Τις σημαίες μας τις κάναμε λουριά
επιδέσμους για σωματικές πληγές.
Ζήσαμε και πέθαναν οι σημαίες.
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Απαθώς τότε. Κι απαθώς
σήμερα ζητάνε απλώς διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι δεν μπορούν
να πολεμήσουν για τίποτε.
25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 n TEYXOΣ 10 n ΕΤΟΣ 1ο n Γ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
Ρε Μπαρμπαρός, αν σε πιάω
στα σιέρκα μου, εν να σου
κινήσω μιαν αγωγήν τζι
εν να ’ν’ ούλλη δική σου!
Τζιαι θωρείς τα κοπέλλια
μου που κάτω. Εν έτοιμα να
σε κατασπαράξουν!
Πε τους τζι άλλα,
μουχτάρη μου
καπετάν Νικόλα!
Η τράτα μας
η κουρελού,
η χιλιομπαλωμένη...
Γαμώ το, εξήασα!
Είμαι ο Κασουλίδης
και αν θυμώσω δεν
θα σας αρέσει, κύριε
Μπαρμπαρός!
Μάστρε,
πε του τζιαι
για το Ανώτατον!
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διευθυντές
Αλέκος Μιχαηλίδης
Ιόλη Μιχαηλίδου
Eκδότης
Bάσος Φτωχόπουλλος
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Διορθώσεις, επιμέλεια
και δεξί χέρι του εκδότη
Ιόλη Μιχαηλίδου
Νεολαία
Αυτομόλησε
Μασκόττα
Ο φίλος του Στυλιανίδη,
Πρόδρομος Προδρόμου
Συκοπρομηθευτής
Κ. Βασιλείου
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ
ΑΝΑΤΟΛΗ
Το επόμενο τεύχος της εφ. Ένωσις θα
κυκλοφορήσει στις 29 Νοεμβρίου, μέρα
Σάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνται
οι συνεργάτες να αποστείλουν τα κείμενά τους καλά διορθωμένα στις 21 του
μηνός, χωρίς να ξεπερνούν κατά πολύ
το όριο των λέξεων για να μην κάνουμε
λίμπα τη σελίδωση.
Γνωρίζουμε ότι η τεχνολογία δεν είναι
ο καλύτερος φίλος των αναγνωστών της
εφ. Ένωσις. Όμως, σε μια προσπάθεια
να μιλήσουμε μαζί τους, παρακαλούμε
να μας στείλουν τις παρατηρήσεις τους
στην ηλεκτρονική διεύθυνση [email protected] και, ΑΝ συμφωνούμε, θα
ακολουθήσουμε τις συμβουλές τους. Και
μην ξεχνάτε το ιστολόγιο vasosftohopoullos.wordpress.com και την ιστοσελίδα μας yialousa.org.
Φίλη που έχω εμπιστοσύνη στην κρίση
της διάβασε το νέο βιβλίο της Βικτώρια
Χίσλοπ ΑΝΑΤΟΛΗ και έβγαλε σπυράκια και φωτιές από τα ρουθούνια της,
παρ’ ότι δεν είναι καπνίστρια. Έχει, μου
ανέφερε, όλα αυτά τα στοιχεία που εκφράζουν την αγγλική αποικιακή νοοτροπία και
πολιτική. Οι ίσες αποστάσεις δεν είναι και
τόσο ίσες, μάλιστα η
Χίσλοπ καταφέρνει να
δικαιώσει την εισβολή
των Τούρκων και τα
όσα εγκλήματα έκαναν,
μιας και κάποιοι δικοί
μας εγκληματίες έκαναν, στα προηγούμενα
χρόνια, τα ίδια στα τουρκικά χωριά Μαράθα και Αλόα. Οι Έλληνες ήρωες του
μυθιστορήματος είναι φυσικά κακοί και
οι Τούρκοι αρκετά καλοί. Η Χίσλοπ δεν
παραλείπει να μας πει πως υπήρχαν
«atrocities on both sides» σαν να μην το
ξέρουμε και δεν το έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές, όταν οι Άγγλοι αποικιοκράτες ήθελαν να καλύψουν τη μία
πλευρά στις διενέξεις που αυτοί είχαν
υποδαυλίσει.
Τέλος πάντων. Το βιβλίο θα το παραλάβουμε όταν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά. Θα ασχοληθούμε μαζί του, διότι το έθεσαν υπό την αιγίδα τους και ο
δήμαρχος Αμμοχώστου κύριος Γαλανός
και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτό
είναι αρκετό για να μας κινήσει την προσοχή. Άσε που γνωρίζουμε πολύ καλά
αυτούς τους φιλέλληνες, όπως π.χ. τον
πράκτορα Ντάρελ.
Θα επανέλθουμε στο επόμενο τεύχος.
ΤΟ ΔΩΡΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ
ΜΗΝΟΣ
Σε αυτό το τεύχος μαζί με την εφημερίδα μπορείτε να βρείτε τα βιβλία Σεξ
και Σπορ και ΕΝΩΣΙΣ,
Το εγχειρίδιο του κακού
ΑΕΚτζή, που περιλαμβάνονται στη
σειρά «Μικρά
Κείμενα». Θα
πωλούνται
στα περίπτερα με μόνο 10
ευρώ, μαζί με
την εφημερίδα.
Συκοφάντης και ριψάσπις
Ε.Μ.
Συνεργάτες τεύχους
Χριστόδουλος Ε., Χ.Α.Α., Έφη Δούση,
Γ.Κ., Κούλλης Χ., Α.Χ., Τίτος
Χριστοδούλου, Ι. Μιχαηλίδου,
Α. Μιχαηλίδης, Χάρη Σπανού,
Νικολέτα Παναγιώτου, Χρίστος
Πέτρου, Πρήχτης, Νικόλας Αντωνίου,
Α. Λοΐζου, Κ. Βασιλείου
Συνεργάτες και πρώην συνεργάτες
που σπάζουν τα νεύρα του Β.Φ.
Ελενίτσα Ε. και Κούλλης
Χατζηπολυκάρπου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
25 Oκτωβρίου 2014
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Τον επόμενο μήνα η
εφημερίδα προσφέρει
το βιβλίο Η προσφορά
τ ης γυναίκας σ τον
απελευθερωτικό αγώνα 1955-59 της Κλαίρης Αγγελίδου με μόνο 10 ευρώ. Κάποτε
είχαμε κι εμείς αντάρτισσες.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
Το βιβλιοπωλείο Γιαλούσα, όπως και τον
Οκτώβρη, θα ανοίξει την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, 2 του μηνός, για το καθιερωμένο παζαράκι. Από τις 10:00 το
πρωί μέχ ρι τις 14:30 το
απόγευμα θα είμαστε εδώ, με τις
νέες μας εκδόσεις, με
εκπτώσεις,
για να συναντηθούμε, να πιούμε, να τσιμπήσουμε
και να συζητήσουμε για τα πάντα. Κοπιάστε. Φέρτε τους φίλους και τα παιδιά σας να γνωρίσουν τον Σαββάκη και
την Έλλη.
ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Αγαπητοί αναγνώστες, ας πάρουμε όλοι
παράδειγμα από τους Κούρδους του Κομπάνι. Αν αποκτήσουμε αρχίδια, θα σταματήσουν κι οι Τούρκοι να μας προκαλούν στην ΑΟΖ. Αν αποκτήσουμε αρχίδια, θα αναλάβουμε εμείς την οργάνωση
του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, χωρίς
τους Βενιζέλους και τους Γιαννάκηδες.
Μυστικοί χορηγοί
Λαϊκή Τράπεζα και καμιά δεκαριά
άλλοι οι οποίοι είναι μυστικοί και δεν
μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους.
Nομικοί Σύμβουλοι
Μας έχουν παρατήσει όλοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους
κάψουμε.
Ελιωτές
Δωρεά Σάββα Παύλου
ΚΩΛΟΠΙΑΣΟΜΕΤΡΟ
ΤΤΟΠ ΤΤΕΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Εδώ δημοσιεύουμε τα δέκα άτομα που μας έπιασαν τον κώλο αυτόν τον μήνα.
Συνεργάτης που παίρνει τηλέφωνο
στις πιο ακατάλληλες ώρες
Ν.Κ.
Άτομα που θα θέλαμε να
γιαουρτώσουμε
Μιχάλης Πιερής, Xρήστος
Στυλιανίδης, Χάρης Γεωργιάδης
Μίχος Παπαπέτρου και Γ. Βασιλείου
Άτομα που θα θέλαμε να μελώσουμε
για να κάτσουν πάνω τους οι μούγιες
τζιαι οι σφήκουες
Νίκος Τορναρίτης, Μ. Μαυρίδης,
Χάρης Γεωργιάδης
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA,
KYPROS. TEL.: 99696969. All rights
reserved. Nothing appearing in Union
(and may your blood become avladjin)
newspaper may be reprinted,
reproduced by sex or transmitted
through viri, either holy or in sin, by
any electronic or mechanical means
without prior written permission from
the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
Δεν φτάνει που μας
έπιασε τον κώλο, μας
έπιασε και την ΑΟΖ.
Γιατί επικαλέστηκε
τη συμμετοχή του στην
ΕΟΚΑ ως ελαφρυντικό
για τη μετρίαση της
ποινής του.
Άκου να μην ξέρει
πως τα μηνύματα καταγράφονται στα κινητά τηλέφωνα.
Δεν του ήταν αρκετό
που πήγε σε τουρκοκυπριακή ομάδα να συνεχίσει την καριέρα του
ως ποδοσφαιριστής,
έχει και το θράσος να
λέει πως δεν τον νοιάζει τι λέει ο κόσμος.
Η κυρία Μαρία Σολομωνίδου, βοηθός του
κυρίου Βέργα και
μαιτρ των μηνυμάτων.
Ο Τορναρίτης λέει ο
ίδιος για ποιον λόγο.
Ο Μάρτιν Σουλτς ακύρωσε τη συζήτηση για
τις παραβιάσεις στην
κυπριακή ΑΟΖ και από
την άλλη παριστάνει
τον φίλο της Κύπρου.
Ασσιχτίρ.
Οι Ούγγροι μάς έπιασαν κανονικά τον κώλο. Αντί να διαμαρτυρηθούν που μία ξένη
χώρα παραβιάζει το
διεθνές δίκαιο και την
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της ΕΕ,
ανοίγουν και «πρεσβεία» της ΤΔΒΚ.
Για την αγάπη της
προς τους συγγενείς
της και τα δάνειά τους.
Είπε ότι επί της προεδρίας του οι Τούρκοι
δεν θα τολμούσαν να
κάνουν κάτι τέτοιο.
ΧΟΡΗΓΟΣ ΣΤΗΛΗΣ: ΚΡΕΜΑ VAZELINE - ΥΓΡΑΝΘΕΙΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Οι Κούρδοι της Κύπρου
δεν είναι εχθροί μας, οι Κούρδοι της Κύπρου είναι αδελφοί
μας. Οι σσιύλλοι, όμως,
εν εχθροί μας.
25 Oκτωβρίου 2014
3
Αποκάλυψη τώρα
Αποκαλύπτει ο B.Φ.
ΔYO EIKONEΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ
H MONOΔIAΣTATH ΠOΛITIKH
THΣ YΠOTEΛEIAΣ
Από το 2004 και μετά, είχαμε αρκετές ευκαιρίες –εάν υπήρχαν οι πεφωτισμένοι ηγέτες– να αλλάζαμε
πολιτικές και να διεκδικούσαμε ένα
καλύτερο μέλλον για την Κύπρο. Το
ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού ναι
μεν έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από τη σταδιακή τουρκοποίησή
της, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει άλλες συμφορές.
Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος βγήκε θριαμβευτής από το δημοψήφισμα με το 76% του πληθυσμού έτοιμο να τον στηρίξει, ο ίδιος έμεινε
προσκολλημένος στο ΑΚΕΛ χωρίς
να κάνει τίποτα, έστω και αν ήταν
ορατή η κωλοσυρμαθκιά της κουφής. Άνοιξε και τα οδοφράγματα και
τον ασκό του ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσμα το βίωσε και ο ίδιος στο πετσί
του – το ΑΚΕΛ μαζί με τον ομόσταβλό του ΔΗΣΥ, αμφότερα άλογα του Μπάκιγχαμ Πάλας, τον εξόρισαν από την εξουσία και μετά και
από τη ζωή. Αντί, δηλαδή, να σταθεροποιήσει τη θέση του το κομμάτι του λαού που ήθελε άλλες πολιτικές επιλογές, σταθεροποίησαν τη
θέση τους αυτοί που ήθελαν όχι μόνο να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ, αλλά
να τσιμεντώσουν οριστικά ολόκληρη την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας. Οι ναινέκοι, όχι μόνο δεν έδωσαν τις παραιτήσεις τους, όχι μόνο
δεν πήγαν στα σπίτια τους, αλλά
βρέθηκαν ξανά στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της εξουσίας. Στη συνέχεια,
το ΑΚΕΛ και έπειτα ο ΔΗΣΥ κατέστρεψαν τη νήσο και εξουδετέρωσαν ένα από τα πιο σημαντικά όπλα
που είχαμε ως πολιτεία και λαός,
την εύρωστη οικονομία μας. Χάρη
σε αυτήν την οικονομία καταφέραμε να ενταχθούμε στην Ευρώπη, όχι
για να ανεβάσουμε κι άλλο το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά για την
ΑΣΦΑΛΕΙΑ μας, όπως υποστήριζαν
κιόλας οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές.
Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ ήταν τα
ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και η ΕΥΡΩΠΗ
που μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και
μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, εμείς, απορρίπτοντάς το, προσκολληθήκαμε περισσότερο και στα
ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και σ την
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ για να βρούμε το δίκαιό μας. Πήγαμε, δηλαδή,
στους φονιάδες μας για να βρούμε
το δίκαιό μας. Σήμερα, συνεχίζουμε
το ίδιο βιολί. Παραμένουμε προσκολλημένοι στους ίδιους συμμάχους,
ενώ είναι ορατό σε όλους ότι έχει
–λόγω φυσικού αερίου– αναβαθμιστεί ο ρόλος μας στην περιοχή. Με
κεκτημένη την ταχύτητα του υποτελούς ανθρώπου, εκλιπαρούμε για ένα
κομμάτι δικαιοσύνης, δίνοντας από
πάνω και πολλά ανταλλάγματα που
ούτε καν τα ζητάνε οι λεγόμενοι σύμμαχοί μας. Όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Αναστασιάδη και ο ίδιος
προσωπικά λειτουργούν σαν μουχτάρηδες των ξένων και ανέχονται
να ασελγούν πάνω τους οι ξένοι έτσι
για χάζι. Χρόνια βουτηγμένοι στην
υποτέλεια, ΔΕΝ χωράει στο μυαλουδάκι τους πως μπορεί να υπάρξει κι άλλου είδους πολιτική, άλλες
λογικές και άλλες συμμαχίες. Τα
έδωσαν ΟΛΑ στους Αμερικανούς και
τώρα εκλιπαρούν όλους, Αμερικανούς, Εγγλέζους και Ευρωπαίους, για
μία δηλωσούλα που θα κατακρίνει
κάπως τους Τούρκους που σε λίγο
θα μπουν στη Λεμεσό και δεν θα το
πάρουμε χαμπάρι.
Η περιοδεία του τουρκικού στόλου στην ΑΟΖ μας δεν είναι ένα άλλο τουρκικό τερτίπι. Είναι ένα πολύ
καλά οργανωμένο σχέδιο αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας.
Οι Τούρκοι ΔΕΝ θέλουν ούτε την
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ούτε κάποια λύση που θα εξασφαλίζει την
ύπαρξη των ΕΛΛΗΝΩΝ στην Κύπρο. Η δική μας επίσημη πολιτική
είναι η πολιτική που ανοίγει την όρεξη των Τούρκων. Οι Τούρκοι –το έχω
γράψει άπειρες φορές– δεν είναι ηλίθιοι, δηλαδή δεν είναι Έλληνες. Κατανοούν τι γίνεται στην περιοχή μας.
Είμαστε απλώς τυχεροί ή σσιέπει
μας που τ’ άψη ο Θεός μας και δεν
βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση.
Είμαστε μέλος της ΕΥΡΩΠΗΣ και
δεν καταφέρνουμε να κάνουμε την
ΕΥΡΩΠΗ να θυμώσει με το γεγονός
ότι οι Τούρκοι αμφισβητούν δικά της
εδάφη. Η Τουρκία θέλει να ενταχθεί
στην ΕΕ κι εμείς ή η Ελλάδα δεν
μπορούμε να τους πούμε ανοιχτά
ότι σ την ΕΕ δεν θα μπείτε ως
ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ
ΣΦΑΓΕΙΣ. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν
ανάγκη την επαφή τους με τις ελεύθερες περιοχές κι εμείς δεν ασκούμε κανέναν έλεγχο των οδοφραγμάτων· ούτε καν απειλήσαμε με κλείσιμό τους δημιουργώντας έτσι και
μία αντιπαράθεση ανάμεσα στους
Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους.
Έρχεται ο Κάμερον στις βάσεις και
δεν θέτουμε την Αγγλία μπροστά
στα σωστά διλήμματα: είτε ως εγγυήτρια δύναμη να προστατεύσει
την ΑΟΖ μας ή να σηκωθεί να φύγει
από τα εδάφη μας, αφού δεν πλη-
ρώνει κιόλας τίποτε. Ακόμα, θεμιτή
θα ήταν η απειλή ότι τις βάσεις τις
θέλουμε για να τις εκμισθώσουμε
για τριάντα χρόνια στους Αμερικανούς ή τους Ρώσους ή τους Κούρδους, εάν θα μπορούσαν έτσι να διώξουν τους Τούρκους από το νησί.
Εμείς εκεί, σαν κλαμένα μουνιά να
τρέχουμε απ’ εδώ κι απ’ εκεί να ζητάμε το δίκαιό μας, λες και οι ισχυροί του κόσμου είναι εδώ για να
διανείμουν δικαιοσύνη και όχι για
να υποδουλώνουν ποικιλοτρόπως
τους λαούς. Οι Ρώσοι και οι Ισραηλίτες άνοιξαν με τα γυμνάσιά τους
στην περιοχή κάποιες πόρτες. Εμείς
ελπίζω πως θα ρίξουμε έστω και μία
κλεφτή ματιά να δούμε τι υπάρχει
πίσω από τις πόρτες. Αμφιβάλλω
και επιστρέφω στο πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είμαστε εμείς. Εμείς, δηλαδή η Κύπρος και η Ελλάδα. Ούτε ένα ταξίδι του Σαμαρά στην Κύπρο δεν κατορθώσαμε να οργανώσουμε. Ούτε
ένα πολεμικό πλοίο δεν κατέφτασε
στη Λεμεσό, ούτε ένα αεροπλάνο
δεν στάθμευσε στη βάση Γεωργίου
Παπανδρέου στην Πάφο. Μα πότε
θα υπάρξει εθνική πολιτική αποτροπής, πότε θα νιώσουμε περήφανοι και θα αναλάβουμε τις ευθύνες
μας έναντι του εαυτού μας; Πότε
επιτέλους θα καταλάβουν οι Κύπριοι
ότι χωρίς ένα ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα σε Ελλάδα και Κύπρο δεν υπάρχει ελπίδα ελευθερίας
ή και αναγέννησης του εθνικού μας
βίου;
Είναι φρικτή η απουσία της Ελλάδας, μάλιστα σε μία περίοδο που
ολόκληρη η περιοχή καίγεται και θα
είχαμε κάθε δικαίωμα να λάβουμε
τα μέτρα μας. Ποιος, όμως, θα λάβει
τα απαραίτητα μέτρα; Ο Αναστασιάδης που ξεπληρώνει αυτά που
πήρε επί σχεδίου Ανάν ή η χεσμένη
Ελλάδα που η αντιπολίτευσή της,
αντί να είναι το εθνικά σκεπτόμενο
κομμάτι του λαού μας, είναι οι
Τούρκοι του ΣΥΡΙΖΑ;
Β.Φ.
Η μία εικόνα είναι της τηλεόρασης, όπου στις ειδήσεις και τα άλλα ενημερωτικά προγράμματα
κυβερνητικοί, βουλευτές και πολιτικοί μάς πολιορκούν με αισιόδοξες αναλύσεις και προβλέψεις, προσπαθώντας να καθησυχάσουν τον κόσμο και να τον πείσουν πως η σημερινή κρίση είναι προσωρινή και δεν πρόκειται να διαρκέσει.
Η άλλη εικόνα είναι της καθημερινής πραγματικότητας που ζει ο κόσμος, όπου βλέπει πως
συστηματικά φτωχαίνει και αδυνατεί να τα βγάλει πέρα. Την εικόνα αυτήν τη βιώνουν όχι μόνο
οι χιλιάδες των ανέργων, αλλά και μεγάλες ομάδες του λαού, ακόμη και επιχειρηματίες που βήμα βήμα οδηγούνται στη μείωση των εσόδων
τους, μάλιστα σε τέτοιον βαθμό που καθημερινώς
η μόνη λύση για πολλούς μαγαζάτορες, επιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες είναι το λουκέτο.
Αυτή η συστηματική και συνειδητή απόπειρα
πτώχευσης του λαού είναι πια ορατή ακόμη και
στους συνήθως χαζοχαρούμενους Κύπριους που
πιστώνουν την ηγεσία μας με καλές προθέσεις.
Σύντομα, θα φτάσουμε στο σημείο όπου ο μισός
και πληθυσμός θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί για να πληρώνει τους φόρους οι οποίοι φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ενώ οι μισθοί πέφτουν και οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης
αυξάνονται, η Πολιτεία και οι Δήμοι αυξάνουν
τους φόρους και εφευρίσκουν και καινούργιους,
όπως είναι αυτός της ακίνητης περιουσίας, ο εταιρειακός φόρος κοκ. Φυσικά, το κράτος και οι αρχές έχουν ΚΑΙ φιλανθρωπικά αισθήματα, μας
αφήνουν δηλαδή να πληρώνουμε με δόσεις και
εμείς πέφτουμε στην παγίδα και όχι μόνο δεχόμαστε τη «φιλευσπλαχνία» τους, αλλά και τους
ευγνωμονούμε κιόλας.
Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πάρτε για
παράδειγμα τη δική μου περίπτωση. Δουλεύω
σαράντα χρόνια, όχι οχτάωρα, αλλά δεκατετράωρα. Δεν έχω ούτε καταθέσεις ούτε χρυσαφικά
ούτε τίποτε άλλο που να αξίζει. Έχω μόνο την
οικογενειακή μου επιχείρηση, όπου πια αδυνατώ
να πληρώνω τις δόσεις μου και τους φόρους με
τον κίνδυνο να κλείσω. Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα μία περιουσία, η οποία όμως τώρα δεν
αξίζει τίποτα. Προσπαθώ να την πουλήσω για
να ξεχρεώσω, αλλά ποιος έχει χρήματα να αγοράσει; Άσε που όσοι ενδιαφέρθηκαν τη θέλουν
στο ένα τρίτο της επίσημης εκτίμησης των τραπεζών. Έχω και ένα συνεταιρικό οικογενειακό
σπίτι στην Εύβοια, το οποίο επίσης χρωστώ. Ούτε γι’ αυτό δεν μπορώ να πληρώνω τις δόσεις
ούτε μπορώ να το πουλήσω. Δεν ξέρω πού θα
μας οδηγήσουν, ξέρω μόνο πως τακτικά σκέφτομαι την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ. Επειδή όμως είμαι,
εκτός από αγανακτισμένος, και έξυπνος, δεν θα
πέσω στην παγίδα τους. Η άλλη λύση, αγαπητοί
αναγνώστες, είναι να ΜΗΝ πληρώνουμε τίποτα
ΟΛΟΙ μαζικώς και ΟΛΟΙ μαζί να είμαστε έτοιμοι
να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον να μην περάσει κανένα αντιλαϊκό μέτρο. Ταυτοχρόνως και
έως ότου αρχίσουν τα άγρια, ας δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας στους πολιτικούς και στους κυβερνώντες, ας πέσουν και γιουχαΐσματα και γιαουρτώματα, ας κάνουμε και αυτών τη ζωή δύσκολη. Ας τους πιάνουμε δημοσίως τον κώλο, για
να καταλάβουν πως είναι γελοίοι και πως όλα
εδώ πληρώνονται.
4
25 Oκτωβρίου 2014
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΜΠΑΝΙ – ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΕΡΥΝΕΙΑ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.
KAΠOTE ΣTHN AΓPIA ANATOΛH
Επαιτιακήγραφίδα
Επιμέλεια και γραφή: X.A.Α.
10 Νοεμβρίου 1954: 60 χρόνια από την άφιξη του Διγενή στην Κύπρο
Η 1η Απριλίου 1955, εκείνη η ιερή Παρασκευή, όταν
ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις που συντάραξαν συθέμελα την αποικιοκρατία και έκανε την εμφάνισή
της με την πρώτη προκήρυξη η ΕΟΚΑ και ο «Αρχηγός Διγενής», δεν ήταν δημιούργημα μιας σπασμωδικής ενέργειας. Ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης πορείας συζητήσεων, προετοιμασιών, εξοπλισμού, μύησης, ορκωμοσιών, εκπαίδευσης. Όλα υπό
άκρα μυστικότητα. Κάτω από τη μύτη των Άγγλων
και των πρακτόρων τους σε Ελλάδα και Κύπρο. Η
αποτυχία των διπλωματικών μεθόδων και οι βρετανικές «κλειστές πόρτες», ταυτόχρονα με το ρεύμα
για ριζοσπαστικοποίηση του ενωτικού αγώνα, οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην ένοπλη επανάσταση.
Ο ίδιος ο Γρίβας σημειώνει στα απομνημονεύματά
του ότι ήδη από τον Μάιο του 1948 είχε ξεκινήσει να
συζητά με ορισμένους κύκλους στην Αθήνα για το ενδεχόμενο ένοπλης επανάστασης στην Κύπρο. Ο ένοπλος αγώνας, όμως, ως επιλογή είχε ξεκινήσει να ωριμάζει στο μυαλό και άλλων Κυπρίων. Οι αδερφοί Σάββας και Σωκράτης Λοϊζίδης, ο πρώτος εξόριστος από
το 1931 και ένεκα των Οκτωβριανών και ο δεύτερος
εξόριστος από το 1950 ένεκα της δράσης του στο ενωτικό δημοψήφισμα, είχαν τις ίδιες σκέψεις. Αυτές τις
προθέσεις εξέφρασε ο Σωκράτης Λοϊζίδης το 1951
στον νέο τότε Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’, ο οποίος
προσφέρθηκε να βοηθήσει. Τις ίδιες μέρες ο Μακάριος
Γ’ είχε επαφές με τον Γεώργιο Γρίβα.
Η ίδρυση της Μυστικής Επιτροπής Αγώνος από τον
Σωκράτη Λοϊζίδη το 1951 σηματοδοτούσε τη σύζευξη
των τάσεων των διαφόρων κύκλων (Κυπρίων και
Ελλαδιτών) για ένοπλο αγώνα. Η επιλογή του Γεωργίου Γρίβα για εμπλοκή στη Μυστική Επιτροπή έγινε από τον πρώην υπουργό Στρατιωτικών Γεώργιο
Στράτο και τον συνταγματάρχη εν αποστρατεία Ηλία
Αλεξόπουλο, αμφότεροι μέλη της Επιτροπής Αγώνος.
Το μνημείο στην ακτή της Χλώρακας όπου αφίχθηκε
ο Διγενής. (πηγή: http://kypseli.ouc.ac.cy)
Όπως οι ίδιοι ανέφεραν, ο Γρίβας ήταν γνωστός «διά
λαμπράς στρατιωτικάς και εθνικάς υπηρεσίας και
ιδίως διά την ανδρείαν, την παλληκαριάν και τα
ηγετικά προσόντα του».
Μέχρι τον Μάρτιο του 1953, ο Γρίβας είχε μεταβεί
δύο φορές στην Κύπρο για αναγνωρίσεις εδάφους και
για δημιουργία των πρώτων επαναστατικών πυρήνων.
Η επιλογή των ατόμων γινόταν προσεκτικά με κριτήριο την εχεμύθειά τους και την πίστη τους στον ένοπλο
αγώνα. Όπως θα ήταν αναμενόμενο, μία συνωμοτική
οργάνωση δεν θα μπορούσε να ξανοιχτεί στα τυφλά
ψάχνοντας τυχαία μέλη. Οι πυρήνες προήλθαν από τη
θρησκευτική οργάνωση ΟΧΕΝ του Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου, τη νεολαιίστικη ΠΕΟΝ και την αγροτική ΠΕΚ που ελέγχονταν από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’. Στο μεταξύ, η Μυστική Επιτροπή Αγώνος
BΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ
με αλλεπάλληλες συνεδριάσεις στην Αθήνα οργάνωνε
σε πολλά επίπεδα τον ένοπλο αγώνα.
Στην ορκωμοσία της 7ης Μαρτίου 1953 τα δώδεκα
μέλη της Μυστικής Επιτροπής Αγώνος, σαν άλλοι πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας, στην κατανυχτική και
συγκινητική ατμόσφαιρα στο δωμάτιο της οδού Ασκληπιού 36Β στην Αθήνα, αναλάμβαναν ενώπιον του Θεού τη μεγάλη δέσμευση. Ορκίζονταν στο όνομα της
Αγίας και Ομοουσίας και Αδιαιρέτου Τριάδος ότι θα φύλατταν οτιδήποτε γνώριζαν για την υπόθεση της Ένωσης της Κύπρου θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια τη
ζωή τους, υποφέροντας και τα πλέον σκληρά βάσανα.
Ο Γρίβας ανυπομονούσε να βρεθεί για ακόμα μια
φορά στο νησί και να ξεκινήσει τη δράση. Στις 26
Οκτωβρίου 1954, επιβιβάστηκε μαζί με τον Σωκράτη
Λοϊζίδη και τον Νότη Πετροπουλέα στο επιβατικό
πλοίο «Αιγαίον» με προορισμό τη Ρόδο. Σημειώνει ο
Γρίβας στο ημερολόγιό του για τη μέρα αυτήν: «Ο
Θεός βοηθός... Αναχωρώ με πίστιν και θάρρος... Θα
επιτύχω». Μετά την άφιξη στη Ρόδο, με καθυστέρηση λίγων ημερών, επιβιβάζονται στο πλοιάριο «Σειρήν» από τον ορμίσκο της Καλλιθέας. Στις 8 Νοεμβρίου 1954, «περί το μεσονύκτιον», ξεκίνησε ο πλους
του «Σειρήν» για την Κύπρο. Στο ύψος του Καστελλόριζου ξέσπασε έντονη τρικυμία. Το σκάφος
κινδύνευε να βυθιστεί. Ο καπετάνιος πρότεινε στον
Γρίβα να κατευθύνει το σκάφος σε κάποιο λιμάνι
στις μικρασιατικές ακτές. Ο Γρίβας, ο οποίος βρισκόταν κλινήρης από τη ναυτία, σήκωσε το χέρι του
και με αυστηρό ύφος του έδειξε να συνεχίσει το ταξίδι προς την Κύπρο. Γύρω στις οχτώ το βράδυ, της
10ης Νοεμβρίου 1954, ο Γρίβας αποβιβαζόταν στην
ακτή κοντά στο χωριό Χλώρακα της Πάφου. Από τούδε και στο εξής, θα μεταμορφωνόταν στον θρυλικό
Διγενή. Η αντίστροφη μέτρηση για τη σύγκρουση με
την αποικιοκρατία, για την Ελλάδα και την Ένωση
είχε ξεκινήσει.
Γράφει η Ιόλη Μιχαηλίδου
Βέτο, ρε σκατάες;
ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΙ ΑΛΜΥΡΟ ΝΕΡΟ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
Από τις 20 Οκτωβρίου, στις 6:30 το πρωί,
η Κύπρος υφίσταται μία νέα τουρκική
εισβολή. Μπορεί αυτή να μην πραγματοποιείται επί του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, αυτό όμως δεν την καθιστά κάτι άλλο από παράνομη εισβολή και απόπειρα εκ νέου δημιουργίας τετελεσμένων
από την Τουρκία σε κυπριακό έδαφος.
Το Εθνικό Συμβούλιο συνεδρίαζε για δύο
συνεχόμενες μέρες για να αποφασίσει τη
λήψη μέτρων σχετικά με το θέμα αυτό
και κατέληξε στο ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα λάβει μέτρα που θα προκαλέσουν κόστος στην Τουρκία για τις παράνομες ενέργειές της, θα την καταγγείλει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δεν θα
συναινέσει στο άνοιγμα νέων κεφαλαίων στην ενταξιακή της πορεία, θα μελετήσει το ενδεχόμενο προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κτλ. Μέτρα
που σίγουρα είναι σημαντικά, αλλά μήπως θα εφαρμοστούν; Είναι αρκετά για
την αντιμετώπιση μίας εισβολής; Και πώς
θα δημιουργηθεί κόστος στην Τουρκία;
Με τη συνέχιση της αναστολής των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό; Μα
αφού, ούτως ή άλλως, τα δύο μεγάλα
κόμματα επιμένουν ότι πρέπει να επιστρέψουμε όσο πιο σύντομα γίνεται στο
τραπέζι των συνομιλιών.
Τι έχει, λοιπόν, να φοβηθεί η Τουρκία
από αυτούς τους δήθεν παλληκαρισμούς;
Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε παντελώς αναξιόπιστοι. Το γεγονός είναι ότι
δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για την
Κυπριακή Δημοκρατία να αναχαιτίσει τη
νέα τουρκική εισβολή με στρατιωτικά μέσα και, όσο για τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα, είμαστε οι πλέον αναξιόπιστοι για να μπορέσουμε να απειλήσουμε
την Τουρκία για το οτιδήποτε. Η Τουρκία
μάς ξέρει καλά. Μας έμαθε όλα αυτά τα
χρόνια. Βλέπει ότι η πολιτική του καλού
παιδιού καλά κρατεί στους κόλπους της
κυπριακής κυβέρνησης. Πραγματοποίησε την εισβολή στην Κύπρο το 1974 και
κατάφερε να μας πείσει, λίγα χρόνια μετά, ότι εμείς φταίμε και ακόμα και σήμερα παραμένουμε προσκολλημένοι σε
αυτό το παραμύθι και επιζητούμε λύση
που να ικανοποιεί τον εισβολέα και όχι το
θύμα του.
Γι’ αυτό ακριβώς και η Τουρκία τόσο
εύκολα, εν έτει 2014, εισβάλλει πραγματικά σαν τουρίστας στα εδάφη μας –εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης– και εμείς
αρκούμαστε σε διαβήματα και καταγγελίες, λες και θα έρθει η μανούλα Ευρώπη να μας σώσει από τους Τούρκους.
Κάποια από τα μέτρα που λήφθηκαν είναι σημαντικά, αλλά σαφώς δεν αρκούν.
Κανένας δεν κατάλαβε σε αυτόν τον τό-
πο ότι δεχόμαστε στρατιωτική εισβολή
αυτήν τη στιγμή. Και μία εισβολή απαιτεί πιο ριζοσπαστικά και άμεσα μέτρα
για την αναχαίτισή της. Ας πάψουμε επιτέλους να μεμψιμοιρούμε και ας δράσουμε, γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά.
Θα έχουν παγιωθεί τα τετελεσμένα και
θα συζητάμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το αν θα μας δώσει πίσω η
Τουρκία το Οικόπεδο 2, ούτως ώστε να
κρατήσει την Αμμόχωστο και τη Λεμεσό
–στα πλαίσια των Μέτρων Οικοδόμησης
Εμπιστοσύνης!– και να λύσουμε το Κυπριακό με μία Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, τζιείνοι ποτζιεί, εμείς ποδά, η
Αγγλία στις βάσεις της, η Ελλάδα μακριά και η Τουρκία στις θάλασσές μας.
Αυτό φυσικά αν θα υπάρχει στο άμεσο
μέλλον τραπέζι των διαπραγματεύσεων
για να συζητήσουμε, ελεύθερα εδάφη και
ελεύθερες θάλασσες…
Θα έβγαζε, λέει, διάβημα η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα το έστελνε στον
ΟΗΕ αναφορικά με τις τουρκικές
προκλήσεις. Αν δεν ασκούσε κανένας
βέτο, θα το έστελνε στις 15 Οκτωβρίου. Και θα ανέφερε μέσα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αλλά μπορεί να γίνει κάτι και να
μην μπουν μέσα στα πόδια μας οι
σκατοβρετανοί; Οι σκατάδες που αν
δεν δείξουν τις τουρκολαγνικές διαθέσεις τους δεν κοιμούνται τα βράδια. Που αν δεν προωθήσουν τα
τουρκικά σχέδια νιώθουν μισοί. Έθεσαν βέτο, γιατί είπαν πως το διάβημα θα προκαλούσε νέο κύκλο
εντάσεων και θα φαινόταν η ΕΕ
προκατειλημμένη.
Όχι πως έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στους άλλους Ευρωπαίους,
εμείς απλώς θέλουμε να θίξουμε το
«ενδιαφέρον» των Εγγλέζων για την
Κύπρο. Έχουν, φαίνεται, κακές αναμνήσεις από το νησί. Κι ας είναι
ακόμα εδώ. Α, ρε σκατάες. Μάλιστα έπεισαν τη Σουηδία και τη Φιλανδία να θέσουν βέτο για να μην
είναι μόνοι τους. Μα τι να περιμένει κανείς από τους Σκανδιναβούς;
25 Oκτωβρίου 2014
ΕΛΛΑΣ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ – ΟΧΙ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ
ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
5
Επιμέλεια και γραφή: Άντης Λοΐζου
Καὶ εἰς μὲν ἀκρόασιν ἴσως τὸ μὴ μυθῶδες αὐτῶν ἀτερπέστερον φανεῖται, ὅσοι δὲ βουλήσονται τῶν τε γενομένων τὸ σαφὲς σκοπεῖν καὶ τῶν
μελλόντων ποτὲ αὖθις κατὰ τὸ ἀνθρώπινον τοιούτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτὰ ἀρκούντως ἕξει. Κτῆμά τε ἐς αἰεῖ
μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα εἰς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται.
Θουκυδίδης
ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ
Τα τελευταία χρόνια, και πιο συγκεκριμένα από το 2002 (από εμφανίσεως του σχεδίου Ανάν) και εντεύθεν, διαπιστώνεται περίτρανα ότι η Κυπριακή
Δημοκρατία, στην προσπάθειά της να
δείξει υπακοή και καλή διαγωγή, αυτοϋποβαθμίζεται προοδευτικά, επαφιέμενη στην καλή πρόθεση των Τούρκων και ως πονηρός εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περιμένοντας από τις
χώρες-μέλη της και τις φίλες χώρες στην
περιοχή να τη σέβονται και να την προστατεύουν σε κάθε δύσκολη φάση της
πορείας της.
Η κυβέρνηση, μετά τη συνεχή υποβάθμιση της Εθνικής Φρουράς, που επετεύχθη με κατάργηση των Ασκήσεων
«ΤΟΞΟΤΗΣ» και «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ», την
υποβάθμιση της Άσκησης «ΔΗΜΗΤΡΑ»,
την κατάργηση μονάδων και φυλακίων
και την κάθετη μείωση των κονδυλίων
για εξοπλισμούς της ΕΦ, διαθέτοντας
μόνο το 18% από τα χρήματα που ο
πολίτης, έκων-άκων, παραχωρεί για την
άμυνα και χωρίς η κυβέρνηση να δίνει
λογαριασμό πού πάει το υπόλοιπο 82%
των μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων που διατίθενται, ποιον τέλος πάντων περιμένει να τη βοηθήσει;
Ως γνωστόν, ο εισβολέας, βιαστής,
σφετεριστής των ελληνοκυπριακών περιουσιών και καταπατητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Τουρκία, δέσμευσε παράνομα μέρος της κυπριακής ΑΟΖ στα τεμάχια 2, 3 και 9 για
έρευνες για ανεύρεση υδρογονανθράκων από την 21η Οκτωβρίου μέχρι την
30ή Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους, ενώ
στην εν λόγω περιοχή διεξάγονται έρευ-
νες για υδρογονάνθρακες από ξένες
εταιρείες.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, μετά την
παραπάνω τουρκική ενέργεια, δραστηριοποιήθηκε και απευθύνθηκε προς τις
ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Συμβούλιο της ΕΕ,
το Ευρωκοινοβούλιο και γειτονικές χώρες. Οι ΗΠΑ έκαναν μία χλιαρή δήλωση, η Ρωσία έκανε επίσης δήλωση και
δέσμευσε, εδώ και πολύ καιρό (ανε-
ξάρτητα από τις τουρκικές ενέργειες),
περιοχή ασκήσεων δίπλα από αυτήν
που δέσμευσαν οι Τούρκοι (η πλέον αιχμηρή θέση προς την Τουρκία), το Ευρωκοινοβούλιο με τους Ευρωσοσιαλιστές ως αιχμή του δόρατος απέρριψε
αίτημα της ΚΔ για συζήτηση των τουρκικών προκλήσεων και στο Συμβούλιο
της ΕΕ το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία και η Φιλανδία τάχθηκαν εναντίον
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Το πιο κάτω άρθρο το έγραψε ο
Σπύρος Παπαγεωργίου στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΔΑ την 1η Δεκεμβρίου 1967, όταν η απόφαση για
την απόσυρση της μεραρχίας είχε παρθεί. Αντί άλλων σχολίων
για τον θάνατο του Παπαγεωργίου, δημοσιεύουμε αυτό το κείμενό του ως μνημόσυνο, όπως
μας υπέδειξε αναγνώστης της
ΕΝΩΣΙΣ που ζει στο εξωτερικό.
Η λόγχη θα αποσυνδεθή από τας
κάννας των όπλων. Ο δείκτης της
χειρός θα παύση να ψαύη το κοίλον της σκανδάλης. Το βλέμμα θα
παύση να πυρπολή τον στόχον μέσω του οφθαλμιδίου και του στοχάστρου του όπλου. Οι μυς θα χαλαρωθούν και η λεβέντικη στάσις της
εφορμήσεως κατά του εχθρού θα γίνη
μια παθητική στάσις αναπαύσεως. Το
μέτωπον θα παύση να προκαλή διά
της ακτινοβολίας του τον ήλιον.
Φεύγει, λοιπόν, ο Ελληνικός στρατός
από την Κύπρον, εις την οποίαν εστάλη με την ιστορικήν αποστολήν να την
ενώση μετά της Μητρός Ελλάδος. Και
δεν είναι ούτε νικητής ή νικημένος εις
το πεδίον της τιμής. Τα όπλα ουδέ εξεπυρσοκρότησαν. Αι κάνναι των δεν
εμελανώθησαν από την καύσιν της πυρίτιδος.
Διαλύεται η Εθνική Φρουρά. Τα όπλα
που εστιλβώθησαν και συνετηρήθησαν
διά τον πόλεμον θα συλλεγούν και θα
τεθούν υπό κηδεμονίαν των κυανοκράνων. Τα όπλα που έκαναν τον εχθρόν να
ριγήση με την παγεράν λάμψιν της λόγχης των θα γνωρίσουν τώρα το γλοιώδες «γράσσο» της συντηρήσεως και θα
εναποτεθούν εις κιβώτια.
Αλλ’ ημείς, αθεράπευτοι λάτρεις της
Ελλάδος και μανιώδεις ερευνηταί της
Εθνικής Ιστορίας, δεν ευρίσκομεν ανάλογον προηγούμενον. Προηγούμενον
εξαθλιώσεως εις τόσην έκτασιν. Και
με ποιόν τρόπον! Με ένα φύσημά της
η Τουρκία κυριολεκτικώς μας εξεπουπούλιασε. Χωρίς στρατόν, χωρίς
όπλα, δίχως Διγενή, χωρίς Εθνικόν εγωισμόν και γόητρον καταντήσαμεν!
Και χειροκροτούν: Τούρκοι, Κυπριακή Κυβέρνησις, ΑΚΕΛ, Ρώσοι και
ποικίλοι ανά τον κόσμον ανθέλληνες.
Πανηγυρίζουν διά την ανέλπιστον νίκην
των. Διά τον θρίαμβόν των που εξησφαλίσθη χωρίς ουδέ πυροβολισμός
να ριφθή.
Τα φερέφωνα των εκμαυλιστών ας
προσπαθούν να μας πείσουν ότι τάχα
ουδέν εχάθη. Ημείς, και μαζί μας πλέον και η πλειονότης του λαού, αντιλαμβανόμεθα ότι η ατιμωτική συνθηκολόγησις και παράδοσις προδικάζουν
από τούδε την πολιτικήν λύσιν του Κυ-
πριακού. Την λύσιν την
οποίαν διά φιρμανίου θα
προσπαθήσει να επιβάλει
στους ραγιάδες η Άγκυρα.
Προς τα γενναία τέκνα της
Μητρός Ελλάδος, των οποίων αντιλαμβανόμεθα το
απύθμενον ψυχικόν χάσμα
επί τη ακούσια αποχωρήσει
των, οφείλομεν τους ύστατους ύμνους. Ομιλεί τώρα η
αδελφική καρδιά προς αδελφούς απαγομένους κυριολεκτικώς. Ομιλεί η καρδιά και
ανοίγουν οι κρουνοί των
οφθαλμών: Αδέλφια, στο καλό. Υπήρξατε άριστοι. Επί
τετραετίαν εζήσαμεν μαζί
αξέχαστες στιγμές και υφάναμεν όνειρα που ηφάνισεν η αναξιότης και μηδαμηνότης άλλων. Δεχθείτε τους τελευταίους ασπασμούς και τας ευγνώμονας ευχαριστίες μας. Μας αφήνετε
αναμνήσεις και δύναμιν σωμάτων και
χαρακτήρων. Μας αφήνετε και κάτι
πλέον πολύτιμον: κάποιους τάφους.
Διότι ευτυχώς το τουρκικόν φιρμάνι
ουδέν προνοεί διά την ανασκαφήν των
τάφων και μετακομιδήν των οστών του
Πούλιου, του Καποτά και του Παπαγεωργίου που έγιναν διάτρητοι από
τας τουρκικάς σφαίρας και των άλλων
Ελλαδιτών που παρεμόρφωσαν αι βόμβαι ναπάλμ εις την Τηλλυρίαν και ετάφησαν εις κοινούς τάφους. Αυτοί θα
μείνουν αιωνίως εδώ. Έπεσαν δι’ ημάς
αυτοί. Είναι δικοί μας. Θα κρατήσωμεν τουλάχιστον αυτούς. Μας χρειάζονται αυτοί οι τάφοι διά να εξαποστέλλουν εσαεί ουρανομήκη την κραυγήν: Ζήτω η Ένωσις. Ο αγών τώρα αρχίζει...
πρότασης της Κύπρου για συζήτηση της
κατάστασης όπως αυτή διαμορφώθηκε
μετά τις τουρκικές προκλήσεις. Η Ιταλία, της οποίας εταιρεία είναι η ΕΝΙ,
προέβη σε καταδικαστική ανακοίνωση
για την Τουρκία. Η Ελλάδα είναι εξ
αποστάσεως θεατής και απειλούσα αορίστως δι’ υπονοουμένων, τουτέστιν χέσε ψηλά κι αγνάντευε.
Από τα προαναφερθέντα, διαφαίνεται ξεκάθαρα η απόρριψη των θέσεων
μίας χώρας-μέλους της ΕΕ και η αδυναμία λήψης γραμμής και μέτρων εναντίον μίας υπό ένταξη χώρας που παραβιάζει και καταστρατηγεί το Διεθνές
Δίκαιο (με επιδρομική δράση στην ΑΟΖ
της) και τα δικαιώματα μίας χώρας-μέλους της ΕΕ, από τη θέση της οποίας
εξαρτάται η ένταξη της Τουρκίας σ’ αυτήν. Επίσης, η επαίσχυντη θέση του ποντιοπιλατικού ΗΒ, που κρύβεται πίσω,
για να μην πω και υποκινεί τη Σουηδία και τη Φιλανδία, παραμένει μια
σταθερά δύναμη αντίθετη στα συμφέροντα της ΚΔ, ενώ οι φωστήρες πολιτικοί μας περί άλλων τυρβάζουν.
Φανταστείτε πώς θα εξελιχθεί η προκλητικότητα και η παραβατικότητα της
Τουρκίας εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν αυτή ενταχθεί στην ΕΕ,
δεδομένων των προκλήσεών της σήμερα και της επιδεικνυόμενης ανοχής των
εταίρων μας.
Από όλη την προαναφερθείσα συλλογιστική αποδεικνύονται τα ακόλουθα:
1) Πλήττεται το κύρος του Προέδρου
της Κυπριακής Δημοκρατίας και του
Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων.
2) Οι συμπαθέστατοι εταίροι μας χέστηκαν για μας.
3) Η μητέρα Πατρίδα παραμένει μακριά και αγαπημένα.
4) Οι ένοπλές μας δυνάμεις, ανεξαρτήτως του τι λέει ο «επικρουστήρας»
στα ΜΜΕ, έχουν ήδη εκτιμηθεί και
αξιολογηθεί από την Τουρκία.
5) Το ΗΒ, εχθρικό και συνωμοτικό,
παραμένει στο απυρόβλητο, διατηρώντας τον επαίσχυντο ρόλο του.
6) Παντελής έλλειψη Στρατηγικής.
ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ:
1) Χάραξη νέας Στρατηγικής με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα.
2) Επιστροφή στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων μετά την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων
και των εποίκων.
3) Αναθεώρηση των θέσεών μας όπως
αυτές περιλαμβάνονται στο κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014,
με το οποίο διασφαλίζονται μόνο τα
τουρκικά συμφέροντα.
4) Διάθεση όλου του ποσού του ταμείου αμυντικής θωράκισης για τον σκοπό για τον οποίον έχει συλλεχθεί.
5) Κτίσιμο σύγχρονων και ευέλικτων
Ενόπλων Δυνάμεων με παράλληλους
εξοπλισμούς κλιμακούμενους στον χρόνο και στους τρεις κλάδους.
6) Σύναψη υγειών και ουσιαστικών
συμμαχιών και αναβίωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, με
επαναφορά των ασκήσεων «ΤΟΞΟ ΤΗΣ» και «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ».
7) Να παύσει άμεσα ο εμπαιγμός και
τα ψέματα προς τον λαό από τους πολιτικούς.
8) Να διακοπούν άμεσα οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας και
η ΚΔ να ασκήσει βέτο στην έγκριση του
προϋπολογισμού της ΕΕ, ώστε η Τουρκία να μην μπορέσει να αντλήσει κονδύλια από την ΕΕ.
Λυθροδόντας, 21 Οκτωβρίου 2014
6
Έπρεπεν να μας κάμουν οι σσιύλλοι
να σιέσουμεν πάνω μας για να υπογράψετε
τον Ενιαίον Aμυντικόν Χώρον, ρε Βενιζέλοι.
Τζιαι κάτσε λλίον την μάππαν χαμαί,
ρε Γιαννάκη. Ακόμα εν εξεχάσαμεν τις
μικρασιατικές καταστροφές.
EK TΩN ANTIΘETΩN
H APMONIA
25 Oκτωβρίου 2014
Γράφει ο A.X.
Ο φόβος του Θεού
«τω δε φόβω Κυρίου εκκλίνει πας από κακού»1
Από τον Όμηρο και μετά, το Θείο θα
εξαφανίσει τους αρχαϊκούς φόβους που
ερμήνευαν τον άνθρωπο και τη θέση
του μέσα στον κόσμο. Το Θείο, που
υπερβαίνει την εκμηδενιστική εμπειρία
του θανάτου, εξαγγέλλει την παρουσία
του μέσα στο γίγνεσθαι του ανθρώπου,
ενώ η παρουσία μιας δύναμης πάνω
από αυτόν θα αποτελεί πλέον το μοναδικό περιεχόμενο της έσχατης και
απόλυτης πραγματικότητας. Οι άμορφοι ή και ζωόμορφοι αρχαϊκοί θεοί θα
συντριβούν μαζί με τις δαιμονοληψίες
και τις οργιαστικές τελετές πάνω στη
γιγαντιαία διανοητική αντίληψη του
Ομήρου και θα εκλείψουν οριστικά πλέον ως αντίθετοι προς τη φύση και την
ουράνια ιεραρχία. Ο διαχωρισμός ανάμεσα σε υβριστές και αγρίους και δίκαιους και «θεουδής»2, που διαχέεται
σε όλο το μήκος και το πλάτος της ομηρικής εποποιίας, αποκαθαίρει την ηθική τάξη και υπερνικά το καταστροφικό
πεπρωμένο που φέρνουν μέσα τους οι
ήρωές του, ενώ ο άνθρωπος αφήνει τους
παλιούς εφιάλτες και ταυτίζεται με την
καινούργια εικόνα των θεών. Μέσα σ’
αυτήν τη νέα απολύτρωση, ο Οδυσσέας
και οι σύντροφοί του, περνώντας από
τη χώρα των Κυκλώπων, κοιτάζουν βαθιά το περιεχόμενο και το εκτύπωμα
του φόβου του Θεού, θεμελιώνοντας
και φωτίζοντας μια από τις πιο σχηματικές έννοιες και καταφατικές ιδέες
της ανθρώπινης πίστης: «Είναι μήπως
βίαιοι και άγριοι και άδικοι ή είναι φιλόξενοι και έχουν στην καρδιά τους
τον φόβο του Θεού;». Και όταν ο
Οδυσσέας θα εκλιπαρεί στη συνέχεια
για τη φιλοξενία του Κύκλωπα Πολύφημου, θα πάρει σκληρή απάντηση: «Είσαι πολύ ανόητος, αν νομίζεις ότι εμείς
οι Κύκλωπες φοβούμαστε καθόλου
τους θεούς σου».3
Η διανοητική και θρησκευτική γενεαλογία του φόβου του Θεού θα κινηθεί
αργότερα στο πεδίο της αττικής τραγωδίας, αλλά και της τέχνης. Ενάντια
στη στενότητα του φόβου που προκαλούν τα όντα χωρίς προσδιορισμένη
μορφή, θα αντιπαρατεθεί η γονιμότητα
της τέχνης μέσα στην άρνηση κάθε ορισμού που να κλείνει και να περιορίζει
την αντίληψη του ανθρώπου, ενώ η διατήρηση του δέους, του σεβασμού και
της ίδιας θαυμαστής ευσέβειας θα διακρίνει πλέον οριστικά τη σχέση μεταξύ
των ανθρώπων και του Θεού. Έτσι,
όπως ο Όμηρος και ο Ησίοδος με την
ποίησή τους, ο Φειδίας, ο Πολύκλειτος
και ο Πραξιτέλης θα επεξεργαστούν με
τη σμίλη το θρησκευτικό ιδεώδες των
Ελλήνων, δίνοντας στους θεούς τους
μορφή και «στη θρησκεία ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο».4 Η διαμεσολάβηση της τέχνης για την αποκάλυψη του
θείου θα ενώσει τους ανθρώπους σε μια
κοινή θρησκευτική αντίληψη και οπτική,
την ίδια στιγμή που η πίστη θα καθίσταται προοδευτικά συνώνυμο του φόβου του Θεού.5
Καθώς η θεατροκρατούμενη Αθήνα θα
οδηγεί τους πολίτες της στη διά ελέου
και φόβου κάθαρση της τραγωδίας
–«ακριβώς πάνω σ’ αυτό το αγνό συναίσθημα της αγάπης για τους ανθρώπους (φιλάνθρωπο, Ποιητική 1452b)
που υψώνεται η τραγική αντίληψη του
κόσμου»6–, ένα άλλο σύστημα αξιών,
λίγους αιώνες αργότερα, υιοθετώντας
μεγάλο μέρος από τις κατακτήσεις της
αρχαιότητας, θα επανεμφανίσει με την
ίδια περίπου μορφή το χρίσμα του φό-
Ο αγώνας του ανθρώπου που στέκεται απέναντι στον επώνυμο πλέον κόσμο της διαφθοράς και αντιτάσσει την
αυθεντική εσωτερική του ύπαρξη και
την πνευματική του καλλιέργεια θα ενσαρκώνει τις δυνατότητες και το μέτρο
της ελπίδας της κοινωνίας για επιβίωση. Αυτός είναι, εν κατακλείδι, και ο
άνθρωπος που καλλιεργεί γεμάτος δέος και σεβασμό τον φόβο του Θεού, όχι
σαν ένα εξωτερικό ή παρεπίδημο φαινόμενο, προορισμένο να περιθωριοποιηθεί χωρίς να επηρεάζει το ιστορικό γίγνεσθαι, αλλά ως μια μορφή ζώσας
αντίστασης ενάντια στις εκμηδενιστικές δυνάμεις που τον πολιορκούν.
βου του Θεού, διατηρώντας τον καθοριστικής σημασίας παιδευτικό και καθαρτικό ρόλο του και θα εντοπίσει επιπλέον σ’ αυτόν την αρχή και την προϋπόθεση της προσέγγισης στην αγάπη
και επομένως στην ίδια τη θεωρία του
Θεού7: ο Χριστιανισμός.
H κλασική κατανόηση του φόβου του
Θεού ως αυτοανάσχεση θα αναχθεί στον
Χριστιανισμό ως αρχή σοφίας.8 Όπως
κάθε σοφία που πρέπει να κατακτηθεί,
έτσι και ο φόβος του Θεού, όντας μη
αυτοφυής στον άνθρωπο, θα αποτελέσει
μια αρετή για την κατάκτηση της οποίας οφείλει ν’ αγωνιστεί σκληρά. Αποστασιοποιημένοι πλήρως από ψυχολογικές αγκυλώσεις και ιχνηλατώντας τον
πυρήνα της Ορθοδοξίας, τόσο ο Ισαάκ
ο Σύρος όσο και ο Συμεών ο νέος Θεολόγος θα τον πιστοποιήσουν ως το
magnum opus9 της πίστεως, που εξουδετερώνει κάθε άλλον κοσμικό φόβο,
συμπεριλαμβανομένου και του εσχάτου
όλων, του βιολογικού θανάτου. Η πίστη
θα προϋποθέτει πλέον τον φόβο του
Θεού και θα εκβάλει τελικά σε αυτόν
ως αφοβία10, ενώ στον έσχατο βαθμό
πνευματικότητας του πιστού, η θεοφοβία θα εκδηλώνεται ως η υποστασιακή
δύναμη έλξεως αυτής τούτης της αγιότητας αλλά και ως «πρόγευση» και
αποκαλυπτική θεοφανία της καταστάσεως της θεώσεως.
Αν και τα αίτια της παρείσφρησης του
φόβου του Θεού στον ανθρώπινο ορίζοντα θα αναζητηθούν από τους Πατέρες σε τρεις κυρίως άξονες που είναι
δυνατόν ν’ αποστρέψουν τον άνθρωπο
από το πονηρό, εν τούτοις το μοναδικό fir mum et mansurum11, που ανήκει
στην εσώτατη δομή της ύπαρξης, θα είναι η αγάπη προς τον Θεό (υϊκός) που
αποτελεί και τον πλέον εξευγενισμένοανθρώπινο θείο φόβο, δυνάμενο να
δωρίσει στην ψυχή ειρήνη, γαλήνη και
μακαριότητα. Ο ατελής νοητικός φόβος
της τιμωρίας (δουλικός) ή της ελπίδας
των μελλόντων αγαθών (ανταποδοτικός), παρά το ότι μπορούν να γίνουν
αποδεκτοί και έτσι –τουλάχιστον προσωρινά– να λειτουργήσουν ψυχοπαιδαγωγικά, καθιστούν προοδευτικά την
ύπαρξη προβληματική, κινώντας το εκ-
κρεμές προς μια καταναγκαστική και
ωφελιμιστική (χρησιμοθηρική) θεοσέβεια.
Η διατήρηση του φόβου του Θεού στις
κοινότητες της Ανατολής, ως εγγενής
έννοια της ευσεβούς θρησκευτικότητας,
θα επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας μέσα
στην ιερά παράδοση. Η διδακτή του φύση θα τον καταστήσει θρησκειοψυχολογικά και θρησκειοκοινωνιολογικά λειτουργικό και συνάμα βαθύτατα ζωντανό, ανεξάρτητα από το γενικότερο πνεύμα της εκκοσμίκευσης και της άμβλυνσης των ηθικών αξιών.
Ωστόσο, η απώθηση του θείου φόβου
από τον ανθρώπινο ψυχισμό και η αντικατάστασή του με μια πληθώρα νοησιαρχικών αντιλήψεων και παραγώγων,
καθώς και αντιφατικών επιστημονικοφανών και κοινωνικών μύθων, προλήψεων και δεισιδαιμονιών, θα παρωθήσουν
τον άνθρωπο στη σύγχυση και την ευτρεπτότητα και την κοινωνία σε μια
άνευ προηγουμένου αξιακή καθίζηση.
Όσο περισσότερο η εκλογίκευση της κοινωνικής ζωής απογυμνώνει την ψυχική
ζωή από κάθε θρησκευτική παρουσία,
τόσο περισσότερο ο φόβου του Θεού
θρυμματίζεται στη συνείδηση σ’ ένα
πλήθος από αναρχούμενες εικόνες και
τόσο περισσότερο αδυνατεί να υπερνικήσει τις αντιφάσεις μέσα στις οποίες
ζούμε, αλλά και μειώνει τα αναχώματα
που αποστρέφουν τον άνθρωπο από το
κακό.
Είναι ακριβώς αυτή η βαθιά πνευματική παθογένεια που θα αδρανοποιήσει την ηθική και θα δημιουργήσει το
αδιαπέραστο φράγμα διαφθοράς πάνω
στο οποίο προσκρούει σήμερα ολόκληρη η εκπτωχευμένη και ισοπεδωμένη
κοινωνία – που αδυνατεί inter alia12 να
προσδιορίσει το αληθινό μέτρο και το
έσχατο όριο της ανθρώπινης ανοχής.
Παρέχοντας ικανό χώρο για την εκκόλαψη μιας παρασιτικής μειοψηφίας στυγνών εγκληματιών, ετερόφωτων προσωπικοτήτων και κυνικών ψηφοθήρων,
φαίνεται να έχει αυτοεγκλωβιστεί στο
άγονο πεδίο της παθητικότητας, μέσα
από το οποίο η συλλογικοποίηση της
μιζέριας αποτελεί τη μόνη δυνητική διαμόρφωση.
Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε
πῶς προχωροῦμε.
Νὰ αἰσθάνεσαι δὲ φτάνει μήτε νὰ
σκέπτεσαι μήτε νὰ κινεῖσαι
μήτε νὰ κινδυνεύει τὸ σῶμα σου
στὴν παλιὰ πολεμίστρα,
ὅταν τὸ λάδι ζεματιστὸ καὶ τὸ λιωμένο μολύβι αὐλακώνουνε τὰ τειχιά…
…Γιατὶ καὶ τὸ τραγούδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς ποὺ σιγὰσιγά βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατὶ ἡ ψυχή μας
αὔριο κάνει πανιά.
Γ. Σεφέρης, «Ένας γέροντας στην
ακροποταμιά»
1. Αγία Γραφή (Παροιμ. 15, 27), Μεταγραφή: «Με τον φόβο του Κυρίου οι άνθρωποι ξεκλίνουν από το κακό».
2. Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία Ι, στ. 175176: «ἤ ῥ᾿ οἵ γ᾿ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι
οὐδὲ δίκαιοι, ἦε φιλόξεινοι, καί σφιν νόος
ἐστὶ θεουδής».
3. Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία Ι, στ. 273277: «νήπιός εἰς, ὦ ξεῖν᾿, ἢ τηλόθεν εἰλήλουθας, ὅς με θεοὺς κέλεαι ἢ δειδίμεν ἢ
ἀλέασθαι: οὐ γὰρ Κύκλωπες Διὸς αἰγιόχου ἀλέγουσιν οὐδὲ θεῶν μακάρων, ἐπεὶ
ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν: οὐδ᾿ ἂν ἐγὼ Διὸς
ἔχθος ἀλευάμενος πεφιδοίμην οὔτε σεῦ
οὔθ᾿ ἑτάρων, εἰ μὴ θυμός με κελεύοι».
4. Χέγκελ, Aesthetik, Akademie-Verlag, σελ.
138.
5. Ισαάκ Σύρος, Λόγος: «ο φόβος του
Θεού που θα φέρει ο Χριστιανισμός θα
είναι γέννημα της πίστεως».
6. Κ. Παπαιώαννου, Τέχνη και Πολιτισμός στην Αρχαία Ελλάδα, σελ. 147.
7. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «Της καθαιρούσες την ψυχών παιδείας [...], αρχή
μεν [εστίν] ο φόβος του Θεού (πρβ. Παροιμ. 1, 7), παρ’ ου δέησης [...] συνεχής
προς τον Θεών γεννάται εν τη κατανύξεις
και η των ευαγγελικών θεσπισμάτων φυλακή. Διά τούτων δε καταλογής γεωγονίας προς Θεών, ο φόβος εις αγαπών μεταβάλλει και το της ευχής οδυνηρών εις
τερπνόν μετετάχθην του φωτισμού το άνθος ανατέλλει» (Τριάδες).
8. Αγίου Μάξιμου του Ομολογητού: «ἀρχή
σοφίας φόβος Κυρίου» (Παρ. 1, 7 & Ψ.
110, 10).
9. Μετάφραση: Μεγάλο έργο.
10. Ο Άγιος Ιωάννης Σιναΐτης χαρακτηρίζει ως «άφοβον φόβον» την «τελείαν
του θανάτου αίσθησιν» που εκτοπίζει κάθε άλλον φόβο από τον άνθρωπο.
11. Μετάφραση: Στέρεο και σταθερό σημείο.
12. Μετάφραση: Μεταξύ άλλων.
Ρε χαμολιοί, θέλετε να θκιώξετε
τα μιτσιά κόμματα για να κάμνετε της τζιεφαλής
σας; Γελούν τζιαι οι πέτρες, ρε Πρόδρομε.
25 Oκτωβρίου 2014
H KYΡΙΑ ΕΥΑΝΘΙΑ
σας συμβουλεύει
Κυρία Ευανθία,
Πριν θκυο τρεις μήνες, ενώ επήαιννα
δουλειάν, έππεσα πάνω στο γκέυ ππαρέιτ. Επιάσαν με οι θκιαόλοι, κυρία
Ευανθία. Εν κανεί που εκόψαν τες
στράτες, ήταν τζιαι προκλητικοί. Έναν
ζευκάριν μιτσιοί εφιλιούνταν μες στο
στόμαν χωρίς να ντρέπουνται, έπαιξά
τους πουρού πέρκι σταματήσουν τζιαι
ο ένας τι μου είπεν, κυρία Ευανθία;
Έλα, λαλεί μου, δοκίμασ’ το τζι εσύ
τζι εν να σου αρέσει. Εν αντρέπεσαι,
λαλώ του, αλλά ώσπου να πω κάτι άλλον εγύρισεν τζιαι ο άλλος που εφιλιούνταν τζιαι ήταν ο γιος μου, κυρία
Ευανθία. Λλίον ήταν να μεν τον καταλάβω, διότι εφόρεν τζιαι έναν φουστανούιν τζιαι έκαμεν τα μαλλιά του
παράξενα, σαν τους ππανκ. Εν εμπόρεσα να πάω δουλειάν τζιαι επέστρεψα σπίτιν να ηρεμήσω τζιαι ήβρα την
κόρην μου μες στο κρεβάτιν με έναν
μαλλιαρόν που τελικά εν ήταν άντρας
αλλά μια κοπέλλα. Εκατάλαβα ότι εν
κοπέλλα άμαν εσηκώστηκεν που τες
εξάφνιασα τζιαι είδα τα βυζιά της που
ήταν τεράστια. Η κόρη μου έπιαεν τα
κλάματα τζιαι αποκάλυψέν μου ότι εν
λεσβία. Εν ήξερα είντα μπου να της
πω τζιαι είπα της «Εν ωραία τα βυζιά
της κορούς σου». Ναι, λαλεί μου, εν
Τουρκοκύπρια. Πριν λιποθυμήσω, εμφανίστηκεν τζιαι η γεναίκα μου με τον
παπάν της Τουρκοκύπριας να φκαίννουν που το υπνοδωμάτιόν μου τζιαι ο
Τούρκος να τραβά πάνω το ζιπ του. Η
γεναίκα μου, αντί να ζητήσει συγγνώμην που την εγάμησεν ο Τούρκος που
κάτω που το στεφάνιν μας, έκαμέν μου
σκηνήν που είπα ότι εν ωραία τα βυζιά της κάφκας της κόρης μας τζιαι
πως εσυμπεριφέρθηκα σεξιστικά μίσιη μου. Τι συμβαίνει, κυρία Ευανθία;
Μήπως πρέπει να κάνω κάτι άλλο;
Κυριάκος Αντρέου,
Παλλουρκώτισσα
Αγαπητέ μου φίλε,
Εσύ και η οικογένειά σου ζείτε το κυπριακό πρόβλημα μέσα στο πετσί σας.
Έτσι είναι η Κύπρος μας πια. Μας βά-
ζουν κωλοδάχτυλο κι εμείς ρωτούμε
εάν είναι με γεύση μπάρμπεκιου ή πίτσας. Ο μόνος τρόπος να γλυτώσεις
από την οικογένειά σου είναι να βάλεις φωτιά στο σπίτι σου και να τους
κάψεις ζωντανούς όλους. Εάν έχεις
σκύλο, βγάλε τον έξω πριν βάλεις τη
φωτιά.
Κυρία Ευανθία,
Λαλείς ο γιος μου να εν τζιχαντιστής;
Εχτές είπα του να πάρει τα κόλλυβα
στην εκκλησιάν για το μνημόσυνον του
παππού του τζιαι είπεν μου πως εν
πιστεύκει σε έτσι πράματα. Εχτές
ετσακκώθηκεν με τον τζιύρην του, επειδή ο τζιύρης του αποκάλεσεν τον Μοχάμεντ Αλί Κάσιους Κλέυ. Ούλλη μέρα ακούει Κατ Στήβενς τζιαι μισά τους
Κούρδους τζιαι θέλει να βάλει φωθκιάν στην πρεσβείαν της Αμερικής. Άσε
που άφηκεν έναν γένιν σαν τους μουλλάες. Λαλείς, κυρία Ευανθία, να αγκωνίστηκα τζιχαντιστήν;
Λούλλα Ιακώβου, Λύμπια
Αγαπητή μου κυρία,
Δυστυχώς για σας ο γιος σας δεν είναι
τζιχαντιστής, αλλά έναν ΑΚΕΛικόν παλιόπαιδον. Δώστε του μια ελληνική σημαία και θα δείτε πως θα την κάψει
επιδεικτικά μπροστά από το σπίτι σας
για να τον δουν όλοι στη γειτονιά σας.
Αν τον έδερνες τον τζιαιρόν που ’ταν
μιτσής, δεν θα έβγαινε έτσι τώρα.
QQQ
Κυρία Ευανθία,
Είμαι ένας ομονοιάτης τζι εν μου αρέσκει που η Ομόνοια εν παίζει στην Ευρώπην. Εν οι καλαμαράες που φταίσιν,
ξέρω το, τζιαι θέλω να πάρω το γαίμαν μου πίσω. Σκέφτουμαι να γαμήσω
μιαν καλαμαρούν τζιαι ύστερα να κρούσω μιαν ελληνικήν σημαίαν τζιαι ύστερα να πάω με τους φίλους μου στην
Τζιερύνειαν να πιούμεν το καφεδάκιν
μας. Α, εξέχασα να σου πω, πέρσι εγά-
Γελοιογραφεί ο Λ. Καλλένος
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΜΙΚΡΑ
ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ
l Η Γιώτα Κουφαλίδου στο PLUS του
μησα μιαν κάτταν με προφυλακτικόν.
Υπάρχει περίπτωση να εγέννησεν ομονοιοκαττούθκια; Α, εξέχασα να σου
πω, το προφυλακτικόν ήταν σσιισμένον τζιαι χρησιμοποιημένον. Το όνομαν της κάττας ήταν Ψιψίνα τζιαι ο
ιδιοκτήτης της ήταν ένας καλαμαράς
που μεινίσκει στην Σσιαν.
Άντρος Ιακώβου, Λύμπια
QQQ
7
Αγαπητέ σκατένε,
Είσαι ένας ξημαρισμένος μουλλάς απ’
αυτούς που αναγιώννει το κόμμα σου
εδώ και δεκαετίες. Αυτές τις μαγκιές
ότι γαμάς και γάτες αλλού, όχι σε μένα. Εδώ δεν κατάφερες να γαμήσεις
την ξαδέλφη σου όταν σε κάλεσε να
τρίψεις την πλάτη της πέρσι στις διακοπές. Σε θυμάμαι, μου είχες ξαναγράψει, ρε ανίκανε.
QQQ
Κυρία Ευανθία,
Προχτές που τρώγαμε πρόγευμα, ο
άντρας μου έκανε παράπονο πως οι
Αμερικάνοι συνέχεια μας γαμούν, γιατί να μη δεχτούμε να μας γαμήσουν
ολίγον και οι Ρώσοι ή οι Ισραηλίτες;
Φτάνει να σταματήσουν τους Τούρκους που μπαίνουν στην ΑΟΖ μας.
Άκουσε την κουβέντα η κόρη μας που
είναι 17 ετών και το μεσημέρι πήγε
στην πρεσβεία του Ισραήλ και εκαΐλησεν στον μορφωτικό ακόλουθο και σε
έναν Εβραίο τουρίστα που ήταν εκεί
για κάτι δουλειές. Ύστερα πήγε σε ένα
εστιατόριο όπου συχνάζουν Ρώσοι και
το βράδυ τη φιλοξένησαν στο γιωτ τους
και την εγάμησαν όλοι. Τους ευχαρίστησε όλους και τους είπε «Την ΑΟΖ
μας και τα μάτια σας». Μήπως η κόρη μου παραείναι πατριώτισσα;
Α. Γεωργίου, Λεμεσός
Αγαπητή μου φίλη,
Η κόρη σας είναι ολίγον καθυστερημένη. Παίρνει τα πράγματα τοις μετρητοίς
και αυτό μπορεί αύριο να δυσκολέψει
τη ζωή της. Οπότε προσέχετε τι λέτε
στο σπίτι.
AKEΛ, όπως λέμε έχει κι ο κομμουνισμός ψυχή… και ορέξεις.
l Η Σορόκκου ήταν καλή ηθοποιός και
φαίνεται και από το παίξιμό της στη
σειρά «Την τύχη μου μέσα». Τι γυρεύει, όμως, σε τέτοια ασυνάρτητα επεισόδια; Η σεναριογράφος καλά κάνει να
υιοθετήσει αμέσως κάποιον γκέυ χαρακτήρα, αλλιώς θα πατώσει και θα
κλαίει η κυρία Αρτεμίου. Χωρίς ππουστούθκια δεν πιάνεις τηλεθέαση, κυρία
Αρτεμίου.
l Η Μουαΐμη γιατί σφίγγεται τόσο πολύ στους ρόλους της; Γιατί φωνάζει συνέχεια; Γιατί δεν μένει στις παραγωγές
της και θέλει στα γεράματά της να κάνει και την ηθοποιό;
l Χωρίς εξωτικούς τόπους και ελληνικά νησιά δεν υπάρχουν σοβαρές σειρές
στη νεοκυπριακή τιβί. Μήπως αυτό είναι ένα τέχνασμα των σεναριογράφων
για να μπορούν να χρησιμοποιούν τους
Ελλαδίτες ηθοποιούς που δεν βρίσκουν
δουλειές στην Ελλάδα ή, μήπως, είναι
κάποιο κόλπο του ΕΟΤ για να προσεγγίζει Κυπραίους τουρίστες στα ελληνικά νησιά; Το καλοκαίρι θα δείξει.
l Στο «Μπρούσκο» τα φιλιά τα πα-
θιασμένα είναι πολύ ψεύτικα, είναι σαν
ο άντρας να είναι γκέυ και η κοπέλα
λεσβία, με όλο τον σεβασμό προς τα
ΛΟΑΤ άτομα. Προσέξατε που οι Κυπραίοι ηθοποιοί παίζουν κάπως διαφορετικά σε αυτές τις σειρές;
l Στον «Όρκο σιωπής» του ΣΙΓΜΑ κοιμάσαι κανονικότατα και στο «Πέτρινο
ποτάμι» του ΡΙΚ μεταφέρεσαι στην
άγρια Δύση για να παρακολουθήσεις
σοφτ πορνό.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣTON ΣABBA ΠAYΛOY
Ο συναγωνιστής Σάββας Παύλου περνά μία μεγάλη δοκιμασία με την υγεία του. Του
ευχόμαστε περαστικά και καλή ανάρρωση. Αναδημοσιεύουμε το πιο κάτω σπουδαίο
κείμενό του, γραμμένο και
πρωτοδημοσιευμένο στο περιοδικό ΕΞΩ το 1997. Ο τίτλος του κειμένου είναι «Η
ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ». Θα
μπορούσα να το ονομάσω και
«Η ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
ΤΟΥ».
Φιλούιν, όλοι οι συντάκτες
και αναγνώστες της ΕΝΩΣΙΣ
είναι παρά τω πλευρώ σου.
Β.Φ.
Η έκταση της Κύπρου
Πόση είναι η επιφάνεια της Κύπρου; Είναι ένα ερώτημα απλό
και η απάντηση το ίδιο απλή.
Κι αν δεν την ξέρεις, ανοίγεις
το σχετικό γεωγραφικό εγχειρίδιο. Η επιφάνεια της Κύπρου
ισούται με 9.267 τετραγωνικά
χιλιόμετρα. Όμως αυτή ορίζεται ως η επιφάνεια ενός χώρου
επιπέδου που οριοθετούν οι
ακτογραμμές του νησιού σε
υψόμετρο μηδέν.
Δεν είναι έτσι η Κύπρος. Βουνά και κοιλάδες, ανυψώσεις και
κοιλώματα, κοίτες ποταμών και
λόφοι, φρέατα και βράχοι διαμορφώνουν την επιφάνειά της.
Και κάθε ανύψωση ή κοίλωμα
την επαυξάνει. Γιατί ένας λάκκος που σκάψαμε σε ένα τετραγωνικό μέτρο και φτάσαμε
σε βάθος πέντε μέτρα δίνει μια
νέα επιφάνεια, γιατί πρέπει να
συνυπολογίσουμε και τα τοιχώματά του. Τότε διαπιστώσαμε ότι η επιφάνεια του ενός
μέτρου αυξήθηκε σε 21. Ακόμη
πρέπει να συμπεριλάβουμε την
αύξηση της επιφάνειας που δη-
μιούργησε το βουναλάκι με τα
χώματα της εξόρυξης.
Έτσι, αν συνυπολογίσουμε
τα βουνά, τους
λόφους, τα μικρά υψώματα,
τα κοιλώματα,
τα βαθύπεδα
και υψίπεδα,
τα ορύγματα,
τους βράχους, τους λάκκους και
τις σπηλιές, η επιφάνεια πολλαπλασιάζεται.
Κι αν μετά συμπεριλάβουμε
τις μικρές πέτρες, ανυψώσεις
και ρωγμές κι ύστερα τις άλλες τις μικρότερες, τις σχεδόν
αδιόρατες, και μετά αυτές που
είναι ορατές με μικροσκόπιο, η
επιφάνεια συνεχώς επαυξάνει,
κι όταν φτάσεις στην κλίμακα
του ατόμου, συνειδητοποιείς ότι
η επιφάνεια της Κύπρου τείνει
προς το άπειρο.
Αυτό το άπειρο που κοίταζε η
ματιά του Σολωμού ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχικής
σημαίας.
8
Σηκωθείτε πάνω, ρε γάροι.
Θωρείτε τι κάμνουν στο Κομπάνι;
Εφκάτε στους δρόμους. Κλείστε
το χαζοκούτι.
ΠΑΡΑΒΑΣΗ
25 Oκτωβρίου 2014
Γράφει
ο Αλέκος Μιχαηλίδης
Μάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες,
ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες...
Κάτσετε την μάππαν χαμαί…
Εμείς, μιας δίψυχης ωδής
παράλογα ανοιχτής,
με συμπεριφορές ανατροπής,
και της βαθιάς μας ζωής,
της συντηρητικής,
εμείς οι εκκρεμείς.
Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Εδώ και μέρες, παρακολουθούμε ένα ξέσπασμα της ηγεσίας του τόπου όσον αφορά
τις τουρκικές προκλήσεις. Ο Πρόεδρος έφυγε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων,
ο υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε στην
Ελλάδα συμφωνία για τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο κι όλοι, ειδικά όσοι στηρίζουν την
κυβέρνηση, περπατούν με ένα κεφάλι ψηλότερα, σάμπως και διαλύσαμε τον τουρκικό στρατό και βαδίζουμε προς την Κερύνεια.
Όλα τα πιο πάνω είναι καλές κινήσεις.
Σαφώς έπρεπε εδώ και καιρό να μη διαπραγματεύεται η κυβέρνησή μας με το κατοχικό καθεστώς. Όσο για το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα (πράγμα που ΔΕΝ υπογράφηκε στην Αθήνα), έπρεπε να αποτελεί το Α
και το Ω της πολιτικής μας σχέσης με την ελλαδική κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα είναι συμφωνίες που θα έκανε οποιαδήποτε χώρα με
οποιανδήποτε άλλην ξένη χώρα.
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μας πουν
γκρινιάρηδες. Ο Αναστασιάδης, που έφυγε
από τις διαπραγματεύσεις εξαιτίας των
τουρκικών προκλήσεων στην ΑΟΖ, πριν από
εννιά χρόνια συναντιόταν με τον Ταγίπ
Ερντογάν και επένδυε στο προοδευτικό του
μυαλό. Ο Γιαννάκης Κασουλίδης, που έγινε
Ιωάννης και υπέγραψε με τον ελάχιστο Βαγγέλη Βενιζέλο τη συμφωνία για την έρευνα
και τη διάσωση στη θαλάσσια περιοχή Κύπρου-Ελλάδας, πριν από δέκα χρόνια έκρουε
τον κώδωνα του κινδύνου, σημειώνοντας ότι
θα ερχόταν η Μικρασιατική Καταστροφή αν
δεν υπερψηφίζαμε το σχέδιο Ανάν…
Σήμερα, με την Αθήνα απούσα, γιατί δεν
είναι δυνατόν να διαχειρίζεται το Κυπρια-
Ν Ε Ε Σ
κό όπως θα το διαχειριζόταν η οποιαδήποτε ξένη κυβέρνηση, οι ηγέτες μας παρουσιάζονται κατώτεροι των περιστάσεων. Όση
σοβαροφάνεια κι αν πουλούν, πίσω απ’ τα
θυμωμένα τους πρόσωπα κρύβεται η απελπισία γιατί αναγκάστηκαν να μαλώσουν με
τον Ερντογάν και τον Έρογλου. Αληθινοί
ηγέτες θα έκλειναν τα οδοφράγματα, θα
προκαλούσαν αληθινό πολιτικό κόστος στην
Τουρκία, θα ανάγκαζαν τους Τουρκοκύπριους να επιλέξουν επιτέλους πλευρά. Αυτοί
αρκέστηκαν στην προσωρινή απομάκρυνση
από τις συνομιλίες.
Την ώρα, λοιπόν, που οι Τούρκοι κάνουν το
παν για να φέρουν τους τζιχαντιστές στην
Ευρώπη και να διαλύσουν τους Κούρδους
μαχητές στο Κομπάνι, οι δικοί μας ηγέτες
τραγουδούν τον δήθεν αγωνιστικό τους αμανέ. Κι εμείς… το βιολί μας. Πανηγυρίζουμε
για τα αυτονόητα. Όχι πως αν δεν έκαναν τίποτα, θα λέγαμε κάτι εμείς. Καθόμαστε στο
φέισμπουκ και γράφουμε συγχαρητήρια στις
αντάρτισσες του Κομπάνι. Αντί να κλείσουμε τα οδοφράγματα, καθόμαστε στο διαδίκτυο και κάνουμε κλικ, εμείς, ανήλικοι
διαρκώς, μα κι απ’ το καθεστώς αμόλυντοι
ευτυχώς, καθώς οι κυβερνώντες κοιμούνται
ήσυχοι επειδή μας έκαναν επιτέλους να σιωπήσουμε… Omerta… Πατρίδα ή θάνατος.
Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ
Τα κοινά μας δαιμόνια
Οι λέξεις είναι σαν να έχουν πνοή και πολλές φορές προσπαθούν να
σου εμφυσήσουν το νόημά τους ή απλώς να σε κάνουν να ανησυχήσεις,
ενώ άλλοτε απλώς ψιθυρίζουν γύρω σου, δημιουργώντας έναν βόμβο,
που θες αγωνιωδώς να τον αποδιώξεις ή να τον κάνεις μελωδία, μετουσιώνοντάς τον σε βιβλίο.
Κάπως έτσι οι λέξεις
κύκλωσαν τον νέο συγγραφέα Μιχάλη Τσικαλά, ο οποίος παρουσιάζεται στη συγγραφική παλαίστρα, προτείνοντας ισ τορίες
βγαλμένες από την
καθημερινότητα, από
κάποιον κόσμο που
ίσως να είναι μακριά
μας, ίσως όμως να είναι και η ακριβώς
πλαϊνή μας οικία και
οι πρωταγωνιστές
των ιστοριών του να
αφορούν τους ενοίκους του απέναντι
διαμερίσματος, τη
γειτονιά μας, όλους
εμάς, αλλά πάλι
ίσως και όχι.
Απόσπασμα από
την κριτική του Απόστολου Κουρουπάκη
στην Καθημερινή
Λευκωσίας
MATHN EΠΟΣ ΕΡΡΙΠΤΑΙ
Santé φίλτρο κασετίνα
«Δυο βδομάδες τα ψάχνω. Αυτά βρήκα. Τέσσερα πακέτα».
Ο Μιχάλης άρτι αφιχθείς εξ Αθηνών, χωρίς χαμόγελο. Το οξύμωρον στην πιο καλή του ώρα.
Τα κόκκινα κουτιά ανάσκελα μπροστά μου, επιδεικνύοντας ανερυθριάστως το εριστικό τους κίτρινο με τις βδελυρές κρατικές επιταγές, έψελναν «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν». Οι όξινες φάτσες
των περιπτεράδων στην διήγησή του με διαόλιζαν ακόμη περισσότερο. «Φιλαράκι, μην ψάχνεις άλλο. Ξέχασέ το». Μαχαιρώθηκα.
Καταρρικνούμενος μέσα σ’ αυτά τα πορφυρά έγκατα, είχα στεριώσει έρωτες φοιτητικούς και νύχτες αξημέρωτες, υγρές όσο δεν πάει. Εκείνο το «Ένα τσιγάρο και βλέπουμε» της Σαλονίκης. Που δεν
είδαμε ποτέ. Η στάση στης Ρούλας, στου Γιώργου, ξημερώματα,
Παλαιολόγου κι Εγνατίας γωνία, με το κόκκινο στα μάτια να γνέφει γονίμως στο παρεμφερές τής τόσο θελκτικής συσκευασίας. Το διάλειμμα στο μάθημα με τις ματιές που ανέδιδαν χαρμάνι. Το κέρασμα σ’ αγνώστους στην ταβέρνα. Μετά από χρόνια, το κάλεσμα στο
διαμέρισμα του Σταύρου ύστερα από μιαν έξοδο, ξημερώματα στην
Λευκωσία, για δυο τζούρες και κουβέντα στο μπαλκόνι για την πιο
βαθειά μας την ουσία. Το ουρανοκατέβατο πακέτο στα χέρια τού Ξενή σ’ ένα μεσημεριάτικο γλέντι. Η στέρησή του χαράματα να σε κατεβάζει μέχρι την Αγγελάκη, να σε σπρώχνει στην αγκαλιά της. Ξέρεις πως ξενυχτάει, την ερωτεύεσαι, κάνεις το παν για να κοιμηθείς μαζί της. Κι όταν σου εμπιστεύεται τον αριθμό τού τηλεφώνου της, το χρώμα τού πακέτου κατασπαράζει ανηλεώς αυτό τ’ ουρανού. Η απόκοσμη συνωμοσία στο μπλαζέ σκηνικό τού μπαρ τις
ύποπτες ώρες, με μιαν κοπελιά που ’χει γαζώσει στον αέρα την
ταυτότητα της νικοτίνης σου και σου ζητάει μιαν εξακρίβωση. Η
πίσσα λαμβάνει διαστάσεις αγκαλιάς. Η ανομολόγητη γοητεία για
το σπάνιον, που σε προγκάρει μέχρι το επόμενο ψιλικατζίδικο με τα
βαριά ματόκλαδα – «Δεν τα βάζω, αγόρι μου. Δεν πουλάνε!».
Ξεροκέφαλος και στην μάρκα μου. Να την κυνηγάω μέχρι θανάτου στα περίπτερα σαν να πρόκειται να την παντρευτώ, ν’ ανοίξω
σπίτι, σαν να την θέλω για μάνα των παιδιών μου. Όχι, γαμώ το, δεν
θα φουμάρω άλλην, δεν θα σ’ απατήσω ποτέ, αγάπη μου. Σε λατρεύω, μωρό μου. Στον διάολο η γαλβανιζέ υγεία τους κι η πολιτική τους ορθότητα. Εγώ γουστάρω εσένα, που με βλάπτεις με τ’ όνομά σου το ωραίο, το μοιραίο, το άκυρο. Τους το χαρίζω τ’ οξυγόνο
τους. Ζέχνει ειδήσεις. Γαλιφιές έγκριτων δημοσιογράφων. Το κωλοχαμόγελό τους, το χαμουτζίδικο, λυγίζει ό,τι μας απέμεινε όρθιο.
Μπαρούφες γυμναστών και διαιτολόγων τα πρωινά, που τσιγκελώνεται στις τέλειες φάτσες τους πως είναι ήδη νεκροί, αφού σκιάζονται –όπως ο καθηγητούκος την απορία– τις γκριμάτσες. Μηδέν λιπαρά. Πλαστικά βυζιά, πλαστικές σχέσεις, πλαστική ζωή. Σε φουμάρω γιατί ξέρω πως με σκοτώνεις εντίμως. Όπως μια ματιά της ξημερώματα, την στιγμή που χωρίζαμε. Μου ’χε τελειώσει το πακέτο.
Άντε να κατέβεις απ’ την Άνω Τούμπα στο κέντρο, μαλάκα μου.
Ποδαράτο.
Τι πά’ να πει «Ξέχασέ το»;
Βελούχης Αρειώτης
Ν Ε Ε Σ
Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ
25 Oκτωβρίου 2014
Μα εν αλήθκεια πως είπεν
ο Χριστόφκιας ότι εν άφηννεν τους
Τούρκους να προκαλούν; Πέτε μου
τωρά. Πέτε μου, θκιάολε μαύρε.
Πέτε μου.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ετοιμάζονται να ειρωνευτούν τους είρωνες της πωλητικής οι τοίχοι των αναρχικών.
Τα δυο σου χέρια πήρανε τον Βέργα
και με δείρανε... Εν τω μεταξύ, με ύφος
Εσταυρωμένου, ο Δήμαρχος Ανήρ Πάφιος διαμαρτύρεται ότι ζητούν την «πολιτική εξόντωσή» του. Τόσα χρόνια από
μέσα στην πολιτική, δεν μπορεί να δεχθεί ότι υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη στον τόπο τούτο!
Ειρωνεία και πολιτική: εν τη ηλιθιότητι των άτσαλων δηλώσεών τους πιο
κατάδηλοι γίνονται! «Σαν καθαρός πολίτης δέχθηκα κι έκατσα κι απήντησα
στις ερωτήσεις της αστυνομίας επί επτά
ώρες», επαίρεται για το... πολιτικό του
ήθος ο αοριστολόγος Αριστολόγος δήμαρχος του Δήμου των Αρίστων.
Ως να μην επρόκειτο για ανάκριση
στην οποίαν οδηγήθηκε υπό σύλληψη,
δηλαδή δεν «δέχθηκε να καθίσει», αλλά
τον έκατσαν! Κι οι αντιφατικές του απαντήσεις στην οποίαν του έφεραν περαιτέρω διατάγματα κράτησης! Για παραίτηση κι ευθιξία τού... εν τω δεσμωτηρίω δημάρχου ούτε κουβέντα, βεβαίως!
Εάν εις Άδη καταβώ. Εξηγεί την Ειρωνεία στην πολιτική ο Φιλόσοφος: στην
«Ουκ έστιν πειθούς ιερόν
άλλον πλην λόγος», Αισχύλος
Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΒΕΡΓΑ!!!
Κατάβαση, την εις Άδου Κάθοδο οι αλήθειες του τόπου. Όπως ο Ορφικός, στην
αρχή της Φιλοσοφίας, μύθος. Όπου γυρνά ο Ορφέας να δει την Ευρυδίκη κι αυτή γίνεται καπνός.
Γυρνούμε, εν κοιλία του Άδη, να δούμε την πραγματικότητα της πολιτικής.
Κι αυτή γίνεται αέρας και καπνός, της
απάτης το τίποτα που πάντα ήταν,
υπάρχοντας, σαν τον κλέπτη εν νυκτί,
μονάχα αν δεν γυρέψεις να τη δεις. Σαν
την Ευρυδίκη. Σαν τον Ορφέα. Που τον
σπάραξαν, εν τέλει, μη αντέχοντας οι
θεές τον θρήνο του...
Ο ΠΑΓΚΟΣ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ
9
Οι Crocodile Dundees της… ανάπτυξης!
Όχι, δεν δραπέτευσαν από το θεματικό
πάρκο… της Βουλής!
Για τις νέες ψυχεδελικές ιδέες της
Επανεκκίνησης και της Ανάπτυξης πρόκειται.
Ανάπτυξη που δείχνει επιτέλους τα δόντια της! Μετά το… καζίνο που θα μας
σώσει από τις χασούρες
του «casino capitalism»,
μετά τις κτηματικές μεγκα-επενδύσεις των Καταριανών στους… αντίποδες του Hilton και τις νησιώτικες… αποφύσεις της
Αρχιεπισκοπής των high net worth
επενδυτών, μετά τη «vulture culture»,
τους οψιμοφάγους ψοφιμοφάγους των
εκποιήσεων στην Τράπεζα Κύπρου, τώρα η φάρμα των ερπετών.
Στην Κύπρο της αγάπης, η αγάπη είναι για λίγο, τα… ερπετά για πάντα.
Κι αν η Κρίση άδειασε τα πορτοφόλια
των απρόσεκτων που δεν μάθαιναν από
την επιτυχία των… Αρίστων, τώρα θα
τα ξαναγεμίσουμε φτιάχνοντάς τα από
δέρμα… κροκοδείλου. Είναι και θέμα
συμβολισμού: από ένα κροκοδειλάκι,
συμβολικά, θυμάστε, είχε ξεκινήσει, στα mumbo jumbo 80s, κι η
τρελή εποχή των σινιέ και των
επωνύμων.
Ξανά απ’ αρχής. Back at it.
Με κροκοδειλάκια, εμποροπαιδείες και φουσκοπαιδιές,
γεωστρατηγικά συμβούλια,
Ινστιτούτα Υγραερίων, παγκόσμιες συνεργασίες με τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, «γράψε το μέλλον σου!» εκεί που ξέρεις.
Όχι, νιώθω σίγουρος. Η ανάπτυξη θα
έρθει. Θα τη φέρουν οι κροκόδειλοι. Αν
αφήσουν τον βούρκο τους. Όχι τη Βουλή, της πατρίδας τους. Θα βρει τον δρόμο της κατά ’δώ η κροκανάπτυξη. Με
ή χωρίς GPS, είναι καλοί… navigators.
Give us the Banksters!!!
Στηλιτεύει ο Πρόδρομος Προδρόμου ότι
«πρέπει να λογοδοτήσουν πολλοί για
το κατάντημα του Συνεργατισμού. Ιδιαίτερα εκείνοι οι υψηλόβαθμοι και παχυλά αμειβόμενοι αξιωματούχοι του
που βροντοφώναζαν μόλις πρόσφατα
«κάτω τα χέρια από τον Συνεργατισμό» κτλ. Τώρα, ήρθε η δική τους ώρα.
Οφείλουν πάρα πολλές εξηγήσεις για
το κατάντημα του κινήματος που, ενώ
δεν εκτέθηκε σε ελληνικά ομόλογα, χρειάζεται ανακεφαλαιοποίηση τουλάχιστον 1,5 δισεκ. ευρώ. Γιατί; Οι Χλωρακιώτης, Λύρας και πολλοί άλλοι του
Συνεργατισμού οφείλουν πολλές εξηγήσεις. Γι’ αυτό απορούμε: Γιατί δεν
θα κληθούν ενώπιον της Ερευνητικής
Επιτροπής;
Γιατί οι ευαισθησίες σου, Προδρομή,
σταματούν στον Συνεργατισμό (αμαρτωλό, οπωσδήποτε) και δεν προχωρούν,
με την ίδια ζέση, στους φίλους σου τραπεζίτες; Α, Προδρομή, δεν είσαι μόνο
ιδεολογικά χρωματισμένος, δεν ήσουν
απλώς και μισθωτός της Κεντρικής Τράπεζας, όπως ο φίλος σου αριστερός βουλευτής… οικονομολόγος. Είσαι, μαθαίνουμε, και δανειοληπτικά μαγαρισμένος
ή μ… αγορασμένος… Aχ, δεν θα πάω
στο Γραφείο Τύπου, στις παλιές εφημερίδες, να δω τι έγραφε η εφημερίδα
σου που θησαύριζε φουσκώνοντας το
ΧΑΚ, και τα νεοφιλελεύθερα κείμενα
του ΑΚΕΛικού συντρόφου σου, που τον
ανέδειξαν ως οικονομολόγο;
Πού είναι οι διανοούμενοι; Ρωτούσε
κάποτε διάλεξή μου, που θα επαναληφθεί. Τρεις που ξέρω, sort of, δηλαδή, κι
αν βάλουμε και τον Ζένιο, ήταν διορισμένοι στην Κεντρική Τράπεζα!
Είπαμε, όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρωμεί, Κύπρου, Λαϊκή, ΣΠΕ
Στροβόλου, Συνεργατισμός… Το είχε
πει ο συνάδελφός τους, ληστής τραπεζών στο Φαρ Γουέστ, ο Στάντον, «that’s
where the money is»… Οι πωλητικοί κι
οι δημοσιογράφοι θα έμεναν έξω; Takes
three to… Triad!
Σφάγγει ο Μιχάλης Σταυρή
Ο συμβιβασμός μας περικλείεται στο «θα είναι»
Η ειδοποιός διαφορά μας έγκειται στον
τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα «τετελεσμένα» (ή αυτά που εκλαμβάνουμε ως
τετελεσμένα). Διότι η πτώση του Κομπάνι στα χέρια των τζιχαντιστών του ISIS
προδιαγράφεται τελεολογικά ως μη αναστρέψιμη. Παρ’ όλ’ αυτά, οι Κούρδοι μαχητές-υπερασπιστές της πόλης δεν εγκαταλείπουν το μετερίζι που τους έταξε το
κισμέτι τους. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, στον αδιάκοπο για περισσότερα από
τριάντα χρόνια αγώνα τους. Κυκλωμένοι
από τρεις πλευρές και με την Τουρκία
στα νώτα τους να κλείνει τα σύνορά της
στ’ αδέλφια τους που επιδιώκουν να συστρατευθούν και να πολεμήσουν μαζί τους
μέχρι θανάτου. Ξέρουν ότι αν δεν εγκαταλείψουν την πόλη, το παρακλάδι της alQaeda δεν πρόκειται να τους χαριστεί.
Αλλά μένουν εκεί. Μοναχικοί προασπιστές της ελευθερίας από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Οι συγκρίσεις με Λεωνίδες,
με μια άλλη δράκα υπερασπιστών των
ιδεωδών της ελευθερίας μιας άλλης εποχής, κόντρα σε άλλους βαρβάρους, που
πέθαναν τον εκούσιο θάνατο για να προστατέψουν τον τότε πολιτισμένο κόσμο,
είναι απαγορευτικές και θεωρούνται πλέον μπανάλ εθνικισμός. Έτσι όμως επέλεξαν να αντιμετωπίσουν οι Κούρδοι το μοιραίο, το αναπόφευκτο, το τετελεσμένο.
Από την άλλη, στο δικό μας ραδιόφωνο
και στον δικό μας Τύπο, ακούσαμε και
διαβάσαμε για την παύση του Οζερσάι
από τη θέση του συνομιλητή, διότι θα είναι υποψήφιος στις παράνομες προεδρικές εκλογές του 2015. Άκουσα την είδηση και με πόνεσε εκείνο το «θα είναι» και
όλο το σημειολογικό επίπεδο που υπάρχει πίσω του. Γιατί «θα είναι»; Γιατί είναι τετελεσμένο ότι «θα» γίνουν εκλογές
το 2015; Γιατί αποδεχτήκαμε ότι «θα»
υπάρχει ψευδοκράτος το 2015; Γιατί πέρασε στη συλλογική μας νοοτροπία ότι τα
τετελεσμένα της εισβολής παγιώθηκαν ες
αεί;
Έχει δίκαιο ο φίλος Χρίστος Πέτρου,
όταν λέει ότι πενήντα χρόνια πριν υπήρχε ένα συλλογικό ιδανικό, το οποίο σήμερα αντικαταστάθηκε από την ευμάρεια.
Και δεν ήταν άλλο από την ιδέα της ελευ-
θερίας, ταυτισμένη με την Ελλάδα (με ό,τι
σημαίνει η λέξη), η οποία ιεραρχικά έμπαινε πρώτη. Ήταν η διαφορά της κοινωνίας
που γέννησε την ΕΟΚΑ, της αγροτικής
κοινωνίας που δεν είχε ασπαστεί τον δυτικό ατομοκεντρικό τρόπο ζωής. Της κοινωνίας που ιεράρχησε το πρώτιστο στη
Δύση ιδανικό, τη ζωή, και το κατέταξε χαμηλότερα από τη Λευτεριά. Της κοινωνίας δηλαδή που μετέφερε και μετουσίωσε το αρχαίο ιδανικό του συλλογικού κοινωνείν, του βιώματος της ιδέας ότι η ατομική ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συλλογική. Ήταν η διαφορά της τότε κοινωνίας από την πλήρως εκδυτικοποιημένη, χωρίς δική της ταυτότητα, νεοκυπριακή σημερινή κοινωνία.
Είναι η διαφορά στην ιεράρχηση των
ιδανικών που εντάξαμε στο αξιακό μας
σύστημα. Διότι εμείς εγκαταλείψαμε το
δικό μας Κομπάνι μόλις βολευτήκαμε σαν
κοινωνία. Ενώ οι Κούρδοι επέλεξαν τον
άλλον δρόμο, τον ελληνικό δρόμο…
Εκείνο το «θα είναι» δεν σχολιάστηκε
από κανέναν. Γιατί να σχολιαστεί, εξάλλου, όταν πέρασε σαν τρόπος ζωής στη
συλλογική μας κοινωνική ιδιοσυγκρασία
και έγινε ο δείκτης της ηττοπάθειας που
κουβαλούμε; Ο δείκτης της ηττοπάθειας
που μας εμπότισαν…
Sancte Socrate, ora pro nobis…
10
Ρε ππουστοκαλαμαράες, εκαταλάβετε
είντα μπου κάμνει η Τουρκία όξα
ασχολείστε με τον Σαμαράν τζιαι τον
Τσίπραν; Ο Θεός πιoν μες σ’ τούντον
τόπον. Ο Θεός!
25 Oκτωβρίου 2014
Χίλιοι Γκαίμπελς και Μένγκελε…
Με αφορμή, λέει, το βιβλίο του Λυγερού
που «αναφέρεται ιδιαίτερα στους
Ελληνοκύπριους αντί στους Κύπριους
γενικά», ένας Γιώργος Χριστοδουλίδης, ο οποίος είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Νεοκυπριακού
Συνδέσμου (!), έγραψε ένα απείρου
κάλλους κείμενο που δημοσιεύτηκε την
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου στον Φιλελεύθερο και ίσως και σε άλλες εφημερίδες.
Ο Χριστοδουλίδης αναφέρει ότι δεν
πρέπει να ξεχωρίζουμε τους Ελληνοκύπριους από τους υπόλοιπους Κύπριους (μάλλον θα εννοεί τους Τουρκοκύπριους), διότι «κατοικούν και αυτοί από αιώνες σε αυτόν τον τόπο και
έχουν τις πατρογονικές τους εστίες
σ’ αυτήν τη γη που λέγεται Κύπρος».
Στη συνέχεια, διερωτάται «Ποιοι είμαστε εμείς οι Ελληνοκύπριοι» και
γιατί διεκδικούμε το δικαίωμα να έχουμε την πρώτη επιλογή στον χώρο που
έχουμε τις πατρογονικές μας εστίες.
Εν τω μεταξύ, αυτό το «πατρογονικές
μας εστίες» το βάζει συνέχεια σε εισαγωγικά, μάλλον θέλοντας να ειρωνευτεί. Μετά από αυτό το ερώτημα, έρχεται η αποθέωση του άρθρου-σταθμός στη συνέχιση του αγώνα του Γκαίμπελς. Λέει ο κύριος: «…όλες οι σχετικές αιματολογικές μελέτες απέδειξαν ότι το DNA μας είναι πολύ διαφορετικό από αυτό των Ελλήνων που
ζουν στην Ελλάδα και ότι συγγενεύουμε αιματολογικά περισσότερο με
εκείνο των κατοίκων της Εγγύς Ανατολής και ότι οι Ελληνοκύπριοι και οι
Τουρκοκύπριοι έχουμε το ίδιο DNA!
Και αυτό το αιματολογικό χαρακτηριστικό είναι, βέβαια, το φυσικό απο-
τέλεσμα ενός λαού που κατάγεται αρχικά από τους Ετεοκύπριους που ήλθαν από την Ανατολία πριν οκτώ περίπου χιλιάδες χρόνια και που εξελληνίσθηκαν σταδιακά από τους Έλληνες έποικους που ήλθαν στην Κύπρο
πριν τρεις τόσες χιλιάδες χρόνια. Ακολούθως, ήλθαν και έκαναν αποικίες
και οι Φοίνικες και ήλθαν και κατοίκησαν εδώ Πέρσες, Αιγύπτιοι, Φράγκοι, Τούρκοι, Άγγλοι, και Αρμένιοι
και Μαρωνίτες και… Επομένως, πρέπει να δώσουμε άλλον ορισμό στον
όρο Ελληνοκύπριοι».
Άκουσον άκουσον. Ζηλεύει ο Χίτλερ
που δεν είχε τέτοιους επιστήμονες. Πάντως πολλοί, τώρα τελευταία, το γυρίζουν στην καθαρότητα της φυλής. Λες
και όσοι απαιτούν και παλεύουν για τα
δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου,
δηλαδή της πλειοψηφίας, το κάνουν γιατί θεωρούν κυανόλευκο το αίμα τους ή
ελληνικό το DNA τους (όπως το αναφέρει ο Χριστοδουλίδης, δηλαδή).
Ακολούθως λέει το εξής: «Πιθανό να
πρέπει να εννοούμε τους Ορθόδοξους
Χριστιανούς που μιλούν ελληνικά και
που μεγάλωσαν στην Κύπρο σε ένα
κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον με τον
χαρακτηρισμό του “Ελληνοκύπριου”»,
για να υποστηρίξει πως η μόνη διαφορά μας από τους Τουρκοκύπριους είναι
η θρησκεία και η γλώσσα. Σάμπως κι
είναι ασήμαντα στοιχεία. Ή σάμπως
και είναι τα μόνα.
Έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους, φαίνεται, αυτοί που χτυπιούνται για να φέρουν την «ειρήνη» στο νησί ή για να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπάρχει οτιδήποτε το ελληνικό σ’ αυτόν τον τόπο. Ο
άνθρωπος θέλει να καταργηθεί ο όρος
«Ελληνοκύπριος». Κι εμείς, αφού δημιουργήθηκε με το Σύνταγμα του ’60. Προτιμούμε το «Έλληνας της Κύπρου», όπως
«Έλληνας της Ρόδου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, των Κυθήρων». Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, πιο μεγάλη.
Αλλά όντως, έχουν υπερβεί τα όρια
της μαλάκυνσης, με το συμπάθιο δηλαδή. Αν και διαφωνούμε επίσης με τα
«δύο κράτη» του Λυγερού, αυτός ο
Γιώργος Χριστοδουλίδης είναι όλα τα
λεφτά. Όποιος διαβάσει το άρθρο αυτούσιο, θα καταλάβει πως το μέλος του
Νεοκυπριακού Συνδέσμου (άλλο πάλι
και τούτο) ζει αλλού. Αυξάνονται και
πληθύνονται οι Γκαίμπελς. Σε λίγο θα
βγάλουν βιβλίο για την «Κυπρία φυλή» που θα αναφέρεται σε μουστακαλήδες που καπνίζουν ναργιλέ, δεν έχουν
θρησκεία και δεν απουσιάζουν από
πάρτυ στη νεκρά ζώνη…
Αλ. Μιχ.
Eίναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια
Δημοσιεύουμε την παρακάτω ομιλία,
που έγινε στη Γενική Συνέλευση των
φοιτητών του Πανεπιστημίου Κύπρου
πριν λίγες μέρες, με σκοπό να αντιληφθείτε κι εσείς πως υπάρχουν φοιτητές που ακόμα σκέφτονται. Καζαντζιδικοί εικοσάρηδες που έχουν απαντήσεις, μακριά από δακρύβρεχτα κείμενα για χαμένες πατρίδες…
Συμφοιτήτριες-Συμφοιτητές,
Μιας και η θεματική έχει να κάνει με
την οικονομία, εύκολα μπορεί να ειπωθεί η φράση που εκφώνησε κάποτε ο
αείμνηστος Χαρίλαος Τρικούπης «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Το λέω εγώ
επειδή οι κυβερνώντες έμαθαν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους και
να πουλούν στο λαό φούμαρα περί ανάπτυξης και ανασυγκρότησης της οικονομίας.
Επιπρόσθετα, θεωρώ άσκοπη όποια
συζήτηση περί δυσνόητων οικονομικών
όρων μετά από το θλιβερό πρωινό της
16ης Μαρτίου 2013 όταν και κουρεύτηκε η αξιοπρέπειά μας. Από εκείνην την
ημέρα η οθόνη μας κατακλύστηκε από
πολλών ειδών ειδήμονες και φωτεινούς
παντογνώστες, οι οποίοι άλλοτε καθησύχαζαν και άλλοτε τρομοκρατούσαν τον
λαό για τις τραγικές –κατά γενική ομολογία– αποφάσεις του Eurogroup.
[…]
«Έρχονται χρόνια δύσκολα γεμάτα
καταιγίδες και εμείς του κόσμου θύματα με ατέλειωτα προβλήματα και λιγοστές ελπίδες» τραγουδούσε στην αυγή της νέας χιλιετίας και συγκεκριμένα
το 2000 ο μέγιστος βάρδος του λαϊκού
μας τραγουδιού Στέλιος Καζαντζίδης.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, συνάδελφοι,
ότι μετά από 14 χρόνια οι στίχοι αυτοί
επαληθεύτηκαν. Επανέρχομαι στα της
κρίσης που βιώνουμε εμείς οι Έλληνες
σήμερα. Θα μου πείτε μα εμείς οι Έλληνες δεν αντέξαμε «χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον
τους, εμείς δαμαί ελιές τζαι τερατσιές
πάνω στον ρότσον τους»;
Σε μια εποχή σύγχυσης, όπου κυριαρχεί η παγκοσμιοποίηση, η ισοπέδωση της
εθνικής ταυτότητας και ο άκρατος καταναλωτισμός, είναι ευκαιρία για μας
να ξαναβρούμε τον παλιό, καλό ελληνικό και ορθόδοξο εαυτό μας. Αυτόν που
χάσαμε στα καζίνο των κατεχομένων,
στις επαύλεις με τις πισίνες, στα ράλι
επίσης των κατεχομένων, στα μπαρ, στις
δισκοθήκες και τα συναφή ακούγοντας
εκκωφαντική, ακαταλαβίστικη μουσική
και, γενικότερα, αναζητώντας την ευτυχία μέσα στο άγχος και το αδιέξοδο της
απατηλής μας καθημερινότητας.
Πολλοί από εσάς ίσως να επιζήτησαν
διέξοδο στη ζωή τους ούτως ώστε να ξεφύγουν από την κρίση χρησιμοποιώντας
τους πιο πάνω τρόπους. Όμως «είναι
κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια ο
βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια» έλεγε ένα άλλο λαϊκό άσμα και
έτσι φαίνεται να έπαθε και το περιβόητο ΔΗΣΑΚΕΛικό Cyprus Dream εν μία
νυκτί.
[…]
Ο παλιός, καλός ελληνικός εαυτός μας
κρύβεται στα βουνά του τόπου μας, όπου
κάποτε ένας Ζήδρος θυσιάστηκε για να
αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για
εμάς, στα μοναστήρια όπου ο κλήρος
έδινε ανέκαθεν τη δική του μάχη απέναντι στους ξένους κατακτητές που μας
επιβουλεύονταν με τρανό παράδειγμα
το μαρτύριο των 13 μοναχών της Καντάρας, στα σπίτια μας με τους βασιλικούς και τα κλήματα όπου συναντιόμασταν με τους συγγενείς μας στις μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας μας, τραγουδώντας πάντοτε τα έμορφα τραγούδια του τόπου μας που, όπως έγραφε
κάποτε ο Φώτης Κόντογλου, αποτελούν
την αναπνοή της φυλής μας.
Αυτά κράτησαν τόσα χρόνια τον Ελληνισμό στο νησί και αυτά δύνανται να τον
κρατήσουν μέχρις ότου ο κόσμος λείψει.
[…]
Εν κατακλείδι, η εθνική μας σωτηρία
κρύβεται στις χαμένες μας αξίες. Ούτε
στα εκατομμύρια της Focus ούτε στις
λιμουζίνες και στις μίζες.
Και αφού μπορεί να κατηγορηθώ ότι
δεν μίλησα για την οικονομία, σας αφιερώνω ένα παραλλαγμένο ποίημα του Ζοζέ Σαραμάγκου που γράφτηκε αρχικά
για τις ιδιωτικοποιήσεις:
Aς εκποιηθούν τα πάντα,
ας εκποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας εκποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας εκποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας εκποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας εκποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την
ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των εκποιήσεων,
εκποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση
υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με
διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία
του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, εκποιήστε στο φινάλε και τη μάνα
(είμαστε Καζαντζιδικοί είπαμε)
που σας γέννησε.
Νικόλας Αντωνίου
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΜΙΚΡΑ
ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ
l Το «Una fatsa» είναι για παιδιά
με ειδικές ανάγκες. Όχι, δεν μιλώ
για συγκεκριμένα παιδάκια, αλλά
για τους Κυπραίους. Οι Κυπραίοι
είναι λαός με ειδικές ανάγκες, δηλαδή λαός που αποτελείται από κάφρους και καθυστερημένους βλάκες.
l Το νέο τηλεπαιχνίδι του ΡΙΚ «Πόσα ξέρεις» είναι και επιμορφωτικό, λέει μία ξανθιά και δεν ντρέπεται τα μούτρα της. Οι δε ηθοποιοί και μέλη του κυπριακού σταρ
σύστεμ που ανταγωνίζονται είναι
για να τους κλαις. Και μία απορία:
αυτή η μητέρα της Αρτεμίου τι τα
θέλει στην ηλικία της και τρέχει στα
κανάλια να κάνει τη σύζυγο του
Καραγκιόζη; Δεν ντρέπεται; Δεν
έχει αγγονούθκια;
l Η ξανθιά του «Πόσα ξέρεις» είναι ψυχρή. Πολλά ψυχρή.
l Στο «Δαχτυλίδι της φωτιάς» του
ΑΝΤ1 όλες οι Κυπραίες μοιάζουν
να έχουν το ίδιο καλούπι και την
ίδια κόμμωση και όλα τα αγόρια
έχουν γένι. Τυχαίο;
l Στο «Όμικρον θετικό» του ΑΝΤ1
χρησιμοποιούν το νοσοκομείο Λευκωσίας για γυρίσματα, ωσάν και
το νοσοκομείο ανήκει στον Λουκή.
Δεν είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα. Ο σεναριογράφος Μοσκοβιάς
χρειάζεται ιατρική περίθαλψη. Τόσες ασυναρτησίες και πληρώνεται
κι από πάνω μάθαμε. Στο «Ρουά
ματ» είδαμε και κάτι σκηνές σεξ
για κλάματα. Γιατί οι Κυπραίοι δεν
μπορούν να φιληθούν φυσιολογικά
στις τηλεοπτικές σειρές;
l Αυτό το «Πέτρινο ποτάμι» πού
λαμβάνει χώρα, στην Κύπρο ή στο
Τέξας; Αυτή είναι η απορία μου.
Αντί ο Αναστασιάδης να βάζει φόρο στην ακίνητη περιουσία, καλύτερα ας βάλει στους σεναριογράφους.
l Οι σεναριογράφοι των κυπριακών σειρών πρέπει να πληρώνουν
φόρο ασυναρτησίας. Πρέπει στην
προηγούμενη ζωή τους να ήταν κάκιστοι ηθοποιοί και γι’ αυτό γράφουν σαν τέτοιοι. Άσε που είναι και
ρατσιστές. Γιατί π.χ. δεν γυρίζουν
όλες αυτές τις σειρές στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Ισραήλ ή ακόμα και την Τουρκία; Γιατί πρέπει
το κυπριακό κοινό να αγαπήσει μόνο τα ελληνικά νησιά; Γιατί να μη
δώσουμε και λίγα χρήματα στους
άλλους γείτονές μας;
l Οι σεναριογράφοι, για να λέμε
και του στραβού το δίκαιο, δεν είναι εντελώς άχρηστοι. Το «Καφενείο» π.χ. του Πάρη Αριστείδη, παρότι δεν φτάνει τη φρεσκάδα των
πρώτων επεισοδίων πριν μια δεκαετία, εντούτοις έχει μια ροή, μια
αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Για το
«Καφενείο», επειδή είναι σημαντικό, θα αναφερθούμε στο επόμενο
τεύχος πιο διεξοδικά.
l Θυμάστε και τις «Ιστορίες του
Χωρκού»; Ε, τι να σας πούμε; Είναι δέκα φορές πολύ καλύτερες
από όλες τις μαλακίες που βλέπουμε τώρα.
l Βάλτε φωτιά στο κυπριακό ΣΤΑΡ
ΣΥΣΤΕΜ. Διαφθείρει όχι μόνο τη
νεολαία, αλλά και τους μεσήλικες,
ακόμα και τους γέρους.
25 Oκτωβρίου 2014
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΛΑΪΦΣΤΑΪΛ
Το κανάλι MEGA στην εκπομπή STAR
KYPROS - FEEL FANTASTIC έκανε
το θαύμα του και θέρισε ό,τι έσπειρε.
Η υποψήφια σταρ Κύπρος δεν έκανε
καμία γκάφα και κακώς γελά ο κόσμος μαζί της. Η κοπέλα απάντησε
φυσιολογικότατα. Σε δέκα χρόνια, με
τέτοια προγράμματα και άλλα, όπως
το «Που σου νέφκω» κτλ., ΟΛΟΙ οι
Κύπριοι θα απαντούν με αυτόν τον
τρόπο. Αυτή είναι η σημασία της σύγχρονης ψυχαγωγίας: να παράγει ανθρώπους-τηλεοπτικά ρομπότ που θα
γνωρίζουν απ’ έξω τους ρόλους τους
και θα δίνουν όλες τις απαιτούμενες
χαζοαπαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις. Έτυχε η άτυχη κοπέλα να είναι
η πρώτη που χάρηκε που ο φίλος της
είναι φορέας. Αύριο κάποια άλλη θα
χαρεί που η μάνα της έμεινε έγκυος
από Τούρκο στα τούρκικα και κάποιος άλλος θα χαρεί που ο πατέρας
του βίασε μία Τουρκάλα, διότι έτσι
οι δύο κοινότητες έρχονται σε επαφή
και νιώθουν καλύτερα. Κυρία Θεμιστοκλέους και κύριοι Ιωαννίδη και
Γραμματικόπουλε και εσείς, κύριε
Χουλιαρά, μην παριστάνετε τις αθώες περιστερές, η συγκεκριμένη κοπέλα είναι δικό σας δημιούργημα. Αυτά
έχει το λάιφσταϊλ, το ντιζάιν, η μόδα
και το τηλεοπτικό σταρ σύστεμ στο
οποίο ανήκετε όλοι σας. Φωτιά και
τσεκούρι στα ριάλιτυ και σε αυτούς
που πλουτίζουν από αυτά. Κι εσείς,
όμορφες κοπελιές και επίδοξοι σταρ
του κυπριακού κιτς, τι τα θέλετε όλα
αυτά; Δεν καταλαβαίνετε ότι όποιος
ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες;
ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ ή ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ;
Όταν τα τσιβίτζια οι Tουρκοκύπριοι αποδεχτούν την Κυπριακή Δημοκρατία και
επιστρέψουν στα σπίτια τους, παραδίδοντας τα κλειδιά στους νόμιμους ιδιοκτήτες
τους, και όταν αποδεχτούν τα ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες και όταν οι
σκατάες οι Eγγλέζοι εκκενώσουν τις βάσεις τους και αποχωρήσουν διά παντός απ’
αυτόν τον τόπο, τότε κι εμείς θα τους σεβαστούμε και ίσως αναγράψουμε και στις
γλώσσες τους τα ονόματα των δημόσιων κτηρίων. Έως τότε, παρακαλούμε τους πολίτες, όπου φτάνουν, να σβήνουν τα τούρκικα και τα αγγλικά από τα κτήριά μας.
ΙΣΙΣ – ΤΟΥΡΚΙΑ –
ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΟΛΑ
ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ
ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
11
Ο φορέας και ο αμφορέας
«Αν κάποιος φίλος σου σού έλεγε πως είναι φορέας του έιτζ, τι θα του απαντούσες;» «Θα ενθουσιαζόμουνα και θα του
έδινα συγχαρητήρια». Αυτός ήταν ο διάλογος που διημείφθη ανάμεσα στην παρουσιάστρια και τη διαγωνιζόμενη. Πολλοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την
απάντηση της κοπέλας. Λόγω άγχους, λόγω πίεσης… Είμαι, όμως, βέβαιος πως το
πρόβλημα δεν αφορά μια συγκεκριμένη
κοπέλα. Αφορά τη συλλογική νοητική αναπηρία που κατατρέχει την κοινωνία μας.
Τόσο μεγάλη δυσκολία να κατανοήσουμε
τη γλώσσα μας; Τόσο μεγάλη δυσκολία
να προσεγγίσουμε την κοινή λογική; Τόσο
μεγάλη δυσκολία να κατανοήσουμε την
πραγματικότητα;
Κι όμως, με σοκάρει πολύ λιγότερο ο
διάλογος αυτός σε σχέση με μια σειρά
από άλλα φαινόμενα του τόπου μας. Για
παράδειγμα, με σοκάρουν όσοι ψήφισαν
βουλευτή που στην αίθουσα αναμονής του
αεροδρομίου Ντε Γκολ στο Παρίσι έδειξε
τον νου της βγάζοντας την τράπουλα και
παίζοντας κουμκάν με τη φιλενάδα της.
Υποτίθεται οι εκπρόσωποί μας πρέπει να
έχουν μια στοιχειώδη σοβαρότητα και να
μη δίνουν τόσο απροκάλυπτα την εικόνα
του αργόσχολου τζογαδόρου. Κατά τ’ άλλα, αν ο πολίτης θέλει να επικοινωνήσει
μαζί τους, εμφανίζονται να είναι πάντα
πνιγμένοι στη δουλειά. Η κυρία αυτή, βέβαια, δεν φταίει. Οι ψηφοφόροι της φταιν
που έβαλαν τη «χαρτοπαίχτρα» στη Βουλή.
Κι αν είναι να μιλάμε για παιδεία, τότε
ποιος στ’ αλήθεια νιώθει πως η κυβερνητική πολιτική προάγει τα μέτρα εκείνα
που θα ενισχύσουν τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών και θα οικοδομήσουν
πολίτες με ολοκληρωμένη προσωπικότητα;
Η παιδεία μέσα από τα power point και
τις άλλες τεχνολογικές μπούρδες πέρασε
από την ημιμάθεια στην ανεγκέφαλη ψυχαγωγία και από ’κεί στον φορέα που δεν
είναι αμφορέας. Τα παιδιά με τις δήθεν
εκσυγχρονιστικές προσπάθειες του αρμόδιου υπουργείου γίνονται όλο και πιο
ανίκανα να ασκήσουν κρίση αλλά και να
αφομοιώσουν τη γνώση. Αφού η κ. Πουλλή και άλλοι άφησαν έκθετους τους καθηγητές στις ορέξεις των μαθητών να απορυθμίσουν και τελικά να ακυρώσουν το
μάθημα, ζητάνε και τα ρέστα ρίχνοντας
αποκλειστικά τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς.
Μιλώντας για εκπαίδευση, οδηγούμαι
συνειρμικά στο θέατρο. Άλλη μια πτυχή
της κυβερνητικής πολιτικής που καρκινοβατεί. Επιλογές άστοχες, ατυχείς και ακατάληπτες από αρμοδίους χωρίς κύρος. Κι
αν ο πρόεδρος του ΔΣ του ΘΟΚ θεωρεί
ότι όλα καλώς βαίνουν, οφείλω να τον πλη-
ροφορήσω πως οι κριτικές στόχο έχουν να
επισημάνουν τα αρνητικά κι έτσι να βοηθήσουν. Μόνο ματαιόδοξοι, κενοί και
αγράμματοι άνθρωποι θα θεωρούσαν πως
άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος από το
να αγωνίζεται για να πλήξει το κύρος του
κ. Τουμαζή.
Και από τον στρουθοκαμηλισμό του
ΘΟΚ στη φαυλότητα των δημοσιογράφων.
Όταν εγώ ήμουν μαθητής, οι δάσκαλοι μας
παρότρυναν να διαβάζουμε εφημερίδες
για να μάθουμε τη γλώσσα. Αυτό σήμερα
μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να λεχθεί. Κι
αν είναι να στεναχωρηθούμε για κάτι, δεν
είναι για τα χάλια της οικονομίας ή του
εθνικού θέματος που οδηγείται σε αποτελμάτωση, αλλά για τα χάλια της παιδείας μας. Μιας παιδείας που αντανακλά
το χαμηλό μας επίπεδο και την απουσία
ευφυΐας από τα μυαλά μας. Η κοπέλα
που δεν ήξερε τι σημαίνει «φορέας» δεν
είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. «Εικόνα σου είναι η κοινωνία και σου μοιάζει».
Θεμιστοκλής Αρτεμισίου-Χόφμαν
ΓAMΩ THN PATΣAN TOYΣ
12
Τζιαι που τζειαμαί
τζιαι τζιει, ρε Βέργα. Ακόμα
να πάεις νοσοκομείον;
25 Oκτωβρίου 2014
Η άλλη
Ένωσις
KOSTAS VASSILIOU «LA NAVE DI PIETRA»
«ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ»
Μόλις κυκλοφόρησε, σε ιταλική έκδοση
(ARGO) –φανταστείτε σύμπτωση, πέτρινο καράβι, Αργώ, Συμπληγάδες, πεζούνι–, το άνωθεν έργο, μια ανθολόγηση (εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια, κείμενο στα ελληνικά και στα ιταλικά) του
Ελληνοϊταλού ελληνολάτρη (και κυπριολάτρη) Crescenzio Sangilio. Με ποιήματα από τις εφτά πρώτες ποιητικές
συλλογές του, σε πανελλήνια γλώσσα –
στις τρεις τελευταίες, σε κυπριακή διάλεκτο, τι
άλλο να κάνει,
σηκώνει τα χέρια
ψηλά!
Ο εύστοχος τίτλος της ανθολόγησης (με το
ωραίο εξώφυλλο) από ένα
ομότιτλο ποίημα (από την
συλλογή Ο μεγάλος σαμάν,
1977) καλύπτει έξοχα όλη την (ανθολογημένη και μη) ποίηση του Κ. Βασιλείου – και την Κύπρο. Στο «Πέτρινο Καράβι», συγκεκριμένα, τα δύο όμαιμα
αδέλφια Ορέστης και Θουκυδίδης (το
Πάθος και η Λογική – και οι δύο γιοι
του Π. Μηχανικού), μοναδικοί συνοδοιπόροι στο «καράβι», αδελφοκτείνονται.
Παραθέτουμε το τέλος του ποίηματος,
δίγλωσσα (για όσους γνωρίζουν ιταλικά)
– τα συμπεράσματα δικά σας:
ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ
LA NAVE DI PIETRA
…
Κι όσο για την Ιθάκη, συνέχισε1
σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι, φτάνει
που αξιώθηκαν τα μάτια σου τον αποθρώσκοντα
άλλα δεν έχει να σε δώσει πια, αποχαιρέτα την.
…
Quanto poi ad Itaca, continuo
ti ha dato il bel viaggio, basta che i tuoi occhi
meritevoli sonstati discorgere il fumo
null’ altro ha ormai dadarti, salutala.
Κι έδειξε στον ορίζοντα με το αριστερό του χέρι την Ιθάκη
κατάφορτη από λιόδεντρα, ροδιές κι αμπέλια, σαν πλεούμενο
να ταξιδεύει μπροστά του, μέσα στις ανταύγειες του δειλινού
ενώ με το δεξί έδωκε μια γροθιά στον ύπνο2 του αδερφού του
και τον πέταξε στη θάλασσα. Έτσι,
E con la mano sinistra nell’ orizonti indico Itaca
tutta copetta di ulivi, melograni e vigneti, come una yavi
che viaggia davanti a loro nei reflessi del crepuscolo
mentre con la destra sferro ni pugno al sonno di suofratell
gettandolo in mare. Cosi,
για να μείνει μόνος στην Ιθάκη
γιατί Ιθάκη βέβαια ήταν το πέτρινο καράβι που ταξίδευαν
κι όχι οι φωτεινές οράσεις του ορίζοντα.
per rimaner lui solo ad Itaca
perche naturalmente Itaca era la nave di pietra
che li portava in viaggio e son le visioni luminose dell’ orizonte.
Μόνο που δεν είχε προσέξει τον αόρατο
ομφάλιο λώρο που άρρηκτα τους έδενε
κι έπρεπε τώρα αστραπιαία να διαλέξει
ή ν’ ανεβάσει και τον αδερφό του στο καράβι
ή ν’ αφεθεί να πέσει κι αυτός στη θάλασσα.
Sennouche non s’ accorse dell’ invisibile
cordone ombelicale che indissolu bilnente li legava
si he adesso divera in un baleno scegliere
se far risalire a bordo ancho suo fratello
o lasciarsi cadere egli stesso in mare.
Μάρτης 1977
Marzo 1977
1. συνέχισε: μιλά ο Ορέστης απευθυνόμενος στον Θουκυδίδη (ο πελλός, του νούσιμου - ο χουντικός, του άχουντου).
2. μια γροθιά στον ύπνο: στο δεξί μέρος της κεφαλής (που φέρνει
τον ύπνο) – ή (κυριολεκτικά) την ώραν που ετζιοιμάτουν (σαν μεν
ετζιοιμάτουν).
φιλολογικά (στον βαθμό βέβαια που μπορεί να την κρίνει, αφού
δεν γνωρίζει ιταλικά):
«Αγαπητέ μου Κρεσέντζιο, τώρα που, με τη δίγλωσση ανθολόγηση ποιημάτων μου στα ιταλικά, και κατ’ επέκταση στα Europeans, παίρνουμε θέση στην Grand List για το Grande Price,
Όσκαρ ή Νόμπελ ή ό,τι να ’ναι, να είσαι βέβαιος ότι δεν θα σε
λησμονήσω, όταν θα έρθει το νεπέττι μου (που πρώτα ύστερα
θα έρθει), να βραβευτώ, θα κάμω shareling το price, εις δόξαν
και χρήμα, και θα σου δώσω το ππάιν σου!»
Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με την τελευταία παράγραφο επιστολής του Κ. Βασιλείου στον Crescenzio Sangilio με την οποίαν τον ευχαριστεί και τον συγχαίρει, τον ίδιο και την Argo Editrice, για την εξαιρετικής ποιότητας δουλειά τους, εκδοτικά και
ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟΣ ΦΙΛΛΟΣ
Τό Χρέος
Γράφει ο Μάριος Ρέπουσος
Πολύ καλό για να είν’ αληθινό και πολύ γνωστοί μας οι
παίχτες για να αφήσουμε κάποιο αίσθημα αισιοδοξίας μέσα μας να ανοίξει φτερά. Μιλώ, βεβαίως, για τη διακρατική συμφωνία Κύπρου και μητροπολιτικής Ελλάδας για
την ΑΟΖ. Πιθανολογώ ότι θα παρενέβησαν κάποιοι μεγάλοι τρίτοι, π.χ. Αμερικανοί, οι οποίοι δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τις νεοοθωμανικές βλέψεις και τα καμώματα του Ερντογάν! Δεν πιστεύω ότι ο Νίκος και ο
Αντώνης τα έχουν τόσο γεμάτα, ώστε να πάνε κόντρα στην
Τουρκία χωρίς την παρότρυνση ή έστω την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων, πόσο μάλλον δε κόντρα στις ίδιες τις
δυνάμεις.
l Αν αυτό συνδυαστεί με την αποχώρηση του Νίκαρου από
τις συνομιλίες, τότε ξενίζει το πράγμα ολοένα και περισσότερο. Δεν πιστεύαμε ποτέ από τον σταυροφόρο του ΝΑΙ
στο Σχέδιο Ανάν να επιδείξει τσαμπουκά. Εκτός, βέβαια,
αν είναι πυροτέχνημα από ’κείνα που συνήθιζε ο Γλαύκος
Κληρίδης για να στραβώνει τους εθνικόφρονες στον Συναγερμό και να περνά από την άλλην την ενδοτική πολιτική του.
l Και αν είναι πυροτέχνημα, δεν το κατάλαβε το αντιπολιτευόμενο ΑΚΕΛ, το οποίο έμπλεο άγχους μάς υπενθυμίζει
κάθε τόσο ότι «οι συνομιλίες είναι ο μόνος δρόμος». Προς
τα πού μόνο δεν μας είπε…
l Ελπίζω όχι. Ούτε να είναι αποτέλεσμα ψυχολογικής αντίδρασης στους συνεχείς εξευτελισμούς που τον υποβάλλει
ο αδερφός Έρογλου. Κρυφή ελπίδα όλων μας είναι ο υπερατλαντικός μάστρος να άλλαξε γνώμη με όλα αυτά που
συμβαίνουν και να αποφάσισε να αφήσει την Τουρκία να
γκρεμοτσακιστεί.
l Ας μην υπερεκτιμούμε, όμως, τη συμφωνία για την ΑΟΖ.
Δεν είναι επαναδραστηριοποίηση του Δόγματος του Ενιαίου
Αμυντικού Χώρου, ούτε χάραξη της ελλαδικής ΑΟΖ όπως
πρέπει να χαραχτεί. Είναι, όμως, το μόνο θετικό βήμα που
είδαμε εδώ και πολύ καιρό. Εν πάσει περιπτώσει, οποιαδήποτε μορφή Ενώσεως της Κύπρου μετά της Ελλάδος είναι ευπρόσδεκτη.
l Βεβαίως, ας μην ξεχνούμε και τον Βλαδίμηρο του Βορρά, τον Πούτιν δηλαδή, που έχει και λόγο και ρόλο να παίξει στις εξελίξεις στην περιοχή μας. Αν, δηλαδή, αντί της ΕΝΙ
ήταν η Gazprom που διεξήγαγε έρευνες, θα τολμούσε κανένα τουρκικό ναυτικό να την παρενοχλήσει; Λέμε τώρα…
l Πάντως η υπόθεση έχει ενδιαφέρον! Οι Ρώσοι ασκούνται με πυραύλους δίπλα στο ζαομούτσουνο «Μπαρμπαρός» και λίγο πιο κάτω οι Ισραηλινοί. Διερωτώμαι αν μέ-
Β.N.Π.
26 Ιουλίου 2014
Η ποιητική συλλογή ΝΗΣΟΣ ΕΝ
ΚΑΜΙΝΩ της Ανδρούλας Τουμάζου, έχει
ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αξίζει μιας πιο
εμπεριστατωμένης κριτικής. Αυτό θα κάνουμε στο επόμενο φύλλο, προς το παρόν απολαύστε ένα χαρακτηριστικό δείγμα της γραφής της.
l
χρι να εκδοθεί η εφημερίδα, θα έχουμε καμιά ενδιαφέρουσα εξέλιξη…
l Όμως το συγκλονιστικό νέο των ημερών είναι η αντίσταση των Κούρδων κατά των χτηνών (πείτε με ξενόφοβο,
αν θέλετε) του Ισλαμικού Κράτους. Θαυμάζω απεριόριστα τις Κούρδισσες Αμαζόνες. Συνδυάζουν ομορφιά και
καλάσνικωφ. Κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν και οι μυθικές Αμαζόνες. Απόδειξη ότι η αληθινή ομορφιά δεν κρύβεται
στις νυχούδες και στα τηλεσκουπίδια, αλλά στην ψυχή!
l Και αναμενόμενη η ασθενική έως ανύπαρκτη αντίδραση
της «προοδευτικής μας διανόησης» για τον αγώνα των
Κούρδων και την πρόστυχη στάση της Τουρκίας. Αυτά είναι «φασιστικά» θέματα βλέπετε. Δεν τα αγγίζουν. Η επαναστατική τους δραστηριότητα εξαντλείται στις πορτοκαλί επαναστάσεις και στα gay parades.
l Εκτός βέβαια από τον αγώνα των Κούρδων, συγκίνηση
προκαλεί και ο αγώνας του Βέργα κατά της αγοράς κινητών τηλεφώνων. Δεν ξέρω αν αποφάσισαν να πιάσουν ένα
δυο μικρά ψάρια για να εξευμενίσουν την οργή του κόσμου και να γλυτώσουν άλλοι… Αν όντως είναι έτσι, φανταστείτε τι θα έχουν κάνει τα μεγάλα ψάρια… Ούτε με φαλαινοθηρικό δεν θα μαζεύονται.
l Μία κρυφή ελπίδα σιγοκαίει στα στήθη όλων μας σχετικά
με τον τάφο στην Αμφίπολη… Όλων μας! Αλλά και να μην
ευοδωθεί η ελπίδα, αρκεί και μόνο η ομορφιά των Καρυάτιδων, του Ερμή και της Περσεφόνης για να μας βγάλει από τη μίζερη καθημερινότητά μας.
l Όχι για να καταλάβουν οι ξένοι τι εστί Ελλάδα, όπως
μου είπαν κάποιοι φίλοι! Αλλά για να καταλάβουμε ΕΜΕΙΣ
οι Έλληνες ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πώς πάμε εκεί που πάμε…
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο πέλαγο…
Η ΚΥΠΡΟΣ ΜΙΛΑ
Ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου
καί ἡ ζωή μου τῷ ᾍδει ἤγγισεν
Τό σῶμα μου λεηλατεῖται
Ἐγώ, ἡ ἑταίρα τῆς Ἀνατολῆς
πληρώνω τίμημα ἀνάσας
τίς φλέβες μου σκάβοντας
γιά εἰρήνη καί πόλεμο
Ὁ οὐρανός βρέχει ἀκρίδα καί θάνατο
κι ἐγώ παίρνω τούς δρόμους τῆς θάλασσας
Ἐγώ, ἡ Μαυροθαλασσίτισσα καί ἠ
Δαμασκηνή
ἡ πάντα ὑπολειπομένη τοῦ Παραδείσου
τόν ἀητό περιμένω νά φτάσει
πορφυρές ἀπ’ τό ράμφος νά πέσουν
σταγόνες
νά ξορκίσω τόν δράκο
ν’ άνταμώσω τό φῶς
γιατί ρίζα φτερωτή μέ ὁρίζει
13
25 Oκτωβρίου 2014
ETOΣ Α΄
ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2014
Φύλλο 6
Ο ΘΚΙΑΟΛΟΣ Ο ΜΑΥΡΟΣ
ΤΖΙ ΑΣ ΓΕΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑΝ ΜΑΣ ΜΕΛΑΖΟΥΜΟΣ
Να πίννουν τ’ αττιλούθκια
να κάμνουσιν λοττούθκια.
Εμείς τ’ αγκαττελλούθκια
είμαστιν σγαρτιλούθκια.
Του Κώστα Βασιλείου
του ποιητή του λλίου
Σκίτσο: Κύριλλος Σαρρής
ΟΙ ΑΣΣΟΙ
― Μα ο Σίγμα τζι ο Μάγια
ο Ήττα, ο Μίσια τζι ο Κάβα
ούλλοι τους ήταν!
― Ε, τι τζι αν ήταν;
Δικός τους ήταν
τζι ο πισινός τους
τζι ο ομπροστινός τους.
Ο ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ
ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗΝ ΠΙΛΛΑΤΕΝ
εκ δευτέρου
επειδή σουρουντίζεται του Γέρου
μα ’ν τζιαι ξέρει, το τζιβαέρι1
όσα ξέρουν τζιαι κάμνουν οι Γέροι
Πάφος, Ἀρκόπαφος
τζιαί Δρακοντόροτσος
2 Σεπτεμβρίου 2014
ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΑΝΑΝ
Τζιιτρινόμαυρος τζιαί μαῦρος
τζι ὄι μαῦρος μά τζιαί γαῦρος
’πού τό Ἀμερικανιστάν,
ὄξα ’πού τό Πακιστάν; –
ἔφτασεν στό Κυπριστάν.
Ἤρτεν νά μᾶς φέρει λύσην
μέ τό σκέδιον Ἀνάν
βρέ ἀμάν, ἀμάν, ζαμάν
ἦρτεν γιά νά μᾶς τό λύσει
ἤγουν γιά νά μᾶς γαμήσει
νά μᾶς κάτσει πάν’
πού νά πα’ στ’ ἀνάθθεμαν.
Μά οἱ βούζουνοι οἱ Κυπραῖοι
ζόπποι τζιαί ἀλλιῶς ὡραῖοι
(ὅπως εἶπεν τζι ὁ Ἐλύτης
τζιεῖνος ὁ ἀγαθός ἀλήτης)
εἶπαν του ὄι μ’ ἕναν στόμαν
πού ἐννά τ’ ἀθθυμᾶται ’κόμα
– πήαιννε στ’ ἀνάθθεμαν
βρέ ἀμάν, Ἀνάν, Αὐνάν!
* * *
Φίλε Κώστα τοῦ Βασίλη
μέν μᾶς κάμνεις τόν ρεζίλην
(ἤ ζεπίλλην)2
εἶσ’ εὐγενική ψυσιή
τζιαί καλόν ἀρνίν, πασιύν
’κόμα τζι αἴγια λιμασμένη
(ἤ ἀγγρισμένη)
’πού τήν μούττην κρεμμασμένη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΙΛΛΑΣ
ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΟΥΛΛΑ ΤΟΥ ΔΙΑ:
α) Αφού είμ’ ένας ρεζίλης (ή ζεπίλλης)
επειδή είμαι βασίλης
που τ’ αρέσκει το σταφύλι
ή ένας γάρος για τριφύλλι
ίντα μου κολλάς στα σιείλη
σαν τσιβίτζιιν ή Αρβίλλην;3
Είσαι τίποτε τριβίλλης;
β) Ποιος εσύντυσιεν χαρώ σε!
ποιος λαλεί τ’ άλλον γαδάριν!
Πο’ σιεις πα στο μέτωπό σου
κότζια Πίλλας τζιαι πιλλάριν
για σημαίαν τζιαι καμάριν;
1. τζιβαέρι (το): πολύτιμος λίθος, θησαυρός,
αγάπη μου
2. ζεπίλλης (ο): θκιακονητής, κουρούπεττος
3. Αρβίλλης (ο): ο δευτερκώτης, αντίστοιχος
του Πιλλά, που την είσιεν λιβέριν, ο δύστυχος
Ήρταν έσσω σου
τζι επαρενοχλήσαν σε;
Αχτυπήσαν την πόρταν σου
τζι εζητήσαν σου;
― Μα ήταν!
― Ε, άτε ήταν – η Ιστορία
εν τζι έγραψέν τους
εις τα δεφτέρκα της
επειδή ήταν.
Έγραψέν τους στες χρυσές της τες πλάτζιες
επειδή εν ήταν μαννοί τζιαι μαλάκες.
Έγραψέν τους στο δικόν της κουμκάτζιιν1
επειδή ήταν ζογκλέρ, βαλέδες – τζιαι άσσοι.
1. κουμκάτζιιν (το): η «μάτσα» (χαρκιά) της τράπουλας
Η ΦΙΜΩΣΗ* – ή ΣΥΝΤΥΧΑΝΝΕΙ ΣΥΝΤΥΧΑΝΝΕΙ (ιδρωμένο δρώμενο)
Μουσική: Χρίστος Νικολόπουλος
«Μία είναι η ουσία» (με τη Χάρις Αλεξία)
Personae-Σκηνικό:
Ιατρός, ουρολόγος, σαρανταπεντάρης
Ασθενής, κατουρλόγος, εβδομηνταπεντάρης
Ιατρικό γραφείο: μπροστά του, σε καρτζιιλατισμένες τσαέρες, με κολλητά τα γόνατα, ο Ιατρός μανικώννεται τζιαι
φτυμμακώννεται, ενώ ο Ασθενής ξικουμπώννεται τζιαι νεκατώννεται.
Α. Μία είναι η ουσία, αχ γιατρ’ έχω αγαμία
και πολλή συχνοουρία – και πολλή στενοχωρία.
Ι. Ποίον είναι το problem σου, πριν να δούμεν το totem1 σου –
δηλαδή τον κατηφέ σου.
Α. Αχ και δεν μπορώ να διουρίσω, πόσο μάλλον να διασχίσω
την οδόν Βουκουρεστίου τζιαι να κάμω τσίου τσίου…
Ι. Τζι ίνταλος τα φέρνεις βόλτα, με τον φίλον μας τον κούτσιον;
Α. Ίντα να σου πω, γιατρέ μου; Με το σιέριν τζιαι τον λούτσιον!
– (Εσού γράφε μμου στον λούτσιον!)
Ι. (παίρνοντας από το γραφείο μεγεθυντικό φακό και κλεφτοφάναρο):
Όπως βλέπω τζι όπως βλέπεις, με την πέτσαν κάτι τρέσιει.
Α. Κάτι τρέσιει, κάτι τρέσιει, βρέσιει βρέσιει, μα δεν τρέσιει.
Ι. Αφού δεν έσιεις σουννέττι, πάππαλλα το ζιαφέττι2.
Α. Φέττι, φέττι, φέττι, φέττι εγινήκαμεντε μέττι3.
Ι. Αχ η πέτσα λλίον λλίον θα φιμώσει το... κρανίον
δηλαδή το βαλανίον4.
Α. Δηλαδή το κκελλετζίον;
Ι. Τζι εν θα μπόρει να τρυπήσει την πετσούν να διουρίσει
εν’ μεγάλον το καΐσιιν5 – εν θα μπόρει να… συντύσιει.
Α. Δηλαδή, εν’ να βωβώσει;
Ι. Νναι, εν’ να κλειοστομιάσει.
Α. Τζιαι τι θα την κάμω, doctor;
Ι. Καουρμάν με κολοκάσι!
Α. Μάσσιαλλά σου, ρε γιατρούιν, είσαι έναν λεβεντούιν!
Ι. Νναι, είμ’ έναν λεβεντούιν, εν’ εσού πο ’σιεις το χούιν.
Α. Αχ μα πε μου, στην ευτζιήν σου, η συνότζιαιρη6 η δική σου…
Ι. Η συνότζιαιρ’ η δική μου εν την θέλει την ευτζιήν σου
– φάκκα την στην τζιεφαλήν σου.
Α. Πε μου, να χαρείς το honey ή το moony ή το money
– πε μου, να χαρείς το φως σου, αν εσέναν… συντυχάννει.
Ι. (Σηκώνεται και χορεύει… ερεθιστικά μπροστά στον Ασθενή, τρασσιελώντας τον τζιαι με το δεξί πόδι):
Συντυχάννει, συντυχάννει, στον αέραν πουλλιά πιάννει!
Τσίου τσίου τσίου τσίου, τίου τίου τίου τίου!
Α. (Σχεδόν κλαίοντας, από οργή, σαρκασμό, απελπισία)
Συντυχάννει, συντυχάννει, εν ο νούρος σου τζιαι χάννει
για να μεν σου πω τι κάμνει
(εσού βάλε κλα στο χάννει).
Ι. (Θυμωμένος τάχα)
Ωχ μα θέλεις, γέρο, να σου δείξω, θκυο ππαλιές να σου
αννοίξω
την οδό Βουκουρεστίου, να σου κάμω τσίου τσίου;
Α. Μη κακό, ρε Αρτεμάτζιη, εν τζιαι είπα σε κορτάτζιι7
εν τζι ετραβησά σου γένια, εν σου έβκαλα μουστάτζιι –
ήταν έναν αστειάτζιι, μεν μου πιτιλλάς φαρμάτζιι.
Ι. Τέλος πάντων, θκειε Παυλάτζιη, ας γυρίσουμεν αντάτζιιν8
δώσ’ μου νάκκον κωλαράτζιιν, σύρε κάτω το σωβράτζιιν.
Α. Αντροπή, ρε Αρτεμάτζιη, μέραν μες στο μεσομέριν
εν τζι είμαι το Μαλενάτζιιν να σου δώκω κωλομέριν.
Ι. Ωχ, σσιύψε να σε πελλετήσω9, να σε κωλονοσκοπήσω.
Α. Άου, άου, ρε Αρτεμάτζιη, ίντα δαχτυλιά γεμάτη·
εν μου άφηκες με γένια, ξιούρισ’ μου τζιαι το μουστάτζιιν.
Ι. Άσκοσσουν10, Παυλή παππούλλη, φτύσε κόλλα μο’ ’ναν
ππούλλιν11 που σε έκαμα κουκκούλλιν.
Α. Να σου δώκω τζι έναν φούλιν, που με έκαμες ταούλλιν
μόνον μεν με κάμεις Φούλλην12.
Άσκοσσουν, ρε Αρτεμάτζιη, σάσε νάκκον τον Παυλάτζιην
να τζιυλά νερόν στ’ αυλάτζιιν – ώσποσον μες στο φαρμάτζιιν.
Κάμε μ’ έναν Σβατσενέγκερ, για να σε γαμώ στο σέντε!
Θα σε κάμω αλέ-ππερέντε13
εν’ να παίρνω τζιαι ππερέντε14
Θα σου μπαίννω πέντε πέντε τζιαι την μέραν τζιαι την νύχταν
εν θα σου αφήκω νύσταν, θα περνούμεν dolce vita
θα σου μάθω αλφαβήτα.
Θα σου θκιω τζι έναν σελίνι – εγιώ είμαι ο Φελλίνι.
(Σηκώνονται και χορεύουν και οι δύο τραγουδώντας εναλλάξ):
Ι. Συντυχάννει, συντυχάννει, στον αέραν πουλλιά πιάννει
– έσιει δόγκια τζιαι ακκάννει.
Α. Κάμε μ’ έναν Τσιάρλτον Ήστον15, να γαμήσω μαύρον
σσιίστον
Κκόφυ Ανάν τζιαι Λόρδον Χάνυ, που τον έσι’ ασπροτηάνιν.
Ι. Συντυχάννει, συντυχάννει, τρυπά τοίχους τζιαι τταβάνι.
Α. Άλειψέ μου την με λάδι, να φουρνίσω τον φουρνόφκιον
σ’ έναν που τελειώννει σ’ -άδην.
Ι. Συντυχάννει, συντυχάννει, βκαίννει τζιαι στο μεϊτάνι16.
Α. Κάμε μου την να ’σιει θκυο φκια, ν’ ανεμίσω το θερνάτζιιν
σ’ έναν που τελειώννει σ’ -όφκιαν.
Ι. Συντυχάννει, συντυχάννει, γάλαν που την μούττην βκάλλει.
Α. Κάμε μου την μαναβέλλαν, να γαμήσω την Μερκέλλαν
την γερμανοπουτανέλλαν.
* φίμωση (η): ως ιατρικός όρος: σεξουαλική ανδροπαθογένεια όταν
η δερμάτινη επένδυση σταδιακά κλείνει στη μύτη της κεφαλής
(βαλάνου) του πέους, πολιορκώντας την εντός των τειχών, χωρίς
δυνατότητα διούρησης ή διείσδυσης ή άλλης κατάχρησης. Αυτά
εν ονόματι της χριστιανικής Αρετής. Οι Μωαμεθανοί και Εβραίοι
έλυσαν το πρόβλημα με την περιτομή (σουννέττι) γι’ αυτό και οι
μεν χρειάζονται χαρέμια, ενώ οι δεύτεροι έναν άνθρωπο (που δεν
ήξερε πού να ξοδέψει το λάωμάν του) τον ανέδειξαν σε Άνθρωπο,
πέστε Θεάνθρωπο. Για τους Christians, η λύση π’ απέμενε ήταν η…
οπίσθια οδός.
1. totem (το): λατρευτικό αντικείμενο, φαλλικού συχνά τύπου
2. ζιαφέττι (το): γιορτή, φαγοπότι, γλέντι
3. μέττι (το): ιστορία, διήγηση, ανέκδοτο
4. βαλανίον (το): βάλανος (η), κεφαλή του πέους
5. καΐσιιν (το): παγίδα, ολίσθημα, κλάππα (έφαεν κλάππαν)
6. συνότζιαιρη (η): συνώνυμον του πέους
7. κορτάτζιι (το): τεντωμένο πτώμα (εκόρτωσεν νούρον)
8. αντάτζιιν (το): το μέρος (στο θέρος) που συγκόφκουν ν’ αντακώσουν οι θεριστάδες
9. πελλετώ: ασκοπώ
10. άσκοσσουν: μπράβο σου
11. ππούλλιν (το): γραμματόσημο (για τη βίζιτα)
12. Φούλλης (ο): καμία σχέση με υπαρκτά πρόσωπα
13. κάμνω κάποιον ή κάτι αλέ-ππερέντε: άνω-κάτω
14. παίρνω ππερέντε (ή ππερεντέ): παίρνω φόρα για…
15. Τσιάρτλον Ήστον: παλαιότερη εκδοχή του Άρνολντ («Μωϋσής», «Μπεν Χουρ», «Ελ Σιντ»)
16. μεϊτάνι (το): η πλατεία (χωριού ή πόλεως)
Υπεύθυνος Εκδότης: Β. Ν. Πτωχόπουλος
Eκδόσεις «Αιγαίον»
14
Μα αθθυμήθηκες να
αντιδράσεις, κύριε Σπύρο;
Τον τζιαιρόν που τους εψήφιζες ήταν καλά. Σκατοδησακελοδηκοϊκοί…
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
για το νέο
μου αγόρι
Ένωσις
Γράφει η Έφη Δούση
Στον Αλέκο
ΟΣΕΙΣ
Δ
Κ
Ε
Σ
Ε
Ε
Ν
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ωραία που είναι
την αυγή,
όταν γλυκοχαράζει
Γράφει ο Χρίστος Πέτρου
Μ’ έχουνε φέρει στο αμήν, if you know,
if you know what I mean!
4 Οκτώβρη 2014, στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ
νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ τραγουδούν η Πίτσα Παπαδοπούλου κι ο Γιώργος Μαργαρίτης και ένας «πολιτιστικός» πόλεμος ξεσπά στα πέριξ της Αριστεράς.
Συνειδητή επιστροφή στη χαμένη μας λαϊκότητα ή
ενίσχυση της λαϊκής φυσιογνωμίας του κόμματος
για κατοχύρωση των διψήφιων ποσοστών του; Απόφαση ανεύρεσης μιας κοινής γλώσσας με τα λαϊκά
στρώματα ή «ποιοτική» καλλιτεχνική αλλοίωση; Γέφυρα της Αριστεράς με τον απλό κόσμο ή μια ακόμα ελιτίστικη προσέγγιση των γραμματιζούμενων
«εντέχνων» να αγκαλιάσουν για να εκπολιτίσουν
τον αγράμματο λαουτζίκο που μερακλώνει όταν
ακούει τον «Τελευταίο πυρετό»; Γενναία απόφαση
του ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε ρήξη με τον εαυτό του ή συγκρότηση ενός νέου λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ με τον Τσίπρα να ανακαλύπτει στο πρόσωπο της Πίτσας Παπαδοπούλου τη Ρίτα Σακελαρίου και αντί για το
«Αυτός ο άνθρωπος αυτός» να φέρνει βόλτες με το
«Μια ζωή το καλό παιδί»; Κανεί! που λένε και στην
Κύπρο. Το λαϊκό τραγούδι, αν δεν έχει εξοβελιστεί
εντελώς από τη σύγχρονη Αριστερά, γίνεται αποδεκτό μόνο όταν ξεπλυθεί από το «έντεχνο», το αναγκαίο άλλοθι που χρειάζεται ο αριστερός για να
ομολογήσει ότι απλώς γουστάρει τον Καζαντζίδη,
τον Μπιθικώτση, τον Μαργαρίτη, τον Μητροπάνο
αλλά και άλλους μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές.
Άμα δεν έχεις τραγουδήσει Θεοδωράκη, Χατζιδάκι,
Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Λεοντή ή, έστω, έναν Παπαδημητρίου ή ακόμα και Κραουνάκη και δεν έχεις
ξεπλυθεί στη μεγάλη κολυμπήθρα του αστικού και
λόγιου τραγουδιού, παραμένεις εγκλωβισμένος και
άπλυτος χωριάτης στην άξεστη λούμπεν συνοικία
σου. Καλός ο Καζαντζίδης… αφού τραγούδησε Λειβαδίτη, Χριστοδούλου, Βίρβο! Καλός και ο Μπιθικώτσης… αφού αξιώθηκε να γίνει Σερ τραγουδώντας Ρίτσο! Ε, και ο Μητροπάνος ωραίος… δεν θυμάστε που συνεργάστηκε με τον Μικρούτσικο «Στου
Αιώνα την Παράγκα»; Τώρα ο Μαργαρίτης; Και αυτός κάτι λέει… αφού έβγαλε δίσκο («Παίζοντας για
τη φανέλα») με τραγούδια των Ανδρέου, Μαχαιρίτσα, Κραουνάκη… θα γίνει μεγάλος και αυτός! Δεν
ισχυρίζομαι ότι οι μεγάλοι μας λαϊκοί τραγουδιστές
δεν ερμήνευσαν αριστουργήματα μεγάλων συνθετών και ποιητών του έθνους, απλώς ότι ήταν μεγάλοι και πριν συναντήσουν το «έντεχνο» τραγούδι
και σίγουρα συνέχισαν να είναι και όταν έπαψαν να
το τραγουδούν. Ήταν μεγάλοι κι όταν τραγουδούσαν
το «Στο τραπέζι που τα πίνω», «Του Βοτανικού τον
μάγκα», «Σ’ αγαπώ σαν αμαρτία», αλλά και το
«Κελί 33». Ήταν μεγάλοι, επειδή ακριβώς είχαν
εγκαθιδρύσει μια άμεση και βιωματική σχέση με τον
λαό και τα παθήματά του, ενώ δεν τον εγκατέλειψαν
ποτέ όταν για λίγο άφησαν τα μπουζουξίδικα για
να μπουν στα Music Hall. Το λαϊκό τραγούδι, ως
ανώνυμο, ομαδικό, αυτοδίδακτο, αναπλάσθηκε και
ανατροφοδοτήθηκε από το συλλογικό βίωμα σε αντίθεση με το έντεχνο, ατομικό καρπό ενός επώνυμου
δημιουργού με κλασική μουσική παιδεία. Μπορεί
αυτές οι δύο διαφορετικές μουσικοποιητικές διαδικασίες να συναντήθηκαν στα μέσα του ’50 και το
25 Oκτωβρίου 2014
’60 να παντρεύτηκαν και να γέννησαν παιδιά-διαμάντια, αλλά ποτέ η πλούσια μοναχοκόρη του «εντέχνου», ενώ προσπάθησε να επιβάλει στον λαϊκό άνδρα τον δικό της κόσμο και τάξη, δεν κατάφερε να
του ξυρίσει (και ευτυχώς) το μουστάκι! Παρά τη βίαιη εκδυτικοποίηση του λαού μας και τη φολκλορική διεθνοποίηση του μπουζουκιού, ο λαός μας μέσα
από αυτές τις φωνές κατάφερε να κρατήσει καταδικά του και τη λαϊκή του παράδοση και το μπουζούκι του, κι ας έγινε το δεύτερο «κουτσή κιθάρα με
ξένο ηχείο», όπως έλεγε ο Άκης Πάνου για το τετράχορδο. Γιατί ο λαός μας ευλογήθηκε να έχει τον
«Μέγα Ανατολικό», τον Καζαντζίδη που εξέφρασε
το αισθητικό και κοινωνικό του φορτίο κι ας κατηγορήθηκε για υπερβολή στον τονισμό του αναπόφευκτου της ταξικής μοίρας και του πόνου που αποπνέεται απ’ αυτήν. Γιατί ο λαός μας έχει ακόμα τον
Μαργαρίτη που κάποια τραγούδια ακόμα τον «πειράζουν», όπως οι «Ναυτικοί» και «Η Άννα της Κοκκινιάς». Και τον «πειράζουν», γιατί είναι αυθεντικά και δεν υπακούουν στους ανόητους κανόνες της
πολιτικής ορθότητας της Αριστεράς. Γιατί ο Μαργαρίτης, όταν τον κάλεσε ο Παπαδημητρίου να πάει στο Μέγαρο, πήγε, αλλά μετά δεν παρέλειψε να
του πει: «Εγώ ήρθα μαζί σου στο Μέγαρο! Εσύ θα
έρθεις κοντά μου στα Μέγαρα!». Και μπράβο στον
Παπαδημητρίου, γιατί με τον τρόπο του πήγε αυτός κοντά στον Μαργαρίτη και τον ελληνικό λαό,
γράφοντας μουσική για την «Άννα της Κοκκινιάς»,
υπερασπιζόμενος μια βαθιά συλλογική ανάγκη της
εποχής μας για λαϊκό τραγούδι. Και επειδή «μολαταύτα, παρά ταύτα φτάσαμε στο διά ταύτα», ας
μην αναλώνονται οι σύντροφοι να βρουν τις απαντήσεις σε κάποια γενναία ιστορική στροφή της Αριστεράς στο λαϊκό τραγούδι ή σε άλλα «έντεχνα»
άλλοθι, γιατί ο λαός έχει δώσει όλες τις απαντήσεις,
αφού τραγουδάει ακόμα Καζαντζίδη, Μητροπάνο
και Μαργαρίτη…
Μεσοφόρι, λαϊκό τραγούδι
και νέα τάξη πραγμάτων
Στο λαϊκό μας τραγούδι γίνεται συχνότατα αναφορά σε είδη γυναικείας και ανδρικής ένδυσης.
Το ντύσιμο σε κάποιες περιπτώσεις είναι δείγμα
κοινωνικής καταξίωσης ή, αντίθετα, κοινωνικού
ξεπεσμού. Χαρακτηριστικά είναι τα άσματα «Οι
γκόμενες φορέσανε τραγιάσκες» και το «Πάλιωσε το σακάκι μου» των Βαμβακάρη και Τσιτσάνη
αντιστοίχως. Το ρούχο σε άλλες περιπτώσεις αντικατοπτρίζει την ψυχολογία του ανθρώπου ο οποίος, ενώ φορεί άσπρο πουκάμισο, θέλει να το βάψει μαύρο «για να ταιριάζει στα βάσανά του».
Είναι, όμως, μία κατηγορία λαϊκών ασμάτων τα
οποία έχουν ως αναφορά συγκεκριμένα το ερωτικό ρούχο. Στα τραγούδια αυτά κανείς μπορεί να
ακούσει πώς τα ρούχα προκαλούν τη φαντασία,
γεννούν αισθήματα και συναισθήματα ή ακόμα
διεγείρουν ένστικτα εντός ενός πλαισίου που οριοθετείται από τον θαυμασμό μέχρι την αμείλικτη
καψούρα. Η διαλεκτική, δε, μεταξύ ύλης (του ρούχου) και πνεύματος (του έρωτα) καθιστά αυτά τα
τραγούδια από ενδιαφέροντα έως εντυπωσιακά,
ασχέτως αν ενδεχομένως έχουν κάποιες στιχουργικές ή μουσικές αδυναμίες.
Στο μέγιστο (και δυστυχώς ψιλοάγνωστο) άσμα
του Βαμβακάρη, το οποίο τραγουδά ανεπανάληπτα ο Χατζηχρήστος, «Φοράς φουστάνι βυσσινί»
ο άνδρας, αφού δηλώνει ότι «μπερδεύτηκε στις
πιέτες» του βυσσινί και από φίνο μετάξι φουστανιού της, προειδοποιεί ότι αν τύχει και την ξαναδεί με αυτό το ρούχο, δεν του μένει άλλη επιλογή από το να πάει να την κλέψει, επειδή «του
αρέσει πολύ».
Σε ένα νεώτερο χρονικά αλλά εξίσου μεγάλο
λαϊκό τραγούδι των Ρασούλη-Ξυδάκη κάποια φοιτήτρια της Νομικής στο πέρασμά της «αφήνει πίσω χίλια θύματα» με το κοτλέ παντελονάκι που
φορεί.
Το τρίτο παράδειγμα τραγουδιού-«ύμνου» στον
ερωτισμό
των ρούχων
είναι αποκαλυπτικό και
από πολιτική
άποψη, επειδή, στο βάθος, ξεμπροσ τιάζει τη
νέα
τάξη
πραγμάτων.
Πρόκειται
για το «Βρε
πα λιομισοφόρια» των
ΧατζιδάκιΣακελάριου.
Στο τραγούδι αυτό αποκαλύπτεται η δύναμη που
έχει το μεσοφόρι. Μια όμορφη κοπέλα που φορούσε μεσοφόρι προκάλεσε σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα σε δύο άντρες οι οποίοι κατέληξαν στο νοσοκομείο «σε αφασία», ενώ εκείνη έφυγε με έναν
τρίτο άντρα!
Στο τραγούδι γίνεται σαφές πως ο ερωτισμός
του μεσοφοριού δεν είναι παίξε γέλασε! Εξάλλου,
όπως λέει και ένας φίλος, «το να φτάσει κανείς στο
μεσοφόρι, ήταν από μόνο του άθλος. Το μεσοφόρι ήταν το σύνορο της αντρικής φαντασίας, μετά
από αυτό ήταν η έκρηξη της οποίας η συνέπειες
δεν ήταν ποτέ προβλέψιμες». Συνεπώς, δεν είναι
καθόλου αστείο πράγμα η απόσυρση του μεσοφοριού από τη γυναικεία ένδυση. Είναι σχεδόν
αφελές να πιστεύει κανείς ότι το μεσοφόρι αποσύρθηκε απλά και αθώα λόγω μόδας. Το μεσοφόρι, ως υλικό είδος το οποίο προκαλεί ένστικτα
του ασυνείδητου, δηλαδή μη ελεγχόμενα, που δεν
τα ορίζει η συνείδηση και η λογική μας, είναι «επικίνδυνο». Ως εκ τούτου, η απόσυρση του μεσοφοριού δεν θα ήταν άτοπο αν λέγαμε ότι σχετίζεται με την προσπάθεια της νέας τάξης πραγμάτων
να ευνουχίζει συναισθηματικά και σε επίπεδο ενστίκτων τους ανθρώπους.
Υ.Γ.: Για την ένδυση στο λαϊκό μας τραγούδι θα
επανέλθουμε, αξίζει τον κόπο.
25 Oκτωβρίου 2014
Η άλλη
Ένωσις
Ex Libris
Τι είναι Διαφωτισμός;, Mendelsson, Kant
et al, μτφ. Μ. Σκουτερόπουλου, εκδ. Κριτική, Αθήνα 1989: Ορισμένος στην κλασική διατύπωση του Καντ ως η έξοδος
του ανθρώπου από τη δυναστευτική κηδεμονία (διάβαζε «δεσμά της υποτακτικής πίστης») για την οποίαν υπαίτιος είναι απόλυτα ο ίδιος, ο Διαφωτισμός, αντίληψη του ελεύθερου και κριτικού ανθρώπου, διασύρεται στη σκεπτικιστική,
μετανεωτερική εποχή μας ως το αντίστροφο ακριβώς των προτάσεων και δηλούμενων επιδιώξεών του για χειραφέτηση του ανθρώπου. Διότι, όσο πιο ευγενικό είναι ένα πράγμα στην τελειότητά του, τόσο πιο βρωμερό στην αποσύνθεσή του, ένα λουλούδι που σαπίζει βρωμά περισσότερο από ένα ξύλο που αποσυντίθεται. Ποια τα όρια ανάμεσα στην
ιδιωτική και τη δημόσια χρήση του Λόγου, πώς «διαχειρίζεται» τους όρους
ελευθερίας του ανθρώπου η πολιτική, κινούμενη ανάμεσα στη φιλοσοφική του
αντίληψη του ανθρώπου σαν Άνθρωπος
και σαν πολίτης; Η συλλογή αυτή άρθρων για τον Διαφωτισμό παραθέτει με
προσιτό τρόπο προβληματικές για τις
εσωτερικές αντιφάσεις και τις δυνατότητες αντιστροφής των ευγενών προθέσεων του Διαφωτισμού, που είδαν τον
Λόγο να αυτοκαταλύεται στον συνοδό
του «Άλλο του Λόγου», στο Άουσβιτς,
και τις απελευθερωτικές του Ανθρώπου
διακηρύξεις του να σφυρηλατούν πιο
ακατάλυτα δεσμά, ως ο «εργαλειακός
λόγος της νεωτερικότητας».
Μαθήματα Ελληνικών, Ζακλίν ντε Ρομιγύ, Μονίκ Τρεντέ, μτφ. Χριστιάνα Σαμαρά, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2009: «Δεν
θα κουραστούμε ποτέ να εγκωμιάζουμε τις αρετές του αρχαίου ελληνικού
πνεύματος και την επίδραση που άσκησε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό». Η πιστή
«ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΓΕΡΑ ΓΟΝΑΤΑ»
ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ
εργάτις μέλισσα του πολιτισμού αυτού,
Ζακλίν ντε Ρομιγύ, αναλύει μερικές από
τις πιο θαυμαστές ιδιότητες της ελληνικής γλώσσας, όχι με κανονιστικές προθέσεις, για να διδάξει τις δόκιμες μορφές
και τους κανόνες της, αλλά με περιγραφικές αλλά κι εξ αυτού εγκωμιαστικές,
προθέσεις, για να περιγράψει τις ομορφιές της. Αναδεικνύει, λοιπόν, μέσα από
μια σειρά παραδειγμάτων, τις λεπταίσθητες εκφραστικές αποχρώσεις που παρήγαγε η ελληνική γλώσσα με τον πλούτο των γλωσ(σολογ)ικών μηχανισμών της,
αναδεικνύοντας παράλληλα την ελληνική
ως πεδίο ανάδειξης της γλώσσας όχι μόνο ως επικοινωνιακού συστήματος, αλλά
κι ως αισθητικού, πνευματικού επιτεύγματος. Με όρους, δηλαδή, κόντρα στους
αποδομητικούς επήλυδες γλωσσολόγους
μας, αισθητικούς, δηλαδή αξιακούς.
Από την εξαχρείωση στην εξαθλίωση.
1974-2012: Οδοιπορικό της χρεωκοπίας των κατεστημένων ελληνικών ηγεσιών, Βασίλης Φίλιας, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 1913: Η ιστορία της ελληνικής κρίσης
με αιτιολογικούς, δηλαδή ηθικά «υπαιτιολογικούς», όρους. Αποδίδοντας ευθύνες σε όλους εκείνους που με πράξεις ή
παραλείψεις οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο. Σε όλους εκείνους που
άφησαν την Ελλάδα απροστάτευτη, ανοχύρωτη απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση» και τη Διεθνή του χρηματοπιστωτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου. Σε όλους
εκείνους που ευθύνονται διότι ο τόπος
«ανεπτύχθη εν υπαναπτύξει», δηλαδή
έμεινε υπανάπτυκτος οικονομικά, πολιτικά, διοι¬κητικά. Σε όλους εκείνους που
φόρτωσαν τη δημοσιονομική υπερχρέωση στις ράχες του λαού, που τον εξαθλίωσαν και διέσυραν διεθνώς. Και με
σαφείς αναλογίες για την κυπριακή οικονομική (και ηθική) κρίση.
Το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν γιορτάζει φέτος 60 χρόνια λειτουργίας και έτσι ξεκινά εορταστικά τη φετινή σεζόν με τη θεματική «2014: 6 χρόνια κρίση/60 χρόνια
Υπόγειο». Στα πλαίσια αυτής της θεματικής παρουσιάζονται σε μία ενιαία παράσταση δύο νεοελληνικά έργα που μιλούν για τη σύγ χ ρονη
πραγματικότητα: «Αλμανάκ» της
Μαριάννας Κάλμπαρη και «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Ανδρέα
Φλουράκη. Και τα δύο έργα γράφτηκαν για το Θέατρο Τέχνης, ανέβηκαν με επιτυχία στο Υπόγειο τον
χειμώνα 2013-14 και βραβεύτηκαν
από τη διεθνή διοργάνωση Eurodram.
Εισερχόμενη στο θέατρο για να παρακολουθήσω την παράσταση «Ασκήσεις για γερά γόνατα», ένιωσα μια
αισιοδοξία, γιατί ο χώρος ήταν γεμάτος –όσο έχω δει ελάχιστες φορές
γεμάτο το Υπόγειο– και μάλιστα από
νέο κόσμο. Το σκηνικό λιτό: ένα τετράγωνο τραπέζι. Στη σκηνή ήδη οι
τέσσερις ηθοποιοί.
Η παράσταση αυτή είναι ένα πενηντάλεπτο έντασης που σε αφήνει
μετά για ώρες να σκέφτεσαι. Όπως
δηλαδή θα έπρεπε να κάνει το θέατρο ούτως ή άλλως. Η πυκνή και
απέριττη σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου κάλυπτε τυχόν κενά του κειμένου ή της υποκριτικής. Στη σκηνή
εκτυλίσσονταν, χωρίς περιττές επεξηγήσεις, εικόνες της βίας που υφίσταται ο μέσος άνθρωπος σήμερα.
Της εργασιακής, της οικονομικής, της
σεξουαλικής, της οικογενειακής…
Μια γυναίκα, η εξουσία, απειλεί
δύο υπαλλήλους της (έναν μεσήλικα
άντρα και μία νεαρή γυναίκα) με την
απόλυση του ενός. Και εκεί ξεκινά-
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Η διάσταση του τραγικού της συλλογικής ανθρώπινης Ιστορίας φανερώνεται κατά παράξενο τρόπο,
πρωτίστως και ευκρινώς, στην Τέχνη που ακολουθεί τον Πόλεμο,
παρά στην ιστορική επιστήμη.
Ο Πόλεμος είναι το πλέον βίαιο,
θανατηφόρο, επώδυνο και
«αντιανθρώπινο» φαινόμενο της
Ιστορίας. Ο Άνθρωπος έχει συνείδηση της θνητότητάς του, κατά
τον ίδιο τρόπο με τον οποίον έχει
συνείδηση του «προβλήματος» της
Ζωής του (του τρόπου, του έθους
του βίου του).
Από τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού μέχρι την εποχή
μας, οι άνθρωποι πολεμούν: σκοτώνουν και σκοτώνονται. Ο Πόλεμος, ενώ μοιάζει με παράφρονη
επιλογή του ανθρώπου, εφ’ όσον
γεννά θάνατο, αναπηρία, τραύμα,
άλγος, προσφυγιά και φτώχεια
–όλα εκείνα τα οποία παλεύει να
αναβάλει ή να αποφύγει ο ίδιος
άνθρωπος στη ζωή του–, γεννά και
μεγάλα έργα Τέχνης.
Ο Άνθρωπος είναι η «μήτρα»
του παράδοξου διδύμου: Πόλεμος-Τέχνη. Ο ισχυρισμός επαληθεύεται μάλλον ευχερώς:
Τρωικός Πόλεμος – Ομήρου
Ιλιάδα.
Περσικοί Πόλεμοι της αρχαιότητας – Πέρσες του Αισχύλου.
Ισπανικός Εμφύλιος – Γκουέρνικα του Πικάσο.
15
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ
ει ένας πόλεμος. Ποιος θα υπερτερήσει; Ποιος θα πέσει πιο χαμηλά
για να μη χάσει τη θέση του, μια θέση που παρ’ όλ’ αυτά δεν του προσφέρει τίποτα; Πώς ασκείται τελικά
η εξουσία πάνω στον καθένα από
μας; Πόσο εύκολα μπορούμε να γίνουμε και θύτης και θύμα; Γιατί
αντέχουμε να είμαστε στα γόνατα
από τη στιγμή που τίποτα δεν μας
κρατάει απ’ το να σηκωθούμε όρθιοι; Γιατί ο γιος της Μητέρας Εξουσίας στρέφεται στον φασισμό; Όλο
το έργο μια μικρογραφία της Ελλάδας της κρίσης, χωρίς όμως επιφανειακούς παραλληλισμούς.
Ξεχωρίζει η ερμηνεία του Νέστορος Κοψιδά στον ρόλο του μεσήλικα
οικογενειάρχη που πασχίζει για να
μη χάσει τη θέση του. Η Ράνια Σχίζα αρκετά καλή στον ρόλο της αδίσταχτης γυναίκας-εργοδότη. Οι δύο
νεαρότεροι ηθοποιοί στηρίζουν αρκετά καλά την παράσταση. Ο φωτισμός ήταν σχεδόν ενοχλητικός, όμως
τόσο ώστε να συμπληρώνει τα όσα
συνέβαιναν πάνω στη σκηνή χωρίς να
αποσπά την προσοχή του θεατή.
Ασκήσεις για γερά γόνατα, αλλά
και ασκήσεις για γερά στομάχια. Η
εξουσία επιτελείται πάνω στον καθένα από εμάς. Είναι ή δεν είναι στο
χέρι μας να γλυτώσουμε από αυτήν;
Μια παράσταση που αξίζει πραγματικά να της αφιερώσεις πενήντα λεπτά από τον χρόνο σου για να την
παρακολουθήσεις και άλλες πολλές
ώρες για να τη συνειδητοποιήσεις.
Η παράσταση «Ασκήσεις για γερά
γόνατα» παίζεται στο Υπόγειο του
Θεάτρου Τέχνης, Τετάρτη με Κυριακή, μέχρι τις 26 Οκτωβρίου.
Ν.Π.
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
Δ’
Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε...
Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940
– Άσμα ηρωικό και πένθιμο για
τον χαμένο ανθυπολοχαγό της
Αλβανίας του Οδυσσέα Ελύτη.
Από το θέμα «Πόλεμος-Τέχνη»
αναδύονται πολύ πιο σύνθετα ζητήματα σκέψης από την πτυχή την
οποίαν αγγίζει η παρούσα στήλη.
Υπαινικτικά, θα αναφέρω ένα
ζήτημα για τον Πόλεμο (την καταστροφή του 1974), ο οποίος έτεκεν κυρίως Ποίηση, το οποίο με
βασανίζει επίμονα, από τη δεκαετία του ’80:
1) Σημαίνει κάτι όταν ένας Πόλεμος δεν γεννήσει κανένα μεγάλο έργο Τέχνης;
2) Είναι τυχαίο το φαινόμενο;
Αποτελεί δείγμα συγκεκριμένης
κοινωνικής ανεπάρκειας σε μια
εποχή παρακμής;
3) Είναι, άραγε, άρνηση βαθύτερης συνειδητής αποδοχής του
συγκεκριμένου Πολέμου και μιας
συνακόλουθης ανεπαρκούς καλλιτεχνικής δημιουργίας;
4) Η προηγούμενη εικασία της
άρνησης συνδέεται μήπως και από
πολιτικό, ιστορικό και ιδεολογικό
«κενό» ή «καθήλωση» μιας κοινωνίας;
5) Η μορφή της Τέχνης έχει κάποια σημασία; Τι διαφορά έχει,
ενδεχομένως, η Ποίηση από την
πεζογραφία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, το τραγούδι, τη φωτογραφία και τα εικαστικά;
28η Οκτωβρίου 2014. Το ΟΧΙ του
1940.
Στα γυμνάσια και τα λύκεια της
Κύπρου τιμάται και η Σημαία.
Οι έφηβοι αριστούχοι του αγήματος, αφού δώσουν όρκο, παίρνουν στα χέρια τους το λάβαρο
του σχολείου, τις σημαίες και τις
θέσεις των παραστατών. Μια τελετή η οποία θυμίζει τον όρκο των
Αθηναίων εφήβων.
Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αιώνες μαύροι γύρω του
Aλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή
Kι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Aκούν με προσοχή·
Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
Όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
Όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.
Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα
Xωρίς άλλα κεριά
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού τουAπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!
Οδυσσέα Ελύτη, Άσμα ηρωικό και πένθιμο για
τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας,
Εκδοτική Εταιρεία Ίκαρος, Αθήνα 1971.
Ρε Σαββάκη μου,
πε ότι έρτει ένας σσιύλλος τζιαι μπει μες στο
κρεβάτιν σου τζιαι κάμει
γεώτρηση. Είντα μπο να
κάμεις;
ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Αν εν ντόπερμαν,
εν να παίξω πελλόν,
ώσπου να τον πιάω
στον ύπνον. Αν εν κανέναν ππούτολ ή κανέναν
κκόκερ σπάνιελ, εν να
τα γεωτρήσω!
Η Ερωτική Έλξη της Αιρετικής Λύσης
Σταύρου Λυγερού: Κυπριακό. Η Αιρετική Λύση, εκδ. Πατάκη, 2014
Η απόλυση, με σκαιόν, ως φαίνεται, τρόπο, του εγκρίτου δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού από την Καθημερινή, όλο
και πιο «κατεστημενική» αν όχι, πια, «καθεστωτική», έδωσε ένα ακόμη παλμάριο στην ιστορία δημοσιογραφικής ακεραιότητας κι ηθικής αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου. Την
πένα που πιο έξοχα από οποιονδήποτε άλλον στηλίτευσε τη
συγχορδία της «Τriad» ανάμεσα στην άρχουσα οικονομική
ελίτ, την πολιτική και τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, όλοι
στον χορό της διαπλοκής που έφερε το «Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκρατία» για να διαφυλάσσει τώρα τα κακώς κτώμενα ξεπουλώντας τον τόπο και εξανδραποδίζοντας τον λαό στην Ευρω-Ηγεμονία,
με το πονηρό επιχείρημα του «Μονοδρόμου» που υπηρετούν και διασαλπίζουν τα κρατούντα Μήντια.
Ατυχώς, όμως, ο έγκριτος δημοσιογράφος «πάτησε στα πηλά», επιχειρώντας μια ανάλυση του Κυπριακού,
στο τελευταίο βιβλίο του: Η Αιρετική
Λύση. Στο οποίο ο συγγραφέας προτείνει μια «αιρετική» λύση «βελούδινου ημιδιαζυγίου». Κι έσφαλεν όχι
στη διάγνωση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο σχέδιο τύπου Ανάν, με
«το “Όχι” πιο δύσκολο τώρα», με έναν Πρόεδρο που «δεν
είναι ένας Παπαδόπουλος, αλλά ο Αναστασιάδης, ο οποίος το
2004 είχε φανατικά υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν» και με «την
αυτοπεποίθηση των Ε/κ πιο κλονισμένη από την οικονομική
κρίση».
Το σφάλμα έγκειται στο ότι η έννοια της λύσης, επιμένει τόσον... Ερωτική, όσον κι «Αιρετική», ότι έλκεται ο Λυγερός
από τη σαγήνη, δηλαδή παγίδα, της «Λυσιολαγνείας». Ότι
πιστεύει, δηλαδή, πως η προτεινόμενη «λύση» του «βελούδινου ημιδιαζυγίου» με τους Τουρκοκυπρίους, κάτω από ευρωπαϊκό καπέλο, θα τους απεκτουρκίσει εξευρωπαΐζοντάς
τους, θα τους αποσπάσει από την Τουρκία με την υπόσχεση
ενός ευρωπαϊκού μέλλοντος. Ότι νομιμοποιώντας τα στρατιωτικά κέρδη της εισβολής, θα εξαφανισθούν ως διά μαγείας τα διά των Τουρκοκυπρίων υπηρετηθέντα κέρδη της εισβολής. Ότι εναγωνίως ζητώντας, διότι περί αυτού πρόκειται,
τη... νομιμοποίηση της ελευθερίας των Ελλήνων της Κύπρου
με την οικειοθελή υποκατάσταση της κρατικής μας οντότητας, προστατευόμενης από τη διεθνή νομοθεσία, με μια υποβαθμισμένη διεθνώς κρατική ή «υπο-κρατική» (πείτε την
«ιπποκρατική») συνύπαρξη με τους αναβαθμιθέντες σε κράτος Τουρκοκυπρίους, νομίμους κατόχους των κατεχομένων...
προσθέτουμε και δεν αφαιρούμε ασφάλεια!
Κι ότι, στην ουσία, δεν ημι-αυτοκτονούμε ή ευθανατίζομεν
εαυτούς, απαλλάσσοντες τον αδιάφορο για τα δίκαιά μας κι
οχλούμενο από την επιμονή του διεθνοποιημένου μας προβλήματος διεθνή παράγοντα από το πρόβλημά μας ως διεθνές
πρόβλημα, με την αυτο-κοσσοβοποίησή μας.
Προχείρως, τα πιο πάνω, μόλις το βιβλίο ενεφανίσθη στο
βιβλιοπωλείο όπου συχνάζουμε. Αναλυτικότερα σχόλια στο
επόμενο φύλλο της Ενώσεως. Ίσσιαλλα, όπως συνοίκως μαθαίνομεν να το λέγομεν.
Τίτος Χριστοδούλου
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΖΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΓΙΑΛΟΥΣΑ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 2:30 το απόγευμα
Δωρεάν φαγητό και ποτά
Κοπιάστε και φέρτε και τους φίλους σας
Ρε Μάικ, λαλείς την
Κυριακήν να πάμεν στο
παζαράκιν στο βιβλιοπωλείον «Γιαλούσα»να
δούμεν τζιαι τ’ αέρφιν
μας τον Κούλλην;
Α, Παναΐα μου,
εν να μας τα πρήξει πάλε,
αλλά να πάμεν. Επεθύμησα να κόψω καμιάν σοβαρήν κουβένταν με τον
Σανταμάν!
Έκτακτη συμμετοχή: Σαββάκης και Έλλη

Τεύχος 04/2014

110 ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ & ΙΣΤΟΡΙΑ

Μη αιτιολογηµένος διπλασιασµός στην κυπριακή διάλεκτο

Αφιέρωμα στην Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής