Ελλάδα - Κύπρος - Παλαιστίνη
Τούρκος να μεν μείνει
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Α! Εκατάλαβα, ρε Λιοντή,
θέλεις να πεις ότι οι Ισραηλίτες εν Τούρτζιοι! Μπράβο!
26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 n TEYXOΣ 7 n ΕΤΟΣ 1ο n Γ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
1974-2014... Ω!
ΜΑΘΗΤΕΣ, ΠΕΙΤΕ ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΣΑΣ
ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΔΥΟ.
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑΜΕ
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Διευθυντές
Αλέκος Μιχαηλίδης
Ιόλη Μιχαηλίδου
Eκδότης
Bάσος Φτωχόπουλλος
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Νεολαία
Αυτομόλησε
Μασκόττα
Ο φίλος του Στυλιανίδη,
Πρόδρομος Προδρόμου
Συκοπρομηθευτής
Κ. Βασιλείου
Συνεργάτες τεύχους
Χριστόδουλος Ε., Χ.Α.Α., Έφη Δούση,
Γ.Κ., Κούλλης Χ., Α.Χ., Τίτος
Χριστοδούλου, Ι. Μιχαηλίδου,
Α. Μιχαηλίδης, Χάρη Σπανού,
Σκρόφα, Χρίστος Πέτρου, Πρήχτης,
Στέλλα Ευαγγελίδου, Α. Λοΐζου,
Γ. Ρακκάς, Κ. Βασιλείου, Α. Μακρίδης
Συνεργάτες που σπάζουν
τα νεύρα του Β.Φ.
Αυγή Δ., Ελένη Π. και Κούλλης
Χατζηπολυκάρπου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
TO ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
Το επόμενο τεύχος της εφ. ΕΝΩΣΙΣ
θα κυκλοφορήσει στις 30 Αυγούστου,
μέρα Σάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνται όλοι οι συνεργάτες να
αποστείλουν τα κείμενά τους έως τις
22 του μηνός, ακόμα κι αν έχουν πάει διακοπές.
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διορθώσεις, επιμέλεια
και δεξί χέρι του εκδότη
Ιόλη Μιχαηλίδου
26 Ιουλίου 2014
Η εφημερίδα προχωρά σε αλλαγές.
Προς Θεού, όχι όσον αφορά τον ιδεολογικό της χαρακτήρα. Αυτός παραμένει αναλλοίωτος. Απλώς ήρθε ο
καιρός να ξεκουραστούν οι παλαιότεροι, οι οποίοι θα παραμείνουν
διδάσκοντες και συμβουλάτορες, και
να αναλάβουν οι νεώτεροι… τις ευθύνες τους. Τώρα είναι η ώρα,
μπροστά σε διπλές και τριπλές κατοχές, να αντισταθούμε, ο καθείς
από το πόστο του. Χωρίς ίχνος έκπτωσης, παίρνουμε τη σκυτάλη και
συνεχίζουμε τον αγώνα της Ένωσης,
διαλύοντας τον μύθο του «κάθε
χρόνος και χειρότερα». Ας ελπίσουμε ότι θα συμμετάσχουν σε αυτόν και άλλοι νέοι – ή και γέροι.
Ένωσις τζι ας γινεί το γαίμαν μας
αυλάτζιιν…
Αλ. Μιχ. – Ι. Μιχ.
Με αυτό το τεύχος, μαζί με την
εφημερίδα, σε
επιλεγμένα περίπτερα μπορείτε
να βρείτε και το
βιβλίο Δημήτρης
Χριστόφιας:
Πρόεδρος μέχρις εσχάτων.
Θα πωλείται
μαζί με την εφημερίδα με μόνο 8 ευρώ.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Τον επόμενο μήνα
μαζί με την εφημερίδα μπορείτε
να προμηθευτείτε τα βιβλία
Ανδρέας Καρκαβίτσας - Ο
Σπαθόγιαννος,
Ο εκδικ ητής
και Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Η
εις Γιάννεσβουργκ της Αφρικής καταστροφή, Ο Μπάυρον, Οιωνός.
ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ, ΒΡΥΣΟΥΛΛΕΣ...
Αγαπητοί συνεργάτες και αναγνώστες, έφτασε
η στιγμή να σας αποχαιρετήσω από τη θέση μου
ως διευθυντής της εφημερίδας ENΩΣIΣ, μετά
από είκοσι ολόκληρα χρόνια παρουσίας στο εν λόγω έντυπο. Τα ηνία αναλαμβάνουν δύο φιλούθκια μου, ο Αλέκος Μιχαηλίδης και η Ιόλη Μιχαηλίδου, αμφότεροι «ζυμωμένοι» στην έκδοση
της εφημερίδας από τον καιρό που γεννήθηκαν.
Τους εύχομαι καλή επιτυχία. Ευχαριστώ όλους
όσους στήριξαν αυτή μας την προσπάθεια όλα
αυτά τα δύσκολα χρόνια και θα ήθελα να τους πω
πως, παρ’ ότι έχουμε ουσιαστικά αποτύχει, καταφέραμε να κρατήσουμε τη φλόγα της
ENΩΣEΩΣ άσβηστη και τον πόθο της απελευθέρωσης στο προσκήνιο μιας κοιμισμένης και αλλοτριωμένης κοινωνίας. Τώρα είναι η σειρά άλλων να συνεχίσουν τον αγώνα, ώσπου να έρθει μια
άλλη γενιά, καλύτερη από τη δική μας –σε πείσμα του Οράτιου– που θα θέσει ξανά τις βάσεις
για έναν νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ολόκληρου πια του ελληνικού έθνους.
Αντέξαμε πολλά αυτά τα είκοσι χρόνια. Ήρθαν
και έφυγαν από την εξουσία άπειροι προδότες,
όμως η Κύπρος είναι ακόμη εδώ, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους. O Καζαντζίδης
με το τελευταίο του άσμα
Έρχονται χρόνια δύσκολα
γεμάτα καταιγίδες
κι εμείς του κόσμου θύματα
μ’ ατέλειωτα προβλήματα
και λιγοστές ελπίδες…
μας έδωσε το στίγμα των καιρών που έρχονται. H Ελλάδα και η Κύπρος υπό κατοχή ασφυκτιούν και δεν μπορούν καν να αντισταθούν. Aς
αντισταθούμε, λοιπόν, η παλιά γενιά με τη σχετική της σοφία και η νέα γενιά με τα όπλα που
αυτή μόνο διαθέτει. Aν δεν τα ξέρετε, ρωτήστε τη
νέα διεύθυνση.
Ένωσις τζι ας γινεί το γαίμαν μου αυλάτζιιν.
B.Φ.
Μυστικοί χορηγοί
Λαϊκή Τράπεζα και καμιά δεκαριά
άλλοι οι οποίοι είναι μυστικοί και δεν
μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους.
Nομικοί Σύμβουλοι
Μας έχουν παρατήσει όλοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους
κάψουμε.
ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ – ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Ελιωτές
Δωρεά Σάββα Παύλου
Έβαλαν το πουλί της
Δημοκρατίας πάνω
από τον θυρεό της
αποικιοκρατίας και
νόμισαν οι έξυπνοι
πως μ’ αυτόν τον
τρόπο δεν είναι πια
αποικιοκρατούμενοι.
Συνεργάτης που παίρνει τηλέφωνο
στις πιο ακατάλληλες ώρες
Ν.Κ.
Άτομα που θα θέλαμε να
γιαουρτώσουμε
Μιχάλης Πιερής, Xρήστος
Στυλιανίδης, Νίκος Ρολάνδης και
Μίχος Παπαπέτρου
Άτομα που θα θέλαμε να μελώσουμε
για να κάτσουν πάνω τους οι μούγιες
τζιαι οι σφήκουες
Νίκος Τορναρίτης, Μ. Μαυρίδης,
Χάρης Γεωργιάδης
Υπουργός Εξωτερικών
της πατριωτικής κυβέρνησης του Αντώνη
Σαμαρά. Ας έρθουν οι
Τούρκοι.
Αμνημόνευτος αντιστασιακός του μηνός.
«Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Ναι, και ο Χίτλερ.
Μάργκαρετ Θάτσερ
του μηνός.
Εκποιήτρια (σιύλλα,
πούτανος) του μηνός.
Θυρεός - θυρωρός
του μηνός.
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA,
KYPROS. TEL.: 99696969. All rights
reserved. Nothing appearing in Union
(and may your blood become avladjin)
newspaper may be reprinted,
reproduced by sex or transmitted
through viri, either holy or in sin, by
any electronic or mechanical means
without prior written permission from
the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Τζιαι δηλαδή τωρά εγώ πρέπει να υποστηρίζω το Ισραήλ
επειδή εκάμαμεν συμμαχίαν;
Μα επελλάνετε ούλλοι;
26 Ιουλίου 2014
3
Αποκάλυψη τώρα
Αποκαλύπτει ο B.Φ.
TO AΛΛO MOY XΩPIO
YΠAPXEI KATOXH;
Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες κι οι ομορφιές του κόσμου,
αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά, έξαφνα από εμπρός μου…
Μ. Βαμβακάρης
Δεν μου αρέσουν οι έξυπνες και βαθυστόχαστες αναλύσεις, αυτές δηλαδή που, διά μέσου της λογοτεχνίας
ή της τέχνης, προσπαθούν να ερμηνεύσουν το Κυπριακό ή τον κόσμο
της Κύπρου. Ούτε μου αρέσουν οι
«γεωστρατηγικές αναλύσεις», αυτές
που γνωρίζουν δήθεν τι θα κάνει η
Αμερική σε πέντε χρόνια, η Kίνα σε
δύο και η Pωσία τώρα. Πέραν ίσως
κάποιων αρετών και των δύο τρόπων αναλύσεως των φαινομένων της
πολιτικής ζωής, στην ουσία οι οπαδοί
αυτού του είδους γραψίματος πέφτουν EΞΩ στις αναλύσεις τους. Oι
διανοουμενίστικες, οι επιστημονικές
και οι θεολογικές αναλύσεις των
προβλημάτων μας ΔEN κατάφεραν
ούτε να πείσουν κάποιους να αλλάξουν πορεία στην πολιτική ζωή του
τόπου ούτε και να προσθέσουν τίποτα στον πιο γενικό προβληματισμό περί του εθνικού μας προβλήματος και βίου. Σαράντα χρόνια αναλύσεων και καλής θέλησης και σπουδαίων ψηφισμάτων στους διεθνείς οργανισμούς και εντάξεων σε ευρωπαϊκές και άλλες ενώσεις και συνομιλιών με όλους τους παράγοντες δεν
κατάφεραν τίποτα. Oι ηγέτες μας,
όλοι, μοιάζουν μεταξύ τους. Μαζί με
τους ηγέτες της άλλης πλευράς και
τον λεγόμενο «διεθνή παράγοντα»
κάνουν χειραψίες, χαμογελούν, δηλώνουν αισιοδοξία, κάποτε επιμένουν
κιόλας πως έγινε πρόοδος, χωρίς
όμως να φτάνουν στην πολυπόθητη
λύση παρά τις τολμηρές και άλλες
υποχωρήσεις μας. Γιατί άραγε; Ποιες σκοτεινές ή και μυστήριες δυνά-
ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΑΓΓΛΟΙ
Ο Sir Nicholas Resurrectious σε
αναμνηστική φωτογραφία έξω
από το Παλάτι Μπάκιγκχαμ,
όπου έδωσε τα διαπιστευτήριά
του στο στέμμα.
μεις δεν αφήνουν όλους αυτούς τους
καλοπροαίρετους κυρίους να βρουν
μία λύση; Πώς γίνεται OΛOI, Έλληνες, Τούρκοι, Αγγλοαμερικανοί, Ευρωπαίοι και Εγγλέζοι (ναι, αυτούς
τους βάζω και μόνους τους), OHEδες,
κόμματα, κόμματοι, κομιτάτα και η
κουτσή Μαρία, να θέλουν τη λύση και
να μην τα καταφέρνουν; Yπάρχουν
πολλές απαντήσεις, μένω όμως μόνο
σε μία που υποψιάζομαι ότι είναι και
η μόνη λογική. H απάντηση είναι ότι
ΔEN YΠAPXEI ΠPOBΛHMA, πως το
Κυπριακό δεν υφίσταται, βρίσκεται
μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας
–τη λέξη αυτήν τη χρησιμοποιώ όπως
λέμε «αυτή είναι φαντασμένη»– και,
ως εκ τούτου, δεν μπορεί να λυθεί
κάτι που δεν υπάρχει. Aυτή είναι η
μεγάλη δυσκολία και γι’ αυτό δυσκολεύονται τόσες και τόσες σοβαρές δυνάμεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα, όπως δεν έγινε εισβολή, όπως δεν
υπάρχει συνεχιζόμενη κατοχή. H απόδειξη πως δεν υπάρχει κατοχή είναι
ολοφάνερη. Kανένας δεν φωνάζει
εναντίον της κατοχής, κανένας δεν
διεκδικεί την απελευθέρωση του νησιού και κανένας ή σχεδόν κανένας
δεν ξοδεύει έστω και μία ώρα στις
20 του Iούλη να αναλογιστεί τι έχουμε πάθει. Aκόμη και το συλλαλητήριο
εναντίον της κατοχής στις 20 του Iούλη το καταργήσαμε, όπως καταργήσαμε και τις διαδηλώσεις στην πράσινη γραμμή. Mόνο κάποιοι νέοι, ρομαντικοί και «φαιδροί», επιμένουν
κάθε χρόνο να μας θυμίζουν πως ναι,
οι TOYPKOI είναι AKOMH EΔΩ.
Mερικοί μάλιστα μπαινοβγαίνουν
στα κατεχόμενα χωρίς κανένα πρόβλημα. Άλλοι κάνουν χρυσές δουλειές
με τα κατεχόμενα και ακόμα και η
κυπριακή κυβέρνηση επισήμως ψωνίζει και εμπορεύεται με τα κατεχόμενα. Ποια κατεχόμενα, ρε ππεζεβέγκηδες; Γι’ αυτό λέω πως η κατοχή είναι
στη σφαίρα της φαντασίας μας. Aπό
φαντασία και άππωμα κάνουμε τις
δοσοληψίες μας με τους Τούρκους.
Τόσο φαντασμένοι είμαστε, που νομίζουμε πως ο κόσμος και κατ’ επέκταση οι Τούρκοι είναι δικοί μας.
Tο κυπριακό πρόβλημα δημιουργήθηκε διότι οι Κύπριοι ήθελαν την ελευθερία τους, δηλαδή την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Όσο υπήρχε ένα
κίνημα των Eλλήνων για την ENΩΣH,
υπήρχε και ένα άλυτο πρόβλημα που
σταδιακώς ονομάστηκε Κυπριακό. Tώ-
ρα κανείς δεν διεκδικεί ούτε την ελευθερία του ούτε την Ένωση, γι’ αυτό άλλωστε και δεν μπορούν να φτάσουν οι
«άλλοι» στην πολυπόθητη λύση, διότι η
πολυπόθητη λύση είναι μία, η απελευθέρωση της Κύπρου και η Ένωσή της με
την Ελλάδα. Λογικά, δηλαδή, θα έχουμε κάποιες ελπίδες να λύσουμε το πρόβλημα MONO εάν υπάρξει ζωντανό και
ρωμαλέο κίνημα υπέρ της απελευθέρωσης-Ένωσης. Kάτι τέτοιο προϋποθέτει να σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες πως ένα νέο, ανανεωμένο
EΘNIKO ΣYMBOYΛIO μπορεί να χαράξει μια νέα πορεία. Tο Εθνικό Συμβούλιο υπάρχει για να μην μπορέσει
ποτέ να αναπτυχθεί ένα EΘNIKO κίνημα. Oι αντιρρησούλες και οι μεμψιμοιρίες μερικών μελών δεν αλλοιώνουν
τη σκληρή πραγματικότητα. Tο Εθνικό
Συμβούλιο πρακτορεύει τα συμφέροντα των Tούρκων και των άλλων αλλοδαπών. Αν κάποιοι νιώθουν αδικημένοι από αυτήν την τοποθέτηση, ας το
δείξουν στο Εθνικό Συμβούλιο. Ας χτυπήσουν επιτέλους το χέρι τους στο τραπέζι και ας καταγγείλουν τους υπόλοιπους που ανοιχτά και ξεδιάντροπα
πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα.
Θα μου πείτε τώρα πως κι εγώ παραφέρομαι, πως δεν αναλύω τα γεγονότα, παρά κάνω πολεμική εναντίον
αυτών που δεν συμφωνούν μαζί μου.
Θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σας.
Πριν από λίγο καιρό, ένας στενός μου
συνεργάτης, ο Γιώργος Τριλλίδης, φίλος και διεισδυτικότατο μάτι και γραφιάς ολκής, μου είπε, όταν τον πήρα
τηλέφωνο για να του πω πως έχω μερική κατάθλιψη, ότι αυτός έχει ολική
κατάθλιψη. Yπέθεσα πως και γι’ αυτόν «γυναίκα θα ’ν’ η αιτία» που λέει ο Tσιτσάνης, όμως στη συνέχεια άλλα μου είπε. Eίπε OTI AΠOTYXAME.
Είκοσι χρόνια, είπε, γράφουμε και κανείς δεν μας ακούει. EXEI ΔIKAIO.
Nιώθω τόσο απελπισμένος, που ούτε
καν το «AΠEΛΠΙΣTΗKA» του Βαμβακάρη δεν με εκφράζει. Oυτε το τραγούδι του με εκφράζει – τέτοια είναι
η απελπισία μου και η θλίψη μου.
Aποτύχαμε, όμως κρατήσαμε τη φλόγα της απελευθέρωσης και της Ένωσης άσβηστη. Yπάρχει ελπίς, στην
Ελλάδα ζεις, που έλεγε και ο αναθεωρητής Σαββόπουλος σ τους αριστουργηματικούς KΩΛOEΛΛHNEΣ
του. Aποτύχαμε, όμως δεν έχουμε πει
την τελευταία μας λέξη.
Β.Φ.
Η Γιαλούσα είναι η γενέτειρά μου, το χωριό μου. Είναι ο τόπος που αγάπησα όσο
τίποτε άλλο. Eίναι η παιδική μου ηλικία,
με τους φίλους μου, την οικογένειά μου
και τους συγχωριανούς μου. Εκεί έμαθα
να περπατώ, εκεί να μιλώ κι εκεί να ονειρεύομαι. Tώρα το χωριό μου είναι τουρκοκρατούμενο, σκλαβωμένο και λαβωμένο. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Δεν κατοικούν πια Γιαλουσίτες στη Γιαλούσα.
H Γιαλούσα υπάρχει άθικτη στη μνήμη
μας, σαν ένα πυρωμένο καρφί, να μας
υπενθυμίζει πως τίποτε δεν πάει χαμένο,
φτάνει να μην το ξευτιλίζεις. Δεν θέλω να
είμαι επισκέπτης στη Γιαλούσα ούτε τουρίστας ούτε χαζοχαρούμενος προσκυνητής. H Γιαλούσα χωρίς τους Γιαλουσίτες
δεν είναι Γιαλούσα. Όσο υπάρχει η
MNHMH, κανένας Τούρκος δεν θα κοιμάται ήσυχα στο χωριό μου. H Γιαλούσα ζητά την απελευθέρωσή της – ή, αν
θέλετε, ακόμη και την πλήρη σκλαβιά της·
να αποφασίσουμε δηλαδή συλλογικά οι
εναπομείναντες Γιαλουσίτες να επιστρέψουμε στο χωριό μας ως συνειδητοί σκλάβοι κι εκεί, μέσα στη σκλαβιά, να μαρτυρήσουμε ελληνικά, ώσπου να φέξει το φως
της ελληνικής ελευθερίας. Όλες οι άλλες
λύσεις είναι εκ του πονηρού.
Tώρα που άρχισα να νιώθω ότι μάλλον
δεν θα πεθάνω στον τόπο που γεννήθηκα,
έχω κάνει την αμαρτία και υιοθέτησα κι
ένα άλλο χωριό, το Mαρμάρι Ευβοίας.
Kάθε χρόνο, έστω και για λίγες μέρες το
καλοκαίρι, πάω στο άλλο μου χωριό κι
εκεί αγναντεύω τους Πεταλιούς και την
Αττική απέναντι και θυμάμαι έντονα το
παλιό μου κατεχόμενο χωριό. Aπό το σπίτι του παππού μου βλέπαμε απέναντι στη
Mικρά Aσία την Καραμανιά και κάναμε
απίστευτου κάλλους «εθνικιστικά» όνειρα. Tώρα βλέπω την άλλην Kαραμανιά
–και αυτή κατεχόμενη– και θλίβομαι. Mικρή παρηγοριά η μυρωδιά της θάλασσας,
του κόζινου και του θυμαριού, οι συκαμιές,
οι συκιές, οι καλαμιώνες, οι βάτοι κι όλα
τα δέντρα και οι θάμνοι της Γιαλούσας
των παιδικών μου χρόνων. Eίναι και η μικρή μας Αγιά Μαρίνα –δοξάζω τ’ όνομά
της και τη χάρη της– ολόασπρη και περήφανη, σφηνωμένη σε μια ποταμωσιά με
σχοινιές και μερσινιές, η οποία γιατρεύει
και προστατεύει όλους τους συγχωριανούς μου, έστω και αν ελάχιστοι την έχουν
επισκεφτεί. Tους ξέρει, όμως, η Aγιά Mαρίνα της Γιαλούσας, έστω και σε κατάσταση κατάρρευσης την ενημερώνει.
Στο Mαρμάρι ο Xρίστος και ο Nτίνος, οι
ταξιτζήδες, ο Σωτήρης ο υδραυλικός, ο
νεαρός φούρναρης που ξέρει πως η Κύπρος είναι ελληνική, ο Bαγγέλης ο χασάπης, ο Ποδαράς ο οβελιοπώλης, ο Τζίμης
ο ξεπεσμένος εργολάβος, η κυρία Nάνσυ
που κάποτε δούλευε με τον Στουρνάρα,
o Γιάννης ο κηπουρός και η κυρία του είναι οι νέοι συγχωριανοί μου. Όπως και οι
θρυλικοί Γιαλουσίτες, δεν είναι όλοι καλοί
και ενάρετοι άνθρωποι. Aυτούς έχω όμως
και μ’ αυτούς ζω. Σιγά σιγά μαθαίνω να
τους αγαπώ. Eίθε η Αγιά Mαρίνα να με
αξιώσει να πεθάνω στη Γιαλούσα ή ελεύθερος ή σκλάβος – αν όχι, τουλάχιστον ας
με αξιώσει να πεθάνω στο άλλο μου χωριό κι εκεί να με θάψουν, να μην μπορεί
κανείς να ’ρθει στην κηδεία μου, παρά
μόνο οι συγχωριανοί μου.
4
ΔΟΥΛΟΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΙ ΣΑΜΑΡΑΔΕΣ
26 Ιουλίου 2014
KAΠOTE ΣTHN AΓPIA ANATOΛH
Επαιτιακήγραφίδα
Επιμέλεια και γραφή: X.A.Α.
Μέρες καλοκαιριού ’74
Στην Κύπρο, τις μέρες του Ιουλίου και
του Αυγούστου, έρχονται στην επιφάνεια ιστορίες και γεγονότα που όλη
την υπόλοιπη χρονιά λες και είναι φυλακισμένα σε ένα κουτί. Μόλις αυτό
το κουτί της μνήμης (ή της λήθης)
ανοίξει με τον ήχο των σειρήνων, τα
συνθήματα των αντικατοχικών και τον
πλαταγισμό των σημαιών, ξεχύνονται
ορμητικά να κορέσουν μια απροσδιόριστη επιθυμία της μνήμης· εν είδει
στοιχειώδους αντίστασης στον Τούρκο
και τα τετελεσμένα του, εν είδει μνημοσύνου στους νεκρούς και τη γη μας.
Κάποιοι θα επιχειρηματολογήσουν ότι
η αντίσταση και ο αντικατοχικός αγώνας δεν είναι υπόθεση δύο μηνών ή
μερικών ημερών αυτών των δύο μηνών. Ότι δεν είναι θέμα μνήμης αλλά
πράξης. Και θα συμφωνήσω. «Ο καθείς και τα όπλα του» όμως.
Ένα από τα εν πολλοίς άγνωστα γεγονότα των ημερών του 1974 είναι η
μοναδική μάχη αρμάτων που διεξήχθη
ποτέ σε ελληνικό έδαφος. Αντίπαλοι,
τουρκικά άρματα. Δεν πρόκειται,
όμως, για μια ιστορία παρόμοια με
του τουρκικού αντιτορπιλικού «Κοτσάτεπε» το οποίο βύθισαν οι Τούρκοι
αεροπόροι νομίζοντας ότι ήταν ενισχύσεις εξ Ελλάδος. Στην πιο κάτω
ιστορία έχουν χέρι Έλληνες, πανούργοι
και ικανοί, απ’ ευθείας απόγονοι του
Οδυσσέα, με έναν αλλιώτικο δούρειο
ίππο.
Στις 2 Αυγούστου 1974, στη δυτική
πλευρά του Πενταδακτύλου, κοντά στο
χωριό Λάρνακας Λαπήθου, παρατηρήθηκε κίνηση τουρκικών αρμάτων. Οι
δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς κατάφεραν να καταστρέψουν με βολή ΠΑΟ
ένα Μ113, το τέταρτο στη φάλαγγα,
ενώ το πρώτο στη φάλαγγα Μ47 έπεσε σε αντιαρματική νάρκη και ακινητοποιήθηκε. Αμέσως, τα άρματα και
τα οχήματα που ακολουθούσαν αποσύρθηκαν και οι Τούρκοι στρατιώτες
των δύο αρμάτων που παγιδεύτηκαν
μεταξύ του Μ47 και του Μ113 τα
εγκατέλειψαν έντρομοι. Αυτά ήταν άλλο ένα Μ47 και άλλο ένα Μ113 πλήρη
πυρομαχικών, καυσίμων και εφοδίων,
τα οποία τέθηκαν στην υπηρεσία της
Εθνικής Φρουράς σε έναν ιδιότυπο ουλαμό, με επικεφαλής τον Ίλαρχο Κωνσταντίνο Χαραλάμπους.
Στις 15 Αυγούστου, όταν πλέον είχε
ξεκινήσει η δεύτερη φάση της εισβολής,
τα δύο άρματα, από τα οποία δεν είχαν αφαιρεθεί τα τουρκικά διακριτικά,
βρίσκονταν μαζί με το 286 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού στη Σκυλλούρα. Στο καταληφθέν Μ47 βρισκόταν
ως αρχηγός πληρώματος ο Ελλαδίτης
Λοχίας Κωνσταντίνος Δρόσος, ως πυροβολητής ο Κύπριος έφεδρος στρατιώτης Ανδρέας Κουδουνά, ως οδηγός
ο Δεκανέας Νικόλαος Τούντας, ως συνοδηγός ο Κύπριος έφεδρος στρατιώτης Ανδρέας Αποστόλου και ως γεμιστής ο Ελλαδίτης Λοχίας Ανδρέας Κριθάρη. Ο Ίλαρχος Χαραλάμπους βρισκόταν μαζί με τον τεχνικό αρμάτων
Βάιο Τσικρικά στο Μ113. Ξαφνικά εμ-
Τα καταληφθέντα τουρκικά άρματα. Το Μ113 στα αριστερά και το Μ47 στα δεξιά,
φωτογραφημένα λίγο μετά την αιχμαλώτισή τους στον Λάρνακα της Λαπήθου τον
Αύγουστο του 1974 (Πηγή: Τα τεθωρακισμένα στην Κύπρο, Εξέλιξη και Δράση)
φανίστηκαν πολλά τουρκικά Μ47 και
Μ113, τα οποία κατάφεραν να μπουν
στο χωριό. Το πλήρωμα του καταληφθέντος Μ47 έδρασε αστραπιαία και
ψύχραιμα. Ενώθηκε με τα τουρκικά
Μ47 και άρχισε να κινείται μαζί τους
σαν να ήταν μέρος της τουρκικής φάλαγγας. Ο Λοχίας Δρόσος ξεκίνησε
έναν ανταρτοπόλεμο αρμάτων. Συνέχισε την πορεία περικυκλωμένος από
τα ανυποψίαστα τουρκικά άρματα και
όταν βρήκε κάλυψη, άρχισε να τα χτυπά. Το πρώτο βληθέν τουρκικό Μ47
εξερράγη και διαλύθηκε. Οι Τούρκοι
πανικόβλητοι κοίταζαν γύρω τους, αλλά δεν έβλεπαν παρά μόνο τουρκικά
άρματα. Αυτό το πρωτοφανές αρματικό αντάρτικο συνεχίστηκε για περίπου δύο ώρες και είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή επτά τουρκικών
αρμάτων Μ47. Όταν πλέον τα καύσιμα και τα πυρομαχικά τού καταληφθέντος άρματος ξεκίνησαν να εξαντλούνται, το ηρωικό πλήρωμά του
έλαβε διαταγή από τον Ίλαρχο που
παρακολουθούσε ενθουσιασμένος την
BΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ
Γράφει η Ιόλη Μιχαηλίδου
επιχείρηση να αποχωρήσει. Η κίνηση
του άρματος προς διαφορετική κατεύθυνση από τα υπόλοιπα έκανε τους
Τούρκους να συνειδητοποιήσουν τι συνέβαινε και να αρχίσουν να του βάλλουν. Τελικά το καταληφθέν Μ47 κατάφερε να φθάσει με ασφάλεια στις
ελληνικές θέσεις και να συνεχίσει από
εκεί τις βολές του.
Οι πρωταγωνισ τές της ισ τορίας,
απλοί αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και
έφεδροι στρατιώτες, με τη μακρυγιαννική τρέλα του γένους, δεν εγκατέλειψαν τις θέσεις τους ασχέτως της
προδοσίας. Δεν σκέφτηκαν το τομάρι
τους. Το χρέος προς την πατρίδα ήταν
η υπέρτατή τους έγνοια. Μπήκαν στον
δικό τους δούρειο ίππο και επέφεραν
σημαντικά πλήγματα στον εχθρό. Η
δράση του συγκεκριμένου άρματος δεν
κατάφερε φυσικά να ανατρέψει την
κατάσταση. Είναι, όμως, από αυτά τα
γεγονότα που αποδεικνύουν ότι δεν
είναι το πλήθος του εχθρού που μετρά, αλλά η καρδιά και το μυαλό του
Έλληνα.
EYPΩΠEOΣ ΣΤYΛIANIΔHΣ
Λαμπρόν να μας κάψει!
Στις 14 Ιουλίου συνήλθε το Εθνικό Συμβούλιο για να συζητηθούν τρόποι διαμόρφωσης νέας στρατηγικής στο Κυπριακό και να κατατεθούν εναλλακτικές
προτάσεις από τους πολιτικούς αρχηγούς. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ενημέρωσε τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου για τις εξελίξεις στις συνομιλίες
και, αφού επισημάνθηκε το γεγονός ότι
οι διαπραγματεύσεις κινδυνεύουν να
οδηγηθούν σε αδιέξοδο λόγω της αδιάλλακτης στάσης του Έρογλου, αποφασίστηκε η σύγκληση πολυήμερης συνεδρίας τον Σεπτέμβριο που θα ασχοληθεί με θέματα τακτικής και στρατηγικής
για την πολιτική που ακολουθείται στο
Κυπριακό. Φαίνεται ότι αρκετοί από
τους αρχηγούς των κομμάτων θεωρούν
ότι η στρατηγική που ακολουθούμε τόσα χρόνια είναι λανθασμένη και έφτασε η ώρα να αναθεωρήσουμε. Μετά από
σαράντα χρόνια κατοχής, μετά από τόσα χρόνια που όσοι φωνάζαμε ότι ο
δρόμος που ακολουθούμε οδηγεί απευθείας στην αποδοχή των τετελεσμένων
της εισβολής θεωρούμασταν αιθεροβάμονες στην καλύτερη περίπτωση και
σωβινιστές, κολλημένοι, εθνικιστές στη
χειρότερη, έρχονται τώρα να μας πουν
ότι ίσως είχαμε δίκαιο; Καλημέρα! Φυσικά, δεν πανηγυρίζουμε κιόλας… Αυτές τις κινήσεις τύπου «ας ακούσουμε
τι έχουν να πουν για να σιωπήσουν και
αύριο ξέρουμε εμείς τι θα κάνουμε» τις
έχουμε μάθει προ πολλού. Ισιώννει ο
νούρος του σσιύλλου;
l Ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν από
την επέτειο των σαράντα χρόνων από
την τουρκική εισβολή στον τόπο μας η
πρώτη ειδική διαδρομή του Ράλι Κύπρος. Ο αγώνας θα διεξαχθεί από τις
19 μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου και η πρώ-
τη αυτή διαδρομή θα διέρχεται μέσα
από την κατεχόμενη Λευκωσία! Θα
ξεκινά δηλαδή από τις ελεύθερες περιοχές, θα εισέρχεται στα κατεχόμενα
και θα επιστρέφει πίσω για τον τερματισμό! Πολύ προοδευτικός αυτός ο Κυπριακός Σύνδεσμος Αυτοκινήτου! Μην
ανησυχείτε άδικα όμως. Ο πρόεδρός
του, Αντώνης Μιχαηλίδης (πρώην
υπουργός του ΔΗΚΟ, παρακαλώ), εξήγησε στον κόσμο μέσω του Φιλελευθέρου ότι ο Σύνδεσμος ουδέποτε θα έκανε κάτι σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι η κίνηση αυτή θα ωφελήσει την Κύπρο. Ρε λαμόγια, έχουμε
κατοχή στην Κύπρο. Θα καταλάβουμε
ποτέ τη διαφορά της κατοχής από την
ύπαρξη απλώς δύο γειτονικών «κρατών»; Κατοχή έχουμε! Φυλάκια, νεκρή
ζώνη, κατοχή! Στρατεύματα κατοχής,
έποικοι από την Ανατολία κατοικούν
τα κατεχόμενα εδάφη μας! Ξυπνάτε
επιτέλους!
l Πρέπει να είναι ψυχολογικό το πρόβλημα που έχουμε ως λαός. Ίσως, προσπαθώντας να επουλώσουμε τα τραύματα που μας προκαλεί το γεγονός ότι η
πατρίδα μας είναι κατεχόμενη, προτιμούμε να το ξεχνάμε, να προσποιούμαστε ότι δεν υφίσταται κάποιο πρόβλημα. Σε αυτήν τη λογική μόνο μπορώ να
εντάξω και το συμβάν που εκτυλίχθηκε το
βράδυ της 19ης Ιουλίου στο οδόφραγμα
της Λήδρας. Φοιτητές των αυτόνομων παρατάξεων –και ασφαλώς όχι του ΕΛΑΜ–,
από αυτούς που δεν θέλουν να ξεχάσουν, πραγματοποίησαν λαμπαδηφορία
στη Λευκωσία με κατάληξη στο οδόφραγμα της Λήδρας, όπου θα διανυκτέρευαν διαμαρτυρόμενοι για την κατοχή.
Κάποιοι άλλοι, που μάλλον χρίζουν ιατρικής παρακολούθησης, δυσαρεστήθηκαν από αυτήν την απαράδεκτη ενέργεια
των φοιτητών –ποια κατοχή;– και έκριναν
λογικό και σκόπιμο να τους επιτεθούν.
Όχι μόνο φραστικά, αλλά και με μπουκάλια, ξύλα και πέτρες, μετατρέποντας
τη διαμαρτυρία των φοιτητών σε πεδίο
μάχης ακριβώς δίπλα από τα τουρκικά
φυλάκια, δίπλα από τους Τούρκους στρατιώτες που, όσο κι αν θέλουμε να προσποιούμαστε, εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί για να μας θυμίζουν, μαζί με
τη σημαία στον Πενταδάκτυλο, την υφιστάμενη κατάσταση. Κατά τα άλλα, αυτοί που έριχναν τα μπουκάλια αυτοαποκαλούνται και… αντι-φασίστες. Πάντως, συμβαδίζουν περισσότερο με το
ψευδοκράτος ή με τον Αναστασιάδη, παρά με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, με τον
οποίον θέλουν να ταυτίζονται. Ίσως έχουν
τύψεις γιατί «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά». Μπορεί να τους έχουν πείσει ότι
όσοι μιλούν για κατοχή είναι πραξικοπηματίες, δεν εξηγείται αλλιώς. Λαμπρόν
να τους κάψει!
O χώρκατος Στυλιανίδης, ο άνθρωπος που ακόμα φορεί άσπρες κλατσούες, φαίνεται ότι θα πάρει τη θέση της Αντρούλλας Βασιλείου ως ο
Επίτροπος της Κύπρου στην Ευρώπη. Έτσι, τη θέση του ως ευρωβουλευτή θα πάρει ο Λευτέρης Χριστοφόρου και τη θέση του Λευτέρη Χριστοφόρου στη Βουλή θα πάρει ο
άσχετος Ευγένιος Χαμπουλάς. Έτσι,
όλοι θα είναι ευτυχισμένοι στον
ΔΗΣΥ της εθνικαφροσύνης. Αν θυμάστε καλά, τον Στυλιανίδη τον έβαλαν υποψήφιο για την Ευρωβουλή
για να χτυπήσουν τη Θεοχάρους και
για να αποκαταστήσουν το μάτσο
σ τυλ τους που καταρράκωσε ο
προηγούμενος ευρωβουλευτής τους,
ο Αντρέας Πιτσιλλίδης. Tα κατάφεραν. Τέλειωσαν με τον «γκέυ» Πιτσιλλίδη και τώρα στέλνουν στη θέση του τον υπερασπιστή των ΛOAT
Χρήστο Στυλιανίδη. Θυμάστε που
παλιά αν δεν ήσουν φεμινιστής, δεν
έβγαζες γκόμενα; Έτσι είναι και σήμερα: Αν δεν είσαι ππουστούιν ή φιλογκέυ δεν μπαίνεις στην Eυρώπη.
Mία απορία: Αφού ο Στυλιανίδης
δεν ξέρει καμιά ευρωπαϊκή γλώσσα, πώς θα γλείφει;
26 Ιουλίου 2014
ΒΑΛΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΝΑ ΠΝΑΣΟΥΝ ΟΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ
ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
5
Επιμέλεια και γραφή: Άντης Λοΐζου
Καὶ εἰς μὲν ἀκρόασιν ἴσως τὸ μὴ μυθῶδες αὐτῶν ἀτερπέστερον φανεῖται, ὅσοι δὲ βουλήσονται τῶν τε γενομένων τὸ σαφὲς σκοπεῖν καὶ τῶν
μελλόντων ποτὲ αὖθις κατὰ τὸ ἀνθρώπινον τοιούτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτὰ ἀρκούντως ἕξει. Κτῆμά τε ἐς αἰεῖ
μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα εἰς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται.
Θουκυδίδης
Η Στρατηγική δεν είναι μια αφηρημένη Τέχνη. Είναι
ένα σύστημα τεχνασμάτων, ουσιαστικά είναι η εφαρμογή των γνώσεων εις την πραγματικότητα, η οποία
ακολουθεί τις αλλαγές που επέρχονται λόγω των γεγονότων (Στρατάρχης Μόλτκε). Η Στρατηγική, όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο στην έκδοση μηνός Ιουνίου, εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. Σε πολλές περιπτώσεις, η Στρατηγική εφαρμόζεται υπό την πίεση των
καταστάσεων και εμπεριέχει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, σε τόπο, χρόνο, μέσα και μεθόδους.
Το καλύτερο, φυσικά, είναι η χάραξη της Στρατηγικής και η εφαρμογή της να γίνονται ψύχραιμα, αβίαστα, με σοβαρά και σταθερά βήματα· να ρυμουλκεί η
Στρατηγική τον αντίπαλο και όχι να καθιστά το κράτος
μας ουραγό των γεγονότων και μοιραία να βρισκόμαστε προ εκπλήξεων και, στη χειρότερη περίπτωση, προ
τετελεσμένων γεγονότων.
Το να γνωρίζεις τον εχθρό σου (τη Στρατηγική του:
φύση, χαρακτήρα, θέση, απόψεις, στόχους) αποτελεί ένα
από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα στη Στρατηγική
και στην Τακτική. Το να μην τον γνωρίζεις αποτελεί
ανικανότητα και το να τον γνωρίζεις, να σου έχει δώσει
δείγματα γραφής, να ξέρεις τις θέσεις και τους στόχους
του, αλλά να μην αξιοποιείς αυτήν τη γνώση, αποτελεί
κατά το επιεικέστερο ευήθεια.
Από το 1956, με τις θέσεις του καθηγητή Νιχάτ Ερίμ
που καθόριζαν τη στρατηγική επανάκτησης της Κύπρου
από την Τουρκία, όλοι οι Έλληνες πολιτικοί είχαν υποχρέωση να μελετήσουν, να κατανοήσουν και να γνωρίζουν σαφέστατα τις θέσεις της Τουρκίας, η οποία παραμένει αμετακίνητη από αυτές και, ως αχόρταγος δράκος, έχει όλο και περισσότερες απαιτήσεις. Το πλέον
θαυμαστό είναι το μέγιστο ενδιαφέρον των εκάστοτε
κυβερνήσεων που δεν μπήκαν στον κόπο να τις μεταφράσουν, να τις μελετήσουν (θα τα κατάφερναν;) και να
τις κατανοήσουν (πολύ αμφιβάλλω), ώστε να τις λάβουν υπ’ όψιν και να εφαρμόσουν την κατάλληλη Στρατηγική προς επίτευξη των εθνικών μας στόχων.
Το 1974, η Τουρκία έκαμε το σημαντικότερο βήμα για
προώθηση της ολοκλήρωσης της Στρατηγικής της στο
Κυπριακό (αφού εμείς της δώσαμε την αφορμή), θέση
στην οποίαν παραμένει αμετακίνητη. Εμείς τι κάναμε;
Τι θα κάνουμε; Κάθε κυπριακή κυβέρνηση δεν χάραζε
Στρατηγική, αλλά προέβαινε σε τακτικούς χειρισμούς,
μένοντας προσκολλημένη στις Συμφωνίες Κορυφής του
1977, τη στιγμή που η Τουρκία δεν τήρησε καμιά συμφωνία, λες και η Κυπριακή Δημοκρατία και η Κύπρος
είναι διαπραγματεύσιμες.
Τώρα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ανησυχεί μήπως
πρέπει να αλλάξει Στρατηγική στο Κυπριακό. Τι Στρατηγική θα εφαρμόσει; Μετά από μια σειρά οδυνηρότατων υποχωρήσεων (σε σχέση με τις θέσεις του για το σχέδιο Άναν, τις έκτοτε συνεχείς ενέργειες και δηλώσεις
του, τις συνεχείς διακηρύξεις προκειμένου να πείσει
τους πάντες), σε συνέχεια εκείνων του τέως Προέδρου
Χριστόφια, προκειμένου να πείσει ότι είναι ο διαλλακτικότερος των Κύπριων πολιτικών.
Ειλικρινά, στη νήσο της παραδοξότητας και των αυτοαναιρούμενων σπουδαρχίδηδων, φτάσαμε μετά από
40 χρόνια παλινδρομούμενων ερασιτεχνικών τακτικισμών να θέλουμε να εφαρμόσουμε νέα Στρατηγική,
όταν μάλιστα οι δύο παράγοντες ισχύος (οικονομία,
διπλωματία) έχουν το κακό τους το χάλι, ο τρίτος παράγοντας που είναι οι ένοπλες δυνάμεις συνειδητά και
ουσιαστικά υποβαθμίζεται και αναβαθμίζεται επιλεκτικά μόνο διά πομπόδων φράσεων και λεονταρισμών
προς άγραν ψήφων ή εντυπωσιασμό του λαού και ο
τέταρτος παράγοντας που είναι οι κυβερνοδυνατότητες
είναι άγνωστος.
Ο τρόπος που ενεργούν οι αυτοαναιρούμενοι εκάστοτε
πολιτικοί ηγέτες μας δεν διαφέρει καθόλου από τον
σκακιστή που λέει στον αντίπαλό του τις επόμενες κινήσεις του και μοιραία πάντα χάνει πανηγυρικά. Δεν
είναι τυχαία, λοιπόν, η σημερινή κατάντια μας, που αποτελεί μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως, να πιέζεται για
υποχωρήσεις η Κυπριακή Δημοκρατία, αυτή που δέχθηκε την εισβολή, υφίσταται την κατοχή, οι πολίτες της
βίαια προσφυγοποιήθηκαν, βασανίστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και οι δικοί μας μέγιστοι φωστήρες που διαθέτουν το αλάθητο να λέγουν ότι φταίξαμε και πρέπει να
υποστούμε το κόστος – δοξάστε τους.
Ελπίζω ο Θεός που είναι μαζί μας να φωτίσει την ΑΕ
τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Στρατηγική του να υπάρχουν οι στόχοι, ελευθερία, ανθρώπινα
δικαιώματα και μη αποδοχή εγκλημάτων πολέμου.
Η ΣΚΡΟΦΑ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ
l Αποτελεί κοινή γνώση ότι για να επικρατήσει το
l Ένας δημοσιογραφίσκος της δεκάρας αρνείται να
κακό, το μόνο που χρειάζεται είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτε. Η ανοχή και η αδράνεια αποτελούν ένα είδος αποδοχής και σιωπηρής
συμμετοχής. Από την άλλη, δεν ξέρει ο ευσυνείδητος πολίτης με ποιο από όλα τα δεινά που τον κατακλύζουν να πρωτοασχοληθεί και να πρωτοαντιδράσει. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις το σκάνδαλο
Πετρίδη μπαγιατεύει και ένα άλλο σκάνδαλο, χειρότερο απ’ αυτό, έρχεται να το διαδεχθεί. Το ένα
σοκ μετά το άλλο. Αλληλουχία διαφθοράς και πλήρης έκπτωση των ηθικών αξιών. Συμφεροντολόγοι φίλοι και εχθροί –πεκινουά: γαβγίζουν– γαβγίζουν για
να δείξουν ένα ανάστημα που δεν έχουν. Αφιερωμένα τα λόγια του Τειρεσία στον αρχιερέα της διαφθορά κ. Νίκο Αναστασιάδη:
αποκαλέσει την οδό Σπύρου Κυπριανού με το όνομά
της διότι λέει αυτός ο λαός έκλεισε τους λογαριασμούς του με τον Σπύρο Κυπριανού. Προτιμά να
αποκαλεί το δρόμο «Οδό Σανταρόζα». Ευτυχώς η
ιστορία δεν κρίνει τους ηγέτες με βάση τις πληρωμένες
προπαγάνδες του κιτρινισμού. Κρίμα που ο συγκεκριμένος Σάντα-δημοσιογράφος δεν κατανοεί τη σημασία της προσφοράς ενός βαθιά ανθρωπιστή και
ικανότατου ηγέτη, ακόμη και τώρα που μπορεί το
έργο του να συγκριθεί με τα όσα ζήσαμε από τον
ιδρυτή της Σχολής του τίποτε κ. Γιώργο Βασιλείου, με
τον μακαρίτη τον Κληρίδη που ο ρεαλισμός του μας
οδήγησε στο σχέδιο Ανάν, με τον τραγικό Δημήτρη
Χριστόφια και με τον σύγχρονό μας Επιταφιάδη.
Αφιερωμένο στη μνήμη του Σπύρου Κυπριανού.
«ὅταν λάβῃ τις τῶν λόγων ἀνὴρ σοφὸς
καλὰς ἀφορμάς, οὐ μέγ᾽ ἔργον εὖ λέγειν·
σὺ δ᾽ εὔτροχον μὲν γλῶσσαν ὡς φρονῶν ἔχεις,
ἐν τοῖς λόγοισι δ᾽ οὐκ ἔνεισί σοι φρένες.
θράσει δὲ δυνατὸς καὶ λέγειν οἷός τ᾽ ἀνὴρ
κακὸς πολίτης γίγνεται νοῦν οὐκ ἔχων.
(Τειρεσίας, Ευρυπίδη Βάκχες, στ. 266-271)
Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός.
Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος.
Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός—
ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν·
εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν
(Κωνσταντίνου Καβάφη,
«Επιτύμβριον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής»)
l Πόσο θα έπρεπε η Εκκλησία να αρθρώσει έναν
l Αποφάσισε το ΔΣ του ΘΟΚ τον νέο θίασο των 24
ηθοποιών για την επόμενη σαιζόν. Μακάρι οι αποφάσεις τους να τους δικαιώσουν. Κάποιοι σίγουρα
έπρεπε να φύγουν, ενώ για κάποιους ήρθε η ώρα
να δοκιμαστούν. Κάποιοι περιμένουν ακόμη στην
αναμονή. Κατά τ’ άλλα, το ρεπερτόριο που ανακοινώθηκε είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Μοναδική ενδιαφέρουσα επιλογή ο Ρινόκερος του Ιονέσκο. Ένα έργο διαμαρτυρίας για την επικράτηση
του φασισμού. Ο ΘΟΚ, στην πιο απαράδεκτη συ-
πνευματικό λόγο, μία φωνή αλήθειας για όσα πραγματικά σημαίνουν κάτι σε αυτήν τη ζωή;
«Δεν έχω το δικαίωμα να σβήσω τις φωτιές του
εκκλησιαστικού κλάδου. Ο αρχιεπίσκοπος θα θύμωνε πολύ. Εξάλλου, ή σβήνουνε τις φωτιές μόνοι τους ή φωνάζουνε τον καντηλανάφτη να τις
σβήσει…»
(Ευγένιος Ιονέσκο, Η φαλακρή τραγουδίστρια)
ντηρητική του αναδίπλωση, ανεβάζει ένα έργο που
μιλά για το δικαίωμα του ανθρώπου να μείνει προσκολλημένος στις αξίες του και να μην αφομοιωθεί
από το ρεύμα της αποκτήνωσης και της σήψης. Εύστοχο το σχόλιο ενός φίλου σκηνοθέτη: «Οι ρινόκεροι ανεβάζουν ρινόκερο!» Όχι, δεν θα αφιερώσω
στους αρμοδίους απόσπασμα από τον Ρινόκερο, αλλά από έργο του Ίψεν. Υπάρχει λόγος.
– Δεν βλέπουμε το ανεπανόρθωτο,
παρά μόνο όταν…
– Όταν;…
– …Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί.
– Και τι βλέπουμε τότε;
– Βλέπουμε ότι δε ζήσαμε ποτέ.
(Ε. Ίψεν, Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί)
6
Ακούτε τζιαι τους πιο ηλικιωμένους,
ρε μιτσιοί. Επρήσαν μας τα με τους καταδρομείς, σάμπως τζι εν 22 δεκαοχτάρηδες που εκάμαν το πραξικόπημαν. Εν αθθυμούνται ποιοι
ετζιερνούσαν γλυκόν καρυδάκιν τότε;
26 Ιουλίου 2014
Whichsideareyouon,
boys?
EK TΩN ANTIΘETΩN
H APMONIA
«Παιδεία, εστί ου την υδρίαν πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν»1
Πλάτωνας
Αν και στη μετανεωτερική εποχή οι κοινωνίες έχουν επιτύχει
πρωτοφανή ποσοστά τυπικής
εγγραμματοσύνης, εν τούτοις
ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι παρουσιάζονται ανίκανοι να απευθυνθούν προς το
γοητευτικό ιδεώδες της πνευματικής δραστηριότητας και
μόρφωσης όπως μας το κληροδότησε o αρχαίoς ελληνικός
στοχασμός. Το πεδίο μέσα στο
οποίο ξεδιπλώνεται η σύγχρονη επιλογή «μορφωτικών» αγαθών είναι ο χώρος της αγοραίας γνωσιολογικής σκοποθεσίας
και της προσήλωσης στη λειτουργική αξία των αποκτηθέντων γνώσεων, παρά στην παιδεία που έχει προτεραιότητα τη μόρφωση
του έσω ανθρώπου και τη δια-μόρφωση
συνείδησής του.
Πάνω σε αυτήν την καθ’ όλα «βάναυσον
δ’ ἔργον»2 αναζήτηση ανταγωνιστικής εργασιακής δυνατότητας, ο άνθρωπος διαμορφώνει το εμπορεύσιμο Εγώ του, καλύπτοντας έτσι τις ουσιώδεις συνθήκες
για την τελική συμφιλίωση με το εσαεί
βουλιμιώδες συμφέρον του. Έχοντας καθαρίσει το πεδίο από τις παρεμβάσεις της
ηθικής και τις διεκδικήσεις του «μορφωτικού ιδανικού», βλέποντας την τιμή της
εργασιακής ικανότητας στην αγορά εργασίας να είναι το μοναδικό κριτήριο που
τελικά επιβεβαιώνει τόσο την αξία της
αποκτηθείσας γνώσης, όσο και την αξία
του φορέα της ως προσωπικότητας, ο άνθρωπος, χωρίς τη σωτήρια αρετή της μόρφωσης, ρυμουλκείται προς ένα amor fati3
που απαγορεύει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης της ωφελιμιστικής προσέγγισης
της γνώσης.
Κάτω από το siccum lumen4 μιας αξιολογικά ουδέτερης παιδείας που αδυνατεί
να δώσει στον άνθρωπο ένα γόνιμο νόημα για το πώς θα πρέπει να ζήσει και πώς
να οργανώσει την ιδιωτική και πολιτική
του ζωή, η «ρευστοποίηση» του πνευματικού οφέλους θα αποτελεί πλέον τον μοναδικό κατευθυντήριο σκοπό του μορφωτικού εγχειρήματος. Από αυτήν την αντίληψη μέχρι την περιπλάνηση ως τα ακραία
όρια του ατομικισμού, η απόσταση είναι
μηδαμινή. Έχοντας χάσει τον υποστασιακό δεσμό με τους άλλους μέσα στον καθολικό κοινωνικό ανταγωνισμό, το κατακερματισμένο ενδιαφέρον για δράση προς
ό,τι συνιστά κοινό καλό προκύπτει πλέον
ως itaque natura rerum5.
Σε μια τέτοια κοινωνική πραγματικότητα, που η κινητήρια δύναμη συμπίπτει
με την αυτονομία των ατόμων ως βαθύτατα απομονωμένων και εγωιστικών
υπάρξεων, κάθε βήμα του ανθρώπου προς
το «the first thing one has to know is how to
sell himself»6 είναι ταυτόχρονα ένα βήμα
πίσω για την ενοποίηση του κοινωνικού
γίγνεσθαι.
Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την
ιδεατή σύλληψη του ανθρώπου ως μορφής-προσώπου, προσωπικότητας, ή από
την απολλώνια τάξη πολιτών ίσων και
ενωμένων στο κοινό έργο και ακόμη μακρύτερα από το «η παιδεία μετάληψις
αγιότητός εστί» του Αγίου Ιωάννη του
Χρυσοστόμου. Αντίθετα με την καθαρά
χρησιμοθηρική προσέγγιση της εποχής μας,
υπάρχει μέσα στην έννοια της μορφής
–όπως αντιμετωπίστηκε από το κλασικό
αλλά και το χριστιανικό πνεύμα– μια ευμενής προς την κοινωνική ενότητα σχέση,
μέσω της οποίας ο άνθρωπος ερχόταν σε
επαφή με το ίδιο τον λόγο-τρόπο της
ύπαρξής του. Μέσα σ’ αυτήν την πληρότητα, καθετί άμορφο ξυπνούσε το αίσθημα της αποστροφής και οδήγησε τον Πλάτωνα να μη δει τίποτε άλλο παρά τη θεμελιακά εκφρασμένη αποσύνθεση του
υπαρκτού: «ανήρ τε κουκ άνηρ όρνιθα
κουκ όρνιθ ιδων, έπι ξύλου τε κού ξύλου καθημένην λίθω τε κού λίθω βάλλει
τε κού βάλλει»7.
Και είναι ακριβώς κάτω από αυτόν τον
τρόμο που προκαλούσε η ιδέα του ανθρώπου χωρίς μορφή που μπορεί να γίνει
αντιληπτή η εξαιρετική ωριμότητα της
κλασικής κοινωνίας, ώστε να καθίσταται
το πεδίο της αβίαστης ένταξης της ατομικής δράσης στην υπηρεσία συλλογικών
προτεραιοτήτων και αξιών.
Η ενοποιητική ενέργεια της αυθεντικής
ανθρώπινης αλληλεγγύης –όπως αποδεσμεύτηκε αργότερα από τον πυρήνα της
«ΗΘΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ»
Δείτε αριστερά το πρωτοσέλιδο των σκατάδων της Καθημερινής Κύπρου στις 20
Ιουλίου. Καμία αναφορά για το 1974 και
την εισβολή και κατοχή των Τούρκων.
Ορθώς έχουν τους πρόσφυγες της Παλαιστίνης στο πρωτοσέλιδο, όμως χωρίς
καμία αναφορά στους πρόσφυγες της Κύπρου το πρωτοσέλιδο αυτό αποτελεί «χαζοχαρούμενη δημοσιογραφία». Δεξιά δείτε το πρωτοσέλιδο της ελλαδίτικης Καθημερινής, η οποία δεν φτάνει στην Κύπρο
για να πουλά η σκατένη αδερφή της περισσότερα φύλλα. Ολόκληρο ένθετο αφιέρωμα για την Κύπρο και φωτογραφία με
τους πανηγυρισμούς της αποκατάστασης
της Δημοκρατίας. Άλλο αυτό. Την ώρα
που η Κύπρος σπαράζει, οι καλαμαράδες διάλεξαν να μας δείξουν τους πανηγυρισμούς του Καραμανλή.
χριστιανικής εγγραμματοσύνης– συνέζευξε το κοινωνικό
με το ατομικό, ενώ η καλλιεργημένη σκέψη των αγίων Πατέρων κατάφερε να εκφράσει
σε επίπεδο θεσμών τους αποκρυσταλλωμένους τρόπους
βίωσης της πραγματικότητας
των ορθόδοξων πληθυσμών. Η
ανάδειξη του προσώπου και
δι’ αυτού η εσωτερίκευση στη
συνέχεια του θείου θελήματος,
ως θεμελιώδεις προϋποθέσεις
της κοινωνικής συνοχής και καθοριστικός παράγοντας ώριμης εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας, αποτέλεσαν ζώσες
κατακτήσεις μιας παιδείας
που σμίλευε τον άνθρωπο, ως
διάκονο της κοινωνίας στην οποίαν ανήκε.
Είναι προφανές ότι η μόρφωση με την
έννοια της αγοραίας συναλλαγής, σε μια
εποχή που η κουλτούρα της κατανάλωσης συνιστά τον θεμελιώδη τρόπο ζωής,
είναι πλέον μια πολυσύχναστη περιοχή
μακριά από τη νοητική διαδικασία, τη γυμνασία του νου για την αναγωγή του στην
αλήθεια των όντων και την ηθική αρετή.
Όσο λιγότερο θα απευθύνεται στην καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής και περισσότερο στην κατάκτηση γνώσεων, τόσο θα απομακρύνεται από το επίπεδο του
εξευγενισμού και της πνευματικής ισορροπίας του ανθρώπου και τόσο θα κινείται αντίθετα «προς το ανθρωπεύεσθαι»8.
1. «Η Παιδεία δεν είναι γέμισμα δοχείου −ο εγκέφαλος του παιδιού– αλλά άναμμα ψυχής».
2. Αριστοτέλης, Πολιτικά: «Βάναυσον δ’ ἔργον
εἶναι δεῖ τοῦτο νομίζειν καὶ τέχνην ταύτην καὶ
μάθησιν, ὅσαι πρὸς τὰς χρήσεις καὶ τὰς πράξεις
τὰς τῆς ἀρετῆς ἄχρηστον ἀπεργάζονται τὸ σῶμα
τῶν ἐλευθέρων ἢ τὴν διάνοιαν».
Μτφ.: «Πρέπει όμως να θεωρούμε ότι είναι τιποτένια αυτή η ασχολία και αυτή η τέχνη και η μάθηση οι οποίες κάνουν το σώμα ή το μυαλό των
ελεύθερων ανθρώπων ακατάλληλο για τα έργα
και τις πράξεις της αρετής».
3. Η λατινική φράση «lumen siccum» σημαίνει
«στεγνό φως». Δηλαδή γνώση προερχόμενη από
την ξηρά λογική, τον αυχμηρό στοχασμό και κυρίως την επίπονη μελέτη.
4. Ο έρως των γεγονότων, κατ’ επέκταση η αποδοχή τους (ΣτΜ.).
5. Η φύση των πραγμάτων.
6. Daniel Bell (Μάιος 1919-Ιανουάριος 2011), Αμερικανός κοινωνιολόγος, συγγραφέας και εκδότης:
«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζει κάποιος είναι πώς να πουλά τον εαυτό του».
7. Πλάτωνος, Πολιτεία (479c): «Ένας άνδρας που
δεν είναι άνδρας βλέπει χωρίς να βλέπει ένα πτηνό που δεν είναι πτηνό, καθισμένο σ’ ένα κομμάτι ξύλου που δεν είναι ξύλο· του ρίχνει και δεν
του ρίχνει μια πέτρα που δεν είναι πέτρα».
8. Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια.
Οι μέρες μάς προκαλούν να συζητήσουμε ξανά τη θέση που
πρέπει να έχουμε ως κοινωνία
(πρωτίστως) ενώπιον του σκλαβωμένου παλαιστινιακού λαού.
Δεν γράφονται αυτές οι γραμμές
για να πείσουμε τον κόσμο να
στηρίξει τον αγώνα των Παλαιστινίων. Ούτως ή άλλως, πασχίζουμε μήπως και καταλάβει κανείς σε αυτόν τον τόπο ότι έχουμε κατοχή, μην τους φορτώνουμε και με προβλήματα… άλλων.
Η έναρξη νέων εισβολών και
βομβαρδισμών από την πλευρά
του Ισραήλ δεν μας επιτρέπει να
τηρούμε σιγήν ιχθύος. Ούτε καν
η στήριξη του Ερντογάν προς
τους Παλαιστινίους. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, που
λέει κι ο λαός. Οι σουλτάνοι,
ιστορικά, ψάχνουν καταπονημένους λαούς, είτε για να τους
αφομοιώσουν ελέω συμφερόντων
είτε για να τους δώσουν τη χαριστική βολή. Εμείς, όπως και να
’χει, δεν έχουμε πειστεί ακόμα
ότι Τουρκία και Ισραήλ βρίσκονται σε ψυχρό πόλεμο.
Το μεγάλο ζήτημα στην Κύπρο
είναι πως ξαφνικά από λαός που
στεκόταν δίπλα σε λαούς υποδουλωμένους, γίναμε μεγάλοι και
τρανοί με την ΑΟΖ και το φυσικό μας αέριο. Πλέον, αποφασίσαμε πως η συμμαχία με το
Ισραήλ είναι εκ των ων ουκ άνευ
όσον αφορά την εξωτερική μας
πολιτική, όχι μόνο ως πολιτεία
αλλά και ως κοινωνία. Σκεφτόμαστε οι Κυπραίοι ότι το Ισραήλ
θα μας βοηθήσει και καλύτερα
να μην πούμε κάτι για τις νέες
εισβολές στη Γάζα.
Κι ύστερα, θα απαιτήσουμε να
μας υποστηρίξει και πάλι ο αραβικός κόσμος, όταν τα ξαναβρεί
το Ισραήλ με την Τουρκία. Αυτό, όμως, δεν μπαίνει στο τραπέζι όταν συζητάμε με φίλους.
Έκανε, λέει, λάθος ο Μακάριος
που μπήκε στους Αδέσμευτους,
καιρός να μάθουμε απ’ τα λάθη
μας. Ναι, αλλά γιατί πάντα να
υπάρχει η μία πλευρά; Γιατί
σ τη ρίζουμε τον αγώνα των
Ιρλανδών με τόση ευκολία, ενώ
στην Παλαιστίνη μαγκώνουμε;
Πότε γίναμε αναλυτές γεωπολιτικής στρατηγικής, πότε μεγάλωσαν τα γένια μας και πότε αλλιώτεψε η ψυχή μας; «Εκάμαν
τζιαι τζιείνοι πολλά», μάλλον…
Σε Ελλάδα, Κύπρο, Παλαιστίνη, λοιπόν… Και, παραφράζοντας το σύνθημα των συντρόφων
του μαύρου μπλοκ της Θεσσαλονίκης, «Οι μπάτσοι του πλανήτη δεν μας σταματάν, Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Κουρδιστάν…»
Αλ. Μιχ.
Έπρεπε να μιλήσει η Θεοχάρους για
να καταλάβουμεν είντα μπου ένι ο Βενιζέλος; Δεν είναι η πρώτη σας φορά…
26 Ιουλίου 2014
ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ, ΕΠΑΙΤΕΣ, ΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
MHNA IOYΛΙΟΥ
9η IOYΛIOY 1821
H 9η Ιουλίου δεν είναι απλώς ένα ποίημα του μέγιστου Βασίλη Μιχαηλίδη. Είναι η επέτειος όπου οι Τούρκοι έκαναν
αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα,
δηλαδή να μας σφάζουν, να λεηλατούν
και να υποδουλώνουν. Το 1821 αυτό έκαναν οι αδελφοί Τούρκοι στην Κύπρο.
Έσφαξαν προεστούς και λαϊκούς, κρέμασαν τους επισκόπους μας και τρομοκράτησαν ολόκληρο το νησί. Αυτήν την
πτυχή συνήθως την ξεχνάμε και, λόγω
του ποιήματος, είτε μένουμε στα ηρωικά
λόγια του Κυπριανού είτε στις πράξεις
του καλοκάγαθου Kκιόρογλου, έτσι για
να συμβαδίζουμε και με τα σημερινά δεδομένα, όπου οι Τούρκοι παραμένουν οι
«poor Turks» και όχι αυτό που πραγματικά είναι. Δολοφόνοι.
Το ποίημα του Μιχαηλίδη έχει καθορίσει την επέτειο με όλα τα θετικά και αρνητικά αποτελέσματα. Eίναι χαρακτηριστικό ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος
Β’, όταν ήθελε να τονίσει τις θυσίες της
εκκλησίας μας αλλά και για να τονώσει
το ηθικό του κόσμου, έλεγε τον περιβόητο στίχο «παρά το γαίμαν των πολλών
έν’ κάλλιον του ’πισκόπου», σε αντίθεση με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο, τον
Χρυσόστομο Γ’, ο οποίος, όταν ένας δημοσιογράφος του υπενθύμισε τον στίχο,
απάντησε «ΠPITΣ». Eμείς λέμε μόνο ας
γινεί το γαίμαν τους αυλάτζιιν. Mιλώ
για τους Τούρκους και τους εδώ συνοδοιπόρους τους.
11η IOYΛIOY - MAPI
Eίδα πριν από λίγες μέρες τον Χριστόφια
στην τηλεόραση και μου ήρθε να κάνω
εμετό. Θυμήθηκα όλες εκείνες τις νύχτες
έξω από το Προεδρικό και ANEBHKE
TO AIMA στο κεφάλι μου. Πέρασαν έκτοτε τόσα χρόνια και οι συγγενείς των θυμάτων ακόμη να ησυχάσουν. Σε λίγα χρόνια ίσως να κατηγορούνται και ως υπεύθυνοι της τραγωδίας στο Mαρί. Ίσως να
τους δαχτυλοδείχνουμε κιόλας. Τέτοιος
σκατότοπος είναι ο τόπος μας.
O Χριστόφιας και οι λοιποί υπεύθυνοι τη
γλύτωσαν πολύ φτηνά. Μερικοί έχουν βγει
και κερδισμένοι από την υπόθεση αυτή.
Φταίμε φυσικά κι εμείς που δεν κάψαμε
τον Χριστόφια και την κυβέρνηση AKEΛΔHKO και την αντιπολίτευση ΔHΣY που
σκοπίμως τον άφησαν να συνεχίσει το έργο του για να καταστρέψει την Κύπρο.
ΣΤΗΝ
ΕΚΘΕΣΗ ΧΩΣΤΟΥ
ΜΜΟ
ΠΥΛΗ Α
Μεγάλος ντόρος έγινε για την εν λόγω
έκθεση με αφορμή τα 40 χρόνια από την
τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 –
διότι στρατιωτική εισβολή ήταν, όχι «ειρηνευτική επέμβαση» ούτε Θεία Δίκη,
όπως είναι προσφιλές να τη χαρακτηρίζουν διάφοροι «ημέτεροι» (το πρόβλημά μας είναι αυτοί, όχι οι «έτεροι»).
Η έκδοση που συνοδεύει την εν λόγω
έκθεση αποτυπώνει έργα Ελλήνων Κυπρίων καλλιτεχνών, οι οποίοι αναπόφευκτα και αναπότρεπτα δημιούργησαν με
αφορμή την εισβολή και τη συνεχιζόμενη
κατοχή· άλλωστε και οι καλλιτέχνες βιώνουν όσα βιώνουμε όλοι μας τα τελευταία 40 χρόνια και φυσιολογικό είναι να
αποτυπώνουν στο έργο τους τον τρόπο με
τον οποίον προσλαμβάνουν τα γεγονότα. Και όπως ο καθένας από μας προσλαμβάνει τα γεγονότα με τον δικό του
τρόπο, το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους
καλλιτέχνες. Ο πόνος είναι προσωπική
υπόθεση του καθενός και τον εκφράζει
όπως του ταιριάζει.
Είναι σαφής η προσπάθεια να συμπεριληφθούν όλες οι ιδεολογικές αποχρώσεις, τόσο στην έκθεση, όσο και στην έκδοση. Άλλωστε, η σημερινή κυπριακή κοι-
15η IOYΛIOY - ΠPAΞΙKOΠHMA
20ή IOYΛIOY - EIΣBOΛH
Nιώθω πολύ ένοχος που για χρόνια πίστευα πως οι Αμερικανοί είχαν χέρι στο
πραξικόπημα του 1974. Διαβάζοντας τις
νέες μελέτες του Mακάριου Δρουσιώτη,
ειδικά τα κεφάλαια όπου ισχυρίζεται ότι
οι Αμερικανοί δεν ήξεραν ούτε για το πραξικόπημα ούτε για την εισβολή, και ακούγοντάς τον να υπερασπίζεται αυτές τις
θέσεις στην τηλεόραση, κατάλαβα πόσο
ελεεινός είμαι και πόσο παραπλανημένος
να πιστεύω για τόσα χρόνια στην προπαγάνδα των Κύπριων και Ελλαδιτών δημοσιογράφων. Zητώ χίλιες φορές συγγνώμη από τους Αμερικανούς. Όχι μόνο
για το ’74 στην Κύπρο, αλλά και για το
Αφγανιστάν, το Iράν και το Iράκ, τον Λίβανο και τώρα τα κατεχόμενα εδάφη των
Παλαιστινίων. Πού να γνωρίζουν οι καημένοι τι σκαρώνουν όλοι οι εξτρεμιστές
αυτού του κόσμου; Πώς να ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο, όταν υπάρχουν δυστυχώς ταραξίες παντού;
O Δρουσιώτης δεν βρίσκεται τυχαία στο
Προεδρικό, όπως δεν βρισκόταν τυχαία
στον ΠOΛITH και όπως δεν είναι τυχαίο
που η XAPAYΓH διένειμε τα βιβλία του.
Aκομη δεν είναι τυχαίο που έκανε και τον
φιλοξενούμενο του αντικατοχικού χώρου.
Eγώ νομίζω πως οι Αμερικανοί και οι
Εγγλέζοι ούτε ξέρουν πού δουλεύει ο καημένος ούτε εάν είναι φτωχός να τον βοηθήσουν ολίγον. Τέτοιος είναι ο κόσμος μας.
Mη λέτε βλακείες. Το 1974 δεν έγινε καμία
εισβολή ούτε από τότε κατέχεται από την
Tουρκία σχεδόν η μισή Kύπρος. Aυτά είναι προπαγάνδα των εθνικιστών του νησιού. Aυτά που έγιναν το 1974 ήταν αποτέλεσμα του πραξικοπήματος που εμείς
κάναμε για να εξολοθρέψουμε τους καημένους τους Τουρκοκύπριους και αυτό να
μην το ξεχνάμε. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν αγνοούμενοι και από
τις δύο κοινότητες και πως οι Τουρκοκύπριοι υποφέρουν διπλά, δηλαδή εκατό φορές παραπάνω από εμάς. Eπίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πέρασαν 40 χρόνια
από τότε και θα ήταν μεγάλο λάθος να
εκτοπίσουμε τους πρόσφυγές μας και να
τους προσφυγοποιήσουμε ξανά, στέλλοντάς τους στα λεγόμενα κατεχόμενα. Ποια
κατεχόμενα κιόλας, αφού μπορούμε να τα
επισκεπτόμαστε καθημερινώς. Eγώ λέω
να κάνουμε στα κρυφά μία χειραψία με
τους Τουρκοκύπριους να μη μας δουν οι
Αγγλοαμερικανοί, να δώσουμε ο ένας του
άλλου ένα φιλί και να πούμε περασμένα
ξεχασμένα, πάμε τώρα όλοι διακοπές στις
Σεϋχέλλες. Kαι αν κάποιου Τουρκοκύπριου του καυλώσει και θέλει να γαμήσει
την κόρη μας, why not; Την υποχώρηση
πρέπει να την κάνουμε εμείς. Tο είπε για
μία άλλην περίπτωση και η κυρία Aρβελέρ:
Τις υποχωρήσεις πρέπει να τις κάνουν οι
πιο πολιτισμένοι.
ΘΥΜΗΣΟΥ: Η ΚΑΤΟΧΗ
ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ
νωνία δεν είναι (φασιστικά) ομοιογενής,
όπως πολλοί θα ήθελαν να είναι, ούτε
και υπακούει (ευτυχώς) στα προστάγματα των οποιωνδήποτε πολιτικών ή ιδεολόγων οι οποίοι αποφαίνονται ότι η κοινωνία πρέπει να συμπεριφέρεται με τον
έναν ή τον άλλον τρόπο προκειμένου να
εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Εξακολουθούμε, για την ώρα τουλάχιστον, να έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε (σχετικά…) ελεύθερα.
Σε αυτόν ακριβώς τον τόνο πρέπει να
κινηθεί η αντίδραση της κοινωνίας των
πολιτών: οφείλουμε να διεκδικήσουμε
σθεναρά το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε όσα εμείς θεωρούμε ιερά και
όσια, όπως είναι η εθνική μας ταυτότητα
(Έλληνες είμαστε, όχι Φοίνικες ή Ετεοκύπριοι) και ο γενέθλιος τόπος μας, ο
πολιτισμός και η ταλαίπωρη γλώσσα μας.
Κι όσοι ενοχλούνται από αυτά, προφανώς
δεν παρακολούθησαν τους ποδοσφαιρικούς πανηγυρισμούς ετέρων…
Υ.Γ.: Ένα μόνο σχόλιο για το κυρίαρχο
κόκκινο χρώμα της έκδοσης. Σεβαστός ο
συμβολισμός του αίματος, όμως το αιματοκύλισμα δεν είναι μόνο κυριολεκτικό, είναι και μεταφορικό. Πού να είναι
άραγε η παρακμή του σύγχρονου κυπριακού Ελληνισμού;
ΑΣΣ…
7
MHNYMATA
Κάθε μία ώρα, λαμβάνω ένα τηλεφωνικό μήνυμα όχι από την αγαπημένη μου ούτε από την ερωμένη μου, αλλά από κάποιαν απρόσωπη υπεραγορά ή κάποιο μαγαζί που πουλά κουρτίνες, παπούτσια, σύκα, τσιμέντα, τσάντες ή
οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Χωρίς να τους το ζητήσω, με εκνευρίζουν όλες τις ώρες
της ημέρας. Ποιος θα μας προστατεύσει από αυτήν την αυθαιρεσία; Δεν φτάνει που λαμβάνουμε αυτά τα ανεπιθύμητα μηνύματα, έχουμε και τα άλλα, τα ζωντανά τηλεφωνήματα από εταιρείες που μας προσφωνούν με το
μικρό μας όνομα προσθέτοντας
στο τέλος και τη λέξη ΜΟΥ, σαν
να είμαστε συγγενείς ή φίλοι από
χρόνια. Συνήθως αυτοί θέλουν να
μας απασχολήσουν για «δυο λεπτάκια» για να πουλήσουν τις
ασφάλειές τους, τα τηλεφωνικά
τους πακέτα, τα προϊόντα τους ή
και να ζητήσουν τη φιλανθρωπία
μας. Έλεος πια. Προς τι αυτό το
καθημερινό βάσανο; Μία είναι η
λύση, αν δεν μπορείς να κλείσεις
το τηλέφωνό σου. ΒΡΙΣΙΔΙ του χειρίστου είδους, όπως έκανα πρόσφατα με μία κυρία που με αποκάλεσε «ΒΑΣΟ ΜΟΥ» χωρίς καν
να με ξέρει. Της είπα: «ΜΟΥ; Γιατί MOY; Εγάμησά σε καμμιάν φοράν;» Έμεινε άφωνη και έκλεισε
το τηλέφωνο αμέσως.
PLUS TV
Αυτό το THE BIG FUNNY SHOW
του PLUS TV είναι πραγματικά
εμετικό. Τέτοιον κακόγουστο διαγωνισμό ταλέντων ούτε η τηλεόραση των Σκοπίων δεν θα κατάφερνε
να κάνει. Πού στον διάολο είναι η
Αρχή Ραδιοτηλεόρασης; Γιατί δεν
επεμβαίνει η αστυνομία να κλείσει
τον σταθμό; Γιατί πρέπει ο κόσμος
να αναγκάζεται να παρακολουθεί
ό,τι πιο σαχλό και σαθρό σκεφτεί ο
ΑΚΕΛικός κυπριακός νους;
Δύο λόγια για τους κριτές. Είναι
χειρότεροι
από τους
διαγωνιζόμενους, ακόμα
και ο Χατζηβασιλείου ο
οποίος κάποιο ταλέντο
ως ηθοποιός
το έχει. Η
Δανάη Χρήστου, ο Κκολός και ο
Χατζηβασιλείου είναι
για κλάματα
– κάκισ τοι
και προκλητικοί. Πάντως, ο Κκολός θα τη φάει από έναν από τους
διαγωνιζόμενους, δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλυτώσει. Το ευχόμαστε! Ίσως έτσι αναγκαστούν να
κόψουν αυτήν την υπερμαλακία.
8
Κάθε 20 του Ιούλη πάω τζειαμαί
στο οδόφραγμαν της Λήδρας τζιαι θωρώ τους
Κυπραίους να πηαίννουν τζιαι να ’ρκουνται. Μετανιώνω που εν προλαβαίνω να τους δακκάσω
πας στην μούττην. Κλείστε τα ολάν.
ΠΑΡΑΒΑΣΗ
Γράφει
ο Αλέκος Μιχαηλίδης
Μάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες,
ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες...
Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος…
Πού να φανταζόταν ο
παππούς ο Μόντης ότι
δέκα χρόνια μετά τον
θάνατό του, 40 χρόνια
μετά την εισβολή και
τόσα χρόνια μετά την
ολοκλήρωση των Γραμμάτων στη Μητέρα θα
παρέμενε επίκαιρος και
αιώνιος; Πού να φανταζόταν ότι ξανά θα «είχε άλλη δουλειά η Ελλάδα, κάτι πανηγυρισμούς»; Πού να φανταζόταν ότι τόσα χρόνια
μετά ξανά θα «πισωπατούσε σιωπηλό το
Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει» και θα
«γούρλωναν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο κι οι αγχόνες της Λευκωσίας» γιατί η
Ελλάδα δεν ήρθε; Κι όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά η όψη της γυρισμένης πλάτης της απαντά στην Κύπρο ότι «ήταν ψεύτικο το μήνυμα».
Και πού να φανταζόταν ο παππούς ο Μόντης πως ένας υπουργός Εξωτερικών της
Ελλάδας μας θα ύψωνε τον τόνο της φωνής
γιατί μία ευρωβουλευτίνα είπε το αυτονόητο; Πού να φανταζόταν ότι 40 χρόνια μετά
την εισβολή, θα συνέχιζαν να μιλούν για αμοιβαίες υποχωρήσεις λες «κι είμαστε μακριά».
Πού να φανταζόταν ότι δέκα χρόνια μετά το
σχέδιο Ανάν, θα συνέχιζαν να μιλούν για περιβόητες δίκαιες λύσεις και διζωνικές ομοσπονδίες;
Είναι μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος,
παππού Μόντη… «Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε, στο κάτω-κάτω την
Κερύνεια δεν την βλέπουμε, την Αμμόχωστο
δεν την βλέπουμε, όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας…» Δεν είναι η Ελλάδα ένας Βενιζέλος. Δεν είναι ούτε αυτοί που αποφάσισαν
να δημοσιεύσουν μία διακήρυξη για να στηρίξουν τον Αναστασιάδη. Δεξιοί, αριστεροί,
δημοσιογράφοι, βουλευτές, εφοπλιστές, επιχειρηματίες… Μαλλιά κουβάρια.
Δεν τον είδαν ποτέ τον Πενταδάκτυλο άραγε; Άντε η Κερύνεια, το Μόρφου, ο Καραβάς, η Γιαλούσα, η Τύμπου, η Κώμα του Γιαλού, ο Άγιος Αμβρόσιος είναι καλά κρυμμένα. Ο Πενταδάκτυλος; Δεν γύρισαν ποτέ το
βλέμμα οι Βενιζέλοι να δουν, να σκεφτούν τι
διάολο συμβαίνει και «κοιτάζει μ’ ένα τρόπο»; Δεν διερωτήθηκαν ποτέ γιατί σ’ εμάς
«κάθεται βράχνας και μολύβι στο στήθος
μας» τόσα χρόνια που τον βλέπουμε. Πρωί,
μεσημέρι, βράδυ… Συνέχεια. Δεν τον συνηθίσαμε, παππού.
Όμως, η γιαγιά η Σοφούλα, κάτω απ’ τη
φωτογραφία του παππού του Αλέκου, είχε
τη φωτογραφία του Καραβά, παππού Μόντη. Κοιτούσε μια τον Πενταδάκτυλο, μια
τον παππού και μια τον Καραβά. Οι άλλοι τις
φωτογραφίες τις πετάξανε. 40 χρόνια, λέει.
Ε και; Ισχνότεροι από τους πατεράδες τους,
συνεχίζουν να σκύβουν το κεφάλι για να μην
προλάβει να τους ρωτήσει ο Πενταδάκτυλος
«Λοιπόν;». Δεν είναι αυτοί η Ελλάδα. Αυτοί
θα έχουν επανειλημμένα «άλλη δουλειά, κάτι πανηγυρισμούς»…
26 Ιουλίου 2014
MATHN EΠΟΣ ΕΡΡΙΠΤΑΙ
Αμφί
Όχι. Δεν θα ήταν σωστό. Στο κάτω κάτω είχε πιει δυο καραφάκια
με τον άντρα της. Δεν πά’ να την είχε τώρα, τσιτσίδι σχεδόν, μπροστά του στην πετσέτα να τον εκλιπαρεί για το γαμημένο το λάδι
στην πλάτη; Πώς θα έβγαινε μετά για καφέ μαζί τους; Πώς θα τον
έβλεπε στα μάτια; Είπαμε, ελεύθερος, ωραίος και τα συναφή, αλλά, ρε πούστη μου, έχει και μιαν αξιοπρέπεια. Μιαν, μιάμιση, τέλος πάντων, αξιοπρέπεια είν’ αυτή. Την έχει. Πώς να κοντράρει
ξαφνικά κοτζάμ αρσενικό κώδικα ηθικής; Κι όλ’ αυτά που
έχει διαβάσει; Που έχει ενστερνιστεί; Με ι είν’ αυτό ή
με η; Τι ψυχή θα παραδώσει;
Με τον άλλον είχαν τσουγκρίσει ποτήρια, δεν ήταν παίξε γέλασε. Άντε να βρισκόταν
σε κάνα μνημόσυνο και να χώνονταν τα μάτια των συγχωριανών στα μπατζάκια του.
Πώς να τα σιχτιρίσει; Ρε μαλάκα, σύνελθε! Σοβαρά μιλάς; Οι άνθρωποι ήταν ενωμένοι με τα δεσμά του γάμου, γαμώ το! Τι παριστάνεις τώρα εσύ; Το παιδί των
λουλουδιών; Τον ξένοιαστο καβαλάρη; Κανένα απ’ αυτά τα αποτριχωμένα κωλόπαιδα των τηλεσειρών με το κλούβιο μάτι και το
ποτήρι ανά χείρας στις έντεκα το πρωί που πηδάνε ό,τι βρεθεί στο
διάβα τους; Τι διάολο; Χάθηκε, πάει, τέρμα η εγκράτεια, η ειλικρίνεια, ο λόγος; Πώς θα περπατήσεις ξανά στην πιάτσα, μαλάκα;
Πώς αποκοιμήθηκαν έτσι οι φλέβες σου, ρε καριόλη; Πού στον
διάολο βόσκει η γαμημένη η επανάσταση, ρε ξεδοντιασμένο σούργελο, γαμώ το στανιό σου; Επειδή δηλαδή ήπιες δυο ούζα με τον
μαλάκα ντρέπεσαι να του πηδήξεις την γυναίκα; Αφού σε γουστάρει, ηλίθιε! Σε χαλβαδιάζει μέρες τώρα ενώ εσύ μετροφυλλάς
βιβλία και ψάχνεις για τα σάντουιτς και τις μπίρες! Βλάκα! Πού πήγαν τα νιάτα κι οι ορμές σου, κρετίνε; Θ’ αφήσεις ένα τέτοιο μουνί να το καβαλήσει ο πρώτος τυχών; Δεν το βλέπεις πως ο χάχας
στρυμώχνεται στον αχανή κατάλογο των συζύγων που θα πέθαιναν
για μισή ώρα στις ιπποδρομίες, ενώ θα πέθαιναν ξανά –από βαρεμάρα– αν ήταν αναγκασμένοι να συνοδεύσουν την κυρία τους
σε κάποιαν έξοδο; Άκου «κυρία», οι κουφάλες! Δεν είναι ηλίου
φαεινότερον πως τα βράδια θα τα περνάει ξάπλα στον καναπέ
διατάζοντας μπίρες και ξύνοντας τ’ αρχίδια του με θέα τα βυζιά
τής δημοσιογράφου που ξερνάει νεκρούς, τραυματίες, ανέργους,
αναπήρους, απελπισμένους, ακρωτηριασμένους, βολεμένους, λοβοτομημένους, αγίους και διαόλους και πως εκείνη θα βλαστημάει
τα λεπτά που δεν περνάνε για να πάει να ξεραθεί; Εγώ σου λέω
πως χάρη τού κάνεις του τύπου!
Την κοίταξε ακόμη μιαν φορά, άνοιξε την μπίρα κι άναψε τσιγάρο.
Βελούχης Αρειώτης
26 Ιουλίου 2014
Έπρεπεν να με
πάρουν τζι εμέναν στο Εθνικόν Συμβούλιον να δούμεν αν ετόλμαν ο Αναστασιάδης να λαλεί τα ίδια τζιαι τα ίδια.
Θέλω να πάω διακοπές.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΤΡΙΑ ΣXOΛIA ΓIA THN EIΣBOΛH
1) OI EKKΛHΣIEΣ TΩN XΩPIΩN MAΣ
Τρόοδος και αλλού, τη μεγάλη χαρά που έκανα όταν αντίκριζα τις ίδιες περίπου εκκλησίες σε όλα τα χωριά μας, άλλες πιο μικρές, άλλες πιο μεγάλες, άλλες όμορφες, άλλες
τέλειες.
Τώρα, μία μία αυτές οι εκκλησίες χάνονται ανάμεσα σε
σπίτια-τέρατα σε χωριά-τέρατα. Οι άνθρωποι-τέρατα αντικαθιστούν αυτές τις εκκλησίες με νεόδμητες, κάτι τεράστιες τούρτες, πανάσχημες, ψυχρές και ανάποδες. Το ίδιο
συμβαίνει και σε πολλές συνοικίες των πόλεών μας. Νοείται ότι σε αυτά τα τερατουργήματα οι ψάλτες δεν ψάλλουν, αλλά αγγαρίζουν, ο φωτισμός είναι στημένος για παραστάσεις και όχι μυστήρια και οι άνθρωποι μάλλον δεν
θα σώσουν την ψυχή τους.
Ό,τι έχει απομείνει σήμερα από τον Ιερό ναό του
Προφήτη Ηλία. Η Εκκλησία αντέχει ακόμη και την κατοχή.
Θυμάμαι τις εκκλησίες του χωριού μου και νιώθω περήφανος που εκκλησιάστηκα σ’ αυτά τα αριστουργήματα της
ανθρώπινης δημιουργίας. Η Αγιά Μαρίνα, ο Αρχάγγελος
Μιχαήλ, ο Άης Θέρισσος και ο Άης Γιώργης ήταν εκκλησίες
χτισμένες στα μέτρα μας. Αυτό το μέτρο, αυτή η ισορροπία
φωτός και σκοταδιού, αυτή η αναλογία ανθρώπων, δέντρων
και σπιτιών με την εκκλησία μας ήταν καθοριστική στη διαμόρφωση μιας άλλης αισθητικής για μικρούς και μεγάλους.
Θυμάμαι επίσης τη δεκαετία του ’80, όταν ταξίδευα να δω
φίλους στα Κοκκινοχώρια, στα βουνά των Λευκάρων, στο
Η τούρτα. Έτοιμη προς βρώση...
k [ k
2) TO ΞANΘO ΓENOΣ
Μην μαραζώνετε, το ξανθό γένος έφτασε να μας απελευθερώσει. Μάλλον δεν έφτασε, ήταν πάντα εδώ, μόνο που
δεν το συνειδητοποιούσαμε. Παρακολουθείστε τηλεόραση
σε Κύπρο και Ελλάδα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Όλες οι
τηλεπαρουσιάστριες μα και οι καλεσμένες, από τα πρωινάδικα μέχρι τις σειρές και τα δελτία ειδήσεων, είναι
ΞANΘIEΣ. Όχι ξανθιές όπως ήταν κάποιες Καρπασίτισσες,
αλλά αυτό το ξανθό το ψεύτικο, το μαϊμού, το πλαστικό.
Ένα έθνος που θέλει να αλλάξει το χρώμα των μαλλιών
του, δηλαδή δεν ανέχεται τα εθνικά του χαρακτηριστικά,
είναι σίγουρο πως θα πληρώσει το τίμημα, όπως έκαναν οι
Κωνσταντινουπολίτισσες στην Πόλη της Ανατολής. Έβαφαν
τα μαλλιά τους για να ξεχωρίζουν από τις Ανατολίτισσες και
στο τέλος βρέθηκαν στο Φάληρο να σουλατσάρουν πάνω
κάτω αναπολώντας τις παλιές δόξες τους. Τώρα οι ξανθιές
μα και οι άλλες με τα φανταιζί χρώματα εισβάλλουν στη ζωή
μας σε βαθμό που πια δεν είναι αναγνωρίσιμο το έθνος.
Πού πήγαν τα χρώματα του Θεού, οι μελαχρινές, οι καστανές, τα μάτια και οι μύτες των μανάδων μας και των
παππούδων μας;
Στο μετρό και στα λεωφορεία του Λονδίνου αναγνώριζα
όλους τους Έλληνες, ακόμη και την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Αναγνώριζα και τους καλαμαράδες σιγά σιγά. Μα δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ωραίο που ήταν το χαμόγελο της
αναγνώρισης. Θυμάμαι μία μαυρομάλλα με μύτη γαμψή
και μεγάλα μάτια κι ένα ψευτομουστακούδιν. Της χαμογέλασα και ανταπόδωσε αμέσως. «Are you Greek?» τη ρωτώ.
«Eν μου φαίνεται;» απαντά με ένα πιο γλυκό χαμόγελο.
Μετά από έναν χρόνο, όταν το ’φερε η τύχη και συναντηθήκαμε κι αλλιώς, ακόμη και το χνούδι στο κάτω μέρος της
πλάτης της ήταν τόσο ελκυστικό. Κατάλαβα τότε πως δεν
θα γινόμουν Άγγλος ποτέ ούτε Tσάρλης ούτε Ευρωπαίος.
k [ k
3) Η ΚΥΠΡΟΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ
Νόμιζα πως πλέον μόνο από φωτογραφίες θα έβλεπα την Κύπρο που χάσαμε.
Έπεσα έξω. Tην Κύπρο αυτή δεν τη βρήκα στις παραλίες του KOT ούτε στις λεγόμενες λαϊκές παραλίες της Πάφου, του
Aκάμα και των Περβολιών. Bρήκα την
Κύπρο αυτή στις παραλίες της Nότιας
Εύβοιας, στο Mαρμάρι, και απέναντι στις
παραλίες της Λούτσας. Eκεί είδα γυναίκες χοντρές, ηλικιωμένες, κοντές και
ψηλές να κάνουν το μπάνιο τους μαζί
με την οικογένειά τους, δηλαδή με τα
παιδιά τους ή με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, δηλαδή με όλη την οικογένεια, χωρίς φκιασίδια, χωρίς τόνους από
αντηλιακά, μα προπαντός χωρίς το άππωμαν και τις άγριες φωνασκίες των κυ-
πριακών παραλιών. Κόσμος φυσιολογικός, εικοσάρες που δεν ντρέπονται για
τα λίγα ψωμάκια τους, γριές που μοιάζουν με γιαγιάδες και όχι φωτομοντέλα
ενός γερασμένου Χόλλυγουντ, τριαντάρες με βυζιά πεσμένα, άντρες με τρίχες
στα πόδια και στην πλάτη, άντρες χωρίς
ιδιαίτερο τρίχωμα, όχι επειδή το ξύρισαν, αλλά επειδή έτσι τους έκανε ο Θεός. Άντρες και γυναίκες φυσιολογικές,
της δουλειάς και του μόχθου, να απολαμβάνουν τις λίγες διακοπές τους κολυμπώντας στη θάλασσα και όχι καταναλώνοντας λογκ ντρινγκς.
Αυτά τα τρία σχόλια για την εισβολή του 1974 μπορεί να τα παρεξηγήσετε, πως τάχατες δεν αναφέρονται στην εισβολή. Πιστεύω πως αναφέρονται στην εισβολή. Αν δεν σας αρέσουν, γράψτε εσείς για τον Πενταδάκτυλο.
9
✍ ΠΥΞ ΛΑΞ
l Οι ειδικοί λένε πως ήταν ένα από τα
καλύτερα μουντιάλ των τελευταίων
χρόνων. Ήταν, βέβαια, και το μουντιάλ της εξαθλίωσης. Στο προσκήνιο ήταν τα πολλά τέρματα, ο Μέσι,
ο Νεϊμάρ, τα φωτομοντέλα κι οι διασημότητες που κυνηγούσαν τις κάμερες,
το άγαλμα του Χριστού με τα ανοιχτά χέρια, η νέα μπάλα, η
μπραζούκα, τα σύγχρονα γήπεδα και οι
ομαδάρες που πρόσφεραν θέαμα.
l Πίσω από τις κουρτίνες, όμως, ήταν
ένας εξαθλιωμένος λαός. Ένας λαός
που ζει στις φαβέλες, ξεχασμένος από
θεούς κι ανθρώπους, βουτηγμένος
στην εγκληματικότητα, στην πορνεία,
στα ναρκωτικά. 200.000 Βραζιλιάνοι
αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα
σπίτια τους στην προσπάθεια της κυβέρνησης να «σουλουπώσει» την εμφάνιση της χώρας.
l Η Βραζιλία, λένε, είναι μία από τις
αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη. Πώς, όμως, εξηγείται το ότι ο
βασικός μισθός είναι 250 ευρώ; Πώς
εξηγείται πως οι φαβέλες δεν υπάρχουν καν στους επίσημους χάρτες;
Είναι το μεγάλο κόλπο
του καπιταλισμού. Ρίξε
στάχτη στα
μάτια του
κόσμου και
αποπροσανατόλισέ τον. Δημιούργησε έναν αντιπερισπασμό. Ένα μουντιάλ ή τη διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων.
l Το όπιο του λαού της νέας χιλιετίας είναι το ποδόσφαιρο. Η θρησκεία
ποτέ δεν έπαψε να είναι όπιο, αλλά
πλέον έχασε την πρωτοκαθεδρία της.
l Η μπραζούκα φτιάχνεται στα εργοστάσια της Adidas στην Ασία. Οι
εργαζόμενοι, από γυναίκες με μπούρκα μέχρι ανήλικα παιδιά, αμείβονται
με 1 ευρώ την ώρα. Για να μπορεί να
την κλωτσά ο Μέσι και ο κάθε Μέσι,
που εγώ κι εσύ δεν θα βγάλουμε σε
εφτά ζωές όσα βγάζει σε έναν χρόνο. Οι σύγχρονοι θεοί. Οι θεοί της
μπάλας.
l Βέβαια, δεν κοιμούνται όλοι. Ο Πελέ κι ο Ρομάριο γεννήθηκαν κι οι ίδιοι σε φαβέλες, όπως η συντριπτική
πλειοψηφία των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών. Ειδικά ο Ρομάριο ήταν
αρκετά οξύς στην κριτική του κι έγινε το μαύρο πρόβατο. Όπως ήταν κι
ο μεγάλος Σώκρατες, τον καιρό που
ακόμα υπήρχε δικτατορία. Έβγαινε
στο γήπεδο με την περίφημη κορδέλα του στα μαλλιά, όπου έγραφε «είτε κερδίσουμε είτε χάσουμε, πάντα
με δημοκρατία»…
l Το μουντιάλ το είδα μέχρι τον αποκλεισμό της Ελλάδας. Δεν με ενδιέφερε ούτε αν ο Μέσι θα κατάφερνε
να πάρει τον μοναδικό τίτλο που του
έλειπε ούτε αν ο Νεϊμάρ θα σήκωνε
στην πλάτη του μια ολόκληρη ομάδα
(παρά το ότι ήμουν φανατικά οπαδός της Βραζιλίας, όταν το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα ρομαντικό).
l Έκανα, όμως, χάζι τους γείτονες.
Σε πείσμα των καιρών, της οικονομικής κρίσης και της ανέχειας, ένα ολόκληρο οικιστικό τετράγωνο ήταν κάθε νύχτα στο πόδι με πίτσες και με
μπύρες. Έβριζαν, φωνασκούσαν και
συμμετείχαν τόσο παθιασμένα, που
πραγματικά με έκανε να αναρωτηθώ πόσο πολύ ένα άθλημα συνέτεινε στην παγκόσμια αποβλάκωση και
τη λήθη.
Ηλέκτρα μου, έλα ποδά στον Πρωταράν να δεις τι ωραίες εν οι θάλασσές
μας. Που να μεν τες χαρούν οι Συναγερμικοί τζι οι ΑΚΕΛικοί.
10
Mummy Elladex
26 Ιουλίου 2014
Γράφει ο Γ. Ρακκάς
το «ελληνικό θαύμα». Αναμφίβολα, οι
ιστορικοί του μέλλοντος θα κατηγορήσουν τις ηγεσίες που κυβέρνησαν το ελληνικό κράτος αυτήν την περίοδο για
ηθική και φυσική αυτουργία στη βελούδινη γενοκτονία του ελληνικού λαού.
Αναμφίβολα, πρέπει να τους ανατρέψουμε, πρέπει να χτίσουμε εμείς –ο λαός δηλαδή– μια αξιόπιστη διάδοχη κατάσταση πριν μας ξεκάνουν εντελώς.
Ο συνεργάτης μας Γ. Ρακκάς είναι
γνωστός αρθρογράφος σε εφημερίδες
και περιοδικά της Ελλάδας και νεοεκλεγείς Δημοτικός Σύμβουλος στον
Δήμο Θεσσαλονίκης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το βιβλίο Οικόπεδο και
Αποικία, Η Ελλάδα στο τέλος της μεταπολίτευσης, που αναλύει την άθλια
οικονομική και κοινωνική κατάσταση
στη σημερινή Ελλάδα.
lll
Καταιγιστική είναι η δραστηριότητα του
ΤΑΙΠΕΔ στον ελλαδικό χώρο. Πουλάει
τα πάντα: Παραλίες, ιστορικά μνημεία,
οικόπεδα, μοναστηριακές εκτάσεις, κάμπινγκ, ξενοδοχεία, πλατείες, βουνά και
ό,τι άλλο βάνει ο νους σας. Το ΤΑΙΠΕΔ
είναι μια ανεξάρτητη αρχή που σκοπό
έχει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Επιβλήθηκε από τις συμφωνίες των
«Μνημονίων» και λειτουργεί στα πρότυπα της διαβόητης γερμανικής Τρόιχαουντ, της ανεξάρτητης αρχής που ανέλαβε να ξεπουλήσει την περιουσία της
Ανατολικής Γερμανίας, όταν η τελευταία
προσαρτήθηκε στη Δυτική. Εμείς, άραγε,
πού έχουμε προσαρτηθεί; Δεν θέλει και
πολλή σκέψη! Η Ελλάδα τελεί σε συνθήκες άτυπου γερμανικού Λάντεν.
φουνάκης, Παρασκευάς Αυγερινός, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, η Ρένα Δούρου, ο
Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Τζαννετάκος, ο Νίκος Χρυσόγελος, η Μαρία
Χούκλη, ο Στέλιος Κούλογλου και, δυστυχώς, ο Κώστας Βεργόπουλος, ο οποίος δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια ολισθήματα κ.ά.
lll
lll
Κοινό Ψήφισμα υπέρ του νέου Σχεδίου
Ανάν που προωθεί ο Αναστασιάδης υπογράφουν από κοινού βουλευτές του
ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ αλλά
και αρκετοί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι, μερικοί από τους οποίους διερρήγνυαν πρόσφατα τα ιμάτιά τους για
την αναγκαιότητα εναγκαλισμού της Αριστεράς με τον πατριωτισμό (sic!). Το ψήφισμα υπογράφουν κορυφαίοι του εθνομηδενισμού της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και κάνα δυο της μπακογιαννικής ΝΔ. Είναι το δίκτυο που προσπαθεί να ανασυσταθεί και να λειτουργεί εντός όλων των κομμάτων, με σκοπό
να δημιουργήσει συναίνεση στα σχέδια
των Τούρκων και των Αμερικάνων. Πολύ σωστά ο Στρατηγός Δ. Αλευρομάγειρος το χαρακτήρισε ως «Δούρειο Ψήφισμα». Παρόντες όλοι και όλες οι εκλεκτοί: Λιάκος, Αναγνωστοπούλου, Ση-
Ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας έχουν
χαθεί στον ελλαδικό χώρο κατά την περίοδο 2008-2013. Δηλαδή, οι πολιτικές
της τελευταίας οκταετίας έχουν δημιουργήσει μία πόλη ανέργων μεγέθους
της Θεσσαλονίκης.
Οι θλιβερές στατιστικές δεν σταματούν
όμως εδώ. Σύμφωνα με τη Γιούροστατ
(τη Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ), μέσα
στο 2013 σημειώθηκαν 94.100 γεννήσεις,
112.100 θάνατοι, ενώ άλλοι 52.000 εγκατέλειψαν τη χώρα. Με λίγα λόγια, ο πληθυσμός της χώρας συρρικνώθηκε κατά
70.000. Μία πόλη, δηλαδή, σαν τις Σέρρες εξαφανίστηκε από τη χώρα μας τη
χρονιά που μας πέρασε.
Την ίδια στιγμή οι Στουρνάρας και
Χαρδούβελης συνέχισαν να διώκουν φορολογικά τις… γεννήσεις, εξουθενώνοντας τα ήδη γονατισμένα νοικοκυριά.
Και ο Αντώνης Σαμαράς χειροκρότησε
Καταστροφή των χημικών της Συρίας
έξω από την Κρήτη! Απίστευτη ιστορία.
Δράστης, πάλι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Συναίνεσε στο να πραγματοποιηθεί η
καταστροφή των χημικών του Άσαντ σε
πλοίο που πλέει λίγο πιο κάτω από την
Κρήτη. Η καταστροφή θα πραγματοποιηθεί με τη μέθοδο της υδρόλυσης και
θα διαρκέσει δύο μήνες (!), ενώ τα υπολείμματα θα μεταφερθούν σε Γερμανία
και ΗΠΑ για να υποστούν περαιτέρω
επεξεργασία από ειδικά εργοστάσια. Η
Μεσόγειος επιλέχθηκε γιατί οι άλλες θάλασσες είναι αρκετά ταραγμένες, πράγμα που πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο ατυχήματος (!). Βέβαια, παρόμοια επιχείρηση δεν έχει πραγματοποιηθεί σε τόση
έκταση, άρα κανείς, ούτε οι εμπνευστές
και εκτελεστές της, δεν γνωρίζουν ποιο
είναι το πραγματικό ρίσκο να γίνει κανένα ατύχημα και να μεταμορφωθεί ολόκληρο το Αιγαίο, μαζί με το Λιβυκό, σε
τοξική, νεκρή θάλασσα. Δεν είναι τυχαίο
ότι η επιχείρηση εκτελείται με άκρα μυστικότητα, κυρίως σε ό,τι αφορά στις
ποσότητες και το είδος των χημικών που
καταστρέφονται.
Ο λαός της Κρήτης έχει ξεσηκωθεί και
απειλεί με αποκλεισμό το πλοίο. Τα συλλαλητήρια είναι πολύ μαζικά, ενώ εκδηλώσεις και διαδηλώσεις συμπαράστασης γίνονται σε όλη την Ελλάδα. Το
αυτί των κυβερνώντων δεν ιδρώνει, καθώς η τύχη τους εξαρτάται από την παραμονή τους στην εξουσία, και η τελευταία εξαρτάται από το πόσο πειθήνιοι
δείχνουν απέναντι στα πραγματικά αφεντικά τους. Άρα, είναι διατεθειμένοι να
πουλήσουν ακόμα και την ίδια τους τη
μάνα.
Κενολογίες… «Flatus»
ή… φαφλάτους!
«Οι λόγοι μας να έχουν ουσία, η σιωπή
μια σημασία…» Ο ποιητής, ο αυτόχειρ
της Πρεβέζης. Είχε φλομώσει, απηυδήσει από τις κενολόγους πολιτικές δηλώσεις; Ο φιλόσοφος της γλώσσας, ο
Wittgenstein, είχε εξηγήσει ότι, για να
έχει νόημα, εμπειρικό νόημα, μία πρόταση, πρέπει να έχει νόημα κι η αντίθετή της, να έχει νόημα η εκφορά της. Αν
δεν είναι καινό, θα είναι κενό… «Flatus
vocis», οι φιλόσοφοι, ή… φαφλάτους!
Βρέθηκα σήμερα μπροστά από μία οθόνη με «ειδήσεις» από το ΚΥΠΕ. Οι πλείστες, πολιτικές δηλώσεις. Όπως από τον
υπουργό Αμύνης, ότι «είναι ευαίσθητο
το υπουργείο Αμύνης για τη σίτιση των
στρατιωτών». Ως να μπορούσε, να είχε
νόημα να ειπωθεί το αντίθετο: «Δεν δίνουμε διάρα τι τρώνε οι εθνοφρουροί, δεν
είμαστε η μαμά τους!»
Ή η δήλωση (πόσο αναπάντεχη!) από
τον ΥΠΕΞ της Ελλάδος, γνωστό για τις
εθνικές του ευαισθησίες, ειδικά για την
Κύπρο: ομιλεί για τη «συμπαράταξη
Ελλάδας-Κύπρου». Ευνοήτως, η εθνική
αδιαφορία δεν… δηλούται! Πράττεται
μονάχα, κι αυτό διά της απραξίας. Ή
μιας νότας, αν διαμαρτυρηθεί για την
αδιάφορη απραξία μία Θεοχάρους.
Ψάχνουμε, θα μου πείτε, για νόημα στη
βιομηχανία των ευπώλητων «soundbites»
και κατειργασμένης αναγνωρισιμότητας
που λέγεται πολιτική, στη συνεργασία
της, μάλιστα, με τα πρόθυμα στο PR
ΜΜΕ. Aλλά, προσοχή: Άδεια λόγια, γεμάτα στομάχια.
Ας καθησυχάσουμε, τουλάχιστον, με
τον γελοιογράφο Αρκά τους φαντάρους.
Ανακαλύπτει ο φαντάρος στο μαγειρείο
ότι το κατεψυγμένο κρέας έχει σφραγίδα «Δεκέμβριος του 1910»! «Ξέρεις το
νόημα αυτής της σφραγίδας, ξέρεις τι σημαίνει αυτό;», ψάχνει το νόημα ο φαντάρος. Κι ο μάγειρος: «Ναι, το βόδι ήταν
Τοξότης!»
Και με ωροσκόπο Κριό, η σίτισή σας
είναι ασφαλής, φανταράκια μας. Και των
υπολοίπων, ο σανός από τα ΜΜΕ!
Άντε, Ελένη, άντεξε να κάνεις τη διαφορά. Στο νόημα, αν μη τι άλλο!
Τίτος Χριστοδούλου
Δεν είναι η πρώτη σας φορά…
Παραθέτουμε πιο κάτω κάποια από τα
ονόματα των αδερφών καλαμαράδων που
συνυπογράφουν τη νέα διακήρυξη για το
Κυπριακό και το «Έτος Κύπρου». Τώρα αποφάσισαν να ασχοληθούν με την
Κύπρο και φυσικά να συμβάλουν στο θάψιμό της. Eίναι γνωστό ότι ο ΣYPIZA και
η Αριστερά θα είναι ο τάφος της Kύπρου,
αλλά σε αυτήν την προσπάθεια συμμετέχει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της
Eλλάδας. Έπρεπε να στηρίξουν τις προσπάθειες του Μπάιντεν, του Βενιζέλου
και του Αναστασιάδη. Δεν άντεξαν.
ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, δημοσιογράφοι, εφοπλιστές… Τρομακτικός συρφετός ανθελλήνων που επανενώνονται ξανά για ένα νέο σχέδιο Ανάν. Όπως λέει η
διακήρυξη: «Κατά τη γνώμη μας, το ζητούμενο σήμερα είναι η εξαιρετικά δύσκολη νέα διαπραγμάτευση να φθάσει
σε συμφωνημένο σχέδιο λύσης από τους
ηγέτες των δύο Κοινοτήτων και ως τέτοιο να τεθεί στην κρίση του κυπριακού
λαού σε χωριστά δημοψηφίσματα. Ένα
σχέδιο λύσης, δίκαιο και λειτουργικό,
που να οδηγεί στον τερματισμό της
τουρκικής κατοχής, του εποικισμού και
στην επανένωση του νησιού, στο πλαίσιο μιας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις
του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Που θα κατοχυρώνει μια διεθνή προσωπικότητα, μία αδιαίρετη κυριαρχία, μία
ιθαγένεια, και θα απορρίπτει κάθε ανεδαφική σκέψη για χωριστά κράτη και
συνομοσπονδία ή ένωση μέρους ή του
όλου της Κύπρου με άλλη χώρα». Μα
ποιος ζήτησε τη γνώμη τους; Και προς τι
αυτή η επιμονή για την απόρριψη ένωσης μέρους ή του όλου της Κύπρου με
άλλη χώρα; Τόσο φοβούνται την Ένωση;
Ας τους θυμώσει κάποιος που παραμένει
Έλληνας εκεί στην Αθήνα.
Aνάμεσα σε άλλους 102, υπογράφουν
και οι ακόλουθοι, γνωστοί από το σχέδιο
ANAN:
Αναγνωστοπούλου Σία, πανεπιστημιακός, Αυγερινός Παρασκευάς, πρώην ευρωβουλευτής, Βαρδινογιάννης
Βαρδής, αντιστασιακός, πρόεδρος
Ε.Δ.Ι.Α., Βαρεμένος Γιώργος, βουλευτής, Βόγλης Γιάννης, ηθοποιός, Γιαννακάκη Μαρία, βουλευτής, Δούρου Ρένα, περιφερειάρχης Αττικής, Δρίτσας
Θοδωρής, βουλευτής, Κοντογιάννης
Γιώργος, δημοσιογράφος, βουλευτής,
Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης, Κούλογλου Στέλιος, δημοσιογράφος, Κουράκης Τάσος, βουλευτής, Κωνσταντόπουλος Νίκος, πρώην πρόεδρος ΣΥΝ,
Κύρκος Μίλτος, ευρωβουλευτής, Λαμπράκης Γ. Γρηγόρης, πρόεδρος ιδρύματος «Γρηγόρης Λαμπράκης», Λιάκος Αντώνης, πανεπιστημιακός, Λιασσής Γιώργος, Γ.Γ. Ελλαδο-Κυπριακού
Επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ), Λοΐζος
Λοΐζος, αναπληρωτής πρόεδρος Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων
Ελλάδας (Ο.Κ.Ο.Ε.), Μαυρουδής Νότης, συνθέτης, Μάινας Στέλιος, ηθοποιός, Μαρκάτος Νίκος, ομ. καθηγητής Ε.Μ.Π., πρ. πρύτανης, Μικρούτσικος Θάνος, μουσικοσυνθέτης, Μουσταφά Μουσταφά, πρώην βουλευτής
Ροδόπης, Μπαλτάς Αριστείδης, πανεπιστημιακός, πρόεδρος Ινστιτούτου
«Νίκος Πουλαντζάς», Νταλάρα Άννα,
παραγωγός συναυλιών, πρώην βουλευτής, Παπαδημούλης Δημήτρης, ευρωβουλευτής, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Παπαδόπουλος Αλέκος, πρώην υπουργός, Παπαχελά Νέλλη, αντιδήμαρχος Αθηναίων, Ροδουσάκης Κυριάκος, πρέσβης επί τιμή, Σηφουνάκης Νίκος, βουλευτής, Τζαννετάκος Γιάννης, δημοσιογράφος, Χαλκιάς Λάκης, τραγουδιστής, Χούκλη Μαρία, δημοσιογράφος, Χρυσόγελος Νίκος, πρώην ευρωβουλευτής, Χρυσόστομος, Επίσκοπος Δωδώνης.
Ο ΝΟΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΣΙΥΛΛΟΥ ΕΝ
ΙΣΙΩΝΝΕΙ…
26 Ιουλίου 2014
Περαστικά, κόρη
Κούλλα Δυμιώτου.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Γράφει η Στέλλα Ευαγγελίδου
ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αρχιτέκτονας
"Έμποροι πίνουν το κρασί μας και κλέβουνε τη γη..."
Ανάπτυξη και διαχείριση
των παράκτιων περιοχών
Πριν από 40 χρόνια, ο Γάλλος φιλόσοφος και
κοινωνιολόγος Ανρί Λεφέβρ έγραφε στο βιβλίο του Η παραγωγή του Χώρου τα εξής:
«Η ακτογραμμή της Μεσογείου μετατράπηκε σε χώρο ψυχαγωγίας για τη βιομηχανική
Ευρώπη. Ο τουρισμός επιζητεί την άμεση πρόσβαση στον ήλιο και στη θάλασσα δίνοντας
μια νέα ποιότητα στον χώρο: αυτή των ξενοδοχείων και τουριστικών επαύλεων. Ένας τεράστιος χώρος, προηγουμένως αγροτικός, δαπανήθηκε για να μετατραπεί από χώρο παραγωγής σε χώρο κατανάλωσης του ήλιου,
της θάλασσας, του αυθόρμητου ερωτισμού,
των σπορτ, του φεστιβάλ των διακοπών. Η
σπατάλη και η δαπάνη έγιναν το Νόημά του…
Οικονομικά, κοινωνικά και πολεοδομικά υποβλήθηκε σε ένα είδος νεοαποικισμού. Η έμφαση δόθηκε στην ψυχαγωγία αντί στην παραγωγή, όπως γινόταν στις βορειοευρωπαϊκές χώρες. Φαινομενικά τυχαία, στην πραγματικότητα αυτός ο μη παραγωγικός χώρος
έχει σχεδιαστεί επιμελώς για να εξυπηρετεί
τα συμφέροντα των τουριστικών πρακτορείων, τραπεζιτών και επιχειρηματιών από τόπους όπως το Λονδίνο και το Αμβούργο…»
Άκρως πολιτικό το παραπάνω κείμενο, παρατίθεται εδώ σαν μια αξιόλογη άποψη για το
πώς ίσως ξεκίνησε ο φτωχός κι αμόρφωτος
νότος να καταστρέφει τις παράκτιες περιοχές
του, αλλά και για να υποδείξει την πολυπλοκότητα του θέματος του τουρισμού. Οι
Τεράστιες εκτάσεις με τουριστικές επαύλεις
κατεδαφίστηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ισπανία για αποκατάσταση του τοπίου. Φωτογραφίες
πριν και μετά την κατεδάφιση.
απόψεις του Λεφέβρ επανεξετάζονται από
πολλούς θεωρητικούς στη σημερινή εποχή της
κρίσης των κοινωνικών αξιών και του πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Στην Ευρώπη των κρίσεων και της τρόικας,
όμως, υπάρχει και μια άλλη πτυχή που, βλέποντας τις καταστροφές των μεσογειακών
παρακτίων, ενδιαφέρεται για την προστασία
τους. Έτσι, ο «φτωχός Νότος», με γνώσεις κι
όχι πια αμόρφωτος, δεν είναι πλέον και άμοιρος των ευθυνών του. Η Σύμβαση της Βαρκελώνης δημιουργήθηκε κι αποτελεί από το
2008 την Ευρωπαϊκή Οδηγία για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παρακτίων περιοχών. Στη σύμβαση αναγνωρίζεται ο κίνδυνος
αστικοποίησης. Η αύξηση του πληθυσμού, του
τουρισμού και των μεταφορών επιβαρύνουν
το περιβάλλον, υποβαθμίζουν τους υδάτινους
πόρους, τη βιοποικιλότητα, συντελούν στην
απώλεια τεράστιων φυσικών εκτάσεων και
επομένως στην αλλαγή του κλίματος και των
φυσικών φαινομένων. Αναγνωρίζεται επίσης
η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς
των μεσογειακών λαών και η ανάγκη προστασίας της προς όφελος των μελλοντικών
11
«Ουκ έστιν πειθούς ιερόν
άλλον πλην λόγος», Αισχύλος
γενεών.
Όλα τα μεσογειακά κράτη μέλη της ΕΕ υπέγραψαν τη Σύμβαση της Βαρκελώνης με εξαίρεση… την Κύπρο!
Εν τούτοις, επειδή αποτελεί ευρωπαϊκό δίκαιο, η εφαρμογή της είναι δεσμευτική και
για μας. Επομένως, η Κύπρος οφείλει: Να
στοχεύει στην ολοκληρωμένη και αειφόρο
ανάπτυξη/διαχείριση των παρακτίων μέσω
«ορθολογικού σχεδιασμού, εξασφαλίζοντας
ότι η οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική
ανάπτυξη συνάδει με το περιβάλλον». Να
αποτρέπει τις δραστηριότητες που προκαλούν κίνδυνο για το περιβάλλον. Να ενθαρρύνει τον αειφόρο τουρισμό «συμπεριλαμβανομένου του πολιτιστικού, αγροτικού και
οικολογικού τουρισμού σεβόμενη τις παραδόσεις του τοπικού πληθυσμού». Να θεωρεί
προτεραιότητα τη διατήρηση και διαχείριση
της πολιτιστικής κληρονομιάς. Οφείλει, όπου
«ενεργειακές εγκαταστάσεις, λιμένες, θαλάσσιες εργασίες και δομές», να ακολουθεί
σειρά διαδικασιών με περιβαλλοντικές μελέτες και ελαχιστοποίηση της αλλαγής της γεωμορφολογίας και να τις αντισταθμίζει με
έργα μη οικονομικού χαρακτήρα. Για τη λήψη αποφάσεων υποχρεούται να εμπλέκει οργανώσεις και πολίτες.
Η τήρηση τέτοιων οδηγιών θα έφερνε την
Κύπρο σε επίπεδο ανεπτυγμένης χώρας. Αντιθέτως, όμως, φαίνεται πως ούτε οι πολιτικοί
μας ούτε οι σύμβουλοί τους έχουν αντιληφθεί
ότι το απαρχαιωμένο μοντέλο ανάπτυξης που
χρησιμοποιούν δεν αποδίδει πλέον. Η οικονομική κρίση δείχνει ότι η επένδυση σε πολυώροφα κτήρια-γραφεία δεν αποδίδει, ενώ ο
ποιοτικός τουρισμός δεν ενδιαφέρεται πια μόνο για ήλιο και θάλασσα, αλλά στρέφεται σε
προορισμούς με φυσικό κάλλος και πολιτιστική ταυτότητα (π.χ. Τουρκία, Μαρόκο κ.ά.).
Αντί η Κύπρος να γίνει ανταγωνιστική, συνεχίζεται η ασύδοτη εκποίηση του πολιτιστικού, φυσικού πλούτου και ιδιαιτερότητάς μας:
από την καταστροφή ολόκληρων φυσικών και
γεωργικών εκτάσεων για τη δημιουργία πόλεων-φαντάσματα άδεια τον μισό χρόνο
(Πρωταράς) στη συνεχή οικοδόμηση βορείως
της Πάφου (κόλπο Κοραλλίων, Πόλη Χρυσοχούς μέχρι Παχύαμμο), στη δημιουργία τειχών
από κτήρια που κλείνουν την πρόσβαση προς
τη θάλασσα μέχρι το πρόσφατο απόλυτο κιτς,
τη μαρίνα Λεμεσού. Αν η Σύμβαση της Βαρκελώνης εφαρμοζόταν, το βιομηχανικό λιμάνι Λάρνακας δεν θα ’πρεπε να προχωρούσε
(χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες, δημόσιες διαβουλεύσεις κτλ.), όπως ούτε και η Ακταία
οδός στη Λεμεσό ή οτιδήποτε άλλο καταστρατηγεί πρόνοιες της οδηγίας.
Η υπογραφή και τήρηση της Σύμβασης και
η αλλαγή νοοτροπίας είναι πλέον απαραίτητα. Ομοίως, ένα Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής
για τον Πολιτισμό και ένα Σχέδιο Νήσου, όπου
θα διαφυλάσσονται οι αρχές διαχείρισης των
παρακτίων περιοχών, ώστε οι σχεδιασμοί να
μην επαφίενται στα εκάστοτε κομματικά και
ιδιωτικά συμφέροντα.
Brazilian Waxing
Δεν ήξερα τι δουλειά κάνει το γυναικείο
wax. Άκουσα την παρομοίωση με τους
ξένους επενδυτές από τον John Oliver
για τη FIFA και
εννόησα πλήρως.
Ο όρος «brazilian
waxing», ωστόσο
συμπτωματικός,
έστω αυτές τις
μέρες…
Είναι ό,τι παρακαλούν, άλλωστε, οι πολιτικοί μας
να μας κάνουν κι εδώ, οι περιβόητοι
«ξένοι επενδυτές».
Εισχωρούν, απλώνονται, ειδικά στα
πιο «ευαίσθητα» μέρη μας, κοντολογίς βάζουν χέρι, κι όταν φύγουν ξεριζώνουν και παίρνουν μαζί τους, «αποψιλώνοντας», κάθε «βλάστηση»…
Γνωρίζουν τη δουλειά οι κύριοι των
κηρίων…
Τ.Χ.
Μια ριπή. Σαράντα
χρόνια μετά…
Η ιστορία μιας σύγκρουσης γράφεται, τόσο συχνά, σαν σύγκρουση με την Ιστορία.
Αλλά, η αναμέτρηση με την ιστορική αλήθεια είναι μια προσωπική ευθύνη, αγωνιστική, όσο αγωνιώσα, κι αν είναι
μια τόσο βεβαρημένη με τις τραγικές της συνέπειες, μνήμη και
αλήθεια…
Ήταν μια ριπή,
εκείνο το πρωινό της 15ης Ιουλίου του
’74. Μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω μου, καθώς ποδηλατούσα προς το σπίτι, προς την Κληματαριά, έξω από το Προεδρικό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένας
ορυμαγδός οπλοπολυβόλων κι εκρήξεων.
Εκείνη η ριπή, που έσχισε τον χρόνο της
ζωής στα δυο, όπως έμελλε να σκίσει τον
ιστορικό του τόπου χρόνο, τον ίδιο τον
τόπο, ανέκκλητα στα δυο…
Στο σπίτι, λίγο μετά, κι η μάνα, με αγωνία μετρώντας τα κλωσσόπουλά της, πίσω στη φωλιά. Βλοσυρή, ακούστηκε, σαν
τραγικός μιας ευριπίδειας τραγωδίας χορός, η προφητεία: «Ανόητοι, το Σάββατο η Τουρκιά θα είναι εδώ!»
Κι ήταν. Τότε οι σειρήνες κι οι βόμβες
και τα αεροπλάνα κι ο τρόμος και το αίμα, ο καιρός του σίδερου και της φωτιάς, της
οργής, της αστραπής
στα μάτια… Κι όλα
εκείνα τα πόδια της
φυγής, ανάστροφα μετρώντας την πατρίδα:
περισσότερο φευγιό, λιγότερη πατρίδα,
λιγότερη στη ζωή, περισσότερη, ολάκερη
στη μνήμη…
Δηλαδή, λιγότερη, πιο σβησμένη, πιο
αναμορφωμένη, ερμηνευμένη, λιγότερο
ατόφια, πιο χρήσιμα «πολιτικοποιημένη»
μνήμη. Μνήμη γαριασμένη, οξειδωμένη,
σκουριασμένη, στραβωμένη, λυγισμένη
στα βαψίματα και τα χτυπήματα και τα
γανώματα και τα στραβώματα αλλεπάλληλων άλλων, «παράπλευρων» όσο και
συγχυστικά, παραπλανητικά ίσως αναπάντητων ή μη απαντήσιμων ερωτημάτων.
Αλλά, μνήμη, και κρίση, των πολιτικών,
των στρατιωτικών, των δημοσιογράφων
και ιστορικών, που για μας πάντα θα κρίνεται, θα χτυπιέται στο αμόνι της πρόβλεψης μιας απολιτικής, μιας ψημένης μόνο στην έγνοια της οικιακής, μητρικής της
μέριμνας «καλαμαρούς» μητέρας: «Το
Σάββατο η Τουρκιά θα είναι εδώ!»
Είναι το ερώτημα που μας κληροδότησε η απλή εκείνη μάνα: χωρίς πτυχία Διεθνούς Δικαίου, Διεθνών Σχέσεων, Άμυνας
και Στρατηγικής ή «Γεωστρατηγικής»
(καινούργιο, αυτό, αίφνης, στην Κύπρο), θα
έχουμε και εθνοσωτήριο πια «think tank»
Συμβούλιο… Πώς εκείνοι που έπαιρναν,
κείνο το δευτεριάτικο πρωί, την ιστορία
μας με τη βία στα χέρια τους, στις κάννες
τους, οι Στρατηγοί των Αθηνών κι οι εδώ
ταγοί της συνταγής τους δεν μπορούσαν
να προβλέψουν όσα, κι όσο άμεσα, η οικοκυρά μητέρα;
Δεν γνώριζαν το πιο ακατάλυτο της
Ιστορίας δίδαγμα, ότι πιο καθολικά κι
αδήριτα, αναπόφευκτα όσο και γι’ αυτό
ακριβώς καταδικαστικά για την «άγνοιά
τους» (;;;), κάθε εκτροπή από τη νομιμότητα, τη συνταγματική, του Ιερού, του
κράτους Νόμου, τη συστατική της πολιτικής κοινωνίας έννομη ομαλότητα, οδηγεί
στην τραγωδία και την Εθνική Καταστροφή;
Δεν γνώριζαν; Πόσες αμφιβολίες, για
τούτο, γεννά από τότε, σαράντα χρόνια
τώρα, της απλής, όλο έγνοια για το αναπότρεπτο, το ενδεχόμενο, την Άβυσσο που
ερχόταν, πρόβλεψης της μάνας! «Το Σάββατο η Τουρκιά θα είναι εδώ!»
Και θα μείνει, αμετακίνητη, σαράντα
χρόνια από τότε, όπως της μάνας η απορημένη πρόβλεψη!
Τίτος Χριστοδούλου
12
Ξυπνάτε ώσπου εν ώρα.
Εν θα μας τα δώκουν που μόνοι τους. Ξυπνάτε, γαμώτο.
Η άλλη
ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΣΥΝ. ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Ένωσις
ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟΥ
Η αντιπροσωπευτική ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας μας, η Εθνική Κύπρου όπως
αποκαλείται, σπανίως έχει καταφέρει να
μας κάνει περήφανους. Κάθε άλλο. Συνήθως παραπαίει στη μετριότητα και κάθε τόσο πραγματοποιεί, όπως λένε, καμιά φιλότιμη εμφάνιση για να αποσπάσει
αποτέλεσμα που θα θεωρηθεί τιμητικό
και θα περισώσει την κακόμοιρη αξιοπρέπεια του λαού μας.
Παρά την αγάπη μας για το συγκεκριμένο άθλημα, τη λατρεία καλύτερα, παρά τη δίψα μας για διάκριση, είναι φανερό πως δύσκολα μπορούμε να διαπρέψουμε διεθνώς. Το γεγονός ότι είμαστε
αριθμητικά μικρός λαός και δεν διαθέτουμε την απαραίτητη κρίσιμη μάζα δεν
μας επιτρέπει να ανταγωνιστούμε συστηματικά επάξια απέναντι σε μεγαλύτερα σύνολα. Αυτή, όμως, δεν μπορεί να
είναι όλη η αλήθεια. Οι πολύ λιγοστές
εξαιρέσεις ποδοσφαιριστών μας που κατόρθωσαν να πετύχουν στο εξωτερικό αυτό μαρτυρούν. Το πρόβλημα μάλλον είναι
μεγαλύτερο.
Στη ρίζα του κακού είναι πολύ πιθανόν
να βρίσκεται η ιδιοσυγκρασία μας. Η ψυχοσύνθεση του λαού μας ίσως να μην είναι αυτή που απαιτείται ως προζύμι, για
να φτιαχτούν ποδοσφαιριστές πρώτης ποιότητας, παγκόσμιας εμβέλειας. Ίσως να
μας λείπει η ψυχρή λογική, η παγωμένη
καρδιά του εκτελεστή, η έμπνευση του
βιρτουόζου, στοιχεία που κάνουν τη διαφορά. Μπορεί ακόμη να είμαστε υπερβολικά συναισθηματικοί κι αυθόρμητοι,
να χάνουμε εύκολα την ψυχραιμία, την
αυτοσυγκέντρωσή μας. Μπορεί και να μας
λείπει η αίσθηση της ομαδικότητας, η νοοτροπία μας να μη μας αφήνει να οργανωθούμε αποτελεσματικά, να πειθαρχήσουμε σε συμπεριφορές που θα οδηγήσουν στην επίτευξη μακροχρόνιων στόχων. Είναι, τέλος, πιθανόν να μας κατατρέχει και η απουσία παράδοσης, να μη δί-
νουμε, ως λαός, έμφαση στην ποιότητα,
να αρκούμαστε στην τσαπατσουλιά, να
ενδίδουμε εύκολα στον πειρασμό της προχειρότητας.
Αυτές όλες τις αδυναμίες θα μπορούσε
να τις καλύψει η δύναμη της ψυχής των
ποδοσφαιριστών μας. Η φανέλα με το
εθνόσημο συστρατεύει τους λαούς, ενώνει κερκίδα και ομάδες σε μια γροθιά, δίνει ιερό σκοπό στις προσπάθειες των παικτών, φορτίζει τις ψυχές τους και τους
οδηγεί, σαν μαγικό χαλί, σε μεγαλειώδεις
νίκες που δίνουν οξυγόνο και ανασταίνουν ολάκερα έθνη. Παραδείγματα πολλά.
Η «ελληνική ψυχή» των παιδιών της επίσημης αγαπημένης, οι «Οράνιε» της
Ολλανδίας, η «Σκουάντρα Ατζούρα» των
Ιταλών, τα γερμανικά «πάντσερ», τα «λιοντάρια» της Εθνικής Αγγλίας.
Ποια είναι, όμως, η κυπριακή εθνική συνείδηση που θα δώσει διάσταση εθνικού
αγώνα στα παιχνίδια της Εθνικής (;) μας;
Που θα ξεσηκώσει τον κόσμο στην κερκίδα, θα πλημμυρίσει με συναίσθημα το γήπεδο, θα συνεπάρει τους παίκτες μας και
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ
ΕΝΩΣΙΣ:
θα τους μετουσιώσει σε ηρωικούς μαχητές
του έθνους; Κι αν υπάρχει πράγματι τέτοια συνείδηση, δεν θα έπρεπε να ενώνει
όλους τους κατοίκους αυτού του τόπου
σε ένα έθνος; Έλληνες και Τούρκους;
Κάποτε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα το αποκαλούσαμε «Μικτή Κύπρου». Ήταν μια αβάσταχτα ανόητη ονομασία. Τουλάχιστον όμως δεν ήταν ψευδεπίγραφη, δεν προκαλούσε ψευδαισθήσεις. Η ατυχής υιοθέτηση του όρου «Εθνική» δεν έκανε τίποτα παρά να μας μεταφέρει στη σφαίρα του δήθεν. Και υποκρινόμενος δεν πάει κανείς μακριά.
Για να φτάσουμε μια μέρα στο Μουντιάλ, για να ζήσουμε την πολυπόθητη
ανάσταση του τόπου, πολλά είναι αυτά
που θα απαιτηθεί να αλλάξουν. Θα πρέπει να αρχίσουμε από τα βασικά. Για να
μπορέσουμε κάποτε να φωνάξουμε «για
την Κύπρο, ρε γαμώτο» και η ψυχή μας να
πάρει όντως ρεύμα, θαρρώ πως θα χρειαστεί πρώτα να κοιταχτούμε καλά στον
καθρέφτη.
ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟΣ ΦΙΛΛΟΣ
l Θα πω την αμαρτία μου τη μεγάλη. Κάθε χρόνο,
αυτές τις μέρες της εισβολής και του πραξικοπήματος,
ανάμεσα στα πολλά και πολυποίκιλα και ποικιλόμορφα αισθήματα που με κατακλύζουν, πρωτεύον
αποτελεί ο εκνευρισμός με το AKEL.
l Και όμως, ο μεγάλος εκνευρισμός δεν προέρχεται
από την ίδια κασέτα που παίζουν εδώ και σαράντα
χρόνια για να μαντρίζουν τα πρόβατά τους. Προέρχεται
από την άγνοια εκ μέρους του πλήθους, της ύπαρξης
συνταρακτικών κομματιών της ιστορίας του κόμματος αυτού.
l Όπως, για παράδειγμα, για την αντιστασιακή δράση ΑΚΕΛικών κατά του πραξικοπήματος διά του κεράσματος γλυκού καρυδιού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον
λόγο, άλλωστε, έπεσε και η Χούντα Ιωαννίδη. Φάε
φάε γλυκό καρυδάκι ο δικτάτορας, έπαθε διαβήτη και
έχασε την εξουσία.
l Το άλλο μεγάλο ΑΚΕΛικό επτασφράγιστο μυστικό
είναι η ανάρτηση της φωτογραφίας του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού της Χούντας, Κωνσταντίνου Ασλανίδη, στο σωματείο της Ομόνοιας. Και όσο και αν το
αρνιούνται αυτό οι κομματικοί ινστρούχτορες, υπάρχει μεταξύ άλλων η μαρτυρία του πρώην ΑΚΕΛικού
Λάζαρου Σκαλιστή. Καιρός να βγαίνουν κάποια πράγματα στη φόρα επιτέλους σε αυτόν τον τόπο. Άλλωστε, αποτελεί σκέτη ηδονή να βλέπεις τα μούτρα των
αφιονισμένων ΕΔΟΝόπουλλων κάθε φορά που τους
τρίβεις την ιστορική αλήθεια στα μούτρα.
l Άλλο μεγάλο γεγονός ήταν η κόντρα της Ελένης Θεοχάρους με τον Ευάγγελο Τούρκογλου, άλλως Βενιζέλο.
(Στο δημοτικό είχα έναν συμμαθητή που τον λέγαν
Μεγαλέξανδρο). Για την οποίαν, ως αναμενόμενο, καμία υποστήριξη δεν έλαβε από τον Αναστασιάδη ή
από τον συναγωνιστή της Στυλιανίδη (εδώ γελάμε).
Ούτε φυσικά από τη δεξιά πτέρυγα του ΔΗΣΑΚΕΛ,
τον Συναγερμό.
l Δεν έλειψαν και κάποια νεοκυπριακά σκουλήκια
που δεν έχασαν την ευκαιρία για να χύσουν το δηλη-
26 Ιουλίου 2014
Ο Πρήκτης
Ο Πρήκτης όντως μας τα ’πρηξε. Κάνει φυσικά κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις, όμως συγκρίνει ανόμοια
πράγματα και καταστάσεις. Κάτι που
κάνουν κατά κόρον όλοι οι πρήκτηδες. Ξεχνά, για παράδειγμα, πως κανένα από τα μικρά έθνη, κάτω του
ενός εκατομμυρίου ή ακόμα και των
δύο, που ως γνωστόν και σώμα έχουν
και ψυχή, δεν καταφέρνει να διαπρέψει στο ποδόσφαιρο. Όμως ας μη
σας τα πρήξουμε κι εμείς, ας πάμε
με μια μονοκονδυλιά να τον κάνουμε σκόνη. Κύριε Πρήκτη, μία είναι η
Εθνική και αυτή είναι η Εθνική
Ελλάδος. Και για τους Ηπειρώτες
και για τους Πόντιους και για τους
Κρητικούς και για τους Τσάκωνες και
για τους Επτανήσιους, όπως φυσικά
και για εμάς τους Κυπραίους, εκτός
κι αν υπάρχει κυπριακό έθνος και δεν
το γνωρίζουμε. Αντί να προτείνεις οι
Κύπριοι παίκτες να μπορούν να παίζουν στην Εθνική Ελλάδος για να
γράψουμε επιτέλους αυτήν τη σκατοΦΙΦΑ στ’ αρχίδια μας και οι πρώτες τέσσερις κυπριακές ομάδες του
πρωταθλήματος να παίζουν αυτομάτως στην Α’ Εθνική στην Ελλάδα,
προτείνεις αλχημείες ανώριμης ποδοσφαιρικής παιδείας. Ως πρήκτης,
μας τα πρήζεις, αγνοώντας ότι σήμερα στην Κύπρο, στην Ελλάδα και περίπου σ’ ολόκληρο τον κόσμο δεν
υπάρχει τοπικό ποδόσφαιρο. Να σας
υπενθυμίσουμε ότι στο πρωτάθλημά
μας κι εδώ και στην Ελλάδα παίζουν
ελάχιστοι Έλληνες ποδοσφαιριστές.
Οι μαύροι, οι κοινοτικοί και οι Λατινοαμερικάνοι δεν μπορούν να κυπροποιηθούν ή να ελληνοποιηθούν
όλοι. Σε παρακαλούμε, κύριε Πρήκτη,
να κάνεις την αυτοκριτική σου και να
έρθεις να σου τραβήξουμε τ’ αυτί.
Γράφει ο Μάριος Ρέπουσος
τήριό τους ταυτίζοντας τη Μητέρα Ελλάδα με την ψοφοδεή κυβέρνησή της. Δεν τους είπε κάποιος, όμως,
πως με την ίδια αναλογία ταυτιζόταν για πέντε χρόνια και η Κύπρος μας με τον Χριστόφια (φτου φτου)
και τώρα με τον Αναστασιάδη;
l Άλλωστε, γιατί τα ΑΚΕΛογενή γενιτσαρίδια τα
έχουν με τον Βενιζέλο; Με τη Θεοχάρους θα έπρεπε
να τα έχουν. Αφού με τον χοντρό ταυτίζονται πλήρως, στο τρίπτυχο Τουρκολαγνεία – Επαναπροσέγγιση – Ηττοπάθεια. Τα ίδια αφεντικά, άλλωστε, υπηρετούν.
l Ίσως ήρθε η ώρα για μια Πανεθνική Αντιπολίτευση
επιτέλους; Ίσως ήρθε η ώρα η Ελένη να δοκιμάσει αυ-
τό που δεν δοκίμασε το 2013; Ποτέ δεν είναι αργά. Νοουμένου ότι μέχρι τότε θα υπάρχει Κύπρος, βέβαια.
l Η Νέα Τάξη προελαύνει ακάθεκτη και κάθε λίγο
και λιγάκι γινόμαστε μάρτυρες των επιθέσεών της
εναντίον όλων όσων θυμίζουν Παράδοση και Αρχές.
Προφανώς αποτελούν συνεχείς πρόβες, για να δουν
μέχρι πού φτάνουν οι αντοχές μας. Ένα τέτοιο κρούσμα αποτελούν τα γεγονότα στο κέντρο Γκουάβα στη
Λεμεσό με τη διακωμώδηση της Σταύρωσης. Φυσική
η οργίλη αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας του
κόσμου. Και, ως αναμενόμενο, εμφανίστηκαν και τα
παπαγαλάκια της Νέας Τάξης που δεν έχασαν την
ευκαιρία να ρίξουν τις προοδευτικές τους κλανιές.
Διερωτώμαι καμιά φορά, κοτζάμ Νέα Τάξη, πώς καταφέρνει και επιλέγει τόσο ηλίθιους προπαγανδιστές;
l Ένα από τα ηλίθια επιχειρήματά τους ήταν ο «σεβασμός στην Τέχνη». Τώρα σε ποια τέχνη δεν ξέρω…
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τον ομαδικό, ασύστολο και
δημόσιο αυνανισμό Τέχνη.
l Αν, φυσικά, κάποιοι διακωμωδούσαν τον Μωάμεθ,
οι ντεμέκ επαναστάτες μας θα έσκιζαν πανιά για τον
μαύρο φασισμό που μας απειλεί. Και ούτε τολμώ να
φανταστώ τι θα γινόταν, αν γινόταν κάτι ανάλογο σε
μια μουσουλμανική χώρα! Όπως δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει στην Ευρώπη, εάν οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες γίνουν πλειοψηφία…
l Όχι στις κουάφες, λοιπόν. Υπάρχουν άλλα καλύτερα φρούτα.
l Περί Νέας Τάξεως η συνέχεια… Κάπου διάβασα
ότι ψυχολόγοι εξέδωσαν επιστημονική έρευνα που λέει ότι η παιδοφιλία είναι κάτι το φυσιολογικό στον
άνθρωπο. Εμπρός για να κάνουμε ACCEPT τα δικαιώματα και των παιδοφίλων και να σεβαστούμε τη
διαφορετικότητά τους. Οι ΛΟΑΤ δηλαδή είναι καλύτεροι; Φυσικά προηγούνται οι κτηνοβάτες και οι κοπρολάγνοι. ACCEPT, λοιπόν, ACCEPT, για να γίνουμε
οι ττοππουζοκυπραίοι γνήσιοι Ευρωπέοι.
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο πέλαγο…
13
26 Ιουλίου 2014
ETOΣ Α΄
ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΟΥΛΙΟΣ 2014
Φύλλο 3
Ο ΘΚΙΑΟΛΟΣ Ο ΜΑΥΡΟΣ
ΤΖΙ ΑΣ ΓΕΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑΝ ΜΑΣ ΜΕΛΑΖΟΥΜΟΣ
Να πίννουν τ’ αττιλούθκια
να κάμνουσιν λοττούθκια.
RINGU (THE RING) - Απόσπασμα
(Στη μουσική της «Τριανταφυλλένης»)
C. Είπα να κάμω ένα stop στο «Καφενείον Ελλάς» μου
γιατ’ ήρτεν μου στο άξιππα η «Kibris Ιλιάς» μου
Σαν τζιέραμος πα’ στην κκελλέν τζι εφάλλαρεν ο νους μου
τζιαι ετραμουντανίστην η καρκιά τζιαι η ψυσιή μου.
R. Τζι ούλλ’ αξινοστραφίστηκαν, άρκεψα να τα χάννω
ήρτεν η τζιεφαλή χαμαί, τα πόθκια μ’ ίσια πάνω.
Άσγαρτιν έβκαλα φτερά, πιπίντζια τζιαι αλάτες
να πεταλλίσω στα βουνά, στου ουρανού τες στράτες.
C. Να δω τζιαι νάκκον Mudial, απού την Βραζιλίαν
π’ αρέσκεν μου το strategik της Νέας Γερμανίας.
Π’ ούλλοι νομίζουν ψόφησεν ο Χίτλερ του πολέμου
μα δράτζιασεν το strategic , αγγελομέρκελλέ μου.
Εμείς τ’ αγκαττελλούθκια
είμαστιν σγαρτιλούθκια.
BRAZIL 2014
Καλός καλός ο σιοίρος μας
(εφύφανεν τζι ο τζιίρος μας)
μνούχαρος τζιαι πουζιάρης
εν κάμνει για λουκάνικα
πιλέ για τιτσιρίες
μεινίσκ’ η κατουρίστρα του
η φούσκα η μαππούσκα του
να πάμεντε στ’ αλώνια
τίτσιροι, αλυπόλητοι
να μάθουμεν τ’ αρφάβητον
του φούρπου, πτου ξανάπαρκης.
Εκολυμπούσεν ίλαρα, στον αρκοκαλαμιώνα
μα ’ππέφταν πόμπες τζι άξιππα εγίνην φαραώνα.
R. Είσιεν δκυο κότσιινα λειρκά στα γκρίζα πούπουλλά της
τζι εγίνην ολοκότσιινη που τα γαιματικά της.
Έμοιαζεν με βασίλισσαν στ’ αυτοκρατορικά της
τζι ήταν η ίδια η Νεφερτίτ, πάνω στα άρπουρά της.
C. Λαλώ της, κόρη, ποια είσαι, ποια εν’ η αφεντιά σου
ποιον ένι το βασίλειον σου τζιαι ποιος ο βασιλιάς σου.
Αν είσαι μια ανάρμαστη, έπαιρνά σε ασμένως
μα’ντα να κάμω ο φτωχός, ’μαι πηνελοπιασμένος.
R. Χαρά στον τζιείν’ τον τυχερόν, πον’ να ’ρτει να σε πάρει
τζι εν’ να σου κάμει τα παιθκιά, κόρες τζιαι παλληκάριν.
Να έσιεις τες ευκούλλες μου, να ζήσεις σιίλια γρόνια
έσσω σου, με τον άντραν σου τζιαι με παιθκιά τζι αγγόνια.
C. Λαλεί μ’ Εν μ’ εκατάλαβες, mister Costis Costua;
Εγιώ ’μαι η θεράπαινα, το name Βιετνάμ Λουν Αν.
Που καθαρίζω τρεις σπιθκιές, madamma Χαττικούιλλας
της κόρης της της Έμιλυ, στετές κουτσής Πραξούλλας.
R. Εν την φοούμαι την δουλειάν, είμαι μια βιετκόγκα
μα ’μπέρτεψα σ’ ένα νησί που μοιάζει Σπιναλόγκα.
Εν ήρτα ’γιώ στην ξενιθκιάν να σούζω τα βυζιά μου
ήρτα να φτύσω γαίματα για τα δυμάρικά μου.
C. Μεν μαραζώνεις, miss Λουν Αν, εν είσαι μανισιή σου
παραμονή μου, ζάβαλλη, τωρά γιορτή δική σου.
Η ζωή εν’ ένας τροχός στον κόσμον τζιαι γυρίζει
τζιαι τ’ αψηλά τζιαι χαμηλά τα αξινοστραφίζει.
R. Τζι ούλλα δαμέσα σφάλλουσιν τζιαι πάσιν άνω κάτω
τζι αναποδογυρίζεται η φύση των πραμάτω(ν).
Κάμ’ αλλό νάκκον πομονήν, να κλείσουν πέντε χρόνια
να ξαναπάεις έσσω σου, να ζήσεις με τα σιόνια.
C. Να ’σαι καλά, mister Costis, που με παρηορκάζεις
κάμνεις μου πικρογελασιόν, γιατ’ είσαι ένας χάζης.
EΠΙΓΡΑΜΜΑ
Ενθάδε κείνται θκυο μακαρίται
θκυο μαρκαρίται, θκυο κούντα κίντε
Πελέ, Μαραντόνα, παπλόμα, σεντόνα
τα λωξαντράτα.
Κάποτ’ έκοβκα με το ξίφος τους γόρδια
επετάσσαν σκουφκιά, επετάσσασιν πόρδια
ετρώαν με χρυσά κουτάλια αμβροσίαν και μάννα
ακούαν ζήτω, ακούαν ωσάννα.
ΜUNDIAL 2014
* καρτούππι (το): η καρδιά του καρπουζιού
* γιούπι: ιαχή νίκης
RALLY ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, ΧΡΥΣΟΣΠΗΛΙΩΤΙΣΣΑ, ΑΘΑΛΑΣΣΑ – Β’
C. Αππήησα τον ποταμόν τζι επάτησα μπακκίραν
τζι ευτύς εποτυλύχτηκεν ομπρός μου μια παπίρα.
Σκίτσο: Κύριλλος Σαρρής
Καλή η φανέλλα τζιαι το μποξεράκι
ωραίγια κοπέλλα τζιαι παλληκαράτζιι, μα κάλλιον
εν’ το κορμπάτζιι στο φανελλάτζιι
το κανταράτζιι μες στο βρακάτζιι, τζιαι κάλλιστον
το γαιματάτζιι μες στο κορμάτζιι
το μυαλουδάτζιι στο τζιεφαλάτζιι
τ’ αγαπητάτζιι μες στο καρτούππι*
το καρπουζάτζιι, το τρανταφυλλάτζιι, το αθθρωπάτζιι
τότες έχουμε γιούππι.*
R. Να δω τον Μούλλερ τζιαι τον Λαμ, μα τζιαι τον
Σβαϊστάγκερ
π’ αττυμιζέν μου που παλιά, τον Χρούπες, τζιείν’ το τάγκερ.
Έκατσα πα’ στον καναπέν, άννοιξα τζιαι μιαν Pokka
μα ένωθα την τζιεφαλήν μου σαν τριζοκολόκα,
Γιατί ο μουχτάρης μας ο νυν, κάποιος Στασής που τ’ Άδι
έτασσεν μας ανάστασην, μα παίρνει μας στον Άδη.
Γ΄ ΤΟ ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ ΤΗΣ ΛΟΥΝ ΑΝ
(Στον ρυθμό του λαϊκού σλόου βαλς της «Τριανταφυλλένης»)
Του Κώστα Βασιλείου
του ποιητή του λλίου
Μα’ ν’ ι-γνωρίζεις ριζιμιόν λαού βιετναμ-ίου
που τρώμεν κάττους τζιαι θερκά για το servive-ίου
R. Νιτζιήσαμεν στον πόλεμον Americans θερία
τζι ύστερις εψωρκάσαμεν, σαν να ’ππεσεν ακρί(δ)α.
Σαν να ’ππεσεν ο ουρανός πάνω μας, στο ι-γή-ου
τζι εππέσαμεν μονόβουροι, στο απού φύει-φύου.
C. Ο άντρας μου, που μ’ έπεψεν, τρώει μα τζιαι γαμπρίζει
τρώει το ππάιν των μωρών, που πέμπω για το ρύζι.
Τρώει τζιαι τα διδακτικά, να μεν παιδαγωγούνται
σβήννει με που το memory, να μεν με αττυμούνται.
R. Τζι εν τον εκάνεν το φαΐν, ήβρεν τζιαι τταϊβανούαν
να τ’ αναγιώσει τα μωρά μ’– εσκόλασεν η Λουν Αν.
Ίντα την θέλ’ έτσι ζωήν, ψυσιήν να παραδώσω;
Ήρτα δαμαί στον ποταμόν, να ’βρω κρεμμόν να δώσω.
C. Για λλόου μου μετάνωσα, mister Costis Costua
ομπρός σου ορκομώννουμαι, εν θα πεθάν’ η Λουν Αν.
Ομνύω σου στο βάλλαχι, εν θα με φτοχτονήσουν
τζι αν θα θαφτώ στην ξενιθκιάν, τα τέκνα μου να ζήσουν.
R. Γιατί αν ι-ζήσουν τα τκνά, εν’ να ’παναστατήσουν
εν’ να ’ρτουν εις το μνήμαν μου τζι εν’ να με αναστήσουν.
Ο άντρας μου εν’ ναν’ στοισιειόν στα χάη της αβύσσου
τζι εγιώνι ένας άγγελος στο σσιος του παραδείσου.
MUNDIALIA
Ίντα φελά το ψέμαν, δεν έχουμεν καν θέμαν.
Πέτε πως εν’ σαντάνα, πέτε πως εν’ πουτάνα
νέα mundialia είναι η Γερμανία
με δκιαφοράν νταβίλλα, είτε κορκού ή ψύλλα
ομάδα ομαδάρα, η πιο αντρέ μονάδα
σμήνος, ίλη ιππικού, αρμάδα
επέλαση των ππάντσιερ, προέλαση τανκς, τάγκερ
η πλέον παθιασμένη, η πιο πειθαρχημένη
που after δκυο παγκόσμιες ήττες
έμαθεν να ελέγχει τα πάθη τζιαι τες πίττες
της σάτζιης τζιαι της ράσιης·
πεντάμορφη κοπέλλα, μια τρέλλα μια bella
πο ’καμεν άψιου τζι έππεσεν
που τα ρουθούνια τζιαι τα σαούνια της
μια αγγελομερκέλλα –
τζι εσούνι κλάψε γέλα
φάκκα χαμαί την κκέλλα.
ΑΜΜΕΣ ΠΟΚΕΣ*
Καλός ο Μαραντόνα, του system η κοκόνα
γοργόνα, φαραώνα.
Καλλίων, prima donna
Πελέ, κκελλέ, αγκώνα.
Κάιζερ ο Μπεκεμπάουερ
turpo, ρουκέττα, power.
Καλοί τζιαι οι Ρονάλτο
ο Λάιονελ ο Μέσι, ο Άριεν ο Ρόμπεν
οι ρόμπεν των γηπέδων
βκάλλουν γκολ που την μέση
πετάσσουσιν το φέσι, πετάσσουν τον καούκκον
κότζιαμου μάππαν φούρπον
βάλλουν τον ούλλον βούκκον.
Μα εμέναν η αγάπη μου
το γκολ του έρωτά μου
π’ άννοιξεν την καρκιάν μου
εν’ έναν γκολ που τ’ άπιαστα
που έκατσεν τους άξιππα
δίχα να πάρουν πρέφαν
να δουν τον κορνιαχτόν του
ο Γκέντσε, έναν κοπελλούιν
αμούστακον, με τσας νακκουρίν χνούδαν
με μιαν ασσίστ ακριβείας
πο’ τζιείνες της μαγείας
που του έβκαλεν ο Σούρλε
τζιείνο το ασπρόχνουδον σιοιρούιν.
Λαλεί το τζιαι ο Όμηρος
ο mundialis, ο όνειρος
ο ερωτικός, ο πορνόγερος, ότι
η πιο καλή η ώρα, η ώρα τους η ώργια
για τα βλαστάργια μας τ’ αγόργια
που σου εμπνέουν τραούθκια
εν’ η ώρα π’ αθθίζουν τα χνούθκια
στες μασκάλες, στα μάουλα, στ’ ασσιελικά
με τζιείνα τ’ αμμάθκια τ’ αγγελικά.
Τσακκίζουν πιάτα, σηκώννουν διτζιίμια
τρυπούν με τρυπάνια, κουσπούν με κουσπιά
βκάλλουσιν μέλια, νερ’ αρτεσιανά
σσιίζουν τα δίχτυα, βάλλουν γκολ mundial –
η ρίζα του κλημάτου
η τσιππούα του γαλάτου μας
αθθός του μαλαμάτου
ο χόγλος του γαιμάτου μας.
* άμμες πόκες (δωρικό): εμείς κάποτε. Από τον δωρικό
πολεμικό χορό των τριών γενεών:
α’ οι γέροι: Εμείς κάποτε ήμαστε γενναίοι
β’ οι άντρες: Τώρα είμαστε εμείς
γ’ οι νέοι: Αύριο εμείς θα είμαστε πολλώ κάρρρονες (= πολύ πιο γενναίοι)
Υπεύθυνος Εκδότης: Β. Ν. Πτωχόπουλος
Eκδόσεις «Αιγαίον»
14
Εδώ δεν τα βρίσκουμε με
τον Βενιζέλο που είναι ελληνόφωνος Τούρκος, κύριε Σπύρο, θα τα βρούμε με τους
τουρκόφωνους;
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
Ένωσις
Κλίμα Φόβου
Πριν από λίγες δεκαετίες, ο συλλογικός φόβος είχε ένα άμεσα αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Ο πυρηνικός
όλεθρος, η ανθρωπότητα αυτοκαταστρεφομένη: το μισό φοβούμενοι
το άλλο μισό, συμφωνώντας να καταστρέψουν το όλο.
Τώρα ο φόβος διαχέεται, διαχειριζόμενος επί σκοπώ, σαν μήνυμα
μιας τυραννίας, πολιτικής και οικονομικής, που τον δημιουργεί για να
εκβιάσει συμμόρφωση ή ως η υπόρρητη και αόρατη δύναμη της βίας:
των οιονεί κρατών, των πολεμάρχων της εξουσιάζουσας «αντιεξουσίας», της τυφλής βίας που αυτοδιαφημίζεται ως «τρόμος», με σκοπό, ακριβώς, την τρομοκρατούσα
αυτοδιαφήμισή του, η τρομοκρατία.
Ένα κλίμα φόβου που αγκαλιάζει
τον πλανήτη, τρεφόμενος από τη συνειδητοποίηση ότι είναι αδιάκριτος,
δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε εμπλεκομένους και μη εμπλεκομένους. Είναι ακατανίκητος στον παραλογισμό του, μη επιτρέποντας έλλογη,
όσο ανήθικη κι ανεπίτρεπτη, καταφυγή.
Σαν τέτοιος, ο φόβος τρέφει όσο
και τρέφεται από την εξουσία, επιτρέποντας την όλο και πιο εκ-βιαστική άσκησή της σαν «προστασία»
από τη βία που η ίδια βοηθεί να
υπάρξει, δημιουργώντας γι’ αυτήν
τον χώρο για τον άλογο αντίλογό
26 Ιουλίου 2014
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ωραία που είναι
την αυγή,
όταν γλυκοχαράζει
Γράφει ο Χρίστος Πέτρου
Όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Παπαδιαμάντη…
της στη «βία της εξουσίας», κρατικής, διακρατικής, άκρατης.
Ο φόβος είναι εδώ. Με νέο, πιο
απρόσωπο πρόσωπο. Αδιόρατος,
απροσδιόριστος, ακατανόητος. Στον
ανεξιχνίαστο χώρο του «μεταξύ»:
ανάμεσα στον φανατισμό του φανατικού και την αλαζονεία των πολιτικών ηγετών, στην πράξη της ανεξέλεγκτης βίας και τη βία της ανεξέλεγκτης πράξης, ο νέος φόβος
αναδιατυπώνει τους όρους της σύγκρουσης ανάμεσα σε δύναμη κι
ελευθερία, την υποταγή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον σκόπιμο
νου πίσω από το αδιανόητο και το
άσκοπο, τον κρύφιο λόγο πίσω από
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
το άλλο του λόγου.
Παγίδα και σαγήνη μαζί, άφευκτη
διότι… συνώνυμη, οι υποψίες για
τον «λόγο» του αλόγου φόβου καταλήγουν να τον εξυπηρετούν, τροφοδοτούν κι ενισχύουν. Όταν η
απουσία μέλλοντος, έντεχνα επιβαλλόμενη για να στερήσει από τη
δυναμική οργάνωση αντίστασης, μεταφράζεται αδήριτα σε φόβο, δηλαδή την αδιόρατη προαίσθηση του
μέλλοντος μιας απουσίας…
Είτε σαν φόβος της βίας είτε σαν
βία του φόβου, η γλώσσα του φόβου είναι μία και αυτή. Πείτε την…
πολιτική.
Tίτος Χριστοδούλου
Γράφει η Έφη Δούση
Κατοικείται αυτό το έθνος;
Την 40ή επέτειο του Αττίλα έρχεται να συνοδεύσει
μια νέα ιλαροτραγωδία στις σχέσεις Κύπρου-Ελλάδας, που δηλώνει με τον πιο απτό και ξεκάθαρο τρόπο ότι έχουν πλέον καταρρεύσει τα πραγματικά σύνορα
της ελληνικής ύπαρξης, της αυτοσυνειδησίας και της
ταυτότητάς μας. Στις 23 Ιουνίου, σε μία από τις τελευταίες δραστηριότητες της Ελληνικής Προεδρίας
στην ΕΕ, στο Συμβούλιο Σύνδεσης ΕΕ-Τουρκίας, ο
Αχμέτ Νταβούτογλου φροντίζει, κατά τη συνήθη πρακτική της Τουρκίας, να αφήσει ένα ακόμα «δεδικασμένο» στην ευρωτουρκική συζήτηση, καταθέτοντας
ένα εξαιρετικά σαφές για τις προθέσεις της τουρκικής διπλωματίας κείμενο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θεωρείται «εκλιπούσα» (defunct),
και ως εκ τούτου κάθε προσπάθεια της εκλιπούσας
να εκπροσωπήσει τον λαό της και τα αναφαίρετα δικαιώματά του θεωρείται απλώς α-νόητη. Η Άγκυρα, ως
εργολάβος κηδειών, με την ψυχρότητα και την ακρίβεια
που διακρίνει το επαγγέλμα, έρχεται να διατυπώσει ότι
μία νεκρή κρατική οντότητα δεν μπορεί να απαιτεί,
να διεκδικεί την κρατική της υπόσταση, την εθνική της
ύπαρξη, γιατί απλώς κείται εδώ και χρόνια νεκρή. Τη
διαπίστωση αυτήν έρχεται να επικυρώσει και η Ελλάδα, η οποία όχι μόνο συναινεί στην κηδεία αυτήν, αλλά έρχεται να την τελέσει και με δικά της έξοδα, εθνική δαπάνη! Η Ελλάδα, ως προεδρεύουσα της ΕΕ, αποδέχθηκε τον τουρκικό ισχυρισμό για οριστικό τέλος
του βίου της Κυπριακής Δημοκρατίας και, σαν να μην
έφτανε τόση δόξα και τιμή, έστειλε και μία ρηματική
διακοίνωση προς τη Λευκωσία να πάψει να κλείνει τα
αυτιά της στη νεκρώσιμη ακολουθία και να την αποδεχθεί. Ωστόσο, μία από τους συγγενείς της «εκλιπούσας» τόλμησε να αμφισβητήσει το πιστοποιητικό
θανάτου, πάσχωντας και αυτή από το «θεμελιώδες
ελάττωμα» να πιστεύει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος και όχι απλώς «Ελληνοκυπριακή Διοίκηση που εκπροσωπεί ένα μέρος του νησιού». Η ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ-ΕΛΚ Ελένη Θεοχάρους έκανε
λόγο για την «απαράδεκτη αδράνεια που επέδειξαν»
η Ελληνική Προεδρία και ειδικότερα το υπουργείο
Εξωτερικών, που παρέλαβε το έγγραφο της Άγκυρας,
ζητώντας μία απάντηση απέναντι στην τουρκική πρόκληση από την Ελληνική Δημοκρατία. Σε απάντηση το
περήφανο ελληνικό ΥΠΕΞ επέλεξε, με μια πρωτοφα-
νή για τα μεταπολιτευτικά χρονικά κίνηση του υπουργείου Εξωτερικών, να επιδώσει την εν λόγω ρηματική
διακοίνωση διαμαρτυρόμενο προς το ΥΠΕΞ της Κύπρου. Ο Βενιζέλος εν ολίγοις απαίτησε από τη Λευκωσία «προάσπιση της αλήθειας», ζητώντας κάλυψη
με επίσημη δήλωση από πλευράς Κύπρου υπέρ των
χειρισμών της στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ,
ήτοι συνενοχη στην αβουλία να προασπιστεί το αυτονόητο και να επιστρέψει ως απαράδεκτο το έγγραφο
στους συντάκτες του, αλλά και διαφοροποίηση της
Κυπριακής Δημοκρατίας από την τοποθέτηση της ευρωβουλευτού. Για την επιθετικότητα του μέσου της
ρηματικής διακοίνωσης στον χώρο της διπλωματίας
και την υποτιθέμενη ανησυχία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για την εξέλιξη των σχέσεων
Ελλάδας-Κύπρου πρόκειται μάλλον για προφάσεις εν
αμαρτίαις. Για τον Βενιζέλο, τέτοιες πρακτικές πολιτικής αμετροέπειας και εκδικητικής μανίας αποτελούν
τη συνήθη τακτική του, ειδικά όταν προσπαθεί να μετακυλίσει το βάρος ευθύνης προβαίνοντας πάντα σε
κινήσεις αποπροσανατολισμού. Όσον αφορά στην «ανησυχία» του Αναστασιάδη και την επιχείρηση πυροσβεστικής κατάσβεσης από το κυπριακό ΥΠΕΞ, μόνο
θυμηδία προκαλούν, μιας και η ενδοτική πολιτική που
ακολουθούν Ελλάδα και Κύπρος στην επίλυση του
Κυπριακού αποτελεί προϊόν «συμφωνίας κυρίων»,
όπως αποδεικνύεται από τη στάση Αναστασιάδη-Σαμαρά, ιδίως μετά τη συμφωνία του «κοινού ανακοινωθέντος». Τέλος, η όποια επίκληση πρωθυπουργικής
άγνοιας για τους χειρισμούς του Βενιζέλου από τον
Σαμαρά, κατά την προσφιλή τακτική του Πρωθυπουργού, αποδεικνύει περίτρανα ότι ο βασιλιάς είναι
από χρόνια γυμνός. Γι’ αυτό και σε αντίθεση με την κατά τα άλλα αξιόλογη κα Θεοχάρους, αδυνατούμε να
δείξουμε κατανόηση στον Έλληνα πρωθυπουργό, καθώς ουδέποτε «βρέθηκε σε δύσκολη θέση από τη στάση του Βενιζέλου», απλώς γιατί πάντοτε την αποδεχόταν, διατηρώντας όμως τα πολιτικά του χέρια καθαρά. Σε δύσκολη θέση βρίσκεται μόνο ο ελληνικός
λαός που σίγησε εκκωφαντικά, αποδεικνύοντας για
μια ακόμα φορά ότι έχουμε φτάσει στο ανώτατο στάδιο της εθνικής μας αλλοτρίωσης, με τον οριστικό αφανισμό του να είναι προ των πυλών… και με ένα έθνος
να επιλέγει πεισματικά να μείνει χωρίς κατοίκους.
Σε ένα από τα ομορφότερά του διηγήματα, το
«Όνειρο στο κύμα», ο Παπαδιαμάντης έχει μία
σκηνή-«κειμήλιο».
Το διήγημα είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό. Βοσκαρουδάκι, λοιπόν, ο κεντρικός ήρωας, σε έναν
παραθαλάσσιο τόπο, αποφασίζει ένα απόγευμα
να αφήσει για βοσκή τα πρόβατά του και να κάνει μπάνιο στη θάλασσα. Με τη δύση του ηλίου,
αποφάσισε να βγει από το νερό και να επιστρέψει
στα πρόβατά του. Εκείνην όμως τη στιγμή, μία νεαρή που έμενε στην περιοχή, η Μοσχούλα, «είχε
πέσει αρτίως εις το κύμα γυμνή». Ο μικρός βοσκός
έμεινε κρυμμένος πίσω από τον θάμνο, όχι για
μπανιστήρι, αλλά επειδή σκέφτηκε πως αν έκανε
οποιανδήποτε κίνηση να φύγει, θα τον άκουγε η
Μοσχούλα και θα τρόμαζε.
Κρυμμένος, λοιπόν, πίσω από τον θάμνο και βυθισμένος στις σκέψεις του
για το πώς θα ξεμπλέξει
από τη δύσκολη κατάσταση στην οποίαν άθελά του
περιήλθε, ξαφνικά ξέχασε
και τα πρόβατα και το περασμένο της ώρας, σταμάτησε να επεξεργάζεται
τρόπους διαφυγής, και όλα
αυτά επειδή καρφώθηκε το
βλέμμα του στην ολόγυμνη
Μοσχούλα.
Βλέπει από ψηλά την
πλάτη της, εκείνη έχει γυρισμένο το πρόσωπό μέσα, προς τη θάλασσα, και
το φεγγάρι ακριβώς απέναντί της φωτίζει την όψη
της. Αρχίζει, λοιπόν, ο Παπαδιαμάντης να περιγράφει τη λουόμενη Μοσχούλα με έναν μοναδικό
τρόπο. Και περιγράφει πρώτα αυτό που βλέπει.
«Έβλεπα την αμαυρά και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον,
τας λευκάς ως γάλα ομωπλάτας, τους βραχίονας
τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και
ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης…»
Το ανατρεπτικό όμως της περιγραφής είναι ακριβώς μετά, όπου αναφέρεται σε αυτό που δεν βλέπει (!), δηλαδή τη φεγγαρόλουστη όψη της Μοσχούλας. «Εμάντευον», λέει, «το στέρνον της, τους
κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους
όλας τις αύρας, τας ριπάς και της θαλάσσης το
θείον άρωμα. Ήτον πνοή, ίνδαλμαν αφάνταστον,
όνειρον επιπλέον στο κύμα».
Όπου, λοιπόν, η πραγματικότητα καθιστά αδύνατη τη συνολική θεώρηση των πραγμάτων, τη συνολική όψη εκείνου που θέλουμε ή έχουμε ανάγκη
να δούμε, υπάρχει αυτό το «εμάντευον» που μας
χάρισε ο κύριος Παπαδιαμάντης.
Γι’ αυτό, «όπου και να σας βρίσκει το κακό,
αδερφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν επέστρεψα από τις διακοπές μου, έμαθα ότι
απεβίωσε ο εκδότης των εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ, Οδυσσέας Χατζόπουλος. Συλλυπητήρια στην οικογένειά
του και τους στενούς του ανθρώπους. Καταθέτω μία
προσωπική μαρτυρία. Κάποτε, παλιά, στη Λευκωσία,
χωρίς να ξέρω ποιος ήταν, σε ένα
ταβερνάκι συζητήσαμε για το Κυπριακό για ώρες. Την επόμενη μέρα, μου τηλεφώνησε σπίτι και μου
είπε να περάσω από το ξενοδοχείο του. Μου έδωσε συνεισφορά
200 λίρες, ποσό μυθικό τότε για
μας, και έτσι βγάλαμε το τρίτο,
τέταρτο και πέμπτο φύλλο της
εφημερίδας Ο ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ. Μετά από χρόνια,
όταν πια ασχολήθηκα κι εγώ με τις εκδόσεις, μία μέρα με κάλεσε στο σπίτι του και έπαιξε πιάνο ειδικά
για μένα. Μετά, σε ένα ταβερνάκι στην Μπενάκη, μου
εκμυστηρεύτηκε το όνειρό του, να εκδώσει όλη την
αρχαία ελληνική γραμματεία. Νομίζω το έκανε τελικά.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ας
λένε πως ήταν αντιφατική προσωπικότητα.
26 Ιουλίου 2014
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ. ΝΟΣΕΙ.
Η άλλη
Ένωσις
Ὁ Φρύνιχος στὴν Ἀθῆνα τὸ καλοκαίρι τοῦ 1974
Υποκλίθηκε ο Χρόνος σε μια
στροφή χορού
έγειρες το κεφάλι στη μια πλευρά
έγειρε το δικό μου από την ίδια
«…ἐς δάκρυά τε ἔπεσε τὸ θέητρον…»
[Ἡρόδοτος]
Καθὼς βγῆκε στὸ φῶς ἀπὸ τὸν Ὑπόγειο τῆς Ὁμόνοιας
σὰν ἀπὸ σκοτεινή καταπακτή […]
[Ἀνδρέα Παστελλᾶ, Μεταθανατίως
Ἀποσχηματισθείς]
σήκωσα τα χέρια ελαφρά ερωτηματικά,
είδα το πρόσωπό σου
το βλέμμα σου ευθεία στο δικό μου
ένας ορίζοντας Αρχιπελάγους
Δεν επρόκειτο για τον Φρύνιχο…
στην Αθήνα την άνοιξη του 2014…
ο δείκτης ανασηκώθηκε στο αυτί
– ακούς;
Βιεννέζικη η μουσική
να την τη Μεσευρώπη πάλι
Πατέρα Ποιητή
Συ που χαρίζεις τη μουσική δροσιά του
Κόσμου…
Έγνεψες
Χαμογελούσες
κι άνοιξε, θαρρείς, ο Κόσμος παραπάνω
Το Φῶς φέρει μια περισπωμένη
τόνο
ενός κυματοειδούς παροξυσμού Ιστορίας
η οποία μου διέφυγε.
Ατέρμονη η αλληλουχία των σκοτεινών
ασφαλτοστρώσεων
διερράγη
– σαν χορταράκι φύτρωσε στην άκρη του
δρόμου.
Σαν
ρήξη Υμεναίου.
Έτσι κάπως,
τη βροχερή νύχτα του θεριστή
είπαμε «Καληνύχτα».
Γλίστρησε
ο καθένας
τις κυλιόμενες κλίμακες της σκέψης του
και
χωρίσαμε.
ΚΑΤΑΒΑΣΗ
15
Αίφνης
μια Μηχανή Κινηματογράφου
– θαρρείς γύριζε σιωπηλά.
Ακουγόταν η μεταλλική ιδιοτροπία του –
πρόβαλλε τα Όνειρα.
πριν
ακουστεί ο βόμβος του Συρμού
έγινε το υπόγειο Θάλασσα Απέραντη
τα φώτα κρεμάστηκαν στον ουράνιο θόλο
(Ζήλευε
μια Αίθουσα Χορού,
με βαρύτιμους πολυελαίους
και δρύινο πάτωμα)
Έστεκες
Εσύ –
το σκάμμα –
ανάμεσα σε δυο μικρές στιγμές –
δυο ζεύγη ατσάλινες ράγες.
Εμείς
Χορεύαμε στη θάλασσα
μια Αρμονία
συμπαντική και κοίλη
μας αγάπησε.
Στάθηκα
εγώ
Σου είπα:
– εγώ θα φύγω πρώτη
σου χαμογέλασα λίγο λοξά
Το όνομά σου
σιγανή εκφορά στο στόμα μου
θαρρείς
α - πρόθετη
Μετρό Στάση Σύνταγμα
Μπλε Γραμμή
(ποιο άλλο να ήταν Χρώμα;)
εγώ και εσύ
ΑιγάλεωΑεροδρόμιο
Φόρτωσε
Χωριστά
το σώμα του ο Καθένας
Χωριστά
απέσυρε
την ψυχή του ο Καθένας.
Χωριστός βηματισμός.
Έγνεψες
Άνοιξε τότε παιχνιδιάρικα
η Πορφυρή Αυλαία του Κόσμου
Οι δείκτες στο ρολόι κοντοστάθηκαν
περίεργοι να κοιτάξουν
Με κοίταξες
Κοιταχτήκαμε
Ψιθύρισα:
– πίσω από την κόκκινη γραμμή
Είπα:
– Κινηματογραφική Σκηνή
Το τρένο έφθασε
στάθηκα και σε κοίταξα
Το χέρι σου
με αποχαιρέτησε
Τα βλέφαρα σφάληξαν
τη Στιγμή
ΑΝΑΛΗΨΗ
Η Αγάπη μας
Η Πατρίδα μας… βόγγηξε.
Αθήνα 3-7 Ιουνίου 2014
Χάρη Ν. Σπανού
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
ΣΧΟΛΙΑΚΙΑ
l Στο κανάλι ΕΞΤΡΑ της Λεμεσού
είδα το πρόγραμμα ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ
ΖΩΗΣ ΣΑΣ, όπου διάφορες γκόμενες χορεύουν σε λαϊκούς ρυθμούς
γνωστών τραγουδιών. Οι κάμερες
ακολουθούν τα λικνιζόμενα σώματα προς τέρψιν του φιλοθεάμονος
κοινού. Υπήρxαν και μερικές γκόμενες που φορούσαν ένα είδος τοπ
(;;;) που κατέληγε ως τρίγωνο πάνω
από τον ομφαλό και μοιάζει σαν
σλιπάκι. Με αυτόν τον τρόπο κι
επειδή ακριβώς το χρώμα ήταν μαύρο, από ύφασμα όπως τα σλιπάκια,
οι γκόμενες υπονοούσαν ότι είχαν
δύο μουνάκια. Ένα κάτω απ’ το σλιπάκι του τζιν και ένα πάνω απ’ τον
ομφαλό. Το πρόβλημα είναι ποιο
από τα δύο μουνάκια θα γαμήσει,
σκέφτεται ο μέσος τηλεθεατής.
l Στο ΡΙΚ, σε κάτι τηλεοπτικές σειρές για κλάματα, είδα Κυπραίους
να βουρούν πας στους αππάρους
σαν να τζι η Κύπρος εν Ττέξας. Εχαθήκαν οι γάαροι οι Κυπραίοι τζιαι οι
μούλοι τζιαι οι φοράδες του τόπου
μας, ρε σκατάες;
l Τούντα εξτρήμ σπoρτς φακκούν
μου πας στο τζιέρρατον, αλλά για
την ιδεολογικοποίησή τους θα τα
πούμε σε άλλο τεύχος.
l Οι ντισκ τζόκεϋ, άλλως ντι τζέι,
επίσης φακκούν μου. Η Ελίτα Μιχαηλίδου δεν είναι ντισκ τζόκεϋ, είναι τιβί τζόκεϋ του Νίκου Αναστασιάδη.
l Ο Νίκος Αναστασιάδης εμάντρωσεν όλους τους κομματικούς στο
Προεδρικό για να «γιορτάσουν» την
εισβολή. Τι εγύρευκες, ρε Λιλλήκα,
εσύ τζειαμαί;
l Μα ο Φορέας των Αυτόνομων Φοιτητικών Παρατάξεων έγινε υπέρ του
ΝΑΤΟ;
l Ποιος ετραγούδησεν στο Προεδρικόν; Μα ποιος άλλος; Ο Νταλάρας. Όι τζιείνος της Άννας, αλλά ο
δικός μας, της κυρίας ΑΚΕΛ.
l ΔΗΣΑΚΕΛ ΕΝΩΜΕΝΟ ΣΥΚΟ
ΣΑΠΙΜΕΝΟN ΤΖΙΑΙ ΣΚΟΥΛΟΥ ΤΖΙΑ ΣΜΕΝΟΝ, που να πα’ στ’
ανάθθεμαν να πάσιν.
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
Εις τας εξοχάς...
Τους τελευταίους τρεισήμισι μήνες,
σκεφτόμουν πολλά, μίλησα και συνομίλησα αρκετά (ίσως πολύ παραπάνω απ’ ό,τι θα έκανε μία σώφρων γυναίκα 50 ετών) και μη φοβάστε… σε
αυτήν τη στήλη δεν θα καταθέσω τα
συναισθήματα και τα ενδόμυχά μου
(μέρος των οποίων παραμένει άρρητο). Έτσι, τα «ενδόμυχα», όπως τα
ονομάζει και ο πάλαι ποτέ Αθηναίος
φίλος και εραστής των στιγμών μου,
θα παραμείνουν σε ασφαλισμένο φωριαμό.
Ίσως η Σιωπή να είναι μια κάποια
λύση.
Η Σιωπή, όμως, δεν σημαίνει σίγαση
της σκέψης και κατάψυξη των συναισθημάτων, άλλωστε σε αυτήν ακριβώς
τη διάκριση (ή τον διχασμό) συγκροτείται η ελευθερία του ανθρώπου.
Τι γράφει κανείς είναι το ζητούμενο.
Τι γράφει κανείς σήμερα, 20 Ιουλίου; Η στήλη –και εγώ– αποστασιοποιείται από το βάρος της ημέρας – λίγες
ώρες προτού κατευθυνθώ στην Πράσινη Γραμμή (το «εύκολο Πέρασμα» για
άλλους) στον μακρύδρομο της οδού
Λήδρας.
Το σωτήριον έτος 2014 με «τρώει» από
τα τέλη του 2013. Κάπως έτσι βρέθηκα σε μία περιπέτεια μελέτης του 1914,
δηλαδή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου,
επί έξι συναπτούς μήνες. Το τρέχον
έτος μού επεφύλαξε (και ποιος ξέρει τι
άλλο θα κομίσει;) μεγάλα χαστούκια
– θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν
(στις εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ) κάτω από
τον τίτλο: Τhe Αdventures of Hari Spanou.
Το σκεπτικό ήταν απλό: Γεννήθηκα το
1964 (το 1974 το έζησα στην Κερύνεια)
και έκτοτε, ανά δεκαετία (ναι, είναι
προφανές, περιλαμβάνεται και το
2004) μάχομαι στη ζωή και προσθέτω
χρόνια στη βιογραφία μου.
Εφέτος, όμως, 50 χρόνια μετά τη γέννησή μου, βυθίστηκα σε σκέψεις στο
μεγάλο Κεφάλαιο (ξεχνάτε τον Μαρξ,
ό,τι διάβασα, το έκανα μεταξύ 13 και
20 ετών και το Das Kapital θα παραμείνει αδιάβαστο – έχω Ντοστογιέφσκι, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μέγα Βασίλειο και Ρωμανό Μελωδό να διαβάσω): Η Ύπαρξη και η σχέση της με
τον Χρόνο στα πλαίσια της Ιστορικότητας (του Χρόνου). Μακριά από
τα βαθιά νερά της Αθανασίας της ψυχής, παρακάμπτοντας τον εναπομείναντα ναρκισσισμό μου – ας στοχαστώ: «Ποια σχέση έχω με τα ιστορικά δρώμενα 50 χρόνια πριν από τη
γέννησή μου;»
Ο καρπός δύσκολος και επώδυνος.
Σκέφτηκα να κλείσω τη στήλη φέτος
τον Ιούλιο με ανθολόγηση των πεζών
του Οδυσσσέα Ελύτη (ΕΝ ΛΕΥΚΩ και
ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ), στα οποία με
μύησε θαυμαστά στην Αθήνα ένα πρόσωπο-σταθμός.
Και ύστερα… άρχισα αργά αργά να
διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του Μίλαν Κούντερα, Η γιορτή της Ασημαντότητας (εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, 2014,
Μτφ. Γιάννη Η. Χάρη).
Μόνο τις επικεφαλίδες τεσσάρων
υποκεφαλαίων του βιβλίου θα σας
αναφέρω:
«Οι είκοσι τέσσερις πέρδικες»: αφορούν τον Χρουστσώφ.
«Ο Σαρλ ονειρεύεται ένα έργο για
κουκλοθέατρο»: σχόλια για την ιστορικότητα του Χρόνου.
«Η επανάσταση στις τουαλέτες»: οι
τουαλέτες στο πολιτικό γραφείο επί
Στάλιν – υπο-υποαναφορά στο Κένιξμπεργκ, την πόλη του Ιμμάνουελ
Καντ, την οποία μετονόμασε ο Στάλιν
σε Καλίνινγκραντ.
«Ο Αλαίν αποκαλύπτει την παραγνωρισμένη τρυφερότητα του Στάλιν»: αυτό το υποκεφάλαιο είναι αριστουργηματικό – δεν θα γράψω άλλη
λέξη περί αυτού…
Καλή ανάγνωση. Εις τας εξοχάς.
Σαββάκη μου,
τι πρέπει να κάμουμεν
τωρά που εν να μας μαθθαίνουν στα σχολεία
τι είναι ομοσπονδία;
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Να μεν ιμπαίννουν
οι μαθητές μες στες
τάξεις, κόρη Έλλη, τζι
εμείς να κατουρούμεν
πας στα πόθκια των
καθηγητών!
ΟΙ ΑΝΩΔΥΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΣΚΑΤΑΔΩΝ
Είπε ο αρχισκατάς των ΑΚΕΛικών ευρωβουλευτών: «Για μας ειρήνη σημαίνει ελευθερία στην
Παλαιστίνη». Δυστυχώς, εκεί που είπε αυτήν τη
φράση, δεν υπήρχε κάποιος να του δώσει μια
κλωτσιά μες στ’ αρχίδια και να του πει: Ρε μαλάκα, εδώ για την Κύπρο όποιος πει για ελευθερία τον βρίζετε, τον συκοφαντείτε και τον λοιδορείτε με τον πιο χυδαίο τρόπο. Τώρα έρχεσαι
να μας πουλήσεις μούρη, ότι τάχατες είσαστε
υπέρ της ελευθερίας των Παλαιστινίων;
Είναι ανώδυνο να κρατάς την πινακίδα που γράφει «Τέλος στην κατοχή της Παλαιστίνης». Αν είχες αρχίδια, ρε μαλάκα, θα έγραφες ή θα έλεγες
τέλος και στην κατοχή των Τούρκων στην Κύπρο,
αλλά πού, ξέχασα, οι Τούρκοι είναι αδερφοί σας.
Όπως τελευταίως, σιγά σιγά αδερφοί σας γίνονται και τα γιαχούτια οι Ισραηλίτες από τους οποίους προσδοκείτε να πάρετε οφέλη για να γεμίσετε τις τσέπες σας διότι εσάς τους κομμουνιστάς δεν
σας φτάνουν οι 20.000 ευρώ τον μήνα που παίρνετε από την Ευρώπη που δεν θέλετε.
Οφείλουμε, σ’ αυτό το έκτακτο μικρό σημείωμα, να καταδικάσουμε τη σφαγή που γίνεται σήμερα στη Γάζα και σ’ όλα τα παλαιστινιακά εδάφη. Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε ότι πρέπει
να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις σχέσεις μας
με το Ισραήλ.
Η ευφορία που υπάρχει με τα κοινά συμφέροντα των υδρογονανθράκων και του φυσικού αερίου είναι πολύ επικίνδυνη. Οι Ισραηλίτες δεν
είναι ΟΗΕδες, ούτε χαζοχαρούμενα κυπροαμερικανάκια, αλλά σκληροί και απάνθρωποι συμφεροντολόγοι που δεν θα διστάσουν κι εμάς να
γενοκτονήσουν, εάν αυτό απαιτεί το συμφέρον
τους.
Οι διεθνείς σχέσεις ή υπάρχουν μέσα από ισοτιμίες και αλληλοσεβασμό ή παθαίνουμε όπως
έχουμε πάθει με τους Τούρκους, όπου δίνουμε
εκατό και παίρνουμε πίσω ένα. Ούτε με το κράτος του Ισραήλ ούτε με την Χαμάς ούτε με τον
Ερντογάν.
Ζήτω η Παλαιστινιακή Επανάσταση.
ΜΗ
ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓ
Κόρη Θεοχάρους, αναμένουμε (είμαστε
τρεις πια) και τη δική σου αντίδραση.
Ρε Πρόδρομε, αν τα καταφέρεις τζιαι υπερασπιστείς
τζιαι την διδασκαλίαν του μαθήματος της Ομοσπονδίας
στα σχολεία, εν να σε παραδεχτώ.
Υ.Γ.: Αν δεν αντιδράσετε εγκαίρως, θα
αναγκαστούμε να αναδημοσιεύσουμε
μερικά ποιήματά σας και θα τα στείλουμε κιόλας στον κύριο Resurrectious.

ξεφυλλιστε το

ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ Α4.indd

βασεις, μηχανισμοι, τιμονιων για σκαφη

Λατίνοι - Λατινική Κοινότητα της Κύπρου