Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
1
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
2
RÜZGÂRA
KARŞI YÜRÜYEN
ADAM
ROMAN
SEYYİD IRMAK
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
ISBN: 9978-605-127-668-7
Baskı: CİNİUS Yayınları
Baskı Tarihi: 2013
3
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

4
 
Penceremi sonuna kadar açtım. İçeriye küfül küfül serin
ve temiz hava doldu. Mis gibi iğde kokuları geliyordu
dışarıdan. Mayısın başları hep böyle olur, bayıltıcı iğde
kokusu sarar her yanı. Malum bu tarihler iğde ağaçlarının
çiçek açma mevsimidir bizde. Sıcaklar biraz daha artınca bu
kokular daha da bayıltıcı bir hal alır.
Saatlerce okuduğum mektubun tesirinden kurtulamadım.
Mektupta yazanlar o kadar gerçekçi, o kadar etkileyiciydi ki,
saatlerce serüveninin peşinden sürükleyip götürdü beni.
Dönerek akan sularda oluşan anaforlar gibi, insanı çekip
alıyordu içerisine ve bir daha o girdabın tesirinden
kurtulamıyordunuz.
Mektup değil, sanki koskoca hacimli bir kitaptı
okuduğum. Bu memlekette neler olmuş, neler yaşanmış da
haberimiz yok. Bazı şeyler duyuyorduk, ama bu kadar
müşahhas, bu kadar elle tutulur şekilde ilk defa şahit
oluyordum. İçeriye mis gibi temiz hava dolmasına rağmen,
okuduğum mektupta yazan şeylerden dolayı yüreğim
daralıyordu.
Tam da hafta sonu Bodrum’daki yazlığımıza tatile
gitmeye hazırlanıyorduk. Bu mektup tatil planlarımızı allak
bullak etti. Eşimle konuşarak tatile çıkma işini bir hafta tehir
ettik. En azından bu mektupta yazanları kitap haline
dönüştürünceye kadar tatile çıkmayacaktık.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
5
Bu iş benim bir haftamı, bilemediniz on günümü alırdı.
Ama yapmam gerekeni bir an önce yapmalıydım. Çünkü
buna müteallik yapmam gereken iş, Bodrum’da tatil
yapmamızdan çok daha önemliydi. Buna bütün yüreğimle
inanıyorum.
Hatırı sayılır bir yayınevinin baş editörüydüm. Benim
emrim altında çalışan daha birçok editör ve yardımcı
asistanlarım vardı. Onların yönlendirme ve koordinasyonunu
ben yapıyordum.
Çalıştığım yayınevi daha çok hikâye ve roman üzerine
kitaplar basıyordu. Yayınevinin bastıracağı her kitap son
olarak mutlaka benim kontrolümden geçerdi. Basılmak için
yayınevine gelen müsvedde ve çalışmalar önce bana gelirdi.
Ben de gelen çalışmanın konusuna göre ayrı bir editöre
gönderirdim onu.
Mesela tarihi bir romansa onun editörü başkaydı, sosyal
bir romansa onun editörü başka, polisiye roman ise yine onun
da başka bir editörü vardı. Gelen kitabın konusuna göre farklı
bir editöre yönlendirirdim. Bu editörler eserleri inceleyip
basılmasını uygun gördükleri zaman son olarak yine bana
gelirdi her eser. Ben de gerekli incelemeyi yaptıktan sonra,
ilgili eserin basılıp basılmaması yönünde son noktayı
koyardım.
Hikâye kitaplarının basımı da böyleydi. Gelen hikâyeleri
de konusuna göre farklı bir editöre gönderirdim. Fakat bu
eseri öyle yapmadım, diğer editörlere göndermedim. Bu
çalışmayı bizzat kendim okuyacak ve değerlendirmesini
kendim yapacaktım.
Şunu itiraf etmeliyim ki, şimdiye kadar belki yüzlerce
eser inceledim ve yayımlanmasına karar verdim. İçlerinde
hiçbir eser beni bu kadar etkilemedi ve bu kadar kendisiyle
meşgul etmedi zihnimi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
6
Ben bütün romanları az çok tanırım, bu okuduğum
müsvedde eser diğer romanlara pek benzemiyordu. Zira bu
eserde yazılanların hepsi yaşanmış ve adam yaşadıklarını
içinden geldiği gibi kâğıda dökmüştü. Onun için bu kadar
etkileyiciydi bu mektup.
Bu çalışmayı yayına hazırlamam planladığımdan da kısa
sürdü. Bu eser kökü topu beş günümü aldı.
Doğrusu elimdeki esere fazla müdahale etmedim,
edemedim. Birkaç yazım hatasının dışında fazla bir yerine,
içeriğine pek dokunmadım. Sadece baştan sona kadar ağır
ağır bir kaç kez okudum, o kadar.
Her okuduğumda ilk kez okuyormuşum gibi aynı
heyecanı hissettim ve aynı hazzı yeniden yaşadım.
Bu mektup benim için çok önemliydi ve mutlaka kitap
halinde yayınlanması gerekliydi. Bu yüzden elimdeki yayına
hazırlanması gereken hikâye ve romanları bir kenara
bırakarak, bunu en öne aldım.
Bu mektubun mutlaka yayınlanması ve paylaşılması
gerekirdi. Herkes duysun, herkes okusun istiyorum bu
mektubu. Zira yaşanan öyle şeyler var ki mazinin karanlık
sayfalarında gizli kalmamalı. Gün yüzüne çıkmalı bu
gerçekler.
Bu nedenle bu mektubun bir roman şeklinde hemen
yayınlanması talimatını verdim.
Aslında bu mektup, doğrudan bana yazılmış bir mektup
değildi. Mektubu yazanı şahsen tanımıyordum. Üniversitede
bir öğretim üyesi arkadaşım var, ona yazılmış. O tanıyor
mektubu yazanı.
Mektuptan anladığım kadarıyla, mektubu yazan da bir
öğretim üyesiydi. Öğretim üyesi arkadaşım benim
yayınevinde editör olduğumu bildiği için, belki
değerlendiririm düşüncesiyle bana göndermiş bu mektubu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
7
İyi ki de göndermiş. Belki de böyle müsvedde halinde bir
köşede kalıp gidecekti bu mektup. Ve yaşananlar kısa sürede
unutulacaktı. Bu nedenle, bu mektubu kitap halinde
yayınlayıp okuyucularla paylaşmayı vicdani bir borç
biliyorum.
Ben de bu mektubu bir roman şeklinde yayınlıyorum. Ve
okuyucuların vicdanına havale ediyorum onu. Kararı onların
vicdanı versin. Benim için bu mektubu okuyan
okuyucularımın vicdanında bırakacağı tesir çok önemlidir.
Lütfen açın kalplerinizin kapısını. Şu eseri okumak için
birkaç saatinizi benden esirgemeyin.
Bu eserin
değerlendirilmesini siz sevgili okurlarımın vicdanına havale
ediyorum.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Değerli
8
 
Hocam, mektubuma nereden başlayacağımı
bilemiyorum. Elimde kâğıt kalem kaç gündür bir türlü
başlayamadım yazmaya. Çünkü size yazacağım o kadar çok
şey var ki, nereden başlayacağıma bir türlü karar
veremiyorum. Ah bir başlayabilsem, arkasının çorap söküğü
gibi geleceğini biliyorum.
En iyisi o malum üniversitede göreve başladığım tarihten
başlayım.
Yıl 1985.
Üniversiteden yeni mezun olmuş, askerlik görevim için
celp bekliyordum. Bu arada bol bol kitap okuyarak vakit
geçirmeye çalışıyordum.
Bir gün duydum ki, Anadolu’nun ücra köşelerinden
birinde yeni açılan bir fakülteye asistan alınacakmış.
Mahrumiyet bölgesi olduğu için kimse gitmek istemiyormuş
oraya.
Saygı duyduğum bir büyüğüm:
—Gitmek ister misin oraya? Diye sordu bana.
Ben de düşündüm. Küçüklüğümden beri akademik
çalışmalara meraklıydım. Ta lise yıllarımda doktora mastır
yapmayı düşlerdim hep. Bu benim için ele geçmez bir fırsattı.
Mahrumiyet bölgesiymiş! Benim için ne fark ederdi ki?
Şimdiye kadar benim hayatım hep mahrumiyet içinde
geçmemiş miydi? Değişen ne olacaktı ki?
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
9
Kısa bir tereddütten sonra “niye olmasın” diye geçirdim
içimden. Bana teklifi getiren büyüğüme:
—Hayhay! Ben giderim, dedim.
Sekiz on kişilik bir arkadaş grubumuz vardı. Sonunda hep
beraber gittik başvurumuzu yaptık. Toplam on bir kişiydik
başvuru yapan. Sınavı on birimiz de kazandık.
Gittiğimiz şehir gerçekten tam bir mahrumiyet bölgesiydi.
Fakülte şehrin 10 kilometre kadar dışındaydı. Şehirden
fakülteye giden ne bir dolmuş ne bir belediye otobüsü vardı.
Gerçi şehrin içinde çalışan belediye otobüsü de yoktu ya.
Fakülteye gidebilmek için oradan geçen köy dolmuşları
vardı, onlara biniyorduk. Birkaç saatte bir geçen taksilere
otostop yapıyorduk.
Sınavı kazanan on bir kişiden birisi, bu mahrumiyetleri
görünce göreve hiç başlamadı bile.
—“Burası bana göre değil” diyerek, daha göreve
başlamadan gerisin geriye dönüp gitti.
Diğer birisi ise, bir heves, bir heyecan ile göreve başladı,
ama fazla dayanamadı bu şehrin zor şartlarına. Bir müddet
sonra o da bırakıp gitti bizi, bu şehrin mahrumiyetlerle dolu
kucağında.
Biz kaldık dokuz kişi. O şehre gelen ilk asistanlar bizdik.
Bu şehir belki de tarihinde ilk defa bir asistan görüyordu.
Fakültenin ilk göz ağrılarıydık biz. Dokuz kafadar, tıpkı İsa
Peygamberin dokuz havarisi gibiydik.
Bize de çok zor geliyordu bu mahrumiyetler içinde
yaşamak, ama kararlıydık, geri dönüp gitmek yoktu. Bunu
yediremedik kendimize. Biz bu şehre gelirken gemileri yakıp
öyle gelmiştik. Onun için geri dönemezdik. Dönmek yoktu
bizim literatürümüzde. Dönmeyi hiç düşünmedik.
Fakültede hiç hoca yoktu. Altı yedi saat mesafede
bulunan bir üniversiteden hocalar geçici olarak gelip, giderek
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
10
ders veriyordu bu fakültede. Zaten fakültede de tek bölümde
tek sınıfta öğrenci vardı.
Aslında biz de verebilirdik bu dersleri, fakat siz de
biliyorsunuz, o zamanlar yeni çıkarılmış olan Yüksek
Öğretim Kanunu’na göre asistanlar ders veremiyordu. Ancak
bizler hocalara yardımcı oluyor, derslerde yoklamalarını filan
alıyorduk. Şimdiki gibi sınavlarda gözetmenlik yapıyorduk.
O zamanlar elimizden tutan, bize yol gösteren, araştırma
nasıl yapılır, bilimsel kaynaklar nasıl taranır bize bunları
anlatan kimse yoktu. Nereden buldularsa fakültenin başına
bir dekan bulmuşlar o kadar. Onun da kimseye bir faydası
yoktu. Ne fakülteye ne de kendisine.
Böylece iki yılımız bu fakültede boşu boşuna geçti.
Yaptığımız tek faydalı iş, fakültenin çevresini güzelce bir
ağaçlandırmak oldu. Fakültenin etrafına ve lojmanların tüm
çevresine elimizden geldiğince ağaç diktik. Bir gün oralara
yolunuz düşerse eğer, gördüğünüz o ağaçların hepsini biz
diktik. Bizim eserimiz onlar.
Bizim bu fakültede doktora filan yapacağımız, akademik
olarak yükseleceğimiz yoktu. Sonunda doktora programı olan
bir üniversitede doktora yapabileceğimizi öğrendik, iki sene
geçtikten sonra.
Altı yedi saatlik mesafedeki başka bir şehirde bulunan
gelişmiş bir üniversitenin doktora sınavlarına girdik ve
kazanarak başladık akademik merdivenleri tırmanmaya.
Böylece ilk basamağa ilk adımı atmış olduk.
Benim doktora danışmanım belli olduktan sonra
arkadaşlarım:
—Boşuna gidiyorsun o üniversiteye, o adamın yanında
doktora yapamazsın sen, diye beni uyardılar.
Ben zor şartların adamıydım. Hayatımda hiçbir zaman
başladığım işi yarım bırakmadım. Hiçbir zaman yarı yoldan
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
11
geri dönmedim ben. Bir yola girdimse eğer, ölümüne de olsa
sonuna kadar gitmeliydim. İşte böyle bir adamım ben.
Zaman arkadaşlarımı haklı çıkardı. Bölümün en titiz
hocasını bana danışman yapmışlar. Bu hocanın yanında
doktorasını tamamlayabilen sadece birkaç kişi varmış
koskoca üniversitede. İşimin ne kadar zor olduğunun
farkındaydım.
Aynı fakülteden diğer arkadaşlarım bulunduğumuz
şehirden geliş gidiş yaparak doktoralarını yürütürken, ben bu
şehre taşınmış ve hocamın arkasından onu gölge gibi takip
etmeye başlamıştım. Derslerine giriyor, yoklamalarını
alıyordum. Bölümün diğer asistanlarının laboratuar
analizlerini bölüm laborantları yaparken, ben bütün
analizlerimi tek tek kendi ellerimle yaptım.
Hocamın titizliği yanında bir özelliği daha vardı, 33
dereceli masondu hocam. Bu üniversitede o kadar çok mason
vardı ki, tanıdığımız arkadaşlar hocaları bize gösterirken
dereceleri ile birlikte söylüyorlardı isimlerini. Şu hoca şu
derecede mason, bu hoca şu derecede mason diye derecelerini
bile söylüyorlardı.
Hocamın bu özelliği, benim için titizliğinden daha büyük
risk oluşturuyordu. Çünkü benim de, bu zihniyette olan
hocamın hoşuna gitmeyecek bazı özelliklerim vardı.
Ben
hocamın
hoşuma
gitmeyen
özelliklerine
katlanıyordum. En azından sesimi çıkarmıyordum,
çıkaramazdım da. Fakat onun hoşuna gitmeyen benim
özelliklerime katlanmak gibi bir mecburiyeti yoktu. Hiçbir
zaman katlanmadı da. Ama yine de ben kendimi fazla belli
etmeden çalışmalarımı kusursuz bir şekilde sürdürdüm.
Hocamın hoşuna gitmeyecek benim en önemli özelliğim
inançlı olmam, örf ve adetlerimize bağlı bir yaşam tarzını
benimsemiş olmamdı. Ne yalan söyleyeyim, ben namaz
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
12
kılıyordum. Kılıyordum ama bölümün çok uzaklarında,
kimsenin görmediği bir yerlerde kılıyordum. Hocamın veya
bölümden başka birisinin o anda beni görmesi mümkün
değildi.
Hem ne vardı ki bunda, ben anlamıyorum. Ben, yüzde
doksan dokuzu Müslüman olan bir ülkede yaşıyorum. Benim
nüfus kâğıdımda açıktan açığa Müslüman yazıyor. Ben
uzaydan gelmedim ki bu ülkeye. Üstelik Fransız veya Alman
vatandaşı da değildim. Gerçi onların da böyle bir şey
yapmaya hakları yok muydu? Onlar insan değil miydi? Onlar
böyle bir yaşam tarzı benimseyemezler miydi?
Yine de neden yadırgıyorlardı bizi anlamıyorum.
Halkının tamamına yakın kısmı Müslüman olan bir ülkede,
günde beş vakit ezanların okunduğu bu topraklarda bu
ülkenin değerlerine nasıl yabancı kalabilirdim ki ben? İnanın
benim namaza başlamam da tamamen kendi hür irademle ve
kendi araştırmamla olmuştur.
Ben henüz küçük bir çocukken, etrafımı inceden inceye
araştırmaya başladığım yaşlarda bir gün baktım birisi
yüksekçe bir yere çıkmış, avazı çıktığı kadar bağırıyordu.
—Bu adam niye bağırıyor? Diye sordum, çocukça bir
masumiyet içinde.
—Ezan okuyor, dediler.
—Ezan nedir ki? Diye tekrar sordum.
—Müslümanları namaza davet ediyor.
—Pekiyi niye böyle bağırıyor?
—Daveti herkes duysun diye.
Ben doymayan bir tecessüs ile ha bire soruyordum:
—Namaz ne işe yarar?
İçlerinden birisi:
—Namaz Allah’ın emri, dedi. Bizi yoktan yaratan Yüce
Yaratıcı, bize verdiği hayat nimetine karşılık, göz kulak, el
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
13
ayak ve akıl gibi bunca nimetlerine karşı ücret olarak bizden
namaz kılmamızı istemiş. Biz namaz kılarak ona karşı
borcumuzu ödüyoruz. Bu borç çok ağır olduğu için taksitlere
bölmüş. Günde beş vakit, beş taksit demektir. İşte her gün beş
vakit O’nun bize verdiği nimetlere karşı borcumuzu
ödüyoruz.
—Ya demek ona karşı borcumuzu ödüyoruz ha dedim ve
başka da soru sormadım.
Ben küçüklüğümden beri çok soru soran birisiydim.
Kafama takılan, anlayamadığım her şeyi sorardım. Nedendir
bilmiyorum, o gün orada fazla sormaya devam etmedim.
Eğer sormaya devam etseydim cevap veremeyeceklerini
biliyordum. Fazla kurcalamak istemedim.
O gün bu gündür, madem ona borcumuz var, ödememiz
gerekir, ben de herkes gibi borcumu ödüyordum işte. Bunda
yadırganacak ne var sanki?
Fakat şunu da itiraf etmeliyim ki, namaz kıldığım zaman
müthiş bir rahatlama hissediyorum içimde. Ruhumun hoşuna
giden bir şeyi niye yapmayım ki? Onlar nefislerinin hoşuna
giden her şeyi yapıyorlar ya! Onlara bir şey diyen var mı?
Neyse pek çok güçlükler içinde dört yılda kazasız belasız
doktoramı bitirdim ve çalıştığım fakülteme geri döndüm. O
bana “boşuna gidiyorsun o üniversiteye, o adamın yanında
doktora yapamazsın sen” diyen arkadaşlar var ya, hala
doktoralarını bitirmeye çalışıyorlardı ben döndüğümde.
Hepsinden önce doktoramı bitirip geri dönmüştüm ben, o
mahrumiyetler şehrine.
Doktoramın başına bir kaza gelmeden doktoramı bitirdim
bitirmesine de, doktoramı bitirdikten sonra küçük bir hata
yaptım. Benim bu hatam akademik hayatım boyunca hep
karşıma dikildi, arkadan kilitlenmiş, tonlarca ağırlığı sahip
som demirden kale kapısı gibi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
14
Benim doktora yaptığım üniversitede bir gelenek varmış:
Doktorasını bitiren herkes bir kokteyl verirmiş, bütün hocalar
toplanıp patlayıncaya kadar içerlermiş. Bir kere benim
kitabımda böyle bir gelenek yoktu, onu baştan söyleyeyim.
Aslında bu gelenek filan da değil resmen zorunluydu,
zorluyorlardı insanları.
Kimse de bu zorunlu âdeti çiğnemeyi, faturasını
düşünerek göze alamıyordu. Çünkü eğer kokteyl vermezlerse
başlarına neler geleceğini çok iyi biliyorlardı.
Ben ne yapacağım, bu işin içinden nasıl çıkacağım diye
düşünürken tam o esnada kayınbabam vefat etti.
Kayınbabamın vefatı imdadıma yetişti.
Doktora hocamın kokteyl ısrarları karşısında:
—Hocam ne olur! Benim bu acılı günümde benden
kokteyl vermemi istemeyin, dedimse de, hocam, “kokteyl”
dedi, başka bir şey demedi.
Hocam önce, benim paraya kıyamadığımdan, masraftan
kaçtığımdan dolayı kokteyl vermek istemediğimi zannetti:
—Selim Bey! Beni arkadaşlarım arasında küçük düşürme.
Sen yeter ki kokteyl ver, bütün masraflarını ben karşılarım,
dedi.
Ben kokteyl vermezsem, arkadaşları arasında küçük
düşecekmiş. Arkadaşlarım dediği diğer hocalar buna:
—“Herkesin doktora öğrencisi kokteyl veriyor, senin
öğrencin vermedi” diyeceklermiş. Bu da bunun üzerine
mahcup olacakmış.
Bu nasıl bir anlayıştı böyle, anlamıyorum. Kokteyli
vermeyen benim, sen değilsin ki… Bırak bana desinler,
kokteyl vermedi diye. Hem Fen Bilimleri Enstitüsüne
verdiğimiz doktora programında kokteyl diye bir şey yoktu
ki…
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
15
Tam tamına üç ay dil döktüm, doktora hocamı ikna etmek
için. Fakat sonunda benim masraftan filan kaçmadığımı, ne
için kokteyl vermek istemediğimi anladı. Ve böylece kokteyl
vermedim ben.
Ancak insanlar masraftan kaçtığımdan dolayı kokteyl
vermediğimi zannetmesinler diye bir bölüm yemeği verdim.
Dillere destan bir sofra donattım bölümde. Dünyanın en
güzel, en nefis lahmacunlarını yaptırdım. Türlü türlü
içecekler vardı sofrada. Bir kuş sütü eksikti doğrusu sofrada.
Bir de içki. Sadece içki yoktu benim verdiğim bölüm
yemeğinde.
Bölüm başkanından çaycısına kadar, bütün hocalar, bütün
personel tam kadro yemekteydi. Bir tek doktora hocam
gelmedi yemeğe. Biliyorum, beni protesto ediyordu, kokteyl
vermedim diye.
Tüm bölüm personeli:
—İşte doktora böyle kutlanır! Dediler. Bir kokteyl
veriyorlar, hocalar toplanıp içiyorlar. Bizi kimse adam yerine
koyup çağırmıyor. Bundan sonra kokteyller hep böyle verilse
ne kadar güzel olur! Diye temennilerini dile getirdiler.
Fakat bu hatamın faturasını yıllarca ödedim ben. Bu
hatam yüzünden yıllarca doçentliğimi vermediler. Doktoramı
bitirdikten sonra tam on dokuz yıl sonra doçentliğimi
alabildim. Bunu hangi öğretim üyesine yaptılar şimdiye
kadar?
Benim doçentlik jürilerim özel belirleniyordu. Benim
işimi bitirecek hocalar özel seçilip jürime yazılıyordu. Bunu
benim bilmediğimi zannediyorlar.
Adamın bir tane uluslar arası yayını yoktu, benim
doçentlik jürime giriyor, benim bir sürü uluslar arası
İngilizce yayınlanmış makalelerim olduğu halde “eserleri
bilimsel olarak yetersizdir” deyip, kestirip atıyordu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
16
Bana uyguladıkları, tabir yerindeyse tam bir Bizans
zulmü idi.
Şunu da söylemeden edemeyeceğim. Şöyle ki, benim o
üniversitede kokteyl vermemem bir milat olmuş. Ondan
sonra doktorasını bitirenler kokteyl verip vermeme
konusunda rahatlamışlar biraz. Artık bir nevi isteğe bağlı hale
gelmiş son günlerde. Kimseyi kokteyl vereceksin diye
zorlamıyorlarmış artık.
O üniversitenin Çin Seddi’nden daha muhkem olan
surlarından, farkında olmadan bir gedik açmışım meğer.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

17
 
Biz doktoramızı bitirip dönünceye kadar yeni öğretim
üyeleri ve asistanlar alınmıştı fakülteye. Sayımız iyice arttı.
Bilhassa Yüksek Öğretim Kurumu, bizim doktora yaptığımız
üniversiteye bizim fakülte adına asistan alıp yetiştirme görevi
verdi.
Bu zamana kadar hiç görülmemiş bir uygulamaydı bu. Bir
sürü asistan alarak bizim fakülteye gönderdiler. Böylece bir
sürü yeni masoncuk gelmiş oldu bizim fakülteye. Amaç o ilk
gelen dokuz tane havarinin, yani bizlerin izlerini silmekti bu
fakülteden. Muvaffak da oldular doğrusu.
Sayımız artmakla birlikte fakültenin eski tadı tuzu
kalmadı. Biz bir aile gibiydik. Aramızda ayrımız gayrımız
yoktu. Sayımız çoğalınca dedikodular, adam kayırmalar,
kıskançlıklar da artmaya başladı içimizde. Hele fakültemiz
iyice büyüyüp üniversite olduktan sonra, rektörlük
seçimlerinde ortalık iyice toz duman olmaya başladı.
Bir rektörlük seçimi yaşadık ki sormayın! Dillere destan
bir seçimdi doğrusu. Bu seçim, yeni kurulan üniversitemizde
ilk rektörlük seçimimizdi bizim.
Hali hazırda rektör olan Servet Bey tekrar aday oldu.
Servet Bey, bu üniversitede kurucu rektördü aynı zamanda.
Bizim saygı duyduğumuz bir dekanımız vardı, gerçek bir
bilim adamıydı. Servet Bey’in karşısında o da rektörlüğe
aday oldu, nerden aklına geldiyse bilemiyorum. Hâlbuki onu
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
18
bu fakültenin başına dekan yapan da oydu. Başka bir
üniversiteden buraya getiren de.
Kendisini bu göreve getiren rektörün karşısında aday
olması bir hataydı, olmamalıydı. Üstelik ne kadar oy alırsa
alsın, rektör olarak atanma şansı hemen hemen hiç yok
gibiydi.
Doğrusu bu hocamız herkesle meşveret eden ve onların
görüşlerine değer veren bir insandı. Niye böyle fevri bir karar
verdi hala anlamış değilim.
Bir gün yanına gittim, adaylığını tebrik ettikten sonra:
—İyi düşündünüz mü hocam? Diye sordum.
Allah şahidim, karşımdaki kim olursa olsun bildiğim
doğruları çekinmeden söylerim ben. Hiç sözü öyle evirip,
çevirmem, hele asla kıvırmam. Bunu ben hayatım boyunca
kendime şiar edinmişim.
Bu düsturu kendime şiar edinmemin sebebi Peygamber
Efendimizin bir sözüdür. Zira Peygamber Efendimiz “Hut
Suresi beni ihtiyarlattı” demiş. Ben de merak ettim, bu Hut
Suresinde ne var ki böyle koskoca peygamberi ihtiyarlatmış
diye. Bir gün bu sureyi enine boyuna iyice araştırdım.
Sonunda öğrendim ki bu surede bir ayet var, oymuş
Peygamber Efendimizi ihtiyarlatan meğer. Bu ayette Yüce
Allah, o şanlı peygamberine “Emredildiğin gibi dosdoğru ol”
diye buyuruyor.
Hayret! Peygamber Efendimiz zaten dosdoğru yaşayan,
herkesin, hatta düşmanlarının bile kendisine son derece
güvendiği bir peygamberdir. Üstelik ismet sıfatına da sahip,
yani hata yapmaktan Allah tarafından korunuyordu. Öyleyse
niye endişe ediyor ki?
Acaba Peygamber Efendimizin doğruluğunda bir sapma
mı vardı ki, böyle endişe ediyordu? Sonra anladım ki, o
şefkatli Peygamber, kendisi için değil, bizim için, yani
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
19
ümmeti için endişe ediyormuş meğer. Biz ümmetinin nasıl
yetmiş üç fırkaya ayrılacağını, bölük bölük bölüneceğini,
doğruluktan nasıl yamuk yapıp yamulacağını gördüğünden
endişe ediyordu. Peygamber efendimizin endişesi bundandı.
Bizlerin
düşeceği
halleri
gördükçe
üzüntüsünden
ihtiyarlıyordu Peygamber Efendimiz. O şefkat kahramanı
peygamber, bizim için üzülüyormuş meğer.
İşte ben de âcizane bu bahsettiğim ayet ve hadisin
muhatabı benmişim gibi elimden geldiği kadar dosdoğru
olmaya çalışıyordum. Eğriye eğri, doğruya doğru demek
dururken, lafı hiç gevelemiyorum.
Şunu da belirtmeliyim, doğruyu söylüyorsam da öyle ulu
orta, paldır küldür değil. Âcizane her doğrunun her yerde
söylenmesinin doğru olmadığını da bilirim. Belagat denen
şeye de yabancı değilim ben. Belagatin muktezayı hale
mutabık hareket etmek olduğunu, yani yerine ve zamanına
göre konuşmak gerektiğini çok iyi bilenlerdenim. Öyle her
zaman doğruyu söyleyeceğim diye kolay kolay pot kırmam.
Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlarmış! Benim
külahıma anlatsınlar bunu! Bunlar insanları yalana alıştırmak
için uydurulmuş sözler. Doğru söyleyeni hiçbir yerden
kovamazlar! Sen yeter ki doğru ol ve dik dur.
İşte bu yüzden ben de hocama bildiğim doğruları
söylemek zorundaydım. Ve usulüne uygun bir şekilde
söyledim.
Rektör adayı hocamız uzun uzun düşündükten sonra:
—Evet, iyi düşündüm diye karşılık verdi. Enine boyuna
iyice düşündüm, gerekli istişareleri yaptıktan sonra rektörlük
seçiminde aday olmaya kara verdim.
—Demirel faktörünü de düşündünüz mü? Diye tekrar
sordum. Bakın hocam şu anda aday olan Rektörümüzün
arkasında çok önemli iki destek var. Birisi Rektörümüzün de
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
20
çok samimi olduğu ve aynı zaman da hemşerisi olan bir
Bakan, diğeri ise o bakanın samimi olduğu Sayın
Cumhurbaşkanı Demirel. Üstelik karşınızdaki en güçlü
rakibiniz olan şahsın kurucu rektör olması da ayrı bir
avantajıdır. Bunları çok iyi düşünmeniz lazım.
—Evet, hepsini düşündüm. Arkadaşlar bir ön çalışma
yaptılar, şu anda eğer aday olursam en çok oyu ben alacağım.
Sayın Demirel demokrat bir insan, en çok oyu alan aday
dururken, daha az oy alanı rektör olarak atamaz. Benim
tespitlerim böyle.
—Siz Demirel’i tanımıyorsunuz, dedim. En çok oyu
değil, tüm öğretim üyelerinin oyunun tamamını da alsanız, o
Bakan ile Demirel orada olduğu müddetçe sizin hiç şansınız
yok bence.
—Ben öyle düşünmüyorum, dedi hocam yüzünü
ekşiterek.
Söylediklerim pek hoşuna gitmemişti herhalde. Ama ben
yine de düşündüklerimi söylemekte kararlıydım:
—Siz bilirsiniz, dedim ve devam ettim. Bence aday
olmak yerine, mevcut rektörümüzü destekleseniz, sonun da
yine böyle dekan olarak çalışsanız bence daha faydalı olur.
Hem o da sizin bir arkadaşınız değil mi? Sizi buraya o
getirmedi mi? Bence onun karşısında aday olmanız etik değil.
Eğer karşısında aday olmazsanız belki rektör yardımcısı da
yapabilir sizi, bir dahaki seçimde yine aday olursunuz. Eğer
aday olursanız öğretim üyeleri arasında da sıkıntıya neden
olabilir. Çünkü her iki adayı destekleyecek olan öğretim
üyeleri de bizim arkadaşlarımız. Arkadaşlar arasında
dedikodu ve çekişmeler olabilir. Onun için bence böyle bir
kargaşaya, bir fitneye neden olmamak için aday olmasanız
daha iyi olur.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
21
Aday olmasının mahsurlarını, avantaj ve dezavantajlarını
uzun uzun anlattım hocama. Sonunda ikna oldu ve adaylıktan
vazgeçti.
Büyük bir olgunlukla ve tevazu ile:
—Haklısın, dedi, bunları hiç düşünmemiştim. Arkadaşlar
beni yanılttılar bu konuda.
Teşekkür ederek, içim rahat bir şekilde ayrıldım makam
odasından.
Birkaç gün sonra bizim hocanın tekrar aday olduğunu
öğrendim. Bu işte bir bit yeniği vardı. Meğer çokbilmiş iki
arkadaşımız dekanımızın yanına gidip gelip rektör adayı
olması için kafasını karıştırıyorlarmış. “Şu kadar oyumuz var,
bu kadar oyumuz var, kesin birinci olursunuz, senden
başkasını atamazlar” gibi laflarla hocayı ikna edip yeniden
aday olmasını sağlıyorlarmış.
Nerden öğrendiğimi sorarsanız, cevabım hazır: Yedinci
Hissim söyledi bunu bana. İnsanda öyle bir his var ki, eğer
insan ona kulak verse, onun sesini dinlese hiç hata yapmaz.
Yedinci His de aynen Altıncı His gibidir. Yalnız Yedinci His
daha donanımlı ve daha karmaşıktır, yani Altıncı Hissin bir
üst versiyonudur o.
Çoğu insan Altıncı Hissini kullanır ve Altıncı Hissim der.
Ben ise herkesten farklı olarak Yedinci Hissimi kullanırım.
Zorda kaldığım çoğu zaman bu hissime müracaat ederim ve
beni yanıltmaz. Burada da dönen dolapları ve çevrilen
entrikaları bana Yedinci Hissim söyledi. Ben yedinci Hissime
güvenirim.
Neyse ben caydırdım, onlar heveslendirdi, ben caydırdım,
onlar heveslendirdi, böylece değiş dövüş içinde seçime
girdik.
Aslında o değerli hocamızın rektör adayı olmasını
istemeyen sadece ben değildim. Pek çok aklıselim sahibi,
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
22
hatırı sayılır kimse onun aday olmasını istemedi. Aklın yolu
birdir. Onlar da benim düşündüklerimi düşünüyordu
muhakkak.
Ve seçim oldu. Gerçekten de o çokbilmiş iki
arkadaşımızın dediği gibi en çok oyu bizim adayımız, yani
bizim dekanımız aldı. Ama ondan sonra işler onların
planladığı gibi gitmedi.
O zaman ki Cumhurbaşkanı Demirel, çok daha az oy
almış olmasına rağmen eski rektörümüzü yeniden rektör
olarak atadı üniversitemize. Perşembenin geleceği
Çarşambadan bellidir demişler. Bunun böyle olacağı belliydi
zaten.
Bunu da mı Yedinci Hissin söyledi diye sorabilirsiniz.
Bunu tahmin etmek için Yedinci Hissi kullanmaya gerek yok.
Herkes zahiri beş duyusunu kullanarak da, az bir dikkat ile
bunun sonucunun böyle olacağını görebilirdi.
Neyse seçim bitti, atama yapıldı. Ben yine devreye
girdim. İyi niyet elçisi olarak tarafları barıştırmaya çalıştım.
Allah beni affetsin, hep böyle boyumdan büyük işlere
girişiyordum.
Hem rektörümüzü hem de karşısında aday olan
dekanımızı ziyaret ederek, tebriklerimi ilettikten sonra:
—Artık yarış bitti, bundan sonra birlik ve beraberlik
zamanı. Savaş baltalarını gömelim, bu üniversite hepimizin,
birlikte onu yükseltmeye çalışalım, dedim.
Dedim demesine de, kimseyi dinletemedim. Hele o iki
çokbilmiş arkadaşımız var ya, hiç rahat durmadılar ki. Bizim
arkadaş gurubumuz adına oraya buraya sürekli rektörün
aleyhinde mektuplar yazdılar. Harun isminde bir arkadaşımız
vardı. Bizim doktora yaptığımız üniversite tarafından bizim
üniversiteye gönderilen öğretim üyelerinden birisi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
23
Ben kaç defa söyledim arkadaşlara buna dikkat edin, bu
arkadaş Batı Çalışma Grubunun adamıdır diye. Sakalım
olmadığı için kimseye dinletemedim. Dekanımızı rektör
adayı olması konusunda ayartan da oydu, mektupları yazan
da. Basireti bağlanmış bir arkadaşımızı da yanında piyon gibi
kullanarak.
Sakın bunu da nerden çıkardın deme! Böyle şeyleri bana
kimin söylediğini az çok tahmin ediyorsundur artık.
Çevirdiği entrikalarla, yazdığı mektuplarla koskoca iki
gurubu bir birine düşürerek resmen çarpıştırdı, bu arkadaş.
Birkaç yıl önce canciğer arkadaş olan bizler, rektörlük
seçiminden sonra resmen birbirimize girdik, açıkçası
birbirimizle savaştık.
Gıybet, dedikodu, iftira bunlar, adam öldürmeyle eşdeğer
şeyler değil mi? O dönem herkes, hepimiz bu cürümleri
fazlasıyla işledik maalesef.
Biz bu mücadeleden büyük yara alarak ve itibar
kaybederek çıktık. Kötü örnek olduk doğrusu. Elimizde
dünyanın en kıymetli, en güzel düsturları olduğu halde,
hiçbirisini uygulamadık, ağzına gözüne bulaştırdık.
Durumumuz, bir savaşı kaybetmekten daha kötüydü.
O iki arkadaşımız ha bire Yüksek Öğretim Kurumuna,
gerekli gereksiz her yere mektuplar yazıyor, rektörün
açıklarını gösteren belgeler göndermeye devam ediyordu.
Sonunda rektör bu iki arkadaşımızın sözleşmesini
feshederek görevlerine son verdi. Bunun böyle olacağı
belliydi. Sen gücüne, kariyerine bakmadan rektörle, yani
amirinle uğraşıyorsun. O da gücünü ve yetkilerini kullanarak
sizi bir çırpıda kapının önüne koyuveriyor.
Tabii rektörün yaptığı da tasvip edilecek bir iş değildi.
Aleyhinde mektup yazdılar diye iki öğretim üyesinin işine
son vermek gerekmezdi. Bunun karşılığı bu olmamalıydı.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
24
Bunun daha başka cezaları olmalıydı bence. Hukukta cezalar
işlenen suçlarla muadil olmalıdır.
Ya da yanlış yapmayacaksınız, aleyhinizde delil olacak
açıklar vermeyeceksiniz. Eğer bütün gözler sizin üzerinizde
ise yaptığınız her işe, atacağınız her adıma dikkat
edeceksiniz. Sırtınızda yumurta küfesi varmış gibi,
parmaklarınızın ucuna basa basa yürüyeceksiniz bu yolda.
Eğer önemli bir konumda bulunuyorsanız, mühim bir
makamda oturuyorsanız yanlış yapma lüksünüz yoktur. Gerçi
bu kural herkes için geçerlidir. Bu zamanda yanlış yaptı mı,
aşağıdakileri de affetmezler.
Neyse. Bu iki öğretim üyesi arkadaşımız, işlerine son
verildikten sonra da boş durmadılar. Rektörle uğraşmaya
devam ettiler.
Yüksek Öğretim Kurumu da bu rektörden pek hoşnut
değildi zaten. Bunların şikâyetlerini dikkate alarak seçimle
gelen yeni rektörü iki yılını bile tamamlayamadan görevden
aldılar. Yerine başka bir üniversitede öğretim üyesi olan
Aytekin Berkman’ı vekâleten atadılar.
Gelen, gideni aratmazmış. Aytekin Berkman ile birlikte
sıkıntılarımız bir kat daha arttı.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Bu
25
 
üniversitenin tadı iyice kaçmıştı artık. Kimse
kimseye güvenmiyor, herkes birbirinin kuyusunu kazmaya
çalışıyordu. Bu rektörlük seçimleri de herkesin ağzının tadını
iyice bozmuştu doğrusu. Bu bunun adamı, şu şunun adamı
diye herkes birbirinin ardından konuşuyordu.
1996 ve sonrası benim için oldukça sıkıntılı yıllardır.
Aslında 1996 ve 1999 yılları arası üniversitedeki pek çok
öğretim üyesi için sıkıntılı geçmiştir. Bu dönem bir 28 Şubat
Süreci yaşadık malum. Biz, özellikle ben, Şubat Soğuğunu
iliklerimize kadar hissettik ve bütün zorluklarıyla o dönemi
yaşadık.
O yıllar benim için bir yargı maratonu başladı. Şu
yazdıklarım belki size hikâye gibi gelebilir, ama bunların
hepsini yaşadım ben. Size hikâye anlatmıyorum, en ufak bir
mübalağa yapmadan, abartmadan sadece yaşadıklarımı
yazıyorum size. Yazdığım her şeyin, tarihleri ve saatleriyle
birlikte arşivimde belgeleri mevcuttur. İsteyen herkese
gösterebilirim.
Bir gün fakültedeki küçük odamda çalışırken, kapalı olan
kapımın altından içeriye küçük bir kâğıt parçası itildiğini fark
ettim. Tarih 7 Şubat 1996, öğleden sonra saat 13.15 gibi.
Kâğıtta ne yazdığını öğrenmeden acaba kim attı diye hemen
kapıyı açıp baktım. Doğrusu önce, “birisi beni aradı bulamadı
da bir not bırakıyor” diye düşündüm.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
26
Kapıyı açmamla, odası odamın tam karşısında olan bir
öğretim üyesinin hızla odasına girmesi bir oldu. Koridora
baktım, ortalıkta kimsecikler yoktu. Kâğıt parçasının odama
atılmasıyla benim kapıyı açmam arasındaki süre o kadar kısa
olmuştu ki, kâğıdı atanın o sürede koşarak gitse bile
koridorun sonuna varması imkânsızdı, en fazla beş on metre
ilerde olabilirdi. Adım gibi eminim, o kâğıt parçasını atan
ondan başkası değildi.
Ben hala kâğıtta ne yazdığından habersiz, eğilip aldım
yerden o notu. Kâğıdı yerden alıp okuyunca gözlerime
inanamadım. Aman Yarabbi! Tam bir utanç vesikasıydı bu.
Kulaklarıma kadar kızardım. Bir el ayası büyüklüğündeki
kağıtta “Bunu yazanın anasını avradını …….” yazıyordu. Son
noktasına kadar yazmıştı, bu yazıyı yazan kimse. Ana avrat
dümdüz gitmişti.
Her şeyden önce bir öğretim üyesinin böyle şeyler yazmış
olmasını çok yadırgadım. Bir öğretim üyesine bunları
yakıştıramadım doğrusu.
Sonra benimle ne ilgisi vardı bu kâğıt parçasının? Durup
dururken kapımın altından bu kâğıt parçasını neden atmıştı?
Onun bu hareketi yapmasına neden olacak ne yapmıştım ben?
Önce bunu çözmeye çalıştım. Onu bu kadar kızdıracak bir
şey yaptığımı hatırlamıyorum.
Şüphelendiğim öğretim üyesini dâhili telefondan
arayarak, sakin bir şekilde ve kibarca durumu anlattım ve
bilgisi olup olmadığını sordum.
Daha ben sözlerimi bitirmeden:
—Bu yaptığın terbiyesizlik senin! Öyle telefondan
sorulmaz, odama kadar gelip bizzat odamda soracaksın! Diye
bağırarak telefonu yüzüme kapattı.
Onun bu sert tepkisi karşısında bir kez daha şok
olmuştum. Böyle birdenbire hiddetlenip bağırması,
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
27
şüphelerimi daha da artırdı. Onun bu tavrı açıkça kendisini
ele veriyordu. Bu bir suçluluk psikolojisinin göstergesiydi
bence.
Ama böyle bir şeyi durup dururken niye yapmıştı?
İnceden inceye düşünerek, çözmeye çalıştım. Elimdeki kâğıt
parçasını incelemeye başladım.
Daha ilk bakışta bir ipucunu hemen yakaladım. Kâğıtta
muhtemelen iki ayrı el tarafından yazılmış, iki farklı yazı
vardı. En üstte büyükçe “Şehirdeyim” notu yazıyordu; hemen
onun altında daha küçük harflerle, farklı bir kalemle ve farklı
bir stilde “ Bunu yazanın anasını avradını …….” Diye
dümdüz gidiyordu. Yani en üst satırdaki yazıyla, küfür içeren
satırları yazan el aynı el değildi.
Malum siz de bilirsiniz, bizler fakültedeki odamızdan bir
yere ayrılırken kapımızın üzerindeki isim panosuna
“Dersteyim”, “Laboratuardayım”, “Şehirdeyim” gibi notlar
yazarız. Birisi bizi aradığı zaman, bu notlardan bizim nerede
olduğumuzu öğrenir ve bize kolayca ulaşabilirdi.
Bu malum kâğıtta yazan “Şehirdeyim” yazısı da o
notlardan birisiydi muhakkak.
Uzun uzun düşünerek işin sırrını çözmeye çalıştım. Ve
sonunda çözdüm. Birisi üzerinde “Şehirdeyim” notu yazan
kâğıdı başka bir kapının panosundan alarak, Hasan
Dümenci’nin kapısının panosuna takmıştı. O da o notu benim
oraya taktığımı sanarak, bana karşı ana avrat dümdüz giderek
benim kapımın altından atmıştı o notu.
Galiz ifadelerin hemen üzerindeki “Şehirdeyim” notu,
benim yazıma o kadar benziyordu ki, ama benim yazım
değildi. Bizde herkes az çok birbirinin yazısını tanırdı. Hasan
Dümenci de, aynı bölümde olduğumuz için benim yazı stilimi
bilirdi. Bu “Şehirdeyim” notu benim yazıma o kadar çok
benziyordu ki ben de şaşırdım.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
28
Uzun araştırmalarımın sonunda o notun da kime ait
olduğunu buldum. Bizimle aynı koridorda oturan, fakat başka
bir bölümde çalışan Mustafa Okant diye bir arkadaşımız
vardı. Bu fakültede ilk göreve başlayan dokuz kişiden birisi.
Mustafa Okant ile tek ortak tarafımız yazılarımızdır,
yazılarımız birbirine çok benziyordu.
Sizin anlayacağınız Mustafa Okant kapısının üzerindeki
isim panosuna “Şehirdeyim” notunu yazıp gidiyor, daha
sonra gizli bir el o notu oradan alarak Hasan Dümenci’nin
kapısının üzerine takıyor. Hasan Dümenci de o yazıyı
kapısının üzerinde görünce benim yazıp oraya taktığımı
zannederek altına ana avrat dümdüz gidip, getirip benim
kapının altından atıyordu. Durum bundan ibaret işte!
O notu oradan alarak Hasan Dümenci’nin kapısına takan
şahsı da buldum sonunda: Hani bizim fakülteye sonradan
gelip de rektörlük seçimlerinde iki arkadaş grubunu karşı
karşıya getiren Harun Bey var ya, işte oydu bu “şehirdeyim”
notunu Mustafa Okant’ın kapısının üzerinden alıp da Hasan
Dümenci’nin kapısı üzerindeki isim panosuna takan!
Şimdi diyeceksin ki, gördün mü? Hayır. Delilin, şahidin
var mı? Hayır. Pekiyi nereden biliyorsun bunları? Yedinci
hissim sayesinde öğrendim bütün bunları. Böyle durumlarda
yedinci hissime müracaat ederim ve beni yanıltmaz o.
Kimsenin bilmediği, görmediği şeyleri söyler bana.
Bütün bunlardan emin olduktan sonra yakın arkadaş
gurubumu toplayarak yazıyı gösterdim ve durumu izah ettim
onlara.
Şaşkın bakışları arasında:
—Benim yerimde siz olsaydınız ne yapardınız? Diye
sordum.
Hepsi istisnasız gereken neyse onun yapılmasını ifade
ettiler. Bunun üzerine ben de elimde o kağıt parçası ile
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
29
fakülte dekanımız Mahmut Sert’in yanına gittim. Durumdan
ona da bahsederek, bunu şüphelendiğim kişinin yazdığından
tam emin olmak istediğimi ve kişisel dosyasındaki el
yazılarıyla karşılaştırmak istediğimi söyledim.
Dekan ile birlikte dosyasından çıkardığımız birkaç el
yazısını suç unsuru küfür yazısıyla yan yana koyduk ve
inceledik. Hayret! Tıpa tıp aynıydı yazılar. Bunu onun
yazdığından en ufak bir şüphem yoktu artık.
Bu küfür ifadelerinin Hasan Dümenci tarafından yazıldığı
konusunda en ufak bir tereddüdüm kalmadıktan sonra
yapmam gerekenleri yaptım. 14 Mart 1996 günü hem
Cumhuriyet Başsavcılığına hem de üniversite rektörlüğüne
suç duyurusunda bulundum.
Çünkü bu, Hasan Dümenci’nin ilk cürümü değildi. Daha
önce de herkesin içinde, hem de bölüm kurulu toplantısında
aynı ifadeleri bana karşı bir kez daha kullanmıştı. O zaman
arkadaşlar ve bilhassa bölüm başkanı rica etmişti ve ben de
istemeyerek sineye çekmiştim. Ama şimdi artık durum
farklıydı. Daha fazla katlanamam bu tarz ifadelere. Evet, ben
sabırlı, uyumlu, hoş görülü bir insanım, ama böyle zillet ve
hakaretlere de tahammül edemem yani.
Hasan Dümenci ile ne sıkıntın var diyebilirsiniz? Benim
Hasan Dümenci ile hiçbir sıkıntım yoktu, fakat onun herkesle
sıkıntısı vardı. Çevirdiği dümenler yüzünden fakültede kavga
etmediği kimse kalmadı. Herkesle davalı ve mahkemelik idi.
En son altı kişi hakkında “arabama Molotof kokteyl attılar”
diye dava açmıştı. Arabası bir logar kapağına çarptı diye
belediyeyi mahkemeye verdi. Bir ayağı adliyede, sürekli
gidip geliyordu.
Daha birkaç gün evvel fakülte dekanı Mahmut Beyle,
fakülteden lojmanlara giden, dar patika yolda karşılaşmışlar.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
30
Yanlarında kimseler yokmuş. Aralarında ne geçti
bilmiyorum, birbirlerine girişmişler.
Fakülte dekanı Mahmut Bey’i bilirim ben, hiç altta kalır
mı? Kolay yutulur lokma değil o. Hasan Dümenci’nin
hakkından ancak o gelirdi bu fakültede.
Uzaktan gören bir tanığın ifadesine göre, Hasan
Dümenciyi iki defa yere indirmiş, yani kroke duruma
düşürmüş. Mahmut Bey’in pazıları güçlüdür, bir yumrukta
indirir onu yere. Hasan Dümenci, ona çatmakla iyi etmemiş
bence. Ona karşı dümenleri sökmez.
Ha şunu da ifade edeyim, dekan Mahmut Bey, Molotof
kokteylinden dolayı dava açtığı altı kişiden birisiydi.
Koskoca fakültenin dekanı işini gücünü bırakıp, gidip onun
külüstür arabasına Molotof atacak. Buna kim inanır? Kimse
de inanmadı zaten.
Tamamen düzmeceydi onun Molotof hikâyesi. Bir
arabaya Molotof kokteyl atılır da araba yanmaz mı hiç?
Bunun arabasında en ufak bir hasar yoktu. Molotof şişesi
gelmiş gelmiş, tam arabasının önünde sönmüş. Olacak iş
değil bu. Buna kargalar bile güler.
Neyse bu iki rauntluk kavganın sonunda ikisi de
birbirinden şikâyetçi olmuşlar. İkisi de birer haftalık iş
görmezlik raporu almış. Karşılıklı dava açmışlar birbirlerine.
Davaya bakan hâkim dayanamamış:
—Hocam ikiniz de koskoca profesörsünüz, insanlara
örnek olmanız gerekirken, böyle kavga etmeniz çok ayıp
oluyor, diyerek bunları barıştırmış ve davayı kapatmış.
İşin ilginç tarafı her ikisi de hâkimin karşına çıktığı
zaman, “ o beni dövdü” diye şikâyetçi oluyor, arkadaşları
arasına dönünce, “ ben onu dövdüm” diye hava atıyormuş.
Çocukların kavga etmesi gibi bir şeydi onların yaptıkları.
Koskoca iki tane bilim adamı! Güler misin ağlar mısın?
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
31
İşte Hasan Dümenci böyle bir adamdır. Fakültede dümen
çevirmediği kimse kalmamıştı. Onun bu huyunu bildiğim için
elimden geldiği kadar ona bulaşmamağa ve ondan uzak
durmaya çalışırdım hep. Beni de hiç sevmezdi zaten,
aramızda doku uyuşmazlığı vardı. Adamın kendisi gibi
düşünmeyenlere hiç tahammülü yoktu. Elinden gelse hemen
oracıkta canınızı almak isterdi.
Ama artık istemeyerek de olsa ona bulaşmış oldum.
Onunla yıllarca sürecek mahkeme maceralarımız başladı
böylece.
Şikâyetim üzerine rektörlük Hasan Dümenci hakkında,
bir öğretim üyesine küfür ve hakaretten dolayı idari
soruşturma başlattı. Cumhuriyet Başsavcılığı ise benim
şikâyetim üzerine harekete geçerek gerekli işlemleri
başlatmış, Hasan Dümenci’nin el yazısı örneklerini
toplayarak on beş kadar belgeyi Adli Tıp Kurumuna
göndermiştir.
Fakat ne ilginçtir ki, en az on beş tane belge olmasına
rağmen Adli Tıp Kurumu ha bire daha fazla ve yeni belgeler
istiyordu. Benim bildiğim Adli Tıp Kurumu, değil bu kadar
çok belgeden, bir tane belgeden bile, hatta bir kelime ve bir
harften bile istediği sonucu çıkarabilirdi. Ne hikmetse bu
kadar çok belge varken, sürekli yeni belgeler istiyor ve bir
türlü kriminal inceleme sonuç raporunu göndermiyordu.
Yedinci Hissim kulağıma “boşuna bekleme” diye
fısıldıyordu.
Bir yıl beklememize rağmen herhangi bir sonuç çıkmadı,
Adli Tıp Kurumu’ndan. Avukatımın uyarısı üzerine
Cumhuriyet Savcılığına müracaat ederek inceleme dosyasının
en yakın ildeki Bölge Polis Kriminoloji Laboratuarına
gönderilmesini talep ettik.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
32
Adli Tıp Kurumundan bir yıldan fazladır cevap
gelmezken, Bölge Polis Kriminoloji Laboratuarı bir ayda
sonuçlandırmıştı incelemeyi. Dosya gönderileli daha bir ay
bile olmadan, Bölge Polis Kriminoloji Laboratuarı’ndan öyle
bir ekpertiz raporu geldi ki göreceksiniz!
Açık ve net olarak, hiç yoruma mahal kalmayacak şekilde
“Bu küfür ifadeleri Hasan Dümenci’nin elinin ürünüdür” diye
yazmaktaydı bu raporda.
Ekpertiz raporu bana ulaştıktan sonra avukatımla
görüşerek 9 Mayıs 1997 tarihinde Hasan Dümenci hakkında
yazılı küfürden dolayı sembolik olarak 600 milyon TL
(şimdiki değeri 600 TL) tazminat davası açtım.
Amacım bu adamdan para filan almak değildi. Böyle bir
şeye zerre kadar ihtiyacım yoktu. Buna tenezzül de etmem
zaten.
Bu adam önüne gelene küfrediyordu. Küfür makinesi
mübarek! Ağzı biraz yansın, ona buna küfredemesin diye
buna bir ders vermek istiyordum. Dili biraz yansın
istiyordum.
Daha önce rektörlüğe verdiğim şikâyet dilekçesine
istinaden Üniversite disiplin kurulu ekpertiz raporunu delil
kabul edip Hasan Dümenci’ye Kademe İlerletmesini
Durdurma cezası verdi. Bu onun canını biraz acıttı, ama
yeterli değildi onun için.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

33
 
Sıcak bir yaz günü, yine o küçük odamda buram buram
sıcakta akademik çalışmalarımla meşgulken postacı bir
mahkeme celbi getirdi. Zarfı açınca gözlerime inanamadım.
Ciddi bir suçlamadan dolayı mahkemeye ifade vermeye
çağrılıyordum. Suçum: Ölümle tehdit etmek.
Hasan Dümenci kendisini ölümle tehdit ettiğim iddiasıyla
Sulh Ceza Mahkemesinde hakkımda dava açmıştı.
Şikâyet dilekçesinin tarihine baktım. 24 Haziran 1997.
Yani yaklaşık benim kendisi hakkında yazılı küfür
ifadesinden dolayı tazminat davası açmamdan bir ay sonra.
Ben onun hakkında 9 Mayıs 1997 tarihinde yazılı küfürden
dolayı tazminat davası açmıştım.
Uyanık, benim şikâyetimden sonra mahkeme kendisinden
savunma isteyince, hemen karşı atağa geçerek, suçluluk
psikolojisi ile hakkımda böyle uydurma, mesnetsiz bir
şikâyette bulunmuştur.
Şikâyet dilekçesini inceledim, çelişki ve saçmalıklarla
doluydu. Bir defa her şeyden önce, aramızda geçtiğini iddia
ettiği tartışmanın tarihi düzmeceydi. Adam, 24 Haziran 1997
tarihinde mahkemeye kendisini ölümle tehdit ettiğim
iddiasıyla şikâyetçi oluyor, fakat ölümle tehdit tarihinin 7
Kasım 1996 olduğunu iddia ediyordu. Bu ne perhiz, bu ne
lahana turşusu?
Koskoca mahkeme reisi kalkıp da:
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
34
—“Kardeşim seni madem ölümle tehdit ediyorlardı da bir
senedir neredeydin? Niye şimdiye kadar şikâyetçi olmadın?”
diye sormuyordu.
7 Kasım 1996 tarihinde bölüm başkanının odasında
Sivas’ta vuku bulun katliam ve Said Nursi hakkında
konuşmalar oluyormuş da! Bu arada ben, “Said Nursi’nin
büyük bir din âlimi olduğunu, Müslümanların onun düşüncesi
etrafında birleşmesi gerektiğini” söylemişim. Daha sonra da
güya “Aziz Nesin gibi dinsizlerin her yerde Müslümanları
kışkırtan konuşmalar yaptığını, Sivas’ta da Müslümanlara dil
uzatıldığını ve Müslümanlara dil uzatanların mutlaka
cezalarını bulduğunu, orada asıl yakılması gerekenlerin
başında Aziz Nesin’in geldiğini, Sivas’ta da, başka yerde de
Müslümanları kışkırtanların her zaman karşılığını bulacağını”
söylemişim. Ve ardından “Sen de Aziz Nesin gibi
konuşuyorsun, Müslümanlar hakkında böyle konuşursan
senin de başına Sivas’taki olayın aynısını getiririz” diye
adamı ölümle tehdit etmişim.
Vay be neler yapmışım da haberim yokmuş benim! Böyle
bir iddiaya kurbağalar bile güler. Sivas’la aramızda neredeyse
bin kilometre mesafe var. Adam neredeyse Sivas’taki
katliamı benim yaptığımı ya da onlarla işbirlikçi olduğumu
söyleyecek.
Bugün, Sivas’taki Madımak Oteli katliamını kimin, ne
amaçla yaptığını dünya âlem biliyor. Ancak Madımak Oteli
katliamı en azından o gün için amacına ulaşmıştır. Amaç,
Sünni-Alevi çatışması çıkarmak ve kargaşa ortamı
oluşturmaktı. Bu sabotajı düzenleyenler en azından o gün için
amaçlarına ulaştılar. Sivas başta olmak üzere bu ülkedeki
bütün Müslümanlar zan altında bırakıldı.
Adama baksana, bu olayla uzaktan yakından en ufak bir
alakam olmadığı halde, sırf inancımdan dolayı bu katliamı
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
35
ben yapmışım gibi beni suçluyor. Said Nursi gibi bir din
âlimini, “Biz muhabbet fedaileriyiz, husumete vaktimiz
yoktur” diyen ve Madımak Katliamından otuz-kırk sene önce
vefat etmiş olan bir gönül adamını bile bu çirkin katliamla
ilişkilendirmeye çalışıyor. Kin ve düşmanlığın bu kadarına da
pes doğrusu!
Hasan Dümenci’nin Sulh Ceza Mahkemesi’ne vermiş
olduğu şikâyet dilekçesi düzmece ve çelişkilerle doluydu.
Arabasının on metre ilerisinde yanmış bir şişe bulduğunda
hemen aynı gün aralarında Rektör Yardımcısı ve Fakülte
Dekanının da bulunduğu altı kişi (altısı da öğretim üyesi)
hakkında, “Arabama Molotof kokteyl ile sabotajda
bulundular” diye savcılığa suç duyurusunda bulunan bir
adam, nasıl oluyor da kendisini ölümle tehdit ettiğim halde
üzerinden bir yıl geçmesine rağmen herhangi bir şikâyette
bulunmamıştı. Hala anlamış değilim.
Sizin de takdir edeceğiniz gibi, Hasan Dümenci’nin
şikâyeti tamamen uyduruk ve düzmece bir iddiadan ibaretti.
Çevirdiği dümenlerden birisiydi bu.
Gerçi Hasan Dümenci ile geçmişte aramızda bu mealde
bir tartışma geçmişti. Ama bu tartışmanın tarihi onun iddia
ettiği gibi 7 Kasım 1996 olmadığı gibi, aramızda geçen
konuşmaların da onun anlattıkları ile alakası yoktu.
Yanılmıyorsam sene 1993 veya 1994 idi. Sivas’taki
Madımak Oteli katliamının yapıldığı yıl, olay henüz
gündemde tazeliğini koruyorken aramızda geçmişti böyle bir
tartışma. Bu katliam 1996’da mı oldu? Onun iddiasının
düzmece olduğu buradan belliydi. İddiası müruru zamana
uğramasın diye 1996’da vuku bulmuş gibi göstermeye
çalışıyordu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
36
O gün bölüm başkanı Faruk Kalın’ın odasında bölüm
kurulu toplantısındaydık. Bölümün ders programını ve rutin
işlerini konuşuyorduk.
Hasan Dümenci her zamanki gibi hırçın ve uzlaşmaz bir
tavır içinde:
—“Müslümanlar geri kafalı, Said Nursi cahil bir insandır.
Böyle cahil insanların arkasından gidilmez” diye zırvalayıp
duruyordu. Beni provoke etmeye çalıştığını biliyordum, bu
yüzden onun oyununa gelmemek için azami gayret sarf
ediyordum.
O saçmaladıkça ben her defasında:
—Hocam bunlar bizim konumuz değil, biz bölüm
kurulundayız, bölümle ilgili sorunları konuşsak iyi olur diye,
hep alttan almaya çalışıyordum.
O ise bölüm kurulu bitinceye kadar bana karşı provakatif
ve tahrik edici tavırlarını sergilemeye devam etti. O gün iyi
saatimdeydim herhalde, tahammülün fevkinde bir olgunlukla
sabrettim onun tahriklerine. Kazasız belasız toplantıyı atlattık
diye içimden seviniyordum.
Ancak ne var ki, toplantının sonunda bölüm başkanının
odasından ayrılırken ben dostane tavırla ona bir hatırlatma
yapmak istedim:
—Hocam biz bilim adamıyız, birbirimizin dilinden
anlarız. Ne olur başka yerde böyle konuşmayın. İnsanlar her
zaman birbirlerine karşı anlayış göstermiyorlar. Sözleriniz
yanlış anlaşılır, başınız belaya girebilir diye nazikçe uyardım
onu.
Keşke uyarmaz olaydım! Madımak Oteli katliamı
gündemde sıcaklığını korurken, benim gibi bir insanın bu
hatırlatmayı yapması yerinde bir hatırlatma olmadı herhalde.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
37
Adam galiba Sivas olayını ima ettiğimi zannetti. Kırmızı
paçavra görmüş, kızgın İspanyol boğası gibi hiddetle
burnundan kesik kesik solumaya başladı.
Daha ben sözümü tamamlamadan hiddetle ve öfkeyle:
—Müslümanların da senin de ananı avradını….! Diye
bağırarak üzerime saldırdı.
Ben bir an neye uğradığımı anlayamadım, şoke oldum.
Sonra kendimi toplayarak, ama öfkeme mani olamadan:
—Pis herif! Terbiyesiz herif! Sen bu pis ağzınla bilim
adamı olamazsın! Diye ben de onun üzerine yürüdüm.
Bu yaşıma geldim, daha ömrü hayatımda kimsenin
üzerine böyle hiddetle yürüdüğümü hatırlamıyorum. Oysa
ben halim selim, kolay kolay kızmayan serinkanlı, sakin bir
insandım. Nasıl olduysa o gün, onun o küfrü karşısında
kendime hâkim olamadım, o durağan sakin halimden çıktım.
Araya o anda odada bizimle birlikte olan diğer bölüm
öğretim üyelerinden Suphi Aslan ve Nejat Amca girdiler,
Hasan Dümenci’yi tuttukları gibi odadan dışarıya kaçırdılar.
Durumun vahametini onlar da anlamıştı. Yoksa o gün
elimden bir kaza çıkabilirdi. Çünkü çok sinirlenmiştim,
kontrolümü kaybetmiştim.
Onlar Hasan Dümenci’yi karga tulum dışarıya kaçırdıktan
sonra, bölüm başkanı Faruk Kalın’a yöneldim ve masasına
yumruğumu şiddetle vurarak:
—Adamının yaptıklarını gördün mü? Bir daha aynı şeyler
tekrar ederse, bundan sonra olacaklardan siz sorumlu
olursunuz! Diye bağırdım.
Masaya öyle şiddetle vurmuşum ki, masanın üzerinde ne
varsa yarım metre yukarıya uçarak yerlere savruldu. Bölüm
başkanı Faruk Kalın’ın beti benzi atmış, rengi kâğıt gibi
bembeyaz olmuştu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
38
Ağzını açıp tek kelime bile söylemedi. Adam dilini
yutmuştu sanki.
Bu üniversitede çalışan herkes bilir ki, Hasan Dümenci,
bölüm başkanı Faruk Kalın’ın has adamıydı. Bazen
çevireceği dümenlerde onu kullanırdı. Daha önceki bölüm
kurulu toplantılarında da zaman zaman bana karşı benzer
davranışlarda bulunmuştu. Faruk Kalın onun bana karşı bu
hırçın davranışlarına karşı hep göz yumardı. Ben de onun bu
çirkin saldırılarına karşı sabreder ve bir tatsızlık çıkmasın
diye sineye çekerdim.
Fakat bu sefer öyle olmadı, ikimiz de kantarın topunu
kaçırdık. Onun o çirkin saldırısı, bardağı taşıran son damla
olmuştu.
İşte Hasan Dümenci, yıllar önce aramızda geçen böyle bir
tartışmayı yeni olmuş gibi çarpıtarak, kendisini ölümle tehdit
ettiğim iddiasıyla hakkımda dava açmış. 1993 yılında geçen
bir tartışmayı müruru zamana uğramasın diye 1996 yılında
olmuş gibi göstermeye çalışıyordu.
Bir duruşmada hâkim bana:
—Sen Hasan Dümenci’ye “Pis herif, terbiyesiz herif”
dedin mi? Diye sordu.
Benim çocukluğumdan beri yapamadığım iki şey vardı:
Birincisi yalan söylemeyi beceremezdim, diğeri ise hiç
kimseden bir şey isteyemezdim. Babam öldürse beni
komşulardan bir şey istemeye gönderemezdi.
Nedendir bilemiyorum, kimseden bir şey isteyemezdim.
Şahit olduğum bir şey karşısında ölsem doğruyu söylerdim.
Hayatta zaten ne geldiyse başıma hep bu huyum yüzünden
gelmiştir.
Evirmeden kıvırmadan doğruları söylemem,
başımı hep belaya sokmuştur benim.
Peygamber efendimiz, “Bir kimse bir şeye şahit olursa ya
doğruyu söylesin ya da sussun” diye buyurmuş. Ben de
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
39
hayatım boyunca bana zararı dokunacağını da bilsem hep
doğruları söyledim. Beni bilenler bu huyumu bilirler.
Bazı kitaplarda, “Üç şey için yalan söylemek caiz
olurmuş,” diye yazmaktadır. Ben hiç itibar etmem böyle
şeylere. “Karı-kocanın arasını bulmak için yalan söylemek
caizmiş”. Bu ne anlamsız bir söz! Kardeşim, karı kocanın
arasını bulacaksan eğer, doğrulukla ve doğruları söyleyerek
bulsana! Niye adamların geleceğini yalan üzerine kuruyorsun
ki!
Ben onu bunu bilmem, ya doğru konuş ya da sus! Benim
de kendime göre düsturlarım, prensiplerim vardır. İşte o
düsturlardan birisi, “Her söylediğin doğru olmalı, fakat her
doğruyu her yerde söylemek doğru değildir”. Bu da çok
doğru, konuşacaksan doğru söyle; eğer doğruyu söylediğin
zaman birileri yanlış anlayacaksa, aksülamel yapacaksa, o
zaman dilini tut! İşte bu kadar!
Hâkimin bu suali karşısında:
—Evet, dedim, Hasan Dümenci’ye bu sözleri söyledim,
ona pis herif, terbiyesiz herif dedim. Fakat bu sözleri onun
iddia ettiği gibi 1996 yılında değil, 1993’de söyledim. Üstelik
ağır tahrik karşısında kendime hâkim olamadım, söyledim.
Herkesin içinde bana ana avrat küfretti, ben de dayanamadım
bu sözleri sarf ettim. Siz de takdir edersiniz ki, ortada ağır bir
tahrik var. Bu ifadeleri karşısında ona teşekkür mü
etmeliydim?
Benim bu cevabım karşısında hâkim gayet sakin ve
sessizce:
—Peki dedi, tamam anlaşıldı.
Hâkimin memnun olacağını zannettiğim benim bu doğru
sözlülüğüm, bana çok pahalıya mal oldu.
Çok ilginç ki, Hasan Dümenci bu ceza mahkemesi devam
ederken, benim itiraflarımı kullanarak:
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
40
—Bakın hâkim bey, bana “pis herif, adi terbiyesiz herif”
dediğini kendisi de itiraf ediyor diyerek hakkımda bu sefer de
5 Aralık 1997 tarihinde Asliye Hukuk Mahkemesinde 600
milyon liralık tazminat davası açmıştır.
Ben kendisi hakkında yazılı küfür ifadelerinden dolayı
600 milyon liralık tazminat davası açmıştım ya! Hasan
Dümenci o davayı kaybedeceğinden gayet emindi. Çünkü
mahkemeye sunulmuş, devletin resmi bir kurumu tarafından
hazırlanan kapı gibi bir belge vardı ortada. Bu belge
mahkemenin elinde olduğu müddetçe Hasan Dümenci’nin
kıvırma şansı yoktu. İşte bu yüzden ne yapıp edip bana
vereceği bu 600 milyon lirayı geri almaya çalışıyordu son
kuruşuna kadar. Bütün manevra ve çabaları bundan ibaretti.
Bu da çevirdiği dümenlerden birisiydi işte!
Arkadaşlar beni, davaya bakan hâkimin Hasan Dümenci
ve arkadaşlarının arkadaşı olduğu konusunda uyarıyorlardı
hep. Bazı akşamlar bazı yerlerde bir masa başında
toplanırlarmış. Zaman zaman yedinci hissim de dikkatli
olmam konusunda uyarırdı beni.
Ama o zamanlar benim yargıya güvenim tamdı. Çünkü
ben biliyordum ki, Türk hâkimleri bir dava hakkında karar
verecekleri zaman ellerini vicdanına koyup, Türk Milleti
adına karar verirlerdi. Fakat daha sonra yaşadıklarım benim
yargıya güvenimi derinden sarsmıştır. Daha sonraki
yaşadığım yargı süreci kazın ayağının öyle olmadığını
gösterdi bana.
Fakat burada çok ilginç bir durum daha vardı: Hasan
Dümenci benim hakkımda ciddi bir iddia ile hem ceza hem
de tazminat davası açmıştı ve bir sürü şahitler de vardı.
Bunlar kendi samimi arkadaşları olmasına rağmen, hiç
birisini şahit olarak göstermiyordu. Hâlbuki mahkemeler
şahitlere göre karar verirdi. Acaba kendi arkadaşlarına
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
41
şahitlik konusunda güvenmiyor muydu? Başka açıklaması
olmadığı için benim kafamda, arkadaşlarına bile
güvenemiyor kanaati oluşmuştu.
Ben her iki davada da, Hasan Dümenci’nin dünya
görüşüne sahip olmalarına rağmen Suphi Aslan ile Nejat
Amca’nın şahit olarak dinlenmesini ve bu iki şahsın hangi
tarihte bu üniversiteden ayrıldıklarının Rektörlükten
sorulmasını istedim. Bu talebimi hem yazılı hem de sözlü
olarak mahkemeye bildirdim.
Amacım Hasan Dümenci’nin sahtekârlığını ortaya
çıkararak mahkemeyi yanılttığını ve ne dümenler çevirdiğini
ispat etmekti. Böylece onun yalanları ortaya çıkacak ve açmış
olduğu davalar düşecekti.
Ne ilginç ve ne acıklıdır ki, ben hem yazılı hem de sözlü
olarak “bu iki şahidin hangi tarihte bu üniversiteden
ayrıldıklarının” rektörlükten sorulmasını talep etmeme
rağmen, mahkeme başkanı bu şahitlerin hangi tarihte
üniversitede göreve başladıklarını sormaktadır.
Bu hâkim ya anlama özürlüydü, ne talep edildiğini
anlayamıyordu; ya da art niyetliydi, kasıtlı olarak benim
talebimin tersini yapıyordu. Eğer birinci şık doğruysa, bu
ülkedeki sanık sandalyesinde oturan bütün zanlılara Allah
yardım etsin diyorum.
Bence ikinci şıkkın doğruluğu daha ağır basıyor, bu
hâkim Hasan Dümenci’nin açmış olduğu davayı kazanması
için ne gerekiyorsa yapıyordu.
Nitekim öyle de oldu. Bu ülkede pek çok önemli
davaların zaman aşımından düşmesine rağmen, ben ne
olduğunu anlamaya çalışırken, bu davaya bakan ve Hasan
Dümenci’nin arkadaşı olduğu söylenen hâkim, Hasan
Dümenci’nin açmış olduğu tazminat davasını onun lehine tak
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
42
diye sonuçlandırıverdi. O zamanın parasıyla tam 3.000 dolar
tazminat ödedim.
Baktım durum ciddi, diğer davadan da ceza alacağım.
Hemen rektörlüğe koşarak kişisel olarak bir dilekçe verdim
ve Suphi Aslan ile Necat Amca’nın hangi tarihte bu
üniversiteden ayrıldıklarının tarafıma yazılı olarak
bildirilmesini talep ettim. Dilekçeme verilen yazılı cevabı
Sulh Ceza Mahkemesine sunarak:
—Hâkim bey! Hasan Dümenci yüce mahkemenizi
yanıltıyor, dedim. Buyurun işte belgesi.
Gerçekten de Hasan Dümenci’nin 5 Aralık 1997 tarihinde
açtığı ve 7 Kasım 1996 yılında olduğunu iddia ettiği olaya
konu olan uyduruk tazminat davasında şahitlik yapan Suphi
Aslan 16 Mart 1995 yılında, Nejat Amca ise 25 Eylül 1995
yılında bu şehirden ve bu üniversiteden ayrılarak başka bir
şehirdeki başka bir üniversiteye geçmişler. Burada
olmadıkları bir tarihte olduğu iddia edilen bir olayda şahitlik
yapmışlardı.
Ellerini vicdanına koyup burada olmadıkları bir olayda
nasıl şahitlik yaptılar, doğrusu merak ediyorum. Zira bizim
inancımızda yalancı şahitliğin vebalı büyüktür. Peygamber
efendimiz: “Yalan yere şahitlik yapanlar, cehennemde
yerlerini hazırlasınlar,” buyurmuştur.
Yedinci hissim, o cin fikirli hâkimin talimatla ifadelerine
başvururken olayın tarihini belirtmeden sadece olayın nasıl
cereyan etmiş olduğunu sorduğunu ve şahitleri yanıltarak
ifadelerine başvurmuş olabileceğini kulağıma fısıldamaktadır.
Ben şahitlerin o tarihte burada olmadıklarını, Hasan
Dümenci’nin
mahkemeyi
yanılttığını
belgeleriyle
ispatlayınca daha önce açmış olduğu Ceza davası beraatımla
sonuçlandı. Fakat tazminat davası sonuçlandığı için, ne
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
43
yaptımsa engelleyemedim, onu haksız yere ödemek zorunda
kaldım.
Benim açtığım davalara gelince, hakim devletin resmi bir
kuruluşu olan Bölge Polis Kriminoloji Laboratuarının verdiği
ekspertiz raporunu bir türlü kabul etmiyordu. İlla da Adli
Tıp’tan rapor gelecek diye tutturdu. Adli Tıp Kurumu ise,
Hasan Dümenci’nin on beş-yirmi tane ayrı tarihlerde yazılmış
ayrı ayrı el yazısını gösteren belge olmasına rağmen, illa daha
fazla belge gönderin diye diretiyordu.
Benim Yedinci hissim, Hasan Dümenci’nin sadece
mahkemelere değil, Adli Tıp Kurumu’na da ulaştığı
bilgilerini fısıldıyordu aklımın kulağına. Yani adamın dümen
suyu anlaşılan ta oralara kadar uzanıyordu. Adam ahtapot
gibi, kolları her tarafa ulaşıyordu. Her kurumda, her
makamda yandaşı vardı bu adamın. Adamlar her tarafı ele
geçirmiş de haberimiz yokmuş meğer.
Hâsılı kelam benim açtığım her iki dava da yılan
hikâyesine döndü ve ikisinden de herhangi bir sonuç çıkmadı.
Adli Tıp Kurumu’ndan bir türlü sonuç gelmediği için, benim
davalar uzadı gitti, ikisi de zaman aşımına uğradı.
İşte böyle, bu ülkede yargı böyle işliyordu. Eğer adamın
varsa davan hemen sonuçlanıyor, adamın yoksa yıllarca
sürüp gidiyordu. Atalarımız boşuna söylememişler; “Geciken
adalet, adalet değildir,” diye.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Bu
44
 
üniversitedeki son yıllarım oldukça sıkıntılı
geçmiştir. O dönem tüm ülke için sancılı yıllardı doğrusu.
Hep birlikte bir 28 Şubat süreci yaşadık. Benim gibi
düşünenler ve özellikle ben, 28 Şubat soğuğunu, eskilerin
zemheri dedikleri o soğuğu iliklerimize kadar hissettik ve
yaşadık.
O dönemdeki yöneticileri, rektöründen tut da sıradan bir
öğretim üyesine kadar herkesi bir türban paranoyağı
tutmuştu. Gündemlerinde tek madde vardı: Kılık Kıyafet
Yönetmeliği ve türban. Bu konularda beyanat vermek ve
açıklamalarda bulunmak modaydı o günlerde adeta.
YÖK Genel Kurulu toplantı yapardı, gündemin birinci
maddesi türban ve Kılık Kıyafet Yönetmeliği idi.
Üniversiteler Arası Kurul toplantı yapardı, yine rektörlerin
gündeminde aynı madde vardı.
Kardeşim bu ülkede başka sorun kalmadı mı da sürekli
bunları pompalayıp duruyorsunuz? Bir de kalkıp mensup
olduğunuz üniversitenizin bilimsel sıralamada dünya
üniversiteleri arasındaki yerini söylesenize ya! Üniversiteniz
dünya üniversiteleri arasında nerdedir, kaçıncı sıradasınız
bunu açıklasanız ya! Sizin asıl göreviniz bilimsel çalışma ve
araştırma yapmak, elde ettiğiniz bulguları yayımlayarak bilim
camiasıyla paylaşmak değil mi?
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
45
Bir üniversite rektörünün görevleri 2547 Sayılı Yüksek
Öğretim Kanunda açıklanmıştır ve bellidir. Bu kanuna göre
“Rektör, üniversitenin ve bağlı birimlerinin öğretim
kapasitesinin rasyonel bir şekilde kullanılmasında ve
geliştirilmesinde, öğrencilere gerekli sosyal hizmetlerin
sağlanmasında, gerektiği zaman güvenlik önlemlerinin
alınmasında, eğitim-öğretim, bilimsel araştırma ve yayın
faaliyetlerinin devletin kalkınma planı ilke ve hedefleri
doğrultusunda planlanıp yürütülmesinde, bilimsel ve idari
gözetim ve denetimin yapılmasında ve bu görevlerin alt
birimlere aktarılmasında, takip ve kontrol edilmesinde ve
sonuçlarının alınmasında birinci derecede yetkili ve
sorumludur.
Buna göre Rektörlerin en önemli vazifesi bilimsel
araştırmaları teşvik etmektir, insanların kılık kıyafetleri ile
uğraşmak değil. Araştırma görevlisinden, en kıdemli
profesörüne kadar herkesin, teknisyen, laborant ve yardımcı
elemanlardan en zirvedeki ilim adamına kadar, üniversitede
herkesin bilim ile meşgul olması gerekirken, herkesin
gündemindeki ve kafasındaki tek sorun türbandı.
Koskoca rektörler, üniversiteleri bilimsel sıralamada dibe
vururken, asıl görevlerini bırakarak amfilerde, salonlarda
türbanlı öğrenci avına çıkıyorlardı. Sınıflarda derslere
baskınlar yaparak hem türbanlı öğrencilere hem de türbanlı
öğrencilere göz yuman hocalara müsamaha göstermiyorlardı.
Hele hiç unutmam bir gün dekanlıktan bir yazı gelmişti,
derslerde kılık kıyafet yönetmeliğine uymayan öğrencilerin
listesinin çıkarılması isteniyordu bizden. Her hocanın
dersinde ayrı ayrı liste yaparak dekanlığa bildirmesi
gerekiyordu.
Ben de elime kılık kıyafet yönetmeliğini almış, tarafsız
bir şekilde öğrencilerim arasında hiç ayırım yapmadan tek tek
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
46
kim bu yönetmeliğe uymuyorsa listesini çıkarmıştım. Kot
pantolon giyen öğrencilerin listede isimlerinin karşılarına kot
pantolonlu, tıraşsız öğrencilerin karşına tıraşsız, mini etek
giyenlerin karşısına da mini etekli yazıyordum. İki tane
öğrencimin listede isimlerinin karşısına da türbanlı yazdım.
Çünkü kılık kıyafet yönetmeliği gayet açıktı; kız
öğrencilerin mini etek veya kot pantolon giymesi, erkeklerin
tıraşsız ve kravatsız olarak derslere girmesi de yasaktı, bu
yönetmeliğe göre. Ben de aynen yönetmelikte ne yazıyorsa
ona göre işaretliyordum, kılık kıyafet yönetmeliğine uymayan
öğrencileri.
Benim hazırladığım liste bölüme ulaşınca bölüm başkanı
Faruk Kalın küplere bindi. Beni odasına çağırarak:
—Selim Bey, bu ne biçim liste böyle! Diye çıkıştı bana
sert bir ifadeyle.
Ben de gayet sakin:
—Hocam gelen yazıda kılık kıyafet yönetmeliğine
uymayan öğrencilerin listesi isteniyor, ben de yönetmeliğe
uymayan öğrencileri tek tek belirttim listede, dedim.
Bölüm başkanı kafasını iki yana sallayarak:
—Biz senden bunu istemiyoruz, dedi. Sadece türban
takan öğrencilerin listesini istiyoruz. Onları belirt yeter.
Ben de işi saflığa vurarak:
—O zaman öyle yazsanıza hocam, dedim. Ben nerden
bileyim sizin ne istediğinizi. Siz türban takan öğrencilerin
listesini çıkarın deyin, biz de onları bildirelim size.
Bölüm başkanı Faruk Kalın, kulaklarına kadar kızardı.
Kepçe kulakları, Maraş biberi gibi kıpkırmızı oldu.
Öfkeyle yine bana dönerek:
—Öyle yazılır mı? Diye beni azarladı adeta.
Öyle yazılmayacağını ben de biliyordum elbet. O şekilde
yazarlarsa suç işlemiş olacaklardı. Çünkü bu tarzda yazmaları
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
47
ayrımcılığa girer. Bir şeyi uygulayacaksanız ya herkese
uygularsınız ya da hiç kimseye uygulamazsınız. Onlar kılık
kıyafet yönetmeliğini tek taraflı olarak sadece türbanlı
öğrencilere uygulamak istiyorlardı. Bu nasıl etkili ve güçlü
bir yönetmelikse böyle!
Bir defasında Yüksek Öğretim Kurumu’ndan (YÖK) bir
yazı gelmişti. Çok iyi hatırlıyorum. Bir genelge. Bu genelge
onların kafasının içindeki her şeyi bütün çıplaklığı ile ortaya
döküyordu.
Ben de, herkes de biliyorduk ki, bu ülkede kılık kıyafeti
yasaklayan herhangi bir kanun maddesi yoktu. Hatta serbest
bırakan yasa vardı. 2547 Sayılı Kanunun Ek.17 maddesi
üniversitelerde kılık kıyafeti serbest bırakıyordu.
Yüksek Öğretim Kurumu’ndan gelen genelgede aynen
şöyle yazıyordu: “Her ne kadar Ek 17. Maddeye göre kılık
kıyafet serbest ise de, bundan böyle üniversite kampusları
içerisinde, dersliklerde türban takmak yasaktır.”
Bu nasıl bir genelge? Bu nasıl bir yönetmelikti böyle?
Anayasa’nın da, yasaların da üstünde bir güce sahipti bu
yönetmelik. Anayasa’nın 42. Maddesinde “Kimsenin
öğrenim hakkı engellenemez” denildiği, yasaların serbest
bıraktığı bir hakkı, genelge ve yönetmelik ile yasaklıyordu
bunlar.
Hâlbuki yasalar gücünü Anayasa’dan, yönetmelikler de
yasalardan alır. Yasalar, Anayasa’nın bir maddesine
dayanılarak çıkarılır, yönetmeliler de yasaların. Bu keyfi
yönetmeliğin dayandığı ve güç aldığı ne bir Anayasa maddesi
vardı ne de bir yasal dayanağı. Tamamen keyfi bir
uygulamaydı, bu yönetmelik ve genelgeler.
Kılık kıyafet yönetmeliğine uymayan öğrencilerin
listesini çıkardıktan sonra haklarında soruşturma açıyorlar ve
soruşturmalarını da benim gibi inançlı hocalara veriyorlardı.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
48
Sizin anlayacağınız bu öğrencilerin ipini bizim elimizle
çekmek istiyorlardı. Böyle yapmakla uyanık yönetim bir taşla
iki kuş vurmuş olacaktı. Eğer biz bu öğrencilere ceza
verilmesini önerirsek, bu öğrenciler bize düşman olacaktı;
yok eğer ceza verilmesini önermezsek bu sefer bizim
hakkımızda soruşturma açacaklardı. Öğrencilerin yemekten
kurtulduğu cezayı bu sefer bize vereceklerdi.
Bizim cezalarımızı garantiye almak için, bizim
soruşturmalarımızda
güvendikleri
kendi
adamlarını
görevlendiriyorlardı. Yani yukarı tükürsen bıyık, aşağı
tükürsen sakal, yan tarafa tükürsen mutlaka birilerini incitme
ihtimali vardı. Biz de kimseye zarar vermemek için gidip çöp
sepetlerine tükürüyorduk.
O keşmekeş döneminde, hiç unutmam bir öğrencinin
soruşturma dosyasını da bana vermişlerdi. Enine boyuna
soruşturup araştırdım. Kızcağız sadece dışarıda türban
takıyormuş, sınıfa girince açıyormuş başını. Bu kızın
hakkında soruşturma açtılar ve ipini çekme işini de bana
verdiler. İnceleme raporumda bu durumun kılık kıyafet
yönetmeliğine göre suç teşkil etmediğini ve ceza
verilmemesini önerdim.
Bu sefer benim hakkımda kılık kıyafet yönetmeliğine
uymayan öğrenciyi koruyor diye soruşturma açtılar. Benim
soruşturma dosyamı verdikleri öğretim üyesi beni haklı bulup
ceza verilemeyeceğini rapor edince, bu sefer de onun
hakkında soruşturma açtılar ve cezayı o öğretim üyesi yedi.
İşte böyle, sürekli engizisyon mahkemesine çıkarılma
endişesiyle geçiyordu günlerimiz.
Malum o dönem daha yüksek yöneticilerimizi de bir irtica
paranoyası tutmuştu. Türbanın bir üst versiyonu yani. Onlar
da, işsizliğin her geçen gün giderek arttığı, enflasyonun üç
haneleri rakamlara ulaştığı ve bu ülkede beş-altı yılda bir
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
49
ciddi bir ekonomik kriz yaşandığı halde, ülkenin bütün
sorunlarını çözmüşler de başka sorun kalmamış gibi her gün
gündemi irtica yaygaraları ile meşgul ediyorlardı.
Her miting ya da yürüyüşte bir gurup genç yumruklarını
havaya kaldırarak:
—Türkiye laiktir! Laik kalacak! Diye bağırıyordu avazı
çıktığı kadar.
Keşke! Bunu en çok isteyenlerden birisi de bendim.
Laiklik, “Sezar’ın hakkı Sezar’a, Tanrı’nın hakkı Tanrıya”
tarzı bir anlayıştır. Yani ne devlet dine ve dindarlara
karışacak ne de din devletin hükümranlığına müdahale
edecekti.
Pekiyi, bu bir avuç insan türban takıyor diye bir bardak
suda kopartılan fırtına niye? Hani devlet dine ve dindarların
yaşam tarzına karışmayacaktı? Çıkartılan bu kadar gürültü ve
bu çocuklara yapılan bunca baskı niçin? Anayasa’nın
insanlara tanıdığı temel hak ve özgürlüklerden “Din ve
vicdan hürriyeti” nerede?
Bu ülkede laikliği bunlar mı, bu bir avuç türbanlı öğrenci
mi ortadan kaldıracaktı? Güldürmeyin beni.
Yoksa “Laiklik elden gidiyor” yaygaralarının arkasında
başka bir şey mi vardı? Çıkarttıkları bu gürültü ile bir şeyleri
mi gizlemeye çalışıyorlardı.
Siz ne düşünüyordunuz bilmiyorum, ama ta o zamanlar
benim burnuma pis kokular geliyordu. Yedinci hissim yine
beni yanıltmadı. Bugün artık her şey anlaşıldı, gün gibi ortaya
çıktı gizli ne varsa. Akla kara birbirinden ayrıldı. Herkesin
bütün kirli çamaşırları ortaya döküldü. Laiklik yaygaraları
arasında ne dolaplar döndürdükleri ve ne fırıldaklar
çevirdikleri artık bir bir ortaya çıktı. Ama asıl önemli olan
bunları önceden görebilmekti.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
50
Yine o dönemde, Genel Kurmay bünyesinde Batı Çalışma
Grubu adı altında bir ekip kurulmuş, bunlar il il gezerek her
ilin üst düzey yöneticilerine irtica brifingleri veriyorlardı.
Bir gün benim çalıştığım ile de gelmişler. O brifingden
sonra brifinge katılan ve beni tanıyan bir üst düzey yönetici
beni ciddi şekilde uyardı:
—Hocam lütfen akşamları dışarı çıkmayın, tek olarak bir
yerlere gitmeyin, arabasız yaya olarak dışarıya çıkmayın, dar
sokaklara girmeyin, dedi dostane bir ifadeyle.
Meğer o toplantıda, bulunduğum şehirdeki irticai
faaliyetler masaya yatırılmış ve irticai faaliyetleri örgütleyen
isimleri sıralamışlar. Bu şehirde irticai faaliyetleri örgütleyen
üç isim saymışlar, meğer en tepedeki isim benmişim. Gene
neler yapmışım da haberim yokmuş benim. Bende bir ben
daha vardı, benden habersiz ne işler çeviren. O ben’in yaptığı
işleri hep sonradan öğreniyordum gerçek ben.
Ve ben şimdi daha iyi anlıyorum ki, hakkımda bazı
tedbirler düşünmüşler ve uygulamaya koyacaklardı. Sonradan
ortaya çıkan Ergenekon Örgütü ve faili meçhuller
davalarından her şey daha iyi anlaşılıyordu.
Sonradan bir araştırma yaptım da tüylerim diken diken
oldu. Meğer son günlerde ortaya dökülen faili meçhul
davalarının önemli simalarından Veli Küçük ve Cemal
Temizöz o tarihlerde hemen yanı başındaymışlar. Korumasız
bir yavru kuşun hemen yanı başında bekleyen alıcı kuş
misali. Belki de benim işim de onlara ihale edilmişti.
Allah sizi inandırsın bu uyarıdan önce sürekli takip
edildiğimi hissediyordum. Yedinci hissim bu konuda sürekli
beni uyarıyordu. Ama dönüp arkama baktığım zaman
kimsecikleri göremiyordum.
Son derece tedbirli birisi olmama rağmen, bu uyarıdan
sonra bana bir cesaret geldi ki sormayın. Yaşadığım şehrin en
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
51
dar sokaklarına da girdim, gece yarılarından sonra da dışarıya
çıktım, tek başıma da gezdim, her yere arabayla da gittim
yaya da. Bana yapılan uyarının hep aksini yaptım. “Ecel
birdir tagayyür etmez” demişler. Öldürmeyen Allah
öldürmüyor işte!
Ama bu yaptığım hareket doğru mu? Bana sorarsanız,
hayır. Bu yaptıklarımı asla tasvip etmiyorum. Yedinci hissim
midir, nedir bilemiyorum, bir his yaptırdı bunları bana. Fakat
bunlar pek yedinci hissimin telkinlerine benzemiyor. Çünkü
yedinci hissim bana hep tedbiri tavsiye etmiştir. Aklın,
aklıselimin yolunu göstermiştir bana. Anlaşılan bende yedinci
hissin haricinde, teşhis edemediğim, beni dinlemeyen başka
bir his daha vardı. Şu insan denen varlık, ne karmaşık bir
yaratıktı! Neyse.
Bu şehirde o kadar çok sivil toplum örgütlerinin liderleri,
maneviyat önderleri, tarikat şeyhleri, cemaat büyükleri
varken, ne arıyordu o listenin en tepesinde benim ismim?
Benden başka irticai faaliyetleri örgütleyen başka birisi yok
muydu bu şehirde? Bir tek ben miydim suçlu?
Anlaşılıyor ki üniversiteden bazıları Batı Çalışma
Grubuna yanlış ve kasıtlı bilgiler aktarıyordu. Nitekim
emniyete de benzer bir liste uçurulmuştu içerden. O listeyi
bana da gösterdiler, yanlış ve kasıtlı bilgilerle doluydu. Zira
Cuma namazı bile kılmayan bazı öğretim üyeleri, sırf azıcık
sağ görüşlerinden dolayı irticacı olarak gösterilmişti,
üniversiteden gönderilen listede. Yoğun bir fişleme ve
karalama kampanyası yürütülüyordu ülkenin dört bir yanında.
O günlerde Tugay komutanı, bölüm başkanı Faruk
Kalın’ın odasından çıkmıyordu. Kapalı kapılar arkasında ne
konuşuyorlardı saatlerce bilemiyorum? Belki de ülke
topraklarının korunması ile ilgili yeni projeler hazırlıyorlardı!
Ya da kışlanın bakir ve atıl topraklarını etüt etmek için
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
52
planlar yapıyorlardı. Kim bilir hangi önemli projeler üzerinde
çalışıyorlardı? Hangi önemli sorunları çözmek için kafa
yorduklarını nereden bileceksin? Kesin bilinmeyen konularda
suizan etmemek lazım!
Askerle üniversitenin birbirine bu kadar yakınlaştığı
tarihin hiçbir döneminde görülmemiştir. Hâlbuki benim
bildiğim Faruk Kalın koyu bir ordu düşmanıdır. Ateşin suya,
suyun ateşe düşman olduğu kadar düşmandır o, benim
kahraman orduma! Fakat bu kadar birbirine zıt iki farklı
unsurun böyle samimi bir şekilde bir araya gelebilmesini hala
anlamış değilim.
Gördüğünüz gibi ne mayınlı arazilerde dolaşmışız, ne
mayınlı tarlalardan geçmişiz haberimiz olmadan. Belki de
şimdi çoktan öbür tarafı boylamış olabilirdik. Demek ki daha
rızkımız kesilmemiş bu dünyadan. Daha soluyacak havam,
içecek suyum, yiyecek ekmeğim varmış bu fani dünyada.
Yeri gelmişken şunu da söyleyeyim ki, korkunun ecele
faydası yoktur. Benim ecelim O’nun elindedir ve vakti saati
bellidir. O, benim canımı istediği zaman alır. Eğer O
istemezse bütün dünya toplanıp bir olsalar bana bir şey
yapamazlar.
Hem hayatım boyunca kendime prensip haline getirdiğim
düsturlarımdan birisi şudur ki, korkakça yaşamaktansa
erkekçe ölmek daha iyidir. Tavşan gibi çalıların arasına
saklanarak yaşanmaz. Biz âcizane merdane ölümü, zilletle
yaşamaya tercih edenlerdeniz. Ölüm bizim gibi mahiyetini
bilenler için, bir kavuşmaktır. Ölüm düğündür bizim için.
Nitekim Hazreti Mevlana ölüm için “kavuşma gecesi”
demiştir.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

53
 
Sizin de bildiğiniz gibi, üniversitelerdeki kadroların bir
kısmı sözleşmeliydi. Profesörler ve doçentler daimi kadroda
çalışırken, yardımcı doçent ve aşağısındakiler kadro karşılığı
sözleşmeli olarak çalışmaktaydılar. Bu öğretim üyelerinin
sözleşmeleri iki yılda bir uzatılmaktaydı.
Ben o sıralar yardımcı doçent olarak çalışıyordum. Birkaç
defadır başvurmama rağmen bir türlü doçentliğimi
alamıyordum. Yani vermiyorlardı. Bölüm başkanı Faruk
Kalın dört gözle benim sözleşmemin bitmesini bekliyordu
eminim. Nitekim sözleşmemin bitmesine bir kaç ay kala
bölüm başkanı Faruk Kalın’dan bir tehdit aldım.
Bölüm başkanım olan Faruk Kalın, o sıralar aynı
zamanda hem Rektör yardımcısı hem de bir fakültenin
dekanıydı. Yani güç elindeydi. Devir onun devriydi.
Bir gün beni odasına çağırarak:
—Hasan Dümenci hakkında açmış olduğun bütün
davalarını geri çekeceksin, aksi takdirde sözleşmeni
uzatmam, dedi yüzü hiç kızarmadan.
O zamanlar sözleşmeli statüde çalışan öğretim
elemanlarının sözleşmelerinin uzatılıp uzatılmayacağı, bölüm
başkanının iki dudağı arasındaydı. Bölüm başkanı, bölümde
öğretim üyesine ihtiyacım yok dedi mi işiniz bitmiş demekti.
Nitekim benimkisi de öyle oldu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
54
Bölüm başkanı beni resmen tehdit ediyordu. Tehdit hem
idari olarak hem de hukuk açısından bir suçtu, ama kimi
inandıracaktım ki. Şahidim yoktu. Üstelik rektörün has
adamıydı. Bir yandan hâkimlerle görüşüyor, akşamları bir
masa başında toplanıyorlardı. Diğer yandan tugay
komutanıyla cicim ayı yaşıyordu. Sizin anlayacağınız devlet
bütün müştemilatıyla arkasındaydı onun.
Onun bu tehdidi karşısında ne yapmam gerektiğini uzun
uzun düşündüm. Bir yanım bu davaları geri çek, diğer yanım
ise çekme diyordu. Ben de ikilem arasında kaldım.
Davalardan birisini istesem de geri çekemezdim zaten, çünkü
onu savcılık açmıştı ve kamu davasına dönüşmüştü. Diğer
tazminat davasını çeksem ne değişecekti ki.
Hem bu davayı çekseydim acaba Faruk Kalın sözünde
duracak mıydı? Bu konuda bana hiç mi hiç güven vermiyordu
doğrusu. Ben biliyordum ki, bu davayı geri çeksem de
çekmesem de o bildiğini okuyacaktı, sonuç yine
değişmeyecekti. Çünkü yedinci hissim bana, ne yaparsam
yapayım Faruk Kalın’ın sözleşmemi uzatmayacağını
fısıldıyordu.
Onun bu açık tehdidine rağmen, açmış olduğum davaları
geri çekmedim. Hukuk mücadelemi devam ettirmek
istiyordum.
Bu arada bölüm öğretim üyelerinden birisi aracılığıyla bir
tehdit de ben ona savurdum.
—Hırsızlık yapıp çaldığın kitabın orijinal baskısı elimde,
eğer sen benim sözleşmemi uzatmazsan ben de senin ipliğini
pazara çıkarırım, dedim.
Hem rektör yardımcılığı hem de bölüm başkanlığı
yetkilerini elinde bulunduran Faruk Kalın, benim bu tehdidim
karşısında epeyce düşünmek zorunda kaldı. Bir müddet
benim sözleşmemi uzatmamayı göze alamadı doğrusu. İşin
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
55
ciddiyetinin o da farkındaydı. Onun şakası yoktu, ama benim
de şakamın olmadığını çok iyi biliyordu.
Faruk Kalın’ın tescillenmiş bir kitap hırsızlığı vardı.
İsviçre’de yayınlanmış 650 sayfalık “Plant Nutrition” isimli
bir kitabı Türkçeye çevirerek kendi eseriymiş, kendisi yazmış
gibi “Bitki Besleme Kitabı” adıyla yayınlamış. Yazdığı bu
kitabın tercüme olduğundan, nerden alındığından hiç
bahsetmemiş. Bunun adı, bilimsel hırsızlıktır ve etik olarak
büyük bir suçtur.
Plant Nutrition isimli kitabın İngilizce orijinal baskısı
benim elimdeydi. Bunu Faruk Kalın da biliyordu. Bu yüzden
benim sözleşmemi uzatıp uzatmama konusunda karar
vermede bir hayli zorlandı doğrusu. Bu riski bir türlü göze
alamıyordu işin doğrusu.
Sonunda etrafındaki kafası basmayan dalkavukların
etkisinde kalarak, benim sözleşmemi uzatmama yönünde
girişimlerde bulunmaya başladı. Ben bunun sinyallerini
değişik yollardan alıyordum.
Bu arada bizim üniversiteye rektör dayanmıyordu, altı
ayda bir rektör atanıyordu YÖK tarafından. Önce Aytekin
Berkman’ı getirdiler üniversitenin başına. Aytekin Berkman
göreve gelir gelmez rektörlük seçimleri için hemen kulislere
başladı.
Altı ay sonra rektörlük seçimleri vardı ve Aytekin
Berkman da adaylar arasındaydı. Altı ay sonraki rektörlük
seçimlerine var gücüyle hazırlanıyordu.
Bir gün dâhili hattan beni arayarak:
—Selim Bey önümüzde rektörlük seçimleri var
biliyorsun, dedi.
Ben de:
—Evet, biliyorum hocam, dedim sakin bir ifadeyle.
Hoca devam etti, kararlı ve ciddi bir ses tonuyla:
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
56
—Elini vicdanına koy ve seçimlerde oyunu bana ver.
Doçentliğinden profesörlüğüne kadar tüm akademik
geleceğin benim elimde. Aksi takdirde sen bilirsin, iyi düşün.
Üstü kapalı, hatta apaçık bir tehditti bu. Gerçi bu tarz
tehditlere alışkındım ben.
Ne yapabilirdim ki? Adam rektör vekiliydi, belki de altı
ay sonraki seçimde başımıza rektör seçilecekti. Aynı
zamanda Üniversitelerarası kurul üyesiydi, doçentlik
jürilerinin belirlenmesinde aktif görev ifa etmekteydi.
Ben de iyi düşündüm. Gerçekten benim bütün akademik
geleceğim onun elindeydi. Bu gerçeği sonraki yıllarda çok
daha iyi anladım.
Benim doçentlik jürime her üniversitenin en azılı öğretim
üyesi seçiliyordu. Benim kadar uluslar arası yayını olmayan
adamlar doçentlik jürime giriyor ve benim bu kadar eserimi
bilimsel olarak yetersiz buluyordu. Doçentliğimi bir türlü
vermiyorlardı. Bir de hiç sıkılmadan yüzüme karşı,
“Doçentlik alınmaz, belki verilir” diyorlardı, pişkin pişkin.
Yani biz istemedikten sonra, sen ağzınla kuş tutsan
doçentliğini alamazsın demek istiyorlardı.
Ve bu doçentlik jürilerinde öyle çifte standartlar
uygulanıyordu ki, hayret edersiniz. Size çok müşahhas bir
örnek vereyim. Benimle aynı bölümde çalışan Mehmet Ali
Çulcu adında bir öğretim üyesi var. Biz Çulcu ile aynı
dönem, aynı hocanın yanında doktora yaptık. Dört tane ortak
yayınımız vardı; dördünde de akademik olarak benim
unvanım onun üzerinde ve isim sıralamasında ben ondan
daha öndeydim. İkimiz de aynı yayınları doçentlik
başvurusunda kullandık.
Sayın
jüri
üyeleri
ikimizin
ortak
eserlerini
değerlendirirken, onunkinde “Şöyle bilimsel, böyle bilimsel,
bilime şu yenilikleri getirmiş” diye yere göğe sığdıramazken;
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
57
benimkisinde “Bilimsel olarak bir değeri yoktur”
deyivermişler.
Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu! Noktasıyla virgülüyle
aynı yayın. Neden aynı yayın o sunduğu zaman “Şöyle
bilimsel, böyle bilimsel, bilime şu yenilikleri getirmiş” oluyor
da, ben sunduğum zaman bilimsel olarak bir değeri
olmuyordu? Böyle bir çifte standart dünyanın neresinde
görülmüş?
Yine o dönem bölümde Ali Sıyrık diye bir öğretim üyesi
vardı. Bana karşı hep hava atardı, doçentlik başvurum hep
ayni neticeyle sonuçlandıkça.
—Benim senin kadar yayın yapmaya ihtiyacım yok ki.
Sekiz on tane yayın yapar alırım doçentliğimi, derdi hep.
Gerçekten öyle oldu. Ben otuz küsur yayınla doçentliğimi
bir türlü alamazken, o sekiz on tane yayınla bir çırpıda
doçentliğini alıverdi.
Aynı zamanda Üniversiteler Arası Kurul üyesi olan
Aytekin Berkman, onun doçentlik jürisine giren hocalara:
—Bu arkadaş üniversite genel sekreterliği yapıyor, işi çok
yoğun. Bilimsel çalışmaya vakit ayıramaz. Verin gitsin bunun
doçentliğini, demiş.
Onlar da vermişler gitmiş, o arkadaşın doçentliğini. İşte
böyle haksız yere alınan unvanları duydukça benim kanıma
dokunuyordu. Onları bıktırıncaya kadar doçentliğime
başvuracaktım, sonunda bir şekilde doçentliğimi alacaktım.
Bu konuda kararlıydım.
Doçentliğe her başvuruşumda aynı şeyleri yaşıyordum.
İşte bütün bu nedenlerden dolayı, doçentliğimi dördüncü
başvurumda on dokuz senede ancak alabildim.
Ben çok iyi biliyordum ki, bütün bunlar Aytekin Berkman
ve Faruk Kalın’ın başının altından çıkıyordu. Bana yıllarca
bu Bizans zulmünü yapmakla ne geçti ellerine? Bu dünya
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
58
onlara da kalmaz ve kalmadı da. Şimdi her ikisi de köşesine
çekilmiş, geçmişte yaptıklarının muhasebesini yapmakla
meşguller belki de. Bu yaptıklarını hatırladıkça, bir haz
duyuyorlar mıdır acaba?
Neyse, onun bu tehdidi karşısında ben çaresiz:
—Hocam siz hiç merak etmeyin, dedim. Benim
vicdanıma güvenebilirsiniz, benim vicdanım yanlış yapmaz.
Aytekin Berkman benim vicdanıma güvendi mi
bilmiyorum, ama ben seçim günü elimi vicdanıma koydum,
yapmam gereken en doğru tercihi yaptım.
Gerçi Aytekin Berkman o rektörlük seçimlerine
katılamamıştı. Koltukta rahat oturmadığı için, koltuktan
kayarak belini sakat etmiş ve rektörlük seçimlerinden
çekilmek zorunda kalmıştı. Allah’ın işine bakın! İnsan ne
oldum dememeli, ne olacağım demeli.
Belki Mehmet Ali Çulcu’nun doçentlik raporunu nereden
bildiğimi merak edebilirsiniz. Onu da söyleyeyim. Bazı
yanlışlar vardır ki, kimseye zarar vermez; edebiyatçılar
bunları, “tatlı yanlışlar” diye adlandırır. Bu da öyle bir şey
işte!
Malum siz de bilirsiniz, bir zamanlar Üniversiteler Arası
Kurul, doçentliğe başvuran adayların jüri raporlarını direk
bağlı oldukları üniversitenin rektörlüğüne gönderirdi. Biz
ikimiz aynı dönem doçentliğe başvurduğumuzdan,
üniversiteler arası kurul onun jüri raporlarını rektörlüğe
göndereceğine yanlışlıkla bana göndermiş. Ben de bundan
çok memnun oldum, bu raporun bir fotokopisini alarak aslını
gitmesi gereken yere, yani rektörlüğe gönderdim.
Bu ülkede bazen böyle güzel yanlışlar da yapılıyordu işte.
Bu rapor hala arşivimde mevcuttur.
Benim zengin ve sağlam bir arşivim var, önemli
gördüğüm ve gelecekte işime yarayacağını düşündüğüm her
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
59
belgeyi saklarım. Ayrıca günlük tutar, önemli her hadiseyi
saati ve tarihi ile birlikte kaydederim. Her şeyin elimde
belgesi olduğundan böyle rahat konuşabiliyorum. Siz hiç
merak etmeyin, ismini açıkça zikrettiklerim de biliyorlar, her
söylediğim şeyin doğru olduğunu ve elimde belgesi
bulunduğunu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

60
 
Adım adım sona doğru yaklaşıyordum. Nisan ayı benim
için çok önemlidir. Bu ayın benim âlemimde yeri diğer
aylardan farklıdır. On iki ay içerisinde benim en çok
sevdiğim ay, bu aydır. Nisan, baharın bütün renkleri ve
güzelliği ile tüllendiği ay. Nisanda yağan yağmurlar bile
başka. Bu ay içinde yağan yağmurların bıraktığı etki bile
farklı. Nisan yağmuru diyoruz buna, yeryüzüne can geliyor.
Yeryüzü bu ayda yeniden diriliyor. Nisan yağmurları
yağmazsa hayat durur. Bence on iki ayın en önemlisi Nisan
ayıdır.
Ben bu ayda doğmuşum. Elma çiçeklerinin pempe
pembe, tomur tomur açıldığı bir günde dünyaya merhaba
demişim. Kim bilir, belki de yine böyle bir Nisan ayı
içerisinde bu fani dünyaya veda edeceğim.
Bu ay içinde geçen ve peş peşe gelen şu üç tarihi ömrü
hayatım boyunca unutmam mümkün değil: 16, 17, 18 Nisan.
Her birinin ayrı bir önemi ve yeri var benim hayatımda.
16 Nisan, uzun ve zorlu bir mücadeleden sonra doçentlik
unvanını aldığım tarih. 17 Nisan, bu ülkede ender gelen
önemli devlet adamlarından Turgut Özal’ın ve çok sevdiğim
bir dava adamı olan Nazım Gökçek Ağabeyimin vefat
ettikleri tarihtir. 18 Nisan ise, on dört yıldır çalışmakta
olduğum üniversiteden atıldığım, çocukluğumdan beri içimde
bir ideal olarak taşıdığım öğretim üyeliği mesleğinden
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
61
uzaklaştırıldığım tarihtir. Bu üç tarihin benim hayatımda
derin izleri ve hatıraları var. Bu tarihleri unutmak mümkün
mü? Benim için mümkün değil.
Ben bu yolu ta daha lise birinci sınıftayken çizmiştim
kendime. Çünkü ben o zamanlar, daha lise birinci sınıfta
gencecik ve incecik bir delikanlıyken kendimce bir plan
yapmıştım. Liseden sonra üniversiteye gidecektim.
Üniversiteyi bitirdikten sonra üç yılda doktoramı yapacak, üç
yılda doçent olacak ve bir üç yılda da profesörlüğümü
alacaktım. Bu serüvenin ardından bir üç yıl sonra da
ordinaryüs olacaktım. On iki yılda akademik merdivenlerin
en tepesine tırmanacaktım.
Fakat işler planladığım gibi gitmedi, on dokuz yılda
ancak doçentliğimi elde edebildim. Olsun, hiç önemli değil.
Gecikmeli de olsa bu hedefime ulaşacağım ya bir gün.
Önemli olan, insanın kendisi için koyduğu hedefe
ulaşabilmesi. Bu can tende durdukça, bu nefes kesilmediği
sürece adım adım koyduğum hedefe doğru yürümeye devam
edeceğim.
Hani bir hikâyede var ya, karıncaya sormuşlar:
—Nereye gidiyorsun böyle? Diye.
O da hiç istifini bozmadan:
—Hacca gidiyorum, demiş.
Karıncanın bu boyundan büyük sözlerine gülmüşler.
—Bu ayaklarınla mı? Bu ayaklarla sen Hacca zor
varırsın, demişler.
Boyu küçük, fakat hedefi büyük karınca bilgiç bilgiç
cevaplamış onları:
—Olsun, ben hacca gidemezsem de bu yolda ölürüm ya
bu bana yeter, demiş.
İşte bu azimli ve sebatkâr karınca misali, ölünceye kadar
adım adım hedefime doğru yürüyeceğim. Tabi ben bu yolda
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
62
yürürken, önüme engeller çıkacak, yoluma taş koyacaklar.
Derin uçurumlardan, dik bayırlardan geçeceğim. Yağmura,
tipiye, doluya yakalanacağım. Sırılsıklam ıslanacağım yağan
yağmurlardan. Önüme aşılmaz dağlar, geçilmez denizler,
engin okyanuslar çıkacak. Çin Seddi gibi aşılmaz duvarlarla
karşılaşacağım. Fakat ben bunların hiç birisine aldırmadan
yoluma devam edeceğim.
İşte ben hikâyedeki azimli karınca misali, her adımı
engellerle dolu yoluma devam ederken, bölüm başkanı Faruk
Kalın da el altından sözleşmemin sona erdirilmesi için gerekli
faaliyetlerde bulunuyordu.
Üniversitede süreç şöyle işlemektedir: Eğer bölüm
başkanı bir öğretim üyesinin sözleşmesini uzatmak
istemiyorsa, ciddi bir gerekçe göstererek önce bölüm
kurulundan karar aldırması gerekir.
Bölüm başkanı Faruk Kalın, benim çağrılmadığım bir
toplantıda, bölümde kendi yandaşları ile bu kararı almıştır.
Ancak bu karar yeterli değildir, bu kararın resmileşmesi için
fakülte kurulundan ve üniversite kurulundan da geçmesi
gerekmektedir. Ancak ne var ki, Faruk Kalın’ın bu kararı
fakülte
kurulundan
geçirmesi
o
kadar
kolay
görünmemektedir. Bölümden aldırdığı bu kararı tam dört kez
fakülte kuruluna gizli olarak getirdiği halde, çoğunluğu
sağlayamayacağını anladığından bir türlü gündeme
aldırmıyor.
Aklı sıra bakacaktı ki toplantıda beni savunacaklardan bir
kişi eksikse, yani çoğunluğu sağlayabilecekse hemen
gündeme getirecek ve bir oldubitti ile bu kararı fakülte
kurulundan geçirmiş olacaktı.
Bunu başarabilmek için çok ince planlar yaptı, fakülte
kurulunu ani ve acil toplantılara çağırttırdı. Fakat benim ince
tedbirlerim sayesinde bu fırsatı bir türlü yakalayamadı. Onun
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
63
gelemeyeceğini umduğu bir fakülte kurul üyesini kaç kez
yatağından kaldırıp bir saat içinde fakülte kurulu toplantısına
yetiştirdim.
Baktı ki olacak gibi değil, fakülte kurulundan
geçiremeyeceğini anlayınca, fakülte kurulunu atlayarak direk
üniversite kuruluna gönderdi bu bölüm kararını. Böylece
fakülte kurulunu baypas etmiş oldu. Bu üniversitede bir ilk
daha yaşanmış oluyordu benim sayemde. Çünkü bu tarz hem
yasal değildi hem de bu üniversitede ilk kez böyle bir
uygulama yapılıyordu.
İşler bölüm başkanı Faruk Kalın’ın arzu ettiği gibi
yürümediğinden, benim sözleşmem 18 Mart 1999’da sona
ermesi gerekirken 18 Nisan 1999’da ancak sona
erdirilebilmiştir.
Burada yasaları açıkça bir kez daha ihlal ettiler. Çünkü
2547 Sayılı Yüksek Öğretim Kanunu’nda ve ilgili
yönetmelikte her şey açıktır ve şöyle yazmaktadır: “Kadro
karşılığı sözleşmeli olarak çalışan bir personelin
sözleşmesinin sona ermesinden sonra en geç bir ay içinde
sözleşmesinin uzatılması teklif edilmezse, otomatik olarak
sözleşmesi uzatılmış sayılır”. Benim sözleşmem 18 Mart
1999’da sona ermektedir. Onlar 18 Nisan 1999 tarihinden
itibaren sona erdirmişlerdir. Üniversite senatosu kararını 18
Nisan tarihinden sonra vermiştir ve bu karar da bana ancak 9
Mayıs 1999 tarihinde tebliğ edilmiştir.
Yıl 1999. Milenyuma bir yıldan daha az bir zaman var.
Birkaç ay sonra yeni bir yüzyıla, yeni bir çağa gireceğiz. Ben
ise on dört yıllık bir meslek hayatından sonra kendimi birden
bir boşlukta buldum. Doğrusu buna hazır değildim.
On dört yıl akademik hayatı ve hizmeti olan, bu güne
kadar en az on defa sözleşmesi uzatılan bir öğretim üyesinin
sözleşmesini uzatmamak için, ciddi bir gerekçeniz olması
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
64
lazım. Nedir benim suçum? Banka mı soydum? Hırsızlık mı
yaptım ben? Devleti zarara mı uğrattım? Yüz kızartıcı bir suç
mu işledim? Devletin malına zarar mı verdim? Bana verilen
görevleri mi savsakladım? Mesaiye mi gelmiyorum? Bu
kadar meslek hayatımda en ufak bir disiplin suçu işlemedim.
Benim sözleşmemin uzatılmamasının tek sebebi, Hasan
Dümenci hakkında açmış olduğum davalar mı yoksa? Bu
benim yasal hakkım. Ben onurlu, itibarlı bir öğretim
üyesiyim. Ben Anadolu çocuğuyum. Zillet ve hakarete asla
tahammül edemem! Herkesin içinde bana küfür ve hakaret
eden bir adam hakkında bütün yasal yolları kullanırım.
Benim ona karşı fiili bir taşkınlığım, küfür ve hakaretim var
mı? Siz ona bakın! Benim sözleşmemin uzatılmama
nedeninin bu olduğunu sanmıyorum.
Benim tek suçum bu ülkeyi canımdan çok seviyor olmam,
bu ülkenin milli ve manevi değerleriyle barışık yaşıyor
olmamdır. Faruk Kalın’ı bilenler bilirler, bu değerlere saygı
duymak bile suçtur ona göre. Ben uzaydan gelmedim, bu
ülkenin insanı bu toprağın çocuğuyum. Bu ülkenin
değerlerine bigâne kalabilir miyim?
Bölüm başkanı Faruk Kalın’ın bölümden gönderdiği
yazıda tek gerekçesi vardı: “Bölümde öğretim üyesine ihtiyaç
yokmuş!” Ya diğer öğretim üyeleri, diğer yardımcı
doçentler? Bölümde araştırma görevlileri de vardı. Onlara
ihtiyaç var mıydı? Faruk Kalın’ın bu davranışı bile başlı
başına bir suçtu. Çünkü öğretim üyeleri arasında ayrımcılık
yapıyordu. “Benden olanlar”, “benden olmayanlar” diye ikiye
bölüyordu öğretim üyelerini.
Ne ilginçti ki, benim sözleşmemin sona erdirilmesinden
sonra daha iki ay bile geçmeden gazeteye ilan verilerek,
bölüme iki yardımcı doçent daha aldılar. Hani bölümde
öğretim üyesine ihtiyaç yoktu?
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
65
Ben anladım ki Faruk Kalın’ın kendisi gibi düşünmeyen,
kendisi gibi yaşamayan öğretim üyesine ihtiyacı yokmuş!
Benim jeton biraz geç düştü!
Üniversiteden ilişiğim kesildikten sonra, bir müddet
boşlukta öylece asılı kaldım. Yolda yürürken adımlarımı
adeta boşluğa atıyor, sanki ayaklarım havada başım yerde
imiş gibi yürüyordum. Hiç kimsenin bu ruh halini yaşamasını
arzu etmem. Çünkü herkes katlanamaz buna. On dört yıllık
hizmeti olan bir öğretim üyesinin birdenbire kendisini
kapının önünde bulması kolay bir şey değil. Adeta karanlıkta
önünüzü göremeden, el yordamıyla sonu meçhul bir yöne
doğru yürüyorsunuz.
O sıralarda fazla koşuşturmaktan kendimi biraz ihmal
etmiştim herhalde. Stresin de etkisiyle ciddi bir bronşit
geçirdim, yatağa düştüm. Öksürük krizi tuttuğu zaman
boğulacak gibi oluyordum. Göğsüm daralıyor, sanki birisi
boğazımı sıkıyormuş gibi nefesim kesiliyordu. Sırtımdan
soğuk terler boşalıyordu. Sosyal güvencem de sona ermişti.
Bir doktor arkadaşıma muayene olmaya gittiğimde:
—Hocam sen depresyon geçiriyorsun, dedi ciddi bir
ifadeyle.
—Ne depresyonu ya? Bu da nerden çıktı? Soğuk almışım
ben, dedim.
Ben aslında duyarsız denebilecek kadar rahat, olayları
fazla umursamayan, sıkıntıları içine atmayan, kader cihetinde
mütevekkil bir insandım. Kadere imanım tamdı benim. Bu
yaşıma kadar depresyonun nasıl bir şey olduğunu
bilmiyordum. Sadece birazcık İngilizce bildiğimden lügatten
kelime karşılığını biliyordum, o kadar.
Doktor arkadaşımın teşhisini fazla ciddiye almadım:
—Sadece üşütmüşüm, çabuk toparlarım sen merak etme,
dedim.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
66
Gerçekten kendimi çabuk toparladım. Ben aynı zamanda
dirençli ve mücadeleci yapıya sahip bir insandım. Böyle ne
badireler atlattım ben hayatımda. Bu beni fazla sallamaz.
Sallamadı da.
Birazcık kendime gelince hemen bölge idare
mahkemesine başvurarak, yargı mücadelemi başlattım.
Üniversitenin haksız uygulamasının iptalini ve yürütmenin
durdurularak görevime geri döndürülmemi istedim.
Faruk Kalın’ın ve can dostu rektörün ayak oyunları
buralara kadar uzanmaya başladı. Bölge idare mahkemesinde
birisiyle tanışmıştım, bana zaman zaman haber veriyordu,
mahkeme başkanını kimlerin ziyaret ettiğini.
Faruk Kalın ve rektör Haluk Soran zaman zaman bölge
idare mahkemesi başkanı Ekrem Atçıyı ziyaret ederek, benim
üniversiteye geri dönememem için bir şeyler pişiriyorlardı.
Bu arada ben de boş durmuyor, mahkemenin yürütmeyi
durdurması ve bu haksız uygulamanın iptali için ne
gerekiyorsa yapıyordum. Geriye dönüp baktığım zaman,
“Keşke şunu da yapsaydım, şurası eksik kaldı” diyeceğim
hiçbir şey yok.
Dosyama bakan hâkimlerle tek tek tanışarak haklılığımı
ispat etmeye çalıştım.
Hiç unutmam bir ziyaretimde bu genç ve hakperest
hâkimlerden birisi (ismini vermek istemiyorum) bana:
—Hocam kesinlikle hukuken haklı durumdasınız, bu
uygulama tamamen haksız ve hukuka aykırı, fakat mahkeme
başkanı (yani Ekrem Atçı) senin davanı oy çokluğuyla senin
lehine sonuçlandırmayalım diye ikimizi aynı oturuma birlikte
çağırmıyor, dedi ağlamaklı bir ifadeyle.
Bölge idare mahkemesinde açılan dava dosyalarını
incelemek üzere iki hâkim görevlendirilir ve dosyaların
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
67
incelenmesinden sonra, bunların oylamasıyla dava karara
bağlanır.
Sonradan öğrendim ki, koskoca bölge idare
mahkemesinde benim lehimde oy kullanabilecek sadece iki
genç hâkim vardı ve ikisi de benim dosyamda
görevlendirilmişlerdi. O hâkim, ikimizi derken, diğer o genç
hâkimi kastediyordu.
Belli ki mahkeme başkanı Ekrem Atçı davanın
açıldığında beni tanımıyordu, bilmeden o hâkimleri
görevlendirmişti benim dosyamda. Fakat Faruk Kalın ile
rektör Haluk Soran, bölge idare mahkemesi başkanı Ekrem
Atçıyı ziyaret ettikten sonra işler değişti.
Aylar sonra davam sonuçlanınca mahkeme kararını
inceledim. Gerçekten bu iki hâkim dosyamı incelemek ve
davayı karara bağlamak için görevlendirilmişler, fakat karar
oturumunda isimleri yoktu.
Dosyamda bunların görevlendirilmiş olmasına rağmen,
Bölge idare mahkemesi başkanı Ekrem Atçı, başka iki
hâkimle toplantı yaparak davamı karara bağlamıştır. Kararda
Ekrem Atçı ve dosyamda görevli olmayan başka diğer iki
hâkimin imzası vardı. Dosyamda görevli bu iki hâkimin de
karar metninde isimleri ve imzaları yoktu.
Tabii ben hukukçu değilim, hukukun nasıl işlediğini onlar
daha iyi bilirler. Benim bildiğim tek şey: Bu ülkede Türk
Milleti adına karar veren ne cin fikirli hâkimler varmış!
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

68
 
Bölge idare mahkemesinin benim açtığım davada iki
aya kadar yürütmeyi durdurma konusunda kararını vermesi
gerekiyordu. Çünkü dava açarken yürütmenin durdurulmasını
da talep etmiştim. Karar mahkemenindi; ya yürütmeyi
durduracaktı ya da yürütmeyi durdurmayarak dosyanın
esastan incelenmesine karar verecekti.
Eğer bölge idare mahkemesi yürütmeyi durdurma kararı
verirse, davanın sonuçlanmasını beklemeden en geç bir ay
içinde tekrar görevime geri dönecektim. Eğer mahkeme
üniversitenin bu haksız uygulamasını yerinde bulur da
yürütmeyi durdurmazsa, bu benim bir veya iki yıl işsiz
kalacağım anlamına geliyordu.
Pekiyi o zaman ne yapacaktım ben? Şimdiye kadar
öğretim üyeliğinin dışında herhangi bir işle meşgul
olmamıştım. Elimden başka bir iş de gelmezdi benim. Kara
kara düşünmeye başladım, bölge idare mahkemesinin
vereceği kararı ve sonrasını.
Bu arada bir yandan bölge idare mahkemesindeki davayı
kazanmak için gerekli girişimlerde bulunurken, bir yandan da
bolca kitap okudum. Yüce Kitabımızın ilk ayeti “Oku” diye
başlıyordu, bunu biliyor muydunuz? Yüce Yaratıcı, okuma
yazması olmayan ümmi bir peygambere “Oku” diye hitap
ediyordu.
O sevgili peygamber:
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
69
—“Ben okuma bilmem” dedikçe, O, ısrarla yine üç defa
peş peşe “Oku” diye emrediyordu ona. Elbette O da biliyordu
sevgili peygamberinin okuma yazma bilmediğini ve ümmi
olduğunu. Yüce Yaratıcı bir mesaj vermek istiyordu burada,
sevgili peygamberine ve ondan sonra gelecek tüm kullarına.
Bu mesaj hemen akabinde gelen şu ayette saklıydı: “Yaratan
Rabbinin adıyla oku, O ki insanı bir damla sudan, bir kan
pıhtısından yaratmıştır” diyordu yüce hitap.
İşte ben de bu ayet bana hitap ediyormuş gibi düşünerek
hep okudum boş vakitlerimde. Şimdiye kadar okuyamadığım
sayıda kitap okudum.
Benim iki türlü kitap okumam var: Birisi bir kitabı alırım
elime, herkesin yaptığı gibi baştan sona kadar ne varsa içinde
satır satır okurum. İkinci okuma şeklinde ben nesneleri de
kitap gibi okurum. Çünkü bana göre onlar da yazılmış birer
kitaptır ve her birisi ayrı bir mana ifade etmektedir. Bir
tabloya baktığınız zaman, bunun bir ressamı olduğunu
anlarsınız. Çünkü her tablonun ressamı o resim içinde
gizlidir. Kitabın yazarı da kitap içinde gizlidir. Ben nesneleri
kitap gibi okuduğum zaman içinde yazarını görürüm hep.
Etrafımızda görüp seyrettiğimiz her nesne aslında birer
tablodur. Çiçek açmış her ağaç, havada kanat çırpan her
böcek birer kitaptır bana göre. Aslında şu muhteşem kâinat
baştanbaşa kudret kalemiyle yazılmış mücessem bir kitaptır.
Yüce Yaratıcı sonsuz kudretiyle gökte yıldızlarla, yerde
çiçeklerle mütemadiyen her gün yeni yeni kitaplar
yazmaktadır. O’nun biri siyah, diğeri beyaz olmak üzere, iki
sayfalı muhteşem bir kitabı vardır. Gündüz beyaz sayfayı,
gece de siyah sayfayı önümüze açarak, “Haydi okuyun
muhteşem kitabımı" diye bizi kâinat kitabını okuyup mütalaa
etmeye davet etmektedir.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
70
“Yaratan Rabbinin adıyla oku” ayetinin manası, kâinat
kitabını mütalaa etmek anlamına gelmektedir. İşte bu nedenle
Yüce Yaratıcının yaratmış olduğu her canlıyı yazılmış bir
kitap olarak görmüş ve onları mütalaa etmişimdir. O kitaplar
içerisinde yazarını, yani Yaratıcıyı görmeye çalışmışımdır
hep.
Tabii bir kitabı okuyup anlayabilmek için, önce onun
alfabesini öğrenmek gerek. Zira her kitabın yazıldığı dilin bir
alfabesi vardır. Siz o kitabın alfabesini öğrenmeden, hece ve
kelimelerini sökmeden kitabı okuyup anlayamazsınız. Ben bu
kâinat kitabını okumadan önce onun alfabesinin öğrendim.
Çünkü yazılmış her kitap gibi onun da bir alfabesi vardır.
Kâinat kitabının alfabesi doksan dokuz Esmayı Hüsna’dır.
Yüce Yaratıcı güzel isimlerini birer harf gibi kullanarak
yazmış bu muhteşem kitabı.
İşte ben kâinata bir yönden baktığım zaman bir muhteşem
kitap gibi görür ve satır satır okurum onu. Diğer yandan
baktığım zaman mükemmel bir tablo olarak seyrederim, onun
içinde ressamını görmeye çalışırım.
Hiç unutmam asistanlık yıllarımda, yaz tatillerinden
birinde doğup büyüdüğüm köye gitmiştim, sılayı rahim için.
Zaman zaman böyle köyüme gider, hem sılayı rahim yapar
hem de bolca tefekkür yapma imkânı bulurdum. Yaz
mevsiminde bizim köyde okunup mütalaa edilecek pek çok
çeşitte kitap bulmak mümkündür.
Bir gün bir bostan tarlasında tefekkürle meşguldüm, yani
okuyacak güzel bir kitap bulmuştum. Karşımda sarı gelin gibi
süslenmiş bir ayçiçeği duruyordu. Yan sürgünler de çiçek
açmış, sanki bitki tepeden tırnağa sarıya boyanmıştı. İrili
ufaklı bütün çiçekler istisnasız yüzlerini hepsi Güneş’ten
yana dönmüşlerdi. Bu yüzden bu çiçeğe bizde “Günebakan”
derler. İri yeşil yaprakları, adeta geniş sarıçiçekler arasında
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
71
kaybolmuştu. Güneş ışınları vurdukça çiçek altın tepsi gibi
parlıyor, parlak sarı rengi insanın gözünü kamaştırıyordu.
Arılar vızır vızır, biri inip biri konuyordu ayçiçeğinin altın
sarısı tepsisine.
Tam benim aradığım türden bir manzaraydı bu.
Ayçiçeğinin etrafında önce bir daire çizdim, her yönden
dikkatlice inceledim bu harika sanat eseri tabloyu. Bu
mucizevî kitabın renklerini ve harflerini mütalaa etmeye,
gizemli sırrını çözmeye çalıştım. Sanki ruhumu gıdıklıyordu
bu çiçek benim.
Benim ayçiçeğinin etrafında böyle tavaf eder gibi
dönmem dikkatini çekmiş olmalı ki, bitişik tarlada çalışan
köylülerden birisi yanıma geldi.
Ben hala önümdeki
ayçiçeğini seyretmekle meşguldüm.
Bana meraklı gözlerle:
—Ne yapıyorsun böyle? Diye sordu.
Ben de gayet ciddi, hiç istifimi bozmadan:
—Kitap okuyorum, dedim ona.
Adam önce şöyle bir eğildi baktı ayçiçeğinin yaprakları
arasına. Herhalde okuduğum kitabı arıyordu bitkinin dalları
arasında. Sonra başını kaldırarak:
—Hani kitap nerede? der gibi keskin bakışlı gözleriyle
sordu bana.
Ben de hiç konuşmadan, işaret parmağımla ayçiçeğinin
parlak sarıçiçeklerini gösterdim.
Adam işin esprisini anlamıştı, sadece:
—Hımm, dedi ve sessizce o da beni seyretmeye başladı.
Bu meraklı çiftçi, köyde aynı zamanda antika eserler
arayan, eski eserlere meraklı birisi olarak da bilinirdi herkes
tarafından. Antika eser bulacağım diye tepeleri delik deşik
ederdi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
72
Yaptığım işin ehemmiyetini ona ilgi duyduğu sahadan bir
örnek vererek açıklamaya çalıştım.
—Şu tepenin birisinden aynen bu ayçiçeğine tıpatıp
benzeyen som altından yapılmış bir ayçiçeği heykeli
çıkarsalar ve bu çiçeğin yanına koyup sana, “Hangisini tercih
edersin deseler ne yaparsın? Diye sordum.
Adam gevrek bir kahkaha attı ve ardından:
—Elbette altından olanı tercih ederim, dedi.
Elbette altından olanı tercih edecekti. Çünkü onun işi
buydu ve antikadan ancak antikacılar anlardı.
Adam yine gülerek bana döndü:
—Ya sen? Dedi. Sen olsaydın hangisini tercih ederdin?
Diye o da bana sordu.
Doğrusu böyle bir soru beklemiyordum ondan. Önce bir
afalladım. Sahi onun yerinde ben olsaydım hangisini tercih
ederdim? Karşımda gelin gibi süslenmiş duran gerçek
ayçiçeğini mi? Yoksa som altından bile olsa ancak onun
taklidinden ibaret olan heykel ayçiçeğini mi?
Ben işaret parmağımla önümde som altından heykel gibi
duran ayçiçeğini göstererek:
—Ben gerçek ayçiçeğini tercih ederdim, dedim.
Adamın kömür gibi kara gözleri iri iri oldu. Bir an
yuvasından fırlayacak zannettim. Adam sağ elini havaya
kaldırdı, ileri geri döndürerek anormallik işareti yaptı:
—Kafanda biraz var mı senin? Dedi yarı ciddi yarı
şakayla karışık.
Hayır, kafamda filan bir şey yoktu, gayet normaldim. Ah
bir de benim gözümle bakabilseydi bu çiçeğe! Oysa ben bir
taraftan bakınca harika bir sanat eseri, kusursuz bir heykel
olarak onu seyrediyor ve arkasındaki heykeltıraşını
görüyordum. Diğer yandan bakınca mucizevî bir kitap olarak
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
73
görüyor, bu kitabı satır satır, didik didik okuyor ve içinde
yazarını, yani Yüce Yaratıcıyı buluyordum.
Ona, bu ayçiçeğin ustasının Yüce Yaratıcı olduğunu, oysa
altından yapılmış ayçiçeği heykelinin ustasının insanlar
olduğunu ve bir eserin değerinin ustasından kaynaklandığını
anlattım. Dilim döndüğü kadar ayçiçeği üzerinde O’nun
güzel isimlerinin tecellisini, bu renklerin nereden geldiğini
anlatmaya çalıştım.
Ben anlattıkça adamın yüzü ayçiçeği gibi güzelleşiyordu.
Adamın zeki bir insan olduğunu ele veren gözlerinin içi
güneş gibi ışıldıyordu.
Benim uzun izahlarımın sonunda:
—Ha, o zaman başka, dedi ve geldiği tarlasına doğru ağır
ağır yürüdü gitti.
Ben yatağa uzanmış, bir yandan elimdeki kitabımı
okurken ve diğer yandan zihnim eski bir hatırayla
neşelenirken kapının zili uzun uzun çaldı.
O zamanlar fakülte kampusü içerisinde bulunan eski
lojmanlarda oturuyordum. Oturduğum lojman ile nizamiye
girişi arasında yaklaşık beş yüz metre kadar bir mesafe vardı.
Saatime baktım. Saat gece on ikiyi gösteriyordu. Gecenin
bir yarısı olmuş. Evde benden başka herkes uyumuştu.
Hayret. Gecenin bu saatinde kim olabilirdi?
Zilin ısrarlı çalışları karşısında fazla beklemeden açtım
kapıyı.
Karşımda izbandot gibi üç kişi dikiliyordu. Üçü de
tanıdık simaydı, üniversitenin girişinde güvenliği sağlamakla
görevli güvenlikçilerdi kapıda dikilenler. İçlerinden sadece
birisinin ismini biliyordum: Güvenlik idari şefi Eşref Babalık.
Namı diğer Kabadayı Eşref idi. Bir zamanlar mafia
babalarından İnci Baba’nın peşine takılırdı. Sonradan nasıl
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
74
olduysa bu üniversitede memur olmuş, kısa sürede güvenlik
idari amiri makamına yükselmişti.
Eşref Babalık aynı zamanda Faruk Kalın’ın hemşerisiydi.
Faruk Kalın bazı ayak işlerinde kullanıyordu onu. Onu
kullanarak adeta lojmanlarda terör estiriyordu. Bu sefer de
benim üzerime salmıştı onları.
Diğer ikisinin ismini bilmiyordum, ama her gün giriş
çıkışlarda sürekli gördüğüm, simasına aşina olduğum iki
güvenlik görevlisiydi. Üçü de resmi üniformalı ve silahlıydı.
Ben kapıyı açar açmaz nizamiye idare şefi Eşref Babalık,
bir ayağını açılan kapı ile eşiği arasına koydu. Herhalde çok
önemli bir şey vardı ve kapıyı yüzlerine kapatmayım diye
böyle bir yola başvuruyordu.
Ben meraklı gözlerle:
—Hayrola, bir durum mu var? Diye sordum.
Eşref Babalık:
—Evet, hocam önemli bir durum var, dedi. Rektör
yardımcısı Faruk Kalın’ın kesin talimatı var. Ya bu gece bu
yazıyı imzalayacaksınız ya da!
—Ya da? Ne yapacaksınız? Diye sordum.
Eşref Babalık:
—Ne gerekiyorsa onu yapacağız, dedi kararlı bir ifadeyle.
Bana imzalatmak istedikleri yazıyı tahmin ediyordum.
Daha önce gündüz de yanıma gelmişlerdi ve ben onlara bu
yazıyı biraz oyalamalarını rica etmiştim, onlar da “tamam”
deyip gitmişlerdi.
Fakat Faruk Kalın’ın benim bu lojmanlarda daha fazla
oturmama tahammülü yoktu anlaşılan. Hâlbuki sözleşmem
sona erdikten sonra, yasal olarak iki ay daha benim devletin
lojmanlarında oturmaya hakkım vardı. Bölge İdare
Mahkemesinde yürütmeyi durdurma talebiyle görevime iade
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
75
davasını başlatmıştım ve mahkeme en geç iki ay içinde
yürütmeyi durdurmaya ilişkin kararını vermek zorundaydı.
Faruk Kalın, İdare Mahkemesinin kararından önce beni
lojmanlardan çıkarmak istiyordu. Bu yazı oydu işte. Ben de
bu yazıyı tebellüğ etmeyi geciktirerek zaman kazanmak ve
lojmanda kalma sürem dolmadan yürütmeyi durdurma
kararının verilmesinin sağlamak istiyordum. Benim kurulu
bir düzenim vardı ve bu düzenin bozulmasını istemiyordum.
Gecenin bu saatinde zorla bu yazıyı bana tebellüğ ettirmek
amacıyla kapıma dayandıklarına göre, durum bu sefer
gerçekten ciddiydi.
Biraz alttan alarak:
—Bakın arkadaşlar, dedim, farkında mısınız bilmiyorum,
size bu talimatı veren Faruk Kalın şu anda size suç işletiyor.
Sizin şu anda nizamiyede görevinizin başında olmanız
gerekirdi. Bu iş, sizin işiniz değil ki. Personel dairesinin
memurları bu işi yapar, nizamiyede güvenliği sağlamakla
görevli güvenlikçiler değil. Hem tüm yazılar gündüz mesai
saatinde tebliğ edilir, gece yarısından sonra değil. Lütfen siz
şimdi görevinizin başına dönün, bu yazıyı mesai saatinde
ilgili görevli memurlar tebliğ etsinler bana.
Fakat bu yazıyı bana zorla tebellüğ ettirmekte
kararlıydılar. Bu arada gürültüden eşim de uyanarak yanımıza
geldi.
—Bu yaptığınız ne kadar ayıp! Filan dediyse de onu pek
kale alan olmadı.
Eşref Babalık yüksek sesle diklenerek:
—Ya bu yazıyı şimdi imzalarsınız ya da! Diye bir kez
daha gözdağı vermeye çalıştı bana.
—Ya da? Ne yapacaksınız?
—Sen daha iyi biliyorsun ne yapacağımızı!
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
76
Sonradan öğrendim ki, rektör yardımcısı ve aynı zamanda
benim bölüm başkanım olan Faruk Kalın (aynı zamanda
sözleşmemi uzatmayan adam) o akşam onları çağırarak:
—Bu gece evine gidin, bu yazıyı zorla imzalatın. Eğer
imzalamazsa güzel bir dayak atın. Ben arkanızdayım, demiş.
“Bunu da yedinci hissin mi söyledi” diye aklınızdan
geçirebilirsiniz. Bunu bana yedinci hissim filan söylemedi,
bizzat Eşref Babalık’ın kendi ağzından duydum.
Benim de gençliğimden kalma biraz Kasımpaşalılığım
vardır hani. Kimse bana öyle zorla bir şey yaptıramaz.
Karşımdaki üç kişi değil, isterse üç yüz kişi olsun, hiç önemli
değil. Benim için hiç fark etmez.
Her şeye rağmen yumuşak bir üslupla:
—Bakın bu yaptığınız yanlış, dedim. Kimseye zorla bir
şey imzalatamazsınız. Yapacağınız şey gayet basit, “Gittik
tebliğ ettik, ama imzalamaktan imtina etti” dersiniz olur biter.
Yapacağınız iş bu kadar basit.
Fakat bu yazıyı bana imzalatmakta hala ısrarcıydılar.
Eşref Babalık iki de bir:
—Bu yazıyı ya imzalayacaksın ya da! Deyip duruyordu,
tıpkı bir bozuk plak gibi.
Bu arada yanındaki güvenlik görevlilerinden uzun boylu
olanı, kedi gibi çevik bir hamleyle karnıma doğru bir tekme
fırlattı. Eğer atik davranıp geriye doğru fırlamasaydım,
tekmeyi karnımın tam orta yerine yer ve yere
yuvarlanabilirdim. Benim de böyle reflekslerim var işte.
Güvenlik görevlisinin tekmesi boşa savrulduktan sonra
kapıyı öyle bir kapattım ki yüzlerine, ayağı kapının arasında
sıkışan Eşref Babalık öyle bir bağırdı ki, eminim sesi ta
nizamiyeden duyulmuş olmalı.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
77
Bu olaydan sonra, Eşref Babalık en az bir ay o ayağının
üzerine basamadı. Saksağan kuşu gibi topallayarak dolaştı
durdu ortalıkta.
Benim asıl hayret ettiğim, lojman sakinlerinin
duyarsızlığıydı. Dört katlı çift daireli bir lojmanda
çıkardığımız gürültü ayyuka çıktığı halde, birisi başını
lojmandan dışarı çıkarıp da “Ne oluyor, bu gürültü ne?” diye
sormuyordu.
Daha sonra bu olayı savcılığa intikal ettirdiğimde şahitlik
yapacak adam bulamadım, koca lojmanda. Adamlar daha
gecenin ilk yarısında öyle derin bir uykuya dalmışlar ki,
bizim gürültümüzü duyamıyorlardı bile.
Kapıyı yüzlerine kapattıktan sonra:
—Biraz bekleyin geliyorum, dedim.
Doğrusu niye böyle söyledim, şimdi tam hatırlamıyorum.
Bir taktik miydi yoksa bir manevra mı yapmak istemiştim
bilemiyorum.
Benim içerden bir şey, muhtemelen silah getirmeye
gittiğimi zannettiler herhalde. Dört katlı binadan bir solukta
indiler aşağıya. İnerken merdivenlerden çıkardıkları
gürültüye ve binanın sallanmasına bakarsanız, sanki yedi
şiddetinde deprem oluyor sanırsınız.
Onların bu çirkin davranışlarından dolayı fevkalade
rahatsız oldum. Resmen haneye saldırı ve tecavüz vardı
ortada. Olayın şokunu atlattıktan sonra hemen polisi arayarak
şikâyetçi oldum.
Yarım saat geçmeden polisler geldi nizamiyeye. Ben de
nizamiyeye giderek, evime gelip gecenin bu saatinde beni
taciz eden güvenlik görevlilerinden şikâyetçi olduğumu
söyledim.
Üçü de oradaydı ve hala yaptıkları işin şokunu
üzerlerinden atamamışlardı. Yaptıkları tarzın yanlış olduğunu
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
78
kendileri de biliyordu çünkü. Üçünden başka nizamiyede
güvenlikçi yoktu, bana bu yazıyı imzalatmak için görev
yerlerini bırakarak üçü de birlikte gelmişler.
Ben polislere bunları göstererek bu saatte evime
geldiklerini, bir yazıyı zorla imzalatmak istediklerini, bana
hakaret ettiklerini söyledim ve şikâyetçi olduğumu bildirdim.
Polis şefi bana dönerek:
—Evde herhangi bir kırılma çarpma darp izi var mı? Diye
sordu.
Ben de:
—Hayır, diye cevapladım bu soruyu.
—Pekiyi sende herhangi bir darp izi var mı?
—Hayır, o da yok.
—O zaman bizim de yapacağımız bir şey yok, dedi rahat
bir ifadeyle.
O gece bir şey daha öğrenmiş oldum; eğer sizde herhangi
bir kırık veya darp izi yoksa evde herhangi bir kırılma
dökülme yoksa şikâyetiniz boşuna. İsterse avazları çıktığı
kadar bağırarak size küfür ve tehdit etsinler, bu izler olmadığı
müddetçe polis, şikâyet ettiğiniz adamlar hakkında bir işlem
yapamazmış.
Ben polislere dönerek:
—Ne yani, şimdi sizin işlem yapabilmeniz için benim illa
dayak yemem mi lazım? Diye sordum.
Polis şefi çaresiz ellerini ovuşturdu:
—Ne yapalım, maalesef öyle, dedi.
Bu durumda, benim sabah savcılığa giderek şikâyetçi
olmamı salık verdiler ve gecenin bir yarısında saldırganlarla
beni aynı ortamda baş başa bırakarak çekip gittiler.
Polisler gitmiş olmasına rağmen, bizim güvenlikçilerin
bacakları hala tir tir titriyordu. Onları bu kadar korkutan
neydi, hala anlamış değilim.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
79
Polis şefinin salık verdiği gibi, sabah savcılığa giderek
onlardan şikâyetçi oldum.
Savcılık onların ifadesini alınca korkularından hemen
karşı atağa geçerek, onlar da benden şikâyetçi oldular.
Suçum: Ölümle tehdit etmek.
Yalama olmuştu artık, kiminle ufak bir tartışmam olsa,
hemen adliyeye koşarak ölümle tehdit etmek suçlamasıyla
şikâyetçi oluyorlardı. Hasan Dümenci de böyle yapmıştı.
Bunlar birbirlerinden akıl mı alıyorlardı ne?
Çok ilginçtir ki, savcılık benim şikâyetime delil
yetersizliğinden takipsizlik kararı verirken, onların şikâyeti
üzerine benim hakkımda ceza davası açmıştı. Aynı
mahkemede ikinci kez ölümle tehdit suçlamasıyla
yargılanacaktım. Hâkimler de beni her önüne geleni ölümle
tehdit eden bir adam zannedeceklerdi.
Hasan Dümenci’nin mahkemeyi yanılttığını belgelemiş
ve o davadan yırtmıştım. Pekiyi bu sefer ne yapacaktım
şimdi? Adamlar üçü de hem şikâyetçi hem de birbirlerinin
açmış olduğu davada tanık olarak şahitlik yapacaktı. Bu nasıl
bir yargı anlayışı idi böyle hala anlamış değilim.
Mahkeme benim eşimin birinci derecede yakınım
olmasından dolayı şahitliğini kabul etmezken, onlar
birbirlerinin şahidi olabiliyordu. Ayrı ayrı hem
şikâyetçiydiler hem de birbirlerinin şahidi idiler. Şıracının
şahidi bozacı olurmuş.
Hakkımda, ölümle tehdit suçlamasıyla üç dava birden
açılmıştı. Çünkü üçü de benden şikâyetçiydi ve hepsinin de
ikişer şahidi vardır. Bu sefer sakalı fena kaptırmıştım.
Bir gün mahkemede duruşmada:
—Hâkim bey, bunlar üç kişiler, ben ise bir kişiyim.
Üstelik üçü de silahlı. Ben bunları nasıl ölümle tehdit
edebilirim? Dedim. Hem ben bunlardan daha önce şikâyetçi
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
80
oldum. Bunlar suçluluk psikolojisi ile karşı atağa geçerek
korkularından şikâyetçi oluyorlar.
Davaya bakan hâkim pişkin bir ifadeyle:
—Bilmem, dedi, ben şahitlerin ifadesine bakarım.
Bu sefer durum gerçekten vahimdi. Adamlar gelip gece
yarısı beni taciz ettikleri halde, bir de utanmadan onları
ölümle tehdit ettiğimi söylüyorlar ve birbirlerine yalancı
şahitlik yapıyorlardı. Peygamberimiz “Yalan yere şahitlik
yapanlar cehennemde yerlerini hazırlamış olurlar”
buyurmaktadır. Bunlar yalan yere şahitlik yaparken bunun
manevi mesuliyetini hiç düşünüyorlar mıydı acaba?
Bu dava beş yıldan fazla sürdü. İşsizdim, maaşım
kesilmişti. Bu sıkışık zamanında avukat tutmak zorunda
kaldım, başıma bir sürü masraf çıkardılar.
Bu dava sonuçlanıncaya kadar ecel terleri döktüm. Hasan
Dümenci’nin açmış olduğu tazminat davasında, yüzde yüz
haklı olduğum halde pisipisine tazminat ödemeye mahkûm
edilmiştim. Benim bu yargıya güvenim kalmamıştı artık.
Hâkim, “Ben şahitlerin ifadesine bakarım” diyordu. Ve
bunların eli her yere, yargıya, Adli Tıp Kurumuna, Bölge
İdare mahkemesine uzanabiliyordu.
Ya pisipisine bir de hapis cezasına çarptırılırsam, bu sefer
bana ebediyen memuriyet yolu kapanmış olacaktı. Ben bu cin
fikirli hâkimlerden her şey bekliyordum. Bunları düşündükçe
sırtımdan soğuk terler boşalıyordu.
Sonun da onların bu uyduruk davalarından da beraat
ettim. Beraat ettim de rahatladım biraz. Ama beş yıl geçtikten
sonra.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

81
 
Ben bir yandan hakkımda yeni açılan ölümle tehdit
davalarıyla uğraşırken, bir yandan da Bölge İdare
Mahkemesinde açmış olduğum görevime iade davasını
çabuklaştırmak ve lehime sonuçlandırmak için girişimlerde
bulunuyordum.
Bölge İdare Mahkemesi başka bir şehirdeydi. Kaç kez
gittim geldim bu şehre bir ben bilirim. Bütün çaba ve
uğraşılarıma rağmen Bölge İdare Mahkemesi açmış olduğum
davada yürütmeyi durdurma talebimi reddetti. Böylece
görevime geri dönebilme ümitlerim suya düşmüş oldu.
Rektör Haluk Soran ile rektör yardımcısı ve bölüm
başkanı Faruk Kalın’ın mahkeme başkanı Ekrem Atçıyı
ziyaretleri meyvesini vermeye başlamıştı. Sonunda
emellerine ulaştılar, mahkemenin yürütmeyi durdurma
talebimi reddetmesiyle.
Bundan sonra mahkeme dosyayı esastan incelemeye
başlayacaktı ve benim davamın sonuçlanması bir veya iki yıl
sürebilirdi. Bu, benim bir veya iki yıl işsiz kalacağım ve boş
gezeceğim anlamına geliyordu. Davamın nihai sonucundan
çok da ümitli değildim artık. Ümitlerim her geçen gün biraz
daha azalıyordu. Ama her şeye rağmen yine de girişim ve
görüşmelere devam ediyordum.
Bu koşuşturmaca hengâmesinde, bir gün oturduğum
lojmanın kapısına yapıştırılmış bir yazıyla karşılaştım.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
82
Rektörlükten emniyete yazılmış, emniyet de bağlı olduğumuz
karakola bildirmişti. Karakol da bu tebligatı ben yokken
kapımın üzerine yapıştırmış.
Bu tebligatta üç gün içerisinde lojmanı boşaltmam
gerektiği yazıyordu. Aksi takdirde polis zoruyla
çıkarılacaktım.
Faruk Kalın sahip olduğu tüm yetkileri kullanarak, bu
üniversiteden beni tamamen silmeye çalışıyordu. Rektör
Haluk Soran’ın yakın adamıydı ne de olsa. Bu yakınlıktan
dolayı aynı anda hem rektör yardımcılığı, hem Tıp Fakültesi
dekanlığı (Tıp Fakültesiyle uzaktan yakından ilgisi olmadığı
ve bu fakültede tıp kökenli bir sürü öğretim üyesi olduğu
halde), hem de bölüm başkanlığı yetkilerini elinde
bulunduruyordu. Bu kadar yetkilere ancak eski zaman kralları
ve derebeyleri sahip olabilirdi.
Bölge İdare Mahkemesi yürütmeyi durdurma talebimi ret
eder etmez hemen apar topar lojmandan çıkarılma yazımı
yazarak, beni üniversiteden attırdığı yetmiyormuş gibi bir an
önce lojmandan da çıkarmak istemişti.
Ben bir tatsızlığa meydan vermeden bir ev tutarak bana
verilen yasal süre dolmadan üç gün içerisinde lojmanı
boşalttım.
Lojmandan çıkarılmamıza benden çok çocuklarım
üzüldüler. Çünkü çocukluklarının geçtiği, koşup oynadıkları
doğal çevrelerinden ve arkadaş ortamından bir çırpıda
sökülüp atılmaları onları derinden sarsmıştır. Bu tehcirin
izlerini çocuklarımın üzerinde sonraki yıllarda da uzun süre
gözlemledim.
Faruk Kalın’a verilmiş bir sözüm vardı, onu yerine
getirmenin zamanı gelmişti artık. Hatta geçiyordu bile. Ben
âcizane bu zamana kadar verdiğim tüm sözlerin hep
arkasında durmuşumdur. Bunu da yerine getirmeliydim.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
83
Benim gibi üniversiteden ilişiği kesilerek mağdur edilmiş
bir arkadaşla mahalli televizyonlardan birinde bir program
yaparak basın açıklaması yapacaktık. Bu programda Faruk
Kalın ile ilgili kamuoyuna bir basın açıklaması duyuracaktık.
Program saati bile televizyonda duyurulmuştu.
Bizim programa beş on dakika kala yapacağımız program
apar topar yayından kaldırıldı. Bir takım gizli eller bu mahalli
televizyona kadar uzanmıştı.
Program iptal edilince biz de mahalli gazetelere bir basın
açıklaması yaptık. Mahalli gazeteler bizim basın
açıklamamıza bir hayli ilgi gösterdiler. Sonra bazı ulusal
basında da yer aldı bizim açıklamamız.
Ulusal ve mahalli basında çarşaf çarşaf resimlerle birlikte
yayınlandı bu haber. Umduğumuzdan da fazla ses getirdi bu
açıklamamız. Bu kadar ses getireceğini doğrusu ikimiz de
beklemiyorduk. Böylece duymayan kalmadı Faruk Kalın’ın
bilim hırsızlığını.
Bu arada ben ulusal ve mahalli basında yer alan ilgili
haberleri toplayarak bir dilekçe yazdım. Bu gazetelerle
birlikte dilekçemi hem üniversite rektörlüğüne hem de
Yüksek Öğretim Kurumuna gereğinin yapılması talebiyle
gönderdim. Hatta bilgi olması amacıyla aynı yazıyı
Cumhurbaşkanlığına da yazdım.
Ne üniversite rektörlüğünden ne de Yüksek Öğretim
Kurumundan en ufak bir çıt bile çıkmadı. Tenezzül edip de
dilekçeme cevap bile vermediler. Dilekçemin cevabı sadece
Cumhurbaşkanlığından geldi. Onlar da bu konunun
muhatabının Yüksek Öğretim Kurumu ve ilgili üniversite
rektörlüğü
olduğunu,
oralara
yazmam
gerektiğini
belirtiyorlardı.
Elbette ben de biliyordum muhatabımın oralar olduğunu.
Ama ortada muhatap yoktu ki. Ben Cumhurbaşkanlığı
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
84
makamına sadece bilgi olsun diye yazmıştım ve bu yazıda
dilekçemi başka nerelere gönderdiğim yazıyordu. Neyse.
Hiçbir suçları ve yanlışları olmadığı halde Ömer
Dinçer’in doçentliğini iptal eden, Sami Taşçı’nın
profesörlüğünü elinden alan Yüksek Öğretim Kurumu, Faruk
Kalın’ın bu apaçık bilim hırsızlığı karşısında kılını bile
kıpırdatmadı. Çifte standardın böylesine pes doğrusu! Böyle
bir çifte standart ancak bizde görülebilirdi.
Bu bilim hırsızlığını yapan ben olsaydım ya da benim gibi
birisi, o zaman göreydiniz siz bunların hışmını! Bizi yok
etmek için dört koldan birden saldırırlardı.
Bu haberlerin gündemde sıcaklığını koruduğu günlerde
mahalli basın muhabirlerinden birisi, gazetelerde çıkan
haberler üzerine Faruk Kalın’ın yanına gitmiş.
—Gazetelerde çıkan bu haberlere ne diyorsunuz? Diye
sormuş.
Faruk Kalın pişkin pişkin:
—Boşuna uğraşıyorlar, demiş. Ben bu işi yapalı on yıl
oldu. Müruru zamana uğradı artık, bana bir şey yapamazlar.
Karşısındaki adamın muhabir olduğunu, yanında gizli
kamera getirebileceğini hiç hesaba katmadan bülbül gibi
konuşmuş.
Adamdaki pişkinliğe bakın! Hırsızlığın müruru zamanı
mı olurmuş? Siz benim arabamı çalacaksınız, bir on yıl sırra
kadem bastıktan sonra ortaya çıkıp:
—“Müruru zamana uğradı artık, bana bir şey
yapamazsın” diyeceksiniz. Yok, öyle şey! Hırsızlık, her
zaman hırsızlıktır.
Faruk Kalın bu badireyi ucuz atlatmanın rahatlığı içinde,
etrafına gülücükler dağıtmaya devam ededursun, işin sonu
hiç de onun arzu ettiği yere doğru varacağa pek
benzemiyordu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
85
Bazı depremler vardır ki, merkez üssü büyük
okyanuslarda olmaya görsün! Yerin derinliklerinden gelen
sarsıntı, önce denizi şöyle bir dalgalandırır, gemileri sağa sola
sallandırır, sonra geçer. Siz depremi geçti sanırsınız, fakat
onun etkileri sonradan görülmeye başlar. O sarsıntının
etkisiyle oluşan dev dalgalar, başka dalgaları oluşturur, onlar
da diğerlerini. Bu şekilde zincirleme oluşan dalgalar yüzlerce
kilometre uzaktaki kıyılara vurarak tsunamiye dönüşür. Bu
depremlerin gerçek etkisi bundan sonra görülmeye başlar.
Bazen yüksekliği metreleri bulan bu tsunami dalgaları,
karaları basarak önüne ne çıkarsa sürükler götürür. Böyle
depremlerin gerçek etkisi, oluşan tsunamiden sonra belli olur.
İşte böyle bir tsunami sessizce, ağır ağır Faruk Kalın’a
doğru yaklaşıyordu. O, sırça sarayında bunlardan habersiz
gününü gün ede dursun.
Biz bu işi başlatmadan önce, adı geçen İngilizce “Plant
Nutrition” isimli kitabın İsviçre’deki yayın evi ile irtibata
geçmiş ve kitabın editörüne durumu izah ederek, adı geçen
kişiye bu kitabın Türkçeye tercüme edilmesi için izin verilip
verilmediğini sormuştuk. Onlar da bizim bu ihbarımızı
ciddiye almışlar ve bize hemen dönerek, “kimseye böyle bir
yetki vermediklerini” bildirmişlerdi.
Bilirsiniz bir yayınevinin yayınlamış olduğu bir kitabı
başka bir kişi veya yayınevi yayınlamak istediği zaman izin
almak ve belli bir telif hakkı ödemek zorundadır. Aksi
takdirde suç işlemiş olur ve normalde ödemesi gereken telif
hakkının birkaç misli telif ödemek zorunda kalabilir.
Meğer biz içerden Faruk Kalın’ın saltanatını yıkmaya
çalışırken, ilgili yayın evi de İsviçre’de bir tazminat davası
başlatmış.
Bu davanın savunmaları Yüksek Öğretim Kurumu
kanalıyla istenince, Faruk Kalın’ın paçaları tutuştu, bacakları
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
86
titremeye, uykuları kaçmaya başladı. Bu tsunamiden kaçıp
kurtulma şansı yoktu artık, Faruk Kalın’ın. Onun kalın kafası
işin bu noktalara gelebileceğini hesap edememişti.
Benim şikâyet dilekçeme cevap vermeye bile tenezzül
etmeyen, bu apaçık bilim hırsızlığı karşısında kılını
kıpırdatmayan Yüksek Öğretim Kurumu ve ilgili üniversite
rektörlüğü, bu sefer gereğini yapmak zorunda kalmıştı.
İsviçre’deki yayınevinin açmış olduğu tazminat davasının
sonucu ne oldu bilmiyorum, ama bu süreç sonunda Faruk
Kalın hem rektör yardımcılığı hem de tıp fakültesi dekanlığı
görevinden alındı. Daha doğrusu alınmak zorunda kalındı.
Bölümde fazla öğretim üyesi kalmadığından bölüm
başkanlığını elinden almadılar herhalde.
Bu yalancı saltanatı fazla uzun sürmeyen Faruk Kalın,
ortalıkta süt dökmüş kedi gibi dolaşmaya başladı. Onun o
yalancı saltanatı, orta direği sökülmüş göçebe çadırı gibi
çöküvermişti bir anda.
Demek ki insan ne oldum dememeli, ne olacağım demeli.
“Alma masumun ahını, çıkar aheste aheste!” diye boşa
söylememişler.
Pekiyi bütün bunlar, Faruk Kalın’ın yaptıkları zulüm
karşısında yeterli miydi? Bence hayır. Bundan çok daha
fazlasını hak ediyordu o. Ama ne zaman beddua için elimi
kaldırsam, ihtiyaçlarını karşıladığı evindeki zihinsel özürlü
çocuğu gözümün önüne geliyordu.
Evinde zihinsel özürlü, kendi boyunda bir oğlu vardı. O
çocuğun hatırı için Faruk Kalın’a beddua edemiyordum.
Çünkü biliyordum ki, Faruk Kalın’ın başına bir şey gelse o
çocuk ortada kalacak, sefil perişan olacaktı.
Faruk Kalın, yatsın kalksın bu çocuğa dua etsin. Bu çocuk
bir paratoner gibi koruyordu onu. Eminim ki Yüce Yaratıcı
da o çocuğun hatırı için ona müsaade ediyordu.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
87
İşte görüyorsunuz biz bir şey yapacağımız zaman neleri,
nereleri düşünüyoruz. Çünkü bizim sinemizde şefkat dolu bir
yüreğimiz var. Biz yolda yürürken ayaklarımızın ucuna
bakarız, karıncaları çiğnemeyelim diye. Küçük de olsa
herhangi bir canlıya zarar vermemek için ayaklarımızın
ucuna basarak yürürüz.
Dünyayı ateşe veren zalimlerin kulakları çınlasın! Onlar
ise eğer ellerinden gelse hepimizi bir kaşık suda boğacaklar.
Hepimiz susuzluktan ölsek, eminim bir yudum su vermezler
insana.
Faruk Kalın ve çevresindekilerin zulmü benimle sınırlı
kalmadı. Biz iki kafadar onun saltanatını yıkıncaya kadar,
otuzdan fazla arkadaşımızı mağdur ettiler. Birçoğu ciddi
sıkıntılar geçirdi, bu şehirden ayrılarak başka yerlere, başka
şehirlere gitmek zorunda kaldılar.
O dönem üniversiteden ilişkisi kesilen bir arkadaşımızın
eşi bu strese fazla dayanamadı. Üzüntüsünden beyin kanseri
oldu ve çok geçmeden vefat etti. Üç tane masum küçük
çocuğu annesiz kaldılar. Bu çocukların vebali kime ait? Bu
masum çocukların hesabını kim verecek? Onların günahı
neydi?
Bir çocuk için annesini kaybetmekten daha büyük felaket
olabilir mi? Siz bir de o çocukların yerine koyun kendinizi ve
onlardan sorun bunu! Bu küçücük yaşta annesiz kalmanın ne
demek olduğunu onlardan öğrenin.
Bir çocuğun dünyasında elbette baba da önemlidir, ama
annenin yeri başka. Onun yerini hiç kimse, hiçbir şey
dolduramaz. Ömrünüzün sonuna kadar onun bıraktığı
boşluğu hissedersiniz içinizde. Eğer baba ölse, anne saçını
süpürge yapar, büyütür çocuklarını. O şefkat kahramanı ne
yapar ne eder babanın yokluğunu hissettirmez çocuklarına. O
aynı anda hem annelik hem de babalık görevini yapabilir.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
88
Fakat anne öldüğü zaman, baba hiçbir zaman annenin yerini
dolduramıyor.
İşte böyle, 28 Şubat süreci bir silindir gibi geçti
üstümüzden. Hepimiz bu sürecin izlerini uzun süre atamadık
üzerimizden.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Dümeni
89
 
kırık bir gemi gibi her akşam bir limana
uğruyordum. Bir akşam, bir arkadaşımla başka bir arkadaşı
ziyarete gittik. Ben gittiğimiz arkadaşı tanımıyordum,
arkadaşımın arkadaşı yani.
Evde bizden başka birkaç kişi daha vardı. Aslında simalar
fazla yabancı değildi bana. Diğer fakültelerden bazı
arkadaşlar bir araya gelmişler, farklı konularda sohbet
ediyorlar, güncel konuları tartışıyorlardı.
Genişçe bir salonda, koltukların hepsini doldurmuştuk
neredeyse. Yerdeki Gaziantep işi halıların deseni ile sarımsı
kahverengi renkteki koltuklar gayet uyumlu görünüyordu.
Kristal avizelerden saçılan renkli ışık huzmeleri halının
üzerinde esrarengiz, büyülü ışık tayfları oluşturuyordu.
Duvardaki yağlıboya resimler dikkatimi çekti, bir süre onları
seyrettim çaktırmadan.
Bir ara havadan sudan konuştuktan sonra, benim ilk defa
karşılaştığım ve diğer arkadaşların “hocam” diye hitap
ettikleri tombul yüzlü, geniş basık alınlı, palyaço burunlu bir
zat damdan düşer gibi:
—Şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır, diye başladı
konuşmaya.
Ben içimden bir “la havle” çektim. Bu ne biçim söz, bu
ne biçim laftı böyle! Böyle şey mi olur? Bu çağda, yirmi
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
90
birinci yüzyılda şeyhle ne işim vardı benim? Ne yani şeyhim
yok diye şimdi beni şeytan mı yönlendirecekti? İtiraz
etmemek için kendimi zor tuttum. Fıtratım itibariyle böyle
yanlışlara hiç tahammül edemezdim.
Aklıma bir zamanlar, bir kitaptan okuduğum bir hikâye
geldi. Hikâye şöyleydi: Bir zaman eski medreselerde okuyan
bir talebe, tedrisatını bitirmiş, icazetini, yani diplomasını
almış, tam memleketine gidecekken hocası ona:
—Gel evladım gitme, demiş, bir yıl daha sabret kal
burada. Bir yıl da ilmi siyaset dersi al. Hayatta sana çok lazım
olur bu ilmi siyaset.
Bu talebe, hocasının bu tavsiyesini dinlememiş:
—Yok, demiş, şimdiye kadar tahsil ettiğim ilmim bana
yeter.
Ve müsaade alıp yoluna devam etmiş. Medresesinden
ayrıldıktan sonra yolu bir köye düşmüş. O gün de günlerden
Cuma imiş. Kimsenin kendisini tanımadığı bu köyde camiye
girmiş, bir köşede bağdaş kurup oturmuş ve başlamış vaaz
eden hocayı dinlemeye.
Kürsüde bir karış sakalı olan, yaşlı bir hoca efendi vaaz
ediyormuş. Bu hocanın mektep medrese görmediği her
halinden, her sözünden belli oluyormuş. Ayet, hadis ne varsa
yalan yanlış okuyup, kafasını gözünü kırıyormuş. Kendisi
medrese mezunu, neyin ayet neyin hadis olduğunu, neyin
doğru neyin yanlış olduğunu biliyor ya. Bu hocanın
yanlışlarına dayanamamış, hemen itiraz etmiş ona:
—Hayır, yanlış söylüyorsun, orası öyle değil, demiş.
Cami cemaati tanımadıkları bu yabancıya önce ters ters
bakmışlar. Fakat hoca freni patlamış kamyon gibi dur durak
bilmeden konuşmasına devam ediyormuş. Tabii konuştukça
yalan yanlış sözlerine devam ediyor, o da ha bire ona
müdahale ediyormuş. Bir, iki, üç müdahale derken, sonunda
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
91
cami cemaatinin sabrı taşmış. Onun bu müdahalelerine
dayanamamışlar:
—Sen kim oluyorsun, sen bizim hocamızdan daha iyi mi
bileceksin? Diye caminin içinde, bu mübarek mekânda buna
güzel bir dayak çekmişler. Kafasını gözünü kırarak, caminin
dışına atmışlar onu.
Bu talebe hatasını anlamış anlamasına da, bu
tecrübesizliği ona çok pahalıya mal olmuş. Hocasının
sözlerini hatırlamış, pişmanlık içinde. Hemen geriye dönerek,
doğruca geri mezun olduğu medresenin yolunu tutmuş.
Hocası daha uzaktan görür görmez anlamış, onun başına
gelenleri.
—Gel bakalım gel, demiş. Ben sana demiştim bir yıl da
ilmi siyaset dersi al diye. Şimdi anladın değil mi?
Bu acemi hoca, usta hocasına karşı bir kelime etmemiş,
tasdik anlamında manalı manalı sadece başını sallamış.
Tekrar aynı medresede hocasının rahleyi tedrisatına diz
çöküp, bir yıl da ilmi siyaset dersi almış bu acemi talebe.
Fakat o camide yediği dayağı bir türlü unutamamış. İçi o
hocaya karşı hınç ile doluymuş. O hocadan intikamını almak
için içinden yeminler etmiş.
Bir senenin sonunda ilmi siyasetten de icazet aldıktan
sonra doğruca dayak yediği o köyün yolunu tutmuş tekrar.
Günlerden yine Cuma, hoca aynı hoca, cemaat yine aynı
cemaatmiş. Yine sessizce geçmiş oturmuş caminin bir
köşesine. Hoca yine bilip bilmeden yağıp gürlüyormuş. Fakat
bu sefer hiç sesini çıkarmamış. Eğer itiraz etse başına neler
geleceğini biliyordu. Artık ilmi siyaset dersi aldı ya, postu
kolay kolay deldirir mi? Sessizce, sabrederek hocanın vaazı
ve namazı bitirmesini beklemiş.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
92
Arada bir başını sallıyormuş, ama hocanın söylediklerini
tasdik anlamında değildi bunlar. İçinden “biraz sonra
gösteririm ben sana” diye geçiriyormuş.
Neyse namaz biter bitmez, herkesten önce dışarı çıkmış
ve kapının hemen önünde beklemeye başlamış. Kendisinden
sonra camiden çıkan herkesin tek tek kulağına eğilip:
—Sizin bu hocanız var ya, öyle mübarek bir insan ki,
sakalından bir tel koparan kesin cennete girer, diye
fısıldamış.
Bu müjdeli haberi alan herkes onun yanında dizilerek,
cami kapısının hemen önünde büyükçe bir halka oluşturmuş
ve sabırsızlıkla hocayı beklemeye başlamışlar.
Zavallı hoca efendi kapının eşiğinden adımını dışarı atar
atmaz, onu hışımla bekleyen bu büyük dairenin içinde
bulmuş kendisini.
Cemaatini genişçe bir daire halinde kapıda kendisini
bekler görünce içinden:
—Bu gün çok güzel vaaz ettim galiba, cemaatim beni
tebrik edecekler herhalde? Diye geçirmiş.
Daha hoca ne olduğunu anlayamadan, dairenin kendisine
en yakın yerinden başlamak üzere cami cemaatinin her biri:
—Hocam sakalından bir kıl ver, diyerek hocanın
sakalından kıl koparmaya başlamışlar.
Caminin avlusunun orta yerinde, zavallı hocayı bağırta
bağırta sakalını yolmuşlar. Adamın sakalını cascavlak
etmişler oracıkta.
O talebe de avlunun bir köşesinde, hocadan intikamını
almanın hazzı içerisinde acı acı tebessüm ederek seyretmiş
onları.
İşte ben de bu hikâyeyi bildiğim ve hayat mektebinden
birazcık ilmi siyaset dersi aldığımdan bu hocanın
yadırgadığım sözlerine itiraz etmedim. Bu hoca da
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
93
hikâyedeki hoca kadar değilse de konuşması esnasında bazı
hilafı hakikat sözler sarf ediyordu. Her şeye rağmen adam
sohbetini bitirinceye kadar sesimi çıkarmadım. İçimden
sohbetin bir an önce bitmesini arzu ediyordum.
—“Şu sohbet bitse de bir an önce buradan gitsem” diye
düşünüyordum.
Ha bitti ha bitecek derken adam sonunda öyle bir laf etti
ki, artık daha beni kimse durduramazdı. Hiç de samimi
olmayan yapmacık bir tebessümden sonra:
—Biz insanlar esmayı ilahinin aynalarıyız, dedi. Yaratıcı
bize kendi ruhundan üflemiştir. Biz bir nevi onun kendi
ruhundan üflemiş olduğu emanetini taşıyoruz. Tabir caiz ise
biz Yaratıcının bir parçası gibiyiz. Hallacı Mansuri “Enel
Hakk” demekle aslında yanlış söylememiş, fakat
etrafındakiler onu anlayamamışlar.
Hoppala! Tamam, biz insanlar Esmayı ilahinin
aynalarıyız, burası doğru, fakat gerisi hocanın anlattığı gibi
değildi.
—Pardon, dedim heyecanla, anlayamadım burayı biraz
daha açıklar mısınız?
Sonradan bir camide imam olduğunu öğrendiğim hocanın
domates gibi yassı burnu kızardı. Burnuyla beraber yüzü de
kıpkırmızı oldu adamın. Önce eveledi geveledi, fakat
herhangi bir açıklama yapmadı, yapamadı.
—Bu ne demek yani, Yaratıcı maddi bir şey mi ki, kendi
ruhundan birazcık da bizlere veriyor? Diye sordum tekrar
hocaya.
Hocanın kısa tombul parmaklarının titrediğini fark ettim.
İri mavi gözleri biraz daha büyümüş, geniş yassı alnında daha
belirgin hale gelmişti.
—Hayır, onu demek istemedim, diye kekeledi hoca
efendi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
94
Ben üsteledim:
—Pekiyi ya ne demek istediniz? Diye tekrar sordum.
Hocanın bu alışılmadık sözleri karşısında orada bulunan
diğer öğretim üyeleri de tedirgin olmuştu, ama nedense
benden başka ses çıkaran olmadı. Bu hep böyle olur, bunun
gibi ihtilaflı meselelerde hep ben atılırım ortaya Donkişot
misali. Benim esas yadırgadığım, bu öğretim üyelerinin böyle
ilmi konuları bir cami hocasından dinliyor olmalarıydı.
Yanlış anlaşılmasın, benim cami hocalarını filan
küçümsediğim yok. Takdir ederim onları, içlerinde çok bilgili
ve saygın olan insanlar da var.
Aslında şu bahsedilen konu çok derin bir meseledir ve
ilmi bir konudur. Ben isterdim ki, böyle ilmi bir meseleyi
sıradan bir hoca efendi değil de bir bilim adamı anlatsın
bizlere.
Siz dinden kendinizi iyice soyutlarsanız, çıkar başkası
sahiplenir ona. Sonra da “Mecaz ilmin elinden cehlin eline
düşerse, teşbihler hakikat zannedilir” diye tenkit etmeye
kalkarsınız onları.
Benim burada aslında itiraz ettiğim bu muhterem hoca
efendinin şahsı değildi. Ben bu ülkede ehli ilim olarak
geçinenlerin, her sayhası baştanbaşa lebaleb ilimle dolu olan
böyle güzel bir dine karşı bigâne kalmalarına isyan
ediyordum. Tarihin hiçbir döneminde bilimin dinden bu
kadar uzaklaştığı görülmemiştir. Korkmayın efendiler bu din
yemez sizi!
Odada kısa bir sessizlik ve şaşkınlık oldu. Ben bunu fırsat
bilerek:
—Şunu mu demek istediniz hocam, diyerek başladım
konuşmaya. Evet, biz insanlar Yüce Yaratıcının güzel
isimlerinin aynalarıyız, dedim ve devam ettim. Yüce Yaratıcı
“Ben bir gizli hazineydim, bilinmek istedim. Onun için
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
95
yarattım bu âlemleri ve insanı” buyurmaktadır. Her cemal ve
kemal sahibinin kendi cemal ve kemalini görmek ve
göstermek istemesi sırrınca; Yüce Yaratıcı istedi ki, bir
meşher açsın, içinde sergiler dizsin; ta şuur sahibi kullarının
nazarında saltanatının haşmetini, hem servetinin şaşaasını,
hem kendi sanatının harikalarını, hem kendi marifetinin
garibelerini izhar edip göstersin. Ta kendi cemal ve kemalini
iki vecihle müşahede etsin. Birinci vecih: Bizzat kendi ince
ve dakik nazarıyla seyrettin kendi mucize eserlerini. İkinci
vecih: Gayrın nazarıyla, yani melekler, cinler ve insanların
nazarıyla seyretsin kendi eserlerini. Yani onlar da seyretsinler
bu mucize eserleri. Onları da şahit göstersin bu harika
eserlerine. Onlar bu yüce sanatın, bu mucize eserlerin
karşısında hayran olsunlar istedi. İşte Yüce Yaratıcı bu
âlemleri bunun için yaratmış, bu sergi ve teşhirgahın içini
antika ve harika sanat eserleriyle doldurmuş ve biz şuur
sahibi mahlûkatını seyre, tenezzühe ve ziyafete davet
etmiştir.
Salondakiler pürdikkat beni dinliyordu. Ben ara vermeden
devam ettim:
—İnsan üç cihetle Yüce Yaratıcıya ayine darlık ediyor:
Birinci Vecih: İnsan acz ve zaafıyle, fakr ve ihtiyacıyla
Yüce Yaratıcının kudret ve kuvvetine, gına ve rahmetine
ayine darlık eder. İslam âlimleri bu ayine darlığa zıddiyet
itibariyle ayine darlık demişler. Karanlığın ışığın derecelerini,
soğuğun da sıcaklık derecelerini gösterdiği gibi, insan da
mahiyetindeki acz ve zaafıyle, fakr ve ihtiyacıyla Yüce
Yaratıcının sonsuz kuvvet ve kudretini, hadsiz gına ve
rahmetini göstermektedir. Biz insanlar ne kadar aciz isek,
Yüce Yaratıcı da o kadar kudretlidir, yani sonsuz derecede
kudret sahibidir. Biz ne kadar fakir isek, O, o kadar
zengindir; biz ne kadar zayıf isek, O, o kadar kuvvetlidir.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
96
Yani bu itibarla bizde olanın zıddı, sonsuz olarak O’nda
vardır.
İkinci vecih ayine darlık: İnsan sahip olduğu cüzi ilim ve
irade, görme ve işitme, hayat ve kudret gibi manalarıyla Yüce
Yaratıcının külli ve ihatalı sıfatlarına ve şuunatına ayine
darlık eder. Biz şimdiye kadar insanın, Yaratıcının sadece
esmayı hüsnasına ayine darlık ettiğini biliyorduk. Oysa insan
sadece onun isimlerine değil, Yüce Yaratıcının sıfat ve
şuunatına da ayine darlık etmektedir. İnsan sahip olduğu
bilmek, işitmek, görmek, söylemek, istemek gibi cüzi
sıfatlarıyla Yüce Yaratıcının sonsuz ilmini, iradesini, görme
ve işitmesini, kudret ve hayat gibi sıfatlarını; muhabbet ve
şefkat, gazap ve yaratmak gibi şuunatını göstermektedir.
İslam âlimleri bu tarz ayine darlığa “vahidi kıyası itibariyle
ayine darlık” ismini vermişler. Yani bizde cüzi ve sınırlı bir
ilim var, O sonsuz bir ilme sahip, bizde cüzi bir irade var,
O’nun sonsuz bir iradesi vardır. Biz sınırlı bir görme ve
işitmeye sahipken, O’nun sonsuz bir görme ve işitmesi
vardır. O, her şeyi bütün sıfat ve keyfiyetiyle aynı anda
görmekte ve her sesi işitmektedir. Bizim hayatımız, O’nun
sonsuz hayatının cilvesinin bir lem’asıdır. Yüce Yaratıcı
sonsuz şefkat ve merhamet sahibidir. Biz de şefkat ediyoruz.
Bizdeki şefkat ve merhamet, O’nun sonsuz şefkatinin bir
cilvesidir. Yüce Yaratıcının sıfat ve şuunatının cilveleri
bulunmaktadır bizde. O’nun sonsuz bir muhabbeti var, biz de
seviyoruz. Bizdeki bu cüzi ilim ve irade, şefkat, merhamet,
muhabbet gibi duygular, O’nun sonsuz sıfat ve şuunatının
bizdeki tecellileridir.
Size bu bahsi çok güzel açıklayan somut ve müşahhas bir
misal verebilirim. Güneşe karşı tutulan bir ayna düşünün.
Gökteki Güneş’in küçük bir misali bu aynanın içinde tecelli
etmektedir. Güneş sahip olduğu ışığı, ısısı ve yedi rengiyle
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
97
beraber tecelli etmektedir bu aynada. Gökteki gerçek
Güneş’te ne varsa, aynadaki misali Güneş’te de büyüklüğü
nispetinde aynısı bulunmaktadır. Yeryüzünde yüzlerce,
binlerce ayna olduğunu düşünün, hepsinin içinde de misali
birer Güneş bulunmaktadır. Sadece bir tane gerçek Güneş
vardır, o da gökteki Güneş’tir. Aynalardaki her bir misali
Güneş, büyüklüğüne ve çapına göre gökteki gerçek Güneş
gibi ısı, ışık ve yedi renge sahiptir. Eğer gökteki Güneş’in
ışığı aklı, ısısı kudreti yedi rengi de yedi sıfatı olsaydı,
yeryüzündeki aynalarda tecelli eden misali Güneş’lerin her
birisiyle ayrı ayrı irtibat kurup konuşabilirdi.
İşte Yüce Yaratıcı insanın kalbini bir ayna gibi
yaratmıştır. Gökteki Güneş’in küçücük bir aynada tecelli
ettiği gibi, O da insanın minicik kalbinde tecelli etmektedir.
Nitekim kendisi de bu hakikati “Ben yerlere göklere
sığmadım, ama mümin kulumun kalbine sığdım” diye beyan
etmektedir. Aynen gökteki Güneş’in küçücük bir aynaya
sığdığı gibi, O da tecellisiyle sığmaktadır mümin kulunun
kalbine.
Bu ayna ve Güneş misali bu güne kadar anlaşılamayan
birçok hakikati da açıklamaktadır. Yine bir Hadisi Kutside
“Ben size şah damarınızdan daha yakınım” buyurmaktadır.
Oysa biz ondan sonsuz mesafede uzağız. Bu Hadisi Kutsiyi
size bu ayna misaliyle açıklayabilirim. Fizikteki düz aynalar
bahsini hepiniz hatırlarsınız. Bir düz aynada cisim aynanın
dışında, görüntü ise içinde görünmektedir. Cisim ile ayna
arasındaki mesafe, ayna ile görüntü arasındaki mesafeye
eşittir. Yani buna göre gerçek cisim aynaya ne kadar mesafe
uzakta ise, görüntüsü aynanın o kadar mesafe içerisindedir.
Şimdi Güneş ile ona karşı tutulan bir ayna düşünelim. Bu
ayna Güneş’e 149.5 milyon kilometre uzaktadır. Aynada
tecelli eden misali Güneş ise aynanın tam 149.5 milyon
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
98
kilometre içerisindedir. Bu misale göre Güneş aynaya,
aynanın kendisinden daha yakındır. Yani tabir caiz ise Güneş,
aynanın içinin içinin içindedir.
Konuşmaya öyle bir dalmışım ki, bir an nerede olduğumu
unuttum. Arkadaşların yüzlerine baktım, gözlerinin içi ışıl ışıl
parlıyordu. O hoca efendi bile yüzünün kızarıklığı, ellerinin
titremesi geçmiş tebessümle beni dinliyordu.
Baktım herkes halinden memnun, pürdikkat beni
dinliyorlar, aynı hızla kaldığım yerden devam ettim:
—İşte arkadaşlar aynen ayna misalindeki gibi, dedim.
Çekin Güneş’i, onun yerine Şemsi Ezeliyi koyun, aynanın
yerine de insanın kalbini. O ezel ebet sultanı Şemsi Ezeli
bizim kalbimizde tecelli etmektedir. Biz O’ndan sonsuz
uzağız, ama O’nun tecellisi bizim sonsuz mesafe içimizdedir.
İşte size “Ben size şah damarınızdan daha yakınım” Kutsi
Hadisinin izahı.
Sözün burasında ev sahibi uzaktan elleriyle bir çay hazır
işareti yaptı. Meğer çay çoktan demlenmiş de adam benim
sözümü kesmemek için çayları getirmiyormuş.
Ben elimle çayları getirmesi işaretini verdim. Baktım
arkadaşlar çaylarını içerken, kimse tek kelime etmiyor, hala
gözleri bende, konuşmaya devam etmemi bekliyorlardı.
Lisanı halleriyle “Haydi kaldığın yerden devam et” diyorlardı
sanki bana.
Ben de onların lisanı halleriyle taleplerini kıramadım.
Çayımdan bir yudum aldım, kaldığım yerden devam ettim:
—İşte nasıl ki, aynanın içindeki misali Güneşlerin kendi
büyüklüğü nispetinde ısısı, ışığı ve yedi rengi varsa; bizim
kalbimizde tecelli eden misali Güneş de, Yüce Yaratıcının
sıfat ve şuunatının tecellisini göstermektedir. Siz, bizdeki
şefkat ve merhametin, acıma ve muhabbet hissinin nereden
geldiğini sanıyorsunuz? Bütün bu duygular, O Şemsi Ezelinin
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
99
kalbimizde tecelli eden parıltılarıdır. İşte biz Yüce
Yaratıcının sıfat ve şuunatına böyle ayine darlık yapıyoruz.
Burada, belki başka hiçbir yerde duyamayacağınız, şimdiye
kadar kimsenin söylemeye cesaret edemediği bir şey daha
söyleyeceğim. Ruh nedir, hiç merak ettiniz mi? Bizim
kitabımızda “Ruh Allah’ın bir emridir” diyor. Bence ruh,
kalp aynamızda tecelli eden misali Güneş’in ta kendisidir.
Yani içimizdeki misali Güneş’tir ruh. Yüce Yaratıcı içimizde
tecelli eden misali güneşe bir şahsiyet ve hüviyet vererek onu
bize tescillemiştir. Yani bu sensin demiş, bize emanet vermiş.
Herkes “ben” diyor, çünkü herkesin ayrı bir “ben”i vardır.
Emaneti Kübra dedikleri bu “ben”dir işte. Hepimiz aynadaki
Güneş’e sahipleniyoruz. İşte Hallacı Mansuri “Enel Hak”
derken aynadaki misali Güneş’i kastetmiş. Ama hocamın
ifade ettiği gibi etrafındakiler o zamanlar anlayamamışlar
onu. O Şemsi Ezelinin zatı sonsuz olduğu gibi, tecellisi de
sonsuz yaşayacaktır. O’nun tecellisi, Güneş’in aynadaki
tecellisine benzemez. O Yüce Yaratıcı bize emaneten vermiş
olsa da, o “ben” artık ebediyen bize aittir. O Yüce Yaratıcı
tecellisi olan “ben”leri de kendisi ile birlikte ebediyete kadar
yaşatacaktır.
İşte insanın kıymeti buradan gelmektedir. İnsanı bütün
mahlûkat içinde müstesna bir makama oturtan ve ona “eşrefi
mahlûkat” vasfını kazandıran bu şekilde Yüce yaratıcının
sıfat ve şuunatına ayna vazifesi yapması cihetiyledir.
Geçmişte
içlerindeki
misali
Güneş’in
mahiyetini
anlamayanlar, o Güneş’in gücünü görmüşler, ayakları yerden
kesilmiş. Bazıları çok ileri gitmişler, İlahlık davasında
bulunmuşlar. İşte Yüce Yaratıcı insanların bu zaaflarını
bildiği için, birinci cihet ayine darlığı da hamletmiş bize.
İnsan bir yandan içinde tecelli eden misali güneşin varlığını
hissederken, öbür yandan aciz ve zayıf bir mahlûk olduğunu
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
100
da idrak ediyor. Böylece havalanıp ayakları yerden
kesilmiyor ve haddini biliyor böylece.
Üçüncü vecih ayine darlık: Yüce Yaratıcının bin bir
esmayı hünsası vardır, Kuran’da doksan dokuzu
zikredilmiştir. İnsanda bu güzel isimlerin yetmişten ziyadesi
tecelli etmektedir. İnsanın yaratılışında Sani, simasında
Cemil, gözlerinde Basir, kulaklarında Semi, midesinde
Rezzak isimleri tecelli etmektedir. En basit bir çiçekte bile
yirmiden ziyade Esmayı Hüsna tecelli etmektedir. Şu dünyayı
baştanbaşa ser beser süsleyen, güzelleştiren O’nun güzel
isimlerinin tecellileridir. Bir çiçeğin güzelliği onda tecelli
eden Esmayı ilahinin güzelliğinden gelmektedir. Bir baharı
güzelleştiren, o baharda tecelli eden güzel isimlerdir. Aslında
bu âlemdeki her şey o güzel isimlerin tecellisinden ibarettir.
Eski kelam âlimleri: “Hakiki hakaiki eşya, Esmayı İlahinin
tecellisinden ibarettir” demişler.
Vakit bir hayli ilerlemişti, sözlerimi tamamlamam
gerektiğini biliyordum. Şu cümlelerle sözlerimi bitirdim:
—Demek ki, Güneş’in yeryüzündeki aynalarda tecelli
etmesi için kendinden bir şeyler vermediği gibi, Yüce
Yaratıcının da bize ruhundan üflemesi gerekmez. O sadece
kalp aynamızda tecelli ediyor. O’nun tecellisi de hayat tardır,
bizim hayatımız O’nun sonsuz hayatının bir cilvesidir.
Sözlerimi bitirdiğimde ev sahibi:
—Hocam ağzına sağlık, tam bir bilim adamı gibi
açıkladınız bu derin konuları, dedi.
O hoca efendi vedalaşırken bana mahcubiyet içinde
gülümsedi ve:
—İşte ben bütün bunları demek istemiştim, dedi gülerek.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Bizim
101
 
lojmanlardan şehre taşınmamızın üzerinden iki
ay bile geçmeden, ani bir kararla Adana’ya taşınmaya karar
verdik.
Maaşım kesilmiş, hiçbir sosyal güvencem kalmamıştı.
Çocukların okul masraflarının yanında bir de ev kirası
vermek zorunda kalıyordum. Adana’da iyi kötü başımızı
sokabileceğimiz bir evimiz vardı, hiç olmazsa kira vermekten
kurtulmuş olacaktık. Üstelik eşim de Adanalıydı, tüm akraba
çevresi oradaydı. Bu nedenlerle eşimle meşveret ederek böyle
bir karar aldık.
Bölge İdare Mahkemesinde görevime iadem için açmış
olduğum dava devam ediyordu, ama pek ümitli değildim.
Çünkü yüzde yüz haklı olduğum halde birkaç davayı
kaybettikten sonra benim bu yargıya güvenim derinden
sarsıldı.
Bundan da farklı bir sonuç çıkacağını beklemiyordum.
Eğer mahkemenin olumlu bir kanaati olsaydı, yürütmeyi
durdurma kararı verirdi. Çünkü şimdiye kadar benzer
davalarda hep yürütmeyi durdurma kararı vermişti. Fakat bu
sefer durum farklıydı, bir yerlerden bölge idare
mahkemesinin ayarlarıyla oynuyorlardı.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
102
Bir sonbahar günü sessiz sedasız ayrıldık, on dört yıldır
hizmet ettiğim o şehirden. Bir sürü acı tatlı hatıraları geride
bırakarak.
Eşyaları bir kamyona yükletmiş, biz otobüsle gidecektik
Adana’ya. Oğlumla ben bir tarafa, eşimle kızım da diğer yana
bindik otobüste. Bir ara yolda oğlumun başını otobüsün
camına dayayarak derin bir düşünceye dalmış olduğunu fark
ettim. Bir müddet onu sessizce izledikten sonra:
—Ne düşünüyorsun? Diye sordum.
Oğlum gözleri dolmuş, başını bile kaldırmadan:
—Arkadaşlarım, arkadaşlarımı düşünüyorum baba, dedi
ağlamaklı bir ifadeyle.
İşte ben ancak o zaman anlayabildim, depremin şiddetinin
büyüklüğünü. Çocuklarımı okullarından, arkadaşlarından,
doğal
çevrelerinden,
çocukluk
hatıralarından
alıp
götürüyordum başka bir diyara.
Gerçi çocuklarım başka bir ilin nüfusuna kayıtlı idiler,
ama bu şehirde doğup büyümüşlerdi. Gözlerini bu şehirde
açmışlardı dünyaya. Lojmanlarda, okullarında ve bu şehirde
bir dünya kurmuşlardı kendilerince. Şimdi ben kendi
ellerimle yıkıyordum onların bu gizemli dünyasını.
Eğer şimdiki aklım olsaydı, o zamanlar ne yapar eder, o
şehirden ayrılmazdım. En azından çocuklarımın çocukluk ve
gençliklerini o ortamlarında geçirmelerini sağlardım.
Bu neye benziyor biliyor musunuz? Hani yerinde kendi
halinde gelişmekte olan bir fidanın yerini değiştirirsiniz,
oradan söker başka bir yere dikersiniz ya, işte onun gibi bir
şeydi bu. Yeri değiştirilen fidan bir daha kolay kolay eski
düzenini tutturamaz. Eskisi gibi gür ve canlı sürdüremez
gelişmesini.
Zorla yerlerinden yurtlarından ayrılmak zorunda
bırakılmaları da çocuklarımın üzerinde öyle bir etki yaptı.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
103
Kolay kolay terk ettikleri o şehri unutamadılar bir türlü.
Bedenleri Adana’ya geldi ama ruhları, akılları ve fikirleri o
şehirde kalmıştı. Hep o şehrin özlemiyle yaşadılar, bu güne
kadar. Bu özlemin büyüklüğünü, arada bir o şehre gezmeye
gittiğimizde daha bariz bir şekilde görüyordum.
Peygamberlerin hayatlarında en zor dönemleri, yaşamakta
oldukları kendi yurtlarından hicret etmek zorunda
bırakıldıkları zamanlar olmuş. Peygamberlerin bile
etkilendikleri bir durumdan, daha ilkokul çağında olan benim
çocuklarımın etkilenmemeleri mümkün müydü?
Çocuklarımın daha henüz birisi ilkokul birinci, diğeri ise
üçünü sınıftaydı. Daha yeni yeni ortamlarına alışmışlarken
birden bire okul ve ortam değiştirmek onları derinden
etkiledi. Bu sürecin olumsuz etkilerini uzun süre atamadılar
üzerlerinden.
Ben bunu niye daha önce düşünememiştim? Bir eğitimci
olarak bunun sonuçlarını tahmin etmeliydim. Yedinci hissim
de hiç uyarmadı beni.
Hayret, bu ara yedinci hissimden hiç ses seda çıkmıyordu.
En ufak bir şeyde bile beni uyaran yedinci hissim, böyle ciddi
bir şeye karar verirken en ufak bir uyarı sinyali vermemişti.
Bozulmuş muydu yoksa? Galiba son zamanlarda geçirdiğim
sıkıntı ve sarsıntılardan o da etkilenmiş ve arızalanmıştı.
Çünkü böyle duyular oldukça hassas olurlar. Baş bir
batmanı kaldırdığı halde, göz bir dirhemi çekemezmiş. Galiba
benim yedinci hissimde bir arıza vardı. Yoksa mutlaka beni
uyarırdı. Doğrusu bu kadar koşuşturmada ben de onu
unutmuştum. Hiç fark etmedim onun uzun süre uyarı sinyali
vermediğini.
Biz yolda yürürken karıncaları bile incitmemeye
çalışırken, onların sakat çocukları yüzünden beddua bile
etmekten imtina ederken, onlar sizin çocuklarınıza zerre
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
104
kadar merhamet göstermiyorlardı. Ellerinden gelse kanlarına
ekmek doğrayacaklardı. İşte bizim, Faruk Kalın ve onun gibi
düşünenlerden en önemli farkımız buydu.
Adana’ya yerleştikten sonra, o kışın bölge idare
mahkemesine son bir kez daha uğradım. Her şeye rağmen
hala içimde bir ümit vardı, arada bir mahkemenin yollarını
aşındırıyordum. Aslında fazla ümitli değildim, ama yapmam
gereken ne varsa hepsini yapıyordum.
Hatırı sayılır bir kişiden bir avukatın ismini aldım.
Avukatın ismi Orhan Kitapçıydı. Bu avukat, aynı zamanda o
dönem Anavatan Partisi İl Başkanıydı.
Sora sora buldum bu avukatı. Parti il teşkilatında toplantı
halindeydi ona ulaştığımda.
Babacan bir adamdı bu avukat. Hiç unutmam, toplantı
halinde olmasına rağmen beni kabul etti, çağırdı odasına.
Kulağına o hatırı sayılır kişinin selamını söyledim ve
kendisine talebimi bildirdim.
O hatırı sayılır kişinin selamını duyunca:
—Arkadaşlar, dedi, siz devam edin. Benim hocamla biraz
işim var. Birazdan dönerim.
Kırk yıllık samimi bir arkadaş gibi koluma girdi, sohbet
ede ede bölge idare mahkemesine doğru yürüdük. Parti il
binası ile bölge idare mahkemesi arasındaki mesafe takriben
bir kilometre kadar ancak vardı.
Adam hem hukukçu hem de iş bitirir kurt bir
politikacıydı. Bu ülkede bazı cin fikirli hâkimler vardı, ama
böyle babacan, iş bitirici avukatlar da varmış meğer. İçimde
bir ümit ışığı belirdi. Doğrusu bayağı heyecanlandım.
Yolda yürürken bu avukat bana:
—Merak etme hocam, dedi. Mahkeme başkanı Ekrem
Atçı bana gebe, ben onun bir işini yaptım, o da benim bu
işimi yapmak zorunda.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
105
Allah, Allah! Doğrusu çok şaşırdım. Bu ülkede yargı
böyle işliyordu demek. Al gülüm, ver gülüm. Yani ahbap
çavuş ilişkisi gibi bir şeydi bu.
Mahkeme benim davamda nihai kararı vermek üzereydi.
Yani birkaç aya kadar dananın kuyruğu kopacaktı. Ben ya
tekrar üniversitedeki görevime geri dönecektim ya da ucu
belirsiz bir süre işsiz kalacaktım.
Bölge idare mahkemesinin önüne gelince avukat Orhan
Kitapçı bana:
—Hocam sen burada bekle, başkan seni benim yanımda
görmesin, dedi. Ben birazdan gelirim.
Haklıydı. Başkan beni onun yanında görürse, işler
değişebilirdi.
Mahkemenin önünde bir köşede bekledim onu. Yaklaşık
yarım saat kadar sonra döndü babacan avukat. Yüz
ifadelerinden müjdeli bir haberle dönmediğini ta uzaktan
anlamıştım.
Yanıma gelince derin bir nefes çekti, yüzünü buruşturdu:
—Maalesef hocam, bunlar kararı vermişler, dedi. Fakat
eğer sen benim yanıma bir ay önce gelseydin, karar daha
farklı çıkabilirdi.
Gerçekten karar tarafıma tebliğ edilince tarihine baktım,
bizim avukatla birlikte bölge idare mahkemesini
ziyaretimizden tam bir ay önce karar verilmiş. Yazışmaları
bekliyormuş benim dosyam, bizim birlikte bölge idare
mahkemesini ziyaret ettiğimizde.
Bu yargı hakkında daha benim bir şey söylememe gerek
var mı? Eğer hatırı sayılır bir kişi bir ay önce gelseydi karar
başka çıkacaktı. Gelmediği için şimdi başka türlü. Meğer at
sahibine göre kişnermiş.
Bölge idare mahkemesinin olumsuz kararını öğrendikten
sonra, o gece bir kez daha ayaklarımla başım yer değiştirdi
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
106
benim. Yine boşlukta yürümeye başladım. Sırtımdan soğuk
terler boşaldı.
Doğrusu o gün Adana’ya dönmeyi göze alamadım. Bu
ruh haliyle çocuklarımın karşısına çıkmak istemedim
açıkçası.
Üniversitede doktora yapan bir arkadaşımın misafiri
oldum o gece.
Artık üniversiteye geri dönebileceğime dair en ufak bir
ümit yoktu içimde. Sonu meçhul bir yöne doğru gidiyordum
elimde olmadan. Artık üniversitenin kapısı adeta bir şatonun
ağır demir kapıları gibi kapanmıştı yüzüme. Bir daha kolay
kolay üniversiteye dönemeyecektim. Böylece akademik
hayatımı da sona erdirmiş oluyorlardı.
Pekiyi şimdi ne yapacaktım ben? Elimden başka bir iş de
gelmezdi. On dört yıllık bir akademik çalışmadan sonra ne
yapabilirdim ki ben?
Ama benim de bir ailem, çocuklarım, ekonomik
sorumluluğum vardı. Bütün bunları düşündükçe bir çıkmaza
giriyor, içim daralıyor, soğuk soğuk terliyordum.
Arkadaşımın bekâr evi olarak kullandığı evinde,
Konya’dan geldiğini söylediği bir misafiri daha vardı o
akşam. Melek gibi parlak yüzlü, sevimli bir gençti bu misafir.
Benim girdiğim ruh halini sezmiş olacak ki:
—Ne üzülüyorsun be arkadaş, dedi. Gün doğmadan neler
doğar! Allah bir kapıyı kaparsa, nice kapıları açar.
Daha bir sürü şeyler söyledi bana. Ben ömrü hayatımda
hiç kimseden etkilenmedim, bu gencin sözlerinden
etkilendiğim kadar. Konuşmaları yüreğime su serpiyordu.
İçim rahatlıyor, ruhum nefes alıyordu sanki onun ümit verici
sözlerini dinledikçe.
O gece ne olmuştu bana? Sanki içimdeki gerçek ben
gitmiş yerine bambaşka bir ben gelmişti. Oysa şimdiye kadar
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
107
herkese ben ümit vermiş, onlara akıl hocalığı yapmıştım.
Şimdi ise kuzu kuzu bir genci dinliyor, onun ümit verici
sözlerinden hayata tutunmaya, ayakta durmaya çalışıyordum.
O gece yaşadığım iki farklı ruh halini hiç unutamam. Bir
de o genci. Ben o gencin, hala Hızır olabileceğini
düşünüyorum.
Bu nasıl bir misafirdi ki, benimle aynı akşam gelmişti o
eve ve sabah benimle birlikte terk etmişti orayı. Bana
telefonlarını vermişti ve mutlaka beni arayacağını söylemişti,
ama hiçbir zaman aramadı beni. Verdiği telefonlara da
ulaşmam bir türlü mümkün olmadı.
Kul darda kalmayınca Hızır yetişmezmiş meğer.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Boş
108
 
gezdiğim günlerde Adana’ya yerleşmiştim.
Çukurova’nın sıcak, şefkatli kollarına bırakmıştım kendimi.
Pusulasız bir gemi gibi engin bir okyanusun ortasında dolanıp
duruyordum, ne yöne doğru gittiğimi bilmeden.
İşsizdim. İşsiz güçsüz dolanıyordum ortalıkta. Bir
öğretim üyesi ne iş yapabilirdi ki bu yaşta? Kırk yaşına baliğ
bir öğretim üyesi sırf inancından dolayı üniversiteden
atılmıştı. İrticacı diye yaftalanmıştım. İrticacı, türbana destek
veriyor diye fişlemişlerdi beni. İnancından dolayı bir insan
işinden çıkarılır mı? Dünyanın neresinde görülmüş böyle bir
zulüm?
Boş gezdiğim o günlerde pek çok firmaya başvurdum iş
için. Başka şehirlere de gittim iş görüşmesine. Fakat
başvurduğum bütün kapılar hep yüzüme kapandı. Haksız da
değillerdi. Bu yaşta bir adamı ne yapacaklardı? Benden ne
tezgâhtar olurdu ne de satış elemanı. Benim gibi
üniversiteden atılmış bir öğretim üyesini fabrikanın başına
getirecek değillerdi ya!
Adana’nın dar ve kalabalık kaldırımlarını adımlarken, bir
gün bir yerden bir haber aldım. Anadolu’nun başka bir
köşesinde yeni açılan bir fakülteye benim branşımda bir
yardımcı doçent arıyorlarmış. Yeni bir bölüm açabilmeleri
için bir öğretim üyesine ihtiyaçları varmış.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
109
Telefonla dekanını arayıp görüştüm. Dekanı benim
üniversite öğrencilik yıllarımda hocam, aynı zamanda
danışmanım idi. Beni iyi tanırdı. Bilirdi, nasıl başarılı bir
öğrenci olduğumu.
Kendisini aramama o da çok sevindi.
—Aradığın iyi oldu Selim Bey, ben de senin gibi bir
adam arıyordum, dedi. Hemen bana özgeçmişini ve yayın
listeni gönder.
Özgeçmişimi ve yayın listemi gönderdim sayın dekana.
Dekan bey yayın listemi inceledikten sonra bir gün beni aradı
telefonla:
—Selim Bey, çok güzel! Akademik geçmişin ve yayın
listen harika! Tam benim aradığım adamsın, dedi telefonun
diğer ucundan. Ben ilan yazını hemen rektörlüğe
gönderiyorum, sen de sözlü sınav için hazır ol. En kısa sürede
seni sözlü sınav için çağıracağız buraya.
Beni yeniden bir heyecan sarmıştı. Tekrar üniversiteye
dönebilme umudu kuşatmıştı bütün benliğimi. İçimde
küllenen, sönmeye yüz tutmuş olan ateş tekrar alevlenmişti.
Tarif edilmez bir ümit ve heyecan sarmıştı içimi.
Günlerce bu ümitle dolaştım sokaklarda. Her şey bitti
derken, tekrar bana üniversite yolu gözükmüştü. Adana’ya
oldukça uzak bir şehirdeydi bu fakülte, ama olsun. Yeter ki
ben aynı camiaya, akademik ortama dönebileyim. İşime
yeniden kavuşayım. Uzaklık yakınlık hiç önemli değildi
benim için.
Ben bu ümitle sözlü sınava çağrılmamı beklerken bir gün
yine cep telefonundan sayın dekan aradı beni. Beni sınava
çağıracak diye çok heyecanlandım.
Sayın dekan ciddi bir ses tonuyla:
—Selim Bey, bir şey soracağım ama yadırgamayacaksın,
dedi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
110
Ben gayet sakin:
—Hayhay, hocam ne demek, buyurun sorun diye karşılık
verdim.
Ben daha sözümü bitirmeden:
—Eşinin başı açık mı kapalı mı? Diye sordu.
Ben önce bir duraksadım, sonra başladım konuşmaya:
—Hocam ben Amerikan Soil Science üyesiyim! Dünya
ve Türkiye toprak ilmi dernekleri üyesiyim. Şu şu kongrelere
katıldım. Şu kadar uluslar arası indekse giren İngilizce
makalem var! Şöyle akademik geçmişim var, diye devam
ettim konuşmama.
Dekan Bey sözlerime müdahale ederek beni durdurdu:
—Selim Bey, soruma cevap vermedin, dedi.
Ben derin bir nefes aldıktan sonra:
—Hocam, dedim. Siz fakülteye beni mi alacaksınız yoksa
eşimi mi? Diye sordum. Önce bunu öğrenmek istiyorum.
Eğer beni alacaksanız, işte özelliklerim. Yok, eğer eşimi
alacaksanız o zaman durum başka.
Dekan Bey bu sorum karşısında önce afalladı, ne
söyleyeceğini bilemedi. Şaşkınlığı geçince:
—Elbette seni! Diyebildi yarım yamalak bir ifadeyle.
—O zaman işte benim özelliklerim. Ama sorunuzun
cevabına gelince, açıkça söyleyeyim, ben demokrat bir
insanım. Eşimin kılığına kıyafetine karışmam. İsterse örter,
isterse açar, keyfi bilir. Herkes kendi hayatını yaşar.
Gerçekten de şimdiye kadar eşimin kıyafeti konusunda
herhangi bir müdahalem olmamıştır. Neredeyse on yıldır
evliyiz, bir günden bir güne eşime giyim kuşamıyla ilgili
kaşıyın üstünde gözün var dememişimdir.
Benim cevabım karşısında hocam fazla bir şey söylemedi.
Sadece:
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
111
—Tamam, Selim Bey anlaşıldı, dedi kısaca. Ama beni
lütfen yanlış anlama. Ne yapayım konjüktür böyle. Rektör
Bey bunu öğrenmemi istedi.
Konjuktür böyleymiş, sayın dekan ne yapsın! Evet, o
zamanlar konjuktür öyleydi. İnsanların yaşam tarzlarına
bakıyorlardı. Eşinin başı açık mı kapalı mı? İçki içiyor mu
içmiyor mu? Namaz kılıyor mu kılmıyor mu?
İnsanın bilimselliğine, araştırma ruhuna baktıkları yoktu.
İrtica,
türban, laiklik diye diye bankaları batırdılar,
kaynakları hortumladılar. Bu millete hiç hak etmediği halde
iki büyük ekonomik kriz yaşattılar o dönemde. Birileri bir
gecede servetine servet katarken, bu milleti bir gecede fakir
yaptılar. Bankaları hortumlayarak batırdılar. Batık bankaların
faturalarını bu millete çıkardılar. Kendi hırsızlıklarını
gizlemek için de meydanlara çıkarak; “Türkiye laiktir, laik
kalacak!” diye bas bas bağırdılar.
O telefon konuşmasından sonra benim içime gene bir kurt
düştü. Tekrar ümitlerim azalmaya başladı. Ve benim kadro
ilanım hiçbir zaman yayınlanmadı ve beni de sözlü sınavı için
çağırmadılar.
Benim bu üniversite heyecanım da uzun sürmedi. Ben
tekrar oturdum yerime ve eski rutin yoluma devam ettim.
Sonradan öğrendim ki, beni uzaklaştırıldığım eski
üniversitemden, Faruk Kalın’dan sormuşlar. O da:
—“İrticacıdır, türbana destek veriyor, almayın. Alırsanız
başınıza bela alırsınız” demiş.
Nitekim onlar da beni başlarına bela etmemek ve
ağrımayan başlarını ağrıtmamak için gazeteye gönderdikleri
kadro ilanımı iptal etmişler.
Be adam! Koskoca üniversitede beni soracak başka bir
adam bulamadınız mı? Benim dünyada varlığıma bile
tahammül edemeyen bir adamdan soruyorsunuz beni.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam

Bu
112
 
gün üniversiteden atılışımın on üçüncü seneyi
devriyesi. O sıkıntılı günler çoktan geride kaldı. O günler,
yaşanması gereken bir süreçti, yaşandı ve kaderin mazi
tarafına geçti.
İnsan uzun bir süre çalıştıktan sonra, birden bire o
ortamdan kopunca kendini boşlukta hissediyor ve bu
sıkıntılar bir daha hiç geçmeyecekmiş sanıyor. Oysa Allah bir
kapıyı kapatınca, ne kapılar açarmış. Her gecenin bir sabahı,
her kışın bir baharı vardır derler.
Bugün size buradan, Çukurova’nın kanatlarımın altında
uzanıp gittiği on altıncı katın balkonundan bu mektubu
yazarken, o günleri hatırlıyor ve yüzümü tatlı bir tebessüm,
içimi ılık bir sevinç kaplıyor.
Evet, gerçekten o dönem sıkıntılı günlerdi. Allah aynı
şeyleri bize bir daha yaşatmasın. Bunları kimsenin başına
vermesin. Çünkü herkes dayanamaz buna. Ama
yaşadıklarımdan pişman değilim ben. O dönem on dört ay on
iki gün işsiz kaldım ve boş gezdim. Fakat yine o dönemde
elde ettiğim maddi ve manevi öyle kazançlarım olmuştur ki,
normal zamanlarımda kırk yıl çalışsam elde edemem onları.
O sıkıntıları çektiğime değdi doğrusu.
Boş gezdiğim o dönemde birkaç kafadar arkadaş ile baş
başa vererek arsa alıp sattık o şehirde. Öyle karlı alış verişler
yapmıştık ki, toprak diye avuçladıklarımız altın oluyordu
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
113
adeta. Rahmetli annemin dualarının kabul edildiğini
gözlerimle görüyordum o aralar. Benim hayatı çilelerle
yoğrulmuş, eli ayağı nasırlı, elinden tespih dilinden dua
düşmeyen bir yaşlı annem vardı. Allah şahidim, hayatımda
ona karşı bir kere olsun yüzümü ekşittiğimi, onun hassas
kalbini bir kerecik incittiğimi hatırlamıyorum. Hele ömrünün
sonlarında onu hep hoşnut etmeye çalışmışımdır. O da bana
hep dua ederdi ve “Toprak diye avuçladıkların altın olsun”
derdi. İşte ben o duaların neticelerini gözlerimle görüyordum.
Gerçekten anne babanın dualarını almak lazımmış.
Beni bilenler bilirler, öyle ticaretten filan fazla anlamam
ben. Ama Allah bir şeyi vermeyi murat edince sebebini halk
edip verirmiş. Bunda da öyle oldu. Arabamı sattım, elimdeki
birikimleri üstüne koydum, arsaya yatırdım. İki ay içinde
karımız ikiye katlandı. Bu karlı alışverişi, bu şehirden
ayrıldıktan sonra devam ettirdik. Ama yine bu şehirde yaptık
tüm alış verişlerimizi.
Boş gezdiğim on dört aylık sürede sadece üç kez arsa alıp
sattık. Bu alışverişten inanılmaz derecede kar elde ettik.
Fakat kar marjımız her alışverişten sonra biraz daha
düşüyordu. Meşveret ettiğimiz, bize danışmanlık yapan
emlakçi arkadaşlarımız:
—Kriz geliyor, bu piyasadan çıkın, diye bizi uyardılar.
Biz de elimizdeki son arsalarımız satarak dolara yatırdık.
Biz daha 1999 yılının ortalarındayken, 2001 yılında patlak
verecek ekonomik krizin ayak seslerini duyuyorduk.
Sonradan bize heveslenip arsa işine girişen arkadaşlar bu
krizde hep zarar ettiler. Biz paralarımızı dolara
bağladığımızdan 2001 yılındaki ekonomik krizde yapılan
develüasyondan ötürü servetimiz bir kez daha ikiye katlandı.
Şu anda içinde oturduğum, balkonundan size bu mektubu
yazdığım bu daireyi işte o boş gezmiş olduğum dönemde arsa
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
114
alış verişinden elde ettiğim kazançla aldım. Bu gün ben eğer
kırk yıl çalışsam, her ay aldığım maaşın kuruşuna
dokunmadan biriktirsem, üzerine emekli ikramiyemi de
koysam yine alamam bu daireyi. Bu ev bana tamamen
Allah’ın bir ihsanıdır. Kuran’da bir ayet var, “Biz, bize
inananlara çıkış yollarını gösteririz” diyor Yüce Yaratıcı.
Demek ki Allah bir kuluna bir şeyi vermeyi murat edince
sebebini halk eder, öyle verirmiş. Bu ev de aynen öyle oldu
işte.
Bütün bunlar benim başıma neden geldi? Benim o Yüce
Yaratıcıya inanmaktan başka bir suçum var mıydı? Faruk
Kalın’ın bana bu kadar hıncı ve düşmanlığı sadece
inancımdan dolayı geliyordu. Adamın bölümde kendisi gibi
düşünmeyen ve onun gibi yaşamayan başka bir öğretim
üyesinin varlığına tahammülü yoktu.
Bu arada o dönem nasıl tevafuklar yaşadığımı sonradan
öğrendim. İlk arsamızı benim işime son verildiği ay almıştık.
Bu ilk alışverişten iki ay bile geçmeden sermayemiz ikiye
katlanmıştı. Sonradan bir hesap yapınca gördüm ki, bu ilk
alışverişten elde ettiğim kârım, tam tamına benim boş
gezdiğim on dört ayda alacağım maaşıma denk geliyordu.
Tabii bu tevafuku o zamanlar anlayamamıştım, sonradan
hesap yapınca anlaşıldı her şey.
Sanki bana Yüce Rabbim:
—“Al şu boş gezeceğin günlerdeki alacağın maaşını da
sus, tevekkül et ve sabret” demek istiyordu.
Tabii o zamanlar ben ne kadar boş gezeceğimi
bilemediğimden bu tevafuku anlamam mümkün değildi.
O dönemin sonlarına doğru üniversiteden bir arkadaşım
beni arayarak:
—Bir
genel
müdürlükte
sözleşmeli
mühendis
alacaklarmış, git görüş bu genel müdürlükle, dedi.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
115
Ben de atladım gittim Ankara’ya, adı geçen kurumun
genel müdürüyle görüştüm. Halimi anlattım ona, ama sayın
genel müdür pek ümit vermedi bana. Bakanı işaret ederek her
şeyin bakanlıkta bittiğini söyledi. Bir yakınımın vasıtasıyla
Sayın Bakandan randevu aldım ve görüştüm bakanla.
Sayın bakana baştan sona anlattım yaşadıklarımı.
—Benim işime son veren bu adam, dedim, Faruk Kalın’ı
kastederek.
Sayın Bakan aynı zamanda kendisi de bir öğretim üyesi
olduğundan halimden çok iyi anlıyordu. Hikâyemden çok
duygulanmıştı. Bir iki yutkunduktan sonra:
—Tanıyorum o haini, dedi.
—Rektör de bu dedim, Haluk Soran’ı kastederek.
—O haini de tanıyorum, dedi Sayın Bakan.
Meğer daha önce aynı üniversitede beraber çalışmışlar,
oradan tanıyormuş onları. Çok değerli bir Sayın Bakan
haklarında konuşurken “hain” diyebiliyorsa demek ki
çalıştıkları o üniversitede de pekiyi bir intiba bırakmamışlar.
Bu görüşmemizin sonunda Sayın Bakan bir not yazarak
uzattı bana. Bu notu gösterdiğim genel müdür:
—Hah işte bu not lazım bana, dedi.
Bu not hala elimde, önemli bir hatıra olarak saklıyorum
onu. Çerçevelettim ve odamın duvarına astım bu kıymetli
notu. Minnettarım ben o Sayın Bakana ve yazmış olduğu
kâğıttaki o nota.
Sonunda yapılan sınavı kazanarak yılların öğretim üyesi
olan ben sözleşmeli mühendis olarak bir genel müdürlükte
yeniden işe başlamış oldum. Bir öğretim üyesine ayıp
olmasın diye beni genel müdürlüğün sözleşmeli proje
koordinatörü olarak atadılar. Sözleşmeli de olsa memuriyet
hayatım yeniden başlamış oldu böylece.
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
116
Evim Adana’da ben Ankara’da, bir üç yıl mekik
dokudum Adana-Ankara arasında.
Merhum Şair Yahya Kemal Beyatlı’yı bilirsiniz, İstanbul
hakkında çok güzel şiirleri vardır. O da yıllarca Ankaraİstanbul arasında mekik dokumuş, Ankara’da çalıştığı halde
evini İstanbul’dan Ankara’ya taşımamıştır. Dikkatinizi çekti
mi bilmiyorum, yıllarca Ankara’da bulunduğu halde Ankara
hakkında pek şiir yazmamıştır. Onun şiirleri hep İstanbul
üzerinedir.
Bir gün ona sormuşlar:
—Ey Üstat, hep İstanbul üzerine şiirler yazıyorsun.
Hâlbuki Ankara’da da uzun süre bulunduğun halde Ankara
hakkında hiç şiirin yok. Ankara’nın şiir yazacak kadar güzel
bir şeyi yok mu? Demişler.
Üstat Yahya Kemal tebessüm etmiş:
—Olmaz olur mu? Ankara’nın da güzel tarafları var elbet.
Ankara’nın İstanbul’a dönüşü güzel, demiş.
Her hafta sonu bindiğim otobüs burnunu Ankara
otogarından çıkarıp Adana’ya doğru yöneldiğinde hep Üstat
Yahya Kemal’in bu veciz sözü aklıma gelir ve tebessüm
ederdim.
Şu anda üniversitelerden daha fazla araştırma imkânına
sahip bir araştırma enstitüsünde araştırmacı ve yönetici olarak
çalışıyorum. Ankara’da geçen üç yıldan sonra bu kuruma
geçtim ve o gün bugündür burada çalışmalarımı
sürdürmekteyim.
Onlar beni üniversiteden uzaklaştırmışlardı, ama
akademik çalışmalarımdan koparamadılar. Ben akademik
çalışmalarıma ve uluslar arası dergilerde makaleler
yayınlamaya burada da devam ettim. On dokuz yıl süren
uzun ve zorlu bir mücadeleden sonra, iki yıl önce doçentlik
unvanını kazandım. Doçentlik süremin dolmasını bekliyorum
Rüzgâra Karşı Yürüyen Adam
117
şu an. Beni yardımcı doçent iken attıkları üniversiteye
profesör olarak dönmeyi planlıyorum. İnşallah o günler
yakındır. Üniversiteden ayrılırken bir hayli gürültü
koparmıştım, ama dönüşüm gayet sessiz olacak.
İşte böyle hocam! Gördüğünüz gibi feleğin çarkından
geçmişim ben. Fakat sizi şu konuda temin ederim ki, bu
yazdıklarımda en ufak bir mübalağa ve abartı yapmadım. Ben
sadece ve sadece yaşadıklarımı yazdım size. Dikkat etti iseniz
bazı olayların tarihini ve saatini bile verdim. Çünkü yazdığım
her şeyin kaydı ve belgesi var elimde.
Yaşadığımız o sürecin gelecek nesiller tarafından
okunmasını ve bilinmesini istiyorum. Çünkü sadece ben
değil, tüm ülke olarak ciddi sıkıntılar geçirdik o dönem.
Hiçbir şey mazide gizli kalmasın. Ben yayınevlerini ve
yayıncıları tanımam. Sizin çevreniz geniş, eliniz uzundur.
Tanıdığınız bir yayınevi vardır mutlaka. Bu yazdığım hayat
hikâyemin kitap halinde yayınlanmasında bana yardımcı
olursanız sevinirim. Kitapta ismi geçen bazı kişilere müstear
isimler verdim. Bazılarının gerçek isimlerini yazdım.
Özellikle onların yaptıklarıyla bilinmesini ve öyle anılmasını
istiyorum. Siz hiç merak etmeyin, kimsenin kişiliğini rencide
edecek bir şey yazmadım. Kimseyi karalamak değil amacım.
Yazdıklarım doğru ve belgeleri var elimde.
Burada mektubuma son verirken tekrar tekrar selam
ediyor, saygılar sunuyorum. Her şey gönlünüze göre olsun.
Kalın saadetle.

Nisan 2014 - Anadolu Aydınlanma Vakfı

1. Giriş - Google Groups

Tuncay zkan-etin Eme

Desteğinizle

bildiri özetleri kitapçığı - Bilgi İşlem Daire Başkanlığı

1405524021_İİBF Broşür 2014 - İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi

Mesnevi-i Nuriye (Pdf) - Mesuliyet Şuuru Kitabı

Kamu Görevlisi Olmayan Aile Sağlığı Elemanı Alımı Duyurusuna

Kamu Görevlisi Olmayan Aile Sağlığı Elemanı Alımı Metnine

Yaşar Tuncer KAVUT, Hikmet SOYA - 404

SEÇİMDEN BİR GECE ÖNCE  Çantamı hazırladım : NÜFUS