ΤΑ ΦΙΛΙΑ
ύ
ο
χ
α
τ
ν
α
π
α
ι
ο
ι
α
κ
ΦΙΛΙΩΤΕΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΦΙΛΙΩΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ “O AΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ“
ΕΜΜ. ΜΠΕΝΑΚΗ 25 - 106 78 ΑΘΗΝΑ
ΚΩΔΙΚΟΣ 015283
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ
ΚΑΙ ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
ΕΤΟΣ 16Ο ΤΕΥΧΟΣ 61 IANOYAΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2014
Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΦΙΛΙΩΤΩΝ
ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Χριστὸς ἀνέστη!
Νέοι, γέροι καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι,
ἑτοιμαστεῖτε•
μέσα στὲς ἐκκλησίες
τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς
συμμαζωχτεΐτε•
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς
εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ
στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθεῖτε•
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε «Χριστὸς Ἀνέστη» ἐχθροὶ
καὶ φίλοι.
Διονύσιος Σολωμός
Το Δ.Σ. της Αδελφότητας καλεί όλα τα μέλη της να ευρεθούμε την Μεγάλη Εβδομάδα και το Άγιο Πάσχα στο χωριό μας για να συνεορτάσουμε τις άγιες ημέρες και να
δώσουμε ζωή στο χωριό και τους οικισμούς του.
ΚΑΛΕΙ επίσης όλους να συμμετέχουμε στις τοπικές εορτές μας:
*Στις 23 Απριλίου στον Αϊ-Γιώργη.
*Στις 25 Απριλίου στην εορτή της Ζωοδόχου Πηγής στα Καλύβια και στο παραδοσιακό πανηγύρι που διοργανώνει όπως κάθε χρόνο ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος.
*Την 1η Μαΐου το απόγευμα στον πανηγυρικό εσπερινό στο Μοναστήρι του Αγ.
Αθανασίου.
*Την 2α Μαΐου στην ιερά πανήγυρη για την εορτή του Αγ. Αθανασίου στο Μοναστήρι.
1
ΤΑ ΦΙΛΙΑ αχού
αντ
π
α
ι
ο
και
ΦΙΛΙΩΤΕΣ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ
ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ
ΦΙΛΙΩΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡ/ΝΩΝ
«Ο ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ»
ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΦΙΛΙΩΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ
«Ο ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ»
ΓΡΑΦΕΙΑ: ΕΜΜ. ΜΠΕΝΑΚΗ 25 Τ.Κ. 10678-ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ.: 210 3806090 - FAX: 210 3815772
Site: www.adelfotis-filioton.gr
E-Mail: [email protected]
Αρ. βιβλίου αναγνωρισμ. σωματείων Πρωτοδικ. 1711
Αριθμ. φακέλου Νομαρχίας Αθηνών 218
Α.Φ.Μ. 090045259 ΔΟΥ: Α΄ ΑΘΗΝΩΝ
Κωδικός Γεν. Γραμματείας Ενημέρωσης: 5283
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ
ΦΙΛΙΩΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ
ΓΛΑΔΣΤΩΝΟΣ 3 Τ.Κ. 10677 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ.: 210 3835572 - FAX: 210 3835083
E-Mail: [email protected]
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ Γεν. Γραμμ. Δ.Σ.
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μέλος Εξ. Επιτροπής
ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
Μέλος Εξ. Επιτροπής
ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘ.
Μέλος Δ.Σ. -Ταμίας
ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ
Εσωτερικού, ετήσια Ευρώ 20
Εξωτερικού, ετήσια Δολ. ΗΠΑ 50
Κατάθεση συνδρομών: ALPHA BANK
Αριθμός Λογαριασμού: 415002002000229
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΦΙΛΙΩΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ
<<Ο ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ>>
IBAN: GR 76 0140 4150 4150 0200 2000 229
Τιμή τεύχους Ευρώ 5
Περιεχόμενα
Ευχές – Πρόσκληση – Περιεχόμενα …………………. σελ. 1-2
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
1. Το περιοδικό μας ξεσκόλισε
2. Ευχαριστήριο
3. Εγκαίνια καταστήματος
4. 70 χρόνια από το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
5. Ένα οδοιπορικό στους Αγίους Τόπους
6. Ιστορικό των Γερμανικών Αποζημιώσεων …… σελ. 3-10
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
1. Ο Εορτασμός του Αγ. Βλασίου στο χωριό μας
2. Ο Μάρτιος έφυγε … τα προβλήματα παραμένουν
3. Ο Εορτασμός της 25ης Μαρτίου …………………. σελ. 11-17
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Ο Εορτασμός του Αγ. Βλασίου στην Αθήνα ……. σελ. 18-19
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΑΣ
Πίνακας Προσφορών …………………………………. σελ. 20-21
ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΑΣ
Επισκευή των Καμπαναριών – Ανακοίνωση …………. σελ. 22
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ
1. Η Εκκλησία μας οδοδείκτης στη ζωή μας
2. Η δύναμη της προσευχής ……………………….. σελ. 23-25
ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ ΜΑΣ
Εμείς και οι απόδημοι συμπατριώτες μας ……………. σελ. 26
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
1. Προσωπικότητες της Εθν. Παλιγγενεσίας
2. Υπαρκτός ή ανύπαρκτος ο χρόνος των νέων
3. Υπέρταση ………………………………………….... σελ. 27-33
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
1. Έτσι πολέμησαν το 1821
2. Φωτιά και τζεκούρι
3. Η μάχη στα Τρίκορφα ……………………………… σελ. 34-41
ΦΙΛΕΪΚΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Παραδόξως ο τόπος δεν έχει πάει περίπατο …... σελ. 42-45
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΓΩΝΙΑ
Μουσικοφιλία …………………………………………. σελ. 46-48
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ ……………………………… σελ. 49-56
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ – ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
1. Η Παγκοσμιοποίηση έργο του σατανά
2. Η υποταγή του κόσμου στο σατανά
3. Υποψιασμένοι και παράνομοι
4. Η Ασυμφωνία ………………………………………. σελ. 57-64
2
Το Περιοδικό μας
και οι παραλήπτες του
Πήραμε και δημοσιεύουμε
Το Περιοδικό μας “ξεσκόλισε”! και μάλιστα ένα εξάμηνο ενωρίτερα!
Δεν περίμενε ούτε καν να συμπληρώσει τα 15
του χρόνια και πέρασε στα 16 του, από το τεύχος 59! Βαρέθηκε τα χρόνια της υποχρεωτικής
εκπαίδευσης, που ως γνωστόν συμπληρώνονται με την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο, και
θέλησε να απαλλαγεί από την επιτήρηση και
τον καθωσπρεπισμό. Θέλησε να ακολουθήσει
τα σύγχρονα δεδομένα των εξαμήνων, αφήνοντας πίσω του τα ετήσια δεδομένα, και πριν
καλά-καλά συμπληρώσει τα 15 του, έγινε οδοιπόρος των 16 του! Κι ακόμη, δεν βλέπει την
ώρα να απλώσει τα φτερά του! Έχοντας συμπληρώσει τα 15 του, σπεύδει να καλύψει το
κενό, που αφήνει η απουσία του Παγκαλαβρυτινού Βήματος, και μπράβο του! Η
15χρονη εμπειρία του, του εξασφαλίζει αυτή
τη δυνατότητα και θα ήταν ευχής έργον να
προσπαθήσει να καλύπτει στο μέλλον τα σημαντικότερα ζητήματα, αν όχι του Δήμου Καλαβρύτων στο σύνολό του, τουλάχιστον τα
ζητήματα της ευρύτερης περιοχής μας του άλλοτε Καποδιστριακού Δήμου Λευκασίας και
μετέπειτα Κλειτορίας. Θα προσφέρει έτσι υπηρεσία και θα βοηθήσει στην εξέλιξη των ζητημάτων της περιοχής μας. Άλλωστε, προ
πολλού, είναι παραλήπτες του οι ιερείς όλης
της περιοχής, προτείνω, μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου, να καταστήσουμε
παραλήπτες και τα μέλη των Τοπικών Συμβουλίων όλων των άλλοτε κοινοτήτων της περιοχής μας. Και δεν θα χρειαστεί να αυξηθεί
ο αριθμός των τευχών, που θα εκδίδεται κάθε
φορά, αν γίνει εκκαθάριση του Μητρώου παραληπτών. Έχουν φύγει πάρα πολλοί, από
τους παραλήπτες του, από την ζωή και σίγουρα σε κάποιους ακόμη ταχυδρομείται.
Είναι ανάγκη να γίνει εκκαθάριση και να τα-
3
χυδρομείται στους ενεργούς παραλήπτες του.
Εκείνο που πρέπει να προσεχτεί είναι η ποσότητα και ιδιαίτερα η ποιότητα της ύλης, που
θα δημοσιεύεται κάθε φορά στο Περιοδικό
μας και αυτό είναι έργο της Συντακτικής Επιτροπής του Περιοδικού μας. Και εις ό,τι
αφορά την ποσότητα της δημοσιευόμενης,
κάθε φορά, ύλης, τα πράγματα δεν είναι δύσκολα, φτάνει να συστήσουμε στους συγγραφείς των κειμένων να είναι σύντομοι, να
επιλέγουμε τα επίκαιρα κάθε φορά θέματα, να
αυξομειώνουμε τη χωρητικότητα των σελίδων
κάθε δημοσιεύματος, ανάλογα με τη σημασία
του και τέλος να κάνουμε χρήση του μέτρου
της δημοσίευσης, σε συνέχειες, προκειμένου
να δημοσιεύουμε όλα τα επίκαιρα θέματα. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στην ποιότητα της
δημοσιευόμενης, κάθε φορά, ύλης στο Περιοδικό μας. Ήδη το Περιοδικό μας έχει επιτύχει
ένα αρκετά υψηλό επίπεδο της δημοσιευόμενης, κάθε φορά, ύλης του, το οποίο, όχι μόνο
θα πρέπει να διατηρήσει, αλλά θα πρέπει και
διαρκώς να βελτιώνει. Κανένα άλλο χωριό δεν
διαθέτει το επιστημονικό προσωπικό που διαθέτει το χωριό μας! Ας το αξιοποιήσουμε όσο
γίνεται περισσότερο και όσο μπορούμε καλύτερα, αρχής γενομένης από τα μέλη του νεοεκλεγέντος Διοικητικού Συμβουλίου, τα οποία
θερμά συγχαίρουμε, τόσον τα παλαιά, όσον
και τα νέα!
Θα πρέπει να προσέξουμε ακόμη και την αισθητική της όλης του εμφάνισης, από το εξώφυλλο, ως και την τελευταία του σελίδα! Θα
πρέπει να χαίρεται ο παραλήπτης, όταν το
παίρνει στα χέρια του, και να μη το χορταίνει
ξεφυλλίζοντάς το! Οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να είναι καλά μελετημένες και όχι βιαστι-
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
κές. Το ίδιο το Περιοδικό με τα 60 τεύχη του,
έχει πολλά να μας διδάξει για την αισθητική
του, αν καθίσουμε και το περιεργαστούμε και
το ξεφυλλίσουμε από το 1ο του τεύχος ως και
το 60ο, από την πρώτη ως και την τελευταία
σελίδα κάθε τεύχους. Κάνοντας αυτό, θα μείνουμε έκπληκτοι με την ποσότητα της ύλης,
που έχει αποθησαυριστεί στις σελίδες του, την
ποιότητα των δημοσιευμάτων του, τον πλούτο
των πληροφοριών και των συναισθημάτων,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Ευχαριστώ πολύ τον κ. Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο για τα καλά του λόγια στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού μας και τον
διαβεβαιώνω πως ό,τι κάνω, δεν το κάνω επαγγελματικά, το κάνω από καρδιάς και θα συνεχίσω ακούραστα να προσπαθώ για το καλό του
χωριού και είναι το χρέος όλων μας.
Του εύχομαι να είναι πάντα καλά και να παρατηρεί ό,τι βλέπει λάθος, καθώς και τις παρατηρήσεις των συμπατριωτών και φίλων του
χωριού μας.
Έτσι πιστεύω θα έχουμε και καλύτερο αποτέλεσμα.
Ευχαριστώ και πάλι.
Παναγιώτης Χαντζής
που του εμπιστεύτηκαν συμπατριώτες μας που
δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, και τότε θα
εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο την προσφορά του σε όλους μας! Είναι ένα ανεκτίμητο κτήμα μας, που όλοι μας πρέπει να το
διαφυλάξουμε, όσο ζούμε, και να το παραδίδουμε αλώβητο σε εκείνους που θα μας ακολουθούν!
Kωνσταντίνος Θεμ. Γιαννακόπουλος
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΟΣ
Την 14η Νοεμβρίου 2013 ο συμπατριώτης μας
Κωνσταντίνος Θεοδ. Γλογοβίτης, που ασχολείται
με την μελέτη – κατασκευή και συντήρηση ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, πραγματοποίησε τα εγκαίνια του καταστήματός του στο Παγκράτι επί της
οδού Ιπποδάμου αρ. 27.
Του ευχόμαστε καλές δουλειές.
Ενημερωτικό Δελτίο για την ημερίδα της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης
που έγινε στην Αθήνα την 1 Δεκεμβρίου 2013
“70 χρόνια από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
και των Χωριών της Επαρχίας”
Με μια εξαιρετική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας
Αθηνών, η Παγκαλαβρυτινή Ένωση υπό την αιγίδα
του Δήμου Καλαβρύτων και της Περιφέρειας Δυτικής
Ελλάδας, τίμησε τα 70 χρόνια από το Καλαβρυτινό
Ολοκαύτωμα.
Στην πρωτόγνωρη αυτή εκδήλωση, όπως κατά γενική ομολογία χαρακτηρίστηκε, παρευρέθηκαν εκπρόσωποι της Πολιτειακής, Πολιτικής, Στρατιωτικής
και Διοικητικής ιεραρχίας, εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδας, ο Πρόξενος της
Αυστρίας, εκπρόσωποι φορέων και οργανώσεων και
πολλοί συμπατριώτες από τα Καλάβρυτα και την
Επαρχία Καλαβρύτων.
Στον εναρκτήριο χαιρετισμό του ο Πρόεδρος της
Παγκαλαβρυτινής Ένωσης κ. Δ. Βαρβιτσιώτης τοποθετήθηκε αναφέροντας ότι το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων του 1943 έχει πανΚαλαβρυτινή διάσταση
γιατί αφορά τα Καλάβρυτα, 24 κοινότητες και οικισμούς και τρία μοναστήρια με συνολικά 800 περίπου
θύματα της ναζιστικής αυτής θηριωδίας κατά την
διάρκεια της Επιχείρησης Καλάβρυτα (5-15.12.43)
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
4
και επιπλέον 100 περίπου θύματα σε άλλες εκτελέσεις.
Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο Αντιπεριφερειάρχης κ.
Γεώργιος Αγγελόπουλος ως εκπρόσωπος του Περιφερειάρχη Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, ο Αντιδήμαρχος Καλαβρύτων κ. Νικόλαος Μαγκαφάς ως
εκπρόσωπος του Δημάρχου Καλαβρύτων, ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Επίσκοπος Ταμακού Ιάκωβος, ο εκπρόσωπος του Προέδρου του
ΠΑΣΟΚ κ. Ηρακλής Ρούπας, ο τ. Υπουργός κ. Μιλτ.
Παπαϊωάννου, ο τ. Υφυπουργός κ. Γεώργιος
Θωμάς, ο π. Νομάρχης Αχαΐας κ. Δημήτριος Κατσικόπουλος, ο π. Δήμαρχος Κανδάνου κ. Κονταδάς, ο
π. Δήμαρχος Διστόμου κ Πανουργιάς, ο π. Δήμαρχος
Καλαβρύτων κ Τάκης Νικολάου.
Στο σημείο αυτό τοποθετήθηκαν και αναφέρθηκαν με
συγκίνηση στα τραγικά γεγονότα, ως προσωπικότητες από
τις περιοχές που υπέστησαν καταστροφές στο Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα, οι οποίοι αποτελούσαν και το τιμητικό
Προεδρείο του πρώτου μέρους της Εκδήλωσης, από τα
Καλάβρυτα ο κ. Πάνος Κουμάντος, Γενικός Γραμματέας
της Ένωσης Καλαβρυτινών Αθήνας, από τα Μαζέικα ο
κ. Παναγιώτης Παπαδέλλος, το Πλανητέρου ο κ. Άγγελος
Βαγενάς, το Παγκράτι ο κ. Ηλίας Μούσης, τα Φίλια ο
κ. Γεώργιος Μητρόπουλος, το Σκεπαστό (Βυσωκά) ο Πτέραρχος ε.α. κ. Τάκης Γιαννακάριος ο οποίος έζησε τον
βομβαρδισμό του Σκεπαστού, τους Ρογούς ο κ. Μιχαλακόπουλος Σωτήρης, την Κερπινή, την Λυκούρια ο κ Γεώργιος Κοσμάς. Ανέπτυξαν την βιωματική τους εμπειρία
όσοι ζούσαν το 1943 και πληροφόρησαν τους παρευρισκόμενους για τα γεγονότα στην περιοχή τους.
Μέσα από τις κύριες εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν
στην συνέχεια, το υλικό που παρουσιάστηκε και την πλοκή
της εκδήλωσης, η Παγκαλαβρυτινή Ένωση ανέδειξε τρεις
κορυφαίες διαστάσεις του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
* Το πέρασμα της σκυτάλης της ιστορικής μνήμης στη
νέα γενιά,
* την καταστροφή που υπέστησαν τα άλλα χωριά της
επαρχίας Καλαβρύτων αφού βίωσαν το καθένα το δικό τους
ολοκαύτωμα και τη σημασία της κοινωνικής και εκπαιδευτικής διάστασης του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος στη
σημερινή εποχή.
Η ιστορική έρευνα του Παναγιώτη Στούρα, πρόσφερε μια
ολοκληρωμένη παρουσίαση των ολοκαυτωμάτων όλης της
επαρχίας, με αποκορύφωμα βέβαια το ολοκαύτωμα της
πόλης των Καλαβρύτων. Με την οξυδέρκεια και την διεισδυτική κρίση του ιστορικού ερευνητή, εξέτασε σε βάθος
χωρίς προκαταλήψεις το πλέγμα των γεγονότων που προηγήθηκαν, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο της
γενικότερης τακτικής των Συμμάχων και του Άξονα κατά
τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Η εργασία που παρουσίασε δεν
είναι απλώς μία διδακτορική διατριβή, αλλά μία ολοκληρωμένη ιστορική καταγραφή των γεγονότων στην πορεία
του αναζήτησης του ζητούμενου των ιστορικών ερευνητών
που είναι τα αίτια και οι αφορμές των ιστορικών γεγονότων.
Η βράβευσή του από την Παγκαλαβρυτινή Ένωση, αποτελεί δικαίωση της δουλειάς του και την καταξίωσή του ως
ενός νέου ιστορικού που το συγκεκριμένο έργο του θα απο-
5
τελέσει αναφορά των ιστορικών του μέλλοντος και των επόμενων γενεών.
Η Μαρία Φιλοσόφου με την βαθιά κοινωνική της έρευνα,
έδωσε την πλήρη διάσταση των αποτελεσμάτων που κληροδότησε στους επιζήσαντες και στις επόμενες γενιές, η λαίλαπα της καταστροφής. Αποτύπωσε ανεξίτηλα το μήνυμα
ότι για καμία γενιά, ο ολοκληρωτισμός, η βία, η λεηλασία,
η καταβαράθρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δεν μπορούν να δομήσουν κοινωνίες που μέσα τους θα φωλιάσει η
ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου. Αντίθετα, θα μετρούν πάντα
λεηλατημένες ανθρώπινες ζωές και μακρούς καταλόγους
απ’ το χαμένο βιός τους, αδιάψευστους μάρτυρες της ματαιότητας της βαρβαρότητας που εκφράζει ο φασισμός.
Ακολούθησε η εμπεριστατωμένη και επιστημονικά άρτια
εισήγηση της Μαρίας Βαΐνά για την εκπαιδευτική διάσταση
του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος. Ανέδειξε την ανάγκη
να εισαχθεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η διδασκαλία
των γεγονότων του ολοκαυτώματος και τα μηνύματά του,
ώστε να καταγραφεί στη μνήμη των ελληνόπουλων από τη
μαθητική ηλικία η ιστορία του τόπου, η σημασία της και τα
πανανθρώπινα μηνύματά της. Δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτό
δεν συμβαίνει, με αποτέλεσμα η νεολαία μας τελειώνοντας
το Λύκειο να μην γνωρίζει το κομμάτι αυτό της ιστορίας της
πατρίδας μας. Η εργασία της κυρίας Βαΐνά, δεν μπορεί παρά
να αποτελέσει ένα εργαλείο στα χέρια της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης αλλά και όλων των Καλαβρυτινών για την ένταξη του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων στα σχολικά
βιβλία της ιστορίας.
Η μικρού μήκους ταινία του Αλέξη Αλεξίου Παπαλεξόπουλου, Καλαβρυτινού δεύτερης γενιάς που γεννήθηκε και
ζει στην Αμερική, που γυρίστηκε πρόσφατα στο Λος Άντζελες και που προβλήθηκε για πρώτη φορά επίσημα στην Ελλάδα την ημέρα της εκδήλωσης, μας πλημμύρισε με
συγκίνηση και ελπίδα. Τα Καλαβρυτινόπουλα όπου επί γης
κι αν βρίσκονται, οι νέοι μας, δεν ξεχνούν, γιατί δεν θέλουν
να ξεχάσουν και δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ξεθεμελιωθεί η
ιστορική μνήμη. Στέλνουν την υπόσχεση ότι θα γίνουν κοινωνοί του νοήματος, κοινωνοί των ιδεών, κοινωνοί της μνήμης. Σε συνδυασμό με το ντοκυμαντέρ «Τα τελευταία
γενέθλια» του Πάνου Τσαπάρα, που επίσης προβλήθηκε
στην εκδήλωση, έφερε μαζί την αφήγηση των γεγονότων
από τους επιζώντες και τη στάση της νέας γενιάς απέναντι
στην ιστορία. Η σκυτάλη της ιστορίας πέρασε από τη γενιά
που βίωσε το χαλασμό και τώρα πια φεύγει, στη γενιά που
καταστροφή δεν είδε, μα που αφουγκράζεται τα μηνύματα
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
από τη σφαγή. Αυτή είν’ η γενιά που έχει πάρει την ιστορία
στα χέρια της και θέλει να τη γράψει χωρίς πειραματισμούς
με τη βαρβαρότητα, χωρίς βία, χωρίς πολέμους, χωρίς φασισμό.
Η προβολή του εξαιρετικού Ντοκιμαντέρ «Τα Τελευταία
Γενέθλια» του οποίου το σενάριο και τη μουσική έγραψε ο
Πάνος Τσαπάρας ενώ ο ίδιος έκανε και τη σκηνοθεσία ολοκλήρωσε της εκδήλωση μετά τις βραβεύσεις. Η παραχώρηση της δυνατότητας προβολής έγινε από τον ίδιο και το
ΔΜΚΟ στο οποίο ανήκει πλέον. Η συγκίνηση από τις μαρτυρίες των παιδιών που επέζησαν της Εκτελέσεως των Καλαβρυτινών την 13 Δεκέμβρη 1943 ήταν εμφανής ενώ παρά
το μέγεθος από πλευράς χρόνου της εκδήλωσης ουδείς απεχώρησε. Η ευαισθησία και οι μνήμες που ανέσυρε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ στους παρευρισκόμενους
αποτέλεσαν το καλύτερο μνημόσυνο για την επέτειο των 70
χρόνων από το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.
Η βράβευση του σκηνοθέτη και παραγωγού της ταινίας
«Αθανάσιος» κ. Αλέξη Αλεξίου Παπαλεξόπουλου, ήταν η
ελάχιστη συμβολή της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης στην
στήριξη και ενθάρρυνση αυτών των ενεργειών, καθώς και
η αναγνώριση της αναγκαιότητας του συνδέσμου των επερχόμενων γενεών με την ιστορία τους. Το βραβείο στον νέο
σκηνοθέτη παρέδωσε ο Αντιδήμαρχος Καλαβρύτων κ. Νικόλαος Μαγκαφάς.
Επίσης βραβεύτηκε ο Αθανάσιος Μασκαλέρης, καθηγητής της έδρας Ελληνικών Σπουδών «Νίκος Καζαντζάκης»
στο πανεπιστήμιο του San Francisco State, για τη συμμετοχή
του σε αυτή την ταινία μικρού μήκους, στο ρόλο του επιζήσαντα παππού. Παρότι λόγοι ανωτέρας βίας δεν του επέτρεψαν να έρθει από την Αμερική για να παραλάβει το
βραβείο του, φρόντισε να αποστείλει έναν μαγνητοσκοπημένο χαιρετισμό που προβλήθηκε στην εκδήλωση. Το βραβείο του επέδωσε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κ. Ρούπας
και το παρέλαβε ο πατέρας του σκηνοθέτη και πατριώτης
μας Αλέξης Παπαλεξόπουλος, για να το μεταφέρει στην
Αμερική και να το παραδώσει στον κ. Μασκαλέρη.
Το θέμα της εισήγησης του καθηγητή κ. Μασκαλέρη,
ανέλαβε να αναπτύξει ο γνωστός συμπατριώτης μας Δημήτρης Σταθακόπουλος Διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου και εγκρίτου νομικού. Ανέδειξε, με την κορυφαία τέχνη
του λόγου που τον διακρίνει, τις γνώσεις του και την ευρύτητα της επιστημονικής του κατάρτισης, την πραγματική
διάσταση και ουσία του θέματος της εισήγησης για «το μεγάλο μήνυμα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος στο σήμερα, το αναπάντητο γιατί και την αναμενόμενη δικαίωση».
Έφερε όλους τους επίσημους φορείς και τον πνευματικό
κόσμο της Ελλάδας και των Καλαβρύτων, μπροστά στην
ευθύνη της προώθησης της επίσημης αναγνώρισης του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος από την πολιτεία και την καταγραφή του ως Ολοκαύτωμα στην ελληνική, ευρωπαϊκή
και παγκόσμια ιστορία.
Ακολούθησε σημαντική παρέμβαση – ομιλία του Επίτιμου Προέδρου της Παγκαλαβρυτινής και εγκρίτου νομικού
κ. Γεωργίου Κοσμά με θέμα «Το ιστορικό των γερμανικών
επανορθώσεων, διεκδικήσεων και αποζημιώσεων» ο οποίος
ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους αλλά και όποιον ήθελε
ενημερωθεί από την διαδικτυακή προβολή των εισηγήσεων,
για το ιστορικό, την νομική διάσταση και τις εξελίξεις τόσο
στο θέμα των διεκδικήσεων έναντι της Γερμανίας όσο και
στο πώς θα πρέπει να εξελιχθεί η διεκδίκηση αυτή.
Επίσης ακολούθησαν παρεμβάσεις και τοποθετήσεις από
παρευρισκόμενους, οι οποίες καταγράφηκαν και θα περιληφθούν στα πρακτικά της εκδήλωσης. Ήδη έχουν αναρτηθεί
στο Internet και στην σελίδα intv.gr όπου μπορεί όποιος επιθυμεί να λάβει γνώση.
Στην εκδήλωση τιμήθηκε και ο ιστορικός ερευνητής Δημήτριος Κανελλόπουλος, για την ιστορική έρευνά του στο
θέμα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και την δωρεά του
αρχείου του στο Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος διά του Υπουργείου Πολιτισμού. Την τιμητική
διάκριση του ενεχείρησαν, με σαφή συμβολισμό της ενότητας των Ολοκαυτωμάτων της Ελλάδας, από κοινού οι τ.
Δήμαρχοι Διστόμου κ. Πανουργιάς και Καντάνου κ. Κονταδάς, σε ατμόσφαιρα μεγάλης συγκίνησης, που εκφράστηκε και από τον βραβευθέντα στον ευχαριστήριο
χαιρετισμό του. Η βράβευσή του από την Παγκαλαβρυτινή
Ένωση επιβεβαιώνει την προσήλωση των επόμενων γενεών
στην ανάγκη καταγραφής και καταχώρισης της ιστορικής
μνήμης των γεγονότων που σημάδεψαν για πάντα την σύγχρονη ιστορία των Καλαβρύτων και της ευρύτερης επαρχίας. Το αρχείο Κανελλόπουλου έχει παραλάβει από το
Υπουργείο Πολιτισμού για το Δημοτικό Μουσείο ο πρώην
Πρόεδρος του ΔΜΚΟ και Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλος και έκτοτε αποτελεί υλικό που συμβάλλει στην
πληρότητα και αρτιότητα του Μουσείου του Καλαβρυτινού
Ολοκαυτώματος.
Ευχαριστίες εκφράστηκαν εκτός από τον κ. Πάνο Τσαπάρα για την ευγενή παραχώρηση του έργου του «Τα Τελευταία Γενέθλια» και τον κ. Ρουσσέτο Παναγιωτάκη για
την ευγενή παραχώρηση του έργου του για την αφίσα της
εκδήλωσης και στους χορηγούς της εκδήλωσης όπως τον
κ. Άγγελο Βαγενά που χρηματοδότησε την ενοικίαση της
εξαιρετικής αίθουσας της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, τον ΑΝΤ1 και την δημοσιογράφο κ. Παπαδημητροπούλου Χριστίνα για την κάλυψη σε εκτενές ρεπορτάζ της
Εκδήλωσης, τον κ. Μπόκα και την ΑΧΕΛΩΟΣ TV που είχε
πλήρη κάλυψη της εκδήλωσης και διαδικτυακή προβολή
σε εθνικό τηλεοπτικό αλλά και σε internetικό παγκόσμιο επίπεδο με επιμέλεια του κ. Κώστα Ζαφείρη, την διαδικτυακή
πύλη intv.gr η οποία επίσης κάλυψε το σύνολο της εκδήλωσης ενώ την έχει διαδικτυακά αναρτήσει σε server και υπάρχει η δυνατότητα σε όλους να την παρακολουθήσουν στην
σχετική πύλη και τους χορηγούς επικοινωνίας, ΦΩΝΗ των
ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, Kalavritanews & Kleitorianews, τον
υπεύθυνο για τα ηχητικά και τη μουσική υποστήριξη κ
Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, την κ. Αθανασία Βαρβιτσιώτη για την
μεταφραστική κάλυψη της εκδήλωσης, την κοσμήτορα κ
Μαριάνθη Χρονοπούλου, τον Αργύριο Λάγιο Ε. Γραμματέα
της ΠΕ και την Αντιπρόεδρο της ΠΕ κ. Μπαλασοπούλου
για την υποστήριξη της οργάνωσης της εκδήλωσης, καθώς
επίσης και την Γενική Γραμματέα της ΠΕ κ. Δήμητρα Κωνσταντινίδη για τον γενικό συντονισμό και προετοιμασία της
εκδήλωσης. Τέλος ευχαριστίες θα πρέπει να δοθούν σε όλα
τα μέλη του ΔΣ της ΠΕ για την συμβολή του καθενός σε
ενέργειες που απαιτούνται για τον συντονισμό και υλοποίηση μιας τέτοιου μεγέθους και ανάγκης προετοιμασίας εκδήλωσης.
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
6
Ένα οδοιπορικό στους Αγίους Τόπους
Ήταν πόθος και κρυφή μου επιθυμία να επισκεφθώ
τους θεοβάδιστους τόπους, όπου έζησε, περπάτησε,
θαυματούργησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Με τη χάρη του Κυρίου μας αξιωθήκαμε εγώ και
η σύζυγός μου να γίνουμε προσκυνητές των Αγίων
Τόπων. Έτσι, κατά το χρονικό διάστημα από 23 έως
27 Ιανουαρίου 2014 πραγματοποιήσαμε το όνειρό
μας με ένα γκρουπ που αποτελείτο από ανθρώπους
με τους οποίους μας ένωνε η πίστη στον εν Τριάδι
Θεώ. Συνοδός και διοργανωτής ήταν ο ιερέας του
Ιερού Ναού Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών, πατήρ Θεμιστοκλής Χριστοδούλου, ο οποίος, φωτισμένος και
με πλούσια μόρφωση, ακτινοβολούσε αγάπη και καλοσύνη έχοντας συγχρόνως πλήρη συνείδηση της
αποστολής του. Ξεναγός ήταν ο κ.Λυκούργος Μαρκούδης, μορφωμένος μελετητής των Αγίων Τόπων,
με βαθύ θρησκευτικό «πιστεύω», ακούραστος, αγαπητός και συνεργάσιμος. Εν ολίγοις, είχαμε την ευλογία ο συνοδός ιερέας και ο ξεναγός μας να είναι
από τους πιο διακεκριμένους.
Κατόπιν δίωρης πτήσης από το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, φθάσαμε στο Τελ Αβίβ. Άγιοι Τόποι είναι
ολόκληρη η Παλαιστίνη. Είναι το μέρος όπου έλαβαν
χώρα τα θρησκευτικά γεγονότα της Αγίας Γραφής και
της Ιεράς Παράδοσης. Κυρίαρχα είναι τα γυμνά
βουνά, τα άγονα βράχια, οι άγονες έρημοι αλλά και
η θάλασσα της Γαλιλαίας. Πρόκειται για χώρο συνάντησης λαών καθώς και για κέντρο αντιπαραθέσεων. Σ’ αυτή τη χώρα, όπου μίλησε ο Θεός,
συναντάς ατόφια τη ζωή του Χριστού και βιώνεις ευλογημένες στιγμές στα Πανάγια Προσκυνήματα, τα
οποία μέσα στους αιώνες συνοδεύτηκαν από μίσος,
φανατισμό, ανταγωνισμό, εκκλησιαστικές έριδες και
διεκδικήσεις.
Νόμιμο και κανονικό διάδοχο των Βυζαντινών
στους Αγίους Τόπους αποτελεί το Ελληνορθόδοξο
Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με Πατριάρχη τον Παναγιότατο Θεόφιλο, ο οποίος με τους λίγους εναπομείναντες μοναχούς – θεματοφύλακες της αγιοταφικής
αδελφότητας- συνεχίζει τη θρησκευτική κληρονομιά
περιφρουρώντας τους τόπους του Αγίου Δράματος.
Tα Ιεροσόλυμα είναι πόλη αιώνια, σιωπηλή, οικεία
και απόκοσμη, πόλη της πίστης μ’ ένα μωσαϊκό εθνοτήτων. Περπατήσαμε στους δρόμους και στα χώματα
όπου περπάτησε ο Χριστός. Θα αναφερθώ ενδεικτικά
σε μερικά από τα προσκυνήματα:
• Είδαμε τον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως, στον
οποίο ξεναγηθήκαμε, και παρακολουθήσαμε νυχτερινή αρχιερατική λειτουργία στον Πανάγιο Τάφο.
Προσκυνήσαμε τη Μονή του Τιμίου Σταυρού, τον
οποίο βρήκε εκεί η Αγία Ελένη.
• Επισκεφθήκαμε τη Βασιλική της Γεννήσεως του
7
Toυ Δημ. Δημητρακόπουλου
Κυρίου στη Βηθλεέμ,
όπου προσκυνήσαμε
το σπήλαιο εντός του
οποίου γεννήθηκε ο
Χριστός μας. Σταματήσαμε στο χωριό των
ποιμένων για να παρακολουθήσουμε πατριαρχική Λειτουργία
στην Ιερά Μονή του
Αγίου Θεοδοσίου του
Κοινοβιάρχου. Στη
συνέχεια, επισκεφθήκαμε τη Βηθανία και είδαμε με τα μάτια μας το όρος
των Ελαιών και τη Γεθσημανή. Ακολουθήσαμε την
πορεία του Χριστού ως το Γολγοθά, περάσαμε από
το Πραιτόριο και ακουμπήσαμε το χέρι μας στο αποτύπωμα που άφησε ο Κύριός μας, όταν λύγισε από
το βάρος του Σταυρού. Βρεθήκαμε στην περιοχή της
Γαλιλαίας (βόρειο Ισραήλ), στη Ναζαρέτ, την πόλη
του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, την Κανά, όπου ο
Κύριος έκανε το πρώτο του θαύμα, και το όρος
Θαβώρ, στο οποίο πραγματοποιήθηκε η μεταμόρφωση του Σωτήρος.
• Επισκεφθήκαμε τον Ιορδάνη ποταμό, όπου αναπαραστήσαμε τη βάπτιση του Χριστού μας και ο ιερέας που μας συνόδευε τέλεσε την ακολουθία του
Μικρού Αγιασμού. Βρέξαμε τα πόδια και τα χέρια μας
στον ποταμό, ραντισθήκαμε με αγίασμα, φορέσαμε
συμβολικά λευκούς χιτώνες και νιώσαμε απέραντη
αγαλλίαση.
Ασπασθήκαμε δεκάδες εικόνες, ανάψαμε κεριά, μελετήσαμε ονόματα ζώντων και τεθνεώτων, γονατίσαμε, δακρύσαμε, ψάλλαμε μαζί με τον ιερέα μας,
μυρωθήκαμε και ακουμπήσαμε ιερά και όσια. Την τελευταία ημέρα μας δεξιώθηκε ο Παναγιότατος Πατριάρχης Θεόφιλος, από τον οποίο, υποκλιθέντες,
πήραμε ευλογία. Όλα τα παραπάνω μας έχουν αφήσει
μια γλυκιά ανάμνηση…
Όταν βρεθείς στην Ιερά Γη, θα συναντήσεις ανθρώπους που με αυταπάρνηση διακονούν τα θεία προσκυνήματα. Από τα πολλά θαύματα που γίνονται, μεγάλο
θαύμα μπορεί να θεωρηθεί το ΑΓΙΟ ΦΩΣ, που ενισχύει την πίστη μας και γαληνεύει την ψυχή μας.
Η γη της Παλαιστίνης έχει υποστεί τα πάνδεινα, ο
λαός της είναι βασανισμένος. Στο Ισραήλ με το δάκτυλο στη σκανδάλη εικοσάχρονοι στρατιώτες και
στρατιωτίνες περιφρουρούν τον τόπο και έχουν τα
πάντα υπό τον αυστηρό τους έλεγχο.
Ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους ας γίνει
τάμα ζωής για κάθε Χριστιανό.
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤOΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ
ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
(Παρέμβαση του Γεωργίου Κοσμά, Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, επιτ. προέδρου
της «ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗΣ ΕΝΩΣΗΣ», (Π.Ε.) στην τελετή της Π.Ε. εκδήλωσης Μνήμης
και Τιμής για τα 70 χρόνια από το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.)
(Η τελετή έγινε στην Αθήνα στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρίας,
οδός Πανεπιστημίου 22 στις 1/12/2013)
Α) Η από του έτους 1995 αγωγή των
Καλαβρυτινών κατά του Γερμανικού
Δημοσίου στο Πολυμελές Πρωτοδικείο
Καλαβρύτων και η απόρριψή της
Η δικαστική διεκδίκηση των Γερμανικών
αποζημιώσεων για τη ναζιστική θηριωδία, ξεκίνησε στα Ελληνικά Δικαστήρια πριν από περίπου 18 χρόνια στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο.
Νομικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας, Δήμοι, Κοινότητες, Ιεροί Ναοί και 3.368 φυσικά πρόσωπα
από όλη την Επαρχία Καλαβρύτων, θύματα και
συγγενείς θυμάτων, που υπέστησαν ανυπολόγιστες ζημίες από τη ναζιστική θηριωδία, με χιλιάδες θύματα, νεκρούς, τραυματίες και
καταστροφές περιουσιακών τους στοιχείων,
χωριστά ο καθένας και για λογαριασμό του και
για την ικανοποίηση των νομίμων αξιώσεών
τους, άσκησαν προς το Πολυμελές Πρωτοδικείο Καλαβρύτων την από 12-9-1995 αγωγή
τους κατά του Γερμανικού Δημοσίου, και η
αγωγή συζητήθηκε μετ’ αναβολήν από 9-101996 στις 13-5-1998. Το Γερμανικό Δημόσιο,
που εκπροσωπείται νόμιμα στην Ελλάδα από
την Πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Αθήνα, ήταν απόν στη
δίκη και δεν εκπροσωπήθηκε στο Δικαστήριο.
Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Καλαβρύτων με
την υπ’ αριθ. 70/1998 απόφασή του, αποτελούμενο από τους Δικαστές Γεράσιμο Τσούνη
Πρόεδρο Πρωτοδικών, Βασιλική Γρηγοροπούλου Πρωτοδίκη – Εισηγήτρια και Ελένη Λεβεντέλη Πρωτοδίκη, δικάζον ερήμην του
εναγομένου Γερμανικού Δημοσίου και χωρίς
καν να ακουστούν ή να υποβληθούν προτάσεις
της Γερμανίας με αρνήσεις, αντικρούσεις κλπ,
απέρριψε την αγωγή με το σκεπτικό στο οποίο
μεταξύ των άλλων περιλαμβάνονται τα εξής:
«…Οι ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων
αγωγές δεν συμφωνούν με το Διεθνές Δίκαιο…».
«…Το Δικαστήριο ερευνά αυτεπαγγέλτως την
ύπαρξη δικαιοδοσίας προς εκδίκαση της διαφοράς που εκκρεμεί ενώπιόν του, μόνον αν ο εναγόμενος δεν παρίσταται στην πρώτη συζήτηση…
» «…Ετεροδικίας απολαύουν και τα αλλοδαπά
Δημόσια ως υποκείμενα δικαίου και διεθνών
σχέσεων…» «…Η ένεκα των πολεμικών γεγονότων κατάληψη χώρας υπό του στρατού κατοχής
ουδόλως αναιρεί την κυριαρχία του καταληφθέντος Κράτους, αργεί όμως η πραγματική άσκηση
της κυριαρχίας αυτής, μόνες δε οι στρατιωτικές
Αρχές κατοχής είναι οι πράγματι ασκούσες την
εξουσία στην καταληφθείσα χώρα…»
Με τις παραπάνω σκέψεις του Δικαστηρίου,
που είναι βέβαια αποσπασματικές και από το σύνολο του σκεπτικού του, που περιλαμβάνει σωρεία αντιφατικών απόψεων και διατάξεων,
δημιουργείται αναμφισβήτητα η πεποίθηση ότι
η απορριπτική αυτή απόφαση είναι παντελώς
αναιτιολόγητη.
Για το λόγο αυτό οι πληρεξούσιοι Δικηγόροι
των εναγόντων, άσκησαν κατά της απόφασης
αυτής έφεση ενώπιον του Εφετείου Πατρών, το
οποίο με την υπ’ αριθ. 525/2005 απόφασή του,
διέταξε να υποβληθεί ερώτημα προς το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, που
εδρεύει στο Λουξεμβούργο, περί του αν η Γερμανία απολαμβάνει ή όχι του προνομίου της
ετεροδικίας. Πράγματι, η απόφαση με το ερώτημα διεβιβάσθη αρμοδίως και το Δικαστήριο
των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων απεφάνθη ότι το
Γερμανικό Κράτος, για τα φοβερά εγκλήματα
του ναζιστικού στρατού κατοχής, που διεπράχθησαν σε ολόκληρη την Επαρχία Καλαβρύτων,
απολαμβάνει του προνομίου της ετεροδικίας.
Έκτοτε, εξαιτίας της απόφασης αυτής του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, σταμάτησε ο δικαστικός αγώνας των Καλαβρυτινών
κατά της Γερμανίας για τις αποζημιώσεις τους.
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
8
Β) Η από του έτους 1995 αγωγή των Διστομιτών στο Πρωτοδικείο της Λιβαδειάς κατά
του Γερμανικού Δημοσίου, που έγινε δεκτή
Τα θύματα και οι συγγενείς-απόγονοι θυμάτων του Διστόμου, για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεών τους, λόγω των θηριωδιών, που
υπέστησαν από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, άσκησαν την από 27-11-1995 αγωγή στο
Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς, το οποίο σε
αντίθεση με το Πολυμελές Πρωτοδικείο Καλαβρύτων δέχτηκε την αγωγή με την υπ’ αριθ.
137/1997 απόφασή του, με το σκεπτικό ότι η
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν
απολαμβάνει του προνομίου της ετεροδικίας και
υποχρεώθηκε να αποζημιώσει τους επιζώντες και
απογόνους των 228 σφαγιασθέντων Διστομιτών.
Η πρωτόδικη αυτή απόφαση του Πολυμελούς
Πρωτοδικείου Λιβαδειάς κατέστη αμετάκλητη με
την υπ’ αριθ. 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας
του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε η
αναίρεση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της
Γερμανίας κατά της ως άνω αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς.
Ο δικαστικός αγώνας των Διστομιτών, δεν είχε
ακόμα λάβει διεθνείς διαστάσεις. Τον Οκτώβριο
του 2008 το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της
Ρώμης υποχρέωσε αμετάκλητα το γερμανικό κράτος να αποζημιώσει τις οικογένειες 203 πολιτών
του Αρέτσο της Τοσκάνης, που εκτελέσθηκαν από
τον γερμανικό στρατό τον Ιούνιο του 1944. Το
Νοέμβριο του ιδίου έτους (2008) το Εφετείο της
Φλωρεντίας, μετά από επίπονες δικαστικές επιδιώξεις του αείμνηστου Ιωάννη Σταμούλη, καταδίκασε το γερμανικό Δημόσιο να αποζημιώσει τις
οικογένειες των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου του Ιουνίου του 1944 και έδωσε την άδεια
κατάσχεσης, στο Κόμο της Ιταλίας, της βίλας
Βιγγόνι, σε εκτέλεση της απόφασης που δικαίωσε
τα θύματα του Διστόμου. Μετά την έκδοση των
αποφάσεων αυτών στην Ιταλία, κρίθηκε εκεί ότι
το Γερμανικό Κράτος δεν χαίρει προνομίου ετεροδικίας και επιτρέπεται στην Ελληνική Κυβέρνηση να διεκδικήσει τις επιδικασμένες γερμανικές
αποζημιώσεις των Διστομιτών, κατάσχοντας γερμανικές ιδιοκτησίες επί Ιταλικού εδάφους.
σεις, πέτυχε. Το Δικαστήριο δέχτηκε το αίτημα της
χώρας μας να παρέμβει και να παρασταθεί στη
δίκη, που εκκρεμούσε μεταξύ της Ιταλίας και της
Γερμανίας, αναγνωρίζοντας έτσι το έννομο συμφέρον μας στην υπόθεση. Το Ελληνικό Κράτος
κατέθεσε τη σχετική αίτηση στις 13 Ιανουαρίου
2011, όταν πλησίαζε να παρέλθει η προθεσμία,
που είχε ταχθεί. Τη χώρα μας εκπροσώπησε στην
παρέμβαση, ο Καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Θεσμών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Στέφανος Περράκης. Η επιτυχία αυτή άνοιξε το δρόμο
και κατόρθωσε τελικά η χώρα μας να λάβει μέρος
στην εκδίκαση της πρωτόγνωρης διαφοράς μεταξύ
Ιταλίας και Γερμανίας, που ήδη εκδικάστηκε με
αντικείμενο το εάν η Γερμανία απολαμβάνει ή όχι
του προνομίου της ετεροδικίας, αν μπορεί δηλαδή
να δικαστεί από Δικαστήρια άλλου κράτους για τα
φοβερά εγκλήματα των στρατευμάτων κατοχής
του Γ’ Ράιχ κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Ρώμης Corte di Cassazione - το αντίστοιχο του ελληνικού
Αρείου Πάγου - είχε δεχτεί ότι το γερμανικό κράτος δεν χαίρει προνομίου ετεροδικίας. Καταδίκασε
το γερμανικό Δημόσιο για τα εγκλήματα αυτά και
επέτρεψε την αναγκαστική εκτέλεση στην Ιταλία
της υπ’ αριθ. 137/1997 καταδικαστικής απόφασης
του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που
κατέστη αμετάκλητη με την υπ’ αριθ. 11/2000
απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου,
κατά της Γερμανίας, για την ικανοποίηση της
απαίτησης των συγγενών των θυμάτων του Διστόμου. Η αμετάκλητη αυτή απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς δεν μπορούσε να
εκτελεστεί στην Ελλάδα με κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του Γερμανικού Κράτους, που
βρίσκονται στη χώρα μας, διότι, σύμφωνα με τους
νόμους μας, απαιτείται να δώσει την άδεια κατάσχεσης ο Έλληνας Υπουργός Δικαιοσύνης, άδεια
ή οποία ουδέποτε δόθηκε. Εκτός αυτού, το παράδοξο επίσης για την Ελληνική Δικαιοσύνη και το
Ελληνικό Κράτος είναι το γεγονός ότι μετά την
παραπάνω ευνοϊκή για το Δίστομο απόφαση της
Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, το Ελληνικό Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (Α.Ε.Δ.), με την υπ’ αριθ.
6/2002 απόφασή του στην υπόθεση του ιδιώτη
Μιλτιάδη Μαργέλου, δέχτηκε ότι η Γερμανία απολαμβάνει του ευεργετήματος της ετεροδικίας.
Η πρώτη φάση της δικαστικής διαδικασίας
περί της παρέμβασης της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τις γερμανικές αποζημιώ-
Μετά την αποδοχή από το Δικαστήριο του
Ελληνικού αιτήματος παρέμβασης στη δίκη, η
χώρα μας ως έχουσα έννομο συμφέρον, παρέστη
Γ) Η αποδοχή του αιτήματος
για την Ελληνική παρέμβαση στο
Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
9
Δ) Η ακροαματική διαδικασία
στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
από 12 μέχρι 15 Σεπτεμβρίου 2011
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
στη δίκη ως μη διάδικος και διετύπωσε τις απόψεις της για τις παγκοσμίως πρωτοποριακές θέσεις του Πρωτοδικείου της Λιβαδειάς και του
Αρείου Πάγου, που αφορούν την υπόθεση «Δίστομο».
Η σημαντική προφορική δικονομική διαδικασία καλύφθηκε απευθείας τηλεοπτικά και διαδικτυακά, με την παρουσία του Δημάρχου
Καλαβρύτων Γεωργίου Λαζουρά και του Δημάρχου Διστόμου – Αράχοβας – Αντίκυρας Ιωάννη
Πατσαντάρα, αλλά και άλλων εκπροσώπων θυμάτων των ναζιστικών εγκλημάτων την περίοδο
της Κατοχής. Βολές για την απουσία Ελλήνων
Υπουργών από τη δίκη εκτόξευσε ο πρόεδρος
του «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», Μανώλης
Γλέζος και έθεσε το ερώτημα «Γιατί η Γερμανία,
ενώ έχει εκπληρώσει το χρέος της προς τις άλλες
ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρεί τις υποχρεώσεις της
προς την Ελλάδα». Οι εκπρόσωποι του Συμβουλίου σε συνέντευξη Τύπου, δήλωσαν αποφασισμένοι να πιέσουν την ελληνική Κυβέρνηση
ώστε να αναλάβει πρωτοβουλίες και να διεκδικήσει νόμιμα και δυναμικά όλες τις απαιτήσεις
της χώρας μας από τη Γερμανία, που αφορούν τις
πολεμικές αποζημιώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Επίσης, ο Ευάγγελος Μαχαίρας,
Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου, είπε ότι:
«Με αφορμή τη δίκη και ανεξάρτητα από την
ετυμηγορία, δίνεται και πάλι η αφορμή και η
πρόκληση για τη χώρα μας να ξαναθέσει το ζήτημα των γερμανικών οφειλών, που αγγίζουν τα
162 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς τους τόκους».
Οι Γερμανοί που είχαν δώσει σκληρή μάχη για
να μην επιτραπεί η παρέμβαση του Ελληνικού
Δημοσίου στη δίκη, επικαλούμενοι την παραπάνω υπ’ αριθ. 6/2002 απόφαση του Ελληνικού
Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ) στην
υπόθεση Μιλτιάδη Μαργέλου, με την οποία είχε
αναγνωρισθεί το δικαίωμα ετεροδικίας του γερμανικού Κράτους στην Ελλάδα, ήταν πολύ επιθετικοί την πρώτη ημέρα της δίκης (12-9-2011).
Τη δεύτερη ημέρα (13-9-2011) οι Ιταλοί με
νομικά «πυρά» μεγάλου διαμετρήματος και αποφασιστικότητα στο ύφος, απάντησαν στην επιχειρηματολογία της Γερμανίας δια στόματος
επιφανών Διεθνολόγων.
Στις 14-9-2011 ήλθε η σειρά της ελληνικής
αντιπροσωπείας. Στην παρέμβασή του ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, Καθηγητής Στέλιος Περράκης, υπεραμύνθηκε της
ορθότητας των αποφάσεων, τόσο του Πρωτοδικείου της Λιβαδειάς όσο και του Αρείου Πάγου,
αλλά και των ιταλικών δικαστηρίων, που δεν
αναγνώρισαν το προνόμιο της ετεροδικίας στη
Γερμανία. Δικαιοδότησαν, είπε, τις αποφάσεις
τους αυτές με την αντίληψη που βασίζεται πάνω
στις εξελίξεις του Διεθνούς Δικαίου, σύμφωνα με
την οποία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,
εγκλήματα πολέμου κλπ, συνιστούν παραβίαση
κανόνων του αναγκαστικού Διεθνούς Δικαίου
υπέρτερης αξίας. Στις περιπτώσεις αυτές δεν
μπορεί παρά να κάμπτεται η ετεροδικία του κράτους. Η παρέμβαση της ελληνικής αντιπροσωπείας έκανε αίσθηση. Χαρακτηριστικά, δέχτηκε
ένθερμα συγχαρητήρια, μεταξύ άλλων, και από
τον Καθηγητή Ντιπουί, τον διασημότερο εκπρόσωπο της ιταλικής αντιπροσωπείας.
Την ακροαματική διαδικασία έκλεισε στις 159-2011 η ιταλική αντιπροσωπεία με τη δευτερολογία της. Οι Καθηγητές Αγέλο, Κονταρέλι,
Ζαπαλά και Παλκέτι, υπεραμύνθηκαν των θέσεών τους και κάλεσαν το Δικαστήριο να δεχτεί
ότι δεν τεκμηριώνεται ετεροδικία για τη Γερμανία στην περίπτωση που αφετηρία της ένδικης
διαφοράς αποτελούν παραβιάσεις του Διεθνούς
ανθρωπιστικού Δικαίου και των δικαιωμάτων
του ανθρώπου. Από τα έδρανα των δικαστών διατυπώθηκαν ερωτήματα, τα οποία οι αντιπροσωπείες κλήθηκαν να απαντήσουν εγγράφως μέχρι
τις 23-9-2011 και αν η κάθε πλευρά επιθυμεί να
σχολιάσει με προτάσεις της, μέχρι τις 30 του
μηνός. Η Ελλάδα εκλήθη να απαντήσει αν η απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου
(Α.Ε.Δ.) του 2002, αίρει την απόφαση του
Αρείου πάγου, αναφορικά με το Δίστομο, ή αν
Το Δικαστήριο εξέδωκε την ετυμηγορία του μετά
από περίπου δύο μήνες και παρότι η υπόθεση δεν
αφορά μόνο την Ιταλία και τους Διστομίτες, αλλά
έχει πανανθρώπινες διαστάσεις, στη Χάγη κρίθηκε οριστικά ότι η Γερμανία χαίρει του προνομίου της ετεροδικίας για εγκλήματα πολέμου.
Έτσι έκλεισε ο δρόμος για την εκδίκαση εκατοντάδων άλλων εγκλημάτων των ναζί στην Ελλάδα, όπως των εγκλημάτων τους στην Επαρχία
Καλαβρύτων, τα οποία παρέμειναν και παραμένουν μέχρι σήμερα «παγωμένα», δικαστικά, όσον
αφόρα τις διεκδικήσεις για τις επανορθώσεις, τα
ολοκαυτώματα, τις ανθρώπινες ζωές και τις καταστροφές περιουσιών. Παραμένει όμως ανοιχτή
η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου που κατά
την άποψη ειδικών ξεπερνάει με σημερινές τιμές
το ποσόν των διακοσίων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Διεκδίκηση η οποία επαφίεται στην ικανότητα,
την πρωτοβουλία και τη βούληση της ελληνικής
Πολιτείας.
Αθήνα 1 Δεκεμβρίου 2013
Γεώργιος Μιλτ. Κοσμάς
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΤΟΥ
10
Λαμπρός ήταν ο εορτασμός της μνήμης του Προστάτου μας
Αγίου Βλασίου στο Χωριό μας, την Τρίτη 11 Φεβρουαρίου!
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, γιορτάσαμε με ιδιαίτερη λαμπρότητα τη μνήμη του Προστάτου μας Αγίου Βλασίου στο Χωριό μας. Ο
εορτασμός άρχισε από την προηγουμένη, Δευτέρα
10 Φεβρουαρίου το απόγευμα, με τον εσπερινό που
τέλεσαν ο Εφημέριος του Χωριού μας πατήρ Αθανάσιος Αναστασόπουλος και ο συμπατριώτης μας
πατήρ Δημήτριος Κωστόπουλος, Εφημέριος Δρακοβουνίου Αρκαδίας. Το βράδυ και τις πρώτες νυχτερινές ώρες, φτάσαμε στο Χωριό μας και αρκετοί
συμπατριώτες τόσο από την Αθήνα, όσο και από
άλλα μέρη που είμαστε εγκατεστημένοι. Το ίδιο συνέβη και την επομένη, ανήμερα της εορτής και σ’
αυτό βοήθησε ο εξαιρετικά καλός καιρός, ιδιαίτερα
την παραμονή, που ήταν μια ολόλαμπρη και ζεστή
ημέρα, καθώς και ανήμερα.
Το πρωινό της εορτής μας ξύπνησαν οι
χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες από τα καμπαναριά
της Εκκλησίας μας, καλώντας μας στη Θεία Λειτουργία στην οποία χοροστάτησε ο Άγιος Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Κορινθίας,
συμπατριώτης μας Αρχιμανδρίτης πατήρ Γεννάδιος
Μητρόπουλος συμπαραστατούμενος από τον Εφημέριο του Χωριού μας πατέρα Αθανάσιο Αναστασόπουλο, τον Εφημέριο του Λευκασίου πατέρα
Δημήτριο Σταθακόπουλο και τον συμπατριώτη μας
Εφημέριο Δρακοβουνίου πατέρα Δημήτριο Κωστόπουλο. Στο δεξιό ψαλτικό έψαλε ο Ιεροψάλτης του
Αγίου Δημητρίου Κλειτορίας συμπατριώτης μας κ.
Κωνσταντίνος Δημήτρουλας, βοηθούμενος από τον
Ιεροψάλτη της Εκκλησίας μας κ. Κωνσταντίνο
Μπελέρη και στο αριστερό δόκιμοι μοναχοί της
Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Κορινθίας, που συνόδευαν τον Άγιο Ηγούμενο.
Η προσέλευση των πιστών ήταν σταδιακή,
με δεδομένο ότι πολλοί ήρθαν από την Αθήνα, την
Πάτρα, το Αίγιο, την Κορινθία και την Αρκαδία, και
ικανοποιητική, θα πρέπει να ήμασταν πάνω από
εκατόν πενήντα άτομα, θα μπορούσε βέβαια να
ήταν και πολύ μεγαλύτερη με δεδομένο τον εξαιρετικά καλό καιρό. Απόφαση χρειάζεται, για να μη
μετανιώνουμε εκ των υστέρων. Παρών, όπως
πάντα, ο αειθαλής συμπατριώτης μας, Δάσκαλος, κ.
Βλάσιος Θεοδ. Καραμάνος, που διαμένει στο Αίγιο,
συνοδευόμενος από τη σύζυγό του κα Σοφία, στον
οποίο ολόψυχα ευχόμαστε χρόνια πολλά, καθώς και
στον εγγονό του Βλάση. Παρών και ο συμπατριώ-
11
της μας κ. Γεώργιος Βουρλής, που διαμένει στην
Τρίπολη, με τον μικρό του γιο Χρήστο, που είπε το
“Πιστεύω…” και το “Πάτερ ημών…”, αφού ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλάσης απουσίαζε, καθώς
και η μητέρα τους. Ο μικρός Χρήστος πρόσφερε σε
όλους τους προσκυνητές αμυγδαλωτά και στα δύο
καφενεία του Χωριού μας και ο πατέρας του Γιώργος Βουρλής μας κέρασε όλους για τα χρόνια πολλά
του γιου του Βλάση. Χρόνια τους πολλά και καλή
πρόοδο στους αδελφούς Βλάση και Χρήστο Γεωργ.
Βουρλή.
Ομοίως παρόντες, όπως πάντα, ο συμπατριώτης επιχειρηματίας κ. Κων/νος Ιωάν. Σπυρόπουλος και η σύζυγός του Μαίρη.
Η Θεία Λειτουργία τελέστηκε μετ’ αρτοκλασιών, όπως πάντα, υπέρ υγείας των απανταχού
της γης Φιλιωτών, της Αδελφότητας Φιλιωτών,
καθώς και ιδιωτών, υπέρ υγείας των μελών των οικογενειών τους. Γύρω στις δέκα και μισή ολοκληρώθηκε η Θεία Λειτουργία και αφού πήραμε την
ευλογία του Αγίου Ηγουμένου π. Γενναδίου, οι αιδεσιμότατοι Ιερείς π. Δημήτριος Σταθακόπουλος
και π. Δημήτριος Κωστόπουλος μας μύρωσαν και ο
Ιερέας μας π. Αθανάσιος Αναστασόπουλος μας μοίρασε το αντίδωρον. Στο Νάρθηκα της Εκκλησίας
μας πήραμε αρτοκλασία, που είχαν φροντίσει να
μας περιμένει εκεί, πέρα από το Εκκλησιαστικό
Συμβούλιο, οι πάντα πρόθυμοι να βοηθούν και να
προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κ.κ. Κωνσταντίνος
Τερζής, Γεώργιος Κυριακούλης και Θεμιστοκλής
Αναστασόπουλος. Στα καφενεία του Χωριού μας
απολαύσαμε τον παραδοσιακό καφέ μας και δεχτήκαμε τα κεράσματα των εορταζόντων. Στο μεταξύ
μοιράστηκαν οι λαχνοί και ακολούθησε η κλήρωση
ενός αμνού, που είχε αφιερώσει γι’ αυτό το σκοπό
στην Εκκλησία μας συγχωριανός μας και αναδείχτηκε τυχερός ο γιος του συμπατριώτη μας Παναγιώτη Βασ. Χριστοδούλου. Χρόνια πολλά τόσο στο
δωρητή, όσο και στον τυχερό, χρόνια πολλά στους
εορτάζοντες, χρόνια πολλά σε όλους μας και ο
Άγιος Βλάσιος ας είναι βοήθεια όλων μας!
Το κατάστημα του κ. Παναγιώτη Χατζή
πρόσφερε το μεσημέρι φαγητό και έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να γευματίσουν και να θυμηθούν
παρόμοια γεύματα και δείπνα του καλοκαιριού και
του φθινοπώρου, και όπως πάντα, τις απογευματινές ώρες το Χωριό μας ήταν πάλι άδειο, αφού οι ερ-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
γαζόμενοι έπρεπε να επιστρέψουν στις εργασίες
τους και μαζί τους επιστρέψαμε και οι συνταξιούχοι.
Εντύπωση μας έκαμε η παντελής απουσία
των κ.κ. Δημάρχου, Αντιδημάρχου, Δημοτικών Συμβούλων, ακόμη και του συμπατριώτη μας Δημοτικού Υπαλλήλου! Τόσος φόρτος εργασίας υπάρχει
που δεν τους επέτρεψε, έστω κάποιος, να παραβρεθεί στη θρησκευτική Πανήγυρη του Χωριού μας;
Και είναι και προεκλογική περίοδος! Ας είναι! Το
Χωριό μας έλαμπε και πάλι από καθαριότητα, χάρη
στα δύο καφενεία αλλά και στον Πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου κ. Κωνσταντίνο Δαφαλιά, που
μόνος του καθάρισε κάποια σημεία που είχαν ξεφύγει. Και η κοινόχρηστη τουαλέτα ολοκάθαρη, το
πήραμε απόφαση, ό,τι κάνουμε μόνοι μας γι’ αυτό
το ζήτημα! Εν τούτοις δεν θα παραλείψω να ανα-
φέρω κάτι που μου είπε ο κ. Παναγιώτης Χατζής:
Τον πήρε τηλέφωνο η Αντιδήμαρχος και τον ρώτησε αν θέλει να στείλει το συνεργείο καθαριότητας
την παραμονή της εορτής, για να καθαρίσει έστω
το κέντρο του Χωριού και ο κ. Χατζής της είπε: όχι,
το κέντρο είναι καθαρό! Και πάλι την ευχαριστούμε.
Πριν προφτάσει να βγει η εβδομάδα, βρεθήκαμε και πάλι στο Χωριό μας, προκειμένου να
συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία το συμπατριώτη μας αείμνηστο Κωνσταντίνο Αδ. Σταματόπουλο, που έφυγε από τη ζωή στο ξημέρωμα της
Παρασκευής 14 Φεβρουαρίου, στο Γενικό Κρατικό
Αθηνών, και κηδεύτηκε πάνδημα το μεσημέρι του
Σαββάτου στο Χωριό μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα
που τον σκέπασε. Αιωνία του η μνήμη!
πό έτους και πλέον και από τις φιλόξενες
στήλες της ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
είχαμε επισημάνει τα προβλήματα του χωριού μας και είχαμε ζητήσει από τους αρμοδίους να
επιληφθούν και να δώσουν λύση. Δυστυχώς όμως
κανένας δεν μας διάβασε, κανένας δεν μας άκουσε,
με συνέπεια τα προβλήματα όχι μόνον να έχουν να
είναι εδώ παρόντα, αλλά να έχουν επιδεινωθεί
ακόμη περισσότερο!
Επιστρέφοντας χθες στο χωριό μας,
ύστερα από απουσία 40 ημερών και ανεβαίνοντας
από τη γέφυρα του Λάδωνα προς τα Φιλέικα Καλύβια και ακολούθως το χωριό μας Φίλια, βρήκαμε
ένα δρόμο γεμάτο λακκούβες, πολύ περισσότερες
και μεγαλύτερες εκείνων που είχαμε υπόψη μας,
όταν κάναμε το σχετικό σχόλιο σε προηγούμενο δημοσίευμα. Είχαμε ζητήσει τότε έγκαιρα να επισκευαστούν οι λακκούβες, πριν καταστήσουν το
δρόμο αδιάβατο.
Κανένας δεν μας διάβασε, κανένας δεν μας
άκουσε και παρά το γεγονός ότι ο χειμώνας ήταν
πολύ ήπιος, χθες ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν
έβρισκε μέρος να περάσει χωρίς να σπάσει το αυτοκίνητό του. Ακούω ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Περιφέρειας
Δυτικής Ελλάδος και μπορεί να είμαστε το απότατον άκρον στα νότια όρια της Περιφέρειας, όμως κι
εμείς είμαστε φορολογούμενοι πολίτες και έχουμε
ίσα δικαιώματα με όλους τους άλλους που διαμένουν σε οποιοδήποτε σημείο της Περιφέρειας.
Σε 20 ημέρες από σήμερα, πρώτα ο Θεός,
θα έχουμε Πάσχα και οπωσδήποτε κάποιοι συμπατριώτες μας, θα ήθελαν να κάνουν χρήση του Ξενώνα του χωριού μας, προκειμένου να
φιλοξενήσουν φίλους τους ή να εξυπηρετηθούν οι
ίδιοι, αν δεν διαθέτουν κατάλληλο δικό τους κατάλυμα.
Ρώτησα σήμερα αν έγινε κάτι με τον Ξενώνα και η απάντηση, ήταν, απολύτως τίποτα, γιατί
απαιτούνται χρήματα, προκειμένου να ανακαινιστεί, και χρήματα δεν υπάρχουν!
Ερώτησα αν θα μπορούσε να γίνει ένα
συμμάζευμα εκ των ενόντων, ένα καθάρισμα, ένα
βάψιμο, να λειτουργεί ο φωτισμός, η ύδρευση, η
αποχέτευση, ώστε να μπορεί κάποιος, που δεν έχει
μεγάλες απαιτήσεις, να εξυπηρετηθεί. Την απάντηση έδωσε ο κ. Πάνος Χαντζής, που έχει το ένα
από τα δύο καφενεία του χωριού μας και έχει
γνώση, αφού ήταν παρών σε επίσκεψη της κας Αντιδημάρχου το καλοκαίρι, και ήταν καταφατική. Με
λίγα χρήματα μπορεί να γίνει λειτουργικός και να
εξυπηρετήσει εκείνους που θέλουν να εξυπηρετηθούν, όμως θα πρέπει να το θελήσουν και οι αρμόδιοι και εν προκειμένω αρμόδιοι είναι οι δημοτικοί
μας άρχοντες, αφού ο Ξενώνας μας έχει περάσει
στον Καλλικρατικό Δήμο Καλαβρύτων. Λοιπόν
έχει το χρόνο κάποιος να ασχοληθεί και με τον Ξενώνα Φιλίων ή τους έχει όλους απορροφήσει ο προεκλογικός αγώνας και δεν τους μένει χρόνος να
ασχοληθούν με τα προβλήματα της δικής μας εσχατιάς; Την απάντηση την περιμένουμε με έργα, όχι
με λόγια, και μη μας ειπούν πως δεν γνώριζαν το
πρόβλημα. Το πρόβλημα του Ξενώνα ήταν από τα
πρώτα που έχουμε προβάλει και μάλιστα κατ’ επανάληψη και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε που
οφείλεται αυτή η αδιαφορία, αυτή η άκρα σιωπή.
Έχουμε την γνώμη πως θα μπορούσε ο
Δήμος Καλαβρύτων να έχει προκηρύξει διαγωνισμό, για την μίσθωση του Ξενώνα και αν απέβαινε
άκαρπος, θα λέγαμε πως δεν υπάρχει κανένας ενδιαφερόμενος για την εκμετάλλευσή του! Όμως
κάτι τέτοιο δεν γνωρίζουμε να έχει συμβεί, γιατί;
Α
Κωνσταντίνος Θεμ. Γιαννακόπουλος
Ο ΜΑΡΤΙΟΣ ΕΦΥΓΕ, ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΕΡΧΕΤΑΙ,
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΦΙΛΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ!
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
Κων/νος Θεμ. Γιαννακόπουλος
12
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ στην Αθήνα
από την ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΕΝΩΣΗ
Την Κυριακή 23 Μαρτίου 2014 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής
στην Αθήνα, η εκδήλωση της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης για την 25η Μαρτίου 1821.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο γνωστός Δικηγόρος Αθηνών από του Πλανητέρου, φίλος
του χωριού μας και συνδρομητής του περιοδικού μας κ. Ιωάννης Παπαδημητρόπουλος, ο οποίος
στην εξαιρετική ομιλία του, είπε τα εξής:
Η 25η Μαρτίου 1821 και η ιδέα της Αγίας Λαύρας αιώνια Κιβωτός της Ελληνικής Αλήθειας
(επιλεγμένα – σύμμικτα)
Στις 25 Μαρτίου 1944, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έγραψε τον πανηγυρικό για την Εορτή του Έθνους κράτος δεν υπήρχε – και δημοσιεύτηκε από τη γαλλόφωνη αιγυπτιακή εφημερίδα «Le Progres Egyptien».
Μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Στις 25 Μαρτίου 1821, την ημέρα του Ευαγγελισμού, μερικές εκατοντάδες Ελλήνων συγκεντρώθηκαν
στη Μονή της Αγίας Λαύρας, γύρω από ένα Λάβαρο και
με το λιτό αίσθημα μιας ιστορικής ευθύνης, βαθύτατα
ολοκάθαρης, εγκαινίασαν πανηγυρικά την εθνική εξέγερση των Ελλήνων. ……. Πού βρίσκεται, τάχα, το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας: Εδώ και μερικούς μήνες –
αλλοίμονο- δε βρίσκεται πια πουθενά… Η Μονή της
Αγίας Λαύρας, όπως άλλωστε και η πόλη των Καλαβρύτων και κάμποσα χωριά της περιοχής ….. που το σεμνό
Μοναστήρι τα επροστάτευε από τα ύψη της φυσικής και
ηθικής κορφής του, καταστράφηκε το Δεκέμβριο του
1943 από τους Γερμανούς….. Ωστόσο η Αγία Λαύρα,
παρά το γεγονός ότι καταστράφηκε, δεν έπαψε να
υπάρχει. Τις ιδέες δεν τις πιάνει το πυρ των εχθρών.
Η ιδέα της Αγίας Λαύρας έμεινε για μας, εις πείσμα
του κατακλυσμού ή μάλλον ακριβώς εξ αιτίας του, η
αιώνια Κιβωτός της Ελληνικής Αλήθειας…» Και ο
επίλογος του πανηγυρικού: «Η Αγία Λαύρα, το σεμνό
Μοναστήρι, όπου και καθιερώθηκε η ελληνική ανεξαρτησία, δεν υπάρχει πια ως υλικό γεγονός. Στις 13
Δεκεμβρίου 1943 οι Γερμανοί το τίναξαν στον αέρα.
Επτακόσιοι (750) άνδρες των Καλαβρύτων βρήκαν
θάνατο μαρτυρικό από τα χέρια των Γερμανών την
ίδια μέρα που σημειώθηκε η ιεροσυλία. Στο ιερό αυτό
απόσπασμα των αθανάτων εμπιστεύτηκε το πνεύμα
της ιστορίας τη φύλαξη του πυρπολημένου συμβόλου. Έτσι, το μέγα σύμβολο της Ελληνικής Αλήθειας
θα είναι ακόμα καλύτερα φυλαγμένο στην αιωνιότητα».
Κυρίες και Κύριοι:
Οι πανηγυρικοί λόγοι για την 25η Μαρτίου 1821 είναι
13
αναρίθμητοι. Κατακλύζουν τα ελληνικά
έντυπα και δίνουν την
εικόνα χώρου, που δεν
μπορεί πια να δεχθεί
ούτε μια νέα φράση
ούτε μια νέα λέξη.
Αλλά το Εικοσιένα
δεν βρίσκεται στα
χαρτιά. Χώρος του
είναι η ψυχή και η
καρδιά των Ελλήνων.
Κι ο χώρος αυτός δεν
έχει όρια. Από γενεά σε
γενεά κι από εποχή σε εποχή γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, δέχεται την εθνική συνείδηση σε όλο της το
πλάτος και με όλη την πορεία της και την εξέλιξή της
μέσα στις αναζητήσεις των νεώτερων κοινωνιών και στις
έρευνες της ιστορικής επιστήμης. Και μένει απρόσβλητος ο χώρος αυτός ακόμη κι απ’ αυτό το αρνητικό πνεύμα
- τη γενικευμένη αμφισβήτηση που κυριαρχεί στην
εποχή μας.
Έγραψε ο Παλαμάς : «Η ιστορία της Μεγάλης
Ελληνικής Επαναστάσεως που αρχίζει με το 21 ξανακοιτάζεται, ανατέμνεται, αναλύεται στα χέρια σοφών μελετητών, …. να ευρεθή κάτι καινούριο, να προβάλει κάποιος
ακόμη διαφωτισμός πραγμάτων σκοτεινών,……. να ζητηθεί κάτι διαφεύγον, να πληρωθεί κάποιο κενόν ……
Έτσι η πραγματικότητα των ηρώων, των προσώπων, των
κινήτρων και των θαυμάτων του 21 μπορεί να διαλυθεί
εις τα εξ ών συνετέθη, να εξατμιστεί, να ονειροποιηθεί, να
καταφρονηθεί και να περάσει,….. από τας δέλτους της
Ιστορίας στα συναξάρια του μύθου. ……... Όμως οι μυθοπλάστες αγνοούν ή λησμονούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τα θέλγητρα και τη δύναμη του παραδομένου, του
θρύλου και εκεί ακόμη που δεν τα βοηθεί η ιστορική εξακρίβωση. Γιατί και αγνάντια στην επιστημονική, ας την
ειπούμε, ιστορία, στέκεται η ποιητική παράδοση. Και αν
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
είναι η αλήθεια του γεγονότος, ο θρύλος είναι η αλήθεια
της ιδέας. Και για κάποιους αυτή αληθινώτερη..…».
Και ο Τ.Κ. Παπατσώνης, μέσα από τους στίχους της
ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ, αποφαίνεται: «Δεν πρόκειται για τη
Δόξα, αυτή οπωσδήποτε έχει καταμερισθεί. Δεν πρόκειται
ούτε για τη Μέρα, γιατί συχνά κι αυτή αμφισβητείται. Δεν
πρόκειται για τον τόπο, γιατί πολλοί τόποι ερίζουσιν. Αλλ’
ακέραιο μένει κι αδιαίρετο το μέγα Μυστήριο των ενωμένων ανθρώπων (κι ας είναι τόσες οι διαίρεσές τους) κι η
πρόοδος τους με ζήλο πανηγυριού για το μαρτύριο το θελημένο του πληρώματος».
Η 25η Μαρτίου 1821 είναι μια μεγάλη στιγμή μέσα
στην μακρόχρονη ιστορία μας. Μια στιγμή που θέλησε
να κλείσει εντός της κάτι το καθολικό κι ανθρώπινο και
γι’ αυτό εθνικό. Εντέλει, η 25η Μαρτίου 1821 και η
Αγία Λαύρα είναι Θεμέλιο – είναι Ιδέα – είναι Αλήθεια με μοναδική αντοχή. Δεν ανατρέπεται, δεν παραμερίζεται, δεν μετακινείται προς τα εδώ ή προς τα
εκεί, από σκοπιμότητες και ερμηνείες που γίνονται
μέσα στα σπουδαστήρια.
Ο Σηκωμός του 21 λαμβάνει εξαρχής χαρακτήρα αρχετύπου γεγονότος, που η φαντασία των αγωνιστών το
ανάγει στην πολεμική αναμέτρηση των Ελλήνων και των
Περσών. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε την κραυγή του
Νικηταρά προς τους υποχωρούντες Τούρκους στη μάχη
στα Δολιανά: «Σταθείτε, Περσιάνοι, να πολεμήσουμε!».
Ήταν ποτάμι το Εικοσιένα από λεβεντιά, δάκρυα και
αίμα που δεν πειθάρχησε, όπως δεν πειθαρχούν όλα τα
ποτάμια στις εντολές της λογικής. Ακόμη, ήταν ένας στίβος το Εικοσιένα από πλήθος αυτόνομους και ποικίλους
σε νοοτροπία ανθρώπους, επώνυμους και ανώνυμους,
που όμως, κατά κύριο λόγο, δεν κινήθηκαν από ταξικά
ή οικονομικά ελατήρια, αλλά από πνευματική έξαρση,
από το ακατάλυτο κίνητρο της ηθικής και κοινωνικής
ελευθερίας, από τη δύναμη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο να ξεπερνά τα όρια της φύσεως και να μπαίνει
στο χώρο της Ιστορίας. Γι’ αυτό, η Ελληνική Επανάσταση αποτελεί παράδειγμα συντριπτικό, όπου πάνω
από τα οιαδήποτε ταξικά και οικονομικά φαινόμενα διαλάμπει, ως πρώτη και κύρια πηγή του ιστορικού γίγνεσθαι, η ψυχή και το πνεύμα ενός υψηλόφρονος λαού.
Θα πλησιάσουμε στην καρδιά του Εικοσιένα μόνον
αν βρεθούμε, έστω για λίγο, πολύ κοντά στους ανθρώπους του που έφτασαν ως το θαύμα. Γιατί θαύμα, κάτι
το εκπληκτικό και απίστευτο, φαίνεται η επιτυχία που
είχε η επανάσταση, μόλις τοποθετηθεί στην εποχή της
και συγκριθεί με τον όγκο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και εξετασθεί στην αντίθεσή της με τις αντιλήψεις και τις διαθέσεις που επικρατούσαν τα χρόνια
εκείνα, έπειτα, μάλιστα, από τις τόσες μεταβολές στο
χάρτη της Ευρώπης.
Οφείλουμε να γνωρίσουμε την αφετηρία, την πρώτη
και βαθύτερη αιτία των γεγονότων, στρατιωτικών και
πολιτικών, και να ακούσουμε τις φωνές εκείνες που μας
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
εξηγούν τι ποθεί και τι απαιτεί το άτομο και τι μπορεί
να δώσει όταν σημάνει η ώρα των θυσιών. Και οι
φωνές αυτές, είτε από τον Μοριά έρχονται είτε από
την Κύπρο και τα άλλα νησιά, όλες μαζί μας λένε ότι
βάση στην Επανάσταση ήταν ο ελεύθερος, ο αδούλωτος άνθρωπος που ζούσε μέσα σε κάθε Έλληνα της
εποχής εκείνης.
Όσοι σημείωναν στο χαρτί τις προϋποθέσεις της επιτυχίας μιας μεγάλης ανταρσίας στον κατακτητή και με
τη λογική προσπαθούσαν να τις εκτιμήσουν, έμεναν διστακτικοί. Μερικοί, μάλιστα, στην αρχή κατηγορηματικά αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στον Αγώνα. Όσοι,
όμως, πίστεψαν, περισσότερο από τη λογική, το όνειρο
που έπλαθαν με τον ακατανίκητο πόθο τους, με τον πόθο
της ελευθερίας και επήραν τη μεγάλη απόφαση, ανάγκασαν και τους άλλους να αποφασίσουν. Γιατί οι διστακτικοί και οι απρόθυμοι ούτε λίγοι ήταν ούτε ασήμαντοι.
Νίκησαν, όμως, εκείνοι που είχαν ακούσει μέσα τους καθαρότερη και εντονότερη τη φωνή της Ελευθερίας και
όσοι είχαν καταλάβει ότι η ίδια φωνή ήταν φυλακισμένη
στα στήθη όλων των άλλων σκλαβωμένων Ελλήνων,
των απλών και ξαρμάτωτων ανθρώπων, των αγράμματων μα πλούσιων σε αισθήματα και σε εθνική περηφάνια.
Τα συμφέροντά τους και οι συνακόλουθοι δισταγμοί
είναι η πολυτέλεια των μεγάλων και ισχυρών. Ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε να περιμένει και να διστάζει.
Οι μεγάλοι νόμισαν ότι έπρεπε να τον μεμφθούν.
Υπάρχουν, όμως, ανάμεσα στους μεγάλους λαούς και
μερικοί που παίρνουν την πρωτοβουλία να αναγνωρίσουν, να βοηθήσουν και να αγκαλιάσουν τις αλήθειες.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στα 1822 και 1823 πρόβαλαν στην Αγγλία οι άνδρες, που η ιστορική εκείνη
ώρα καλούσε στο προσκήνιο. Τον Κάστλρη διαδέχτηκε
ο Γεώργιος Κάννιγκ, που γράφοντας στις 14 Σεπτεμβρίου 1822 στο Λόρδο Ουέλινγκτον άρχισε να συζητεί
τη ντε φάκτο αναγνώριση των επαναστατημένων Ελλήνων. Τον Σερ Τόμας Μέιτλαντ διαδέχθηκε στα Νησιά
του Ιονίου ο Σερ Φρέντερικ Άνταμς, που έδωσε την ευχέρεια στους Έλληνες να σπεύσουν σε βοήθεια των
αδελφών τους στην ηπειρωτική Ελλάδα. Το Λόρδο
Στράτφορντ διαδέχθηκε στην Κωνσταντινούπολη ο
Στράτφορντ Κάννιγκ.
Έτσι, έχει ιδιαίτερη σημασία για να μνημονευτούν,
εδώ, μερικές ημερομηνίες και μερικά γεγονότα:
- Στις 25 Μαρτίου 1823 ο Γεώργιος Κάννιγκ αναγνώρισε ως διεθνές γεγονός τον αποκλεισμό που ο ελληνικός στόλος είχε επιβάλλει από τον προηγούμενο
χρόνο στα τουρκικά λιμάνια. Η πράξη αυτή ισοδυναμούσε με αναγνώριση των Ελλήνων ως εμπολέμων.
- Στις 2 Δεκεμβρίου 1823 ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Μονρόε, διακήρυξε: «Έχουμε την πεποίθηση, μια πεποίθηση καλά θεμελιωμένη, ότι από την
ιστορική πάλη που επιχειρούν θα βγουν οι Έλληνες νι-
14
κητές, και ότι θα καταλάβουν πάλι μεταξύ των πολιτισμένων λαών της γης τη θέση που τους ανήκει».
- Στις 4 Απριλίου 1826 υπογράφηκε στην Πετρούπολη το πρώτο διπλωματικό έγγραφο που αναγνωρίζει
την Ελλάδα ως συλλογική προσωπικότητα. Η Αγγλία και
η Ρωσία αποφάσισαν την αυτονομία της Ελλάδας κάτω
από την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Μερικούς μήνες
αργότερα, προσχώρησε και η Γαλλία στο πρωτόκολλο
αυτό.
- Εξ αιτίας της Ελλάδας, που πέντε χρόνια επέμενε να
χύνει το αίμα της στον πιο άνισο αγώνα που έχει εφεύρει
η ιστορία για να εικονογραφήσει τις σελίδες της, η Ιερά
Συμμαχία ουσιαστικά διαλύθηκε και μες από τη διάλυση
αυτή πρόβαλε η τριπλή Συμμαχία. Όμως, παρόλο που
το γεγονός αυτό είχε μια εξαιρετικά μεγάλη σημασία για
την Ευρώπη, η Ελλάδα εξακολουθούσε να υφίσταται το
μαρτύριό της. Η 22η Απριλίου 1826 ήταν η ημέρα που
έπεσε το Μεσολόγγι, η ημέρα που σημειώθηκε η ένδοξη εκείνη έξοδος εκατοντάδων ηρώων, που ύστερα
από μακρά πολιορκία κατάφεραν να ανοίξουν το
δρόμο της σωτηρίας, «χαρίζοντας στην αιωνιότητα
μια λάμψη που δεν της ήταν και πολύ γνωστή». Εντέλει, η 22 Απριλίου 1826 ήταν η ημέρα που για την
Ελλάδα μας «ήρθε το Πάσχα τω όντι, αφού προηγήθη
ο Μυστικός ο Δείπνος του Μεσολογγιού». Χρειάστηκε, ωστόσο, ακόμη περισσότερο από ένα έτος για
να έρθει η 6η Ιουλίου 1827, δηλαδή η ημέρα της υπογραφής της Συνθήκης του Λονδίνου, που, επαναλαμβάνοντας το περιεχόμενο του Πρωτοκόλλου της
Πετρούπολης, προέβλεψε και την ενδεχόμενη επέμβαση
των τριών στόλων – του αγγλικού, του γαλλικού και του
ρωσικού – για την ειρήνευση του Μοριά.
- Στις 20 Οκτωβρίου 1827 οι στόλοι πραγματοποίησαν την πράξη εκείνη, που συνύφανε για πάντα τα ονόματα των ναυάρχων Κόδριγκτον, Δερυγνύ και Χέυντεν
με το όνομα της Ελλάδας. Ο Γεώργιος Κάννιγκ δεν πρόλαβε να χαρεί το αποτέλεσμα της πολιτικής του. Μπορούμε, όμως, να πούμε και για τον Κάννιγκ ό,τι είπε τις
ώρες εκείνες ο Βίκτωρ Ουγκώ για το Βύρωνα : «Η Ελλάδα ελευθερώθηκε και μες από τον τάφο χαιρετίζει ο
Βύρων το Ναυαρίνο».
- Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 22ας Μαρτίου
του 1829 εθέσπισε την ελληνική ανεξαρτησία κάτω από
την αιγίδα του Σουλτάνου. Υπογράφοντας τη συνθήκη
της Αδριανουπόλεως, στις 14 Σεπτεμβρίου 1829, που
τερμάτισε τον ρωσοτουρκικό πόλεμο, η Υψηλή Πύλη
υιοθέτησε τους όρους των Πρωτοκόλλων του Λονδίνου,
αλλά ο Κυβερνήτης Καποδίστριας, διερμηνεύοντας
πιστά την ψυχή εκείνων που είχαν πέσει για «τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» της Πατρίδας, δεν αποδέχτηκε τις
μισές λύσεις.
- Στη δύσκολη εκείνη ώρα ήταν δύο οι άνδρες που
βοήθησαν αποτελεσματικά την Ελλάδα: ο Υπουργός των
Εξωτερικών της Αγγλίας Λόρδος Άμπερτιν και ο Γάλλος
15
πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Γκιλιεμινό. Έτσι,
με το Πρωτόκολλο της 3ης Φεβρουαρίου 1830, που
υπέγραψαν στο Λονδίνο εκπρόσωποι της Αγγλίας, της
Γαλλίας και της Ρωσίας και που δυο μήνες αργότερα
αναγκάστηκε να το δεχτεί ο Σουλτάνος, αναγνωρίστηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Ελλάδας, με σύνορα
που περιελάμβαναν εκτός από την Πελοπόννησο και
τη Στερεά, την Εύβοια, τη Σκύρο και τις Κυκλάδες.
Η αριστοτεχνική διπλωματία του Καποδίστρια, η ευφυής επιχειρηματολογία του αλλά και η παραίτηση του
Λεοπόλδου, τον οποίον οι Δυνάμεις είχαν ορίσει για βασιλιά της Ελλάδας, ακόμη και η από διαφόρους λόγους
και ανταγωνισμούς ανανεωθείσα φιλελληνική πολιτική
των ξένων κυβερνήσεων, όλα αυτά μαζί οδήγησαν στη
σύνταξη του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 14/26 Σεπτεμβρίου 1831, με το οποίο τα σύνορα της Ελλάδας
βελτιώθηκαν στα βορειοδυτικά με την αναγνώριση της
ελληνικής κυριαρχίας στην Ακαρνανία και στην Αιτωλία. Η πολιτική του Καποδίστρια δικαιώθηκε και χάρη
σ’ αυτή αναγνωρίστηκε η συνοριακή γραμμή Βόλου –
Άρτας. Ο Καποδίστριας με τις ικανότητες και τις προσπάθειές του επέτυχε να δοθεί βιώσιμη μορφή στη νέα
ανεξάρτητη Ελληνική Πολιτεία. Της πολιτείας της
οποίας ήταν ο πραγματικός αριστοτέχνης δημιουργός.
Ο Γεώργιος Τερτσέτης, στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια», διηγείται συνομιλία που είχε ο Κυβερνήτης το
1828 στην Αίγινα με τον νέο Γεώργιο Μαυρομιχάλη και
αναφέρει: «Δεν ήτον το συναπάντημά μου φωνή χαράς,
αλλά θρήνος. Η γη εβρέχετο από δάκρυα. Εβρέχετο η μερτιά και η δάφνη του στολισμένου δρόμου από το γιαλό εις
την εκκλησία. Ανατρίχιαζα, μου έτρεμαν τα γόνατα, η
φωνή του λαού έσχιζε την καρδιά μου. Μαυροφορεμένες,
γέροντες, μου εζητούσαν να αναστήσω τους πεθαμένους
τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και
μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά
εκείνα και εγώ… Ήλθεν εις την πατρίδα σας ένας ομογενής περισσότερος, δεν ήφερα ξένους οπλοφόρους, συνοδεία μου έχω μόνο την πειθώ, το φίλεργο και τίμια
γηρατεία …. Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς
κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε
τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις
τα δάκτυλα την επικράτειά μας, τα’ Ανάπλι, την Αίγινα,
Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμβραίμης
κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο
Κιουτάγιας τη Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από
αυτεξούσιον στρατιώτην και από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα καράβια σας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον
Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειότερους των Ελλήνων. Πού το θυσαυροφυλάκιον του έθνους ; …….. Δεν
λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του
πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου το
’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει. Είμαι από τη
φυλή σας. Εις ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ. Ό,τι έχω,
ζωή, περιουσία, φιλίες εις την Ευρώπη, κεφάλαια γνώ-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
σεων… τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα, ας υψώσω
το μεγαλείον της, ώστε όποιος θελήσει, δυσκόλως να το
ταπεινώσει, στερεωμένο εις ρίζες αρετής είναι ακαταμάχητο. ….. Οι Έλληνες έκαμαν έργα πολεμικά αθάνατα,
αλλά τώρα πρέπει να είμεθα λιτοί, πρέπει να φυτεύουμε
δένδρα, να ανοίγουμε δρόμους, να παλεύουμε με τα θηρία
του δάσους. Να δέσουμε την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους με το έθνος μας. Ούτε οπίσω, ούτε εμπρός του
καιρού μας …. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά ελληνικά
θεραπεία ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρούργοι της Ευρώπης κόφτοντας, αλλά με το στόμα
μας να βυζαίνομε το έμπυο της πατρίδας δια να τη γιάνομε». Και ετελείωσε την συνομιλίαν του ο Καποδίστριας,
όπως διηγείται ο Γ. Τερτσέτης, προφητικά, με ελπίδα και
αισιοδοξία : «Αν δεν μας αποστραφεί ο μεγαλοδύναμος
και αξιωθούμε την ευλογία του, τα ακροθαλάσσιά μας
θα στολισθούν από εύμορφες πολιτείες, η σημαία η ελληνική θα δοξάζεται εις τα πελάγη, ήμερα δένδρα θα
ανθίζουν εις τα άγρια βουνά και οι ερημιές θα πληθύνουν από κατοίκους … ένα μόνο φοβούμαι και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα
κυβέρνησις τύχει να συγκρουστεί με συμφέροντα ξένων
δυνάμεων …. Αν πλανεθεί ο ελληνισμός σας και σηκωθεί σκοτάδι μεταξύ μας, ώστε εσείς να μη διαβάζετε
εις την καρδία μου, θολωθούν και εμέ οι οφθαλμοί,
ποίος ηξεύρει; … που θα πάμε, τι θα γενούμε ; Ετινάξατε το καβούκι των αλλοφύλων, αλλά οι πλεκτάνες
της διπλωματίας έχουν κλωστές πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστές θανάτου, άφαντες, και εσείς δεν τες εννοείτε. Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα
πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα
των προνομίων που είναι φυτεμένος εις ψυχές πολλών,
τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής
ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών : η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύει
την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος, μόνο το αίσθημα το
ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης : Είθε
οι νέοι της Ελλάδος να είναι βοηθοί μου και πρώτος
εσύ…».
Αλλοίμονον, ο συνομιλητής νέος, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης και ο αδελφός του Κωνσταντίνος, λίγα χρόνια
μετά, το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, μία ημέρα
μετά το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 26ης Σεπτεμβρίου 1831 που μεγάλωνε ακόμη περισσότερο την Ελλάδα, εδολοφόνησαν τον μεγάλο Κυβερνήτη, τον πιο
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ κατά το φιλόσοφο Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, όταν, ουσιαστικά χωρίς συνοδεία (ο
ένας από τους δύο συνοδούς ήταν αγωνιστής με κομμένο
χέρι), έμπαινε να εκκλησιασθεί, στον Άγιο Σπυρίδωνα,
στο Ναύπλιο!
Πριν από 68 χρόνια, την 25η Μαρτίου 1946, εκφώνησε από το ελεύθερο B.B.C. τον Πανηγυρικό Λόγο και
μίλησε για την Ελλάδα ο Νικόλαος Καζαντζάκης. Ο μεγάλος Έλληνας, μεταξύ και άλλων σπουδαίων, ανέφερε:
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
«…Σα σήμερα στον ανοιξιάτικον αγέρα εκυμάτισε
το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, όπου Ελληνοπούλες είχαν
κεντήσει τη μοιραία της Ελλάδας κραυγή: «Ελευθερία
ή θάνατος!»
…….. Από τη στιγμή που ό Έλληνας χάραξε το ιερό
μονοπάτι της ελευθερίας, ή ελληνική φυλή δημιούργησε, για όλους πια τους αιώνες, τη μοίρα της. Κάθε
σπιθαμή ελληνικής γης, κάθε βουνό της, κάθε ακρογιάλι έχει σημαδευτεί από τα αιματωμένα αχνάρια που
αφήνει πάντα η ελευθερία περπατώντας απάνω στη
γης.
Από την πεδιάδα του Μαραθώνα έως στα γκρεμισμένα τείχη του Μεσολογγιού κι από το Μεσολόγγι έως
στα θρυλικά βουνά της Βόρειας Ηπείρου, μπορούμε
βήμα με το βήμα, με τον αιώνα, να παρακολουθήσουμε
απάνω στην Ελλάδα το περπάτημα της ελευθερίας.
Στη Μονή της Αγίας Λαύρας διακρίνουμε βαθιά το αιματωμένο αχνάρι της Θεάς. Ας σταθούμε μπροστά
του, την επίσημη τούτη μέρα, κι ας φέρουμε στο νου
μας το απροσδόκητο θαύμα.
Γιατί καταπληκτικό θαύμα είταν ή Έφοδος αυτή
του 21• αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης, μα μιας
παραφροσύνης θεϊκιάς.
…….Οι Έλληνες ανατινάχθηκαν στη γνώριμη
τούτη κραυγή της Ελευθερίας - και μονομιάς οι μεγάλες Σκιές αναπήδησαν από τα ελληνικά χώματα, αυστηρές κι αγριεμένες. Γιατί ατιμώρητα δε γεννιέσαι
απόγονος του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή και του Πλάτωνα.
Η πιο στοιχειώδης λογική αντιστάθηκε στην άγια
τούτη παραφροσύνη. Πώς μια φούχτα άνθρωποι ……
σε μιαν Ευρώπη λυσσαλέα αντιδραστική, μπορούσαν
να σηκώσουν κεφάλι και να ελπίσουν ελευθερία ; ……
Υπάρχει μια μυστηριώδης φωνή που ακούγεται στις
πιο κρίσιμες στιγμές όχι στο κεφάλι παρά στο στήθος
του ανθρώπου• κι ή φωνή αυτή είναι παράλογη κι αλάθευτη. Χαρά στους ανθρώπους και στους λαούς που
την ακούνε.
Οι Έλληνες την άκουσαν. Έβγαινε από «τα κόκαλα
των Ελλήνων τα ιερά», από τα βάθη της ελληνικής γης,
όπου κοίτωνται, πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, οι
μεγάλοι πρόγονοι. Τούτοι στάθηκαν, στη νέα τούτη
έφοδο της ελευθερίας, οι αληθινοί αρχηγοί του Ελληνικού Γένους.
Αν τα πήλινα μάτια του ανθρώπου μπορούσαν να
δουν τα αόρατα, θα έβλεπαν στις πολιορκίες του Μεσολογγιού, της Ακρόπολης και της Πάτρας, στις ομηρικές μάχες της Τριπολιτσάς, των Δερβενακίων και του
Φαλήρου ή στις ένδοξες ναυμαχίες του Αιγαίου, να πολεμούν πλάι πλάι ο Μιλτιάδης και ο Καραϊσκάκης, ο
Οδυσσέας κι ο Κολοκοτρώνης, ο Θεμιστοκλής κι ο Μιαούλης. Όλη η ελληνική φυλή, σύσσωμη, σύψυχη, πήρε
μέρος καί πολέμησε στην επανάσταση του 21. Σίγουρα,
αν οι μεγάλες Σκιές δεν πολεμούσαν με τους ζωντα-
16
νούς, δε θα μπορούσαμε ποτέ να νικήσουμε. Αλάκερη
η ελληνική φυλή επιστρατεύτηκε: ο Όμηρος κι ο Πίνδαρος κ’ οι τρεις μεγάλοι τραγωδοί κ' οι ήρωες των
Περσικών πολέμων κι ο Μέγας Αλέξανδρος κ' οι ξακουστοί αυτοκράτορες μας του Βυζαντίου κ’ οι εθνικοί
μάρτυρες της τουρκοκρατίας. Κι αρχηγός τους ο μεγαλομάρτυς τελευταίος μας αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος. Όχι εκείνος που σκοτώθηκε παρά
εκείνος που, αιώνες τώρα, περιμένει, όρθιος, πίσω από
την κλεισμένη πόρτα της Αγιά Σοφιάς τον Άγγελο με τη
ρομφαία.
……..Τι ορισμό μπορούμε να δώσουμε στη χιλιόχρονη τούτη φυλή, που μπόρεσε να επιζήσει, ύστερα
από τόσες περιπέτειες και δυστυχίες, ύστερα από τόση
δόξα; Πώς μπορούμε να ορίσουμε τη φυλή αυτή την
τόσο συχνά σπαραγμένη από τα ίδια τα παιδιά της και
που βρέθηκε τόσες φορές στην άκρα της αβύσσου;
Αληθινά ένας μονάχα ορισμός της ταιριάζει: Ή ελληνική φυλή είναι η φυλή που μπορεί να κάνει θαύματα……...»
Υποστηρίζεται, ότι το 1821 και το 1940 είναι για την
Ελλάδα ισοδύναμα σε τραγωδίες και σε ηθική ομορφιά.
Οι αναλογίες που υπάρχουν μεταξύ τους είναι πολλαπλές, ακόμη κι εκείνες που αναφέρονται στις εμφύλιες
συγκρούσεις. Ο Αδαμάντιος Κοραής, είχε δίκιο όταν
απηύθυνε στους Έλληνες εκκλήσεις για ομόνοια.
Ωστόσο, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι για τον Κοραή
ήταν πράγμα εύκολο να απευθύνει συμβουλές και παραινέσεις από το παρατηρητήριό του που βρισκόταν στο
Παρίσι. Στην Ελλάδα, στα 1821, όπως άλλωστε και στα
1940, δεν υπήρχαν παρ’ ερείπια, καπνοί, καρδιές πυρπολημένες, κορμιά ηρώων και μαρτύρων. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα: δεν υπήρχε κράτος. Όμως, ούτε τα
εγκλήματα της διχόνοιας ούτε οι αθλιότητες των συμφερόντων (που ποτέ δε λείπουν σε κανένα συλλογικό ανθρώπινο έργο) δε φτάνουν να καλύψουν τη λάμψη των
ηρωικών κατορθωμάτων, της στρατηγικής μεγαλοφυΐας,
της πολιτικής αρετής, που επιδείξανε τότε και ο ανώνυμος λαός, αλλά και οι επώνυμοι. Γιατί στο 21 δεν ανδραγάθησε μια τάξη, μια κατηγορία, αλλά άνθρωποι
όλων των τάξεων και όλων των κατηγοριών, κινημένοι όλοι από το κοινό ιδανικό της ελευθερίας και της
εθνικής ανάστασης. Εξάλλου, η ιστορία δεν είναι υπόθεση καλλιγραφίας. Οι πιο μεγάλες σελίδες της γράφτηκαν με ανώμαλη και άσχημη γραφή, και τούτο διότι: για
νάναι μια σελίδα της ιστορίας μεγάλη πρέπει να είναι
συνυφασμένη επίσης με πόνους μεγάλους. Κι’ οι πόνοι
προκαλούν ίχνη βαθειά, ρυτίδες, στο πρόσωπο της
Ιστορίας. Όμως, ας έχουμε πάντα κατανού τις υποθήκες
του Μακρυγιάννη: «ότι τούτην την πατρίδα την έχουμεν
όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και πτωχοί
και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλεον μικρότεροι
άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να
17
την φυλάμεν, κι… είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το
«εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν
να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί…». Επίσης, να έχουμε κατανού τα λόγια του Κολοκοτρώνη, από
την ΠΝΥΚΑ, προς τους νέους : «Εις τον πρώτο χρόνο της
επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι τρέχαμε
σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμον, ο αδελφός του
έφερεν ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον. Και
εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους,
ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη…».
Πριν από πενήντα χρόνια ένας εξέχων πνευματικός άνθρωπος και ακαδημαϊκός έγραψε: «Στεκόμαστε σε
στάση προσοχής μπροστά στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Αλλά τα γεγονότα αυτά ζητούν από τους λαούς
να τα κρατούν ζωντανά, να τα παίρνουν από την ιστορία κι από το μουσείο και να τα τοποθετούν στο κέντρο
της ζωής τους και με ποικίλες μορφές να τα υψώνουν
σε ωραία και γόνιμα συνθήματα».
Επίσης, πριν πενήντα χρόνια περίπου, ο Κων/νος
Τσάτσος, σε άρθρο του για την 25 Μαρτίου 1821, αποφαίνεται και συμβουλεύει: «… Διότι η γνώση η γνήσια
της ιστορίας μας, αυτή προ παντός θα μας προσφέρη
τα πιο πολλά από τα στοιχεία που χρειαζόμαστε για
να χαράξωμε, μέσα στο ζόφο που σήμερα μας περιβάλλει, την ορθή πορεία προς τα άδυτα του μέλλοντος.
Γι’ αυτό, πρέπει να θεωρεί ο καθένας το 21 ως ένα
από τα πολιτιμώτερα στοιχεία του εαυτού του. Γι
αυτό, πρέπει να το γιορταζωμε και να το τιμούμε, όχι
μόνο με εξωτερικές εκδηλώσεις, αλλά και με μιαν
αδιάκοπη ενδόμυχη συλλογή. Γι’ αυτό δικαίως το τάξαμε ως την Εθνική Εορτή μας. Για να μας βοηθάει
να μένωμε πάντα, αυτό που αποτελεί τον πρώτο λόγο
της ύπαρξής μας - Έλληνες».
Σχετικά, με τα παραπάνω, ο Παντελής Πρεβελακης
γράφει: «… Ο εορτασμός της εθνικής επετείου είναι
κυρίως πράξη ευγνωμοσύνης – ένα μνημόσυνο των
ηρώων και των μαρτύρων που μας εχάρισαν το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Στο μνημόσυνο αυτό μας
συγκαλεί κατ΄ έτος αρχαία συνήθεια, αλλά και η
σεπτή επιθυμία των ίδιων των αγωνιστών του 21, που
έχει εκφραστεί με μια παραίνεση του Στρατηγού Μακρυγιάννη : «Πατρίς, - αναφωνεί ο γενναίος πολεμιστής στα απομνημονεύματά του – Πατρίς, να
μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνας, ότι εθυσιάστηκαν δια σένα να σε αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς
άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, όπου ήσουνε χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών…»
Σας ευχαριστώ
Ιωάννης Παπαδημητρόπουλος
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Με ικανοποιητική προσέλευση πατριωτών
εορτάστηκε την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου η
μνήμη του πολιούχου και προστάτη του χωριού
μας Αγίου Βλασίου στην Αθήνα. Σύμφωνα με το
πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί μέσω του Περιοδικού μας, το πρωί πραγματοποιήθηκε εκκλησιασμός στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης, στην
οδό Αιόλου 36 στην Αθήνα. Μετά το τέλος της
θείας λειτουργίας, η Αδελφότητα παρέθεσε δεξίωση στο παρακείμενο κατάστημα ΣΤΑΘΜΟΣ
ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗ, στην οδό Μητροπόλεως, στην
οποία συμμετείχαν περίπου 170 άτομα.
Αφού προσφέρθηκε καφές, στη συνέχεια έγινε
η κοπή της πίτας της Αδελφότητας για το έτος
2014. Τη λιτή τελετή λάμπρυναν ψάλλοντας τα
απολυτίκια των Αγίων που είναι αφιερωμένος ο
τρισυπόστατος ναός του χωριού μας δηλ. του
Αγίου Βλασίου, του Αγίου Αθανασίου και της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο συμπατριώτης μας
θεολόγος καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Αθανάσιος Βουρλής, ο κ. Ανδρέας Γκολφινόπουλος και
ο τέως πρόεδρος της Αδελφότητας κ. Γεώργιος
Παναγόπουλος. Η πίτα ιερολογήθηκε από τον π.
Δημήτριο Οικονόμου. Ο πρόεδρος της Αδελφότητας, αφού ευχαρίστησε τους παρευρισκομένους
για τη συμμετοχή τους, ευχήθηκε χρόνια πολλά
για την εορτή του προστάτη μας Αγίου Βλασίου
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
και για το νέο έτος 2014 και κάλεσε όλους τους
πατριώτες να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της
Αδελφότητας και όσοι μπορούν να συμβάλλουν
οικονομικά στην προσπάθεια ανακατασκευής της
πρόσοψης του νεκροταφείου του χωριού μας σε
συνεργασία με τον πρόεδρο του Τ.Σ. του χωριού
μας Κων/νο Δαφαλιά. Εξέφρασε τις ευχαριστίες
της Αδελφότητας σε όσους προσέφεραν δώρα για
την διενέργεια λαχειοφόρου αγοράς δηλ. την κα
Χαρίκλεια Μίντζια-Δούκα και την εταιρεία ΔΟΥΚΑΣ ΑΒΕΕ, τον κ. Θεόδωρο Χριστόπουλο, ο
οποίος επί σειρά ετών προσφέρει χρυσό κόσμημα
με την εικόνα του Αγίου Βλασίου στη μνήμη της
αείμνηστης μητέρας του Ξανθής, που κερδίζει ο
τυχερός που θα του τύχει το φλουρί της βασιλόπιτας και τον κ. Αθανάσιο Γ. Κιούση, ο οποίος
προσέφερε προσκλήσεις για δωρεάν είσοδο στο
κέντρο που εμφανίζεται ως καλλιτέχνης με το
ψευδώνυμο Τόνυ Σφήνος. Ο τυχερός που κέρδισε
το φλουρί της πίτας για το έτος 2014 και το κόσμημα με την εικόνα του Αγίου Βλασίου, ήταν ο
μικρός Βλάσιος Σταθούλιας, γιος του Βασίλη
Σταθούλια και της αείμνηστης Γιούλης Αριστοδήμου-Σταθούλια. Στη συνέχεια προσφέρθηκαν
φαγητό, κρασί και αναψυκτικά. Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης διενεργήθηκε λαχειοφόρος
αγορά, στην οποία κληρώθηκαν διάφορα δώρα,
προσφορές των παραπάνω συμπατριωτών μας και
της Αδελφότητας.
18
Ο συμπατριώτης μας καθηγητής κ. Αθανάσιος
Θ. Βουρλής είχε την καλοσύνη να μας παραδώσει σε δικά του χειρόγραφα με βυζαντινούς μουσικούς φθόγγους τα απολυτίκια του Αγίου
Βλασίου, του Αγίου Αθανασίου και της Κοίμησης της Θεοτόκου, τα οποία δημοσιεύουμε:
19
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Τα Οικονομικά μας
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ
Ονοματεπώνυμο Αρ. Απόδειξης Ποσό σε ευρώ
1. Γεωργία Καπόρη (Βριλήσσια)
294
100
3. Ιωάννης Γ. Ρούσσος (Αίγιο)
296
50
2. Ανδρέας Χριστόπουλος (Αθήνα)
4. Παλαιολόγος Ν. Παναγόπουλος (Αθήνα)
5. Ιερ. Δημήτριος Κωστόπουλος (Δρακοβούνι)
6. Βλάσιος Καραμάνος (Αίγιο)
7. Λεωνίδας Τσερνοτόπουλος (Τρίπολη)
8. Κων/νος Σπυρόπουλος (Κορυδαλλός)
9. Τρισεύγενη Σπυροπούλου (Π. Φάληρο)
10. Άννα Σπυροπούλου (Κορυδαλλός)
11. Βενετία Οικονόμου-Γεωργούλια
12. Νικόλαος Μητρόπουλος (Αθήνα)
13. Δήμητρα Γιαννακοπούλου
(υπέρ Αδελφότητας 30 €, υπέρ Ομίλου Φίλων
295
297
298
299
300
50
50
303
100
302
304
305
306
308
16. Μαρία Σταθακοπούλου (Αθήνα)
309
18. Ανδρέας Θ. Γιαννακόπουλος
311
17. Αθηνά Γιαννακοπούλου
20
100
14. Καλλιόπη Κουτσοδημητροπούλου (Ρουπακιά) 307
15. Νικόλαος Σταθακόπουλος (Ζωγράφου)
30
301
Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου 20 €)
(υπέρ Ι. Ν. Αγ. Βλασίου)
10
100
20
20
50
30
50
50
310
100
19. Γεώργιος Αλ. Κυριακούλης
312
20
22. Ασπασία Παπαγιάνναρου
314
20. Τρύφωνας Στ. Καραθανάσης
23. Μαρία Παπαγιάνναρου
24. Γεώργιος Παπαγιάνναρος
25. Αθανασία Δεμέστιχα
(υπέρ Αδελφότητας 30 €, υπέρ Ομίλου Φίλων
Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου 20 €)
313
315
316
317
50
30
20
20
40
50
26. Ααπασία Πόθου-Παναγιωτοπούλου
318
50
28. Ανδρέας Καταρνιάς
320
50
27. Βασίλειος Καραθανάσης
319
20
29. Δήμητρα Ρηγοπούλου
321
50
31. Αθανάσιος Ρ. Καραμάνος
323
30
30. Βλάσιος Β. Σταθούλιας
32. Ελένη Αμπράζη
33. Ανδρομάχη Κιούση
34. Αλέκα Μίντζια-Μπέρκη
322
324
325
326
20
50
25
20
Ονοματεπώνυμο Αρ. Απόδειξης Ποσό σε ευρώ
39. Δήμητρα Σταύρος-Οικονόμου
40. Χρυσούλα Γιακουμή-Οικονόμου
41. Βασίλειος Νταφαλιάς
331
332
333
50
20
30
42. Παναγιώτης Κυριακούλης
334
30
44. Αθανάσιος Θ. Βουρλής
336
140
337
200
43. Γεώργιος Κ. Σταθούλιας
(υπέρ Αδελφότητας 40 €, υπέρ Ομίλου Φίλων
Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου 100 €)
45. Πόπη Κόλλια
(Συνδρομή ιδίας, Βασιλικής Παναγοπούλου-
Γκοτσούλα & Δήμητρας Κόλλια-Παναγοπούλου)
46. Φώτιος Χριστοδούλου
47. Ηλίας Κόλντηρης
335
338
20
50
339
100
49. Αλέξιος Αντωνόπουλος
341
30
51. Αλέξιος Βλ. Οικονόμου
343
20
53. Χρήστος Μίντζιας
345
30
48. Σωκράτης Κουφαλιώτης
50. Γεώργιος Κοσμάς
52. Ανδρέας Σταθούλιας
54. Αικατερίνη Παναγοπούλου-Μακρή
55. Δημήτριος Βλ. Οικονόμου
56. Παναγιώτης Σπ. Παναγιωτόπουλος
57. Ευτυχία Παναγοπούλου
340
342
344
346
347
348
349
50
20
20
50
30
20
20
58. Αθανάσιος Γιαννακόπουλος
350
20
60. Βασιλική Πουργή-Γλογοβίτη
352
40
59. Κων/νος Γλογοβίτης
351
60
61. Νικόλαος Οικονόμου
353
50
63. Κων/νος Σπυρόπουλος (Αγ. Ανάργυροι)
355
50
65. Χαρίκλεια Δούκα-Μίντζια
357
200
359
30
62. Θεόδωρος Κ. Γιαννακόπουλος
64. Βλάσιος Θ. Αντωνόπουλος
66. Αναστάσιος Αθανασόπουλος
67. Παναγιώτα Αθανασοπούλου
68. Γεώργιος Π. Δουφεξής (Ζωγράφου)
69. Αθηνά Μπίκου-Οικονόμου
70. Αθανάσιος Ελ. Οικονόμου
71. Αλεξάνδρα Οικονόμου
354
356
358
360
361
362
363
50
30
30
20
50
20
60
72. Δημήτριος Ελ. Οικονόμου
364
20
74. Παναγιώτης Χατζής
366
20
73. Ελευθέριος Δ. Οικονόμου
75. Ιωάννης & Δημήτριος Μάμαλης
365
367
20
30
35. Θεόδωρος Αυγ. Αναστασόπουλος
327
20
76. Κων/νος Ι. Σπυρόπουλος (Κορυδαλλός)
368
200
37. Ιωάννης Βλ. Τζέμος
329
50
77. Προσφορές εις μνήμην Κων/νου Σταματόπουλου 369
620
36. Δημήτριος Δημητρακόπουλος
38. Παναγιώτης Μητρόπουλος
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΑΣ
328
330
20
30
(υπέρ Ι. Ν. Αγ. Βλασίου)
(υπέρ Αδελφότητας 200 €, υπέρ Ομίλου Φίλων
20
Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου 220 €, υπέρ Ι. Ν. Αγ. Βλασίου 200 €)
78. Βλάσιος Αθ. Ρηγόπουλος
370
20
(Καμάρι Κορινθίας)
371
100
80. Καλλιόπη Κουτσοδημητροπούλου (Ρουπακιά) 372
20
82. Δημήτριος Κούκουρας (Δράμα)
30
79. Βλάσιος & Ελένη Σταθούλια
(Στη μνήμη των γονέων Ανδρέα, Αθανασίας & Φωτίου)
81. Γεώργιος Μπελέσης
373
83. Αθανάσιος Καταρνιάς (Χαλάνδρι)
375
84. Κρίστα Γιαννακοπούλου (Αίγιο)
85. Μιχαλίτσα Τσιγκρή (Βύρωνας)
(Συνδρομή ιδίας & Μαρίας Ανατολίτη-Τσιγκρή)
374
376
377
30
30
30
50
86. Σύλλογος ΑγιοΝικολαϊτών
378
88. Κώστας Σπηλιάδης (Καναδάς)
380
5.000
89. Έσοδα από λαχειοφόρο αγορά την 16-2-2014
381
795
90. Αθανάσιος & Βασίλειος Κ. Καραθανάσης
382
50
92. Κων/νος Βασ. Καραθανάσης
384
20
93. Δημήτριος Βλ. Οικονόμου
385
20
94. Βλάσιος & Ελένη Σταθούλια (Καμάρι Κορινθίας) 386
400
87. Νικόλαος Ντολός (Πέραμα)
(υπέρ Ι.Ν. Αγ. Βλασίου –
για την επισκευή των καμπαναριών)
(Εκδήλωση κοπής πίτας 16-2-2014)
91. Ιωάννα Κ. Καραθανάση
(υπέρ Ι. Ν. Αγ. Θεοδώρων Φιλίων)
(υπέρ Ομίλου Φίλων Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου)
(υπέρ Ομίλου Φίλων Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου)
(Στη μνήμη των γονέων Ανδρέα, Αθανασίας
379
383
& Φωτίου – υπέρ Ομίλου Φίλων Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου)
21
20
20
30
95. Ασπασία Καραμάνου
96. Ιωάννης Ηλ. Παπαρρηγόπουλος
97. Χαρίκλεια Ρεκουνιώτη (Άνω Λιόσια)
(Εις μνήμην συζύγου και τέκνων της)
98. Κων/νος Θεμ. Γιαννακόπουλος
387
388
50
389
70
390
50
99. Χαράλαμπος Γ. Δημητρακόπουλος (Δροσιά) 391
100. Αθανάσιος Βασ. Καραθανάσης (Αγ. Μαρίνα)392
101. Γεώργιος Ντουφεξής (Πάτρα)
50
20
20
393
300
394
150
103. Παναγιώτης Θεοδ. Καραμάνος (Καλλιθέα) 395
60
(υπέρ Αδελφότητας 100 €, υπέρ Ομίλου Φίλων Ι. Μ. Αγ. Αθα-
νασίου 100 €, υπέρ Ι. Ν. Αγ. Βλασίου 100 €)
102. Κων/νος Δουφεξής (Δράμα)
(υπέρ Αδελφότητας 50 €, υπέρ Ομίλου Φίλων Ι. Μ. Αγ. Αθανα-
σίου 50 €, υπέρ Ι. Ν. Αγ. Βλασίου 50 €)
Γενικό Σύνολο: 11.568 €
Υπέρ Αδελφότητας: 5.020 €
Υπέρ Ι.Μ. Αγίου Αθανασίου: 950 €
Υπέρ Ι. Ν. Αγίου Βλασίου: 5.598 €
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΑΣ
...Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ’ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.
Κ. Παλαμάς
ΕΠΙΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΩΝ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ στο λογαριασμό της Αδελφότητας
η προσφορά του κ. Κων/νου Σπηλιάδη, ποσού 5.000 € για
την επισκευή των καμπαναριών της εκκλησίας του χωριού
μας.
Η Αδελφότητα Φιλιωτών και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, εκφράζουν τις θερμές ευχαριστίες τους στο δωρητή και
του εύχονται υγεία και ο Άγιος Βλάσιος να είναι σε βοήθεια δική
του και της οικογένειάς του.
Οι εργασίες θα πραγματοποιηθούν την προσεχή περίοδο
με συνεργασία της Αδελφότητας με το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Αδελφότητα Φιλιωτών και ο Όμιλος
Φίλων της Ιεράς Μονής Αγ. Αθανασίου καλούν
όλους τους πατριώτες και φίλους της Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Φιλίων να παραστούν στην εορτή της ανακομιδής των λειψάνων του Αγ. Αθανασίου στις 2
Μαΐου στο Μοναστήρι καθώς και στον πανηγυρικό
εσπερινό την παραμονή 1 Μαΐου. Μετά τη Θεία Λειτουργία θα ακολουθήσει δεξίωση των προσκυνητών
στον εσωτερικό χώρο του Μοναστηριού, όπως και
τα προηγούμενα χρόνια. Ο Όμιλος, την ημέρα της
εορτής, προτίθεται να μισθώσει πούλμαν από την
Αθήνα για το Μοναστήρι. Όσοι ενδιαφέρονται
μπορούν να επικοινωνήσουν στα τηλέφωνα
26920-36245, 6972171390 και 6979279281 (Κα
και Κος Καραθανάσης).
ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΦΙΛΩΝ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Την 15η Φεβρουαρίου 2014 συμπατριώτες
μας, αντί στεφάνου, προσέφεραν στον Όμιλο Φίλων
της Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Φιλίων εις μνήμην του
Κων/νου Σταματόπουλου.
220 €
Δήμητρα Γιαννακοπούλου
Αθανασία Δεμέστιχα
Αθανάσιος Βουρλής
Κων/νος Βασ. Καραθανάσης
Βλάσιος & Ελένη Σταθούλια
Γεώργιος Ντουφεξής
Κωνσταντίνος Δουφεξής
ΣΥΝΟΛΟ:
ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΑΣ
20 €
20 €
100 €
20 €
400 €
100 €
50 €
930 €
22
Εκκλησία και Λατρεία
Η Εκκλησία μας οδοδείκτης στη ζωή μας
Η Εκκλησία μας, τόσο με τα αποστολικά αναγνώσματα, όσον, και κυρίως, με τις ευαγγελικές
περικοπές, που αναγιγνώσκονται κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, καθ’ όλην την διάρκεια του έτους, προσπαθεί να δώσει στους
πιστούς τον τρόπον ζωής, να τους δείξει το δρόμο
που πρέπει να ακολουθήσουν στην επίγεια ζωή
τους, προκειμένου να οδηγηθούν στη σωτηρία
της ψυχής τους και στην αιώνια βασιλεία του
Θεού. Ο τρόπος ζωής του Κυρίου Ημών Ιησού
Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων και εν
γένει των Αγίων της Εκκλησίας μας, αποτελεί
πρότυπον προς μίμησιν από κάθε πιστό, αν πραγματικά ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της ψυχής
του.
Το Εκκλησιαστικόν έτος, ως γνωστόν, αρχίζει
την 1η Σεπτεμβρίου. Αρχή Ινδίκτου, σημειώνει
το ημερολόγιον, και το πρώτο γεγονός που εορτάζει η Εκκλησία μας ευθύς αμέσως, πέρα από
τις Κυριακές και τις εορτές Αγιών, είναι η ύψωσις του Τιμίου Σταυρού, με αυστηρή νηστεία.
Από τα μέσα Νοεμβρίου, με τη νηστεία του σαρανταήμερου, η Εκκλησία μας, μας προετοιμάζει
να γιορτάσουμε το μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου,
της Περιτομής του Κυρίου την 1η Ιανουαρίου,
της Βαπτίσεως του Κυρίου, οπότε έχουμε τα Άγια
Θεοφάνεια, την 6η Ιανουαρίου με αυστηρή νηστεία την παραμονήν 5 Ιανουαρίου και ο κύκλος
των εορτών, που έχουν σχέση με το μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως, κλείνει με την εορτή της
Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, την 2α Φεβρουαρίου, σαράντα ημέρες, μετά τη γέννηση
του Κυρίου, οπότε ο δίκαιος Συμεών δέχεται στις
αγκάλες του τον Σωτήρα Χριστόν και λέγει το
γνωστόν: “Νυν απολύεις τον δούλον σου…” και
επαληθεύεται η σχετική προφητεία.
Φέτος, με δεδομένην την ημερομηνίαν εορτασμού του Πάσχα την 20ην Απριλίου, την επομένην Κυριακή, μετά την Υπαπαντή του Κυρίου,
είχαμε την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου,
οπότε ανοίγει το Τριώδιον.
Το Τριώδιον είναι το ιερό βιβλίο της Εκκλησίας μας, που περιέχει τις ακολουθίες από την
23
Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, ως και το
Μέγα Σάββατον. Από την Κυριακή του Πάσχα
ανοίγει ένα άλλο ιερό βιβλίο, το Πεντηκοστάριον, που περιέχει τις ακολουθίες ως και την Κυριακήν της Πεντηκοστής, που εορτάζεται
πενήντα ημέρες μετά την Κυριακή του Πάσχα,
γι’ αυτό λέγεται και Πεντηκοστάριον.
Σε τούτο το σημείωμα θα προσπαθήσουμε να
δώσουμε την προσπάθεια της Εκκλησίας για τη
σωτηρία της ψυχής των πιστών, μέσα από τις
Ευαγγελικές Περικοπές, από την Κυριακή του
Τελώνου και Φαρισαίου, μέχρι και την Κυριακή
της Τυροφάγου, οπότε ακολουθεί η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που μας προετοιμάζει για την μεγαλύτερη Εορτή της Χριστιανοσύνης το Άγιον
Πάσχα, οπότε εορτάζουμε το μεγάλο γεγονός της
Αναστάσεως του Κυρίου.
Με την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου ο Κύριος θέλει να μας δώσει τον τρόπο
με τον οποίο πρέπει να προσευχόμαστε. Μας
καλεί να έχουμε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Τελώνη και αφού μετανοήσουμε για τα
αμαρτήματά μας, να ζητήσουμε συγχώρηση,
αποφεύγοντας τις καυχησιολογίες και τους κομπασμούς του Φαρισαίου. Ξεκάθαρα μας λέγει το
Ευαγγέλιον πως δικαιώθηκε ο Τελώνης, ο
οποίος είχε συναίσθηση των αμαρτημάτων του
και ειλικρινά ζήτησε συγχώρηση από το Θεό, εν
αντιθέσει με τον Φαρισαίο, που θεωρούσε τον
εαυτό του τέλειο, κομπάζοντας για τη νηστεία
του δυο φορές την εβδομάδα και το γεγονός ότι
διέθετε το δέκατον των εσόδων του για αγαθοεργίες, θεωρώντας έτσι τον εαυτόν του, πως δεν
είχε ανάγκη να ταπεινωθεί και να ζητήσει συγχώρηση από το Θεό.
Την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου
ακολουθεί η Κυριακή του Ασώτου Υιού, κατά
την οποία αναγιγνώσκεται η σχετική παραβολή,
για την οποία λέγεται πως και αν ακόμη είχε
χαθεί όλο το Ευαγγέλιον και είχε σωθεί η παραβολή του Ασώτου Υιού, θα μπορούσε να οδηγήσει και μόνη της στην σωτηρία τον πεπτοκότα
άνθρωπον!
EΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ
Στην παραβολή του Ασώτου έχουμε τον αγαθό
οικοδεσπότη που είναι ο Θεός, το μικρό του γιο,
που ζητάει το μερίδιό του ξοδεύοντάς το ασωτεύοντας και που συμβολίζει κάθε άνθρωπον που
χάνει το δρόμο του Θεού, δυστυχεί και περιπίπτει
σε ζωώδη κατάσταση, όμως έρχεται εις εαυτόν,
μετανοεί και αποφασίζει να επιστρέψει και να ζητήσει συγχώρηση από τον πατέρα του και να τον
δεχτεί σαν ένα υπηρέτη του, αφού δεν είναι άξιος
να λέγεται παιδί του. Όμως ο πατέρας του τον δέχεται με ανοιχτή την αγκαλιά του, τον ντύνει, τον
στολίζει και δίνει εντολή να στρωθεί πλούσιο
τραπέζι και να γίνουν χαρές και γλέντια, γιατί
ήταν νεκρός και ανέζησε, χαμένος και βρέθηκε!
Έχουμε όμως και τον μεγαλύτερο αδελφό που
έχει μείνει πιστός στον Πατέρα τους, δουλεύει
στα χωράφια και επιστρέφοντας πληροφορείται
τα συμβαίνοντα και δεν θέλει να μπει στη χαρά
για την επιστροφή του χαμένου αδελφού. Ο πατέρας πληροφορείται τα παράπονά του και βγαίνει να τον πάρει στη χαρά του χαμένου αδελφού
του λέγοντάς του: παιδί μου, τα δικά μου είναι
και δικά σου και δεν έπρεπε να παραπονείσαι, να
χαρείς έπρεπε, γιατί ο αδελφός σου νεκρός ήταν
και ανέζησε, χαμένος ήταν και βρέθηκε!
Ο μεγάλος αδελφός συμβολίζει όλους εκείνους
που μένουν στο δρόμο του Θεού, μα δεν χαίρονται με τη σωτηρία των παραστρατημένων αδελφών τους.
Σ’ αυτή την παραβολή τονίζεται η δύναμη της
μετάνοιας. Ως άνθρωποι αμαρτάνουμε μα ο μεγάλος Πατέρας όλων μας, μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, φτάνει ειλικρινά να μετανοούμε
και να ζητούμε συγχώρηση και η σωτηρία μας
είναι δεδομένη!
Την Κυριακή του Ασώτου ακολουθεί η Κυριακή των Απόκρεω κατά την οποία αναγιγνώσκεται η Ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται
στη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου και τη μέλλουσα κρίση, τότε που ο Κύριος θα έλθει επί
θρόνου δόξης και θα καλέσει ενώπιόν του όλα τα
έθνη και θα διαχωρίσει τους δικαίους, τους οποίους θα βάλει στα δεξιά του, από τους αδίκους,
τους οποίους θα βάλει στα αριστερά του, και θα
ειπεί στους εκ δεξιών του: δεύτε οι ευλογημένοι
του Πατρός μου κληρονομήσατε την βασιλείαν
του Θεού την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου, γιατί επείνασα και μου δώσατε να φάγω,
εδίψησα και με εποτίσατε, ξένος ήμουν και με φιλοξενήσατε, στη φυλακή και με επισκεφτήκατε
κλπ. Και θα αποκριθούν οι δίκαιοι και θα του ει-
EΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ
πούν: Πότε, Κύριε, σε είδαμε πεινασμένον και
σου δώσαμε και έφαγες ή διψασμένον και σου
δώσαμε και ήπιες ή ξένον και σε φιλοξενήσαμε
ή στη φυλακή και σε επισκεφτήκαμε; Και ο Κύριος θα αποκριθεί και θα τους ειπεί ότι εφόσον
το κάνατε και σε ένα από αυτούς τους αδελφούς
μου τους ελαχίστους, είναι σαν να το κάνατε σε
μένα!
Ύστερα θα στραφεί και στους εξ αριστερών
του και θα τους ειπεί: Πηγαίνετε εις το πυρ το
εξώτερον που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και
τους αγγέλους του, γιατί επείνασα και δεν μου
δώσατε να φάγω, εδίψησα και δεν μου δώσατε
να πιω, ξένος ήμουν και στη φυλακή και δεν ενδιαφερθήκατε για μένα. Τότε θα αποκριθούν οι
εξ αριστερών και θα ειπούν: Πότε, Κύριε, σε είδαμε να πεινάς και δεν σου δώσαμε να φας, να
διψάς και δεν σου δώσαμε να πιεις, ξένον ή στη
φυλακή και δεν σε φροντίσαμε; Και ο Κύριος θα
τους αποκριθεί: Εφόσον δεν το κάνατε έστω και
σε ένα απ’ αυτούς τους αδελφούς μου τους ελάχιστους, είναι σαν να μην το κάνατε σε μένα! Και
θα πάνε εκείνοι που συμπεριφέρθηκαν ανόητα
εις την αιώνιον καταδίκην, εκείνοι δε που έκαναν
τα καλά εις την αιώνιαν ζωήν.
Η Ευαγγελική περικοπή της μελλούσης κρίσεως, μας δίνει ξεκάθαρα τον τρόπον συμπεριφοράς μας έναντι των συνανθρώπων μας.
Ακολουθεί η Κυριακή της Τυροφάγου οπότε
από την επομένη, Καθαρά Δευτέρα, μπαίνουμε
στην μεγάλη Τεσσαρακοστή, που είναι περίοδος
νηστείας και προσευχής, προκειμένου να προετοιμαστούμε για την μεγάλη Εορτή του Πάσχα,
κατά την οποία θα εορτάσουμε το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Η Ευαγγελική
περικοπή της Κυριακής της Τυροφάγου, μας
δίνει την προυπόθεση αφέσεως των αμαρτιών
μας, που είναι η άφεση των αμαρτιών των άλλων
από εμάς.
Ακολούθως μας λέγει ποιά θα πρέπει να είναι
η συμπεριφορά μας την περίοδο της νηστείας. Να
νηστεύουμε χωρίς να δείχνουμε στους άλλους, να
νηστεύουμε κρυφά. Και ο Ουράνιος Πατέρας μας
που βλέπει και τα κρυφά, θα μας ανταμείψει φανερά.
Τέλος, μας προτρέπει να μη θησαυρίζουμε
υλικά αγαθά επί της γης, που χάνονται, αλλά
πνευματικά αγαθά που είναι αιώνια. Γιατί όπου
βρίσκεται ο θησαυρός μας, εκεί βρίσκεται και η
ψυχή μας.
24
2
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Έχουν γραφτεί πολλά για την αξίαν και την δύναμη της προσευχής. Κάθε τόσο όμως έρχονται μερικά περιστατικά να μας ξαναθυμίσουν πόσο
ωραίο και ωφέλιμο όπλο στον αγώνα της ζωής
είναι η προσευχή.
To παρακάτω περιστατικό είναι αληθινό, φυσικό
και σύγχρονο. Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες
και είναι ζωηρή ακόμη η συγκίνησις στην ψυχή
μου.
Θλιμμένη η μάνα σκύβει επάνω στο κρεββάτι
του άρρωστου παιδιού της και τα δάκρυά της πέφτουν καφτερά επάνω στο ζεστό από τον πυρετό
μαξιλάρι του μικρού παιδιού της. Ο γιατρός έρχεται κάθε μέρα αλλά η κατάστασις του μικρού χειροτερεύει. Σε μια στιγμή απογοητευμένος ο
γιατρός εβεβαίωσε τη δύστυχη μητέρα ότι οι ώρες
του παιδιού της στη ζωή είναι ελάχιστες. Ό,τι μπορούσα να κάνω το έκαμα, είπε. Δεν υπάρχει καμμία
ελπίδα σωτηρίας. Μόνο ο Θεός και έδειξε ψηλά με
το δάκτυλό του. Επήρε την τσάντα του και έφυγε
με ένα θλιμμένο χαιρετισμό και μία μισομασημένη
ευχή.
Έμεινε μόνη η μάνα στο φρικτό της μαρτύριο.
Ξαφνικά σαν κάτι να ηλέκτρισε την πονεμένη καρδιά της. Σηκώθηκε, εσκούπισε δύο δάκρυα από τα
χλωμά μάγουλά της, έκλεισε μηχανικά την πόρτα
και έφυγε. Έτρεξε στην εκκλησία, που πάντα συνήθιζε να πηγαίνει και να προσεύχεται. Αυτή όμως
τη φορά η προσευχή της είναι θερμή, εγκάρδια, πονεμένη, γεμάτη πίστη και ιερό πόθο. Στάθηκε κάτω
από την εικόνα της Παναγίας, τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. Τα γόνατά της λύγισαν και η καρδιά της κτυπά δυνατά. Τα χείλη της ψιθυρίζουν
«Παναγία μου γλυκειά, Μεγάλη Μάνα, ξέρεις τον
πόνο μου. Εσύ πρώτη επόνεσες και την καρδιά σου
επέρασε το δίκοπο μαχαίρι του πόνου, όταν είδες
το παιδί σου επάνω στο σταυρό. Λυπήσου με Παναγία μου. Γιάτρεψε το παιδί μου. Οι γιατροί δεν
μπορούν να το σώσουν. Εσύ Μητέρα του Θεού
βοήθησε μια πονεμένη μάνα. Κάθε ημέρα κάνεις
πολλά θαύματα. Δείξε το έλεος του Υιού σου και
την αγάπη σου στο παιδί μου.»
Σηκώθηκε, έκαμε το σταυρό της και εγύρισε με
πολλή αγωνία στο σπίτι. Άνοιξε την πόρτα και
επροχώρησε στο κρεββάτι του παιδιού της. Αλλά
το φως της θαμπώθηκε. Της φάνηκε όνειρο. Δεν
μπορούσε να πιστέψει αυτό που είδε. Το παιδί της
25
ήταν καλά και γελαστό έπαιζε με τα χεράκια του.
Έκαμε το σταυρό της, το άρπαξε στην αγκαλιά
της και το φιλούσε. Ήταν τελείως καλά σαν να μην
είχε καθόλου αρρωστήσει. Η Παναγία είχε κάμει
το θαύμα της.
Σε λίγο ήλθε ο γιατρός. Περίμενε πως θα έβρισκε
νεκρό το παιδί της και το βρήκε χαρούμενο στην
αγκαλιά της μάνας του. Σταυροκοπήθηκε και εκείνος και είπε, αυτό είναι μεγάλο θαύμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η προσευχή θαυματουργεί. Αν υπάρχει πίστις, η προσευχή γίνεται
παντοδύναμη.
Ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι, ένας μεγάλος μυθιστοριογράφος από τη Μόσχα (1821-1881) είχε
ειπεί πως τα δύο φτερά του ανθρώπου είναι η πίστις και η προσευχή.
Η Αγία Γραφή σε κάθε σελίδα της μας ομιλεί για
την ανάγκη της προσευχής. Σε κάθε στιγμή της
ζωής μας πρέπει να μη λησμονούμε το ιερό αυτό
καθήκον και στις δυσκολότερες περιστάσεις του
βίου μας ας έχουμε όπλο και σύντροφο την προσευχή, που δίνει φωτισμό και δύναμη και μας ανοίγει το δρόμο προς την αρετή και προς το θαύμα.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Π. Σκιρλής
Θεολόγος τ. καθηγητής
EΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ
Σελίδες των ξενιτεμένων μας
Εμείς και οι απόδημοι συμπατριώτες μας
(Συνέχεια προηγουμένου
σημειώματός μου στο τεύχος 60)
Τελικά μόνον εκείνος που δεν κάνει τίποτα, δεν
κάνει λάθη! Διαβάζοντας το αντίστοιχο σημείωμά
μου στο τεύχος 60, είδα να γράφεται, στη σελίδα 48,
ότι ο πολυέλαιος που πουλήθηκε, βρίσκεται κάπου
σε πόλη της Σμύρνης! Το χειρόγραφό μου γράφει …
σε πόλη της Ευρώπης, πώς έγινε το “Ευρώπης”
“Σμύρνης”, δεν γνωρίζω! Δεν έχω καμιά σχέση με
τα σημερινά ηλεκτρονικά μέσα, είμαι εντελώς αναλφάβητος και δεν μπορώ να έχω γνώμη. Θέλω να πιστεύω πως οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος, το
“Ευρώπης” το εξέλαβαν ως “Σμύρνης”, ίσως λόγω
του δυσανάγνωστου του γραφικού μου χαρακτήρα.
Μα αυτό είναι το λιγότερο! Το σημαντικότερο είναι
ότι δεν έγραψα, γιατί δεν το εγνώριζα βέβαια, ότι
αυτός ο πολυέλαιος, ο τόσο σπουδαίος, που πουλήθηκε, ήταν δωρεά του συμπατριώτη μας Αρχιμανδρίτη Γερμανού Παπαπαναγιώτου, αδελφού του
παππού των αδελφών Παπαπαναγιώτου, Σταύρου, ο
οποίος είχε μεταναστεύσει στην Αμερική, όπως και
ο έτερος Αρχιμανδρίτης Βενιαμίν Κόλλιας. Είχε ενισχύσει, με χρήματά του, την ανέγερση της Εκκλησίας μας, γι’ αυτό και το όνομά του αναγράφεται
πρώτο στον πίνακα των δωρητών που βρίσκεται στο
Νάρθηκα της Εκκλησίας μας. Πήρε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, ως ιερωμένος, και έγραψε
μάλιστα την δική του ιστορία της Εκστρατείας, την
οποία θεωρώ πολύ αξιόλογη. Μετά την κατάρρευση
του Μικρασιατικού Μετώπου, επέστρεψε και πάλι
στην Αμερική, από όπου συνέχισε να ενισχύει οικονομικά την Εκκλησία μας. Μικρό παιδί, στα τέλη
της 10ετίας του 1940, είχα ακούσει ότι ο Γερμανός
έστειλε χρήματα στην Εκκλησία. Αυτός λοιπόν ο
συμπατριώτης μας, ιερωμένος και απόδημος, ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Παπαπαναγιώτου, είναι εκείνος που δώρισε στην Εκκλησία μας τον σπουδαίο
εκείνο πολυέλαιο, που πουλήθηκε, όταν ηλεκτροδοτήθηκε το Χωριό μας, από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, από άγνοια βέβαια και όχι από
υστεροβουλία, και που είχε φροντίσει να είναι αντάξιος της μεγαλοπρέπειας του οικοδομήματος της
Εκκλησίας μας και, καθώς λέγεται, σήμερα βρίσκεται κάπου στην Ελβετία! Σίγουρα, όσοι, από τους
συμπατριώτες μας άγουν την 7η 10ετία της ζωής
ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ ΜΑΣ
τους και πάνω, θα πρέπει να τον θυμούνται τον πολυέλαιο και τα μεγάλα μανουάλια που πουλήθηκαν.
Πιθανόν κάποιος να έχει και φωτογραφία τους! Ας
κοιτάξουμε όλοι και αν κάποιος ανακαλύψει φωτογραφία τους, ας την δώσει να δημοσιευτεί στο Περιοδικό μας. Αξίζει τον κόπο! Σε ανύποπτο χρόνο
μιλούσα, προ πολλών χρόνων, με επιφανή συγγενή
μου από την Κλειτορία, που διαμένει στην Πάτρα,
ο οποίος μου είχε εκμυστηρευτεί ότι, ένα από τα δύο
πράγματα που τον είχαν εντυπωσιάσει, όταν στην
παιδική του ηλικία επισκέφτηκε το Χωριό μας, ήταν
ο μεγάλος πολυέλαιος της Εκκλησίας μας! Ήταν
πράγματι επιβλητικός, μεγαλοπρεπής, αντάξιος του
οικοδομήματος που στόλιζε και φώτιζε!
Όποιος γνωρίζει περισσότερα, ας τα δώσει να δημοσιευτούν, για να τα μάθουμε κι εμείς οι άλλοι.
Κανένας μας δεν μπορεί να τα ξέρει όλα!
Πέρα από τους δύο ιερωμένους απόδημους συμπατριώτες μας, Βενιαμίν Κόλλια και Γερμανό Παπαπαναγιώτου, στους οποίους αναφερθήκαμε, ένας
άλλος ιερωμένος, απόδημος κι εκείνος, είχε προηγηθεί εκείνων. Πρόκειται για τον “…εν Μοναχοίς ταπεινόν, και εν διδασκάλοις ελάχιστον”, όπως ο ίδιος
κλείνει την επιστολήν του, που απευθύνει στους Κυρίους πατριώτας (τους συμπατριώτες του) και δανείζομαι από την αξιέπαινη προσπάθεια που κάνει ο
συμπατριώτης μας Αντισυνταγματάρχης κ. Χρήστος
Βλ. Καραθανάσης, καταγράφοντας ό,τι υπάρχει
γύρω από την Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου, Γρηγόριον Ιωάννου Μαλλίκην, ο οποίος, τον Ιούνιον του
1842, έστειλε την βιβλιοθήκην του, που είχε περίπου 700 βιβλία, ως δώρο προς το σχολείο των Φιλίων.
Επίσης την βιβλιοθήκη του δώρισε στο Χωριό μας
ένας ακόμη ιερωμένος ο Ιάκωβος Σακελλαρίου, που
όμως δεν ήταν απόδημος, ήταν Θεολόγος Καθηγητής και εμόνασε στην Ιεράν Μονήν Αγίας Λαύρας.
Μίαν βιβλιοθήκην, πλήρη λογοτεχνικών βιβλίων,
δώρισε στο Χωριό μας και ο αείμνηστος συμπατριώτης μας Βλάσιος Κούφης, απόδημος, μετά την
επιστροφή του στην πατρίδα μας, περί τα τέλη της
10ετίας του 1950. Σήμερα έχει απομείνει στη βιβλιοθήκη του Χωριού μας η μεταλλική βιβλιοθήκη
μόνον. Τα βιβλία έχουν εξαφανιστεί.
Κωνσταντίνος Θεμ. Γιαννακόπουλος
26
Επιστημονικές δημοσιεύσεις
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ
ΤΟΥ 1821
Του Χρήστου Β. Καραθανάση
Το άρθρο αυτό αποτελεί προδημοσίευση του
βιβλίου «Ιστορία της Ιεράς μονής του Αγίου
Αθανασίου Φιλίων».
Μεταξύ των προσώπων που ξεχώρισαν για
την δράση τους κατά την επανάσταση του 1821
συγκαταλέγονται και δύο επιφανείς ιεράρχες
που προέρχονταν από την Ιερά μονή του Αγίου
Αθανασίου Φιλίων. Οι ιεράρχες αυτοί ήταν ο
Επίσκοπος Δέρκων Γρηγόριος και ο Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως Γερμανός που με την
θυσία και το αίμα τους σφράγισαν τον αγώνα
για την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον
τουρκικό ζυγό.
Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος:
Γεννήθηκε λίγο μετά το 1750 στο χωριό
Ζουμπάτα του Δήμου Φαρών Αχαΐας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κανέλλος, η μητέρα του
Μαλάμω και είχε και έναν αδερφό τον
Μήτρο. Από μικρή ηλικία εργαζόταν ως βοσκός στο ποίμνιο της οικογένειάς του. Διακρινόταν για τη σωματική του ρώμη και ήταν
ατίθασος ενώ πάντοτε προκαλούσε καυγάδες.
Ήταν άριστος ιππέας ενώ η φωνή του ήταν
πολύ δυνατή μοιάζοντας με πολεμική σάλπιγγα. Εξαιτίας του χαρακτήρα του, ο πατέρας
του αποφάσισε να τον στείλει στην μονή του
Αγ. Αθανασίου κοντά σε ένα μοναχό συγγενή
του ώστε να συνετιστεί και να βελτιώσει την
συμπεριφορά του.
Ήταν άλλωστε γνωστό ότι οι μοναχοί του
Αγίου Αθανασίου διακρίνονταν για την αυστηρή τήρηση των κανόνων, των διατάξεων και
των εθίμων του μοναστικού βίου. Στη μονή διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα και εκάρη μοναχός ονομασθείς Γρηγόριος. Από το γεγονός
αυτό επιβεβαιώνεται η άποψη ότι εντός της
μονής λειτουργούσε σχολείο στο οποίο διδάσκονταν γράμματα οι δόκιμοι μοναχοί αλλά και
οι φιλομαθείς νέοι της περιοχής. Πόσα χρόνια
έμεινε στον Άγιο Αθανάσιο δεν είναι γνωστό.
Αργότερα απεστάλη από την μονή και φοίτησε στις σχολές Δημητσάνας και Ναυπλίου.
27
Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, στην Μεγάλη του Γένους Σχολή. Ο Γρηγόριος απέκτησε
άριστη μόρφωση, μιλούσε άπταιστα γαλλικά,
τουρκικά και αλβανικά, ήταν βαθύς γνώστης
της αρχαίας Ελληνικής και μελετούσε τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
Η ευρυμάθεια, το ήθος του και τα σπάνια φυσικά του χαρίσματα συνετέλεσαν στο να εκλεγεί και χειροτονηθεί από απλός μοναχός
Μητροπολίτης Λακεδαιμόνιας, όπως λεγόταν
τότε η Λακωνία, κατά το έτος 1777 σε ηλικία
25 περίπου ετών, επί Πατριάρχου Σωφρονίου
Β΄ (1774-1780).
Κατά τη διάρκεια τής παραμονής του στην θέση
αυτή περιέπεσε σε δυσμένεια του πασά διοικητού
της Πελοποννήσου διότι υπέθαλπε τους κλέφτες.
Ιδιαίτερες σχέσεις είχε με τον περίφημο κλέφτη
Ζαχαριά. Εξαιτίας της πατριωτικής του δράσης
φυλακίστηκε και τελικά απελύθη καταβάλλοντας
ως λύτρα το ποσό των 30.000 γροσίων.
Επειδή και μετά την αποφυλάκιση του εξακολούθησε να βοηθά τους κλέφτες, ο πασάς διέταξε
εκ νέου την σύλληψή του, αλλά αυτός κατόρθωσε
να διαφύγει και μεταβαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη επέτυχε την ανάκληση του πασά από την
Πελοπόννησο. Εν συνεχεία τοποθετήθηκε ως Αρχιεπίσκοπος Βιδινίου (πόλη της Βουλγαρίας) όπου
και παρέμεινε αρκετά έτη. Κατά το 1801 μετετέθη
στην Μητρόπολη Δέρκων (πόλη της Θράκης 3 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Κωνσταντινουπόλεως)
από την οποία λόγω των πολλαπλών γνώσεών του
και τής μεγάλης πείρας του, εκλήθη ως συνοδικός
στην Κωνσταντινούπολη μέχρι το 1821. Η ιερουργία του ήταν κατανυκτική και ασυλλήπτως μεγαλοπρεπής.
Υπήρξε από τα πρώτα μέλη της Φιλικής εταιρίας. Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον
μοναχό Γρηγόριο Δικαίο τον επονομαζόμενο αργότερα Παπαφλέσσα. Με τον Παπαφλέσσα είχε
στενές επαφές και μάλιστα τον χειροτόνησε αρχιμανδρίτη.
Τον Απρίλιο του 1821 συνελήφθη και εφυλακίσθη από τους Τούρκους ως ενεχόμενος στην Ελληνική επανάσταση και την 3ην Ιουνίου του ιδίου
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Ο Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Δέρκων
έτους απηγχονίσθει μπροστά στην οικία του στα
Θεραπειά της Κωνσταντινούπολης. Βάδισε άφοβα
προς τον θάνατο, ψάλλων την νεκρώσιμο ακολουθία του, ευλόγησε τον βρόγχο τής αγχόνης, ανέβη
στο βάθρο ταύτης, έθεσε μόνος τον βρόγχο πέριξ
του τραχήλου του, αρνηθείς να τον θέση δήμιος,
και λακτίσας το βάθρο απηγχονίσθει. Έτσι τελείωσε την επίγεια ζωή του ο μάρτυρας αυτός του
Χριστού και του Γένους, ο Μέγας Δέρκων Γρηγόριος, την 3η Ιουνίου 1821 μ.Χ.
Ο Μητροπολίτης. Γρηγόριος προσέφερε μεγάλες υπηρεσίας στο Έθνος και την Εκκλησία.
Ήταν λαμπρός ρήτωρ και είχε σπάνια διπλωματική ικανότητα. Ο εθνικός ιστορικός Κων/νος
Παπαρρηγόπουλος τον χαρακτηρίζει ως μέγα
πατριώτη, κάτοχο μεγάλης μορφώσεως, έξοχου
ήθους, ατρόμητο, εύστροφο, πολυμήχανο, διπλωματικότατο, δεινό ιππέα. Περιγράφει αυτόν
ως έχοντα μεγαλοπρεπές και επιβλητικό παράστημα και φωνή παρεμφερή προς πολεμική
σάλπιγγα.
Ο Γρηγόριος επίσκοπος Δέρκων έχει αγιοποιηθεί από την Ορθόδοξη εκκλησία και η
μνήμη του τιμάται στις 3 Ιουνίου εκάστου
έτους. Στο χωρίο από το οποίο καταγόταν
(Ζουμπάτα Αχαΐας) έχει στηθεί η προτομή του
Αγίου.
Ο Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος, όπως
προκύπτει από έγγραφο του ηγουμένου του
Αγ. Αθανασίου Αμβροσίου Παπαρρηγοπούλου, σε πολλές δύσκολες περιστάσεις υπεστήριξε την μονή κατά τους χαλεπούς χρόνους της
δουλείας. Στο έργο του Στέφανου Θωμόπουλου «Ο μέγας Δέρκων Γρηγόριος» που δημοσιεύτηκε το 1928 στο Δελτίο της ιστορικής και
εθνολογικής εταιρείας της Ελλάδος (τόμος Β΄)
στη σελίδα 55 αναφέρει: «Ο Πανοσιωλογιότατος Ηγούμενος της μονής του Αγίου Αθανασίου Αμβρόσιος Παπαρρηγόπουλος πάνυ
προθύμως επέστειλεν ημίν τη 14η Ιουλίου
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
1923 τα εξής:….εκ παραδόσεως είναι γνωστόν, ότι ο Γρηγόριος Δέρκων εμφανής εγένετο είς πολλάς δυσκόλους περιστάσεις
υποστηρίζων τήν μονήν καί τούς έν αυτή ενασκούμενους πατέρας κατ’ εκείνους τούς χαλεπούς καιρούς. Ουδέν δέ έγγραφο περί αυτού
μαρτυρούν διεσώθη, ένεκα τών αλλεπαλλήλων υπό τών Τούρκων δηώσεων».
Στα απομνημονεύματα του αγωνιστή της
επαναστάσεως του 1821 Θεοδώρου Ρηγόπουλου αναφέρεται ότι ο Μητροπολίτης Δέρκων
είχε αναθέσει την εποπτεία της μονής στον πατέρα του Ηλία Ρηγόπουλο που ασκούσε το
επάγγελμα του αναγνώστη (αυτόνομος βαθμός
κατώτερου κληρικού που αποδίδεται και σε
λαϊκό, του οποίου η διακονία έχει να κάνει με
την ανάγνωση αγιογραφικών κειμένων) και
ήταν προεστός των Φιλίων. Αυτό αποδεικνύει
το ενδιαφέρον και την αγάπη του για την
μονή.
Διά δαπανών του κατασκευάστηκε ή εντός
της μονής κρήνη, έμπροσθεν του καθολικού
αυτής, επί της οποίας σώζεται η εξής επιγραφή:
1819 ΜΑΙΟΥ 25 ΔΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΔΩΝ ΤΟΥ
ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΕΡΚΩΝ ΚΥΡΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΤΟΥ ΚΕ ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΚΑΚΙΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
Η κρήνη στο προαύλιο της μονής
28
Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως
(Κυπαρισσίας) Γερμανός:
Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα περί το έτος
1760. Το οικογενειακό του όνομα ήταν Παπαδόπουλος, αυτός όμως έλαβε το επώνυμο Ζαφειρόπουλος εκ του πατρός του Ζαφείρη που
φονεύθηκε από τους Τούρκους. Η μητέρα του
Θεοδώρα ήταν από το Μεσορρούγιο των Καλαβρύτων και καταγόταν από την αριστοκρατική βυζαντινή οικογένεια Φραντζή της
Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως (Κυπαρισσίας) Γερμανός αν και συγκατελέγετο στο
δυναμικό τής μονής του Μ. Σπηλαίου, διετέλεσε, δόκιμος μοναχός στον Άγιο Αθανάσιο.
Διετέλεσε διδάσκαλος των Ελληνικών γραμμάτων στη Θεσσαλονίκη, το Βελιγράδι, τις παραδουνάβιες ηγεμονίες και αλλού. Κατά το
1810 εχειροτονήθει Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως (Κυπαρισσίας) που περιλάμβανε
τότε τις επαρχίες Τριφυλίας και Ολυμπίας.
Ήταν ευφυής, κάτοχος μεγάλης μορφώσεως,
ενάρετος και προικισμένος με διπλωματική ευστροφία. Εργάστηκε με μεγάλη δραστηριότητα
αλλά και σύνεση και διπλωματικότητα, για την
προπαρασκευή του αγώνα για την ελευθερία.
Ήταν μέλος της Πελοποννησιακής εφορίας της
ανωτάτης 6μελούς αρχής των Φιλικών τής Πελοποννήσου και συμπεριλαμβάνεται στους σημαντικότερους και δραστηριότερους Φιλικούς
τής Πελοποννήσου. Ο Φωτάκος στους βίους
των Πελοποννησίων ανδρών αναφέρει ότι
ήταν: «επίσημος για τις γνώσεις του και τον ενθουσιασμό του, σεβαστός πολύ για τα εκκλησιαστικά του προτερήματα. Είχε μυηθεί στην
Φιλική εταιρεία από τον Νικηφόρο Μπαμπούκη».
Σύμφωνα, με τον Ιωάννη Φιλήμων, στο έργο
του «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής
Επαναστάσεως», ο Χριστιανουπόλεως Γερμανός μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον
Αναγνώστου Παπά Γεώργιο (Αναγνωσταρά),
απεσταλμένο της εταιρείας από την Κωνσταντινούπολη, μεταξύ των ετών 1818 – 1819 μαζί
με άλλους αρχιερείς και προκρίτους της Πελοποννήσου.
Ο Μητροπολίτης Γερμανός ενδιαφερόταν
πάντοτε ζωηρότατα για την μονή του Αγίου
29
Αθανασίου. Απόδειξη γι’ αυτό είναι και το παρακάτω περιστατικό: Με ενέργειές του προς το
Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκδόθηκε
φιρμάνι από τον σουλτάνο (Αύγουστος 1820)
που διέταζε τον Καδή και τον Βοεβόδα των Πατρών να ενεργήσουν ώστε να επιστραφεί στην
μονή το μετόχι της στην Πάτρα που «δια κακής
πίστεως» είχε πωληθεί προ 4 ετών (δηλαδή το
1816) σε έναν Έλληνα κάτοικο των Πατρών με
ταυτόχρονη επιστροφή των χρημάτων που είχε
καταβάλει ο αγοραστής. Η πώληση αυτή πιθανόν να είχε γίνει λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η μονή την
περίοδο αυτή. [Επιτομή της ιστορία της Αναγεννηθείσας Ελλάδας, Αμβρόσιος Φραντζής (τόμος
Α σελίδα 91)].
Τον Ιανουάριο του 1821 (26 – 30 Ιανουαρίου
1821) συμμετείχε σε σύσκεψη, στο Αίγιο (Βοστίτσα) στο σπίτι του Ανδρέα Λόντου, που αφορούσε την λήψη σοβαρών αποφάσεων για την
επερχόμενη επανάσταση. Στην σύσκεψη αυτή
συμμετείχαν και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,
ο Ανδρέας Ζαΐμης ο Παπαφλέσσας, ο τότε πρωτοσύγκελος της μητροπόλεως Χριστιανουπόλεως Αμβρόσιος Φραντζής και άλλοι. Για να
μεταβεί στην σύσκεψη αυτή εκμεταλλεύτηκε
το προαναφερθέν σουλτανικό φιρμάνι και πήρε
άδεια από τον βοεβόδα της Κυπαρισσίας προκειμένου να μεταβεί στην Πάτρα για να διευθετήσει το θέμα για το μετόχι του Αγίου
Αθανασίου.
Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης έγινε έρανος
για την αντιμετώπιση των δαπανών του αγώνα.
Ο Γερμανός προσέφερε 6000 γρόσια που θα δίδονταν στον αγοραστή για την επιστροφή του
μετοχίου στη μονή.
Μετά την σύνοδο αυτή, οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να υποψιάζονται ότι κάτι ετοιμαζόταν.
Κάλεσαν λοιπόν στην Τρίπολη, τις κεφαλές
του Μόρια, ώστε να τους χρησιμοποιήσουν ως
ομήρους αν κάτι συνέβαινε. Ο καϊμακάμης
απείλησε με γενική σφαγή αν δεν υπάκουαν.
Ο Γερμανός ήταν ο μόνος από την σύναξη της
Βοστίτσας που πήγε, γνωρίζοντας ότι βάδιζε
προς τον θάνατο. Την 17 Απριλίου 1821 φυλακίζεται στα φοβερά μπουντρούμια των φυλακών Τριπόλεως μαζί και με άλλους
προκρίτους που είχαν και αυτοί προσέλθει στο
κάλεσμα των Τούρκων. Συνολικά είχαν φυλα-
ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ ΜΑΣ
κιστεί 70 άτομα. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες. Ο ιστορικός της επανάστασης Φιλήμων
τις περιγράφει ως εξής: «Το κελί ήταν υπόγειο
που δεν έμπαινε αέρας από πουθενά, ήταν
αμυδρά φωτιζόμενο από ένα μικρό παράθυρο
που βρισκόταν ψηλά. Δεν είχε δάπεδο, ήταν
μικρής χωρητικότητας, υγρό, ακάθαρτο, δυσώδες με πλήθος εντόμων και ζωυφίων. Έβαλαν στον καθένα μια σιδερένια λαιμαριά κι
έπειτα πέρασαν μέσα από μια χοντρή αλυσίδα,
σαν το μπράτσο ενός άνδρα, που ζύγιζε 270
οκάδες (346 κιλά), δένοντας 18 μαζί. Για τις
φυσικές τους ανάγκες είχανε κουβάδες. Έτσι
όποιος ήθελε να πάει ως αυτούς να ανακουφιστεί, έπρεπε να κινηθούν συγχρόνως και οι
άλλοι 17. Αν κάποιος ασθενεί και μένει ακίνητος αναγκάζονταν και οι άλλοι να μείνουν ακίνητοι. Μοναδική τους τροφή ήταν ένα
κριθαρένιο καρβέλι ανακατωμένο με σκύβαλα
(= ό,τι απομένει από το καθάρισμα των δημητριακών) και χώματα, που το χώριζαν σε 18
μερίδες. Όπως πήγαιναν να σκάσουν από το
στρίμωγμα, την ανάσα των ανθρώπων και τις
ακαθαρσίες τους, ικέτεψαν να τους αραιώσουν. Και πράγματι οι Τούρκοι τους έκαναν
EΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
το χατίρι, πήραν τους σωματοφυλακές τους,
τους βγάλανε στην αυλή και τους έκοψαν. Κι
έτσι διορθώθηκε κάπως το κακό… Πέντε
μήνες κράτησε το μαρτύριο αυτό, ως την
μέρα που οι Έλληνες μπήκαν νικητές, στην
Τριπολιτσά. Όταν τους έβγαλαν από το
μπουντρούμι ήταν: «κατεσκωληκότες, κάτωχροι, μέλανες από την ακαθαρσία, όζοντες
βαρέως και φθειριώντες δίκην μυρμηγκιάς
από κεφαλής μέχρι ποδών… φάσματα του
άδου μάλλον». Ο επίσκοπος Ανδρούσης
Ιωσήφ που και αυτός ήταν κρατούμενος των
Τούρκων μαζί με τον Γερμανό περιγράφοντας
τις φριχτές συνθήκες διαβίωσης τους αναφέρει: «Οι ψείρες και οι κόρυες μιλιούνια μας
βασάνιζαν, το δέρμα εκόλησε εις τα οστά. Η
άλυσος ετρύπησε ακόμα και τα οστά μας και
ηρχίσαμε να γινόμαστε σκωλυκόβρωτοι. Σκέλετρα γεγόναμε και απέβημεν αγνώριστοι».
Τελικά ο Γερμανός πέθανε την 21 Σεπτεμβρίου 1821 από τις στερήσεις και τα βάσανα
που τον υπέβαλλαν οι Τούρκοι, λίγο μετά την
απελευθέρωσή του.
Όπως προκύπτει από υπάρχοντα έγγραφα
ήταν έξαρχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για την άσκηση των δικαιωμάτων του
επί της μονής. Το 1820 δώρισε την καμπάνα
της μονής που σώζεται μέχρι και σήμερα.
Είναι αυτός που μύησε τους μοναχούς της
μονής στην Φιλική εταιρία.
Στην καμπάνα υπάρχουν γλυπτές παραστάσεις της Παναγίας, της σταυρώσεως του Χριστού και του Αγίου Αθανασίου, και επιγραφή:
«ΑΝΑΘΗΜΑ ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΑΡΧΙΕΡΑΙΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΕΤΟΣ ΑΩΚ VEΝΕΤΙΑ. FUSORIS
OPUS». Η καμπάνα αυτή είχε κατασκευαστεί
στην Βενετία το 1820 και υπάρχει μέχρι σήμερα. Η επιγραφή FUSORIS OPUS (=έργο
στα λατινικά) σημαίνει ότι η καμπάνα αυτή
έχει κατασκευαστεί από τον οίκο FUSORIS
που φημιζόταν για την κατασκευή μηχανών
μέτρησης χρόνου, αστρολάβων κ.λ.π.
Η μονοκονδυλιά του Χριστιανουπόλεως Γερμανού
30
Υπαρκτός ή ανύπαρκτος ο ελεύθερος
χρόνος των νέων;
Είναι κοινώς αποδεκτό, στις μέρες μας,
ότι η πνευματική εργασία δηλαδή η εργασία ενός μαθητή για παράδειγμα είναι κοπιαστική, ίσως περισσότερο από την
χειρωνακτική ή οποιαδήποτε άλλη εργασία ενός ενήλικα. Και δεν είναι άδικο.
Ένας εργαζόμενος δουλεύει για διάστημα
οκτώ ή και δέκα ωρών την ημέρα, ενώ
ένας μαθητής έχει το δικό του προσωπικό
''Γολγοθά'' να ανέβει. Αυτό συμβαίνει
γιατί καθημερινά οι νέοι είναι υποχρεωμένοι να ''εργάζονται'' σκληρά προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις
του βαθμοθηρικού εξεταστικού συστήματος του σύγχρονου σχολείου και να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια για τη
μελλοντική τους επαγγελματική αποκατάσταση. Καθώς το μέλλον τους φαντάζει
αβέβαιο (λόγω του ανταγωνισμού και της
όξυνσης της ανεργίας), διοχετεύουν σχεδόν όλο το χρόνο τους και την ενεργητικότητά τους ώστε να προετοιμαστούν
κατάλληλα. Έτσι, εκτός από τις υποχρεώσεις στο σχολείο και τη συνεχή μελέτη
στο σπίτι, παρακολουθούν φροντιστηριακά μαθήματα, μαθαίνουν ξένες γλώσσες, κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα κ.λ.π.
αντιμετωπίζοντας έντονη σωματική και
ψυχολογική κόπωση. Μετά από ένα τέτοιο εξαντλητικό πρόγραμμα υπάρχει
άραγε για τη νέα γενιά ελεύθερος χρόνος
με σκοπό να ξεκουραστεί, να αποσυμπιεστεί και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις
της; Αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό
είναι θετική, τότε πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο;
Η ύπαρξη του ελεύθερου χρόνου είναι
απαραίτητη στον άνθρωπο, κυρίως μάλιστα στους νέους, καθώς συμβάλλει σε
διάφορους τομείς της ανθρώπινης ζωής.
31
Αρχικά, σε ό,τι αφορά την ψυχική και
σωματική υγεία, επιτρέπει την ξεκούραση, τη χαλάρωση αποβάλλοντας το
άγχος που δημιουργούν πολλές φορές οι
υποχρεώσεις στη νεολαία ώστε να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και ανανεωμένη πλέον να συνεχίσει τον αγώνα της
για το μέλλον. Επιπλέον, οι νέοι σήμερα
μπορούν με τη ραγδαία ανάπτυξη των
επιστημών και της τεχνολογίας να αναπτύξουν ποικίλα ενδιαφέροντα, να ασχοληθούν με εξωσχολικές δραστηριότητες
όπως είναι π.χ. ο αθλητισμός και να καλλιεργήσουν τις κλίσεις, τα ταλέντά τους
και τις δεξιότητές τους, διευρύνοντας
έτσι τους πνευματικούς τους ορίζοντες
και βοηθώντας τους να βρουν διέξοδο
από τη μονοτονία της καθημερινότητας.
Επιπρόσθετα, μέσω της κοινωνικοποίησής τους, είναι σε θέση να έρχονται σε
επαφή με τους άλλους, να συμμετέχουν
σε κοινωνικές δραστηριότητες και να δημιουργούν φιλικούς δεσμούς, καταπολεμώντας με τον τρόπο αυτό τη μοναξιά και
την αποξένωση. Συγχρόνως, με την πολιτικοποίησή τους, έχουν τη δυνατότητα να
ασχολούνται με τα κοινά, να δραστηριοποιούνται στα θέματα της πολιτείας και
να εκφράζουν ελεύθερα και αναφαίρετα
τη βούλησή τους. Τέλος, αλλά εξίσου σημαντική είναι η συμβολή του άπλετου
χρόνου και στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ατόμου, καθώς του επιτρέπει να ''συνομιλά'' με το εαυτό του, να
κάνει την αυτοκριτική του και έτσι να
πράττει το ρητό των αρχαίων Ελλήνων
''γνώθι σεαυτόν''.
Ο ελεύθερος χρόνος μπορεί να πραγματωθεί με διάφορους τρόπους, δημιουργικούς ή μη αξιοποιήσιμους. Μορφές
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
δημιουργικής αξιοποίησης του διαθέσιμου χρόνου, που προσφέρουν γνήσια ψυχαγωγία καλλιεργώντας και εξυψώνοντας
την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου
είναι η μελέτη βιβλίων αλλά και η επαφή
με την τέχνη (θέατρο, κινηματογράφος,
χορός, μουσική κ.λ.π.) που φέρνουν σε
επαφή το άτομο με το ωραίο, καλλιεργούν την ευαισθησία και την καλαισθησία του, του χαρίζουν στιγμές αισθητικής
απόλαυσης και χαράς, του μεταδίδουν εμπειρίες και του δίνουν το ερέθισμα να
προβληματιστεί αναφορικά με ποικίλα
ζητήματα της ζωής. Έπειτα, η επικοινωνία με τους συνανθρώπους του είναι ιδιαίτερα αναγκαία στην εποχή μας, αφού
μέσα από τη δημιουργία φίλων η ανθρώπινη ύπαρξη αναπτύσσει την κοινωνικότητά της, ανταλλάσσει απόψεις και ιδέες,
εκφράζει τα συναισθήματά της, μοιράζεται εμπειρίες, γελάει και αστειεύεται, και
επομένως, ψυχαγωγείται. Επίσης, η επαφή
με τις ομορφιές της φύσης προσφέρει
στους νέους αλλά και στους ανθρώπους
γενικότερα των μεγαλουπόλεων την ηρεμία, τη γαλήνη και την αναζωογόνηση του
εαυτού τους. Ύστερα, ο αθλητισμός ως
θέαμα ψυχαγωγεί, καθώς το άτομο συμμετέχει συναισθηματικά στην προσπάθεια
ενός αθλητή ή μιας ομάδας να νικήσει:
νιώθει αγωνία, χαίρεται και ενθουσιάζεται
αν το αποτέλεσμα είναι θετικό και λυπάται στην αντίθετη περίπτωση. Αλλά και η
ενασχόληση με αυτόν το βοηθά να εξασκηθεί και να εκτονωθεί, ενώ ταυτόχρονα
το κοινωνικοποιεί και το καλλιεργεί πνευματικά και ψυχικά. Φυσικά πρέπει να
αναφερθεί ότι και η ερασιτεχνική απασχόληση με κάποια δραστηριότητα (κατασκευές, συλλογές, ζωγραφική, ψάρεμα,
κ.λ.π.) δίνει τη δυνατότητα στον σύγχρονο νεοέλληνα να αναπτύξει τα ενδιαφέροντά του και να νιώθει δημιουργικός.
Στον αντίποδα, όμως, υπάρχουν και οι
τρόποι μη δημιουργικής αξιοποίησης του
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
ελεύθερου χρόνου που προσφέρουν όχι
γνήσια, αλλά νόθη ψυχαγωγία κάνοντας
τον νέο θύμα των βιομηχανιών της ψυχαγωγίας και αλλοτριώνοντας την προσωπικότητά του. Για παράδειγμα, η παθητική
παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων χαμηλής ποιότητας αδρανοποιούν
τη σκέψη του μαθητή-θεατή, υποβαθμίζουν τη αισθητική του και τον παρασύρουν στη μίμηση αρνητικών προτύπων.
Ακόμη, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που
αποχαυνώνουν το παιδί-άτομο, συρρικνώνουν τη φαντασία του, μπορεί να το
ωθήσουν στην εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς και το οδηγούν εν γένει στην
εσωστρέφεια και στη μοναξιά. Τέλος, σε
ακραίες περιπτώσεις, η λανθασμένη
αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μπορεί
να οδηγήσει στην μάστιγα της εποχής
μας, στην καταφυγή σε ''τεχνητούς παραδείσους'' (ναρκωτικές ουσίες), που αφενός βλάπτουν τη σωματική και ψυχική
υγεία του ατόμου, αφετέρου το ωθούν σε
πράξεις βίας και εγκληματικότητας αλλά
και στην περιθωριοποίηση και την κοινωνική απομόνωση χάνοντας την αυτοαξιοπρέπειά του και τον αυτοσεβασμό του.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό
από όλη την κοινωνία είναι ότι η σωστή
αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου έχει
σχέση με την ποιότητα της ζωής των πολιτών της, αφού τους δίνει τη δυνατότητα
να ολοκληρωθούν ως προσωπικότητες
και να ευτυχήσουν. Παράλληλα, ο τρόπος
με τον οποίο κάθε νέος μπορεί να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του είναι προσωπική του υπόθεση και επιλογή. Αρκεί
να ''ακολουθήσει το σωστό μονοπάτι'' για
ένα εποικοδομητικό μέλλον που θα έχει
και ως εργαζόμενος σε λίγα χρόνια από
σήμερα, αφού οι συνήθειες που αποκτά ο
άνθρωπος, όταν είναι νέος, τον συνοδεύουν κατά κανόνα σε όλη τη ζωή του.
Γεωργία Ανδρ. Γκίκα, φιλόλογος
32
Υπέρταση;
Μεσογειακή διατροφή και προσοχή στ’ αλάτι
Έ
Παύλος Κ. Τούτουζας
Καθηγητής – Διευθυντής του Ελληνικού Ιδρύματος
Καρδιολογίας (ΕΛ.Ι.ΚΑΡ.)
χεις περάσει τα 50 και είσαι υπερτασικός, τρώγε
λοιπόν κοτόπουλο, ψάρι, ανάλατα αμύγδαλακαρύδια, τρώγε χόρτα και άφησε το κόκκινο
κρέας. Το τραπέζι μπορεί να έχει γαλακτερά με λίγα ή
καθόλου λίπη, αντί παχύ και μάλιστα κίτρινο τυρί. Να
τρως λάχανα και φρούτα και να αποφεύγεις σνακς και
επιδόρπια με ζάχαρη πολλή. Να έχεις βέβαια το ψωμί
σου και τα ζυμαρικά, αλλά από ολικής αλέσεως καρπούς και όχι το πολυκοσκινισμένο λευκότατον αλεύρι.
Προτιμάς πάντα το ίδιο το φρούτο με τις ίνες του και
όχι το χυμό του. Ως προς τα λίπη, μπρος σου να έχεις
πάντα ακόρεστα και μάλιστα να προτιμάς το μονοακόρεστό μας λάδι της ελιάς, αποφεύγοντας το βούτυρο και
τα συναφή. Προπάντων να αποφεύγεις το αλάτι εσύ που
περπατάς καλά στο δεύτερο ήμισυ της ζωής σου. Η ημερήσια ποσότητα του αλατιού από τα φαγητά σου να
είναι το πολύ μέχρι 5 γρ. αλάτι, κάτι το οποίο το φθάνεις
εύκολα αφού όλες οι τροφές έχουν μέσα τους αλάτι και
ιδίως το ψωμί. Βλέπεις ο φούρναρης δεν πειθαρχεί εύκολα στους κανονισμούς που επιμένουν το κιλό να έχει
το πολύ 10 γρ. αλάτι.
Ρωτάς αν έχει κάποια σημασία η ηλικία στο
αλάτι, επειδή ετόνισα τα χρόνια σου. Βεβαίως έχει πολύ
μεγάλη σημασία στους ηλικιωμένους. Ελάχιστα επηρεάζεται με το αλάτι η πίεση σε ηλικία 20-25 ετών, ενώ
μετά τα 60 αυξάνει σημαντικά. Αντίθετα εάν το αλάτι
είναι λίγο στο φαγητό τότε η υπέρταση δεν επηρεάζεται
με την ηλικία, μένει το ίδιο τόσο στον νέο όσο και στον
ηλικιωμένο. Το αλάτι συνδέεται πολύ με την υπέρταση
στους ηλικιωμένους. Το νάτριο που έχει μέσα το αλάτι,
κύριο συστατικό του άλατος, οδηγεί σε αύξηση του
όγκου των υγρών μέσα στα αγγεία. Έτσι αυξάνεται όλη
η ποσότητα αίματος της κυκλοφορίας και μαζί αυξάνεται η αντίσταση των μικρών-μικρών αγγείων στη ροή
του αίματος. Όλα αυτά σημαίνουν μηχανισμό υπέρτασης. Όταν ανεβαίνει η πίεση, τότε έχουμε ένα φαινόμενο νατριούρησης, δηλαδή αποβολής νατρίου από τα
ούρα το οποίο παρασύρει και υγρά μαζί του. Επομένως
με την νατριούρηση και την αποβολή των υγρών θα
έπρεπε να ελαττωθεί και η πίεση που έχει αυξηθεί.
Όμως αυτό δεν συμβαίνει σε όλους, επειδή εκείνοι που
έχουν το γονίδιο δεν έχουν νατριούρηση και έτσι κατακρατούνται τα υγρά με εγκατάσταση μόνιμης υπέρτασης. Άλλωστε η υπέρταση δεν έχει συνήθως αιτία
συγκεκριμένη π.χ. μία πάθηση του νεφρού ή των επινεφριδίων, γι’ αυτό και ονομάζεται ιδιοπαθής, ήγουν
αγνώστου αιτίας. Με άλλα λόγια μπορεί να φταίει μόνο
το φαγητό και η έλλειψη άσκησης. Να φταίει το πολύ
33
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό “Φωτεινή Γραμμή”)
αλάτι, η ακινησία και το αυξημένο βάρος, που κουράζει
τον οργανισμό. Αυτά διεγείρουν το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, τον άξονα ρενίνης, αγγειοτασίνης, αλδοστερόνης κ.α. με τελικό αποτέλεσμα την αυξημένη
πίεση.
Έτσι πέρα από το αλάτι, μετράς και τις θερμίδες που παίρνεις με το φαγητό για να χάσεις μερικά
κιλά, μετράς τις θερμίδες που καταναλώνεις με την καθημερινή σωματική άσκηση. Εφόσον είσαι αποτελεσματικός, τότε οι παραπάνω μηχανισμοί υπέρτασης
σιγά-σιγά υποχωρούν, οι αρτηρίες δεν φέρνουν αντίσταση στην κυκλοφορία του αίματος, αλλά και το αίμα
με λιγότερα υγρά πλέον κυκλοφορεί με χαμηλότερη
πίεση. Εάν όμως εξ αρχής υπάρχει ισοζύγιο σε φαγητό
και άσκηση και δεν είναι περισσότερες οι θερμίδες του
φαγητού από εκείνες που καταναλώνεις την ημέρα, εάν
το αλάτι της ημέρας είναι λίγο, με άλλα λόγια αν παραμένεις ευκίνητος, λεπτός και ευχαριστημένος από την
μεγάλη ποικιλία που έχει το φαγητό σου κάθε μέρα,
όπερ σημαίνει ότι τα πας καλά με τις δουλειές σου (!),
τότε οι πιθανότητες να γίνεις υπερτασικός γερνώντας
είναι περιορισμένες. Τότε οι μεγάλες αρτηρίες σου,
όπως η αορτή, οι καρωτίδες κ.α. δεν σκληραίνουν τόσο
γρήγορα ώστε με το σφυγμό να αυξάνεται πολύ η συστολική, η μεγάλη πίεση και δεν θα έχεις τους παθολογικούς μηχανισμούς, ακόμη αν είσαι γιος ή κόρη
υπερτασικού. Εσύ βεβαίως δεν καπνίζεις και το αλκοόλ
είναι στο μέτρο, 1-3 ποτήρια την ημέρα ο ανήρ, 1-2 η
γυνή.
Εάν παραταύτα εσύ το αποφάσισες να γίνεις
υπερτασικός γιατί θες να είσαι πολύ πιστός στην οικογένεια και το υπερτασικό γονίδιό σου είναι ισχυρό, τότε
έχεις την αρωγή των φαρμάκων. Για την αντιμετώπιση
του άξονα ρενίνης, αγγειοτασίνης, αλδοστερόνης αρχίζεις
με ένα α-ΜΕΑ ή σαρτάνη και πορεύεσαι αναλόγως. Εφόσον η πίεσή σου υποχωρήσει, καλώς. Αν όχι ο γιατρός
σου μπορεί να αυξήσει τη δόση του φαρμάκου ή το πιθανότερο να προσθέσει κάποιο άλλο από τα αποτελεσματικά φάρμακα που έχουμε σήμερα. Συνηθέστερα
προσθέτει ένα ανταγωνιστή του ασβεστίου κι έτσι ρυθμίζεται η πίεση. Σ’ ένα νέο μπορεί να δώσει β-αναστολέα,
ιδίως αν είναι ανήσυχος και τρέχει η καρδιά του. Υπάρχει
βέβαια και το διουρητικό, το οποίο χρησιμοποιούμε σε
επιρρεπείς προς καρδιακή ανεπάρκεια, ή τέλος πάντων,
ανθρώπους ηλικιωμένους που κατακρατούν υγρά με ελαφρά δυσφορία και οιδήματα στα κάτω άκρα. Πάντως το
διουρητικό δίνεται και σε νέους με υπέρταση, εφόσον
έτσι κρίνεται καλύτερα από τον θεράποντα γιατρό.
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Ιστορικές ρήσεις και η σημασία τους
Ματιές στα ψιλά της Ιστορίας
ΕΤΣΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΟΙ ΗΡΩΪΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΤΟ 1821!!!
Με την ευκαιρία του εορτασμού της Επετείου της
Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, αντί στεφάνου δάφνης
και κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ μπροστά στην Ιερή
μορφή τους, παραθέτω πιο κάτω, μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά και αποσπάσματα, από επιστολές
διαφόρων ηγετικών μορφών της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, για να διαπιστώσουμε: κάτω από
ποιες αντίξοες και τραγικές συνθήκες και φοβερές ελλείψεις, σε τροφή, ένδυση και ποδεμή, πολεμούσαν
οι ηρωικοί πρόγονοί μας!!!
1) Στις 9 Δεκεμβρίου του 1821, μέσα στο καταχείμωνο, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο θρυλικός
“Γέρος του Μοριά”, ξεκίνησε καβάλα στο άλογό του,
για να πάει από το Άργος στην Κόρινθο, για να αναλάβει την αρχηγία της πολιορκίας του φοβερού Κάστρου του Ακροκόρινθου, διορίζοντας “στο πόδι
του”, ως πληρεξούσιόν του, στην “Πελοποννησιακή
Γερουσία” τον κοντοχωριανόν του Κωνσταντίνον
Αλεξανδρόπουλον, από τη Στεμνίτσα της Γορτυνίας!
Όταν έφτασε στην Κόρινθο στις 13 Δεκεμβρίου
1821, έγραψε ένα γράμμα στον παραπάνω Κ. Αλεξανδρόπουλο, που βρισκόταν ακόμη στο Άργος και
μεταξύ άλλων του έγραφε και τα εξής αμίμητα, όπως
τα περιγράφει ο υπασπιστής και γραμματικός του
Φωτάκος, στα σπουδαία “Απομνημονεύματά” του:
“… Επί τούτω να προσπαθήσεις να μου εύρης μερικόν πανί, και να το δώσης εις το σπίτι του Γιάννου,
να μου το κάμουν εν σώβρακον, το οποίον να γίνη
ολίγον μακρύ, μάλιστα τα καλαμόποδα να γίνουν έως
κάτω και με κάθε τρόπον να μου το εξαποστείλης, ότι
δεν έχω διόλου και το προσμένω άφευκτα”!!!
Σημείωση: Το φαντάζεστε! Ο Αρχηγός της Επανάστασης στον Μοριά και ο φοβερός πορθητής της Τριπολιτσάς, δύο μόλις μήνες μετά την άλωσή της, δεν
καταδέχτηκε να πάρει σαν λάφυρο, ούτε δύο πήχες
πανί για να φτιάξει ένα … σώβρακο, για να το έχει για
… αλλαξιά!!!
2) Το καλοκαίρι του 1825, μετά τη μάχη που έγινε
στα “Τρίκορφα” της Αρκαδίας μεταξύ των Ελλήνων
Αγωνιστών και των στρατευμάτων του Ιμπραήμ
Πασά, οι Καλαβρυτινοί πολεμιστές, με επί κεφαλής
τους τον Ανδρέα Ζαΐμη, είχαν στρατοπεδεύσει στην
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
του Γιάννη Α. Παπαρρηγόπουλου
περιοχή της “Κατσάνας”,
δηλαδή στον κάμπο της
Κλειτορίας (Μαζεΐκων) και
ανέμεναν διαταγές από τον
αρχιστράτηγο του Αγώνα
Θεόδωρο Κολοκοτρώνη,
αλλά είχαν πλήρη έλλειψη
τροφών και κυρίως πολεμοφοδίων και γι’ αυτόν τον
λόγο ο Ανδρέας Ζαΐμης, στις
9 Ιουλίου 1825, σε γράμμα του, προς το “Εκτελεστικό”, δηλαδή προς την Επαναστατική Κυβέρνηση,
εκτός των άλλων, έγραφε και τα εξής, όπως μας λέει
σε “Υπόμνημά” του, ο γιος του Γέρου, ο Γενναίος
(Γιάννης) Κολοκοτρώνης: “… Όσον δύναμαι ενεργώ
προθύμως, καταφρονών και κόπους και κινδύνους,
στερούμαι και τροφών και πολεμοφοδίων, αλλά τα
δεύτερα είναι διόλου ανοικονόμητα ενταύθα, ας διατάξει η διοίκησις να μου προφθασθούν μ’ όποιον οίδε
ταχύτερον μέσον όσα ημπορέση”!!!
Σημείωση: Οι γενναίοι πρόγονοί μας αγωνιστές, δεν
λογάριαζαν τις θυσίες και τους κόπους και καταφρονούσαν τους κινδύνους του πολέμου και τα μόνα που ζητούσαν απ’ την Κυβέρνηση ήταν: πρώτα μπαρουτόβολα
και ύστερα λίγο ψωμάκι του Θεού!!!
3) Ύστερα από τις νικηφόρες μάχες της Πιάνας και
της Δαβιάς, που έγιναν στις 12 και 14 Αυγούστου του
1825, μεταξύ των Ελλήνων και των Αραπάδων του Ιμπραήμ Πασά, ο Γέρος του Μοριά έστειλε επιστολή στο
Υπουργείο Πολέμου στις 15 Αυγούστου 1825, ανήμερα της εορτής της Θεοτόκου, στην οποία, αφού περιέγραφε τις επιτυχίες των Ελλήνων στις παραπάνω
μάχες, έγραφε και τα εξής: “… Τι το όφελος όμως,
όπου είμεθα τόσας ημέρας νήστεις και οι Έλληνες, με
δίκαιον παραπονούνται δεινοπαθώς εναντίον μας. Σήμερον, ημέρα λαμπρά, (εορτή της Παναγίας), δεν έχομεν ούτε ψωμί καν να τους παρηγορήσωμεν”!!!
Σημείωση: Ανήμερα της εορτής της Θεοτόκου,
ημέρα πανηγυριού για τη χριστιανοσύνη, οι ηρωικοί και
γενναίοι πολεμιστές μας του 1821, όχι κρέας, αλλά ούτε
μια φέτα ψωμί δεν είχαν για να φάνε και να “γελάσουν”
την πείνα τους!!!
34
4) Στις 28 Αυγούστου του 1825, όπως επίσης μας
αναφέρει ο πιο πάνω γιος του Θ. Κολοκοτρώνη, ο
Γενναίος Κολοκοτρώνης, σε “Υπόμνημά” του, οι πιο
κάτω οπλαρχηγοί και καπεταναίοι: Ανδρέας Ζαΐμης,
Νικηταράς, Δημήτριος Πλαπούτας, Δ. Δελιάνης, Α.
Γρηγοριάδης και Μιχάλης Σισίνης, ο γιος του κοτσάμπαση της Γαστούνης Γεωργίου Σισίνη, οι οποίοι
ήσαν επικεφαλής Ελληνικών ασκεριών και βρίσκονταν στην περιοχή της Στεμνίτσας και της Δημητσάνας, έγραψαν γράμμα προς τον αρχιστράτηγο του
αγώνα Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στο οποίο εκτός των
άλλων, του έλεγαν και τα εξής: “…Αι τροφαί, επειδή
έρχονται μακρόθεν και ολίγαι είναι και αύται τόσον
ελλειπείς, ώστε πότε μένουν ολοτελώς νηστικοί οι
στρατιώται, και πότε λαμβάνουν από 70 έως 100 δράμια την ημέραν αλεύρι”!!!
Σημείωση: α) Το “δράμιον” ή “δράμι”, ήταν πιο
παλιά, η ελάχιστη ποσότητα μονάδας βάρους και ήταν
ίσο με το ένα τετρακοσιοστό (1/400) της οκάς, η οποία
ήταν Τουρκική λέξη (“οκκά”) και μετρούσε βέβαια
400 δράμια, τα οποία ήσαν ίσα προς 1.282 γραμμάρια,
αφού το κάθε δράμι αντιστοιχεί με 3,203 γραμμάρια!
Η Τουρκική αυτή μονάδα βάρους, η οκά, καθιερώθηκε στην Ελλάδα, τουλάχιστον μετά από το έτος
1715, οπότε άρχισε το λεγόμενο “Δεύτερο Τούρκικο”,
όταν δηλαδή οι Τούρκοι έδιωξαν οριστικά τους Ενετούς, απ’ όλα τα Ελληνικά εδάφη και κυρίως από τον
Μοριά και ίσχυσε μέχρι την … Πρωταπριλιά του έτους
1959, δηλαδή μέχρι την 1η Απριλίου 1959, οπότε καθιερώθηκε το χιλιόγραμμον!!!
Η πιο πάνω λέξη: “δράμιον-δράμι”, καίτοι είναι η
ελάχιστη ποσότητα της Τούρκικης οκάς, έχει … Ελληνική ρίζα γιατί προέρχεται από την αρχαία Ελληνική
λέξη: “δράχμιον” και “δραχμή”, την οποίαν πήραν οι
Άραβες και την είπαν: “dirham” (ντίρχαμ) και απ’ αυτούς την πήραν μετά οι Τούρκοι και την είπαν: “δράμιον-δράμι”!!!
Σημείωση: β) Οι πρόγονοί μας Αγωνιστές της Λευτεριάς, τις περισσότερες φορές, πολεμούσαν νηστικοί
και δεν είχαν ούτε 300 γραμμάρια αλεύρι την ημέρα,
για να φτιάξουν με νερό, έστω μια κουλούρα, για να
την ψήσουν στη θράκα και να ξεγελάσουν την πείνα
τους!!!
5) Τέλος, ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος απ’ τα Μαγούλιανα της Γορτυνίας, ο Υπασπιστής και Γραμματικός του Γέρου του Μοριά, ο οποίος μας είναι
γνωστός στην Ιστορία του 1821, ως “Φωτάκος”,
λόγω του μικρού του αναστήματος, που μέσα του
όμως “έκρυβε” ένα πνεύμα και μια ψυχή τεραστίων
διαστάσεων, στα περίφημα “Απομνημονεύματά” του,
αναφέρει και το παρακάτω περιστατικό: “…Ότε ο
Πασάς του Άργους κατά το πρώτον είδε τον Κολοκοτρώνην φορούντα την κάπαν του και τα τσαρούχια
του, αφού τον εκύτταξε καλά, είπεν: “τώρα πιστεύω,
35
ότι θα χαθή ο Σουλτάνος, ενόσω οι αρχηγοί των Ελλήνων φορούν τοιαύτα ενδύματα και είναι μονιασμένοι”. Και τω όντι, διότι και αυτοί οι καπεταναίοι μας
ολίγον διέφερον των χωρικών κατά τα ενδύματα. Δεν
είχαν τότε να υποδεθούν ούτε από του χοίρου το
δέρμα. Σήμερον όμως οι νεώτεροι Έλληνες φορούν
λουστρίνια”!!!
Σημείωση: Με αυτά τα πικρόχολα λόγια, σχολίασε
μετεπαναστατικά, ο Φωτάκος, όταν έγραψε τα παραπάνω “Απομνημονεύματά” του, το ντύσιμο και την ποδεμή που είχαν οι αγωνιστές μας, κατά τη διάρκεια της
Επανάστασης του 1821!!!
Απαξάπαντες, δηλαδή και ο Αρχιστράτηγος Θ. Κολοκοτρώνης και οι Οπλαρχηγοί και οι Καπεταναίοι και
οι Υπαξιωματικοί και οι απλοί πολεμιστές μας, κατά τη
διάρκεια της Επανάστασης, φορούσαν τα ίδια ρούχα!
Και ποια ήσαν αυτά, το γνωρίζετε νομίζω: Μια καπότα,
μια φουστανέλα και μια πουκαμίσα υφασμένες στον
αργαλειό, ένα σώβρακο και για ποδεμή, ένα ζευγάρι …
γουρνοτσάρουχα, ακριβώς σαν αυτά της δημοσιευόμενης φωτογραφίας, τα οποία είναι απολύτως αυθεντικά
και απολύτως όμοια με εκείνα που φορούσαν στα πόδια
τους, οι ηρωικοί πρόγονοί μας αγωνιστές του 1821!!!
Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει από τη σκέψη
μας ότι, οι αγωνιστές μας του 1821, μέσα στο ταγάρι
τους, εκτός από ένα κομμάτι ψωμί και λίγο τυρί, είχαν
μαζί με τα μπαρουτόβολα κι ένα … σουγλί, για να διορθώνουν τα γουρνοτσάρουχά τους!!!
Κι όμως, έτσι γράφτηκε το λαμπρό 1821, από αυτούς
τους ηρωικούς και γενναίους προγόνους μας, οι οποίοι
προτίμησαν να πολεμήσουν γυμνοί, ξυπόλητοι και πεινασμένοι για την πολυπόθητη Λευτεριά τους και Λευτεριά μας!!!
Ας αναλογιστούμε σήμερα τις θυσίες και τους αγώνες τους, ας υποκλιθούμε μπρος στην Ιερή Μορφή τους
κι ας ανάψουμε ένα κεράκι στην Ιερή τους Μνήμη!!!
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ρήση: “Είναι ο επιγραμματικός λόγος, σημαντικού προσώπου, με αποφθεγματικό χαρακτήρα”
64) “ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΖΕΚΟΥΡΙ
ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ”!!!
Αυτά τα φλογερά λόγια, της πιο πάνω ιστορικής ρήσης: “φωτιά και τζεκούρι, στους προσκυνημένους” (τζεκούρι: έλεγαν το τσεκούρι τα
χρόνια της Επανάστασης του 1821), δεν ήσαν
μόνο μια Ιερή και Θεία Εθνική Προσταγή, αλλά
κι ένα ανεπανάληπτο ιστορικό Πανεθνικό Σάλπισμα, που σαν καυτή λάβα ηφαιστείου ξεχύθηκε
απ’ την ψυχή και τα φυλλοκάρδια του μεγαλύτερου ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του
1821: Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του θρυλικού
Γέρου του Μοριά, στις 20 του Μάη του 1826 και
απευθυνόταν σε όλους ανεξαιρέτως τους αγωνιζόμενους, για τη λευτεριά τους, Έλληνες, τους
οποίους πρόσταζε και παρότρυνε: Να ξεσηκωθούν, να αρπάξουν τα όπλα και τα “τζεκούρια”
τους και χωρίς έλεος: να ξεκάνουν και να εξαφανίσουν από προσώπου γης, τους προδότες του
Έθνους και της Επανάστασης, τους περιβόητους
“προσκυνημένους Νενεκιστές” και κυρίως τον
διαβόητο αρχηγό τους, τον αρχιπροδότη Δημήτριο Νενέκο από το χωριό Ζουμπάτα της Αχαΐας,
ο οποίος από σημαντικός οπλαρχηγός της Επανάστασης που ήταν, έγινε αρχιπροδότης και σύμμαχος του Ιμπραήμ Πασά!!!
Γι’ αυτόν τον Δημήτριο Νενέκο, εκείνον τον
καιρό, ο Κολοκοτρώνης έτρεφε ασίγαστο μίσος και
απέραντη οργή, κυρίως γι’ αυτό που αντιπροσώπευε, επειδή δηλαδή ήταν ο κατ’ εξοχήν και κύριος
εκφραστής: της πλήρους υποταγής των επαναστατημένων Ελλήνων, στον Αιγύπτιο επιδρομέα Ιμπραήμ Πασά, δια μέσου των αφθόνων
“προσκυνοχαρτίων” και του περιβόητου, βδελυρού
και κατάπτυστου “προσκυνήματος”, που σαν “μόλισμα” κατά την έκφραση του ιστορικού μας
Κων/νου Παπαρρηγόπουλου, απλωνόταν από τις
Δυτικές στις Ανατολικές επαρχίες του Μοριά και
μόλυνε και πλήγωνε καίρια την Ελληνική Επανάσταση, που εκείνον τον καιρό, για λόγους που θα
αναφέρω παρακάτω, έπνεε τα λοίσθια!!!
Ο Γέρος του Μοριά, δεν ήταν μνησίκακος και αιμοβόρος άνθρωπος, τουναντίον μάλιστα, αλλά την
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
του Γιάννη Α. Παπαρρηγόπουλου
παραπάνω εποχή, που με νύχια και με δόντια πάσχιζε να δώσει πνοή στην ξεψυχισμένη Ελληνική
Επανάσταση, με μεγίστη ευχαρίστηση θα έκοβε
πέρα για πέρα τον … καρύτζαφλο του Νενέκου και
μάλιστα με τα ίδια του τα χέρια και θα τον πέταγε
στα σκυλιά να τον φάνε, αν τον έπιανε ζωντανό,
όπως μας λέει ο υπασπιστής και γραμματικός του
Φωτάκος και μάλιστα δεν εδίστασε να διατάξει κι
εγγράφως τη δολοφονία του, αφού όμως πρώτα:
“έκανε τρεις γονατιστές μετάνοιες μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας, να τον συχωρέσει, επειδή
για χάρη της Πατρίδας, δεν εσκότωνε Χριστιανόν
αλλά Τούρκον”!!!
Αλλά ποιος ήταν αυτός ο Νενέκος, που στο άκουσμα και μόνον του ονόματός του, ο Κολοκοτρώνης
έβγαζε φλύκταινες, κοινώς … καντήλες σε όλο του
το σώμα, λες και ήταν αλλεργικός και ακόμη του
εμποιούσε φονικά αισθήματα και συναισθήματα κι
επίσης ποια ήσαν τα γεγονότα, οι αιτίες και οι λόγοι,
που έκαναν τον Γέρο του Μοριά να είναι τόσο οργισμένος κι ανελέητος εναντίον του;
Όλα αυτά τα ερωτήματα, θα απαντηθούν πλήρως από αυτά που θα σας εξιστορήσω παρακάτω,
αλλά ώσπου να γίνει αυτό, θεωρώ αναγκαίο,
προεισαγωγικά, να σας αναφέρω ότι η πιο πάνω
ιστορική ρήση: “φωτιά και τζεκούρι στους προσκυνημένους”, ήταν μέσα στο όλο κείμενο, της
από 20 Μαΐου 1826 επιστολής του Κολοκοτρώνη, που δυστυχώς δεν κατέχω, την οποίαν
απηύθυνε προς όλους τους επαναστατημένους
Έλληνες, τους οποίους, όπως προανέφερα, πρόσταζε και παρότρυνε, να ξεκάνουν και να εξαφανίσουν
από
προσώπου
γης,
τους
“προσκυνημένους” προδότες “Νενεκιστές” και
τον αρχιπροδότη αρχηγό τους Δημήτριο Νενέκο,
οι οποίοι έγιναν σύμμαχοι και συνεπικουρούσαν
τον τρισκατάρατο ολετήρα του Μοριά Ιμπραήμ
Πασά, να καταπνίξει στο αίμα την, πνέουσα τα
λοίσθια, Εθνική μας Επανάσταση!!!
Και μπορεί την παραπάνω από 20 Μαΐου 1826
επιστολή του Κολοκοτρώνη, να μην την κατέχω,
36
αλλά έχω στη διάθεσή σας, σε φωτοτυπία, την
από: 15 Ιουνίου 1822 αυθεντική και σωζόμενη
επιστολή του Γέρου του Μοριά, η οποία φέρει
την υπογραφή του, καθώς και την προσωπική του
σφραγίδα και η οποία θα πρέπει, κατά τη γνώμη
μου, να καταχωρηθεί ολόκληρη στις σελίδες του
Περιοδικού μας, τις οποίες και θα κοσμεί και η
οποία κατά λέξη έχει ως εξής:
Την 15η Ιουνίου 1822, Σαραβάλι. Εκ της πολιορκίας Πατρών.
Ο στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Τ.Σ.)”
Όπως προκύπτει απ’ το κείμενο της παραπάνω
αυθεντικής επιστολής του Γέρου, η οποία σώζεται από το 1822 μέχρι σήμερα και η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις
19-11-2013, αυτή γράφτηκε στις 15 Ιουνίου 1822
στο Σαραβάλι Πατρών, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης των Πατρών και με αυτή πρόσταζε τους κατοίκους των χωριών της περιοχής
της Λιοδώρας Γορτυνίας, να ακούσουν τη φωνή
του Χιλιάρχου Δημητρίου Πλαπούτα, να τον
ακολουθήσουν και να πάνε, όσο πιο γρήγορα
μπορούσαν στην Πάτρα, για να ενισχύσουν τους
λοιπούς αγωνιστές μας, οι οποίοι πολεμούσαν να
εκπορθήσουν το κάστρο της πόλης!
Για όσους δεν υπάκουαν και αρνούνταν να
εκτελέσουν το χρέος τους προς την Πατρίδα, ο
Κολοκοτρώνης εξουσιοδοτούσε κι έδιδε την
άδεια στον Πλαπούτα: “να θύση και να απολέση
με φωτιά και με τζεκούρι!”, δηλαδή του έδιδε την
άδεια να σκοτώσει και να κάψει τα σπίτια τους!!!
Η παραπάνω και από 15 Ιουνίου 1822 επιστολή
του Κολοκοτρώνη, είναι από τις πιο σπάνιες που
σώζονται, γιατί εκτός από την ιδιόχειρη υπογραφή του, φέρει και την προσωπική του σφραγίδα, η οποία όπως διαπιστώνετε, έχει στο μέσον
της, το σχήμα του Σταυρού και κάτω απ’ τον
Σταυρό έχει τον αριθμό 1821, περιφερειακά δε
έχει το ονοματεπώνυμόν του, με κεφαλαία γράμματα: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ!!!
“Εις Ελόγου Σας Χωρία της Λιοδώρας, όλα
από Ζάτουνα έως Άσπρα Οσπίτια. Ευθύς όπου
λάβετε το παρόν μου να ακούσετε την φωνήν του
γενναιοτάτου Χιλιάρχου Δημητράκη Πλαπούτα,
τον οποίον διορίζω με πληρεξουσιότητα να πάρη
τα άρματά σας, και όλοι μαζί να έλθητε το ογληγορώτερον κατά το χρέος σας. Του έδωσα άδεια
δια εκείνους από εσάς οπού δεν θελήσουν, να
θύση και να απολέση με φωτιά και με τζεκούρι,
οι λοιποί είσθε εις την αγάπιν μου, και κάμνετε
το χρέος σας με προθυμίαν, και ελπίζω ότι θ’
ακολουθήσετε χωρίς δυσκολίας. Ακολουθήσατε
λοιπόν, καθώς σας γράφω, και ακολουθήσατε
τον Καπιτάν Δημητράκη, να προφθάσετε το
ογληγορώτερον.
37
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι,
παρόμοιες άκρως απειλητικές και εκφοβιστικές
επιστολές απηύθυνε συνέχεια από την αρχή του
Εθνικού μας Αγώνα του 1821, ο Κολοκοτρώνης,
προς τους κατοίκους των διαφόρων χωριών του
Μοριά, ως αρχιστράτηγος, πάνω στην τιτάνια
προσπάθειά του, να επιστρατεύσει τους Αγωνιστές μας, οι οποίοι, όπως ήταν φυσικό, προτιμούσαν να πάνε να φυλάξουν τα γιδοπρόβατά τους,
ή να οργώσουν τα χωράφια τους ή να θερίσουν
και αλωνίσουν τα γεννήματά τους, παρά να πάνε
να πολεμήσουν και ίσως να σκοτωθούν και να
αφήσουν ορφανές τις φαμελιές τους!!!
Παρενθετικά πρέπει να σημειώσω επίσης ότι,
κατά τη διάρκεια της παραπάνω πολιορκίας της
πόλης των Πατρών και γύρω από τα οχυρά τείχη
του κάστρου της, έγιναν πολλές και μάλιστα πεισματώδεις και φονικές μάχες, όπως: η “Μάχη του
Σαραβαλίου”, η “Μάχη του Γηροκομείου Πατρών” και άλλες, στις οποίες έλαβαν μέρος και
πολέμησαν σχεδόν όλοι οι Φιλαίοι πρόγονοί μας
αγωνιστές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο προπροπάππος μου υπαξιωματικός (Μπουλουξής):
Γιάννος Παπαρρηγόπουλος, όπως το βεβαιώνει
και ο στρατηγός της επαρχίας Καλαβρύτων: Βασίλειος Πετιμεζάς, στην από 1 Νοεμβρίου 1846
και υπ’ αριθ. πρωτοκόλλου 5254 σχετική βεβαίωσή του, η οποία έχει δημοσιευτεί σε παλαιότερο
τεύχος του Περιοδικού μας!
Αλλά μετά από όλα τα αμέσως παραπάνω,
που αφορούσαν την από 15 Ιουνίου 1822 επιστολή του Κολοκοτρώνη, προς τους κατοίκους των χωριών της Λιοδώρας Γορτυνίας,
είναι καιρός να επανέλθουμε και να σας αναφέρω τα γεγονότα, τις αιτίες και τους λόγους,
που οδήγησαν τον Γέρο του Μοριά, να εξαγγείλει προς τους Επαναστημένους Έλληνες,
με την από 20 Μαΐου 1826 επιστολή του, το
Πανεθνικό Σάλπισμα: “φωτιά και τζεκούρι
στους προσκυνημένους” και προδότες “Νενεκιστές” και στον αρχιπροδότη αρχηγό τους
Δημήτριο Νενέκο!!!
Μετά το πάρσιμο της Τριπολιτσάς και την
περιλάλητη “νίλα” του Δράμαλη στα Δερβενάκια, τα οποία όπως γνωρίζετε ήσαν κατορθώματα της στρατηγικής ιδιοφυΐας του
Κολοκοτρώνη, του θρυλικού Γέρου του
Μοριά, αυτός μεν απόκτησε τεράστια φήμη
και μεγάλη αναγνώριση ανάμεσα στο λαό και
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
κυρίως στους αγωνιστές μας, αλλά ταυτόχρονα και μισητούς εχθρούς, ανάμεσα σε
όλους σχεδόν τους πολιτικούς και κοτσαμπάσηδες, εκτός από τον πιστό και αδελφικό του
φίλο τον Γεώργιο Σισίνη, τον κοτσάμπαση
της Γαστούνης, οι δε επαναστατημένοι Έλληνες, επειδή πεπλανημένως ενόμισαν ότι: τους
… τελείωσαν οι Τούρκοι, επιδόθηκαν στο
εθνικό τους … σπορ, δηλαδή στον εμφύλιο
πόλεμο και σπαραγμό, για το ποιος θα επικρατήσει και θα πάρει την … κούπα!!! Οι πολιτικοί μαζί με τους κοτσαμπάσηδες ή “τα
άρματα”, δηλαδή οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι;
Το “μάλαμα”, δηλαδή το χρήμα βέβαια,
όπως πολύ καλά το γνωρίζετε, ήταν στις κασέλες, στα σεντούκια και στις στέρνες των
κοτσαμπάσηδων και των καραβοκυραίων των
νησιών κι έτσι αβίαστα μπορείτε να βγάλετε
το ασφαλές συμπέρασμα, για το ποιος από
τους παραπάνω, θα επικρατούσε σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους!!!
Άλλωστε, το είχε ειπεί και πριν 2.000 χρόνια και ο μεγάλος Ρωμαίος ιστορικός: Κορνήλιος Τάκιτος (50-117 μ.Χ.), ότι δηλαδή
“Στους εμφυλίους πολέμους, το μάλαμα βαραίνει στη ζυγαριά της νίκης, περισσότερο
από τ’ άρματα!”!!!
Το ερμαδιακό το “μάλαμα” λοιπόν, το είχαν
οι κοτσαμπάσηδες και οι καραβοκυραίοι κι
επειδή σ’ αυτό ήσαν πάντοτε αχόρταγοι, τους
ήλθαν το 1824 και 1825 και οι Αγγλικές λίρες
των λεγομένων: “Δανείων της Ανεξαρτησίας”, για τα οποία σίγουρα είχαν “φροντίσει” οι Άγγλοι φιλέλληνες Γεώργιος Κάνιγκ
και Λόρδος Βύρωνας, τη διαχείριση των
οποίων βέβαια, δεν την ανέλαβαν οι καπεταναίοι και οι οπλαρχηγοί που ήσαν… αγράμματοι και ήξεραν μόνον από … κουμπούρια,
αλλά οι Αρβανίτες Κουντουριώτηδες, οι
οποίοι δεν ήξεραν βέβαια πολλά γράμματα,
αλλά είχαν πίσω τους “λογισταράδες” του κερατά: τον Φαναριώτη Μαυροκορδάτο και τον
Ηπειρώτη και Βλάχο διαβολογιατρό Κωλέττη
και από εκεί και ύστερα, τους κακόμοιρους
τους καπεταναίους και τους οπλαρχηγούς,
τους έκλαψε η μανούλα τους, μεταφορικά και
κυριολεκτικά!!!
(συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)
38
Η ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΤΡΙΚΟΡΦΑ (23 Ιουνίου 1825)
ΚΑΙ Η ΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
(Απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του
Θεόδωρου Ρηγόπουλου – ΕΠΕΤΗΡΙΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ τόμος Ι΄-ΙΑ΄ 1978-1979 – Έκδοση της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως με επιμέλεια Αθανασίου Θ.
Φωτόπουλου)
«…Είπον ανωτέρω, ότι τον Γέρον εύρον εις
Χρυσοβίτζι, όταν προσκληθείς παρ’ αυτού ανεχώρησα
από την πατρίδα μου. Εκεί ο Γέρος είχε καταρτίσει
στρατόπεδον κεντρικόν, και έτερον εις Βέρβενα και
άλλα εις Λεβίδι και Βαλτέτζι. Και επειδή το εν Ζακύνθω Ελληνικόν Κομιτάτον συγκείμενον από τους
ιδιαίτερους φίλους του Κολοκοτρώνη κόντε Ρώμαν,
τον ιατρόν Στέφανον, θείον των ενταύθα Στεφανοπούλων, και τον Δραγώνα, διεπραγματεύετο τούτο μέσον
του αρμοστού της Επτανήσου Άδαμ μετά της Αγγλίας,
όπως αύτη συνδράμη τους Έλληνας και βοηθήση αυτούς να ελευθερωθώσιν από τον τουρκικόν ζυγόν, η
δε Αγγλία απήτει έγγραφον προς τούτο αίτησιν των
Ελλήνων, την οποίαν ουδείς έως τότε ετόλμα να κάμη,
αν και από το έτος 1821 απήτει αυτήν, και προς τον
σκοπόν τούτον εχορήγησε το δάνειον, αυτό το Κομιτάτον έγραφεν εις τον Κολοκοτρώνην παρακινούν
αυτόν να ενεργήση την αίτησιν, και άμα αύτη γίνη,
αμέσως η Αγγλία ήθελε δώσει βοήθειαν πραγματικήν
εις την Ελλάδα. Ο δε Κολοκοτρώνης συνενοείτο μετά
του Ζαΐμη, του Λόντου, των Δεληγιανναίων και των
άλλων αρχηγών και με αυτήν έτι την Ψωροκώσταινα
39
και ενεκρίθη να γίνει η αίτησις. Τοιαύτη ενέργεια εγίνετο και προς τον Μιαούλην ως αρχηγόν του ελλ. στόλου. Κομισταί των ανταποκρίσεων τούτων ήσαν ο
Χρήστος Ζαχαριάδης και ο Κωνστ. Πελοπίδας, ιατρός
του στρατού του Κολοκοτρώνη και ιδιαίτερος φίλος
αυτού, ανήρ πολυειδείς εκδουλεύσεις προς την πατρίδα έχων εξ αρχής και πριν της επαναστάσεως συνεισενεγκών ουχί μόνον την ιατρικήν του εμπειρίαν
αλλά και χρήματα και στρατιωτικήν και πολιτικήν
υπηρεσίαν, δι’ ας δεν του εδόθη ουδεμία αμοιβή, όστις
και φίλος τα μάλα εμού ιδιαίτερος ην μέχρι του θανάτου του αγαπών με ως παιδί του- ούτοι εκόμισαν και
το σχέδιον της αιτήσεως εις ιταλικήν γλώσσαν γεγραμμένον, όπερ ως κάτοχοι της ιταλικής μετέφρασαν. Τας ανταποκρίσεις ταύτας έβλεπον καθό
γραμματεύς εισέτι του Γέρου διατελών μετά του Κόκκαλη, ον τότε είχε προσλάβει απομακρυθέντος του Μ.
Οικονόμου δια λόγους πολιτικούς. Αλλά καίτοι προτρεπόμενος ο Κολοκοτρώνης τόσον επιμόνως προς
υπογραφήν της αιτήσεως τη συγκαταθέσει και αυτής
της Ψωροκώσταινας, ουχ’ ήττον εδίσταζε να την κάμη
φοβούμενος μη η Ελλάς πέση εις τους όνυχας της Αλβιώνης, ης τον χρυσόν ζυγόν εγίνωσκε πόσον βαρύς
και αδιάφθορος είναι. Οι δ’ Άγγλοι επέμεναν ζητούντες την υπογραφήν του Κολοκοτρώνη ως αρχηγού της
ξηράς και την του Μιαούλη ως αρχηγού της θαλάσσης
γινώσκοντες, ότι άνευ της συγκαταθέσεως αυτών ήτο
ματαία η υπογραφή της Κυβερνήσεως και των προυχόντων, άλλως και πριν, ότε ο Κολοκοτρώνης κατεδιώχθη και εφυλακίσθη, τοις ήτον εύκολον να λάβουν
τοιαύτην αίτησιν παρά των άλλων. Ο Κολοκοτρώνης
ήτο συνεννοημένος μετά του Μιαούλη, όστις δεν
ήθελε να υπογράψη, εάν δεν ελάμβανε την γνώμην
και συγκατάθεσιν αυτού.
Εν τω μεταξύ των διαπραγματεύσεων τούτων μία επιστολή του κόντε Ρώμα εκτεταμένη, ην ανέγνωσα, προς τον Κολοκοτρώνην τω έλεγε να
προσπαθήση να κερδίση μίαν μόνην μάχην κατά του
Ιμπραήμη, και τότε η Ελλάς δια της Αγγλίας καθίσταται αφεύκτως ανεξάρτητος- ούτω τους εβεβαίου ο αρμοστής. Και επειδή περί την Τρίπολιν υπήρχον
ελληνικά στρατεύματα περί τας 12.000 τοποθετημένα
εις διάφορα μέρη, ως είπον, απεφασίσθη, μετά προηγούμενον πολεμικόν συμβούλιον, να δοθή γενική
μάχη εις τα Τρίκορφα. Όθεν διετάχθη ο μεν Πλαπούτας με το υπ’ αυτόν εις Βαλτέτζι σώμα να έλθη δια νυκτός να καταλάβη την Συλίμναν, το δε εν Δερβένοις
υπό τον Υψηλάντην και Κωστ. Μαυρομιχάλην να καταλάβη την πρωΐαν το Καλογεροβούνι, το δε εν Λεβιδίω υπό τον Λόντον, Ζαΐμην, Ιωάννην και
Παναγιωτάκην Νοταραίους και τους Πετιμεζαίους να
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
καταλάβουν τον Άγιον Γεώργιον του Περθωρίου και
τα πέριξ μέχρι της Πηγής, ο δε Γενναίος μετά του Κανέλλου Δεληγιάννη, Δ. Παπατζώνη, Π. Τσάνε, Ν. Ταμπακοπούλου και άλλων έως 3.000 να τοποθετηθώσιν
3 ώρας πριν εξημερώση εις την επικαιροτέραν θέσιν
των Τρικόρφων απέναντι της Συλίμνης, ο δε Γεν. Αρχηγός έχων παρ’ αυτώ τον Ζαΐμην, νομίζω δε και τον
Λόντον, με εν επικουρικόν σώμα, όπως δι’ αυτού δίδεται εκάστοτε βοήθεια όπου ήθελε παρουσιασθή
ανάγκη, και με τα πολεμοφόδια και τας τροφάς ετοποθετείτο εν τω μέσω εις την μονήν της Επάνω Χρέπας. Ο Γενναίος διετάχθη, άμα οχυρωθή, να δώση
ανατέλλοντος του ηλίου το σημείον της μάχης, και
ούτω τα της μάχης διατεθέντων επροσδοκάτο άφευκτος νίκη. Αλλά βάσκανος δαίμων εφθόνησεν ενταύθα την δόξαν των ελληνικών όπλων. Ήν δε ημέρα
Τρίτη, Ιουνίου 23 του 1825 (πολλοί σφάλλουν περί
τας ημερομηνίας και περί πολλά άλλα κατά τε την
μάχην ταύτην και αλλαχού συμβάντων, αλλ’ εγώ αυτόπτης ων και παθών έχω ακριβεστάτην γνώσιν αυτών
και δεν λανθάνομαι), καθ’ ήν η μάχη προσδιωρίσθη.
Και ο μεν Γενναίος μετά των συν αυτώ εξεπλήρωσαν
ακριβώς το σχέδιον ως και οι εν Λεβιδίω, ο δε Πλαπούτας αντί να έλθη νύκτωρ εις Συλίμναν, ήλθε μετά
την ανατολήν του ηλίου μίαν ώραν, ότε οι εχθροί
ιδόντες αυτόν ερχόμενον τον εκυνήγησαν και τον διεσκόρπισαν, οι δε εν Βερβένοις δεν εταράχθησαν
ποσώς από την θέσιν των.
Ήρξατο λοιπόν η μάχη πριν της ανατολής
του ηλίου συγκεντρώσαντος του εχθρού τας δυνάμεις
του κατά του οχυρώματος του Γενναίου, του Κανέλλου Δεληγιάννη, Παπατζώνη κλπ., και έστησε κατ’
αυτών 4 κανόνια- εις δε τα κατά τον Αγιώργη, Πηγήν
και την μονήν Χρέπας ελληνικά σώματα δεν έδωκε
πολλήν προσοχήν, είχεν όμως και κατ’ αυτών τοποθετήσει δύναμιν, αλλά το κέντρον της μάχης εθεώρει
εις το οχύρωμα του Γενναίου ως ισχυρότερον. Καθ’
όλην την ημέραν τρεις ή πέντε εφόδους έκαμε κατά
του οχυρώματος, αλλ’ απεκρούσθη- και οι εν τω οχυρώματι δις εφορμήσαντες εκυρίευσαν τα κανόνια,
αλλά δεν ηδύναντο να τα παρασύρουν και τα εγκατέλιπον. Η μάχη διήρκεσεν από της 4 π.μ. ώρας μέχρι
της 5 μ.μ. χωρίς να δυνηθή ο εχθρός να διασείση τους
εν τω οχυρώματι, και κατά τας ληφθείσας έπειτα πληροφορίας ο Ιμπραήμης απελπισθείς και φοβούμενος
μη πολιορκηθή εντός της Τριπόλεως και πάθη όσα και
οι προ αυτού, διέταξε τους εν Τριπόλει να ετοιμασθώσι μεθ’ όλων των εφοδίων των προς αναχώρησιν,
όπως επιστρέψωσιν εις Μεσσηνίαν. Εν τω μεταξύ
εφονεύθη εις το οχύρωμα ο Δ. Παπατζώνης, αρχηγός
των όπλων της επαρχίας Μεσσήνης, ανήρ γενναίος
και ωραίος, εκ δε των στρατιωτών ολίγιστοι εφονεύθησαν και επληγώθησαν από τας βολάς των κανονίων.
Αλλά το οχύρωμα ανθίστατο κρατερώς και γενναίως
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
και η νίκη εφαίνετο κλίνουσα εις τους Έλληνας. Αλλά
κατά την την 5 μ.μ. ώραν ο Ιμπραήμης έπεμψε δυο
σώματα ισχυρά κατά των εις Αγιώργην και Πηγήν ελληνικών, το εν από το Πίσω Μπεντένι και το έτερον
από την προς το Περθώρι άγουσαν- οι δε τας θέσεις
εκείνας κατέχοντες Κορίνθιοι και Καλαβρυτινοί δειλιάσαντες εγκατέλειψαν αυτάς και ετράπησαν εις
φυγήν. Ημείς δε οι εν τη μονή και τα πέριξ μέχρι Περθωρίου ευρισκόμενοι ιδόντες τους εχθρούς από τα
πλάγια και τα έμπροσθεν πλησιάσαντές μας απροσδοκήτως εκινήθημεν άπαντες κατ’ αυτών, και αυτός
έτι ο Γεν. Αρχηγός και ο Ζαΐμης, και ανεμίχθημεν
μετά των εχθρών. Ο Ζαΐμης εν τη ανεμοζάλη αυτή
εφρόντισε περί της σωτηρίας του Γεν. Αρχηγού και
διέταξε τους υπ’ αυτόν να τον πάρουν και τον ωθήσουν προς το όρος, ως και εγένετο, αυτός δε ερρίφθη
μετά του σημαιοφόρου του Μιχάλη και άλλων κατά
των ερχομένων εχθρών και μεγάλη κατ’ αυτών θραύσις εγένετο εκεί. Τον Ζαΐμην παρηκολούθουν και εγώ
πεζός, ο δε μακαρίτης Ζαΐμης ήτον έφιππος μη δυνάμενος να βαδίζη πεζός- ο δε ίππος του ήτον μικρόσωμος μεν αλλ’ ισχυρός, και βοσινάκικος ων εβάδιζεν
επί των πετρών ως κατζίκι- ήτο δε λευκόψαρος (κίρικο λεγόμενον). Αλλ’ ευρέθημεν πανταχόθεν περικυκλωμένοι και ανεμίχθημεν με τους Άραβας σχεδόν
χείρας προς χείρας, αλλ’ οι Άραβες έχοντες εκκενωμένα τα όπλα των προσεπάθουν να μας συλλάβουν
δια των χειρών. Τότε διεσκορπίσθημεν πάντες και είς
τον άλλον δεν είδε που υπάγει. Ο μακαρίτης Ζαΐμης
εστράφη προς μεσημβρίαν της Επάνω Χρέπας, (ίσως
είχε σκοπόν να μεταβή εις το οχύρωμα του Γενναίου,
αλλά και τούτο ήτο ήδη κυριευμένον). Εκείθεν λεληθότως εστράφην και εγώ χωρίς να ίδω τον Ζαΐμην, τον
οποίον υπέθετον φονευθέντα ή συλληφθέντα, καθό
έφιππον και μη δυναμένον δήθεν του ίππου του να
διέλθη επί του πετρώδους και ανωμάλου εκείνου
τόπου.
Ο Γενναίος καίτοι ιδών εαυτόν περικυκλωμένον και εκ των όπισθεν εν τω οχυρώματί του επέμενεν ουχ’ ήττον να πολεμήση θεωρών αυτόν έως
τότε νικητήν, αλλά δια της βίας τον ήρπασαν οι στρατιώται, και εις Στεμνιτζιώτης τον έρριψεν εις την ράχιν
του και τον έσωσεν. Εφονεύθησαν δ’ εκεί και ο Γ.
Αλωνιστιώτης, ο Ν. Ταμπακόπουλος, ο Παπασταθούλιας εκ Μικρομάνης και πολλοί άλλοι καπεταναίοι και
στρατιώται. Ο Γενναίος εσώθη δια του Στεμιτζιώτη
εκείνου, διότι ετράπη προς το όρος της Χρέπας και
ουχί προς τα πλάγια αυτού, εις τα οποία όσοι ετράπησαν απωλέσθησαν. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης εσώθη,
διότι προ 2 ή 3 λεπτών της ώρας είχεν εξέλθει του
οχυρώματος ερχόμενος εις την μονήν να ζητήση επικουρίαν και παραστήση τα εν τω οχυρώματι…
…Τοιαύτη απέβη η μάχη των Τρικόρφων την
23 Ιουνίου 1825 καθ’ ήν έπεσαν υπέρ τους 800 Έλλη-
40
νας και πενταπλασίους Τούρκους. Εις αυτήν έλαβον
μέρος εκ των Πελοποννησίων οι Γορτύνιοι, Ολύμπιοι,
Μεσσήνιοι, Καλαβρυτινοί και Κορίνθιοι μόνον. Οι δε
Μανιάται δεν εκινήθησαν διόλου, διότι ο υιός του Π.
Μαυρομιχάλη Γεώργιος αιχμαλωτίσθη εις Πύλον.
Προηγουμένως είχεν υποσχεθή εις τον Ιμπραήμην να
μη κινηθή κατ’ αυτού ο πατήρ του και να παραδώση
την Μάνην, δια τούτο και πολλά ανάρμοστα κατόπιν
συνέβησαν υπό των Μαυρομιχαλαίων.
Ο Κολοκοτρώνης συναθροίσας μετά την
ανωτέρω μάχην τα λείψανα του στρατού του ετοποθέτησεν αυτά εις το Διάσελον της Αλωνισταίνης.
Εκεί προσελθών ο Ζαΐμης και ο Λόντος και άλλοι αρχηγοί, ως οι Δεληγιανναίοι κλπ., συνεσκέφθησαν και
απεφάσισαν να κάμουν την προς την Αγγλίαν αίτησιν.
Και δη διέταξαν τον Ι. Αμβροσιάδην, γραμματέα του
Ζαΐμη, και εμέ ως καλλιγράφους να κάμωμεν ανά δύο
αντίτυπα κατά το σχέδιον, όπερ το εν Ζακύνθω Κομιτάτον είχε στείλει, και το οποίον είχε διορθώσει
επιστραφέν, διότι περιείχεν, ίσως εκ παραδρομής, την
λέξιν absoluto ή absolutamente, απόλυτον ή απολύτως, δηλονότι εις την φράσιν «τίθεται η Ελλάς υπό
την προστασίαν της Μεγάλης Βρεταννίας» περιείχεν
«εις την απόλυτον», όπερ εθεωρήθη και υπ’ αυτού
του Κομιτάτου κινδυνώδες δια την ελληνικήν ανεξαρτησίαν, και το οποίον, ως είπε, δεν ενόησε να σημειώση εις το ιταλικόν υπό την αυτήν έννοιαν, και ότι
κακώς μετεφράσθη. Εκάμαμεν λοιπόν δύο αντίγραφα
εκάτερος λαμπρώς γεγραμμένα, και ενώ εσκέπτοντο
να τα υπογράψουν, έφθασεν η είδησις ότι ο εχθρός
έρχεται από το Λεβίδι εις την Βυτίναν, όπως μας
πάρη τα οπίσθια, άλλο δε σώμα ήρχετο από τις Δαβιές κατά μέτωπον ημών. Τότε εσκέφθησαν οι αρχηγοί να οπισθοδρομήσουν και τοποθετηθώσιν εις
Μαγούλιανα. Ήτο δε, ως νομίζω, η 28 Ιουνίου. Ο εχθρός εισέβαλεν εις Βυτίνην, έκαυσεν αυτήν και τα
πέριξ χωρία και ηχμαλώτισε πολλά γυναικόπαιδα, εν
οις και την Χριστίτζαν του Πάνου Αναγνωστοπούλου
εκ Νεμνίτζης, μητέρα του Δ. Χριστίνη και της Γαρουφαλιάς Γορτυνίου. Έπειτα εκινήθη και καθ’ ημών εις
Μαγούλιανα, μας έτρεψεν εις φυγήν μετά τινα αντίστασιν και διαλυθέντες διεσκορπίσθημεν τήδε κακείσε. Ενώ δε ητοιμαζόμεθα να φύγωμεν από τα
Μαγούλιανα, ο αδελφός του Φωτάκου Αναγ. Παπαγιαννακόπουλος έδιδε τω Κολοκοτρώνη και τω Γενναίω 1.000 τάληρα, τα οποία ώφειλεν εις τον Πάνον,
νομίζω, εκ της εις το ενοίκιον του άλατος συμμετοχής
του. Αλλ’ ούτοι δεν τα έπαιρναν, διότι δεν είχον που
να τα βάλουν, αφού τα φορτηγά ζώα είχον αναχωρήσει. Εκείνος δε τα έρριψε χαμαί και απήλθε ν’ ασφαλίση την οικογένειάν του. Τότε ο Γέρος υπεχρέωσεν
εμέ να τα πάρω ως έχοντα δισάκκι επί του ίππου μου
και να υπάγω εις χωρίον Σέρβου της Ηραίας, όπου
ήτον η οικογένειά του, αλλ’ εγώ εδυσκολευόμην,
41
διότι είχον βάρος 20 οκάδων και εν τη περιστάσει
εκείνη έπρεπε να είναι τις ελεύθερος ίνα σωθή. Μολαταύτα τα επήρα, και εν τω μεταξύ μας επλάκωσεν
ο εχθρός και έκαστος δεν είδε που επήγαινεν. Εγώ
παρασυρθείς ετράπην άλλην οδόν και κατεδιώχθην
υπό των εχθρών, αλλά χάρις εις την ικανότητα του
ίππου εσώθην. Εκεί ήκουέ τις τον θρήνον των καταδιωκομένων γυναικοπαίδων και συνεθρήνει, εν τη
φυγή μου όμως διέσωσα πολλά γυναικόπαιδα, διότι
είχον και στρατιώτας μαζί μου. Όθεν ο Κολοκοτρώνης, Ζαΐμης, Δεληγιανναίοι και άλλοι αρχηγοί απήλθον το εσπέρας εκείνο εις Λαγκάδια, εγώ δε αντί να
υπάγω εις Σέρβου παρεκτραπείς ή παρασυρθείς
έφθασα μετά μίαν φοβεράν χάλαζαν εις χωρίον Σπάθαρι του δήμου Τροπαίων.
Εις Λαγκάδια υπέγραψεν ο Κολοκοτρώνης
την αίτησιν προς την Αγγλίαν μετά των εκεί ευρεθέντων Ζαΐμη κλπ., οίτινες έθεσαν και τας υπογραφάς
απόντων, ως του Κορίνθου και άλλων, συνυπογράψαντες και τα άλλα αντίτυπα, και τα έδωκαν του Ζαχαριάδου ή Πελοπίδα, όστις δια νυκτός ανεχώρησε
και μετέβη εις Ζάκυνθον. Συγχρόνως ή πρότερον ή
ολίγον έπειτα εστάλη και εκ μέρους του Μιαούλη η
άλλη αίτησις. Αλλ’ οι Άγγλοι δεν ηρκέσθησαν εις τας
υπογραφάς των εν Λαγκαδίοις, αλλ’ απήτησαν να επικυρώση αυτάς ο Κολοκοτρώνης ως αρχηγός της
ξηράς. Όθεν εδέησε να επιστραφή και επεκυρώθησαν
οι υπογραφαί, αλλά πάλιν εύρον έλλειψιν, ότι δεν ήτο
τεθειμένη η σφραγίς του Κολοκοτρώνη. Την έλλειψιν
όμως ταύτην ανεπλήρωσαν οι εν Ζακύνθω ποιήσαντες σφραγίδα με το όνομα και τον τίτλον του Κολοκοτρώνη κλπ. και ούτως εγένετο δεκτή η αίτησις και
απεστάλη εις την Αγγλίαν. Πιθανόν να είναι μία των
παρ’ εμού γεγραμμένων, διότι το γράψιμόν μου ήτο
καθαρώτερον από το του Αμβροσιάδη, και να ευρίσκεται το γράψιμόν μου εις τα αρχεία της
Αγγλίας…».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως είναι γνωστό, αφού
από το 1821 είχαν θυσιαστεί χάριν της ελευθερίας
εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων και είχαν ρεύσει ποταμοί αίματος, η Ελλάδα απελευθερώθηκε μετά την
Ναυμαχία του Νεοκάστρου (Ναυαρίνου), που έγινε
την 8η Οκτωβρίου 1827 (20 Οκτωβρίου με το νέο
ημερολόγιο), κατά την οποία οι ναύαρχοι της Αγγλίας
Κόδριγκτον, της Γαλλίας Δεριγνύ και της Ρωσίας
Χέϋδεν, κατεναυμάχησαν και κατέστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και επέβαλαν την εφαρμογή της
συνθήκης του Λονδίνου της 24ης Ιουνίου 1827 (6 Ιουλίου 1827), που προέβλεπε την ειρήνευση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και την αυτονομία της Ελλάδος.
Η Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος με
το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 22 Ιανουαρίου
1830 (3 Φεβρουαρίου 1830) με την πλήρη συναίνεση
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΦΙΛΕΪΚΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ …ΠΕΡΙΠΑΤΟ!!!
(Ή Τα ευτράπελα των “Λαϊκών Δικαστηρίων” των Φιλίων!!!)
Για κάποιο χρονικό διάστημα, κατά την περίοδο της Ιταλο-Γερμανικής Κατοχής, όταν είχε
“φουντώσει” το Αντάρτικο της Εθνικής Αντίστασης των Ελλήνων, στην περιοχή του Χωριού μας και γενικά στην περιοχή της
Κλειτορολευκασίας, δεν λειτουργούσαν τα τακτικά Ελληνικά Δικαστήρια και οι Αντάρτες
πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου, για να αποφεύγονται οι αυτοδικίες, συνέστησαν τα λεγόμενα: “Λαϊκά Δικαστήρια”, με … “Δικαστές”,
που προέρχονταν από τον … λαό, δηλαδή από
μερικούς συγχωριανούς μας!!!
Για Προέδρους αυτών των “Λαϊκών Δικαστηρίων”, όριζαν κάποιους συγχωριανούς μας, οι
οποίοι είχαν κάποια στοιχειώδη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και παιδεία, πράγμα σπάνιο για
εκείνη την εποχή, εκτός αν υπήρχε κανένας Δάσκαλος, ο οποίος είχε … εξασφαλισμένη την
έδρα του Προέδρου και για “Συνέδρους” οι
οποίοι πλαισίωναν τον Πρόεδρο, όριζαν κάποιους οι οποίοι, σπανίως είχαν τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο!!!
Όπως γνωρίζετε, ευτράπελα και φοβερά κωμικά επεισόδια και περιστατικά συνέβαιναν,
συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στον αιώνα τον
άπαντα, στις αίθουσες των τακτικών, δηλαδή
των κανονικών Δικαστηρίων της κάθε χώρας,
φανταστείτε τώρα πόσα τέτοια κωμικά κι ευτράπελα περιστατικά συνέβαιναν, κατά τη
διάρκεια των συνεδριάσεων των παραπάνω
“Λαϊκών Δικαστηρίων”, οι οποίες συνήθως
ήσαν … υπαίθριες, επειδή τα σπίτια και το σχολείο μας, τα είχαν … “φλουδίσει” οι παλιομακαρονάδες και … κοκοροφάγοι Ιταλοί!!!
Ο μακαρίτης θεατρικός συγγραφέας και ευθυμογράφος Δημήτρης Ψαθάς, στο ξεκίνημα
της καριέρας του, έβγαζε το ψωμί του από κάτι
τέτοια ευτράπελα επεισόδια και περιστατικά,
τα οποία … αλίευε, σαν πέστροφες του Λά-
ΦΙΛΕΪΚΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
του Γιάννη Α. Παπαρρηγόπουλου
δωνα, από τις αίθουσες
των Δικαστηρίων της
Αθήνας κι έγραψε τα ευθυμογραφικά του έργα:
“Η Θέμις έχει κέφια”, “Η
Θέμις έχει νεύρα” και
“Ορκίζομαι να είπω την
αλήθειαν”!!!
Εγώ τώρα, ζηλεύοντας
τον αείμνηστο Ψαθά, αλλά μη διαθέτοντας το
φοβερό του χιούμορ και την απέραντη συγγραφική του ικανότητα, θα προσπαθήσω, στο
μέτρο των δυνατοτήτων μου, να σας περιγράψω μερικά από τα πάμπολλα κωμικά κι ευτράπελα περιστατικά και επεισόδια, που
συνέβησαν κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων των παραπάνω “Λαϊκών Δικαστηρίων”
των Φιλίων Καλαβρύτων!!!
Είναι αλήθεια ότι, πολλά τέτοια κωμικά κι ευτράπελα περιστατικά των παραπάνω “Λαϊκών
Δικαστηρίων”, εγνώριζε ο αείμνηστος Δάσκαλος και φίλος Μίμης Παπαευθυμίου, αλλά δυστυχώς μας “έφυγε” πρόωρα!
Επίσης πολλά τέτοια κωμικά περιστατικά
γνωρίζει και ο Πάνος Δρακόπουλος, επειδή το
σπίτι του είναι στο κέντρο του Χωριού μας κι
επομένως είχε την τύχη να βρίσκεται πάντοτε
στο … επίκεντρο των γεγονότων και παρών,
σχεδόν σε όλες τις συνεδριάσεις των πιο πάνω
Δικαστηρίων!!!
Όσα ευτράπελα περιστατικά θα αναφέρω στις
παρακάτω αράδες, εκτός από τη “Δίκη της Βελέντζας”, τα γνωρίζω από διηγήσεις διαφόρων
συγχωριανών μας και κυρίως από τον παραπάνω Πάνο Δρακόπουλο κι επομένως εάν σε
κάποιο σημείο δεν τα περιγράφω καλά, τότε ο
φίλος μου ο Πανάκος, ας κάνει τον κόπο να με
διορθώσει και πέραν τούτου, ας προσθέσει και
μερικά άλλα από εκείνα που οπωσδήποτε γνω-
42
ρίζει και τα αποδίδει μάλιστα, με το εξαίσιο και
απίθανο χιούμορ που τον προίκισε η φύση!!!
Μία από τις δίκες των “Λαϊκών Δικαστηρίων”, ήταν και η “Δίκη της Βελέντζας”, στην
οποία Πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος θείος και
πρώτος εξάδελφος του πατέρα μου, ο Μιχάλης
Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος αργότερα το έτος
1949, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, εδολοφονήθει από τα “τσακάλια” και τις
“ύαινες” του μαύρου φασισμού!!!
Αντικείμενο της δίκης ήταν μια βελέντζα απ’
τον γιούκο της Μάνας μου, την οποία είχε κλέψει μια γειτόνισσα, πάνω στην αναμπουμπούλα
της πυρκαϊάς του Χωριού μας απ’ τους Ιταλούς
και την οποίαν είχε ιδεί και αναγνωρίσει η μακαρίτισσα, όταν η κλέφτρα την έπλενε και την
“κοπάναγε” με τον κόπανο στα “Κουτούλια”
του κεφαλόβρυσου του Αϊ-Νικόλα μας κι όπως
ήταν επόμενο την “πήγε” στο “Λαϊκό Δικαστήριο” του Χωριού μας, για τα … περαιτέρω!!!
Ο μακαρίτης θείος μου, ο Μιχάλης Παπαρρηγόπουλος, σαν Πρόεδρος του Δικαστηρίου
εκείνη την ημέρα, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη
θέση, επειδή η μία από τις δύο γυναίκες διαδίκους, ήταν γυναίκα του πρώτου του εξαδέλφου
και φοβήθηκε μήπως “κατηγορηθεί” για μεροληψία, εάν καταδίκαζε την αντίδικο της Μάνας
μου και απέδιδε τη βελέντζα σ’ αυτήν, που ήταν
συγγενής του και ατυχώς γι’ αυτόν, είχε το ίδιο
επώνυμο: Παπαρρηγοπούλου!!!
Είναι βέβαια περιττό να σας ειπώ ότι, μόλις
ήλθε η σειρά της εκδίκασης της υπόθεσης της
βελέντζας, έγινε της … κακομοίρας από τις
φωνές των δύο αντιδίκων γυναικών! Από τη μια
μεριά κραύγαζε και ωρύονταν η Μάνα μου, ότι
είναι δική της η βελέντζα, επειδή την είχε υφάνει στον αργαλειό της με τα ίδια της τα χέρια
και γι’ αυτό εγνώριζε τα σημάδια και το χρώμα
της και από την άλλη μεριά η κλέφτρα γειτόνισσα αναψοκοκκίνιζε και … κλαφούναγε,
ισχυριζόμενη πάνω στη λαϊκή ρήση: “φωνάζει
ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης!”!!!
Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου και θείος μου
Μιχάλης Παπαρρηγόπουλος, αντελήφθει αμέσως ότι, είχε να λύσει έναν … μίνι “Γόρδιο
Δεσμό” και για να “προκάνει” ίσως κάποιο …
μαλλιοτράβηγμα ανάμεσα στις δύο αντίδικες
γυναίκες, διέκοψε τη δίκη και διέταξε την κάτοχο της βελέντζας να την προσκομίσει ενώ-
43
πιον του Δικαστηρίου, μαζί με ένα … προβατοψάλιδο!!!
Μόλις το φιλοθεάμον κοινό, άκουσε για …
προβατοψάλιδο, μπήκε όπως ήταν φυσικό, σε
τεράστια απορία! Τι στο καλό το ήθελε ο Πρόεδρος το … προβατοψάλιδο, σε μια τέτοια δίκη
ενώπιον του “Λαϊκού Δικαστηρίου”; Να κουρέψει, ίσως, τις δύο αντίδικες γυναίκες;
Όχι βέβαια! Απλώς, μόλις κατάλαβε ότι οι
δυο γυναίκες ήσαν έτοιμες να μαλλιοτραβηχτούν, του ήλθε η φαεινή ιδέα ή η … φλασιά,
κατά την έκφραση της νεολαίας μας, να εφαρμόσει το τέχνασμα που είχε κάνει ο σοφός βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας, για να δώσει
το παιδί, στην πραγματική του μητέρα, προσποιούμενος ότι θα το κόψει στα δύο το καψερό, με τη χατζάρα, όπως ο χασάπης με τον
μπαλντά, το σφαγμένο αρνί, που κρέμεται στο
τσιγκέλι!!!
Ο Πρόεδρος, αφού είδε και αποείδε και άκρη
δεν μπορούσε να βρει με τις δύο αντίδικες γυναίκες, τις πρόσταξε να ξεδιπλώσουν τη … ρημάδα την βελέντζα και η κάθε μια τους να την
κρατήσει από μια άκρη της!
Ύστερα κατέβηκε από την έδρα του, πήγε
ανάμεσα στις δύο γυναίκες, κρατώντας στο
χέρι του το προβατοψάλιδο και με επίσημο
ύφος τους είπε: “Επειδή και οι δυο σας ισχυρίζεστε, ότι είναι δική της η βελέντζα, εγώ άλλη
λύση δεν έχω, παρά να την κόψω σε δυο κομμάτια τη ρημάδα και να πάρει η καθεμιά σας
από ένα … κομμάτι! Δέχεστε;”
“Να την κόψεις κύριε Πρόεδρε!”, πετάχτηκε
και είπε απνευστί η κλέφτρα!!!
“Όχι Μιχάλη!”, φώναξε αμέσως η αείμνηστη
Μάνα μου, που είχε κοπιάσει να την υφάνει και
φυσικά λυπήθηκε να την ιδεί κομμένη στα δύο
και αμέσως μετά πρόσθεσε: “Αν είναι να κοπεί
στα δύο, ας την πάρει αυτή” κι έδειξε με το δάχτυλό της την κλέφτρα, με ένα βλέμμα … μονομμάτικο, που αν τυχόν το ανθρώπινο βλέμμα
ήταν φτιαγμένο να έχει και βλήμα μέσα του, θα
σκότωνε ακόμη και … βόιδι!!!
Το τέχνασμα του Προέδρου, έπιασε σαν …
ίσκα, γιατί μετά από όλα τα παραπάνω, ο αείμνηστος θείος μου, “είχε σχηματίσει πλέον,
πλήρη δικανική πεποίθηση!”, όπως λένε οι νομικοί, ότι η βελέντζα ήταν πράγματι της Μάνας
μου και αρπάζοντάς της την παρέδωσε σ’
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
αυτήν, λέγοντάς της: “Πάρτην Θανάσω τη βελέντζα, γιατί είμαι βέβαιος ότι είναι δική
σου!”!!!
“Μα …”, τόλμησε να ψελλίσει η κλέφτρα της
βελέντζας, αλλά:
“Μάξι και ξερό σου!”, την αποπήρε και την
αποστόμωσε ο … Πρεζιντέντε του “Λαϊκού Δικαστηρίου” των Φιλίων: Μιχάλης Παπαρρηγόπουλος!!!
Σε κάποια άλλη δικάσιμο, του “Λαϊκού Δικαστηρίου” του Χωριού μας, Πρόεδρος είχε οριστεί, ο αείμνηστος Αντώνης Ζωγράφος, ο
οποίος ήταν αδελφός του γιατρού Νίκου Ζωγράφου και ο οποίος ήταν και Δικηγόρος στην
Αθήνα, αλλά τότε, λόγω της κατοχής, παρεπιδημούσε στο Χωριό μας!
Όπως αντιλαμβάνεστε, οι συγχωριανοί μας
που ορίζονταν σαν σύνεδροι και τον πλαισίωναν, επειδή εγνώριζαν ότι ο Αντώνης Ζωγράφος
σαν Δικηγόρος, ήταν και ο μόνος που εγνώριζε
νομικά, τον άφηναν να εκδικάζει εντελώς απερίσπαστος, τις διάφορες υποθέσεις, καθώς και
να εκδίδει και δημοσιεύει τις σχετικές αποφάσεις!!!
Αυτό συνέβαινε κατά κανόνα, αλλά κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του, η οποία τον
επιβεβαιώνει, όπως λέει ο λαός μας και η εξαίρεση στην προκειμένη περίπτωση, ήταν ο “Σύνεδρος” Μπαρμπαγιάννης, ο οποίος όρθωσε το
ανάστημά του, έγραψε στα παλαιότερα των
υποδημάτων του, τις νομικές γνώσεις του αείμνηστου συναδέλφου και διεφώνησε… κάθετα,
όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Αντρέας, ως
προς το “ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ” μιας υπόθεσης!
Ο παραπάνω Πρόεδρος του “Λαϊκού Δικαστηρίου” και νομικός Αντώνης Ζωγράφος, δεν
είχε πεισθεί εντελώς για την ενοχή κάποιου κατηγορούμενου κι επειδή “διατηρούσε ορισμένες αμφιβολίες”, όπως λένε οι Δικαστές,
πρότεινε την απαλλαγή του, αλλά προτού προλάβει καν, να αποσώσει την απαλλακτική του
πρόταση, πετάχτηκε “σαν τον …πόρδο απ’ το
βρακί”, όπως λέει ο χύδην όχλος, ο “Σύνεδρος”
Μπαρμπαργιάννης και πρότεινε την ενοχή του
κατηγορουμένου!!!
Ο αείμνηστος συνάδελφος και Πρόεδρος του
πιο πάνω Δικαστηρίου, αιφνιδιάστηκε πλήρως
μετά την αναπάντεχη διαφωνία του Μπαρμπαγιάννη, γιατί δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες
ΦΙΛΕΪΚΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
διαφωνίες και αντιδράσεις, όταν μάλιστα αναγκαστικά τον διόριζαν, σαν νομικός που ήταν,
να εκδικάζει υποθέσεις, μεταξύ των συγχωριανών του, στο παραπάνω “Λαϊκό Δικαστήριο”,
αλλά διατήρησε την ψυχραιμία του και με ήπιο
και συγκαταβατικό ύφος προσπάθησε να μεταπείσει τον “Σύνεδρο” Μπαρμπαγιάννη, λέγοντάς του: “Μα κύριε συνάδελφε, έτσι λέει ο
Κώδικας!”!!!
Ο … “συνάδελφος” και “Σύνεδρος” Μπαρμπαγιάννης όμως, ο οποίος δεν είχε ξανακούσει στη
ζωή του, τη λέξη: “Κώδικας” και πεπλανημένως
νομίζοντας ότι πρόκειται για τον παλαιό πολιτευτή
της γειτονικής Γορτυνίας: Γόντικα, γύρισε και είπε
στον Πρόεδρο Αντώνη Ζωγράφο, τα εξής αμίμητα: “Για κάλεσέ τον εδώ, αυτόν τον … Γόντικα,
να δούμε τι θα μας πει κι αυτός!”!!!
Αμέσως μετά το παραπάνω μπέρδεμα των εννοιών των λέξεων: Κώδικα και Γόντικα εκ μέρους
του αείμνηστου Μπαρμπαγιάννη, όπως ήταν φυσικό, επεκράτησε πανδαιμόνιο και μεγίστη… ιλαρότης στο ακροατήριο, όπως θα έλεγε και ο
αείμνηστος Δημήτρης Ψαθάς!!!
Σε κάποια άλλη δικάσιμο του “Λαϊκού Δικαστηρίου” του Χωριού μας, ο αείμνηστος Γεώργιος
Λαμπρόπουλος, ο γεννήτορας των συγγενών μου
Λαμπροπουλαίων, ο οποίος συμμετείχε στη σύνθεσή του, σαν “Λαϊκός Κατήγορος” της έδρας,
επρότεινε την παρακάτω ποινή, για τον υπαίτιο
και ζημιώσαντα τσοπάνη, η οποία έμεινε ιστορική
στα χρονικά του “Λαϊκού Δικαστηρίου” του Χωριού μας, για την πρωτότυπη και “sui generis” διατύπωσή της!!!
Κάποιου τσοπάνη, ο οποίος τυλιγμένος στην καπότα του, αποκοιμήθηκε πάνω σε μια πουρναρίσια
τούφα κι έβλεπε στο όνειρό του ότι: έκανε …
“σουλουμουντούκουμ τσιτσιρί”, όπως θα έλεγε
και ο αείμνηστος Νίκος Τσιφόρος με μια πεντάμορφη νεράιδα, του “έφυγαν” τα σκασμένα τα
πρόβατα, πήγανε τα παντέρημα στον Φιλέικο
Κάμπο και μπαίνοντας μέσα σε ένα “ποτιστικό”
χωράφι, έκαναν … “κασαΐ”, δηλαδή “Γης Μαδιάμ”, όπως λέει και η Βίβλος, τις τρυφερές καλαμποκιές, που μόλις είχαν φυτρώσει και
ξεπεταχτεί από το χώμα!!!
Όταν λέμε: “κασαΐ” στο χωριό μας τα Φίλια Καλαβρύτων, εννοούμε ότι, δεν είχαν αφήσει ούτε …
κλαρίτσα καλαμποκιάς στο χωράφι, τα σκασμένα
τα προβατάκια!!!
44
Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η αγροζημία μεγάλη, αλλά η προταθείσα ποινή, εκ μέρους του “Λαϊκού Κατήγορου” Γεωργίου
Λαμπρόπουλου, ήταν … έμπλεη πρωτοτυπίας και
επιεικείας!!! Ακούστε την:
“Να υποχρεωθεί ο τσοπάνης, να δώσει στον παθόντα … 5-6 οκάδες καλαμπόκι, υπό την προϋπόθεση ότι: η νέα σοδειά του, σε καλαμπόκι, θα
ήταν καλή…”!!!
Τα … πρακτικά του παραπάνω “Λαϊκού Δικαστηρίου” δυστυχώς δεν ευρέθησαν για να ιδούμε
ποιο θα ήταν το πρόστιμο, σε βάρος του τσοπάνη,
εάν η σοδειά του σε καλαμπόκι ήταν κακή ή και
μηδενική!
Κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων, των “Λαϊκών Δικαστηρίων” του Χωριού μας, συνέβησαν
και άλλα, μικρότερης σημασίας ίσως, κωμικά κι
ευτράπελα περιστατικά, τα οποία πιθανόν να τα
περιγράψω σε άλλο μου σημείωμα, αλλά τώρα θα
σας αναφέρω μόνο το παρακάτω, από το οποίο
αποδεικνύεται περιτράνως ότι: όχι μόνον η Γη κινείται (όπως μας βεβαιώνει αυτός ο “τύπος” ο
παλιο-Ιταλιάνος μακαρονάς, ο Γαλιλαίος, ο
οποίος τα “γύρισε” όταν είδε τη θράκα που είχε
ανάψει η περιβόητη “Ιερά Εξέταση”, για να τον
κάνει ψητόν, σαν γουρνόπουλο της σούβλας)
αλλά και ο …τόπος μπορεί να πάει … περίπατο!!!
Όπως προανέφερα, οι συνεδριάσεις των “Λαϊκών Δικαστηρίων” του Χωριού μας, συνήθως
ήσαν υπαίθριες, γιατί οι Ιταλοί είχαν κάψει τα περισσότερα σπίτια μας, καθώς και το Σχολείο κι
έτσι ο κάθε συγχωριανός μας, μπορούσε εντελώς
ανεμπόδιστα, όχι μόνον να τις παρακολουθήσει,
αλλά ενδεχομένως και να σχολιάσει ακόμη και
μάλιστα μεγαλοφώνως, τις ερωτήσεις των αξιοτίμων “Δικαστών”, καθώς και τις απαντήσεις των
μαρτύρων και των διαδίκων!!!
Σε κάποια δικάσιμο του “Λαϊκού Δικαστηρίου” του Χωριού μας, Πρόεδρός του είχε οριστεί, ο αείμνηστος Δάσκαλός μου Γιάννης
Κωτσιόπουλος! Μία από τις υποθέσεις της παραπάνω δικασίμου, ήταν και η αγροζημία που
είχαν κάνει τα πρόβατά ενός τσοπάνη, σε ένα
σταροχώραφο κάποιου συγχωριανού μας, στο
οποίο σταροχώραφο είχαν κάνει τα ερμαδιακά
τέλεια … αποψίλωση στο φύτρο του νεοσπαρμένου σταριού!!!
Μόλις ο αείμνηστος Δάσκαλός μου και Πρόεδρος του Δικαστηρίου, τελείωσε τις σχετικές
45
ερωτήσεις που ήθελε να κάνει, σε κάποιον μάρτυρα, ύστερα στράφηκε στον παρακαθήμενο σύνεδρο Μπαρμπα-Γιώργη, ο οποίος μέχρι τότε
δεν είχε βγάλει μιλιά και τον ρώτησε αν ήθελε
να κάνει κι αυτός κάποια ερώτηση στον εξεταζόμενο μάρτυρα!!!
Ο “Σύνεδρος” Μπαρμπα-Γιώργης, αιφνιδιάστηκε πλήρως, γιατί δεν ήξερε τι ερώτηση να
κάνει και αντί να ειπεί στον Πρόεδρο ότι, δεν
έχει να κάνει κάποια ερώτηση ή ότι δεν επιθυμεί
να κάνει κάποια ερώτηση, την έκανε την … κασκαρίκα, δηλαδή την σούπερ βλακώδη ερώτηση,
στον εξεταζόμενο μάρτυρα: “Δεν μου λες κύριε
μάρτυρα, ο τόπος που έγινε η αγροζημία, ήταν
πάντοτε … εκεί;”!!!
“Όχι! Είχε πάει … περίπατο!”, ανέκραξε ειρωνικά και μεγαλοφώνως, ένας χωρατατζής και
“τύπος” του Χωριού και αμέσως μετά “έγινε …
Λούης”, κατά το κοινώς λεγόμενο, πιθανώς για
να αποφύγει την … κατσάδα του ανθυπομειδιούντος Προέδρου του “Λαϊκού Δικαστηρίου”, ο
οποίος μετά την παραπάνω απίθανη ατάκα του
συγχωριανού μας, ματαίως προσπαθούσε, να
επιβάλλει την τάξη στο φιλοθεάμον κοινόν του
ακροατηρίου, ανάμεσα στο οποίο η ιλαρότης
ήταν διάχυτη για να μην ειπώ αρκούντως … σεισμική!!!
Σημείωση: Οι παραπάνω “Φιλέικες Αληθινές
Ιστορίες”, αφιερώνονται με την προσήκουσα ευλάβεια, στην Ιερή Μνήμη, του αείμνηστου και
αξέχαστου συγχωριανού μας Γιατρού: Νίκου Ζωγράφου, ο οποίος μας “έφυγε” πριν από δέκα
πέντε (15) χρόνια περίπου και ο οποίος όταν ήταν
στη ζωή, οπουδήποτε κι αν με συναντούσε, με
“υποχρέωνε”, κατά κάποιον τρόπο, να του διηγούμαι τέτοιες κωμικές κι ευτράπελες ιστοριούλες
του Χωριού μας, το οποίο, όπως είναι σε όλους
γνωστόν, το υπεραγαπούσε!!!
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στο τρέχον τεύχος:
«Μη μου μιλάς για καλοκαίρια». Αυτό το γλυκόπικρο τραγούδι ερμήνευε, μεταξύ άλλων, η
Σοφία Αρβανίτη και σιγοτραγουδούσαν κάθε
φορά οι θαυμαστές της. Άλλωστε, σε ποιον δεν
ξυπνά θερινές αναμνήσεις… . Με αφορμή την
εμφάνισή της στην τηλεοπτική εκπομπή «Τα
Καρντάσιανς» της 6 ης Μαρτίου 2014, παραθέτουμε μία σύντομη ανασκόπηση στην μουσική
πορεία της. Από τη ζωντανή εμφάνισή της «Για
ακρογιαλιές και αστέρια», επιγραφή αποτελούσα
τη συνέχεια των στίχων της προαναφερθείσας
επιτυχίας, περιγράφουμε τις εντυπώσεις μας.
Σοφία Αρβανίτη
Η Σοφία Αρβανίτη εμφανίσθηκε στον χώρο της
δισκογραφίας το 1988. Απετέλεσε ίνδαλμα πολλών κορασίδων της δεκαετίας του 1990 λόγω
των επιτυχιών, των χρυσών δίσκων και των συνεργασιών της με τα μεγαλύτερα ονόματα της
ελληνικής και ξένης μουσικής σκηνής.
ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΙΑ
46
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου από
μικρή ασχολήθηκε με τον χώρο του θεάματος.
Άρχισε μαθήματα ορθοφωνίας και κλασικού
χορού το 1978 και έξι έτη αργότερα της έγινε
πρόταση να εμφανισθεί σε δημόσιο χώρο για να
τραγουδήσει. Με μουσικές σπουδές, μαθήματα
φωνητικής και δεκαπέντε έτη κλασσικό χορό, εισήλθε στη μάχη του τραγουδιού. Έτσι, το 1985
έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε μια μπουάτ
στην Πλάκα. Αργότερα, άρχισαν και οι συνεργασίες της με δημοφιλείς καλλιτέχνες της δεκαετίας του 1980, αλλά και οι προσωπικές της
επιτυχίες.
Η αρχή της σταδιοδρομίας της έγινε με την εμφάνισή της στην ελληνική ποπ μουσική σκηνή, όπου
έγινε η πρώτη της επαφή με το κοινό. Από την
πρώτη στιγμή έγινε ευρύτερα γνωστή και αγαπήθηκε ιδιαιτέρως. Πριν ακόμη αρχίσει τη δισκογραφία της, συνεργάστηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες
όπως οι Στράτος Διονυσίου, Άννα Βίσση κ.ά. Η
επιτυχία συνεχίστηκε ανοδικώς και στη συνέχεια
κορυφώθηκε. Από το 1987 μέχρι το 2009 συνεργάστηκε με γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Βασίλης
Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Καρβέλας, η
Μαντώ καθώς και τραγουδοποιούς, όπως οι Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, Μιχάλης Ρακιντζής και
Κώστας Τουρνάς.
Η ζεστή, αισθησιακή φωνή, σε συνδυασμό με την
εντυπωσιακή εμφάνιση, την μεγάλη άνεση και αμεσότητα στην πίστα, ήταν το διαβατήριο για την
ανοδική της πορεία. Η χρυσή δισκογραφία είναι πια
γεγονός και οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη.
Στο δίσκο «Παράφορα» του 1992 υπάρχει η μοναδική συνεργασία της Σοφίας με την Bonnie Tyler
στο τραγούδι «The desert is in your heart». Το δίδυμο δημιουργήθηκε, μέσω του Μιχάλη Ρακιντζή
και της δισκογραφικής τους εταιρείας, από τον θαυμασμό της Σοφίας για την φωνή και την σταδιοδρομία της Bonnie Tyler, και την αναγνώριση της
Bonnie Tyler για την εργασία και το τάλαντο της
Σοφίας.
Η Σοφία Αρβανίτη έχει τραγουδήσει μαζί με σπουδαίους ερμηνευτές. Ανάμεσά τους οι Γιάννης Πάριος, Στέλιος Ρόκκος, Νότης Σφακιανάκης,
Γιάννης Ζουγανέλης κ.ά. Πρόκειται για ένα ανήσυχο άτομο, διαρκώς σε αναζήτηση για νέα και
πρωτοποριακά ερεθίσματα, ώστε να μπορεί να πρωτοτυπεί και να κρατά το ενδιαφέρον του κοινού.
47
ΟΖ Cafe
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Σάββατο 8 Μαρτίου, ώρα 23:30
Η Σοφία Αρβανίτη, ως προσκεκλημένη στην
τηλεοπτική εκπομπή «Τα Καρντάσιανς», μίλησε
για την συνεργασία της με τον Μιχάλη Ρακιντζή, τα έτη απουσίας της από τα μουσικά δρώμενα, την επιστροφή της και την νέα της ζωή.
Μένει εκτός Αθηνών, αλλά ταυτοχρόνως πολύ
κοντά. Την δεκαετία του 1990 σταδιοδρόμησε
στον χώρο του τραγουδιού και σίγουρα δεν ξεχνάει την συνεργασία της με τον Μιχάλη Ρακιντζή. Ωστόσο, όπως ανέφερε, τα τραγούδια που
της είχε εμπιστευθεί δεν την εξέφραζαν απολύτως, αλλά σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Την περίοδο κατά την οποία απεφάσισε με ποιο
μουσικό είδος ήθελε να ασχοληθεί, εμφανίσθηκε
το λαϊκό τραγούδι και άλλαξε προσανατολισμό.
Το 2009 επέστρεψε με ένα καινούργιο λεύκωμα,
αφού της είχε λείψει το τραγούδι. Απεκάλυψε ότι
το έκανε για εκείνην απολαμβάνοντας πολύ την
όλη διαδικασία του θαλάμου ηχογραφήσεων,
αφού έδωσε όλες της τις δυνάμεις επειδή δεν εμφανιζόταν σε κάποιο νυκτερινό μαγαζί.
Η εμφάνισή της στην κεντρική σκηνή του ΟΖ
Café απετέλεσε για εμέ ευχάριστη έκπληξη. Ο
χώρος ήταν γεμάτος από θαυμαστές της Σοφίας,
αρσενικούς και θηλυκούς. Ο ηλεκτρικός ήχος
θεωρώ ότι αδίκησε λίγο τους μουσικούς, αλλά
το όλο μουσικό σχήμα είχε όρεξη, κέφι και ζωντάνια.
Η αρχή έγινε περίπου στις 00.05, περιελάμβανε
δύο και ήμισυ της ώρας πρόγραμμα και η Σοφία
μας οδήγησε μέχρι τις 3.00 π.μ. χωρίς να το αντιληφθούμε. Ακούσθηκαν από την ίδια σχεδόν
όλες οι μεγάλες επιτυχίες της, καθώς και κάποιες
διασκευές ξενόγλωσσων και ελληνόγλωσσων
τραγουδιών. Ωρισμένα τραγούδια ερμηνεύθηκαν
από τον κιθαρωδό Γιάννη Ζερβό με τη βοήθεια
του Δημήτρη Κίκλη (ηλεκτρικό πιάνο). Ο τυμπανιστής της παρέας Αλέξανδρος Γκινάλας
ήταν άψογος, με ήχο ξεκάθαρο, διατηρώντας,
κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, χαμηλούς τόνους.
Η Σοφία ήταν ιδιαιτέρως προσηνής, κοινωνική με
μία εύθραυστη ευαισθησία, η οποία εκκινούσε από
σκληρό ροκ και κατέληγε σε ελαφρύ λαϊκό. Προφανώς, στα δύο τελευταία τραγούδια της βραδιάς έγινε
χαμός. Θεωρώ ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι έμειναν
ικανοποιημένοι από την μουσική αυτή εμφάνιση.
ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΙΑ
Ακολουθεί ο αναλυτικός κατάλογος:
1) Το φλασάκι, 2) Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε,
Σοφία Αρβανίτη
3) Παίξε μουσική δυνατά, 4) Όλα πήραν φωτιά,
5) Ξύλινο πάτωμα, 6) Επανάσταση – Video,
7) Μόνη περπατώ – Smoothoperator, 8) Ζωή σαν
πορτοκάλι, 9) Φύλλο στον άνεμο, 10) Κόκκινη κόλαση, 11) Δεν είσαι έρωτας εσύ, 12) La isla bonita,
13) Πάντα είσαι εδώ, 14) Έφυγε, 15) Ο προσκυνητής, 16) Χτύπα, 17) Σοκολατί,
18) Σαν σταρ του σινεμά, 19) Ρίτα Ριτάκι, 20) Ο
καφές σου,
Σοφία Αρβανίτη
21) Προκαλείς, 22) Έτσι κι αλλιώς, 23) Σαν πρώτη
φορά, 24) Δαχτυλίδι, 25) Στο άδειο μου πακέτο, 26)
Μην της το πεις, 27) Δικός σου για πάντα, 28) Κοντρόλ, 29) Να δεις που κάποτε, 30) Αλλάξανε τα
γούστα σου, 31) Μπανάκι Μανάκι, 32) Τσικαμπούμ, 33) Έστω μια νύχτα, 34) Το λάθος, 35) Το
κόκκινο φουστάνι, 36) Μην ανάβεις το τσιγάρο, 37)
Μπλέχτηκα, 38) Πρώτη φορά, 39) Τυφλές ελπίδες,
40) Χίλιες βραδιές, 41) Νύχτα στάσου, 42) Ιστορία
μου, 43) Έτσι ειν’ η ζωή, 44) Που ’ναι τα χρόνια,
45) Μη μου μιλάς για καλοκαίρια, 46) Πεθαίνω
στην ερημιά/The desert is in your heart.
Η Σοφία με τον επιμελητή της στήλης.
Η Σοφία με τρεις θαυμάστριές της: Εξ αριστερών Μαρία Σιάχου, Δέσποινα Ψαραύτη και Πολυξένη Σιάχου.
Η Σοφία επί το έργον.
ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΙΑ
48
Τa Kοινωνικά μας
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
* Την 1η Νοεμβρίου 2013 ο συμπατριώτης μας Αθανάσιος Γεωργίου Δουφεξής και η σύζυγός του Φωτεινή Ναλπάντη απέκτησαν το δεύτερο βλαστό της οικογένειάς τους ένα υγιέστατο αγοράκι.
Τους ευχόμαστε να τους ζήσει.
ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ
* Την 11η Φεβρουαρίου 2014 απεβίωσε στην Τέμενη Αιγίου, όπου διέμενε ο Παναγιώτης (Τάκης)
Γεωργίου Ρούσσος και ετάφη την 12-2-2014 στο κοιμητήριο της Τέμενης.
* Την 14η Φεβρουαρίου 2014 απεβίωσε ο Κωνσταντίνος (Ντίνος)
Σταματόπουλος, επί 20ετία ιδιοκτήτης της επιχείρησης του κεντρικού
καφενείου του χωριού μας και επί σειρά ετών κοινοτικός σύμβουλος
και πρόεδρος του χωριού και δημοτικός σύμβουλος την περίοδο 19992002. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε πάνδημα την 15η Φεβρουαρίου
2014 στην εκκλησία του χωριού μας και ετάφη στο κοιμητήριο του χωριού μας.
Στη μνήμη του αντί στεφάνου προσέφεραν:
Αθανάσιος Θεοδ. Αντωνόπουλος ..............................................................................................50 €
Γρηγόριος Δημητριάδης ............................................................................................................50 €
Οικογένεια Κων/νου Σταματόπουλου......................................................................................200 €
Οικογένεια Νικολάου Παναγόπουλου ....................................................................................100 €
Οικογένεια Βλασίου Ρεκουνιώτη ............................................................................................100 €
Γεώργιος Μητρόπουλος ............................................................................................................20 €
Κων/νος Ι. Σπυρόπουλος............................................................................................................20 €
Αθανάσιος Ι. Σπυρόπουλος........................................................................................................20 €
Γεώργιος Αλ. Κυριακούλης ......................................................................................................20 €
Ασπασία Παπαγιάνναρου ..........................................................................................................20 €
Αθανασία Δεμέστιχα ....................................................................................................................20
ΣΥΝΟΛΟ: ................................................................................................................................620 €
Κατόπιν επιθυμίας της οικογένειάς του το ποσό αυτό διατέθηκε:
Υπέρ Αδελφότητας ..................................................................................................................200 €
Υπέρ Ι. Ν. Αγ. Βλασίου ..........................................................................................................200 €
Υπέρ Ομίλου Φίλων Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου ..............................................................................220 €
Το τεσσερακονθήμερο μνημόσυνό του τελέστηκε στην εκκλησία του χωριού μας, την Κυριακή 23
Μαρτίου 2014.
49
1
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
Κωνσταντίνος Αδαμ. Σταματόπουλος
Ένας αγωνιστής της ζωής, υπόδειγμα
για τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα
Πριν ακόμη ξημερώσει η Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014, έφυγε από τη ζωή, τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες, ο αείμνηστος συμπατριώτης μας Κωνσταντίνος Αδαμ. Σταματόπουλος και κηδεύτηκε πάνδημα την επομένη, Σάββατον 15 Φεβρουαρίου, στο Χωριό μας. Ήταν ένας από τους
τελευταίους επαγγελματίες του Χωριού μας και η ζωή του ήταν στενά συνυφασμένη με τη ζωή όλων
όσων ζούσαμε στο Χωριό μας, αλλά και όσων έκαναν τις διακοπές τους στο Χωριό μας, από τα μέσα
της 10ετίας του ’80 ως σήμερα, και το κενό που μας αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο!
Ο Ντίνος ο Σταματόπουλος, όπως τον ξέραμε όλοι μας, γεννήθηκε στην Γλόγοβα, το σημερινό Δρακοβούνι Αρκαδίας, στις αρχές της 10ετίας του ’30, και πολύ μικρός έμεινε ορφανός από τη μητέρα
του. Η φτώχεια, η ορφάνια και ιδιαίτερα τα δύσκολα χρόνια του πολέμου του ’40, τον έφεραν ψυχοπαίδι στην οικογένεια των αείμνηστων συμπατριωτών μας Παναγιώτη και Θεοδώρας Φάφουλα, στο
Χωριό μας. Παρά το γεγονός ότι το σπίτι της οικογενείας Φάφουλα δεν κάηκε το ’43 από τους Ιταλούς,
δοκιμάστηκε σκληρά, όπως όλοι μας, τόσο στα χρόνια της κατοχής, όσον και στα μετέπειτα χρόνια
της 10ετίας του ’40, που υπήρξαν όχι απλώς ταραγμένα, αλλά επικίνδυνα για τη ζωή όλων μας και
είναι δώρο του Θεού το ότι επιζήσαμε.
Ως ψυχοπαίδι ο Ντίνος, ήταν υποχρεωμένος να κάνει όλες εκείνες τις δουλειές που μπορούσε, κοντά
στον θείο του τον Πάνο και τη θειά του τη Θοδώρα, και παράλληλα να έρχεται και στο σχολείο, όταν
ευκαιρούσε, προσπαθώντας κι εκείνος, όπως όλοι μας, να μάθει γράμματα. Είμαστε συμμαθητές και
φίλοι και λόγω ηλικίας, ήταν μεγαλύτερός μας, μας είχε υπό την προστασία του. Σαν παιδιά, δεν θυμάμαι να μαλώσαμε ποτέ ούτε να μάλωσε με κάποιον άλλον. Όπως ήταν επόμενο, η φοίτησή του στο
σχολείο ήταν ελλιπής και το παράπονό του ήταν, όπως τελευταία αποκάλυψε, ότι ο δάσκαλός μας,
τον οποίο ιδιαίτερα σεβόταν και εκτιμούσε, δεν του έδωσε απολυτήριο!
Πριν ακόμη ενηλικιωθεί, πέρα από τις βιοποριστικές ασχολίες της οικογενείας και τη φοίτησή του
στο σχολείο, ασχολήθηκε με το εμπόριο. Είμαστε ακόμη μαθητές στο σχολείο που τον θυμούμαι, παραμονές Χριστουγέννων, εκεί στα τέλη της 10ετίας του ’40, είχε ζητήσει από τον θείο του τον Πάνο
Φάφουλα και του αγόρασε ένα καφάσι πορτοκάλια, κοντά 20 με 25 κιλά, το κρεμούσε με ένα σπάγκο
από τον ώμο του και τα πουλούσε στην πλατεία. Στις αρχές της 10ετίας του ’50, στο καμένο σχολείο
του Χωριού μας, είχε ανοίξει ένα υποτυπώδες καφενείο που μαζευόμαστε όλα τα παιδιά, μικρά και
μεγάλα, και είχαμε το δικό μας στέκι. Ήταν στην πρώτη, από τα ανατολικά, πόρτα του σχολείου, είχε
σκάψει για να δημιουργήσει το χώρο και τον είχε σκεπάσει με τσίγκο. Τότε το Χωριό μας ήταν πολυάνθρωπο, είχε 1.200 – 1.300 κατοίκους, με τους οικισμούς βέβαια, και όπως ήταν επόμενο, είμαστε
και πολλά παιδιά. Δεν θυμούμαι πόσο το κράτησε.
Με τη λειτουργία των Μαθητικών Κατασκηνώσεων στην Στέρνα της Αγίας Λαύρας, στη 10ετία του
’50, υπηρετεί εκεί ως εργάτης, παράλληλα με τις γεωργικές και τις κτηνοτροφικές ενασχολήσεις του
που ήταν πολλές, αφού ο θείος του Πάνος Φάφουλας ήταν από τους πρώτους νοικοκυραίους του Χωριού μας. Το αλώνι του ήταν από τα πιο βαριά, έβαζε 15 άλογα!
Παντρεύτηκε την αείμνηστη Τρισεύγενη Παλ. Παναγοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά,
τον Τάκη και την Διαμάντω, δημιουργώντας έτσι μια θαυμάσια οικογένεια. Αν και τα οικονομικά της
οικογενείας του θείου του του Πάνου Φάφουλα είναι από τα καλύτερα του Χωριού μας, δεν ικανοποιείται από τα γεωργικά και κτηνοτροφικά έσοδα και ασχολείται, πριν ακόμη δημιουργήσει την δική
του οικογένεια, με τη λαϊκή μουσική. Παίζει λαούτο και συγκροτούν λαϊκή ορχήστρα με τον αείμνηστο συμπατριώτη μας Κυριάκο Μίντζια, που παίζει κλαρίνο, τους συμπατριώτες μας Αχιλλέα Δαφαλιά,
Βλάσιο Δαμόκα κ.ά. και μας ψυχαγωγούν στα πανηγύρια, στους γάμους και τις άλλες χαρούμενες
στιγμές της ζωής του Χωριού μας και της γύρω περιοχής.
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
50
Ανικανοποίητος πάντα και έχοντας μέσα του τον Κερδώο Ερμή, στα μέσα της 10ετίας του ’60, ανοίγει εστιατόριο στην Κλειτορία και σημειώνει εξαιρετική επιτυχία. Όμως, ύστερα από κάποια χρόνια,
θα αναζητήσει και πάλι καλύτερη τύχη και θα φύγει με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου θα εργαστεί για κάποια χρόνια στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, με ικανοποιητικά οικονομικά οφέλη. Σ’
όλο αυτό το διάστημα της ζωής του είναι πάντα κοντά στο θείο του τον Πάνο Φάφουλα και τη θειά
του Θεοδώρα, τους οποίους ιδιαίτερα φροντίζει, ως να ήσαν οι φυσικοί γονείς του, τους σέβεται και
τους τιμά, τόσον εν ζωή, όσον και μετά θάνατον.
Οι εξελίξεις στην οικονομική ζωή της χώρας μας θα υποχρεώσουν τον αείμνηστο συμπατριώτη μας
Ντίνο Σταματόπουλο, από το αεροδρόμιον του Ελληνικού, να βρεθεί να διαχειρίζεται το κυλικείον
στην Σεβαστοπούλειο Σχολή στους Αμπελοκήπους.
Κάπου στα μέσα της 10ετίας του ’80, αν ενθυμούμαι καλά, το καφενείο του αείμνηστου Αλέκου
Κίτσου στο Χωριό μας κλείνει, και λόγω ηλικίας και λόγω ασθενείας, και τότε επιστρατεύεται ο Ντίνος, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του Τρισεύγενη, εγκαταλείπουν την Αθήνα και έρχονται στο Χωριό
μας, εγκαθίστανται ως μόνιμοι κάτοικοι και κάνουν ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ανοίγουν το καφενείο,
οπότε αρχίζει η μεγάλη προσφορά και των δύο στο κοινωνικό σύνολο του Χωριού μας, τόσο με τις
παρεχόμενες υπηρεσίες σ’ αυτές καθ’ αυτές τις καφενειακές εξυπηρετήσεις, όσον και κυρίως με την
προμήθεια αγαθών που δεν έβρισκαν στο Χωριό μας και έπρεπε να τα προμηθευτούν από την Κλειτορία, στην οποία έκανε καθημερινά δρομολόγια και πολλές φορές περισσότερα του ενός. Είχε μάθει
να οδηγεί, πριν από την εγκατάστασή του στο Χωριό, προμηθεύτηκε ένα αγροτικό αυτοκίνητο και με
αυτό κουβαλούσε καθημερινά το ψωμί, κατά μέσον όρο 70-80 κιλά, καθώς και όλα τα άλλα χρειώδη
δικά του και όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων και ακόμη κουβαλούσε και όλους εμάς που δεν είχαμε
αυτοκίνητο και είχαμε την ανάγκη να κατεβούμε ακόμη και να κουρευτούμε.
Αναβάθμισε σε μεγάλο βαθμό τις παρεχόμενες υπηρεσίες καφενείου και προχώρησε στην παροχή
υπηρεσιών εστίασης, έψηνε σουβλάκια, ανελάμβανε τραπέζια και εδημιούργησε σε όλους μας το αίσθημα της αυτάρκειας, που δεν μας έλειπε τίποτα και δεν είχαμε να ζηλέψουμε τίποτα από τα άλλα
χωριά. Έτσι καθένας που αποφάσιζε να κατέβει στο Χωριό, γνώριζε πως θα τα βρει όλα και δεν θα
του λείψει τίποτα.
Αξίζει να μνημονεύσουμε στο σημείο αυτό και τη μεγάλη συμβολή στην όλη προσπάθεια, όχι μόνον
της συζύγου του Τρισεύγενης, που ήταν ο στυλοβάτης της όλης προσπάθειας, αλλά και της αείμνηστης
πεθεράς του Αθηνάς Παλ. Παναγοπούλου, της Αθήτσας!
Εκτός από την επιχείρηση του καφενείου στο Χωριό, δημιουργεί το υποστατικό στην Πετρωτού με
πρόβατα και γίδια, κοτόπουλα κ.ά. και αποδεικνύει πως ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα, φτάνει να
έχει θέληση και εργατικότητα.
Πέρα από τις επιχειρησιακές του ενασχολήσεις, προσφέρεται και στη διαχείριση των κοινών. Εκλέγεται Κοινοτικός Σύμβουλος, Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Φιλίων και Δημοτικός Σύμβουλος
Λευκασίου, Εκκλησιαστικός Επίτροπος στην Εκκλησία μας ως το τέλος του 2013 και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Ιεράς Μονής Αγίου Αθανασίου, την οποία υπηρετεί παντοιοτρόπως ο ίδιος
και με το αυτοκίνητό του, που μας μεταφέρει κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών.
Κάποτε όμως επέρχεται ο κάματος και η φυσιολογική φθορά. Στις 25 Οκτωβρίου του 2003 αφήνει
το καφενείο και περιορίζεται στις οικιακές του ενασχολήσεις. Δύο χρόνια μετά, τον Οκτώβριο του
2005 αρρωσταίνει και φεύγει πρόωρα από τη ζωή η προσφιλής του σύζυγος Τρισεύγενη και το γεγονός
του στοιχίζει ανεπανόρθωτα στη ζωή του. Την απώλειά της πενθεί σε όλην την μετέπειτα ζωή του,
φορώντας μαύρη γραβάτα!
Κοντά σε όλα τα άλλα θα μας μείνει και το ατσαλάκωτο στην εμφάνισή του, τόσο όσο ζούσε η αείμνηστη Τρισεύγενη, από τη στάνη γύριζε και φορούσε γραβάτα, όσο και μετά, ως το θάνατό του! Θα μας
μείνει η φιλοτιμία του, δεν άφηνε άνθρωπο που να μην τον κεράσει! Θα μας μείνει η ευσέβειά του και η
διάθεση προσφοράς του, εκκλησιαζόταν ανελλιπώς τόσο στην Εκκλησία μας, όσο και στο Μοναστήρι
μας και προσέφερε τις υπηρεσίες του στο Μοναστήρι και στην Εκκλησία μας, ενόσω ήταν κοντά μας!
51
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
Θα μας λείψει! Θα λείψει πολύ σ’ όλους εμάς, που δεν βλέπουμε την ώρα να κατέβουμε στο
Χωριό μας! Θα τον αναζητούμε, όπως πάντα, μα τώρα πια δεν θα τον βρούμε!
Κωνσταντίνος Θεμ. Γιαννακόπουλος
ΕΦΥΓΕ Ο ΝΤΙΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου συνοδεύσαμε με θλίψη, από την εκκλησία του χωριού μας στην
τελευταία του κατοικία, έναν εκλεκτό συγχωριανό μας, έναν πραγματικό άρχοντα, τον Κωνσταντίνο Σταματόπουλο, που απεβίωσε στις 14 Φεβρουαρίου στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών,
μετά από πολύμηνη ασθένεια.
Η απώλεια του προσφιλούς σε όλους μας Ντίνου, συνιστά ισχυρό πλήγμα για το δημογραφικά
αποδεκατισμένο χωριό μας. Όχι μόνο γιατί έχασε έναν ακόμη από τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους του, αλλά γιατί του λείπει πλέον το πρόσωπο και η συνείδησή του τα τελευταία τριάντα
χρόνια. Γιατί αυτό υπήρξε πράγματι ο Ντίνος για το χωριό μας από το έτος 1983 που εγκαταστάθηκε μόνιμα στο χωριό και ανέλαβε τη λειτουργία του κεντρικού καφενείου, μέχρι το θάνατό του.
Ήταν ο άνθρωπος που ήταν ταυτισμένος με την αγορά του χωριού. Ένας από τους πρώτους που
συναντούσες και εκείνος που εγκυρότερα από οποιονδήποτε άλλον, εξέφραζε το πνεύμα του χωριού μας. Πάντοτε καλοντυμένος και περιποιημένος, σε καλοδεχόταν γελαστός και καλόκαρδος
και με την πληθωρική του παρουσία σου έδινε την βεβαιότητα ότι “εκεί υπάρχουν άνθρωποι”,
όπως έλεγε ο ίδιος και μας καλούσε να πηγαίνουμε πιο συχνά στο χωριό.
Λειτούργησε το καφενείο μέχρι το 2003 που λόγω κόπωσης το άφησε, με αίσθημα ευθύνης και
την επίγνωση ότι η επιχείρηση δεν λειτουργούσε μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά είχε την
υποχρέωση να εξυπηρετεί το χωριό και τους πατριώτες για ο,τιδήποτε χρειάζοντο και μπορούσε
να προσφέρει. Και πράγματι αυτό έκανε, χωρίς οποιαδήποτε διάκριση. Δεν υπήρξε πατριώτης που
να μην έχει εξυπηρετηθεί ή να δυσαρεστήθηκε από το Ντίνο. Δεν υπήρξε κοινωνικό γεγονός στο
χωριό μας που να μη δώσει το παρόν, δεν υπήρξε τοπικό πρόβλημα που να μην πρωταγωνιστήσει
για την αντιμετώπισή του.
Άνθρωπος με έντονο ενδιαφέρον για τα κοινά, μετείχε σχεδόν σε όλα τα κοινοτικά συμβούλια
από τότε που εγκαταστάθηκε στο χωριό και είχε προσφέρει πολλά στην επίλυση προβλημάτων
που ταλάνιζαν το χωριό μας. Την τετραετία 1999-2002 είχε εκλεγεί πρόεδρος του χωριού και Δημοτικός Σύμβουλος στο νεοσύστατο τότε Δήμο Λευκασίου και είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί
του ως Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος την περίοδο εκείνη και να ανακαλύψω τα χαρίσματά του.
Διέθετε ακλόνητο υπόβαθρο ηθικής και υγιών αντιλήψεων και τοποθετείτο αμέσως και αταλάντευτα, σαν να διάβαζε ανοικτό βιβλίο, για κάθε ζήτημα, με πραότητα και ανιδιοτέλεια και μοναδικό
κριτήριο το δίκαιο και το κοινό συμφέρον.
Ενσάρκωνε το ήθος, την ευπρέπεια, την εντιμότητα, την ανιδιοτελή προσφορά στους πατριώτες
και στο χωριό.
Υπόδειγμα οικογενειάρχη και νοικοκύρη, άνθρωπος κοινωνικός και φιλήσυχος, εξαιρετικά φιλότιμος και γαλαντόμος, προσηνής και καταδεκτικός, είχε παντού φίλους και απολάμβανε το γενικό σεβασμό.
Υπερήφανος και αξιοπρεπής, αντιμετώπισε τα σκληρά κτυπήματα της μοίρας, την πρόωρη απώλεια του γαμβρού του Στέλιου, την απώλεια της συζύγου του Τρισεύγενης, ακόμα και την ασθένειά
του, αγόγγυστα και με θαυμαστή καρτερικότητα.
Βαθειά ευσεβής, ήταν πάντοτε παρών στις θρησκευτικές τελετές στον Άϊ-Βλάση, στα εξωκκλήσια και στο Μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου, με το οποίο είχε ιδιαίτερους δεσμούς. Λόγω της
εντιμότητας και της ακεραιότητάς του, ο μακαριστός Ηγούμενος της Αγίας Λαύρας Φιλάρετος τον
είχε ορίσει ταμία της επιτροπής που διαχειριζόταν τα θέματα του Μοναστηριού.
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
52
2
Θα τον θυμόμαστε σαν έναν από τους εμβληματικούς ανθρώπους του χωριού μας, που ταύτισαν
την παρουσία τους με μία ολόκληρη εποχή.
Η μνήμη του θα μας μείνει αξέχαστη.
Αιωνία του η μνήμη.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
* Την 17η Φεβρουαρίου 2014 απεβίωσε στην Αλεξανδρούπολη, όπου και διέμενε, ο συμπατριώτης
μας Γεώργιος Βλασίου Οικονόμου και ετάφη εκεί.
Γεώργιος Βλασίου Οικονόμου
Στις 18 Φεβρουαρίου 2014, αιφνιδίως, έφυγε απ’ την ζωή, ένας εξαίρετος άνθρωπος, καλός οικογενειάρχης και πολύ καλός πατριώτης.
Ο αείμνηστος γεννήθηκε στο χωριό μας ΦΙΛΙΑ, το έτος 1927 από ευσεβείς γονείς, τον Βλάση Οικονόμου, που με την μελωδική του φωνή έψελνε στην εκκλησία μας και ήταν και καλός μουσικός και την
Μαρία Δουφεξή του Γεωργίου, η οποία απεβίωσε πολύ νέα πριν να δει τα παιδιά της να αποκατασταθούν.
Τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στα Μαζέϊκα, κατά τους δύσκολους καιρούς του πολέμου και
της πείνας.
Συνέχεια έφυγε από το χωριό αφού προσευχήθηκε στον Άγιο Βλάσιο και πήγε στην Αθήνα, μαζί με τον
αγαπημένο του αδελφό, Νίκο και εκεί βρήκαν καταφύγιο στο θείο του τον Θανάση Οικονόμου, ο οποίος
τους έβαλε στο εργοστάσιό του και δούλευαν σκληρά και σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Αλλά η μεγάλη θέληση του έδωσε δύναμη και κατάφερε να δώσει εξετάσεις στην Ανώτατη Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών «ΠΑΝΤΕΙΟ» και εργαζόμενος με πολλές δυσκολίες και μεγάλη
μελέτη, πήρε το πτυχίο του, όπλο να φύγει από τις κακουχίες και να γίνει δραπέτης της πτώχειας.
Αφού οργανώθηκε το κράτος, μετά τον πόλεμο, επροκηρύχθηκαν εξετάσεις, για οικονομικούς υπαλλήλους, εις τις οποίες συμμετείχε και ο αείμνηστος και κατόπιν επιτυχίας διορίσθηκε καπνεφοριακός
στην Αλεξανδρούπολη.
Η αφοσίωση στο καθήκον του, τον έκανε γρήγορα να ανέλθει και προήχθη σε έφορα καπνού, με μετάθεση στον Αλμυρό Βόλου και συνέχεια Πτολεμαΐδα, Ξάνθη και τέλος στην Δράμα, όπου παρέμεινε επί
μια 10ετία και συνέχεια συνταξιοδοτήθηκε με τον πρώτο βαθμό της ιεραρχίας.
Ήταν εργατικός, δίκαιος στους υφισταμένους του και αγαπητός στους συναδέλφους του και στην κοινωνία όπου υπηρέτησε.
Αγαπούσε την φύση, ήταν συναισθηματικός, πράος, θεοσεβούμενος και είχε πολλά ψυχικά χαρίσματα.
Ασχολήθηκε λίγο με την ποίηση και τα ποιήματά του εξέδωσε με τον τίτλο «Ποιήματα από την ζωή
και την φύση».
Κατά το διάστημα που ζήσαμε μαζί στην Δράμα και σε διάφορες συζητήσεις μας θυμόμασταν τα
σκληρά παιδικά μας χρόνια και ιδίως όταν θυμόταν την μανούλα του, που έφυγε απ’ τη ζωή πολλή νέα,
εδάκρυζε και μου έλεγε κάτι μας λείπει, είμαστε μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα.
Γιώργο μου,
Ο αιφνίδιος θάνατός σου μας συγκλόνισε όλους, τόσο την αγαπημένη σου γυναίκα την Μαρούλα μας
όσο και τον μονάκριβο γιο, τον Βλασάκο σου, καθώς και τα αγαπημένα σου αδέλφια.
Εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, όσο ζούμε, γιατί άφησες την σφραγίδα του έντιμου ανθρώπου, του
άριστου οικογενειάρχη και άριστου κρατικού λειτουργού.
Αναπαύσου Γιώργο μου, ήσυχα στη φιλόξενη Αλεξανδρούπολη, την δεύτερη πατρίδα σου, διότι έκανες
το καθήκον σου τόσο απέναντι του Θεού όσο και απέναντι στους ανθρώπους.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την τελευταία μας τηλεφωνική επικοινωνία, την ημέρα του Αγίου Βλασίου,
που σε πήρα να σου ευχηθώ για τον Βλασάκο και μου είπες ότι «εγώ κάθε βράδυ διαβάζω την Αγία
Γραφή και γαληνεύω». Ο Θεός σε προετοίμαζε και σε πήρε κοντά του.
53
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
Εύχομαι και προσεύχομαι, ο Μεγάλος Δημιουργός να παρηγορήσει την αγαπημένη γυναίκα σου
Μαρούλα, τον μονάκριβο γιο σου Βλάση και τα αγαπημένα σου αδέλφια και να είναι ελαφρύ το χώμα
της δεύτερης πατρίδας Αλεξανδρούπολης, που σε σκέπασε.
Καλό ταξίδι εις την αιωνιότητα Γιώργο μου.
Κων/νος Δουφεξής (Δράμα)
* Την 24η Φεβρουαρίου 2014 απεβίωσε η Ελένη χήρα Παν. Κίτσιου, το γένος Αθανασίου Μητρόπουλου και ετάφη την ίδια ημέρα στο νεκροταφείο Καλυβίων Φιλίων. Το τεσσερακονθήμερο μνημόσυνό της τελέστηκε την Κυριακή 30 Μαρτίου στον Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής Καλυβίων.
* Την 10η Μαρτίου 2014 απεβίωσε ο Παναγιώτης Τσερνοτόπουλος του Θεοδώρου, που διέμενε
στους Αγίους Θεοδώρους. Η εξόδιος ακολουθία έγινε στον Ι. Ν. Αγ. Δημητρίου Λευκασίου και ετάφη
στο κοιμητήριο του Λευκασίου.
Γι’ αυτούς που μας φεύγουν για την αιωνιότητα. Λόγια απλά, λόγια Αγάπης και καρδιάς για
τον πολυαγαπημένο μου φίλο-αδελφό Παναγιώτη Τσερνοτόπουλο.
Αποφάσισες ξαφνικά να ταξιδέψεις αγαπημένε μας Παναγιώτη σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, το
ταξίδι της αιωνιότητας!!!
Η καμπάνα του χωριού μας μεταδίδει τη θλιβερή είδηση και περνά κάμπους και βουνά και φτάνει
και σ’ εμάς στην Τρίπολη. Στο άκουσμα της είδησης ραγίζει η καρδιά μας… Η καμπάνα των Αγίων
Θεοδώρων χτυπά πένθιμα, οι Άγιοι Θεόδωροι χάνουν το στυλοβάτη τους, τον αγαπημένο τους επίτροπο, που πρόσεχε την εκκλησία τους!!!
«Κλαίνε τα δέντρα κλαίνε
κλαίνε και τα κλαριά,
κλαίω και εγώ καημένος
δε σε βλέπω πια…
…………
Παναγιώτη μου στολισμένε
έβγα στην αυλή
να λάμψει όλος ο κόσμος
και η Ανατολή».
Και όλοι συγκεντρωθήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Λευκασίου, να σ’ αποχαιρετήσουμε. Στο στόμα μας μόνο καλά λόγια υπάρχουν για σένα.
Ο άνθρωπος πρέπει ν’ απλώνει τις ρίζες του στον τόπο της γέννησής του, όπως ο πλάτανος, που
όσο ψηλώνει και μπερδεύει τους κλώνους του με τα σύννεφα, τόσο βαθύτερα μπήγει τις ρίζες του για
να μπορέσει ν’ αντέξει τις καταιγίδες.
Και εσύ Παναγιώτη μου πέρασες βαριά καταιγίδα, όταν πολύ νωρίς πέθανε η αγαπημένη σου Αγγελική… Στάθηκες με Δύναμη, με Αξιοπρέπεια και μεγάλωσες την εκλεκτή σου οικογένεια. Και τώρα
όλοι είμαστε κοντά σου, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου.
Μου ράγιζε την καρδιά μου, όταν τα δυο σου εγγονάκια, τα μικρότερα η Αγγελική σου και ο Παναγιώτης σου κάθονταν ακριβώς δίπλα σου και περίμεναν ένα χαμόγελό σου, ένα λόγο σου, να τα
καλωσορίσεις. Εσύ όμως ταξίδευες στη χώρα των Αγγέλων και νοερά ήσουν κοντά μας. Δίπλα σου
στάθηκα όλη την ώρα, το θεωρούσα τιμή στο πρόσωπό σου, ήθελα να μην τελειώσει η ώρα δίπλα
στον εκλεκτό μου Παναγιώτη!!! Εκπροσωπούσα τη φιλία και την Αγάπη του πεθερού μου για σένα!!!
Την ώρα εκείνη περνούσαν από μπροστά μου, οι ωραίες και ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε
στους Αγίους Θεοδώρους, όταν γιορτάζαμε την εορτή της Αγίας Κυριακής. Η ανοιχτή σου αγκαλιά, το
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
54
χαμόγελό σου, η μεγάλη σου φιλοξενία, τα γλέντια μας, τα τραγούδια!!! Το τραγούδι που σ’ αφιέρωσα:
«Σ’ αυτές τις ράχες τις ψηλές,
λεβέντες μου που πάτε,
Σας βλέπει ο γέρο τσέλιγκας
τα νιάτα του θυμάται…».
Πενθούν τα γύρω χωριά και τα Καλύβια κλαίνε, και ο Άγιος Δημήτρης σ’ έχει σφιχτά στην αγκαλιά
του και στο Χριστό σε πάει, γιατί ήσουν Άνθρωπος του Θεού, Άνθρωπος του Παραδείσου!!!
Αγαπημένε μου Παναγιώτη υπήρξες πρότυπο ήθους και συμπεριφοράς. Πάντα απλός, πρόσχαρος,
φιλικός. Έχαιρες εκτιμήσεως απ’ όλους. Γι’ αυτό και έτρεξαν όλοι κοντά σου να σ’ αποχαιρετήσουν.
Τόσα πολλά αυτοκίνητα δεν είχαν φτάσει στο Λευκάσιο για εξόδιο ακολουθία!!!
«Μακαρία η οδός ήν πορεύεις σήμερον», φεύγεις πολυαγαπημένε μου φίλε ήσυχος, ήρεμος, χωρίς
να σε επιβαρύνουν τύψεις για ο,τιδήποτε, γαλήνιος βάδισε στο αιώνιο ταξίδι σου… Εκεί στο χώρο
της χαράς για να συναντηθείς με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, εκεί που δεν υπάρχει λύπη, πόνος και
στεναγμός, αλλά «ζωή ατελεύτητος».
Εμείς σ’ αποχαιρετούμε καλέ μου φίλε, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, αφού δώσαμε με τα εκλεκτά
σου παιδιά την υπόσχεση «ότι η γιορτή της Αγίας Κυριακής θα συνεχιστεί για πάντα», γιατί αυτή
ήταν η επιθυμία σου και όταν χτυπά η καμπάνα των Αγίων Θεοδώρων νοερά να έρχεσαι κοντά μας,
θα σε περιμένουμε…
«Κοίτα μην κάνεις ’ξάμηνο
κοίτα μην κάνεις χρόνο
γιατί το ’ξάμηνο είναι πολύ
και ο χρόνος είναι ποτάμι».
Θα σε θυμόμαστε πάντα, με τον απαρηγόρητο Βασίλη Τσερνοτόπουλο και με όλους τους δικούς
σου, για το ήθος, την καλοσύνη σου, την ευγένειά σου και προπάντων το χαμόγελό σου!!!
«Κακό δεν έκανες ποτέ
δεν έβλαψες κανένα
μονάχα γέλιο και χαρά
σκορπούσες στον καθένα.
………….
Τις αρετές σου δεν μπορεί
να γράψει το μολύβι
εσύ είσαι ανεκτίμητο
στη μνήμη μας στολίδι
…………….
Θα ’σαι πάντα κομμάτι μας
θα ’σαι πάντα μαζί μας
γιατί δε θα σε βγάλουμε,
ποτέ απ’ την ψυχή μας».
Καλό ταξίδι στη χώρα των Αγγέλων Παναγιώτη μας – πήγαινε στο καλό. Η εκλεκτή σου σύντροφος
σε περιμένει… Αιωνία σου η μνήμη.
Λεωνίδας Ζαφειρόπουλος
συντ. δάσκαλος
Τρίπολη
55
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
Στην αγαπημένη μου μακαριστή αδελφή Ευφροσύνη
Κολλιοπούλου – Δημητρακοπούλου
Το έτος 1951, σε μια ερημιά, εκλήθη να δημιουργήσει οικογένεια με το φιλήσυχο και θεοσεβή σύζυγό της, Μιχάλη Κολλιόπουλο. Παρά το δύσκολο
αγώνα για επιβίωση, απέκτησε πέντε παιδιά.
Θαρρετά και με το βλέμμα της στραμμένο στον
Άγιο Αθανάσιο μεγάλωσε τα παιδιά της με βαθιά
θρησκευτική ευλάβεια και ευσέβεια. Ως μάνα, μέσα
στην ψυχή της παιζόταν το κρυφό παιχνίδι όλων των
συγκινήσεων της ζωής. Χάρη στην ευλάβεια, τη μεγάλη πίστη και την απέραντη αγάπη της για το συνάνθρωπο, το φτωχό της καλύβι ήταν πλούσιο σε
φιλοξενία και καλοσύνη.
Μελετούσε τους βίους των Αγίων, τηρούσε πιστά
τους κανόνες της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παράδοσης και η εν γένει στάση της ήταν ενδεικτική
μιας προγραμματισμένης ζωής που είχε ως σκοπό
την κληρονομιά της Ουράνιας Βασιλείας, για την
οποία αφοσιωνόταν σε πράξεις συμπαράστασης
στον πλησίον της μ’ έναν τρόπο θαυμαστό, ελεύθερο. Στη ζωή της δεν είχε αισθανθεί μίσος, γιατί στην ψυχή της φώλιαζε η αγάπη και η ακλόνητη
πίστη στο Θεό. Όλα τα απέδιδε στη θέληση του Θεού, τόσο τα ευχάριστα όσο και τα δυσάρεστα.
Ήταν γυναίκα φωτισμένη, γεμάτη καλοκαγαθία, γελαστή, με την πόρτα του φτωχικού της πάντοτε
ανοιχτή. Όλοι όσοι την είχαν γνωρίσει θαύμαζαν την καλοσύνη της και είχαν έναν καλό λόγο να ειπούν για εκείνη. Δε ρωτούσε τον περαστικό ποιός ήταν και πού πήγαινε, παρά μόνο αν πεινούσε, για
να τον προτρέψει να φάει και να ξεκουραστεί.
Όταν τη ρώτησα αν φοβόταν τους ανθρώπους που δε γνώριζε, έλαβα αρνητική απάντηση, την οποία
αιτιολόγησε εκφράζοντας την πεποίθηση ότι τελούσε υπό την προστασία του Θεού και του Αγίου
Αθανασίου.
Υπηρέτησε μαζί με το θεοσεβή σύζυγό της, Μιχάλη, επί πενήντα χρόνια το Μοναστήρι του Αγίου
Αθανασίου, όπου παρείχαν τις φροντίδες τους στον ιερομόναχο Ιερόθεο Μουρτίκα. Τον Άγιο Αθανάσιο τον ένιωθε σαν ομπρέλα προστασίας για την οικογένειά της.
Αγαπημένη μου αδελφή, μας έμαθες να αγαπάμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν και δεν αγάπησαν
ποτέ τους, να θαυμάζουμε αυτούς που πιστεύουν και να πλησιάζουμε αυτούς που δεν πιστεύουν, με
σκοπό να τους αποδείξουμε την πλάνη τους. Καμία δυσκολία δεν κλόνισε την πίστη σου, την οικογενειακή σου πορεία ή τις αντοχές σου.
Μου είναι δύσκολο να αναφερθώ σε όλα σου τα προτερήματα. Η ανάμνησή σου και μόνο κάνει το
νου μου πιο καθαρό. Με τη γλυκιά σου παρουσία, τη γελαστή σου όψη και το παράδειγμά σου οδήγησες όλους εμάς εκεί που η ψυχούλα σου ποθούσε. Πολλά θα μπορούσα να γράψω για εσένα, αγαπημένη μου αδελφή, που αποτέλεσες παράδειγμα πίστης για εμάς, αλλά φοβάμαι ότι θα κουράσω
τους αναγνώστες μου.
Αιωνία η μνήμη σου, αγαπημένη αδελφή.
Δημ. Δημητρακόπουλος
Αιωνία τους η μνήμη
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ
56
Η
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Παγκοσμιοποίηση είναι ο σκοπός του
εωσφόρου αρχισατανά να γίνει θεός
όλων των ανθρώπων. Τούτο θα το επιτύχει μόνο για 7 χρόνια γενόμενος πολιτικός και
θρησκευτικός ηγέτης παγκοσμίως, ο υιός του σατανά ο αντίχριστος.
Για να το επιτύχει, θα χρησιμοποιήσει
παγκοσμίως πουλημένους στο χρήμα (σατανά)
πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες – σχεδόν
όλα τα μέσα ενημέρωσης (τηλεοράσεις – εφημερίδες – βιβλία - έντυπα) – ανατολικές θρησκείες
(κυρίως βουδισμό και ινδουϊσμό), που θα τις ερμηνεύει σύμφωνα με το συμφέρον τους και θα τις
διαστρέφει με τον θρησκευτικό Οικουμενισμό,
για να τον μεταλλάξει εύκολα σε πανθρησκεία
(σατανισμό) – με αρχηγούς σατανιστές σιωνιστές, που διαστρέφουν την ιουδαιοχριστιανική
θεωρία της Βασιλείας των Ουρανών (των προφητών και του Χριστού) σε σατανική παγκοσμιοποίηση. Ας μην κατηγορούμε ή διώκουμε όλους
τους Εβραίους, καθ’ ότι μας πρόσφεραν τους μεγαλύτερους αγίους και είναι και οι ίδιοι τα πρώτα
θύματα της παγκοσμιοποίησης (όπως επί Χίτλερ). Με αμετανόητους, εξαγορασμένους και
εξαπατημένους μασόνους και ιεχωβάδες, που
είναι θύματα και εργάτες του σιωνισμού.
- Με αναζωπύρωση αρχαίων ειδωλολατρικών και εθνικών θρησκειών, όπως π.χ. το δωδεκάθεο των Ελλήνων, ψευτοϊκανοποιώντας έτσι
εθνικούς εγωισμούς.
- Με την αδιαφορία ή το λάδωμα κυρίως των
χριστιανών.
- Με δημιουργία οικονομικών κρίσεων, πείνας, εξαναγκασμού, απειλών, υποσχέσεων πειθαναγκασμού, ψεκασμού, μαγείας, δολοφονιών,
εκφοβισμού.
- Με την λαθρομετανάστευση και ανάμειξη
57
των λαών.
- Με τον άθεο κομμουνισμό για να επιβληθεί
ύστερα, εύκολα στους άθεους η πανθρησκεία
(σατανισμός).
- Με την πολυπολιτιστική και πολυθεϊστική
πλανηταρχία των ΗΠΑ, που ήδη την εξουσιάζουν παντελώς και είναι το δεξί τους χέρι.
- Με την Ατλαντική Συμμαχία του ΝΑΤΟ.
- Με την Κοινωνία των Εθνών (Κ.τ.Ε.).
- Με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών
(Ο.Η.Ε.).
- Με την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.).
- Με την μουσουλμανική διεθνή τρομοκρατία.
- Με μυστικό χρηματισμό μουσουλμανικών
ομάδων εναντίον χριστιανών ή το αντίθετο. Αυτή
η αντιμαχία χριστιανών – μουσουλμάνων θα
χρηματοδοτείται συχνά για να αποδεικνύουν την
αχρηστία των σημερινών θρησκειών και την αναγκαιότητα της πανθρησκείας.
- Με την παγκόσμια αυτοκρατορία των τραπεζών (του Μαμωνά).
- Με το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που ήδη το κατευθύνουν.
- Με συλλειτουργίες όλων των θρησκειών.
- Με την σατανολατρεία και δύναμη αόρατη
του τεκτονισμού, που ήδη κυβερνά παγκοσμίως
και κρυφώς.
- Με καταστροφές μουσουλμανικών λαών και
όπλων για να τους αποδυναμώσουν επειδή είναι
φανατικοί στη θρησκεία τους και μεγάλο εμπόδιο
για την παγκοσμιοποίηση του σατανά.
Τελικώς ο αληθινός θεός θα προδοθεί πρώτα
από Ιουδαίους και χριστιανούς (ενώ είχε δοξασθεί πρώτα απ’ αυτούς) και ύστερα από όλους
τους λαούς της γης. Μόνο άτομα θα εξαιρεθούν
από την παγκόσμια αποστασία (ολίγοι οι εκλεκτοί. Ι. Χρ.). (Οι χριστιανοί διώκονται σε όλα τα
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
κράτη της γης). Ευτυχώς που θα υπάρξει πολύ
αντίσταση από μουσουλμάνους για την παγκοσμιοποίηση. Όμως αυτοί είναι που θα υποφέρουν
και θα καταστρέφονται πρώτοι.
Όλοι αυτοί οι αναβρασμοί είναι αναγκαίο να
γίνονται πάνω στη γη για να αναδειχθεί η αλήθεια ότι, πλανητάρχης είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός που πλήρωσε για τον θρόνο του και μας
εξαγόρασε με το αθώο αίμα του. Αυτός μας κάλεσε στην οικογένεια της Αγίας Τριάδας και μας
ονόμασε υιούς του Θεού και αδελφούς του.
Όλα θα φτάσουν στο «εξτρίμ» για να φανεί
και καταστραφεί η δύναμη του διαβόλου και ο
θάνατος. Έχουμε το αυτεξούσιο και την υιότητα
του εν ουρανοίς πατρός μας για να αγωνιστούμε
και να σωθούμε. Δεν πρέπει να κοστίζει πολύ
ακριβά ένας παράδεισος και όλο το σύμπαν που
κληρονομούμε σαν κληρονόμοι του πατρός μας;
Τελικώς ο αντίχριστος θα σκάσει σαν φούσκα
από την πίεση περιττού αέρα εγωισμού και
μόνον ο Χριστός μπορεί και πρέπει να τον νικήσει.
Τελικώς ο αντίχριστος λόγω άκρατου διαβολανθρώπινου εγωισμού θα θέσει τον θρόνο του
υπεράνω κάθε θεού και σατανά ως μοναδικού
θεού του σύμπαντος. Αυτό δεν το αναμένει ούτε
ο πατήρ του ο εωσφόρος. Οι σωματοφύλακες του
αντίχριστου θα έχουν τόση διαβολική δύναμη
ώστε να εντοπίζουν αμέσως τους εχθρούς του και
θα τους εμποδίζουν. Σκοπός τους είναι να σκοτώσουν όλους τους αντιφρονούντες.
Το φινάλε του παγκόσμιου δράματος θα είναι
μονομαχία Χριστού και αντίχριστου και Νίκη
του υιού του ανθρώπου. Νίκη του ανθρωπίνου
γένους.
Πολλοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι μετά τον αντίχριστο θα γίνει αμέσως η Δευτέρα Παρουσία.
Ο Γέρων Παΐσιος όμως διαφωνεί. Πιθανώς πιστεύει ότι πρέπει να επιζήσει ακόμα μια γενιά ανθρώπων μετά τον αντίχριστο ώστε να δοθούν οι
εξής ευκαιρίες: α) να επικρατήσει παγκοσμίως η
ορθή χριστιανική θρησκεία, β) να δοθεί ευκαιρία
στους Ιουδαίους να δουν και να μετανιώσουν, γ)
να γεννηθούν οι τελευταίοι άνθρωποι ωσότου
συμπληρωθεί το ακριβές νούμερο των ανθρώπων, δ) να αποδειχθεί ότι ο μεγαλοδύναμος δεν
έχει κάποιο ραντεβού με τον αντίχριστο ώστε να
εξαναγκασθεί να κάμει τότε την Δευτέρα Παρουσία, ε) πιθανώς οι ψυχές που γεννιούνται τώρα
έχουν το χειρότερο ψυχικό DNA, γι’ αυτό θα
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
προσχωρήσουν εύκολα προς το κόμμα του αντίχριστου.
ΜΕΘΟΔΙΕΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Ο Ιησούς Χριστός μας είπε: «Ο άρχων του κόσμου τούτου είναι ο σατανάς». Εξαιρούνται βέβαια δίκαια άτομα, θεάρεστα και εκλεκτά.
Σήμερα η κυριαρχία του σατανά είναι φανερή.
Ταχεία εξάπλωση της θεωρίας της νέας εποχής
(πανθρησκείας). Θεοποίηση του χρήματος –
αβάσταχτοι δανεισμοί – πείνα μέχρι θανάτου –
κρατική αδιαφορία – άστεγοι – ψυχασθενείς –
σχεδιασμένη τρομοκρατία – μίσος – εγωισμοί –
έξαρση του σατανισμού – ναρκωτικά – πανσεξουαλισμός – ο ιερός δεσμός του γάμου γελοιοποιείται – όσια, ιερά και παραδόσεις
λοιδορούνται. Η φύση πνέει τα λοίσθια. Παιδεραστία. Νομιμοποίηση κάθε ανωμαλίας. Επιδότηση της ομοφυλοφιλίας. Εμφύλιοι πόλεμοι
σχεδιάζονται και χρηματοδοτούνται. Αυτοκτονίες. Απομένει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος που
δεν θα αργήσει να έρθει. Όμως αυτός ο πόλεμος
θα καθυστερήσει τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης και ούτε θα ελέγχεται πλήρως από την παγκοσμιοποίηση. Επί τη ευκαιρία θα αποκτήσουν
και όλοι οι λαοί κράτος, καθ’ ότι πρέπει όλα τα
κράτη να έχουν υπόσταση κατά την Δευτέραν
Παρουσία. Καταστροφή της Τουρκίας και η Αγ.
Σοφία της Πόλης θα γίνει ελληνική.
Λέγουν οι Άγιοι ότι το 90% όλων των κακών
προέρχονται από τις μεθοδίες του σατανά με την
συνέργεια βέβαια των ανθρώπων.
Ποια είναι τα όπλα του σατανά; Ήταν πρώην
αρχάγγελος και έχει πείρα εκατομμυρίων ετών.
Είναι έξυπνος μόνον εις το κακό και έχει άγνοια
του αγαθού και του θείου μεγαλείου. Πιστεύει
στην ύπαρξη του Θεού αλλά τον θεωρεί δικτάτορα και όχι απαραίτητο για υπακοή.
Είναι αθέατος από τους ανθρώπους ακόμη και
όταν αυτός κατευθύνει τις πράξεις των συνανθρώπων μας. Ακόμη και αυτοί που κατευθύνονται απ’ αυτόν δεν το γνωρίζουν!!!
Δίδει αποκαλύψεις και δύναμη θαυματουργίας
στους οπαδούς της νέας εποχής, μάγους και σατανιστές ώστε να επαίρονται ότι είναι ανώτεροι
των άλλων, εξυπνότεροι ή άγιοι του Θεού. Όσοι
φοιτούν στις σχολές διαλογισμού της νέας εποχής προχωρώντας σε ανώτερα στάδια, διαβάζουν
το βιβλίο των νεκρών της Αιγύπτου και αρχίζουν
58
να βλέπουν αγγέλους. Πιθανόν όμως ποτέ να μην
μάθουν ότι αυτοί οι άγγελοι είναι μεταμορφωμένοι διάβολοι. Πολλοί που φοίτησαν στις σχολές
διαλογισμού, έπαθαν διανοητικές και ψυχολογικές βλάβες εξ αιτίας του χαιρέκακου διαβόλου.
Όμως οι δάσκαλοί τους δίδουν την εξής απατηλή
(διαβολική) εξήγηση. Αυτοί οι μαθητές δεν είναι
ικανοί να εφαρμόσουν σωστά τις θεωρίες ή ότι
δεν χειρίζονται σωστά την κουνταλίνη τους. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν κατακαεί χωρίς να αφήσουν ίχνη ούτε κόκαλα!!!
Οι διάβολοι πολεμούν ύπουλα και καμουφλαρισμένοι, όπως τα αρπαχτικά ζώα. Όπως ένα δόλωμα πιάνει ψάρι.
Ο Άγιος Αντώνιος είδε τόσο καλοστημένες τις
παγίδες του εχθρού στη γη ώστε απόρησε γιατί
δεν παγιδεύονται όλοι!!! Όμως υπάρχει και φύλακας Άγγελος και οι προσευχές όσων μας αγαπούν και των μοναχών μας, που είναι το καμάρι
όλου του ανθρωπίνου γένους. Οι διάολοι μιμούνται την θείαν εξυπνάδα, π.χ. όπως ο χριστιανός
πρέπει να γίνεται για τους πάντες τα πάντα ώστε
να τους κερδίζει, ομοίως πράττουν και οι διάβολοι. Οι διάβολοι επιμελώς μεταδίδουν ο ένας
στον άλλο τις γνώσεις από τις μεθοδίες τους όταν
τελεσφορήσουν, ώστε έχουν τεράστια πείρα και
ειδικότητες. Είναι άριστα οργανωμένοι καλύτερα
απ’ ό,τι ήσαν πριν ως αγγελική τάξη. Το εισιτήριο
του παραδείσου λοιπόν είναι πανάκριβο γιατί
είναι αιώνιο. Περνά από χίλια κόσκινα και παγίδες για να το αποκτήσει κάποιος.
Η Οσία Συγκλητική λέγει: «Όταν ο διάβολος
μπορεί να αιχμαλωτίσει την ψυχή με την φτώχεια, της προσφέρει σαν δόλωμα τον πλούτο. Αν
δεν τα καταφέρει με τις ύβρεις και τους εξευτελισμούς προκαλεί επαίνους και δόξα. Όταν νικιέται με την υγεία κάνει άρρωστο το σώμα. Όταν
γενικά δεν μπορεί να μας αποκτήσει με τις ηδονές, προσπαθεί να μας αποδιοργανώσει με τις
ακούσιες θλίψεις». Η εξυπνότερη παγίδα για
τους νεοεποχίτες πανθεϊστές και υποψηφίους σατανιστές είναι το σατανικό δόγμα ότι: α) δεν
υπάρχει σατανάς (ο ίδιος ο σατανάς πιστεύει ότι
είναι θεός), β) δεν υπάρχει θεός με προσωπικότητα, ενώ οι ίδιοι πιστεύουν ότι έχουν και προσωπικότητα και θεότητα. Στερούν δηλαδή τον
Θεό οι θεομπαίχτες και βλάσφημοι από κάτι που
έχουν και οι ίδιοι. Όντως ο κάθε άνθρωπος έχει
θεότητα αλλά εύκολα την χάνει αν παραπλανηθεί. Έχουμε θεότητα καθ’ ότι έχουμε πλασθεί
59
κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού. Ο άνθρωπος κατά
χάριν έχει και θεότητα ως υιός του Θεού και αυτό
του αρκεί. Ούτε ο Χριστός δεν μπορεί να γίνει
Πατέρας Θεός παρ’ ότι είναι ένα μαζί του. Αυτή
την έννοια έχει και η φράση του Ιησού Χριστού
«εστέ Θεοί».
Ένας αλλά τριαδικός είναι ο πατήρ ημών ο
Ουράνιος, ας μην έχουμε την αναίδεια να τον εκθρονίσουμε κιόλας, όπως κάμει ο αδελφός των
νεοεποχιτών σατανάς. Το Ευαγγέλιο μας προτρέπει «ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το
δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδίας του διαβόλου» εφ. σ: 11. Μας ψιθυρίζει ο πονηρός ότι
οι εντολές του Θεού είναι ακατόρθωτες και ότι
πρέπει να γίνουμε μοντέρνοι και ελεύθεροι, ιδίως
οι γυναίκες. Διαφορετικά πολεμάει τον νέο, το
γέρο, τον κληρικό, τον καλόγερο, τον έγγαμο,
τον άγαμο. Περισσότερο πολεμά τους κληρικούς,
γι’ αυτό ας είμαστε επιεικείς μαζί τους. Στον έγγαμο ψιθυρίζει ότι έχασε την ελευθερία του και
τον σαγηνεύει με μια εξωσυζυγική σχέση. Στον
άγαμο ψιθυρίζει ότι πρέπει να παντρευτεί και
ύστερα του διαλύει ευκολότερα τον ιερό δεσμό
του γάμου. Γι’ αυτό, όταν απλά συζούν, χωρίζουν
δυσκολότερα.
Ο σατανάς χαίρεται να παρακολουθεί σεξουαλικές πράξεις ιδίως ανώμαλες. Ο σατανάς
ευνοεί τους κακούς ή μη χριστιανούς να συνουσιασθούν με μία παρθένο ή αγαθή γυναίκα (κυρίως υψηλή, όπως θέλουν τις πριγκίπισσες της
κόλασης). Ύστερα κατά την σεξουαλική πράξη
οι διάβολοι απολαμβάνουν και το σεξ διαμέσου
των αισθητήρων του σώματος του αμαρτωλού
ανδρός (του διαφθορέως). Ο κύριος υπαίτιος
στην παρακίνηση των παιδόφιλων και ανώμαλων τύπων είναι οι διάβολοι. Υπάρχουν διάβολοι ειδικότατοι στον σεξουαλικό εκμαυλισμό.
Έχουν δε πολλάκις συνεργούς άσεμνες πορνοειδείς γυναίκες.
Όταν δεν μας καταφέρουν ν’ αμαρτήσουμε,
καταφέρνουν να μας κάνουν να κατακρίνουν με
τους αμαρτωλούς. Τότε μας κάνουν χειρότερους
και βλακοδέστερους των αμαρτωλών, καθ’ ότι
τουλάχιστον ο αμαρτωλός δεν χάνει και την
απόλαυση της ηδονής αλλά έχει και την αιτία
να μετανοήσει. Επίσης ο αμαρτωλός έχει την
δυνατότητα να σιχαθεί την αμαρτία ενώ ο κρίνων νομίζει ότι είναι θεός. Πριν πέσουμε στην
αμαρτία, μας ψιθυρίζει ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Μετά την διάπραξη μας τον παρουσιά-
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
ζει σκληρό δικαιοκρίτη και μας ρίχνει στο
τέλμα της απελπισίας ή ψυχασθένειας.
Όταν εξομολογούμαστε, μας ψιθυρίζει να ρίχνουμε σε άλλους την ευθύνη και να επαναλαμβάνουμε ευχαρίστως τις αμαρτίες μας. Ακόμα και
το νόμιμο σεξ μπορεί να μεταβληθεί σε απληστία
και ηδονομανία και αχαριστία ή πορνεία, όταν
δεν σεβόμαστε την ιερότητά του και δεν το προσφέρουμε στο Θεό ως προσευχή ή ευχαριστία.
Με την σεξουαλική πράξη δημιουργείται ο άνθρωπος. Δεν είναι αυτή μια ιεροπραξία; Μήπως
ο διάβολος δημιούργησε το σεξ ώστε να το εκτελούμε ως πορνεία; Πρέπει να φωτιστούμε πριν
αφανιστούμε!!!
Πολλές φορές δεν μας πολεμά ο σατανάς επί
μακρόν, ώστε να πέσουμε σε αμέλεια. Όταν προσευχόμεθα, μας κάνει να χασμουριόμαστε ή μας
βρίσκει αιτίες να τελειώσουμε σύντομα.
Σπέρνει λογισμούς σε κάποιο μάγο ή αδελφό
ή οπαδό της νέας εποχής, που εμπορεύεται τις
συμβουλές του. Στη συνέχεια σπέρνει τους ίδιους
λογισμούς σε κάποιον αγαθό. Στη συνέχεια
σπρώχνει τον αμαρτωλό ν’ αποκαλύψει στον
αγαθό τα μυστικά της καρδιάς του. Έτσι εξαπατά
τον αγαθό να νομίζει ότι ο άλλος είναι προορατικός ή άγιος ή ότι αξίζει να χρηματίζεται απ’
αυτόν.
Μας προωθεί σε απότομη ανάπτυξη αγιότητας
ώστε να αποκάμουμε. Την Κυριακή μας κάνει
πολύ κουρασμένους για την εκκλησία ή μας τονίζει το ίδιο τροπάριο ότι οι ιερείς είναι ανάξιοι.
Σε μας όμως ποτέ δεν λέγει ότι είμαστε αναξιότεροι, καθ’ ότι τίποτα δεν προσφέρουμε στην εκκλησία και ότι την αφήσαμε ως βορά της
παγκοσμιοποίησης.
Στους ψάλτες ψιθυρίζει αυταρέσκεια, εγωλατρία ή αμανεΐστικο μουσικό ρυθμό προς επίδειξη
και εγωπάθεια.
Το σημερινό, μοντέρνο, εξειδικευμένο, ανίκητο (όχι όμως απ’ το Θεό) τέχνασμα, διαβολικό
σχέδιο είναι: α) να μην ξέρουμε τι μας γίνετε εφ’
όσον έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου και σύγχυση ιδεών (ασυνεννοησία), β) να μην βλέπουμε
ως αίτιον του σατανά ούτε τους διαβολανθρώπους συνεργάτες του αλλά, να νομίζουμε ότι όλα
οφείλονται στην κακότητα του ανθρώπου και
όλων των θρησκειών. Να πιστεύουμε σε μεταλλαγμένα φαγητά ή ιδέες, γ) να πιστεύουμε ότι
όλα πρέπει να αλλάξουν έστω και με αιματηρές
θυσίες. Να πιστεύουμε ότι όλοι οι αντίθετοι πρέ-
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
πει να πεθάνουν για να επιζήσει η ανθρωπότητα,
δ) να μην πιστεύουμε ότι όλη η αποστασία είναι
έργο του σατανά και των συνεργατών του διαβολανθρώπων που ζουν καμουφλαρισμένοι ανάμεσά μας. Να πιστεύουμε στην παγκοσμιοποίηση
και πανθρησκεία και ότι πρέπει να διωχθούν όλες
οι θρησκείες, ε) να θεωρούμε ανίκανο το Θεό να
επέμβει και ανύπαρκτο τον Χριστό εφ’ όσον
εβράδυνε να ξαναεμφανιστεί. Να θεωρούμε μοιραίο το κακό και ο κάθε φιλοτομαριστής να προσπαθεί να σώσει το τομάρι του. Έτσι
καταντήσαμε χάρμα και εμπαιγμός του μισανθρώπου σατανά, που δεν είναι άνθρωπος αλλά
εχθρός μας.
ΒΑΒΥΛΩΝΑ Η ΜΕΓΑΛΗ
Βαβυλώνα η μεγάλη είναι η πόρνη που μεθάει
με αίμα χριστιανών και αγοράζει ψυχές.
Είναι η εκμαυλιστική θεωρία της παγκοσμιοποίησης ή της Νέας ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.
Είναι η νέα τάξη πραγμάτων που αντικαθιστά
όλες τις θρησκείες και τα πολιτικά κόμματα δικτατορικά με την ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ του εωσφόρου. Λέγεται μεγάλη γιατί καλύπτει όλες τις
ηπείρους και όλες τις θρησκείες. Είναι η μετατροπή όλης της γης σε μια μεγάλη Βαβυλώνα με
σύγχυση εννοιών και θρησκειών. Είναι μια παγκόσμια Βαβυλωνία σκοταδισμού, σατανισμού,
δαιμονοπληξίας, παραφροσύνης και κυριαρχίας
του σατανά. Είναι μητέρα των πορνών, κόρη του
σατανά γιατί προσφέρει πλήρη ψευδοελευθερία
στον πανσεξουαλισμό ή στην πανθρησκεία ή
στην παρανομία σαν δόλωμα με σκοπό να μας
εγκλωβίσει στα δίχτυα του αρχισατανά.
Προετοιμάζεται και προωθείται από το πρώτο
θηρίο του κεφ. ΙΓ΄ της Αποκάλυψης, που είναι το
«μυστήριον της ανομίας» δηλ. η συνεργασία πονηρών πνευμάτων και ανθρώπων για την αντικατάσταση του Χριστού υπό του αντιχρίστου.
Για να επιτελεσθεί αυτό, έχει αφεθεί ελεύθερος ο σατανάς. Το νόμιμο παρουσιάζεται ως παράνομο. Η σοφία ως τρέλα, η ηθικότητα ως
βλακεία, η σεξουαλικότητα ως πορνεία. Η θεομπαιξία ως εξυπνάδα. Το μίσος εναντίον του κλήρου και των θρησκειών προπαγανδίζεται και έχει
ξεπεράσει τα όρια. Οι άνθρωποι εδαιμονοποιήθηκαν. Οι αγαθές φυσιογνωμίες εξέλιπαν. Πάσα
ανωμαλία ενθαρρύνεται. Προωθούνται εθνικι-
60
σμοί και νέο-ειδωλολατρίες εις το έπακρον ώστε
και αυτά να διαλυθούν εύκολα και να ενταχθούν
στην πανθρησκεία. Η πείνα αναγκάζει τους ανθρώπους να πωλούν την ψυχή τους.
Ο πνευματισμός, η σατανολατρία, η μαγεία, οι
ανατολικές θρησκείες, ο σατανικός εσωτερισμός
και μυστικισμός προωθούνται και επιδοτούνται
προς διάλυση των πάντων και την ένταξή τους
στην πανθρησκεία. Ο οικουμενισμός προωθείται,
Δ
Δ. Οικονόμου
ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ ΣΑΤΑΝΑ
ιάβασα στη Φωνή των Καλαβρύτων το
άρθρο του Στρατηγού από τη Βισωκά
που άρχιζε ως εξής: (Λέει ο Στρατηγός:
δεν έχω τίποτα με τους Εβραίους, αλλά ο Κίσινγκερ δρομολόγησε την καταστροφή της Ελλάδας
το 1981). Και εγώ δεν έχω τίποτα, αλλά ο Κίσινγκερ το 2013 είπε για την Ελλάδα: «όποιο
κράτος κινδυνεύει όπως η Ελλάς, καταστρέψτε το
τελείως». Πριν χρόνια ο τ. Πρόεδρος της Αδελφότητας, ο Κώστας ο Γιαννακόπουλος μου είπε:
Ντίνο, μην γράφεις για τους Εβραίους, θα μας
κάνουν ζημιά στο περιοδικό. Είχε αγωνία για το
περιοδικό του χωριού. Βλέπω όμως ότι ο Κώστας, που επιμελήθηκε το περιοδικό, που τόσα
πολλά έκανε σαν πρόεδρος της Αδελφότητας
και του είμαστε ευγνώμονες, να στέλνει τα δικά
του άρθρα στη Φωνή των Καλαβρύτων, προφανώς για να δώσει χώρο στο περιοδικό να γράφουμε εμείς. Εγώ θα παρακαλούσα τον
σημερινό πρόεδρο: πρώτα ο Κώστας και μετά
εμείς, γιατί η προσφορά του Κώστα στον Σύλλογο είναι ανεκτίμητη.
Και τώρα στο θέμα: Αξιοποιώντας αυτά
που μου είπε τηλεφωνικά από Αυστραλία ο
Γιώργος ο Χαρμπίλας, ο οποίος λέει ότι τον
κόσμο τον κυβερνούν οι Ραβίνοι ανά ήπειρο:
Αυστραλία, Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αφρική.
Εγώ θα σας κάνω γνωστό ποιες πρωτεύουσες
του σχεδίου των Εβραιομασόνων θα είναι οι
εξής: Ν. Υόρκη, Ρώμη, γιατί εκεί είναι το μασονικό Βατικανό. Η Κων/πολη, η σκλάβα πρωτεύουσα των Ελλήνων. Αυτό όμως που κρατάνε
61
οι θρησκευτικοί αρχηγοί χρηματίζονται ως και οι
πολιτικοί και εντάσσονται στη νέα τάξη πραγμάτων. Εκατομμύρια άτομα επικοινωνούν με πνεύματα ακάθαρτα νομίζοντας πως είναι άγγελοι. Ο
διάβολος κυβερνά προσωρινά αλλά οι πλανεμένοι οπαδοί του μόλις έλθουν σ’ επίγνωση, θα
σκοτώσουν την Βαβυλωνία πόρνη.
μυστικό είναι η πρωτεύουσα του σατανά. - Ο
Θεός τιμώρησε το σατανά να ζει πλάνης, ανέστιος, φυγάς, να μην έχει ένδυμα, καθ’ ότι κάτι
έχει, ένεκα της φύσης του, ένα είδος αυτοκρατορίας στην έρημο την υγρή ή στον αέρα, μολονότι τούτο είναι και κομμάτι της ποινής του, το
ότι δίχως ορισμένο μέρος ή χώρο έχει απομείνει,
δίχως κάπου να ξαποστάσει ή έστω να ακουμπήσει το πατούμενό του – Αγία Γραφή. Οι
Εβραίοι, που έχουν για θρησκεία το σατανά,
σκέφτηκαν αυτό ακριβώς που θα ακουμπήσει.
Διάλεξαν για πρωτεύουσα του σατανά, ένα
μέρος στις ακατοίκητες στέπες του Καζακστάν.
Το Καζακστάν, επαρχία της Ρωσίας, που αυτός
ο μεθύστακας ο Γιέλτσιν, όλως περιέργως την
άφησε εκτός Ρωσίας.
Πολλοί Έλληνες Πόντιοι που σήμερα
κατοικούν κυρίως στον Ασπρόπυργο και στα
Άνω Λιόσια ήταν από το Καζακστάν, το οποίο
έχει πετρέλαια και φυσικό αέριο. Θα θυμάστε
και θα δείτε πόσα χρόνια πριν, είχαν προετοιμαστεί γι’ αυτό. Έχουμε Γιάλτα, που χώρισαν τον
κόσμο Αμερική και Ρωσία. Μάλτα, που διέλυσαν το σύμφωνο της Βαρσοβίας με τον Γκορμπατσώφ. Άλμα Άτα, πρωτεύουσα του
Καζακστάν, που ο Γιέλτσιν διέλυσε την Σοβιετική Ένωση. Άλμα Άτα σημαίνει μήλο μεγάλο.
Καθαρά Τουρκικά, γιατί οι Τούρκοι με τους
Μογγόλους είναι πρώτα ξαδέρφια. Άφησαν την
Άλμα Άτα και έκτισαν μία καινούργια πόλη με
το όνομα Αστανά. Ο αναγραμματισμός της
λέξης σημαίνει [Α(σ)τανά, το (σ) μπροστά =]
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
Σατανά. Εδώ και 10 περίπου χρόνια άρχισαν να
κτίζουν την πόλη του Σατανά. Όλοι οι κάτοικοι
έχουν μισθό. Μία πόλη που καλωσορίζει τη Νέα
Τάξη Πραγμάτων. Αυτά που μας έλεγαν αυτοί
που μας βάλανε στο Δ.Ν.Τ. Η πόλη αυτή θα έχει
για θρησκεία την αρχαιότερη λατρεία του ανθρώπου, τον θεό Ήλιο. Το πρώτο που έκαναν
είναι η πυραμίδα της ειρήνης, που είναι αφιερωμένη στην ένωση όλων των θρησκειών σε μία,
δηλαδή στην θρησκεία του Διαβόλου. Η πυραμίδα φωτίζεται μέρα – νύχτα (όταν μπείτε στο
site Καζακστάν, αμέσως θα δείτε την πυραμίδα).
Το δεύτερο κτίριο είναι ο πύργος με το Χρυσό
Αυγό – Σφαίρα στην κορυφή, που συμβολίζει
τις μυστικές εταιρείες, μασόνους και τέκτονες.
Το τρίτο κτίριο, το Διοικητήριο, το ονομάζουν
θηλυκή αρχή (από τη σατανική αρχή - Λίλιθ).
Το κτίριο είναι αντιγραφή του Ναού του Σολομώντα με ένα τεράστιο μάτι, που θα είναι ορατό
από το διάστημα. Το τέταρτο κτίριο με θόλο τον
ήλιο, που στα υπόγειά του συμβολικά στο Σκοτάδι, είναι οι απαίδευτες μάζες ανθρώπων για
μύηση στο Σατανά και επάνω στο πάτωμα ένα
μεγάλο τραπέζι, όπου συμφιλιώνονται οι 17
θρησκείες του κόσμου σε μία, γύρω από έναν
στρογγυλό ήλιο, σύμβολο της ανάπτυξης και της
ζωής. Το στάδιο της πόλης είναι σε σχήμα ενός
τεράστιου ματιού, που συμβολικά ελέγχει τα
πάντα.
Τα σπίτια είναι σχεδιασμένα, όπως στο
Ισραήλ. Η σούπερ πρωτεύουσα του κόσμου θα
είναι η Ιερουσαλήμ. Αρχιτέκτονας όλων αυτών
είναι ο λόρδος Νόρμαν, πρόεδρος του Μασονικού Τάγματος της (Ασίας). Αν θέλετε να δείτε
τα κτίρια, μπείτε στο google “κτίρια Καζακστάν
Αστανά”. Αυτό το κατώφλι, όπως το ονομάζουν
της Νέας Τάξης, σκοπό έχει με τους μετανάστες
να διαλύσουν το χριστιανισμό, κτίζοντας τζαμιά
στην Ευρώπη και να παίρνουν την πρόνοια των
κρατών κάνοντας πολλά παιδιά. Το ότι δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε, είναι ψέμα. Αυτό
με τους μετανάστες το είχαν κάνει και το 1869.
Πρωθυπουργός ήταν ο γνώριμος σε εμάς Ζαΐμης, ο οποίος είχε κρατήσει και το Υπουργείο
Εσωτερικών. Εφάρμοσε ένα σχέδιο επαναπατρισμού κάνοντας ένα νόμο, όπου είχαν ποινική ευ-
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
θύνη ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος και το Λιμενικό.
Έτσι τους μάζεψε όλους και με ιστιοφόρα τους
έστελνε πίσω. Διάβαζα για τον καινούργιο
Πάπα, ο οποίος έκανε στην Ρώμη μία Σχολή
εξορκιστών. Οι εξορκιστές θα πάνε όλοι στην
Αμερική, διότι τα τελευταία χρόνια οι δαιμονισμένοι έχουν αυξηθεί. Δηλαδή ξαναγυρνάει ο
κόσμος στον μεσαίωνα και στην Ιερά Εξέταση.
Τα έξοδα θα καλυφθούν από την Τράπεζα του
Θεού. Έτσι λένε την Τράπεζα του Βατικανού, η
οποία βασικά είναι Τράπεζα της Ιταλικής Μαφίας. Εκεί οι κλέφτες, η Μαφία – συμμορίες ληστών, άφοβα ανταλλάσσουν τα κλεμμένα και
παίρνουν νόμιμο χρήμα σε ό,τι νόμισμα θέλουν.
Φυσικά η Τράπεζα ξεπλένει, αφού κρατάει φόρο
από 12% και άνω. Τα αποθεματικά της οφέλη
είναι κάπου 15 δισ. ευρώ.
Η Νέα Τάξη που έχει σκοπό να εξαλείψει τον Ελληνισμό, έχει επιδοθεί σε πλαστογραφία της Ελληνικής Ιστορίας και κάνει ο,τιδήποτε
να μείνουν τα παιδιά μας χωρίς μόρφωση. Μία
κοπέλα, αρχαιολόγος, ανακάλυψε τον μεγαλύτερο τάφο του κόσμου, 460 τ.μ. στους Φιλίππους στις Σέρρες. Πριν μερικά χρόνια η κοπέλα
έκανε ανασκαφές στην Αίγυπτο, στην έρημο της
Σίβας για τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου. Μία
ημέρα, απ’ ό,τι λέει, την επισκέφτηκε ο πρεσβευτής του Ισραήλ στην Αίγυπτο. Της λέει: «τι
κάνεις εδώ, σήκω φύγε. Ξέρεις κάτι, όταν ο Μ.
Αλέξανδρος πέρασε τον Ευφράτη, συνάντησε
έναν Εβραίο και κατέβηκε από το άλογο και του
φίλησε το χέρι». Η κοπέλα λέει πως έβαλε τα
γέλια. Ο πρεσβευτής τη ρωτάει: «γιατί γελάς»;
Και η κοπέλα του λέει πως δεν θα γελούσε αν
της έλεγε το αντίθετο, ότι δηλαδή ο Εβραίος φίλησε το χέρι του Μ. Αλεξάνδρου. Της λέει ο
πρεσβευτής πως έτσι είναι, αλλά για να μην χάσεις τη δουλειά σου, σήκω φύγε. Η κοπέλα το
πέρασε για αστείο. Μετά από λίγες ημέρες την
ειδοποιούν από την Ελλάδα να σταματήσει και
ότι δεν θα τις στείλουν άλλα χρήματα από το
Υπουργείο Πολιτισμού επί κυβερνήσεως
ΠΑΣΟΚ και απανωτά την παίρνει τηλέφωνο και
ο Πάγκαλος και της λέει να φύγει. Η κοπέλα
έφυγε και τώρα που ανακάλυψε αυτόν τον τάφο,
είπε όλα αυτά. Ο τάφος έχει μαζέψει όλους τους
62
2
αρχαιολόγους του κόσμου. Είναι ενταφιασμένο
σημαντικό πρόσωπο μέσα, γιατί στο κεφάλι του
τάφου, επάνω, ήταν το Λιοντάρι της Αμφίπολης.
Λένε ότι μέσα είναι ή ο Αλέξανδρος ο Γ΄ ή η μητέρα του και γυναίκα του Αλεξάνδρου, Ρωξάνη,
που την δολοφόνησε ο Κάσσανδρος ή μπορεί να
είναι και ο Αλέξανδρος. Αυτό όμως στενοχώρησε πολύ τους εδώ προδότες, τους μασόνους
και ειδικά τους φιλοσκοπιανούς πληρωμένους
διαστρεβλωτές της Ελληνικής Ιστορίας.
ων σειρήνων ο απόηχος σε περιοχές
που ήσαν μακριά από το θορυβώδη ήχο,
έβγαλε από τη φωλιά τους, κάθε υποψιασμένο και παράνομο, μα όταν έπεσε το
σκοτάδι της νύχτας, οι σειρήνες σίγησαν… Και
τότε έγινε, το «ουε και αλίμονο» εναντίον των
ανθρώπων του νόμου, οι οποίοι με το φως της
κάθε μέρας, κυνηγούσαν τους επικηρυγμένους.
Όχι για να εφαρμόσουν τους νόμους τους οποίους υπηρετούσαν και πληρωνόντουσαν για
αυτές τους τις υποτιθέμενες υπηρεσίες, αλλά
για το ποσό της επικήρυξης, που θα τους έδινε
επιπλέον χρήματα, πολύ περισσότερα από το
μισθό τους…!
έχοντας συν των άλλων εξοικειωθεί με το σκοτάδι, λειτουργώντας σαν αρουραίοι, κυνηγούσαν
τους προδότες που βοηθούσαν τον εχθρό του
τόπου. Διότι χωρίς τη βοήθεια αυτών των σκουληκιών, οι δυνάστες δεν θα μπορούσαν να κάνουν
για πολύ καιρό το γενικό δερβέναγα, κάνοντας
παράλληλα εκατομμύρια ανθρώπους να υποφέρουν τα πάνδεινα…!
Τ
ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ
Έτσι λοιπόν οι υποτιθέμενοι παράνομοι (και
λέμε υποτιθέμενοι, διότι την εποχή εκείνη, η
χώρα αυτή ήταν υπό την κατοχή σκληρών κατακτητών χωρίς ωστόσο να έχει πάψει να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση) ήταν εκείνοι
που πολεμούσαν τους δυνάστες του λαού, με
αποτέλεσμα ο κατοχικός στρατός να τους είχε
κηρύξει παράνομους! Ήταν λοιπόν στην
ουσία, οι μαχητές αυτοί, οι πολέμιοι του κατακτητή, ενώ οι λεγόμενοι άνθρωποι του νόμου
ήταν οι προδότες της πατρίδας, οι οποίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στον εχθρό, για
λίγα χρήματα και για καλύτερη μεταχείριση...!
Κι όλα αυτά τα έκαναν, τη στιγμή που οι συμπατριώτες τους, αλλά ακόμη και τα υπόλοιπα
μέλη των οικογενειών τους, ζούσαν στην πείνα,
στη δυστυχία και στην εξαθλίωση…! Αντιθέτως
οι παράνομοι, πολεμούσαν για τη λευτεριά του
συνόλου του λαού και της χώρας!
Γι’ αυτό λοιπόν τα παλικάρια της παρανομίας,
63
Κων/νος Ι. Σπυρόπουλος
Κι έτσι οι μέρες έδιναν τη σειρά τους στις νύχτες
και κατά τη διάρκεια αυτών δρούσαν οι λεβέντες
της αντίστασης. Χωρίς όπλα και πολεμοφόδια
ώστε να μην κάνουν θόρυβο και γίνονται αντιληπτοί, χρησιμοποιώντας τα κοφτερά μαχαίρια τους,
εξόντωναν κάθε σκοτάδι τους βρωμερούς (όπως
τους ονόμαζαν), τους προδότες…
Τέτοιες καταστάσεις αλλά και ακόμα πιο σκληρές, έζησαν οι Έλληνες την εποχή της κατοχής
1940-1944. Και λέμε πιο σκληρές γιατί τότε οι αντιστασιακοί, πολεμούσαν εκτός από τους προδότες και τον ίδιο τον εχθρό με τεράστιες απώλειες
του Ελληνικού λαού από τα αντίποινα των ναζί,
τους οποίους δυστυχώς σήμερα, ορισμένες ομάδες φτιάχνοντας δήθεν πολιτικά κόμματα, προσπαθούν να μιμηθούν ή ακόμα και να
ξεπεράσουν…! Ξεχνώντας τι είχαν υποστεί, φαντάζομαι, την περίοδο εκείνη οι οικογένειές τους…
Ή μήπως και οι τότε πρόγονοί τους ανήκαν σε
ομάδες προδοτών και επομένως οι σημερινοί αποτελούν γνήσια συνέχειά τους…;
Όμως το χειρότερο και τελευταίο είναι, ότι οι
τότε παρ’ ολίγον εξολοθρευτές μας «Γερμαναράδες», σήμερα είναι όχι μόνο οι κύριοι δανειστές
μας, αλλά και οι γενικοί κουμανταδόροι της χώρας
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
μας! Κι έτσι ό,τι δεν κατάφεραν τότε με τα όπλα,
πολύ εύκολα το καταφέρνουν τώρα με το χρήμα!
Όμως το 1940 ήμασταν γενιά ηρώων που πολεμούσε ενάντια σε μια άδικη και αναίτια επεκτατική λαίλαπα, ενώ τώρα για ό,τι έγινε και γίνεται
φταίμε εμείς οι ίδιοι…
Κι από ό,τι φαίνεται, όχι μόνο δεν δείχνουμε
απόγονοι της γενιάς του 1940, αλλά και δεν είμαστε…! Αλλά δεν είμαστε και αντάξιοι της ιστορίας μας, η οποία εκτός των άλλων γέννησε
πολιτισμό που σήμερα σέβονται ακόμα και οι υπό
ανάπτυξη χώρες!
Η μέρα όμως τελειώνει και οι σειρήνες θα σταματήσουν, πρέπει να πάμε να κρυφτούμε…! Και
οι νύχτες που θα έρθουν θα μας βρουν αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας…!
Η ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ
Για την κάθε διαφωνία μεταξύ των ανθρώπων,
για την κάθε αδικία, την κάθε μονόπλευρη εκμετάλλευση και την κάθε ασυμφωνία, ο Καζατζάκης
έλεγε: “Εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν
χαθεί, εγώ θα φταίω”.
Η σοφία της ζωής όμως, βγαλμένη μέσα από αιώνες τριβής λέει: “Εγώ μόνος μου θα φτιάξω τον
κόσμο;! Δεν γίνεται...”
Ένας λόγιος ανάμεσα στις δύο αυτές αντιθέσεις
θα συμπέραινε ότι αν πάντοτε τα ανθρώπινα
μυαλά συμφωνούσαν μεταξύ τους, τότε δεν θα
υπήρχε πρόοδος, αλλά αντιθέτως θα νοιώθαμε
πλήξη και δυστυχία...!
Αλλά πολλάκις γίνεται να αλλάξουμε μερικούς
από τους διπλανούς μας, όταν έχουμε πραγματικά
εμπεριστατωμένες ιδέες. Αυτό μας δίνει ισορροπημένη διαβίωση με τους άλλους, χωρίς βέβαια
να σημαίνει ότι και “αύριο” δεν θα έχουμε διαφωνίες... Και έτσι η ζωή συνεχίζεται, αρκεί και εμείς
να είμαστε έτοιμοι όποτε χρειαστεί να δεχτούμε
τις ισορροπημένες ιδέες των διπλανών μας!
Γιάννης Βασ. Καραμάνος τηλ. 6957157725,
email: [email protected]
O ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ
Για να φτάνει το Περιοδικό μας στα χέρια σας και στα χέρια όλων
των υπολοίπων συμπατριωτών μας, τόσο στο εσωτερικό, όσο και
στο εξωτερικό, είναι αναγκαία και η οικονομική σας ενίσχυση! Μην αμελείτε
την συνδρομή σας για το Περιοδικό, αλλά και για όλες τις υπόλοιπες
δραστηριότητες της Αδελφότητας, που πάντα στοχεύουν στο κοινό καλό!
Ο λογαριασμός μας τώρα είναι στην τράπεζα ALPHA BANK
Αριθ. Λογαριασμού: 415002002000229
Αδελφότητα Φιλιωτών Καλαβρυτινών «Ο ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ»
Οι εργασίες στο Μοναστήρι μας συνεχίζονται με αμείωτη ένταση!
Για οποιαδήποτε προσφορά, ο νέος ενιαίος Λογαριασμός για την Ι.Μ. ΑΓ.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ είναι: ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Αρ. Λογ. 5037-037048-401
Για τις προσφορές από παραλήπτες του εξωτερικού
το swift code του λογαριασμού είναι: Αρ, Λογ. 415002002000229.
ΙΒΑΝ: GR76 0140 4150 4150 0200 2000 229.
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
64

Τεύχος 52 - Αδελφότης Φιλιωτών Καλαβρυτινών

Τα Νέα της Δάφνης Τεύχος 40

Λήψη καταλόγου

ΔΕΛΤΙΟ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑΣ 03062011

Τεύχος 55

Τεύχος 39

εκδοση 20 μαρτιου 2014

Τεύχος 11 - Δεκέμβριος 2014

Τεύχος 58

Τεύχος 62 - Αδελφότης Φιλιωτών Καλαβρυτινών

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Τεύχος 49 - Αδελφότης Φιλιωτών Καλαβρυτινών

Θέση Πρακτικής Άσκησης στην Εταιρεία DBS ΑΕ