Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
✂
Φωτίου, κάτω τα χέρια
από τον στρατό!
ΕΝΩΣΙΣ
ΚΟΥΠΟΝΙ
ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Δείτε σχετικά
στις σελίδες 2 και 13
31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013 n TEYXOΣ 8 n ΕΤΟΣ 7ο n B΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
Ρε Δημήτρη μου, ευχαριστώ σε
πολλά για την συμπαράσταση. Ούτε
ο Κάρογιαν που του έδωκα ένα σωρό
οφίτσια, δεν μου στάθηκεν όπως
εσύ. Φυσικά θυμάσαι, σε όλην την
πενταετία σου, ήμουν τζι εγώ πολλά
καλός μαζί σου, αλλά εσύ τωρά είσαι
ένας κούκλος, συνέχισε τζιαι
εν θα μείνει πάνω μου.
Tζιαι ρε πελλέ, αγαπώ σε!
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου, Πόπη Ελλαδίτη
Νεολαία
Αυτομόλισε
Μασκόττα
Ξένιος Μεσαρίτης
Πληροφοριοδότες
Ντίνος Μιτσίδης (για ζυμαρικά),
Πρόδρομος Προδρόμου (πληροφορίες
για κακές συνήθειες Νίκου
Αναστασιάδη), Ζαχαρίας Κουλίας
(πληροφορίες για κάφτζιες Μάριου
Κάρογιαν), Ελίτα Μιχαηλίδου (υλικό για
να γράφουμε), Dave Mills (πληροφορίες
για τη δυσκοιλιότητα του βρετανού
ύπατου αρμοστή), Άριστος Μιχαηλίδης
(για Φιλελεύθερο), Λάζαρος Μαύρος
(για Σημερινή), Γ. Καρεκλάς (για το ΡΙΚ),
Ντίνος Οδυσσέως (για Λ. Παπαφιλίππου)
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Μ. Κάρογιαν, Λ. Κουρσουμπά
Lifestyling
Κ. Κενεβέζος, Ρ. Ερωτοκρίτου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε.
Χορηγοί
Η γεναίκα του Κάρογιαν, Γνώμη,
Μακδόναλτς, Νoble Energy, Μ. Σαρρής,
ΘΟΚ BOC και άλλοι δώδεκα ύποπτοι
οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Μακάριος Δρουσιώτης, Πάμπος
Χαραλάμπους
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Κυριάκος Παύλου άλλως ρακετίαρ
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS.
TEL.: 99696969. All rights reserved.
Nothing appearing in Union (and may
your blood become avladjin) newspaper
may be reprinted, reproduced by sex or
transmitted through viri, either holy or in
sin, by any electronic or mechanical
means without prior written permission
from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
Το επόμενο τεύχος της εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα
κυκλοφορήσει στις 28 Σεπτεμβρίου, μέρα Σάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας όπως αποστείλουν τα κείμενά τους διορθωμένα έως
τις 20 του ίδιου μήνα. Ελπίζω να έχετε
επιστρέψει από τις διακοπές σας ανανεωμένοι και έτοιμοι για σκληρούς αγώνες εναντίον του καθεστώτος Αναστασιάδη.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Με αυτό το τεύχος της εφημερίδας μας
μπορείτε να προμηθευτείτε και το βιβλίο
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ… ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ
ΠΛΟΥΣΙΟΙ; με
μόνο 7 ευρώ. Το
βιβλίο αυτό που
κυκλοφόρησε μόλις πριν δύο μήνες είναι ένα
σπουδαίο χιουμοριστικό ντοκουμέντο για το
κούρεμα και τις
επιπτώσεις του
στην καθημερινή μας ζωή.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ
Με το τεύχος Σεπτεμβρίου προσφέρουμε το βιβλίο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΟΛΕΘΡΟΥ μαζί με την εφημερίδα με μόνο 10 ευρώ. Το βιβλίο μόλις
κυκλοφόρησε και περιέχει έξι κείμενα
συνεργατών μας και τα 40 εξώφυλλα με
31 Αυγούστου 2013
τα οποία τιμήσαμε
τον Χριστόφια στην
εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ.
Φυλάξτε αυτό το βιβλίο, θα είναι ένα
σπουδαίο ντοκουμέντο για τον άνθρωπο που κατάφερε
να τον μισήσει σχεδόν όλη η Κύπρος.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΜΑΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Συνεχίζεται και η προσφορά μας για την
απόκτηση των 50 βιβλίων με τα 5 κουπόνια του νέου τεύχους της εφ. ΕΝΩΣΙΣ.
Αγοράζοντας 5 εφημερίδες του τελευταίου τεύχους, μπορείτε να παρουσιάσετε τα κουπόνια στα γραφεία μας και
να πάρετε αμέσως το πακέτο με τα 50
βιβλία. Μη χάσετε αυτήν την ευκαιρία.
Ισχύει μόνο γι’ αυτό το τεύχος.
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Το βιβλίο του
Μιχάλη Πασιαρδή με τα πέντε
ποιήματα και το
ένα πεζό κυκλοφόρησε πριν από
λίγες μέρες από
τις
εκδόσεις
ΑΙΓΑΙΟΝ και τιμάται 3 ευρώ. Το
βιβλίο μπορείτε να
το προμηθευτείτε
από τα γραφεία μας κι από επιλεγμένα
βιβλιοπωλεία.
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
ΛΗΔΡΑΣ 58
RNIK ENTERPRISES LTD
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
ΜΟΥΓΓΗ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
FANTASTI PAVILLION LTD
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
L&A MERX LTD NO 2
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ
FAST SPACE LTD
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
KUOPIO HOLDINGS LTD
CHRIS CASH & CARRY
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
STOKKOS BROS LTD
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
Η στάρλετ του ΑΚΕΛ, Ειρήνη Χαραλαμπίδου, αν το προσέξατε, έκλεισε το στόμα της. Η συνήθως λαλίστατη παρουσιάστρια, ενώ βρίσκει
καιρό να δίνει γλυκανάλατες συνεντεύξεις και να φωτογραφίζεται στα
λάιφσταϊλ περιοδικά και να κατακεραυνώνει τους αντίπαλους του μοναδικού και ένδοξου ΑΚΕΛ, τώρα
σίγησε. Ούτε λέξη για τον Συλικιώτη, ούτε ένα φωνήεν για τον Κατσουρίδη, ούτε ένα σύμφωνο για τον
Κιττή. Γιατί άραγε;
ΣΚΑΤΑΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Δεν ξέρω γιατί δεν συμπαθώ τη φάτσα αυτού του Χλωρακιώτη της
ΣΠΕ. Ίσως επειδή έκανε αυτές τις
ηρωικές δηλώσεις περί συνεργατισμού και για τον αγώνα που θα έδινε για να μην περάσει στα χέρια της
Τρόικας ή, ίσως, επειδή είχα μια συμπάθεια προς το συνεργατικό κίνημα. Τελικά, ο άνθρωπος αποκαλύφθηκε. Σχεδόν 11 εκατομμύρια χρωστά στον Συνεργατισμό και δεν πληρώνει δεκάρα. Κάτσε εσύ τώρα να
τα βγάλεις πέρα, όταν δεν έχεις να
πληρώσεις τα 300 ευρώ της δόσης
σου. Προσοχή, λοιπόν. Οι σκατάες
βρίσκονται παντού, ακόμη και μέσα
στα ίδια μας τα σπίτια.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
Το βραβείο απονέμεται στον Νίκο
Ρολάνδη. Κάθε φορά που μιλά στα
μέσα, νιώθεις την ανάγκη να τρέξεις
κάπου να καλυφθείς, μήπως και πέσει κάποια τούρκικη χειροβομβίδα
στο κεφάλι σου. Να και κάτι που μόλις μου ήρθε. Τελικά ο Ρολάνδης είναι ο πνευματικός πατέρας του Στυλιανίδη. Τώρα που έγραψα και τα
δύο αυτά ονόματα, ετοιμαστείτε για
τα χαρακώματα. Τη μεγάλη μάχη μέσα στα μυαλά μας τη δίνουν όχι οι
κανονικοί Τούρκοι, αλλά οι απ’ εδώ
Τούρκοι.
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Για να καταλάβω δηλαδή,
τωρά που εν να μας δώκουν
το Βαρώσιν, εν να πρέπει να μιλούμεν εγγλέζικα επειδή εν να μας
διοικούν οι ΟΗΕδες; Εσιέξιξι.
31 Αυγούστου 2013
3
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ
ΑΚΥΡΩΣΗ ΟΡΑΜΑΤΩΝ
Η συστηματική ακύρωση των οραμάτων μας έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην προσωπικότητα και στον
χαρακτήρα του σύγχρονου Κύπριου,
τέτοιες που ο σύγχρονος Κύπριος είναι πια απλώς σύγχρονος και όχι Κύπριος.
Η ακύρωση του οράματος της
ΕΝΩΣΗΣ και η υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν ένα από
τα πιο ισχυρά πλήγματα, μιας και ο
αγώνας της ΕΟΚΑ δημιούργησε με το
μεγαλείο του πολλές προσδοκίες. Η
κεκτημένη
ταχύτητα
μιας
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δεν άφησε τα αποτελέσματα να φανούν εξ αρχής, αν και
πολλοί προειδοποίησαν για τις τραγωδίες που θα μας έζωναν στα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Με την
ενωσιολογία, κυβέρνηση και πολιτικός
κόσμος θα ακολουθήσουν μιαν πορεία
ενδυνάμωσης της ανεξαρτησίας και
εδραίωσης των νέων πια κρατικών
συνθηκών της νέας Κύπρου. Από το
’60 έως το ’74, με την τελική ακύρωση του οράματος της ΕΝΩΣΗΣ και με
το κυνήγι μάλιστα των ενωτικών, ακόμη και αγωνιστών της ΕΟΚΑ, το συγκρότημα εξουσίας θα δώσει το τελικό του στίγμα, χωρίς βέβαια να εγκαταλείπει κανείς την ενωσιολογία. Οι
ενωτικοί, ταπεινωμένοι πια από το ίδιο
το κράτος που οι αγώνες τους δημιούργησαν, εξαθλιωμένοι πια και χιλιοπροδομένοι και χωρίς ηγέτες ικανούς να δώσουν την ελπίδα αλλιώς,
κατέληξαν στη βία με την ΕΟΚΑ Β’,
τα εμφυλιακά παρατράγουδα, τη σύμπραξη ακόμη με τους προδότες χουντικούς, για να καταλήξουν στο πραξικόπημα που θα έδινε την ευκαιρία
στην Τουρκία να υλοποιήσει τα σχέδιά της όπως ήθελε, χωρίς ουσιαστική αντίσταση.
Μετά την εισβολή, ο κόσμος της Κύπρου, ηττημένος, ταπεινωμένος και χιλιοπροδομένος, δεν θα βρει νεπαμόν.
Το ίδιο συγκρότημα εξουσίας που
έπνιξε τα πιο γλυκά, αθώα και πανανθρώπινα οράματα του λαού μας,
που δεν ήταν άλλα παρά η ΕΝΩΣΙΣ
και η Ελευθερία, θα συρθεί ξανά σ’
έναν καινούργιο αγώνα, να βρει νέα
οράματα και νέα συνθήματα για να
κρατά το πόπολο στη μέθη. Το νέο
όραμα ήταν η περιβόητη ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ. Μόνο που οι πρόσφυγες στα τσαντίρια και στους συνοικισμούς, στις Αραπιές και στην ξενιτειά και στα εργοστάσια, είχαν σαν
προτεραιότητα να ταΐσουν και να ντύσουν τα παιδιά τους και ξανά έφαγαν
το κουτόχορτο. Οι ελάχιστοι που δεν
πίστεψαν τα ψέματα τα μεγάλα ήσαν
πολύ λίγοι για να κάνουν τη διαφορά
και αν μάλιστα τολμούσαν δημοσίως
να πουν κάτι, υπήρχε έτοιμη η ρετσινιά του πραξικοπηματία για να φιμωθείς πριν το πάρεις χαμπάρι. Κάποιοι που είδαν τους συγχωριανούς
τους να μεταφέρονται αντί σε έναν τόπο, όπως ήταν λογικό, σε 50 διαφορετικά χωριά, κατάλαβαν νωρίς πως
δεν υπάρχει επιστροφή. Όμως στα
μπαλκόνια της πολιτικής η επιστροφή
και η απελευθέρωση είχαν την πρώτη
θέση. Εν ονόματι της επιστροφής έγιναν και τα μεγαλύτερα πολιτικά και
οικονομικά εγκλήματα. Η ηγεσία θα
διαψευστεί ξανά και ο λαός θα υποστεί άλλο ένα τραυματικό σοκ, όταν
σιγά σιγά αλλά μεθοδικά η επιστροφή
καταλήγει σταδιακώς σε μόνο κάποιες περιοχές, μετά δεν θα είναι επι-
στροφή για όλους αλλά για κάποιους,
για να καταλήξει σε επιστροφή μονοήμερη τύπου εκδρομής όπως ακριβώς επιθυμούν οι Τούρκοι. Όπως έγινε με την ΕΝΩΣΗ, έτσι και με την
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ-ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, οι αίτιοι του κακού ήσαν αυτοί που πίστεψαν σε αυτά τα οράματα. Τώρα
αν επιμένεις στη δική σου επιστροφή
και είσαι Κερυνειώτης, μπορεί να φας
και ξύλο, μπορεί να σε αποκαλέσουν
πραξικοπηματία, ανεξαρτήτως αν στο
πραξικόπημα ήσουν τριών χρόνων,
ανεξαρτήτως εάν το σώμα σου είναι
γεμάτο σφαίρες ακόμη από την αντίστασή σου εναντίον των Τούρκων.
Στη δεκαετία του 2000 πια το νέο
όραμα του λαού που τόσα χρόνια δούλεψε σκληρά και είδε τα όνειρά του
να γίνονται εφιάλτες είναι να ζήσει με
κάποιες ανέσεις, απλά πράγματα δηλαδή, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, σπουδασμένα τα παιδιά, ένα ταξίδι αναψυχής που δεν έκανε στα νιάτα του,
μια πιο εύκολη ζωή. Όλες οι θυσίες
του λαού ανταμείφθηκαν μ’ ένα βιοτικό επίπεδο που επέτρεψε στους πολλούς να ζήσουν μιαν άλλη ζωή. Φυσικά πολλοί πάλι προειδοποιούσαν πως
το υψηλό βιοτικό επίπεδο θα έχει το
τίμημά του, πως μ’ αυτό αλλοτριώνεται ο Κύπριος και από άνθρωπος των
μεγάλων οραμάτων γίνεται άνθρωπος
Ευρωπαίος, ψόφιος και πουλημένος.
Πάει και αυτό του το όραμα τώρα. Η
κυβέρνηση Χριστόφια στην αρχή και
μετά η κυβέρνηση Αναστασιάδη ολοκληρώνουν τον εφιάλτη. Όχι μόνο κατάφεραν να εξουδετερώσουν την
ΕΝΩΣΗ και την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ,
κατάφεραν κιόλας, με τα μνημόνια και
τις τρόικες, να μας μετατρέψουν σε
ζόμπι, σε άβουλα ζώα που θα δουλεύουν για να μας δουλεύουν οι εξουσιαστές μας και οι Ευρωπαίοι. Η καταστροφή είναι πια ολική. Η μεγάλη
μάζα των Κυπρίων δεν θα είναι αυτός ο λαός που έβγαλε Αυξεντίου,
Παλληκαρίδηδες, Μάτσηδες και Γιάλλουρους, Σολωμούς και Καραολήδες,
αλλά ένας λαός ηλίθιων κυπριλλίδων,
όπως αυτούς που βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας, στα κυπριακά τηλεπαιχνίδια και στις τηλεοπτικές σειρές.
Ο νέος Κύπριος είναι πια γεγονός.
Ερμαφρόδιτος και χιλιοπροδομένος,
αναζητεί τον εαυτό του όχι στο ένδοξο παρελθόν του, όχι στα ιερά και
όσια της φυλής, αλλά στο κυνήγι της
αλλοτρίωσης και του ψεύτικου μοντερνισμού, στο κυνήγι μιας ξενικής
συμπεριφοράς που θα τον κάνει να
νιώθει πιο Ευρωπαίος, πιο μαλάκας
και προφανώς μία στρεβλωμένη προσωπικότητα. Ακόμη και αυτός ο νέος
Κύπριος χρειάζεται κουτόχορτο, κάποιο έστω όραμα για να μην είναι
επικίνδυνος για το συγκρότημα εξουσίας. Το νέο όραμα είναι το ΦΥΣΙΚΟ
ΑΕΡΙΟ, τουτέστιν ο Πόρτος, διότι φυσικό αέριο χωρίς λαό έτοιμο να υπερασπιστεί την πατρίδα του, την εκκλησία του και τον πολιτισμό του είναι ΠΟΡΤΟΣ, τίποτε άλλο.
Εμείς επιμένουμε να ξεσκεπάζουμε τις
κάθε λογής εξουσίες. Το επαναστατικό
πρόταγμα, σήμερα και αύριο και εις τους
αιώνες τους άπαντες, είναι η ΕΝΩΣΙΣΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ και τίποτε άλλο. Μόνο αυτά αναιρούν τον κυπριλλισμό, τον
μοντερνισμό και την ισοπέδωση του ευρωπαϊκού οδοστρωτήρα που θέλει τον
Ελληνισμό όχι μια δύναμη αντίστασης,
αλλά ένα καθολικο-προτεσταντικό προτεκτοράτο που ζει φυσικά σε πιο θερμές περιοχές της γηραιάς ηπείρου. Τα
δύο οράματά μας τα παλιά μάς ελληνοποιούν, μας θέτουν προ των ευθυνών
μας. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού,
για να μαλθακέψουμε κι άλλο, ώσπου
να γίνει το γαίμαν μας νερόν.
Β.Φ.
Λάβαμε ένα μήνυμα για τους κινδύνους που περιέχει η επιστροφή
της Αμμοχώστου όπως την εννοεί ο
Αναστασιάδης, υπογραμμένο από
πολλούς φίλους και συναγωνιστές,
και θέλουμε να εκφράσουμε κάποιες
σημαντικές αντιρρήσεις. Το κείμενο προσπαθεί με ψυχραιμία να αναλύσει τα σημερινά δεδομένα και παροτρύνει την κυβέρνηση να είναι
προσεκτική στη διαχείριση του προβλήματος. Μάλιστα, υπάρχει και ειδική παράγραφος, όπου οι φίλοι και
συναγωνισ τές λένε ότι ΘΑ
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, εάν κάνει αυτό κι εκείνο.
Προσπαθούν, δηλαδή, να δείξουν
καλή θέληση και να μην μπουν στο
ψητό, που είναι πασιφανές για
όσους «διαβάζουν» τον Αναστασιάδη και καταλαβαίνουν πως η κυβέρνηση αυτό που επιδιώκει είναι
να σπείρει αφ’ ενός τη σύγχυση
ανάμεσα στον λαό και αφ’ ετέρου
να δοκιμάσει τις αντιστάσεις του
ίδιου του λαού. Γι’ αυτό κι εμείς
πιστεύουμε πως δεν πρέπει καν να
μπούμε στη λογική συζήτησης του
θέματος. Η Αμμόχωστος μας ενδιαφέρει όσο και η Κερύνεια, όσο
και η Μόρφου, όσο και η Καρπασία. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Η Αμμόχωστος δεν είναι διαπραγματεύσιμη, η Αμμόχωστος είναι ελληνική όπως τα υπόλοιπα εδάφη μας και δεν ζητούμε να τα διαπραγματευτούμε, αλλά να τα απελευθερώσουμε. Πώς; Μα εδώ είναι
το στοίχημα· για να μπορέσεις να
κάνεις κάτι πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις το αδιαπραγμάτευτό του.
Πρώτα κατοχυρώνεις στην κοινωνία
σου το δικαίωμα στην απελευθέρωση και μετά βρίσκεις τους τρόπους απελευθέρωσης. Εάν παραπαίεις και λες ότι το ένα τμήμα της
γης σου είναι διαπραγματεύσιμο και
το άλλο δεν είναι, εάν δέχεσαι την
υποταγή του ενός τμήματος σε ξένες δυνάμεις και το άλλο με ειδικό
καθεστώς και κουραφέξαλα, τότε
την έχεις πατήσει.
Δεν θέλουμε την επιστροφή της
Αμμοχώστου κάτω από αυτές τις
συνθήκες. Ακόμη και αν οι Τούρκοι είναι διατεθειμένοι να μας την
επιστρέψουν χωρίς όρους, πρέπει
να το καλοσκεφτούμε, διότι κάποιον λάκκο θα έχει η φάβα, κάτι άλλο θα έχει δώσει ο Αναστασιάδης
σαν αντάλλαγμα. Εμείς θα παραμείνουμε στις αρχές μας, τα εδάφη
μας είναι δικά μας και δεν ζητούμε τίποτα το λιγότερο από την
ελευθερία τους. Ζητούμε από τον
λαό μας να ξυπνήσει από τον λήθαργο και ν’ αντισταθεί στην ηγεσία μας, τωρινή και παλιά, που με
κάθε τρόπο προσπαθεί να μας στήσει παγίδες για να υπογράψουμε
την καταδίκη μας ως Έλληνες αυτού του τόπου. Η Αμμόχωστος δεν
είναι απλώς ένα οικόπεδο ούτε
απλώς ένα τουριστικό θέρετρο. Είναι η ζωή μας, η ψυχή μας και ως
εκ τούτου αδιαπραγμάτευτη.
4
31 Αυγούστου 2013
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΕΡΥΝΕΙΩΤΕΣ
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Σε πρόσφατο μήνυμά του το Εθνικιστικό
Δημοκρατικό Κόμμα (ΕΔΗΚ) ανακοίνωσε
πως ανήκει στην εθνικιστική αριστερά και
καλεί τον κόσμο να ενταχθεί στις τάξεις
του για να σωθεί ο Ελληνισμός από το κεφάλαιο και την αστική και εκκλησιαστική
τάξη. Η ανακοίνωση αυτή του ΕΔΗΚ είναι
μια παρηγοριά, ειδικά για τους συντρόφους που εδώ και χρόνια ψάχνουν για μια
πατριωτική και εθνική αριστερά, διότι επιτέλους αναδύεται μια τέτοια αριστερά στη
νήσο μας και, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, στη Λεμεσό, εκεί όπου βρίσκεται
το μεγάλο προλεταριάτο της Κύπρου μας.
Τώρα, όλοι όσοι έψαχναν για μια πατριωτική αριστερά, έχουν βρει τη στέγη τους.
Μετά από αυτήν την ανακοίνωση του
ΕΔΗΚ, γίνονται και πιο καθαροί οι λόγοι
που ώθησαν την ιστορική ηγεσία του ΕΛΑΜ
να αποχωρήσει και να δημιουργήσει το
ΕΔΗΚ. Όταν έγινε η αποχώρηση, ούτε η
ηγεσία (οι δύο υποψήφιοι βουλευτές που
αποχώρησαν) ούτε το ΕΛΑΜ μάς έδωσαν
οποιεσδήποτε εξηγήσεις. Ας είναι, τώρα σιγά σιγά θα μάθουμε κι άλλες αλήθειες.
Ομόνοια Μπέλφαστ
Η Λίνφιλντ είναι η ομάδα που εκπροσωπεί τους προτεστάντες του Μπέλφαστ της
Βόρειας Ιρλανδίας στο ποδόσφαιρο. Ως
γνωστόν, οι προτεστάντες εκεί είναι υπέρμαχοι της υπάρχουσας κατάστασης, δηλαδή της παραμονής της διχοτομημένης Ιρλανδίας, και δη του βόρειου τμήματος της χώρας, ως προτεκτοράτου της Αγγλίας. Κάτι
σαν το ΑΚΕΛ δηλαδή. Είναι συνηθισμένο
εκεί οι οπαδοί της Λίνφιλντ να υψώνουν
βρετανικές σημαίες στα γήπεδα.
Πρόσφατα, η Λίνφιλντ κληρώθηκε για να
παίξει με την Ξάνθη στα προκριματικά του
Γιουρόπα Λιγκ. Στο παιχνίδι που έγινε στο
Μπέλφαστ, πέραν των βρετανικών σημαιών, οι ομονοιάτες ύψωσαν ΚΑΙ σημαία του
ψευδοκράτους, θέλοντας να πικάρουν τους
οπαδούς της θρακιώτικης ομάδας. Ακριβώς γι’ αυτό αποκαλούμε τους φίλους της
Λίνφιλτ ομονοιάτες. Θα θυμάστε τις σημαίες του ψευδοκράτους στο ΓΣΠ και το
κάψιμο των ελληνικών σημαιών.
Η ΟΥΕΦΑ, εν τω μεταξύ, ενώ έσχιζε τα
ιμάτιά της για να τιμωρηθεί το ΑΠΟΕΛ για
τις ελληνικές σημαίες, γιατί απαγορεύεται
η μεταφορά πολιτικών συμβόλων στα γήπεδα, ούτε που κούνησε το δαχτυλάκι της.
Οι δε οπαδοί της Ξάνθης, αντί να ανοίξουν
ρουθούνια, δεν έκαναν απολύτως τίποτα,
ούτε στο Μπέλφαστ ούτε στην Ξάνθη, σάμπως και δεν είχαν ιδέα τι αντιπροσωπεύει
η σημαία αυτή. Κι ούτε σκέφτηκαν να υψώσουν μια τεράστια ιρλανδική σημαία στο
παιχνίδι που έγινε στην Ξάνθη. Αλλά αυτοί είναι εθνικισμοί, ειδικά σε ό,τι έχει να
κάνει με τη Θράκη και την Κύπρο…
Πυρσός από Κιλκίς και Λαχανά
Σε εποχές εθνικής αλλά και ηθικής
παρακμής, όπως αυτές που βιώνουμε τώρα, η καταφυγή σε ένδοξες
στιγμές της ιστορίας μας αποτελεί,
από τη μια, ένα μέσο εξύψωσης ηθικού αλλά και, από την άλλη, ένα
απαραίτητο εργαλείο για άντληση
χρήσιμων συμπερασμάτων.
Μία από τις ενδοξότερες περιόδους
της σύγχρονής μας ιστορίας ήταν
αναμφισβήτητα οι δύο νικηφόροι
απελευθερωτικοί βαλκανικοί πόλεμοι. Το γεγονός που αποτυπώνει
απόλυτα το μεγαλείο εκείνης της
εποχής είναι η τριήμερη μάχη του
Κιλκίς-Λαχανά (19-21 Ιουνίου 1913),
η πρώτη κύρια μάχη του ελληνοβουλγαρικού πολέμου, αλλά ταυτόχρονα και αυτή που έκρινε σε μεγάλο βαθμό και την έκβασή του. Ο
βουλγαρικός στρατός ετοιμαζόταν
στις 19 Ιουνίου να εξαπολύσει επίθεση προς κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Τον πρόλαβε, όμως, η αποφασιστική επίθεση του στρατού μας στις
οχυρωμένες τοποθεσίες του Κιλκίς
και του Λαχανά. Ο τότε διοικητής της
2ης στρατιάς των Βουλγάρων ανέφερε χαρακτηριστικά ότι υπολογίσαμε τα πάντα πριν τον πόλεμο
εκτός από την τρέλα των Ελλήνων.
Αξίζει κάποιος να ανατρέξει σε διάφορες πηγές και να αναζητήσει λεπτομερείς περιγραφές της μάχης. Οι
μονάδες του στρατού μας εφορμούσαν με ασυγκράτητη ορμή σε ακάλυπτο έδαφος, βαλλόμενοι από το
εχθρικό πυροβολικό αλλά και τα πολυβόλα, με τους διοικητές τους κατά κανόνα επικεφαλής. Δέκα διοικητές μονάδων σκοτώθηκαν στη μάχη.
Η κατάληψη των περισσότερων οχυρωμένων θέσεων του εχθρού γινόταν
διά της λόγχης. Σε πολλές περιπτώσεις ο ενθουσιασμός των μονάδων
ήταν τέτοιος, που εφορμούσαν προτού ολοκληρωθεί η απαιτούμενη προπαρασκευή του πυροβολικού. Το ηθικό παρέμεινε ακμαιότατο, παρά το
γεγονός ότι η μάχη αυτή ήταν η πιο
πολύνεκρη που έδωσε ο Ελληνικός
Στρατός (8.700 άνδρες εκτός μάχης)
και μ’ αυτό το ηθικό μετά από 20
μέρες ο στρατός μας βρέθηκε λίγο
νοτιότερα της Σόφιας.
Από πού, όμως, αντλούσαν αυτήν
τη μαχητική ικανότητα οι πολεμιστές
του 12-13; Τι δημιούργησε αυτόν τον
υπέροχο στρατό; Θα μπορούσε να
πει κάποιος ότι ήταν δημιούργημα
της τότε πνευματικής τάξης, δασκάλων, καθηγητών, λογοτεχνών, εκδοτών και σίγουρα της Εκκλησίας.
Ο μέσος Έλληνας, ακόμη και αυτός που δεν είχε τη δυνατότητα να
πάει σχολείο, είχε εθνική αυτογνωσία. Μεγάλωνε με το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και αντιλαμβανόταν το
δίκαιο αλλά και την αναγκαιότητα
της απελευθέρωσης των αλύτρωτων
αδελφών. Δεν υπήρχαν ακόμη ούτε
κομμουνιστικό κόμμα ούτε φερέφωνα της νέας τάξης για να χαρακτηρίσουν σαν σωβινιστικές τις εθνικές
επιδιώξεις και να υποσκάψουν τις
οποιεσδήποτε προσπάθειες αμυντικής ενίσχυσης ούτε κήρυκες του ψευδορεαλισμού. Κυβέρνησαν στα χρόνια που προηγήθηκαν και πολιτικοί
κατώτεροι των περιστάσεων. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όμως, δεν
επέτρεπε την ανάδειξη στην εξουσία
τόσο άθλιων ατόμων όπως γίνεται
σήμερα.
Υπήρχε βαθύ θρησκευτικό αίσθημα,
αλλά και ο κλήρος κρατούσε το ύψος
του και αυτό φάνηκε καθαρά στα
χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα.
Υπήρχε έντονο το στοιχείο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Όλοι ήξεραν
τους γείτονές τους, διατηρούσαν τους
οικογενειακούς δεσμούς, δεν υπήρχαν διαζύγια και οι άνθρωποι δεν είχαν μετατραπεί σε καταναλωτικά
όντα. Όταν, λοιπόν, ένας άνθρωπος
μάθει να αγαπά και να σέβεται την
οικογένειά του, στηρίζει και στηρίζεται από τον κοινωνικό του περίγυρο, του παρέχεται μία σωστή εθνική
παιδεία, πιστεύει στον Θεό και σε
ανώτερες αξίες και έχει εθνικό όραμα, τότε έχει όλα τα εφόδια να γίνει
ένας υπέροχος μαχητής. Πέρα δε αυτού, στους βαλκανικούς πολέμους
υπήρχε ακόμη ένα στοιχείο: η εθνική ομοψυχία και οι κοινοί στόχοι. Το
αποτέλεσμα φάνηκε καθαρά στο πεδίο της μάχης.
Αν, λοιπόν, ο Ελληνισμός θέλει να
βγει από την κρίση στην οποία βρίσκεται, οφείλει να επιστρέψει στις
αξίες εκείνες που τον βοήθησαν κάποτε να μεγαλουργήσει. Αυτό σίγουρα δεν θα γίνει από τις τωρινές
μειοδοτικές του ηγεσίες. Ο κάθε εθνικά σκεπτόμενος θα πρέπει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά το βάρος
πέφτει στον πνευματικό κόσμο και
στην Εκκλησία. Είναι χρέος προς αυτούς που θυσιάστηκαν για το έθνος
μας αλλά και προς τα παιδιά μας
και τις μελλοντικές γενιές.
Ο αμετανόητος
Ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΖΙΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΗΣ
Ρε Μήτσιο, στον Πρωταράν
που επήα για τες διακοπές μου σαν να μεν
είσιεν κρίσην. Είντα εν να είδα ΜΟΝΟΝ
πεντέξι γεναίτζιες γυμνόστηθες. Εν είχαν οι
καημένες ούτε τα ριάλλια για να γοράσουν
ένα μαγιό της προκοπής.
Εδώ η κρίση είναι χειρότερη,
μωρέ Σταυρή. Εγώ στη Μύκονο είδα εκατοντάδες γυμνόστηθες και μάλιστα αρκετές δεν φορούσαν απολύτως τίποτα. Μέσα
στη φτώχεια οι καημένες.
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Αυγούστου 2013
ΣΧΟΛΙA l ΣΧΟΛIA
Ήταν ο τόπος μου…
Αφιερώνουμε τους πιο κάτω στίχους
του Κώστα Χ. Μύρη, τους οποίους
τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης, στους
ηγετίσκους που
παίζουν με τα κατεχόμενα εδάφη
μας. Σ’ αυτούς που
βάζουν στο τραπέζι ψυχές και πατρίδες κι ακόμα παραπάνω σε όσους
ετοιμάζουν βαλίτσες
για να ακολουθήσουν τα τζιπάκια
των ΟΗΕδων για να κάτσουν στο κατεχόμενο μπαλκόνι τους. Το αφιερώνουμε στους επαγγελματίες πρόσφυγες που χειροκροτούσαν με δέος τον
πρόεδρο Αναστασιάδη στην εκδήλωση του δήμου Αμμοχώστου και φυσικά σε όσους τον πίστεψαν όταν μιλούσε για την απελευθέρωση όλων
των εδαφών μας. Το αφιερώνουμε
στον λαό του Ομήρου, στην Αχαιών
ακτή, στα σεμνά κορίτσια και στα
αγόρια που παίζουν τον θάνατο στα
χαρακώματα.
Ήταν ο τόπος μου βράχος και
χώματα, ήλιος και μαύρο
κρασί. Όργωνα θέριζα και με
τον Όμηρο σε τραγουδούσα,
λαέ μου. Πάνω στα κύματα
νύχτες ολόκληρες σε ονειρεύτηκα.
Ήταν τα σπίτια μου άσπρα
γαρίφαλα και τα κορίτσια σεμνά.
Είχαν αρμύρα στα χείλη στα
μάτια τους καίγανε την οικουμένη
και τα παιδιά μου με μια
φυσαρμόνικα τα ξελογιάζανε.
Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο,
όνειρο καθημερνό. Κάποιος τον
πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε
σαν δανεισμένη πραμάτεια.
Τώρα τ’ αγόρια μου παίζουν
τον θάνατο στα χαρακώματα.
Α.Μ.
Μεν πιστεύκετε τον Αναστασιάδην,
ρε μιτσιοί. Εν έτοιμος να τα δώκει ούλλα
στους Τούρκους τζιαι στους ΟΗΕδες.
Σκοτώστε τον Συναγερμικόν
που έσιετε μέσα σας.
5
Euskadi Ta Askatasuna
Όλα είναι συνειδητά…
Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Είναι καιρός να μιλήσουμε για αυτές
τις καταραμένες γενιές του ’80 και του
’90. Καταραμένες, όχι γιατί πέρασαν
δυσκολίες και δυσχέρειες, αλλά για το
ακριβώς αντίθετο. Μεγαλώσαμε σ’ ένα
περιβάλλον παραμυθένιο, οι περισσότεροι από εμάς ούτε που κουνήσαμε
το δαχτυλάκι μας για να μεγαλώσουμε κι αυτό, επειδή έπρεπε, μετά την
εισβολή, να μην καταλάβουμε πως
υπάρχει κατοχή στον τόπο, μήπως και
παραπονεθούμε στο μέλλον. Μήπως
και υπάρξει μια γενιά που θα πει τα
πράγματα με το όνομά τους.
Κάποιοι από εμάς ήμασταν τυχεροί.
Είχαμε μια γιαγιά, έναν πατέρα και
μια μάνα, ένα φιλούιν που μας έδωσε
να καταλάβουμε κάποια πράγματα.
Να κατανοήσουμε πως η Λευκωσία είναι κατεχόμενη κι όχι μοιρασμένη σαν
το Βερολίνο, πως έχουμε χωριά και
σπίτια που καταπατούνται, πως έγινε εισβολή το ’74 κι όχι ένα ακόμα μπιγκ μπαγκ. Κάποιοι άλλοι, όμως, υπήρξαν παντελώς άτυχοι. Μεγάλωσαν με
μυστικά, με ψέματα, σάμπως και δεν
υπήρχε πρόβλημα σε τούτον τον τόπο.
Και τώρα συνεχίζουν να ζουν με ψευδαισθήσεις.
Όλα αυτά τα γράφουμε, διότι μας
τα θύμισαν οι ουρές μπροστά από τα
οδοφράγματα. Λιμνίτης, Αστρομερίτης, Άγιος Δομέτιος, Λήδρα Πάλας.
Όλα εκεί, ορθάνοιχτα, να μας τσιμπούν
και να μας προκαλούν ταχυπαλμία.
Στη Λήδρας χαμός. Περάσαμε από
όλα, να τα κλείσουμε έστω και συμβολικά. Η πλειοψηφία των ελληνοκυπριακών πινακίδων μάς έφερνε αναγούλα. Αναγούλα, διότι αναγιωθήκαμε
αλλιώς. Ζήσαμε, ρε διάολε, με τις ιστορίες των αγώνων του λαού μας.
Βλέπαμε τα οδοφράγματα και κάτι
μας έπιανε. Λέγαμε από μέσα μας πως
ό,τι και να γίνει «όλα είναι συνειδητά».
Σάμπως και κοιτούσαμε στα μάτια την
Ελλάδα μας, την Παναγιά μας, έναν
έρωτα πικρό, κατά τον Καρυωτάκη,
«που λησμονήθηκε κοιτώντας προς τα
περασμένα κι έτσι θα απομείνει».
Δεν θα μπορούσε να το γράψει άλλος
καλύτερα απ’ τον Βάρναλη στους «Πόνους της Παναγιάς» και να μας το θυ-
μίσει η φωνή του Ξυλούρη, πως όσες
φορές κι αν γεννηθεί ο γιος της, τόσες
θα τον σταυρώσουν οι άνθρωποι. Και
αν ο καθένας τον τόπο του καταφέρει
και τον δει πάνω στον σταυρό του Χριστού, ας γίνει η δική μας η γενιά, η
καταραμένη, αυτή που θα του βγάλει
τα καρφιά απ’ τα χέρια και τα πόδια
κι όχι αυτή για την οποία έγραψε λεπτομερώς ο Χριστιανόπουλος:
Καημένε Μακρυγιάννη,
να ’ξερες
γιατί το τσάκισες το χέρι σου
το τσάκισες
για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα.
Αλ. Μιχ.
ΡΕΤΡΟ
Αθθυμάστε τον Γιώργο, τον Θαλασσή, τον Σπίθα και την Κατερίνα; Τους έχουμε ανάγκη ξανά, όχι μόνο για να μας υπενθυμίζουν μιαν άλλην Ελλάδα υπό
την κατοχή της Γερμανίας, αλλά και ποιος είναι ο στόχος μας. Όπως βλέπετε,
ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και όχι τα δάνεια και η εξόφλησή τους.
Αυτό μας έλειπε, τα εξώφυλλα της εφ. ΕΝΩΣΙΣ να γίνονται και μπλουζάκια! Περιπτεράς στην περιοχή του Πρωταρά έφτιαξε φανέλες όπως αυτήν που βλέπετε πιο
πάνω και τις πουλά στο περίπτερό του. Σωστός, αλλά θα ήταν πιο σωστός, εάν
έπαιρνε ένα τηλέφωνο για να πάρει την άδειά μας ή εάν δεν έκοβε την πηγή στο
μπλουζάκι. Έκοψε το όνομα της εφημερίδας και τον Σαββάκη και την Έλλη. Φυσικά, ο άνθρωπος δεν ήξερε πως ο Σαββάκης δαγκώνει.
6 ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ LIDL, ΡΕ ΚΥΠΡΑΙΟΙ
31 Αυγούστου 2013
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
Κάτουλος – Catulli Carmnina
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Το τέλος της πολιτικής
Από όσους ασχολούνται κυριολεκτικά με την πολιτική, κανείς δεν είναι πολιτικό πρόσωπο. Μικροπολιτικοί
διεκπεραιωτές μικροοικονομικών εντολών της Έξωθεν Διαχείρισης είναι. Που αναζητούν, τώρα, στους
εκβιασμούς της Τρόικας για την επόμενη δόση, την
αποφυγή πραγματικών λογικών
επιχειρημάτων πολιτικού σχεδιασμού για τις εντολές της εκτελεστικής εξουσίας που
μαζικά και... κατεπειγόντως είκοσι είκοσι τα νομοσχέδια περνά η
Βουλή, ενώ στην
Ελλάδα επιβάλλονται ως «υπουργικές αποφάσεις νομοθετικού περιεχομένου», αυτά που κάποτε το Υψηλό Διβάνιον αποκαλούσε Φιρμάνια.
Ενώνει τους πωλητικούς μας με τους τραπεζίτες
στο αυτό σινάφι η περίφημη απάντηση πού είχε δώσει ο ληστής τραπεζών Χλωρακ..., ουπς, Στάντον, στον
δικαστή που τον κατεδίκαζε για την πολλοστή ληστεία τραπέζης:
«That's where the money is, judge!»
E por se muove...
Κι όμως, η γη κινείται! Το είπε ο Γαλιλαίος, εννοούσε την κίνηση της γης περί τον ήλιο, και κέρδισε την
αθανασία, αφού πρώτα κινδύνεψε από την πυρά της
ακίνητης στις απόψεις της Εκκλησίας. «Η γη κινείται» φώναξαν αρκετές φορές οι Έλληνες, της κεντρικής Ελλάδας. Εννοούσαν τους σεισμούς της Φθιώτιδας, και μερικοί
σκέφτηκαν την
«εξαφάνιση»
του Βαρώτσου,
με το ΒΑΝ του.
«Η γη κινείται!», φωνάζουν
απελπισμένοι οι
Κύπριοι κι οι
έλ ληνες υποτελείς της Τρόικας. Εν νοούν
την άμμο, το
έδαφος κάτω από τα πόδια τους, σαν να βυθίζονται
στο χώμα: Οι ακριβοπληρωμένοι κυβερνητικοί επικοινωνιολόγοι, και το σινάφι τους των δημοσιογράφων,
το λένε αυτό «σωτήρια κυβερνητική πολιτική».
E por se muove. Και όμως, κινείται. Γιατί να μη λένε ό,τι θέλουν; Όταν όλα θα έχουν τελειώσει, δεν θα
έχει μείνει ίχνος να θυμίζει, τι εκινείτο, και τρώγοντας τι.
Ή ποιους!
Αρκάς: Memento Mori
Άθλιε Αρκά, δεν έχεις τον Θεό σου. Μετά την πανέξυπνη γελοιογραφία του άφταστου γελοιογράφου
μας, δεν θα μπορώ να δω ηλικιωμένους να
φεύγουν από νεκροταφείο χωρίς, υπομειδιώντας, να σκεφτώ
το σχόλιο της...
κυνικής γάτας,
Λουκρητίας.
«Θα πηγαίνουν πολύ καλά
οι δουλειές στο μαγαζί (το νεκροταφείο)»...
«Γιατί το λες αυτό;»
«Να, δεν βλέπεις; Διώχνουν κόσμο!»
Διώξτε μας, διώξτε μας!
Τα... κλαπατσίμπαλα, που λέγαμε....
Συζητείται λύση του Κυπριακού, σε μορφή «Αμμοχωστοποίησής» του και με... ζητούμενο στο τραπέζι,
το... «προφίλ» του προέδρου Αναστασιάδη. Ένα
τσούρμο επικοινωνιολόγοι στο Προεδρικό είναι έτοιμοι να μας πείσουν (!!!) ότι, όπως «έσωσε την κυπριακή οικονομία» λεηλατώντας τις καταθέσεις και
αφανίζοντάς την ως χρηματοπιστωτικό κέντρο, έτσι θα
έχει σώσει και πολιτικά με τη διζωνική νομιμοποίηση της κατοχής και τη δικοινοτική επικυριαρχία μας
και πολιτικά τον τόπο ο ανανανικός Πρόεδρος. Πάμε
πακέτο! Για ανοίξτε το κουτί! Ένα κλειδάκι! Οι αλυσίδες μας, υπομονή, έρχονται!
Αιώνια νύχτα προβλέπουν
για την Ελλάδα οι πιστωτές
Nox est perpetua, una dormienda
Μια είναι η νύχτα, παντοτινή να κοιμηθούμε
Η Ελλάδα έχει επισήμως κι οριστικώς παραδοθεί στις
θελήσεις των κυρίαρχων πιστωτών της. Ο Πέρκινς κι
η Κλάιν θα απορούσαν για το άμεσο κι απρόσκοπτο
κι οριστικό μιας παράδοσης που βαπτίζεται... «success
story».
Επιτυχίες που οραματίζεται για την Κύπρο ο πρώην εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΣΥ, και τώρα της Τρόικας, Χάρης «ο Κέυνς δεν είναι μόνο αριστερός» Γεωργιάδης, για την Κύπρο, με την ευφάνταστη και ρηξικέλευθη πολιτική του «θα εφαρμόσουμε κατά γράμμα ό,τι μας ζητήσει η Τρόικα». Ίδιοι τρόποι για...
διαφορετικά αποτελέσματα από ό,τι στην Ελλάδα;
Ήδη η ύφεση μας βουλιάζει σε ένα επιταχυνόμενο
Μάελστρομ στον γκρεμό, η ανεργία τινάσσεται από
ευρωπαϊκό ρεκόρ σε ευρωπαϊκό ρεκόρ: κι εμείς, ανερυθρίαστα, καμαρώνουμε τα συγχαρητήρια της Τρόικας στον Χάρη. Job well done...
Νύχτα μαύρη, σαν καλιακούδα, πλάκωσε κι αυτόν
τον τόπο. Ώ, νύχτα αιώνων. Nox est perpetua. Καλή
μας νύχτα...
Οι άγιοι εθνο-Πατέρες συγχωρούν
Χάσικος: «Μερικοί άνθρωποι έφεραν τον τόπο στην
καταστροφή. Τους συγχωρούμε!»
Γιατί, άγιε πάτερ; Ποιοί είναι αυτοί οι ένοχοι; Και
πώς συγχωρούνται... άνευ μετανοίας; Συγχωρείτε
και... τον Κιττή εσείς; Ή τον
Χριστόφια ο Αρχιεπίσκοπος;
Που τον κατηγορεί, σήμερα Δεκαπενταύγουστο, ότι πείνασε τη
μισή Κύπρο;
Κι εκ μέρους ποίων συγχωρείτε, έτσι εύκολα και γενναιόδωρα; Εκ μέρους των θυμάτων;
Ή, όπως δείχνει η τυπική ατιμωρησία, εκ μέρους του Νόμου;
Άντε, λοιπόν, αφού συγχωρούμε τόσο χριστιανικά, με...
πρωτοβουλία σας, δεν μένει παρά να ελπίζουμε... καλό Παράδεισο τα θύματα, έτσι;
Χρόνος ή χρήμα;
«Αξίζει περισσότερο να δίνεις χρόνο στα παιδιά, παρά χρήμα». Το έλεγα, ανέκαθεν, αυτό, από μικρός.
Ήμουν, ατυχώς, τόσο πειστικός. Οι γονείς μου ακολούθησαν τη συμβουλή μου, μέχρι δεκάρας.
Κι όχι μόνο οι γονείς μου: Σε εργασιακό μεσαίωνα,
διαβάζουμε, το 25% του εργατικού δυναμικού στη
Βρετανία. Συμβάσεις «μηδενικών ωρών», όταν ο εργαζόμενος δεν γνωρίζει πόσο και πότε εργάζεται.
Μα, κάπως έτσι δεν δουλεύαμε, ούτως ή άλλως, στα
παροικιακά ΜΜΕ, στο Λονδίνο;
Συνθήκες εργοδότησης
στην παροικία του Λονδίνου
Α, η πληγή και πάλι. Οι συνθήκες εργοδότησης στην
παροικία του Λονδίνου είναι μία ΕΟΖ από τις πιο
κυνικές. Πόσες μηχανικούδες αργολιώνουν τώρα χωρίς σύνταξη επειδή δούλευαν χωρίς κοινωνικές ασφαλίσεις; Οι εργοδότες φουστανάδες του ΑΚΕΛ μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Εκείνοι ήσαν τα αφεντικά, σε μεγάλους αριθμούς.
«Μα γιατί πηγαίνουν εκεί – αφού οι συνθήκες είναι
τέτοιες;» ρωτά ευλόγως τις.
Το χρησιμοποιούσαν το επιχείρημα αυτό οι εργοδότες: διότι η εξάρτηση εργαζόμενου κι εργοδότη είναι ασυμμετρική. Ο εργαζόμενος χρειάζεται «αυτόν»
τον εργοδότη, ο τελευταίος χρειάζεται, κι εκβιάζει,
τον «species» εργαζόμενο. Τα είχε εξηγήσει, κύριοι
ΑΚΕΛικοί, κάποιος Κάρολος, κάποτε. Κι οι εργοδότες στην παροικία δούλευαν ως καρτέλ. Κι οι υποχρεώσεις έναντι του νόμου ήσαν του εργοδότη, ΟΧΙ
των αγράμματων μηχανικών, που λίγα εγνώριζαν για
το αύριο.
Passer mortuus est meae puellae
Το σπουργιτάκι της καλής μου πέθανε
Lūgēte, ō Venerēs Cupīdinēsque,
et quantum est hominum venustiōrum:
passer mortuus est meae puellae,
passer, dēliciae meae puellae,
quem plūs illa oculīs suīs amābat.
nam mellītus erat suamque nōrat
ipsam tam bene quam puella mātrem,
nec sēsē ā gremiō illius movēbat,
sed circumsiliēns modo hūc modo illūc
ad sōlam dominam usque pīpiābat.
quī nunc it per iter tenebricōsum
illuc, unde negant redīre quemquam.
at vōbīs male sit, malae tenebrae
Orcī, quae omnia bella dēvorātis:
tam bellum mihi passerem abstulistis
ō factum male! ō miselle passer!
tuā nunc operā meae puellae
flendō turgidulī rubent ocellī.
Κλάψτε ώ θρηνείστε, Έρωτες και Αφροδίτες,
Και των ανδρών ώ σεις των εραστών το γένος!
Το σπουργιτάκι της καλής μου πέθανε,
Των ματιών της η χαρά, της αγαπημένης πάει
ο σπουργίτης.
Που πιότερο απ’ τα μάτια της αγάπαγε,
Γιατί απ’ το μέλι ήταν πιο γλυκός
Και την κυρά του γνώριζε καθώς τη μάνα η κόρη
Κι από το γόνυ της δεν μάκραινε ποτές
Και μια από δω και μια από κει στριφογυρίζοντας
για κείνην μοναχά γλυκά τιτίβιζε…
Τον δρόμο πήρε τώρα τον σκοτεινό και μαύρο
Οπούθε πια κανείς δεν τόβρε, λένε, να γυρίσει
Κατάρα να ’χετε και σεις καταραμένα
της Όρκου σκότη, που τα όμορφα όλα καταπίνετε,
τόσον όμορφο μου πήρατε το σπουργιτάκι…
Καταραμένη πράξη, και άτυχο σπουργίτι!
Έργο κακό που της αγάπης μου τα μάτια
Πρησμένα κάνατε να κοκκινίζουν απ’ το κλάμα…
Μετάφραση: Τίτος Χριστοδούλου
http://www.youtube.com/watch?v=G8sBu7JDHq8
Τεσεκιούρ που μας βομβαρδίσατε,
εφέντημ...
Αύγουστος μήνας, μήνας και φωτιά, φωτιά και θάνατος...
Αγία Τηλλυρία, πώς να ιχνογραφήσω τη μορφή
σου, πώς να στολίσω εικόνισμα...
Μνήμες θανάτου και φωτιάς… Στράφηκαν ο νους κι
η καρδιά στις καυτές μέρες του Αυγούστου της Τηλλυρίας, το '64, όταν τα τουρκικά αεροσκάφη σκορπούσαν φωτιά και θάνατο με τις βόμβες ναπάλμ,
πάνω στους άμαχους των χωριών της Τηλλυρίας.
Πενήντα οι νεκροί, δεκάδες οι τραυματίες σ' αυτήν
την πρόβα τζενεράλε της τουρκικής θηριωδίας, προεόρτιο της εισβολής δέκα χρόνια αργότερα...
Τι βάθος απύθμενο ραγιαδισμού, πόσο στρεβλή
κι εθελοτυφλούσα έννοια καλής θέλησης κι «οικοδόμησης εμπιστοσύνης» μπορεί να καλωσορίζει τους
Τούρκους να περνούν το οδόφραγμα στα Κόκκινα
για να εορτάσουν τον σφαγιασμό και τον όλεθρό
μας; Με αντάλλαγμα να ανάψουμε εμείς μερικά
κεράκια στον Άγιο Μάμα... Κεράκια εμείς, οι σφαγμένοι, ναπάλμ και περηφάνεια, οι σφαγείς, αυτοί...
Σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω: υπάρχει πιο εξευτελιστική ανάγνωση της παροιμίας, από τη ραγιάδικη αυτή συμπεριφορά μας; Δεν έχει, πια, τελειωμό αυτή, της ντροπής, η κατηφόρα;
31 Αυγούστου 2013
ΚΛΕΨΕ ΚΙ ΕΣΥ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ – ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ, ΓΙΝΕΤΑΙ
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Εx Libris
Από παθόντα «βιβλιοπαμφάγο», όπως με περιέγραψε,
οικτίρων την κατάντια μου, παλαιός, πιστός φίλος. Φυλαχτείτε από τα βιβλία, θα σας μείνει το κουσούρι, κι
ακόμα χειρότερα, αφύλακτο θα σας βρίσκουν οι σκέψεις για όλα όσα... αφύλακτο πια δεν θα σας βρίσκουν.
«Συνελήφθη μυστήριος τύπος με μικροποσότητα βιβλίων. Αν και ο ίδιος δηλώνει ότι ήταν για προσωπική του χρήση, πληροφορίες αναφέρουν ότι προμηθεύτηκε την ποσότητα από γνωστά κέντρα διακίνησης,
γνωστά και ως “βιβλιοθήκες”. Αν και η χρήση βιβλίων
έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια, οι υπεύθυνοι φοβούνται νέα έξαρση της χρήσης, καθώς όπως δείχνουν
οι έρευνες το συγκεκριμένο είδος προκαλεί εθισμό και
μετά από μακροχρόνια χρήση οι χρήστες μπορεί να
παρουσιάσουν μόνιμα συμπτώματα όπως: γνώση, κριτική σκέψη ή διάθεση αμφισβήτησης. Σε ορισμένες πολύ βαριές περιπτώσεις δημιουργείται η διάθεση στον
χρήστη να παρασκευάσει ένα δικό του βιβλίο, το οποίο
έχει πάντα ως στόχο να το διακινήσει σε ευρεία κλίμακα».
Ο μποέμ κοσμοκαλόγερος
«Πώς ραγισμένη βάρβιτος να βγάλει αρμονίαν, και
πώς ψυχή βαρυαλγής να είπη μελωδίαν;»
Αποσυνάγωγος, πένης, έζησε μόνος, άφιλος και ανέραστος. Ο άνθρωπος από αλλού, με το τόσο διαπεραστικό βλέμμα για τα εδώ... Αυτοί που χωρούν όλην την
αλήθειά μας, δεν χωρούν σε αυτήν...
«Ήτο ες εύνοιαν, εις δυσμένεια; Είχε ακμάσει, είχε εκπέσει, είχε εξοριστεί; Μπού ντουνιά τσάρκ φιλέκ. Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει».
...Εσκέπτετο το άστατον των ανθρωπίνων πραγμάτων. «Άσκ ολσούν τσιβιρινέκ. Χαρά σ’ εκείνον που ξέρει να γυρίζει τον κόσμο αυτόν».
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ο ξεπεσμένος Δερβίσης, εκδ. Μυγδονία
Στηλιτεύει ο Πρόδρομος Προδρόμου, ότι «πρέπει να
λογοδοτήσουν πολλοί για το κατάντημα του Συνεργατισμού. Ιδιαίτερα εκείνοι οι υψηλόβαθμοι και παχυλά
αμειβόμενοι αξιωματούχοι του, που βροντοφώναζαν
μόλις πρόσφατα, “κάτω τα χέρια από τον Συνεργατισμό”, κτλ. Τώρα, ήρθε η δική τους ώρα. Οφείλουν
πάρα πολλές εξηγήσεις για το κατάντημα του κινήματος που, ενώ δεν εκτέθηκε σε ελληνικά ομόλογα,
χρειάζεται ανακεφαλαιοποίηση τουλάχιστον 1,5 δισεκ. ευρώ». Γιατί; Οι Χλωρακιώτης, Λύρας και πολλοί άλλοι του Συνεργατισμού οφείλουν πολλές εξηγήσεις. Γι’ αυτό απορούμε: Γιατί δεν θα κληθούν ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής;
Γιατί οι ευαισθησίες σου, Προδρομή, σταματούν στον
Συνεργατισμό (αμαρτωλό, οπωσδήποτε) και δεν προχωρούν, με την ίδια ζέση, στους φίλους σου τραπεζίτες;
Α, Προδρομή, δεν είσαι μόνο ιδεολογικά χρωματισμένος, είσαι, μαθαίνουμε, και δανειοληπτικά…
Είπαμε, όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρωμεί,
Κύπρου, Λαϊκή, ΣΠΕ Στροβόλου, Συνεργατισμός... Το
είχε πει ο συνάδελφός τους, ληστής τραπεζών στο Φαρ
Γουέστ, «that's where the money is»...
Γκας Πορτοκαλί...
Ο πατέρας της Σαρλότ, της Έμιλυ και της Άννας Μπροντέ, όταν έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ
τον Οκτώβρη του 1802, ονομαζόταν Πάτρικ Μπράντι.
Τέσσερα χρόνια μετά τον διορισμό του στον αγγλικό
κλήρο, υπογράφει με το όνομα Πάτρικ Μπροντέ. Απαρνήθηκε, λέει, το πατρικό του, γιατί διαβάζοντας ελληνική μυθολογία, είχε εντυπωσιαστεί από ένα από τα
ολόλευκα άλογα του Ήλιου, τον Βρόντη, που έβγαζαν
από τα ρουθούνια τους φλόγες και φως! Τα ονόματα
των αλόγων ήταν Ηώος, Αιθίοψ, Βρόντης, Στερόπης.
Αυτά για όσους περιγελούν τον Γκας Πορτοκάλος...
Εξάλλου, για χιλιάδες χρόνια, ήταν Τάμεσις, ψιλό
«Τ». Πώς, αίφνης, έγινε «Thames»; Στην κορύφωση
του νεοκλασσικισμού, στον 17ο αιώνα, όταν μέσα σε
μερικές δεκαετίες εμφανίστηκαν 55 μεταφράσεις της
Οδύσσειας, δίπλα στην υψηλόφρονα του Chapman, εμφανίστηκε ο μύθος ότι οι Κέλτες είχαν έρθει από την αρχαία Ήπειρο, όπου κι ο ποταμός Θύαμις, του οποίου το
όνομα δόθηκε στον… Θάμεσι, Thames…
ΕΥΥΠΟΛΗΠΤΟΙ ΚΥΡΙΟΙ
Ο υπόκοσμος είναι πολλών ειδών και δεν είναι πάντα ορατός,
ακριβώς επειδή λειτουργεί και ζει κάτω από τον κόσμο. Οι
κύριοι εδώ θα μπορούσαν να ήταν και Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Δεν είναι. Ούτε περπατούν στη Ρηγαίνης ούτε έχουν
χρυσά δόντια. Είναι κομμάτια της αφρόκρεμάς μας. Συνήθως
τους χαιρετάμε και κάνουμε μαζί τους εγκάρδιες χειραψίες.
Υπάρχουν πολλές ομάδες υποκόσμου στο νησί. Μία είναι η
ΒΟΥΛΗ, άλλη μία είναι η κάστα των ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, μία
άλλη οι 150 οικογένειες της Κύπρου μας. Φωτιά και τσεκούρι
στις στοές των αθανάτων!
7
ANTIKATOXIKA ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ
Η Αμμόχωστος δεν ανήκει στους Βαρωσιώτες που
ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους ούτε τη θέλουμε πίσω
εάν αυτό θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης
με αντάλλαγμα οποιανδήποτε αναγνώριση στους
Τούρκους. Η Αμμόχωστος δεν ανήκει στους Λεμεσιανούς του Αναστασιάδη ούτε μπορεί να είναι το
πείραμα για να μεταφέρουμε σιγά σιγά την εξουσία
των κατεχομένων στους κατακτητές μας. Ούτε η
Αμμόχωστος μπορεί να προσβληθεί με τέτοιον τρόπο, αφαιρώντας από άλλους Έλληνες τα δικαιώματα και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Η Αμμόχωστος
έδωσε πέραν του κανονικού και περισσότερο από όσο
της αναλογούσε το αίμα της για τη λευτεριά αυτού του
τόπου, για να έρθουν τα σημερινά κωθώνια να την
προσβάλλουν με αυτόν τον τρόπο. Θέλουμε την Αμμόχωστο περήφανη και ας τη βλέπουμε από μακριά,
παρά προδότρια όλης της Κύπρου. Ομάδα Αμμοχωστιανών Λευκωσίας
l Η Καρπασία δεν πωλείται ούτε θέλουμε να μας
επιστραφεί με βάση τις συμφωνίες
της τρίτης Βιέννης.
Η Καρπασία δεν
ανήκει στους παλαιούς της τοκογλύφους και προεστούς ούτε στους
σύγχρονους νονούς
της νύχτας και της
ημέρας. Η Καρπασία ανήκει στις γενεές και γενεές που την αγάπησαν,
την πόνεσαν, που δούλεψαν σκληρά για να παραμείνει ένας ιδιόμορφος ελληνικός και ορθόδοξος τόπος και
τρόπος ζωής και θανάτου. Η Καρπασία, ως αναπόσπαστο κομμάτι των κατεχόμενων εδαφών μας, αναμένει την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της. Ομάδα Καρπασιτών Λάρνακας, Λεμεσού και Πάφου
l Καρπασίτης δεν είναι αυτός που τάχατες συμμετέχει
στην καρπασίτικη παιδεία, ειδικά στα χωριά όπου
δεν έχει απομείνει ψυχή νόμιμων κατοίκων. Π.χ. στη
Γιαλούσα δεν κατοικούν οι Γιαλουσίτες του Γιάννη
Παπαδόπουλου και της Άννας Μαραγκού, αλλά Κοτσινιάτες Τούρτζιοι, βρωμόσσιυλλοι κατακτητές που
κατοικούν στα σπίτια μας, έστω και αν κάποιοι είναι
«καλοί άνθρωποι». Η Καρπασία θα απελευθερωθεί
όταν ο τελευταίος Τουρκοκύπριος απομακρυνθεί από
τα χωριά μας και επιστρέψει στο δικό του, και όταν,
μετά την απολύμανση, μπούμε στα χωριά μας και
λειτουργήσουμε τις εκκλησιές μας. Ομάδα Καρπασιτών Λευκωσίας
l Το αεροδρόμιο της Τύμπου δεν θα γίνει η αιτία να
αναγνωρίσουμε οποιανδήποτε εξουσία των κατακτητών. Αναγνωρίζεις αεροδρόμιο, αναγνωρίζεις κράτος.
Ομάδα Τυμπιωτών Λευκωσίας
l Όσοι πουλούν τις περιουσίες τους στους Τούρκους
της Κύπρου είναι ανώμαλοι. Πουλούν και τη μάνα
τους για λίγα χρήματα και τις αδελφές τους για λίγα περισσότερα. Όλοι αυτοί έχουν το θράσος και εμφανίζονται κιόλας ως πατριώτες που προσπαθούν να
αντεπεξέλθουν στην κρίση χωρίς να επιβαρύνουν το δικό μας κράτος. Κυκλοφορούν ελεύθεροι και περήφανοι στις ελεύθερες περιοχές, διότι ακόμη δεν έχει
εμφανιστεί μια επαναστατική οργάνωση προσφύγων
με το όνομα 20 του Ιούλη, ας πούμε. Ομάδα Αγανακτισμένων Προσφύγων
l Οι Κερυνειώτες είναι Κερυνειώτες. Ενώ έπρεπε
να είχαν ήδη μία επαναστατική οργάνωση με το όνομα ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ, πάνε εκδρομές στο Πέντε
Μίλι για να δουν πού έκαναν την απόβασή τους οι
Τούρκοι. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι καιρός να δηλώσουμε
ΟΛΟΙ Κερυνειώτες, διότι η Κερύνεια παραμένει το
σύμβολο της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ μας, μιας και με
κανένα σχέδιο η πόλη αυτή δεν επιστρέφει στους νόμιμους κατοίκους της, εκτός φυσικά και εάν κάνουμε επανάσταση και διώξουμε τα τούρκικα μυαλά που
μας κυβερνούν και αρχίσουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ελευθερία
όλης της Κύπρου και η παραχώρηση του δικαιώματος
της αυτοδιάθεσης στον κυπριακό λαό. Ομάδα Αμμοχωστιανών, Μορφιτών και Καρπασιτών Λευκωσίας
l Δυστυχώς, τα μυαλά μας έχουν πάθει τουρκίαση
και δύσκολα μπορεί να βρεθεί θεραπεία. Ίσως η μόνη λύση να είναι το castration σε όσους πάσχουν από
τουρκίαση, ώστε να μην μπορέσουν να αναπαράγουν
την ασθένεια, ώσπου με τον χρόνο να εξαλειφθεί. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει πως η τουρκίαση είναι κληρονομική, πράγμα που επιστημονικά δεν έχουμε εξακριβώσει, οπότε, προς το παρόν, ίσως η μόνη λύση,
που όμως είναι ταυτοχρόνως και αντιευρωπαϊκή, είναι το κόψιμο των κεφαλιών που πάσχουν από τουρκίαση. Ομάδα Κρανιονευροχειρούργων Λευκωσίας
l
8
Φέρτε τα μίλια σας.
Έρκεται δύσκολον φθινόπωρον.
Εν να μας διαλύσουν πριν
πούμεν «μανά». Φάτε τους.
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Αυγούστου 2013
O ΣΤΑΛΙΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Καλός μου φίλος από τον χώρο της αριστεράς (περιέργως έξυπνος άνθρωπος)
με πήρε τηλέφωνο έξαλλος μετά την τελευταία παρουσία του Δημήτρη Χριστόφια μαζί με τη συνοδεία του στην
ερευνητική επιτροπή για την οικονομία.
Ο φίλος μου έβγαζε αφρούς από το στόμα, έλεγε πως δεν πίστευε στα μάτια
του, πως δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έφτασε σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης και εξευτελισμού, πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο θράσος
σ’ ένα τόσο γελοίο ανθρωπάκι και πολλά αλλά τέτοια παράπονα. Στο τέλος
μού αμολάει και την πιο σημαντική του
ατάκα: «Ο ίδιος ο Στάλιν… Το έλεγες
και δεν το πιστεύαμε», είπε, κι εγώ
αμέσως τον επέπληξα. «Σας παρακαλώ,
του λέω, εγώ ποτέ δεν είπα πως ο Χριστόφιας είναι ο ίδιος ο Στάλιν. Έχω πει
πολλές φορές πως είναι σταλινικός στη
νοοτροπία και πως συμπεριφέρεται ως
ο αρχηγός του πολίτμπιρο, αλλά ποτέ
δεν είπα ότι είναι ο ίδιος με τον Στάλιν.
Είναι ντροπή για τον Στάλιν να τον συγκρίνουμε με το παχύδερμο που λέγεται Χριστόφιας. Ο Στάλιν διέπραξε μεγάλα εγκλήματα, αλλά όταν έπρεπε να
υπερασπιστεί την πατρίδα του έναντι
του ναζισμού, το έκανε και μάλιστα
παίζοντας ηγετικό ρόλο, όχι σαν τον ρίψασπη Χριστόφια. Αυτά πρέπει να τα
ξεκαθαρίζουμε, είπα στον φίλο μου, για
να μη διαπράττουμε άλλα λάθη».
Αν ο Χρίστου ήταν αρχηγός της ΕΣΣΔ,
τότε επί Στάλιν θα είχε καθαρίσει όλους
τους ρώσσους, δεν θα άφηνε ρουθούνι –πλην τους ΑΚΕΛικούς φυσικά– και
τώρα όλοι στον κόσμο θα μιλούσαμε
γερμανικά!
Τι είναι τελικά αυτός ο άνθρωπος, αυ-
τός ο ηγέτης που κατάφερε σε μια πενταετία να καταστρέψει την Κύπρο
στον τομέα που κανείς άλλος Πρόεδρος
δεν τα έκανε σκατά, στην οικονομία,
που υποτίθεται ήταν και το μεγάλο μας
ατού; Για να καταλάβει κανείς τον Χριστόφια πρέπει πρώτα να κατανοήσει
το ΑΚΕΛ που τον γέννησε και τον ανάγιωσε. Δεν είναι του παρόντος να σας
δώσουμε μαθήματα για το ΑΚΕΛ.
Εξάλλου, εδώ και 40 χρόνια γι’ αυτό
το κόμμα γράφουμε. Θέλουμε σ’ αυτό
το σημείωμα να πούμε πως ο Χριστόφιας τρώει από πάνω του. Όσο συνεχίζει με αυτό το στυλάκι, ακόμη και οι
σκληροπυρηνικοί ΑΚΕΛικοί θα τον αμφισβητούν, άσε που πολλοί θέλουν, όχι
να τον δολοφονήσουν όπως λένε διάφοροι που έχουν εκνευριστεί με τα τσαλίμια του, αλλά να τον κρεμάσουν με
τ’ άντερά του πάνω σε κανέναν ευκάλυπτο στο κέντρο της Λευκωσίας, να
κάθονται πάνω του οι μούγιες και να
μην πεθαίνει ούτε στους 40 βαθμούς
κελσίου, αλλά να υποφέρει όσο γίνεται
περισσότερο! Μπαίνοντας στην αίθουσα της επιτροπής, μαζί με όλη την κεντρική επιτροπή του κόμματος και όλα
τα σκυλιά του και με το ανοιχτό πουκάμισο, έδινε την εντύπωση πως είναι
έτοιμος για έναν μεγάλο καυγά, έναν
εμφύλιο ας πούμε, για να μιλούμε και
πιο πολιτικά. Προκαλεί και ξαναπροκαλεί, σαν να θέλει όντως να σπάσουν
μύτες. Θέλει να ηρωοποιηθεί; Θέλει να
δείξει τη δύναμη του ΑΚΕΛ; Θέλει να
προκαλέσει κάποιο επεισόδιο για να
πολωθούν ακόμη περισσότερο τα πράγματα και μ’ αυτόν τον τρόπο να σώσει
το ΚΟΜΜΑ; Κανείς δεν γνωρίζει. Γνωρίζουμε, όμως, πως ανταποδίδει τα εύ-
σημα στον Αναστασιάδη για τα πρώτα
τρία χρόνια της εξουσίας του, όταν ο
νυν Πρόεδρος, ως αντιπολίτευση, δεν
τον πείραξε ούτε με ένα φτερό της χήνας. Τώρα που ο Αναστασιάδης βάζει
φόρους, που συνεχίζει την πολιτική Χριστόφια και στο Κυπριακό και στην οικονομία, τώρα που ο λαός θα μπορούσε να τον πιάσει από τον λαιμό, ο Χριστόφιας έρχεται και τον σώζει, στρέφοντας την προσοχή της μάζας στις μα-
γκιές του παρά στους φόρους του Αναστασιάδη. Λέτε να είναι όλα προσυμφωνημένα; Λέτε το όλο παιχνίδι να είναι σικέ για να γλυτώσει ο Χριστόφιας
τη φυλακή για το Μαρί; Ο Θεός να μας
φυλάει.
Είμαστε τυχεροί που έφυγε νωρίς και
δεν άντεξε άλλη μια πενταετία. Φανταστήκατε να συνέχιζε το έργο του το
ΑΚΕΛ είτε με τον ίδιο είτε με άλλον
Πρόεδρο;
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ AIΓΑΙΟΝ
ΕΝΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ
πάνω στα ποιήματα του Κ.Π.Καβάφη
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΓΚΛΟΡΙΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΙΔΟΥ
Είχα αγοράσει αυτό το βιβλίο με τα ποιήματα του Καβάφη, το είχα πάντα δίπλα μου
στην Γκαλερί, σε ένα συρτάρι του γραφείου μου, και κάθε μέρα διάβαζα ένα ή δύο ποιήματα. Με γοήτευαν και μου δημιουργούσαν έντονα αισθήματα και εικόνες. Η υφή του
χαρτιού, καθώς και το χρώμα, συνέτειναν στη γοητεία. Κάποια μέρα όμως, την άνοιξη
του 1993, αυτό δεν μου ήταν πια αρκετό. Ήθελα κάτι παραπάνω. Ήθελα το βιβλίο να
μου ανήκει με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο, να είναι δικό μου.
Έτσι, ένα Σάββατο, στις 13 του Απρίλη του 1993 (όχι ότι το θυμάμαι με τόση ακρίβεια, αλλά το έχω γράψει πάνω στο βιβλίο), όταν ήρθε ο Στας Παράσκος στην Γκαλερί, του ζήτησα να κάνει ένα σχέδιο μέσα στο βιβλίο. Έκανε το πρώτο σχέδιο, τον
Δαρείο, στη σελίδα 138. Μαζί του ήταν και δύο άλλοι ζωγράφοι, η Τζέννιφερ Χάρντινγκ και ο Τζεφ Ρίγκντεν, Άγγλοι, οι οποίοι δίδασκαν τότε στο Cyprus College of Art του
Παράσκου και προθυμοποιήθηκαν να σχεδιάσουν και αυτοί κάτι. Έτσι ξεκίνησε αυτό
το ταξίδι των είκοσι χρόνων. Φτάνει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια σε χρονική διάρκεια.
Σιγά σιγά, ζητούσα από φίλους μου καλλιτέχνες να κάνουν ένα σχέδιο. Τα πρώτα
χρόνια, έδινα το βιβλίο και το έπαιρναν μαζί τους. Όταν ο Άγγελος ο Μακρίδης μου
έφερε το βιβλίο με το σχέδιο της σελίδας 112, ενθουσιάστηκα. Αυτό το αίσθημα της
αναμονής και της έκπληξης συνέτεινε με έναν τρόπο στο περαιτέρω δέσιμό μου με το
βιβλίο. Η Ελένη Νικοδήμου πήρε το βιβλίο στο σπίτι της και έκανε τα τρία πρώτα σχέδιά της.
Έτσι άρχισε, λοιπόν, να γίνεται οικείο, αγαπημένο και ιδιαίτερα δικό μου. Σιγά σιγά
έγινε πολύτιμο για μένα. Άρχισε να έχει μια άλλη ιστορία να πει. Ο κάθε καλλιτέχνης
διάλεγε ένα ποίημα που του άρεσε, κι έτσι ανακατεύονταν οι αναμνήσεις. Όποτε ερχόταν ο Λευτέρης Ολύμπιος από την Ολλανδία, ζωγράφιζε και κάτι καινούργιο. Κατά
καιρούς, έδινα το βιβλίο σε όποιον εξέθετε έργα του στην Γκαλερί.
Δεν ήταν, όμως, όπως λένε στις μέρες μας, ένα «project» με αρχή, τέλος και έναν
σκοπό. Είχε μόνο αρχή, ενώ η συνέχεια δινόταν όποτε ήθελε προκύψει. Πολλές φορές
δεν είχα διάθεση ούτε να το βλέπω. Αλλά και τότε ακόμη το έβγαζα πού και πού από
το συρτάρι, για να βεβαιωθώ ότι είναι εκεί –επειδή πάντα είχα την αγωνία του– και
το ξανάβαζα μέσα.
31 Αυγούστου 2013
ΟΧΙ ΑΛΛΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ
ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Υπήρξα πάντοτε θιασώτης της ένταξης
της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πίστευα και πιστεύω πως η Κύπρος
πρέπει να βρίσκεται σε όλους τους οργανισμούς στους οποίους ανήκει και η
Ελλάδα. Ακόμη και σε οργανισμούς που
είναι γνωστοί για τη δράση τους, όπως
είναι το ΝΑΤΟ. Έτσι κι εγώ πάλεψα
για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας πολύ καλά τι είναι αυτή η Ένωση και γνωρίζοντας πολύ καλά τις παγίδες που κρύβει
και έκρυβε αυτός ο ευρωπαϊκός συνασπισμός κρατών. Η ανυπαρξία ενός
εθνικού κινήματος στην Κύπρο μα και
στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας με έπεισε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι έπρεπε να
ταυτίσουμε τη μοίρα μας με αυτήν της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την ελπίδα αλλά και τον ευσεβοποθισμό πως τουλάχιστον αυτή η ένταξή μας θα μας εξασφάλιζε τις ελεύθερες περιοχές και δεν
θα επέτρεπε στην Τουρκία ν’ αλωνίζει
εις βάρος μας, όπως έκανε κατά τα
προηγούμενα της ένταξης χρόνια. Παρ’
όλες τις αδυναμίες της Ένωσης, είναι
ταυτοχρόνως γεγονός πως η Τουρκία
ΔΕΝ τόλμησε έως τώρα ν’ ασκήσει ουσιώδη πολιτική άγριου στριμώγματος
προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν
δεν ήμασταν μέρος της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και συνεχίζαμε την πορεία μας
ως αδέσμευτοι και αποστρατικοποιημένοι, τώρα με το φυσικό αέριο η Τουρκία, γνωρίζοντας τα χάλια της Ελλάδας
μα και της Κύπρου, θα έφτανε έως τα
περίχωρα της Πάφου, ούτως ώστε να
μην υπάρχει καμμία αμφιβολία για το
πού φτάνει η ΑΟΖ της.
Σήμερα, όμως, οφείλουμε να ρίξουμε
καινούργιες ματιές προς τους «συμμάχους» μας, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους και
να δούμε ξανά τι ακριβώς είναι αυτή η
Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσουμε
να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας εθνικά
συμφέροντα, έστω και αν αυτό σημαίνει
πως θα είμαστε συνεχώς τα μαύρα πρόβατα αυτού του συνασπισμού.
Είναι γεγονός πως αυτή η σχέση είναι μια σχέση υποτέλειας και όχι ισότιμη. Απόδειξη αυτού είναι και η σημερινή τραγική μας οικονομική κατάσταση, που δεν οφείλεται ούτε στην
Τουρκία ούτε στους εχθρούς του Βορρά, αλλά στην ίδια την ευρωπαϊκή οικογένεια και στην υποταγή μας στο ευρωπαϊκό μοντέλο διαχείρισης του βίου
μας. Θέλω σε αυτό το πρώτο μέρος του
σημειώματός μου να υποδείξω, σχεδόν
αυθαίρετα, τα σημεία που δείχνουν αυτήν την υποταγή μας στον ευρωπαϊκό
πολιτισμό που, ως γνωστόν, όχι μόνο
δεν είναι και δικός μας πολιτισμός, αλλά είναι κυρίως μάλιστα ο αντίποδας
του δικού μας πολιτισμού. Η Ευρώπη
όντως μας μάρανε, που έλεγε κι ο Πανούσης. Η Ευρώπη μάς έχει κατακλύσει
με ό,τι χειρότερο διαθέτει, με ό,τι απεχθέστερο παράγει ο πολιτισμός της. Αυτά εμείς δεν τα εισπράττουμε ως κακά αλλά ως παραδείγματα προς μίμηση και γι’ αυτό αδυνατούμε να αντιδράσουμε όπως θα έπρεπε. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ η Ευρώπη μάς έριξε στην πιο μαύρη κατοχή, εμείς αντιδρούμε με τα ευρωπαϊκά
πρότυπα, κάνοντας ψευτοδιαδηλώσεις
με αγγεία της κουζίνας, ωσάν να βρισκόμαστε σε πανηγύρι. Είναι επίσης
χαρακτηριστική και η απάθειά μας
μπροστά σε αυτήν την κατοχή και την
πτώχευση που έχει επιφέρει. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η ανοχή μας
προς τους δικούς μας υπεύθυνους της
κρίσης. Ένας άλλος ελληνικός λαός
μπαίνει πια στο προσκήνιο, ένας λαός
που δεν έχει καμμία σχέση με τους οικοδόμους της δεκαετίας του ’60 ούτε
με τους εργάτες και φοιτητές της δεκαετίας του ’70. Μία μάζα ανθρώπων
που αντί να έχει ως λάβαρά της τα λό-
για της ελευθερίας των ποιητών μας,
τραγουδά χαζοχαρούμενα τραγουδάκια
και χτυπά κουζινικά σκεύη σαν ολλανδοί γκέυ σε ππαρέιτ. Ένας άλλος λαός
κάνει την εμφάνισή του, ακολουθώντας
τα χνάρια μιας άλλης αστικής τάξης, η
οποία πάλι έχει διαμορφωθεί κατά τα
τελευταία 40 χρόνια. Αυτή η ελίτ –πολιτική, οικονομική και πνευματική–
όπως και αυτός ο λαός έχει όντως εκσυγχρονιστεί, έχει όντως εξευρωπαϊστεί
και όλα αυτά εις βάρος του εαυτού του,
εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού ή, ίσως, καλύτερα να λέγαμε εις
βάρος μιας περιοχής στην ανατολική
Μεσόγειο που παλιά λεγόταν ΕλλάδαΚύπρος-Ελληνισμός, διότι πια είμαστε
Έλληνες μόνο στο όνομα και όχι στην
ουσία, γι’ αυτό άλλωστε βγάζουμε την
ελληνική σημαία μόνο όταν παίρνουμε
μια καλή θέση στη Γιουροβίζιον ή στην
μάππαν και τις άλλες στιγμές ΚΑΙΜΕ
την ελληνική σημαία, μέσα σε μια διεθνιστική και ανθελληνική ζάλη που ο
τόπος μας δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα στη μακραίωνη ιστορία του.
Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η Ευρώπη και γιατί οφείλουμε πια ν’ αντισταθούμε σ’ αυτήν με νύχια και με δόντια;
Το 1962, τέλη Ιουνίου, τέλειωσα το
δημοτικό σχολείο Αιγιαλούσης το πρωί
και το μεσημέρι φεύγαμε οικογενειακώς για την Αγγλία. Σταματήσαμε για
λίγο στην Αθήνα ή στες Αθήναις, όπως
τις λέγαμε τότε, και εκεί ο παππούς
μου έκανε έναν τρικούβερτο καυγά, γιατί δεν μας άφησαν να κατεβούμε και
να επισκεφτούμε «για δέκα λεπτά
ολάν» την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Ο παππούς, ήδη εκνευρισμένος
διότι τον φράγκεψαν και του έβγαλαν
τη βράκα για να μεταναστεύσει, λίγο
ήταν να ανατινάξει το αεροπλάνο. Δεν
το χωρούσε ο νους του ότι ένα αεροπλάνο γεμάτο με Κυπραίους, που μάλιστα σταματά στες Αθήναις, θα ήταν
δυνατόν να μην επισκεφτεί τον Παρθενώνα και να προσκυνήσει. Τελικά φύγαμε χωρίς επεισόδια και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο. Έβρεχε
και έβρεχε και ο τόπος ήταν σκοτεινός.
Μας παρέλαβε ο πατέρας μου με άλλους συγγενείς και πήγαμε από το αεροδρόμιο με αυτοκίνητα στο Λονδίνο.
Διασχίζοντας το Λονδίνο για να φτάσουμε στο σπίτι άλλων συγγενών, είδα
το κεντρικό Λονδίνο (Πικαντίλυ, Τραφάλγκαρ Σκουέαρ κτλ.) και έμεινα. Δεν
προλάβαινα να βλέπω όλες αυτές τις
9
A΄ ΜΕΡΟΣ
καινούργιες εικόνες. Εντύπωση μεγάλη μου έκαναν τα φώτα, ειδικά αυτά
που αναβόσβηναν τονίζοντας όλα αυτά
τα χρώματα. Βλέπετε, στη Γιαλούσα
ΔΕΝ είχαμε ρεύμα, δεν γνωρίζαμε τα
καλά του ηλεκτρισμού, ειδικά εμείς οι
πιο νέοι οι οποίοι, αν και πηγαίναμε
εκδρομές στο Βαρώσι, ποτέ δεν διανυκτερεύαμε για να δούμε τα φώτα. Υπόψιν κιόλας πως στη Γιαλούσα ο βρακάς παππούς μου όργωνε τα χωράφια
του ακριβώς με το ίδιο τρόπο που το
έκαναν και οι πρόγονοί του 3.000 χρόνια πριν. Σε λίγες μέρες φύγαμε για το
Κεντ, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο
πολύ γνωστό τότε σε όλους τους Εγγλέζους και ειδικά στους εργάτες της κεντρικής Αγγλίας, οι οποίοι για δεκαπέντε μέρες έκαναν τις διακοπές τους σ’
αυτό το χωριό περίπου κάθε χρόνο. Στο
Μάργκεϊτ έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ.
Μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, έπαθα ένα ΑΝΤΙ-πολιτισμικό σοκ. Όλο τον
Ιούλιο και τον Αύγουστο έβλεπα χιλιάδες Εγγλέζους να κατακλύζουν την τεράστια παραλία κι εκεί να βάζουν κάτι κρέμες πάνω τους και να κάθονται
σαν ζώα μες στον ήλιο. Μόνο μερικά
πιτσιρίκια και μερικοί άλλοι τολμηροί
έπαιρναν το ρίσκο να μπουν σ’ ένα υγρό
γκρίζο πράγμα που το έλεγαν θάλασσα.
Για δύο μήνες έβλεπα τους Εγγλέζους
να περιμένουν στη σειρά για να μπουν
μέσα στα εστιατόρια, για να φάνε όλοι
το ΙΔΙΟ φαγητό, το ΙΔΙΟ γλυκό και φυσικά το ΙΔΙΟ τσάι. Τα βράδια τους έβλεπα όλους μέσα στις λεγόμενες παμπ,
άλλως μπυραρίες, να πίνουν και να φωνάζουν βαρβαριστί διάφορα ακαταλαβίστικα. Σαν τέλειωναν τη δουλειά τους
τ’ αδέλφια μου, παίρναμε τον δρόμο
για το σπίτι, περνώντας μέσα από τα
κάτουρα και τους εμετούς των Εγγλέζων, οι οποίοι, με την πρώτη ευκαιρία,
στα πρώτα στενά έξω από τις μπυραρίες κατουρούσαν όπως τα ζώα μας στη
Γιαλούσα. Ο παππούς μου άρχισε τη
μουρμούρα, δεν μπορούσε να βλέπει
«τα χτηνά», όπως αποκαλούσε τους
Εγγλέζους, και επέμενε να τον στείλουν
πίσω, πράγμα που κατάφερε σε λίγους
μόνο μήνες. Εγώ που ήθελα να φύγω
από την πρώτη στιγμή, δυστυχώς δεν
τα κατάφερα. Τον Σεπτέμβρη με έγραψαν οι γονείς μου σ’ ένα καλό σχολείο,
όπου φοιτούσαν και μερικά άλλα Ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών. Εκεί συνειδητοποίησα αμέσως τι σκατόρατσα
ήταν οι Εγγλέζοι. Το τι είδα σ’ αυτό το
σχολείο δεν περιγράφεται. Το σχολείο
μου στη Γιαλούσα σε σχέση με το σχολείο του Μάργκεϊτ ήταν ένα παλάτι και
σαν κτήριο αλλά και σε εκπαιδευτική
ουσία, αλλά κυρίως στο επίπεδο της
μαθητικής κοινωνίας. Από τις πρώτες
μέρες είδα τα Εγγλεζούθκια να συμμετέχουν καθημερινώς σε διαγωνισμούς
πορδίσματος, ρεξίματος και κατουρήματος, ακόμη και μέσα στην τάξη,
πράγματα αδιανόητα για μας τους άξεστους χώρκατους ιθαγενείς. Αυτό, όμως,
που ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν
οι άνευ λόγου μάχες στα διαλείμματα.
Δεν γινόταν να περάσει διάλειμμα χωρίς να σπάσουν μύτες και να σχιστούν
κεφάλια από τους τσακωμούς που έκαναν οι πιο δυνατοί με τους πιο αδύνατους διά ασήμαντον αφορμή ή χωρίς
καμμιά αφορμή. Σου έλεγε κάποιος,
«what are you looking at?», και πριν
απαντήσεις η μύτη σου ήταν σπασμένη και το αίμα έρρεε στο τσιμέντο. Αν
τολμούσες να πεις ποιος το ’κανε, νοείται ότι μετά το σχολείο το ξύλο θα
ήταν πολύ περισσότερο. Τις σκηνές με
τις μάχες στο σχολείο τις έβλεπε κανείς και έξω και μέσα στις παμπ, μόνο
που οι μεγάλοι έσπαζαν και μπουκάλια μπύρας και σε σημάδευαν για μια
ολόκληρη ζωή, και αυτό διότι δεν άρεσε η φάτσα σου σε κάποιον νταή, μεθυσμένο και μαστουρωμένο με χάπια
κυρίως.
Σαν τέλειωνε το σχολείο και μπαίναμε στα λεωφορεία ή στα τραίνα για να
επιστρέψουμε σπίτι, κρατούσα την ψυχή μου. Με μαχαίρια κι άλλα αντικείμενα έσκιζαν τα καθίσματα των λεωφορείων και των τραίνων χωρίς κανέναν λόγο. Κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν
μπροστά τους, μέχρι που σταματούσαν
τα τραίνα τραβώντας τις ειδικές ασφάλειες που υπήρχαν για να τις τραβήξεις
σε περίπτωση κινδύνου. Νοείται ότι η
αστυνομία ήταν καθημερινός επισκέπτης στο σχολείο. Στην άγρια Γιαλούσα, την έως προσφάτως αποικία του
στέμματος, δεν ήμασταν άγιοι, αλλά τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν. Κλέβαμε
ο ένας τα μέσπιλα του άλλου, αμολούσαμε κανέναν ζίζιρον στην τάξη, τρώγαμε πού και πού και καμμιά μπουνιά
επειδή πηγαίναμε να τα βάλουμε με
κάποιον πιο δυνατό από εμάς επειδή
πρόσβαλε την οικογένειά μας αποκαλώντας μας μπάσταρδο, έστω και αν
στη Γιαλούσα πολλά παιδιά ήσαν όντως
μπάσταρδοι στην κυριολεξία. Αυτοί,
όμως, οι μπάσταρδοι δεν ήξεραν το μεγάλο επίτευγμα των δωδεκάχρονων
Άγγλων, το λεγόμενο SNOGGING
SESSION, όπου κυριολεκτικά για τριάντα λεπτά ένα ζεύγος παιδιών φιλιούνταν στο στόμα χωρίς να ξεκολλήσουν
τα χείλη τους να πάρουν μιαν ανάσα,
και όλα αυτά μέσα στο μικρό ξωκλήσι
του σχολείου ή πίσω από το ξωκλήσι,
όπου υπήρχε μια παράγκα για τα εργαλεία του κηπουρού. Με το σνόγκινγκ
είχα καταλάβει πια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, σε έναν ανώτερο πολιτισμό που
μπορεί να ήταν στο σκοτάδι στη Γιαλούσα τα βράδια, αλλά ήταν τόσο το
φως της ημέρας που βλέπαμε ακόμη
και χωρίς φεγγάρι. Τη νύχτα στο Μάργκεϊτ, όταν άκουγα το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ή τον Μπιθικώτση να τραγουδά τη Μαργαρίτα τη Μαργαρω και
μετά τον Καζαντζίδη να πονά για τη
Μαντουβάλα και κυρίως τη Φυτούση να
κλαίει τον ταχυδρόμο της, έπαιρνα την
εκδίκησή μου. Είχα καταλάβει πολύ νωρίς ότι δεν θα γίνω ποτέ Άγγλος, δεν
θα γίνω ποτέ Ευρωπαίος, διότι απλούστατα ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό,
πολύ ανώτερο από τα νυχτερινά έγχρωμα φωτάκια τους.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ
Τι είναι η Ευρώπη και ποιες οι μεγάλες
ήττες του Ελληνισμού.
Κάμε τζι άλλα αποκαλυπτήρια ανδριάντων του Μακαρίου, ρε Αναστασιάδη, να δούμεν αν πάρεις μπροστά
τούντον τόπον. Χίλιοι Μακάριοι…
10
Του ανεξόρτωτου
...Αγκαδκιώ τα χτηνά. Αγκαρρώννουνται την λογικήν μου, αμμά έχουσιν
πάντα κατιτίς να σου διδάξουσιν. Το
«αγκαδκιώ» έσιει μέσα του το «κανθός», που παναπεί την γωννιάν τ’ αμμαθκιού. Χωρώ (θεωρώ) προσεχτικά.
Την βλακείαν.
Γεννιέσαι σ’ έναν τόπον π’ άμαν
κουτσουβλήσεις πα στον ρότσον, πετάσσουνται παραπούλλια να σε ξηστραώσουσιν. Δαμαί εν Ελλάδα. Τζιείντο γιώτα (δαμαί...) αξαμώννει να
μπήξει το νουρούδιν του μες στο άλφα
τζιαι να γεννήσει ελληνικά.
Τζι επειδή εν πιο εύκολον να μεταλάβει ο Μωάμεθ παρά να καταλάβουσιν όσοι μισούσιν την Μάναν τους,
πυρκολώ τους δισκοφόρους μου (...αθθυμάστε;) με τον Μπιθικώτσην τζιαι
τον Waits, με τον Καζαντζιίδην τζιαι
τον Dylan, με τον Μητροπάνον τζιαι
τον Wolf. Να στυλλομμαδκιάζει
ομπρός που την Ελλάδαν μου ο Otis
Spann μες στες αγκάλες τού Τσιτσάνη, πα στους σείστρους τής καρκιάς
μου, τζι ο Παυλής μου να θκιαμοιράζει
αντίδωρον τα μπλουζ του – τζιείνα
που τα επεριπαίζασιν τα εν λόγω χτηνά όσον ήτουν μιτά μας τζιαι μόλις
εξηστράτισεν, εγένησαν αφιερώματα.
Να παίζει το ραδιόφωνον όπως παλλιά Κόκοταν τζιαι Stones, Καλαντζιήν
τζιαι Reed, Μοσχολλιού τζιαι Waters
τζιαι να σιονώννουνται τα τζιεραστικά
μες στες αυλάες.
Ξηντιλλιώ –που το «εξαντλώ»– τες
θθύμησες μου ολόνυχτα τζι ασκομαχώ,
που λαλείς, όι για ν’ αποδείξω τίποτες
σε κανέναν ππεζεβέγκην, αμμά πέρκιμον προσάψω τζι εγιώνη έναν βούκκον
προσφάιν στην Θεότην μου την πέρκαλλην. Έλα πε μου. Γιατί ελούθηκα
του κλαμάτου τζι εποδάκκαννα ο πα-
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Αυγούστου 2013
(από το βιβλίο Δημήτρης Χριστόφιας, ΠΟΡΕΙΑ ΟΛΕΘΡΟΥ)
ραδκιάνταλος την πρώτην βολάν που
’δα συμμαθητές μου να χορεύκουσιν
τσάμικον; Κανένας εν ευρέθην ομπρύττερα να μας συνάξει να μας πλουμίσει
με τούντο πράμαν. Τζι όμως εγιώνη
έθελα δήμμαν.
Αροθυμώ –που το «ραθυμώ»– την
ώραν που η άγνοια συντυχάννει τής
ευήθειας πα στο σταυροδρόμιν τής
αλαζονείας. Αν ήτουν τσύππα πάνω
σου, ρε σιμιντίριν σήψουρον, έθθα
εστέκεσουν ομπρός που τα δεκαοχτάγρονα να τους πεις «Μεν ακούτε κανέναν!». Ήτουν να ξέρεις, ρε προπάλλουκον, πως παραπάνω που την γυαλλάδαν τού τομαρκού σου την ώραν
των δελτίων, έσιει αξίαν να σωθούσιν
ας εν τζιαι θκυο κοπελλούθκια που
τούντα γέρημα που φαρμακώννεις
εσού τζιαι τα τσιιράκκια σου με την
πρέζαν της ευκολίας. «Μεν ακούτε
κανέναν!» Μιτσιοί π’ αντίς να σκάφτουσιν να εύρουσιν την ουσίαν τους
μες στην νοσσιάν τους την ελληνικήν,
μαστουρώννουν βίρρα στα κωλοκατηχητικά σας. Ό,τι πρέπει για να συνεχιστεί ο βιασμός τής Νοημοσύνης – έσιεις ακουστά τον Albert Camus τζι έναν
φιλούδιν του ονόματι Καραολήν, ρε
στούρνο; Ελπίζω τωρά πο’ ’ν αήννετε
τους καθηγητές να καπνίσουν μες στα
σκολεία, αμμά οι μαθητές ποκλονίζουνται που το χασιίσιιν την ώραν του
διαλείμματος που την βαρεμάραν τους
τζιαι το νεκάτσιασμαν τους για τες
σκατόφατσες σας, να αισθάνεστε δικαιωμένοι.
«Μεν ακούτε τζιαι προ παντός μεν
ισκέφτεστε! Άμπα τζι ανόρπιστα γινείτε μασκοφόροι!»
Αν άννοιες ποττέ σου κανέναν βιβλίον, ρε στόκκο, ήτουν να ππέσει στην
αντίληψην σου, πο’ ’ν σαν τες τζιίζες
K Y K Λ Ο Φ Ο Ρ Η Σ Ε
πο’ ’δίας των δασκάλων σου στα διαγωνίσματα, πως Έρωτας εν σημαίνει
«χύνω», αμμά τζιείντο κουτσούφλημαν στ’ αντρόσια τού Γολγοθά, του
Μασιαιρά, όπως σε συμπουρκούν οι
Πεθαμμένοι μας να συντύσιεις με την
Ελευτερίαν. Αμμά έτσι ήτουν πάντα.
Αδρώποι σαν τον Μίσσιον ετρώασιν
το βρώμικον ψουμίν, το ξημαρισμένον
με τα βορβόπηλα τής υποταγής σας,
ρε κκαφφά, την ώραν που εσείς
εστρουμπώννετε τού κάθε σταλινοειδούς πολοιφαθκιού να σας παραντζιείλει είντα λοής εν που βιάζουν τες
ψυσιές.
Τζι είντα να κάμω εγιώνη που την
Μάναν μας εκαταντήσαν την οροσπούν
οι όμοιοι σου; Σφαλάντζια που σιουμαλίζουν τα ένστιχτα τού κάθε χάχα
που το χάραμαν του φου. Σκουλούτζια που φοητσιάζουν τον κόσμον κάθε νύχτα η ώρα οχτώ. Σφηληκούντρια
που δρατζιάζουσιν με το να ξηφαράζουσιν τα πλάσματα. Αμμά ’ξερε πως
η Μάνα μας έννεν τούτη, ρε σιέρισσον.
Η Μάνα μας, ρα πολειψιά, εν τζιείντο
χάδιν πο’ ’ν αφήκαν οι Εγγλέζοι οι
σσιύλλοι την αρφήν τού Βαγορή να
του ποστραντζιίσει πριχού να τον
κρεμμάσουσιν τζιαι το «Ότε κατήλθες
προς τον θάνατον» πο’ ’ψάλλασιν τότες τζιαι τζιείνες οι αμμαδκιές οι στερνές που μες στα κωλοσίερα τους, τα
γαμημένα τα κωλοττέλλια τους τζιαι
τ’ αντάρτικα με την ζυβάναν πριχού
να ματζιελλευτούσιν μες στα λαόννια
με τζιείντο χαμόγελον τους το πικρόγλυκον που κρόννοιεν αγάπην ατόφκιαν για τα Θηλυκά π’ αήνναν πίσω
τους τζιαι για τον Κόσμον, που για
λλόου μας τους Έλληνες σημαίνει το
Κόσμημαν, ρε κκερχανέ.
Ξέρεις, ρε κκιόττη, πόσες σιιλλιάες
γρόννια εταξιδεύκασιν τζι εδκιανεύκουνταν τζι εδκιαρτίζουνταν οι λέξεις
οι ελληνικές για να ποταυριστούσιν
ως τον τσάρουκκαν μας με τούντα
σύφφωνα τους τα δίπλαρα, που το μόνον που τριυρκάζουσιν μες στην κουκκούφαν τους εν η Ελληνικότης μας;
Ποιοι μας τες επογκουρίσασιν, ρα πίρπα; Στόματα που τα ’βαώννασιν τα
χτηνά τής εποχής μόνον τζιαι μόνον
επειδή τες εμιλούσασιν. Αμμάθκια
που εψοφούσασιν να τες δούσιν γραμ-
μένες τζι εν επρολάβασιν. Αυκιά που
τες εκρολοούνταν τζι ήτουν η κάψα
τους τζιαι το κάχριν τους. Σιέρκα πο’
’ν επροκάμασιν να τες ιγράψουσιν.
Τζιαι ποιος είσ’ εσού τζι η συνεπαρτσιά σου η καρτάνα η αριστεροδέξια
πο’ ’σιετε τζι άποψην, ρε κοτσιινοκαρφιδκιάρη;
Άμαν η φύση σου εν η ππαλάβρα,
εν γεγονός πως εν νάκκον ζόρικον για
τα κυβικά σου να κοντέψεις τζειαμαί
που στρώννουσιν τα μαουλούτζια τους
έννοιες σαν την Αξιοπρέπειαν τζιαι
τον Σεβασμόν για τζιείνους ούλλους
που μας εκουβαλήσασιν πα στες ράσιες τους τες γαιματωμένες ως δαμαί,
ρε τζιερεμέ. Πού να κουτσακώσει ο
νους σου είντα ’ρκεται να πει να ξαπολάς γεναίκαν αγγαστρωμένην τζιαι
να τζιοιμάσαι μες στους σπήλλιους;
Να πεεντίζεις το μερόνυχτον σου με
τα τσϊάρα σου τα σέρτικα, μιαν κόρταν ψουμίν, θκυο ελλιές, μισήν πιννιάν, έναν βούκκον τομάταν τζιαι τον
θάνατον; Πού να καταλάβουσιν τα
γεννιτσαροποσπόρκα πο’ τούντες πελλάρες;
Στο μαυρανάθθεμαν τζιαι πάρατζιει.
Εγιώνη ξενυχτώ τζιαι καϊνατίζω
τζιαι κωλοσύρνουμαι για τα θκυο της
τ’ αμμάδκια τα πράσινα σγιαν τους
όχτους των βουνών τής Πιτσυλλιάς.
Τζι αν εν γαλάζια, σγιαν την δροσιάν
των τζιυμμάτων ποσπέρας την ώραν
που δικλώ πάνω της τζιαι μαρανίσκει
το στόμαν μου σε μιαν βεράνταν του
Αιγαίου. Τζι αν εν καστανά, σγιαν την
σταλίκαν που με σταφιδκιάζει που το
ξύλον άμαν πει να γελάσει. Τζι αν εν
μαύρα, σγιαν τα σύζαλα μου όποτε
κρολοούμαι τα τακκούννια της στο
στενόν μου.
Εν το κϊάρω το μελάνιν μου για
τζιείνους πο’ ’ν αμπλέπουσιν είντα ’ν
πο’ ’πεν ο Dylan για τον Θουκυδίδην
τζι ο Rousseau για την Παιδείαν. Η
πρωδκειά των παππούων μας επρόκαμεν τζι εστάμπαρεν τα ούλλα πα
στην πετσιάν τής ψυσιής μας.
...Αμμά πε μου, ρα κκιασέ. Είντα
εκαΐλισεν ο Σωκράτης τζι ήπιεν το κώνειον;
Βελούχης Αρειώτης
ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΩΝΙΕΣ
TIMH:
ΡΩ
10 EΥ
Σάλος προκλήθηκε στην Κίνα, όταν σε έναν από τους ζωολογικούς της κήπους
οι υπεύθυνοι εξέθεσαν το νέο τους απόκτημα, ένα σπάνιο λιοντάρι. Το σπάνιο
λιοντάρι που βλέπετε στη φωτογραφία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα θιβετιανό σκυλί! Για την απατεωνιά τους, οι κινέζοι ιθύνοντες του ζωολογικού κήπου τιμωρήθηκαν αυστηρώς. Στις έρευνες που ακολούθησαν, βρήκαν και άλλες περιπτώσεις όπου οι αρχές του κήπου παρουσίαζαν ζωάκια ως κάτι άλλο πολύ σπάνιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Κινέζοι ξεσηκώθηκαν γι’ αυτήν την κοροϊδία. Φανταστείτε τι θα έκαναν, αν μάθαιναν πως εδώ μας παρουσίασαν τα σκατά του
Χριστόφια και του Αναστασιάδη ως σπάνια φίδια που γεννούν χρυσά αυγά. Θα
τα έκαναν λίμπα μάλλον.
31 Αυγούστου 2013
ΧΙΛΙΟΙ ΧΡΙΣΤΟΦΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΟΥ
11
ΝΟΣΤΑΛΓΕΙΤΕ ΤΟ ΠΟΥΤΤΙΝ ΤΟ ΑΞΙΟΥΡΙΣΤΟΝ;
(Ευχαριστούμε τον Ξένιο Μεσαρίτη για το ρεπορτάζ.)
Νοσταλγώ το πουττίν,
τελεία και καύλα. Όι ρε, μπράβο μου,
έκαμα τζιαι χιούμορ!
ΟΧΙ, δεν το νοσταλγώ, άλλωστε ούτε
οι Εγγλέζοι ούτε οι Αμερικάνοι το νοσταλγούν. Ποιοι είμαστεν εμείς να
έχουμεν αντίθετην άποψην;
Πρέπει όλες οι γυναίκες να κουρέψουν τα αιδοία τους. Μόνο έτσι θα
υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας.
Όχι, εγώ νοσταλγώ μπάμιες
με αρνάκι γάλακτος.
Εν άλλο που σε ρωτά, ρε σύντροφε.
Εκατάλαβα, ρε Κατσουρίδη, εν τζιαι
είμαι τέλεια βλάκας. Αλλά εν ημπορώ
ν’ απαντήσω, διότι την Ένωση διαβάζει την ανελλιπώς η γεναίκα μου.
Μα εγώ είμαι μιτσύς, εν επρόλαβα
έτσι πράματα.
Εγιώ νεκατσιώ τες τριχούες… Γιαξ!
Σιγά, ρε Ρίκκο, εδώ γλείφεις κώλους
νυχθημερόν, οι τριχούες σε εμάραναν.
Η πρωκτολειχία, όταν είναι
για το συμφέρον της πατρίδας,
δεν είναι κακόν πράμαν, ρε Κουλία.
Πού εν να πάεις; Ακόμα τζιαι
ο Αναστασιάδης εν να σου κλάσει
μες στα μούτρα, πόσο μάλλον εμείς.
Έχασα επεισόδια… Μα ξιουρίζουν το
πουττίν τους οι γεναίτζιες;
Τα λάθη αυτά θα τα πληρώσουμε
όπως το 1896…
Όλα θα τα πληρώσουμε…
Ελπίζω να μη χρωστάτε…
Η ΤΡΟΪΚΑ δεν αστειεύεται.
Μεταξύ μας, ρε Γεωργιάδη,
η Βελκουλέσκου…
Εν οίδα ότι ουδέν οίδα…
Ένα λεπτό και έχω μιαν τριχούαν…
Μάλλον εν που το γένιν του
Μακάριου Δρουσιώτη…
ΟΧΙ! Σαν το πουττίν το ξιουρισμένον
εν έσιει, μεν ακούετε πελλάρες.
Ρε Δημήτρη, ευχαριστώ σε α!
12
Τωρά που εκάμαμεν συμφωνίαν
με το Ισραήλ, εν να λυθούν ούλλα
μας τα προβλήματα; ΣΙΑΛΟΜ.
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Αυγούστου 2013
ELITA.COM.CY
Να που ο Φιλελεύθερος ξανά πρωτοτυπεί. Κυκλοφορεί ένα καινούργιο λάιφσταϊλ περιοδικό με πιο κυπροκεντρική θεματολογία και με τον προσωποκεντρικό τίτλο Elita.com.cy. Άφεριμ, που θα ’λεγε και ο παππούς μου. Το περιοδικό
δεν λέει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ, μόνο ένα συντακτικό σημείωμα της καημένης της Ελίτας που ψάχνει να βρει τις ρίζες της.
Και, φυσικά, το απίστευτο αφιέρωμα με προσωπικότητες που ποζάρουν με παραδοσιακές κυπριακές στολές. Οι σταρ
είναι ΕΝΤΕΚΑ. Οι έξι (Χρίστου, Χατζηγεωργίου, Χαννίδης, Παπαδόπουλος, Σαββίδου και Πιτσιλλίδης) είναι περίπου
τούρκικης κατασκευής και προελεύσεως. Μία είναι η Ελίτα, γελοία με το κοκκινάδιν της τζιαι την φράντζαν της, η άλλη εν μια Άντρη παρουσιάστρια, με ένα ύφος που ΔΕΝ έχει καμμία Κυπραία, μία άλλη εν η Στρογγυλιώτου που
ράφκει νυφικά τζιαι τέλος η αθλήτρια η Αρτυματά που, τουλάχιστον, εν παριστάνει την έξυπνη και δεν λέει πράγματα για να εντυπωσιάσει. Ίσως και γι’ αυτό είναι η μόνη που μοιάζει με Κυπραία. Ααα, συγγνώμη! Εν μέσα άλλη
μια, αλλά εν έσιει καμμιάν ιδιότηταν τζιαι εξέχασά την. Έσιει ιδιότηταν δηλαδή, αλλά εν μόνον «σύζυγος του δημάρχου
Λάρνακας». Άκου επάγγελμα!!!
Λεβέντης νιος το Αντρικκούιν του Λυθροδόντα,
του Τζιύκκου, του Συναγερμού
τζιαι τωρά της Ευρωβουλής.
Ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος που τα χωράφκια
του Μέγα, τώρα στα χωράφκια του Προεδρικού
με τους άλλους ρεσπέρηες,
Παπαχαραλάμπους τζιαι Δρουσιώτη.
Το λεβεντόπαιδο, ο Χαννίδης με το τσιακκίν
στο δεξί σιέριν έτοιμος να σφάξει τον Ομήρου.
Το νούμερο της Λεμεσού, ο χώρκατος Χρίστου.
Η Λουρουτζιάτη, η ανεπάγγελτη η καημένη.
Ο ποιητάρης που εξεράνισκεν τα αρτζίθκια του
τζιαι που τωρά κνίθει τα στην Ευρωβουλή.
31 Αυγούστου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Μα τι θκιάολο εν τούτον το πλοίον
της ειρήνης που ήρτεν στην Κύπρον;
Εν να πάει τζιαι κατεχόμενα;
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
l ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά διοργανώνει ο Δημοκρατικός Συναγερμός, η οποία καταλήγει σε
διήμερη εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη! Μη βιάζεστε να παρεξηγήσετε, κακοί εθνικιστές/σωβινιστές. Είναι για να
την απελευθερώσουν που πάνε οι άνθρωποι! Με καταδρομική επιχείρηση. Την
Πατρίδα Ουκ Ελάττω Παραδώσω, δεν
είπαμε; Η μεγάλη πατριωτική εθνικόφρονα παράταξη ξέρει!
l Ένα από τα μεγάλα θέματα του μήνα
(ίσως μεγαλύτερο και από τα δύο δις
δάνεια κάποιων developers που θέλουν
να διαγράψουν κάποιοι) είναι «Ο Κάττος
του Κωστή».
l Ξέρετε, φαντάζομαι, πρόκειται για την
ιστορία που κυκλοφόρησε για κάποιον
γέρο ιδιοκτήτη μιας ταβέρνας, ο οποίος
χτύπησε ένα γατάκι που ανέβηκε πάνω
σε ένα τραπέζι με το μπαστούνι του, με
αποτέλεσμα να το σκοτώσει (με τη βοήθεια του γκαρσονιού του).
l Πάει καιρός να δω τέτοιον πόλεμο και
τέτοια ένταση στο φατσοβιβλίο. Ζωόφιλοι, από τη μια, να απαιτούν εδώ και τώρα το κεφάλι (και όχι μόνο) του ταβερνιάρη και αντιζωόφιλοι, από την άλλη,
που εκνευρίζονται με το πάθος των και
σπάνε πλάκα με τους ζωόφιλους.
l Προσωπικά, αν όντως έτσι έγιναν τα
πράγματα, αν ήμουν παρών, πιστεύω θα
την έπεφτα στον σαδιστή που σκότωσε το
γατάκι. Όμως η αντίδρασή μας πιστεύω
ήταν δυσανάλογη του γεγονότος. Ας υποθέσουμε ότι καλώς αντέδρασαν αυτοί
που αντέδρασαν με διαδήλωση, ψηφίσματα κτλ. κτλ. Όμως αν αντιδρούσαμε
με τον ίδιο τρόπο, αναλογικά, σε όσα αίσχιστα συμβαίνουν σε τούτον τον τόπο,
λογικά θα έπρεπε να καίγαμε δύο φορές τη βδομάδα τη Βουλή, τρεις το Προεδρικό κτλ κτλ. Με τα περιεχόμενά τους
μέσα!
l Μετά τον «Κάττον του Κωστή», το
δεύτερο μέγα θέμα της επικαιρότητας
είναι η ιστορική συμφιλιωτική συνάντηση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, εν μέσω της ραγδαίας
εκκόλαψης σκανδάλων για την οικονομία. Και διερωτάται ο περιπτεράς μου:
Είναι για να συμφωνήσουν να αλληλοκατηγορούνται για θέματα που δεν έχουν
να κάνουν με κοινό φαγοπότι;
l Πάντως εγώ τους περιπτεράδες και
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
ΜΕ ΜΟΝΟ 5 ΚΟΥΠΟΝΙΑ
ΚΕΡΔΙΖΕΤΕ ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ
ΜΕ 50 ΒΙΒΛΙΑ
ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΝ
συνολικής αξίας 400 ευρώ
στα βιβλιοπωλεία.
Είναι μια χρυσή ευκαιρία να βοηθήσετε κι εμάς
και να αποκτήσετε κι εσείς
μια πραγματικά ουσιαστική προσφορά.
ΙΣΧΥΕΙ μόνο για τον μήνα ΑΥΓΟΥΣΤΟ
ΚΟΥΠΟΝΙ
ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Α
Μ
Γ
Ι
Ε
Δ
EKΔΟΣΕΙΣ
ΑΙΓΑΙΟΝ
Όχι 2, 3 ή 5,
αλλά
50 ΒΙΒΛΙΑ
τους μπαρμπέρηδες τους εμπιστεύομαι.
l Ανθρώπινης χαιρεκακίας και κακεντρέχειας το απόγειο! Λόγω της μεγάλης επιτυχίας που γνωρίζει η εκπομπή
«Πού σου νέφκω», χάκερς υπέκλεψαν
τις ερωτήσεις που θα υποβληθούν στους
διαγωνιζόμενους και τις διέρρευσαν στο
διαδίκτυο. Στην επόμενη εκπομπή θα καλούνταν οι διαγωνιζόμενοι να ερμηνεύσουν τις πιο κάτω φράσεις:
1. Βίλλος κομπόστο
2. Αρτζίθκια ρόστο
3. Κότσιρος ανέμπατος
4. Τζιέρρατον ζαβροδέξιν
l Προφανώς οι συντελεστές της εκπομπής θα πρέπει να τρέξουν να βρουν άλλες φράσεις. Εισηγούμαστε τις εξής:
1. Εκάφκωσες, ρα;
2. Έκαμές τα σαγρέ.
3. Εγέμωσεν ο τόπος σούσταινους.
l Ένα νέο παιδί σκοτώθηκε στη Μητροπολιτική Ελλάδα γιατί πήδηξε από λεωφορείο για να μην πληρώσει εισιτήριο.
Και η «πνευματική» κυρία της κρατικοδίαιτης θολοκουλτούρας, κυρία Λένα Διβάνη, μίλησε για «τζαμπατζήδες». Και
επειδή φυσιολογικά πολύς κόσμος έπεσε
πάνω της να την κατασπαράξει, ο πολύς
κύριος Τατσόπουλος του ΞΥΡΙΖΑ και ο
Χωμενίδης έσπευσαν να την υπερασπιστούν. Έλληνας σκοτώθηκε, βλέπετε, και
όχι λαθρομετανάστης… Αν ήταν κανένας
λαθρομετανάστης φαντάζομαι τι οιμωγές φρίκης θα εξέπεμπε σύσσωμη η διανόηση της θολοκουλτούρας της κλανιάς
μέσω των νεοταξικών ΜΜΕ.
l (Άκουσε κανένας, παρεμπιπτόντως, αν
έκαμε και ο Αλκίνοος κάποια δήλωση;)
l Δηλώνω επισήμως πως για όποιο θέμα
έχω δημιουργήσει άποψη αποκλειστικά
από τα ΜΜΕ, πλέον σε αυτό μπαίνει μια
μεγάλη δόση αμφισβήτησης. Άμα ακόμα
και η κλαψιάρα και φιλεύσπλαχνη Μαρία
του μεγάλου καναλιού φιλοξενεί εκπροσώπους του Κεφαλαίου και του Χρήματος, και το μόνο πράμα που δεν κάνει
είναι να τους γλείψει τα πόδια, τότε ακόμα και ο μεγαλύτερος αμφισβητίας θα
πρέπει να καταλάβει ότι ο ρόλος τους
είναι κάτι παραπάνω από στημένος…
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
14 ΠΑΝΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΑΠ’ ΤΟ ΝΗΣΙ
ΔΙΑΣΗΜΑ ΤΡΙΓΩΝΑ
31 Αυγούστου 2013
Η ΚΥΡΙΑ ΕΥΑΝΘΙΑ
σας συμβουλεύει
Εξαιτίας της μεγάλης λαϊκής απαίτησης, η κυρία Ευανθία επιστρέφει για λίγους μήνες, παρ’ ότι είναι
πια πολύ ηλικιωμένη και κουράζεται με τα σύγχρονα προβλήματα των Κυπρίων.
Κυρία Ευανθία,
νομίζω ότι ο άντρας μου έσιει τα με την
σσιύλλαν του τοπικού μου βουλευτή. Τι
να κάνω, κυρία Ευανθία; Είμαι απελπισμένη.
Α. Γεωργίου, Ακρόπολη
1. Το τρίγωνο των Βερμούδων
2. Το τριγωνάκι της Αγλαντζιάς
3. Εζεκίας Παπαϊωάννου-Δημήτρης
Χριστόφιας-Στέφανος Στεφάνου
4. Τάκης Χατζηγεωργίου-η γυναίκα του-μια φίλη της γυναίκας του
5. Το τρίγωνο του Πυθαγόρα
6. Το τρίγωνο του Προεδρικού
7. Το τρίγωνο της τρομοκρατίας
(Ρολάνδης-Μακρίδης-Στυλιανίδης)
8. Τρίγωνα Πανοράματος
9. Το τρίγωνο της επαναπροσέγγισης (Καίτη Κληρίδου-Σιαμμάς-Νιαζί Κιζίλγιουρεκ)
10. Το τρίγωνο της διγλωσσίας
(Λουκής Παπαφιλίππου-Κωστής
Χατζηκωστής-Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος)
11. Το τρίγωνο των τιβί περσόνα
(Γιάγκος Μικελλίδης-Ελίτα Μιχαηλίδου-Ρούλλα Γεωργιάδου)
12. Το τρίγωνο της καλοσύνης που
τρέσιει που τα ποϊνάρκα τους (Λήδα Κουρσουμπά-Στέλλα Κυριακίδου-Σοφοκλής Σοφοκλέους)
13. Το τρίγωνο νέων και ωραίων
(Ανδρέας Πιτσίλλιδης-Μάριος Χαννίδης-Χάρης Γεωργιάδης)
14. Το τρίγωνο των νταλαροειδών
(Κούλλης Θεοδώρου-Κούλλης Θεοδώρου-Κούλλης Θεοδώρου)
15. Το τρίγωνο των φθινοπωρινών
φρούτων (σταφύλι-Ειρήνη Χαραλαμπίδου-Πάμπος Παπαγεωργίου)
Αγαπητή μου φίλη,
Εάν κυριολεκτείς, μπορείς να καταγγείλεις τον σύζυγό σου για κτηνοβασία, η
οποία προφανώς και απαγορεύεται στην
Κύπρο – νόμος λανθασμένος για μένα,
διότι δεν προσδιορίζει τι είναι κτηνόν,
δηλαδή άλλο να προστατεύουμε τα σκυλιά και τα γατιά του κόσμου και άλλο τα
κτηνά τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες. Εν πάση περιπτώσει, εάν δεν κυριολεκτείς και ο άντρας σου τα έχει με
τη σύζυγο ενός από τους τέσσερις βουλευτές του Συναγερμού, τότε η συμπαράστασή μου είναι προς τον καημένο τον
σύζυγό σας. Θεώρησε τον εαυτό σου τυχερό, ο άντρας σου θα μπορούσε να τα
έχει με την «σσιύλλαν» ενός ΑΚΕΛικού
βουλευτή.
❀
Κυρία Ευανθία,
Όποτε γαμήσω την πεθθεράν μου, πιάννουν με οι ενοχές τζιαι πάω έσσω τζιαι
κάμνω κήρυγμαν στα κοπελλούθκια μου
να έχουν ήθος όταν μεγαλώσουν τζιαι
να μεν βάλλουν τον βίλλον τους όπου να
’ναι επειδή έτσι τους εκαύλωσεν. Ο μιτσύς μου εν 18 χρονών τζιαι κάποιαν
στιγμήν έπιασέν τον μια κρίση ειλικρίνειας τζιαι είπεν μας πως πριν λλίες ημέρες εγάμησεν την κόρην της πεθθεράς
μου, δηλαδή την θκειαν του την
Αντρούλλαν, την αρφήν της γεναίκας
μου, τζιαι επιάσαν με οι θκιαόλοι, διότι
έσιει έξι μήνες που θέλω να την γαμήσω
τζιαι εγιώ, αλλά εν μου καϊλά. Εκαΐλισέν
μου η κόρη της, αλλά τζιείνη επιμένει τζιαι λαλεί μου όι. Ενευρίασα πολλά, κυρία
Ευανθία, τζιαι μάλιστα επήα τζιαι στον
πνευματικόν μου, αλλά εν με εβοήθησεν
καθόλου τζιαι τωρά είσαι η μόνη μου ελπίδα. Παρακαλώ βοήθα με.
Κυριάκος Κυριάκου,
Παλλουρκώτισσα
Αγαπητέ μου φίλε,
Προφανώς είσαι ένας πολλά ξημαρισμένος ΑΚΕΛικός, που τζιείνους που κάμνουν τα εγκλήματα τζιαι ύστερα ηθικολογούν εναντίον των εγκλημάτων που
έχουν διαπράξει. Θυμίζεις μου τον Χριστόφιαν, που ακόμα επιμένει πως είναι
αθώος για ούλλα, έστω τζιαι αν ήταν τζιείνος που ήταν για 5 χρόνια Πρόεδρος
τζιαι έκαμέν τα ούλλα σκατά. Όσον αφορά τον γιον σου, μεν μαραζώννεις, είναι
αρκετά διαδεδομένο το φαινόμενο της
θειογαμίας στην Κύπρο. Όσον αφορά την
αδελφή της γυναίκας σου που δεν σου
καϊλά, τι να σου πω, πήαιννε τζιαι πε της
ότι αν δεν σου καϊλήσει, εν να πεις στην
γεναίκαν σου πως η αρφή της γαμά τον
γιον της. Πάντως εκάμετέ τα Σόδομα τζιαι Γόμορρα στην Παλλουρκώτισσαν.
❀
Κυρία Ευανθία,
Ο πατέρας μου εν 70 χρονών τζιαι μεινίσκει μαζί μας στον Μαζωτόν τζιαι είναι
φανατικός οπαδός του Συναγερμού, παρ’
ότι εγιώ τζιαι ο άντρας μου είμαστεν με
τον Κάρογιαν… Τον τελευταίον τζιαιρόν,
που τότε που εφκήκεν Πρόεδρος ο Αναστασιάδης, μόλις τον δει ο παπάς μου στην
τηλεόρασην σηκώννει το κωλομέριν του
πάνω τζιαι κλάννει σαν να τζιαι είναι έσσω
του. Εχτές ήρτεν τζιαι ο κουμπάρος του
αντρός μου με την γεναίκαν του τζιαι εκάμαμέν τους τραπέζιν τζιαι στες ειδήσεις,
μόλις εμφανίστηκεν ο Αναστασιάδης, εσήκωσεν το κωλομέριν του, αλλά αντί να κλάσει, έφυέν του τζιαι έσιεσεν πάνω του. Τι
να σου πω, κυρία Ευανθία, ο άντρας μου
έγινεν έξαλλος τζιαι άρκεψεν του παπά
μου, «εν αντρέπεσαι τα μούτρα σου, ο
άθρωπος εν σύμμαχός μας τωρά, εν που
τον Αναστασιάδην που ζιει το ΔΗΚΟ τω-
Επιστολή από πυργώτη
Αγαπητή ΕΝΩΣΙΣ, ενίσταμαι.
Θεωρώ παντελώς απαράδεκτη την επίθεσή σας
εναντίον του χωριού Πυρκά και πολύ περισσότερο την άδικη επίθεση εναντίον των Πυρκωτών.
Εξηγούμαι. Η οικοπεδοποίηση των χωραφιών
και λόφων του χωριού μπορεί να είναι αντιπεριβαλλοντική και αντιαισθητική, πλην όμως γι’
αυτήν δεν ευθύνονται οι Πυρκώτες οι οποίοι
αγαπούν τη γη τους και τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια βρίσκονται σε μια διαρκή προσπάθεια αναβάθμισης των δασών που περιβάλλουν το χωριό τους.
Όσον αφορά στις πωλήσεις γης, θα πρέπει να
στραφείτε προς τους Χωραΐτες και Σκαλιώτες,
οι οποίοι με τις πολιτικές τους αχρήστευσαν τη
γεωργία και δεν άφησαν στους αγρότες άλλην
επιλογή από την πώληση της γης. Ακολούθως,
οι ίδιοι έτρεξαν να αγοράσουν και να χτίσουν
άναρχα και ασύστολα. Τώρα, εσείς θα μου πείτε, γιατί πούλησαν τη γη τους οι Πυρκώτες; Πολύ απλά γιατί και οι Πυρκώτες είχαν ανάγκη να
μεγαλώσουν, να σπουδάσουν και να στεγάσουν
τα παιδιά τους. Για να τα κάνουν αυτά δεν είχαν άλλην επιλογή από την πώληση της γης και
σίγουρα όταν πουλούσαν δεν είχαν καν τη δυνατότητα να αλλάξουν τους πολεοδομικούς νόμους.
Εκπλήττομαι με αυτές τις ιδέες περί ξενοδοχείων και κατασκηνώσεων. Κατ’ αρχήν, κατασκηνώσεις και εκδρομικοί χώροι υπάρχουν και
το κοινοτικό συμβούλιο Πυργών δεν κάνει άλλη
δουλειά από το να τρέχει πίσω από τα σκουπίδια που αφήνουν οι αμπάλατοι εκδρομείς που
κλέβουν τους καλάθους. Όσο για το ξενοδοχείο,
ρά, τζιαι εσούνι εν ημπορείς να τον δεις
που την τηλεόρασην; Να φύεις αμέσως που
το σπίτιν μου, να πάεις στον θκιάολον, να
πάεις στην συμμαχίαν του Λιλλήκα, αν θέλεις». Ο παπάς μου επροσβλήθηκεν τζιαι
εσηκώστηκεν τζιαι λαλεί του στενοχωρημένα, «φεύκω τζιαι αφήννω σου τα σκατά
μου να τα φάεις με τον Κάρογιαν…» Ο
άντρας μου ενευρίασεν τζιαι εμούνταρεν
να τον δέρει, αλλά έγλιασεν πάνω στα σκατά του γέρου τζι έππεσεν τζι έσπασεν το
σιέριν του τζιαι το πόιν του. Θέλω να συμφιλιωθούν, αλλά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος
κάμνει πίσω. Τι να κάμω, κυρία Ευανθία;
Κούλλα Γεωργίου, Μαζωτός
Αγαπητή μου φίλη,
Εγώ ασχολούμαι κυρίως με σεξουαλικά
προβλήματα, οπότε καλύτερα επικοινώνησε με τη Στέλλα Κυριακίδου, εάν θέλεις στήριξη, ή τη Λήδα Κουρσουμπά,
εάν υπάρχουν στο σπίτι σας προβλήματα συμπεριφοράς ή μπούλιινγκ.
❀
Αγαπητή μου κυρία Ευανθία,
Είμαι ένας γέρος που τον Μαζωτόν. Μισώ
τον γαμπρόν μου, αλλά η κόρη μου είπεν
μου να πάω στο νοσοκομείον να τον δω
που έσπασεν το πόιν του τζιαι το σιέριν του.
Λαλείς να πάω να τον δω, τον σκατάν;
Ιωάννης Γεωργίου, Μαζωτός
Αγαπητέ μου φίλε,
Γνωρίζω την περίπτωσή σου και εμένα η
άποψή μου είναι να πάεις και να πάρεις
μαζί σου ένα ψαλίδι και ένα σφυρί. Μόλις φύγει η νοσοκόμα, κόψε τα σχοινιά
που κρατούν το πόδι του ψηλά τζιαι μόλις φυρτεί που τους πόνους, πε του, «τούτον εν επειδή εφκάλετε τον Αναστασιάδην Πρόεδρον», τζιαι μετά με το σφυρίν
δώσ’ του μιαν πας στο σπασμένον σιέριν
τζιαι πε του, «τούτον εν επειδή πριν που
τον Αναστασιάδην εφκάλετε τον Χριστόφιαν». Έτσι θα ησυχάσεις τζι εσύ, θα
ησυχάσει μιαν τζιαι καλήν τζιαι τζιείνος.
TTΟΥΪΝ ΠΑΡΟΛΙ ΤΟΥ ΜHNΟΣ
το αφήνω ασχολίαστο. Είναι εύκολο να το λες,
όταν κάθεσαι στη Χώρα και ονειρεύεσαι θεωρίες για γραφικά χωριουδάκια.
Θα συμφωνήσω ότι τα Πυργά έχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης και οι ίδιοι οι Πυρκώτες μπορούν να κάνουν περισσότερα από όσα κάνουν
μέχρι τώρα. Σε καμμιά περίπτωση, όμως, τα
Πυργά μπορούν να χαρακτηρισ τούν ως
«αχαΐρευτο» χωριό γιατί 10 Χωραΐτες και 15
Σκαλιώτες αποφάσισαν να χτίσουν αρχοντοχωριάτικα εξοχικά.
Τα Πυργά, με πολλούς κόπους των κατοίκων,
διατηρούν πανέμορφα δάση, άγρια φύση, γραφικά παρεκκλήσια και πλατείες με πλακόστρωτα, ενώ διαθέτουν ένα υπέροχο κλίμα χειμώνα και καλοκαίρι.
Κλείνοντας, θα ήθελα κάνω άλλη μία διόρθωση. Τα Πυργά δεν ανήκουν στην επαρχία Λευκωσίας, παρ’ όλο που η ΑΤΗΚ τούς έδωσε τηλέφωνα που αρχίζουν με το 22. Τα Πυργά διοικητικά ανήκουν στη Λάρνακα, η επαρχιακή διοίκηση της οποίας ευθύνεται για πολλά από τα
κακά που εντοπίσατε. Εκκλησιαστικά μέχρι πριν
από λίγα χρόνια βρίσκονταν στη μητρόπολη Λάρνακας, ενώ τώρα ανήκουν στη μητρόπολη Τριμυθούντος. Το Σταυροβούνι, αν και βρίσκεται
στα Πυργά, ανήκει στη μητρόπολη Λάρνακος.
Η ευχή της Αγίας Μαρίνας Πυργών, η ευλογία
του Αγίου Σπυρίδωνα, η χάρις του Τιμίου Σταυρού και η Παναγία η Στάζουσα μαζί σας.
Νίκος Ταμάσιος
εκ Πυργών
Μάνα μου τα! Πάμπος Παπαγεωργίου και Έρση Χριστόφια
σε τρυφερό περίπατο σε φοιτητικούς διαδρόμους.
31 Αυγούστου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ρε Δημητριάδη, τωρά εθθυμήθηκες
να κατηγορήσεις τον Χριστόφκιαν;
Ακκάννεις το σιέριν που σε ετάιζεν
τόσον τζιαιρόν; Αυτοκτόνα.
15
ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ l ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ l ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ
Τίμαιος: Πήγες στον Φέγγαρο στη Λόφου, σοφέ γέροντα Κριτία, να δεις τον
Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Κριτίας: Δεν ήταν sold-out;
Τ: Ήταν το Σάββατο sold-out. Την Παρασκευή έβρισκες εισιτήρια.
Κ: Αφού ο Παπακωνσταντίνου ήταν το
Σάββατο, γιατί να πάω την Παρασκευή;
Τ: Ήταν τριήμερο φεστιβάλ, Κριτία. Κάποιοι έπαιζαν και την Παρασκευή. Και
κάτι είχε και την Κυριακή – δεν θυμάμαι τι.
Κ: Άμα δεν το θυμάσαι εσύ, πώς να το
συγκρατήσω εγώ; Τέλος πάντων. Όχι
δεν πήγα. Λυπούμαι που το λέω, αλλά
πλήττω αφόρητα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Τ: Αν πήγαινες γυρεύοντας, τότε συγχαρητήρια. Μόλις βρέθηκες.
Κ: Πλήττω! Κάποια καλά πράγματα
στην «Αγρύπνια», κάποια ακόμα καλύτερα στον «Ελάχιστο Εαυτό» και ένας
υπερεκτιμημένος «Βραχνός Προφήτης».
Σύνολο 15 καλά τραγούδια και 5 εξαιρετικά που θα τα θυμόσαστε σε 15-20
χρόνια και θα τα τραγουδάτε – όσα και
ο Βασίλης Καζούλης δηλαδή. Οπότε γιατί να υποστώ μια μαραθώνια συναυλία
3,5 ωρών με 40 τραγούδια;
Τ: Ως προς το ότι οι συναυλίες του είναι μάλλον μακρόσυρτες θα συμφωνήσω.
Κ: Μάλλον; Ο Bob Dylan παίζει 12-14
τραγούδια στις συναυλίες του. Ο Neil
Young 15-17, o Morrissey (συνομήλικος
του Θανάση;) καμιά εικοσαριά.
T: Ναι, αλλά ο Bruce ο Springsteen δεν
κατεβαίνει απ’ τη σκηνή αν δεν περάσει ένα τετράωρο.
Κ: Ναι, αλλά ο Bruce ο Springsteen έχει
50 τραγουδάρες κι έχει κι από δίπλα
τους E-Street Band που του κρατάν το
ίσιο και σε κρατάν στις μύτες των ποδιών σου. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει μαζί του την Αγία Νοσταλγία
και όλα τα νυσταλέα χερουβείμ του άλλου κόσμου που σε βυθίζουν στα πιο
βαθιά χασμουρητά.
Τ: Αν πήγαινες γυρεύοντας, συγχαρητήρια. Μόλις βρέθηκες.
Κ: Νομίζεις, στ’ αλήθεια, πως αυτή σου
η ατάκα είναι πετυχημένη;
✐✐✐
Τ: Πώς σου φαίνεται που η ανεργία
στην Κύπρο είναι κοντά στο 17% κι
ωστόσο τόσο η Ρούλα Γεωργιάδη όσο
και η Ελίτα Μιχαηλίδου έχουν ακόμα
δουλειά;
Τ: Εκτός από το «Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά». Καταλαβαίνεις ότι
η Ελλάδα πάει κατά διαόλου, όταν η
πιο δυνατή ροκ στιγμή σε δίσκο του
Παύλου Παυλίδη θα μπορούσε να ανήκει στο ρεπερτόριο των Μπλε.
Κ: Θα το βουλώσω, για να μη σου στερήσω αυτόν τον θριαμβευτικό επίλογο.
✐✐✐
Κ: Δεν εκπλήσσομαι. Οι κατσαρίδες επιζούν ακόμα και πυρηνικού ατυχήματος.
✐✐✐
Τ: Άκουσες τους Κόρε. Ύδρο.;
Κ: Ναι. Αδυνατώ να καταλάβω τον ντόρο. Η παραγωγή είναι για να διαβάζεις
τους στίχους – δεν ακούγεται η φωνή,
περισσότερα καταλαβαίνεις όταν ακούς
τον Mark E. Smith να γκαρίζει. Οι μελωδίες είναι «Καρβέλας συναντά τον
Τουρνά που τον περνάει για τον Ανδρέα
Μικρούτσικο και πάνε κατά λάθος σε
indiέντεχνο τουρλού συναυλία όπου συναντούν τους αδελφούς Κατσιμίχα που
κουρδίζουν μια λατέρνα». Οι στίχοι, δε,
είναι τόσο κακοί που ακούγονται καλοί – αν με εννοείς. Μάλλον γέρασα.
Τ: Ναι, μάλλον.
Κ: «Τα βράδια της κρίσης» δεν είναι
άσχημο πάντως.
Τ: Απλώς δεν είναι άσχημο, πικρόχολε
Κριτία; Είναι instant classic.
K: Κόψε κάτι. Instant classic είναι μόνο ο φραπές.
✐✐✐
Τ: Ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου είναι βοηθός
γενικός.
Κ: Ο Θεός βοηθός.
✐✐✐
Τ: Απογοήτευση ο νέος Παυλίδης.
«Ιστορίες που ίσως δεν θα έπρεπε να
είχαν συμβεί», θα έλεγα.
Κ: Χμ… Εγώ δεν το βρήκα και τόσο
άσχημο. Λίγο πιο mellow απ’ όσο πρέπει, ίσως.
Τ: Εγώ κοιμήθηκα. Και ο στίχος είναι
πολύ πεσμένος.
Κ: Εκτός από το «Η Μαίρη».
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ l
Ω
10 ΕΥΡ
Τ: Ευχαριστώ και συνεχίζω με θριαμβευτικό πρόλογο. Πρέπει να είμαι η
σκοτεινή και ανεξήγητη εξαίρεση, ομολογώ όμως πως εμένα ο νέος δίσκος
του Αγγελάκα μ’ άρεσε.
Κ: Ονοματάκι;
Τ: «Η γελαστή ανηφόρα».
Κ: Ωραίος τίτλος. Διαβάζω, πάντως, μέτριες έως κακές κριτικές.
Τ: Κι εγώ. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί.
Κ: Μην το ψάχνεις. Όσο μεγαλώνεις, θα
καταλαβαίνεις λιγότερα από όσα δεν
καταλαβαίνεις.
Τ: Για ξαναπές το αυτό το τελευταίο…
✐✐✐
Τ: Πώς σου φαίνεται ο Χάρης Γεωργιάδης ως Υπουργός Οικονομικών;
Κ: Α, αυτό είναι τελικά; Επειδή νόμιζα
πως είχε χαλάσει η τηλεόρασή μου.
✐✐✐
Τ: Θέλεις να μιλήσουμε για τη τσιριχτή
φωνή της Ελένης Βρετού αξημέρωτα;
Κ: Όχι.
Τ: Θέλεις να μιλήσουμε για τα ελληστάικα ταγιεράκια της ολόδροσης μπεμπέκας Βίβιαν Κανάρη στο κεντρικό
δελτίο του ΡΙΚ;
Κ: Όχι.
Τ: Θέλεις να μιλήσουμε για τις τρισάθλιες κόπιες που προβάλλει ο Όμιλος
Φίλων Κινηματογράφου στο Κωνστάντια;
Κ: Όχι.
Τ: Θέλεις να μιλήσουμε για τον φριχτό
Τάσο Τρύφωνος και την ανυπόφορη
Χριστιάνα Αρτεμίου;
Κ: Όχι.
Τ: Θέλεις να μιλήσουμε για τις κωμικοτραγικές φωτογραφίες –όλο vintage
πόζα και Mad Men στυλ– που ανεβάζουν στο διαδίκτυο ο ημίτρελος Χριστόφορος Τορναρίτης και η αψεγάδιαστη καπνοσχεδιάστρια Ραμόνα Φίλιπ
από τις διακοπές τους στο μαγευτικό
Κάπρι;
Κ: Όχι.
Τ: Για τις φωτογραφίες του Νίκου Τορναρίτη και της σεμνής συζύγου του που
διασκεδάζουν στην κοσμοπολίτικη Λεμεσό;
Κ: Όχι.
Τ: Για τον έξω-καρδιά Γιαννάκη Ομήρου που πήγε ολιγοήμερη κρουαζιέρα
στα πανέμορφα ελληνικά νησιά;
Κ: Χμ…
Τ: Για τα μαλλιά της ντίβας wanna-be
Χριστιάνας Αριστοτέλους;
Κ: Όχι.
Τ: Για την επανασύνδεση της ντίβας
wanna-be με τον αρχικάγκουρα γυμναστή Κυριάκο Πελεκάνο;
Κ: Όχι.
Τ: Για τα ολοκαίνουργια παχάκια της
αγέραστης Σταυριανής Κωνσταντίνου;
Κ: Όχι.
Τ: Για το πόσο μας έχει λείψει από την
πρωινή ζώνη ο μισοκοιμισμένος Σταύρος Κυπριανού;
Κ: Όχι.
Τ: Για το πόσο μοιάζει ο γοητευτικός
Νεκτάριος Αλεξάνδρου στον γοητευτικό Ryan Gosling;
Κ: Όχι.
Τ: Για το πόσο δεν μοιάζει η καρασέξι
Κωνσταντίνα Ευριπίδου στην καρασέξι Eva Mendes;
Κ: Όχι.
Τ: Για το εξαιρετικά ευρύχωρο μέτωπο
της μεσόσκλερης Ειρήνης Χαραλαμπίδου;
Κ: …
Τ: Θέλεις να μιλήσουμε για τη μόδα
των καφενέδων nouveau που ξεφυτρώνουν πέριξ της Λήδρας και της Ονασαγόρου και σερβίρουν παλιές και ξεχασμένες χωρκάτικες συνήθειες όπως παπουτσόσυκα, αρκατένα ψουμιά, σουμάδες, σουβάδες, μοσκομυριστούς πόρτους τζιαι νιψομαντηλιές της αλατζιάς;
Κ: Όχι.
Τ: Επειδή εγώ θεωρώ πως υπό το πρόσχημα της κρίσης και του συνακόλουθου
εξορκισμού του νεοπλουτισμού, στην
πραγματικότητα επιχειρείται η αναβίωση της νεοκυπριακής ιδεολογίας με
άλλους τρόπους, πιο ανεπαίσθητους,
πιο λοξούς και πιο μουλωχτούς.
Κ: Ιδεοληψίας.
Τ: Ορίστε;
Κ:Είπες «νεοκυπριακής ιδεολογίας».
Προφανώς εννοείς «νεοκυπριακής ιδεοληψίας».
Τ: Όχι.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ
Ω
20 ΕΥΡ
Ω
10 ΕΥΡ
Τίμαιος κ’ Κριτίας
16
ΞΑΝΑ: ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ – ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ
31 Αυγούστου 2013
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
Αβάσταχτη είναι η ζέστη που έχει πλακώσει σαν μαύρη κατάρα πάνω από το
νησί μας, κουβαλώντας μαζί της πλήθος απεχθών ερπετών που έχουν κατακλύσει πόλεις και χωριά. Κυκλοφορούν
σαν νταήδες του μαχαλά ανάμεσά μας,
προκαλούν ασύστολα και πανικοβάλλουν τον πληθυσμό. Δεν έχουν καν σκεφτεί τους all inclusive παραθεριστές
που, όπως είναι γνωστόν, είναι οι ιερές
αγελάδες του τόπου. Δεν σεβάστηκαν
ακόμη ούτε κι αυτούς τους ίδιους τους
βουλευτές, τη χαρά και περηφάνεια της
χώρας. Αγανακτισμένοι γουργουτάδες
τούς εκδίωξαν κακήν κακώς από την
Κοιλάδα των Κέδρων, όπου είχαν καταφύγει στο τελευταίο μας επεισόδιο. Ο
τόπος περνά εφιαλτικές στιγμές.
Κυνηγημένοι από τα αποκρουστικά
αυτά όντα του κάτω κόσμου, οι αντιπρόσωποί μας οργάνωσαν εκδρομή στη
Ρόδο. Να ξεκουραστούν και να αποκτήσουν δερμάτινα είδη σε ελκυστικές
τιμές. Η εκδρομή έλαβε χώρα την περασμένη βδομάδα. Οι βουλευτές ταξίδεψαν με τις πιτζάμες τους, πλην του κ.
Ομήρου που προτίμησε να διακινηθεί
ντυμένος κεραυνοπούλι.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης πτήσης ήταν όλοι χαρούμενοι, ευτυχισμένοι θα έλεγε κανείς. Χειροκροτούσαν
και ζητωκραύγαζαν, απάγγελλαν τσιαττιστά σε διάφορες γλώσσες, έκαναν
γκριμάτσες και άσεμνες χειρονομίες
(κυρίως καυλιάσματα κι έτσι πράγματα), σε μία φάση δε συνδυάστηκαν περίφημα μεταξύ τους. Οι βουλευτές στη
δεξιά πλευρά του αεροπλάνου (δεξιά
όπως κατευθυνόταν στη Ρόδο) φώναζαν το σύνθημα «…out of Cyprus» και
οι υπόλοιποι, στην αριστερή πλευρά,
συμπλήρωναν αμέσως με το «Turkish
troops…», δημιουργώντας μιαν απίθανη ατμόσφαιρα, αλλά και τις προϋπο-
θέσεις για ταχεία επίλυση του Κυπριακού. Ξένοι που επέβαιναν του αεροπλάνου συνειδητοποίησαν το δράμα
μας, και μόλις αφιχθούν στις χώρες του
τελικού προορισμού τους, αναμένεται
να μεταφέρουν τα σωστά μηνύματα
στον στενό οικογενειακό τους κύκλο.
Αλήθεια! Σκέφθηκες ποτέ, αγαπητέ
αναγνώστη, τι μπορούμε να πετύχουμε
όταν είμαστε μονιασμένοι;
Τα συνθήματα κράτησαν για μισή
ώρα, μέχρι που ο κ. Α. Μιχαηλίδης εισήλθε στον διάδρομο με τη στολή του
Απόλλωνα Λεμεσού και είχε την εξής
στιχομυθία με την Ντόλυ Πάρτον, τη
βυζού καλλιτέχνιδα που τελευταίως μαθαίνει την Ελληνική. «Μα πώς είναι έτσι
κοντά τα πόδια σου;» τη ρώτησε. «Τίποτα δεν μεγαλώνει στη σκιά», του
απάντησε με νόημα. «Να μου προσκομίσεις ένα durex ultra fine τότε», ζήτησε απαιτητικά. «Να σας το τοποθετήσω σε σακουλίτσα;» ρώτησε ευγενικά
η ντίβα της country. «Όχι. Θα σε πηδήξω επί τόπου», διευκρίνισε ο χυμώδης
βουλευτής. Γέλασαν τότε κι οι δυο με
την καρδιά τους και προχώρησαν αγκαλιασμένοι στο πίσω μέρος του αεροσκάφους, όπου η Ντόλυ μπήκε πορτάρης και ο εν λόγω πολιτικός τής τρά-
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Οι σύγχρονες «καυτές» όψεις του αυγουστιάτικου μαρτυρίου δεν ταιριάζουν σε όλους. Η ακόλουθη αφήγηση
του Φώτη Κόντογλου δεν ακολουθεί
τον συρμό ούτε του «εναλλακτικού»
ούτε του «προσκυνηματικού» τουρισμού…
Στ’ Ἅγιον Ὄρος πῆγα πολλὲς φορές.
Τὴν πρώτη φορὰ κάθησα παραπάνω
ἀπὸ δυὸ μῆνες κ’ ἔκανα γνωριμία μὲ
πολλοὺς πατέρες καὶ λαϊκούς, γιατί
ὑπάρχουνε ἐκεῖ πέρα καὶ ἀγωγιάτες
ἀρβανῖτες, παραγυιοὶ καὶ γεμιτζῆδες
ποὺ φορτώνουνε κερεστέ στὰ καράβια. Στὴ Δάφνη, ποὺ εἶναι ἡ σκάλα
ποὺ πιάνουνε τὰ βαπόρια, βρισκόντανε
καὶ κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ’ ἐκεῖ
γνωρίσθηκα μὲ τρεῖς Ἀϊβαλιῶτες καὶ
περάσαμε πολὺ ἔμορφα. Ἀπὸ κεῖ πῆγα
στὶς Καρυές, μὰ δὲν κάθησα πολύ,
γιατί γύρευα θάλασσα. Πῆγα στὸ μοναστῆρι τῶν Ἰβήρων μαζὶ μὲ ἕναν γέροντα ποὺ πουλοῦσε βιβλία στὶς Καρυὲς καὶ ποὺ τὸν λέγανε Ἄβέρκιον
Κομβολογᾶν. Σ’ αὐτὸ τὸ μοναστῆρι
κάθησα κάμποσο. Πιὸ πολὺ μὲ τραβοῦσε ὁ ἀρσανᾶς, δηλαδὴ τὸ μέρος
ποὺ βάζουνε τὶς βάρκες καὶ τὰ σύνεργα τῆς ψαρικῆς. Ἄφησα τὰ γένεια
μου, τὰ ξέχασα ὅλα καὶ γίνηκα ψαράς. Ἔτρωγα, ἔπινα, δούλευα, κοιμώμουνα μαζὶ μὲ τοὺς ψαράδες ποὺ
ἤτανε ὅλο καλόγεροι, οἱ πιὸ πολλοὶ
Μπουγαζιανοί, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης. Τί ξέγνοιαστη ζωὴ
ποὺ πέρασα! Ἰδιαίτερη φιλία ἔδεσα
μὲ τρεῖς. Ὁ ἕνας ἤτανε ὡς εἰκοσιπέντε
χρονῶ, καλὴ ψυχή, φιλότιμος, στοχα-
στικός, πρόθυμος στὸ κάθε τί κ’ εἶχε
καλογερέψει ἀπὸ μικρός: τὸν λέγανε
Βαρθολομαῖο. Ὁ ἄλλος ἤτανε ὡς σαράντα χρονῶν, ψαρὰς ἀπὸ τὸ χωριό
του, κοντόφαρδος, ἁπλός, ἥσυχος, λιγομίλητος, ἄκακος, «πτωχὸς τῷ πνεύματι», ταπεινὸς καὶ τὸν λέγανε Βασίλειο. Ὁ ἄλλος ἤτανε γέρος σὰν τὸν
ἅγιο Πέτρο, γελαζούμενος, χωρατατζῆς καὶ τὸν λέγανε Νικάνορα. Ὁ Βαρθολομαῖος διάβαζε καὶ βιβλία μὲ ταξίδια θαλασσινά. Ἀνάμεσα σὲ ἄλλα
εἶχε στὸ κελλί του καὶ τὰ δυὸ τρία βιβλία τοῦ Ἰουλίου Βέρν. Μ’ αὐτὸν ψαρεύαμε ἀστακούς. Ἔβγαζε καὶ κοράλλια καὶ μοῦ ἔδειχνε πῶς νὰ τὰ ψα-
ρεύω. Ὁ ἀρσανᾶς ἤτανε ἕνα σπίτι μακρύ, χτισμένο ἀπάνω στὴ θάλασσα μέσα σ’ ἕναν κόρφο ποὺ τὸν ἀποσκέπαζε ἕνας κάβος καὶ γιὰ κεραμίδια
εἶχε μαῦρες πλάκες. Μπροστὰ εἶχε
κάτι ξέρες ποὺ σκάζανε οἱ θάλασσες
ὅποτε ἔπερνε βοριάς, κι ἀπὸ πάνω κατεβαίνανε τὰ βράχια φυτρωμένα μὲ
μυρσίνες, μὲ πουρνάρια καὶ κάθε
ἄγριο χαμόδεντρο. Ὁ ἀρσανᾶς εἶχε
πεντέξη κάβιες ἀραδιασμένες καὶ
μπροστὰ εἶχε ἕνα χαγιάτι ποὺ ἀκουμποῦσε σὲ κάτι δοκάρια ἀπὸ ἀγριόξυλα. Ἐκεῖ μέσα κοιμόμαστε. Ἀπὸ κάτω εἶχε κάτι χαμηλὲς καμάρες καὶ μέσα στὶς καμάρες τραβούσανε τὶς βάρ-
βηξε ορισμένα επικίνδυνα σουτ και μερικές φαρμακερές σέντρες.
Στο ξενοδοχείο όπου κατέλυσε το
γκρουπ προκλήθηκαν επεισόδια, με
αφορμή την ενέργεια του κ. Κουλία να
ζητήσει δωμάτιο με θέα στον Αμαζόνιο. Το αίτημα του βουλευτή αναστάτωσε τους συνάδελφούς του, που νόμισαν πως είχε γίνει fuck up και τους είχαν μεταφέρει σε άγνωστη τοποθεσία
στη Λατινική Αμερική. Άρχισαν τότε να
φωνασκούν και να κρεμμαλλίζονται από
τις κουρτίνες στο λόμπυ του ξενοδοχείου, ενώ πολλοί δοκίμασαν να πάρουν
στο τηλέφωνο τον Πρέσβη μας στην
Αθήνα για να τον εξυβρίσουν χυδαία,
πράγμα που δεν κατέστη δυνατόν, αφού
ο Πρέσβης βρισκόταν στο εσωτερικό της
οικίας του με την Τζούλια Αλεξανδράτου και της έδειχνε πώς να γράψει ένα
μυθιστόρημα για το λουβί. Εν πάση περιπτώσει, όπως εκτυλισσόταν το μελέ
στο ξενοδοχείο, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου άρπαξε ένα ωραιότατο, αρτ ντεκόρ
αμπαζούρ του 20ού αιώνα που στόλιζε τη ρεσεψιόν και το φόρεσε στο κεφάλι της κ. Ρούλας Μαυρονικόλα, για
να συλληφθεί επ’ αυτοφώρω.
Η Ειρήνη προσήχθη οσονούπω στο δικαστήριο, όπου τραγούδησε το «Leader
of the Gang» του Gary Glitter, πλαισιωμένη από τη χορωδία της Βουλής. Μόλις τελείωσε, οι ένορκοι άρχισαν να κλαίνε με αναφιλητά και έτσι ο δικαστής
τούς είπε «περασμένα, ξεχασμένα» και
τους οδήγησε όλους σε μια ταβέρνα της
οργής του Θεού για να ξεσκάσουν. Φανταστείτε τώρα την έκπληξή τους, όταν
άνοιξαν τις κονσέρβες με το πόλιπιφ
που είχαν παραγγείλει κι αυτές ανατινάχτηκαν στον αγέρα, αφού, όπως αποδείχθηκε, ήταν μολότοφ. Τέλος πάντων.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Πορφύριος Ρουπιρόζα
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
κες. Τὰ δίχτυα τὰ ἁπλώνανε ἀπάνω
στὰ μπαρμάκια τοῦ χαγιατιοῦ. Ἐκεῖ
ποὺ κοιμόμαστε ἀκούγαμε ἀπὸ κάτω
μας τὴ θάλασσα ποὺ ἔμπαινε μέσα
στὶς καμάρες καὶ κυλοῦσε τὰ χαλίκια
καὶ μᾶς νανούριζε. Παλιὰ εἰκονίσματα ἤτανε κρεμασμένα μέσα σ τὸν
ἀρσανᾶ κ’ ἔκαιγε ἀκοίμητο καντῆλι.
Ἄφησα ὑγεία στοὺς Ἰβηρῖτες καὶ
τράβηξα μὲ τὰ πόδια καὶ πῆγα στὸ
μοναστῆρι τοῦ Καρακάλου. Κ’ ἐκεῖ
πέρασα πολὺ καλά, οἱ πατέρες μὲ
εἴχανε σὰν δικό τους. Αὐτὸ τὸ μοναστῆρι εἶναι κοινόβιο καὶ τότες εἴχανε
ἡγούμενο ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο, τὸν Κοδράτο, γέροντα ἥσυχον, εἰρηνικόν, ποιμένα ἀληθινόν, ἡ καταγωγή του ἀπὸ
τὰ Ἀλάτσατα. Ὁ ἀρσανᾶς τοῦ Καρακάλου ἤτανε ἐπίσημος, ἕνας βυζαντινὸς
πύργος χτισμένος ἀπάνω σ’ ἕναν βράχο. Κάθησα κ’ ἐκειπέρα κάμποσες μέρες. Ἀπὸ κεῖ πῆγα στὸ Μοναστήρι τῆς
Μεγίστης Λαύρας, ποὺ βρίσκουνται
πολλὰ κειμήλια κ’ οἱ θαυμαστὲς ἁγιογραφίες τοῦ Θεοφάνη τοῦ Κρητός.
«Τότε σηκώνεσαι καὶ σύ, καὶ παίρνεις
καὶ τὴν ράβδαν,
περιπατεῖς καὶ ἔρχεσαι εἰς τὴν ἁγίαν
Λαύραν.
Καὶ ἀναπαύεσαι, ἐκεῖ, ὅσον καιρὸν
θελήσεις,
ὅσον νὰ εὕρεις συντροφιὰν καὶ πλοῖον
νὰ κινήσεις».
Φώτης Κόντογλου
Απόσπασμα από το κείμενο:
Καλοκαίρι στὸ Ὄρος. Περιοδικό Νέα
Ἐστία, τεῦχος 875, Ἀθῆναι 1963.
31 Αυγούστου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
«Θεέ, που νάκραν δεν έσιεις ποττέ
στην καλοσύνην, λυπήθου μας τζιαι
δώκε πκιον χαράν στην Ρωμιοσύνην».
17
ΓΛΟΣΙΚΑ, ΡΗΝΙΚΑ, ΩΦΘΑΛΜΥΚΑ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΩΒΛΙΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΥΣ ΜΑΣ
Σ’ αυτήν τη στήλη θα αποδεικνύουμε κάθε μήνα
πως σταδιακώς μας οδηγούν στην αλαλία, μέσω της
υιοθέτησης του λατινικού αλφαβήτου. Κάποιοι υπολογίζουν ότι μέσα στα επόμενα 25 χρόνια ελάχιστοι «Έλληνες» θα γράφουν αποκλειστικά στη μητρική τους ελληνική γλώσσα. Ήδη οι μεγάλες εταιρείες, η τηλεόραση, οι τράπεζες και τα πλείστα των
περιοδικών ειδικών θεμάτων έχουν ονόματα ξενι-
κά και τα αναγράφουν με λατινικούς χαρακτήρες.
Ήδη πολλά προϊόντα είναι γνωστά μόνο με την ξενική τους ονομασία. Τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας
συνηθίζουν τους λατινικούς χαρακτήρες και τα ξενικά ονόματα σε τέτοιον βαθμό που σιγά σιγά ο
εγκέφαλός μας προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες,
με αποτέλεσμα να μας έρχεται πιο φυσιολογικά να
προφέρουμε τις ξενικές λέξεις ή φράσεις παρά τις
ελληνικές.
Εμείς κάθε μήνα θα αναφέρουμε αυτές τις περιπτώσεις και θα καταγγέλλουμε όλους αυτούς που
παραβιάζουν τους νόμους και το σύνταγμά μας. Ας
ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να πάρουμε τα όπλα
για να υπερασπιστούμε τη γλώσσα μας. Απ’ ότι
φαίνεται, όμως, μόνο έτσι ίσως καταφέρουμε κάτι
το ουσιαστικό.
Το μπροστινό μέρος των ελληνικοτάτων σέβεν ντέυς
και στα δεξιά το
πίσω μέρος με την
ελληνική μετάφραση, που λέει
ΣΚΟΡΔΟ
ΠΑΡΜΕΖΑΝΑ.
Δηλαδή, που σου
νέφκω, που πάεις!
Έτσι μαθαίνουμε
τι είναι οι λέξεις
ντέυς, μίνι, μπέικ
και ρολς.
Ευχαριστούμε
κόρη 7!
Premium Ham Leg, που είναι και
low in fat τζιαι μπορείτε να το
βρείτε στα απαιτητικά delicatessen.
Tι κρίμα, κύριε Γρηγορίου, που
ενώ τα προϊόντα σας είναι καλά,
εσείς επιμένετε να κακοποιήτε την
γλώσσα μας. Σε άλλο σας πακέτο
είδαμε και την απόπειρά σας να
σεβαστείτε την γλώσσα μας, αναγράφοντας το προϊόν σας, πρώτα
στα ελληνικά και μετά στα αγγλικά. Μόνο που στα ελληνικά γράψατε ΧΑΜ ΛΑΪΤ, δηλαδή εμείς
τώρα πρέπει να προσθέσουμε στο
λεξιλόγιο μας δύο καινούργιες ελληνικές λέξεις. Το χαμ και το λάιτ.
Θκιάολε μαύρε!
Opos vlepete, ola sto sindi tou kiriou Γκρεγκοριάντες, einai grammena eis apsoga
ellinika. O titlos fisika einai aristourgimatikos tziai oi eglezoi en na vourisoun vouritoi na ton agorasoun. Skataes!
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΙΓΑΙΟΝ»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τά πέντε ποιήματα καί τό ἕνα πεζό τοῦ Μιχάλη Πασιαρδῆ, πού
«στεγάζονται» ἐδῶ, ἔχουν πρωτοδημοσιευτεῖ στήν ἐφημερίδα
ΕΝΩΣΙΣ –τό πρῶτο τό 1997 καί τό τελευταῖο φέτος– σέ στιγμές πού
ὁ ποιητής ἔνιωθε τήν ανάγκη νά ἐκφράσει τά συναισθήματά του μ’
ἕναν πιό ἄμεσο τρόπο, ὅπως εἶναι ἡ γραφή στήν ἐφημερίδα.
Γιά μᾶς, αὐτή ἡ συνεργασία μέ τόν ποιητή ἦταν μεγάλη χαρά
καί τιμή, διότι τά ἕξι αὐτά διαμάντια τῆς λογοτεχνίας μας εἶδαν τό
φῶς τῆς δημοσιότητας μέσα ἀπό τίς σελίδες ἑνός πολιτικοῦ ἐντύπου καί ὄχι κάποιου λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ.
Γράφοντας στήν ἐφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ, ὁ ποιητής κάνει μιά διπλή
κατάθεση: ἀπό τή μιά ἀνατρέπει τήν παραδοσιακή σχέση τῆς ποίησης μέ τόν ἀναγνώστη λογοτεχνίας και, ἀπό τήν ἄλλη, θέτει τόν
«πολιτικοποιημένο» ἀναγνώστη ἐνώπιον τῆς εὐθύνης νά κατανοήσει
τόν κόσμο διά μέσου τῆς ποίησης καί, αν δέν μπορεῖ νά τόν ἀνατρέψει, τουλάχιστον νά ἔχει διαβάσει καλή ποίηση καί νά κρατήσει
ἕνα χαμόγελο στά χείλη.
Ναί, ἡ ποίηση εἶναι μιά μικρή ἐπανάσταση, μιά μικρή ἀνατροπή
πού μᾶς παρηγορεῖ στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας. Μέ τά
πέντε ποιήματά του, ὁ Μιχάλης Πασιαρδῆς ρίχνει τό γάντι σέ ὅλους
μας.
Οἱ Ἐκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ εἶναι περήφανες πού ἐκδίδουν αὐτό τό
μικρό βιβλιαράκι ἑνός μεγαλομάστορα τῆς πανελλήνιας λογοτεχνικῆς παραγωγῆς. Τολμῶ νά πῶ ὅτι ὁ Πασιαρδῆς εἶναι ἕνας μεγάλος Ἕλλην ποιητής ἐπειδή εἶναι Κυπριώτης, καί εἶναι πρωτομάστορας τῆς ντοπιολαλιᾶς μας ἐπειδή εἶναι βαθύτατα Ἕλλην.
Ὅσοι δέν μέ πιστεύουν, ἄς διαβάσουν προσεκτικά αὐτά τά ποιήματα· ἄς διαβάσουν δέκα καί εἴκοσι φορές τό πρῶτο μικρό τετράστιχο γιά τήν Κύπρο. Μετά τή δέκατη, θά καταλάβουν πώς, ναί,
ὑπάρχει Ἀνάστασις!
Β.Φ.
MHN XAΣΕΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΣΙΑΡΔΗ
18 ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΙΚΟ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ, ΡΕ ΒΑΡΩΣΙΩΤΕΣ
Η άλλη
31 Αυγούστου 2013
Ένωσις
Η ΠΟΛΥΦΕΡΝΗ ΚΥΡΙΑ ΠΟΠΗ
Δημοσιεύουμε το πιο κάτω κείμενο του Κώστα Βασιλείου,
θεωρώντας αναγκαία αυτήν τη δική μας διευκρίνηση. Δεν
συμφωνούμε με όλες τις απόψεις του κυρίου Βασιλείου, μάλιστα σε κάποια σημεία έχουμε έντονες διαφωνίες, ούτε θεωρούμε ότι το βιβλίο του Άντη Ροδίτη έχει τις λογοτεχνικές
αρετές που του αποδίδει ο Κώστας Βασιλείου. Παρ’ όλ’
αυτά, όμως, δημοσιεύουμε το κείμενο, γνωρίζοντας ότι προφανώς ο κύριος Άντης Ροδίτης θα θέλει ν’ απαντήσει και
γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα επιτρέψουμε να γίνει. Με
τις κόντρες μεταξύ Βασιλείου και Ροδίτη έχουμε πικρά πείρα στην εφ. Ένωσις και δεν θέλω να επαναλάβω το εγχείρημα. Τώρα θα πείτε, τότε γιατί δημοσιεύεις το κείμενο του
Βασιλείου; Η απάντηση είναι απλή. Ο Βασιλείου παραμέ-
ΑΝΤΗ ΡΟΔΙΤΗ,
ΚΟΥΡΑΓΙΟΠΗΝΕΛΟΠΗ
(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ, 2013)
Α΄
Αγαπητέ Άντη,
Διάβασα με εκτίμηση και αγάπη το
νέο σου βιβλίο και δεν θα μπορούσα
να μη σου γράψω λίγα λόγια, έστω και
πρόχειρα, πρώτα για να σ’ ευχαριστήσω που μου το έστειλες κι ύστερα για
να σου πω την ταπεινή μου γνώμη. Που
δεν μπορεί να είναι διαφορετική από
τη γνώμη μου για δύο προηγούμενα
έργα σου, τις Πέτρες και τις Μέλισσες,
που μαζί με την Πηνελόπη αποτελούν,
θεματικά και μορφολογικά, μια τριλογία, από τα κορυφαία επιτεύγματα της
λογοτεχνίας μας. Με αιχμή του δόρατος σίγουρα τις Μέλισσες, αλλά και με
τα δύο άλλα ρωμαλέα στηρίγματα να
τη συναρμολογούν και να την αναδεικνύουν.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι
περί λογοτεχνίας πρόκειται, κι όχι για
έρευνα ή κάτι άλλο, όπως θα μπορούσε να φανεί εκ πρώτης όψεως. Έρευνα
δεν μπορεί να είναι, όσο κι αν την προϋποθέτει στο έπακρο, επειδή καταστρατηγεί τους δύο βασικούς κανόνες
της, την αντικειμενικότητα και την επιστημονική μέθοδο, αφού με τις συνεχείς υπογραμμίσεις και τις προσωπικές
παρεμβολές, εκβιάζεις τα δεδομένα να
υποταχτούν και να υπηρετήσουν τη δική σου a priori δογματική τοποθέτηση
για το εφικτό της ένωσης το 1964 και
την υπονόμευσή της από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ούτε θα μπορούσε κάποιος να το πετάξει στον κάλαθο του
κίτρινου τύπου, επειδή ο πρόδηλος κιτρινισμός του, δηλαδή η εμπάθεια, ο
φανατισμός και η αυτοτύφλωση, χρησιμοποιείται εδώ, στο πείσμα των προθέσεών σου, ως καύσιμη ύλη που οδηγεί σ’ ένα αυτόνομο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Να σου θυμίσω σχετικά τον
γνωστό στίχο του Άρη Δαβαράκη από
την «Μπαλάντα των αισθήσεων και των
παραισθήσεων» του Μάνου Χατζιδάκι,
«Το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή»,
που θέλει να πει ακριβώς ότι το διονυσιακό στοιχείο, ο αισθησιακός ερωτισμός στην προκειμένη περίπτωση, είναι μόνο μια κατώτερη μεν αλλά αναγκαία βαθμίδα που σε ανεβάζει σε μια
ανώτερη, στο απολλώνιο κάλλος.
Εδώ μιλάμε για ένα έργο που συνδυάζει ισορροπημένα και ισοδύναμα
τους τρεις κύριους άξονες που σφραγίζουν ένα καθαρόαιμο λογοτέχνημα:
Μια δυνατή κεντρική έμπνευση-γεννήτρια, που το φορτίζει και το διαπλέκει
σφαιρικά, με τη μέθοδο της αράχνης,
μια άρτια δόμηση που οργανώνει τα
επιμέρους (ντοκουμέντα, προσωπικά
βιώματα ή σχόλια κ.ά.) σ’ ένα στιβαρό
και σφιχτοδεμένο σύνολο και μια απίστευτα καλοδουλεμένη γλωσσική έκφραση, που, ενώ προϋποθέτει σκληρό
μόχθο, σου δίνει την αίσθηση της ευχέρειας με την οποία χειρίζεται το υλικό
του το σταθερό και σίγουρο χέρι ενός
νει άνθρωπος του περιθωρίου, ένας μεγάλος λογοτέχνης χωρίς κανένα στήριγμα, ένας, θα λέγαμε καταχρηστικά, καταραμένος ποιητής, ενώ σήμερα ο Ροδίτης είναι ένας καταξιωμένος λογοτέχνης, μέλος της πνευματικής ελίτ του κυπριακού κράτους και ηγετικό στέλεχος των συναγερμικών
διανοουμένων, ο οποίος διαβάζεται πια και από την κουτσή
Μαρία. Ο Ροδίτης μπορεί να δημοσιεύσει την απάντησή του
όπου θέλει, ακόμη και στον Φιλελεύθερο και στη Χαραυγή,
ενώ ο Βασιλείου έχει μόνο την εφ. Ένωσις.
Επειδή η εφημερίδα είναι δική μας, κάποια στιγμή, όταν
περάσει ο πύρουλλος, άλλως λάλλαρος, θα απαντήσουμε
εμείς στον κύριο Βασιλείου.
μάστορα. Πρόκειται δηλαδή, όπως σου
το έγραψα και για τις Μέλισσες, για
ένα εργό-χειρο, ένα έργο διά χειρός ή
και αχειροποίητο, με την έννοια ότι τελειώθηκε τόσο αβίαστα, που λες και δεν
έγινε από ανθρώπινα χέρια, με καιρό
και με κόπο, αλλά δόθηκε έτοιμο ως
δωρεά.
Δεν ξέρω σε ποιο λογοτεχνικό είδος
θα κατατάξει η κριτική –ποια κριτική;–
την Πηνελόπη σου, αν θα την κατατάξει στο μυθιστόρημα ή στο χρονικό,
αφού κι εσύ αποφεύγεις να το προσδιορίσεις. Βέβαια δεν έχουν καμιά σημασία αυτές οι ταμπέλες, επειδή η λογοτεχνική δύναμη του έργου, όπως
υπερβαίνει την ιδεολογική αγκύλωση,
υπερβαίνει και κάθε τεχνική τυπικότητα. Με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε
να συμβαίνει σε ανάλογα έργα, από την
Ξυγγραφή του Θουκυδίδη ως τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, που
ενώ τυπικά εντάσσονται στο ιστορικό
είδος, η καλλιτεχνική τους αξία τα απογειώνει. Είναι αλήθεια ωστόσο ότι το
έργο διαβάζεται όπως ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, αφού τα ιστορικά
δεδομένα του αναπλάθονται και προσαρμόζονται στους ιστούς ενός γοητευτικού μύθου – γιατί περί μύθου πρόκειται ότι η ένωση ήταν εφικτή με τον
Αγώνα του ’55, πόσο μάλλον το 1964.
Ενώ ταυτόχρονα ανασύρει από την
πλούσια παράδοσή μας (Νεόφυτος
Έγκλειστος, Λ. Μαχαιράς, Γ. Βουστρώνιος, Ν. Ροδινός κ.ά.) κι εκσυγχρονίζει εντυπωσιακά ένα αγαπημένο
κυπριακό είδος, αυτό της κρόνακας για
τη γλυκεία χώρα Κύπρο.
Εύστοχος, μεστός και δραστικός ο τίτλος, με τις λιτές διευκρινήσεις σε δυο
τρία σημεία του έργου για τον «πηνελοπισμό», δηλαδή την υποτιθέμενη πεποίθηση των μακαριακών-ανθενωτικών
του 1964 ότι η Πηνελόπη-Κύπρος δεν
πρέπει να περιμένει τον Οδυσσέα της
(την ένωση), που νυχτοξημερώνεται σε
μαγικά νησιά με κάτι Κίρκες και Καλυψούδες, αλλά να επιλέξει έναν από
τους μνηστήρες της, ή και να τους δέχεται όλους, εκ περιτροπής ή πάνω τ’
άλλου, στον κκερχανέ της ανεξαρτησίας
της. Στο κάτω κάτω δεν είναι τυχαία
που της βγήκε τ’ όνομα, η πουτάνα της
Μεσογείου. Ή, ακόμα χειρότερα, και
στην περίπτωση που επιστρέψει ο
Οδυσσέας της, τι να τον κάμει έναν ψωροκώστιο, μεταλλαγμένη πια και εκμοντερνισμένη σε κυρία Πόπη, να προτιμήσει έναν ή όλους τους μνηστήρες της
– τον Τούρκο, τον Αμερικάνο, τον
Εγγλέζο. Από την άλλη βέβαια, δεν μπορεί η Πηνελόπη-Κύπρος, που ως παλαιόθεν Ελληνίς διαθέτει τα ίδια γονίδια αρετής με τον άντρα της (υπομονή,
ευφυία, ανδρεία), να δέχεται τον κάθε
πεζεβεγκομνηστήρα που της παρουσιάζεται μεταμφιεσμένος σε Οδυσσέα
ως άντρα της, όπως έκανε με τον κ.
Άτσετσον το 1964, που πίσω από τον
ενωτικό μανδύα του έκρυβε το μαχαίρι της διχοτόμησης. Τον κάβλιασε. Και
συνεχίζει να τον καβλιάζει. Κι ας τη λένε απορριπτική.
Β.Φ.
Β΄
Σε ότι αφορά τώρα το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο του έργου, που το
παρουσιάζεις ως ένα τσουνάμι, θα κατάλαβες ήδη ότι δεν μπορώ να συμφωνήσω με την άποψή σου ότι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της κυπριακής τραγωδίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος γιατί, εκτός του ότι πρόδωσε την
ένωση το 1959, με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, ακόμα κι όταν του προσφέρθηκε «ατόφια» το 1964, επί Γ. Παπανδρέου, με το Σχέδιο Άτσετσον, την
πρόδωσε για δεύτερη φορά, προτιμώντας και στις δύο περιπτώσεις ένα ανεξάρτητο κυπριακό κράτος, μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τα ηγεμονικά απωθημένα του. Και δεν θα συμφωνήσω,
όχι γιατί είμαι ένας μακαριόπληκτος,
36 χρόνια ύστερα από τον θάνατο του
ανθρώπου (να μη σου κρύψω ότι ούτ’
εγώ έμεινα ανέγγιχτος από τη γοητεία
του ενωτισμού στα 1964-1974), μα επειδή στο πρόσωπό του προσβάλλεις τον
κυπριακό λαό, που στη συντριπτική
πλειοψηφία και παρά τον ενδόμυχο
ενωτισμό, ταυτιζόταν μαζί του, σάρκα
από τη σάρκα του κι οστούν απ’ τα
οστά του. Όχι γιατί αποβλακώθηκε από
τα χρωματιστά μπαλόνια της «καθεδράλας», αλλά γιατί εμπιστευόταν το
αλάθητο ένστικτό του.
Δεν θα συζητήσω ωστόσο μαζί σου το
θέμα κι ας είναι δεκάδες τα σημεία που
βγάζουν μάτι. Πώς και γιατί π.χ. να υιοθετήσω την απόλυτη εμπιστοσύνη σου
στην καλή θέληση των Αμερικανών και
του Ντην Άτσετσον, που ξαφνικά μεταμορφώνονται σε φιλέλληνες και μισότουρκους, για να αποκρούσουν τάχα
τη σοβιετική διείσδυση στη Μεσόγειο,
ή και των Τούρκων, που εν μία νυκτί
απεμπολούν τα διχοτομικά τους πλάνα κι αποδέχονται την pure enosis, μόνο με κάποια ανταλλάγματα γοήτρου
(Καστελλόριζο, Θράκη, Κάβο Γκρέκο
έστω), ακόμα και την ευθυκρισία και
το αλάθητο του Γ. Παπανδρέου, τη στιγμή που ο στενότερος και πιο έμπιστος
συνεργάτης του, ο γιος του Ανδρέας,
αλλά και ο ορκισμένος αντίπαλος του
Μακαρίου, ο ακραιφνής ενωτικός Γ. Γ.
Διγενής, συμφωνούσαν περισσότερο με
την πολιτική του κυπρίου προέδρου παρά του έλληνα πρωθυπουργού.
Και δεν θα συζητήσω μαζί σου, όχι
γιατί απαξιώ (τι πιο ωραίο από μια συζήτηση, όσο παθιασμένη και άγονη κι
αν είναι), αλλά γιατί το θεωρώ άσκοπο κι αχρείαστο. Επειδή εκείνο που μετρά στο τέλος, δεν είναι η άποψή σου ή
η άποψή μου, τότε ή σήμερα, σωστή ή
λανθασμένη, αλλά η αμείλικτη πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται
από τις εκάστοτε εξελίξεις, και την
οποία δεν έχουμε άλλη επιλογή, δεν λέω
να τη δεχόμαστε, παρά να την αντιμετωπίζουμε. Πέραν τούτου, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να σε πείσω,
όπως εσύ δεν έπεισες εμένα. Και για
ποιον λόγο άλλωστε να σε πείσω ή να
με πείσεις; Δεν είναι καλύτερα να μείνει ο καθένας με την άποψή του, εσύ
με το παραμύθι σου κι εγώ με το ρεβίθι μου, εσύ με την τελεία και την παύλα σου κι εγώ με την κάβλα μου, αφήνοντας τη δημοκρατία (αν συμφωνούμε με τη δημοκρατία ως το πολίτευμα
του εφικτού, το μη χείρον) να προχωρεί
στις αναγκαίες συνθέσεις κι εφαρμογές; Εμένα μου αρκεί, από καλλιτεχνική τουλάχιστον άποψη, το γεγονός ότι
ο ουτοπικός ενωτισμός σου, έστω και
με τη μορφή του άκρατου κιτρινισμού,
υπήρξε το ελατήριο που οδήγησε σ’ ένα
λογοτεχνικό επίτευγμα, με τον ίδιο τρόπο που ο φαρμακερός ενωτισμός του
Π. Μηχανικού δημιούργησε την «Κατάθεση», ο φασισμός του Ezra Pound
τα «Cantos», κι ο ερωτισμός του Καβάφη ποιήματα απείρου κάλλους. Λατρεμένο γαρ το απαγορευμένο.
Υπάρχουν ωστόσο δύο κραυγαλέα σημεία που, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, ανατρέπουν ιδεολογικοπολιτικά ολόκληρο το καλοστημένο οικοδόμημά σου και δεν θα άντεχα στον πειρασμό να μην τα σχολιάσω. Το πρώτο
είναι από μια προμετωπίδα σου (σελ. 9)
όπου γράφεις ότι, «Επειδή η όρεξη της
Τουρκίας φαίνεται να άνοιξε κι όχι να
έκλεισε με την εισβολή και εφόσον η
Κύπρος παραμένει κράτος και δεν υπογράφει τίποτε που να της στερεί το ελληνικό της μέλλον, το θέμα παραμένει
ανοικτό». Αφερίμ, τωρά έρκεσαι εκ
προοιμίου πο’ σσω σου!
Κατ’ αρχήν, η όρεξη της Τουρκίας δεν
είναι με την εισβολή του 1974 που άνοιξε αλλά, νομοτελειακά και αναπόφευκτα, με την πρώτη έκρηξη του Αγώνα
του ’55, με το taxim απέναντι στο enosis. Όχι πως δεν έπρεπε να γίνει ο Αγώνας. Πολύ σωστά έγινε (σοφά σχεδιάστηκε κι αριστοτεχνικά εκτελέστηκε)
και πολύ σωστά ξεκίνησε με σύνθημα
και στόχο την ένωση, που συνήγειρε κι
ένωσε τους Ελληνοκυπρίους σε μια γροθιά. Πολύ σωστά όμως, δαιμονικά θα
έλεγα, μπροστά στο φάσμα μιας επερχόμενης διχοτόμησης, εγκαταλείψαμε
την ένωση και δεχτήκαμε την ίδρυση
ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Κι
αυτό έγινε κατορθωτό, ως μέγα επίτευγμα, επειδή ο τότε έλληνας πρωθυπουργός, ένας πολιτικός με αρχίδια, άρπαξε από τα γένια τον Μακάριο και
τον χειραγώγησε, προτιμώντας να μείνει στην ιστορία ως ο προδότης της Κύπρου αλλά ο σωτήρας της (όπως έκαμε
για δεύτερη φορά το 1974, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα), παρά ο εθνικός ήρωας που δονκιχωτικά θα πραγματοποιούσε την ένωση,
όπως αφελώς πίστευε ο ονειροπαρμένος
πολιτικός του αντίπαλος, ανοίγοντας
έτσι τους ασκούς του Αιόλου και για
την Ελλάδα και για την Κύπρο. Και δεν
31 Αυγούστου 2013
ΛΙΝΦΙΛΝΤ – Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΛΦΑΣΤ
Η άλλη
είναι τυχαίο που τα κακά
της Κύπρου (και της Ελλάδας) άρχισαν ευθύς μετά την
έντεχνη εκπαραθύρωση του
Κ. Καραμανλή (πβλ. δολοφονία Γρ. Λαμπράκη, καλπονοθεία στις εκλογές του
1963), όταν ο Μακάριος
ενεργούσε ανεξέλεγκτα (πβλ.
13 σημεία) κι έπαιζε στα δάκτυλά του τον Γ. Παπανδρέου.
Μόλις που προλάβαμε!
Γιατί όταν τρία μόλις χρόνια μετά την ίδρυση του κυπριακού κράτους, οι Τουρκοκύπριοι με την ανταρσία
τους το εγκατέλειπαν και
σκηνοθετούσαν τις συνθήκες
μιας τουρκικής επέμβασης
για διχοτόμηση, εκείνο που
μας έσωσε τότε (1964), αλλά και
δέκα χρόνια αργότερα (1974) με το
δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής, όπως και το
2004 με το άλλο πολιτικό έγκλημα
του Σχεδίου Ανάν, δεν ήταν ούτε η
Ελλάδα ούτε η Ένωσις, αλλά αυτό
το γαμημένο «κυπριακό κράτος
(που) εφόσον δεν υπογράφει τίποτε που να της στερεί το ελληνικό
της μέλλον (όπως πολύ σωστά, περιέργως, παραδέχεσαι) το θέμα παραμένει ανοικτό». Όπως ήταν πάντα ανοικτό, από τον καιρό του αγαπημένου σου Ονήσιλου ως σήμερα
κι από σήμερα όντας ο κόσμος λείψει – ελιές τζιαι τερατσιές πάνω
στον ρότσον τους. Μα η διχοτόμηση
έγινε, θα πεις. Ναι έγινε – κι ας
όψονται εκείνοι που την έκαμαν, ξένοι και δικοί, προπαντός οι δικοί.
Έγινε όμως de facto, όχι de jure. Κι
αυτό έγινε κατορθωτό, άλλο θαύμα
και τούτο, επειδή το 1974 διασώθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και
με τη διάσωσή του προκάλεσε την
πτώση της Χούντας. Αυτό το de jure ουδέποτε θα γίνει «εφόσον δεν
υπογράφουμε τίποτε που να μας
στερεί το ελληνικό μας μέλλον». Ουδέποτε; Μεταξύ μας, τι υπόγραψες
το 2004 και τι θα υπογράψεις το
2014; Toi hypocrite mon semblable
mon frère, όπως θα έλεγε κι ο άλλος
αγαπημένος σου, ο Κάρολος.
Γ΄
Το δεύτερο σημείο βρίσκεται στα
επιλογικά κεφάλαια του έργου («Το
ψέμα ή η απουσία της αλήθειας
στην Κυπριακή Λογοτεχνία», Παράρτημα III, σελ. 383-387) όπου με
την ακράδαντη πεποίθηση ότι εσύ
κατέχεις κατ’ αποκλειστικότητα την
πάσα αλήθεια, κατακεραυνώνεις
όλους εκείνους, παλαιότερους ή νε-
ότερους, που με τα γραφόμενά τους
συντηρούν την κακοήθεια ότι οι
στρατιώτες της ελληνικής μεραρχίας
που έστειλε ο Γ. Παπανδρέου στην
Κύπρο το 1964 (και «τεχνηέντως»,
λόγω Κοφίνου, αποσύρθηκαν από
την Χούντα το 1967), ήταν μισητοί
από την πλειονότητα των μακαριόπληκτων Κυπρίων, επειδή είχαν την
πεποίθηση ότι η παρουσία τους στο
νησί δεν απέβλεπε στην προστασία
του από την τουρκική βουλιμία, αλλά στον έλεγχο ή και την εξόντωση,
πολιτική ή φυσική, του Μακαρίου.
Που δεν τόλμησε βέβαια ο Γέρος της
Δημοκρατίας, μετά που απέτυχε να
του σερβίρει το Σχέδιο Άτσετσον,
γι’ αυτό και απεπέμφθη από τους
βιαστικούς Αμερικανούς και αντικαταστάθηκε με τους αδίστακτους
δολοφόνους Γ. Παπαδόπουλο και Δ.
Ιωαννίδη.
Πιο συγκεκριμένα, σχολιάζοντας
ένα απλό «σημείωμα» (όπως το
αποκαλείς) στη λευκωσιάτικη έκδοση της αθηναϊκής Καθημερινής
(30-8-2009) ενός «νέου κύπριου
επιστήμονα», που τ’ όνομά του, Δρ
Μενέλαος Αβραάμ, μόλις που αναφέρεις σε υποσημείωση, στο οποίο ο
φέρελπις «λογοτέχνης» εκφράζει
την κατάπληξη και την αγανάκτησή του για το αντιμακαριακό μένος
των ελλήνων στρατιωτών, «που έκανε εμάς τους Κυπρίους να θέλουμε
να τους ρίξουμε στη θάλασσα»
(«Ήρθα ντυμένος γυναίκα εδώ στην
Κύπρο» ο τίτλος του σημειώματος,
που μιλά για έναν φαντάρο από το
Γύθειο), εκφράζεις με τη σειρά σου
τη δική σου κατάπληξη και αγανάκτηση για το ανθελληνικό μένος των
Κυπρίων:
«Αυθημερόν απευθύνθηκα στον
κύπριο επιστήμονα μέσω της ηλεκτρονικής του διεύθυνσης που δίνει
ο ίδιος, προσπαθώντας και ως νεότερο να τον βάλω σε σκέψεις πάνω
19
Ένωσις
σε ιστορικά γεγονότα και συμπεριφορές του πρόσφατου
ιστορικού μας παρελθόντος… Δεν πήρα καμιά απάντηση
κι ούτε δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα
το σχόλιο που έγραψα με αφορμή το
σημείωμά του».
Ενώ 4 ημέρες αργότερα, συνεχίζεις, η
εφημερίδα δημοσίευσε σχόλιο-εγκώμιο του Πάτροκλου
Σταύρου, που συμφωνούσε και υπερθεμάτιζε με τον νεαρό επιστήμονα.
Κακώς κάκισ τα
δεν δημοσίευσε το άρθρο σου η εφημερίδα που αυτοπροβάλλεται ως η
ατόφια έκφραση του αθηναϊκού φωτός στην αμαρτωλή Λευκωσία. Εσύ,
όμως, που αυτοπροβάλλεσαι ως ο
ελληνικότερος των Ελλήνων («Την
Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν
πέτρες»), πώς τολμάς να παρουσιάζεσαι με τέτοια έπαρση, που
αναιρεί την πεμπτουσία του ελληνικού θαύματος; Έτσι συμπεριφερόταν ο Σωκράτης; Με την οίηση
του παντογνώστη που κατέχει την
απόλυτη αλήθεια και προσπαθεί να
την επιβάλει και στους μαθητές του
για να τους συνετίσει; Και πού είναι η διαλεκτική σου συνείδηση, η
ρίζα και το DNA του Ελληνισμού, η
μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι αντινομίες, που με το σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση έδωσε τους εξαίσιους
καρπούς της δημοκρατίας, του πλατωνικού διαλόγου, του δράματος,
της επιστήμης, του ολυμπισμού και
τόσα άλλα;
Αυτά, εν ολίγοις, αγαπητέ Άντη. Με
εκτίμηση και αγάπη. Με εκτίμηση
για τις κατακτημένες αρετές σου
και με αγάπη, προπαντός με αγάπη,
για τις ζαβολιές σου.
Με ή χωρίς την άδειά σου, δεν
έχω άλλην επιλογή από το να στείλω την επιστολή αυτήν για δημοσίευση στην αγαπημένη σου Ένωσις –
τζι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν ή φαρμάτζιιν. Πού να την
έστελλα; Στην Καθημερινή ή στον
Φιλελεύθερο, στη Χαραυγή, στον
Πολίτη ή στην Αλήθεια; Θα αστειεύεσαι. Δεν ξέρω βέβαια ποιες είναι οι σχέσεις σας και αν θα τη δημοσιεύσει. Εγώ μια φορά έκαμα το
κέφι μου.
Ιούλιος 2013
Κώστας Βασιλείου
ERMES
Για δείτε, λοιπόν, ποιοι όχι μόνο δεν σέβονται
τη γλώσσα μας, αλλά και την ίδια μας την πίστη. Εάν σε αυτήν την ανακοίνωση οι μισές λέξεις είναι γραμμένες με λατινικούς χαρακτήρες,
φανταστείτε πώς θα είναι αυτή η ανακοίνωση σε
20 χρόνια. Τώρα, μέρα της Παναγίας, και αυτοί
δεν ντρέπονται και θα είναι ανοιχτοί, ενώ όλος
ο κόσμος γιορτάζει τη χάρη της. Σε λίγα χρόνια,
που θα είμαστε πιο Ευρωπαίοι κιόλας, ίσως
πια, ως μειοψηφία, να ντρεπόμαστε εμείς να
γιορτάζουμε την Παναγία μας.
Ναι, κύριε Σιακόλα και λοιποί επιχειρηματίες,
η Κύπρος δεν έχει επικρατέστερη θρησκεία, η
Κύπρος είναι ορθόδοξη χώρα και δεν σας έχουμε ανάγκη να μας εξηγήσετε εσείς τη διαφορά
ανάμεσα σε επίσημες θρησκείες και επικρατέστερες θρησκείες. Εμείς δεν λέμε πως το κράτος πρέπει να είναι ορθόδοξο, προς Θεού, σεβόμαστε την πίστη μας πολύ για να θέλουμε
να εξουσιάζει τον οποιονδήποτε πολίτη. Λέμε,
όμως, ότι είτε σας αρέσει είτε όχι, ναι, ο λαός
μας είναι ορθόδοξος κατά τη συντριπτική του
πλειοψηφία. Οι δυο τρεις χιλιάδες προτεσταντών και αιρετικών και τιβιτσερτσιστών είναι
δημιούργημα της αποικιοκρατίας και με γεια
τους με χαρά τους. Λέμε πως δεν δουλεύουμε
Δεκαπενταύγουστο, διότι έτσι θέλει ο κυρίαρχος (δεν ξέρω για ακόμη πόσο καιρό) λαός μας.
Σε όσους δεν αρέσει αυτό, ας πάνε να ζήσουν
αλλού, όπου υπάρχει η πολυπολιτισμικότητα
που ονειρεύονται, π.χ. στο Αφγανιστάν, στη Σαουδική Αραβία, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην
Τουρκία ή ακόμη και στην Ευρώπη. Πηγαίνετε, για παράδειγμα, και πείτε στους Ιταλούς
πως δεν θα πηγαίνουν εκκλησία την Κυριακή ή
πείτε στους Γάλλους να μην πηγαίνουν για προσκύνημα στην Παναγία των Λούρδων ή ακόμη
πείτε στους Γερμανούς να μεταφέρουν τους
αγώνες της Μπουντεσλίγκα την Κυριακή το
πρωί. Σκατάες!!!
Φονεύσω ουρούντας προς τοίχον!
Πώς εννοούν την παροχή ρευστότητας στη… διψασμένη αγορά οι τραπεζίτες;
Αφού στέγνωσαν την αγορά, στεγνώνοντας από ρευστό, σε μία άγρια κούρα «απεξάρτησης» μετά το
τρελό ξεφάντωμα της ασύδοτης πιστωτικής επέκτασης, που έφερε το ιδιωτικό χρέος στο τριπλάσιο του
ΑΕΠ, να εκκρεμούν χωρίς εξυπηρέτηση κι ακάλυπτα
τα εύκολα τεράστια δάνεια στους developers, κι ακόμη πιο άφαντα, και βγαλμένα από την Κύπρο, τα χαριστικά εκατομμυριάκια στους «ειδικώς» ιδικούς;
Φορτώνοντας τώρα την τεράστια χασούρα από τις
ατιμώρητες ασυδοσίες στον εκπτωχευόμενο λαό και
το εξανδραποδιζόμενο έθνος… Οι τράπεζες ανακεφαλοποιούνται, οι λαοί κι οι κοινωνίες αποκεφαλίζονται. Das Decapital…
Η ουροβόρος το δείχνει, η φωτογραφία… Προς τοίχον, προστύχως. Θυμίζοντάς μας εκείνες τις προει-
δοποιήσεις του σκληρού Κυρίου της Παλαιάς Διαθήκης: «Φονεύσω Ουρούντας προς Τοίχον»…
Μας διασκέδαζε, κάποτε, να ανακαλύπτουμε ότι ο
μόνος θεολόγος που γνώριζε το νόημα των χωρίων
ήταν ο δεκατετράτομος Ιωήλ Γιαννακόπουλος, ο ερμηνευτής της Παλαιάς Διαθήκης. Ούτε οι προβεβλημένοι στα ΜΜΕ ευρω-θεολόγοι ούτε κι οι ιερείς με τις
σαρδέλες, τα σειρήτια. Ο μακαρίτης ο γέρος μου, με
τον Νεόφυτο Βάμβα στο χέρι, το ήξερε: «τους άνδρες εννοεί, παιδί μου, αυτοί μόνο ουρούν προς τοίχον, θα φεισθεί, εννοεί, των γυναικών»…
Άλλωστε, το γνωρίζουν οι φεμινίστριες, ανδρικός κι
εγγενώς πατριαρχικός ο «καπιταλιστικός λόγος»: λογοκρατικός, αυστηρός κι ασκητικός, επεκτατικά σωρευτικός… Ακόμα κι οι εργαζόμενες στις τράπεζες
το αρσενικό γένος χρησιμοποιούν να δηλωθούν, αν
το τολμούν, ακόμη: «η… τραπεζικός...»
Να προσεχθεί, πάντως, η προς τοίχον ρευστότητα,
κύριοι τραπεζίτες, έστω κι οι επίσημα «κακιωμένοι»,
του 18%. Υπάρχει κι ο Λόγος του Κυρίου: φονεύσει
ουρούντας προς τοίχον!
20
Αδέρφια, μην ακούτε τους ηγέτες
των κρατών «μας». Ο αγώνας
θα γίνει από κάτω. Σκοτώστε τα
όνειρα των ΟΗΕδων, των Τούρκων
και των ελληνόφωνων.
Η άλλη
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Αυγούστου 2013
Ένωσις
Βλαστολογήματα και Κορφολογήματα:
τα τραγούδια της φυσιολατρικής μας παράδοσης
Η σχέση του λαού μας με τη φύση, διαρκώς παρούσα
στο δημοτικό τραγούδι, δεν αποτελεί μια σχέση απλώς
φυσιολατρική, αλλά ένα δυναμικό ενέργημα μοναδικότητας λόγων, αναφοράς, μετοχής και αμοιβαιότητας. Σημαντικές εκδηλώσεις και ταπεινές καθημερινές δραστηριότητες του λαού μας, από τη γέννηση ως
τον θάνατο, το νανούρισμα ως το μοιρολόι, τον έρωτα
και τον χωρισμό, γίνηκαν τραγούδι και εκφράστηκαν
μέσα από τη φύση. Ποταμοί, τριανταφυλλιές, ο ήλιος,
το φεγγάρι, η θάλασσα, όλα αντίδωρα της φύσης, αποτέλεσαν εργαλεία στιχουργικά για να σαρκωθούν όλα
τα συναισθήματα του λαού μας και να δηλώσουν την
αγάπη του για τη φύση, όχι σαν μια έκφραση ρομαντικής νοσταλγίας για την ωραιότητά της, αλλά σαν
γέννημα της ίδιας της ζωής του.
Στο δημοτικό μας τραγούδι η φύση άλλοτε δικαιώνει τον έρωτα, με τα πλάσματά της να αντικαθιστούν
τα αγαπημένα πρόσωπα, και άλλοτε γίνεται αυτή το
μοναδικό αντικείμενο λατρείας και δέους, κορυφαία
μέθη ζωής και κάρπισμα νοήματος. Η κορού σκιρτούσε σαν τη χαιρέτιζαν «πέρδικά μου πλουμιστή», «σγουρέ βασιλικέ μου», «βιολέτα μ’ ανθισμένη» και ο νιος
κορδωνόταν περήφανος, μιας κι ήταν «Σταυραετός»,
«ψηλό κυπαρίσσι», «ορμητικός ποταμός». Στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα είναι καθαρά, η φύση τίθεται στην υπηρεσία της τέχνης του ανθρώπου, αλλά
πάντα με σεβασμό, υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση στο δημοτικό μας τραγούδι που η φύση αυτονομείται και προσφέρει το μέγιστο μάθημα στον άνθρωπο, μια σπουδή του μοναδικού της τρόπου.
καρπών, την ευωδιά των ανθών. Η λαϊκή αυτή φυσιολατρία με την ιδιαίτερη έκφραση και το μεστό περιεχόμενο έχει πια χαθεί, γιατί ο άνθρωπος έχει καταργήσει κάθε σχέση με τη φύση. Έτσι, τέτοια τραγούδια είναι αδύνατον πια να γραφτούν, καθώς ο τρόπος της φύσης αποδεικνύεται ανέφικτος, αφού η καθημερινή μας εμπειρία καμμία σχέση δεν έχει πια με
οτιδήποτε φυσικό. Το βέβαιο, όμως, είναι πως η ψυχή μας ακόμα διψά για αυτήν τη συν-ουσία.
Ευθυμία Δούση
Για δες περβόλιν έμορφο
Για δες περβόλιν έμορφο, για δες κατάκρυα βρύση
κι όσα δέντρα ’μπεψεν ο Θιός μέσα ’ναι φυτεμένα
κι όσα πουλιά πετούμενα μέσα ’ναι φωλεμένα.
Μέσα σε ’κείνα ντα πουλιά ευρέθη ένα παγώνι
και χτίζει τη φωλίτσα του σε μιας μηλιάς κλωνάρι…
Ο τρόπος αυτός της φύσης αποδεικνύεται πολύτιμος για την ύπαρξη του ανθρώπου, καθώς του παρέχει με φοβερή οξυδέρκεια όλα τα νοήματα. Είναι ο
τρόπος που συναντούμε στα αμιγώς φυσιολατρικά
τραγούδια, όπως στο ριζίτικο «Για δες περβόλιν έμορφο» ή στο στερεοελλαδίτικο «Περιβόλι μ’ οργωμένο,
μαργαριταροσπαρμένο». Στα τραγούδια αυτά η φύση απευθύνεται στον άνθρωπο με έναν τρόπο έντονο
και βαθύ, και τον καλεί να γίνει ένα με την αντικείμενη ουσία της, με το κάλλος της γης, τη νοστιμιά των
Περιβόλι μου οργωμένο
Περιβό- περιβόλι μου, περιβόλι μ’ οργωμένο,
περιβόλι μ’ οργωμένο, μαργαριταροσπαρμένο.
Έχεις γύρω-γύρω αλτάνες, και στη μέση ματζουράνες
έχεις μια μηλιά στη μέση που βεργολυγάει να πέσει
πάει ο νιος να κόψει μήλα, και μαραίνονται τα φύλλα
κι η μηλιά αναστενάζει, τον περιβολάρη κράζει.
Πού ’σαι αφέντη που μ’ ορίζεις, και κυρά που με ποτίζεις
θα μ’ αρπάξουνε τα μήλα, και θα βρείτε μόν’ τα φύλλα.
ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΚΟΣ
Δίκοπες ζωές
Το μωρό που έβγαζες βόλτα στα ρυτιδωμένα καλντερίμια τού χωριού και
κούρνιαζε σε βυζιά κι αγκαλιές, κοντεύει σαράντα. Πήγε σχολείο, στρατό,
πανεπιστήμιο, χώθηκε χωρίς να το πάρεις χαμπάρι στα αχανή ράφια σου,
άκουσε, έκλεψε, έψαξε. Σύρθηκε στις
σελίδες των βιβλίων σου. Όργωσε τ' αυλάκια των βινυλίων σου. Γοητεύθηκε,
ονειρεύτηκε, γνώρισε. Πάντα παρέα μ'
εκείνες τις κάρτες που του έστελνες εν
όσω ήταν μωρό.
Τώρα γυρεύει να βρει τον εαυτό του.
Μιαν ζωή εκτός εποχής. Μεταμεσονυχτίως μπερδεύει τον Γιώργο Μεράντζα
με τον Howlin' Wolf. Τ' αντάρτικα με τα
μπλουζ. Την Ε.Ο.Κ.Α. με τον Ε.Λ.Α.Σ.
Τους ψαλμούς τής Κυριακής με τον
Waits και τον Dylan. Αυτά που θέλει
μ' αυτά που έχει.
Θυμάσαι, ρε, τότε που οι άνθρωποι
λέγαν «καλημέρα» όχι για να πουλήσουν ασφαλιστικά συμβόλαια ή φιλανθρωπικά περιοδικά, μα απλώς για να
δουν τον άλλον να τους χαμογελάει;
Τότε που λέγαμε στον περαστικό «κόπιασε» και το εννοούσαμε; Τότε που
σφίγγαμε το χέρι στην χειραψία; Πιπίλαγες ακόμη την ρώγα της μάνας σου
όταν ο Γρηγόρης κρυβόταν στο σπίτι
σου. Τώρα φυλάς (και φιλάς, είμαι σίγουρος) σαν ευαγγέλιο τα σημειώματά του. Θα τολμούσαν άραγε οι θεϊκές
πινελιές τού Θεοτοκόπουλου να φυλακίσουν στην αιωνιότητα εκείνες τις
άγιες συσπάσεις τού προσώπου του
στο στερνό σιωπηλό γλέντι πριν την
Σταύρωση του 1957;
Τις προάλλες είχα βρεθεί στην εφεδρεία. Φαντάροι που κοιμούνται σε
τρώγλες, αποχωρητήρια προπολεμικά
που σ' αναγκάζουν να πιάσεις την μύτη σου στο χιλιόμετρο, καραβανάδες
δυσκοίλιοι κι αντιπαθητικοί, άρα ανεπαρκείς. Αλλά και άλλοι, όπως ο καταδρομέας λοχαγός που είχαμε στην
Κρήτη κι έλεγες «Πετάξτε με τώρα μαζί του στην Άγκυρα!». Όταν κατέβηκα
για έφοδο μες στα μαύρα μεσάνυχτα,
αντίκρισα τα μάτια τού σκοπού που
λάμπανε στην πύλη και σκέφτηκα πως
κάποτε φτύναμε όσους αρνούνταν να
υπηρετήσουν, ενώ η γενιά αυτού του
παιδιού δαχτυλοδείχνει απαξιωτικώς
όσους κατατάσσονται. Την συγκεκριμένη στιγμή πολλά κωλόπαιδα στην
ηλικία του θα έξυναν τα λειψά τους
αρχίδια σε κάποιο κωλόμπαρο αισθανόμενα υπερηφάνεια που «γλύτωσαν».
Τον κοίταξα με καμάρι, τον άγγιξα ξεκάρφωτα στον ώμο και συνέχισα.
Μην με ρωτήσεις τι θα γινόταν εάν
κανένα καλόπαιδο απ' αυτά των βουλευτών και των υπουργών μας καταδεχόταν να περάσει για καμμιάν καλημέρα απ' το συγκεκριμένο στρατόπεδο. Λεφτά για τ' αεροπλάνα, τ' αμάξια και τους φρουρούς των κρετίνων
που αναδεικνύονται πανηγυρικώς στ'
αξιώματα του κράτους από τον κυρίαρχο λαό, πάντα θα υπάρχουν. Οι
στρατιώτες μας δεν είναι δυνατόν να
απαιτούν να χέζουν και να λούζονται
αξιοπρεπώς. Το κράτος μας, βλέπεις,
δείχνει την θαλπωρή του μόνον για
όλους εκείνους τους υψηλά ισταμένους
που το μοναδικό υψηλό που θα έπρεπε να δουν, είναι οι κρεμάλες τους.
Μια κοινωνία πρεζόνι τού φαίνεσθαι.
Ορκισμένος εχθρός τού είναι. Πότε θα
καταλάβουμε πως είμαστε δυστυχείς
επειδή αποδομήσαμε τους εαυτούς μας;
Επειδή μας μισούμε; Δεν χορτάσαμε
Eurovision, παλαμοκροτήματα και τηλεμαλακία; Κώμα και κόμμα; Γιατί δεν
αποκαλύπτουμε στους πιτσιρικάδες τα
Αρχαία Ελληνικά μας; Όχι σαν τον απεχθή καταναγκασμό στην τάξη, όχι σαν
το σαδιστικό βίτσιο τού βλακός που
πρόλαβε να διοριστεί, όχι σαν κάτι πεθαμένο, αλλά σαν το εναργές διέξοδο
από τα βάσανα τα σημερινά μας. Πού
εγκαταλείψαμε νηστικούς τους ήχους
των λέξεων; Την ετυμολογία τους; Την
ετοιμολογία τους; Πού θάψαμε το μεγαλείο των φιλοσόφων και των ποιητών μας; Την βυζαντινή μουσική; Το
δημοτικό και το λαϊκό μας τραγούδι;
Το ρεμπέτικο; Τον αλυτρωτικό σπαραγμό των αντάρτικων; Τις ολύμπιες
μελωδίες τού Μάρκου και του Χατζιδάκι; Τον αφόρητα ελληνικό πόνο τού
Καβάφη; Το λυτρωτικό φως τού Ελύτη;
Τον τρόπο που αγαπάμε; Που κάνουμε έρωτα; Που τρώμε; Που μιλάμε; Που
βριζόμαστε; Γιατί μπαζώσαμε το τραγούδι, το διαμάντι του πολιτισμού μας,
στο βρακί των ακριβοπληρωμένων νυμφιδίων και των ατσαλάκωτων βουτυρομπεμπέδων; Γιατί πάψαμε να σκάβουμε την Γη μας; Γιατί πρέπει ντε και
καλά να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό
που είμαστε, όταν αυτό που είμαστε,
αποτελεί αντικείμενο λατρείας και σεβασμού ανά την υφήλιο, ενώ αυτό που
προσπαθούμε εναγωνίως να γίνουμε,
μας καταγράφει απλώς ως σούργελο;
Τίποτε πιο γλυκό από τις τηλεφωνικές βωμολοχίες μας, αλλά πού να
καταλάβουν οι άλλοι; Μυστικά κι
απόκρυφα –πόσα μπουκάλια αφημένα στο πέλαγο μπορούν να χωρέ-
σουν σ' αυτό το ύψιλον;– τοξεύουν
νωχελώς τις ερωτοπαθείς ρίζες τους
σε ακριβούς στίχους και σπάνιες μουσικές που γράφουν απουσίες απ' τα
σημερινά, μα που μας έχουν ήδη
προικίσει μέχρι θανάτου. Και παραπέρα.
Τι μας ενώνει; Αυτή η αξεδίψαστη
ανάγκη να βυθίσουμε το αχόρταστα
ερωτοφάγο είναι μας μέχρι τον ανέγγιχτο πάτο στην αδηφάγα στέρνα τού
Θηλυκού χωρίς να κοιλοπονούμε να πείσουμε κανέναν πως αυτό έχει ήδη χαραχτεί διά παντός στις αδημονούσες
μας κόγχες σαν μάνα, σαν αδελφή, σαν
ερωμένη, σαν Ελλάδα, άρα σαν όλα.
Σαν όλ' αυτά που κανένα δελτίο τύπου, καμμιά ανακοίνωση, κανένα καταστατικό, καμμιά κερκίδα, καμμιά
ομιλία, κανένας ανέραστος αφυδατωμένος ξεδοντιασμένος ανελλήνιστος ηλίθιος δεν είναι ικανός να υποψιαστεί
ούτε σε όσες ζωές χαϊδεύουν την πατούσα τού Απείρου.
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένοι.
«Στις μαύρες λαγγαδιές τού Παραδείσου». Μην φοβάσαι, φίλε. «Γιατί ποτέ
δεν ήταν ποιητές το χώμα που πατούν
να προσκυνούνε».
Βελούχης Αρειώτης
31 Αυγούστου 2013
Ο ΣΟΛΑΚΗΣ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ – ΞΥΠΝΑΤΕ
Η άλλη
21
Ένωσις
ΝΕΑΡΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ 1944-2013
Απεβίωσε στις αρχές Αυγούστου ο Νέαρχος Γεωργιάδης, πρόσφυγας από τη Μόρφου, ακούραστος μελετητής του λαϊκού μας
τραγουδιού, παραγωγός τηλεόρασης και ραδιοφώνου και λογοτέχνης. Παρ’ ότι οι αναλύσεις του για το λαϊκό μας τραγούδι
και ειδικά για το ρεμπέτικο δεν μας έβρισκαν πάντα σύμφωνους και παρ’ όλες τις αγκυλώσεις του ως αριστερός, εν τούτοις
δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε τη συνολική του προσφορά προς τον πολιτισμό μας. Πιο κάτω δημοσιεύουμε ένα διήγημά του
που, όχι μόνο δείχνει το ταλέντο του ως λογοτέχνης, αλλά και τις εθνικές του καταβολές, παρ’ ότι υπήρξε αριστερός και
ΑΚΕΛικός σε όλη του τη ζωή. Ο Θεός ας του συγχωρέσει τις αμαρτίες του.
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΒΡΑΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Ι
Ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος, ὁ δυνατότερος
ἄνθρωπος τῆς Κύπρου, στέκεται στὴν παλαίστρα, ἀντίκρυ σ’ ἕναν περίφημο Ἐγγλέζο παλαιστή. Ὁ ἀγώνας θὰ διεξαχθεῖ κάτω ἀπ’ τὸ βλέμμα τοῦ Ἐξοχώτατου Ἀρμοστῆ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας καὶ τῆς ἀκολουθίας του, ποὺ φτάσανε στὸ νησὶ πρὶν
λίγες μέρες, μέσα σὲ πανηγυρισμοὺς καὶ
κωδωνοκρουσίες, σὰν ἐλευθερωτὲς καὶ
προστάτες.
Οἱ συγχωριανοὶ και συντοπίτες του καθισμένοι σὲ μπουλούκια γύρω ἀπ’ τὴν παλαίστρα, ἐπευφημοῦνε καὶ ζητωκραυγάζουν τὸν Ἀβράμη τὸν Κύριο. Κρατᾶνε μιὰ
γαλανόλευκη σημαία μὲ τὸν ἰστό της καὶ
τὴ σειοῦνε πέρα - δῶθε. Μὲ τὴ νίκη τοῦ
θρυλικοῦ συντοπίτη τους, ποὺ θὰ εἶναι γεγονὸς σὲ λίγη ὥρα, θέλουν νὰ τονίσουνε
στοὺς Ἐγγλέζους, πὼς ὁ Ἑλληνικὸς πληθυσμὸς αὐτοῦ τοῦ νησιοῦ δὲν εἶναι κατώτερος· ὅτι τοῦ ἀξίζει ἀξιοπρέπεια, εὐνομία, καλὴ μεταχείρηση καὶ γιατὶ ὄχι; Ἐλευθερία! Κι ἂν ἴσως ὅλα αὐτὰ δὲ μποροῦν νὰ
τὰ διατυπώσουνε μὲ λόγια καὶ μάλιστα
ἐγγλέζικα, τὰ ἐκφράζουν ὅμως πολὺ
εὔγλωττα μὲ τὴ συμπεριφορά τους.
Ἔξω ἀπ’ τὸ γήπεδο κοντὰ στὴν εἴσοδο
τῶν θεατῶν, στέκει ἕνας τυφλὸς ποιητάρης καὶ τραγουδάει τὶς παλληκαριὲς τοῦ
Ἀβράμη τοῦ Κύριου. Ἔχει τὰ μαλλιὰ κατάλευκα σὰν τὸ χιόνι, κρατάει ἕνα χωνὶ
στὸ στόμα καὶ τόσο πολὺ νοιώθει τὰ ὅσα
ἀνιστορεῖ, ὥστε τὸν βλέπεις ν’ ἀνατριχιάζει μὲ τὰ ἴδια του τὰ λόγια. Ἕνα παιδὶ
στέκει πλάϊ του γιὰ νὰ τὸν στηρίζει καὶ
νὰ κρατάει τὸ δίσκο, ὅπου ὅποιος ἀκροατὴς ἔχει εὐχαρίστηση, ρίχνει μερικοὺς
παράδες. Κι οἱ παλληκαριὲς αὐτὲς τοῦ
Ἀβράμη τοῦ Κύριου τραγουδημένες σὲ
ζευγαρωτοὺς δεκαπεντασύλλαβους, δὲν
εἶναι ἆθλοι πολεμικοὶ κι οὔτε σκοτωμοί·
δὲν εἶναι ἀναμέτρηση μὲ φοβερὰ τέρατα
καὶ τυράννους. Εἶναι ἁπλὲς ἀνδραγαθίες
τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς
δουλειᾶς· γιατὶ ὁ γιγαντόσωμος Ἀβράμης
ὁ Κύριος, ἤταν κι αὐτὸς ἕνας ταπεινὸς
ἀγρότης, ποὺ πάλευε σκληρὰ νὰ δαμάσει
τὴ γῆ καὶ νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ δόσει σοδειά, νὰ γεωργήσει!
Τραγουδᾶ ὁ τυφλὸς γιὰ τὴν περίφημη
μαρμαροκολώνα ποὺ βρίσκεται στὸν αὐλόγυρο τῆς ἐκκλησιᾶς τοῦ Ἅη - Μάμα, στοῦ
Μόρφου. Τέσσερις ρωμαλέοι ἄντρες μαζὶ
δὲ μποροῦν νὰ τὴ σηκώσουν μερικὲς πιθαμές, ὅμως ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος τὴ σηκώνει ψηλά, πάνω ἀπ’ τὴν κεφαλὴ καὶ τὴν
πετάει πίσω ἀπ’ τὸ σβέρκο, μὲ βρόντημα
μεγάλο, ποὺ σειέται ἡ γῆ. Κι ἐπειδὴ αὐτὸ
τὸ ἐπαναλαμβάνει ἀρκετὲς φορὲς γιὰ νὰ
δοκιμάσει τὴ δύναμή του, τὸ κιόνι αὐτό, τὸ
ὀνόμασε ὁ κόσμος «Δοκίμι τοῦ Ἀβράμη
τοῦ Κύριου».
Κι ἀκόμα τραγουδᾶ γιὰ τὸν Σερράχη
τὸν ποταμό, ποὺ μιὰ χρονιὰ εἶχε πλημμυρίσει· εἶχε παρασύρει μέχρι τὴ θάλασσα δὲντρα ὁλόκληρα μὲ τοὺς καρποὺς καὶ
μὲ τοὺς ἀνθούς, εἶχε πνίξει χτηνὰ κι
ἀνθρώπους. Φοβόταν τὸ καημένο τὸ γαϊδούρι τοῦ Ἀβράμη τοῦ Κύριου, φοβόταν
καὶ δὲν ἔμπαινε στὸ νερὸ γιὰ νὰ περάσει
ἀντίκρυ· κι ἐκεῖνος τὸ φορτώθηκε στὴν
πλάτη σὰν ἀρνί, κι ἐνῶ τὸ ὁρμητικὸ ποτάμι
τὸν ἔχωνε ὥς τὸ στῆθος, κατάφερε καὶ
διάβηκε καὶ πῆγε στὴν ἄλλη ὄχθη.
Κι ἄλλη παλληκαριά: Πῆγε ὁ Ἀβράμης ὁ
Κύριος στὸ Ριζοκάρπασο νὰ κάνει ἀλλαξοπούληση, νὰ δόσει σιτάρι, νὰ πάρει λάδι. Ἐκεῖ κατοικοῦσε κι ὁ καλύτερος, καθὼς
λέγανε τότε, παλαιστὴς τῆς Κύπρου. «Νὰ
ἀναμετρηθῶ μαζί του σκέφτηκε ὁ Κύριος
νὰ δοῦμε ἂν εἶναι τόσο δυνατός, ὅσο λένε!» Βρίσκει κάποιον ποὺ ἀροτριοῦσε καὶ
τὸν ρωτάει, ποῦ εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Γιακουμῆ, τοῦ ξακουστοῦ παλαιστῆ; Κι ὁ
ζευγὰς μὲ τὸ ἕνα μόνο χέρι σηκώνει τὸ
βαρὺ ἀλέτρι στὸν ἀέρα, καὶ τεντώνοντάς
το μπροστὰ σὰ δείχτη, λέει: «Ἀποκεῖ εἶναι
τὸ σπίτι του!» Κατάλαβε ὁ Κύριος πὼς
αὐτὸς ἤτανε κι ἀδράχνοντας μιὰ μοσφιλιὰ ποὺ ἤταν ἐκεῖ ριζωμένη, τὴν ξεριζώνει
καὶ δείχνοντας μὲ αὐτή, «πάμε, λέει, σ’
ἐκεῖνο τ’ ἁλώνι νὰ παλέψουμε!» «Δὲ χρειάζεται, τοῦ εἶπε ὁ Γιακουμῆς, γιατὶ τὸ
βλέπω πὼς ἐσὺ εἶσαι πιὸ δυνατός». Καὶ
γίνανε πρῶτοι φίλοι.
Κι ἀκόμη ἀνιστορεῖ ὁ ποιητάρης, τὴν
ἡμέρα ποὺ οἱ τέσσερις φίλοι του, Χατζηχάμπουλλος, Παπακῆς, Φεραῖος και Χατζηπογιατζῆς, οἱ πιὸ δυνατοὶ Μορφίτες
τῆς ἐποχῆς, ζαλίσανε τὸν Ἀβράμη τὸν Κύριο μὲ πολὺ δυνατὸ κρασὶ καὶ κατάφεραν μὲ θηλειὲς νὰ τὸν δέσουνε. Μόλις ξεζαλίστηκε ἐκεῖνος, θύμωσε πραγματικὰ
καὶ δίκαια: Τὸ στῆθος του γέμισε ἀέρα,
φούσκωσε σὰν ἁρμόνικα, ἔγινε διπλάσιο·
τὰ κουμπιὰ τοῦ ζιμπουνιοῦ του κόβονταν
καὶ πετάσσονταν. Ἔκοψε τὰ σχοινιὰ κι
οἱ ἄλλοι φοβισμένοι σκορπίσανε ὁποὺ φύγει - φύγει, ἐχτὸς ἀπ’ τὸν Χατζηπογιατζῆ
ποὺ δὲν πρόλαβε· ὁ Κύριος τὸν ἄδραξε
ἀπ’ τὸ μπράτσο. Τραβήχτηκε τρομαγμένος
ὁ ἄνθρωπος νὰ ξεφύγει κι ἔμεινε στὶς τανάλιες τῶν δαχτύλων τοῦ Ἀβράμη τοῦ Κύριου ἕνα κομμάτι πουκάμισο κι ἕνα κομμάτι κρέας. Θαυμάσανε οἱ φίλοι τὴν ὑπερφυσική του δύναμη καὶ διαδόσανε παντοῦ
τὸ γεγονός.
Νά τους τώρα, ποὺ καθισμένοι ἀνάμεσα
στοὺς πρώτους, ἐπευφημοῦνε τὸν συγχωριανό τους καὶ περιμένουν τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς πάλης.
Ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος κοιτάζει μὲ τὰ
γλαρά, καστανὰ καὶ ἀμυγδαλωτά του
μάτια, τὰ ψυχρά, ξεθωριασμένα, γκρίζα
καὶ κάπως γουρλωτὰ μάτια τοῦ Ἐγγλέζου. Ξέρει πὼς χωρὶς μεγάλη προσπάθεια, μπορεῖ νὰ σηκώσει ψηλὰ στὸν ἀέρα καὶ μετὰ νὰ βροντήξει χάμω στὴ σκόνη τῆς παλαίστρας νικημένο, τὸν κοκκιναρᾶ κι ἀχυρομάλλη ἀντίπαλό του. Αὐτὸ
τοῦ τὸ ζητᾶνε κιόλας φωναχτὰ οἱ συντοπίτες καὶ συμπατριῶτες του, ποὺ θέλουν
νὰ κάνουν τοὺς πολιτισμένους Βρεττανοὺς νὰ ἐχτιμήσουν τὸ ἐλληνικὸ στοιχεῖο
ὅπως τοῦ ἀξίζει.
Τὴν ἴδια ὥρα ὁ ξένος παλαιστὴς γυρίζει
καὶ χαιρετᾶ ἐγκάρδια τὸν Ἐξοχώτατο
Ἁρμοστή, ποὺ ἀνταποδίνει διακριτικὰ τὸ
χαιρετισμό. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι Ἐγγλέζοι θεατές, χειροκροτοῦν κι ἐπευφημοῦνε
τὸν δικό τους παλαιστή.
Ὁ ἀγώνας τῆς ἐλεύθερης πάλης, εἶναι
πιὰ ἕτοιμος ν’ ἀρχίσει κι ὁ τυφλὸς ποιητάρης, ζητάει ἀπ’ τὸ παιδὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει κάπου κοντὰ στὴν παλαίστρα νὰ καθήσει. Τὸ παιδὶ θὰ τοῦ ἀφηγεῖται μὲ κάθε λεπτομέρεια ὅ,τι βλέπει, κι αὐτὸς θὰ
στιχουργήσει ἕνα καινούργιο ποίημα, μὲ
θέμα τὴ νίκη τοῦ Ἀβράμη τοῦ Κύριου ἐνάντια στὸν Ἐγγλέζο παλαιστή.
ΙΙ
Ὅμως περιμένοντας νὰ χτυπήσει τὸ σήμαντρο γιὰ τὴν ἔναρξη, γιατὶ τάχα εἶναι
ἔτσι ταραγμένος ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος; Τί
νὰ ἀναλογίζεται καὶ ἔχει ζαρώσει τὰ φρύδια; Πραγματικά, ἡ σκέψη του περιπλανιέται κι ἔχει γυρίσει λίγο καιρὸ πίσω.
Ἀναθυμᾶται τὰ περιστατικὰ ποὺ τὸν ὁδήγησαν ὥς αὐτὴ τὴν ἀναμέτρηση.
Ἀναβροχιὰ εἶχε πέσει στὸ νησὶ τὰ τελευταῖα χρόνια. Τὸ πηγάδι τοῦ Κύριου
εἶχε στερέψει. Ἡ γῆ σκλήρυνε σὰν τὴν πέτρα καὶ τὸ ἀλέτρι του ἔσπασε πολλὲς φορές. Τὸ δρεπάνι σκούριασε ξεχασμένο στὸ
καρφὶ τοῦ τοίχου. Τὸ ἕνα του βόδι ψόφησε κι ἀναγκάστηκε νὰ μπαίνει ὁ ἴδιος στὸ
ζυγό, νὰ κάνει ζευγάρι μαζὶ μὲ τὸ ἄλλο
βόδι, στὸ ὄργωμα.
Ὅμως ἡ γῆ δὲν ἔδινε καρπό, οὔτε ὁ
οὐρανὸς νερό, ὅσο κι ἂν παρακαλοῦσε
ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος, μὲ τὴν καθαρὴ καρδιὰ καὶ τὰ χέρια ὑψωμένα κάτω ἀπ’ τ’
ἀστέρια ἢ μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα. Τὰ
ζῶα δὲν εἴχανε ταγή, τὰ παιδιά του δὲν
εἴχανε λάδι καὶ ψωμί. Ὁ Ἀβράμης πούλησε τὸ γαϊδούρι καὶ τἄλλο βόδι γιὰ νὰ
θρέψει γυναίκα και παιδιά· μὰ σὲ λίγους
μῆνες τὰ ριάλλια εἴχανε λείψει καὶ πάλι. Τώρα πιὰ ἀκόμα καὶ τὰ πουλιά, μὲ
δυσκολία βρίσκανε ψίχουλο ἢ σπόρο στὸ
χωράφι καὶ τὸ σπίτι τοῦ Ἀβράμη τοῦ
Κύριου.
Μιὰ μέρα χτύπησαν χαρούμενα οἱ καμπάνες τοῦ χωριοῦ. Ὁ παπάς, ὁ μουχτάρης, ὁ δάσκαλος, συγκέντρωσαν τοὺς χωριανούς, νὰ τοὺς ἀναγγείλουνε τὸ μεγάλο
νέο. Ἡ διοίκηση τῆς νήσου, θὰ περνοῦσε
τώρα ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Τούρκων σ’ ἐκεῖνα
τῶν Βρεττανῶν· τῶν πολιτισμένων, τῶν
χριστιανῶν, τῶν Εὐρωπαίων! Οἱ Ἕλληνες
θὰ γλύτωναν ἀπὸ τοὺς βαρειοὺς φόρους
καὶ σίγουρα σὲ λίγα χρόνια, θὰ ἤταν ἐλεύθεροι νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴ μάνα Ἑλλάδα.
Ὅμως μὲ τὰ λόγια γεμίζει ἡ κοιλιὰ τοῦ
ἀνθρώπου; Μὲ τὶς ἐλπίδες δὲ χόρταινε ἡ
οἰκογένεια τοῦ φτωχοῦ ἀγρότη Ἀβράμη.
Καὶ νὰ ποὺ φτάσανε μὲ ἄλογα, στὴν πόρτα τοῦ Κύριου, δυὸ ξένοι ἄνθρωποι: Ἕνας
Ἐγγλέζος κι ἕνας δραγουμάνος. Ὁ Ἐγγλέζος ἔλεγε, ὁ δραγουμάνος μετάφραζε:
«Σὲ λίγες μέρες ἔρχεται στὴν Κύπρο ν’
ἀναλάβει τὴ διοίκησή της, ὁ πρῶτος
Ἐγγλέζος Ἁρμοστής. Πρὸς τιμὴν αὐτοῦ
καὶ τῆς ἀκολουθίας του θὰ ὀργανωθοῦνε
στὴν Πρωτεύουσα γιορτὲς καὶ ἀγῶνες. Οἱ
Ἐγγλέζοι θέλουν κι ἕνα φιλικὸ ἀγώνα πάλης ἀνάμεσα στὸ δυνατότερο ἄνθρωπο
τῆς Κύπρου κι ἕναν Ἐγγλέζο παλαιστή.
Ἂν δεχτεῖς νὰ παλέψεις θὰ σοῦ ἀγοράσουμε ξανὰ δυὸ βόδια ἐκλεχτά, ἕνα γαϊδούρι κι ἕνα ἄλογο ἀπ’ τὰ καλύτερα καὶ
θὰ τρέφουμε σένα καὶ τὴν οἰκογένειά σου,
μέχρι νὰ ρθοῦν πάλι οἱ βροχὲς καὶ νὰ πουλήσεις τὴν πρώτη σοδειά».
«Δέχομαι μετὰ χαρᾶς», ἀποκρίθηκε ὁ
Ἀβράμης ὁ Κύριος καὶ τῆς γυναίκας του
τῆς καημένης ἔλαμψε τὸ πρόσωπο, ὕστερα ἀπὸ χρόνια δυστυχίας.
«Ὅμως, ὑπὸ ἕναν ὅρο: Ὅτι δηλαδὴ θὰ
δεχτεῖς νὰ νικηθεῖς. Κι αὐτὸ γιὰ νὰ εὐχαριστηθεῖ ὁ Ἐξοχώτατος!»
Ὁ Κύριος, ποὺ δὲν περίμενε αὐτὸ τὸν
ὅρο, θύμωσε καὶ ἤθελε νὰ τοὺς διώξει
χωρὶς ἄλλη κουβέντα. Ὅμως ἡ γυναίκα
του ἔπεσε στὰ γόνατα, ἔκλαιγε και παρακαλοῦσε, δείχνοντας του τὰ παιδιά τους,
τὰ γυμνὰ καὶ πεινασμένα. «Ὁ θρῦλος σου
καὶ ἡ φήμη δὲ μποροῦν νὰ τὰ χορτάσουν!»
εἶπε. Καὶ τότε ἡ ψυχὴ τοῦ δυνατοῦ ἀνθρώπου λύγισε· καὶ δέχτηκε νὰ παλαίψει καὶ
νὰ ἡττηθεῖ.
ΙΙΙ
Μὲ τὸ χτύπημα τοῦ σήμαντρου, οἱ δυὸ
ἀντίπαλοι χύμηξαν ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλο
σὰν θυμωμένα θεριά. Ὅμως τοῦ Ἀβράμη
τοῦ Κύριου ἡ ὁρμή, ἤτανε φκειαχτή, φαινομενική, γιὰ νὰ δημιουργήσει ἐνδιαφέρον κι ἀληθοφάνεια. Ἔτσι ὅταν ἔκανε κα-
μιὰ λαβὴ ἢ κεφαλοκλείδωμα, ποὺ φέρνανε σὲ δύσκολη θέση τὸν Ἐγγλέζο, ἀντὶ νὰ
σφίξει κι ἄλλο, χαλάρωνε μὲ τρόπο κι ἀντὶ
νὰ τὸν πιέσει κάτω, τὸν ἄφηνε νὰ ξεγλυστρήσει.
Ὅταν πέρασε ἀρκετὴ ὥρα κι ἡ ἀγωνία
τῶν θεατῶν κορυφώθηκε, ὁ Ἀβράμης ὁ
Κύριος, ἀποφάσισε πὼς ἦρθε ἡ πικρὴ στιγμὴ νὰ νικηθεῖ. Ἔτσι ἄφησε τὸν Ἐγγλέζο
νὰ τὸν πιάσει καὶ νὰ τὸν σηκώσει ψηλὰ
καὶ ὕστερα νὰ τὸν πετάξει χάμω. Ναί!
Αὐτὸς ὁ θεώρατος κορμαλιάς, ὁ διπλόραχος, ὁ χοντροκόκκαλος, ὁ μακροδάχτυλος,
ὁ ξακουστὸς Ἁβράμης ὁ Κύριος, βογγοῦσε
πεταμένος μέσα στὴ σκόνη τῆς παλαίστρας, νικημένος.
Ὁ Ἐγγλέζος Ἁρμοστής, οἱ ἀξιωματοῦχοι του κι ὅλοι οἱ παριστάμενοι Βρεττανοί, ὄρθιοι χειροκροτούσαν τὸν θριάμβο τοῦ ἀχυρομάλλη, κοκκινόκωλου συμπατριώτη τους, ποὺ κόρδωνε γιὰ τὸ κατόρθωμά του.
Ὁ τυφλὸς ποιητάρης, ρωτοῦσε νὰ μάθει, γιατὶ τόσο πολλὰ χειροκροτήματα;
Μὰ τὸ παιδὶ δὲ μποροῦσε νὰ μιλήσει,
ἐπειδὴ τὸ ἔπνιγε ἕνας χοντρὸς κόμπος
στὸν λαιμὸ κι ἕνας λυγμός, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ κρύψει.
Κι οἱ συντοπίτες κι οἱ ἄλλοι συμπατριῶτες τοῦ Ἀβράμη τοῦ Κύριου; Διπλώσαν ἀμίλητοι τὶς σημαῖες τους· σκύψανε
τὸ κεφάλι καὶ φύγανε μ’ ἀργόσυρτα βήματα. Τὰ βλέφαρά τους ἤτανε ὑγρά: Ταπείνωση καὶ ἧττα. Ἔτσι θλιβερὰ γιὰ τοὺς
Ἑλληνοκύπριους θεατές, τέλειωσε αὐτὸς ὁ
ἀγώνας.
Ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος, γύρισε στοῦ Μόρφου, μὲ τὴν ἀμοιβὴ τῆς ἧττας του: Δυὸ
ὑπέροχα βόδια, ἕνα γαϊδούρι κι ἕνα ἐξαιρετικὸ ἄλογο.
Κι ὅμως! Ἤταν πικρὰ μετανοιωμένος.
Τοῦ ἀνάδοξε! Κι ἀπὸ κείνη τὴ μέρα τὸν
κυρίεψε μεγάλη κατάθλιψη, ἀκατανίκητη
μελαγχολία. Δὲν ἔτρωγε, δὲν ἔπινε, δὲν
ξυριζόταν κι οὔτε κοιμόταν πιά. Δὲν ἤθελε νὰ δεῖ κανένα χωριανό του. Ντρεπότανε. Τὴν ἡμέρα κοίταζε τὸ χῶμα, τὴ νύχτα τ’ ἀστέρια, καθισμένος σὲ μιὰ πέτρα
δὲ μιλοῦσε καὶ δὲν ἄκουγε τίποτα.
Κι ἔτσι ὅταν ξανάρθανε πάλι, οἱ βροχὲς
κι οἱ χρυσὲς σημαῖες τῶν σπαρτῶν ἀνέμισαν πάνω στὴ γῆ, ὁ Ἀβράμης ὁ Κύριος,
βρισκόταν ἤδη κάτω ἀπὸ αὐτή. Τὸ μεγάλο του τὸ μαράζι τὸν εἶχε σκοτώσει.
Τὸν ἔθαψαν μ’ ἐχτίμηση καὶ λύπη, στὸν
αὐλόγυρο τῆς ἐκκλησιᾶς τοῦ Ἅη - Μάμα
κι ἀπάνω στὸν τάφο του στήσανε τὸ ξακουστὸ «δοκίμι», τὴ σπασμένη κολώνα
ποὺ δοκίμαζε ἄλλοτε τὴ δύναμή του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ὁ Τοῦρκος
Καδῆς τῆς Λεύκας, Φεχμῆς, ἕνας ἄνθρωπος πραγματικὰ καλὸς καὶ δίκαιος, ποὺ
θαύμαζε τὴν παλληκαριὰ καὶ τὴ λεβεντιά,
ὅταν ἔμαθε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Κύριου καὶ
ἰδίως γιὰ τὶς τραγικὲς συνθῆκες τοῦ θανάτου του, συγκινήθηκε. Καὶ πῆγε κι ἔχτισε γύρω ἀπ’ τὸ δοκίμι, ἕνα μνῆμα καγκελλόφραχτο καὶ φύτεψε γιασεμιά.
Ὅποιος παραμέριζε λίγο τὰ κλωνιὰ μὲ τὰ
ἄσπρα ἀνθάκια, διάβαζε πάνω σὲ μιὰ ταφόπλακα τὰ ἑξῆς: «ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο
ΑΒΡΑΜΗΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ, ΑΝΙΚΗΤΟΣ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗ
ΠΡΟΣΒΟΛΗ».
Μὲ τὸν καιρὸ καὶ τὴν ὑγρασία, τὰ κάγκελλα ἀρχίσανε νὰ σκουριάζουν κι ἡ πλάκα νὰ πρασινίζει.
Κυπραίοι, τέλειωσαν οι διακοπές.
Τώρα παρατεταμένος αγώνας για απελευθέρωση. Όχι άλλα σχέδια Ανάν.
22
vasosftohopoullos.wordpress.com
31 Αυγούστου 2013
Ο Ντοστογιέφσκι, η ψυχή του λαού και οι νάρκισσοι πατριώτες
Στη συζήτηση περί εθνικής-πολιτισμικής
ταυτότητας, είναι μία ομάδα ανθρώπων η
οποία μιλά για την ορθοδοξία και την ελληνική παράδοση με τρόπο φρικτά ιδεολογικοποιημένο. Ωσάν μια πολιτική ανάλυση να τους οδηγεί στο να ρητορεύουν
και να πολιτικολογούν, ενστερνιζόμενοι
την ορθοδοξία και τον ελληνικό τρόπο ζωής, στην πραγματικότητα μόνο και μόνο
για λόγους πολιτικού καιροσκοπισμού.
Πιστεύω πως δεν πρόκειται για οπορτουνισμό, αλλά για έναν επιπόλαιο τρόπο αντιμετώπισης του όλου θέματος. Επιπολαιότητα η οποία προκύπτει είτε από
έλλειψη βιωματικής εμπειρίας (στην πιο
αγνή της έκφραση μοιάζει με φιλελληνισμό τύπου «η Μπέλου είναι η ελληνίδα
Εντίθ Μπιάφ») είτε από υπέρμετρο ναρκισσισμό-βλακεία (του τύπου είμαι σπουδαίος που μιλώ για την ψυχή του λαού
με στόμφο και σιγουριά, σαν να διαλαλώ
τη σπουδαιότητα μιας ταινίας του Μπέρκμαν) είτε και από τα δύο μαζί.
Προς επιβεβαίωση του ρασούλιου όλα
τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν,
ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μεταξύ άλλων,
μιλά στους Δαιμονισμένους για το ίδιο
θέμα. Για τον προ ενάμισι αιώνα δημόσιο
διάλογο που αφορούσε «την ψυχή του
ρώσικου λαού», δηλαδή την ταυτότητά
του και την πρόσληψή της από μια μερίδα της τότε ρώσικης διανόησης, η οποία,
αδυνατώντας να ζήσει ως ρώσικη, γινόταν
μια αηδιαστικά ναρκισσιστική τάξη που
μιλούσε για τον λαό της χωρίς στην ουσία
να σχετίζεται και πολύ με αυτόν. Παραθέτω, λοιπόν, αποσπασματικά έναν αντιπροσωπευτικό διάλογο από τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι (κατά τη
γνώμη μου τον πιο αντιπροσωπευτικό)
που λαμβάνει χώρα μεταξύ ενός διανοουμένου, του «δασκάλου» Στεπάν Τροφίμοβιτς, και ενός φίλου του, του Σάτοφ:
Σ.Τ.: …πιστεύω στον Θεό ως ον που
πραγματώνεται διά μέσου εμού. Δεν
μπορώ να πιστέψω όπως η Ναστάσια η
υπηρέτρια ή σαν άρχοντας που πιστεύει για καλό και για κακό ή σαν τον αγαπητό μας Σάτοφ […] που πιστεύει κα-
ταναγκαστικά. […] Το 1847, ο Μπελίνσκι έστειλε από το εξωτερικό στον Γκόγκολ το γνωστό του γράμμα και τον
επέκρινε φλογερά για την πίστη του σε
«κάποιον Θεό». […] Παραβλέποντας
την αστεία πλευρά και καθώς συμφωνώ
με την ουσία του πράγματος, θα πω
και θα υπογραμμίσω: αυτοί ήταν άνθρωποι! Μπορούσαν να αγαπούν τον
λαό τους, μπορούσαν να υποφέρουν
εξαιτίας του, μπορούσαν να θυσιάσουν
τα πάντα γι’ αυτόν και μπορούσαν την
ίδια στιγμή να μην ταυτίζονται μαζί του
όταν χρειαζόταν, να μη συναινούν σε
κάποιες αντιλήψεις του. Όσο να ’ναι,
δεν θα μπορούσε ο Μπελίνσκι να αναζητά τη σωτηρία στη νηστεία ή στη χορτοφαγία!
Σ.: Αυτοί οι άνθρωποι δεν αγάπησαν
ποτέ τον λαό, δεν υπέφεραν γι’ αυτόν
και δεν θυσίασαν τίποτα για χάρη του,
όπως σας αρέσει να φαντάζεστε για να
παρηγορείστε!
Σ.Τ.: Αυτοί δεν αγάπησαν τον λαό;
Ω, πόσο την αγαπούσαν τη Ρωσία!
Σ.: Ούτε τη Ρωσία, ούτε τον λαό! […]
Δεν μπορείς να αγαπάς αυτό που δεν
ξέρεις, και αυτοί δεν είχαν ιδέα από
το τι είναι ο ρώσικος λαός! […] Εκτός
του ότι παρατηρούσατε εκ του μακρόθεν τον λαό, τον αντιμετωπίζατε με
αηδιαστική περιφρόνηση, έστω και μόνο γιατί όταν λέγατε λαός φανταζόσασταν μόνο τον γαλλικό λαό, και μάλιστα μόνο τους Παριζιάνους, και ντρεπόσασταν που ο ρώσικος λαός δεν είναι ίδιος. Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια!
Και όποιος δεν έχει λαό, δεν έχει και
Θεό! Θα ξέρετε, βέβαια, ότι όσοι παύουν να καταλαβαίνουν τον λαό τους
και χάνουν τους δεσμούς τους μ’ αυτόν, πάραυτα γίνονται αθεϊστές ή
αδιάφοροι. Αλήθεια λέω. Είναι γεγονός
που αποδεικνύεται. Να γιατί τώρα
όλοι σας και όλοι μας είμαστε ή σαπισμένοι αθεϊστές ή αδιάφορα, εκφυλισμένα καθάρματα και τίποτα περισσότερο…
Δ. Πέτρου
ΚΥΚΛΟΦΟΡEI l ΚΥΚΛΟΦΟΡEI l ΚΥΚΛΟΦΟΡEI
ΜΕΡΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
ΜΕ ΠΟΙΟΝ
Xόρευες με τον ήλιο
κείνο τον Aύγουστο.
Mε ποιον να μοιραστώ τα όνειρα,
με ποιον να τραγουδήσω,
με ποιον να σύρω το χορό, σαν πάω στο
πανηγύρι;
Στ’ άφεγγα του αόρατου με ποιον να
περπατήσω
και σαν ακούω θρήνους κι αντίθρηνους
σε ποια αγκαλιά να πέσω;
Kαι πάνω στο χορό χάθηκες
όπως όλα τα θαύματα.
Και σου φωνάζω
της σιωπής τον κόμπο λύσε.
Η καρδιά μου δίψασε,
σε τούτο το καρτέρι
φοβάμαι τον καιρό.
Kάνε μου σενιάλο,
θες με τις φρυκτωρίες
θες με τους εναερίτες.
Πώς να βγάλω τη σκλάβα από μέσα μου
και πώς να παρηγορήσω τη μάνα σου
που πέτρωσε στο κεφαλόσκαλο
κοιτάζοντας τον Πενταδάκτυλο;
Kαι πώς να σβήσω
απ’ τα μάτια των αστεριών μας
τις τρομαγμένες εκείνες μέρες τ’ Aυγούστου
και, προπαντός, πού θα βρω σημαία
για να παρηγορήσω
κείνο τ’ ορφανεμένο κοντάρι
που απέμεινε στη στέγη μας,
εκεί στην Aιγιαλούσα.
10 EYΡΩ
ΕΝΑ
ΒΙΒΛΙΟ
ΥΜΝΟΣ
ΣΤΗΝ
Mου ’κανες σενιάλο
με γνέψιμο της Kύπριδας
κι ήρθα και φυτεύτηκα
σε κήπους μακρινούς
και ρίζωσα και κάρπισα
φεγγάρια δίδυμα.
Που ’χουν στο θώρι τους το θώρι σου
– για μένανε διπλή γιορτή.
Μα τώρα πασχίζω να θανατώσω
τον καημό, στ’ άφεγγα της σιωπής
και του αοράτου.
Περπατώντας
σε κεκλιμένα επίπεδα
κι ακροβατώντας στα σύννεφα,
ψάχνω να βρω σημάδια
απ’ το σύντομο πέρασμά σου
ν’ αφήσω κληρονομιά
στα φεγγάρια τα δίδυμα.
Α Ν Θ Ρ ΩΠ ΙΑ
31 Αυγούστου 2013
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
23
Γαουρολογίες
Κύριε Γριστόφκια, είπα να μεν ασχοληθώ μαζί σου
αμμά εν με αφήννεις ν’ αγιάσω.
Μιαν κατάθεσην σου εζητήσαν τα πλάσματα τζιαι να
απαντήσεις σε θκυο τρεις ερωτήσεις. Τι πιο απλόν;
Αμμά με την ξεροτζιεφαλιάν τζιαι την κουτοπονηράδαν σου, εν έσιει απλά πράματα. Ούλλα εν δύσκολα τζιαι δυσκοίλια σαν την προεδρίαν σου. Μόνον με τα ριάλλια του κράτους έπιαν σε ευκοιλιότητα.
Τζιείνον που με νευριάζει παραπάνω, όμως, εν η
επιμονή των ΑΚΕΛικών να κάμνουν πως σε υποστηρίζουν, να κάμνουν πως τάχατες έσιεις δίτζιον τζιαι να
σοφίζουνται πολιτικά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τα απολίτικα καμώματά σου.
Να κάτσεις να σιέσεις μες στην μέσην της Λήδρας εν
να πεταχτούν τα ΑΚΕΛικούθκια να μας πουν πόσον
μουσκομυρίζουν τα σκατά σου τζιαι πόσον βοηθούν τον
απλόν εργάτην. Εσού εν τζι εν κώλον που έσιεις, εν εργοστάσιον σπιρτοκολόνιας.
Το άλλον, το πιο ενοχλητικόν, όμως, που την συμπεριφοράν σου τζι εσέναν τζιαι του ΑΚΕΛ, εν ότι
κάθε φοράν που αννοίετε το στόμαν σας κάμνετε την
κυβέρνησην Αναστασιάδη να φαίνεται αγγελικά πλασμένη.
Πόσα να μας κάμουν τζιαι τούτοι;
Εκουρέψαν μας, εφορτώσαν μας την τρόικαν πας
στα ζηνίσια, εφορτώσαν μας ανεργίαν τζιαι κοινωνικά παντοπωλεία, εφορτώσαν μας τον Ντάουνερ, τον
Μακάριον Δρουσιώτην τζιαι τον Στυλιανίδην. Εκάμαν
ξανά υπουργόν τον Χάσικον, αμμά πάλε εν ημπορούμεν να τους πούμεν τίποτε.
Εν ημπορούμεν να μιλήσουμεν, γιατί ούλλοι φοού-
μαστεν άμπα τζιαι πάρει ξανά δύναμην το ΑΚΕΛ.
Σε κάθε ματσαράγκαν του Αναστασιάδη (που εν
πολλές) απλώς κάμνετε μιαν δήλωσην τζιαι αθθυμίζετέ
μας πως εσείς μπορείτε να κάμετε κάτι σιειρόττερον.
Έλεος πιον. Δώστε μας παμόν, πέρκι ξηάσουμεν για
λλίον την προεδρίαν σας. Πέρκι ξηάσουμεν για λλίον
ότι επεράσαμεν διακυβέρνησην Χριστόφκια τζιαι ότι
περνούμεν διακυβέρνησην Αναστασιάδη.
Δώστε ανάσαν τούντου λαού που τες Ερινύες του.
Ναι, ο κυπριακός λαός νιώθει ενοχές που έδωκεν την
διακυβέρνησην του τόπου στον Χριστόφκιαν.
Ναι, νιώθει ενοχές που άλλαξεν τον Χριστόφκιαν με
τον Αναστασιάδην.
Εν ανάγκη, όμως, να μας το φακκάτε κάθε λλίον;
Εν να μας το φακκούν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Εν
ανάγκη τζι εσείς;
Τωρά που είπα μέλλον, εν τζιαι το Κυπριακόν. Ρε
Γαδάροι, τα μακρά κοντά ήρτασιν. Ενδιάμεσην λύσην, λαλεί, με τες προδιαγραφές Ντάουνερ. Αθθυμάστε που ελαλούσαμεν, μεν είσαστεν πολλά σίουροι
για το δημοψήφισμαν;
Ρε συναγερμικούθκια, αθθυμάστε που σας ελαλούσαμεν, εν να μας την κάτσει με το Κυπριακόν ο Αναστασιάδης τζι εσείς επιμένατε πως εν έσιει πρόβλημαν, εν να καταψηφίσουμεν στο δημοψήφισμαν;
Τωρά, κοπέλια μου, είντα μπου κάμνουμεν;
Τωρά που η λύση εν ενδιάμεση τζιαι εν θα έσιει δημοψήφισμαν, είντα λοής εν να καταψηφίσετε;
Τωρά που εφκάλετε τον Αναστασιάδην Πρόεδρον
τζιαι αν δεν θέλει ο ίδιος εν ηππέφτει η κυβέρνησή
του, είντα μπου κάμνουμεν;
Την ώραν που έπρεπεν να κάμετε επιλογήν, ρε ττόππουζοι, είσιετε ομπρός σας την Ελένην την Θεοχάρους
τζιαι επιλέξατε τον Αναστασιάδην. Τούτον το κρίμαν
σας, ρε ρίφκια, φοούμαι εν να το πλερώσουμεν πολλά ακριβά.
Πέτε μου τωρά, πώς θα εξηγήσουμεν στους ξένους
πως εμείς εψηφίσαμεν τον Αναστασιάδην αλλά όι τες
ιδέες του στο Κυπριακόν;
Ρε γαδάροι, εν έχουμεν υπόθεσην. Ρίφκια τζιαι αρνιά κάμνουν ό,τι θέλουν μες στούντον τόπον, τραβούν
μας στον γκρεμμόν τζιαι εμείς το μόνον που εσκεφτήκαμεν να κάμουμεν εν αλλόναν κόμμαν στον ενδιάμεσον κώλον.
Εν έχουμεν υπόθεσην.
Γάδαρος Κύπρου
Πολιτικός Αναλυτής
ΤΟ ΚΑΖΙΝΟ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Συνεχώς ακούμε πως η νέα κυβέρνηση
προχωρά ολοταχώς προς την υλοποίηση της υπόσχεσής της να λειτουργήσει
όσο πιο γρήγορα γίνεται ΚΑΖΙΝΟ στην
Κύπρο. Μάλιστα, αναφέρονται από
υπουργούς και κρατικούς υπαλλήλους
τα ποσά που θα στοιχίσουν αυτά τα καζίνο και τα ποσά που θα εισπράττουμε
κάθε χρόνο. Φυσικά, κανείς δεν μιλά για
τα δεινά που θα επιφέρει μια τέτοια κίνηση και δεν μιλάμε για τις ηθικολογίες
περί κατάρρευσης του θεσμού της οικογένειας και κλεισίματος σπιτιών κτλ.
Αυτά έχουν γίνει ήδη με το μνημόνιο και
την τρόικα και κανενός δεν ιδρώνει ουσιαστικά το αυτί του. Μιλάμε, φυσικά,
για τις συνέπειες που θα έχει το κυπριακό καζίνο πάνω στους αδελφούς
Τουρκοκύπριους, οι οποίοι θα χάσουν
πολλά χρήματα από τη μη έλευση πια
των ελληνοκύπριων τζογαδόρων. Τι θα
κάνουν οι ιδιοκτήτες των τουρκοκυπριακών καζίνο και κατ’ επέκτασιν όλοι
οι αδελφοί άνεργοι Τουρκοκύπριοι; Δεν
νοιάζεται κανένας γι’ αυτούς;
Εμείς προτείνουμε κάτι άλλο που είχαμε προτείνει ξανά το 1983 στο περιοδικό ΩΡΥΜΑΓΔΟΣ. Διαβάστε το
προσεκτικά, για να δείτε πως το ενδιαφέρον μας για τους Τουρκοκύπριους είναι πολύ παλιό και όχι πρόσφατο, όπως
είναι του Αναστασιάδη, του Αβέρωφ και
του Στυλιανίδη.
Η ίδρυση καζίνο στην Κύπρο είναι μια
εθνική αναγκαιότητα. Πρέπει επιτέλους
όλοι οι παράγοντες (κράτος, επιχειρηματίες, κόμματα και εκκλησία) να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα με κάποια σοβαρότητα. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι επείγει η ίδρυση πανεπιστημίου παρά καζίνο είναι το λιγότερο αφελείς. Ένα πανεπιστήμιο είναι μια πολυδάπανη επιχείρηση που δεν μπορεί
να σταθεί σε κάποιο επίπεδο, εκτός αν
υπάρχει οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό (ιμπεριαλιστική εξάρτηση). Επίσης το πανεπιστήμιο δεν είναι κοντο-
βλήματα. Αντιθέτως θα δημιουργήσει τέτοιες προϋποθέσεις όπου η επαναπροσέγγιση, μια ισχυρή οικονομία και ένα
ψηλό πολιτιστικό επίπεδο θα είναι σύντομα πραγματικότητες. Ας αφήσουμε
τα στοιχεία να μιλήσουν από μόνα τους.
πρόθεσμα επικερδής επιχείρηση και η
Κύπρος χρειάζεται ΣΗΜΕΡΑ μια σταθερή οικονομία για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στα βάρη του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Η Κύπρος είναι
μια φιλειρηνική χώρα και τα σύγχρονα
πανεπιστήμια είναι εστίες αναταραχής.
Πρέπει τελικά να διαλέξουμε: θέλουμε
μαλλιαρούς κομμούναρους που θα εξεγείρονται κάθε τόσο ή πολιτισμένους
ανθρώπους που θα αφήνουν πολύτιμο
συνάλλαγμα στο νησί; Θέλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας (φοιτητές) ΑΠΟ
ΚΟΝΤΑ να ερωτοτροπούν στους δρόμους και να κάνουν όργια στα σπίτια
τους ή απλώς να το υποψιαζόμαστε; Θέλουμε επαναπροσέγγιση με τ’ αδέλφια
μας ή όχι; Είναι γνωστό ότι στα πανεπιστήμια οι φοιτητές συνέχεια τσακώνονται με τους καθηγητές και αναμεταξύ τους. Είναι επίσης χωρισμένοι σε διάφορες αντιμαχόμενες παρατάξεις που
σε διάφορα πανεπιστήμια ξεπερνούν τις
εκατό, π.χ. στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
υπάρχουν 37 τάσεις κομμουνιστών, 42
αναρχικών, 18 φασιστών και πολλές άλλες «ανεξάρτητων». Στην Κύπρο ευτυχώς έχουμε 5-6 πολιτισμένα κόμματα
όπου δημοκρατικά ο καθένας μπορεί να
ενταχθεί. Μήπως θέλουμε να διασπαστούν τα παιδιά μας και σ’ επέκταση
ο λαός σε φατρίες, σε τέτοιες μάλιστα
στιγμές που η ενότητα είναι τόσο αναγκαία;
Η ίδρυση καζίνο δεν θα έχει τέτοια προ-
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Με τους τελευταίους
υπολογισμούς του ΚΕΒΕ τα καθαρά
κέρδη από το διεθνές καζίνο της Κύπρου πρέπει να ξεπερνούν τα εκατό
εκατομμύρια ΛΚ τον χρόνο. Σ’ αυτό το
ποσό δεν συνυπολογίζονται τα κέρδη
που θα δημιουργούνται δευτερογενώς
από την ίδρυση του καζίνο. Δηλαδή: ένας
Σαουδάραβας π.χ. δεν θα ξοδέψει μονάχα χρήματα στο καζίνο αλλά και σε
άλλους χώρους της πατρίδας μας όπως
εστιατόρια, καμπαρέ, περίπτερα, κωλ
γκερλς, μπακάλικα, «σίταροι» στην παραλία Λεμεσού κτλ. Όλες οι τάξεις θα
επωφεληθούν· ακόμα και η εργατική
που θα αναγκαστεί να χτίσει τις εγκαταστάσεις και να δουλέψει σαν υπηρετικό προσωπικό.
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ Υπολογίζεται ότι στην Κύπρο θα καταφθάνουν χιλιάδες περιηγητές από όλες τις χώρες
του κόσμου. Ο κάθε «κουμαρτζής» (τζογαδόρος) που θα έρχεται στην Κύπρο
θα φέρνει μαζί του και τον πολιτισμό
της χώρας του, την κουλτούρα του. Αυτό θα δώσει σε μας τους ντόπιους την
ευκαιρία να γνωρίσουμε νέους τρόπους
σκέψης, νέους προβληματισμούς, θα ζυμωθούμε μέσα σ’ έναν πολυεθνικό προβληματισμό, μέσα στα νέα φιλοσοφικά,
πολιτικά και πνευματικά ρεύματα του
κόσμου. Η ρουλέτα, το μπλακ-τζακ και
το πόκερ απαιτούν παρατηρητικότητα,
μαθηματικούς υπολογισμούς και πλάνα, απαιτούν μυαλά εξασκημένα που να
μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποφασίζουν και να ποντάρουν τα ανάλογα
χρήματα. Η εξάσκησή μας σ’ αυτά τα
παίγνια θα ανεβάσει και το δικό μας
επίπεδο.
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Εδώ ίσως να είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του καζίνο. Πρέπει όμως να γίνουμε προσεκτικοί και να αφήσουμε στην άκρη τους
τοπικισμούς και να φτιάξουμε τελικά
το καζίνο στη Λευκωσία πάνω στην
Πράσινη γραμμή. Μάλιστα προτείνω οι
εγκαταστάσεις να φτιαχτούν με τέτοιον
αρχιτεκτονικό τρόπο ώστε το κτήριο να
βρίσκεται και στον ελληνικό αλλά και
στον τουρκικό τομέα. Στο κέντρο του
κτηρίου μπορεί να βρίσκεται το τραπέζι ελληνοτουρκικής φιλίας όπου δίχως
στοιχήματα Έλληνες και Τούρκοι να παίζουν παιχνίδια παραδοσιακά, παιχνίδια
του καφενέ όπως πιλότα, πρέφα και Θανάση… Σαν δείγμα δικής μας καλής θελήσεως μπορεί να μετονομάσουμε το
παιχνίδι Θανάσης σε Χασάνη. Είναι
εξάλλου γνωστό ότι στην κυπριακή παροικία του Λονδίνου οι μόνοι χώροι που
καταφέρνουν να φέρουν συμφιλίωση
Ελλήνων και Τούρκων είναι τα καζίνο.
Στα καζίνο του Λονδίνου θα δει κανείς
αδελφωμένους Έλληνες και Τούρκους
να ποντάρουν ενάντια στον κοινό απρόσωπο εχθρό (κάτι σαν τον ιμπεριαλισμό
ας πούμε). Εκεί οι Έλληνες και οι Τούρκοι είναι ένα πράγμα, μια ψυχή, μια
οντότητα. Γιατί να μη γίνει το ίδιο στη
μαρτυρική μας Κύπρο; Γιατί ακόμη να
μην αλλάξουμε και κάποιους κανονισμούς της ρουλέτας ώστε να ενισχύσουμε την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών της Κύπρου; Οι μισοί αριθμοί είναι,
κανονικά, μαύροι και οι άλλοι μισοί κόκκινοι. Οι μαύροι μπορεί να γίνουν γαλάζιοι ώστε να μπορούμε να ποντάρουμε στα εθνικά μας χρώματα. Τη μια
φορά θα κερδίζει η Ελλάδα μας, την άλλη φορά η Τουρκία μας και κάποτε το
μηδέν που είναι πράσινο και μπορεί να
συμβολίζει τους Μαρωνίτες και τους
Αρμενίους. Έτσι όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι… Για όσους μπορεί και να μη
νιώθουν ευτυχισμένοι, θα υπάρχει και η
ρωσική ρουλέτα.
Β.Φ.
Σαββάκη, γιατί
εν αγοράζουμεν τζι εμείς
ένα τουρκοκυρπιακό
οικόπεδο τζιαι ύστερα
να το πουλήσουμεν
πανάκριβα;
ENΩΣIΣ
Kόρη Έλλη,
περίμενε να μεγαλώσεις
τζι ύστερα αρκέφκεις
τες απατεωνιές!
Άτε να σε δω, α!
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
Η πρώτη αγορά βιβλίου για το Φθινόπωρο θα πραγματοποιηθεί
στις 6 Οκτωβρίου, μέρα ΚΥΡΙΑΚΗ, από τις 9:00 το πρωί μέχρι τις 14:30 το μεσημέρι.
Κόρη, επήες καμιά φορά
στην αγορά βιβλίου
του Σαββάκη;
Άκουσα εν πελλαμός!
Χαλλόου κόρη!
Η Γιαλούσα εν τζιαι
εν δαμαί δίπλα που
εν η Χιλή! Εν εις του
θκιαόλου την μάνα.
Ελάτε με τους φίλους σας και την οικογένειά σας.
Ελάτε ν’ απολαύσετε τα δωρεάν μεζεδάκια μας και
ελάτε προπαντός για να δείτε τον Σαββάκη και την Έλλη.
Μεγάλες
εκπτώσεις
σε πολλά
βιβλία
ENGLISH SUPPLEMENT
Βρε Κατσουρίδη,
αν σε πιάω που τον λαιμόν,
εν να σε πνίξω! Μεν νομίζεις πως εν τα μαθαίνω ότι μάσιεσαι να μου πιάεις το κουμάρι
τζιαι τα ναρκωτικά μες στην φυλακή!
Στάθου παρά το πλευρό μου,
αν θέλεις να προκόψεις.
Μάστρε, να τζιοιμάσαι
άνενοιας! Εμένα εν με ενδιαφέρουν ούτε το κουμάρι, ούτε
τα ναρκωτικά μες την φυλακή,
αρκεί με που με τους συντρόφους τους τουρκοκύπριους
κανονίζουμε τες αγοροπωλησίες
οικοπέδων!
Dear fucking English reading public, especially cyps
and other nationals of the British high commission
(high my arse) and all the brits that chose to live in this
country, I hope you are having a fucking bad time. In
fact we hope you are having a very very very bad
fucking time. We have not been in touch with you for
quite a long time and you fucking morons thought
that you got rid of us. Αρχίδια. We are still here, even
though your AKELic agents and your fucking DISY
collaborators have
fucked us up for
good. We are more
than fucking angry
with you and the
communist cunts
that support you.
We are also very
angry with the
pouttous of DISY
that walk in your
commission every
fucking day as if
the rimadi is theirs.
In fact we are so
fucking angry with you that we did not even sent a
happy birthday to that stinging brut that as they say
prince William made with what’s her name, Kate
Middleton, duchess of Cambridge. Your bastard made
the headlines even here in the land that his greatgrandmother murdered many of our fine freedom
fighters. We hope your bastard eats cold chips and
choke on them and die. He is an ugly fucking thing
that should have been thrown in the Thames rather
than been allowed to live. If he doesn’t choke with
cold chips feed him papoutsosyka and may his fucking
bum stoupposei.
(We thank mr Anastasiades for sponsoring this
supplement. If any person or company wishes to
sponsor the supplement they can as long as they pay
the 150 euros for 250 or so words.)

Τ Ε Υ Χ Ο Σ Α Π Ρ Ι Λ Ι Ο Υ

Τεύχος 05/2011

Κατεβάστε τον χαιρετισμό του Κου. Γιαννάκη Ερρ. Ιωάννου

Τεύχος 02/2013

TEYXOS 16 MANA

Τεύχος 3

Τεύχος 07/2013

Τεύχος 01/2011

αρχαιοελληνικα εθιμα και κοινωνικες συνηθειες στην κουλτουρα τω

Εφημερίδα Δήμου Ιδαλίου

Συνεργατικό Βήμα

Τεύχος 09/2014 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

(485 – 421/415 π.Χ.) – Οι Περσικοί Πόλεμοι (PDF)

Τεύχος 06/2013

Τεύχος 10/2011 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

υπάλληλοι του Δήμου

Τεύχος 06/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 10/2010

Τεύχος 03/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"