ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ
ABSTRACTS
TOMOΣ 26, 2013
Συμπληρωματικό τεύχος
ORTHOPAEDICS- ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ
Journal of the Orthopaedic
and Traumatology Association
of Macedonia and Thrace
Publisher
I. Bischiniotis
ΟΤΕΜaTh President
Property
Orthopaedic and Traumatology Association
of Macedonia and Thrace
10, Egnatia Str., 555 35 Pilea, Thessaloniki
Printing House
Graphic Arts “Melissa”
570 21 Asprovalta-Thessaloniki
tel: 23970-23313. Fax: 23970-21754
email: [email protected]
Τρίμηνη Έκδοση
της Ορθοπαιδικής & Τραυματολογικής Εταιρείας
Μακεδονίας - Θράκης
Εκδότης
Ι. Μπισχινιώτης
Πρόεδρος Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ.
Ιδιοκτησία
Ορθοπαιδική και Τραυματολογική Εταιρεία
Μακεδονίας-Θράκης
Εγνατία 10, 555 35 Πυλαία, Θεσσαλονίκη
Τυπογραφικό Εργαστήρι
Γραφικές Τέχνες “Μέλισσα”
570 21 Ασπροβάλτα- Θεσσαλονίκης
Τηλ. 23970-23.313. Fax: 23970-21754.
email: [email protected]
Publishing Committee
K. Natsis
I. Bischiniotis
G. Gouvas
N. Valanos
Ε. Kalivas
A. Eleftheropoulos
D. Metaxiotis
Εκδοτική Επιτροπή
Κ. Νάτσης
Ι. Μπισχινιώτης
Γ. Γκούβας
Ν. Βαλάνος
E. Kαλύβας
Α. Ελευθερόπουλος
Δ. Μεταξιώτης
Editing Committee
Director
I. Bischiniotis
Members
A. Eleftheropoulos
T. Totlis
K. Natsis
D. Metaxiotis
Επιτροπή Σύνταξης
Διευθυντής
Ι. Μπισχινιώτης
Μέλη
Α. Ελευθερόπουλος
Τ. Τότλης
Κ. Νάτσης
Δ. Μεταξιώτης
Journal Secretariat
N. Valanos
M. Savvidis
M. Fintanidou
Γραμματεία Περιοδικού
N Βαλάνος
Μ. Σαββίδης
Μ. Φυντανίδου
Consulting Editors
D.A. Verettas
G. Kapetanos
Μ. Koimtzis
A. Kiriakidis
Ι. Κyrkos
K. Papageorgiou
G. Petsatodis
S. Papastergiou
A. Christodoulou
I. Hatzokos
J. Christoforidis
Σύμβουλοι Έκδοσης
Δ.Α. Βερέττας
Γ. Καπετάνος
Μ. Κοϊμτζής
Α. Κυριακίδης
I. Κύρκος
Κ. Παπαγεωργίου
Σ. Παπαστεργίου
Γ. Πετσατώδης
Ι. Χατζώκος
Α. Χριστοδούλου
Ι. Χριστοφορίδης
Διοικητικό Συμβούλιο Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ.
2012-2013
Πρόεδρος:
Ιωάννης Μπισχινιώτης
Α΄ Αντιπρόεδρος:
Γεώργιος Γκούβας
Β΄ Αντιπρόεδρος:
Φάρες Σάϊεχ
Γεν. Γραμματέας:
Αναπλ. Γεν. Γραμματέας:
Ματθαίος Σαββίδης
Ταμίας:
Eυστάθιος Kαλύβας
Μέλη:
Χριστιάνα Ζήδρου
Νικόλαος Βαλάνος
Αναστάσιος Νικολαΐδης
Κωνσταντίνος Τσίτας
Εκπρόσωπος Εκτάκτων Μελών:
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Τ
ο περιοδικό «ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ» είναι το
επίσημο όργανο της Ορθοπαιδικής και
Τραυματολογικής Εταιρείας Μακεδονίας-Θράκης
και δημοσιεύει εργασίες με αντικείμενο την Ορθοπαιδική και Τραυματολογία ή μελέτες πάνω σε
θέματα βασικών βιολογικών επιστημών, σχετικές
με το μυοσκελετικό σύστημα. Μπορούν επίσης
να δημοσιευθούν απόψεις που αφορούν στην ιατρική εκπαίδευση, στα προβλήματα των Ορθοπαιδικών και στη δραστηριότητα της Εταιρείας.
Αναλυτικότερα δημοσιεύονται:
1. Ανασκοπήσεις: Αναπτύσσονται ενδιαφέροντα ορθοπαιδικά θέματα από ένα έως δύο συγγραφείς. Η έκταση του κειμένου δεν πρέπει να
υπερβαίνει τίς 25 δακτυλογραφημένες σελίδες
μαζί με τις εικόνες και τη βιβλιογραφία.
2. Πρωτότυπες εργασίες: Το περιεχόμενό τους
είναι κλινικό, εργαστηριακό ή κλινικοεργαστηριακό. Έχουν συγκεκριμένη δομή και περιλαμβάνουν: περίληψη, όρους εργαστηρίου, σύντομη
εισαγωγή όπου αναφέρεται ο σκοπός της εργασίας, περιγραφή του υλικού και των μεθόδων έρευνας, έκθεση των αποτελεσμάτων, συζήτηση με τα
τελικά συμπεράσματα, τίτλο της εργασίας, συγγραφείς, key words και περίληψη στην αγγλική
γλώσσα και βιβλιογραφία. Η έκταση του κειμένου δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις 10 δακτυλογραφημένες σελίδες.
3. Ενδιαφέρουσες περιπτώσεις (case re­ports):
Παρουσιάζονται σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες
χρησιμοποιήθηκαν γνωστές ή νέες διαγνωστικές
ή θεραπευτικές μέθοδοι ή αναπτύσσονται νεώτερες απόψεις σχετικά με την παθογένειά τους. Η
έκταση του κειμένου περιορίζεται σε 2-4 δακτυλογραφημένες σελίδες και σ’ αυτές περιλαμβάνονται: μικρή περίληψη, εισαγωγή, περιγραφή των
περιπτώσεων, σύντομη συζήτηση, τίτλος, συγγραφείς και περίληψη στην Αγγλική και απαραίτητη βιβλιογραφία.
4. Ενημερωτικά άρθρα: Παρουσιάζονται πρόσφατα επιτεύγματα στο χώρο της Ορθοπαιδικής
και η έκτασή τους περιορίζεται σε 5-6 σελίδες.
5. Περιλήψεις εργασιών, πρακτικά συνεδρίων
και στρογγυλών τραπεζών.
6. Επιστολές προς τη Σύνταξη: Περιέχουν σχόλια για δημοσιευμένα άρθρα, κρίσεις για το περιοδικό ή σκέψεις πάνω σε επιστημονικά ή κοινωνικά θέματα που απασχολούν τους Ορθοπαιδικούς.
Κάθε άρθρο που υποβάλλεται στο περιοδικό συνοδεύεται απαραίτητα από επιστολή στην οποία
αναφέρονται: 1. Η κατηγορία της εργασίας. 2. Ότι
δεν έχει δημοσιευθεί τμηματικά ή ολόκληρη σε ελληνικό ή ξένο ιατρικό περιοδικό και 3. Ότι έλαβαν
γνώση όλοι οι συμμετέχοντες συγγραφείς, οι οποίοι και συνυπογράφουν την επιστολή.
Όλα τα άρθρα υποβάλλονται σε τρία αντίγραφα, ενώ οι εικόνες και τα σχήματα σε δύο και κρίνονται από τρεις ανεξάρτητους κριτές ειδικούς
επί του θέματος.
Οι εργασίες που δημοσιεύονται στο περιοδικό “ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ” αποτελούν πνευματική
ιδιοκτησία του συγγραφέα και του περιοδικού.
Αναδημοσίευση μερική ή ολική επιτρέπεται μόνον ύστερα από έγγραφη άδεια της συντακτικής
επιτροπής.
Η δημοσίευση μιας εργασίας δεν συνεπάγεται
αποδοχή των απόψεων των συγγραφέων από την
πλευρά του περιοδικού.
Η δακτυλογράφηση του κειμένου γίνεται σε διπλό διάστημα μόνο στη μία όψη του φύλλου και
με περιθώρια 5 εκατ. Στην αρχή της πρώτης σελίδας αναγράφονται: 1) ο τίτλος του άρθρου, 2) τα
ονόματα των συγγραφέων, 3) το όνομα της Κλινικής και του Εργαστηρίου από όπου προέρχεται
η εργασία. Στο κάτω άκρο της σελίδας θα υπάρχει
παραπομπή με το όνομα και τη διεύθυνση του
πρώτου συγγραφέα.
Η περίληψη πρέπει να είναι ουσιαστική, γράφε-
ται πριν από το κείμενο, κάτω από τον τίτλο.
Η περίληψη στα αγγλικά (abstract) έχει την ίδια έκταση με την ελληνική και περιλαμβάνει τον
τίτλο, τα ονόματα των συγγραφέων και την προέλευση.
Οι βιβλιογραφικές παραπομπές στο κείμενο,
με χρονολογική σειρά, εάν είναι ομάδα, περιλαμβάνουν το επώνυμο του συγγραφέα και το έτος
δημοσίευσης σε παρένθεση και όχι αριθμητικές
αναφορές. Εάν οι συγγραφείς ενός άρθρου είναι
δύο, αναφέρονται τα επώνυμα και των δύο, ενώ
αν είναι περισσότεροι, το όνομα του πρώτου και
ακολουθούν οι λέξεις:“και συν.” ή “et al”.
Στο βιβλιογραφικό κατάλογο που υπάρχει στο
τέλος ακολουθείται απόλυτα αλφαβητική σειρά.
Αναγράφονται τα επώνυμα των συγγραφέων, τα
αρχικά των ονομάτων τους, ο τίτλος της εργασίας, το όνομα του περιοδικού με τις συντομεύσεις
που αναφέρονται στο Index Medicus, η χρονολογία έκδοσης, ο τόμος και οι σελίδες που καταλαμβάνει το άρθρο, π.χ.: 1. Green NE, Allen Bl:
Vascular injuries associated with dislocation of
the knee. J Bone Joint Surg 1977;59A: 236-9.
Προκειμένου για βιβλίο αναφέρεται το όνομα του συγγραφέα, ο τίτλος, ο εκδότης, ο τόπος
και η χρονολογία έκδοσης, π.χ. Heppe­n­stall R.B.
Fracture treatment and healing W.B. Saunders
Company, Philadelphia, 1980.
Οι εικόνες πρέπει να είναι τυπωμένες σε γυαλιστερό χαρτί, στο πίσω μέρος να σημειώνεται με
μολύβι το όνομα του συγγραφέα και ο αριθμός
της εικόνας όπως είναι στο κείμενο.
Ένα βέλος δείχνει το πάνω μέρος της φωτογραφίας. Οι λεζάντες των εικόνων γράφονται σε
χωριστή σελίδα και αριθμούνται σύμφωνα με τις
αντίστοιχες φωτογραφίες.
Για τη σύνταξη του κειμένου χρησιμοποιείται η
νεοελληνική γλώσσα. Ξένοι όροι πρέπει να αποφεύγονται, ιδίως όταν υπάρχουν οι αντίστοιχοι
ελληνικοί σε χρήση. Οι αριθμοί από τό 1 έως το
9 αναγράφονται ολογράφως και από το 10 και
πάνω με ψηφία. Επἰσης ολογράφως γράφεται αριθμός που βρίσκεται στην αρχή μιάς πρότασης.
Η εργασία (κείμενα καί πίνακες) πρέπει να αποστέλλεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ σε ηλεκτρονική μορφή
(σε αρχείο Word, QuarkXpress ή In­Design) αποθηκευμένη σε δισκέτα ή CD. Η δια­δικασία αυτή
διευκολύνει την ταχύτερη δημοσίευση της εργασίας.
Κείμενα που απαιτούν εκτεταμένες γλωσσικές
ή συντακτικές διορθώσεις δεν γίνονται δεκτά.
Με την αποδοχή μιας εργασίας για δημοσίευση, οι συγγραφείς μεταβιβάζουν τα συγγραφικά
δικαιώματα στην εκδοτική επιτροπή.
Παράκληση: και ελληνική βιβλιογραφία!
ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
ABSTRACTS 2013
O01
Η ΗΜΙΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΑΝΩ ΠΕΡΑΤΟΣ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ ΣΕ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ
Γρηγοριάδης Γ., Παπαδόπουλος Α., Σαλούπης
Π., Ευτυχιάκος Ν., Χατζηπέτρου Θ., Χριστάκης
Ν., Ιωαννίδης Χ., Κούκος Α.
Ορθοπαιδική Κλινική Γ. Ν. Έδεσσας
Σκοπός: Να μελετήσουμε και να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα της ημιαρθροπλαστικής
στην αντιμετώπιση καταγμάτων άνω πέρατος
βραχιονίου τριών και τεσσάρων τμημάτων σε ηλικιωμένους ασθενείς.
Υλικό-Μέθοδος: Κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ Δεκέμβριου 2006 και Νοεμβρίου 2011, 21
ασθενείς με κατάγματα άνω πέρατος βραχιονίου
τριών και τεσσάρων τμημάτων αντιμετωπίστηκαν
με ημιαρθροπλαστική Aequalis (Tornier). Πρόκειται για 12 γυναίκες και 9 άντρες με μ.ο. ηλικίας
73,2 έτη. Μελετήθηκαν 7 ασθενείς με κατάγματα
τριών τμημάτων και 14 ασθενείς με κατάγματα
τεσσάρων τμημάτων. H εκτίμηση του άλγους και
της λειτουργικής ικανότητας έγινε με τη χρήση
του VAS score (Visual Analogue Scale) και του
Constant score.
Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς μελετήθηκαν
μετεγχειρητικά για διάστημα 3-15 μηνών. Η μέση
τιμή του VAS score ήταν 2,7 (p=0,12). Το μέσο εύρος της πρόσθιας ανύψωσης του ώμου ήταν 83˚
(p0,01) ενώ η μέση απαγωγή μετρήθηκε στις 74°
αντίστοιχα (p0,0001). Το Constant score κατά μ.
ο. ήταν 23 (συγκριτικά με το υγιές μέλος). Επίσης
παρατηρήθηκε ότι τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα σε ασθενείς κάτω των 70 ετών καθώς και σε
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
11
ασθενείς που χειρουργήθηκαν σε χρόνο μικρότερο των 2 εβδομάδων από την κάκωση.
Συμπεράσματα: Η ημιαρθροπλαστική σε κατάγματα 3 και τεσσάρων τμημάτων άνω πέρατος
βραχιονίου αποτελεί μία αποτελεσματική μέθοδος στην αντιμετώπιση των καταγμάτων αυτών
σε ηλικιωμένους, στους οποίους συχνά η εσωτερική οστεοσύνθεση είναι δυσχερής ή επισφαλής
λόγω της συνυπάρχουσας ελαττωμένης οστικής
πυκνότητας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της
μελέτης, η ημιαρθροπλαστική προσφέρει ικανοποιητική λειτουργική αποκατάσταση του μέλους
αρκεί να ακολουθηθούν πιστά οι ενδείξεις και ένα
καλό πρόγραμμα αποκατάστασης.
O02
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΠΙΠΕΠΛΕΓΜΕΝΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΟΥ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 65 ΕΤΩΝ
Αλασεϊρλής Δ¹., Βασιλειάδης Γ.¹, Λαμπρόπουλος κ.¹, Ντελής Ι.1, Μουμτζιδέλης Θ.¹, Κοστρετζής Λ.², Όρλιακλης Σ.²
1. Ορθοπαιδική Κλινική
Γ. Νοσοκομείου Γιαννιτσών
2. Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν. Νοσοκομείου Σερρών
Σκοπός της εργασίας: Η παρουσίαση του τελικού λειτουργικού αποτελέσματος της εσωτερικής
οστεοσύνθεσης καταγμάτων του περιφερικού
βραχιονίου σε ασθενείς άνω των 65 ετών, που παρουσίασαν μετεγχειρητικά επιπλοκές σε σχέση με
την πώρωση και την διατήρηση της ανάταξης.
12
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Υλικό - Μέθοδος: Οκτώ ασθενείς με μ. ο. ηλικίας 70.5±4 ετών αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά
για κατάγματα του περιφερικού βραχιονίου. Σύμφωνα με την κατάταξη κατά ΑΟ, ένας ασθενής
παρουσίαζε κάταγμα τύπου Α, ένας ασθενής κάταγμα τύπου Β και έξι ασθενείς κάταγμα τύπου
C. Όλοι οι ασθενείς αντιμετωπίσθηκαν με ανοικτή ανάταξη των καταγμάτων και οστεοσύνθεση
με ανατομικές πλάκες LCP περιφερικού βραχιονίου. Καταγράφηκαν το είδος της προσπέλασης,
ο αριθμός των πλακών που χρησιμοποιήθηκαν
ανά ασθενή, το είδος της μετεγχειρητικής αποκατάστασης, η αντικειμενική και υποκειμενική
αξιολόγηση του τελικού αποτελέσματος. Η μέση
διάρκεια της παρακολούθησης των ασθενών ήταν
27.25 ±11.16 μήνες. Για την αξιολόγηση του τελικού αποτελέσματος χρησιμοποιήθηκαν το DASH
και το Mayo Elbow score.
Αποτελέσματα: Δύο ασθενείς παρουσιάζουν
ακτινογραφική εικόνα μη πώρωσης του ενδοαρθρικού κατάγματος. Παρουσιάζουν ωστόσο
καλό τελικό λειτουργικό αποτέλεσμα και δεν
έχουν υποβληθεί σε αναθεωρητική επέμβαση.
Ένας ασθενής παρουσίασε πρόβλημα στο δέρμα
το υπερκείμενο της έξω μεταλλικής πλάκας και
αντιμετωπίσθηκε με πρώιμη αφαίρεση του υλικού. Τρεις ασθενείς παρουσίασαν ακτινογραφική
εικόνα μερικής απώλειας της ανάταξης του βραχιονίου κονδύλου, και δύο ασθενείς εμφάνισαν ευρήματα οστεόλυσης υπό του περιφερικού άκρου
της πλάκας, ωστόσο σε όλους μετρήθηκε καλό
λειτουργικό αποτέλεσμα. Δεν διαπιστώθηκαν
προβλήματα λοίμωξης. Ο μέσος όρος του DASH
score ήταν 37.5 και του Mayo Elbow score 75.
Συμπεράσματα: Μετά από εσωτερική οστεοσύνθεση καταγμάτων του περιφερικού βραχιονίου σε
ασθενείς άνω των 65 ετών, η εμφάνιση επιπλοκών όπως μη πώρωση, πρώιμη αφαίρεση υλικών,
οστεόλυση και μερική απώλεια ανάταξης, δεν επι-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
βάρυνε σημαντικά το τελικό λειτουργικό αποτέλεσμα και δεν οδήγησε σε μείζονες αναθεωρητικές επεμβάσεις.
O03
ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΑΝΩ ΑΚΡΟΥ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ
Παπαγεωργίου Ι., Παπαγεωργίου Κ., Τερζής A.,
Σαρίδης A., Μάττας Β.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικό Νοσοκομείο Δράμας
Σκοπός: Τα κατάγματα του άνω άκρου του βραχιονίου είναι από τα πιο συχνά του σκελετού και απ
αυτά μόνο το 20%, χρειάζεται χειρουργική θεραπεία. Οι τεχνικές της εξωτερικής στερέωσης αποτελούν εναλλακτική πρόταση μικρής χειρουργικής και καλής ανοχής από τους ασθενείς. Σκοπός
μας είναι να αναλύσουμε τα πλεονεκτήματα και
τις επιπλοκές της μεθόδου σε σχέση με τις άλλες
τεχνικές.
Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2008-2011,
εφαρμόσαμε τη μέθοδο σε 18 ασθενείς όπου υπερείχαν οι γυναίκες, ηλικίας 19-80 ετών με μ. ο.
63 χρόνια. Κύρια αιτία ήταν η πτώση και συνοδές κακώσεις είχαμε σε 3 ασθενείς. Τα κατάγματα
ήταν τύπου Α2-Α3 κατά ΑΟ η 2 τμημάτων κατά
Νeer με κύρια εντόπιση αριστερά. Χρησιμοποιήσαμε την τεχνική TGF σε 16 ασθενείς και την
Ilizarov σε 2. Η τεχνική εφαρμογής ήταν εύκολη,
η νοσηλεία βραχεία και η φυσικοθεραπεία άμεση.
Το σύστημα εξωτερικής στερέωσης αφαιρούνταν
κατά μ. ο. 8-10 εβδομάδες μετά την κάκωση μετά
από κλινική και ακτινολογική πώρωση του κατάγματος και από τις επιπλοκές πιο σοβαρή ήταν
η φλεγμονή των βελονών.
ABSTRACTS 2013
Αποτελέσματα: Επανεξετάσαμε 15 /18 ασθενείς,
βένας απεβίωσε και σε 2 είχαμε αλλαγή μεθόδου.
Οι ασθενείς αξιολογήθηκαν κατά Constant score,
με ικανοποιητικό αποτέλεσμα σε 12/15 με μ.ο.
score 75-80. Ακτινολογικά είχαμε πώρωση του
κατάγματος στο σύνολο των επανεξετασθέντων.
Οι ασθενείς επανήλθαν στις προ της κάκωσης καθημερινές δραστηριότητες.
Συζήτηση: Από τη δική μας εμπειρία και την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας προκύπτει ότι η εξωτερική οστεοσύνθεση αποτελεί μια εναλλακτική
πρόταση μικρής παρέμβασης για αυτά τα κατάγματα σύμφωνα με τις ενδείξεις. Φαίνεται πως πλεονεκτήματα της μεθόδου είναι η ελάχιστη κακοποίηση των μαλακών μορίων και του στροφικού
πετάλου του ώμου, ο σεβασμός της αιμάτωσης
της βραχιονίου κεφαλής και η στροφική σταθερότητα που ευνοεί την άμεση κινητοποίηση. Η μέθοδος μπορεί να ληφθεί υπόψη γιατί αναδεικνύει
τα πλεονεκτήματα των χειρουργικών μεθόδων,
χωρίς τα μειονεκτήματα και τις επιπλοκές τους,
με χαμηλή νοσηρότητα και εύκολη τεχνική.
O04
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΜΕ ΔΙΗΘΗΣΗ
ΤΟΥ ΥΠΕΡΠΛΑΤΙΟΥ ΝΕΥΡΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΤΑΓΜΑ ΕΓΓΥΣ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ
ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ
Μουζόπουλος Γ., Σκευοφύλαξ Ι., Παραγή Α.,
Αδραχτάς Α., Νομικός Γ., Βασιλειάδης Β.
Ορθοπαιδική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Χίου
Σκοπός: Η εκτίμηση της αναλγησίας με διήθηση
του υπερπλατίου νεύρου σε ασθενείς με κάταγμα
εγγύς βραχιονίου που θεραπεύονται συντηρητικά.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
13
Υλικό-Μέθοδος: Στη μελέτη συμμετείχαν 52
ασθενείς που υπέστησαν κάταγμα εγγύς βραχιονίου 2 ή 3 τεμαχίων, σύμφωνα με την ταξινόμηση
κατά Neer. Πριν την κλειστή ανάταξη του κατάγματος, σε 26 ασθενείς έγινε διήθηση του υπερπλατίου νεύρου με 10ml ρουπιβακαίνης (Ομάδα
Α), ενώ οι υπόλοιποι 26 ασθενείς έλαβαν 1 δόση
ενδοφλέβιας χορήγησης πεθιδίνης (Ομάδα Β).
Κατόπιν έγινε καταγραφή του αριθμού παυσίπονων που έλαβαν οι ασθενείς καθώς και των επιπέδων του πόνου σύμφωνα με τη κλίμακα VAS,
κατά τη διάρκεια του πρώτου 48ωρου και 1 μήνα
μετά την κάκωση. Η στατιστική ανάλυση έγινε με
το στατιστικό πακέτο STATA 8.0.
Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκε στατιστικώς
σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ως
προς την ηλικία, το φύλο και τον τύπο του κατάγματος (p0.05). Η κλειστή ανάταξη ήταν επιτυχής
σε όλους τους ασθενείς. Η ομάδα Α κατανάλωσε
στατιστικώς σημαντικά (p,0.001) μικρότερο αριθμό.
O05
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΑΖΙΚΩΝ ΡΗΞΕΩΝ ΤΟΥ
ΣΤΡΟΦΙΚΟΥ ΠΕΤΑΛΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΕΡΜΑΤΙΚΟΥ ΑΛΛΟΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ (GRAFTJACKET™).
Βενουζίου A., Κόκκαλης Ζ., Sotereanos DG
Allegheny General Hospital, Pittsburgh, USA
Σκοπός: Σκοπός της μελέτης ήταν ο καθορισμός
της αποτελεσματικότητας της χρήσης του ανθρώπινου δερματικού αλλομοσχεύματος ως υλικό γεφύρωσης για την αποκατάσταση μαζικών
ρήξεων του στροφικού πετάλου.
14
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Υλικό και Μέθοδος: 14 ασθενείς με μέση ηλικία
54,6 έτη υποβλήθηκαν σε ανοικτή αποκατάσταση
μαζικής ρήξης του στροφικού πετάλου. Η μέση
διάρκεια των συμπτωμάτων από την έναρξη έως
το χειρουργείο ήταν 10,1 μήνες. Ο πόνος και το
εύρος κίνησης μετρήθηκαν προ- και μετεγχειρητικά. Το λειτουργικό αποτέλεσμα εκτιμήθηκε
με την κλίμακα ASES (American Shoulder and
Elbow Surgeons Shoulder Score). Ο μέσος χρόνος
παρακολούθησης ήταν 30,2 μήνες (εύρος, 18 με
52 μήνες).
Αποτελέσματα: Σημαντική βελτίωση βρέθηκε
για τον πόνο και το εύρος κίνησης. Ο βαθμός ικανοποίησης των ασθενών ήταν υψηλός. Ο μέσος
όρος του ASES score βελτιώθηκε από 23,8 πόντους προεγχειρητικά σε 72,3 πόντους μετεγχειρητικά (p=0.001). Σημαντική συσχέτιση βρέθηκε
μεταξύ του μεγέθους του τενοντίου ελλείμματος,
που χρειάστηκε να γεφυρωθεί με το αλλομόσχευμα, και του πόνου, του εύρους κίνησης και
του ASES score. Ασθενείς με τενόντιο έλλειμμα
μικρότερο των 2 εκ. είχαν καλύτερα αποτελέσματα από εκείνους με μεγαλύτερα ελλείμματα.
Συμπεράσματα: Η αποκατάσταση των μαζικών
ρήξεων του στροφικού πετάλου με τη χρήση
ανθρώπινου δερματικού αλλομοσχεύματος αποτελεί εναλλακτική τεχνική με ελπιδοφόρα μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα. Η μελέτη μας καταδεικνύει ότι το δερματικό αλλομόσχευμα μπορεί να
χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια για τη γεφύρωση
τενοντίων ελλειμμάτων έως και 2 εκ. με μεγάλη
επιτυχία.
O06
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΨΕΥΔΑΡΘΡΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΠΕΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Κ. Δακής, Σ. Θωμά, Γ. Ανδρίτσος, Α. Παπαδήμας, Β. Ψυχογυιός
Ε΄ Ορθοπαιδικό Τμήμα
Μονάδα Άκρας Χειρός, Ασκληπιείο Βούλας
Σκοπός: Είναι η ανάλυση των αποτελεσμάτων
της ανοικτής ανάταξης και εσωτερικής οστεοσύνθεσης, λύσης της δυσκαμψίας του αγκώνα και
χρήση μοσχευμάτων για την αντιμετώπιση ασταθών ψευδαρθρώσεων του περιφερικού τμήματος
του βραχιονίου.
Υλικό: Είκοσι ασθενείς με μέσο όρο ηλικίας τα 57
έτη, με ασταθή ψευδάρθρωση του περιφερικού
πέρατος του βραχιονίου αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά, με εκτομή της ινώδους ψευδάρθρωσης,
διάνοιξη των σκληρυντικών κατεαγότων άκρων,
εσωτερική οστεοσύνθεση και αυτόλογο μόσχευμα. Ο μέσος χρόνος από το αρχικό κάταγμα μέχρι
την αντιμετώπιση της ψευδάρθρωσης παρ΄ ημίν
ήταν δεκαέξι μήνες, εξαιρουμένου ενός ασθενούς
που η ψευδάρθρωση χρονολογούταν τουλάχιστον έντεκα χρόνια. Σε δύο ασθενείς ήταν απαραίτητη η χρήση και εξωτερικής οστεοσύνθεσης.
Αποτελέσματα: Δύο ψευδαρθρώσεις απέτυχαν
να πωρωθούν και οι ασθενείς αντιμετωπίσθηκαν
με ολική αρθροπλαστική αγκώνος. Οι υπόλοιπες
πωρώθηκαν, αλλά πέντε από τους υπόλοιπους
ασθενείς χρειάσθηκαν επιπλέον χειρουργείο, είτε
για αφαίρεση υλικού, είτε για ωλένια νευρίτιδα,
είτε για αντιμετώπιση δυσκαμψίας αγκώνος. Με
μέσο όρο παρακολούθησης 23 μήνες, οι ασθενείς με πώρωση της ψευδάρθρωσης είχαν μέσο
όρο κίνησης (κάμψη - έκταση) 95ο. Όσον αφορά
την εκτίμηση του λειτουργικού αποτελέσματος,
χρησιμοποιώντας το Mayo Elbow Performance
Index, υπήρξαν δύο άριστα αποτελέσματα, εννέα χαρακτηρίστηκαν καλά, τέσσερα μέτρια και
ABSTRACTS 2013
τα δύο που κατέληξαν σε ολική αρθροπλαστική
πτωχά.
Συμπέρασμα: Η ψευδάρθρωση του περιφερικού
πέρατος του βραχιονίου αποτελεί εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα της χειρουργικής του αγκώνος.
Η αντιμετώπισή της συμπεριλαμβάνει πολλά επίπεδα ιστών και η επιτυχής έκβαση απαιτεί σταθερή οστεοσύνθεση, συμφυσιόλυση και μοσχεύματα.
O07
ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ
ΕΞΩ ΕΠΙΚΟΝΔΥΛΙΤΙΔΑΣ ΤΟΥ ΑΓΚΩΝΑ.
ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΥΟ ΜΕΘΟΔΩΝ
Μουζόπουλος Γ., Παραγή Α., Σκευοφύλαξ Ι., Σιδεράτος Μ., Νομικός Γ., Βασιλειάδης Β.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικό Νοσοκομείο Χίου
Σκοπός: Η σύγκριση δύο θεραπευτικών σχημάτων για την αντιμετώπιση της έξω επικονδυλίτιδας του αγκώνα.
Υλικό-Μέθοδος: Στην προοπτική αυτή τυχαιοποιημένη μελέτη συμπεριλαμβάνονται 80 ασθενείς (48 γυναίκες ηλικίας 50.5±3.6 έτη και 32
άνδρες ηλικίας 53.9±2.2 έτη) που προσήλθαν με
κλινική εικόνα έξω επικονδυλίτιτδας του αγκώνα, κατά το χρονικό διάστημα Ιανουάριος 2004
– Δεκέμβριος 2010. Οι ασθενείς ταξινομήθηκαν
σε δύο ομάδες ανάλογα με το είδος θεραπείας
που έλαβαν τυχαία. Η Αʹ ομάδα (n=40 ασθενείς)
έλαβε θεραπεία με τοπική έγχυση ξυλοκαΐνης και
κορτιζόνης. Στη Β’ ομάδα (n=40 ασθενείς) έγινε
η προαναφερόμενη τοπική έγχυση, καθώς και
βελονισμοί (μέθοδος peppering) στο σημείο της
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
15
μέγιστης ευαισθησίας. Όλοι οι ασθενείς έλαβαν
το ίδιο φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα. Καταγράφηκε ο αριθμός των τοπικών εγχύσεων καθώς
και η ένταση του αισθήματος του πόνου σύμφωνα με τη κλίμακα VAS. Η στατιστική επεξεργασία
πραγματοποιήθηκε με το πρόγραμμα STATA 8.0.
Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκε στατιστικώς
σημαντική διαφορά ως προς την αναλογία ανδρών / γυναικών καθώς και ως προς τη διάρκεια
των συμπτωμάτων πριν την έναρξη της θεραπείας, μεταξύ των δύο ομάδων (p>0.05).
Στην ομάδα Α’ απαιτήθηκε μεγαλύτερος αριθμός
τοπικών εγχύσεων σε σχέση με την ομάδα Β’ χωρίς όμως να υπάρχει στατιστικώς σημαντική διαφορά (2.6 εγχύσεις vs 1.8 εγχύσεις, p>0.05). Η
ένταση του πόνου σύμφωνα με τη κλίμακα VAS,
τον 1ο και 2ο μήνα, καθώς και 1 έτος μετά την
έναρξη θεραπείας, αντίστοιχα στους ασθενείς της
Α’ και Β’ ομάδας είχαν ως εξής: 8.6±1.1 vs 7.1±0.6,
(p>0.05), 8.1±2.6 vs 5.1±2.3, (p<0.05), 5.4±0.9 vs
1.7±0.6, (p0.05).
Συμπέρασμα: Η προσθήκη βελονισμών του σημείου μέγιστης ευαισθησίας στο θεραπευτικό
σχήμα χορήγησης ξυλοκαΐνης και κορτιζόνης με
τοπική έγχυση, προσφέρει μεγαλύτερης διάρκειας ανακούφιση από το αίσθημα πόνου.
O08
ΑΠΛΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΤΩΝ
ΠΕΡΙΠΡΟΘΕΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ
ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΜΗΡΙΑΙΟΥ
Τσίτας Κ., Τζατζαΐρης Θ., Σιώζος Α., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Γ. Ν. Κοζάνης - «Μαμάτσειο»
16
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Σκοπός της εργασίας: Τα συστήματα ταξινόμησης των καταγμάτων του μηριαίου με μια ενδοπρόθεση είναι πολύπλοκα και αλληλοσυγκρουόμενα. Τα πιο πολλά από αυτά βασίζονται στην
εντόπιση, το οποίο δεν είναι το πιο σημαντικό
στοιχείο κατά το σχεδιασμό της θεραπείας. Η
εντόπιση όμως δεν αποτελεί κρίσιμο χαρακτηριστικό για τη λήψη αποφάσεων αντιμετώπισης.
Σκοπός της εργασίας είναι η πρόταση μιας άλλης
ταξινόμησης που βασίζεται πιο πολύ στην πρόταση θεραπείας.
Υλικό και Μέθοδος: Παρουσιάζονται δέκα ασθενείς τέσσερις άνδρες και έξη γυναίκες προχωρημένης ηλικίας από 79-94 ετών. Οι τέσσερις γυναίκες και δύο άνδρες έφεραν ολικές αρθροπλαστικές ισχίου για τελικού σταδίου εκφυλιστική
αρθροπάθεια, ενώ τέσσερις ασθενείς δύο άνδρες
και δύο γυναίκες έφεραν διπολικές ημιαρθροπλαστικές που έγιναν για την αντιμετώπιση καταγμάτων του αυχένα του μηριαίου.
Σε έναν ασθενή με κάταγμα Β1 διενεργήθηκε
αντικατάσταση της ενδοπρόθεσης με μια παρομοίου μεγέθους με τσιμέντο επειδή η μορφολογία
του κατάγματος έθετε σε κίνδυνο τη σταθερότητά της.
Σε έναν άλλο ασθενή με κάταγμα Β1 διενεργήθηκε οστεοσύνθεση με πλάκα χωρίς αντικατάσταση
της ενδοπρόθεσης.
Σε οκτώ ασθενείς έξη γυναίκες και δύο άνδρες με
ασταθείς ενδοπροθέσεις και ελλείμματα χρειάστηκε αντικατάστασή τους με ενδοπροθέσεις με
μεγαλύτερο στυλεό σε δύο περιφερικώς κλειδούμενες και σε επτά από αυτούς συμπληρωματική
οστεοσύνθεση με τη βοήθεια συρμάτινων αγκυλών, πλευρικών πλακών ή/και ταινιών με εισαγωγή τσιμέντου για τη στήριξη της ενδοπρόθεσης
και εισαγωγή αλλομοσχευμάτων για την πλήρωση των κενών. Σε μία μόνο ασθενή της τελευταίας κατηγορίας παρατηρήθηκε χαλάρωση της
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
οστεοσύνθεσης αλλά δεν αντιμετωπίστηκε λόγω
βαρύτητας των συνοδών γενικών επιβαρυντικών
παραγόντων.
Συμπεράσματα: Παρά τα πλεονεκτήματα της ταξινόμησης κατά Vancouver, αυτή δεν άρκεσε για
την επιλογή της θεραπείας στα υπό εξέταση ισχία.
Η ταξινόμηση, έτσι, των περιπροθετικών καταγμάτων σε εύκολα και δύσκολα ισχία βασίζεται στο
ότι ο στυλεός είναι ή δεν είναι σταθερός. Στην
πρώτη περίπτωση η θεραπεία στρέφεται και μόνο
στη θεραπεία του κατάγματος, εκτός εάν η οστεοσύνθεση παρεμποδίζεται από το κάταγμα. Στη
δεύτερη περίπτωση, η αναθεώρηση είναι απαραίτητη με ή χωρίς οστεοσύνθεση και πλήρωση των
κενών εισαγωγή τσιμέντου ή ενδοασφαλιζόμενων ενδοπροθέσεων.
O09
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΙΚΗ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΓΟΝΑΤΟΣ
Βαλκάνης Χ. Καπετανάκης Σ. Χριστοδούλου Σ.
Κώτσιος Σ. Ρυζιώτης Γ. Καζάκος Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική Δ.Π.Θ.,
Π. Γ .Ν. Αλεξανδρούπολης
Σκοπός: Η εργασία έχει ως σκοπό να εκτιμήσει
την αλλαγή στην ποιότητα ζωής των ασθενών
μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος, να αξιολογήσει τις αλλαγές στη φυσική δραστηριότητα,
χρησιμοποιώντας ερωτηματολόγιο το οποίο απαντήθηκε από τους ασθενείς 3 και 6 μήνες μετεγχειρητικά.
ABSTRACTS 2013
Υλικό - Μέθοδος: Μεταξύ 2009-2012, μελετήθηκαν 52 ηλικιωμένες γυναίκες ηλικίας 72,6 μ.
ο. (65-83 ετών) με οστεοαρθρίτιδα γόνατος που
υποβλήθηκαν πρώτη φορά σε ολική αρθροπλαστική. Η ποιότητα ζωής, η φυσική δραστηριότητα, ο πόνος, η λειτουργικότητα αξιολογήθηκαν 3
και 6 μήνες μετεγχειρητικά. Χρησιμοποιήθηκαν
τα αποτελέσματα της μελέτης SF- 36, η κλίμακα
της φυσικής δραστηριότητας για ηλικιωμένους
(PASE).
Αποτελέσματα: Οι ασθενείς παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στην ποιότητα ζωής τους, όσον
αφορά την σωματική δραστηριότητα και τον
πόνο μετεγχειρητικά. H φυσική δραστηριότητα
(PASE score) βελτιώθηκε 6 μήνες μετεγχειρητικά
σε σύγκριση με την εκτίμηση που έγινε 3 μήνες
νωρίτερα.
Συμπεράσματα: Η αξιολόγηση βελτίωσης της
ποιότητας ζωής και της φυσικής δραστηριότητας μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος με
την χρήση της φυσικής δραστηριότητας (PASE)
οδηγεί σε βελτίωση της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων ασθενών μετά τους πρώτους 6 μήνες
μετεγχειρητικά.
O10
ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΓΟΝΑΤΟΣ ΜΕ
ΟΠΙΣΘΙΟ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΗ (ALPINA A.P.S.,
Biomet France)
Μακρής Β., Γεωργίου Β., Αβραμίδης Θ.
Γ΄ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Α.Π.Θ.,
Γ.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
17
Σκοπός: η εκτίμηση της μεσοπρόθεσμης επιβίωσης των Ολικών Αρθροπλαστικών Γόνατος
ALPINA A.P.S. (Biomet France), όπως η χαλάρωση (σηπτική και άσηπτη), η αστοχία υλικού κ.α.,
καθώς και η συσχέτιση της επιβίωσης με ανθρωπομετρικά και άλλα στοιχεία σχετικά με την ποιότητα ζωής των ιδίων ασθενών.
Υλικό και μέθοδοι: Στην μελέτη θα συμμετέχουν
126 ασθενείς (116 γυναίκες, 10 άνδρες) οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική γόνατος με οπίσθιο σταθεροποιητή ALPINA A.P.S.
(Biomet France) από το 2004 έως το 2009 στην Γ΄
Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Α.Π.Θ. Από τους
ατομικούς φακέλους των ασθενών, αναμένεται
να γίνει η συλλογή και η επεξεργασία στοιχείων σχετικά με: τη βαρύτητα της πάθησής τους,
τα δημογραφικά τους στοιχεία, το ατομικό τους
ιστορικό, τα ανθρωπομετρικά τους στοιχεία, την
προεγχειρητική και την μετεγχειρητική ακτινολογική τους εικόνα, τη μετεγχειρητική πορεία τους
και τα λειτουργικά ερωτηματολόγια αξιολόγησης
τα οποία συμπληρώθηκαν κατά τη διάρκεια της
νοσηλείας τους. Τα ανωτέρω στοιχεία θα συγκριθούν με τα αυτά που θα συγκεντρωθούν κατά την
επανεξέταση τους.
Αποτελέσματα: Η μελέτη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Έχουν εξεταστεί 17 άτομα (15 γυναίκες, 2 άνδρες)
και αναμένεται στο άμεσο μέλλον να ολοκληρωθεί η συγκέντρωση των αποτελεσμάτων.
Συμπεράσματα: Η επιβίωση ή μη της ολικής
αρθροπλαστικής γόνατος ALPINA A.P.S. της
Biomet France στην ομάδα των ασθενών που μελετήθηκε.
18
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
O11
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ
(REVISION) ΟΛΙΚΩΝ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΩΝ
ΙΣΧΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΜΑΣ
Τζέλλιος Ι., Ασράφ Νεσάντ Χ., Οικονόμου Δ.,
Κουντούδης Α., Θεοδωρίδης Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική,
Γ.Ν. Πτολεμαΐδας «Μποδοσάκειο»
Σκοπός: Αναδρομική μελέτη των αποτελεσμάτων
της αναθεώρησης ολικών αρθροπλαστικών ισχίου που πραγματοποιήθηκαν στην κλινική μας σε
40 ασθενείς.
Υλικό – Μέθοδος: 40 ασθενείς υποβλήθηκαν σε
αναθεώρηση αρθροπλαστικής ισχίου στην κλινική μας από το 1998 έως το 2012. Οι 18 είχαν
υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική ισχίου σε μας,
ενώ 22 σε τμήματα άλλων νοσοκομείων. Καταγράφηκαν το φύλο (8 Άνδρες, 32 Γυναίκες), ο μ.
ο. ηλικίας (70,5 Α. , 71 Γ.) κι έπειτα από ακτινολογικό έλεγχο ( α/α λεκάνης ισχίων και κατ’ ισχίον
άρθρωσης, CT, MRI, σπινθηρογράφημα) τα ακτινολογικά ευρήματα (χαλάρωση της κοτύλης και
του μηριαίου στυλεού 24, χαλάρωση της κοτύλης
6, αρθροκατάδυση 4, πρόσθιο εξάρθρημα της αρθροπλαστικής 1, οπίσθιο εξάρθρημα της αρθροπλαστικής 2, έκτοπη οστεοποίηση 2, θραύση μηριαίου στυλεού 1).
Χειρουργική Τεχνική: Οι 40 ασθενείς χειρουργήθηκαν σε πλάγια θέση με οπίσθια προσπέλαση.
Σε 26 από αυτούς έγινε αλλαγή όλων των υλικών
της προηγηθείσας αρθροπλαστικής, σε 7 αλλαγή
της κοτύλης και της κεφαλής, σε 4 αλλαγή της κεφαλής, σε 1 αλλαγή της κοτύλης και σε 2 αλλαγή
του μηριαίου στυλεού. Σε 15 ασθενείς χρησιμοποιήθηκε βιολογικό τσιμέντο (σε 4 στην κοτύλη,
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
σε 6 στο μηριαίο στυλεό, σε 6 και στην κοτύλη και
στο μηριαίο στυλεό), ενώ σε 25 όχι.
Επιπλοκές: Σε 3 ασθενείς προκλήθηκε διεγχειρητικά κάταγμα μηριαίου. Στον 2κάταγμα του άνω
τριτημορίου του μηριαίου κατά την προσπάθεια
αφαίρεσης του στυλεού, ενώ στον άλλο κάταγμα του κάτω τριτημορίου του μηριαίου κατά την
εξάρθρωση του ισχίου. Αμφότερα τα κατάγματα
πωρώθηκαν σε 6 μήνες.
Αποτελέσματα: Πραγματοποιήθηκε σε όλους
τους ασθενείς ακτινολογικός έλεγχος (α/α λεκάνης – ισχίων) την 1η μετεγχειρητική ημέρα, στον
1ο - 3ο - 6ο μήνα και στο χρόνο με πολύ καλά αποτελέσματα σε όλες τις περιπτώσεις (όλα τα τμήματα της αρθροπλαστικής ήταν σταθερά). Βάση
του Harris Hip Score, 34 από τους ασθενείς είχαν
άριστα αποτελέσματα, 5 καλά, ενώ 1 μέτρια.
Συμπεράσματα: Η αναθεώρηση της ολικής αρθροπλαστικής ισχίου είναι ένα δύσκολο εγχειρητικό τόλμημα που απαιτεί άριστη γνώση της χειρουργικής του ισχίου και της ποικιλίας.
O12
ΠΛΑΚΑ ΑΝΥΨΩΣΗΣ ΚΟΤΥΛΗΣ (PLAD)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΝΤΟΣ ΟΠΙΣΘΙΟΥ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑΤΟΣ ΣΕ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΙΣΧΙΟΥ
Πετσατώδης Γ., Σαχίνης Ν., Σβάρνας Θ., Βλάχος Γ., Χαριστός Σ., Χριστοδούλου Α.
Αʹ Ορθοπαιδική Κλινική ΚΛΙΝΙΚΗ Α.Π.Θ.
Σκοπός εργασίας: Παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα επεμβάσεων για την αντιμετώπιση του
ABSTRACTS 2013
υποτροπιάζοντος οπισθίου εξαρθρήματος ισχίου, σε συγκεκριμένες ομάδες ασθενών, με τοποθέτηση μίας ειδικής πλάκας ανύψωσης κοτύλης
(PLAD).
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
19
O13
ΡΗΞΗ ΤΕΝΟΝΤΑ ΤΕΤΡΑΚΕΦΑΛΟΥ.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΤΗ 2003-2013
Υλικό και Μέθοδος: Η επέμβαση εφαρμόστηκε
σε 15 ασθενείς, 6 άνδρες και 9 γυναίκες, με εύρος
ηλικίας 65-86 ετών. Στους συγκεκριμένους ασθενείς η τοποθέτηση των υλικών αρθροπλαστικής
είχε κριθεί ως ικανοποιητική, δεν υπήρχε φθορά
του πολυαιθυλενίου και υπήρχε αντένδειξη σε μια
επέμβαση αναθεώρησης των υλικών της άρθρωσης. Σε 3 ασθενείς οι ολικές αρθροπλαστικές ήταν
πρωτογενείς ενώ οι 12 ήταν αναθεωρημένες. Οι
10 ολικές ήταν με τσιμέντο, ενώ η μέθοδος εφαρμόστηκε και σε 5 ολικές αρθροπλαστικές χωρίς
τσιμέντο. Η παρακολούθηση των ασθενών ήταν
κατά μέσο όρο 2 έτη.
Κονδύλης Α., Τσάκνης P., Σαλαγιάννης Γ., Ραμπακάκης Ι., Λαμπράκης Χ., Σδρένιας Χ.
Αποτελέσματα: Από τους 15 ασθενείς στους
οποίους έγινε η συγκεκριμένη επέμβαση, κατά
την διάρκεια της παρακολούθησης δεν υπήρξε
σε κανέναν περίπτωση υποτροπής του εξαρθρήματος. Δεν υπήρξαν επιπλοκές σε κανένα ασθενή
κατά την διάρκεια της επέμβασης. Σε έναν νεφροπαθή, αιμοκαθαιρούμενο ασθενή, υπήρξε μετεγχειρητικά αιμορραγία εκ του τραύματος, η οποία
αντιμετωπίστηκε με πιεστική επίδεση και μετάγγιση μονάδων αίματος.
Υλικό-Μέθοδος:Κατά την διάρκεια 2003-2013
προσήλθαν στην κλινική μας 6 ασθενείς με πλήρη
ρήξη. Οι ασθενείς που αντιμετωπίσαμε ήταν άνδρες από 37 έως 80 ετών. Σε όλους έγινε χειρουργική αποκατάσταση. Κατά την κλινική εξέταση
διαπιστώνεται απώλεια του εκτατικού μηχανισμού και χάσμα άνωθεν της επιγονατίδας (gap).
Στον ακτινολογικό έλεγχο φαίνεται η χαμηλή
θέση της επιγονατίδας (patella baja). Σε όλους
τους ασθενείς έγινε συρραφή του τένοντα με την
τεχνική Krackow και διεγχειρητικός έλεγχος της
συρραφής με κάμψη του γόνατος έως τις 90°.
Μετεγχειρητικά ετέθη λειτουργικός μηροκνημικός νάρθηκας με το πόδι σε πλήρη έκταση για 3
εβδομάδες και βάδιση με μερική φόρτιση. Μετά
την 3η εβδομάδα πλήρης φόρτιση του σκέλους
και προοδευτική κάμψη με στόχο τις 90° σε δύο
μήνες. Παράλληλα γίνονται ισομετρικές ασκήσεις
ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου.
Συμπεράσματα: Η συγκεκριμένη μέθοδος αποτελεί μια αξιόπιστη λύση σε περιπτώσεις υποτροπιαζόντων εξαρθρημάτων ισχίου σε έδαφος ολικής
αρθροπλαστικής ισχίου. Ιδιαιτέρως ενδείκνυται
σε ομάδες ηλικιωμένων ασθενών, στους οποίους
τα υλικά αρθροπλαστικής έχουν ικανοποιητική
θέση και προσαρμογή, και το πολυαιθυλένιο δεν
έχει υποστεί φθορά.
Ορθοπαιδική Κλινική Γ. Ν. Καρπενησίου
Σκοπός: Η ρήξη του τένοντα του τετρακεφάλου
δεν είναι μια συνήθης κάκωση. Αποτέλεσμα βίαιης έκκεντρης σύσπασης του τετρακεφάλου με το
γόνατο σε μερική κάμψη, συμβαίνει σε ασθενείς
ηλικίας άνω των 40 ετών, αλλά και σε ασθενείς
που λαμβάνουν αρκετό καιρό στεροειδή ή πάσχουν από συστηματική νόσο. Παρουσιάζουμε
την εμπειρία μας κατά την τελευταία δεκαετία.
Αποτελέσματα: Follow-up σε 3, 6, 12 μήνες (ένας
δεν προσήλθε). Κανείς από τους ασθενείς μας δεν
20
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
αντιμετώπισε προβλήματα εκτατικού μηχανισμού
ή περιορισμό του λειτουργικού εύρους κίνησης
μετά την χειρουργική θεραπεία.
Συμπεράσματα: Στην ρήξη του τένοντα του τετρακεφάλου η χειρουργική αποκατάσταση και
ανάκτηση του εκτατικού μηχανισμού είναι η πλέον αποδεκτή μέθοδος. Η καθυστερημένη διάγνωση και η κακή αντιμετώπιση προκαλούν αδυναμία
του εκτατικού μηχανισμού και επακόλουθη αναπηρία.
O14
ΤΡΟΧΙΛΙΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΣΩ ΚΑΘΕΚΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΞΩ ΑΣΤΑΘΕΙΑ
ΤΗΣ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΔΥΣΠΛΑΣΤΙΚΗ
ΜΗΡΙΑΙΑ ΤΡΟΧΙΛΙΑ
Κωνσταντινίδης Γ. Α., Γιαννακόπουλος Π., Γεροκώστας Π., Κουκουλιάς Ν., Καλύβας Ε., Παπαστεργίου Σ.
Ορθοπαιδική Κλινική και Τμήμα Αθλητικών
Κακώσεων ΓΝ «Άγιος Παύλος», Θεσσαλονίκη
Εισαγωγή: Η έξω αστάθεια της επιγονατίδος
αποτελεί μία πολυπαραγοντική πάθηση. Ο κυριότερος ανατομικός παράγοντας που ενοχοποιείται
για αστάθεια της επιγονατίδας είναι η δυσπλασία
της τροχιλίας.
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση των μεσοπρόθεσμων αποτελεσμάτων της
τροχιλιοπλαστικής κατά Dejour και ανακατασκευής του έσω καθεκτικού συνδέσμου με αυτομόσχευμα ημιτενοντώδους για την αντιμετώπιση
των ασθενών που παρουσιάζουν έξω αστάθεια
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
της επιγονατίδας και φέρουν δυσπλαστική μηριαία τροχιλία.
Υλικό – Μέθοδος: Στην παρούσα μελέτη συμμετείχαν 4 ασθενείς (5 γόνατα) με μέσο όρο ηλικίας
26 έτη και ελάχιστο χρόνο παρακολούθησης 1.5
έτος. Όλοι είχαν παρουσιάσει κατά το παρελθόν
περισσότερα από δύο εξαρθρήματα επιγονατίδος. Προεγχειρητικά οι ασθενείς αξιολογήθηκαν
με πλάγια ακτινογραφία και αξονική τομογραφία του πάσχοντος γόνατος. Χρησιμοποιήθηκε
η ταξινόμηση Dejour για τον τύπο της μηριαίας
τροχιλίας. Κατά τη χειρουργική αντιμετώπιση
των ασθενών αρχικά διενεργήθηκε αφαιρετική
τροχιλιοπλαστική κατά Dejour και στη συνέχεια
έγινε ανακατασκευή του έσω πλαγίου καθεκτικού
συνδέσμου με αυτομόσχευμα σύστοιχου ημιτενοντώδους τένοντα.
Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς παρουσίαζαν
δυσπλαστική τροχιλία τύπου C κατά Dejour. Κανείς από τους ασθενείς δεν παρουσίασε υποτροπή
του εξαρθήματος μετεγχειρητικά. Όλοι οι ασθενείς παρουσίασαν βελτίωση του πόνου σύμφωνα
με την κλίμακα VAS (visual analogue scale) και
δηλώνουν υψηλό βαθμό ικανοποίησης.
Συμπεράσματα: Ασθενείς με έξω αστάθεια επιγονατίδος και δυσπλασία της μηριαίας τροχιλίας
τύπου C κατά Dejour χρήζουν πέραν της ανακατασκευής του έσω καθεκτικού συνδέσμου της επιγονατίδος και τροχιλιοπλαστική. Αν και η τεχνική
αυτή είναι ιδιαίτερα απαιτητική, ωστόσο παρέχει
ικανοποιητική σταθερότητα της επιγονατίδος και
ανακούφιση από τον πόνο.
O15
ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΚΩΣΕΩΝ
ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΑΘΛΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΑ
ABSTRACTS 2013
Κωστής Κ.(1), Παπαχατζής Ν.(2), Πανουτσακόπουλος Β.(2), Κοτζαμανίδου Μ.Χ.(3), Παπαβασιλείου Α.(1)
(1) Εργαστήριο Αθλητικών Κακώσεων
ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ
(2) Εργαστήριο Βιοκινητικής ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ
(3) ΑΚΜΗ Μητροπολιτικό Κολλέγιο
Θεσσαλονίκης
Σκοπός της μελέτης ήταν η καταγραφή της συχνότητας, της ανατομικής περιοχής, της βαρύτητας και των πιθανών αιτιών των τραυματισμών
ανά φύλο σε ελεύθερα αθλούμενους στη χιονοδρομία.
Υλικό-Μέθοδος. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε
σε τέσσερα χιονοδρομικά κέντρα της Μακεδονίας κατά την χειμερινή περίοδο 2012-2013 με τη
μέθοδο της προσωπικής συνέντευξης βάσει δομημένου ερωτηματολογίου σε τυχαία επιλεγμένους
ελεύθερα αθλούμενους. Ερωτήθηκαν συνολικά
372 άτομα (288 άντρες και 84 γυναίκες) και καταγράφηκαν τα δημογραφικά στοιχεία, η εμπειρία,
οι συνθήκες τραυματισμού και η ανατομική περιοχή των κακώσεων. Οι τραυματισμοί που καταγράφηκαν ήταν αυτοί οι οποίοι κράτησαν το άτομο σε αποχή από αθλητικές δραστηριότητες για
περισσότερο από μία ημέρα και χαρακτηρίσθηκαν
ως ελαφριοί, ήπιοι, μέτριοι και σοβαροί ανάλογα
με τη βαρύτητά τους. Οι διαφορές ανάμεσα στα
φύλα αναζητήθηκαν με Πίνακες Συνάφειας και
με χρήση του κριτηρίου χ2 μέσω του λογισμικού
SPSS 10.0.1.
Αποτελέσματα. Το 46% και στα δύο φύλα δήλωσε τουλάχιστον έναν τραυματισμό. Οι συχνότερες
κακώσεις εντοπίστηκαν στο γόνατο (41.3%), την
πηχεοκαρπική (7%), το μηρό (7%) και την κεφαλή
(6.4%), χωρίς στατιστικά σημαντική διαφορά (p >
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
21
.05) μεταξύ των δύο φύλων ως προς την ανατομική περιοχή. Από τους τραυματισμούς στο γόνατο, ο πιο συχνός ήταν η ρήξη του ΠΧΣ (26%), με
δεύτερο πιο συχνό τις μυϊκές θλάσεις γύρω από
αυτό (19%). Ωστόσο, παρατηρήθηκε μεγαλύτερη
συχνότητα σοβαρών τραυματισμών στις γυναίκες
(p .05), καταγράφηκαν η ανεπαρκής τεχνική, η
κόπωση και η κακή κατάσταση της χιονοδρομικής πίστας.
Συμπεράσματα. Από τα αποτελέσματα φάνηκε
ότι δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική επίδραση
του φύλου στη συχνότητα και στην ανατομική
περιοχή των κακώσεων. Η κατανομή και τα είδη
των τραυματισμών που καταγράφηκαν ήταν σε
συμφωνία με τη βιβλιογραφία. Οι κακώσεις στο
γόνατο διαπιστώθηκε πως ήταν ο πιο συχνός
τραυματισμός και στα δυο φύλα, μεγαλύτερης
όμως βαρύτητας στις γυναίκες. Για την πρόληψη
των κακώσεων στους ελεύθερα αθλούμενους στη
χιονοδρομία προτείνεται η κατάλληλη εκμάθηση
της τεχνικής, η κατάλληλη διαχείριση της κόπωσης και η ορθολογιστική αντιμετώπιση της κατάστασης της χιονοδρομικής πίστας.
O16
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΘΗΚΩΝ ΓΟΝΑΤΟΣ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΝΗΜΗΣ ΜΕΤΑ
ΑΠΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΘΙΟΥ
ΧΙΑΣΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ (ΠΧΣ) ΚΑΤΑ ΤΗΝ
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΥΨΗΛΗΣ
ΕΝΤΑΣΗΣ
Γιώτης Δ., Ζαμπέλη Φ., Μητσιώνης Γ., Γεωργούλης Α.
Ορθοπαιδικό Αθλητιατρικό Κέντρο Ιωαννίνων,
Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
22
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Σκοπός: Να διερευνηθεί εάν οι νάρθηκες γόνατος
μπορούν να μειώσουν αποτελεσματικά την υπερβολική περιστροφή της κνήμης μετά από συνδεσμοπλαστική ΠΧΣ κατά την εκτέλεση δραστηριοτήτων υψηλής έντασης.
Υλικό-Μέθοδος: Με τη βοήθεια ενός οπτοηλεκτρονικού συστήματος τρισδιάστατης κινηματικής ανάλυσης, μελετήθηκαν 20 άτομα με συνδεσμοπλαστική ΠΧΣ τουλάχιστον 2 χρόνια από την
επέμβαση. Κάθε συμμετέχων εκτελούσε 2 υψηλής
έντασης δοκιμασίες που συνδύαζαν αυξημένα
φορτία ολίσθησης και στροφής στο γόνατο, (1)
κάθοδος σκάλας και ακολούθως στροφή 90 μοιρών και (2) πτώση από πλατφόρμα και κατόπιν
στροφή 90 μοιρών, υπό 3 συνθήκες για το χειρουργημένο σκέλος: (Α) με τη χρήση προφυλακτικού νάρθηκα, (B) επιγονατιδομηριαίου νάρθηκα (Γ) χωρίς νάρθηκα, ενώ για το υγιές σκέλος
μόνο χωρίς νάρθηκα.
Αποτελέσματα: Όσον αφορά την πρώτη δοκιμασία, το εύρος περιστροφής της κνήμης ήταν
σημαντικά χαμηλότερο στο υγιές σκέλος σε σχέση και με τις τρεις συνθήκες στο χειρουργημένο
σκέλος. Σχετικά με το χειρουργημένο γόνατο,
σημαντικές διαφορές βρέθηκαν μεταξύ των συνθηκών χρήση προφυλακτικού νάρθηκα – χωρίς
νάρθηκα, αλλά και χρήση επιγονατιδομηριαίου
νάρθηκα – χωρίς νάρθηκα ενώ δε βρέθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των συνθηκών χρήση
προφυλακτικού – χρήση επιγονατιδομηριαίου
νάρθηκα. Αναφορικά με τη δεύτερη δοκιμασία,
η στροφή του γόνατος ήταν πάλι σημαντικά χαμηλότερη στο υγιές σκέλος σε σχέση και με τις
τρεις συνθήκες του χειρουργημένου σκέλους. Για
το χειρουργημένο γόνατο, τόσο ο προφυλακτικός
όσο και ο επιγονατιδομηριαίος νάρθηκας περιόριζαν το εύρος στροφής της κνήμης σε σχέση με
τη μη χρήση νάρθηκα.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Συμπεράσματα: Η ναρθηκοποίηση μείωσε την
παραμένουσα υπερβολική περιστροφή της κνήμης σε ασθενείς με συνδεσμοπλαστική ΠΧΣ σε
δραστηριότητες αυξημένων στροφικών δυνάμεων, χωρίς όμως να μπορέσει να αποκαταστήσει πλήρως τα φυσιολογικά επίπεδά της. Εάν οι
νάρθηκες γόνατος μπορούν να μειώσουν την
περιστροφή της κνήμης, τότε ενδεχομένως μπορεί να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά για την
αποφυγή περαιτέρω προβλημάτων στην άρθρωση
του γόνατος στους ασθενείς αυτούς.
O17
ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΛΑΓΟΝΟΚΝΗΜΙΑΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
ΣΕ ΔΡΟΜΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ
Δημητριάδου Παρθένα, Κούτρας Γεώργιος
ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης τμήμα φυσικοθεραπείας
Εισαγωγή: Το σύνδρομο της λαγονοκνημιαίας
ταινίας είναι μία από τις κύριες αιτίες τραυματισμού των Δρομέων σε μεγάλες αποστάσεις είτε
είναι σε δρόμο είτε σε βουνό. Είναι αποτέλεσμα
επαναλαμβανόμενης κίνησης κάμψης – έκτασης
του γόνατος με αποτέλεσμα την δημιουργία τριβής της λαγονοκνημιαίας ταινίας στον έξω επικόνδυλο του μηριαίου.
Σκοπός αυτής της επιδημιολογικής μελέτης είναι
η εντόπιση και η ανάλυση του ποσοστού τραυματισμών και των προδιαθεσικών παραγόντων που
οδηγούν στην ανάπτυξη του συνδρόμου λαγονοκνημιαίας ταινίας σε αθλητές μαραθωνίου δρόμου και βουνού.
Μέθοδος και Υλικό: Στην επιδημιολογική μελέτη
συμμετείχαν αθλητές (μ. ο. 36,2 έτη) μαραθωνίου
δρόμου και βουνού που συμμετέχουν σε αγώνες
ABSTRACTS 2013
μεγάλων αποστάσεων δρόμου και βουνού (περισσότερο από 20 χιλιόμετρα). Στο χώρο της προπόνησης διανεμήθηκαν προς συμπλήρωση 100
ερωτηματολόγια «Έντυπο ιστορικού δρομέα» και
«Έντυπο εξέτασης δρομέα».
Αποτελέσματα: Από τη στατιστική ανάλυση
φαίνεται ότι το σύνδρομο της λαγονοκνημιαίας
ταινίας εμφανίζεται σε ποσοστό 16,6% σε αθλητές του μαραθώνιου δρόμου και 23% σε αθλητές
μεγάλων αποστάσεων του βουνού. Το ποσοστό
τραυματισμού των μαραθωνοδρόμων ανέρχεται
σε 48,4% ενώ των αθλητών βουνού ανέρχεται σε
81,4% και συσχετίζονται με τον αυξημένο πρηνισμό, υπτιασμό, κριγμό επιγονατίδας και αυξημένη
γωνία Q ή Ραιβογονία.
Συμπεράσματα: Για να αποφύγει κάποιος μαραθωνοδρόμος την κάκωση αυτή, θα πρέπει να
έχει σωστά δομημένο πρόγραμμα προπόνησης.
Καθοριστικό ρόλο παίζει η συνεργασία ιατρού,
προπονητή, φυσικοθεραπευτή και η σωστή υλοποίηση του προγράμματος αποκατάστασης από
τον αθλητή. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται
στην επίδραση της επιφάνειας τρεξίματος αλλά
και της ποιότητας των αθλητικών υποδημάτων.
O18
ΣΥΡΡΑΦΗ ΜΗΝΙΣΚΟΥ ΜΕ ΤΕΧΝΙΚΗ ALLINSIDE ΚΑΙ OUTSIDE-IN. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΤΕΤΡΑΕΤΟΥΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
Βραγγάλας Β., Μπουτσιάδης Α., Παυλόπουλος
Χ., Πέλλιος Σ., Τσαρδακλής Γ., Χριστοδούλου
Π.
Βʹ Ορθοπαιδική Κλινική 424 Γ.Σ.Ν.Ε.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
23
Σκοπός: Σκοπός της συγκεκριμένης εργασίας είναι η παρουσίαση τετραετούς εμπειρίας στη συρραφή μηνίσκων, τα αποτελέσματά της, οι αποτυχίες και οι τεχνικές δυσκολίες.
Υλικό-Μέθοδος: Μεταξύ 2008 και 2012 πραγματοποιήθηκαν στην κλινική μας 65 επεμβάσεις αρθροσκοπικής συρραφής μηνίσκου. 44 περιπτώσεις
αφορούσαν την ζώνη red-white και 21 red-red.
56 περιπτώσεις πραγματοποιήθηκαν υπό γενική
αναισθησία και 9 υπό τοπική αναισθησία. 9 ασθενείς έφεραν ρήξη του έξω μηνίσκου (6 οπίσθιο κέρας, 1 πρόσθιο κέρας, 2 δίκην λαβής κάδου) και
56 του έσω μηνίσκου (26 σώματος +/- οπισθίου
κέρατος, 24 δίκην λαβής κάδου και 6 προσθίου
κέρατος). Σε 32 περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν all-inside τεχνικές (Fast-fix, Polysorb), σε 7
outside-in και στις υπόλοιπες 26 συνδυασμός αυτών. Σε 34 περιπτώσεις πραγματοποιήθηκε στον
ίδιο χρόνο και συνδεσμοπλαστική προσθίου χιαστού συνδέσμου.
Αποτελέσματα: To Lysholm score βελτιώθηκε
από 67.5 σε 92.4 κατά μέσο όρο. Σε όλες τις περιπτώσεις που πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα και
συνδεσμοπλαστική ΠΧΣ υπήρξε και επούλωση
της μηνισκικής βλάβης, Ωστόσο σε 2 από αυτούς
τους ασθενείς αναπτύχθηκε αρθροίνωση που
αντιμετωπίστηκε με νέα αρθροσκοπική συμφυσιόλυση επιτυχώς. Σε 3 περιπτώσεις ρήξης οπισθίου
κέρατος έσω μηνίσκου και 1 έξω μηνίσκου οδηγηθήκαμε σε αρθροσκοπική μηνισκεκτομή κατά
μέσο όρο 6-8 μήνες μετεγχειρητικά. Στο σύνολό
τους αφορούσαν μεμομωμένες μηνισκικές βλάβες
στην ζώνη red-white. Δεν υπήρξε καμία υπεροχή
της μιας τεχνικής έναντι της άλλης, καμία λοίμωξη ή νευραγγειακή βλάβη. Σημαντική θεωρούμε
την νεαροποίηση στο περιφερικό τμήμα της βλάβης, την καθυστέρηση στη διάνοιξη της παροχέτευσης και ακόμη και τη δημιουργία μικροκαταγ-
24
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
μάτων σε μη φορτίζουσα επιφάνεια και σε μεμονωμένες βλάβες μηνίσκου.
Συμπεράσματα: Η συρραφή μηνίσκου ανεξάρτητα της χρησιμοποιούμενης τεχνικής μπορεί να
έχει εξαιρετικά και μακροχρόνια αποτελέσματα,
ιδιαίτερα όταν υπάρχει σεβασμός της βιολογίας
της περιοχής.
O19
ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΠΤΥΧΩΝ ΤΟΥ ΑΡΘΡΙΚΟΥ ΥΜΕΝΑ
ΤΟΥ ΓΟΝΑΤΟΣ (PLICAE) ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΠΛΗΘΥΣΜΟ
Χριστοδούλου Σ. Βερβερίδης Α. Δρόσος Γ.
Μεμέτ Μ. Μαυρόπουλος Ρ. Καζάκος Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική Δ.Π.Θ., Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης
Σκοπός: Η ανασκόπηση και παρουσίαση της
εμπειρίας από την πραγματοποίηση αρθροσκοπικής τοπογραφικής μελέτης των διαφόρων τύπων
πτυχών του αρθρικού υμένα του γόνατος (plicae).
Υλικό – Μέθοδος: Πρόκειται για μία προοπτική
μελέτη με καταγραφή των υμενικών πτυχών σε
158 διαδοχικές αρθροσκοπήσεις γόνατος ασθενών (86 γυναίκες και 72 άντρες) σε χρονικό διάστημα 3 χρόνων. Από αυτούς 133 βρέθηκαν να
έχουν πτυχές του αρθρικού υμένα. Η μέση ηλικία
των ασθενών ήταν 24.4 έτη. Μελετήθηκαν αρθροσκοπικά 4 τύποι υμενικών πτυχών σύμφωνα
με τη θέση τους σε σχέση με την επιγονατίδα, το
σχήμα και το μέγεθος (υπερεπιγονατιδική, έσω
επιγονατιδική, έξω επιγονατιδική και υποεπιγονατιδική).
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Αποτελέσματα: Κατά την αρθροσκόπηση, βρέθηκε ότι η συχνότητα της υπερεπιγονατιδικής
πτυχής ήταν 27,8%, της υποεπιγονατιδικής πτυχής 24,8%, της έσω παρεπιγονατιδικής υμενικής
πτυχής 36,8% και της έξω επιγονατιδικής πτυχής
10,5%. Παρατηρήθηκε ότι ο συχνότερος τύπος
της έσω παρεπιγονατιδικής πτυχής αφορά την
πτυχή δίκην «ραφής» (35 περιπτώσεις ασθενων).
Παρατηρήθηκε συσχετισμός στις συχνότητες και
την κατανομή μεταξύ των τεσσάρων ομάδων των
πτυχών σε σχέση με το φύλο ( συχνότερη στις
γυναίκες). Όσο αφορά την ηλικία δεν παρατηρήθηκε κάποια συσχέτιση. Η σημαντική ομοιότητα
στους τύπους πτυχών των δεξιών και αριστερών
γονάτων στα ίδια πρόσωπα είναι αξιοσημείωτη,
παρόλο που ο αριθμός των αμφοτερόπλευρων
αρθροσκοπήσεων στο σύνολο των ασθενών είναι
μικρός.
Συμπεράσματα: Οι πτυχές του αρθρικού υμένα
είναι αρκετά συχνές, άγνωστης λειτουργίας για
την άρθρωση του γόνατος. Από την αρθροσκοπική τοπογραφική μελέτη που πραγματοποιήσαμε, φαίνεται ότι η συχνότερη πτυχή του αρθρικού
υμένα στο γόνατο είναι η έσω παρεπιγονατιδική
υμενική πτυχή με συχνότητα 36,8%.
O20
ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΝΗΜΙΑΙΟΥ ΚΥΡΤΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΝΟΝΤΟΔΕΣΗ
ΤΟΥ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΙΚΟΥ ΣΕ ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΤΗΣ
ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑΣ
Αλασεϊρλής Δ., Βασιλειάδης Γ., Λαμπρόπουλος
Κ., Χαρατσίδης Χ., Ντελής Ι.
Ορθοπαιδική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου
Γιαννιτσών
ABSTRACTS 2013
Σκοπός της εργασίας: Η περιγραφή των αποτελεσμάτων της περιφερικής μετάθεσης του κνημιαίου κυρτώματος και της σύγχρονης τενοντόδεσης του επιγονατιδικού σε ασθενείς με αστάθεια
της επιγονατίδας.
Υλικό και Μέθοδος: Τρεις ασθενείς ηλικίας 19
ετών κ.μ.ο. αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά για
επαναλαμβανόμενα επεισόδια αστάθειας της
επιγονατίδας και μετά από αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας. Ως κύριος και μοναδικός παράγοντας αστάθειας εκτιμήθηκε προεγχειρητικά
η υψηλή θέση της επιγονατίδας σε όλους τους
ασθενείς. Έγινε περιφερική μετάθεση του κνημιαίου κυρτώματος με σκοπό την επίτευξη φυσιολογικού δείκτη Caton-Deschamps και τενοντόδεση του επιγονατιδικού τένοντα ώστε να βραχυνθεί το λειτουργικό μήκος του τένοντα. Όλοι
οι ασθενείς υποβλήθηκαν στο ίδιο μετεγχειρητικό
πρόγραμμα αποκατάστασης.
Αποτελέσματα: O δείκτης Caton-Deschamps
ελαττώθηκε από 1.4 ± 0.07 προεγχειρητικά σε
0.98 ± 0.08 μετεγχειρητικά. Το Kujala σκορ αυξήθηκε από 61.75 ± 2.99 προεγχειρητικά σε 92.5
± 5.5 μετεγχειρητικά, μετά από follow-up 27.5 ±
19.2 μηνών. Σε κανέναν ασθενή δεν παρατηρήθηκε νέο επεισόδιο αστάθειας της επιγονατίδας. Σε
κανέναν ασθενή δεν παρουσιάστηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές ή αστοχία υλικού.
Συμπεράσματα: Η περιφερική μετάθεση του κνημιαίου κυρτώματος (χωρίς ταυτόχρονη έσω ή
πρόσθια μετάθεση αυτού) για την αντιμετώπιση
της αστάθειας της επιγονατίδας λόγω της υψηλής
θέσης της, αναφέρεται ως τεχνική η οποία δεν
αποτελεί συχνή επιλογή. Φαίνεται ότι η επιλογή
της σε συνδυασμό με τενοντόδεση για βράχυνση
του λειτουργικού μήκους του επιγονατιδικού τένοντα, συνιστά αποτελεσματική και ασφαλή επιλογή, σε επιλεγμένη ομάδα ασθενών.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
25
O21
ΔΕΣΜΙΔΙΚΗ ΣΥΡΡΑΦΗ ΤΩΝ ΝΕΥΡΙΚΩΝ
ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΕΡΚΙΔΙΚΟΥ
ΝΕΥΡΟΥ
Δ. Ευσταθόπουλος, Ο. Καραργύρης, Π. Αρεταίου, Π. Σαμαράς, Σ. Κεμίδης, Π. Μπουντούρης
Κλινική Χειρουργικής Χεριού - Μικροχειρουργικής, Νοσοκομείο «ΚΑΤ», Αθήνα
Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι
η αξιολόγηση του λειτουργικού αποτελέσματος
της αποκατάστασης, μέσω δεσμιδικής συρραφής,
βλαβών του κερκιδικού νεύρου χρησιμοποιώντας
νευρικά μοσχεύματα.
Υλικό-Μέθοδος. Από το 1990 έως το 2009, 17
ασθενείς υποβλήθηκαν στην παραπάνω μέθοδο.
Οι βλάβες ήταν 12 στο κερκιδικό και 5 στο οπίσθιο μεσόστεο νεύρο. Το χρονικό διάστημα που
μεσολάβησε ανάμεσα στην αρχική βλάβη και την
αποκατάσταση ήταν από 1 εβδομάδα έως 6 μήνες, καθώς και ο μ. ο. ηλικίας των ασθενών στην
επέμβαση ήταν τα 29 χρόνια (εύρος 18 έως 51).
Το γαστροκνημιαίο νεύρο ήταν δότης σε όλες τις
περιπτώσεις και εφαρμόσθηκε δεσμιδική συρραφή με μικροσκόπιο. Μετεγχειρητικά, ο αγκώνας
ακινητοποιήθηκε για χρονικό διάστημα από 1 έως
3 εβδομάδες. Όλοι οι ασθενείς εκτιμήθηκαν κλινικά σε τακτά διαστήματα και αξιολογήθηκαν με
την κλίμακα Highet μετά από 6 μήνες.
Αποτελέσματα. Το follow-up ήταν 26 μήνες, (εύρος 12 μήνες – 7 χρόνια). Δεκαέξι ασθενείς ήταν
διαθέσιμοι και με βάση την κλίμακα Highet, 1 είχε
μέτριο αποτέλεσμα Μ2 και υπεβλήθηκε σε τενοντομεταφορά, 10 ασθενείς είχαν αποτέλεσμα
μεγαλύτερο ή ίσο με Μ3 και οι υπόλοιποι μεγαλύτερο ή ίσο με Μ4. Τα αποτελέσματα ήταν ευνοϊκότερα στους νεαρότερους ασθενείς, σε ασθενείς
που χειρουργήθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα
από την κάκωση, καθώς και σε περιπτώσεις που
χρησιμοποιήθηκε μικρότερου μήκους μόσχευμα.
Συμπέρασμα. Με βάση την κλίμακα Highet,
93% των ασθενών παρουσίασαν καλό ή πολύ
καλό αποτέλεσμα και συνεπώς η αντιμετώπιση
των βλαβών του κερκιδικού νεύρου με τη
χρήση νευρικών μοσχευμάτων μέσω δεσμιδικής
συρραφής είναι αποδεκτή.
O22
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ ΣΕ
ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ
Γρηγοριάδης Γ , Σαμπάνης Ν, Παπαδόπουλος Α,
Καβλακούδης Χ , Ευτυχιάκος Ν , Σαλούπης Π ,
Κούκος Α.
Ορθοπαιδική Κλινική – ΜΤΝ Γ.Ν. Έδεσσας
Σκοπός: Η καταγραφή και στατιστική ανάλυση
των ιδιοσυστασιακών παραμέτρων, καθώς και της
κλινικής και λειτουργικής έκβασης της ανοικτής
αποσυμπίεσης του καρπιαίου σωλήνα στην ομάδα
των αιμοκαθαιρόμενων ασθενών.
Υλικό-Μέθοδος: Η μελέτη περιλαμβάνει 25
ασθενείς οι οποίοι υποβάλλονταν σε αιμοκάθαρση και παρουσίασαν παγίδευση του μέσου νεύρου
στον καρπό με βάση την κλινική εικόνα και τον
νευροφυσιολογικό έλεγχο και έτυχαν ανοικτής
αποσυμπίεσης κατά το διάστημα 2008-2012. Από
αυτούς 11 ήταν Γυναίκες και 14 άντρες μέσης ηλικίας 71,1 έτη. Καταγράφηκαν παράμετροι όπως ο
χρόνος και η πλευρά της αρτηριοφλεβικής αναστόμωσης, το είδος της αιμοκάθαρσης, ύπαρξη
τυχόν αμφοτερόπλευρου συνδρόμου και η συχνότητα φαινομένου διπλής συμπίεσης. Επίσης
αξιολογήθηκε η μεταβολή της λειτουργικότητας
του χεριού μετά την αποσυμπίεση με τη χρήση
VAS score και της ισχύος δραγμού.
Αποτελέσματα: Η μετεγχειρητική παρακολούθηση αφορούσε σε διάστημα ενός έτους με τακτές
επανεξετάσεις κατά τον 1ο, 3ο, 6ο και 12ο μήνα. 3
ασθενείς απεβίωσαν κατά τη διάρκεια της ετήσιας
παρακολούθησης. Κατά τον 1 μήνα μετά την αποσυμπίεση υπήρξε μεταβολή του VAS score από 7,9
στο 1,7 μετά από αυτήν και έφτασε στο 0,8 ένα
χρόνο μετά την αποσυμπίεση. Στατιστικά σημαντική αύξηση της ισχύος δραγμού παρατηρήθηκε
στους 3 μήνες.
Συμπέρασμα: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της
μελέτης δεν παρατηρήθηκε στατιστική συσχέτιση μεταξύ της πλευράς της αρτηριοφλεβικής
επικοινωνίας και της πλευράς παγίδευσης του
μέσου νεύρου. Καταγράφηκε σημαντικά υψηλή
συχνότητα φαινομένου διπλής συμπίεσης, 68,2%.
Επίσης, παρατηρήθηκε σαφής αναστροφή της
γνωστής υπεροχής του θήλεος φύλου στην επίπτωση του συνδρόμου αφού καταγράφηκε ελαφρά υπεροχή των ανδρών, 14 περιπτώσεις έναντι 11 γυναικών. Η μεγαλύτερη επίπτωση του
συνδρόμου στην ομάδα των αιμοκαθαιρόμενων
παρατηρήθηκε στο διάστημα 4,5-5 ετών από την
έναρξη της αιμοκάθαρσης. Σχετικά με την αποτελεσματικότητα της ανοικτής αποσυμπίεσης δεν
παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ της
ομάδας των χρονίων νεφροπαθών και του γενικού πληθυσμού.
ABSTRACTS 2013
O23
ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΝΑΤΑΞΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΕΦΑΛΗΣ
ΚΕΡΚΙΔΑΣ. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ
Δ. Μπουγιουκλής, Κ. Δακής, Α. Παπαδήμας, Ι.
Κορμπάκης, Β. Ψυχογυιός.
E΄ Ορθοπαιδικό Τμήμα, Μονάδα άκρας Χειρός,
Ασκληπιείο Βούλας
Σκοπός: Η αναδρομική αυτή μελέτη εστιάζει στην
αξιολόγηση των λειτουργικών αποτελεσμάτων
μετά από ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση καταγμάτων της κεφαλής της κερκίδας,
καθώς και να προσδιορίσει ποιά κατάγματα είναι
πλέον κατάλληλα για τέτοιου είδους θεραπεία.
Υλικό: Αξιολογήθηκαν εξήντα οκτώ ασθενείς με
ενδοαρθρικό κάταγμα της κεφαλής της κερκίδας που αντιμετωπίσθηκαν με εσωτερική οστεοσύνθεση. Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης
ήταν σαράντα επτά μήνες. Τριάντα έξι ασθενείς
είχαν κάταγμα Mason II, και τριάντα δύο Mason
III. Τριάντα δύο κατάγματα συνοδεύονταν από
εξάρθρημα αγκώνος ή κάταγμα – εξάρθρημα του
αντιβραχίου ή ρήξη του έσω πλαγίου συνδέσμου.
Δεκαέξι από τα τριάντα έξι κατάγματα Mason II
ήταν συντριπτικά ενώ είκοσι από τα τριάντα δύο
κατάγματα Mason III είχαν περισσότερα από
τρία τεμάχια. Το αποτέλεσμα θεωρούνταν μη
ικανοποιητικό αν υπήρχε απώλεια της ανάταξης
ή αποτυχία της οστεοσύνθεσης ή ψευδάρθρωση
που απαιτούσε δεύτερη εγχείρηση, στροφικότητα
αντιβραχίου <100ο, ή μέτριο – πτωχό αποτέλεσμα
σύμφωνα με το την κλίμακα Mayo (Mayo Elbow
Performance Score).
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
27
Αποτελέσματα: Το αποτέλεσμα ήταν μη ικανοποιητικό σε τέσσερεις ασθενείς με κάταγμα
Mason ΙΙ. Και τα τέσσερα αυτά κατάγματα είχαν
συνοδό εξάρθρημα αγκώνα. Δέκα επτά από τα
κατάγματα Mason III είχαν επίσης μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα,. Από τα υπόλοιπα Mason III,
τα οποία είχαν μέχρι τρία τεμάχια, κανένα δεν
παρουσίασε πρώιμη αποτυχία, ένα οδηγήθηκε σε
ψευδάρθρωση και όλα είχαν εύρος κίνησης >100ο
Συμπεράσματα: Παρότι είναι δυνατόν με τις σύγχρονες τεχνικές και υλικά να οστεοσυνθέτουμε
μικρά οστικά τεμάχια, τα δεδομένα μας συνηγορούν ότι ανοικτή ανάταξη και οστεοσύνθεση θα
πρέπει να εφαρμόζεται σε κατάγματα τριών ή λιγότερων τεμαχίων. Συνοδός συνδεσμική κάκωση
του αγκώνα συνήθως επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, ειδικά τη στροφικότητα του αντιβραχίου.
O24
ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΕΡΚΙΔΑΣ
Κόκκινος Γ., Μπινιάρης Γ., Μιχαήλ Θ., Καλλιώρας Γ., Σαρίδης Α.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης
Σκοπός: Η μελέτη των αποτελεσμάτων μετά τη
χειρουργική αντιμετώπιση των συντριπτικών καταγμάτων της κεφαλής κερκίδας με αφαίρεση αυτής και αντικατάστασή της με πρόθεση.
Υλικό: Κατά τη τριετία 2009-2012 στην κλινική
μας αντιμετωπίσθηκαν δέκα ασθενείς ,4 άνδρες
και 6 γυναίκες ηλικίας από 40-65 έτη (μ. ο. 53.1).
Όλα τα κατάγματα ήταν κλειστά, συντριπτικά
28
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
και η εσωτερική οστεοσύνθεση ήταν ουσιαστικά
αδύνατη. Γι΄ αυτό κι επιλέχθηκε η αφαίρεση της
κεφαλής και η αντικατάστασή της με πρόθεση. Ο
μέσος χειρουργικός χρόνος ήταν 43 λεπτά(30-60).
Δεν παρατηρήθηκε καμία εν τω βάθει φλεγμονή.
Αποτελέσματα: Σε όλους τους ασθενείς επιλέχθηκε πρώιμη κινητοποίηση του αγκώνα με
ικανοποιητικά αποτελέσματα τόσο στην κάμψη
κι έκταση όσο και στον πρηνισμό και υπτιασμό
του αγκώνα. Δεν παρατηρήθηκε σε κανένα περιστατικό valgus deformity αλλά ούτε και radius
shortening. Σε τρεις ασθενείς παρέμεινε ήπιος
πόνος και μετά την αφαίρεση των ραμμάτων,
ο οποίος εν συνεχεία υφέθηκε. Σε δύο ασθενείς
παρατηρήθηκε μικρό έλλειμμα έκτασης το οποίο
και αντιμετωπίσθηκε με συστηματική φυσικοθεραπεία. Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων έγινε
με βάση το MAYO ELBOW PERFORMANCE
SCORE.
Συμπεράσματα: Η αντικατάσταση της κεφαλής
κερκίδας με μεταλλική πρόθεση αποτελεί μία
αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση ως προς την
αντιμετώπιση των συντριπτικών καταγμάτων της
κεφαλής κερκίδας όπου είναι αδύνατη η εσωτερική οστεοσύνθεση προσφέροντας στον ασθενή
σταθερό αγκώνα και ικανοποιητικό επίπεδο λειτουργικότητας.
O25
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΩΛΕΚΡΑΝΟΥ
Οικονόμου Δ., Ασράφ Νεσάντ Χ., Τζέλλιος Ι.,
Κύρου Μ., Θεοδωρίδης Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική,
Γ.Ν. Πτολεμαΐδας «Μποδοσάκειο»
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Σκοπός: Αναδρομική μελέτη των αποτελεσμάτων της χειρουργικής αντιμετώπισης των καταγμάτων ωλεκράνου, ανάλογα με τον τύπο του κατάγματος και την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε.
Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 1998-2012
αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά 46 περιπτώσεις
κατάγματος ωλεκράνου σε ασθενείς ηλικίας από
6 εώς 85 ετών με μέσο όρο τα 45 έτη. Οι 23 περιπτώσεις αφορούσαν άνδρες, με μέση ηλικία τα
35 έτη, και οι 23 γυναίκες, με μέση ηλικία τα 55
έτη. Σε 11 περιπτώσεις (κατάγματα τύπου Iβ, ΙΙβ
και ΙΙΙ κατά Mayo) χρησιμοποιήθηκε μεταλλική
πλάκα δυναμικής συμπίεσης και βίδες. Σε 26 περιπτώσεις (κατάγματα τύπου Ιβ, ΙΙα και ΙΙΙα κατά
Mayo) χρησιμοποιήθηκε η κλασσική τεχνική
tension band με 2 KW και σύρμα. Σε 4 περιπτώσεις (κατάγματα τύπου ΙΙα κατά Mayo) χρησιμοποιήθηκε σύστημα οστεοσύνθεσης με προδιαμορφωμένο σύρμα και πλάκα συγκράτησης. Στις
υπόλοιπες περιπτώσεις έγινε απλή συρραφή του
κατεαγότος τεμαχίου (2 περιπτώσεις), εφαρμογή
συμπιεστικού κοχλία (2 περιπτώσεις) και συγκράτηση με 3 KW (1 περίπτωση). Σε όλες τις περιπτώσεις η οστεοσύνθεση έγινε μετά την πάροδο
7-10 ημερών από την κάκωση.
Αποτελέσματα: Σε όλες τις περιπτώσεις επήλθε
πώρωση του κατάγματος. Παροδική δυσκαμψία
του αγκώνα παρατηρήθηκε στα συντριπτικά κατάγματα, λόγω παρατεταμένης μετεγχειρητικής
ακινητοποίησης. Σε 2 περιπτώσεις παρατηρήθηκε μικρού βαθμού υπολειπόμενο έλλειμμα έκτασης(αξιολογήθηκε ως μη σημαντικό από τους
ασθενείς) . Συχνή απώτερη επιπλοκή ήταν η μετανάστευση των KW στην τεχνική tension band
(11 περιπτώσεις). Σε μία περίπτωση παρατηρήθηκε αστοχία υλικού με περιορισμό του υπτιασμού
του αντιβραχίου, λόγω πρόσκρουσης βίδας στην
επίφυση της κερκίδας.
ABSTRACTS 2013
Συμπεράσματα: Η χειρουργική αντιμετώπιση
των καταγμάτων του ωλεκράνου έχει καλά αποτελέσματα. Το έλλειμμα έκτασης που μπορεί να
παρατηρηθεί στα συντριπτικά κατάγματα δεν
αξιολογείται ως σημαντικό από τους ασθενείς.
Αστοχία των υλικών οστεοσύνθεσης παρατηρείται σπάνια. Συχνή απώτερη επιπλοκή είναι η μετανάστευση των KW στην τεχνική tension band.
O26
ΔΥΣΚΑΜΨΙΑ ΑΓΚΩΝΑ: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΩΛΕΝΙΟΥ ΝΕΥΡΟΥ;
Βενουζίου A, Williams B, Baratz M, Jarrett C,
Miller MC, Sotereanos DG
Allegheny General Hospital, Pittsburgh, USA
Σκοπός: Η προφυλακτική αποσυμπίεση του
ωλενίου νεύρου σε ασθενείς που υποβάλλονται
σε αρθρόλυση του αγκώνα λόγω βαριάς δυσκαμψίας προτείνεται από πολλούς, αν και δεν υπάρχει σαφής τεκμηρίωση στη σύγχρονη βιβλιογραφία. Η υπόθεσή μας ήταν ότι όσο περισσότερο
περιορισμένη είναι η προεγχειρητική κάμψη και
έκταση του αγκώνα τόσο μεγαλύτερο θα είναι
και το ποσοστό των ασθενών που θα αναπτύξουν
συμπτωματολογία ωλένιας νευρίτιδας μετά από
αρθρόλυση του αγκώνα.
Υλικό και μέθοδος: 164 συνεχόμενοι ασθενείς
που υποβλήθηκαν σε ανοικτή ή αρθροσκοπική
αρθρόλυση για δυσκαμψία του αγκώνα από το
2003 έως το 2010. Το ωλένιο νεύρο αποσυμπιέστηκε σε όσους ασθενείς εμφάνιζαν συμπτώματα
ωλένιας νευρίτιδας ή είχαν θετικό σημείο Tinel
προεγχειρητικά. Σε όλους τους ασθενείς έγινε
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
29
καταγραφή του προεγχειρητικού και μετεγχειρητικού εύρους κίνησης του αγκώνα καθώς και
η συχνότητα εμφάνισης συμπτωμάτων ωλένιας
νευρίτιδας.
Αποτελέσματα: Ο μέσος όρος βελτίωσης του εύρους κίνησης του αγκώνα ήταν 36,7ο. Συμπτωματολογία ωλένιας νευρίτιδας αναπτύχθηκε σε 7
από 87 ασθενείς (8,1%) που δεν υποβλήθηκαν σε
αποσυμπίεση του ωλενίου νεύρου. Τελικά μόνο 5
από αυτούς τους 7 ασθενείς με επίμονα συμπτώματα ωλένιας νευρίτιδας υποβλήθηκαν σε αποσυμπίεση του ωλενίου νεύρου. Το ποσοστό εμφάνισης συμπτωματολογίας ωλένιας νευρίτιδας
μετεγχειρητικά ήταν υψηλότερο σε ασθενείς με
προεγχειρητική κάμψη 100ο προεγχειρητική κάμψη (3,7%). Δεν βρέθηκε συσχέτιση μεταξύ της
προεχειρητικής έκτασης του αγκώνα ή της συνολικής βελτίωσης του εύρους κίνησης του αγκώνα
και της ανάπτυξης ωλένιας νευρίτιδας μετεγχειρητικά.
Συμπεράσματα: Το ποσοστό εμφάνισης συμπτωμάτων ωλένιας νευρίτιδας μετά από αρθρόλυση
του αγκώνα για δυσκαμψία είναι χαμηλό αν η
αποσυμπίεση του ωλενίου νεύρου γίνει σε ασθενείς που εμφανίζουν προεγχειρητικά συμπτώματα
από το ωλένιο νεύρο ή έχουν θετικό σημείο Tinel.
Υπήρξε ένα υψηλότερο ποσοστό εμφάνισης συμπτωμάτων ωλένιας νευρίτιδας στους ασθενείς
με βαριά δυσκαμψία και <100ο κάμψη του αγκώνα προεγχειρητικά, το οποίο όμως δεν βρέθηκε
να είναι στατιστικά σημαντικό.
O27
ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΗΣ ΚΕΡΚΙΔΑΣ ΜΕ
ΡΑΧΙΑΙΑ ΠΑΡΕΚΤΟΠΙΣΗ. ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ ΜΕ ΠΑΛΑΜΙΑΙΑ ΠΛΑΚΑ
30
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Κωνσταντινίδης Χ., Παπακωστίδης Κ., Γαλάνης
Σ., Βαρδάκας Δ., Σκαλτσογιάννης Ν.
Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων
«Γ. Χατζηκώστα»
Σκοπός: Η μελέτη και παρουσίαση ακτινολογικών και λειτουργικών αποτελεσμάτων της αντιμετώπισης ενδοαρθρικών καταγμάτων περιφερικής κερκίδας με τη χρήση παλαμιαίων κλειδούμενων πλακών.
Υλικό-Μέθοδος: Από τις αρχές του 2008 ως το
τέλος του 2012, 35 ασθενείς με αυτό τον τύπο
κατάγματος αντιμετωπίστηκαν με ανοικτή ανάταξη και οστεοσύνθεση με παλαμιαία πλάκα. Η
μέση ηλικία τους ήταν 51 έτη. 16 άνδρες και 19
γυναίκες. Η επιλογή έγινε σύμφωνα με το κριτήριο: ασταθή ενδοαρθρικά κατάγματα περιφερικής
κερκίδας με ραχιαία παρεκτόπιση, σε ασθενείς
ηλικίας κάτω των 75 ετών. Η αντιμετώπιση έγινε
με παλαμιαίες κλειδούμενες πλάκες Stryker και
TriMed. Όλοι οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν
για 6-12 μήνες (μ. ό. παρακολούθησης 8 μήνες).
Η αξιολόγηση των λειτουργικών και ακτινολογικών αποτελεσμάτων έγινε με το σύστημα των
Gartland και Werley.
Αποτελέσματα: Το ποσοστό των ασθενών που
παρουσίασαν εξαιρετικά ως καλά αποτελέσματα
ήταν 86%.
Συμπεράσματα: Η παρούσα εργασία υποστηρίζει
τη χρήση παλαμιαίας κλειδούμενης πλάκας στην
αντιμετώπιση των ενδοαρθρικών καταγμάτων
της περιφερικής κερκίδας με ραχιαία παρεκτόπιση.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
O28
ΥΠΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ
ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΟΥ ΑΚΡΟΥ ΤΗΣ ΚΕΡΚΙΔΑΣ
Κ. Δακής, Σ. Θωμά, Ι. Κορμπάκης, Γ. Ανδρίτσος,
Α. Παπαδήμας, Β. Ψυχογυιός
Ε΄Ορθοπαιδικό τμήμα, Μονάδα Χεριού Ασκληπιείο Βούλας
Σκοπός: Η περιγραφή σειράς ασθενών με ενδοαρθρικό κάταγμα του κάτω πέρατος της κερκίδας
στους οποίους η ιδιάζουσα ανατομία του φλοιώδους χείλους του κάτω πέρατος της κερκίδας
οδήγησε σε αδυναμία υποστήριξης του βοθρίου
του μηνοειδούς, και εν συνεχεία σε υπεξάρθρημα
του καρπού.
Υλικό: Έντεκα ασθενείς με απώλεια της αρχικής
ανάταξης του παλαμιαίου τμήματος του βοθρίου
του μηνοειδούς και μετέπειτα υπεξάρθρημα του
καρπού μετά από επιτυχή αρχική ανάταξη αποτέλεσαν το υλικό της μελέτης μας. Ο μέσος όρος
ηλικίας ήταν 24 έτη, και οι οκτώ από τους ασθενείς αρχικά αντιμετωπίσθηκαν με ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση, ενώ τρεις εκ των
ασθενών είχαν αντιμετωπιστεί αρχικά με κλειστή
ανάταξη και εφαρμογή γύψινου επιδέσμου. Τρία
εκ των καταγμάτων σταδιοποιήθηκαν ως Β3.2 και
οκτώ ως Β3.3 σύμφωνα με την ταξινόμηση της
ΑΟ. Οκτώ ασθενείς υποβλήθηκαν σε αναθεώρηση οστεοσύνθεσης, στους δύο ασθενείς που δεν
είχαν χειρουργηθεί αρχικά, έγινε ανοικτή ανάταξη
και οστεοσύνθεση με τά από οστεοτομία του παλαμιαίου τμήματος του μηνοειδούς βοθρίου, ενώ
ένας ασθενής δεν προσήλθε για επιπλέον θεραπεία. Όλοι οι ασθενείς κατά τον τελευταίο επανέλεγχο, αξιολογήθηκαν σχετικά με το επίπεδο
ABSTRACTS 2013
λειτουργικότητας με την κλίμακα Gartland and
Werley.
Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 28 μήνες. Το αποτέλεσμα χαρακτηρίσθηκε άριστο για τρεις ασθενείς, καλό για έξι και
μέτριο για δύο. Επτά ασθενείς επανήλθαν στις
προηγούμενες δραστηριότητες τους ενώ όλοι οι
ασθενείς είχαν ανώδυνο καρπό. Ο μέσος όρος
έκτασης του καρπού ήταν 72% του αντίστοιχου
ενώ ο μέσος όρος κάμψης 65%.
Συμπέρασμα: Η σταθερότητα συντριπτικών καταγμάτων του κάτω πέρατος της κερκίδας εξασφαλίζεται όχι μόνο από την ανάταξη μεγάλων
τεμαχίων αλλά και από την ανάταξη και συγκράτηση του παλαμιαίου τμήματος του βοθρίου του
μηνοειδούς. Λόγω της ιδιόμορφης ανατομίας
της περιοχής θα πρέπει να γίνει αναγνώριση της
βλάβης προεγχειρητικά και ανάλογο χειρουργικό
πλάνο.
O29
ΨΕΥΔΑΡΘΡΩΣΗ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΒΡΑΧΙΟΥ ΜΕ ΟΣΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΕΙΔΙΚΑ
ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥ ΟΣΤΙΚΟΥ ΛΑΓΟΝΙΟΥ
ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΑΣ.
Ο. Καραργύρης, Ι. Ριχάνα, Ν. Κουτσουμπέλης,
Αν. Κάντζιος, Π. Σαμαράς, Δ. Ευσταθόπουλος
Κλινική Χειρουργικής Χεριού, Άνω Άκρου – Μικροχειρουργικής Νοσοκομείου «ΚΑΤ»
Σκοπός της εργασίας. Οι βαρείς και σύνθετοι
τραυματισμοί του άνω άκρου συνοδεύονται συχνά από οστικά ελλείμματα των οστών του αντι-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
31
βραχίου. Οστικό έλλειμμα μπορεί να προκύψει
είτε από την αφαίρεση ανάγγειων παρασχίδων
στα ανοικτά και επιπλεγμένα κατάγματα είτε από
εκτεταμένο καθαρισμό στις σηπτικές ψευδαρθρώσεις. Η θεραπεία αυτών των ψευδαρθρώσεων
με συνοδό οστικό έλλειμμα πρέπει να περιλαμβάνει την αποκατάσταση του μήκους και της ανατομικής διάταξης των οστών έτσι ώστε να αποκαθίσταται το λειτουργικό εύρος κίνησης του αντιβραχίου και των παρακείμενων αρθρώσεων. Αυτό
μπορεί να γίνει με μία από τις παρακάτω μεθόδους:1. Σταθεροποίηση με πλάκα οστεοσύνθεσης
και φλοιοσπογγώδες οστικό μόσχευμα, 2. Χρήση
αγγειούμενων οστικών μοσχευμάτων, 3. Μεταφορά οστού (διατατική οστεογένεση). Σ’ αυτήν την
εργασία παρουσιάζουμε την εμπειρία μας από την
θεραπεία των ατροφικών ψευδαρθρώσεων των
οστών του αντιβραχίου που εμφανίζουν οστικό
έλλειμμα με τη χρήση λαγόνιου οστικού μοσχεύματος ειδικά διαμορφωμένου και πλάκα σταθεροποίησης LCP.
Υλικό – Μέθοδος. Αναδρομική μελέτη.18 ασθενείς με ατροφική ψευδάρθρωση της διάφυσης των
οστών του αντιβραχίου οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά στην κλινική μας (από το 2002
έως το 2010) με ανοικτή ανάταξη, γεφύρωση του
οστικού κενού με ειδικά διαμορφωμένο αυτόλογο, οστικό λαγόνιο μόσχευμα και σταθεροποίηση
με πλάκα LCP. Ο μ.ο. ηλικίας των ασθενών ήταν
τα 28 έτη (εύρος 25 έως 54 έτη). Το οστικό έλλειμμα σε κάθε περίπτωση κυμαινόταν από 1,5 έως 4,5
εκατ. (μέσο μέγεθος 2,2 εκατ.). Από το σύνολο
των αρχικών καταγμάτων τα 8 ήταν ανοικτά ενώ
σε 4 περιπτώσεις είχε προηγηθεί θεραπεία για εν
τω βάθει φλεγμονή. Σε 4 ασθενείς η ψευδάρθρωση περιλάμβανε και τα δύο οστά του αντιβραχίου
, σε 8 μόνο την κερκίδα και σε 6 μόνο την ωλένη.
Μετεγχειρητικά ακολούθησε ακινητοποίηση
με νάρθηκα πηχεοκαρπικό για 3-4 εβδομάδες
32
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
και εν συνεχεία εφαρμόστηκε πρόγραμμα φυσικοθεραπείας για 2 μήνες τουλάχιστον (εύρος 2-5
μήνες).
Αποτελέσματα. Η μετεγχειρητική παρακολούθηση κυμάνθηκε από 12 μήνες έως 11 έτη (με μέσο
όρο 3.7 έτη). Και στις 18 περιπτώσεις είχαμε εμφανή και ασφαλή ενσωμάτωση του μοσχεύματος.
Σύμφωνα με το σύστημα αξιολόγησης του Άντερσον και των συν. σε 14 ασθενείς είχαμε άριστο
αποτέλεσμα και μόνο σε 4 το αποτέλεσμα χαρακτηρίστηκε ως ικανοποιητικό. Όλοι οι ασθενείς
ήταν ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι με το
αποτέλεσμα. Σε κανέναν ασθενή δεν αφαιρέθηκε
το υλικό οστεοσύνθεσης.
Συμπέρασμα. Όταν τα μαλακά μόρια που περιβάλουν την ψευδαρθρωσική εστία είναι σε καλή
κατάσταση, δεν παρουσιάζουν εκτεταμένη ουλοποίηση και οι περιβάλλοντες ιστοί υγιείς και καλώς αιματούμενοι, τότε η τοποθέτηση ειδικά διαμορφωμένου αυτόλογου οστικού μοσχεύματος
σε συνδυασμό με σταθερή εσωτερική οστεοσύνθεση, οδηγούν σε ένα υψηλό ποσοστό πώρωσης
και αποκατάστασης της λειτουργικότητας του
άνω άκρου σε ασθενείς με ψευδαρθρώσεις της διάφυσης της κερκίδας και/ή της ωλένης.
O30
ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΙΣΧΑΙΜΗΣ
ΠΕΡΙΔΕΣΗΣ ΜΕ ΕΛΑΣΤΙΚΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ(SMART) ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΙΣΧΑΙΜΗΣ ΠΕΡΙΔΕΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ
Μαυρόπουλος Ρ., Βαλκάνης Χ., Χριστοδούλου
Σ., Δρόσος Γ., Βερβερίδης Α., Καζάκος Κ.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Πανεπιστημιακό Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης,
Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική
Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι ανάλυση και
σύγκριση των αποτελεσμάτων της εφαρμογής
δυο μεθόδων ίσχαιμης περίδεσης.
Υλικό και Μέθοδος: Σ’ αυτή τη συγκριτική τυχαιοποιημένη μελέτη συλλέξαμε δεδομένα προ
και διεγχειρητικά από τους 45 ασθενείς από τον
Ιανουάριο του 2010 μέχρι το Απρίλιο του 2012.
Οι επεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν από τους δυο
χειρουργούς. Οι 24 ήταν στην ομάδα της κλασσικής ίσχαιμης περίδεσης(O1) και 21 στην ομάδα της ίσχαιμης περίδεσης με ελαστικό δακτύλιο
(O2). Πρόκειται για μία αποστειρωμένη ισχαιμική κάλτσα μιας χρήσης, η οποία φέρει στο άκρο
της ένα ελαστικό δακτύλιο μικρής διατομής, από
σιλικόνη. Η κατάλληλη ισχαιμική κάλτσα επιλέγεται βάσει μήκους, διαμέτρου και ελαστικότητας
σε συνάρτηση με την αρτηριακή πίεση με στόχο
επαρκή και ασφαλή αγγειακή συμπίεση για αναίμακτο χειρουργικό πεδίο. Καταγράψαμε όλες τις
παραμέτρους που περιλάμβανε στο πρωτόκολλο
μας όπως (προεγχειρητικά) την ηλικία, το φύλο,
το BMI, τα συνοδά νοσήματα, το κάπνισμα, το
επάγγελμα και (διεγχειρητικά) τον χειρουργικό χρόνο, την ώρα τοποθέτησης και αφαίρεσης
ισχαίμου, την καταγραφή του πόνου(κλίμακα από
0 έως 10) στην τοποθέτηση, ενδιάμεσα και στην
αφαίρεση ισχαίμου.
Αποτελέσματα: Από τους 45 οι 36 ασθενείς (80%)
ήταν γυναίκες με 20(84%) στην ομάδα Ο1 και
18(86%) στην ομάδα Ο2 και 9 (20%) ήταν άνδρες
με 4(16%)Ο1 και 3(14%)Ο2.Η ηλικία στην Ο1
ήταν (55.71) και στην Ο2 (56.05) p-value 0.910.
Όσον αφορά τον διεγχειρητικό πόνο στην τοποθέτηση του ισχαίμου στην Ο1 ήταν 3.17 και στην
Ο2 4.09 (p-value 0.160), ενδιάμεσα στην Ο1(4.20)
ABSTRACTS 2013
και στην Ο2(4.06) p-value 0.769, στην αφαίρεση
Ο1(5.89) και Ο2(4.69) p-value 0.023.
Συμπεράσματα: Σημειώθηκε τέσσερις αποτυχίες
της αιμόστασης στην ομάδα της κλασσικής ίσχαιμης περίδεσης. Η ίσχαιμη περίδεση με ελαστικό
δακτύλιο έχει σημαντικά πλεονεκτήματα όπως
αναίμακτο χειρουργικό πεδίο, ελαττωμένο διεγχειρητικό πόνο και μπορεί να είναι ασφαλής σε
απελευθέρωση του μέσου νεύρου σε ασθενείς με
σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα.
O31
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΧΑΛΚΟΥ
ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ ΝΕΟΓΝΩΝ
Μ. Αναγνωστάκου1, Ε. Κουσκούνη3, Χ.Πετροπούλου1, Π. Ευσταθίου2, Κ. Καραγεώργου2, Ζ.
Μανωλίδου2, Σ. Παπανικολάου2, Μ. Τσερώνη2,
Ε. Λογοθέτης3, Β. Καρυώτη2.
1. Β΄ Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών
(ΜΕΝΝ) Αγία Σοφία, Γ.Ν.Π. Αθηνών
2. Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας-Υπουργείο Υγείας
3. Μικροβιολογικό Εργαστήριο Αρεταίειου Νοσοκομείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Σκοπός της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής αντιμικροβιακών κραμάτων χαλκού (Cu+), σε Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) σε σχέση με τη
μείωση της μικροβιακής χλωρίδας.
Υλικό Μέθοδος: Σε επιπέδου III MENN αναφοράς, ενός Παιδιατρικού Νοσοκομείου, με είκοσι
έξι (26) θερμοκοιτίδες, τοποθετήθηκαν αντικεί-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
33
μενα και επιφάνειες Cu+. Το κράμα του χαλκού
ήταν Cu 63% - Zn 37% (Lead Low). Σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους, πριν και μετά την
εφαρμογή του Cu+ έγιναν καλλιέργειες και ταυτοποιήσεις από δείγματα με δύο τρόπους λήψης
με υγρή και ξηρά τεχνική.
Αποτελέσματα: Στην παραπάνω ΜΕΝΝ η μείωση της μικροβιακής χλωρίδας στις επιφάνειες και
τα αντικείμενα με αντιμικροβιακό χαλκό (Cu+)
ήταν στατιστικά σημαντική (n=15,p0,05)και κατεγράφη σε ποσοστό 90%.Oι παθογόνοι μικροοργανισμοί που απομονώθηκαν σε υψηλά ποσοστά (CFU/ml) πριν την επιχάλκωση ήταν οι εξής:
Klebsiella spp., Staph. Epidermidis, Staph. Aureus,
Enterococcusspp.
Συμπεράσματα: Στη μελέτη αυτή αναδεικνύεται
η θετική επίδραση του αντιμικροβιακού χαλκού
(Cu+) αποδεικνύοντας ότι οι επιχαλκωμένες επιφάνειες καθώς και αντικείμενα είναι αποτελεσματικά στην εξουδετέρωση μικροβίων, τα οποία
είναι υπεύθυνα για λοιμώξεις που σχετίζονται με
Χώρους Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (HCAIs). Η
καινοτόμος εφαρμογή του αντιμικροβιακού χαλκού στις ΜΕΝΝ και η σημαντική μείωση της μικροβιακής χλωρίδας προαναγγέλλει τη μείωση
της χρήσης των αντιμικροβιακών φαρμάκων, τη
πιθανή μείωση των λοιμώξεων και του χρόνου
νοσηλείας.
O32
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ
ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ ΑΠΟ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟ
ΧΑΛΚΟ (Cu+) ΩΣ ΜΕΘΟΔΟΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ-ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗΣ
34
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Ε. Κουσκούνη1, Π. Ευσταθίου2 , Κ. Καραγεώργου2,
Ζ. Μανωλίδου2, Σ. Παπανικολάου2, Μ. Τσερώνη2,
Ε. Λογοθέτης1, Πετροπούλου Χ.3, Β. Καρυώτη2.
1. Μικροβιολογικό Εργαστήριο Αρεταίειου Νοσοκομείου Πανεπιστημίου Αθηνών
2. Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας-Υπουργείο Υγείας
3. Β΄ Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών
(ΜΕΝΝ) Αγία Σοφία, Γ.Ν.Π. Αθηνών
Σκοπός: Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η
καταγραφή της διαδικασίας ελέγχου των τελικών
προϊόντων από αντιμικροβιακό χαλκό (Cu+) που
εφαρμόστηκαν σε διαφορετικές εγκαταστάσεις,
με σκοπό τη μείωση της μικροβιακής χλωρίδας.
Μέθοδος – Υλικό: Σε χώρους που έχει ήδη εφαρμοστεί Cu+ (ΜΕΘ, σχολεία ) έγιναν τυχαιοποιημένες λήψεις δειγμάτων για καλλιέργειες και ταυτοποίηση, με δύο τρόπους υγρή και ξηρά τεχνική.
Οι λήψεις έγιναν σε 3φάσεις: κατά τη διάρκεια της
εφαρμογής, 2 και 6 μήνες μετά. Καταγράφηκαν
και λήφθηκαν υπόψη οι φάσεις παράγωγης από
την κατασκευαστική εταιρία όπως επίσης και ο
τρόπος και τα υλικά καθαρισμού των επιφανειών
του Cu+. Οι τεχνικές των καλλιεργειών σε όλα
δείγματα ήταν ίδιες . Εξετάσθηκαν 256 επιφάνειες
και αντικείμενα από Cu+ και έγιναν πάνω από 768
καλλιέργειες για μικρόβια και ιούς σε 4 διαφορετικές εγκαταστάσεις.
Αποτελέσματα: Η αντιμικροβιακή αποτελεσματικότητα των ερευνηθέντων αντικείμενων και επιφανειών από κράματα Cu+ κυμάνθηκε από 9095% . Παράμετροι όπως η πολλαπλή χρήση, τα
υλικά καθαρισμού , οι συνθήκες υγρασίας και ξηρότητας, φαίνεται ότι δεν επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα του Cu+. Καταγράφηκε αλγόριθμος της διαδικασίας του ελέγχου. 32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Συμπεράσματα: Η διαδικασία ελέγχου του τελικού προϊόντος του Cu+ ήταν απαίτηση των
υπευθύνων των χώρων που επιχαλκωθήκαν. Η
παραπάνω διαδικασία αποτελεί μέθοδο διασφάλισης και πιστοποίησης των εφαρμογών δίνοντας
περαιτέρω αξία στην καινοτόμο εφαρμογή των
αντιμικροβιακών κραμάτων και εξασφαλίζει τις
πιθανές παρενέργειες της νόθευσης της πρώτης
ύλης και της παράγωγης αντιγράφων (FALSE).
O33
ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΒΙΑΚΗΣ ΧΛΩΡΙΔΑΣ
ΣΕ ΘΑΛΑΜΟ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΚΡΑΜΑΤΩΝ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΧΑΛΚΟΥ
G. Symeonov1, Π. Ευσταθίου3, Ε. Κουσκούνη2,
Ζ. Μανωλίδου3, Κ. Καραγεώργου3
1. Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας-Υπουργείο Υγείας
2. Β΄ Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών
(ΜΕΝΝ) Αγία Σοφία, Γ.Ν.Π. Αθηνών
3. Μικροβιολογικό Εργαστήριο Αρεταίειου Νοσοκομείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Σκοπός: Σκοπός της παρούσης έρευνας είναι η
καταγραφή της μείωσης της μικροβιακής χλωρίδας σε Θάλαμο Απομόνωσης (ΘΑ) Μονάδας
Εντατικής Θεραπείας μετά την εφαρμογή αντιμικροβιακού χαλκού.
Υλικό – Μέθοδος: Σε ΘΑ Μονάδας Εντατικής
Θεραπείας αντικαταστάθηκαν όλες οι πολυαγγιζόμενες επιφάνειες και αντικείμενα με κράμα χαλκού σύνθεσης Cu 63% - Zn 37% (low lead). Εκτιμήθηκε η μικροβιακή χλωρίδα πριν την εφαρμογή
και μετά από αυτήν με καλλιέργειες δειγμάτων σε
ABSTRACTS 2013
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
πιστοποιημένο μικροβιολογικό εργαστήριο με τεχνικές υγρής και ξηράς λήψης.
Αποτελέσματα: Η καταγραφή των παθογόνων
μικροοργανισμών σε CFU / ml κατέδειξε στατιστικώς σημαντική μείωση αυτών (p < 0,05) στη
δεύτερη φάση εκτίμησης μετά την επιχάλκωση του ΘΑ. Καταγράφηκε η ανάπτυξη μικροβιακών στελεχών όπως ο Staph. Aureus, Hafnia
spp, Staph. Hominis, Sphingomonas paucimobilis,
Staph. Epidermidis, και Enterococcus faecalis στην
περίοδο πριν την επιχάλκωση σε συγκεντρώσεις
μεγαλύτερες των 50 CFU / ml που μετά την εφαρμογή του αντιμικροβιακού χαλκού μειώθηκαν σε
ποσοστό μεγαλύτερο από 95%.
Συμπεράσματα: Σε χώρους όπως η ΜΑ μιας ΜΕΘ
όπου νοσηλεύονται περιστατικά με καταστολή
του ανοσοποιητικού συστήματος και η πιθανότητα επιμόλυνσης – λοίμωξης είναι υψηλότατη, καινοτόμες τεχνικές μείωσης της μικροβιακής χλωρίδας όπως ο αντιμικροβιακός χαλκός έρχονται να
συμπληρώσουν τα συνήθη μέτρα προστασίας που
λαμβάνονται και να προασπίσουν την υγεία των
ασθενών με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
O34
ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΧΑΛΚΟΥ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ
ΧΑΛΚΟΥ (Cu+)
Ευσταθίου Π. , Κουσκούνη Ε. , Καραγεώργου
Κ.1, Τσερώνη Μ.1, Μανωλίδου Ζ.1, Παπανικολάου Σ1., Λογοθέτης Ε2., Τζούμα Η2., Πετροπούλου Χ.3., Αγράφα Ι.1
1
2
35
1. Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας-Υπουργείο Υγείας
2. Μικροβιολογικό εργαστήριο Αρεταίειου Νοσοκομείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Σκοπός: Σκοπός της μελέτης ήταν η καταγραφή των επιδημιολογικών δεδομένων σε μαθητές
σχολείων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης μετά την
εφαρμογή Cu+ σε πολλαπλές επιφάνειες αφής.
Μέθοδος: Χρησιμοποιήθηκε κράμα αντιμικροβιακού χαλκού (Cu 63% - Zn 37%, LowLead) για
την κάλυψη ή αντικατάσταση επιφανειών πολλαπλής αφής (χειρολαβές, κουπαστές σκάλας),
σε πέντε σχολεία Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
(Ν=1596 μαθητές). Έγινε επιδημιολογική επιτήρηση των μαθητών για συμπτώματα γριππώδους
συνδρομής από την 40η εβδομάδα 2011 έως τη
15η εβδομάδα του 2012 με καταγραφή των απουσιών των μαθητών βάση πρωτοκόλλου.
Αποτελέσματα: Η σημαντική μείωση των παθογόνων μικροβιακών στελεχών και των ιών
μετά την εφαρμογή του αντιμικροβιακού χαλκού επηρέασε την εμφάνιση των λοιμώξεων του
αναπνευστικού συστήματος ιογενούς αιτιολογίας. Παρατηρήθηκε μείωση της εποχιακής γρίπης
(InfluenzaLikeIllness) στους μαθητές των συγκεκριμένων σχολικών μονάδων. O κλινικός δείκτης νοσηρότητας των μαθητών καταγράφηκε σε
ποσοστό 36, 01% (μέσος όρος 5 σχολείων), ενώ
στην κοινότητα την ιδία χρονική περίοδο (20112012) ήταν 48, 8%.
Συμπεράσματα: Η χρήση αντιμικροβιακού χαλκού σε χώρους μαζικών πληθυσμιακών συγκεντρώσεων, όπως τα σχολεία, αποτελεί μια καινοτόμο εφαρμογή, η οποία σε συνδυασμό με την
υγιεινή των χεριών συμβάλει σημαντικά στη μείωση ιογενών λοιμώξεων του αναπνευστικού συ-
36
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
στήματος και αναδεικνύεται ως ένας από τους πιο
σημαντικούς συμμάχους της Δημόσιας Υγείας.
O35
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΧΑΛΚΟΥ ΣΕ
ΜΟΝΑΔΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Π. Ευσταθίου3, Ε. Κουσκούνη1, Σ. Παπανικολάου2, Κ. Καραγιώργου3, Ζ. Μανωλίδου3, Μ.
Τσερώνη3, Ε. Λογοθέτης1, Πετροπούλου Χ. 4, 3,
Καρυώτη Β.3
1. Μικροβιολογικό Εργαστήριο Αρεταίειου Νοσοκομείου Πανεπιστημίου Αθηνών
2. Πειραϊκό Θεραπευτήριο
3. Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας-Υπουργείο Υγείας
4. Β΄ Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών
(ΜΕΝΝ) Αγία Σοφία, Γ.Ν.Π. Αθηνών
Εισαγωγή-Σκοπός: Σκοπός της παρούσας έρευνας, ήταν να αξιολογηθεί η μείωση της μικροβιακής χλωρίδας σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας
(ΜΕΘ), μετά την εφαρμογή αντιμικροβιακών
κραμάτων χαλκού Cu+ και η επίδραση αυτής
στις οικονομικές - επιδημιολογικές παραμέτρους
της λειτουργίας της.
Υλικό-Μέθοδος: Σε Γενική ΜΕΘ, καταγράφηκαν
και αναλύθηκαν τα ιατρικά, επιδημιολογικά και
οικονομικά δεδομένα σε δύο περιόδους, πριν και
μετά την επιχάλκωση (Cu+ 63% - Zn 37%, Low
Lead). Οι παράμετροι, οι οποίες εκτιμήθηκαν ήταν:
η βαρύτητα των ασθενών κατά την εισαγωγή
(Acute Physiology and Chronic Health Evaluation
- APACHE ΙΙ καιSimplifiedAcutePhysiologyScore SAPS), η καταγραφή της μικροβιακής χλωρίδας της
ΜΕΘ πριν και μετά την εφαρμογή του Cu+καθώς
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
και οι επιπτώσεις σε επιδημιολογικές και οικονομικές παραμέτρους της λειτουργίας της ΜΕΘ.
Αποτελέσματα: Κατά το χρονικό διάστημα του
Δεκεμβρίου 2010 – Μαρτίου 2011 και αντίστοιχα
Δεκεμβρίου 2011 – Μαρτίου 2012 τα συγκριτικά
αποτελέσματα κατέδειξαν στατιστικά σημαντική
μείωση της μικροβιακής χλωρίδας(CFU/ml) κατά
95%, της χρήσης αντιμικροβιακών φαρμάκων
(ανά ασθενή ανά ημέρα) κατά 30% (p=0,014), του
χρόνου και του κόστους νοσηλείας των ασθενών.
Συμπεράσματα: Η καινοτόμος εφαρμογή του
αντιμικροβιακού χαλκού στις ΜΕΘ συμβάλει στη
σημαντική μείωση της μικροβιακής χλωρίδας σε
αυτές, στη μείωση της χρήσης των αντιμικροβιακών φαρμάκων με διαφαινόμενη θετική επίδραση (μείωση) τόσο στο χρόνο όσο και στο κόστος
νοσηλείας των ασθενών. Υπό τις παρούσες συνθήκες της οικονομικής κρίσης τα αποτελέσματα
της έρευνας προσλαμβάνουν ιδιαίτερη σημασία
και αξία.
O36
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ «ΣΤΕΦΑΝΗΣ» («HALO»
PHENOMENON) ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ
ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΧΑΛΚΟΥ
Ευσταθίου Π.1, Αναγνωστάκου Μ.2, Κουσκούνη
Ε.3, Πετροπούλου Χ.2, Καραγεώργου Κ.1, Τσερώνη Μ.1, Μανωλίδου Ζ.1, Παπανικολάου Σ1.,
Λογοθέτης Ε3., Τζούμα Η.3, Αγράφα Ι.1
1. Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας-Υπουργείο Υγείας
2. Β΄ Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών
(ΜΕΝΝ) Αγία Σοφία, Γ.Ν.Π. Αθηνών
3. Μικροβιολογικό Εργαστήριο Αρεταίειου Νοσοκομείου Πανεπιστημίου Αθηνών
ABSTRACTS 2013
Σκοπός: Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν
η αξιολόγηση της αντιμικροβιακής δράσης
των κραμάτων χαλκού υπό μορφή «Στεφάνης»
(halophenomenon), με τελικό αποτέλεσμα την
περαιτέρω μείωση των μικροβιακών φορτίων σε
πολυαγγιζόμενες επιφάνειες μη επιχαλκωμένες.
Μέθοδος – Υλικό: Σε Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) με 26 κλίνες (boxes) παιδιατρικού Νοσοκομείου η οποία έχει επιχαλκωθεί
με αντιμικροβιακό χαλκό Cu+ ( Cu+63%Zn - 37%
low lead) και έχει πιστοποιηθεί για την αντιμικροβιακή δράση των αντικειμένων και επιφανειών, έγιναν μετρήσεις και καλλιέργειες δειγμάτων
σε ακτίνα απόστασης 50cm από τις εφαρμογές
των κραμάτων. Η παραπάνω διαδικασία αφορούσε την περίοδο πριν, κατά και 2 μήνες μετά
την εφαρμογή. Τα Πρωτόκολλα Λειτουργίας και
το προσωπικό της ΜΕΝΝ κατά την διάρκεια της
έρευνας δεν διαφοροποιήθηκαν.
Αποτελέσματα: Η μείωση του μικροβιακού φορτίου στις πολυαγγιζόμενες επιφάνειες από Cu+
καταγράφηκε σε ποσοστό 90%, και σε απόσταση 50 cm από τα σημεία εφαρμογής του Cu+.Η μείωση των μικροβιακών φορτίων (cfu/
ml)καταγράφηκε σε ποσοστό 70-75% (N=36PKlebsiellaspp., Staph. Epidermidis, Staph. Aureus,
Sphingomonaspaucimobilis.
Συμπεράσματα: Η καταγραφή ακτινικής δράσης των κραμάτων Cu+ υπό μορφή στεφάνης
(halophenomenon) αποτελεί μια επιπλέον επιβεβαίωση της αντιμικροβιακής ικανότητας του
χαλκού. To «halophenomenon» προσδίδει στις
εφαρμογές του Cu+ περαιτέρω δυνατότητες στη
μείωση της μικροβιακής χλωρίδας αυξάνοντας
τα ευεργετικά αποτελέσματα στον τομέα Υγείας,
χρήζει δε περαιτέρω συγκριτικής μελέτης.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
37
O37
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΠΤΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΜΕΤΑΛΛΙΚΩΝ ΒΙΟΑΠΟΡΡΟΦΗΣΙΜΩΝ ΥΛΙΚΩΝ.
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ
ΚΟΝΙΚΛΟΥΣ
Π. Σαββίδης, Π. Γκιβίσης, Α. Παπαλόης, Δ. Σωτηρόπουλος, Ν. Αργυρίου, Α. Χριστοδούλου.
A΄ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ,
Νοσοκομείο Γεώργιος Παπανικολάου, Εξοχή,
Θεσσαλονίκη.
Πειραματικό εργαστήριο Φαρμακοβιομηχανία
ELPEN, Πικέρμι Αττικής.
Εισαγωγή: Τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως
έχουν επιτευχθεί τεράστιες πρόοδοι στους τομείς
της πρόληψης αλλά και της θεραπείες των οστικών λοιμώξεων. Η βελτίωση των υλικών οστεοσύνθεσης, η βελτίωση των χειρουργικών τεχνικών
καθώς και η παραγωγή νέων πιο αποτελεσματικών αντιβιοτικών καθιστούν την άμυνα έναντι
των οστικών λοιμώξεων πολύ πιο ισχυρή από ότι
στο παρελθόν. Παρόλα αυτά οι περιπτώσεις ανάπτυξης οστεομυελιτίδων με την παρουσία υλικών
οστεοσύνθεσης καθιστούν την εκρίζωση της λοίμωξης δυσκολότερη και το έργο του χειρουργού
πιο απαιτητικό.
Το θέμα αυτής της ερευνητικής μελέτης σχετίζεται με την ανάπτυξη οστικών λοιμώξεων σε περιπτώσεις εσωτερικής οστεοσύνθεσης με πλάκες
και βίδες, και εάν η λοίμωξη μπορεί να περιοριστεί με τη χρήση των σύγχρονων βιοαπορροφήσιμων υλικών.
Υλικό και Μέθοδος: Μελετήθηκαν δύο ομάδες
κονίκλων. Η ομάδα Α (18 κουνέλια) στα οποία
τοποθετήθηκε μεταλλική πλάκα φαλάγγων δακτύλων 2 οπών στο δεξί μηριαίο τους. Η ομάδα
38
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Β (14 κουνέλια) στα οποία τοποθετήθηκε βιοαπορροφήσιμη πλάκα φαλάγγων 2 οπών στο δεξί
μηριαίο τους.
Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκε καμία λοίμωξη στην ομάδα Α. Στην ομάδα Β παρατηρήθηκαν
τρεις εν τω βάθει λοιμώξεις μηριαίου. Ένα κουνέλι
παρουσίασε αποστήματα στον πνεύμονα και βρέθηκε νεκρό και ένα ακόμη ζώο παρουσίασε έντονη τοπική φλεγμονώδη αντίδραση χωρίς όμως
σχηματισμό πύου. Όλες οι περιπτώσεις λοίμωξης
συνοδεύτηκαν από μεγάλη αύξηση της ΤΚΕ στις
3 εβδομάδες έως 6-8 εβδομάδες μετεγχειρητικά.
Συμπεράσματα: Φαίνεται ότι η οστεοσύνθεση
με βιοαπορροφήσιμες πλάκες και βίδες κλινικά
συνοδεύεται με σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό
λοιμώξεων σε σχέση με την κλασσική οστεοσύνθεση με μεταλλικά υλικά στα κουνέλια σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει εξωγενής προσθήκη
μικροβιακού παράγοντα. (Οι ομάδες αυτές μελετώνται σε άλλη εργασία). Απομένει η παθολογοανατομική επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων.
O38
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΝΤΙΒΡΑΧΙΟΥ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ
Μεταξιώτης Δ., Δ. Αλβανός, Ηλιόπουλος Ε.,
Κυριακίδης Α.
Β΄ Ορθοπαιδική κλινική,
Γ.Ν. Παπαγεωργίου
Σκοπός της εργασίας: Τα κατάγματα αντιβραχίου αποτελούν το 30-50% των καταγμάτων στα
παιδιά. Η αντιμετώπισή τους είναι κατά κανόνα
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
συντηρητική. Σε πρόσφατες μελέτες διαπιστώνεται αλλαγή στο πρότυπο και τη συχνότητα των
καταγμάτων αυτών. Επίσης διχογνωμίες εξακολουθούν να υπάρχουν σχετικά με το μέγεθος της
γωνίωσης, της παρεκτόπισης και της στροφής
καθώς και της αποδεκτής ανάταξης. Σκοπός της
εργασίας είναι η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων
της χειρουργικής αντιμετώπισης καταγμάτων
αντιβραχίου σε παιδιά.
Μέθοδοι: 21 παιδιά ηλικίας 3-16 ετών (μ. ο. 6,9
έτη) με κατάγματα αντιβραχίου αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά. Οι ενδείξεις για χειρουργική
αντιμετώπιση ήταν η αστάθεια, η μη αποδεκτή
ανάταξη, το ανοικτό κάταγμα, η αγγειακή επιπλοκή και το επανακάταγμα. Η τοπογραφική
κατανομή αφορούσε τη διάφυση κερκίδας-ωλένης, το περιφερικό άκρο κερκίδας-ωλένης, το
ωλέκρανο και την κεφαλή της κερκίδας. Όταν
στην απλή ακτινογραφία είχαμε κάταγμα μόνο
ένα οστούν του αντιβραχίου τότε εξετάζαμε την
κερκίδα κεντρικά και την ωλένη περιφερικά. Η
μέθοδοι οστεοσύνθεσης περιελάμβαναν κυρίως
ελαστικούς ενδομυελικούς ήλους τιτανίου, βελόνες Kirschner και σπανιότερα πλάκες-βίδες.
Αποτελέσματα: Ὀλα τα κατάγματα πωρώθηκαν
πλήρως και χωρίς επιπλοκές. Η αντιμετώπιση
με ελαστικούς ενδομυελικούς ήλους έγινε στην
πλειονότητα των περιπτώσεων κλειστά. Ανοικτή
ανάταξη των καταγμάτων της περιφερικής κερκίδας έγινε στην μειοψηφία των περιπτώσεων λόγω
παρεμβολής μαλακών μορίων. Τα λειτουργικά
αποτελέσματα και το εύρος κίνησης του αγκώνα
και της πηχεοκαρπικής ήταν άριστα.
Συμπεράσματα: Η τεχνολογική πρόοδος που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στα υλικά οστεοσύνθεσης μας έδωσε τη δυνατότητα για ασφαλή
και αποτελεσματική σταθεροποίηση των καταγ-
ABSTRACTS 2013
μάτων της κερκίδας και της ωλένης με μεθόδους
ελάχιστης παρεμβατικότητας. Ο ενδελεχής και
πλήρης ακτινολογικός και κλινικός έλεγχος είναι καθοριστικός για την εντόπιση κακώσεων
Monteggia και Galeazzi.
O39
ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΝΗΜΙΑΙΟΥ ΚΥΡΤΩΜΑΤΟΣ
ΣΤΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ
ΜΑΣ
Μπαρμπιτσιώτη Α., Νίκας Ε., Καλαντζής Π.,
Κοκκινάκης Ε., Ρουμελιώτης Γ., Βλάχος Ε.
Παιδοορθοπαιδική Κλινική, Νοσ. ΚΑΤ Αττικής
Σκοπός: Τα κατάγματα του κνημιαίου κυρτώματος δεν είναι πολύ συχνά. Συνήθως παρατηρούνται σε αγόρια της μεταβατικής ηλικίας (14-16
ετών), κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων. Στην εργασία αυτή παρουσιάζονται τα
αποτελέσματα από την αντιμετώπιση αυτών των
καταγμάτων στην κλινική μας.
Υλικό – Μέθοδος: Μεταξύ Ιουλίου 2009 και
Ιουνίου 2012, 12 ασθενείς με κάταγμα κνημιαίου
κυρτώματος αντιμετωπίσθηκαν στην κλινική μας.
Οι ασθενείς ήταν αγόρια με μέσο όρο ηλικίας τα
15 χρόνια. Ο τύπος των καταγμάτων σταδιοποιήθηκε με την κατά Ogden ταξινόμηση. Η αντιμετώπιση ήταν χειρουργική με ανοικτή ανάταξη και
εσωτερική οστεοσύνθεση ( 2 βίδες). Στη συνέχεια
το κάτω άκρο ακινητοποιήθηκε για 4- 6 εβδομάδες με κηδεμόνα σε έκταση.
Αποτελέσματα: Δεν υπήρξαν επιπλοκές. Οι βίδες αφαιρέθηκαν μετά την πώρωση και συνήθως
μετά 4- 6 μήνες από το χειρουργείο. Οι ασθενείς
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
39
3 μήνες μετά την χειρουργική αντιμετώπιση είχαν
ανακτήσει πλήρες εύρος κίνησης του γόνατος και
επέστρεψαν στις αθλητικές τους δραστηριότητες.
Συμπεράσματα: Παρά την ανωριμότητα των επιφύσεων και προκειμένου για την μεταβατική ηλικία η επιλογή της ανοικτής ανάταξης και οστεοσύνθεσης δικαιώθηκε.
O40
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΞΟΝΙΚΗΣ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΑΡΘΡΙΚΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΤΩ ΕΠΙΦΥΣΗΣ
ΚΝΗΜΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΟ ΣΚΕΛΕΤΟ
Νενόπουλος Α., Μπεσλίκας Θ., Γιγής Ι., Τερζίδης Κ., Λαζαρίδης Κ., Χριστοφορίδης Ι.
Β’ Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ.
Γ. Ν. Θεσσαλονίκης «Γ. Γεννηματάς»
Σκοπός της εργασίας είναι η μελέτη της ακρίβειας
που παρέχει η αξονική τομογραφία στην διάγνωση της παρεκτόπισης των ενδαρθρικών καταγμάτων-επιφυσιολύσεων κάτω επίφυσης κνήμης.
Βιβλιογραφικά ένδειξη για ανοικτή ανάταξη και
εσωτερική οστεοσύνθεση των παραπάνω κακώσεων αποτελεί η παρεκτόπιση >2 mm.
Υλικό μέθοδοι: Συνολικά μελετήθηκαν 34 ασθενείς (19♂, 15♀) με παρεκτοπισμένο ενδοαρθρικό κάταγμα-επιφυσιόλυση κάτω επίφυσης
κνήμης. Αναλυτικά 14 ασθενείς με επιφυσιόλυση S.H. III, 3 ασθενείς με επιφυσιόλυση S.H. IV,
9 ασθενείς με κάταγμα triplane και 8 ασθενείς
με κάταγμα tillaux. Ο μέσος όρος ηλικίας των
ασθενών ήταν 11,8 έτη. Σε όλους τους ασθενείς
40
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
έγινε αρχικά απλός ακτινολογικός έλεγχος και
διαπιστώθηκε παρεκτόπιση < 2mm. Η ίδια ομάδα ασθενών μελετήθηκε με αξονική τομογραφία
ποδοκνημικής.
Αποτελέσματα: Από τους 34 ασθενείς που μελετήθηκαν με αξονική τομογραφία, στους 13 (38,2
%) διαπιστώθηκε παρεκτόπιση μεγαλύτερη των
2mm γεγονός που μετέτρεψε την θεραπεία από
συντηρητική σε ανοικτή ανάταξη και εσωτερική
οστεοσύνθεση. Όλοι οι ασθενείς εμφάνισαν ομαλή μετεγχειρητική πορεία με άριστα αποτελέσματα στον μακροπρόθεσμο έλεγχο.
Συμπέρασμα: Η συντηρητική αντιμετώπιση ενδαρθρικών καταγμάτων-επιφυσιολύσεων κάτω
επίφυσης κνήμης με παρεκτόπιση >2mm σχετίζεται βιβλιογραφικά με πτωχά αποτελέσματα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης μας κάθε
ενδοαρθρικό κάταγμα κάτω επίφυσης κνήμης με
παρεκτόπιση <2mm στην απλή ακτινογραφία
πριν ή μετά την κλειστή ανάταξη θα πρέπει να διερευνάται με αξονική τομογραφία πριν την λήψη
της απόφασης για την μέθοδο αντιμετώπισης του.
O41
ΜΗΧΑΝΙΚΗ MΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΙ
ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΑΚΤΙΝΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΘΙΟΥ
ΑΚΡΟΥ ΠΟΔΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΒΛΑΙΣΟ ΜΕΓΑ ΔΑΚΤΥΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ
ΠΕΛΜΑΤΙΑΙΩΝ ΠΙΕΣΕΩΝ.
Ηλίου Κ., Παρασκευάς Γ., Βρετάκος Α., Λιοκάτη Ι., Μπαρμπούτη Α., Κιτσούλης Π.
Εργαστήριο Ανατομίας
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Σκοπός της συγκεκριμένης εργασίας είναι η μελέτη και η ανάλυση της μηχανικής της πρώτης και
δεύτερης ακτίνας του πρόσθιου άκρου ποδός ,με
καταγραφή των πελματιαίων πιέσεων στην ορθοστάτηση σε ασθενείς με βλαισό μέγα δάκτυλο
και η συσχέτιση τους με αυτές των φυσιολογικών
ατόμων.
Υλικό και μέθοδος. Με τη χρήση ειδικού πελματογραφικού μηχανήματος (comex sa) με εξελιγμένο λογισμικό αναλύσεων (biomec 2011) έγινε μέτρηση των πιέσεων που ασκούνται στις κεφαλές
των μεταταρσίων του άκρου ποδός σε 386 άκρους
πόδες, εκ των οποίων οι 68 εμφάνιζαν βλαισό
μέγα δάκτυλο. Για την ανάλυση των δεδομένων
χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS (έκδοση 18). Αποτελέσματα. Στατιστικά σημαντική διαφορά
της πελματιαίας πίεσης που ασκείται στο μεγάλο δάκτυλο καθώς και στην κεφαλή του πρώτου μεταταρσίου βρέθηκε ανάμεσα στην ομάδα
των ασθενών με βλαισό μέγα δάκτυλο και στους
φυσιολογικούς. (P<0.001). Η μέση τιμή πίεσης
των φυσιολογικών μεγάλων δακτύλων ήταν
24.23KPa ενώ των βλαισών μεγάλων δακτύλων
ήταν 64.49KPα. Αντίστοιχα, η μέση τιμή πίεσης
κάτω από το πρώτο μετατάρσιο σε φυσιολογικούς
άκρους πόδες ήταν 60.69kpa ενώ σε αυτούς
με βλαισό δάκτυλο ήταν 89.59kpa. Επιπρόσθετα η
γωνία απαγωγής του μεγάλου δακτύλου διαφέρει
σημαντικά ανάμεσα σε ασθενείς με βλαισό μεγάλο δάκτυλο και φυσιολογικούς. (P<0.001).
Συμπεράσματα. Η παρούσα μελέτη ανέδειξε
στατιστικά σημαντική διαφορά της πίεσης που
ασκείται στην κεφαλή του πρώτου μεταταρσίου
και στις δύο θέσεις μέτρησης ανάμεσα σε φυσιολογικούς άκρους πόδες και σε πόδες με παραμόρφωση βλαισού μεγάλου δακτύλου.
ABSTRACTS 2013
O42
MΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΟΣΤΕΟΤΟΜΙΑΣ WEIL ΕΠΙ ΜΕΤΑΤΑΡΣΑΛΓΙΑΣ
Μαρκόπουλος Ν., Τσολάκης Ν., Ξειδάκης Σ.,
Καρανικόλας Α.,
Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Kιλκίς
Σκοπός της εργασίας: Η παρουσία της εμπειρίας
μας και η ανάδειξη της αποτελεσματικότητας της οστεοτομίας Weil σε ασθενείς με μεταταρσαλγία .
Υλικό και Μέθοδος: Κατά την χρονική περίοδο
2009 - 2012 έγιναν συνολικά 30 οστεοτομίες Weil
που αφορούσαν το 2ο, 3ο και 4ο μετατάρσιο σε 11
ασθενείς (6 δεξιά και 5 αριστερά πόδια). Οι ασθενείς (1 Άνδρας, 10 Γυναίκες), ηλικίας 52-71 ετών
(Μ.Ο. 60 έτη). Όλοι οι ασθενείς παρουσίαζαν
βλαισό μέγα δάκτυλο στο σύστοιχο πόδι (αντιμετωπίστηκε με οστεοτομία Chevron). Οι οστεοτομίες Weil πραγματοποιήθηκαν στο 2ο, 3ο και 4ο
μετατάρσιο, με στόχο να μην αλλοιωθεί η καμπύλη Maestro. Kριτήριο της οστεοτομίας Weil ήταν
η ύπαρξη τύλων είτε στην πελματιαία επιφάνεια
των δακτύλων. Οκτώ επεμβάσεις έγιναν με ραχιαία αναισθησία και τρεις με περιοχική αναισθησία
(ankle block). Όλες οι επεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν με ίσχαιμο περίδεση. Όλοι οι ασθενείς
μετεγχειρητικά έφεραν υποδήματα αποφόρτισης
προσθίου ποδός για έξι εβδομάδες. Η ακτινολογική εκτίμηση έγινε με ακτινογραφία άκρου ποδός
υπό φόρτιση στις 4, 8, 12 βδομάδες και 6 μήνες
μετεγχειρητικά.
Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 12 μήνες ενώ η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων βασίστηκε στην κλίμακα ΑΟFAS.
Όλοι οι ασθενείς έμειναν ικανοποιημένοι από το
αποτέλεσμα της επέμβασης. Τα αποτελέσματα
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
41
ήταν εξαιρετικά στις εννέα περιπτώσεις (82%) και
καλά σε δύο περιπτώσεις (18%). Σε μία περίπτωση είχαμε εμφάνιση τοπικής οστεοπόρωσης ενώ
μία περίπτωση μετεγχειρητικής φλεγμονής αντιμετωπίστηκε με αντιβίωση ευρέος φάσματος. Ο
τύλος στην πελματιαία επιφάνεια των δακτύλων
εξαφανίστηκε στα οκτώ πόδια (73%) ενώ μειώθηκε στα τρία πόδια (17%).
Συμπέρασμα: Η οστεοτομία Weil αποτελεί μέθοδο εκλογής για την αντιμετώπιση της μεταταρσαλγίας, με την προϋπόθεση να πραγματοποιείται
σωστός προεγχειρητικός σχεδιασμός και μετεγχειρητική συμμόρφωση του ασθενή.
O43
ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΟΣΤΕΟΤΟΜΙΑ CΗΕVRON ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΤΑΤΑΡΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΗΠΙΟΥ ΕΩΣ ΜΕΤΡΙΟΥ
ΒΑΘΜΟΥ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΩΝ ΒΛΑΙΣΟΥ
ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ
Γιώτης Δ.1, Μαντέλλος Γ. 2, Ζαμπέλη Φ. 2, Χριστογιάννης Χ. 2, Γιαννούλης Δ. 1, Γκάντσος Α.
1, Γκρέστας Α. 2
1. Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων,
2. Ορθοπαιδική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου
Άρτας
Σκοπός: Ο βλαισός μέγας δάκτυλος αποτελεί
σύνθετη παραμόρφωση του 1ου μεταταρσίου που
απαιτεί συνήθως χειρουργική αντιμετώπιση. 40
ασθενείς με ήπια έως μέτρια παραμόρφωση βλαισού μεγάλου δακτύλου αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά με τροποποιημένη οστεοτομία Chevron
42
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
του πρώτου μεταταρσίου. Έγινε αναδρομική ανάλυση των αποτελεσμάτων της μελέτης.
Υλικό - Μέθοδος: 56 περιπτώσεις τροποποιημένης οστεοτομίας Chevron του 1ου μεταταρσίου
για τη θεραπεία του βλαισού μεγάλου δακτύλου έγιναν σε 40 ασθενείς σε χρονικό διάστημα
4 ετών. Η σταθεροποίηση της οστεοτομίας έγινε
με 1 βελόνα K-wire η οποία αφαιρείτο μετά από
5 εβδομάδες. Ο μέσος χρόνος μετεγχειρητικής
κλινικής και ακτινολογικής παρακολούθησης των
ασθενών ήταν 32 μήνες.
Αποτελέσματα: Σε πενήντα μία περιπτώσεις δεν
υπήρχε μετεγχειρητικός πόνος, το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και υπήρχε ικανοποίηση από το αποτέλεσμα. Σε πέντε περιπτώσεις
υπήρχε ήπιος πόνος μετά από άσκηση. Η μέση
προεγχειρητική μεταταρσιοφαλαγγική γωνία ήταν
35° και μετεγχειρητικά βελτιώθηκε στις 15°, ενώ η
μέση διαμετατάρσια γωνία μειώθηκε κατά 7°.
Συμπεράσματα: Η συγκεκριμένη οστεοτομία είναι πολύ αποτελεσματική και αξιόπιστη για ήπια
έως μέτρια παραμόρφωση βλαισού μεγάλου δακτύλου επιτρέποντας με μεγάλη ακρίβεια διόρθωση της βλαισότητας του μεγάλου δακτύλου
και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ευρέως για
τη χειρουργική αντιμετώπιση του Hallux Valgus
όταν αυτή κρίνεται αναγκαία.
O44
ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΠΑΡΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΥ
Κ. Δακής, Ι. Κορμπάκης, Δ. Μπουγιουκλής, Α.
Παπαδήμας, Β. Ψυχογυιός
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Ε΄ Ορθοπαιδικό Τμήμα Ασκληπιείο Βούλας
Σκοπός: Τα παρεκτοπισμένα κατάγματα του
αστραγάλου είναι σπάνιες αλλά σοβαρές κακώσεις του σκελετού με υψηλό ποσοστό δυνητικών
επιπλοκών. Σκοπός της αναδρομικής αυτής μελέτης είναι η εκτίμηση μακροχρόνιων αποτελεσμάτων με τη χειρουργική τακτική που ακολουθήθηκε.
Υλικό: Δεκατέσσερις ασθενείς με μέσο όρο ηλικίας τα 29 έτη αποτέλεσαν το υλικό της μελέτης
μας. Όλες οι κακώσεις ήταν αποτέλεσμα εφαρμογής ισχυρής βίας στο πόδι. Δέκα από τα κατάγματα εντοπιζόταν στον αυχένα του αστραγάλου και
τα υπόλοιπα το σώμα. Όλοι οι ασθενείς αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά με δύο τομές (πρόσθια έσω
και έξω). Ο χρόνος παρακολούθησης κυμάνθηκε
από 5 έτη έως 17 έτη. Το τελικό αποτέλεσμα εκτιμήθηκε με την κλίμακα AOFAS, ενώ κατεγράφησαν επιπλοκές πρώιμες και απώτερες καθώς και
το ποσοστό δευτερογενών επεμβάσεων.
Αποτελέσματα: Τρείς ασθενείς ανέπτυξαν άσηπτη νέκρωση του αστραγάλου, πέντε ασθενείς
χρειάστηκαν δευτερογενείς επεμβάσεις, ενώ 10
από τους 14 είχαν ακτινολογικά συμπτώματα αρθρίτιδας. Η μέση τιμή της κλίμακας AOFAS ήταν
71ενώ το εύρος κίνησης της ποδοκνημικής ελαττωνόταν συστηματικά με την πάροδο του χρόνου
Συμπέρασμα: Τα παρεκτοπισμένα κατάγματα του
αστραγάλου αποτελούν σοβαρές κακώσεις με μεγάλο ποσοστό επιπλοκών τόσο πρώιμα όσο και
απώτερα. Η άσηπτη νέκρωση και η οστεοαρθρίτιδα μαζί με την ελαττωμένη κινητικότητα της ποδοκνημικής και υπαστραγαλικής άρθρωσης είναι
τα πλέον σοβαρά σημεία στα οποία υπάρχει αναγκαιότητα δευτερογενών επεμβάσεων.
ABSTRACTS 2013
O45
ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑΣ - ΠΡΟΣΘΙΟΥ
ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΜΗΡΙΑΙΟΥ ΠΟΝΟΥ ΜΕ ΧΑΜΗΛΗ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ ΣΕ ΕΙΔΙΚΑ ΑΣΚΟΥΜΕΝΟ
ΠΛΗΘΥΣΜΟ
Κωνσταντινίδης Α., Σαββίδης Μ., Μπισμπινάς
Η., Γκούβας Γ.
Α’ Ορθοπαιδική Κλινική, 424 ΓΣΝΕ
Εισαγωγή: Ο πρόσθιος επιγονατιδομηριαίος πόνος και η διαλείπουσα οσφυαλγία αποτελούν μακράν τα δύο συχνότερα ορθοπαιδικά προβλήματα
που αντιμετωπίζουν οι στρατιώτες κατά τη διάρκεια της θητείας τους και φυσικά τα συχνότερα
αίτια επίσκεψής τους στα Εξωτερικά Ιατρεία του
Στρατιωτικού Νοσοκομείου. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να συσχετίσει την ύπαρξη διαφόρων βαθμών πλατυποδίας με τα ενοχλήματα
αυτά.
Υλικό-Μέθοδος: Κατά τη διάρκεια των 6 τελευταίων μηνών, 252 στρατιώτες πλήρους σωματικής
ικανότητας εξετάστηκαν στα Εξωτερικά Ιατρεία
Ορθοπαιδικής του 424 Γ.Σ.Ν.Ε. αιτιώμενοι είτε
λειτουργικά ενοχλήματα σε ένα ή και στα δύο
γόνατα είτε πόνο στην οσφυολαγόνιο γωνία και
στην οπίσθια άνω λαγόνια άκανθα. Εξαιρέθηκαν
όλοι οι ασθενείς που είχαν οποιοδήποτε γνωστό
ενδοαρθρικό πρόβλημα γόνατος ή οποιαδήποτε
γνωστό πρόβλημα στην οσφύ. Οι ασθενείς εξετάστηκαν σε ύπτια και όρθια θέση και εκτιμήθηκε
ο βαθμός της πλατυποδίας ως ήπια (λειτουργική
πλατυποδία, βλαισότητα πτέρνας κάτω από 10
μοίρες), μέτρια (παθητικά διορθώσιμη βλαισοπλατυποδία με μικρή ρίκνωση μυών γαστροκνημίας) και ως βαριά (μόνο μερικώς διορθώσιμη
βλαισοπλατυποδία με ρίκνωση αχιλλείου). Εξετάστηκε και καταγράφηκε η ύπαρξη πρόσθιου
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
43
επιγονατιδομηριαίου πόνου ως μονήρους αιτίου
πόνου στο γόνατο. Επίσης εξετάστηκε και καταγράφηκε η διαλείπουσα χαμηλή οσφυαλγία, ως
ευαισθησία στην ψηλάφηση είτε στην οσφυολαγόνιο γωνία είτε στην οπίσθια άνω λαγόνια άκανθα με διαλείποντα επεισόδια πόνου, χωρίς όμως
ιδιαίτερα κλινικά και ακτινολογικά ευρήματα.
Αποτελέσματα: 45 ασθενείς (18%) βρέθηκε να
έχουν κάποια μορφή αμφοτερόπλευρης πλατυποδίας. Σε αυτούς η πλατυποδία ταξινομήθηκε
ως ήπια σε 31 ασθενείς (69%), ως μετρίου βαθμού
σε 9 ασθενείς ( 20% ) και ως βαριά σε 4 ασθενείς
(11%). Μόνο η ρίκνωση των οπισθίων μηριαίων
βρέθηκε να εμπλέκεται σε μεγαλύτερο ποσοστό
(45%), ενώ σε ένα 15% των περιστατικών δεν
βρέθηκε κάποιο παθολογία από τα κάτω άκρα
που θα μπορούσε να προκαλεί τα ενοχλήματα
αυτά. Στους ασθενείς με βαριά πλατυποδία έγινε
αλλαγή της σωματικής τους ικανότητας και συστήθηκε εφαρμογή εξατομικευμένων πελμάτων
διόρθωσης πλατυποδίας, ενώ οι ασθενείς με αδιάγνωστο αίτιο παραπέμφθηκαν για περαιτέρω
εξετάσεις (εξετάσεις αίματος, μαγνητική τομογραφία).
Συμπεράσματα: Η μέτριου βαθμού και βαριά
πλατυποδία συσχετίζεται με τον πρόσθιο επιγονατιδομηριαίο πόνο και διαλείποντα επεισόδια
οσφυαλγίας και πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχεται
σε νέους ασθενείς με αυξημένη σωματική καταπόνηση.
O46
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΟΥΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΕΠΩΔΥΝΗΣ
ΚΑΜΠΤΟΔΑΚΤΥΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΚΡΟ ΠΟΔΑ.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
44
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Αλασεϊρλής Δ., Βασιλειάδης Γ., Λαμπρόπουλος
Κ., Φλέγκας Π, Μουμτζιδέλης Θ.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Γιαννιτσών
Σκοπός της εργασίας: Η περιγραφή της τεχνικής
και των αποτελεσμάτων της χειρουργικής θεραπείας της δευτεροπαθούς εγκατάστασης επώδυνης καμπτοδακτυλίας στον άκρο πόδα.
Υλικό και Μέθοδος: Επτά ασθενείς υποβλήθηκαν
σε χειρουργική θεραπεία σοβαρής εγκατεστημένης και επώδυνης καμπτοδακτυλίας σε δώδεκα συνολικά δάκτυλα. Η χειρουργική διόρθωση
αφορούσε τον μεγάλο δάκτυλο (μία περίπτωση),
τον 2ο δάκτυλο (έξι περιπτώσεις), τον 3ο δάκτυλο
(τέσσερις περιπτώσεις) και τον 4ο δάκτυλο (μία
περίπτωση). Σε εννέα δάκτυλα η παραμόρφωση
χαρακτηρίσθηκε ως σφυροδακτυλία, σε τρία ως
γαμψοδακτυλία, ενώ σε ένα δάκτυλο συνυπήρχε
και κλινοδακτυλία. Σε έντεκα δάκτυλα έγιναν μετάθεση του μακρού καμπτήρα στην ραχιαία επιφάνεια της περιφερικής της παραμόρφωσης φάλαγγας, τενοντόδεση του εκτείνοντα του δακτύλου στην ραχιαία επιφάνεια της 1ης φάλαγγας και
αφαίρεση της κεφαλής της 1ης φάλαγγας. Στην
μία επέμβαση του μεγάλου δακτύλου έγινε μόνον
μετάθεση του μακρού καμπτήρα στην ραχιαία
επιφάνεια της περιφερικής φάλαγγας. Σε όλες τις
περιπτώσεις η επιτευχθείσα διόρθωση, συγκρατήθηκε με βελόνες Kirschner για 4 εβδομάδες. Η
πλήρης φόρτιση επιτράπηκε σταδιακά μετά την
6η μετεγχειρητική εβδομάδα. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν μετεγχειρητικά για χρονικό διάστημα 50.7 ± 32.7 εβδομάδων (12-98).
Αποτελέσματα: Οι ασθενείς παρουσίαζαν σταθερή και σημαντική βελτίωση στο τέλος του followup, καθώς το σκορ αυξήθηκε σημαντικά σύμφωνα
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
με την AOFAS Hallux, MTP, IP Scale από 23.14
± 9.17 (προεγχειρητικά) σε 86.57 ± 5.6 (μετεγχειρητικά). Σε έναν ασθενή διαπιστώθηκε επιπλοκή
υπερέκτασης του μεγάλου δακτύλου με ανάπτυξη
επώδυνου πελματιαίου τύλου, η οποία αντιμετωπίσθηκε με τενοντοτομή του εκτείνοντα του δακτύλου.
Συμπεράσματα: Ο συνδυασμός μετάθεσης του
μακρού καμπτήρα στην ραχιαία επιφάνεια της
περιφερικής της παραμόρφωσης φάλαγγας, τενοντόδεσης του εκτείνοντα του δακτύλου στην ραχιαία επιφάνεια της 1ης φάλαγγας και αφαίρεσης
της κεφαλής της 1ης φάλαγγας φάνηκε ως ικανοποιητική τεχνική για την διόρθωση του δύσκολου
προβλήματος της σφυροδακτυλίας και καμπτοδακτυλίας του άκρου ποδός.
O47
Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΟΥ ΝΕΥΡΙΚΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΣΕ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΟΔΟΚΝΗΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΥ ΠΟΔΟΣ. ΕΜΠΕΙΡΙΑ 5
ΕΤΩΝ
Γρηγοριάδης Γ , Γιαννάκη Χ , Παπαδόπουλος Α,
Κοντοβίτσης Χ , Σαλούπης Π , Κούκος Α.
Ορθοπαιδική Κλινική
Αναισθησιολογικό Τμήμα Γ.Ν. Έδεσσας
Σκοπός: Να μελετήσουμε και να αναλύσουμε την
αποτελεσματικότητα και ασφάλεια που παρέχει
ο περιφερικός νευρικός αποκλεισμός (block) σε
χειρουργικές επεμβάσεις όπως κακώσεις ή άλλες
παθολογικές καταστάσεις που αφορούν το κάτω
άκρο και συγκεκριμένα την ποδοκνημική και το
πόδι.
ABSTRACTS 2013
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
45
Υλικό – Μέθοδος: Το υλικό μας αφορά 283 ασθενείς (116 άνδρες και 167 γυναίκες) μέσης ηλικίας
55,5 έτη οι οποίοι χειρουργήθηκαν στην ποδοκνημική ή πόδι κατά το χρονικό διάστημα 2008
– 2012 και πραγματοποιήθηκαν με περιφερικό
νευρικό αποκλεισμό (block). Οι χειρουργικές
επεμβάσεις αφορούσαν σε κατάγματα σφυρού,
μεταταρσίων, διορθωτικές οστεοτομίες, συρραφή
τενόντων, αφαιρέσεις μορφωμάτων, αρθρόδεση
ποδοκνημικής και υπαστραγαλικής, αφαιρέσεις
υλικών οστεοσύνθεσης κ.α. Η περιφερική αναισθησία πραγματοποιήθηκε με αποκλεισμό τριών
νευρικών στελεχών, του κοινού περονιαίου , σαφηνούς και κνημιαίου με διάλυμα ροπιβακαΐνης
5-7,5 % και τη βοήθεια νευροδιεγέρτη από αναισθησιολόγους και την παρουσία ορθοπαιδικού.
κνημιαίου νεύρου είναι πολύ αποτελεσματική και
ενδείκνυται σε χειρουργικές επεμβάσεις άκρου
ποδός και ποδοκνημικής διότι αποφεύγονται οι
επιπλοκές και ανεπιθύμητες καταστάσεις που
προκύπτουν από την ολική και ραχιαία αναισθησία και συμβάλλει στην πρόωρη κινητοποίηση
του ασθενούς, αρκεί να πραγματοποιείται από
έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό και με τη
βοήθεια κατάλληλου εξοπλισμού.
Αποτελέσματα: Το μετεγχειρητικό άλγος αξιολογήθηκε με το Visual Analogue Score (Vas
score). Σε 222 ασθενείς δε χρειάστηκε επιπλέον
αναισθησία ή αναλγησία ενώ 61 ασθενείς έλαβαν
συμπληρωματική τοπική αναισθησία και αναλγησία i. v. με μιδαζολάμη και φεντανύλη για να διεκπεραιωθεί η χειρουργική επέμβαση και την ανοχή της ίσχαιμου περίδεσης. Δεν παρουσιάσθηκε
καμία επιπλοκή ούτε κατά τη διάρκεια ούτε μετά
το πέρας του χειρουργείου. Από το σύνολο των
ασθενών, 234 ήταν ικανοποιημένοι από την ένταση του άλγους διεγχειρητικά και αμέσως μετά το
χειρουργείο. Το Vas score στους ασθενείς αυτούς
μετρήθηκε στο 0,68 κατά μ. ο. και παρέμεινε το
ίδιο αμέσως μετά το χειρουργείο. Μετεγχειρητικά,
ανάγκη για αναλγητική αγωγή εντός των πρώτων
3 ωρών καταγράφηκε σε 23 ασθενείς (7%), σε
92 ασθενείς (30%) μετά από διάστημα 7-12 ώρες
ενώ μετά το πέρας των 18 ωρών σε 185 ασθενείς
(60%).
Τσαρίδης Ε., Βαρελτζίδης Ν. , Κωνσταντίνου Π.,
Γέμονας Γ. , Νατσαρίδης Π. , Σαρικλόγλου Σ.
Συμπεράσματα: Ο περιφερικός νευρικός αποκλεισμός του κοινού περονιαίου, σαφηνούς και
O48
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΝΗΜΗΣ
ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΜΕ ΚΥΚΛΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας
Σκοπός: η παρουσίαση των αποτελεσμάτων από
την αντιμετώπιση καταγμάτων κνήμης υψηλής
ενέργειας με την χρήση εξωτερικής οστεοσύνθεσης κυκλικής ή υβριδικής.
Υλικό-Μέθοδος: την περίοδο 2008-2011 αντιμετωπίσαμε 27 κατάγματα κνήμης υψηλής βίας.
Επρόκειτο για 8 κατάγματα κνημιαίων κονδύλων
(5 τύπου V και 3 τύπου VI κατά Schatzker) 12
κατάγματα Pilon και 7 συντριπτικά κατάγματα
διάφυσης κνήμης. Ένδεκα κατάγματα ήταν ανοικτά( 1 τύπου II, 5τύπου IIIa και 5 τύπου IIIb κατά
Gustilo). Σε 13 περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε κυκλικό σύστημα Ilizarov ενώ σε 14 υβριδικό σύστημα . Στις 21 περιπτώσεις η αντιμετώπιση έγινε
την ημέρα της εισαγωγής του ασθενούς ενώ στις
υπόλοιπες περιπτώσεις σε 48 ώρες . Σε 9 περιπτώ-
46
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
σεις χρειάσθηκε ανοικτή ανάταξη με περιορισμένη προσπέλαση. Χρόνος νοσηλείας 5-12 ημέρες
(Μ.Ο.: 7,2 ημέρες).
και της πιθανότητας σοβαρών επιπλοκών. Σκοπός της εργασίας είναι η εκτίμηση των αποτελεσμάτων της χειρουργικής θεραπείας.
Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 18 μήνες. Πώρωση επετεύχθη σε όλα
τα κατάγματα. Ιδιαίτερα μεγάλος ήταν ο χρόνος
πώρωσης στα συντριπτικά κατάγματα διάφυσης
(από 6 έως 9 μήνες). Η λοίμωξη των βελονών ήταν
η συχνότερη επιπλοκή (32 περιπτώσεις που αντιμετωπίσθηκαν συντηρητικά). Οι ασθενείς με κάταγμα διάφυσης παρουσίασαν πλήρη λειτουργική αποκατάσταση, οι ασθενείς με κάταγμα pillon
παρουσίασαν μικρό περιορισμό της ραχιαίας κάμψης της ποδοκνημικής, ενώ όλοι οι ασθενείς με
κατάγματα κνημιαίων κονδύλων αποκατέστησαν
κάμψη γόνατος τουλάχιστον 95ο. Με εξαίρεση 2
ασθενείς, οι υπόλοιποι με την ολοκλήρωση της
θεραπείας βάδιζαν ανώδυνα χωρίς βοήθημα.
Υλικό και Μέθοδος: 17 ασθενείς (11 άνδρες,
6 γυναίκες), ηλικίας 42-64 ετών (μ.ο. 51 έτη) με
κατάγματα Pilon αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά.
Τα κατάγματα ταξινομήθηκαν κατά AO/OTA (3
τύπου Α, 6 τύπου Β, 8 τύπου C). Σε 13 κατάγματα συνυπήρχε κάταγμα περόνης. Η αντιμετώπισή
τους ήταν χειρουργική με τοποθέτηση συστήματος εξωτερικής οστεοσύνθεσης ή με ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση. Σε επιλεγμένες περιπτώσεις η αρχική αντιμετώπιση ήταν
με εξωτερική οστεοσύνθεση η οποία σε δεύτερο
στάδιο μετατράπηκε σε εσωτερική οστεοσύνθεση
κυρίως με ανατομικές πλάκες περιφερικής κνήμης
και κλειδούμενες βίδες. Το κριτήριο για το χρονικό σημείο της τελικής χειρουργικής παρέμβασης
με ανοικτή ανάταξη-εσωτερική οστεοσύνθεση
ήταν η κατάσταση των μαλακών μορίων.
Συμπέρασμα: τα κυκλικά συστήματα εξωτερικής
οστεοσύνθεσης αποτελούν μια ασφαλή και με
καλά κλινικά και λειτουργικά αποτελέσματα μέθοδο αντιμετώπισης αυτών των καταγμάτων.
O49
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ PILON
Μεταξιώτης Δ., Αλβανός Δ., Βλάχου Ε., Κυριακίδης Α.
Β΄ Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν. Παπαγεωργίου
Σκοπός της εργασίας: Η αντιμετώπιση των καταγμάτων Pilon έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω
της πολυπλοκότητας του μηχανισμού κάκωσης
Αποτελέσματα: Τρείς ασθενείς παρουσίασαν
περιορισμένης έκτασης νέκρωση δέρματος στη
ραχιαία επιφάνεια της ποδοκνημικής. Σε δύο
ασθενείς υπήρχε φλεγμονή στα σημεία εισόδου
των βελονών και σε έναν οστική λοίμωξη η οποία
εξελίχθηκε σε σηπτική ψευδάρθρωση. Πλήρης
πώρωση των καταγμάτων διαπιστώθηκε σε 16
ασθενείς σε χρονικό διάστημα 16-21 μηνών (μ. ο.
20 μήνες). Τα λειτουργικά αποτελέσματα στο διάστημα της μετεγχειρητικής παρακολούθησης των
25 μηνών (κατά μέσο όρο) ήταν καλά.
Συμπεράσματα: Η πρόγνωση των καταγμάτων
Pilon εξαρτάται από τον τύπο του κατάγματος,
συνυπάρχουσες παθήσεις του ασθενούς και την
κατάσταση του φακέλου των μαλακών μορίων.
Οι σύγχρονες τεχνικές οστεοσύνθεσης ελάχιστης
παρεμβατικότητας με ανατομικές πλάκες περιφε-
ABSTRACTS 2013
ρικής κνήμης είναι ασφαλείς, αποτελεσματικές
και προσφέρουν πολλά πλεονεκτήματα.
O50
KAKΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΔΟΚΝΗΜΙΚΗΣ ΜΕ
ΤΕΛΕΙΑ ΡΗΞΗ ΤΗΣ ΚΝΗΜΟΠΕΡΟΝΙΑΙΑΣ
ΣΥΝΔΕΣΜΩΣΗΣ. ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Τζατζαΐρης Θ., Τσίτας Κ., Σιώζος Α., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»
Σκοπός της εργασίας: είναι να καταδείξει την
πολυμορφία και τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν
σε ασταθείς κακώσεις της ποδοκνημικής με τέλεια ρήξη της κάτω κνημοπερονιαίας συνδέσμωσης και τους τρόπους αντιμετώπισή της. Αναλύονται τα άμεσα και απώτερα επακόλουθα της
θεραπείας.
Υλικό και Μέθοδος: Κατά τη διάρκεια των 30 τελευταίων ετών αντιμετωπίσαμε 24 ασθενείς με 25
κακώσεις ποδοκνημικής με τέλεια ρήξη της κάτω
κνημοπερονιαίας συνδέσμωσης. Ήταν 11 άνδρες
και 13 γυναίκες. Οι άνδρες έφεραν 12 συνολικώς
κακώσεις και οι γυναίκες από μία. Επί 6 ασθενών
οι κακώσεις ήταν πολυσυστηματικές (συμμετοχή 3/4 ιστών - οργάνων) σε 2 από υπήρχε κρίσιμη αγγειακή βλάβη. Εξαιρέθηκαν κακώσεις που
κατέληξαν σε πρώιμους ακρωτηριασμούς. Τρεις
από τους ασθενείς ένας άνδρας και δύο γυναίκες
έφεραν κάκωση Maisonneuve. Ελήφθη μέριμνα
για τη συγκράτηση της συνδέσμωσης με την εισαγωγή κοχλιών συνδέσμωσης τριών ή τεσσάρων
φλοιών και στους ασθενείς με πολυσυστηματικές κακώσεις έγινε χρήση συσκευών εξωτερικής
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
47
οστεοσύνθεσης και προκυρτωμένων ήλων Rush.
Η ρήξη του δελτοειδούς και του προσθίου θυλάκου αντιμετωπίστηκε είτε με διοστικά ράμματα
είτε με τη βοήθεια οστικών αγκυρών. Χρειάστηκε:
σε μία ασθενή με ανοικτό εξάρθρημα ποδοκνημικής μεταφορά τοπικών κρημνών για κάλυψη απογυμνωμένων οστικών και αρθρικών στοιχείων και
σε τρεις ασθενείς μεταφορά ελευθέρων δερματικών μοσχευμάτων μερικού πάχους.
Αποτελέσματα: Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν
για χρόνο που κυμάνθηκε από 2 – 30 έτη. Διενεργήθηκε ένας απώτερος ακρωτηριασμός για
επίμονες νευροτροφικές αλλοιώσεις, λόγω απονεύρωσης του σκέλους. Η επάρκεια της λειτουργικότητας της συνδέσμωσης μελετήθηκε με την
κλινική δοκιμασία συρταροειδούς σημείου και τη
δυνατότητα ανώδυνης μονοποδικής στήριξης.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών πλην
ενός τα ανωτέρω σημεία έλειπαν εντελώς. Επί
ασθενών με πολύ μακρό χρόνο παρακολούθησης
παρατηρήθηκαν εκφυλιστικές αλλοιώσεις με ήπια
κλινικά φαινόμενα και περιορισμό της κινητικότητας της ποδοκνημικής.
Συμπεράσματα: Ο μεγάλος βαθμός υπόνοιας για
την παρουσία της ρήξης της κάτω κνημοπερονιαίας συνδέσμωσης και η λήψη επαρκών μέτρων
για αντιμετώπισή της είναι απαραίτητα για την
πληρότητα της θεραπείας.
O51
ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΚΟΝΔΥΛΩΝ ΤΟΥ ΚΝΗΜΙΑΙΟΥ ΠΛΑΤΩ. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕ ΟΠΙΣΘΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΠΛΑΚΑ
Κ. Δακής, Γ. Ανδρίτσος, Ι .Κορμπάκης, Δ. Μπουγιουκλής, Β. Ψυχογυιός
48
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Εʹ Ορθοπαιδικό Τμήμα Ασκληπιείου Βούλας
Εισαγωγή: Η χειρουργική θεραπεία των διακονδυλίων καταγμάτων του κνημιαίου πλατώ είναι
πολύ απαιτητική καθόσον πρέπει να μη διαταραχθεί ο φάκελος των μαλακών μορίων, που είναι
ήδη επηρεασμένος από τον τραυματισμό, αλλά
και να αποκατασταθεί η αρθρική επιφάνεια και ο
άξονας του σκέλους. Σκοπός της μελέτης μας είναι η αξιολόγηση της χρήσης οπίσθιας πλάκας και
πλάγιας αυτοκλειδούμενης, στη θεραπεία αυτών
των κακώσεων.
Υλικό: Δεκαέξι ασθενείς με μέσο όρο ηλικίας
24έτη έτυχαν θεραπείας διακονδυλίων καταγμάτων κνημιαίου πλατώ. Υπήρξαν δέκα κατάγματα
Schatzker type V και έξι Schatzker type VΙ. Όλες
οι κακώσεις ήταν υψηλής βίας. Η οστεοσύνθεση
πραγματοποιήθηκε σε όλες τις περιπτώσεις με
τοποθέτηση πλάκας οπίσθια και έσω, για υποστήριξη του οπισθίου ή οπισθίου έσω τεμαχίου.
Κατόπιν μέσω μικρής έξω προσπέλασης γινόταν
τοποθέτηση αυτοκλειδούμενης πλάκας υπομυϊκά με ειδικό οδηγό και τοποθέτηση κοχλιών διαδερμικά. Ήπιες παθητικές και ενεργητικές υποβοηθούμενες ασκήσεις επιτρεπόταν από την 1η
μετεγχειρητική ημέρα.
Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 34 μήνες. Σε όλους τους ασθενείς πλην
ενός επετεύχθητε πώρωση στους 3.5 μήνες. Στο
τελικό επανέλεγχο το εύρος κίνησης κυμαινόταν
από 5 -145ο. Επιπλοκές συμπεριλάμβαναν παραμόρφωση σαι ραιβότητα και παραμόρφωση σε
βλαισότητα σε δύο περιπτώσεις αντίστοιχα. Αντιμετωπίσθηκαν με αναθεώρηση της οστεοσύνθεσης η μία περίπτωση και με διπλή οστεοτομία (ενδοαρθρική και ραιβότητας) αντίστοιχα.
Συμπέρασμα: Η χρήση δύο πλακών με την τεχνι-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
κή που περιγράφηκε συνοδεύεται από ελάχιστες
επιπλοκές και επιτρέπει σταθερή οστεοσύνθεση
με αποκατάσταση της αρθρικής επιφάνειας και
του άξονα του σκέλους, διατηρώντας το φάκελο
των μαλακών μορίων.
O52
ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗΣ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑΣ
ΣΕ ΑΠΑΡΕΚΤΟΠΙΣΤΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ
ΠΥΕΛΙΚΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΑΙΡΗ
ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΕΣΩ ΘΥΡΟΕΙΔΟΥΣ ΜΥΟΣ.
Μουζόπουλος Γ., Σκευοφύλαξ Ι., Παραγή Α.,Αδραχτάς Α., Νομικός Γ., Βασιλειάδης Β..
Ορθοπαιδική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Χίου
Σκοπός: Η ανάδειξη της σπουδαιότητας της αναγνώρισης του σημείου διήθησης της ακτινοδιαφανούς λιπώδους ζώνης του έσω θυροειδούς μυός
στην απλή προσθιοπίσθια ακτινογραφία λεκάνης
- ισχίων, ως έμμεσο στοιχείο για τη διάγνωση των
απαρεκτόπιστων καταγμάτων της πυέλου και την
έγκαιρη αποκατάσταση των απωλειών αίματος.
Υλικό-Μέθοδος: Στην αναδρομική μελέτη συμπεριλαμβάνονται 67 ασθενείς (28 γυναίκες,
25±3.2 ετών και 39 άνδρες, 27±2.1 ετών) που
προσήλθαν στο νοσοκομείο μας, τη χρονική περίοδο 2004-2010 με κάκωση της πυέλου χωρίς
ακτινολογική εικόνα κατάγματος, αλλά με θετικό σημείο διήθησης του έσω θυροειδούς μυός
στην απλή ακτινογραφία (α’ ομάδα). Ταυτόχρονα συμμετείχαν και 35 ασθενείς (9 γυναίκες,
27±2.3 ετών και 26 άνδρες, 28.7±5.4 ετών) με κάκωση του πυελικού δακτυλίου, αλλά χωρίς θετικό
σημείο του έσω θυροειδούς μυός (β’ ομάδα). Σε
ABSTRACTS 2013
όλους τους ασθενείς πραγματοποιήθηκε αξονική
τομογραφία πυέλου με σκιαστικό προς ανάδειξη
πιθανού κατάγματος ή ενδοπυελικής αιμορραγίας. Η στατιστική επεξεργασία πραγματοποιήθηκε
με το πρόγραμμα STATA 8.0.
Αποτελέσματα: Σε 63 ασθενείς της α’ ομάδας,
αποκαλύφτηκε απαρεκτόπιστο κάταγμα κοτύλης
ή των ηβικών κλάδων. Σε δύο ασθενείς με θετικό
σημείο έσω θυροειδούς μυός χωρίς κάταγμα πυελικού δακτυλίου, υπήρχε ιστορικό διαταραχής
πηκτικότητας του αίματος. Κανένας ασθενής της
β΄ ομάδας δεν παρουσίασε κάταγμα του πυελικού δακτυλίου. Η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική
και αρνητική προγνωστική αξία για την ύπαρξη
κατάγματος του πυελικού δακτυλίου επί θετικού
σημείου έσω θυροειδούς μυός ήταν αντίστοιχα
100%, 95.1%, 96.8%, 100%. Η διακύμανση του αιματοκρίτη τις 3 πρώτες ημέρες νοσηλείας στους
ασθενείς της α’ ομάδας ήταν αντίστοιχα 38.3±4.2,
32.3±3.8 και 26.7±2.1 και απαιτήθηκαν 2.6 μονάδες αίματος/ασθενή. Στους ασθενείς της β’ ομάδας ήταν αντίστοιχα 38.6±1.2, 35.2±0.8, 30.7±1.5
και απαιτήθηκαν 0.5 μονάδες αίματος/ασθενή
(p<0.05).
Συμπέρασμα: Η ύπαρξη θετικού σημείου διήθησης του έσω θυροειδούς μυός στην απλή ακτινογραφία, υποδηλώνει την ύπαρξη κατάγματος πυελικού δακτυλίου και την ύπαρξη ενδοπυελικής
αιμορραγίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι ασθενείς
θα πρέπει να νοσηλεύονται και να γίνεται τακτικός έλεγχος του αιματοκρίτη.
O53
ΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ
ΕΝΔΟΜΥΕΛΙΚΗ ΗΛΩΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ
ΜΗΡΙΑΙΟΥ
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
49
Σαββίδης Μ.(1), Κωνσταντινίδης Α.(1), Κουτρουμανίδης Κ. (2), Μπισμπινάς Η.(1), Κοσματόπουλος Φ.(2), Γκούβας Γ.(1).
(1) Αʹ Ορθοπαιδική Κλινική 424 ΓΣΝΕ
(2) Ακτινολογικό Τμήμα, 424 ΓΣΝΕ
Εισαγωγή: Η αποκατάσταση της φυσιολογικής
στροφής του μηριαίου κατά την ενδομυελική
ήλωση αποτελεί μία πρόκληση και μία ανησυχία
ακόμη και στον πλέον έμπειρο χειρουργό με την
τεχνική αυτή. Ο επιγονατιδομηριαίος πόνος και
η χωλότητα λόγω πώρωσης σε στροφή θα ταλαιπωρήσουν τον ασθενή, όταν επιτραπεί η πλήρης
φόρτιση του σκέλους. Στόχος αυτής της αναδρομικής μελέτης είναι να εκτιμήσει τη συχνότητα
της επιπλοκής αυτής και την επίπτωσή της στη
λειτουργικότητα του γόνατος στους τραυματίες
που υποβλήθηκαν σε ενδομυελική ήλωση μηριαίου στην κλινική μας.
Υλικό-Μέθοδος: Κατά το χρονικό διάστημα των
10 τελευταίων ετών (Ιανουάριος 2002 – Ιανουάριος 2012 ), 68 ασθενείς με κλειστά κατάγματα
(71 κατάγματα) διάφυσης μηριαίου αντιμετωπίστηκαν με ορθόδρομη ενδομυελική ήλωση. Όλοι
οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για τουλάχιστον
ένα χρόνο μετεγχειρητικά. Στην τελευταία εξέταση, μετρήθηκε το εύρος κίνησης των ισχίων σε
έξω και έσω στροφή με τους ασθενείς σε ύπτια και
πρηνή θέση και το ισχίο σε κάμψη 90 μοιρών. Επίσης καταγράφηκε η τυχόν ύπαρξη επιγονατιδομηριαίου πόνου και στα δύο γόνατα. Όταν διαπιστώνονταν είτε διαφορά στις στροφές πάνω από
10 μοίρες είτε πρόσθιος επιγονατιδομηριαίος πόνος , ο ασθενής υποβάλλονταν σε αξονική τομογραφία κάτω άκρων υπολογισμού της διαφοράς
της στροφής, ώστε να μετρηθεί ακριβώς η πιθανή
πώρωση του κατάγματος σε στροφή.
50
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Αποτελέσματα: 10% των ασθενών είχαν διαφορά
στο εύρος κίνησης των στροφών του ισχίου μεγαλύτερη από 20 μοίρες. Μόνο ένας ασθενής (1,4%)
ανέπτυξε πρόσθιο επιγονατιδομηραίο πόνο 9 μήνες μετεγχειρητικά. Δεν πραγματοποιήθηκε καμία συμπληρωματική επέμβαση διόρθωσης της
παραμόρφωσης αυτής.
Συμπεράσματα: Με βάση τα αποτελέσματα της
μελέτης μας, συνεχίζουμε να επιβεβαιώνουμε την
ευθυγράμμιση των κατεαγότων άκρων διεγχειρητικά με τη χρήση του c-ARM. Ενδεχόμενη πώρωση του κατάγματος σε στροφή μικρότερη από
10 μοίρες δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή και δεν
δημιουργεί προβλήματα στον ασθενή.
O54
ΠΡΟΣΘΙΟ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΜΗΡΙΑΙΟ ΑΛΓΟΣ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΔΟΜΥΕΛΙΚΗ ΗΛΩΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΝΗΜΗΣ
Σαββίδης Μ.(1), Παράσχου Σ. (2), Κωνσταντινίδης Α.(1), Μπισμπινάς Η.(1), Καρανικόλας Α.(2),
Γκούβας Γ.(1).
(1) Α' Ορθοπαιδική Κλινική 424 ΓΣΝΕ
(2) Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Π. Νοσοκομείου
Κιλκίς
Εισαγωγή: Το πρόσθιο άλγος στο γόνατο είναι
μία συχνή μεσοπρόθεσμη επιπλοκή μετά από μία
ενδομυελική ήλωση κνήμης. Η διάνοιξη του περιτενοντίου και η επιμήκης διατομή του επιγονατιδικού τένοντα θεωρούνται από πολλούς ως η
σημαντικότερη αιτία. Ο σκοπός της αναδρομικής
αυτής μελέτης είναι να υπολογιστεί η συχνότητα
της επιπλοκής αυτής με τη χρήση της διατενόντιας προσπέλασης σε δύο ορθοπαιδικές κλινικές
μεγάλων νοσοκομείων της χώρας μας.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Υλικό-Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε μία αναδρομική μελέτη των τραυματιών που υποβλήθηκαν σε ενδομυελική ήλωση κνήμης λόγω μεμονωμένου κατάγματος κνήμης. Από τη μελέτη
αυτή εξαιρέθηκαν οι τραυματίες που ανέφεραν
οποιοδήποτε μονήρες άλγος στο σύστοιχο γόνατο προεγχειρητικά για οποιαδήποτε λόγο και οι
τραυματίες που είχαν συνοδή κάκωση στα κάτω
άκρα που θα μπορούσε να επηρεάσει το τελικό
αποτέλεσμα. Κατά το χρονικό διάστημα των τελευταίων 10 ετών ( Ιανουάριος 2002 – Ιανουάριος
2012 ), 217 τραυματίες υποβλήθηκαν σε ενδομυελική ήλωση κνήμης με διατενόντια προσπέλαση.
Όλοι οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για τουλάχιστον ένα χρόνο μετεγχειρητικά. Για την μελέτη
καταγράφηκε η ύπαρξη άλγους στο γόνατο σε
διάφορες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής,
ο χρόνος έναρξης του πόνου μετεγχειρητικά και η
ανταπόκρισή του στην αφαίρεση του ήλου και μετρήθηκε η θέση και η απόσταση του ήλου από το
κνημιαίο plateau και το ύψος του ήλου. 160 ήλοι
είχαν ήδη αφαιρεθεί 18 μήνες τουλάχιστον μετεγχειρητικά με τη χρήση της ίδιας προσπέλασης.
Αποτελέσματα: Οι 10 από τους ασθενείς (4,6 %)
ανέπτυξαν πρόσθιο επιγονατιδομηριαίο άλγος
κατά τους τρεις πρώτους μήνες μετά την ήλωση.
Από τους ασθενείς αυτούς, στους 3 έγινε πρώιμη
αφαίρεση του ήλου. Στους υπόλοιπους 7, η αφαίρεση του ήλου έγινε μεν κανονικά στους 18 μήνες, αλλά το άλγος υφέθηκε πλήρως μόνο σε 2
ασθενείς. Στους υπόλοιπους 5 δεν παρατηρήθηκε
κάποια σαφής βελτίωση του άλγους και αντιμετωπίζεται με περιστασιακή χρήση αναλγητικών
και φυσικοθεραπείας.
Συμπέρασμα: Με βάση το αποτέλεσμα αυτό, συνεχίζουμε τη διατενόντια προσπέλαση για την
ενδομυελική ήλωση της κνήμης. Ο σωστός εντοπισμός του σημείου εισόδου του ήλου, η σωστή
χειρουργική προσπέλαση, η προστασία των μα-
ABSTRACTS 2013
λακών μορίων και της επιγονατίδας κατά το γλυφανισμό, το ακριβές μήκος του ήλου και των εγγύς βιδών, είναι τα σημεία, όπου επικεντρώνεται
η προσοχή μας.
O55
ARTHROSCOPIC ILIOPSOAS RELEASE AS A
CAUSE OF PAIN AFTER HIP ARTHROPLASTY
Dimitrakopoulou A, Villar RN, Bajwa AS
The Villar-Bajwa Practice, Spire Cambridge Lea
Hospital, Cambridge, UK
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
51
with acetabular component size ranged 46 to 56
and femoral component size ranged 40 to 50.
Only three patients had undergone an uncemented total hip arthroplasty (THA), the acetabular
component ranged 48 to 54. The mean abduction
angle was 39.54 (SD 5.22) and the mean inclination of the acetabular component in lateral x-rays
was 20.7 (SD 5.46). Iliopsoas tendon was released
in three cases (20%) and decompressed in twelve
patients (80%). One patient had osteophytes
around the acetabular rim which were resected
arthroscopically.
During follow up assessments all of the patients
were relieved and with no further operations and
no complications.
Introduction: Iliopsoas impingement is a rare
cause of pain following hip replacement. Diagnosis is based on clinical examination and supported by temporary relief after ultrasound guided
injection. When conservative treatment fails, hip
arthroscopy can be performed as a diagnostic and
therapeutic treatment.
Conclusions: This study shows that hip arthroscopic surgery in symptomatic patients with
iliopsoas impingement is safe and effective.
Purpose: To report the clinical outcomes following arthroscopic psoas release in patients undergone hip replacement.
DELAYED PROXIMAL RECTUS FEMORIS
RECONSTRUCTION IN HIGH-LEVEL ATHLETES
Methods: We studied 15 patients treated with hip
arthroscopic for persistent hip pain in flexion after hip resurfacing or total hip replacement. The
demographic data, the diagnosis, the operative
findings were recorded. Patients were reviewed in
six weeks, three months and yearly thereafter.
Bajwa AS, Dimitrakopoulou Alexandra, Villar
RN
Results: The mean age of the patients was 50.33
years (30 to 59, SD 10.95) during the hip replacement and mean age was 52 years (30 to 6, SD 9.48)
during the hip arthroscopy. Twelve patients had
undergone hip resurfacing arthroplasty (HRA)
O56
VillarBajwa Practice, Spire Cambridge Lea
Hospital, Cambridge, UK
Introduction: Injuries of the proximal part of
Rectus Femoris are uncommon and often managed non-operatively. However, in high demand
athletic population surgical reconstruction is an
option. This represents a technical challenge.
52
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Purpose: To describe the mechanism of injury
to proximal part of Rectus Femoris in three high
demand athletes, techniques for surgical reconstruction, rehabilitation and functional outcomes
outcome.
Methods: We describe the proximal Rectus Femoris (RF) origin injury in three high level athletes;
a footballer, a hockey player and a middle distance
runner. All had complete rupture of the proximal
RF with bunching of the muscle distally. Mechanism of injury was non-contact in one and contact
trauma in two athletes. Mean time to presentation
was 18 weeks (SD 7.2). Mean mHHS at presentation was 35.3 (SD3.3). Patients underwent clinical assessment, plain radiographs and MRI scans.
After careful counseling, surgical reconstruction
was opted. A six-month rehabilitation plan was
instituted with full weight bearing immediately, full ROM allowed at 6 weeks and protected
strengthening work for 12 weeks followed by increased conditioning leading to gradual return to
sport.
Results: We report surgical techniques for chronic rectus femoris reconstruction with the use of
Ligament Augmentation and Reconstruction System (LARS) to achieve optimal strength and tension in the repair. The mean age of the patients
was 25.3 years (18, 23 and 35). The mean height
was 173cm (SD 8) and mean weight was 69 kg
(SD10). All three patients returned to active sport
at mean 24.6 weeks (SD 8 weeks) and competitive sport at the end of year follow-up achieving
level 9 in 2 cases and level 8 in one case on Tegner’s activity scale. No re-ruptures or re-operations
were recorded at the last follow-up (range 14, 28
months). The mean pre-injury mHHS was 35.3
(SD 3.3), which improved to 80.6 (SD 6.1) at oneyear follow-up.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Conclusions: In selected high demand athletes the surgical reconstruction provides a good
chance of return to high level sport but needs meticulous detail to optimally tensioned repair techniques and careful rehabilitation plans.
O57
HIP ARTHROSCOPY IN FOOTBALLERS
AND RETURN TO SPORT
Dimitrakopoulou Alexandra
The VillarBajwa Practice, Spire Cambridge Lea
Hospital, Cambridge, UK
Purpose: Groin and hip problems are common
injuries among athletes and more often in footballers. On occasions when conservative treatment
fails hip arthroscopy is often undertaken. The aim
of this study is to ascertain the various aspects of
return-to-sport following hip arthroscopy in footballers.
Methods: We included 29 consecutive footballers
undergoing hip arthroscopy for hip problems.
Patients with less than six-month follow-up were
excluded. The data collected included sport and
competition level, history, examination findings,
plain radiographs and MRI, intra-operative findings, pre- and postoperative Non Arthritic Hip
Score (NAHS), Short Form (SF-12) and VAS (visual analogue scale) for satisfaction and return to
sport. All patients underwent a set rehabilitation
plan post-operatively.
Results: The mean age of the patients was 29 years
(SD 6.4) and all were males with involvement of
ABSTRACTS 2013
right hip in 17 cases (58 %). In 7 /29 cases the injury resulted as a direct trauma on the pitch. The
mean pre-operative NAHS was 71.1 (SD 13.2).
Arthroscopic hip intervention was carried out
and the procedures included labral repair or partial labrectomy (n = 22 / 29), chondral repair and
microfracture (n = 20 /29), shrinkage of ligamentum teres (n = 2 / 29), excision of femoroacetabular impingement (n = 22 / 29), iliopsoas decompression (n = 3 / 29)n and removal of loose bodies
(n= 4 / 29). All patients were allowed immediate
weight-bearing, free range of motion and a structured rehab programme was instituted. The mean
postoperative NAHS improved to 85.7 (SD 15.3).
The return to sport was achieved in 23 / 29 athletes by 6 months; however the timing of return to
sport varied. The mean VAS for satisfaction was
83 (SD 16.1).
Conclusions: It appears that hip arthroscopic intervention in symptomatic footballers can reliably
improve hip function in majority of patients. Most
of them return to sport within six months. However, the return to sport is dependent on multiple
factors including the original injury and the number of interventions at the time of hip arthroscopy.
O58
ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΟΣΤΙΚΩΝ ΕΜΦΥΤΕΥΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ
ΙΣΧΑΙΜΙΚΗ ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΡΙΑΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ – ΤΑ ΠΡΩΙΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ
Α.Β. Παπαβασιλείου (1,2) , Ν. Κουκουλιάς (1),
Χ. Σινωπίδης (1)
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
53
(1) Αρθροσκοπικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
(ACT), Κλινική Αγ. Λουκάς, Θεσσαλονίκη,
55236,
(2) Εργαστήριο Αθλητικών Κακώσεων, ΤΕΦΑΑ,
ΑΠΘ
Σκοπός: Η αρθροσκόπηση στην ισχαιμική νέκρωση της μηριαίας κεφαλής επιτρέπει την επισκόπηση της άρθρωσης, υποβοηθά στην ακριβή
εντόπιση της βλάβης και την σταδιοποίηση της
νόσου. Περιγράφουμε μια νέα χειρουργική τεχνική όπου οστικοί κύλινδροι που ελήφθησαν από το
λαγόνιο, υπό αρθροσκοπική καθοδήγηση και ενδοστική επισκόπηση μεταφέρθηκαν με ακρίβεια
στη νεκρωτική περιοχή της μηριαίας κεφαλής.
Υλικό-Μέθοδος-Χειρουργική Τεχνική: Ασθενής
41 ετών με αμφοτερόπλευρη ιδιοπαθή ισχαιμική
νέκρωση της μηριαίας κεφαλής (το δεξί στάδιο ΙΙ
κατά Steinberg και το αριστερό ΙΙΙ- IV) τοποθετήθηκε ύπτια σε τραπέζι ηλώσεως. Η αρθροσκόπηση του αριστερού ισχίου έδειξε ότι η κεφαλή διατήρησε τη σφαιρικότητά της χωρίς ευρήματα καθίζησης ή βλάβης του αρθρικού χόνδρου. Η έλξη
λύθηκε αλλά η κάμερα των 70 διατηρήθηκε στην
άρθρωση καθ’ όλη τη διάρκεια του χειρουργείου.
Υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο ο οδηγός τοποθετήθηκε στη νεκρωτική περιοχή της κεφαλής. Με τη
χρήση των εργαλείων για τη λήψη οστεοχόνδρινων εμφυτευμάτων (OATS) για μωσαϊκό ελήφθησαν από το λαγόνιο τέσσερις οστικοί κύλινδροι
(διάμετρος 6,5 χιλ μήκος 2 εκ). Υπό ακτινοσκοπικό και αρθροσκοπικό έλεγχο διευρύνθηκε το
κανάλι για να δεχθεί τα οστικά εμφυτεύματα. Η
τοποθέτηση της κάμερας στο κανάλι απεικόνισε
την νεκρωτική περιοχή σαν μια λευκή-ανάγγεια
περιοχή επιβεβαιώνοντας την ακρίβεια θέσης του
καναλιού στη μηριαία κεφαλή. Οι οστικοί κύλινδροι τοποθετήθηκαν συμπιεστικά σε σειρά στο
κανάλι.
54
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Αποτέλεσμα: Δύο μήνες μετεγχειρητικά ο ασθενής είναι χωρίς άλγος έχοντας επιστρέψει πλήρως
στις καθημερινές δραστηριότητες. Η μαγνητική
τομογραφία μετά από ενδοφλέβια χορήγηση σκιαστικού ανέδειξε νεοαγγείωση γύρω από το μόσχευμα. Η αξονική τομογραφία 3-D επιβεβαίωσε
τη διατήρηση της σφαιρικότητας της μηριαίας
κεφαλής.
Συμπέρασμα: Η χειρουργική αυτή τεχνική επιτρέπει την τοποθέτηση των κυλινδρικών εμφυτευμάτων, τα οποία και δρουν ως βιολογικό υποστύλωμα, με ακρίβεια στη νεκρωτική περιοχή της
κεφαλής. Τα πρώιμα αποτελέσματα αυτής της τεχνικής είναι ενθαρρυντικά.
O59
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΙΣΧΙΟΥ ΣΕ 118 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ 6 ΜΗΝΩΝ
Παπαβασιλείου Α.Β.(1,2), Κουκουλιάς Ν.(1), Σινωπίδης Χ.(1)
(1) Αρθροσκοπικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (ACT),
Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη
(2) Εργαστήριο Αθλητικών Κακώσεων, ΤΕΦΑΑ,
ΑΠΘ
Σκοπός: Παρουσιάσουμε τις ενδείξεις και τα αποτελέσματα της αρθροσκόπησης ισχίου σε μια συνεχόμενη σειρά 118 ασθενών με ελάχιστη παρακολούθηση 6 μηνών (έως 3 χρόνια).
Υλικό-Μέθοδος: 118 ασθενείς υποβλήθηκαν σε
αρθροσκόπηση ισχίου από το 2009 έως και 2012.
Τριάντα ένας ασθενείς χάθηκαν κατά τη διάρκεια
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
της παρακολούθησης. Για την κλινική εκτίμηση
των εναπομεινάντων 87 ασθενών, χρησιμοποιήθηκε η τροποποιημένη κλίμακα ισχίου Harris
(mHHS) προ-εγχειρητικά και μετεγχειρητικά,
στους 3, 6, 12 και 24 μήνες. Καταγράφηκαν η ηλικία (μ. ο. 34 έτη, 16 έως 61) το φύλο (78 άνδρες
και 40 γυναίκες), η ένδειξη για αρθροσκόπηση (84
μηροκοτυλιαία πρόσκρουση, 16 οστεοαρθρίτιδα
6 διαγνωστικά, 4 για ισχαιμική νέκρωση μηριαίας
κεφαλής, 2 μετά από τραύμα (κάταγμα-εξάρθρημα ισχίου), 5 για τραυματική ρήξη επιχειλίου χόνδρου και ένας για υμενική οστεοχονδρωμάτωση),
η σχέση προ-εγχειρητικής απεικόνισης με τα αρθροσκοπικά ευρήματα, ο χειρουργικός χρόνος, ο
αριθμός ακτινολογικών λήψεων οι επιπλοκές. Οι
αρθροσκοπήσεις ασθενείς έγιναν με τον ασθενή
σε πλάγια θέση σε 85 περιπτώσεις και οι 33 με τον
ασθενή σε ύπτια.
Αποτελέσματα: Στην πλειονότητα η διάγνωση
ήταν μηροκοτυλιαία πρόσκρουση όπου το mHHS
παρουσίασε σημαντική στατιστικά διαφορά από
51 μ. ο. προ-εγχειρητικά σε 86 μ. ο. μετεγχειρητικά. Στους 16 ασθενείς με ΟΑ οι 4 στους 14 μήνες κατέληξαν σε ολική αρθροπλαστική ισχίου.
Σημαντικό προγνωστικό σημείο ήταν αν το μεσάρθριο διάστημα ήταν λιγότερο από 2χιλ. και
αν η μαγνητική τομογραφία παρουσίασε οίδημα
στη φορτιζόμενη επιφάνεια της κεφαλής. Στους 6
ασθενείς που η αρθροσκόπηση έγινε διαγνωστικά
υπήρχαν χόνδρινες βλάβες σε 4. Επιπλοκές: Μια παροδική πάρεση μηριαίου, μια
επιφανειακή φλεγμονή του τραύματος, δύο περιπτώσεις θραύσης εργαλείου στην άρθρωση
τα οποία και απομακρύνθηκαν χωρίς περαιτέρω
προβλήματα και αδυναμία πρόσβασης στο κεντρικό τμήμα σε έναν ασθενή.
Συμπέρασμα: Η κυρίαρχη ένδειξη για αρθροσκόπηση ισχίου σήμερα είναι η μηροκοτυλιαία πρό-
ABSTRACTS 2013
σκρουση. Με τις σωστές ενδείξεις η αρθροσκόπηση ισχίου μπορεί να βελτιώσει σημαντικά στην
κλινική εικόνα των ασθενών.
O60
Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΗΣΗΣ
ΙΣΧΙΟΥ ΣΤΗΝ ΥΜΕΝΙΚΗ ΟΣΤΕΟΧΟΝΔΡΩΜΑΤΩΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ 3 ΑΣΘΕΝΩΝ
Τζαβέας Α. Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Σκοπός της εργασίας. Η υμενική οστεοχονδρομάτωση χαρακτηρίζεται από μεταπλασία του αρθρικού υμένα με αποτέλεσμα τη δημιουργία οζιδίων, τα οποία μετασχηματίζονται σε χόνδρινα ή
οστεοχόνδρινα σώματα. Παραδοσιακά η επέμβαση επιλογής στην αντιμετώπιση της πάθησης στο
ισχίο ήταν η ανοικτή αφαίρεση των σωματίων και
ο καθαρισμός της άρθρωσης. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η εκτίμηση της αρθροσκόπησης
στην υμενική οστεοχονδρομάτωση του ισχίου.
Υλικό και μέθοδος. Μελετήθηκαν οι περιπτώσεις τριών ασθενών με πρωτοπαθή υμενική οστεοχονδρωμάτωση του ισχίου που υποβλήθηκαν σε
αρθροσκόπηση ισχίου. Από τους τρεις ασθενείς
στους δύο η πρώτη διάγνωση έγινε προ 10ετίας ενώ στον τρίτο προ 15ετίας. Ο ένας ασθενής
είχε κατά το παρελθόν υποβληθεί προ 12ετίας
σε ανοικτή αρθροτομή και καθαρισμό, ενώ οι
δύο σε αρθροσκόπηση προ 5ετίας. Λόγω επιδείνωσης των συμπτωμάτων και της ακτινολογικής
και μαγνητοτομογραφικής εικόνας οι ασθενείς
υπεβλήθησαν σε επαναληπτική επέμβαση αρθροσκοπικά. Ο ένας ασθενής παρουσίασε τη νόσο σε
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
55
στάδιο 2 κατά Milgram, ενώ οι δύο σε στάδιο 3.
Καταγράφηκαν οι τεχνικές δυσκολίες κατά την
αρθροσκόπηση και τα αποτέλεσμα της επέμβασης σε μέγιστο χρόνο παρακολούθησης τους 30,
12 και 6 μήνες αντίστοιχα για τους τρεις ασθενείς.
Αποτελέσματα. Και στους τρεις ασθενείς έγινε
η προσπάθεια αφαίρεσης όσο το δυνατόν περισσότερων σωματίων και επίσης η ευρεία υμενεκτομή. Στον ασθενή με νόσο σταδίου 3 κατά
Milgram έγινε παράλληλα ευρεία θυλακοτομή
καθώς υπήρχε έντονη δυσκαμψία της άρθρωσης.
Στον ίδιο ασθενή δεν παρατηρήθηκαν ελεύθερα
σωμάτια στο κεντρικό διαμέρισμα παρά μόνο
στο περιφερικό διαμέρισμα, όμως διαπιστώθηκαν
προχωρημένες χόνδρινες βλάβες με μορφή γενικευμένης οστεοαρθρίτιδας. Στις τεχνικές δυσκολίες συμπεριλαμβάνονται η δυσχέρεια εισόδου
στο κεντρικό διαμέρισμα, η δυσχέρεια στην παρατήρηση του περιφερικού διαμερίσματος όταν
αυτό είναι πλήρες από ελεύθερα σωμάτια, η αδυναμία αφαίρεσης όλων των σωματίων, η αδυναμία
προσέγγισης του οπισθίου περιφερικού διαμερίσματος, και η αδυναμία υμενεκτομής σε όλη την
έκταση του θυλάκου. Ωστόσο, όλοι οι ασθενείς
παρουσίασαν μεγάλη βελτίωση τόσο στο εύρος
κίνησης της άρθρωσης όσο και στα επίπεδα του
πόνου. Η λεπτομερής εκτίμηση της λειτουργικότητας και του πόνου έγιναν με την τροποποιημένη κλίμακα αξιολόγησης του ισχίου Harris.
Συμπεράσματα. Η αρθροσκόπηση ισχίου αποτελεί μία καλή επιλογή στην αντιμετώπιση της
υμενική οστεοχονδρωμάτωση του ισχίου προσφέροντας όλα τα πλεονεκτήματα της μικρής παρεμβατικότητας τεχνικής, με ελάχιστη νοσηλεία
και πολύ μικρή νοσηρότητα. Εντούτοις, παρουσιάζει το μειονέκτημα της αδυναμίας πρόσβασης
σε όλους τους χώρους της άρθρωσης το οποίο
επιτυγχάνεται με την ανοικτή μέθοδο. Δεδομέ-
56
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
νου ότι προσφέρει μεγάλη ανακούφιση από τα
συμπτώματα, το ερώτημα για την επιλογή αρθροσκοπικής ή ανοικτής τεχνικής στην οστεοχονδρομάτωση του ισχίου θα πρέπει να αποτελέσει
αντικείμενο περαιτέρω μελέτης.
O61
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΔΙΣΚΕΚΤΟΜΗΣ ΣΕ ΟΣΦΥΪΚΗ ΚΗΛΗ ΜΕΣΟΣΠΟΝΔΥΛΙΟΥ ΔΙΣΚΟΥ
Χατζηγιαννάκης Α., Παναγιωτίδης Δ. , Κιζιρίδης
Γ., Βουτσάς Δ., Ζεμαδάνης Δ., Μπογιατζής Χ.
Ορθοπαιδική Κλινική Ε.Σ.Υ.,
Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο
Αλεξανδρούπολης
Σκοπός: Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της
μικροδισκεκτομής για την οσφυϊκή δισκοκήλη
και των μετεγχειρητικών προβλημάτων, όπως
υπολειπόμενη ισχιαλγία και υποτροπή της κήλης.
Υλικό και Μέθοδος: Αυτή είναι μια αναδρομική
ανάλυση για εξήντα δύο (62) ασθενείς, με μ. ο.
ηλικίας 47.82 χρόνια (18-72), από τους οποίους
42 ήταν άνδρες και 20 γυναίκες και οι οποίοι είχαν
τις ενδείξεις εγχείρησης για οσφυϊκή δισκοκήλη.
Ήταν όλες ενός επιπέδου και ετερόπλευρα. Σύμφωνα με την M.R.I. και τα διεγχειρητικά ευρήματα οι κήλες ταξινομήθηκαν σε τρείς κατηγορίες:
1. πρόπτωση πηκτοειδούς πυρήνα 20 ασθενείς , 2.
ρήξη ινώδους δακτυλίου 28 ασθενείς και 3. αποχωρισμένο τεμάχιο δίσκου μέσα στον σπονδυλικό
σωλήνα 14 ασθενείς. Οι θέσεις των δισκοκηλών
ήταν 2 στο επίπεδο 02-03, 4 στο 03-04, 31 στο
04-05 και 25 στο επίπεδο 05-Ι1. Ο βαθμός του
πόνου μετρήθηκε με το visual analog scale (VAS)
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
και η υποκειμενική ανικανότητα με το Oswestry
Disability Index (ODI).
Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς αρχικά είχαν εμφανίσει ριζίτιδα και η μέση διάρκεια των συμπτωμάτων ήταν 7.5 μήνες. O μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 25 μήνες (16-72). Το VAS από 9.23
προεγχειρητικά ελαττώθηκε σε 2.06 μετεγχειρητικά και το ODI από 94.80 σε 25.46 αντίστοιχα.
Επανεγχείρηση έγινε σε 4 ασθενείς για υποτροπή
κήλης ή ανάπτυξη ουλώδους ιστού. Τα αποτελέσματα ήταν περισσότερο ικανοποιητικά σε ασθενείς με κήλη βαρύτερης κατηγορίας.
Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της μικροδισκεκτομής σε αυτή τη σειρά ήταν γενικά ικανοποιητικά και κυρίως τα άμεσα. Η υπολειπόμενη
οσφυαλγία ή ισχιαλγία σε 12 ασθενείς, η οποία
εμφανίστηκε σε μακροχρόνια παρακολούθηση
δεν ήταν σοβαρή και δεν επηρέασε σημαντικά τις
καθημερινές δραστηριότητες αυτών. Η μικροδισκεκτομή αποτελεί μια ασφαλή μέθοδο θεραπείας σε επιλεγμένους ασθενείς για οσφυϊκή δισκοκήλη.
O62
ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΤΏΜΑΤΟΣ ΣΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΉ ΣΚΟΛΙΩΣΗ
Τότλης Τ., Βαλάνος Ν., Αποστολίδης Κ., Αλβανός Δ., Κυριακίδης Α.
Β´ Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν.Θ. Παπαγεωργίου
Σκοπός: Παρά του ότι είναι γνωστός ο ρόλος της
ABSTRACTS 2013
μέγιστης αύξησης του ύψους (peak height velocity
PHV), και της οστικής ηλικίας (Risser sign RS)
ως προγνωστικοί παράγοντες της εξέλιξης του
κυρτώματος στα παιδιά με ιδιοπαθή σκολίωση
(adolescent idiopathic scoliosis AIS), ελάχιστα είναι γνωστά για την αξία τους στην κλινική πράξη.
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να αναδείξει
την σχέση μεταξύ της μέγιστης αύξησης του κυρτώματος (peak angle velocity PAV) της PHV και
του RS καθώς και την χρονική σχέση μεταξύ τους.
Μέθοδος: Για τον σκοπό αυτό έγινε μια αναδρομική μελέτη των στοιχείων μιας ομάδας κοριτσιών με ιδιοπαθή σκολίωση > 10°. Μελετήθηκαν
τα στοιχεία ανάπτυξης 80 κοριτσιών με ιδιοπαθή
σκολίωση και έγινε η μεταξύ τους συσχέτιση με
μαθηματικό μοντέλο.
Αποτελέσματα: Η μέγιστη αύξηση του ύψους
και η μέγιστη αύξηση του κυρτώματος λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα στα κορίτσια με ιδιοπαθή σκολίωση που αντιμετωπίζονται με κηδεμόνα,
περίπου ένα χρόνο πριν την εμμηναρχή και ενώ η
οστική τους ηλικία είναι επιπέδου RS 0 ή RS I. Η
σχέση αυτή παραμένει γραμμική μέχρι το τέλος
της εφηβείας όπως ορίζεται από το επίπεδο της
οστικής ηλικίας και η ταχύτητα της ανάπτυξης
μπορεί να εκτιμήσει την εξέλιξη του κυρτώματος.
Συμπέρασμα: Η εκτίμηση τόσο του βαθμού της
ανάπτυξης όσο και του βαθμού εξέλιξης του
κυρτώματος σε συνδυασμό με την οστική ηλικία
μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη στην κλινική πράξη. Κι αυτό γιατί μπορεί να αποτελέσει κριτήριο
αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας της εφαρμοζόμενης θεραπείας αλλά και σημαντική ένδειξη
για συνέχιση της θεραπείας και μετά το πέρας της
εφηβείας.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
57
O63
Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΜΕΣΑΚΑΝΘΙΩΝ ΕΜΦΥΤΕΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ
ΧΡΟΝΙΑΣ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑΣ
Σαρβάνης Η., Βαλάνος Ν., Βλάχου Ε., Ηλιόπουλος Ε., Αλβανός Δ., Κυριακίδης Α.
Β´ Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν.Θ. Παπαγεωργίου
Σκοπός: Από την δεκαετία του 90 που πρωτοεμφανίστηκαν τα μεσακάνθια εμφυτεύματα πολλά
άλλαξαν αναφορικά με την χρησιμότητά τους,
τις ενδείξεις τους και την αποτελεσματικότητά
τους στην χειρουργική της σπονδυλικής στήλης.
Τα τελευταία χρόνια είναι σε χρήση τα 3ης γενιάς
μεσακάνθια εμφυτεύματα με διαδερμική τοποθέτηση. Σκοπός της προοπτικής αυτής μελέτης είναι να διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της
μεθόδου σε επιλεγμένες περιπτώσεις ασθενών με
χρόνια οσφυαλγία.
Μέθοδος: Την τελευταία 4ετία αντιμετωπίστηκαν
στην κλινική μας 28 ασθενείς, 32 επίπεδα με διαδερμική τοποθέτηση μεσακάνθιου εμφυτεύματος
τύπου in space. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε
κλινικό και απεικονιστικό έλεγχο. Επιλέχθηκαν
για την συγκεκριμένη μέθοδο αντιμετώπισης με
βάση κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα. Η παρακολούθηση και αξιολόγησή τους έγινε με την
κλίμακα VAS και SF-36, την ανάγκη για χρήση
φαρμακευτικής ή άλλης θεραπείας.
Αποτελέσματα: Σε 23 ασθενείς όλοι οι δείκτες
βελτιώθηκαν σε άλλοτε άλλο βαθμό. Από αυτούς
το 80% δεν χρειάστηκε συμπληρωματική θεραπεία ενώ όλοι επέστρεψαν στις προ της επέμβασης καθημερινές δραστηριότητες. Από τους 5,
58
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
δύο χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν με συμπληρωματική χειρουργική θεραπεία, δύο δεν προσήλθαν στους επανελέγχους ενώ ένας βρέθηκε
να πάσχει από εκφυλιστική μυελοπάθεια και αποκλείστηκε από, τη μελέτη.
Συμπέρασμα: Από τα αποτελέσματα προκύπτει
ότι η μέθοδος της διαδερμικής τοποθέτησης μεσακάνθιου εμφυτεύματος σε επιλεγμένα περιστατικά ασθενών με χρόνια οσφυαλγία, μπορεί να
είναι ιδιαίτερα χρήσιμη καθώς είναι εύκολη, με μικρή καμπύλη εκμάθησης, χαμηλής νοσηρότητας
και χαμηλού κόστους.
O64
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΚΩΣΗ ΑΥΧΕΝΑ ΔΙΚΗΝ ΜΑΣΤΙΓΙΟΥ
Μουζόπουλος Γ., Σκευοφύλαξ Ι., Παραγή Α., Σιδεράτος Μ., Νομικός Γ., Βασιλειάδης Β.
Ορθοπαιδική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Χίου.
Σκοπός: Η ανεύρεση προγνωστικών δεικτών που
καθορίζουν τη λειτουργικότητα των ασθενών
μετά από κάκωση ΑΜΣΣ δίκην μαστιγίου.
Υλικό-Μέθοδος: Στην προοπτική αυτή μελέτη
συμμετείχαν 325 ασθενείς που υπέστησαν κάκωση ΑΜΣΣ δίκην μαστιγίου και προσήλθαν για
εξέταση στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών,
τη χρονική περίοδο Ιανουάριος 2004 έως Μάιος
2010. Οι ασθενείς επανεξετάστηκαν 1 έτος μετά
την κάκωση της ΑΜΣΣ και αξιολογήθηκε η λειτουργικότητα τους με βάση το ερωτηματολόγιο
Canadian Back Institute Questionnaire. Επιπλέον
έγινε καταγραφή των δημογραφικών στοιχείων
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
των ασθενών, του χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε από την κάκωση μέχρι την αναζήτηση
θεραπείας καθώς και της έντασης του πόνου κατά
την αρχική εξέταση με βάση την κλίμακα VAS
και έγινε συσχέτιση των παραγόντων αυτών με
το τελικό λειτουργικό αποτέλεσμα. Η στατιστική
ανάλυση των δεδομένων έγινε με το στατιστικό
πακέτο STATA 8.0.
Αποτελέσματα: Η ανάλυση παλινδρόμησης έδειξε ότι οι παρακάτω παράγοντες συνδέονται με
πτωχά λειτουργικά αποτελέσματα μετά από κάκωση ΑΜΣΣ δίκην μαστιγίου: 1) ηλικία >65 ετών
(odds ratio=2.01; 95%CI:1.16-3.49), 2) θήλυ
φύλο (odds ratio=3.91; 95%CI:2.12-4.79), 3) διάστημα περισσότερο από 5 ημέρες που μεσολάβησε μεταξύ κάκωσης και αναζήτησης θεραπείας (odds ratio=2.81; 95%CI:1.56-3.71), 4) πόνος
έντασης μεγαλύτερης από 7 στη κλίμακα VAS
(odds ratio=1.91; 95%CI:1.06-3.69).
Συμπέρασμα: Παράγοντες όπως ηλικία άνω των
65 ετών, θήλυ φύλο, καθυστέρηση αναζήτησης
θεραπείας και έντονος πόνος κατά την αρχική
εξέταση σχετίζονται με πτωχά λειτουργικά αποτελέσματα, 1 έτος μετά από κάκωση ΑΜΣΣ δίκην
μαστιγίου.
O65
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΙΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΧΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΒΙPOLAR ΓΙΑ ΤΗΝ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΠΟΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΜΗΡΙΑΙΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΩΝ 60 ΕΤΩΝ
Κωνσταντινίδης Γ.Α., Γιαννακόπουλος Π., Πετράς Κ., Καλύβας Ε., Τάκης Δ., Παπαστεργίου Σ.
ABSTRACTS 2013
Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν. «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης
Εισαγωγή: Η αντιμετώπισή των υποκεφαλικών
καταγμάτων του μηριαίου σε ασθενείς μεγαλύτερους των 60 ετών είναι αμφιλεγόμενη. Η ημιαρθροπλαστική τύπου unipolar και bipolar καθώς
και η ολική αρθροπλαστική του ισχίου χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση αυτών των καταγμάτων χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί ποια μέθοδος υπερέχει έναντι της άλλης.
Υλικό – Μέθοδος: Αξιολογήθηκαν όλοι οι φάκελοι των ασθενών που χειρουργήθηκαν με ημιαρθροπλαστική τύπου bipolar μετά από υποκεφαλικό κάταγμα μηριαίου κατά την περίοδο Ιανουάριος – Δεκέμβριος 2010 και ήταν μεγαλύτεροι των
60 ετών. Επίσης Ελέγχθηκε το επίπεδο του πόνου
των ασθενών με τη βοήθεια της κλίμακας VAS
(visual analogue scale), η δυσκαμψία τους, και η
λειτουργικότητά τους καθώς και το επίπεδο ικανοποίησής τους μετά από τηλεφωνική συνέντευξη. Όλοι οι ασθενείς χειρουργήθηκαν με την ίδια
προσπέλαση.
Αποτελέσματα: Από τους 118 ασθενείς που χειρουργήθηκαν 40% απεβίωσαν εντός της τριετίας
από τη στιγμή της επέμβασης. Ο μέσος όρος ηλικίας των ασθενών ήταν 78.6 έτη (60-94). Σε ποσοστό
80.64% ήταν γυναίκες ασθενείς. Ένας εκ των ασθενών υπεβλήθη σε επανεγχείρηση λόγω λοίμωξης
και εξαρθρήματος-αποσυναρμολόγησης της ημιαρθροπλαστικης. Επίσης ένας ασθενής υπέστη περιπροθετικό κάταγμα. Για άλγος διαμαρτυρήθηκαν
32,5% των ασθενών χωρίς να παρατηρείται συσχέτιση με την ηλικία των ασθενών (μικρότεροι των
75 ετών). Η λειτουργικότητα των ασθενών παρουσιάζεται καλύτερη στις μικρότερες ηλικίες, ενώ ο
βαθμός ικανοποίησης όλων των ασθενών ανεξαρτήτου ηλικίας είναι υψηλός.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
59
Συμπεράσματα: Η ημιαρθροπλαστική τύπου
bipolar σε σύγκριση με την ολική αρθροπλαστική
του ισχίου είναι μία επέμβαση μικρότερης παρεμβατικότητας, με λιγότερες απώλειες αίματος διεγχειρητικά και μικρότερο κίνδυνο εξαρθρήματος
και λοίμωξης, μικρότερο χειρουργικό χρόνο και
χαμηλότερο κόστος. Παρουσιάζει ικανοποιητικά
αποτελέσματα για την αντιμετώπιση των υποκεφαλικών καταγμάτων του μηριαίου σε ασθενείς
μεγαλύτερους των 60 ετών. O66
ΔΙΑΤΡΟΧΑΝΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΗΜΙΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΑΝ ΠΡΩΤΗ Ηʹ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ
Αβραμίδης Μ., Αξιαρλής Β., Αναστασιάδης Γ.,
Βίττης Φ., Ξειδάκης Σ., Καρανικόλας Α.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Κιλκίς
Σκοπός: Η παρουσίαση των διεγχειρητικών δυσκολιών στα διατροχαντήρια κατάγματα που
αντιμετωπίστηκαν με ημιαρθροπλαστική και των
διαφορετικών αποτελεσμάτων όταν η ημιαρθροπλαστική εφαρμόζεται σαν αρχική μέθοδος θεραπείας σε σχέση με την επέμβαση αναθεώρησης
σε αποτυχία εσωτερικής οστεοσύνθεσης με ολισθαίνοντα ήλο.
Υλικό Μέθοδος: Από το 2005 έως το 2012 αντιμετωπίστηκαν δεκαεννέα ασθενείς (πέντε άνδρες
και δεκατέσσερις γυναίκες). Η μετεγχειρητική
παρακολούθηση ήταν από τρείς μήνες έως πέντε
έτη (μέσος όρος δύο έτη και οκτώ μήνες) και η
ηλικία των ασθενών από 70 έως 92 έτη (μέσος
60
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
όρος 84 έτη). Δεκαπέντε επεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν ως πρωταρχική θεραπεία αντιμετώπισης και τέσσερις μετά από αποτυχία οστεοσύνθεσης με ολισθαίνοντα ήλο. Αποτελέσματα: Στις επεμβάσεις μετά από διάσχιση της μηριαίας κεφαλής από τον ολισθαίνοντα
ήλο παρατηρήθηκε ακτινολογικά μετάθεση προς
τα άνω του μηριαίου από ένα έως πέντε εκατοστά
σε σχέση με το φυσιολογικό ισχίο. Οι επεμβάσεις
ήταν πιο εργώδης, η εκτεταμένη διατομή των μαλακών μορίων του εγγύς μηριαίου επιβεβλημένη,
με συνέπεια την εγγενή αστάθεια της ημιαρθροπλαστικής. Η διάρκεια νοσηλείας, η μετάγγιση
αίματος, η έναρξη βάδισης, η διάρκεια επούλωσης
του τραύματος, η μετεγχειρητική ακτινολογική
εικόνα, η διάρκεια αποθεραπείας και η τελική λειτουργικότητα του ισχίου (Harris Hip Score) ήταν
σαφώς καλύτερη (p < 0,05 ) στην πρωτογενή ημιαρθροπλαστική (Multiple Regression Test, SPSS
17.00).
Συμπεράσματα: Από την εμπειρία μας η ημιαρθροπλαστική όταν πραγματοποιείται σε διατροχαντήρια κατάγματα μετά από αποτυχία της εσωτερικής οστεοσύνθεσης εγκυμονεί διεγχειρητικές
δυσκολίες και διαφορετικά αποτελέσματα σε
σχέση με την ημιαρθροπλαστική όταν εφαρμόζεται σαν αρχική μέθοδος αντιμετώπισης
O67
ΔΙΗΘΗΣΗ ΛΑΓΟΝΙΑΣ ΠΕΡΙΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ
ΜΗΡΟΥ ΩΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ
ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΓΜΑ ΙΣΧΙΟΥ
Μουζόπουλος Γ., Παραγή Α., Σκευοφύλαξ Ι.,
Φεργαδάκη Σ., Πάτρα Ε., Νομικός Γ., Βασιλειάδης Β.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Ορθοπαιδική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Χίου
Σκοπός: Η εκτίμηση της αποτελεσματικότητας
της διήθησης της λαγόνιας περιτονίας με ρουπιβακαΐνης (FICB) στην πρόληψη του περιεγχειρητικού παραληρήματος, σε ασθενείς μετά από
χειρουργική επέμβαση στο ισχίο.
Υλικό-Μέθοδοι: Κατά την εισαγωγή τους, όλοι
οι συμπεριλαμβανόμενοι στην έρευνα ασθενείς,
χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, χαμηλού, μετρίου
και υψηλού κινδύνου για περιεγχειρητικό παραλήρημα. Οι ασθενείς μετρίου ή υψηλού κινδύνου
για την ανάπτυξη παραληρήματος, ταξινομήθηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, ανάλογα με τη μέθοδο θεραπείας, χρήση ρουπιβακαΐνης (ομάδα Α) ή
placebo με έγχυση φυσιολογικού ορού (ομάδα Β).
Καταγράφηκε η ανάπτυξη του περιεγχειρητικού
παραληρήματος και η διάγνωση έγινε με βάση
τα κριτήρια του DSM-IV και της CAM. Επίσης,
καταγράφηκε η σοβαρότητα του παραληρήματος
και η διάρκειά του.
Αποτελέσματα: Παραλήρημα εμφανίστηκε σε 33
(15,94%) από τους 207 ασθενείς και των δύο ομάδων. Η επίπτωση του παραληρήματος στην ομάδα Α ήταν 10,78% (11/102), στατιστικώς σημαντικά μικρότερη από την αντίστοιχη της ομάδας Β
(23,8%, 25/105) [relative risk 0.45,95% (CI)0.230.87].Εννέα από τους 17 ασθενείς υψηλού κινδύνου που άνηκαν στην ομάδα Α ανέπτυξαν παραλήρημα, ενώ 10 από τους 16 ασθενείς υψηλού
κινδύνου της ομάδας Β εμφάνισαν παραλήρημα
[relative risk 0.84, CI 0.47-1.52]. Δύο από τους 85
ασθενείς μετρίου κινδύνου για παραλήρημα που
άνηκαν στην ομάδα Α ανέπτυξαν παραλήρημα,
ενώ 15 από τους 89 μετρίου κινδύνου ασθενείς
που άνηκαν στην ομάδα Β εμφάνισαν παραλήρημα (relative risk 0.13, CI 0.03-0.53). Η βαρύτητα
του παραληρήματος (DRS-R-98) και η μέση διάρ-
ABSTRACTS 2013
κεια του επεισοδίου στους ασθενείς της ομάδας Α
ήταν στατιστικώς σημαντικά μικρότερα σε σχέση
με τους ασθενείς της ομάδας Β (P<0.001).
Συζήτηση: Η διήθηση της λαγόνιας περιτονίας
περιόρισε σημαντικά την εμφάνιση παραληρήματος στην ομάδα μετρίου κινδύνου. Επομένως, η
προφύλαξη με έγχυση ρουπιβακαΐνης είναι αποτελεσματική, ιδιαίτερα σε μετρίου βαθμού κινδύνου ασθενείς για εμφάνιση παραληρήματος.
O68
ΔΕΚΑΕΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕΤΑ
ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΙΣΧΙΟΥ
Ιωσηφίδης Μ., Ηλιόπουλος Ε., Παναγιώτου Α.
Β´ Ορθοπαιδική κλινική Γ.Ν. Παπαγεωργίου
Σκοπός: Η μακροχρόνια ανάλυση της επιβίωσης
ασθενών (10ετής επιβίωση) έπειτα από χειρουργική αποκατάσταση κατάγματος ισχίου, ανάλογα
με τον χρόνο της επέμβασης.
Υλικό – μέθοδος: Στην έρευνα εντάχθηκαν 227
ασθενείς με κάταγμα στο ισχίο οι οποίοι χειρουργήθηκαν το 2003. Από αυτούς 55 (24,2%) ήταν
άνδρες και 172 (75,8%) γυναίκες. Μέσος όρος
ηλικίας των ασθενών ήταν 79,93±8,45 έτη (διακύμανση 60-98 έτη). Από αυτούς τους ασθενείς
149 είχαν διατροχαντήριο κάταγμα μηριαίου, 55
είχαν υποκεφαλικό κάταγμα μηριαίου και 23 υποτροχαντήριο κάταγμα. Σε 162 περιπτώσεις τέθηκε
οστεοσύνθεση τύπου ολισθαίνοντα ήλο-πλάκα,
σε 49 έγινε ημιαρθροπλαστική ισχίου, σε 4 ενδομυελική ήλωση τύπου γ-nail και σε 12 τέθηκαν
αυλοφόρες βίδες. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δυο
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
61
ομάδες ανάλογα με το χρόνο χειρουργικής αποκατάστασης σε σχέση με την κάκωση. Στην πρώτη ομάδα τέθηκαν οι ασθενείς όπου η χειρουργική
αποκατάσταση έλαβε χώρα εντός 24 ωρών από
την κάκωση ενώ στην δεύτερη ομάδα τέθηκαν
οι ασθενείς των οποίων η χειρουργική αποκατάσταση έλαβε χώρα πέρα των 24 ωρών από την
κάκωση για οποιονδήποτε λόγο. Έτσι στην πρώτη ομάδα τέθηκαν 95 ασθενείς και στην δεύτερη
ομάδα 132.
Αποτελέσματα: Κατά τις επανεξετάσεις του πρώτου έτους βρέθηκαν 215 ασθενείς, ενώ στην επανεξέταση στην δεκαετία βρέθηκαν στοιχεία για
141 ασθενείς (δεν βρέθηκαν 86 ασθενείς). Η θνησιμότητα των ασθενών στην 10ετία ήταν 88,7%
(16 ζώντες το 2013). Οι ασθενείς που απεβίωσαν
σε αυτό το διάστημα είχαν μέσο όρο επιβίωσης
τους 25,2 μήνες, με διακύμανση 1-108 μήνες. Στον
ένα μήνα μετεγχειρητικά το 20,5% (44 ασθενείς)
των ασθενών απεβίωσε, ενώ στο 6μηνο η θνησιμότητα ήταν έφτασε το 28,4% (61 ασθενείς). Στον
χρόνο μετεγχειρητικά η επιβίωση ήταν 68,4% (68
ασθενείς απεβίωσαν). Η επιβίωση των ασθενών
της πρώτης ομάδας είχε στατιστικώς σημαντική
διαφορά σε σχέση με αυτών της δεύτερης ομάδας
(p=0,001). Η διαφορά στην θνησιμότητα των δυο
ομάδων υφίσταται από τον πρώτο μετεγχειρητικό μήνα (p=0,023), ενώ στο 6μηνο και το χρόνο
η διαφορά γίνεται ισχυρότερα στατιστικώς σημαντική (p=0,001 και p=0,001 αντίστοιχα). Αξίζει να
σημειωθεί ότι υπήρχε στατιστικώς σημαντική διαφορά στην θνησιμότητα των ασθενών με κάταγμα
ισχίου σε σχέση με το επίπεδο κινητοποίησης που
κατάφερναν να επιτύχουν μετεγχειρητικά. Στην
δεκαετία όσοι επιβίωσαν είχαν καταφέρει μετεγχειρητικά να βαδίζουν χωρίς υποβοήθηση (p)
Συζήτηση: Ο χρόνος που περνά μέχρι την χειρουργική αποκατάσταση ενός κατάγματος ισχί-
62
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
ου σε ηλικιωμένους ασθενείς είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην επιβίωση των ασθενών με τέτοιες
κακώσεις. Επίσης το επίπεδο κινητοποίησης που
πετυχαίνουν αυτοί οι ασθενείς μετεγχειρητικά
δείχνει να είναι σημαντικός προγνωστικός παράγοντας στην επιβίωση αυτών των ασθενών.
O69
ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ ΔΕΚΑΕΤΟΥΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΓΜΑ
ΙΣΧΙΟΥ
Μουζόπουλος Γ., Σκευοφύλαξ Ι., Παραγή Α.,
Αδραχτάς Α., Κεμερίδου Μ., Νομικός Γ., Βασιλειάδης Β.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικό Νοσοκομείο Χίου
Σκοπός: Η δημιουργία μοντέλου πρόβλεψης της
δεκαετούς επιβίωσης μετά από κάταγμα ισχίου.
Μέθοδος-Υλικό: Στην αναδρομική μελέτη περιλαμβάνονται 284 ασθενείς (152 γυναίκες και 132
άνδρες) που διακομίστηκαν στο νοσοκομείο μας
και χειρουργήθηκαν για κάταγμα ισχίου, κατά
την χρονική περίοδο 1996-2000. Όλοι οι ασθενείς
επανεξετάσθηκαν με τηλεφωνική συνέντευξη 10
έτη μετεγχειρητικά, με σκοπό την καταγραφή της
συχνότητας δεκαετούς επιβίωσης. Αναλύθηκαν
δημογραφικοί και αιματολογικοί παράγοντες. Η
στατιστική ανάλυση έγινε με το πρόγραμμα
STATA 8.0.
Αποτελέσματα: Επικοινωνία δεν επιτεύχθηκε σε
32 ασθενείς και επομένως τελικά στη μελέτη συμμετείχαν 252 ασθενείς (148 ασθενείς με διατροχαντήριο κάταγμα ισχίου που αντιμετωπίστηκαν με
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
ήλωση Richards και 104 με υποκεφαλικό κάταγμα
ισχίου που αντιμετωπίστηκαν με ημιαρθροπλαστική ισχίου). Η μέση ηλικία ήταν 82.3±3.9 έτη, ο
μέσος χρόνος επιβίωσης ήταν 4.16±2.02 έτη, ενώ
δεκαετή επιβίωση πέτυχαν 39 ασθενείς (15.47%).
Οι ασθενείς κάτω των 80 ετών είχαν 8.9 φορές
περισσότερη πιθανότητα να επιτύχουν 10 έτη
επιβίωση σε σχέση με ασθενείς ηλικίας άνω των
80 ετών (95% CI: 2.52-4.77). Οι ασθενείς γενικής
κατάστασης ASA II και III είχαν 3.89 και 4.39 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αποβιώσουν 10 έτη
μετεγχειρητικά (95% CI: 5.04-7.48). Οι ασθενείς
με υποκεφαλικό κάταγμα ισχίου είχαν 1.85 φορές περισσότερη πιθανότητα να επιτύχουν 10 έτη
επιβίωση σε σχέση με τους ασθενείς με διατροχαντήριο κάταγμα (95% CI: 3.04-6.28). Οι ασθενείς
με συγκέντρωση λεμφοκυττάρων > 19mg/dl την
1η μετεγχειρητική ημέρα είχαν 3.6 φορές περισσότερη πιθανότητα να επιτύχουν 10ετή επιβίωση
σε σχέση με αυτούς που παρουσίασαν μικρότερα
επίπεδα λεμφοκυττάρων (95% CI: 1.52-2.69). Οι
ασθενείς με συγκέντρωση αιμοσφαιρίνης > 8mg/
dl την 1η μετεγχειρητική ημέρα είχαν 2.7 φορές
περισσότερη πιθανότητα να επιτύχουν 10ετή επιβίωση σε σχέση με αυτούς που έχουν μικρότερη
συγκέντρωση αιμοσφαιρίνης (95% CI: 0.22-0.86).
Συμπέρασμα: Η δεκαετής επιβίωση μετά από
κάταγμα ισχίου επηρεάζεται από την ηλικία, τον
τύπο του κατάγματος, τη γενική κατάσταση, καθώς και τη συγκέντρωση αιμοσφαιρίνης και λεμφοκυττάρων άμεσα μετεγχειρητικά.
O70
ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΕΝ ΚΑΤΑΓΜΑ ΙΣΧΙΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ
ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΝΕΦΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ
ABSTRACTS 2013
Γεώργιος Μουζόπουλος, Αγγελική Παραγή, Ιωάννης Σκευοφύλαξ, Κώστας Κοντοποδιάς, Γεώργιος Νομικός, Βασίλειος Βασιλειάδης.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικό Νοσοκομείο Χίου
Σκοπός: Προσδιορισμός της θνησιμότητας σε
ασθενείς που έχουν υποστεί κάταγμα ισχίου, με
συνυπάρχουσα νεφρική ανεπάρκεια.
Υλικά-Μέθοδος: Κατά την περίοδο Ιανουάριος
2002-Δεκέμβριος 2010, 620 ασθενείς εισήχθησαν
στο νοσοκομείο, με τη διάγνωση του κατάγματος
ισχίου. Επτά ασθενείς εξ αυτών (1,12%) βρέθηκαν να έχουν κάθαρση κρεατινίνης < 30ml/min
(ΟΜΑΔΑ Α), 22 ασθενείς (3,54%) είχαν κάθαρση
κρεατινίνης 31-60ml/min (ΟΜΑΔΑ Β) και 591
ασθενείς (95,32%) δεν είχαν ιστορικό νεφρικής
ανεπάρκειας (ΟΜΑΔΑ Γ).Τα ποσοστά θνησιμότητας υπολογίστηκαν στον πρώτο και έκτο μήνα,
και ένα έτος μετά το κάταγμα ισχίου. Για τη στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε το πρόγραμμα STATA 8.0
Αποτελέσματα: Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 71,3
έτη, 72,1 έτη και 71,8 έτη για τις τρεις ομάδες
αντίστοιχα (p>0,05). Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση εντός διαστήματος
πέντε πρώτων ημερών από το κάταγμα ισχίου.
Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά στη
χρονική περίοδο μεταξύ της στιγμής του κατάγματος και της επακόλουθης χειρουργικής επέμβασης καθώς και του τύπου του κατάγματος, ανάμεσα στις τρεις ομάδες (p>0,05). Η θνησιμότητα
τον πρώτο μήνα μετά το χειρουργείο ήταν 39,8%
(CΙ:38,3-41,8), 3,44% (CI:3,1-4,9) και 1,82%
(CI:1.8-3.6) αντίστοιχα στις 3 ομάδες (p<0.05). Η
θνησιμότητα έξι μήνες μετά την επέμβαση ήταν
47.2% (CI: 44.3-49.6), 12.7% (16.57-21.3) και
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
63
7.15% (CI: 13.2-17.43), αντίστοιχα (p<0.05), ενώ
ένα έτος μετά υπολογίστηκε στο 61.9% (CI: 49.673.4), 30.8% (CI: 27.7-32.6) και 24.7% (CI: 23.228.1) αντίστοιχα (p<0.05). Βρέθηκε να υπάρχει
συσχέτιση μεταξύ της υψηλής θνησιμότητας σε
ασθενείς της ομάδας Α και του χρόνου που πραγματοποιήθηκε το χειρουργείο, κατά το πρώτο
έτος της επανεξέτασης (r=0.84).
Συζήτηση: Η θνησιμότητα σε ασθενείς με σοβαρού βαθμού νεφρική ανεπάρκεια, μετά από κάταγμα ισχίου, είναι υψηλότερη σε σύγκριση με την
αντίστοιχη σε ασθενείς είτε με μετρίου βαθμού
νεφρική ανεπάρκεια, είτε χωρίς καθόλου ιστορικό
νεφρικής νόσου. Θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη
η ελαχιστοποίηση του μεσοδιαστήματος μεταξύ
κατάγματος ισχίου και χειρουργικής επεμβάσεως,
ιδιαίτερα σε ασθενείς με σοβαρή νεφρική νόσο.
O71
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ DENOSUMAB ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ
ΜΕ ΧΑΜΗΛΗ ΟΣΤΙΚΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ
Ζήδρου Χ., Ηλιόπουλος Ε., Παναγιώτου Α., Κυριακίδης Θ., Κυριακίδης Α.
Β´ Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν. Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι διερευνήσει την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του Denosumab σε άνδρες με χαμηλή οστική
πυκνότητα.
Υλικό-Μέθοδος: Στη μελέτη μας που διενεργήθηκε από τον Ιανουάριο του 2011 μέχρι το Δεκέμβριο του 2012 πήραν μέρος 50 άνδρες με μέσο
όρο ηλικίας 65 έτη. Το Τ-score στη DXA ισχίου
64
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
ή ΟΜΣΣ ήταν μεταξύ -2,0 και -3,5 SD ή μεταξύ
-1,0 και -3,5 SD και προηγούμενο μείζον οστεοπορωτικό κάταγμα. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν
σε δύο ομάδες. Η 1η ομάδα (25 ασθενείς) έλαβε
Denosumab, 1 ένεση υποδορίως εφάπαξ ανά εξάμηνο, ημερήσιο συμπλήρωμα 1000mg ασβεστίου
και 400 IU βιταμίνης D ενώ η 2η ομάδα (25 ασθενείς) έλαβε μόνο συμπλήρωμα ασβεστίου και βιταμίνης D. Πρωτογενές αντικείμενο της μελέτης
ήταν η μεταβολή της οστικής πυκνότητας στην
ΟΜΣΣ και στο ισχίο στους 12 μήνες.
Αποτελέσματα: Στους 12 μήνες θεραπείας στην
ομάδα του Denosumab η οστική πυκνότητα της
ΟΜΣΣ αυξήθηκε σημαντικά σε σχέση με τη 2η
ομάδα (5,7% στην 1η ομάδα έναντι 0,9% στη 2η
ομάδα). Ανάλογη ήταν η διαφορά μεταξύ των δύο
ομάδων στην αύξηση της οστικής πυκνότητας
στο ισχίο. Η θεραπεία με Denosumab μείωσε τη
συγκέντρωση του καρβοξυτελικού τελοπεπτιδίου του κολλαγόνου (CTx) στον ορό κατά 81%
στις πρώτες 15 ημέρες σε αντίθεση με το 7% που
παρατηρήθηκε στη 2η ομάδα. Η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων διατηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια της μελέτης, αν και η καταστολή της οστικής
απορρόφησης ήταν μικρότερη στους 6 και τους
12 μήνες σε σχέση με τις πρώτες 15 ημέρες (65%
και 60% αντίστοιχα). Αναφορικά με τις ανεπιθύμητες ενέργειες δεν υπήρξαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων.
Συμπέρασμα: Η χορήγηση Denosumab για 12
μήνες σε δόση 60mg υποδόρια ανά εξάμηνο σε
άνδρες με χαμηλή οστική πυκνότητα αποδείχτηκε
ότι καταστέλλει την οστική απορρόφηση, αυξάνει
την οστική πυκνότητα και είναι καλά ανεκτή.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
O72
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ DENOSUMAB ΜΕΙΩΝΕΙ
ΤΗΝ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΙΣΧΙΟΥ ΣΕ
ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΜΕΤΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΙΑΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Ζήδρου Χ., Ηλιόπουλος Ε., Αποστολίδης Κ.,
Κυριακίδης Θ., Κυριακίδης Α.
Β´ Ορθοπαιδική Κλινική, Γ.Ν.Παπαγεωργίου
Θεσσαλονίκης
Σκοπός: Το Denosumab μειώνει σημαντικά τον
καταγματικό κίνδυνο σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες με οστεοπόρωση. Σκοπός της παρούσας
μελέτης είναι να εκτιμήσει την αντικαταγματική
δράση του Denosumab σε οστεοπορωτικές μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες υψηλού καταγματικού κινδύνου.
Υλικό-Μέθοδος: Στη μελέτη μας που διενεργήθηκε από τον Ιανουάριο του 2011 μέχρι το Δεκέμβριο του 2012 πήραν μέρος 80 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες υψηλού καταγματικού κινδύνου,
ηλικίας 55-80 ετών, οι οποίες τυχαιοποιήθηκαν σε
δύο ομάδες. Ως υψηλού καταγματικού κινδύνου
θεωρήθηκαν οι συμμετέχουσες που κατά την αρχή
της μελέτης είχαν δύο ή περισσότερα προηγούμενα σπονδυλικά κατάγματα ανεξαρτήτως του βαθμού των παραμορφώσεων, ηλικία>75 χρόνων, ή/
και Τ-score στον αυχένα του μηριαίου<=-2,5 SD.
Στην 1η ομάδα (40 ασθενείς) χορηγήθηκε 60mg
denosumab υποδορίως ανά εξάμηνο, 1000mg
ασβεστίου και 600-800IU βιταμίνης D σε καθημερινή βάση. Στη 2η ομάδα χορηγήθηκε μόνο ασβέστιο και βιταμίνη D.
ABSTRACTS 2013
Αποτελέσματα: Στους 12 μήνες θεραπείας στις
συμμετέχουσες με προηγούμενο σπονδυλικό κάταγμα η επίπτωση νέου ήταν 7,5% στην ομάδα
του Denosumab έναντι 16,6% στη 2η ομάδα, στις
συμμετέχουσες με Τ-score στον αυχένα του μηριαίου<=-2,5SD τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 3,1%
και 9,9%, ενώ σε αυτές που διέθεταν και τους δύο
παράγοντες ήταν 8,1% και 20,1% αντίστοιχα.
Στις συμμετέχουσες με ηλικία άνω των 75 ετών
η επίπτωση νέου κατάγματος ισχίου ήταν 0,9%
στην ομάδα του Denosumab έναντι 2,3% στην 2η
ομάδα, στις συμμετέχουσες με Τ-score στον αυχένα του μηριαίου<=-2,5SD τα αντίστοιχα νούμερα
ήταν 1,4% και 2,8%, ενώ σε αυτές που διέθεταν
και τους δύο παράγοντες ήταν 1,7% και 4,1%
αντίστοιχα.
Συμπέρασμα: Η χορήγηση Denosumab για 12
μήνες σε δόση 60mg υποδόρια ανά εξάμηνο μειώνει σημαντικά την επίπτωση νέων σπονδυλικών
καταγμάτων και καταγμάτων ισχίου σε υψηλού
κινδύνου μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.
O73
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΗΣ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗΣ ΜΕ ΖΟΛΕΔΡΟΝΙΚΟ ΟΞΥ ΣΤΑ 3
ΚΑΙ 6 ΧΡΟΝΙΑ
Ζήδρου Χ., Ηλιόπουλος Ε., Βλάχου Ε.,, Κυριακίδης Θ., Κυριακίδης Α.
Β´ Ορθοπαιδική Κλινική
Γ.Ν.Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αξιολόγηση
της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας της
θεραπείας με ζολεδρονικό οξύ για 6 χρόνια σε σύ-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
65
γκριση με τη θεραπεία για 3 χρόνια και την ακόλουθη διακοπή της για τα επόμενα τρία χρόνια.
Υλικό-Μέθοδος: Στη μελέτη μας που διενεργήθηκε από τον Ιανουάριο του 2007 μέχρι το Δεκέμβριο του 2012 πήραν μέρος 100 μετεμμηνοπαυσιακές οστεοπορωτικές γυναίκες που έλαβαν
ζολεδρονικό οξύ 5mg εφάπαξ ετησίως για τρία
χρόνια. Στη συνέχεια τυχαιοποιήθηκαν και στην
1η ομάδα (50 γυναίκες) χορηγήθηκε ζολεδρονικό
οξύ για 3 επιπλέον χρόνια, 1000-1500 mg ασβεστίου και 400-800IU βιταμίνης D ημερησίως, ενώ
στη 2η ομάδα (50 γυναίκες) χορηγήθηκε μόνο
ασβέστιο και βιταμίνη D.
Αποτελέσματα: Η μέση μεταβολή της οστικής
πυκνότητας του αυχένα του μηριαίου στην 1η
ομάδα ήταν +0,24%, ενώ στη δεύτερη ήταν -0,8%.
Ωστόσο η οστική πυκνότητα ήταν μεγαλύτερη
από την αρχική τιμή και στις δύο ομάδες (4,5% και
3,1% αντίστοιχα). Η διαφορά στην ολική οστική
πυκνότητα του ισχίου φάνηκε αντίστοιχη και
αυτή στη σπονδυλική στήλη μεγαλύτερη (2,03%).
Επίσης, οι βιοχημικοί δείκτες (οστικό κλάσμα της
αλκαλικής φωσφατάσης, καρβοξυτελικό τελοπεπτίδιο του κολλαγόνου) παρέμειναν αμετάβλητοι
στην 1η ομάδα και σημαντικά μειωμένοι σε σύγκριση με τη δεύτερη, εντούτοις διατηρήθηκαν
κάτω από τις αρχικές τιμές και στις δύο ομάδες.
Τα σπονδυλικά κατάγματα ήταν σημαντικά λιγότερα στην 1η ομάδα κατά 3,2% σε σύγκριση με
τη δεύτερη. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες δεν παρουσίασαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο
ομάδων. Όμως στην 1η ομάδα παρατηρήθηκε
παροδική αύξηση της κρεατινίνης >0,5 mg/L σε 2
ασθενείς, και αυξημένη επίπτωση κολπικής μαρμαρυγής (σε 1 ασθενή) και εμφράγματος του μυοκαρδίου (σε 2 ασθενείς) από τα οποία κανένα δε
συνέβη τον πρώτο μήνα μετά την έγχυση, καθώς
και σημαντική μείωση των υπερτασικών κρίσεων.
66
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Συμπέρασμα: Οι συγγραφείς καταλήγουν πως
μετά τη διακοπή του ζολεδρονικού οξέως για 3
χρόνια, είναι αυξημένη η επίπτωση των σπονδυλικών καταγμάτων, ωστόσο από τις υπόλοιπες
μετρήσεις φαίνεται πως διατηρείται η ευεργετική
του δράση. Ετσι πολλές από τις ασθενείς θα μπορούσαν να διακόψουν τη λήψη του ζολεδρονικού
οξέως για περισσότερο από 3 χρόνια ή να μειώσουν τη συχνότητα των εγχύσεων, μειώνοντας το
κόστος και τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες,
διατηρώντας την αποτελεσματικότητα. Οι γυναίκες όμως που έχουν αυξημένο καταγματικό κίνδυνο, ιδίως της σπονδυλικής στήλης, θα επωφελούνταν από τη συνέχιση των ετήσιων εγχύσεων
ζολεδρονικού οξέως.
O74
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΧΑΜΗΛΗΣ ΟΣΤΙΚΗΣ ΜΑΖΑΣ. Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ (SCREENING TOOLS) KAI
TΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
Χριστοδούλου Σ. Κιτσικίδου Γ. Βαλκάνης Χ.
Μαυρόπουλος Ρ. Δρόσος Γ. Καζάκος Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική Δ.Π.Θ.
Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης
Σκοπός: Η οστεοπόρωση χαρακτηρίζεται από
χαμηλή οστική μάζα και μικροαρχιτεκτονικό
εκφυλισμό του οστού, οδηγώντας σε αυξημένο
κίνδυνο κατάγματος. Η προσέγγιση αυτή είναι
η πρώτη τεχνική υπολογιστικής νοημοσύνης σε
ελληνικό πληθυσμό. Εξετάζεται η εφαρμογή των
Τεχνητών Νευρωνικών Δικτύων (ΤΝΔ) και των
κλινικών εργαλείων παραγόντων κινδύνου χαμηλής οστικής μάζας.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Υλικό-Μέθοδοι: Η μελέτη αυτή εξετάζει ποικιλία μοντέλων ΤΝΔ και κλινικών εργαλείων
(screening tools) για την πρόληψη της οστεοπόρωσης. Η πρόβλεψη του T-score μπορεί να θεωρηθεί ως ένα πρόβλημα ταξινόμησης προτύπου,
που βασίζεται σε ένα σύνολο κλινικών παραμέτρων για ένα σύνολο δεδομένων που αποτελείται από 3650 εγγραφές. Οι εγγραφές προέρχονται
από το αρχείο της κλινικής και περιλαμβάνουν τα
πεδία: ηλικία, φύλο, βάρος, ύψος και T-score.
Αποτελέσματα: Η προσέγγιση αυτή είναι η πρώτη τεχνική υπολογιστικής νοημοσύνης και κλινικών εργαλείων (screening tools) για μελέτη παραγόντων χαμηλής οστικής μάζας στον ελληνικό
πληθυσμό, δείχνοντας ότι μπορούν να προβλέψουν τον βαθμό οστεοπόρωσης σε ποσοστό 98%.
Υπολογίστηκε ότι οι κυριότεροι παράγοντες που
επιδρούν είναι η ηλικία και το βάρος, το οποίο
επιβεβαιώθηκε από ROC ανάλυση.
Συμπεράσματα: Οι υπολογιστικές τεχνικές και
τα κλινικά εργαλεία (screening tools) μπορούν να
θεωρηθούν κατάλληλα για υπολογισμό και πρόβλεψη παραγόντων χαμηλής οστικής μάζας.
O75
ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΙ ΚΙΝΗΤΙΚΟΙ ΚΛΑΔΟΙ ΤΟΥ
ΜΕΣΟΥ ΝΕΥΡΟΥ. ΕΥΡΗΜΑ ΣΕ ΠΤΩΜΑ
Καρανάσσος Μ., Παπαθανασίου Ε., Αναστασόπουλος Ν., Νάτσης Κ.
Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής
Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ.
Σκοπός: Ο παλίνδρομος (ή κινητικός) κλάδος
ABSTRACTS 2013
του μέσου νεύρου νευρώνει δυόμιση μύες του
θέναρος (την επιπολής κεφαλή του βραχύ καμπτήρα τον αντίχειρα, το βραχύ απαγωγό αντίχειρα και τον αντιθετικό του αντίχειρα). Εκφύεται
από το έξω τμήμα του μέσου νεύρου, παρακείμενα του κάτω χείλους του καθεκτικού συνδέσμου
των καμπτήρων, διαγράφει μια καμπύλη γύρω
από το χείλος του συνδέσμου αυτού και πορεύεται προς τα πίσω, προς το θέναρ, πάνω από το
βραχύ καμπτήρα του αντίχειρα. Στη συνέχεια
ο παλίνδρομος κλάδος περνά ανάμεσα από το
βραχύ καμπτήρα του αντίχειρα και τον απαγωγό
του αντίχειρα και καταλήγει στον αντιθετικό του
αντίχειρα Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η
παρουσίαση υπεράριθμων κινητικών κλάδων του
μέσου νεύρου.
Υλικό - Μέθοδος: Κατά τη διάρκεια της ανατομής του μέσου νεύρου στο αριστερό χέρι ταριχευμένου πτώματος άρρενος ηλικίας 67 ετών παρατηρήθηκε, εκτός από το φυσιολογικό κινητικό
κλάδο του μέσου νεύρου και η παρουσία τριών
υπεράριθμων κινητικών κλάδων.
Αποτελέσματα: Οι τρεις υπεράριθμοι κλάδοι εκφυόταν από τρία διαφορετικά σημεία της κερκιδικής πλευράς του μέσου νεύρου. Ο κεντρικότερος
κλάδος εκφυόταν σε απόσταση 3cm κεντρικά του
κάτω χείλους του εγκάρσιου συνδέσμου. Ο μεσαίος κλάδος και ο περιφερικός κλάδος εκφυόταν
σε απόσταση 1.5 cm και 1cm αντίστοιχα κεντρικά του κάτω χείλους του εγκάρσιου συνδέσμου.
Μετά την έκφυσή τους διατρυπούσαν τον εγκάρσιο σύνδεσμο στην κερκιδική του μοίρα για να εισέλθουν τελικά στην επιπολής κεφαλή του βραχύ
καμπτήρα του αντίχειρα.
Συμπεράσματα: Η γνώση των ανατομικών παραλλαγών του παλίνδρομου κλάδου του μέσου νεύρου
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
67
είναι ιδιαίτερα σημαντική για το χειρουργό σε περιπτώσεις χειρουργικής αποσυμπίεσης του μέσου
νεύρου σε σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα.
O76
ΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΓΑΣΤΡΟΚΝΗΜΙΑΙΟΥ ΝΕΥΡΟΥ ΣΕ 50 ΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ
Νάτσης Κ., Κωνσταντινίδης Γ.Α., Τότλης Τ.,
Αναστασόπουλος Ν., Παρασκευάς Γ.
Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής
Ιατρική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης
Εισαγωγή: Το γαστροκνημιαίο νεύρο σχηματίζεται από τη συνένωση του έσω και του έξω δερματικού κλάδου της γαστροκνημίας, που αποτελούν
κλάδους του κνημιαίου και περονιαίου νεύρου
αντίστοιχα. Το νεύρο αυτό νευρώνει αισθητικά
την έξω επιφάνεια του ποδιού.
Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η μορφολογική μελέτη του σχηματισμού του γαστροκνημιαίου νεύρου καθώς και οι διάφορες ανατομικές
παραλλαγές της αισθητικής νεύρωσης της έξω
επιφάνειας του ποδιού.
Υλικό – Μέθοδος: Μελετήθηκε το γαστροκνημιαίο νεύρο σε 50 ταριχευμένα πτωματικά κάτω
άκρα και αξιολογήθηκε η νεύρωση της έξω επιφάνειας του ποδιού σύμφωνα με την ταξινόμηση
κατά Huelke.
Αποτελέσματα: Το επίπεδο σχηματισμού του
γαστροκνημιαίου νεύρου εντοπιζόταν στο κάτω
68
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
τριτημόριο της οπίσθιας επιφάνειας της κνήμης
σε 40%, στο μέσο τριτημόριο της οπίσθιας επιφάνειας της κνήμης σε 46% και στο άνω τριτημόριο της οπίσθιας επιφάνειας της κνήμης σε 14%
του συνόλου των υπό μελέτη πτωματικών κάτω
άκρων. Επίσης 20 % των υπό μελέτη κάτω άκρων
παρουσίαζαν μορφολογία τύπου Ι κατά Huelke,
78% ήταν τύπου ΙΙ και 2% τύπου ΙΙΙ. Η επικοινωνία με το περονιαίο νεύρο μέσω αναστομωτικού
κλάδου παρουσίαζε μεγάλη ποικιλομορφία.
Συμπεράσματα: Η μεγάλη ποικιλία των ανατομικών παραλλαγών επιβάλλει την καλή γνώση της
ανατομίας της περιοχής και την αυξημένη προσοχή του χειρουργού κατά τις διάφορες χειρουργικές προσπελάσεις της περιοχής της γαστροκνημίας.
O77
ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΕΣ ΜΥΙΚΕΣ ΔΕΣΜΙΔΕΣ ΒΡΑΧΙΟΝΑ
Νάτσης Κ., Διδάγγελος Μ, Αποστολίδης Σ., Παρασκευάς Γ., Αναστασόπουλος Ν.
Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής
Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ.
Σκοπός: Η καταγραφή της συχνότητας εμφάνισης υπεράριθμων μυϊκών δεσμίδων στην περιοχή
του βραχίονα και η βιβλιογραφική ανασκόπηση
της κλινικής τους σημασίας.
Υλικό και Μέθοδος: Ανατομική, αναδρομική μελέτη σε 71 (37 άνδρες και 34 γυναίκες) πτωματικά παρασκευάσματα (142 άνω άκρα συνολικά). Η
στατιστική ανάλυση έγινε με το πρόγραμμα SPSS
v.17.0.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των πτωμάτων
ήταν 68,4±4,9 έτη. Υπεράριθμες μυϊκές δεσμίδες
παρατηρήθηκαν σε 5 (4 άνδρες, 1 γυναίκα) από
τα 142 άνω άκρα (συχνότητα=3,5%), 2 στη δεξιά
(1,4%) και 3 (2,1%) στην αριστερή πλευρά, με
μέγιστο μήκος 5,48±0,74cm και μέγιστο πλάτος
2,29±0,34cm. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι υπεράριθμες μυϊκές δεσμίδες σχημάτιζαν
ένα μυο-απονευρωτικό κανάλι στο μέσον του
βραχίονα για τη διέλευση του μέσου νεύρου, της
βραχιόνιας αρτηρίας ή/και φλέβας και του ωλένιου νεύρου. Από το ατομικό αναμνηστικό των
πτωμάτων αναφέρονταν αιμωδίες, άλγος και οίδημα στο σύστοιχο με την παραλλαγή άκρο.
Συμπεράσματα: Οι υπεράριθμες μυϊκές δεσμίδες
στην περιοχή του βραχίονα ερμηνεύονται εμβρυολογικά από την παραμονή αρχέγονων μυϊκών
ομάδων που φυσιολογικά εξαφανίζονται σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξης. Παρατηρούνται με
συχνότητα 2-3% και παρουσιάζουν ποικίλη έκφυση από τον κορακοβραχιόνιο, τον δικέφαλο βραχιόνιο, τον πρόσθιο βραχιόνιο μυ ή τα διαφράγματα του βραχίονα και καταφύονται συνήθως στο
έσω μεσομύιο διάφραγμα, τη βραχιόνια περιτονία
και σπανιότερα στον δικέφαλο ή τρικέφαλο βραχιόνιο μυ. Κλινικά μπορεί να εμφανιστεί ισχαιμία
ή οίδημα του αντιβραχίου ή σημεία νευροπάθειας,
όπως άλγος, αίσθημα καύσου, απώλεια της μυϊκής
ισχύος και της αισθητικότητας, λόγω παγίδευσης
και συμπίεσης των αντίστοιχων αγγειακών ή/και
νευρικών ανατομικών δομών, ενώ θα πρέπει να
διαφοροδιαγνωσθούν ακτινολογικά από όγκους
του άνω άκρου. Θεραπευτικά ενδείκνυται η χειρουργική αποσυμπίεση των παγιδευμένων ανατομικών στοιχείων.
ABSTRACTS 2013
O78
ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΥΠΕΡΚΛΕΙΔΙΟΥ ΝΕΥΡΟΥ ΑΠΟ
ΙΔΙΟ ΤΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΔΑΣ
Νάτσης Κ., Τζώτζου Α., Σοφίδης Γ., Διδάγγελος
Μ., Τότλης Τ., Αποστολίδης Σ.
Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής
Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ.
Σκοπός: Σε ποσοστό 1-6% στη βιβλιογραφία
υπάρχει ένα ίδιο τρήμα της κλείδας μέσα από το
οποίο διέρχεται ένας κλάδος των υπερκλείδιων
νεύρων. Στην παρούσα εργασία μελετήθηκε η
παραλλαγή αυτή στον Ελληνικό πληθυσμό και η
κλινική της σημασία.
Υλικό και Μέθοδος: Έγινε ανατομική παρασκευή
της υπερκλείδιας και υποκλείδιας περιοχής σε 71
πτώματα, που ανήκαν σε 37 άνδρες και 34 γυναίκες (142 πλευρές) Ελληνικής καταγωγής. Διερευνήθηκε η διεθνής βιβλιογραφία και καταγράφηκε
η κλινική σημασία που μπορεί να έχει η παρουσία
της ανατομικής παραλλαγής της μελέτης.
Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκαν δύο περιπτώσεις (2,8%) διέλευσης υπερκλείδιου νεύρου από
ίδιο τρήμα της κλείδας. Στην πρώτη περίπτωση, σε πτώμα ανδρός 70 ετών, το αριστερό μέσο
υπερκλείδιο νεύρο διατρυπούσε την κλείδα στο
μέσο τριτημόριό της. Μετά την έξοδό του από το
τρήμα το νεύρο αποσχιζόταν σε δύο κλάδους, οι
οποίοι κατέληγαν στην υποκλείδια περιοχή. Στη
δεύτερη περίπτωση, σε πτώμα ανδρός 67 ετών, το
αριστερό πρόσθιο υπερκλείδιο νεύρο διατρυπούσε την κλείδα επίσης στο μέσο τριτημόριό της και
μετά την έξοδό του από το τρήμα αποσχιζόταν
σε τρεις κλάδους, οι οποίοι κατέληγαν στην υποκλείδια περιοχή.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
69
Συμπεράσματα: Η διέλευση υπερκλείδιου νεύρου
μέσα από ίδιο τρήμα της κλείδας στον Ελληνικό
πληθυσμό ανέρχεται σε ποσοστό 2,8%. Ενώ συνήθως είναι ασυμπτωματική, η γνώση της παραλλαγής αυτής είναι σημαντική για τον ορθοπαιδικό
χειρουργό διότι θα πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί
στην απλή ακτινογραφία από κάταγμα της κλείδας. Επίσης, κατά τη διάρκεια ενός κατάγματος
της κλείδας ή κατά την προσπάθεια ανάταξης ή
εσωτερικής οστεοσύνθεσης αυτού μπορεί να προκληθεί βλάβη ή και διατομή του νεύρου με άλγος
στον τράχηλο, την κλείδα, το θώρακα και την περιοχή του ώμου και διαταραχές αισθητικότητας
στην υποκλείδια περιοχή. Επιπλέον, μπορεί να
έχει κλινική σημασία τόσο για το θωρακοχειρουργό όσο και για τον κλινικό ιατρό, διότι μπορεί να
προκαλέσει νευροπάθεια λόγω έλξης ή υπέρχρησης, με αποτέλεσμα άλγος στον τράχηλο και την
περιοχή του ώμου.
O79
ΗΛΕΚΤΡΟΦΥΔΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΥΠΕΡΚΑΝΘΙΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΚΑΝΘΙΟΥ ΜΥΟΣ ΜΕΤΑ
ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙΚΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΡΗΞΗ.
ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ
Δίτσιος Κ1, Μπουτσιάδης Α.1, Καπουκρανίδου
Δ.2, Χατζησωτηρίου Α.2, Καλπίδης Ι.2, Παπαδόπουλος Π.1, Αλμπάνη Μ.2, Χριστοδούλου Α.1
1. Α´ Ορθοπαιδική Κλινική, ΓΝ Παπανικολάου,
Θεσσαλονίκη
2. Εργαστήριο Φυσιολογίας, ΑΠΘ 3.424 ΓΣΝΕ,
Ακτινολογικό Εργαστήριο
Σκοπός. Σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιάσουμε την λειτουργικότητα του υπερακανθίου
και του υπακανθίου μυός μετά τραυματική ρήξη
του τένοντα σε επίμυες.
70
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Υλικό- Μέθοδος. Για την μελέτη χρησιμοποιήθηκαν 10 αρσενικοί Sprague Dawley επίμυες. Κάτω
από γενική αναισθησία προχωρήσαμε σε τραυματική ρήξη του υπερακανθίου και του υπακανθίου
μυός στον δεξιό ώμο. Τέσσερις μήνες μετεγχειρητικά πραγματοποιήσαμε υπό γενική αναισθησία
ηλεκτροφυσιολογικό έλεγχο και των δύο μυών
και τα συγκρίναμε με το φυσιολογικό αριστερό μέλος. Αξιολογήθηκε η σύσπαση των με τη μέθοδο
των ισομετρικών συστολών (tension recordings).
Ύστερα από παρασκευή το ηλεκτρόδιο του διεγέρτη τοποθετήθηκε κάτω από το υπερπλάτιο νεύρο. Ο τένοντας συνδέθηκε με ειδικό μετατροπέα (transducer), ο οποίος καταλήγει σε συσκευή
ενίσχυσης και ακολούθως το παραγόμενο ηλεκτρικό σήμα οδηγείται σε ψηφιακή καταγραφική
συσκευή. Οι παράμετροι που εκτιμήθηκαν είναι
η ισχύς στη μονήρη σύσπαση (single twitch) και η
ισχύς των τετανικών συστολών στα 10, 20, 40, 80,
100Hz (διέγερση για 350msec στις προαναφερθείσες συχνότητες). Τα αποτελέσματα μετατράπηκαν σε γραμμάρια.
Αποτελέσματα. Ο μέσος όρος μυϊκής ισχύος για
τον αριστερό υπερακάνθιο μύ ήταν: single twitch
83.5, τετανικές συσπάσεις στα 10Hz 85.9, στα
20Hz 98, στα 40Hz 148, στα 80Hz 191 και στα
100Hz 197. Αντίστοιχα τα αποτελέσματα για την
δεξιά χειρουργημένη πλευρά ήταν: 50.7, 52.9,
62.6, 100, 138 και 160. Επιπρόσθετα οι τιμές για
τον φυσιολογικό υπακάνθιο ήταν αντίστοιχα: 97,
100, 119, 167, 214, 241 και για τον χειρουργημένο:
61, 62, 74, 118, 152, 157. Οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών ήταν στατιστικά σημαντικές σε όλες
τις περιπτώσεις (p< 0.005).
Συμπεράσματα. Οι χρόνιες μαζικές ρήξεις του
στροφικού πετάλου οδηγούν σε δυσλειτουργία
των μυών, συμπέρασμα ιδιαίτερα σημαντικό και
την προσπάθεια συρραφής και αποκατάστασης.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
O80
ΜΕΛΕΤΗ ΕΚΦΥΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΑΚΑΝΘΙΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΚΑΝΘΙΟΥ ΜΥΟΣ ΜΕ ΤΗ
ΧΡΗΣΗ 3D-CT. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ
ΕΠΙΜΥΕΣ.
Δίτσιος Κ.1, Μπουτσιάδης Α.1, Καπουκρανίδου
Δ.2, Τζήκας Χ.3, Χατζησωτηρίου Α2, Καλπίδης
Ι.2, Αλμπάνη Μ.2, Χριστοδούλου Α.1.
1. Ά Ορθοπαιδική Κλινική, ΓΝ Παπανικολάου,
Θεσσαλονίκη
2. Εργαστήριο Φυσιολογίας, ΑΠΘ 3.424 ΓΣΝΕ,
Ακτινολογικό Εργαστήριο
Σκοπός. Σκοπός της εργασίας είναι η εκτίμηση
της εκφύλισης του υπερακανθίου και υπακανθίου
μυός σε επίμυες μετά τραυματική ρήξη του τένοντά τους.
Υλικό- Μέθοδοι. Για τη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν 5 αρσενικοί επίμυες Sprague Dawley. Υπό
γενική αναισθησία πραγματοποιήθηκε τραυματική ρήξη του υπερακανθίου και υπακανθίου τένοντα. Τέσσερις μήνες μετεγχειρητικά κάτω από
γενική αναισθησία πραγματοποιήθηκε αξονική
τομογραφία υψηλής ανάλυσης (1mm) και στα
δύο άνω άκρα του πειραματόζωου. Χρησιμοποιώντας το πρόγραμμα της Apple OsiriX πραγματοποιήθηκε επεξεργασία των συστοιχιών εικόνων
DICOM. Περιοχές ενδιαφέροντος ορίστηκαν
(ROIs) και εντοπίστηκαν στο οπίσθιο τμήμα της
ωμοπλάτης και στους 2 ώμους. Με την εξεργασία
των περιοχών ενδιαφέροντος πραγματοποιήθηκε
μέτρηση των Hounsfield Units (HU) των μυών
του στροφικού πετάλου σε διάφορες περιοχές
αυτών. Επιπλέον, πιθανή οστεοπώρωση του μείζονος βραχιονίου ογκώματος αξιολογήθηκε με το
ίδιο πρωτόκολλο εξέτασης.
ABSTRACTS 2013
Αποτελέσματα. Η μέτρηση των μονάδων
Hounsfield (HU) απέδειξε σημαντική οστεοπόρωση στο ύψος του μείζονος βραχιονίου ογκώματος στη χειρουργημένη πλευρά σε σύγκριση
με την πλευρά ελέγχου (ΑΡ) [HU 300,17 ΔΕ, HU
660,965 ΔΕ]. Η επεξεργασία των περιοχών ενδιαφέροντος (ROIs) των μυών του στροφικού πετάλου απέδειξε σημαντική ατροφία τόσο του υπερακανθίου όσο και του υπακανθίου (Infraspinatus
HU 44 vs 72 and Supraspinatus HU 47 vs 75). Η
πιο σημαντική παρατήρηση ήταν ότι η ατροφία είναι πιο εμφανής και σημαντική στη ραχιαία πλευρά των μυών , δίνοντας τρισδιάστατη μορφή στον
τρόπο εκφύλισης (HU dorsal Supraspinatus 39 vs
ventral 85) (HU dorsal infraspinatus 42 vs ventral
78). Οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών ήταν
στατιστικά σημαντικές σε όλες τις περιπτώσεις
(p< 0.005).
Συμπεράσματα. Είναι εμφανές ότι η λιπώδης εκφύλιση των μυών του στροφικού πετάλου δεν είναι η ίδια σε ολόκληρη τη μάζα του μυός. Το ραχιαίο τμήμα που είναι και το σημαντικότερο εμβιομηχανικά για τη λειτουργία του ώμου εκφυλίζεται
περισσότερο.
O81
ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΛΑΓΟΝΙΟΥ ΟΣΤΟΥ. ΜΕΛΕΤΗ ΜΕ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ
Χριστοδούλου Αν., Μπουτσιάδης Α., Χριστοδούλου Ε., Αντωναράκος Π., Γκιβίσης Π., Χατζώκος Ι.
Ά Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ
ΓΝ Γ. Παπανικολάου
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
71
Σκοπός: Η χρήση των αυτόλογων λαγόνιων μοσχευμάτων έχει αποδειχθεί ως η πιο αξιόπιστη
μέθοδος για την επίτευξη οστικής σπονδυλοδεσίας στην χειρουργική της σπονδυλικής στήλης.
Ωστόσο λίγες μελέτες καταδεικνύουν την ικανότητα αναγέννησης του λαγόνιου οστού. Σκοπός
της συγκεκριμένης μελέτης είναι ο ποιοτικός και
ποσοτικός έλεγχος της αναγεννητικής ικανότητας του λαγονίου οστού.
Υλικό - Μέθοδος: 31 ασθενείς με μέσο όρο ηλικίας 15.1 έτη υποβλήθηκαν σε οπίσθια σπονδυλοδεσία για τη διόρθωση ιδιοπαθούς σκολίωσης.
Στο σύνολο των περιπτώσεων ελήφθησαν αυτόλογα μοσχεύματα από την οπίσθια δεξιά λαγόνια
ακρολοφία. Προεγχειρητικές και άμεσες μετεγχειρητικές αξονικές τομογραφίες πραγματοποιήθηκαν με σκοπό τον έλεγχο ανατομικών ανωμαλιών και του οστικού κενού που δημιουργήθηκε
μετεγχειρητικά αντίστοιχα. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε αξονική τομογραφία 14 χρόνια μετεγχειρητικά με σκοπό την ποιοτική και ποσοτική
αξιολόγηση της αναγεννητικής ικανότητας του
λαγονίου οστού.
Αποτελέσματα. Σε 21 περιπτώσεις (67.74%)
υπήρξε πλήρη αναγέννηση του λαγονίου (Μέσος Όγκος 12.053cm3 ) και μερική αναγέννηση σε
10 ασθενείς (Μέσος Όγκος 8.766cm3 ). Μάλιστα
η μέτρηση των Hounsfield Units (HU) απέδειξε
ότι η ποιότητα του σπογγώδους οστού αποκαταστάθηκε πλήρως στις 21 περιπτώσεις ενώ κύστεις
με σκληρυντικά όρια ήταν εμφανείς στις υπόλοιπες 10. Το στάδιο της σκελετικής ανάπτυξης των
ασθενών (Risser sign 3, 4) αποτελεί στατιστικά
τον πιο σημαντικό παράγοντα που επηρεάζει την
αναγεννητική ικανότητα (p3, HU 55.9) ενώ στις
υπόλοιπες ήταν εμφανής η λιπώδης διήθηση και
ατροφία αυτού (Volume 43.43cm3, HU 38.35)
(p<0.001).
72
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Συμπεράσματα. Το λαγόνιο οστούν των νέων
ασθενών αποκαθίσταται πλήρως τόσο όσον αφορά τον όγκο του όσο και την μικροαρχιτεκτονική
του, ικανό πλέον να χρησιμοποιηθεί ξανά ως δότης μοσχευμάτων.
O82
Η ΠΙΟ ΠΡΟΕΧΟΥΣΑ ΑΚΑΝΘΩΔΗΣ ΑΠΟΦΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ 7ΟΥ ΑΥΧΕΝΙΚΟΥ
ΣΠΟΝΔΥΛΟΥ
Χατζησαρόγλου Μ2., Βέρρας Χ2., Μπότσιος Κ2.,
Τσιλιμίδος Γ2., Χαρικόπουλος Θ3., Ματσαιδώνης Δ3., Γρίβας Β.Θ.1
1. Τμήμα Ορθοπαιδικής & Τραυματιολογίας
2. Τμήμα Γενικής Ιατρικής
3. Ακτινολογικό τμήμα ΓΝ Πειραιά “Τζάνειο”.
Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι η απάντηση
στο ανωτέρω ερώτημα σε ελληνικό πληθυσμιακό
δείγμα.
Μέθοδος και Υλικό: Χρησιμοποιήθηκαν οι ακτινογραφίες (προσθοπίσθια & πλάγια) της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης (ΑΜΣΣ) σε
195 άτομα - 93 άνδρες (47,7%) με μέσο όρο (ΜΟ)
ηλικίας 42,14 έτη και 102 γυναίκες (52,3%) με ΜΟ
ηλικίας 49,43 έτη, που προσήλθαν για εξέταση ή
νοσηλεία από τον Αύγουστο έως τον Δεκέμβριο
του 2012. Το μήκος εκάστης ακανθώδους απόφυσης (ΑΑ) μετρήθηκε στην πλάγια ακτινογραφία
της ΑΜΣΣ από τη μεσότητα της έκφυσης της ΑΑ
από το σπονδυλικό πέταλο έως και τη μεσότητα
της κορυφής της ίδιας ακανθώδους απόφυσης
των σπονδύλων Α7 και Θ1.Κριτήρια αποκλεισμού ήταν η ενεργός κακοήθεια και ο πρόσφατος
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Τ.Ε.ΜΑ.Θ., 9-11 MAΪOY 2013
τραυματισμός. Η στατιστική ανάλυση έγινε χρησιμοποιώντας το SPSS 20.0 .
Αποτελέσματα: Στους άνδρες η ΑΑ του Α7
προείχε στο 72,90% και του Θ1 στο 27,10%
(p<0,001), ενώ, στις γυναίκες 42,70% και Θ1
57,3% (p<0,001) αντίστοιχα. Το μέσο μήκος της
ΑΑ του Α7 μετρήθηκε 44,11mm στους άνδρες
(23,70mm - 61,90mm) και 37,82mm στις γυναίκες ( 26,10mm - 54,20mm) και αυτής του Θ1
47,93mm (24,20mm - 58,70mm) και 40,44mm
(24,40mm-53,10mm) αντίστοιχα.
Συμπέρασμα: Οι ανατομικές αυτές διαφορές της
ΑΑ του Α7 και Θ1 περιγράφονται πλέον αριθμητικά σε Ελληνικό πληθυσμιακό δείγμα, γνώση
που έλλειπε από τη βιβλιογραφία μας. Διαπιστώνεται ότι στους άνδρες ως προέχουσα ΑΑ συχνότερα είναι του Α7 ενώ στις γυναίκες του Θ1. Άρα
επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα της ακριβούς διαπίστωσης του πραγματικού επιφανειακού οδηγού σημείου (Α7 ή Θ1) για μια σειρά από ειδικότητες που χρησιμοποιούν ανατομικά σημεία στην
καθημερινή κλινική πρακτική.
O83
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ
ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΣΚΟΛΙΩΣΗΣ
Γεωργακάκης Γ., Βαλάνος Ν., Παναγιώτου Α.,
Αλβανός Δ., Κυριακίδης Α.
Β´ Ορθοπαιδική Κλινική
Γ. Ν. Θ. Παπαγεωργίου
Σκοπός: Παρά τις αντιφατικές απόψεις αναφορικά με την αξία των προληπτικών ελέγχων για
ABSTRACTS 2013
την σκολίωση σε παιδιά προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας, οι έλεγχοι αυτοί συνεχίζονται. Τα
τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σημαντική
αύξηση του ενδιαφέροντος από Ιατρούς σε περιφερειακά Κέντρα Υγείας. Σκοπός της παρούσας
μελέτης είναι να διαπιστώσει αν υπάρχει η αντίστοιχη εμπειρία, η κατάλληλη εκπαίδευση και τα
κατάλληλα μέσα για την σωστή αξιολόγηση και
παραπομπή όσων πραγματικά χρήζουν περαιτέρω
ελέγχου και αντιμετώπισης. Παράλληλα γίνεται
προσπάθεια αξιολόγησης της χρήσης εφαρμογών
των αποκαλούμενων smart phones στα πλαίσια
των προληπτικών ελέγχων.
Μέθοδος: Τα τελευταία δύο χρόνια, έγιναν πάνω
από 200 παραπομπές στο ειδικό Ιατρείο σκολίωσης της κλινικής μας απο προληπτικούς ελέγχους
σκολίωσης που διενεργούνται σε περιφερειακά
Κέντρα Υγείας της Κεντρικης Μακεδονίας. Σε
ένα από αυτά ο έλεγχος έγινε με τη χρήση της
εφαρμογής ScolioTrack της Apple μετά από δική
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
73
μας παρέμβαση κατά την οποία δόθηκαν συγκεκριμένες οδηγίες.
Αποτελέσματα: Στους προληπτικούς ελέγχους
χωρίς υποβοήθηση μόνο το 70% των παιδιών που
παραπέμφθηκαν είχαν ουσιαστική ανάγκη από
παρακολούθηση - αντιμετώπιση, ενώ από δειγματοληπτικό έλεγχο παιδιών που δεν παραπέμφθηκαν, βρέθηκε ένα ποσοστό της τάξεως του
6% που διέφυγε. Σε αντίθεση, οι σαφείς οδηγίες
σε συνδυασμό με την χρήση των προηγμένων
εφαρμογών αύξησαν το ποσοστό των ορθών παραπομπών σε 95% και μείωσαν το ποσοστό των
ψευδώς αρνητικών αποτελεσμάτων σε 0,5% .
Συμπέρασμα: Κρίνοντας από τον αριθμό των παραπομπών αλλά κυρίως από την αποτελεσματικότητά τους, είναι σαφής η ποιοτική υπεροχή των
ελέγχων από Ιατρούς με σαφείς οδηγίες που υποβοηθούνται από σύγχρονες εφαρμογές.
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ
ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΕΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
(e-POSTERS)
ABSTRACTS 2013
P 01
ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΧΙΟΥ ΣΕ ΕΞΗΝΤΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΗ. ΕΠΑΝΑΣΥΓΚΟΛΛΗΣΗ ΜΕ
ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Καπουτσής Δ., Βέργη Β., Μαρκόπουλος.Γ, Γκούβας Γ.
424 ΓΣΝΕ Θεσσαλονίκης, Ορθοπαιδική Κλινική
Σκοπός της εργασίας: Η παρουσίαση ακρωτηριασμού αντίχειρα στο επίπεδο του επωνυχίου σε
εξηνταπεντάχρονη που αντιμετωπίσθηκε ωσεί επί
αντίστοιχου ακρωτηριασμού σε παιδική ηλικία, με
καλό αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα.
Υλικό και Μέθοδος: Εξηνταπεντάχρονη προσήλθε στο ΤΕΠ με από 4ώρου πλήρη ακρωτηριασμό του αριστερού της αντίχειρα στο επίπεδο
του επωνυχίου, συνεπεία εγκλωβισμού του εν
λόγω δακτύλου μεταξύ βαρέων αντικειμένων.
Το πλήρως ακρωτηριασθέν τμήμα περιελάμβανε
ολόκληρο το νύχι με την κοίτη του και το επωνύχιο, το αντίστοιχο παλαμιαίο τμήμα του αντίχειρα και μικρό τμήμα της ονυχοφόρου φάλαγγας
το δε επίπεδο του ακρωτηριασμού ήταν κάθετο
προς τον επιμήκη άξονα του δακτύλου. Μετά από
άφθονη έκπλυση και προσεκτική παρασκευή των
μεγαλυτέρων νευροαγγειακών στοιχείων αμφοτερόπλευρα, έγινε συρραφή κατά την ανατομική
τάξη. Μετεγχειρητικά ακολουθήθηκε πρόγραμμα
τακτικών αλλαγών επιδέσμων με εφαρμογή πολλαπλών διατρήσεων(multiple perforations) του
ακροδακτύλου, διατηρουμένης με αυτόν τον τρόπο τεχνητώς της συνεχούς αιματικής άρδευσης
των περιφερικών του ακρωτηριασμού ιστών.
Αποτελέσματα: Έξι μήνες μετεγχειρητικά, έχει διατηρηθεί πλήρως το μήκος του αντίχειρα κι έχει
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
77
διασωθεί το νύχι σε καλή κατάσταση. Η επούλωση του δέρματος είναι λίαν ικανοποιητική, δεν παρατηρείται σημειολογία επώδυνων νευρωμάτων
και δεν υπάρχει δυσανεξία στο ψύχος. Η ασθενής
είναι πολύ ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα.
Συμπέρασμα: Σε περιπτώσεις πλήρους ακρωτηριασμού αντίχειρα στο επίπεδο του επωνυχίου σε
ηλικιωμένους ασθενείς, αντί της κλασικής εφαρμογής ενός κρημνού Moberg με συνέπεια την
απώλεια μήκους και του νυχιού, είναι δυνατό να
επιχειρηθεί επανασυγκόλληση όπως σε αντίστοιχες περιπτώσεις σε παιδιά, με επιμελή έκπλυση,
προσεκτική χειρουργική τεχνική και πολλαπλές
διατρήσεις των υπό διάσωση ιστών.
P 02
ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΧΙΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΚΑΙ
ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΟΤΥΛΗΣ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ
Μαρκόπουλος Ν., Τσολάκης Ν., Βίττης Φ., Ξειδάκης Σ., Καρανικόλας Α.
Ορθοπαιδική Κλινική, Γ.Ν.Ν. Κιλκίς
Σκοπός της εργασίας: Η παρουσίαση αντιμετώπισης ενός περιστατικού με παρεκτόπιση της κοτυλιαίας πρόθεσης συνοδευόμενη από κάταγμα
του οπισθίου χείλους της κοτύλης μετά από αναφερόμενο τροχαίο.
Υλικό και Μέθοδος: Ασθενής, 63 ετών, με βαριά οστεοαρθρίτιδα δεξιού ισχίου υποβλήθηκε σε
press-fit ολική αρθροπλαστική. Δύο μήνες μετά
διακομίζεται στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, μετά από τροχαίο, με παρεκτόπιση της κοτυ-
78
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
λιαίας πρόθεσης συνοδευόμενη από κάταγμα της
οπίσθιας κολώνας και θλαστικό τραύμα σύστοιχης κνήμης. Προηγήθηκε προεγχειρητικός ακτινολογικός έλεγχος με λοξές ακτινογραφίες λεκάνης καθώς και με αξονική τομογραφία ισχίου. Με
οπίσθια προσπέλαση ισχίου, πραγματοποιήθηκε
αρχικά οστεοτομία τύπου Chevron με ανάσπαση ολόκληρου του τροχαντήρα με στόχο την ευκρινή εικόνα του εγχειρητικού πεδίου. Λόγω του
οστικού ελλείμματος και της συντριπτικότητας
της οπίσθιας κολώνας διαμορφώθηκε η κοτύλη
με ειδικό μεταλλικό πλέγμα. Η συγκράτηση του
μεταλλικού πλέγματος και της οπίσθιας κολώνας επιτεύχθηκε με αυτοκόπτουσες βίδες. Μεταξύ οπίσθιας κολώνας και μεταλλικού πλέγματος
τοποθετήθηκε DBM αλλομόσχευμα. Ακολούθησε η τοποθέτηση τσιμέντου, πάκτωση του πολυαιθυλενίου και ανάταξη της μηριαίας πρόθεσης.
Στόχος μας ήταν η αποκατάσταση των οστικών
ελλειμμάτων, η αποκατάσταση του κέντρου περιστροφής κοτύλης και η σταθερότητα στην ενσωμάτωση της κοτύλης.
Αποτελέσματα: H επούλωση του χειρουργικού
τραύματος ήταν ομαλή και δεν παρουσίασε επιπλοκές. Η μετεγχειρητική αποκατάσταση περιέλαβε κλινοστατισμό με το σκέλος σε απαγωγή τις
τρεις πρώτες εβδομάδες, ήπια κινησιοθεραπεία
επί κλίνης έως την έβδομη εβδομάδα και έναρξη
βάδισης υπό ελεγχόμενη φόρτιση με βακτηρίες.
Κατά τον κλινικό και ακτινολογικό έλεγχο που
διενεργήθηκε τον 3o, 6ο και 12o μήνα διαπιστώθηκε σταθερότητα της αρθροπλαστικής και καλή
λειτουργικότητα της άρθρωσης.
Συμπέρασμα: Η ανακατασκευή της κοτύλης με
χρήση μεταλλικού πλέγματος και DBM αλλομοσχεύματος, αποτελεί μια φθηνή μέθοδο στην
αντιμετώπιση του κατάγματος της κοτύλης με
οστικό έλλειμμα και ταυτόχρονα προσφέρει στα-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
θερότητα με ικανοποιητικό λειτουργικό αποτέλεσμα, προϋποθέτει όμως μεγάλη χειρουργική
εμπειρία και τεχνική.
P 03
ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΠΥΗΘΕΙΣΑΣ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΓΟΝΑΤΟΣ ΣΕ
ΔΥΟ ΧΡΟΝΟΥΣ
Τσίτας Κ., Τζατζαΐρης Θ., Σιώζος Α., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Γ. Ν. Κοζάνης – «Μαμάτσειο»
Σκοπός της εργασίας: είναι να καταδείξει την τυπική διαδικασία αντικατάστασης ολικής αρθροπλαστικής γόνατος μετά επιβραδυμένου τύπου
λοιμώδους χαλάρωσης.
Υλικό και Μέθοδος: Ασθενής γυναίκα ηλικίας
78 με ολική αρθροπλαστική αριστερού γόνατος
από 5 ετών εμφάνισε ευαισθησία και περιορισμό
εύρους κινητικότητας και έκλυση άλγους. Εμφάνισε επίσης σχηματισμό συριγγώδους πόρου επί
τα εκτός της ουλής. Η διάγνωση επιβραδυμένης
περιπροθετικής λοίμωξης ήταν προφανής. Ελάμβανε θεραπεία με αντιβιοτικά χωρίς αποτέλεσμα.
Μετά 20ήμερη διακοπή των αντιβιοτικών υποβλήθηκε σε παρακέντηση γόνατος. Στο αρθρικό
υγρό ανευρέθηκαν > 1000 λευκά /ml. Η καλλιέργεια ήταν αρνητική. Ο ακτινολογικός έλεγχος
ήταν καταδεικτικός σηπτικής χαλάρωσης. Αποφασίστηκε αντικατάσταση της πρόθεσης σε δύο
στάδια.
Εγχείρηση πρώτη. Με γενική αναισθησία έγινε
τομή επί εγχειρητικής ουλής. Διενεργήθηκε επιμελής χειρουργικός καθαρισμός, αφαίρεση των
ABSTRACTS 2013
στοιχείων του συριγγώδους πόρου που στάλθηκαν προς καλλιέργεια και ιστοπαθολογική εξέταση. Ακολούθησε αφαίρεση της ινώδους αντιδραστικής κάψας γύρω από τα στοιχεία της ενδοπρόθεσης και αφαίρεση της. Τα αφαιρεθέντα
νεκρωτικά περιπροθετικά στοιχεία απεστάλησαν
προς ιστοπαθολογική εξέταση και καλλιέργεια.
Ακολούθησε έκπλυση του χειρουργικού πεδίου
και εισαγωγή αρθρωτού χωροθέτη από ακρυλικό
τσιμέντο εμπλουτισμένο με γενταμυκίνη και τα
τραύμα συγκλείσθηκε κατά στρώματα υπό δύο
παροχετεύσεις κενού. Το τραύμα επουλώθηκε
ομαλώς, ακολούθησε ενδοφλέβια τριπλή αντιβιοτική αγωγή με έμφαση στα Gram θετικά και τα
αναερόβια μικρόβια που συνεχίστηκε επί δίμηνο.
Επετράπη φόρτιση αναλόγως του άλγους.
Εγχείρηση δεύτερη. Μετά παρέλευση με ραχιαία
αναισθησία διενεργήθηκε τομή επί της προϋπαρχούσης μετεγχειρητικής ουλής. Έγινε οστεοτομία
του κνημιαίου κυρτώματος. Αφαιρέθηκε ο χωροθέτης και ακολούθησε εισαγωγή νέας ενδοπρόθεσης αναθεώρησης, με ακρυλικό τσιμέντο
εμπλουτισμένο με γενταμυκίνη και οπίσθια σταθεροποίηση. Η μετεγχειρητική πορεία της ασθενούς ήταν απρόσκοπτη. Ενεργοπαθητικές κινήσεις επιτράπηκαν από τα πρώτα στάδια. Δύο έτη
μετά δεν παρατηρήθηκαν σημεία αναζωπύρωσης
της λοίμωξης.
Συμπεράσματα: Οι αρθρωτοί χωροθέτες διατηρούν κίνηση μεταξύ των σταδίων της αντιμετώπισης της λοίμωξης, προκαλούν μικρότερη περιαρθρική ουλοποίηση και απαιτούν μικρότερες
χειρουργικές προσπελάσεις. Η εφαρμογή τους
κατατείνει σε διατήρηση κινητικότητας έναντι
των στατικών χωροθετών, χωρίς μεγάλη διαφορά
στον έλεγχο της λοίμωξης.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
79
P 04
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΙLLAUX
ΣΕ ΕΝΗΛΙΚΑ
Παράσχου Σ., Σαββίδης Μ., Αξιαρλής Β., Τρέμμας Ι., Μαρκόπουλος Ν., Χατζηλιάδης Γ.
Ορθοπαιδική Κλινική Γ. Ν. Κιλκίς
Ορθοπαιδική Κλινική 424 ΓΣΝΕ
Τα κατάγματα της έξω επιφάνειας του περιφερικού άκρου της κνήμης στους ενήλικες είναι γνωστά και ως κατάγματα Tillaux. Είναι αποσπαστικά
κατάγματα προερχόμενα από κακώσεις της ποδοκνημικής λόγω βίαιης έξω στροφής χωρίς ρήξη
του πρόσθιου κνημοπερονιαίου συνδέσμου. Η περίπτωση μας αφορά άνδρα 48 ετών που προσήλθε στα επείγοντα ιατρεία της κλινικής μας ύστερα
από πτώση και κάκωση δεξιάς ποδοκνημικής. Ο
ακτινολογικός έλεγχος έδειξε κάταγμα κάτω τριτημορίου δεξιάς περόνης με διάσταση της κνημοπερονιαίας συνδέσμωσης και απόσπαση μικρού
οστικού τεμαχίου από το έξω τμήμα της κνήμης.
Η διάγνωση επιβεβαιώθηκε με αξονική τομογραφία. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε εσωτερική οστεοσύνθεση της περόνης με πλάκα και βίδες και
καθήλωση του οστικού τεμαχίου της κνήμης με
βίδα σπογγώδους ουσίας μερικού σπειράματος.
Μετά παρέλευση δύο ετών από την αντιμετώπιση
το αποτέλεσμα κρίνεται πολύ καλό.
P 05
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΥΒΟΕΙΔΟΥΣ ΜΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΥΠΟΥ ILIZAROV
Γ. Κανδαράκης, Στ. Χαλικιάς, Κ. Περπιράκης, Δ.
Ευαγγελόπουλος
80
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Ε’ Ορθοπαιδική κλινική, Νοσοκομείο «ΚΑΤ»
Injury to the cuboid can occur as isolated entity
but is usually seen in association with injuries to
the talonavicular joint, with other midfoot injuries or in association with complex Lisfranc injuries. Without careful scrutiny some of these
cases can be dismissed as a lateral ankle sprain.
A cuboid injury can be quite subtle but the longterm consequences to the lateral column of the
foot can cause significant mechanical problems.
In the case presented, we demonstrate the operative approach of a highly comminuted cuboid
fracture with associated dislocation of the talonavicular joint, resulting in gross midfoot instability, with closed reduction and Ilizarov foot plate
for stabilization of the fracture and support of the
surrounding joints of a 17 year old patient who
was admitted in the emergency department of
KAT hospital, Athens after a reported direct injury of the midfoot (being stepped on the foot by
one of his teammates) in a football match. Patient
presented with a severe oedema, gross foot deformity, subcutaneous hematomas and bruising
and inability to support weight on the affected
limb. Normal x-rays demonstrated fracture of
the cuboid and disruption of the calcanocuboid
and talonavicular joints. Further examination
with a CT scan of the foot followed, demonstrating high comminution of the central part of the
cuboid, including the calcanocuboid articulation
and longitudinal fracture of its body extending to
the fourth and fifth intermetatarsal articulation.
There was no disruption of Lisfranc joint or any
other midfoot or intermetatarsal joints. The foot
was stabilized in a posterior calf-foot splint and
the patient was operated 6 days after admission to
allow for the swelling to subside.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
P 06
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΠΑΝΙΑΣ ΛΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ (Α2
ΣΠΟΝΔΥΛΟΥ): ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ
Χριστοδούλου Π., Παυλόπουλος Χ., Πέλλιος
Στ., Μπουτσιάδης Αχ., Τσαρδακλής Γ., Βραγγάλας Β.
Β’ Ορθοπαιδική Κλινική 424 Γ.Σ.Ν.Ε.
Σκοπός: Η σπονδυλική στήλη αποτελεί το πιο συχνό σημείο εντόπισης των οστικών μεταστάσεων.
Προέχει σε συχνότητα η θωρακική και η οσφυϊκή
μοίρα εν τούτοις όταν εντοπίζονται μεταστάσεις
στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης η
συμπτωματολογία είναι εντονότερη και η διαχείριση του αρρώστου έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση της ενδιαφέρουσας περίπτωσης ασθενούς με
μεταστατική λυτική βλάβη στον Α2 σπόνδυλο και
η αντιμετώπιση του.
Αναφορά περίπτωσης: Άνδρας 64 ετών προσέρχεται στο τμήμα επειγόντων με έντονη αυχεναλγία από δίωρου μετά από απότομη κίνηση. Κατά
τον κλινικό έλεγχο διαπιστώθηκε ήπιο ραιβόκρανο, αδυναμία αυτόματης συγκράτησης της κεφαλής, έντονο πόνο στην ψηλάφηση της ΑΜΣΣ,
ιδίως στη βάση του κρανίου και υπερβολικά
επώδυνες κινήσεις της κεφαλής και του αυχένα.
Χωρίς νευραγγειακή σημειολογία από τα άνω
και κάτω άκρα και με ιστορικό χειρουργηθείσας
κακοήθειας του πέους προ έτους. Προ 20ημέρου
ο ασθενής αναφέρει πλευροδυνία για την οποία
διενεργήθηκε σπινθηρογράφημα οστών, όπου
και διαπιστώθηκε συγκέντρωση ραδιοφαρμάκου
στην 8η πλευρά αριστερά, πιθανόν μεταστατικής
αιτιολογίας. Διενεργείται ακτινολογικός έλεγχος
ABSTRACTS 2013
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
81
όπου και διαπιστώνεται υπεξάρθρημα της ατλαντοϊνιακής και συστήνεται περαιτέρω απεικόνιση
με CT και MRI ΑΜΣΣ, στην οποία βρέθηκε εκτεταμένη λυτική βλάβη του Α2 αυχενικού σπονδύλου. Τοποθετείται αρχικά αυχενικός κηδεμόνας
τύπου Philadelphia και ακολούθως εφαρμόζεται
κρανιοθωρακικός κηδεμόνας τύπου Halo. Παρατηρείται ανακούφιση των συμπτωμάτων του
ασθενούς σε ύπτια θέση και επίταση αυτών σε όρθια και καθιστή θέση κάτι που οδηγεί σε τακτικές
τροποποιήσεις του Halo. Μετά από ιατρικό συμβούλιο συνεκτιμήθηκε το προσδόκιμο επιβίωσης
(Tokuhashi score 11) και αποφασίστηκε να αντιμετωπιστεί χειρουργικά. Ο ασθενής υποβλήθηκε
σε οπίσθια ινιοαυχενική σπονδυλοδεσία γεφύρωσης (΄Ινιο–Α5).Είχε ομαλή μετεγχειρητική πορεία
με σταδιακή βελτίωση των ενοχλημάτων από τον
αυχένα κατά την ορθοστάτηση και καθιστή θέση.
Παρέμεινε το Halo και ο ασθενής άρχισε να βαδίζει με τη βοήθεια συνοδού, αναφέροντας πλέον
ήπια ενοχλήματα. Ο ασθενής απεβίωσε 4 μήνες
μετά την σπονδυλοδεσία από καρδιοαναπνευστική ανακοπή.
Ορθοπαιδική Κλινική Γ. Ν. Κιλκίς.
Συμπέρασμα: Η αντιμετώπιση των οστικών μεταστάσεων στη σπονδυλική στήλη είναι μια σύνθετη και πολυπαραγοντική διαδικασία. Απαιτεί τη
συνεργασία αρκετών ειδικοτήτων και την επιλογή της κατάλληλης θεραπείας. Για τον κάθε ασθενή είναι εξατομικευμένη και έχει βασικούς άξονες
το ιατρικό ιστορικό, το προσδόκιμο επιβίωσης και
την ποιότητα ζωής.
AΠΟΤΥΧΙΑ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΩΜΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ PARKINSON
P 07
Σκοπός της εργασίας: Η περιγραφή σπάνιας περίπτωσης αποτυχίας ανάστροφης αρθροπλαστικής του ώμου σε ασθενή με επιδείνωση της νόσου
Parkinson.
ΑΠΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΓΜΑ ΠΡΟΣΘΙΑΣ ΑΝΩ
ΛΑΓΟΝΙΟΥ ΑΚΑΝΘΑΣ
Παράσχου Σ., Σαββίδης Μ., Αξιαρλής Β., Τρέμμας Ι., Μαρκόπουλος Ν., Χατζηλιάδης Γ.
Παρουσιάζεται ασθενής 17 ετών ο οποίος προσήλθε στα επείγοντα εξωτερικά ιατρεία της κλινικής κατόπιν τραυματισμού σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο ασθενής παραπονείτο για άλγος στην λαγόνια ακρολοφία καθώς και δυσκολία και άλγος
κατά την βάδιση. Κατά το ιστορικό καταδείχθηκε
ότι η κάκωση προήλθε κατόπιν πτώσης μετά από
άλμα με το ισχίο σε έκταση και το γόνατο σε κάμψη. Ο ακτινολογικός έλεγχος έδειξε αποσπαστικό
κάταγμα πρόσθιας άνω λαγονίου ακρολοφίας. Ο
ασθενής αντιμετωπίστηκε συντηρητικά με κλινοστατισμό για μια εβδομάδα και βάδιση χωρίς
φόρτιση για 3 εβδομάδες. Πώρωση επετεύχθη 1,5
μήνα μετά την κάκωση. Ένα χρόνο μετά τον τραυματισμό τόσο το ακτινολογικό όσο και το κλινικό
αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό ενώ ο ασθενής
είχε επιστρέψει στις αθλητικές του δραστηριότητες 3 μήνες μετά τον τραυματισμό του.
P 08
Αλασεϊρλής Δ., Λαμπρόπουλος Κ., Χαρατσίδης
Χ., Βασιλειάδης Γ., Μουμτζιδέλης Θ.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Γιαννιτσών
82
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Υλικό και Μέθοδος: Ασθενής ηλικίας 72 ετών
προσήλθε με αποτυχία συρραφής μαζικής ρήξης
του στροφικού πετάλου του αριστερού ώμου μετά
από τραυματικό εξάρθρημα και ανάπτυξη πιθανώς δευτεροπαθούς σοβαρής οστεοαρθρίτιδας
του ώμου. Ο ασθενής παρουσίαζε ελαφρά μορφή
νόσου Parkinson η οποία ελεγχόταν ικανοποιητικά με φαρμακευτική αγωγή. Έγινε ανάστροφη
αρθροπλαστική του ώμου.
Αποτελέσματα: Το UCLA Shoulder scale αυξήθηκε εντυπωσιακά από το πολύ πτωχό 5 στο 26
όπως μετρήθηκε τον όγδοο μετεγχειρητικό μήνα.
Το πολύ καλό λειτουργικό αποτέλεσμα διατηρήθηκε για 30 μήνες, όταν ο ασθενής άρχισε να παρουσιάζει μη ελεγχόμενη επιδείνωση της νόσου
του Parkinson και υποτροπές λοιμώξεων από το
ουροποιητικό σύστημα. Επήλθε σταδιακή ελάττωση της λειτουργικότητας του ώμου και τελικά
την 50η μετεγχειρητική εβδομάδα και μετά από
αιφνίδιο άλγος του ώμου, χωρίς να έχει προηγηθεί
άμεσος τραυματισμός, διαπιστώθηκε εξάρθρημα
της αρθροπλαστικής με χαλάρωσης της πρόθεσης
της ωμογλήνης. Διαγνώσθηκε πιθανή συνύπαρξη
δευτεροπαθούς σηπτικού στοιχείου στην αιτιοπαθογένεια της χαλάρωσης. Ο ασθενής αντιμετωπίσθηκε με αφαιρετική αρθροπλαστική, και αντιμικροβιακή αγωγή έξι εβδομάδων. Το τελικό UCLA
Shoulder scale έχει σταθεροποιηθεί στο 21 και ο
ασθενής αισθάνεται αρκετά ικανοποιημένος, καθώς έχει ανακουφιστεί από το άλγος και ο ώμος
είναι σε θέση να εκτελεί βασικές λειτουργίες.
Συμπεράσματα: Η περίπτωση ασθενούς με χαλάρωση και εξάρθρημα ανάστροφης αρθροπλαστικής του ώμου η οποία αποδόθηκε κυρίως σε
ανεξέλεγκτη πρόοδο της νόσου του Parkinson,
αποτελεί ασυνήθιστη περίπτωση, τόσο στην ελληνική όσο και στην διεθνή βιβλιογραφία. Απαιτείται ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα στην εκτέλεση
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
αυτού του είδους επεμβάσεων στην συγκεκριμένη
πληθυσμιακή ομάδα.
P 09
ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΥΠΑΣΤΡΑΓΑΛΙΚΗΣ ΣΕ ΝΕΟΥΣ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ-ΠΡΟΓΝΩΣΗ
Παπαγεωργίου Ι., Ταχυρίδης Λ., Μάττας Β., Παπαγεωργίου Κ.
Ορθοπαιδική κλινική Γ.Ν Δράμας
Σκοπός: Η παρουσίαση του σχετικά σπάνιου αυτού εξαρθρήματος, οι επιπλοκές και η πρόγνωση
του.
Υλικό-μέθοδος: Πρόκειται για δύο ασθενείς ηλικίας 28 και 17 ετών, άνδρες που υπέστησαν το
εξάρθρημα κατά τη διάρκεια αγώνα καλαθόσφαιρας. Το εξάρθρημα αφορούσε τη δεξιά υπαστραγαλική άρθρωση. Και στους δύο έγινε κλειστή
ανάταξη υπό γενική αναισθησία και τοποθετήθηκε νάρθηκας ποδοκνημικής για 3 εβδομάδες στον
28χρονο και 4 εβδομάδες στον 17χρονο.Ακολουθήθηκε και στους 2 εντατική κινησιοθεραπεία
μέχρι τη συμπλήρωση των 6 εβδομάδων και στη
συνέχεια σταδιακή φόρτιση του σκέλους.
Αποτελέσματα: Από τον έλεγχο που έγινε με
αξονική και μαγνητική τομογραφία δεν διαπιστώθηκαν συνοδά κατάγματα των οσταρίων του
ταρσού παρά μόνο μια μερική ρήξη του πρόσθιου
κνημιαίου μυός-όπως το περιγράφει η μαγνητική
τομογραφία-στον 17χρονο.
4 μήνες μετά και οι δύο ασθενείς εμφανίζουν πλήρη ανώδυνη κινητικότητα της ΠΔΚ και της υπαστραγαλικής άρθρωσης με ήπια δυσκαμψία κυρίως της ραχιαίας κάμψης.
ABSTRACTS 2013
Συμπεράσματα: Το εξάρθρημα αυτό έχει χαρακτηριστική κλινική εικόνα, χρειάζεται ήπιους χειρισμούς ανάταξης και συνήθως αντιμετωπίζεται
συντηρητικά με πολύ καλά αποτελέσματα. P 10
ΨΕΥΔΟΑΝΕΥΡΥΣΜΑ ΚΛΑΔΟΥ ΜΑΣΧΑΛΙΑΙΑΣ ΑΡΤΗΡΙΑΣ ΜΙΜΟΥΜΕΝΟ ΝΕΟΠΛΑΣΙΑ
ΩΜΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΘΙΟ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ
ΩΜΟΥ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ.
Tσίτουρας Δ., Κενανίδης Σ., Λαζαρίδης Ι., Σαρρής Ι., Μακρής Β., Ιωαννίδης Γ., Καπετάνος Γ.
Γ΄Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ,
Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη.
Α΄ Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ,
Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη.
Σκοπός της εργασίας. Η περιγραφή σπάνιας
περίπτωσης μετατραυματικής δημιουργίας ψευδοανευρύσματος από ρήξη κλάδου μασχαλιαίας
αρτηρίας μετά από πρόσθιο εξάρθρημα ώμου με
κλινικά και απεικονιστικά χαρακτηριστικά όγκου.
Υλικό-Μέθοδοι. Γυναίκα, 92 ετών προσήλθε με
επώδυνη διόγκωση στην αριστερή ωμική ζώνη,
με επίφλεβο και εγκατεστημένη περιφερική νευρική βλάβη. Αναφέρει αναταχθέν εξάρθρημα
ώμου σε άλλο νοσηλευτικό ίδρυμα προ 8μήνου
με πιθανή συνύπαρξη υποκεφαλικού κατάγματος
βραχιονίου. Η ακτινογραφία ώμου αποκαλύπτει
εκτεταμένη οστεολυτική βλάβη κεφαλής βραχιονίου και άνω τμήματος διάφυσης, ενώ η αξονική
τομογραφία μια νεοεξεργασία ανομοιογενών πυκνοτήτων με οστεόλυση βραχιονίου. Η απεικό-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
83
νιση με μαγνητική τομογραφία καθορίζει μια ευμεγέθη χωροκατακτητική βλάβη, χωρίς συμπαγή
εμπλουτισμό μετά την χορήγηση σκιαστικού, ως
επί αιματώματος. Η αγγειογραφία επιβεβαιώνει
την αρτηριακή διαφυγή και την παρουσία ψευδοανευρύσματος. Παροχέτευση του αιματώματος
από ομάδα αγγειοχειρουργών και απολίνωση του
κλάδου της μασχαλιαίας με ενεργό αιμορραγία.
Αποτελέσματα. Η ασθενής αντιμετωπίστηκε
χειρουργικά επιτυχώς. Επανήλθε για λοίμωξη
χειρουργικού τραύματος, η οποία και αντιμετωπίσθηκε συντηρητικά.
Συμπεράσματα. Έχει περιγραφεί μικρός αριθμός
περιστατικών στην διεθνή βιβλιογραφία για δημιουργία ψευδοανευρύσματος μετά από τραυματισμό στην περιοχή του ώμου. Η εκτεταμένη
οστεόλυση όμως και η άτυπη κλινική εικόνα είναι
δυνατόν να δημιουργήσει διαφοροδιαγνωστικό
πρόβλημα.
P 11
ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ
ΗΜΙΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΧΙΟΥ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΥΟ ΣΠΑΝΙΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ
Αδάμ Α., Κωνσταντινίδης Γ.Α., Σάπκας Σ., Κολοβέτσιος Δ., Καραγκούνης Θ., Παπαστεργίου Σ.
Ορθοπαιδική Κλινική Νοσοκομείου
Άγιος Παύλος Θεσσαλονίκης
Εισαγωγή: Η ημιαρθροπλαστική τύπου bipolar
του ισχίου αποτελεί μία συνηθισμένη χειρουργική
επιλογή για την αντιμετώπιση των υποκεφαλικών
καταγμάτων του μηριαίου σε ηλικιωμένους ασθε-
84
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
νείς. Τα εξαρθρήματα των ημιαρθροπλαστικών
και η αποσυναρμολόγησή τους είναι σπάνιες περιπτώσεις με πολύ μικρό αριθμό βιβλιογραφικών
αναφορών.
ναρμολόγηση της πρόθεσης μπορεί να οφείλεται
σε διάφορους λόγους ένας εκ των οποίων μπορεί
να είναι και η λοίμωξη.
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση δύο σπάνιων περιπτώσεων εξαρθρήματος και
αποσυναρμολόγησης ημιαρθροπλαστικής τύπου
bipolar σε ηλικιωμένους ασθενείς που είχαν αντιμετωπιστεί για υποκεφαλικό κάταγμα μηριαίου
με συνοδό λοίμωξη του ισχίου.
P 12
Υλικό – Μέθοδος: Πρόκειται για δύο ασθενείς διαφορετικών φύλων, ηλικίας 80 και 85 ετών που παρουσίασαν εξάρθρημα ημιαρθροπλαστικής ισχίου.
Και στους δύο ασθενείς διενεργήθηκε κλειστή
ανάταξη υπό νευροληπτοαναισθησία. Και οι δύο
ασθενείς παρουσίασαν αποσυναρμολόγηση της
ημιαρθροπλαστικής και κατέληξαν με αναθεώρηση της ημιαρθροπλαστικής. Κατά τη λήψη διεγχειρητικών καλλιεργειών διαπιστώθηκε λοίμωξη
και στους δύο ασθενείς. Ένας εξ αυτών παρουσίασε νέο εξάρθρημα της ημιαρθροπλαστικής. Στον
ασθενή αυτόν αποφασίστηκε χειρουργική αφαίρεση των υλικών και τοποθέτηση αντιβιοτικού τσιμέντου τοπικά. Μετά την υποχώρηση της λοίμωξης προβήκαμε σε επέμβαση τύπου Girdlestone.
Αποτελέσματα: Και οι δύο ασθενείς παρουσιάζουν ικανοποιητική λειτουργικότητα και δηλώνουν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα της επέμβασης, 1,5 και δύο χρόνια μετεγχειρητικά. Ένας
εκ των δύο βαδίζει με τη βοήθεια περπατούρας
και οι δύο δηλώνουν ελεύθεροι συμπτωμάτων.
Συμπεράσματα: Το εξάρθρημα της ημιαρθροπλαστικής συνήθως αντιμετωπίζεται με κλειστή ανάταξη εντός του χειρουργείου. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία η κατάληξη αυτών των ασθενών είναι
συνήθως η αναθεώρηση της πρόθεσης. Η αποσυ-
ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΨΕΥΔΑΡΘΡΩΣΗΣ ΜΗΡΙΑΙΟΥ ΟΣΤΟΥ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΠΙΠΕΠΛΕΓΜΕΝΟΥ ΥΠΕΡΚΟΝΔΥΛΙΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΜΕ ΥΒΡΙΔΙΚΗ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΤΙΚΗ ΟΣΤΕΟΓΕΝΕΣΗ: FOLLOW-UP ΔΙΕΤΙΑΣ
Γ. Κανδαράκης, Στ. Χαλικιάς, Κ. Περπιράκης, Δ.
Ευαγγελόπουλος
Ε΄ Ορθοπαιδική κλινική, Νοσοκομείο «ΚΑΤ»
Ποσοστό 5-10% των καταγμάτων του μηριαίου είναι ανοικτά. Το τραύμα είναι σχεδόν πάντα
πρόσθιο και συνοδεύεται από διάφορου βαθμού
κάκωση στον εκτατικό μηχανισμό. Στην περίπτωσή μας, ένας 25χρονος άντρας υπέστη τύπου ΙΙ
υπερκονδύλιο κάταγμα στο αριστερό μηριαίο τον
Οκτώβριο του 2000. Αντιμετωπίστηκε σε άλλο
νοσοκομείο με κυκλικό πλαίσιο τύπου Ilizarov, το
οποίο μετατράπηκε σε ορθόδρομη ενδομυελική
ήλωση τον Ιανουάριο του 2001. Ο ασθενής παρουσιάστηκε στο τμήμα μας το 2009 με ατροφική
ψευδάρθρωση και θραύση υλικού, 7,5εκ. βράχυνση και 15ο έξω στροφή και 24ο οπίσθια γωνίωση.
Χειρουργήθηκε στις 17/11/09 με εφαρμογή υβριδικής εξωτερικής οστεοσύνθεσης και στις 5/5/10
με χρήση αυξητικών παραγόντων και DBM. Ακολούθησε εκ νέου αναθεώρηση στις 28/6/10. Το
τελικό αποτέλεσμα ήταν πλήρης πώρωση του κατάγματος, επιμήκυνσης 7,3 εκ και αποκατάσταση
του ανατομικού άξονα του οστού. Συμπερασματικά υποστηρίζουμε τη χρήση εξωτερικής οστεοσύνθεσης για την αντιμετώπιση επιπεπλεγμένων
καταγμάτων του μηριαίου.
ABSTRACTS 2013
P 13
ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΟΠΙΣΘΙΟΥ
ΕΞΑΡΘΡΗΜΑΤΟΣ ΩΜΟΥ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΡΙΩΝ
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ
Βλάχου Ε., Αποστολίδης Κ., Ιωσηφίδης Μ., Αλβανός Δ., Μπελετσιώτης Α., Κυριακίδης Α.
Β΄ Ορθοπαιδική Κλινική
ΓΝ Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης
Σκοπός: Η παρουσίαση τριών περιστατικών με
οπίσθιο εξάρθρημα ώμου, καθώς και της μεθόδου
αντιμετώπισης και των επιπλοκών που εμφανίσθηκαν.
Ασθενείς και Μέθοδος: Τρεις ασθενείς με οπίσθιο εξάρθρημα ώμου το οποίο διέλαθε την
έγκαιρη διάγνωση κατά την πρώτη εξέταση. A.
Άρρεν 99 ετών εξετάσθηκε 48 ώρες μετά από κρίση επιληψίας, για την οποία νοσηλευόταν στη
Νευρολογική κλινική. Διαγνώσθηκε αυτόματο
αμφοτερόπλευρο οπίσθιο εξάρθρημα ώμου χωρίς
συνοδές βλάβες. Διενεργήθηκε κλειστή ανάταξη
υπό νευροληπτοαναισθησία και ανάρτηση άνω
άκρων για 10 ημέρες. Β. Άρρεν 33 ετών, προσήλθε
4 μήνες μετά με απόσπαση της οπίσθιας μοίρας
του επιχειλίου χόνδρου και μεγάλη ανάστροφη
βλάβη Hill-Sacks. Διενεργήθηκε ανοικτή ανάταξη
με πρόσθια και οπίσθια προσπέλαση και επέμβαση McLaughlin. Ακολούθησε ακινητοποίηση με
νάρθηκα σε απαγωγή και έξω στροφή για 6 εβδομάδες. Γ. Γυναίκα 65 ετών, προσήλθε 4 μήνες μετά
με απόσπαση της οπίσθιας μοίρας του επιχειλίου
χόνδρου και μικρή ανάστροφη βλάβη Hill-Sacks.
Διενεργήθηκε ανοικτή ανάταξη με πρόσθια προσπέλαση και σταθεροποίηση με 1 ήλο Steinmann.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
85
Αποτελέσματα: Α. Επτά μήνες μετά την ανάταξη δεν αναφέρει άλγος ή περιορισμό του εύρους
κίνησης που προϋπήρχε της κάκωσης. Β. Δεκαοχτώ μήνες μετεγχειρητικά αναφέρει ήπιο άλγος
και περιορισμό κυρίως στην έσω στροφή. Γ. Την
4η μετεγχειρητική εβδομάδα παρατηρήθηκε μετανάστευση του ήλου, ο οποίος και αφαιρέθηκε.
Ακινητοποιήθηκε ο ώμος σε απαγωγή και έξω
στροφή με κηδεμόνα για 3 εβδομάδες. Τέσσερις
μήνες μετά αναφέρει απουσία άλγους και ήπιο περιορισμό εύρους κίνησης. Κανένας ασθενής δεν
παρουσίασε νέο εξάρθρημα.
Συμπεράσματα: Στις κακώσεις του ώμου απαιτείται αυξημένη κλινική υποψία για οπίσθιο εξάρθρημα, με έμφαση στην κλινική εξέταση και τις
κατάλληλες ακτινολογικές λήψεις, καθώς η απώλεια της έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης
μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση πολλών επιπλοκών. Μείζονος σημασίας είναι ο επανέλεγχος
εντός σύντομου χρονικού διαστήματος, καθώς
από την παρούσα μελέτη και τη βιβλιογραφία
φαίνεται ότι η καθυστέρηση στη διάγνωση αυξάνει τη βαρύτητα των επιπλοκών και των απαιτούμενων χειρουργικών επεμβάσεων.
P 14
ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΑΤΑΓΜΑ-ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΤΑΡΣΟΜΕΤΑΤΑΡΣΙΩΝ ΣΕ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΚΡΟ ΠΟΔΑ
Αβραμίδης Μ., Αναστασιάδης Γ., Αξιαρλής Β.,
Νικολάου Χ., Καρανικόλας Α
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Κιλκίς
86
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Σκοπός: Η παρουσίαση περιστατικού με ενδιαφέρουσα ακτινολογική και κλινική εικόνα και
με ασαφή μηχανισμό δημιουργίας της κακώσεως
που αρχικά αποδόθηκε σε αθλητική κάκωση.
Υλικό - Μέθοδος: Ασθενής ηλικίας εννέα ετών,
κορίτσι, προσήλθε συνοδεία συγγενών με έντονο
άλγος στο δεξιό άκρο πόδα, στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Από τον κλινικό και ακτινολογικό έλεγχο διαπιστώθηκαν α) εξάρθρημα της
πρώτης μεταταρσιοφαλαγγικής αρθρώσεως με
μετατόπιση του πρώτου μεταταρσίου προς τα έσω
και β) κατάγματα βάσεως δεύτερου τρίτου και τέταρτου μεταταρσίου με συνοδό μετατόπισή τους
προς τα έξω. Η ασθενής αντιμετωπίστηκε άμεσα
χειρουργικά με κλειστή ανάταξη και υποδόρια
K-wires με τη βοήθεια ακτινοσκόπησης. Μετεγχειρητικά λόγω του έντονου οιδήματος η ασθενής παρέμεινε για δύο ημέρες σε αυστηρή ανάρροπη θέση του άκρου ποδός και εξήλθε μετά από
επιθυμία των συγγενών με γύψινο ποδοκνημικό
νάρθηκα, βακτηρίες μασχάλης και οδηγίες για
αποφυγή φόρτισης του χειρουργημένου σκέλους.
Αποτελέσματα: Από την κλινική παρακολούθηση στα εξωτερικά ιατρεία διαπιστώθηκε βραδύτητα αποδρομής του οιδήματος, με εμμονή του άλγους στις παθητικές κινήσεις των δακτύλων του
άκρου ποδός, ακόμη και τρεις εβδομάδες από την
παρέλευση του ατυχήματος. Μετά την πληροφορία για τον πλήρη μηχανισμό του ατυχήματος
ενημερώθηκαν οι συγγενείς για την ενδεχόμενη
βλάβη στους αυτόχθονες μύες του άκρου ποδός
και ιδίως του μεγάλου δακτύλου. Η αφαίρεση των
K-wires πραγματοποιήθηκε έξι εβδομάδες μετά
το ατύχημα, ενώ η πλήρη λειτουργική αποθεραπεία χωρίς καμία επιπλοκή επήλθε δέκα εβδομάδες μετά την αρχική αντιμετώπιση.
Συμπεράσματα: Από τον αρχικό ακτινολογικό
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
έλεγχο ήταν εμφανής η δράση εξωτερικής βίας,
λόγω της αντιδιαμετρικής διασποράς των οστών
του μεταταρσίου. Σε αυτό συνεπικουρούσε και η
βιβλιογραφία, με την απουσία δημιουργίας παρόμοιας ακτινολογικής εικόνας από την εφαρμογή
ενδογενών μηχανισμών - συμπεριλαμβανομένης
και της βαρύτητας- που μπορούν να προκαλέσουν αυτήν την κάκωση στην παιδική ηλικία
P 15
ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ DENOSUMAB
ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΑΥΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΣΤΙΚΗ
ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΙΟΧΗΜΙΚΟΥΣ
ΔΕΙΚΤΕΣ ΣΕ ΜΕΤΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΙΑΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΧΑΜΗΛΗ ΟΣΤΙΚΗ ΜΑΖΑ
Ζήδρου Χ., Ηλιόπουλος Ε., Σαρβάνης Η., Κυριακίδης Θ., Κυριακίδης Α.
Β΄ Ορθοπαιδική Κλινική,
Γ. Ν. Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι
να διερευνήσει την επίδραση της θεραπείας με
Denosumab για 24 μήνες σε μετεμμηνοπαυσιακές
γυναίκες με χαμηλή οστική πυκνότητα.
Υλικό-Μέθοδος: Στη μελέτη μας που διενεργήθηκε από τον Ιανουάριο του 2010 μέχρι το Δεκέμβριο του 2012 πήραν μέρος 80 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες με χαμηλή οστική πυκνότητα
(T-score κυμαινόταν μεταξύ -1 και -2,5SD). Η
μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 59 έτη, ο μέσος
χρόνος από την εμμηνόπαυση ήταν τα 10 έτη και
το μέσο Τ-score στην ΟΜΣΣ κατά την έναρξη της
θεραπείας ήταν -1,61SD.
H 1η ομάδα (40 ασθενείς) έλαβε 60mg Denosumab
υποδορίως ανά εξάμηνο για 24 μήνες, 1000mg
ABSTRACTS 2013
ασβεστίου και 400-800IU βιταμίνης D σε ημερήσια βάση, ενώ η 2η ομάδα έλαβε μόνο ασβέστιο
και βιταμίνη D για 24 μήνες. Οι ασθενείς των δύο
ομάδων συνέχισαν να παρακολουθούνται για άλλους 12 μήνες λαμβάνοντας μόνο συμπλήρωμα
ασβεστίου και βιταμίνης D.
Αποτελέσματα: Στους 24 μήνες θεραπείας, οι
ασθενείς της ομάδας του Denosumab εμφάνισαν
σημαντική αύξηση στην οστική πυκνότητα της
ΟΜΣΣ (6,4%), του ολικού ισχίου (3,6%) και του
αυχένα του μηριαίου (2,9%) σε σχέση με τη 2η
ομάδα. Στους 12 μήνες μετά τη διακοπή της θεραπείας η οστική πυκνότητα παρουσίασε μείωση
σε όλα τα μετρούμενα σημεία και στις δύο ομάδες. Πάντως η οστική πυκνότητα στην ομάδα του
Denosumab σε όλη τη διάρκεια της μελέτης ήταν
υψηλότερη από αυτήν της 2ης ομάδας.
Επίσης, μετά τη διακοπή της θεραπείας με
Denosumab στην 1η ομάδα παρατηρήθηκε αύξηση των βιοχημικών δεικτών του οστικού μεταβολισμού (το καρβοξυτελικό τελοπεπτίδιο του
κολλαγόνου τύπου Ι- CTx μέσα στους πρώτους 3
μήνες και το προκολλαγόνο τύπου Ι -PINP μέσα
στους πρώτους 6 μήνες). Αντίθετα στη 2η ομάδα
τα επίπεδα των βιοχημικών δεικτών οστικού μεταβολισμού παρέμειναν αμετάβλητα σε όλη τη
διάρκεια της μελέτης.
Συμπέρασμα: Οι συγγραφείς υποστηρίζουν
ότι τα αποτελέσματα της θεραπείας με 60mg
Denosumab υποδορίως ανά εξάμηνο για 24 μήνες σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες με χαμηλή
οστική πυκνότητα είναι αναστρέψιμα μετά από
διακοπή θεραπείας για 12 μήνες και τονίζουν ότι
η συνεχόμενη χορήγηση είναι απαραίτητη για τη
διατήρηση του θεραπευτικού αποτελέσματος.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
87
P 16
ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΚΑΡΠΙΟΦΑΛΑΓΓΙΚΗΣ ΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ
ΔΕΞΙΟΥ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑ. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕ
ΣΥΣΚΕΥΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ
Σιώζος Α., Τσίτας Κ., Τζατζαΐρης Θ., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γ. Ν. Κοζάνης – «Μαμάτσειο»
Σκοπός της εργασίας: είναι να δείξει το ρόλο της
εξωτερικής οστεοσύνθεσης κατά την αντιμετώπιση βαριάς αστάθειας της μετακαρπιοφαλαγγικής
άρθρωσης του αντίχειρα, ως εναλλακτικής λύσης
σε γυναίκα οστεοπορωτική ασθενή.
Υλικό και Μέθοδοι: Παρουσιάζεται ασθενής
γυναίκα, ηλικίας 78 ετών, η οποία προσέρχεται
με από μακρού εγκατεστημένη μετατραυματική
αστάθεια της μετακαρπιοφαλαγγικής άρθρωσης
του δεξιού αντίχειρα. Η αστάθεια είχε ως αποτέλεσμα να μη μπορεί να επιτελεί καλά ακόμη και
τις εργασίες του νοικοκυριού αλλά και ό,τι είχε
σχέση με την ατομική της υγιεινή. Αντιμετώπιση: Κρίνοντας από τη μεγάλη αστάθεια, αλλά και
την ατροφία των μαλακών περιαρθρικών μορίων
προτείναμε στην ασθενή την αρθροδεσία της άρθρωσης. Προηγήθηκε εφαρμογή γύψινου πηχεοκαρπικού επιδέσμου τύπου σκαφοειδούς, για την
απομίμηση του λειτουργικού αποτελέσματος μετά
την επέμβαση. Η ασθενής το απεδέχθη. Ακολούθησε με ενδοφλέβια περιοχική αναισθησία με κερκιδική προσπέλαση επέμβαση αρθροδεσίας της
ΜΚΦ του αντίχειρα με τη βοήθεια βίδας ή βιδών
Herbert και μοσχευμάτων. Κατά τη διάρκεια της
εγχείρησης επισυνέβησαν συντριπτικά κατάγματα των προς αρθροδεσία οστικών περάτων της
88
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
βασικής φάλαγγας του αντίχειρα και της κεφαλής του μετακαρπίου του αντίχειρα, λόγω βαριάς
οστεοπόρωσης. Η συγκράτηση της οστεοσύνθεσης τελικώς επιτεύχθηκε με συσκευή δακτυλικής
εξωτερικής οστεοσύνθεσης και μοσχεύματα που
προήλθαν από τα κατεαγότα πέρατα των προς
σύνταξη οστών.
Πορεία: Η επούλωση του τραύματος ήταν απρόσκοπτη. Η πώρωση ολοκληρώθηκε σε 8 εβδομάδες. Επί 20 ημέρες ετέθη λειτουργικός κηδεμόνας
τύπου De Quervain.
Αποτέλεσμα. Η ασθενής είναι ευχαριστημένη
από το αποτέλεσμα της επέμβασης.
Συμπεράσματα: Η δακτυλική εξωτερική οστεοσύνθεση μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική μέθοδο συγκράτησης μιας αρθροδεσίας στις μικρές
αρθρώσεις του χεριού σε επιλεγμένη ομάδα ασθενών. P 17
ΜΟΝΗΡΗΣ ΒΛΑΒΗ ΕΩΣΙΝΟΦΙΛΟΥ ΚΟΚΚΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΜΗΡΙΑΙΟ ΟΣΤΟ ΣΕ ΑΓΟΡΙ
ΗΛΙΚΙΑΣ 16 ΕΤΩΝ. ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕ RADIO-FREQUENCY ABLATION
Καρανάσσος Μ., Τσιτούρας Δ., Παπαβασιλείου
Κ., Γεωργίου Β., Βλαχοδήμος Α., Μπιντούδη Α.,
Μιχαηλίδης Γ., Καπετάνος Γ.
Γ´ Ορθοπαιδική Κλινική
Α.Π.Θ Γ.Ν Παπαγεωργίου
Σκοπός: Λίγες είναι οι αναφορές της τρέχουσας
βιβλιογραφίας σχετικά με τη θεραπεία του εωσινόφιλου κοκκιώματος με radiofrequency ablation.
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσία-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
ση ενός περιστατικού εωσινόφιλου κοκκιώματος
στο δεξιό μηριαίο ασθενούς που αντιμετωπίστηκε
επιτυχώς με radiofrequency ablation καθώς και
η παρουσίαση απεικονίσεων της βλάβης που πιστοποιούν και επιβεβαιώνουν τη χρησιμότητα και
αποτελεσματικότητα της μεθόδου.
Υλικό και μέθοδοι: Άρρεν ηλικίας 16 ετών προσήλθε στην κλινική μας όπου διεγνώσθη εωσινόφιλο κοκκίωμα στο δεξί άνω τριτημόριο του μηριαίου. Υπεβλήθη σε θεραπεία με radiofrequency
ablation. Ο ασθενής επανεκτιμήθηκε κλινικά και
με αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες στους
τρείς και έξι μήνες μετά τη θεραπεία.
Αποτελέσματα: Ο ασθενής ανέφερε άμεση ύφεση των συμπτωμάτων το. Επιπλέον, οι απεικονιστικές εξετάσεις, έδειξαν την πλήρη νέκρωση της
περιοχής της βλάβης και εν συνεχεία την αναγέννηση νέου φυσιολογικού ιστού σε διάστημα έξι
μηνών μετά τη θεραπεία. Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν τη μεγάλη θεραπευτική αξία αυτής της
νέας μεθόδου για την αντιμετώπιση του εωσινόφιλου κοκκιώματος.
Συμπεράσματα: Παρουσιάζουμε την τέταρτη
περίπτωση-σύμφωνα με την τρέχουσα βιβλιογραφία- ασθενούς που έπασχε από εωσινόφιλο κοκκίωμα και αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με
radiofrequency ablation.
P 18
OΣΤΕΟΕΙΔΕΣ ΟΣΤΕΩΜΑ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑΣ.
ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟΣ - ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕ
ΘΕΡΜΙΚΗ ΚΑΤΑΛΥΣΗ
ABSTRACTS 2013
Χριστοδούλου Σ. Βερβερίδης Α. Δρόσος Γ. Ρυζιώτης Γ. Κώτσιος Σ. Καζάκος Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική Δ.Π.Θ.
Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης
Σκοπός: Παρουσιάζουμε περίπτωση οστεοειδούς
οστεώματος επιγονατίδας ως σπάνια εντόπιση
της πάθησης που θα πρέπει να διαφοροδιαγιγνώσκεται σε σχέση με άλλες συχνότερες αιτίες πρόσθιου άλγους στο γόνατο.
Υλικό-Μέθοδος: Ασθενής, 35 ετών, άντρας, αιτιώμενος επίμονο πρόσθιο άλγος (ΑΡ) γόνατος από
έτους περίπου. Από την κλινική εξέταση η (ΑΡ)
κατά γόνυ άρθρωση ήταν συνδεσμικά σταθερή,
χωρίς ύδραρθρο, με ευαισθησία κατά την ψηλάφηση της επιγονατίδας. Το εύρος κίνησης του γόνατος ήταν φυσιολογικό. Από τον εργαστηριακό
έλεγχο δεν παρατηρήθηκαν παθολογικές τιμές.
Ο ακτινολογικός έλεγχος ήταν αρνητικός για
οστική βλάβη, ενώ στην αρχική MRI του γόνατος
διαγνώστηκε οστικό οίδημα στην επιγονατίδα.
Αρχικά, αντιμετωπίστηκε με αρθροσκόπηση και
αποσυμπιεστικούς τρυπανισμούς που όμως δεν
απέδωσαν τα αναμενόμενα θεραπευτικά αποτελέσματα. 3 μήνες μετεγχειρητικά, καινούρια ΜRI
γόνατος έθεσε την υποψία οστεοειδούς οστεώματος στην επιγονατίδα που επιβεβαιώθηκε με CT
γόνατος. Ως τελική θεραπεία επιλέχθηκε αντί της
χειρουργικής αφαίρεσης η θερμική κατάλυση.
Αποτελέσματα: Εννέα μήνες μετά την επέμβαση
ο ασθενής δεν πονά, εκτελεί όλες τις κινήσεις του
γόνατος και έχει πλήρη λειτουργικότητα.
Συμπεράσματα: Σύμφωνα με την διεθνή βιβλιογραφία, οι περιπτώσεις οστεοειδούς οστεώματος
επιγονατίδας είναι λίγες και συνήθως διαλάθουν
της προσοχής δημιουργώντας τελικά διαφοροδι-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
89
αγνωστικό πρόβλημα. Όταν τεθεί η υποψία και
πραγματοποιηθεί η διάγνωση, η κλασική επιλογή
θεραπείας είναι η εξαίρεση του όγκου με εκπυρήνισή του σε υγιή όρια. Πρόσφατα, σε επιλεγμένες περιπτώσεις, είναι δυνατόν να γίνει καυτηριασμός του όγκου με την βοήθεια της θερμικής
κατάλυσης. Τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά
και οδηγούν σε ίαση. Η διάγνωση του οστεοειδούς οστεώματος απαιτεί υψηλό βαθμό υποψίας
και η διαφορική διάγνωση θα πρέπει να γίνεται
από ένα πλήθος αιτιών άλγους στο γόνατο.
P 19
ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟ ΕΜΠΥΡΕΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ
ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ
ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ
Τζατζαΐρης Θ., Τσίτας Κ., Σιώζος Α., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Γ. Ν. Κοζάνης - «Μαμάτσειο»
Σκοπός της εργασίας: είναι να καταδείξει την
υποξεία σηπτική αρθρίτιδα ως επακόλουθο σηπτικού ασθενούς μετά επιτυχή ενδοκοιλιακή
επέμβαση επί των χοληφόρων.
Υλικό και Μέθοδος: Ασθενής, άνδρας, ηλικίας
72 ετών εμφάνισε παρατεταμένο εμπύρετο σύνδρομο μετά επεισόδιο οξείας κοιλίας σε ιστορικό
λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής. Το εμπύρετο
θεωρήθηκε απότοκο μετεγχειρητικής παγκρεατίτιδας και ο ασθενής υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία. Η εξιδρωματική περιτονίτιδα
αντιμετωπίστηκε με έκπλυση της περιτοναϊκής
κοιλότητας και ευρεία παροχέτευση. Ακολούθησε
νοσηλεία του ασθενούς σε ΜΑΦ και θάλαμο χει-
90
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
ρουργικής κλινικής, λόγω παρατεταμένου εμπυρέτου παρά την τριπλή αγωγή δι΄ αντιβιοτικών
που τροποποιήθηκε δύο φορές με υποχώρηση
του πυρετού και παραμονή μικρής δεκατικής πυρετικής κίνησης. Η πρώτη αγωγή περιλάμβανε
συνδυασμό πιπερασιλίνης + ταζοβακτάμης και
αμινογλυκοσίδης. Ακολούθησε αγωγή με σιπροφλοξασίνη και κλινδαμυκίνη. Ο ασθενής εμφάνισε γοναλγία δεξιά με ταυτόχρονη μικρή διόγκωση της άρθρωσης Ο ακτινολογικός έλεγχος του
γόνατος απέβη αρνητικός. Ακολούθησε παρακέντηση του γόνατος, η οποία κατέδειξε παρουσία
πύου. Κατά την παρακέντηση ενέθηκαν στην άρθρωση 600 mg νετιλμυκίνης. Η από μακρού εγκατεστημένη σηπτική κατάσταση και η επιμονή των
συμπτωμάτων κατέστησε επιβεβλημένη την ανοικτή παροχέτευση προς καλύτερη διερεύνηση και
παροχέτευση. Εγχείρηση: Με γενική ενδοτραχειακή αναισθησία και χωρίς ίσχαιμη περίδεση διενεργήθηκε αρθροτομή μέσω έσω παρεπιγονατιδικής τομής. Κατά την τομή εξήλθε ποσότητα πύου
και νεκρωμάτων, η οποία δικαίωσε τη διάγνωση
της σηπτικής αρθρίτιδας. Ακολούθησε άφθονη
έκλυση της άρθρωσης με φυσιολογικό όρο και
διάλυμα φουκιδικού οξέος. Διενεργήθηκε ευρεία
παροχέτευση και σύγκλειση κατά στρώματα υπό
εισαγωγή πολλών σωλήνων Penrose. Το σηπτικό
υλικό απεστάλη προς καλλιέργεια και παθολογοανατομική εξέταση. H καλλιέργεια απέβη αρνητική.
Αποτελέσματα: Ο πυρετός υποχώρησε αμέσως,
χωρίς τροποποίηση της τελευταίας αγωγής που
διακόπηκε σε τρεις ημέρες και αντικαταστάθηκε
με σιπροφλοξασίνη και ριφαμπικίνη Η άρθρωση
προστατεύθηκε σε μέτρια έκταση για 3 εβδομάδες και ακολούθησε προοδευτική φόρτιση υπό
φυσικοθεραπεία για δύο μήνες. Ο ασθενής παρακολουθείται επί 2½ έτη. Ο ακτινολογικός έλεγχος
κατέδειξε μικρή εστία παρααρθρικής οστεοποίησης χωρίς κλινικά επακόλουθα.
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
Συμπεράσματα: Θα πρέπει να υπάρχει υψηλός
βαθμός υποψίας σχετικά με την εμφάνιση υποξείας σηπτικής αρθρίτιδας σε σηπτικούς ασθενείς.
P20
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΟΣ ΣΠΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗΣ
ΕΠΙΦΥΣΙΟΛΙΣΘΗΣΗΣ ΜΗΡΙΑΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ
Μαυρόπουλος Ρ., Κώτσιος Σ., Μεμέτ Μ., Ρυζιώτης Γ., Βερβερίδης Α., Καζάκος Κ.
Πανεπιστημιακό Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης
Πανεπιστημιακή Oρθοπαιδική Κλινική
Σκοπός: της εργασίας μας είναι η παρουσίαση
μιας σπάνιας περίπτωσης ενός μεγάλου βαθμού
ολίσθησης μηριαίας κεφαλής σε παιδί.
Υλικό και Μέθοδος: Αγόρι 11 ετών, υπέρβαρο
(65 kg) προσήλθε με ΕΚΑΒ στα Επείγοντα με
έντονο άλγος ισχίου μετά από αναφερόμενη κάκωση. Στον ακτινολογικό έλεγχο διαπιστώθηκε
3ου βαθμού επιφυσιολίσθηση μηριαίας κεφαλής
(ΑΡ). Αντιμετωπίστηκε με ανάταξη με δερματική έλξη και κοχλίωση υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο
με μια αυλοφόρα βίδα μέσα στο 1ο 24ωρο μετά
την κάκωση. Ακολούθησε κλινοστατισμός για 3
εβδομάδες και βάδιση χωρίς φόρτιση (ΑΡ) σκέλος για 3/12
Στο ιστορικό ο χρόνος εμφάνισης πρώτων ενοχλημάτων στο μηρό και το γόνατο αριστερά ξεκίνησε πριν από τέσσερις εβδομάδες, είχε μικρού
βαθμού ολίσθηση μηριαίας κεφαλής (αμφοτερόπλευρα), αντιμετωπίστηκε συντηρητικά.
Αποτελέσματα: Κατά την επανεξέταση σε 3 μήνες δεν παρουσιάστηκε καμία επιπλοκή.
ABSTRACTS 2013
Συμπεράσματα: Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή
στην αντιμετώπιση της ολίσθησης μηριαίας κεφαλής. Εξετάστε τη μη προσβεβλημένη πλευρά
οι αμφοτερόπλευρες ολισθήσεις είναι στο 25%
περίπου, σκεφτείτε για προφυλακτική σταθεροποίηση.
η
P 21
ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΕΜΒΟΛΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΦΥΓΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ ΣΕ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΓΟΝΑΤΟΣ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ
Βραγγάλας Β. Χριστοδούλου Π., Παυλόπουλος
Χ., Πέλλιος Στ., Μπουτσιάδης Αχ. Καπούτσης Δ.,
Β΄ Ορθοπαιδική Κλινική
424 Γ.Σ.Ν.Ε.
Σκοπός: Η διαφυγή του ορθοπαιδικού τσιμέντου
στη συστηματική κυκλοφορία κατά τη χρήση του,
αποτελεί μια από τις πιο ιδιαίτερες και σημαντικές
επιπλοκές ιδίως σε επεμβάσεις της σπονδυλικής
στήλης, όπως οι κυφοπλαστικές. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση της ενδιαφέρουσας
περίπτωσης ασθενούς με ήπια συμπτωματική
πνευμονική εμβολή λόγω διαφυγής τσιμέντου σε
αναθεώρηση ολικής αρθροπλαστικής γόνατος.
Αναφορά περίπτωσης: Γυναίκα 77 ετών προσέρχεται στο τμήμα επειγόντων περιστατικών με
υπερκονδύλιο περιπροθετικό κάταγμα αριστερού
μηριαίου σε έδαφος ολικής αρθροπλαστικής γόνατος συνεπεία πτώσης. H ασθενής οδηγήθηκε
στο χειρουργείο όπου και διενεργήθηκε οστεοσύνθεση του μηριαίου με τη χρήση πλάκας LISS.
Διεγχειρητικά διαπιστώθηκε χαλάρωση της μηριαίας πρόθεσης και αποφασίστηκε να εκτελεστεί
αναθεώρηση της ολικής αρθροπλαστικής σε δεύ-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
91
τερο χρόνο μετά την πώρωση του κατάγματος. Η
ασθενής είχε ομαλή μετεγχειρητική πορεία, τακτικό απεικονιστικό και κλινικό έλεγχο και μετά
από 9 μήνες εισέρχεται εκ νέου για αφαίρεση των
υλικών οστεοσύνθεσης και αναθεώρηση της αρθροπλαστικής. Τοποθετείται συνδεδεμένου τύπου ολική αρθροπλαστική γόνατος με τσιμέντο,
χωρίς ιδιαίτερα διεγχειρητικές δυσκολίες. Κατά
την μετεγχειρητική απλή ακτινογραφία διαπιστώθηκε διαφυγή μεγάλης ποσότητας τσιμέντου
εξωοστικά στην έξω-πρόσθια επιφάνεια του κάτω
ημιμορίου του μηριαίου οστού. Η ασθενής είχε
καλή άμεσα μετεγχειρητική πορεία, απύρετη, αιμοδυναμικά σταθερή και χωρίς τοπική συμπτωματολογία στην περιοχή του διαχεόμενου τσιμέντου. Την έκτη μετεγχειρητική ημέρα εμφάνισε
επεισόδιο δύσπνοιας. Στα πλαίσια του περαιτέρω
απεικονιστικού ελέγχου διενεργήθηκε αξονική
αγγειογραφία πνευμόνων όπου και διαγνώσθηκε
υλικό υπέρπυκνης (μεταλλικής)υφής στην πορεία
των αγγείων σε τμηματικούς κλάδους του δεξιού άνω λοβού συνεπεία εμβολής από τσιμέντο.
Η ασθενής εξήλθε χωρίς συμπτωματολογία, σε
καλή γενική κατάσταση με αντιπηκτική κάλυψη
για 6 μήνες και δύο χρόνια μετά δεν έχει εμφανίσει οποιαδήποτε επιπλοκή από το αναπνευστικό.
Συμπέρασμα: Η πνευμονική εμβολή αποτελεί μια
από τις μείζονες επιπλοκές μετά από ορθοπαιδικές επεμβάσεις. Με τη χρήση του ορθοπαιδικού
τσιμέντου, οι χειρουργοί πρέπει πάντα να έχουν
την υποψία της διαφυγής του στη συστηματική
κυκλοφορία διότι το μεγαλύτερο ποσοστό των
πνευμονικών εμβολών από τσιμέντο είναι ασυμπτωματικό.
P 22
ΡΗΞΗ ΕΝΔΑΓΓΕΙΑΚΟΥ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ
ΜΙΜΟΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΠΟΝΔΥΛΙΚΟ ΟΓΚΟ:
92
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ
ΠΡΟΣΘΙΑ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
ΤΗΝ
Αποτελέσματα. Ο ασθενής αναφέρει πλήρη υποχώρηση των συμπτωμάτων του.
Αλαφροπάτης Η., Πετράκης Ι., Κτενίδης Κ.,
Σάιεχ Φ., Αβραμίδης Θ., Κύρκος Ι.Μ., Κεσίδης
Ε., Καπετάνος Γ.
Συμπεράσματα. Η συμπτωματολογία χρόνιας
οσφυαλγίας μπορεί να υποκρύπτει πολλές παθολογικές καταστάσεις, μεταξύ των οποίων εξαιρετικά σπάνια και αυτής της χρόνιας κεκαλυμμένης
και αυτό-περιοριζόμενης ρήξης ενδοπρόθεσης
ΑΚΑ. Απαιτείται πλήρης και προσεκτική διερεύνηση των ασθενών με χρόνια άτυπη οσφυαλγία,
προκειμένου να εξασφαλίζεται η ασφαλής και
αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.
Γ´ Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ.
Γ.Ν. Παπαγεωργίου
Σκοπός της εργασίας. Η παρουσίαση της περίπτωσης κεκαλυμμένης ρήξης ενδοπρόθεσης
ενδοαγγειακής αποκατάστασης ανευρύσματος
κοιλιακής αορτής (ΑΚΑ) με κλινική και απεικονιστική εικόνα παρασπονδυλικού όγκου.
Υλικό και μέθοδος. Άνδρας 75 ετών προσήλθε
με συμπτωματολογία άτυπης χρόνιας οσφυαλγίας από περίπου εξαμήνου, μη-ανταποκρινόμενης
στα συνήθη θεραπευτικά μέσα. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία, η οποία ανέδειξε ύπαρξη μεγάλης κυστικής πολύχωρης παρασπονδυλικής μάζας πυκνότητας μαλακών μορίων
αριστερά στο ύψος των Ο2-Ο4 σπονδύλων που
καταλάμβανε τμήμα του λαγονοψοΐτη και παραμόρφωνε την απεικόνιση των αντίστοιχων σπονδυλικών σωμάτων. Λόγω του ότι είχε υποβληθεί
σε ενδοαυλική αποκατάσταση ΑΚΑ 4 έτη πριν
την έναρξη των συμπτωμάτων, ζητήθηκε αγγειογραφία κοιλιακής αορτής σε αξονικό τομογράφο,
η οποία ανέδειξε εικόνα ρήξης του τοιχώματος
της ενδοπρόθεσης και ύπαρξης οργανωμένου
αιματώματος παρα-αορτικά. Ο ασθενής κατά τη
νοσηλεία του εμφάνισε ταχεία πτώση του αιματοκρίτη, η οποία σταθεροποιήθηκε με πολλαπλές
μεταγγίσεις. Ακολούθως υποβλήθηκε σε ανοικτή
αφαίρεση της ενδοπρόθεσης και τοποθέτηση νέας
τύπου Υ με περιφερικές αναστομώσεις στις κοινές
μηριαίες αρτηρίες. Η αφαιρεθείσα ενδοπρόθεση
παρουσίαζε εικόνα μεγάλης επιμήκους ρήξης.
P 23
ΡΗΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΥ ΕΚΤΕΙΝΟΝΤΑ ΤΟΥ
ΑΝΤΙΧΕΙΡΑ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΠΑΡΕΚΤΟΠΙΣΤΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΠΕΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΙΔΑΣ
Ασσάντης Β., Τσίτας Κ., Τζατζαΐρης Θ., Σιώζος
Α., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γ. Ν. Κοζάνης – «Μαμάτσειο»
Σκοπός της εργασίας: είναι να καταδείξει ότι
ακόμη και σε απαρεκτόπιστα κατάγματα του
κάτω πέρατος της κερκίδας είναι δυνατή η ρήξη
του μακρού εκτείνοντος του αντίχειρα.
Υλικό και Μέθοδος: Γυναίκα 49 ετών προσήλθε
παραπονούμενη για αδυναμία ραχιαίας κάμψης
του αντίχειρα. Αναφέρθηκε έλασσον κάταγμα
κάτω πέρατος της κερκίδας με ενδοαρθρική συμμετοχή μετά παρέλευση τριμήνου. Αξιοποιώντας
τη γνώση του παλιού πωρωθέντος κατάγματος
της κερκίδας, τέθηκε η διάγνωση ρήξης του μακρού εκτείνοντος του αντίχειρα. Εγχείρηση: Με
ABSTRACTS 2013
ενδοφλέβια περιοχική αναισθησία και ίσχαιμη
περίδεση διενεργήθηκε ραχιαία προσπέλαση του
1ου διαμερίσματος των εκτεινόντων του αντίχειρα.
Παρασκευάστηκε το κεντρικό κολόβωμα του μακρού εκτείνοντος του αντίχειρα. Παρατηρήθηκε
ρήξη του τένοντα με ακέραιο το κοινό έλυτρό του.
Ακολούθησε άλλη τομή αντίστοιχη προς τη μετακαρπιοφαλαγγική άρθρωση του δείκτη. Ο ίδιος
εκτείνων του δείκτη αποσπάστηκε από τη ΜΚΦ
άρθρωση του δείκτη και κατευθύνθηκε προς κεντρικό σημείο του τραύματος. Ο ίδιος εκτείνων
τον δείκτη αναγνωρίστηκε από την περιφερική
εντόπιση της μυϊκής γαστέρας Ακολούθησε ταυτοποίηση και παρασκευή του ιδίου εκτείνοντος
του δείκτη που αναγνωρίστηκε από την περιφερική εντόπιση της μυϊκής γαστέρας. Ο ίδιος
εκτείνων του δείκτη αμματίστηκε και διετάμη. Το
κεντρικό κολόβωμά του κατευθύνθηκε προς το
κεντρικό μέρος του τραύματος, ενώ το περιφερικό
συρράπτεται προς κοινό εκτείνοντα. Ακολούθησε
εκτροπή του κεντρικού κολοβώματος στην κερκιδική πλευρά του χεριού και κατεύθυνσή προς το
περιφερικό κολόβωμα του μακρού εκτείνοντος
του αντίχειρα. Το κεντρικό κολόβωμα του ιδίου
εκτείνοντος του δείκτη συρράφτηκε με το κολόβωμα του μακρού εκτείνοντος του αντίχειρα. Διενεργήθηκε συρραφή του τενοντίου μοσχεύματος
και προς το κεντρικό κολόβωμα του μακρού εκτείνοντα του αντίχειρα. Το περιφερικό πέρας του τενοντίου μοσχεύματος καθηλώθηκε στη βάση του
εκτατικού μηχανισμού. Η συρραφή προστατεύτηκε για 6 εβδομάδες με γύψινο νάρθηκα. Ακολούθησε κινητοποίηση της άρθρωσης και των τενόντων και ενεργητική φυσικοθεραπεία.
Συμπεράσματα: Η ρήξη του μακρού εκτείνοντα
του αντίχειρα είναι αποτέλεσμα υποστρόφων αλλοιώσεων αγγειακής φύσεως που επισυμβαίνουν
στη μάζα του λόγω βλάβης της τροφοφόρου κυκλοφορίας
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
93
P 24
ΣΥΝΔΡΟΜΟ WEAVER SMITH ΚΑΙ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑ ΙΣΧΙΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΚΑΙ
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Χριστοδούλου Σ. Ρυζιώτης Γ. Βαλκάνης Χ. Κώτσιος Σ. Βερβερίδης Α. Καζάκος Κ.
Ορθοπαιδική Κλινική Δ.Π.Θ.,
Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης
Σκοπός: Παρουσιάζουμε ένα σπάνιο συγγενές
παιδιατρικό σύνδρομο Weaver-Smith, τον τρόπο
διαγνωστικής προσέγγισης και αντιμετώπισής
του.
Υλικό-Μέθοδος: Ασθενής θήλυ, 12 ετών, με διαγνωσμένο Weaver-Smith σύνδρομο (ύστερα
από εξέταση καρυοτύπου) 46ΧΧt (1,4), προσέρχεται αιτιώμενη άλγος ισχίων άμφω. Εμφανίζει
μακροκεφαλία, καμπτοδακτυλία και ήπια νοητική στέρηση. Από την κλινική εξέταση διαπιστώνεται ανισοσκελία, βλαισοποδία και εφίππευση
μεγάλου δακτύλου (ΔΕ) άκρου ποδός. Ο αιματολογικός και βιοχημικός έλεγχος ήταν χωρίς
παθολογικά ευρήματα. Ο απεικονιστικός έλεγχος
(απλή ακτινογραφία, CT) αναδεικνύει δυσπλασικά ισχία άμφω, ωλένια απόκλιση δείκτη-μέσου
δακτύλων άμφω και καμπτοδακτυλία. Αποφασίζεται διορθωτική οστεοτομία ισχίων άμφω και
αρθρόδεση υπαστραγαλικής τύπου Grice-Green
για την βλαισοποδία. Η μετεγχειρητική πορεία
ήταν ομαλή. Η ασθενής παρουσιάζει ικανοποιητική βάδιση με πλήρες εύρος κίνησης.
Αποτελέσματα: Άμεσα μετεγχειρητικά παρουσιάζεται ικανοποιητική βάδιση. 6 μήνες μετά είναι
σε καλή κατάσταση χωρίς λειτουργικά ενοχλήματα.1 χρόνο αργότερα η βάδιση παραμένει ικανο-
94
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
ποιητική με πλήρες εύρος των χειρουργημένων
αρθρώσεων. Ακτινολογικός έλεγχος συνιστάται
να γίνεται κάθε 6 μήνες για δύο χρόνια και μετά
μία φορά το χρόνο για τα επόμενα δέκα χρόνια
για τον έλεγχο των ισχίων και της υπαστραγαλικής άρθρωσης.
Συμπεράσματα: Σύμφωνα με την βιβλιογραφία,
το σύνδρομο Weaver-Smith αποτελεί σπάνια
οντότητα. Η διάγνωση απαιτεί υψηλό βαθμό υποψίας, αντιμετωπίζεται χειρουργικά και η διαφορική διάγνωση γίνεται από ένα πλήθος συγγενών
παιδιατρικών συνδρόμων.
P 25
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΥΠΟΚΕΦΑΛΙΚΟΥ-ΒΑΣΙΚΟΑΥΧΕΝΙΚΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΗΡΙΑΙΟΥ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΑΥΤΟΑΝΟΣΟ ΑΙΜΟΛΥΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ
Σιώζος Α., Τσίτας Κ., Τζατζαΐρης Θ., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γ. Ν. Κοζάνης – «Μαμάτσειο»
Σκοπός της εργασίας: είναι η κατάδειξη των δυσκολιών από την αδυναμία μετάγγισης σε κάταγμα με προφανή την επιλογή της θεραπείας.
Υλικό και Μέθοδος: Ασθενής γυναίκα ηλικίας
78 ετών διακομίζεται σε μας με κάκωση του δεξιού ισχίου. Ο ακτινολογικός έλεγχος κατέδειξε
συνδυασμό υποκεφαλικού και βασικοαυχενικού
κατάγματος του δεξιού μηριαίου. Αποφασίστηκε διενέργεια διπολικής ημιαρθροπλαστικής του
δεξιού ισχίου χωρίς τσιμέντο. Κατά τον προεγχειρητικό έλεγχο προέκυψε εντόνως θετική αντί-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
δραση Coombs με αποτέλεσμα να μη μπορεί να
δεχθεί πρακτικώς μετάγγιση από καμιά ομάδα
αίματος. Αποφασίστηκε η εφαρμογή εξωτερικής
οστεοσύνθεσης με την προσδοκία ότι επειδή η
παρεκτόπιση του υποκεφαλικού στοιχείου του
κατάγματος ήταν σε βλαισότητα μηχανικώς ίσως
αυτή αποδεικνυόταν επωφελής για την πώρωση του κατάγματος. Εγχείρηση 1η : Η επέμβαση
έγινε υπό ραχιαία αναισθησία με κλειστή ανάταξη σε συμβατικό τραπέζι ανάταξης καταγμάτων.
Η ασθενής κινητοποιήθηκε πλήρως αν και δεν
επιτράπηκε φόρτιση αλλά κατέστη δυνατή η νοσηλεία της. Η πορεία της πιθανής πώρωσης του
κατάγματος παρακολουθούταν με διαδοχικούς
ακτινολογικούς ελέγχους. Μετά 16 εβδομάδες
αποφασίστηκε η αφαίρεση της συσκευής εξωτερικής οστεοσύνθεσης. Κατά τον ακτινολογικό
έλεγχο παρατηρήθηκε ινώδης πώρωση κατά το
βασικοαυχενικό του κατάγματος και καμία εμφανής επουλωτική εξεργασία κατά το υποκεφαλικό.
Αποφασίστηκε διενέργεια ημιαρθροπλαστικής με
αυτομετάγγιση με αιμοληψίες από την ίδια την
ασθενή και χρήση συσκευής αυτομετάγγισης. Εγχείρηση 2η: Η ασθενής εμφάνισε επεισόδιο αρτηριακής υποπίεσης, που κατέστησε επιβεβλημένη
τη χορήγηση μίας από τις δύο μονάδες συμπυκνωμένων ερυθρών που είχαν διαφυλαχθεί. Ακολούθησε η επέμβαση με οπισθοπλάγια προσπέλαση η διπολική ημιαρθροπλαστική και η ασθενής
οδηγήθηκε σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Εκεί
έλαβε μια μονάδα συμπυκνωμένων ερυθρών και
τις μονάδες πλάσματος από της αυτοαιμοληψίες
που είχαν προηγηθεί. Δεν κατέστη δυνατό να αξιοποιηθεί το περιεχόμενο της παροχέτευσης για το
φόβο αυτοευαισθητοποίησης.
Αποτελέσματα: Η ασθενής κινητοποιήθηκε αλλά
κατέληξε λόγω περιφερικής υποξείας και καρδιαοαναπνευστικής ανεπάρκειας.
ABSTRACTS 2013
Συμπεράσματα: Η ενεργοποίηση αυτοάνοσου
αιμολυτικού μηχανισμού είναι δυνατό να αποβεί
μοιραία και να αποτελέσει αξεπέραστο εμπόδιο
κατά την αντιμετώπιση κατάγματος του ισχίου.
P 26
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ TILLAUX
ΣΕ ΕΝΗΛΙΚΑ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ.
Πετράκης Ι., Αλαφροπάτης Η., Ποτούπνης Μ.,
Γαλάνης Κ., Καπετάνου Α., Αδάμ Σ., Κύρκος Α.,
Καπετάνος Γ.
Γ΄ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ,
Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»,
Θεσσαλονίκη.
Σκοπός: Η παρουσίαση ενός εξαιρετικά σπάνιου
συνδυαστικού κατάγματος του οπισθίου πόδα σε
ενήλικα ασθενή μετά από τραυματισμό υψηλής
ενέργειας, η περιγραφή του σύνθετου μηχανισμού
κάκωσης, καθώς και η ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της ανατομικής ανάταξης και συμπιεστικής οστεοσύνθεσης έναντι της αρθρόδεσης της
υπαστραγαλικής και της ποδοκνημικής σε πρώτο
χρόνο.
Υλικό και Μέθοδος: Μια υγιής και δραστήρια
ασθενής 67 χρόνων υπέστη κλειστό μετωπιαίο
κάταγμα σώματος αστραγάλου με υπεξάρθρημα
της ποδοκνημικής και πρόσθιο-εξωτερικό κάταγμα Tillaux ενηλίκων της περιφερικής κνημιαίας
αρθρικής επιφάνειας. Ο συνδυασμός των καταγμάτων ήταν τύπου 82C2 για το σώμα του αστραγάλου και 43B1.1 για το κνημιαίο plafond κατά
AO/OTA. Η ασθενής υποβλήθηκε σε χειρουργική
αντιμετώπιση της κάκωσής της. Η τεχνική περιέ-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
95
λαβε δύο ευρείες προσπελάσεις, δίχως οστεοτομία του έσω σφυρού και συμπιεστική οστεοσύνθεση με αυλοφόρους κοχλίες σπογγώδους οστού
μερικού σπειράματος. Η ασθενής ακολούθησε
συγκεκριμένο μετεγχειρητικό πρωτόκολλο αποθεραπείας και το σημείο Hawkins στις απλές
ακτινογραφίες αξιολογήθηκε για την επαναιμάτωση του σώματος του αστραγάλου.
Αποτελέσματα: Τα κατάγματα του σώματος του
αστραγάλου, αν και σπάνια, τις περισσότερες
φορές συνδυάζονται με ταυτόχρονο κάταγμα
της ποδοκνημικής άρθρωσης ή και άλλων οστών
του ταρσού. Ωστόσο ο συνδυασμός με κάταγμα
Tillaux ενηλίκων είναι μοναδικός στη βιβλιογραφία. Ο μηχανισμός της κάκωσης είναι σύνθετος
και συνίσταται σε ισχυρή αξονική φόρτιση με την
ποδοκνημική σε ραχιαία έκταση και συνακόλουθη
έξω στροφή με βίαιη ανάσπαση του έξω χείλους
της υπαστραγαλικής. Η αντιμετώπιση με ανατομική ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση σε
συνδυασμό με εντατική φυσιοθεραπεία οδηγούν
σε ικανοποιητικά λειτουργικά αποτελέσματα.
Συμπέρασμα: Τα παραπάνω αποτελέσματα συμβαδίζουν με αυτά της διεθνούς βιβλιογραφίας και
πιθανόν να καταδεικνύουν πως η αντιμετώπιση
των συνδυαστικών ενδαρθρικών καταγμάτων του
αστραγάλου χειρουργικά να απαιτεί παρέμβαση
σε δύο χρόνους, εσωτερική οστεοσύνθεση αρχικά
και ενδεχομένως αρθρόδεση σε δεύτερο χρόνο.
P 27
ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΕΡΚΙΔΟΣ ΜΕ ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΟΡΩΝΟΕΙΔΟΥΣ
ΑΠΟΦΥΣΗΣ ΩΛΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΗ ΡΗΞΗ
ΤΟΥ ΕΣΩ ΠΛΑΓΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΗΣ
ΚΑΤΑ ΑΓΚΩΝΑ ΑΡΘΡΩΣΗΣ
96
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Αβραμίδης Μ., Βίττης Φ., Αξιαρλής Β., Τσολάκης Ν., Καρανικόλας Α.
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Κιλκίς
Σκοπός: Η παρουσίαση περιστατικού με κατάγματα και συνδεσμική βλάβη στην περιοχή του
αγκώνα που στην πλήρη σύνθεσή τους δημιουργούν την ατυχή τριάδα του αγκώνα.
Υλικό Μέθοδος: Άνδρας ηλικίας 28 ετών, προσήλθε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών με
κλειστή κάκωση του αριστερού αγκώνα, μετά
από αναφερόμενη πτώση από ύψος. Κλινικά παρουσίαζε έντονη εκχύμωση και ευαισθησία στην
έσω επιφάνεια του αγκώνα. Από τον ακτινολογικό έλεγχο διαπιστώθηκαν α) συντριπτικό κάταγμα κεφαλής κερκίδας (Mason III) β) κατάγματα
στο κεντρικό τριτημόριο της ωλένης με συμμετοχή της κορωνοειδούς απόφυσης. Διεγχειρητικά πραγματοποιήθηκε α) οστεοσύνθεση της κεφαλής της κερκίδας, μετά από πλήρη αφαίρεσή
της και επανατοποθέτησή της με ειδική πλάκα
γεφυρώσεως, β) εσωτερική οστεοσύνθεση της
ωλένης και γ) έλεγχος της σταθερότητας του έσω
πλάγιου συνδέσμου μετά την οστεοσύνθεση των
καταγμάτων, οπότε και κρίθηκε επαρκής η ανατομική του συνοχή.
Αποτελέσματα: Η αποθεραπεία του ασθενή
πραγματοποιήθηκε με χρήση λειτουργικού νάρθηκα αγκώνα, με γωνιόμετρο, για τρεις μήνες
μετά τη χειρουργική επέμβαση. Ο ασθενής ανέκτησε σταδιακά πλήρη κάμψη, έκταση και πρηνισμό του αντιβραχίου, με ελάττωση κατά 20 μοίρες
του υπτιασμού σε σχέση με το φυσιολογικό άλλο
άκρο. Κατά την τελευταία επανεξέταση, έξι μήνες
μετά την επέμβαση, ο ασθενής δηλώνει ικανοποιημένος με την πλήρη επιστροφή του σε χειρωνα-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
κτική εργασία, αν και ακτινολογικά ο αυχένας της
κεφαλής της κερκίδας δεν εμφανίζει πλήρη πώρωση στην περιοχή του κατάγματος.
Συμπεράσματα: Είναι γενικά αποδεκτό ότι η
δυνατότητα εσωτερικής οστεοσύνθεσης των
καταγμάτων της κεφαλής της κερκίδας περιορίζεται από τη μορφή και τη συντριπτικότητα του
κατάγματος. Κατά τη γνώμη μας πρέπει να κατέχει πρωτεύουσα θέση α) σε νέες ηλικίες και β)
στην ύπαρξη συνοδών συνδεσμικών κακώσεων.
Σε αυτές τις ομάδες των ασθενών η αφαίρεση της
κεφαλής ή η αντικατάστασή της μπορεί να παραμένουν επιλογές σε περίπτωση αποτυχίας ή αδυναμίας οστεοσύνθεσης του κατάγματος
P 28
ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΚΟΣΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΤΡΟΧΑΝΤΗΡΙΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ DHS ΕΝΑΝΤΙ G3NAIL
Παράσχου Σ., Σαββίδης Μ., Αξιαρλής Β., Τρέμμας Ι., Μαρκόπουλος Ν., Χατζηλιάδης Γ.
Ορθοπαιδική Κλινική Γ. Ν. Κιλκίς.
Τα περιτροχαντήρια κατάγματα είναι από τα πιο
συχνά κατάγματα που αντιμετωπίζονται σε ορθοπαιδικά τμήματα που δέχονται τραυματίες.
Με την αύξηση του μέσου όρου ζωής καθώς και
των τροχαίων ατυχημάτων, παρατηρείται και μία
αύξηση των καταγμάτων αυτών αυξάνοντας παράλληλα και το κόστος νοσηλείας των ασθενών
αυτών. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η συσχέτιση κόστους-αποτελέσματος στην θεραπεία των
περιτροχαντηρίων καταγμάτων με την χρήση κοχλιωτού ήλου-πλάκας (DHS) έναντι του G3-Nail.
ABSTRACTS 2013
Κατά την χρονική περίοδο 01/2009 έως 01/2013
αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά 257 ασθενείς. 101
άνδρες και 156 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα
76,8. Εξ’ αυτών 127 αντιμετωπίστηκαν με DHS
και 130 με ήλο γάμμα nail. Υπήρχε αντιστοιχία
των δύο ομάδων ως προς το φύλο, την ηλικία
και τον χρόνο παρακολούθησης. Εξετάστηκαν
οι παράμετροι του χρόνου νοσηλείας, απώλειας
αίματος - μεταγγίσεις, επιπλοκές, το τελικό αποτέλεσμα και το κόστος (χειρουργείου - νοσηλείας). Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά
ως προς το αποτέλεσμα, τον χρόνο νοσηλείας
και τις επιπλοκές. Η απώλεια αίματος ήταν μικρότερη στην ομάδα των ασθενών με τον ήλο (μ.
ο. 1,1 έναντι 2,1 φιάλες) ενώ η μέθοδος του DHS
φθηνότερη ως προς τα υλικά κατά 45%. Λαμβάνοντας υπ’ όψη όλες τις παραμέτρους η μέθοδος
του ήλου ήταν ακριβότερη κατά 0-15% συνολικά
(υλικά, νοσηλεία, μεταγγίσεις, αποκατάσταση).
Συμπερασματικά και οι δύο μέθοδοι είναι αξιόπιστες και αποτελεσματικές με υπεροχή του ήλου
στα ασταθή κατάγματα χωρίς σημαντική διαφορά
κόστους – αποτελέσματος.
P 29
ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ ΠΛΑΓΙΟ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΣΕ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΓΟΝΑΤΟΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ
Νικολόπουλος Β. Φώτιος, Νάσκας Χρήστος,
Κανακάκης Ιωάννης, Γρίβας Β. Θεόδωρος
Τμήμα Ορθοπαιδικής και Τραυματολογίας,
Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά «Τζάνειο»
Σκοπός: Είναι να παρουσιαστεί ένα σπάνιο περιστατικό τραυματικού εξαρθρήματος ολικής
αρθροπλαστικής γόνατος, η δυσκολία αντιμετώ-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
97
πισης του, το πιθανό αποτέλεσμα και η ανασκόπηση παρομοίων περιπτώσεων.
Υλικό και μέθοδος: Παρουσιάζεται περιστατικό
γυναίκας 75 ετών, με νοσηρή παχυσαρκία, χρόνια
λήψη ψυχοφαρμάκων και υποβληθείσα σε καρδιοχειρουργική επέμβαση. Υποβλήθηκε σε ολική
αρθροπλαστική γόνατος λόγω βαρύτατης οστεοαρθρίτιδας, με ικανοποιητική μετεγχειρητική
πορεία. Προσέρχεται στα επείγοντα του νοσοκομείου 6 μήνες μετά την επέμβαση λόγω πτώσης.
Κλινικώς παρουσιάζει, παραμορφωμένη την αριστερή άρθρωση του γόνατος και έντονες δερματικές εκδορές συστοίχως. Δεν εμφάνιζε αγγειακά
και νευρολογικά προβλήματα. Ο ακτινολογικός
έλεγχος έδειξε πλάγιο εξάρθρημα της ολικής
αρθροπλαστικής γόνατος αριστερά. Η ασθενής
υποβλήθηκε σε κλειστή ανάταξη υπό νάρκωση.
Ετέθη γύψινος επίδεσμος μηροκνημοποδικός για
να εξασφαλιστεί η σταθερότητα της ανάταξης.
Αποτελέσματα: Η ασθενής εξήλθε από το νοσοκομείο έπειτα από 2 εβδομάδες με καλή κλινική
εικόνα. Μετά 8 εβδομάδες από την έξοδο, η ασθενής εισέρχεται στη ΜΕΘ με συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας. Διασωληνώνεται και καταλήγει
μετά ολίγον χρονικό διάστημα.
Συμπεράσματα: Παρόμοια εξαρθρήματα αντιμετωπίζονται σε συνάρτηση με την κλινική εικόνα
και το ιστορικό των ασθενών. Δεν αποφασίστηκε
η χειρουργική θεραπεία λόγω του περιγραφέντος
συνολικού ιατρικού ιστορικού της. Οι κίνδυνοι σε
παρόμοιες περιπτώσεις είναι τεράστιοι ακόμα και
για τη ζωή τους.
Η ανάταξη μπορεί να είναι δύσκολη και εναλλακτικά, σε παρόμοιες περιπτώσεις εφαρμόζεται,
συγκράτηση με εξωτερική οστεοσύνθεση γεφύρωσης μηρού-κνήμης ή γίνεται αναθεώρηση με
συνδεδεμένη πρόθεση.
98
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
Είναι απαραίτητη η αγγειογραφία προκειμένου
να ελέγχεται το σκέλος αγγειακά.
Σκοπός της εργασίας: είναι η παρουσίαση πολυτραυματία με ψευδάρθρωση διάφυσης του μηριαίου παρά τη βιολογική και μηχανική θεραπεία.
P 30
Υλικό και Μέθοδος: Ασθενής ηλικίας 24 ετών
ενεπλάκη σε πλαγιομετωπική σύγκρουση και υπέστη ΚΕΚ - εγκεφαλική διάσειση, κλειστή θωρακοκοιλιακή κάκωση και κατάγματα της διάφυσης
του δεξιού μηριαίου και της αριστεράς επιγονατίδας. Η καλή γενική κατάσταση του ασθενούς και
η δυνατότητα οργάνωσης επείγοντος χειρουργείου επέτρεψαν την ενδοασφαλιζόμενη ενδομυελική ήλωση του κατάγματος της μηριαίας διάφυσης
και την οστεοσύνθεση του κατάγματος της επιγονατίδας με τη βοήθεια βελονών Kirschner και
συρμάτινης αγκύλης ελκυσμού.
ΧΟΝΔΡΟΣΑΡΚΩΜΑ ΑΓΚΩΝΑ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ
ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΥΣΑΣ ΥΜΕΝΙΚΗΣ ΧΟΝΔΡΩΜΑΤΩΣΗΣ
Σαχίνης Ν., Γκιβίσης Π., Σαββίδης Π.
Α’ Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ.
Παρουσίαση σπάνιου περιστατικού χονδροσαρκώματος αγκώνα σε έδαφος υποτροπιάζουσας
υμενικής χονδρομάτωσης. Η συγκεκριμένη ασθενής είχε υποβληθεί σε επανειλημμένα χειρουργεία και ραδιοϋμενολύσεις λόγω υποτροπιάζουσας υμενικής χονδρομάτωσης αγκώνα. Τρία έτη
μετά την έναρξη θεραπειών για τη νόσο, υπήρξε
εξαλλαγή της παθήσεώς της σε χονδροσάρκωμα.
Παρά την αρχική αντιμετώπιση του χονδροσαρκώματος με ολική αρθροπλαστική αγώνα, λόγω
υποτροπής, το άνω άκρο της ασθενούς ακρωτηριάστηκε με απεξάρθρωση από τον ώμο έτσι ώστε
να σωθεί η ζωή της ασθενούς, ελαχιστοποιώντας
την πιθανότητα υποτροπής
P 31
ΨΕΥΔΑΡΘΡΩΣΗ ΕΠΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΔΙΑΦΥΣΗΣ ΜΗΡΙΑΙΟΥ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΕΝΗΛΙΚΑ ΠΟΛΥΤΡΑΥΜΑΤΙΑ
Τσίτας Κ., Τζατζαΐρης Θ., Σιώζος Α., Ασσάντης
Β., Μαλιόγκας Γ., Μπισχινιώτης Ι. Στ.
Γ. Ν. Κοζάνης – «Μαμάτσειο»
Πορεία: Τα τραύματά του επουλώθηκαν ομαλώς
κατά πρώτο σκοπό. Η πώρωση των καταγμάτων
όμως παρουσίασε προβλήματα που αναλύονται
παρακάτω. Παρουσιάστηκε χαλάρωση της συρμάτινης αγκύλης ελκυσμού του κατάγματος της
επιγονατίδας και προβλήματα από πίεση επί του
υπερκειμένου δέρματος. Η πρώιμη αφαίρεση των
υλικών επέλυσε το πρόβλημα και επέτρεψε την
πώρωση του κατάγματος με καλή ομαλότητα των
αναταγμένων αρθρικών επιφανειών. Το κάταγμα
της διάφυσης του μηριαίου παρά την εμφάνιση
στοιχείων πώρωσης και της μερικής επαφής τμήματος του ακέραιου φλοιού εμφάνισε σημεία καθυστερημένης πώρωσης. Ακολούθησε αφαίρεση
της περιφερικής βίδας εσωτερικής ασφάλισης και
έγχυση αυξητικών παραγόντων κατά την εστία
του κατάγματος με πτωχά αποτελέσματα.
Εγχείρηση – Αποτέλεσμα: Η ψευδάρθρωση αντιμετωπίστηκε με ανοικτή ενδομυελική ήλωση και
αφαίρεση του ψευδαρθρωτικού ιστού και εισαγωγή οστικών αυτομοσχευμάτων.
ABSTRACTS 2013
Συμπεράσματα. Η ενδοασφαλιζόμενη ενδομυελική ήλωση ως μέθοδος οριστικής θεραπείας
όπως είναι φυσικό υπόκειται σε τεχνικές αδυναμίες που δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν ιδιαιτέρως επί πολυτραυματιών. Οι κλασσικές μέθοδοι
αντιμετώπισης τότε δίνουν τη λύση.
P 32
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΠΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΜΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΓΟΝΑΤΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ
ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΓΟΝΑΤΟΣ ΛΟΓΩ
ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ. ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
ΜΕ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΒΑΔΙΣΗΣ
Γιαννούλης Δ. 1, Σαργιώτης Ν. 2, Σιδέρης Β. 3,
Γιώτης Δ. 1, Αναγνωστάκος Κ. 2, Γιάκας Ι. 3
1. Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων
2. Α΄ Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Α. ΚΑΤ
μήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλη3. Τ
τισμού Τρικάλων
Σκοπός: Η εκτίμηση της επίδρασης της κόπωσης στην εμβιομηχανική του γόνατος σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική
γόνατος (ΟΑΓ) λόγω οστεοαρθρίτιδας(ΟΑ) και
συγκεκριμένα η επίδραση της κόπωσης στα στάδια κίνησης των αρθρώσεων, στις δυνάμεις που
δρουν, στις επιδράσεις των δυνάμεων αυτών στο
μυοσκελετικό σύστημα με σκοπό την κατανόηση
των φορτίων των αρθρώσεων στα στάδια της κίνησης και την πληρέστερη εκτίμηση του νέου κινητικού μοντέλου βάδισης που οι ασθενείς αυτοί
υιοθετούν.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
99
Υλικό-Μέθοδος: Μελετήσαμε 12 συμμετέχοντες,
6 γυναίκες ηλικίας 64-82 ετών, οι οποίες υποβλήθηκαν σε ΟΑΓ και 6 άτομα παρόμοιας ηλικιακής
κατανομής ως δείγμα ελέγχου, τουλάχιστον 6
μήνες μετά την επέμβαση. Χρησιμοποιήθηκε το
σύστημα VICON με 10 κάμερες T40 καθώς και
δυναμοδάπεδο Bertec 4060-15. Υπολογίσαμε τις
κινητικές παραμέτρους πριν και μετά την εφαρμογή του πρωτοκόλλου κόπωσης (5 επαναλήψεις
sit to stand).
Αποτελέσματα: Αναδείχθηκε αύξηση του ρυθμού
βάδισης του χειρουργημένου σκέλους των ασθενών, μείωση της φάσης της διποδικής στήριξης
και για τα δύο σκέλη για τους ασθενείς και μείωση της φάσης του foot off για το χειρουργημένο
σκέλος. Επίσης αναδείχθηκε μείωση του χρόνου
βάδισης και για τα δύο σκέλη για τους ασθενείς,
οι οποίοι εμφάνισαν μείωση του χρόνου διασκελισμού και αύξηση της ταχύτητας βαδίσματος και
για τα δύο σκέλη. Ακόμα αναδείχθηκε αύξηση
της μέγιστης ροπής κάμψης-έκτασης του ισχίου
για το χειρουργημένο σκέλος των ασθενών ενώ η
μέγιστη ροπή απαγωγής-προσαγωγής του ισχίου
του χειρουργημένου σκέλους επέρχεται γρηγορότερα για τους ασθενείς μετά την κόπωση. Η
ελάχιστη ροπή κάμψης-έκτασης του γόνατος για
το χειρουργημένο σκέλος στους ασθενείς εμφανίστηκε μειωμένη μετά την κόπωση.
Συμπεράσματα: Οι ασθενείς υιοθετούν ένα νέο
κινητικό πρότυπο βάδισης με μεγαλύτερη φόρτιση του σύστοιχου με το χειρουργημένο γόνατο
ισχίου και της σύστοιχης ποδοκνημικής καθώς
επίσης και του ετερόπλευρου σκέλους με αποτέλεσμα την επιτάχυνση της επέλευσης της ΟΑ στο
ετερόπλευρο γόνατο.
100
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
P 33
ΨΕΥΔΟΜΗΝΙΓΓΟΚΗΛΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΟΜΣΣ.
Κ. Δακής, Θ. Αλεξανδρής, Α. Κωνσταντάκης, Χ.
Χριστοδουλόπουλος, Θ. Πατσιαούρας
Ε΄ Ορθοπαιδική Κλινική Ασκληπιείου Βούλας
Εισαγωγή: Η τυχαία ρήξη μήνιγγας αποτελεί μια
συχνή επιπλοκή στην χειρουργική της σπονδυλικής στήλης. Η συχνότητά της κυμαίνεται από
1% ως 17% εξαρτώμενη από την πολυπλοκότητα της εγχείρησης. Η μη αποκατασταθείσα ρήξη
της μήνιγγας μπορεί να προκαλέσει δημιουργία
ψευδομηνιγγοκήλης , δηλαδή μιας εξωμηνιγγικής
συλλογής ΕΝΥ.Η αληθής επίπτωση της ψευδομηνιγγοκήλης είναι άγνωστη.
Σύμφωνα με βιβλιογραφικές αναφορές, η επίπτωσή της μετά από χειρουργική ΟΜΣΣ, κυμαίνεται
από 0,07 ως και 2%, ενώ σε επαναληπτική χειρουργική ΟΜΣΣ, τα ποσοστά αυτά αυξάνονται.
Υλικό-Μέθοδος: Ασθενής 32 ετών παρουσιάστηκε με ιστορικό αριστερής ισχιαλγίας. Η κλινική
και ακτινολογική εξέταση απεκάλυψαν λυτικού
τύπου σπονδυλολίσθηση του Ο5-Ι1 διαστήματος.
Υποβλήθηκε σε αποσυμπίεση Ο5-Ι1 και οπίσθια
σπονδυλοδεσία Ο4-Ι1 με σαφή βελτίωση των συμπτωμάτων της. Έντεκα χρόνια αργότερα, στην
ηλικία των 43 ετών η ασθενής εμφανίστηκε με χαμηλή οσφυαλγία.
Παρουσίασε εκφύλιση του υπερκείμενου διαστήματος Ο3-Ο4 και έτσι υποβλήθηκε σε επαναληπτική χειρουργική με επέκταση της σπονδυλοδεσίας Ο3-Ι1 και τοποθέτηση μεσακανθίου συστήματος Wallis στο Ο2-Ο3 διάστημα. Κατά την
διάρκεια του χειρουργείου υπήρξε μικρή διαρροή
ΕΝΥ, η οποία δεν απαίτησε συρραφή και αντιμετωπίστηκε με τοποθέτηση κόλλας (Duraseal).
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
Αποτελέσματα: H ασθενής τον 5ο μετεγχειρητικό μήνα επανεμφανίστηκε με χαμηλή οσφυαλγία
και με μία ψηλαφητή ευπίεστη μάζα στην περιοχή
του χειρουργικού πεδίου. Η Μαγνητική Τομογραφία με σκιαγραφικό (Gadolinium) απεκάλυψε μια
εγκυστωμένη μάζα. Η ασθενής δεν παραπονέθηκε για κεφαλαλγία.
Παρόλο που έγινε η παρακέντηση και αφαίρεση
150cc υγρού το εργαστήριο δεν επιβεβαίωσε την
παρουσία ΕΝΥ. Μια εβδομάδα μετά, η ασθενής
υποβλήθηκε σε επαναληπτική επέμβαση. Έγινε
διάνοιξη της ψευδομηνιγγοκήλης και βρέθηκε μια
μικρή 1-2mm ρήξη της μήνιγγας, η οποία αποκαταστάθηκε με ράμματα. Ένα μήνα αργότερα έγινε
επαναληπτική Μαγνητική Τομογραφία, η οποία
έδειξε πλήρη εξάλειψη της ψευδομηνιγγοκήλης.
Η ασθενής είχε σαφή βελτίωση των συμπτωμάτων της χαμηλής οσφυαλγίας.
Συμπέρασμα: Η ψευδομηνιγγοκήλη είναι μια
σπάνια επιπλοκή της χειρουργικής ΣΣ. Στην
πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι αποτέλεσμα
τυχαίας ρήξης μήνιγγας. Πιο συχνά συναντάται
στην οσφυϊκή χώρα μετά από πεταλεκτομή και
ακόμα συχνότερα όταν πρόκειται για επαναληπτική χειρουργική της ΟΜΣΣ. Τις περισσότερες
φορές η βλάβη είναι ασυμπτωματική, μερικές φορές όμως παρουσιάζεται με συμπτώματα, όπως
κεφαλαλγία, χαμηλή οσφυαλγία, ριζίτιδα ή ακόμα πιο σπάνια όψιμη μυελοπάθεια. Παρόλο που
η ΜRI είναι η διαγνωστική εξέταση εκλογής, η
CT-Μυελογραφία προσφέρει χρήσιμες πληροφορίες σε δύσκολες περιπτώσεις. Στις θεραπευτικές
επιλογές περιλαμβάνονται αρχικά η συντηρητική
θεραπεία με κατάκλιση σε θέση Trendelenburg,
η χρήση επισκληριδίων επιθεμάτων παραγώγων
αίματος ή οσφυϊκή υπαραχνοειδής παροχέτευση.
Όταν όλες αυτές οι μέθοδοι αποτύχουν, θέση έχει
η χειρουργική θεραπεία που σκοπό έχει την ανεύρεση της ρήξης και την αποκατάστασή της.
ABSTRACTS 2013
P 34
ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΩΜΑ ΚΝΗΜΗΣ: ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΓΚΟΥ
ΤΟΥ ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΜΕ 13 ΕΤΗ
FOLLOW-UP
Γκάντσος Α., Γιαννούλης Δ, Γιώτης Δ, Νταλαγιάννης Β, Αρναούτογλου Χ, Ξενάκης Θ.
Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων
Σκοπός-Εισαγωγή: Η παρουσίαση ασθενούς με
αδαμαντίνωμα κνήμης 13 έτη μετά την αρχική
διάγνωση και αντιμετώπιση, καθόσον η συγκεκριμένη εξεργασία αποτελεί μια ιδιαίτερα σπάνια
νοσολογική οντότητα. Το αδαμαντίνωμα αποτελεί κακοήθη νεοπλασματικό όγκο χαμηλής επιθετικότητας και αργής εξέλιξης. Είναι εξαιρετικά
σπάνιος με συχνότητα εμφάνισης περίπου 0,31% των όγκων του μυοσκελετικού συστήματος.
Επηρεάζει στην πλειονότητα των περιπτώσεων
την κνήμη ενώ στον απεικονιστικό έλεγχο προκαλεί οστεολυτικού τύπου αλλοιώσεις. Πρόκειται
για επιθηλιακής προέλευσης όγκο που σχετίζεται
στενά με την οστεοϊνώδη δυσπλασία.
Υλικό-Μέθοδος: Παρουσιάζεται η περίπτωση
μιας ασθενούς 46 ετών που έπασχε από αδαμαντίνωμα στη δεξιά κνήμη, η οποία υπεβλήθη σε
χειρουργική επέμβαση εξαίρεσης της βλάβης,
που όμως ήταν ατελής με αποτέλεσμα η ασθενής
να εμφανίσει συνολικά 4 τοπικές υποτροπές του
όγκου μέσα σε διάστημα 6 ετών οπότε και έγινε
ακρωτηριασμός του σκέλους κάτωθεν του γόνατος. Ακολούθησε επανέλεγχος με απλές ακτινογραφίες, scan οστών και CT όπου και διαπιστώθηκαν πνευμονικές μεταστάσεις και προσβολή 3
θωρακικών πλευρών. 1 μήνα μετά πραγματοποι-
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
101
ήθηκε πνευμονεκτομή και αφαίρεση 6ης, 7ης και
8ης πλευράς αριστερά.
Αποτελέσματα: Μετά τον κάτωθεν του γόνατος
ακρωτηριασμό και τις χειρουργικές επεμβάσεις
στο πνευμονικό παρέγχυμα και το θωρακικό κλωβό η ασθενής στον έλεγχο που πραγματοποιήθηκε δεν εμφάνισε νέες εστίες υποτροπής. Σήμερα
13 έτη μετά, η ασθενής μετά από νέο επανέλεγχο,
δεν εμφανίζει εστίες κακοήθειας ενώ με τη χρήση
προσθετικού μέλους δύναται να ζήσει μια όσο το
δυνατόν φυσιολογική ζωή.
Συμπεράσματα: To αδαμαντίνωμα της κνήμης είναι ένας πολύ σπάνιος όγκος του μυοσκελετικού,
χαμηλής επιθετικότητας που μπορεί ωστόσο να
δώσει τοπικές και απομακρυσμένες μεταστάσεις.
Η αφαίρεσή του σε υγιή όρια μειώνει τις πιθανότητες υποτροπής και εξασφαλίζει καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ασθενείς.
P 35
KΛΕΙΣΤΟ ΑΜΙΓΕΣ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΥΠΑΣΤΡΑΓΑΛΙΚΗΣ ΑΡΘΡΩΣΗΣ – ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ – ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ 2 ΕΤΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ
Γκάντσος Α, Γιώτης Δ, Ασημίδης Ε, Γιαννούλης
Δ, Αμπουχεμούντ Χ, Γεωργακόπουλος Ν, Μητσιώνης Γ.
Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων
Σκοπός: Η αναφορά περίπτωσης αμιγούς κλειστού έσω εξαρθρήματος υπαστραγαλικής άρθρωσης ασθενούς και ο συντηρητικός τρόπος αντιμετώπισής του.
102
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Υλικό-Μέθοδος: Ασθενής 61 ετών εμφάνισε
έπειτα από τροχαίο ατύχημα έντονο άλγος, εκτεταμένο οίδημα και χαρακτηριστική παραμόρφωση δεξιάς ποδοκνημικής. Κλινικά ο άκρος πόδας
ήταν σε μόνιμη πελματιαία κάμψη και στην έξω
πλάγια περιοχή της ποδοκνημικής ήταν ψηλαφητή μια οστική δομή κάτωθεν του έξω σφυρού. Η
οπίσθια κνημιαία και η ραχιαία του ποδός αρτηρίες δεν ήταν ψηλαφητές λόγω του έντονου οιδήματος αλλά η τριχοειδική επαναπλήρωση και η
λεπτή αίσθηση ήταν φυσιολογικές.
Ο ασθενής δε μπορούσε να κινήσει ενεργητικά
τον άκρο πόδα και οι παθητικές κινήσεις ήταν
επώδυνες. Οι ακτινογραφίες ανέδειξαν το κλειστό αμιγές έσω εξάρθρημα της υπαστραγαλικής
άρθρωσης. Έγινε κλειστή ανάταξη του εξαρθρήματος. Οι ακτινογραφίες και η αξονική τομογραφία μετά την ανάταξη ανέδειξαν την επιτυχία της
ανάταξης και την απουσία κατάγματος. Οι σφίξεις
των αρτηριών ήταν πλέον ψηλαφητές και το σκέλος ακινητοποιήθηκε με κνημοποδικό νάρθηκα.
Η παθητική κινητοποίηση και μερική φόρτιση του
σκέλους ξεκίνησε στις 4 εβδομάδες ενώ πλήρης
φόρτιση του σκέλους έγινε στις 8 εβδομάδες.
Αποτελέσματα: Έπειτα από 2 έτη παρακολούθησης ο ασθενής είναι ελεύθερος άλγους χωρίς σημεία αστάθειας της αρθρώσεως. Το AOFAS score
είναι 100 ενδεικτικό ενός εξαιρετικού αποτελέσματος ενώ δεν υπάρχουν σημεία αρθρίτιδας επί
της αρθρώσεως ή άσηπτης νέκρωσης του αστραγάλου.
Συμπέρασμα: Το κλειστό εξάρθρημα της υπαστραγαλικής άρθρωσης συχνά συνοδεύεται από
κάταγμα των πέριξ οστικών δομών. Η συντηρητική αντιμετώπιση του κλειστού αμιγούς εξαρθρήματος της υπαστραγαλικής άρθρωσης αποτελεί
μια εξαιρετική επιλογή αποκατάστασης. 32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
P 36
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΡΗΞΗΣ ΔΑΚΤΥΛΙΟΕΙΔΟΥΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΑΥΧΕΝΑ ΚΕΦΑΛΗΣ
ΚΕΡΚΙΔΑΣ ΜΕ ΤΕΧΝΗΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ PLA
Αντωνογλούδης Π.(1), Μπεσλίκας Θ.(1), Χριστοδούλου Α.(1), Σαμδάνης Β.(1) , Μπικιάρης Δ.(2),
Χριστοφορίδης Ι.(1).
(1) Β
´ Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ, Νοσοκομείο
Γ. Γεννηματάς, Θεσσαλονίκη.
(2) Εργαστήριο Οργανικής Βιοχημικής Τεχνολογίας, Τμήμα Χημείας, Α.Π.Θ.
Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας είναι η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της αποκατάστασης
του δακτυλιοειδούς συνδέσμου του αυχένα της
κεφαλής κερκίδας με τεχνητό σύνδεσμο από PLA
(polylactic acid).
Υλικό - μέθοδος: Κατά την χρονική περίοδο
2002-2013 νοσηλεύθηκαν στην κλινική μας 11
ασθενείς με ΜΟ ηλικίας 8 έτη (από 5 έως 12 ετών)
με ρήξη του δακτυλιοειδούς συνδέσμου, οι οποίοι δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα και εμφάνιζαν
κλινικά και ακτινολογικά εξάρθρημα (7) και υπεξάρθρημα (5) της κεφαλής της κερκίδας. Η κλινική εικόνα των ασθενών ήταν παρόμοια: επώδυνη
δυσκαμψία του αγκώνα σε όλες τις κατευθύνσεις
(κάμψη, έκταση, πρηνισμός και υπτιασμός).
Σε όλους τους ασθενείς έγινε ανοικτή ανάταξη
του εξαρθρήματος και υπεξαρθρήματος με οπίσθια εξωτερική προσπέλαση (Kocher), συγκράτηση της κεφαλής σε θέση ανάταξης με 1 Kirschner
(1.4 mm ) και αποκατάσταση του δακτυλιοειδούς
συνδέσμου με τεχνητό σύνδεσμο PLA, επειδή τα
διεγχειρητικά ευρήματα του συνδέσμου δεν επέτρεπαν την τελικοτελική αποκατάστασή του.
ABSTRACTS 2013
Αποτελέσματα: Ο χρόνος παρακολούθησης των
ασθενών ήταν από 1 έως 9 έτη (ΜΟ 7 έτη). Κατά
την επανεξέταση διαπιστώθηκε αποκατάσταση
της κινητικότητας του αγκώνα, καθώς και φυσιολογική απεικόνιση της βραχιονοκερκιδικής άρθρωσης.
Συμπεράσματα: Οι τεχνητοί σύνδεσμοι από PLA
μπορεί να έχουν κλινική εφαρμογή γιατί όπως διαπιστώνεται από την βιβλιογραφία αντικαθίστανται από ινώδη συνδετικό ιστό μετά την απορρόφηση του PLA.
P 37
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ
ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ ΟΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΕΚΠΤΥΣΣΟΜΕΝΟΥ ΕΝΔΟΜΥΕΛΙΚΟΥ ΗΛΟΥ
Μιχαήλ Θ., Μπινιάρης Γ., Κόκκινος Γ., Οικονομίδης Λ., Σαρίδης Α.
Ορθοπεδική Κλινική
Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης
Σκοπός. Η θεραπεία των κλειστών εγκάρσιων
καταγμάτων του βραχιονίου οστού με ενδομυελική ήλωση αποτελεί πλέον αξιόπιστη μέθοδο
αντιμετώπισης. Επιλέξαμε την αντιμετώπιση αυτών των καταγμάτων με εκπτυσσόμενο ενδομυελικό μη ασφαλιζόμενο ήλο λόγω του μικρότερου
χειρουργικού χρόνου, της ελάχιστης απώλειας αίματος, την αποφυγή επιπλοκών από την κάκωση
του κερκιδικού νεύρου και της μικρής επεμβατικότητας.
Ασθενείς - Μέθοδος. Κατά το χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο 2006 έως τον Δεκέμβριο
2012 αντιμετωπίσθηκαν 46 ασθενείς, (28 άνδρες
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
103
- 18γυναίκες), με μέσο όρο ηλικίας 68,3 (25 – 88)
έτη. Όλα τα κατάγματα ήταν κλειστά χωρίς επιπλέον κακώσεις και αντιμετωπίστηκαν εντός των
πρώτων 48 ωρών από την κάκωση. Ως σημείο
εισόδου του ήλου επιλέχθηκε το μείζων βραχιόνιο όγκωμα. Η προσπέλαση έγινε μέσω του δελτοειδούς μυός και το μήκος της τομής ήταν 2-3
εκατοστά. Οι μεταβλητές που εκτιμήθηκαν ήταν
ο μέσος χειρουργικός χρόνος, η πώρωση του κατάγματος, το άλγος στο σημείο εισόδου του ήλου
και οι πιθανές επιπλοκές.
Αποτελέσματα. Ο μέσος χειρουργικός χρόνος
ήταν 30 λεπτά (25-50) και δεν παρατηρήθηκε καμία μετεγχειρητική λοίμωξη. Ο μέσος χρόνος πώρωσης ήταν 3,75 μήνες (2,5-5 μήνες). 27 από τους
46 ασθενείς εμφάνισαν άλγος στο σημείο εισόδου
του ήλου τις 4 πρώτες εβδομάδες μετεγχειρητικά,
το οποίο εν συνεχεία υφέθηκε. Όσον αφορά τις
επιπλοκές, σε δύο ασθενείς παρατηρήθηκε ψευδάρθρωση και σε άλλους δύο επανακάταγμα μετά
την αφαίρεση του ήλου.
Συμπεράσματα. Η τοποθέτηση του εκπτυσσόμενου ήλου αποτελεί μία εναλλακτική αξιόπιστη
μέθοδο για την αντιμετώπιση των καταγμάτων
του βραχιονίου οστού. Τοποθετείται εύκολα, ο
χρόνος της επέμβασης μειώνεται και προσφέρει
πολύ καλά αποτελέσματα.
P 38
Η ΗΜΙΟΛΙΚΗ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΩΜΟΥ
ΣΕ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ 3 ΚΑΙ 4 ΤΕΜΑΧΙΩΝ ΤΟΥ ΕΓΓΥΣ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ
Μιχαήλ Θ., Κόκκινος Γ., Ξυλούρης Ν., Καλλιώρας Γ., Μπινιάρης Γ.
104
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
Ορθοπαιδική Κλινική
Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης·
Σκοπός: Τα κατάγματα του εγγύς βραχιονίου
αποτελούν μια συχνή κάκωση ειδικά σε ηλικιωμένους ασθενείς με μέτρια ποιότητα οστού. Σκοπός
μας ήταν η μελέτη των αποτελεσμάτων της ημιολικής αρθροπλαστικής στους ασθενείς αυτούς.
Ασθενείς-Μέθοδος: Κατά την επταετία 20042010, 19 ασθενείς (13 γυναίκες και 6 άνδρες) με
κατάγματα εγγύς βραχιονίου αντιμετωπίσθηκαν
στην κλινική μας με ημιολική αρθροπλαστική με
μέσο όρο ηλικίας 76 (68 έως 83). Από τους 19
ασθενείς, 11 έφεραν κατάγματα τεσσάρων τεμαχίων (τα 3 από αυτά περιελάμβαναν και εξάρθρημα), και 8 έφεραν κατάγματα τριών τεμαχίων (το
1 από αυτά συνοδευόταν από εξάρθρημα). Σε όλα
τα κατάγματα χρησιμοποιήθηκε η ταξινόμηση
κατά Neer και όλοι οι ασθενείς χειρουργήθηκαν
εντός 10 ημερών από την αρχική κάκωση.
Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος μετεγχειρητικής
παρακολούθησης ήταν 15 μήνες (6 έως 36). Από
το σύνολο των ασθενών 13 δεν ανέφεραν καθόλου μετεγχειρητικό πόνο (68.4%) και ήταν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Με βάση το Neer
Score, τα αποτελέσματα κρίθηκαν ως άριστα σε
10 ασθενείς (52,6%), καλά σε 5 ασθενείς (26,4%),
μέτρια σε 2 ασθενείς (10.5%) και φτωχά σε 2 ασθενείς (10.5%). Η κακή ανάταξη και σταθεροποίηση
του μείζονος βραχιονίου ογκώματος ήταν το πιο
συχνό πρόβλημα και παρατηρήθηκε σε 2 ασθενείς
(10,5%), ενώ σε κανέναν ασθενή δεν παρατηρήθηκε λοίμωξη. H συνεργασία του ασθενούς όσον
αφορά την μετεγχειρητική αποκατάσταση αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την έκβαση της
ημιαρθροπλαστικής.
Συμπεράσματα: Η ημιολική αρθροπλαστική του
ωμού συμβάλλει καθοριστικά στην εξάλειψη ή
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
τον περιορισμό του πόνου μετά από κατάγματα
του εγγύς βραχιονίου σε ηλικιωμένους ασθενείς,
ενώ παράλληλα προσφέρει ικανοποιητικό επίπεδο λειτουργικότητας για την επιτέλεση των καθημερινών αναγκών.
P 39
ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΝΕΚΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΙΤΙΔΑ ΜΗΡΟΥ
Χατζηραβδέλη Β., Γρηγοριάδης Γ., Παπαδόπουλος Α., Ευτυχιάκος Ν., Ιωαννίδης Χ., Κούκος Α.
Ορθοπαιδική Κλινική Γ. Ν. Έδεσσας
Σκοπός: Η παρουσίαση σπάνιας περίπτωσης
ασθενή με χρόνια παγκρεατίτιδα και σακχαρώδη
διαβήτη (τύπου ΙΙ ) ο οποίος παρουσίασε νεκρωτική απονευρωσίτιδα μηρού στα πλαίσια ενεσοθεραπείας με ινσουλίνη.
Υλικό- Μέθοδος: Ασθενής 48 ετών, με ιστορικό
χρόνιας παγκρεατίτιδας και ΣΔ τύπου ΙΙ (από
30ετίας) προσήλθε στο ΤΕΠ του Γ. Ν. Έδεσσας
με αναφερόμενο έντονο άλγος στο δεξιό ριζομήριο και αδυναμία βάδισης από μίας εβδομάδας.
Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε κλυδάζουσα μάζα με συνοδό ψηλαφητό κριγμό στη δεξιά γλουτιαία χώρα με επέκταση στην έξω πλάγια
επιφάνεια του κεντρικού μηρού, περιοχή όπου γινόταν ενεσοθεραπεία. Ο ασθενής ήταν απύρετος
και ο εργαστηριακός έλεγχος κατέδειξε αναιμία,
υπονατριαιμία και αυξημένους δείκτες φλεγμονής. Ακτινολογικά, παρατηρήθηκε υποδόρια συλλογή αέρα και ο υπερηχογραφικός έλεγχος ήταν
ενδεικτικός για κυστική φύση της μάζας. Διενεργήθηκε επείγουσα αποσυμπίεση των διαμερισμάτων και εκτεταμένος χειρουργικός καθαρισμός
των νεκρωμένων περιτονιών και απονευρώσεων.
ABSTRACTS 2013
Λήφθηκαν πολλαπλά δείγματα υγρού και ιστών
προς καλλιέργεια. Απομονώθηκαν enterococcus
faecalis και staphylococcus aureus και ακολούθησε η ενδεικνυόμενη αντιβιοτική αγωγή.
Αποτελέσματα: Κατά τις πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες υπήρξε σημαντική βελτίωση των συμπτωμάτων και υποχώρηση των δεικτών φλεγμονής. Έπειτα από 7 ημέρες υπήρξε επιμόλυνση
του τραύματος, εμφάνιση υψηλού πυρετού και
φλεγμονώδες οίδημα οσχέου. Τελικά, ο ασθενής
κατέληξε μετά από 24 ημέρες λόγω σηπτικής καταπληξίας.
Συμπεράσματα: Η νεκρωτική απονευρωσίτιδα είναι μια ταχύτατα εξελισσόμενη λοίμωξη των μαλακών μορίων, που πλήττει συνήθως ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς και έχει υψηλή θνητότητα,
παρά την επιθετική χειρουργική και φαρμακευτική αγωγή που εφαρμόζεται σήμερα. Τα σημεία
ενεσοθεραπείας μπορεί να αποτελέσουν πύλη
εισόδου των παθογόνων και σημείο έναρξης της
λοίμωξης. Τέλος κατά τη διάγνωση μας πρέπει να
είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί καθώς μπορεί να
μην υπάρχουν πάντα εμφανή σημεία φλεγμονής
όπως οίδημα, ερυθρότητα, πυρετός, όπως στην
προκείμενη περίπτωση, παρόλα αυτά η νέκρωση
να είναι ήδη εκτεταμένη.
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 2013
105
Ορθοπαιδική Κλινική
Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα μιας κλασσικής
χειρουργικής τεχνικής για την αντιμετώπιση του
εκτινασσόμενου δακτύλου στους παιδιατρικούς
ασθενείς. Η μελέτη περιλαμβάνει 58 ασθενείς με
62 εκτινασσόμενα δάκτυλα οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν μεταξύ των ετών 2000 – 2010. Ο μέσος
όρος ηλικίας των παιδιών ήταν 2 έτη (από 8 μηνών έως 5 ετών). Τα πάσχοντα δάκτυλα αφορούσαν: 52 περιπτώσεις στον αντίχειρα, 4 στο δείκτη,
1 στο μέσο, 3 στον παράμεσο και 2 στο μικρό.
Σε όλους τους ασθενείς η χειρουργική επέμβαση
περιελάμβανε τυπική διάνοιξη του Α1 οστεοϊνώδους ελύτρου. Ο μέσος όρος μετεγχειρητικής
παρακολούθησης ήταν 5 χρόνια (από 6 μήνες
έως 9 χρόνια). Σε κάποιες περιπτώσεις ανευρέθηκε συγκεκριμένη παθολογία, όπως ατρακτοειδής πάχυνση. Όλα τα δάκτυλα (62/62) δάκτυλα
είχαν επιτυχή έκβαση, χωρίς υποτροπή μετά τη
χειρουργική θεραπεία. Δεν υπήρξαν επιπλοκές.
Συμπερασματικά, η τεχνική αυτή αποδεικνύεται
ασφαλής και επιτυχής για την αντιμετώπιση του
εκτινασσόμενου δακτύλου στους παιδιατρικούς
ασθενείς.
P 41
P 40
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΚΤΙΝΑΣΣΟΜΕΝΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Γιώργος Καρυδάκης, Αντώνης Παπαδόπουλος,
Σωκράτης Βαρυτιμίδης, Ζωή Νταϊλιάνα, Νίκος
Ρηγόπουλος, Θεοφάνης Μωραΐτης, Κωνσταντίνος Μαλίζος.
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΘΗΚΩΝ ΓΟΝΑΤΟΣ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΝΗΜΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΡΗΞΗ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΧΙΑΣΤΟΥ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ (ΠΧΣ) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ
Γιώτης Δ.1, Ζαμπέλη Φ. 1, Μητσιώνης Γ.1, Παπαδόπουλος Π.2, Γεωργούλης Α.1
106
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ – 2013
1. Ορθοπαιδικό Αθλητιατρικό Κέντρο Ιωαννίνων, Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων
2. Γενικό Νοσοκομείο Παπανικολάου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να διερευνηθεί εάν οι νάρθηκες γόνατος μπορούν να μειώσουν αποτελεσματικά την υπερβολική περιστροφή της κνήμης σε ασθενείς με ρήξη ΠΧΣ κατά την
εκτέλεση δραστηριοτήτων υψηλής έντασης.
Υλικό-Μέθοδος: Με τη βοήθεια ενός οπτοηλεκτρονικού συστήματος τρισδιάστατης κινηματικής ανάλυσης, μελετήθηκαν 21 άτομα με ετερόπλευρη ρήξη ΠΧΣ. Κάθε συμμετέχων εκτελούσε
2 υψηλής έντασης δοκιμασίες που συνδύαζαν
αυξημένα φορτία ολίσθησης και στροφής στο γόνατο, (1) κάθοδος σκάλας και ακολούθως στροφή 90 μοιρών και (2) πτώση από πλατφόρμα και
κατόπιν στροφή 90 μοιρών, υπό 3 συνθήκες για
το πάσχον σκέλος: (Α) με τη χρήση προφυλακτικού νάρθηκα, (B) επιγονατιδομηριαίου νάρθηκα
(Γ) χωρίς νάρθηκα, ενώ για το υγιές σκέλος μόνο
χωρίς νάρθηκα.
Αποτελέσματα: Όσον αφορά την πρώτη δοκιμασία, το εύρος περιστροφής της κνήμης ήταν ση-
32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΕΜΑΘ, 9-11 ΜΑЇΟΥ 2013
μαντικά χαμηλότερο στο υγιές σκέλος σε σχέση
και με τις τρεις συνθήκες στο πάσχον σκέλος.
Σχετικά με το πάσχον γόνατο, σημαντικές διαφορές βρέθηκαν μεταξύ της χρήσης προφυλακτικού
νάρθηκα σε σχέση τόσο με τη χρήση επιγονατιδομηριαίου όσο και χωρίς νάρθηκα ενώ δε βρέθηκαν
σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο τελευταίων
συνθηκών. Αναφορικά με τη δεύτερη δοκιμασία,
η στροφή του γόνατος ήταν πάλι σημαντικά χαμηλότερη στο υγιές σκέλος σε σχέση και με τις
τρεις συνθήκες του πάσχοντος σκέλους. Μάλιστα
στο τραυματισμένο γόνατο η χρήση προφυλακτικού νάρθηκα μείωσε σημαντικά τη στροφή σε
σχέση με τις δύο άλλες μελετώμενες συνθήκες,
ενώ και η χρήση επιγονατιδομηριαίου νάρθηκα
εμφάνιζε σημαντικό περιορισμό της στροφής σε
σχέση με τη μη χρήση νάρθηκα.
Συμπεράσματα: Η ναρθηκοποίηση μείωσε την
υπερβολική περιστροφή της κνήμης σε ασθενείς με ρήξη ΠΧΣ σε δραστηριότητες αυξημένων
στροφικών δυνάμεων, χωρίς όμως να μπορέσει να
αποκαταστήσει πλήρως τα φυσιολογικά επίπεδά
της. Εάν οι νάρθηκες γόνατος μπορούν να μειώσουν την περιστροφή της κνήμης, τότε ενδεχομένως μπορεί να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά
για την αποφυγή περαιτέρω προβλημάτων στην
άρθρωση του γόνατος στους ασθενείς αυτούς.
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Bajwa AS.
O55, O56
Baratz M.O26
Jarrett C.O26
Miller MC.O26
Sotereanos DG.
O05, O26
Symeonov G. O33
Villar RN
O55, O56
Williams B.O26
Αβραμίδης Θ.
P22, O10
Αβραμίδης Μ.
P14, P27, O66
Αγράφα Ι.O34, O36
Αδάμ Α.P11
Αδάμ Σ.P26
Αδραχτάς Α.
O04, O52, O69
Αλασεϊρλής Δ.
P08, O02, O20, O46
Αλαφροπάτης Η.
P22, P26
Αλβανός Δ.
P13, O38, O49, O62, O63, O83
Αλεξανδρής Θ. P33
Αλμπάνη Μ. O79, O80
Αμπουχεμούντ Χ.
P35
Αναγνωστάκος Κ.
P32
Αναγνωστάκου Μ.
O31, O36
Αναστασιάδης Γ.
P14, O66
Αναστασόπουλος Ν.
O75, O76, O77
Ανδρίτσος Γ.
O06, O28, O51
Αντωναράκος Π.
O81
Αντωνογλούδης Π.
P36
Αξιαρλής Β.
P04, P07, P14, P27, P28, O66
Αποστολίδης Κ.P13, O62, O72
Αποστολίδης Σ.O77, O78
Αργυρίου Ν. O37
Αρεταίου Π. O21
Αρναούτογλου Χ.
P34
108
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Ασημίδης Ε. P35
Ασράφ Νεσάντ Χ.
O11, O25
Ασσάντης Β. P03, P16, P19, P23, P25, P31, O08, O50
Βαλάνος Ν.
O62, O63, O83
Βαλκάνης Χ. P24, O09, O30, O74
Βαρδάκας Δ. O27
Βαρελτζίδης Ν. O48
Βαρυτιμίδης Σ. P40
Βασιλειάδης Β. O04, O07, O52, O64, O67, O69, O70
Βασιλειάδης Γ. P08, O02, O20, O46
Βενουζίου Α. O05, O26
Βερβερίδης Α. P18, P20, P24, O19, O30
Βεργή Β.
P01
Βέρρας Χ.
O82
Βίττης Φ.
P02, P27, O66
Βλαχοδήμος Α. P17
Βλάχος Γ.
O12
Βλάχος Ε.
O39
Βλάχου Ε.
P13, O49, O63, O73
Βουτσάς Δ.
O61
Βραγγάλας Β. P06, P21, O18
Βρετάκος Α. O41
Γαλάνης Κ.
P26
Γαλάνης Σ.
O27
Γέμονας Γ.
O48
Γεροκώστας Π. O14
Γεωργακάκης Γ.O83
Γεωργακόπουλος Ν.
P35
Γεωργίου Β.
P17, O10
Γεωργούλης Α. P41, O16
Γιάκας Ι.
P32
Γιαννάκη Χ.
O47
Γιαννακόπουλος Π.
O14, O65
Γιαννούλης Δ. P32, P34, P35, O43
Γιγής Ι. O40
Γιώτης Δ.
P32, P34, P35, P41, O16, O43
Γκάντσος Α. P34, P35, O43
Γκιβίσης Π.
P30, O37, O81
Γκούβας Γ.
P01, O45, O53, O54
Γκρέστας Α. O43
Γρηγοριάδης Γ .
P39, O01, O22, O47
Γρίβας Β.Θ.P29, O82
Δακής Κ.
P33, O06, O23, O28, O44, O51
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Δημητρακοπούλου Α. O55, O56, O57
Δημητριάδου Π.
O17
Διδάγγελος Μ. O77, O78
Δίτσιος Κ.
O79, O80
Δρόσος Γ.
P18, O19, O30, O74
Ευαγγελόπουλος Δ.
P05, P12
Ευσταθίου Π. O31, O32, O33, O34, O35, O36
Ευσταθόπουλος Δ.
O21, O29
Ευτυχιάκος Ν. P39, O01, O22
Ζαμπέλη Φ.
P41, O16, O43
Ζεμαδάνης Δ. O61
Ζήδρου Χ.
P15, O71, O72, O73
Ηλιόπουλος Ε. P15, O38, O63, O68, O71, O72, O73
Ηλιού Κ.
O41
Θεοδωρίδης Κ. O11, O25
Θωμά Σ.
O06, O28
Ιωαννίδης Γ. P10
Ιωαννίδης Χ. P39, O01
Ιωσηφίδης Μ. P13, O68
Καβλακούδης Χ.
O22
Καζάκος Κ.
P18, P20, P24, O09, O19, O30, O74
Καλαντζής Π. O39
Καλλιώρας Γ. P38, O24
Καλπίδης Ι.
O79, O80
Καλύβας Ε.
O14, O65
Κανακάκης Ι. P29
Κανδαράκης Γ. P05, P12
Κάντζιος Αν. O29
Καπετανάκης Σ.O09
Καπετάνος Γ. P10, P17, P22, P26
Καπετάνου Α. P26
Καπουκρανίδου Δ.
O79, O80
Καπούτσης Δ. P01, P21
Καραγεώργου Κ.
O31, O32, O33, O34, O35, O36
Καραγκούνης Θ.
P11
P17, O75
Καρανάσσος Μ.
Καρανικόλας Α.P02, P14, P27, O42, O54, O66
Καραργύρης Ο.O21, O29
Καρυδάκης Γ. P40
Καρυώτη Β.
O31, O32, O35
Κεμερίδου Μ. O69
Κεμίδης Σ.
O21
Κενανίδης Σ. P10
Κεσίδης Ε.
P22
109
110
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Κιζιρίδης Γ.
O61
Κιτσικίδου Γ. O74
Κιτσούλης Π. O41
Κόκκαλης Ζ. O05
Κοκκινάκης Ε. O39
Κόκκινος Γ.
P37, P38, O24
Κολοβέτσιος Δ.P11
Κονδύλης Α. O13
Κοντοβίτσης Χ.O47
Κοντοποδιάς Κ.O70
Κορμπάκης Ι. O23, O28, O44, O51
Κοσματόπουλος Φ.
O53
Κοστρετζής Λ. O02
Κοτζαμανίδου Μ.Χ.
O15
Κούκος Α.
P39, O01, O22, O47
Κουκουλιάς Ν. O14, O58, O59
Κουντούδης Α. O11
Κουσκούνη Ε. O31, O32, O33, O34, O35, O36
Κούτρας Γ.
O17
Κουτρουμανίδης Κ.
O53
Κουτσουμπέλης Ν.
O29
Κτενίδης Κ.
P22
Κυριακίδης Α. P13, P15, O38, O49, O62, O63, O71, O72, O73, O83
Κυριακίδης Θ. P15, O71, O72, O73
Κύρκος Α.
P26
Κύρκος Ι.Μ. P22
Κύρου Μ.
O25
Κωνσταντάκης Α.
P33, O45
Κωνσταντινίδης Α.Γ. P11, O14, O53, O54, O65, O76
Κωνσταντινίδης Χ.
O27
Κωνσταντίνου Π.
O48
Κωστής Κ.
O15
Κώτσιος Σ.
P18, P20, P24, O09
Λαζαρίδης Ι. P10
Λαζαρίδης Κ. O40
Λαμπράκης Χ. O13
Λαμπρόπουλος Κ.
P08, O02, O20, O46
Λιοκάτη Ι.
O41
Λογοθέτης Ε. O31, O32, O34, O35, O36
Μαϊτσαδώνης Δ.
O82
Μακρής Β.
P10, O10
Μαλίζος Κ.
P40
Μαλιόγκας Γ. P03, P16, P19, P23, P25, P31, O08, O50
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Μαντέλλος Γ. O43
Μανωλίδου Ζ. O31, O32, O33, O34, O35, O36
Μαρκόπουλος Γ.
P01
Μαρκόπουλος Ν.
P02, P04, P07, P28, O42
Μάττας Β.
P09, O03
Μαυρόπουλος Ρ.
P20, O19, O30, O74
Μεμέτ Μ.
P20, O19
Μεταξιώτης Δ. O38, O49
Μητσιώνης Γ. P35, P41, O16
Μιχαήλ Θ.
P37, P38, O24
Μιχαηλίδης Γ. P17
Μουζόπουλος Γ.
O04, O07, O52, O64, O67, O69, O70
Μουμτζιδέλης Θ.
P08, O02, O46
Μπαρμπιτσιώτη Α.
O39
Μπαρμπούτη Α.
O41
Μπελετσιώτης Α.
P13
Μπεσλίκας Θ. P36, O40
Μπικιάρης Δ. P36
Μπινιάρης Γ. P37, P38, O24
Μπιντούδη Α. P17
Μπισμπινας Η. O45, O53, O54
Μπισχινιώτης Ι. P03, P16, P19, P23, P25, P31, O08, O50
Μπογιατζής Χ. O61
Μπότσιος Κ. O82
Μπουγιουκλής Δ.
O23, O44, O51
Μπουντούρης Π.
O21
Μπουτσιάδης Α.
P06, P21, O18, O79, O80, O81
Μωραΐτης Θ. P40
Νάσκας Χ.
P29
Νατσαρίδης Π. O48
Νάτσης Κ.
O75, O76, O77, O78
Νενόπουλος Α. O40
Νίκας Ε.
O39
Νικολάου Χ. P14
Νικολόπουλος Β.Φ.
P29
Νομικός Γ.
O04, O07, O52, O64, O67, O69, O70
Νταϊλιάνα Ζ. P40
Νταλαγιάννης Β.
P34
Ντελής Ι.
O02, O20
Ξειδάκης Σ.
P02, O42, O66
Ξενάκης Θ.
P34
Ξυλούρης Ν. P38
Οικονομίδης Λ.P37
111
112
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Οικονόμου Δ. O11, O25
Όρλιακλης Σ. O02
Παναγιωτίδης Δ.
O61
Παναγιώτου Α. O68, O71, O83
Πανουτσακόπουλος Β. O15
Παπαβασιλείου Α.Β. O15, O58, O59
Παπαβασιλείου Κ.
P17
Παπαγεωργίου Ι.
P09, O03
Παπαγεωργίου Κ.
P09, O03
Παπαδήμας Α. O06, O23, O28, O44
Παπαδόπουλος Α.
P39, P40, O01, O22, O47
Παπαδόπουλος Π.
P41, O79
Παπαθανασίου Ε.
O75
Παπακωστίδης Κ.
O27
Παπαλόης Α. O37
Παπανικολάου Σ.
O31, O32, O34, O35, O36
Παπαστεργίου Σ.
P11, O14, O65
Παπαχατζής Ν. O15
Παραγή Α.
O04, O07, O52, O64, O67, O69, O70
Παρασκευάς Γ. O41, O76, O77
Παράσχου Σ. P04, P07, P28, O54
Πάτρα Ε.
O67
Πατσιαούρας Θ.P33
Παυλόπουλος Χ.
P06, P21, O18
Πέλλιος Σ.
P06, P21, O18
Περπιράκης Κ. P05, P12
Πετράκης Ι.
P22, P26
Πετράς Κ.
O65
Πετροπούλου Χ.
O31, O32, O34, O35, O36
Πετσατώδης Γ. O12
Ποτούπνης Μ. P26
Ραμπακάκης Ι. O13
Ρηγόπουλος Ν. P40
Ριχάνα Ι.
O29
Ρουμελιώτης Γ. O39
Ρυζιώτης Γ.
P18, P20, P24, O09
Σαββίδης Μ. P04, P07, P28, O45, O53, O54
Σαββίδης Π. P30, O37
Σάιεχ Φ.
P22
Σαλαγιάννης Γ.O13
Σαλούπης Π. O01, O22, O47
Σαμαράς Π.
O21, O29
Σαμδάνης Β. P36
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Σαμπάνης Ν. O22
Σάπκας Σ.
P11
Σαρβάνης Η. P15, O63
Σαργιώτης Ν. P32
P37, O03, O24
Σαρίδης A.
Σαρικλόγλου Σ.O48
Σαρρής Ι.
P10
Σαχίνης Ν.
P30, O12
Σβάρνας Θ.
O12
Σδρένιας Χ.
O13
Σιδεράτος Μ. O07, O64
Σιδέρης Β.
P32
Σινωπίδης Χ. O58, O59
Σιώζος Α.
P03, P16, P19, P23, P25, P31, O08, O50
Σκαλτσογιάννης Ν.
O27
Σκευοφύλαξ Ι. O04, O07, O52, O64, O67, O69, O70
Σοφίδης Γ.
O78
Σωτηρόπουλος Δ.
O37
Τάκης Δ.
O65
Ταχυρίδης Λ. P09
Τερζής A.O03
Τερζίδης Κ.O40
Τζαβέας Α.O60
Τζατζαΐρης Θ.
P03, P16, P19, P23, P25, P31, O08, O50
Τζέλλιος Ι.
O11, O25
Τζήκας Χ.O80
Τζούμα Η.O34, O36
Τζώτζου Α.O78
Τότλης Τ.
O62, O76, O78
Τρέμμας Ι.
P04, P07, P28
Τσάκνης P.O13
Τσαρδακλής Γ.P06, O18
Τσαρίδης Ε.O48
Τσερώνη Μ.
O31, O32, O34, O35, O36
Τσιλιμίδος Γ.O82
Τσίτας Κ.
P03, P16, P19, P23, P25, P31, O08, O50
Τσιτούρας Δ. P10, P17
Τσολάκης Ν. P02, P27, O42
Φεργαδάκη Σ. O67
Φλέγκας Π.
O46
Χαλικιάς Στ. P05, P12
Χαρατσίδης Χ. P08, O20
Χαρικόπουλος Θ.
O82
113
114
Ορθοπαιδική, 25, 2013
Χαριστός Σ. O12
Χατζηγιαννάκης Α.
O61
Χατζηλιάδης Γ. P04, P07, P28
Χατζηπέτρου Θ.O01
Χατζηραβδέλη Β. P39
Χατζησαρόγλου Μ. O82
Χατζησωτηρίου Α.
O79, O80
Χατζώκος Ι.O81
Χριστάκης Ν. O01
Χριστογιάννης Χ. O43
Χριστοδουλόπουλος Χ.
P33
Χριστοδούλου Α.
P36, O12, O37, O79, O80, O81
Χριστοδούλου Ε.
O81
Χριστοδούλου Π.
P06, P21, O18
Χριστοδούλου Σ.
P18, P24, O09, O19, O30, O74
P36, O40
Χριστοφορίδης Ι.
Ψυχογυιός Β.
O06, O23, O28, O44, O51

τελικο ΠΡοΓΡΑΜΜΑ Με διεθνή συΜΜετοχή

Aρχαιοελληνικά δίκτυα επικοινωνίας

Perilipseis Ergasiwn 34ou Etisiou Sunedriou OTEMATH

Orthopaidikh_Tomos_25_3 - Ορθοπαιδική και Τραυματολογική

Φύλλο 31. Οκτώβριος-Νοέμβριος

Νόσος Dupuytren Χειρουργική αντιμετώπιση

2012-Συμπληρωματικό - Ορθοπαιδική και Τραυματολογική Εταιρεία

Σταθερότητα Φαρμακευτικών Προϊόντων και Ιδιοσκευασμάτων.