…ας προσθέσουμε και μερικά πράγματα σαν αυτά που γράφουν οι κριτικοί, δεν εννοούμε εκείνα που λένε για το αν κάτι ήταν καλό ή κακό (είτε αντικειμενικά είτε υποκειμενικά) αλλά εκείνα που λένε για να βοηθήσουν με επεξηγήσεις τον αναγνώστη τους και θεατή του έργου το οποίο κρίνουν, ή για να εκφραστούν οι ίδιοι ή και να προσθέσουν κάτι με την προσωπική τους δημιουργικότητα… Λοιπόν: Για να δούμε σε ποιά σημεία αναφέρονται τα παρακάτω ας ξαναδούμε, πρώτα, μερικές στιχομιθίες και ας ξανακούσουμε τα λινκ που συναντάμε σε αυτές: ……………………………………… Λ:-Λοιπόν; Ήταν αρκετά συναφής η κωμωδία; Π:- Ήταν Ντ:- Αρκετά συναφής ήταν, αρκετά κωμωδία ΔΕΝ ήταν. Έχει η γενιά σου τιποτε αρκετα ξε-ψυχοπλακωτικό, κι ας μην είναι συναφές; Κατι πιο ροκ ρε παιδί μου! Στέλλα:- Κοντρόόλ, το θυμασαι εκεινο το βιντεακι με τον Ρέϋ Τσαρλς και τους Blues Brothers Κτρλ:- Εφτασέέέ: http://www.youtube.com/watch?v=rN5V-6yCbpg Ντ:- Καλές οι πλάκες αλλά τότε που διασκεδάζατε με όλα αυτά δεν ήσασταν με με τα δυο ποδια σε κριση και το ένα πόδι στο λάκο όπως εμείς. Π:-Άλλο το οτι το βιντεο δειχνει φτωχογειτονιά Αμερικάνικη κι άλλο το τι ήσασταν εσεις σαν θεατες. Αλλωστε αλλιώς ήταν οι φτωχογειτονιες τον καιρο πριν την κριση και αλλιώς θαναι τωρα, ακομη και στην Αμερική. Σ:- Μα δεν τελειώσαμε , απλώς για τα παρακάτω πρέπει να θυμηθούμε ότι μια ευχή-κραυγή στα ελληνικά γλέντια είναι το «να πεθάνει ο Χάρος». Πάμε να δούμε άλλο ένα τραγούδι που όλοι ταυτίζουμε με κέφι, «του Θωμά το μαγαζί» . Ας δούμε λοιπόν πώς με το ίδιο κέφι που το τραγούδι αυτό τραγουδιόταν όταν άρχιζε το πρόγραμμα μιας τραγουδίστριας ρεμπέτικων στο φημισμένο έργο «Ρεμπέτικο» του Φέρρη, τραγουδήθηκε επίσης και στην κηδεία της. Πώς πέρασαν τα όργανα στο νεκροταφείο; Κλεισμένα σε ευρύχωρα παλτά, όπως κυκλο-φορούσαν έτσι κρυμμένα και κάποτε που είχαν κηρυχθεί παράνομα τα ρεμπέτικα. Και δόθηκαν χέρι- χέρι γύρω από τον τάφο σαν να ήτανε ντουφέκια που άρχισαν να τα παίζουν πρώτα όρθιοι σαν να τιμούσαν στρατηγό που αποχωρεί… Λ:-…αλλά όταν, μαζί με λουλούδια, της έρριξαν στο φέρετρο και το ντέφι της, τότε άρχισαν να παίζουν τα όργανα τρυφερά για να μην ταράξουν την καινουργιοφερμενη στον Παράδεισο, αλλά και γονατίζοντας προς την γη για να ακούγονται οι πεννιές στον Άδη καλύτερα, σαν ναχε απλώς πάει στο 1 διπλανό δωμάτιο κι άκουγε ακόμα τους φίλους της να γλεντάνε για να της κάνουν με την φασαρία παρέα να μη νιώθει μόνη, και επίσης χόρευαν με απαλά βήματα στο νεκροταφείο στον τέτοιο αποχαιρετισμό μέχρι που ένας τους την χαιρέτισε και κουνώντας προς τον ουρανό την τραγιάσκα όπως χαιρετάμε ταξιδιώτη σε πλοίο… http://www.youtube.com/watch?v=t_YG5XCJWFA&feature=related Ντ:- Κάπως στο στυλ πάρ’τον στο γάμο σου να σου πεί και του χρόνου δεν είναι αυτού του είδους η αισιοδοξία; Ή σαν το «η εγχείρηση πέτυχε ο ασθενης απέθανε», που λέει και η τρόικα Π:- Ή μήπως μας την λέτε που τώρα δεν γράφονται τέτοια τραγούδια με μπαγλαμαδάκια κλπ; Σ:- Δεν γράφονται; Μα τι λες;! Μέχρι και τέτοια μπαγλαμαδάκια δεν έχει ο Αγγελάκας στο «Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ;» της γενιάς σας; Για άκου τα… http://www.youtube.com/watch?v=bS-l3DTIGAI&feature=related …………………………… Στέλλα:- Ντίνα ειχες δει εκεινο το Αλ Τσαντίρι που τέλειωνε ο Λάκης με κείνο το χασαποσέρβικο που ξεκιναγε με τα στιχους «μια μερα θα μας γράψει η ιστορία/ που διώξαμε απ’την Ελλάδα τα θηρία/ που διώξαμε υπουργούς και βουλευτάδες/ τους ψευταράδες και τους μασκαράδες»; Ντίνα:- Και που συνέχιζε «Και στo Συνταγμα εκεί όλοι οι άνθρωποι οι απλοί /Νίκος, Κώστας , Γιάννης, Στέλιος /που αυτοί θα φέρουν τέλος/ και ο κάθε πατριώτης θα μας φέρουν την ισότης»; Ναι το ειχα δει. Κανα ονομα μπορει να άλλαξα, αλλά το Στέλιος υπήρχε για να ταιριαζει με το τελος. Kι έδειχνε ο Λάκης με το δάχτυλο το κοινό σαν να’βλεπε τα ονόματα που’λεγε. Στέλλα:- Μπράάβο! Με την πρωτη σου’μεινε; Εχεις δει το οριτζιναλ πριν το προσαρμόσει ο Λάκης στα σημερινά; Ντ:- Όχι Στέλλα: - Έλα να δούμε λίγο και πες μου αν κατά τη γνωμη σου είναι ψυχοπλακωτικο ή ξεψυχοπλακωτικό.Κοντρόόλ Κτρλ:- Ξέρω-ξέρω, καταλαβα. http://www.youtube.com/watch?v=-8Gp2OVlhlE&feature=related 2 Στέλλα: - Η φτωχεια είναι τοσο μεγαλη που η συζυγος του μπουζουξη αν δεν ήταν ετοιμόγεννη θα τραγουδούσε κι εκεινη διπλα του, ή θα χτυπαγε ντεφι. Όπως ειδες με το ένδυμα ορχηστρας είναι ντυμενη καθώς στο πισω δωματιο, με μια μαμή, γενναει σε ένα καναπέ ενώ η ορχήστρα παίζει. Α! Δεν στο’πα! Το κοριτσάκι που γεννήθηκε μέσα στις πεννιές που τις ακουγε ήδη απ’την κοιλια της μανας της ήταν η τραγουδίστρια που χρόνια μετά, στην κηδεία της, την ξεβγάλανε με μπουζουκια κλπ τραγουδωντας του Θωμά το μαγαζί με το οποίο είπαμε ότι ξεκίναγαν τα γλέντια στο μαγαζί όπου τραγούδαγε. Τώρα πες μου κατι άλλο. Αυτά που ειδαμε τι σου φαινονται πως είναι; Τραγωδία λόγω φτωχειας ή κέφι παρ’όλη την φτωχεια; Ντίνα:- Θα το σκεφτω. Ετσι που το προσάρμοζε το Αλ Τσαντίρι ειχε μόνο κεφι. Λάκη γιατι το διαλεξες; Τι ακριβως γινόταν εκει με εκεινον τον Βενιζέλο τον παλιό; Κατι σαν τωρα; Λ:- Εκείνος το 1909 έσωσε την Ελλάδα από το ιστορικό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που έγινε 12 χρόνια νωρίτερα. Αλλά καμια σχέση με τον τωρινό , ούτε συγγένεια, ούτε ομοιότητα. Κι αφού δεν βλέπουμε κανενα σαν εκεινο να σωσει την χωρα, αν την σωσει κάποιος θαναι ο ανώνυμος λαός, δηλαδή οι Κώστας , Γιάννης, Πέτρος, Στέλιος, αυτοί για τους οποίους η ποίηση λέει ότι γραφουν την ιστορια του κόσμου σε μικρά ονοματα. Τέλος πάντων, όλοι μας μαζί θα πρέπει να τη σώσουμε αλλιώς δεν σώζεται. Και βέβαια όλοι ξέρουμε ότι χωρίς τον λαό ακόμα κι ο παλιός Βενιζέλος θαταν ανίσχυρος. Πάντα ο λαός είναι αυτός που σώζει την χώρα. Ντ:- Καταλαβαινω οτι κατι εχετε και σεις να μας πειτε αλλά για να στανιαρω ξερετε με ποιο τραγουδι θελω να τελειωσουμε. Σ:- Αμ δεν ξερουμε; Στέλλα:- Και το κοντρόλ ξερει …. Λ:- Μόλις πριν λίγο δεν σας τόπα ότι δεν το ξεχάσαμε; Βιαζεστε να φυγετε; Ντ:-Καλά ντε, δεν σας έπιασα κι απ’τα μούτρα. Αμέσως εσείς μ’αυτό το κοντρόλ! Πρωτα θελω να μας ξαναπει Λάκης εκείνο: Λ:- Πές το κι έγινε Ντ:-Καλά ντε, αμεσως πες το κι έγινε.Πρώτα ξαναπαίξε το ροκ το Ελληνικό (Το λινκ του «το ροκ το Ελληνικό» των Τουρνά-Μητροπάνου είναι http://www.youtube.com/watch?v=Ape1Nip_v74 το λινκ Λαζόπουλου είναι http://www.youtube.com/watch?v=NyTPhhty6Ys&feature=related ) 3 …………………………… Π:- Κι έχω μια ένσταση ήδη στο βιντεάκι με το ορίτζιναλ του τραγουδιού . τυ Λάκη. Γιατί το ειχατε στο αρχείο σας με γερμανικούς υπότιτλους; Ξέρουμε για τις σχεσεις ΑLFΑ με Γερμανία, δεν χρειαζεται και να μας το υπενθυμίζετε. Το έχουμε εμπεδώσει ……………………………. …(απάντηση Λάκη και Σαλονικιού με γνωστό ανέκδοτο:)…έρχεται ο τζίτζικας καλοκαίρι στο μέρμηγκα και του λέει «Πάμε παραλία; Έχω στρώσει κατάσταση με γκόμενες» «Εγώ στρώνω κατασταση για το χειμωνα. Χωρίς προμήθειες εσύ θα χτυπησεις το κεφάλι σου και θα με θυμηθεις» «Καλά , μαζεψε τώρα προμήθειες και θα σε ξαναφωνάξω, κοίτα ναρθεις γιατί εσυ θα χτυπησεις το κεφάλι σου για τη μαγκουφιά σου και θα με θυμηθείς» Τον ξαναφωναζει σε λίγες μερες για κατάσταση, του φέρνει μαζί και τις γκόμενες με τα μαγιο και τα αντιηλιακά και τα ψαθακια, όλοι με μαύρα γυαλιά και σαγιοναρες, αλλά τα ιδια ο μερμηγκας. Έρχεται ο χειμωνας , ο μέρμηγκας ρόμπα, , παντοφλίτσα, καλοριφερ, λέει στην μανα του «Αν χτυπήσει κουδούνι ο τζίτζικας μη τον βάλεις μεσα γιατι θα μας κατσικωθει και δεν θα φεύγει. Φώναξέ με και κάτσε να μας ακούσεις» Χτυπάει ο τζίτζικας με δυο γκόμενες, όλοι κασκόλ, μαυρο γυαλί και σκι , του λέει «Πάμε Πάρνηθα για σκι. Ντύσου κι έλα» Του κλείνει την πόρτα ο μερμηγκας και λέει στην μανα του που τον κοιτάει με απορία: «Αν τηλεφωνησει κάποιος Αίσωπος πές του ότι ειναι μεγάλος μαλάκας»…Αυτό δειχνει έναν από τους λόγους που και οι φτωχοί Έλληνες, κι όχι μόνο τα λαμόγια, την σπανε στους Ευρωπαίους ή τους γεννανε αισθήματα αγάπης-μίσους. Πού κολλάει τα ανεκδοτο αυτό στα σημερινά; Περασμενα μεγαλεια και διηγώντας τα να κλαις; Παρηγοριά στον αρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του; Ούτε τονα ούτε ταλλο. Μα θα πει κανεις «Λίγα πάθαμε ζωντας σαν νεοπλουτοι τζίτζικες από τα διακοποδανεια και την κατανάλωση; Δεν βάζουμε μυαλό;» . Όμως αλλού είναι το θέμα. Τους Ελληνες εντός π.χ. διακοπών σε άλλο πράγμα είναι που απ’τη μια τους χαίρονταν και ήθελαν να τους μοιασουν οι ξενοι κι απ’την άλλη τους ζήλευαν. Οι ξενοι ερχονταν εδώ με λεφτα και εμείς είμασταν μπατίρηδες και όμως ξεραμε να ζούμε και να γλεντάμε με το τιποτα χωρις καρτες κλπ Οι παππουδες με το βρακί το μπαλωμενο που τους εχουνε όλους χεσμενους ξέρουν ότι οι Ελληνες στο γήπεδο της φτωχειας παίζουν εντός έδρας και κερδιζουν και οι ξένοι αναρωτιούνται πώς να τους μοιασουν, ενώ αν την χαρά την παιρνουνε μεσα από την κατανάλωση τότε παιζουν στο γήπεδο των ξένων και όσο και να προσπαθούν πάντα φτωχοί συγγενεις θαναι και θα προσπαθούν οι ίδιοι να μοιασουν στους ξενους. Ποιος από μας τους μεγαλύτερους δεν θυμαται φορές που όταν νέοι καθόμασταν σε ταβέρνες και αρχίζαμε ανέκδοτα στην παρεα γελάγαμε 4 τόσο πολύ που οι παρεες ξένων από δίπλα σταματαγαν τις μεταξυ τους κουβεντες και αρχιζαν να γελανε όταν γελάγαμε κι εμεις χωρις καν να ξερουν ελληνικά. Προσωπικά την πρωτη φορά που μουτυχε ρωτησα «Άρα ξερετε Ελληνικά;» και μουπαν (Σουηδοί ήταν, στ’Αγγλικά τους ρωτησα) «όχι αλλά είναι μεταδοτικό το γελιο και ετσι κι αλλιως το απολαμβάνουμε εξ ίσου», άλλη φορά που ρωτησα, μήπως τους ενοχλούμε, μου ειπαν «όχι, όμως γελάμε κι εμεις απλώς επειδη κανετε ευτυχισμενο θόρυβο», την τρίτη που ρωτησα ήταν ενας που ετρωγε μοναχός του και συγκεντρωνόταν τόσο πολύ σε αυτό που λεγαμε και γέλαγε ένα δευτερολεπτο πριν γελασουμε εμεις, αρα πώς ήξερε πού ηταν το αστειο αφου δεν ηξερε Ελληνικά; Θαταν φυσιογνωμιστής. Υστερα δεν ξαναρωτησα γιατι άλλη φορά ειδα που γελαγε κι ένα μωρό από την παρεα μας την Ελληνική άρα απλως σήμαινε ότι και χωρις λογια μεταδιδεται αυτό που εμπιστευονται οι άνθρωποι ως χαρά κι ευτυχία. Και μη μου πειτε ότι ετυχε η παρέα μου ναναι πάντα ηθοποιοί της κωμωδιας. Ίδιες σκηνές μου’χουν πει και φίλοι κάθε επαγγέλματος. Άσε πια τι γινότανε στον χορό που η γλώσσα του σώματος είναι διεθνης. Όποιος δεν με πιστευει ας ανατρεξει απλως στην μνημη του να θυμηθει ποσες φορές ξενοι κοιτάγανε έτσι τις νεανικές παρέες μας σε ταβέρνες. Λοιπόν: Οι υπότιτλοι στα γερμανικά στο λινκ με τη ρεμπετισσα που γεννούσε παραπλεύρως μαρτυρούν οτι το εργο, το «Ρεμπέτικο», του Κώστα Φέρρη, παίχτηκε και στη Γερμανία. Υπαρχει και σε λινκ με αγγλικους υποτιτλους. Δεν τους χρεώνουμε το δωρο που το εργο αυτό προσφερει, η ουσία είναι παντα δωρεαν, δωρεά σημαινει δωρο, απλώς παρατηρουμε ότι αν ξερανε πώς να το κανουν το εργο αυτό να πιασει τοπο θα διδασκονταν από μας κατι πολύ βαθυ για την ουσια της ζωης όπως το ξέραμε εμεις πριν παμε να τους μοιασουμε στην κατανάλωση. Π.χ. από σκηνες όπως με τα ανέκδοτα στις ταβέρνες ξέραμε ότι μεταξυ ενος λεφτα κι ενός μπατιρη μπορει ναναι ευτυχισμενος ο μπατιρης και να θελει να του μοιασει ο άλλος. Εμείς όμως μπορούμε να το ξαναμαθουμε αυτό σε χρόνο ντε-τε αφου δεν πεθαναν ακόμα οι γενιές που την προλαβαν αυτή την αλήθεια. Ας την ξαναδιδαχτουμε για να μη καταντησουμε εμεις σαν τους Γερμανούς , που στην χωρα του Μπετοβεν , του Καντ, του Αϊνσταϊν, του Μπρεχτ, και της αξιοθαύμαστης αυτοκριτικης για Χιτλερ κλπ που κάνανε καποτε, να γινονται τωρα προς εμας κολπα τυπου Ζιμενς-Μιζενς και να μετρανε μπουκιες σε μας μηπως τρωμε πιο πολύ απο αυτους στις διακοπες στο Αιγαίο και μήπως τα γέλιο μας οφείλεται στο ότι παραγγέλνουμε πιο πολλά και μάλιστα με δικα τους εξοδα διοτι τους ειπαν ότι εμεις τους καναμε τράκα κι όχι αυτοί εμας, τότε στις πολεμικες αποζημιώσεςι και στα δανεια που με το ζόρι μας πηραν τότε στην κατοχή… 5 Αφού ξαναείδαμε ποιά σημεία εννοούσαμε πάμε πλέον στις σημειώσεις για την συζήτηση που λέγαμε: … 1. Τώρα τελευταία κυκλοφορει στο ίντερνετ μια παραγραφος από την «Γένεση της τραγωδίας» του Νίτσε που λέει ότι οι Ευρωπαίοι έχουν κάθε λόγο να ζηλεύουν τους Έλληνες, αλλά δεν καταλαβαινουν τιποτε από αυτούς αφού ποτέ οι Ευρωπαίοι δεν κατάλαβαν το πώς οι Έλληνες έφτιαξαν ένα πολιτισμό που ισορροπεί ακροβατώντας πάνω από τον τάφο και το κάνει χορεύοντας την τεράστια αγάπη του ανθρώπου για τη ζωή. Τέλος πάντων κάπως ετσι το τοποθετεί , θα βρούμε άλλη φορά το λινκ . Τωρα άλλο προέχει. Απάντησαν μερικοί (και Έλληνες και ξένοι) ότι μιλάει για τους αρχαίους Έλληνες και όχι για τους σύγχρονους και οτι η αλυσσίδα προς εκεινους εχει σπάσει προ πολλού. Μα συγχρονοι Έλληνες είναι τα λαμόγια των τελευταιων ετων που θέλαν να γίνουμε γιάπηδες*; Επίσης αρκεί λιγος χρόνος νεοπλουτισμού για να εξαλείψει συνδέσεις που δεν κοπηκαν για αιωνες και για χιλιετηρίδες και δεν αρκεί ο αντιστοιχος χρόνος αυτοκριτικής για να αποκαταστήσει την σύνδεση; Αν δεν είμαστε βαθεια συνδεδεμενοι με τα βιώματα αυτά γιατί μερακλώνουμε με τα τραγούδια που ακούσαμε; Και δεν μερακλώνουμε μόνο εμεις, αλλά και κάθε ξένος που ζει εδώ ή που ακουει τα τραγουδια είτε τα μεταφράζει, όπως στους γερμανικούς υπότιτλους που ειδαμε, ειτε νιωθει την μουσική τους. Άλλο αν είναι βαρβαρο-Ευρωπαίος και νομιζει πως αυτό που νιωθει θα το νιωθει καλυτερα αν βαλει απεριτιφ, πισινες και γκρηκ ντάνσινγκ στην ακροπολη. Κι ακόμη δεν αρχισαμε καν να μιλάμε για το πώς όλα αυτά εκφράζονται στη μουσική του Θεοδωράκη που θέλει από μόνη της ένα αποκλειστικά δικό της πρότζεκτ ή, για να μη υπεραπλουστεύουμε, τουλάχιστον μια αποκλειστική δεκάδα από πρότζεκτ… *Γιάπηδες-μαϊμού εμείς, οι πολλοί, και αρχηγοί μας (ως ορίτζιναλ γιάπηδες για να τους θαυμάζουμε σαν φτωχοί συγγενείς εμείς οι ιμιτασιόν) αυτοί. 2. Επίσης ας πούμε σύντομα, και το λεμε εκτενως άλλη φορά, και το γνωστό που κάποτε μαθαιναμε για την σχέση Ελληνισμού-Χριστιανισμού στο πώς έδιναν οι αρχαιοι , πανανθρωπινη απάντηση, στο ερωτημα «πώς γίνεται και υπάρχει ακόμη το καλό στον κόσμο». Λέγανε τον εξής Ορφικό μύθο: Κάποτε τον Διόνυσο, σύμβολο του καλού, τον κυνηγούσαν κατι γίγαντες. Εκείνος για να ξεφύγει συνεχώς μεταμορφωνόταν, αλλά σε μια στιγμη που’χε μεταμορφωθεί σε νεαρό ταύρο ένιωσε πολύ όμορφος κι έκανε την ανοησία να σταματήσει να κοιταχτεί στα νερά μιας λίμνης. Εκει οι γιγαντες τον προλαβαν, τον σκότωσαν και, ως ταυρο, τον έκαναν μπριζολες και τον εφαγαν. Μεταβολίστηκε στα στομαχια τους και μετά όλα τα κυτταρα και αυτων και των παιδιών τους περιείχαν και το καλό. Δηλαδή το «Λάβετε φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου…» οι Ορφικοί το ειχαν σαν ότι ο τρόπος που τα καλό επιζει είναι σαν σουβλάκι στα στομαχια των κακών. Δεν σημαινει δηλαδή «σφάξε με αγά μου ν’αγιάσω» αλλά π.χ. όταν ένας πιλότος στο Ιράκ κατεδαφιζει μια πολυκατοικία αμάχων επειδη Ιρακινός οικογενειαρχης πήρε τουφεκι και πηγε σε ταράτσα να πυροβολεί αφού αποχαιρέτησε την οικογένειά του, τότε στη δική του οικογένεια αργότερα θα ντρέπεται να λέει τι άνανδρος ήταν ο ίδιος και θα λέει ως δικες του τις ιστοριες του αντιπάλου. Και εστω μέσω κλοπής θα επιζεί η σωστή στάση προς τη ζωή. Έτσι έγινε και με τα Χόλλυγουντ που έδωσε σαν καουμποϋλίκι την ανδρεία των Ινδιάνων που υπέστησαν γενοκτονία. 3. Και θυμόμαστε από τα κείμενα στην Β Γυμνασίου το άρθρο του «Βήματος» στο οποίο ο Ζήσιμος Λορεντζάτος μετέφραζε από τα Αγγλικά γράμμα του Ινδιάνου αρχηγού Σηάττλ προς τον «μεγάλο αρχηγό, μπιγκ τσιφ, στη Γουάσινγκτον» το 1855 που έλεγε ότι τώρα πλέον τα λειβαδια, τα οποία ήξεραν πόσο οι Ινδιάνοι τα αγαπούσαν, θα τα εχουν οι Λευκοί που δεν ξερουν να τα αγαπήσουν, των δε Ινδιάνων θα κυκλοφορουν μονο τα φαντασματα και καμια φορά κάποιοι Λευκοί με ευαισθησία και τιμιότητα σκαβοντας κάτω από την ασφαλτο των πόλεων θα νιώθουν την παρουσία τους. Ο Ρίτσος στη Ρωμιοσύνη έλεγε «Αυτές οι πέτρες δεν βολευονται κατω απο ξενα βηματα..». 6 4. Αλλά και Ελληνες και Ινδιάνοι ξερανε οτι δεν αρκει να ζήσεις σαν ιδεα, σαν φάντασμα, σαν παράγραφος σε βιβλίο ιστορίας ή ποίησης ή γεωμετρίας και ότι η ζωή ή ίδια σου ζητα να πολεμήσεις για να ζήσεις εσύ και οι δικοι σου με σάρκα και οστά, αλλιώς ούτε την αφηρημενη αθανασία αξίζεις. Και πάντα πολέμησαν. Η φοβερή υπεροπλία νίκησε τους Ινδιάνους. Τους Έλληνες που δεν νικήθηκαν το ’40 θα τους νικήσει ίσως η πονηριά των γκολντεν μπόϋς; Ίσως αποδειχτούμε πιο εξυπνοι απ’ότι αυτά τα γιαπάκια ίσως η πονηριά κερδίζει την τίμια εξυπνάδα. Σίγουρα πάντως αν νικήσουμε σαν τροπος ζωής που να αξίζει να την ζούμε δεν θαναι με το να τους μιμηθούμε και να τους κανουμε προτυπα να μας δωσουν κάνα ευσημο ότι εστω και λιγάκι καπως τους μοιασαμε στον «πολιτισμό». Το θέμα ειναι να κανουμε αυτοκριτική ενώπιον των καλών του πολιτισμού μας που προδώσαμε και των καλών του πολιτισμού της Ευρώπης που αυτή πρόδωσε, όχι ενώπιον των καλών της κατανάλωσης που καταντησε και μας και αυτους ρεντικολα των εταιριών ως κυβερνησεις και μας καταντησε, ως λαούς, ρεντικολα τετιων κυβερνήσεων, δηλαδη ρεντίκολα-ρεντίκολων. 5. Οι της «θετικής κατεύθυνσης» λένε συνήθως πιο επίγεια πράγματα. Έχω ακουσει ότι κάποτε ο Τσώρτσιλ είχε πει «Θέλετε να εξευτελίσετε ένα θεσμό; Εφαρμόστε τον στην Ελλάδα». Άλλοι τοχαν παρει σαν προσβολή. Άλλοι σαν σωστή κριτική για τα τότε λαμόγια. Προσωπικά εγώ τον θυμήθηκα τον Τσώρτσιλ όταν ειδα πως οι παππούδες με το πανό για το βρακι το χεσμενο εξευτέλισαν όχι μονο το μνημόνιο, και την εφορία αλλά και την μπουρδα του Τσώρτσιλ μαζί. Όταν οι «θετικοί» ακούνε τον Ορφικό μύθο κλπ από τους «θεωρητικής κατεύθυνσης» μάλλον νιώθουν και ότι όλη αυτή η στάση των Ελλήνων, η Αριστοφανική, έχει κάποιες πολύ βαθειές ρίζες. Που θυμίζουν κι ένα στίχο από Σαββόπουλο.: Μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπησει τάχα όλους τους φίλους τους παλιούς που εχει στη στομάχα; Τότε που τοβγαλε Σαββόπουλος, με τίτλο «Οι εκλογές μαντινάδα», ειχε χρησιμοποιήσει η Δεξιά στα προεκλογικά της κεντρα τραγούδια του Ρίτσου και του Θεοδωράκη και τρελλαθηκανε όλοι και λέγανε: «Ρε πάτε καλά; Παίζετε το «ετούτοι μες στα σιδερα, κι εκεινοι μες στο χώμα…»; Εσεις δεν τους στέλνατε στα σιδερα και στο χωμα;». Ενώ τωρα, βλέπεις, βελτιωθήκανε τα πράματα: «μαζί τα φάγαμε, δεν βαλαμε εσας στην στομάχα, αλλά τις επιχορηγήσεις, κι αφου βάλατε κι εσεις στην στομάχα, αρα γιατι να μη σας εκπροσωπούμε τάχα;» 6. Υπάρχουν και χειρότερες εφαρμογές της εκπροσώπησης φαγωμένων από κανίβαλο που τους έχει φάει: Στο βιβλίο «Τα μυστικά του Βοσπόρου» ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία Μοργκενταου τον καιρό της γενοκτονίας των Αρμενίων γράφει ότι Τουρκος αξιωματούχος ζήτησε από την Αμερική να εισπράξει Τουρκία τις ασφάλειες ζωής όσων Αρμενίων είχαν ασφαλιστεί σε Αμερικανικές εταιρείες. Για το αν τις εισέπραξαν και ποιός ήταν και τι έγινε ο Τούρκος αξιωματούχος όποιος θέλει να μαθει ας κανει πρότζεκτ, εδώ μόνο σαν ακόμη πιο ακραία εφαρμογή του στιχου το λέμε… 7. Μα ας τελειώσουμε με λιγότερο ακραίο τρόπο: Ας επιστρέψουμε απλώς στη γενιά του Πολυτεχνείου για να της ξανα-αφιερώσουμε το τραγούδι του Σαββόπουλου «Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν» , όχι, όπως ήδη είπαμε, για τον λόγο ότι κάποιοι της γενιάς δεν στάθηκαν στο ύψος των νεκρών και ζωντανών φίλων τους, αλλά διότι οι περιστάσεις είναι τέτοιες που πρέπει εμείς να πάρουμε την θέση τους όχι απλώς σε θεατρικές αναπαραστάσεις τους αλλά στην πραγματικότητα (ένας στίχος του τραγουδιού μάλιστα λέει «οι κραυγές γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών»…) Εν ολίγοις δεν κάνουμε την αφιέρωση στους πολιτικάντηδες που ανέβηκαν με, κυριολεκτικά, ξένα κόλυβα, αλλά στους υπόλοιπους της γενιάς, στους «Νίκο, Κώστα , Γιάννη, Στέλιο» του τραγουδιού που ακούσαμε από τον Λαζόπουλο , αυτούς «που γράφουν την ιστορία του κόσμου με μικρά ονόματα» και που το τραγούδι της προηγούμενης γενιάς γι’αυτούς ήταν το «Αυτούς που βλέπεις θα τους ξαναδείς, θα τους γνωρίσει πάλι/άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη»… 7 Σαββόπουλος, οι παλιοί μας φίλοι http://www.youtube.com/watch?v=OJyh_dHQz8w Μη, μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν. Μη, το μαθα πια τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια για πάντα φύγαν. Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις. Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες οι κραυγές. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ όμορφη να σας μιλήσω βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς κι είμαι μαζί σας. Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές. 8
© Copyright 2024 Paperzz
