Λόπη Ρωμανά
Α Ν Ε Μ Ο Λ Ο Γ Ι Ο
Κλάρος Σέρνας
Διήγημα
1
Κύριε
δικαστά, κύριοι ένορκοι, σεβαστό δικαστήριο. Έτσι δεν ξεκινάνε όλοι την
απολογία τους; Στο σινεμά αυτό λένε, είναι φράση κλισέ, για να μπορέσεις ν’ αρχίσεις
ευγενικά, να δείξεις πως σέβεσαι τους κριτές σου. Δεν είναι κακή ιδέα, αν είμαστε ευγενικοί
πάντα κάνουμε καλύτερη εντύπωση κι ας μην πετυχαίνουμε αυτό που θα καταφέρναμε με μια
άγρια ματιά ή φωνή. Είναι στοιχείο του πολιτισμού μας, δεν είμαστε αγροίκοι, ξέρουμε να
φερθούμε.
Πόσες φορές, όλοι μας, κι εγώ μαζί βέβαια, δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, δεν
μιλήσαμε ευγενικά ή μάλλον, ευγενικότατα σε κάποιον που το μόνο που θα θέλαμε ήταν να
το βρίσουμε ή να τον φτύσουμε, αλλά η ανατροφή μας και οι κανόνες κοινωνικής
συμπεριφοράς δεν μας το επέτρεψαν; Αν το έκανα, και τώρα που το λέω το πιστεύω, θα
αισθανόμουνα άσχημα για μένα, αποστροφή και απογοήτευση, ότι δεν ήμουνα σωστός, ότι
έσφαλα, ότι φάνηκα μικρότερος των περιστάσεων, ότι η μητέρα μου θα στεναχωριόταν και ας
ήξερα πως το μόνο που του άξιζε ήταν μια βρισιά, ένα φτύσιμο.
Δεν μας επιτρέπουμε όμως να τα αγνοήσουμε, πάντα στοχεύουμε στα εκπολιτισμένα
στοιχεία του χαρακτήρα μας και ας μην είναι από τα αγαπημένα μας. Θα το πούμε και ας μην
το πιστεύουμε, θα χαμογελάσουμε και ας μην είμαστε χαρούμενοι, θα σταθούμε ήσυχοι και ας
μην κρατιόμαστε, θα υποκριθούμε και ας φαινόμαστε.
Έτσι θα κάνω κι εγώ και αυτή την φορά. Θα σταθώ όρθιος μπροστά σας, ήρεμος,
δεν θα σας βρίσω, δεν θα σας φτύσω, μόνο θα χαμογελάσω συνεσταλμένα και θα ξεκινήσω
την απολογία μου, γιατί μπορώ και δικαιούμαι να το κάνω κι ας μην έχετε καμία όρεξη,
οφείλετε να με ακούσετε μέχρι το τέλος χωρίς να με διακόψετε, με την φράση του σινεμά
«Κύριε δικαστά, κύριοι ένορκοι, σεβαστό δικαστήριο…».
Κύριε δικαστά, κύριοι ένορκοι, σεβαστό δικαστήριο, λέγομαι Κλάρος Σέρνας και είμαι
…, πρέπει να το δηλώσω με το που ξεκινάω, αθώος ή ένοχος. Τι είμαι όμως; Αθώος για μένα
και ένοχος για εσάς ή το αντίθετο; Δεν θα ήθελα να προκαταβάλω την γνώμη σας αν και οι
προηγούμενοι ομιλητές φρόντισαν γι’ αυτό, υπέρ του δέοντος μάλιστα, κάποιες φορές με τις
δηλώσεις τους, αλλά αφού έτσι είθισται, θα το κάνω. Έτσι θα ολοκληρώσω την πρώτη, τυπική
πρόταση για μια κλασική, ωραία, εισαγωγή κατηγορούμενου, που μπορεί να μην ξέρει τι
πρέπει να πει για ν’ απολογηθεί, ν’ ελαφρύνει την θέση του ή να συγκινήσει το ακροατήριο,
αλλά γνωρίζει την σωστή φόρμα των πραγμάτων. Έτσι όμορφα θα ξεκινήσω κι εγώ.
Κύριε δικαστά, κύριοι ένορκοι, σεβαστό δικαστήριο, λέγομαι Κλάρος Σέρνας και είμαι
αθώος.
Είχα την σωστή κίνηση σε κάθε προσφώνηση. Στο «Κύριε δικαστά…» κοίταξα τον
δικαστή στα μάτια αλλά με μια δόση συστολής, το ίδιο και στο «Κύριοι ένορκοι…» αλλά με
λίγο περισσότερη αιδημοσύνη. Στο «Σεβαστό δικαστήριο…» ήμουν λίγο πιο χαλαρός. Είπα το
όνομα μου καθαρά, για να το θυμάστε και στο «…είμαι αθώος» ανέβασα το τόνο της φωνής
μου και έφερα το δεξί χέρι στην καρδιά, δείχνοντας να κρατάω άδικη πίκρα μέσα μου. Μια
σωστά υπολογισμένη έναρξή, που την είχα δουλέψει αρκετά στην διάρκεια της δίκης. Ήθελα
το ντεμπούτο μου να είναι άψογο από τεχνική και αισθητική πλευρά, γιατί είμαι και άνθρωπος
που παρασύρεται και δεν μπορούσα να προβλέψω την συνέχεια της ομιλίας. Γι’ αυτό ήθελα
να κάνω καλή αρχή και πιστεύω ότι το πέτυχα. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε;
Έτσι έκανα και στο σχολείο. Στο πρώτο τρίμηνο διάβαζα πολύ και ήμουνα σχεδόν
πάντα διαβασμένος. Έτσι με μαθαίνανε για καλό μαθητή που προσπαθεί. Στα άλλα δύο
τρίμηνα που μελετούσα λιγότερο, έπαιρνα μεγαλύτερους βαθμούς γιατί είχα κάνει καλή
εντύπωση στην αρχή και όταν τύχαινε να με πιάσουνε αδιάβαστο το θεωρούσαν τυχαίο
γεγονός και δεν μου έριχναν την βαθμολογία. Δεν του έδιναν δηλαδή την ανάλογη σημασία.
2
Το ίδιο πιστεύω και τώρα, πως η πρώτη εντύπωση μετράει ιδιαιτέρως και ως ένα
σημείο καθορίζει και την συνέχεια. Γι’ αυτό και ντύθηκα ωραία, με το τζινάκι μου, το
πουκαμισάκι μου, καλοκουρεμένος. Απλός και περιποιημένος. Άριστος. Χωρίς φιοριτούρες
και περιττά στοιχεία.
Η αρχική μου δήλωση, ότι είμαι αθώος δηλαδή, με δεσμεύει να συνεχίσω και να
αιτιολογήσω το γιατί. Γιατί λοιπόν θεωρώ ότι είμαι αθώος; Επειδή δεν έκανα αυτά για τα
οποία με κατηγορούν ή επειδή πιστεύω πως δεν είμαι ένοχος γι’ αυτά που έκανα; Που
συνίσταται η αθωότητα και που η ενοχή κάποιου; Σημασία έχει αν αισθάνεσαι αθώος
απέναντι στον εαυτό σου ή ένοχος απέναντι στην κοινωνία; Εδώ, θα μπορούσε να πει
κάποιος, πως δεν νοιάζει κανέναν τι νομίζεις εσύ για το άτομο σου και ότι μέσα στο
δικαστήριο ορίζεται η συμπεριφορά σου απέναντι στην κοινωνία. Γι’ αυτό οι αρχές και οι νόμοι
που διέπουν την ζωή μας ως πολίτες, εφαρμόζονται πάρα το τι πιστεύει ο καθένας για
λογαριασμό του. Γι’ αυτό υπάρχουν οι λειτουργοί του κράτους και τα αρμόδια όργανα του,
που φροντίζουν για την τήρηση τους από όλους μας, γιατί όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο
νόμο και όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.
Πάνω σ’ αυτό το σημείο προβληματίστηκα πολύ. Όλοι είμαστε ίσιοι απέναντι στο
νόμο; Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις; Αν σας ζητούσα να
απαντήσετε φωναχτά, όλοι όσοι είστε παρόντες εδώ μέσα, θα βροντοφωνάζατε «Ναι!!!». Αν
όμως ρωτούσα τον καθένα ξεχωριστά και ξέρατε ότι δεν θα σας ακούσει κάποιος άλλος, θα
διστάζατε και πιθανόν μετά από λίγη ή πολλή σκέψη, έστω και ψιθυριστά, θα μου λέγατε
«Όχι.»
Ακριβώς γι’ αυτό το όχι λοιπόν, γιατί εγώ πιστεύω και θα σας το αποδείξω, πως δεν
είμαστε ίσιοι απέναντι στο νόμο και ότι δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες
υποχρεώσεις, διαλέγω να κρίνω τις πράξεις μου από την πλευρά μου, καθαρά υποκειμενικά
και να με βρω αθώο. Γιατί αυτά που έκανα δεν συνιστούν κατηγορητήριο για μένα, αλλά
απόδειξη αθωότητας ενός ευσυνείδητου πολίτη που αγαπάει την χώρα του, που θέλει να την
βλέπει να λειτουργεί σωστά και με τους νόμους της να ισχύουν. Γιατί σαν κάτοικος και πολίτης
της Παγωνίας επιθυμώ δικαιοσύνη και ισότητα για όλους. Γιατί κάποιος έπρεπε ν’ ασχοληθεί
πραγματικά, με αυταπάρνηση και πάθος για την εξυγίανση, την ευημερία και την πρόοδο
αυτής της ταλαίπωρης χώρας, και θα το πω τώρα και ας προτρέχω, ο χρόνος θα με
δικαιώσει, αν εσείς, μέσα σ’ αυτό το δικαστήριο μου το αρνηθείτε. Γιατί απ’ όσο βλέπω τις
διαθέσεις σας και το κλίμα που επικρατεί μέσα σ’ αυτήν την αίθουσα, είναι εις βάρος μου.
Βλέπω την απέχθεια και τον φόβο στα πρόσωπα σας καθώς με κοιτάτε και
καταλαβαίνω ποιος είναι ο ένοχος. Γιατί μόνο κάποιος που αισθάνεται ένοχος πρέπει να με
φοβάται. Όπως λέει και η παροιμία «Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται.», ενώ εσείς
είστε τόσο βρώμικοι και λεροί, σαν τον συννεφιασμένο ουρανό μαζί με σκόνη από την έρημο.
Ένας καφεκόκκινος ουρανός που μοιάζει να λερώθηκε από φωτιά, βρώμα και αίμα.
Τρομακτικό θέαμα, δεν νομίζετε; Μια αρρωστημένοι ατμόσφαιρα που δηλητηριάζει όποιον την
αναπνέει. Κι όλοι μας αρρωσταίνουμε σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον. Αν δεν φύσαγε εκείνο το
βοριαδάκι κι εγώ μολυσμένος θα ήμουνα. Ευτυχώς όμως για μένα φύσηξε και ελπίζω μετά
από αυτή μου την ομιλία, ομιλία είναι για μένα όχι απολογία, μια ευκαιρία να εκθέσω δημόσια
τις απόψεις μου, να επηρεάσω, να εμπνεύσω, να βρω συνεχιστές στο έργο μου. Γιατί μόνο
έτσι θα φυσήξει καθαρός αέρας και θ’ αναπνεύσει ο κόσμος. Κάποιοι που έχουμε γερά
πνευμόνια θα φυσήξουμε δυνατά και θα διώξουμε τα μολυσμένα μούτρα σας και θα πάρουμε
γερές ανάσες. Θα γίνουμε πιο όμορφοι και πιο δυνατοί, τα μαγουλάκια μας θα ροδίσουν από
υγεία. Θα χάσουμε την χλομάδα και τους κύκλους κάτω από τα μάτια και θα τ’
αντικαταστήσουμε από ένα πλατύ χαμόγελο. Θα είμαστε καλά και οι μολυσμένοι, όσοι τα
καταφέρουν θα γίνουν και εκείνοι καλά και δεν θα μας ξανακολλήσουν. Θα γίνουν προσεκτικοί
και τρυφεροί. Θ’ αλλάξουν κι αυτοί μαζί μας.
3
Γιατί ξέρετε, κάποιες φορές μια φράση, μια κουβέντα είναι αρκετή για να μας αλλάξει
την ζωή, να μας εμπνεύσει, να μας ξυπνήσει, να μας κινητοποιήσει. Έτσι απλά, ακούγοντας
την και μόνο. Κι εγώ έτσι ξεκίνησα. Συσσώρευα μέσα μου πράγματα, συνέχεια και δεν έκανα
τίποτα. Και ξαφνικά, μια μέρα συνομιλούσα με κάποιον, ο οποίος μου είπε μια κουβέντα που
με έβαλε σε σκέψεις. Και ξύπνησα.
Ίσως αυτός που θα μας πει αυτή την λέξη, την φράση κλειδί, ξεχωριστή για τον
καθένα, μοναδική, να μην το καταλάβει. Ποιος γνωρίζει την κατάλληλη; Κανείς. Γι’ αυτό όταν
έρθει η ώρα θα το μάθει κι εκείνος, θα θυμηθεί την κουβέντα μας και θα νιώσει περήφανος
που, αν και εν αγνοία του, πάτησε το κουμπί λειτουργίας της σκέψης μου.
Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να με ακούσουν. Μπορεί στα τόσα που θα πω, γιατί
πάντα λέω πολλά, κάτι απ’ όλα να σταθεί σαν φάρος σε κάποιον που είναι χαμένος στην
θάλασσα των σκέψεων του ή στην θάλασσα της απογοήτευσης και της παραίτησης,
εξαρτάται σε ποια φάση βρίσκεται.
Όπως το σλόγκαν «Μια σπίθα είναι αρκετή για να φέρει την καταστροφή!» από την
πυροσβεστική για της φωτιές του καλοκαιριού, έτσι και εδώ, αυτή η λέξη, η ιδέα είναι αρκετή
για να μας αφυπνίσει. Μια σπίθα είναι αρκετή για ν’ ανάψει την φωτιά του μυαλού μας. Μια
σπίθα είναι αρκετή για ν’ αλλάξουμε ζωή.
Αυτό που έγινε ήταν ότι το κράτος αγόρασε εξαιρετικά φτηνό χρήμα από την Π. Αλλά αυτή
έβγαλε τη χασούρα συν κάποιο κέρδος με το να πουλήσει σε τρίτους και αυτοί οι τρίτοι να
πουλήσουν πάλι με κάποιο κέρδος στα ταμεία τα ομόλογα. Το θέμα είναι ότι τα πούλησαν πιο
ακριβά από τη διεθνή αγορά, ακριβώς για να βγάλουν λεφτά.
Το ζουμί είναι ότι το Παγωνικό κράτος έκλεψε τα ταμεία των ασφαλισμένων για να καλύψει
έστω και βραχυπρόθεσμα το πελώριο δημόσιο χρέος. Αυτή η κλοπή έγινε με τη συνειδητή ή
ασυνείδητη συμμετοχή των υπευθύνων των Ταμείων και με τη μάλλον συνειδητή διαμεσολάβηση
κάποιων, τουλάχιστον, ενδιάμεσων.
Έστησε το νέο τρόπο φτηνού δανεισμού σε βάρος των Ταμείων με τα δομημένα ομόλογα για
να εξαπατήσει για μια ακόμα φορά την Γηραιά Συμμαχία και να καλύψει τα αυξανόμενα
ελλείμματα που αφήνει ασταμάτητα πίσω του το παραγωγικό σαμποτάζ.
Εν ολίγοις: τα 4 συνταξιοδοτικά Ταμεία αγόρασαν στην ονομαστική τιμή των 110 γρω
αυτά που θα μπορούσαν να αγοράσουν άμεσα από την κυβέρνηση στην τιμή των 90 γρω (κατά
προσέγγιση). Μιλάμε για 20% περίπου διαφορά.
Πλατειάζω λίγο, είναι το στοιχείο μου. Έμοιασα στην μάνα μου και πλατειάζω κάθε
τρεις και λίγο. Είναι κληρονομικό το χάρισμα, τι να κάνουμε; Θα μας πάρει μάλλον
περισσότερη ώρα απ’ όση υπολόγιζα και ακόμα περισσότερη απ’ όση υπολογίζατε εσείς.
Αυξήστε κάμποσο τις αντοχές σας για να μην σας πιάσει αγωνία για το πότε θα τελειώσω.
Μου είπανε πως έχω όσο χρόνο θέλω, το ρώτησα επίμονα και με διαβεβαίωσαν. Άμα είσαι
κατηγορούμενος και έρθει η ώρα να μιλήσεις, να απολογηθείς δηλαδή, έχεις όσο χρόνο θες.
Δεν υπάρχει χρονόμετρο ή ερωτήσεις, αυτές γίνονται πριν και εγώ τις έχω απαντήσει όλες. Το
τέλος όμως, το κλείσιμο της παράστασης, το κάνει ο κατηγορούμενος και διαρκεί όσο θέλει
αυτός. Όποτε, τώρα που βρήκα τόσο μεγάλο κοινό, φοβάμαι πως θα ξεχάσω να σταματήσω.
Είναι κληρονομικό τι να κάνουμε;
Άμα είσαι πολυλογάς πάει και τελείωσε, δεν σταματάς με τίποτα, παίρνεις ανάσα και
συνεχίζεις. Φοβάσαι μην σου πάρει την σειρά κάποιος άλλος, αν και εδώ είπαμε κανείς δεν με
βιάζει, αλλά πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Κι αυτό όμως, να μην μιλάς καθόλου,
κουσούρι είναι, να μην μπορείς να του πάρεις μια κουβέντα του άλλου είναι εκνευριστικό. Άντε
να μάθεις απ’ αυτόν τι έγινε. Ούτε σε μια βδομάδα δεν θα έχεις ξεμπερδέψει. Και πάλι
4
πολύπλοκα θα είναι, μια σύνοψη των γεγονότων. Εγώ όμως δεν κάνω τσιγκουνιές στα λόγια,
είμαι ανοιχτοχέρης.
Δουλεύω ή μάλλον δούλευα σε μια ιδιωτική εταιρία, όπως πολλοί άλλοι. Πρωινό
ξύπνημα, πολλές ώρες δουλειάς, δέκα – δώδεκα ώρες, όπως συνηθίζουνε σήμερα το
οκτάωρο. Σου λένε ότι δουλεύεις οκτώ ώρες, για τόσες πληρώνεσαι ή και λιγότερο, αλλά εσύ
έχεις εργαστεί όχι 40 ώρες την εβδομάδα αλλά 50 ή και 60 ώρες, για το καλό της εταιρίας. Και
για το δικό σου βέβαια, για να δείχνεις πρόθυμος, εργατικός, ότι αγαπάς και νοιάζεσαι την
εταιρία σαν να είναι δικιά σου και ότι θέλεις να την βλέπεις να προοδεύει. Στην αντίθετή
περίπτωση, αν θέλεις δηλαδή να φεύγεις στην ώρα σου, είσαι ένας τεμπέλης, ένας κηφήνας,
που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και για τίποτα άλλο. Που δεν του καίγεται καρφί για
την εταιρία που δουλεύει και αν θα πάει καλά ή όχι, και που κοιτάει μόνο να λουφάρει, εις
βάρος του εργοδότη του, αυτού που του δίνει δουλειά, που του δίνει φαΐ. Ένας αχάριστος
τεμπέλης.
800 εργαζόμενοι στην Παγωνική Κλωστοϋφαντουργία έμειναν χωρίς δουλειά.
850 εργαζόμενοι στην καπνοβιομηχανία ΤΣΙΓΑΡ υποχρεώθηκαν σε αναγκαστική άδεια δύο
ημερών.
Και την σήμερον ημέρα, που οι θέσεις είναι λίγες και τα χέρια πολλά, αν μιλήσεις, αν
δεν φανείς πρόθυμος να θυσιάσεις την ζωή σου στην επιχείρηση, θα είσαι ο πρώτος που θα
δει την πόρτα της εξόδου. Τόσοι απελπισμένοι περιμένουν στην σειρά, μ’ εσένα θα κάτσουν
ν’ ασχοληθούν, με τις απαιτήσεις και τα προβλήματα σου;
Και δεν είναι τυχαίοι αυτοί που περιμένουν στην ουρά για να βρούνε δουλειά, είναι
άνθρωποι με χαρτιά, με πτυχία. Δεν θα τους λείψουν οι γνώσεις, ούτε η όρεξη. Στην χώρα
μας ισχύει το εξής παράδοξο, όταν είχαμε θέσεις εργασίας δεν είχαμε πτυχία και διδακτορικά
και τώρα που τα έχουμε και με το παραπάνω, μας λείπουν οι δουλειές. Τελικά το πρόβλημα
μας απ’ ότι φαίνεται, είναι θέμα συγχρονισμού. Όταν καταφέρουμε να βάλουμε στην ζυγαριά
ίση δόση προσφοράς και ζήτησης τότε θα ηρεμήσουμε. Μέχρι τότε όμως, και το τότε το
βλέπω πολύ μακρινό, σχεδόν δεν καταφέρνω να το δω, θα βασανιζόμαστε όλοι μας.
Μέσα σε δέκα μόνο μήνες το 19999, η μετοχή της εταιρίας «Γ.Γ.» κατέγραψε μια εξωφρενική
και πλασματική άνοδο κατά …5.000% και κεφαλαιοποίηση από 13,5 δις σε 679 δις. Δηλαδή
…πενηνταπλασιάστηκε η αξία της ως εταιρεία.
«Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ουδόλως ήλεγξε τις ύποπτες συναλλαγές, κατά τις οποίες
συγγενείς και φίλοι διοικητών και ανωτάτων στελεχών οργανισμών και κυβερνητικοί παράγοντες
αγόρασαν μετοχές σε χαμηλές τιμές και τις πούλησαν σε αφελείς μικροεπενδυτές μετά την
εξωπραγματική άνοδο της τιμής αυτών».
Η περίπτωση των ασφαλιστικών Ταμείων του κράτους αίρει πάσα αμφιβολία (αν υπήρχε
δηλαδή) για τις ευθύνες αυτής της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά, επειδή
χρησιμοποίησαν τα αποθεματικά των ταμείων για να στηρίξουν την αγορά κατά τη διάρκεια της
παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου του 20000. Με άλλα λόγια χρησιμοποίησαν τις
αποταμιεύσεις και τις συντάξεις του Παγωνικού Λαού για να κερδίσουν τις εκλογές.
Σας μιλούσα όμως για μένα και συνεχίζω. Μην περιμένετε να σας πω για τα παιδικά
μου χρόνια. Τίποτα κακό δεν συνέβη που να με στιγμάτισε, να μου άφησε ψυχολογικά
κατάλοιπα τα οποία πιθανόν να επηρέασαν την συμπεριφορά μου, την ψυχοσύνθεση μου και
να μ’ έκαναν πιο βίαιο, πιο επιθετικό και γι’ αυτό λειτούργησα έτσι. Όπως οι περισσότεροι έχω
να θυμηθώ καλές και κακές στιγμές, εκδρομές, διαβάσματα, παιχνίδια, γιορτές, τιμωρίες και
παρατηρήσεις, χορούς και διακοπές, βουτιές, ηλίαση και πολλά άλλα, όχι όμως τραγικές.
Μεγάλωσα σε μια υγιή οικογένεια και το ίδιο υγιής είμαι και εγώ, γι’ αυτό μπόρεσα να πάρω
5
την σωστή απόφαση. Δεν αισθάνομαι παραμελημένος, αδικημένος, γενικά δεν μου έλειψε η
στοργή ή αγάπη από τους δικούς μου. Έχω ευχάριστες αναμνήσεις που θα με συντροφεύουν
πάντα και τους ευχαριστώ.
Μεγαλώνοντας όμως, άρχισα να αισθάνομαι πως ήμουν μεγάλο κορόιδο.
Τελείωσα το σχολείο, πήγα στο στρατό, σπούδασα και βγήκα κι εγώ στο στίβο της
ζωής. Τότε ακόμα ήταν οι περίοδος των παχιών αγελάδων, που όλοι περνούσαμε καλά, παρά
τα όσα συνέβαιναν γύρω μας και δεν τ’ αντιλαμβανόμασταν ή κάναμε πως δεν τα
καταλαβαίναμε. Τα κουτσοβολεύαμε όπως λέει και ο λαός.
Στην συνέχεια παντρεύτηκα και να σου μπροστά μου η ευκαιρία. Να πάρουμε ένα
δικό μας σπίτι, το όνειρο του κάθε Παγώνιου. Φυσικά το δάνειο θα ήταν για πολλά – πολλά
χρόνια, αλλά με επιτόκιο της Γηραιάς Συμμαχίας, κυμαινόμενο που όμως δεν ανεβαίνει ποτέ.
Μεγάλη ευκαιρία για όλους μας, μόνο που αυτό το «ποτέ» ήρθε πολύ γρήγορα και μας έκοψε
τα πόδια. Άλλα υπολογίζαμε και άλλα μας ήρθανε. Τι να κάνουμε όμως, είπαμε θα σφιχτούμε
και θα τα καταφέρουμε, όπως τόσοι άλλοι. Δεν χρειάστηκε να πάω μακριά για να διαπιστώσω
πόσοι πολλοί ήταν στην ίδια δύσκολη κατάσταση μ’ εμάς. Όποιος είχε δουλειά πήρε κι ένα
δάνειο για ν’ αγοράσει σπίτι. Χαμός έγινε, το ξέρετε κι εσείς.
Το ξέρω, αυτό δεν είναι λόγος για να σκοτώσεις. Ποιος δεν έχει βρεθεί σε δύσκολη
θέση, με τα οικονομικά του πιεσμένα και τις υποχρεώσεις να τρέχουν; Δεν σας τα λέω για να
δικαιολογηθώ, απλώς όπως σας είπα είμαι λίγο φλύαρος, είναι κληρονομικό, από την μάνα
μου, ε… και αφού μπορώ να μην πω κάτι παραπάνω; Που θα βρω ξανά την ευκαιρία; Και
από το ύφος σας μάλλον δεν θα επιτραπεί ξανά, οπότε ότι προλάβω τώρα, εδώ μέσα, σ’
αυτήν την αίθουσα.
Από την άλλη, να μην σας πω και κάτι για μένα, να μην ξέρετε δυο πράγματα από
πρώτο χέρι και όχι από τους προηγούμενους; Δεν τους άκουσα και πολύ φιλικούς, εκτός από
τους δικούς μου βέβαια. Να μπορέσετε να συνδέσετε τα γεγονότα, τις πράξεις μου μ’ εμένα,
τον Κλάρο Σέρνα.
Ήσυχο θα με χαρακτήριζε κανείς. Έχω και εγώ βέβαια τα νεύρα μου και τις εξάρσεις
μου, αλλά δεν είμαι υπερβολικός. Είμαι ευγενικός με τον κόσμο, δίνω την ευκαιρία στον άλλο
να μιλήσει και ποτέ δεν επιτίθεμαι πρώτος. Έχω υπομονή, όταν όμως νευριάσω και φωνάξω
η φωνή μου γίνεται άγρια, βαριά αλλά έτσι, από φυσικού της. Αν και θυμώνω όταν με αδικούν
ή με κοροϊδεύουν, σπάνια φτάνω στα άκρα. Λίγες είναι οι φορές που έχω τσακωθεί
πραγματικά, που έχω πιαστεί στα χέρια, γιατί να βρίσω το έχω κάνει πολλές φορές όπως όλοι
μας. Οι καυγάδες δεν είναι το χόμπι μου.
Άλλο είναι εμένα το πάθος μου, ξέρετε ποιο είναι; Όχι, όχι το τσιγάρο, δεν είμαι
καπνιστής, ποτέ μου δεν ήμουν. Όχι μόνο γιατί κάνει κακό στην υγεία, αλλά και γιατί το
δοκίμασα και ήταν απαίσιο, σκέτη αηδία. Και από τότε, όποτε ακούω κάποιον καπνιστή να
λέει πως, το πρώτο τσιγάρο που έκανε του άρεσε, ξέρω ότι σίγουρα λέει ψέματα. Είναι
αδύνατο να σου αρέσει κάτι τόσο κακόγευστο. Για την μαγκιά το κάπνισαν στην αρχή και μετά
κολλήσανε, γιατί το τσιγάρο είναι εθισμός και ας μην θέλουνε να το παραδεχτούνε.
Την κατάργηση ενός εκ των 14 μισθών στον ιδιωτικό τομέα από το φθινόπωρο είναι
υποχρεωμένη να εφαρμόσει η κυβέρνηση, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της
Παγωνικής οικονομίας, ώστε να υπάρχει σύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα.
Το χόμπι μου λοιπόν εμένα είναι τα βιβλία. Ναι, το ξέρω, είναι λίγο περίεργο για τα
παγωνικά δεδομένα, όπου οι περισσότεροι δεν διαβάζουνε τίποτα πέραν των εφημερίδων και
ιδιαίτερα των αθλητικών, εμένα όμως μου αρέσουν πολύ. Τα βιβλία βέβαια, σου βάζουνε
ιδέες, σου μαθαίνουνε πράγματα, ανοίγουνε τους ορίζοντες σου. Ίσως να ήταν κι αυτά που με
6
επηρέασαν στον τρόπο που σκέφτομαι και βλέπω ότι γίνεται και ότι λέγεται. Διαβάζω από
μικρό παιδί. Ξέρω πως μ’ αυτά που λέω κάποια «φωτεινά» μυαλά θα ήθελαν να μάθουν τι
έχω διαβάσει ακριβώς και να κάψουν όλα τ’ αντίτυπα τους, για να είναι σίγουροι πως δεν θα
τα διαβάσετε και δεν θα επηρεαστείτε, δεν θα προβληματιστείτε και κατά συνέπεια δεν θα
σκέφτεστε τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτά που σας σερβίρουν. Είναι η γνωστή αντιμετώπιση των
φασιστών. «Μην τους αφήσεις να μάθουν, γιατί αν μάθουν θα ξυπνήσουν και αν ξυπνήσουν
θα μας διώξουνε από την εξουσία».
Μα θα μου πείτε ότι εμείς εδώ, δεν έχουμε δικτατορία αλλά προεδρευομένη
κοινοβουλευτική δημοκρατία, το λέει και το Σύνταγμα μας. Θα σας πω όμως τι στ’ αλήθεια
έχουμε. Το άκουσα από έναν άνθρωπο και το βρήκα σωστό. Έχουμε είπε, «δικτατορία της
δημοκρατίας». Αυτό έχουμε και όχι αυτό που νομίζουμε ότι έχουμε. Κάθε μέρα το συναντάς
μπροστά σου. Το βλέπεις στην τηλεόραση, το ακούς στο ραδιόφωνο, το διαβάζεις στις
εφημερίδες. Δεν μαθαίνεις αυτά που γίνονται, αλλά μόνο αυτά που θέλουν να μάθεις. Και
φυσικά το κάθε γεγονός έχει πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες για να το δεις. Ε, αυτοί σου
δείχνουν από ποια γωνία πρέπει να κοιτάξεις, και είναι αυστηροί, δεν αφήνουν περιθώρια
αυτόβουλων επιλογών και πρωτοβουλιών. Ή είσαι μαζί τους ή εναντίον τους και άμα τους
κάνεις εχθρούς σου πας, σχόλασες, σ’ έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Όποιο πρόβατο ξεφεύγει
από το κοπάδι, το τρώει ο λύκος. Η χειραγώγηση των μαζών είναι η ειδικότητα τους και
δυστυχώς για όλους μας, την ξέρουν πολύ καλά την δουλειά τους.
Τα συμφέροντα του προστατεύει ο καθένας, το ξέρω αυτό, αλλά έχει σημασία ποιους
έχει βάλει για φύλακες. Άμα το προσωπικό είναι ειδικευμένο, με μεγάλη προϋπηρεσία στον
τομέα του και το πληρώνεις καλά, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Έτσι και οι πολιτικοί,
έχουν τόσο καλούς φύλακες που έπαψαν να φοβούνται τον οποιονδήποτε και ξεσάλωσαν
πάνω στις πλάτες μας. Κανένα μέτρο, κανένας φόβος, καμιά συστολή, κανένα όριο, κανένας
ενδοιασμός, καμία ντροπή. Ηθική, φιλότιμο, φιλαλήθεια, καθήκον, δικαιοσύνη, λέξεις που δεν
τις ξέρουν στην πράξη, μόνο μέσα από τους λόγους που βγάζουν στα τηλεπαράθυρα και στα
εκλογικά μπαλκόνια, για βιτρίνα. Κάνουν ωραία μόστρα, ακούγονται όμορφα και νανουρίζουν
τ’ αφτιά του κόσμου, για να μας κρατάνε κοιμισμένους. Γιατί αυτό είμαστε, ένας λαός
κοιμισμένων, που αφήνουμε τους ξύπνιους να κάνουνε κουμάντο, να μας εκμεταλλεύονται, να
μας καταληστεύουν.
145.000 γρω στοίχισε η επιχορήγηση της βασιλόπιτας των εργαζομένων του υπουργείου
Εσωτερικών το 20010.
Αυτό ακριβώς είναι, λήσταρχοι, με κουστούμια αντί για κάπες, με πέννες αντί για
όπλα, με γραβάτες αντί για φισεκλίκια. Επίσημοι κλέφτες, κατοχυρωμένοι, με σφραγίδες και
βουλοκέρια … και όπως λένε και στο χωριό μου δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Τίποτα δεν
τους αγγίζει. Το πετσί τους είναι πιο σκληρό και από τις πανοπλίες του μεσαίωνα.
Είναι τόσα χρόνια που τους βλέπω και τους ακούω. Ο ένας κλέβει τους
μικροεπενδυτές στο χρηματιστήριο και παίζει τα λεφτά των ταμείων, ο άλλος αγοράζει όπλα
και παίρνει μίζες από του προμηθευτές. Ο τάδε σε συνεργασία με ένα μοναστήρι πουλάει
δημόσια γη και ο δείνα σβήνει πρόστιμα από μεγάλες εταιρίες, με το αζημίωτο βέβαια. Άλλος
αποφυλακίζει εμπόρους ναρκωτικών και μαφιόζους, ενώ υπουργοί τους έχουν για συνεργάτες
τους. Κάποιος άλλος στήνει διαγωνισμούς, προσλαμβάνει δικούς του ανθρώπους και ένας
ακόμα χρηματοδοτεί ημέτερους με τεράστια ποσά. Μεγάλη ξένη εταιρία λαδώνει βουλευτές,
υπουργούς, πολιτικά κόμματα και δημόσιους υπαλλήλους για να της δίνουν δουλειές και
κάποια άλλη κάνει τηλεφωνικές υποκλοπές. Μάλιστα κάποιοι παλαιότεροι βγήκαν πρόσφατα
και δήλωσαν περίτρανα ότι κρυφάκουγαν συνομιλίες δημοσίων προσώπων και δεν τους
άγγιξε κανείς.
7
Δεν έχει τέλος η παρέλαση των σκανδάλων και των διεφθαρμένων κρατικών
λειτουργών.
Έβαλαν τα ταμεία ν’ αγοράσουν ομόλογα και να χάσουν χρήματα για να κρύψουν τα
ελλείμματα. Έδωσαν χορηγίες σε εκκλησιαστικές εταιρίες μαϊμούδες, που ποτέ δεν έκαναν το
θεάρεστο έργο τους, ούτε βέβαια επέστρεψαν τα χρήματα. Υπερκοστολογούν φάρμακα
μηχανήματα, έργα, ανεγέρσεις οικοδομών, τρόφιμα και ότι βάλει ο νους, με σκοπό να
τσεπώσουν την διαφορά από το πραγματικό κόστος.
Χρηματοδότησαν τις τράπεζες της Παγωνίας χωρίς να έχουν πρόβλημα, υπερκέρδη
είχανε, και αυτές δεν τα χρησιμοποίησαν για το λόγο που τα πήραν, ούτε όμως τα
επέστρεψαν, τα μοίρασαν μεταξύ τους και όχι στους πελάτες τους που είχανε και συνεχίζουν
να έχουν ανάγκη.
Ιδρύουνε είτε εταιρίες στο όνομα συγγενών τους και αναθέτουν σ’ αυτές μεγάλα
δημόσια έργα και δουλειές, είτε εταιρίες σε ειδικό καθεστώς, για να αποφεύγουν την
φορολόγηση.
Γεμάτες οι δημόσιες εταιρίες και υπηρεσίες με γκόλντεν μπόις, έτσι τους λένε τώρα,
που παίρνουν δυσθεώρητους μισθούς και έξτρα μπόνους, με φυλές αργόμισθων,
συνταξιούχων που πληρώνονται, χώρια την σύνταξη τους και εργαζομένους φαντάσματα που
κανείς δεν τους έχει δει στην δουλειά, μόνο στα χαρτιά φαίνονται. Και όλες με υπεράριθμο
προσωπικό, φίσκα.
Διψήφιος αριθμός τα χρέη των σιδηροδρόμων προς τις τράπεζες, διψήφιο και το
χρέος του δημοσίου προς τ’ ασφαλιστικά ταμεία. Και αυτά πάντα σε δισεκατομμύρια. Τα
ποσά είναι αστρονομικά, τόσο που δύσκολα γίνεται πιστευτώ ότι χρέη και τα ελλείμματα είναι
τόσο μεγάλα.
Σ’ αυτό φταίνε βέβαια και τα κόμματα, όχι ότι δεν φταίνε για τα χρέη, δεν λέω κάτι
τέτοιο, αλλά για την δυσκολία να πιστέψουμε ότι τα ποσά είναι τόσο μεγάλα. Ευθύνονται γιατί
κάθε φορά, ανάλογα σε ποια θέση βρίσκονται, αν κυβερνούν ή όχι τα βλέπουν διαφορετικά,
διαβάζουν αλλιώς τα στοιχεία.
Όταν κυβερνούν δεν βλέπουν να υπάρχουν χρήματα και τα ελλείμματα είναι μικρά,
ενώ όταν είναι στην αντιπολίτευση, βλέπουν λεφτά στα ταμεία και τα ελλείμματα μεγάλα.
Ανάλογα την πλευρά πάει και η γνώμη. Οπότε τι να διαλέξεις, ποια εκδοχή είναι η σωστή; Και
εδώ καταλήγουμε ότι κι εμείς πιστεύουμε ότι μας συμφέρει.
Είναι γεγονός ότι από το 20006 και μετά δεν έχει απαιτηθεί από τις φαρμακευτικές εταιρίες
η εξόφληση της νόμιμης επιστροφής στα ασφαλιστικά ταμεία ενός ποσοστού 3% από την
συνταγογράφηση των φαρμάκων. Και ούτε λόγος βέβαια για να ανέβει αυτή η υποχρέωση στο 6%
όπως είχε προαναγγελθεί.
Το ποσό που θα πιστώνονταν στα πάσχοντα ταμεία, αν όλες οι ενέργειες γίνονταν νομότυπα
υπολογίζεται στα 32.000.000 γρω, που κανείς δεν τόλμησε μέχρι σήμερα να τα ζητήσει από τα
εκλεκτά μέλη του καρτέλ των φαρμάκων.
Μέσα σε μια τετραετία (20005-20008) νοσηλευτικό ίδρυμα είχε αύξηση στις δαπάνες του
πάνω από 3.000%, ενώ ένα άλλο έδωσε 1.170% παραπάνω για φάρμακα.
Υπολογίζεται ότι το 30% των συνολικών δαπανών το χώρο της υγείας είναι σπατάλες που
οφείλονται στην κακοδιοίκηση, τη διαφθορά και την κακή ιατρική, ενώ μόνο οι μίζες στις αγορές
ειδικού υλικού εκτιμώνται επίσης στο 30%.
8
Οι υπερτιμολογήσεις σε ιατρικές συνταγές αγγίζουν το 500%.
Σας το είπα και στην αρχή, δεν κοιτάω να μας απαλλάξω και μ’ ένα μαζί, από τις
ευθύνες μας. Για την κατάντια μας φταίμε όλοι. Γιατί φανήκαμε υπομονετικοί, ανεκτικοί,
άβουλοι, βολεψάκηδες, ήσυχοι υπέρ του δέοντος για ότι συνέβαινε γύρω μας.
Γιατί σιωπούσαμε όταν βλέπαμε να κλέβουν, όταν βλέπαμε να χρηματίζονται, όταν
βλέπαμε να τεμπελιάζουν, όταν βλέπαμε να μας κοροϊδεύουν; Γιατί διαλέξαμε να γίνουμε
συνένοχοι; Γιατί δεν ανοίξαμε το στόμα μας τόσο καιρό;
Γιατί ήμασταν μπουκωμένοι, γιατί βολευόμασταν και εμείς. Αυτό ήταν το κοινό
μυστικό ενός ολόκληρου λαού. Να τα καταφέρουμε, λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, να την
βγάλουμε και φέτος. Αφού σε γενικές γραμμές, δεν λέω ότι κολυμπούσαμε και στο χρήμα,
περνούσαμε καλά δεν νοιαζόμασταν και πολύ για τα υπόλοιπα. Γιατί να χαλούσαμε την
ζαχαρένια μας; Εφόσον καταφέρναμε να κλέψουμε λίγο κι εμείς, αφήναμε τους άλλους να
κλέβουν πολύ. Και όσο τους αφήναμε τόσο πιο πολύ αποθρασύνονταν και έκλεβαν, και όσο
πιο πολύ αποθρασύνονταν και έκλεβαν, τόσο πιο πολύ τους αφήναμε. Ένας φαύλος κύκλος
που στο τέλος μας ρούφηξε μέσα και κοντεύουμε να σκάσουμε.
Οι περικοπές στο Ταμείο Ασφάλισης Πολιτών άρχισαν, σε μια προσπάθεια να μειωθούν τα
έξοδα. Έτσι οι ασφαλισμένοι πρέπει να πληρώνουν πλέον ακριβότερα για μια σειρά επεμβάσεων που
κάνουν σε ιδιωτικές κλινικές, αφού το Τ.Α.Π. προχωρά σε επανατιμολόγηση των τω ανώτατων
τιμών.
Μπορεί να μπερδεύομαι λίγο, να χάνω τον ειρμό των σκέψεων μου, αλλά στο τέλος
θα δείτε που θα βγει νόημα. Περιττολογώ και λίγο όπως σας είπα, δεν είμαι άλλωστε
επαγγελματίας όπως οι πολιτικοί μας, που τα ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά, που μιλάνε με
τις ώρες χωρίς να λένε τίποτα. Που η κάθε μπαρούφα, η κάθε βλακεία έχει το ύφος της, που
κάνουνε κωλοτούμπες σε κάθε συνέντευξη, ανάλογα με την περίσταση και κυρίως, που
τσακώνονται κάθε τρεις και λίγο για μας, για την ψυχαγωγία μας και μετά πάνε μαζί για καφέ,
για να κανονίσουν τις καινούργιες δουλειές και να μοιράσουν τις μίζες και τα κλεμμένα. Και
φυσικά για ν’ ανανεώσουν το ραντεβού για με επόμενη τηλεμαχία προς τέρψη του αφελούς
φιλοθεάμονος κοινού.
Γιατί ο άνθρωπος θέλει ν’ ανήκει σε κάποια ομάδα, να υποστηρίζει κάποιον, να
υπάρχει ο καλός και ο κακός, όπως του μάθανε. Και στο ποδόσφαιρο ο ένας είναι με τους
μαύρους και ο άλλος με τους άσπρους. Οι φίλαθλοι τσακώνονται, βρίζονται, πιάνονται στα
χέρια για την ομάδα τους και οι παίχτες και των δύο ομάδων είναι φίλοι μεταξύ τους και
κάνουν καλή παρέα έξω από το γήπεδο. Μόνο που σ’ αυτούς υπάρχει μια βασική διαφορά.
Οι ποδοσφαιριστές είναι επαγγελματίες, πληρώνονται νομίμως και φορολογούνται για τα
έσοδα που έχουν. Ενώ οι πολιτικοί δεν δηλώνουν ότι επαγγέλλονται αλλά ότι κάνουν
λειτούργημα και ας πληρώνονται με παχυλούς μισθούς και φυσικά βγάζουν και τόσα μαύρα
λεφτά, τα οποία δεν τα βλέπει και δεν τα φορολογεί κανείς.
Απλώς παίζουνε το παιχνίδι τους, για το ποιος φταίει και ποιος όχι, για να
παρουσιάζονται στους οπαδούς τους καθαροί και μάχιμοι, ετοιμοπόλεμοι για να
προασπίσουν το δίκαιο των δικών τους και να διατηρήσουν την δύναμη τους. Η ίδια αυτή
ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε φορά, με τους ίδιους ηθοποιούς και τους ίδιους θεατές.
Τίποτα άλλο δεν είναι εκτός από ηθοποιοί και μάλιστα από τους καλούς. Ότι ψέμα και
να πούνε, το λένε με άνεση, χωρίς να κοκκινίσουν ή να χαμηλώσουνε τα μάτια. Με μια
εκπληκτική φυσικότητα μπορούν να δείξουν συγκινημένοι μπροστά σ’ έναν άρρωστο,
θυμωμένοι ή ακόμα και έκπληκτοι για κάτι που τάχα, εκείνη την στιγμή το μαθαίνουν. Και όλες
αυτές οι εναλλαγές μπορούν να γίνονται από την μια στιγμή στην άλλη όντας πάντα άψογοι,
9
περιποιημένοι και άνετοι. Ανεξάρτητα με το τι πιστεύουν ή τι θέλουν, θα παίξουν το ρόλο τους
μέχρι τέλους. Ότι αποδείξεις και να έχεις, αυτοί θα επιμείνουν ακάθεκτοι, για την ορθότητα και
την αληθοφάνεια των λόγων τους. Τόσο, που ενώ τα βλέπεις μπροστά σου αρχίζεις να
αμφιβάλεις και εσύ ο ίδιος για το ποια είναι η πραγματικότητα. Την άλλη μέρα βέβαια ή στην
επόμενη συνέντευξη μπορεί να υποστηρίξουν το ακριβώς αντίθετο, χωρίς να δεσμεύονται
από τα προηγούμενα λόγια τους. Αν η κατάσταση αλλάξει, όλα μπορούν να είναι διαφορετικά
και να είναι αυτά, τα καινούργια, τα διαφορετικά τα σωστά και τ’ άλλα, τα παλιά να είναι σαν
να μην ειπώθηκαν ποτέ.
Το πραγματικό πολιτικό σκάνδαλο έχει να κάνει με τα πεπραγμένα του παραλίγο αυτόχειρα
Λ.Χ. Όταν διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα, αποχαρακτήριζε εκτάσεις, και έστηνε διαγωνισμούς για
πρόσληψη στο υπουργείο Πολιτισμού, και αφού κάποιοι κατήγγειλαν εκβιασμό, κάλυπταν επί μέρες
τον εκβιαστή επικαλούμενοι το δημοσιογραφικό απόρρητο, ενώ η παραδοχή ότι έλαβαν προϊόν
εγκληματικής ενέργειας (το ή τα DVD) και δεν το προσκόμισαν αμέσως στην δικαιοσύνη, αποτελεί
ποινικό αδίκημα.
Είναι δεδομένες και επίσημα καταγεγραμμένες οι καταγγελίες ανώτερων υπαλλήλων του
Υπ. Πολιτισμού, για παράνομες αναθέσεις έργων από τον Γενικό γραμματέα του Υπ. Πολιτισμού.
Συγκεκριμένες καταγγελίες έκανε η προϊσταμένη ελεγκτικού του Υπ. Πολιτισμού για παραβιάσεις
στην διαδικασία απευθείας ανάθεσης έργων.
Μαθαίνουμε για τις απίστευτες «χορηγίες» του ΥΠΠΟ που ποτίζουν με δισεκατομμύρια
γρω ανεκδιήγητες οργανώσεις (και μεταξύ τους διάφορες παραεκκλησιαστικές, παρακρατικές αλλά
και «προσωπικές» οργανώσεις…) την ώρα που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν τα λεφτά για να
αυξηθούν οι συντάξεις ή για να προσληφθεί το απαραίτητο στα νοσοκομεία προσωπικό και για τους
εκατοντάδες (με το αζημίωτο) «αποχαρακτηρισμούς» χώρων, που δημιουργούν έναν επενδυτικό
παράδεισο για τις κατασκευαστικές και τους εργολάβους, την ώρα που η Ελλαία μετατρέπεται σε
τσιμεντένια κόλαση.
Μα την πίστη μου, σωστοί χαμαιλέοντες. Προσαρμόζονται στο εκάστοτε περιβάλλον
με απίστευτη ταχύτητα και ευκολία. Σαν να είναι η φύση τους τέτοια. Δεν τους πτοεί τίποτα.
Τους φτύνεις και σου λένε βρέχει. Έτσι έχουν καταντήσει, παχύδερμα που δεν του τρυπά
ούτε ακόντιο, ούτε σπαθί , ούτε σφαίρα, ούτε… ούτε… τίποτα δεν καταλαβαίνουν.
Και τους βλέπουμε να περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι, από εκπομπή σε εκπομπή
και από συγκέντρωση σε συγκέντρωση και να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε χωρίς να λένε
κάτι… σοβαρό; … κάτι χειροπιαστό τέλος πάντων, που να το πιστεύουν πρώτα απ’ όλα οι
ίδιοι. Όλο αρλούμπες, ήξεις – αφίξεις, μπλα – μπλα, θα – θα, κορώνες και υποσχέσεις,
ταρατατζούμ και ζήτω. Ύφος πολιτικών, προηγούμενων δεκαετιών που όμως δεν έπαψε
ακόμα να πουλάει.
Και γιατί πουλάει ακόμα; Επειδή εμείς το αγοράζουμε, γιατί όπως λέει και η διαφήμιση
«… αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε!». Έτσι κι εμείς αυτούς ξέρουμε, τους μάθαμε από
παλιά, δεν βγαίνουν άλλοι να πουν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό και έτσι επιλέγουμε το
γνωστό μας προϊόν. Η αγορά βέβαια είναι σε συνθήκες μονοπωλιακές, δεν υπάρχει άλλο
είδος. Αν δεν το θες, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μην ψωνίσεις τίποτα. Γι’ αυτό
και η αποχή στις εκλογές κάθε φορά μεγαλώνει. Γιατί ο κόσμος βαρέθηκε, σιχάθηκε τα ίδια και
τα ίδια. Κουράστηκε να τον κοροϊδεύουν, να τον ληστεύουν χωρίς αιδώ και ν’ ακούει τις ίδιες
δικαιολογίες.
Δεν ξέρω όμως πόσο κουράστηκε, αν είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντέχουν άλλο,
γιατί μέχρι πρότινος, όλοι μας, λίγο – πολύ, αντέχαμε. Είχαμε κάποια ελπίδα ότι κάτι
μπορούσε ν’ αλλάξει, μα η καινούργια χρόνια, σε αντίθεση μ’ αυτή την διάθεση, ήρθε να
γκρεμίσει τις ψευδαισθήσεις μας. Μας ξύπνησε, όπως έμενα εκείνη η φράση.
10
Ένας συγγενής μου απολύθηκε τότε που άρχισα να το σκέφτομαι. Γιατί; Για λόγους
οικονομίας, γιατί στοίχιζε πολλά και η εταιρία δεν πήγαινε καλά, όπως και η πλειοψηφία των
μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Παγωνία, τα τελευταία χρόνια.
Άμα είσαι μεγάλος επιχειρηματίας και δεν έχεις όλους τους υπαλλήλους δηλωμένους,
δεν πληρώνεις το ασφαλιστικό ταμείο τους και την εφορεία, ενώ παίρνεις επιδοτήσεις από
γνωστούς σε κρατικά πόστα. Έτσι είναι όλα καλά και έχεις μόνο κέρδη. Ενώ αν έχεις μια
μικρή επιχείρηση και τα δηλώνεις όλα, οπότε και τα πληρώνεις, ε… τότε σε φορολογεί στο
δόξα πατρί και σου αλλάζει τα φώτα.
Επίσης σαν μεγάλη εταιρία όχι μόνο έχεις φοροελαφρύνσεις και σου κάνουν
συμφέροντες διακανονισμούς για να πληρώσεις, αλλά απειλείς και το κράτος ότι θα φύγεις,
ότι θα πας σε άλλη χώρα με πιο φτηνά εργατικά χέρια. Αυτό με την σειρά του σου δίνει λεφτά,
εσύ τα παίρνεις, τα βάζεις στην τσέπη σου και μετά από λίγο, πηγαίνεις τελικά την επιχείρηση
σου στην χώρα με τα φτηνότερα μεροκάματα και αφήνεις τους Παγώνιους εργαζόμενους
άνεργους.
Γιατί δίνουν τα χρήματα στις επιχειρήσεις χωρίς περιορισμούς; Γιατί δεν τις
υποχρεώνουν με συμβόλαια ή… και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, νομικά, θεσμικά, να μην φύγουν
για πέντε, δέκα χρόνια, για παράδειγμα, αν τους δώσουν οικονομική βοήθεια; Επειδή πολύ
απλά, τα λεφτά που εγκρίνουν να δοθούν στον επιχειρηματία τα μοιράζονται και οι πολιτικοί
που κανόνισαν την εκδούλευση.
Επειδή τίποτα δεν γίνεται με το αζημίωτο από τους πατέρες της Δημοκρατίας και τους
κρατικούς λειτουργούς. Επειδή ζούμε σ’ ένα σύμπαν που αν δεν λαδώσεις, αν δεν πληρώσεις
τον υπεύθυνο δεν πρόκειται να κάνεις την δουλειά σου όσο και αν προσπαθήσεις.
Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του αιώνα χαρακτηρίστηκε ο συναγερμός για την
πανδημία της γρίπης. Εκτιμάτε ότι προκλήθηκε από τις φαρμακοβιομηχανίες που ήθελαν να
αποκομίσουν μεγάλα κέρδη από τον παγκόσμιο φόβο. Στέλεχος της ΠΟΥ, ο οποίος λάμβανε
αποφάσεις για την επιδημία, ανέλαβε υψηλόβαθμή θέση σε εταιρία παραγωγής εμβολίων.
Και καλά για την δουλειά θα σου πει κάποιος, να μην δώσω, να γίνει μέσω της
νόμιμης οδού και ας πάρει τον διπλάσιο και τον τριπλάσιο χρόνο από τον κανονικό. Ας
περιμένω μήνες, δεν με πειράζει, που συνήθως πειράζει γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν, αλλά
ας πούμε ότι μπορείς να το αντέξεις. Αν όμως είσαι άρρωστος και η υγεία σου εξαρτάται από
τις ώρες και όχι τις μέρες ή του μήνες, τι θα κάνεις; Δεν θα δώσεις χρήματα στο γιατρό για να
σε φροντίσει; Θα του αρνηθείς το φακελάκι όταν πρέπει να χειρουργηθείς άμεσα και ο
χειρούργος κάνει πως δεν σε βλέπει;
Αυτά είναι ερωτήματα που έχουν μόνο μια απάντηση. Θα πληρώσεις, θα λαδώσεις,
θα κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου προκειμένου να σωθείς και δεν θα το σκεφτείς δεύτερη
φορά, γιατί δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια. Η ανάγκη είναι τόσο μεγάλη και
τόσο επιτακτική που όλα τ’ άλλα, η τιμιότητα, η αξιοκρατία, το δίκαιο, τα χρήματα που
πληρώνεις στα κρατικά ταμεία για την περίθαλψη, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που
προέχει είναι να ζήσεις και αν πρέπει να δώσεις λεφτά κρυφά, κάτω από το τραπέζι, θα το
κάνεις χωρίς να το συζητήσεις.
Και όλα αυτά τα έβλεπα από μικρός και δεν αντιδρούσα, τα δεχόμουνα σαν κάτι
στενάχωρο αλλά φυσικό. Αλλά είναι σαν την ραδιενέργεια, είναι σωρευτικά, δεν εξατμίζονται,
δεν σβήνουν, δεν διαλύονται, μένουν εκεί και έρχονται κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα μέχρι που στο
τέλος γεμίζεις και φωνάζεις : Φτάνει! Τέρμα! Ως εδώ!
Σύμφωνα με τα συνδικάτα, προβλέπεται μείωση των συντάξεων έως και 40% από το
20013.
11
Και θα μου πείτε, καλά τόσα χρόνια τ’ άκουγες, τα έβλεπες, τα ζούσες, τι σε έπιασε
ξαφνικά; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκες ειρηνικά όπως οι άλλοι, γιατί δεν αντιστάθηκες από την
πλευρά σου, σ’ αυτό το βρώμικο ρεύμα;
Συγγενείς βουλευτών και υπουργών διορίζονται σε υπουργεία, βγάζουν οικοδομικές
άδειες σε δάση και παραλίες, παίρνουνε επιδοτήσεις για επιχειρήσεις φαντάσματα, κερδίζουν
διαβλητούς διαγωνισμούς, κατέχουν διπλές και τριπλές θέσεις στο δημόσιο ή παίρνουνε
συντάξεις που δεν δικαιούνται, συχνά σε συνδυασμό με κάποια θέση σε κρατική υπηρεσία.
Βουλευτές και υπουργοί μετέχουν σε πάμπολλες επιτροπές και πληρώνονται αδρά
για να μην κάνουνε τίποτα.
Δημόσιοι υπάλληλοι χρεώνουν το δημόσιο για δικά τους έξοδα, για ταξίδια και
επισκέψεις που δεν έκαναν ποτέ. Άλλοι δεν γνωρίζουν που βρίσκεται η υπηρεσία τους, γιατί
δεν έχουν πάει ποτέ, κάποιος άλλος, με το αζημίωτο, χτυπούσε την κάρτα τους. Κάποιοι πάνε
για δυο – τρεις ώρες και ύστερα φεύγουν για το σπίτι τους. Άνθρωποι που χαίρουν άκρας
υγείας παίρνουν αναπηρικές συντάξεις. Εφοριακοί ζητούν χρήματα και εξυπηρετήσεις για να
σε γλιτώσουν από το χαράτσι. Αστυνομικοί κάνουνε τους μπράβους ή φυλάνε βουλευτές,
υπουργούς, δημόσια και διάσημα πρόσωπα με το μισθό που τους δίνει το κράτος. Εμείς
δηλαδή τους πληρώνουμε τους φυλακές τους και χωρίς να μας ρωτάει, χωρίς να μας
ενημερώνει κανείς.
Σκόρπιες κουβέντες και ειδήσεις, φήμες και προσωπικές αφηγήσεις. Λόγια που
κυκλοφορούν αλλά κανείς δεν τα στηρίζει. Και όλα συνεχίζουν να γίνονται, και όλα συνεχίζουν
να γυρίζουν και να γίνονται και να ξαναγίνονται και εμείς να τα ξέρουμε και να κάνουμε πως
δεν τα ξέρουμε. Και εμείς να τ’ ακούμε και να κάνουμε πως δεν τ’ ακούμε. Και εμείς να
θυμώνουμε και να κάνουμε πως δεν θυμώνουμε. Και εμείς να φωνάζουμε μεταξύ μας και
μεταξύ μας να σιωπούμε.
Γιατί αυτή είναι η παιδεία μας. Κοίτα τον εαυτό σου, βολέψου όπως μπορείς και
σώπαινε. Εσύ να την βγάλεις καθαρή, να επιβιώσεις, να βγάλεις χρήματα, να τακτοποιηθείς
και ας τους άλλους να κόψουν τον λαιμό τους, να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Ο δικός σου
μικρός κύκλος έχει σημασία μόνο. Έτσι κι αλλιώς αυτά συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, τι είσαι
εσύ για να τ’ αλλάξεις; Εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα; Εσύ
θα βγάλεις τα κάστανα από την φωτιά; Αυτές τις παροιμίες, αυτές σου λένε και σου πιπιλίζουν
το κεφάλι. Αυτά σου λένε και χτίζουν παρωπίδες, ψηλές σαν τείχη γύρω σου. Και εσύ όλο πιο
πολύ σιωπάς, όλο πιο πολύ φοβάσαι και έτσι… όλο πιο πολύ σιωπάς.
Να σημειωθεί ότι για τις καταγγελίες του Γ.Κ. εις βάρος του δικαστικού λειτουργού,
διενεργείται δικαστική έρευνα, προκειμένου να διαπιστωθεί η βασιμότητα όσων περιλαμβάνει το
CD στο οποίο φέρεται να συνομιλούν ο πρόεδρος του δικαστηρίου με τον αρχιμανδρίτη Ο.Σ. για
ποσό 800.000 γρω προκειμένου να έχει ευνοϊκή μεταχείριση ο επιχειρηματίας.
Μόνο η κ. Ε., για παράδειγμα, ελέγχεται για 31 υποθέσεις αποφυλάκισης κατηγορουμένων
σε σύνολο 409 υποθέσεων που έχει χειριστεί κατά τη διάρκεια της θητείας της στο 15ο ανακριτικό
γραφείο. H ίδια υποστηρίζει ότι δεν διέταζε την προφυλάκιση επειδή οι ανακρινόμενοι
κατηγορούνταν για διακίνηση πολύ μικρών ποσοτήτων ναρκωτικών και ήταν φανερό ότι ήταν
χρήστες. Το κουβάρι που ξετυλίχθηκε με το ντόμινο των αποκαλύψεων φαίνεται να είχε αφετηρία
τις προσωπικές της σχέσεις με δικηγόρο, γιο πρώην αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, καθώς και
πως οι περισσότερες των περιπτώσεων είχαν υπόγειες διασυνδέσεις με τον αρχιμανδρίτη Ο.Σ. -υπέρ
του οποίου φέρεται να μεροληπτούν σε πλειάδα δικαστικών αποφάσεων που τον αφορούν- αλλά και
γενικότερα με την ιεραρχία.
12
Κατηγορούνται μεταξύ άλλων για δωροδοκία, ψευδείς βεβαιώσεις, απάτη, παράβαση
καθήκοντος, υπεξαίρεση και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Μα θα μου πείτε… δεν μου λέτε τίποτα, το ξέρω πως δεν ρωτάτε, το ξέρω πως
κουραστήκατε, αλλά να σας πω και πάλι πως δεν έχει σημασία. Είμαι κατηγορούμενος και
επομένως θα με ακούσετε. Είστε υποχρεωμένοι, έστω και για μια φορά στην ζωή σας, να με
ακούσετε. Θα πω ότι θέλω και για όση ώρα θέλω και δεν δέχομαι να με διακόπτει κανείς. Σας
διέκοψα εγώ; Πετάχτηκα χωρίς την άδεια σας να μιλήσω; Σας ενόχλησα; Νομίζετε πως ότι
ειπώθηκε εδώ μέσα μου ήταν αρεστό, ότι δεν είχα ενστάσεις, ότι δέχτηκα ότι είπε ο καθένας
σας; Όχι βέβαια! Και διαφωνούσα με πολλά απ’ αυτά που άκουσα και ενστάσεις είχα, αλλά
δεν σταμάτησα κανένα σας. Είπατε εσείς τα δικά σας, τώρα θα πω και εγώ τα δικά μου.
Όπως συμφωνήσαμε από την αρχή. Άλλωστε όπως είδατε, το έχει η μοίρα μου ν’ απαντάω,
να μιλάω με το στόμα ή τις πράξεις μου πάντα τελευταίος.
Και ξέρετε είναι και αυτός ένας λόγος για ότι έκανα, ένας βασικός λόγος. Γιατί; Επειδή
είμαι υπομονετικός άνθρωπος και αυτό είναι επικίνδυνο. Όπως έχει πει κάποιος σοφός «Να
φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου». Και έφτασα να το δω στον εαυτό μου πόσο
δίκιο είχε. Ο υπομονετικός τύπος δεν φωνάζει να εκτονωθεί, δεν αρπάζει μια παντόφλα να
κάνει μαύρο αυτόν που τον νευρίασε, δεν βρίζει για ψύλλου πήδημα, για να ξαλαφρώσει. Τα
κρατάει μέσα του, προσπαθεί να συγκρατηθεί, να φερθεί πολιτισμένα και στο τέλος σκάει σαν
βόμβα, εκρήγνυται και αλίμονο σ’ αυτόν που τον έκλεψε, σ’ αυτόν που τον υποτίμησε, σ’
αυτόν που τον εξόργισε, σ’ αυτόν που τον κορόιδεψε, σ’ αυτόν που τον αδίκησε.
Και το κράτος μας εδώ και χρόνια, συστηματικά μας κοροϊδεύει, μας αδικεί, μας
εξοργίζει, μας κλέβει, μας υποτιμά, μας απελπίζει. Εμάς τον λαό του, εμάς τα παιδία του, εμάς
τους πολίτες του!
Αντιδράσεις προκάλεσε η αποκάλυψη της διαγραφής προστίμων 5,5 δισ. γρω, τα οποία
είχαν επιβληθεί στην εταιρεία «Κ.Κ.Π. Χρηματιστηριακή», γνωστή από τη συμμετοχή της στις
υποθέσεις του Χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων. Η απόφαση για διαγραφή των
προστίμων στην εταιρεία ανήκει στον προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. ΦΑΕΕ Ελλαίας, ο οποίος έχει
θεωρήσει ως εμπρόθεσμη την ακυρωτική προσφυγή της εταιρείας.
Γιατί είναι κοροϊδία να μου λες πως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν χρήματα όταν
εσύ τα έχεις χάσει στο χρηματιστήριο και σε ομόλογα φούσκες. Είναι αδικία να μειώνεις τις
δαπάνες για την παιδεία και να αγοράζεις όπλα. Είναι εξοργιστικό να μου λες ότι δεν έχεις
χρήματα και να χαρίζεις 30 δις στις τράπεζες. Είναι αδικία να μου μειώνεις τον μισθό και την
σύνταξη, όταν εσύ δεν ακουμπάς τα δικά σου. Είναι κλεψιά να ζητούν οι ιερείς ταπεινότητα
και προσφορά, όταν αυτοί έχουν τεράστιες περιουσίες που τους αποφέρουν απίστευτα κέρδη.
Είναι αδικία να εξοντώνεις τον μικρομεσαίο και εσύ να έχεις φοροαπαλλαγές και «οφ σορ»
εταιρίες στο εξωτερικό. Είναι εξοργιστικό να ζητάς να κάνω θυσίες, όταν εσύ δεν έκανες ούτε
μια για χάρη μου.
Για ποιες θυσίες μιλάει ένα κράτος που με κλέβει και με φτύνει κάθε μέρα; Τι ζητάει
από εμένα που δεν μου το έχει πάρει ήδη; Γιατί πρέπει πάντα να πληρώνω εγώ;
Σας φαίνεται πολύ μελό, ε; Δεν συνάδει με το προφίλ του εγκληματία που έχετε
κατασκευάσει εδώ και τόσο καιρό, με την βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Είμαι για
σας ένα κτήνος, ένας στυγνός δολοφόνος, που δεν νιώθει τίποτα άλλο εκτός από μίσος για
τον συνάνθρωπο του. Ένας απόκληρος, ένας προβληματικός που σας έλαχε από κακοτυχία.
Και είμαι σίγουρος… αν δεν φοβόσασταν ότι θα ελάφρυνε την θέση μου, είμαι σίγουρος γι’
αυτό, πως δεν θα διστάζατε να με βγάλετε τρελό, άνθρωπο με διαταραγμένη προσωπικότητα,
με ψυχολογικά προβλήματα.
13
Εγώ όμως ήρθα εδώ μέσα σίγουρος για την αθωότητα μου, για την ορθότητα των
πράξεων μου. Γι’ αυτό μάζεψα όλα αυτά τα αποκόμματα από τις εφημερίδες σας, για να σας
δείξω ότι υπήρχε λόγος, υπήρχε υπόβαθρο και λογική, για να σας δείξω ότι κι εσείς τα ξέρατε
και εσείς τα λέγατε αλλά για άλλους, δικούς σας σκοπούς, ευκαιριακούς, συμφεροντολογικούς
και κάποια μάλλον, επειδή σας ξέφυγαν. Μετά φροντίσατε να τα πνίξετε με κάτι άλλο, με κάτι
θορυβώδες και ανούσιο.
Η καταχρεωμένη Παγωνία είναι ένας από τους στυλοβάτες των μεγάλων παικτών της
παγκόσμιας βιομηχανίας όπλων. Από το 19974 μέχρι σήμερα είναι ο δεύτερος καλύτερος πελάτης
της Χέλγκα, τέταρτος τις Σιμόν και όγδοος της Τζούντι.
Είχε δίκιο ο πρωθυπουργός όταν έλεγε πως η Παγωνία δεν ζητάει χρήματα από την Χέλγκα. Η
Χέλγκα όμως ζητάει από την Παγωνία, αφού η τελευταία αποφάσισε να πληρώσει 1,5 δις γρω για
παλιές και νέες παραγγελίες υποβρυχίων, όπως το υποβρύχιο «Άλμπατρος 2» που γέρνει.
Και φτάνω στο μεγάλο κανόνι, αυτό που άναψε την φωτιά, που μ’ έβγαλε από τα
ρούχα μου, που εξάντλησε την υπομονή ενός υπομονετικού ανθρώπου, όσα ψήγματα είχαν
απομείνει απ’ αυτήν.
Έγιναν εκλογές όπως όλοι γνωρίζουμε και βγήκαν οι καινούργιοι, σχήμα λόγου
βέβαια, στην πολιτική σκηνή της Παγωνίας τίποτα δεν είναι καινούργιο. Όλοι οι ίδιοι και οι
ίδιοι, ανακυκλώνονται κάθε τόσο για να νομίζουμε ότι κάτι γίνεται, ότι κάτι αλλάζει. Όλοι έχουν
τις θέσεις τους κατοχυρωμένες, και στην Βουλή και στα κανάλια. Οι δυο μεγάλοι, οι Σύγχρονοι
Σοσιαλιστικοί Ορίζοντες (ΣΥ.Σ.Ο.) και η Φιλελεύθερη Κίνηση (ΦΙ.ΚΙ.), κάνουν πως διαφέρουν
αλλά στην πραγματικότητα είναι ίδιοι. Όλοι η φασαρία γίνεται για την κουτάλα, ποιος θα
γλύψει την κουτάλα. Ίσως θα μπορούσα να θεωρήσω να τον έναν πιο άχρηστο από τον άλλο,
αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Και οι δυο τόσα χρόνια μας κλέβουν και μας κοροϊδεύουν
ασύστολα. Κανείς τους δεν λέει την αλήθεια, άλλα λένε πριν και άλλα μετά. Άλλα φωνάζουν
και άλλα εννοούν, άλλα δηλώνουν και άλλα κάνουν. Διπρόσωποι με μεγάλη γλώσσα για να
γλύφουν και μεγάλα δόντια για να κατασπαράζουν. Αδίστακτοι καιροσκόποι με ακόρεστη δίψα
για χρήμα και εξουσία. Αυτοί όχι μόνο έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο, αλλά
έχουν βάλει ενέχυρο και τις δικές μας.
Ύστερα έχουμε την Κουμμουνιστική Ένωση Παγωνίας (Κ.Ε.Π) που φωνάζει και
διαμαρτύρεται αλλά λύσεις της δεν είναι εφικτές, είναι ιδέες μια άλλης εποχής. Έχει μείνει
κολλημένη στα ίδια, τα παλιά, τα ξεπερασμένα από το χρόνο και τις καταστάσεις και τίποτα
δεν είναι δυνατόν να τους κινήσει, ούτε πόντο. Και έπειτα αναρωτιούνται γιατί το σώμα
πεθαίνει. Γιατί γέρασε και αρρώστησε, γιατί έχει καρκίνο που πολεμά τα υγιή κύτταρα και τα
σκοτώνει. Γιατί πνίγουν τις νέες ιδέες εν τη γένεση τους. Διότι δεν ζουν στο σήμερα αλλά στο
χθες.
Και ποια είναι οι εναλλακτική της Κ.Ε.Π.; Είναι η Δυναμική Αναγέννηση Ανεξάρτητων
Πολιτών (Δ.Α.Α.Π.), οι γνωστοί, σπουδασμένοι, πρώην Κεπίτες που δουλεύουν στο δημόσιο,
παίρνουνε μίζες, διάγουν βίο ανθόσπαρτο, φαρδύ και αστικό, και που τάχα είναι κατά του
συστήματος. Και φανταστείτε ότι ενώ είναι το είδος των πολιτών που έφτιαξε το στρεβλό
σημερινό σύστημα του δημοσίου, έρχονται τώρα, εκ του ασφαλούς, να μας το κατηγορήσουν.
Μέσα σ’ αυτό ζούνε τόσα χρόνια, απ’ αυτό τρέφονται και πλουτίζουν, παρ’ όλα αυτά
προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν τους αρέσει, πως θέλουν να το καταργήσουν. Αλλά
μόνο το λένε. Λόγια είναι, τα λόγια δεν κοστίζουν. Κάνουν τους λαοφιλής, τους επαναστάτες,
αλλά μοιάζουν περισσότερο με ευγενείς που δείχνουν κατανόηση προς τους υπηκόους τους.
Άλλωστε με τόσα ταξίδια και τόσα ψώνια στο εξωτερικό, όλο και κάτι θα έχουν πάρει από τις
ξένες συνήθειες.
14
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο βρίσκονται αντιμέτωποι με την μείωση των μισθών τους κατά
7% και περικοπή κατά 30% των δώρων και του επιδόματος αδείας. Και αυτά οδηγούν ένα βήμα
παραπέρα που είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
Και μετά τι μένει; Ότι και στην υπόλοιπη Γηραιά Συμμαχία, το αβγό του φιδιού, ο
χειρότερος εφιάλτης των παππούδων μας. Ένα κόμμα μίσους, εθνολατρείας και φασισμού. Η
Παγωνική Πατριδογνωσία (ΠΑ.ΠΑ.). Ένα κόμμα που κρίνει τους ανθρώπους από το χρώμα
και την καταγωγή τους. Με θέσεις από χρόνια ξεχασμένες, επονείδιστες, τρομακτικές. Και
όμως, μετά από τόσο καιρό, τόσα χρόνια, ξανά μπροστά μας, να φιγουράρουν με έπαρση και
περηφάνια σαν να είναι κάτι φυσικό. Έχουνε χρίσει τους εαυτούς τους φύλακες της
Παγωνικότητας και του έθνους και δεν ακούνε τίποτα. Έχοντας στους κόλπους τους ότι πιο
ντροπιαστικό έχει να παρουσιάσει ή μάλλον καλύτερα, να κρύψει η Παγωνία, φωνάζουν από
κανάλι σε κανάλι και από παράθυρο σε παράθυρο, όσο πιο δυνατά μπορούν για να μας
τρομάξουν. Είναι η επίσημη γραμμή τους, ας μην ξεχνάμε ότι και το πρότυπο τους, έτσι
αυταρχικά φώναζε πάνω στο βάθρο του για να πείσει για την μοναδικότητα της φυλής του.
Αυτοί γιατί να διαφέρουν από τον εμπνευστή τους;
Και να σκεφτείτε ότι ήμουνα από τους πιο συνεπείς ψηφοφόρους. Το θεωρούσα
αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε πολίτη, να ψηφίζει, να αποφασίζει σε ποιον θα
δώσει την εξουσία, ποιος θα τον κυβερνήσει. Την πρώτη φορά που ψήφισα δεν είχα κλείσει
καν τα δεκαοκτώ, βιαζόμουν πολύ να διαλέξω. Και όμως διαπίστωσα, μετά από χρόνια, πόσο
λάθος ήμουνα. Όχι μόνο συνέβαλλα στην ανακύκλωση των προσώπων χωρίς να ξέρω γιατί,
η επιλογή μου ήταν σαν κληρονομικό χάρισμα, χωρίς πολιτική συνείδηση, αλλά κατηγορούσα
και όσους δεν έκαναν ότι κι εγώ.
Τι νόημα έχει να ψηφίζεις όταν ο εκλογικός νόμος ευνοεί το πρώτο κόμμα; Γιατί
μπορείς με τόσο μικρό ποσοστό να κυβερνάς μόνος σου; Η πολυφωνία και ο πλουραλισμός
όπως φαίνεται, πάντα ενοχλούσε. Γι’ αυτούς είναι καλό ν’ ακούγονται μόνο οι ίδιοι και κανένας
άλλος.
Στις τελευταίες εκλογές ξέρετε τι ψήφισα; Πήρα το λευκό και το στυλό που είχε μέσα
στο παραβάν, έβαλα το αριστερό μου χέρι επάνω, με τα δάχτυλα ανοιχτά και σχεδίασα το
περίγραμμα του. Έγραψα μέσα και τα πέντε ονόματα και αφού το υπέγραψα, τους έστειλα
την μούντζα μου. Το ξέρω πως βγήκε άκυρο και το πιθανότερο είναι να έμεινε μέσα στα όρια
του εκλογικού κέντρου, τότε όμως το θεώρησα μια πράξη αντίστασης, μιαν αντίδραση σε όσα
άκουγα και έβλεπα μέχρι τότε. Και ήταν κάτι, μιαν αρχή, αν και μικρής εμβέλειας αυτή η
διαμαρτυρία μου και ας μην πήγε σ’ αφτιά αυτών που έπρεπε. Χρειάστηκε να περάσει λίγος
καιρός ακόμη, για να καταλάβω πως το μήνυμα δεν φτάνει μόνο να το γράφουμε, πρέπει και
να φροντίζουμε να το παίρνει άμεσα ο παραλήπτης. Αλλιώς το νόημα του χάνεται στο δρόμο,
χάνεται η αξία του, η αποτελεσματικότητά του.
Απορρίφθηκε «ως απαραδέκτως υποβληθείσα» η έφεση του πρώην ιεράρχη που έχει
αμετάκλητα καταδικαστεί από πολιτικό δικαστήριο, για υπόθεση υπεξαίρεσης σημαντικού ποσού
από το παγκάρι της Μονής του Αγίου Ξ.
Νέα υπόθεση κακοδιαχείρισης στην συγκεκριμένη μητρόπολη. Συγκεκριμένα αυτό που
εντοπίστηκε είναι αποδείξεις εισπράξεων, κάποιες από τις οποίες δεν ήταν θεωρημένες από την
εφορία. Αποδείξεις που αντιστοιχούσαν σε ποσά τα οποία είχαν καταβάλλει οι πιστοί για παροχή
διαφόρων υπηρεσιών, ποσά όμως που ποτέ δεν μπήκαν στα ταμεία της Μητρόπολης. Τα ποσά αυτά
υπολογίζονται στο 1,2 εκατ. γρω.
Εγώ, για σας που δυσανασχετείτε και ενίσασθε, που νιώθετε να σας πνίγει το δίκιο,
που κάθε τόσο πετάγεστε από τις θέσεις σας αγανακτισμένοι, από τις αναλήθειες που τάχατες
λέω, να το χωνέψετε πως έχω αποδείξεις, ντοκουμέντα. Τι νομίζετε πως είναι αυτά τα χαρτιά
15
που σας είπα ότι έφερα μαζί μου και που κάθε τόσο σας δίνω, δικές μου σκέψεις και ιδέες;
Αυτές σας τις λέω τόση ώρα, σας τις φωνάζω. Σας τις έλεγα και πριν αλλά δεν με ακούγατε,
ούτε εμένα, ούτε και κανέναν άλλο. Λέγατε «Ας τον να πει να ξεθυμάνει, θα του περάσει.
Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει.» Και όπως είχε πει κάποιος Παγώνιος πολιτικός μας για ένα
εθνικό θέμα «… σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς». Μα έλα τελικά που το θυμάμαι
εγώ και εσύ, και εσύ, και εσύ και όλοι μας. Κανείς δεν το ξέχασε όπως πίστευε, και ας έχουν
περάσει όχι δέκα άλλα είκοσι χρόνια από τότε.
Όπως και με όλες τις κλεψιές και τις απάτες των πολιτικών. Τις κρύβουνε, μέχρι να
περάσει ο απαραίτητος χρόνος και μετά, έτσι για τα μάτια, μας λένε πως τις βρίσκουνε και
πως τις βγάζουν στην φόρα γιατί είναι αδέκαστοι, τίμιοι και συνεπείς στο λειτούργημα, όχι
απλά επάγγελμα τους, στο οποίο έχουν αποφασίσει να αφιερωθούν, σαν να είναι μοναχοί
που θυσιάζουν τα εγκόσμια για την χάρη του Ύψιστου και μαζί και όλες τις χαρές τις ζωής.
Πως όμως καταφέρνουν πάντα και αργούν τόσο να τις ανακαλύψουν, έτσι ώστε όταν
μαθευτούν και ο μόνος δρόμος που μένει στους εμπλεκόμενους είναι της δικαιοσύνης, το
αδίκημα για το οποίο κατηγορούνται να έχει παραγραφεί;
Και τι σημαίνει παραγραφή; Σημαίνει ότι μπορεί να δέχεσαι ή να αποδεικνύεται από
έγγραφα, μαρτυρίες, αποδείξεις κλπ., ότι έχεις κλέψει, υπεξαιρέσει, ότι οι πράξεις σου είναι
αξιόποινες, αλλά δεν μπορούν να σε δικάσουν, να σε βάλουν φυλακή, να πληρώσεις
πρόστιμο ή ότι άλλο προβλέπει ο νόμος, γιατί έχει περάσει ο καιρός που θα μπορούσες να
δικαστείς και να καταδικαστείς. Το έγκλημα δηλαδή υπάρχει, έχει συντελεστεί αλλά δεν γίνεται
να τιμωρηθείς. Όσο και να θέλεις εσύ λοιπόν να παραδεχθείς την ενοχή σου και να υποστείς
τις συνέπειες των πράξεων σου, δεν γίνεται γιατί άργησες. Είναι μια υπέροχη σκέψη, μια
ευφάνταστη λογική που όμοια της δεν υπάρχει. Φυσικά αυτά δεν ισχύουν για όλους, για τους
απλούς θνητούς.
Υπερχρεωμένα στις τράπεζες και πλήρως εξαρτώμενα από την κρατική επιχορήγηση
παραμένουν ΦΙ.ΚΙ. και ΣΥ.Σ.Ο., που αδυνατούν να εξορθολογήσουν τα οικονομικά τους, με
αποτέλεσμα η λειτουργία τους να ζημιώνει πολλά εκατομμύρια γρω ετησίως τους παγώνιους
πολίτες. Σε μια περίοδο κατά την οποία οι οργανώσεις των δύο κομμάτων εξουσίας
υπολειτουργούν, ΦΙ.ΚΙ. και ΣΥ.Σ.Ο. είναι υποθηκευμένα στις τράπεζες, χρωστώντας περισσότερα
από 140 εκατ. γρω, ενώ έχουν λάβει ως προκαταβολή την κρατική επιχορήγηση, τουλάχιστον ως το
20016!
Αν ήταν λοιπόν να κλέβουμε, να σκοτώνουμε, να βιάζουμε, να κοροϊδεύουμε και αν
τα καταφέρουμε να το κρύψουμε για πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια, ακόμα και αν το παραδεχθείς
μετά ή το ανακαλύψουν, να μην μπορούν να σε δικάσουν γιατί πέρασε ο χρόνος που είχε
οριστεί, τότε κανείς και ποτέ δεν θα δικαζόταν. Εκτός από μερικούς άτυχους που δεν θα τα
κατάφερναν καλά. Τα δικαστήρια θα ήταν άδεια και οι δικηγόροι χωρίς δουλειά. Θα ήταν ένα
κράτος διαφορετικό απ’ ότι ξέρουμε μέχρι τώρα, που ο καθένας θα έκανε ότι ήθελε, χωρίς
ποινές και τιμωρίες. Μια καινούργια μορφή που όμως θα θύμιζε τόσο πολύ την παλιά, την
παλαιότερη απ’ όλες. Εκείνη την εποχή που ζούσαμε σαν τα ζώα, που ο θάνατος σου ήταν η
ζωή μου, που το μόνο κίνητρο του ανθρώπου ήταν η επιβίωση του, με κάθε τρόπο.
Κι όμως, αν και φαίνεται τρομακτικό, άγριο, αγχωτικό το να προσπαθεί ο καθένας να
επιβιώσει χωρίς να νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του, που όλα είναι θεμιτά και δεν θα
τιμωρείτε για τίποτα απ’ όσα έκανε, ίσως να ήταν καλύτερα. Γιατί τότε, αν και δύσκολα θα
μπορούσες να τα καταφέρεις, θα ήταν πιο δίκαια απ’ ότι είναι σήμερα. Γιατί τότε κανένας
κανόνας δεν θα ίσχυε για κανέναν. Ενώ τώρα οι κανόνες ισχύουν για κάποιους, για τους
περισσότερους, και για κάποιους λίγους, ευνοούμενους είναι σαν να μην υπάρχουν.
Πείτε μου κι εσείς, το βρίσκεται λογικό να μπαίνεις φυλακή για χρήματα που χρωστάς
και όχι ο τάδε βουλευτής για τον ίδιο λόγο ή αν κλέψατε ένα ποσό να καταδικαστείτε, ενώ ο
16
δείνα υπουργός που έχει κλέψει ένα ποσό εκατό φορές μεγαλύτερο από το δικό σας να είναι
έξω και να μιλάει σαν να μην συμβαίνει τίποτα;
Ποιο κράτος δικαίου που μας κοπανάτε κάθε τόσο, θα επέτρεπε να γίνονται τέτοιες
αδικίες εις βάρος των μελών του; Ποια χώρα θα υπέθαλπε εγκληματίες κατά συρροή, με θύμα
τους τον δημόσιο πλούτο, να γυρνούν ελεύθεροι από κανάλι σε γραφείο και από τα έδρανα
της Βουλής σε πολυτελή σκάφη; Ποιο κράτος θα επιβράβευε τους κλέφτες με διορισμούς σε
θέσεις με μεγάλες απολαβές, σε επιτροπές και ότι άλλο φέρνει κι άλλο χρήμα, ακόμα
περισσότερο χρήμα;
Μα φυσικά το κράτος της Παγωνίας. Στην Παγωνία που όλοι έχουμε μάθει να
δεχόμαστε την κοροϊδία, την αδικία, την ρουσφετολογική ιδεολογία. Που δεν αντιδρούμε όταν
ο δημόσιος υπάλληλος μας ζητάει χρήματα κάτω από το τραπέζι, για να κάνει την δουλειά για
την οποία πληρώνεται και την οποία έχει επιλέξει να κάνει, «φιλώντας κατουρημένες ποδιές»
κατά το κοινός λεγόμενο, για να την εξασφαλίσει. Που δεν λέμε τίποτα όταν βλέπουμε
κάποιον να παρανομεί και την βρίσκουμε θεμιτή μια τέτοια συμπεριφορά. Που φιλάμε το χέρι
του παπά, γνωρίζοντας ότι μ’ αυτό το ίδιο έχει κλέψει το παγκάρι της εκκλησίας για δικό του
όφελος. Που ψηφίζουμε αυτόν που μας υποσχέθηκε μια θέση στο δημόσιο αλλά, που ποτέ
δεν το κάνει και που εμείς πάντα ελπίζουμε. Που μας φαίνεται φυσιολογικό η πολιτική
σταδιοδρομία να είναι κληρονομική, ακόμα και αν τα παιδιά των πολιτικών είναι άχρηστα και
ότι υπάρχει πάντα μια θέση γι’ αυτά. Που πιστεύουμε ότι τυχαία, όλοι οι πολιτικοί που
βρέθηκαν ξαφνικά με πολλά λεφτά, οφείλονται στην περιουσία των συζύγων τους. Απλώς
σταθήκαν τυχεροί με τον γάμο τους. Ήθελα να ήξερα που βρίσκονται αυτά τα κελεπούρια
κρυμμένα, να έβρισκα και εγώ πλούσια νύφη να έκανα την τύχη μου. Πολύ τυχερά παιδιά… τι
να πω.
Την ώρα που οι πολίτες ετοιμάζονται για άλλη μια βουτιά σε χαμηλότερα επίπεδα ζωής, ο
δήμος της Ελλαίας, χορηγεί εκατομμύρια ευρώ στις «δικές του» Α.Ε. με πράξεις απευθείας
ανάθεσης.
Όλες οι δημοτικές επιχειρήσεις που δημιουργήθηκαν για να στηρίζουν το έργο του δήμου,
μετατράπηκαν σταδιακά σε Ανώνυμες Εταιρίες με διορισμένες διοικήσεις και με το καθεστώς
προστασίας των Α.Ε. από τους δημόσιους ελέγχους.
Ο διευθύνων σύμβουλος της …. Α.Ε. μπορεί να αποφασίζει μόνος του, χωρίς έγκριση και χωρίς
όρια στα ποσά. Ο ίδιος μάλιστα ενώ αμείβεται για τις υπηρεσίες του στη διοίκηση, εμφανίζεται να
αναλαμβάνει και εργολαβίες του δήμου για λογαριασμό δικής του προσωπικής εταιρίας.
Με πρόχειρους υπολογισμούς το 20008 ψηφίστηκαν για απευθείας αναθέσεις σε Α.Ε. 17 εκατ.
γρω και για το 20009 έφτασαν τα 35 εκατ. γρω.
Ζούμε σε μια εποχή υποκρισίας. Όπως άλλοτε είχε ειπωθεί για τα κουμουνιστικά
καθεστώτα «Αυτοί κάνανε πως μας πληρώνανε και εμείς κάναμε πως δουλεύαμε». Έτσι κι
εμείς τώρα «Αυτοί κάνουν πως μας λένε αλήθεια και εμείς κάνουμε πως τους πιστεύουμε».
Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει πως οι πολιτικοί ψεύδονται και την άλλη στιγμή πηγαίνει
και τους ψηφίζει. Ψηφίζει αυτούς τους ίδιους που δεν εμπιστεύεται και που ξέρει ότι τον
εξαπατούν.
Και καλά, να καταλάβω τον πολιτικό που κάνει πως μας λέει την αλήθεια, εμείς γιατί
κάνουμε πως τους πιστεύουμε; Ποιο είναι το όφελος μας ως άνθρωποι και ως πολίτες αυτής
της χώρας; Υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που να μπορεί να μου το απαντήσει, γιατί εγώ δεν το
έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Αφού αναγνωρίζουμε ότι δεν κάνουν, ότι δεν είναι καλοί, ότι δεν
ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μας και ότι δεν πραγματοποιούν αυτά που υπόσχονται κατ’
επανάληψη, εμείς γιατί γινόμαστε θύματα κατ’ εξακολούθηση; Μας αρέσει να μας πιάνουνε
17
κοροΐδα, να μας κλέβουν, να μας χρησιμοποιούν; Τι είναι αυτό που μας ωθεί να διαλέγουμε
αυτό που θεωρούμε λάθος;
Αν ρωτήσεις ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές και κοινωνικά στρώματα, οι
εννιά στους δέκα θα σου πουν ότι είναι δυσαρεστημένοι με τα δυο μεγάλα κόμματα, ότι τα
έχουν βαρεθεί, ότι είναι ψεύτες και εκμεταλλευτές, ότι δεν αντέχουν άλλο κλπ., κλπ. Και τότε
γιατί συνολικά οι ΣΥ.Σ.Ο. και η ΦΙ.ΚΙ. παίρνουν το 80% των ψήφων; Πως γίνεται όλοι αυτοί
που τους βρίζουν να πηγαίνουν και να τους ξαναψηφίζουν; Τι περίεργες διεργασίες είναι
αυτές που κάνει ο εγκέφαλος μας. Δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου για να ξεχνάμε, άλλωστε
τα συζητάμε σχεδόν μέχρι να πάμε στην κάλπη, αλλά επιλέγουμε την παροδική αμνησία, ίσα
για να ξαναβάλουμε σταυρό σ’ αυτούς που θεωρούμε ανάξιους και απατεώνες.
Θα μου πείτε βέβαια, γιατί είναι καλύτερες οι άλλες επιλογές που έχουμε; Και παρόλο
που ήδη σας ανέφερα τις θέσεις μου, θα σας βάλω ένα πολύ απλό πρόβλημα για να δω τι θα
μου απαντήσετε. Όχι, όχι… δεν θα σας κουράσω, δεν έχει νούμερα και δεκαδικά ψηφία, είναι
πρόβλημα λογικής.
Οι συνταξιούχοι όλων των ταμείων για δεύτερη χρονιά θα δούνε τις συντάξεις τους να
παγώνουν. Οι πλέον χαμένοι απ’ αυτούς θα δουν να μειώνονται έως και 30 %.
Πείτε πως είχατε μπροστά σας τρία γεμάτα ποτήρια. Το ένα με χλωρίνη, το άλλο με
φυτοφάρμακο και το τρίτο με ένα άγνωστο υγρό κα θα έπρεπε να πιείτε ένα από τα τρία,
οπωσδήποτε. Μην μου πείτε κανένα, ποιο θα διαλέγατε από τα τρία;
Τα δύο πρώτα τα ξέρετε, θα ήταν σίγουρος θάνατος, με το τελευταίο όμως θα είχατε
μια ελπίδα να την γλιτώσετε, να μην είναι και αυτό δηλητήριο. Δεν θα το δοκιμάζατε λοιπόν
αυτό το τρίτο ποτήρι με το άγνωστο περιεχόμενο; Θα πίνατε αυτά που θα σας έστελναν,
γκαραντί, στον άλλο κόσμο;
Εννοείται πως κάθε λογικός άνθρωπος θα διάλεγε το τρίτο ποτήρι, μπας και την
σκαπουλάρει, δεν θα αυτοκτονούσε. Εσείς γιατί αυτοκτονείτε κάθε τρεις και λίγο, μαζικά; Είστε
μήπως οι χοίροι με τα δαιμόνια που τρελαμένοι πέσανε μόνοι τους στον γκρεμό;
Και εν μέρει, μπορώ να καταλάβω τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουνε μάθει στο
ρουσφέτι και η θέση τους εξαρτάται από το ποιος κυβερνάει, γιατί χάρις στον ένα ή στον άλλο
έχουνε μπει και αυτοί σε μόνιμο πόστο και δεν τους κουνάει κανείς, δουλεύουν δεν
δουλεύουν, παράγουν δεν παράγουν, αλλά οι υπόλοιποι τι δικαιολογία έχουν; Λέτε να είναι
τόσοι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συγγενείς τους που καταφέρνουν να τους
στηρίζουν; Είμαστε ένα κράτος δημοσίων υπαλλήλων; Αααχ!… θα τρελαθώ μ’ αυτά που
σκέφτομαι.
Πλατειάζει η σκέψη μου, πλατειάζουν και τα λόγια ε; Έτσι είναι, όσο πλατιές είναι οι
ρίζες του δικομματισμού που χρόνια τώρα μας ρουφάνε το αίμα σαν βαμπίρ και εμείς
εθισμένοι, στεκόμαστε ακίνητοι για τραφούν πιο εύκολα, να τους διευκολύνουμε στην
αφαίμαξη που μας κάνουν. Μακάρι να μπαίνανε όλοι τους σ’ ένα αεροπλάνο και
ξεκουμπιζόντουσαν από εδώ, μήπως και έτσι γινότανε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Να
έπαυε αυτή η αρρώστια, η μιζέρια, αυτός ο ξεπεσμός της Παγωνίας που δεν έχει τέλος.
Δέκα χρόνια κρατάει το σίριαλ με την μηχανογράφηση του Ταμείου Ασφάλισης Πολιτών
(Τ.Α.Π.), με δεκάδες διαγωνισμούς και κόστος πάνω από 110 εκατ. γρω.
Η εταιρία που ανέπτυξε το λογισμικό πρόγραμμα και που όφειλε από την παλαιότερη σύμβασή
της να παρέχει εγγυήσεις λειτουργίας και συντήρησης, τώρα φαίνεται ότι με την νέα σύμβαση
ξαναπληρώνεται για να συντηρεί αυτό που ήδη κατασκεύασε.
18
Με την νέα σύμβαση η εταιρία θα εισπράξει άλλα 8 εκατ. γρω. Ωστόσο στην επίσημη
ιστοσελίδα του Τ.Α.Π., αναφέρεται ότι η εταιρία θα εισπράξει μόνο 1 εκατ. γρω. Και τα άλλα 7 γιατί
δεν αναφέρονται;
Με ιερές μπίζνες και δημοτικές Α.Ε., με υπουργούς που έχουν «οφ σορ» εταιρίες και
προύχοντες δημοσίους υπαλλήλους. Με μίζες δισεκατομμυρίων, με βουλευτές υπερτυχερούς
από το χρηματιστήριο, με μισθούς που αυξάνονται μέσα σε μια νύχτα 70% και με γιατρούς
που παίρνουν το παραγεμισμένο τους φακελάκι. Με υποβρύχια που γέρνουν και ανιψιούς
διορισμένους σε καλά πόστα, με κατασκευαστικές εταιρίες με μετόχους από το κοινοβούλιο
και γκόμενες γενικών γραμματέων που δεν μιλούν. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές, ότι θέλεις
βρίσκεις, θα λερωθείς, δεν γίνεται να το αποφύγεις, θα βρωμίσεις ολόκληρος, θα ζέχνεις από
την κορυφή μέχρι τα νύχια, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις αυτό που ψάχνεις ή
και αυτό που δεν φανταζόσουνα ότι μπορείς να βρεις. Όλο και κάτι θα έχεις και εσύ προς
πώληση, αυτοί ενδιαφέρονται για όλα, χωράφια, οικόπεδα, περιουσία, αξιοπρέπεια, παιδιά,
δουλειά… όλο και κάτι θα έχεις, δεν μπορεί… η αγορά είναι μεγάλη, για όλους… ή θα
τακτοποιηθείς ή θα σε τακτοποιήσουν…
Και ενώ άκουγα και έβλεπα όλα αυτά, άκουσα και τον νυν πρωθυπουργό, τότε ακόμα
ήταν υποψήφιος, να μας λέει ότι η χώρα έχει λεφτά και μπορεί να τα δώσει στο κόσμο για να
τον διευκολύνει, να τον ελαφρώσει από τα βάρη που κουβαλάει ο Νεοπαγώνιος. Και είπαμε
όλοι, κι εγώ στον ίδιο λάκκο έπεσα, «Επιτέλους! Ν’ ανασάνουμε λίγο». Οι αγορές δεν
κινούνται, το ρευστό δεν υπάρχει, οι υποχρεώσεις τρέχουν και περιμένεις από κάπου μια
βοήθεια. Λέγαμε «Τόσα έχουνε φάει, ας δώσουνε και σε μας ένα κοκκαλάκι να γλύψουμε, να
ξεχαστούμε…».
Κι όμως όχι, ούτε αυτό το κοκκαλάκι δεν μας πέταξαν. Μέσα σε χρόνο μηδέν όλα
άλλαξαν. Έγινε ο υποψήφιος Πρωθυπουργός κανονικός και τι ανακάλυψε ξαφνικά ο
«Κολόμβος»; Τι άλλο βέβαια… ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Όταν έταζε για να βγει, έλεγε ότι
υπάρχουν, ότι θα τα βρει αυτός και ότι είναι θέμα χρόνου να το τακτοποιήσει. Και μετά…
τίποτα, μηδέν χρήμα, άφαντο. Όπως είπε και ένας υπουργός «Δεν υπάρχει σάλιο!». Μείναμε
ταπί και καθόλου ψύχραιμοι. Όλοι περιμέναμε να έρθουν να μας σώσουν, ν’ ανακαλύψουν
που έκρυβαν οι άλλοι τα φράγκα και δεν τα έδιναν και αυτοί τελικά δεν βρήκαν απολύτως
τίποτα. Ο θησαυρός ήτανε άνθρακας. Από την μια μέρα στην άλλη πτωχεύσαμε, μείναμε στην
ψάθα.
Είχε τόσο στεναχωρημένο ύφος όταν το ανακοίνωσε που τον λυπόσουνα, αν τον
πίστευες. Δεν ήθελε καθόλου να το πει, να βγει τέτοια κουβέντα από το στόμα του. Αυτός
ήθελε να κυβερνήσει μαζί με τον λαό, να τον αγαπήσουνε σαν σωτήρα, να γίνει σαν τον
πατέρα του, να είναι ο από μηχανής θεός τους έθνους. Και αντί γι’ αυτό βγήκε και είπε τα πιο
βαριά λόγια των τελευταίων διακοσίων ετών στην Παγωνία.
Ποιος του είπε όμως να λυσσάξει να πάρει την εξουσία; Αφού το πράγμα φαινότανε,
οι τελευταίοι φάγανε ότι είχε απομείνει, γρήγορα – γρήγορα. Το βλέπαμε ότι το ρητό «Ότι
φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κ…» έπαιρνε θηριώδεις διαστάσεις. Πήραν ότι πήραν και
βιάστηκαν να την κοπανήσουν. Αδράνεια και αδιαφορία για τις εκλογές, αυτό ήταν το βασικό
τους χαρακτηριστικό στον προεκλογικό αγώνα. Θα πρέπει ο τέως Πρωθυπουργός να
προσευχόταν νυχθημερόν, μην τύχει και από λάθος, από βλακεία… ποιος ξέρει, τον ψήφιζαν
και έβγαινε πάλι. Τότε θα έπρεπε κάτι να κάνει, να πάρει αποφάσεις, να κινηθεί, να
ενεργοποιηθεί, να αναλάβει τις ευθύνες του. Όλα αυτά βέβαια ήταν άγνωστε λέξεις, πράγματα
ξένα και δύσκολα. Έτσι έπραξε το σωστότερο για τον ίδιο, την κοπάνησε λίγο πριν το καράβι
βουλιάξει. Ο καπετάνιος που έφυγε πρώτος και όχι τελευταίος, όπως θα έπρεπε. Ένα ποντίκι
που αφού παράφαγε απ’ όλα όσα είχε το αμπάρι, μόλις είδε τα νερά να μπαίνουν τρύπωσε
στην πρώτη βάρκα και έφυγε για να σώσει το παραγεμισμένο τομάρι του και όλο του το σόι
μαζί.
19
Στον αέρα το μεγαθήριο Τoll αν κηρυχθεί αυθαίρετο ελλείψει οικοδομικής άδειας. Τα 90.000
τμ. θα είναι κάτι σαν κλειστός ημιυπαίθριος.
Οι κυβερνήσεις των ΣΥ.Σ.Ο. και ΦΙ.ΚΙ. με διάφορους νόμους κατάφεραν το Τoll να πάρει
οικοδομική άδεια χωρίς να μπλέξει την πολεοδομία. Γιατί η πολεοδομική άδεια μπορεί να
προσβληθεί από σε διοικητικό δικαστήριο ενώ ο νόμος όχι.
Επίσης όπως αναφέρεται από επίσημα χείλη «δόθηκε δώρο μια υπεραξία της τάξεως των 155
δισεκατομμυρίων στον ανάδοχο του έργου.»
Βιάστηκε να γίνει πρωθυπουργός της Παγωνίας, είναι βέβαια και η ηλικία του τέτοια που
αν δεν το έκανε και τώρα το όνειρο θα απομακρυνόταν επικίνδυνα. Μια τρίτη αποτυχία θα
σηματοδοτούσε το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Πως θα στεκόταν επάξια δίπλα στο έργο
των προγονων του; Ποιος θα ήταν αυτός που θα είχε την αρχηγία του κόμματος που ίδρυσε ο
πατέρας του, αν όχι αυτός; Ήταν ζήτημα τιμής. Μήπως δεν κοίταξε τι περιείχε ο σάκος, που
με τόση ανυπομονησία, περίμενε να πάρει; Μήπως του έφτανε μόνο ότι θα ήταν στην κατοχή
του, ότι θα ήταν δικός του, και όταν το άνοιξε και είδε μέσα τα φίδια κουλουριασμένα ήταν πια
αργά; Λέτε να έγινε έτσι;
Όχι, όχι… δεν ρίχνω ευθύνες στον παλιό και άλλοθι στον καινούργιο, μην
προσπαθείτε να παραποιήσετε τα λόγια μου. Το είπα για να σας δείξω, πως ένας άνθρωπος
όταν θέλει πολύ κάτι, βλέπει μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Τυφλώνετε, φοράει οικιοθελώς
παρωπίδες και σβήνει κάθε τι που δεν τον οδηγεί στον στόχο του. Και το αποτέλεσμα είναι ότι
αυτό το πληρώνουμε τώρα εμείς. Κάθε έκπληξη του είναι και μια νέα κατραπακιά για μας,
κάθε του αλλαγή και ένα εμπόδιο στο δρόμο μας, κάθε του λάθος κίνηση είναι χρεωμένη σ’
εμάς. Βρεθήκαμε για άλλη μια φορά να πληρώνουμε τα λάθη, τις παραλήψεις, τις απατεωνιές
των άλλων. Εδώ ισχύει αυτό που λέει ο λαός «Άλλος π… και άλλος πληρώνει!». Παίζουνε
στην πλάτη μας παιχνίδια, άσχετοι δοκιμάζουν τις δυνατότητες τους και αποτυγχάνουνε
παταγωδώς και πρέπει εμείς να τους ξελασπώσουμε.
Και το χειρότερο για λογαριασμό του δεν σας το είπα ή μάλλον σας άφησα κάποιες
υπόνοιες πριν, αλλά με πήρατε από τα μούτρα. Βέβαια υπάρχει και χειρότερο. Και αν πήρε,
αν λύσσαξε να πάρει την εξουσία, να συνεχίσει το όνομα στο στίβο της πολιτικής στην
δεύτερη υψηλότερη θέση στο πολίτευμα μας, ενώ ήξερε πως δεν υπήρχαν λεφτά, ότι είχαν
φαγωθεί από καιρό, ότι χρωστάμε προηγούμενο χρέος μας σε ξένες εταιρίες, ότι
χρεοκοπούμε, όπως είπε «είμαστε στο χειρότερο σημείο μας, είμαστε έτοιμοι να
πτωχεύσουμε», γιατί το έκανε; Είναι ηλίθιος; Είναι ψώνιο; Είναι εξουσιολάγνος; Είναι τομάρι,
χοντρόπετσο; Είναι πιόνι άλλων; Τι πραγματικά άνθρωπος είναι για να κάνει κάτι τέτοιο;
Φοβάμαι πως θα πρέπει να περιμένουμε να μας το πει ο ίδιος κάποια στιγμή, να μας λύσει
αυτή την σπαζοκεφαλιά. Να πάρουμε κι εμείς την εξήγηση που ψάχνουμε, μπας και
καταλάβουμε κάτι. Το σίγουρο είναι πως θα μείνει στην ιστορία σαν ο χειρότερος,
δημοκρατικά εκλεγμένος, σοσιαλιστής πρωθυπουργός που υπήρξε ποτέ.
Μετά από τόσα χρόνια ακούστηκε πάλι αυτή η λέξη «πτώχευση». Το λέω και το
ξαναλέω και ας γίνομαι κουραστικός. Τι σημαίνει πτώχευση; Ξαφνικά δεν έχουμε τίποτα;
Μείναμε πανί με πανί και πρέπει να έρθουν οι ξένοι να μας σώσουν; Για άλλη μια φορά,
καλούμαστε να ζητήσουμε ελεημοσύνη από τις μεγάλες δυνάμεις. Να ζητήσουμε να μας
λυπηθούνε και να μας δανείσουνε χρήματα, με το αζημίωτο φυσικά, για να τα
κουτσοβολέψουμε. Όχι ότι θα λύσουμε το πρόβλημα μας. Ο καθένας γνωρίζει ότι τα
οικονομικά προβλήματα δεν λύνονται με το δανείζεσαι από δω και από εκεί και μετά να
πρέπει να τα πληρώσεις διπλά και τριπλά.
Η «οφ σορ» A., συμφερόντων Μονής Κοκκινόπετρας, επένδυσε το επίμαχο διάστημα των
ανταλλαγών 30 εκατ. γρω σε άλλες «οφ σορ» εταιρείες.
20
Ο Π.Π. κατηγορείται ότι σε συνεννόηση με τον νομικό σύμβουλο και πρόεδρο του
Γνωμοδοτικού Συμβουλίου, παρείχαν συνδρομή στον τότε υφυπουργό Οικονομικών για την έγκριση
των γνωμοδοτήσεων του Συμβουλίου, στη μη προβολή των δικαιωμάτων του δημοσίου.
Για παράβαση καθήκοντος και απιστία κατηγορεί πρώην υφυπουργούς και υπουργούς η
ανακρίτρια της υπόθεσης.
H «ανταλλαγή» οικοπέδων μεταξύ του κράτους και της Μονής Κοκκινόπετρας (ή μάλλον κατά
του κράτους και υπέρ της Μονής) αποτελεί άλλον ένα κρίκο σε μια αλυσίδα σκανδάλων
διασπάθισης του δημόσιου πλούτου που έχουν έρθει στη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια
Η ιδιαιτερότητα πάντως του σκανδάλου της Μονής Κοκκινόπετρας είναι ακριβώς το
γεγονός ότι ο ωφελημένος σε βάρος της περιουσίας του κράτους, δηλαδή του ελληνικού λαού, δεν
ήταν, όπως συνήθως, κάποιος ιδιώτης ή ένας επιχειρηματικός φορέας, αλλά ένα μοναστήρι, το
οποίο εμφανίζεται ότι λειτούργησε με τη λογική αρπακτικού.
Οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις ανέχθηκαν και ευνόησαν τον αδικαιολόγητο αυτόν,
πλουτισμό των Μονών, χορηγώντας τους, μεταξύ άλλων, εξαιρετικά εκτεταμένες φοροαπαλλαγές με
μια σειρά νομοθετημάτων. Κατά παγκόσμια, μάλιστα, πρωτοτυπία το ίδιο το Παγωνικό Σύνταγμα,
κατοχυρώνει, χρησιμοποιώντας τον σεμνότυφο όρο «φορολογικά πλεονεκτήματα», την παραπάνω
προνομιακή μεταχείριση.
Γιατί κι αυτοί εκεί έξω οι κερδοσκόποι συνεργαζόμενοι με τους εδώ κερδοσκόπους
κοιτάζουν πως θα αποκομίσουν τα μεγαλύτερα οφέλη από μια καταστραμμένη οικονομία.
Μας δανείζουνε λεφτά που δεν έχουν, τα δημιουργούν πλασματικά, μόνο και μόνο για να μας
δώσουν ένα μέρος τους και στην συνέχεια να επωφεληθούν από τον τόκο που θα εισπράξουν
και τα παιχνίδια που θα γίνουν από αυτό το αλισβερίσι. Ότι κάνουν και οι τράπεζες, δανείζουν
αέρα κοπανιστό και παίρνουνε για αντάλλαγμα πραγματικές περιουσίες.
Μην νομίζετε, δεν σας κάνω οικονομική ανάλυση, δεν είμαι ούτε οικονομολόγος ούτε
κοινωνιολόγος. Κι εγώ στην τηλεόραση τα είδα, όπως είμαι σίγουρος ότι τα είδατε κι εσείς. Και
στο ίντερνετ μπορείτε να τα βρείτε, το ξέρετε. Μερικοί δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις
και προσπαθούν να μας ενημερώνουν.
Κατάλαβα ότι μας ξεγελάνε όταν είδα ότι, πλήρωνα κάθε μήνα την δόση του δανείου
που είχα πάρει και το κεφάλαιο κατέβαινε ελάχιστα. Κοιτάζοντας έτσι πιο προσεχτικά τι
πληρώνω, συνήθως, δυστυχώς, δεν δίνουμε βάση σε πράγματα που μας αφορούν ιδιαίτερα,
διαπίστωσα ότι προπλήρωνα τους τόκους. Σε βάζουν να πληρώσεις πρώτα τους τόκους, έτσι
ώστε αν εσύ καταφέρεις να αποπληρώσεις το δάνειο νωρίτερα, να μην έχουνε χάσει ούτε ένα
γρω από τα παχυλά έσοδα τους.
Μην… μην μουρμουρίζετε, ότι λέω ισχύει, σας το ξανάπα, δεν σας λέω λόγια του
αέρα. Πόσοι είστε σήμερα εδώ μέσα που έχετε δανειστεί από τράπεζα, από οποιαδήποτε
τράπεζα; Για κοιτάξτε όταν θα πάτε σπίτι σας, αυτό που σας λέω και θα διαπιστώσετε όσοι
δεν το έχετε ήδη δει, σε τι αντιστοιχούν τα λεφτά που πληρώνεται κάθε μήνα και θα
καταλάβετε αυτά που σας λέω.
Τι… τίποτα δεν είναι άσχετο, όλα έχουν την συνέχεια και την σύνδεση τους με κάτι
άλλο. Τι έκανα και γιατί είμαι εδώ κατηγορούμενος σας, έχει απόλυτη σχέση με όσα λέω.
Μπορεί να μακρηγορώ, αλλά δεν μπλέκω τα λόγια μου όσο και να το θέλετε. Έτσι κι αλλιώς
όμως, όπως προείπα, είναι οι απολογία μου και οφείλετε να με ακούσετε, χωρίς να με
διακόπτετε κάθε τρεις και λίγο.
Είναι λογικό να θέλετε να μάθετε τι με ώθησε να το κάνω, δεν ξυπνάει κανείς ένα
πρωί και λέει «Α! Ωραία μέρα για να σκοτώσω κάποιον.» εκτός αν είναι τρελός ή στρατιωτικός
21
εκ πεποιθήσεως, λεγεωνάριος, κυνηγός κεφαλών. Αυτό όμως δεν είναι κάτι ξεχωριστώ απ’
όσα βλέπω και ακούω τόσα χρόνια. Είναι η ζωή μου, τα βιώματα μου και περίγυρος μου, που
διαμόρφωσαν τις καταστάσεις και τον τρόπο που σκέφτομαι. Αν δεν ακούσετε όλα τα
στοιχεία, αν δεν παρακολουθήσετε, δεν θα μπορέσετε να με καταλάβετε. Ίσως και τότε πάλι
να μην με καταλάβετε, ίσως όχι εσείς, αλλά κάποιοι άλλοι που αισθάνονται το ίδιο μ’ εμένα,
που προβληματίζονται, άνθρωποι που έχουνε μάθει ν’ ακούνε, να ψάχνονται.
Για να επανέλθω όμως στην δεινή οικονομική μας κατάσταση δεν είναι φυσικά μόνο
οι ξένοι που επιβουλεύονται το κακό μας, είμαστε κι εμείς εδώ που σκάβουμε τον λάκκο μας.
Καταγγελία σοκ για κύκλωμα που διέγραφε φόρους και πρόστιμα από επιχειρήσεις έπειτα
από σικέ επανελέγχους, καθοδηγούμενους από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του υπουργείου
οικονομικών και υλοποιημένοι από συγκεκριμένους οικονομικούς επιθεωρητές. Μέσα σε τρία
χρόνια έσβησαν 15 δις γρω.
Όταν η τσέπη είναι τρύπια, όταν έχουμε τον κλέφτη για ταμεία πώς να μείνουνε
χρήματα στο συρτάρι; Με το ένα χέρι μπαίνουν και με το άλλο βγαίνουν, φεύγουν. Τσουπ!…
και γίνονται καπνός. Συνεπώς τι να τα κάνουμε τα δάνεια, τις εξωτερικές βοήθειες, τις
ελεημοσύνες, όλες αυτές τις ακριβές διευκολύνσεις της Γηραιάς Συμμαχίας, όταν όλοι ξέρουμε
πως τα ίδια λαμόγια που φάγανε τα προηγούμενα λεφτά, τα ίδια θα τα φάνε και τώρα.
Μήπως φτάσανε τα χρήματα σε εμένα, σ’ εσένα, σ’ εσένα, μήπως σ’ εσένα… στην
κυρία πίσω; Όχι βέβαια, θα μπουν στις ίδιες τσέπες όποιο δρόμο και να διαλέξουν. Η
κατάληξη θα είναι η ίδια. «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πόλη!». Ούτε τα ταμεία θα
ενισχυθούν, ούτε οι τρύπες θα κλείσουν, ούτε οι άνεργοι θα βρουν δουλειά, ούτε θα ανέβουν
οι μισθοί μας. Τίποτα απ’ όλα αυτά που περιμένουμε δεν θα γίνει, αν και αμφιβάλω πως
υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως τα χρήματα θα φτάσουν στον λαό και θα βελτιώσουν την
κατάσταση. Πλέον τους έχουμε μάθει όλοι, ξέρουμε ότι θα τα στραμπουλήξουν πριν
προλάβουν να περάσουν τα σύνορα των Παγωνικών τραπεζών. Ήδη, από την στιγμή που
πήραμε την έγκριση άρχισαν να σκέφτονται πόσα μπορούν να πάρουν για λογαριασμό τους
και πως θα τα ξοδέψουν.
58 τεχνικές εταιρίες έβαλαν λουκέτο κατά το 20009.
85.000 άτομα που απασχολούνται στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας φοβούνται ότι θα
χάσουν κάποια στιγμή την θέση εργασίας τους.
Και που φτάσαμε; Στα γνωστά κορόιδα, εμάς. Αποφάσισαν γιατί το θέλουν οι
δανειστές μας, τάχατες, όχι οι ίδιοι, αυτοί είναι καλοί, αγαπούν τους Παγώνιους, τον λαό τους
και δεν θα το έκαναν ποτέ αν δεν τους αναγκάζανε οι ξένες δυνάμεις. Και έτσι για να
μειώσουν αυτό το υπέρογκο δημοσιονομικό έλλειμμα που δημιούργησαν στα τόσα χρόνια και
το διόγκωσαν όσο περισσότερο μπόρεσαν, με περίσσιο ζήλο, αποφάσισαν να πάρουν
κάποια μέτρα. Τα μέτρα φυσικά που τους υπέδειξαν. Κόβουν λοιπόν τα επιδόματα, μειώνουν
τους μισθούς και τις συντάξεις, αυξάνουνε τα όρια συνταξιοδότησης καταργούν θέσεις
εργασίες, ακόμα και ολόκληρους οργανισμούς, αυξάνουν τους έμμεσους φόρους,
νομιμοποιούν την ελαστική εργασία. Όλες οι αποφάσεις εις βάρος μας και αυτοί τίποτα, δεν
τους αγγίζει τίποτα. Με τους πλούσιους μισθούς τους, με τις επί αδρής αμοιβής επιτροπές
τους, τους αστυνομικούς για φύλακες και τα πολυτελή αυτοκίνητα τους, τα επιδόματα τους, τις
βίλες τους και τα παράνομα εξοχικά με τις πισίνες τους, τα χλιδάτα ταξίδια και τις ακριβές
γκαρνταρόμπες τους… με τα όλα τους τέλος πάντων, χωρίς εκπτώσεις και τσιγκουνιές. Καμία
αλλαγή στο δικό τους τοπίο. Αλλά αυτό κυρίως που διατήρησαν αλώβητο είναι η γαϊδουριά
τους, αυτήν την φύλαξαν καλά και δεν δίστασαν να βγουν και να μας πουν πως τα μέτρα είναι
αναγκαία για να ορθοποδήσουμε, πως είναι προσωρινά και πως μόλις φτιάξει η οικονομία
μας θα γίνουν όλα όπως πριν.
22
Όπως αναφέρεται στην πρώτη πρόταση, η έκδοση των σχετικών ομολόγων από το υπουργείο
Οικονομίας της κυβέρνησης της ΦΙ.ΚΙ. και η αγορά τους από τα Ασφαλιστικά Ταμεία έγινε με
παραβίαση των αρχών της νομιμότητας και διαφάνειας και μέχρι να καταλήξουν στα Ασφαλιστικά
Ταμεία ακολούθησαν "ειδικές διαδρομές" με στόχο την καταβολή υψηλών και παράνομων
προμηθειών (μαύρο χρήμα) σε υψηλά ιστάμενα στελέχη χρηματιστηριακών επιχειρήσεων. Στην
εξέλιξη της όλης υπόθεσης εμπλέκονταν και εποπτικές αρχές.
Επίσης, η κυβέρνηση της ΦΙ.ΚΙ. επιχείρησε να συγκαλύψει με νόμο τη ζημιά που είχαν υποστεί
ορισμένα ταμεία μεταθέτοντας τη ζημία στους φορολογούμενους, αντί να αναζητηθούν και
αποδοθούν πολιτικές, διοικητικές και ποινικές ευθύνες.
Και τι περίμεναν, να τους πιστέψουμε για άλλη μια φορά, σαν τα παιδάκια που τους λες
ότι θα έρθει ο μπαμπούλας, που τελικά ποτέ δεν έρχεται να τα πάρει, και κάθε βράδυ το ίδιο
και το ίδιο; Είναι δυνατόν να μειώσει τα όρια συνταξιοδότησης και να δώσει πίσω τα
επιδόματα; Γιατί ξεγελάμε τους εαυτούς μας; Υπάρχει, με τις παρούσες πολιτικές συνθήκες
και τα άτομα που βρίσκονται στην εξουσία, περίπτωση να σβηστεί στο δημόσιο χρέος σε ένα
με δυο χρόνια; Αυτά που χρωστάμε είναι πολλαπλάσια απ’ αυτά που θα πάρουμε και τα
οποία όπως και ξανάπα, δεν θα πάνε για την ενίσχυση της οικονομίας αλλά για την ενίσχυση
της τσέπης τους. Ααα… όχι, λένε όχι, ότι δεν θα γίνει αυτό «Τα χρήματα αυτά τα χρειαζόμαστε
άμεσα για να μην πτωχεύσουμε.»… και; Σημαίνει κάτι αυτό; Τ’ άλλα δηλαδή που φάγανε δεν
τα χρειαζόμασταν, τα είχαμε για πέταμα; Μας περισσεύανε; Δεν το νομίζω και είμαι απόλυτα
σίγουρους ότι κανείς νοήμον άνθρωπος δεν θα το υποστήριζε.
Και δεν μας έφταναν αυτά, για το δημόσιο, έχουμε και τα κανάλια να προμοτάρουν
και τις περικοπές στον ιδιωτικό τομέα. Και εκεί μειώσεις των ήδη υπαρχόντων μισθών αλλά
και των κατώτερων για τους νέοπροσληφθέντες, διευκολύνσεις στις απολύσεις και σε άτομα
και σε χρήματα, και μειώσεις αποζημιώσεων και συντάξεων. Γιατί; θα σβήσουμε το χρέος μας
έτσι; Όχι και πάλι όχι, ούτε οι ίδιοι δεν τα λένε αυτά. Το σερβίρουν με άλλο τρόπο, μας λένε
πως θα γίνει για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα μας, για να είμαστε πιο φθηνοί στις αγορές
τους εξωτερικού, για να αυξήσουμε έτσι τις εξαγωγές μας και να έρθει το χρήμα απ’ έξω.
Ναι… γιατί τους τρέχουν από τα μπατζάκια ή είμαστε καμιά χώρα με τεράστιες εξαγωγές…
μπαρούφες, δικαιολογίες των κουστουμάτων. Έχουμε πέσει στα νύχια των αρπακτικών και
καθόμαστε να τους βλέπουμε να μας κατασπαράζουν σιγά – σιγά. Είναι καινούργια ιδέα αυτή,
οι εξαγωγές που δεν μας έσωσαν τόσα χρόνια, όταν οι οικονομίες των περισσότερων κρατών
ήταν καλές, θα μας σώσουνε τώρα που και εκεί πάνε από το κακό στο χειρότερο. Να έχουμε
κάτι να λέμε για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
Η δεύτερη πρόταση για τη διερεύνηση της υπόθεσης ΗIMΕS με έδρα την Χέλγκα,
αναφέρει ότι οι σοβαρές αποκαλύψεις για παράνομες δραστηριότητες της εταιρείας σε διάφορες
χώρες, όπως και στην Παγωνία, σε συνδυασμό με καταγγελίες για εμπλοκή πολιτικών προσώπων,
διοχέτευση πολιτικού χρήματος σε κομματικά ταμεία και δωροδοκίες κυβερνητικών αξιωματούχων
και υπηρεσιακών παραγόντων πλήττουν το πολιτικό σύστημα, και ενώ εγείρονται υπόνοιες για
κυβερνητικές παρεμβάσεις, δόθηκε η δυνατότητα σε πρόσωπα-κλειδιά να διαφύγουν στο εξωτερικό
και πέραν αυτού απετράπη με επιλεκτικές διαρροές η έρευνα για την περίοδο μετά το 20004.
"Δεν είναι εξάλλου τυχαίο", σημειώνεται στην πρόταση "ότι η προηγούμενη κυβέρνηση
κατήργησε την Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές
Δραστηριότητες, μόλις πληροφορήθηκε ότι ερευνούσε ύποπτους λογαριασμούς.
Σήμερα, το πρώην στέλεχος της ΗIMΕS ο κ. Α.Α. δίνει τα ονόματα δύο «οφ σορ»
εταιρειών, μέσω των οποίων διακινήθηκαν χρήματα/μίζες προς τα πολιτικά μας κόμματα και
αξιωματούχους των Παγωνικών Τηλεπικοινωνιών κατά την περίοδο 20001 – 20005!
23
Σε άλλο σημείο της κατάθεσής του ο κ. Α.Α., ο οποίος έχει αποφασίσει να συνεργαστεί με τις
ανακριτικές αρχές, μιλάει για «μίζες» στα υπουργεία Άμυνας, Δημόσιας Τάξης και Πολιτισμού και
αναφέρει το ποσό των 13 εκατομμυρίων γρω".
Ζητάνε δηλαδή αυτά που με τόσο κόπο αποκτήσανε οι εργαζόμενοι, μετά από τόσους
αγώνες, αιματηρούς και μη, τα δικαιώματα τους να τους τα πάρουνε, να τα δώσουνε πίσω.
Φτου και από την αρχή, ξανά αγώνες, ξανά μόχθος και αδικία. Και θα μου πείτε, πως οι
δημόσιοι υπάλληλοι το είχαν παρακάνει και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά αυτή είναι η λύση;
Δεν πρέπει να κόψεις τους υψηλά αμειβόμενους και αυτούς που έχουνε δύο και τρεις θέσεις
στο δημόσιο; Δεν πρέπει να κάνεις σωστή κατανομή υπαλλήλων ανάλογα με τις ανάγκες τις
κάθε υπηρεσίας και όχι με τις ορέξεις των εκάστοτε παραγόντων; Δεν πρέπει να σταματήσει ο
ρουσφετολογικός διορισμός; Επιβράβευσες αυτόν που δουλεύει πραγματικά, έβαλες
στόχους; Όχι, το πρώτο απ’ όλα ήταν να κόψετε χρήματα. Ούτε που τα σκεφτήκατε αυτά; Ή
έστω να δώσετε εσείς το καλό παράδειγμα, να κόψετε λίγο από τις δικές σας απολαβές που
είναι και πολλά; Φυσικά και όχι, γιατί να το κάνετε, σε ποιον έχετε να λογοδοτήσετε, ποιον
έχετε να φοβηθείτε;
Και μην ξεχνιόμαστε, έχουμε και τους έμμεσους φόρους σε ποτά, τσιγάρα, τρόφιμα
κλπ, κλπ. Τους γνωστούς άδικους φόρους, οι οποίοι ανεξάρτητα απ’ ότι έχεις, είτε μένεις στο
ισόγειο είτε στο ρετιρέ, είτε οδηγείς μοτοποδήλατο είτε τζιπ δίλιτρο, είτε έχεις κανό είτε κότερο,
θα τους πληρώσεις στο ακέραιο. Με αυτό το χαράτσι δεν κοιτάνε την τσέπη σου, μόνο να
πάρουν το ποσοστό τους ενδιαφέρει. Να έχουνε τα αντίστοιχα έσοδα από τις πωλήσεις των
αγαθών που φορολογούν, σκασίλα τους ποιος τ’ αγοράζει. Και όμως ούτε οι νταβατζήδες, οι
μπράβοι δεν το κάνουν αυτό, ακόμα και εκείνοι κοιτάνε ποιος έχει την πιο πολλή δουλειά και
απ’ αυτόν θα ζητήσουν τα περισσότερα. Μη σου πω μάλιστα, πως όσο περισσότερα έχεις
τόσο μεγαλώνουν οι φοροαπαλλαγές, όπως να ψωνίζεις, να τρως, να ταξιδεύεις και να
χρεώνεις όλα τα έξοδα στην εταιρία… βρίσκει τέλος πάντων μια τρύπα βρε αδερφέ, να
γλιτώσεις ότι μπορείς. Ενώ άμα τα έχεις λίγα, μετρημένα… ε, τότε την πάτησες για τα καλά ή
μάλλον καλύτερα σε πάτησαν οι άλλοι για τα καλά. Τόσο δίκαια τα μέτρα, τόσο δίκαια!
Και έτσι, με τα φοβερά και τρομερά οικονομικά μέτρα ο μισθωτός έχει λιγότερα
χρήματα άρα ψωνίζει και λιγότερο. Και αφού δεν έχει λεφτά ν’ αγοράσει, δεν έχει και ο
καταστηματάρχης χρήματα να πληρώσει τον υπάλληλο του και τον απολύει, ο οποίος με την
σειρά του δεν έχει χρήματα ν’ αγοράσει από ένα άλλο μαγαζί και ούτω κάθε εξής. Αυτή την
καταπληκτική οικονομική συρρίκνωση μας προτείνουν σαν μοναδική λύση, που πρέπει να την
δεχτούμε αδιαμαρτύρητα και να πούμε και ευχαριστώ στους μεγάλους μας ευεργέτες, που
μας δανείζουν τον κοπανιστό αέρα τους με τόκο τοκογλύφου.
Με όλα αυτά που έβλεπα, κι εσείς φαντάζομαι το ίδιο θα περιμένατε και ας μην το
ομολογείται, δεν σας συμφέρει… είπαμε ότι θα πω αυτά που θέλω και θα τα πω όλα, μέχρι
την τελευταία τελεία και μετά πείτε ότι θέλετε, εγώ επιτέλους θα έχω μιλήσει. Περίμενα λοιπόν
πως ο κόσμος θα ξεσηκωνόταν, θα έβγαινε στους δρόμους να φωνάξει, να γιουχάρει,
περιφρουρήσει τα κεκτημένα του. Οι αλλαγές που ήρθαν είναι πέρα από την φαντασία των
Παγώνιων, ούτε στους εφιάλτες τους δεν έβλεπαν τέτοια πράγματα, ότι θα ερχόντουσαν
μέρες σαν κι αυτές.
Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που τάραξε την Παγωνική κοινωνία την προηγούμενη
δεκαετία και για το οποίο υπήρξε και δικαστική συγκάλυψη. Η κυβέρνηση της ΣΥ.Σ.Ο.. προέτρεπε
τους παγώνιους πολίτες να επενδύσουν τις οικονομίες τους στο παγωνικό χρηματιστήριο,
δημιουργώντας παράλληλα ψευδή εικόνα για τις δυνατότητες της Παγωνικής οικονομίας. Ενώ με
νόμο τζογάρονταν στο χρηματιστήριο τα αποθεματικά των ταμείων... Ώσπου τον Σεπτέμβριο του
19999 έσκασε η φούσκα. Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε μια νύχτα 100 δισεκατομμύρια γρω (που
ανήκαν κυρίως σε μικροεπενδυτές) να αλλάξουν χέρια και να καταλήξουν σε λίγους
μεγαλοκαρχαρίες, ενώ τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων του κράτους λεηλατήθηκαν,
24
προκειμένου να ενισχυθεί ο χρηματιστηριακός τζόγος της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου
και να κερδίσει τις εκλογές ο κ. Π.
Χάρις στην «ομερτά», οι υπεύθυνοι του Χρηματιστηρίου συνεχίζουν το έργο τους,
εξυπηρετώντας όλους τους μεγαλοδιαπλεκόμενους εκδότες και εργολάβους και όλες τις
κυβερνητικές αλχημείες. Αντί να τιμωρούνται, ή έστω, να παραιτούνται επειδή έφαγαν τα λεφτά του
κοσμάκη, επιβραβεύονται, όπως ο πρώην τσάρος της Οικονομίας Α.Σ. που εστάλη και εκτελέσει το
θεάρεστο έργο του και στο υπουργείο των Προμηθειών (Εθνικής Άμυνας).
Και τι είδα; Όχι αυτό που θα έπρεπε, που φανταζόμουν, τίποτα
ριζοσπαστικό, το άγριο, το δυναμικό, το οργανωμένο. Συγκεντρώσεις και
συνήθως, σαν να διεκδικούν κάτι περισσότερο και όχι να παλεύουν γι’
παίρνουν. Σάστισα, δεν το περίμενα, απογοητεύτηκα και στην συνέχεια
αναρωτήθηκα γιατί;
το αξιόλογο, το
απεργίες όπως
αυτά που τους
ανησύχησα και
Επειδή φοβόμαστε. Έχουμε γίνει αλοιφή από τον φόβο. Η τρομολαγνεία της
τηλεόρασης. Κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε με άσχημες ειδήσεις. Πτώχευση, καταστροφή,
αναπόφευκτη και ανεξήγητη κρίση. Χρεοκοπήσαμε; Θα έχουμε λεφτά να φάμε; Πόσοι θα
απολυθούν; Ποιες εταιρίες θα κλείσουν; Πόσο θα μας δανείσουν και τι ανταλλάγματα θα
ζητήσουν; Πόσοι είναι κάτω από το όριο της φτώχειας; Συνέχεια προβλήματα και
καταστροφικά γεγονότα, φτώχεια και ανέχεια. Πουθενά μια λύση, μια έξοδος, ένα φως, όλα
μαύρα και άραχλα. Μια κατρακύλα δίχως τέλος. Ένας εφιάλτης διαρκείας.
Ακούς όλα αυτά και γίνεσαι κουρέλι, σου στρίβεται το στομάχι, το άγχος για την
αυριανή μέρα σε τρελαίνει. Αισθάνεσαι τόσο ανασφαλής, απροστάτευτος, δεν ξέρεις αν θα
έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς, να βάλεις βενζίνη, να φας. Ο τρόμος της επιβίωσης
δεν σε αφήνει λεπτό. Και ποιος φταίει για την κατάσταση σου και ολόκληρης της οικονομίας;
Εσύ και εσύ και εσύ, μόνο εσύ, οι άλλοι οι μεγαλοκαρχαρίες ποτέ. Με το λέγε – λέγε όλα τα
κανάλια μαζί και όλοι οι δημοσιογράφοι, οι αδέκαστοι και αμερόληπτοι εκπρόσωποι της
ενημέρωσης, σε κάνουνε να πιστέψεις ότι εσύ, ατομικά ο καθένας μας, φταίει για την
κατάληξη μας, ότι βρισκόμαστε στο έσχατο σημείο και ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα
σαν κοινωνία, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και ότι πρέπει να συμβιβαστούμε και να
σκύψουμε το κεφάλι, να μην βγάλουμε τσιμουδιά. Γιατί φταίμε και πρέπει να πληρώσουμε.
Και που καταλήγουμε τελικά; Να τους πιστέψουμε και να σκεφτόμαστε πως όσο
έχουμε ακόμα την δουλίτσα μας είμαστε καλά. Αφού έχουμε χρήματα, κι ας έχει μειωθεί ο
μισθός μας αλλά και η αγοραστική του αξία, δεν πρέπει να μιλάμε καθόλου. Κατάφεραν να
μας πείσουν ότι δεν έχουμε άλλη λύση, άλλη επιλογή, ότι αυτά που μας επιβάλουν είναι
μονόδρομος. Ότι ή συμβιβαζόμαστε ή χανόμαστε. Ότι είμαστε μονάδες, έρμαια των
καταστάσεων και των βουλών των δανειστών μας, ότι και να κάνουμε, και πως ακόμα και αν
ενωθούμε, δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Κι εμείς φοβηθήκαμε τόσο πολύ που τα δεχτήκαμε
όλα στα μουγκά, χωρίς παράπονα, παρατηρήσεις και ενστάσεις, χωρίς ελπίδα για κάτι
καλύτερο, με στωικότητα και λύπη.
Και ναι! Τώρα φτάνω στο ζουμί, σας ξεκαθάρισα πως πρέπει να σας τα πω όλα για
να καταλάβετε. Από εμένα δεν θα ακούσετε αποσπασματικές ειδήσεις, τοποθετήσεις,
επιλεγμένα κομμάτια, για να σας κατευθύνω εκεί που θέλω. Δεν αρνούμαι, όπως και ο
καθένας που μιλάει θέλει να πάρει τον ακροατή με το μέρος του, και εγώ το ίδιο θέλω να
κάνω και ας φαντάζει δύσκολο, δεν είναι απίθανο, μη το γελάτε, θα το δείτε και μόνοι σας στο
μέλλον και θα με θυμηθείτε, αλλά δεν θα κάνω επιλογή. Δεν θα σας λέω μόνο ότι με
συμφέρει, αλλά ότι είδα και κατάλαβα, το πώς ένιωσα με όσα άκουσα και είδα. Και αυτά που
άκουσα και ακούω, και αυτά που είδα και βλέπω δεν νομίζω να έχουν διαφορές απ’ αυτά που
βλέπετε και ακούτε κι εσείς.
25
Τα τελευταία 3-4 έτη έχουν ανατεθεί σ’ ένα εργολάβο της χώρας μας δημόσια έργα πάνω από
μισό δισεκατομμύριο γρω, κατά παράβαση του μειοδοτικού συστήματος.
Δηλαδή το 20% περίπου των έργων που του ανατέθηκαν δεν ήταν μειοδότης αλλά δεύτερος ή
τρίτος, ανέλαβε δε τις συμβάσεις μετά από απόρριψη του μειοδότη.
Το Παγωνικό δημόσιο ζημιώθηκε κατά περίπου 28 εκατομμύρια γρω.
Και εκεί που άκουγα όλα αυτά… τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε, τις θυσίες που
οφείλουμε να κάνουμε για να ορθοποδήσουμε, ότι πρέπει να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι και
να φέρουμε το δραγουμάνο πάνω από το κεφάλι μας να μας ελέγχει και να μας διατάζει, εκεί
ακριβώς, μου ήρθαν οι παρακάτω ερωτήσεις, που μάλλον θα ήρθαν και στους περισσότερους
Παγώνιους : Γιατί να κάνω θυσίες; Γιατί να δεχθώ τα σκληρά μέτρα λιτότητας και να σφίξω κι
άλλο το ζωνάρι; Γιατί δεν υπάρχει σάλιο; Και κυρίως, γιατί να πληρώσω εγώ ρε φίλε, μαζί τα
φάγαμε;
Έλα ντε, γιατί να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα; Γιατί για άλλη μια φορά πρέπει να
ισχύσει αυτό που είπα και νωρίτερα «Άλλος π… και άλλος πληρώνει!». Πως γίνεται κάθε
φορά, ότι και να γίνει, να βγαίνουμε χρεωμένοι;
Κόντευα να τρελαθώ. Όσο άκουγα τις ειδήσεις και τις ποινές που θα μας επιβληθούν,
τόσο οι ερωτήσεις αυτές μου τριβέλιζαν το μυαλό και σε συνδυασμό με τα σκάνδαλα, τα
εκατοντάδες σκάνδαλα, τα χαμένα δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος, τόσο φούντωνα.
Ωρολογιακή βόμβα έγινα που ήταν έτοιμη να εκραγεί, από στιγμή σε στιγμή. Κοιμόμουνα,
ξύπναγα μ’ αυτές τις σκέψεις. Ανέβασα πίεση, από το άγχος βαριανάσαινα, όλα μου έφταιγαν.
Αισθανόμουνα τόσο πολύ ηλίθιος, τόσο μεγάλο κορόιδο. Και όχι μόνο για λογαριασμό μου,
για όλους μας. Πως γίνεται να μας ξεγελάνε τόσο άνετα; Πως μπορούνε να βγαίνουνε και να
μας λένε για ελλείμματα και χρέη και την ίδια ώρα να ξέρουμε και εμείς και αυτοί, ποιοι είναι
αυτοί που έχουν φάει τόσο κρατικό χρήμα και να μην τους ακουμπάει κανείς;
Κανείς τους… κανείς τους δεν πήγε φυλακή. Όλοι τους σουλατσάρουν ελεύθεροι, με
τις τσέπες τους φουσκωμένες με ξένα χρήματα. Κύριοι και κυρίες, άνετοι, έτοιμοι για την
επόμενη ρεμούλα, γιατί, το λέω για άλλη μια φορά, είναι σίγουρο πως τα λεφτά που θα
δανειστούμε θα μοιραστούν στα γνωστά πορτοφόλια. Στις «τρύπες» θα φτάσουνε τα ψίχουλα,
τα περισσεύματα, έτσι για να δείξουν και κάτι στους έξω, αλλιώς δεν θα έμενε τίποτα.
Ως ιδρυτής της ΕΠΕ του υπουργού Μ.Ν. εμφανίζεται η κυπριακή «οφ σορ» Η. Ltd την
οποία εκπροσωπεί ο Μ.Ν., ενώ το καταστατικό έχει επιμεληθεί η σύζυγός του, κα Ε.Α.
Προκειμένου να αποφύγουν την καταβολή φόρων στο Παγωνικό δημόσιο, απευθύνθηκαν
στο εξειδικευμένο στην ίδρυση υπεράκτιων εταιριών δικηγορικό γραφείο Κ., του οποίου το συρτάρι
είναι γεμάτο μαϊμού εταιρίες στα μέτρα καθενός, που θέλει να φοροδιαφύγει και να κάνει λαμογιές.
Ο Μ.Ν. πιστεύει προφανώς πως καθάρισε τη θέση του με το περίφημο «το νόμιμο είναι και ηθικό».
Δεν θα έπρεπε δε να προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι γιατροί του δημοσίου έχουν ιδρύσει
υπεράκτιες εταιρείες για να καταθέτουν τα «φακελάκια» οι ασθενείς τους...
Αυτό δεν έκανε, για παράδειγμα, ο κ. Μ.Ν.; Δεν ίδρυσε «οφ σορ» εταιρείες για να γλιτώνει
τη φορολόγηση των εισοδημάτων του, όπως ο ίδιος είπε, υποστηρίζοντας μάλιστα πως δεν έκανε
τίποτε διαφορετικό από αυτό που κάνουν όλοι;
Όχι μόνο δεν το έκανε αυτό ο Πρωθυπουργός αλλά εξακολουθούσε να «επιβραβεύει» τον
υπουργό του, διατηρώντας τον στο Υπουργείο!
26
Ένιωθα να πνίγομαι, να μην έχω οξυγόνο ν’ αναπνεύσω. Τόση καταπίεση, τόση
εκμετάλλευση, τόση υποκρισία…δεν αντέχω, δεν είναι του χαρακτήρα μου, δεν μπορώ. Όταν
βλέπω ότι με αδικείς, ότι με κοροϊδεύεις τρελαίνομαι, φρικάρω. Γίνομαι θηρίο…δεν το
αντέχω…δεν μπορώ να το δεχτώ!
Και να πεις πως εγώ είμαι παρανοϊκός, περίεργος, πως μόνο εγώ έχω πρόβλημα, ότι
μόνο εγώ τα έβλεπα έτσι στραβά και άδικα; Ότι οι υπόλοιποι τα είχαν κατανοήσει, ότι
δέχονταν τις εξηγήσεις και τις δικαιολογίες τους; Τότε θα έλεγα ότι πράγματι, δεν ήμουνα
καλά, ότι τρελάθηκα, ότι… δεν ξέρω… ότι εγώ τέλος πάντων είχα πρόβλημα. Αμ δε όμως, και
εσείς το ξέρετε, όλοι το ξέρουν. Κανείς δε πίστεψε τα ψέματα, κανείς λογικός άνθρωπος.
Είπαμε πως είμαστε ευκολόπιστοι, ενθουσιώδης και πεσιμιστές και ότι αντίθετα εύκολα
ξεχνάμε, εύκολα συγχωρούμε, αλλά δεν είμαστε και ηλίθιοι όπως νομίζουν.
Όπου και να πήγα, με όποιον και να μίλησα άκουσα τα ίδια: Γιατί δε βάζουνε έναν,
έναν στη φυλακή; Που είναι τα κλεμμένα; Να φέρουν πίσω τα κλεμμένα να ξεχρεώσουμε. Εγώ
θα πληρώσω τα σπασμένα; Τα δικά τους γαμ… θα πληρώσουμε; Τα φάγανε καλά – καλά και
τώρα μας ζητάνε και τα ρέστα; Όλοι όσοι έκλεψαν κυκλοφορούν ελεύθεροι με λιμουζίνες και
την περνάνε κοτσάνι, εγώ γιατί να πληρώσω, γιατί να φτωχύνω; Εγώ πληρώνω την εφορία
σαν βλάκας και αυτοί με τις «οφ σορ» εταιρίες τους μένουν όλα στην τσέπη. Γιατί δεν τους
πιάνει κανείς να ησυχάσουμε; Όλοι μαζί τα φάγανε, γι’ αυτό δεν μιλάει κανείς τους, όλοι
έχουνε την φωλιά τους λερωμένη. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Έχουμε χωριστεί σε
βασιλείς και δούλους … και άλλα τέτοια, άπειρα και παρόμοια. Συνέχεια αυτά άκουγα. Όλοι
αγανακτισμένοι, αηδιασμένοι, έξαλλοι με τους πολιτικούς μας, τους δημόσιους λειτουργούς,
τις κεφαλές τους κράτους.
Ο «πορτοκαλής» εκτελωνιστή από τη Δ.Ρ., και ο σιτέμπορος Η.Ξ., κουμπάρος τού τότε
υπουργού Απασχόλησης, σύμφωνα με την κατηγορία, φέρονται να απαίτησαν «φακελάκι» από τους
εκπροσώπους της γαλακτοβιομηχανίας ΦΡΕΣΚ, το ύψος του οποίου ισοδυναμούσε με το 10% του
συνολικού προστίμου των 24,5 εκατομμυρίων γρω, δηλαδή 2,4 εκατομμύρια γρω, με το οποίο
απειλούνταν η εταιρεία λόγω συμμετοχής στο καρτέλ γάλακτος. Η προμήθεια-μαμούθ θα άνοιγε τον
δρόμο για την ένταξη της εταιρείας σε πρόγραμμα επιείκειας ώστε να μειωθεί ή ακόμη και να
εξαλειφθεί το επικείμενο πρόστιμο.
Και έτσι λοιπόν, με όλα αυτά, θυμωμένος και σε απόγνωση για το μέλλον που το
έβλεπα να έρχεται ζοφερό, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, έτοιμο να με καταπιεί, φτάνω στην ιδιαίτερη
μέρα, που από μια απλή συζήτηση άλλαξε η ζωή μου. Γιατί σας το είπα από την αρχή, μια
φράση, και μια λέξη ακόμα, πολλές φορές είναι αρκετή για να μας ξυπνήσει, να μας βγάλει
από τον λήθαργο και την απραξία και να μας βάλει ξανά στο στίβο για την διεκδίκηση της
ζωής που μας αξίζει.
Συζητώντας μια μέρα έναν φίλο του πατέρα μου, αγανακτισμένοι και οι δύο για την
κατάσταση της Παγωνίας, την δεινή μας θέση και το πώς φτάσαμε ως εδώ, καταλήξαμε όπως
ήταν φυσικό στους κλέφτες και την παντελή έλλειψη τιμωρίας.
- Μα ένας τους, ένας τους να πάει φυλακή δεν γίνεται; Έναν, δεν μπορούν να τον πιάσουν και
να τον χώσουν μέσα;
- Έλα ντε, του απαντάω εγώ, αφού δεν φέρνουν πίσω τα κλεμμένα, ας πάνε μέσα. Να
μάθουνε τα γουρούνια, να φοβηθούν και οι υπόλοιποι.
- Έτσι μου έρχεται να πάρω ένα όπλο και να τους καθαρίσω όλους, έναν – έναν! Που μας
κοροϊδεύουν έτσι, μες τα μούτρα μας, που έχουν το θράσος να μας λένε για οικονομία και για
απαραίτητες θυσίες… οι γελοίοι, οι ψεύτες, τα τομάρια…
27
Και τι νομίζετε ότι του απάντησα; Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, του έκανα την
εξής ερώτηση «Μα αξίζει να πας φυλακή για χάρη τους;» με την απάντηση έτοιμη στο μυαλό
μου «Και βέβαια όχι!». Την ερώτηση την είχα κάνει σε τέτοιο τόνο, που απέκλειε οποιαδήποτε
άλλη τοποθέτηση.
Εκείνος αρκέστηκε να μου κουνήσει το κεφάλι καταφατικά με τα χείλη σφιγμένα, με
την λογική να συγκρατεί τον θυμό του.
Και ενώ, όπως σας είπα είχα έτοιμη την απάντηση στην ερώτηση μου, όταν άκουσα
την παραδοχή του συνομιλητή μου, έτσι ξαφνικά, άλλαξα γνώμη. Άλλαξα τελείως γνώμη και
έδωσα την απάντηση που ποτέ δεν περίμενα ότι πρόφερα «Ναι! Ναι, αξίζει να πας φυλακή
για χάρη τους!». Γιατί είναι βρωμιά, σαπίλα, καρκίνος που πρέπει να καθαριστεί, να πεταχτεί,
να πολεμηθεί στη ρίζα του.
Οι μεγάλες αποφάσεις έχουνε και το ανάλογο κόστος. Δεν αποφασίζεις ποιο χρώμα
πουκάμισο θα βάλεις ή αν θα πας για πότο ή για φαγητό στην βραδινή σου έξοδο. Αυτές είναι
αποφάσεις που παίρνονται σε μια στιγμή, αλλά επιβεβαιώνονται μια ολόκληρη ζωή.
Ο διορισμός του νέου προέδρου της Επιτροπής ανταγωνισμού έγινε την παραμονή της
διάλυσης της Βουλής, μετά την εξαγγελία για εκλογές.
Ένα μήνα μετά, δυο μέρες πριν από τις εκλογές γίνεται αύξηση του μηνιαίου μισθού του κατά
72%.
Από τα 5.282 γρω, ο μισθός του εκτοξεύτηκε στα 9.085 γρω, με υπουργική απόφαση.
Δεν άντεχα άλλο να τους βλέπω στην τηλεόραση, να τους ακούω στο ραδιόφωνο, να
τους διαβάζω στις εφημερίδες να κάνουν θεωρία. Να μου λένε τι πρέπει να κάνω και αυτοί να
μην κάνουν ούτε το ένα εκατοστό… τι λέω το ένα εκατοστό, ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά
κηρύττουν. Ζητάνε να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα την μείωση του
μισθού μας, της σύνταξης μας, του φαγητού μας, της ζωής μας ολόκληρης και της ελευθερίας
μας. Ζητάνε να πληρώσουμε ξανά και ξανά και κάθε φορά περισσότερα, για το σπίτι, το
αυτοκίνητο, το δάνειο, το φαγητό, τα ρούχα, το νερό, το ρεύμα, το…το… για όλα, για ότι
κάνουμε, για ότι έχουμε. Και οι ίδιοι δεν πληρώνουνε τίποτα, δεν μειώνουνε τίποτα, μόνο
τρώνε, τρώνε, τρώνε, τρώνε, τρώνε, τρώνε… τόσα χρόνια τρώνε και ποτέ δεν χορταίνουνε.
Και αφού τα φάγανε όλα, αφού δεν αφήσανε τίποτα και ακόμα δεν χόρτασαν, τώρα θέλουνε
να φάνε και εμάς τους ίδιους, οι κανίβαλοι!
Έχουνε τσεπώσει τα λεφτά, έχουνε ξεκοκαλίσει ολόκληρους κρατικούς
προϋπολογισμούς, αποθεματικά δημόσιων ταμείων και είναι πλέον πλούσιοι, με βίλες,
λιμουζίνες, κότερα, οικόπεδα, φιρμάτα ρούχα, πολυτελής κατοικίες και ταξίδια σε εξωτικά
μέρη, λες και είναι εφοπλιστές, βιομήχανοι… Πείτε μου, που τα βρήκανε τόσα λεφτά; Πως
αλλιώς έκαναν τέτοιες περιουσίες;
Οι αξιοσέβαστοι αυτοί άνθρωποι, όχι μόνο βρήκαν τα χρήματα για τον προεκλογικό
τους αγώνα, όλοι ξέρουμε τι στοιχίζει μια προεκλογική εκστρατεία, αλλά στο τέλος βρέθηκαν
και με περισσότερα λεφτά, με πολύ περισσότερα λεφτά απ’ όσα είχαν πριν μπουν στην
πολιτική.
Τόλμησε και ο πρωθυπουργός να ρωτήσει «Που πήγαν τα λεφτά;». Γιατί δεν γυρίζει
να κοιτάξει δίπλα του και θα τα βρει στο «πιτς φυτίλι». Οι φίλοι του και οι γνωστοί του, οι
συμμαθητές του, το συνάφι του τα έχει. Οι κύριοι και οι κυρίες από τα διπλανά και τα απέναντι
έδρανα τις Βουλής τα έχουν. Εκεί μέσα είναι οι κλέφτες, αυτός που τους ψάχνει; Από πού μας
ήρθε και δεν ξέρει, από άλλο πλανήτη ή μας «δουλεύει» κανονικά;
28
Τόσα και τόσα σκάνδαλα έχουνε βγει στην φόρα και ένας, τουλάχιστον ένας, έτσι, για
να μας «ρίξουνε στάχτη στα μάτια», για να ικανοποιηθεί το δημόσιο αίσθημα, όπως λένε και
οι δημοσιογράφοι, δεν πήγε φυλακή, ούτε βέβαια γύρισε τα κλεμμένα … κανένα τους.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά άκουσα και τον γελοίο, τον θρασύ μα και πολύ γνωστό
δημοσιογράφο να μας λέει, για λογαριασμό άλλων ή και δικό του; «Ότι έγινε, έγινε, φτάσαμε
όπου φτάσαμε, στην χρεοκοπία, πρέπει τώρα να τραβήξουμε μια γραμμή και να
προχωρήσουμε μπροστά». Αν είναι δυνατόν! Μας ζήτησε σαν να ήταν κάτι απόλυτα λογικό
να μην τα σκαλίσουμε, να μην τιμωρηθεί κανείς, να τα ξεχάσουμε. Έτσι ξεχνιούνται οι κλεψιές;
Έτσι ξεχνιούνται οι μίζες και οι λαμογίες; Έτσι ξεχνιούνται τα υπέρογκα χρέη και η
καταστροφή της οικονομίας ενός ολόκληρου κράτους; Και τότε γιατί οι φυλακές είναι γεμάτες;
Γιατί δεν τους αφήνουν ελεύθερους και να ξεχάσουμε ότι ο ένας έκλεψε ένα πορτοφόλι, ότι ο
άλλος λήστεψε μια τράπεζα, ένα τρίτος βίασε μια κοπέλα και κάποιος άλλος σκότωσε έναν
ηλικιωμένο; Αυτούς γιατί τους βάζουμε φυλακή;
Ο πρώην γ.γ. της Περιφέρειας Α. κος Ν.Β. με χειρόγραφη σημείωση αποχαρακτήρισε ένα
στρέμμα δάσους ιδιοκτησίας της μητέρας του πρώην ανακριτή, Φ.Γ., υπεύθυνο για την υπόθεση
ΗIMES και στενού συνεργάτη της υπουργού εξωτερικών.
Για αντάλλαγμα ο Φ.Γ. παρέλειψε να εκδώσει ένταλμα σύλληψης του κου Χ.Σ. για
δωροδοκία και νομιμοποίηση εγκληματικών εσόδων και δεν προχώρησε στην κατάσχεση φακέλων
της ΗIMES, παραλείποντας να καταγράψει αναλυτικά τα έγγραφα που περιείχαν.
Είναι εξωφρενικό, ασύλληπτο, απίστευτο… μα για πόσο ηλίθιους, για πόσο ζώα μας
έχουν. Δεν το χωράει ο νους μου αυτό … δεν άντεξα άλλη κοροϊδία από αυτά τα γουρούνια,
τους ανήθικους πολιτευτές, τους δίχως αιδώ δημόσιους λειτουργούς, τους πουλημένους
δημοσιογράφους, τα παράσιτα που μας είχαν κυριεύσει σαν τον ιό που εξαπλώνεται,
παχαίνει, δυναμώνει και εξαπλώνεται συνέχεια. Τους έβλεπα που δεν σταματούσαν σε
τίποτα, η λαιμαργία τους δεν είχε μέτρο, ούτε φραγμό. Σκουλήκια, που ζουν μες τα σκατά και
τρέφονταν από τις σάρκες μας και να μας ειρωνεύονται από πάνω.
Έτσι απλά και γρήγορα, χωρίς σκαμπανεβάσματα και πισωγυρίσματα. Από την
στιγμή που άλλαξα την απάντηση, αποφάσισα να τους σκοτώσω. Να σκοτώσω όσο
περισσότερους μπορούσα, μέχρι να με πιάσετε. Ήξερα πως κάποια στιγμή θα με πιάνατε,
δεν είχα αυταπάτες γι’ αυτό. Ήθελα όμως να το κάνω, έπρεπε να το κάνω. Δεν μπορούσα να
μένω άλλο με σταυρωμένα τα χέρια και να παρακολουθώ.
Παίρνοντας την απόφαση μου, αυτό δεν θέλετε να μάθετε, έτσι δεν είναι, αυτό δεν
περιμένατε τόσες ώρες, γι’ αυτό δεν αναγκαστήκατε να με ακούσετε; Ε, λοιπόν σας λέω πως
ήρθε η ώρα γι’ αυτό που με τόσο ενδιαφέρον και περιέργεια περιμένατε, συγκεντρωθείτε
τώρα στα λόγια μου, για να μη χάσετε καμιά οξεία και αναγκαστείτε να ρωτήσετε… αν και δεν
θα τολμήσετε να με ρωτήσετε, είμαι βέβαιος, δεν θέλετε να φανείτε χαζοί, να δείξετε πως σας
καίει και θα μείνετε με την απορία. Να ξέρετε όμως πως αυτό που είχε σημασία στην
απολογία μου είναι το πρώτο μέρος, αυτό που σας είπα μέχρι τώρα, το γιατί το έκανα και όχι
αυτό το δεύτερο που αδημονείτε να μάθετε, το πώς. Αυτό είναι για τους επιστήμονες, τους
αστυνομικούς, για σας είναι τα άλλα, οι λόγοι, οι αιτίες. Γι’ αυτά είναι που πρέπει να χτυπήσει
ο συναγερμός μες στο κεφάλι σας και όχι για τον τρόπο. Την επόμενη φορά, αν δεν αλλάξετε,
θα βρεθεί κάποιος να κάνει το ίδιο με έμενα, να σας σκοτώσει, μπορεί με ένα διαφορετικό
τρόπο, ίσως και πιο άγριο. Το αποτέλεσμα όμως να ξέρετε θα είναι το ίδιο, γιατί οι λόγοι και οι
αιτίες δεν θα έχουνε δυστυχώς αλλάξει.
29
Παίρνοντας την απόφαση, όπως είπα, να τους σκοτώσω, σκέφτηκα πως έπρεπε να
βρω ένα τρόπο να καθαρίσω μόνο αυτούς και κανέναν άλλο. Εγώ δεν είμαι και δεν ήμουν
ποτέ υπέρ της τυφλής βίας και το χτυπημάτων στο περίπου, βόμβες, ρουκέτες κλπ. Δεν μου
φταίει σε τίποτα ο περαστικός ή η σερβιτόρα που εξυπηρετεί, ούτε καν τα παιδιά και ο ή η
σύζυγος, ανάλογα με το φύλο του στόχου. Ποτέ δεν κατάλαβα το σκεπτικό, βάζω μια βόμβα
και όποιον πάρει ο χάρος, στην κυριολεξία. Αυτές είναι εύκολες λύσεις που δεν εξυπηρετούν
κανένα σοβαρό σκοπό. Δεν αποδίδουν δικαιοσύνη, δεν χτυπάνε την ρίζα του κακού.
130.000 υπολογίζεται ότι θα χάσουν την δουλειά τους κατά την διάρκεια του 20010, στο
χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
19.000 επιχειρήσεις κατέβασαν ρολά μέσα σε λίγους μήνες.
Δεν μπορούσα να περιμένω την τιμωρία τους στην άλλη ζωή, μιας και δεν έβλεπα να
γίνεται τίποτα, την ήθελα εδώ και τώρα. Να την δω με τα μάτια μου, να την ακούσω με τ’
αφτιά μου.
Καταρχήν, επέλεξα να δράσω μόνος μου. Εγώ δεν είχα διασυνδέσεις με άλλες
ομάδες και αν πήγαινα ξαφνικά να τους βρω για να ενταχθώ θα με βρίσκατε αμέσως, πριν
καν προλάβω να οργανωθώ. Στην γυναίκα μου το είπα μόνο και συμφώνησε να με στηρίξει,
ήταν και αυτή το ίδιο αγανακτισμένη μ’ εμένα και όπως αποδείχτηκε έκανα πολύ καλά. Όσο
και αν προσπαθήσατε δεν της πήρατε κουβέντα…εεε; Τα βρήκατε σκούρα μαζί της εεε; Είναι
σκληρό καρύδι, όχι σαν κι εσάς.
Έπρεπε όμως να προμηθευτώ και ένα όπλο, πως θα σκότωνα χωρίς όπλο; Αν
έφταναν μόνο οι κατάρες που είχανε φάει και το φτύσιμο για να πνιγούν, θα είχαμε
ξεμπερδέψει ήδη μαζί τους, μαζικά. Δυστυχώς όμως δεν γινότανε τίποτα χωρίς όπλο.
Και εκεί, όπως το συζητούσα με την γυναίκα μου και προβληματιζόμουν για το που
και το πώς θα έβρισκα ένα όπλο, δεν είχα σχέση μ’ αυτά, δεν ήξερα σε ποιον ν’ απευθυνθώ,
που να τον βρω, ούτε και τι να ζητήσω, μου ήρθε μια υπέροχη ιδέα. Τι ιδέα; Ότι είχα δει σ’ ένα
ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση μια φυλή της ζούγκλας, τα μέλη της οποίας, οι κυνηγοί
συγκεκριμένα, έπιαναν ζώα φυσώντας μέσα από ένα καλάμι δηλητηριασμένα βέλη, ακίδες και
εκείνα μόλις τσιμπιόντουσαν, πέθαιναν μέσα σε λίγα λεπτά, μια και έξω.
Αποφάσισα να το ψάξω αλλά όχι μέσω ίντερνετ, όχι, εκεί όλα καταγράφονται, όλα
παρακολουθούνται, ένας μεγάλος χαφιές είναι που πρέπει πολύ να τον προσέχεις. Πήγα σε
βιβλιοθήκες, έψαξα πολλά βιβλία, χάλασα αρκετό χρόνο αλλά πήρα τις πληροφορίες που
ήθελα και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα.
Ασχολήθηκα με προσοχή και επιμέλεια για την κατασκευή του δικού μου όπλου, ενώ
παράλληλα παρακολουθούσα και τους στόχους μου. Δεν ήταν και κάτι δύσκολο για να πω
την αλήθεια, και να μην ήθελες να τους δεις, αυτοί όλο μπροστά σου εμφανίζονταν, μαϊντανοί,
όλη η κοινωνική και πολιτική τους ζωή στο πιάτο. Μόνο οι βρωμιές τους γίνονται κρυφά, πίσω
από τις κάμερες.
Πήρα το καλάμι, όχι το καλύτερο που είχα και τ’ αγκάθια τσαπουρνιάς και αφού τα
έβαζα μέσα ένα – ένα, φύσαγα με όλη μου την δύναμη και για να ξέρετε, έχω γερά πνευμόνια.
Δοκίμασα και με το καλύτερο και τα βέλη μου πήγαινα ακριβώς εκεί που ήθελα. Στους
σταθερούς στόχους ήμουν έτοιμος, έπρεπε όμως να γίνω και στους κινούμενους. Και για να
μην ξεχνιόμαστε, να δοκιμάσω και το δηλητήριο μου, το μείγμα που είχα φτιάξει σύμφωνα με
τις πληροφορίες που είχα συλλέξει. Το τι περιείχε δεν θα σας το πω ξανά, σας το είπαν ήδη οι
ειδικοί, τόσες έρευνες έκαναν για να το βρούνε, δεν ήθελα να τους πάρω την δόξα, να τους
στερήσω τη χαρά να το παρουσιάσουν οι ίδιοι.
30
Σε ποιον όμως θα το δοκίμαζα; Θα στεναχωρήσω λίγο τους ζωόφιλους αλλά δεν
έβρισκα άλλη λύση. Στις δοκιμές δυστυχώς σκότωσα δυο τρεις δεκοχτούρες και μια γέρικη
γάτα, που μετά βίας κατάφερνε να φάει το φαγητό της, το είδα σαν ευθανασία. Όλες μου οι
δοκιμές ήταν πετυχημένες, άριστό αποτέλεσμα, σε δευτερόλεπτα ήρθε το τέλος.
Έχοντας συγκεντρώσει τα απαραίτητα στοιχεία και τελειοποιήσει την τεχνική μου,
έκανα την πρώτη μου επίσημη απόπειρα. Και πέτυχε. Πρώην υφυπουργός εργασίας νεκρός.
Χαμός, κανάλια, εφημερίδες, ραδιοφωνική σταθμοί…όλοι γι’ αυτό μιλάγανε αλλά και για το
χαρτί που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος. Ένα απόκομμα εφημερίδας που αναφερόταν
στο σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα. Το μήνυμα ήταν σαφές αν και επιδέχτηκε σωρεία
εξηγήσεων και αναλύσεων όπως γίνεται με όλα, πάντα μέχρι αηδίας, μέχρι εκεί που δεν
παίρνει άλλο και μερικές φορές και ακόμα παραπέρα. Η αστυνομία το μόνο στοιχείο που είχε
για τον δράστη ήταν ένα άγνωστο DNA από το σάλιο που βρέθηκε πάνω στο αγκάθι και το
οποίο δεν μπορούσαν να το ταυτίσουν με ότι είχανε μέχρι τότε. Δεν ήμουν σεσημασμένος,
δεν είχανε στοιχεία για μένα, δεν μπορούσαν να με βρουν και σκύλιασαν. Πάνω από όλα
όμως φοβήθηκαν, ο καθένας για τον εαυτό του, να φυλάξει τα νώτα του. Η καμπάνα είχε
αρχίσει επιτέλους να χτυπάει για όλα τα λαμόγια.
Και έτσι συνέχισα και με τους άλλους. Δύο υφυπουργούς, έναν υπουργό, δύο
γενικούς γραμματείς και έναν εισαγγελέα. Σε όλους έβρισκαν δίπλα ένα κομμάτι εφημερίδας
με κάποιο από τα αναρίθμητα σκάνδαλα, φαντάζομαι θα τα θυμάστε κι εσείς, τόσες φορές τα
ακούσατε, πρέπει να τα έχετε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά. Όσο για τις λεπτομέρειες δεν
νομίζω πως μετά από τέτοια εκπαίδευση σας χρειάζονται, δεν θα επεκταθώ για να μην λέτε
πάλι ότι πλατειάζω, αναμασώντας τα ίδια, γνωστά σε όλους σας πράγματα.
Αυτούς πρόλαβα, αυτούς τους επτά πρόλαβα να σκοτώσω. Όλοι τους ένοχοι, όλοι
τους διεφθαρμένοι, μέχρι το μεδούλι και δεν το μετανιώνω. Όσοι έκλεψαν τον κόσμο και δεν
τιμωρήθηκαν, δεν μπήκαν φυλακή, παρά έμειναν να μας περιγελούν και να γλεντούν στην
υγεία των κορόιδων, έπρεπε να καταλάβουν ότι τίποτα πια δεν θα μένει ατιμώρητο. Να
μάθουν ότι τελείωσε και γι’ αυτούς το μεγάλο φαγοπότι. Να βάλουν και οι άλλοι μυαλό, να
αποφασίσουν να τους μαζέψουν όλους τους απατεώνες. Είδατε πως φοβήθηκαν; Όλοι τους.
Μόνο γι’ αυτό μιλάγανε, όλο γι’ αυτό, για τίποτα άλλο. Και αν προλάβαινα να σκοτώσω δυο
τρεις ακόμη που είχα στο πρόγραμμα, δύο δημοσιογράφους, ένα δήμαρχο και ένα δεσπότη,
άνθρωποι που εξευτέλισαν τον τίτλο κα την θέση τους, θα ήταν πιο ολοκληρωμένο το έργο
μου. Βέβαια παντού υπάρχει σαπίλα και βρωμιά, όλοι οι χώροι θέλουν καθάρισμα, εξυγίανση,
αλλαγή, διαφάνεια… όλα τα συνθήματα των κομμάτων που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Ε… έτσι, τα ξεκίνησα εγώ και περιμένω να τα ολοκληρώσουνε εκείνοι, γιατί αν δεν το
κάνουν, θα βρεθεί ένας άλλος Κλάρος Σέρνας να συνεχίσει και είναι σίγουρο πως δεν θα τους
αρέσει.
Σας το είπα και στην αρχή, δηλώνω αθώος, εγώ ο Κλάρος Σέρνας δηλώνω αθώος
γιατί λειτούργησα σαν την συνείδηση των κατοίκων αυτής της χώρας, της Παγωνίας. Τους
πολίτες αυτού του κράτους που ένιωθαν και νιώθουν ακόμα τόσο απογοητευμένοι, τόσο
θυμωμένοι και δεν ήξεραν τι να κάνουν για να βρουν το δίκιο τους. Δεν μας δώσατε και καμία
διέξοδο, καμία ελπίδα, μόνο εκβιαστικά μας διατάξατε να σκάσουμε, να θάψουμε το πτώμα
και να γυρίσουμε στα σπίτια μας σαν ένοχοι, σαν να κάναμε εμείς το έγκλημα, φορτωμένοι τις
δικές σας ευθύνες, τα δικά σας λάθη, τα δικά σας χρέη.
Εγώ όμως τους έδωσα την λύση, το δρόμο. Δεν είμαι τρελός, δεν θέλω να καταλύσω
την έννοια της δημοκρατίας και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Κάποτε οι προγονοί μας
έδιωχναν τους καταχραστές της εξουσίας, φυλάκιζαν και τιμωρούσαν τους σκάρτους και έτσι
ανανεώνονταν το πολιτικό σκηνικό και κατά συνέπεια και το σύστημα ολόκληρο. Δεν υπήρχε
31
κράτος εν κράτη, δεν υπήρχε η πολιτική μαφία που διοικεί σήμερα ασύδοτα, χωρίς να δίνει
λογαριασμό σε κανέναν και κανένας να μην μπορεί να την ακουμπήσει.
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα που δεν μας αφήνουν να κάνουμε τίποτα από
τα δύο, εγώ βρήκα την Τρίτη λύση, την μοναδική λύση που απέμεινε για να σώσω την
Παγωνία και εμάς τους ίδιους, όλους μας, για να μην καταποντιστούμε, για να βγάλουμε την
βρώμα από πάνω μας, για να γίνουμε καλά, να πολεμήσουμε τον καρκίνο που μας τρώει τις
σάρκες.
Τέλος, εγώ ο Κλάρος Σέρνας, για ακόμα μια φορά δηλώνω αθώος και δικαιωμένος
για τις πράξεις μου και δίνω μια συμβουλή σε όλους σας:
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΒΟΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ! ΑΛΛΑΞΤΕ! ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ
ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΥΣ! ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
- Έλα! Έλα! Μη φωνάζεις πια, σ’ ακούσαμε… μας έχει πάρει τ’ αφτιά, κάθε μέρα, κάθε μέρα…
πόσους θα σκοτώσεις πια; Δεν έχεις αφήσει άνθρωπο για άνθρωπο που έχει βγει στο γυαλί,
ζωντανό.
- Ακούστε την βοή που έρχεται! Αλλάξτε πριν να είναι…
- Αμ, κακομοίρη μου αλλάξανε τα πράγματα, αλλά προς το χειρότερο, δυστυχώς προς το
χειρότερο και ας ξυπνήσαμε…προκοπή δεν είδαμε.
- Αλλάξατε; Αλλάξατε;…έφυγαν; έφυγαν; Ρώτησε όλο χαρά και προσμονή.
- Πάρε τα χάπια σου πρώτα… τι είπαμε; Πρώτα τα χάπια σου, πρώτα, και μετά θα σου πω.
Δεν λέω τίποτα έτσι μ’ ακούς;
- Ωραίααα! Τώρα μάλιστα, τώρα να σου πω. Φεύγουν λοιπόν, θα φύγουν όλοι σε λίγο και θα
μείνουμε μόνο εμείς πίσω να μαζέψουμε τις βρωμιές τους. Σαν να πέρασε τυφώνας και
κατάστρεψε τα πάντα και πρέπει εμείς να τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή. Και δεν
μπορείς να πεις, φωνάξαμε κι εμείς, φωνάξαμε αλλά όχι τόσο δυνατά όσο εσύ.
- Καθάρισε η βρώμα, η αρρώστια ε; τους διώξατε επιτέλους! Εμένα να δεις τώρα που όχι
μόνο θα με αθωώσουν αλλά θα με κάνουν και ήρωα. Σίγουρα, θα γίνω ήρωας! Ήρωας!
- Ναι καλέ μου, σε λίγο θα είσαι ήρωας, μην ανησυχείς, θα στο πω εγώ… μην ανησυχείς πια,
μην απολογήσε άλλο, δεν χρειάζεται.
- Και αφού τον καθησύχασε, βγήκε από την αίθουσα, είχε έρθει η ώρα να σχολάσει. Η πρωινή
βάρδια τελείωνε σε λίγα λεπτά. Χρειαζότανε μόνο να βγάλει την ποδιά και να πάρει την
τσάντα της.
- Αυτός πρόλαβε και τρελάθηκε, εμείς να δούμε, που έχουμε ακόμα τα μυαλά στο κεφάλι μας,
τι θα κάνουμε…τι θ’ απογίνουμε. Ρε μπας και έχει δίκιο ο τρελός; Λες έτσι να γλυτώσουμε;
Ποιος ξέρει… μονολόγησε και διάβηκε την μεγάλη πύλη του ιδρύματος.
Τέλος
Κ. Σ. Ρ. 2011
32

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

Τεκμηρίωση PDF - τμημα εικαστικων και εφαρμοσμενων τεχνων

Τεύχος 81 - Θέατρο Σκιών

«Όταν τα παραμύθια λένε αλήθεια.» Ερευνώντας γιατί οι μύθοι

10 |ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ποιος είναι

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΛΕΚΑΝΗΣ ΑΞΙΟΥ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! - Peri... Volos

Ecometrics Pc - Ecometrics-gr

Διαχειριστείτε το θυμό σας, πριν σας καταβάλει Το συναίσθημα του

Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων και η