ΑΠΟΕΛ σ’ ευχαριστούμε,
ήταν ένα υπέροχο ταξίδι.
Τώρα δώσε τη χαριστική βολή
στο ΑΚΕΛ. Πάρε το πρωτάθλημα!
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Eγώ Ρωμιός γεννήθηκα, Ρωμιός
εν να πεθάνω. Είμαι Βαρωσιώτης,
σας γαμώ τη διοίκηση!
31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 n TEYXOΣ 3 n ΕΤΟΣ 6ο n B΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ
ΚΙ ΑΤΣΑΛΕΝΙΑ ΕΧΟΥΜΕ KAΡΔΙΑ
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected].
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου, Πόπη Κούρη
Νεολαία
Σταύρος Ζαχαρία
Μασκόττα
Ξένιος Μ., Judo Πάνια
Συνεργάτες
Ντίνος Μιτσίδης – (ζυμαρικά και ποτά)
Μελής Πίττας (χαλλούμια, φέττες και
αναράδες) Πρόδρομος Προδρόμου
(πληροφορίες για κακές συνήθειες
Νίκου Αναστασιάδη) Γιώργος Λιλλήκας
(αντιδιζωνική αρθρογραφία) Ζαχαρίας
Κουλίας (πληροφορίες για ερωτικά
τερτίπια Μάριου Κάρογιαν) Γιώργος
Κολοκασίδης (οικονομική βοήθεια στην
υπόσκαψη του ακελικού ΔΗΚΟ) Ελίτα
Μιχαηλίδου ( υλικό για να γράφουμε)
Dave Mills (πληροφορίες για τη
δυσκοιλιότητα του βρεττανού ύπατου
αρμοστή).
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Έρση Χριστόφια, Ερατώ Μαρκουλλή,
Πραξούλλα Αντωνιάδου
Lifestyling
Έρση Xριστόφια, Eρατώ Μαρκουλλή
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο)
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε
Χορηγοί
CIA, Χαραυγή, Μακδόναλτς, Νoble
Energy, Αντρέας Πάντζης, ΘΟΚ BOC και
άλλοι δώδεκα άλλοι ύποπτοι
οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Aνδρούλλα Γκιούρωβα
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Μ.Σ.
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA,
KYPROS. TEL.: 99696969. All rights
reserved. Nothing appearing in Union
(and may your blood become avladjin)
newspaper may be reprinted,
reproduced by sex or transmitted
through viri, either holy or in sin, by any
electronic or mechanical means without
prior written permission from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ
Το επόμενο τεύχος της εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα
κυκλοφορήσει, όπως πάντα, το τελευταίο
Σάββατο του μηνός, στις 28 Απριλίου.
Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας όπως
αποστείλουν τα κείμενά τους έως τις 20
του μηνός. Παρακαλούμε να είναι καλά
διορθωμένα και εάν είναι δυνατόν να συνοδεύονται με προτάσεις για εικονογράφηση.
Παρακαλούμε τους φίλους αναγνώστες
να γράφουν τους φίλους τους συνδρομητές στην εφ. ΕΝΩΣΙΣ και να αγοράζουν δύο τεύχη της εφημερίδας για να
ενισχύσουν τον αγώνα μας εναντίον του
ΔΗΣΑΚΕΛ. Έχετε υπόψην σας ότι, λόγω της οικονομικής κρίσης που έχει επιφέρει ο κομμουνιστικός καπιταλισμός του
Χριστόφια, πολλές εταιρείες έχουν σταματήσει να διαφημίζονται κοντά μας,
ανεξαρτήτως εάν εμείς από τις αρχές του
χρόνου διαφημίζουμε τα προϊόντα τους
ΔΩΡΕΑΝ, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για
την πολύτιμη βοήθειά τους κατά τα προηγούμενα χρόνια.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Σε αυτό το τεύχος σάς έχουμε μια έκπληξη. Με μόνο 5 ευρώ θα πάρετε και την
εφημερίδα και ΔΥΟ βιβλία τα οποία διαλέξαμε από το βιβλιοπωλείο μας. Σε κάθε εφημερίδα τα βιβλία θα είναι διαφορετικά, οπότε κοιτάξτε καλά να πάρετε τα
βιβλία που θέλετε. Τα βιβλία αυτά θα τα
βρείτε μόνο στα επιλεγμένα περίπτερα, που
δημοσιεύουμε πιο κάτω.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΑ
Τον επόμενο μήνα πάλι θα έχουμε δύο βιβλία να σας προσφέρουμε με μόνο 5 ευρώ.
Το ένα θα είναι μια έκδοση δική μας, με
τίτλο ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ, της διακεκριμένης φιλόλογου Χρυσοθέμις Χατζηπαναγή και το δεύτερο θα είναι πάλι επιλογή από το βιβλιοπωλείο μας.
Aν τα βιβλία τα έχετε μπορείτε να τα δωρίσετε στους φίλους σας.
Σε λίγες μέρες αρχίζει η αγία εβδομάδα και τα πάθη του Χριστού. Οι εκκλησιές μας θα γεμίσουν ξανά και με
το Χριστός Ανέστη όλοι μας θα νιώσουμε τη χαρά της Ανάστασης του Θεανθρώπου και η καρδιά μας θα γεμίσει
ξανά με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο
για όλο τον Eλληνισμό. Καλήν Ανάσταση σε όλους σας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, όπως και πριν θα τα
καταφέρουμε.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΠΑΖΑΡΑΚΙ ΣΤΟ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΓΙΑΛΟΥΣΑ
Λόγω της εορτής της 1ης Απριλίου,
αναβάλλεται το παζαράκι που είχαμε
προαναγγείλει για την πρώτη Κυριακή
του Απρίλη, για να μπορέσουμε όλοι
να πάμε στις εκδηλώσεις να τιμήσουμε
τους αγωνιστές του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Οπότε μην
ξεχάσετε ότι το παζαράκι στο βιβλιοπωλείο Γιαλούσα, θα γίνει στις 8 Απριλίου, Κυριακή, μετά την εκκλησία, 10
το πρωί με 3 το απόγευμα και είστε
όλοι ευπρόσδεκτοι. Ελάτε να πάρετε
τα βιβλία σας και να περάσετε ευχάριστα το πρωινό σας με ποτά, μεζεδάκια
νηστίσιμα και θαλασσινά στα κάρβουνα. Έχουμε και κάτι άλλο ευχάριστο
για σας: νέοι τραγουδιστές θα τραγουδήσουν μαζί μας τους καημούς και τις
χαρές του έθνους μας. Το παζαράκι είναι μια ευκαιρία να βρισκόμαστε, να
περνάμε καλά και να τα λέμε ολίγον.
Μην κλείνεστε στα σπίτια σας, έτσι μας
θέλουν οι εχθροί μας. Ελάτε και φέρτε και την οικογένειά σας να τα πούμε,
να τραγουδήσουμε μαζί, να δείξουμε
ότι αντέχουμε σ’ όλα τα βασανιστήριά
τους.
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΓΙΑΛΟΥΣΑ
10 π.μ. - 3 μ.μ. Τηλ. 99541221
Ο Σαββάκης και η Έλλη
θα είναι εδώ να κρατήσουν
συντροφιά στα μικρά παιδιά.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΤΕΥΧΟΥΣ
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«EΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ»
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της «Ένωσις».
Προσοχή, δαγκώνει!
ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ
ΠΑΤΗΣΑΣ
31 Mαρτίου 2012
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
RNIK ENTERPRISES LTD
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΛΗΔΡΑΣ 58
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
FANTASTI PAVILLION LTD
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
L&A MERX LTD NO 2
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
FAST SPACE LTD
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
KUOPIO HOLDINGS LTD
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
CHRIS CASH & CARRY
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
STOKKOS BROS LTD
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ
ΜΟΝΟ 5 ΕΥΡΩ
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
«Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω.
Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον
πούτσο!», είπεν ο Καραϊσκάκης.
Συμφωνώ!
31 Mαρτίου 2012
3
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 1
ΕΟ ΜΩΡΕ ΕΟΚΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Aς είμαστε ρεαλιστές
Ας είμαστε ρεαλιστές. Το λεγόμενο αντικατοχικό μέτωπο έχει ηττηθεί κατά κράτος. Ο Αναστασιάδης έχει πάρει το χρίσμα από τον ΔΗΣΥ, ο Χριστόφιας, όχι
μόνο κυβερνά ως τύραννος, αλλά δεν λέει να σταματήσει να το κάνει, μιας και –
άκουσον άκουσον από στόμα κομμουνιστή! – τον θέλουν οι ξένοι. Τα δυο μεγάλα κανόνια της πολιτικής μας σκηνής, ο
κακός και ο καλός, είναι έτοιμοι για τη
μεγάλη αναμέτρηση, ενώ ο άσχημος, τουτέστιν ο υποψήφιος του κεντρώου χώρου, γλείφει κώλους δεξιά κι αριστερά,
για να πάρει ξανά τον λεγόμενο ρυθμιστικό ρόλο.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο επόμενος Πρόεδρος θα είναι ο Αναστασιάδης. Αν μάλιστα βγάλει στη φόρα και τις φουστανέλες και «ενσωματώσει» στο πρόγραμμά
του και τις ιδέες της Ελένης Θεοχάρους,
είναι σίγουρο ότι θα κερδίσει και τις δύο
τάσεις του ΔΗΚΟ, με πιθανό αποτέλεσμα να βγει απ’ τον πρώτο γύρο. Ο Χριστόφιας είναι δικτάτορας, είναι χειρότερος από τους Κινέζους κομμουνιστές ηγέτες. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κανέναν άλλον, μέσα ή έξω από το ΑΚΕΛ, να
κάνει παιχνίδι. Όλα αυτά που ακούγονται
για άλλους υποψηφίους του ΑΚΕΛ, πχ. Κεραυνός, Κάρογιαν, Μαρκουλλή, Μαρκίδης,
Πικής κτλ. κτλ., είναι ιστορίες για φαντασιόπληκτους αθκιασερούς και τίποτα άλλο.
Δεν πρόκειται ο Χριστόφιας να δεχτεί ποτέ
να είναι ο μόνος Πρόεδρος που δεν διεκδίκησε και δεύτερη φορά το αξίωμα, ούτε πρόκειται να δεχτεί να αποσυρθεί από την εξουσία με το Μαρί να κρέμεται γύρω απ’ τον
λαιμό του. Δεν πρόκειται ούτε να αφήσει το
κόμμα του χωρίς τις μίζες από τα οικόπεδα
του υποθαλάσσιου πλούτου μας. Επιστρατεύει μάλιστα και τους ξένους, δηλαδή τους
Εγγλέζους, Αμερικανούς, πιθανόν και τους
Ισραηλίτες, όλον δηλαδή τον ιμπεριαλιστικό συρφετό, για να μας πείσει ότι αυτοί κάτι ξέρουν για να θέλουν έναν κομμουνιστή
ηγέτη. Τραγική διαπίστωση, όμως αληθινή.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος, όχι μόνο έχει τα χάλια του,
έχει και τις ψευδαισθήσεις ότι με μεσοβέζικες
θέσεις, και ολίγον πιο αντικατοχικές ρητορείες, θα μπορέσει να δημιουργήσει πρόβλημα στα δύο μεγάλα στρατόπεδα της ηττοπάθειας και του ενδοτισμού. Ο ενδιάμεσος χώρος, το κέντρο, οι λεγόμενες αντικατοχικές δυνάμεις, ο τρίτος πόλος, το απορριπτικό μέτωπο και οι λογής λογής ηγετίσκοι
τους, είναι ανίκανοι να θεμελιώσουν μιαν
άλλη τακτική, ένα άλλο πρόγραμμα και μια
άλλη πολιτική στο Κυπριακό πρόβλημα. Ούτε που θέλουν κάτι τέτοιο. Θέλουν μόνο να
διαχειρίζονται την εξουσία, έστω και συνεταιρικά, ή ακόμα και σαν οι φτωχοί συγγενείς, και τίποτα άλλο. Η ειλικρίνεια, ο πατριωτισμός, η εντιμότητα είναι έννοιες που
δεν τους απασχολούν.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Περιτριγυριζόμαστε από καραγκιόζηδες. Οι ηγέτες που θα
μπορούσαν να έχουν άλλες λογικές συνεχώς
μας εκπλήσσουν δυσάρεστα. Οι ανησυχίες
μας επιβεβαιώνονται καθημερινά και περνάμε από απογοήτευση σε απογοήτευση και
σε απόγνωση. Ο Ομήρου παραπαίει ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και τον τρίτο υποψήφιο, ο
Συλλούρης θα ήταν διατεθειμένος, λέει, να
υποστηρίξει και Κάρογιαν, οι οικολόγοι παρότι εμφανίζονται πιο ριζοσπαστικοί, παραμένουν δέσμιοι της αριστερής τους προέλευσης, το καλό ΔΗΚΟ του Παπαδόπουλου φλερτάρει με τον Αναστασιάδη, ο
Αρχιεπίσκοπος δεν έχει μια σταθερή άποψη που να στηρίζεται σε αρχές όπως ο προκάτοχός του, οι υπόλοιπες μικροομάδες,
πρόσφυγες, κινηματίες, αγανακτισμένοι και
οι τάχατες αντικατοχικοί ακελικοί, ΟΛΟΙ
μαζί δεν μπορούν ούτε στα στοιχειώδη να
συμφωνήσουν, άσε που νομίζουν πως
ασκούν και υψηλή πολιτική κιόλας. Το ίδιο
συμβαίνει και με τους λεγόμενους εθνικούς
του ΔΗΣΥ. Πρέπει να τονίσουμε πως η παλαιά μάζα του ΔΗΣΥ, οι Γριβικοί, ΔΕΝ
υπάρχουν πια, τους πάτησε ο Κληρίδης εδώ
και πολλά χρόνια. Οι άλλοι του ΟΧΙ δυστυχώς κατρακυλούν από γκρεμό σε γκρεμό, κι ας νομίζουν πως είναι ακροβάτες. Ο
Ιωαννίδης δεν ακούγεται πουθενά, οι Προδρόμου και Τριανταφυλλίδης μόλις έβαλαν
υποψηφιότητα για την αντιπροεδρία την
απέσυραν για τους γνωστούς λογούς. Ο Χρίστος Κληρίδης, που και αυτός θα μπορούσε
να ήταν μια εναλλακτική επιλογή για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει χαραμιστεί πλέον ως σύμβουλος του Αναστασιάδη, παρά
το ότι είναι πια πασίγνωστο το παιχνίδι του.
Φυσικά η μεγαλύτερη τραγωδία είναι η Θεοχάρους, στην οποία πολλοί πιστέψαμε και
κάποιοι ακόμη πιστεύουμε. Έκανε τους ελιγμούς της και έχασε. Ας έμενε μέχρι εκεί. Δεν
είχε κανένα λόγο να δώσει, μετά από εντολή του Αναστασιάδη, και την υπόσχεση ότι
θα σεβαστεί το αποτέλεσμα. Ούτε ήταν ανάγκη, εάν ακόμη επιμένει πως μπορεί να κατεβεί ως υποψήφια, να προσπαθεί να εμβο-
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 2
Ρε Σταυρή, το έθνος δεν πάει καλά. Μόνο μια ΕΟΚΑ Γ’ μπορεί να
μας σώσει.
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δεν λένε την αλήθεια,
ο κόσμος υποφέρει και πεινά
κι εσείς τα ίδια παραμύθια.
Το τραγούδι αυτό του Σαββόπουλου, σε
στίχους Ντίνου Χριστιανόπουλου, που τόσο άψογα ερμήνευσε η Δόμνα Σαμίου, θα
μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά
μας, ακόμη και σαν μια απάντηση του δημοτικού μας τραγουδιού έναντι εκείνου
του δημοτικού που προσπάθησε να επιβά-
Η ΕΟΚΑ είναι το γαίμαν μας, το οξυγόνο μας, η ζωή μας, ο καλύτερός μας
εαυτός. Είναι ο σταθμός μιας πορείας, που άρχισε πριν από αιώνες στην
Κύπρο και σήμερα, που βάλλεται από
παντού, οφείλουμε να σταθούμε στο
ύψος μας και να δώσουμε, αν χρειαστεί, ακόμη και το αίμα μας για να την
υπερασπιστούμε. Η ΕΟΚΑ δεν ήταν
απλώς μια οργάνωση, ένα σύνολο ένοπλων αγωνιστών, η ΕΟΚΑ ήταν ο
συλλογικός πόθος και το συλλογικό
όραμα ενός λαού, που δεν ήθελε να
αλλαξοπιστήσει, που δεν ήθελε να παραμείνει σκλάβος, που προτιμούσε τον
θάνατο παρά την ατίμωση ή την καλοπέραση. Με την ΕΟΚΑ ο λαός μας
απέκτησε ΠΡΟΣΩΠΟ, απέκτησε ιστορία, παρόν και μέλλον. Λίγοι λαοί
έχουν τέτοιους ήρωες-αγίους-ποιητές,
δηλαδή αγράμματους και απλούς πολίτες, που ανέβασαν την ποίηση στα
ύψη και μαζί με τους αγγέλους έγιναν
μυθικές φιγούρες, που δεν μας αφήνουν να πεθάνουμε. Ναι, αγαπητοί φίλοι, εάν δεν υπήρχε η ΕΟΚΑ, σήμερα θα είμασταν νεκροί ή χαμένοι ή
μπάσταρδοι ή κοσμοπολίτες κυπραιομουσουλμανοφραγκολεβαντίνοι.
Έτσι θα μας είχε καταντήσει η πολιτική και πνευματική ηγεσία μας αυτά
τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι η
ΕΟΚΑ που σταματάει την εθνική κατρακύλα, είναι η ΕΟΚΑ που δεν αφήνει τους ενδοτικούς να κοιμούνται
ήσυχα τα βράδια και κάνει τον λαό
μας να αντιστέκεται έστω και με αυτούς τους υπόγειους τρόπους. Είναι
η ΕΟΚΑ που κρατάει τη φλόγα αναμμένη στα στήθια της νεολαίας μας,
στις καρδιές των ζωντανών ανθρώπων αυτού του νησιού. Είναι η ΕΟΚΑ
που καθορίζει το μέλλον μας, είναι η
ΕΟΚΑ το ροκ του μέλλοντός μας, και
όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει
που πατά και που πηγαίνει......
Ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΖΙΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΗΣ
ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα,
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα.
λιάσει το πρόγραμμα του Αναστασιάδη με δικές της θέσεις και ιδέες.
Άλλο που δεν θέλει ο Αναστασιάδης.
Έτσι κι αλλιώς, τώρα που θ’ αρχίσει
η προεκλογική μάχη, όλοι οι συναγερμικοί θα βάλουν τις φουστανέλες
– πιθανόν να τις βάλουν ακόμη και
οι ακελικοί.
Ας είμαστε ρεαλιστές. ΔΕΝ έχουμε
επιλογές. Η ήττα είναι αναπόφευκτη.
Εκτός εάν Γιώργος Λιλλήκας, Ελένη
Θεοχάρους και Γιώργος Κολοκασίδης καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον
Βάσο Λυσσαρίδη και φτιάξουν μια
κυβέρνηση απ’ όλους τους χώρους με
άτομα έντιμα και έξυπνα, άτομα έτοιμα για τομές στην κυπριακή πολιτική
σκηνή. Με την προσήλωση στις υφιστάμενες δομές τίποτα δεν πρόκειται
να καταφέρουν. Χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές, όχι μόνο για να
αντιμετωπιστεί ο σίφουνας του
ΔΗΣΑΚΕΛ και του ενδιάμεσου χώρου τώρα που έχουμε εκλογές, αλλά
και για το άμεσο μέλλον αυτού του
τόπου, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα.
Ανακοινώνοντας το πρόγραμμα της προεκλογικής εκστρατείας, που σαφέστατα πρέπει να είναι εναντίον της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, εναντίον της ελεύθερης διέλευσης προς τα κατεχόμενα και προς
τις ελεύθερες περιοχές από τους Έλληνες
και Τούρκους αντιστοίχως, της ανθελληνικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών και
της σταδιακής μετατροπής της νήσου σε
μουσουλμανικό άντρο, θα πρέπει ταυτοχρόνως να ανακοινωθεί και η ίδρυση ενός
νέου κόμματος, δημοκρατικού, με την άμεση δημοκρατία ως το φως το αληθινό στο
πολιτικό του πρόγραμμα, με ένα πραγματικά φιλολαϊκό κοινωνικό πρόγραμμα, το
οποίο να προστατεύει τις καταπιεσμένες και
ταλαιπωρημένες τάξεις και ομάδες του λαού μας και με ευαισθησίες για το περιβάλλον, τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων
και με εθνοκεντρική πολιτική σε όλα τα ζητήματα. Παράλληλα ο Λυσσαρίδης, ως ο
γηραιότερος, ας μας ανακοινώσει και ποιος ή ποια θα είναι ο υποψήφιός μας, ούτως
ώστε να αρχίσουμε ΟΛΟΙ δουλειά. Αλλιώς,
είτε με Χριστόφια, είτε με Αναστασιάδη, τη
σιγκαπουροποίηση δεν τη γλυτώνουμε.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ. Τα θέλουμε ΟΛΑ. Ελευθερία ή θάνατος. Ο Αναστασιάδης και ο Χριστόφιας ΔΕΝ θα περάσουν.
Θα ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, φτάνει ο καθένας από εμάς, και κυρίως οι τέσσερις προαναφερόμενοι, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας
και όντως να βάλουμε την πατρίδα πάνω απ’
όλα. Έτσι κι αλλιώς, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, εμείς ΔΕΝ θα κατεβάσουμε τα όπλα.
Ακόμη και αν ο δικός μας κερδίσει, εμείς πάλι αντιπολίτευση θα είμαστε.
Είμαστεν τζιείνοι που ’μαστεν τζι εμείς
τζιαι τα παιθκιά μας.
B.Φ.
λει η Χούντα τον καιρό της επταετίας της.
Προσωπικά, άκουσα για πρώτη φορά αυτή τη φωνή στο Λονδίνο. Στον Σαββόπουλο μας εμύησε ο Γιάννης Καραλιώτας.
Έκτοτε καθορίζει τη ζωή μας. Σιγά σιγά
η φωνή της Σαμίου αυτονομήθηκε από το
τραγούδι αυτό και μας αποκάλυψε πολλές
άλλες πτυχές του δημοτικού μας τραγουδιού. Αυτή τη μεγάλη δεξαμενή της ελληνικής ψυχής μάς αφήνει κληρονομιά η Σαμίου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει.
Καλλύττερα, ρε Μήτσιο, να την ονομάσουμεν ΕΟΚΑ 2012, για να μεν
πουν οι διάφοροι ότι συνεχίζουμεν
τον αγώνα της ΕΟΚΑ ΒΗΤΑ.
4
31 Mαρτίου 2012
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ
Μια άλλη τουρκοκρατία έρχεται. Αυτή τη
φορά με τις ευλογίες μας – όχι ακριβώς εμάς,
αλλά εκείνων των ελλαδιτών που είναι υπεύθυνοι για να ξεπληρώσουν τα χρέη της Ελλάδας. Αποφάσισαν λοιπόν οι κύριοι αυτοί να
προσεγγίσουν Τούρκους επενδυτές και αγοραστές, οι οποίοι, σε αντίθεση με άλλους, θέλουν πάση θυσία να αγοράσουν ελληνική γη
ή και εγκαταστάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια,
ενεργειακά εργοστάσια κτλ, έστω και αν πληρώσουν κατιτίς παραπάνω. Οι λόγοι είναι εμφανείς και μόνο προδότες μπορούν να χαρακτηριστούν όσοι δεν βλέπουν την προσπάθεια της Τουρκίας να βγει κερδισμένη
από τις αντιπαραθέσεις της με την Ελλάδα
ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ. Αφού μπορούν να τα πάρουν χωρίς πόλεμο, γιατί να ρισκάρουν;
Τα σενάρια μοιάζουν εφιαλτικά πια. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, και όλοι οι Έλληνες
οφείλουν πια να βάλουν το δικό τους για να
φύγουν οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ. Τώρα, πριν θρηνήσουμε την πατρίδα μας.
CYTA KAI ΝΤΑΛΑΡΑΣ
Μέγας χορηγός του Νταλάρα στις πρόσφατες συναυλίες του, όπου ο δημοφιλής τραγουδιστής έτυχε γιαουρτώματος, ήταν η κυπριακή ΣΥΤΑ, άλλως ΑΤΗΚ, άλλως CYTA
όπως είναι γνωστή τώρα. Οι συναυλίες ως
γνωστόν αναβλήθηκαν και ο μεν Νταλάρας
έμεινε με τα χρήματα στο χέρι, η δε CYTA
έμεινε με το γιαούρτι στην τσέπη. Η αξιότιμη
CYTA, επειδή ακριβώς είναι μια ημικρατική
υπηρεσία, η οποία έφτασε έως εδώ που είναι
τώρα με τις χορηγίες του λαού, οφείλει να
μας δώσει κάποιες απαντήσεις. Τι έγινε με
όλα αυτά τα χρήματα, και πόσα είναι ακριβώς; Εφόσον έχουμε πράκτορες στην ΑΤΗΚ,
καλό θα ήταν εάν δεν μας λέγατε ψέματα.
Γιατί δηλαδή η CYTA να χρηματοδοτεί τον
Νταλάρα, ο οποίος μάλιστα μας ενημέρωσε
πρόσφατα πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια
του και πως το κυπριακό είναι μια θρησκευτική διένεξη, όπου φταίνε το ίδιο χριστιανοί
και μουσουλμάνοι (πού άκουσε αυτήν τη θεωρία;), και οι σκατάες να αρνούνται να μας
πληρώσουν τις εφτά ολοσέλιδες διαφημίσεις
που οι ίδιοι ήθελαν να βάλουν στην εφημερίδα μας; Η μόνη απάντηση είναι ότι διάφοροι νεοκύπριοι σκατάες, που ελέγχουν σήμερα την CYTA, έτσι θέλουν. Κι εμείς έτσι θέλουμε. Προτιμούμε να τους έχουμε εχθρούς
παρά να νομίζουν πως τους έχουμε ανάγκη.
Σκατάες.
ΦΟΥΡΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΜΑΣ ΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ
Αυτή είναι μια απόδειξη από ελληνικό φούρνο με ελληνικότατο όνομα, με προϊόντα στην
πλειοψηφία τους ελληνικά και με πελατεία
κυρίως Έλληνες, όμως δεν υπάρχει πουθενά έστω και μία ελληνική λέξη. Αυτό είναι
παράνομο. Ο κάθε πελάτης δικαιούται να ξέρει τι
πληρώνει και πόσα πληρώνει και
δεν είναι υπόχρεος να ξέρει αγγλικά. Τι κάνει το
κράτος; Πότε επιτέλους θα βάλει
τέρμα σ’ αυτήν
την απαράδεκτη
τακτική; Για τον
λόγο όμως ότι το
κράτος, ως γνωστόν, είναι ένας
από τους μεγαλύτερους εχθρούς
της γλώσσας μας
δεν πρόκειται να
κάνει τίποτα εάν εμείς οι ίδιοι δεν πιέσουμε τα
πράγματα. Οπότε την επόμενη φορά που θα
πάτε σε φούρνο και θα σας δώσουν απόδειξη μόνο στα αγγλικά κάντε παράπονο στις
αλλοδαπές των ταμείων και ζητήστε να δείτε τον διευθυντή. Πείτε του ότι θέλετε ελληνικές αποδείξεις, αλλιώς θα πάτε σε άλλο
φούρνο να ψωνίσετε. Δεν θα τους αρέσει καθόλου, διότι μόνο ό,τι πονεί την πούγκα τους
πονεί και την κεφαλή τους.
OΔΟΣΕΛΛΑΔΟΣ
γράφει ο Αμετανόητος
O Αμετανόητος είναι άρρωστος με πνευμονία και προσωρινά, μόνο για αυτόν τον
μήνα, η στήλη του φιλοξενεί ένα κειμενάκι του Γ.Π. για την Δόμνα Σαμίου.
Για την κυρά Δόμνα Σαμίου
Μια βασική συνιστώσα της εθνικής μας
κρίσης είναι και ο πολιτισμικός μαρασμός. Αν δει κανείς την κατάσταση στα
πολιτισμικά πράγματα της Ελλάδας τις
τελευταίες δεκαετίες, θα διακρίνει μια
όλο και πιο φθίνουσα πορεία, το αποκορύφωμα της οποίας συναντάται στις
μέρες μας. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι άνθρωποι, έξω από τα απαστράπτοντα στούντιος, σιγανά και ταπεινά,
σαν ταγμένοι από κάπου, έχουν αναλάβει τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας
αυτού του λαού.
Η Δόμνα Σαμίου ήταν ένα από τα
σπουδαιότερα παραδείγματα των ανθρώπων αυτών. Επί δεκαετίες ολόκληρες, και ενώ στη χώρα ο παρασιτισμός
και η επαρχιωτίλα γίνονταν, αργά και
σταθερά, οργανικά και κυρίαρχα στοιχεία της συλλογικής νοοτροπίας, η Σαμίου, σαν προερχόμενη από κόσμο αλώβητο απ’ τη σήψη, υπηρέτησε τη δημοτική μας μουσική με τρόπο ευλαβικό
και περήφανο.
Όλες αυτές τις μέρες που βρισκόταν
στο νοσοκομείο, και που γνωρίζαμε ότι
τα πράγματα σχετικά με την υγεία της
δεν πήγαιναν καλά, σκεφτόμουν μεταξύ άλλων πού ακριβώς έγκειται το μεγαλείο του έργου της, φυσικά πέρα απ’
τα προφανή. Για τη σπουδαιότητα της
συλλογής και αρχειοθέτησης τραγουδιών, λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε. Μπορεί να μην ξέρουμε όμως ότι πολλά από
τα δημοτικά τραγούδια που ακούγονται σήμερα, αν δεν υπήρχε η Σαμίου
να τα καταγράψει, μάλλον δεν θα τα
μαθαίναμε ποτέ. Επίσης, όλοι σε κάποιο βαθμό αντιλαμβανόμαστε τη δυσκολία του τρόπου με τον οποίο κατέγραψε όλα αυτά τα τραγούδια, χτενίζοντας κυριολεκτικά Ελλάδα και Κύπρο με ένα μαγνητόφωνο. Και ως εκ
τούτου κατανοούμε την πίστη και την
αφοσίωση με την οποία υπηρέτησε τη
δημοτική μουσική επί δεκαετίες ολόκληρες. Ωστόσο η Σαμίου, παράλληλα
με όλα αυτά, νομίζω ότι πέτυχε κάτι
πολύ σπουδαίο· την κατά κάποιον τρόπο επικαιροποιήση της παράδοσης. Είναι νομίζω μια αραβική παροιμία που
λέει ότι «οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο στην εποχή τους παρά στους
πατέρες τους». Η Σαμίου, λοιπόν, πέτυχε την απόλυτη ισορροπία μεταξύ της
εποχής της και της ρίζας της. Στάθηκε
δίχως αποστροφή στην εποχή της, ως
κομμάτι ωστόσο μιας συνέχειας πολύχρονης. Χωρίς εκπτώσεις και χωρίς άρνηση της πραγματικότητας, η Δόμνα
Σαμίου μας δίδαξε πως ακόμη και σήμερα, στις αστικοποιημένες μας κοινωνίες, στην εποχή του πολιτισμικού
αχταρμά, μπορεί κανείς να υπάρξει περήφανα και ωραία ως Έλληνας.
Η φυσική της απώλεια δεν μπορεί παρά να μας λυπεί. Λυπηρό είναι επίσης
το γεγονός ότι με τον θάνατο της μάλλον έρχεται και το τέλος ενός τρόπου
άσκησης του μουσικού λειτουργήματος, που θέλει τον μουσικό να είναι και
καταγραφέας και συλλέκτης και επικοινωνός του έργου του. Πέρα όμως
από τον αναπόφευκτο βιολογικό θά-
νατο, υπάρχει και αυτός της μνήμης.
Χωρίς καμία διάθεση διατύπωσης μεγαλοστομιών, νομίζω ότι η Σαμίου για
πάρα πολλά χρόνια ακόμη, μέσα από
το έργο της, θα είναι ζωντανή στις μνήμες του λαού μας.
Υ.Γ. Νομίζω ήταν το προπερασμένο καλοκαίρι όταν ακούγαμε και προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε με τα
αδέρφια μου το τσάμικο του Σαββόπουλου. Όταν πρόσφατα άκουσα τον
δίσκο της Σαμίου με τα Μικρασιάτικα,
με κρατούσε μια σχεδόν μόνιμη ανατριχίλα σε κάθε λέξη, σε κάθε νότα. Τότε κατάλαβα ακριβώς τι εννοεί ο Σαββόπουλος όταν λέει: «... τραγουδάκια
μου κατάμονα, αν σας αντάμωνα θα
έπεφτα κάτω...». Ευχαριστώ, λοιπόν,
τη Δόμνα Σαμίου που μου γνώρισε αυτά τα κατάμονα τραγούδια. Στο καλό,
κυρά Δόμνα.
ΕΩΣΦΟΡΙΚΑ
Καμμένου, ο οποίος δείχνει να έχει σταθερές απόψεις και γνήσια ελληνική
γραμμή και πάει καλά δημοσκοπικά.
Μην περιμένετε να ενημερωθείτε για
τις θέσεις του από τα νεοταξικά κανάλια. Αναζητήστε πληροφορίες στο διαδίκτυο.
l 25η Μαρτίου και 1η Απρίλιου, διαχρονικοί εθνικοί φάροι για όλους τους
γνήσιους Έλληνες. Μην ακούτε τους
υποκριτικούς πανηγυρικούς των διάφορων αξιωματούχων. Το νόημα των
πιο πάνω επετείων είναι ότι η ελευθερία, το υπέρτατο αγαθό, κατακτιέται
μόνο με σκληρούς αγώνες και με το αίμα.
l Γνωρίζω τις σκέψεις σας και τη δυσπιστία σας έναντι των κομμάτων. Δεν
διαφωνώ. Όμως η Ελλάδα μας πρέπει
με κάθε θυσία να απαλλαγεί από το
μνημόνιο και γι’ αυτό, καλώς ή κακώς,
χρειάζονται αντιμνημονιακά κόμματα.
l Ειδικά για την Κύπρο μας καθορίζουν τον μοναδικό δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε, όσα χρόνια
και αν χρειαστούν. Απελευθέρωση των
κατεχόμενων εδαφών μας και Ένωση
όλης της Κύπρου με όλη την Ελλάδα.
l Ας μην απογοητευόμαστε για τη σημερινή κατάσταση, με τον ανεκδιήγητο
και ανίκανο Χριστόφια στο πηδάλιο
της ιδιαίτερής μας πατρίδας, αλλά και
με το ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας στην Ελλάδα από ένα αντεθνικό και διεφθαρμένο κατεστημένο.
Έχουμε περάσει και χειρότερα αλλά
επιβιώσαμε.
l Την ένδοξη ιστορία μας κοσμούν ο
Λεωνίδας, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αυξεντίου, ο Διγενής, αλλά
ντροπιάζουν ο Εφιάλτης, ο Ανταλκίδας, ο Πήλιος Γούσης, ο Χριστόφιας,
ο Αναστασιάδης, ο Γιωργάκης Πα-
l Στην Κύπρο μας υπάρχει έντονη ανησυχία που ο τρίτος χώρος (σίγουρα δεν
είναι ενδιάμεσος) δεν κατέληξε σε συμφωνία για τον υποψήφιο πρόεδρο. Με
τον Κάρογιαν να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, τα πράγματα γίνονται
ακόμη πιο δύσκολα. Χρειάζονται τολμηρές και γρήγορες αποφάσεις.
πανδρέου.
l Διάφορα κόμματα έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα στην Ελλάδα με αντιμνημονιακό χαρακτήρα. Δεν θα σχολιάσω το καθένα ξεχωριστά, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το κόμμα των
ανεξάρτητων Ελλήνων, του Πάνου
l Σε βαθιά κατάθλιψη περιέπεσε ο
Ερντογάν μετά την απομάκρυνση της
Πραξούλας από την κυβέρνηση. Φήμες για ανάθεση σ’ αυτήν αξιώματος
στην τουρκική κυβέρνηση δεν επιβεβαιώνονται.
l 316 και απόψε.
Ο αντιεωσφόρος
31 Mαρτίου 2012
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΣΧΟΛΙΑ l ΣΧΟΛΙΑ l ΣΧΟΛΙΑ
Α.Π.Ο.Ε.Λ.
«Θέλω να πω στους Ελλαδίτες, γιατί όλοι είμαστε Έλληνες, πως με όλα αυτά που τραβάνε
πρέπει να τα βάλουν με τα μεγαθήρια, δεν πάει άλλο… Δεν είσαι χαμένος. O αδύνατος μπορεί να κερδίζει τα μεγαθήρια».
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΙΩΤΗΣ
Αυτό που έκανε ο ΑΠΟΕΛ δεν είναι απλώς ένα
κατόρθωμα ποδοσφαιρικό, που, αν κάποιος άλλος φτάσει πιο μακριά, δεν θα το θυμάται κανένας. Ο Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας το βράδυ της 7ης Μαρτίου τίμησε
πλήρως το όνομα και την ιστορία του. Εκτέλεσε
μια αποστολή που δικαίως έκανε όλους τους Έλληνες, πλην ορισμένων Ακελικών και άλλων περαστικών, να δακρύσουν… Ο άθλος της λευκωσιάτικης ομάδας δεν είναι απλώς ένα αθλητικό γεγονός.
Ο φετινός ΑΠΟΕΛ έχει να επιδείξει αυτό που
λέμε ελληνική αντιστασιακή ταυτότητα, έστω και
αν η μισή ποδοσφαιρική ομάδα αποτελείται από
ξένους. Μια ομάδα δεν φαίνεται μόνο μέσα στο
γήπεδο. Όταν κάποιος ρίξει ένα βλέμμα στην κερκίδα των οπαδών, στο πέταλο, θα καταλάβει περί
τίνος πρόκειται. Γιατί όταν οι «πελλοί και τραμπούκοι» χούλιγκανς υψώνουν τις ελληνικές σημαίες στο ψηλότερο σημείο του γηπέδου, όταν οι
«νεοναζί εγκληματίες» πορτοκαλί Αποελίστες κάνουν έναν τεράστιο έρανο για τους άπορους Ελλαδίτες, όταν τα «ρεμάλια» δηλώνουν την αντίστασή
τους με πανώ πολιτικού περιεχομένου, κατανοεί
κανείς τι πάει να πει εθνική συνείδηση και ένστικτο.
Αφού αλλού οι ήττες είναι απανωτές, ας πάρουμε
το ευρωπαϊκό και το πρωτάθλημα, να μείνουν οι
Ακελικοί με ανοιχτό το στόμα. Τι Εθνική Ελλάδος, τι… ΑΠΟΕΛ. Το σημαντικό είναι ότι για πρώτη φορά δεν μας έχουν πρήξει με τη «μικρή μας
Κύπρο» και τη «μικρή μας πατρίδα». Ο άθλος είναι πανελλήνιος. Κι αυτό, γιατί οι εικοσάρηδες
οπαδοί βουρούν σαν τους πελλούς στους δρόμους
της Λευκωσίας με την ελληνική σημαία στην πλάτη. Και θα συνεχίσουν να τρέχουν… Ακούς, κύριε Δημήτρη Χριστόφια;
ΑΛΜΙΧ
Viva
5
LA REVOLUCION
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η ρεμπέτισσα και το ηλεκτρονικό τσιγάρο
Η ρεμπέτισσα και το ηλεκτρονικό τσιγάρο
«Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω.
Κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στον χάρο
όταν έρθει η ώρα και τονε τρακάρω…»
Άκης Πάνου
Οι καιροί, εκτός από επικίνδυνοι, είναι και περίεργοι.
Αυτό αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς καθημερινά και είναι λες και πέφτει κάτι βαρύ και μας χτυπάει στο κεφάλι συνεχώς. Φαίνεται πως η Ελλάδα του 2012 θέλει
να μας προκαλεί πολλά μικρά ψυχολογικά εμφραγματάκια… έτσι, για να περνά η ώρα. Τουλάχιστον η ρεμπέτισσα στην «Πριγκηπέσσα», στη Θεσσαλονίκη, αυτό μας έδωσε να καταλάβουμε. Μπαίνοντας μέσα και
ακούγοντας τη φωνή της, νιώσαμε λες και τραγουδούσε η Μπέλλου τα παλιά, τα ρεμπέτικα, «Είπα να σβήσω
τα παλιά», «Άσε με, άσε με», «Απόψε στο δικό σου μαχαλά».
Η ρεμπέτισσα ήταν όντως μια Μπέλλου της Ελλάδας
του 21ου αιώνα. Οι κινήσεις της, ο χορός της, έδειχναν
μιαν άλλη Ελλάδα, αυτήν που θέλουμε κάποτε να ζήσουμε κι εμείς οι μιτσιοί. Το σοκ, όμως, που πάθαμε
αντικρίζοντας τη νέα μόδα, το ηλεκτρονικό τσιγάρο,
που κρεμόταν από τον λαιμό της ρεμπέτισσας, μας προσγείωσε στην πραγματικότητα του νέου κόσμου. Μέσα στην καπνίλα της «Πριγκηπέσσας», στη μυρωδιά
του τσίπουρου που χύθηκε στο τραπέζι, στη φωνή του
νέου που τραγουδούσε «Ένας λεβέντης χάθηκε, που
τον ελέγαν Άρη», η νέα εποχή της Ελλαδίτσας έδινε το
παρόν της.
Είναι αυτή η νέα εποχή που κάνει τους ταξιτζήδες να
μην ακούνε Καζαντζίδη και Στράτο Διονυσίου, αλλά
Χατζηγιάννη και Βίσση, είναι αυτή η νέα εποχή που το
χασίς δεν κάνει έναν Βαμβακάρη να γράψει τόσα άσματα, αλλά έναν εικοσάρη να κάψει την ελληνική σημαία,
είναι αυτή η νέα εποχή που, αντί η ρεμπέτισσα να καπνίζει το στριφτό της που γουστάρει, «καπνίζει» έναν
γυάλινο δοκιμαστικό σωλήνα με ένα υγρό και μ’ ένα
λαμπάκι, που μυρίζει σαν γλυκό βανίλια. Αν και ήταν
KΤΗΜΑ ΔΕΡΕΣΚΟΥ
ΚΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΛΕΣ ΤΙΜΕΣ
AYΓΕΡΙΝΟΣ
«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω,
κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον
κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω
κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου ευθύς να πολεμήσω».
Γεια σου, ρε Καραϊσκάκη!
ΠΟΥΛΙΑ
ΔIANOMEIΣ: MITΣIΔHΣ ΔHMOΣIA ETAIPEIA ΛTΔ
σπουδαία η ρεμπέτισσα, αν και η ζεμπεκιά της μας συγκλόνισε, αν και η φωνή της έσπασε τη ρουτίνα μας,
θελήσαμε να γράψουμε τις σκέψεις και τους συνειρμούς που μας προκάλεσε.
Γιατί δεν είναι ένα απλό περιστατικό. Είναι για εμάς
όλη η εφαρμογή του «νέου κόσμου» που θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα που αγαπήσαμε. Τον ρεμπέτη
που πονάει στο στριφτό και στο κρασί, κι όχι στο ηλεκτρονικό τσιγάρο και στη βότκα πορτοκάλι. Τον νέο
που αγαπά με Καζαντζίδη, κι όχι με Σάκη Ρουβά. Τον
νέο που θεωρεί τον Βαμβακάρη πολιτισμό, κι όχι έναν
χασικλή που έγραφε τραγούδια. Κάποτε θα γυρίσουμε εκεί. Όσο η ρεμπέτισσα τολμάει να τραγουδάει τον
«Κούκο» όρθια, χωρίς μικρόφωνο, και να καπνίζει το
κανονικό της τσιγάρο, επειδή βαρέθηκε τη σαπίλα της
νέας μόδας, θα είμαστε κι εμείς περήφανοι, θα τη συνοδεύουμε κι εμείς με τις φάλτσες φωνές μας.
Αλέκος Μιχαηλίδης
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του
Λίγες είναι οι επίκτητες συνήθειες που
αποκτά ο άνθρωπος στη ζωή του, οι οποίες τον οδηγούν σε ένα σύμπαν δίχως
Όρια.
Η Ανάγνωση είναι μια από αυτές.
Σκέφτομαι πως είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς την ακριβή στιγμή στην οποία
κατέστη αναγνώστης. Θαρρώ πως δεν
γίνεσαι αναγνώστης ακαριαία, εκρηκτικά, διαβάζοντας ένα σπουδαίο βιβλίο.
Άλλωστε αναγνώστης δεν είναι αυτός
που διαβάζει βιβλία…
Η μαγεία της Ανάγνωσης μοιάζει με το
παιγνίδι φαντασίας ενός παιδιού.
Είναι η ιερή μοναχική περιπλάνηση
στον Κόσμο (στο Κάλλος και την Ομορφιά).
Ένα καράβι που αποπλέει παντοτεινά.
Μια γαλανή κατάδυση στο βάθος της
Θάλασσας, μια πτήση στο πλάτος του
Ουρανού που αγγίζει τα νέφη και δεν
καίγεται από τον Ήλιο.
Είναι χθόνια σαν τη Γη και αθάνατη
σαν το σύμπαν.
Εν Αρχή ην ο Λόγος…
Γεννήθηκε ένας Αναγνώστης.
Το βρόχινο νερό στο οποίο εμβαπτίζεται είναι «Λάλον Ύδωρ».
Βαπτίζεται στον Λόγο. Και γίνεται πια
Αθάνατος σαν τον Αχιλλέα. Αν έχει θνητή πτέρνα, θα φανεί στο Τέλος…
Ο Αναγνώστης, θέλησε κάποια ημέρα
του Χειμώνα, να μοιραστεί τον Άρτον
και τον Οίνον των βιβλίων. Κίνησε για
την Εξοχή. Μάζεψε λίγα βιβλία σε ένα
ψάθινο καλάθι, και να τον, ειδέστε: Τα
απλώνει κάτω στη γη, σε ένα μπλε καρώ
τραπεζομάντηλο, και σας καλεί στην εκδρομή του.
Καλώς Ήρθατε στη στήλη του Αναγνώστη.
Η στήλη αυτή θα είναι σαν εκδρομή
στην Εξοχή.
Θα ανθολογεί λίγα από αυτά που αγαπά…
στήλη, //(τυπογραφ) έκαστον των διαμήκων τμημάτων, εις τα οποία διαιρείται
το περιεχόμενον εκάστης σελίδος διά μελανών ή λευκών γραμμών; άλλ. η κολώνα.
αναγι(γ)νώσκω, διαβάζω, αναγνώσκω
(είτε δια ζώσης, εκφωνών δηλ, τα αναγινωσκόμενα, είτε και ενδομύχως), διεξέρχομαι έντυπόν τι ή χειρόγραφον – αρχ.
αναγινώσκω, διαναγιγνώσκω, εντυγχάνω συγγράμματι, υπαναγιγνώσκω, παραναγιγνώσκω, αναγιγνώσκων διεξέρχομαι ή εξηγούμαι, διεξέρχομαι, αναλέγομαι.
ανθολογία, η, η πράξις του ανθολογώ,
συλλογή ανθέων, ανθολόγημα//μτφ (ως
κυρ. ον. Ανθολογία) συλλογή εκλεκτών
ποιημάτων, επιγραμμάτων κ.α, τα οποία
ως εκλεκτά τρόπον τινά άνθη συνελέγησαν υπό τινός εξ άλλων συγγραμμάτων
και απετέλεσαν ιδιαίτερον βιβλίον (αλλ.
και ανθολόγιον): «λυρική ανθολογία»,
«Νεοελληνική Ανθολογία» (πρβλ. τας παλαιάς Ανθολογίας, την του Μελεάγρου.
την του Φιλίππου του Θεσσαλονικέως,
την του Αγαθίου, την του Κωνσταντίνου
Κεφαλά, την καλούμενην πρότερον Βατικανήν και νυν Παλατινήν, και την του
Μαξίμου Πλανούδη) – αρχ. ανθολογία,
ανθολόγιον, εκλεκτών ποιημάτων συλλογή.
Τα λήμματα αντλήθηκαν από το
ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
ΓΛΩΣΣΗΣ του Ιωάννη Σταματάκου.
Χάρη Ν. Σπανού
6
31 Mαρτίου 2012
ΣΚΑΤΑ (SHIT) ΣΤΟ ΔΗΣΑΚΕΛ
TITO-NOMAXIEΣ
ΠAPOIKIAKH ENΩΣIΣ Γράφει η Waterloo Sunset
Ο Κόφι Ανάν στη Συρία!
Τα έκαμε σιόνι τζιαι γαστρί στην
Κύπρο και θα τα κάμει… μαμμούρι στη Συρία! Έβγαλαν από το νεκροκρέβατο τον άσχετο από πάσης
απόψεως Κόφι Ανάν (θυμάστε όταν
μας τον έστειλαν και εμάς οι Εγγλέζοι με το σχέδιό τους, που του έδωσαν και τ’ όνομά του!), και τον
έστειλαν να… σώσει τους Σύριους!
Ο Θεός να τους λυπηθεί τους ανθρώπους. Θα έπρεπε να τους στείλουν όμως και τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, για να είναι ντουέτο… Αυτοί πάνε μαζί, πακέτο!!!
Ο Νταβούτογλου να
τον ανακηρύξει «επίτιμο πολίτη» της Τουρκίας!
Το αξίζει ο άνθρωπος…
Περί Νίκου Τορναρίτη ο λόγος. Ο
άνθρωπος αξίζει ιδιαίτερης τιμής
από τον ίδιο τον Τούρκο ΥΠΕΞ
Αχμέτ Νταβούτολγου. Δεν μπορεί
ένας Ελληνοκύπριος πολιτικός να
οργίζεται από τηλεοράσεως, υπερασπιζόμενος την τουρκική ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως την «ιδανική λύση», και
να λέει από την τηλεόραση του ΡΙΚ
ότι «δεν είναι καθόλου συμβιβασμός από πλευράς μας», και να μένει απλήρωτη τέτοια αφοσίωση στα
τουρκικά συμφέροντα.
Έγραψε η εφημερίδα Ελευθερία
του Λονδίνου, στην έκδοση της 8ης
Μαρτίου 2012, σελ. 5:
«… Βέβαια δεν… έδειρε τους συνομιλητές του ο Ν. Τορναρίτης ούτε
τον συντονιστή της εκπομπής, αλλά
θύμωσε πολύ. Της ίδιας ‘συνοπαρτζιάς’ είναι η Καιτούλα, ο Θεμιστοκλέους, ο Στυλιανίδης, ο Πουργουρίδης και άλλα… κολαούζα. Με αυτούς θα κυβερνήσεις, Νίκο Αναστασιάδη;»
Τελικά, ισχύει άραγε το «πες μου
ποιος είναι ο παππούς σου, να σου
πω ποιος είσαι»;
Η Ανδρούλα Βασιλείου
στην ΕΕ!
Ποία η διαφορά της Μαρίνας
με την Ανδρούλα;
Σαν να λέμε, δηλαδή, η Αλίκη στη
χώρα των… θαυμάτων! Όχι ακριβώς βέβαια, αλλά ας είναι. Ακούστε τι συνέβη στην ΕΕ.
Η ελληνικής καταγωγής ευρωβουλευτής των Συντηρητικών Βρεταννίας Μαρίνα Γιαννακουδάκη
επέκρινε πρόσφατα τις αλόγιστες
σπατάλες των κοινοτικών αξιωματούχων, που επιβαρύνουν τον Ευρωπαίο πολίτη. Πληρώνει η Κομισιόν για ορχήστρες υπέρογκα ποσά
(εννέα εκατομμύρια λίρες τα τελευταία πέντε χρόνια), διότι είναι τάχα… «πρεσβευτές του πολιτισμού».
Η Μαρίνα χαρακτήριζε τη σπατάλη αυτή, και πολύ εύστοχα σε μια
εποχή δραματικής κρίσης, ως βλακεία. Και είχε δίκαιο.
Ανέλαβε να της… απαντήσει η αρμόδια επίτροπος, Ανδρούλα Βασιλείου! Και εδώ είναι το δράμα.
Έδωσε… στατιστικά στοιχεία και
πληροφορίες για το πώς επιλέγονται
οι ορχήστρες και από πού χρηματοδοτούνται!!! Αυτή ήταν η απάντησή της, αντί να απαντήσει για τη
«βλακεία»!
Προφανώς δεν κατάλαβε η Επίτροπος το περιεχόμενο και την έννοια της παρέμβασης της Μαρίνας
Γιαννακουδάκη.
Σημειώνεται ότι, εκτός των άλλων,
ο διορισμός της Ανδρούλας ως Επιτρόπου ήταν και θέμα ποσόστωσης.
Και ιδού το αποτέλεσμα. Δεν κατάλαβε η γυναίκα μια απλή ερώτηση
ευρωβουλευτή.
Σχολιάζει ως εξής το συμβάν η
Ελευθερία του Λονδίνου (φ.
8.3.2012):
«Έχουμε γράψει κατά κόρον και
στο παρελθόν ότι ο καθορισμός ποσόστωσης γυναικών στην πολιτική,
κοινωνική και οικονομική ζωή είναι
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ του χειρίστου είδους,
ο οποίος πλήττει πρώτα και κύρια
τις ίδιες τις γυναίκες. Αντί δηλαδή
να συμμετέχει μια γυναίκα στην πολιτική και επιχειρηματική δραστηριότητα λόγω της αξίας, της γνώσης, της ικανότητας και των αρετών, προτιμάται ένεκα… φύλου. Οι
άξιες γυναίκες δεν έχουν ανάγκη τέτοιων διακρίσεων. Αυτές τις ρατσιστικές εξαιρέσεις τις προτείνουν και
τις πρεσβεύουν όσες γυναίκες αισθάνονται αναξιότητα και ανεπάρκεια. Και άνδρες πολιτικοί, που λαοπλανούν και λαϊκίζουν…»
Εμείς δεν έχουμε τίποτα να προσθέσουμε…
Για να μην ξεχνιόμαστε:
ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ
και το Σχέδιο Ανάν
Τελικά ο πληθωρικός Ευάγγελος
Βενιζέλος (υποστηρικτής και του
Σχεδίου Ανάν υπενθυμίζεται, έχει
μεγάλη σχέση αυτό), έμεινε ο μοναδικός υποψήφιος για την «προεδρία» του καταποντισμένου και
εξευτελισμένου ΠΑΣΟΚ στην
Ελλάδα. Του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος του οποίου την εγκληματική
υποστήριξη στο διαλυτικό Σχέδιο
Ανάν των Άγγλων ακολουθούσαν
πιστά και τυφλά και «κάποιοι», όνομα και μη χωριό, στην Κύπρο. Υποστήριζαν το Σχέδιο Ανάν γιατί το
De minimis lex non curat…
υποστήριζε άκουσον άκουσον και
το «αδελφό» κόμμα ΠΑΣΟΚ! Και
δεν μπορούσαν να χαλάσουν το χατίρι του αδελφού (τρομάρα να τους
έρθει) ΠΑΣΟΚ! Και αν δεν ήταν για
την υπέρβαση κάποιων άλλων τις
τελευταίες μέρες προ του δημοψηφίσματος που συνέτειναν στο να πείσουν τους συγκεκριμένους κάποιους να αλλάξουν μυαλά και πορεία,
θα την πατούσαμε στην Κύπρο χάρη στην… αδελφική κομματική αγάπη προς το καθεστώς αυτό της
«εκτυφλωτικής φαυλοηλιθιότητας»
ονόματι ΚΟΜΜΑ ΠΑΣΟΚ!!!
Από την ηλεκτρονική εφημερίδα
Τα Νέα Λονδίνου, 12.3.2012
http://www.tanealondon.net/NEWSinGREEK/NEAHOME.html
Μια ντομάτα αξίζει μια
συγγνώμη. Δεκατρείς νεκροί
δεν την αξίζουν;
Παρίσι. Συγγνώμη ζήτησε ο Νικολά Σαρκοζί από μία αστυνομικό που
έπεσε «θύμα» επίθεσης με ντομάτα
με δράστη τον έφηβο γιο του Γάλλου προέδρου, Λουί. Ο γιος του
Σαρκοζί και ένας φίλος του εκσφενδόνισαν την ντομάτα και ένα
μπαλάκι στην αστυνομικό από παράθυρο του Μεγάρου των Ηλυσίων.
Εν μέσω των λοιπών υποχρεώσεών
του και με την προεκλογική εκστρατεία στην κορύφωσή της, ο
πρόεδρος της Γαλλίας συνάντησε
την αστυνομικό κατ’ ιδίαν απολογούμενος για το περιστατικό…
Από τον ηλεκτρονικό
Φιλελεύθερο, 12.3.2012
Αλλά τέτοιου είδους ευαισθησίες
προφανώς μόνο στην Εσπερία απαντώνται… Εδώ, ο δικός μας «κομμουνιστής», που φέρει ευθύνες για
τον θάνατο 13 ανθρώπων (όχι μιας
ντομάτας σε μία αστυνομικό!) ούτε
μια συγγνώμη δεν έχει ξεστομίσει
ακόμα! Αλλά βεβαίως θα προεδρεύσει της ΕΕ!!!
Μπρούνι, Σαρκοζί, Μέρκελ και Λουί το 2010 στη Νέα Υόρκη.
Για τους αδυνάμους δεν μεριμνά ο νόμος, βεβαιώνει ο τίτλος. Ή, τουλάχιστον, όσον οι αδύναμοι
δεν αποφασίζουν να προσθέσουν την αδυναμία
τους, όχι για να την κάνουν… μεγαλύτερη, αλλά
για να αποκτήσουν το κρίσιμο βάρος, ώστε να
τους ακούσουν οι πωλητικοί.
Και ΦΠΑ, λοιπόν, στα αιφνιδίως επιβληθέντα
πρόστιμα της ΑΗΚ (άμα το θέλει, πόσο γρήγορος
είναι ο κρατικός μηχανισμός!). Πρόστιμα στους
υπερφουσκωμένους λογαριασμούς, στις
υπερχρεώσεις
(κάποιος πρέπει να πληρώσει τα λάθη και
τις υστερήσεις
των πολιτικών
και… μαντέψτε
ποιος!). Υπερχρεώσεις που καθίσαμε ήσυχα και τις φάγαμε – ή,
μάλλον, τους τις δώσαμε να τις φάνε. Ας περιμένουμε και τα παρακάτω…
Όταν ο αδελφός της Μόρφου, δήμος του Μπάρνετ, στο Λονδίνο, έβαλε προ ολίγων ετών ράμπες
και σαμαράκια στους δρόμους, 25.000 Εβραίοι,
οργανωμένοι, υπέβαλαν μηνύσεις. Ο δήμος τρόμαξε και τα έβγαλε πάραυτα. Γι’ αυτό ο ρατσισμός κατά των Εβραίων τους κρίνει πάντα στον
πληθυντικό, φοβούμενος την «καταχθόνια» οργάνωσή τους, ενώ τον «μαύρο» τον καταπιέζουν
στον ενικό. Εμάς, τους πολίτες εδώ, όμως, στον
μηδενικό...
*Αληθής απορία: Από την επιμονή με την οποία
χρησιμοποιείται η φράση «η αλήθεια εκεί έξω»
(the truth out there), να υποθέσω ότι δεν πολυσυχνάζει η αλήθεια... εδώ μέσα;
Το αγώγι της αγωγής ή
πώς ο βίλλος έπιαεν προαγωγήν
Αεί διδασκόμενος. Έμαθα μια νέα λέξη στην Κύπρο, κινούμενος μάλιστα στους χώρους των… εκπαιδευτικών: «Μοριοδότηση». Στην αρχή νόμισα
ότι πρόκειται για επιστημονική ή πολιτικώς ορθή
ονομασία της… συνεύρεσης, αφού… ανδρικό μόριο κτλ. Τώρα γνωρίζω. Στους χώρους της αγωγής κυριαρχούν οι σκέψεις της… προαγωγής!!!
Ομιλούν και οι σπόγγοι;
Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες δηλώσεις που
έχουν γίνει σε δικαστήριο ακούστηκε στη δίκη «περί της εξ αποκαλύψεως αληθείας των Γραφών».
Έτσι, τουλάχιστον, παρουσίασε την «υπέρ του
Θεού» μαρτυρία του ο πρώην υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, γερουσιαστής William Jennings
Bryan, μάρτυς υπεράσπισης του Θεού και κατηγορίας κατά του διαβολικώς αθέου 24ετούς καθηγητού Scopes, που τόλμησε να διδάξει τους γυμνασιακούς μαθητές του με βιβλία της Βιολογίας
που περιλάμβαναν ισχυρισμούς ότι η έμβια ζωή
εξελίχθηκε όπως περιέγραφε η εξελικτική βιολογία
του Δαρβίνου κι ότι η γη δεν δημιουργήθηκε προ
6.000 ετών, ακριβώς (διαβάστε και τα… τότε πρωτοσέλιδα των εφημερίδων), όπως πρέσβευαν, ενισχυμένοι σε τούτο από την αμερικανική νομοθεσία,
οι θρησκευόμενοι φονταμενταλιστές.
Στην περίφημη δίκη, το 1925, στο Dayton της Πολιτείας του Tennessee, γνωστή ως «Δίκη των Πιθήκων» (Monkey Trial), ακούστηκαν μερικές τρανταχτές σαχλαμάρες του φονταμενταλιστή γερουσιαστή και (γιατί όχι;) παρ’ ολίγον προέδρου
των ΗΠΑ, όπως ότι «αν ο Θεός το διέτασσε, θα
μπορούσαν να μιλήσουν και οι σπόγγοι». Και, θα
το μαντέψατε, ο κατηγορούμενος καθηγητής, John
Thomas Scopes, μετά από αυτά, και παρά το γεγονός ότι τον υπερασπιζόταν ο θρυλικός, αγνωστικιστής Clarence Darrow, έχασε τη δίκη, πληρώνοντας μάλιστα πρόστιμο $100!
Ομιλούν, λοιπόν, και οι σπόγγοι; Πάντως, ακόμη και χωρίς κατ’ ανάγκην τη θέληση του Θεού,
στον οποίο ιδεολογικά δεν πιστεύουν, κάποιοι μπορούν και να κυβερνούν χώρες ολόκληρες. Έστω
κι αν, αντίθετα από τους ομώνυμους θαλάσσιους
σπόγγους, δεν έχουν «τσίππα» (το αισθητήριο περίβλημα των σπόγγων), όπως θα σας έλεγαν, ετύμως, και οι Καλύμνιοι σπογγαλιείς ή σφουγγαράδες. Που, πιο σοφά, βασίζονται για τη ζήση τους
και εμπιστεύονται την τσίππα των θαλάσσιων
σπόγγων, και όχι αυτήν των πωλητικών.
31 Mαρτίου 2012
ΠΑΓΚΑΛΕ, ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΣΚΕΤΗ ΑΗΔΙΑ. ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ;
7
TO ΓΑΙΜΑΝ ΜΑΣ ΑΥΛΑΤΖΙΙΝ
Γιατί, άραγε, ενώ ο αγώνας της ΕΟΚΑ, οι
ήρωές της και ο αρχηγός της βάλλονται
ποικιλοτρόπως, αυτός συνεχίζει να εμπνέει τη νεολαία; Γιατί, άραγε, ενώ πέρασαν
38 χρόνια από τον θάνατο του Γρίβα,
ακόμη μαζεύεται τόσος κόσμος στο μνημόσυνό του, ενώ το άλλο μισό της ηγεσίας του αγώνα, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, παρά την κρατική υποστήριξη,
έχει σχεδόν ξεχαστεί; Γιατί η ΕΝΩΣΙΣ
παραμένει έως σήμερα πηγή της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας μας;
Αυτά τα ερωτήματα δεν απαντώνται σε
ένα μικρό άρθρο, όπως αυτό. Τα θέτω για
να δείξω ότι το ζήτημα της Ένωσης είναι πέραν των δικών μας επεξηγηματικών θεωριών και εργαλείων, παρ’ ότι συνεχώς βρίσκεται στο στόχαστρο όλων των
αναλυτών του κυπριακού προβλήματος.
Για να καταλάβει κάποιος σήμερα γιατί
ένας πιτσιρικάς μοντέρνος, με το σκουλαρίκι στο αυτί και το άη-πατ στο μυαλό, έχει στον τοίχο του δωματίου του την
αφίσα του συντηρητικού Γρίβα, και όχι,
ας πούμε, του Γιώργου Βασιλείου ή του
Νεοκλή Συλικιώτη ή ακόμη του Τάσσου
Παπαδόπουλου, πρέπει να ανατρέξει, όχι
στα βιβλία της Ιστορίας, αλλά στη μεταφυσική.
Το ζήτημα της Ένωσης έχει προκαλέσει
άπειρες συζητήσεις. Για πολλούς αποτελεί έως σήμερα την αιχμή των κακοδαιμονιών μας. Για άλλους, όπως εμάς, αποτελεί την αιχμή της ύπαρξής μας και της
προοπτικής μας. Σήμερα, αυτοί που θέτουν ζήτημα Ένωσης είναι ελάχιστοι και,
στην καλύτερη περίπτωση, θεωρούνται
γραφικοί στη χειρότερη, λίαν επικίνδυνοι. Κάποιοι άλλοι, παρ’ ότι πιστεύουν
πως η σωστή κατάληξη του κυπριακού
προβλήματος είναι η Ένωση με την Ελλάδα, εντούτοις ισχυρίζονται πως δεν πρέπει, για λόγους τακτικής, να προβάλλεται αυτό το αίτημα, διότι στις σημερινές
συνθήκες πρέπει να προβάλλουμε το ζήτημα του αντικατοχικού αγώνα για την
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Κάποιοι άλλοι προσθέτουν: Πρώτα η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
και μετά η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ.
Εμείς, ως ενωτικοί, πρέπει να δώσουμε
ένα τέλος σε αυτή τη συζήτηση, έστω και
με αυτόν τον σχεδόν μονολεκτικό τρόπο.
Η ΕΝΩΣΗ δεν είναι ζήτημα στρατηγικής
ή τακτικής, ούτε καν ζήτημα πολιτικού
αιτήματος. Είναι ζήτημα ΖΩΗΣ ή
ΘΑΝΑΤΟΥ, ζήτημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ή
ΥΠΟΤΑΓΗΣ. Χωρίς την ΕΝΩΣΗ να δεσπόζει στις καρδιές και στον νου μας, δεν
μπορεί να διεξαχθεί κανένας αγώνας για
την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΝΩΣΗ είναι η
ιστορία μας, είναι η ψυχή μας, είναι ο καλός μας εαυτός, είναι το σύμβολο της ενιαίας ιστορικής μας πορείας από την αρχαιότητα, στο Βυζάντιο και στους σύγχρονους καιρούς. Η ΕΝΩΣΙΣ είναι
ΓΑΙΜΑΝ, είναι το αίμα που έδωσαν οι
Κύπριοι για να παραμείνουν αυτά τα χώματα ελληνικά και Ορθόδοξα, είναι το
αίμα που, αναμεμειγμένο με το χώμα, δίνει τροφή στις ελιές τζιαι τες τερατσιές
μας να κρατηθούν στον ρότσον τους. Χωρίς την ΕΝΩΣΗ δεν υπάρχει ΜΥΘΟΣ
στην Κύπρο, δεν υπάρχει ΥΠΕΡΗ ΦΑΝΕΙΑ, δεν υπάρχει τίποτα, παρά νεοκυπριακά ιδεολογήματα και επαναστατικές σαχλαμάρες.
Η ΕΝΩΣΗ είναι η συνεχιζόμενη ελληνική επανάσταση της Κύπρου, η πολιτική, η πολιτιστική και η προσωπική επανάσταση των τελευταίων δύο αιώνων.
Δεν είναι αίτημα που προβάλλουν κάποιοι πολιτευτές, είναι οι ψυχές των αγγέλων μας, που, ματωμένες ακόμη, φτερουγίζουν πάνω από κρησφύγετα, λαγκάδια και βουνά, είναι το πείσμα ενός
ξεροκέφαλου λαού να πάει να βρει τη μάνα που τον εγέννησεν, τη μάνα που τον
εβύζασεν, τη μάνα που τον ανάθρεψε.
Δεν είμαστε εμείς που ζητούμε την
ΕΝΩΣΗ, είναι το γαίμαν των αγωνιστών,
των Κυπρίων της ελληνικής επανάστασης
του 1821, είναι το γαίμαν των Κυπρίων
αγωνιστών σε όλους τους αγώνες του
έθνους, είναι το γαίμαν του Στυλιανίδη,
του Γιάλλουρου, του Μάτση, του Ζάχου,
του Καραολή, του Πέτρου, του Αντρέα,
της Αντιγόνης, του Γιώργου, του Περικλή,
του Αντώνη, του Ευαγόρα, του Καλλή,
του Κυριάκου, του Γιάννη, του Κώστα,
της Ελένης, του Σταύρου, του Αλέκου, του
Σωκράτη και όποιος δεν καταλαβαίνει,
δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…
Δεν είμαστε εμείς που προβάλλουμε την
ΕΝΩΣΗ, είναι το γαίμαν των ηρώων μας,
των αγίων μας και των ποιητών μας, αυτών που σε κάθε δύσκολη στιγμή μας είναι παρόντες, δίνοντας ξανά και ξανά το
γαίμαν τους, ώσπου να γινεί αυλάτζιιν,
για να σωθούμε από την ξηρασία που μαστίζει τον τόπον μας.
Δεν είμαστε εμείς που ζητούμε την
ΕΝΩΣΗ, είναι το γαίμαν του Αυξεντίου,
που φωνάζει από βαθιά, μέσα στη γη,
πως δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς θυσίες
και κακουχίες, δεν υπάρχει ελευθερία
χωρίς τη μεταφυσική του άπιαστου ονείρου, δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς την πίστη προς το ακατόρθωτο, το αδύνατον,
το ιερό ιδανικό.
Δείτε μόνο ποιοι υπήρξαν οι μεγαλύτε-
ροι εχθροί της ΕΝΩΣΕΩΣ, για να καταλάβετε γιατί η πλειοψηφία αυτού του λαού, ακόμη και σήμερα, είναι κατά βάθος
ενωτική. Δεν μιλώ για τους ξεκάθαρους
εχθρούς, Εγγλέζους, Τούρκους και Τουρκοκυπρίους. Μιλώ για τους σημερινούς
τοκογλύφους, τους τραπεζίτες, τους Κυπραίους που είναι παντρεμένοι/-ες με αλλοδαπούς, τις εθνικές μειονότητες, τις
θρησκευτικές μειονότητες και τις αιρέσεις, τους διεθνιστές και τις ΜΚΟ, τους
πράκτορες ξένων κέντρων εξουσίας, τα
στελέχη των πολυεθνικών, όλον αυτόν
τον συρφετό, που το 2004, πότε ανοικτά
και πότε κρυφά, πρωτοστάτησε για να
περάσει το Σχέδιο Ανάν.
Δεν πέρασε το Σχέδιο Ανάν διότι μίλησε το γαίμαν του περήφανου εαυτού μας,
μίλησαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, μίλησε
και ο Παπαδόπουλος, όχι ως ένας Κυπραίος αντικατοχικός κοσμοπολίτης, αλλά ως το δεξί χέρι του Γρίβα, ως ο εικοσιπεντάχρονος που προειδοποιούσε τον
Γρίβα για τη συνωμοσία της Ζυρίχης –
Λονδίνου. Περιττό να πω πως οι λεγόμενες αντικατοχικές δυνάμεις όλων των πολιτικών παρατάξεων αρχικώς τάχθηκαν
υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Περιττό να πω
πως τους μεγάλους αγώνες, τότε, έδωσαν
οι ενωτικές ομάδες των νέων μας και
σύσσωμο το ενωτικό κίνημα, παλιό και
νέο.
Για να υπάρξει αντικατοχικο κίνημα για
την απελευθέρωση των κατεχόμενων πατρίδων μας χρειάζεται και κοινό κίνημα
σε Κύπρο και Ελλάδα. Χωρίς το αίτημα
της ΕΝΩΣΗΣ είναι σαν να πηγαίνουμε
στη μάχη χωρίς το βαρύ μας πυροβολικό, χωρίς τα αντάρτικα σώματά μας, χωρίς τη σημαία μας, χωρίς τις ευχές της Παναγίας, χωρίς το ΓΑΙΜΑΝ που μας κρατά στη ζωή. Η ζωή, είπε ο Σάββας Παύλου, στην Κύπρο είναι ελληνική. Και συμφωνώ απολύτως μαζί του, κι επίσης δεν
έχω καμιά αμφιβολία για το ότι θα έρθουν στιγμές που πάλι με την ΕΝΩΣΗ
στα χείλη θα πάρουμε τους δρόμους που
οδηγούν προς τη λευτεριά… τζιαι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν.
Β. ΦΤΩΧΟΠΟΥΛΛΟΣ
Γιαλούσα, Νομός Αμμοχώστου,
Ελλάς
(Aναδημοσίευση από το περιοδικό
Εθνικός Φάρος)
«Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά...»
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012. Η κρίση καλά κρατεί. Ολημερίς κι ολονυχτίς
διαβάζουμε, ακούμε, παρακολουθούμε
τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, παγκοσμίως και στην Κύπρο, αλλά
κυρίως στην Ελλάδα. Τόσες χιλιάδες νεόπτωχοι κάθε μέρα, τόσες χιλιάδες παιδιά δεν έχουν να φάνε, τόσες χιλιάδες δεν
έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το ενοίκιο, τη δόση. Το κλίμα στην Ελλάδα μοιάζει να είναι κλίμα πολέμου, ίσως μιας
νέας μορφής πολέμου που ήρθε ξαφνικά
στη ζωή μας, για να μας δείξει ότι η ευμάρεια των τελευταίων ετών, αλλά, κυρίως, η απληστία μας, η καταναλωτική
μας μανία, η νεοlifestyle κουλτούρα, που
αναπτύχθηκε τα τελευταία 15-20 χρόνια,
έχουν βαριές επιπτώσεις. Ότι η πολιτική
και κοινωνική λαμογιά, που βασίστηκε
στη λογική του γρήγορου χρήματος, μόνο ατιμώρητη δεν μπορούσε να μείνει.
Η κρίση όμως, η οποία δείχνει τα δόντια της σ’ ολόκληρο τον πληθυσμό και
τον οδηγεί στην ανέχεια και τη φτώχεια,
δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής.
Εξάλλου, από τέτοιου είδους κρίσεις πηγάζει. Είναι, ΚΥΡΙΩΣ, κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής.
Τις δύο τελευταίες μέρες σε όλες τις
εφημερίδες, μέσα, τηλεόραση, blogs κλπ,
το κυριότερο θέμα είναι το 1 εκ. ευρώ,
που βουλευτής «φυγάδευσε» στο εξωτερικό για να γλυτώσουν από πιθανή, εν-
δεχόμενη χρεοκοπία. Το συγκεκριμένο
θέμα έχει αναχθεί στο ύψιστο θέμα της
ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο η εξαγωγή
χρημάτων (εάν είναι νόμιμα) δεν αποτελεί παρανομία αλλά ηθικό «παράπτωμα».
Από την άλλη, ο λαός καλείται τα τελευταία χρόνια να βάλει «πλάτη», να αποδεχτεί στωικά τη δραματική μείωση του
εισοδήματός του, την πτώση του βιοτικού του επιπέδου, προκειμένου να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα, γιατί η ενδεχόμενη κατάρρευση των τραπεζών θα
οδηγούσε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τα λεφτά που έφυγαν όμως από την
Ελλάδα είναι ήδη πολλά δισεκατομμύρια. Αυτό, εάν έχει γίνει νόμιμα, επαναλαμβάνω, δεν είναι παράνομο. Υπάρχει
όμως θέμα ηθικής τάξης. Για όλους.
Ας κάνουμε τον πιο κάτω παραλληλισμό, ίσως κάπως υπερβολικό, αλλά πάντως ενδεικτικό. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στο 1940 και καλούμε τον κόσμο
να καταταγεί, για να πολεμήσει την Ιταλία. Κάποιος, βουλευτής ή πολίτης, δεν
έχει σημασία, φεύγει στο εξωτερικό. Σαφώς και είναι δικαίωμα του καθένα να
φύγει, αλλά είναι δείγμα ηθικής κατάπτωσης. Κανείς δεν εγγυάται στον «πολεμιστή» ότι θα επιστρέψει από τη μάχη ή
ότι, αν συμμετάσχει στον πόλεμο, θα νικήσουμε. Καλείται όμως να συνεισφέρει.
Στη σημερινή περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αν μείνουν τα λεφτά
στις ελληνικές τράπεζες, το σύστημα θα
αντέξει, καλείται όμως ο καθένας να συνεισφέρει.
Η διογκωμένη όμως δυσφήμιση
«ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ» της ενέργειας του βουλευτή, τι παράδειγμα δίνει στην κοινωνία; Ότι όλοι βγάζουν τα λεφτά τους έξω,
όλοι κλέβουν, ότι ο καθένας κοιτάει την
πάρτη του… οπότε αυτό πρέπει να κάνει
και ο καθένας. Ας ξαναπάμε πίσω στο
1940. Διερωτώμαι: Δεν υπήρχαν τότε οι
λιπόψυχοι, αυτοί που δεν άντεχαν την κακουχία, τον πόλεμο, αυτοί που προτίμησαν τη φυγή; Σίγουρα υπήρχαν, απλώς
δεν διαφημίζονταν. Γιατί όταν υπάρχει
ένας πόλεμος, είτε συμβατικός, όπως το
1940, είτε πιο «σύγχρονος», όπως ο σημερινός, το σημαντικότερο πράγμα που
έχεις να κάνεις είναι να αναδείξεις αξίες
και αρχές, να προβάλεις πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση. Το αντίθετο, το
να βομβαρδίζεις τον κόσμο με παραδείγματα προς αποφυγήν, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα προκαλέσει.
Όταν η Σοφία Βέμπο υμνούσε τα παιδιά
της Ελλάδος, για να εμψυχώσει τον λαό
και να τον στρατεύσει στον αγώνα για
ελευθερία, και τότε υπήρχαν και οι καλοβολεμένοι και οι φυγόμαχοι. Δεν χρειάζονταν όμως διαφήμιση.
Είμαι σίγουρος, είμαι πέραν από σίγουρος, ότι η ελληνική κοινωνία βρίθει
από παραδείγματα μεγαλείου ψυχής και
σήμερα. Ότι οι καθημερινοί ήρωες - που
σκληρά πολεμάνε σε πόλεις και χωριά -
είναι παντού. Είναι αυτοί που «πολεμάνε» έντιμα και «πατριωτικά», χωρίς φωνές
και φωνασκίες, που δίνουν ένα πιάτο φαγητό στον πεινασμένο γείτονα, είναι το
παιδάκι που δίνει μέρος από το κολατσιό
του σε ένα φτωχό παιδάκι, είναι ο σωστός
δημόσιος υπάλληλος, είναι ο αδιάφθορος
μπάτσος, ο ανιδιοτελής εκπαιδευτικός.
Αυτά τα παραδείγματα, αυτά τα πρότυπα είναι που πρέπει να αναδείξει η κοινωνία μας. Εξάλλου η κρίση είναι ένας
«πόλεμος» των παραδοσιακών αξιών και
των αρχών, της αρετής, της ανθρωπιάς
και του φιλότιμου έναντι της λαμογιάς,
της πονηριάς, των σύγχρονων «αξιών»
της μισαλλοδοξίας και του lifestyle. Ας
διαλέξουμε «στρατόπεδο»…
Mαρίνος Χαραλάμπους
8
Πάει ο Νταλάρας έσσω του τζιαι λαλεί του η γεναίκα
του: «Αγάπη μου, συγγνώμη αλλά δεν μαγείρεψα σήμερα». Τζιαι λαλεί της ο Νταλάρας: «Δεν πειράζει, αγάπη
μου, θα φάω στη δουλειά».
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Mαρτίου 2012
Oι πολίτες ανησυχούν
«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους
έθνη δεν υπάρχουν. Και προσοχή να
μην τους απατάγη η ‘διοτέλεια. Και
αν σκοντάψουν, τότε εις τον κρεμνόν
θα πηγαίνουν, καθώς το πάθαμεν
εμείς. – Όλο εις τον κρεμνόν κυλάμεν
κάθε μέρα.»
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
Παρέμβαση στην Πολιτεία
της κατεχόμενης Κύπρου
Όποιοι συλλογούνται ελεύθερα και καλά, έξω από παγιδευμένα σχήματα, θεωρούνται στη σημερινή Κύπρο σχεδόν
αδιάφοροι.
Καλούμε όσους Πολίτες αγωνιούν για
την παρούσα πολιτική παρακμή και αισθάνονται πνευματικά εγκλωβισμένοι,
βουβοί και απομονωμένοι, να υπογράψουν αυτή τη διακήρυξη, σε μια πρώτη
Συλλογική Πράξη. Το παρόν κείμενο επιχειρεί να εκφράσει τη Ζωντανή Συνείδηση των Ελλήνων, η οποία επιβιώνει σε
πείσμα των καιρών, μακριά από το σκοτεινό αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν
οι «ηγεσίες» μας.
Ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε την
άθλια πολιτειακή πραγματικότητα, η
οποία χαρακτηρίζεται:
• από καθεστωτική αντίληψη αντί για
Δημοκρατία,
• από διάβρωση των θεσμών αντί για
Ευνομία,
• από ηττημένα μυαλά αντί για Δημιουργικούς Ανθρώπους και
• από στρατηγική συντεταγμένης παράδοσης του Ελληνισμού της Κύπρου
στην Τουρκία και τα νεο-οθωμανικά της
σχέδια αντί Απελευθερωτικής Στρατηγικής.
Οι προτείνοντες αυτό το κείμενο ισχυρίζονται ότι η Πολιτική πράξη οφείλει
να εκφράζει τη συλλογική βούληση, να
θέτει σαφείς στόχους και να καλλιεργεί
Πολιτικό Ήθος. Είμαστε απλοί πολίτες
που δεν προσβλέπουν σε κανένα θώκο ή
εξουσία, αλλά θέλουν την Ανατροπή μιας
άθλιας πολιτικής κατάστασης. Ζητούμε:
1) Άμεση αλλαγή πλεύσης, αλλαγή
στρατηγικής και στόχων στη διαχείριση
του Κυπριακού Προβλήματος. Αποδέσμευση από την Ομοσπονδία και τις
όποιες συμφωνίες και υποχωρήσεις έγιναν στο παρελθόν.
2) Συλλογική Αναζήτηση και Σχεδιασμό Ενιαίας Πολιτικής Ελλάδος και
Κύπρου, δημιουργία ευέλικτων, νέων
στρατηγικών συμμαχιών, οι οποίες θα
στηρίζονται στα σύγχρονα δεδομένα, με
στόχο την Απελευθέρωση και την Εθνική Ανεξαρτησία Ελλάδος και Κύπρου.
3) Αποτροπή της εκλογής προέδρου
μέσω της (συνταγματικά στρεβλής) συναλλαγής των «μεγάλων» και των «μι-
κρών» κομμάτων. Εκλογή στην Προεδρία της Δημοκρατίας ενός πολιτικού
προσώπου, το οποίο να Θέλει και να Δύναται να αφουγκραστεί το Δυναμικό
Συλλογικό Αίτημα των Πολιτών.
4) Εξωτερική πολιτική εντεταλμένη να
διασφαλίσει την ελεύθερη πολιτική και
πολιτισμική επιβίωση των Ελλήνων της
Κύπρου και τον στρατηγικό σχεδιασμό
θαρραλέας, σύγχρονης, φιλόδοξης πολιτικής, ικανής να αντιμετωπίσει την
τουρκική επέλαση.
5) Κοινωνική και οικονομική πολιτική ικανή να διαχειριστεί τα προβλήματα
της σύγχρονης κοινωνίας με όραμα, χωρίς ιδεοληψίες, με νέες ιδέες και καθαρό προσανατολισμό, μακριά από την
οπισθοδρόμηση της παράλυσης – με το
ένα πόδι στη σημερινή Ευρώπη και το
άλλο στον ξεπερασμένο κόσμο του ψυχρού πολέμου.
6) Θεσμική πολιτειακή ανασύνταξη
και εμβάθυνση της Δημοκρατίας για
μια κοινωνία ελεύθερων προσώπων.
Ενδυνάμωση της ισονομίας και εξάλειψη
των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων.
7) Καλλιέργεια βαθύτατα ελεύθερης
παιδείας με φιλόπονο ήθος. Με θεμέλια
στην ελληνική παράδοση και πρόσωπο
στραμμένο στη σύγχρονη κοινωνία, σε
ένα όραμα μακριά από τη σύγχρονη υποδούλωση του παγκοσμιοποιημένου μετακαπιταλισμού των αγορών και της αλλοτριωμένης ατομικότητας.
- Η παρούσα διακήρυξη αποτελεί ένα
πρώτο κείμενο αρχών. Σας καλούμε να
υπογράψετε την πιο πάνω Διακήρυξη
και
- Να συμμετάσχετε ενεργά και επώνυμα σε Συνέλευση Αρχών, στη Λευκωσία,
το Σάββατο 31η Μαρτίου, με σκοπό τη
συνομολόγηση και την υπογραφή του
κειμένου.
ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ 1 και 2
Το δεύτερο βιβλίο αυτής της σειράς είναι
το
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
ΓΙΑ
ΤΗΝ
ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ του Μάριου Κωνσταντίνου. Αναδημοσιεύουμε ένα μικρό
απόσπασμα.
Μια νέα σειρά εγκαινιάζεται από
τις Εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ. Ονομάζεται ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
Π ΡΟ Β ΛΗΜΑ ΤΙ ΣΜΟ Υ κ αι το
πρώτο βιβλίο της σειράς είναι το
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΣΤΡΟ Φ ΗΣ Α ΛΛΗΓΟ ΡΙ Α το υ Χάρ η
Φεραίου. Αναδημοσιεύουμε ένα
μικρό απόσπασμα.
Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είπε κάποτε τον τραγικό λόγο, ότι: «το Βυζάντιο δεν χάθηκε το 1453 με την
Άλωση, αλλά το 1922 με τη μικρασιατική καταστροφή»! Η μεγάλη σημειολογία αυτού του λόγου όμως, ούτε καν έφτασε, και πολύ λιγότερο δεν
άγγιξε, τον φοβερό δεινόσαυρο, που
λέγεται ελληνική πολιτική διανόηση,
ή ακόμα λιγότερο τη φιλούσα τον
Νηρέα ελληνική διπλωματία. Και είμαι βέβαιος ότι τα ανακλαστικά της
εθνικής εξυπνάδας, που μαστίζει την
πολιτική μας ελίτ, θα αντέδρασαν
στον λόγο του Πατριάρχη με το πάγιο: «ο Πατριάρχης να κοιτάζει το
ποιμαντικό του έργο, και να μην ανακατεύεται στη δουλειά των πολιτικών»...
Και όμως ο λόγος αυτός, με δεδομένη την πολύ μακρά ιστορία αυτού
του έθνους, έχει τρομαχτικό ιστορικό βάθος, κι ας μην το υποπτεύεται
η πολιτική μας διανόηση. Και είναι
το εξής: Υπάρχουν, όπως και άλλοτε το είπαμε, δυο τρόποι, για να θεωρηθεί η Ελλάδα, ώστε να ερμηνευθεί το ελληνικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού. Ο πρώτος είναι
να θεωρηθεί ως τόπος, και ο δεύτερος να θεωρηθεί, όπως είναι η άποψη του Χρήστου Γιανναρά, ως τρόπος. Τρόπος του βίου, μέθοδος δηλ.,
ώστε ο βίος να «αληθεύει», ώστε να
παράγει πρόταση πολιτισμού, που,
ακριβώς διότι αληθεύει, έχει και πανανθρώπινο ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και
όταν, ως τόπος, υποδουλώθηκε, είτε
στους Πέρσες, σε μεγάλο, το πιο μεγάλο, μέρος του, είτε ολοκληρωτικά
στους Ρωμαίους ή στους Τούρκους,
επειδή ακόμα και «εν αιχμαλωσία»,
όπως εύστοχα το λέει ο Στήβεν Ράνσιμαν, ο λαός εξακολουθούσε να ζει
τον ελληνικό του τρόπο, δεν χάθηκε
ο ελληνισμός, ως έθνος. Παρά και
επανήλθε και κυριάρχησε ξανά στην
ιστορία. Και μάλιστα, ειδικά στην περίπτωση του Βυζαντίου, όχι με τη δύναμη των όπλων, παρά με τη δύναμη
του πνεύματος. Με τη δύναμη δηλ.
εκείνου του ελληνικού του τρόπου,
που είχε την ικανότητα να παράγει,
και να αναπαράγει συνεπώς, προτάσεις πολιτισμού, έτσι που οι άλλοι λαοί να τον αναγνωρίζουν ως κυρίαρχο.
Ένα από τα σημαντικά μαθήματα της παρούσας κρίσης, η οποία απειλεί με συνδυασμένη κρατική κατάρρευση ολόκληρο τον
Ελληνισμό, αφορά στο εξής καταναγκαστικό παράδοξο. Ο ενιαίος ιστορικός χώρος
του Ελληνισμού είναι αδιαλείπτως εκτεθειμένος σε κρίσεις βιωσιμότητας της κρατικής
του υπόστασης χωρίς να έχει καταφέρει να
αποκτήσει στοιχειώδη κουλτούρα κρίσης σε
όλα τα επίπεδα της κοινωνικής του οργάνωσης. Το γεγονός ότι αδυνατεί να διαμορφώσει μια πολιτική παιδεία κριτικών καταστάσεων, ενώ σημαντικά τμήματά του τεμαχίζονται, αποκόπτονται, ανακυκλώνονται και ακολούθως επανέρχονται εναντίον
του ως βαλλιστικά βλήματα, δεν είναι απλά
απορίας άξιον, αλλά και αξίωση να δώσουμε εξηγήσεις στον εαυτό μας και στις γενιές
που έρχονται – αν καταφέρουν να έρθουν
– όχι μόνο για την οικονομική και πολιτική
μας χρεωκοπία από τα Δεξιά μέχρι τα Αριστερά, αλλά και για την πνευματική μας καθίζηση, για τη διανοητική αποσύνθεση του
Ελληνισμού. Διότι ο Ελληνισμός, ως ιστορικός χώρος, δεν είναι απλά ένα γεωπολιτικό μέγεθος που αυξομειώνεται όπως η Τουρκία. Αποτελεί, μεταξύ άλλων, και ένα θεμελιώδες φιλοσοφικό ερώτημα για ολόκληρη
την ανθρωπότητα, και θα είναι πραγματικά
ανθρωπολογικό σκάνδαλο, αν καταφέρουμε να αυτοδιαλυθούμε χωρίς να δώσουμε
εξηγήσεις γι’ αυτή τη μανία αυτοκαταστροφής.
Λοιπόν, είναι εμφανές ότι οι κρατικές ελίτ
του Ελληνισμού συντηρούν ένα σύνδρομο
διαρκούς ήττας, που πλήττει πλέον τις έλλογες προϋποθέσεις της ικανότητας του κρίνειν και του αποφασίζειν, σε βαθμό που να
μην μπορούμε να διαχειριστούμε ούτε καν
μικρές νίκες και στρατηγικά πλεονεκτήματα.
Μια πρώτη επισήμανση επομένως οφείλει
να έχει χαρακτήρα απολογισμού των πεπραγμένων μας. Οι κυβερνητικές, κομματικές, οικονομικές και ακαδημαϊκές ελίτ του
Ελληνισμού δεν μπόρεσαν και δεν μπορούσαν, εκ φύσεως και εξ επαγγέλματος, να
υπερασπιστούν τη θεμελιώδη διαχρονική
αξίωση του Ελληνισμού για εθνική ολοκλήρωση και κοινωνική χειραφέτηση απέναντι σε Δυτικές και Ανατολικές αυτοκρατορίες. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο σήμερα
καταρρέουν, συμπαρασύροντας μαζί και τα
κρατικά τους μορφώματα. Η διαχρονική
αδυναμία του Ελληνισμού να απεγκλωβιστεί οριστικά και αμετάκλητα, από τον πολιτικό και οικονομικό καταμερισμό εργασίας της παγκόσμιας αποικιοκρατίας είχε
ως αναπόφευκτη κατάληξη τον εδαφικό του
ακρωτηριασμό και την απότομη διακοπή
της εθνικής του ολοκλήρωσης μέσα από κινήματα αυτοδιάθεσης.
31 Mαρτίου 2012
9
ΡΙΞΕ ΚΙ ΕΣΥ ΕΝΑ ΓΙΑΟΥΡΤΙ, ΜΠΟΡΕΙΣ!
ΟΦΟΡΗΣΕ
ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛ
Η προσφορά της γυναίκας της Κύπρου
στον Απελευθερωτικό Αγώνα 1955-1959
Απαρχή μιας μεγάλης και εμπεριστατωμένης έρευνας για την προσφορά της γυναίκας
της Κύπρου στον Απελευθερωτικό Αγώνα
της ΕΟΚΑ 1955-1959, αποτελεί η διάλεξη
που δημοσιεύεται σε αυτό το τευχίδιο.
Θεώρησα αναγκαίο να μιλήσω, έστω και
με συντομία, για τον σημαντικότατο ρόλο
που διαδραμάτισε η γυναίκα της μικρής μας
πατρίδας σ’ εκείνους τους δύσκολους, τους
χαλεπούς, αλλά ανεπανάληπτους χρόνους
του ξεσηκωμού.
Η γυναίκα, είτε παιδούλα, είτε ενήλικη,
μορφωμένη ή αμόρφωτη, μεσόκοπη ή γριά,
ένιωσε χρέος της να προσφέρει.
Ξύπνησε μέσα της η κληρονομιά του ήθους,
της ευθύνης, της μεγαλοσύνης. Δεν μπορούσε
να είναι απλός θεατής στα ιστορικά δρώμενα του 1955. Ήθελε να είναι ενεργό μέλος,
έστω κι αν θα προσέθετε ένα μικρό ελάχιστο
λιθαράκι.
Και απέδειξε ότι δεν είναι λιθαράκι που
πρόσθεσε, αλλά βράχους ανδρείας και λεβεντιάς.
Απειροπόλεμη, αλλά εύτολμη, ανέλαβε το
τεράστιο έργο της μεταφοράς οπλισμού και
τροφίμων στις βουνοπλαγιές για τους αντάρ-
τες, βοήθησε στη δημιουργία κρησφυγέτων
στο σπίτι της, στη φύλαξη και συντήρηση
καταζητούμενων.
Ήταν σύνδεσμος για μεταφορά μηνυμάτων, είχε συμμετοχή στις ομάδες κρούσεως,
αντοχή στα βασανιστήρια, χωρίς να προδώσει.
Αλύγιστη Σπαρτιάτισσα, Σουλιώτισσα,
αντάρτισσα, ευλαβικά ακολουθούσε τις προγονικές περί Αρετής ρήσεις και δεν την ενδιέφερε η ζωή της. Μάνα που έστειλε τα παιδιά της στο χοροστάσι του θανάτου, με το
τραγούδι στα χείλη. Απέδειξε περίτρανα ότι
δεν υστέρησε των ανδρών.
Γι’ αυτό της πρέπει δίκαιος έπαινος.
Ελπίζω ότι οι Ιστορικοί του Μέλλοντος,
ανασκαλεύοντας τα πολυπληθή αρχεία που
υπάρχουν, τα οποία αναφέρονται στην αυτόβουλη προσφορά της γυναίκας, να αναδείξουν τη μεγάλη μέχρι θυσίας προσφορά
της, τη μεγαλοσύνη της ψυχής της, το κάλλος
της αντρειοσύνης της.
Εγώ έβαλα ένα μικρό πετραδάκι στο οικοδόμημα «ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ».
Η Κύπρος οφείλει πολλά στις άξιες Ελληνίδες γυναίκες της.
ΑΠΟ ΤΑ «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»
ΣΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΩΜΑ ΤΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ
Παρακολουθώντας το γιαούρτωμα του
Νταλάρα στο βίντεο, οφείλω να ομολογήσω πως δεν μου άρεσε καθόλου το θέαμα. Παρ’ ότι αντινταλαρικός σε όλη μου
τη ζωή, ένιωσα για πρώτη φορά μια σχετική συμπάθεια προς το πρόσωπό του, ειδικά όταν συνέχισε να τραγουδάει και
δεν υπέκυψε στα γιουχαΐσματα και στα
αντικείμενα που έπεφταν βροχή στη σκηνή. Θα μου πει κανείς πως του άξιζε, πως
ο ίδιος τον τελευταίο καιρό ήταν προκλητικός και απαράδεκτος και με τα προβλήματα του Αιγαίου και της Κύπρου και
με το ζήτημα του μνημονίου και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Σίγουρα ήταν
και σίγουρα μας εξόργισε. Όμως πιστεύω
ακραδάντως ότι εμείς, που έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας, ΔΕΝ δέρνουμε ποτέ το σαμάρι, αλλά τον γάιδαρο, όπως λέει και μια σοφή παροιμία μας.
Πέραν τούτου, αξίζει να δει κανείς το
πώς μια πρωτοπορία των εθνικών και λαϊκών αγώνων, που ήσαν οι τραγουδιστές,
έχουν καταντήσει μουννόπαννα της εξουσίας. Πώς γίνεται, δηλαδή, όλοι αυτοί οι
καλλιτέχνες, ανεξαρτήτως κινήτρων, που
ήταν μαζί με τον λαό τόσα χρόνια, αίφνης να ανακάλυψαν τα καλά της εξουσίας; Η εύκολη απάντηση είναι ότι ΤΑ
ΠΗΡΑΝ και ως ένα μεγάλο βαθμό ισχύει και αυτό, όμως δεν αρκεί μόνο αυτό
για να ερμηνεύσουμε ένα τέτοιο φαινόμενο, ειδικά όταν είναι γνωστό ότι μετά τη
μεταπολίτευση έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι καλλιτέχνες και τα έπαιρναν από
την εξουσία και μέρος της αποτελούσαν.
Τότε όμως κρατούσαν και τα προσχήματα, οι αναφορές τους ήταν ο λαός και τα
προβλήματά του, οι ευαισθησίες τους
ήταν πολύ πιο κοντά στις αγωνίες, κοινωνικές ή εθνικές, που είχε κι ο λαός. Σιγά σιγά τα πράγματα αλλάζουν. Όπως
αλλάζει και η κοινωνία και αναζητεί πολυπολιτισμικούς παραδείσους, έτσι και οι
καλλιτέχνες ανακαλύπτουν τον αντιεθνικισμό και το αυτομαστίγωμα και περνούν
στο στρατόπεδο της κυρίαρχης ιδεολογίας, μιας εθνομηδενιστικής και τρισάθλιας αριστεράς. Μιας αριστεράς που, είτε ως ΠΑΣΟΚ είτε ως κυρίαρχη ιδεολογία, στα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια, έχει
σαν στόχο της την καταπολέμηση του ρατσισμού, του εθνικισμού, και του Ελληνισμού, λες και η Ελλάδα είναι μια χώρα
ΜΙΚΡΑ ΓΛΩΣΣΙΚΑ
l Την Μαριάννα Χριστοφίδου δεν
τη γνωρίζουμε, όμως της στέλνουμε
τα συγχαρητήριά μας. Στην πρόσκληση για τα εγκαίνια της έκθεσής
της στην γκαλερί ΟΜΙΚΡΟΝ, η
οποία επιμένει να είναι OMIKRON,
της οι λεπτομέρειες είναι γραμμένες
και στα ελληνικά και στα αγγλικά,
μάλιστα την πρώτη θέση έχουν τα
ελληνικά. Σιγά το πράμα, θα έλεγε
κανείς. Δυστυχώς εδώ φτάσαμε, να
δίνουμε συγχαρητήρια στα αυτονόητα. Ναι, τα προσκλητήρια της
ΟΜΙΚΡΟΝ είναι συνήθως στα αγγλικά.
Στο πίσω μέρος της πρόσκλησης η
Χριστοφίδου σέβεται και βάζει
πρώτη τη γλώσσα μας και μετά την
«κυπριακή».
Δείτε τώρα τους οργανωτές, την
γκαλερί ΟΜΙΚΡΟΝ. Σαν να βρίσκονται στο Epsom της Αγγλίας.
Έλεος, φίλτατε Νίκο.
έτοιμη να καταβροχθίσει όλους τους γείτονές της και να καταλάβει τις χώρες της
Ανατολής από την Τουρκία μέχρι το Πακιστάν και του Βορρά από την Αλβανία
μέχρι και την Πολωνία.
Αυτή η αριστερά, μαζί με τους καλλιτέχνες της, δείχνει τα δόντια της με το
σχέδιο Ανάν, όπου η πλειοψηφία των
καλλιτεχνών, με αιχμή τον άλλοτε εθνικιστή Διονύση Σαββόπουλο, ταυτίζεται
με το σχέδιο Ανάν, όχι μόνο ως συμπαραστάτες, αλλά και ως πολέμιοι της άλλης πλευράς. Οι ελλαδίτες καλλιτέχνες
που τάχθηκαν ανοικτά εναντίον του σχεδίου Ανάν, πέραν του ότι ήταν λίγοι, δεν
μπόρεσαν να αποτελέσουν έναν άλλο πόλο στην όλη διαμάχη. Φυσικά κάποιοι
κράτησαν χαμηλούς τόνους υποστήριξης,
για να μην τα χαλάσουν με κανένα στρατόπεδο, μιας και η Κύπρος αποτελεί έναν
πολύ καλό οικονομικό σταθμό για όλους
τους καλλιτέχνες. Στη συνέχεια τα πράγματα γίνονται πιο διακριτά. Οι αριστεροί
αρχίζουν να στηρίζονται στον Χριστόφια για το ψωμί τους, ο Σαββόπουλος επιμένει να είναι σημιτικός και όποιος δεν
καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού
πηγαίνει, ο Νταλάρας εναγκαλίζεται κι
αυτός τον Χριστόφια και μαζί και τον
Ερντογάν, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης βλέπει
παντού εθνικιστές και χάνει την ψυχραιμία του, ο Μικρούτσικος φτάνει σε σημείο να προκαλεί με την αχαρακτήριστη
επιμονή του να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα σε σχέση με τη δολοφονία των 13
στο Μαρί, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δηλώνει διάφορα μουρλά περί κυ-
πριακού και ο άλλος, ο Παπακωνσταντίνου, σαν ροκ καραγκιόζης, νομίζει ότι
μαζί με τον Χριστόφια είναι οι σύγχρονοι Τσε. Μύγες ναι, Γκεβάρα κούνια που
τους κούναγε. Φτάσαμε στο σημείο να
έχουν μείνει «εθνικά σκεπτόμενοι» οι λάιτ
τραγουδιστές, Βίσση και Ευρυδίκη, και
φυσικά οι λαϊκοί, οι οποίοι, από ένστικτο
πολλές φορές, είναι πολύ πιο εξηγημένοι
από τους άλλους.
Όπου και να πάνε οι ελλαδίτες τραγουδιστές, η Κύπρος τους πληγώνει, και
προφανώς τους πληρώνει για να μη χάνουν την ευκαιρία να μας το λένε μόλις
κατεβούν στο νησί. Κάποτε πολλοί κατηγορούσαν τον μέγα Χατζιδάκι πως δεν
έπαιρνε θέση για το κυπριακό. Τελικά η
σιωπή του, πέραν του ότι ήταν πιο ειλικρινής σαν στάση ζωής, ήταν και πολιτικά πολύ πιο αντιστασιακή από τα παχιά
λόγια των λεγόμενων δικών μας.
Τώρα πια, έρημοι και μόνοι, ακούμε
τους νεκρούς μας τραγουδιστές, αυτούς
που ήταν μαζί μας και στις μπόρες και
στις ξενιτιές και στην προσφυγιά, μα και
στην καρδιά μας. Όλους αυτούς που δεν
πρόλαβαν να ξεφτιλιστούν, όλους αυτούς
που δεν τους τράβηξε κανένα κόμμα απ’
το μανίκι, και αν τους τράβηξε έθεσαν
κάποια όρια στην κατρακύλα. Ακούμε
Χατζιδάκι, ακούμε Καζαντζίδη, ακούμε
Αγγελόπουλο, ακούμε Λοΐζο, ακούμε
Παπάζογλου, ακούμε τα ρεμπέτικα αδέλφια μας, ακούμε τους δημοτικούς μας πατέρες, ακούμε Ξυλούρη. Ακούμε τους
προγόνους μας.
Β.Φ.
l Αυτή η NOΒΑ είναι επικίνδυνη. Ο
γραπτός της λόγος είναι περίπου στα
50% αγγλικός ή «λατινικός». Σπανίζει η ελληνική γλώσσα πια στις οθόνες της ΝΟΒΑ. Κάτι ταινίες μπακ
ττου μπακ και κάτι διαφημιστικά,
που πρέπει να έχεις κάνει και δέκα
χρόνια μετανάστης στην Αγγλία για
να μπορείς να
καταλάβεις τι
λένε, είναι ο
κανόνας και
όχι η εξαίρεση.
Άσε τη μανία
των ελληνικών
καναλιών να
έχουν ξενόγλωσσους τίτλους στις σειρές και στα παιχνίδια. ΙΝ Α MINUTE
WIN IT, So you think you can dance
κτλ. Αυτά θα τα πληρώσουμε κάποια
στιγμή. Όπως θα πληρώσουμε το γεγονός ότι το πρωτάθλημά μας ονομάζεται Σούπερ Λιγκ και το άλλο,
της Κύπρου, κατά τη ΝΟΒΑ, FIRST
DIVISION. Κι εγώ να κάθομαι για να
δω τα αποτελέσματα και οι σκατάες
να μου δείχνουν τα αποτελέσματα
της Τουρκίας. Γιατί δηλαδή της
Τουρκίας και όχι της Βουλγαρίας ή
της Σερβίας ή της Πολωνίας ή της
Ουκρανίας; Τι είναι αυτός ο ρατσισμός της ΝΟΒΑ και μετά από 5-6
«γαμώ την πίστη σας» να βλέπω στην
οθόνη FIRST DIVISION και αντί να
μου δείχνει τι κάνει το Λέστερ (εκεί
έμενε ένας αγαπητός μου θείος) να
βλέπω ΑΠΟΕΛ 1 – ΕΝΠ 0; ΦΑΚ
ΓΙΟΥ, κόρη ΝΟΒΑ.
10
Μαύρη, μωρέ, είν’ η ζωή
που κάνουμε εμείς οι
μαύροι κλέφτες.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ
ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
Ποίηση:
Λουκής Παπαφιλίππου
και Χρίστος Αρτεμίδης
Σχέδια: Ανδρέας Λαδόμματος
31 Mαρτίου 2012
Ο κώλος
της όρνιθας
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Κύριε Αναστασιάδη, Πραξούλλα ή Έρση;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: Μαρκουλλή.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Είσαι πολλά βιτσιόζος. Τέρμα η συνέντευξη!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: Μα έχω πείσμα…
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Βάρ’ το μες
στον κώλον σου.
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΚΟΥΛΛΗ
ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΑ ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΑ
ΑΝTITYΠΑ 30 ΕΥΡΩ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Θα επήγαιννες με τον Αναστασιάδη ή τον Χριστόφια;
ΜΑΡΚΟΥΛΛΗ: Έχω πάει και με τους δυο. Και οι δύο
επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί μου για τις επικείμενες
προεδρικές εκλογές.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Είναι αλήθεια ότι ο Χριστόφιας σου έκαμεν ανήθικην πρότασην να δεχτείς να είσαι
εσύ που…
ΜΑΡΚΟΥΛΛΗ: Ο κύριος Χριστόφιας μου έκανε πρόταση σε περίπτωση που δεν κατέβει αυτός στις
εκλογές να είμαι εγώ η υποψηφία του
ΑΚΕΛ.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Αυτό εννοούσα… Εσύ τι απάντησες;
ΜΑΡΚΟΥΛΛΗ: Για μένα είναι στάση ζωής…
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Εννοείς ότι ο Χριστόφιας κάνει στάσεις θανάτου;
ΜΑΡΚΟΥΛΛΗ: Ο Χριστόφιας στέκεται…
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Σιγά που ο Χριστόφιας κάμνει
το στέκοντας! Άτε, κόρη Μαρκουλλή, κιτ! Ποιον περιπαίζεις;
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΞΕΝΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Θκειέ ξένε παράγοντα, εν αλήθκεια ότι θέλεις τον Χριστόφια να ξαναβάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος;
FOREIGN OFFICE: Fisika, ekanamen kotziam ependisi na
ton kanoume Proedro, tora pou tha mas apoferi karpous na ton
petaksoumen; Den ine sosto.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Ούτε τούτον που εν να πω τωρά εν σωστό. Φακ γιού.
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΛΙΚΙΩΤΗ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Ρε Συλικιώτη, σκοπεύεις να
φάεις το ούτσιαλι σου στο νέο σου υπουργείον;
ΣΥΛΙΚΙΩΤΗΣ: Φυσικά, τζι εγιώ τζιαι η
γεναίκα μου.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Ποιος θα
πάρει τες παραπάνω προμήθειες που
τους υδρογονάνθρακες; Εσύ ή ο Χριστόφιας;
ΣΥΛΙΚΙΩΤΗΣ: Πρώτα η γεναίκα
μου, ύστερα η Ομόνοια, ύστερα το κόμμα τζιαι ύστερα η Έρση.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Καλήν όρεξη.
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΥΡΟΥ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Κόρη Μαύρου, έσιεις τα με τον
Χριστόφια τζιαι έβαλέν σε υπουργόν Εσωτερικών;
ΜΑΥΡΟΥ: Δεν απαντώ σε ερωτικές ερωτήσεις.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Έκαμες
το καμιά φορά πίσω που τους θάμνους στο Προεδρικό;
ΜΑΥΡΟΥ: Όι, αλλά έκαμα το μιαν
φοράν πίσω που τους θάμνους στο
Τρόοδος, σε κάμπινγκ της ΕΔΟΝ.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Εν σου εμπήκαν οι βελόνες των πεύκων;
ΜΑΥΡΟΥ: Όι, ήμουν που πάνω διότι ο κύριος Πρ....... εν
ημπορούσε να φκει που πάνω.
31 Mαρτίου 2012
ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΕ ΞΕΚΛΗΡΙΣΑΝΕ ΑΠΟΝΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ.
11
ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΕΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΠΡΑΞΟΥΛΛΑ;
Εν ολοφάνερον! Εν του καϊλά
τζιαι έθκιωξέν την.
Οι λόγοι είναι μάλλον ερωτικοί. Φαίνεται
πως του έβαλε όρους η Μαύρου.
Ουδέν αναληθέστερο! Εγώ δεν βάζω
όρους στις σχέσεις μου. Διαμαρτύρομαι!
Κόρη Μαύρου, μεν φωνάζεις.
Αν τον θέλεις πε του το, μεν κάμνεις
σαν την παρθένα.
Συγγνώμην, αλλά θέλω να κάμω τζι εγιώ
μιαν παρέμβασην. Εν την έθκιωξα, έφυεν
που μόνη της. Μάρτυράς μου η Έρση.
Πάντως κι εγώ στη θέση του Προέδρου
τα ίδια θα έκανα. Εδώ που τα λέμε, και η
Μαύρου και ο Συλικιώτης έχουν καλλύττερα πιασίματα.
Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον το έκανε
από ζήλια εξαιτίας του ότι είναι πιο φτανή
που λλόου του.
Αλόπως αν του εμπήκε κανένα κόκκαλό
της την ώραν που το εκάμναν τζιαι επόνησεν ο πρόεδρος, ε, εθύμωσεν ο άθρωπος
τζιαι έθκιωξέν την.
ΓΙΑΤΙ ΕΒΑΛΕΝ ΞΑΝΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ;
Διότι θέλουν τον οι ξένοι.
Γιατί, οι Κυπραίες οι μελαχρινές είντα
μπου έχουν;
Εκάλεσέν τον ο Κόρτον Μπράουν να πάει
να δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο
Λονδίνο με την οικογένειά του, τζιαι άρεσέν του πολλά η ιδέα.
Κάποιος αράπης υπουργός που τα Εμιράτα είπεν του ότι το μεγαλύτερο αφροδισιακό δεν είναι η εξουσία, αλλά το πετρέλαιο και οι υδρογονάνθρακες.
Λαλείς να αρκέψει να γαμά ξανθές δίμετρες ο πρόεδρός μας, τζιαι σε κάθε αεροδρόμιο να έσιει τζιαι μιαν κάφκαν;
Με όλο το σέβας, κυρία Μαύρου, δεν είναι σπουδαίες. Αν δεν με πιστεύεις εμένα,
ρώτα τον έως πρόσφατα συνέταιρον του
κόμματός σας, κύριον Κάρογιαν.
Εμείς χέλουμέν τον, τζιαι χέλουμεν τζιαι
πετρόλαον, τζιαι χέλουμεν τζιαι νεροάνθρακες. Γιατί να μεν χέλει τζιαι τζιείνο
Γρουστόφκια; Εν έσιει ψυσιήν να φάει τζιαι τζιείνο τζιαι το ΑΚΕΛ του;
Έχει πείσμαν να βάλει υποψηφιότηταν, διότι μόνο έτσι εν να φκω εγιώ. Έχω πείσμαν
να σώσω την Κύπρον μας τζιαι να φάω τζι
εγιώ τζι άλλα, τζι άλλα, τζι άλλα, διότι έχω
πείσμαν, τζιαι το πείσμαν μου εν μιαλλύττερον που το πείσμαν του Χριστόφια.
Ρε μιτσιοί, μεθύστε με
τ’ αθάνατο κρασί του ’21
και του ’55.
12
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Mαρτίου 2012
ΣΧΟΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Εδώ και ένα μήνα πολιορκούμαστε στο
διαδίκτυο από ένα άρθρο του Αλκίνοου
Ιωαννίδη, το οποίο προφανώς και δημοσίευσε στο μπλογκ του. Μου το έστειλαν
πολλοί φίλοι, είτε επειδή τους εντυπωσίασε, είτε διότι γνωρίζουν πως είμαστε
και οι δύο Κύπριοι στην καταγωγή, είτε
γιατί ήθελαν να με ενημερώσουν για το
τι γράφει ένας φίλος καλλιτέχνης.
Ομολογώ πως το κείμενο του Ιωαννίδη
με εξέπληξε. Το βρήκα απαράδεκτο, σχεδόν ύπουλο και παραπλανητικό. Θα σταθώ μόνο σε κάποια σημεία, από τα ουσιαστικά, που αφορούν όλους μας.
α) Γράφει ο Αλκίνοος: «Να του πω για
την εξωτερική πολιτική της χώρας του,
που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ
των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην
Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;…»
Το μίσος, κύριε Ιωαννίδη, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δεν το προκάλεσε η
εξωτερική πολιτική των Άγγλων, αλλά τα
330 χρόνια τουρκικής κατοχής της νήσου
από τους Τούρκους και οι σφαγές, οι καταπιέσεις και οι αρνήσεις των Οθωμανών
να μας αφήσουν ελεύθερους. Το ότι οι
Άγγλοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να οξύνουν τα προβλήματα το ξέρουν όλοι, και δεν κομίζεις γλαύκας εις
τας Αθήνας. Τώρα πώς τα καταφέρνεις
να βγάζεις την Τουρκία σχεδόν ως θύμα,
μόνο εσύ το γνωρίζεις. Η φράση «άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία»
λίγο ήταν να μας κάνει να πιάσουμε τα
κλάματα για την καημένη την Τουρκία,
που την ανάγκασαν οι κακοί Άγγλοι ν’
ανοίξει την όρεξή της. Έλεος. Για την
επόμενη φράση περί δικής μας
ΛΕΒΕΝΤΟΜΑΛΑΚΙΑΣ, θα πω λίγα ψύχραιμα, διότι, αν απαντήσω όπως πρέπει,
τότε ίσως να μην ξαναμιλήσουμε και δεν
είναι αυτός ο λόγος που γράφω αυτό το
σημείωμα. Το Κυπριακό πρόβλημα, κύριε Ιωαννίδη, δεν το δημιούργησε η λεβεντομαλακία μας, αλλά η θέληση ενός
ολόκληρου λαού να ζήσει ελεύθερος και
ενωμένος με την Ελλάδα. Το κυπριακό
πρόβλημα εμφανίζεται απ’ τον καιρό που
οι Κύπριοι αρχίζουν να αγωνίζονται για
την ελευθερία και την Ένωση, και οι δυνάστες τους, είτε αυτοί είναι οι Οθωμανοί
Τούρκοι, είτε οι Εγγλέζοι, αρνούνται να
τους δώσουν τα δικαιώματά τους. Ελπίζω να μη μου απαντήσεις πως μιλάς μόνο
για το πραξικόπημα, διότι το κείμενό σου,
πρώτον, άλλα λέει και, δεύτερον, το πραξικόπημα δεν ήταν μια λεβεντομαλακία,
αλλά μια προδοτική πράξη της Χούντας
και των συνεργατών της στην Κύπρο και
όχι των αγωνιστών της Ενώσεως.
Αν θεωρείς λεβεντομαλάκες όλη τη νεολαία και όχι μόνο, που έμεινε πιστή στην
ΕΝΩΣΗ, που σ’ αυτήν ορκίστηκε ο Μακάριος και σ’ αυτήν μας γαλούχησε η πολιτεία του, τότε λεβεντομαλάκες ήταν και
οι Αυξεντίου και οι Μάτσηδες και οι Καραολήδες και όλοι οι ήρωές μας, που μάλιστα σήμερα είναι στο στόχαστρο όλων
των προοδευτικών δυνάμεων που εσύ
υποστηρίζεις.
β) Δεν είναι οι «ελληναράδες», όπως
τους αποκαλείς, που έφεραν σήμερα την
Ελλάδα στην καταστροφή, αλλά, αντιθέτως, ένα πολιτικό σύστημα δεξιό και
αριστερό, το οποίο πολέμησε κάθε έννοια ελληνικότητας και το οποίο στήριξε την κλεψιά, την απατεωνιά και την
εθνική μειοδοσία κάτω από ένα μανδύα
προοδευτικότητας, εθνομηδενισμού και
αντιπατριωτικής υστερίας. Οι «ελληναράδες», για τους οποίους μιλά ο Ιωαννίδης, μπορεί να είναι ακόμη και ηλίθιοι,
TASTE ή BAD TASTE;
Το περιοδικό του Φιλελεύθερου TASTE κυκλοφορεί
κάθε Κυριακή. Οι υπότιτλοί
του υποδηλώνουν και τι περιοδικό είναι. Γράφει κάτω
από τον τίτλο TASTE:
STYLE | FOOD | TRAVEL |
CULTURE | SOCIETY.
Δηλαδή ένα περιοδικό
αλαλούμ, θα έλεγε κανείς, κι
όμως δεν είναι, είναι ένα περιοδικό για το φαγητό και
την κουλτούρα του φαγητού. Διαβάστε τώρα στις μέσα σελίδες τους τίτλους και
τα τιτλάκια κάθε σελίδας.
Όσοι μπορείτε, φυσικά, διότι παρότι το περιοδικό απευθύνεται αποκλειστικά σε
Κυπραίους, όχι εγγλεζοκυπραίους, αλλά βέρους κανονικούς Κυπραίους, η τεράστια πλειοψηφία των τίτλων και των υποτίτλων είναι
αγγλικοί. Δείτε λοιπόν: Taste
INDEX, 100% pure taste, editorial, WORD IS OUT around
the world, MADRI VIBES
THE SPIRIT OF UTOPIA
THIS MONTH, a taste of life,
WHERE TO EAT, THE PLACE TO BE, JOKO THE PLAYER, WHERE TO GO, NEXT DESTINATION, GREAT ESCAPES, WHERE TO STAY, DESIGN FOR EVER, ROOM
SERVICE, LONDON CALLING, ROOM WITH A VIEW, all
about varieties, GOURMET DISCOVERIES, TASTE PRESENTS, WHERE TO SHOP, HOME DETAILS, TRADITION
SAYS, old meets new, LIVING IN past is now, GOING BACK
TO MY ROOTS, ART DE LA TABLE, FAMILY AFFAIRS,
HOW TO TECHNIQUES,
DEBBIES COOKING, the
American way, it’s brunch
time, CHEF’S MENU, the
ant of food, MADE IN
CYPRUS,
NINA’S
KITCHEN, back to basics,
less is more, home cooking,
home sweet home, WINES
AND SPIRITS, FOOD
MATTERS, MARKET
PREVIEW.
Τι ζόρι τραβά ο Φιλελεύθερος και βάλθηκε να
μας μάθει αγγλικά; Γιατί
ο Κυπραίος πρέπει να διαβάσει μια αγγλικούρα και
ύστερα το άρθρο ή τις
πληροφορίες στα ελληνικά; Μήπως οι λαϊφσταϊλίστες του Φ δεν ξέρουν οι
ίδιοι αγγλικά και προσπαθούν να μάθουν μέσω
του TASTE; Ή μήπως το
συγκρότημα του Φ παίζει
ένα διπλό παιχνίδι, από τη
μια με τον ΕΘΝΙΚΟ Φιλελεύθερο και από την
άλλη με τα αντεθνικά περιοδικά του και το ραδιόφωνό του κρατά ικανοποιημένους ΟΛΟΥΣ τους Κυπραίους; Δεν γνωρίζουμε τι περνά απ’ τον νουν τους, το
μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το πράγμα, πέραν της ψευτομαγκιάς και της μούρης που πουλάει, πέραν του χωρκατιλλικκιού που αποπνέει, αποτελεί και μια υποτίμηση
και μια ασέβεια προς το κοινό όπου απευθύνεται. Την
ασέβεια αυτή οι Άγγλοι πολλές φορές την αποκαλούν
και BAD TASTE.
αλλά δεν έπαιξαν κανέναν ουσιαστικό
ρόλο στην καταστροφή της Ελλάδας. Η
καταστροφή της Ελλάδας είναι το
ΠΑΣΟΚ, η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο
αντεθνικός συρφετός της αριστεράς, που
αυτός τροφοδότησε ιδεολογικά τον λαό
για να έχει ως ιδανικό όχι την πατρίδα,
αλλά το λάιφσταϊλ, ναι, κύριε Ιωαννίδη,
τους τραγουδιστές και τους αγώνες τύπου «σπάμε την Αθήνα και άμα λάχει
και το κεφάλι μας», φτάνει να μη σηκώσει κανείς μια ελληνική σημαία στο κέντρο της Αθήνας. Φτάσαμε με τη δική
σου λογική και αυτών που εσύ υποστηρίζεις, κύριε Ιωαννίδη, στο σημείο να
μην τολμά κανείς να υψώσει μια ελληνική σημαία στην Ελλάδα. Φτάσαμε στο
σημείο να είναι φασίστας και ηλίθιος
όποιος αγαπά την πατρίδα του και είναι
περήφανος γι’ αυτήν (το είπες κιόλας σε
συνέντευξή σου). Να κοιτάξεις αλλού,
κύριε Ιωαννίδη, να βρεις τους ενόχους
της καταστροφής της Ελλάδας, και μην
τα ρίχνεις στους «ελληναράδες». Σταμάτα το αυτομαστίγωμα, προφανώς
φταίει κι ο λαός, προφανώς φταίνε και
οι κάθε λογής υπερασπιστές του έθνους.
Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά εδώ,
όμως γι’ αυτό πρέπει να νιώθουμε μια
εσωτερική πίκρα, ένα παράπονο, και όχι
να τα ισοπεδώνουμε όλα και να εξισώνουμε αυτή την πτυχή με τα εγκλήματα
της εξουσίας, η οποία στον βωμό του
κέρδους και της απληστίας, μα και της
βλακείας, ξεπουλά το έθνος και την εθνική μας ανεξαρτησία.
Μένω ως εδώ. Τέτοια άρθρα σ’ αυτό το
στυλάκι διαβάζουμε πολλά εδώ στην Κύπρο. Συνήθως τα γράφουν «δικοί μας»,
για να δικαιολογήσουν την τουρκική εισβολή (συγγνώμην, δεν λέγεται τουρκική εισβολή, μα επέμβαση), όπου οι συγγραφείς μάς αραδιάζουν όλα τα εγκλήματα, υπαρκτά και ψεύτικα, που μπορεί
να έκαναν Κύπριοι για να δικαιολογήσουν την εισβολή και τις μαζικές σφαγές
κτλ. κτλ. κτλ., που έκανε το τουρκικό κράτος.
ΤΗΛΗ
NEA Σ ΝΩΝ
Ο
ΠΑΡΑΠ
ΡΕ ΓΑΑΡΟΙ
l Ρε γάαροι, μπορεί να
μου πει κάποιος ποιος
έδωσε άδεια και έξω
απ’ την αρχιεπισκοπή, στον πιο ιστορικό χώρο της
Λευκωσίας, άνοιξε κουμαρτζίδικον; Εφανταστήκετε,
δηλαδή, γραφεία του ΟΠΑΠ στον ιερό βράχο της
Ακρόπολης;
l Ρε γάαροι δημοσιογράφοι, μπορείτε να μας πείτε τι
εψιθύρισε ο Αναστασιάδης μέσα στ’ αυτίν της Θεοχάρους για να στραφεί πίσω και να μας πει ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα με θρησκευτική ευλάβεια;
l Μπορεί κάποιος να μας διαφωτίσει εάν τώρα ο Χρίστος Κληρίδης θα πάψει να είναι σύμβουλος του Αναστασιάδη;
l Ρε γάαροι, ποιος άλλος λαός έχει πέσει σε έτσι κιλίκκιν ώστε να θέλει να υποβιβάζει τη γλώσσαν του,
μια τέτοια ζηλευτή γλώσσα, σε διάλεκτο, και μάλιστα
τηλεοπτική;
l Ρε γάαροι του MEGA, γιατί αντρέπεστε να μετονομάσετε το κανάλι σας σε ΜΕΓΑ;
l Ρε γάαροι του SIGMA, γιατί αρνείστε το σίγμα, ένα
από τα πιο εκφραστικά μας γράμματα, ρε Σκατάες;
l Ποιος γάαρος υπάλληλος της κυβέρνησης ή του δήμου δίνει πολεοδομικές άδειες στο Καϊμακλί για να
καταστραφεί ακόμα ένας από τους τελευταίους οικισμούς που θυμίζουν την Χώρα όπως την ξέραμε τότε
που ήταν δική μας;
l Ποιοι γάαροι της ηλεκτρικής υπηρεσίας έχει δυο
χρόνια που άφησαν τα καλώδια να κρέμονται απ’ τα
σπίτια μας στην παλιά πόλη και δεν έρχονται να τα
φτιάξουν; Περιμένουν δηλαδή να σκοτωθεί κανένας
και ύστερα να έρθουν;
l Ποιοι γάαροι προστατεύουν τους γάαρους που κάθε νύχτα γράφουν μάγκικα συνθήματα πάνω σε διατηρητέα κτίρια, καταστρέφοντας όχι μόνο την αισθητική της πόλης, αλλά και τα ίδια τα κτίρια;
31 Mαρτίου 2012
vasosftohopoullos.wordpress.com
Βαρωσιώτες, σάστε τες βαλίτσες σας τζιαι τα φέσια σας.
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
l Επειδή αυτές τις μέρες μάλλον όλοι θα
ασχολούνται με τα ναπολεόντεια σύνδρομα του Χριστόφια και την εκπαραθύρωση της Πραξούλλας, εγώ λέω να
ασχοληθώ λίγο με την ούτω καλούμενη
αντίπερα όχθη. Τονίζω τη φράση «ούτω
καλούμενη».
l Ένα πράμα που δεν αντέχω στη ζωή
μου είναι η υπέρμετρη ηλιθιότητα.
l Τον προηγούμενο μήνα η στήλη είχε
αναφερθεί, με αφορμή την πώρωση μερίδας συναγερμικών με την υποψηφιότητα Αναστασιάδη, στο «συναγερμικό
παράδοξο».
l Το «συναγερμικό παράδοξο» δεν αφορά τόσο αυτούς τους ψηφοφόρους του
ΔΗΣΥ που ψήφισαν «Ναι» είτε πιστεύοντας ότι αυτό είναι το καλό της Κύπρου,
είτε φοβούμενοι να μην αποδημήσει εις
Κύριον πρόωρα ο Κληρίδης.
l Αφορά αυτούς που, πέρα από κάθε
στοιχειώδη λογική, ενώ υποστήριξαν το
ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και δηλώνουν ότι
είναι πάντα έτοιμοι να ξαναψηφίσουν
ΟΧΙ σε παρόμοιο Σχέδιο, που πίνουν νερό στο όνομα της Ελλάδας, της ΕΟΚΑ
και της Ενώσεως, τάσσονται φανατικά
υπέρ της υποψηφιότητας του Νίκου Αναστασιάδη.
l Παραβλέπουν τα πάντα, ακόμα και το
πρόσφατο τραπέζωμα του εγκάθετου της
Κατοχής στην Καγκελαρία του στη Λεμεσό.
l Προχτές μιλούσα με κάτι φίλους που
κόπτονταν υπέρ του Νίκου… Τους ρώτησα: «Μα γιατί τον υποστηρίζετε αφού
αυτός ήταν ο φανατικότερος ναινέκος,
ενώ εσείς ήσασταν και είσαστε του ΟΧΙ;»
Μου απάντησαν: «Άλλαξε ο Νίκος από
το 2004…» Και όταν τους ξαναρώτησα
γιατί πίστευαν ότι άλλαξε ο Νίκος από το
2004, μου απάντησαν: «Άλλαξαν οι καιροί»!!!
l Με αποστόμωσαν, το ομολογώ…
l Τόσο πολύ που δεν σκέφτηκα να τους
ξαναρωτήσω τι θα γίνει αν «ξαναλλάξουν
οι καιροί».
l Αποφάσισα λοιπόν να μην ξανασυζητήσω με κομματόσκυλα, χάριν της ψυχικής μου υγείας.
l Ένα νέο σύρμα που εκπέμπεται από
τα κομματικά επιτελεία είναι ότι η συνεχής αναφορά στο 2004 θυμίζει την πραξικοπηματολογία των ακελικών.
l Και ο ηλίθιος κομματικός πατριωτισμός το ίδιο…
KYKΛΟΦΟΡΗΣE
l Οι φανατικοί ακελικοί έχουν τελικά
ανταγωνισμό με αξιώσεις…
l Ποια η εξήγηση σ’ αυτό το πέρα για
πέρα αλλόκοτο πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο που αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας; Να διαφωνείς κάθετα με ένα
κόμμα και έναν υποψήφιο και όμως να
τον υποστηρίζεις φανατικά;
l Η απάντηση βρίσκεται στον μακροχρόνιο συναισθηματικό δεσμό με αυτά
τα άτομα προ της ρίψεως κάθε προσωπείου των ηγετών αυτού του χώρου…
Την εποχή του «Ουκ Ελάττω»… Ο συναισθηματικός δεσμός με το Κόμμα είναι
τόσο ισχυρός, που καταπνίγει κάθε φωνή
της λογικής!
l Και επειδή κατά βάθος, στο πολύ βά-
θος, γνωρίζουν την αλλοπροσαλλοσύνη
των πράξεών τους, δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα, εκλογικεύοντας
τη στάση τους, με ιλαροτραγικές δικαιολογίες του τύπου «άλλαξαν οι καιροί» ή
«ο Αναστασιάδης σέβεται την πλειοψηφία του λαού», και ζουν μακάριοι μέσα
στην αγκαλιά του κόμματος!
l Αλλά δεν ανησυχούμε! Ευτυχώς που
υπάρχει και ο Κάρογιαν να μας δίνει ελπίδες! Το απόλυτο μηδέν της πολιτικής…
l Παρεμπιπτόντως μου τη δίνει κατακούτελα η φράση «ενδιάμεσος χώρος»,
το λεγόμενο «Κέντρο» δηλαδή… Γιατί
έτσι ακριβώς δίνουμε έννοια στους όρους
«Δεξιά» και «Αριστερά», στα «άκρα».
Μα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στο Εθνικό Θέμα
δεν είναι άκρα. Είναι οι δύο όψεις του
ιδίου νομίσματος, αποτελούν έναν πόλο,
τον πόλο του ενδοτισμού και της ομοσπονδιολατρείας. Ένας σωστότερος όρος
αντί για «ενδιάμεσος», θα ήταν ο «τρίτος», ή ο «(πιο) πατριωτικός» χώρος.
l Γι’ αυτό εν δυνάμει υποψήφιοι του τρίτου χώρου, αποφασίστε ποιος θα κατέβει. Τώρα γράφεται ιστορία. Μη δηλώσετε απόντες. Αλλά κανονίστε να κατέβει ένας από σας, και σύντομα μάλιστα,
για να μην τα σκατώσουμε πάλι.
l Και δεν παν να δυσκολευτούν οι ξένοι
να συνειδητοποιήσουν ότι μπορεί να
υπάρξει Κύπρος και χωρίς τον Χριστόφια!
l Από κάποια άποψη ευτυχώς που είναι
αυτός που είναι, για να γελούμε και λίγο
δηλαδή… Αλλιώς θα τα είχαμε τινάξει
από αηδία.
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
KYKΛΟΦΟΡΗΣE
14
31 Mαρτίου 2012
ΡΕ ΒΑΡΩΣΙΩΤΕΣ, ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ!
ΦΩΤΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ
** TURK KANALI
Κάτι τρέχει στην Ελλάδα. Φαίνεται πως τα κανάλια άρχισαν να
ετοιμάζουν τον ελληνικό λαό για να συνηθίσει την παρουσία της
Τουρκίας στην καθημερινή ζωή μας. Έτσι μόνο μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τη μανία των καναλιών MEGA, ALPHA και ΑΝΤ1 να
δείχνουν καθημερινώς τούρκικες σειρές.
Οι σειρές αυτές δεν είναι εντελώς αθώες, ούτε είναι εύκολο να
ισχυριστεί κανείς ότι
φτιάχνονται με τις λογικές που φτιάχνονται
όλες οι εμπορικές σειρές του κόσμου. Οι
σειρές αυτές απευθύνονται στους γειτονικούς λαούς και για λόγους ψυχαγωγικούς,
μα και για λόγους τουριστικούς και προπαγάνδας. Πρέπει να
έχουν επιτυχία στην
Ελλάδα διότι, ως γνωστόν, ένα μεγάλο μέρος των αλλοτριωμένων Ελλήνων νοσταλγούν να ξαναδούν τη μεγάλη Τουρκία να καθορίζει τις τύχες μας.
Η τουρκολαγνεία δεν είναι πια μόνο ένα ιδεολογικό όπλο μιας ανθελληνικής αριστεράς, αλλά και ένα λαϊκό φαινόμενο, το οποίο η
Τουρκία υποδαυλίζει με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι και ο πολιτιστικός, όχι μόνο με την τηλεόραση, αλλά και με
ποικίλα «ανοίγματα» στους κομπλεξικούς ελλαδίτες καλλιτέχνες.
Στα κανάλια λέμε απλώς εσιέξιξι.
ΓΙΟΥΝΑΝ ΚΑΝΑΛΙ
Καθημερινώς βομβαρδιζόμαστε με φρικτές ειδήσεις από την Ελλάδα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μερίδιο του
ελληνικού λαού. Λέμε ένα μεγάλο μερίδιο, και όχι όλοι οι Έλληνες, διότι εάν η τηλεόραση είναι μια εικόνα της κοινωνίας, τότε
με αυτά που βλέπουμε από την ελληνική τηλεόραση, κάθε άλλο
παρά προβλήματα καταλαβαίνουμε ότι έχει ο λαός. Παρακολουθώντας την ελληνική τηλεόραση νομίζει κανείς πως δεν ασχολείται κανένας με τίποτα άλλο, πέραν από το τι φόρεσε η τάδε, από
τη σχέση του τάδε με τη σύζυγο του τάδε και απ’ το εάν η τάδε ηθοποιός είναι έγκυος και ο τάδε τραγουδιστής δεν μιλά στην πρώην
του. Θα έλεγε κανείς ότι με όλα αυτά τα προβλήματα θα προσαρμοζόταν και η τηλεόραση με εκπομπές, όπου ο κόσμος θα συζητούσε τα προβλήματα αυτά, με εκπομπές που θα κατανοούσαν
τα προβλήματα και θα έκοβαν τα περιττά έξοδα και όλες τις αθλιότητες που εκπέμπουν. Δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει ένας
κόσμος που τρώει απ’ τα σκουπίδια των άλλων, πως περνά από
συσσίτια για να γλυτώσει απ’ την πείνα, πως είναι άστεγος και την
ίδια στιγμή η ελληνική τηλεόραση είναι ένα μείγμα γκέυ ελαφρότητας και εκλεπτυσμένου λάιφσταϊλ στην καλύτερη περίπτωση
και στη χειρότερη μιας τηλεόρασης εντελώς αδιάφορης για τα
πραγματικά προβλήματα του τόπου. Δεν μπορώ να δεκτώ πως
αυτή είναι η Ελλάδα. Δεν γίνεται τα μισά προγράμματα, πρωινάδικα μεσημεριανάδικα και απογευματινά, να ασχολούνται με τις
τρίχες των γκέυ και των καλλιτεχνών και τα υπόλοιπα να είναι
ηλίθια τηλεπαιχνίδια και ριάλιτυ, που οδηγούν τον κόσμο σε ακόμα πιο ψηλά στάδια αλλοτρίωσης. Δεν λέω πως σε τραγικές περιόδους η τηλεόραση δεν πρέπει να είναι και ψυχαγωγική. Ψυχαγωγική ναι, ψυχοφθόρα ΟΧΙ.
Mιας και το ζητήσατε να σας μιλήσουμε
βρώμικα, γαμώ το
σσιίστο σας, γαμώ τον
καπιλέ σας, ρε σσιυλλοππεζέβεγκοι, τουρκοεγγλεζόσποροι του
Mega, του Alpha, του
ΑΝΤ1. To σουννέττι
σάς έλειπε!
Κόρη Ελένη, τωρά που σε έκαμα Υπουργό, κάμνε κανένα μπάνιο, κόρη...
τζιαι πήαιννε που του Νουρή τζιαι ’γόρασε κανένα φάρμακο για τες φτείρες
γιατί έχω τζι άλλες δουλειές να κάμνω, όι μόνο να σε ξεφτειρίζω..!
Πολιτικός Βόθρος: Δυσωδία
από Ανατιναχτές Πατάτες
Όσο και να διαφωνεί κάποιος με τις ιδέες, τις πολιτικές πεποιθήσεις και τον πρότερο πολιτικό βίο
της πρώην υπουργού Εμπορίου, Βιομηχανίας και
Τουρισμού, δεν μπορεί να δεχθεί σε καμία περίπτωση την απρέπεια να παύεται υπουργός της Κυπριακής Δημοκρατίας την ώρα που βρίσκεται σε
αποστολή στο εξωτερικό!
Και δεν έφτανε μόνο η απρέπεια! Έπρεπε να
φανούν και άνανδροι οι παρά τη εξουσία παρακοιμώμενοι. Τώρα που έφτασε η ώρα να μας
«αδειάσει τη γωνιά» η Πραξούλα, ώστε να βρει
δουλειά στην Κυβέρνηση το ανασυρθέν από το
πολιτικό νεκροτομείο μαύρο και κακοφανισμένο
πολιτικό μπάζο, ανακάλυψαν ότι η υπουργός
ήταν ανεπαρκής και κακότροπη! Διότι το κομματικό Πρυτανείο τούτο τον καιρό έχει έξοδα
και είναι απρόθυμο να φορτωθεί τη σίτιση της
«τέως» Δημάρχου!
Βεβαίως η Πραξούλα ήταν καλή και άγια, και
του London School of Economics αριστούχος περίλαμπρη, «γεμωσιά» στο ψηφοδέλτιο των βουλευτικών του ΑΚΕΛ. Και ήταν καλοδεχούμενες
οι 5500 ψήφοι των ΕΔΗ, που μετρήσανε μεν «στα
ποσοστά» του κόμματος του Λαού, αλλά Πραξούλα δεν εξέλεξαν δε! Τώρα μας φταίξανε μέχρι και οι «Πατάτες οι Αντιναχτές» και οι παρελάσεις του Καρναβάλου!
Κυρία Αντωνιάδου, ας πρόσεχες! Δεν έπρεπε
Η αναλώσιμη υπουργός και το προϊόν
της ανακύκλωσης.
να πας στις Αντιναχτές Πατάτες! Η Εξουσία το
εξέλαβε ως επικριτικό υπαινιγμό για τα αποτελέσματα των θαυμαστών της έργων! Η κυβέρνηση του Λαού και της Δίκαιης Κοινωνίας, μέσα
σε μία τετραετία, ανατίναξε εκ βάθρων την Οικονομία, τη Ναυτική Βάση, τον Σταθμό Ηλεκτροπαραγωγής, την Παιδεία, την ΕΦ, ορφάνεψε οικογένειες και μετέτρεψε σε τροφίμους των
ανεργειακών ταμείων χιλιάδες ανθρώπους. Διότι οι αντιναχτές πατάτες έχουν ετυμολογία το
ρήμα «ανατινάσσω» που σημαίνει τινάζω άνωκάτω αλλά και τινάζω στο αέρα δι’ εκρήξεως,
καταστρέφω! Τέτοια αστειάκια το σοβαρό Γκουβέρνο δεν τα σηκώνει, κυρία Αντωνιάδου.
Ξ.
Τὰ ΧΡΥΣᾶ ΛόΓΙΑ Τοῦ ΜΑΛΑΚάΣΗ
Ὑπερέβαλε κι ὁ Καρυωτάκης: «Ἄ, κύριε,
κύριε Μαλακάση, ποιὸς θὰ βρεθῇ νὰ μᾶς
δικάσῃ, μικρὸν ἐμὲ καὶ σᾶς μεγάλο, ἴδια
τὸν ἕνα καὶ τὸν ἄλλο;». Ὑπερβάλλουν κι
ὅσοι σήμερα κάνουν συνέδρια στὸ Μεσολόγγι, καὶ τὰ ἐπιγράφουν, «Ἄ, κύριε
Μαλακάση, ποιὸς θὰ βρεθεῖ νὰ τοὺς δικάσει;».
Ἔχω κι ἐγὼ πάντως μιὰν ἱστορία νὰ πῶ,
ἀνάλογη: ζοῦσε ὁ Μάριος Βαγιᾶνος,
αὐτὸς ποὺ πρωτοπαρουσίασε, λέγεται,
τὸν Καβάφη στὴ μητέρα Ἑλλάδα. Ἐκεῖ,
στὸ Πρακτορεῖον τῆς Πνευματικῆς του
Συνεργασίας, στὴν ὁδὸ Δημοκρίτου στὴν
Ἀθῆνα, ἀνήγγειλε κάποτε ἔκθεση χειρογράφων Καβάφη. Εἶπε ἕνας φίλος μου,
ποὺ ἔμενε ἀκριβῶς ἀπὸ πάνω, νὰ κατεβοῦμε, μήπως καὶ κατάφερνε νὰ τοῦ ’κλε-
βε κανένα…
Κατεβήκαμε. Μὲ σύστησε: «Ὁ κύριος
Κακίσης. Ποιητής». «Γράφετε, γράφετε;», μὲ ρώτησε κι ὁ Βαγιᾶνος, ὅπως ρωτοῦσε κι ὁ Μηνᾶς Δημάκης. Πιάσαμε τὴν
κουβέντα. Φτάσαμε, δὲν ξέρω πῶς, στὸν
Καρυωτάκη καὶ στὸν Μαλακάση. «Ἐγὼ
τὰ ξέρω ἀπὸ μέσα, κύριε Κακίση», μοῦ
εἴπε. «Συναντήθηκαν μετὰ οἱ δυό τους.
Κι ὁ Μαλακάσης τὸν μάλωσε τὸν Καρυωτάκη: -Ἐσεῖς εἶστε; Κρῖμα, ἀγαπητέ
μου. Ἔτρεφα καλὰ αἰσθήματα γιὰ σᾶς.
Κι ὁ Καρυωτάκης τοῦ ἀπάντησε: -Μὴ
χαλᾶμε τὶς καρδιές μας. Ἡ Ἱστορία,
ἄλλωστε, θὰ μᾶς κρίνει». «Ὅπως καὶ τοὺς
ἔκρινε», εἶπα ἐγώ, ὁ νεαρὸς τότε λάτρης
τοῦ Καρυωτάκη. «Ἀκριβῶς!», ἐνθουσιάστηκε ὁ Μάριος Βαγιᾶνος: «τὸν Κα-
ρυωτάκη ποιὸς τὸν θυμᾶται πιά; Σ’ ὅλα
τὰ σαλόνια Μαλακάση δὲν ἀπαγγέλλουμε πάντα;».
Ἤθελα νὰ τὴν πῶ αὐτὴ τὴν ἱστορία. Τώρα ποὺ καὶ τοῦ Μαλακάση ἡ ψυχὴ ἤρεμα
πιὰ μέσα μου ὑπάρχει. Ποὺ τὸ εὐγενικό
του ἔργο Μεσολόγγι πάλι ἐξαίσιο γιὰ μένα. Ποὺ τὰ ποιήματά του ἀπὸ τὸ παρελθὸν ἐδῶ στὸ μέλλον τρυφερά, ἰδιαίτερα,
ἡρωικὰ καὶ πένθιμα, καθαρὰ πάντα, ὁλοκάθαρα. Καὶ μιὰ καὶ στὸν πρόλογό μου
ἐδῶ πάλι στὸν Βάσο γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη τοῦ Μαλακάση τὰ χρυσᾶ λόγια
ἀντέγραψα, τώρα τὸ ἀντίστροφο: κάτι
θά ᾽ξερε κι ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποὺ τὸν Μιλτιάδη Μαλακάση εἶχε
ξεχωρίσει γιὰ φίλο του.
ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ
31 Mαρτίου 2012
Ρε φάκκινγκ Μπριτς, ΕΟΚΑ
ις δε όνλι σολούσιον.
vasosftohopoullos.wordpress.com
15
Η άλωση της σάτιρας
― Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η
ακρογιαλιά.
― Σώωωπα.
Η παρουσία της υπουργού (όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές ήταν, τέλος πάντων, ακόμα υπουργός) κ. Αντωνιάδου
στην τηλεοπτική εκπομπή «Πατάτες Αντιναχτές» σχολιάστηκε και θετικά (εφ. Πολίτης) και αρνητικά (εφ. Φιλελεύθερος)
με τα σχόλια να επικεντρώνονται, φοβάμαι αποκλειστικά, στο modus operandi της
αρχηγού κόμματος. Έκανε χιούμορ για
τα αυτιά της. Τραγούδησε. Όχι μόνο τραγούδησε, αλλά τραγούδησε Χατζιδάκι.
Όχι μόνο τραγούδησε Χατζιδάκι, αλλά
κι ένα άλλο, εγγλέζικο. Είχε αυτοσαρκασμό. Δεν ήταν αυτοσαρκασμός, ήταν ξεδιάντροπο show off. Ήταν ακομπλεξάριστη. Σούργελο ήταν. Και τα λοιπά, και τα
λοιπά.
Δεν μας αρέσει να είμαστε ούτε πνεύματα αντιλογίας ούτε καθ’ έξιν στραβόξυλα, αλλά ειλικρινά θεωρούμε πως το
μείζον αποσιωπήθηκε ή πέρασε απαρατήρητο. Μείζον δεν είναι η διαγωγή, έξυπνη ή χαζή, σοβαρή ή παρδαλή, της πολιτευόμενης μονάδας. Μείζον δεν είναι
ούτε η διαχείριση του ατομικού ή συλλογικού (αν υποθέσουμε πως η τηλοψία της
κ. Αντωνιάδου αντανακλά σύσσωμο το
είδωλο της κυβέρνησης ή του ανθρώπου
που τη διόρισε) προφίλ. Δεν είναι καν μείζον, νομίζουμε, το αρραβώνιασμα της τηλεοπτικής περφόρμανς με το καθαυτό πολιτεύεσθαι του περφόμερ και η εξαγωγή,
διά της επαγωγικής μεθόδου, συμπερασμάτων. Όλα αυτά είναι βεβαίως και θεμιτά και χρήσιμα και εύλογα. Πλην δευτερευούσης σημασίας, επικαιρικής υφής
και εποχικής κατανάλωσης.
Το μείζον συμπέρασμα, κατά τη γνώμη
μας, απ’ το πέρασμα της υπουργού από
τη νούμερο ένα εκπομπή της κυπριακής
τηλεόρασης είναι η έμμεση, πλην βίαιη
και εκκωφαντική, κατάργηση της διάκρισης των τεσσάρων εξουσιών. Οι τρεις
κατοχυρώνονται συνταγματικά – το ίδιο
και η αυστηρή διάδρασή τους. Η τέταρτη κατοχυρώθηκε εθιμικώ δικαίω και έτσι
κατέστη, de facto, απείρως ισχυρότερη στη
διαμόρφωση πολιτικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και αισθητικών κριτηρίων του
εκλογικού (και μη) σώματος.
Υπερβολές, θα πείτε. Συμβαίνουν και
αλλού αυτά, θα πείτε. Στην Αμερική πολλοί πολιτικοί έχουν περάσει από τον
Letterman, τον Leno, τον Jon Steward, το
SNL. Όντως. Όμως ουδείς, εξ όσων θυμόμαστε, τόλμησε να εκτρέψει την παγιωμένη τηλεοπτική σύμβαση, ουδείς τόλμησε να αντιστρέψει τους ρόλους σατιριστή / σατιριζόμενου, ουδείς τόλμησε να
υιοθετήσει εκ προοιμίου, με γραπτό κείμενο, την πατέντα τού τάχα μου αυτο-
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΚΕΙΜΗΛΙΑ
Δ
Δ
Ω
Ω
Ρ
Ρ
Ε
Ε
Α
Α
Ν
Ν
σαρκαζόμενου, ουδείς τόλμησε να πάει
για να κάνει, όπως του καπνίσει, το κομμάτι του. Και για να ακριβολογούμε (αλλά και να μπαίνουμε σιγά σιγά στο πραγματικό διακύβευμα): μάλλον σε κανένα
δεν επιτράπηκε να το αποτολμήσει.
Από αυτή λοιπόν την πολύπαθη τέταρτη εξουσία, ένα όλο κι όλο (τηλεοπτικό,
έντυπο, ραδιοφωνικό) κάστρο πασχίζει
να παραμείνει άπαρτο από την επέλαση
της κοινοβουλευτικής ή εκτελεστικής ή,
εν πάση περιπτώσει, πολιτικοκομματικής
αρμάδας. Αυτό της σάτιρας. Όλα τα άλλα έχουν παραδώσει πνεύμα, κατά το
μάλλον ή ήττον, αμαχητί. Τώρα κι αυτό;
Παλιά, θυμάμαι, επιτρέπαμε στους ταγούς μας μία φορά τον χρόνο να χαριεντίζονται δημοσίως και ομαδόν στο καθιερωμένο χιουμοριστικό ένθετο της χριστουγεννιάτικης φιέστας της Βουλής των
Αντιπροσώπων το οποίο, εννοείται, κατ’
ευφημισμόν και μόνο μπορούσε να εκληφθεί ως σατιρικό. Οπόταν; Τι γυρεύει η
αλεπού στο παζάρι;
Παρόλο που πρώτος διδάξας ληξιαρχικά θεωρείται ο κ. Νίκος Τορναρίτης, ο
οποίος προ τριετίας προσέθεσε στο βιογραφικό του το αναμφίβολης αίγλης
banner «ο πρώτος Κύπριος πολιτικός που
τόλμησε να εμφανιστεί στις “Πατάτες
Αντιναχτές”», εντούτοις, η σκαμπρόζικη
προέλαση της κ. Αντωνιάδου ήταν που
επέφερε το πρώτο και τελειωτικό πλήγμα. Η κ. Αντωνιάδου προσκλήθηκε κι
έβγαλε γλώσσα σ’ αυτούς που δουλειά
τους είναι να βγάζουν γλώσσα σ’ αυτήν
που προσκάλεσαν να τους βγάλει γλώσσα. Για να λέμε όμως και του στραβού το
δίκιο, η άμυνα των «Πατατών» είχε αρχίσει εδώ και χρόνια να μπάζει νερά.
Τα πρώτα σταγονίδια ύγραναν την οπισθοφυλακή με την εγκόλπωση των συντελεστών της σειράς στα μόνιμα προθέματα του lifestyle ή mainstream τύπου, αλλά η υγρασία άρχισε στ’ αλήθεια να κατατρώει τα γκολπόστ όταν πολιτικοί, αμέσως μετά το σαρδάμ και πριν το «πάμε
ξανά» προς τους κοινοβουλευτικούς ρεπόρτερ, έκριναν επιβεβλημένο να επιστρατεύσουν τις λέξεις «Πατάτες Αντιναχτές», για να προκαλέσουν πνιχτά γελάκια και να καλύψουν τη χασμωδία.
Ακολούθησε το κρύο ντους με την παρουσία Τορναρίτη στο πλατώ και Αναστασιάδη στα making of. Το κατακλυσμιαίο μπουγέλωμα ανέλαβε, πριν λίγες μέρες, εκούσα εκούσα, η καλλικέλαδος κ.
Αντωνιάδου.
«Επιτρέψτε μου να εμφανιστώ στη σαρκαστική εκπομπή σας για να εκτεθώ όπως
εγώ νομίζω και με τους δικούς μου όρους
ώστε μετά να μην έχει απομείνει σε εσάς
τίποτα για να σαρκάσετε», τραγούδησε
στην πραγματικότητα η κ. Αντωνιάδου
εκείνο το παγωμένο βράδυ της Παρασκευής - όχι για φεγγαράκια, ούτε για
ακρογιαλιές. Οι σατιρικοί συντελεστές,
μπερδεμένοι, μεταξύ βαρηκοΐας και κουφαμάρας, φαίνεται πως εξέλαβαν την έμμετρη πρόσκληση σε ευνουχισμό ως κουπόνι δωρεάν επιμήκυνσης. Εκεί που νόμιζαν ότι έπιασαν την καλή («και ζντουμ
οι θεαματικότητες!» όπως έλεγε παλιά ο
έβδομος μικρός Μήτσος), άφησαν στην
πράξη μια Πραξούλλα να τους βαράει
ντέφια. Δεν είναι πρωτάκουστο να αντιστρέφονται οι ρόλοι αρκουδιάρη και αρκούδας, είναι, όμως, πρωτάκουστο να
αντιστρέφονται, επειδή έτσι αποφάσισε
η αρκούδα. Κι όλα αυτά, πάνω στο καλύτερο.
Κακά τα ψέματα, όσον αφορά το πεδίο
άσκησης πολιτικής κριτικής, τo νυστέρι
των «Πατατών» ήταν ανέκαθεν στομωμένο. Κανένας δημόσιος φορέας δεν ενοχλούνταν στα σοβαρά, οι περισσότεροι
το διασκέδαζαν κιόλας. Η όποια ευφρόσυνη αξία του προγράμματος επέμενε να
εμφιλοχωρεί στην, άλλοτε επιτυχημένη
άλλοτε όχι, αποτύπωση των διαφόρων
κυπριακών ανθρωποτύπων (από τους
κοκκινοχωριάτες μπουκικόβιους έως τους
γκέι γόνους κρεοπωλών) και να εξαντλείται στις impromptu ανορθογραφίες
της νοηματικής γλώσσας.
Όμως, το τελευταίο διάστημα -και, τι
κρίμα, ακριβώς πριν την υπουργική ταφόπλακα-, το πράγμα φάνηκε να γυρίζει
τούμπα. Κάτι οι απειλές για δικαστικά
μέτρα από τον κ. Ανδρέα Πιτσιλλίδη, κάτι τα ανεξέλεγκτα νευράκια του αρχηγού
αστυνομίας, κάτι οι οργίλες επιστολές του
Φιλοαστυνομικού Συνδέσμου (του ποιου;), μας έκαναν να πιστέψουμε, για μια
στιγμή, πως οι «Πατάτες» μπορεί και να
έχουν μετατραπεί – έστω αναίτια έστω εν
αγνοία τους –, από ρουτινιάρικο μαγγανοπήγαδο σε λάκκο λεόντων. Αμέσως
όμως κατέφθασε μειδιώντας μέχρι τα αυτιά η νεκροθάφτης.
Η ανάλαφρη κωμωδία των αδελφών
Κοέν «Burn After Reading» εξιστορεί ένα
μπουφονικό πλην αιματηρό μπάχαλο στο
οποίο αναμειγνύονται από personal trainers
μέχρι μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών.
Ενώ είναι φανερό ότι γίνεται της τρελής,
κανείς δεν φαίνεται να βγάζει άκρη για
ό,τι γίνεται. Στην τελευταία σκηνή της
ταινίας, και αφού έχει κατεδαφιστεί (και
από σπόντα περισωθεί) το σύμπαν, ανώτατος αξιωματούχος της CIA κάθεται
απέναντι από τον βοηθό του, τον χαζούλη πράκτορα Πάλμερ, αμφότεροι διόλου
σοφότεροι. «Τι μάθαμε απ’ όλο αυτό,
Πάλμερ;» «Δεν ξέρω, κύριε». «Ούτε εγώ
ξέρω, διάολε. Χμ, υποθέτω μάθαμε να
μην το ξανακάνουμε». «Ναι, κύριε». «Να
με πάρει και να με σηκώσει αν ξέρω τι
κάναμε».
Είναι μάλλον απίθανο να αποτελέσει η
συμπεριφορά της κ. Αντωνιάδου σημείο
αναφοράς για τις μελλοντικές γενιές των
δημοσίων προσώπων. Δεν είναι διόλου
απίθανο να αποτελέσει η συμπεριφορά
των ιθυνόντων των «Πατατών» σημείο
αναφοράς για τις μελλοντικές σατιρικές
εκπομπές. Εύκολα ξεμπερδεύει κανείς,
αν το θέλει, μ’ ένα «άφες αυτήν», αλλά
δύσκολα, ακόμα κι αν το θέλει, μ’ ένα
«άφες αυτοίς».
Ευάγγελος Καραμίχος
Υ.Γ. Και μια που πιάσαμε στο στόμα μας
τον Χατζιδάκι, ας πάμε την ιεροσυλία ως
τη γραμμή τερματισμού. «Σ’ έμαθα, συνάδερφε, συμπατριώτη, άρχοντα και διευθυντά, εισπράκτορα και οδηγέ ταξί και
λεωφορείων, ζαχαροπλάστη, φαρμακοποιέ, συντάκτη εφημερίδος και ιδιοκτήτη καφενείου, ω κρεοπώλα, τηλεπαρουσιαστή. Είσαι κι εσύ εξ αυτών, των αβακιζομένων.» (Τα σχόλια του Τρίτου, 18
Φεβρουαρίου 1979).
16
31 Mαρτίου 2012
ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ, ΡΕ ΚΟΠΕΛΛΙΑ! ΞΥΠΝΑΤΕ!
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
ρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει.
Ακόμη κα το χαμόγελο του είναι αινιγματικό. Είναι ντροπαλό αλλά και φιλάρεσκο. Ο Πρόεδρος δείχνει να απολαμβάνει την θαλπωρή που του προσφέρει ο
φιλοξενούμενος του, με ένα αλλόκοτο
όμως τρόπο, λες και γαργαλιέται, ευχάριστα μεν, αλλά και με την τρίχα του σηκωμένη ταυτόχρονα.
l H φωτογραφία που φιλοξενούμε σήμερα στην στήλη δεν είναι μόνον μοναδική. Είναι και μυστήρια. Είναι τόσο
ασύλληπτη που για να μπορέσουμε να την
αποκρυπτογραφήσουμε, υποχρεωνόμαστε να αλλάξουμε το σύνηθες ύφος του
κειμένου.
l Οι πιο παλιοί, εσείς δηλαδή που εσχάτως βρίσκεστε σε ελεύθερη πτώση μέσα
στην άβυσσο της μέσης ηλικίας σας, θα
θυμάστε τις εικόνες που δημοσιεύονταν
παλαιότερα στις ψυχαγωγικές τότε σελίδες των εφημερίδων, με την επικεφαλίδα
να ζητά από τους αναγνώστες να λύσουν
την σπαζοκεφαλιά του: ‘ Τι συμβαίνει
στην Εικόνα;’ Η φωτογραφία που παρουσιάζεται μπροστά σας, μας καλεί να
πράξουμε το ίδιο.
l Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι είναι τραβηγμένη στο σαλόνι του Προεδρικού και απεικονίζει ένα Πρόεδρο κράτους της ΕΕ μίσσι μου και τον φιλοξενούμενο του, τον κ Τσερμεζιάν, ένα μεγιστάνα που επιθυμεί διακαώς να επενδύσει τα μαλλιοκέφαλα του στον τόπο
μας, μίσσι μου.
l Στην φωτογραφία δεσπόζει το καπέλο
του εν λόγω κυρίου που προφανώς το φοράει προκλητικά, σαν δήλωση πως είναι
νούμερο και πως οποίος έχει πρόβλημα
με αυτό, μπορεί να πάει να πηδηχτεί.
Εσάς πώς σας φαίνεται; Αν ο διάβολος
τα έφερνε έτσι και κάνατε χειραψία μαζί
του, δεν θα σπεύδατε μετά να μετρήσετε
τα δάχτυλα σας, να δείτε πόσα λείπουν;
Ύστερα, αν τον βρίσκατε στο δικό σας
σαλόνι, με το καπέλο φορεμένο έτσι, χαμηλά, σφικτά πάνω στο κεφάλι του, λες
και περιμένει από στιγμή σε στιγμή να ενσκήψει θύελλα, τι θα σκεφτόσασταν; Αν
l Το φιλί τώρα που χαρίζει στο Πρόεδρο ο κ. Λαχματζουριάν, τι νόημα έχει;
Δεν μπορεί να προέρχεται από αγάπη, μια
και πρώτη φορά συναντά τον Πρόεδρο.
Προσέχουμε ότι είναι δοσμένο με ένταση και αυθορμητισμό, άρα πρέπει να
αποκλείσουμε και την εκτίμηση, σαν πιθανή πηγή του. Παρατηρούμε παράλληλα ότι είναι παθιασμένο, τουτέστιν ενδέχεται πίσω του να κρύβεται αυτός ο ίδιος
ο πόθος, Ή μήπως τελικά να αποτελεί
απλώς ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ για κάτι
που έκανε ο αποδέκτης του. Τα ερωτήματα είναι εφιαλτικά.
καθότανε εκεί με ένα λαχματζούν λόγου
χάριν στο κεφάλι και σας τον σύστηναν
ως τον κ. Λαχματζουριάν, θα έκανε μεγάλη διαφορά, σε σχέση με το ενσταντανέ στο Προεδρικό;
l Για να τον παίρνουν όμως στα σοβαρά, κάτι πρέπει να συμβαίνει. Ίσως, αν
μελετήσουμε την στάση των δυο ανδρών,
να βρούμε κάποια άκρη. Ο κ. Τσερμεζιάν
μας δυσκολεύει πολύ όμως. Η φυσιογνωμία του κυμαίνεται μεταξύ πελλού
του χωρκού και του Μάξουελ Σμάρτ, του
θρυλικού πράκτορα 86. Οι προθέσεις του,
όπως αγκαλιάζει τον Πρόεδρο, δεν είναι
σαφείς. Παρουσιάζεται στοργικός μεν,
αλλά εύκολα μπορεί και να αποπειράται
να δαγκώσει τον κ. Χριστόφια, ο οποίος,
με την σειρά του, δεν βοηθά τα πράγματα. Το κεφάλι του φαίνεται να κάθεται
απευθείας στους ώμους του. Είτε έχει ξεχάσει το κρεμαστάρι μέσα στο σακάκι
του, είτε κάποιος έχει απαγάγει τον λαιμό
του. Όπως και να έχει το πράγμα, δημιουργούνται βάσιμες υποψίες πως κάτι δεν
πάει καθόλου καλά.
l Αφήνει την εντύπωση πως θέλει να
απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό του
κ. Λαχματζουριάν, την ίδια ώρα που κάτι τον κάνει να έχει δεύτερες σκέψεις. Είναι σαν αθώο, χαριτωμένο αγοράκι στα
χέρια επιτήδειου σάτυρου, νιώθει συγχρόνως σιγουριά και ανασφάλεια, δεν ξέ-
l Πρόκειται ωστόσο όντως για φιλί; Αν
προσέξετε τον τρόπο που ο κ. Τσερμεζιάν
έχει τοποθετήσει την μύτη του πάνω στο
πλούσιο μάγουλο του Προέδρου, θα διακρίνετε ότι το φιλί είναι πρόφαση. Στην
πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκει είναι
να τον μυριστεί. Παλιό κόλπο. Ζόρικο.
Από τα βάθη της Περσίας.
l Ο ποταπός αυτός Πέρσης Εβραϊκής
καταγωγής, έχει μαγέψει τον Πρόεδρο
μας. Έκλεψε το άρωμα, την αύρα και την
ψυχή του, έχει χαντακώσει τον ηγέτη μας,
για να πάμε να κουτουλίσουμε πάνω στην
πρώτη κακοτοπιά. Αυτόν δεν πρόκειται
να τον ξαναδούμε. Σας το υπογράφω. Ο
Πρόεδρος όμως θέλει θεραπεία.
Πορφύριος Ρουπιρόζα
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΙ ENA ΣΧΟΛΙΟ
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις:
Αιμιλία Χατζηδάκη
Ελευθερία Αρβανιτάκη
Η
Η
τράτα
μας
η
κουρελού
Ητράτα
τράταμας
μαςη
ηκουρελού
κουρελού
Η
τράτα
μας
η
κουρελού
Η
τράτα
μας
ηη
κουρελού
Η
τράτα
μας
κουρελού
η
χιλιομπαλωμένη
η
χιλιομπαλωμένη
η
χιλιομπαλωμένη
ηχιλιομπαλωμένη
χιλιομπαλωμένη
ηη
χιλιομπαλωμένη
όλο
όλο
την
εμπαλώναμε
όλοτην
τηνεμπαλώναμε
εμπαλώναμε
όλο
την
εμπαλώναμε
όλο
την
εμπαλώναμε
όλο
την
εμπαλώναμε
κι
κι
αυτή
ήταν
ξεσκισμένη
κιαυτή
αυτήήταν
ήτανξεσκισμένη
ξεσκισμένη
κι
αυτή
ήταν
ξεσκισμένη
κι
αυτή
ήταν
ξεσκισμένη
κι
αυτή
ήταν
ξεσκισμένη
Εβίρα
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίραμια
μιαστα
σταπανιά
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
βρε
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρεπήρα
πήραδυο
δυοστο
στοχωριό
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρεπήρα
πήρατρεις
τρειςστο
στοσπίτι
σπίτιτης
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
Αν
Αν
το
‘ξερε
η
μάνα
μου
Αντο
το‘ξερε
‘ξερεη
ημάνα
μάναμου
μου
Αν
το
‘ξερε
η
μάνα
μου
Αν
το
‘ξερε
ηη
μάνα
μου
Αν
το
‘ξερε
μάνα
μου
πως
πως
δούλευα
στην
τράτα
πωςδούλευα
δούλευαστην
στηντράτα
τράτα
πως
δούλευα
στην
τράτα
πως
δούλευα
στην
τράτα
πως
δούλευα
στην
τράτα
θα
θα
μου
‘στελνε
τα
ρούχα
μου
θαμου
μου‘στελνε
‘στελνετα
ταρούχα
ρούχαμου
μου
θα
μου
‘στελνε
τα
ρούχα
μου
θα
μου
‘στελνε
τα
ρούχα
μου
θα
μου
‘στελνε
τα
ρούχα
μου
και
και
την
παλιά
μου
βράκα
καιτην
τηνπαλιά
παλιάμου
μουβράκα
βράκα
και
την
παλιά
μου
βράκα
και
την
παλιά
μου
βράκα
και
την
παλιά
μου
βράκα
Εβίρα
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίραμια
μιαστα
σταπανιά
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
βρε
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρεπήρα
πήραδυο
δυοστο
στοχωριό
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
τρεις
στο
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτιτης
της
βρεπήρα
πήρατρεις
τρειςστο
στοσπίτι
σπίτι
της
βρε
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
Πήγαμε
Πήγαμε
και
καλάραμε
Πήγαμεκαι
καικαλάραμε
καλάραμε
Πήγαμε
και
καλάραμε
Πήγαμε
και
καλάραμε
Πήγαμε
και
καλάραμε
κάτω
κάτω
στα
δυο
Λισκάρια
κάτωστα
σταδυο
δυοΛισκάρια
Λισκάρια
κάτω
στα
δυο
Λισκάρια
κάτω
στα
δυο
Λισκάρια
κάτω
στα
δυο
Λισκάρια
και
γέμισε
η
τράτα
και
γέμισε
η
τράτα
μας
και
γέμισε
η
τράτα
μας
καιγέμισε
γέμισεηη
ητράτα
τράταμας
μας
και
μας
και
γέμισε
τράτα
μας
σουπιές
σουπιές
και
καλαμάρια
σουπιέςκαι
καικαλαμάρια
καλαμάρια
σουπιές
και
καλαμάρια
σουπιές
και
καλαμάρια
σουπιές
και
καλαμάρια
Εβίρα
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίραμια
μιαστα
σταπανιά
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
Εβίρα
μια
στα
πανιά
βρε
πήρα
δυο
στο
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στοχωριό
χωριό
βρεπήρα
πήραδυο
δυοστο
στο
χωριό
βρε
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρεπήρα
πήρατρεις
τρειςστο
στοσπίτι
σπίτιτης
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
Πηγάμε
Πηγάμε
και
καλάραμε
κάτω
εις
το
διαπόρι
Πηγάμεκαι
καικαλάραμε
καλάραμεκάτω
κάτωεις
ειςτο
τοδιαπόρι
διαπόρι
Πηγάμε
και
καλάραμε
κάτω
εις
το
διαπόρι
Πηγάμε
και
καλάραμε
κάτω
εις
το
διαπόρι
Πηγάμε
και
καλάραμε
κάτω
εις
το
διαπόρι
πολλά
πολλά
ψάρια
πιάσαμε
μαζί
και
ένα
χταπόδι
πολλάψάρια
ψάριαπιάσαμε
πιάσαμεμαζί
μαζίκαι
καιένα
έναχταπόδι
χταπόδι
πολλά
ψάρια
πιάσαμε
μαζί
και
ένα
χταπόδι
πολλά
ψάρια
πιάσαμε
μαζί
και
ένα
χταπόδι
πολλά
ψάρια
πιάσαμε
μαζί
και
ένα
χταπόδι
Εβίρα
Εβίρα
μια
στα
πανιά....
Εβίραμια
μιαστα
σταπανιά....
πανιά....
Εβίρα
μια
στα
πανιά....
Εβίρα
μια
στα
πανιά....
Εβίρα
μια
στα
πανιά....
Την
Την
τράτα
μου
την
πούλησα
Τηντράτα
τράταμου
μουτην
τηνπούλησα
πούλησα
Την
τράτα
μου
την
πούλησα
Την
τράτα
μου
την
πούλησα
Την
τράτα
μου
την
πούλησα
εις
εις
τη
Θεσσαλονίκη
ειςτη
τηΘεσσαλονίκη
Θεσσαλονίκη
εις
τη
Θεσσαλονίκη
εις
τη
Θεσσαλονίκη
εις
τη
Θεσσαλονίκη
και
και
γύρισα
στη
μάνα
μου
καιγύρισα
γύρισαστη
στημάνα
μάναμου
μου
και
γύρισα
στη
μάνα
μου
και
γύρισα
στη
μάνα
μου
και
γύρισα
στη
μάνα
μου
με
δίχως
μεταλίκι
με
δίχως
μεταλίκι
με
δίχως
μεταλίκι
μεδίχως
δίχωςμεταλίκι
μεταλίκι
με
με
δίχως
μεταλίκι
Βρε
Βρε
πήρα
μια
στα
πανιά
Βρεπήρα
πήραμια
μιαστα
σταπανιά
πανιά
Βρε
πήρα
μια
στα
πανιά
Βρε
πήρα
μια
στα
πανιά
Βρε
πήρα
μια
στα
πανιά
βρε
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρεπήρα
πήραδυο
δυοστο
στοχωριό
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
δυο
στο
χωριό
βρε
πήρα
τρεις
στο
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτιτης
της
βρεπήρα
πήρατρεις
τρειςστο
στοσπίτι
σπίτι
της
βρε
σπίτι
της
βρε
πήρα
τρεις
στο
σπίτι
της
Δεν υπάρχει Ελλάδα χωρίς
θάλασσα. Η θάλασσά μας,
από τις νήσους Κλείδες μέχρι τα νησάκια βορείως της
Κέρκυρας, είναι η ίδια η
ζωή μας. Πόσα και πόσα
δεν έγραψε ο λαός μας γι’
αυτήν τη θάλασσα. Της
έγραψε τραγούδια πολλά
και ωραία. Ύμνους απέραντους. Ήταν και μπορεί ξανά να είναι η ζήση μας. Τώρα που την εγκαταλείψαμε
και χάσαμε τον εαυτό μας,
ας την ξαναθυμηθούμε, ας
επιστρέψουμε σ’ αυτή για
να βρούμε τον καλό μας
εαυτό, τότε που μαζί τραγουδούσαμε, μαζί θρηνούσαμε, μαζί δημιουργούσαμε. Το δημοτικό μας τραγούδι είναι μια απέραντη
δεξαμενή, ας πάρουμε απ’
εκεί να δροσιστούμε. Κανείς δεν θα πει πως είμαστε
κλέφτες. Δικά μας τα τραγούδια, δική μας και η θάλασσα. Ας επιστρέψουμε
στη ζάμπλουτη αρχοντιά
μας.
31 Mαρτίου 2012
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ρε Ελλαδίτες,
αντισταθείτε ώσπου εν ώρα.
Είμαστε δίπλα σας.
17
ΑΝΑΦΑΝΔΟΝ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΩΝ
γράφει Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
DEUS CHRISTOFIANUS: Ο ΑΝΝΙΒΑΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ
“Something is rotten in the state of
Denmark.”
-Hamlet (Act 1, scene 4)
Τας τελευταίας εβδομάδας άπαντες οι
Κύπριοι πολίτες (πλην των διανοητικώς
ασθενούντων ακελικών) είναι μάρτυρες
τοσούτων ευτράπελων καταστάσεων,
ώστε να διερωτώνται αν κάποια στιγμήν
ο σουρρεαλιστικός εφιάλτης, άτινα καθημερινώς βιώνουν από το 2008 και
εντεύθεν, θα τερματισθή και θα βρεθώσι ασφαλείς εις τας κλίνας των.
Απαρχή εγένετο με το πλέον πρόσφατον Εθνικόν Συμβούλιον, όπου, αντί ενημερώσεως επί των ουσιωδών πτυχών του
εθνικού θέματος, ο μεγαλειότατος προέβη εις ωστικόν βιασμόν των δύσμοιρων
παρισταμένων, θέτων υπό ομηρίαν Ομήρου τε και λοιπών, με ανάγνωσιν ανουσίας και τετριμμένης πεντηκτοντασέλιδου ομιλίας, όπου το γνωστόν «άλλα λόγια, θκιέ παπά» έλαβεν σάρκα και οστά.
Η βασανιστική ομιλία άπτετο μεταξύ
άλλων και επί προσωπικών του παραπόνων, άτινα έδωσαν μίαν γεύσιν της ψυχοσυνθέσεως του μέγα του έθνους ταλανιστού. Εδήλωσεν, σοβαρομιλών και απεριφράστως, ότι ο λόγος διά τον οποίον
δεν ενημέρωνε τους πολιτικούς αρχηγούς
διά την πορείαν του Κυπριακού ήτο, βασικώς, ως αντίποινα διά το γεγονός ότι οι
αχρείοι ούτοι και ασεβείς δεν προϋπαντούσαν τον εκ Δικώμου ορμώμενον ψευδοδόκτωρα και πρώην καφετζήν κατά
τας αφίξεις του εις το αεροδρόμιον.
Προτού δε ο λαός συνέλθει εκ του ως
άνω πρωτοφανούς, απεφάσισεν όπως
πρωτοτυπήσει εκ νέου, κρατών τον λαόν
εις θυμηδιακήν εγρήγορσιν. Ούτω πως,
υλοποίησε σχέδιον νεοφανούς εθελοντικής αποπομπής της μόνης υπουργού ήτις
δεν ήτο ανεγκεφακελική και απολύτως
τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Έργον όμως, ουχί εύκολον, εν όψει
του γεγονότος ότι η ως άνω ήτο
πρόεδρος του βαρύγδουπου κόμματος «Ηνωμένων Πεπλανημένων»
με σλόγκαν «Λύση, τζι ας πάμεν στ’
ανάθθεμα».
΄Ομως, η ως άνω νευρωτική στάρλετ των Αντιναχτών Πατατών ήτο
κώλυμα εις τας ενεργειακάς τιτάνιας μιζοπροσδοκίας της κεντρικής
επιτροπής του ΑΚΕΛ, ήτις, διά να
ενεργήση και να ενεργηθή, εχρειάζετο ουχί αντιδραστικόν γυναικάριον με ψευδαισθήσεις μεγαλοσύνης, αλλά βδελυρόν κομματόσκυλλον άνευ φραγμών, χώρκατον και
βόρτον, αναδυόμενον εκ των κτηνωδών σπλάχνων της πλέον ηθικώς
διαβρωμένης κλίκας της χώρας, επιτυχώς κεκαλυμμένης υπό μανδύαν
χαμηλού επιπέδου λαïκισμού.
Ούτω, ο εφευρετικός δικτατορίσκος ανεκάλυψε ότι η λύσις ήτο
απλή – να ψευσθή ασυστόλως ως η
εν γένει τακτική των εις την ακελικήν αίρεσιν προσκυνούντων.
Απλώς και αναντιλέκτως, η υπουργός παρητήθη, πλην όμως… προ
καιρού και προφορικώς.
Όμως, η σχιζοφρενής των τελευταίων εβδομάδων πορεία δεν ετελείωσεν εδώ και το κακόν «ετρίτωσεν» με τη δημοσιογραφικήν διάσκεψιν του μεγαλειοτάτου, όπου,
αφού εκάλεσεν τους απανταχού δημοσιογράφους εις το προεδρικόν διά νευραλγικήν δήθεν ενημέρωσιν επί του Κυπριακού, δεν ανέφερεν το παραμικρόν ουσίας ή χρησιμότητος.
Απροκαλύπτως αλαζονικός και προκλητικός, ανόητος και φαιδρός, εκνευριστικός και κατάπτυστος, εκθείαζεν παι-
δαριωδώς εαυτόν με ατεκμηρίωτας γενικολογίας και αρνούμενος εις τούτους
άδειαν αμφισβητήσεως ή δευτερολογίας.
Ανεφέρθη μετριοφρόνως εις την μεγάλην
δημοτικότητάν του εις το εξωτερικόν και
εδήλωσεν αφοριστικώς ότι οι ξένοι δεν
δύνανται να διανοηθούν τη μεγαλόνησον
με έτερον πρόεδρον πλην της αυτού πα-
ναχρηστότητος, νύξις δι’ επαναδιεκδίκησιν ετέρας καταστροφοθητείας. Ακολούθως, εκατακεραύνωσε πισώπλατα τους απόντας προκατόχους του με αναλήθειες και ανακρίβειες και έπλεξε το εγκώμιον του εαυτού του
ως αλάθητου, αναγορεύοντας
βασικώς εαυτόν εις θεότητα.
Εν όψει των ανωτέρω μου δημιουργούνται δύο σοβαραί απορίαι:
(α) Διατί δεν προφυλάσσουν
την υγιείαν και ασφάλειαν του
αμέμπτου ημών αναντικατάστατου προέδρου, ως ήθιστο με τους
πάλαι ποτέ αυτοκράτορας της
Ρώμης, όπου επεστράτευαν δοκιμαστήν των φαγητών των
(cibum pregustator) διά να βεβαιωθώσι ότι δεν θα τον δηλητηριάσωσι και να αφανισθή το
έθνος; Τελευταίως, το χρώμα
τούτου δεν είναι το κλασσικόν
ακελικόν εμετικόν κίτρινον, αλλά μία δυσάρεστος χροιά γκριζοκίτρινου, και ανησυχώ ειλικρινώς διά πιθανήν αργήν δηλητηρίασιν του οφτού του με αρσενικόν από ζηλόφθονους συντρόφους.
(β) Προς τι όλος ο σάλος διά
τον Απόστολον Ανδρέαν, εφ’
όσον εκεί διά μικροάγιον ομιλούμεν, όταν ευρισκόμεθα εις
την παρουσίαν και ευλογίαν της θεότητος ταύτης;
Αισχροί αντιπολιτευόμενοι, ανανήψατε
επιτέλους, έστω και αργά, και δοξάστε
τον!
Νυν και αεί και εις τους αιώνας των
όνων…
ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΑ
18 ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ, ΚΑΜΕ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΡΙΕΡΑ, ΠΑΕΙ ΣΟΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.
Η άλλη
ΤΟ ΠΑΡΚΟΥΙΝ
Να, λοιπόν, που οι ιθύνοντες κατάφεραν να μετατρέψουν το παλιό νεκροταφείο της Χώρας σε πάρκο. Τώρα, εκεί πίσω απ’ τον αστυνομικό
σταθμό του Λυκαβηττού και πάνω στη Μακαρίου, στην καρδιά της πόλης, οι χωραΐτες θα μπορούν να περνούν τις ώρες τους ευχάριστα και μετά να πηγαίνουν για τα ψώνια τους ή τον καφέ τους στα πολλά μαγαζιά, που είναι πολύ κοντά στο πάρκο. Εμείς, όμως, έχουμε μια ένσταση.
Γίνεται να υπάρχει πάρκο δίπλα από αστυνομικό σταθμό; Πού ξανακούστηκε τέτοιο πράγμα; Πώς θα φιλιούνται τα ζευγαράκια στα παγκάκια, πώς θα μπορούν τα βαποράκια να πουλούν ναρκωτικά
και πού, τέλος πάντων, θα κάνουν
έρωτα τα ζευγαράκια που θα
(ερ)εθίζονται από τα καυσαέρια,
αφού δεν άφησαν ούτε ένα θάμνο ούτε καν ένα μικρό χώρο, που
να δίνει κάποια κάλυψη; Και ας
υποθέσουμε ότι ένα ζευγάρι παράτολμων νέων επιχειρήσει να κάνει έρωτα και την ίδια στιγμή οι μπάτσοι
βασανίζουν κάποιον κακόμοιρο πολίτη, ποιος θα είναι αυτός που θα πληρώσει τα τραύματα του νεαρού ζευγαριού; Φοβάμαι πως θα είναι πάλι ο
φορολογούμενος πολίτης.
Υπάρχουν λύσεις στο πρόβλημα. Μία λύση είναι να φύγει ο αστυνομικός σταθμός και τα γειτονικά κτίρια, για να φανεί κιόλας η εκκλησία του
Αγίου Σπυρίδωνα. Μία άλλη είναι να ενωθεί το πάρκο με τη Μακαρίου,
η οποία θα πρέπει να γίνει πεζόδρομος μέχρι την Πλατεία Σολωμού και
την Πλατεία Ελευθερίας και, αφού κατεδαφιστούν τα τερατουργήματα
των πλατειών αυτών, να κατεδαφιστεί μαζί τους και η Ελένη Μαύρου, και
αν είναι δυνατόν, μαζί της όλο το ΑΚΕΛ, και ο Χριστόφιας να πάει έσσω του με τη γεναίκα του τζιαι άμα θέλει ο άδρωπος ας πηαίννει πάνω κάτω στη Μακαρίου να σιαιρετά το πλήθος, που θα απολαμβάνει τον καφέ
του.
Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΟΛΩΜΟΥ
Τελικά είμαστε πολλά
βλάκες. Κάθε φορά που
περνώ από την Πλατεία
Σολωμού διαπιστώνω πως
μας έμπηξαν το αγγούρι
στον κώλο και κανείς δεν
διαμαρτυρήθηκε. Ξόδεψαν εκατομμύρια για να
φτιάξουν το ΤΙΠΟΤΑ.
Μετέτρεψαν την πλατεία
σε ένα τσιμεντένιο σκατό,
άχαρο και καταθλιπτικό, και ένας Θεός ξέρει πώς θα είναι το καλοκαίρι, σαν έρθουν οι πυράες. Νομίζω έφτασε ο καιρός που ένας σοβαρός
υποψήφιος για την Προεδρία θα πρέπει να προσθέσει στο πρόγραμμά
του και την εισαγωγή αρκετών ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΩΝ. Ακούς, Θεοχάρους;
Το παλιό ΓΣΠ
Πάντα, όταν περνούσα από το παλιό ΓΣΠ, ο νους μου πήγαινε στις υπαίθριες γιορτές και παραστάσεις, που τόσο αγάπησε ο λαός μέσα σ’ αυτό το
γήπεδο. Θυμόμουν επίσης τα μεγάλα ματς που πρόλαβα να δω όταν υπήρχε κυπριακό ποδόσφαιρο και κυπριακές ομάδες. Ακόμη και όταν
σταματούσα στον Κυριλλή για λουκουμάδες,
σαν να άκουγα από μέσα τον Λιπέρτη να καλωσορίζει τους ελλαδίτες επισκέπτες στο νησί
μας και να διαισθάνομαι
τη συγκίνηση του πλήθους. Στο ΓΣΠ είδα ακόμη ιστορικές συναυλίες,
την πρώτη του Σαββόπουλου, την πρώτη των Κατσιμιχαίων, αν θυμάμαι
καλά. Στο ΓΣΠ είδα και τον Ζάγκηλο, είδα και τον Πάκκο, είδα και τον
Άσπρου. Τώρα θα βλέπουμε τα σκατοακελικούθκια του ΘΟΚ να μολύνουν την περιοχή με τις Κυπροτέξ παραστάσεις τους. Τώρα ο ιερός αυτός χώρος, η ανάσα της ιστορικής Χώρας, θα μετατραπεί σε φέουδο των
προοδευτικών δυνάμεων, που εν έτει 2012 θα μας παρουσιάζουν σοσιαλιστικό ρεαλισμό με ηθοποιούς της οκκάς και σκηνοθέτες της πεντάρας.
Είντα τζιαιρούς εφτάσαμεν!
Υ.Γ.: Τα εγκαίνια του ΘΟΚ θα ήταν καλό να γίνουν με ένα κυπριακό
θεατρικό έργο, με πρωταγωνίστρια τη Χριστίνα Χριστόφια, συμπρωταγωνιστές όλους τους άλλους ακελικούς
ημιηθοποιούς και με ημίονο σκηνοθέτη τον
Βαρνάβα Κυριαζή και πρώτο φκιολίν τον
Άντρον Κυπριανού. Ένα τέτοιο έργο θα
μπορούσε να ήταν το κλασικό πια «Ο τζιύρης μου ο γάααρος» του Β. Φτωχόπουλλου, όπου την κόρη θα υποδύεται η Χριστίνα. Αν τώρα δεν θέλουν να ανεβάσουν
Φτωχόπουλλο, μπορούν να ανεβάσουν το
αριστούργημα του Νεοκλή Συλικιώτη «Στο υπουργείο τρώω καλά».
31 Mαρτίου 2012
Ένωσις
«Ουάν νάιτ σταντ», «Σχέση μιας
Βραδιάς» και Λαϊκό τραγούδι
Ο τίτλος του παρόντος κειμένου
ενδεχομένως να προϊδεάζει τον
αναγνώστη ότι πρόκειται για κάτι ανάλαφρο και ρηχό. Ωστόσο,
το ζήτημα που πραγματεύεται το
κείμενο είναι σοβαρό, σύνθετο
και χρήζει πολυεπιστημονικής
ανάλυσης. Θα μπορούσαν δηλαδή να ασχοληθούν με αυτό γλωσσολόγοι, κοινωνιολόγοι, σεξολόγοι, εθνολόγοι, ψυχολόγοι κ.ά.
Το «ουάν νάιτ σταντ» δεν ξέρω
πότε μπήκε ως όρος στη ζωή μας.
Δεν ξέρω επίσης πού και πότε
γεννήθηκε ως όρος. Φαντάζομαι
σε κάποια κοινωνία της Δύσης,
κάπου στο δεύτερο μισό του 20ού
αιώνα. Προφανώς η συνεύρεση
μιας βραδιάς μεταξύ δύο εραστών συνέβαινε σε διάφορες και
διαφορετικές κοινωνίες στην
ιστορία της ανθρωπότητας. Εδώ
όμως πρέπει να αποσαφηνίσουμε
μια θεμελιώδη διαφορά μεταξύ
των όρων «ουάν νάιτ σταντ» και
«σχέση μιας βραδιάς», στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας τις
τελευταίες πέντε με έξι δεκαετίες.
Χοντρικά, λοιπόν, το «ουάν νάιτ
σταντ» είναι μια διαδικασία συνεύρεσης δύο εραστών, οι οποίοι
γνωρίζονται κάπου τυχαία, δεν
λένε κατ’ ανάγκη πολλά πολλά
μεταξύ τους και ακολούθως έρχονται σε ερωτική επαφή. Με το
πέρας της συνεύρεσης, ο καθείς τραβά τον
δρόμο του. Αυτό που αποκομίζει το κάθε
συμβαλλόμενο μέρος, είναι μια εγωιστική ικανοποίηση. Δηλαδή, το «ουάν νάιτ σταντ» είναι σε μεγάλο βαθμό τροφή της ανθρώπινης
εγωπάθειας (ψυχολογικό – σεξολογικό ζήτημα). Μάλιστα, το σημείο της εγωιστικής
ικανοποίησης είναι το μόνο σημείο συναισθηματικής παραγωγής της όλης διαδικασίας και είναι καθαρά ατομικό. Σε κανένα
άλλο σημείο του «ουάν νάιτ σταντ» δεν εντοπίζεται συναισθηματική διάσταση. Παρά λοιπόν το γεγονός ότι η όλη διαδικασία για να
υλοποιηθεί χρειάζεται περισσότερο από ένα
άτομο, επί της ουσίας δεν υφίσταται διαδραστικότητα, εκτός από το σημείο που εκ
των πραγμάτων δεν μπορεί να παρακαμφθεί.
Πρόκειται δηλαδή για μια μορφή αυτοϊκανοποίησης με την βοήθεια δευτέρου ατόμου!
Αυτομάτως οδηγούμαστε στο συμπέρασμα
ότι το αξιακό περιεχόμενο του «ουάν νάιτ
σταντ» δεν είναι παρά η εξύμνηση της ατομοκεντρικότητας και μόνον. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και με τη χρονική διάρκεια
της όλης διαδικασίας, μας οδηγούν και σε
ένα γενικότερο συμπέρασμα: Ότι το «ουάν
νάιτ σταντ» δεν είναι τίποτα παραπάνω από
σεξουαλικό φαστ φουντ.
Τα χαρακτηριστικά αυτού που εννοούμε
ως Έλληνες λαϊκοί άνθρωποι «σχέση μιας
βραδιάς», το οποίο διαφέρει ωσάν η νύχτα
με τη μέρα από το «ουάν νάιτ σταντ», τα
εντοπίζει κανείς -πού αλλού;- στη λαϊκή μας
μουσική. Στο αριστούργημα της Ιωάννας Γεωργακοπούλου «Για σε μεθώ κάθε βραδιά»*
μπορεί κανείς να δει ότι η σχέση μιας βραδιάς έχει συναισθηματικές προεκτάσεις, οι
οποίες ξεπερνούν χρονικά το αποκορύφωμα
του όλου γεγονότος, που είναι η ερωτική επαφή. Στο τραγούδι των Απ. Καλδάρα και Αιμ.
Σαββίδη «Είπα να σβήσω τα παλιά»**, ειδικότερα στην τελευταία στροφή, είναι εμφανές ότι η σχέση μιας βραδιάς με το πέρας της,
και εκτός από την ικανοποίηση, μπορεί να
αφήσει και μια συναισθηματική πληγή, που
για να τη βιώσει κανείς ως τέτοια πρέπει να
τον χαρακτηρίζουν ευαισθησίες. Στο άλλο
μεγάλο λαϊκό άσμα «Όποια και να ’σαι», επίσης του Καλδάρα με τον Σαμολαδά, αποκρυσταλλώνεται η πεμπτουσία του όρου
«σχέση μιας βραδιάς». Το κεντρικό πρόσωπο
του τραγουδιού μπορεί να μη ζητά την αγάπη μιας γυναίκας, αλλά ζητά κάτι που έχει
να κάνει με συναισθηματική και ηθική υποστήριξη (δεν σου ζητάω να μ’ αγαπήσεις, λίγη ζητώ παρηγοριά...). Επίσης δηλώνεται ότι
συνειδητά καμία γυναίκα στη ζωή του (ακόμη και γυναίκα μιας βραδιάς) δεν υπήρξε που
να μην έχει καθορίσει σε μεγάλο ή μικρό βαθμό τον χαρακτήρα του (όσες γυναίκες έχω
γνωρίσει [...] στο ριζικό μου έχουν γραφτεί).
Χωρίς, δηλαδή, να έχει παίξει κάποιον ουσιαστικό ρόλο.
Συνεπώς, έχουμε δύο όρους, οι οποίοι φαινομενικά αναφέρονται στο ίδιο ζήτημα.
Ωστόσο το αξιακό τους περιεχόμενο, οι ηθικές και συναισθηματικές τους προεκτάσεις,
η διαφορετική αφετηριακή ανάγκη, που οδηγεί στη συντέλεση του «ουάν νάιτ σταντ» ή
της «σχέσης μιας βραδιάς», είναι μερικά στοιχεία, τα οποία διαφοροποιούν επί της ουσίας
τους δύο όρους και τα γεγονότα που χαρακτηρίζονται από αυτούς. Εμείς πάντως, ως
Έλληνες λαϊκοί άνθρωποι και Ορθόδοξοι
χριστιανοί, ψηφίζουμε δαγκωτό «σχέση μιας
βραδιάς». Αφενός επειδή είμαστε αντίθετοι
σε κάθε είδους ατομικοκεντρικές πράξεις και
αντιλήψεις, αφετέρου επειδή σε κάθε πράξη
που δεν απαιτεί ή δεν παράγει συναισθήματα ουσίας μοιάζουμε σαν ψάρια έξω απ’ το
νερό.
* Για σε μεθώ κάθε βραδιά/ πώς να σε σβήσω απ’ την καρδιά/ που σ’ ένα βράδυ, σε μια
ώρα/ ξαφνικά μου ’φερες μπόρα/ και ζητώ
να βρω τη λησμονιά.
Μια νύχτα ζήσαμε μαζί/ μα πάντα ο νους
σε ξαναζεί/ όνειρο ήσουν στο σκοτάδι/ μια
μαστόρισσα στο χάδι/ μ’ άφησες αγιάτρευτη πληγή.
Ήσουνα τόσο ελκυστική/ μια άγνωστη περαστική/ γλυκοεγλέντησα κοντά σου/ κι αν
δεν ξέρω τ’ όνομά σου/ πάντα η καρδιά μου
σε ποθεί.
**...Όπου φυσάει ο βοριάς
σε παίρνει και σε πάει,
είσαι γυναίκα μιας βραδιάς,
ψεύτικα που αγαπάει...
Γ. Π. (Χρίστος Πέτρου)
31 Mαρτίου 2012
ΑΚΕΛ: 85 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. ΚΑΝΕΙ ΠΙΟΝ!
ΣΧΟΛΙΑ
Η άλλη
Ένωσις
Του Βαγορή
Ο Φώτης Βαρέλης, Δωδεκανήσιος ποιητής και καθηγητής πανεπιστημίου, κατασυγκινημένος
από την προσωπικότητα του
Ευαγόρα Παλληκαρίδη, γράφει
το 1957 το παραπάνω ποίημα,
από τα πιο χαρακτηριστικά για
τον δεκαοχτάχρονο ήρωα. Ο Φώτης Βαρέλης, μέσα στην ταπεινότητά του, άφησε το ποίημά του να γίνει θρύλος, χωρίς το
όνομά του. Αποδόθηκε σε άγνωστο ποιητή, και πολλές φορές συναντάται ως δημοτικό της εποχής! Δεν παύει όμως να αντανακλά τη δόξα της θυσίας του Παλληκαρίδη και να μεταδίδει τη
συγκίνηση που προκαλεί.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θηλιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Κακίες και συκοφαντίες
Οι κακίες, οι κακογλωσσιές κι οι συκοφαντίες που ακούγονται για πρόσωπα που
εκτιμώ με αρρωσταίνουν. Με προσγειώνουν, μου υπενθυμίζουν με τρόπο δραματικό πως είμαστε μια θλιβερή επαρχία,
«ένα ξερονήσι στην άκρη της Μεσογείου».
Τ’ αυτιά της Πραξούλλας
Ω… είναι αλήθεια, τελικά! Τα αυτιά της
Πραξούλλας Αντωνιάδου - Κυριακού είναι τεράστια. Ω… θέλω να γνωρίσω τον
κομμωτή της! Κάνει το παν να της αφήνει
αρκετά μαλλιά στην περιοχή των αυτιών,
ώστε αυτά τα δύο και τεράστια να χώνουνται. Αγγέλισσά μου, γιατί δεν κάνεις
μια πλαστική αυτιών να ησυχάσεις; Αφού
είσαι πλούσια! Αν δεν με απατούν οι γνώσεις μου, η αναισθησία που γίνεται δεν είναι γενική. Αναίσθητη ολική είσαι εσύ…
Το βιβλίο του Σταυράκη
Μα έβγαλε βιβλίο ο Σταυράκης; Η πολιτική στην οικονομία, η οικονομία στην πολιτική; Αχ, βρε Σταυράκη… με νύχια και με
δόντια το παλεύεις! Καλοπιάνεις, γλείφεις
τον Χριστόφια! Μα τι θέλεις; Ποιαν καρέκλα από όλες θέλεις, να σου την κανονίσω!
Για πάντα εδώ!
Κοιτάζω όλους αυτούς τους πολιτικούς,
ΣΧΟΛΙΑ
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Μάρτης μήνας και δεν θα μπορούσαμε να μη δακρύσουμε στη
μνήμη και ανάμνηση του ήρωα και ποιητή μας Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Στ’ αλήθεια, μες στην ψυχή μας δεν γέρασε ποτέ.
Έμεινε ο έφηβος, ο αγωνιστής… ούτε άσπρα μαλλιά, ούτε βγαλμένα δόντια, ούτε αρθριτικά.
Ένας ήρωας λεβέντης, παρόλο
που έφυγαν τα χρόνια. Το ποίημα που ακολουθεί χαρίζεται σε
όσους τιμούν τη μνήμη του.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης Εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει…
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη, κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
Ο Μαυρίδης από τον κατεχόμενο
Γαϊδουρά έγραψε πολλά ποιήματα,
μα μερικά, παρ’ ότι ο άνθρωπος ήταν
αγράμματος, έχουν ιδιαίτερο ποιητικό και όχι μόνο ενδιαφέρον. Όπως το
πιο κάτω. Απολαύστε το. Εμπεδώστε
το. Μελετήστε το.
Ο ΠΠΟΥΣ...
Για να ξηππέσ’ ο θηλυκός
ένι που τους γονιούς της,
κάποτε φται τζι ο νους της.
Έσιει συμπάθκειον το κακόν,
του θηλυκού εν φυσικόν,
μα ζόριν στον αρσενικόν
αντάν να βκαίννει ππουσ...
― Παρόντες όλοι;
― Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
― Παρόντες, λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
― Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις Ελληνική Ιστορία!
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν σ’ αναφιλητά, ετούτοι κι όλη η τάξη.
― Παλληκαρίδη, άριστα! Βαγόρα, πάντα πρώτος!
Στους πρώτους πρώτος, άγγελε, πατρίδας δοξασμένης.
Συ μέχρι χτες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία!
Τα ’πε κι απλώθηκε σιωπή πά’ στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω από κείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.
που περνούν από μπροστά μου στην οθόνη της τηλεόρασης, όλη αυτή την αλαζονεία και σκέφτομαι σοβαρά: Ποιος τους
υποσχέθηκε πως θα μείνουν για πάντα εδώ;
Ζωντανοί… στη σκηνή… σαν ροκ συγκρότημα;
Συγγραφείς
Έχω δίπλα μου ένα βιβλίο του Μαρκές
και ένα άλλο του Κούντερα. Τα διαβάζω
και σκέφτομαι, μήτε ο ένας μήτε ο άλλος
κατέβηκαν στο επίπεδό μου, και πιο χαμηλά, την ώρα που έγραφαν. Και καλά
έκαναν. Οι συγγραφείς πρέπει να μας αναγκάζουν να ανέβουμε πιο ψηλά, όχι να κατεβαίνουμε πιο χαμηλά. Ξέρετε κανέναν
ντόπιο συγγραφέα που μας ανεβάζει πιο
ψηλά; Μέχρι να τον ανακαλύψω παρακαλούνται όσοι δεν διαθέτουν τα προσόντα του Μαρκές και των άλλων της ίδιας
καλής συγγραφικής ικανότητας να καταθέσουν τις πένες τους. Θα ήθελα αυτό να
το κάνουν και κάμποσοι ντόπιοι ποιητές,
που καθημερινά με απογοητεύουν με την
ποιότητα της ανθρωπιάς τους.
Μάσκες
Ου, φέτος είδα και τον Συλικιώτη στα καρναβάλια στη Λεμεσό. Μάσκα κι αυτός, μάσκα κι ο Χρίστου, που έκαμνεν αππομάρες μασκαρεμένος μες στους δρόμους. Ξεχάσατε, κύριοι, ότι έχουμε πένθος σε αυτόν
τον τόπο;
Νεόφυτου Χ. Μαυρίδη
Ποιητικά Άπαντα, Λευκωσία 2003
μοι και οι μετρημένοι σε αυτόν τον τόπο.
Έμειναν οι κοκορόμυαλοι να ποζάρουν
στον φακό, οι κοτόμυαλες να ζηλεύουν
γιατί δεν τις καλούν οι κοκορόμυαλοι να
ποζάρουν όλοι μαζί στον φακό και να
κερδίσουν έτσι μια μικρή αιωνιότητα. Ρε,
πού πάμε; Κουμανταρέα, τι μας είπες; Το
show είναι των Ελλήνων!
Κατηγορίες
Παρακαλείται η κυράτσα, που τις προάλλες πήρε τηλέφωνο εις τας Αθήνας, κατηγορώντας κάποιον που δεν έπρεπε, να μην
το ξανακάνει, γιατί θα της κόψω εγώ τα
χέρια… και μετά; Μετά πώς θα μετρά τα
λεφτουδάκια της; Και μετά, πώς θα μας
φτιάξει το μουσείο που την έταξαν να
φτιάξει; Και μετά, πώς θα κρατεί δυο σχοινιά σε δυο κόμματα;
O κόσμος πεινά!
Χριστόφια μου, αν δεν παίρνεις χαππούθκια τη νύχτα για να κοιμηθείς, πάει
να πει πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό και την καρδιά σου. Ξέρεις ότι έχει κόσμο πολύ που πεινά στο νησί που κυβερνάς; Στις ενορίες μας κάθε Κυριακή ο κόσμος φέρνει ψωμιά για τους φτωχούς. Εσύ
τι θα φέρεις;
Αυξήσεις
Μου κάνει εντύπωση η αμηχανία της κυβέρνησης. Οι αυξήσεις πνίγουν τον κόσμο,
και η κυβέρνηση της ανθρωπιάς, του λαού, μένει με ανοικτό το στόμα και κρεμασμένα τα χέρια. Δεν κάνει τίποτα. Απολύτως!!!
Ελλήνων show
Χάθηκε η σεμνότητα, χάθηκαν οι νούσι-
Διαγωνισμός ΡΙΚ
Απορία… Μα στον φετινό διαγωνισμό
κυπριακού τραγουδιού, που διοργάνωσε το ΡΙΚ, είχε και δυο τραγούδια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της επαναπροσέγγισης των Τούρκων εχθρών μας;
Το ένα μάλιστα διακρίθηκε με κάποιο
βραβείο. Ποιοι το ψήφισαν; Όλα τα
ΕΔΟΝόπουλα; Δόθηκε εντολή από το
κόμμα;
Η Νικήτα στις Βρυξέλλες;
Το λοιπόν… σε αυτόν τον τόπο έχουμε
ανεργία. Σωστά; Πολλά άτομα προικισμένα περιμένουν από το κράτος να αναγνωρίσει την αξία τους. Θα περιμένουν
πολλούς αιώνες, γιατί πάντα εδώ επιπλέουν οι φελλοί. Το λοιπόν… αν τη θέση στις Βρυξέλλες που ανοίγεται τώρα
θαυμάσια την πάρει η Νικήτα, μιας και
διαθέτει όλα τα προσόντα, κομμένα και
ραμμένα στα μέτρα της, που ζητούνται,
ε τότε θα σχίσω το μοναδικό μαγιό που
έχω και θα της το στείλω ταχυδρομικώς.
Μα τωρά σοβαρομιλούμε; Την τεμπέλα
να την στείλουμε στις Βρυξέλλες να δουλεύει; Γιατί; Για να αγοράζει ακριβά ταγεράκια; Μα ποιος την αθθυμήθηκε τωρά; Η γυναίκα έχει μερικά χρόνια που
αφυπηρέτησε.
Ποιος την καλεί από τις Βρυξέλλες; Κανένα αγόρι; Ε, ρε, παλιοκοινωνία…
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Η κυρία Ρήνα Κατσελλή με φυλλάδιό της επαναφέρει το ζήτημα του Μεγάρου Μουσικής
και της αλλοίωσης της αρχικής απόφασης του
υπουργικού συμβουλίου για τη στέγαση της
κρατικής βιβλιοθήκης. Εμείς γράψαμε αρκετές φορές για το Μέγαρο και γιατί, κατά τη
γνώμη μας, δεν πρέπει να γίνει. Συμφωνούμε
με την κυρία Κατσελλή πως, αν στεγαστεί στο
Μέγαρο η κυπριακή βιβλιοθήκη, πολύ περισσότερα θα ήταν τα οφέλη για την Κύπρο
και τον Ελληνισμό, παρά η παρουσία των κυράτσων της Λευκωσίας, για να ακούσουν, μίσιη μου, κλασική μουσική. Φυσικά, εάν οι ιθύνοντες έχουν δεσμευτεί προς τους κοτσιινόκωλους Ευρωπαίους πως πρέπει να έχουμε
κι εμείς Μέγαρο, τότε ας γίνει ένα στη Λεμεσό (οι Ρώσσοι, οι Αραπάες τζιαι οι Κολοσσιάτες έχουν μιαν έμφυτη ροπή προς την όπε-
ρα τζιαι τον Μπαχ) και ένα στην Αγία Νάπα,
οπού μαζεύεται ο όγκος των τουριστών μας.
Με το ΜΕΓΑΡΟ στην Αγία Νάπα θα είναι
πλήρες και το προϊόν μας, μιας τζιαι οι μεθυσμένοι Εγγλέζοι, αφού δείξουν τα όργανά τους
τζιαι κατουρήσουν μες στες στράτες τζιαι ξεράσουν μες στες αυλάες του κόσμου, εν να
μπορούν να παν να ακούσουν τζιαι λλίον Μότσαρτ. Τώρα, αν οι ξένοι τουρίστες βαρεθούν
τζιαι αρκέψουν τα γαμήσια μες στο ΜΕΓΑΡΟ,
μικρόν το κακόν. Καλλύττερα να βάλουμε νάυλον πας στες καρέκλες για να μεν τες λερώνουν με τα απόβλητά τους οι τουρίστες μας,
παρά να μας κατηγορούν οι ξένοι πράκτορες
ότι δεν έχουμε και πολιτιστικά προϊόντα να
προτείνουμε στους πελάτες μας.
Φωτιά, λοιπόν, στα ΜΕΓΑΡΑ, φωτιά και
στον ΘΟΚ και σε καθετί που μας μετατρέπει
19
σε άβουλα πιθηκάκια.
Στο Δημοτικό σχολείο της Αιγιαλούσης, τη
δεκαετία του ’50, σ’ ένα άγριο χωριό μέσα στα
χώματα, τα αγκάθια, τα πηλά, χωρίς ρεύμα,
χωρίς παπούτσια και χωρίς κανένας Ευρωπαίος να μας παροτρύνει, μάθαμε κι ακούγαμε ακόμη και κλασική μουσική. Κάθε μέρα ο
δάσκαλός μας έβαζε στο γραμμόφωνο ένα δίσκο και, πότε με κλασική, πότε με παραδοσιακή μουσική, ο νους μας και η καρδιά μας
ταξίδευαν σε τόπους άγνωστους και μακρινούς. Δεν φορούσαμε φράκα, ούτε ίβνιγκ ντρες
και παρά ταύτα μάθαμε πολλά. Kρατούσαμε
ένα λάστιχο για να σκοτώνουμε πουλάκια,
κουρκουτάδες, κάττους και οτιδήποτε άλλο
περνούσε από μπροστά μας. Θέλω να πω, πως
δεν είναι τα λούσα που κάμνουν τον άνθρωπο,
αλλά η Γιαλούσα. Σκατάες.
Έλληνες, το ΔΗΣΑΚΕΛ
δεν έχει πατρίδα.
Σκοτώστε το.
20
Η άλλη
KΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ 1
ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ
Ο «Πουπουλένιος» του Μάρτιν Μακ Ντόνα είναι ένα
έργο που μιλά για την ψυχική και σωματική κακοποίηση των παιδιών. Η διαστροφή είναι τόσο βαθιά, που το
κείμενο καταλήγει να ανήκει στην κατηγορία του πειραματικού θεάτρου. Ο ρεαλισμός είναι προσχηματικός
και η πλοκή, μια απροκάλυπτα διαφανής κουρτίνα που
καλύπτει το παράλογο και το ανατρεπτικό της ανθρώπινης ψυχής. Νοσηρό, ακραίο, σκοτεινό και σαδιστικά
γοητευτικό, το αριστούργημα του Μακ Ντόνα εισάγει
μια ακόμη παράμετρο στο theater of cruelty, αυτήν της
αρρωστημένης φαντασίας, που ακυρώνει την αθωότητα και την αγνότητα της παιδικής ηλικίας. Η αποδομητική οπτική του συγγραφέα φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με ό,τι πιο φρικαλέο μπορεί να διανοηθεί. Το παιδί, ενώ θα έπρεπε να τυγχάνει της προστασίας των ενηλίκων και δη των γονιών, γίνεται αντικείμενο απάνθρωπων βασανιστηρίων και ψυχολογικής βίας.
Αυτό το έργο, με αυτό το θέμα, αποφάσισε να αγγίξει η ΕΘΑΛ. Η σκηνοθεσία ανατέθηκε στο Γιώργο Μουαΐμη. Η σκηνοθετική γραμμή πήρε ένα έργο του βάθους
και το μετέτρεψε σε έργο της επιφάνειας. Παρέμεινε καθηλωμένο στον αποτροπιασμό που δημιουργεί στον θεατή και δεν εμβάθυνε στα ουσιαστικά νοήματα και μηνύματα του έργου. Η αλήθεια παραπαίει μέσα σε σκηνοθετικούς ακροβατισμούς και βερμπαλισμό που ακυρώνει το συμπυκνωμένο νόημα του έργου. Ο παραλογισμός δεν μπορεί να παρουσιάζεται με συμβατικά μέσα. Η αναπαράσταση αναστέλλει τις λειτουργίες της
φαντασίας. Η παρουσία του pillowman στο τέλος αποπροσανατολίζει το δράμα και το μεταβάλλει σε καρνάβαλο, ενώ και η εκδοχή του τέλους μάλλον ατυχής μπορεί να θεωρηθεί. Το διάλειμμα καταστρέφει την κλιμάκωση των συναισθημάτων και η όλη προσπάθεια ξεφτίζει τελικά σε μια φιλότιμη μεν, ατελή δε, προσπάθεια.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια απλοϊκά και χωρίς ευρηματικότητα. Οι φωτισμοί χωρίς ενδιαφέρον. Η μουσική αδιάφορη. Η Κατερίνα Καζαντζή κινήθηκε ανάμεσα στη σοβαροφάνεια και τη φαιδρότητα. Οι δύο βασανιστές, Δημήτρης και Γιάννος Αντωνίου, σαχλοί και
καθόλου πειστικοί. Οι ερμηνείες τους δεν άγγιζαν τα
όρια του ερασιτεχνικού, ήταν ερασιτεχνικές. Εξαιρέσεις, στον κανόνα του ερμηνευτικού πυθμένα, ο Φώτης
Γεωργίδης και ο Ανδρέας Φυλακτού.
Ο Φώτης Γεωργίδης είχε ένα μάλλον εύκολο έργο,
καθώς ο ρόλος του κακοποιημένου με νοητική υστέρηση αδελφού ήταν πολύ κοντά στο φυσικό του ύφος,
κίνηση και έκφραση. Ο Ανδρέας Φυλακτού με το μεγάλο, όσο και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου του οικόπεδου Αφροδίτη, ταλέντο, μπόρεσε να δώσει έναν
αξιοπρόσεκτο και πολυεπίπεδο Κατούριαν. Ο συγγραφέας είναι αυτός που γίνεται μάρτυρας, για να επιβιώσει, τελικά, μέσα από το πνεύμα του. Η ενέργεια και το
πάθος που διαθέτει ο Φυλακτού πάνω στη σκηνή είναι
μοναδικά. Πρόκειται για έναν ηθοποιό που καθηλώνει
με τη δύναμη της λιτότητας των εκφραστικών του μέσων. Στον ρόλο του Κατούριαν έλαμψε, καθώς διαθέτει ένα πρόσωπο που ξεχειλίζει από παιδική αθωότητα. Αξίζει, λοιπόν, να δει κανένας την παράσταση μόνο και μόνο για τον Ανδρέα Φυλακτού, που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Σε ό,τι αφορά το γενικότερο θεατρικό κλίμα, αυτό
κυριαρχείται από την ερμηνεία της Έρικας Μπόναμ
Κάρτερ Μπεγέτη, η οποία έκρινε πως ο καλύτερος τρόπος να παρουσιάσει την κυρία Λάβετ του διαμονικού
κουρέα της Φλιτ Στριτ, ήταν να κοπιάρει κυριολεκτικά τον ρόλο της σπουδαίας συναδέλφου της από την
αντίστοιχη ταινία. Αρνούμαι να σχολιάσω τις τραγελαφικές περούκες και τα αποτυχημένα μακιγιάζ, για
να μην οδηγήσω τον Ανδρέα Αραούζο στα πρόθυρα
νευρικής κρίσης.
Νανώ Μολέσκη
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ένωσις
31 Mαρτίου 2012
KΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ 2
ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ
Για τις παραστάσεις του Κώστα Γεωργίου και των μαθητών του Λυκείου Ακροπόλεως έχω γράψει κι
άλλες φορές, εγκωμιάζοντας τις
προσπάθειες όλων των συντελεστών,
οι οποίοι έως τώρα δεν μας έχουν
απογοητεύσει. Φέτος μας παρουσίασαν ένα νέο έργο του Κώστα Γεωργίου, που ονομάζεται «Στους τόπους της Λιθίνης Σιωπής». Το έργο
αυτό, όπως όλα τα έργα του Γεωργίου, είναι κάτι σαν θεατρικό δοκίμιο αυτογνωσίας. Φέτος ξανά ο Γεωργίου μάς ταξιδεύει στις θάλασσες
και στα βουνά, ανάμεσα σε ανέμους
και γλυκές ιστορήσεις ενός πικραμένου μα περήφανου λαού. Ο αφηγητής δεν είναι άλλος από τον ίδιο
τον Γεωργίου και τα βιώματά του.
Ακόμη και μέσα στο θέατρο αυτός
μας καθοδηγεί, αφού πρώτα μας περάσει από την απέραντη άσπρη αυλή, μετά στο δωμάτιο με τους ανέμους και, στο τέλος, πριν μπούμε μέσα, στη βαθιά θάλασσα με τα ψάρια ρέγκες να επιπλέουν σε μια κατεύθυνση, σαν ένας θεατρικός σχηματισμός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ακόμη και η αλμύρα της μυρωδιάς της ρέγκας σού ανοίγει την
όρεξη να περάσεις μέσα στην αίθουσα των δρωμένων να πάρεις τη
θέση σου, ώσπου ο Γεωργίου, σαν
καλός οικοδεσπότης, να καλέσει τον
θίασό του για να αρχίσει την παράστασή του.
Θεωρώ πως ο ΘΟΚ και τα ελεύθερα θέατρα θα έκαναν πολύ καλά
να πήγαιναν να δουν τα σκηνικά
του χώρου και την παράσταση. Οι
ΘΟΚισταί και οι ελευθεροθεατρινισταί θα πάθαιναν την πλάκα της ζωής τους, διότι δεν θα κατάφερναν
ποτέ με τόσο λίγα χρήματα να φτιάξουν τέτοια σκηνικά και προφανώς
οι σκηνογράφοι τους και οι σκηνοθέτες τους θα περνούσαν σε ανώτε-
ρα στάδια κομπλεξισμού.
Η παράσταση είναι ένα ταξίδι στο
βίωμα της γλώσσας μας, από τα αρχαία και την κοινή γλώσσα της Βίβλου, μέχρι τη βυζαντινή και την καθαρεύουσα, τη δημοτική, τη διάλεκτό μας. Όχι τη διάλεκτο των κυπριλλίδων, των «αντινακτών πατάτων» και των κυπριακών τηλεοπτικών σειρών, αλλά την κυπριακή των
δημοτικών μας τραγουδιών και των
μεγάλων μας ποιητών. Σ’ αυτό το
ταξίδι συμμετέχουν και οι μαθητές
ηθοποιοί. Δύσκολο το ταξίδι, μα έτσι
το θέλουν και οι ίδιοι. Θα μπορούσαν και οι μαθητές της Ακρόπολης
να ανέβαζαν ένα ΘΟΚικό έργο, με
βαρύγδουπες ερμηνείες, που τόσο
αρέσουν σε καθηγητές, γονείς και
παράγοντες. Όχι, στο Λύκειο Ακροπόλεως έχει δημιουργηθεί μια άλλη
παράδοση, όπου οι μαθητές φτύνουν αίμα, όχι για να γίνουν σταρ
του μαθητικού θεάτρου, ούτε για να
ακολουθήσουν σπουδές σε δραματικές σχολές και μετά να καταλή-
ξουν στο σκουπιδαριό των τηλεοπτικών σειρών, αλλά για να ποιήσουν ήθος, ν’ ανεβάσουν τον πήχη
λίγο πιο ψηλά για να κατανοήσουν
εαυτόν και πατρίδα καλύτερα.
Η αντίσταση εναντίον του ΘΟΚισμού περνάει μέσα από πολλές διαδρομές. Μία εξ αυτών είναι και οι
παραστάσεις που αναιρούν τη σοβαροφάνεια του κρατικού ιδρύματος. Μία άλλη είναι το νεοελληνικό
έργο, που χωρίς αυτό ΔΕΝ μπορεί
να υπάρξει νεοελληνικό θέατρο. Ο
Γεωργίου γράφει νεοελληνικό θέατρο χωρίς μπεκετισμούς ή πιντερισμούς, χωρίς να αντιγράφει τον χολυγουντιανό κινηματογράφο, χωρίς
να παριστάνει τον παγκοσμιοποιημένο πολίτη-δημιουργό. Τα έργα του
έχουν ραχοκοκαλιά εθνική. Αυτή
τους η αλήθεια τα κάνει και οικουμενικά. Ακούτε, χωρκατέξ Κυπραίοι συγγραφείς; Ακούτε, ψευδοευρωπαίοι ελλαδίτες θεατρικοί συγγραφείς;
Β.Φ
Στου απέραντου την ψίχα
Ο Γληόρης ο Θεός μου
Χριστέ μου τζιαι Παναΐα μου, τωρά που νηστεύκω, συχχωράτε μου
τότε που ακροπάτουν πα στες παλλούρες της Πιτσυλλιάς τζι έχασα
το βήμαν μου την ώραν που ’σκέφτουμουν το Τσάμικον του Γκάτσου σαν εμέτρουν «πάνω στην πέτρα την αγιασμένη» που «χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι» τζι
εθκιασσιέλλουν ταπισών του τζι ο
Χατζηδάκης εθκιαολίζετουν.
Για τζιείντην φλούδαν γης, δάσκαλε Κώστα Βασιλείου, Χριστέ
μου, ευλοείς τους τζιαι κάμνεις
πως εν ιξέρεις πως σε λλία γρόννια οι δραγουμάνοι μας εννά συναγλείφουνται στην Συρίαν τζι εννά καταγνώννουν την Μάναν μας
για την Εισβολήν. Εγιώνη λαλώ
σου για τον Θεόν μου που εφίλησεν κλεφτά πρώτα το αυτόματον
του τζι ύστερις την Βασιλιτζιήν
του τζι επήρεν μιαν ανηφορκάν,
τζι επήρεν μονοπάθκια τζι άφταιννεν το τσιάρον του αναμεσόν των
θκυο δοντιών του που ’τουν μακρά το ’ναν που τ’ άλλον σαν την
Αθήναν που την Λευκωσίαν τζι
εχώρεν τους συντρόφους του έτσι
αγαπησιάρικα, όπως ο Dylan το μολύβιν του την ώραν που έγραφεν
το «Sad eyed lady of the lowlands»
τζι όπως ο Ιησούς το καρφίν το
στερνόν τζι όπως ο Tom Waits την
όμορφην που την Νέαν Υερσέην
τζι όπως ο Βαμβακάρης την άλλην
όμορφην χαράματα η ώρα τρεις.
Τζι ελάλουν του «Μεν σε κόφτει,
Δάσκαλε, που σε λλίον τ’ αγγόννια σου εννά ’ν άνεργα τζι εννά
τους βάλλουν στο σκολείον να παπαγαλίζουν την κάθε πουτανοδραγώναν. Εσού είσαι το Φως μας
τζι η Παρθένα Μαρία μας τζι η
Νηστεία μας τζιαι για λλόου σου
σταυρωννούμαστιν τζιαι για λλό-
ου σου ενν’ αναστηθούμεν θέλουν
εν θέλουν οι μπαστάρτοι».
Χριστέ μου τζιαι Παναΐα μου,
συχχωράτε μου, αμμά ο Γληόρης
μου ήτουν δίπλα σας εψές που σας
είδα τζι έκλωννεν την μουστάκαν
του τζι έψαλλεν «Την Ωραιότητα
της Παρθενίας Σου» τζι εγιώνη,
για να μεν βάλω τα κλάματα μες
στην εκκλησιάν, έφκαιννα έξω ν’
άψω τσιάρον.
Βελούχης Αρειώτης
31 Mαρτίου 2012
ΠΕΙΝΑΣ; ΦΑΕ ΤΟΝ ΑΚΕΛΙΚΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΣΟΥ.
Η άλλη
Ένωσις
Και Μαραγκού και καλλιτέχνης
Στο βιογραφικό της από τώρα και στο
εξής η Άννα Μαραγκού, γνωστή από τις
απόπειρές της να γίνει δήμαρχος Λευκωσίας και φυσικά από τη συγγραφή δεκάδων βιβλίων, μπορεί να προσθέσει ότι είναι και θεατρικός συγγραφέας, της οποίας τα έργα μάλιστα έχουν ανεβαστεί στο
Λονδίνο, την καρδιά της θεατρικής κίνησης του κόσμου.
Η ενασχόληση της κυρίας Μαραγκού με
το θέατρο άρχισε σ’ ένα αεροπλάνο, όταν
από τα πίσω καθίσματα άκουσε ένα ζεύγος να κουβεντιάζει και, ναι, ναι, αίφνης
εμπνεύστηκε το θεατρικό της έργο και, ναι,
ναι, αποφάσισε πως δεν γίνεται η Κύπρος
να μην έχει τον δικό της Μπέκετ και έγραψε αμέσως το αριστούργημα και το πήρε
στον Αντρέα Χριστοδουλίδη, ο οποίος της
πρότεινε να το καταθέσει στον διαγωνισμό
για τη συμμετοχή της Κύπρου στο διεθνές
φεστιβάλ του Λονδίνου, όπως κι έγινε. Το
έργο κέρδισε τον διαγωνισμό και τώρα η
Άννα ετοιμάζεται για το Λονδίνο.
Επειδή και ο συνεργάτης μας Β.Ν.Π. υπέβαλε ένα έργο, θεωρήσαμε σωστό να ρωτήσουμε την επιτροπή του διαγωνισμού να
μας πουν με ποια κριτήρια διάλεξαν το συγκεκριμένο έργο της κυρίας Μαραγκού και
όχι κάποιο άλλο. Η απάντηση ήταν απλή.
«Ήταν το καλλύττερο», μας απάντησε γνωστός παράγοντας του θεάτρου ΟΛΗΣ της
Κύπρου. «Και γιατί, κύριε, ήταν το καλλύττερο;», ρωτήσαμε εμείς. «Επειδή εν το
πιο οικονομικό, δεν έσιει ούτε ηθοποιούς,
ούτε σκηνικά, ούτε κοστούμια, άρα εν με
τούτον που εν να πάμεν στην Αγγλία τζιαι αν δεν σας αρέσει μεν έρτετε να το δείτε».
Εμείς δεν επιμείναμε. Η Νανώ Μολέσκη
θα είναι εκεί στην πρεμιέρα τζιαι κανονίζει τους ούλλους. Για λόγους δεοντολογικούς δημοσιεύουμε τζιαι το δικόν μας θεατρικό, για να συγκρίνει ο κόσμος τζιαι να
καταλάβει ότι το δικό μας όι μόνο εν καλλύττερο, αλλά είναι ιδανικό για το Λονδίνο, μιας τζιαι προβάλλει την κοινή μας
κουλτούρα με τους Tουρκοκύπριους τζιαι
δείχνει τον δρόμο της επαναπροσέγγισης,
κάτι που εν να συγκινήσει τζιαι τους Εγγλέζους τζιαι τους Tουρκοκύπριους του Λονδίνου τζιαι τους ακελικοκύπριους της παροικίας.
O πόρτος
(Μονόπρακτο για την αναγκαιότητα της
βίας).
ΚΟΡΗ: Ούφφου πιον, ρε άπα, εν ημπορώ να σε θωρώ έτσι. Είντα μπου ’σιεις;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Τίποτε κόρη μου, έτο είμαι
λλίον μαραζωμένος.
ΚΟΡΗ: Μα που ο αρφός μου εν επέρασεν να παίξει στα τσικό της Ομόνοιας;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Όι κόρη μου, εν προσωπικόν το ζήτημα, άσε καλύτερα μεν…
ΚΟΡΗ: Τι; Έκαμεν φίλον η μάνα μου;
Εν το πιστεύκω!
ΠΑΤΕΡΑΣ: Όι κόρη μου…
ΚΟΡΗ: Πε μου άπα, εν τζι είμαι καμιά
αντιδραστικιά. Εν 15 χρόνια που έκαμα
στην ΕΔΟΝ τζιαι εν με προοδευτικές ιδέες
που με αναγιώσετε. Πε μου, εν ημπορώ να
σε θωρώ έτσι δυστυχισμένο, άτε πε μου.
ΠΑΤΕΡΑΣ (διστακτικός και μετά από
βαθιά αναπνοή): Είμαι ερωτευμένος, κόρη
μου…
ΚΟΡΗ: Εν το πιστεύκω, ρε παπά. Σε παρακαλώ, μεν το πεις της μάμμας απότομα,
άμπα τζαι πάθει τίποτε. Υπόσχεσαι;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Υπόσχομαι, κόρη μου.
ΚΟΡΗ: Τζιαι πόσον τζιαιρόν εν που ξέρεις τούντην γεναίκα;
ΠΑΤΕΡΑΣ (ξεσπάει): Έννεν γεναίκα κόρη μου, εν… (κλάματα)
ΚΟΡΗ: Καλάν ρε άπα, μεν κλαίεις, μεν
κλαίεις όπως το μωρό, εν είσαι ο πρώτος
21
ούτε ο τελευταίος (συνειδητοποιεί τι είπε ο
πατέρας). Έννεν γεναίκα; Μεν μου πεις ότι
ερωτεύτηκες τζιείντην συναγερμικιάν την
σκρόφα, την γεναίκαν του μπακκάλλη μας,
το τέρας την Αυγήν;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Όι κόρη μου, εν ημπορώ
πιον να το κρατώ μέσα μου. Εν άντρας κόρη μου (σιγή). Ε, πε τίποτε.
ΚΟΡΗ (σιγή): Τι να πω; Πόσον τζιαιρόν
φκαίννετε;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Έσιει θκυο εφτομάδες.
ΚΟΡΗ: Μεν μου πεις ότι εκάμετέ το τζιόλας!
ΠΑΤΕΡΑΣ: (γνέφει ναι)
ΚΟΡΗ: Εν το πιστεύκω! Εμένα εκάμετέ
μου όπως του σσιύλλου του κάττου του
ππούστη του ομοφυλόφιλου επειδή εκαΐλησα του Μιχάλη ύστερα που έξι μήνες που
είμαστε χαρτωμένοι τζιαι τωρά ο τζιύρης
μου…
ΠΑΤΕΡΑΣ: Αντρούλλα μου, συγγνώμην,
αλλά συμβαίνουν αυτά τα πράματα, πρέπει ούλλοι να το δεχτούμε τζιαι να προχωρήσουμε παρακάτω…
ΚΟΡΗ: Καλά ρε παπά, πε ότι αύριο εγώ
κάμω έναν κοπελλούιν, είντα μπου να του
λαλώ, γιε μου ξέρεις ο παππούς σου εν
ππούστης; Όι ρε παπά, ούλλα τζι ούλλα,
τούτον εν το περίμενα.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Έξερά το κόρη μου ότι εν
να σου έρκετουν βαρύ, αλλά υπολόγισα
τζιαι γιώ πως είσαι μια προοδευτικιά κοπέλλα τζιαι είσιεν να με καταλάβεις.
ΚΟΡΗ: Καταλάβω σε, ρε παπά… Ελπίζω
να μεν ’νεν δεξιός!
ΠΑΤΕΡΑΣ: Προς Θεού, κόρη μου, εν
τουρκοκύπριος.
ΚΟΡΗ: Ευτυχώς, κάτι είναι τουλάχιστον
αυτό.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Ξέρεις, εγνωριστήκαμε στο
σπίτι της ομοσπονδίας τζιαι μόλις είδαμεν
ο ένας τον άλλον κάτι έκαμεν κλικ τζιαι εδίκλησεν τζιαι εκάρφωσεν τα μμάθκια του
πάνω μου τζιαι είπεν μου: «Εμένα Αχμέτ,
εμένα καταλαβαίνει πόνο σου πρόσφυγα,
εμένα θέλει πει συγγνώμην για κακόν που
’καμεν Τουρκία».
ΚΟΡΗ: Μάνα μου, αλόπως εν πρόσφυγας τζιαι ο ίδιος.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Όι, εν έποικος, αλλά έπιαεν
τουρκοκυπριακήν υπηκοότητα.
ΜΑΝΑ (μπαίνει απότομα): Μα τι κάμνετε
δαμέ; Έσιει δέκα λεπτά που σας περιμένω
να φάμεν. Άτε πάμε τζιαι περιμένει τζι ο
παππούς σου.
ΚΟΡΗ: Άμμα περίμενε τζιαι έσιει κάτι να
σου πει ο παπάς. Άτε, πε της.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Έσιει 15 μέρες που σε απατώ.
ΜΑΝΑ: Σιγά το πράμα. Εγιώ έσιει πάνω
που χρόνον που σε απατώ.
ΚΟΡΗ: Εν πελλαμός! Εν το πιστεύκω! Η
μάνα μου τζι ο τζιύρης μου εκάμαν τα πίλιες!
ΠΑΤΕΡΑΣ (αγκαλιάζει τη γεναίκαν
του): Τταλλού μου, συγγνώμην, ευτυχώς
που έσιεις τζιαι συ κάτι αλλιώς εν θα μπορούσα να αντέξω την προσβολή. Είσαι τυ-
χερή που εν έχω αξιοπρέπεια, αλλιώς είσιεν
να σηκωστώ να φύω.
ΜΑΝΑ: Ελπίζω μόνο να μέννεν τζιείνη η
Μαρία η Μαρωνίτισσα.
ΚΟΡΗ: Όι άμμα, εν άντρας, τουρκοκύπριος, δικός μας έποικος.
ΜΑΝΑ: Ακόμα καλλύττερα. Τζι εγιώ εν
με γεναίκα που τα ’χω. Ας το κρατήσουμεν μυστικό τζιαι ούτε κάττα ούτε ζημιά.
ΚΟΡΗ: Άμμα, έτσι που περιέργεια ποια
είναι;
ΠΑΤΕΡΑΣ (πιο ευδιάθετος): Ναι, πε μας
Τταλλού μου.
ΜΗΤΕΡΑ: Τταλλούθκια να σου σιέζουν,
τσιλλάρες να πατάς. Εν η Αυγή του μπακκάλλη.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Μα τζιείνη εν δεξιά!
ΚΟΡΗ (σχεδόν ταυτόχρονα): Εν συναγερμικιά, ένα τέρας του φασισμού!
ΠΑΤΕΡΑΣ: Τζιαι εψήφισεν τζιαι ΟΧΙ,
εν αντράπηκες; Άσε που κάθε νύχτα εν έξω
που το προεδρικό.
ΚΟΡΗ: Εν εσκέφτηκες το κόμμα;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Ναι, το κόμμα εν το εσκέφτηκες;
ΜΑΝΑ: Εσκέφτηκά το αλλά εν με κόφτει, έσιει μιαν κλειτορίδα τόση, πιο μεγάλη που το βιλλίν σου.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Είντα μπου εν η κληρωτίδα;
ΚΟΡΗ (ντροπαλά): Γλωσσίν του πούττου άπα.
(Μπαίνει ο παππούς)
ΠΑΠΠΟΥΣ: Μα πόσην ώρα να καρτερώ; Άτε ελάτε να φάμεν τζιαι έχω κάτι να
σας πω. Χάτε κάμνετε γλήορα.
ΜΑΝΑ: Όι πε μας δαμέ τωρά παπά, πε
μας τωρά.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Ναι, πατέρα, πε μας τωρά
που είμαστε δαμέ, ανησυχούμεν να μάθουμε.
ΚΟΡΗ: Άτε, παππού, πε μας τωρά πριν
να φάμεν άμπα τζιαι…
ΠΑΠΠΟΥΣ: Έσιεις δίκαιο, κόρη μου,
καλλύττερα να σας το πω τωρά άμπα τζιαι
σταθεί σας το φαΐ. Λοιπόν, έσιετε δίκαιο,
εν μου αρέσκει να το παραδέχουμαι αλλά
έσιετε δίκαιο. Τόσα χρόνια που είμαι δεξιός είντα μπου εκατάλαβα; Τίποτε. Τόσα
χρόνια που περιμένω την Ελλάδα να έρτει
να μας σώσει τζιαι πούντην εξαφανίστηκεν πάλε. Έσιετε δίκαιο, έτσι τζιαι εγιώ
αποφάσισα στα γεράματά μου να γραφτώ
στο ΑΚΕΛ, που έσιει τουλάχιστον ήθος τζιαι κρατά καλά τζιαι τες παραδόσεις μας
τζιαι τα ήθη τζιαι τα έθιμά μας.
ΚΟΡΗ: Μπράβο, ρε παππού, μπράβο!
ΠΑΠΠΟΥΣ: Ελάτε ούλλοι κοντά μου
(αγκαλιάζονται τζιαι τραγουδούν μαζί.
Πρώτα ο Παππούς) Η δική μου η πατρίδα
έχει μοιραστεί στα δυο… (Σιγά σιγά πέφτουν τα φώτα. Ακούγεται ένας δυνατός
πόρτος από το διπλανό δωμάτιο. Τον πόρτο υποδύεται ο Αλέκκος Μιχαηλίδης.)
ΠΑΠΠΟΥΣ: Εν η γιαγιά σου. Μιαν
ζωήν δεξιά εν να μείνει. (Η Άννα Μαραγκού από τη μια μεριά και η Χριστίνα
Χριστόφια από την άλλη, κλείνουν την
αυλαία.)
ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ
Όσο βαρούν τα σίδερα, αμάν αμάν,
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ, ψεύτη κόσμε, για μιαν αγάπη που ’χα.
Τώρα που μας
έφυγε η Δόμνα
Σαμίου, τα μαύρα ρούχα του
πένθους μας θα
είναι σίγουρα
πολύ βαριά.
Μας άφησε ευτυχώς την κληρονομιά της, τη
φωνή της, για
να είναι μεν βαριά τα μαύρα
ρούχα, αλλά όχι τόσο που να μας συνθλίβουν. Αντιθέτως, η φωνή της θα είναι πάντα ένα μάθημα πατριδογνωσίας,
ένα κάλεσμα συλλογικής διασκέδασης
και δημιουργίας, ένας τρόπος να ανακαλύπτουμε τον πραγματικό εαυτό μας
και, παρά τις αντιξοότητες, να αντέχουμε. Καλό σου ταξίδι, Δόμνα Σαμίου.
ΟΤΑΝ Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ
ΔΕΝ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
ΣΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην
παρουσιάζεται κι ένα βιβλίο κάπου στη
Λευκωσία. Τι να συμβαίνει άραγε; Μήπως γίναμε λαός αναγνωστών; Μήπως
οι Κύπριοι άρχισαν ν’ αγοράζουν και
να διαβάζουν βιβλία; Μήπως αυτός ο
εκδοτικός οργασμός οφείλεται στο πολύ υψηλό πολιτιστικό επίπεδο του λαού μας, ή μήπως οι συγγραφείς, διαμέσου αυτών των βιβλιοπαρουσιάσεων,
προσπαθούν να βγάλουν καμιά γκόμενα, οι καημένοι;
Πάντως, ό,τι και να συμβαίνει, ακόμη να εμφανιστεί έστω κι ένας βιβλιοκριτικός που θα τολμήσει να πει στοιχειωδώς την αλήθεια.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ
Το γεγονός ότι η Αλήθεια, ο Φιλελεύθερος και η Σημερινή έχουν ολόκληρες στήλες για την παρουσίαση βιβλίων,
μάλιστα από αξιοπρεπέστατους λογοτέχνες, είναι ήδη ένας άθλος για τα δεδομένα του νησιού. Έως τώρα διάφοροι αντιγραφείς, που παρίσταναν τους
βιβλιοκριτικούς, αντέγραφαν τα οπισθόφυλλα των βιβλίων και μας έκαναν
και χάρη κιόλας. Τώρα, όμως, που
έχουμε γλυκαθεί κάπως, οφείλουν οι
ενδιαφερόμενοι και οι διευθυντές των
εφημερίδων να αναβαθμίσουν αυτές
τις στήλες και οι βιβλιοκριτικοί όντως
να περάσουν στην ΚΡΙΤΙΚΗ. Χωρίς
κριτική δεν μπορεί να υπάρξει ούτε κριτική σκέψη ούτε πρόοδος.
ΣΚΥΛΛΑΔΙΚΑ ΜΩΡΑ
Προτιμώ τα μωρά μας ν’ ακούν λαϊκά
και σκυλλάδικα, παρά Βανδή και Βίσση. Τελικά δεν είμαι
ο μόνος. Το ίδιο
προτιμούν και οι
ιθύνοντες του μαγαζιού παιδικών παιχνιδιών «Τζάμπο».
Μόνο έτσι μπορεί να
εξηγηθεί η τελευταία
τους διαφήμιση,
όπου ένας λαϊκός
τραγουδιστής γαυγίζει ένα τραγούδι
για να προσελκύσει τα παιδιά στα καταστήματα «Τζάμπο». Ελπίζω κι άλλες
εταιρίες να κάνουν το ίδιο.
22
Αδέρφια, την Αμμόχωστο θα την
πάρουμε εμείς. Δεν θα μας την
«ανοίξουν» οι κατακτητές.
vasosftohopoullos.wordpress.com
Tο ΠΟΥΛ-ΜΟΥΡ (πουλώ μούρη) ΒΡΑΒΕΙΟ του Μαρτίου
στη 12η Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού
Στις 9, 10 και 11 Μαρτίου 2012, η Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού, που διοργανώθηκε στο «Ριάλτο» της Λεμεσού από
τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, μπορεί
να θεωρηθεί ως η κορύφωση του «δήθεν», που ήδη επικρατεί σε μια μεγάλη
μερίδα Κυπρίων δημιουργών του εικαστικού χώρου.
Από τις 16 ομάδες χορού που συμμετείχαν, μόνο τέσσερις-πέντε ξεχώρισαν:
η Ομάδα Πέλμα της Λίας Χαράκη με το
ΤUNE IN, για την εξαντλητική εξερεύνηση της δυναμικής, που εμπεριέχει η ασταμάτητη επαναληπτική κίνηση, η Ομάδα
της Milena Ugren Koulas, για την επιδεξιότητα του ζεύγους των χορευτών (Ιvica
Bango και Limor Ziv), που εκτέλεσαν μια
απαιτητική, ακροβατικού τύπου, χορογραφία, οι Ασώματες Δυνάμεις της Μάχης Δημητριάδου-Lindahl, λόγω της χορεύτριας Έλενας Χατζιδάκη, ο Λοΐζος
Κωνσταντίνου, όχι τόσο λόγω της θεωρητικής του σύλληψης, όσο λόγω της σκηνικής του παρουσίας κυρίως, η οποία είχε ουσία, όπως άλλωστε συνέβη και με
τους χορευτές της Ομάδας Echo-Arts της
Αριάνας Οικονόμου, που μετέφεραν πειστικά το θεωρητικό εγχείρημα του Παντελή Γεωργίου επί σκηνής, όπου ωστόσο
οι βιντεοπροβολές σε μεγάλη οθόνη ήταν
εντελώς αχρείαστες και φλύαρες, πληγώνοντας τον ζητούμενο μινιμαλισμό.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσίασε η
εικόνα-επίλογος του έργου του Αλέξη
Βασιλείου (Ομάδα Nothing to Declare), με
τον ίδιο σε μια κατάμεστη από πλαστικές
συστοιχισμένες φιάλες νερού σκηνή, στο
«Ριάλτο», αν και ο πρόλογος με τις τρεις
χορεύτριες στον ρόλο παρουσιαστή, να
εκφέρουν απολογίες με κακή άρθρωση,
ήταν και χιλιοϊδωμένη και ανούσια.
Ανούσια και η παρουσίαση της Ομάδας
Εν Δράσει, με τη συμμετοχή του κοινού
στο δρώμενο, σε ένα χιλιοειπωμένο θέμα, χωρίς καμιά καινούργια ερμηνευτική προσέγγιση. Φτάνει πια θεατές να χορεύουν με τους ερμηνευτές ή να συνδιαλέγονται μαζί τους στη σκηνή. Μπουχτίσαμε από τα ίδια και τα ίδια.
Το Χοροθέατρο Ομάδα Πέντε της
Χλόης Μελίδου εκτέλεσε το γνωστό μοτίβο χορογραφίας, που βλέπουμε εδώ και
πολλά χρόνια, πάνω στο ενδιαφέρον θέμα
της αφήγησης παραμυθιών, το οποίο είχε τύχει καλύτερης επεξεργασίας σε προηγούμενες παρουσιάσεις, όπως π.χ. στο
εγκαταλελειμμένο σπίτι του τουρκομαχαλά της Λεμεσού, στο πλαίσιο του Καλοκαιρινού Φεστιβάλ. Αισθητικά, η πρόταση μας έπαιρνε πίσω σε προηγούμενες
δεκαετίες με την περιττή περιγραφή της.
Χαμένες στη μετάφραση της εννοιολογίας σε σκηνική πραγμάτωση, εμφανίστηκαν οι ομάδες Αέλιον της Αλεξίας και
της Φωτεινής Περδικάκη και Αμφίδρομο Χοροθέατρο της Έλενας Χριστοδουλίδου, ενώ οι Φώτης Νικολάου και Χάρης Κούσιος απογοήτευσαν, ακριβώς γιατί μπορούσαν καλύτερα.
Το Noema Dance Works της Alexandra
Waierstall παρουσίασε μια ατμοσφαιρική
εικαστική εικόνα της Μαριάννας Χριστοφίδη, αν αυτή ήταν η επιδίωξή τους.
Τίποτε πέρα απ’ την εικόνα. Φαινόταν κι
αυτή η προσπάθεια χαμένη ανάμεσα στη
σύζευξη εικαστικών και χορογραφίας,
όπου και υπήρξε έλλειψη επικοινωνίας.
Το αποκορύφωμα του «δήθεν» υπήρξε
η τελευταία πράξη της Πλατφόρμας Σύγχρονου Χορού, με τη χορογραφία της
Έλενας Αντωνίου, σε εικαστική σκηνοθεσία Πόλυ Πεσλίκα και επί σκηνής ανάγνωση κειμένων από την Ελένη Ξένου,
που λανθασμένα εξέλαβε τον εαυτό της
ως σοφιστικέ μοντέλο σε πασαρέλα. Γιατί άραγε ένας εικαστικός με ουσιαστικό
έργο, όπως ο Πεσλίκας, να αναλώνεται
σε τέτοιου είδους πειραματισμούς και να
συνεργάζεται με άτομα της στημένης και
τυποποιημένης δημοσιογραφίας, που
αναπαράγουν την ανία σε όλο της το μεγαλείο ή με χορογραφικές προσπάθειες
που δεν έχουν τίποτε να πουν ή δεν ξέρουν καν τι θέλουν να πουν;
Συχνά το απόλυτο τίποτε μετουσιώνεται
σε τέχνη μέσα από την Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού. Ίσως επειδή διανύουμε
την εποχή του απόλυτου τίποτε, οπότε
και η τέχνη αντικαθρεφτίζει την πραγματικότητα; Μα δεν μπορεί τα πάντα να
’χουν μηδενιστεί τόσο απελπιστικά. Πού
μπαίνουν τα όρια; Εδώ ο υποτιθέμενος
πειραματισμός και η έρευνα ήταν ένα
αναμάσημα και μια μίμηση ξενόφερτων
τάσεων, χωρίς επεξεργασία και εισαγωγή
οποιουδήποτε καινούργιου στοιχείου.
Αν οι φοιτητές του ΤΕ.ΠΑ.Κ., που με
ευλάβεια παρακολουθούσαν την Πλατφόρμα, νομίσουν πως αυτή αποτελεί πρότυπο πρωτοποριακής δημιουργίας, τότε
η επιφάνεια και το δήθεν εμπεδώνονται
πανηγυρικά μέσω των επιλογών του
Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού,
που επιχορηγεί και στηρίζει το πουλ-μουρ,
αλλά και των ανώτατων εκπαιδευτικών
ιδρυμάτων της Κύπρου που δεν προωθούν την κριτική θεώρηση των πραγμάτων, που δεν ξυπνούν ούτε και συνεφέρνουν ανυποψίαστους φοιτητές, των οποίων η οπτική γωνία περιορίζεται στα στεγανά των κυπριακών παραγωγών.
Η συμπύκνωση της Πλατφόρμας σε μια
μόνο βραδιά με τις πέντε συμμετοχές που
είχαν κάτι το καινούργιο να πουν και να
προτείνουν αρκούσε, και μια αυστηρή
και δίκαιη επιλογή επιβάλλεται για του
χρόνου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Πορεία γυναικών στη Λευκωσία το 1958. Προπορεύεται ο Αντωνής, ο προ-προπαππούς του
Σαββάκη. Ο Αντωνής δολοφονήθηκε το 1969, όταν το μακαριακό καθεστώς αποφάσισε
να εξαλείψει από την Κύπρο τον εχινόκοκκο, δηλαδή τους σσιύλλους.
31 Mαρτίου 2012
Φοίβος Σταυρίδης
(1938-2012)
Ο απρόσμενος θάνατος του Φοίβου Σταυρίδη (1938-2012) στερεί τη Λάρνακα, την
Κύπρο και όλον τον Ελληνισμό από έναν
από τους σημαντικότερους, ανιδιοτελέστερους και ευεργετικότερους λογίους
και πνευματικούς της ανθρώπους.
Επί δεκαετίες ολόκληρες «ευαίσθητος
φαρμακοποιός που διανυκτέρευε» και
διημέρευε για το καλό των συμπολιτών
του και τη γνώση και απόλαυση όσων τον
συντρόφευαν στο φιλολογικό του στέκι,
ολιγογράφος αλλά καίρια ευαίσθητος και
πυκνά δραστικός ποιητής, λιτός μα οξυδερκής και στερεότατος κριτικός, εκδότης λογοτεχνικών και αυτοβιογραφικών
έργων σημαντικών μορφών του κυπριακού Ελληνισμού, και θεμελιωτής και συνεκδότης μοναδικών και πάντα ανώτατου επιπέδου λογοτεχνικών και φιλολογικών περιοδικών, άφθαστος βιβλιόφιλος
και συλλέκτης, εργατικότατος και ακούραστος βιβλιογράφος μέσα και έξω από
την Κύπρο, οργανωτής της βιβλιοθήκης
του Πανεπιστημίου Κύπρου και πολλών
φορέων και εκδηλώσεων τεχνών και πολιτισμού στην πατρίδα του, την ιδιαίτερη
και την ευρύτερη, με μια φράση αγαθό
και πάντα αγαθοεργό «πνεύμα του τόπου» του (genius loci), ξεχώριζε πάντοτε
και για τα σπανιότατα ανθρώπινα χαρίσματά του: την αταλάντευτη πίστη στη
δημοκρατία, τον αστόμωτο ζήλο για την
ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς
και την πρόοδο της Κύπρου, τη θερμή συμπαράσταση στους φίλους του και την
πρόθυμη στράτευση σε κάθε δίκαιη υπόθεση, τη φιλόξενη ανοιχτοχεριά, την ευγένεια των γραπτών, του λόγου και των
τρόπων, την προσήνεια μα και το λεπτό
όσο και καυστικό κάποτε χιούμορ, το
απροσποίητο χαμόγελο και τα σπινθηροβόλα έξυπνα μάτια πίσω από τα αχώριστα γυαλιά του.
Ευτύχησε να τον συντροφεύει μια από
τις πιο αφοσιωμένες και καλόψυχες συντρόφους, ευτύχησε να δει τα παιδιά του
να αναδεικνύονται κορυφές στους τομείς
των επιστημών και των γραμμάτων που
διάλεξαν, τιμώντας και το δικό του παράδειγμα, ευτύχησε ακόμη και να ακούσει το ωραίο μικρό του όνομα να δίνεται
ως σφραγίδα δωρεάς σε εγγόνια του.
«Πλήρη ημερών» θα τον λέγαμε, λοιπόν,
αν δεν ήταν ακόμα τόσο νέος ψυχικά και
πνευματικά και αν δεν είχε να δώσει κι
άλλα, πάρα πολλά, μέσω της ανεξάντλητης ζωτικής του ορμής.
Ύστερα από τον θάνατο του Θεοδόση Νικολάου και του Γιάννη Κατσούρη μέσα στα λίγα τελευταία χρόνια, το
ζωντανό, και αμώραντο ακόμα, άλας
στην Κύπρο μειώνεται ακόμη πιο πολύ.
Αλλά τέτοιοι θάνατοι δεν είναι μόνο μεγάλες και οδυνηρές απώλειες. Όσο θα
μένει ζωντανή η μνήμη του Φοίβου
Σταυρίδη και όσο το παράδειγμα της δικής του δουλειάς και προσφοράς θα μένει φωτεινό, «λύχνος φωτίζων το παρόν
και το μέλλον», τότε θα δικαιούμαστε
να λέμε γι’ αυτόν όσα έγραψε κι ο καβαφικός Αχαιός για τους αγωνιστές του
ημικατεχόμενου Ελληνισμού του καιρού του:
Όταν θα θέλουν οι Κύπριοι να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει ο τόπος μας» θα λένε
για σε. Έτσι θαυμάσιος θα ’ναι ο έπαινός
σου.
Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Γιώργος Κεχαγιόγλου
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΡΑΓΙΑΔΕΣ! ΠΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ! 23
31 Mαρτίου 2012
Γαουρολογίες
Δόξα σοι ο Θεός, κουτσά στραβά, όσοι επιβιώσαμε του τέταρτου χρόνου διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφκια, αξιωθήκαμεν τζιαι φέτος να
γιορτάσουμεν τες επαναστάσεις μας της 25ης του
Μάρτη τζιαι της 1ης του Απρίλη. Κάμετε τον
σταυρόν σας να αξιωθούμεν τζιαι του χρόνου. Αν
τον Φλεβάρην έχουμεν πρόεδρον τον Αναστασιάδην, εν ηξέρω αν θα προλάβουμεν τες 25 του
Μάρτη δίχα το φέσιν.
Έτσι μέρες πάντα έρκουμαι τζιαι σκέφτουμαι
τζιείνους τους αθρώπους που εσηκωθήκαν να παλέψουν με τα θηρία. Εβάλαν τα με την Τουρτζιάν,
εβάλαν τα με τους Εγγλέζους, επιστέψαν, επολεμήσαν τζιαι εφέραν αποτέλεσμαν. Το αποτέλεσμαν εν ήταν ακριβώς τζιείνον που εθέλαν. Ήταν
όμως καλλύττερο που τζιείνον που είχαν πριν πιάσουν τα όπλα.
Εθέλαν 10. Εβάλαν τον σταυρόν τους τζι εξεκινήσαν τζιαι εφτάσαν ως το 6. Εμείς εν εμπορούσαμεν να πούμεν πάμεν για το 16 τζιαι να φτάσουμεν έστω ως το12; Τα παιθκιά μας εν ημπορούν να θέλουν το 22 τζιαι να φτάσουν έστω ως
το 18; Είντα μπον τούτον που μας λείπει; Αν μας
φορήσεις βράκες τζιαι φουστανέλλες εν να δεις
πως είμαστεν οι ίδιοι. Είντα διαφοράν έχουμεν;
Μεν μου πείτε για τα ριάλια τζιαι την άνεσην.
Τούτα εν παραμύθκια της χαλιμάς. Τζιαι τότε εν
οι εχούμενοι τζιαι οι μορφωμένοι που εξεκινήσαν
τες επαναστάσεις. Εν εσηκώθηκεν κανένας μεροκαμαθκιάρης έναν πρωίν τζιαι να πει σήμερα
εν παω δουλειάν εν να πάω να κάμω επανάστασην. Ούλλοι, που τους Υψηλάντηδες τζιαι τους
Φιλικούς ως τον Μακάριον τζιαι τον Γρίβαν, ήταν
αθρώποι μορφωμένοι, εχούμενοι τζιαι, άλλοι λλίον
άλλοι πολλά, οικονομικά ανεξάρτητοι.
Βάλλω τον νούν μου τον γαουρίσιμον τζιαι λαλώ. Αφού σήμερα έσιει περίτου μορφωμένους τζιαι περίτου οικονομικά ανεξάρτητους έπρεπε να
περιμένουμεν τζιαι μιαλλύττερες επαναστάσεις.
Γιατί όμως ζιούμεν κολλημένοι μες στα βορβόπηλα τζιαι τίποτε εν ταράσσει; Τι εν τζιείνον που
είχαν οι παλιοί τζιαι εμείς εχάσαμέν το; Τους ηγέτες; Μπορεί. Αμμά πάλε τους ηγέτες γεννά τους ο
λαός. Γιατί τζιείνοι εγεννήσαν ηγέτες τζιαι εμείς εν
εκαταφέραμεν; Ο σπόρος εν ο ίδιος. Το χωράφιν
εν το ίδιον. Τότε εβλαστήσαν τζιαι μεγάλοι προδότες τζιαι μεγάλοι ηγέτες. Σήμερα εγεμώσαμεν
προδότες τζιαι προσκυνημένους, αλλά ηγέτες πατριώτες γυρεύκεις τους με το τζιερίν.
Τι στο καλόν κάμνουμεν λάθος;
Ένας γάρος είμαι τζιαι εν θέλω να το παίξω σοφός, αμμά έναν λάθος μας είδα το τζιαι εν να σας
το πω. Οι πρωτινοί, ακόμα τζιαι μες στην σκλαβκιάν τζιαι την κακοριζιτζιάν τους, εθωρούσαν πάνω, εβάλλαν τον σταυρόν τους τζιαι ήταν περήφανοι για το είναι τους. Επιστεύκαν πως ήταν
παιθκιά μεγάλων προγόνων τζιαι έπρεπεν να κάμουν μεγάλα έργα. Εμείς τούτην την πίστη εχάσαμέν την. Νομίζουμεν πως είμαστεν μιτσιοί, πως
εν είμαστεν άξιοι για τίποτε, πως πρέπει να κάμνουμεν ό,τι μας πουν οι ξένοι, οι μεγάλοι, οι δυνατοί. Εχάσαμεν την πίστην στον εαυτόν μας τζιαι τούτον σκοτώνει μας κάθε μέρα.
Τούτον σκοτώνει πρώτα τους ηγέτες μας.
Φκαίννει ένας πολιτικός για ένας στρατηγός τζιαι λαλεί μας πώς μπορούμεν να πάμεν μπροστά
τζιαι σύρνουμέν του λεμονόκουππες. Φκαίννει ο
άλλος τζιαι λαλεί μας να φιλήσουμεν τον κώλον
του δυνάστη για να μας χαρίσει άλλη μιαν ημέραν ζωής τζιαι πισκαλιούμεν του τζιαι ψηφίζουμεν τον τζιαι διούμεν του τον θρόνον για να κάτσει. Έτσι εμείναμεν δίχα ηγέτες. Έτσι εμείναμεν
να μας κυβερνούν οι προσκυνημένοι τζιαι να προσκυνούμεν τζι εμείς μαζίν τούς αφέντες. Εξιάσαμεν πως μπορούμεν να κάμουμεν τζιαι μεγάλα
πράματα, αθθυμούμαστεν μόνον τες αποτυχίες
μας.
Για να καταλάβετε αν συντυχάννω σωστά, πέτε
του διπλανού σας το όνομαν «Ελευθέριος Βενιζέλος» τζιαι ζητάτε του να σας πει το πρώτον πράμαν που του έρκεται στον νουν. Οι πιο πολλοί εν
να σας πουν Μικρασιατική Καταστροφή. Πολλά
λλίοι εν να σας πουν ο άθρωπος που ετριπλασίασεν την Ελλάδαν. Τζιαι να σκεφτείς πως στην Μικρασιατικήν Καταστροφήν ήταν άλλοι που εκυβερνούσαν.
Ρε γαδάροι, θωρείτε πάνω, θωρείτε ομπρός.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αν δεν πεθάνει
πρώτα μέσα μας.
Γάδαρος Κύπρου
Πολιτικός Αναλυτής
AΝΕΚΔΟΤΟ AΝΕΚΔΟΤΟ AΝΕΚΔΟΤΟ AΝΕΚΔΟΤΟ AΝΕΚΔΟΤΟ
Στο σπίτι των ηλικιωμένων κάποιος χτυπά την πόρτα.
- Ποιός; ρωτά η γιαγιά η γριβική.
- Ο χάρος.
- Τζιαι είντα μπου θέλεις; λαλεί ο παππούς ο ακελικός.
- Ήρθα να πάρω έναν από
εσάς, λαλεί τους ο Χάρος.
- Εμένα πάρε, λαλεί ο παππούς, άσε τη γιαγιά να ζήσει!
- Όι, όι, λαλεί η γιαγιά, εμένα
πάρε, άμα χάσω τον γέρο μου,
τόσα γρόνια που τον ανέχτηκα
τον γάαρο, είνταλος εν να ζήσω
μόνη μου;
- Αποφασίστε, λαλεί ο χάρος,
και θα ξανάρθω.
- Άμα σε χάσω, λαλεί η γιαγιά
στον παππού, εν θα μπορώ να
ζήσω. Έκαμές μου πολλά, αλλά νομίζω εν ημπορώ να ζήσω
χωρίς εσένα.
- Πάω στο καφενείο, λαλεί
ο παππούς, να σκεφτώ, αλλά
εξήχασεν τα κλειθκιά του
τζιαι ήρτε πίσω να τα πιάσει.
Χτυπά την πόρτα.
- Ποιος; ρωτά η γιαγιά.
- Ο χάρος, λαλεί ο παππούς
κρυφογελώντας, ήρθα να πάρω
έναν από εσάς!
- Έννεν δαμέ, κύριε, λαλεί του
η γιαγιά, εν να τον έβρεις στον
καφενέν του Πετρή του χτιτζιάρη, λλίον πιο πάνω που τον
πλάτανον.
KΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ 3
ΤΡΩΑΔΕΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΥΠΡΙΟ
Να λοιπόν και μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη που μας επεφύλαξε το
μαθητικό μας θέατρο. Στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, οι μαθήτριες και
μαθητές του ιστορικού αυτού σχολείου, συνέχισαν μια πολύχρονη
παράδοση στις αρχαίες τραγωδίες, με μια παράσταση, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Αντωνόπουλου, που θα ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες ηθοποιοί και πολλά επαγγελματικά θέατρα. Μιλώ πάντα λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα που είχαν οι συντελεστές της παράστασης. Ερασιτέχνες ηθοποιοί, άπειροι και πρωτοεμφανιζόμενοι,
ερασιτέχνες παραγωγοί και ελάχιστες ώρες για πρόβες, σε συνθήκες
αλλόκοτες και μη θεατρικές. Μιλάμε πάντα για μια μαθητική παράσταση και όχι για οτιδήποτε άλλο.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Η αίθουσα του Παγκυπρίου, άχαρη και αντιθεατρική, ένα μακρινάρι για σχολικές εκδηλώσεις, και όχι για θεατρικές παραστάσεις, μετατράπηκε με τα λιτά
σκηνικά της σ’ ένα αξιοπρεπέστατο σκηνικό απ’ αυτά που σπανίως
βλέπεις στο επαγγελματικό θέατρο. Τα ίδια μπορώ να πω και για
τον φωτισμό και για τα κοστούμια. Φυσικά αυτή η ατμόσφαιρα του
σκηνικού θα χαλάσει με τις καθιερωμένες ομιλίες των καθηγητών –
γυμνασιαρχών, οι όποιοι, σαν θεατροκάπηλοι του ΘΟΚ, έπρεπε να
μας προετοιμάσουν ψυχολογικά για να είμαστε επιεικείς με τους
μαθητές, λες και αυτοί καταλαβαίνουν καλύτερα από εμάς αυτά
που θα δούμε. Ακόμη και αυτήν την κακοφωνία εγώ την συγχώρεσα, διότι η ίδια η παράσταση έδωσε τις πρέπουσες απαντήσεις. Ο
Αντωνόπουλος απέφυγε τις υπερβολές που συνήθως ταλανίζουν
την αρχαία τραγωδία. Απέφυγε και τις γυναίκες που τσιριλλούν σαν
κότες στις εκπτώσεις και έστησε μια παράσταση χαμηλών τόνων,
έστω και αν κάποιοι μαθητές θεώρησαν πιο έξυπνο να παίζουν ως
ΘΟΚισταί και όχι ως κανονικοί ηθοποιοί. Ο αφηγητής και οι στρατιώτες ήταν πολύ καλοί. Μην το σνομπάρετε αυτό. Έχω δει στρατιώτες σε μεγάλα θέατρα να καθαρίζουν τη μύτη τους από ανία. Ο
Αστυάνακτας επίσης ήταν πολύ κάλος, παρά τη δυσκολία του ρόλου. Ο Ταλθύβιος και οι Μενέλαοι ήταν πολύ καλοί, έστω και αν
τους πρόδιδε κάπως η εφηβική τους φωνή. Όμως, πειθαρχημένοι
ως επαγγελματίες ηθοποιοί, τα κατάφεραν μια χαρά. Η Κασσάνδρα και η Ανδρομάχη, ρόλοι δύσκολοι που συνήθως καταλήγουν
στην υπερβολή και το γκροτέσκο με αποτέλεσμα να χάνεται ο Ευριπίδης και να τονίζεται ο κάθε κομπλεξικός σκηνοθέτης, ήσαν πολύ καλές. Ο χορός εντυπωσίασε όχι τόσο για τις χορογραφίες και
τις κινήσεις –μπράβο στις τρεις υπεύθυνες κορούες – αλλά για τη
σοβαρότητα που έδωσε η κάθε μια κοπέλα στον ρόλο της. Ούτε μια
στιγμή δεν ξέφυγαν. Ούτε μια στιγμή δεν άφησαν τον θεατή να νιώσει ότι η κάθε μία δεν ήταν μέρος ενός συνόλου, αλλά ταυτοχρόνως και μια ανεξάρτητη παρουσία. Η Ανδριανή Φωτιάδου, με ρίζες
γιαλουσίτικες, έριξε όλη της την καρπασίτικη τσαχπινιά και μας παρουσίασε μια πολύ ενδιαφέρουσα Ελένη, μία Ελένη που θα ζήλευε
ακόμη και η Ειρήνη Παππά. Δεν θα πω άλλα για την Ανδριανή, διότι είναι και εγγονή την νονάς μου, άρα συγγένισσά μου, όπως δεν θα
πω πολλά και για την Νικολέτα Παναγιώτου, που τυγχάνει να είναι όχι μόνο φίλη μου αλλά και βαφτιστική μου. Η Εκάβη της Νικολέτας ήταν Εκάβη υψηλής τέχνης. Κρίμα που δεν ζει ο Κακογιάννης να ξαναγυρίσει την ταινία. Τελειώνω με το ηπειρώτικο μοιρολόι που ακούμε όταν η Εκάβη θρηνεί πάνω απ’ τη σωρό του εγγονού της. Εύγε Νικολέττα μου, εύγε μιτσιοί, εύγε Αντωνόπουλε.
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ...
Το 0-3 της Τρίτης δεν μας λέει απολύτως τίποτα. Αυτό το ταξίδι
του ΑΠΟΕΛ μάς έδωσε πολλά. Έδωσε γροθιές και κλωτσιές στα
κατεστημένα της Ελλάδας και της Ευρώπης, κατάφερε να μας
κάνει να χαμογελάσουμε στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Oφείλουμε να ευχαριστήσουμε την καλύτερη ελληνική ομάδα για
το όνειρο. Ας πανηγυρίζουν οι ΡΕΑΛισταί. Εμείς παραμένουμε
αθεράπευτα ουτοπιστές. Κι ας φωνάζουν οι Χριστόφιες κι οι Αναστασιάδηδες για ΡΕΑΛισμό και κουραφέξαλα. Εμείς είμαστε
ΑΠΟΕΛ, δεν μασάμε. Μην τρελαίνεστε... ΤΑ ΛΕΜΕ.
Ρε Θαββάκη μου,
τι έγινε την 1η του
Απρίλη του ’55;
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Θκιάολε, ρα Έλλη!
Είντα μπου σας μαθαίνουν μες τζιείντο
σχολείο;
ΤΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΕ Η ΠΡΑΞΟΥΛΛΑ
Σ
Ι
Ε
Λ
AΠΟΚ ΗΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΕΙΔ
Τζι είπουν σου να
μεν το κάμουμε πας
στην πλατφόρμα,
τζιαι εν επικίνδυνο..!
Εν με κόφτει κόρη
Πραξούλλα, αλλά αν το
μάθει η Έρση, εν να αναγκαστώ να σε θκιώξω που την
κυβέρνηση! Σόρρυ α!

ΛΕΡΟΣ

Λέρος - Blue Star Ferries

Τεύχος 09/2014 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 06/2013

Τεύχος 08/2013

Τεύχος 06/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 10/2010

Τεύχος 10/2011 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 05/2011

Τεύχος 01/2011

ιανουαριος 2014