ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
«Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να κτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας»
«Ακούς να λένε στα χωριά πως η ευχή του πιάνει
γιατί τα βόλια αίματα είχαν του Μακρυγιάννη.
Λένε πως ο φουστανελάς πληγές είχε σαράντα
γι’ αυτό κι αλαφροΐσκιωτοι είμαστε λίγοι πάντα.»
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 n TEYXOΣ 9 n ΕΤΟΣ 1ο n Γ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
Ναι! Είμαι η Στασού,
η πόρνη της Μεσογείου...
Κοπιάστε ούλλοι, είμαι
φτηνή τζιαι καλή, ειδικά
στο νεοοθωμανικό.
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διευθυντές
Αλέκος Μιχαηλίδης
Ιόλη Μιχαηλίδου
Eκδότης
Bάσος Φτωχόπουλλος
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Διορθώσεις, επιμέλεια
και δεξί χέρι του εκδότη
Ιόλη Μιχαηλίδου
Νεολαία
Αυτομόλησε
Μασκόττα
Ο φίλος του Στυλιανίδη,
Πρόδρομος Προδρόμου
Συκοπρομηθευτής
Κ. Βασιλείου
Συκοφάντης
Ε.Μ.
Συνεργάτες τεύχους
Χριστόδουλος Ε., Χ.Α.Α., Έφη Δούση,
Γ.Κ., Κούλλης Χ., Α.Χ., Τίτος
Χριστοδούλου, Ι. Μιχαηλίδου,
Α. Μιχαηλίδης, Χάρη Σπανού,
Σκρόφα, Χρίστος Πέτρου, Πρήχτης,
Στέλλα Ευαγγελίδου, Α. Λοΐζου,
Γ. Ρακκάς, Κ. Βασιλείου, Α. Μακρίδης
Συνεργάτες και πρώην συνεργάτες
που σπάζουν τα νεύρα του Β.Φ.
Ελενίτσα Ε. και Κούλλης
Χατζηπολυκάρπου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
27 Σεπτεμβρίου 2014
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ
ΤΟΜΟΙ
Το επόμενο τεύχος της εφ. Ένωσις θα
κυκλοφορήσει στις 25 Οκτωβρίου, μέρα
Σάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνται
οι συνεργάτες να αποστείλουν τα κείμενά τους καλά διορθωμένα στις 17 του
μηνός, χωρίς να ξεπερνούν κατά πολύ
το όριο των λέξεων για να μην κάνουμε
λίμπα τη σελίδωση.
Γνωρίζουμε ότι η τεχνολογία δεν είναι ο
καλύτερος φίλος των αναγνωστών της
εφ. Ένωσις. Όμως, σε μια προσπάθεια
να μιλήσουμε μαζί τους, παρακαλούμε
να μας στείλουν τις παρατηρήσεις τους
ηλεκτρονική
διεύθυνση
σ την
[email protected] και ΑΝ συμφωνούμε, θα ακολουθήσουμε τις συμβουλές
τους. Και μην ξεχνάτε το ιστολόγιο
vasosftohopoullos.wordpress.com και την
ιστοσελίδα μας yialousa.org.
Με το τεύχος Δεκεμβρίου κλείνουμε
αισίως 20 χρόνια κυκλοφορίας της εφ.
Ένωσις. Το φύλλο του Δεκέμβρη θα
είναι και το τελευταίο που θα κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή. Από
τον Δεκέμβριο του 1994 μέχρι και τον
Δεκέμβριο του 2014 θα έχουν κυκλοφορήσει
209 τεύχη.
Όλα αυτά
τα τεύχη θα
υπάρχουν
σε 15 μόνο
σειρές.
Όσοι επιθυμούν
να
προμηθευτούν ολόκληρη τη
σειρά –που
στοιχίζει
500 ευρώ–
θα πρέπει να μας ενημερώσουν εγκαίρως.
Θα κυκλοφορήσουν επίσης όλες οι
εφημερίδες από το 2007 μέχρι το
2014 σε τέσσερις τόμους. Οι τέσσερις αυτοί τόμοι τιμώνται 180 ευρώ.
Θα κυκλοφορήσουν επίσης μόνο 15
τόμοι του 2014 που θα στοιχίζουν 40
ευρώ έκαστος.
Όσοι έχουν αρκετά τεύχη και θέλουν να προμηθευτούν αυτά που τους
λείπουν ή και όλα τα τεύχη μεμονωμένα για να κάνουν τόμους με τον δικό τους τρόπο μπορούν να παραγγείλουν όσα τεύχη θέλουν με 2 ευρώ
ανά τεύχος.
Μη χάσετε αυτές τις ευκαιρίες, διότι δεν θα υπάρξουν ξανά.
ΤΟ ΔΩΡΟ ΑΥΤΟΥ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Σε αυτό το τεύχος μαζί με την εφημερίδα μπορείτε να
βρείτε το βιβλίο Συναγερμικόν Είναι,
σε μια προσπάθεια
να μάθετε τα πάντα για τους
ΑΚΕΛικούς της
Δεξιάς, πριν τους
εκποιήσουμε. Το
βιβλίο θα μπορείτε να το
αγοράσετε με
μόνο 8 ευρώ μαζί με την
εφημερίδα.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Τον επόμενο μήνα,
η εφημερίδα προσφέρει το βιβλίο
Σεξ και Σπορ, που
περιλαμβάνεται
στη σειρά «Μικρά
Κείμενα». Θα πωλείται με μόνο 8
ευρώ, μαζί με την
εφημερίδα.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
Το βιβλιοπωλείο Γιαλούσα, όπως και τον
Οκτώβριο, θα ανοίξει την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, 2 του μηνός, για το
καθιερωμένο παζαράκι. Από τις 10 το
πρωί μέχρι τις 14:30 το απόγευμα θα
είμαστε εδώ, με τις
νέες μας εκδόσεις, με
εκπτώσεις, για να
συναντηθούμε, να πιούμε, να τσιμπήσουμε και να
συζητήσουμε
τα πάντα. Κοπιάστε. Φέρτε τους φίλους και τα παιδιά σας να γνωρίσουν τον Σαββάκη και
την Έλλη.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ!
Κλειδώστε καλά τα σπίτια σας! Τουλάχιστον όποιος έρθει να τα πάρει, ας του
κάνουμε τη ζωή ποδήλατο. Πρέπει να
δυσκολέψουμε τη ζωή των τραπεζιτών
και των εξουσιαστών. Ας παλέψουμε
τουλάχιστον για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, αφού όλα τα άλλα μάς τα πήραν.
Μυστικοί χορηγοί
Λαϊκή Τράπεζα και καμιά δεκαριά
άλλοι οι οποίοι είναι μυστικοί και δεν
μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους.
Nομικοί Σύμβουλοι
Μας έχουν παρατήσει όλοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους
κάψουμε.
Ελιωτές
Δωρεά Σάββα Παύλου
ΚΩΛΟΠΙΑΣΟΜΕΤΡΟ
ΤΤΟΠ ΤΤΕΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Εδώ δημοσιεύουμε τα δέκα άτομα που μας έπιασαν τον κώλο αυτόν τον μήνα.
Συνεργάτης που παίρνει τηλέφωνο
στις πιο ακατάλληλες ώρες
Ν.Κ.
Άτομα που θα θέλαμε να
γιαουρτώσουμε
Μιχάλης Πιερής, Xρήστος
Στυλιανίδης, Χάρης Γεωργιάδης
Μίχος Παπαπέτρου και Γ. Βασιλείου
Άτομα που θα θέλαμε να μελώσουμε
για να κάτσουν πάνω τους οι μούγιες
τζιαι οι σφήκουες
Νίκος Τορναρίτης, Μ. Μαυρίδης,
Χάρης Γεωργιάδης
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA,
KYPROS. TEL.: 99696969. All rights
reserved. Nothing appearing in Union
(and may your blood become avladjin)
newspaper may be reprinted,
reproduced by sex or transmitted
through viri, either holy or in sin, by
any electronic or mechanical means
without prior written permission from
the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
Ο Έρογλου για την ευφυέστατη κίνησή του
να μας πει πως εμείς
κάναμε την εισβολή.
Ο Σαμαράς που έδωσε
τις πρέπουσες απαντήσεις στον Ερντογάν. Εσιέστηκεν ο
καημένος ο Ερντογάν.
Ο Ερντογάν που –γαμώτο!– εν έλαβεν καμμιάν συγχαρητήριαν
επιστολήν που τον
Αναστασιάδην.
Ο Αναστασιάδης που
επερίμενεν πως ο
Ερντογάν θα του
έστελλεν έστω και
έναν ραβασάκιν.
Ο Νταβούτογλου για
τη δήλωσή του ότι η
κρίση στο Κυπριακό
πηγάζει από την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Ο Κυπριανού του φοβερού ΑΚΕΛ που την
μιαν μέραν έσσιιζεν τα
ρούχα του για τις εκποιήσεις τζιαι την άλλην εψήφιζεν τα νομοσχέδια στην βουλήν.
Ο Βενιζέλος που εξέχασεν να δώσει την
επιστολήν Αναστασιάδη στον Ερντογάν.
Ο Ερντογάν πάλι που
θύμωσε στην Ελλάδα
και της υπενθύμισε
πως πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της ως
εγγυήτρια δύναμη.
Ο Χατζηπέτρου που
κάμνει τζιαι δεν κάμνει απεργίες για το
εφάπαξ.
Ο Μπάκης Μουννής
για τα επαναλαμβανόμενα γλωσσικά του
ολισθήματα.
ΧΟΡΗΓΟΣ ΣΤΗΛΗΣ: ΚΡΕΜΑ VAZELINE - ΥΓΡΑΝΘΕΙΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Μιαν απεργίαν εν εκαταφέραν να κάμουν οι δημόσιοι
υπάλληλοι. Απορώ είντα εξηγήσεις τούς έδωκεν ο Αναστασιάδης. Απορώ.
27 Σεπτεμβρίου 2014
3
Αποκάλυψη τώρα
Αποκαλύπτει ο B.Φ.
Καλός Tουρκοκύπριος... δεν υπάρχει
Πρέπει να ομολογήσω πως δεν συμπαθώ
ιδιαιτέρως τους Τουρκοκύπριους, όπως
δεν συμπαθώ ούτε τους Ελληνοκύπριους. Πέραν του γεγονότος ότι οι Τούρκοι της Κύπρου έχουν την αλαζονεία του
νικητή και του προστατευόμενου των
ισχυρών, υπήρξαν ιστορικά τα τσιβίτζια
της αποικιοκρατίας, άσε που χαρακτηρίζονται και από το ιδιότυπο μείγμα του
poor Turk με τον κακομάζαλο ΑΚΕΛικό.
Παρακολουθώ ανελλιπώς αυτά τα ελληνοτουρκικά προγράμματα του ΡΙΚ, όπως
και όλες τις εκδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν Έλληνες και Τούρκοι. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους
οποίους τελευταίως δεν είμαι καλά. Κατά τις απόψεις των προγραμμάτων αυτών, όλοι οι Τούρκοι της Κύπρου είναι
καλοί. Εκτός από τους Αττίλες και τους
Γκρίζους Λύκους και τους οπαδούς του
Ντενκτάς, οι υπόλοιποι είναι επαναστάτες, προοδευτικοί «Κύπριοι» που θέλουν
την ειρήνη, την επανένωση και όλο το
υπόλοιπο παραμύθι που μας σερβίρουν
και από τις δύο πλευρές των οδοφραγμάτων. Μάλιστα, πολλοί Ελληνοκύπριοι
λένε και διάφορα εντελώς σαχλά, όπως
«εμείς μια χαρά είμαστε, η κατοχή των
Τουρκοκυπρίων είναι διπλή τζιαι υποφέρουν παραπάνω που μας». Άλλοι
υποστηρίζουν κιόλας πως μόνο οι Τουρκοκύπριοι αντιστέκονται στους Τούρκους
και το λένε κιόλας περήφανα. Όταν τους
πεις «καλά, εσείς γιατί δεν αντιστέκεστε στους Τούρκους;», αίφνης χάνουν
την περηφάνια τους και μιλούν για αντικειμενικές συνθήκες και άλλα τέτοια του
κερατά.
Έχω ακούσει εκατοντάδες Τούρκους
να μιλούν για την ειρήνη, την επανένωση και τη συμβίωση. Κανένας, μα κανένας δεν είπε ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τα σπίτια μας που τα πήραν
με τη βία εξαιτίας μίας εισβολής και
κατοχής που δολοφόνησε, βίασε, ξεσπίτωσε και κατέστρεψε μία ολόκληρη χώρα και τον λαό της και να επιστρέψουν
στα δικά τους σπίτια για να ζήσουμε
ειρηνικά. Θέλουν όλα τα καλά της εισβολής και της κατοχής, συν τα επιπρόσθετα που έχουμε εμείς ή που φαντάζονται πως έχουμε εμείς. Θέλουν
τα κατεχόμενα, αλλά θέλουν για παράδειγμα και τη μοιρασιά της εξουσίας.
Θέλουν το κρατίδιό τους, θέλουν και το
μερτικό τους στο δικό μας. Θέλουν να
είναι Ευρωπαίοι πολίτες, όχι όμως και
να τηρούν τους νόμους της ΕΕ. Τον σκύλο χορτάτο, την πίτα σωστή και τους
Ελληνοκύπριους στη θέση τους, ραγιάδες και γκιαούρηδες. Αυτοί είναι οι
Τουρκοκύπριοι, αυτοί οι μεθοδικοί
ΑΚΕΛικοί του Βορρά. Προσέξτε τους
καλά. Μιλούν ακριβώς όπως οι ΑΚΕΛικοί της δικής μας πλευράς. Μοιάζουν
κιόλας και κάνουν και τις ίδιες χειρονομίες και έχουν και τα ίδια ιδανικά.
Ίσως η μόνη διαφορά είναι το γεγονός
ότι κάποιοι μιλούν καλύτερα ελληνικά
από τους δικούς μας ΑΚΕΛικούς.
Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι οι απόγονοι των εποίκων του 1571. Είναι τα
παιδιά και τα εγγόνια αυτών των στρατιωτών και κουβαλητών που έσφαξαν
και βίασαν Έλληνες και Βενετσιάνους
για να κατακτήσουν το νησί. Είναι αυτοί
που αργότερα στελέχωσαν την οθωμανική διοίκηση και στάθηκαν εμπόδιο σε
κάθε ελληνική διεκδίκηση, σε κάθε ελληνικό αίτημα. Ο χρόνος, φυσικά, δημιουργεί ΔΙΚΑΙΟ και έτσι απέκτησαν ανά
τους αιώνες το δικαίωμα να αποκαλούνται Τουρκοκύπριοι, αυτό όμως δεν τους
κάνει ΚΥΠΡΙΟΥΣ, ούτε αυτούς ούτε τις
άλλες μειονότητες. Κύπριοι είναι μόνο
οι Έλληνες, οι άλλοι κάτοικοι του νησιού
είναι απλώς πολιτογραφημένοι Κύπριοι,
δηλαδή κατέχουν κυπριακό διαβατήριο,
όπως σήμερα μπορεί να έχει κι ένας Λιβανέζος κι ένας Ρώσος ή Ουκρανός κροίσος. Το διαβατήριο, όπως και η βία, δεν
κάνει τον Κύπριο, όπως τα χρήματα δεν
κάνουν τον άνθρωπο. Κανένας Τουρκοκύπριος δεν έχυσε το αίμα του για την
ελευθερία αυτού του τόπου, αντιθέτως
ήταν εκεί, στο πλευρό ΟΛΩΝ των κατακτητών, για να κάνει όλες τις βρώμικες
δουλειές των αποικιοκρατών, άρα δεν
μπορούν με ΤΙΠΟΤΑ να ονομάζονται
ΚΥΠΡΙΟΙ. Κανένας Τουρκοκύπριος δεν
έχυσε το αίμα του για την ελευθερία της
Κύπρου.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ενώνει όλους
τους ΑΚΕΛικούς της μοιρασμένης πατρίδας τους; Μα ο κυπριωτισμός, φυσικά. Η φασιστική ιδεολογία που θέλει να
αναιρέσει και τη δική μας εθνική ταυτότητα και την ταυτότητα των Τούρκων
της Κύπρου και να δημιουργήσει με παρθενογένεση το νέο ΕΘΝΟΣ των Κυπρίων, όπου Έλληνες και Τούρκοι θα πίνουν μαζί μιαν κκάσπερκ, μιαν κοακόλαν τζιαι να τρώσιν χαλλούμιν με παττίχαν τζιαι να λαλούν «ΣΑΝ ΤΗΝ
ΚΥΠΡΟΝ ΕΝ ΕΣΙΕΙ, ΜΕΝ ΑΚΟΥΕΤΕ
ΠΕΛΛΑΡΕΣ». Δεν υπερβάλλω, υπήρξαν
μαρξιστές Τουρκοκύπριοι που έγραφαν
ότι είμαστε ένα έθνος επειδή αμφότεροι
τρώμε χαλλούμι και φορούσαμε βράκες.
Όπως δηλαδή εγώ είμαι Εσκιμώος επειδή πίνω κόκα κόλα και φορώ τα ρούχα
που φορούν οι Εσκιμώοι!!!
Ο κυπριωτισμός είναι η ιδεολογία της
οπισθοδρόμησης και των δύο πλευρών. Οι
ΑΚΕΛικοί του Βορρά και του Νότου θέλουν να επιστρέψουν στη θαλπωρή μιας
άλλης εποχής, γι’ αυτό αναγκαστικά τα
πρότυπά τους τα ψάχνουν στις δεκαετίες που πέρασαν, στα επαγγέλματα που
δεν υπάρχουν πια και στα ήθη και τα
έθιμα που υποτίθεται ήταν κοινά. Τίποτα δεν ήταν κοινό. Ακόμη και αν μέναμε σε μεικτά χωριά, εκείνοι ήταν στη γειτονιά τους κι εμείς στις δικές μας. Ξεχνούν όλοι μία βασική πτυχή της διαφορετικότητάς μας, που πάλι υποτίθεται
ότι θα έπρεπε να σέβονται όλοι και τελικά ΜΟΝΟ εμείς που είμαστε εναντίον
της πολιτικής ορθότητας και του πολυπολιτισμού σεβόμαστε, δηλαδή το γεγονός ότι εμείς διαμορφώσαμε την ταυτότητά μας ως χριστιανοί και Έλληνες
Ορθόδοξοι και αυτοί ως άποικοι μουσουλμάνοι. Η δική μας πορεία δεν έχει
καμία σχέση με τη δική τους. Το έφερε
η μοίρα και η αποικιοκρατία να ζήσουμε στο ίδιο νησί. Εμείς τρώγοντας χοιρινό και κόλλυβα, αυτοί τρώγοντας αρνί και τα πλευρά μας. Εμείς ως Έλληνες ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή,
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
αυτοί ως τσιβίτζια των Οθωμανών της
αγγλοκρατίας και μετά της δεύτερης
τουρκοκρατίας. Το γεγονός ότι και εμείς
και οι Τούρκοι και οι Κούρδοι τραγουδάμε τη «Βράκα», ο καθένας με τον τρόπο του, δεν μας σταμάτησε να αλληλοσκοτωνόμαστε καθημερινώς. Οπότε όλα
αυτά τα ιδεολογήματα περί κοινής κουλτούρας είναι φούμαρα για να γλεντούν
αυτοί που έχουν να κερδίσουν σε ιδεολογικό επίπεδο – και αυτοί είναι οι Τούρκοι. Ο κυπριωτισμός βολεύει κυρίως
τους Τουρκοκύπριους και όλους τους
δικούς μας που θέλουν να επιστρέψουν δήθεν στην παράδοση για να μιλάμε με 83 λέξεις και να σκεφτόμαστε με λιγότερες. Η επιστροφή στις ρίζες, όπως εκφράζεται από τους ιδεολόγους του κυπριωτισμού, είναι η επιστροφή σε μία ιδιότυπη τουρκοκρατία.
Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
ισχυρίζεται πως έχουμε κοινό πολιτισμικό παρελθόν και όταν οι δικοί μας διανοούμενοι προβάλλουν τη ζωή κάτω από
τους αποικιοκράτες, Άγγλους, Οθωμανούς, Βενετσιάνους και Φράγκους, ως
ιδανική για τις δύο κοινότητες, τότε καταλαβαίνετε γιατί οι διάφοροι Έρογλου
σε λίγα χρόνια θα μας καταγγέλλουν για
εγκλήματα πολέμου κατά την εισβολή
των Αχαιών στην Κύπρο και η σφαγή
των τότε Τουρκοετεοκύπριων.
Υ.Γ.: Δεν με ενοχλεί τόσο που κάποιοι
έχουν την άποψη ότι οι Έλληνες και οι
Τούρκοι μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά, ούτε με ενοχλούν οι ψευδαισθήσεις
πολλών συμπατριωτών μας που πιστεύουν ότι ο νούρος του σσιύλλου μπορεί
να ισιώσει. Με ενοχλούν, όμως, αφάνταστα όλες αυτές οι αρλούμπες περί κοινής
πατρίδας και κοινού πολιτισμού. Δεν έχω
απολύτως κανένα κοινό πολιτισμικό στοιχείο με τις ορδές των Μογγόλων που κατέφτασαν από την Ανατολή ούτε με τους
Οθωμανούς και μετέπειτα Τούρκους που
το ’φερε η μοίρα να βρίσκονται συνεχώς
με το σπαθί στο χέρι να μας σφάζουν,
έστω και αν στο Λονδίνο έτρωγα πού
και πού κανένα Ντόνερ Κεμπάπ, έστω
και αν απολαμβάνω την Eftalya και τον
Zeki Müren να τραγουδά τη Μανώλια.
Είμαι φορέας ενός άλλου πολιτισμού,
ακριβώς στην αντίπερα όχθη του Ισλαμισμού και του παντουρκισμού. Είμαι
παιδί των αρχαίων φιλοσόφων, του Ευριπίδη, του Ομήρου, της Σαπφούς, του
Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη, όπως
και των Βυζαντινών πατέρων και ποιητών, είμαι παιδί ενός νεοελληνικού πολιτισμού που δεν εχει καμία, μα καμία
σχέση με τους Μογγόλους, με τους γενίτσαρους, τους Γκρίζους Λύκους και
τους κεμαλιστές που έσφαξαν την οικογένειά μου.
Με μικρές δόσεις, λένε οι Κινέζοι, κανείς
σιγά σιγά συνηθίζει ακόμη και το δηλητήριο. Έτσι παθαίνουμε κι εμείς, όχι
μόνο με τους Τούρκους, αλλά και με
όλους τους άλλους εσωτερικούς και
εξωτερικούς εχθρούς.
Από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τον
αγώνα μας για την ΕΝΩΣΗ με την
Ελλάδα και ανοίξαμε τις πόρτες για
άλλες συμβιβαστικές λύσεις, περάσαμε
από τη μία υποχώρηση στην άλλη χωρίς
καν να το πάρουμε χαμπάρι πως ξεπεράσαμε ακόμη και αυτές τις κόκκινες
γραμμές που οριοθέτησαν οι πολιτικές
δυνάμεις που παίζουν κάποιον ρόλο σε
αυτό το νησί. Η ανικανότητά μας να
αντιδράσουμε στις προκλήσεις των
Τούρκων και η εμμονή μας στον ηλίθιο
και εθνοκτόνο ρόλο του καλού ευρωπαϊκού παιδιού μάς έχουν φέρει στον
γκρεμό και στην οικονομία και στο εθνικό ζήτημα. Φτάσαμε στο σημείο να λέει ο Έρογλου πως εμείς κάναμε την εισβολή και εμείς κατέχουμε την Κύπρο
και να συνεχίζουμε τις ζωές μας σαν να
μην ειπώθηκε τίποτα το σοβαρό. Μάλιστα, κάτσαμε και σε δείπνο μαζί του
και συνεχίζουμε το ίδιο βιολί σαν να
μην ειπώθηκε τίποτα. Αυτό κάνουν οι
Τούρκοι, όμορφα και συντονισμένα, εδώ
και 40 χρόνια: αλλάζουν την ιστορία,
ανατρέπουν τις κακές εικόνες που είχαν δημιουργήσει με την εισβολή και
βήμα βήμα κερδίζουν μικρές αλλά σημαντικότατες νίκες στη μάχη και του
ιδεολογικού και του πραγματικού πολέμου. Εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι να
παίζουμε τις κουμέρες, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως οι Τούρκοι ασελγούν
πάνω μας. Μα τώρα θα βγουν όλοι οι
σώφρονες πολίτες και πολιτικοί και θα
βροντοφωνάξουν: «Μα τι θέλετε, τέλος
πάντων; Να
κάνουμε πόλεμο ή να
διακόψουμε
τις συνομιλίες;» Και
λέγοντας
αυτά, θα νομίσουν κιόλας πως μας
αποστόμωσαν. Ναι, θα
μπορούσαμε
να βάλουμε όρους ότι, κύριε Έρογλου,
αναίρεσε όλα αυτά που είπες, αλλιώς
δεν έχει νόημα να μιλάμε και να τρώμε
μαζί. Ναι, θα μπορούσαμε να διαλαλούμε παντού πως η κατοχή δεν είναι
αποδεκτή ούτε αναγνωρίζουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, χωρίς αυτό να
σημαίνει πως δεν συνομιλούμε με όσους
Τουρκοκύπριους επιθυμούν έναν διάλογο που θα τερμάτιζε την κατοχή και
θα έφερνε τη δημοκρατία σε όλη την
επικράτεια της νήσου. Αντ’ αυτού, βγαίνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε
εγκαίνια ελληνοτουρκικού πολιτιστικού
κέντρου και μιλά για κοινή (!!!) πολιτιστική ζωή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Είναι φυσιολογικό, όταν εμείς
οι ίδιοι αμολάμε αυτές τις ανιστόρητες
πορδές, οι Έρογλου να λένε ό,τι θέλουν
και σιγά σιγά μάλιστα θα αφομοιώνουμε κιόλας ό,τι λένε.
Όταν, πριν μιάμιση δεκαετία, στην Πύλη Αμμοχώστου μίλησε ένας Τουρκοκύπριος και είπε πως έχουμε σ’ αυτόν
τον τόπο 3.000 χρόνια κοινής ιστορίας
και δεν του είπε κανείς «ΑΣΣΙΧΤΙΡ,
ΜΑΛΑΚΑ, πριν 450 χρόνια ήρθατε σ’
αυτόν τον τόπο», είναι φυσιολογικό οι
Έρογλου να έχουν το θράσος να μας
κατηγορούν για την κατοχή της Κύπρου.
Και εις ανώτερα. Σκατάες!
Β.Φ.
Β.Φ.
4
27 Σεπτεμβρίου 2014
ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ: ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΛΑΓΝΙΑΣ
KAΠOTE ΣTHN AΓPIA ANATOΛH
Επαιτιακήγραφίδα
Επιμέλεια και γραφή: X.A.Α.
Οκτωβριανά 1931: Η πρώτη επανάσταση των Ελλήνων της Κύπρου
«Είμαι ένας άνθρωπος που δεν ανήκει στην ανώτερη τάξη και χωρίς διαπρεπείς τίτλους. Είμαι ένας ρασοφόρος σκλάβος της χώρας αυτής και ακριβώς όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε τη σημαία της ελευθερίας
ευλογώ και εγώ τη σημαία αυτή και
από τώρα και στο εξής αρχίζει ο αγώνας των παθών. Ο καθένας από εσάς
ας ακολουθήσει τον ανηφορικό δρόμο
του Γολγοθά, ούτως ώστε, είτε θα σφαγούμε, είτε θα ελευθερωθούμε. Ελευθερία ή θάνατος. Οι σκλαβωμένοι λαοί τότε μόνο ελευθερώνονται όταν το
ζητούν». Με αυτά τα λόγια τελείωσε την
ομιλία του ο ιερατικώς προϊστάμενος του
ναού της Φανερωμένης Διονύσιος Κυκκώτης, ύψωσε τη σημαία που κρατούσε
και το πλήθος, από την Εμπορική Λέσχη
Λευκωσίας, κατευθύνθηκε προς το Κυβερνείο. Ήταν απόγευμα της 21ης
Οκτωβρίου 1931. Λίγες ώρες αργότερα,
ο βραδινός ουρανός της Λευκωσίας θα
φωτιζόταν από τις φλόγες του καιόμενου Κυβερνείου.
Το 1929, η νίκη του Εργατικού Κόμματος στις βρετανικές εκλογές έδωσε ελπίδες στους Κύπριους. Η απάντηση,
όμως, που δόθηκε από τον Λόρδο Πάσφηλδ, υπουργό Αποικιών, ήταν καταθλιπτική για την κυπριακή αποστολή:
«Το Κυπριακόν ζήτημα έχει κλείσει οριστικώς και δεν δύναται επωφελώς πλέον να συζητηθή». Οι Κύπριοι, όμως, δεν
πτοήθηκαν. Το 1930, η «Πολιτική Οργάνωση» (που είχε ιδρυθεί το 1921) μετεξελίσσεται σε «Εθνική Οργάνωση» με
στόχο την επίτευξη της «εθνικής αποκαταστάσεως διά της ενώσεώς της [Κύ-
Το Κυβερνείο στις 22 Οκτωβρίου 1931
πρου] μετά της Μητρός Ελλάδος». Τον
ίδιο χρόνο, ξεκίνησε να δραστηριοποιείται η «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Κύπρου», στα χνάρια των Επτανησίων Ριζοσπαστών. Η ίδρυση και μόνο της ΕΡΕΚ
σηματοδοτούσε την –και τυπικά πλέον–
έναρξη της διελκυστίνδας για τον τρόπο
επίτευξης της Ένωσης. Ορισμένοι Κύπριοι είχαν ξεκινήσει να συνειδητοποιούν ότι ο πολιτικός αγώνας με τις
πρεσβείες και τα υπομνήματα δεν ήταν
αποδοτικός και ότι χρειάζονταν νέες
μορφές δράσης. Η ύπαρξη και μόνο
των Κυπρίων Ριζοσπαστών και η μυστική δραστηριότητά τους φαίνεται να
θορύβησαν τους πιο «μετριοπαθείς».
Επικεφαλής της «αδιάλλακτης» μερίδας
φέρεται ο Μητροπολίτης Κυρηνείας και
των «μετριοπαθών» ο Μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς. Το γεγονός ότι
πρωτεργάτης των Οκτωβριανών θεωρείται ο «διαλλακτικός» Κιτίου Νικόδημος
Μυλωνάς δείχνει την ισχυρή πίεση που
BΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ
άσκησε στους «μετριοπαθείς» η δράση
των «αδιάλλακτων». Ο ίδιος ο τότε κυβερνήτης Ρόναλντ Στορς θα γράψει μετέπειτα στα απομνημονεύματά του ότι
τα γεγονότα της 21ης Οκτωβρίου 1931
ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας των
νέων να υπερφαλαγγίσουν το πολιτικό
κατεστημένο του τόπου.
Στις 18 Οκτωβρίου 1931, η ΕΡΕΚ είχε
εμφανιστεί επίσημα στο προσκήνιο με τη
διακήρυξη των προγραμματικών της αρχών. Όπως αναφερόταν σε αυτή, σκοπός
των μελών της ήταν να πετύχουν «την
μετά φανατισμού επιδίωξιν της μετά
του ελληνικού πολιτειακού συνόλου
ενώσεως της Κύπρου». Την ίδια μέρα,
ο Μητροπολίτης Κιτίου, σε επαναστατική του ομιλία στη Λάρνακα, απευθυνόταν προς τον λαό κατηγορώντας την
αποικιακή κυβέρνηση και κηρύσσοντας
το Νομοθετικό Συμβούλιο αναποτελεσματικό. Ένεκα αυτού, διακήρυσσε ότι
χρειάζονταν προσπάθειες προς άλλες κα-
Γράφει η Ιόλη Μιχαηλίδου
ΤΑ ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΝ
Τα γλωσσικά ολισθήματα είναι λάθη
τα οποία μπορεί να κάνει ο καθένας
από μας. Εξάλλου, ακόμα κι εμείς
εδώ στην εφ. Ένωσις συχνά έχουμε
υποπέσει σε τέτοιου είδους ολισθήματα και κατανοούμε τις συνθήκες
οι οποίες έχουν ωθήσει επανειλημμένως τον ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών σε
τέτοια απολύτως συγχωρητέα ατοπήματα. Για παράδειγμα, θα μπορούσα κι εγώ να πω «Τες κατάρες
μου να ’σιει ο πουστοππεζέβεγκος
ο Μπαν Κι Μουν, που να πά’ στ’
ανάθθεμαν να πάει, τζιαι τζιείνος
τζιαι ο Ερντογάν τζι ο Έρογλου
τζιαι ο Αναστασιάδης», αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλω να πω.
Ολίσθησε η γλώσσα μου. Εγώ απλώς
ήθελα να πω: «Ευχαριστώ τον κύριο Μπαν Κι Μουν –εγώ και όλοι
οι Κύπριοι– και όλη τη διεθνή κοινότητα και τους Αμερικανούς και
τους Τούρκους για τις προσπάθειές τους να επισπεύσουν την επίλυση του Κυπριακού». Βλέπετε πόσο
εύκολο είναι να κάνει κανείς ένα
γλωσσικό ολίσθημα;
Τι κι αν μίλησε για πάρε-δώσε; Μόλις απειλήσαμε εμείς με ματαίωση
της συνάντησης Αναστασιάδη-Έρογλου, διευκρινίστηκε αμέσως ότι
μπουρδουκλώθηκε η γλώσσα του ΓΓ
και δεν εννοούσε ακριβώς αυτό που
είπε. Δεν εννοούσε ΤΩΡΑ να ξεκινήσει η διαδικασία πάρε-δώσε αλλά
ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ο ΓΓ μιλούσε για την
επόμενη φάση των συνομιλιών και
όχι για τώρα, για την τελική φάση
που θα οδηγήσει στη διευθέτηση,
όπως είπε ο εκπρόσωπός του από τη
Νέα Υόρκη και, ευτυχώς, ηρέμησαν
τα πνεύματα που λίγο ήταν να τινάξουν τη διαδικασία στον αέρα. Ένα
λαθάκι έκανε ο άνθρωπος, πώς κάνετε έτσι! Έκανε ένα μικρό λαθάκι
και εμείς αμέσως προβαίνουμε σε
απειλές, με κίνδυνο να διακοπούν διά
παντός οι συνομιλίες! Αν είναι ποτέ
δυνατόν, για ένα τόσο δα ατοπηματάκι, να πάνε στράφι όλα όσα επιτεύχθηκαν στο Κυπριακό μέχρι τώρα. Όλα όσα πετύχαμε! Όλα! Προσπαθώ να τα παραθέσω για να δείτε από μόνοι σας τι μεγάλο λάθος θα
κάναμε, αλλά, δυστυχώς, έχω σοβαρό πρόβλημα μνήμης και δεν μπορώ
να θυμηθώ… Τέλος πάντων, ψάξτε
το, σίγουρα θα υπάρχουν κάπου…
Προσοχή, λοιπόν! Πρέπει επιτέλους
να αφήσουμε τους μαξιμαλισμούς και
τους παλληκαρισμούς και να αφοσιωθούμε πραγματικά στο δύσκολο
έργο των συνομιλιών. Δεν πρέπει να
τα θέλουμε όλα δικά μας. Εκάμαμεν
τζι εμείς πολλά, γι’ αυτό κάποια
ολισθηματάκια καλό θα ήταν να τα
αφήνουμε να περνούν χωρίς περαιτέρω σχόλια και δη απειλές. Δεν
βλέπετε πως όλοι για το καλό μας
δουλεύουν; Ήρθε ο Αμερικάνος, ήρθε
ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου· όλοι
μίλησαν για επίτευξη λύσης στο Κυπριακό το συντομότερο δυνατόν.
Εμείς γιατί καθυστερούμε; Ακόμα κι
ο Σαμαράς, επηρεασμένος από την
αδιαλλαξία μας προφανώς, ενόχλησε
τον Ερντογάν με δηλώσεις τύπου:
«Βρισκόμαστε ενώπιον ενός πραγματικού προβλήματος, μιας πραγματικής διαφοράς». Ας δηλώσουμε κι
εμείς ότι ήταν ένα γλωσσικό ολίσθημα, γιατί μπορεί και να θυμώσει ο
Σουλτάνος και να πάρει πίσω ακόμα και αυτό που μας υποσχέθηκε
όταν ήρθε στην Κύπρο: ότι θα λάβουμε κι εμείς το μερίδιό μας από τη
μεταφορά νερού και ηλεκτρικής ενέργειας από την Ανατολία ως ένα βήμα
για την ειρήνη. Σκάστε, λοιπόν, Κυπραίοι! Έχουμε πολλά να χάσουμε
αν συνεχίσουμε αυτό το βιολί.
Υ.Γ.: Θα μπορούσαμε επίσης να
πούμε: «Πήαιννε, ρε σσιιστομμάτη,
κάμε διζωνικήν τζιαι πάρε-δώσε με
την Βόρειαν Κορέαν να δούμεν αν
σ' αρέσει τζιαι πάρε τζιαι τον Αναστασιάδην για σύμβουλον». Αλλά
αυτό που θέλουμε πραγματικά να
πούμε είναι άλλο: «Θέλουμε τη βοήθειά σας, κύριε ΓΓ του ΟΗΕ. Έχετε κι εσείς προβλήματα με τη Βόρειο Κορέα και το φασιστικό της
καθεστώς, καταλαβαίνουμε. Είμαστε στο πλάι σας».
τευθύνσεις προκειμένου να διασφαλιστεί η λαϊκή ευημερία.
Στις 21 Οκτωβρίου, μέσα σε εξημμένη
ατμόσφαιρα, οι κωδωνοκρουσίες του Ιερού Ναού της Φανερωμένης στη Λευκωσία είχαν ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση
περίπου επτά χιλιάδων λαού. Οι ομιλίες
των Ελλήνων μελών του Νομοθετικού
Σώματος υπογράμμιζαν την ενωτική
αξίωση των Ελλήνων και στιγμάτιζαν την
αυταρχική πολιτική των αποικιοκρατών.
Τελευταίος μίλησε ο Διονύσιος Κυκκώτης. Ο Κύπριος Παλαιών Πατρών Γερμανός, όπως χαρακτηρίστηκε, «προχώρησε και εκήρυξε την επανάσταση»,
σύμφωνα με την επίσημη αναφορά των
γεγονότων. «Ο καθένας από εσάς ας
ακολουθήσει τον ανηφορικό δρόμο του
Γολγοθά, ούτως ώστε, είτε θα σφαγούμε, είτε θα ελευθερωθούμε. Ελευθερία ή θάνατος. Οι σκλαβωμένοι λαοί τότε μόνο ελευθερώνονται όταν το
ζητούν…»
ΙΚΟ
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤ
H EΠIΣTOΛH
ANAΣTAΣIAΔH
ΠPOΣ EPΝTOΓAN
Η εφ. ENΩΣIΣ είναι στην ευχάριστη θέση να
δημοσιεύσει σε παγκόσμια αποκλειστικότητα
την επιστολή Aναστασιάδη προς Eρντογάν, την
οποία μετέφερε στην Άγκυρα ο υπουργός Εξωτερικών της Kαλαμαρέξ κος Eυάγγελος
Mπενιζέλος.
H EΠIΣTOΛH ATOΦIA
Mr. Ertogan, my frient, you goud man eye
noou. Kongraxiouleision you bekam President
like me. Me ent my wouaif wish you very gout
lak. When you kam Cyprus pliz kam end see
me. Eye make gout ofton kleftikon ent your
frient Makarios Droysiotis may be bring you too
ntouzines ampelopoullia you noou littlo mbirds
that kam from Tourky ent we kil them ent afterwords we yam yam them.
If you kam ent sea me I promiz two giv
Terkysipriots mach gas and more pezina ent
olso agre we maik agogos go throu terkey. Eye
olso hav 6 mpotols of 50 yaer olt wouisky very
gout ent I giv for you trink at hooum.
If you want fak gout grek kers, Hasikos knows
oll brothels of Cyprus ent Eyropa he mbring
you the best we hav. If you laik yiang boys we
olso hav Georgiadis ent Ntiplaros, gout boys
amphoteroi.
Pleaz say samthing about federation ent happynes oll sypriots Greeks Terks Maronites Latins
ent epikosipriots. Don’t sey nathing arminians,
they oll time komplain komplain ent it lahmajune.
Pleaz, mister prezitent, if you wont me fak your
wouaif don’t worry, me fak wouers wouman.
Giv my lav Ntavoytoglou ent oll terky pipol.
Yours for ever, Nikaros Anastasiades
Tα σχόλια δικά σας.
27 Σεπτεμβρίου 2014
ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ; ΔΗΚΟ ΑΚΕΛ ΔΗΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ.
ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
5
Επιμέλεια και γραφή: Άντης Λοΐζου
Καὶ εἰς μὲν ἀκρόασιν ἴσως τὸ μὴ μυθῶδες αὐτῶν ἀτερπέστερον φανεῖται, ὅσοι δὲ βουλήσονται τῶν τε γενομένων τὸ σαφὲς σκοπεῖν καὶ τῶν
μελλόντων ποτὲ αὖθις κατὰ τὸ ἀνθρώπινον τοιούτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτὰ ἀρκούντως ἕξει. Κτῆμά τε ἐς αἰεῖ
μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα εἰς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται.
Θουκυδίδης
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΩΝ
Οι τζιχαντιστές της ΙSIL (Islamic State of
Iraq and the Levant) άρχισαν τον Ιερό
Πόλεμό τους πολύ μελετημένα και οργανωμένα, έχοντας έγκαιρα στρατολογήσει μαχητές από όλη την υφήλιο και
καταστρώνοντας στρατηγικό σχέδιο με
τελικό στόχο τη δημιουργία του Χαλιφάτου στο έδαφος του κεντρικού Ιράκ.
Δεδομένου ότι έχουν ήδη καταλάβει περί του 40% του ιρακινού εδάφους και
αναλύοντας τη μέχρι τώρα στρατηγική
και τακτική που εφαρμόζουν, συμπεραίνουμε ότι ούτε τυχαία ούτε επιπόλαια ενεργούν.
Συγκεκριμένα, από τη μέχρι τώρα πορεία των επιχειρήσεων, συμπεραίνεται
ότι πέτυχαν το στοιχείο του στρατηγικού
αιφνιδιασμού σε τόπο, σε χρόνο και προπαντός σε μέσα. Η άριστη προετοιμασία,
σε συνδυασμό με τη διάθεση στο οπλοστάσιό τους όπλων τελευταίας τεχνολογίας, που φτάνουν μέχρι τη χρησιμοποίηση μη επανδρωμένων αεροσκαφών
(UAV), έφεραν τις επιτυχίες που έχουν
σημειώσει στο τακτικό πεδίο, ενώ ο
έλεγχος πηγών ενέργειας εξασφαλίζει
τη χρηματοδότηση του αγώνα τους.
Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει
την αποφασιστική και αδίστακτη δράση τους είναι ο ψυχολογικός παράγων,
ο οποίος, σε συνδυασμό με τα εγκλήματα που διαπράττουν, έχει κλονίσει
το ηθικό του πληθυσμού και έκαμψε τη
θέληση των αντιπάλων τους για αντίσταση. Επίσης, έδωσε το μήνυμα στους
εχθρούς τους ότι δεν έχουν αναστολές
ούτε σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Στις
περιοχές που καταλαμβάνουν όσοι είναι
σε θέση να πολεμήσουν και δεν τους
ακολουθούν, βασανίζονται και εκτελούνται ως μία μέθοδος στρατολόγησης που είχε εφαρμόσει και ο Μουσταφά Κεμάλ το 1919-1922. Την παρούσα περίοδο, η δύναμη των ένοπλων
μαχητών του ISIL ανέρχεται σε 31.500,
σύμφωνα με εκτιμήσεις της CIA. Η δυνατότητα μεταφοράς του Ιερού Πολέμου των τζιχαντιστών σε άλλες μου-
σουλμανικές χώρες όπου ο πληθυσμός
των Σουνιτών υπερέχει συντριπτικά των
Σιιτών, με σκοπό την επιπλέον ενδυνάμωσή τους με στρατολόγηση νέων μαχητών, αποτελεί ένα δεδομένο που μπορεί να αυξήσει τη δύναμή τους στο εγγύς μέλλον.
Η προσέλκυση εθελοντών από χώρες
μουσουλμανικές, όπως Μαρόκο, Ινδονησία, Τυνησία, Αλγερία, Τουρκία, Σα-
ουδική Αραβία, Αλβανία, Βοσνία, και
άλλες μη μουσουλμανικές, όπως ΗΠΑ,
Καναδάς, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία,
Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία και άλλες,
αποδεικνύει περίτρανα ότι στον τομέα
της στρατολόγησης μαχητών έχουν εν
ενεργεία πυρήνες γι’ αυτόν τον σκοπό
σε όλο τον κόσμο.
Δεδομένης ήδη της ύπαρξης συνασπισμού από 30 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας, για
την αντιμετώπιση της απειλής των τζιχαντιστών, δεν πρέπει να αποκλείεται
και το ενδεχόμενο ύπαρξης εφεδρειών,
οι οποίες θα ενεργήσουν επιχειρήσεις
αντιπερισπασμού και αντεκδίκησης με
τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών στις
χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις έχουν
αποφασίσει την εμπλοκή τους στις επιχειρήσεις.
Η αδυναμία της κυβέρνησης του Ιράκ
να αντιμετωπίσει την κατάσταση, καθώς και της Συρίας να παρουσιάσει μια
αξιόπιστη αντίσταση, αλλά και η απροθυμία της Τουρκίας να εμπλακεί ενεργά στον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών, έχει φέρει στο προσκήνιο τους
Κούρδους του Ιράκ ως τη μόνη αξιόμαχη δύναμη, σύμμαχο του συνασπισμού των χωρών που τάχθηκαν στον
αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι
γραμμές, η αεροπορία των ΗΠΑ έχει
ήδη αρχίσει τους βομβαρδισμούς στα
περίχωρα της Βαγδάτης εναντίον θέσεων των μαχητών της ISIL. Αναμένονται
εξελίξεις.
Το ράλι των Τούρκων
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Στο μεταξύ, ο λεγόμενος αναπληρωτής
πρωθυπουργός και «υπουργός» Οικονομίας, Πολιτισμού και Αθλητισμού Σερντάρ Ντενκτάς δήλωσε, όπως μεταδίδεται από τα κατεχόμενα, ότι έγινε «μεγαλειώδης προετοιμασία και οργάνωση» για το Ράλι και είπε ότι είναι περήφανος γι’ αυτό.
Δραττόμενος της ευκαιρίας, ο λεγόμενος υπουργός υποστήριξε ότι οι Τ/κ
θα πρέπει να έχουν θέση σε κάθε διεθνή
διοργάνωση.
Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του νέου
Ντενκτάς. Βάζει στη θέση τους όλους
αυτούς που υποστηρίζουν πως οι κοινές
εκδηλώσεις Ελλήνων και Τούρκων βοηθούν τα μέγιστα στην επίλυση του Κυπριακού. Το Ράλι απέδειξε ξανά ότι του
Τούρκου ΔΕΝ πρέπει να του δίνεις τίποτα. Δεν είναι τυχαίο που οι γιαγιάδες
μας έλεγαν: ΓΙΟΦΥΡΙΝ ΠΟΝ
ΤΟΥΡΚΟΚΤΙΣΤΟΝ ΠΟΥΠΑΝΩ ΜΕΝ
ΠΕΡΑΣΕΙΣ.
Είναι καιρός να σταματήσει αυτή η
χαζοχαρούμενη πολιτική. Σκάβουμε τον
λάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια και
μετά θα κάνουμε και παράπονο που θα
μας πετάξουν μέσα. Ας σταματήσει τώρα αυτή η κατάσταση. Πρώτα ας φύγουν τα τούρκικα από τα νομίσματά
μας και τα γραμματόσημά μας, όπως
και αυτά που αναγράφονται στο σήμα
της Δημοκρατίας, απ’ όπου μας ενημερώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος από
το Προεδρικό. Όταν οι Τούρκοι θα σεβαστούν τη γλώσσα μας και την πίστη
μας και αναγνωρίσουν την Κυπριακή
Δημοκρατία, τότε θα συζητήσουμε το
ενδεχόμενο της χρήσης της τουρκικής
γλώσσας. Να σταματήσει αμέσως και
η έλευση ξένων και ντόπιων από τα
οδοφράγματα όταν χρησιμοποιούν το
παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου. Να
μη συμμετέχει κανένας Τουρκοκύπριος
που δεν αναγνωρίζει και δεν πληρώνει
φόρους στην Κυπριακή Δημοκρατία στις
διάφορες διακρατικές επιτροπές και
πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Να σταματήσουν όλα τα επιδόματα
σε όσους Τουρκοκύπριους δεν μένουν
μόνιμα στον τόπο καταγωγής τους στις
ελεύθερες περιοχές και δεν αναγνωρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία και τους
νόμους της. Να κλείσουν αμέσως τα οδοφράγματα και να σταματήσει ΑΜΕΣΩΣ
το επίσημο εμπόριο ανάμεσα στα δύο
ψευδοκρατίδια. Να σταματήσει αμέσως
η συζήτηση περί ΚΟΙΝΟΥ ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, περί συμμετοχής
και τούρκικων τραγουδιών στη Γιουροβίζιον και άλλα τέτοια φαιδρά. ΤΩΡΑ!
ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
Έπιασε τ’ αυτί μου τον Πάρη Ποταμίτη να ρωτά τον νεαρό Κατσουρίδη κάτι για το καινούργιο του βιβλίο, γραμμένο φυσικά στ’ αγγλικά, και είπα ν’
ακούσω τι είχε να πει ο νεαρός Κατσουρίδης. Τον ρώτησε ο Ποταμίτης για
το ΚΚΚ και ποια θέση είχε ο πρόγονος
του ΑΚΕΛ και ο Κατσουρίδης απάντησε ότι το ΚΚΚ ήταν το πρώτο κόμμα που υποστήριζε την Ανεξαρτησία.
Αυτό είναι, φυσικά, ένα μεγάλο ψέμα,
διότι το ΚΚΚ ήταν υπέρ της Βαλκανικής Ομοσπονδίας, όπως την όριζε το
τότε παγκόσμιο κομμουνιστικό κατεστημένο. Οι ΑΚΕΛικοί συνεχίζουν την
ίδια τακτική της παραπληροφόρησης.
Ο νούρος του σσιύλλου εν ισιώννει. Τώρα ίσως καταλάβετε γιατί συνεχίζουν
έως σήμερα να είναι οπαδοί της ομοσπονδίας.
Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Στο ταξί, στη διαδρομή προς τη δουλειά μου, άκουσα τον φίλτατο Σάββα
Παύλου να ωρύεται στην εκπομπή του
Λάζαρου Μαύρου για τα υψηλά τέλη
που πρέπει να πληρώσει κανείς για
να στείλει βιβλία στην Ελλάδα. Έγινα κι εγώ έξαλλος, διότι κάποιοι φίλοι μού είχαν πει πως ο υπουργός Παιδείας είναι και εθνικά σκεπτόμενος
και κάτοχος της ελληνικής παιδείας.
Κάποιος Λεμεσιανός λογοτέχνης έκανε και παρένθεση μάλιστα, καταγγέλλοντας και αυτός το γεγονός και πληροφορώντας το κοινό πως μίλησε με
τα αρμόδια υπουργεία και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όλοι συμφώνησαν πως θα λύσουν το πρόβλημα ΑΜΕΣΩΣ. Νοείται ότι ο εν λόγω
λογοτέχνης –το όνομά του, αν δεν με
απατά η μνήμη μου, ήταν Πετούσης–
έκανε εκδούλευση της κυβέρνησης
Αναστασιάδη και του Προέδρου προ-
σωπικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, με ύφος
παράγοντα, κάλεσε τον Σάββα να πάει την επομένη να στείλει το βιβλίο και
αντί 12 ευρώ, θα πλήρωνε το κανονικό τέλος των 4 ευρώ. Την επομένη πήγα εγώ να στείλω βιβλία και μου ζήτησαν τα τριπλάσια χρήματα απ’ ό,τι
συνήθως πληρώνω. Όταν διαμαρτυρήθηκα έντονα, μιας και στέλνω βιβλία
τακτικά στην Ελλάδα (είμαι εκδότης),
μου είπαν πως οι νόμοι είναι νόμοι και
ισχύουν για όλους. Σήκωσα το πόδι
μου για να τους κλάσω, αλλά ντράπηκα. Στο ταχυδρομείο βρισκόταν και
μία νεαρή κοπέλα που δεν θα καταλάβαινε αυτήν την τακτική, μιας και
δεν χρησιμοποιείται ευρέως πια. Πάντως, κάποιος πρέπει να κλάσει στον
Πετούση και στις πολιτιστικές υπηρεσίες, οι οποίες δεν είχαν ιδέα για τις
αυξήσεις. Μάνα μου τα ασκήσιμα.
Β.Ν.Π.
6
Ήρτετε πόσσω σας τωρά,
ρε προοδευτικοί.
Εν καλός ο Ερντογάν;
27 Σεπτεμβρίου 2014
EK TΩN ANTIΘETΩN
H APMONIA
Γράφει ο A.X.
Πάθος - Πίστη - Μάθος
Στον Σάββα Παύλου
με τις ευχές μου
Πρώτα το πάθος. Τα σέπαλα του ήλιου λίγο πριν τα θραύσματά του φοινίσσουν μέσα στα ήρεμα νερά ν’ αντλήσει από τους οφιόλιθους μυχούς του πελάγους την ύστερη αίγλη και να σου τη
γυρίσει χωρίς τύψεις κατάψυχα. Το μύρο του πεύκου που πιάνει στις κορφές
του βουνού τις μικρές πινελιές των υδάτων και σου αναπαρθενεύει τις αισθήσεις. Ο αντίλαλος από τα χαλάσματα
που ηχεί τους κρουνούς του χρόνου με
τους κίονες και των αμφιθεάτρων τις
πετροκομμένες φωνές των τραγωδών.
Οι μάρτυρες της πομπής που τρεμοπαίζουν στη φλόγα του κεριού τους αγγέλους πολλών ανθρώπων έτσι όπως
έμελλε να τους γιορτάζεις, μόνο με τα
μικρά τους ονόματα. Το αποτύπωμα
του παλιού φωτός όταν σου φανερώνεται εφτά φορές πιο φωτεινό από την
τωρινή του λάμψη. Η βελούδινη αφή
του πράσινου αμυγδάλου, που σ’ εξαγνίζει με έναν τρόπο απροσπέλαστο για
τους αμύητους της πρώιμης άνοιξης. Τα
νερά που κατατρώγουν τη σάρκα της
γης πριν να φλεβίσουν στις πηγές και σε
χαρακώνουν μες στους αιώνες. Με την
πίεση μιας τέτοιας πνοής, κανείς δεν
θυμάται ανάμεσα σε τόσους ήρωες πώς
υφαίνεται η Δικαιοσύνη, αλλά πάνω στα
στημόνια τραβούν ακόμα τις γραμμές,
λογιάζοντας την αέναη φύση της. Να
πιάσει και να ξαναπιάσει κανείς το νήμα από την αρχή και να ιδεί ότι, παρ’
ότι σφηνωμένοι μέσα σ’ αυτήν τη γωνία
της Μεσόγειος, στoυς ώμους της Ανατολής, δεν είμαστε ούτε τα απολιθώματα ενός ένδοξου παρελθόντος ούτε
τα στάχυα που οι μυλόπετρες των κατακτητών έχουν συνθλίψει, αλλά η ροή
μιας ζώσας παράδοσης που οι ασύμπτωτοι –με τον χαρακτήρα μας– καιροί το είχαν να αισθανόμαστε όπως οι
άπειροι του κόσμου.
Από το κοίλο όστρακο του βυθού της
Τηθύος ως τους αφρούς του ακρωτηρίου Πλακωτή, αναδύθηκε μια πραγματικότητα που ακόμα λειτουργεί, αλλά
λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ενώ-
σουν τα σπαράγματα, σε μια εκδοχή
που η τελευταία λέξη να μας ανήκει.
Είμαστε απλώς η σιωπή των αιώνων,
που έχουμε όμως εκληφθεί σαν φύση
ανώριμοι κι αυτό αποτελεί την αχίλλειο
πτέρνα μας. Ο τίμιος μάστορας που
έσυρε από το άγιο κύμα να διδάξει μια
σοφία, ακριβώς όπως την έφεραν οι
πρώτοι Μυκηναίοι, ήξερε πως το παγόνι της λήθης ανέκαθεν το προστάτευαν οι θεοί. Έπιασε, όμως, ρίζες το
κλωνάρι πάνω στα βράχια και ανοίχτηκε το κατόπι για λογαριασμό του
ανθρώπου και, πότε πάνω στο λευκό
και γκρίζο των ονείρων πότε πάνω σε
μια αδεξιότητα, ζυμώθηκε μια ιδιοπροσωπία που αρμονίζει με τον τόπο.
Από τη σάρκα της σημερινής μας λαλιάς και τη δροσιά μιας χειροπιαστής
ζωής πάνω στην αθωότητα του θείου
γίγνεσθαι, ξεχωρίσαμε τελικά από τους
άλλους, όπως το κόμπωμα ξεχωρίζει
από το θαύμα. Ενίοτε μπορεί να πιαστεί και σαν αναλφαβητισμός, αλλά αυτοί είμαστε.
Πρώτα η πίστη. Πως το φιντανάκι
που φύτεψες κάποτε στην αυλή σου θα
γίνει άνδρας ή γυναίκα που θα μοσχοβολά βασιλικό. Η εικόνα του ψαρά που
πιάνει λιμάνι δεν άλλαξε από καταβολής κόσμου ούτε και η αλήθεια της θάλασσας. Στο μισοσκόταδο των εκκλη-
σιών λυγίζει το πνεύμα ακριβώς πάνω
στο σημείο της ταπεινότητας κι όταν ο
Μέγας Αλιεύς θυσιάζεται, κανένας δεν
σκέφτεται να μετρήσει το βάρος του
μαρτυρίου. Από μια τέτοια μικρή χαραμάδα στη σκέψη πέρασαν οι πρώτοι
και οι έσχατοι ρασοφόροι φιλόσοφοι
και έκτοτε έχουμε όλοι αποστηθίσει την
Ανάσταση. Η απλοϊκή ψυχή κάτι έχει
ακόμα να δώσει στην οικουμένη, που
και η ίδια ούτε καν υποψιάζεται. Προφανώς θα πρόκειται για την αύρα κάποιου μύθου ή για κάποιαν παλιάς ουσίας εμπνοή που, ενώ μπροστά στην
αναγκαιότητα δεν θα φαίνεται ικανή να
επιβιώσει, εν τούτοις πίσω από την πλάτη μας γιγαντώνεται ήδη με το εξής
υπερβατικό προνόμιο: Να μιλάς της Παναγιάς και να την αγγίζεις κιόλας.
Πρώτα το μάθος. Όπως τα χειρόγραφα όταν επιτέλους θα συμφιλιωθούν με
το χαρτί της σκέψης θα γίνουν βιβλία,
έτσι και ο άνθρωπος όταν συμφιλιώνεται με τη Μοίρα του αποκτά μερίδιο
πάνω σε μια εμπειρία με θεϊκές διαστάσεις. Αυτό θέλει μια μικρή μετατόπιση από την καθημερινή αθλιότητα
προς την αίσθηση της ζωής. Μια τούφα
γαλανός ουρανός και το μεράκι της
σκιάς του πλατύφυλλου πλάτανου αποτελούν τα έξοχα μυστήρια μιας λιτότητας που ξεπερνά την τρέχουσα λογική με
ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ
ταχύτητα φωτός και κουρνιάζει κατ’ ευθείαν ριζά της ειλικρίνειας. Ευτυχώς που
οι αισθήσεις παραμένουν ακόμη τα μόνα κριτήρια της ευγένειας και διατηρούμε ακόμη την ελπίδα του ευνόστου.
Τον ορίζοντα της αιωνιότητας φαίνεται
σε τούτα τα μέρη να τον αποζητά η ψυχή με την αναγωγή της στην αχανή μητρότητα της Δέσποινας των μικρών
πραγμάτων και τίποτ’ άλλο. Τόσο που
σε δυο ελιές μέσα περισσεύει και κάποια αλήθεια, μείον τα κουκούτσια τους.
Μέσα σ’ έναν κόσμο με περίσσια αλαφράδα, ρηχό από πνεύμα και υπομονή
εξωτερικά και με τα ασκιά αδειανά στον
πυρήνα, ακόμα και μια ανισότητα προς
καλού μας να αναγνωριστεί, πάλι δικαιολογημένη θα ’ναι.
Άγνωστο παραμένει ακόμα αν εμείς
εκμεταλλευτήκαμε καλύτερα τον χρόνο που μας δόθηκε, αφού την ομορφιά
της αυγής εδώ τη βλέπαμε ανέκαθεν με
το αίμα. Καλύτερα να μένει κανείς από
εποχές, αλλά συνάμα να αποβάλλει και
τη μανία του τετράποδου παρά το αντίθετο. Αν μάθαμε κάτι από τα βράχια
που τα τρώει η αλμύρα, είναι γιατί είχαμε το κουράγιο να σκαλίζουμε τα δεσμά του χρόνου με τα νύχια και να διαβάζουμε τα κύματα με τ’ ασημώματα
των Νηρηίδων. Η Αργώ μας ήταν ανέκαθεν ο μύθος κι ένα τραπέζι που γιομίζει με τους Αποστόλους αποτελούσε
τον μυστικό δείπνο της κοινωνίας μας.
Ο Μαρμαρωμένος ή η γοργόνα που ρωτά στον πελαγίσιο κάμπο «αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος» αποτελούν τα ελάχιστα πειστήρια προσωποποίησης της
καθημερινής αναμέτρησης των ανθρώπων του τόπου με την ειμαρμένη τους,
σ’ έναν Αγώνα όπου η Σχέση αποτελεί
τον καλό αγωγό της ψυχής, ικανή να
χαρτογραφήσει σε ένα εύρος ύπαρξης,
που εκτείνεται από τη γλυκιά γεύση
του σύκου μέχρι το φαρμάκι της πίκρας
και από εκεί ως την αρχή του Παραδείσου. Αμέτρητα τα σύνεργα ενός κόσμου που, έστω και στενάχωρος πια,
μέρα με τη μέρα ζωντανεύει ολόγυρά
μας χωρίς να τον υποψιαζόμαστε. Ούτως ή άλλως, τίποτα δεν χάνεται. Ποιος ξέρει. Ίσως επανέλθουμε.
ΣΧΟΛΙΟ l ΣΧΟΛΙΟ l ΣΧΟΛΙΟ
l Δεξίωση για τους αγωνιστές
της ΕΟΚΑ ετοιμάζει το Προεδρικό. Τώρα που έφυγε ο Δρουσιώτης, τόλμησαν και έστειλαν και
τις προσκλήσεις. Μόνο που οι
σκατάες, εκεί που τις έστειλαν,
έδωσαν και την εντολή ο καθένας να έρθει μόνος του, δηλαδή
η πρόσκληση είναι αυστηρώς
προσωπική. Όταν κάποιοι τους
επέστησαν την προσοχή στο γεγονός ότι όλοι οι αγωνιστές είναι
πάνω από 75 ετών και πολλοί
ΔΕΝ μπορούν να κυκλοφορήσουν
χωρίς βοήθεια, η απάντηση του
περήφανου Προεδρικού ήταν ένα
ξερό «ΤΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ
ΕΡΘΟΥΝ».
Προφανώς, η δεξίωση είναι για
τους λίγους εκλεκτούς αγωνιστές
που παρέμειναν πιστοί στον προδότη ανανιστή κ. Αναστασιάδη.
Αυτοί δεν έχουν προβλήματα
υγείας, αφού τα τελευταία χρόνια
δεν έκρουσεν το βλαντζιίν τους.
Είναι από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες που φαίνεται εάν η εκτίμηση είναι πραγματική ή εάν είναι ένα τέχνασμα για να απο-
προσανατολίσει ένα σεβαστό
κομμάτι της κοινωνίας μας.
Άρρωστοι, ταλαίπωροι και δυσκίνητοι αγωνιστές, ελάτε στη δεξίωση με τη συνοδεία σας, τη σύζυγο, τον σύζυγο ή το παιδί σας
ή τη νοσοκόμα σας και άστε τους
να σας πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Αυτοί θα γίνουν ρεζίλι και
όχι εσείς.
Απόν αντρέπεται, ο κόσμος εν
δικός του!
Ευτυχώς εγιώ εν έχω σπίτιν
να μου εκποιήσουν. Αλλά κάτι εν να βρουν τζιαι
για μας τους χαμολιούς οι ΔΗΣΑΚΕΛΟΔΗΚΟϊκοί
που έχουμεν πας στην κκελλέν μας.
27 Σεπτεμβρίου 2014
ΣΧΟΛΙΑ l ΣΧΟΛΙΑ
H KYΡΙΑ ΕΥΑΝΘΙΑ
σας συμβουλεύει
Κυρία Ευανθία,
Είναι μύθος πως τα αγγουράκια του
χωραφκιού είναι καλύτερα από τα αγγουράκια του θερμοκηπίου, απλώς τα
πληρώνουμε στη διπλάσια τιμή. Έως
τώρα, εγώ χρησιμοποιούσα αγγουράκια του θερμοκηπίου, όμως μία γειτόνισσά μου με έπεισε και πήγα και αγόρασα αγγουράκια του χωραφκιού για
να τα δοκιμάσω. Έπλυνα ένα πολύ καλά –είμαι cleanness freak– και το έβαλα μες στον κώλο μου, όπως συνηθίζω
να κάνω, μιας και ο σύζυγός μου είναι
στέλεχος της κυβέρνησης Αναστασιάδη και δεν έχει καιρό με όλη αυτήν την
κρίση που μαστίζει τον τόπο μας να
με γαμήσει. Ειλικρινά, κυρία Ευανθία,
δεν ένιωσα καμία διαφορά, άσε που
μετά από δύο μέρες είχαν μαραθεί όλα
και με δυσκόλεψαν πολύ. Για να μην
τα πολυλογώ, κυρία Ευανθία μου, ούτε του άντρα μου του άρεσαν. Όταν
επιστρέφει σπίτι κατακουρασμένος,
του αρέσει να μου βάζει ένα αγγουράκι στον κώλο και να τρώει όσο μπορεί. Αναγνώρισε ότι η γεύση τους είναι
κάπως καλύτερη, αλλά δεν τον διέγειραν όσο θα ήθελε. Μάλιστα, μου πρότεινε να κάνω αυτό που κάνει ο
υπουργός Οικονομικών με τον δικό του
κώλο, που αντί αγγουρακίων βάζει μέσα καρότα. Φοβάμαι, κυρία Ευανθία,
να βάλω καρότο μες στον κώλο μου,
εν μου έρκεται, άσε που ντρέπομαι και
λίγο. Τι να κάνω; Βοήθα με.
Κ. Παπασωτηρίου
Ακρόπολη
Αγαπητή μου φίλη,
Μην ντρέπεσαι και μη φοβάσαι. Ο κώλος μας, που λέει και ο λαός, φορεί
πεπόνι, πόσο μάλλον ένα αθώο καρότο. Προσπάθησε, όμως, να βρεις
ίσια καρότα, διότι ο λόγος που ο
υπουργός Οικονομικών δυσκολεύεται
να βρει πιο έξυπνους τρόπους να μας
περιπαίζει είναι επειδή σφίγγεται πολλά, μιας και τα καρότα που βάλλει
μες στον κώλον του εν ζαβά και μόνο
με τα ζαβά καρότα νιώθει λίγη ηδονή. Την πολλή την ηδονή του και τους
πολλαπλούς του τους οργασμούς τούς
αποκτά όταν στους δικούς μας κώ-
λους χώνει πεπόνια, και μάλιστα πεπόνια του Αστρομερίτη, με εκείνες τες
ραβδώσεις τις μεγάλες.
QQQ
Κυρία Ευανθία,
Είμαι μια Συναγερμικιά οικοκυρά, αλλά ο άντρας μου, με το συμπάθιο, εν
ΑΚΕΛικός. Θέλει άμαν με γαμά, κάθε
Σαββάτον το πρωίν που λείπουν τα
κοπελλούθκια στην μάππαν, να φωνάζω «και τώρα και πάντα ΑΚΕΛ
ΑΚΕΛ ΑΚΕΛ» όταν φτάννω σε οργασμόν. Το πρόβλημαν, κυρία Ευανθία,
είναι ότι δεν φτάννω σε οργασμόν,
οπότε εν μου έρκεται να φωνάξω τίποτε. Είντα κάποτε τζιοιμούμαι τζιόλας. Προχτές, για να με εκδικηθεί, εν
ετέλειωσεν ούτε τζιείνος μέσα μου τζιαι
έφκαλέν την έξω πριν χύσει τζιαι εβούρησεν στο παράθυρον τζιαι έχυσεν που
τον τέταρτον όροφον της πολυκατοικίας πας στην κκελλέν του δημοτικού
συμβούλου του ΔΗΚΟ Αγλαντζιάς.
Έφκαλα την τζιεφαλήν μου πόξω τζιαι
εζήτησα συγγνώμην, είπα του σιίλια
συγγνώμην, μάλιστα έκαμα τζιαι παραπάνω, ότι την έπαθα τζι εγιώ πρόσφατα από το ίδιον πεζούνιν, αλλά
τζιείνος εν εδέχτηκεν την δικαιολογίαν
μου με τα πεζούνια. Εκατάλαβέν το
ότι εν σπέρμαν, κυρία Ευανθία, τζιαι
είπεν εν να το πάρει έσσω του να το
δείξει της γεναίκας του για να του πει
σε ποιον ανήκει. Φοούμαι, κυρία Ευανθία, άμπα τζιαι γίνουμεν ρεζίλιν. Η γεναίκα του εν μεγάλη πουτάνα, εγάμησέν την ούλλη η γειτονιά – μέχρι τζιαι
του παππού μου που εν Συναγερμικός τζιει που τον Δίπλαρον έκαμέν του
μιαν πίππαν πρόπερσι. Λαλείς να πάω
να την έβρω τζιαι να ζητήσω συγγνώμην ή να το αφήσω να περάσει τζι ό,τι
θέλει ας γινεί;
Αντρούλλα Γ.
Αγλαντζιά
Αγαπητή μου φίλη,
Μην ανακατώνεις άλλες γυναίκες στις
υποθέσεις σου. Πήγαινε στον δημοτικό σύμβουλο και κάνε του ένα καλό τσιμπούκι. Οι ΔΗΚΟϊκοί αρέσκο-
l Η αγγλική κυβέρνηση θα δώσει ενά-
νται σε τέτοια τρατταρίσματα. Πες
του μάλιστα ότι δικαιούται να χύσει
και πάνω στο κεφάλι σου, ως εκδίκηση γι’ αυτό που έπαθε από τον
άντρα σου. Θα του αρέσει πάρα πολύ, ειδικά αν ανήκει στην ομάδα του
Κάρογιαν, που τυγχάνει να είναι και
εκδικητικοί. Θα δεις ότι στο τέλος θα
τα βρείτε, όπως συμβαίνει και στη
βουλή και στην κοινωνία.
QQQ
Κυρία Ευανθία,
Είμαι ένας φτωχός άθρωπος. Το ’63
έγινα τουρκόπληκτος τζιαι επήα τζιαι
εκατοίκησα στην Τζιερύνειαν. Το ’74
ήρταν οι Τούρτζιοι πάλε τζιαι έγινα
πρόσφυγας τζιαι ύστερα επήα στην
Βουλγαρίαν τζιαι εδούλεψα λλία χρόνια τζιαι ύστερα εν είσιεν δουλειές
τζιαι έπιαα δουλειάν στην Αγιάναπαν.
Τωρά μεινίσκω στην Χώραν τζιαι εν
τα φκάλλω πέρα με τούντην κρίσην.
Άκουσα μάλιστα ότι ο Αναστασιάδης
σκέφτεται να βάλει φόρους τζιαι πάνω στα εξώγαμα. Εν αλήθκεια; Διότι
αν είναι αλήθκεια, επούτσισά την. Ποδά τζιαι ποτζιεί τόσα χρόνια, όπου
επήαιννα έσπερνα τζιαι κανέναν μπασταρτούιν. Αν θυμούμαι καλά, πρέπει
να έχω πεντέξι. Που εκατόν ευρώ το
καχέναν να μου βάλουν, εν να πάω φυλακήν. Τι μπορώ να κάμω, κυρία
Ευανθία;
Πετρής Γιακουμή
Παλλουρκώτισσα
Αγαπητέ μου φίλε,
Εάν έκανες και καμιά περίοδο στη
Λεμεσό, θα σου έλεγα να πας να πεις
του Αναστασιάδη, του Δίπλαρου και
του Γεωργιάδη: «Ρε σσιυλλομπάσταρτοι, αντραπείτε λλίον! Εγιώ σας
έκαμα», και έτσι τουλάχιστον να ξελαφρώσεις. Προς το παρόν, κάνε
ασκήσεις και μείνε και νηστικός να
μη χέζεις, διότι φημολογείται ότι θα
φορολογήσουν και το χέσιμο σύντομα. Να τρως πολλά παπουτσόσυκα
και αγγουράκια. Είναι ο πιο φτηνός
τρόπος για να σε πιάσει η δυσκοιλιότητα.
ΜΑΥΡΗ ΜΑΥΡΙΛΑ ΠΛΑΚΩΣΕ
Όπου και να πας, ο κόσμος σε πληγώνει, κυριολεκτικά. Οι τζιχαντιστές δολοφονούν αμάχους και αποκεφαλίζουν εχθρούς
στο Ιράκ και τη Συρία. Σκοτώνουν αδιακρίτως μουσουλμάνους και χριστιανούς, εξαφανίζοντας τους γηγενείς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής. Η οικονομική κρίση που μαστίζει την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και πολλές άλλες χώρες, αφαιρεί κάθε χαμόγελο από τα χείλη μας, κάθε φορά
που θα ακούσουμε ή θα δούμε τις ειδήσεις. Σαν περάσει και
αυτή η ψυχοπλάκωση, να κάποιος στην Αμερική που καταφέρνει να δολοφονήσει και τα πέντε παιδιά του, σαν να είναι κοτοπουλάκια. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε τις κλοπές,
τις ληστείες, τα μαχαιρώματα, τους ατέλειωτους βιασμούς
γυναικών και παιδιών ούτε τις καταστροφές από τις πλημμύρες, τους σεισμούς, τους τυφώνες και άλλα φυσικά φαινόμενα. Τα ΜΜΕ μάς βομβαρδίζουν συνεχώς με όλη τη μαύρη μαυρίλα του κόσμου. Είτε είναι οι live βομβαρδισμοί των
αμάχων στη Γάζα είτε είναι οι εμφύλιες διαμάχες σε όλο τον
κόσμο. Αν οι Φιλιππίνες πέφτουν ολίγον μακριά, δεν ισχύει
το ίδιο με την Ουκρανία, την Κριμαία, τον Λίβανο και τη Συρία. Ούτε η σφαγή των Κούρδων στο Ιράκ και την Τουρκία
μάς αφήνει αδιάφορους ούτε και το ξερίζωμα των χριστιανών από τη γειτονιά μας. Μακριά δεν είναι επίσης και οι
ατέλειωτοι σκοτωμοί στην ευρύτερη αραβική γειτονιά μας,
στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία κτλ. Ας αλλάξουμε,
όμως, κανάλι. Όπου και να ταξιδέψουμε, μια σφαίρα μας
ακολουθεί. Αίμα, φτώχεια, έμπολα, έιτζ, δολοφονίες, βιασμοί,
απελπισία, απόγνωση και μαύρη μαυρίλα μάς κυριεύει.
Να, όμως, που ο Θεός δεν είναι καμηλάρης και μας στέλνει πού και πού και καμιά είδηση χαράς και κάθαρσης. Μια
είδηση που βάζει ξανά το χαμόγελο στα χείλη μας. Να, λοι-
7
πόν, και μια είδηση πραγματικά καθαρτήρια. Στην αρχαία
Αμφίπολη η ανθρωπότητα αναμένει ένα μικρό θαύμα. Μια έκπληξη που η μητέρα γη προστατεύει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μέσα στα σπλάχνα της η γη κρατά μυστικά που μπορεί
να χαροποιήσουν όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους. Μια
αχτίδα φωτός και ελπίδας πως ο άνθρωπος μπορεί να είναι
και δημιουργία, όχι μόνο καταστροφή.
Μπορεί, φυσικά, στο τέλος να μας πάρουν και την Αμφίπολη, δηλαδή την ελπίδα. Μπορεί και να μας αναγκάσουν
να τη δώσουμε στους Σκοπιανούς για να μη διαταράξουμε
τις σχέσεις μας, μπορεί ακόμη κι εμείς οι ίδιοι να καταστρέψουμε τον τύμβο με την ανικανότητά μας και την απληστία μας. Προς το παρόν, όμως, ονειρευόμαστε. Κάτι είναι κι
αυτό.
ΒΦ
μισι εκατομμύριο στερλίνες για να μεταφραστεί ο Σαίξπηρ στα κινέζικα, λένε περήφανα τα αγγλικά ΜΜΕ. Η κυπριακή κυβέρνηση σκέφτεται να δώσει
2.250 ευρώ για να μεταφραστούν τα
τζιαι και τα τσιε του πρώην προέδρου
Χριστόφια στα σουαχίλι, λένε οι κακές
γλώσσες.
l Τελικά δεν είναι μόνο οι Κυπραίοι
που μας εκπλήττουν καθημερινώς, αλλά και οι αδελφές Ευρωπαίοι. Κατάφεραν και έκαναν επίτροπο Πολιτισμού
έναν άνθρωπο που όχι μόνο μισά τον
πολιτισμό, αλλά δεν έχει διαβάσει έστω
και ένα βιβλίο από τον καιρό που τελείωσε την Οδοντιατρική στη Θεσσαλονίκη. Μιλάμε για τον Χρίστο Στυλιανίδη, ο οποίος όταν ήταν νέος, για να παρακολουθήσει τον Τομ και τον Τζέρυ,
ήθελε υποτίτλους για να καταλάβει το
άξιον, άσε που δεν ήταν σταθερός στις
προτιμήσεις του. Κάποτε υποστήριζε
τον Τομ, κάποτε τον Τζέρυ και ενίοτε
τον σκύλο και –μη σας φανεί παράξενο–
έκανε κι ένα φεγγάρι υποστηρίζοντας τη νοικοκυρά παρά το χάλι
της.
l Στη Ζέτα Αιμιλιανίδου ευχόμαστε περαστικά.
Στη Ζέτα Μακρυπούλια καλό
φθινόπωρο.
ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ
l Τελικά ποιος είναι ο υπουργός Εξω-
τερικών, θκειε Αναστασιάδη; Ο Κασουλίδης οξά ο Δρουσιώτης; Τι μαύρη
γάτα τι άσπρη, έλεγε ο μακαρίτης ο
Τιένγκ Τσιάο Πινγκ… φτάνει να πιάνει
ποντικούς – ή, στην περίπτωση της Κύπρου, Ρώσσους.
l Ο Μακάριος Δρουσιώτης δεν είναι
ούτε τυχαία στο Προεδρικό ούτε τυχαία έγραψε ΤΩΡΑ το περιβόητο βιβλίο του. Οι Ρώσσοι, τον καιρό του πρώτου Ψυχρού Πολέμου, έλεγαν πως αν
ψάξει κανείς έστω και λίγο στο υπέδαφος
μίας
ανωμαλίας, θα
βρει τη CΙΑ. Δεν
ξέρω αν είχαν
δίκαιο, διότι
εμείς το ψάξαμε και δεν βρήκαμε πουθενά
τη Σία Αναγνωστοπούλου.
l Τελικά ο Μακάριος Δρουσιώτης παραιτείται όχι για να
πάει σπίτι του, αλλά για να πάει στις
Βρυξέλλες. Εάν η ζωή του γινόταν ταινία, θα έπρεπε ο τίτλος της να είναι
«ΕΝΑΣ ΧΩΡΚΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ»,
όμως η ζωή δεν είναι κινηματογράφος
και ο Δρουσιώτης εκπληρώνει το όνειρό του, δηλαδή το CYPRUS DREAM,
όπου ο κάθε άσχετος, ο κάθε αγράμματος, ο κάθε σαντανωμένος μπορεί να
ανέβει τόσο ψηλά, όσο ψηλά είναι τα
κτήρια της Νέας Υόρκης. Ο Δρουσιώτης πάει να συνεργαστεί με το άλλο
αστέρι που μετακόμισε στας Ευρώπας,
ενώ θα έπρεπε να ήταν εδώ βοηθός σε
κάποιο περιφερειακό οδοντιατρείο. Θα
ήθελα να πω πως και οι δύο δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άσιερον – ή, ακόμα καλύτερα, ότι και οι δύο
μαζί δεν μπορούν να φκάλουν τα μμάθκια τους, αλλά αυτό θα εθεωρείτο ρατσισμός, οπότε δεν θα το κάνω. Θα πω
μόνο ότι όταν οι Ευρωπαίοι θα βάλλουν
τα αγγούρκα μες στον κώλον μας, ο
ένας, ως νάρκισσος, θα χαϊδεύει το
πουλλίν του και ο άλλος, ως κομπλεξικός, θα κάνει παράπονο πως το αγγούρι
στον δικό του κώλο δεν είναι αρκετά
μεγάλο.
8
Εγιώ αποφάσισά το, ρε κοπέλλια. Ή εν να φοούνται να κυκλοφορούν μες στες στράτες ή πέτε
μου να πάω διακοπές.
ΠΑΡΑΒΑΣΗ
Γράφει
ο Αλέκος Μιχαηλίδης
Μάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες,
ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες...
«Το εγώ μας στη γωνιά» και
τα ψυχοφάρμακα στον κάδο…
Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες
περήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες.
ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ: ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ
Το τελευταίο φιάσκο με την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις της πρώτης κατοικίας από την «αντιπολίτευση» του ΑΚΕΛ έπεισε
(μακάρι) και τους πιο «ελπιδοφόρους» ότι το κόμμα της κυπριακής Αριστεράς δεν αποτελεί κάτι
διαφορετικό από τον ΔΗΣΥ ούτε πρόκειται να
αγωνιστεί για τα δικαιώματα του λαού ούτε έχει
βεβαίως φωτεινές εξαιρέσεις. Όλα τα άλλα περί
τροποποιήσεων και προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι ιστορίες καλοκαιρινής νυκτός…
Πάμε παρακάτω. Η εκκωφαντική σιωπή που κυριαρχούσε έξω απ’ τη βουλή την 6η Σεπτεμβρίου, κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις, δεν ήταν ικανή να ξυπνήσει τον ήσυχο ύπνο των Κύπριων πολιτών.
Άλλωστε, πήραμε και συγχαρητήρια επειδή είμαστε φρόνιμος λαός κι έχουμε περίσσια υπομονή.
Φάνηκε αυτό και από την αναστολή της απεργίας
της 19ης Σεπτεμβρίου, μετά την επίσκεψη του ΓΓ
της ΠΑΣΥΔΥ στο Προεδρικό. Τι εξηγήσεις πήρε
απ’ τον Αναστασιάδη, άραγε, ικανές να αναστείλουν ολόκληρη απεργία; Ίσως να μην ήθελε να
εμποδίσει την καλή διεξαγωγή του ράλι Κύπρος
που πέρασε από την κατεχόμενη Λευκωσία, τρομάρα τους…
Ισορροπούμε συνεχώς σε μια κλωστή σε αυτόν
τον τόπο. Δεν υπήρξε ποτέ ειρηνική περίοδος στο
νησί, αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Κι όμως, εμείς
κάναμε την υπομονή τρόπο ζωής. Διαλύεται ο κόσμος κι εμείς κάνουμε υπομονή. Δεν φτάνει, όμως.
Μας επικροτούν επειδή διατηρήσαμε την κοινωνική
συνοχή μέσα στη βαθιά κρίση. Δεν φτάνει. Από
αξιοπρεπής λαός που δουλεύει μέρα νύχτα για να
μεγαλώσει τα παιδιά του, καταντήσαμε γαϊδού-
ρια που τα κοροϊδεύουν καμιά ογδονταριά ανθρωπάκοι. Κάποια στιγμή η υπομονή πρέπει να
εξαντληθεί. Πρέπει.
Δεν πάει άλλο. Ο Ξ. συνεχώς αναφέρεται στο
εγώ μας, το οποίο «πρέπει να βάλουμε στη γωνιά».
Ε, δίκαιο έχει. Καταντήσαμε με ψυχοφάρμακα. Ο
καθείς κλείνεται στον εαυτό του. Μεγάλο ποσοστό,
λέει, παρακολουθεί ψυχολόγο ή
παίρνει ψυχοφάρμακα. Όντως, ο τόπος και ο χρόνος που γεννηθήκαμε
δεν είναι ούτε η χώρα των θαυμάτων
ούτε προσβλέπει σε ένα ονειρικό
μέλλον. Κι όμως, αν ψάξουμε λίγο το
σοφό παρελθόν, την αξιοπρεπή ζωή
των παππούδων μας, εμείς είμαστε
επιεικώς βασιλιάδες. Κι ακόμα
παίρνουμε ψυχοφάρμακα…
Προς Θεού, δεν αδικούμε κανέναν
που έχει όντως ψυχολογικά προβλήματα. Όμως,
δεν έχουμε χρόνο. Είναι καιρός «να βάλουμε το
εγώ μας στη γωνιά» και να πετάξουμε τα ψυχοφάρμακα στον κάδο. Να γυρίσουμε την πλάτη
στους εργατοπατέρες, στους εξουσιαστές, στην
ΠΕΟ, στη ΣΕΚ, στην ΠΑΣΥΔΥ και να αναλάβουμε τις καταραμένες μας ευθύνες. Δεν γίνεται να ψηφίζεται το νομοσχέδιο για την πρώτη κατοικία κι
εμείς να μαζευόμαστε μετά βίας τριάντα άτομα
έξω απ’ τη βουλή. Πρέπει να τους χαλάσουμε τον
ύπνο και τον ξύπνιο. Ο Αναστασιάδης, ο Χάρης
Γεωργιάδης, ο Χάσικος, ο Προδρόμου, ο Άντρος
Κυπριανού, ο Λουκαΐδης, ο Ευαγόρου πρέπει να
φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.
Αλλιώς, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας… σαν
τους καημένους τους Σκωτσέζους.
Υ.Γ.: Και ασφαλώς, ας το ξαναπούμε, η κρίση
δεν είναι οικονομική. Είναι εθνική, κοινωνική, ηθική, πολιτική, πολιτιστική… Ας μην περιμένουμε
να εκποιήσουν και την Κύπρο ολόκληρη πριν ασχοληθούμε με το ζήτημα.
27 Σεπτεμβρίου 2014
MATHN EΠΟΣ ΕΡΡΙΠΤΑΙ
Μάτια βυζαντινά
Γνώριζε καλά πως ήταν ο τελευταίος τους χορός. Κι είναι
κάτι τέτοιες στιγμές που το «γνωρίζω» τρέπεται ατάκτως σε
μιαν αλλόκοτη φυγή και παραχωρεί την θέση του στο «θέλω». Την έσυρε –όχι πως αυτή δεν ήθελε– στην πίστα και
γάντζωσε όσο πιο ευγενικά μπορούσε την γυμνή της πλάτη
στην πεινασμένη παλάμη του. Επιτακτικώς, πάντως.
Μιαν στιγμή νωρίτερα, στις φλεγόμενες κόγχες των ματιών της
είχε ροδίσει ένα χθόνιο βλέμμα που τύλιγε χωρίς ίχνος συγκατάβασης στην θηλειά της κρεμάλας χιλιετίες ανδρικής πείρας.
Το αρχέγονο αμάλγαμα της γυναικείας προκλήσεως και του
λογικώς ανέφικτου, μιας κι αυτή θα ’φευγε το ίδιο βράδυ μακριά. Αισθάνθηκε προνομιούχος που το ’πιασε στον αέρα.
Σφίγγοντάς την πάνω στο κορμί του, συλλογίστηκε πως κάπως έτσι γεννιούνται τα τραγούδια. Απ’ τ’ αδύνατον. Κανένας χορτασμένος δεν θα κοιλοπονούσε να βγάλει στο χαρτί το
βάσανό του. Καμμιά γυναίκα αφημένη στην ασφάλεια των
κεκτημένων της δεν θα τον μάγευε μ’ αυτό που παλλόταν
διαολεμένα στην άκρη των ματιών τής ντάμας του. Χάθηκε.
Σκέφτηκε να της δαγκώσει τον λαιμό. Δαγκώθηκε. Υπομονή.
Τα δευτερόλεπτα που έσπρωχναν το τραγούδι στην έξοδο
βάφτηκαν αιώνες. Όλο το βράδυ το γέλιο της, κελαρυστό, αυθεντικό, πονεμένο, την έκανε να σπαρταράει στην αγκαλιά
του μ’ έναν τρόπο που του μετάγγιζε με σιγουριά πως είχε
κλάψει πολύ. Κι αυτό τον θέριευε. Κι η αλήθεια είναι πως
τρόμαζε με την ιδέα πως όλο αυτό ήταν δυνατόν κάποτε να
καταντήσει καθεστώς.
Της ζήτησε να τον κουβαλήσει στο σπίτι του. Το γαμήλιο
γλέντι έσβηνε κι αυτός διέθετε κάθε πιστοποιημένο δικαιολογητικό που δεν είχε έλθει με τ’ αμάξι του. Αυτή γέλασε
ξανά και τον βίδωσε στο διπλανό της κάθισμα. Καθ’ οδόν
οσφραινόταν σιωπηλά την αμαρτία που ανέδιδαν οι θάλλουσες κοιλάδες των ώμων της.
Όταν ανέβηκαν στο διαμέρισμά του, αυτός συνεισέφερε στο
άπειρο της βραδιάς ακόμη λίγη βότκα και σύρθηκε ενεός πλάι
της. Σε απόσταση που θα κόλαζε κι άγιο. Οι επόμενες στιγμές γλίστρησαν σε ατραπούς ακριβοθώρητες, μακριά απ’ την
φαυλότητα της πολυκοσμίας, βυθισμένες στα ρείθρα μιας
άμωμης μισγάγκειας, σε βάθος όπου δυο ψυχές ξεμένουν μόνες κι έχουν κάτι, επί τέλους, να προφέρουν η μια στην άλλην. Γυμνές από ελπίδες. Απολύτως καθάριες.
Ολοζώντανος, σάρκινος, γήινος, έχασκε εμπρός του ο κόσμος
των μυθιστορημάτων και των ποιημάτων, που με μιαν καταραμένη πεισμονή εφήβου τον περιέφερε ματαίως στην καθημερινότητά του. Αυτής της στόφας οι γυναίκες, σέρνουν στην
μυρωδιά τους μιαν έκφανση μυστηριακή, η οποία τις καθιστά ικανές να κυριεύουν αμαχητί την αχανή επικράτεια της
τεστοστερόνης.
Έσβησε το φως και της όρμηξε.
Βελούχης Αρειώτης
27 Σεπτεμβρίου 2014
Πέτε ένας του Χάρη του Γεωργιάδη να φκάλει φάουσαν γιατί εν
να φύω που σπίτιν να πάω να τον
έβρω. Λαλώ σας το.
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
9
«Ουκ έστιν πειθούς ιερόν
άλλον πλην λόγος», Αισχύλος
Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου
Ο Πλούτος της... Καικιλίας. Ή πώς πλουτίζουν, στον Αριστοφάνη.
Νot waiving, but drowning… Η ζωή μου
σαν αστραπή περνά μπροστά στα μάτια
μου. Αλλ’ αυτό συμβαίνει, κανονικά, όταν
κανείς πνίγεται, όχι όταν κάθεται στο
γραφείο του. Εκτός κι αν, εδώ, μπροστά
στο χαρτί, να ανακαλύπτω, με την αγαπημένη Stevie Smith, το «I am not waiving,
but drowning». Όπως, γενικά και συνολικά, αυτός ο τόπος. Από γεννησιμιού
μας, στα χρόνια της Ζυρίχης.
Όταν, δηλαδή, ο τόπος αυτός ενόμισεν
ότι γεννιέται (ότι του επέτρεπαν να γεννηθεί) ως κράτος. Και πληρώνουμε, έκτοτε, το «νόμισμά» του αυτό.
Βέβαια, έβγαλαν πολλά… νομίσματα
όσοι ενόμισαν τον «νόμο» τούτου του δυσοίωνου, οιονεί κυρίαρχου κράτους. Οι
άνθρωποι του νόμου, όχι λιγότερο, «άντε
τζιαι καλός δικηόρος» όντας η μία και
πιο βαρύτιμη φιλοδοξία, κυρίως για όσους
το «άνθρωπος του νόμου» (κι ας λέει ο
θείος Θωμάς για το φυσικό δίκαιο) δεν
σημαίνει και «νόμος του ανθρώπου».
«Παγωμένη επιθυμία», frozen desire,
ονόμασε το χρήμα ο φιλόσοφος αναλυτής του. Και πώς παγώνει, όντως, το αίμα αυτή η ανακλαστική, άκριτη και άσκεφτη, ενστικτώδης, ζωική περίπου επιθυμία
του χρήματος για τον Κύπριο. Ο χρηματισμός, το χρήμα-μόνιμο κρίμα του τόπου, από φούσκα σε φούσκα οδεύοντας,
μια πολυφουσκωτή ιστορία που έφερε
όλες τις φούσκες να σκάνε τώρα ταυτόχρονα: νομισματοπιστωτική φούσκα, φούσκα των ακινήτων, φούσκα των χρηματιστηρίων, φούσκα των ομολόγων, φούσκα
των χρεογράφων, φούσκα του ιδιωτικού
χρέους, δημοσιονομική φούσκα, που εν
μία νυκτί μετέτρεψαν οι πωλητικοί σε
φούσκα του εξωτερικού χρέους. Οι τα-
γοί της συνταγής, εξαργυρώνοντας δηλαδή το σκάσιμο της φούσκας στη γνωστή
τους συνταγή της υποταγής.
«Ο δε χρηματιστής βίαιος τις εστιν». Ο
Αριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια. Κάτι γνωρίζοντας, από τότε, για τη βία του
χρήματος. Για να το κλειδώσει στο σπίτι,
στην «οικία», όπου και μόνο έχει νόημα να
επιβάλλει τη βία της ανάγκης, την «οικονομική» του βία, το χρήμα. Όχι βέβαια με
την πλουτιστική κι απληστία με την οποίαν κλείδωναν στο σπίτι τον τυφλό Πλούτο, στην ομώνυμη για τους δυσώνυμους
του τυφλού Πλούτου κωμωδία του Αριστοφάνη. Ώστε, ελεύθερος από τη βία της
ανάγκης να ασκεί έξω από την οικία, στην
«αγορά», την «προαίρεσή» του, βουλευόμενος την «ευβουλία» ο πολιτικός, ο
«homo politicus», όπως τον όρισε η Χάνα
Αρέντ. Αντιδιαστέλλοντάς τον προς τον
«homo laborans», στους γονατισμένους
ώμους του οποίου φορτώνουν το «πολιτικό
υποκείμενο» οι μαρξιστές φιλόσοφοι.
Αφορμή στα πιο πάνω η δημόσια κοινωνική συνάντηση (σε κάποιαν πρόσφατη σύναξη) και τόσο αγαστή συνεύρεση
ενός κορδακιζόμενου χρηματιστή της εποχής του ΧΑΚ με νεοκόρδακα φίλο του
«δικηόρον», κάποτε της εισαγγελίας, πολιτικόν σήμερον στη Βουλή (πού αλλού;).
Ή να πω, ορθότερον, της «κάποτε εισαγγελίας», που τόσο, ως γνωστόν, έχει αγωνιστεί να μπαγλαρώσει τους υπευθύνους
του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου, όσο
και τους επιγόνους των, στη χρηματοπιστωτική κρίση που βούλιαξε τον τόπο…
Έτσι δεν είναι, κ. Κληρίδη και κύριε του
ΝΑΙ Μαρκίδη; Αυτεπαγγέλτως αλλού οι
Εισαγγελίες μπαγλαρώνουν τους «βίαιους χρηματιστές». Εδώ να αναμένουμε
ακόμη στο… ακουστικό μας;
Ο δε χρηματιστής βίαιος. Κι ο «νόμος»
των κυνικών, του παραχαράσσειν το νόμισμα. Μήνες μετά, διαβάζουμε στον Πολίτη ότι ο «χρηματιστής» έχει συλληφθεί
για χονδρές κτηματοοικονομικές ατασθαλίες στη Ρουμανία, ότι εκκρεμεί να
βρει εγγύηση 500.000 ευρώπουλων για
να μείνει εκτός φυλακής κι ότι δικηγόρος
του είναι ο συγχρωτιζόμενός του εκείνος
κόρδαξ δικηγόρος και βουλευτής τώρα
του ΔΗΣΥ… Από την εποχή της «ακριβοδίκαιης εισαγγελίας», αναρωτιόμαστε,
οι ακριβές φιλίες με τον τυφλό Πλούτο;
Είπαμε βία; Και καταστροφή; Μα αυτή η βία συνιστά την εφαρμοζόμενη στρατηγική της επίλυσης της κρίσης. Η καταστροφή του πλεονάζοντος κεφαλαίου (και
Ο ΠΑΓΚΟΣ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ
Η πάλη εθνών-κρατών και ομοσπονδοποίησης και η νέα μορφή του εθνικού κινήματος
Οι Σκωτσέζοι είχαν την ευκαιρία μετά από
τρεις αιώνες να κηρύξουν την ανεξαρτησία
τους από το Ηνωμένο Βασίλειο. Μια ευκαιρία που δεν δόθηκε ποτέ στον κυπριακό
Ελληνισμό και πολλοί είναι αυτοί που ανάγουν τη σημερινή μορφή του Κυπριακού στη
στέρηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Οι Σκωτσέζοι, όμως, επέλεξαν να διατηρήσουν το Βασίλειο και τη «union jack»
ως είχαν. Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας
(SNP), εντέχνως, μετά από μεθοδικό πολιτικό αγώνα πολλών ετών, κατάφερε να φέρει τη Σκωτία ένα βήμα πριν την ανεξαρτησία της και να διασφαλίσει, σε κάθε περίπτωση, διεύρυνση των αυτονομιστικών παροχών του Ηνωμένου Βασιλείου προς όλα
τα συνιστώντα μέρη του.
Τι μπορούμε, όμως, να συνάγουμε από
την εκστρατεία για το δημοψήφισμα στη
Σκωτία; Κατ’ αρχάς, και χωρίς καμιά συνωμοσιολογική τάση, παρά τη ροπή που τείνει να πάρει ο κόσμος μας προς περιφερειοποίηση (είτε υπό τύπο κάποιου κυρίαρχου
σε γεωγραφική περιφέρεια είτε ομοσπονδοποίησης) και επακόλουθη παγκοσμιοποίηση, τα εθνικά αντανακλαστικά των λαών
είναι ακόμα σε ισχύ και φαίνεται ότι είναι
τόσο βαθιά εμποτισμένη η ιδιοσυγκρασία
της δυτικής ευρωπαϊκής κοινότητας με το
αίσθημα του «συνανοίκειν» που χαρακτηρίζει το εθνικό κίνημα (απόρροια του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης),
ώστε δύσκολα θα μπορέσουν οι θιασώτες
της παγκοσμιοποίησης να καταλύσουν τα
έθνη-κράτη. Στο πλευρό της Σκωτίας έσπευσαν να ταχθούν αμέσως οι Ιρλανδοί οπαδοί
της ανεξαρτησίας και οι Καταλανοί αυτονομιστές που λίγες μέρες προηγουμένως διεξήγαγαν ένα από τα μεγαλύτερά τους συλλαλητήρια με εκατομμύρια κόσμο να παρελαύνει με τις σημαίες της Καταλονίας. Εκδηλώθηκε ακόμα και ιταλική αποσχιστική τάση.
Κατά δεύτερον, επιβεβαιώνονται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, όσοι θεωρούν ότι μέσα από οικονομικές κρίσεις αναδύονται οι
κοινωνικές-εθνικές κρίσεις. Η αποτυχία της
Ευρωπαϊκής Ένωσης να λύσει τα προβλήματα των μελών της σε κοινωικοοικονομικό επίπεδο και η οικονομική κρίση που ταλανίζει πολλά από τα μέλη της, τα οποία
όχι μόνο δεν φαίνεται να βρίσκουν τις ισορροπίες τους, αλλά αντιθέτως βρίσκονται για
χρόνια σε βαθιά ύφεση, επιτρέπουν την έξαρση φαινομένων αμφισβήτησης του υφιστάμενου καθεστώτος στην Ευρώπη. Η Σκωτία έχει δημιουργήσει μάλλον ένα «προηγούμενο» σε κρατικό επίπεδο, αλλά δεν γνωρίζουμε τι θα γινόταν σε περιφερειακό επίπεδο σε περίπτωση απόσχισης από το ΗΒ.
Δεν ξέρουμε δηλαδή αν θα στρέφονταν προς
ένταξη στην ΕΕ, δημιουργώντας έτσι μια
τάση επιστροφής στην «Ευρώπη των εθνών»
Tίτος Μνημονικός
Σφάγγει ο Μιχάλης Σταυρή
«It’s Scotland’s oil»
Σε επίπεδο στρατηγικής για το εθνικό μας
ζήτημα, θεωρούμε ότι έχουμε πολλά να
μάθουμε από τον τρόπο με τον οποίον
έδρασε και διεξήγαγε την εκστρατεία της
η πλατφόρμα του «ΝΑΙ». Εκσυγχρόνισε
τη ρητορική της και έθεσε το εθνικό ζήτημα της Σκωτίας σε νέες βάσεις, βάσεις
που αφορούν άμεσα την κοινωνία, μακριά από συναισθηματισμούς και στείρα
συνθηματολογία.
τέτοιο είναι εκείνο που δεν παράγει τα
προσδοκώμενα ποσοστά κέρδους, τέτοια
που να μπορούν να το αναπαράγουν) συνοδεύεται από μια εκτεταμένη καταστροφή της εργασίας και συνάμα των θεσμών (κράτος πρόνοιας ή κοινωνικό κράτος) αναπαραγωγής τους.
Στην εποχή της κρίσης και μιας παρατεταμένης ύφεσης, ό,τι «περισσεύει» πρέπει να εξοντωθεί. «Asset destruction», αγγλοοικονομιστί. Ό,τι περισσεύει, βεβαίως,
για τις ανάγκες του κεφαλαίου προκειμένου μέσω της απορρύθμισης της προηγούμενης ισορροπίας (μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο) το σύστημα να καταστεί εκ νέου λειτουργικό και το κεφάλαιο
κερδοφόρο. Αυτό που ζούμε είναι μια
εκτεταμένη καταστροφή παραγωγικών
δυνάμεων και των θεσμών (εκπαίδευση,
πρόνοια κτλ.) της μεταπολεμικής δυτικής
δημοκρατίας που συνόδευσαν μια ορισμένη ταξική ισορροπία. Ό,τι θα μπορούσε να επιτευχθεί σε αυτό το επίπεδο,
με έναν ανεξέλεγκτο πόλεμο, το κεφάλαιο επιχειρεί να πετύχει μέσα από μια
ελεγχόμενη καταστροφή.
Πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα και
νεοαποικιοκρατικές σκοπιμότητες (όχι μικροοικονομικές και μικρολογιστικές) έχουν
τα προγράμματα δομικής αναπροσαρμογής, τα μνημόνια δηλαδή, που επιβάλλουν
στους οφειλέτες τους οι πιστωτές.
Αλλά, θρηνώντες την κατάντια των μνημονίων, ας μνημονεύουμε και τους ανακλαστικούς χρηματισμούς που μας οδήγησαν εδώ… Κι ο φίλος δικηγόρος ας θυμάται το «μισώ μνάμονα συμπόταν». Διότι, «μνημονικοί εσμέν», μα την αγία Καικιλία…
(των εθνών-κρατών) ή αν θα ναυαγούσε πλήρως το όραμα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Τρίτον, μπορούμε να συνάγουμε ότι, ως
προς την περίπτωση της Σκωτίας τουλάχιστον, η ρητορική του εθνικού κινήματος έχει
αλλάξει. Παρακολουθώντας την εκστρατεία
των υποστηρικτών του «ΝΑΙ», με ενδιαφέρον διαπιστώσαμε ότι η καμπάνια στηρίχτηκε σε μια νέα πολιτική «εξορθολογισμένων» επιχειρημάτων, στην οποίαν το εθνικό παρελθόν και εν γένει η ιστορική και πολιτισμική προσέγγιση απουσίαζαν (χαρακτηριστική είναι η απουσία του Γουίλιαμ
Γουάλας ενσαρκωμένου στη χαρακτηριστική μορφή του Μελ Γκίμπσον από τη σημειολογική προπαγάνδα των Ανεξαρτησιακών).
Δεν επιχειρήθηκε ούτε καν η εύκολη προσέγγιση της εθνικής ταυτότητας σε αντιπαραβολή με την «ιδέα του άλλου», δηλαδή η
αντιπαραβολή της σκωτσέζικης ταυτότητας
(Scotishness) με την αγγλική (Englishness).
Τα επιχειρήματα περιστρέφονταν γύρω από
το πετρέλαιο, το Εθνικό Σύστημα Υγείας,
την απαλλαγή από τα πυρηνικά, την εναντίωση στους «Συντηρητικούς» του
Westminster, τους οικονομικούς πόρους της
Σκωτίας, στις συντάξεις και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στηρίχτηκε δηλαδή στη ρητορική που είχε αναπτύξει το SNP από τη
δεκαετία του 1970, όταν προέβαλε την οικονομική πτυχή για το συμφέρον της ανεξαρτησίας με το σλόγκαν «It’s Scotland’s
oil» για τα πετρέλαια στις βόρειες ακτές
του ΗΒ. Στα ίδια πλαίσια κινήθηκε και η
καμπάνια του «ΟΧΙ», προβάλλοντας τη Βρετανικότητα (Britishness) ως το ενιαίο και
ταυτόχρονα πολύμορφο πλαίσιο μέσα στο
οποίο πρέπει να δρα η Σκωτία. Εμπλούτισαν την εκστρατεία τους με απειλές (που
μας θύμισαν τις δικές μας περί «Μικρασιατικής Καταστροφής») για έξοδο από την
Ευρωπαϊκή Ένωση και οικονομική αβεβαιότητα αφού η σκωτσέζικη ένταξη στην ΕΕ θα
καθίστατο πιο δύσκολη αν δεν επιθυμούσαν ένταξη στην Ευρωζώνη και, παράλληλα,
αν επιθυμούσαν παραμονή στη λίρα, η οικονομία τους θα ελεγχόταν από το Σίτυ του
Λονδίνου.
Παρά το «ΟΧΙ» των Σκωτσέζων, το Ηνωμένο Βασίλειο δείχνει πιο ευάλωτο από ποτέ και τα αυτονομιστικά/ανεξαρτησιακά/αποσχιστικά κινήματα στην Ευρώπη βρίσκονται σε έξαρση. Η ΕΕ πρέπει να λάβει το
μήνυμα και να αποφασίσει αν θα εγκαταλείψει την πολιτική της μερκελικής περιφερειοποίησης και να κάνει στροφή ξανά στην
ιδέα των εθνών-κρατών που συλλογικά θα
δουλέψουν για ένα κοινό μέλλον ισότιμα,
χωρίς το ομοσπονδιακό μοντέλο της να βάζει σε δεύτερη μοίρα τα επιμέρους εθνικά
συμφέροντα, ή αν θα συνεχίσει να τρομάζει
και να απομακρύνει τους λαούς της (υφιστάμενους και μελλοντικούς), στους οποίους τα εθνικά αντανακλαστικά παραμένουν
ακόμα δυνατά. Στη Σκωτία ίσως να γίναμε
μάρτυρες του εφαλτηρίου της διάσπασης
της Ευρώπης ή της αλλαγής νοοτροπίας. Αν
ο 20ός αιώνας ήταν ο αιώνας της αποαποικιοποίησης, οι αρχές του 21ου δείχνουν ότι
δυναμικά θα είναι ο αιώνας της σύγκρουσης των εθνών-κρατών με την τάση ομοσπονδοποίησης και ακολούθως με το παγκόσμιο κράτος.
Υ.Γ.: Νιόνιο, ξέχασες πάλι τη στροφή για
«Μικρά Ασία, Κύπρο, Λευκωσία, Βόρειο
Ήπειρο» στη συναυλία σου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου…
10
Ακόμα εν να κάμει δήλωσην ο Σαμαράς
για την πρόσκλησην του Νταβούτογλου
να πιουν τσάιν στα κατεχόμενα. Μα τζιοιμάται, ρε κουμπάρε;
27 Σεπτεμβρίου 2014
AΘΘΥΜΑΣΤΕ
Το φθινόπωρο κάποτε
[Αφιερωμένο στη γενιά των φοιτητών
της δεκαετίας του ’80]
Το φθινόπωρο, τα χρόνια εκείνα, είχε ακόμα κατι μαγικό, πολλά υποσχόμενο. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να μας έπιανε ακομη εκείνο το επικείμενο «κάτι» του
σχολείου που ανοίγει, απόηχος των μαθητικών χρόνων. Τη χρονιά που τραγούδησε ο Σαββόπουλος «Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξαμε» τη θυμόμασταν
όλοι σαν σημαντική, σαν να πήρε η ζωή
μας μια στροφή. Από τότε, περιμέναμε
τον χειμώνα βέβαιοι ότι κομίζει μεγάλες
καταστροφές… Συνήθως αφήναμε πίσω
ένα καλοκαίρι που μας ζάλιζε το μυαλό με
ιστορίες αμφιβόλου αξίας (άλλωστε, ήταν
κοινώς παραδεκτό ότι οτιδήποτε λάμβανε χώραν αλλαχού, εκτος της συγκεκριμένης πόλεως, ήταν αμελητέο), αλλά το
κουβάρι γέμιζε κόμπους πάραυτα. Βεβαίως, ήμασταν παιδιά που δεν διέκριναν
με μεγάλη σαφήνεια την πραγματικότητα από τα παιχνίδια του μυαλού και, όπως
θα θυμάσαι, αυτό δυσκόλευε κάπως τα
πράγματα…
Στη συγκεκριμένη πόλη των φοιτητικών
μας χρόνων υπήρχε αυτό που ονομάζουμε ενδιάμεση εποχή. Όταν τα βράδια, λοιπόν, του Σεπτεμβρίου βγαίναμε για βόλτα, χρειαζόταν ζακετάκι στους ώμους.
Στους δρόμους πατούσες σωρούς από
φύλλα που κολλούσαν στα παπούτσια σου
και ανέδιδαν εκείνην τη χαρακτηριστική
μυρωδιά της γόνιμης μερικής σήψης. Παρ’
όλο που ήμασταν αρκετά ηλίθιοι ώστε να
μην καταλαβαίνουμε τα απλούστερα
πράγματα σ’ αυτήν τη ζωή, παρ’ όλα αυτά, λοιπόν, μέχρι και εμείς κάποια απογέυματα προσέχαμε ότι ο ουρανός στην
πόλη ζωντάνευε, έχανε τα συνήθη γκρίζα
χρώματα, το αεράκι φυσούσε όσο για να
στροβιλίζει τα σύννεφα και να εξανεμίζει
για λίγο τη νεανική ανοησία μας, έπιανε
εκείνο το ψιλόβροχο ή ξεσπούσε μπουρίνι και κατηφορίζαμε για βόλτα. Οι βόλ-
τες μας ήταν μετρημένες. Οι αγκαλιές στο
πάρκο λιγοστές. Σε πάρτυ δεν πολυπηγαίναμε, εκδρομές δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε. Αυτά επιτρέπονταν στα διαλείμματα του χρόνου που ξέμενε από τις συζητήσεις και τις μεγάλες θλίψεις…
Η αλήθεια είναι ότι παίρναμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Κάποιες στιγμές, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα βρεθεί
ενας άνθρωπος να μου το πει κατά πρόσωπον, έτσι, κάποιος από αυτούς που
αφειδώς χαρακτηρίζαμε χαζοχαρούμενους
θα σταθεί και θα μου το πει αργά: «Καλά, ήσασταν τόσο, μα τόσο μαλάκες!»
Έτσι, να το ευχαριστηθώ.
Η σοβαροφάνεια μας βασάνιζε πολλά
χρόνια. Εκείνες τις καλές εποχές, ο καθένας μέσα στη δική του διαπλεκόμενη δυστυχία θεωρούσε ότι έδινε την οριστική
αναμέτρηση με τη ζωή, τον έρωτα, την επιστήμη, την πολιτική, τη σκέψη, τα κινήματα. Ήμασταν, όπως καταλαβαίνεις, αρκετά γραφικοί. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς
μας είχε καρφωθεί ότι πρώτα έπρεπε να
τη σκεφτούμε τη ζωή και μετά να τη ζήσουμε. Ήμασταν βέβαιοι, εξάλλου, ότι όλες
οι σκέψεις έπρεπε να γίνουν εκεί και τότε. Στη λογική του τελευταίου τσιγάρου,
εμείς ζήσαμε χρόνια. Προσπαθώ να θυμηθώ αν καποιος από μας έκανε όνειρα.
Δεν θυμάμαι. Έχω την εντύπωση ότι τα
σχέδια και τα όνειρα ήταν κάτι σαν απαγορευμένα. Από τις αναμετρήσεις αυτές
στεφθήκαμε οι περισσότεροι το επίθετο
του μαλάκα και ησυχάσαμε.
Όταν η εποχή αυτή κάποτε τελείωσε,
ήταν σαν να βγαίναμε επιβιώσαντες από
στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ανάπηροι. Το
εκπληκτικό είναι ότι από τους σκοτεινούς
και επώδυνους προβληματισμούς μας δεν
εξήχθη για κανέναν και για τίποτε πολύτιμο συμπέρασμα. Ελαφρά ανακούφιση
γι’ αυτό που νομίζαμε οριστικό τέλος αυτής της εποχής μάς κατέλαβε κατά διαστήματα όλους. Μας προσπεράσαν κάπως έτσι οι καιροί, δεν θέλει και πολύ.
Με γκρίζες αποχρώσεις στα μαλλιά και
άλλα διακριτικά σημεία του χρόνου (τίποτε τρανταχτό δεν είχε ακόμα φανεί) συνεχίσαμε.
Όταν έρχεται φθινόπωρο, μας πιάνει,
λοιπόν, μια θλίψη άλλο πράγμα, ανεξήγητη, δεν ξεκολλά από πάνω μας… Θυμάσαι που λέγαμε «κάθε πράμα στον καιρό του», θαρρώ πως τα πράγματα είναι
πιο σύνθετα. Άμα δεν γίνουν κάποια
πράγματα στον καιρό τους, τότε μάλλον
ούτε τα άλλα, των μελλοντικών καιρών,
γίνονται… Δηλαδή, χάσαμε στα προαπαιτούμενα. Είναι σαν τις τηλεοπτικές σειρές, καμιά φορά άμα χάσεις το κρίσιμο
επεισόδιο, όσο και να σου το εξηγήσουν,
ό,τι και να σου διηγηθούν, εσύ δεν βγάζεις νόημα. Έτσι κι εμείς με τη ζωή, κάτσε
να βγάλεις νόημα…
Τα δοκιμάσαμε κι αλλιώς τα φθινοπωρινά απομεσήμερα, αλλά δεν μας προέκυψαν. Διαβήκαν για ακόμη μια φορά
μπροστά στα μάτια μας οι μαγικές συννεφιασμένες μέρες και εμείς απομείναμε
να κοιτάζουμε αποσβολωμένοι τα όνειρά
μας να μη λαμβάνουν χώραν, έτσι απλά.
Φυσικά, η φούγκα πέριξ του ιδίου θέματος επιβίωσε και αργότερα, στις «Εκατόν παραλλαγές…». Σε κάποιους φάνηκε να έμεινε οριστικά μια πικρή γεύση
στο στόμα που δεν τους εγκαταλείπει ποτέ (κάτι σαν πικραμύγδαλο ή πώς είναι
αφού καπνίσεις πενήντα τσιγάρα την επόμενη το πρωί;), σε άλλους έγινε το καθημερινό γλέντι απαραίτητο, άλλοι θυμήθηκαν τα γονικά μοντέλα αφοσίωσης στην
οικογένεια και «την κοινωνία γενικότερα» (εδώ γελάς), άλλοι βρήκαν τον αμανέ της επιστήμης ή της καριέρας σαγηνευτικό, άλλοι τελοσπάντων μετέωροι πορευόμαστε, χωρίς ίχνος χαράς. Εμείς τα
παιδιά, πολλοί με παιδιά, με όνειρα που
δεν κοιμούνται ποτέ, κι ας άλλαξαν τόσο
οι καιροί που μας προσπέρασαν εμάς και
τα όνειρά μας…
Χάρη Ν. Σπανού, Οκτώβριος 1997
ΚΑΛΛΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
Κάθε λαός έχει τα δέντρα, τους θάμνους, τα λουλούδια και τα φυτά που
του αξίζουν, λέει μια κινέζικη παροιμία και οι Κινέζοι συνήθως έχουν
δίκαιο. Κάντε μια βόλτα στις πόλεις
μας και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Κατ’ αρχάς, όλο και περισσότερο
αδειάζει ο τόπος από τα δέντρα του.
Ακόμη και οι περιοχές των πλουσίων
που ήταν χτισμένες μέσα στο πράσινο σιγά σιγά αλλάζουν όψη. Υπάρχουν φυσικά και δρόμοι χωρίς ίχνος
πρασίνου, χωρίς ένα δέντρο για την
πολυπόθητη σκιά, την τόσο αναγκαία
στην Κύπρο. Υπάρχουν φυσικά και
δρόμοι με δέντρα και από τις δύο πλευρές, όμως αυτά τα δέντρα φαίνονται
ξένα, λες και ο τόπος δεν τα θέλει –
δείτε, για παράδειγμα, τις λεωφόρους
με τους τεράστιους φίκους που αλλοιώνουν τα πεζοδρόμια και λερώνουν τις
στράτες.
Σπανίζουν πια τα κυπριακά δέντρα
στις πόλεις μας. Τα κόβουμε σαν να θέλουμε να ξεχάσουμε το παρελθόν μας,
όπως τους Κυπραίους και άλλους Έλληνες που αγγλοποιούν τα ονόματά τους
για να μη φαίνεται η καταγωγή τους.
Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, οι φοινικιές,
οι πλάτανοι και οι ελιές γίνονται καυσόξυλα και τη θέση τους παίρνουν διάφορα άλλα εξωτικά δέντρα που δεν τ’
αγαπά ο τόπος. Οι φοινικιές ξεριζώνονται για να μετακομίσουν σε πιο γκέυ
και εμπορικότερα κέντρα, όπως είναι
τα ξενοδοχεία και τα ντηβέλοπμεντ πρότζεκτς, και οι καημένοι οι ευκάλυπτοι
που μας ήρθαν από τη μακρινή Αυστραλία και με τον καιρό ελληνοποιήθηκαν όλο και περισσότερο λιγοστεύουν. Ο ευκάλυπτος ήρθε μεν από την
Αυστραλία, αλλά βαφτίστηκε Έλληνας
Ορθόδοξος μονομιάς και μας έδωσε όλα
τα ευεργετικά του αρώματα.
Οι φίκοι και τα άλλα εξωτικά δέντρα δεν ελληνοποιούνται, ούτε που
τα θέλει η κυπριακή γη, και πρέπει να
κοπούν αμέσως και στη θέση τους να
φυτευτούν δέντρα με όνομα και ταυτότητα, που να τα αναγνωρίζει όλος
ο κόσμος με το όνομα και το επίθετό τους. Έτσι τα δέντρα γίνονται φίλοι
μας. Το ίδιο ισχύει και για τους θάμνους. Κοιτάξτε τις αυλάδες των σπιτιών και των πολυκατοικιών. Σπανίζουν
οι κυπριακοί θάμνοι. Όσο πιο αππωμένος ο ιδιοκτήτης και ο αρχιτέκτονας,
άλλο τόσο αππωμένα είναι και τα φυτά στους κήπους και στις αυλάδες. Η
μερσινιά, η δάφνη, η αροδαφνούσα, η
κανναουρκά, η σχοινιά, η μυξιά και τόσα άλλα φυτά και θάμνοι του τόπου
μας έχουν εκτοπιστεί στον αγύριστο.
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο στη Χώρα.
Ακόμη και το Καϊμακλί και ο Άγιος
Αντρέας, οι τελευταίες γειτονιές της
Λευκωσίας, έχουν πρόβλημα πια. Ακόμη και πριν 15 χρόνια, εάν περπατούσε κανείς στους δρόμους του Καϊμακλιού, στις αυλάδες και στους κήπους
έβλεπες τη λεμονιά, τη συκιά, τη χρυσομηλιά, τη μεσπιλιά, τη ροδιά, την
αθασιά και τα γιασεμιά και τις αγριοτριανταφυλλιές να συνυπάρχουν σε
μια αρμονία των αισθήσεων που σε
έκανε να νιώθεις πως, ναι, υπάρχει
ελπίς, μπορεί να είμαστε φτωχοί και
άρχοντες ταυτοχρόνως. Τώρα κάτι
ακατανόμαστα φυτά κοσμούν σχεδόν
όλους τους κήπους και τις αυλάδες.
Εξαφανίζονται οι Κυπραίοι και τη
θέση τους παίρνουν οι αλλοδαποί.
Ακόμη και οι γλάστρες, σήμα κατατεθέν όλων των μικρών δρόμων μας
στις λαϊκές και μη συνοικίες της πόλης, έχουν αλλοιωθεί. Γέμισε ο τόπος
κάκτους και εξωτικά φυτά, αυτά τα πανάσχημα και βρωμερά φυτά των γραφείων που ήταν πολύ της μόδας από
τη δεκαετία του ’80 και μετά. Αυτά τα
φυτά εκτόπισαν τους βασιλικούς και τα
γεράνια, τα αγιοκλήματα και τα φούλια,
τις λεβάντες και τα λουλούδια της γης
μας – όλα μέσα σε δύο δεκαετίες. Τι
κρίμα.
Τι μπορεί να γίνει; Ο δήμαρχος, αντί
να κάνει εκδηλώσεις μουλτικούλτουραλ, καλύτερα ας βάλει ένα πρόγραμμα ελληνοποίησης των δρόμων,
των κήπων, των πάρκων, των αυλάδων μας και των πεζόδρομών μας.
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό – όσο σοβαρό είναι και το μεταναστευτικό. Αύριο δεν θα μπορούν να ξεριζωθούν με
τίποτε όλα αυτά τα εξωτικά φυτά και
φρούτα που φέραμε εμείς οι ίδιοι από
την αλλοδαπή. Γι’ αυτό ξεριζώνετε ό,τι
βρείτε! Η Πολιτεία δεν πρόκειται να
κάνει τίποτα, ούτε η λεγόμενη τοπική
αυτοδιοίκηση. Ξεριζώστε, ώσπου το γαίμαν μας να γινεί αυλάτζιιν.
Β.Ν.Π.
l Αθθυμάστε που μες στην κυβέρνησην Χριστόφια είσιεν έναν υπουργόν
που εβούραν σαν τον πελλόν να υποστηρίζει τους μουσουλμάνους μετανάστες τζιαι τωρά εν εις την Ευρώπην τζιαι πιάννει 20.000 ευρώ για να
τους υποστηρίζει που τζιει μέσα, ενώ
το 70% των ΑΚΕΛικών έχουν μισθόν
που εν ξεπερνά τα 1.100 ευρώ τον μήναν, χωρίς μάλιστα να υποστηρίζουν
την ΙΣΙΣ;
l Αθθυμάστε που επεριμέναμεν με
αγωνίαν πότε εν να φύει ο Χριστόφιας για να μεν καταστραφεί η Kύπρος μας, αλλά ήρτεν πίσω που την
πίσω πόρταν τζιαι έγινεν Πρόεδρος
ξανά, τούντην φοράν υποστηριζόμενος από τον ΔHΣY τζιαι τον σκατάν
τον Kάρογιαν;
Aθθυμάστε που ο Kάρογιαν έκαμνεν κινήσεις να φάει τον Παπαδόπουλον τζιαι τελικά αποδείχτηκεν ότι
ο Παπαδόπουλος εν πιο χρήσιμος στον
Αναστασιάδην που τον Κάρογιαν;
l Aθθυμάστε τον μεγάλον Σιαρλήν
που ήταν υπουργός των κομμουνιστών
τζιαι, ως καλός κομμουνιστής, εμοίραζεν τα ριάλια σε ούλλους τους τραπεζίτες άμπα τζιαι μείνει κανένας που
εν έγινεν εκατομμυριούχος;
l Aθθυμάστε που ο Aναστασιάδης
μίσιη μου έστειλεν τον Σαρρήν στην
Mόσχαν τζιαι οι Pώσοι εσιέσαν του
πας στην μουτσούναν τζιαι ήρτεν πίσω τζιαι εβρώμεν σκατά ο καημένος;
l Aθθυμάστε που εδιούσαμεν 150 ευρώ φιλοδώρημαν στους σκουπιθκιάρηδες τον καιρόν των Χριστουγέννων;
l Aθθυμάστε που ο Στυλιανίδης ήρτεν εις την Αρχιεπισκοπήν για να ηγηθεί του αντιδησακελικού συνασπισμού
τζιαι το μόνον που εκατάφερεν ήταν
να βοηθήσει στον εξευτελισμόν του
Πασχάλη Πασχαλίδη.
l Aθθυμάστε που ο Xριστόφιας ελάλεν πιο λλία TZIAI που τον Aναστασιάδην άμαν εμίλαν που την τηλεόρασην;
l Aθθυμάστε την Σωτηρούλλαν Χαραλάμπους;
l Aθθυμάστε που ο Κατσουρίδης
επροορίζετουν για ΓΓ του AKEΛ αλλά εν τον εφκάλασιν διότι είσιεν κάφτζιες ο καυλάντης;
l Aθθυμάστε που το AKEΛ εκάλεσεν
την TPOΪKAΝ να έρτει στην Kύπρο
τζιαι έφερέν μας τζιαι το MNHMONIOΝ;
l Aθθυμάστε που οι Κυπραίοι εν ήταν
τόσον μαλθακοί;
l Aθθυμάστε που άμαν κανένας έβαλλεν το σιέριν του μες στην πούγκαν
μας, ελαλούσαμέν του «Aσσιχτίρ, ρε
κλέφτη, να σου δώκω μιαν να μπει ο
βίλλος σου μες στον κώλον σου»;
l Aθθυμάστε που άμαν εγάμαν κανένας την γεναίκαν μας, εν ελαλούσαμεν
«Άτε να κρύψουμεν ως πάρατζιει»;
l Aθθυμάστε που άμαν επάταν κανένας τον κάλλον μας, ετσιριλλούσαμεν
σαν τους πελλούς;
l Aθθυμάστε που ο Aναστασιάδης
έκαμνεν καπάλιν δεσμεύσεις τζιαι
ύστερα έκατσέν σας την;
l Aθθυμάστε πριν λλία χρόνια που ο
μακαρίτης ο Tάσσος Παπαδόπουλος
άφηκέν μας κληρονομιάν έναν καταραμένον εκατομμύρια τζιαι εμείς σαν
αντάλλαγμαν εδολοφονήσαμέν τον;
l Aθθυμάστε που κάθε τέλος του μηνός
επιάνναμεν τον μισθόν μας τζιαι ελαλούσαμεν «Δόξα σοι ο Θεός, εν να περάσουμεν ως τον άλλον μήναν» τζιαι όι
ως τες 7 του μηνός;
l
27 Σεπτεμβρίου 2014 vasosftohopoullos.wordpress.com
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Για να μην ξεχνάμε τα χτηνά που άρχισαν την καταστροφή, που έφεραν το
ΜΝΗΜΟΝΙΟ και την ΤΡΟΪΚΑ, που έκαναν τα τολμηρά βήματα.
Ούλλοι οι σσιύλλοι μια γενιά!
Ευτυχώς που υπάρχει ο
ΑΠΟΕΛ τζιαι θυμίζει μας ότι
κάπου βρίσκεται η χαμένη μας
αξιοπρέπεια.
11
ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
Αθθυμάστε που οι Κυπραίοι επηαίνναν σιονωτοί να δουν τον μεγάλον βεζίρην
Ερντογάν τζιαι εφκάλλαν τζιαι φωτογραφίες μαζίν του σαν τες μαϊμούνες; Τωρά, με την επίσκεψην του Ερντογάν στα κατεχόμενα τζιαι με τις δηλώσεις του,
εκλείσαν τα στόματά τους, όχι όμως τζιαι τον κώλον τους. Συνεχίζουν να κλάννουν πόρτους περί ελληνοτουρκικής φιλίας, ακόμα τζιαι όταν η μισή εν μέσα…
ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Να, λοιπόν, που τα αδέλφια μας οι Τουρκοκύπριοι του Νότου βρήκαν τρόπο να βοηθήσουν τα αδέλφια τους στην ελληνική Θράκη.
Ο Μουφτής της Κομοτηνής ποζάρει μαζί με άλλους Γκρίζους Λύκους με την
επίσημη σιάρπα της Ομόνοιας.
Σε τζαμί της Κομοτηνής ο ιμάμης κάνει μαθήματα του Κορανίου με φόντο στο
χαλί τον σπόνσορα Ομόνοια.
Καλούμε όλους τους πατριώτες Ομονοιάτες να καταγγείλουν αυτό το γεγονός. Εμείς διατηρούμε μία επιφύλαξη,
μήπως και οι φωτογραφίες αυτές είναι
φτιαγμένες στο φώτοσοπ, αλλά καλά
κάνουν οι ίδιοι οι Ομονοιάτες να έχουν
τα μάτια τους ανοιχτά. Επίσης, μιας και
μιλάμε για την Ομόνοια, θα θέλαμε κι
εμείς με τη σειρά μας να πούμε πόσο
στενοχωρηθήκαμε που η ομάδα τους δεν
προκρίθηκε στους ομίλους του Γιουρόπα
Λιγκ, ενώ το άξιζε. Νοείται ότι καταγγέλλουμε και τον διαιτητή που έκανε
σωρεία λαθών, ειδικά που δεν σφύριξε τη
λήξη του αγώνα πιο νωρίς για να μη βασανιστούν τόσο πολύ οι οπαδοί της Ομόνοιας. Ελπίζουμε του χρόνου όλα να πάνε καλύτερα και να αποκλειστούν πριν
καν αρχίσει ο πρώτος γύρος. Μιας και
μιλάμε για ποδόσφαιρο, ας το πούμε κι
αυτό: Καλή επιτυχία στο ΑΠΟΕΛ στους
ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, έστω κι αν
δεν είμαστε ΑΠΟΕΛίστες εδώ στην εφ.
Ένωσις. Κάθε νίκη κυπριακής ομάδας
είναι νίκη και για τη μικρή μας Κύπρο.
Μίσιη μου!!!
Κάμε καμιάν αποπομπήν τζιαι
στα σχέδια που φέρνουν οι
Τούρτζιοι, ρε Αναστασιάδη.
Παλληκάριν, ε παλληκάριν.
12
Η άλλη
ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΣΥΝ. ΕΠΙΤΡΟΠΗ
27 Σεπτεμβρίου 2014
Ένωσις
Καραολής και Δημητρίου, Η πανήγυρις των οδωνυμίων και η τρίτη αγχόνη
Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα
από το βιβλίο του Κρίτωνα Σαλπιγκτή
Καραολής και Δημητρίου, Η πανήγυρις των οδωνυμίων και η τρίτη αγχόνη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από
τις εκδόσεις Αιγαίον:
Τα παρατράγουδα
της Αθήνας
Τα όσα επακολούθησαν τη μετονομασία σε Καραολή και Δημητρίου, το 1956,
του περιορισμένου τμήματος της οδού
Λουκιανού που βρίσκεται μπροστά στην
αθηναϊκή κατοικία του Βενιζέλου, η
οποία μετατράπηκε αρχικώς σε βρετανική πρεσβεία και στη συνέχεια σε κατοικία του πρέσβη, απέδειξαν ότι η αγγλική υπεροψία, όχι απλώς δεν υιοθέτησε τη μετονομασία, αλλά αντιθέτως,
καθώς από την πλευρά μας δεν εκλείπει η νοοτροπία του ραγιαδισμού, βρήκε και συμμάχους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ένθετο
φύλλο BHmagazino, της εφημερίδας το
ΒΗΜΑ, την Κυριακή 13 Οκτωβρίου
2013, υπήρχε εκτενής αναφορά στον
Βρετανό πρέσβη Τζον Κίτμερ, ο οποίος
δήλωσε πως θεωρεί τιμή του να ζει στην
κατοικία του Ελ. Βενιζέλου στο Κολωνάκι. Η συντάκτρια του άρθρου κ. Ιωάννα Ζυμαρίτη ξεκίνησε το άρθρο της
με τα πρώτα, χιουμοριστικά μάλιστα,
λόγια με τα οποία την καλωσόρισε ο
πρέσβης στο ψηλοτάβανο μέγαρο του
1932, το ευρισκόμενο επί της οδού Λου-
κιανού – όπως η ίδια προτίμησε να γράψει την οδό Καραολή και Δημητρίου:
«Γεια σας, είμαι ο Τζον», της είπε.
«Πώς σας φαίνεται το μικρό σπιτικό
μου;» Κι όλα αυτά σε άπταιστα ελληνικά με ένα πλατύ, φιλικό χαμόγελο.
Εδώ που τα λέμε, πώς να στενοχωρήσεις έναν τόσο ευγενικό άνθρωπο,
όταν μάλιστα σου μιλά στη γλώσσα σου,
θυμίζοντάς του προφορικά τα ονόματα
των παιδιών τα οποία η χώρα του ανέβασε στην αγχόνη το 1956, εξακολουθώντας αμετανόητη να τα αναφέρει
στην ιστορία της ως τρομοκράτες; Δεν
γίνεται, ντρέπεσαι! Τι να του πεις, πρόσωπο με πρόσωπο, του πρέσβη, ξεκινώντας από την οδό Καραολή και Δημητρίου; Ότι ακόμα κι η απρόσωπη
ιστοσελίδα της πρεσβείας του αποσιωπά ως τις μέρες μας την ενοχλητική αλλαγή της ονομασίας αυτού του δρόμου
κι επιμένει να αναγράφει ότι στην οδό
Λουκιανού 2 βρίσκεται η οικία του; Και
άντε, του χαρίστηκες του κύριου πρέσβη. Την ιστοσελίδα πώς να τη διαολοστείλεις; Θα σε ακούσουν να τα χώνεις στο στοιχειό και θα σε περάσουν
για τρελό! Οπότε κάτσε στ’ αυγά σου,
τον μπελά σου γυρεύεις; Ιδίως άμα εργάζεσαι στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, όχι όπου κι όπου δηλαδή, μάλλον δεν είσαι για τέτοια. Τους
έχουν μάθει τρόπους εκεί, μην τυχόν
και δεν τους μάθανε από τη μαμά τους,
δεν εξηγείται αλλιώς. Όσο μάλιστα σκέφτομαι ότι και τον Καραολή και τον
ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟΣ ΦΙΛΛΟΣ
Να ακόμα ένας λαός που πούλησε την
ιστορία του εκτός από μας. Ο παραλληλισμός Σκωτίας και Κύπρου είναι
αντιστρόφως ανάλογος. Ό,τι σημαίνει γι’
αυτούς η Ανεξαρτησία είναι για μας η
Ένωση. Και το μέσο το οποίο εμείς απεμπολήσαμε για να γίνουμε Σιγκαπούρη, ενώ αυτοί χαράμισαν, είναι το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης. Τελικά, ο
Wallace και ο Αυξεντίου θυσιάστηκαν
για μαλάκες!
l Άκουσα ότι συνέλαβαν κάποιον που
έστελνε μηνύματα μέσω τηλεφώνου ότι
θα γίνει κούρεμα και σκορπούσε τον
πανικό. Ευτυχώς που ο νομπελίστας με
το που άνοιξε το στόμα του δεν έσπειρε τον πανικό και δεν έφυγαν 60 εκατ.
ευρώ από τις τράπεζες.
l Άμα είσαι ιππότης του Στέμματος,
όμως, δικαιούσαι. Άμα φορείς και πανοπλία με κράνος, δικαιούσαι δυο φορές.
Άμα το κράνος σου έχει και κέρατα
όπως τους Βίκινγκς, δικαιούσαι τρεις
φορές!
l Άκουσε κανένας τι είπε για το δημοψήφισμα στη Σκωτία; Εγώ δεν άκουσα
τίποτα. Τς τς τς… Υπερασπίσου το Στέμμα, κύριε!
l Πάντως το μόνο ΣΤΕΜΑ που συμπαθώ εγώ είναι ο φούρνος στον Αστρομερίτη.
l Προχτές, πήρε το μάτι μου ένα άρθρο
στο Sigmalive ότι η Ελλάδα δεν εκδίδει
τον Βγενόπουλο στην Κύπρο.
l Και, φυσικά, βγήκαν κάτι ευνουχισμένα απολειφάδια του AKEL που δεν
έχασαν ευκαιρία να χύσουν το ανθελληνικό τους δηλητήριο, ταυτίζοντας τη
Μητέρα Ελλάδα με την προδοτική κυβέρνηση των Αθηνών. (Λες και εμείς
ταυτίζαμε για πέντε χρόνια τον Αχριστόφια με την Κύπρο).
l Το θέμα είναι άλλο, όμως. Θα μπορούσαν, εκδίδοντας ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, να συλλάβουν τον Βγενόπουλο και να τον φέρουν στην Κύπρο,
όπως έγινε και με τον Κατσιαρίστρα.
Γιατί δεν το έπραξαν; Εύλογο ερώτηl
Δημητρίου θα τους οδήγησε ο δεσμοφύλακάς τους με το σεις και με το σας
στην αγχόνη, τόσο αντιλαμβάνομαι ότι
δεν γινόταν αλλιώς.
Οπότε τον αφήνουμε τον πρέσβη, την
αφήνουμε την Ελληνίδα δημοσιογράφο
και το φύλλο της, την αφήνουμε και τη
βρετανική ιστοσελίδα. Η οποία –παρέλειψα να τονίσω εγκαίρως έναν σοβαρό
λόγο– αποτελεί τόπο εγγλέζικης κυ-
Γράφει ο Μάριος Ρέπουσος
μα. Όπως εύλογα ερωτήματα γεννούν
τα γεγονότα ότι ο Βγενό ζήτησε να παρευρεθεί στη διερευνητική επιτροπή της
βουλής και δεν κλήθηκε, θυμήθηκαν 15
μήνες μετά τα γεγονότα να τον κλητεύσουν, κόπηκε η συνέντευξή του στη Λολίτα κτλ. κτλ. Άραγε να τους έχει ταϊσμένους όλους κι εδώ μέσα; Λέμε τώρα… (Διευκρινίζω ότι δεν είμαι οπαδός
του Βγενόπουλου για να μην παρεξηγηθώ!).
l Πολύς ντόρος έχει γίνει σχετικά με την
εξαγγελθείσα απεργία των δημόσιων
υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα
απεργούσαν. Και πολύ καλά θα έκαναν! Η κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα έχει καθήκον και υποχρέωση να συνδικαλίζεται και να υπερασπίζεται τα κεκτημένα της, είτε αυτοί είναι δημόσιοι είτε ιδιωτικοί υπάλληλοι
είτε ελεύθεροι επαγγελματίες. Καρκίνωμα στο συνδικαλιστικό κίνημα και
εδώ και κυρίως στην υπόλοιπη Ελλάδα
είναι η διαπλοκή του με τα κομματικά
κατεστημένα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
l Το χάσμα που υπάρχει μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων πρέπει
να κλείσει, αλλά αυτό δεν θα γίνει με
την κάθοδο των πάνω κάτω, αλλά με
την άνοδο των κάτω πάνω.
l Και εκνευρίζομαι με τον κόσμο που
μεμψιμοιρεί κατά των δημόσιων υπαλλήλων. Είναι οι λιγότερο ένοχοι για την
κατάντια που υπάρχει στην κρατική μηχανή.
l Περισσότερο ένοχο είναι το σαθρό ρουσφετολογικό σύστημα της κομματοκρατίας που γεννήθηκε την εποχή της γενέσεως του ζυριχικού υπερκράτους. (Γη
της λεμονιάς, της εληάς, θυμάστε το ντοκιμαντέρ «Μακάριος η μεγάλη πορεία»;
Γη της παπαριάς θα έλεγα εγώ!).
l Ο κύριος ένοχος, όμως, είναι ο περήφανος και κυρίαρχος λαός. Η αγέλη που
με την ψήφο της διατηρεί αυτό το σάπιο
σύστημα ζωντανό με την ελπίδα πως
«εν να κανονίσουν το κοπελλούιν μας
ριαρχίας, όπου η εφαρμογή των αποφάσεων του Δήμου Αθηναίων δεν χωρά. Τι
είμαστε εμείς οι Έλληνες; Αποικιοκράτες,
σαν τα μούτρα τους, για να πάμε να επιβάλουμε στον βρετανικό τόπο –έστω
στον ιστότοπο– τον δικό μας νόμο;
Τι να πει όμως κανείς και για την ελληνική πλευρά, όταν κι από εκεί η κατάσταση μπάζει; Το γράφω αυτό διότι
και στην ιστοσελίδα της Αρχαιολογίας
της Πόλης των Αθηνών και των Νεωτέρων Μνημείων της πρωτεύουσας η οδός
Λουκιανού είναι που αναφέρεται ως διεύθυνση του συγκεκριμένου οικήματος
πάλι, όχι η Καραολή και Δημητρίου.
Το επισημαίνω αυτό, πάντως, χωρίς
να εννοώ επ’ ουδενί ότι έχουμε να κάνουμε με μία καραμπινάτη, 100%, πράξη εθνικής μειοδοσίας. Το διευκρινίζω
ρητά, διότι η κατασκευή της ιστοσελίδας
της Αρχαιολογίας μας χρηματοδοτήθηκε, όπως διάβασα, μόνο κατά το 25%
από την Ελλάδα, ενώ το υπόλοιπο 75%
προήλθε από πόρους του Ευρωπαϊκού
Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης.
Οπότε, με τέτοιαν ετεροβαρή αναλογία
χρηματοδότησης, η όποια πράξη εθνικής μειοδοσίας είναι προφανές ότι περιορίζεται στο 25%. Kάτι το οποίο βρίσκω απολύτως παρήγορο. Εάν και οι
εθνικοί μειοδότες τόσα χρόνια χαμήλωναν στο 25% την ολοκληρωτική μειοδοσία τους, η Ελλάδα θα ξεκινούσε
σήμερα από την Κύπρο και θα έφτανε
ως το Βερολίνο. Με προφανή τα οφέλη,
δεν χρειάζεται ανάλυση.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ
στην κυβέρνησην» και τον φόβο «να μεν
ηφκούν οι Άλλοι». Σκάστε, λοιπόν!
l Τελικά, η τρικυμία και το αδιέξοδο
ημερών ολόκληρων έληξε σε πέντε λεπτά μετά από συνάντησή τους με τον
πρόεδρο Αναστασιάδη. Τι συνέβηκε
άραγε; Τρεις υποθέσεις:
l Πρώτον, η όλη υπόθεση περί φορολόγησης του εφάπαξ δεν ήταν παρά μια
δοκιμή της κυβέρνησης να δει τις αντοχές των συντεχνιών και αυτή απέτυχε.
l Δεύτερον, ο Αυτιάς κάνει των αυτιών
του, με αποτέλεσμα να τον τραβήξει από
τα αυτιά ο Νίκαρος.
l Τρίτον και πιθανότερον, ο Πρόεδρος
ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ προς τις συντεχνίες και
αυτές τον πίστεψαν.
l Τελικά κατάφεραν να αχρηστεύσουν
τα G3. Έπεται η μείωση της θητείας. Θα
τα καταφέρετε να τη διαλύσετε, ρε μπαγάσες, θα τα καταφέρετε… Ιδιωτικοποιήστε και την Εθνική Φρουρά – ή, καλύτερα, εκποιήστε την. Και όταν αποφασίσουν οι 45.000 ένοπλοι αδελφοί σας
να κάνουν κατά δω, προτάξετέ τους τα
πουλιά σας.
l Αλλά, για να ’μαστε σωστοί, η κυβέρνηση θα πρέπει να μαζέψει και τα
μεταλλικά μαχαίρια και να επιτρέψει
μόνο πλαστικά.
l Τελικά τα καταφέραμε και διοργανώσαμε και επαναπροσεγγιστικό ράλι!
Χαλάλι το βρισίδι που έφαγαν οι ηλίθιοι που μπλόκαραν τη μισή Λευκωσία σε
ώρα αιχμής για να καμαρώσουν τα αυτοκίνητα οι αδελφοί μας απέναντι. Ραλλίστες της Κύπρου, σκατά στις ρόδες
σας!
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Κάποτε στην εφ. Ένωσις έγραψα
για τη σημασία των κολλύβων στη
ζωή μας, όταν είχαμε τα χωριά
μας και την ταυτότητά μας.
Όντως, τα κόλλυβα ήταν μεγάλη
υπόθεση για μας, ήταν κάτι σαν
την πίτσα για τους μικρούς τώρα,
με τη διαφορά πως ήταν πολύ πιο
υγιεινή τροφή απ’ ό,τι η σύγχρονη πίτσα. Αναγνώστριά μας, όμως,
βρήκε την ευκαιρία και μας την
έφερε. Μου έστειλε μήνυμα πως
τα κόλλυβα δεν είναι και τόσο υγιεινά πια, πως δεν είναι μόνο οι
εκκλησίες μας που έγιναν τούρτες, αλλά και τα κόλλυβά μας. Πήγε, λέει, η κοπέλα στην Αγία Σοφία στο Λονδίνο, εκεί που πάει
κάποτε και ο βασιλιάς, και μέσα
στα κόλλυβα παρακαλώ βρήκε
άφθονες σοκολάτες Ferrero
Rocher. Αυτό θα πει εκσυγχρονισμός της εκκλησίας. Αυτό καθορίζει το μέλλον μας. Καθολικά
διαμαρτυρόμενοι!
13
27 Σεπτεμβρίου 2014
ETOΣ Α΄
ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2014
Φύλλο 5
Ο ΘΚΙΑΟΛΟΣ Ο ΜΑΥΡΟΣ
ΤΖΙ ΑΣ ΓΕΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑΝ ΜΑΣ ΜΕΛΑΖΟΥΜΟΣ
Να πίννουν τ’ αττιλούθκια
να κάμνουσιν λοττούθκια.
Εμείς τ’ αγκαττελλούθκια
είμαστιν σγαρτιλούθκια.
Του Κώστα Βασιλείου
του ποιητή του λλίου
Σκίτσο: Κύριλλος Σαρρής
Η ΑΜΠΑΛΑΤΗ
Χαράς το πράμαν που σο’ ζήτησα, πικράντερη
τζι εποτσίνωσες τζι εξίνισες τα μούτρα
παντές τζι εν’ ξύθκια που σο’ πίτησα
την ώραν πο’ ’βαλλες τα πούτρα.
Έναν φιλίν σο’ ζήτησα, εν τζι εζήτησα κώλον
τζι εγύρισές τον μονομιάς
ποθκιάντραπη της αντροπιάς
τζι αντίναξές μου ζόλον.
Ο ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ
φιλοξενεί τον Άην Δεμέτην –
Στυλλή Μαυρομμάτη
για το αμμάτι
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΣΙΑΡΟΣ
Εν’ μόνος μου που τ’ άρκεψα,
είχα στενοχωρίαν
τζιαι που την πρώτην την ρουφκιάν
εγλύκανέν μου τον σεβντάν
τζι έκαμα συμφωνίαν.
Εγίναμεν φιλούθκια θκυο,
αέρκια κολλημένα
πεινώ διψώ, κλαίω γελώ
έχω τον για παραστατόν
με την ζωήν μου έναν.
Θκιαβάζω, γράφω, σκέφτουμαι,
αρέσκει μου, τραβώ τον
εν το χωρεί τούν’ το μυαλόν
να ζιω ζωήν δίχα καπνόν
ξυπνώ τζιαι προσκυνώ τον.
Κιστίζουν, αζουλεύκουσιν,
έχουν μας ταραμένους!
Εν μ’ έπιαεν ο καϊλές·
μ’ έναν τσιάρον τζιαι καφέν
έχω τους ξηγραμμένους.
Βάλλουν λαπόρτα ξώδικα,
εν τζιαι του γελασμάτου
να μας χωρίσουν τζιαι καλά
μεν δούσιν άλλον να γελά
κατύσιη του πλασμάτου!
Πως εν’ να ζήσω πκιο πολλά,
οι όξυπνοι λαλούν μου
να πλήσσω, να ’μαι σαν τ’ αρνίν
να ζιω ζωήν, παλιοζωήν
να μαλλωθώ του νου μου.
Άγιε μου Τσιάρε μου,
έχω το τάξιμόν μου·
η συφφωνία παρπατά
τζι εν’ να τον κάμω σιμιθκιάν*
όποιον σταθεί ομπρός μου.
Εν’ να πεθάνω να χαθώ,
τα μαύρα τα κλεισμένα!
Αήστε με ωσότου ζιω
να πίννω να παρανομώ
έννεν ζωή μ’ εμέναν;
Στυλλής Γιωρκήκαρφης
* σιμιθκιά (η): σισαμένη κουλλούρα
* * *
Μια απάντηση του Δία
Μεν τους ακούεις, ρε Στυλλή
όσους σε πιλατεύκουν
γιατί απού την πούζαν τους
εσπάσασιν την κούζαν τους –
εν’ που σου αζουλεύκουν.
Έσιεις τα φαίνεται ακριβά
φύλαέ τα στην ταπατζιάν* σου να σαγνιάσουν*
τζιαι κάτσε φά’ τα τηανητά
με κολοκούθκια ή με αβκά
σαν να ’νι η αγνιά* σου.
Εν σο’ ζήτησα, ζάβαλλι μ’
αρφάλιν, βυζίν, κώλον
που τζιαι να σο’ ζήτουν δηλαδή
έσιεις τον μάσσιαλλα πολλύν
για να χορτάσεις έναν στόλον.
Μ’ αν επιμένουν, ζάβαλλι μ’
πε τον τζιαι ξαναπέ τον,
να πάτε εις τ’ ανάθθεμαν
πε τους, στο μαυρανάθθεμαν –
ίντα, γοράζετέ μ’ τον;
Εγιώνι, πε τους, κάθουμαι
είμαι τζιαι φαίνουμαι Άης Δεμέτης
τρώω τζιαι κάττους, ποντικούς
εσείς θκιαβείτε με τους μισιαρούς
ποτζιεί πον’ ο Μεμμέτης.
Θωρείς τζι εγιώνι, ρε Στυλλή
είμ’ ένας μανιώδης·
φούμαρε φούμαρε καπνά
βιρτζιίνια, σίνιορς, μάρπορα
έγινα νεφελώδης.
Η ΓΙΑΣΟΥΜΙΑ
Το γιασουμί μου στο πορτί μ’
ήρτασιν θκυο αλλοδαποί*
τζιαι άλλοι θκυο Αμαθουσιανοί*
για να μου το κλαδέψουν
μα ’γιώ ’πα τους το ασσιχτίρ μ’
γιατ’ ήτουν φως τζιαι φαναρί μ’
πως ήρταν να με κλέψουν.
Παραλλαγή (παραλλαή)
Το γιασουμί μου – και λοιπά...
για να μου το ποτίσουν
μα ’γιώ εζύασά τους τα λυμπά
τζι ήβρα τα άκαβλα τζιαι λειψιμιά
να μ’ γιασουμογαμήσουν.
Εν θα πεθάνουμεν –
πώς να το κάμουμεν;
Τζιαι γιατί να πεθάνουμεν, γιατί
να βκάλουμεν την ψυσιήν μας με το ζόριν;
Ας πεθάνουν, αφού θέλουσιν θανήν, οι οχτροί μας
οι κορκοί, οι ψύλλοι, οι φτείρες, οι κατσινιόροι
που πίννουν νυχτοήμερα το γαίμαν μας
τζιαι θέλουν να μας κόψουν τζιαι την βλέαν μας.
Εμείς εν θα πεθάνουμεν
γιατ’ είμαστιν Αηλαρκοί, Αυξέντηες τζιαι Αγιονόροι
Κουτσοβέντηες, Κουτσοβλέφαροι, Κανταρο-φόροι.
Ας ασκοπήσουν την πάνταν τους τούτοι
οι άκαβλοι, οι άσποροι, οι πορτοφόροι
τούτοι πον’ μάστουροι τζιαι χασιικλήες, θανατηφόροι.
Εμείς είμαστεν αθάνατοι, κάττοι εφτάψυσιοι, βυζαντινάτοι
κουφάες άνεδρες, που όποιος μας ακκάσει, ακκάννει
θανάτι.*
Να σας το πως απλά, ξικούτσουλλα
για να με καταλάβετε
όμως να είσαστιν την Τζιερκατζιήν στην εκκλησιάν
λλίον πριχού να μεταλάβετε:
Μπορεί να είμαστιν του πάτσου τζιαι του κλώτσου τους
μα είμαστιν ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στους ρότσους τους.
Μπορεί να είμαστιν του λούτσιου τζιαι του κούτσιου τους
μα ο Θεός μας να ’ν’ καλά
έδωκέν μας για σουρμαγιάν*
το κοκκαλούιν του πουπούξιου Του.
Έδωκέν μας την γιασουμιάν
να την έσιει ο πάσα ένας στην αυλήν του
όπως μας έδωκεν τζιαι την ψυσιήν
να την έσιει ο πάσα ένας αθθόν μες στο κορμίν του.
Εν’ να ’ρτει η ώρα, χιναέττισσα*
πον να μυρίσουν τα φιλιά μου
μα εγιώ εν να σου λαλώ, Ασσιχτίρ*
κουρουπέττισσα*, που την φουλιάν μου.
* αμπάλατος (ο): ογκώδης, δύστροπος / ταπατζιά (η): ψάθινη αιώρα για τα ψωμιά, ν’ αερίζονται / σαγνιάζουν (τα ψωμιά): κάνουν σάγνη (μούχλα) / αγνιά (η): η κρούστα (αφρόγαλα) βρασμένου γαλάτου, η τσιππούα του γαλάτου / χιναέττης
(ο): πίκρης, πικράντερος / κουρούπεττος (ο): κούλλουφος /
ασσιχτίρ (άει σιχτίρ): λάμνε να γ…
Ποτίζετε τα γιασουμιά, κλαδέφκετέ τα μανισιοί σας
τζι αντί να σας κλαδέφκουσιν
ας κλαδεφτούν οι αλλοδαποί σας.
Ψεκάζετε τα γιασουμιά,
μυρίζεστέ τα με την αγαπητητζιήν σας
τζι αντί να ξηλειφτείτε εσείς,
ας ξηλειφτούν οι Αμαθουσιανοί
σαν μούγια μεσογειακή
που την ψεκάστιτζιήν σας.
Ώσπου ζιούσιν τα γιασουμιά
ζιει τζι η λευτεροσύνη
γιατ’ η λευτεροσύνη εν’ γιασουμιά
τζι η γιασουμιά εν’ Ρωμιοσύνη.
29 Αυγούστου 2014-09-11
του Ιωάννη του Προδρόμου
* αλλοδαποί: καμία σχέση με τους συνήθεις ύποπτους, από Πακιστανούς έως Ρουμάνους· εδώ μιλάμε γι’ αλλοδαπούς υψηλού επιπέδου, από Ανάν, Κι Μουν, Χάνεϋ και άνω, αυτούς δηλαδή που μια
ζωή κάθονται πάνω.
* Αμαθουσιανοί: καμία σχέση με τους σημερινούς Λεμεσιανούς, τους
ρασπουτινκριμαίους· εδώ μιλάμε για τους Αμαθουσίους, που πρόδωσαν τον Ονήσιλο, τους γραμματείς και φαρισσαίους.
* θανάτι (το): εδώδιμο (ή πότιμο) θανατηφόρο, ψατζιή, π.χ. κώνειο
(Σωκράτη).
* σουρμαγιά (η): το κεφάλαιο (χρηματικό), η μαγιά, το προζύμι.
* Αηλαρκοί (Άης Λάρκος): Άγιοι Ιλαρίωνες
ΤΟ ΓΙΑΣΟΥΜΙ
(συνέχεια - και τέλος)
Η Ρωμιοσύνη εν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει
γιατί ο Θεός, το Γιασουμί, γλέπει την που τα ύψη.
Γλέπε με να σε γλέπουμαι, σσιέπε με να σε σσιέπω
γιατ’ η αγάπη εν’ γιασουμίν, φιλίν τζιαι άγιον σσιέπος.
Το Γιασουμίν εν’ σε σταυρωσιάν, ξύλενην τζιαι κρεμμάται
έτσι κανένας πας στην γην δεν πρέπει να τζιοιμάται.
Έτσι τζιαι εποκαμμάτησες, το Γιασουμίν εν’ να μαράνει
τζι έτσι τζι εμάρανεν ο Αθθός, τζι εσού εν’ να φυράνεις.
Έτσι τζιαι εροχχάλισες τζιαι εδόθης του τζιοιμού* σου
το Γιασουμίν εξέρανεν, τζι εσού τζι οι πόριζοί σου.
Ποτίζετε το Γιασουμί, νερόν που πέντε βρύσες
να δείτε πώς εδράτζιασεν π’ Ανατολές ως Δύσες.
Ποτίζετε το Γιασουμί, νερόν που αρχαίον φρέαρ
να δείτε πώς απογειώννεται σ’ έναν ουράνιον έαρ.
Ποτίστε το, αν το ’βρετε,
με το αθάνατον νερόν του Αλεξάνδρου
να δείτε κάτι γιασουμιά, σαν τ’ άστρη τζιαι της άμμου.
Ποτίζετέ το, αν γρειαστεί, με το γαίμαν της καρκιάς σας
για να σιιλιογρονήσετε τζι εσείς τζιαι τα παιθκιά σας.
* Μπλαιζ Πασκάλ: Ο Ιησούς θα βρίσκεται επάνω στον Σταυρό
(ψυχομαχώντας) ως τη συντέλεια του κόσμου. Μέχρι τότε, κανείς
δεν πρέπει να κοιμηθεί. (Έτσι και κοιμηθήκαμε, συντελείται το
τετέλεσται).
* τζιοιμός (ο): ύπνος
Υπεύθυνος Εκδότης: Β. Ν. Πτωχόπουλος
Eκδόσεις «Αιγαίον»
14
Εν να σας φάμεν νύχταν
εσάς του ΔΗΣΑΚΕΛ. Να
μάθετε να μεν μπλέκεστε με
τα πίτουρα…
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
για το νέο
μου αγόρι
Ένωσις
Γράφει η Έφη Δούση
«Εγώ Διονύσιος Ιερομόναχος
εγκάτοικος Εξαρχείων…»
Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο.
Κι απ’ όπου χαράζει ώς όπου βυθά
τα μάτια μου δεν είδαν τόπο ενδοξότερο
από τούτο το αλωνάκι…
Διονύσιος Σολωμός
Τόπος της δράσης ο πεζόδρομος της Θεμιστοκλέους και χρόνος το 2014. Το Μεσολόγγι δεν πολιορκείται πια(;). Μια κολλητική ταινία σχηματίζει ένα
μονοπάτι κατηφορικό, ξεκινώντας από τη Δερβενίων και καταλήγοντας χαμηλά, λίγο πριν από την
πλατεία Εξαρχείων. Ο κόσμος απλώνεται ανάμεσα
στο μονοπάτι, καθισμένος στα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών, στα πεζούλια, στα παρτέρια ή και όρθιος, υπομονετικός σαν να περιμένει να ακολουθήσει την περιφορά του Επιταφίου. Ελάχιστος απόκοσμος φωτισμός και σε λίγα λεπτά η Όλια Λαζαρίδου, ως άλλος Διονύσιος Ιερομόναχος, «εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου», εμφανίστηκε «για να περιγράψει ό,τι είδε». Η αφήγηση ενός
ξεχωριστού έργου της νεοελληνικής λογοτεχνίας, της
«Γυναίκας της Ζάκυθος», έχει μόλις αρχίσει.
Με κατακτημένη λεπτότητα και βαθιά σεμνότητα στη φωνή και έχοντας οικειωθεί την ιδιαίτερη
γλώσσα του κειμένου, η Όλια Λαζαρίδου καταδύεται στον κρυπτικό, μεταφυσικό, αινιγματικό κόσμο
του Διονυσίου Σολωμού, στον κόσμο της «Γυναίκας της Ζάκυθος». Ο τόνος της φωνής της βιβλικός
(θυμίζει τον λόγο της Αποκάλυψης), μετατρέπει τις
ιδιωματικές λέξεις του κειμένου σε αισθητικές οντότητες, εναλλάσσοντας διακριτικά το ύφος, τις κινήσεις και τις χειρονομίες της ανάλογα με το πρόσωπο που, αφηγηματικά και όχι δραματικά, υποδύεται. Ως Διονύσιος Ιερομόναχος, έρχεται αντιμέτωπη
με τη «θανάσιμη έχθρισα του έθνους» και παρά
την ανημπόρια που αισθάνεται μπροστά στο Κακό, αναμετράται με την εσωτερική και εξωτερική
ασχήμια της Γυναίκας, με αυτήν τη «σατανική συζυγία σώματος και ψυχής». Μάταια ο Ιερομόναχος
αναζητά να ιδεί «αν έπεσε ποτέ η απεθυμία του
παραμικρού καλού» μέσα στην ψυχή της γυναίκας,
συνειδητοποιώντας «πως γυρεύει ένα κλωνί αλάτι μες στο θερμό». Μέσα από μια σειρά οραμάτων μεταφυσικής αγριότητας, ο Ιερομόναχος αφηγείται περιγράφοντας την κακότητα αυτής της γυναίκας και την ανήθικη σκληρότητα με την οποίαν
αντιμετωπίζει τις γυναίκες του Μεσολογγίου που
βιώνουν την προσφυγιά και ζητιανεύουν για τα μωρά και τους εγκλωβισμένους άντρες τους. Ο ζοφερός χαρακτήρας, η μοχθηρή ψυχή της, η φθαρμένη
από το «τηχτικό» μορφή της, οι απιστίες στον άντρα
της, το θανάσιμο μίσος προς την αδελφή της, η αντιπατριωτική της στάση, το αβυσσαλέο μίσος της απέναντι στην Επανάσταση που φτάνει στο να ονειρεύεται «φούρκες, φυλακές και Τούρκους που νικάνε και Γραικούς που σφάζονται» και η φύση
της να γυρεύει το κακό και να το βρίσκει ακόμα κι
εκεί όπου δεν υπάρχει συνδηλώνουν το κακό, όχι
ως φιλοσοφική έννοια, αλλά ως καθημερινή πράξη,
ως ανατριχιαστική απόδειξη της χειρότερης φύσης
που μετουσιώνεται σε πράξη. Ο ποιητής, εκκινώντας από τη γενικότερη σύγκρουση ανάμεσα στο
καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο και αποφλοιώνοντας την ψυχή της μισητής Γυναίκας με
όπλο την πολιτική αλληγορία, θα μιλήσει ή, μάλλον,
θα υπαινιχθεί όλα όσα πολιτικά και ιδεολογικά τον
συνταράσσουν από το 1826 ως το 1833. Ο αγώνας
του ανθρώπου για κάθε μορφή ελευθερίας, ηθικής,
πολιτικής και εθνικής, οι αδελφοφάδες εμφύλιοι πόλεμοι, το όνειδος για την υπονόμευση του συμβόλου
της αντίστασης, ήτοι του αγώνα των Μεσολογγιτών
από τους Έλληνες αδελφούς, η εθνική διχόνοια, η
«φαύλη Διοίκηση» της επαναστατημένης Ελλάδας,
η ιδιοτέλεια των Ζακυνθινών αρχόντων είναι μερικά από τα θέματα που ιχνηλατεί ο ποιητής στο πιο
αινιγματικό κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Συλλαμβάνοντας και μετουσιώνοντας σε ποίηση το
συγκεριμένο γεγονός της πολιορκίας του Μεσολογγίου, μεταφέρεται στο εθνικό για να καταλήξει στο
οικουμενικό, καθώς ο ποιητής προσπαθεί να βρει
«θαράπαψη στις ψυχικές και (εθνικές) υπόθεσες».
Εκτός από τη γοητεία αποκρυπτογράφησης του κειμένου, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη γλώσσα του σωλομικού έργου και κυρίως στη μουσικότητά της. Οι φράσεις του κειμένου διαθέτουν ρυθμό, ενώ υπόκειται σε ένα μέτρο, γι’ αυτό και τα
νοήματα του κειμένου είναι αδύνατο να αποσπασθούν και να ειδωθούν αδιαμεσολάβητα από τη
μορφή του. Ο θεμελιώδης μετεωρισμός του κειμένου,
ανάμεσα σε ποίηση και πρόζα, είναι ο τρόπος που
πραγματώνει τη λογοτεχνικότητά του, εν τέλει την
ισχύ του και τη δραστικότητά του μέσα στον χρόνο. Από την άλλη, η ατόφια δημοτική γλώσσα, που
αφομοιώνει στοιχεία από το δημοτικό τραγούδι και
την κρητική ποίηση διατηρώντας τους επτανησιακούς ιδιωματισμούς, κάνει τον αναγνώστη-θεατή να
εξανίσταται για το βάθος και το εύρος της, με τη
μουσικότητα των φράσεων να αποδεικνύουν ότι «οι
ήχοι είναι του ποιήματος το σώμα». Η «Γυναίκα
της Ζάκυθος» αντιπροσωπεύει ουσιαστικά την άσκηση του Σολωμού στη γλώσσα του λαού του, μια
γλώσσα αγίνωτη, που δεν υπάρχει εκ των προτέρων, αλλά δημιουργείται τη στιγμή που εκφέρεται.
Για να ανυψώσει τη γλώσσα του λαού του στο επίπεδο της ποίησης «υποτάσσεται σ’ αυτήν, ενώ
αποδεικνύεται αρκετός για να την κυριέψει». Το
σολωμικό κείμενο μπορεί να ειδωθεί μόνο ως ένα
ανοικτό κείμενο που σου φανερώνεται, νοηματικά
και γλωσσικά, όσο περισσότερο το ακούς, όσο περισσότερο το διαβάζεις. Η ανοικτότητα του κειμένου αυτού δεν κυρώνεται ως υπεκφυγή προσέγγισής του, αλλά αποδεικνύει την ποιητική έκταση και
δραστικότητά του. Ένα κείμενο γραμματολογικά
αιωρούμενο και υφολογικά αινιγματικό, που γράφτηκε σε αρκετές παραλλαγές για επτά χρόνια και
δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, εξασφαλίζει τη γοητεία και
τη διαχρονικότητά του γιατί «σημαίνει», χωρίς να
αποκρύπτει πλήρως και χωρίς να φανερώνει εντελώς, όλα όσα συνθέτουν τη νεοελληνική ταυτότητα
και συνεχίζουν να βρίσκονται «οπίσω από τον καθρέφτη».
27 Σεπτεμβρίου 2014
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ωραία που είναι
την αυγή,
όταν γλυκοχαράζει
Γράφει ο Χρίστος Πέτρου
Λαϊκό τραγούδι
και στο βάθος… Όμηρος
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2014 (δεκατρία χρόνια από τον θάνατο του Στυλιανού Καζαντζίδη),
είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε τη θεατρική απόδοση του ομηρικού έπους Ιλιάδα, σε
σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και μετάφραση του
Δ. Ν. Μαρωνίτη.
Προσωπικά δεν έχω διαβάσει ποτέ από την αρχή μέχρι το τέλος κανένα από τα έπη του Ομήρου. Μάλλον από τις αναφορές και τις επικλήσεις
στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια από άλλους συγγραφείς ή ανθρώπους του πνεύματος που κατά
καιρούς έχω διαβάσει ή ακούσει (και πολύ λιγότερο από τις μάταιες προσπάθειες των καθηγητών μου να μου μάθουν πέντε πράματα για
τον Όμηρο) διαμόρφωσα, χωρίς πολλά πολλά,
την πεποίθηση που νομίζω έχουμε λίγο πολύ όλοι
οι Έλληνες. Ότι ο Όμηρος είναι μία από τις «βασικές μας τις αρχές».
Από αυτόν αντλούμε όλοι οι μεταγενέστεροι
Έλληνες και όχι μόνο. Εκεί συναντιούνται «οι
τροχιές μας». Κάπου εκεί και με έναν δικό του
τρόπο και το λαϊκό μας τραγούδι.
Καθοριστικό στοιχείο, λοιπόν, που καθιστά το
λαϊκό μας τραγούδι «έργο υψηλής τέχνης», δεν
είναι τόσο η θεματολογία του καθεαυτή, αλλά ο
απλός, άμεσος και ειλικρινής τρόπος με τον οποίον διαπραγματεύεται τα ζητήματα της θεματολογίας του.
Το λαϊκό μας τραγούδι καταπιάνεται ή αναφέρεται, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, σε ζητήματα
που απασχολούν και παιδεύουν το ανθρώπινο
είδος από τη γέννηση του πολιτισμού. Καμιά φορά και νωρίτερα. Ένστικτα και καταστάσεις όπως
ο φόβος και ο αγώνας για την ύπαρξη, συνθήκες
αρχέγονες όπως ο έρωτας και η μοναξιά, τάσεις
υπερβατικές όπως η φυγή ή «ανορθολογικές»
όπως η αυτοκαταστροφή.
Φυσικά, όλες οι τέχνες επί της ουσίας δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να διαπραγματεύονται
τα προαναφερθέντα ζητήματα ή παράγωγά τους,
στη βαθύτερη ή την πιο ρηχή μορφή τους.
Βλέποντας την παράσταση και ακούγοντας τους
διαλόγους-αφηγήσεις, σε πολλά σημεία είχα την
αίσθηση ότι έβλεπα μπροστά μου στην πρωτογενή
και οικουμενικότερη μορφή του τον τρόπο με τον
οποίον και το λαϊκό τραγούδι διαπραγματεύεται τα θέματά του.
Ο κρίκος που
συνδέει δε τον
τρόπο του λαϊκού τραγουδιού
με εκείνον του
Ομήρου είναι η
υπόγεια γνώση
ή, καλύτερα, το
βαθιά ριζωμένο
βίωμα της ματαιότητας, στο
οποίο ωσ τόσο
ενσυνείδητα δεν
γίνεται αναφορά
παρά μόνο σε
κορυφαίες στιγμές. Όταν ο
Αχιλλέας χάνει
τον Πάτροκλο,
όταν ο Χατζηχρήστος λέει με
τη χροιά της ήττας «παλιοζωή, ψεύτη ντουνιά
και παλιοκοινωνία», όταν ο Πρίαμος χάνει τον
Έκτορα και σε λίγο την Τροία, όταν κάηκε και
μια δασκάλα που ήταν άσπρη σαν το γάλα, τότε ο άνθρωπος βρέθηκε γυμνός μπροστά στη μικρότητά του. Δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε άλλο πέραν από το να συνεχίσει απλώς να υπάρχει αγνοώντας τον λόγο!
Σαν γονίδιο που δεν γνωρίζει από πού και από
πότε το κουβαλά, που δεν γνωρίζει ποιος μακρινός του πρόγονος του το κληροδότησε, «πλασμένο από ένα χώμα που δεν ξέρει», λοιπόν,
το λαϊκό μας τραγούδι στις μεγάλες του στιγμές έχει έντονο τον τρόπο του Ομήρου, είναι και
αυτό παιδί του Ομήρου.
27 Σεπτεμβρίου 2014
ΜΠΑΝ ΚΙ ΜΟΥΝ, ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ ΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΚΟΡΕΑΤΕΣ ΑΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ!
Η άλλη
Ένωσις
10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΠΡΑΪΑΝ
Έκλεισαν δέκα χρόνια από τότε που
μας έφυγε ο μεγάλος προπονητής
Μπράιαν Κλαφ, ένας από τους πραγματικά μεγάλους του ποδοσφαίρου.
Όσοι είναι μίας ηλικίας θα θυμούνται
πώς από το μηδέν έχτιζε ομάδες που
σε λίγα χρόνια πρωτοστατούσαν όχι μόνο στην τότε πρώτη κατηγορία της
Αγγλίας, αλλά και στα κύπελλα της Ευρώπης. Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν για
τη στάση του έναντι του σχεδίου Ανάν.
Τον Απρίλιο του 2004, λίγους μήνες πριν
από το θάνατό του και λίγες μέρες πριν
από το δημοψήφισμα, ρωτηθείς για τα
πολιτικά του πιστεύω, είπε και την εξής
απίστευτη κουβέντα: «I don’t like us
meddling in other countries affairs.
Who are we to impose Anan plan’s on
other people?» Αιωνία του η μνήμη.
ΣΧΟΛΙA
l
ΣΧΟΛΙA
l
l Είδα στην τηλεόραση
έναν από τους μεγάλους σκατάες του σχεδίου Ανάν και ανατρίχιασα. Είδα τον Γιώργο Βασιλείου στο μνημόσυνο του Κρανιδιώτη τζιαι ήρτεν μου να
σπάσω την τηλεόρασην.
Ο άνθρωπος δεν παίζεται με τίποτα. Μίλησε για τη βλακεία μας
να απορρίψουμε το
σχέδιο Ανάν με μία
απίστευτη δόση κακίας, σαν να ήθελε οι ξένοι να μας τιμωρήσουν γι’ αυτό – και όντως μας τιμώρησαν. Αντί
να κάτσει έσσω του να παίξει λλίον με
τα αγγονούθκια του, βουρά που πίσω τα μνημόσυνα για να επικροτεί
την ΗΤΤΑ του. Η απόρριψη του σχεδίου Ανάν ήταν απόρριψη της δικής
του πολιτικής σταδιοδρομίας – ή,
όπως είπε ένας βετεράνος δημοσιογράφος, «το αγγούριν έφαν το».
ΣΧΟΛΙA
l Θυμάσ τε πό-
σους επιστράτευσαν για να μας
πιέσουν να ψηφίσουμε το σχέδιο
Ανάν; Το ίδιο έκαναν οι Εγγλέζοι
στο δημοψήφισμα
για την ανεξαρτησία της Σκωτίας.
Μέχρι και ηθοποιούς και σταρ της
Ροκ επιστράτευσαν. Ως και τον
Λόρδο Χάνεϋ είμαι σίγουρος ότι επιστράτευσαν και τον Ντε Σότο και άλλους ανανάδες της περιόδου εκείνης.
Νίκησαν οι Άγγλοι, μόνο που η νίκη
τους είναι πολύ προσωρινή. Σε λίγα
χρόνια, όση αυτονομία και αν δώσουν
στη Σκωτία, η χώρα του Βορρά θα
ανεξαρτητοποιηθεί. Το νερό –και
υπάρχει άφθονο στα Χάιλαντς–
μπήκε στο αυλάκι. Τζι ας γινεί το
γαίμαν σας!
✍ ΠΥΞ ΛΑΞ
l Όποιος είδε το αριστούργημα του Μελ
Γκίμπσον «Braveheart», θα θυμάται τη
σκηνή όπου οι Σκωτσέζοι ευγενείς προδίδουν τον Γουίλιαμ Γουάλας και λιποτακτούν, έχοντας πάρει από τον βασιλιά της Αγγλίας τίτλους, γη και προνόμια. Πάντοτε οι πανούργοι Άγγλοι
εφάρμοζαν την πολιτική του «διαίρει
και βασίλευε», όπου κι αν πήγαν, κατακτώντας εδάφη και τυραννώντας λαούς και έθνη. Το ΑΚΕΛ κάτι ξέρει περισσότερο, αφού ήταν βασικός πρωταγωνιστής στην πολιτική αυτήν των
Άγγλων στην Κύπρο για δεκαετίες. Διόλου τυχαίο που οι ΑΚΕΛες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν εναντίον της απόσχισης της Σκωτίας από το
Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που αποδεικνύεται από μαζικά σχόλια στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης. Βλέπεις, τα γονίδια παίζουν τεράστιο ρόλο. «We are
who we are», όπως λένε σοφά κι οι
Αμερικάνοι…
l Είπε «όχι», λοιπόν, το 55% των Σκωτσέζων στο δημοψήφισμα για αυτονομία. Βγήκε και ο πρόεδρος των παραγωγών ουίσκυ ανακουφισμένος και εξέφρασε την ευαρέσκειά του για το αποτέλεσμα. Οι λόγοι της αποτυχίας ήταν
καθαρά οικονομικοί. Better together και
πούτσες μπλε. Η πλουτοκρατία έκανε
τα πάντα για να μείνει η χώρα στα χέρια των Άγγλων. Το ΔΗΣΑΚΕΛ της
Σκωτίας ψήφισε «όχι». Ο απλός λαός,
ο ρομαντικός Σκωτσέζος πατριώτης που
γουστάρει τη χώρα του ανεξάρτητη ψήφισε «ναι». Φόρεσε την παραδοσιακή
στολή του και, υπό τους ήχους της απίστευτα εύηχης κέλτικης μουσικής του,
θέλησε να δείξει τα περήφανα αρχίδια
του στη βασίλισσα των Άγγλων. Αλλά,
είπαμε, το ΔΗΣΑΚΕΛ της Σκωτίας έκανε όλη τη βρωμοδουλειά.
l Η Σκωτία βγάζει το 15% τουλάχιστον
των ενεργειακών πόρων της Ευρώπης.
Συνάμα, θεωρείται ως ο πιο μορφωμέ-
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Ο Σεπτέμβριος για πολλούς από εμάς σηματοδοτεί την
Αρχή του Έτους, ως εκ τούτου και το Τέλος μιας Εποχής: την τελευταία Θάλασσα ή το τελευταίο Φως. Σηματοδοτεί συγχρόνως, για άλλους, την αρχή της Ινδίκτου.
Ολιγόωρος ύπνος, πρωινό ξύπνημα στην Ομίχλη, διαδρομή στη Λευκωσία με το αυτοκίνητο, Πρώτη εκπομπή
του Λάζαρου Μαύρου.
Συννεφιές. Μνήμη ιδρωμένη του σώματος Ιερή.
Ένα φορτίο με γράμματα, βιβλία, σημειωματάρια, μινιμάλ (ελάχιστα) βαμβακερά ρούχα, ήχοι από ρεμπέτικα
της ψυχής τραγούδια… Τι τα κάνεις αυτά;
Πώς ξεμπερδεύεις με την ψυχή σου; Ένα θερινό κουβάρι νήματος γεμάτο κόμπους.
Ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι την τάξιν
(τη νηφάλια συγκρότηση στην εργασία, τη γαλήνη)…
Τη φαντάζεσαι να εγκαθίσταται αργά, μέρα με την
ημέρα, ομόρρυθμα με το Φως του Σεπτεμβρίου που γίνεται απαλό…
Η μάχη είναι άνιση.
Άλλοι εξαφανίζουν ανενοχικά καθετί, καταχώνοντας
στα ερμάρια τα «άτακτα»: οι επιφάνειες αστράφτουν
γυμνές και «καθαρές». Ανεπιπλέκτως, κάνουν την αρχή.
Υπήρξε και εκείνη η νύχτα που ζήσαμε την ΙΛΙΑΔΑ:
Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
Βλέπεις τον δικό σου Μέγα Θυμό να υποχωρεί μπροστά στη Μήνι του Αχιλλέα, για λίγες ώρες, έστω, ώσπου
να ξημερώσει.
Αλήθεια, ποια ήμουν πριν; Π.Χ.;
15
νος ευρωπαϊκός λαός.
Μια ανεξάρτητη Σκωτία θα μεγαλουργούσε αναμφίβολα.
Αλλά έπιασαν τόπο οι κινδυνολογίες
των Άγγλων και των λακέδων τους. Και
οι κρυόκωλοι Άγγλοι απέφυγαν το έμφραγμα στο παρά πέντε. Βέβαια, η
ιστορία έχει ψωμί ακόμα. Γι’ αυτό κι
έτρεξαν να υποσχεθούν στους Σκωτσέζους νέα προνόμια και καινούργιες συμφωνίες.
l Η ιστορία του κέλτικου έθνους είναι
γεμάτη ηρωισμό αλλά και τραγικές
στιγμές. Σκωτσέζοι, Ιρλανδοί, Ουαλοί,
κάτοικοι του νησιού Μαν και της Βρετάνης στη βορειοδυτική Γαλλία ανήκουν ουσιαστικά στο ίδιο έθνος, αν και
πριν την έλευση του χριστιανισμού (που
σάρωσε τα πάντα στο διάβα του…) οι
Κέλτες είχαν εξαπλωθεί μέχρι και την
ανατολική Ευρώπη. Ό,τι τράβηξαν οι
Σκοτσέζοι από τους Άγγλους το τράβηξαν κι οι Ιρλανδοί σε μεγαλύτερο, βέβαια, βαθμό.
l Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παιχνίδι Σέλτικ-Μίλαν, όταν οι σκληροπυρηνικοί
οπαδοί των Σκωτσέζων ύψωσαν τεράστιες σημαίες της Σκωτίας και της
Ιρλανδίας με τα πρόσωπα του Γουάλας και του Μπόμπυ Σαντς. Ούτε θυμάμαι πόσα ήρθε το παιχνίδι (κι ούτε
και με κόφτει…). Πάντως, η ΟΥΕΦΑ τιμώρησε τη Σέλτικ με 50.000 ευρώ πρόστιμο.
l Και οι Άγγλοι βρήκαν κι έναν άλλον
απρόσμενο σύμμαχο για να κάνουν ζάφτι τους περήφανους Κέλτες. Τον χριστιανισμό. Έβαλαν τους καθολικούς να
σκοτώνονται με τους προτεστάντες. Αντί
να μονοιάσουν και να κλωτσήσουν τον
κώλο του δυνάστη τους, χάθηκαν μέσα
στα ηλίθια δόγματά τους, όπου οι μεν
αποθέωναν τον Πάπα και οι δε τον
έβριζαν. Τελικά (τουλάχιστον στη Δύση), ο χριστιανισμός δεν στάθηκε και
πολύ θρησκεία της αγάπης. Χαίρετε…
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
ΦΙΛΟΝΙΚΙΕΣ I
Εκείνο το βράδυ, ο Αλέξης δέχτηκε μια συντονισμένη
επίθεση από τους φίλους του. Η επιχείρηση έγινε φυσικά αργά τη νύχτα, όταν η συστάδα με τα άδεια
μπουκάλια του ουίσκυ έφθασε τον μαγικό αριθμό. Ο
αιφνιδιασμός της επίθεσης ήταν αρκετός για να καταστείλει κάθε αντίδραση. Και οι τέσσερις έβαλλαν
εναντίον του, ακόμα και ο Μάκης, ο οποίος, ας σημειωθεί, ήταν και ο πιο άπειρος στις λεκτικές αντιπαραθέσεις: «Είσαι ένας μαλάκας, ρε, μια ζωή στους απ’
έξω, μπας και λερωθείς, ένας κόντε ρεπανάκιας, ένα κωλόπαιδο. Μας έπρηξες. Σου φταίνε όλα! Και η μπάλα
και η δουλειά και το φέισμπουκ και οι γυναίκες και τα
πολιτικά. Καλά, ρε φίλε, σου φταίνε αυτά, πες μας, ρε
μαλάκα, τι γουστάρεις!»
Φεύγοντας από το μπαρ, στη γωνία του δρόμου ήταν
στημένη μια ξύλινη κατασκευή, σαν μεγάλο κάδρο:
ράφια στολισμένα με αρκουδάκια, κούκλες και μπουκάλια με ουίσκυ. Μια γιρλάντα από πολύχρωμα λαμπάκια φώτιζε τα εκθέματα. Ένας προβολέας έριχνε
έκκεντρα το φως του σ’ ένα αναποδογυρισμένο κασόνι, εκατέρωθεν του οποίου δύο άντρες καθονταν
σκυφτοί, παίζοντας τάβλι. Παρά την κίνηση του δρόμου
και τον θόρυβο της ηλεκτρογεννήτριας που μούγκριζε
διακεκομμένα, η παρτίδα παιζόταν με όλη την απαραίτητη προσήλωση. Ο Αλέξης καταλήφθηκε από μια
έντονη ζήλια. Του ήρθε ξαφνικά η επιθυμία να φωνάξει: «Αυτό είναι! Γουστάρω τη μαγική αφοσίωση δύο
ταπεινών παικτών ταβλιού». Αντιστάθηκε στην παρόρμηση να σταθεί και να ποντάρει στο καζαντί – στην
πραγματικότητα δεν ήταν ένας παίκτης, αλλά ένας
κλέφτης (των στιγμών). Προχώρησε με ταχύ βήμα.
Αρκετά για απόψε, σκέφτηκε.
Η Σεμέλη τού χτύπησε την πόρτα κατά το μεσημέ-
ρι και μπήκε με όρεξη για κουβεντούλα.Του έριξε μια
σαρωτική ματιά και, μέχρι να φτιάξει καφέ, πληροφορήθηκε τα καθέκαστα. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας και τον ρώτησε, «Αυτό που σου κόλλησε, δηλαδή, ήταν η κουβέντα του Μάκη;», πίνοντας χωρίς δισταγμό την πρώτη γουλιά του καφέ, «ή, μήπως, ότι
σου την έπεσαν όλοι μαζί οργανωμένοι;» Ο Αλέξης
έκανε ένα νεύμα αμήχανο με το χέρι, σαν να παραμέριζε τα επουσιώδη. «Θα έπρεπε να μπορώ να συντάξω μια πρόταση με το “εγώ γουστάρω”…»
Η Σεμέλη τού έριξε ένα πλάγιο βλέμμα και συνέχισε χαμηλόφωνα: «Για να απαντήσεις σε αυτούς ή για
σένα; Ίσως εσένα να σου ταίριαζε να ξεκινούσες με
άλλο ρήμα, ας πούμε “με ενδιαφέρει” ή “ασχολούμαι”».
Ο Αλέξης ξαφνικά δεν ήθελε να δώσει συνέχεια στη
συζήτηση και, κυρίως, ήθελε να αποφύγει το προσφιλές κεφάλαιο της Σεμέλης για τους καυγάδες που δεν
έκανε σαν παιδί στο γήπεδο, για το ξύλο που δεν
αντάλλαξε για να καθαρίσει και για τη φυγή μέσω της
συζήτησης που είναι πλαστή ανωτερότητα και τον κόμπο που του έμεινε.
Πέρασε την παλάμη του στον αυχένα της και της ψιθύρισε κάπου ανάμεσα στο αριστερό αυτί και τη μαστοειδή απόφυση: «Γουστάρεις να κάνουμε έρωτα;»
«Είτε βραδιάζει
είτε φέγγει
μένει λευκό
το γιασεμί».
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Κόρη Έλλη,
μα έγινες τζι εσύ
Σεφερήνα; Πάντως εν
καλή απάντηση για
όσους εκάμαν το «Γιασεμί» δικοινοτικόν
ύμνον!
Αν ο αγώνας της ΕΟΚΑ διεξαγόταν για την Ομοσπονδία αντί της Ένωσης!
Του Θεοχάρη Μασούρα*
«Η ΕΟΚΑ μάς έκανε Τούρκους» είπε
ο Τουρκοκύπριος Ερντογάν, ο οποίος
είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός στην
Αγία Τριάδα Καρπασίας, σε μια ζιβανοσύναξη 15 ατόμων και από τις
δύο κοινότητες, ο οποίος πριν την εισβολή κατοικούσε στα Κόκκινα, περιοχή Μανσούρας και δηλώνει Τήλλυρος.
Ο Ερντογάν πιστεύει στην ειρήνη και στην
επανένωση και θέλει να ζήσει μαζί με τους
Ελληνοκύπριους σ’ ένα ομόσπονδο, διζωνικό, δικοινοτικό κράτος. Πριν τον αγώνα της
ΕΟΚΑ για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ο Ερντογάν ούτε να ακούσει ήθελε για
τη μητέρα Τουρκία. Μετά όμως τον αγώνα
της ΕΟΚΑ, κατά τον οποίον οι Ελληνοκύπριοι αιτούνταν τη μητέρα Ελλάδα, άρχισε
να αιτείται κι αυτός τη μητέρα Τουρκία, λέει με παράπονο. Μήπως οι Ελληνοκύπριοι,
ως πλειοψηφία, δεν είχαν το δικαίωμα να
απαιτήσουν να ενωθούν με την Ελλάδα; Όχι,
το μόνο δικαίωμα που είχαν ήταν να διεξαγάγουν αντιαποικιακό αγώνα, στον οποίον
να μετέχουν και οι Τ/κ, και αργότερα οι Ε/κ,
ως πλειοψηφούσα κοινότητα, να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα και των Τουρκοκυπρίων.
Μήπως στο Σύνταγμα της Ζυρίχης δεν κατοχυρώνονταν τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων και μάλιστα εκ του περισσού, σε
βαθμό μάλιστα που αποκλείονταν από θέσεις στη Δημόσια Υπηρεσία πιο προσοντούχοι Ελληνοκύπριοι, για να ικανοποιηθούν
Τουρκοκύπριοι; Γιατί το 1963 μόνο και μόνο με την πρόθεση του Μακαρίου να αλλάξει 13 άρθρα του Συντάγματος, τα οποία
το καθιστούσαν δυσλειτουργικό, κλειστήκατε στους θύλακες και ακολούθως αποχωρή-
σατε από την Κυπριακή Δημοκρατία; Μου
απάντησε, του απάντησα μέχρι που επενέβηκαν στη συζήτηση όλοι οι συνδαιτυμόνες.
Στο τέλος καταλάβαμε πως όσο ανασκαλίζαμε όσα έγιναν στο παρελθόν, ανακαλύπταμε γεγονότα που αναζωπύρωναν τα πάθη εκατέρωθεν και επομένως δεν είχε σημασία ποια κοινότητα αδίκησε περισσότερο την
άλλη. Το μόνο που έπρεπε να δούμε ήταν
το μέλλον του τόπου μας.
Οι Ελληνοκύπριοι καταλάβαμε επίσης πως
όταν συζητάς το Κυπριακό με Τουρκοκύ-
ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
Ο άνθρωπος που έκανε τα πρώτα πολύ τολμηρά βήματα για να ομοσπονδοποιήσει την
Κύπρο, ο άνθρωπος που έκανε τη διζωνική
παντιέρα της πολιτικής του, ο άνθρωπος που
ήθελε λύση χτες, ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε για να περάσει το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν, ο άνθρωπος που φυγάδευσε τα
χρήματά του για να αποφύγει το κούρεμα
τόσο πατριώτης είναι, που έγραψε καινούργιο βιβλίο για να μας «φωτίσει» τα μυαλά.
Του το έγραψε, φυσικά, ένα άλλο αστέρι της
κυπριακής πολιτικής σκηνής, ο πολύς Νιαζί
Κιζίλγιουρεκ, ο άνθρωπος που μας επέβαλε η Καίτη Κληρίδου και έκτοτε έχουμε στον
κόρφο μας, μέσα στο ίδιο μας το Πανεπιστήμιο, έναν ελληνόφωνο πράκτορα των
τουρκικών συμφερόντων. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν άλλα αστέρια του γνωστού νε-
οκυπριακού κατεστημένου: Ο Μάνθος Μαυρομμάτης, ο Τουμάζος Τσελεπής, Τάκης Χατζηδημητρίου και συντονιστής το πάλαι ποτέ αστέρι του Πολίτη, του ΑΔΗΣΟΚ και της
εναλλακτικής Αριστεράς των γενίτσαρων
Ανδρέας Παράσχος. Όλα αυτά μας τα αναφέρει η Αντιγόνη Δρουσιώτου του Φιλελευθέρου, με αφορμή την ίδρυση του εκδοτικού
οίκου των γενίτσαρων που φέρει τον τίτλο
ΗΕΤΕROΤΟΠΙΑ, δηλαδή ΧΩΡΑ ΤΩΝ
ΠΟΥΤΑΝΩΝ.
ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ
ΟΙ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟ ΙΔΙΟ.
Υ.Γ.: Υπ’ όψιν, ενώ έχουμε εκδώσει 300
βιβλία, η κυρία Δρουσιώτου, ποτέ δεν έγραψε μία λέξη ούτε μας έκανε κάποια παρουσίαση.
ΚΑΘΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
[Θεσσαλονίκη 1984
Αθήνα 2014]
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ’ το
χωριό σου
και μόνο απ’ τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’
το μαγιό
θ’ αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ…
Φοίβος Δεληβοριάς
Κάθε Σεπτέμβρη που επιστρέφω στην
Αθήνα, παρατηρώ ότι κάτι στο φως έχει
αλλάξει. Ο κόσμος τριγύρω λέει ότι ακόμα το καλοκαίρι καλά κρατεί, αλλά εγώ
διαισθάνομαι την αλλαγή που έρχεται.
Πριν ακόμη ξεκινήσουν τα φύλλα να πέφτουν, πριν χρειαστεί να φοράμε ζακετάκι το βράδυ, πριν ακόμα την πρώτη βροχή, το φθινόπωρο έχει μπει.
Το φθινόπωρο, οι άνθρωποι της πόλης
αυτής ασυνείδητα διακατέχονται από μια
μελαγχολία που εμποτίζει την ατμόσφαιρα σαν τη μυρωδιά του υγρού χώματος ή
της σήψης των φύλλων. Σχεδόν σαν να
προαισθάνονται ότι ο Σεπτέμβρης φέρει
πάντα καινούργιες αρχές και μεγάλες
αποφάσεις.
Η Αθήνα είναι πιο όμορφη τον Σεπτέμβρη. Μέχρι να δύσει ο ήλιος, ο ουρανός
αλλάζει δεκάδες χρώματα. Τα βράδια, λιγοστές μόνο οι βόλτες. Στον δρόμο ο κόσμος περπατά ελαφρώς πιο αργά. Σταδιακά το καλοκαίρι σβήνει τα σημάδια
του από πάνω μας.
Ακόμη και οι άνθρωποι της Αθήνας μοιάζουν, με κάποιον τρόπο, πιο όμορφοι τον
Σεπτέμβρη. Ίσως το φως, ίσως η ηρεμία
που τους διακατέχει μετά το ζεστό καλοκαίρι, δεν μπορώ να το εξηγήσω… Πάντως είναι σίγουρα πιο εύκολο να ερωτευτείς το φθινόπωρο στην Αθήνα. Ή και
να χωρίσεις.
Σε αντίθεση με αλλού, το φθινόπωρο
υπάρχει σαν εποχή στην Αθήνα. Δεν είναι μισό καλοκαίρι και μισός χειμώνας.
Οι άνθρωποι που λένε ότι στην Αθήνα
«δεν υπάρχουν εποχές» κάνουν λάθος.
Πάτε μια βόλτα στο κέντρο το απόγευμα πριν δύσει ο ήλιος και θα με καταλάβετε. Ή περπατήστε στον Διομήδειο Βοτανικό Κήπο ένα πρωινό. Η όμορφη πόλη είναι ακόμα πιο όμορφη τώρα. Ακόμα πιο μαγική.
Ν.Π.
(βαφτιστήρα Β.Φ.)
πριους που κατέχουν καλά την ιστορία του
τόπου τους, δεν μπορείς να μην αποδεχτείς
την άποψή τους, ότι αφετηρία των δεινών
της Κύπρου υπήρξε το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950 και ότι ο ελλαδοκεντρικός
αγώνας της ΕΟΚΑ με αμετάθετο στόχο την
Ένωση υπήρξε αφορμή για περαιτέρω διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους! Σήμερα τι κάνουμε και πώς επανενώνουμε την
πατρίδα; Να σας επιστρέψουμε χωριά, πόλεις, μνημεία και εδάφη και να μας παραχωρήσετε πολιτική ισότητα στο νομοθετικό
και εκτελεστικό σώμα, όπως αυτή ορίζεται
στα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Να σας δώσουμε
επίσης νερό και να μας δώσετε φυσικό αέριο. Καταλάβετέ το! Δεν μπορεί να υπάρξει
λύση του Κυπριακού, αν δεν κατοχυρώσει
η Τουρκία τα συμφέροντά της στην Ανατολική Μεσόγειο!
Γιατί η Τουρκία δεν κάνει κάποια βήματα
καλής θελήσεως, παραχωρώντας π.χ. στους
Ελληνοκύπριους την περίκλειστη πόλη της
Αμμοχώστου, με οικονομικά ανταλλάγματα
που θα βοηθήσουν και τους Τουρκοκυπρίους; Η Τουρκία ούτε επείγεται για λύση ούτε ενδιαφέρεται για τους Τουρκοκύπριους.
Θα κρατήσει την Αμμόχωστο και κάθε σπιθαμή γης που κατέλαβε το 1974, για το τελικό δούναι και λαβείν στο πλαίσιο συνολικής λύσης. Εσείς και εμείς πρέπει να λύσουμε το Κυπριακό, όσο υπάρχουν ακόμη
Τουρκοκύπριοι και προτού πλημμυρίσει η
Κύπρος από έποικους. Μόνο με την Ομοσπονδία θα ελέγχεται η παραχώρηση της κυπριακής υπηκοότητας.
Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες του
Ερντογάν για το Κυπριακό, οι οποίες αποτελούν και την πεμπτουσία του χρονίζοντος
προβλήματος.
Για να καταλάβετε καλύτερα τι είναι οι Τουρκοκύπριοι του Βορρά μα
και οι Τουρκοκύπριοι του Νότου
(ΑΚΕΛικοί) που φιλοξενούν τις απόψεις τους στη Χαραυγή διαβάστε αυτήν την άποψη, δημοσιευμένη στη
φυλλάδα του ΑΚΕΛ στις 20/9/2014.
Ίσως καταλάβετε καλύτερα και το
Εθνικωλογικόν μου σημείωμα στη σελίδα 3. Ο συγκεκριμένος Ερντογάν,
το φασιστάκι από τα Κόκκινα, είναι
ο αγαπημένος Τουρκοκύπριος της εφ.
Πολίτης, ένα κλασικό τσιβίτζιιν που
τα θέλει όλα, κυρίως όμως τη νομιμοποίηση της εισβολής με την αποδοχή της ομοσπονδίας εκ μέρους μας.
Τέτοιος είναι ο σουρεαλισμός των
Τουρκοκυπρίων του Βορρά και του Νότου που έχουν το θράσος να λένε πως
η ΕΟΚΑ έπρεπε να αγωνιστεί για την
Ομοσπονδία αντί για την Ένωση. Μα
ποιαν ομοσπονδία, ρε ξημαρισμένοι;
Των 525 ελληνοκυπριακών συνιστώντων χωριών μαζί με τα 93 τουρκοκυπριακά συνιστώντα χωριά; Μα επελλάνετε οξά αποδίδετε στην ΕΟΚΑ μεταφυσικές ιδιότητες που έπρεπεν να
προβλέψει πως θα γίνει η εισβολή και
πως όλοι οι σσιύλλοι θα μαζεύονταν
στον Βορράν; Και μια τελευταία ερώτηση: Αφού ο Ερντογάν δηλώνει Τήλλυρος, τι γυρεύει ένας Τήλλυρος στα
άγια χώματα της Γιαλούσας; Κατάλαβες κυρία Άννα Μαραγκού ποιους βάφτισες Νέους Γιαλουσίτες;
* Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός
Β.Φ.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΖΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΓΙΑΛΟΥΣΑ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 2:30 το απόγευμα
Δωρεάν φαγητό και ποτά
Κοπιάστε και φέρτε και τους φίλους σας
Θεέ μου, έτσι καλοτζιαίριν
μεν μας ξαναδείξεις! Που την μιαν
ο λάλλαρος, που την άλλην ο Αναστασιάδης, εκάμαν μας τζιαι εν ηξέρουμεν
είντα μπου κάμνουμεν! Ευτυχώς που
έρκεται το παζαράκιν να πάμεν στην
Γιαλούσαν να δροσιστούμεν λλίον
τζι εμείς τζιαι τα μυαλά μας!
Έκτακτη συμμετοχή: Σαββάκης και Έλλη

ΤΜΗΜΑ Α 776 ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ 13ης - Link

Κατεβάστε τον χαιρετισμό του Κου. Γιαννάκη Ερρ. Ιωάννου

Επιστημονική Επετηρίδα, Τόμος Θ, 2011.pdf - Αρχική

Τεύχος 07/2013

Τεύχος 08/2013

The ZONE Τεύχος 3 [pdf]

14η Έκδοση - Μηλιά Αμμοχώστου

Τεύχος 01/2011

Τεύχος 05/2011

Τεύχος 10/2011 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

ιανουαριος 2014

Εφημερίδα Δήμου Ιδαλίου

Συνεργατικό Βήμα

Τεύχος 06/2013

Τεύχος 06/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 03/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"