Παιγνιοθεραπεία

Παιγνιοθεραπεία
•
Η παιγνιοθεραπεία είναι µια ψυχοθεραπευτική µέθοδος που απευθύνεται σε παιδιά κα
χρησιµοποιείται µε συµβολικό τρόπο, γιατί αυτή είναι η µόνη γλώσσα επικοινωνίας
του παιδιού µε συνοµηλίκους του και ενήλικους, επιτρέποντας µας να καταλάβουµε
πως είναι φτιαγµένος ο πραγµατικός και φανταστικούς τους κόσµους. Από µελέτη
που έγινε στο τµήµα παιδιατρικής αιµατολογίας-ογκολογίας του νοσοκοµείου Παίδων
“η Αγία Σοφία”, σε 31 ασθενείς-παιδιά µε σκοπό να αναδείξει την σηµασία της
παιγνιοθεραπείας, παρατήρησαν τα εξής:
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Τα παιδιά µε όγκους εγκεφάλου µέσα απ το παιχνίδι τους συχνά
αυτοσαρκάζουν τον εαυτό τους. Επίσης χρησιµοποιούν αρκετά και το σώµα
τους για να εκφράσουν τα συναισθήµατα τους.
Παιδιά µε σάρκωµα στην εφηβική ηλικία στην φάση της διάγνωσης, είχαν
την αίσθηση ότι το παιχνίδι και ο αθλητισµός ευθύνονται για την ασθένεια
τους.
Τα µικρά παιδιά µε λευχαιµία έπαιζαν κυρίως µε πλαστικά ζωάκια που
αλληλοσκοτώνονται για πιει το ένα το αίµα του άλλου, ενώ τα µεγαλύτερα
δηµιουργούν ιστορίες µε δράκους που διψούν για αίµα.
Παιδιά τα οποία πριν νοσήσουν ένοιωθαν ότι µπορούσαν να κρατήσουν
µαζί τους γονείς τους, µετά την διάγνωση µέσα από το παιχνίδι τους
φαινόταν η αγωνία τους να σηκώσουν το βάρος αυτό µόνα τους χωρίς να το
µοιραστούν µε κανένα.
Μικρά αγόρια σχολικής και προσχολικής ηλικίας ανεξάρτητα διάγνωσης
προτιµούσαν να παίζουν µε όπλα και σπαθιά, φέρνοντας σε αµηχανία τον
περίγυρο τους, αφού αρέσκονταν να τους τροµάζουν µε αυτά.
Όλα τα κορίτσια στην φάση απώλειας µαλλιών τους, κούρευαν τις κούκλες
τους για να βγάλουν το θυµό και µετά τις παρηγορούσαν.
Τα περισσότερα παιδιά πριν από ένα επικείµενο χειρουργείο, έπαιζαν
κάνοντας την ίδια παρέµβαση όπως την φαντάζονταν ή την είχαν βιώσει στον
κούκλο ασθενή ή έπαιζαν τον ρόλο του παρηγορητή γιατρού στους γονείς
τους για να ελέγξουν την κατάσταση.
Επίσης παιδιά τα οποία δεν ήταν συναισθηµατικά κοντά στην µητέρα τους,
έδιωχναν την γυναικεία φιγούρα από τα παιχνίδια τους.
Σε περιπτώσεις υποτροπής όλος ο θυµός και η οργή των γονιών έβγαινε πάνω
στον κούκλο ασθενή και κυρίως στα παιδιά που τους είχε ασκηθεί σωµατική
βία.
Στις περιπτώσεις επικείµενου θανάτου τα περισσότερα παιδιά έφτιαχναν
συνήθως ιστορίες µε δυο σπίτια και η µετάβαση από το ένα στο άλλο είναι
πορεία µοναχική.
•
Τέλος παρατήρησαν ότι συνήθως όταν ένα παιδί πέθαινε, τα υπόλοιπα
απόφευγαν να µιλήσουν για ότι είχε συµβεί.

Download Report