὶ σὲ αὐτὸν τὸν «πανθρησκειακὸ Ο.Η.Ε»! σμιώτατος, βρίσκει ἐφαρμογὴ ὁ Παύλειος λόγος “πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι” (Β΄Τιμ.3,13). Μὲ ἐκφράσεις καὶ κινήσεις ἀγαπισμοῦ θεωροῦν γιὰ τοὺς ἑαυτοὺς τους (οἱ οἰκουμενιστὲς) ὅτι ἔχουν περισσότερη ἀγάπη ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔλεγχαν καὶ κατακεραύνωναν τὶς αἱρέσεις μὲ “τὴ σφενδόνη τοῦ Πνεύματος”». Ὁ Σεβασμιώτατος καταλήγοντας ἔδωσε τὸ αἰσιόδοξο στίγμα: “ὅτι ὅποιες μεθοδίες καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ ὁ πονηρὸς ἔναντι τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος ποὺ τελικὰ θὰ νικήσει εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήση” (Ἀποκ.6,2)”» (Πηγή: Ἱστολ. Θρησκευτικά). Ἀξίζουν συγχαρητήρια στὸν Σεβασμιώτατο ἅγιο Δρυϊνουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀναδειχθεῖ ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον στρατευμένους Ἱεράρχες μας στὸ ἅρμα τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ. Οἱ οἰκουμενισταὶ ἐλέγχονται ἀπό τούς ἐξ Ἀγαρηνῶν Νεομάρτυρας! ΑΛΛΑ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως εἶπε καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικὸ στὴν ὁμιλία του. Μιλώντας γιὰ τὸν ἅγιο Νεομάρτυρα Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ὄντας τοῦρκος δερβίσης, ἀσπάσθηκε τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἐπισφράγισε τὴν πίστη του στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ μαρτύριό του. «Τὸ μαρτύριο εἶναι συνυφασμένο μὲ τὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της μὲ τοὺς διωγμοὺς, ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τοὺς Εἰδωλολάτρες. Τοὺς Νεομάρτυρες ποὺ ὁδήγησαν στὸ Μαρτύριο οἱ Τοῦρκοι κατακτητές. Ἀργότερα μὲ τὸν ἀπηνῆ διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τὶς χῶρες ἐπιρροῆς της (χαρακτηριστικὸ παράδειγμα καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος στὰ χρόνια τοῦ Χότζα). Ἀλλὰ καὶ τοὺς σύγχρονους διωγμοὺς ποὺ ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ Χριστιανοὶ στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς» (Πηγή: Ἱστολ.Θρησκευτικά). Συμφωνοῦμε μὲ τὸν Σεβασμιώτατο. Ἡ Ἐκκλησία μας βιώνει, ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια, ἀδιάκοπα τὸ μαρτύριο, μαρτυρώντας ὅτι μοναδικὸς σωτήρας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μέσον σωτηρίας ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία μας. Τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐξ Ἀγαρηνῶν, φανερώνει μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο τὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ἐλέγχοντας τοὺς σύγχρονους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι «βλέπουν» σωτηρία, ὄχι μόνο στὶς αἱρετικὲς «ἐκκλησίες», ἀλλὰ καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες! Ἂν ζοῦσε στὶς μέρες μας ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ ἐξ Ἀγαρηνῶν θὰ κατακρίνονταν ἀπὸ δαύτους, διότι καὶ τὸ Ἰσλὰμ εἶναι «ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δρόμους ποὺ ὁδηγοῦν στὸ Θεό», σύμφωνα μὲ τὸ δικό τους «εὐαγγέλιο», καὶ ἄρα πῆγε «τζίφος» τὸ μαρτύριό του! Ὑπεσχέθη τήν κατάργησιν τοῦ Ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους! ΑΚΡΩΣ ἀποκαλυπτικὸ διάλογο γιὰ τὰ σχέδια τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔφερε στὴ δημοσιότητα τὸ ἱστολόγιο «www.tovima.gr». Διαλεγόμενοι ὁ πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Α. Τσίπρας καὶ ἡ βουλευτὴς Καστοριᾶς τῆς Ν.Δ. κ. Μαρία Ἀντωνίου (γνωστὴ ἀπὸ τὴν ἐμπλοκή της στὴν περσινὴ διακωμώδηση τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀπὸ τὸν καρναβαλιστὴ βουλευτὴ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Ε. Διαμαντόπουλο). Συναντήθηκαν στὸ ἀεροπλάνο πετώντας γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη: «Ἡ Μαρία Ἀντωνίου φάνηκε ὅτι ἤθελε κουβέντα μὲ τὸν ἀρχηγὸ τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης. “ Ἄκουσα ὅτι πάτε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀληθεύει; Μὰ γιατί πάτε;” ρώτησε τὸν κ. Τσίπρα. Καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης, χωρὶς οὔτε λεπτὸ νὰ ἐγκαταλείπει τὸ χαμόγελο ἀπὸ τὰ χείλη του, τῆς εἶπε: “Ναί, ὄντως πάω στὸ Ἅγιον Ὄρος. Καὶ ξέρετε γιατί πάω; Γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ πηγαίνετε καὶ ἐσεῖς ὅταν ὁ ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση”»! Τὸ χαμόγελο στὰ χείλη τοῦ κ. Α. Τσίπρα οὐδόλως μπορεῖ νὰ μᾶς καθησυχάσει ὅτι «ἔκανε χιοῦμορ», διότι οἱ διαθέσεις καὶ τὰ σχέδια τοῦ κόμματός του γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι γνωστὲς καὶ πολλάκις ἐκπεφρασμένες. Ἄλλωστε ἔχει καὶ τὴν στήριξη τῶν εὐρωπαίων ἑταίρων μας, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὰ λεφτά τους γιὰ τὴν «ἀνάπτυξη» τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ζητοῦν νὰ ἔχουν λόγο καὶ γιὰ τὸ «Περιβόλι τῆς Παναγίας»! Ἐμπλοκαί καί ἐκπαιδευτικῶν εἰς τά κυκλώματα παιδοφίλων! ΚΑΘΕ τόσο ἀποκαλύπτονται ὀνόματα παιδοφίλων, οἱ ὁποῖοι διακινοῦν παιδικὸ πορνογραφικὸ ὑλικὸ μέσῳ τοῦ διαδικτύου. Σχεδὸν πάντα ἐμπλέκονται καὶ ὀνόματα ἐκπαιδευτικῶν! Πρόσφατα ἀποκαλύφτηκε κύκλωμα παιδοφίλων ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ ἑπτὰ ἦταν ἐκπαιδευτικοὶ ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς ἐκπαίδευσης! «Πρόκειται γιὰ περιπτώσεις ὅπως τοῦ καθηγητῆ γυμνασίου τῆς Γλυφάδας, τοῦ λέκτορα στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Πάτρας, τριῶν δασκάλων σὲ δημοτικὰ σχολεῖα τοῦ Ρεθύμνου, τοῦ Κιλκὶς καὶ τῆς Δράμας ἀλλὰ καὶ ἑνὸς διοικητικοῦ ὑπάλληλου τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε καὶ σὲ διαγωνισμὸ γιὰ ἀξιολογητὴς βιβλίων» (Πηγή: newsbomb.gr)! Δὲ μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μας, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν παιδαγωγοί, οἱ ὁποῖοι καταχρῶνται σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη, ποὺ τοὺς ἔδωσε ἡ πολιτεία καὶ οἱ γονεῖς νὰ διαπαιδαγωγοῦν ἀθῶες παιδικὲς ψυχὲς καὶ ἐκεῖνοι νὰ βγάζουν τὰ δαιμονικά τους πάθη σὲ αὐτά! Σὲ ποιὸν ἄλλον μποροῦν νὰ ἔχουν περισσότερη ἐμπιστοσύνη ἀπὸ τὸ δάσκαλο; Καὶ ὅμως ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύεται διαφορετική! Εἶναι καὶ αὐτὸ ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν! καί τῶν σύν αὐτῷ. Ὁ Ἅγιος Ἀρέθας ἦταν ἄρχοντας τῆς πόλεως Νεγρὰν τῆς Βορείου Ὑεμένης, ὅταν αὐτοκράτορας στήν Κωνσταντινούπολη ἦταν ὁ εὐσεβής Ἰουστινιανός. Στήν γειτονική Αἰθιοπία βασίλευε ὁ ἐπίσης εὐσεβής χριστιανός Ἐλεσβαάν, στήν δέ Εὐδαίμονα Ἀραβία, τήν Ὁμηρίτιδα χώρα, τήν σημερινή Ὑεμένη ὁ ἀσεβής Ἑβραῖος Δουναάν. Ὅταν ὁ εὐσεβής Ἐλεσβαάν ὑπέταξε τόν ἀσεβῆ Δουναάν, μετά ἀπό πόλεμο καί ἔβαλε ἀνθρώπους δικούς του νά διοικοῦν τήν Ὁμηρίτιδα, αὐτός ἐπαναστάτησε καί θανάτωσε τούς ἀνθρώπους τοῦ Ἐλεσβαάν. Κατόπιν πῆγε στήν πόλη Νεγράν, οἱ πολίτες τῆς ὁποίας ἦσαν χριστιανοί καί τήν πολιόρκησε. Ἡ Νεγρὰν ὅμως ἦταν πόλη καλά ὀχυρωμένη καί οἱ χριστιανοί κάτοικοί της πολεμοῦσαν μέ γενναιότητα. Μή μπορώντας ὁ Δουσαάν νά νικήση ὁρκίζεται ὅτι θά ἀποχωροῦσε καί δέν θά πείραζε τούς πολιορκημένους χριστιανούς, ἄν αὐτοί τοῦ ἐπέτρεπαν νά μπῆ στήν πόλη εἰρηνικά. Ὅμως ὁ ἀσεβής Ἑβραῖος ἀθέτησε τούς ὅρκους του καί ὅταν μπῆκε στήν πόλη θανάτωσε ὅλους ὅσους δέν ἀρνήθηκαν τόν Χριστό, ὡς Θεό ἀληθινό. Τότε ὁ Ἅγιος Ἀρέθας παρά τό γεροντικό τῆς ἡλικίας του ὁμολόγησε μέ παρρησία τόν Χριστό καί στήριξε μέ τά λόγια του ὅλους τούς συμπολίτες του νά ἔχουν πίστη στόν Κύριό μας. Ἔτσι ἔλαβε τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου διά τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ. Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι Ὀρθόδοξοι; Θέσεις τοῦ Μ. Φωτίου ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. πωσαν σὲ ὅρους τὴν πίστη, δὲν ἐπιχειροῦν νἀ ἄρουν "ὅρια αἰώνια ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες" καὶ νὰ καινοτομήσουν σὲ θέματα πίστεως, ὅσο σοφοὶ καὶ φιλόσοφοι καὶ εὐφυεῖς καὶ σπουδασμένοι καὶ ἂν εἶναι κατὰ κόσμον. Θέτουν τὴν σοφία καὶ τὴ γνώση τους στὴν ὑπηρεσία ὄχι τῆς ἀνατροπῆς, ἀλλὰ τῆς κατοχυρώσεως τῆς πίστεως, ποὺ βρίσκεται ἔτσι διαχρονικὰ σὲ θαυμαστὴ ἑνότητα μέσα στὴ διδασκαλία τῶν συνόδων, ἀλλὰ καὶ στὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων. Ἔχει ὀρθὰ παρατηρηθῆ ὅτι ὑπάρχει τέτοια ἑνότητα μεταξὺ τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν συνόδων, ποὺ φαίνεται σὰν νὰ ἀποτελοῦν ἑπτὰ ἁπλῶς συνεδρίες μιᾶς μόνον συνόδου. Κάθε μία ἀκολουθεῖ τὴν προηγούμενη, τὴν ἀλήθεια τῆς ὁποίας ἐπιβεβαιώνει καὶ συνεχίζει, καὶ ὅλες μαζὶ ἐκφράζουν τὴν ἀλήθεια τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς θέσεως τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν ἄλλων Μονοφυσιτῶν ὅτι ἡ Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὀλίσθησε σὲ Νεστοριανισμό, παρασυρθεῖσα ἀπὸ τὸν ἅγιο Λέοντα, πάπα Ρώμης, προσβάλλει τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν συνόδων, τῶν προηγουμένων καὶ τῶν ἑπομένων, καὶ παρουσιάζει τοὺς συγχρόνους θεολόγους ἱκανότερους στὸ νὰ κατανοήσουν τὴν θεολογικὴ ὁρολογία τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ νὰ μὴ τὴν παρεξηγήσουν, ὅπως τὴν παρεξήγησαν καὶ τὴν θεώρησαν ὡς αἱρετικὴ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ ἄλλες γιγάντιες καὶ κολοσσιαῖες θεολογικὲς καὶ πατερικὲς προσωπικότητες, ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τοὺς Μονοφυσῖτες, ὅπως ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καὶ ὁ Μέγας Φώτιος, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν καὶ σφραγίζουν σὲ ἀδιάκοπη καὶ ἑνιαία σειρὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τρεῖς αἰῶνες, ὡς οἱ ἐπιφανέστεροι θεολόγοι αὐτῶν τῶν αἰώνων, ὁ ἅγιος Μάξιμος τοῦ ἑβδόμου, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς τοῦ ὀγδόου καὶ ὁ Μέγας Φώτιος τοῦ ἐνάτου αἰῶνος. Καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ὑπολογίσει κανεὶς τὴν ἁγιότητα καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ τοὺς ξεχωρίζει ἀμέσως ἀπὸ τοὺς συνήθως μέσα στὴν κοσμικὴ τύρβη περισπωμένους συγχρόνους θεολόγους, καὶ μόνον ἡ ἐκπληκτική τους συγκρότηση καὶ ὁ ἀνυπέρβλητος γνωσιολογικὸς ἐξοπλισμός, τοὺς καθιστοῦν γίγαντες, ἐνώπιον τῶν ὁποίων ἐμεῖς πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε ὡς νάνοι. Δὲν κατάλαβαν λοιπὸν αὐτοὶ οἱ γίγαντες τὴν χριστολογικὴ ὁρολογία τῶν Ἀντιχαλκηδονίων καὶ τοὺς προσῆψαν ἀδικαιολόγητα τὴν ρετσινιὰ τῶν αἱρετικῶν, καὶ τὴν καταλαβαίνουμε τώρα ἐμεῖς καλύτερα, ποὺ τοὺς θεωροῦμε ὁμόδοξους καὶ Ὀρθοδόξους, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεται κἄν θεολογικὸς διάλογος, ἀλλὰ ἁπλὴ διακήρυξη τῆς ἑνώσεως; Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ὁ προσμετρηθεὶς γιὰ ὅλες τὶς εἰσηγήσεις χρόνος τρέχει καὶ γιὰ τὴν δική μου Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός Μόλις ἐκυκλοφορήθη ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (τηλ. 2103816206) ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ γραμμένος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Κωνσταντῖνο Π. Καβαρνὸ (†) διακεκριμένο καθηγητὴ Πανεπιστημίου - μοναχό. Περιλαμβάνει τὸν βίο τοῦ Ἁγίου, τὸ ἦθος καὶ τὸ μήνυμά του, ἐπιστολές, προφητεῖες του, θαύματα καὶ πολύτιμες περικοπὲς ἀπὸ τὶς διαχρονικὲς Διδαχές του, ποὺ εἶναι ἐπίκαιρες καὶ χρήσιμες καὶ γιὰ τὴν πολύπαθη ἐποχή μας. Τιμᾶται 4€ καὶ πρέπει νὰ δοῦμε πῶς ὁ Μέγας Φώτιος ἀντιμετώπισε τοὺς Ἀρμενίους. Ἐπειδὴ ὅμως ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν σχετικῶν ἔργων του προκύπτει σαφέστατα ὅτι οἱ θέσεις του ἀποτελοῦν ἐκ βάθρων ἀνατροπὴ τῆς πορείας καὶ τῶν πορισμάτων, μέχρι καὶ τῶν πιὸ μικρῶν, τοῦ διεξαγομένου σήμερα θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἀντιχαλκηδονίων εἶναι πολὺ πιὸ σπουδαῖο αὐτὸ νὰ γίνει κατανοητό, παρὰ νὰ παρουσιασθεῖ ἐν ἐκτάσει ἡ σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει καὶ σὲ μία ἐκτενέστερη μορφὴ τῆς εἰσηγήσεως ἢ σὲ ἀνεξάρτητο δημοσίευμα, χωρὶς ἀσφαλῶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι δὲν θὰ παρουσιασθοῦν ἐδῶ, ἔστω καὶ σύντομα, οἱ βασικὲς θέσεις τοῦ Μεγάλου Φωτίου. 5. Ὁ σύγχρονος Θεολογικὸς Διάλογος μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἀνατρέπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Δογματικὴ σύγχυση. Εἶναι ἀπαραίτητο πάντως νὰ λεχθεῖ ὅτι ἡ προσπάθεια ἀποχαρακτηρισμοῦ τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν ἄλλων Ἀντιχαλκηδονίων ὡς Μονοφυσιτῶν αἱρετικῶν καὶ ἡ παρουσίασή των ὡς κατὰ πάντα Ὀρθοδόξων, ἐνῶ ἀποτελοῦσε ἁπλῶς προσωπικὴ γνώμη ἐλαχίστων θεολόγων, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἦταν ἰδιαιτέρως ἀνησυχητική, στὶς ἡμέρες μας ἀποτελεῖ βασικὴ γραμμή, πάνω στὴν ὁποία πορεύεται ὁ ἐπίσημος Θεολογικὸς Διάλογος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς Μονοφυσῖτες, ὁ ὁποῖος συναντᾶ λόγῳ αὐτῆς του τῆς πορείας τὴν δικαιολογημένη ἀντίδραση μερικῶν αὐτοκέφαλων ἐκκλησιῶν, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μεμονωμένων θεολόγων. Οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι χωρὶς νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς δύο βασικές τους θέσεις, τὴν ἀπόρριψη τῆς Δ' ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν μὴ ἀρίθμηση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὴν ἕνωση, ποὺ ἀρκοῦν γιὰ νὰ θεωροῦνται ὡς Μονοφυσῖτες αἱρετικοί, κατόρθωσαν προβάλλοντας ἀσθενέστατα θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα κονιορτοποιεῖ ὁ Μ. Φώτιος, νὰ ὁδηγήσουν τὰ ὀρθόδοξα μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου στὴ θέση ὅτι οἱ δύο ἐκκλησίες ἔχουν κληρονομήσει τὴν ἴδια ἀποστολικὴ πίστη καὶ παράδοση καὶ ὅτι ἀποτελοῦν δύο οἰκογένειες Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Σχετικὰ μάλιστα μὲ τὸ ὄνομα τῶν Ἀντιχαλκηδονίων, ποὺ ἀποτέλεσε θέμα συζητήσεως στὸν Διάλογο, μὲ τὴν ἐπιμονή τους οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἐπέτυχαν νὰ μὴ ὀνομάζονται πλέον Μονοφυσιτικὲς Ἐκκλησίες ἢ Προχαλκηδόνιες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ σὲ πρώτη φάση δέχθηκαν νὰ ὀνομάζονται Ἀρχαῖες Ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες. Ἐζήτησαν κατόπιν νὰ ὀνομάζονται ἁπλῶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες· δὲν δέχθηκαν συμβιβαστικὴ πρόταση τῶν Ὀρθοδόξων νὰ ὀνομάζονται Ἀνατολικὲς Ὀρθόδοξες μὴ Χαλκηδόνιες Ἐκκλησίες, ζήτησαν τὴν ἀπάλειψη τοῦ μὴ Χαλκηδόνιες Ἐκκλησίες καὶ ὀνομάζονται τώρα στὸ Διάλογο Ἀνατολικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐπιβεβαιουμένης ἔτσι διὰ τοῦ ὀνόματος τῆς ἀνυπάρκτου ἐν τοῖς πράγμασι Ὀρθοδοξίας των. Οἱ διεργασίες αὐτὲς στὰ πλαίσια τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου εἶχαν καὶ ἔχουν σὰν συνέπεια νὰ δημιουργηθεῖ ὄντως τὸ κοινῶς λεγόμενο comfusio, σύγχυση ἀληθινή, κατὰ τὴν συγχυτικὴ τῶν Ἀντιχαλκηδονίων Χριστολογία. Τὰ ὀνόματα Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθόδοξος δὲν χαρακτηρίζουν πλέον μόνον τὶς κατὰ παράδοση Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, τὶς ἑνωμένες ἀπολύτως στὴν πίστη, τὴν λατρεία καὶ τὴν διοίκηση, ποὺ ἔχουν ἐπὶ κεφαλῆς ὡς Τὸ ἡμερολόγιον τῆς Ἱ. Μ. Χαλκίδος Ὡς μᾶς πληροφορεῖ ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Χαλκίδος μὲ ἐνημερωτικὸν δελτίον: «Ἐξεδόθη ἤδη καὶ κυκλοφορεῖ τὸ Ἐγκόλπιο Ἡμερολόγιο τοῦ ἔτους 2015 τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τοῦ ἘπικοινωνιακοῦΜορφωτικοῦ καὶ Πολιτιστικοῦ Ἱδρύματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος «Ὁ ΑΓΙΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΕΥΡΙΠΟΥ», τὸ ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στὸν Μακαριστὸ Μητροπολίτη Χαλκίδος κυρὸ ΝΙΚΟΛΑΟ (Σελέντη), μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο συμπληρώσεως 40 ἐτῶν (1975-2015) ἀπὸ τὴν μακαρία κοίμησή Του». πρῶτον τῇ τιμῇ τὸν οἰκουμενικὸ τῆς Κων/πόλεως θρόνο, ἀλλὰ καὶ τοὺς Μονοφυσῖτες Ἀντιχαλκηδονίους. Ἔτσι μέσα στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ταυτιζόμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τοὺς Μονοφυσῖτες καὶ ὀνομαζόμαστε ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ Ὀρθόδοξοι, συμμετέχοντας σὲ κοινὲς "διορθόδοξες" ἐπιτροπές. Τὸ πιὸ δυσάρεστο ὅμως εἶναι, μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄμβλυνση, νὰ συγκροτοῦμε καὶ μόνοι μας διορθόδοξες ἐπιτροπὲς καὶ νὰ συντάσσουμε κοινὰ κείμενα μὲ τοὺς Μονοφυσῖτες ὡς κείμενα τῶν Ὀρθοδόξων. Μέσα λοιπὸν σ' αὐτὴν τὴν σύγχυση, ποὺ δημιουργήθηκε καὶ ἀπὸ τὶς σχετικὲς μελέτες μερικῶν θεολόγων, καὶ ἀπὸ τὶς θεολογικὲς διεργασίες στὰ πλαίσια τοῦ Διαλόγου, δὲν εἶναι καθόλου περίεργο τὸ ὅτι ὅλα αὐτὰ ἔχουν περάσει καὶ στὴ θεολογικὴ ἔρευνα καὶ διδασκαλὶα στὶς θεολογικές μας Σχολὲς ἀλλὰ καὶ στὴ γενικώτερη ἔναντι τῶν Μονοφυσιτῶν στάση μας. Εἶναι π.χ. ἄξιο παρατηρήσεως ὅτι, ἐνῶ οἱ Σχολές μας δὲν χορηγοῦν διδακτορικὸ δίπλωμα οὔτε σὲ Ρωμαιοκαθολικοὺς οὔτε σὲ Προτεστάντες ἢ ἄλλους ἑτεροδόξους, χορήγησαν ὅμως σὲ Κόπτες Θεολόγους. Σὲ μελέτες καθηγητῶν γράφεται ὅτι οἱ Μονοφυσῖτες τῆς Αἰγύπτου δὲν εἶναι αἱρετικοὶ ἀλλὰ σχισματικοί, μὲ ἐπίκληση μάλιστα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ ὁποίου παρερμηνεύεται ἡ διδασκαλία8. Στὰ ἴδια πλαίσια προσεγγίσεως πρὸς τοὺς Μονοφυσῖτες, τοποθετεῖται καὶ ἡ προσπάθεια νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ὁ Τόμος τῆς Δ' ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου δὲν εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Λέοντος Ρώμης, τὸν ὁποῖο οἱ Μονοφυσῖτες θεωροῦν νεστοριανίζοντα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, σὰν νὰ ὑπάρχει διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ἅγιο Λέοντα καὶ στὸν Ἅγιο Κύριλλο9. Σημειώσεις: 7. Αὐτὴν τὴν ἄποψη ἀπηχεῖ καὶ τὸ ἐκτενὲς γιὰ τὴν "Ἀρμενία" ἄρθρο τῆς Θρησκευτικῆς καὶ Ἠθικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας, ( τόμ.3, στ. 167-195) τοῦ Ἀθ. Ἀρβανίτη, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὴ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἀρμενικῆς Ἐκκλησίας δικαιολογεῖ τὴν δυσφορία τῶν Ἀρμενίων, ὅταν χαρακτηρίζονται ὡς Εὐτυχιανοὶ καὶ Μονοφυσῖτες, ἀποδίδει δὲ τὸν χωρισμό τους ἴσως καὶ εἰς λόγους ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, παρὰ δογματικῆς διδασκαλίας: «Τὸ ἀτύχημα δι' αὐτὴν εἶναι κατὰ βάθος ἡ ἄρνησις νὰ ἀποδεχθῆ τῆν ἐν Χαλκηδόνι Σύνοδον ὡς Δ' Οἰκουμενικήν, γεγονὸς τὸ ὁποῖον προεκάλεσε καὶ τὴν ἀπόσχισίν της ἐκ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας. Τοῦτο ὀφείλεται, ὡς ἐσημειώθη ἐν τῷ οἰκείῳ τμήματι, ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, εἰς τὸ ὅτι λόγῳ τῶν πολιτικῶν ἀνωμαλιῶν δὲν ἠδυνήθη αὐτὴ νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν ἐν λόγῳ Σύνοδον. Ἴσως δὲ καὶ λόγῳ δυσαρεσκείας πρὸς τὸν Μαρκιανὸν καὶ τὴν Πουλχερίαν, τοὺς μὴ βοηθήσαντας τοὺς Ἀρμενίους κατὰ τῶν Περσῶν, ἐξαπέλυσε αὕτη τὸ κατὰ τῆς Συνόδου ἐκείνης ἀνάθεμα, ἀφορμωμένη οὕτως ἐκ λόγων ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἢ δογματικῆς» στ. 191. 8. Ν. Ματσούκα, Ὀρθοδοξία καὶ αἵρεση, Θεσσαλονίκη 1992, σελ.35-36. Γιὰ τὴν ἀληθὴ θέση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ βλ. τὴν ἰδική μας μελέτη, Ἡ "Ὀρθοδοξία" τῶν Ἀντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτῶν, Θεσσαλονίκη 1994. 9. Τὴν τάση αὐτὴ ἐκπροσωπεῖ ἡ μελέτη τοῦ Γ. Μαρτζέλου, Γένεση καὶ πηγὲς τοῦ Ὅρου τῆς Χαλκηδόνας. Συμβολὴ στὴν ἱστορικοδογματικὴ διερεύνηση τοῦ Ὅρου τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Θεσσαλονίκη 1986, τῆς ὁποίας τελικὸ συμπέρασμα εἶναι ὅτι "ὁ Ὅρος τῆς Χαλκηδόνας κατὰ τὸ δογματικό του περιεχόμενο δὲν εἶναι ἁπλῶς σύμφωνος μὲ τὴ Χριστολογία τοῦ Κυρίλλου, ἀλλὰ ἔχει ἐμφανῶς Κυρίλλειο χαρακτήρα", σελ. 221. Σχετικῶς βλ. καὶ Β. Φανουργάκη, Ὁ Κυρίλλειος χαρακτήρας τοῦ "Ὅρου τῆς Χαλκηδόνος στὸ Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὶς Ἀρχαῖες Ἀνατολικὲς μὴ Χαλκηδόνιες Ἐκκλησίες». Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία, Θεσσαλονίκη 1993. Ἀγγελία Φιλόλογος καὶ ξένων γλωσσῶν, μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς καὶ πεῖρα, ἀναλαμβάνει νὰ βοηθήσει μαθητὲς ὅλων τῶν τάξεων Γυμνασίου - Λυκείου. Ἐπίσης ἀναλαμβάνει νὰ βοηθήσει φοιτητές/ -τριες θεωρητικῶν σπουδῶν καὶ νὰ κατευθύνει στὴν ἐκπόνηση ἐργασιῶν τους. (Τηλ. 6932-368388) καὶ email: [email protected] «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Τό διαχρονικό καύχημα ἑνός τόπου καί ἡ διηνεκής δόξα του εἶναι οἱ ἅγιοί του. Δέν ὑπάρχει πιό μεγάλο θαῦμα ἀπό τήν ἁγιότητα ἀλλά καί πιό μεγάλη παρηγοριά γιά τόν πιστό ἀπό τήν ζωή ἑνός ἁγίου. Μέσα ἀπό τήν ζωή τῶν ἁγίων ἐνεργεῖ ὁ Θεός, ἐπανεπαύεται σέ αὐτούς, ἀποτελοῦν τήν καλύτερη ἔκφραση τῆς φανέρωσής του μέσα στόν κόσμο καί τό σπουδαιότερο γίνονται σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν ἀγωνιζομένων πιστῶν. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅταν συντάσσει ἀσματικές ἀκολουθίες ἁγίων ἀποσκοπεῖ μέσα ἀπὸ τὴν λειτουργική ἐντρύφηση στήν βιοτή καί τό μαρτύριο τῶν ἁγίων νά ἀναψύξη τίς ψυχές τῶν πιστῶν καί νά νοηματοδοτήση τήν καθημερινή ζωή τους. Στήν ἐποχή μας, μετά τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου, ὑμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας σπουδαιότεροι ἀσματογράφοι εἶναι οἱ Σεβ. Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, ἡ Καθηγουμένη Ἰσιδώρα Ἁγιεροθεΐτισσα καί ὁ Δρος Χαράλαμπος Μπούσιας ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας. ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ, «ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΛΑΚΩΝΩΝ ΑΓΙΩΝ», ΣΠΑΡΤΗ 2013, σελ. 48. Ἡ παροῦσα ἀσματική ἀκολουθία εἶναι ποίημα τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ καί ἔχει ἐκδοθεῖ μέ τήν φροντίδα τοῦ Σεβαμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐστρατίου. Περιλαμβάνει τήν ἀκολουθία τῶν 24 θεοφόρων ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἤ κατάγονται ἀπό τήν Λακωνία ἤ διέλαμψαν σ΄ αὐτήν καί ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καθιερώσει νά τελεῖται ἡ μνήμη τους τήν Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν. «ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΙΣΣΗΣ» Μετά Παρακλητικοῦ Κανόνος, ΑΘΗΝΗΣΙ 2012, σελ. 63. Ἡ παροῦσα ἀκολουθία εἶναι ἀφιερωμένη στήν παράδοξη εὕρεση τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παν αγίας τῆς Τρικεριώτισσας καί εἶναι ἐπιμέλεια τοῦ καθηγητοῦ θεολογίας Ἰωάννου Σ. Φουρτουνᾶ. Ἔχει συνταχθεῖ ἀπό τόν μακαριστό Ἀρχιερέα κ. Βενιαμίν τοῦ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ δέ Παρακλητικός Κανόνας εἶναι ἔργο τῆς Καθηγουμένης Ἰσιδώρας Ἁγιεροθεϊτίσσης. ΔΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ. ΜΠΟΥΣΙΑ, ΙΕΡΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΚΗΡΗΝῌ ΑΓΙΩΝ, Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρήνης, ΑΘΗΝΑΙ 2014, σελ. 127. Ἡ παροῦσα ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας Χαραλάμπους Μπούσια εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἱδρυτή τῆς παλαίφατης ἀποστολικῆς ἐπισκοπῆς Κυρήνης, ἅγιο ἱερομάρτυρα Θεόδωρο καί στήν ὑπόλοιπη χορεία τῶν ἁγίων τῆς ἐπισκοπῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πρώτη ἐπισκοπή στήν ἤπειρο τῆς Ἀφρικῆς. ΔΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ. ΜΠΟΥΣΙΑ, ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΙΜΩΝΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΗΝΑΙΟΥ, Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρήνης, ΑΘΗΝΑΙ 2014, σελ. 63. Ἡ παροῦσα ἀκολουθία τοῦ κ. Χαραλάμπους Μπούσια εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἅγιο Σίμωνα τόν Κυρηναῖο, γιά τόν ὁποῖο τό κατά Ματθαῖο εὐαγγέλιο γράφει «τοῦτον ἠγγάρευσαν ἵνα ἄρῃ τόν σταυρόν αὐτοῦ». ΔΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ. ΜΠΟΥΣΙΑ, Βίος, Ἀκολουθία καί Παρακλητικός Κανών τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Τιμοθέου Ἐπισκόπου Εὐρίπου τοῦ καί ἐν Βραυρῶνι τῆς Μεσογαίας ἀσκήσαντος, Ἔκδ. Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Μαρκοπούλου Μεσογαίας, 2009, σελ. 95. Ἡ παροῦσα ἀκολουθία τοῦ κ. Χαραλάμπους Μπούσια εἶναι ἀφιερωμένη στόν ταπεινό στό φρόνημα καί μεγάλο στήν ἀρετή, θεοπρόβλητο καί λαοφιλῆ ἐπίσκοπο Εὐρίπου, Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ πρότυπο ἀγαθοῦ, ἀνεξίκακου καί συγχωρητικοῦ ἡσυχαστῆ. Γ.Κ.Τ Ἔτος ΛΒ´, Ἀριθμ. 38/24 Ὀκτωβρίου 2014 ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΘΕΟΛΟΓΟ, ΦΙΛΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ † ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ 1934-2014. Σχ. 22,50x15,50 σσ 32. ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΥ «Εὐώδη Πνευματικὰ ἄνθη ἀπὸ τῆς Παναγιᾶς τὸ περιβόλι καὶ ἀρωματισμένοι στοχασμοὶ ἀπὸ τὴν αὔρα τῆς θείας χάριτος». Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» Θεσ/νίκη 2014. Σχ. 20x14 σσ 128. «ΚΑΥΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΡΓΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ» (Ἀφυπνιστικὰ μελετήματα) 1. Πρὸς κοινωνίες Σοδόμων; 2. «Ἐμίσησα Ἐκκλησίαν Πονηρευομένων». 3. Ἀκρίβεια καὶ Οἰκονομία. 4. «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ…». 5. Ἀμφίεσις ἐξαχρείωσις - ἐκφυλισμός. 6. Ἡ παιδοκτόνος ἄμβλωσις. 7. Τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν «λαλεῖν» καὶ τὸ «σιγᾶν». Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη». Θεσ/νίκη 2014. Σχ. 20x14 σσ 120. ΜΑΡΙΑΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ Γ. ΓΙΑΤΡΑΚΟΥ ΔΡ. ΦΙΛ. «Ἡ ἀτίμητη Μάνα στὴ ροὴ τῶν αἰώνων». Ἀθήνα 2014. Σχ. 24x16 σσ 24. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2015 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ. Ἀφιερωμένο στὸ χιώτη Ναυτικὸ ἔτος 35ον. Σχ. 12x8,50 σσ 96. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2015, Ἔκδ. «ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ». Ἀφιερωμένο στοὺς Ἀποστόλους «τοὺς δώδεκα Χριστοῦ φίλους, τοὺς στύλους τῆς Ἐκκλησίας». Σχ. 12x8. σσ 60. ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ, Μηνιαῖον ὄργανον τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἑνώσεων. Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. 2014. Ἀθῆναι. ΚΑΤΑΡΤΙΣΙΣ, Διμηνιαῖον δελ- ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμι λίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 27 Ὀκτωβρίου δὲν θὰ πραγματοποιηθῆ ὁμιλία, λόγῳ παραμονῆς τῆς ἐθνικῆς μας ἑορτῆς. Τὴν Δευτέραν 3 Νοεμβρίου καὶ ὥραν 6:30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ π. Ἱερόθεος Ἀργύρης, μὲ θέμα: «Παῦλος: μόνος εἰς Ἀθήνας». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτήν. τίον πνευματικῆς κατάρτισης Ἱ. Μητρ. Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν. Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. 2014. ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Μηνιαία ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξῶν καὶ Διαποντίων Νήσων. Μάϊος – Ἰούν. – Ἰούλ. 2014. ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Δελτίον τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων». Ἰαν. – Μάρτ. 2014. Ἀθῆναι. ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Μηνιαία Πολιτικὴ Ἐνημέρωση. Ἰδιοκτήτης – Ἐκδότης Πολιτικὴ Παράταξη «Κοινωνία». Ἰούλ. – Σεπτ. 2014. Ἀθῆναι. ΚΟΝΙΑΚΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοση τῆς Ἀδελφότητος Κονιακιωτῶν Δωρίδος. Ἰαν. – Φεβρ. – Μάρτ., Ἀπρίλ. – Μάϊος – Ἰούν. 2014. Ἀθῆναι. ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, Διμηνιαῖον φυλλάδιον παιδικῶν ἐνοριακῶν συνάξεων Ἱ. Μ. Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας. Μάρτ. – Ἀπρίλ. – Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. 2014. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ, Μηνιαῖον περιοδικὸν Χριστιανικῆς Ἑνώσεως «Ἀκτῖνες». Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – Ὀκτ. 2014. Ἀθῆναι. ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, Τρίμηνη ἔκδοση ΑΣΠΕ. Ἀπρίλ. – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ. 2014. Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Ἔκδοσις Ἱ. Μητροπόλεως Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος. Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ., Αὔγ., Σεπτ. 2014. Ἀθήνα. ῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Ἰωάννης Καρατζένης, Παναγίας Ἐλευθερωτρίας 51 Κηφισιά. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: [email protected] Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων. ᾿Εὰν δὲν εὑρίσκετε τὴν ἐφημερίδα μας εἰς τὸ περίπτερόν σας, παρακαλοῦμεν νὰ τηλεφωνῆτε εἰς τὸν ἀριθμὸν 21038.16.206, διὰ νὰ καλυφθῆ ἡ ἔλλειψις. 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Σελὶς 3η Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων» Βαρυσήμαντος ἀναφορὰ πρὸς τὸ ὑπουργεῖον Παιδείας διὰ τὰς ἀπαλλαγὰς ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (2ον.—Τελευταῖον) 3.- Τέλος ἄλλοι ἐκπαιδευτικοὶ μοῦ ἀνέφεραν ἐπίσης ὅτι οἱ ἁρμόδιοι τοῦ Ὑπουργείου σας τοὺς ἐπίεσαν νὰ δέχονται ἀπαλλαγὲς ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ὅταν οἱ ἴδιοι (δηλ. οἱ ἐκπαιδευτικοί) ἐπεκαλέσθησαν τὴν ἀπόφαση 115/ 2012 τοῦ Διοικ. Ἐφ. Χανίων, ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση, ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δὲν δεσμεύει τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας. Βεβαίως δὲν θέλω νὰ πιστεύσω ὅτι ὑπῆρξε τέτοια ἀπάντηση ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου σας, καθ' ὅσον ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει γνωρίζετε, ὑποθέτω, ὁποῖες ποινικὲς καὶ πειθαρχικὲς εὐθύνες ἀνακύπτουν διὰ τοὺς Οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἡ Ἁγία Γραφή Ἐπισημάνσεις ἀπό τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον Λυῶνος Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ Τοῦ κ. Γεωργίου Κρίππα, Δρ Συνταγματικοῦ Δικαίου διατυπώσαντες τοιαύτην ἄποψη (π.χ. ἄρθρον 5 τοῦ Ν. 3068/2002). 4.- Ἐπειδὴ κάθε ἀντίθετη ἄποψη ἀπὸ τὰ ὅσα δέχεται ἡ ὡς ἄνω δικαστικὴ ἀπόφαση (οὐδεμία ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκ/κῶν διὰ τοὺς ὀρθοδόξους μαθητὰς τῇ ἐπικλήσει οἱουδήποτε λόγου συνειδήσεως ἢ ἄλλου) ἀποτελεῖ ἀξιόποινο πράξη, ὁ δὲ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ θὰ δεχθεῖ τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση ὀρθοδόξου μαθητοῦ, διώκεται ποινικῶς καὶ αὐτεπαγγέλτως κατ᾽ ἄρθρον 22 παρ. 7 τοῦ Ν. 1599/86, δὲν ἀπαλλάσσεται δὲ τῆς ποινῆς, ἔστω καὶ ἐὰν δηλώσει ὅτι ἐκτελοῦσε διαταγὴν τῆς ὑπηρεσίας του. (Ποινικὸς Κῶδιξ ἄρθρον 21). Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας, θάνατος Ὅλοι γνωρίζουμε τί εἶναι ἁμαρτία. «Τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. στ´ 23). Δηλαδή, ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, τό δέ δῶρο τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ἡ ἁμαρτία, δελεάζοντας στήν ἀρχή τόν Ἀδάμ, τόν κατάφερε νά παραβῆ τήν θεία ἐντολή, ὁπότε ἀφοῦ ἔδωσε ὕπαρξη στήν ἡδονή καί ἔβαλε τόν ἑαυτόν της σταθερά μαζί μέ τήν ἡδονή στά κατάβαθα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, κατεδίκασε σέ θάνατο ὅλη τήν φύση, ὠθώντας μέ τό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου στήν καταστροφή τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ σπορέας τῆς ἁμαρτίας καί πατέρας τῆς κακίας πονηρός διάβολος, πού καί τόν ἑαυτόν του ἀπομάκρυνε λόγῳ ὑπερηφανείας ἀπό τήν θεία δόξα, καί ἀπό φθόνο κινούμενος ἐναντίον μας καί ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἔβγαλε τόν Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο. Μηχανεύτηκε δέ τοῦτο, γιά νά ἀφανίση δηλαδή τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί νά διαλύση ὅσα ἔχουν δημιουργηθῆ» (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Φιλοκαλία τόμ. Β´). * * * Ὁ δέ Ἅγιος Αὐγουστῖνος λέγει ὅτι ὅσες φορές κάνουμε καλές πράξεις, χαίρονται οἱ Ἄγγελοι καί λυποῦνται οἱ δαίμονες, ὅσες ὅμως φορές κάνουμε κακές πράξεις χαίρονται οἱ δαίμονες καί λυποῦνται οἱ ἄγγελοι. «Χαρά ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. 15,7). Δηλαδή χαρά γίνεται στόν οὐρανό, ὅταν ἕνας ἁμαρτωλός μετανοεῖ. * * * Ἁμαρτία σημαίνει τιμωρία. Ἁμαρτία σημαίνει κόλαση. Ἁμαρτία σημαίνει θάνατος. Ἁμαρτία σημαίνει χωρισμός ἀπό τόν Θεό. Θά τό καταλάβουμε ἀπό τήν συνομιλία, πού εἶχαν, ὅταν συναντήθηκαν ὁ Ἅγιος Δημήτριος (26 Ὀκτωβρίου) καί ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος (15 Μαΐου). Στήν ἐποχή πού ἐπρόκειτο νά κυριευθῆ ἡ Θεσσαλονίκη ἀπό τούς Ἀγαρηνούς, μερικοί χριστιανοί πήγαιναν στήν Θεσσαλονίκη, γιά νά ἑορτάσουν τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου. Ἐνῶ ἐβάδιζαν τήν Βασιλική ὁδό, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στό Βαρδάρη, εἶδαν ξαφνικά μέ τά μάτια τους κάποιο στρατιώτη νά ἔρχεται ἀπό τό κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης καί ἕνα Ἀρχιερέα νά ἔρχεται ἀπό τόν δρόμο, πού ἔρχεται ἀπό τήν Λάρισα. Καί οἱ δύο συναντήθηκαν καί χαιρετήθηκαν. Τότε ἄκουσαν οἱ χριστιανοί τόν στρατιώτη νά λέγη στόν Ἀρχιερέα: «Χαῖρε, Ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ Ἀχίλλιε». «Χαῖρε καί σύ, στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριε», ἀπάντησε ὁ Ἀρχιερεύς. Οἱ χριστιανοί ἔμειναν ἄναυδοι καί μέ φόβο πολύ παρακολουθοῦσαν τό γεγονός. Εἶπε μετά ὁ στρατιώτης πρός τόν Ἀρχιερέα: «Ἀπό ποῦ ἔρχεσαι Ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ, καί ποῦ πηγαίνεις;». Τότε δάκρυσε ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος καί τοῦ εἶπε: «Γιά τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀνομίες τοῦ κόσμου διέταξε ὁ Θεός νά ἐγκαταλείψω τὴν Λάρισα, πού τόσα χρόνια φύλαγα, διότι θά παραδοθῆ στά χέρια τῶν Ἀγαρηνῶν καί ἐγώ πηγαίνω ὅπου μοῦ ἔδωσε ἐντολή. Ἐσύ πές μου σέ παρακαλῶ ἀπό ποῦ ἔρχεσαι;». Δάκρυσε καὶ ὁ Ἅγιος Δημήτριος καί εἶπε: «Καί ἐγώ τό ἴδιο ἔπαθα, Ἀρχιερεῦ Ἀχίλλιε. Πολλές φορές βοήθησα τούς Θεσσαλονικεῖς καί ἀπό αἰχμαλωσίες τούς γλύτωσα καί ἀπό θανατικό καί ἀπό ἀσθένεια. Τώρα ὅμως ἀπό τίς πολλές τους ἁμαρτίες, ἔφυγε ἀπό αὐτούς ὁ Θεός καί μέ διέταξε νά τούς ἐγκαταλείψω καί νά παραδοθοῦν στούς Ἀγαρηνούς. Γι᾽ αὐτό πάω καί ἐγώ ὅπου μέ πρόσταξε». Αὐτά ἀφοῦ εἶπαν, ἔσκυψαν καί οἱ δύο τά κεφάλια τους κάτω στήν γῆ καί ἔκλαψαν. Μετά ἀπό πολλή ὥρα, ἀφοῦ ἀσπασθήκαν καί ἀποχαιρετίσθησαν ἔγιναν ἄφαντοι. Ὅταν εἶδαν αὐτό τό θαῦμα ἐκεῖνοι οἱ χριστιανοί δέν τόλμησαν νά πᾶνε στήν Θεσσαλονίκη, ἀλλά ἐπέστρεψαν πίσω καί διηγοῦντο τό γεγονός. Δέν πέρασε οὔτε ἕνας μήνας καί ἡ Θεσσαλονίκη κυριεύθηκε καί λεηλατήθηκε, καθώς καί ἡ Λάρισα. ᾿Επίκαιρα βιβλία τῶν ἐκδόσεων τοῦ «Ο.Τ.» ᾿Επὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τοῦ ἀθανάτου ἔπους τοῦ 1940 – 1941 ὑπενθυμίζομεν τὸ βιβλιαράκι τοῦ ἀειμνήστου ἱδρυτοῦ τῆς Π.Ο.Ε. ᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ» ᾿Εξιστορεῖ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔζησεν ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεύς, ὅταν ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιώτης εἰς τὸν ἑλληνοϊταλικὸν πόλεμον εἰς τὴν ᾿Αλβανίαν. Τιμᾶται: 2,70€ Ἐπειδὴ δὲ κατ᾽ ἄρθρον 5 τοῦ Ν. 3068/ 2002 ἡ μὴ συμμόρφωση δημ. ὑπαλλήλου πρὸς δικαστικὴν ἀπόφαση συνιστᾶ ἰδιαίτερο πειθαρχικὸ παράπτωμα, τοῦ ὁποίου ἡ δίωξη εἶναι ὑποχρεωτική. Ἐπειδή, τέλος, ἐὰν ἡ ὑπόθεση ἔχει, ὡς μοῦ τὴν περιέγραψαν κάποιοι ἐκπαιδευτικοὶ (ὅτι τοὺς δίδετε ἐντολήν, νὰ διαπράξουν τὴν ὡς ἄνω ἀξιόποινο πράξη), συνεπάγεται δι' ἐσᾶς καὶ ποινικὴν εὐθύνην (ἠθικὴ αὐτουργία εἰς τὸ προαναφερόμενο ἔγκλημα σὺν παράβαση ἄρθρου 37 παρ. 2 τοῦ Κώδικος Ποινικῆς Δικονομίας) καὶ βαρεῖαν πειθαρχικήν σας εὐθύνην (παράβαση ἄρθρου 5 τοῦ Ν. 3068/2002), παρακαλῶ, ὅπως μοῦ γνωρίσετε τὸ ταχύτερον δυνατόν, τί συμβαίνει ἐν προκειμένῳ; Τὸ ἐνδιαφέρον μου νὰ πληροφορηθῶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, δὲν προέρχεται βεβαίως ἀπὸ ἁπλῆν περιέργειαν, ἀλλὰ περὶ τούτου ὑπάρχει λόγος οὐσιαστικός/ἐπιστημονικός, ἤτοι ἡ 115/2012 ἀπόφαση τοῦ Διοικ. Ἐφετείου Χανίων δέχεται ὅτι ὁ ὀρθόδοξος μαθητὴς δὲν ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἀκόμη καὶ τῇ ἐπικλήσει λόγων συνειδήσεως, (τοὺς ὁποίους ἂν προβάλει, διώκεται ποινικῶς διὰ ψευδῆ δήλωση ἐνώπιον δημ. ἀρχῆς) ἐπικαλούμενη καὶ παραπέμπουσα εὐθέως εἰς τὴν προαναφερομένην ἐπιστημονικήν μου μελέτην. Ἑπομένως ἔχω ἔννομο συμφέρον ἄμεσο καὶ προσωπικό, νὰ πληροφορηθῶ τὶς ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀπόψεις σας, καθ' ὅσον ἑτοιμάζω καὶ νέαν ἐπιστημονικὴν μελέτην πρὸς δημοσίευση εἰς τὸν ἐπιστημονικὸν τύπον ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ δικαιοῦμαι ὡς ἐκ τούτου νὰ γνωρίζω τὶς ἀπόψεις σας (ἀφοῦ ἄλλωστε εἶναι καθαρὰ ἐπιστημονικὲς - νομικές). Καὶ ἐνῶ ἐτελείωνα τὴν παροῦσαν ἀναφοράν μου, πληροφοροῦμαι αἰφνιδίως, ὅτι τ. δικαστικὸς προτίθεται νὰ ὑποβάλει μήνυση ἐναντίον τῶν ὑπαιτίων στελεχῶν τοῦ Ὑπ. Παιδείας, εἰς τὴν ὁποίαν καλοῦμαι ὡς μάρτυρας, μέχρι στιγμῆς δὲν γνωρίζω διὰ ποῖο ἀδίκημα\ὑποθέτω διὰ ἠθικὴν αὐτουργίαν τοῦ ἐγκλήματος, ποὺ προβλέπει ἡ παράγρ. 7 τοῦ\ ἄρθρου 22 τοῦ Ν. 1599/86 (καλοῦμαι δὲ λόγῳ τοῦ ὅτι εἶμαι ὁ συγγραφεὺς τῆς μελέτης περὶ μὴ ἀπαλλαγῆς τῶν ὀρθοδόξων ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τὴν ὁποία ρητῶς ἐπικαλεῖται ἡ 115/2012 ἀπόφαση τοῦ Διοικ. Ἐφ. Χανίων καὶ βεβαίως καλοῦμαι ὡς μάρτυς αὐτεπαγγέλτως καὶ ὄχι ἐξ ἰδίας μου πρωτοβουλίας, ὁπότε ἐὰν δὲν προσέλθω, καταδικάζομαι ἐπὶ λιπομαρτυρίᾳ – Κῶδιξ Ποινικῆς Δικονομίας ἄρθρον 229). Ἑπομένως ὑπάρχει καὶ ἄλλος λόγος λίαν καταλυτικός, νὰ γνωρίζω τὶς ἀπόψεις σας. Ἡ παροῦσα μου κοινοποιεῖται μετὰ τῶν συνημμένων: 1) Εἰς τὴν Ἐρίτιμον Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου Καν Εὐτ. Κουτζαμάνη καὶ β) εἰς τὸν Ἀξιότιμον Ἐπιθεωρητὴν Δημ. Διοικήσεως κ. Λ. Ρακιντζῆν, προκειμένου νὰ προβοῦν εἰς τὶς δικές τους ἐνέργειες, ἐὰν κρίνουν ὅτι ἡ περίπτωση ἐμπίπτει εἰς τὶς ἁρμοδιότητές τους. Μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἀπευθύνομαι πρὸς κρατικοὺς λειτουργοὺς κατὰ πάντα ἔντιμους (πρώην συναδέλφους μου ἄλλωστε), οἱ ὁποῖοι ἀναμένω νὰ διαψεύσουν πάραυτα τὶς ὡς ἄνω πληροφορίες, πού μοῦ διεβιβάσθησαν καὶ νὰ μὲ διαβεβαιώσουν, ὅτι καμμία ἐντολὴ δὲν ἐδόθη ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον σας πρὸς διευθυντὰς σχολείων, νὰ δέχονται ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τῆ ἐπικλήσει δῆθεν «λόγων συνειδήσεως» (καὶ κατὰ σαφῆ παράβαση τῆς προαναφερομένης δικαστ. ἀποφάσεως, πράξη ἀξιόποινη καὶ διὰ τὸν μαθητὴν καὶ διὰ τὸν διευθυντὴν τοῦ σχολείου, ποὺ θὰ δεχθεῖ τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση καὶ βεβαίως καὶ δι᾽ ὅποιον ἀπὸ ἐσᾶς ἔδωσε τυχὸν ἀντίστοιχη ἐντολή), ἀναμένω ταχεῖαν, σαφῆ καὶ πλήρη ἀπάντησή σας ἐπὶ τῶν ὡς ἄνω ἐρωτημάτων μου. Ἕως τότε εἶμαι ὑποχρεωμένος, νὰ δεχθῶ ὅτι εἶσθε κατὰ πάντα ἔντιμοι καὶ ὅτι καμμίαν ἐντολὴν δὲν ἐδώσατε ποτὲ σὲ κανένα ἐκπαιδευτικὸν ἢ διευθυντὴν σχολείου, νὰ δέχεται ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τῇ ἐπικλήσει λόγων συνειδήσεως ἢ ἄλλων λόγων. ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014 Ἀπόστολος: Γαλ. β´ 16-20 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιστ´ 19-31 Ἦχος: δ´.— Ἑωθινόν: Ι´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακὰ· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι» Μὲ τὴν σημερινὴ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου, ὁ Κύριος θέλησε νὰ διδάξει ὅτι γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ζοῦμε ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ ὑπάρξει μετὰ θάνατον κρίση καὶ ἀνταπόδοση. Ἰδίως γιὰ τοὺς σκληρόκαρδους καὶ ἀνελεήμονες πλουσίους θὰ ὑπάρξει τιμωρία, ἐνῶ γιὰ ὅσους ὑπέμειναν μὲ καρτερία τὴν πτωχεία καὶ τὶς ἀσθένειες, αὐτοὶ θὰ λάβουν ἀνέσεις καὶ θὰ ζοῦν στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Δύο εἶναι τὰ κεντρικὰ πρόσωπα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὁ πλούσιος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τοῦ βίου του φαίνεται νὰ ζεῖ μέσα σὲ ὅλες τὶς ἀνέσεις, νὰ ἐνδύεται πολυτελῆ καὶ ἀκριβὰ ἐνδύματα, καὶ νὰ περνάει τὶς ἡμέρες του μέσα σὲ πλούσια γεύματα καὶ ἀπολαύσεις. Εἶναι ὅμως χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ πλούσιος δὲν κατονομάζεται, παραμένει ἀνώνυμος, διότι ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος δὲν ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει καὶ ὁ ψαλμικὸς στίχος: «οὐ μὴ μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν διά χειλέων μου» (Ψαλμ. ιε´ 4). Σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν πλούσιο εὑρίσκεται ὁ πτωχὸς Λάζαρος, ὁ ὁποῖος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φτώχεια, ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τὶς σωματικὲς ἀσθένειες, τὰ ἕλκη (πληγὲς) τοῦ σώματος. Ὁ Λάζαρος «ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου». Παρέμενε ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκία τοῦ πλουσίου, τὸν ἔβλεπε νὰ ἀπολαμβάνει τὰ πλούσια ἐδέσματα καὶ σὲ αὐτὸν νὰ μὴ δίνει ἔστω τὸ ἐλάχιστο. Καὶ ἡ δοκιμασία τοῦ Λαζάρου ἐπετείνετο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔρχονταν τὰ σκυλιὰ καὶ ἔγλειφαν τὶς πληγές του. Ἐν τούτοις, παρὰ τὴν ἀνέχεια, τὴν σωματική του ταλαιπωρία καὶ τὴν ἀναλγησία τοῦ πλουσίου, ὁ Λάζαρος ἐπέδειξε ἀξιοθαύμαστη ὑπομονή, χωρὶς νὰ γογγύσει ἢ νὰ πεῖ ἄσχημο λόγο γιὰ τὸν πλούσιο. Συνέβη νὰ πεθάνουν καὶ οἱ δύο καὶ νὰ ταφοῦν. Ἐνῶ χαρακτηριστικῶς λέγει τὸ Εὐαγγέλιο ὅτι τὸν πτωχὸ Λάζαρο ἄγγελοι τὸν μετέφεραν στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὴν μακαριότητα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸν πλούσιο ἁπλῶς ἀναφέρει ὅτι ἀπέθανε καὶ ἐτάφη, ἀσφαλῶς μὲ τὶς γήινες τιμές, ποὺ ἅρμοζαν στὸν πλοῦτο καὶ τὴν κοινωνική του θέση. Ὅμως ἡ θέση τῶν δύο προσώπων ἀντιστρέφεται μετὰ θάνατον. Τώρα ὁ πλούσιος, εὑρισκόμενος στὸν Ἅδη καὶ σκληρὰ βασανιζόμενος, βλέπει τὸν Λάζαρο νὰ ἀναπαύεται. Οὐσιαστικῶς, ὁ πτωχὸς Λάζαρος εἶναι δικαιωμένος καὶ ὁ πλούσιος ὑποφέρει στὴν κόλαση. Ἕνας εὔκολος συνειρμὸς ποὺ πολλοὶ κάνουν εἶναι ὅτι ὁ πλούσιος τιμωρεῖται ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦταν πλούσιος, ἐνῶ ὁ Λάζαρος ἀνταμοίβεται λόγῳ τῆς φτώχειάς του. Γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως, δὲν ἔχει σημασία ἂν κάποιος εἶναι πτωχὸς ἢ πλούσιος, ἀλλὰ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον διαχειρίζεται τὴν κατάσταση στὴν ὁποίαν εὑρίσκεται. Ἔτσι, ὁ Λάζαρος δικαιώθηκε, διότι ἀντιμετώπισε τὴν δοκιμασία τῆς φτώχειας μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερικότητα, ἐνῶ ὁ πλούσιος καταδικάσθηκε, διότι ἔκανε κακὴ χρήση τοῦ πλούτου του μὲ σπατάλες, διασκεδάσεις, πλούσια τραπέζια καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὸν πτωχὸ Λάζαρο. Καὶ γιὰ τοὺς δύο ὁ παρὼν βίος ἀναδεικνύεται ὡς δοκιμασία γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ὁ Λάζαρος δοκιμάσθηκε καὶ ἐπέδειξε πνευματικὲς ἀρετές, ἐνῶ ὁ πλούσιος ἀνεδείχθη ἄφρων, σπάταλος καὶ ἐγωκεντρικός. Παρακαλεῖ ὁ πλούσιος τὸν Λάζαρο νὰ τοῦ ἀνακουφίσει τὴν φλόγα τῆς κολάσεως καὶ νὰ δώσει κάποιες στιγμὲς δροσιᾶς καὶ ἀναψυχῆς. Ὁ βασανισμὸς τοῦ πλουσίου ἐντείνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βλέπει τὸν πτωχὸ ποὺ ἐπὶ γῆς περιφρονοῦσε, τώρα νὰ ἀπολαμβάνει τὴν αἰώνια μακαριότητα. Καὶ πράγματι, οἱ ψυχὲς τῶν εὑρισκομένων στὸ σκότος καὶ τὸ πῦρ τῆς κολάσεως ὑποφέρουν περισσότερο γνωρίζοντας ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν δικαίων εὑρίσκονται 'ἐν κόλποις Ἀβραάμ', καὶ ἀπολαμβάνουν τὸ φῶς τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Καὶ μόνη ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀρκεῖ, γιὰ νὰ καταστήσει τὴν ζωή κάποιου καὶ ἐπὶ γῆς καὶ μετὰ θάνατον κόλαση. Στὴν παράκληση τοῦ πλουσίου ἔρχεται ἡ ἀπάντηση ὅτι αὐτὸς χάρηκε τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς καὶ τώρα ὑποφέρει, ἐνῶ εἶναι ἡ σειρὰ τοῦ Λαζάρου νὰ ἀπολαύσει τὰ αἰώνια ἀγαθά, τὰ ὁποῖα στερήθηκε ἐπὶ τῆς γῆς. Ἄλλωστε, τὰ ὅρια μεταξὺ παραδείσου καὶ κολάσεως εἶναι σαφῶς διακριτά, ὥστε νὰ ὑπάρχει μεταξύ τους μεγάλο χάσμα καὶ τεράστια ἀπόσταση. Στὸ ἑπόμενο αἴτημα τοῦ πλουσίου νὰ σταλεῖ κάποιος νὰ προειδοποιήσει τοὺς ζῶντες ἀδελφούς του, ὥστε νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ ἀποφύγουν τὴν κόλαση, λαμβάνει τὴν ἀπάντηση ὅτι ἔχουν τὶς γραφὲς τοῦ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν. Ἑπομένως, δὲν ὑπάρχει καμία δικαιολογία νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι δὲν ἄκουσαν ἢ δὲν ἤξεραν. Ἀκόμη καὶ ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶν δὲν ἐπρόκειτο νὰ πιστεύσουν. Καὶ αὐτὸ φάνηκε ὅταν οἱ Φαρισαῖοι, ποὺ μελετοῦσαν τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς προφῆτες, εἶδαν τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καὶ δὲν ἐπίστευσαν. Ἡ πίστη ἢ ἡ ἀπιστία δὲν εἶναι μόνον θέμα γνώσεως ἀλλὰ καὶ διαθέσεως καρδιακῆς. Καὶ σήμερα πολλοὶ ποὺ γνωρίζουν τὶς Γραφὲς καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δὲν πιστεύουν καὶ μάλιστα χλευάζουν τὰ περὶ κολάσεως καὶ μεταθανάτιας ζωῆς. Μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνίου κολάσεως ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ προτιμήσει τὴν ἐπίγειο ταλαιπωρία προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσει τὴν αἰώνια μακαριότητα, ὅπως συνέβη μὲ τὸν Λάζαρο. Ἀντιθέτως, ἂν ἐπιλέξει νὰ κερδίσει τὶς ἀπολαύσεις τῆς παρούσης ζωῆς, ὅπως ἀκριβῶς ὁ πλούσιος, θὰ χάσει τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος καὶ θὰ καταδικασθεῖ σὲ αἰώνιο κόλαση. Ἤδη, ἀπὸ τὸν παρόντα βίο καὶ ἀναλόγως τοῦ πῶς θὰ ἐπιλέξει ὁ ἄνθρωπος νὰ ζήσει μέσα στὸν κόσμο, ὑπάρχει ἡ δυνατότητα σὲ ὅσους ζοῦν θεοφιλῶς καὶ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχουν μία πρόγευση πνευματικὴ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Σὲ μεγάλο βαθμὸ ὁ παρὼν βίος καθορίζει καὶ τὴν θέση τοῦ καθενὸς στὴν αἰωνιότητα. Ἐὰν ζοῦμε ἐπὶ γῆς τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ δεχόμαστε τὰ πάντα, χαρές, λύπες, δοκιμασίες, ἀσθένειες, ὡς σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπιδείξουμε ἀνάλογη ὑπομονὴ καὶ καρτερικότητα, ἄνευ γογγυσμῶν, ὅπως ὁ πτωχὸς Λάζαρος, θὰ κερδίσουμε τὸν παράδεισο. Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν Πνευματικά ἄνθη ἀπό τήν Κλίμακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου (19ον) 56. Ἁγνότητα: πηγή οὐρανίων ἀγαθῶν Ὁ ἁγνός ἄνθρωπος ἔχει δαμάσει τή φύση του, ἀρνεῖται καθετί ἁμαρτωλό καί στρέφεται πρός τό Θεό μέ πλήρη ἀφοσίωση, γεγονός πού τοῦ χαρίζει γλυκύτατες ἐμπειρίες. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης λέει ὅτι «ἁγνεία σημαίνει ζηλευτός οἶκος τοῦ Χριστοῦ καί ἐπίγειος οὐρανός τῆς καρδίας» (ΙΕ΄, § 1). Δηλαδή, ὁ ἁγνός ἄνθρω- πος ἔχει τό Χριστό μέσα του, ἀφοῦ ἡ καρδιά του εἶναι καθαρή ἀπό κάθε ρύπο καί αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο πνευματικό κατόρθωμα. * * * 57. Ἡ πορεία πρός τήν ἁμαρτίαν Οἱ συνειδητοί χριστιανοί μιλοῦν συχνά γιά τήν ἁμαρτία, σέ ἀντίθεση μέ τούς κοσμικούς πού ἀποφεύγουν κάθε ἀναφορά, γιατί τήν ἁμαρτία τή θεωροῦν ἀδιανόητη, ἀφοῦ γι᾿ αὐτούς δέν ἰσχύουν ἐντολές καί δέν ὑπάρχουν ἠθικοί φραγμοί. Γιά νά φτάσει κανείς στήν ἁμαρτία περνάει ἀπό μερικά στάδια, ἄλλοτε ἐν γνώσει του καί ἄλλοτε ἐν ἀγνοίᾳ. Ἡ φιλήδονη πορεία του πρός τήν ἁμαρτία εἶναι ἔνοχη καί πρέπει γρήγορα νά ἀνακόπτεται, γιά νά ἀποφεύγεται ἡ πτώση. Ἡ ἁμαρτία ξεκινάει ἀπό ἕνα λόγο, μία εἰκόνα, ἕνα ἦχο, μία σκέψη, μία ἀνάμνηση ἤ μέ μία λέξη ἀπό ἕνα ἐρέθισμα, τό ὁποῖο ἐμφανίζεται στήν καρδιά ὡς προσβολή καί παρακίνηση γιά διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης λέει ὅτι ἐκεῖνος πού ἀντιμετωπίζει νικηφόρα καί μέ ἀπάθεια αὐτή τήν προσβολή - ἐπίθεση «διά μιᾶς περικόπτει ὅλα τά κακά ἐπακόλουθα». Συνήθως ὅμως αὐτό δέν γίνεται καί ἀκολουθεῖ ὁ συνδυασμός, δηλαδή ἡ συζήτηση μέ τό ἁμαρτωλό ἐρέθισμα, ἡ ὁποία μπορεῖ νά εἶναι ἐμπαθής, μπορεῖ νά εἶναι καί ἀπαθής. Προφανῶς ἡ ἐμπαθής συζήτηση Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Λυῶνος ἀνήκει στίς κορυφαῖες πατερικές προσωπικότητες, πού ἡ συμβολή τους στήν προάσπιση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης ὑπῆρξε καταλυτική καί ἀποτελεῖ ταυτοχρόνως τόν σημαντικότερο θεολόγο τοῦ Β΄ αἰώνα (Βλ. B. Altaner- A. Stuiber, Patrologie, Sonderausgabe, 1993, σ. 110). Ὁ λόγος του εἶναι ἀκριβής, λαγαρός καί τεκμηριωμένος. Γι᾽ αὐτό, ὅπως ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, παραμένει διαχρονικά ἐπίκαιρος καί ἀναντικατάστατος. Στό πλῆθος τῶν ἀντιαιρετικῶν ἔργων, πού συνέγραψε, σύν τοῖς ἄλλοις, δείχνει νά ἔχει μιά βαθιά γνώση τόσο τῶν διδασκαλιῶν, ὅσο καί τῶν διαφόρων πρακτικῶν τῶν ποικιλώνυμων αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς του. Στά ἔργα του μᾶς πληροφορεῖ γιά βασικά διαχρονικά γνωρίσματα τῆς πλάνης, ὡς δαιμονικῆς μεθόδευσης καί ἀπόπειρας νά πολεμήσει τό σωτηριολογικό ἔργο τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά κάνει καί καίριες ἐπισημάνσεις γιά πρακτικές καί μεθοδεύσεις τῶν αἱρετικῶν, σχετικά μέ τό πῶς χρησιμοποιοῦν τήν Ἁγία Γραφή. Ἄς δοῦμε κάποιες, ἐνδεικτικές μέν βάσιμες δέ, ἐπισημάνσεις του. i. Ἡ πλάνη χρησιμοποιεῖ προσωπεῖο. Ἡ ἐπισήμανση αὐτή τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου ἔχει ἀμάχητη ἀκρίβεια: «Ἡ γάρ πλάνη καθ’ αὑτήν μέν οὐκ ἐπιδείκνυται, ἵνα μή γυμνωθεῖσα γένηται κατάφωρος· πιθανῷ δέ περιβλήματι πανούργως κοσμουμένη, καί αὐτῆς τῆς ἀληθείας ἀληθεστέραν ἑαυτήν παρέχειν φαίνεσθαι διά τῆς ἔξωθεν φαντασίας τοῖς ἀπειροτέροις» (Ἔλεγχος, Α΄, 2). ii. Χρήση κοινῆς ὁρολογίας μέ διαφορετική νοηματοδότηση. Εἶναι σύνηθες τό φαινόμενο στό χῶρο τῶν αἱρέσεων νά γίνεται χρήση καί ἐπίκληση θεολογικῆς ὁρολογίας, ἡ ὁποία ὅμως νοηματοδοτεῖται μέ διαφορετικό περιεχόμενο, ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησιαστική παράδοση καί, πολλές φορές, καί ἀπ’ αὐτή τή νοηματική της συνάφεια. Αὐτή ἡ πρακτική ἔχει ὡς συνέπεια, κατά τόν ἱερό πατέρα, τό: «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας» (Ἔλεγχος, Α΄, 2). iii. Ἡ ἀνυπαρξία ἐκκλησιαστι- κῶν κριτηρίων ἑρμηνείας τῆς Ἁγ. Γραφῆς. Ἀντί ἐκκλησιαστικῶν κριτηρίων ἑρμηνείας τῆς Ἁγ. Γραφῆς, οἱ αἱρετικοί εἰσάγουν ἕνα εἶδος ὑποκειμενικῆς ἑρμηνευτικῆς αὐτάρκειας. Μέ ἀφορμή αὐτό τό γεγονός, στή συνέχεια προβάλλουν ἐπί τῆς Ἁγ. Γραφῆς τά δικά τους νοσηρά νοήματα, τά ὁποῖα ὁ ἅγ. Εἰρηναῖος, πολλάκις, τά χαρακτηρίζει «πλάσμα», καί προσπαθοῦν νά τά παρουσιάσουν ὡς ἁγιογραφικές θέσεις. Ἀποτέλεσμα: «ῥᾳδιουργοῦντες τά λόγια τοῦ Κυρίου, ἐξηγηταί κακοί τῶν καλῶς εἰρημένων γινόμενοι» (Ἔλεγχος, Α΄, 2), «παρατρέποντας τάς ἑρμηνείας, καί ῥᾳδιουργοῦντες τάς ἐξηγήσεις» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6). Ἐπιπλέον: «βιαζόμενοι τά καλῶς εἰρημένα, τοῖς κακῶς ἐπινενοημένοις ὑπ’ αὐτῶν» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6), αὐτό ἔχει ὡς συνέπεια τά λεγόμενά τους νά εἶναι: «ἀλλόκοτα καί ἀνάρμοστα τῇ ἀληθείᾳ» (Ἔλεγχος, Α΄, 2). Ποιό εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἑρμηνευτικῆς διαστροφῆς τῶν βιβλικῶν κειμένων σέ συνδυασμό μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι τό ὑποκειμενικό κακόδοξο φρονήμά τους εἶναι ἁγιογραφική διδασκαλία; Ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος τό προσδιορίζει μέ ἀκρίβεια, πού θεμελιώνεται πάνω στόν ἱστορικό ρεαλισμό: «Ἕτεροι δέ δεινῶς τῷ πλάσματι αὐτῶν, καί δολίως ἐφαρμόζοντες, αἰχμαλωτίζουσιν ἀπό τῆς ἀληθείας τούς μή ἑδραίαν τήν πίστιν (…) διαφυλάσσοντας» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6). Καί στό σημεῖο αὐτό ἀποδεικνύεται διαχρονικά ἐπίκαιρος. Διαβάζοντας, σήμερα, κάποιος στά διάφορα αἱρετικά ἔντυπα τίς ὁμολογίες ἀνθρώπων καί τήν περιγραφή τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο προσηλυτίστηκαν, διαπιστώνει, δυστυχῶς, μέ θλίψη ὅτι αὐτά, πού ἀναφέρει γιά τήν ἐποχή του ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος ἐπαναλαμβάνονται καί ἰσχύουν στό ἀκέραιο καί σήμερα. Ὁ ἱερός πατέρας γνωρίζοντας τόν κίνδυνο νά παρασυρθοῦν οἱ πιστοί ἀπό τήν αἱρετική τεχνολογία μέ πρόφαση τήν χρήση καί τήν ἐπίκληση τῆς Ἁγ. Γραφῆς ἐπανέρχεται στό θέμα, κάνοντας, ἐπιπλέον, καίριες καί στοχευμένες παρατηρήσεις. Οἱ αἱρετικοί λέγει: «ἵνα τό πλάσμα αὐτῶν μή ἀμάρτυρον εἶναι δοκῇ· τήν μέν τάξιν καί τόν εἱρμόν τῶν Γραφῶν ὑπερβαίνοντες, καί, ὅσον ἐφ’ ἑαυτοῖς, λύοντες τά μέλη τῆς ἀληθείας· μεταφέρουσι καί μεταπλάττουσι, καί ἄλλο ἐξ ἄλλου ποιοῦντες ἐξαπατῶσι πολλούς, τῇ τῶν ἐφαρμοζομένων κυριακῶν λογίων κακοσυνθέτῳ σοφίᾳ» (Ἔλεγχος, Α΄, VΙΙΙ, 1). V. Ἡ αἱρετική μεθοδολογία καί διδασκαλία εἶναι ἀντίθετες στήν ἐκκλησιαστική διδαχή καί ἐμπειρία. Παρά τήν ἀληθοφάνεια τῆς ὑποτιθέμενης ἁγιογραφικῆς προέλευσής τους, αὐτά πού διδάσκουν οἱ αἱρετικοί, λέγει ὁ ἱερός πατέρας: «οὔτε προφῆται ἐκήρυξαν, οὔτε ὁ Κύριος ἐδίδαξε, οὔτε ἀπόστολοι παρέδωκαν» (Ἔλεγχος, Α΄, VΙΙΙ, 1. Πρβλ. Μ. Fiedrowicz, Theologie der Kirchenvätern.Grundlagen frühchristlicher Glaubensreflexion, [2η ἔκδ.], 2010, σσ. 172-173). Τί ἀποτελοῦν ὅμως οἱ αἱρετικές θέσεις; Ἕνα κρᾶμα, θά λέγαμε, ἀλλόκοτο. Πῶς δημιουργεῖται αὐτό το ἀλλόκοτο καί ἀληθοφανές κρᾶμα; Κατά τόν Ἅγ. Εἰρηναῖο ἀπό τήν τακτική τους, πού συνίσταται στό ὅτι: «ῥήματα καί λέξεις καί παραβολάς ὅθεν καί πόθεν ἀποσπῶντες, ἐφαρμόζειν βούλονται τοῖς μύθοις αὐτῶν τά λόγια τοῦ θεοῦ» (Ἔλεγχος, Α΄,VΙΙΙ, 1) ἤ «λέξεις καί ὀνόματα σποράδην κείμενα συλλέγοντες, μεταφέρουσι, καθώς προειρήκαμεν, ἐκ τοῦ κατά φύσιν εἰς τό παρά φύσιν» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙX, 1). VI. Τό ἀποτέλεσμα τῶν αἱρετικῶν πρακτικῶν. Κάτι τό τραγικό. Σύμφωνα μέ τόν ἅγ. ἱερό πατέρα: «φρεναπατοῦσιν ἑαυτούς, ἐπηρεάζοντες τάς Γραφάς, τό πλάσμα αὐτῶν ἐξ αὐτῶν συνιστάνειν πειρώμενοι » (Ἔλεγχος, Α΄, ΙX, 1). Τί δείχνουν ὅσα, κυριολεκτικῶς δειγματοληπτικά, ἀπό τίς θέσεις τοῦ Ἁγ. Εἰρηναίου Λυῶνος ἐπισημάναμε; Τήν ἀπάντηση τή δίνει ὁ ἴδιος ὁ ἱερός πατέρας: «τήν πανουργίαν τῆς μεθοδείας, καί τήν πονηρίαν τῆς πλάνης» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙX, 1) τῶν αἱρέσεων σέ σχέση μέ τήν Ἁγία Γραφή. Στίς πρακτικές τῶν σημερινῶν αἱρετικῶν κινήσεων σχετικά μέ τήν Ἁγία Γραφή ἔχει ἀλλάξει κάτι; Μετά λόγου γνώσεως καί μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα μποροῦμε νά ἰσχυριστοῦμε ὄχι. Πῶς μᾶς ἐπλήρωσαν διά τό «ΟΧΙ»; Ὡς τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, κανένας δὲν τόλμησε ν᾽ ἀντιταχθεῖ στὸ χείμαρρο τοῦ Ναζισμοῦ. Ὅλοι ἔτρεμαν. Ἔτσι, ἄλλοι συνθηκολόγησαν καὶ ἄλλοι ὑπόγραφαν σύμφωνα φιλίας μὲ τὸν ἄξονα. Ἡ ἠπειρωτική Εὐρώπη εἶχε προσφέρει «γῆν καὶ ὕδωρ» στὸ Ναζισμό. Ἡ Τσεχοσλοβακία καὶ ἡ Αὐστρία δὲν ὑπῆρχαν πιά. Ἡ Ρουμανία εἶχε ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὸ Βαλκανικὸ Σύμφωνο. Ἡ Γιουγκοσλαβία φοβόταν ν' ἀντιταχθεῖ. Ἡ Πολωνία εἶχε συντριβεῖ καὶ κατατεμαχισθεῖ γιὰ τέταρτη φορά. Τὰ Βαλτικὰ κράτη δὲν ὑπῆρχαν. Οἱ Νορβηγοὶ παραδίδονταν χωρὶς νὰ πολεμήσουν. Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1940 οἱ Ὁλλανδοὶ καὶ οἱ Βέλγοι εἶχαν καταθέσει τὰ ὅπλα ὕστερα ἀπὸ ὀλιγοήμερη ψευτοαντίσταση. Οἱ Σουηδοὶ ἄφηναν ἀνεμπόδιστο τὸ στρατὸ τοῦ Χίτλερ νὰ περάσει ἀπὸ τὸ «οὐδέτερο» ἔδαφός τους καὶ νὰ βρεθεῖ ἔτσι στὰ νῶτα τῶν ἀντιπάλων. Ἡ Γαλλία, μὲ στρατὸ ἀσύγκριτα μεγαλύτερο καὶ καλύτερα ὁπλισμένο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, συνθηκολογοῦσε, γιὰ νὰ σώσει ὅ,τι μποροῦσε. Ἡ Ρωσία εἶχε συμμαχήσει μὲ τὸ Ναζισμό. Οἱ οὐδέτερες Ἡνωμένες Πολιτεῖες προσπαθοῦσαν νὰ ἐνθαρρύνουν τοὺς ἐλεύθερους λαούς, ὅμως δὲν ὑπῆρχε ἀπὸ μέρους τους καμία ἔνδειξη πὼς θὰ ἔσπευδαν νὰ βοηθήσουν ἐνεργά. Παντοῦ σκοτάδι, ἀπελπισία, ἡττοπάθεια. Τώρα ρωτᾶτε πῶς συνέβη αὐτὸ ποὺ δὲν περίμενε κανείς: Ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ πεῖ "ΟΧΙ". Ὅτι ἡ ἡρωικὴ ἑλληνικὴ προσπάθεια θὰ κατέληγε σὲ θρίαμβο τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων!... Καὶ ὅμως ἔτσι ἔγινε καὶ ἔμεινε ἄφωνη ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα. Ἡ μικρὴ Ἑλλάδα τῶν 7.000.000 πολέμησε γενναῖα 6 1/2 μῆνες. Ἐνῶ γιὰ παράδειγμα ἡ Γαλλία τῶν 50.000.000 ἀντιστάθηκε μόνο ἕνα μήνα καὶ ἡ Πολωνία τῶν 30.000.000 μόνο 15 ἡμέρες. Δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα ἀντιστάθηκε διπλάσιο ποσοστὸ ἀπ' ὅ,τι ἀντιπροσώπευαν ὅλοι μαζὶ οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοι. Ἐκεῖνο, λοιπὸν τὸ "ΟΧΙ" ποὺ εἶπε ἡ ἡγεσία τοῦ Ἔθνους καὶ τὸ ὑλοποίησε ὁ φαντάρος στὸ μέτωπο καὶ ὁ λαὸς στά μετόπισθεν, ἦταν πρῶτα ἡ ἔκρηξη τῆς πίστεως στὸ Θεὸ καὶ στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ καὶ κατόπιν τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως. Κάθε ἄλλη ἀπάντηση στὸ "πῶς" καὶ στὸ "γιατί" εἶναι ψεύτικη, ἀσύστατη, παραπλανητική, ἀνιστόρητη... Ὅλη ἡ ἐφημερίδα, δὲν εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ γράψω αὐτὰ ποὺ θέλω. Γι' αὐτὸ ἂς περιοριστῶ στὸ "πῶς μᾶς πλήρωσαν γιὰ τὶς θυσίες μας τὸ 1940-41". Ἄγγλος ὑπουργὸς εἶπε τὸ 1942 στὸ ΒΒΟ πολλὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας, τονίζοντας καὶ τοῦτο: "Ἂν ἡ Ἑλλάδα συνθηκολογοῦσε, θὰ χάναμε ὅλη τὴ Μέση Ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν πόλεμο. Ὁ κόσμος ὅλος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λησμονήσει ποτὲ τὰ ἑλληνικὰ κατορθώματα σ᾽ ἐκείνη τὴν ὥρα". Ὁ Ἄντονυ Ἦντεν, ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν, τότε, τῆς Μ. Βρετανίας, ὁμολόγησε: "...Ἂν δὲν ἀντιστεκόταν ἡ Ἑλλάδα, ἡ ἐπίθεση τῆς Γερμανίας ἐναντίον τῆς Ρωσίας, θὰ εἶχε ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀποτελέσματα. Οἱ ἥρωες τῆς Πίνδου καὶ τῆς Β. Ἠπείρου, ποὺ ἔβαψαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν ἱερὴ αὐτὴ γῆ, θά ᾽ναι ὁδηγοὶ καὶ θὰ φωτίζουν μέσα στοὺς αἰῶνες τὴν Οἰκουμένη". Ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Ἀγγλίας Οὐΐνστον Τσώρτσιλ τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1943, βεβαίωνε: "Ἂς μείνει ἥσυχη ἡ Ἑλλάδα. Θὰ πάρει ὅλα ὅσα τῆς ἀνήκουν. Θὰ ἀποκτήσει τὰ ἐδάφη της στὸ ἀκέραιο καὶ θὰ ζήσει περήφανη καὶ ἡρωικὴ μέσα στοὺς νικητές. (Ἐννοοῦσε ὅτι θὰ μᾶς δώσουν τὴ Β. Ἤπειρο, τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία, τὴν Κύπρο κ.λ.π.)... Ὁ Χένρυ Οὐάλας, ἀντιπρόεδρος τῶν Η.Π.Α. ἔλεγε τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1944: "Οἱ καρδιὲς μας εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς ἄνδρες, τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδας. Ποτὲ δὲ θὰ λησμονήσουμε τὶς ἀδικίες ποὺ ἔχουν διαπραχθεῖ σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδας, ὅταν ἔλθει ἡ ἡμέρα τῆς Κρίσεως". Στὶς 27 Ἀπριλίου 1942, ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς τῆς Μόσχας εἶχε διακηρύξει: "... Ἕλληνες! Σᾶς εὐγνωμονοῦμε! Καὶ πλησιάζει ὁ καιρὸς ποὺ σὲ συνεργασία μὲ τοὺς Ἄγγλους θὰ σᾶς πληρώσουμε γιὰ τὴ θυσία, μὲ μία Ἑλλάδα ποὺ θὰ κυριαρχεῖ στὴ Μεσόγειο... ". Ὁ δὲ Στάλιν εἶχε ὑποσχεθεῖ: "Ὅταν νικήσουμε, θὰ μποῦμε στὴ Βουλγαρία σὰν τιμωροί, στὴ Γιουγκοσλαβία σὰν ἐλευθερωτὲς καὶ στὴν Ἑλλάδα σὰν προσκυνητές". Τώρα κοιτάξτε πῶς ὅλα ὅσα μᾶς εἶχαν ὑποσχεθεῖ τὰ τήρησαν... στὴν ἐντέλεια. Μετὰ τὸν πόλεμο ἔπαθαν ὅλοι τους ξαφνικὴ καὶ ὁλικὴ ἀμνησία. Τὸ "ποτὲ δὲν θὰ λησμονήσουμε" ἔγινε "ποτὲ δὲν θὰ θυμηθοῦμε". Καὶ ἦλθε καιρὸς ποὺ ὅλοι οἱ ἀνωτέρω, μᾶς "πλήρωσαν καὶ μᾶς πληρώνουν γιὰ τὴ θυσία μας"., Ζήτω τὸ Ἔθνος! Γεώργιος Τσαλουχίδης Πρόεδρος Πανελλήνιας Ἕνωσης Ποντίων Ἀξιωματικῶν «Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης» Ἐπίτιμος Καθηγητὴς Παν/μίου Τιφλίδας Γεωργίας Ἐκδότης-Δ/ντῆς Ἐφημερίδας «Ἐθνικὸ Βῆμα» ἔχει κάποια ἐνοχή, ἀφοῦ δέν ἀποκλείστηκε ἀπό τήν ἀρχή. Μετά ἔρχεται «ἡ ἡδονική στροφή τῆς ψυχῆς πρός τό ἐμφανισθέν», δηλαδή ἡ συγκατάθεση καί ἡ ὁμαλοποίηση τοῦ δρόμου γιά τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Ἀκολουθεῖ ἡ αἰχμαλωσία, δηλαδή «ἡ ὁρμητική καί ἀθέλητη ἁρπαγή τῆς καρδιᾶς» ἀπό τό ἐρέθισμα καί «ἡ ἐξακολουθητική συνεύρεση μέ αὐτό», κάτι πού ἐξαφανίζει τήν καλή πνευματική κατάσταση τῆς ψυχῆς. Ἡ συγκατάθεση καί ἡ αἰχμαλωσία ἔχουν στενή σχέση, ἀλληλοεξαρτῶνται. Ἡ αἰχμαλωσία μάλιστα τίς περισσότερες φορές κρίνει τό ἀποτέλεσμα, δηλαδή ὁδηγεῖ στή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Δέν ἀποκλείεται βέβαια καί ἡ περίπτωση τῆς ξαφνικῆς ἀνάνηψης τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἀνατρέπει τήν ἁμαρτωλή διαδικασία καί ὁ διάβολος νικᾶται. Στήν ἁμαρτία ὁδηγεῖται κανείς καί ἀπό τά πάθη του. Ἀλλά τί εἶναι πάθος; Ὁ ὅσιος Ἰωάννης λέει ὅτι «πάθος εἶναι ἐκεῖνο πού ἐμφωλεύει πολύν καιρό ἐμπαθῶς μέσα στήν ψυχή, καί τό ὁποῖο ἀπό τήν πολλή συνήθεια ἔχει κάνει τήν ψυχή νά παραδίδεται μόνη της σ᾿ αὐτό». Τά πάθη ἐνεργοποιοῦνται ἀπό τούς ἀνάλογους λογισμούς καί ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού εἰσέρχονται στόν ἄνθρωπο μέσῳ τῶν αἰσθήσεών του (ΙΕ΄, § 73-74). φιλαργυρία τους, γιατί ζώντας σέ κοινωνίες ὅπου ὑπάρχουν φτωχοί καί ἀναξιοπαθοῦντες δέν θέλουν νά φαίνονται σκληροί καί ἀναίσθητοι ἀπέναντί τους. Ὅταν αὐτό δέν τό πετυχαίνουν καί τό πάθος τους γίνεται εὐρύτερα γνωστό, προσπαθοῦν νά τό δικαιολογήσουν προφασιζόμενοι διάφορους λόγους. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης λέει ὅτι ὁ φιλάργυρος προσκυνάει τά εἴδωλα, δέν πιστεύει στό Θεό καί δικαιολογεῖ τό πάθος του νά συγκεντρώνει χρήματα, γιά τό ἐνδεχόμενο κάποιας ἀσθένειας, γιά τά γηρατειά του ἤ καί γιά τήν περίπτωση πού τά κτήματά του δέν θά ἔχουν καρπούς λόγῳ ἀνομβρίας καί ἡ πεῖνα θά τόν ἀπειλεῖ (ΙΣΤ΄, § 2). * * * 58. Τό πάθος τῆς φιλαργυρίας Πολλοί ἄνθρωποι κρύβουν τή Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης Σελὶς 4η Ν 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Ζητεῖται «Παῦλος Μελᾶς» ΥΧΤΩΝΟΝΤΑΣ ἀκούστηκε ἕνας πυροβολισμὸς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Παύλου: «στὴ μέση μὲ πῆρε παιδιά». Μπῆκε στὸ σπίτι καὶ φώναξε τὸν καπετὰν Πύρζα. Ὁ Νίκος Πύρζας ἔτρεξε κοντά του. Ὁ Παῦλος ἔβγαλε ἀπὸ τὸ λαιμὸ του τὸν σταυρὸ, ποὺ φοροῦσε Τοῦ πάντοτε καὶ τοῦ λέει: «τὸ σταυρὸ νὰ τὸν δώσεις στὴ γυναίκα μου. Καὶ τὸ ντουφέκι τοῦ Μίκη. Καὶ νὰ τοὺς πεῖς ὅτι ἔκαμα τὸ καθῆκον μου...». Καὶ ζήτησε νὰ τὸν σκοτώσουν τὰ παλικάρια του, γιὰ νὰ μὴ τὸν βροῦν οἱ Τοῦρκοι ζωντανό. Σὲ λίγο ὅμως ξεψύχησε. Ἦταν Τετάρτη 13 Ὀκτωβρίου 1904. «Καὶ οἱ Ἕλληνες ξύπνησαν», γράφει ὁ Ἴων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Ἐπειδὴ εἶναι τυφλοὶ οἱ ἄνθρωποι. Καὶ οἱ περισσότεροι γεννήθηκαν γιὰ νὰ εἶναι μικροί. Σπίθες κοντὲς εἶναι οἱ στιγμὲς ποὺ ξυπνοῦν καὶ νιώθουν τὴ μετριότητα ποὺ βαραίνει ἐπάνω τους...Τέτοια σπίθα τοὺς ἄναψε ὁ Παῦλος Μελᾶς. Ὅσοι συνηθίζουν νὰ συλλογίζονται, ἂς στοχασθοῦν πόσο μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ Παῦλος Μελᾶς, γιὰ νὰ καταφέρει νὰ τὴν ἀνάψει. Καὶ μὲ τὴν σπίθα ποὺ ἄναψε στὸν καθένα, πολλοὶ ἦταν τυφλοί, ὡς τὸν εἶδαν. Ἔτριψαν τὰ μάτια τους κάπως ξυπασμένοι καὶ εἶπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν νὰ τὸ διαλαλήσουν: Ὥστε ὑπάρχει Μακεδονία, ἀφοῦ πῆγε ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ σκοτώθηκε γι’ αὐτή! Καὶ ἄλλοι συμπέραναν: Ὥστε βρίσκονται ἀκόμα, μετὰ τὸ 1897, ἀξιωματικοὶ στὸ στρατὸ καὶ ζωή στὸ Ἔθνος!». Σὲ καιροὺς σακάτικους σὰν τοὺς τωρινούς, ποὺ μᾶς περιζώνει ἡ χαμέρπεια καὶ πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς παντοειδεῖς ἀναθυμιάσεις, παρηγοριὰ μονάχη κάτι σὰν ὑποσυνείδητη ὤθηση, εἶναι ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Ὅπως ἔλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στὸ πανεπιστήμιο «ἀφῆστε τὰ ὑποκείμενα καὶ καταπιαστεῖτε μὲ τὰ κείμενα», ἐννοώντας πὼς ἡ ἐντρύφηση μὲ τὴν ἱστορία προσφέρει τὸν ἀναζητούμενο ἀνασασμό. Ἂς μὴ λησμονοῦμε καὶ τὴν πασίγνωστη προγονικὴ ρήση «ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχεν μάθησιν», εὐτυχὴς ὁ γνώστης τῆς ἱστορίας. Ἡ ἱστορία δίνει στὸν ἄνθρωπο, ποὺ συνηθίζει νὰ σκέφτεται καὶ ὄχι νὰ σκέφτονται ἄλλοι γι’ αὐτόν, ὅπως συμβαίνει στὰ κομματικὰ ποιμνιοστάσια, πολὺ πιὸ βαθύτερη καὶ πλούσια ἐμπειρία, ὥστε νὰ τὸν προετοιμάζει γιὰ κάθε γεγονὸς ἀτομικὸ ἢ καὶ γενικό (τοῦ ἔθνους, τῆς ἀνθρωπότητας) καὶ νὰ μὴ καταπλήσσεται γιὰ ὅσα συμβαίνουν. Ὁ ἀνιστόρητος, ὁ ἀμύητος παρουσιάζει ἀντιδράσεις πρωτόγονου στὰ διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς καὶ «πέφτει», ὅπως κοινότοπα λέγεται, «ἀπὸ τὰ σύννεφα». Ὁ ἱστορικὰ μορφωμένος, κατὰ τὸ δυνατόν, δὲν χάσκει ἐνώπιον τῶν «ραγδαίων ἐξελίξεων», ὅπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν καὶ κοάζουν» οἱ ὅλο κόρδωμα καὶ ἔπαρση ἐπιβήτορες τῆς ἐξουσίας. Ἀφιέρωμα, λοιπὸν τὸ σημερινὸ σημείωμα. Ὄχι, ἁπλῶς καὶ μόνον, ἐπετειακό. Δὲν εἶναι χρέος μνήμης. ἄνομων, παχυλῶν μετριοτήτων ποὺ –κακὴ τὴ ὥρα-κατέχουν τρανὰ πόστα. Πολὺ φοβᾶμαι, μήπως τώρα ποὺ ὁ λαὸς ἔχει πλήρως ἀποπροσανατολιστεῖ καὶ ἀποσβολωθεῖ μὲ τὴν φρικώδη κρίση καὶ τὰ συμπαρομαρτοῦντα της, «περάσει στὰ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, δασκάλου μουλωχτὰ» καὶ κάποιο μνημόνιο προδοσίας, ὁ δυσώνυμος πουργοῦ, μὲ παιδιὰ μικρά, μπροστά συμβιβασμός. του καριέρα καὶ μεγαλεῖα, ὅμως τάἩ ἔνδεια καὶ ὁ συνοδὸς πανικὸς ραζε τὰ σπλάγχνα του ἡ σωτηρία ἀφοπλίζουν, καθηλώνουν ἀντανατῆς Μακεδονίας. κλαστικά, ὁδηγοῦν σὲ παραίτηση καὶ ἀδιαφορία. Οἱ μεγάλες τραγωδίες «Ὡς ἀπὸ ἕνα βουνὸν τῆς ἱστορίας τότε συμβαίνουν: ὅταν ὁ ἀετὸς εἰς ἄλλο ταυτίζεται τὸ κράτος μὲ τὴν πατρίπετάει, κι ἐγὼ τὰ δύσκολα δα. Κράτος εἶναι οἱ μνημονιακοὶ λακρημνὰ τῆς ἀρετῆς κέδες καὶ οἱ ζητωκραυγαστές τους. οὕτω ἐπιβαίνω», Πατρίδα εἶναι ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ γράφει στὶς «Ὠδὲς» τοῦ ὁ ὑπέρ- ὅσοι ἀντρειωμένοι κοσμοῦν τὸ Συοχος ἐθνικὸς ποιητὴς Κάλβος. Αὐ- ναξάρι τοῦ Γένους μας. Μᾶς ἐξευτὸς ἦταν ὁ Παῦλος, «ἀετός», ποὺ τελίζουν, μᾶς ποδοπατοῦν, ἔβαλαν νεοταξικὰ καθάρματα-τρόικες-νὰ μᾶς διαφεντεύουν καὶ ἡμέτερους προσκυνημένους νὰ τοὺς δορυφοροῦν. Μὴ χάσουμε ὅμως τὴ γῆ μας. Ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα δὲν μπορεῖ νὰ ξεπουληθεῖ μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς. Στὴν Μακεδονία μας, εἶναι θαμμένα, τὰ κόκκαλα τὰ ἱερά τοῦ Παύλου Μελᾶ, θησαυρὸς πολυτίμητος. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τὸν προδώσουμε; Ἕλληνες εἴμαστε! Νὰ πάρει ἡ εὐχή! «Κάποτε», γράφει ὁ Στρατῆς Μυριβήλης, «μία μέρα ποὺ συζητοῦσαν δύο ἁπλοὶ ἄνθρωποι-δύο ψαράδες ἦταν-γιὰ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν οἱ μεγάλες δεξιὲς καὶ ἀριστερὲς δυνάμεις πάνω στὴν ζωή τοῦ τόπου γιὰ τὰ συμφέροντά τους, ὁ ἕνας ξεστόμισε μία φράση ποὺ μὲ ξάφνιασε. Εἶπε ὀργισμένος: -Ἂν μᾶς πιάσει καμμιὰ μέρα τὸ ἑλληνικό μας!». ἄφησε τὶς ἀθηναϊκὲς δυσωδίες καὶ (περ. «Γνώσεις», Φεβρουάριος 1959, τὶς «ἄψογες στάσεις» τοῦ παλαι- τεῦχος 14, σελ. 4). οκομματισμοῦ καὶ θυσιάστηκε. ΘυΑὐτὴ εἶναι ἡ μόνη «ἰδεολογία» σία καὶ ὄχι λόγια. Αὐτὸ εἶναι Ὀρθό- ποὺ μᾶς ἀξίζει: τὸ ἑλληνικό μας! Καὶ δοξος Ἕλληνας. Ἔλεγαν τὴν πε- αὐτὴ δὲν περιέχει λόγια, μόνο θυρίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ὅταν μία σίες, καὶ ὀνομάζεται Μᾶρκος Μπόμάνα Ρωμηὰ γεννοῦσε ἀγόρι: «Νὰ τσαρης καὶ Παῦλος Μελᾶς καὶ Γρησοῦ ζήσει, νὰ γίνει καπετάνιος, νὰ γόρης Αὐξεντίου. Αὐτὸ τὸ «ἑλληνιτοῦ γράψουν καὶ τραγούδι». «Μα- κό» μας εἶναι τὸ μόνο ποὺ δὲν φρονκαρία» ἡ μάνα του, τέτοιος ἦταν ὁ τίζει νὰ καλλιεργήσει συστηματικὰ βλαστός της. Καπετάνιος, ὁ Μίκης τὸ κράτος στὴν ψυχὴ τῆς νέας γεΖέζας καὶ τοῦ ἔγραψαν καὶ τραγού- νιᾶς, γιατί αὐτὸ εἶναι ποὺ φοβοῦνται δια, ὁ λαὸς τὸν ἔκλαψε, «πάντα οἱ ἐχθροί τῆς πατρίδας καὶ αὐτὸ χλωρὸ νὰ σειέται τὸ χορτάρι». (Πα- βάλθηκαν νὰ ὑπονομεύσουν μὲ χίλιλαμᾶς). ους τρόπους. Οὔτε μία ἀναφορὰ «Ἕνα πουλάκι ξέβγαινε ἀπ’ τὴ στὰ βιβλία Γλώσσας Δημοτικοῦ καὶ Μακεδονία./ Γιὰ τὴν Ἀθήνα διάβαινε Γυμνασίου στὸν Παῦλο Μελᾶ. Ἕνα γιὰ τοῦ Μελᾶ τὰ σπίτια./ Δὲν ἐλα- ποίημα, ἕνα δημοτικό...τίποτε. Θὰ λοῦσε σὰν πουλὶ οὐδὲ σὰν ἀηδόνι,/ βρεῖς τὸν Λεφάκη, τὸν ἀστρολόγο, παρὰ λαλοῦσε καὶ ἔλεγε ἀνθρώπινη θὰ βρεῖς 35 συνταγὲς μαγειρικῆς, κουβέντα: σκύβαλα καὶ περιτρίμματα, ἀλλὰ τὸν Παῦλο «ποῦχε ταράξει τὴν Τουρ-Τὸν Παῦλο τὸν ἐβάρεσαν». Καὶ λαβωμένος «κράζει παλληκά- κιά», δὲν θὰ τὸν βρεῖς. Στὴν «σάπια ρια» του καὶ τὰ γλυκομιλάει:/ Παιδιά πολιτεία» ἔχουν τὰ πρωτεῖα, οἱ...σκυμου, μὴ τρομάζετε, τὸ χάρο μὴ φτοί, οἱ τετραποδίζοντες, κατὰ τὸ φοβᾶσθε/ τὰ παλληκάρια τὰ καλὰ ὡραῖο τὸ ποίημα τοῦ Βάρναλη. «Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου /μόν’ τὸν Θεὸ φοβοῦνται». Τὸ ἴδιο ἔλεγε καὶ ὁ Κανάρης: «μόΚι ἀπ’ τὸν ἀφέντη πιάσου νο τὸν Θεὸ φοβᾶμαι»! (Ὅποιο νεοΚι ἅμα σὲ φτύσει αὐτὸς παγανιστικὸ ἀπολειφάδι δὲν κατανὰ κάθεσαι σκυφτὸς νοεῖ τί σημαίνει «φόβος Θεοῦ», ἂς Καὶ θὰ ἔχεις τὰ πρωτεῖα μελετήσει κάποιον ἀπὸ τοὺς Πατέστὴ σάπια πολιτεία». ρες τῆς Ἐκκλησίας. Τοὺς ἀθεόφοβους καὶ ὁ λαός μας τούς... Ζητεῖται Παῦλος Μελᾶς καὶ σήμεφοβᾶται). Τοῦτες τὶς σάπιες, τῶν σά- ρα. Νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, νὰ μᾶς συγπιων, ἡμέρες, ἡ Μακεδονία, τὸ ὄνο- κλονίσει, νὰ διαλύσει τὰ σάβανα, μά της, πάλι ξεβράζεται στὰ χείλη ποὺ μᾶς καταπλακώνουν. Εἶναι ἐξαναγκασμὸς μνήμης. Ἀφιέρωμα στὸν ἀητὸ τῆς Μακεδονίας, ποὺ ἔφτασε στὰ «κρημνὰ τῆς ἀρετῆς» (Κάλβος). Ἀρχοντόπουλο ἦταν, μὲ γυναίκα σπουδαία, κόρη τοῦ Δραγούμη, μετέπειτα πρωθυ- Ἄδικος ἡ συγκυβέρνησις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) διὰ τοὺς Πολυτέκνους •ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΛΑΒΗ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΕΝΗ ΕΠΙ ΜΙΑΝ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΝΩ Ο ΕΛΛΗΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΕΝΗ ΕΠΙ ΜΙΑΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑΝ. •ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΩΝ. Ἐπίθεσιν εἰς τὴν συγκυβέρνησιν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κάμνει ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος (ΑΣΠΕ) διὰ τὰς ἀνακοινώσεις της διὰ τὸ ἐλάχιστον ἐγγυημένον εἰσόδημα. Ἡ ΑΣΠΕ θεωρεῖ ὅτι ἡ συγκυβέρνησις ἐμπαίζει τοὺς Πολυτέκνους, διότι παρέχει τὸ δικαίωμα εἰς τὸν ἀλλοδαπόν, ὁ ὁποῖος διαμένει ἐπὶ μίαν πενταετίαν εἰς τὴν Χώραν νὰ λαμβάνη τὸ ἐπίδομα, ἐνῶ Ἕλλην πολύτεκνος, διὰ νὰ λάβη τὸ ἴδιο ἐπίδομα πρέπει νὰ διαμένη εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐπὶ μίαν δεκαετίαν. Ἡ ἀνακοίνωσις Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως τῆς ΑΣΠΕ, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 16ην Ὀκτωβρίου: «1. Ἡ πανηγυρικὴ ἐξαγγελία τῆς (συγ)Κυβέρνησης στὸ Ζάππειο Μέγαρο περὶ τοῦ Ἐλάχιστου Ἐγγυημένου Εἰσοδήματος τῶν Ἑλλήνων, ἀποτελεῖ κόλαφο γιὰ αὐτὴν γιὰ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα τῆς Χώρας, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ ὑπ᾽ ἀριθμὸ ἕνα Ἐθνικό μας θέμα, καθὼς γιὰ 2η συνεχῆ χρονιὰ οἱ θάνατοι ὑπερβαίνουν τὶς γεννήσεις κατὰ 17.660 καὶ οἱ γεννήσεις ἔχουν καταρρεύσει στὶς 94.134 (γεννήσεις Ἑλληνίδων 80.940 καὶ 13194 ἀπὸ ἀλλοδαπὲς) σύμφωνα μὲ τὴν ΕΛΣΤΑΤ. Σύμφωνα δὲ μὲ τὶς προϋποθέσεις χορήγησής του ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἀλλοδαπός, ποὺ διαμένει νόμιμα στὴ Χώρα θὰ εἶναι δικαιοῦχος τοῦ ἐπιδόματος, ἂν διαμένει τοὐλάχιστον ἐπὶ μία 5ετία στὴ Χώρα, τὴ στιγμὴ ποὺ γιὰ νὰ πάρει ὁ Ἕλληνας πολύτεκνος τὸ πολυτεκνικὸ θὰ πρέπει νὰ διαμένει στὴν Ἑλλάδα ἐπὶ μία 10ετία! Ἐπίσης ἀναφέρεται στὸ πρόγραμμα ὅτι οἱ πόροι γιὰ τὴν χορήγηση αὐτοῦ θὰ εὑρεθοῦν ἀπὸ τὴν ἀνακατανομὴ τῶν κονδυλίων Κοινωνικῆς πρόνοιας – Οἰκογενειακῶν ἐπιδομάτων! Αὐτὰ ἐννοοῦσε ἆραγε ὁ κ. Σαμαρᾶς τὸ 2011 μὲ τὴν Διαφάνεια 8, στὸ Ζάππειο ΙΙ: «…Ἐπίσης, θὰ ἀποκαταστήσουμε τὶς ἐνισχύσεις στοὺς πολύτεκνους, ποὺ ἡ κυβέρνηση ἔκοψε. Θὰ ἐπιστρέψουν στὰ προηγούμενα ἐπίπεδα, ἀπὸ τὸν πρῶτο κι ὅλας δικό μας Προϋπολογισμό»; Αἱ μετεγγραφαί 2. Ὁ δὲ κ. Λοβέρδος συνεχίζει νὰ ἐμπαίζει τοὺς πολύτεκνους φοιτητὲς μὲ τὶς Μετεγγραφές… ἀπὸ τὶς Ἐλεύθερες καὶ Αὐτόματες Μετεγγραφὲς γιὰ τοὺς πολύτεκνους καὶ ποὺ οὔτε θὰ χρειασθεῖ νὰ πᾶνε νὰ κάνουν ἐγγραφὴ ἐκεῖ ποὺ πέρασαν, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε πρὶν λίγο καιρό… πᾶμε στὸ χαμένο ἑξάμηνο καὶ νὰ φοιτήσουν τὸ Α´ ἑξάμηνο ἐκεῖ ποὺ πέρασαν! Ζητούσαμε ἀρχὲς Ἰουλίου τὴν ἔκδοση τῆς Υ.Α. ὥστε τὰ παιδιά μας, νὰ μὴ συμπληρώνουν στὰ τυφλὰ τὸ Μηχανογραφικό τους… καὶ μᾶς λέγανε, δὲν χρειάζεται εἶναι σαφὴς ὁ νόμος…, ἡ Υ.Α. θὰ ἔχει μόνο διαδικαστικὰ θέματα μὲ προθεσμίες καὶ δικαιολογητικὰ καὶ ἐκεῖνος μετὰ ἀπὸ λίγο ἄλλαξε καὶ τὸ νόμο! Καὶ αὐτὸ βεβαίως ἔγινε μὲ σκοπιμότητα καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν δημοσιογράφων, ποὺ μιλοῦσαν ὅλοι περὶ πλημμυρίδας καὶ τοὺς ἀνεβάζανε περὶ τοὺς 40.000(!) καὶ σὲ αὐτὸ βοήθησε καὶ ἡ πρωτοβουλία τοῦ ὑπουργοῦ περὶ τῆς ἔκφρασης ἐπιθυμίας μετεγγραφῆς τῶν ἐγγραφόμενων χωρὶς κἄν νὰ ρωτοῦνται, ἂν δικαιοῦνται βάσει τοῦ νόμου Μετεγγραφή! Τὸ 1979 δόθηκαν στοὺς πολύτε- Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τὸ Φανάριον θὰ εὐνοήση τὴν Τουρκίαν ἐπικοινωνιακῶς Ὡς ἐγκαίρως ἔχομεν ἀναγγείλει ἀπὸ τὰς στήλας τοῦ «Ο.Τ.», ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ καὶ Πάπας κ. Φραγκίσκος, ἀποδεχόμενος πρόσκλησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, θὰ πραγματοποιήση ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τὸ Φανάριον καὶ θὰ συμμετάσχη (ἄγνωστον ἐὰν συμπροσευχηθοῦν) εἰς τὰς ἐκδηλώσεις πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπό- λεως. Ἤδη ἡ Τουρκικὴ κυβέρνησις σχεδιάζει ἔκτακτα μέτρα ἀσφαλείας, διά νὰ ὑποδεχθῆ τὸν Ἀρχηγὸν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Τὴν ἐπίσκεψιν θὰ προσπαθήση νὰ ἐκμεταλλευθῆ ἐπικοινωνιακῶς καὶ νὰ ἀποστείλη μήνυμα εἰς τὴν Δύσιν καὶ τὸν Μουσουλμανικὸν κόσμον ὅτι εἶναι δύναμις σταθερότητος εἰς τὴν περιοχήν. Διά τὴν ὑποδοχὴν ἤδη συνεργάζονται ὁ Νούτσιος τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὴν Ἄγκυραν καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. κνους οἱ Μετεγγραφές, γιὰ δημογραφικοὺς λόγους (μὲ 148.000 γεννήσεις), ἴσχυσαν ἐπὶ 32 συναπτὰ ἔτη χωρὶς προβλήματα, ὅπως ὁμολογοῦσαν οἱ ἴδιοι οἱ πρυτάνεις καὶ τὸ 2010 τὶς κατήργησε ἡ παινεμένη κυρία τῆς Φωτοτυπίας, γιατί οἱ 3500 πολύτεκνοι (ποὺ ἦταν τὸ 30% τοῦ συνολικοῦ ἀριθμοῦ τῶν μετεγγραφόμενων) δημιουργοῦσαν συνωστισμὸ στὶς Σχολές! Τὶς κατήργησαν προσωρινὰ βεβαίως, γιὰ νὰ τὶς πάρουν ἀπὸ τοὺς πολύτεκνους καὶ νὰ τὶς δίνουν ὅπου θέλουν μὲ ἀδιαφανῆ κριτήρια… Σήμερα δὲ τὸ 2014 μὲ τὶς μισὲς περίπου γεννήσεις, ὁ ὑπουργὸς μᾶς εἶπε στὴ συνέντευξή του: «… ὅπου ὁρίσαμε ὅτι ὁ νόμος περὶ μετεγγραφῶν εἶναι γιὰ τοὺς ταλαιπωρημένους οἰκονομικά. Δὲν εἶναι γιὰ τὰ κέφια κανενός»! Καὶ ὅταν συμβαίνουν ὅλα αὐτὰ κάποιος Ἀθαν. Κυριαζὴς - Γ. Γραμματέας τοῦ ὑπουργείου ἀποκρύπτει τὴν ἀλήθεια λέγοντας στὰ κανάλια: … «Ὅσοι πέρυσι φοιτητές, ζήτησαν Μεταφορὰ θέσης καὶ ἱκανοποιοῦσαν τὸ εἰσοδηματικὸ ὅριο τῶν 9.000€ τὸ κατὰ κεφαλὴν εἰσόδημα… πῆραν ὅλοι(!), γιατί λοιπὸν δὲν ἔκαναν πέρυσι αἴτηση αὐτοί, ποὺ διαμαρτύρονται τώρα, δὲν ξέρω γιατί δὲν ἔκαναν;…». Δηλαδὴ οἱ 723 πολύτεκνοι εἶναι ψεῦτες καὶ δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται; Μὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν 723 οἱ ὑπηρεσίες τοῦ ὑπουργείου μας τὸν γνώρισαν. Ἀντὶ εἰς τὴν Ἀθήνα εἰς τὴν Ρόδον Τέλος χαρακτηριστικὸ τοῦ ἐμπαιγμοῦ τῶν πολυτέκνων φοιτητῶν φέτος εἶναι ὅτι ὁ πολύτεκνος , ὁ τρίτεκνος κ.λπ., ποὺ κατάγονται ἀπὸ Κέα, Ἄνδρο, Κύθνο, Σέριφο, Σίφνο, Μῆλο… καὶ θέλουν Παιδαγωγικὸ τμῆμα, δὲν θὰ μετεγγράφονται στὴν Ἀθήνα (1,5 ὥρα), ἀλλὰ τοὺς στέλνουν στὴ Ρόδο (νὰ ἔλθει Πειραιά, γιὰ νὰ πάει σὲ 12 ὧρες στὴ Ρόδο), καθότι ἡ τροπολογία λέει ἐντὸς τῆς περιφέρειας μετεγγράφεσαι σὲ ἀντίστοιχη σχολὴ ἐφόσον ὑπάρχει, ὅπως δηλαδὴ ἐπὶ Διαμαντοπούλου! 3. Τὸ δὲ ΥΠΔΜΗΔ ἀρέσκεται νὰ ψάχνει γιὰ πλαστὰ πτυχία καὶ πιστοποιητικὰ στὸ Δημόσιο καὶ νὰ ἐκτοξεύει λάσπη πρὸς ὅλους τοὺς Δ.Υ καὶ νὰ μὴ κάνει τίποτα γιὰ τὴν Υ.Α. τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, ποὺ στὶς Μετεγγραφὲς τώρα παρανόμως δὲν ζητεῖ ἀπὸ τοὺς ὑποψήφιους πολύτεκνους πιστοποιητικὸ ἀπόδειξης τῆς πολυτεκνικῆς ἰδιότητας, ὅπως σαφῶς ἀναφέρει ὁ νόμος 3454/2006. Ἀπὸ τὸ Γραφεῖο Τύπου τῆς ΑΣΠΕ» ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΕΘΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤῼ ΜΑΡΤΥΡΩΝ Τὸ πιὸ μεγάλο ἄθλημα εἶναι τὸ «κόντρα στὸ ρεῦμα»! Τὴν 24ην Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα καὶ τῶν σὺν αὐτῷ μαρτύρων. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγ. Ὄρους. Τὸ Ἔπος τοῦ ᾽40 καὶ τὸ πνεῦμα του Τοῦ κ. Δημητρίου Γ. Μπράνη, Σχολικοῦ Συμβούλου- Νομικοῦ Τὸ ἔπος τοῦ ᾽40, ἡ περιφανὴς καὶ περίλαμπρη νίκη τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ, καθὼς καὶ ἡ γενναία ἀντίσταση τῆς Ἑλλάδας ἐνάντια στὶς σιδηροφράκτες στρατιὲς τοῦ Χίτλερ, κατέπληξε τὴν Οἰκουμένη! Ἔγινε ἀντικείμενο παγκόσμιου θαυμασμοῦ. Ἀντικείμενο παγκόσμιας ἕλξεως. Ἀναπτέρωσε τὸ ἠθικὸ τῶν φιλελευθέρων λαῶν τῆς Γῆς καὶ ἔδωσε χρόνο καὶ καιρὸ στὸ Στρατόπεδο τῶν Συμμάχων νὰ ἑτοιμαστεῖ γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση τῶν Ἰμπεριαλιστῶν καὶ τὴ διάλυση τοῦ Τριπλοῦ Ἄξονα! Τὸ πνεῦμα τοῦ ἔπους τοῦ ᾽40 εἶναι πνεῦμα ἡρωικό, ἱστορικό, φιλελεύθερο, θρησκευτικὸ, ἑλληνικὸ «πνεῦμα πολυσύνθετο, πολυμερές, πολυσχιδές». Α´ Πνεῦμα ἡρωικό: Οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ ᾽40 πολέμησαν ὡς ὑπερήρωες παρὰ τὶς τόσες ἀντιξοότητες καὶ τὸν τόσο βαρὺ χειμώνα! Ἐπέδειξαν ἀπαράμιλλο ἡρωισμό! Ἀσύλλυπτη γενναιότητα καὶ αὐτοθυσία! Ὁ Οὐίνστον Τσώρτσιλ, Ἄγγλος πολιτικὸς καὶ πρωθυπουργὸς τῆς Μ. Βρεττανίας κατὰ τὸ Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, εἶπε χαρακτηριστικά: «Στὸ ἑξῆς δὲν θὰ πρέπει νὰ λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες, ἀλλὰ οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες». Ὁ δὲ Ἀδόλφος Χίτλερ, ὁ αἴτιος τοῦ Β᾽ Παγκοσμίου Πολέμου - ἀλλὰ καὶ τοῦ Α´ - δήλωσε ἐνώπιον τῆς Γερμανικῆς Βουλῆς στὶς 4 Μαΐου 1944 τὰ ἑξῆς: «Ἡ Στρατιωτικὴ Δικαιοσύνη μὲ ὑποχρεώνει νὰ διαπιστώσω ὅτι ἀπ᾽ ὅλους τούς ἀντιπάλους, ποὺ ἀντιμετωπίσαμε, ὁ Ἕλληνας στρατιώτης πολέμησε μὲ ὕψιστο ἡρωισμὸ καὶ αὐτοθυσία. Συνθηκολόγησε μόνον, ὅταν ἡ περαιτέρω ἀντίσταση ἦταν ἀδύνατη καὶ κατὰ συνέπεια μάταιη.» Β´ Πνεῦμα ἱστορικό: Τὸ «ΟΧΙ» ποὺ ἀντέταξε ὁμόφωνα τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940 ἐνάντια στὶς πολυάριθμες ἰταλικὲς λόγχες - πάνω ἀπὸ 8,5 ἑκατομμύρια - ἦταν τὸ ἀντίστοιχο τοῦ «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ», τοῦ ἡρωικοῦ Βασιλιᾶ τῆς Σπάρτης Λεωνίδα, ποὺ εἶπε στοὺς Πέρσες τὸ 480 π.Χ. στὶς Θερμοπύλες. Τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος ποτὲ στὴ διαδρομὴ τῶν ἀνθρωπίνων αἰώνων δὲν προσκύνησε τὸν ἐχθρό. Ποτὲ δὲν τοῦ ἄνοιξε τὶς πύλες του, γιὰ νὰ περάσει. Ποτὲ δὲν πτοήθηκε ἀπ᾽ τὸν ὄγκο του καὶ τὴν ὑπεροπλία του. Τί ἔκανε; Τοῦ ἔλεγε πάντοτε: «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».«Γῆν καὶ ὕδωρ οὐ δίδομεν». Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε καὶ τὸ 1940. Ἔπραξε τὸ ἱστορικό του χρέος, τὸ ἱστορικό του καθῆκον. Ἂν δὲν τὸ ἔκανε αὐτὸ, θὰ διέπραττε ὄχι ἱστορικὸ ἀτόπημα, ἀλλὰ ἱστορικὸ ἔγκλημα! Γ´ Πνεῦμα φιλελεύθερο: Οἱ Ἕλληνες «φύσει καὶ θέσει» εἶναι λαὸς φιλελεύθερος. Λαὸς λάτρης τοῦ ἰδανικοῦ τῆς ἐλευθερίας. Ὁ καθαγιασμὸς του ἔγινε τὸ 490π.Χ. στὴ μάχη τοῦ Μαραθώνα, ὅπου: «Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι χρυσοφόρων Μήδων ἐστόρεσαν δύναμιν». Τὸ θεωροῦν ὡς τὸ ὕψιστον ἀγαθὸ τῆς ζωῆς. Ὡς τὸ Α καὶ Ω. Γιὰ τὴν σωτηρία του ἢ τὴν ἐπανάκτησή του πολεμοῦν μὲ ἀπαράμιλλο ἡρωισμὸ καὶ ὕψιστη αὐτοθυσία. Δ´ Πνεῦμα θρησκευτικό: Οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ ᾽40 πολέμησαν ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Θρησκείας. Ὑπὲρ τοῦ Πατρίου Ἐδάφους καὶ τῆς Πίστεως. «Ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Ὑπὲρ τῆς Πατρίδας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπὲρ τῶν ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἰδεωδῶν. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι λαὸς θρῆσκος. Λαὸς βαθύτατα θρησκευόμενος. Τὸ 98% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Πρεσβεύει τὴν Ὀρθὴ Πίστη. Προσκυνᾶ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Προσκυνᾶ - τιμᾶ τὴν Παναγία, τὴ Θεομήτορα. Προσκυνᾶ - τιμᾶ τοὺς Ἁγίους. Ἔθνος καὶ θρησκεία εἶναι δύο πόλοι ἄρρηκτοι. Ἡ Παναγία, «ἡ Κεχαριτωμένη Μαριάμ», εἶναι ἡ προστάτιδα τοῦ Ἔθνους μας. Σ᾽ ὅλους τούς καιροὺς καὶ ἰδιαίτερα τούς χαλεποὺς ἔρχεται ὡς προστάτιδά του καὶ ὡς βοηθός του καὶ ὡς ἀρωγός του. Ἔρχεται ὡς ἐμψυχώτρια. Ἔρχεται ὡς: «Κυρία τῶν Οὐρανῶν». Τοῦ δίνει δύναμη, ἐλπίδα, ὑπομονή. Γίνεται σκέπη του, ἀσπίδα του, ἑδραίωμά του, ὁδηγήτριά του. Τὸ ᾽40 ἐμφανιζόταν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ὡς ὅραμα, ὡς ὀπτασία καὶ ἐμψύχωνε τοὺς Ἕλληνες μαχητές. Τοὺς ἔκανε ἀήττητους. Τοὺς ἔκανε ὑπερήρωες. «Ὑπερμαχητές». Ε´ Πνεῦμα Ἑλληνικό: Τὸ ᾽40 ἀνέδειξε τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἰδιότητες τῶν Ἑλλήνων. Ἀνέδειξε τὴν πολεμικὴ ἀρετὴ τῶν Ἑλλήνων. Τὴ φιλοπατρία τους καὶ τὴ θρησκευτικότητά τους. Ἀνέδειξε τὸ δαιμόνιο τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς. Τὴν Ἑλληνικὴ ζωτικότητα καὶ φιλοτιμία. Τὶς ἠθικὲς δυνάμεις, τὶς ἀξίες, τὰ ἰδανικὰ καὶ τὰ ὁράματα τῶν Ἑλλήνων. Σχόλιο: Λαοὶ χωρὶς πίστη, χωρὶς παράδοση, χωρὶς ἰδανικὰ καὶ ὁράματα, χωρὶς πνευματικὰ θεμέλια δὲν μποροῦν νὰ γράψουν ἱστορία. Εἶναι φτωχοὶ καὶ ἀνίσχυροι. Ἕνας λαὸς γίνεται ἰσχυρὸς καὶ δυνατὸς καὶ μεγαλουργεῖ, ὅταν ἔχει πίστη, ὅταν ἔχει ἰδανικά, ὅταν ἔχει ὁράματα. Τότε καὶ μόνο τότε γράφει ἱστορία. Γίνεται λαὸς περιούσιος. Ἐπίλογος: Τὸ ᾽40 εἶναι ἐποποιία. Εἶναι ἔπος. Εἶναι μεγαλουργία. Νίκη κατὰ τῆς βίας καὶ τῆς βαρβαρότητας, κατὰ τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, προϊόν τῆς ἀδάμαστης θέλησης τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τοῦ Λαοῦ ποὺ θεωρεῖ: «εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, ἐλεύθερον δὲ τὸ εὔψυχον». Εἶναι καρπὸς καὶ γέννημα τῆς ἐθνικῆς ὁμοψυχίας τῶν Ἑλλήνων. Καρπὸς καὶ γέννημα τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς. Τότε: «Ἀνέστη πᾶς ὁ λαὸς ὡς ἀνὴρ ΕΙΣ». Τὸ ᾽40 εἶναι νίκη τῆς Ἠθικῆς καὶ τοῦ Δικαίου. Τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας. Οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ ᾽40 δόξασαν τὴν Κλασσικὴ Ἀρχαιότητα, τὸ ἔνδοξο Βυζάντιο, τὸ ἡρωικὸ καὶ θρυλικὸ ᾽21, τοὺς Ἐθνικοὺς Ἀγῶνες τοῦ 1912 - 1913. Δόξασαν τὴν Ἑλλάδα, τὴν Πατρίδα, τὸ Ἔθνος. Εἰς τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὴν ἀνοχὴν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, ἡ Πολιτεία μεθοδικῶς καταργεῖ τὴν Ὀρθόδοξον ταυτότητα τῆς Χώρας καὶ τὴν παραδίδει εἰς τὸ Ἰσλάμ, κατ᾽ ἀπαίτησιν μεγάλων Μουσουλμανικῶν χωρῶν, ἀπὸ τὰς ὁποίας φιλοδοξεῖ νὰ κάνουν ἐπενδύσεις εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ἀντιθέτως ἡ Ἑλβετία, τὴν 9ην Ὀκτωβρίου, ἀπεφάσισε μὲ νόμον, τὸν ὁποῖον ἐψήφισεν ἡ Βουλὴ, νὰ ἀπαγορεύονται ὅλαι αἱ δραστηριότητες τῶν Μουσουλμανικῶν Ἱδρυμάτων καὶ πᾶσα δημοσία δραστηριότης τῶν Μουσουλμάνων, αἱ ὁποῖαι κρίνονται παράνομοι. Ὑπογραμμίζεται ὅτι προσφάτως ἡ Ἑλβετία εἶχεν ἀπαγορεύσει τὴν οἰκοδόμησιν μιναρέδων εἰς τὰ τζαμιὰ καὶ τὰ τεμένη, διότι αὐτοὶ προσβάλλουν τὰ ἑλβετικὰ πολιτιστικὰ πρότυπα. Εἰς τὴν Ἑλλάδα ὁ πρώην Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς στενὴν συνεργασίαν μὲ τὸν γενικὸν γραμματέα τοῦ ὑπουργείου Παιδείας κ. Καλαντζῆ «ἔσπευδαν», διά νὰ ἐπιταχύνουν τὰς διαδικασίας διά τὴν ἀνέγερσιν τοῦ τεμένους εἰς τὸν Βοτανικόν, ὡς εἶχεν ἀναγράψει ἡ Οὐάσιγκτον Πόστ. Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς σήμερον κατέχει τὸν θρόνον τοῦ Μητροπολίτου Νέας Ἰωνίας (μὲ πολλοὺς Μουσουλμάνους καὶ ἀρκετοὺς χώρους προσευχῆς εἰς τὸν Ἀλλὰχ) καὶ Νέας Φιλαδελφείας. Ἡ στάσις τῆς Ἑλβετίας καὶ τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἱδρυμάτων Προσκυνηματικὴ ἐκδρομή Ὁ Σύλλογος φίλων τῶν μοναστηριῶν τοῦ Ἀπόκουρου «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ Ἁη Γιάννης ὁ Πρόδρομος Δερβέκιστας» διοργανώνει 3ημερη προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ 31/10 - 2/11/2014. Τὸ πρόγραμμα τῆς ἐκδρομῆς: Γύρος Λίμνης Τριχωνίδος, τὸ στολίδι ὁλόκληρης τῆς Ἑλλάδας Ἐπίσκεψη στὰ προσκυνήματα τοῦ Ἀποκούρου Παναγία Προυσιώτισσα, Μικρό, Μεγάλο Χωριό, Καρπενήσι Πληροφορίες κα Τσιτούρα - Μερατζῆ Ἐλισάβετ. Τηλ. 6978407056 Ἀντίσταση, καλοί μου φίλοι, κατὰ τὸ λεξικό, εἶναι ἡ ἐκδήλωση σταθερῆς ἐναντίωσης, ἡ ἄρνηση ἀποδοχῆς, σύμπλευσης ἢ ὑποχώρησης σὲ κάποιον ἢ καὶ κάτι ποὺ προσπαθεῖ νὰ (μᾶς) ἐπιβληθεῖ! Τί πλοῦτος ἐννοιῶν! Τί βάθος περιεχομένου στ’ ἀλήθεια! Ἡ ἀντίσταση, δηλαδή, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ διαφωνία, οὔτε καὶ ἡ ἐναντίωση μόνο σὲ κάποιον ἢ κάτι. Εἶναι ἡ ἐκδήλωση σταθερῆς, ἄκαμπτης καὶ ἀσυμβίβαστης ἐναντίωσης σ’ αὐ τὸν τὸν κάποιον ἢ τὸ κάτι ποὺ προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἐπιβληθεῖ. Καὶ ἐπιπλέον, εἶναι ἡ μόνιμη ἄρνηση νὰ τὸ ἀποδεχθεῖς, νὰ συμπλεύσεις μαζί του(ς), εἶναι ἡ ἀνυποχώρητη στάση σου ἀπέναντί του(ς)! Νὰ γιατί αὐτὴ ἡ λέξη, αὐτὴ ἡ ἔννοια καλύτερα, πληροῖ κάθε νεανικὴ ψυχή. Ἐκφράζει ἀπολύτως κάθε νέο καὶ νέα. Καὶ καθέναν ποὺ διαθέτει νεανικὴ ζωντάνια, μεγάλη καὶ ἄφθαστη (νεανικὴ) δύναμη καὶ βέβαια νεανικὴ ἐγρήγορση! Γιατί χωρὶς αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωντάνιας, τῆς δύναμης καὶ τῆς ἐγρήγορσης, καὶ μάλιστα τῆς νεανικῆς, ποιὸς στ’ ἀλήθεια μπορεῖ ν’ ἀντισταθεῖ; *** Πραγματικά! Μονάχα τὰ ζωντανὰ ψάρια, τὰ δυνατά, μποροῦν καὶ πηγαίνουν ἀντίθετα στὸ ρεῦμα. Τὰ ἀδύναμα, τὰ ἄρρωστα, τὰ γέρικα, τὰ ἀσθενικά, πολὺ δὲ περισσότερο τὰ νεκρά, πηγαίνουν ὅπου καὶ ὅπως βαδίζει τὸ ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ. Αὐτὸ δὲ τὸ «ἀντίθετα στὸ ρεῦμα», εἶναι καὶ ἡ πλήρης ἔκφραση τῆς ἀντίστασης, ξέρετε… Καὶ μ’ αὐτό, παιδιά, θυμήθηκα ἕνα σπουδαῖο ψάρι, τὸ σολομό! Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀκατανίκητη τάση ποὺ ἔχει, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκε! Στὴ συγκεκριμένη ἀκροποταμιά, στὶς συγκεκριμένες πηγές! Καὶ δὲν φεύγει ἀπ’ τὴ θάλασσα, γιὰ νὰ φθάσει ἀκριβῶς σ’ αὐτὲς τὶς πηγὲς τῶν ποταμῶν ἀπὸ κάποια παραξενιὰ ἢ ἀπὸ ἀναζήτηση τῆς περιπέτειας. Ὄχι! Οὔτε κάνει τὶς κόντρες μὲ τὰ ποταμίσια ρεύματα ἀπὸ ἐπίδειξη. Οὔτε γιατί εἶναι …ὀπισθοδρομικός! Εἶναι ἀνάγκη γι’ αὐτόν, εἶναι καθαρὰ θέμα ἐπιβίωσης. Ἀνεβαίνει ἀπὸ τὴ θάλασσα στὶς πηγὲς τῶν ποταμῶν, γιὰ νὰ γεννήσει τ’ αὐγά του, ἐκεῖ ποὺ ἡ θερμοκρασία εἶναι ἡ πλέον κατάλληλη καὶ ὁ τόπος γνώριμος καὶ ἀσφαλής. Ἂν παραμείνει στὰ πέλαγα, οἱ μέρες του εἶναι μετρημένες! Τί γενναιότητα ποὺ θέλει αὐτὴ ἡ ἀπόφαση! Τί δύναμη ἀπαιτεῖ αὐτὴ ἡ πορεία! Τί ἀποφασιστικότητα! Πρέπει νὰ ξεπεράσει πλῆθος ἀπὸ ἐμπόδια καὶ νὰ πορευτεῖ πρὸς τὰ πάνω! Ἀπαιτεῖται νὰ πάει κόντρα σὲ ὅλα, ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὸ τὸ ἀκαταμάχητο ρεῦμα τῶν ποταμῶν! Ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει ἀκόμη καὶ τὶς θερμοκρασίες! Δὲν περιγράφεται τὸ ἐγχείρημα… Βρίσκεται μπροστά του καταρράκτης; Μ’ ἕνα του ἅλμα φθάνει πάνω ἀπ’ αὐτόν! Γίνεται ἅλτης! Τὸ ἅλμα του φθάνει τὰ τρία μέτρα καὶ τὸ τόξο ποὺ διαγράφει τὰ ἕξι μέτρα! Κι ἂν δὲν τὸ κατορθώσει μὲ τὴν πρώτη, δὲν ἀποκάμνει, δὲν τὸ βάζει κάτω, δὲν γυρνᾶ στὴ … θάλασσα! Συνεχίζει τὸν ἀγώνα του ἀντίθετα στὸ ρεῦμα, ὥσπου νὰ τὸ κατορθώσει. Δὲν «βαριέται», δὲν κουράζεται, δὲν παραιτεῖται! Ἀντιστέκεται, ἀγωνίζεται, ἐπιμένει... Νάτο λοιπὸν τὸ πλέον ἀγωνιστικό, τὸ πλέον δυνατό, τὸ πιὸ ἀκαταμάχητο, τὸ πιὸ ὁλοκληρωμένο ἄθλημα. Εἶναι τὸ «κόντρα στὸ ρεῦμα»! Μὲ τὸ ἄθλημα αὐτό… Ξεκόβεις ἀπ’ τὴ μάζα! Ξεφεύγεις ἀπ’ τὴ χαμοζωή! Ξεχωρίζεις ἀπ’ τοὺς πολλούς! Δὲν μπαίνεις μὲ τίποτα στὸ μίξερ, δὲν γίνεσαι πολτός! Πόθος σου νὰ φθάσεις στὶς πηγές, τὶς ἀρχὲς τῆς ζωῆς! Ἐπιθυμία σου νὰ ἀγωνιστεῖς ἕως τέλους γι’ αὐτό! Ἀπόφασή σου νὰ ἀντισταθεῖς καὶ νὰ τὰ ὑπερβεῖς ὅλα! Θὰ ἔπρεπε τὸ «ἄθλημα» αὐτὸ νὰ περιλαμβάνεται στὰ λεγόμενα «ἐξτρὶμ σπόρ»! Σολομός! Ἕνα τόσο ζωντανὸ καὶ δυναμικὸ ψάρι ποὺ ζεῖ καὶ ὑπάρχει, γιατί γνωρίζει νὰ ἀντιστέκεται σὲ ὁ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ τὸ ἐμποδίσει καὶ νὰ τοῦ ἐναντιωθεῖ στὴν πορεία του πρὸς τὰ πάνω… *** Καὶ μετὰ τὸ σολομό, παιδιά, θυμήθηκα τοὺς βράχους! Λοιπόν, τὸν χείμαρρο ποὺ τρέχει τρελλὰ τὸν κατήφορο, μόνον οἱ μικρὲς πέτρες τὸν ἀκολουθοῦν. Οἱ μεγάλες, ἐκεῖνοι οἱ βράχοι, ὄχι μόνο δὲν κάνουν κάτι τέτοιο, ἀλλὰ καὶ στέκονται ἐμπόδιο στὸν κατηφορικό του δρόμο! Τί μεγαλεῖο! Βράχοι! Ἡ γρανιτένια θέληση γιὰ ἀντίσταση! Μένουν ἀπτόητοι σὲ ὁ,τιδήποτε ἔρχεται πάνω τους, τὸ ἀποτρέπουν, τὸ ἀνατρέπουν, τοῦ ἀλλάζουν ἀκόμη καὶ τὴν πορεία, τὸ διαλύουν, ἂς εἶναι ἀκόμη καὶ πανίσχυρα κύματα τοῦ πελάγους! *** Καὶ μετὰ ἀπ’ αὐτὰ κατάλαβα καλὰ τὸ μεγαλεῖο τῶν Ἁγίων. Καὶ μάλιστα τῶν μαρτύρων. Καὶ μάλιστα τῶν νέων σὲ ἡλικία μαρτύρων, πολλῶν ἐκ τῶν ὁποίων φέρουμε τὰ ὀνόματά τους! Εἶπαν ΟΧΙ στὴν ἁμαρτία! Εἶπαν ΟΧΙ στὶς παρορμήσεις τοῦ ἑαυτοῦ τους! Εἶπαν ΟΧΙ στὸ τί λένε οἱ ἄλλοι… Εἶπαν ΟΧΙ σὲ πανίσχυρους ἄρχοντες καὶ αὐτοκράτορες! Εἶπαν ΟΧΙ στὴν ὑποταγὴ τῆς βλακώδους εἰδωλολατρίας! Εἶπαν ΟΧΙ στὸ «ἔτσι κάνουν ὅλοι»! Ἀντιστάθηκαν σὲ ὅλα, ὑπερέβησαν τὰ πάντα, γιὰ νὰ φθάσουν στὴ Ζωή, ἔγιναν γρανίτες στοῦ κακοῦ τὸ ρεῦμα, τὸ ὁποῖο τὸ διέλυσαν κιόλας φθάνοντας τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Δὲν λύγισαν στὶς ὑποσχέσεις, δὲν κάμφθηκαν ἀπ’ τὰ φρικώδη μαρτύρια, ἀδιαφόρησαν ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν θάνατο, προκειμένου νὰ ζήσουν. Νὰ ζήσουν αἰώνια… Καὶ πῶς τὸ κατόρθωσαν; Μὲ κανένα ὑλικὸ μέσο, ἄοπλοι καὶ γυμνοί! Πάνοπλοι ὅμως μὲ τὴ Θεία χάρη, ποὺ πάντοτε βρίσκεται μ’ ἐκείνους ποὺ ἀντιστέκονται. Δὲν ξέρω, παιδιά, ἂν ἔχετε ἀναρωτηθεῖ, γιατί οἱ μάρτυρες, στὶς εἰκόνες τους ἔχουν ὀρθωμένη τὴν παλάμη τοῦ ἑνὸς χεριοῦ τους. Δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο αὐτὸ παρὰ τὸ ἴδιο τὸ σύμβολο αὐτῆς τῆς ἀντίστασής τους! Ἂς ἔχουμε πάντοτε στὰ προσωπικά μας ἀντικείμενα καὶ τὸν προσωπικό μας χῶρο εἰκόνες τῶν Ἁγίων μαρτύρων μὲ τὴν ὀρθωμένη παλάμη, γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύουν στοὺς ἀντιστασιακούς μας πνευματικοὺς ἀγῶνες. Γιὰ νὰ μὴ λέμε ἁπλῶς ΟΧΙ, ἀλλὰ σταθερά, ἄκαμπτα καὶ ἀσυμβίβαστα ΟΧΙ. Σὲ κάθε πειρασμὸ ποὺ θέλει νὰ μᾶς κυριεύσει! Σὲ κάθε ἐπιθυμία ἁμαρτωλὴ ποὺ θέλει νὰ μᾶς παρασύρει! Σὲ κάθε θολοκουλτούρα, ποὺ θέλει νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίσει! Σὲ κάθε μόδα καὶ κατευθυνόμενη τάση ποὺ θέλει νὰ μᾶς ἐνσωματώσει σὲ κάτι! Σὲ κάθε κατασκευασμένη συμπεριφορὰ ποὺ θέλει νὰ μᾶς ἐντάξει κάπου! Σὲ κάθε πρόσκληση ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πιὸ βαθιὰ στὰ πέλαγα! Σὲ κάθε παρόρμηση κι αὐτοῦ τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀκόμη, ποὺ ἀποβλέπει στὴν ἀνατροφοδότηση τῶν παθῶν μας! *** Ἕνα νεανικὸ περιοδικὸ εἶχε ὡς τίτλο στὸ ἀφιέρωμά του: «Μάθε νὰ λὲς ΟΧΙ»! Καὶ ὡς ὑπότιτλο: «Πῶς γίνεται μία τόση δὰ λεξούλα, μὲ τρία μόλις γράμματα, νὰ σοῦ προκαλεῖ τόση δυσκολία;». Ὑπέροχο ὄντως τὸ ἐρώτημα! Καὶ ἡ ἀπάντηση; Μὰ θέλει τόλμη ἡ ἀντίσταση… Βλέπετε εἶναι τὸ χαρακτηριστικό τοῦ γενναίου, τοῦ ζωντανοῦ κι αὐτοῦ ποὺ θέλει νὰ ζήσει! Γιατί ὅπως ὡραῖα εἶπαν «ὅ,τι δὲν ἀντιστέκεται ἀργὰ ἢ γρήγορα πεθαίνει»! Καὶ δὲν εἶναι μόνο ὁ σολομός… Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἀντιστέκονταν στὶς βαρβαρότητες τῆς εἰδωλολατρίας, σήμερα δὲν θὰ ὑπῆρχαν! Ἂν τὸ ἔθνος μας δὲν ἀντιστεκόταν ποικιλοτρόπως σὲ τόσους κατακτητές, κανένας σήμερα δὲν θὰ τὸ θυμόταν! Ἂν καὶ ὁ καθένας μας ἔλεγε «ναὶ» σὲ κάθε πειρασμό, ἐπιθυμία, πρόσκληση καὶ πρόκληση, θὰ εἶχε καταστραφεῖ ἀπὸ τὰ πάθη! Θὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε αὐτὸ καλύτερα καὶ ἀπ’ τὸν λόγο τοῦτο τοῦ Μ. Βασιλείου: «Πολλὲς φορὲς κάποιος ἀπὸ μᾶς κατὰ τὴ νεότητά του ἐπεδίωξε τὴ σωφροσύνη, ἔπειτα εἰσῆλθε κρυφὰ ἡ ἡδονή, ἐξεγέρθηκαν οἱ φυσικὲς ἐπιθυμίες, ἐξασθένησε ἡ προσευχή, ἐπιβλήθηκε στὴ νεότητα τὸ κρασί, χάθηκε ἡ ἐγκράτεια κι ἔγινε διαφορετικὸς ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἔπρεπε. Ἔτσι γίνονται οἱ ἀλλαγὲς (πρὸς τὸ χειρότερο), ἐπειδὴ δὲν ἀντιστεκόμαστε στὰ πάθη μὲ καρτερικὴ σκέψη». Δηλαδή, χανόμαστε πνευματικά, πεθαίνουμε, χάνουμε τὴν ψυχή μας, ἐπειδὴ δὲν ἀντιστεκόμαστε στὰ πάθη. Πράγματι ἡ ἀντίσταση εἶναι τὸ μέγιστο καὶ κατ’ ἐξοχὴν γνώρισμα τοῦ Χριστιανοῦ. Μιᾶς ἀντίστασης ποὺ ἔχει τρία σκέλη. Τὴν ἀντίσταση κατὰ τῆς ἁμαρτίας (δηλ. τοῦ Σατανᾶ!), τοῦ ἑαυτοῦ μας (δηλ. τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου) καὶ τοῦ κόσμου (τῶν μακρὰν ἀπ’ τὸν Θεό, δηλαδή, εὑρισκομένων ἀνθρώπων). Ὅποιος ἀντιστέκεται εἶναι γενναῖος, δυνατός, μεγαλειώδης. Συμβαίνει δὲ σ’ αὐτὸν κι αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος: «Συνηθίζουν τὰ γενναῖα φρονήματα ν’ ἀντιδροῦν ἐναντίον τῆς ἐπιβολῆς ποὺ ἀσκεῖται διά τῆς βίας, ὅπως ἡ φλόγα ὅταν ἀναρριπίζεται ἀπ’ τὸν ἄνεμο τόσο περισσότερο ἀνάβει, ὅσο δυνατότερα τὴν φυσοῦν». Ὅσο τοὺς πολεμοῦν δηλαδή, κι ὅσο τοὺς ἀντιμάχονται, τόσο αὐτοὶ γιγαντώνονται. Νὰ μία ἀκόμη μεγάλη ἀλήθεια στὸ θέμα μας! *** Ἀντίσταση, λοιπόν! Ἀντίσταση κι ἐμεῖς, παιδιά, στὴν ἁμαρτία, τὸν (κακὸ ἢ παλαιὸ) ἑαυτό μας καὶ τὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα σ’ αὐτοὺς τοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ζοῦμε. Ὅλα δὲ μᾶς μιλοῦν γι’ αὐτό. Ἀκόμη καὶ τὰ ἄψυχα. Πρότυπά μας οἱ Ἅγιοι, ὅραμά μας ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Διακοπὴ καὶ ἀποτείχισις ΣΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ τύπο δημοσιεύθηκε ἡ ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου, μέ τήν ὁποία ἀπαντᾶ στόν Ἀρχιμ. Εὐθύμιο Χαραλαμπίδη γιά τήν ἀπόφασή του νά διακόψη τό μνημόσυνο τοῦ Σεβ. Δωροθέου. Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ἀρχή τῆς ἐπιστολῆς λέγει ὅτι «τοῦ αὐτοπροαιρέτως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἀποτειχισθέντος (ὁ π. Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης)». Μέ ὅλο τόν σεβασμό, πού πρέπει νά ἔχουμε πρός τό ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου, θέλαμε νά σχολιάσουμε ὅτι ὁ πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης στήν ἐπιστολή, πού ἀπέστειλε στήν ἐφημερίδα τοῦ «Ο.Τ.», ναί μέν ἀναφέρει ὅτι ἔχει διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ὅμως δέν ἀναφέρει ὅτι ἔχει ἀποτειχισθῆ αὐτοπροαιρέτως ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου δέν σημαίνει καί ταυτόχρονη ἀποτείχιση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Τρανό παράδειγμα εἶναι ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα τό 1971 ἀπό τούς Μητροπολίτες Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, Φλωρίνης Αὐγουστίνου καί Παραμυθίας Παύλου, οἱ ὁποῖοι δέν ἀποτειχίσθηκαν, ἀλλά παρέμειναν στήν Ἐκκλησία καί ἔδωσαν μάχες κατά τῆς ἑνωτικῆς πορείας, πού ἀκολουθοῦσε ὁ Πατριάρχης, ὅπου δίχαζε τόν λαό καί δημιουργοῦσε τεράστια προβλήματα στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά καί ὁ μακαριστός Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβάκος, τόν ὁποῖο ἐπικαλεῖται καί ὁ Σεβασμιώτατος ὡς παράδειγμα γιά τό πῶς θά πρέπει νά διακονοῦμε τήν Ἐκκλησία, εἶχε καταθέσει μήνυση στήν τότε Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου καί τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος «ἐπί ἀντορθοδόξοις ἐνεργείαις καί διδασκαλίαις». Θά πρέπει νά ἀντιληφθοῦμε ἱερεῖς καί λαϊκοί ὅτι ὁ ἀγώνας γιά τήν διατήρηση τῶν Δογμάτων καί τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας γίνεται μέσα στήν Ἐκκλησία καί ὄχι ἀποτειχιζόμενοι κάτι πού εἶναι ἐμφανές ὅτι ἀποσκοποῦν καί θέλουν oἱ οἰκουμενιστές. * * * Νομιμοποίησις τῶν αἱρέσεων ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ γνωστό ὑπερψηφίσθηκε στήν ἁρμόδια ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς, ὁ νόμος πού ρυθμίζει τό καθεστώς λειτουργίας τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων. Ὁ νόμος «προβλέπει καί ρυθμίζει τήν δυνατότητα ἵδρυσης καί λειτουργίας νομικοῦ προσώπου ἰδιωτικοῦ δικαίου γιά κάθε γνωστή θρησκεία πού διαθέτει τουλάχιστον 300 μέλη μόνιμα ἐγκαταστημένα σέ ὁρισμένη “γεωγραφική περιοχή”». Μέ τόν παρόντα νόμο τό Ἑλληνικό κράτος δίνει τήν δυνατότητα σέ ὁποιαδήποτε αἵρεση ἤ παραθρησκεία μέ 300 ὑπογραφές νά γίνη νόμιμη. Μάλιστα βουλευτής τῆς ἀντιπολίτευσης πρότεινε ὁ ἀπαι- τούμενος ἀριθμός ὑπογραφῶν νά περιορισθῆ στίς 100.Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἄν καί κατέχη τήν ἀριθμητική ὑπεροχή (90%) στήν Χώρα, ὄχι μόνο δέν θά εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία, ὅπως ὁρίζει τό Σύνταγμα ἀλλά ἡ ὁποιαδήποτε αἵρεση καί παραθρησκεία σάν νόμιμο πρόσωπο θά μπορῆ νά προσηλυτίζη καί νά ἀσκῆ νόμιμα τά θρησκευτικά της καθήκοντα. Καί ὅταν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία γιά ποιμαντικούς λόγους θά ἐλέγξη τήν αἵρεση καί τήν παραθρησκεία θά τούς δίνεται ἡ δυνατότητα νά τήν διώκουν ποινικά κάνοντας χρήση τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Καί μάλιστα ὁ νόμος ὑπερψηφίστηκε μέ τήν ἀνοχή τῆς ἴδιας τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, ἀφοῦ δέν ὑπῆρξε καμμία ἀντίδραση ἐκ μέρους της. Ἡ πλήρης ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν κοσμική ἐξουσία καί ἡ προοδευτική ἐκδίωξη τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν καθημερινή ζωή τοῦ Ἕλληνα εἶναι μία πραγματικότητα. Μέχρι σήμερα ἡ πολιτεία ἀπέδιδε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιά πολιτικές σκοπιμότητες, τόν τιμητικό τίτλο τῆς ἐπίσημης θρησκείας τοῦ Ἔθνους σέ ἐπίπεδο ἐπίσημων τελετῶν καί ἐθνικῶν ἐκδηλώσεων, στό ἑξῆς ἀκόμα καί αὐτός ὁ τιμητικός τίτλος καταλύεται καί ἡ Ἐκκλησία ὁδηγεῖται πλήρως στό περιθώριο, ὑποχρεώνεται νά ἀσχολεῖται ἀποκλειστικά μέ τά τοῦ οἴκου της καί ἐξισώνεται μέ μία ὁποιαδήποτε γκουρουιστική αἵρεση καί ὅλα αὐτά μέ τήν πλήρη συγκατάθεση τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Σελὶς 5η Ἀναμνήσεις καὶ ἐμπειρίες ἀπὸ τὸν μακαριστὸν Γέροντα Γεώργιον Γρηγοριάτην Η ΑΚΤΙΣΤΟΣ ΧΑΡΙΣ τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ παρέσχε στὴν ἐλαχιστότητά μας τὴν μεγίστη εὐλογία νὰ γνωρίσω καὶ νὰ συναναστραφῶ μὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μορφὲς τοῦ συγχρόνου Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, τὸν Ἅγιο Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, παν. Ἀρχιμ. κυρὸ Γεώργιο Γρηγοριάτη. Ὄντως ὁ Γέροντας ὑπῆρξε σκεῦος ἐκλογῆς, αὐθεντικός, γνήσιος καὶ βιωματικὸς θεολόγος, οἰκουμενικὸς διδάσκαλος, παγκόσμιος πατὴρ καὶ φωστὴρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴ μικρὴ δεκατριάχρονη ἐμπειρία γνωριμίας μας μὲ τὸν μακαριστὸ Γέροντα Γεώργιο, θὰ προσπαθήσουμε νὰ καταγράψουμε μερικὲς σκέψεις καὶ γεγονότα. Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Γέροντος γιὰ τοὺς νέους εἶναι πασίγνωστα. Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ἔδειξε καὶ σ᾽ ἐμᾶς. Ὅσες φορές, ὡς νεαρὸς τότε φοιτητὴς θεολογίας, πηγαίναμε στὴν Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, πάντοτε μᾶς ἐνίσχυε ὄχι μόνο πνευματικῶς καὶ θεολογικῶς, ἀλλὰ καὶ οἰκονομικῶς καὶ ὑλικῶς. Μάλιστα μᾶς παρεῖχε καὶ εἰδικὸ διαμονητήριο γιὰ τὴν Ἱ. Μονή, λέγοντάς μας: «Μπορεῖς νὰ ἔρχεσαι στὸ Μοναστήρι ὅποτε θέλεις. Νὰ ἔρχεσαι συχνά. Ἡ Γρηγορίου εἶναι τὸ σπίτι σου. Σὲ θεωροῦμε Γρηγοριάτη». Ὡς φοιτητὴ θεολογίας καὶ μέλλοντα κληρικό, μᾶς τόνιζε διαρκῶς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔδωσε τὸν τίτλο «θεολόγος» καὶ ἀναγνωρίζει μόνο τρεῖς ἁγίους ὡς «θεολόγους»· τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ τὸν ὅσιο Συμεὼν τὸν νέο Θεολόγο. Μόνο αὐτοὶ οἱ τρεῖς εἶναι οἱ πιὸ γνήσιοι καὶ πιὸ αὐθεντικοὶ θεολόγοι, μετά, βεβαίως, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ Λόγο, τὸν Χριστό. Γιατί, θεολόγος ἀποκαλεῖται αὐτός, ποὺ ἔχει δεῖ τὸν Θεὸ Λόγο, ποὺ ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ Λόγου. Θεολόγος ἐν πρώτοις εἶναι ὁ θεόπτης, ὁ αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος τοῦ Θεοῦ Λόγου. Θεολογία εἶναι ἡ θεοπτία. Μὲ τὴν ἔννοια αὐτὴ οἱ πρῶτοι θεολόγοι εἶναι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ποὺ εἶδαν, ἔζησαν καὶ βίωσαν τὸν Χριστό. Θεολόγος, κατὰ δεύτερον, εἶναι ὁ «ἑπόμενος τοῖς ἁγίοις πατράσι», εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ πιστὰ καὶ μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως τοὺς γνησίους καὶ αὐθεντικοὺς θεολόγους καὶ θεόπτες, τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Θεολόγος, ἐπίσης, εἶναι καὶ ὅποιος προσεύχεται. «Εἰ ἀληθῶς προσεύχη, θεολόγος εἶ», λέει ὁ Εὐάγριος. Τὸ Ὀρθοδόξως θεολογεῖν, συμβούλευε ὁ Γέροντας, εἶναι τὸ ἁλιευτικῶς θεολογεῖν καὶ ὄχι τὸ ἀριστοτελικῶς καὶ φιλοσοφικῶς θεολογεῖν, ὅπως συμβαίνει κατ'ἀρχὴν στὴν αἱρετικὴ καὶ ἐκπεσοῦσα Δύση, ἰδίως στὶς αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, καὶ κατὰ δεύτερον στὴν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή, ἰδίως στοὺς κόλπους τῆς παναιρέσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καλὴ εἶναι ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία, ὅταν συνδέεται ἄρρηκτα καὶ ὀργανικὰ μὲ τὴν ἐμπειρικὴ καὶ βιωματικὴ θεολογία. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, οἱ συνέπειες εἶναι ἀπρόβλεπτες. Ὁ συγκερασμὸς ἐμπειρικῆς καὶ ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας φέρνει τὰ καλύτερα ἀποτελέσματα. Θεολόγος δὲν καθίσταται ὅποιος περνᾶ μὲ ἐξετάσεις στὶς Θεολογικὲς καὶ Ἐκκλησιαστικὲς Σχολὲς καὶ Ἀκαδημίες, φοιτᾶ σ'αὐτὲς καὶ παίρνει τὸ πτυχίο θεολογίας, τὸ μεταπτυ- Γράφει ὁ πρωτοπρεβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγ. Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς χιακὸ καὶ τὸ διδακτορικὸ ἢ ἀκόμη γίνεται πανεπιστημιακὸς καὶ ἀκαδημαϊκὸς καθηγητὴς θεολογίας. Γιατί, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ πολλὲς φορὲς ἱστορικὰ καὶ ἀποδεικνύεται καὶ μέχρι σήμερα, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πτυχιούχους καὶ ἀκαδημαϊκοὺς θεολόγους, μὲ ἐλάχιστες φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, κηρύττουν καὶ πράττουν ἀντίθετα πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ πίστη, τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὴν ἐν γένει Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ καθίστανται ἀθεολόγητοι θεολόγοι ἢ καλύτερα θολολόγοι, σύμφωνα μὲ τὸν Γέροντα Παΐσιο, ἀντίχριστοι, ἄθεοι, αἱρετικοί, οἰκουμενιστές, ἐπειδὴ τοὺς λείπει ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἐμπειρικὴ σχέση μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ Λόγο. Ἑπομένως, κατέληγε ὁ Γέροντας, ἡ θεολογία εἶναι πρωτίστως ἐν Χριστῷ βίωμα καὶ ἐμπειρία καὶ ὄχι ξερὲς ἀκαδημαϊκές, γνωσιολογικὲς καὶ νοησιαρχικὲς σπουδὲς καὶ γνώσεις. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, ἔλεγε, ὅτι ἡ σωστή, ὀρθόδοξη θεολογία καλλιεργήθηκε καὶ καλλιεργεῖται στὰ ὀρθόδοξα μοναστήρια (ὅσα ἀπ' αὐτὰ παραμένουν ὀρθόδοξα καὶ δὲν ἔχουν κλίνει γόνυ στὸν οἰκουμενισμὸ) καὶ ὅτι ἀπὸ’κεῖ ἔβγαιναν καὶ βγαίνουν οἱ πραγματικοὶ θεολόγοι καὶ ὄχι ἀπὸ τὶς σχολές. Εἴχαμε ἐκμυστηρευτεῖ στὸν Γέροντα τὸν μύχιο καὶ ἐκ νεότητος πόθο μας γιὰ τὴν ἁγία ἱερωσύνη. Σὲ ἐρώτησή μας «πῶς θὰ καταλάβω, Γέροντα, ὅτι θέλει ὁ Θεὸς νὰ γίνω ἱερεύς»; μᾶς ἀπάντησε ὅτι ὁ ἴδιος Θεὸς διαλέγει τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ θὰ τὸν διακονήσουν ὡς ἱερεῖς, στέλνοντας μιὰ ἀνέκφραστη καὶ ἄρρητη μυστικὴ πρόσκληση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τοῦ προκαλεῖ φλέγοντα πόθο γιὰ τὴν ἁγία ἱερωσύνη. Ἐφ’ὅσον δὲν ὑπάρχουν κωλύματα, ἀλλὰ τηροῦνται οἱ ἱεροκανονικὲς προϋποθέσεις, μπορεῖς, ἔλεγε, νὰ γίνεις καλὸς καὶ ἅγιος ἱερεύς, σὰν τὸν ἅγιο Νικόλαο τὸν Πλανᾶ. Στὴν ἐποχή μας, ὑπογράμμιζε, χρειαζόμαστε καλοὺς ἱερεῖς. Ὅταν χειροτονηθήκαμε στὸν βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου, ὁ Γέρων Γεώργιος, ἐκτὸς τοῦ ὅτι βρισκόταν νοερῶς μαζί μας διά τῆς προσ ευχῆς, συμμετέχοντας δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου στὴν προσωπική μας Πεντηκοστή, ἀπέστειλε ἱερέα, πνευματικό του τέκνο, ὡς ἐκπρόσωπό του στὴν μεγαλύτερη καὶ ἱερότερη αὐτὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Μετὰ τὴν χειροτονία μας, ὅταν πήγαμε στὴν Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου ὡς νέος ἱερεύς, χάρηκε πάρα πολύ, καὶ μᾶς ἔδωσε ὡς εὐλογία ἕνα ἐπιτραχήλιον, τὸ ὁποῖο φυλάττουμε ὡς πολύτιμο θησαυρὸ καὶ ἐνθύμιό του. Ἡ τιμὴ καὶ ἡ ἀγάπη, ποὺ ἔδειχνε ὁ Γέροντας πρὸς τοὺς ἱερεῖς, καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς καλοῦσε νὰ συμμετάσχουμε - ὅσες φορὲς ἤμασταν παρόντες - στὴν Κυριακάτικη Σύναξη τῶν Πατέρων τῆς Ἱ. Μονῆς, βάζοντάς μας σὲ περίοπτη τιμητικὴ θέση ἐκ δεξιῶν του καὶ ἐπισημαίνοντας ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἁγιορεῖτες μοναχοὺς καὶ ἱερομονάχους, ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἔγγαμοι ἐν τῷ κόσμῳ ἱερεῖς, ποὺ ἀγωνίζονται, καὶ ὅτι δὲν ἔχει τόσο μεγάλη σημασία ὁ τόπος, στὸν ὁποῖο βρίσκεται κανείς, ἀλλὰ ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ἀγωνίζεται, ὅπου κι ἂν βρίσκεται. Ἡ ἀπέραντη ἐν Χριστῷ ταπείνωση τοῦ Γέροντος φαινόταν καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἦταν ἐμπειρικὸς καὶ ἀκαδημαϊκὸς θεολόγος, ὅταν ἔγραφε κάποιο θεολογικὸ κείμενο, ἔκρινε σωστὸ νὰ τὸ δώσει καὶ σ’ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε νήπια, μειράκια θεολογικῶς, (ὅπως καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους) μὲ τὴν παράκληση νὰ τὸ μελετήσουμε, νὰ τοῦ ὑποδείξουμε τὰ τυχὸν λάθη του καὶ νὰ ἐκφράσουμε τὴ γνώμη μας. Ὁ Γέρων Γεώργιος λυπόταν καὶ πονοῦσε πάρα πολὺ γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα, τὴν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τὶς ἐκκλησιολογικὲς παρεκτροπὲς ἐκ μέρους πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, ἐπισκόπων καὶ ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων, τοὺς ὁποίους, ὅμως, εἶχε τὴν δύναμη, τὴν τόλμη καὶ τὸ θάρρος νὰ ἐλέγχει πάντοτε ἐν ἀγάπῃ, ἀλλὰ καὶ ἀληθείᾳ, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ μοναδικὰ καὶ ἀνεπανάληπτα συγγράμματά του. Λυπόταν, ἐπίσης, καρδιακῶς γιὰ τὴν ἐξασθένηση τῆς φωνῆς καὶ τῆς ἀντιδράσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους σὲ θέματα πίστεως καὶ οἰκουμενισμοῦ. Θὰ ἦταν μεγάλη παράλειψη νὰ μὴ ἀναφέρουμε ὅτι στοὺς θεολογικοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ συγγράμματα τοῦ Γέροντος καὶ ἐλαχίστων ἄλλων, ὀφείλεται ἡ ἀκύρωση τῆς συμφωνηθείσης ψευδοενώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Ἀντιχαλκηδονίους Μονοφυσίτες καὶ ἡ μέχρι σήμερα ἀποτυχία τῶν Διαλόγων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Παπικούς. Πάγια θέση τοῦ Γέροντος ἦταν ὅτι ἡ κόκκινη γραμμὴ γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων εἶναι ἡ πλήρης ἕνωσή τους μὲ τὴν κακοδοξία καὶ τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία προϋποθέτει τὴν συλλειτουργία καὶ τὸ κοινὸ ποτήριο. Μέχρι τότε ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ ἴδιος, βεβαίως, δὲν προχώρησε στὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριάρχου. Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Παλαιοημερολογητικὸς Ζηλωτισμός, ἐπεσήμαινε, ἀποτελοῦν τὰ δύο ἄκρα, τὰ ὁποῖα δὲν ἐκφράζουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, θεολογία καὶ Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μέση καὶ βασιλικὴ ὁδός. Καταλήγοντας, θὰ θέλαμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Γέροντος Γεωργίου δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ περιοριστεῖ μόνο μέσα στὰ στενὰ ὅρια τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου ἢ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Γέρων Γεώργιος εἶναι μία οἰκουμενική, μία παγκόσμια προσωπικότητα καὶ ἀνήκει στὴν οἰκουμενική, τὴν καθ’ὅλου Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀναδειχθεῖ καὶ νὰ προβληθεῖ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, κυρίως καὶ πρωτίστως τὸ δογματικό, ἀντιαιρετικὸ καὶ ἀντιοικουμενιστικὸ ἔργο τοῦ Γέροντος, μὲ τὴν διοργάνωση ἡμερίδων καὶ συνεδρίων). Ἀλλοίμονό μας! Ἡ ἐκπομπὴ στὶς 13/10/2014 ἀπὸ ἕνα μεγάλο γερμανικὸ κανάλι. Ἡ σκηνὴ σὲ ἕνα τεράστιο στάδιο στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Ἕνα πλῆθος παραληρεῖ καθὼς περιμένει μὲ ἀγωνία νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ «μεγάλος», ὁ μοναδικὸς ὁ ἄνθρωπος ποὺ «θεραπεύει» μὲ ἕνα καὶ μόνο βλέμμα κάθε ἀρρώστια κάθε «μα…ια», αὐτὸς ποὺ πρόβαλε σὰν ὁ νέος «σωτήρας» τῶν πασχόντων καὶ τῶν ἀπελπισμένων. Πληρώνουν γιὰ νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τοῦ ποῦνε τὰ προβλήματά τους, πληρώνουν γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύσει, πληρώνουν γιὰ τὸ «θεραπευτικό του ἁγίασμα» ποὺ μοσχοπουλιέται σὲ χιλιάδες πιστούς, πληρώνουν γιὰ τὸν μέγα «ἅγιο θεραπευτὴ» ποὺ ἔχει γοητεύσει τὰ πλήθη στὴν Γερμανία, Ὁλλανδία καὶ Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Αὐτὸς εἶναι ὁ Braco ὁ Κροάτης, μεγάλος «ἅγιος θεραπευτὴς» ποὺ τὰ ταμεῖα του κάνουν θραύση στὶς διάφορος περιοδεῖες του στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τώρα στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ὅπου τρέχουν οἱ πιστοὶ γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουν καὶ νὰ δεχτοῦν τὴν «εὐεργετική του εὐλογία». Ἄλλο ἕνα φαινόμενο τῶν καιρῶν καὶ τοῦ Ἀντίχριστου. Ὁ περίφημος αὐτὸς Braco, ποὺ τὸ ὄνομά του βγαίνει ἀπὸ τὴν κροατικὴ λέξη, Brah-tzo, ποὺ σημαίνει ὁ μικρότερος ἀδελφός, ἔχει χαρακτηριστεῖ ἀπὸ τοὺς χιλιάδες ὀπαδούς του σάν, «An Extraordinary talent», δηλαδὴ ἕνα ἐξαιρετικὸ ταλέντο. Δὲν ἔχει σπουδάσει τίποτα ἀλλὰ ἀπὸ τὸ 1999 περίπου ἔχει ἀρχίσει νὰ κάνει τὶς ἐμφανίσεις του σὰν θεραπευτὴς σὲ ἀσθενεῖς, ποὺ ἔπασχαν ἀπὸ τὸ Aids. Πολὺ γρήγορα καθιερώθηκε σὰν ὁ μεγάλος θεραπευτὴς καὶ μάλιστα ἀναδείχτηκε καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν γνωστὴ σατανικὴ αἵρεση τῶν Scientologists, ποὺ τὸν ἀποκάλεσαν Master. Ἀλλὰ ὁ Braco δὲν μοιάζει μὲ τοὺς μέχρι σήμερα ἐμφανισθέντες «ἀνταγωνιστές» του στὴν θεραπευτική. Αὐτὸς εἶναι μοναδικό, ὅπως ἀναφέρουν οἱ πιστοί του, φαινόμενο. Καὶ αὐτὸ ποὺ τὸν ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, εἶναι ὅτι θεραπεύει μόνο μέ… ἕνα βλέμμα!!! Δηλαδὴ ἔχει ξεπεράσει ὅλους τούς μέχρι σήμερα γνωστοὺς θεραπευτές. Μὲ ἕνα καὶ μόνο βλέμμα του, μὲ ἕνα βλέμμα γεμάτο σημασία καὶ φοβερὴ δύναμη, εἶναι ἱκανὸς νὰ θεραπεύει τὴν… ὁποιαδήποτε ἀσθένεια. Ἀπὸ τὸ 2010 καὶ μετὰ ἔχει κάνει θραύση στὴν Ἀμερικὴ καὶ ἔχει «θεραπεύσει» ἀκόμα καὶ παράλυτους, ὅπως ἀναφέρουν οἱ πιστοὶ ὀπαδοί του, ἐνῶ τὸ χρῆμα ρέει ἀσταμάτητα καθὼς, γιὰ νὰ παρακολουθήσει κανεὶς μία θεραπευτική του παράσταση πληρώνει ἀκριβὸ εἰσιτήριο. Εἶναι τὸ ἀντίτιμο, γιὰ νὰ ἔρθει κοντὰ στὸν μεγάλο αὐτὸ «ἅγιο θεραπευτή». Ἐμφανίζεται σὲ μεγάλα στάδια στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καὶ τὰ εἰσιτήρια προπωλοῦνται, γιατί ὑπάρχει μεγάλη ζήτηση, γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸ δοῦν καὶ φυσικὰ τὸ κόστος εἶναι πολὺ μεγαλύτερο, γιὰ νὰ τὸν πλησιάσουν ἀπὸ κοντὰ καὶ νὰ δεήσει νὰ τοὺς ρίξει τὸ «θεραπευτικό» του βλέμμα ποὺ θὰ τοὺς εὐεργετήσει καὶ θὰ θεραπεύσει τὶς παθήσεις τους. Ἡ προβολὴ του μεγάλη ἀπὸ τὰ ἀμερικανικὰ ΜΜΕ. Ἀκόμα καὶ ἡ NewYork Times ἀσχολήθηκε μὲ τὸ φαινόμενο τοῦ «μεγάλου θεραπευτῆ», ποὺ μόνο μὲ ἕνα βλέμμα εἶναι ἱκανὸς νά… χαρίσει ὑγεία στοὺς ἑκατοντάδες ἀρρώστους, ποὺ τρέχουν νὰ συρθοῦν πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη του, γιὰ νὰ τὸν ἱκετεύσουν μόνο νὰ τοὺς κοιτάξει. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Edgar Cayce, ὅπως ἀναφέρεται, ἐκείνου τοῦ «θεραπευτῆ» ποὺ εἶχε κάνει θραύση τὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα στὴν Ἀμερικὴ καὶ πού, ὅπως λέγεται, εἶχε τὴν ἱκανότητα νά… «θεραπεύει» ἐξ ἀποστάσεως, δὲν ἔχει ἐμφανιστεῖ κάποιος μὲ παρόμοια θεραπευτικὴ δύναμη στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καὶ γι’ αὐτὸ ἔχει καταγοητέψει τὰ πλήθη, ποὺ συρρέουν στὶς περιοδεῖες του. Αὐτὸς εἶναι ὁ «μέγας θεραπευτής», ὁ Braco, ὁ Κροάτης «θεραπευτὴς», ποὺ ἐμφανίζεται μὲ πανάκριβα χρυσὰ δαχτυλίδια, χρυσὰ ρολόγια καὶ πανάκριβα περιδέραια στὸ λαιμό του! Ἀλήθεια, πόσο μπορεῖ ἡ διαβολικὴ πλάνη νὰ παρασύρει χιλιάδες ποὺ ἔχουν χάσει τὴν πίστη τους, ἔχουν χάσει τὴν θρησκευτική τους ταυτότητα καὶ ἔχουν γίνει ἕρμαια τοῦ κάθε ἀπατεώνα ποὺ τοὺς σερβίρει ἕνα διαβολικὸ κακέκτυπο τοῦ Ἴδιου, τοῦ Μόνου Μεγάλου Θεραπευτῆ τῆς Βίβλου. Ἀλήθεια, πόσο μπορεῖ ὁ «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ» νὰ γοητεύσει τὰ πλήθη ποὺ τὸν προσκυνοῦν καὶ τὸ πιὸ χειρότερο, νὰ τοὺς κάνει νὰ πιστεύουν ὅτι εἶναι αὐτὸς ποὺ περίμεναν, γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύσει ; Ἀλλὰ καὶ ἀλήθεια πόσο λείπει ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ; Γιὰ τὸ τελευταῖο ὅμως οἱ μόνοι ὑπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ποὺ θέλουμε νὰ ὁμολογοῦμε πὼς εἴμαστε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ ἔχουμε βουλιάξει στὴν καθημερινή μας μιζέρια, ἐνῶ τὸ δηλητήριο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιδιώκει νὰ μᾶς ἀκυρώσει καὶ νὰ μᾶς ἐξαφανίσει μὲ τὸν πιὸ δόλιο τρόπο καθὼς παράλληλα «στρώνει τὸ χαλὶ» σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σατανικοὺς ἀπατεῶνες «θεραπευτὲς» τοῦ Διαβόλου. Ἀλλοίμονό μας! Νίκος Χειλαδάκης Δημοσιογράφος-ΣυγγραφέαςΤουρκολόγος Ἑλληνικὸς Ὄρθρος Τοῦ κ. Δημ. Κ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτίμου Ἐπόπτου Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως «Τεθνάμενοι γὰρ καλὸν ἐνὶ προμάχοισι πεσόντα ἄνδρ᾽ ἀγαθὸν περὶ ἡ Πατρίδι μαρνάμενον» ΤΥΡΤΑΙΟΣ Τὸ Ἔπος τοῦ Σαράντα ὑπογραμμίζει πάντοτε τὸ χρέος ὅλων τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν Ἐλευθερία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Οἱ γίγαντες καὶ οἱ τιτάνες, χαλυβδώνοντας καρδιὲς καὶ ὅπλα, σὲ μιὰ ἀρραγῆ ἑνότητα, ξεπήδησαν στὸν Ἱερὸ ἀγώνα γιὰ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, γιὰ τοὺς Ἱ. Ναοὺς καὶ τοὺς τάφους τῶν πατέρων μας. Ὅ,τι δὲν μπόρεσαν νὰ κατορθώσουν Λαοὶ πολυάριθμοι, μὲ ἐπιβλητικὰ μέσα, τὸ κατάφερε, μέσα σὲ λίγους μῆνες, ἡ ὑψηλὴ φύση τῶν Ἑλλήνων, ποὺ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὑψώνοντας μέ, ἄτρομο χέρι, στὸ ὁλόμαυρο στερέωμα τῆς παγκόσμιας ἀπογνώσεως, τὸν καταπληκτικὸ πύραυλο τῆς ἡρωϊκῆς ἀποφάσεώς τους, ἔσωσαν τὸν πανανθρώπινο πολιτισμό. * * * Στίς 26 Ὀκτωβρίου 1940, ὁ συνταξιοῦχος δάσκαλος Θεόδωρος Δήμου στὸ Ἑπταχώρι κάλεσε σὲ γεῦμα ὅλους τοὺς ἀξιωματικοὺς τοῦ ἐπιτελείου τοῦ ἀποσπάσματος Πίνδου καὶ παλιοὺς τσελιγκάδες τῆς περιοχῆς. Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς, κοιτάζοντας τὴν πλάτη τοῦ σφαχτοῦ, φάνηκε πολὺ ἀνήσυχος καὶ κούνησε ἀργὰ τὸ κεφάλι του. Τὴν ἔδωσε σ᾽ ἄλλον σύντροφό του, ποὺ καὶ ἐκεῖνος, ἔδειξε τὴν ἴδια ἀνησυχία. — Τί συμβαίνει, τσέλιγκα; Τὸν ρώτησαν οἱ Ἀξιωματικοί. — Ἔχουμε πόλεμο. Ἡ πλάτη εἶναι γεμάτη αἵματα. Ἔχετε τὸ νοῦ σας στοὺς ἐχθρούς, ποὺ εἶναι ἀπέναντί σας. Ἔχουμε πόλεμο καὶ γρήγορα! Σὲ δυὸ μέρες, ἄρχισε ὁ πόλεμος. * * * Ἦταν ὁ πόλεμος δύο κόσμων: τοῦ πνεύματος ἐναντίον τῆς ὕλης, τοῦ πολιτισμοῦ ἐναντίον τῆς βαρβαρότητας, τῆς γενναιότητας ἐναντίον τῆς ἀτιμίας. Μέσα στὸν κατασκότεινο διεθνῆ ὁρίζοντα καὶ σὲ μιὰ κρίσιμη καμπὴ τῶν πεπρωμένων τοῦ Ἔθνους, σύγκορμη ἡ μικρὴ Ἑλλάδα, στὸ χαράκωμα τῆς ἐλευθερίας, ἀπ᾽ τὸν Ἕβρο ὡς τὴν Κρήτη, ἔδινε τὴν ἀξέχαστη ἐκείνη αὐγὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, τὴ μεγάλη καὶ ἡρωϊκὴ ἀπάντηση στὸν ἰταμὸ ἐπιδρομέα: «Ὄχι!… Δὲ δίνω σ᾽ ἄπιστον οὔτε μιὰ χούφτα χῶμα ἀπὸ τὴ γῆ μου τὴ γλυκειὰ κι ἀπὸ τὰ νερά μου δὲ δίνω μιὰ σταλαματιά!…». Παρόντες ὅλοι οἱ Ἕλληνες. Μαζί τους οἱ Δάσκαλοι, πού, ὡς στρατιῶτες καὶ ἔφεδροι ἀξιωματικοί, ἀγωνίστηκαν, μὲ ἀπαράμιλλη ἀνδρεία καὶ ὑποδειγματικὸ ἡρωϊσμό, γιὰ τὸ θρίαμβο τοῦ δικαίου, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς πίστεως. Ἄφησαν τὰ σχολεῖα τους —ἱερές, εἰρηνικὲς καὶ ἐθνικὲς ἐπάλξεις—, ντύθηκαν πρῶτοι τὸ τιμημένο χακὶ καὶ γρήγορα βρέθηκαν στὴν πρώτη γραμμή, κρατώντας τὸ ὅπλο, μὲ τὴν ἴδια ἄνεση, ποὺ κρατοῦσαν τὸ μολύβι καὶ τὴν κιμωλία. Πολλοὶ ἀπ᾽ αὐτοὺς πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους, στὸν ὑπὲρ ὅλων ἀγώνα, τὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ πολλοὶ ἔπεσαν στὴ μαρτυρικὴ Βορειοηπειρωτική γή, ποὺ ἐναγώνια πρόσμενε καὶ προσμένει τὴν ἐθνικὴ ἀνάστασή της. * * * Οἱ διανοούμενοι, γενικά, Ἕλληνες, παράλληλα μὲ τὴν Ἔκκληση καὶ τὸ Μανιφέστο, ποὺ ἀπηύθυναν, μὲ τὴν κήρυξη τοῦ πολέμου, στοὺς συνοδοιπόρους τους ὅλου τοῦ κόσμου, ζητώντας τὴν εἰσφορὰ τῶν ψυχῶν καὶ τὴν ἐπανάσταση τῶν συνειδήσεών τους. Μαζί τους, οἱ Ἕλληνες ἐπιθεωρητὲς καὶ οἱ δάσκαλοι τοῦ λαϊκοῦ σχολείου ἀπέστειλαν στοὺς συναδέλφους τους ὅλων τῶν κρατῶν τὴ δική τους ἔκκληση, στὴν ὁποία ἀνάμεσα στ᾽ ἄλλα, γράφουν: «Ἐπάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὸν Παρθενῶνα της, ἐπάνω εἰς τὸν ἱερὸν χῶρον τῆς Δωδώνης, παρὰ τὸν ναὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, εἰς τοὺς Δελφούς, ὑπεράνω τοῦ ἱεροῦ Ἄλσους τῆς Ὀλυμπίας καὶ τοῦ Ἑρμοῦ τοῦ Πραξιτέλους, ὑπὲρ τὰ ἀνάκτορα τοῦ Μίνωος καὶ τῶν Μυκηνῶν καὶ εἰς ὅλην τὴν Ἑλλάδα, κοῦφος καὶ μωρόδοξος ἡγέτης μεγάλης Δυνάμεως, ὁ ψευδοκαίσαρ τῆς Ρώμης καί, ἄλλοτε, δυστυχῶς, διδάσκαλος, ἐξαπέλυσε καταστρεπτικὸν πόλεμον. Ἡ Ἑλλάς, ἡ γενέτειρα τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Ἀθηνᾶς, ἡ χώρα τοῦ μέτρου καὶ τῆς ἀξίας τῆς ἐλευθερίας τῶν Λαῶν καὶ τῶν ἀτόμων, ὑφίσταται, ἀπὸ τῆς 28ης τοῦ παρελθόντος Ὀκτωβρίου, ἄδικον καὶ δολοφονικὴν ἐπίθεσιν ἐκ μέρους τῆς Ἰταλίας τῆς φασιστικῆς. Αἱ πόλεις της βομβαρδίζονται ἀναιτίως, εἰρηνικὰ καὶ ἀκίνδυνα χωρία πυρπολοῦνται, σχολεῖα κρημνίζονται, νοσοκομεῖα ἀσπλάγχνως βάλλονται καὶ ἄμαχοι πληθυσμοὶ δολοφονοῦνται… Γνωρίζομεν, ἀληθῶς, ὅτι ὁ ἀγών μας εἶναι τραχύς, ὅτι ὁ ἐχθρός μας ὑπερέχει εἰς ἀριθμὸν καὶ διαθέτει πλούσια τὰ μηχανικὰ μέσα τῆς καταστροφῆς. Εἰς τόν, ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, ἀγῶνα μας ἐμπνεόμεθα ἀπὸ τὸ Σούλι καὶ τὸ Μεσολόγγι, ἀπὸ τὸ Ἀρκάδι καὶ τόσα ἄλλα τῆς μεγάλης Πατρίδος ἱερὰ σύμβολα… Ὁ σημερινός μας ἀγὼν εἶναι ἀγὼν κάθε ἐλευθέρου ἀνθρώπου καὶ κάθε δυναστευομένου. Εἶναι ἀγὼν ὑπὲρ τοῦ δικαίου, τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. Διὰ τοῦτο, πιστεύομεν εἰς τὴν προσπάθειαν καὶ τὴν συνδρομὴν ὅλων, ὅσοι εἶναι ἐλεύθεροι καὶ δὲν ἔχασαν τὴν ψυχήν των… Ὁδηγήσατε τοὺς Λαούς σας, τῶν ὁποίων εἶσθε Διδάσκαλοι καὶ μορφωταί, νὰ ἐκδηλώσουν τὴν συμπάθειάν των διὰ τὸν ἀγῶνα μας, τὸν ἀγῶνα κάθε ἀνθρώπου καὶ Λαοῦ. Διὰ τοὺς Ἕλληνας ἐπιθεωρητὰς καὶ διδασκάλους τοῦ λαϊκοῦ σχολείου: Δ. Σουχλέρης, Μ. Μιχαλόπουλος, Γ. Ἀραβώσης, Ἰ. Δημητριάδης, Φ. Ματαράγκας, Κ. Μιχαηλίδης, Ἰ. Καλλιγᾶς, Ἀ. Γούνης. Β. Παπαευθυμίου, Ἐ. Καφεντζῆς, Π. Εὐθυμίου, Ν. Δημητριάδης, Ἰ. Ταγκόπουλος». (Περ. «ΕΡΜΗΣ», τ. 730/15.12.1940) * * * Ἑβδομήντα τέσσερα χρόνια πέρασαν ἀπὸ τότε. Τιμὴ καὶ δόξα στὴν ἡρωϊκή, ἀθάνατη καὶ ὄρθια ἑλληνικὴ ψυχή, τὴν ἄϋλη κιβωτὸ τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν της, ποὺ καμιὰ δύναμη δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ καταλύσει. Δόξα καὶ τιμὴ στὴν περήφανη καὶ ἀκατάλυτη ἑλληνικὴ ψυχή, ποὺ διαφύλαξε καὶ διαφυλάσσει τίμιο τὸν Ἄνθρωπο καὶ ἄμωμη τὴν Ἐλευθερία. Οἱ Ἕλληνες, πρωτοπόροι καὶ νικητές, ἐπιχειροῦν αἰώνια τὴν ἡρωϊκὴ ἔξοδο καὶ σπάζουν τὶς πολιορκίες γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ἀνθρωπότητας ἀπ᾽ τὸ πνεῦμα τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ μίσους. Ἀνοίγουν δρόμο στοὺς ἀπρόσιτους βράχους τοῦ Ἰβάν, διασχίζουν τὰ στενὰ τῆς Κλεισούρας καὶ δίνουν στοὺς ἤχους τῆς καρδιᾶς τους τὸν ἦχο τῶν σαλπίγγων τῆς Ἱεριχοῦς. «Δίδωσι σῶμα τουμόν Ἑλλάδι» Μνήμη π. Δημητρίου Ἀγγελάκη († 19 Ἰουλίου 2014) Ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ Κάτω Πατησίων ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Μὲ τὴν συμπλήρωσιν τριμήνου ἀπὸ τῆς ἐκδημίας εἰς Κύριον τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Δημητρίου Ἀγγελάκη, ὁ Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ Κάτω Πατησίων τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ κτίτορος αὐτοῦ. Ὁ π. Δημήτριος Ἀγγελάκης κατήγετο ἐκ Κρήτης, ἀπὸ τὸν Κρεββατὰ τῆς ἐπαρχίας Βιάννου τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου. Ὁ πατέρας του, Κων/νος Ἀγγελάκης, ἦταν ἱερέας, βασανισθείς ὑπὸ τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν καὶ τελειωθείς ὑπὸ τῶν κακουχιῶν τῶν βασανιστηρίων. Ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια τοῦ Δημητρίου Ἀγγελάκη ὑπέστη καὶ νέες διώξεις ὑπὸ τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν, ὅταν μὲ τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν χωριῶν τῆς ἐπαρχίας Βιάννου, ἀναγκάσθηκε νὰ ἐξορισθεῖ, γιὰ νὰ ἐπανέλθει ὀλίγον μετὰ τὸ τέλος τῆς γερμανικῆς κατοχῆς στὸ κατεστραμμένο χωριὸ τοῦ Κρεββατᾶ. Τὰ νεανικὰ βιώματα καὶ οἱ ἀρχικὲς δυσκολίες τῆς ζωῆς ἐνεφύσησαν στὸν π. Δημήτριο ἕνα φλογερὸ αἴσθημα φιλοπατρίας ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπόφαση νὰ ἱερωθεῖ τιμώντας τὴν μνήμη τοῦ ἐθνομάρτυρος πατρός του. Μὲ πολλὲς δυσκολίες κατώρθωσε νὰ σπουδάσει τὴν ἱερὰ ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου διεκρίθη γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του καὶ ἐπελέγη, ὤν φοιτητής, ὡς βοηθὸς τοῦ καθηγητοῦ Μπρατσιώτου, μὲ παρότρυνση τοῦ ὁποίου σκοπὸ εἶχε νὰ συνεχίσει μεταπτυχιακὲς σπουδές. Ὅμως, ἡ ἐμφάνιση τῆς Παναγίας ποὺ τοῦ ὑπενθύμισε τὴν ὑπόσχεση ποὺ εἶχε δώσει νὰ ἱερωθεῖ, τὸν συνεκλόνισε, τοῦ ἄλλαξε τὴν πορεία, ἐγκατέλειψε τὰ σχέδια γιὰ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς καὶ εἰσῆλθε στὸν ἱερὸ κλῆρο. Ὑπῆρξε χειροτονία τοῦ Μητροπολίτου Ἰωαννίνων καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Σεραφείμ. Ἐτοποθετήθη τὸ ἔτος 1974 ἱερατικὸς προϊστάμενος στὴν νεοσύστατη ἐνορία τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ Κάτω Πατησίων, στὴν ὁποίαν ὑπηρέτησε ἐπὶ τεσσαρακονταετίαν (1974-2014), παραλαβών ἕνα Ναὸ ποὺ λειτουργοῦσε σὲ γκαρὰζ ἁμαξωμάτων. Κατόπιν ἀόκνων προσπαθειῶν, καὶ μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν ἐνοριτῶν, ἀνήγειρε τὸν σημερινὸ περικαλλῆ Ναό, στολίδι καὶ καύχημα τῆς περιοχῆς. Ἀνήλωσε τὴν ζωὴ του εὑρισκόμενος νυχθημερὸν στὸν Ἱ. Ναό, τελῶν ἀδιακόπως τίς καθημερινές ἀκολουθίες καὶ ἐκδαπανήσας τὴν προσωπική του περιουσία ἐκ τοῦ μισθοῦ τοῦ ἱερέως γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ, ἀναδειχθείς εἰς κτίτορα καὶ δωρητὴ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῶν τεσσαράκοντα ἐτῶν αἰσθανόταν τὴν συνεχῆ παρουσία, προστασία καὶ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, πολλάκις εἶδε τὸν Ἅγιο ἐν ὁράσει, ποὺ τὸν ἐνεθάρρυνε νὰ συνεχίσει τὴν ἀνέγερση τοῦ Ναοῦ καὶ μὲ θαυμαστὸν τρόπο ὁ Ἅγιος ἔδινε λύσεις καὶ παραμέριζε ἐμπόδια. Μετὰ τὴν ραγδαία ἐπιδείνωση τῆς ὑγείας του, ὁ π. Δημήτριος οὐδέποτε ἐγόγγυσε, παρέμεινε σιωπηλὸς καὶ προσευχόμενος ἕως τῆς στιγμῆς τῆς εἰρηνικῆς του τελευτῆς. Οἱ ἐνορίτες τοῦ Ἁγίου Μάρκου τιμοῦν τὴν μνήμη τοῦ ἐπὶ τεσσαρακονταετία ἐφημερίου τους, ἐνῶ καὶ ὁ Ναὸς ἐξέδωσε ὡς εὐλαβικὸ ἀφιέρωμα στὴν μνήμη τοῦ π. Δημητρίου τὸ ὑμνογραφικὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Μάρκου "Κανὼν ἱκετήριος εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν γλυκύτατον καὶ ὡραιότατον". Μακαρία αὐτοῦ ἡ μνήμη!». Ἐν ὄψει ἀποτεφρωτηρίων, ὑπάρχει ἀπαγορευτικὸν προηγούμενον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τὴν μὴ τέλεσιν ἐξοδίου ἀκολουθίας - μνημοσύνων ἄνευ ταφῆς Στὸ προσκήνιο ἡ δημιουργία της καὶ τὴν ὁποίαν ἔφεραν στὴν τὴν ἀνθρώπινη ζωή «...Σὲ ἐρώτηἀποτεφρωτηρίων γιὰ τὴν καύση Ἑλλάδα. Νὰ διασκορπιστεῖ στὸ ση δημοσιογράφου ἂν ἔχει ποτὲ τῶν νεκρῶν. Ἤδη ἀπὸ τὸν Ἰούλιο Αἰγαῖο, ὅπως καὶ ἔγινε. Τὸ 1976 ἢ ἐπικαλεσθῆ τὸν Θεό, ἀπάντησε: ἐ.ἔ. τὸ θέμα αὐτὸ ἔγινε νόμος 1977 ἡ διασκόρπιση ἔγινε ἐπίση- «Ὄχι. Ἔρχομαι ἀπὸ τὸ τίποτα καὶ τοῦ κράτους, καὶ πλέον ἐπίσημα μα. Ἐνῶ τὸ πλοῖο διέπλεε τὸ πάω στὸ τίποτα. Ὅταν θὰ κάνω ἀνοίγεται ἡ ὁδὸς γιὰ τὴν δημι- Αἰγαῖο καὶ ἐπίσημοι εὑρίσκοντο τὸν κύκλο μου, θὰ γίνω σκόνη»! Εὖγε του γιὰ τὴν εἰλικρίνειά ουργία αὐτῶν μέσῳ ΔημάρΤοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα του. Δικαίωμά του νὰ εἶναι χων καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ἀπ᾽ ὅτι ὅτι νομίζει. Ἀλλὰ ἀπὸ τὸ τίἔγινε γνωστό, ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ καεῖ τὸ σῶμα του θὰ πρέπει νὰ σὲ περίοπτο σημεῖο, ὥστε νὰ ποτα βγαίνει τίποτα. Αὐτὸ λέει. ἔχει ἀφήσει μία ἐπίσημη ἔγγραφη ἰδοῦν τὸ φαινόμενο, μεταξὺ Ἑπομένως, τίποτα εἶναι καὶ ἡ δήλωση πρὸς τοῦτο. Ἀνάγκη νὰ αὐτῶν καὶ ὁ Εὐάγ. Ἀβέρωφ ὡς μουσική του. Γιατί πῶς εἶναι δυγίνει γνῶστος ὁ πρακτικὸς αὐτὸς Ὑπουργὸς ὡς καὶ ἄλλοι Ὑπουρ- νατὸν ἀπὸ τὸ τίποτα νὰ βγαίνει τρόπος περὶ τῆς ἐγκυρότητος γοί. Ἀπὸ ἄλλο μέρος τοῦ πλοίου μουσική; Ἔπειτα οἱ γονεῖς του, ἄτομο ἄδειασε τὴν τέφρα καὶ ποὺ τὸν ἔβγαλαν - ἑπομένως ἀπὸ τῆς δηλώσεως. Γιὰ τὴν ψήφιση οἱ κρατοῦντες λόγῳ ἰσχυροῦ ἀνέμου ἦλθε κα- κάπου βγῆκε - δὲν εἶναι τίποτα ἔφθασαν στὴν ἀπόφαση ἀφοῦ τεπάνω τους καὶ ἔκρυψαν τὰ καὶ αὐτοί; Κάνω λογοπαίγνιο θὰ πλέον ὅλες οἱ χῶρες τῆς Ε.Ε. πρόσωπά των. Τὸ ἀνατριχιαστικὸ μοῦ πεῖτε. Ναί, ἀλλὰ καὶ ὁ κ. Θεοἔχουν ἀποτεφρωτήρια γιὰ τοὺς φαινόμενο τὸ εἶδε καὶ ὁ ὑπογρά- δωράκης μήπως δὲν παίζει μὲ θέθέλοντας. Μάλιστα ὑπάρχουν φων τὸ παρὸν ἀπὸ τηλεοράσεως. ματα ποὺ δὲν εἶναι τῆς ἁρμοδιόκράτη, τὰ ὁποῖα ἔχουν θεσπίσει Ἔτσι ἐκείνη ἡ κατὰ κόσμον τητός του, μὲ τὰ μέγιστα τῶν μετῆς Ζωῆς καὶ τοῦ Θανάνόμο γιὰ τὴν καύση καὶ πέραν τρανὴ θέλησε νὰ τελειώσει βιο- γίστων, 2 τοῦ αἰῶνος. Ἔπρεπε νὰ ἀκολου- λογικά. Τῆς ἔκαναν τέτοια χάρη του;» . Ὅσο γιὰ τὸ ὅτι «ὅταν θὰ κάνω θήσει καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, καὶ μὲ πλοῖο καὶ ἐπίσημοι. Ἔλεος! Κρῖμα στοὺς δύο αὐτοὺς τὸν κύκλο μου, θὰ γίνω σκόνη» γιὰ τοὺς θέλοντας, προκειμένου νὰ μὴ καταφεύγουν στὴ Βουλγα- Ἕλληνες μὲ κοσμικὴ φήμη καὶ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει καὶ νὰ θέρία. Ἦλθε καιρὸς πρὸς προσαρ- δόξα, στὴν Μ. Κάλλας - Καλογε- λει νὰ μιμηθεῖ τὴν Κάλλας καὶ τὸ ροπούλου (καταγωγὴ ἐκ Μεσση- Μητρόπουλο. Δηλαδὴ μία ἄμεση μογή. Στὸν «Ο.Τ.» διάβασα (12-9- νίας), ἡ ὁποία λόγῳ ταλέντου προφανῶς δήλωση ὅτι θέλει καὶ 2014) ὅτι ἀποφάσισε ἡ Διαρκὴς ἔφθασε πέραν τῆς Χώρας μας κάτι τὸ κουφάρι του. Συνέβη νὰ Ἱερὰ Σύνοδος «...νὰ ἀπευθύνη στὴ Σκάλα τοῦ Μιλάνου καὶ Ὄπε- τὸν ἀκούσω νὰ λέει: «Θέλω νὰ ἐρώτημα στὴ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ρα τῆς Νέας Ὑόρκης, καὶ τὸν Δ. σκορπιστεῖ ἡ σκόνη μου στὸ ΚρηΔογματικῶν καὶ Νομοκανονικῶν Μητρόπουλο (1896 - 1960) μουσι- τικὸ Πέλαγος, γιὰ νὰ ἐμπνευΖητημάτων, περὶ τοῦ ποιὲς εἶναι κοσυνθέτη καὶ πλέον παγκοσμίου στοῦν καὶ ἄλλοι γιὰ τραγουδιοἱ κανονικὲς συνέπειες ἀπὸ τὴν φήμης, διευθυντὴ ὀρχήστρας στές». Ὅσο γιὰ τὸ «ἔρχομαι ἀπὸ καύση τῶν νεκρῶν καὶ ἂν ἡ ἐνέρ- ἀπὸ τὸ 1949 τῆς φιλαρμονικῆς τὸ τίποτα καὶ πάω στὸ τίποτα» θέγεια αὐτὴ εἶναι σύμφωνη μὲ τὴν τῆς Ν. Ὑόρκης. Καὶ οἱ δύο διέ- λει νὰ μιμηθεῖ τὸν πατριώτη του πράξη καὶ τὴν παράδοση τῆς πρεψαν κοσμικὰ καὶ μόνο. Ἡ δια- Ν. Καζατζάκη, τὸν «ἀγωνιζόμενο θήκη ποὺ ἄφησαν νὰ καεῖ ἡ μηδενιστὴ καὶ ἀριστοτέχνη χαλαἘκκλησίας». σορὸς τους, σημαίνει ὅτι ὡς στή», ὅπως τὸν χαρακτήριζε μαὩσὰν νὰ ξαφνιάζει ἡ Ἱ.Σ. τὸ ἂν Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Ἑλληνορθοδο- καριστὸς Ἀρχιερέας. Θὰ λέγαμε ἡ πράξη συνάδει μὲ τὴν παράδο- ξία δὲν κράτησαν τίποτε. Ζοῦσαν ὅτι τὰ πιστεύω τοῦ Καζαντάκη ση τῆς Ἐκκλησίας περὶ καύσεως βιολογικὰ ἐπαινούμενοι καὶ τίπο- κυρίως ἔχουν καταγραφεῖ στὸ τῶν νεκρῶν. Μυριάκις ἀπάδει, τε παραπέρα γιὰ τὴν ἀξία ἔργο του «Ἀσκητική». Ἀναφέρει διότι οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία συμ- «ἄνθρωπος». Ἡ τόση προβολὴ στὴν ἀρχή: «Ἐρχόμαστε ἀπὸ μία φώνησε μὲ μία τέτοια πράξη. τοὺς «ἄδειασε» σὲ θέματα σκοτεινὴ ἄβυσσο. Καταλήγουμε Ἀλλὰ γιὰ ποιὲς συνέπειες ὁ λό- ψυχῆς, Ἐκκλησίας Χριστοῦ, σὲ μία σκοτεινὴ ἄβυσσο. Τὸ μεγος; Τῆς Ἐκκλησίας ἐὰν τὴν δέ- αἰωνίας ζωῆς. Μηδενιστικὴ ἡ θέ- ταξὺ φωτεινὸ διάστημα τὸ λέμε χεται, ἢ γιὰ τὸν καθένα ποὺ ἀπο- ση των. Μεσουράνησαν κο- Ζωή». Μετὰ ἀπὸ πολλὰ ἀπαισιόφασίζει νὰ καεῖ τὸ σῶμα του; σμικῶς ἀλλὰ φαίνεται ἀπέτυχαν δοξα ὡσὰν νὰ θέλει νὰ καταλήΣτὸ θέμα αὐτὸ ἐκ μέρους τῆς παταγωδῶς στὸ σκοπὸ καὶ προ- ξει: «Ὅλα ταῦτα τὰ κορμιὰ θὰ σαἘκκλησίας ὡς πρὸς τὴν αὐστηρὴ ορισμὸ τῆς ζωῆς. Παρέσυραν πίσουν. Σωτηρία δὲν ὑπάρχει. θέση, ὅπου ἀπαιτεῖ νὰ τηρήσει, πολλούς, τοὺς ἀκολουθοῦν πάμ- Μήτε ζωή μήτε θάνατος. Διδαὑπάρχει ἀπαγορευτικὸ προηγού- πολλοι στοὺς καιροὺς μας, ἄθεοι σκαλία δὲν ὑπάρχει, δὲν ὑπάρχει μενο. ἀρχαιολάτρες, «προοδευτικοὶ», Λυτρωτὴς ποὺ ν᾽ ἀνοίξει τὸν δρόἜχει δηλαδὴ πρὸ πολλοῦ λά- ἀδιάφοροι γιὰ τὴν πεμπτουσία μο. Αὐτὸ θέλω. Ξέρω τώρα δὲν βει ὑπεύθυνη θέση ἡ Ἐκκλησία τῆς ζωῆς, ἀκόμη καὶ ἂν θάπτων- ἐλπίζω τίποτα δὲν φοβοῦμαι τίποτα, λυτρώθηκα ἀπὸ τὸ νοῦ κι ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος. Ὅμως ἔχει ξεχα- ται ἀσφαλῶς. πιὸ ψηλά, σθεῖ. Πῶς προέκυψε ἡ αὐστηρὴ Ἐπειδὴ τὰ ἀποτεφρωτήρια τὴν καρδιὰ ἀνέβηκα 3 ἀπαγόρευση μὴ τελέσεως ἐξοδί- εἶναι «ἐπὶ θύραις», ἀλλὰ καὶ σὲ εἶμαι λεύτερος» . Αὐτὰ τὰ τελευου ἀκολουθίας; «...Ὅταν τὸ 1960 ὅσους τελοῦν πολιτικὴ λεγομένη ταῖα συνοπτικὰ ἐγράφησαν καὶ (σύμφωνα μὲ ἐπιθυμία ποὺ κηδεία, δέον νὰ τηρηθεῖ ἡ τότε στὸν τάφο του στὸ Ἡράκλειο τὸ ἐκφράζεται στὴ διαθήκη του), τὸ στάση τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι τιμω- 1957. Φαίνεται ὅτι ἐπηρεάστηκε νεκρὸ σῶμα τοῦ σπουδαίου καλ- ρητικά βέβαια ἀλλὰ παραδειγμα- ἀπὸ τὴν Καζαντζάκειο ἀθεΐα ὁ κ. λιτέχνη - ἀρχιμουσικοῦ καὶ ἐπιτί- τικὰ καὶ τοῦτο διότι μὲ τὴν πράξη Θεοδωράκης, καί ὡσὰν συνεμου Ἀκαδημαϊκοῦ Δημ. Μητρο- τῆς καύσεως αὐτόματα θέτουν χιστὴς ἐκείνου, πόσους ἔχει ἐπηπούλου ἀποτεφρώθηκε σὲ κλί- ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, καὶ ρεάσει καί πόσους πρόκειται νά βανο καὶ ἡ στάχτη του συγκεν- ἐπειδὴ καὶ μὲ τὴν πολιτικὴ κηδεία ἐπηρεάσει, ὅταν πάει στὸ «τίποτρώθηκε σὲ μία πολὺ ἁπλὴ λήκυ- τὸ αὐτὸ συμβαίνει, οἱ ἀκολουθίες τα». «Ἐπικίνδυνη» ἡ παρουσία θο (θήκη), ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλά- εἶναι σ᾽ αὐτοὺς εἶδος θεομπαι- τοιούτων σὲ θέματα τοῦ ἀνθρωδος - παρὰ τὶς παρακλήσεις ξίας. Εἴθε νὰ μὴ ὑπάρξουν Ἀρχιε- πίνου προορισμοῦ. Ὡστόσο ἡ πολλῶν - ἀρνήθηκε κάθε ἐπίσημη ρεῖς καὶ Ἱερεῖς, ὅπου νὰ ὑποκύ- ἐλευθερία ἰσχύει καὶ ἐμεῖς κάἢ ἀνεπίσημη τιμή, ἔστω καὶ ψουν, νὰ ἐνδώσουν, νὰ κάνουν νουμε διαπιστώσεις καὶ πονετικὸ λόγο, λέγοντας, κρῖμα. «...ἀνεπίσημον Δέησιν ὑπὲρ ἀνα- δῆθεν χάρη. Ἀλλὰ δὲν τελειώσαμε μὲ τὸ θέπαύσεως τῆς ψυχῆς ἑνὸς παραὈρθῶς τὸ δημοσίευμα ἀναφέπλανηθέντος τέκνου της, ἡ ὁποία ρει «ὄχι ἀποτεφρωτήρια εἰς τὰ μα τῆς ἀποτεφρώσεως. Ὅταν σὲ δὲν θὰ ἀπετέλει τὸ παράπαν πα- ἐνοριακὰ κοιμητήρια», διότι πέ- λίγο ἀρχίσει ἡ δημιουργία τους ρέκκλισιν ἀπὸ τὴν σταθερὰν ραν τῶν ἄλλων θὰ εἶναι καὶ ἕνας θὰ ἐπανέλθουμε. γραμμὴν τῆς Ἱερᾶς Παραδόσε- διαρκής πειρασμὸς καὶ διά τοὺς Σημειώσεις: ως;» ὅπως ἔγραψε τότε (στὶς Ἱερεῖς καὶ τοῦτο μὲ τὸ δεδομένο 1. Γεωργίου Ἀντουράκη, «Ταφή, 8.12.1960) σὲ ἐπιστολή του πρὸς ὅτι οἱ οἰκογένειες θὰ διχάζονται τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο ὁ Καθη- καὶ μέλη αὐτῶν θὰ εἶναι ὑπὲρ τῆς καύση καὶ ἀνάσταση νεκρῶν». γητὴς καὶ Πρόεδρος τότε τῆς ταφῆς ἤ θὰ ἐπιμένουν πρὸ τῆς Ἔκδοση Β´, Ἀθήνα 1986 σ. 12. 2. Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν μακαριστὸς καύσεως διά ἐξόδιον. Καὶ τοῦτο Κωνσταντίνου Σαρδελῆ εἰς τὸν «Ο.Τ.» «Περὶ τοῦ ἀθέου Μ. ΘεοδωΠαναγιώτης Μπρατσιώτης»1. κατ᾽ ἐξοχὴν ὅταν ἐκεῖνα θὰ εἶναι ράκη» 26.10.2001. 3. Ν. Καζαντάκη, Ὥστε λοιπὸν ὑπάρχει ἱστορικὸ πλησίον τῶν Κοιμητηρίων. «Ἀσκητική». Ε´ Ἔκδοση 1971, σ. 9, προηγούμενο τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι Στὴν κατηγορία τῶν δύο κατὰ 24, 25. Ἡ «Ἀσκητική» του εἶναι τὸ ἀποτέφρωση καὶ ἐξόδιος ἀκο- κόσμον διασήμων ποὺ ἔγινε λό- πλέον ὀλιγοσέλιδο ἔργο του. Μέχρι λουθία - μνημόσυνο δὲν ταυτί- γος, ὑπάγεται σύμφωνα μέ θέ- σήμερα πόσες ἐκδόσεις; Ἄκρως μηζονται. Ταῦτα προϋποθέτουν τα- σεις καὶ δηλώσεις του καὶ ὁ ση- δενιστικὸ ποὺ προφανῶς μὲ τὴ δική φή. μερινὸς μουσικὸ - τραγουδιστὴς του μεθοδολογία δὲν ὑπάρχει ἄλλο. Τὴν ἀποτέφρωση τοῦ σώματός ποὺ συνεχῶς τιμᾶται. Πρόκειται Καὶ ἐντούτοις διαβάστηκε ἀπὸ πολτης εἶχε ἀποφασίσει καὶ ἡ γιὰ τὸν κ. Μίκυ Θεοδωράκη, τοῦ λοὺς Νεοέλληνες. Ὄχι ὀλίγοι ἔχουν γνωστὴ τραγουδίστρια - ὑψίφω- ὁποίου τὰ τραγούδια πολλοὶ ἀρέ- τὰ ἔργα του ὡς δῆθεν «εὐαγγέλιο». νος Μαρία Κάλλας. Ζητούμενο σκονται νὰ ἀκούουν καὶ νὰ τρα- Ὁ ἕνας αὐτὸς «παρέσυρε» πολλοὺς τὸ ποῦ ἀπέθανε καὶ ἂν ἐκεῖ ἔγινε γουδοῦν καὶ τὰ ὁποῖα κνήθουν ὡς δῆθεν μεγάλος λογοτέχνης στὴν γι᾽ αὐτὴν ἐξόδιος ἀκολουθία. τὴν ἀκοὴν καὶ μόνον καὶ κλίνουν ἀποτυχία τοῦ σκοποῦ τῆς ἀνθρωπίὍμως ἡ ξακουστὴ ἐκείνη στὴ πρὸς τὰ «ἀριστερά». Αὐτὸς νης ζωῆς. Ἐφαρμογὴ ὁ λόγος τοῦ διαθήκη της εἶχε ὁρίσει τὸ ἑξῆς λοιπὸν ὁ κύριος ἀκούσατε, ἀκού- Χριστοῦ: «τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν παράλογο νὰ γίνει μὲ τὴν τέφρα σατε θέση ποὺ ἔχει - δέχεται γιὰ ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Ματθ. ΙΕ´ 14)». Ἐν τούτοις στὸ μηδενιστὴ αὐτό, μόνο στὴν Ἀθήνα περὶπου εἴκοσι δρόμοι εἶναι ἀφιερωμένοι στὸ ὄνομά του. Καὶ αὐτὸ μετρᾶ κατά. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Κυδωνίας ἐναντίον Ἰνδουϊστικῆς παραθρησκευτικῆς ὀργανώσεως Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου (Κρήτη), ἐξ᾽ ἀφορμῆς τοῦ σεμιναρίου Σουάμι Ἀπαροκσανάντα, τὸ ὁποῖον ἐπραγματοποιήθη τὴν 12ην Ὀκτωβρίου, ὑπὸ τὸν τίτλον: «Γιόγκα: Τὸ κλειδὶ γιὰ ἀποτοξίνωση ἢ συναισθηματικὴ ἀποφόρτιση», εἰς ἀνακοίνωσίν της τονίζει: «Ἡ παραθρησκευτικὴ ὀργάνωση τοῦ Παραμχάμσα Σατυανάντα δραστηριοποιεῖται ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1980 στὴν Ἑλλάδα μὲ σκοπὸ τὴν μύηση τῶν χριστιανῶν στὴ φιλοσοφία καὶ τὶς μαγικὲς πρακτικές τοῦ Ἰνδουισμοῦ. Γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ στόχου, προσαρμόζει τὴ διδασκαλία της στὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ κοινοῦ πρὸς τὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται, ἀποκρύπτοντας συστηματικὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἀφορᾶ τὶς γιογκικὲς ἀσκήσεις. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ εἶναι κοινὴ σὲ ὅλες τὶς παραθρησκευτικὲς ὁμάδες. Στὸ βιβλίο Γιόγκα Νίντρα τοῦ Σουάμι Σατυανάντα Σαρασουάτι, ἔκδ. Σατυανάντασραμ Ἑλλάδος, 1990, προτείνονται «διαλογισμοί, περιφορὰ τῆς συνείδησης, ὁραματισμοί», στοὺς ὁποίους ὑποβάλλεται ὁ ἀσκούμενος ὅτι «βγαίνει ἀπὸ τὸ σῶμα του, πηγαίνει στὸ ταβάνι, στὸν ἀέρα, βλέπει τὸ σῶμα του στὴ στάση νεκροῦ, ἀντικρύζει ἀσυνάρτητες εἰκόνες, ὅπως Αἰγυπτιακὴ πυραμίδα, φέρετρο δίπλα σὲ τάφο, χαμογελαστὸ Βούδα, σταυρὸ σὲ μία ἐκκλησία, ναὸ τοῦ Σίβα, νεκρὸ σῶμα ποὺ καίγεται, ὄρθιο Χριστό, ἀνθρώπινους σκελετούς, μοναχὸ μὲ ξυρισμένο κεφάλι, κόμπρες, λιοντάρια, κατσίκες ἀγαπημένα, τοὺς κραδασμοὺς τοῦ ΟΜ…» (σελ. 51-108). Στὸ τέλος τοῦ βιβλίου ὑποβάλλεται ὁ ἀσκούμενος ὅτι ἕνα μικρὸ χρυσὸ αὐγὸ εἶναι ἡ ἕδρα τῆς συνειδητότητάς του καὶ ἐπαναλαμβάνει τὸ διαλογισμό: «Πέρα ἀπὸ τὸ νοῦ, τὸ σῶμα, τὶς αἰσθήσεις, τὸ Κάρμα, τὴ φύση καὶ καθετὶ ποὺ εἶναι φυσικό, νοητικό, παραψυχικό, ἀσυνείδητο, ὑπάρχω μὲ τὴ μορφὴ αὐτοῦ τοῦ χρυσοῦ αὐγοῦ… Εἶμαι ἐκεῖνο. Χάρι Ὂμ Τὰτ Σὰτ» ποὺ σημαίνει «δὲν ὑπάρχει ἄλλος ἀπὸ τὸ Μπράχμαν, τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια, ὁ Σρὶ Κρίσνα καὶ γι’ αὐτὸν ὑπάρχω καὶ ἐνεργῶ» (σελ. 109-110). Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ὀργάνωση ἐμφανίζεται μὲ τὸ προσωπεῖο τῆς οἰκολογίας, τῆς γυμναστικῆς, τῆς θεραπείας ψυχικῶν καὶ σωματικῶν ἀσθενειῶν, διότι μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ δημιουργήσει γέφυρες πρόσβασης, μιᾶς καὶ οἱ διδασκαλίες της στεροῦνται ἐπιστημονικῆς βάσης, ἐνῶ ἐνέχουν κινδύνους γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία καὶ ἰσορροπία. Αὐτὸ τὸ ἐνδεχόμενο ἄλλωστε παραδέχεται σὲ δικά της κείμενα. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου παρακαλεῖ μέσα ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη «Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων» (Α΄Ἰω. 5, 21)». Μόλις ἐκυκλοφορήθη ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΣΕΠΗΣ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. τοῦ ἔτους 2015 Ἐκυκλοφορήθη τό ἔγχρωμο καὶ εὔχρηστο Ἡμερολόγιο τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» τοῦ ἔτους 2015 μέ θέμα τὴν προστασία τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ τὶς πλάνες τῶν Ρόταρυ, Λάϊονς καὶ Προσκοπισμοῦ, ὀργάνων τῆς Μασονίας. Εἶναι ἀπαραίτητο ὅλοι νὰ τὸ μελετήσουμε, διὰ νὰ πληροφορηθοῦμε συνοπτικὰ γιὰ τὶς ξενόφερτες αὐτὲς πλάνες, τὶς ὁποῖες ἔχουν καταδικάσει οἱ Ἐκκλησιαστικὲς καὶ Δικαστικὲς Ἀρχὲς καὶ ἀπὸ ἄγνοια ἔχουν παγιδευθῆ πολλοὶ ἀδελφοὶ μὲ κίνδυνο νὰ ἀπολέσουν τὴν ψυχή τους. Τιμᾶται 1€ Σελὶς 6η 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Τὸ μήνυμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἰς τὴν σημερινὴν ἐποχήν Παραθέτομεν κατωτέρω τὴν ὁμιλίαν, τὴν ὁποίαν ἔκαμνε τὴν Κυριακὴν 12ην Ὀκτωβρίου εἰς τὴν ἐκδήλωσιν τῆς ΠΟΕ καὶ τοῦ «Ο.Τ.», διά τὴν συμπλήρωσιν τριακοσίων ἐτῶν ἀπὸ τὴν γέννησιν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ διδάκτωρ θεολογίας κ. Λέων Μπράνγκ. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως: Ὡς ἀδελφός ἐδίδασκε Ἔχω διαιρέσει τὴν παρουσίαση τοῦ θέματός μου σὲ δύο μέρη. Στὸ πρῶτο μέρος θὰ ἤθελα νὰ ἀφήσουμε νὰ ἐντυπωθεῖ ὁ λόγος τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ ἀπ’ εὐθείας στὶς καρδιές μας. Πρόκειται γιὰ λόγο ἀπόλυτα πατερικό, διαχρονικό, ἄρα καὶ πάντα ἐπίκαιρο. Στὸ δεύτερο μέρος θὰ ἀποτολμήσω νὰ δῶ τὴν ἐποχὴ μας λίγο μὲ τὰ μάτια τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ. Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο νὰ μᾶς μιλήσει καὶ ἀρχικὰ νὰ μᾶς ἐμφυσήσει κάτι ἔστω ἀπὸ τὸ φλογερό του ζῆλο γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ταπείνωσή του. Στὴν 1η Διδαχὴ λέει: «Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, καὶ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ φωνάξω μίαν φωνὴν μεγάλην, νὰ κηρύξω εἰς ὅλον τὸν κόσμον, πὼς μόνος ὁ Χριστὸς μας εἶνε Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ Θεὸς ἀληθινός, καὶ ζωή τῶν πάντων, ἤθελα νὰ τὸ κάμω. Καὶ ἐπειδὴ δὲν δύναμαι νὰ πράξω ἐκεῖνο τὸ μέγα, κάμω τοῦτο τὸ μικρόν, καὶ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον, καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου τὸ κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ’ ὡς ἀδελφός• διδάσκαλος μόνον ὁ Χριστὸς μας εἶνε.» Ὁ Πατροκοσμᾶς, «ζηλωτὴς τῶν ἀποστόλων γενόμενος», ὅπως λέγει τὸ Ἀπολυτίκιό του, ἀφήνει τὴν ἄσκησή του στὸ Ἅγιον Ὄρος προκειμένου νὰ βοηθήσει τοὺς ἀδελφούς του. Καί, παρ’ ὅτι ὡς καλόγηρος ποὺ θέλει νὰ φυλάξει τὴν παρθενία του σύμφωνα μὲ τὰ ἴδια του τὰ λόγια θὰ ὄφειλε λόγῳ τῶν παθῶν ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀποφεύγει τὸν κόσμο καὶ περισσότερο ἀκόμα τὴν γυναίκα, ἐκεῖνος στρέφεται μὲ ὅλη αὐτὴ του τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὸν συναναστρέφεται καὶ ὁμολογεῖ: «μὰ ἐπειδὴ τὸ γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν, εἶπα: Ἂς χάση ὁ Χριστὸς ἐμένα, ἕνα πρόβατον, καὶ ἂς κερδίση τὰ ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐχὴ σας σώση καὶ ἐμένα.» Ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς ὑπῆρξε ἕνας συναρπαστικὸς διδάσκαλος. Ὁ λόγος του γεμάτος μὲ εἰκόνες καὶ ἀπόλυτα ζωντανός. Τὸ ἀπόσπασμα ποὺ ἀκολουθεῖ ἀπὸ τὴν 4η Διδαχὴ του φανερώνει τὴ δύναμη αὐτὴ τοῦ Λόγου του: «κἄν ὁ οὐρανὸς νὰ κατεβῆ κάτω, κἄν ἡ γῆ νὰ ἀνεβῆ ἐπάνω, κἄν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση, σήμερον, αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν• τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν• μὴ σᾶς μέλλει• δώσατέ τα• δὲν εἶνε ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ τόσο μεγάλη ἀπήχηση τῶν λόγων του. Ὅπως τότε ὅταν κήρυττε ἐνθουσίαζε καὶ ξεσήκωνε τοὺς ἀνθρώπους, ἔτσι καὶ σήμερα, ὅταν διαβάζει κανεὶς τὶς Διδαχὲς καὶ τὶς Προφητεῖες του, αἰσθάνεται ὅτι ἡ διδασκαλία του τὸν ἀγγίζει βαθύτατα. Πατερικός καί ἐπίκαιρος Δὲν ὑπάρχει λέξη τῶν κηρυγμάτων του ποὺ δὲν εἶναι πατερικὴ καὶ ἐπίκαιρη καὶ σήμερα: Σταχυολογῶ κάποια ἀποσπάσματα. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε πρὸς τὸν Χριστὸ μᾶς δίνει τὸ ἑξῆς θαυμάσιο παράδειγμα: «πῶς σὲ θέλει ὁ Θεός; Καθὼς δὲν θέλης ἐσὺ νὰ ἔχη ἡ γυναίκα σου καμμίαν συναναστροφὴν μὲ ἄλλον, ἔτσι σὲ θέλει καὶ ὁ Θεὸς νὰ μὴ ἔχης καμμίαν μερίδα μὲ τὸν διάβολον. Εὐχαριστεῖσαι ἡ γυναίκα σου νὰ πορνεύη μὲ ἄλλον; Ὄχι. Νὰ τὴν φιλήση ἄλλος τὴν γυναίκα σου; Μήτε καὶ αὐτὸ δὲν θέλεις. Ἔτσι θέλει καὶ σένα ὁ Θεός, ἀδελφέ μου, νὰ μὴ ἔχης καμμίαν συναναστροφὴν μὲ τὸν διάβολον.» (5η Διδαχὴ) Γιὰ τὸ σχολεῖο μᾶς λέει: «Νὰ μαζευθῆτε ὅλοι νὰ κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νὰ βάλετε καὶ ἐπιτρόπους νὰ τὸ κυβερνοῦν, νὰ βάνουν διδάσκαλον νὰ μανθάνουν ὅλα τὰ παιδιὰ γράμματα, πλούσια καὶ πτωχά. Διότι ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε Ἁγία Τριάς, τί εἶνε Ἄγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, ἀρετή, κακία• τί εἶνε ψυχή, σῶμα κ.λ.π. Διότι χωρὶς τὸ σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος•» (1η διδαχή). Καὶ ἀλλοῦ: «Νὰ σπουδάζετε καὶ ἐσεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ μανθάνετε γράμματα ὅσον ἠμπορεῖτε. Καὶ ἂν δὲν ἐμάθετε οἱ πατέρες, νὰ σπουδάζετε τὰ παιδιά σας, νὰ μανθάνουν τὰ ἑλληνικά, διότι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε εἰς τὴν ἑλληνικήν. Καὶ ἂν δὲν σπουδάσης τὰ ἑλληνικά, ἀδελφέ μου, δὲν ἠμπορεῖς νὰ καταλάβης ἐκεῖνα ὁπού ὁμολογεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Κα- λύτερον, ἀδελφέ μου, νὰ ἔχης ἑλληνικὸν σχολεῖον εἰς τὴν χώραν σου, παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποτάμια• καὶ ὡσὰν μάθης τὸ παιδί σου γράμματα, τότε λέγετε ἄνθρωπος. Τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰς ἐκκλησίας• τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰ μοναστήρια». (5η Διδαχὴ) ἀναβαπτισμὸς ὅλης τῆς ζωῆς μέσα στὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι τελικὰ τὸ «ποθούμενο» τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ στὴν πλήρη διάστασή του, ἐκεῖνο τὸ «ποθούμενο», τὸ «Ρωμαίικο», γιὰ τὸ ὁποῖο μιλάει τόσο συχνὰ στὶς προφητεῖες του. Ταυτίζεται μὲ τὴ χριστια- Ἀλλὰ ποῦ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα τέτοια σχολεῖα. Στὶς μέρες μας ἰσχύει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο: τὸ σχολεῖο μὲ τὴ μορφὴ καὶ τὸ περιεχόμενο ποὺ ἔχει, κλείνει τὰ μοναστήρια καὶ τὴν Ἐκκλησία. νικὴ βασιλεία, τὴν ὁποία ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος στερέωσε γιὰ πρώτη φορά στὴν ἱστορία, ἡ ὁποία ὅμως χάθηκε μὲ τὴν πτώση τῆς Πόλεως. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μὲ τὸ ἱεραποστολικό του ζῆλο, μὲ τὸ κήρυγμά του καὶ μὲ τὴν ἵδρυση σχολείων ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀνασύσταση αὐτοῦ τοῦ πλαισίου τῆς ζωῆς, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια φάνηκε ὅτι θὰ γίνει πάλι πραγματικότητα. Μὲ τὴ δολοφονία, ὅμως, τοῦ Κυβερνήτη αὐτὸ τὸ Τοῦ κ. Λέοντος Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας Διά τήν Κυριακήν ἀργίαν Τὸ τελευταῖο ἀπόσπασμα στὴν συνάφεια αὐτὴ ἀφορᾶ στὴν Κυριακή: «Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, μὰ περισσότε- Ὁ Ὄθων καί ἡ περιθωριοποίησις τῆς Ἐκκλησίας Εἰς τὸ βῆμα διακρίνεται ὁ κ. Λέων Μπράνγκ. ρον τὴν Κυριακήν, ὁπού εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακὴν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νὰ ἀναστήση ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἐργαζώμεθα τὰς ἕξ ἡμέρας διά ταῦτα τὰ μάταια, γήϊνα καὶ ψεύτικα πράγματα, καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας ὁπού εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὄχι νὰ πολυτρώγωμεν, νὰ πολυπίνωμεν καὶ νὰ κάμνωμεν ἁμαρτίας• οὔτε νὰ ἐργαζώμεθα καὶ νὰ πραγματευώμεθα τὴν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὁπού γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶνε ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν•» (4η Διδαχὴ) Ἡ Κυβέρνησή μας, βέβαια, κινούμενη μὲ οἰκονομικὰ κριτήρια καὶ μέσα στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὸ ἀντίθετο. Ποιὸς ἆραγε ἔχει δίκαιο;;; Μὲ αὐτὸ θὰ περάσω στὸ δεύτερο μέρος τῆς παρουσίασης τοῦ θέματός μου. Ἐξαρχῆς θὰ ἤθελα νὰ τονίσω ὅτι μὲ ὅσα θὰ ἀκολουθήσουν δὲν διεκδικῶ καμία πρωτοτυπία. Ὅλα ἔχουν λεχθεῖ ἀπὸ ἄλλους καὶ μάλιστα ἔχουν ἀναπτυχθεῖ εὐρύτατα. Ἁπλῶς τὰ συνδέω ἐδῶ μὲ τὸν Ἅγ. Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Γνωρίζω ὅτι πρόκειται γιὰ τόλμημα. Ἀλλὰ πιστεύω ὅτι κινοῦμαι στὸ πνεῦμα του. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε τολμῶ αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα. Περί Τούρκων καί Πάπα Δύο ἀποσπάσματα πάλι παραθέτω ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου, μὲ βάση τὰ ὁποῖα θὰ κάνω κάποιες ἐπισημάνσεις σχετικὰ μὲ τὴν πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση ὡς τὶς μέρες μας. Τὸ πρῶτο εἶναι: «Τριακόσιους χρόνους μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον καὶ ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν• καὶ τὸ εἶχαν χριστιανοὶ τὸ βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τὸ ἐσήκωσεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἔφερε τὸν Τοῦρκον καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε διά ἰδικόν μας καλόν, καὶ τὸ ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καὶ διατὶ ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον καὶ δὲν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διά ἰδικὸν μας συμφέρον• διότι τὰ ἄλλα ἔθνη θὰ μᾶς ἔβλαπτον εἰς τὴν πίστιν, ὁ δὲ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσης κάμνεις ὅ,τι θέλεις.» (3η διδαχὴ) Τὸ δεύτερο ἔχει σχέση μὲ τὸν ἀντίχριστο: «Ὁ ἀντίχριστος εἶνε• ὁ ἕνας εἶνε ὁ Πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶνε αὐτὸς ὁπού εἶνε εἰς τὸ κεφάλι μας, χωρὶς νὰ εἰπῶ τὸ ὄνομά του• τὸ καταλαμβάνετε, μὰ λυπηρὸν εἶνε νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ, διότι αὐτοὶ οἱ ἀντίχριστοι εἶνε εἰς τὴν ἀπώλειαν.» (9η Διδαχὴ) Καὶ ἀπὸ τὶς προφητεῖες τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ στὴν ἴδια συνάφεια: «Τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶνε ἡ αἰτία». Στόχος ὁ ἀναβαπτισμός Γενικά, ὅταν μελετάει κανεὶς τὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ, καταλήγει ἀβίαστα στὸ ἑξῆς συμπέρασμα: Ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη τοῦ Ἁγίου εἶναι ὁ ποθούμενο ἀπομακρύνθηκε περισσότερο ἀπ’ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Ὁ ἐξευρωπαϊσμός Μὲ ἔναρξη τὴ Βαυαροκρατία τέθηκαν στὴν πράξη τὰ θεμέλια γιὰ τὸν περίφημο ἐξευρωπαϊσμὸ τῆς χώρας. Τὸ κήρυγμα τοῦ Κοραῆ γιὰ τὴ μετακένωση, γιὰ τὴ μεταφύτευση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ τρόπου ζωῆς στὴν Ἑλλάδα, παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ μὲ τὴν πολιτικὴ τῶν Βαυαρῶν, τὴ διοργάνωση τοῦ κράτους κατὰ τὰ δυτικὰ πρότυπα. Δηλαδὴ ἀνταλλάξαμε τὸν ἀντίχριστο, τὸν σουλτάνο, τὴν ὄντως φοβερὴ καταπίεση τῶν Τούρκων, μὲ τὴ δουλεία στοὺς Εὐρωπαίους, τῶν ὁποίων ὁ «χριστιανισμὸς» σύμφωνα μὲ τὸν μαρτυρικὸ πατριάρχη Κύριλλο Α΄ Λούκαρι δὲν θὰ ἄντεχε οὔτε δέκα χρόνια μία τέτοια τυραννία, δηλαδὴ θὰ χανόταν. Καὶ αὐτό, ἐπειδὴ στοὺς Λατίνους λείπει σύμφωνα μὲ τὸν πατριάρχη ἡ «χάριτι Θεοῦ σοφία», ποὺ ὅμως διαθέτει τὸ γένος τῶν Ὀρθοδόξων. Μὲ τὴν ἐξωτερικὴ σοφία, τὸν τεχνολογικό της πολιτισμὸ μπορεῖ βέβαια ἡ Δύση νὰ θαμπώνει. Καὶ ὄντως θάμπωνε καὶ θαμπώνει μέχρι σήμερα, ἢ καὶ ἰδίως σήμερα ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀμελήσει τὴν καλλιέργεια τῆς ἄνω σοφίας. Τελικὰ ἀνταλλάξαμε τὸν ἕνα ἀντίχριστο ποὺ κατὰ τὸν Ἅγ. Κοσμᾶ «ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσης κάμνεις ὅ,τι θέλεις» (3η διδαχὴ) μὲ ἐκεῖνον ποὺ μᾶς βλάπτει στὴν πίστη. Ἔτσι ἐγκαταστάθηκε ὁ ἀλάθητος ἄνθρωπος τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ στὴ χώρα μας. Μάλιστα, δὲν ἐγκαταστάθηκε μὲ τὴ μορφὴ τοῦ πρώτου Ἀντιχρίστου ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς, τοῦ Πάπα, τοῦ πρώτου ἀλάθητου ἀνθρώπου, ἀλλὰ μὲ τὴ μετεξέλιξη ἐκείνου. Ὁ Πάπας, τοῦ ὁποίου τὴν πτώση ὁ Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς συγκαταλέγει στὸ ἔργο του «Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος» ἀνάμεσα στὶς τρεῖς κυρίως πτώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐπειδὴ θέλει νὰ ἀντικαταστήσει τὸν Θεάνθρωπο μὲ τὸν ἄνθρωπο (οἱ ἄλλες δύο εἶναι τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Ἰούδα), ὄντως εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ὁδήγησε στὸν προτεσταντισμό, εἶναι, ὅπως πάλι τονίζει ὁ Ἅγ. Ἰουστῖνος ὁ πρῶτος προτεσταντισμός, εἶναι ἡ αἰτία καὶ ἀφετηρία ὅλων τῶν οὑμανισμῶν, ποὺ ἐκθειάζουν τὸν ἀλάθητο ἄνθρωπο. Αὐτὸν τὸν ἀλάθητο δυτικὸ ἄνθρωπο μὲ τὸ κοσμοείδωλο, ποὺ τὸν χαρακτηρίζει φρόντισαν νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν Ἑλλάδα οἱ «διαβασμένοι» (μὲ κορυφαῖο τὸν Κοραῆ), ἀπὸ τοὺς ὁποίους σύμφωνα μὲ ἄλλη προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ «θὰ σᾶς ἔρθη τὸ κακό». Λούθηρος καί Παπικοί Ὁ Λούθηρος, ποὺ ἦταν πολὺ καλὰ προσγειωμένος στὴν πραγματικότητα, ἐξασφάλισε τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐπανάστασής του ἐναντίον τοῦ παπισμοῦ, στηρίζοντας τὴν ἔκβασή της στοὺς εὐγενεῖς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ φυλλάδιο τὸ ὁποῖο ἀπευθύνει «Στοὺς χριστιανοὺς εὐγενεῖς γερμανικοῦ γένους γιὰ τὴν βελτίωση τῆς χριστιανοσύνης» (1520). Στὸ φυλλάδιο αὐτὸ ἀνάγει αὐτοὺς τοὺς εὐγενεῖς σὲ ἄρχοντες ἀπ’ εὐθείας ἐγκατεστημένους ἀπὸ τὸν Θεό, χωρὶς τὴ μεσολάβηση τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ δόλωμα τὴν ἀποδέσμευσή τους ἀπὸ Παράπονα ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διὰ τοὺς διπροσώπους ἐπισκέπτας τοῦ Φαναρίου Συμφώνως πρὸς ἀνταπόκρισιν τοῦ Νικολάου Μαγγίνα, ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πρὸς τὸν διαδικτυακὸν ἱστότοπον «amen»: «Μήνυμα μὲ πολλοὺς ἀποδέκτες ἔστειλε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὑποδεχόμενος θερμὰ στὸ μαρτυρικὸ Φανάρι πολυμελῆ ὅμιλο προσκυνητῶν ἀπὸ τὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ τὴν Ἱ.Μ.Περιστερίου. Ἀπευθυνόμενος στοὺς εὐλαβεῖς προσκυνητὲς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἐκφράζοντας ἕνα βαθύτερο παράπονο, ἀναφέρθηκε σὲ ὁρισμένα πρόσωπα ποὺ κατὰ καιροὺς ἐπισκέφθηκαν πολλὲς φορὲς ὡς προσκυνητὲς τὴν Ἱερὴ Καθέδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα- τὸν Πάπα προσπαθεῖ νὰ τοὺς κερδίσει γιὰ τὴν ὑπόθεσή του. Δημιουργεῖ ἕνα νέο ἀντίχριστο τέρας, μία κοσμικὴ ἐξουσία, ἐκ Θεοῦ μέν, ἀλλὰ ἀνεξάρτητη καὶ πέρα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατ’ εὐθεῖαν ἐγκατεστημένη ἀπὸ τὸν Θεό. Πρακτικὰ ἐφαρμόζεται γιὰ πρώτη φορά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Λούθηρος τὸ 1525 ζητάει ἀπὸ τὸν Φρειδερίκο τὸν Σοφό, τὸν πρίγκιπα-ἐκλέκτορα τῆς Σαξονίας νὰ διεξάγει τὸν ἔλεγχο τῶν κληρικῶν ὡς πρὸς τὴν πιστότητά τους στὴν πίστη καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐξάσκηση τοῦ ἀξιώματός τους σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ σύντομα ἔγινε κανόνας στὶς προτεσταντικὲς περιοχὲς καὶ ὁδήγησε στὴν ἐξέλιξη τῶν ὁμολογιακῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Κρατιδίων (Landeskirchen) στὴν Γερμανία, ὅπου οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες μέχρι τὴν κατάργηση τῆς μοναρχίας τὸ 1918 ἦταν ἡ κεφαλὴ τῶν ἐκκλησιῶν στὰ διοικητικὰ θέματα. Ἡ τερατώδης ἔμπνευση τοῦ Λουθήρου, ἡ ὁποία καταργεῖ τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, ἔγινε καθοριστικὴ γιὰ τὴν διαμόρφωση τῆς ἑλληνικῆς πραγματικότητας μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. τριαρχείου καὶ τὰ ὁποῖα, «μπροστὰ μας λένε τὰ καλύτερα λόγια καὶ γιὰ τὸν Θεσμὸ καὶ γιὰ τὸν Πατριάρχη, ὅταν ὅμως εὑρεθοῦν σὲ ἄλλο, διαφορετικὸ περιβάλλον ἐκφράζουν τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔλεγαν ἐνώπιόν μας». Τὸ Πατριαρχεῖο ὡστόσο, συνέχισε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μιλώντας πρὸς τοὺς προσκυνητές, δίνει περισσότερη σημασία στὴ μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς του καὶ στὴν πρόνοια καὶ στὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. «Ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη ποὺ μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ ξεπερνοῦμε τὰ ἑκάστοτε πετροβολήματα καὶ τὶς ἀδικίες ἀπέναντι στὸν Πάνσεπτο Οἰκουμενικὸ Θρόνο. Τὴ διακονία τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας θὰ τὴν κρίνει ὁ Θεὸς καὶ θὰ τὴν καταγράψει ἡ Ἱστορία. Εἴτε θετικὰ εἴτε ἀρνητικά. Ἐμεῖς κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε ἔτσι ὥστε ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἱστορίας νὰ εἶναι θετική». Προηγουμένως μὲ λόγους υἱικῆς ἀγάπης πρὸς τὴν Πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πολυγραφότατος Ἀρχιμανδρίτης κ.Χρυσόστομος Χρυσόπουλος - ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν δραστήριο Ἀρχιμανδρίτη Χερουβεὶμ Μεστούση ἡγοῦνταν τοῦ ὁμίλου τῶν προσκυνητῶν - ἐξέφρασε τὰ αἰσθήματα σεβασμοῦ τῶν προσκυνητῶν γιὰ τὴ θυσιαστικὴ διακονία τοῦ μαρτυρικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, αὐτοῦ τοῦ Ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ Γένους». Μὲ τὴν πιστὴ ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς ἔμπνευσης τοῦ Λουθήρου ἐγκαθίσταται στὴν Ἑλλάδα ὁ Ὄθωνας, ὄντας ὁ ἴδιος παπικός, ὡς κεφαλὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὰ διοικητικά. Στὴν πράξη αὐτὸ σημαίνει τὴν πλήρη περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχό της ἀπὸ τὸν Βασιλιᾶ, ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία μὲ τὰ γνωστὰ ἐπακόλουθα (κλείσιμο μοναστηριῶν, ἀποεκκλησιαστικοποίηση τῆς παιδείας, μετατροπὴ τῶν κληρικῶν σὲ ὑπαλλήλους ποὺ ἐλέγχονται ἀπὸ τὸ κράτος κ.ἄ.). Σημαίνει φυσικὰ τὴν πλήρη ἀνατροπὴ τῆς ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ποὺ τὴν θεμελιώνει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, λέγοντας: «καὶ ἂν τύχη ἕνας ἱερεὺς καὶ ἕνας βασιλεύς, τὸν ἱερέα νὰ προτιμήσης• καὶ ἂν τύχη ἕνας ἱερεὺς καὶ ἕνας ἄγγελος, τὸν ἱερέα νὰ προτιμήσης, διότι ὁ ἱερεὺς εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους.» Εἶναι πολὺ σημαντικὸ τὸ χωρίο αὐτό, ἐπειδὴ μᾶς δίνει τὴν τάξη στὴν χριστιανικὴ βασιλεία, μία τάξη ποὺ σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ προτεσταντικὸ μοντέλο ἔχει πλήρως ἀνατραπεῖ. Αὐτὴ ἡ ἔννοια τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας ὡς ἀνεξάρτητης, ἰδίῳ δικαιώματι, ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τὸν Θεό, ἄλλαξε βέβαια προοδευτικὰ στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ. Ἀφοῦ εἶχε ἀποδεσμευτεῖ ἡ κοσμικὴ ἐξουσία ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μετατρέποντας τὴν Ἐκκλησία σὲ ἐξάρτημα δικό της, πηγή της μὲ τὴν ἐγκατάσταση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος δὲν θεωρήθηκε πλέον ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ λαός. Ἡ οὐσία τοῦ θέματος πάντως δὲν ἀλλάζει μ’ αὐτό. Τόσο στὴν πρώτη ὅσο καὶ πολὺ περισσότερο στὴ δεύτερη περίπτωση θεωρεῖται παραμύθι, ὅτι στὸν Χριστὸ «ἐδόθη πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», ἄρα καὶ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία. Ὁ Χριστὸς ἐκτοπίζεται καὶ στὴ θέση του ἐνθρονίζεται ὁ ἀλάθητος, ὁ ἀπόλυτα αὐτονομημένος ἄνθρωπος, πρῶτα τοῦ προτεσταντισμοῦ καὶ ἔπειτα τοῦ δυτικοῦ οὑμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος σήμερα πλέον ὡς ὑπεράνθρωπος τοῦ Νίτσε προχωρεῖ στὴν ἀνατροπὴ ὅλων τῶν ἀξιῶν. Ἑπομένως στὴν Ἐκκλησία δὲν πέφτει λόγος στὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὴν πολιτικὴ ἐξουσία, δηλ. στὴν ὅλη κοινωνικὴ πραγματικότητα, τὴν καθημερινότητα τῶν πιστῶν, τὴν παιδεία, τὰ ΜΜΕ ποὺ διαμορφώνουν ἢ μᾶλλον παραμορφώνουν σήμερα τὶς ἠθικὲς ἀξίες, πρὶν τὶς ὁρίσει ἡ νομοθεσία στὴν συνέχεια (βλ. ἐνδεικτικά τούς νόμους γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, τὸν πολιτικὸ γάμο, δηλ. τὴν ἀποϊεροποίηση τοῦ γάμου, τὴν καύση τῶν νεκρῶν, τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλόφιλων κ.ἄ.). Καὶ μάλιστα ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ὑποστηρίζουν, εἶναι ἕνας ἁπλὸς κοινωνικὸς φορέας, στὴν οὐσία τίποτε παραπάνω ἀπὸ ἕνα σύλλογο ποὺ ἀποστολὴ ἔχει νὰ ἀσχοληθεῖ αὐστηρὰ μὲ τὰ τοῦ οἴκου της. Ὁ χρεωκοπημένος εὐρωπαῖος Τελικά, τόσο ὁ κλῆρος ὅσο καὶ οἱ πιστοὶ ἔχουμε καταπιεῖ αὐτὸ τὸ χάπι. Θεωροῦμε ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση εἶναι ἡ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων. Μόνο σὲ ὁρισμένα συμπτώματα ἀντιδροῦμε. Καταλήξαμε, τὴν πολιτικὴ νὰ τὴν θεωροῦμε ἰδεολογία ποὺ μὲ μικρὲς διαφοροποιήσεις ἐκφράζεται ἀπὸ τὰ διάφορα ξενόφερτα κόμματα. Ἀντὶ νὰ ἐπιλέγουμε τὸν Χριστό, τὴν πηγὴ κάθε ἐξουσίας, καὶ τῆς πολιτικῆς, ἑπομένως καὶ τὸν μόνο ἀπόλυτο γνώμονα τῆς αὐθεντικῆς ἄσκησης τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας μὲ τὴν ἐποπτεία τοῦ κλήρου, στηρίζουμε τὴν ἐλπίδα μας ἐπ’ ἄνθρωπον, καὶ ὄχι ἁπλῶς ἐπ’ ἄνθρωπον, ἀλλὰ στὸν χρεωκοπημένο εὐρωπαῖο ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει καταστήσει τὸν ἑαυτὸ του ἀλάθητο καὶ ἔχει πετάξει τὸν Χριστὸ στὰ ἀζήτητα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. Μὲ τὴν ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς θεώρησης τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, γιὰ νὰ τὸ ἐκφράσουμε μὲ τὴ γλώσσα τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ, ἐπιλέγουμε καὶ προσκυνοῦμε τὸν Ἀντίχριστο. Ἐὰν δὲν κατανοήσουμε τὴν ἀπόλυτη ἀνάγκη – τουλάχιστον γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς – τῆς ἐπιστροφῆς τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας στὸν Χριστό, ἐὰν μὲ ἄλλα λόγια δὲν ἀναδεικνύουμε ἀνθρώπους πιστοὺς σὲ πολιτικὰ ἀξιώματα, ποὺ ποιμαίνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ θεωροῦν καὶ διακηρύττουν ὅτι ἡ πολιτικὴ ἐξουσία μόνο στὸν ΧΡΙΣΤΟ ἀνήκει καὶ ὄχι στὸν ἀλάθητο καὶ αὐτονομημένο ἄνθρωπο, καὶ ἑπομένως ὅτι καὶ ἡ Πολιτικὴ εἶναι διακονία τοῦ λαοῦ μὲ τὸν τρόπο καὶ τὶς προδιαγραφὲς ποὺ ὁρίζει ὁ Χριστός, ἐὰν ὅλα αὐτὰ δὲν κατανοήσουμε καὶ πράξουμε, τότε μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια θὰ ὁδηγήσουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τὴν Ἐκκλησία πάλι στὶς κατακόμβες μὲ ὅλες τὶς εὐνόητες ἐπιπτώσεις ποὺ θὰ ἔχει αὐτὸ σὲ ὅλους ἐμᾶς καὶ κυρίως στὰ παιδιά μας». ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΤΟΝ «ΠΟΝΤΙΟΝ ΠΙΛΑΤΟΝ» ΔΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΝ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. γνώρισαν τόν Πάπαν ὡς ἀποκλειστικόν ἀντιπρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, τόν ἐχαρακτήρισαν ἡμίθεον, ἀφοῦ ἀνεγνώρισαν εἰς αὐτὸν τὸ ἀλάθητον κλπ. Μᾶλλον ὁ κ. Λοβέρδος δὲν ἐργάζεται ὡς ὑπουργὸς Παιδείας διά μίαν ἰσχυράν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα ἀλλὰ διά μίαν πολυφυλετικήν, πολυθρησκευτικὴν καὶ πανθρησκειακὴν Ἑλλάδα. Καὶ οἱ μὲν καθηγηταὶ τῆς θεολογικῆς Θεσσαλονίκης εἴτε ὑπακούουν εἰς ἀποφάσεις πολιτικῶν κέντρων - δὲν ἐνήργησεν αἰφνιδίως εἰς αὐτοὺς ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος - εἴτε εἶναι τοῦ κλίματος τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Λοβέρδου, «ἐκσυγχρονισταὶ» καὶ ἔχουν ἀποφασίσει τὴν συνύπαρξιν Ὀρθοδόξου καὶ Μουσουλμανικῆς Θεολογίας. Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ διά τοὺς Μητροπολίτας Θράκης, οἱ ὁποῖοι ὑπάγονται εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ἐφαρμόζουν τὰς κατευθυντηρίους «γραμμάς» τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν διά τὴν Θράκην. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι τὸ ἐκσυγχρονιστικὸν ΠΑΣΟΚ, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκει ὁ κ. Λοβέρδος ἔθεσε τὰς προϋποθέσεις διά τὴν σημερινὴν κατάστασιν εἰς τὴν Θράκην, μὲ τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Τουρκικοῦ προξενείου, τὴν δημιουργίαν συνθηκῶν αὐτονομίας τῆς Ροδόπης - καταγγελίαι τοῦ Στρατηγοῦ κ. Φράγκου -, τὴν δημιουργίαν Μουσουλμανικοῦ κόμματος μὲ πολὺ ἰσχυράν δύναμιν, τὴν παροχὴν συσσιτίων εἰς τὰ Πομακοχώρια ὑπὸ τοῦ πρώην «συνεταίρου» τοῦ κ. Ἐρντογάν - πλουσίου Μουφτῆ, Φατουλὰχ Γκιουλὲν κλπ. Ἀκόμη ὅτι ὁ κ. Λοβέρδος συνδέει τὴν ἵδρυσιν τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν θεολογικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης μὲ τὰς ἐξελίξεις εἰς τὴν Θράκην, τὴν παρουσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον διεξάγει τὸν διάλογον μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλάμ, τὴν παρουσίαν τῶν Πατριαρχείων εἰς τὰ Μουσουλμανικὰ Κράτη. Ὁ ὑπουργός ΑΠαιδείας καὶ Πανθρησκείας εἶναι προκλητικὸς ἢ ἄσχετος μὲ τὸ ἀντικείμενον τῶν θρησκευμάτων. Διατί; Ἡ Τουρκία εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διατηρῆ τὴν ἕδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὰ ἐδάφη της μὲ βάσιν τὴν συμφωνίαν τῆς Λωζάννης, τὴν ὁποίαν ἔκαμνε «κουρελόχαρτο» ἀπὸ πάσης ἀπόψεως (πογκρὸμ διώξεων, ἁρπαγὴ περιουσιῶν, λουκέτο εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, μὴ ἀναγνώρισις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς Οἰκουμενικοῦ κλπ.) Ἀπὸ τὴν παρουσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὰ ἐδάφη της ἡ Τουρκία ὠφελεῖται τουριστικῶς ἀλλὰ καὶ γεωπολιτικῶς. Διά παράδειγμα ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα τὸν Νοέμβριον εἰς τὸ Φανάριον θὰ τὴν βοηθήση νὰ ἐνισχύση τὸ «προφὶλ» της εἰς τὴν Δύσιν καὶ εἰς Μουσουλμανικάς Χώρας. Τὰ δὲ Πατριαχεῖα, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς Μουσουλμανικὰ ἐδάφη, εὑρίσκονται εἰς αὐτὰ «παλαιόθεν» καὶ εἰς ἐποχὰς κατὰ τὰς ὁποίας ἤνθιζον εἰς τὰ ἐδάφη αὐτά μεγάλαι Ὀρθόδοξοι Χριστιανικαὶ Ἑλληνικαὶ Κοινότητες. Παρὰ τὴν ἐκδίωξιν τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀπὸ τὰς περιοχὰς αὐτάς, τά Πατριαρχεῖα, προσφέρουν μεγάλας ὑπηρεσίας εἰς τὰς Χώρας αὐτάς, ἀφοῦ βοηθοῦν παντοιοτρόπως τὸν Μουσουλμανικὸν πληθυσμόν. Διά τὰς ὑπηρεσίας των αὐτάς ἐπιβραβεύονται οἱ Πατριάχαι, οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἁπλοὶ κληρικοὶ ἀπὸ τὰς ἡγεσίας τῶν Μουσουλμανικῶν Χωρῶν (κεντρικάς καὶ μὴ) καὶ δι᾽ αὐτὸ παρέχουν διευκολύνεις εἰς τὸ ἔργον των. Ἀνεκοίνωσεν, ἐπίσης ὅτι αἱ Μουσουλμανικαὶ Σπουδαὶ θὰ ἐνταχθοῦν εἰς τὸ μηχανογραφικὸν δελτίον τῶν Πανελληνίων Ἐξετάσεων. Πάντα ταῦτα ὅταν ἀπαγορεύωνται αἱ χειροτονίαι νέων κληρικῶν (τοὺς ἀντιμετωπίζουν ὅπως τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους), ὅταν μειώνεται ἡ εἰσαγωγὴ νέων θεολόγων εἰς τὰς θεολογικάς Σχολάς, ὅταν περιθωριοποιοῦνται οἱ θεολόγοι εἰς τὰ σχολεῖα μέσης ἐκπαιδεύσεως καὶ ἑτοιμάζεται ἡ ἐπιβολὴ τῆς θρησκειολογίας εἰς τὰ σχολεῖα (ἀντὶ τοῦ σημερινοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν) καὶ αἱ θεολογικαὶ σχολαὶ ἐντὸς ὀλίγου χρόνου, δὲν θὰ διδάσκουν τὴν Ὀρθόδοξον Πατερικὴν θεολογίαν ἀλλὰ τὴν θρησκείαν τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία ἐργάζεται διά τὴν ἀνάδειξιν τῆς Πανθρησκείας (θρησκεία μὲ στοιχεῖα ἀπ᾽ ὅλας τὰς θρησκείας). Εἰς τὸ πλαίσιον τῶν ἐντολῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς διεξάγεται καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας - Ἰουδαϊσμοῦ καὶ Ἰσλαμισμοῦ. Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν εἰς τὴν Τεχεράνην εἶχε συμφωνηθῆ (εἰς διαθρησκευτικὴν διάσκεψιν παρουσίᾳ τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου) ἡ διαγραφὴ τῶν ἐδαφίων βίας καὶ μίσους ἀπὸ τὰς Ἱεράς Γραφάς. Εἶχε τότε τεθῆ τὸ ἐρώτημα, ὑπὸ ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ὀργανώσεων, ἐντύπων καὶ ἐφημερίδων: εἰς ποῖα σημεῖα ἡ Καινὴ Διαθήκη διδάσκει τὸ μῖσος, τὴν ἔντασιν, τὴν ἀπουσίαν ἀγάπης; καὶ κάτι ἀκόμη: Διατὶ νὰ ἀποδεχθῶμεν τὸν διάλογον αὐτόν, ὅταν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει εὐχαριστήσει τὸν πλούσιον Τοῦρκον Ἰμάμην Φατουλὰχ Γκιουλέν, διά τὴν χρηματοδότησιν τῶν διαθρησκειακῶν διασκέψεων; Ἀγαποῦν περισσότερον τὴν Ὀρθοδοξίαν ὅλοι αὐτοί, μὲ τοὺς ὁποίους διαλέγονται οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Οἰκουμενι- κοῦ Πατριαρχείου; Τί ἐκέρδισεν ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ αὐτὸν τὸν διάλογον; Μήπως τὴν ἠρεμίαν εἰς τὴν Θράκην ὡς διατείνεται ὁ «Παγκαλικὸς» Γραμματεὺς τοῦ ὑπουργείου Παίδειας καὶ Θρησκευτικῶν; Οἱ ἀναγνωρισμένοι ὑπὸ τοῦ Κράτους νόμιμοι καὶ μετριοπαθεῖς Μουφτῆδες εἰς τὴν Θράκην ἔχουν σπουδάσει εἰς τὴν Σαουδικὴν Ἀραβίαν (κλπ.) καὶ ἔχουν ἄλλην ἀντίληψιν διά τὴν «κυριαρχίαν» τῶν Μουσουλμάνων εἰς τὴν Θράκην (ἐντελῶς διαφορετικὴν ἀπὸ αὐτήν, τὴν ὁποίαν προωθεῖ τὸ Τουρκικὸν Προξενεῖον εἰς τὴν Θράκην). Εἰς τὴν ἀπάντησίν του εἰς τὴν Βουλὴν ὁ κ. Λοβέρδος προβαίνει εἰς δύο ἀκόμη ἀποκαλύψεις, διά νὰ αἰτιολογήση τὴν φιλοϊσλαμικὴν του στάσιν καὶ νὰ ἀναδείξη ὅτι 1ον) αὐτὸς ἁπλῶς ἐφαρμόζει ἀποφάσεις ἄλλων φορέων καὶ 2ον) τοὺς ἀποκαθιστᾶ τὸ κράτος δικαίου εἰς τὴν Ἑλλάδα, (ὅπως μὲ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἑτεροδόξων κλπ.). Ἡ πρώτη ἀποκάλυψις ἔχει σχέσιν μὲ παλαιὰν ἀπόφασιν τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας (1989), ἡ ὁποία ὥριζεν ὅτι «δὲν εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἡ κατοχὴ διδακτορικοῦ διπλώματος Ὀρθοδόξου Θεολογίας, γιὰ τὴν ἐκλογὴ κάποιου ὡς καθηγητῆ στὴν Θεολογικὴ Σχολή». Τί λέγει ὁ ὑπουργὸς Παιδείας; Ὅτι αὐτὸς ἐφαρμόζει τὰς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας, τὸ ὁποῖον οὐσιαστικῶς ἤνοιξε τὴν ὁδὸν διά τὴν ἐπιβολὴν τῆς θρησκειολογίας εἰς τὰς θεολογικάς σχολάς, τὴν ἐκπαίδευσιν καὶ τὴν κατάργησιν τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν: Ἡ δευτέρα ἀποκάλυψις, ὅτι εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης λειτουργεῖ χῶρος προσευχῆς, διά τοὺς Μουσουλμάνους φοιτητάς ἀπὸ τὸ 1983. Θέλομεν νὰ ὑπευνθυμίσωμεν τὴν γενικήν ἰσοπέδωσιν τῆς ἐκπαιδεύσεως εἰς τὴν Δημοτικὴν καὶ Μέσην Ἐκπαίδευσιν, ὅταν διωρίσθησαν διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ὅσον διά τὸν χῶρον προσευχῆς τῶν Μουσουλμάνων Φοιτητῶν εἰς τὴν Θεολογικήν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εἶναι πράγματι μία πρωτοποριακὴ ἐνέργεια διά τὴν ἐξυπηρέτησιν τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τῶν συγκεκριμένων φοιτητῶν. Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης κατὰ τὴν διάρκειαν διαφόρων ἐκδηλώσεων (ἐπὶ κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ καὶ ΝΔ) ἦτο ὁρμητήριον ἐξτρεμιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐφοδιασμένοι μὲ βόμβας Μολότωφ, σιδηρολοστούς, ρόπαλα κλπ. (εἰς οὐδεμιὰν περίπτωσιν θεωροῦμεν ὡς ὑπευθύνους ἐξτρεμιστάς τοὺς Μουσουλμάνους φοιτητάς) καὶ προέβαινον εἰς ἐπιθέσεις ἐναντίον πολιτῶν, καταστημάτων, ὀχημάτων. Αἱ δὲ ἀποφάσεις της κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη προβληματίζουν τοὺς πρώην ἀλλὰ καὶ τοὺς νῦν (παλαιοὺς) καθηγητάς, διότι αὐταὶ προωθοῦν τὸν θρησκευτικὸν οἰκουμενισμόν, ἐνῶ τὸ ὑπουργεῖον Α-Παιδείας καὶ Α-Θρησκείας (εἶναι ὅρος, τὸν ὁποῖον ἔχει χρησιμοποιήσει ὁ Σεβ. Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐστάθιος) τὸν πολιτικὸν Οἰκουμενισμόν. Τὸ ἔγγραφον τοῦ ὑπουργοῦ κ. Λοβέρδου πρὸς τὴν Βουλήν Κατωτέρω παραθέτομεν τὸ πλῆρες ἔγγραφον τοῦ ὑπουργοῦ κ. Λοβέρδου πρὸς τὸν Βουλευτὴν τῆς ΝΔ κ. Ἰωάννην Μιχελάκην, διά τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Τὸ ἔγγραφον φέρει ἡμερομηνίαν 8ην Ὀκτωβρίου καὶ ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἀπαντώντας στὴν Ἐρώτηση μὲ ἀριθμὸ 2131/1.9.2014, ποὺ κατέθεσε ὁ Βουλευτὴς κ. Ἰωάννης Μιχελάκης σχετικὰ μὲ τὴν ἵδρυση Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καὶ κατόπιν ἐνημέρωσης ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες ὑπηρεσίες, σᾶς κάνουμε γνωστὰ τὰ ἀκόλουθα: Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος καὶ τὸ νομικὸ πλαίσιο γιὰ τὴν ἀνώτατη ἐκπαίδευση, τὰ Πανεπιστήμια εἶναι πλήρως αὐτοδιοικούμενα, ἀπολαμβάνουν δὲ ἀκαδημαϊκὴ ἐλευθερία καὶ ἐλευθερία διδασκαλίας. Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἐλευθερία σκέψης, λόγου καὶ ἔρευνας, ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία τοῦ Ἔθνους. Ὡς ἐκ τούτου, τὰ Πανεπιστήμια ἔχουν τὴν ἁρμοδιότητα ἀλλὰ καὶ τὸ δικαίωμα, ἐκ τοῦ Συντάγματος καὶ ἐκ τοῦ νόμου νὰ ἀποφασίζουν τὰ ἴδια, τὰ ἀντικείμενα διδασκαλίας καὶ τὰ προγράμματα σπουδῶν. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ δικαιώματος τοῦ Τμήματος Θεολογίας καὶ τῆς Συγκλήτου τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης νὰ ἀποφασίζουν, σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, γιὰ τὸ πρόγραμμα σπουδῶν καὶ τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα ποὺ θὰ προσφέρουν, σημαίνει τὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἀκαδημαϊκῆς ἐλευθερίας τους. Ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ ἀκαδημαϊκὴ αὐτοτέλεια τοῦ Τμήματος Θεολογίας, ὅπως καὶ κάθε ἄλλου Τμήματος, εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη. Ὄχι «Γιάννης» ἀλλὰ «Γιαννάκης» Τὸ Τμῆμα Θεολογίας δὲν ἔλαβε ποτὲ ἀπόφαση γιὰ τὴν ἵδρυση «Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν». Τὸ Τμῆμα Θεολογίας σύμφωνα μὲ τὶς διαδικασίες ποὺ προβλέπει ὁ νόμος ἔλαβε ἀπόφαση στὴ συνέλευση 416 τῆς 7/3/2014 (μέ 23 ψήφους ὑπέρ καί 6 ψήφους κατά) γιά τήν ἵδρυση «Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν», ἡ ὁποία ἐντάσσεται στὴ γενικότερη ἐπιστημονολογικὴ ἐνασχόληση τοῦ Τμήματος Θεολογίας μὲ τὸν τομέα τῆς Θρησκειολογίας, ὁ ὁποῖος ὑφίσταται ἐπὶ δεκαετίες καὶ προάγει ἐπιστημονικὰ καὶ ἱστορικὸ - κριτικὰ τὴ μελέτη τῶν θρησκειῶν καὶ εἰδικῶς τοῦ Ἰσλάμ. Συνεπῶς, ἀφενὸς μὲν δὲν δημιουργεῖται κάποιο νέο τμῆμα, ἀφετέρου δὲ ὁ χαρακτήρας καὶ ἡ ταυτότητα τοῦ ὑφισταμένου Τμήματος οὔτε ἀλλοιώνονται, οὔτε ἀμφισβητοῦνται καθώς, ὅπως ἐξελίσσεται καὶ ἐνισχύεται ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἀντιστοίχως ἐξελίσσεται καὶ προσαρμόζεται στὶς νέες συνθῆκες καὶ ἡ Θρησκειολογία μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸ ἀντιλαμβάνεται ἐπιστημονικὰ τὸ ἴδιο τὸ Τμῆμα Θεολογίας. Τὸ ἂν ἡ συγκεκριμένη ἀπόφαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ γνωστικοῦ ἀντικειμένου τῆς μουσουλμανικῆς Θεολογίας εἶναι «ἐπιστημολογικὰ» καὶ «δεοντολογικὰ» ὀρθή, κρίνεται ἀπὸ τὴν ἀκαδημαϊκὴ κοινότητα μὲ τὶς διαδικασίες ποὺ προβλέπει ὁ νόμος. Τὸ Τμῆμα Θεολογίας προφανῶς ἔκρινε ὅτι οἱ Θεολόγοι -ὁποιασδήποτε θρησκείας- πρέπει νὰ ἀποφοιτοῦν ἀπὸ τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς καὶ ὄχι ἀπὸ Σχολὲς ποὺ ὑπηρετοῦν ἄλλες ἐπιστῆμες, ὅπως ἡ Φιλοσοφικὴ ἢ ἡ Σχολὴ Ἐπιστημῶν τῆς Ἀγωγῆς. Ἡ ὕπαρξη διαφορετικῶν γνωμῶν, ἀντιλήψεων καὶ ἀντιδράσεων γιὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας εἶναι φυσιολογική, ἀναμενόμενη καὶ χρήσιμη, διότι ἔτσι τροφοδοτεῖται ὁ διάλογος τόσο γιὰ τὸ συγκεκριμένο ὅσο καὶ γιὰ ἄλλα θέματα ὥστε οἱ πολίτες νὰ γνωρίζουν τὶς θέσεις καὶ τὶς ἀντιλήψεις ὅλων πρὶν τοὺς κρίνουν. Οἱ ἀποφάσεις ὅμως λαμβάνονται σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμα καὶ τὸ νόμο ὁ ὁποῖος, ἐν προκειμένῳ, ὁρίζει ὅτι τὸ Τμῆμα Θεολογίας ἔχει τὴν σχετικὴ εὐθύνη. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πολυπολιτισμοῦ Ἡ συνύπαρξη χριστιανικῆς θεολογίας καὶ μουσουλμανικῆς θεολογίας ἀποτελεῖ μία συνηθισμένη πρακτικὴ στὰ Πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης καὶ τῶν ΗΠΑ καθὼς οἱ θεολογικὲς μουσουλμανικὲς σπουδὲς ὑπηρετοῦνται κυρίως ἐντός τοῦ πλαισίου τῶν θρησκειολογικῶν σπουδῶν. Ἀκόμα καὶ ὅταν ὑπηρετοῦνται ἀπὸ Τμήματα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, αὐτὰ ἐντάσσονται στὶς Θεολογικὲς σχολὲς (πχ πανεπιστήμια τοῦ Tuebingen, τοῦ Erlangen-Nurnberg, τοῦ Μunster καὶ τοῦ Οsnabruck στὴ Γερμανία, πανεπιστήμια τοῦ Μanchester, τοῦ Aberdeen, τοῦ Birmingham, τοῦ Nottighm καὶ τοῦ Cambridge στὴ Μεγάλη Βρετανία, πανεπιστήμιο VU University of Amsterdam στὴν Ὁλλανδία, πανεπιστήμιο τῆς Κοπεγχάγης στὴ Δανία, πανεπιστήμια τοῦ Bakley καὶ τοῦ Yale στὶς Η.Π.Α. ἐνῶ ἐντός τοῦ Βατικανοῦ λειτουργεῖ τὸ Ποντιφικικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀραβοϊσλαμικῶν Σπουδῶν-PISAI). Ποία ἡ πραγματικότης; Ἐπιχειρήματα ὅπως ὅτι «ἡ Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἰσλὰμ δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρχουν» ἀντιστρατεύονται τόσο τὴν πραγματικότητα, ὅπως αὐτὴν μπορεῖ νὰ τὴν ἀντιληφθεῖ ὁποιοσδήποτε ἐπισκέπτεται τὴ Θράκη, ὅσο καὶ ὕψιστα ἐθνικὰ συμφέροντα δεδομένου ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία ἔχει τὸ ἱστορικὸ προνόμιο νὰ διατηρεῖ εἰδικοὺς καὶ ἀκατάλυτους δεσμούς μὲ τὴν Ὀρθοδοξία (ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος) καί, συνεπῶς, μὲ τὰ τέσσερα Πρεσβυγενῆ Ἑλληνορθόδοξα Πατριαρχεῖα ποὺ βρίσκονται ὅλα σὲ μουσουλμανικὲς χῶρες. Πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὑπὸ τὴν εὐθύνη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διεξάγεται θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλάμ. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας νὰ θέσει ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς ἵδρυσης τῆς «Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν» τὴν ἐπιστημονικὴ ὑποστήριξη καὶ ἐποικοδομητικὴ διεύρυνση τοῦ ἐν λόγῳ διαλόγου μὲ ὅρους καταλλαγῆς καὶ πρόταξης τῆς μακραίωνης ἐμπειρίας συμβίωσης, ἀσφαλῶς ἀξιολογεῖται θετικά. Εἰς τὰς Πανελλαδικάς Ἡ «Εἰσαγωγικὴ Κατεύθυνση Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν», σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας, δὲν ἔχει κατηχητικὸ χαρακτήρα οὔτε στοχεύει ἀποκλειστικὰ στὴ μόρφωση μουσουλμάνων θρησκευτικῶν λειτουργῶν. Ἡ «Εἰσαγωγικὴ Κατεύθυνση Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν» θὰ ὑπηρετεῖ τὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῆς μουσουλμανικῆς θεολογίας μὲ ἀκαδημαϊκοὺς ὅρους καὶ προϋποθέσεις. Γι' αὐτὸ τὸ λόγο θὰ λειτουργήσει κανονικὰ καὶ θὰ εἶναι προσβάσιμη σὲ ὅλους τούς ἐνδιαφερόμενους/ἐνδιαφερόμενες ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγῆς, φύλου κλπ. Θὰ ἀναγράφεται στὸ μηχανογραφικὸ δελτίο τῶν Πανελληνίων Ἐξετάσεων, θὰ ἐπιλέγεται ἀπὸ τοὺς διαγωνιζομένους/διαγωνιζόμενες, ἡ εἰσαγωγὴ θὰ γίνεται μέσῳ Πανελληνίων Ἐξετάσεων κλπ. Οἱ ἀπόφοιτοι θὰ εἶναι εἰδικευμένοι στὴ Μουσουλμανικὴ Θεολογία καί, φυσικά, ὅσοι ἐξ αὐτῶν εἶναι μέλη τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας τῆς Θράκης θα μποροῦν νὰ ἐργαστοῦν ὡς Ἱεροδιδάσκαλοι Ἰσλαμικῆς Θρησκείας, σύμφωνα μὲ τὶς προβλέψεις τοῦ νόμου. Τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας Ἄλλωστε, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 194/1987 ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας «...τὰ ὅσα διδάσκονται στὸ θεολογικὸ τμῆμα ἀποτελοῦν μὲν κυρίως δόγματα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας, δὲν ἀποκλείεται ὅμως νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο σπουδῆς καὶ ἔρευνας καὶ ἀπὸ μὴ μέλη τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς». Μὲ τὸ συγκεκριμένο σκεπτικὸ καὶ κατ' ἐπίκληση τῶν ἀρχῶν τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ὅπως αὐτὲς περιγράφονται στὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος, τὸ Ἀνώτατο Ἀκυρωτικὸ Δικαστήριο ἔκρινε ὅτι κακῶς διεγράφη ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν φοιτητὴς ἐπειδὴ δήλωσε ὅτι εἶναι ἄθρησκος. Δὲν δέχθηκε, δηλαδή, τὸ Δικαστήριο ὅτι ἡ ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐγγραφὴ κάποιου στὴ Θεολογικὴ Σχολή. Τὸ ΣτΕ μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 1798/1989 ἀπόφασή του ἀποφάνθηκε, ἐπίσης, ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἡ κατοχὴ διδακτορικοῦ διπλώματος ὀρθοδόξου θεολογίας γιὰ τὴν ἐκλογὴ κάποιου ὡς καθηγητῆ στὴν Θεολογικὴ Σχολή. Καθίσταται, ἑπομένως, προφανὲς ὅτι ἤδη ἀπὸ τὸ 1987 μὲ τὶς σχετικὲς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς δὲν ἔχουν -καὶ ὡς πανεπιστημιακὰ ἱδρύματα δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουνὁμολογιακὸ/κατηχητικὸ χαρακτήρα. Γι' αὐτὸ καὶ διατηροῦν τὴ δυνατότητα νὰ ἔχουν τομεῖς Θρησκειολογίας. Ἀντίθετα, ὁμολογιακὸ χαρακτήρα καί, μάλιστα, ἀποκλειστικὰ προσανατολισμένο στὴν μόρφωση Ἱερέων γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχουν οἱ Ἀνώτατες Ἐκκλησιαστικὲς Ἀκαδημίες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀναγνωρισμένες ἐκ τοῦ νόμου ὡς «παραγωγικὲς σχολὲς» τῆς Ἐκκλησίας (ν.3432/ 2006). Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ δικαίωμα φοίτησης σὲ αὐτὲς ἔχουν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ εἰδικὰ στὰ Ἱερατικὰ Τμήματα μόνο οἱ ἄρρενες (ἄρθρο 4 τοῦ ν. 3432/2006). Πρωτοπορία τῆς Θεολογικῆς Τέλος, ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ. στεγάζεται καὶ λειτουργεῖ χῶρος προσευχῆς γιὰ τοὺς μουσουλμάνους φοιτητὲς ἀπὸ τὸ 1983. Ἡ συγκεκριμένη πράξη τῆς θεολογικῆς Σχολῆς ἀποδεικνύει μὲ τὸν πιὸ σαφῆ τρόπο ὅτι ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ σέβεται στὴν πράξη τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου -δηλαδὴ τὴν ἐλευθερία ἀλλὰ καὶ τὴν εὐθύνη τῶν ἐπιλογῶν του- καὶ τὴν ἀντιμετωπίζει ὡς δῶρο θεόσδοτο, ὅπως ἀκριβῶς τὴν προσεγγίζει ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία». Συμπεριφέρεται ὡς ἀνευθυνοϋπεύθυνος Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποκαλυπτικόν ἔγγραφον τοῦ κ. Λοβέρδου, διά τὸ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικήν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ὁ κ. Λοβέρδος προσπαθεῖ νὰ ἐμφανισθῆ ὡς «Πόντιος Πιλᾶτος». Ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ τὸν παριστάνη. Λησμονεῖ ὅμως ὅτι ὁ πολιτικὸς καὶ ἰδιαιτέρως ὁ ὑπουργὸς εἶναι ὑπεράνω Μητροπολιτῶν, Ἐπισκόπων καὶ τῶν Πρυτανικῶν ἢ ἄλλων Πανεπιστημιακῶν ἀρχῶν. Ὁ ὑπουργὸς χαράσσει «γραμμὴν» καὶ δὲν «σύρεται» ἀπὸ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἐνδεχομένως νὰ κατευθύνωνται ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ὑπηρεσιακούς παράγοντας τοῦ ὑπουργείου του ἢ ἄλλων ὑπουργείων. Μὲ ἀλλὰ λόγια ἕνας ὑπουργὸς δὲν εἶναι ἀνευθυνοϋπεύθυνος. Εἰς τὴν συγκεκριμένην περίπτωσιν ὁ κ. Λοβέρδος συμπεριφέρεται ὡς ἀνευθυνοϋπεύθυνος, ἐπιρρίπτων τὰς εὐθύνας τόσον διά τὰς θρησκευτικάς κοινότητας ὅσον καὶ διά τὸ τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς ἄλλους παράγοντας. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του κατεδαφίζεται ἡ Ὀρθόδοξος ταυτότης τῆς Χώρας. Ἄς θυμηθῆ ὅτι ἡ ἐξωτερική πολιτική τῆς κυβερνήσεως τοῦ κ. Σημίτη ἔναντι τῆς Τουρκίας δέν μετέβαλε τήν στάσιν τῆς Τουρκίας ἔναντι τῆς Ἑλλάδος (ἐδικαιώθησαν τὰ στελέχη καὶ οἱ Βουλευταὶ τοῦ πατριωτικοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ ὀλίγον ἀργότερον καὶ οἱ βουλευταὶ τῆς ΝΔ). Ἂς ἐνθυμηθῆ ὅτι ἐνῶ αὐτὸς ἐπίστευσε τὸ σχέδιον τῆς Τρόϊκα, διά τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς κρίσεως καὶ ἰσοπέδωσε τὰ πάντα εἰς τὸν ἐργασιακὸν καὶ ἀσφαλιστικὸν τομέα, οἱ «σύντροφοί του» τὸν ἐξηπάτησαν καὶ δὲν ἠργάσθησαν διά τὴν προσέλκυσιν ἐπενδύσεων εἰς τὴν Ἑλλάδα. Τώρα ἐπιρρίπτει τὰς εὐθύνας διά τὴν πολιτικὴν του εἰς τὴν Ὀρθόδοξον ἐκπαίδευσιν καὶ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων ὡς κανονικῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς παράγοντας καὶ εἰς ἄλλους φορεῖς. Ἑτοιμάζεται δὲ νὰ ὁλοκληρώση τὴν «μεταρρύθμισίν του» μὲ τὴν ἐπιβολὴν τῆς θρησκειολογίας εἰς τὰ σχολεῖα. Ἔχει καὶ εἰς αὐτὴν τὴν μεταρρύθμισιν τὴν βοήθειαν Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀπολέσει τὴν «ἔξωθεν καλὴν μαρτυρίαν» ἐξ αἰτίας τῆς στάσεώς των ἔνταντι τῆς Πατερικῆς Θεολογίας κλπ. καὶ τῆς φιλοοικουμενιστικῆς γραμμῆς των. Ὁ ὑπουργὸς κ. Λοβέρδος εἴτε εἶναι ἄσχετος μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν εἴτε δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀναλάβη εὐθύνας καὶ ἐφαρμόζει ὅσα τοῦ «σερβίρουν», διά τὴν ἐξυπηρέτησιν διαφόρων σχεδίων ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου ταυτότητος τῆς Χώρας εἴτε εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπὸ ὀργανώσεις, αἱ ὁποῖαι δὲν ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐὰν δὲν ἀλλάξη πολιτικὴν, εἰς τὰς ἐκλογάς τὸ μέλλον του εἶναι ἀβέβαιον. Ἐγλύτωσε τὰς ἐπιπτώσεις ἀπὸ τὴν πολιτικὴν του εἰς τὸ ὑπουργεῖον Ἐργασίας, ἀλλὰ δὲν θὰ γλυτώση ἀπὸ τὴν πολιτικὴν του εἰς τὸ ὑπουργεῖον Α-Παιδείας καὶ Α-Θρησκείας. Διότι κατεδαφίζει εἰς μίαν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ὤφειλε νὰ σφυρηλατῆ τὸ Ὀρθόδοξον καὶ Πατριωτικὸν φρόνημα. Σφυρηλατεῖ, ὅμως, τὸ φρόνημα, διά μίαν πολυπολιτισμικήν, πολυφυλετικὴν καὶ ἄθεον Ἑλλάδα. Γ. ΖΕΡΒΟΣ 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Πρὸς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω Σεβαστοὶ πατέρες, Στὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» διαβάσαμε τὶς ἐπιστολὲς διαμαρτυρίας τοῦ Γέροντα Σάββα τῆς Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας γιὰ τὴν στάση τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ἀπέναντι στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἀρ. φύλλων 2025/6-6-2014 καὶ 2038/26-9-2014), καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ π. Κωνσταντίνου Σκόδρα (ἀρ. φύλλου 2040/10-10-2014) καὶ εὐθὺς ἀμέσως νιώσαμε τὴν ἀνάγκη ὡς χριστιανοὶ γονεῖς νὰ σᾶς καταθέσουμε τὰ παρακάτω. Δὲν ἔχουμε κάτι πολύτιμο νὰ κληρονομήσουμε στὸ παιδί μας. Δὲν ἔχουμε κάποια ἀλήθεια νὰ τοῦ ποῦμε, ποὺ νὰ ἀντιστέκεται στὸ ψέμα. Δὲν ἔχουμε κάτι φωτεινὸ νὰ τοῦ δείξουμε, ποὺ νὰ ἀντιστέκεται στὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς πνίγει. Ἡ μόνη κληρονομιά, ποὺ ἔχουμε νὰ τοῦ ἀφήσουμε, εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ μόνη ἀλήθεια, ποὺ ἀντιστέκεται καὶ νικᾶ τὸ ψέμα τοῦ κόσμου, εἶναι ὁ Χριστός. Τὸ μόνο φῶς, ποὺ ἔχει ἀπομείνει στὸ κόσμο, ποὺ ἀντιστέκεται καὶ νικᾶ τὸ σκοτάδι, εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ πολυτιμότερος θησαυρὸς εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ πολυτιμότερος θησαυρὸς εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ὅμως τὸ θησαυροφυλάκιο, ποὺ φυλασσόταν ὁ θησαυρός, ἔχει συλληθεῖ καὶ μάλιστα μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Τὸ θησαυροφυλάκιο ἔχει συλληθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς φρουρᾶς καὶ οἱ φύλακες, ποὺ τὸ φύλαγαν αἰῶνες τώρα, ὄχι μόνο δὲν κάνουν τίποτα γιὰ νὰ τὸν σώσουν, ἀλλὰ βοηθοῦν τοὺς κλέφτες καὶ πολεμοῦν ὅποιον προσπαθεῖ νὰ περισώσει ἔστω καὶ ἕνα μικρὸ μέρος του. Ναί, σεβαστοὶ πατέρες, ἐσεῖς οἱ Ἁγιορεῖτες Μοναχοὶ εἶστε οἱ φρουροὶ τοῦ θησαυροῦ καὶ οἱ ἀρχηγοὶ τῆς φρουρᾶς εἶναι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος. Ἀνοῖξτε λοιπὸν τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς σας καὶ νιῶστε τὸν Χριστό. Εἶναι δίπλα σας, ἕτοιμος νὰ σᾶς πιάσει τὸ χέρι, νὰ σᾶς πάρει στὴν ἀγκαλιά Του, νὰ σᾶς σηκώσει στοὺς ὤμους Του, γιὰ νὰ σᾶς ὁδηγήσει στὸ δρόμο τῆς ἀλήθειάς Του. Ἁπλῶστε Του τὸ χέρι σας ἔστω καὶ δειλά, θὰ σᾶς τὸ ἁρπάξει καὶ δὲν θὰ τὸ ἀφήσει ποτέ! Ἀντισταθεῖτε στὴν κακοδοξία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπερασπιστεῖτε τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει μόνους. Δὲν θὰ σᾶς ἀφήσουμε μόνους. Ἐμεῖς οἱ λαϊκοὶ θὰ σᾶς ἀγκαλιάσουμε, θὰ σᾶς δεχθοῦμε ἂν μετανοήσετε, ὅπως ἔκανε ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ στοὺς Ἱεράρχες, ποὺ ψήφισαν τὴν ψευτοένωση μὲ τοὺς παπικούς. Καλὴ μετάνοια καὶ καλὴ δύναμη σὲ ὅλους μας. Παπαϊωάννου Εὐάγγελος Ἀσλανίδου Ἀνυσία Ἡ μεγίστη εὐθύνη τῆς Ἱεραρχίας μας ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. θρησκειολογικό, ἡ σαρωτικὴ θύελλα τοῦ Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ προοδευτικὴ καὶ ἁλματώδης ἰσλαμοποίηση τῆς χώρας, ἡ ἀνέγερση Τζαμιοῦ στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ ἵδρυση τμήματος Ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴ Θεσσαλονίκη, ἡ νομιμοποίηση καὶ ἀναγνώριση τῶν πάσης φύσεως θρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ αἱρέσεων, καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπαριθμήσουμε, δὲν ἀποτέλεσαν δυστυχῶς κορυφαῖα ζητήματα γιὰ τὴν σεπτὴ Ἱεραρχία, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἀπασχολήσουν ἄμεσα καὶ μὲ πολλὲς ἐνδεχομένως ἔκτακτες συνεδριάσεις της. Τὰ προσπέρασε ἀδιάφορη, σὰν νὰ μὴ ὑφίστανται. Θέματα καὶ ζητήματα, ποὺ ἂν ἐμφανίζονταν στὴν ἀρχαία ἐποχὴ τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ προκαλοῦσαν τὴν ἄμεση ἀντίδραση καὶ κινητοποίησή τους, ἔναντι πάσης θυσίας, ἀκόμη καὶ τῆς ζωῆς τῶν. Δὲν συγκινεῖται δυστυχῶς ἡ Ἱεραρχίας μας μπροστὰ στὰ συντρίμμια μιᾶς πατρίδος ποὺ καταρρέει, μπροστὰ σ’ ἕνα πουλημένο καὶ χρεωκοπημένο πολιτικὸ σύστημα, ποὺ ὑπηρετεῖ ξένα συμφέροντα, ποὺ ἐκτελεῖ ἐντολὲς ἄνωθεν, ποὺ καταλήστευσε τὰ δημόσια ταμεῖα τῆς χώρας καὶ ὁδήγησε τὸν λαὸ στὴν ἐσχάτη ἠθικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση. Μπροστὰ στὶς χιλιάδες τῶν συνανθρώπων μας ποὺ αὐτοκτονοῦν καθημερινά, ποὺ ἐκλιπαροῦν γιὰ ἕνα πιάτο φαγητό. Δὲν συγκινεῖται μπροστὰ στὸ δρᾶμα ἑνὸς λαοῦ, ποὺ καταδικάζεται νὰ πληρώνει βαρειὲς καὶ ἀβάσταχτες φορολογίες καὶ νὰ ζεῖ κάτω ἀπὸ ἕνα καθεστὼς μίας νέας ἰδιότυπης ξένης κατοχῆς. Ποὺ οὔτε ἔκλεψε, οὔτε μάζεψε ἑκατομμύρια στὴν Ἑλβετία, ποὺ δὲν ἔχει στὸν ἥλιο μοῖρα, ποὺ βλέπει τὴν πατρίδα του νὰ τελειώνει, ὄχι ἐπειδὴ προηγήθηκε ἕνας πόλεμος, ἢ μία φυσικὴ καταστροφή, ἀλλ’ ἐπειδὴ κάποιοι τὴν ἐπρόδοσαν καὶ τὴν λεηλάτησαν. Ἆραγε πιστεύει ὅτι ἐκπληρώνει τὸ χρέος της ἀπέναντι στὸ ποίμνιό της ἁπλῶς μὲ τὴν διοργάνωση τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῶν συσσιτίων, γιὰ τὰ ὁποῖα βέβαια εἶναι ἀξιέπαινη; ΟΥ ΕΙΝΑΙ σήμερα οἱ ἱεράρχες ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ μποῦν μπροστάρηδες στὸν ἀγώνα, θὰ κατέβουν στὸ πεζοδρόμιο καὶ θὰ ὀργανώσουν λαοσυνάξεις, θὰ ὑψώσουν τὸν παντοδύναμο σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ θὰ καλέσουν τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ σὲ ἐπαγρύπνηση καὶ ἀγωνιστικότητα; Ποῦ εἶναι οἱ ἱεράρχες, ποὺ θὰ ἀποκόψουν τὰ ἀνιάτως νοσήσαντα καὶ σεσηπότα μέλη της, σύμφωνα μὲ ὅσα προβλέπουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὸ νυστέρι τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς εἰσόδου στοὺς ἱεροὺς ναούς, ἢ τῆς στερήσεως τῆς Θείας Κοινωνίας, ἢ καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ ἀκόμη, (ὅπου εἶναι ἀναγ- Π καῖο), γιὰ νὰ προφυλάξουν τὸ ὑπόλοιπο σῶμα ἀπὸ τὴν μετάδοση τῆς πνευματικῆς σήψεως; Ποῦ εἶναι οἱ ἱεράρχες ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ ἐπιβάλλουν παιδαγωγικῶς τὰ πνευματικὰ ἐπιτίμια, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἀναχαίτηση τοῦ κακοῦ στοὺς ἐκκλησιομάχους ἐκείνους πολιτικούς, ποὺ ψηφίζουν ἀντιχριστιανικοὺς νόμους, θυσιάζοντας ἐνδεχομένως μητροπολιτικοὺς θρόνους; Ἐνθυμούμεθα τὶς μεγαλειώδεις λαοσυνάξεις ποὺ διοργάνωσε ὁ μακαριστὸς πρώην ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος γιὰ τὸ θέμα τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες. Ἐνθυμούμεθα ἀκόμη τὶς ἀνάλογες λαοσυνάξεις τοῦ προκατόχου του ἀρχιεπίσκοπου κυροῦ Σεραφείμ, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπὸ τὸ κράτος καὶ τὴν μεγαλειώδη ὄντως λαοσύναξη στὴ Θεσσαλονίκη μὲ ἀφορμὴ τὸν σφετερισμὸ τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἀπὸ τὸ γειτονικὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων. Σήμερα ποὺ ἡ πατρίδα μας μεταβάλλεται σὲ Σόδομα καὶ Γόμορρα μὲ τὶς παρελάσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων, σήμερα ποὺ οἱ αἱρέσεις μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Οἰκουμενισμὸ σαρώνουν τὰ πάντα, σήμερα ποὺ δὲν χάνεται κάποιο ὄνομα, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ πατρίδα, πόσα λάβαρα πρέπει νὰ σηκώσουμε, πόσες Συνόδους πρέπει νὰ συγκροτήσουμε, πόσες λαοσυνάξεις πρέπει νὰ διοργανώσουμε; Καὶ ποιὰ ἀπολογία θὰ δώσουμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ἂν ἀδιαφορήσουμε καὶ δὲν πράξουμε τὸ καθῆκον μας ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία, ἀπέναντι στὴν πατρίδα; Ποιὰ ἀπολογία θὰ δώσουμε στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς τῶν Ἑλλήνων ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες, ποὺ τὴν μικρὴ αὐτὴ γωνιὰ τῆς γῆς, ἐνῶ τὴν παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ἐλεύθερη καὶ περήφανη, τὴν παραδώσαμε σκλαβωμένη στοὺς τοκογλύφους τῆς Νέας ἐποχῆς; Ἀναμφίβολα ὑπάρχει «καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν», ὅπως μὲ νόημα εἶχε διακηρύξει κάποτε ὁ Μακαριώτατος ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Ἱερώνυμος. Ὡστόσο οἱ δραματικὲς ἐξελίξεις τῶν γεγονότων ἀποδεικνύουν πλέον ξεκάθαρα, ὅτι τόσον ὁ καιρὸς τοῦ σιγᾶν, ὅσο καὶ ὁ καιρὸς τοῦ λαλεῖν ἔχουν παρέλθει πλέον ἀνεπιστρεπτὶ χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα. Ὁ μόνος καιρὸς ποὺ ἔχει ἀπομείνει τώρα εἶναι ὁ καιρὸς τοῦ πράττειν. ΛΠΙΖΩ οἱ ταπεινὲς αὐτὲς σκέψεις μου νὰ μὴ παρεξηγηθοῦν καὶ θεωρηθοῦν ὡς κριτικὴ ἢ ὡς ἔλεγχος καὶ διασυρμὸς τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ἀλλ’ ὡς μία φωνὴ πόνου καὶ ἀγωνίας ἑνὸς τελευταίου καὶ ἀναξίου κληρικοῦ πρὸ τῶν ἐπερχομένων δεινῶν, προκειμένου νὰ ἀποτελέσουν ἀφορμὴ ἐγκαίρου ἀνανήψεως καὶ ἀνακάμψεως καὶ πρὶν εἶναι πλέον πολὺ ἀργά! Ε Τὸ χρέος τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν πιστὸν λαόν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος περὶ αὐτονομίας τῶν Νέων Χωρῶν, μὲ τὴν δημιουργίαν τοπικῶν Ἀρχιεπισκοπῶν καὶ τοπικῶν Ἱερῶν Συνόδων, κατὰ τὰ πρότυπα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Μετὰ τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἱερὰ Ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρέπει νὰ δώση εἰς τὴν δημοσιότητα τὴν ἐπιστολὴν διαμαρτυρίας, τὴν ὁποίαν συνέταξε, μετὰ ἀπὸ ἀπόφασιν ἕνδεκα καθηγούμενων Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, διά τήν συνάντησιν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου - Πάπα, εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὰς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἐλήφθησαν κατ᾽ αὐτήν. Ἡ εἴδησις διά τὴν ἀποστολὴν μίας τοιαύτης ἐπιστολῆς ἀνηρτήθη ὑπὸ τοῦ «Ἁγιορειτικοῦ Βήματος», ἐπεβεβαιώθη ἀπὸ μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατὰ τὴν διάρκειαν τηλεφωνικῶν συνομιλιῶν μας, ὑπὸ Καθηγουμένων καὶ ὑπὸ τοῦ Γέροντος Σάββα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Μεγίστης Λαύρας, μὲ ἐπιστολήν του πρὸς τὴν Ἱερὰν Ἐπιστασίαν, τὴν ὁποίαν ἐδημοσίευσε καὶ ὁ «Ο.Τ.» Ἀναμένομεν ὁλόκληρον τὴν ἐπιστολήν. Γνωρίζομεν ὅτι εἰς αὐτὴν (συμφώνως πρὸς πληροφορίας) ἔγινε μεγάλη ἐπεξεργασία, διά νὰ ἀφαιρεθοῦν «προσβλητικὲς» λέξεις διά τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην. Ἐὰν ἡ ἐπιστολὴ δὲν ἔχει ἀποσταλῆ ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Ἐπιστασίαν μίαν ἁπλῆν ἀνακοίνωσιν, μὲ τὴν ὁποίαν νὰ γνωστοποιῆ εἰς τὸ Ὀρθόδοξον πλήρωμα, διατὶ δὲν ἀπεστάλη. Αἱ στῆλαι τοῦ «ΟΤ..» θὰ δημοσιεύσουν τόσον τήν ἐπιστολήν, ὅσον καὶ τὴν ἀνακοίνωσιν. Ἀναμένομεν». Γ.Ζ. Σελὶς 7η Τὸ Βαβέλειον συνονθύλευμα τοῦ Bose, εἶναι «Ἡ ἀνεκτίμητη προσφορὰ «Ἰδιωτικὴ ἕνωσις πιστῶν» καὶ ὄχι μοναστικὴ κοινότης τοῦ Μοναχισμοῦ στὴν Ἐκκλησία» Ἡ αὐτοκαλούμενη “μοναστικὴ” κοινότητα τοῦ Bose (Monastero di Bose), εἶναι μία οἰκουμενιστική κοινότητα, τὴν ὁποία ἔχει ἱδρύσει ὁ παπικὸς Enzo Bianchi τὸ 1965. Ἡ οἰκουμενιστικὴ αὐτὴ κοινότητα ἀριθμεῖ πάνω ἀπὸ 80 μέλη διαφόρων δογμάτων, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται, ἀπὸ πλευρᾶς οἰκουμενιστικῶν ἀτοπημάτων. Πέραν τῶν ἄλλων ἀπαραδέκτων στὴν ἰδιωτικὴ αὐτὴ ἕνωση, εἶναι καὶ τὸ ἐπίσης λυπηρὸ γεγονός, ὅτι ἀποτελεῖ μία μεικτὴ κοινότητα, ἀπὸ ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Ἔχει δολίως ἀποκληθεῖ ‘’μοναστικὴ’’ καὶ ἔτσι παρουσιάζεται στὴν ‘’ὁμώνυμη’’ ἱστοσελίδα της Monasterodibose.it. Στὴν οὐσία μὲ βάση τὸ Βατικάνειο «Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου» (Codice di Diritto Canonico), εἶναι μία «Ἰδιωτικὴ ἕνωση πιστῶν» (Associazione private di fedeli). Ὅπως ἀναφέρει ὁ (Βατικάνειος) Κώδικας Κανονικοῦ Δικαίου (Codice di Diritto Canonico) στὰ ἄρθρα 114, 116, 117 καὶ 322 μὲ τὰ ὁποῖα ἔχει συσταθεῖ ἡ κοινότητα τοῦ Bose, εἶναι ξεκάθαρα «Ἰδιωτικὴ ἕνωση πιστῶν» (Associazone private di fedeli). Ὅμως πρὸς τὰ ἔξω παρουσιάζεται ὡς “μοναστικὴ” κοινότητα. Γιατί “μοναστήρι” λοιπὸν καλοῦν τὴν βαβέλειο αὐτὴ κοινότητα; Ἂν σταθοῦμε ἰδιατέρως στὸ ἀπὸ τὴν ἀρθρογραφία του στὶς ἄρθρο 322 τοῦ (Βατικάνειου) Κώδι- Ἰταλικὲς εἰδησιογραφικὲς ἐφημεκα Κανονικοῦ Δικαίου (Codice di Di- ρίδες, La Stampa, Avvenire, La Reritto Canonico), θὰ παρατηρήσομε pubblica, Famiglia Christiana, καθὼς ὅτι ἂν καὶ στὴν παράγραφο 1 ἀνα- καὶ στὶς Γαλλικὲς Croix καὶ LaVie. φέρει ὅτι Θὰ πρέπει «Μία ἰδιωΤοῦ Β. Χαραλάμπους, θεολόγου νὰ σημειτικὴ ἕνωση ωθεῖ ὅτι ὁ ἀπὸ πιστοὺς Χριστιανοὺς μπορεῖ νὰ Enzo Bianchi ἔχει διοριστεῖ ἀπὸ τὶς ἀποκτήσει νομικὴ προσωπικότητα, 22 Ἰουλίου 2014, ἀπὸ τὸν Πάπα μὲ ἐπίσημη ἀπόφαση τῆς ἁρμόδιας Φραγκίσκο στὸ Ποντιφικὸ Συμβούἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς…», στὴν πα- λιο γιὰ τὴν Προώθηση τῆς Χριστιαράγραφο 2 σημειώνεται σαφέστα- νικῆς ἑνότητας. τα τὸ ἑξῆς: «Ὡστόσο ἡ ἔγκριση Στὸ λεγόμενο ‘’ἑορτολόγιο’’ τοῦ τοῦ καταστατικοῦ δὲν ἀλλάζει τὸν Bose, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται ἰδιωτικὸ χαρακτήρα τῆς ἕνωσης» «Ἐκκλησίες θυμηθεῖτε», τὶς (Tuttavia l’ approvazione degli statuti ὁποῖες καλεῖ «διάφορες παραδόnon cambia la natura private dell’ as- σεις», ἀναφέρει ποιὸν ἑορτάζει τὴν sociazione). Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ κα- ἡμέρα ἐκείνη ἡ κάθε μία τῶν καλεῖται «Ἰδιωτικὴ ἕνωση πιστῶν» λουμένων ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ‘’πα(Associazone private di fedeli) καὶ ὄχι ραδόσεων’’. Ἀπευθύνεται πρωτί‘’Μοναστήρι’’ τοῦ Bose (Monastero στως στοὺς Δυτικοὺς καθολικοὺς di Bose). Ἡ ἱστοσελίδα τῆς κοινό- (Παπικοὺς) γιὰ λόγους εὐνοήτους, τητας αὐτῆς σκοπίμως ὅμως, κα- στοὺς Κόπτες καὶ τοὺς Αἰθίοπες, λεῖται Monasterodibose.it, ὀνομασία στοὺς Λουθηρανούς, στοὺς Μαἡ ὁποία παραπέμπει σὲ μοναστη- ρωνίτες, στοὺς Παλαιοκαθολικοὺς ριακὴ κοινότητα. καὶ στοὺς Ὀρθόδοξους ΧριστιαΚαὶ παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο ὁ νοὺς καὶ Ἕλληνες Καθολικοὺς παπικὸς «ἡγήτωρ» Enzo Bianchi, (Οὐνίτες). Θὰ πρέπει νὰ παρατητῆς βαβελείου αὐτῆς οἰκουμενι- ρηθεῖ παρενθετικὰ ὅτι στὴ σκόπιμη στικῆς κοινότητας, νὰ καλεῖται ὁμαδοποίηση ἀναφέρεται ἡ ὈρθόἩγούμενος ἢ ἐπὶ τὸ λογιότερο ὀλί- δοξη Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς ἑλλησθημα, ἀπὸ κάποιους Καθηγούμε- νο-καθολικοὺς (Οὐνίτες). Κατ’ νος. Ὁ Enzo Bianchi εἶναι γνωστὸς ἀρχὴ πρὸς τί ἡ χρήση ὅρου ἑλληνο- Ι ΑΓΙΟΙ καὶ θεοφόροι Πατέρες Ο ξεκαθάρισαν ἅπαξ διά παντὸς καὶ σαφέστατα τὸ θέμα τῆς εἰρή- καθολικοὶ γιὰ τοὺς Οὐνίτες; Οὔτε Ἕλληνες εἶναι, οὔτε καὶ Καθολικοὶ Χριστιανοί. Ὑπάρχει οἱαδήποτε σχέση μὲ ἐθνικὸ χρωματισμό; Εἶναι παπικοὶ ἑλληνικῆς καταγωγῆς; Φυσικὰ γιὰ εὐνόητους λόγους, γίνεται χρήση τοῦ ὀνόματος τούτου. Θέτουν κατὰ ἀπαράδεκτο τρόπο τὸν ἐθνικὸ αὐτὸ χαρακτηρισμό. Τώρα ὅσο ἀφορᾶ τὸ βαβέλειο «ἑορτολόγιο», ποὺ προβάλλεται στήν ἱστοσελίδα τῆς κοινότητας Monasterodibose.it, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς εὔκολα τὴν παπικὴ δολιότητα. Ἡ συνολικὴ θεματολογία τῶν οἰκουμενιστικῶν ἐκδηλώσεων καὶ τῶν συνεδρίων ποὺ πραγματοποιοῦνται στὸ Βose, σκοπὸ ἔχουν νὰ καταδείξουν ὅτι οἱ δογματικὲς διαφορὲς ἀποτελοῦν ἁπλὰ διαφορετικὲς παραδόσεις. Τοῦτο ἄλλωστε ὑπονοεῖται καὶ ἀπὸ τὰ κατὰ καιροὺς παπικὰ κελεύσματα, ὅπου οἱ δογματικὲς διαφορὲς καλοῦνται σκοπίμως ἐκκλησιαστικὰ ἔθιμα. Ἐξάλλου ὅπως προαναφέρθηκε ὁ Enzo Bianchi, ἔχει διοριστεῖ ἀπὸ τὶς 22 Ἰουλίου 2014 ἀπὸ τὸν Πάπα Φραγκίσκο στὸ Ποντιφικὸ Συμβούλιο γιὰ τὴν Προώθηση τῆς Χριστιανικῆς ἑνότητας. Ὁποιοσδήποτε ἐπιπρόσθετος σχολιασμός, θεωρεῖται περιττός. Καταιγιστικὴ ἡ ἐκτροπὴ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ἐξ ἀφορμῆς ὅσων ἔγιναν εἰς τὸ Μποζέ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. Ἐπιδιώκει ἐπίσης ἡ ὡς ἄνω ἀδελφότης νὰ βιώσει τὴν Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα. Ἀλλ’ αὐτὴ βιοῦται, ὅπως ἤδη ἐτονίσαμε σὲ παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, μόνον ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ποτὲ βεβαίως στὴν αἵρεση καὶ στὴν πλάνη, διότι μόνον ἐντὸς αὐτῆς μεταδίδεται διά τῶν μυστηρίων ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἄνευ τῆς ὁποίας εἶναι ἀδύνατος ἡ κατόρθωσις τῶν ἀρετῶν καὶ ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ τῶν δογμάτων ἀκρίβεια ἀποτελεῖ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση, ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τῆς ἀληθοῦς καὶ γνησίας πνευματικῆς ζωῆς. Πίστις καὶ ἔργα, δόγμα καὶ ζωή, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ἔτσι ὥστε ἀλλοίωσις τοῦ ἑνὸς νὰ φέρη ἀναπόφευκτα ἀλλοίωση καὶ τοῦ ἄλλου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων παρατηρεῖ σχετικά: «Ὁ τῆς θεοσεβείας τρόπος ἐκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων εὐσεβῶν καὶ πράξεων ἀγαθῶν. Καὶ οὔτε τὰ δόγματα χωρὶς ἔργων ἀγαθῶν εὐπρόσδεκτα τῷ Θεῶ, οὔτε τὰ μὴ μετ’ εὐσεβῶν δογμάτων ἔργα τελούμενα, προσδέχεται ὁ Θεός»1. «Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ τίκτει δόγματα»2 συμπληρώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Γι’ αὐτό, «οὐδὲν γὰρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων. Ὥσπερ οὖν οὐδὲ τουναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐὰν βίος ᾖ διεφθαρμένος»3. Ἀλλοῦ πάλι ἐπισημαίνει: «Ἀποστρεφόμεθα τῶν αἱρετικῶν τούς συλλόγους, ἐχόμεθα δὲ διηνεκῶς τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ βίον ἀκριβῆ καὶ πολιτείαν τοῖς δόγμασιν ἴσην ἐπιδειξώμεθα»4. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν ὁ κ. Ἔντζο καὶ τὰ μέλη τῆς ἀδελφότητός του, βαθεῖς μελετητές, ὑποτίθεται, τῶν ἁγίων Πατέρων, νὰ εἶχαν ἐπισημάνει τὶς παρὰ πάνω διαπιστώσεις των, τὶς ὁποῖες παραθέσαμε καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι αὐτὴ ἡ γνήσια πνευματικότητα, τὴν ὁποία ἀναζητοῦν, μόνον μέσα στὴν Ὀρθοδοξία θὰ τὴν βροῦν. Στὴ συνέχεια δὲ νὰ ἀπαρνηθοῦν τὰ παπικὰ δόγματα, νὰ βαπτισθοῦν καὶ νὰ γίνουν μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μεγίστη δὲ εὐθύνη ἔχουν ἐν προκειμένῳ καὶ οἱ «Ὀρθόδοξοι» κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ποὺ συμμετεῖχαν στὸ ἐν λόγῳ Συνέδριο, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ ἐπισημάνουν στὸν κ. Ἔντζο καὶ στὴν ἀδελφότητά του τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχουν, νὰ ἀπωλέσουν τὴν σωτηρία των παραμένοντες στὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, αὐτοὶ ἀντιθέτως τοὺς ἐπαναπαύουν, καὶ τοὺς δίνουν τὴν ψεύτικη ἐντύπωση, ὅτι βαδίζουν ἐπὶ τῆς ὀρθῆς ὁδοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία. Δὲν εἶναι τυχαῖο ἐπίσης καὶ τὸ θέμα τοῦ φετινοῦ Συνεδρίου «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί», διότι ἐντάσσεται στὴν ὅλη οἰκουμενιστικὴ τακτική τῆς «ἀγαπολογίας», ὅπου ἐπιζητεῖται «εἰρήνη» καὶ «ἀγάπη» μὲ στόχο τὴν ἕνωση τῶν Χριστιανῶν, χωρὶς τὴν ἄκρως ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς ἀληθείας. Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ ἀπὸ τὶς εἰσηγήσεις, στὶς ὁποῖες πουθενὰ δὲν τέθηκε ὡς προϋπόθεση τῆς εἰρήνης ἡ σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Τὸ θέμα τοῦ φετινοῦ Συνεδρίου δὲν εἶναι ἐπίσης ἄσχετο μὲ τὶς γενικότερες παγκόσμιες πολιτικὲς ἐξελίξεις, μὲ τὶς αἱματηρὲς καὶ πολύνεκρες πολεμικὲς συγκρούσεις στὴν Οὐκρανία καὶ μὲ τὶς ἀνελέητες σφαγὲς χιλιάδων ἀθώων Ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Μουσουλμάνους, (Τζιχαντιστές), στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ Βόρεια Ἀφρική. νης, τὸ ἀληθὲς νόημα τοῦ παρὰ πάνω Μακαρισμοῦ τοῦ Κυρίου καὶ τὸ θέμα τῶν σχέσεων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοδόξους μὲ βάση βεβαίως τὴν εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὅπως καὶ ἄλλοτε ἔχουμε τονίσει, κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει ὅτι οἱ πόλεμοι, οἱ συγκρούσεις, οἱ αἱματοχυσίες καὶ οἱ τρομοκρατικὲς ἐνέργειες δὲν εἶναι σύμφωνες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐπακόλουθα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τότε μόνον θὰ ἐκλείψουν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπιστρέψει ἐν μετανοίᾳ μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐφαρμόσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ὑποδεικνύει μὲν τὸν τρόπον τῆς θεραπείας τοῦ κακοῦ, δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἕνα ἐγκόσμιο εἰρηνευτικὸ ὀργανισμό, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ ἐγκλωβιστεῖ σὲ ἐγκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραῖα ἐκκοσμικεύεται καὶ ἐκφυλίζεται, χάνει τὴν σωτηριολογικὴ της ἀποστολή. ΟΡΘΟΔΟΞΗ Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός, ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ προσλάβει καὶ νὰ θεώσει τὸν κόσμο καὶ ὄχι νὰ γίνεται ἡ ἴδια κόσμος. Ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ εἰρηνεύσει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ νὰ εἰρηνεύσουν καὶ οἱ ἄνθρωποι στὴ συνέχεια μεταξύ τους. Νὰ προσφέρει τὸν Χριστόν, τὸν μόνον εἰρηνοποιόν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ.2,14) κατὰ τὸν ἀπόστολο. Ὁ ἄνθρωπος, ὑποδουλομένος στὰ πάθη καὶ στὴν ἁμαρτία, εὑρίσκεται σὲ κατάσταση ἔχθρας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἔχει ἀνάγκη καταλλαγῆς καὶ συμφιλιώσεως, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ μακαρίου Παύλου: «Εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῶ διά τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησώμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ» (Ρωμ.5,10). Ὅταν δὲ ἐπιτευχθῆ αὐτὴ ἡ καταλλαγὴ διά τῆς πίστεως, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τὸ ἀγαθόν τῆς εἰρήνης: «Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». (Ρωμ.5,1). Αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς τὸ ἔργο τῆς καταλλαγῆς ἐπιτελοῦν οἱ εἰρηνοποιοί, γιὰ τοὺς ὁποίους γίνεται λόγος στὸν Μακαρισμὸ αὐτὸ τοῦ Κυρίου. Ἐπιτυγχάνεται δὲ τὸ ἔργο αὐτὸ διά τῶν κληρικῶν, τῶν μοναχῶν, τῶν διδασκάλων, τῶν ἱεραποστόλων καί, βεβαίως, μόνον ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ποτὲ μέσα στὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ εἰρήνη δὲν ἔχει κοσμικὸ χαρακτήρα καὶ δὲν σημαίνει ἁπλῶς τὴν ἀπουσία πολέμου, ἀλλὰ εἶναι καρπὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γαλ.5,22). Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὴν ἀντιδιαστέλλει ἀπὸ τὴν κοσμικὴ εἰρήνη: «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω.14,27). Σᾶς δίδω τὴν ἰδική μου εἰρήνη, ὄχι σὰν αὐτὴ ποὺ δίδει ὁ κόσμος. Αὐτὴν καὶ μόνον αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν εἰρήνη καλεῖται νὰ δώσει καὶ ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο, ἡ ὁποία, ὅταν ὑφίσταται, φέρνει ἀπὸ μόνη της καὶ τὴν ἄλλη, τὴν κοσμικὴ εἰρήνη. Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν εἰρήνη ἔφεραν στὸν κόσμο, ἂν καὶ ἔζησαν καὶ ἔδρασαν ἐν μέσῳ πολέμων καὶ Η Νέα ἀναβάθμισις τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» τῶν Οὐνιτῶν κ. Δημ. Σαλάχα ὑπὸ τοῦ Πάπα Ὅταν τὸ Βατικανὸν ἀπεφάσισε νὰ ἀναβαθμίση τὴν Οὐνίαν εἰς τὴν Ἑλλάδα - πρὸ ἐτῶν - διά τῆς χειροτονίας τοῦ καθηγητοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας» κ. Δημ. Σαλάχα εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον», ὁ «Ο.Τ.» ἐπεσήμανε τὴν ἐξέλιξιν αὐτήν, ζητῶν ἀπὸ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν νὰ σημάνη «συναγερμὸν» εἰς τοῦ κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ νὰ διαμαρτυρηθῆ πρὸς τὸ Βατικανόν. Σήμερον ὁ ἐκλαμπρότατος «Ἀρχιεπίσκοπος» τῶν Ἀθηνῶν κ. Σαλάχας γνωρίζει νέαν ἀναβάθμισιν, ἀφοῦ τὸ Βατικανὸν (ἀνακοίνωσις 20ῆς Σεπτεμβρίου) ἀπεφάσισε, μὲ ἐντολὴν τοῦ Πάπα κ. Φραγκίσκου, νὰ τὸν διορίση μέλος τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς διά τὴν ἀναθεώρησιν τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησιαστικῆς» Δικονομίας μὲ σκοπὸν νὰ ἁπλοποιηθῆ ἡ διαδικασία ἀκυρότητος Γάμου. Κατὰ τὰ ἄλλα τὸ Βατικανὸν ὑποστηρίζει ὅτι ἀπὸ τὴν διαδικασίαν αὐτὴν δὲν πρόκειται νὰ ἀλλοιωθῆ ἡ διδασκαλία περὶ τῆς ἀδιαλύτου ἰδιότητος τοῦ «μυστηρίου» τοῦ Γάμου. αἱματοχυσιῶν. Δὲν κατενόησαν ὅμως τὴν ἀποστολή τους, ὅπως τὴν κατανοοῦν σήμερα πολλοὶ Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ θεολόγοι Οἰκουμενιστές. Ποτὲ δὲν διανοήθηκαν νὰ συμμαχήσουν καὶ νὰ συνεργαστοῦν μὲ ἄλλες θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν μιὰ κοσμικοῦ τύπου παγκόσμια εἰρήνη. Πέραν τούτου, ἡ εἰρήνη δὲν εἶναι πάντοτε ἐπαινετή, οὔτε ὁ πόλεμος πάντοτε κακός. Ὑπάρχει κακὴ εἰρήνη, ὅταν συμβιβαζόμαστε μὲ τὴν πλάνη καὶ προδίδουμε τὴν πίστη καὶ καλὸς πόλεμος, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Μὴ νομίσητε, ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν, οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχᾶσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς καὶ ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ.10,34-36). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει: «Πῶς οὖν αὐτοῖς ἐπέταξεν εἰς ἑκάστην οἰκίαν εἰσιοῦσιν εἰρήνην ἐπιλέγειν; Πῶς δὲ καὶ οἱ ἄγγελοι ἔλεγον ‘Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη’; Πῶς δὲ καὶ οἱ προφῆται πάντες τοῦτο εὐηγγελίζοντο; Ὅτι τοῦτο μάλιστα εἰρήνη, ὅταν τὸ νενοσηκῶς ἀποτέμνηται, ὅταν τὸ στασιάζον χωρίζηται[…]Ἐπὶ καὶ ἰατρὸς οὕτω τὸ λοιπὸν διασώζει σῶμα, ὅταν τὸ ἀνιάτως ἔχον ἐκτέμνη. Καὶ στρατηγὸς ὅταν κακῶς ὁμονοοῦντας εἰς διάστασιν ἀγάγη. Οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ πύργου γέγονεν ἐκείνου. Τὴν γὰρ κακὴν εἰρήνην ἡ καλὴ διαφωνία ἔλυσε καὶ ἐποίησε εἰρήνην[…]Οὐ γὰρ πανταχοῦ ὁμόνοια καλόν»5. Μεταφράζουμε: «Μὰ τότε πῶς παρήγγειλε, (ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του), νὰ ἀποδίδουν χαιρετισμὸν σὲ κάθε οἰκία ποὺ θὰ μετέβαιναν; Πῶς τότε καὶ οἱ ἄγγελοι ἔψαλλαν ‘Δοξασμένος ἂς εἶναι ὁ ὕψιστος Θεὸς καὶ ἂς βασιλεύσει ἡ εἰρήνη σ’ ὅλη τὴ γῆ;’ Πῶς δὲ καὶ οἱ προφῆτες εὐηγγελίζοντο τὴν εἰρήνην; Διότι τότε μόνον ὑπάρχει πραγματικὴ εἰρήνη, ὅταν ἀποκόπτεται αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀσθενήσει, ὅταν ἀποχωρίζεται ἐκεῖνος ποὺ στασιάζει…Διότι καὶ ὁ ἰατρὸς ἔτσι διασώζει τὸ ὑπόλοιπον σῶμα, ὅταν ἀποκόψει δηλαδὴ τὸ μέλος ἐκεῖνο ποὺ δὲν εἶναι δυναστὸν νὰ θεραπευθῆ. Ὁμοίως καὶ ὁ στρατηγὸς διασώζει τὸν στρατόν του, ὅταν ἀπομακρύνει ἐκείνους ποὺ δὲν συμφωνοῦν μαζί του. Ἀκριβῶς δὲ τὸ ἴδιο συνέβη καὶ στὸν ἐπίγειο ἐκεῖνο πύργο, (τῆς Βαβέλ), διότι τὴν κακὴ εἰρήνη τὴν διέλυσε ἡ καλὴ διαφωνία καὶ ἔφερε τὴν εἰρήνη…Διότι δὲν εἶναι πάντοτε καλὴ ἡ ὁμόνοια». Σὲ ἄλλη συνάφεια, ἑρμηνεύοντας τὸν λόγον τοῦ ἀπ. Παύλου στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ «εἰ δυνατὸν τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες», λέγει: «Καλῶς δὲ τὸ ἑξῆς ἐκέλευσεν εἰπών, ‘εἰ δυνατόν’. Ἔστι γὰρ ὅπου οὐ δυνατόν. Οἷον ὅταν περὶ εὐσεβείας ὁ λόγος ᾖ, ὅταν περὶ ἀδικουμένων ὁ ἀγών.[…] Εἰ δὲ ποὺ τὴν εὐσέβειαν παραβλαπτομένην ἴδοις, μὴ προτίμα τὴν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ’ ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου[…]τὴν ἀλήθειαν μηδαμοῦ προδιδούς» . Δηλαδὴ ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς ἐπιδιώκουμε τὴν εἰρήνη μὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθῆ παντοῦ καὶ πάντοτε. Διότι ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, ὅπως ὅταν ὁ λόγος εἶναι γιὰ τὴν εὐσέβεια, (γιὰ τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως), ἢ ὅταν ὁ ἀγώνας εἶναι γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀδι- κοῦνται….Ἐὰν δὲ κάπου διαπιστώσεις, ὅτι ζημιώνεται ἡ εὐσέβεια, νὰ μὴ προτιμήσεις τὴν ὁμόνοια ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ νὰ σταθεῖς μὲ γενναιότητα μέχρι θανάτου… χωρὶς νὰ προδώσεις πουθενὰ τὴν ἀλήθεια. Τὰ ἴδια ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ» . Ε ΣΥΝΑΦΕΙΑ μὲ τὴν εἰρήνη προβάλλεται ἐπίσης τὸ ἰδανικό τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, καὶ συμφιλιώσεως τῶν λαῶν καὶ τῶν θρησκειῶν. Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ συμβιβαστεῖ αὐτὸ τὸ ἰδανικὸ μὲ τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω.15,20), ἢ μὲ τὸν λόγον τοῦ ἀποστόλου «πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»; (Β΄ Τιμ.3,14). Εἶναι ἀδύνατον ὁ πιστός, ποὺ πραγματικὰ θέλει νὰ ζήσει τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, νὰ ἀποφύγει τὸν διωγμὸ καὶ νὰ συμβιώσει εἰρηνικὰ μὲ τὸν κόσμο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀποστασίας, διότι ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο τὸ ἀπέκλεισε ὁ Χριστὸς ὡς νόμον πνευματικόν. Ἐπίσης πῶς μποροῦμε νὰ συμφιλιωθοῦμε καὶ νὰ συνεργαστοῦμε μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ποὺ βρίσκονται στὸ σκότος τῆς πλάνης, χωρὶς νὰ προσκρούσωμε στὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τὶς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνη καὶ ἀνομία; Τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» (Β΄ Κορ. 6,14). Ι ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ Οἰκουμενιστὲς δυστυχῶς, ἀγνοοῦντες καὶ διαγράφοντες θεληματικὰ τὶς παραπάνω διδασκαλίες τοῦ ἀπ. Παύλου καὶ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ τὴν ἰδίαν διδασκαλίαν «ζητοῦντες στῆσαι», τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ Θεοῦ «οὐχ ὑπετάγησαν» (πρβλ. Ρωμ. 10,3). Ὁραματίζονται μία κοσμικοῦ τύπου εἰρήνη μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, στὴν ὁποία «τὸ νενοσηκώς» σῶμα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν δὲν θὰ «ἀποτέμνηται», οὔτε «τὸ στασιάζον» θὰ χωρίζεται, ἀλλὰ θὰ ἐναρμονίζεται μὲ τὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ὁποία πλάνη! Ὁμιλοῦν περὶ εἰρήνης ἀπὸ ἀρχιερατικῆς, ἢ ἀκαδημαϊκῆς καθέδρας, ἀλλὰ ἀγνοοῦν, δὲν ἔχουν γευθεῖ ποτὲ στὴν ζωή τους τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ «τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσα», διότι ἁπλούστατα δὲν ἔχουν τὸν Χριστὸν «κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν». Ἂς μὴ ἐντυπωσιαζόμαστε λοιπὸν ἀπὸ τὰ ἐκκλησιαστικά τους ἀξιώματα, ὅσο μεγάλα καὶ ὑψηλὰ καὶ ἂν εἶναι αὐτά, οὔτε ἀπὸ τοὺς ἀκαδημαϊκούς τους τίτλους καὶ τὶς πανεπιστημιακές τους περγαμηνές, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ δίνουμε προσοχὴ στὴν «θεολογία» τους, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτοὺς μήπως ἔρθουν σὲ μετάνοια καὶ ἐπίγνωση τῆς πλάνης των καὶ ἐπιτύχουν τὴν σωτηρία των. Σ Ο Σημειώσεις: 1. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατηχήσεις, 4,2. PG 33,456. 2. Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Α΄Κορινθίους 40,3, PG 61,351. 3. Ἁγίου Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 66,3, PG 59,369. 4. Ἁγίου Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς τὸ οὐδέποτε ἀφ’ ἑαυτοῦ ποιεῖ ὁ Υἱὸς οὐδέν…,PG 56,256. 5. Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ΛΕ΄, PG 57,405. 6. Στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολὴ ΚΓ΄, ΕΠΕ 17,490-492, PG 60,611. 7. Γρηγορίου Θεολόγου, Ἀπολογητικός τῆς εἰς Πόντον φυγῆς 82, ΕΠΕ 1,176. Πατριάρχης Σερβίας: Εἴμεθα εὐγνώμονες, διότι ἐκ τοῦ Φαναρίου ἐγνωρίσαμεν τὴν Ὀρθοδοξίαν Ὁ Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, ὁ ὁποῖος ἐπραγματοποίησεν ἐπίσκεψιν εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Σταυρουπόλεως καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἰς δηλώσεις τὰς ὁποίας ἔκαμνε τονίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας διατηρεῖ ἀρίστας σχέσεις μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Προσέθεσεν ἐπίσης, ὅτι: «Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης περιβάλλει μὲ ἐμπιστοσύνη τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας . Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας διατηρεῖ αἰσθήματα πίστης καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴ Μητέρα Ἐκκλησία καὶ ὅλως ἰδιαι- τέρως πρὸς τὸν Προκαθήμενό της, τὴν Α.Θ.Π τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο τὸν Α. Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρὸς τὸ Σεπτὸ Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀνάγεται στὰ χρόνια τοῦ Βυζαντίου . Δὲν λησμονοῦμε ὅτι στοὺς δύο ἰσαποστόλους ἁγίους Κύριλλο καὶ Μεθόδιο, τοὺς ὁποίους ὁ Πατριάρχης Φώτιος ἔστειλε στοὺς Σλαβικοὺς λαούς, ὀφείλουμε τὴ γέννησή μας στὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ Ἱερὸ Φανάρι, λοιπόν, ἀποτελεῖ τὴν πνευματική μας κολυμβήθρα. Σὲ αὐτὸ εἶναι στραμμένοι μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς μας». Ὁ ἀξιόλογος ὁμιλητής, κ. Λάμπρος Σκόντζος, θεολόγος ξεκινώντας τὴν ἐκλεκτὴ ὁμιλία του, (στὴν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε., Κάνιγγος 10), ἀναφέρθηκε στὴ μεγάλη λάσπη ποὺ δέχεται ὁ μοναχισμὸς ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ εἰδικὰ ἀπὸ τοὺς προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι δὲν δέχονται κἄν τὸ μοναχισμό. Στὴ συνέχεια ὁ ὁμιλητής ἀνέφερε τὸ πῶς ξεκίνησε ὁ Μοναχισμός, λέγοντας χαρακτηριστικὰ ὅτι ὁ 3ος αἰώνας μ.Χ. ἦταν τὸ σημεῖο ἐκκίνησης, ἀναφέροντας ὅτι οἱ περισσότεροι ἦταν ἄγαμοι, ἐγκρατεῖς, μὲ πολλὴ προσευχή, τόσο ἄνδρες ὅσο καὶ γυναῖκες, ὅπως ἦταν ἡ Δορκάς. Κατόπιν τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα ἄρχισε ὁ ἀναχωρητισμός. Ἀκολούθησε ὁ κοινοβιακὸς Μοναχισμὸς μὲ ἱδρυτὴ τὸν Ἅγ. Παχώμιο, ἀλλὰ θεμελιωτὴ τὸν Μ. Βασίλεια μὲ τὴν περίφημη Βασιλειάδα, ὅπου ὑπῆρχε κοινοκτημοσύνη. Ἀνέφερε ἐπίσης ὅτι μέσῳ τῶν μοναστηριῶν διασώθηκε ὁ ἀρχαῖος καὶ βυζαντινὸς πολιτισμός, δηλαδὴ ἡ πνευματικὴ κληρονομιὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Κατόπιν ὁ ὁμιλητής καυτηρίασε τὴ στάση τοῦ Παπισμοῦ ἔναντι τοῦ μοναχισμοῦ, ἀφοῦ μετὰ τὸ σχίσμα ὁ Πάπας ἵδρυσε διάφορα τάγματα, ὅπως αὐτὰ τῶν Ἰησουϊτῶν, Φραγκισκανῶν, Βενεδικτίνων κ.ἄ. ποὺ μο- ναδικὸ σκοπὸ ἔχουν τὴν πλήρη ὑποταγή τους στὶς ὑπηρεσίες τοῦ Πάπα (ἀλλοιώνοντας ἔτσι τὴν πραγματικὴ ἔννοια τοῦ μοναχισμοῦ). Τελειώνοντας ὁ ἐμβριθὴς θεολόγος τὴν ἐνημερωτικὴ ὁμιλία του εἶπε ὅτι εἶναι παρήγορο στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ περνᾶμε ὁ μοναχισμὸς νὰ βρίσκεται σὲ ἄνθηση, ἱδρύοντας Μοναστήρια ἐντός τῆς Ἑλλάδος καὶ στὸ ἐξωτερικό, ὅπως στὴν Ἀμερική, Καναδά, Ἀσία, Ν. Κορέα. Μὲ τὴ δοκιμασμένη ἀσκητικὴ ζωή μποροῦμε νὰ ξεπεράσουμε καὶ τὴ σημερινὴ κρίση, ἀφοῦ, ὅπως εἶπε, πέραν τῶν ἄλλων μὲ τὴν προσευχὴ τῶν Μοναχῶν καὶ μὲ τὸ κομποσχοίνι πόσες ψυχὲς ἔχουν σωθῆ. Τὸν ἐπίλογο τῆς ὁμιλίας ἔκανε ὁ πρωτ/ρος π. Χριστόδουλος Φεργαδιώτης καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν ὁμιλητὴ πῶς μέσα σὲ τόσο λίγο χρονικὸ διάστημα κατάφερε νὰ μᾶς ἐκθέση τόσα στοιχεῖα γιὰ τὸ Μοναχισμὸ, ἀναφέρθηκε καὶ ὁ ἴδιος στὴν προσφορὰ τοῦ Μοναχισμοῦ στὸ ὑπόδουλο Γένος κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ Φραγκοκρατία, ποὺ οἱ μοναχοὶ στὰ κρυφά σχολεῖα μάθαιναν τὰ κολλυβογράμματα στὰ Ἑλληνόπουλα καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μέ τίς περιοδεῖες ἱδρύοντας σχολεῖα καὶ Ἐκκλησίες καὶ μέσα ἀπὸ τὰ κηρύγματά του κατόρθωσε νὰ κρατήση ὄρθιο τὸ ὑπόδουλο Γένος. Ἡ Ἑλλὰς ἔπαψε νὰ λέη «ΟΧΙ» μετὰ τὸ 1940; ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. μας ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί ἐνεφανίσθη πολλές φορές καί σέ πολλούς! Οἱ μάρτυρες τῶν γεγονότων αὐτῶν ζοῦν μέχρι τίς μέρες μας. Τώρα, ὅμως, τά δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει. Οὔτε πολιτικοί μέ τό σθένος καί τήν Πίστη τοῦ ’40 βρίσκονται στήν Ἑλληνική Βουλή, οὔτε εἶναι σίγουρο πώς, ἄν σέ ἕνα ἐνδεχόμενο πόλεμο ἐμφανισθῆ ἡ Παναγία μας, οἱ στρατιῶτες μας θά τήν ἀναγνωρίσουν! Τόσο πολύ ἔχουμε ἀλλοτριωθεῖ, πού γίναμε ἀγνώριστοι καί στούς ἴδιους μας τούς ἑαυτούς! Σήμερα, λοιπόν, μέ αὐτό μας τό κατάντημα, ἔχει γίνει πιά χειροπιαστή ἡ εὐθύνη ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί ἰδιαιτέρως τῶν τιτλούχων τῆς Ἐκκλησίας. «Ὕπνος βαρύς στά μάτια μας ἁπλώνεται ὁλοένα» ἐνῶ τά πάντα σείονται καί χάνεται ἡ Ψυχή τῆς ψυχῆς μας. Οἱ πολιτικοί ἀσελγοῦν στό ἦθος τοῦ λαοῦ μας μέ τόν διαβόητο Ἀντιρατσιστικό ἄνομο νόμο τους καί οἱ ἐκκλησιαστικοί Φύλακες τῆς Πίστεως δέν βρίσκουν σ’ αὐτόν κανένα ψεγάδι καί τόν συνυπογράφουν ἄλλοι μετά κρότου καί ἄλλοι μετά σιωπῆς! Κάποια ξεπετάγματα ἀπ’ τό βαρύ ὕπνο Ἐπισκόπων – Ποιμένων μεγιστοποιοῦν τήν εὐθύνη τους, ἀφοῦ οἱ ὀργισμένες ἐξάρσεις δέν ὁδηγοῦν πουθενά πέρα ἀπό τή δημιουργία ἐντυπώσεων σέ ἀφελεῖς. Ἀλήθεια, πῶς πιστεύουν ὅτι θά ἀποτιναχθῆ ἡ πολιτική κατάντια τῆς Βουλῆς, ὅσοι κατά καιρούς παροτρύνουν τά νειᾶτα νά ἐξεγερθοῦν καί νά ἐπαναστατήσουν στό κατεστημένο; Μέ ἐπανάσταση ὅπλων ἤ μέ δικτατορία; Μέ ποιά δύναμη τά παιδιά θά παλέψουν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, τό ὁποῖο –μέ κόλπα πού θά ζήλευε καί ὁ διάβολος– κατώρθωσε νά θεωρῆται τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς προσβολή τῆς συνειδήσεως τῶν βαπτισμένων μαθητῶν, γιά νά ἐπιτύχουν τήν ἀπαλλαγή τους; Πῶς θά εἰποῦν ΟΧΙ τά παιδιά στήν πολύπλευρη στυγνή δικτατορία, ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεράρχες τρέμουν καί χάνουν τά λόγια τους μπροστά στούς πολιτικούς; Μέ ἀρχιερατικούς ἐξορκισμούς τοῦ κακοῦ καί ἐθνικές κορῶνες μπορεῖ νά ὑπάρξη ἀλλαγή, ἄν ἡ Ἐκκλησία δέν ἐκθρέψη πολιτικούς μέ τό ἀνόθευτο πνεῦμα Της, γιά νά ἀναλάβουν τή διακυβέρνηση τῆς Πατρίδος μας καί νά ἀναστήσουν τήν Ἑλληνική ψυχή; Εἶναι ὥρα νά διερωτηθοῦν οἱ Ἱεράρχες μας –μόνοι μόνῳ Θεῷ- ἄν εἶναι ἀποφασισμένοι νά μετανοήσουν ἔμπρακτα γιά τήν μέχρι σήμερα ποιμαντική τους, γιατί ἡ μετάνοια –ὅπως πολλάκις ἐτόνισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας– εἶναι ἡ ἀρχή γιά τήν λύση τῶν προβλημάτων μας; Νά διερωτηθοῦν ἄν θέλουν, τελικά, πνευματικούς ἀνθρώπους γιά πολιτικούς ἤ ἄν βολεύονται στήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους μέ τούς ἀμοραλιστές πολιτικούς. Νά διερωτηθοῦν, ἀρκετοί Ἱεράρχες μας, τό γιατί ἔχουν στό περιβάλλον τους καί στίς ἐκκλησιαστικές Ὑπηρεσίες ἀνθρώπους κάθε ἄλλο παρά εὐλαβεῖς καί ἀποφεύγουν, σάν μολυσμένους, ἀνθρώπους μέ ἦθος καί μεμαρτυρημένη εὐσέβεια; Πόσα, ἄραγε, εὐσεβῆ παιδιά ἱερέων ἤ ἐκκλησιαστικῶν ἐθελοντῶν βρίσκουν ἐργασία σέ ἐκκλησιαστικούς ὀργανισμούς; Ὁ λαός μας βγάζει συμπεράσματα. Ὅταν βλέπη Ἱεράρχες νά εὐνοοῦν διαπλεκομένους ἀνθρώπους καί ἀσχέτους μέ τήν πνευματική ζωή, παραδίδοντάς τους ἐκκλησιαστικές Ὑπηρεσίες ὑψίστης σημασίας καί ἐκκλησιαστική Διαχείριση, τότε ἀβίαστα συμπεραίνει ὅτι οἱ Ἱεράρχες αὐτοί ἐπιλέγουν, ἐνισχύουν καί συντάσσονται ἀπολύτως μόνο μέ πολιτικούς τῆς ἴδιας ποιότητος. Ὁ λαός συμπεραίνει ὅτι οἱ πολιτικοί πού ἔχουμε τήν τελευταία 50ετία δέν προέκυψαν τυχαῖα ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα συνεργίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως! Δέν εἶναι δικές μας συκοφαντίες αὐτά πού γράφουμε γιά τήν κατάσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πρα - γμάτων. Τά ἔχει ἀπό τό 1975 καταγγείλει δημοσίως στό βιβλίο του «Τό δρᾶμα ἑνός Ἀρχιεπισκόπου» ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ὁ Α΄. Μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ κακοδαιμονία τῆς Πατρίδος μας ὀφείλεται κυρίως στήν ἐκλογή ἀναξίων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν δημιουργήσει ἕνα «ἐκκλησιαστικό κατεστημένο» ἀνάλογο μέ τῶν πολιτικῶν: Γράφει ἐπί λέξει: «Αὐτό τό κατεστημένο ἔχει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: 1) μίαν ἐλευθεριότητα περί τά γενετήσια, πού φθάνει ὄχι μόνον μέχρι τοῦ νά τήν ἀνέχεται, ἀλλά καί τοῦ νά ὑποθάλπῃ ἀκόμη τάς σεξουαλικάς διαστροφάς, 2) τήν διά παντός ἐπιδίωξιν ἀποκτήσεως ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἀπολαύσεων, ἀκόμη καί διά διαρπαγῆς τῆς ἱερᾶς περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας, 3) ἕνα ἄκρατον δεσποτισμόν, πού ἐκράτει καί κρατεῖ τούς ὑπολοίπους κληρικούς εἰς τήν θέσιν τῶν μουζίκων καί 4) τήν δημιουργίαν καί διατήρησιν ἑνός στενοῦ κύκλου προσώπων, πού ἐφρόντιζαν καί ἀκόμη καί σήμερα φροντίζουν μέ κάθε μέσον νά μή διαφύγῃ ἀπό τάς χεῖρας των ἡ διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπί τοῦ τελευταίου τούτου θά μοῦ ἐπιτραπῇ νά ἀναφέρω μίαν συνομιλίαν μου μέ κάποιον μακαρίτην τώρα Μητροπολίτην. Ἡ συνομιλία αὐτή πρέπει νά εἶχε γίνει περί τό 1940, ἤτοι πρό 35 ἐτῶν, μοῦ εἶχεν ὅμως κάμει τόσην ἐντύπωσιν, ὥστε τήν ἐνθυμοῦμαι σάν νά ἔγινε χθές. Καίτοι ἤμουν ἀκόμη νεοχειροτόνητος, ἀλλά ἐπειδή ἤμουν ἀρκετά μεστωμένος εἰς τήν ἡλικίαν, δέν ἐδίσταζα νά ἐκφράζω πρός τούς πάντας ἀπολύτως ἐλευθέρως τάς σκέψεις καί γνώμας μου. Συνεζήτουν, λοιπόν, μέ τόν μακαρίτην διά τήν ἀνάγκην νά ἐκλέγωνται ὡς ἐπίσκοποι οἱ κληρικοί ἐκεῖνοι, πού διέθεταν πρό παντός ἦθος, ἀλλά καί πραγματικήν μόρφωσιν καί ἀποδεδειγμένας ἱκανότητας καί εἶχαν ἤδη ἐργασθῆ εὐεργετικῶς ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ συζήτησίς μας εἶχε γίνει εἰς τό Γραφεῖον μου ἐντός τοῦ κτιρίου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπου τότε ὑπηρέτουν ὡς Γραμματεύς καί τήν συνεχίζαμεν ἀκόμη, καθ’ ἥν ὥραν ὁ μακαρίτης ἔφευγε. Κατέβαινε τήν σκάλαν καί ἐστραμμένος πρός ἐμέ, πού εὑρισκόμην εἰς τό ἐπάνω πλατύσκαλον μοῦ εἶπε μέ τήν διακρίνουσαν αὐτόν ἐλευθεροστομίαν τά ἑξῆς, πού δέν μπορῶ νά τά λησμονήσω: «Βρέ Ἱερώνυμε, ἄκου νά σοῦ πῶ· ἐμεῖς θά κάνουμε δεσποτάδες κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν δική μας. Θά εἶναι σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας καί ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστῶν μας. Κατάλαβες;» Κατάλαβα ... τό «ἐκκλησιαστικό κατεστημένο» εἶχε τήν ἀξίωσιν νά διαιωνίσῃ τήν μονοκρατορίαν του.»! (ὅ. ἀ. σελ. 134135) Ἡ εὐθύνη εἶναι τεράστια. Μᾶς βαρύνει ὅλους. Πρῶτα τούς Ἐπισκόπους καί κατόπιν ἐμᾶς τούς Πρεσβυτέρους, πού κρατᾶμε τό στόμα μας κλειστό! Εἴμαστε τό συνέδριο τῶν Ἐπισκόπων μας. Εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι! Δέν εἴμαστε ὑπάλληλοι! Καί ὀφείλουμε μέ ἀφορμή τήν ἐθνική μας ἐπέτειο νά εἰποῦμε τό δικό μας πνευματικό ΟΧΙ! Νά εἰποῦμε μέ κάθε σεβασμό πρός τήν Ἱεραρχία μας ὅτι πρέπει νά πείση τόν λαό μας ὅτι ἀγαπᾶ τήν Ἀλήθεια καί ὄχι μόνο λόγια ἀληθείας. Νά πείση τόν λαό μας ὅτι μάχεται τό σαθρό «κατεστημένο», πού περιέγραψε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος. Μιά Ἱεραρχία, ὅμως, πού δέν θά προσπαθήση οὔτε τό αὐτονόητο: νά ἐπιβάλη τά ἔντυπα ψηφοδέλτια στίς ἀρχιεπισκοπικές καί ἐπισκοπικές ἐκλογές, ἀλλά θά ἐξακολουθήση στόν 21ο αἰῶνα τή χειρόγραφη ψηφοφορία(!), γιά νά ἐλέγχωνται ποιοί Ἱεράρχες ψήφισαν ποιόν, σαφῶς δέν θά μπορέση νά πείση τόν λαό, οὔτε θά μπορέση νά τοῦ προσφέρη αὐτό πού πραγματικά χρειάζεται, ἰδίως σ’ αὐτές τίς ἐξαιρετικά δύσκολες μέρες! Ἀπό τό ΟΧΙ τοῦ 1940 μέχρι σήμερα δέν ἔχει ἀκουσθῆ ἄλλο ΟΧΙ τόσο ἠχηρό, ἀποτελεσματικό καί σωτήριο γιά τήν ὑπόσταση τοῦ Γένους μας. Εἶναι εὐχή ἐγκάρδια ὅλων μας καί ἱκετευτική πρός τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί Παναγία μας τό ΟΧΙ αὐτό νά μή εἶναι καί τό τελευταῖο! Σελὶς 8η 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Οἱ Παπικοὶ καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία Τοῦ Β. Χαραλάμπους, θεολόγου Στὴ Σύνοδο τῶν Παπικῶν ποὺ πραγματοποιεῖται αὐτὴ τὴν περίοδο (ἡ ὁποία θὰ διαρκέσει μέχρι τὶς 25), μὲ θεματικὴ ποὺ προσεγγίζει τὰ οἰκογενειακὰ ζητήματα, παρατηρήθηκε ἀπαράδεκτη ἀνοχὴ σὲ θέματα ἠθικῆς, μὲ προεξάρχον τὸ θέμα τῶν ὁμοφυλοφίλων, μὲ τὰ συνεπακόλουθα ἀνεπίτρεπτα φληναφήματα. Θὰ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι οἱ Παπικοὶ ὑπερτονίζουν ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῶν Βατικάνειων συνάξεων, μὲ τὴν ὑπερπροβολή τους ὡς Συνοδικῶν συνάξεων, γιὰ εὐνοήτους λόγους. Ἡ Συνοδικότητα εἶναι χαρακτηριστικό τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία . Σὲ ἄρθρο τοῦ Iacopo Scaramuzzi, στὴ Vatican insider, ἡμερομηνίας 13 Ὀκτωβρίου 2014, γίνεται ἀναφορὰ στὴν “προσοχὴ” τῆς (Παπικῆς) Συνόδου, γιὰ τὰ ὁμοφυλόφιλα “ζευγάρια” (Dal Sinodo l’ attenzione alle coppie gay). Στὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου τῶν Παπικῶν, ὁ Καρδινάλιος Erdo, ἀναφέρθηκε στὴν “πολύτιμη ὑποστήριξη’’ (appoggio prezioso), ὅπως τὴν κάλεσε, ποὺ μποροῦν νὰ παράσχουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι πρὸς τὸ σύντροφό τους καὶ ἔτσι νὰ προσφέρουν “τὰ δῶρα καὶ τὰ ταλέντα τους πρὸς τὴν κοινότητα” (dotti e qualita da offrire alla communita). Γιατί ἡ ἀλλότριος ὁμογενοποίησις ἠθικοῦ καὶ ἀνηθίκου ἀπὸ τοὺς Παπικούς, μὲ τέτοιες ἀνεύθυνες ‘’ποιμαντικὲς’’ ἐκτροπές; Ἀπάντηση στὸ βατικάνειο ξεπεσμό, ἀποτελοῦν τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στὴν Πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολή, «ἀρσενοκοίταις…καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ὁ ὁποῖος ξεκάθαρα ἀναφέρεται στὸ γεγονός, ὅτι τὰ «πάθη ἀτιμίας» ἐν τέλει ἀντιστρατεύονται τὴν ἀληθινὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ἔγινε ἐπίσης ἀναφορὰ στὰ “θετικὰ στοιχεῖα” (elementi positivi) ποὺ ὑπάρχουν στὶς “ἀτελεῖς μορφὲς” οἰκογένειας (“forme imperfette” di famiglia) ὅπως ἀπαράδεκτα τὰ ἀποκάλεσε. Ποιὰ εἶναι τὰ θετικὰ στοιχεῖα τοῦ Σοδομικοῦ καὶ Γομορρικοῦ σκότους; Ἡ ἠθικὴ ἔκπτωση σὲ ἐπίπεδο “ποιμαντικῶν” ὑποδείξεων εἶναι καταφανέστατη ἀπὸ μέρους τῶν Παπικῶν. Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει στὸ ἄρθρο του, ὁ Iacopo Scaramuzzi, χρησιμοποιήθηκε πολὺ «ἀνοιχτὴ» γλώσσα γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους, οἱ ὁποῖοι «τὰ δῶρα καὶ τὰ ταλέντα τους θὰ τὰ προσφέρουν στὴ χριστιανικὴ κοινότητα». Ἀνεπίτρεπτη “ποιμαντικὴ” ἀνοχὴ γιὰ τὰ «πάθη ἀτιμίας». Ὁ καρπὸς μίας ἐφάμαρτης σχέσης, τῆς «ἀλλόκοτης λύσσας» γιὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τί ἔχει νὰ προσφέρει; Ἐνοχικὴ ἀπελευθέρωση ἢ ἐμμονὴ εἰς «πάθη ἀτιμίας»; Ἐπιμονὴ σὲ ἠθικὲς ἀποκλίσεις ἢ ἀνήθικες συγκλίσεις; Θὰ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἀνάλογα «θετικὰ» στοιχεῖα ὁ Καρδινάλιος Erdo, “ἀνακάλυψε’’ καὶ στὶς προγαμιαῖες σχέσεις. Ὑπάρχουν θέματα, εἶναι γεγονὸς ποὺ ἀφοροῦν διαφορετικὲς ἐποχὲς καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα χρειάζεται διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση. Τὰ θέματα ὅμως ποὺ ἀφοροῦν ἀλήθειες τῆς Πίστης, καθὼς καὶ τὰ θέματα ἠθικῆς δὲν ἐπιδέχονται ἐκπτώσεις. «Τοῦ μὴ ἀνέχεσθαι διαπίπτειν τὸν λόγον», ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Μετὰ τὴν ἀποκοπὴ τῶν Παπικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 μ.Χ. ἡ συνεπαγόμενη ἔκπτωση ἀλήθειας καὶ σὲ ἄλλα θέματα εἶναι γεγονός. Χαρακτηριστικὰ εἶναι τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰερεμία Β΄ (1536-1595), στὴν πρώτη ἀπάντηση, στὴν Αὐγουσταία Ὁμολογία, ποὺ ἐστάλη στὴν Τυβίγγη τὸ 1576, «ὅσοι ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅλοι εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια· καὶ ὅσοι γενικὰ δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια, οὔτε καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι». «Ἕτεροι νόμοι» παρεισέφρησαν στοὺς Παπικοὺς μετὰ τὴν ἀποκοπή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Μὲ τέτοιες «ποιμαντικὲς» παραδοξότητες, οἱ Παπικοὶ καθιστοῦν τὴν «ποιμαντικὴ» των, ὁδὸν ἀπωλείας. Μανδύας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τὸ «Κοινωνικὸν Σχολεῖον» καὶ οἱ «ἀγῶνες ἈθλοΠΑΙΔΕΙΑ» Τῆς Ἀλεξίας Κρητίδου, Θεολόγου-Οἰκονομολόγου Μὲ ἀπόφαση τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων στὸ εὐρύτερο πλαίσιο τοῦ “Κοινωνικοῦ Σχολείου” θεσμοθετήθηκε ἡ Πανελλήνια Ἡμέρα Σχολικοῦ Ἀθλητισμοῦ, κάθε πρώτη Δευτέρα τοῦ Ὀκτώβρη. “Ρατσισμός καὶ Διαφορετικότητα, ὅλοι διαφορετικοί, ὅλοι ἴσοι” αὐτὸς εἶναι ὁ θεματικὸς ἄξονας γιὰ τὸ σχολικὸ ἔτος 20142015. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὸ ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης κατέθεσε γιὰ προώθηση καὶ ψήφιση στὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, ἀλλαγὲς στὸ σχέδιο νόμου ν. 927/1979, κατὰ τῶν ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας, καὶ τὴν καταπολέμηση αὐτῶν μέσῳ τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Δύο γεγονότα. Ἀπὸ τὴν μία ἕνα νομοσχέδιο ποὺ θὰ στείλει στὴ φυλακὴ αὐτοὺς ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ ποῦν τὴν γνώμη τους, ἡ ὁποία θὰ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν “νέα ἠθικὴ” ἔτσι ὅπως ὁρίζεται σήμερα ἢ θὰ τολμήσουν νὰ ποῦν ποῦ πιστεύουν καὶ τί πιστεύουν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλει στὰ παιδιὰ ὅτι τὸ διαφορετικὸ εἶναι κάτι τὸ φυσιολογικό, ἀλλὰ καὶ κάτι ποὺ πρέπει νὰ τὸ στηρίξουμε καὶ νὰ τὸ προωθήσουμε. Ὅλα αὐτὰ ἔρχονται νὰ μᾶς θυμίσουν τοὺς κύριους στόχους τῆς λεγόμενης καὶ μαχόμενης “Νέας Ἐποχῆς”, οἱ ὁποῖοι εἶναι σὲ πολιτικοοικονομικὸ ἐπίπεδο ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων μὲ τὸν παγκόσμιο ὁδοστρωτήρα τῆς ὁμοιομορφοποίησης καὶ τὸ “διαίρει καὶ βασίλευε” μὲ τὴν ἔννοια τῶν διενέξεων καὶ τῶν ἐπεμβάσεων. Σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο, ἡ προώθηση ἑνὸς μοντέλου ἑνώσεων ὅλων τῶν θρησκειῶν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πάπα ὡς ἐπίδοξο θρησκευτικὸ πλανητάρχη. Ἐδῶ καὶ χρόνια οἱ Νεοεποχίτες ἐργάζονται πρὸς αὐτὲς τὶς κατευθύνσεις καὶ ἔχουν καταφέρει νὰ δημιουργήσουν ἀρκετὰ εὔφορα ἐδάφη σὲ ἀρκετὲς χῶρες τοῦ κόσμου. Τὸ βασικό τους ὅπλο; Ἡ σύγχυση. Δημιουργώντας σύγχυση στὸν κόσμο καὶ πλάνες, δημιουργώντας μία “νέα ἠθικὴ” καὶ ἕνα νέο εἶδος ἀγάπης, ἔξω ἀπὸ αὐτὴν ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο μὲ τὴν ζωή Του καὶ τὸ Λόγο Του, διεισδύουν στὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ προκαλοῦν ρωγμὲς στὰ θεμέλιά του, ποὺ εἶναι ἡ οἰκογένεια καὶ ἡ Ἐκκλησία. Στὴν Ὀρθοδοξία μιλᾶμε γιὰ τὴν μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία τὴν ὁποία ἔδωσε ὁ Θεὸς, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ἐπιλογὲς ὁ ἄνθρωπος στὴν ζωή του. Στὴν “Νέα Ἐποχὴ” μιλᾶμε γιὰ τὸ διαφορετικό, γιὰ τὸ μειονοτικὸ καὶ γιὰ μία ἐλευθερία ποὺ φτάνει μέχρι τοὺς νόμους τους καὶ τοὺς κανόνες τους. Τὸ “Κοινωνικὸ Σχολεῖο” καὶ οἱ ἀγῶνες “ἈθλοΠΑΙΔΕΙΑ”, ἀποτελοῦν ἄλλον ἕνα μανδύα τῆς “Νέας Ἐποχῆς”, ποὺ δηλώνουν πλέον ἀπροκάλυπτα ὅτι εἶναι μία πραγματικότητα δυναμικὴ καὶ δυνητική. Ξέχασαν ὅμως τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: “Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄνθρωπε. Σταμάτα τὸν πόλεμο, γιὰ νὰ μὴ διαλύσει τὴ δύναμή σου. Μὴ ἀνεβάζεις πόλεμο στὸν οὐρανό. Ἂν πολεμᾶς ἄνθρωπο ἢ νίκησες ἢ νικήθηκες. Ἂν ὅμως πολεμᾶς τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσεις, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ ὅλους”. Σεβ. Κηφισίας: Τὰ κόμματα κομματιάζουν, ἡ Ἐκκλησία ἑνώνει Τὴν 11ην Ὀκτωβρίου, ἡμέραν Σάββατον, μὲ τὴν συμμετοχὴν πολὺ μεγάλου ἀριθμοῦ πιστῶν ἐτελέσθησαν τὰ θυρανοίξια τοῦ νέου Ἱεροῦ Ναοῦ Ζωοδόχου Πηγῆς Ψαλιδίου Ἀμαρουσίου. Τὰ θυρανοίξια ἐτέλεσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κηφισίας κ. Κύριλλος, μὲ τὴν συμμετοχὴν πολλῶν κληρικῶν καὶ τοῦ Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἀρχιμανδρίτου Νικάνωρος Καραγιάννη. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ὁμιλῶν πρὸς τοὺς πιστοὺς εἶπε: «Ὅλοι ἔχουμε στὴν ἰδιοκτησία Θὰ συλλειτουργήσουν Τὴν Κυριακὴν 26ην Ὀκτωβρίου, ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου θὰ συλλειτουργήσουν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Δήμου Ἁγίου Δημητρίου (Μπραχάμι), ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας, Συρίας, Ἀραβίας καὶ πάσης Ἀνατολῆς κ. Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος πραγματοποιεῖ ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον. μας κάποια ἀκίνητα ἢ αὐτοκίνητα. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως εἶναι ἰδιοκτησία ὅλων μας, εἶναι περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸ σπίτι μας. Εἶναι πράγματι πολὺ εὐφρόσυνο γεγονὸς γιὰ μία θρησκευτικὴ κοινότητα νὰ παραλαμβάνει ἕνα νέο ναὸ, ὅπου θὰ λειτουργεῖται καὶ θὰ εὐλογεῖται μέσα ἀπὸ τὰ μυστήρια. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν πουλᾶμε τὶς ἐκκλησίες, ὅπως γίνεται σὲ χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ βασικὴ διαφορὰ μὲ κάποιες χῶρες ὅπως τὸ Βέλγιο, ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Γαλλία ὅπου ἐκεῖ πουλᾶνε τοὺς ναοὺς σὲ ἑταιρίες. Αὐτὸ δείχνει καὶ τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο καὶ τὴν πνευματικὴ καθίζηση ἑνὸς λαοῦ. Ὁ χῶρος αὐτὸς ἀνήκει στὸν Θεὸ καὶ σὲ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία ἀνήκει σὲ ὅλους γι᾽ αὐτὸ καὶ μᾶς ἑνώνει ὅλους. Ἀνήκουμε σὲ διαφορετικοὺς χώρους. Ἐπαγγελματικούς, πολιτικούς, οἰκονομικούς, κοινωνικούς. Εἴμαστε ἕνα μωσαϊκὸ ἀνθρώπων, ποὺ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἑνωνόμαστε ὅλοι. Τὰ κόμματα κομματιάζουν, ἡ Ἐκκλησία ἑνώνει». Ἐκτὸς «τόπου καὶ χρόνου» ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας διὰ τὰς δηλώσεις του Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Σπῦρος Παπαγεωργίου, ὅτι ἡ Ἀλβανία εἶναι πρότυπον διὰ τὴν συνύπαρξιν χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων ΜΕΤΑ ΤΑΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗΝ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΡΟΕΒΗ ΕΙΣ ΔΙΑΒΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΡΓΗΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΑΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΔΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ Προσφάτως ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ - Πάπας κ. Φραγκίσκος, ἐπεσκέφθη τὴν Ἀλβανίαν καὶ ἐντυπωσιασμένος ἐδήλωσεν ὅτι ἡ χώρα αὐτὴ ἀποτελεῖ πρότυπον διὰ τὴν συνύπαρξιν Μουσουλμάνων καὶ Χριστιανῶν. Προφανῶς εἰς τὴν Ἀλβανίαν εἶδεν ὅ,τι ἤθελον οἱ Κρατοῦντες, οἱ ὁποῖοι καταδιώκουν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ καταπιέζουν τοὺς Ἕλληνας μὲ σκοπὸν νὰ τοὺς ἐξαφανίσουν (Ἁρπαγὴ περιουσιῶν, συγχωνεύσεις ἑλληνικῶν κοινοτήτων μὲ Ἀλβανικάς, «λουκέτο» εἰς τὴν Παιδαγωγικὴν Ἀκαδημίαν Ἀργυροκάστρου κ.λπ.). Ὀλίγας ἑβδομάδας μετὰ τὴν ἀναχώρησίν του ἐκ τῆς Ἀλβανίας (24 Σεπτεμβρίου) ἐσημειώθη ἔκρηξις μεγαλοϊδεατισμοῦ ὑπὸ τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους εἰς ποδοσφαιρικὸν ἀγῶνα μεταξὺ τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Σερβίας, εἰς γήπεδον εἰς τὸ ὁποῖον ὁ ἀδελφὸς τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀλβανίας, μὲ τηλεκατευθυνόμενον ἀεροπλανάκι, ἔκαμνε γνωστὸν εἰς τὴν παγκόσμιον κοινὴν γνώμην ὅτι περιοχαὶ τῶν Βαλκανίων καὶ ὁλόκληρος ἡ Δυτικὴ Ἑλλὰς ἀπὸ τὴν Φλώριναν ἕως τὴν Ἤπειρον καὶ τὴν Κέρκυραν ἀνήκουν εἰς τὴν Ἀλβανίαν. Εἰς τὴν Σερβίαν προεκλήθησαν ἐπεισόδια καὶ συνελήφθη ὁ ἀδελφὸς τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀλβανίας. Ὁ τελευταῖος ἐπεδο- κίμασε τὰ συνθήματα περὶ μεγάλης Ἀλβανίας καὶ ἐπεφύλαξεν ὑποδοχὴν ἡρώων εἰς τοὺς ποδοσφαιριστὰς τῆς Ἐθνικῆς Ἀλβανίας ὡς καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς πρωταγωνιστὰς τῶν ἐπεισοδίων. Ἀλβανοὶ ὅμως ὀπαδοὶ τῆς Μεγάλης Ἀλβανίας (γίνεται συστηματικὴ προπαγάνδα εἰς τὰ σχολικὰ βιβλία) προεκάλεσαν ἐπεισόδια εἰς τὴν Δερβιτσάνην τῆς Βορείου Ἠπείρου φωνάζοντες συνθήματα: «Χριστιανοὶ θὰ πεθάνετε» καὶ προέβησαν εἰς καταστροφὰς καταστημάτων, εἰς ἐπιθέσεις ἐναντίον Βορειοηπειρωτῶν κ.λπ. (Ἡ Δερβιτσάνη ἔχει περίπου δύο χιλιάδας Βορειοηπειρώτας). Τὰ ἐπεισόδια εἰς βάρος τῶν Βορειοηπειρωτῶν προεκάλεσαν τὴν ὀργὴν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν δυναμικὴν ἀντίδρασιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ἀνδρέου. Αἱ ἀντιδράσεις αὐταὶ ὑπεχρέωσαν τὸ ἀδιάφορον ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν νὰ προβῆ εἰς διάβημα διαμαρτυρίας πρὸς τὴν Ἀλβανικὴν Κυβέρνησιν καὶ διὰ τῶν ἁρμοδίων Προξενικῶν ἀρχῶν εἰς τὴν Ἀλβανίαν νὰ σημάνη συναγερμὸν εἰς τοὺς κόλπους τῶν βορειοηπειρωτῶν, προφανῶς, διότι διαβλέπει ὅτι ἡ Ἀλβανία, καθοδηγουμένη ὑπὸ τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία θέλει νὰ τὴν καταστήση «ὑπερδύναμιν» εἰς τὰ Βαλκάνια, δύναται νὰ ἐξελιχθῆ, ἐκ νέου, εἰς παράγοντα ἀποσταθερο- ποιήσεως εἰς τὰ Βαλκάνια. Ὁ Σεβ. Κονίτσης Ὁ Σεβ. Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, συνεχίζων τὴν δυναμικὴν «γραμμὴν» τοῦ προκατόχου του εἰς τὸ Βορειοηπειρωτικὸν εἰς ἀνακοίνωσίν του ὑπογραμμίζει τὰ ἀκόλουθα: «Γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἡ Ἀλβανία ἔδειξε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό της. Τὴν περασμένη Τρίτη (14.10.2014) τὸ βράδυ, στὸν ἀγώνα γιὰ τὸ Euro 2016, ποὺ ἔγινε στὸ Βελιγράδι, σημειώθηκαν σοβαρὰ ἐπεισόδια μεταξὺ τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων τῶν δύο χωρῶν. Γιατί στὸ 42ο λεπτὸ τοῦ ἀγώνα, ἕνα μικρὸ τηλεκατευθυνόμενο ἀεροπλάνο ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του πάνω ἀπὸ τὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο, μεταφέροντας τὴν ἀλβανικὴ σημαία καὶ τὸν χάρτη τῆς “Μεγάλης Ἀλβανίας”! Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν σύρραξη, ποὺ ἔγινε στὸ σερβικὸ γήπεδο, ἀλβανοὶ ἐθνικιστὲς ἐπετέθηκαν στὸ Ἑλληνόψυχο χωριὸ ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗ. Προερχόμενοι ἀπὸ τὸ γειτονικὸ Λαζαράτι, γνωστὸ ἀπὸ τὶς ἐκτεταμένες φυτεῖες χασίς, ποὺ καλλιεργοῦν καὶ διακινοῦν κυρίως στὴν Ἑλλάδα, καὶ φωνάζοντας συνθήματα ὅπως “θὰ σᾶς κάψουμε, χριστιανοί”, προπηλάκισαν πολλοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ ἔκαψαν αὐτοκίνητά τους! Τὸ χειρότερο, ὅμως, ἦταν ὅτι χιλιάδες ἀλβανοὶ ὑποδέχθηκαν τὴν ὁμάδα τους στὰ Τίρανα μὲ τιμὲς ... ἡρώων, ἐνῶ ὁ πρωθυπουργὸς Ἔντι Ράμα συγχάρηκε τοὺς ἀλβανοὺς πο- δοσφαιριστές, γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ ἔδωσαν στὴν Χώρα τους! Τὰ ἐθνικιστικὰ σχέδια τῶν Ἀλβανῶν ἀποδείχθηκαν ξεκάθαρα γιὰ μία ἀκόμη φορά, ὅπως φαίνονται καὶ στὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας καὶ Γεωγραφίας, γεγονὸς ποὺ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς ἔχουμε καταγγείλει. Μία ἐφημερίδα ἔγραψε: “νύχτα τρόμου στὴν Βόρειο Ἤπειρο”. Ἐμεῖς, ὅμως, λέμε ὄχι νύχτα τρόμου, ἀλλὰ ἑκατὸ χρόνια ἀλβανικῆς τρομοκρατίας στὴν Ἑλληνικὴ Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ δυστυχῶς, ὅταν ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανὸς πάλευε “μὲ θεοὺς καὶ δαίμονες” γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν, στὴν Ἑλλάδα ὁ πολιτικὸς καὶ ὁ λεγόμενος πνευματικὸς κόσμος καὶ τὰ ποικίλα συνδικάτα καὶ οἱ φοιτητικοὶ σύλλογοι σιωποῦσαν ἐπιδεικτικά. Εἶναι ὅμως καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε ὅλοι ἀπὸ τὴν ραθυμία καὶ ἀδιαφορία μας, γιὰ νὰ μή, τυχόν, δοῦμε κάποια μέρα νὰ γίνεται πραγματικότητα τὸ ὄνειρο τῶν μισελλήνων ἀλβανῶν γιὰ τήν... “Μεγάλη Ἀλβανία”, καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο νὰ ἀποτελῆ μία ἀκόμη ἀλύτρωτη “χαμένη Πατρίδα”. Οἱ εὐθύνες μας θὰ εἶναι, τότε, τεράστιες καὶ ἀνεξόφλητες ἀπέναντι τοῦ Ἔθνους. Ἂς ξυπνήσουμε ἀμέσως τώρα, σήμερα. Γιατί αὔριο, φοβόμαστε ὅτι θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Καί, πάντως, ἡ Ἑλλάδα μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ συναινέση στὸ νὰ γίνη ἡ Ἀλβανία μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως». Οἱ πολιτικοὶ μὲ σειρὰν νόμων ἀπὸ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1980 ἀποχριστιανοποιοῦν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας Εἰς τὸν διαδικτυακὸν ἱστότοπον «enromiosini.gr» τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ὀργανώσεως «Ἑνωμένη Ρωμιοσύνη» ἐδημοσιεύθη (ἀνηρτήθη) ἄρθρον τοῦ κ. Παναγιώτου Β. Δημακάκου, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπικρίνονται ὅλαι αἱ κυβερνήσεις ἀπὸ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1980 διά τὴν πολιτικὴν των ἐναντίον τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας καὶ τονίζεται ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι φαινόμενον γενετησίας ἀνατροπῆς. Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ἄρθρου ἔχει ὡς ἀκολούθως: Τ Ο 893 μ.Χ ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ ΣΤ΄ τοῦ Σοφοῦ καὶ διά τῆς 89 Νεαρᾶς εἰσήχθη καὶ ἀπὸ τὴν πολιτεία ἡ ἱερολογία τοῦ γάμου. Ἔκτοτε ἐπὶ αἰῶνες ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια, ὡς «κατ’ οἶκον ἐκκλησία» μεγαλούργησε, ὡς ἀειθαλὲς καρποφόρο δένδρο ἀγάπης, εἰρήνης καὶ προόδου. Μόλις τὸν παρελθόντα αἰώνα στὴν Ἀγγλία στὶς 12 Φεβρουαρίου 1966 ἀναγνωρίσθηκε ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Κοινοτήτων. Κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1970 ἐνεφανίσθησαν μπαλέτα ἀνώμαλων ἐρωτικῶς τύπων (Γαλλία), καὶ ἡ δυσώδης ἀνταλλαγὴ συζύγων (Ἀμερική). Ἐνεφανίσθη ἡ φθορίωση τοῦ ὕδατος σὲ πολλὲς χῶρες γιὰ περιορισμὸ τῆς ἀνδρικῆς γονιμότητος καὶ ἀνάπτυξη ὁμοσεξουαλικῆς τάσεως. Ἀκολούθως παρατηρήθησαν φαινόμενα φθορᾶς τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου καὶ τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ, προγαμιαῖες σχέσεις καὶ αὔξηση ἀνύπαντρων μητέρων καὶ ἐξώγαμων τέκνων. Ἡ σειρὰ τῆς χώρας μας ἦρθε τὴν δεκαετία τοῦ 1980, ὅταν ἡ τότε κυβέρνηση εἰσήγαγε τὸν πολιτικὸ γάμο καὶ τὸ συναινετικὸ διαζύγιο (1983). Ἀκολούθησε αὔξηση διαζυγίων καὶ ὑπογεννητικότητος, νέες μέθοδοι ἀναπαραγωγῆς (τεκνοποιία δι’ ἀγορᾶς σπερματοζωαρίων), οἰκογενειακὴ χαλάρωση, μὲ τὸ θλιβερὸ ἀποτέλεσμα τὸ παιδὶ οὐσιαστικὰ νὰ βρίσκεται στὸ ἀπόσπασμα. Τὸ 2008 μία ἄλλη κυβέρνηση ψηφίζει τὸ «Σύμφωνο Ἐλεύθερης Συμβίωσης» γιὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια μὲ τὸν ἁρμόδιο Ὑπουργὸ νὰ παρατηρεῖ ὅτι μὲ τὴν «ὡρίμανση τοῦ λαοῦ στὸ ἐγγὺς μέλλον θὰ ψηφιστεῖ καὶ γιὰ ὁμόφυλα ζευγάρια». Τὸ 2009, ἡ σοσιαλιστικὴ κυβέρνηση, μὲ τὴν στήριξη τῆς ἀριστερῆς πτέρυγος καὶ συνοδοιπορούσης ἀκολούθως καὶ τῆς μικτῆς κυβερνήσεως, ἔρχεται στὴν πρόταση ψηφίσεως γάμου ὁμοφυλοφίλων ἐπιβεβαιώνοντας καὶ τὴν «ἀνωριμότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ», ἐπαληθεύοντας τὸν παραπάνω Ὑπουργό. Σχετικὴ ἐνημέρωση, μᾶλλον ἀποκρουστική τοῦ φαινομένου, παρέχει ἡ μικρὴ φυσιολοανατομικὴ περιγραφή: Μέσο μῆκος παχέως ἐντέρου 1,5μ, μὲ λειτουργία του ἀπορρόφηση καὶ ἔκκριση νεροῦ, ἠλεκτρολυτῶν καὶ κατακράτηση κοπράνων, 30% τῶν ὁποίων ἀποτελεῖται ἀπὸ μικρόβια. Ὁ ὀρθοπρωκτικὸς σωλήνας ἔχει ἀφοδευτικὴ λειτουργία, συγκρατεῖ καὶ ἀποβάλλει 50-200 γρ. περιττωμάτων τὴν ἡμέρα μὲ μηχανισμοὺς ἀφόδευσης τὶς κοπρανώδεις μάζες τοῦ ἐντέρου… Αἰτιολογικὰ γιὰ τὸ παραφύση φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας δὲν ὑπάρχουν τεκμηριωμένες ἀποδείξεις συγγενοῦς καὶ κληρονομικῆς προελεύσεως, κυρίως ἐνοχοποιοῦνται ἐπίκτητοι ψυχολογικοὶ (οἰκογενειακοί, κοινωνικοί, τηλεόραση, internet) παράγοντες καὶ θεσμικοί, ἀφοῦ ἡ διαστροφὴ τῶν ἀρχόντων παρουσιάζει οἰκουμενικὲς διαστάσεις. Ἔλλειψη διαπαιδαγώγησης ὑπὸ τῶν ἁρμοδίων, οἱ ὁποῖοι περιφρονοῦν τὰ λόγια τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου «Τέχνη τεχνῶν ἄνθρωπον ἄγειν» καὶ τὴ συμβουλὴ τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου «Χριστιανὸν αὐτὸν ποίησον ἵνα σώσης υἱὸν καὶ θυγατέρα» καὶ ἄγνοια ὅτι «ψυχὴ παιδίου χρυσίου τιμιωτέρα». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διά λόγων Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀναφέρει «ὁ ὁμοφυλόφιλος εἶναι χειρότερος τοῦ δολοφόνου, ἀφοῦ ὁ δεύτερος ἀποσπᾶ μόνον τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐνῶ ὁ πρῶτος ἀμφότερα καὶ χειρότερος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀφοῦ πάλι ὁ δεύτερος ἐνεργεῖ ἐκτὸς σώματος, ἐνῶ ἡ πράξη ἀφορᾶ τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα». Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς διδάσκει «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσί, μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων…» (Ματθ. 7,6), δηλαδὴ σκυλιὰ καὶ χοῖροι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν ἀξία τῶν μαργαριταριῶν, ἤτοι ἠθικῆς, πίστεως καὶ σεμνότητος, πλεονάζει ἡ ἀναισχυντία. Ὁ δὲ Ἁγ. Ἱερώνυμος διά γραφίδος Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀναφέρει: «Διά τὴν ἁμαρτίαν τῆς ἀρσενοκοιτίας ἀργοπόρησαν εἰς τόσες χιλιάδες χρόνους νὰ γένη ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Πηδάλ. 1982, σελ. 594). Ὁμοίως καὶ ἡ σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων διαχρονικὰ διδάσκει ὅτι συμπεριφορὰ ἐνάντια στοὺς νόμους τῆς φύσεως, ὅπως τὸ πάθος τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀποτελεῖ τεκμήριο συναισθηματικῆς νοσηρότητος καὶ ἀλλοιωμένης πνευματικῆς κρίσεως. Ἡ φωνὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπίκαιρος διά στόματος Γέροντος Γαβριὴλ ἀναφέρεται στὸ κοινοβούλιο: «οὐ φονεύσεις, οἱ Ἕλληνες ἀπαντοῦν: κάτω ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, σκοτῶστε ὅλα τὰ ἑλληνόπουλα, γι’ αὐτὸ νομιμοποίησαν τὶς ἐκτρώσεις. Οὐ μοιχεύσεις, αὐτοὶ νομιμοποιοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία, ψηφίζουν τὸ σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης, πετοῦν σημαία καὶ Σταυρὸ αὐτοπροσδιοριζόμενοι σὲ Ἐθνοκαταστροφεῖς, ὥστε νὰ μὴ εἶναι εὐπρόσδεκτοι ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν κόλαση καὶ νὰ ἑτοιμάζει χειρότερη γι’ αὐτούς.» Ἡ πολιτεία δυστυχῶς νομοθετεῖ ἀνεξαρτήτως Ἐκκλησίας. Ὅμως ἡ Ποιμαίνουσα μάνα Ἐκκλησία διά τοῦ λόγους της καὶ μέσῳ τῆς ψήφου τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου ὀφείλει νὰ καλύψει ἐπαρκῶς τὰ ἕδρανα τῆς Βουλῆς μὲ Ἕλληνες πιστοὺς στὸν Θεό, τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ἱστορία. Εὑρισκόμεθα στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, ἀφοῦ μαζὶ μὲ τὴν οἰκονομικὴ δοκιμασία εὑρίσκεται σ’ ἐξέλιξη βαθύτατη πνευματικὴ κρίση χειρότερη τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων. Ἐξαίρετο παράδειγμα ἡ ἀκμάζουσα Ρωσία ἡ ὁποία ψήφισε μετὰ ἀπὸ μακροχρόνιους διωγμοὺς τοῦ ἄθεου Μαρξισμοῦ, τὴν ἀπέλαση ἀτόμων προωθούντων τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ὁμοίως ἀκολούθησαν Γεωργία, Ρουμανία, Πολωνία, Σερβία καὶ τοῦ Ἰσημερινοῦ μὴ ἐξαιρουμένου. Θετικὸ παράδειγμα ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας, ὁ ὁποῖος ἀπέρριψε ἐπίσκεψη Πρέσβη μετὰ τοῦ ὁμοφυλοφίλου συντρόφου – συζύγου του. Ὁ κ. Καραμανλὴς ἔχασε πιθανότατα τὶς ἐκλογὲς ἀπὸ Ἑλληνορθόδοξους πι- στοὺς, διότι ἐπὶ δημοσιογραφικῆς ἐρωτήσεως ἀπάντησε ὅτι θὰ ἀποδέχετο ἱκανὸ ὑπουργὸ καὶ ἂς ἦτο ὁμοφυλόφιλος. Ἄλλα παραδείγματα ἀποχριστιανοποιήσεως γενικότερα τῆς Εὐρώπης ἀποτελοῦν ὡς γράφεται ἡ ἀναγνώριση τῆς παιδοφιλίας ὑπὸ τῆς Ὁλλανδίας, τοῦ «τρίτου φύλου» τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῆς κτηνοβασίας ὑπὸ τῆς Γερμανίας. Συνεπῶς ὁ ἑλληνικὸς λαός, Ὀρθόδοξα βαπτισμένος, μὲ πλούσια ἀνθρωπιστικὰ χαρίσματα, ὀφείλει στὶς ἐπικείμενες ἐκλογὲς ν’ ἀναδείξει προσωπικότητες ἀξιῶν, παιδείας καὶ ἠθικῆς, οἱ ὁποῖοι θὰ ὑψώσουν λάβαρο ἀλήθειας καὶ δικαιοσύνης. Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ν’ ἀγαποῦν θυσιαστικὰ τὴν πατρίδα. Ὁ τόπος μας στὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή του δὲν θέλει ἄθεους, ἀνιστόρητους, ἐπικίνδυνους ὀπαδοὺς φατριῶν ἐκ τοῦ σοβαρῶς νοσοῦντος πολιτικοῦ συστήματος μὲ ἀποκλειστικὸ ἐνδιαφέρον μόνο τὸ ἴδιον καὶ τὸ κομματικὸ συμφέρον. Φθάνει πιά. Δημόσια δήλωση διαγραφῆς «Ὀρθοδοξίας» καὶ «Χριστιανικῆς θρησκείας», ἐθνικὲς καταστροφὲς χαρακτηριζόμενες «συνωστισμοί», στήριξη ὁμοφυλοφίλων – ἐδῶ δὲν κρίνονται οἱ δυστυχεῖς συνάνθρωποι ἀλλὰ ἡ πράξη – καὶ τῆς ὑπογεννητικότητος σὲ χώρα μὲ περισσότερους θανάτους ἔναντι γεννήσεων, τεκμήριο ἀφανισμοῦ τῆς φυλῆς μας, διαγραφῆς τῆς ἑπόμενης τῶν ἐκλογῶν Θεοῦ, Πατρίδος καὶ Ἱστορίας χιλιετηρίδων, ἀποτελεῖ ἔσχατο ἐθνικὸ ἔγκλημα. Ἔχουμε μέγιστη εὐθύνη καὶ ὕψιστη ὑποχρέωση μὲ τὴν ψῆφο μας νὰ προστατεύσουμε τὸ σπίτι μας. Νὰ διατηρήσουμε τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες, τὰ ἰδεώδη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Προϋποθέτουν ὅμως κάθαρση τοῦ Κοινοβουλίου καὶ ἀποδοχὴ ἐνάρετων Ἑλλήνων, θυσιαστικοῦ δικαίου καὶ ἀσφαλοῦς ἐλπίδος γιὰ τὸ αὔριο τῆς πατρίδος, διότι χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται καὶ ὅλα καταστρέφονται. Ἡ εὐθύνη εἶναι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ κάθε Ἕλληνα πολίτη χωριστὰ ἀφοῦ κατὰ τὴν ποιότητα τοῦ λαοῦ καὶ ἡ ποιότητα τῶν ἀρχόντων, διότι ἡ ψῆφος μας θὰ καλύψει τὰ βουλευτικὰ ἕδρανα καὶ θὰ καθορίσει τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας καὶ τοῦ Ἔθνους μας». «Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ», ΕΤΟΝΙΣΕΝ ΕΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» Σεβ. Θεσσαλονίκης: Τὰ Σκόπια νὰ ὀνομασθοῦν Πελαγονία ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΥΠ’ ΑΥΤΩΝ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, εἰς συνέντευξίν του εἰς τὴν ἑβδομαδιαίαν πολιτικὴν καὶ οἰκονομικὴν ἐφημερίδα «Παρασκήνιο» (11ης Ὀκτωβρίου) διακηρύσσει ὅτι ἡ Ἑλλὰς εἶναι ταυτισμένη μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Καταθέτει τὴν διαφωνίαν του διά τοὺς γάμους μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων. Ὁμιλεῖ διά τὰς σφαγάς καὶ τὰς ἀτιμώσεις ὑπὸ τῶν Τζιχαντιστῶν, ἐνῶ καταθέτει τὴν ἀγωνίαν του διά τὴν ὀνομασίαν τῶν Σκοπίων, προτείνων εἴτε εἰς αὐτὰ νὰ παραμείνη ἡ σημερινὴ ὀνομασία ἢ νὰ ὀνομασθοῦν Πελαγονία. Ἡ συνέντευξις Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς συνεντεύξεως ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ποιὰ εἶναι ἡ θέση σας σήμερα γιὰ τὸ θέμα τῶν Σκοπίων; Βλέπω ὅτι καὶ ἡ παροῦσα κυβέρνηση ἔχει υἱοθετήσει τὴ θέση ποὺ εἶχε διατυπωθεῖ ἐπισήμως τὸ 2008. Δηλαδή, νὰ καταλήξουμε στὴ λήξη τῆς ὀνομασίας μὲ γεωγραφικὸ προσδιορισμό. Ἡ καλύτερη λύση γιὰ ὅλους θὰ ἦταν νὰ συνεχίσουν νὰ ὀνομάζονται Σκόπια, ἢ γιὰ παράδειγμα Πελαγονία. Ὅμως, αὐτοὶ δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ κάνουν κάτι τέτοιο. Ἐμεῖς, ὅμως, θὰ πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε καλὰ πὼς ἀκόμη καὶ νὰ δεχτοῦν τὸ ὄνομα, ἂς ποῦμε Βόρεια Μακεδονία, ποὺ δὲν θὰ τὸ δεχτοῦν, μὲ τὰ χρόνια θὰ μείνει μόνο τὸ Μακεδονία. Σκοπεύετε νὰ ἀντιδράσετε σὲ περίπτωση ποὺ τὸ ὄνομα θὰ περιέχει γεωγραφικὸ προσδιορισμό; Ὁ κόσμος σήμερα ἔχει πολλὰ προβλήματα.Θὰ ἦταν καλὸ νὰ ὑπάρχει ἀντίδραση. Ὡστόσο, ἐγὼ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ στηρίξω τὶς θέσεις μου, ποὺ εἶναι θέσεις καὶ τοῦ λαοῦ μας. Αὐτὸ ποὺ ἔχω νὰ πῶ εἶναι ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ δὲν ἔπαψαν νὰ προκαλοῦν. Ἀκόμη καὶ τώρα κάνουν ἀνοησίες καὶ μέσα στὴν Ἑλλάδα. Ἡ φωτογράφιση τοῦ προέδρου τοῦ Κοινοβουλίου τῶν Σκοπίων νὰ φωτογραφηθεῖ στὸν Ὄλυμπο, καὶ αὐτὰ ποὺ λένε γιὰ τὴν Ἀμφίπολη δείχνουν ὅτι αὐτοὶ δὲν ἔχουν διάθεση γιὰ συνεργασία. Βλέπετε πιθανὸ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἀλλάξει στάση ἡ Ἑλλάδα, σὲ περίπτωση ἀλλαγῆς τῆς κυβέρνησης; Ὄχι. Δὲν νομίζω ὅτι θὰ ὑπάρξει Ἕλλην πολιτικὸς ποὺ θὰ ἀποδυναμώσει τὴ θέση τῆς χώρας καὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ κλείσει τὸ ζήτημα τῆς ὀνο- μασίας στὸ πόδι. Ὅλοι σήμερα ἀσχολοῦνται μὲ τὸν τάφο τῆς Ἀμφίπολης... Ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ πανηγυρίζουν μὲ τὴν ἀνακάλυψη. Παλαιότερα, εἶχα ἐπισκεφτεῖ τὸν χῶρο καὶ ἤμουν σίγουρος γιὰ τὸ μεγαλεῖο ποὺ ἔκρυβε. Πῶς ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία τὴν κρίση; Ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τὰ πάντα.Ὅμως, κάνουμε πολλά. Στὴ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ἤδη κάνουμε συσσίτια σὲ 17 περιοχὲς καὶ καλύπτουμε τὶς ἀνάγκες περίπου 2.000 συνανθρώπων μας. Προσπαθοῦμε μὲ σεβασμὸ στὴν προσωπικότητα τοῦ καθενὸς νὰ βοηθήσουμε.Δυστυχῶς,ὅμως, ἡ κατάσταση δὲν εἶναι καλή. Ἔρχονται σ’ ἐμένα νέα παιδιὰ καὶ δὲν ζητᾶνε τίποτε ἄλλο παρὰ μία δουλειά, ὅποια νά ’ναι. Πονάει ἡ ψυχή μου. Ἔρχονται θεολόγοι γιὰ νὰ γίνουν νεωκόροι. Τί ἄλλο ἀπὸ αὐτό; Ἔχω τὴν αἴσθηση, ὅμως, ὅτι σιγὰ-σιγά θά περάσει καὶ αὐτό. Πιστεύω ὅτι εἴμαστε στὸ τέλος τοῦ δράματος. Ὅμως, θὰ πρέπει οἱ ξένοι νὰ καταλάβουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Ἀληθεύει ὅτι τελευταῖα ὑπῆρξε μία κόντρα μὲ τὸν κ. Μπουτάρη γιὰ τὸ σπίτι τοῦ Κεμὰλ στὴ Θεσσαλονίκη; Ναί, ἀκούστηκαν κάποιες ὑπερβολὲς ὅτι θὰ ἔρχονται Τοῦρκοι τουρίστες καὶ θὰ ἀφήνουν λεφτά.Αὐτὰ δὲν τὰ κάνουν οἱ Τοῦρκοι. Ἄλλωστε, τὸ κτίσμα ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ ἐκεῖ τὸ τουρκικὸ προξενεῖο. Ἔχω, ὅμως, τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Κεμὰλ δὲν γεννήθηκε ἐκεῖ ποὺ λένε, ἀλλὰ σὲ ἕνα χωριὸ τοῦ Λαγκαδᾶ. Ἡ παγκόσμια κοινὴ γνώμη βλέπει μέσῳ τῶν ΜΜΕ τὴ δράση τῶν τζιχαντιστῶν. Πῶς τὴν κρίνετε; Εἶναι φρικιαστικὸ αὐτὸ ποὺ γίνεται. Οὔτε στὸν μεσαίωνα, οὔτε ποτὲ ἄλλοτε εἴχαμε τέτοια φαινόμενα. Καὶ ἀπορῶ πῶς Εὐρωπαῖοι πολίτες μυήθηκαν σὲ αὐτὸ τὸ φρικτὸ κίνημα. Εἶναι φρικιαστικὸ στὸν ὑπέρτατο βαθμό.Εἶναι σκοταδισμός. Ὁ γάμος ὁμοφυλοφίλων σᾶς ἔχει ἐνοχλήσει; Μά, φυσικά.Καὶ δὲν εἶναι προσωπικὸ τὸ θέμα. Ἡ Ἐκκλησία μας διαφωνεῖ σὲ τέτοια ζητήματα. Ἴσως, μάλιστα, σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο δὲν ἔχει ἀντιδράσει ὅσο θὰ ἔπρεπε. Δὲν γίνεται δύο ἄντρες ἢ δύο γυναῖκες νὰ μεγαλώνουν ἕνα παιδί. Ποιὸς θὰ εἶναι ὁ πατέρας». ΔΙΕΚΡΙΘΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ συγγραφεὺς καὶ Διευθυντὴς Συντάξεως τῆς «ΕΣΤΙΑΣ» καὶ τοῦ «Ο.Τ.», ἕως πρότινος Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὴν 3ην Ὀκτωβρίου ὁ ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν Διευθυντὴς τῆς καθημερινῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ» καὶ τοῦ «Ο.Τ.» , πατριώτης καὶ ἀγωνιστὴς ὑπὲρ τοῦ ἀνοθεύτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Κύπριος καὶ ἀγωνιστὴς εἰς τὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸν ἀγῶνα τῆς νήσου ἀπὸ τὴν Ἀγγλοκρατίαν, Σπῦρος Παπαγεωργίου. Διεκρίθη διὰ τὴν ἐντιμότητά του, τὸ ἦθος, τὴν συνέπειαν, τὸ πατριωτικὸν καὶ Ὀρθόδοξον φρόνημα, ἐνῶ τὰ σχόλια καὶ ἡ ἀρθρογραφία του τόσον εἰς τὸν «Ο.Τ.» ὅσον καὶ εἰς τὴν «ΕΣΤΙΑΝ» «τσάκιζαν κόκκαλα». Συγγραφεὺς πολλῶν βιβλίων Ἐθνικοῦ περιεχομένου. Ὁ πρώην ἐκδότης τῆς «ΕΣΤΙΑΣ» κ. Ἄδωνις Κύρου, ὁ ὁποῖος ὅσο ἦτο εἰς τὰς δημοσιογραφικὰς ἐπάλξεις μαζὶ μὲ τὸν κοιμηθέντα Σπῦρον Παπαγεωργίου διετήρει εἰς τὴν ἐφημερίδα τὴν καθαρεύουσαν, ἔγραψε (τὴν 6ην Ὀκτωβρίου) εἰς τὴν «ΕΣΤΙΑΝ» τὴν ἀκόλουθον νεκρολογίαν διὰ τὸν ἐκλιπόντα: «Αὐτή τή φορά, ὁ ἀποχαιρετισμός τῆς “Ἑστίας” εἶναι γιά ἕνα ξεχωριστό ἄνθρωπο καί συνεργάτη της, ἀνυποχώρητο ἀγωνιστή καί ἀδέκαστο δημοσιογράφο. Διότι ὁ Σπῦρος Παπαγεωργίου συγκέντρωνε στό πέρασμα τῆς ζωῆς του τά σπάνια ἐκεῖνα γνωρίσματα, πού τόν ἔκαμαν νά παραμερίζει τά κοινά καί τετριμμένα, ὥστε νά ἀναδεικνύεται σέ κάθε τομέα τῆς πνευματικῆς, ἀλλά καί τῆς ἐθνικῆς ἐπιδόσεώς του. Υἱός ἑνός φωτισμένου κληρικοῦ τῆς Κύπρου μας, ἐφημερίου τοῦ χωρίου Τρεμετουσιά, ὅπως εἶναι τό σύγχρονο ὄνομα τῆς κλεινῆς Τριμυθοῦντος, ὅπου καί ἡ ἀρχαία Μονή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ μικρός υἱός τοῦ παπα-Γιώργη ἔτυχε ἀπό νεαρωτάτης ἡλικίας παιδεύσεως ἑλληνοπρεποῦς καί ἐκκλησιαστικῆς κατηχήσεως. Τήν πνευματική του ἐπίδοση ἐπιβεβαίωσε ἀργότερα, ὡς ἀριστοῦχος μαθητής τοῦ περιωνύμου Παγκυπρίου Γυμνασίου, ἐνῶ ὁ ἀγωνιστικός χαρακτήρας του τόν ἐνέταξε ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς στίς ὁμάδες νέων τῆς Ε.Ο.Κ.Α., τό φωτεινό μετέωρο τοῦ ἀγώνα τῆς ὁποίας ἐνέπνεε καί ἐμψύχωνε τή νεολαία τῆς ἀλύτρωτης Μεγαλονήσου. Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν, ὁ Σπῦρος Παπαγεωργίου ἀρχίζει τή σταδιοδρομία του ὡς δημοσιογράφος, συνεργαζόμενος μέ μεγάλες Κυπρια- κές ἐφημερίδες καί λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς τό πρώϊμο συγγραφικό του ταλέντο τόν ὤθησε καί στή διηγηματογραφία καί τήν ποίηση. Στή διάρκεια τῆς ζωῆς του, περισσότεροι ἀπό 25 τίτλοι διέγραψαν τή ζηλευτή πορεία του ὡς ἱστορικοῦ συγγραφέως, διηγηματογράφου καί ποιητοῦ, ἐνῶ ὁ μεγάλος ἔρωτάς του, ὅπως ἐχαρακτήριζε ὁ ἴδιος τή δημοσιογραφία, τόν ἔφερε, ἐπί μακρά σειρά ἐτῶν, στίς προφυλακές τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, μέ ἐπίκεντρο τόν Ἀγῶνα τῆς Κύπρου. Δημιουργός ἑνός σπανίου ἀρχείου, ἦτο γνώστης κάθε λεπτομέρειας τῆς πορείας τοῦ ἐθνικοῦ μας θέματος, διπλωματικῆς, πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς. Καί τίς γνώσεις του αὐτές τίς κατέγραψε σέ πλειάδα βιβλίων, πού καλύπτουν τήν ἐκρηκτική εἰκοσαετία 1954-1974 καί ἀποτελοῦν κορυφαία πρωτογενῆ πηγή γιά τούς ἱστορικούς τοῦ μέλλοντος. Βιβλία, ὅπως “Ὁ Ἀττίλας πλήττει τήν Κύπρο”, “Μακάριος-Πορεία διά πυρός καί σιδήρου”, “Κυπριακή θύελλα”, “Ἀπό τή Ζυρίχη στόν Ἀττίλα”, “Ἐπιχείρηση Κοφίνου”, “Καραμανλῆς καί Κυπριακό”, “Ὁ Γρίβας καί ἡ Χ”, “ΑΚΕΛ τό ἄλλο ΚΚΕ” καί προπάντων “Τά κρίσιμα ντοκουμέντα τοῦ Κυπριακοῦ”, ἀλλά καί τό αὐτοβιογραφικό “Ἀπό τήν Ε.Ο.Κ.Α. στήν Ε.Ο.Κ.Α. Β´” (τά περισσότερα ἀπό τίς ἐκδόσεις Κ. Ἐπιφανίου, τῆς Λευκωσίας καί τῶν Ἀθηνῶν), ἀφηγοῦνται, ἐκθέτουν καί ἀναλύουν τή δραματική πορεία τοῦ Κυπριακοῦ μέσα ἀπό τίς συμπληγάδες τῆς ξένης διπλωματικῆς πανουργίας καί τῶν ἐσωτερικῶν ὀλέθριων σφαλμάτων, ἐπιπολαιοτήτων καί κομματικῶν ἀντιπαραθέσεων. Αὐτόν τόν διακεκριμένο πνευματικό ἄνθρωπο καί ἐθνικό ἀγωνιστή εἶχε ἡ “Ἑστία” συνεργάτη ἐπί σειρά ἐτῶν, ἀρχικά ἀνταποκριτή στήν Κύπρο καί, μετά τήν Τουρκική εἰσβολή καί τόν ἐρχομό του στήν Ἀθήνα, ἀρχισυντάκτη. Ἀκέραιος, ἐργατικός καί πολυγραφότατος, κράτησε ὑψηλά τό κῦρος τῆς δημοσιογραφίας, τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος καί τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἀξιομίμητο παράδειγμα στούς χαλεπούς καιρούς, πού διερχόμαστε. Ἡ “Ἑστία”, μέ τό δάκρυ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ στόν πολύτιμο συνεργάτη της, παραθέτει ἕνα στίχο ἀπό ἰδικό του ποίημα: Θά τραγουδήσω τό χαμό σου, φίλε, στήν κλίμακα τοῦ θαυμασμοῦ… Ἄδωνις Κύρου» Ἀλλαγαὶ εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης Συμφώνως πρὸς ρεπορτὰζ τοῦ διαδικτυακοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἱστοτόπου «Δόγμα» (ὑπεύθυνος Ἀ. Λουδάρος), ὑπὸ ἡμερομηνίαν 15ην Ὀκτωβρίου: «Δομικὲς ἀλλαγὲς στὴν διοίκηση τῆς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης προκάλεσε ἡ ἐκλογὴ τοῦ ἀρχιμανδρίτη Δαβὶδ Τζιουμάκα στὴ θέση τοῦ μητροπολίτη Γρεβενῶν. Ὁ νέος μητροπολίτης Γρεβενῶν, ἐκτὸς ἀπὸ ἡγούμενος στὴν ἱερὰ μονὴ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, ἦταν γενικὸς ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος, ὑπεύθυνος τοῦ γενικοῦ φιλοπτώχου ταμείου καὶ προϊστάμενος στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου. Οἱ θέσεις ποὺ μέχρι σήμερα κατεῖχε ὁ π. Δαβὶδ μοιράζονται σύμφωνα μὲ καλὰ πληροφορημένες πηγὲς τοῦ dogma.gr σὲ τέσσερις ἐξίσου ἄξιους καὶ δυναμικοὺς κληρικούς. Καθήκοντα γενικοῦ ἀρχιερατικοῦ ἐπιτρόπου θὰ ἀναλάβει ὁ προϊστάμενος τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγίου Δημητρίου, ἀρχιμανδρίτης Ἰάκωβος Ἀθανασίου. Πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικὰ δραστήριο κληρικό, γνωστὸ στὴν πόλη γιὰ τὸ πολυεπίπεδο ἔργο του. Καθήκοντα ἡγουμένου στὴν ἱστορικὴ ἱερὰ μονὴ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, ἀναλαμβάνει ἕνας ἐπίσης γνωστὸς κληρικὸς μὲ πλούσιο θεολογικὸ ἔργο, ὁ ἀρχιμανδρίτης Βαρνάβας Γιάγκου, ὁ ὁποῖος παραμένει καὶ στὴν διεύθυνση τοῦ γραφείου νεότητας τῆς Ἱ. Μ. Θεσσαλονίκης. Τὴν διεύθυνση τοῦ γενικοῦ φιλόπτωχου ταμείου, ἀναλαμβάνει ὁ ἀρχιμανδρίτης Δαμασκηνὸς Πέτικας, κληρικὸς μὲ ἰδιαίτερη ἐμπειρία στὴν διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν. Τέλος τὴν θέση τοῦ προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀναλαμβάνει ἕνας στενὸς συνεργάτης τοῦ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ὁ ἀρχιμανδρίτης Δημήτριος Χάνδακας». Τὴν κατάργησιν τοῦ Θρησκευτικοῦ ὅρκου προτείνει ὁ Σεβ. Σύρου Τὴν κατάργησιν τοῦ Θρησκευτικοῦ ὅρκου ζητεῖ μὲ ἄρθρον του εἰς τὸ ἔνθετον τῆς ἐφημερίδος «δημοκρατία», διά τὴν Ὀρθοδοξίαν (φύλλον τῆς 18ης Ὀκτωβρίου), τονίζων ὅτι ἴσως «ἡ πολιτεία πρέπει νὰ βρεῖ ἄλλους τρόπους, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ γιὰ τὴν εὐσυνειδησία τῶν λειτουργῶν της». Ὁ Σεβασμιώτατος, διά νὰ ὑποστηρίξη τὸ αἴτημά του ὑπογραμμίζει ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον ἀπαγορεύει τὸν ὅρκον. Ἐπικαλεῖται δὲ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος διά τὸ ἐπίμαχον θέμα εἶχεν εἴπει μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «...Προτείνεις νὰ ὁρκιστοῦν οἱ ἄνθρωποι σὲ ἕνα βιβλίο (Καινὴ Διαθήκη) ποὺ ἐμποδίζει τὸν ὅρκο; Ἀληθινὴ ὕβρη καὶ παράνοια!». Ὑπενθυμίζει ἐπίσης ὅτι καὶ εἰς τὴν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ὁ Πυθαγόρας καὶ ὁ Σόλων ἦσαν ἀντίθετοι μὲ τὸν ὅρκον εἰς τοὺς εἰδωλολατρικοὺς θεοὺς τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ παρώτρυναν νὰ ἀσκοῦν οἱ πολῖται τοὺς ἑαυτούς των, ὥστε νὰ εἶναι ἀξιόπιστοι. Τὸ Σάββατον 25ην Ὀκτωβρίου (καὶ ὥραν περὶ τὴν 18ην ἀπογευματινήν) θὰ πραγματοποιηθῆ ἡμερὶς εἰς τὸ Δημοτικὸν Ἀμφιθέατρον Ξάνθης, ὑπὸ τοῦ Κέντρου Στρατηγικῶν ΕΛΙΣΜΕ (παράρτημα Θράκης), μὲ θέμα: «Παρελθόν, Παρὸν καὶ Μέλλον τῆς Ἑλληνικῆς Θράκης». Ἀπὸ τὴν 23ην ἕως καὶ τὴν 27ην Ὀκτωβρίου θὰ πραγματοποιήση ἐπίσημον εἰρηνικὴν ἐπίσκεψιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος θὰ ἐνημερώση τὴν Ἱερὰν Σύνοδον, συμφώνως πρὸς ἀνακοινωθὲν τῆς ΔΙΣ, διά τὴν ἔκρυθμον κατάστασιν εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν. Ἡμερὶς διὰ τὴν Θράκην Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας εἰς τὴν Ἑλλάδα
© Copyright 2024 Paperzz
