Dinleme Sınavı

Cilt:1 Sayı:2
Kasım 2014
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
ÇEVİRİ EDİTÖRÜ
Yayın Kurulu
Danışma Kurulu
Uzm. Dr. Halil Eren SAKALLI
Prof. Dr. İrfan ŞENCAN
Prof. Dr. Ahmet AKICI
REDAKTÖR
Dr. Saim KERMAN
Prof. Dr. Ayşe GELAL
Uzm. Dr. Kubilay ORANSAY
Dr. Ali ALKAN
Prof. Dr. İsmail BALIK
Ecz. Mesil AKSOY
Prof. Dr. Serhat ÜNAL
Uzm. Ecz. Elif SARIGÖL
Doç. Dr. Sibel AŞÇIOĞLU
Dr. Dyt. Pınar GÖBEL
Doç. Dr. Yusuf ÜSTÜ
Uzm. Dr. Fatma İŞLİ
Engin AYAR
İLETİŞİM ADRESİ: Türkiye İlaç ve Tıbbi Cihaz Kurumu, Söğütözü Mahallesi 2176. Sok. No:5
PK 06520 Çankaya/ANKARA
Tel:+90 (312) 218 30 00 F:+90 (0312) 218 34 60
Soru ve önerilerinizi [email protected] e-posta adresine gönderebilirsiniz.
1
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
İçindekiler
Editörün Önsözü ……………………………………..................................................3
İyi Reçeteleme: Güvenli Reçeteleme İçin 12 Temel
Gereklilik……………………………………………………………………………….………4
Elaine Lum, Charles Mitchell, IanCoombes (Aust Prescr 2013; 36: 13-6)
Çeviren: Dr. Halil Eren Sakallı
2
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Editörün Önsözü
Reçeteleme
hangi
ilacın
nasıl
kullanılacağı
kararının
verilme
süreci
olarak
tanımlanabilirken, reçete bu kararın anlatılma şeklidir. Güvenli reçeteleme, reçetenin
yazılmasından önce bilişsel ve karar vermeyle ilişkili adımları içermelidir. Akılcı İlaç
Kullanımı Bülteni’nin ikinci sayısında çevirisi yapılmış olan makalede, güvenli reçeteleme
için, reçeteleme işleminin dört basamağını (bilgi toplama, klinik kararın verilmesi,
hastayla iletişim kurulması ve izleme-değerlendirme) içeren 12 temel gereklilik
tanımlanmıştır.
3
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
İyi Reçeteleme: Güvenli Reçeteleme İçin 12 Temel Gereklilik
(Australian Prescriber dergisinin izniyle orijinal metinden çevrilmiştir.)
Orijinal makaleye aşağıdaki bağlantı üzerinden ulaşılabilir.
Elaine Lum, Charles Mitchell, IanCoombes, The competent prescriber: 12 core
competencies for safe prescribing Aust Prescr 2013;36:13-6,
Özet
Reçeteleme hataları, hasta mağduriyetlerinin önemli bir sebebi olmaya devam
etmektedir. Güvenli reçeteleme sadece reçete yazmayı değil, başka pek çok bilişsel
süreci ve karar verme basamağını içerir.
Doktorlara yönelik olarak, eğitim ve öğretim programlarına kılavuzluk edecek, doktorların
değerlendirilmesi ve akredite edilmesi sürecinde kullanılacak ulusal reçeteleme
gerekliliklerinin belirlenmesi gereklidir.
Güvenli reçeteleme için, reçeteleme işleminin dört basamağını (bilgi toplama, klinik
kararın verilmesi, hastayla iletişim kurulması ve izleme-değerlendirme) içeren 12 temel
gereklilik tanımladık.
Bu temel gereklilikler öğrenme hedefleri ve değerlendirme metotlarıyla birlikte güvenli ve
etkili reçeteleme davranışının öğretilmesi için faydalı bir başlangıç noktası sağlamaktadır.
Anahtar Kelimeler: Reçeteleme, İlaçların Doğru Kullanımı
Giriş
Tüm doktorları kapsayacak, üzerinde uzlaşmaya varılmış bir ulusal reçeteleme
gereklilikleri listesine ihtiyaç duyulmaktadır (1-3). NPS Medicine Wise, yakın zamanda
bireysel
uygulayıcıların
eğitim
programına,
değerlendirilmesine,
sürekli
mesleki
gelişimlerine ve akreditasyonlarına kılavuzluk edebilecek bir yapı başlatmıştır (4).
Makalemiz bu yapının üzerine eklemeler yapmaktadır.
4
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Nasıl İyi Reçeteleyici Oluruz?
İyi bir reçeteleyici olmayı sağlayan nedir? Reçeteleme sürecinin sıklıkla reçete yazma
işinden ibaret olduğu düşünülse de, reçeteleme ayrıcalığı belli bir yeterlilik göstermesi
beklenen kişilerde olması gereken yüksek risk taşıyan bir girişimdir (5). Reçeteleme
hangi ilacın nasıl kullanılacağı kararının verilme süreci olarak tanımlanabilirken, reçete bu
kararın anlatılma şeklidir (6). Güvenli reçeteleme, reçetenin yazılmasından önce bilişsel
ve karar vermeyle ilişkili adımları içermelidir (6).
İyi bir reçeteleyici güvenli olandır. Ne yazık ki, mesleğe yeni başlayan hekimlerin
reçeteleme davranışlarının değerlendirilmesi sonucunda hata aralığının geniş olduğu
(incelenen her 1000 kalem için 2- 514 ve hastaların % 4-82’sinde) bulunmuştur (7).
Tedavi hatalarının önlenmesindeki en etkili yollardan birisi eğitimdir (6,8,9). Dünya Sağlık
Örgütü İyi Reçeteleme Kılavuzu’nun, çoklu klinik uygulamalarda öğrencilerin konu
üzerindeki becerilerini arttırmada faydalı olduğu gösterilmiştir (9). Bu yönüyle
reçeteleme eğitimleri için kaynak teşkil edebilir, bununla birlikte reçeteleme eğitimleri ve
değerlendirmelerinin geliştirilmesi gerekmektedir (9). Buna bir örnek olarak, hastaların
zarar görme risklerinin yüksek olduğu klinik durumlar için probleme dayalı interaktif
eğitimin, tıp öğrencilerinin daha güvenli reçeteleme yeteneklerini artırdığı gösterilmiştir
(10).
Reçeteleme becerileri genellikle asistan&(çevirenin notuna bakınız) eğitimi sırasında
kazanılmaktadır. Örneğin genel uygulamada, reçeteleme esas olarak işyerindeki
tecrübelerle öğrenilmektedir (11).
Tedavi hatalarının önlenmesi, konuya odaklı eğitim ve öğretimle iyileştirilebilir. Birleşik
Krallık’ta hem tıp öğrencilerinin hem de lisansüstü öğrencilerin eğitimlerine kılavuzluk
etmek üzere bir dizi ilke geliştirilmiştir (8).
Bunlar:
• Hekimlerin uygulama alanlarıyla ilgili geri bildirimlerin güncellenmesi ve kişisel
reçeteleme davranışlarının hekimlere yansıtılması için kaliteli zaman ayrılmasının
sağlanması
• Sorunların tartışılmasını ve tavsiye istemeyi teşvik eden yönetim şekli
• Suçlamanın olmadığı bir ortamda tanımlanmış reçeteleme hataları konusunda geri
bildirim sağlanması (8)
5
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Reçetelemenin Dört Basamağı
Dört
basamaklı
bir
reçeteleme
modeli
geliştirilmiştir
(Şekil
1)
(12).
Bununla
reçetelemenin tek bir olay değil, kademeli bir süreç olduğu vurgulanmakta olup, bu
model tıp fakültesinden yeni mezunlar için Birleşik Krallık reçeteleme gereklilikleriyle
uyumludur (8). Bu basamaklar:
1. Bilgi Toplama
Hekim, hastanın başvuru sırasındaki semptomlarını, kullanmaya devam ettiği veya yakın
zamanda bıraktığı ya da değiştirdiği ilaçları, allerjileri, advers ilaç reaksiyonlarını ve daha
önceden konulmuş tanılarını kapsayan tıbbi geçmişi gibi hastayla ilişkili gerekli bilgileri
toplama yeteneğine sahip olmalıdır.
2. Klinik Kararın Verilmesi
Reçeteleyen, klinik karar verme yetisine sahip olmalıdır. Bu, tanı koymayı ve tanıyı
değerlendirmeyi, her hasta için farmakoloji bilgisini kullanarak ilaç seçmeyi ve ilacın
uygun dozda kullanılmasını sağlamayı içermektedir. Reçeteleyen, ilaç dışı tedavileri de
göz önünde bulundurmalı, hastaların tedaviye uyumunu ve tedavi sonuçlarını iyileştirmek
için hastayı da karar verme sürecine dahil etmelidir (13).
Reçeteleyen, karar verme yöntemini o an için hastanın durumuna en uygun olan
yöntemi seçecek şekilde ayarlayabilmelidir; buna uygun olarak durumun gereğine göre
yönlendirici veya işbirlikçi bir tavır sergilemeyi seçmeli ve her durumda hastanın
görüşlerine değer vermelidir (14).
3. İletişim
Reçeteleyen, reçeteleme kararını hem hastaya hem de dahil olan diğer sağlık
çalışanlarına
etkili ve güvenli bir şekilde iletebilmelidir. Reçete okunaklı olmalı,
belirsizliğe yer bırakmamalı ve eczacıların ilacı hazırlarken, hastaların veya hemşirelerin
ise ilacı uygularken hata yapmalarına neden olabilecek kısaltmalar içermemelidir.
Hastanın yönetim planı net olmalı ve doktoruna başvurması veya eylem gerektiren
durumlar hastaya belirtilmelidir. Hem sözel hem de yazılı iletişim becerileri önemlidir.
6
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Örneğin, hem hasta hem de bakıcısı hastaya neden ilaç yazıldığı, yazılan ilacı nasıl
kullanacağı ve öngörülen tedavi süresi konusunda bilgilendirilmelidir. Ayrıca, izlem
gerektiren durumlar, olası istenmeyen etkiler ve acil durum planlaması da hastayla
tartışılmalıdır.
Günümüzde klinik karar desteğini de içeren elektronik reçeteleme yazılımları yaygın
olarak kullanılmaktadır. Elektronik ilaç yönetimleri (yatan hastaların elektronik ilaç
çizelgelerini de kapsayacak şekilde) artan oranda kullanıma sunulmaktadır. Kişisel olarak
kontrol edilen elektronik sağlık kayıtlarıyla birlikte bu uygulamalar reçeteleyenler, sağlık
çalışanları ve hastalar arasındaki iletişimi kuvvetlendirmektedir. Reçeteleyenler, bu
araçları kullanmada yetkinlik kazanmalıdır.
4. İzleme ve Yeniden Değerlendirme
Reçeteleyen, gerektiği durumlarda hastayı doz ayarlamaları veya tedavideki değişiklikler
konusunda bilgilendirebilmek için uyguladığı tedavinin terapötik veya yan etkilerini
değerlendirebilmelidir.
Küresel
Nitelikler ve
Bilgi
Sağlanması
Şekil 1. Reçetelemenin 4 Basamağı (12 numaralı kaynaktan uyarlanmıştır)
7
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Reçeteleme İçin 12 Temel Gereklilik
On iki temel gereklilik, akademik programların tasarlanmasında, değerlendirilmesinde,
geliştirilmesinde
ve
eğitim
sürecinde
uygulama
kolaylığı
sağlayacak
şekilde
tanımlanmıştır (Tablo 1). Bunlar farklı kurumlar (15-20) tarafından hazırlanan
gerekliliklerle uyumludur ve iki ilave ögeyle desteklenmiştir:
• Klinik farmakoloji gibi konularda bilgi edinilmesinin veya kurumsal bilginin sağlanması
(bu olmaksızın reçeteleyen reçeteleme döngüsünden sıyrılamaz). Farmakoloji bilgisi,
uygun reçeteleme için gereklidir ve asistan hekimler tarafından eğitimleri sürecinde
güçlendirilmesi gereken bir konu olarak değerlendirilmektedir (5).
• Kendi reçeteleme pratiğini değerlendirme yeteneğine ve isteğine sahip olmak, yapıcı
geri bildirimlerin gelmesini istemek ve bu geri bildirimler doğrultusunda hareket etmek,
hastayı zamanında sevk etmek gibi küresel niteliklere sahip olunması.
8
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Tablo 1. Güvenli Reçeteleme İçin 12 Temel Gereklilik
Reçetelemenin 4 Evresi *
1.

12 Temel Gereklilik
Bilgi toplama
1. Hastanın tıbbi hikayesinin alınması ve/veya değerlendirilmesi
Tedavi seçimi için bilinmesi
2.Hastanın ilaç kullanım hikayesinin alınması ve/veya değerlendirilmesi
gereken bilgileri toplama
ve bunun tıbbi hikayeyle birleştirilmesi
becerisi
3.Uygun durumlarda ileri muayene ve araştırmaların yapılması
4. Mevcut ve geçmiş ilaç tedavilerine uyumun ve tedaviye uyumsuzluk
için risk faktörlerinin değerlendirilmesi
2. Karar verme
5. Tanının belirlenmesi veya yeniden değerlendirilmesi de dahil olmak

Hasta ve bakıcısıyla birlikte üzere, hastanın sağlığı ve/veya tedavisiyle ilişkili temel konuların
karar verme; tedavinin
hastayla birlikte belirlenmesi.
seçilmesi
6. Hastalık ve semptomların ne derecede yönetildiğinin/kontrol altına
alındığının belirlenmesi
7. Mevcut semptomların semptomatik tedaviyle veya hastalığın seyrini
değiştiren tedavilerle etkilenip etkilenmediğinin belirlenmesi
8. İdeal tedaviyi (ilaçlı veya ilaç dışı) belirlerken gerçek ve potansiyel
kontraendikasyonların/sakıncalı olabilecek durumların hesaba
katılması: ilaç-hasta, ilaç-hastalık ve ilaç-ilaç etkileşimleri
9. İlacın, formunun, uygulama yolunun, dozunun, uygulama sıklığının,
tedavi süresinin belirlenmesi
3. Kararın anlatılması

Hem ayakta hem de yatan
hasta tedavi ortamlarında,
tedavi kararlarının diğer
sağlık personellerine ve
hastaya/hastanın bakıcısına
etkili ve güvenli bir şekilde
anlatılması
4. İzleme ve yeniden
değerlendirme

Tedavinin terapötik ve
istenmeyen etkilerinin
değerlendirilmesi
10. Ayaktan tedavi ortamında reçete kararlarının anlatılması
11. Yatan hasta tedavi ortamında reçete kararlarının anlatılması
12. Hastanın semptom ve bulgularının ne ölçüde kontrol altına
alındığının, hastanın tedaviye uyumunun ve tedavi sonuçlarının
değerlendirilmesi
* Reçetelemenin dört basamağı iki ilave ögeyle desteklenmiştir – başta klinik farmakoloji olmak üzere
bilgi sağlanması ve hekimlerin kendi reçetelemelerini izleyip değerlendirmeleri gibi küresel niteliklerin
varlığı
9
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Reçeteleme Gerekliliklerinin Öğretilmesi ve Değerlendirilmesi
Her temel gereklilik için, öğrenme hedefleri ve bunların nasıl değerlendirileceği
açıklanmıştır. Şekil 2, bunun 4 numaralı temel gereklilik (Mevcut ve geçmiş ilaç tedavilerine
uyumun ve uyumsuzluk için risk faktörlerinin değerlendirilmesi) için uygulanmasını
göstermektedir.
Bunlar
özellikle
henüz
asistan
doktorların
performanslarının
değerlendirilmesine yönelik kriterleri belirlememiş olan Avustralya Asistan Doktor Öğretim
Programı Çerçevesi’ne faydalı bir katkı sağlayabilir (20).
Şekil 2. 4 Numaralı Temel Gereklilik İçin, Bilgi Toplama Evresi, Gereklilik, Öğrenme
Hedefleri ve Bunların Nasıl Değerlendirildiğinin Gösterilmesi
Metot
Temel gereklilikler öğretilirken kişisel değerlendirme, diğer meslektaşların gözlemleri
“gündeme ilişkin, sonuca yönelik geri bildirimler” (agenda-led outcome-based feedback)
gibi yapılandırılmış danışman tavsiyelerini içeren yetişkinlere yönelik öğrenme ilkeleri
kullanılmalıdır (21). Bu metot öğrenenin elini güçlendirirken savunmacı tavrı azaltır ve
davranış değişikliğinin oluşmasına olanak tanır. Öğrenenin nasıl bir yardım istediğini belirler
ve kendi kendini değerlendirmeyi teşvik ederek öğrenme hedefine ulaşılmasını sağlar.
10
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Reçeteleme için gerekli beceriler, yaklaşımlar ve davranışlar temsili senaryolar aracılığıyla
gösterilebilir ve öğrenilebilir. Değerlendirme, herhangi bir kriter için en uygun olanı
kapsayacak şekilde çeşitli yöntemleri içermelidir (22). Örneğin, reçeteleyenin hastanın
tedaviye uyumsuzluğunu tespit etmeye yönelik (4. Temel gereklilik) becerileri edinip
edinmediğinin değerlendirilmesi için reçeteleyenin hastayla iletişim halindeyken doğrudan
izlenmesi gerekmektedir.
Bu, klinik yetenek ve uygulamaların değerlendirilmesindeki dört düzeyi açıklayan Miller
Piramidi ile (23) uyumludur:
1. Biliyor
2. Nasıl yapıldığını biliyor
3. Gösteriyor
4. Yapıyor (uyguluyor)
Dördüncü basamağa ulaşım, doğrudan gözlemle değerlendirilir. Reçeteleme yeterliliğinin
gösterilmesinde “gösteriyor” ve “yapıyor” basamaklarının değerlendirilmesi önemlidir,
bununla birlikte bu, daha fazla kaynak gerektiren ve koordine edilmesi zor bir süreçtir. Hali
hazırda, cerrahi işlemler için yeterli kabul edilmek için cerrahın prosedürel becerilerinin
doğrudan
izlenmesi
gerekmektedir.
Bu
uygulama
reçeteleme
davranışı
için
de
gerçekleştirilebilir.
Emsal değerlendirmesi veya 360° geri bildirim gibi çok kaynaklı geri bildirimler, diğer
klinisyenlerle, hastalarla ve hastaların bakıcılarıyla gerçekleştirilen iletişimin anlaşılır
olduğundan emin olunması adına fayda sağlayabilir. Reçeteleme gerekliliklerinin diğer
açılardan değerlendirilmesi kapsamında reçeteleme klinik denetimleri yapılabilir. Bunlar, NPS
Medicine Wise tarafından geliştirilen yapılandırılmış kişisel denetimler veya bir sağlık
kuruluşu içerisinde koordine edilen hedefe yönelik klinik denetimler şeklinde olabilir.
Asistan
doktorlar
kendi
reçetelemelerinin
niteliğinin
değerlendirilmesinde
zorluk
yaşadıklarını ifade etmişlerdir (11). 12 temel reçeteleme gerekliliği ve bunlara eşlik eden
kriterler ve değerlendirmeler süreçle ve reçeteleme kararlarının sonuçlarıyla ilgili açık geri
bildirimler vermek için biçimsel bir kalıp oluşturabilir. Bu gereklilikler aynı zamanda
özetleme aracı olarak da kullanılabilir.
11
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Reçete Yazma Yetkinliğinin Onaylanması
Reçeteleme lisansına sahip bir doktor olarak yetkilendirilmenin, tıp fakültesi eğitimi
sırasında yapılacak reçete yazma sınavının başarıyla geçilmesine bağlı olması tavsiye
edilmektedir. Doktorların bu ayrıcalığı sürdürebilmeleri için belli aralıklarla tekrar
değerlendirilmeleri önerilmektedir (25).
Sonuç
Yüksek eğitim sağlayıcıları (ör. tıp fakülteleri) ve işverenler (sağlık kurumları) arasında
‘amaca uygun’ mezun üretme konusundaki sorumluluğun nereye kadar uzandığı
konusunda devamlı bir gerilim süregelmektedir. Stajyerliğin ilk haftalarında yapılan bir hata
hangi tarafın yetersizliğinden kaynaklanmaktadır? Eğitim-öğretim mezunları arasında daha
yakın bir çalışma ortaklığının kurulması gerektiği açıktır. Ulusal reçeteleme gerekliliği
kriterlerinin oluşturulması ve bu hedef kriterlerin uygulamaya konularak değerlendirilmesi
için bir çerçeve oluşturulması bu sürece katkıda bulunabilir. Standart reçeteleme
gerekliliklerinin katkısı başka türlü anlaşılamayabilir. 12 temel gereklilik ve onların
değerlendirilme metotları amaç doğrultusunda faydalı bir başlangıç noktası teşkil etmekle
birlikte, önerilen değerlendirilme metotlarının hayata geçirilebilirliği daha geniş olarak
tartışılmalıdır.
& Çevirenin Notu: Orijinal metinde kullanılan registrar kelimesi Türkçe metinde asistan olarak
çevrilmiştir. Bu kelimenin Türk sağlık sisteminde tam bir karşılığı bulunmamakla birlikte, metinde asistan
kelimesiyle ifade edilmiştir. Avustralya Tıp fakültesini bitiren her doktor, genel pratisyenler de dahil
olmak üzere, belirli bir süre ülkemizdeki asistan eğitimiyle benzerlik gösteren bir eğitim sürecinden
geçmektedir.
Australian Prescriber dergisinde yayımlanan orijinal makalede yer alan “hemşire ve hekim dışı diğer
reçeteleyiciler” ifadesi, ülkemizde reçete yazma hakkı doktorlar ve diş hekimleriyle sınırlandırıldığı için,
kafa karışıklığına yol açmamak adına Türkçe tercümeden çıkarılmıştır.
12
Türkiye Akılcı İlaç Kullanımı Bülteni
Cilt 1; Sayı 2; Kasım 2014
Kaynaklar
1. Nissen L, Kyle G. Non-medical prescribing in Australia [editorial]. Aust Prescr 2010;33:166-7.
2. Morris S, Coombes I. The right to prescribe: towards core prescribing competencies for all prescribers [editorial]. Aust
Prescr 2011;34:126-7.
3. National Prescribing Centre. A single competency framework for all prescribers. National Institute for Health and
Clinical Excellence. 2012.
4. Prescribing Competencies Framework. NPS Medicine Wise. 2012.
http://www.nps.org.au/health-professionals/professional-development/prescribing-competencies-framework [cited 2013
Jan 7]
5. Pillans P. How prepared are medical graduates to begin prescribing? Intern Med J 2009;39:425-7.
6. Aronson JK. Medicationerrors: EMERGing solutions. Br J ClinPharmacol 2009;67:589-91.
7. Ross S, Bond C, Rothnie H, Thomas S, Macleod MJ. What is the scale of prescribing errors committed by junior
doctors? A systematic review. Br J ClinPharmacol 2009;67:629-40.
8. Likic R, Maxwell SR. Prevention of medication errors: Teaching and training. Br J Clin Pharmacol 2009;67:656-61.
9. Ross S, LokeYK.Do educational interventions improve prescribing by medical studentsand junior doctors? A systematic
review. Br J ClinPharmacol 2009;67:662-70.
10. Coombes I, Mitchell C, Stowasser D. Safe medication practice tutorials: a practical approach to preparing prescribers.
Clin Teacher 2007;4:128-34.
11. Ajjawi R, Thistlethwaite J, Aslani P, Cooling N. What are the perceived learning needs of Australian general practice
registrars for quality prescribing? BMC Med Educ 2010;10:92.
12. Coombes I, Reid C, McDougall D, Stowasser D, Duiguid M, Mitchell C. Pilot of a national inpatient medication chart in
Australia: improving prescribing safety and enabling prescribing training. Br J Clin Pharmacol 2011;72:338-49.
13. May C, Montori VM, Mair FS. We need minimally disruptive medicine. BMJ 2009;339:b2803.
14. Bond C, editor. Concordance: a partnership in medicine-taking. London: Pharmaceutical Press; 2004.
15. Outcomes of theMedical Schools Council Safe Prescribing Working Group. Medical Schools Council, UK.2008.
www.medschools.ac.uk/Publications/Pages/Safe-Prescribing-Working-Group-Outcomes.aspx [cited 2013 Jan 7]
16. National Prescribing Centre. Maintaining competency in prescribing: an outline framework to help nurse prescribers.
1st ed. National Institute for Health and Clinical Excellence. 2001.
www.npc.nhs.uk/non_medical/resources/maint_comp_prescribing_nurs.pdf [cited 2013 Jan 7]
17. Frank JR, editor. The Can MEDS 2005 Physician Competency Framework. The Royal College of Physicians and
Surgeons of Canada. 2005.
18. Accreditation Council for Graduate Medical Education (USA). Competency Based Residency Education.2006.
www.acgme.org/acgmeweb/Portals/0/PFAssets/ProgramResources/CommonProgram
Requirements
07012011%5B1%5D.pdf [cited 2013 Jan 7]
19. deVries TPGM, Henning RH, Hogerzeil HV, Fresle DA. Guide to Good Prescribing: a practical manual. Geneva: World
HealthOrganization Action Programme on Essential Drugs; 1994.
http://apps.who.int/medicinedocs/en/d/Jwhozip23e [cited 2013 Jan 7]
20. Australian Curriculum Framework for Junior Doctors. Version 2.2. Confederation of Post graduate Medical Education
Councils. 2009.
21. Kurtz S, Silverman J, Draper J. Teaching and learning communication skills in medicine. 2nd ed. Oxford: Radcliffe
Publishing; 2005.
22. Holmboe ES, Hawkins RE. Methods for evaluating the clinical competence of residents in internal medicine: a review.
Ann Intern Med 1998;129:42-8.
23. Miller GE. The assessment of clinical skills/competence/performance. Acad Med 1990;65(9 Suppl):s63-7.
24. Latter S, Maben J, Myall M, Young A, Baileff A. Evaluating prescribing competencies and standards used in nurse
independent prescribers’ prescribing consultations: an observation study of practice in England. J ResNurs 2007;12:7-26.
25. Aronson JK, Henderson G, Webb DJ, Rawlins MD. A prescription for better prescribing [editorial]. BMJ 2006;333:45960.
13

Download Report