Σκοτώστε τον Κάρογιαν
που έχετε μέσα σας!
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Η Έλλη είναι έγκυος!
Το υπογράφω και το διαλαλώ!
29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 n TEYXOΣ 6 n ΕΤΟΣ 7ο n B΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
κόμματος
κομματόσκυλλο
Είντα που έπαθα
ο καημένος!
Τωρά εν να θέλουν ούλλοι
να με γαμήσουν!
Ακόμα τζι ο Συλλούρης!
σσιύλλα
Δρουσιώτης
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου, Πόπη Ελλαδίτη
Νεολαία
Παρέλλης
Μασκόττα
Ο Φορέας
Συνεργάτες
Ντίνος Μιτσίδης (ζυμαρικά και ποτά),
Μελής Πίττας (χαλλούμια, φέττες και
αναράδες), Πρόδρομος Προδρόμου
(πληροφορίες για κακές συνήθειες
Νίκου Αναστασιάδη), Γιώργος Λιλλήκας
(αντιδιζωνική αρθρογραφία), Ζαχαρίας
Κουλίας (πληροφορίες για ερωτικά
τερτίπια Μάριου Κάρογιαν), Γιώργος
Κολοκασίδης (οικονομική βοήθεια στην
υπόσκαψη του ακελικού ΔΗΚΟ), Ελίτα
Μιχαηλίδου (υλικό για να γράφουμε),
Dave Mills (πληροφορίες για τη
δυσκοιλιότητα του Βρετανού ύπατου
αρμοστή).
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Έρση Χριστόφια, Ερατώ Μαρκουλλή,
Πραξούλλα Αντωνιάδου
Lifestyling
Έρση Xριστόφια, Eρατώ Μαρκουλλή
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε.
Χορηγοί
CIA, Χαραυγή, Μακδόναλτς, Νoble
Energy, Αντρέας Πάντζης, ΘΟΚ BOC και
άλλοι δώδεκα ύποπτοι οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Μακάριος Δρουσιώτης
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Μ.Σ.
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS.
TEL.: 99696969. All rights reserved.
Nothing appearing in Union (and may
your blood become avladjin) newspaper
may be reprinted, reproduced by sex or
transmitted through viri, either holy or in
sin, by any electronic or mechanical
means without prior written permission
from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της «Ένωσις».
Προσοχή, δαγκώνει!
Το επόμενο τεύχος της εφ. Ένωσις θα
κυκλοφορήσει στις 27 Ιουλίου, μέρα Σάββατο, ως είθισται. Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας να στείλουν τα κείμενά
τους εγκαίρως, πριν από τις 20 του μηνός, ώστε και αυτοί και εμείς να πάμε
και λίγες μέρες διακοπές, να φέρουμε
τα μίλια μας.
Καλές διακοπές σε όλους! Και, μην ξεχνάτε, διακοπές μόνο στην Ελλάδα!
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ…
που ήμασταν πλούσιοι;
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Η προσφορά του επόμενου μήνα είναι
όντως πολύ ελκυστική. Με μόνο 10 ευρώ
μαζί με την εφημερίδα,
θα μπορείτε να πάρετε το ΝΤΙΒΙΝΤΙ της
επιθεώρησης ΤΙΒΙ 69
ΓΑΜΑ, η οποία είχε
μεγάλη επιτυχία λίγους μήνες πριν από
την πτώση του Δημήτρη Χριστόφια.
ΠΟΡΕΙΑ ΟΛΕΘΡΟΥ
Μη χάσετε ούτε αυτό το βιβλίο!
Το βιβλίο αποτελείται από δύο ενότητες. Η πρώτη περιλαμβάνει τα σαράντα
(40) εξώφυλλα που κάναμε για τον Χριστόφια στην
εφ. Ένωσις
και η άλλη
έξι κείμενα
διακεκριμένων συνεργατών μας,
όπου ο καθένας αναλύει την πενταετία του
Χριστόφια,
σε μια προσπάθεια να
δώσουν μια
συνολική εικόνα της προσωπικότητας και
της πολιτικής του.
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
ΛΗΔΡΑΣ 58
RNIK ENTERPRISES LTD
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
ΣΚΑΤΑΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μην παραλείψετε να πάρετε
αυτό το βιβλίο!
Γελάσ τε ή
κλάψτε με τα
χάλια μας, αλλά, το πιο σημαντικό, εξεγερθείτε ενάντια σ’ αυτούς
που μας έριξαν σ’ αυτό το
χάλι.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Αυτόν τον μήνα, με μόνο 8 ευρώ μαζί με την
εφημερίδα, σας προσφέρουμε σε επιλεγμένα περίπτερα το βιβλίο
Α Π Ο Ε Λ Ι Σ ΤΑ Σ
ΕΙΝΑΙ, μια χιουμοριστική ματιά στις φυλές των πρωταθλητών
ΑΠΟΕΛιστών.
29 Ιουνίου 2013
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
FANTASTI PAVILLION LTD
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
L&A MERX LTD NO 2
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ
FAST SPACE LTD
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
KUOPIO HOLDINGS LTD
CHRIS CASH & CARRY
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
STOKKOS BROS LTD
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
Αφού καταποντίσ τηκε και ως
εμπνευστής του Σχεδίου Ανάν και
ως αρχηγός κόμματος και ως πολιτικός σοφός, τώρα επανεμφανίζεται
ως… ο αρχηγός της ντρημ τιμ του
Αναστασιάδη, για να χειριστεί το κυπριακό πρόβλημα.
Το βραβείο τού απονέμεται και για
όλα αυτά, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι, παρ’ όλ’ αυτά, είναι ακόμα ένας σκατένος είρωνας.
ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ
Το βραβείο απονέμεται στον Χρίστο
Κληρίδη, για την εμμονή του να είναι ταυτοχρόνως και του Αναστασιάδη και του Χρίστου Κληρίδη του
2004.
Της πούγκας και του εαυτού του
είναι ο άνθρωπος. Προετοιμάζει το
έδαφος για την πολιτική του παρέμβαση, θέλοντας να έχει μαζί του
και τους προδότες και τους πατριώτες. Μόνο που τον πήραν χαμπάρι και οι δύο πλευρές.
ΣΤΡΑΟΣ ΚΑΙ ΑΧΑΠΑΡΟΣ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
Το βραβείο απονέμεται στον Δημήτρη Συλλούρη, ο οποίος ΔΕΝ είδε
ακόμη ότι του έφυγε το 80% του
κόμματός του, μαζί με την ιστορική
ηγεσία. Έμεινε μόνος τώρα να γλείφει απ’ εδώ κι απ’ εκεί, μήπως και
καταφέρει να επισ τρέψει σ τον
ΔΗΣΥ, για… να σώσει και αυτός την
πατρίδα.
Κατακαημένη πατρίδα, τι σου
’μελλε να πάθεις!
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ήταν καλά ψημένος ο Σολωμός,
άραγε, στο κοινωνικό δείπνο; Άκουσα
πως ο Ντάουνερ έκλασεν 2-3 φορές
μετά στο επιδόρπιο τζι είπεν του
Αναστασιάδη «τζιεράστου».
29 Ιουνίου 2013
3
ΑΧΑΠΑΡΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΛΑΜΟΓΙΩΝ
Πέρασαν ελάχιστοι μόνο μήνες από την
άνοδο του Αναστασιάδη στην εξουσία
και το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως
ακόμη και οι συναγερμικοί έχουν καταλάβει ότι η νέα μας κυβέρνηση διαφέρει ελάχιστα από την προηγούμενη.
Είναι κοινή διαπίστωση πως οι συναγερμικοί πολιτικοί, και ειδικά τα κυβερνητικά στελέχη, δεν εμπνέουν περισσότερη εμπιστοσύνη από τους αντίστοιχους του Χριστόφια. Αρκετοί συναγερμικοί κατάλαβαν, μάλιστα, πως
οι δικοί τους θα μπορούσαν να είναι
άνετα και ΑΚΕΛΙΚΟΙ, δηλαδή άρχισαν
δειλά δειλά να κατανοούν αυτό που
εμείς ονομάζουμε, χ ρόνια τώρα,
ΔΗΣΑΚΕΛΙΣΜΟ. Κατάλαβαν, για παράδειγμα, πως ο Αναστασιάδης, παρά
το μπλα μπλα του, είναι πειστικός μόνο όταν αμολάει κανένα κυπριακό
ΤΖΙΑΙ, ακριβώς όπως και ο Χριστόφιας.
Κατάλαβαν πως και οι δύο πολιτικοί
είναι εξίσου χώρκατοι, εξίσου άξεστοι,
εξίσου αχάπαροι, έστω και αν ο ένας
θεωρούσε τον εαυτό του… διανοούμενο
κομμουνιστή και ο άλλος θεωρεί τον
εαυτό του… γαλαζοαίματο Ευρωπαίο.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως αμφότεροι δεν μπορούν να κρατούν ούτε
τις προφάσεις και προδίδονται με τις
πρώτες λέξεις που αρθρώνουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους πολιτικούς του Αναστασιάδη. Παρότι παριστάνουν πως έχουν γεννηθεί
κάπου μεταξύ Μπαθ και Άσκοτ, μόλις
ανοίξουν το στόμα τους και αμολήσουν
δυο προτάσεις, κατανοεί κανείς πως είναι πιστά αντίγραφα του Συλικιώτη,
του Κυρίτση και του Στεφάνου. Πλην
του Χάσικου, φυσικά, που νομίζει πως
είναι σερίφης κάπου στην Άγρια Δύση.
Η ανικανότητα των συναγερμικών πολιτικών δεν έχει να κάνει με τη δύσκολη κατάσταση που κληρονόμησαν από
το ΑΚΕΛ. Έχει να κάνει με τη νοοτροπία που διακατέχει πλέον όλους τους
Κυπρίους, όλους τους Έλληνες. Έχουμε πλέον μια πολιτική και μια πνευματική «ελίτ» που δεν μπορούν να δουν
πέρα από τη μύτη τους. Και αν βλέπουν κάτι, το βλέπουν μέσα από φακούς ασύλληπτης παραμόρφωσης.
Ο Έλληνας της Κύπρου έχει αλλάξει
ριζικώς, όπως έχει αλλάξει και η Κύπρος. Όποιος έκανε τον γύρο του νησιού πριν από τριάντα, ας πούμε, χρόνια
και κάνει την ίδια διαδρομή ξανά τώρα,
θα καταλάβει τι εννοώ. Δεν έχει μείνει
τίποτα όρθιο. Καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι στην Κύπρο μόνο από τυχαία
περιστατικά, που όλο και μειώνονται
όσο περνά ο καιρός, μέχρι, τελικά, να
εκλείψουν. Στη θέση τους εμφανίζεται
και εξαπλώνεται η ιδεολογία του σύγχρονου ευρωπαϊκού παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή.
Αυτή η αλλαγή στο τοπίο, στους ανθρώπους και στις άξιες συνενώνει πολιτικούς και πολίτες σ’ ένα όργιο εθελοτυφλίας (για τους πολίτες) και ξεδιάντροπης απληστίας (για τους πολιτικούς).
Χωρίς όραμα, χωρίς εθνική ταυτότητα και χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη ούτε οι αχάπαροι του ΑΚΕΛ μπορούν να
κυβερνήσουν και να φέρουν εις πέρας
απλές διεργασίες, ούτε τα λαμόγια του
ΔΗΣΥ μπορούν να θέσουν τέρμα στα
προβλήματα του κόσμου. Άλλωστε το
κοινό χαρακτηριστικό και των δύο τάσεων είναι ότι ανήκουν σε μία και μοναδική ιδιότυπη ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΑΦΙΑ.
Αυτή η διακομματική μαφία αποτελεί όντως κυπριακή αποκλειστικότητα.
Πρόκειται για μια βεντέτα όπου η μια
οικογένεια προσπαθεί να εξοντώσει την
άλλη, κι όλες οι δολοφονίες γίνονται για
το κέρδος, για το χρυσάφι και την ανέλιξη της μιας ή της άλλης φάρας. Παράπλευρες απώλειες είναι, φυσικά, ο
ίδιος ο λαός, ο ίδιος ο τόπος.
Αλλά ποιος νοιάζεται πια για τον λαό
και ποιος είναι, άραγε, ο τόπος; Ποιος
είναι αυτός ο λαός που κατοικεί σ’ αυτόν τον τόπο; Είναι οι Έλληνες Ορθόδοξοι, οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας, ή είναι αυτοί που κατέχουν κυπριακά διαβατήρια; Είναι οι πιστοί στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού ή είναι αυτοί που τυλίγουν μια
πλαστική ελληνική σημαία γύρω από
το σώμα τους και βουρούν σαν τους
πελλούς να πανηγυρίσουν για μια επιτυχία στη Γιουροβίζιον; Ποιος είναι αυτός ο λαός; Ο «Κόσμος της Κύπρου»
του Διαμαντή ή οι κατά τα άλλα εθνικόφρονες χωραΐτες των ρόταρυ, των
λάιονς, των μασόνων και των τόσων άλλων κλαμπ τής, κατά τα άλλα, Ορθόδοξης Κύπρου μας; Ποια η διαφορά μεταξύ του κομπλεξικού ακελικού, που
διώχνει υπαλλήλους των Κυπριακών
Αερογραμμών επειδή είναι Ελλαδίτες,
από τον συναγερμικό, που εργοδοτεί
Βούλγαρους επειδή είναι 50 ευρώ πιο
φτηνοί τον μήνα;
Πώς θα αντέξει αυτός ο τόπος, όταν
το όνειρο κάθε Κύπριου –ακόμη και σήμερα, που, οικονομικά, είδαμε περίπου
τον Χάρο τίτσιρο– είναι η ανάπτυξη και
όχι η καταστροφή ενός μοντέλου που
απέτυχε παταγωδώς; Πώς γίνεται να
γκρινιάζουμε για τις ηγεσίες μας, δίχως να απαιτούμε την τελική τους εκθρόνιση; Πώς γίνεται να μην έχουμε κατανοήσει ακόμη πως βρισκόμαστε σε
εμπόλεμη κατάσταση και πρέπει οπωσδήποτε να προστατεύσουμε τον λαό μας
και τον τόπο μας; Μα, δυστυχώς, είτε
με τους αχάπαρους είτε με τα λαμόγια, η ουσία είναι η ίδια: τίποτα δεν
μπορεί να μας σώσει, παρά μόνο ο Θεός και η θέλησή μας για αντίσταση
στους ντόπιους και ξένους Βησιγότθους.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Αναστασιάδης, για να αντιμετωπίσει τη νέα
φάση του Κυπριακού, επιστράτευσε ό,τι
πιο προδοτικό, ό,τι πιο αλλοτριωμένο,
ό,τι πιο ανίκανο, ό,τι πιο εθνικά απαράδεκτο έχει να επιδείξει όχι η παράταξή του, αλλά το συνολικό φάσμα του
ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΟΥ κατεστημένου: από τον
Μακάριο Δρουσιώτη ως τον Κύπρο
Χρυσοστομίδη, από τον Τσιελεπή και
τον Μαρκίδη ως τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο. Προσέξτε! Δεν έφτιαξε μια ομάδα από έγκριτους επιστήμονες και εξειδικευμένους επαγγελματίες, ούτε από
προσωπικότητες με κύρος και πανελλήνια αντίληψη, αλλά μάζεψε όλους
τους λούζερ του Σχεδίου Ανάν. Θυμάστε, πιστεύουμε, ότι τα δύο νομικά κεφάλια της παρούσας ομάδας, δηλαδή ο
Τσιελεπής και ο Μαρκίδης, ήσαν οι
πρωταγωνιστές του «ΝΑΙ» το 2004. Ο
Μαρκίδης, ως ηττημένος, θα έπρεπε να
είχε σκάψει ένα λάκκο για να πάει να
κρυφτεί ή τουλάχιστον να εξαφανιστεί
διά παντός από την πολιτική σκηνή.
Αλλά αυτός όχι μόνο δεν παραιτήθηκε,
παρά τώρα επιστρέφει ως φάντασμα,
για να τελειώσει το… έργο του και να
αποτελειώσει το νησί.
Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Με μια τέτοια ομάδα είναι σίγουρο πως θα αποτύχουν. Γελάει μαζί
τους και το κυπριακό παρδαλό κατσίκι. Θα αποτύχουν. Κανένα σχέδιο αυτής
της ομάδας δεν πρόκειται να περάσει
από τον λαό, όσο κι αν τον πνίγουν τα
χρέη, όσο κι αν θα μας φέρουν το πακέτο του φυσικού αερίου μαζί με το κυπριακό, την κρίση και τα κουρέματά
της. Ο κυπριακός Ελληνισμός, κουτσά
στραβά, πάλι θα τους ρίξει στη θάλασσα, διότι οι ψυχές δεν αλλάζουν εύκολα. Θέλουν χρόνια και χρόνια για να
αλλαξοπιστήσουν.
Είμαστε εδώ, ως Έλληνες, χιλιάδες
χρόνια. Δεν θα μας φάνε λάχανο οι
γραικύλοι μέσα σε λίγες δεκαετίες.
Β.Φ.
ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ… ΚΥΠΡΙΑΚΗ
Χρόνια τώρα ακούμε τις βλακείες περί αυτόνομης κυπριακής γλώσσας και
κάθε χρόνο που περνά φαίνεται ότι αυτή η γλώσσα και οπαδούς κερδίζει και
πιο επικίνδυνες διαστάσεις παίρνει.
Τώρα κάποιοι από το Πανεπιστήμιο
Κύπρου ζητούν να γραφτεί και η επίσημη γραμματική της, για να μπορούν
να την μαθαίνουν πιο εύκολα οι κυπριλλήδες που θέλουν να μιλούν την
κυπριακή γλώσσα στις ακτές του Μακένζη Μπιτς και του Κάβερνος Μπιτς.
Έχουμε ασχοληθεί με αυτό το θέμα
πολλές φορές. Η κυπριακή διάλεκτος
είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής γλώσσας και ως τέτοιο έχει
τον απόλυτο σεβασμό μας. Οφείλου-
με να την προστατεύουμε και να την
αναδεικνύουμε, όχι με τεχνάσματα
και ηλίθιες εκπομπές από την τηλεόραση, αλλά με τα μεγάλα έργα των
λογοτεχνών μας που έγραψαν και τίμησαν αυτήν τη διάλεκτο. Η διάλεκτός μας ΔΕΝ είναι το ΤΖΙΑΙ και το
ΤΣΙΕ που αμολά ο τέως και ο νυν
πρόεδρός μας, ούτε είναι το κυπριακό σκετς, ούτε οι κυπριακές σειρές.
Ακούστηκε ότι στο καραβάνι της κυπριακής γλώσσας συναίνεσε και η κυρία Κουτσελίνη του Πανεπιστημίου
Κύπρου. Η κατά καιρούς εμφανιζόμενη ως η επόμενη υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού πρέπει να πάψει
να παίζει με τη φωτιά. Είχαμε την
εντύπωση πως κάποια επίθετα είχαν
ένα βάρος σ’ αυτόν τον τόπο. Ας μη
ρεζιλέψει το παλιό δικό της. Οι καιροί
είναι δύσκολοι.
4
29 Ιουνίου 2013
ΦΕΡΤΕ ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΑΣ, ΡΕ ΚΥΠΡΑΙΟΙ, ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΖΙΑΙ ΤΟ ΣΩΒΡΑΚΟΝ
ΦΙΜΩΝΕΤΑΙ Η ΦΩΝΗ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Τι συμβαίνει, Μακαριώτατε;
Φιμώνεται η Ελλάδα και φιμώνεται για όλους εμάς τους
Έλληνες... Θύματα της Κομαντατούρ που σιγεί την διαμαρτυρία τους, την φωνή «μας», την ελληνική φωνή στις
ακριτικές περιοχές της Ελλάδας, στον απανταχού ελληνισμό στην οικουμένη που άρδευαν ελληνική ταυτότητα, ήχο
και φως, με την ERT World. Ένα τεράστιο πολιτιστικό κεφάλαιο, κτήμα του ελληνικού λαού, σβήνει μαζί της· κι όλα
παραδίδονται στα παπαγαλάκια των ξενόδοτων μηνυμάτων, στους εμπόρους του εκχυδαϊσμού, στους κυνηγούς του
πλούτου διά των εκπτώσεων κάθε πραγματικής αξίας... Φευ!
Μεταφέροντας εικόνες άλλων «ενόπλων» εποχών, αυτών
της επιβεβλημένης σιγής, τα ΜΑΤ –που περικυκλώνουν τα
στούντιο της ΕΡΤ– προσθέτουν στον τόνο της αντισυνταγματικής βίας, του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», που
αντιπροσωπεύουν τα «διατάγματα» νομοθετικού περιεχομένου, η δυσώνυμος παρακαμπτήριος που μας λοιδορεί με
την υπεξαίρεση του ονόματος «Βουλή» ή του αιματηρά κερδισμένου Συντάγματος, αυτού του χειμαζόμενου, του υπό
Κατοχήν πια τόπου. Ο Παττακός ζει, η ΥΕΝΕΔ επιστρέφει...
Καπνός και σποδός στον αιθέρα που πετούσε ελεύθερη η
ελληνική φωνή. Με τον «τάρταρον ηερόεντα» των καιρών,
πώς τον περιέγραψε «τρεμίζοντα» ο Ησίοδος στην Θεογονία του, ο στίχος του Πινδάρου για τον θάνατο του πυρός που
γίνεται καπνός μάς ήλθε στον νου:
«Αέρα κνίσαντα λακτίζοισα καπνόν,
λιγνύς και αναθυμίασις».
Πώς το ονομάσατε το φίμωμα αυτό, στο δικό σας άχρωμο, ρομποτικό, double speak, κ. Υπουργέ; Πολιτική τόλμη
για την αλλαγή; Σίγουρα, του νοήματος των λέξεων. «Αέρα
το σκότος καλούσιν», σας αναγνώρισε κάποιος Πλούταρχος, χιλιάδες χρόνια πριν.
Όπως στις 27 Απριλίου του 1941, που σίγησε η ελληνική ραδιοφωνία κάτω από τον ήχο των ναζιστικών ερπυστριών,
«ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και
γνωρίζουμε ότι η φωνή που θα ακούμε πια δεν θα είναι ελληνική», θα είναι τα παπαγαλάκια της Κομαντατούρ, οι γερμανοτσολιάδες της νέας Κατοχής: όπως το παγερό πρόσωπο του υπουργού που ανακοίνωσε το αιφνίδιο φίμωμα, μιλώντας με το κλασικό οργουελιανό «double speak» για…
«πολιτική τόλμη που διαθέτει αυτή η κυβέρνηση». Η κυβέρνηση των 19 ήδη υπουργικών «διαταγμάτων» νομοθετικού περιεχομένου. Που έκανε την Βουλή μια θλιβερή παρακαμπτήριο και το Σύνταγμα… απλή πλατεία, πεδίο καταστολής της λαϊκής διαμαρτυρίας...
00.44 Τρίτη το πρωί, 11 Ιουνίου,
έκλεισαν και τον Κεντρικό Σταθμό της ΕΡΤ,
στην Μεσογείων
Η ΕΡΤ σίγησε στην Κύπρο, η Φωνή της Ελλάδος φιμώθηκε,
ο ομφάλιός μας λώρος κόπηκε, ΟΧΙ για να ζήσουμε, αλλά για
να πεθάνουμε τους ξεχωριστούς μας, μοναχικούς θανάτους.
Ακάθεκτος συνεχίζει ο εγκλεισμός των κοινωνικών κοινών, η
νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση των πάντων, ο αποκλεισμός
του δήμου από τον λόγο και τον ορισμό του, ως πολίτη κι ΟΧΙ
ως πελάτη, σε κάθε τι δημόσιο.
Μαύρη η οθόνη, βοά σιωπούσα, την οριστική, την καθοριστική απουσία. Μία λαοθάλασσα, το ξέρω, συνεχίζει την πικρή, τραγουδιστική διαμαρτυρία της για το ξερίζωμα της
ελληνικής καρδιάς, έξω από την αποκομμένη, σιγηθείσα ΕΡΤ
της Μεσογείων.
Θρηνώ, δεν ήταν αυτός ένας άλλος θάνατος στην οικογένεια. Ήταν ο θάνατος της οικογένειας. Της ελληνικής παρουσίας, της παρουσίας της Ελλάδας, με κρατική, με δημόσια και μητροπολιτική μέριμνα, για όλους όσοι, οπουδήποτε της γης, ονομαζόμαστε Έλληνες, σκιρτούμε ελληνικά.
Θρηνώ. Βουίζουν μέλισσες στο κεφάλι μου...
Τίτος Χριστοδούλου
Τα όσα αρνητικά για τον τόπο
συνέβησαν από το 2008, με την
έναρξη της διακυβέρνησης Χριστόφια, μέχρι σήμερα, όπου
βιώνουμε αποικιοκρατικού τύπου καθεστώς, υπήρξαν, παρ’
όλη την τραγικότητά τους, σε
μεγάλο βαθμό αναμενόμενα για
όσους μπορούσαν να αντιληφθούν τον ρόλο των μειοδοτικών μας ηγεσιών. Αυτό που μας
στενοχώρησε πρόσφατα –χωρίς
ωστόσο να μας εκπλήξει ιδιαίτερα, διότι τίποτε δεν μας προκαλεί πλέον έκπληξη– είναι η
στάση της Εκκλησίας και ειδικότερα του αρχιεπισκόπου.
Από την Εκκλησία περιμέναμε
πολλά. Υπήρξε ο στυλοβάτης
του Έθνους στα δύσκολα χρόνια της δουλείας και πρωτοπόρος σε εθνικούς αγώνες. Είναι
ένα από τα τελευταία μας αναχώματα για την αντιμετώπιση
της επελαύνουσας Νέας Τάξης.
Η προσήλωσή μας στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη είναι η καλύτερη θωράκιση απέναντι στις
ξένες επιβουλές. Αυτό, εκτός
από μας, οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν και οι ιεράρχες
μας, οι οποίοι πρέπει να μάθουν
να τιμούν τα ράσα τους
Ο προκάτοχος του νυν αρχιεπισκόπου, ο Χρυσόστομος Α΄,
υπήρξε μια δυνατή εθνική φωνή, καταφερόμενος συνεχώς
εναντίον της ΔΔΟ, σε εποχές
όπου ελάχιστα άτομα ή ομάδες
εκφράζονταν εναντίον της ρατσιστικής λύσης που υποστήριζε η πλευρά μας. Ο Χρυσόστομος Β΄ έδειξε αρχικά να ακολουθεί την ίδια πορεία με τον
προκάτοχό του. Με αρκετό δυναμισμό εναντιώθηκε και στη
ΔΔΟ αλλά και σε πολιτικά κόμματα και πολιτικούς που υποστήριζαν αυτή τη μορφή λύσης,
λαμβάνοντας ενίοτε και πρωτοβουλίες. Επιπλέον, αγωνίστηκε
με αρκετό σθένος εναντίον της
λεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια πρόταση
αφελληνισμού της Παιδείας μας.
Όλα αυτά δημιούργησαν μια
ικανοποίηση στους εθνικά σκεπτόμενους και αυξημένες προσδοκίες από την Εκκλησία.
Τελευταία, όμως, κάτι άλλαξε με τον αρχιεπίσκοπο. Στήριξε ανοικτά την υποψηφιότητα
Αναστασιάδη – επιλογή που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις
μέχρι τότε διακηρυγμένες θέσεις του και με δεδομένο το
αμαρτωλό παρελθόν του συγκεκριμένου υποψηφίου. Η στή-
Ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΖΙΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΗΣ
Ρε Σταυρή, τώρα
που σας κούρεψαν στην Κύπρο,
τι θα κάνεις; Θα ’ρθεις φέτος
στη Μύκονο;
Όι, ρε Μήτσιο.
Εν να δείξω τ’ αρτζίθκια μου δαμαί
στα Περβόλια, παρά στο Σούππερ
Ππάραταϊς. Εν μου έμεινεν δεκάρα,
ρε κουμπάρε.
ριξη που του έδωσε ήταν τέτοια,
που ακόμη και στο θέμα του ενδεχομένου να περνά ο αγωγός
φυσικού αερίου από την Τουρκία, αντί να βγει να πει ότι είναι απαράδεκτο να συζητείται
κάτι τέτοιο, προσπάθησε να καλύψει τον Αναστασιάδη, ανοητολογώντας στα κανάλια.
Δόθηκαν διάφορες ερμηνείες
για τη στάση του, άλλες επιεικείς και άλλες όχι και τόσο τιμητικές. Πριν από λίγες μέρες
όμως προέβη σε ακόμη μία
ενέργεια, που πέρασε σχετικά
απαρατήρητη, αλλά αυξάνει την
καχυποψία μας για τον σημερινό του ρόλο. Γνωρίζω πολύ καλά ότι διάφοροι πνευματικοί άνθρωποι, βλέποντας τα χάλια της
Παιδείας μας και την προσπάθεια αφελληνισμού της, καθώς
και το ξεφύτρωμα διάφορων
αγγλόφωνων ιδιωτικών σχολείων, του πρότειναν τη δημιουργία πρότυπων ελληνικών σχολείων, ακόμη και σε κάθε πόλη. Βλέποντας τον αρχικό του
ζήλο για τα θέματα αυτά, εναποθέσαμε πάνω του πολλές ελ-
πίδες. Όμως με μια πρωτοφανή του απόφαση, πριν από λίγες μέρες, εξήγγειλε διάφορα
«αναπτυξιακά», όπως τα ονόμασε, έργα. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται και η ίδρυση αγγλόφωνου σχολείου στη Μακεδονίτισσα!!!
Αν είναι ποτέ δυνατόν, η
Εκκλησία της Κύπρου, ειδικά
αυτή την περίοδο, να προβαίνει
σε τέτοιες απαράδεκτες ενέργειες. Τι κάνουν οι υπόλοιποι
ιεράρχες; Δεν έχουν φωνή; Δεν
καταλαβαίνουν πού οδηγούν
κάποιοι τον τόπο;
Είναι προφανές, πλέον, ότι κάτι δεν πάει καλά με τον αρχιεπίσκοπο. Θα θέλαμε να ελπίζουμε ότι όλα τα πιο πάνω είναι απλώς απερίσκεπτες ενέργειες. Πολύ φοβούμαστε, όμως,
ότι κάποιοι βρήκαν τον τρόπο
να τον ελέγξουν – και, μέσω αυτού, την Εκκλησία της Κύπρου.
Εναπόκειται στον ίδιο να μας
διαψεύσει με έργα και όχι με
λόγια. Σε αντίθετη περίπτωση
θα μας βρει απέναντί του.
Ο αμετανόητος
ΡΕ ΞΗΜΑΡΙΣΜΕΝΕ…
Ρε ξημαρισμένε Κκάρογιαν, μα πού
επήες τζι εχάθηκες; Έκλεισες το στόμαν σου οξά μόνον τον κώλον σου;
Με ακούμεν σε, με γροικούμεν σε· η
Κύπρος εν άνω κάτω τζι εσού, ο λαλίστατος, εμούλλωσες. Τι να τρέχει
άραγε; Μήπως ετοιμάζεσαι για το περιβόητο συνέδριο του κόμματός σου
ή, μήπως, φοάσαι ν’ αννοίξεις το στόμαν σου τωρά που βράζει το σίερον;
Ό,τι και να τρέχει, είσαι ένας πούττος. Δεν αξίζεις να είσαι πρόεδρος
κόμματος ούτε καν πρόεδρος κομματιδίου. Είσαι ένα ερπετό γλοιώδες και
επικίνδυνο, ένας δημαγωγός ολκής και
ένας ξημαρισμένος. Σε δέκα χρόνια
δεν θα σε θυμάται κανείς, όπως κανείς δεν θυμάται τον Αμπίζα και τον
Τουλούρα.
29 Ιουνίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΣΧΟΛΙA l ΣΧΟΛIA
Άγγελος Εξάγγελος
Αφιερώνουμε τους πιο κάτω στίχους
σε έναν εβδομηντάρη, ο οποίος σε μια
εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης
προσπάθησε να μας πείσει ότι είναι…
ο Διονύσης Σαββόπουλος. Εν τω μεταξύ, ο ίδιος άνθρωπος πήρε μέρος
σε μια απ’
αυτές τις
περιβόητες
«συναυλίες
αλληλεγγύης» σ τη
Λάρνακα.
Όλο γυρνάει, είτε σε
συναυλίες
είτε σε εκπομπές, και
εκμεταλλεύεται το
όνομα αυτού του μεγάλου Έλληνα μουσικού. Και στη
ΝΕΤ, που λέτε, μιλούσε για πατρίδα,
για Ελλάδα, λες κι ήταν ο Νιόνιος.
Μα κανείς δεν σέβεται πλέον τα
πνευματικά δικαιώματα;
«…Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η
καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι – βρε τι του ’ρθε
ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία
Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την
ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν
τ’ αυτιά
μ’ απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του ’παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μη μας πει κανένα».
Ρε μιτσιοί, στες 20 του Ιούλη να πάμεν
ούλλοι έξω που το Προεδρικό να απειλήσουμεν τον Αναστασιάδην ότι, αν φέρει
Σχέδιον Ανάν, εν να πάει που τζειαμαί
που ήρτεν. Τζιαι μετά να πάμεν τζιαι
στο οδόφραγμα.
5
Euskadi Ta Askatasuna
Σαράντα παρά μία...
Είναι πάντα φρονιμότερο να σηκώνουμε εμείς τις κουρτίνες,
πριν τις σηκώσουν οι άνεμοι!
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, «Στιγμές»
Στη μάνα μου, στους θείους μου
και σε όλους τους πρόσφυγες που
δεν έχουν να κάνουν με επιτροπές αποζημιώσεων…
Στις σελίδες αυτής της εφημερίδας έχει γραφτεί πολλές
φορές η σημασία της 20ής Ιουλίου και η ανάγκη που υπάρχει να συνεχίσουν να γίνονται αντικατοχικές συγκεντρώσεις σε όλο το νησί. Φυσικά, ανάγκη υπάρχει να γίνονται
διαδηλώσεις (όχι εκδηλώσεις μνήμης) και στην Αθήνα και
στη Θεσσαλονίκη και στη Θράκη, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Καταθέσαμε ξανά την άποψη πως πρέπει οι συγκεντρώσεις να αλλάξουν χαρακτήρα και να τεθούν κι άλλοι στόχοι,
πέραν των γνωστών. Δηλαδή είναι σημαντικό να μη φωνάζουμε μόνο στα οδοφράγματα εναντίον της ομοσπονδίας
και της κατοχής, αλλά και στο Προεδρικό. Άλλωστε οι πολιτικές μας ηγεσίες είναι αυτές που πρέπει να σταθούν στο
ύψος τους (όσο τους έμεινε) και να πάψουν να συνομιλούν
με τον κατοχικό ηγέτη, ειδικά σε ομοσπονδιακή βάση.
Σήμερα, άλλωστε, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο
την τουρκική κατοχή αλλά και μια άλλη. Αυτήν που μας
επέβαλαν οι ισχυροί της Ευρώπης, τη νέα κατοχή της δανειακής σύμβασης. Φυσικά, δεν είμαστε απ’ αυτούς που
θα ρίξουμε ευθύνες είτε μόνο στη Μέρκελ είτε μόνο στον
Αναστασιάδη είτε μόνο στον Χριστόφια είτε μόνο στους
εαυτούς μας είτε μόνο στο σάπιο κράτος που μας φόρτωσαν το 1960…
Όλοι εμείς, λοιπόν, που αντιλαμβανόμαστε τη σημασία
του αντικατοχικού αγώνα, σήμερα πρέπει να αντιληφθούμε πως οικονομία και Κυπριακό δεν είναι δύο ασύνδετα
ζητήματα. Φάνηκε ξεκάθαρα δε πως ο ΟΗΕ τρέχει για να
κλείσει το Κυπριακό στη βάση όλων αυτών που συμφώνησε ο τέως Πρόεδρος Χριστόφιας και, βεβαίως, με κάτι χειρότερο από το Σχέδιο Ανάν. Κι είμαστε σίγουροι πως δεν
πρόκειται να αντισταθεί ο Αναστασιάδης στις βουλές του
Ντάουνερ και των υπολοίπων… Τέτοιες φιλίες δεν χαλάνε
μ’ ένα έγγραφο.
Επομένως, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε αν είναι πιο
σημαντικό να διενεργήσουμε μια πορεία σ’ ένα οδόφραγ-
μα, όπου θα τραγουδήσουμε τα γνωστά στιχάκια και θα
ολοκληρώσουμε το μνημόσυνο με κάμποσα συνθήματα, ή
να διαδηλώσουμε έξω απ’ το Προεδρικό ενάντια στις υποχωρητικές πολιτικές της ηγεσίας του τόπου και στην οικονομία και στο Κυπριακό, κι ας κατευθυνθούμε μετά στην
Πράσινη Γραμμή. Ειδικά στις 20 Ιουλίου, για να φανεί πως,
αν επιθυμούμε να ανατρέψουμε τα «τετελεσμένα» της τουρκικής εισβολής, οφείλουμε πρώτα να την τερματίσουμε ή
να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε τα μυαλά στη «δική μας
πλευρά».
Διότι, εν τέλει, αυτές τις μέρες δεν έχουμε την ευχέρεια να
διαδηλώνουμε μόνο συμβολικά, αλλά πρέπει να υπάρξει
ουσιαστική αντίσταση και στους ξένους και στους εσωτερικούς εχθρούς μας. Επειδή, αν δεν βάλουμε το πιστόλι
στον κρόταφο των «δικών μας» ταγών, πώς θα έχουμε τα
μούτρα να αντιμετωπίσουμε και τους Τούρκους κατακτητές; Και πώς θα μας μείνει κουράγιο να πούμε πάλι: «Και
του χρόνου στον Καραβά, στις αγκάλες της μάνας μας,
αδελφέ μου…»;
Μας το επισήμανε, ούτως ή άλλως, ο Κούντερα:
«Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι
ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».
Αλ. Μιχ.
ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΚΥΡ-ΓΙΑΝΝΗ
6 ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ… ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ!
29 Ιουνίου 2013
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Παπαγαλίες
Για Πινδάρου ή για Προεδρικό τραβά
η Γωγώ Αλεξανδρινού; Προβάλλουν τα
ΜΜΕ (ζηλώσαντα δόξαν της;)…
Η πολιτικοποίηση των δημοσιογράφων ακυρώνει την εντιμότητα όλου του
πρότερου δημοσιογραφικού βίου; Υπό
τύπον ερωτήσεως. Δεν γνωρίζω τι θα
απαντούσε ο... Βίκτωρας, ξέρω όμως τι
θα απαντούσε ο John Pilger. Του άλλου
ήθους, του “speaking truth to power”...
Κάποιοι όρισαν την διαφορά, παπαγαλάκια μου. Αν δεν ηρέσατε πριν, δεν
θα ηρέσετε τώρα; αναρωτιέται κανείς.
Δημοσιογραφικώς!
Η διαπλοκή, συνεχίζει η ερώτηση, δεν
ξεκινά από τον διορισμό στο Προεδρικό. Προφανέστερον, καταλήγει εκεί!
If possible, make a ‘U-turn’!
If I want to go the wrong way, is this the
right way? Αν θέλω να πάρω τον λάθος
δρόμο, είναι αυτός ο σωστός δρόμος;
Ή, μήπως, αυτός είναι ο δρόμος για
το Προεδρικό;
Οι παραπεταμένοι
της Ελλάδος (ή…
το πέταγμα των πεταμένων)
Αλλά, έτσι Ευαγόρα; Επιμένοντες ελληνικά. Πώς να διασώσεις ελληνικό φρόνημα, διδάσκοντας την «ειρήνη του Καλλία», όταν, μετά την νίκη του νεκρού
Κίμωνα, μας «υπέγραψαν» οι Αθηναίοι, το 449 π.Χ., στους Πέρσες;
Κι εξεγέρθηκε, με τους πενήντα του,
ο Ευαγόρας στην προσπάθεια αφελληνισμού του νησιού και φοινικοποίησής
του από τους Πέρσες, που έπαιξαν το
γνωστό παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε», προωθώντας τους τουρκ...,
ουπς, Φοίνικες.
Κι ακολούθησαν τα πιο ανθηρά ελληνικά μας χρόνια, με την ενεργητική σ’
αυτό πολιτική του Ευαγόρα.
Μας την ξανάκαναν, οι Σπαρτιάτες
αυτήν την φορά, με την επονείδιστη
Ανταλκίδειο ή Βασίλειο ειρήνη, το 387
π.Χ., όταν μας ξαναχάρισαν στον Πέρση βασιλέα, τον Αρταξέρξη.
Επιμείναμε, και πάλι, ελληνικά. Και
τότε, και πάντα, και μετά τον Μπονάνο, τού «Ας σφάζονται, εκεί είναι Κύπρος, εδώ είναι Ελλάδα», επιμένουμε
ελληνικά.
Δεν θα μας τα χαλάσει ένα κουρεματάκι... Ή μια Τράπεζα Πειραιώς. Έτσι;
Πτωχοί και με βούλλα:
Αθθυμάστε που ήμασταν
πλούσιοι;
Υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς
πτωχής χώρας στην Ευρώπη. Πτωχοί…
και με βούλλα, τώρα.
Δυστυχώς, κύριοι, πώς το είχε πει κι
ο Τρικούπης. Επτωχεύσαμεν!
Επίκαιρο και το τραγικωμικό βιβλίο
του Φτωχόπουλου (με το όνομα): Αθθυμάστε που ήμασταν πλούσιοι;
Σαν χθες. Δεν γνωρίζω αν η χώρα αυτή έχει μέλλον. Δεν δείχνει, πάντως,
εκτός κι αν με τους παλιούς μας τρόπους, όπως δείχνει το παρελθόν μας:
Φόρου υποτελείς, πραγματιστές, στον
Σαργώνα, τον Ακενατώνα, τον Άκορι,
τον Μεγάλο Βασιλέα. Όπως βρούμε, κι
όπως μας εύρει, πορευόμαστε. Κάποιοι από μας, οι παντός καιρού, ξέρουν
πάντα να ευημερούν. Κατά... Αμαθούντα μεριά, εκεί όπου κρεμούν και τα
κομμένα κεφάλια των Ονησίλων.
Κι εμείς, οι Θαλήδες, οι αιθεροβάμονες,
της Κασσιόπειας και των Πλειάδων. Η
Google μάς πάει βόλτα στα αστέρια, στο
διαδίκτυο, διαδραστικός χάρτης 100.000
αστέρων. All4you.gr… Θα εννοήσετε,
τώρα, πόσο ανόητο είναι να ονομάζετε
τους «σελέμπριτις» αστέρες;
Oι αναστέλλοντες
αστέρες…
Μείζον θέμα δημιουργείται, εν τω μεταξύ, από την ενέργεια του γενικού εισαγγελέα Πέτρου Κληρίδη να αναστείλει την ποινική δίωξη του γιου του, που
εκκρεμούσε ενώπιον του Επαρχιακού
Δικαστηρίου... Για οδήγηση σε κατάσταση μέθης και με αφαιρεμένη την
άδεια…
Nille Prosequi – Για να μάθουμε πώς
ασκείται, ή δεν ασκείται, ειμή μόνον
επιλεκτικά, η δικαιοσύνη στην Κύπρο.
Όπως με κάτι οδοντικά εμφυτεύματα
κάποιου βοηθού εισαγγελέα, φίλου του
τότε Προέδρου – ενθυμείσθε. Συγκρίνω με τις πολύ μικρότερες αφορμές της
παραίτησης, προ ετών, στη Βρετανία,
του παντοδύναμου Υπουργού Εσωτερικών, του Μπλάνκετ, επειδή είχε κάνει
ένα τηλεφώνημα για να «σπρώξει» μία
αίτηση. Κατάχ ρηση εξουσίας, his
position was untenable. Άγνωστα αυτά
τα αγγλικά εδώ…
Όπως και η «τσίπα», που (σταθερό
το παράπονό μου) υπάρχει μόνο εκεί
όπου εμείς δεν την αντέχουμε: στο βραστό το γάλα. Πουθενά αλλού.
Και για να αντιστοιχίσετε: για το ίδιο
αδίκημα, γνωστή μου περίπτωση στην
Αγγλία βρέθηκε να εκτίει εξάμηνη ποινή κοινοτικής εργασίας – να ξεσκατίζει
γριές, μ’ άλλα λόγια.
Βίκτωρ Invictus
«Η επίλυση του Κυπριακού δεν συνδέεται ούτε με την κρίση ούτε με το φυσικό αέριο», μας δηλώνει ο Αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι
μας δηλώνει το αφεντικό του.
Ω, Βίκτωρα, ούτε εσύ, φαίνεται, είσαι
συνδεδεμένος με τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Εσύ, απλώς, λες ό,τι σου λένε
να πεις. «Εξαπανέκαθεν» έτσι ήρεσες
πάντα, ώστε να αρέσεις τώρα...
Κύπριο εμπόριο:
Πάρε χαλκό, δώσε ασήμι!
Γελούν οι Ομηριστές με την σκηνή στο
Ζ, 196 κ.εξ. της Ιλιάδας, όπου ο Γλαύκος ανταλλάσσει τα χρυσά του όπλα με
τα ορειχάλκινα του Διομήδη. Χρύσεα
αντί χαλκείων, που λέει η παροιμία.
Παλιά υπόθεση! Τα χάλκινα σε τα μας,
της Αλάσιας οι μάγκες. Ανάμεσα στις
επιστολές του βασιλιά της Αλάσιας
προς τον Φαραώ Αμένοφι Δ΄, που βρέθηκαν στο Τελ-ελ-Αμάρνα, είναι και μία
στην οποία ο Κύπριος βασιλιάς εξηγεί
στον Αιγύπτιο «αδελφό» του ότι του
στέλνει… μόνο 500 τάλαντα χαλκού,
γιατί ο Νεργκάλ, ο (Ασσύριος) θεός του
θανάτου, έχει φάει όλους τους εργάτες
του χαλκού, στον δύσκολο, από τότε,
έως θανάτου, «κούσπο στο Μιτσερό»...
Έστω και λίγο αργότερα από τον
πρώτο διδάξαντα, ο Κύπριος βασιλιάς
ανανεώνει τη διομήδεια παράδοση με
την… υπερτιμολόγηση του μπρούντζου,
του νηλεούς χαλκού. Ζητεί, σε αντιπροσφορά, «μεγάλη ποσότητα αργύρου, ασημιού».
Ταλαντούχος, από κάθε άποψη, ο δικός μας. Πάρε μπακίρι, δώσε ασήμι.
Και καμπόσο. Ο Σταυράκης του 16ου
προ Χριστού αιώνα.
Δεν αλλάξαμε, είναι στο αίμα μας...
Χάλκεα αντί χρυσείων
Διαβάζομαι. Επηρεάζω. Όχι πάντα στο
καλό, προσέξτε κι εσείς λίγο. Εκεί που
τα γράφαμε αυτά, για τον «ταλαντούχο» Κύπριο βασιλιά, διαβάζουμε στην
ελλαδική εφημερίδα Βήμα τον τίτλο
«Χαλκός σαν Χρυσάφι»!
Να, λοιπόν, που τον χαλκό ορέγονται
σήμερα ληστές στην Ελλάδα, λεηλατώντας σιδηροτροχιές, χαλκοσωλήνες νερού ου μην και γκαζιού (συνέβη κι αυτό!) για να τον ανταλλάξουν με... χρυσάφι! Μέχρι και τα καντήλια από τους
τάφους κλέβουν!
Εγώ φταίω. Κινώ τις αγορές! Παρακολουθείτε ανελλιπώς στην Ένωσι τα...
οικονομικά μας δελτία!
Πού θα πει «Όχι»
η κυβέρνηση του δικού μας
«δεν είμαι yes man»;
Μέτρα ανανεούμενης και εντεινόμενης
κοινωνικής αγριότητας ξαναζητεί η
Τρόικα στην Ελλάδα. Ζητεί μάλιστα και
ιδιωτικοποίηση των συμμοριών που θα
τα εφαρμόζουν, μπας και υπάρξει μόδιον κοινωνικής ευαισθησίας –τι λέγω;
φόβος λαού– στην κυβέρνηση που θα
τα επιβάλει.
Μπαίνει μπροστά η απαίτηση, η μηχανή δηλαδή, της μαζικής κατάσχεσης
ακινήτων, ώστε να φτιάξουν χαρτοφυλάκιο για τα επόμενα παιχνίδια τους
οι ξένοι σπεκουλαδόροι οργανισμοί.
Στην Ελλάδα αυτά, που δείχνει... τον
δρόμο.
Στην Κύπρο έφτασε ήδη από τις 10
Ιουνίου η Διαβουλέσκου, ζητώντας κατάσχεση και κρατικών ακινήτων. Κι ο
Χάρης δηλώνει: «Θα εφαρμόσουμε όλο
το πρόγραμμα», ό,τι δηλαδή μας διατάζουν, «διότι… “δεν είμαστε yes men”.
Κι ο ευφημισμός του ξεπουλήματος και
στην Ελλάδα και εδώ: για την... “ανάπτυξη”, για “να πάει ο τόπος μπροστά”!
«Δεν υπάρχει κοινωνία», που θα έλεγε η Θάτσερ. Υπάρχει μόνο “επικοινωνία”, που θα έλεγε ο “his master’s voice”
Βίκτωρας...
ΜΙΚΡΑ ΣΧΟΛΙΑ
l ΤΟ ΡΙΚ δεν πρέπει ν’ ανησυχεί.
Ο Σαμαράς της Κύπρου δεν πρόκειται να το κλείσει. Θα του κλάσει φυσικά για να μυριστεί τις πιέσεις του Λουκή και του Χατζηκωστή, αλλά δεν θα το κλείσει.
l Θυμάστε που το ΡΙΚ έκανε
σκληρούς αγώνες για να μην προβάλλεται η ΕΡΤ στην Κύπρο; Τώρα κάνει συναυλίες υπέρ της ΕΡΤ.
Με ποιους καλλιτέχνες; Μα με αυτούς, που τότε δεν ήθελαν να δουν
τους ππουστοκαλαμαράδες να
προβάλλονται στην Κύπρο;
l Είδα και αυτό το περιβόητο
πρόγραμμα του ΣΙΓΜΑ για τους
νέους που σπονσοράρει το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας, με αυτόν τον γάαρον τον καθηγητή, που μιλά στους μιτσιούς
εις στην κυπριακήν διάλεκτον τζιαι νομίζει πως έτσι έρκεται πιο
κοντά τους. Αζούλεψεν ο Χατζηκωστής με την επιτυχίαν του ΡΙΚ
και του ΜΕΓΑ με τις εκπομπές
στην κυπριακή διάλεκτο τζιαι τωρά θέλει να τσιμπήσει τζιαι ο ίδιος
λίγο μέλι που την πίτταν. Σε 20
χρόνια, εάν δεν μπει ένα χαλινάρι
σ’ αυτήν την υπόθεση, η κυπριακή
γλώσσα θα είναι πια η επίσημη
γλώσσα των κυπριλλήδων και θα
ψάχνουμε για το λάθος.
l Οι ελάχιστοι ποιητές που έχουν
απομείνει να χρησιμοποιούν σωστά την διάλεκτό μας και να γράφουν σ’ αυτήν διαμάντια της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως είναι ο
Πασιαρδής, ο Κ. Βασιλείου και η
Παπαονησιφόρου, οφείλουν να μιλήσουν τώρα και να υπερασπιστούν την διάλεκτό μας, η οποία
στα χέρια αυτωνών όλων των κυπριλλήδων κακοποιείται. Αυτοί
ίσως εισακουστούν, εμάς δεν μας
ακούει κανείς.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΣΧΕΔΟΝ ANEKOTO
Δύο χωρκανοί εκάθουνταν στον καφενέ του κ. Αντώνη στο Παλαιχώρι
τζιαι πίνοντας τον καφέν τους εσχολιάζαν τζιαι την επικαιρότητα. Όταν
έφτασαν στο ζήτημα του Λίο, του
σιύλλου του Αναστασιάδη, ο ακελικός λαλεί του άλλου: «Κάλα ρε κουμπάρε, εν αντρέπεται να έσιει τον
σιύλλον του
μες στο Προεδρικόν που κυκλοφορούν τόσοι ξένοι τζιαι
επίσημοι; Εν
καταλαβαίνει
ότι το Προεδρικό εν κάμνει για ζώα;»
Ο χωρκανός
του εθύμωσεν τζιαι, με αναμμένα τα
λαμπάκια του, απαντά του: «Κάλα
εσένα ο σιύλλος σε πείραξεν; Εσείς
πέντε χρόνια είσιετε τον γάαρον ν’
αλωνίζει μες στο Προεδρικό τζιαι εν
είπετε κουβέντα, τωρά επείραξεν
σας ο καημένος ο Λίο;»
Το πιο σπουδαίο όμως δεν είναι
αυτό, αλλά το σχόλιο του ακελικού
καφετζή που ήταν το εξής: «Μα ο
Χριστόφιας είσιεν γάαρον μες στο
Προεδρικό; Όι, εν το ήξερα τούτον!»
29 Ιουνίου 2013
ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ + ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ = ΛΑΒ ΦΟΡ ΕΒΕΡ!
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ...
EΡT – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Δεν θα ασχοληθώ με τις δυο γελοίες
πτυχές του κλεισίματος της ΕΡΤ. Η
πρώτη γελοία πτυχή είναι η υποστήριξη της απόφασης να κλείσει η ΕΡΤ και
μάλιστα με τον συγκεκριμένο τρόπο,
από τους οπαδούς του Αντώνη Σαμαρά. Η δεύτερη πτυχή είναι αυτή των διαφόρων «επαναστατών» που έχουν αναγάγει την ΕΡΤ σε νέο Πολυτεχνείο και
την ίδια την ΕΡΤ σε εθνικό κανάλι παγκόσμιας εμβέλειας. Δεν θα ασχοληθώ
με τα αυτονόητα και των δύο περιπτώσεων. Η ΕΡΤ δεν έπρεπε να κλείσει με
αυτόν τον τρόπο, ούτε όμως είναι άμοιρη ευθυνών γιατί φτάσαμε σ’ ένα τέτοιο σημείο, που ο πρωθυπουργός της
χώρας να την κλείνει χωρίς να σκέφτεται το μέλλον της χώρας και το δικό του.
Τα καλά και τα κακά της ΕΡΤ είναι
γενικώς γνωστά σε πολύ κόσμο και ειδικά στους σκεπτόμενους ανθρώπους
όλων των παρατάξεων. Τώρα φωνάζουν οι επαναστάτες για να υπερασπίσουν τη λεγόμενη ΔΗΜΟΣΙΑ τηλεόραση, τη στιγμή που όλοι γνώριζαν
ότι κάθε άλλο παρά δημόσια ήταν.
Εδώ βρίσκεται το στοίχημα: Μπορούμε να έχουμε μια ποιοτική τηλεόραση που όντως να είναι δημόσια και
κυρίως ΕΘΝΙΚΗ και ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ;
Μπορούμε να έχουμε μια τηλεόραση
στην υπηρεσία του ελληνικού λαού και
όχι στην υπηρεσία της εκάστοτε κυβέρνησης και της εκάστοτε κομματικής
ελίτ; Μπορούμε να έχουμε μια δημοκρατική, πολυφωνική και τοπικά προσανατολισμένη τηλεόραση και όχι ένα
υδροκέφαλο ίδρυμα των Αθηνών;
Δυστυχώς η ΕΡΤ, παρ’ όλες τις προσπάθειες κάποιων να στήσουν κάτι το
διαφορετικό, δεν φάνηκε άξια των
προσδοκιών μας. Ήταν ένα ελεγχόμενο
ίδρυμα παραπλάνησης και εξαπάτησης
του λαού, μάλιστα με τη βούλα του επίσημου ιδρύματος του κράτους. Ποιος
από μας μπορεί να ξεχάσει τον επαίσχυντο και πρωταγωνιστικό ρόλο που
έπαιξε η ΕΡΤ για να περάσει το Σχέδιο Ανάν; Τι και τι δεν σκαρφίστηκε η
ΕΡΤ για να περάσει η τουρκοποίηση
της Κύπρου; Με τι πάθος και με τι ζήλο επιστρατεύτηκαν όλα τα αντικυπριακά καθήκια για να αμολούν ψέματα, ανακρίβειες και ανιστόρητες
μπούρδες απ’ αυτό το κανάλι; Αν αυτό τότε ήταν εθνικό κανάλι, τότε επιτρέψτε μου να πω ότι έπρεπε να κλεί-
σει από τότε. Ας αφήσουμε όμως την
Κύπρο, διότι πολλοί μπορεί να ισχυριστούν πως η ΕΡΤ δικαιούταν να έχει
μια τέτοια στάση, διότι η Κύπρος είναι άλλο κράτος και δεν αφορά την
Ελλάδα. Δεν ασπάζομαι αυτήν τη θέση.
Ως Έλληνας διεκδικώ την Κύπρο, όπως
διεκδικώ όλα τα κατεχόμενα εδάφη μας
και εντός συνόρων και εκτός. Μα η
ΕΡΤ δεν έχει κάλο μόνο με την Κύπρο.
Την ΤΡΟΪΚΑ, τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και την
εθνική μας υποτέλεια στους εταίρους,
στους Τούρκους και τους Αμερικανούς
δεν είναι το ΜΕΓΚΑ Κύπρου ή το
ΣΤΑΡ ΠΑΚΙΣΤΑΝ που πρόβαλε, αλλά
η ίδια η λεγόμενη δημόσια τηλεόραση.
Η ΕΡΤ, για λόγους δημοσίου συμφέροντος και για λόγους καθαρά εθνικούς, πρέπει να επαναλειτουργήσει
ΑΜΕΣΩΣ. Απ’ εκεί και πέρα, μια επιτροπή εθνικά σκεπτόμενων ανθρώπων
πρέπει να θέσει τέρμα στην ασυδοσία
και να στήσει ένα όντως εθνικό κανάλι που να εξυπηρετεί, όχι τις κυβερνήσεις και τους σταρ των δημοσιογράφων, αλλά τον ελληνικό λαό. Το πρόβλημα της ΕΡΤ δεν είναι ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ, ούτε λύνεται με τη λογική
Δευτερά, επαρχία Λευκωσίας
Παρότι τη Δευτερά την αγαπάμε, διότι
είναι η γενέτειρα δύο αγαπημένων μας
ποιητών και παρότι σήμερα, σε μια
ακτίνα δέκα μιλίων από το χωριό, ζουν
τέσσερις από τους πιο σημαντικούς ποιητές ολόκληρου του Ελληνισμού, εν τούτοις αρχίζουμε αυτήν την αρνητική στήλη για τα χωριά μας με τη Δευτερά, με
την ελπίδα ότι θα συνετιστούν και θα
αλλάξουν νοοτροπία.
Η Δευτερά, έως προσφάτως, ήταν η μάνα των ΚΑΪΣΙΩΝ. Τα πιο ωραία και εύγεστα καϊσιά τα γεννούσε η γη της Δευτεράς. Τρώγαμε τα καϊσιά, τις υπέροχες
κούννες τους και, όσοι ήταν τυχεροί και
είχαν μανάδες που ήξεραν να κάνουν
γλυκά, απολάμβαναν και ένα από τα καλύτερα γλυκά του τόπου μας, άσε τις
μαρμελάδες που μοσκοβολούσαν.
Τώρα οι Δευτερκώτες ξερίζωσαν
ΟΛΕΣ τις καϊσιές. Δεν άφησαν ούτε μία
για δείγμα, για να ξέρουν οι μελλοντικές γενιές τι ήταν αυτό το φρούτο· διότι, όταν έλεγες ΔΕΥΤΕΡΑ, ο νους όλων
μας πήγαινε στα καϊσιά και όχι στα κακόγουστα σπιτάκια των νεόπλουτων.
Συνεχίζουν, όμως, οι Δευτερκώτες να
κάνουν τον ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΚΑΪΣΙΟΥ, όπως
έκαναν κάθε χρόνο. Μόνο που τώρα
αγοράζουν –άκουσον άκουσον– τα καϊσιά από τα Πέρα. Αν είναι δυνατόν! Αυτό θα πει αλλοτρίωση.
Φέρτε τον νουν σας, ρε Δευτερκώτες.
Δεν είναι μικρή η τιμή να παράγεις τα
καλύτερα καϊσιά της Κύπρου και πιθανόν όλης της υφηλίου. Ξυπνάτε, ρε
χωρκάτες!
που ήμασταν πλούσιοι
του συνδικαλισμού των τριών χιλιάδων
υπαλλήλων της. Πρέπει να αλλάξει όραμα και οικονομικό μοντέλο. Δεν γίνεται ένας υπάλληλος να παίρνει 1.000
ευρώ και κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι και στελέχη να παίρνουν αστρονομικά ποσά. Ούτε γίνεται ο ΛΑΪΚΟΣ
μας πολιτισμός να παρουσιάζεται ως
ΦΟΛΚΛΟΡ, ούτε γίνεται να ξεφτιλίζεται εν ονόματι μιας ηλίθιας λογικής ψυχαγωγίας. Ούτε γίνεται η ΕΡΤ να είναι το καταφύγιο του κάθε κομπλεξικού ελληνόφοβου δημοσιογράφου.
Έλεος πια. Ο Ελληνισμός αξίζει καλύτερης τύχης. Αξίζει μιας εθνικής δημόσιας τηλεόρασης που θα σέβεται την
Ιστορία και τις παραδόσεις του ελληνικού λαού. Και όταν λέμε ελληνικού
λαού, δεν εννοούμε μόνον των Αθηναίων και των Πελοποννησίων, αλλά
ΟΛΩΝ των Ελλήνων, ακόμη και αυτών
που νομίζουν ότι είναι Έλληνες και
Ορθόδοξοι, όπως εμείς οι Κύπριοι, οι
Πόντιοι, οι Ρωμυλιώτες, οι Μικρασιάτες,
οι Βλάχοι, οι Σαρακατσαναίοι, οι κάτω Ιταλιώτες, οι Βορειοηπειρώτες και
άλλοι.
TA ΑΧΑΪΡΕΥΤΑ ΧΩΡΚΑ ΜΑΣ
7
Β.Φ.
l Αθθυμάστε που άμαν μας ελάλεν η
γεναίκα πως έσιει φίλον, εν εχωρίζαμεν, γιατί εσκεφτούμασταν πόσον
δύσκολον ήταν να μοιράσουμεν ούλλα μας τα πράματα;
l Αθθυμάστε που άμαν εφκάλλαμεν
καμμιάν κάφκαν, εγοράζαμεν της τζιαι λλία χρυσαφικά, για να την έχουμεν ικανοποιημένην;
l Αθθυμάστε στην Αθήναν που άμαν
ο ταξιτζιής ελάλεν μας πως μια χαρά
είμαστεν εμείς στην Κύπρον, εδιούσαμεν του ένα μεγάλον πουρπουάρ,
άμπα τζιαι φκάλουμεν τον ψεύτην;
l Αθθυμάστε που ανακαλύψαμεν τα
κκαφέ τζιαι τους ξένους καφέδες τζιαι επιερώνναμεν τους πεντέξι ευρώ
τζιαι εν εδιαμαρτυρούμασταν;
l Αθθυμάστε που με ψύλλου ππήδημαν επηαίνναμεν στο Λονδίνον για
να μας εξετάσει κανένας γιατρός του
Χάρλυ στριτ τζιαι επ’ ευκαιρίας να
ψουμνίσει τζιαι κανένα θκυο φουστάνια η κυρία;
l Αθθυμάστε που εμπήαμεν το φαΐν
που τον κώλον στους μιτσιούς μας
τζιαι ύστερα επαίρναμεν τους στον
γιατρόν τζιαι ελάλεν μας ο διαιτολόγος να τους στείλουμεν στο μπόντυλαϊν;
l Αθθυμάστε που επαραγγέλλαμεν
τζιαι ένα μπέρκερ για το καττίν μας,
για να μεν έσιει
ψυχολογικά προβλήματα που
εν να μας
θωρεί εμάς
να τρώμεν;
l Αθθυμάστε
που ούλλοι οι
καθώς πρέπει
χωραΐτες εκάμναν ππάρτυ
έσσω τους τζιαι μπροσ τά
που εν ο κήπος
ανάφκαν κάτι
δάδες μεγάλες τζιαι εντυπωσιάζουνταν οι οικιακές βοηθοί που εκάμναν
τες προετοιμασίες;
l Αθθυμάστε που οι χωραΐτες εκάμναν ππάρτυ έσσω τους για πενήντα
άτομα τζιαι εστοίχιζεν τους 200 ευρώ το άτομο, διότι εφέρναν τζιαι ορχήστραν, εφέρναν τζιαι κκλόουν για
να παίζουν τα μωρά τζιαι εφέρναν
τζιαι κανέναν κωμικόν να τους κάμει σάτιραν;
l Αθθυμάστε που άμαν κανένας ερώταν να μάθει την τιμήν κάποιου προϊόντος ή εδέσματος ή ποτού σε έναν
εστιατόριον, εθεωρούσαμεν ότι είναι
ππιντής;
l Αθθυμάστε που όλοι οι αντιπρόσωποι ξένων προϊόντων περιωπής
ήταν πολλά αππωμένοι, διότι έστω
τζιαι ένας πελάτης να έμπαιννεν την
ημέραν στο μαγαζίν τους εκάμναν
την πάζαν τους;
l Αθθυμάστε που οι στράτες ήταν
γεμάτες ταπέλλες ΠΩΛΕΙΤΑΙ τζιαι
εν είσιεν ούτε μιαν ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ;
l Αθθυμάστε που εν ηξέραμεν την
λέξην ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ;
l Αθθυμάστε που ενομίζαμεν πως οι
ΑΓΡΟΤΕΣ ήταν, ας πούμεν, η αγορά
του Αγίου Αντωνίου;
l Αθθυμάστε που εν ηξέραμεν ότι η
Κύπρος μας έσιει θκυο τρεις σιιλιάες οικονομολόγους;
l Αθθυμάστε που ενομίζαμεν ότι η
λέξη ΥΦΕΣΗ σημαίνει ότι εν έσιει
τρικυμίαν;
l Αθθυμάστε που εν επέρναν που τον
νουν μας ότι ήταν δυνατόν να παττίσουμεν;
l Αθθυμάστε που πολλοί Κυπραίοι,
άμαν εβλέπαν τραπεζίτην, εθεωρούσαν ότι είναι ένας έντιμος άνθρωπος
που προσέχει τα χρήματα μας;
Μακάρι να μας πει κανένας
ξανά πως η Ομόνοια εν έσιει σχέση με το
ΑΚΕΛ τζιαι τον Χριστόφκια. Τζιαι ίσιαλλα
να σας κλείσει η ΟΥΕΦΑ, να ησυχάσουμεν…
8
vasosftohopoullos.wordpress.com
29 Ιουνίου 2013
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ... που ήμασταν πλούσιοι;
Προς κυβερνώντες και
αντιπολιτευόμενους σκατάες
Γκόου μπακ, ρε σκατάες, γκόου μπακ, εν θωρείτε ότι πάτε λάθος;
Γκόου μπακ, γαμώτο! Εποφκάλετέ μας!
Επήρετε τον λάθος δρόμο τζιαι συνεχίζετε να πορεύεστε
προς την καταστροφή!
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
5 EYΡΩ
Αθθυμάστε που ο Αναστασιάδης τζιαι ούλλοι οι Συναγερμικοί εδεσμεύκουνταν ότι δεν θα δεχτούν κανέναν κούρεμαν;
l Αθθυμάστε που ελαλούσαμεν το ψωμάκιν ψουμίν;
l Αθθυμάστε που μετά το 1970 εν είσιεν πιον μισές πίττες
σουβλάκιν τζιαι έτσι ξαφνικά εμφανιστήκαν πάλε; Γιατί
άραγε;
l Αθθυμάστε που πολλοί Κυπραίοι, άμαν ήμασταν στην
ύπαιθρον τζιαι ετρώαμεν σούβλαν, ερεούμασταν δυνατά, για
να δείξουμεν την ευχαρίστησήν μας τζιαι τον νουν μας;
l Αθθυμάστε που ούτε εδιανοούμασταν να πάμεν εις τον
κασάπην τζιαι να παραγγείλουμεν έναν τέταρτον του κιλού
κεϊμάν;
l Αθθυμάστε που πολλά χωρκάτικα σπίθκια είχαν ειδικήν
αποθήκην για τες πύρες, τα νερά τζιαι τα αναψυκτικά;
l Αθθυμάστε που ο Δρουσιώτης επούλαν τα βιβλία του
μέσω της Χαραυγής;
l Αθθυμάστε που ο Παναγιώτου που την ΕΟΚΑ ΒΗΤΑ
επετάχτηκεν στον ρεαλισμόν του Κληρίδη;
l Αθθυμάστε που οι
Συναγερμικοί, μιτσιοί τζιαι μιάλοι,
Λευκωσιάτες τζιαι
Λεμεσιανοί, ενομίζαν
πως αν φκει σ την
εξουσίαν ο Αναστασιάδης εν να κάμουν
την πάζαν τους;
l Αθθυμάστε που ο
Πρόδρομος έκαμεν
αντιαναστασιαδικόν
κόμμαν;
l Αθθυμάσ τε που
εβάλλαμεν τα ριάλια
μας στα ταμεία προνοίας τζιαι ενομίζαμεν
ότι έτσι ήμασταν τζιαι
προνοητικοί;
l Αθθυμάστε που εν
επερνούσεν που τον
νουν μας ότι κάποιος
μπορεί να έρτει να βάλει το σιέριν του μες στην πούγκαν
μας, να μας πιάει τα ριάλια μας, να τσιμπήσει τζιαι τον κώλον της γεναίκας μας;
l Αθθυμάστε που αγοράζαμεν εισαγόμενα κκεράζια τα
Χριστούγεννα 15 ευρώ το κιλόν;
l Αθθυμάστε που εκόφκαμεν πρώτην θέσην καμμιάν φοράν
στην Σάιππρους Έαργουεϊς, διότι ήταν ΜΟΝΟΝ 50 ευρώ
παραπάνω τζι εν εθέλαμεν να αρκέψει την μουρμούραν η
γεναίκα;
l Αθθυμάστε που επαίρναμεν θκυο τζιαι τρεις σιιλιάες ευρώ στες διακοπές, άμπα τζιαι γίνει τίποτε τζιαι τελικά φάμεν τα ούλλα;
l Αθθυμάστε που εφέρναμεν χαλιά που την Συρίαν επειδή
ήταν πιο φτηνά, τζιαι ούτε που μας έκοφτεν το εισιτήριον
ή τα μεταφορικά;
l Αθθυμάστε που εστέλλαμεν τα κοπελλούθκια μας ταξίθκια στην Ελλάδαν τζι άμαν έρκουνταν πίσω, επαίρναμέν
τα τζιαι θκυο φτομάδες στο Λονδίνον;
l Αθθυμάστε που εκάμναμεν μήνες του μέλιτος στις Μπαχάμες;
l Αθθυμάστε που εβάλλαμεν 50 τζιαι 100 ευρώ στο φακελλούιν του οποιουδήποτε γάμου;
l Αθθυμάστε που για κάθε γάμον εδιούσαμεν της γεναίκας
επιταγήν να πάει να πιάει τζιαινούρκον φόρεμαν, άμπα τζιαι δει την η άλλη τζιαι κουτσομπολέψει;
l Αθθυμάστε που εν εχάνναμεν γάμον διότι ήταν να ’χουν
να λαλούν για λλόου μας τζι επαίρναμεν τζιαι φακελλούιν
σε ούλλους;
l Αθθυμάστε που εν επηαίνναμεν στους γάμους μόνον για
να φάμεν τζιαι να πιούμεν μούχτιν;
l Αθθυμάστε που τα κουστούμια των γαμπρών τζιαι τα
νυφικά των νύφων ήταν πολλές σιιλιάες ευρώ;
l Αθθυμάστε που εδιούσαμεν του σσιυλλομπάσταρτου 100
ευρώ κάθε Σάββατον για να πάει να ψουμνίσει που την
Μακαρίου;
l Αθθυμάστε που ό,τι εισφοράν είσιεν, εδιούσαμεν έναν εικοσάρικον, άμπα τζιαι πει ο γνωστός μας πως εν εδώκαμεν;
l Αθθυμάστε που σε κάθε φώτα εδιούσαμεν ριάλλια για
τον ραδιομαραθώνιον, επειδή άρεσκέν μας η γκόμενα που
έκοφκεν τους λαχνούς;
l Αθθυμάστε που κάθε Χριστούγεννα επιάνναμεν δώρα
των μωρών τζι εδιούσαμέν τους τζιαι πενήντα ευρώ που
πάνω;
l Αθθυμάστε τα πενηντάευρα;
l Αθθυμάστε που άμαν επηαίνναμεν εξωτερικόν, επεριπαίζαμεν τους ντόπιους ότι ήταν φτωσιοί τζιαι εφωνάζαμεν
μες στες στράτες «Σάιππρους Σάιππρους»;
l Αθθυμάστε που στο εστιατόριον επαραγγέλλαμεν νέαν
μπουκκάλλαν κρασίν πριν ακόμα τελειώσει η πρώτη, έτσι
για να μεν νομίζει ο σερβιτόρος ότι εν περιποιούμαστεν
τους ξένους μας;
l
29 Ιουνίου 2013
ΚΥΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ, ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ;
ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΡΑΡΗ
How soon is now?
J. Kriste, Master of Disguise,
The Age of Now
Tίμαιος: Αργήσαμε να ασχοληθούμε με
τον δίσκο αυτό, δεν νομίζεις; Κυκλοφόρησε το 2012.
Κριτίας: Τον Δεκέμβριο του 2012, για
να είμαστε ακριβείς. Οπότε σαν το El
Camino των Black Keys, που κυκλοφόρησε Δεκέμβριο του 2011 και έπαιξε στα
καλύτερα του 2012, θεωρώ ότι είμαστε
έγκαιροι.
Τ: Κριτίας, κυρίες και κύριοι! Που μου
ακούει και Black Keys. Ο πιο γηραιός
χίπστερ στην υφήλιο.
Κ: Τι είναι χίπστερ, νεανίζοντα Τίμαιε;
Τ: Χίπστερ είναι σαν χάμστερ αλλά με
πιο περιποιημένο τρίχωμα. Λοιπόν, στο
διά ταύτα.
Κ: Λοιπόν στο διά ταύτα, το άκουσα
καμιά δεκαριά φορές, διάβασα και τους
στίχους δυο τρεις φορές, τους είδα και
λάιβ στον «Αντωνάκη»–
Τ: Σου θύμισε τα νιάτα σου το Κοσμικό Κέντρο «Αντωνάκης», ε;
Κ: Εμ, αυτό είναι το κακό με τα νιάτα.
Δεν λεν να ξεχαστούν, τα μαλακισμένα.
Τ: Και ποια η ετυμηγορία σου;
Κ: Η ετυμηγορία μου είναι πως τουλάχιστον κρατάνε πολύ λίγο και έτσι δεν
έχεις να θυμάσαι και πολλά πράματα.
Τ: Κριτία, συγκεντρώσου. Εννοώ ποια
είναι η ετυμηγορία σου για το άλμπουμ.
Κ: Άλμπουμ; Άκου, άλμπουμ… Χρησιμοποιούμε ακόμη αυτή τη λέξη; Τέλος
πάντων. Βασικά, ας αρχίσουμε από τα
εύκολα. Αν αποκλείσεις το μέταλ και το
πανκ, θα δυσκολευτείς να κατατάξεις
κάπου τον δίσκο. Η ραχοκοκαλιά είναι,
μάλλον, η αμερικανική φολκ–
Τ: Αυτό που τα τελευταία δεκαπέντε
χρόνια λέμε Americana ή το φολκ από
τα ’60s;
Κ: Η αρχιτεκτονική της αρμονίας, το
flower-power / από-την-πόλη-έρχομαικαι-στην-κορφή-κανέλα πνεύμα των στίχων και η ηπιότητα της έκφρασης όζουν
σιξτίλας, αλλά η πλουμιστή ενορχήστρωση, ο στιλβωμένος ήχος και η ευρεία
χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας παραπέμπουν μάλλον σε Americana.
T: Σαφές. Συνέχισε.
Κ: Και πέρα απ’ αυτά, πατάει στην
dream pop, στην alternative country, στη
νεο-ψυχεδέλεια, στο progressive ροκ–
Τ: Στο progressive ροκ;
Κ: Ναι. Όχι με τον τρόπο των Yes και
των E.L.P., βεβαίως, βεβαίως.
Τ: Ακουστικό progressive ροκ με τραγούδια στα τέσσερα λεπτά;
Κ: Ναι, Τίμαιε. Μπορεί να λείπουν τα
πλήκτρα και τα σόλο, αλλά το προοδευτικό χτίσιμο των κομματιών διά των
συχνών εναλλαγών στα ακόρντα και διά
της ποικιλομορφίας των μελωδιών, δεν
εντάσσεται σε αυτό που λέμε progressive
ροκ;
Τ: Χμμμ, έτσι κι έτσι. Τέλος πάντων,
εγώ θα έβλεπα κοινές συντεταγμένες με
την progressive ροκ στην προσπάθεια
εντυπωσιασμού του ακροατή διά μιας
βιρτουοζιτέ και ενός ανοικονόμητου
show-off συνθετικών ικανοτήτων.
Κ: Θα φθάσουμε και σ’ αυτό. Περίμενε,
όμως. Δεν θες να μάθεις ποια τραγούδια
ξεχώρισα;
Τ: Ω! Συγκρατείς και τίτλους τραγουδιών, στην ηλικία σου;
Κ: Ασφαλώς και όχι. Θα σου πω τη θέση τους στο cd.
T: Να μαντέψω ποιο θα μου πεις. Το 5,
σίγουρα.
Κ: Ναι, αλλά είναι τόσο καλό κομμάτι,
που δύσκολα παίρνεις το χρίσμα του
μάντη. Το 5 είναι καταπληκτικό κομμάτι.
Τ: Λέγεται «The City That Rules Our
Minds».
K: ’Ντάξει, λες και θα το θυμάμαι κι
αύριο. Και για να εξαντλήσουμε τις αναφορές σε genres, αυτό δεν είναι σχεδόν
ambient;
Τ: Είναι. Και για να εγκαινιάσουμε τις
αναφορές σε άλλους καλλιτέχνες, αυτό
δεν θα μπορούσε να είναι το κομμάτι
που ξέχασαν να ηχογραφήσουν οι
Radiohead μεταξύ του Kid A και του
Amnesiac;
Κ: Ο εξυπνακίστικος τρόπος που αυτές
εκφέρονται αδικεί τη βασιμότητα των
παρατηρήσεών σου.
Τ: Ευχαριστώ. Αλλά τώρα που είπες
Radiohead, το «In the Garden» –συγγνώμη, το 11 ήθελα να πω– δεν έμοιαζε ολίγον υπερβολικά με το «No
Surprises»; Να σου πω επίσης πως ξεχώρισα το «At War». Αυτό, με βάση την
Κρίτεια ταξινόμηση, είναι το 4.
Κ: Δεν το καλοθυμάμαι το 11 – σαν νανούρισμα μου φάνηκε και μάλλον αποκοιμήθηκα και, εν πάση περιπτώσει,
προσπαθώ να ξεχνάω κάθε μέρα το No
Surprises. Πάντως, σαν Led Zeppelin
ήταν το 4.
Τ: Ναι, σαν αγουροξυπνημένοι Led
Zeppelin, που μόλις άνοιξαν τα μάτια
τους σ’ ένα δωμάτιο χωρίς ηλεκτρικό
ρεύμα.
Κ: To riff ήταν εντελώς Jimmy Page.
Ωραίο κομμάτι, πάντως. Επίσης μου
άρεσε και το 6.
Τ: Σαν να μεταδίδουμε κλήρωση του
Λόττο είμαστε, σεβάσμιε Κριτία. Το
«Magnificent Blues», λες. Ναι, ειδικά το
κρεσέντο στο τελευταίο ενάμισι λεπτό
είναι όντως magnificent. Τέλος πάντων,
συμφωνούμε πως η τριπλέτα 4-5-6 είναι,
λίγο πολύ, όλος ο δίσκος;
Κ: Ναι. Αυτά και ακόμα ένα. Ένα που
μοιάζει με Jeff Buckley.
Τ: Το 8 λες. Όντως, σαν να βγήκε από το
Grace ήταν αυτό.
Κ: Εξαιρετικό. Αλλά επειδή πολλά κομπλιμέντα μοιράσαμε, να πούμε και τι
δεν μας άρεσε;
Τ: Να πω αυτό που μισοείπα ήδη; Εκ
συνόλου δεκατριών τραγουδιών, υπάρχουν τέσσερα εξαιρετικά τραγούδια και
τα υπόλοιπα...
Κ: Τα υπόλοιπα είναι… αναξιομνημόνευτα;
Τ: Ας μην είμαστε τόσο στρογγυλεμένοι. Τα υπόλοιπα, αν εξαιρέσεις μερικές καλές ιδέες και κάποιες ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, δεν λένε τίποτα – τέλος πάντων, εμένα δεν μου είπαν τίποτα. Οι στίχοι, εσύ που τους διάβασες και δυο τρεις φορές, τι λένε;
Κ: Δυστυχώς, οι στίχοι δεν είναι το φόρτε του J. Kriste.
T: Καλά, δεν είναι και προς θάνατο. Τόσοι και τόσοι, ικανότατοι κατά τα άλλα,
τραγουδοποιοί δεν μπορούν να σκαρώσουν δυο στιχάκια της προκοπής.
Κ: Δεν διαφωνώ. Αλλά, βρε παιδί μου,
όταν κατεβάζεις τόσο την ένταση, όταν
σε πολλά μέρη απλώς η μουσική συνοδεύει σαν χαλί τη φωνή, αναμένεις πως
η φωνή, δεν γίνεται, θα λέει κάτι άξιο
λόγου, όχι; Όταν συστήνεσαι ως singersongwriter πρέπει να μπορείς να αιτιολογήσεις όλα τα μέρη της εξίσωσης.
Αλλιώς γράφε ορχηστρικά κομμάτια ή
μελοποίησε χαϊκού.
Τ: Είσαι πολύ αυστηρός. Αλλά πες μας
κανένα παράδειγμα των στίχων, να καταλάβουμε τι εννοείς.
Κ: Θα μου επιτρέψεις να μην το κάνω.
Αφενός, δεν βρίσκω τον λόγο για περαιτέρω δημόσιο ψόγο και, αφετέρου,
δεν έχω κανένα καϊλέ να στοιχειοθετήσω αυτό που είπα. Είναι η γνώμη μου
και ας το αφήσουμε ως εδώ. Όποιος θέλει, ας πάρει το cd να διαβάσει το βιβλιαράκι. Εσύ;
Τ: Εγώ δεν διάβασα τους στίχους, αλλά
το αυτί μου, όντως, δεν έπιασε να ακούγεται κάτι το σημαίνον ή το πνευματώδες ή το ελκυστικό. Και εδώ ξεκινά το
δικό μου πρόβλημα.
Κ: Εξηγήσου, Τιμ.
Τ: Ένιωσα ότι δεν μπορούσα με τίποτα
να συνδεθώ με τα τραγούδια. Ένιωσα
ότι κάποιος έβαλε σκοπό να με θαμπώσει με τη συνθετική και οργανοπαικτική του αρτιότητα –το οποίο, ειρήσθω, κατάφερε σε κάποιο βαθμό– αλλά δεν ασχολήθηκε καθόλου με το αν
9
Νιόβη – Τουρκική Εισβολή
στην Κύπρο ’74
θα με κερδίσει ως ακροατή. Διεκδικεί
τον θαυμασμό μου και τον έπαινό μου,
αλλά δεν έχει –δεν τον ενδιαφέρει να
έχει– την αγάπη μου. Κατάλαβες;
Κ: Νομίζω. Είναι κάπως αυτάρεσκη, κάπως ναρκισσευόμενη δουλειά, αυτό δεν
λες;
Τ: Αυτό. Συν μια δόση σοβαροφάνειας.
Κ: Ναι, ρε παιδί μου, και είναι πολύ
κρίμα. Ειδικά άμα τους έβλεπες live, θα
έμενες με το στόμα ανοιχτό. Όλη αυτή
η πόζα, όλο αυτό το pretentious πράγμα,
γιατί;
Τ: Δεν την έχει ανάγκη.
Κ: Δεν την έχει, όχι. Αδικεί τον εαυτό
του. Να δώσω ένα τελευταίο παράδειγμα: διαβάζοντας το βιβλιαράκι που
συνοδεύει το cd, μέτρησα είκοσι ένα (νομίζω) διαφορετικά μουσικά όργανα και
δεκαεννιά (νομίζω) διαφορετικούς οργανοπαίχτες.
Τ: Να σε προλάβω: Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν;
Κ: Ε, μα συγγνώμη! Τόση ποικιλομορφία,
τόσος πλουραλισμός, τόση πληθωρικότητα για τόσο ελάχιστη συναισθηματική
αποκομιδή. Λίγο σαν show-off κάνει.
Τ: Θυμάσαι τον Αρανίτση; «Το τζιτζίκι
μας–»
Κ: «Το τζιτζίκι μας, όχι δεν είναι ο
Όσκαρ Ουάιλντ της Μεσογείου».
Τ: Τον τίτλο τον έπιασες; Η Εποχή του
Τώρα;
Κ: Αλλά δεν έχει τίποτε το τωρασινό –
ούτε ως μελωδία ούτε ως στίχος. Αντιθέτως, αν είναι κάτι, είναι κάργα ρετρό.
Τ: Μήπως τότε είναι αυτοσαρκαστικός
ο τίτλος;
Κ: Δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοσαρκαστικό κοκαλάκι στο σώμα του J. Kriste,
πίστεψέ με, τον έχω δει live.
T: Όταν καταφεύγεις σε αγγλισμούς, είναι ένδειξη πως κουράστηκες. Να το
κλείσουμε, λοιπόν. Αν ήσουν κριτικός σε
μουσικό περιοδικό, με ποιο tag-line θα
συνόψιζες την ακρόαση του πονήματος;
Κ: Υπάρχουν ακόμα μουσικά περιοδικά; Τέλος πάντων, κάτσε να σκεφτώ…
Τ: Να σου πω εγώ, που το σκέφτηκα
ήδη. «Μια επίδειξη πολυπραγμοσύνης,
η οποία συχνά επιφέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα και μάλιστα με εξαίσιο τρόπο, αλλά πιο συχνά καταλήγει
σε μια ωραιοπαθή ομφαλοσκόπηση».
Κ: Μπορώ καλύτερα. «Αυτό το άλμπουμ θα ήθελε πολύ να είναι ένα καλειδοσκοπικό ενύπνιο μελωδιών και τεχνοτροπιών και επειδή αυτός που το θέλει πάρα πολύ είναι ταλαντούχος υπάρχουν στιγμές που πράγματι είναι. Τις
περισσότερες, όμως, στιγμές δυστυχώς
εκπίπτει σε ένα μισοκοιμισμένο παραμιλητό μουρμουρητών και τρόπων».
Τ: Κριτία, θα σε πουν ξινισμένο κωλόγερο.
Κ: Ας με πουν και Τίμαιο, Τίμαιε. Τα
λέω από αγάπη, γιατί σιχάθηκα να βλέπω ταλαντούχους πλην οιηματίες νέους
να βαυκαλίζονται. Έκλαβέ το ως την
παρακαταθήκη μου προς τις μελλοντικές
γενεές.
Τ: Κάποιος να τους συνεφέρει. Το νέο
βιβλίο του γερο-Κριτία, φίλες και φίλοι.
Αυστηρώς για προπετείς νέους και για
όσους αισθάνονται προπετείς ή νέοι. Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα φαρμακεία.
Κ: Δίπλα απ’ το σταντ με τα μπιμπερό
και τις πιπίλες.
Τίμαιος και Κριτίας
Δεν έχασε μόνο τη μάχη
Έχασε περισσότερα από τη μάχη.
Μια Νιόβη δίχως δάκρυα.
Πέταξαν αίμα και ζωή
πίσω από τον άπιαστο τοίχο του σκοταδιού.
Ξέθαψαν τα παιδιά της απ’ το πηγάδι
μ’ ορθάνοιχτα τα στόματά τους
έτοιμα να τη φωνάξουν.
Κράτησε την ψυχή τους με το φιλί της.
Να ζωντάνευαν στην αγέννητη κραυγή τους
με τη διορία μιας μέρας.
Το ακτινοβόλο μικρό όραμα
από καπνό και παραλήρημα.
Είναι στην ανημποριά των ηττημένων,
να τους ξεγελούν
πλάσματα με χέρια αλαβάστρινα
μορφές μιας γλυπτικής που τους σκότωσαν.
Όταν δεν ξεπλένουν το κακό
με δάκρυα συντριβής
άσβεστη μένει η φωτιά στα μάτια.
Η δύναμή τους ακατάργητο πένθος.
Ο Γιώργος Μοράρης έγινε γνωστός και
στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κύπρο,
όταν πρόσφατα οι αρχές των Βρυξελλών
απαγόρευσαν ένα ποίημά του, για… να
μην κακοκαρδίσουν την τουρκική κοινότητα των Βρυξελλών.
Ο Μοράρης δεν ανήκει στην αριστερά,
όπως ο Μολέσκης, ούτε στην ευρύτερη
αριστερά, όπως ο Ζαφειρίου, ούτε στους
προοδευτικούς διανοουμένους, όπως ο
Πιερής. Γι’ αυτό και ξαφνιαστήκαμε όταν
ακούσαμε πως η Μορφωτική Υπηρεσία
του Υπουργείου Παιδείας διάλεξε ένα δικό του ποίημα για να εκπροσωπήσει την
Κύπρο στην Ευρώπη. Ξαφνιαστήκαμε,
διότι ο Μοράρης, παρότι δέχτηκε κάποιο
βραβείο από το κυπριακό κράτος –από
ματαιοδοξία, μάλλον– δεν είναι κρατολάγνος νεοκύπριος. Αντιθέτως, ο ποιητής
εθνικός είναι και κριτικά βλέπει τα κυπριακά, νεοκυπριακά και αριστερίζοντα
ιδεολογήματα.
Φαίνεται ότι είτε τον διάλεξαν κατά λάθος είτε κανένας υπάλληλος έστησε πόδι,
απειλώντας τους υπολοίπους ότι θα αποκαλύψει σημαντικές και απόκρυφες πτυχές της ζωής τους. Μπορεί να μη μάθουμε την αλήθεια ποτέ.
Το ερώτημα δεν είναι, φυσικά, γιατί διάλεξαν τον Μοράρη. Προφανώς ο Μοράρης είναι πολύ καλύτερος ποιητής απ’ αυτούς που αγορεύουν στην κυπριακή πιάτσα, όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Το ζήτημα είναι πώς κατάλαβαν οι πολίτες των Βρυξελλών (ο οποίοι ονομάζονται
και «kiekenfretters», δηλαδή αυτοί που
ψήνουν κοτόπουλα) τόσα πολλά για το
ποίημα και τον ποιητή ώστε να το απαγορεύσουν; Μα το ζήτημα είναι απλό. Κάποιος/-α απ’ εδώ τους το σφύριξε και τα
είπε όλα, βάζοντας και κάμποσα από την
πούγκα του/της.
Ως γνωστόν, ο Μοράρης δεν είναι γκέυ,
και στις τελευταίες του εξορμήσεις στο
νησί ΔΕΝ έκατσε σε καμιά ποιήτρια, σε
καμιά μορφωτική ακόλουθο, σε καμιά
κουλτουριάρα του κρατικού μας στερεώματος. Αν αυτές οι πληροφορίες δεν σας
βοηθούν να βρείτε τον/την ένοχο/-η, τότε…
ρωτήστε τον Παρασκευά. Ίσως ξέρει.
10
Ρε σκατάες του ΑΚΕΛ, αποφασίσατε τωρά να σύρνετε προτάσεις ποτζιεί τζιαι ποδά; Τόσα χρόνια τι
θκιάολο εκάμνετε;
vasosftohopoullos.wordpress.com
29 Ιουνίου 2013
Ο κώλος
της όρνιθας
Σήμερα, αντί συνεντεύξεων, παρουσιάζω μερικά από
τα ΡΕΜΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ που κατά καιρούς μας δουλεύουν στα ελληνικά ΜΜΕ. Έλεος, μην
τους αγιοποιήσουμε κιόλας! Έλεος! Κατά το σχέδιο
ΑΝΑΝ ήσαν σκατάες ολκής, για να μην γράψουμε τίποτα άλλο και μπλέξουμε με δικαιοσύνες.
Σταθερές αξίες…
Ο Τσε Καψής
Η Μαντώ Μαυρογένους
Ο Γρηγόρης Παπαθανασίου
O Ροβεσπιέρος Πρετεντέρης
Ο Μακρυγιάννης Τσίμας
Ο Χότσιμιν Φυντανίδης
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ
Η πρώην υπουργός εμπορίου, Πραξούλα Αντωνιάδου, με άρθρο της που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά και στα αγγλικά (διότι την διαβάζουν και εκτός
συνόρων), «αναλύει» τα τελευταία γεγονότα στην
Τουρκία. Και επειδή δεν αντέχει την αδικία, θεώρησε
σωστό να βάλει τα πράγματα στη θέση «τους».
Γράφει λοιπόν η πρόεδρος των ΕΔΗ: «Το τι συμβαίνει στην Τουρκία είναι προφανώς η εκμετάλλευση εκ μέρους της Κεμαλικής αντιπολίτευσης της
επιμονής του Ερτογάν να εισάξει περισσότερα στοιχεία θρησκευτικότητας στους νόμους». Εύγε. Ανάλυση ολκής.
Και συνεχίζει: «Ο Ερτογάν έχει πρόσφατα καταφέρει να επιτύχει συμφωνία με τους Κούρδους ούτως ώστε να οδηγηθεί σταδιακά το Κουρδικό στην
επίλυσή του. Έχει επίσης καταφέρει να ανορθώσει
την Τουρκική οικονομία. Έχει επίσης κερδίσει την
εκτίμηση των Ευρωπαίων και διεθνών εταίρων ότι
μπορεί να αποτελέσει σταθεροποιητικό πόλο στην
περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου…» Δηλαδή, κατά την Πραξούλα, το Κουρδικό οδηγείται στην επίλυσή του. Το ότι τα περισσότερα χρόνια διακυβέρνησης του Ερντογάν, το PKK εντατικοποίησε τον
ανταρτοπόλεμό του, μέχρι που διέταξε ο Οτσαλάν
κατάπαυση του πυρός, ούτε που την νοιάζει. Ας
μην αναφέρουμε πως το PKK υποστήριξε τις διαδηλώσεις στην Τουρκία…
Φυσικά η κυρία Αντωνιάδου, ως γνήσια πολιτικός
αναλυτής, ασχολείται και με το ατού της, το κυπριακό: «Στην Κύπρο είναι πολύ σημαντικό να θυ-
μόμαστε ότι η Τουρκική εισβολή δεν έγινε από τον
Ερτογάν ούτε από κάποιο ισλαμικό κόμμα. Έγινε
όταν στην Τουρκία κυβερνούσαν οι Κεμαλιστές σε
άρτια συνεργασία με τον στρατό. Οι επεκτατικές
τάσεις και πολιτικές είναι από τους Κεμαλιστές
που εφαρμόστηκαν. Στο βαθμό δε που –όπως διαφαίνεται– η σημερινή Τουρκική κυβέρνηση υπό τον
Ερτογάν έβαλε μπρός και για λύση του Κυπριακού, σε συνέχεια της επίλυσης και του Κουρδικού,
η οποιαδήποτε υπόσκαψη ή πολιτική εξασθένηση
του Ερτογάν σε αυτή τη συγκυρία θα υπέσκαπτε
και τις οποιεσδήποτε προοπτικές επανένωσης της
Κύπρου».
Επομένως, εμείς πρέπει να υποστηρίξουμε τον
Ερντογάν γιατί δεν έκαναν οι Ισλαμιστές την εισβολή αλλά οι Κεμαλιστές. Μα, ξεχνάει η κυρία πως
ενώθηκαν όλοι οι Τούρκοι, υπό τον αριστερό Ετζεβίτ, για να εισβάλουν στην Κύπρο; Αλλά, ο Ερντογάν έβαλε μπρος για την επίλυση του Κυπριακού.
Πρέπει να αντιταχθούμε στην υπόσκαψή του.
Εν πάση περιπτώσει, εμείς θέλουμε να πούμε ένα
τεράστιο μπράβο στην κυρία Πραξούλα, στον κύριο
Δρουσιώτη και στους άλλους ελληνόφωνους που
παρέμειναν σταθεροί στις αξίες τους. Τουλάχιστον
αυτοί είναι συνειδητοί προδότες και το λένε, όχι
σαν τους άλλους που ξαφνικά ανακάλυψαν το φασιστικό πρόσωπο του Ερντογάν. Διότι οι παλιές
αγάπες δεν ξεχνιούνται ελέω μιας υποτιθέμενης
προοδευτικότητας. Ε ρε γλέντια…
A.M.
Αυτό μας έλειπε. Στις 12 Ιουνίου στο Γ.Σ.Π. έγινε συναυλία ενίσχυσης, όχι άπορων, όχι καρκινοπαθών, όχι
αναπήρων, όχι παιδιών με ειδικές ικανότητες, αλλά της…
Ομόνοιας. Αν είναι δυνατόν. Με ξακουστά ονόματα, όπως
ο Στόκας, ο Σταρόβας κι ο ακελικός Μαχαιρίτσας, οι ιθύνοντες της συναυλίας αποφάσισαν να θυμίσουν στον τόπο πως είμαστε λαός για δέσιμο.
Εν καιρώ αυτής της κρίσης μάς έχουν ζαλίσει με τη σωτηρία μιας ομάδας.
Και ποιας ομάδας;
Αυτής που χρηματοδοτείται από το
ΑΚΕΛ και από το
μπλοκ επιταγών
του… προεδρικού.
Τουλάχιστον μέχρι
πρόσφατα, αν όχι
ακόμα δηλαδή.
Αυτά τα πράγματα μας κάνουν
να απορούμε
πραγματικά αν
υπάρχει κανείς
που σκέφτεται
το καλό του τόπου. Τι μας νοιάζει αν διαλυθεί
η Ομόνοια; Όταν
ποδοσφαιριστές
πληρώνονται με
μισθούς που θα
μπορούσαν να
ζήσουν 4-5 οικογένειες, γιατί να σωθεί ένα
σωματείο; Και ειδικά το σωματείο που τόσα χρόνια έκανε τις βρώμικες δουλειές του ΑΚΕΛ και του Χριστόφια.
Έλεος.
29 Ιουνίου 2013
ΡΕ ΝΑΙΝΕΚΙΑ, ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΑΣ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ;
11
ΘΑ ΚΛΕΙΝΑΤΕ ΤΟ ΡΙΚ;
Πρέπει πρώτα να ρωτήσω
τον Λουκή τζιαι τον Χατζηκωστή.
Είντα, μιαν ζωήν εφέραμέν το δαμαί
που είναι τζιαι εν να το κλείσουμεν
τωρά που εν δικόν μας;
Θα έκλεια τον Αναστασιάδην σ’ έναν
δωμάτιον με την Χριστιάναν Αριστοτέλους, πέρκει μου τον ποφκάλει.
Προτιμώ να πάω εγώ εκ μέρους
του Προέδρου, και ας θυσιαστώ ξανά
για την πατρίδα.
Όχι, αλλά θα έκλεινα τον Καρεκλά
μέσα σ’ ένα στούντιο για τέσσερις
μέρες, μαζί με την Αντιγόνη
Παπαδοπούλου, χωρίς νερό.
Όι, ύστερα πού εν να βρει δουλειάν
η αδερφή μου; Δαμαί στο υπουργείον
μου εν έχουμε όφτζιαιρες θέσεις.
Πιάννω την εγώ στον Αντένα,
ρε Κενεβέζε, μεν μαραζώνεις.
Διω της παραπάνω στο Σίγμα,
πε της να μου τηλεφωνήσει.
Πιάννω την τζιαι εγιώ, αν…
Πρόσεχε είνταμπου να πεις, Πρόεδρε,
διότι εν να με χρειαστείς
το φθινόπωρο.
Το ΡΙΚ δεν κλείνει. Δεν είναι θεσμός,
είναι κάτι παραπάνω, είναι δεσμός.
Έγινέν μου τζιαι ο Καρεκλάς ποιητής
τωρά! Πάντως εμέναν, αν με κλείσουν
λλίες νύχτες μέσα στο ΡΙΚ μαζί με
την Αριστοτέλους, την Αντζιελίνα
Τζιολί τζιαι την Άνιστον,
δεν θα έλεγα όχι.
Εν πολλούς που εν να χρειαστεί
ο ξημαρισμένος.
Η Αντζιελίνα τζι η Άνιστον
μπορεί να σου καϊλίσουν, ρε Νεόφυτε.
Η Αριστοτέλους αποκλείεται.
Είνταμπου έκαμεν πάλε;
Εγάμησεν καμιάν καθαρίστριαν;
Αν ξαναπάρει την εξουσία
ο Χριστόφιας, θα είμαι ευθύς.
ΝΑΙ, θα κλείσω το ΡΙΚ και όποιον
πάρει η Αριστοτέλους.
Ρε Συλλούρη, τι καρτεράς
για να κλείσεις τζιείντο κομμα-τούιν σου
τζιαι να ξαναγραφτείς μες στον Συναγερμό;
Εφύαν σου ούλλοι. Έμεινέν σου ο Ρίκκος,
ο Γιωργάλλας τζι ο Κουγιάλης… Εν κόμμα
τούτο όξα μπαράκι στην Αγία Νάπα;
12
vasosftohopoullos.wordpress.com
29 Ιουνίου 2013
Περί ρινοκέρου,
οντολογικώς, σημειολογικώς (και, βεβαίως, σκωπτικώς!)
Ήτοι, πόνημα
αρκούντως εμπεριστατωμένο,
πλην όμως ρηξικέλευθο
αφιερωμένο στον Ρουμάνο φυσιοδίφη
Ευγένιον Ιονέσκο,(και όχι Ιονέσκου,
όπως πιστεύουν μερικοί
παρ’ ημίν γλωσσολόγοι,
κυρίως θαυμαστές του Τσαουσέσκου)
1. Σημειολογικώς, λοιπόν:
Νομίζουνε πολλοί, φιλόλογοι κυρίως, ότι ο Ευγένιος Ιονέσκο είναι Γάλλος θεατρικός συγγραφέας. Πρόκειται φυσικά για ιστορική παρεξήγηση. Και είμαι ευτυχής που έρχομαι σήμερα εγώ να διαλύσω αυτή την παρεξήγηση.
Και πρώτα: Ο Ιονέσκο δεν ήταν Γάλλος.
Ρουμάνος ήτανε. Γαλλομαθής βεβαίως, αλλά
Ρουμάνος. Από τη Ρουμανία έφυγε 33 χρόνων (μάλλον τρομοκρατημένος) το 1945. Και
όχι χωρίς λόγο: Το έτος ακριβώς εκείνο γινόταν αρχηγός, της κομμουνιστικής νεολαίας
πρώτα, ο Τσαουσέσκου. Η προαίσθησή του
έκανε λοιπόν τον Ιονέσκο να κόψει λάσπη,
φεύγοντας από τη Ρουμανία, και ρίχνοντας
μαύρη πέτρα πίσω του. Πήγε μετανάστης στη
Γαλλία.
Είναι γεγονός ότι εκεί ο Ιονέσκο προσπάθησε
να γράψει κάποια θεατρικά έργα. Δεν είχε
όμως μεγάλες ελπίδες να δει τα έργα του
εκείνα παιγμένα στα μεγάλα θέατρα. Και αυτό δεν ήτανε παράξενο. Για παράδειγμα έγραψε τη Φαλακρή τραγουδίστρια. Όπου όμως
δεν υπήρχε ούτε ίχνος τραγουδίστριας, είτε
φαλακρής είτε με μαλλιά! Ποιος λοιπόν θα
πλήρωνε λεφτά να πάει να δει κάτι που δεν
υπάρχει; Έτσι αποφάσισε να γίνει φυσιοδίφης. Και ασχολήθηκε με ένα ογκώδες ζώο
(τριών τόνων και βάλε...), τον ρινόκερο...
Με τον Ρινόκερό του λοιπόν (1959) ο Ιονέσκο γνώρισε τη δόξα. Που, σημειωτέον, ήτανε παγκόσμια.
Το τι ακριβώς μελέτησε από τη φυσιολογία
του ρινόκερου, αυτού του παχύδερμου, ο Ιο-
νέσκο, είναι κυρίως η διαδικασία με την οποία
ένας –πρώην λαϊκός ηγέτης, για παράδειγμα–, μεθυσμένος από τη δύναμη της εξουσίας
την οποία ξαφνικά απέκτησε (όταν, εννοείται,
οι ιπποπόταμοι –δεδομένου ότι δεν υπάρχουν
ημιονοπόταμοι– την έχασαν) μετατρέπεται
σταδιακά ο ίδιος σε πολιτικό ρινόκερο. Αυτό είναι βέβαια το πρώτο στάδιο μελέτης περί ρινοκέρου που κάνει ο Ρουμάνος φυσιοδίφης Ιονέσκο. Το επόμενο στάδιο είναι εκείνο
όπου οι «απλοί» –και ιδίως λαϊκοί– οπαδοί
εκείνου του επίσης λαϊκού ηγέτη, προσβάλλονται από «ρινοκερίτιδα»1 και μετατρέπονται, σιγά σιγά, κι εκείνοι σε ρινόκερους. «Ένα
κοπάδι (και αυτά είναι λόγια του ίδιου του
Ιονέσκο) άγριων ευτυχισμένων μικρών ρινόκερων».
2. Αλλά και οντολογικώς:
K Y K Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΟΛΕΘΡΟΥ
TIMH:
Ω
10 EΥΡ
Αυτή όμως η περιγραφή του Ρουμάνου φυσιοδίφη, και εκ πρώτης όψεως, ήδη δημιουργεί ερωτηματικά. Για εκείνους τους μικρούς ρινόκερους βεβαίως, που λέει ο Ιονέσκο ότι είναι και «ευτυχισμένοι». Γιατί αλήθεια ευτυχισμένοι; Να εννοεί, άραγε, πως οι μικροί ρινόκεροι (που, υπενθυμίζω, είναι οπαδοί του
μεγάλου πολιτικού ρινόκερου) είναι ευτυχισμένοι, ίσως διότι τρώνε εκ πεποιθήσεως κουτόχορτο; Το ερώτημα είναι εύλογο! Διότι (και
εκ φύσεως) ο ρινόκερος είναι μεν ζώο χορτοφάγο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι αυτομάτως και κουτοχορτοφάγο. Γι’ αυτές
–και άλλες– ασάφειες του Ιονέσκο, είναι ανάγκη να προσφύγομε λοιπόν στην ίδια την οντολογία του ρινόκερου.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2013
Ο ρινόκερος, λοιπόν, είναι ογκώδες (αυτό το είπαμε ήδη) αλλά και ρωμαλέο παχύδερμο, που
απαντάται τόσο στα εδάφη της Ασίας, όσο
και στα εδάφη της Αφρικής, όπου ακόμη επιβιώνει. Στα υπεδάφη της Ευρώπης παρουσιάστηκε μεν κάποτε, αλλά εκεί ευτυχώς δεν
επιβίωσε! (Ο μαύρος απεβίωσε στο καταγώγιο της Καγκελαρίας αγκαλιά με την Εύα
Μπράουν το 1945, ο δε ερυθρός, στο ανώγειο
του Κρεμλίνου αγκαλιά με την Πέρε-Στρόικα, σαράντα χρόνια αργότερα.) Επιβιώνει
όμως ο ρινόκερος σε διάφορες γέφυρες. Και,
ως γνωστόν, η νήσος Κύπρος είναι μια τέτοια
γέφυρα. Γέφυρα Ευρώπης προς Ασία και, βεβαίως, Ευρώπης προς Αφρική. (Περιττό να
υπενθυμίσω ότι κάποτε ήταν και γέφυρα χρυσή «Ανατολής και Δύσεως»!) Επιπροσθέτως,
είναι τώρα και γέφυρα ευρωπαϊκή. (Περιττό
επίσης να εξηγήσω ότι, ως γέφυρα ευρωπαϊκή, η Κύπρος είναι πια και γέφυρα των στεναγμών). Δεν είναι συνεπώς παράδοξο που ο
ρινόκερος αυτός, ιδίως ως παχύδερμο, επιβιώνει και στη γέφυρα αυτή «Ανατολής και
Δύσεως»!
Ένα περίεργο με αυτό το παχύδερμο είναι
η σχέση του με την τριχοφυΐα. Πολλοί μελετητές λένε πως το σώμα του ρινόκερου είναι
εντελώς γυμνό από τρίχες. Είναι, ας πούμε,
κατά μία έννοια «φαλακρός». Οι μελετητές
αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται2. Διότι, αντίθετα, ο ρινόκερος έχει πλήθος τρίχες! Είναι
όμως όλες μαζεμένες «μονότοπα», πάνω από
τη μύτη του! Μάλιστα, σε τρομερή συμπύκνωση. Τόσο πυκνή, που φαίνονται σαν ένα
κέρατο πάνω απ’ αυτή τη μύτη. (Πολλές φορές και δύο, σε σειρά...) Εξ ου και λέγεται ρινόκερος. Συνεπώς δεν είναι παράξενο που
και ο πολιτικός ρινόκερος, παρότι φαίνεται
«γυμνός», τόσο εκείνος, όσο ιδίως και ο λόγος
του –και κυρίως ο πολιτικός λόγος του– βρίθει τριχών! Πολιτικών και μη...
Το περίεργο επίσης μ’ αυτό το παχύδερμο
είναι πως, παρ’ όλο το μεγάλο βάρος και τον
τεράστιο όγκο του, είναι ζώο δειλό. Και ως
πολιτικό ζώο ο ρινόκερος είναι ακόμα πιο δειλός. Τόσο πολύ, που με το παραμικρό αρχίζει
τα κλάματα και τα αναφιλητά. Μαύρο δάκρυ, σαν κορόμηλο. Ιδίως όταν έχει από κάτω ακροατήριο, μαζεμένους, τους άγριους ευτυχισμένους μικρούς ρινόκερους, που (στην
περίπτωση που δεν το είπα πριν) αποτελούν
το εξαγριωμένο κοπάδι του.
Πιο περίεργη όμως είναι η σχέση τού υπό
εξέταση παχύδερμου με τις αισθήσεις. Ο ρινόκερος, λοιπόν, έχει φοβερά αδύνατη όραση
και τρομερά αδύνατη ακοή. Με άλλα λόγια,
ούτε «βλέπει» ούτε «ακούει». Και πού να
δείτε τον πολιτικό ρινόκερο! Εκείνου τού είναι
αδύνατο να δει, για παράδειγμα, ακόμα και
πού είναι το Μαρί. Είτε πηγαίνοντας στο Κελλάκι, είτε επιστρέφοντας... Και καλά επιστρέφοντας, πράγματι το Μαρί είναι δεξιά.
Και εκ κατασκευής του αυτός αδυνατεί να
στρίψει –είτε το κεφάλι είτε και το βλέμμα–
δεξιά. Όταν πηγαίνει, όμως, στο Κελλάκι, το
Μαρί είναι αριστερά. Εκεί, δηλαδή, όπου έχει
στραμμένο μόνιμα το βλέμμα του!
Άσε πια την ακοή του! Ενενήντα κοντέινερ
με μπαρούτι σκάσανε στο Μαρί, άνοιξε κρατήρας όπως από κομήτη3, άνοιξε και η ΑΗΚ
σαν κουφάλα, και αυτός τίποτε δεν άκουσε.
Και για ενενήντα μέρες έσκαγαν κάθε βράδυ στις φωνές έξω από το Προεδρικό του οι
«σκοτωμένοι» από το Μαρί, και αυτός πάλι
τίποτε δεν άκουσε! Και θ’ άκουγε τους ενενήντα διά δύο βουλευτές (ήτοι ημιβουλευτές)
που του ψιθύρισαν στ’ αυτί να παραιτηθεί;
(Αφήνω βέβαια που κι αυτοί, οι «ψιθυριστές»,
εν αναμονή ρινόκεροι είναι...)
Αντίθετα τώρα με την όραση και την ακοή,
ο ρινόκερος έχει φοβερά ανεπτυγμένη την
όσφρησή του. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός ρινόκερος μυρίζεται τα πάντα. Ιδίως μυρίζεται
το χρήμα. Αν, για παράδειγμα, περάσει από
κοντά του, ας πούμε, ο Βγενόπουλος, αμέσως,
μυρίζοντας το χρήμα, του στρώνει κόκκινα
χαλιά να μπει στο Προεδρικό. Εντύπωση όμως
κάνει εκείνη η επίσκεψή του στο συνέδριο του
Γιούρογκρουπ, για το ελληνικό κούρεμα. Εκεί
όπου μας «έφαγε» η Ευρώπη τέσσερα και
μισό δισεκατομμύρια, χωρίς αυτός να βγάλει
άχνα. Και καλά: Ουδέν κατάλαβε, αφού ούτε άκουγε ούτε έβλεπε. Κατανοητό. Όμως ουδέν οσμίστηκε; Μόνο τα εκατομμύρια του
Βγενόπουλου οσμιζόταν!
3. Και, βεβαίως, σκωπτικώς:
Εντύπωση τέλος κάνει στους φυσιοδίφες ότι
εκείνα τα τέσσερα και μισό δισεκατομμύρια,
μέσα σε έντεκα μονάχα μήνες έγιναν τριάντα
δύο, χωρίς εκείνος ο πολιτικός ρινόκερος να κάνει κάτι! Κακώς όμως απορούν οι φυσιοδίφες. Ερμηνεία δίνει πάλι η φυσιολογία του
ρινόκερου. Ως εξής:
Γεγονός είναι ότι ο παρ’ ημίν ρινόκερος κυοφορούσε το μνημόνιο που του «εμφύτευσε»4
η Τρόικα. Εκείνο, δηλαδή, που θα έφερνε τη
σωτηρία της οικονομίας. (Ο γράφων δηλώνει
ότι δεν κατανοεί την άγνωστη έκφραση «σωτηρία της οικονομίας». Ως τώρα το μόνο που
κατανοούσε είναι η «σωτηρία της Πατρίδας».
Ας μη χρονοτριβούμε όμως με τις παραξενιές
του «κάθε γράφοντος»...) Η κυοφορία του
μνημονίου, λοιπόν, κράτησε έντεκα μήνες. Και
στον δωδέκατο μήνα τον ανέτρεψαν! Χωρίς,
εννοείται, να γίνει εκείνος ο αναμενόμενος τοκετός... Αυτό, όμως, λένε όσοι ασχολούνται με
ρινόκερους, ήταν το μέγα σφάλμα! Σφάλμα
τακτικής: Διότι όφειλαν να γνωρίζουν ότι, σ’
αυτά τα ογκώδη παχύδερμα, η κυοφορία κρατάει δεκαπέντε μήνες!
Υ.Γ. Περιττό (ως «επίμετρο») να πω ότι, τελικά, ο τοκετός εκείνου του μνημονίου έγινε,
σε ένα άλλο όμως Γιούρογκρουπ. Αλλά έγινε
υπό του νέου Καίσαρος. Και, φυσικά, έγινε
διά «καισαρικής» τομής. Οπότε και μάθαμε
ότι επρόκειτο για τριάντα δύο δισεκατομμύρια! Μάθαμε, επίσης, πώς λέγεται αλληγορικά η τερατογένεση (Καίσαρος ή μνημονίου,
αδιάφορο...)!
Δι. Ρω.
Φυσιοδίφης (εκ πεποιθήσεως)
1. Νόσος την οποία εντόπισε ο ίδιος ο Ιονέσκο.
2. Άλλωστε και ο Ιονέσκο –μετά, εννοείται, από ό,τι
έπαθε με τη Φαλακρή Τραγουδίστρια– ούτε να
ακούσει θέλει για φαλακρούς, φαλακρές ή φαλάκρες!
3. Και όχι «Δι-κομήτη», όπως εσφαλμένα πιστεύουν μερικοί παρ’ ημίν αστροφυσικοί και γεωλόγοι.
4. Χωρίς να είμαι βέβαιος, έχω την εντύπωση πως
η «πράξη» ονομάζεται κοσμίως «εξωσωματική γονιμοποίηση»...
29 Ιουνίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Να θυμάστε, ρε Λευκωσιάτες:
Σχεδόν πάντα οι καταστροφές γίνουνται
τα καλοτζιαίρκα. Όι να σηκωθείτε να φύετε δύο μήνες τωρά, επειδή εν αντέχετε
το βαρύ κλίμα.
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
l Είμαι περήφανος που είμαι Κύπριος!
Όχι απλώς γιατί είμαστε το χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στον βόθρο, όχι γιατί είμαστε ο ομφαλός της υφηλίου, όχι
γιατί είμαστε ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι,
Ευρωπέοι, σύγχρονοι, κ.λπ. κ.λπ., όχι μόνο γιατί μια τόση δα σταλίτσα τόπος
έβγαλε ένα Νομπελίστα, αλλά γιατί ο Νομπελίστας μας έγινε Ιππότης της Her
Majesty.
l Δεν ξέρω αν από τώρα και στο εξής θα
κυκλοφορεί πάνω σε άλογο με πανοπλία,
αλλά το γεγονός δεν πρέπει να περάσει
απαρατήρητο.
l Κάποιος μου έλεγε κάποτε ότι αποκλείεται κάποιος να προβληθεί, τουλάχιστον στην οικονομική επιστήμη, αν δεν
είναι γνήσιο τέκνο της Σχολής του Σικάγου του κυρίου Μίλτον Φρίντμαν. Για περισσότερες πληροφορίες, στο βιβλίο της
Ναόμι Κλάιν Το δόγμα του σοκ. (Κυκλοφορεί και στο youtube, αλλά αποφύγετε την ελληνική έκδοση, γιατί πολλοί
από αυτούς που το παρουσιάζουν είναι
εκούσια ή ακούσια νεροκουβαλητές της
«Νέας Τάξης»).
l Ίσως γι’ αυτό από τηλεοράσεως ο κ.
Πισσαρίδης διαμαρτυρήθηκε σε μια εκπομπή που τα ’χουμε τόσο πολύ με τη
Γερμανία και όχι με την Ελλάδα για την
κατάσταση.
l Ίσως να μην τον έκοψε τόσο που τα
έχουμε με τη Γερμανία, αφού είναι Ιππότης του Στέμματος, αλλά που δεν τα
έχουμε με την Ελλάδα. Μα νομίζετε ότι
είναι έτσι που δίνονται τα Νόμπελ;
l Εδώ δόθηκε Νόμπελ στον Κίσσιγκερ
και στον Ομπάμα προκαταβολικά, καθώς
επίσης και στον Επίσκοπο Ντέσμοντ Τούτου, που υποστήριξε μέσα από μια Επιτροπή «Σοφών» το Σχέδιο Ανάν. Στον
Πισσαρίδη θα κολλήσουμε;
l Πάντως, αν υπήρχε Νόμπελ μαλακίας,
θα έπρεπε να δοθεί μόνιμα και διά παντός
στην Επιτροπή που δίνει τα Νόμπελ.
l Συμπέρασμα: Να χέσω τα Νόμπελ!
l Το άκουσα πριν από λίγο καιρό. Ελπίζω να είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Ή τεστ νοημοσύνης: Η Εκκλησία θα επενδύσει
σε… αγγλόφωνο σχολείο! Holly shit, πλέον! Για να μην πω «holly fuck» και παρεξηγηθώ!
l Βλέπω κάτι εκπομπές του ΡΙΚ και συγκινούμαι από την υπερπροσπάθεια αυτού του ιδρύματος να βγάλει τον κάθε
ναινέκο από τη ναφθαλίνη. Άξιος ο μισθός κάποιων εκεί μέσα!
l Η κυπριακή διάλεκτος είναι ένα πολύτιμο κομμάτι της ελληνικής γλώσσας, με
λέξεις από την εποχή του Ομήρου, ατράνταχτη απόδειξη της ελληνικότητάς μας.
Όμως, από την εποχή των Εγγλέζων (και
των ιπποτών τους), γινόταν προσπάθεια
για αναγωγή της σε ξεχωριστή γλώσσα,
στο πλαίσιο αφελληνισμού της Κύπρου.
l Αν και δεν σταμάτησε ποτέ αυτή η προσπάθεια, σήμερα γίνεται προσπάθεια αναζωπύρωσής της, με επικεφαλής κάποια
κυρία του Πανεπιστημίου Κύπρου. Γι’
K Y K Λ Ο Φ Ο Ρ E I
αυτό ίσως και αυτές οι ΗΛΙΘΙΕΣ εκπομπές που έγιναν της μόδας στα ΜΜΕ, γι’
αυτό ακόμα και κάποιος καθηγητής σε
ιδιωτικό πανεπιστήμιο συζητά με τους
νέους για το «μέλλον» τους σε κακοποιημένη κυπριακή διάλεκτο. Θα επανέλθουμε στο θέμα σύντομα, μόλις ολοκληρώσουμε την έρευνά μας!
l Και όμως, να μην τα βλέπουμε όλα
μαύρα κι άραχλα. Υπάρχουν και εστίες
αντίστασης. To πιο αγωνιστικό, το πιο
ελπιδοφόρο, το άκουσα πρόσφατα: Ο
Φούλης θα κινήσει αγωγή κατά του Ντράγκι για τα όσα έκαμε στην Κύπρο!
l Και είμαι σίγουρος ότι ο Ντράγκι χέστηκε από τον φόβο του. Οι κακές γλώσσες, μάλιστα, λένε ότι από τώρα και στο
εξής κυκλοφορεί με πάνες ακράτειας.
l Άσε τα μπόσικα, κύριε Φούλη. Πες μας
καλύτερα γιατί μπλόκαρες το Νομοσχέδιο για τη φορολόγηση της πολύ μεγάλης
ακίνητης ιδιοκτησίας με μόλις 2%, που
κατέθεσε η ίδια η κυβέρνησή σου και άσε
τα αβολίδωτα. Αυτά μόνο τους ηλίθιους
οπαδούς, που νομίζουν ότι τώρα «η Κύπρος έγινε μπλε», συγκινούν.
l Αδύνατον να μη σχολιάσω το θέμα της
ΕΡΤ… Δεν θα αγγίξω το θέμα οικονομικά και συνδικαλιστικά, ούτε θα λυπηθώ
τα κρατικοδίαιτα κομματόσκυλα με τους
παχυλούς μισθούς. Δεν θα ασχοληθώ ούτε με τους ροζ κλανιάρηδες που φωνάζουν έξω στο προαύλιο, νομίζοντας ότι
κάνουν επανάσταση, ενώ στην ουσία είναι οι καλύτεροι νεροκουβαλητές της «Νέας Τάξης». Δεν θα αναφέρω (αν και δεν
το ξεχνώ) ότι από την εποχή του Σημίτογλου η ΕΡΤ μεταλλάχτηκε σε ακόμα
ένα ΜΜΕ-φερέφωνο του Μεγάλου Αδερφού, όπως δεν θα μιλήσω και για τη στάση της το 2004.
l Όσο όμως κι αν μου ανακάτευαν και
μου ανακατεύουν το στομάχι κάτι Τσίμες, κάτι Στάες και κυρίες Πυργιώτη, δεν
θα ξεχάσω την συγκίνηση που μας πρόσφερε η ΕΡΤ εδώ στην Κύπρο, όταν, παρά τις προσπάθειες του AKEL και των
λογής λογής νεοκυπρίων, πρωτοεμφανίστηκε επιτέλους το σήμα της στις οθόνες
μας…
l Ένα ερώτημα πλανήθηκε στο μυαλό
μου και βρήκε μια ευχάριστη απάντηση:
Γιατί εμείς εδώ στην Κύπρο πειραχτήκαμε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ μέσα σε όλα αυτά που
μας βασανίζουν για το κλείσιμο της ΕΡΤ;
Γιατί η ΕΡΤ (έστω και με τα κοπρόσκυλα να τη λυμαίνονται) για μας συμβόλιζε, ασυνείδητα, την Ελλάδα που ποθούμε,
την Ελλάδα των Ονείρων μας. Την Ελλάδα που είναι συνέχεια μαζί μας, μέσα στα
σπίτια μας και δεν μας εγκαταλείπει. Γι’
αυτό!
l Άρα δεν χάθηκαν όλα. Αρκεί να βρεθεί
ο Έλληνας Κυβερνήτης, επιτέλους, που
θα κάμει τα όνειρά μας πραγματικότητα!
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
ΕΤΟΣ Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ
Σ
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Η
Η ΠΑΡΕΜΒΑΣ
ΜΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚ
νίδου
λόρια Κασσια
Eπ ιμ έλεια : Γκ
ΛI
Y
O
I
TO N
I
E
Ρ
ΟΦΟ
Λ
Κ
Y
K
O
14 ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΕΙΠΝΑ – ΑΠΟΜΟΝΩΣΤΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ
29 Ιουνίου 2013
Η ΕΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!
Η εγγένεια είναι εδώ!
Προλογικό τής εφημερίδας Ένωσις
Τό κείμενο που ακολουθεί είναι συνοψισμένο δομικό στοιχείο ενός εκτεταμένου ομότιτλου (Η ΕΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!) δοκιμίου τού Αντώνη Ν. Κοντεμενιώτη τό οποίο θα δημοσιευτεί αργότερα στήν εφημερίδα μας. Τό εδώ συνοψισμένο δομικό αυτό στοιχείο τού
δοκιμίου έχει να κάμει με τήν εγγένειαν, όπως τήν αποκαλεί, (τήν ιδιότητα τού σύμφυτου)
τής διαλέκτου μας με τήν «πανελληνιστικήν γλωσσομητέρα». Ο Α.Ν.Κ. ανάμεσα σε άλλα πράγματα μιλά γιά «τά αυτονόητα που δεν είναι αυτονόητα μέσα στούς Εκφυλισμένους Αννανικούς Νόες τών Μεταλλαγμένων Κρεάτων». Πάντοτε μή αμφίσημες και
μή επαμφοτερίζουσες οι τοποθετήσεις του.
Η ΕΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!
Η εγγένεια είναι εδώ!
Η αρχαιότερη ΖΩΣΑ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑ, και
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗ εν πληρότητι ελληνική διάλεκτος! Η κυπριακή. Περιμένετε
όμως! Η ένωση της με τήν πανελληνιστικήν
ελληνικήν είναι διαρκής και καθημερινή, ως
σε, μονοδρομικά έστω, συγκοινωνούντα δοχεία: Παίρνει, τό «παραπούλλιν», και τροφοδοτείται καθημερινώς από τήν πανελληνιστικήν γλωσσομητέρα χωρίς να εξαφανίζεται ως διάλεκτος! Ίσως να πρόκειται γιά
ένα μοναδικό ιστορικογλωσσικό φαινόμενο
που παρουσιάζει μιάν ΑΝΕΞΙΤΗΛΗΝ
ΕΓΓΕΝΕΙΑ, τήν ιδιότητα τού σύμφυτου, μιάν
φυσικήν ντιενεϊκήν κοινότητα τήν οποίαν κανένα επιδειξιακό μοντερνίστικο ή... μεταμοντερνίστικο παραπλασματικό κίνημα κατά
τού... «εθνικισμού» δεν μπορεί να ακυρώσει.
Σχολικοδιδασκόμαστε στήν πανελληνιστικήν ελληνικήν, διαβάζουμε τίς εφημερίδες
μας σ’ αυτήν τήν γλωσσομητέρα, ακούμε τίς
ειδήσεις, δικάζουμε και μάς δικάζουν στήν
πανελληνιστικήν, γράφουμε τίς επιστολές
μας στούς αγαπημένους μας και στούς φίλους μας, μιλούμε με τούς Ελλαδίτες
ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ σ’ αυτή τήν γλωσσομητέρα,
ακούμε τά τραγούδια τού πανελληνισμού
και τά τραγουδούμε αυτούσια, και ξέρουμε απ’ έξω και ψάλλουμε χωρίς δυσκολίαν
«Έρραναν τόν τάφον αι μυροφόροι μύρα,
λίαν πρωί ελθούσαι»!
ΑΛΛΑ μεταξύ μας οι Κύπριοι μιλούμε
στήν διάλεκτον μας ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ,
αφού όλες οι λέξεις τής όποιας πανελληνιστικής ΕΙΝΑΙ μέσα στήν διάλεκτον μας! Αυτό τό ΕΙΝΑΙ είναι ένα καθημερινό γίγνεσθαι! Υπάρχει η ΑΥΤΟΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ (τόσο ισχυρή είναι η εγγένεια) με
τήν οποίαν η όποια πανελληνιστική έννοια,
αν δεν είναι ήδη στεγασμένη σε κυπριακής
διαλέκτου φωνολογικό σπιτάκι, ΜΠΑΙΝΕΙ
ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ στήν ροή τής σκέψης και τής
ομιλίας μας αυτούσια, έννοια και πανελληνιστικό φωνολογικό σπιτάκι, χωρίς να δημιουργούνται σολοικισμοί ή ακαθόριστα
nuances (συνυποδηλώσεις, αποχρώσεις) ή
αισθήσεις κωμικότητας. Απεναντίας αισθήσεις κωμικότητας αποπνέονται αν ακούσουμε κάποιον να καλαμαρίζει άνευ λόγου
και αιτίας, να αφαιρεί δηλαδή τά φυσιολο-
γικά στοιχεία τής κυπριακής διαλέκτου από
τήν γλωσσονοησιακήν ροή τής ομιλίας του.
Ξέρουμε τότε ότι έχουμε μπροστά μας ένα
ψώνιο ή έναν κομπλεξικόν υποκρίταρον που
θέλει να μάς εντυπωσιάσει. Τίς αισθήσεις
κωμικότητας απεναντίας μπορούμε να τίς
δημιουργούμε συνειδητά και κατά πρόθεσιν
ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ χωρίς να χρειάζεται να είμαστε συγγραφείς ή φιλόλογοι ή γλωσσολόγοι, αφού αυτή η γλωσσική μας κυπροπανελληνιστική εγγένεια λειτουργεί νομοτελειακώς, κτισμένη ως από μιάν φυσικήν
εξελικτικήν διαδικασίαν μέσα από τούς αιώνες, και ενώνεται, αυτή η εγγένεια, με τήν
γλωσσονοησιακήν μας ταχύτητα, τήν τρίτην
μεγαλύτερην ταχύτητα τού βιοψυχονοησιακού μας μηχανισμού (μετά τήν ταχύτητα
τού ονείρου, και μετά τήν ταχύτητα τού ενστίκτου και τών εξαρτημένων αντανακλαστικών).
Παρεμπιπτόντως, αυτή η ταχύτητα είναι
ένα από τά αυτονόητα που δεν είναι αυτονόητο, αφού κανείς δεν συνειδητοποιεί τήν
ταχύτητα τής γλώσσας! Μόλις ο γλωσσικός
ήχος κτυπήσει στό αυτί μας, τότε σε μηδέν
χρόνον τό «κέρσορ» κάμνει δεν ξέρω πόσα
εκατομμύρια στροφές μέσα στίς υποαποθήκες τής μνήμης (ένα άλλο αυτονόητο που
δεν είναι αυτονόητο) όπου είναι οι ήχοι, οι λέξεις, οι αναμνήσεις τους, ΚΑΙ οι ΠΟΛΥΣΥΝΔΕΣΕΙΣ μεταξύ όλων αυτών, και αυτομάτως ξεχωρίζουμε, πρώτα πρώτα τίς λέξεις από άλληλες, παρόλο που δεν υπάρχει
μεταξύ τους μεγαλύτερο χρονικό διάστημα
απ’ ό,τι υπάρχει μεταξύ συλλαβών. Μετά,
αλλά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ξεχωρίζουμε τίς σημασίες, τά νοήματα, τίς συνυποδηλώσεις, τήν
διάθεση τού πομπού. Ταυτόχρονα ανακαλούνται στό «πρώτης ζήτησης» λειτουργικό
ταμείο τής μνήμης οποιεσδήποτε οπτικές ή
αφηρημένες ή άλλες εικόνες συνάπτονται
(με όλα τά είδη τών σχέσεων, αιτιοκρατικώς, ομοουσίως, συνειρμικώς, κ.λπ. κ.λπ.)
με τίς λέξεις και τά νοήματα. ΟΛΑ ΑΥΤΑ
ΣΕ ΜΗΔΕΝ ΧΡΟΝΟΝ! Με αυτή τήν ταχύτητα λειτουργεί η κυπρο-πανελληνιστική μας
γλωσσική εγγένεια!
Έτσι τό « τζιαί» και τό «εγιώ» θα τό εκφέρουμε στήν προφορική μας πράξη μαζί
με τήν «εντελέχεια» (!) γιά να αυτοδηλώνεται, μή εν επιγνώσει μας, η γλωσσοϋπαρξιακή μας καταβολή. Τά εκφέρουμε δί-
πλα-δίπλα χωρίς διχοτομίαν ή συνειδητήν
αναζήτηση τού γλωσσοσυγκυριακώς κατάλληλου λεξικοσυντακτικού μορφώματος.
ΟΜΩΣ αυτά τά «τζιαί» και «εγιώ» τά
ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ στήν Κοινήν
«και» και «εγώ» χωρίς να παθαίνουμε διχοτομίαν ή σχιζοφρενικότητα. Λέμε μεταξύ μας «γεναίκα» αλλά γράφουμε αυτομάτως χωρίς δυσκολίαν «γυναίκα». Ξέρουμε και τήν κοκκόνα, ξέρουμε και τό κουκούτσι. Ξέρουμε τήν κορούδα μας, ξέρουμε
και τήν κόρη. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα
να λέμε μεταξύ μας δύο Κύπριοι «εσκοτώσαν τον» και τό επόμενο δευτερόλεπτο να
λέμε στόν Ελλαδίτη «τόν σκότωσαν». Αφήνω τό γεγονός ότι όλες οι «έτοιμες φόρμουλες» (δικός μου όρος) τής πανελληνιστικής είναι στήν καθημερινή μας κυπριακήν προφορική πράξη. Ρήσεις, ρητά, παροιμίες, επιγραμματικές φράσεις, ανθρωποσύμβολα ή ζώα-σύμβολα ενσαρκώσεως
ιδιοτήτων ή καταστάσεων στήν επιτομή
τους –Αμαζόνα, Αφροδίτη, Μέγαιρα, Λερναία Ύδρα, Διγενής– από τήν μυθολογίαν,
Μύθους τού Αισώπου, Ιστορίαν, Βίβλον, από
τό ελλαδικό σινεμά, από τήν αρχαιοελληνικήν Ιστορίαν, από τό Βυζάντιον.
Και φυσικά τίποτε δεν είπαμε σ’ αυτήν
εδώ τήν σύνοψη γιά τούς δεκαπεντασύλλαβους τού πανελληνισμού, γιά τήν Κρήτη, τόν
«Ερωτόκριτο», τόν Βασίλη Μιχαηλίδη, και
γιά πολλά άλλα πράγματα συναφή με τήν
εγγένειαν. Ίδια και τά ονόματα μας!
Τό μεγαλειώδους ποσότητας εργασίας
(έρευνα, λεπτομέρειες, πληροφορίες, ποσότητα λημμάτων κ.λπ., κ.λπ.) λεξικό Liddell &
Scott (από τήν αρχαία ελληνική στήν αγγλική) μάς λέει ανάμεσα σε πληθώρα παρόμοιων πραγμάτων ότι η «κόρη» είναι τό girl!
Νά η κορού μας! Μέσα σε κείνο τό λεξικό
μπορεί να βρεί κανείς διάσπαρτη όλην τήν
κυπριακήν διάλεκτον.
Μερικοί Αννανάδες θέλουν να αναγάγουν
τήν Κυπριακή διάλεκτον σε... γλώσσα (!)
στήν οποίαν όχι απλώς να μιλούμε αλλά και
στήν οποία να διδασκόμαστε στά σχολεία!
Γιά να εξαφανιστούν δηλαδή και οι δύο από
τήν Κύπρον! Ένας από αυτούς είναι ο ψυχίατρος εθνοψυχογλωσσολόγος Γιάγκος Μικελλίδης που έγραψε ότι έχουμε σχιζοφρένειαν επειδή μιλούμε κυπριακά και διδασκόμαστε στήν Κοινήν! Μέγας υποστηρικτής και τού Αναστασιάδη! Οποίες συμπτώσεις!
Οι εγγένειες μας είναι πολλές, και πολλοί
οι σατανοπούτανοι που λυσσούν να τίς καταργήσουν. Είναι η σύγχρονη ενιαία ελληνική που παίρνει, και δικαιούται να παίρνει, από όλα τά ταμεία τής ελληνικής, είναι
ο σφυρηλατημένος δεσμός ελληνισμού και
Ορθοδοξίας. Αν πάμε και λίγο στην ψυχανάλυση, γιά να καταδείξουμε τήν οικουμενικότητα και τήν αναγωγικότητα τής έννοιας «εγγένεια», η κατάλυση τής εγγένειας
έρωτος και σεξουαλισμού φέρνει τό πουτανιό. Οι πούτανοι τού Αννανισμού, αυτή η σατανόκαστα, έβαλαν τώρα (ή μάλλον από καιρό) στό μάτι τήν εγγένειαν γιά τήν οποίαν μιλώ εδώ.
Η ΕΓΓΕΝΕΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Η
ΕΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Σέ γνωρίζω από τήν
κόψη... Θα Σέ γνωρίσουν και τά Αννανόσκυλλα όταν τά αυτονόητα (που δεν είναι
αυτονόητα μέσα στούς Εκφυλισμένους Αννανικούς Νόες τών Μεταλλαγμένων Κρεάτων)
γίνουν τελικά αυτονόητα... Εμείς καρτερούμεν... Η πανελληνιστική δεν είναι μιά παραπλασματική προσθετική σιλικόνη μέσα
στό σώμα τής κυπριακής διαλέκτου. Είναι η
ρίζα η οποία συντηρεί τό σώμα και τήν σκέψη της, που δίνει τήν τροφή η οποία αφομοιώνεται ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΙΜΑ ΔΙΑ ΤΗΣ
ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΓΓΕΝΟΥΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ.
Αντώνης Ν. Κοντεμενιώτης
✉ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ✉
- Αγαπητή ΕΝΩΣΙΣ,
μα πε μου, ο Mακάριος Δρουσιώτης το κωλόχαρτόν
του γοράζει το που το λίτολ;
Αντρέας, Καϊμακλί
Κύριε Αντρέα, άμε μαυροσσιυλλοΰρευκε! Μπορεί κι
εμείς να μη γουστάρουμε τον Δρουσιώτη, αλλά πού
θέλεις να ξέρουμεν τι κάμνει με τον κώλον του;
000
- Κύριοι της εφ. ΕΝΩΣΙΣ,
μα πού εχάθηκεν ο Καραμίχος και δεν γράφει πια;
Εμετανάστευσεν ή επαντρεύτηκεν και δεν τον αφήννει πια η γυναίκα του να γράφει;
Γ. Κ., Ακρόπολις
και ο Καραμίχος. Βαριόταν να κόβει τα νύχια του
τακτικά και την πάτησε.
000
- Κύριοι της ΕΝΩΣΙΣ,
έχω έναν κουμπάρον στην ΚΥΠ τζιαι είπεν μου καμπόσους πολιτικούς που εν τους σηκώννεται. Αν σας
δώσω τα ονόματά τους, γιατί εν τους πέμπετε βιάγκρα να τους κάμουμεν πλάκαν;
Κ. Φ., Λυθροδόντας
Αγαπητέ αναγνώστη, είσαι πολύ έξυπνος. Θέλεις
να τους στείλουμεν βιάγκρα για να μας γαμούν
καλλύττερα; Κανεί ολάν! Ήδη επέλλανεν ο κώλος
μας. Άμπα τζιαι είσαι ΑΚΕΛικός;
Κύριε, έννεν δουλειά δική μας να ξέρουμεν είντα
μπου ’καμεν ο Αναστασιάδης. Πάρε τηλέφωνο στον
ΠΟΛΙΤΗ, εν τζιείνοι που κάμνουν αρκετούς που
τους διορισμούς.
000
- Αγαπητή ΕΝΩΣΙΣ,
είμαι ένας νέος λογοτέχνης και διαμαρτύρομαι! Η
ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ είναι τελικά ΑΚΕΛικοκρατούμενη. Στο Διοικητικό Συμβούλιο εφκήκαν μόνον
ΑΚΕΛικοί λογοτέχνες. Ένας μη ΑΚΕΛικός που υπέβαλεν υποψηφιότηταν έπιασεν μόνον μιαν ψήφον,
ενώ ο τουρκο«κύπριος» ανθυποψήφιός του 28. Εν
σωστά τούτα τα πράματα, ολάν;
Σ. Ρ., Παλλουριώτισσα
000
Αγαπητέ αναγνώστη, ο Καραμίχος έκανε μια μικρή επέμβαση στο νύχι του μιαλιώνα του αριστερού του ποδιού και θα επανέλθει σύντομα δριμύτερος. Ας το έχουν υπ’ όψιν όλοι οι αναγνώστες
μας αυτό. Τα νύχια, όταν δεν τα περιποιούμαστε,
μεγαλώνουν και καμιά φορά διεισδύουν στη σάρκα μας και μολύνεται όλο το πόδι. Έτσι την πάτησε
- Αγαπητή ΕΝΩΣΙΣ,
έχω μιαν απορίαν. Του Χατζηκυριάκου έδωκέν του
κανέναν πόστον ο Αναστασιάδης; Κατά την προεκλογικήν περίοδον ήταν συνέχεια δίπλα του. Αν δεν
του έδωκεν, εν μεγάλη αχαριστία.
Ι. Δ., Μακεδονίτισσα
Αγαπητέ φίλε, μη διαμαρτύρεσαι. Έπρεπε να το
ξέρεις ότι το ΑΚΕΛ λειτουργεί όπως η μαφία. Τι να
σου κάνω; Γράψε κανένα μυθιστόρημα με ήρωα
έναν ΑΚΕΛικό λογοτέχνη που τον σκοτώνουν οι
Ρουμάνοι μαφιόζοι γιατί νομίζουν πως πουλά γεναίτζιες στο άνοιγμαν του Κολοκάση, που εν περιοχή δική τους.
29 Ιουνίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Τούντα τσιεκκούθκια του Χριστόφκια
γιατί εν τα εμάθαμεν όσον ήταν Πρόεδρος;
Τζιαι ήντα μπου έκαμνεν η «αξιωματική
αντιπολίτευση» του Αναστασιάδη; Θκιάολε, ενευρίασα πάλε…
15
ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ
Τα δημόσια και τα ιδιωτικά του Οδυσσέα Ελύτη
Ο σχολιασμός που ακολουθεί αποτελεί το προλόγισμα
του εικαστικού Σάββα Χριστοδουλίδη στην εκδήλωση
που έγινε στο Φυτώριο Εικαστικής Καλλιέργειας,
στον Δημοτικό Κήπο Λευκωσίας, τη Δευτέρα 20 Μαΐου 2013,
με αφορμή την ανάγνωση του δοκιμίου του Οδυσσέα Ελύτη
Τα δημόσια και τα ιδιωτικά από τον ποιητή Κώστα Ρεούση.
Σε ένα νησί του Αιγαίου, κάπου κοντά στην εκπνοή του καλοκαιριού, ο ποιητής μοιάζει
να γεύεται ολότελα την ηπιότητα της εποχής. Η ομορφιά
της φύσης κατευνάζει λογισμούς και εγείρει ερωτήματα
στον ίδιο. Τοπίο, υποστηρίζει
ο Ελύτης, δεν είναι άλλο από
το συνταίριασμα του φυσικού
στοιχείου και της γνώσης. Τοπίο είναι να αφήνεις την ψυχή
σου να γέρνει και να κυβερνά
τον τόπο που πατάς. Τα γράμματα, οι λέξεις και τα σημεία
στίξεως είναι κολπίσκοι, κατωφέρειες, μια κάθετη του
βράχου, όπως λέει.
Εξαίροντας την αρχαία παρουσία του Ελληνισμού σε εδαφικές περιοχές όπως αυτές των
νησιών, επισημαίνει την ανάγκη διατήρησης ή ακόμα επαναφοράς της πρωτογενούς φυσικής αλήθειας, αυτής που εγγυάται –και για αιώνες εγγυήθηκε– το καίριο στη ζωή. «Το
καίριο στη ζωή κείται πέραν
του ατόμου», υποστηρίζει.
Καίριο δεν είναι παρά η εύστοχη και αψεγάδιαστη αντίληψη πραγμάτων, αφήνοντας
στην άκρη το εγώ ή προσπερνώντας το. Στεκόμαστε οι περισσότεροι εντούτοις ή σκοντάφτουμε σε εκείνο το «σημείο σταύρωσης», λέει, μια παρεμπόδιση, μια στρέβλωση του
ήθους χρόνια, και συνεπώς οικεία.
Σε μικρούς, ξεμακρυσμένους
τόπους, τα χάσματα συρρικνώνονται, σχεδόν καταργούνται. Ο δούλος σε απόσταση
αναπνοής από τον άρχοντα.
Και η φύση, το περιβόλι όλων.
«Να κόβεις ένα λουλούδι, να
το χαίρεσαι και να το εκμεταλλεύεσαι», προσθέτει. Χειρονομία διττής σημασιολογικής
εκφοράς. Η φύση αγκαλιάζει
τον άνθρωπο, τον μυεί σε πρακτικές κατευνασμού και κατάνυξης συνάμα. «Να μπαίνει ο
πολιτισμός όχι στην ιστορία με
πολέμους αλλά με τον ήλιο
στην κοιλιά», γράφει, «με μιαν
ανάμεικτη από ηδυπάθεια και
ευωδία λωτού τρυφερότητα».
Υποστηρίζοντας μιαν ηθική της
ομορφιάς, που στην ουσία εγγυάται η ερωτική συζυγία με
τη φύση, ο Ελύτης μνημονεύει
την Παριζιάνα της Κνωσού, τη
συλλέκτρια των κρόκων της
Θήρας, την ωραία Ανδριάνα
των Αθηνών και την Κόρη με
το ρόδι της Αίγινας.
Οι άνθρωποι των μικρών τόπων. «Με κρίση καθαρό μαχαίρι» επισημαίνει. Η ευθύτητα και η ευγένειά τους «μαρτυρούν κοιτάσματα χρυσού στο
προγονικό τους έδαφος», γράφει χαρακτηριστικά. Αν όμως
λόγια και συμφέροντα πολιτικών σκιάσουν αισθήματα και
σκέψεις των ανθρώπων, το σύστημα αρίστων που αναζητά
μοιάζει με ουτοπία. Μια δη-
μόσια ζωή να λάμπει σαν μονόπετρο, οραματίζεται ο ποιητής. Στα μέτρα μιας κοινότητας όπου το κεντητό πουκάμισο, το κιούπι και το χράμι να
συνιστούν, όπως παλιά, αξίες
της ευπρέπειας.
Να ξαναβρούμε την Ελλάδα
που κρύβεται βαθιά μέσα μας,
προστάζει. Και η σκέψη μας,
καθώς ξανοίγεται, «να γεμίζει
τη χούφτα μας με σπόρια της
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ l
συγκίνησης». Να ξαναβρούμε
την αθωότητα στις μυρωδιές
που βγαίνουν από χόρτα και
την καθαρότητά μας στο διάφανο μιας νεροσταγόνας. «Τι
έγινε η φύση που μαντεύουμε
αλλά δεν βλέπουμε;» διερωτάται. Αγωνιά και θλίβεται συνάμα σαν νιώθει πια ανίκανος
να γεύεται εικόνες των πραγμάτων. Θεριεύει από θυμό σαν
έρχονται στα αυτιά του μα-
κρήγοροι και ανώφελοι λόγοι
πολιτικών. Ένας πολιτικός
οφείλει να αρθρώνει λόγο ομότυπο με αυτόν του καλλιτέχνη,
δηλαδή εμπνευσμένο.
Οι νόμοι της τέχνης είναι και
νόμοι της ζωής, σύμφωνα με
τον ποιητή. Η δικαίωση επέρχεται διά μέσου μιας ορθής έκφρασης. Και ορθή έκφραση δεν
είναι άλλη από την πρακτική
πραγμάτευσης της αλήθειας.
Της αλήθειας του μέλλοντος,
ενός απώτερου μέλλοντος, του
δημοσίου μέλλοντος. Μιας φωτεινής αλήθειας που θα πέσει
να φωτίσει «την πίσσα της Ευρώπης», όπως λέει, «που θάβουμε σήμερα εν όψει μιας άλλης που μοιάζει να γεννιέται».
Επίκαιρο το δοκίμιο του ποιητή. Ένα κάλεσμα σε ανα-στοχασμό της μοίρας μας και της
ταυτότητάς μας. Μοιάζει με
έκφραση μιας νοσταλγίας ακατάλυτης. Δεν είναι παρά μόνο
μανιφέστο μιας απώλειας. Χάσαμε τη συγκίνηση, την ισχυρότερη και πιο πολύτιμη αξία
του ενδόμυχου. «Ας περπατήσουμε μέσα στον εαυτό μας»,
έλεγε χρόνια πριν από τον
Ελύτη ο Άγγελος Σικελιανός
στα Γράμματα εις εαυτόν. «Το
μέγα βουνό του Ολύμπου βρίσκεται μέσα μας».
Tα δημόσια και τα ιδιωτικά γράφτηκαν από τον Οδυσσέα Ελύτη την περίοδο 1983-89, όταν ο
ποιητής ήταν 72-78 χρόνων, αντίστοιχα. Τυπώθηκαν σε αυτόνομη έκδοση τον Μάιο του 1990.
Αποτελούν μέρος του δεύτερου
τόμου των πεζών του Ελύτη που,
με τον τίτλο Εν λευκώ, κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του
1992.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ
Υ
Ο
Ν
Ν
Α
Ω
Ι
Ν
Ο
Τ
ΓΙΑ
Κριτικά κείμενα
όγηση κειμένων
Εἰσαγωγή, ἀνθολ
ΚΟΡΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟ
Ω
25 ΕΥΡ
Ω
10 ΕΥΡ
ΙΟΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑ
Λευκωσία 2013
16
ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΤΑΟΥΝΕΡ: ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΟΗΕ
29 Ιουνίου 2013
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ
Καλοκαιράκι και πάλι. Το νιώθουμε στο
κορμί μας, στα χρώματα, στ’ αρώματα
της φύσης. Το μαρτυρούν οι μέλισσες
και οι πιτόμυγες που συνωστίζονται
σαν καταδρομικά ελικόπτερα πάνω από
τις πρωινές φρυγανιές μας, οι αναιδείς
γουργουτάδες που μένουν ακίνητοι να
μας κοιτούν περιφρονητικά, σκαρφαλωμένοι στις λεμονιές των αυλών, τα
σμήνη των κουνουπιών που μας επιτίθενται ανηλεώς μέσα στις εφιαλτικές
νύχτες της αποπνικτικής σταλούρας, οι
οχιές και τα μαύρα φίδια που ελίσσονται συνωμοτικά στα χαντάκια των προαστίων και ξεπετάνε σατανικά τη διχαλωτή τους γλώσσα, σκορπώντας τον
τρόμο στους ανυποψίαστους μικροαστούς.
Καλοκαιράκι, λοιπόν. Πώς να το απολαύσει όμως κανείς φέτος; Οι ορδές των
Γερμανών, των Βάικινγκ και δεν ξέρω
’γώ ποιων άλλων βάρβαρων φυλών του
Βορρά, έχουν επιδράμει και μας έχουν
κουρέψει γουλί, μας έχουν ξιφτερίσει
κακήν κακώς, μας βάφτισαν κλέφτες,
τζογαδόρους, ακαμάτες. Το μόνο που
έμεινε να μας κάνουν είναι να μας ραντίσουν με πίσσα και πούπουλα και να
μας σύρουν γυμνούς στις λεωφόρους
των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, για
να τιμωρηθούμε εμείς και να παραδειγματιστούν οι άλλοι.
Κι όμως. Είχαμε φτάσει τόσο κοντά
στον παράδεισο. Όλα πήγαιναν πρίμα
στη ζωή μας. Από τα αμάξια μας με τις
γυαλιστερές ζάντες, ως τα εξοχικά, τις
πισίνες και τις δεξιώσεις μας. Ατενίζαμε το μέλλον με το κεφάλι ψηλά, με το
γιαλλούδι μας, ήμασταν γεμάτοι αισιοδοξία. Είχαμε τα μπαράκια μας, το ξέγνοιαστο ζεϊμπέκικό μας, τα ψώνια μας
στην Αθήνα, στο Λονδίνο. Με τις αποτριχώσεις μας, τα σούσι και τα Γκούτσι
μας, με τις εξωτικές, κατοικίδιες πα-
ραδουλεύτρες μας, με την Εκκλησία να
μας κρατεί από το χέρι στο ανηφορικό
μονοπάτι της αρετής, τους θεσμούς ευέλικτους, βολικούς, φιλικούς στον χρήστη. Το κράτος, μεγάλο και τρανό,
ανταποκρινόταν πρόθυμα στα καλέσματα των κομμάτων, των ντιβέλοπερς,
των συνδικάτων… Η Βουλή των πεφωτισμένων έδιδε σάρκα και οστά στα
όνειρά μας, φώτιζε τον δρόμο της προκοπής και της κοινωνικής καταξίωσης
του καθενός.
Τι κρίμα! Οι Βάνδαλοι μας ζήλεψαν.
Αυτή τη φορά δεν ήρθαν για να χαλάσουν τη Ρώμη. Αυτή τη φορά ήρθαν για
να κουρσέψουν έναν υπέροχο –αλίμο-
νο, όμως, μικρό– πολιτισμό. Να διαλύσουν ό,τι δημιουργήσαμε με ιδρώτα και
μεράκι σ’ αυτή την άκρη της Γης. Το
μαγικό οικοδόμημα που με τόση μαστοριά έκτισαν τραπεζίτες, δικηγόροι
και λογιστές, το συνέτριψαν, αφήνοντάς
το να καταρρεύσει σιγά σιγά, για να
κατασ τρέψει τα πάντα γύρω του.
Ήρθαν και τράβηξαν την πρίζα του βίντεο πλέιερ που ψυχαγωγούσε τους συμπολίτες μας με την αδιάκοπη προβολή της Μελωδίας της Ευτυχίας, πήραν
ένα πατσαβούρι κι έσβησαν το χαμόγελο από το προσωπάκι μας, άφησαν
την κατάρα του ELA να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Στη δική μας γωνιά του κόσμου, για
πολλούς αιώνες, η εποχή αυτή ονομαζόταν «θέρος» και όχι καλοκαίρι.
Ο μήνας: Θεριστής (και ο επόμενος,
Αλωνάρης).
Ο θερισμός ήταν πολύ επίπονη εργασία, διαρκούσε μέρες, απαιτούσε
ομαδική εργασία, σωματικό μόχθο
και η επιτυχής συγκομιδή του σιταριού ήταν ταυτόσημη με τη ζωή των
ανθρώπων της κοινότητας. Το δρεπάνι με το οποίο θέριζαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας ήταν πανάρχαιο εργαλείο· δεν ήταν ούτε
επαναστατικό, ούτε λαογραφικό
σύμβολο. Η εικόνα τής γεμάτης χάρη και ρυθμό αρμονικής σειράς κινήσεων του θεριστή, με οδήγησε, κάποια στιγμή, να επιχειρήσω να σηκώσω ένα δρεπάνι. Το βάρος του με
άφησε άφωνη. Ανήκω στην πρώτη
γενεά της «εικονικής πραγματικότητας», τη γενεά η οποία ζει με την
«ιδέα» και την «εικόνα» της πραγματικότητας και κολυμπά στην πλάνη τού «είδα, άρα γνωρίζω»...
Η αντικατάσταση του τρόπου συγκομιδής από τις μηχανές σηματοδότησε σταδιακά και την εξαφάνιση
ενός ολόκληρου κόσμου. Τώρα, που
το θέρος έγινε καλοκαίρι, είναι πιθανόν να παρατηρήσουμε, ενώ οδηγούμε το αυτοκίνητο, ότι «τα χωράφια είναι κουρεμένα»!
Η ευφρόσυνη αντίδρασή μας στην
ευωδία του ψωμιού στον φούρνο να
είναι, άραγε, μια οσφρητική ανάμνηση της χαράς των προγόνων;
Κι έβαζε ακόμα χτήμα απάνω τον βασιλικό, κι αργάτες
θέριζαν, κοφτερά στα χέρια τους φουχτώνοντας δρεπάνια·
άλλα χερόβολα σωριάζουνταν στο χώμα αράδα αράδα
κι άλλα τα δέναν με ασταχόσκοινα γερά οι δεματιαστάδες·
κι ήτανε τρεις που τα δεμάτιαζαν, και πίσω τους αγόρια
τρέχαν, μάζευαν τα χερόβολα, στην αγκαλιά τα παίρναν,
και τα ’διναν πιο πίσω...
Κάπου πιο πέρα οι κράχτες σύνταζαν κάτω από δρυ το γιόμα·
βόδι τρανό είχαν σφάξει κι έψηναν με προθυμία, κι οι δούλες
σωρό το αλεύρι το άσπρο εζύμωναν, να φαν οι θεριστάδες.
(Ομήρου Ιλιάς, Σ, στ. 550-556 και 558-560.
Μετάφραση Ι. Κακριδή - Ν. Καζαντζάκη)
Όταν πάλι το σαλιγκάρι ανεβαίνει από την γη στα δέντρα, ζητώντας προστασία από την ζέστη που φέρνουν οι Πλειάδες, τό-
Εξευτελισμένοι, συγχυσμένοι και κατηφείς, καλούμαστε τώρα να αντεπεξέλθουμε. Πώς όμως; Χωρίς λεφτά, χωρίς ελπίδα, χωρίς δουλειά, πώς θα τα
καταφέρουμε; Η πόλη πίσω μας καταποντίστηκε, παραδόθηκε στις φλόγες…
Κι εμείς, αβοήθητοι και κατατρεγμένοι,
τρέχουμε για να σωθούμε, να βρούμε φιλόξενη γη για μια καινούργια πατρίδα,
μακριά από την άβυσσο της απόγνωσης.
Τι κάνουμε, λοιπόν, ως την ποθητή
ανάκαμψη – που, χωρίς αμφιβολία, θα
αργήσει; Μέχρι, ας πούμε, να ’ρθει το
γκάζι, να βάλει νέφτι στον πισινό της
οικονομίας μας, που λένε, πώς θα απασχοληθούμε; Τι στα τσακίδια θα κάνουμε για να ζήσουμε; Θα τρέξουμε στα
τουριστικά θέρετρα, στα ξενοδοχεία και
στα εστιατόρια, να γίνουμε γκαρσόνια,
καμαριέρηδες, λαντζιέρηδες, μπάρμεν,
σιέφηδες, κράχτες κ.ο.κ.; Άνθρωποι που
μάθαμε να εργαζόμαστε σε τράπεζες,
στο Κτηματολόγιο, στην ΑΗΚ, στην
Υδατοπρομήθεια, στην KPMG, θα έρθουμε τώρα να ξεσκατίζουμε και να
σερβίρουμε ιδιότροπους Γερμανούς και
Ρώσσους της κακιάς ώρας στον Πρωταρά, για ένα κομμάτι ψωμί που θα μας
πετάει στην καραβάνα ο κ. Τσόκκος;
Αγγούρι, κυρίες και κύριοι! Δεν θα
προβούμε εμείς, οι απόγονοι του Τεύκρου, του Ονήσιλου, του Μήτσιου της
Ομόνοιας, σε τέτοιες παπαριές! Η μόνη
λύση, τώρα που όλοι όσοι εργάζονταν
δεν έχουν πια δουλειά και όλοι όσοι
έκαναν πως εργάζονταν έχουν, είναι το
Δημόσιο. Εδώ και τώρα ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να καταργηθεί, για να ξεμπερδεύουμε. Να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Full time. Το ΑΚΕΛ είχε
πάντα δίκαιο. Α, και ο γουργουτάς, που
μας κοιτάει περιφρονητικά από τη λεμονιά στην αυλή, να πάει να γαμηθεί.
Πορφύριος Ρουπιρόζα
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
τε πια δεν είν’ άλλο καιρός να σκάβεις τα αμπέλια. Πρέπει τότε ν’ ακονίζεις τα δρεπάνια σου και τους υποταχτικούς σου να
κεντρίζεις για δουλειά. Μην αποζητάς τους ίσκιους και τον πρωινό ύπνο, όταν φθάσει η ώρα για τον θερισμό, την εποχή που ο
ήλιος ψήνει το δέρμα.
Τέτοιες στιγμές πρέπει να βιάζεσαι και να κουβαλάς τον καρπό
στις αποθήκες, πιάνοντας χαράματα δουλειά, για να έχεις το
βιος σου ασφαλισμένο. Γιατί με την αυγή φεύγει το ένα τρίτο της
δουλειάς, με την αυγή πηγαίνει κανείς καλύτερα στον δρόμο,
προκόβει και στο μεροκάματο, με την αυγή, που μόλις φανεί,
βγάζει τόσους ανθρώπους ξαφνικά στους δρόμους και τόσα βόδια βάζει στο ζυγό.
(Ησιόδου, Έργα και Ημέραι, στ. 571-581.
Μετάφραση Α. Ι. Γαβρίλη)
29 Ιουνίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
«Αντάν αρτζιέψαν οι κρυφοί
ανέμοι τζι’ εφυσούσαν, τζι’ αρκίνησεν εις
την Τουρτζιάν να κρυφοσυννεφκιάζη, τζιαι
που τες τέσσερεις μερκές τα νέφη εκουβαλούσαν, ώστι να κάμουν τον τζιαιρόν
ν’ αρτζιεύκη να στοιβάζη…»
17
Εικόνα σου είμαι και εικόνα σου μοιάζω
με αφορμή το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη «Ας φρόντιζαν»
Μνημονεύουμε Καβάφη, λοιπόν, όχι μόνο γιατί βρισκόμαστε σε δύσκολους καιρούς, αλλά και γιατί τα ευρήματα του ποιητή είναι διαχρονικά παρόντα· ανατρέχουμε στο ποιητικό του έργο σε μια προσπάθεια να αντικρίσουμε κατάματα τη δική μας πραγματικότητα.
Στο ποίημα «Ας φρόντιζαν», η παρακμή που έχει επέλθει στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, που αντανακλάται τόσο στους ηγέτες της όσο και στους πολίτες της,
δεν είναι άλλη από τη βαθύτατη σήψη και παρακμή που
βιώνουμε σήμερα. Η ίδια έκπτωση αξιών και ιδεών, η
ίδια σύγχυση και κακοφωνία, η ίδια παθητική συμπεριφορά και αδιαφορία. Η αβάσταχτη ελαφρότητα της καλοπέρασης, η απάθεια, η παραμορφωμένη αυτοεικόνα
του νεαρού από την Αντιόχεια αποδίδει με τον πλέον ευκρινή τρόπο την ταυτότητα του νεο-Έλληνα.
Με μοναδικό ενδιαφέρον να μπαλωθεί, ο «ταλαίπωρος» νεαρός ξεκινά να απευθυνθεί και στους τρεις διεκδικητές του θρόνου της Συρίας, εκμεταλλευόμενος τους
«σημαντικούς άλλους» που γνωρίζει, προκειμένου να
βρει δουλειά και να φανεί στη χώρα του «ωφέλιμος».
Αν η προσπάθειά του να προσφέρει στην πατρίδα αποβεί άκαρπη, ευθύνη βέβαια δεν φέρει ο ίδιος αλλά οι διεφθαρμένοι πολιτικοί άρχοντες, και ας έχει πλήρη επίγνωση ότι «βλάπτουν και οι τρεις τους την Συρία το
ίδιο».
Παράλληλα, μαθημένος να ελίσσεται στις τρέχουσες
αξίες της εποχής του, ο νέος της Αντιόχειας διατηρεί,
«χωρίς να το καταλαβαίνει», μια ψεύτικη, διαστρεβλωμένη εικόνα για την αξία του προσώπου του, αφού «ξέρει και παραξέρει Αριστοτέλη, Πλάτωνα, τι ρήτορας, τι
ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις», αλλά ταυτοχρόνως δεν προσπαθεί να επικοινωνήσει τις γνώσεις του, γιατί απλώς
τον «εμποδίζουν οι προκομ[μ]ένοι με τα συστήματά
τους». Μικρή η δόξα για τον ήρωα να μεταβαίνει από
τον βίο της ελευθερίας του Αριστοτέλη στη ζωή της ανάγκης και της υποταγής ενός Ζαβίνα (Ζαβίνας σημαίνει
αυτός που αγοράστηκε) ή κάποιου Γρυπού (αυτού, δηλαδή, που έχει γαμψή μύτη).
Μεμψιμοιρώντας και στρουθοκαμηλίζοντας, λοιπόν, ο
ήρωας του ποιήματος, με πρόθεση ξεκάθαρη και τη συνείδησή του ήσυχη, μετακυλίει την ευθύνη του στους Θε-
ούς –κατά το νεοελληνικότερον, στον «κακό του τον καιρό»–, αφού η επιλογή του αυτή φαντάζει μονόδρομος
στην ανυπαρξία ενός άξιου και ικανού άρχοντα.
Αν και ο ποιητής διατηρεί μια στάση ειρωνική απέναντι στην αμφίβολη ηθική ακεραιότητα του ήρωα, ωστόσο
φαίνεται να στέκει με συμπάθεια στο υπαρξιακό αδιέξοδό
του, εφόσον δεν είναι παρά ανέστιος και πένητας. Η οδύνη την οποία αναγνωρίζει στον ήρωα ο Καβάφης, να ζει
χωρίς εστία και φτωχός, δεν έρχεται βέβαια να δικαιολογήσει τη στάση του, αλλά να αφουγκραστεί για άλλη
μια φορά την αδυναμία του πτωτικού και αλλοτριωμένου
ανθρώπου να αντισταθεί στο ρεύμα της παρακμής και της
εξαχρείωσης, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα το μεγαλείο
της ποίησής του.
Μέσα από ένα πολιτικό παιχνίδι με την Ιστορία, ο Καβάφης επιμένει να αγγίζει το ευαίσθητο σημείο των νεοΕλλήνων, το πώς απόλεσαν Πόλη, νόημα, σκοπό και τρόπο ζωής για έναν δαπανηρό και χωρίς νόημα βίο και, συνάμα, νιώθουν αθώοι «για το αψήφιστο της εκλογής»
τους. Μνημονεύουμε Καβάφη, λοιπόν, για να ξέρουμε
πού πατάμε και πού πηγαίνουμε.
Ἄς φρόντιζαν
Κατήντησα σχεδόν ἀνέστιος καί πένης.
Αὐτή ἡ μοιραία πόλις, ἡ Αντιόχεια
ὅλα τά χρήματά μου τά ’φαγε:
αὐτή ἡ μοιραία μέ τόν δαπανηρό της βίο.
Ἀλλά εἶμαι νέος καί μέ ὑγείαν ἀρίστην.
Κάτοχος τῆς ἑλληνικῆς θαυμάσιος
(ξέρω καί παραξέρω Ἀριστοτέλη, Πλάτωνα·
τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ὅ,τι κι ἄν πεῖς).
Ἀπό στρατιωτικά ἔχω μιάν ἰδέα,
κ’ ἔχω φιλίες μέ ἀρχηγούς τῶν μισθοφόρων.
Εἶμαι μπασμένος καμπόσο καί στά διοικητικά.
Στήν Ἀλεξάνδρεια ἔμεινα ἕξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ εἶναι τοῦτο χρήσιμον) τά ἐκεῖ:
τοῦ Κακεργέτη βλέψεις καί παληανθρωπιές, καί τά λοιπά.
Ὅθεν φρονῶ πώς εἶμαι στά γεμάτα
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ
Πέντε, συν ένα
Πέντε ποιήματα και ένα πεζό
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2013
MHN XAΣΕΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΟ
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΣΙΑΡΔΗ
ἐνδεδειγμένος γιά νά ὑπηρετήσω αὐτήν τήν χώρα,
τήν προσφιλῆ πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ὅ,τι δουλειά μέ βάλουν θά πασχίσω
νά εἶμαι στήν χώρα ὠφέλιμος. Αὐτή εἶν’ ἡ πρόθεσίς μου.
Ἄν πάλι μ’ ἐμποδίσουνε μέ τά συστήματά τους –
τούς ξέρουμε τούς προκομένους: νά τά λέμε τώρα;
ἄν μ’ ἐμποδίσουνε, τί φταίω ἐγώ.
Θ’ ἀπευθυνθῶ πρός τόν Ζαβίνα πρῶτα,
κι ἄν ὁ μωρός αὐτός δέν μ’ ἐκτιμήσει,
θά πάγω στόν ἀντίπαλό του, τόν Γρυπό.
Κι ἄν ὁ ἠλίθιος κι αὐτός δέν μέ προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στόν Ὑρκανό.
Θά μέ θελήσει πάντως ἕνας ἀπ’ τούς τρεῖς.
Κ’ εἶν’ ἡ συνείδησίς μου ἥσυχη
γιά τό ἀψήφιστο τῆς ἐκλογῆς.
Βλάπτουν κ’ οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο.
Ἀλλά, κατεστραμμένος ἄνθρωπος, τί φταίω ἐγώ.
Ζητῶ ὁ ταλαίπωρος νά μπαλωθῶ.
Ἄς φρόντιζαν οἱ κραταιοί θεοί
νά δημιουργοῦσαν ἕναν τέταρτο καλό.
Μετά χαρᾶς θά πήγαινα μ’ αὐτόν.
(1930)
Από τα Ποιήματα 1897-1933,
Ίκαρος 1984
18 ΚΑΡΟΓΙΑΝ, ΔΙΑΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΣΣΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ!
Η άλλη
29 Ιουνίου 2013
Ένωσις
Η ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου, το γένος Πολίτη,
από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας
Η Αγγελική Ματθαίου, έπειτα από μια περιπλάνηση στην Ανατολή,
ως αιχμάλωτη και χαμένη, που κράτησε κάποια χρόνια, θα φτάσει τελικά,
ορφανή, στην Ελλάδα, όπου θα συναντήσει τη μοναδική αδελφή της
που είχε διασωθεί από τη σφαγή.
Τη μαρτυρία κατέγραψε η ίδια η Αγγελική Ματθαίου πριν από το θάνατό της.
Είμαι η Αγγελική, του Καπετάν Νικολή Πολίτη η κόρη.
Γράφω την ιστορία της Μικράς Ασίας τώρα, το 1995.
Το ’22 ήμουν ένα κοριτσάκι 6 έως 7 χρονών. Ό,τι θυμάμαι θα γράψω.
Είμαι του Καπετάν Νικολή Πολίτη, από τις Φώκιες της
Σμύρνης. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος. Είχαμε ένα μεγάλο καΐκι. Το είχε ονομάσει ο πατέρας μου «Πανούσα», επειδής έλεγαν την μητέρα μου Παναγιώτα και
επειδής την αγαπούσε πολύ ονόμασε [έτσι] το καΐκι.
Ήμασταν έξι άτομα παιδιά, και ο πατέρας και η μητέρα. Γράφω ό,τι θυμάμαι.
Ο πατέρας μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και ήλθε στις Φώκιες και παντρεύτηκε, λέγανε, την ωραία Παναγιώτα. Ζούσαμε πολύ καλά διότι είχαμε πολλή περιουσία. Ο πατέρας μου ήταν μοναχοπαίδι.
Είχαμε δύο σπίτια. Το ένα ήτανε στο Φαρδύ Σοκάκι
και το άλλο έξω από την πόλη. Ήτανε μονοκατοικία. Η
πρόσοψή του ήταν με τέσσερις καμάρες. Στη μεσαία καμάρα ήτανε η πόρτα. Μόλις έμπαινες ήτανε ένα μεγάλο
χαγιάτι και στο καθιστικό είχαμε ένα μεγάλο τζάκι και
ένα παράθυρο που έβλεπες τη θάλασσα. Δίπλα ήτανε
μία μεγάλη κουζίνα και ένα μεγάλο ντουλάπι. Δίπλα
στην κουζίνα ήτανε η σκάλα και έβγαινες σε ένα μεγάλο χαγιάτι. Από αριστερά ήτανε του αδελφού μου, που
τον λέγαμε Θανάση. Μετά ήτανε το μεγάλο δωμάτιο που
κοιμότανε η μητέρα και ο πατέρας ή οι μουσαφίρηδες,
όταν είχαμε μουσαφίρηδες. Ήταν στολισμένο με ένα μεγάλο καθρέφτη, μία μεγάλη ντουλάπα που βάζανε τα
στρώματα και τα παπλώματα και αυτά τα σκεπάζανε με
μεγάλη κουρτίνα. Το λέγανε γιουκλούκι και δίπλα ήτανε ένα δωμάτιο που ήτανε αποθήκη. Βάζαμε τα σύκα,
τα καρύδια, τις σταφίδες, την ξερή μουσταλευριά, το λάδι, το πετιμέζι, τα σουτζούκια.
Ο πατέρας μου είχε τετρακόσια δένδρα ελιές, είχε ένα
αμπέλι στα Τρία Πηγάδια και το άλλο στα Μερσινάκια.
Εκείνο ήταν πιο κοντά στην πόλη και πηγαίναμε το καλοκαίρι, εγώ και η αδελφή μου. Κοιμόμαστε στο κάτω το
καθιστικό. Η αυλή μας ήτανε χοχλάδια* της θάλασσας.
Σχημάτιζαν μαργαρίτες. Γύρω γύρω είχε παρτέρια που
φύτευε η μητέρα μου κατιφέδες και βασιλικά. Από έξω
ήτανε τζιτζιφιές. Όταν ανθούσαν, μοσχομύριζε ο τόπος,
η δε θάλασσα ήτανε σαν 100 μέτρα από το σπίτι μας
και όλη η ακρογιαλιά ήτανε ανεμόμυλοι που αλέθανε το
σιτάρι.
Αυτά για το σπίτι μας.
Τώρα θα γράψω για την Καταστροφή. Την νύκτα βγαίνανε στα παράθυρα και βλέπανε στα βουνά φωτιές. Άρχισε ο κόσμος να φοβάται. Η μητέρα μου δεν ήξερε τι να
κάνει, γιατί ο πατέρας μου έλειπε ταξίδι. Το δεύτερο
βράδυ μαζεύτηκε όλη η γειτονιά στο δικό μας σπίτι. Θυμάμαι που κάνανε μία τούρκικη σημαία με το μισοφέγγαρο και τη βάλανε στο παράθυρο, για να δούνε οι Τούρκοι. Το ίδιο βράδυ ήλθε ο πατέρας μου. Μας είπε να μη
φοβόμαστε. Κλειστήκαμε στο σπίτι.
Ξαφνικά πλάκωσε το τούρκικο στρατό. Ακούγαμε ντούπανα*, ντουφεκιές, τραγούδια. Τα άλογα χιλιμιτρούσανε. Δεν μπορώ να σας πω το τι γινόταν.
Τότε σηκώθηκε ο Πατέρας μου να πάει να δει το καΐκι
για να φύγουμε. Η μητέρα μου δεν τον άφηνε και της
είπε θα πάω από άλλον δρόμο. Πήγε, αλλά το καΐκι το
είχανε καταστρέψει. Δεν είχε ούτε κατάρτια ούτε πανιά
ούτε μηχανή. Μας λέει θα πάμε στον Ασματερέ, εκεί
ήταν ένα λιμανάκι, και ίσως βρούμε καΐκι να φύγουμε για
τη Μυτιλήνη.
Φύγαμε από τα βουνά. Εμένα με σήκωνε ο αδελφός
μου στην ράχη του. Νύκτα ήτανε. Τα βουνά ήταν τόσο
άγρια. Φωνάζανε τα σκυλιά, τα τσακάλια. Τα σκυλιά
από τα εξοχικά σπίτια τρέχανε. Τα αγριογούρουνα μουγκρίζανε […]. Λες και θα χαλούσε ο κόσμος. Αμίλητοι
φθάσαμε στο λιμανάκι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Μόνο τα
ζώα του κόσμου φωνάζανε λες και είχανε καταλάβει τον
χωρισμό από τους δικούς τους.
Την άλλη μέρα οι Τούρκοι κατασκήνωσαν σε ένα χωράφι πολύ μεγάλο που το λέγανε Σητσακτερέ και αρχίσαν και κατεβαίνανε στην χώρα. Μαζεύανε τον κόσμο.
Άλλον σκοτώνανε, άλλον κοπανούσανε με τα ντουφέκια.
Τους άλλους τους ρίχνανε κάτω και τους πατούσανε στην
κοιλιά και οι ανθρώποι κάνανε εμετό. Εμείς είχαμε φύγει κρυφά και μπήκαμε σε ένα μεγάλο σπίτι, αλλά μας
βρήκανε. Κατεβάσανε τον Πατέρα μου, τον βγάλανε το
σαλβάρι του, το σακάκι του, τα παπούτσια του. Του πή-
ρανε τη μεγάλη σακούλα με τα λεφτά και τα χρυσαφικά και μας βάλανε μαζί με άλλους που μαζεύανε από τα
σπίτια τους.
Μας πήγαν σε ένα χωριό που το λέγανε Τσακμακλή.
Μας αφήσανε σε ένα χωράφι και αρχίσανε να μαζεύουν
τους άνδρες. Πήρανε τον Πατέρα μου, τον αδελφό μου και
όλους. Μετά ακούσαμε τα πολυβόλα. Μας λέγανε όλοι ότι
τους σκοτώσανε. Από τότε δεν τους είδαμε.
Το ίδιο βράδυ πήρανε την αδελφή μου στα βουνά. Παίρνανε τα κορίτσια. Την αδελφή μου την πήρανε τέσσερις.
Είχε μακριές πλεξούδες. Οι δυο την πιάσανε από τις
πλεξούδες και οι άλλοι δύο από τα πόδια.
Το τι γινότανε εκείνο το βράδυ δεν λέγεται. Χαλούσε
ο κόσμος. Φωνάζανε τα κορίτσια, κλαίγανε η μάνες τους,
φωνάζανε, βουίζανε τα βουνά. Εγώ με είχε η μητέρα μου
κάτω από το φουστάνι της και έτρεμα σαν το φύλλο.
Η μητέρα μου σηκώθηκε και φώναζε «παιδί μου, Κατερίνα, πού σε πάνε» και ένας Τούρκος της δίνει μια με
το ντουφέκι και πέφτει και σπάει το κεφάλι της. Τρέχανε τα αίματα. Εγώ σήκωνα το φουστανάκι μου και τη
σκούπιζα.
Την άλλη μέρα μας πήρανε από κεί και αρχίσαμε να βαδίζουμε από βουνά, όχι από δρόμους. Μας είχανε πάρει
τα παπούτσια μας και τα βουνά ήτανε στρωμένα από
αγκάθια. Ήταν αδύνατο να βαδίσομε. Εκεί ήτανε το πολύ
ξύλο, οι κλωτσιές. Βαδίζαμε το βράδυ. Φθάσαμε σε ένα
χωριό που το λέγανε Τσακμακλή. Ήτανε ελληνικό χωριό.
Εκεί μας χώσανε τον έναν απάνω στον άλλον. Για να
μας βάλουνε μέσα σκοτώσανε δύο παιδιά και μια γυναίκα και ξύλο με τα καμιτσιά αλύπητα. Ο κλαυθμός
και ο φόβος ήτανε αβάστακτα.
Εκείνο το βράδυ πήρανε και τη μανούλα μου. Ξέχασα
να γράψω. Είχαμε και ένα μωράκι και όταν την πήρανε
κρατούσε και το μωρό. Της το πήρανε και το πετάξανε
σε έναν καλαμιώνα που ήτανε λίμνη –πάει και αυτό– τη
δε μανούλα μου την φέραν. Να σκεφτείτε τον πόνο της
και τα δάκρυά της. Έμεινα μόνο εγώ. Με σκέπαζε με
το φουστάνι της σαν την κλώσα που βάζει τα πουλάκια
της κάτω από τα φτερά της.
Κάνω πολλά λάθη γιατί δεν μπορώ να γράψω από τα
δάκρυα και τον πόνο που έχω. Μου έχουν μείνει αποθέματα. Είναι μεγάλος πόνος να μείνεις ορφανό τόσο μικρό και στα τούρκικα χέρια. Παρακαλώ τον Θεό όλα τα
παιδάκια να έχουν τη μανούλα τους. Να μην πονέσουνε
σαν εμένα.
Άκουγα «μανούλα» που φωνάζανε και μαραινόμουν
σαν το φύλλο που πέφτει από το δένδρο. Το πιο γλυκό
πράγμα του κόσμου είναι η μάνα. Όλα αυτά τα χρόνια
που ζω δεν τη ξέχασα.
Το δε πρωί μας πηγαίνανε σε ένα χωριό που το λέγανε Μελεμένη [Μαινεμένη]. Το χωριό ήτανε κάρβουνο. Το
είχανε κάψει οι δικοί μας στρατιώτες όταν πισθοχωρήσανε. Ήταν ελληνικό χωριό.
Μας περάσανε από μέσα για να δούμε που ήτανε καμένο. Εκεί είπαμε ότι εδώ θα μας κάψουνε και μας χτυπούσανε τόσο άγρια, που μας φωνάζανε οι δικοί μας να
σκύβουμε σαν τα πρόβατα. Εκεί κόψανε μιας γυναίκας
τη μύτη.
Με τα πολλά φύγαμε από το χωριό. Βαδίζοντας βγήκαμε σε ένα χωράφι που είχε άγριες αχλαδιές και ήταν
φορτωμένες αχλάδια. Όσα μπορούσανε κόψανε να φάνε,
αλλά πιο πολύ ήτανε το ξύλο.
Συνέχεια βαδίζαμε. Πάμε πιο πέρα που ήτανε ένα αλώνι και αλωνίζανε κουκιά, φασόλια. Μόλις τα είδε ο κόσμος,
τρέξανε να μαδήσουνε. Οι Τούρκοι δεν μας έβλεπαν γιατί τα δεμάτια ήτανε πολύ ψηλά. Οι Τούρκοι από μέσα
δεν μας βλέπανε. Οι τζανταρμάδες* είχανε μπει μέσα στο
αλώνι και μιλούσανε με τους χωριάτες. Μάδησα κι εγώ
λίγα και όταν καμιά φορά ανάβανε φωτιά τα ψήναμε με
την Μανούλα μου και ξεχνούσαμε λίγο την πείνα μας.
Συνέχεια βαδίζαμε, δεν ξέρω πόσες μέρες. Πηγαίναμε
για τη Μαγνησία. Βγαίνανε και το φωνάζανε ότι πάμε
στην Μαγνησία. Είχε άνδρες που ξέρανε τούρκικα και
μας φωνάζανε ότι πάμε στην Μαγνησία να μας βγάλει λόγο ο Κεμάλ.
Και πού νομίζετε που μας πήγανε; Σε ένα παλιό εργοστάσιο και μαζέψανε τους άνδρες, τους βάλανε μέσα,
τους γδύσανε και αρχίσανε και τους χτυπήσανε με τα
καμιτσιά. Οι άνδρες πηδούσανε σαν ποντίκια. Τους είχανε
μαύρους. Οι άνθρωποι πέσανε όλοι κάτω σαν πεθαμένοι,
με βογκητά, με κλάματα από τους πόνους.
Το χειρότερο ήτανε ότι μαζέψανε τα γυναικόπαιδα και
μας πήγανε σε ένα χωράφι γεμάτο μνήματα από Έλληνες στρατιώτες και σε κάθε μνήμα είχαν βάλει τα δίκοχα τους. Εκεί φαντασθείτε τι έγινε. Πέσαν οι γυναίκες στα
μνήματα, φωνάζανε, κλαίγανε και από πάνω κλωτσιές,
πέτρες. Σπούσανε δένδρα, κλαριά, και τις κοπανούσανε.
Πολλές μάνες είχαν χάσει τα παιδιά τους σε αυτόν το
πόλεμο. Μα δεν υπήρχε Θεός; Δεν υπήρχε κανένας νόμος
για μας ;
Μετά μας πήγανε σε αμπέλι και κόβανε τα φύλλα και
τα χώνανε στο στόμα να τα φάμε και όποιος δεν τα μάσαγε τον τρίβανε τα μούτρα του στο χώμα. Μια γυναίκα δεν το δεχότανε και της βάλανε φωτιά στο φόρεμά της
και κάηκε σαν κερί και δεν αφήνανε κανένανε να πάει κοντά της. Αυτά που κάνανε αυτοί οι βάρβαροι δεν τα έκανε κανένα κράτος.
Μετά φύγαμε από την Μαγνησία και μας πηγαίνανε
για μια μέρα όλο από βουνά και αγκάθια. Φθάσαμε σε
μια μικρή πόλη. Εκεί ήτανε σταθμός χωροφυλακής. Μας
υποδεχτήκανε πολύ άγρια, ως συνήθως. Από κάτω από
το κτήριο είχε μια χαβούζα με νερό. Το νερό αυτό είχε μέσα ό,τι βρομιά ήθελες. Και δεν ήτανε μόνο η βρομιά, αλλά κατουρούσανε και από πάνω. Και χονδρά και ψιλά.
Αλλά ο κόσμος ήτανε τόσο διψασμένος, που σπρώχνανε
τις βρομιές και πίνανε και πλύνανε και τα μούτρα τους
και αυτοί κάνανε [...] με γέλια και λέγανε «πος γκαούρη». Αυτό θα πει βρόμικοι Έλληνες.
Η μανούλα μου με πήρε και πήγαμε στο χάνι που βάζανε τα άλογα, με ένα μέτρο η κοπριά. Κάτσαμε. Χωστήκαμε στην κοπριά για να ζεσταθούμε. Σε λίγο ήλθανε και οι άλλοι. Λέγανε ότι έπεσε και πνίγηκε μια γυναίκα. Αυτό δεν το είδα.
Το ψωμί και το φαΐ το είχαμε ξεχάσει. Αν βρίσκανε
στα βουνά καμήλες ψόφιες, τρέχανε και ξεσχίζανε με τα
χέρια και άμα σταματούσαμε σε κανένα χωριό γυρεύανε φωτιά και τα ψήνανε και τα τρώγανε. Η Μανούλα
μου δεν έτρωγε ούτε κι εγώ.
Μας πήρανε πάλι από κεί, άλλαξαν οι τζανταρμάδες. Σε
κάθε χωριό μας παίρνανε άλλοι. Μας περάσανε από ένα
ποτάμι που είχε λιγοστό νερό, αλλά είχε πολλά αγριοσέλινα. Όταν τα είδε ο κόσμος πέσανε με τα μούτρα, σαν τα
πρόβατα. Δεν έμεινε ούτε φύλλο. Εκεί, σε κείνο το λίγο
νερό, πλυθήκαμε, λουστήκαμε – χωρίς σαπούνι βέβαια.
Πάλι αρχίσαμε την διαδρομή μας. Στο χωριό που πηγαίναμε μας είπανε ότι εκεί που θα πάμε είναι ελληνικό χωριό και είχε Έλληνες. Τα λέγανε σε έναν που ήξερε τούρκικα και αυτός μας τα έλεγε. Τυχαίνανε καμιά φορά και καλοί τζανταρμάδες.
Πήγαμε στο χωριό. Ήτανε νύχτα και κείνο το βράδυ
έριχνε χιόνι. Ήλθαν οι Έλληνες, μας φιλούσαν, χαϊδεύανε τα παιδάκια και έτσι που ήμαστε κουβάρες κουβάρες,
μας βάλανε όλους κοντά και φέρανε ένα πολύ μεγάλο
κιλίμι και μας σκεπάσανε. Μετά ήλθαν την νύκτα πάλι
και φέρανε και άλλο κιλίμι και δεν μας πείραξε το χιόνι. Το πρωί φέρανε γάλα, ολόκληρα καζάνια, ζεστό, και
ψωμί. Φάγαμε όσο θέλαμε. Μας ρωτούσαν αν είναι καλό το φαΐ. Δεν ξέραμε τούρκικα. Μας τα εξηγούσε ένας
που ήξερε. Μας ρωτούσανε πού θα μας πάνε. Μήπως
ξέραμε κι εμείς λέγαμε. Και μας θα μας διώξουνε. Αυτοί λέγανε ότι περιμένανε του Βενιζέλου την ανταλλαγή.
Αρχίσαμε πάλι τα βουνά. Το χωριό ήτανε κοντά. Μόλις μας είδανε πλάκωσε η τουρκιά. Αρχίσανε όλη νύκτα
να παίρνουνε τα κορίτσια. Ψάχνανε με τους φακούς, οι
δε τζανταρμάδες φεύγανε και οι χωριάτες βρίσκανε ευκαιρία. Φωνάζανε τούρκικα «άλλην άλλην», θα πει στα
ελληνικά πάρτε πάρτε και κείνο το βράδυ τραβήξανε την
29 Ιουνίου 2013
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974-20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013: ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΣΑΡΑΝΤΑ!
Η άλλη
Μανούλα μου και έτσι που πήγε να σηκωθεί είδαν εμένα, που με είχε από κάτω από το φουστάνι της.
Αρπάξανε εμένα. Από τον πολύ σπαραγμό που έκανα, θυμάμαι που έβγαλε το φέσι του και μου έκλεισε το
στόμα, με πήγε πιο πέρα και άρχισε να με ψάχνει, αφού
με έριξε κάτω. Σκεφτείτε εκείνη την ώρα τον σπαραγμό
μου και τις φωνές μου και, αφού είδε που ήμουν παιδάκι,
μου δίνει μια κλωτσιά και με αφήνει.
Εγώ μες στην νύκτα δεν ήξερα πού πάω. Έτρεχα με
κομμένα τα πόδια. Από την μια φώναζα εγώ και από
την άλλη ερχότανε η μανούλα μου ξεμαλλιασμένη, να
φωνάζει «Αγγελική, αίμα μου, παιδί μου, πού είσαι».
Εγώ με τα κλάματα και αυτή με τις φωνές βρεθήκαμε.
Δεν ξέρω να την περιγράψω αυτήν την περιπέτεια. Εσείς
που θα την διαβάσετε μπορείτε να καταλάβετε.
Φύγαμε πάλι από κεί. Μας πήγανε σε ένα άλλο χωριό. Εκεί μείναμε κάτω από μια γέφυρα. Εκεί βρήκαμε
σαλιγκάρια και τα ψήναμε και τρώγαμε.
Σε λίγο φέρανε με ένα κάρο δύο σακιά κριθάρι. Μας
είπανε να πάρομε. Πήρε ο κόσμος. Πώς τρωγότανε; Οι δε
τζανταρμάδες φύγανε και τότε βγήκανε οι άνδρες και
βρήκανε παλιοτενεκέδες και ανάψανε φωτιές και καβουρτίζαμε το κριθάρι και τρώγαμε.
Την άλλη μέρα χιόνιζε. Μας είπανε θα πάμε στο Ουσάκ.
Βαδίζοντας μέσα στο χιόνι αρχίσανε τα πόδια μας και
σουβλίζανε. Τότε η Μανούλα μου βγάζει έναν μπούστο
που φορούσε, τον κομμάτιασε και δέσαμε τα πόδια μας.
Μα πόσο να βαστάξει το πανί; Βαδίζαμε μια νύκτα.
Φθάσαμε μέρα. Μας βάλανε σε κάτι μεγάλους στάβλους
που βάζανε οι στρατιώτες τα άλογα. Η κοπριά ήτανε
ένα μέτρο. Εμείς χωστήκαμε να ζεσταθούμε. Σε λίγο μας
βγάλανε έξω και μας δώσανε γαλέτα σκουληκιασμένη.
Εμείς τη φάγαμε και μας έπιασε μια διάρροια που δεν
προλαβαίναμε. Εκεί πέθαναν πολλά παιδιά.
Εκείνο το βράδυ ήλθανε πολλοί Τούρκοι και παίρνανε
γυναίκες να τις βιάσουνε και μια γυναίκα έριξε τον Τούρκο κάτω και τα έκανε στα μούτρα του. Το πρωί ήρθε ο
Τούρκος και τη γύρευε. Κανένας βέβαια δεν μαρτύρησε.
Όλοι λέγανε καλά τον έκανες.
Από κεί πάλι πήραμε τον δρόμο. Μας είπανε πάμε για
τη Κόνια. Βαδίζαμε πολλές μέρες χωρίς νερό, χωρίς ψωμί. Κάποια μέρα φθάσαμε. Μας βάλανε σε ένα χάνι ως
συνήθως.
Ξέχασα να γράψω. Δεν μας πήγανε στην Κόνια. Σε
χωριό του Ικονίου. Εκεί ήρθανε οι Τούρκοι και βιάζανε
τις γυναίκες μπροστά στους άνδρες τους, στα παιδιά
τους. Σηκωθήκανε δύο άνδρες να τους σπρώξουνε, αλλά
τους πήρανε και δεν ξέρουμε τι έγιναν.
Εκεί σε αυτό το χωριό καθίσαμε πάλι σε έναν στάβλο
με πάπλωμα την κοπριά. Η μανούλα μου με είχε στην
αγκαλιά της και κοιμόμουνα. Ήλθε κοντά ένας Τούρκος
και με τραβά από το χέρι και μου έλεγε να σηκωθώ, αλλά με καλό τρόπο. Εγώ δεν σηκωνόμουν. Από τα τόσα
που έβλεπα έσφιγγα πιο πολύ την μανούλα μου και
έκλαιγα. Στο τέλος ήλθε κοντά μας ο άνθρωπος που ήξερε τούρκικα και του είπε ο Τούρκος ότι θέλει να με κάνει παιδί του.
Εκείνη την ώρα καταλαβαίνετε τι έγινε. Με έσφιξε στην
αγκαλιά της και θυμάμαι το λόγο που μου είπε: «Πήγαινε, παιδάκι μου. Εγώ θα πεθάνω και πού θα μείνεις;
Δεν έχουμε πια κανένανε και όταν τελειώσει ο πόλεμος
να έλθεις στην Σμύρνη».
Ο Τούρκος έφυγε και σε λίγο ήλθε με ένα άλογο και
έδωσε στην Μανούλα μου ψωμί και σουτζούκια. Αυτόν
τον χωρισμό δεν θα τον ξεχάσω.
Με καθίζει εμένα στα καπούλια του αλόγου. Καβάλησε και αυτός. Με έκανε νόημα να τον κρατώ. Το χωριό
ήτανε μακριά. Στον δρόμο κατέβηκε να κάνει το νερό
του. Εγώ έκλαιγα και έλεγα «τώρα θα με σκοτώσει».
Αυτός έβλεπε ότι φοβόμουνα και με χάιδευε. Αλλά στα
καπούλια του αλόγου είχε βάλει ένα χαλάκι και αυτό
με πλήγωνε κι εγώ άρχισα να κλαίγω. Αυτός το κατάλαβε
που πονούσα και κατέβηκε και κατέβασε και μένα και
είδε τα αίματα. Βγάζει ένα μαντήλι και τα σκούπισε και
έβαλε το μαντήλι στο χαλάκι και φύγαμε.
Φθάσαμε στο χωριό βράδυ. Έξω από το χωριό ήτανε το
σπίτι. Κατέβηκε αυτός, κατέβασε και μένα. Έδεσε το
άλογο στης πόρτας τον χαλκά, κτυπάει την πόρτα. Της
μίλησε τούρκικα. Ανοίγει λίγο την πόρτα και βγαίνει μια
γριά κουκουλωμένη με μαύρο μαντήλι. Της είπε κάτι λόγια και με φίλησε και έφυγε.
Όταν μπήκα μέσα, βγήκε από ένα δωμάτιο μία κοπέλα και μόλις με είδε έπιασε την μύτη της, ότι βρομάω.
Αμέσως άναψε η γριά φωτιά και ζέστανε νερό να με
πλύνουνε. Πολεμούσε η γριά να λύσει τα μαλλιά μου.
Είχανε τόσα αγκάθια και ψείρες, που η γριά όλο μιλούσε. Εγώ δεν ήξερα τι έλεγε για να σας το γράψω.
Ο Τούρκος ο μπαμπάς ερχότανε κάθε εβδομάδα και
μου έφερνε ζαχαρωτά. Με κάθιζε στα γόνατά του αλλά
αυτή δεν παρουσιαζότανε. Μόνο με την γριά μιλούσε. Με
έλουζε κάθε μέρα η γριά. Όταν τελείωνα, πήγαινα σε ένα
κηπαράκι που είχε ήλιο για να ζεσταθώ. Εκεί έβλεπα τα
πουλάκια και έκλαιγα και τους έλεγα «πουλάκια μου,
πού είναι η μανούλα μου; Γιατί με έφεραν εδώ;»
Ήμουν πολύ άρρωστη και με βάζανε με το ζόρι να
τρώω. Το φαΐ τους ήτανε όλο πράσα. Μόλις έτρωγα δύο
19
Ένωσις
μπουκιές, αμέσως έτρεχα να κάνω εμετό. Έτρεχε η κόρη και με κτυπούσε με ένα σχοινί. Η γριά τη μάλωνε.
Έφευγα ή πλάγιαζα σε μια γούνα. Εκείνη η γούνα ήτανε το στρώμα μου και το πάπλωμά μου.
Μια μέρα μου έδωσε ένα λαήνι και με έδειξε το πηγάδι
να φέρω νερά. Πήγα στο πηγάδι και βλέπω έναν κουβά. Πώς να ρίξω τον κουβά να πάρω νερό; Εγώ δεν είχα πνοή επάνω μου. Έβλεπα γύρω γύρω, ίσως έλθει κανείς να μου γεμώσει το λαηνάκι.
Το παίρνω το λαηνάκι και πάω στο σπίτι. Έρχεται αυτή, βλέπει το λαηνάκι άδειο, το αρπάει με πολύ θυμό
και το κοπανάει μπροστά στα πόδια μου και μετά παίρνει το σχοινί και με κοπανούσε σαν αφηνιασμένη και με
έβριζε «κιαβούρ». Αυτή με έστειλε στο πηγάδι για να
πνιγώ. Δεν με ήθελε. Αυτή ήτανε μεγάλη γυναίκα. Ή χήρα ή γεροντοκόρη και ζούσε με την μάνα της.
Η γριά με έφερνε σύκα ξερά. Τα είχανε μέσα στο λάδι και τα τρώγανε, μα εγώ δεν μπορούσα να τα φάγω.
Τα άφηνα εκεί. Εγώ ήθελα λίγη σούπα ζεστή, λίγο γάλα.
Αυτά είχα στο μυαλό μου.
Τώρα θα πάω σε άλλη περιπέτεια. Μια μέρα, εκεί που
ήμουνα στη γούνα, βλέπω την χανούμ και έβαφε το πρόσωπό της με μπογιές κόκκινες. Έβαζε ελιές μαύρες και
μετά έστρωσε δύο προβιές από καμήλα. Την μία από
την μια και την άλλη από την άλλη μεριά της πόρτας και
στάθηκε στην μια προβιά κουκουλωμένη με ένα μεγάλο
τούλι κόκκινο και περίμενε. Μόλις νύχτωσε, άκουσα να
ψάλουν οι χοτζάδες. Μπαίνει μέσα ο γαμπρός και κάνανε
ναμάζ, προσευχή. Μετά πάει κοντά της και σηκώνει το
τούλι και την παίρνει αγκαλιά και πάνε στον οντά, στο
δωμάτιο.
Μετά από λίγες μέρες, μου λέει ο Τούρκος «θα πάμε
μαμά». Όταν άκουσα εγώ «μαμά», το κατάλαβα και
έπεσα στην αγκαλιά του και έκλαιγα. Αυτή θύμωσε και
με αρπάει και με πετά πέρα. Ο Τούρκος την μάλωσε.
Μετά με γδύνει και παίρνει το φουστανάκι από τον τοίχο που το είχε πετάξει. Μου το βάζει. Ήτανε μες στην
βρόμα και ψείρα και μου το φόρεσε.
Με παίρνει ο Τούρκος να φύγουμε. Όταν έβγαινα, μου
δίνει μια κλωτσιά. Απ’ έξω ήτανε ένα κάρο με βόδια.
Με βάζει ο Τούρκος και πέφτω στο κάρο. Είχε πολύ
κρύο. Βγάζει το μανδύα του και με σκεπάζει. Μου είπε
να κοιμηθώ, μα εγώ είχα την χαρά που θα πάω στην μανούλα μου.
Πηγαίναμε ώρες πολλές. Φθάσαμε στο Ικόνιο. Ανεβήκαμε τις σκάλες. Μου κάνει νόημα να περιμένω. Εκεί
ήτανε αστυνομία. Πήγε, μίλησε για μένα. Φεύγει ο Τούρκος. Εγώ στεκόμουνα και περνούσανε οι Τούρκοι και
μου λέγανε «τεσλήμ;».
Εγώ δεν ήξερα και έκλαιγα. Νόμιζα ότι έλεγαν «θα σε
σκοτώσουνε;».
Σε λίγο έρχεται ο μπαμπάς, έτσι τον έλεγα, και μου
φέρνει μία μανδήλα σαν αυτή που φοράει ο Αραφάτ.
Είχε ένα μεγάλο ψωμί, ένα κομμάτι τυρί και μου βάζει
στην τσέπη μου επτά μπανκανότες*. Με φίλησε στο κούτελο και έφυγε.
Μετά ήτανε το μαρτύριο. Έρχεται ένας τζανταρμάς
και μου λέει «σήκω». Εγώ δεν είχα δύναμη και καθόμουνα χάμου. Απέναντι, στο κονάκι, ήτανε ένας μεγάλος στάβλος. Βγάζει μια μεγάλη κλειδάρα και με πετάει μέσα. Σκοτάδι. Σταμάτησα λίγο να δω πού να ακουμπήσω. Από το κλάμα δεν έβλεπα. Είχε ένα παραθυράκι στενόμακρο. Από κεί έμπαινε λίγο φως. Εγώ πασπατεύοντας βρήκα ένα παχνί με άχυρα. Ανέβηκα και λούφαξα στα άχυρα. Αλλά είχα το τυρί και τα ποντίκια πηδούσαν πότε επάνω στο κεφάλι μου, πότε στην πλάτη
μου. Εκεί ήτανε ο μεγαλύτερος φόβος. Σκέφτηκα και
άδειασα την μαντήλα στο παχνί και τυλίχτηκα, γιατί εί-
χε πολύ κρύο. Το τρομερό δράμα που πέρασα ήταν αυτό. Δεν θυμάμαι πόσες μέρες έμεινα εκεί μέσα.
Μια μέρα ανοίξανε την πόρτα και με φώναζε ένας τζανταρμάς. Πλησίασα κοντά του. «Κηζ κηζ», δηλαδή κορίτσι. Μα εγώ από το σκοτάδι δεν έβλεπα. Εκεί μπροστά
στην πόρτα ήτανε ένα συντριβάνι. Πέφτω μέσα στα νερά
και στις λάσπες. Δίπλα ήτανε οι γυναικείες φυλακές. Με
είδε μία γυναίκα που έπεσα. Από το σιδερένιο παράθυρο φώναξε τον τζανταρμά. Δεν ξέρω τι του είπε.
Με μια κλειδάρα άνοιξε και με πήρε η γυναίκα. Αμέσως έβγαλε τα ρούχα μου και με έκανε μπάνιο. Έπλυνε
τα ρούχα μου και με τύλιξε με ένα σεντόνι. Μετά ετοίμασε
να φάμε. Το φαΐ ήτανε κουκιά, αλλά εγώ δεν μπορούσα
να φάω και μου έκαμε τσάι. Το ήπια με λίγο ψωμί.
Σε λίγες μέρες φέρανε πρόσφυγες από τα Κούλα. Σε
λίγο ανοίγει την πόρτα της φυλακής και φωνάζει στην
γυναίκα να κατεβώ. Εγώ τους είδα από το παράθυρο
και χάρηκα πολύ.
Με παίρνει ο τζανταρμάς. Με ρίχνει σε αυτούς. Δυστυχώς δεν ήτανε η μανούλα μου αυτού. Μιλούσανε
τούρκικα. Πήγαινα στον έναν, με διώχνανε. Πήγαινα στον
άλλον, το ίδιο. Τότε ζάρωσα σε μια γωνιά.
Όταν βράδιασε, άρχισαν οι Τούρκοι με τους φακούς
και γυρεύανε κορίτσια. Τότε ένας από τους πρόσφυγες
αρπάει εμένα και με έδωσε στον Τούρκο. Σκεφτείτε τι
έπαθα εκείνη την ώρα. Έτρεμα και φώναζα «μανούλα
μου, πού είσαι να με πάρεις».
Τότε ο Τούρκος με στήνει όρθια, με έψαξε παντού και
με παρατάει και φεύγει. Εγώ από την τρεμούλα που είχα δεν ήξερα πού πήγαινα. Από τις φωνές μου με άκουσε αυτός που τους φύλαγε και ήλθε και με πήρε και με
έριξε πάλι μαζί τους. Κανείς δεν γύριζε να με δει. Ήτανε πολύ σκληροί άνθρωποι.
Το πρωί ήλθε ο παπάς του Ικονίου. Από το Ικόνιο δεν
είχανε φύγει οι Ρωμιοί. Περιμένανε την ανταλλαγή του
Βενιζέλου. Ο δε παπάς ρώτησε τον φύλακα αν μπορεί να
με πάρει σπίτι του και ο φύλακας είπε να την πάρεις. Την
άλλη μέρα θα φύγουνε.
Με πήρε ο παπάς. Πήγαμε σπίτι του. Μου μιλούσανε
ελληνικά. Με περιποιηθήκανε πολύ. Με λούσανε, με φορέσανε καθαρά ρούχα, το δε πρωί ήθελε ο παπάς να του
πω πώς έχασα τους γονιούς μου. Του είπα μερικά, όπως
έχω γράψει στην αρχή της ιστορίας μου.
Μου είπε ο παπάς: «Τώρα θα πάτε στο Εσκισεχήρ, μετά Αφιόν Καραχισάρ, γιατί είναι διαταγή του Κεμάλ».
Πήγαμε στο Αφιόν Καραχισάρ. Εκεί ήτανε πιο ήρεμοι
οι Τούρκοι, αλλά εμένα με είχανε οι δικοί μας. Επειδής
δεν είχα κανένανε, με στέλνανε να πηγαίνω σαν δουλάκι τους στα τούρκικα σπίτια να γυρεύω ψωμί, αλάτι, αλλά εγώ δεν πήγαινα και με διώχνανε από κοντά τους.
Τώρα ακούω για τα παιδιά της Βοσνίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Κροατίας πόσο τα φροντίζουνε. Εμάς κανείς
δεν μας θυμήθηκε. Κατόπιν εορτής, όταν χαθήκαμε πια,
στείλανε τον Ερυθρό Σταυρό να μας μαζέψει. Ας αφήσουμε αυτά.
Το δε πρωί είπανε «θα πάτε στην Μερσίνα με το τρένο». Μας βάλανε στο τρένο και στα μισά του δρόμου
μας βγάλανε έξω. Πού να πηγαίναμε δεν ξέρανε και αυτοί. Βαδίζαμε στα κουτουρού. Στον δρόμο βρήκαμε Τούρκους με καμήλες. Ρωτήσανε τους Τούρκους και μας είπανε από ’δώ θα πάτε στην Νίγδη. Βαδίζαμε κάπου δύο
μέρες. Την ημέρα ήταν κάπως καλά, γιατί σταματούσαμε λίγο, αλλά την νύκτα που είχε πολύ κρύο; Αυτοί είχανε τσουβάλια ρούχα. Εγώ δεν είχα. Μόνο την μαντήλα που μου είχε βάλει ο Τούρκος το ψωμί.
Πόσες φορές έμεινα πίσω να με σκοτώσουνε, αλλά τεΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛ. 21
20
Αδέλφια εκεί στον Διγενή Μόρφου,
μην ακούσετε τις εντολές της ΚΟΠ.
Ποτέ ξανά Ραγιάδες. Το ΔΕΝ
ΞΕΧΝΩ δεν έχει να κάνει με νομοπλαίσια, ρε Σκατάδες…
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ
…ουδέν λάθος αναγνωρίζεται
«Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Η επιγραφή ήταν αναρτημένη σε
εμφανές σημείο δίπλα στα ταμεία. Τη θυμάμαι καλά.
Αλλά και να μην τη θυμόμουν, οι Ευρωπαίοι «φίλοι»
μας ανέλαβαν να μου τη θυμίσουν:
Αναίσχυντα ο εκπρόσωπος του Όλι Ρεν, Σάιμον Ο’Κόνορ, δήλωσε ότι «η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης ήταν μια διαδικασία απόκτησης εμπειρίας». Και
επειδή υπήρχε το ενδεχόμενο να μην καταλάβαμε, συνέχισε: «Μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας το
2009 και το 2010 ή μια αναδιάρθρωση του χρέους, τότε, θα είχε κ αταστροφικές συνέπειες και στην ευρωζώνη, στα κράτη-μέλη
αλλά και στην Ελλάδα». Και πρόσθεσε:
«Είχαμε να επιλύσουμε δύσκολα, πολύπλοκα ζητήματα,
με αφόρητες πολιτικές πιέσεις σε πολλά
επίπεδα, αλλά και
οικονομικές πιέσεις… Προφανώς,
εάν κοιτάξουμε πίσω, ύστερα από τρία
χρόνια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαν
να είχαν γίνει με διαφορετικό τρόπο. Επίσης, δεν θα
πρέπει να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι οι συστηματικές εικασίες για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ είχαν καταστροφικές συνέπειες στις επενδύσεις και τις
ιδιωτικοποιήσεις. Όλα αυτά, σε ένα αβέβαιο πολιτικό
περιβάλλον, συν το γεγονός ότι το πρόγραμμα ήταν
εκτός τροχιάς για πολλούς μήνες, με σοβαρά προβλήματα εφαρμογής του το 2010 και το 2011. Όλοι αυτοί
οι παράγοντες είχαν προφανώς επιπτώσεις σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη…»
Τόσο απλά. Σε μιάμιση παράγραφο, η καταστροφή
μιας κοινωνίας χωρίς καν συγγνώμη… Αλλά γιατί να
περιμένουν οι Έλληνες συγγνώμη από αυτόν, όταν οι
εγχώριοι «ταγοί» ψεύδονται ανενδοιάστως και ασυστόλως μιλώντας σε ενάμισι εκατομμύριο ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ανέργων για… grecovery (ναι, αυτό το
κακόηχο γκρικάβερι, κάτι μού κάνει και μου θυμίζει μια
το χανκόβερ και μια τον Άβερελ, τον ψηλό και ηλίθιο
εκ των αδελφών Ντάλτον). Επιτέλους, τι είναι; Μεθυσμένοι ή ηλίθιοι;
Αλλά ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ως Πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών, απεφάνθη: «Είναι πλέον πέρα
από ξεκάθαρο πως οι Κύπριοι μέτοχοι και οι Κύπριοι καταθέτες των Κυπριακών τραπεζών έχασαν €3,4
δις από αυτή τη πώληση και η Τράπεζα Πειραιώς κέρδισε €3,4 δις από αυτή τη πώληση. Ο ισχυρισμός ότι
αυτά είναι “λογιστικά κέρδη” και όχι πραγματικά κέρδη δεν ευσταθεί, καθώς δεν υπάρχουν άλλης μορφής
κέρδη. Όλα τα κέρδη είναι “λογιστικά”...». Και κατέληξε: «Την ώρα που εδώ στην Κύπρο κλαίγαμε, στην
Ελλάδα γελούσαν».
Εύγε, παλικάρι μου! Δηλαδή ο Σάλας (Πρόεδρος του
Δ.Σ. της Τράπεζας Πειραιώς) είναι η Ελλάδα; Βεβαίως ναι. Όσο Ελλάδα είναι ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς.
(Για τον Τσίπρα επιφυλάσσομαι. Το είπαν και οι πρόγονοι: Αρχή άνδρα δείκνυσι…)
Ομολογία ημαρτημένων
Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας Ένωσις δημοσιεύθηκε ένα κείμενο του πολιτικού επιστήμονα
Κωνσταντίνου Χολέβα για την άλωση της Πόλης, το
οποίο αλιεύσαμε, φευ!, από το διαδίκτυο. Και έτσι το
δημοσιεύσαμε. Κακώς. Όχι κακώς το δημοσιεύσαμε,
αλλά κακώς δεν το διορθώσαμε. Διότι έβριθε λαθών, μερικά των οποίων είναι απλώς ενοχλητικά, ενώ άλλα
είναι και υπονομευτικά του νοήματος. Σταχυολογώ:
l Το Γένος απεβίωσε, αντί του ορθού επεβίωσε
l τις απερχόμενες γενιές, αντί επερχόμενες γενιές
l Ότε παίδες Ελλήνων, αντί Ίτε παίδες Ελλήνων
l Άωση, αντί Άλωση
l ανεξήτηλη, αντί ανεξίτηλη
l το φρούριο του αντιστέκονται, αντί τα φρούριά
του αντιστέκονται
l δόρησαν, αντί δώρησαν και
l εξελήξεις, αντί εξελίξεις
Δεν θα επαναληφθεί!
29 Ιουνίου 2013
Ένωσις
Η επικοινωνία μεταξύ Καβάφη και Τσιτσάνη
Ότι ο Τσιτσάνης και ο Καβάφης ταυτίζονται, μπορεί
κανείς να το καταλάβει με πολλούς τρόπους. Καταρχήν και οι δύο στα πρώτα τους βήματα δέχτηκαν τα πυρά όλων των συγκαιρινών τους: αριστερών, δεξιών, συναδέλφων τους, κριτικών κ.ά. (στη
περίπτωση του Τσιτσάνη αυτό αφορά συνολικά το
ρεμπέτικο). Στο τέλος της ημέρας, όμως, όλοι αυτοί
που λασπολογούσαν ξεχάστηκαν, «τους ρήμαξεν ο
κυρ Βασίλης και ο κυρ Κωνσταντίνος».
Εγώ επιμένω. Ο Καβάφης και ο Τσιτσάνης δεν ταυτίζονται μόνο αλλά επικοινωνούν. Είναι σάμπως και
οι δύο να έχουν κοινά βιώματα σε κοινούς τόπους.
Σαν να μιλούν για ίδια πρόσωπα και καταστάσεις.
Την περίπτωση της Γκιουλμπαχάρ του Τσιτσάνη, την
περιγράφει σε δύο ποιήματά του ο Καβάφης. Και
ας λέει ο φίλος μου ο Χαράλαμπος ότι, στιχουργικά,
η Γκιουλμπαχάρ δεν είναι και τίποτα σπουδαίο.
«Κάποια βραδιά μαγική
μέσα στο Μισίρι την είδα
ήταν 'ξωτική ομορφιά
η Γκιουλμπαχάρ η γλυκιά».
Δεκαπέντε λέξεις η πρώτη στροφή του τραγουδιού.
Γι’ αυτή τη μαγική βραδιά στα μέρη της Αιγύπτου
(Μισίρι), όπου εμφανίζεται απρόσμενα μια (ε)ξωτική ομορφιά που προκαλεί τον αναπάντεχο έρωτα,
εκείνον που, ενώ σε καθηλώνει, ταυτοχρόνως σε ταξιδεύει, εκείνον που ο Εντγκάρ Μορρέν ορίζει ως
«κεραυνοβόληση». Έγραψε, λοιπόν, και ο Καβάφης:
«Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλάγι μου
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο.
Κ' είδα τ' ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ’ την άκρα πείρα του να τώκαμεν ο Ερως –
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά·
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα·
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο
κι αφίνοντας απ’ των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη»
Δεκαοχτώ λέξεις η δεύτερη στροφή στο άσμα του
Τσιτσάνη:
«Σκλάβος στο δικό της φιλί
είμαι στον σεβντά της δεμένος
κλαίω, νοσταλγώ και πονώ
την Γκιουλμπαχάρ δεν ξεχνώ».
Εδώ, μια ασύλληπτη δήλωση: ενώ μας λέει ότι είναι σκλάβος και δεμένος και πονεί και κλαίει, στο τέλος μάς λέει, με τρόπο που υποδηλώνει κάτι μεταξύ λύτρωσης και αποδοχής ήττας (κάτι που γίνεται
ακόμη πιο κατανοητό στο άκουσμα του τραγουδιού),
πως δεν μπορεί να ξεχάσει το αίτιο των δεινών του.
Δηλαδή, ανήμπορος να πράξει αλλιώς, μένει μες στην
πυρκαγιά του απλώς για να ζει αυτό που την προκαλεί. Ε, για το ίδιο ακριβώς πράγμα μιλά και ο
«κύριος Κωνσταντίνος»:
«Ομνύει κάθε τόσο
ν’ αρχίσει πιο καλή ζωή.
Αλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα,
με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της
και με τες υποσχέσεις της∙
αλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα,
με τη δική της δύναμι,
του σώματος, που θέλει και ζητεί,
στην ίδια μοιραία χαρά,
χαμένος, ξαναπηγαίνει».
(«Στου καφενείου την είσοδο»)
(«Ομνύει»)
Συμπερασματικά, λοιπόν, οι δύο μέγιστοι αυτοί
δημιουργοί ταυτίζονται και επικοινωνούν. Μιλούν
για τα ίδια πράγματα, ο καθένας με τα δικά του
μέσα και τον δικό του τρόπο, αλλά σε ίδια ποιοτικά επίπεδα. Ο Τσιτσάνης είναι μεγάλος σαν Καβάφης και ο Καβάφης μεγάλος σαν Τσιτσάνης. Αμήν.
Χρ. Π.
ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΚΟΣ
Οι ομορφιές οι φόνισσες
Στον Σταύρο Κίκα
και στους Αγγέλους του
Ας είναι η ταπεινή αυτή μελανιά ζεστό φιλί στο αριστούργημα
της Ελένης Φωτάκη και του
Γιώργου Καζαντζή, που άνθισε
στην φωνή τής Φωτεινής Βελεσιώτου.
Να σε μισήσω είν' αργά. Αέρας με δροσολογά. Με κυνηγούν
οι μέλισσες κι εσύ που δεν με
θέλησες. Τινάζω το βασιλικό να
σταματήσω το κακό. Σ' είχανε
δέσει μάγισσες, μα πάλι εσύ με
ράγισες.
Αν το σύμπαν υπακούει στις
βαλβίδες του λόγω των προσευχών κάποιων αμετανόητων πιστών, οι εκκωφαντικές ρυτίδες
τής ερμηνεύτριας μπλέκονται αισθαντικά με τις βέβαιες ρίζες
μιας αποκλειστικά ελληνικής
χαρμολύπης. Μόνο και μόνο διότι την ώρα που ο φωνηεντισμός
της σπαράζει στην περιρρέουσα
θλίψη των λέξεων της Ελένης
Φωτάκη, αυτές αναδίδουν το λυκαυγές ενός γέλιου που ποτέ δεν
θ' ακουστεί.
Νυχτώνει. Βγαίνω να σε βρω
σαν φεγγαράκι δυο μερώ. Κλειστά παραθυρόφυλλα. Να μ' αγαπάς πώς το 'θελα. Θυμάρι ρίχνω
στις φωτιές. Με τυραννούν οι
ομορφιές. Οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες.
Στην πολύχρωμη πλερέζα των
βλεφάρων της, έχω κρυμμένη την
φωνή ενός φίλου, που μου τηλεφώνησε κλαίγοντας μόλις άκουσε το τραγούδι που του είχα
στείλει. Είχε γδάρει την ψυχούλα του στα νύχια τής στιγμής
που ο ρυθμός γεννάει το ζεϊμπέκικο.
Αν κλάψω, μην με φοβηθείς.
Την ένοιωσα και πριν χαθείς
μιαν πίκρα στο ροδόνερο, γιατί
μ' αρνιόσουν τ' όνειρο. Θα ρίχνω
εκεί που περπατάς τον όρκο μας
να τον πατάς κι ας με πονούν οι
μέλισσες κι εσύ που δεν με θέλησες.
Πιάσ τηκε και το δικό μου
«Αχ...» στην περίτεχνη κοψιά
τού Γιώργου Καζαντζή. Στρογγυλοκάθησαν στο κρανίο μου οι
Μέλισσές του. Και ποθώ να τις
κρατήσω να με τυραννούν μαζί
με τις ομορφιές, ποτίζοντάς με
μ' εκείνο το περιλάλητο ροδόνερο που μόνον εμείς στην Ελλάδα
μπορούμε να γευτούμε ανιχνεύοντας στον ουρανίσκο μας μιαν
πίκρα.
Μιαν πίκρα γλυκειά.
Βελούχης Αρειώτης
29 Ιουνίου 2013
ΕΡΓΑΤΗ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!
Η άλλη
21
Ένωσις
Η ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου, το γένος Πολίτη, από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛ. 19
λευταία δεν σκοτώνανε. Με σπρώχνανε και σηκωνόμουν.
Δεν άντεχα πια, πρώτον με αυτούς τους άπονους ανθρώπους που έτυχα και δεύτερον η ορφάνια μου. Δεν
είχα διάθεση να ζήσω. Είναι τόσα πολλά που δεν γράφονται.
Φθάσαμε στην Νίγδη. Μας βάλανε ως συνήθως σε έναν
στάβλο με κοπριές. Ήτανε πρωί. Στους δρόμους δεν
υπήρχαν Τούρκοι. Σε λίγο μπήκε ένας κύριος μέσα καλοντυμένος. Ήτανε ο δήμαρχος στους χριστιανούς στην
Νίγδη. Ακόμα δεν είχανε φύγει οι χριστιανοί. Ρωτάει
αυτούς αν υπάρχει κανένα ορφανό και αυτοί δείξανε
εμένα. Με ρωτάει ο κύριος από πού είμαι. Του είπα
«εγώ δεν ξέρω τούρκικα». Με ρώτησε ελληνικά από πού
είμαι. Του είπα από την Σμύρνη. Με ρωτούσε πώς χάθηκα. Του τα είπα, όπως τα έχω παραπάνω γραμμένα.
Ρωτάει τον φύλακα «να το πάρω;». Ο φύλακας του είπε «πάρ’ το γρήγορα και φύγε».
Φεύγουμε και πάμε στο σπίτι του. Εκεί ήτανε η γυναίκα του. Είδα μεγάλη στοργή και αγάπη. Με ρωτούσανε τι θέλω να φάω. Μου φτιάχνανε τραχανά. Μόνο
αυτό έτρωγα. Σιγά σιγά άρχισα και έτρωγα από όλα.
Είχανε (μ)παστουρμά, σουτζούκια, καπνιστό κρέας. Είχανε ξερή μουσταλευριά, σουτζούκι με καρύδι, σταφίδες. Είχανε πολύ ωραίο γιαούρτι και τυρί. Ζυμώνανε για
ένα μήνα για να έχουνε ψωμί, γιατί κάθε μέρα χιόνιζε
και δεν βγαίνανε έξω. Η σόμπα με ξύλα άναβε, το σπίτι στρωμένο με χαλιά που τα φτιάχνανε οι ίδιες.
Αλλά δεν έμεινα πολύ εκεί. Είχε δύο αγόρια και τα
είχε στείλει στην Ρουμανία γιατί οι Τούρκοι τα σκοτώνανε. Και μια μέρα λάβανε ένα γράμμα να πάνε και οι
γονείς. Πριν φύγουνε, ήλθε μία κοπέλα που έπαιζε ούτι
και τραγούδησε τούρκικα. Θα το γράψω και θα το εξηγήσω.
Ησταμπόλταν ορτασίντα μπεσή τας
νε ανάμ βαρ νε παμπερβούρ νε καρτάς
καρά τομπράκ ολσούν μπενήμ αρκατάς.
Θα το εξηγήσω τώρα.
Στην πόλη μέσα έχει μια κούνια πέτρινη
και πήγα και δεν βρήκα ούτε μάνα ούτε πατέρα ούτε
αδέλφια.
Το μαύρο χώμα ας γίνει πατέρας, μάνα και αδελφοί.
Στα ελληνικά δεν ταιριάζει. Δεν μπορώ να γράψω το τι
έπαθα εκείνη την ώρα. Με συνεφέρανε με νερά και με
χτυπήματα. Ήξερα πια τα τούρκικα και ήτανε για μένα
αυτό το τραγούδι μαχαιριά. Έμαθα πολλά τραγούδια.
Τραγουδούσα και πολύ όμορφα και με βάζανε να τραγουδώ για να ξεχνώ.
Μια μέρα μού είπε ο Αρής εφέντης, δηλαδή ο κύριος
Αριστείδης. «Αγγελικούλα, τώρα που θα φύγουμε, θα σε
πάω σε ένα δικό μας σπίτι. Είναι πολύ καλοί, είναι μόνοι τους και θέλουνε ένα παιδάκι». Εγώ στεναχωρέθηκα πολύ. Είχα μάθει μαζί τους. Άρχισαν και ετοίμαζαν
τα πράγματά τους. Πριν φύγουν, με είπε «χαιρέτησε την
Ολυμπία και την Ελισάβετ». Η Ολυμπία ήτανε η κοπέλα πού έπαιζε το ούτι και η Ελισάβετ ήτανε η γυναίκα
του. Εγώ έκλαιγα, πρώτον που μιλούσανε ελληνικά και
που είχα στηριχθεί με Έλληνες.
Με παίρνει ο κυρ Αριστείδης και πάμε σε αυτό το σπίτι. Τους μίλησε τούρκικα για μένα και έμεινα εκεί. Περνούσα καλά, αλλά εγώ είχα τον πόνο μέσα μου. Με κάνανε
ρούχα, παπούτσια. Δεν χαιρόμουνα με τίποτε. Αφού έμεινα αρκετό καιρό κοντά τους, μια μέρα η μητέρα μού έδωσε ένα ταψί και με τα νοήματα με είπε να πάω στον μπαμπά να μου κόψει σταφύλια. Ήτανε το μαγαζί του μπαμπά λίγο πιο κάτω. Ήτανε μαραγκός. Πάω εγώ, του δείχνω τα σταφύλια για να καταλάβει. Του δίνω το ταψί. Τα
σταφύλια τα είχανε κρεμασμένα στο δοκάρι του μαγαζιού μαζί με τις κληματαριές και τον χειμώνα κόβανε για να
φάνε. Αυτός δεν έκοψε σταφύλια. Με παίρνει κοντά του
και με χάιδευε και με φιλούσε. Εγώ σαν παιδάκι δεν κατάλαβα. Όταν έβαλε το χέρι του στο στήθος μου και πήγε να ξεκουμπώσει το φόρεμά μου, τότε του δίνω μια
σπρωξιά και βγαίνω έξω. Τρέχω προς τα κάτω.
Εγώ δεν πήγα σπίτι του. Πιο κάτω χτύπησα μια πόρτα. Ανοίγει μια ηλικιωμένη γυναίκα, αλλά δεν μπορούσα να πω από το τρεχιό και την τρεμούλα που είχα. Συνήλθα λίγο και είπα «ησταρυράς», έτσι τον λέγανε αυτόν. Τότε η γυναίκα κατάλαβε. Της έκανα εγώ με νοήματα ότι με ξεκούμπωνε. Η γυναίκα έκαμε τον σταυρό
της και έλεγε «ήμαρτον, Αλλαχίμ, Θεέ μου».
Κάθισα με την Ελέν Καπλά. Θυμάμαι που πηγαίναμε
στο αμπέλι και κόβαμε τα βερίκοκα και τα σταφύλια
και τα απλώναμε στο δώμα να ξεραθούνε. Θυμάμαι και
τον χειμώνα που χιόνιζε και δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα. Η τουαλέτα ήτανε κάτω κάτω στην
εξώπορτα. Εκεί είχανε ένα μεγάλο πανί και σκουπιζότανε.
Εγώ το έβλεπα κάθε μέρα, αλλά δεν μπορούσα να το
πιάσω. Σκέφτηκα, όσο μικρή και να ήμουν. Βρίσκω ένα
ξύλο και το παίρνω και πάω πέρα από το σπίτι. Κυλούσε ένας καταρράχτης. Βάζω το πανί και το πλακώνω με μια πέτρα να μαλακώσει.
Στεκόμουνα εκεί. Βλέπω από μακριά να έρχονται τρεις
άνδρες. Οι δύο φορούσανε καπέλα. Ο ένας φορούσε φέσι. Όταν είδα τα καπέλα, κάπως χάρηκα. Μου μίλησε ο
Τούρκος. «Νεραλήσιν», από πού είσαι; Εγώ είπα «δεν ξέρω τούρκικα» και αμέσως μου μίλησε ο άλλος με το καπέλο ελληνικά. «Από πού είσαι, μικρούλα μου». Είπα
από τις Φώκιες της Σμύρνης. «Και πού μένεις;» Εδώ,
έδειξα το σπίτι. Μού λέει: «Πάμε». Εξήγησε και στους
άλλους.
Πάμε σπίτι. Η μητέρα δεν ήτανε εκεί. Με ρωτούσε όλα
όσα έχω γραμμένα και μου είπε αν μπορώ να ανοίξω
την πόρτα. Εγώ ήξερα. Το κλειδί το βάζαμε σε μια πλάκα από κάτω. Άνοιξα και μπήκαμε μέσα. Μόλις άνοιξα,
ήλθε και η μητέρα.
Της είπανε ότι είναι από τον Ερυθρό Σταυρό και το
παιδί θα το πάρομε και αν βρεθούν οι δικοί της θα το δώσομε. Όταν μαζέψουμε και άλλα παιδιά, θα πάρομε και
την Αγγελική.
Εγώ πια δεν κοιμόμουνα από τη χαρά μου. Εν τω μεταξύ μεγάλωσα και σχεδίαζα τα πράγματα αλλιώς. Ότι
θα βρω τους δικούς μου. Έκανα σχέδια, αλλά δυστυχώς
ήτανε όνειρα όλα.
Με ετοίμασε η Μητέρα κι εγώ πια ήμουν όλο χαρά. Ο
κύριος Ηκιάδης με τον μουσιού Πρων και τον Τούρκο
φύγανε. Θα πηγαίνανε στα βάθη της Μικράς Ασίας να
βρούνε και άλλα παιδιά. Ο κύριος Ηκιάδης μού είπε «θα
πάμε μέχρι την Καισάρεια και θα γυρίσουμε να πάμε
στην Ελλάδα».
Πέρασε αρκετός καιρός κι εγώ άρχισα να ανησυχώ ότι
εμένα με αφήσανε. Στο μεταξύ εγώ αρρώστησα. Πέταξα στο σώμα σπυράκια κόκκινα και στα μούτρα μου. Η
μητέρα με κάθισε στον ήλιο και με άλειβε θειάφι με λάδι. Σε λίγη ώρα με έπλυνε με ζεστό νερό. Μου το έκανε δυο τρεις φορές και πέρασε.
Πέρασε πολύς, αρκετός καιρός και ήλθανε. Εγώ ήμουνα πάντα έτοιμη. Με πήρανε και πήγαμε στο Ουλούκισταν. Στο τρένο τα παιδιά που μαζέψανε δεν τα είδα.
Εμένα με πήρανε μαζί τους.
Ρώτησα τον κύριο Ηκιάδη πού είναι τα παιδιά και μου
είπε «αυτά πάνε με φορτηγό στην Μερσίνα. Εσύ θα είσαι μαζί μας». Εγώ πάλι στεναχωρέθηκα, γιατί νόμιζα ότι
θα με πάνε στην μανούλα μου. Τέλος φθάσαμε στην Μερσίνα. Εκεί που μένανε ο κύριος Ηκιάδης και ο μουσιού
Πρων. Ο δε Τούρκος έφυγε.
Ανεβήκαμε σε ένα πολύ ωραίο σπίτι. Μας καλοδέχτηκε μια Γαλλίδα. Την λέγανε Μαργκαρίτ Ρώση. Με αγάπησε πάρα πολύ. Έφερε τον κουρέα και μου έκοψε τα
μαλλιά μου. Με κάνανε μπάνιο. Οι υπηρέτες έφεραν μοδίστρα και μου έραψε απλά εσώρουχα και φουστανάκια και (μ)παναμά, καπελάκι.
Με έπαιρνε μαζί της όπου πήγαινε. Πήγαμε στα Άδανα και από κεί με ψώνισε. Με πήρε κούκλα που έκλεινε τα μάτια της. Μου πήρε βραχιόλια γυάλινα διάφορα
χρώματα και άλλα πολλά. Εγώ πια, σαν παιδάκι, ξέχασα λίγο τα περασμένα μου. Ήτανε πολύ καλή κυρία.
Άνδρα δεν είχε. Δεν ξέρω. Είχε μια αδελφή στην Γαλλία. Την λέγανε μαντάμ Μπλανς.
Την νύκτα, όταν μπουμπούνιζε, ερχότανε στο δωμάτιό
μου και μου έλεγε να μη φοβάμαι. Μου είχε μία άσπρη
ποδίτσα και την έβαζα όταν τρώγανε. Έπαιρνα τα πιάτα και τα πήγαινα στην κουζίνα. Είχε δύο υπηρέτες. Μία
μαύρη και έναν μαύρο. Εμένα δεν με άφηνε να τρώγω
στην κουζίνα. Όταν φεύγανε στα δωμάτιά τoυς, έτρωγα
στην τραπεζαρία. Με τους μαύρους δεν με άφηνε να έχω
σχέσεις.
Κάθισα στην Μερσίνα δύο χρόνια. Με πήγαινε στις καλόγριες και μάθαινα γαλλικά. Οι καλόγριες με φωνάζανε Ζοσεφίνα. Στο σπίτι με λέγανε Αντζέλικα. Ερχότανε
σπίτι πολλοί Γάλλοι και με χαϊδεύανε και λέγανε στην
Μαμαζέλ «τρε μπιε λαπτίτ», ωραία είναι η μικρή. Εγώ,
με τόσα καλά που είχα, κάπως είχα ξεχάσει λίγο. Αλλά
η Μάνα δεν ξεχνιέται.
Μια μέρα έστρωσα το τραπέζι, έβαλα την άσπρη ποδίτσα μου και τους περιμέναμε για φαΐ. Αφού ήλθανε, καθίσανε για φαΐ. Με βοήθησε η αραπίνα και φέραμε το φαγητό. Βγάζει ο κύριος Ηκιάδης μια εφημερίδα. Τότε ο
μουσιού Πρων μού είπε: «Αντζέλικα, ούνβερ τε πουρ»,
Φέρε μου ένα πούρο. Μιλούσανε γαλλικά. Εγώ κατάλαβα
που είπε «λαπτίτ», της μικρής.
Την εφημερίδα την πήρε στο δωμάτιό του ο κύριος
Ηκιάδης. Σε λίγο με φώναξε. Πήγα εγώ και μου είπε:
«Θα σου πω κάτι. Δεν θα κλάψεις όμως». Και μου είπε.
«Η Αδελφούλα σου βρέθηκε και είναι τώρα στον Πειραιά. Σε λίγο καιρό θα πας κι εσύ». Ανοίγει την εφημερίδα και βλέπω την φωτογραφία της. Το τι αισθάνθηκα
δεν ξέρω να το περιγράψω. Αλλά η μεγάλη μου ελπίδα
ήτανε να βρω την Μανούλα μου.
Πέρασε ένας χρόνος και κανείς δεν μού έλεγε τίποτα.
Εγώ ζούσα με την αγωνία. Ούτε ήθελα να παίξω ούτε κοιμόμουνα. Είχα όλα μου τα πράγματα έτοιμα και περίμενα να μου πούνε θα φύγεις τώρα. Μια μέρα μού είπε
ο κύριος Ηκιάδης: «Θα έλθει ένα μεγάλο βαπόρι και θα
σε στείλω στην αδελφή σου». Άλλη αγωνία είχα. «Έρχονται πολλά βαπόρια, αλλά θέλω με το “Λέσβος” να φύγεις, γιατί γνωρίζω τον κυβερνήτη του βαποριού. Μόλις
τελειώσει η ανταλλαγή, θα φύγεις».
Η δε Μαμαζέλ δεν ήθελε να φύγω. Κάθε μέρα λέγανε
για μένα. Μου έλεγε η Μαμαζέλυ αν κάτσω κοντά της θα
μου έδινε όλη την περιουσία της. Μα εγώ ήμουν μικρή.
Δεν καταλάβαινα. Ήθελα την Αδελφή μου.
Μετά την ανταλλαγή, ήλθε το βαπόρι. Άκουσα που το
λέγανε μια μέρα. Η δε Μαμαζέλ μού τα είχε όλα έτοιμα,
γιατί δεν ήταν δυνατόν να μείνω. Ένα μεσημέρι είδα τον
κύριο Ηκιάδη να έρχεται με έναν κύριο. Με φώναξε εμένα και είπε στον κύριο: «Αυτό είναι το κοριτσάκι που θα
πάρετε». Ο κύριος με χάιδεψε και είπε; «Θα ταξιδέψουμε μαζί».
Σε λίγες μέρες φόρτωσε το καράβι και τον φέρανε στο
σπίτι και του κάνανε τραπέζι, το δε βράδυ φύγαμε όλοι
μαζί. Με πήγανε στο καράβι. Με χαιρετήσανε όλοι. Η
μαμαζέλ δεν με άφηνε από την αγκαλιά της και κλαίγαμε.
Το βράδυ ξεκίνησε το καράβι. Εγώ έμενα μαζί με τον
κύριο Κοσμά στην καμπίνα του, στο πάνω κρεβάτι. Ταξιδεύαμε πέντε μερόνυκτα για να φθάσομε στον Πειραιά. Φθάσαμε στον Πειραιά, αλλά δεν βγήκαμε. Μας
είχαν τρεις μέρες καραντίνα.
Ο κύριος Κοσμάς Μπούμπουλης – μπορεί να έχετε
ακούσει την Μπουμπουλίνα που πολέμησε με τους άνδρες, ε, ήτανε γιαγιά του. Όταν τελείωσε η καραντίνα, φώναξε ο κύριος Μπούμπουλης έναν ναύτη και του είπε:
«Πάρε την μικρή να την πας στον Πόρο, στο σπίτι μου».
Με πήρε ο ναύτης, μπήκαμε σε μια βενζινάκατο και πήγαμε στον Πόρο, στο σπίτι του κυρίου Κοσμά. Εκεί ήτανε η γυναίκα του. Ένα αγοράκι που είχε το λέγανε Παντελάκη. Γινήκαμε φίλοι. Με αγαπούσανε όλοι στο σπίτι κι εγώ τους αγάπησα.
Έβγαλε ο Παντελάκης τα παιχνίδια του κι εγώ τα δικά
μου και παίζαμε. Είχα ξεχάσει πια να κλαίω. Την αδελφή μου όμως την ήθελα. Έλεγα πότε θα με πάνε. Μια
μέρα ήλθε ο κύριος Κοσμάς. Είπε στην κυρία Βιργινία,
στην γυναίκα του, να με πάει σχολείο. Εγώ ήξερα μερικά γράμματα. Στην Νίγδη που ήμουν με πήγαινε η Ελένκω απλά σε ένα σπίτι που έκαμε στα παιδιά μάθημα
κρυφά. Εκεί έμαθα την αλφαβήτα. Μου δώσανε ένα μικρό βιβλίο που έγραφε την αλφαβήτα. Εγώ έγραφα και
συλλαβές: το γάλα, το νερό, το ψωμί και άλλες λέξεις.
Πήγα και στον Πόρο σχολείο μέχρι δευτέρα τάξη. Άρχισα να αλληλογραφώ με την αδελφή μου. Στραβά κουτσά, της έγραφα ότι θέλω να πάω κοντά της. Και έτσι
έγραψε η αδελφή μου στον κύριο Κοσμά να με πάνε.
Γλωσσάρι
Χοχλάδια: βότσαλα
Ντούπανα: τούμπανα
Τζανταρμάς: χωροφύλακας
Μπανκανότα: χαρτονόμισμα, τουρκική χάρτινη λίρα
vasosftohopoullos.wordpress.com
Παιδιά, εμπρός, να σκοτώσουμε τα
όνειρα και τους μύθους της Ρεπούση και
των άλλων ανιστόρητων. ΔΕΝ
ΠΟΥΛΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΜΑΣ!
22
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΠΙΕΡΗ
Κύριοι της εφ. Ένωσις,
οι πιο κάτω Μαρωνίτες καθηγητές του Πανεπιστημίου Κύπρου
επιθυμούμε να εκφράσουμε την
έκπληξή μας για την υπεράσπιση
του κυρίου Πιερή από τη χυδαία
επίθεση του κυρίου Δασκαλόπουλου στο προηγούμενο τεύχος
της εφημερίδας σας και ταυτοχρόνως τη χαρά μας που, επιτέλους, έχετε κι εσείς αναγνωρίσει
τη μεγάλη αξία του πανάξιου καθηγητή, ποιητή και δοκιμιογράφου Μιχάλη Πιερή.
Εμείς, ως Μαρωνίται, ευχόμαστε στον μεγάλο μας ποιητή καλή επιτυχία στην αναζήτηση του
Νόμπελ. Η μικρή μας Κύπρος το
αξίζει. Μετά τις αποτυχημένες
προσπάθειες του Νίκου Ρολάνδη, του Χρίστου Χατζήπαπα και του
Γιώργου Μολέσκη, είμεθα σίγουροι πια
πως έφτασε η ώρα να τιμηθεί η ποιητική
φλέβα του προοδευτικού λαού μας.
Μετά τιμής
Ξ.Μ., Μ.Σ., Χ.Π., Α.Μ., Σ.Ζ.
ΟΛΗ
ΕΠΙΣΤ
Κύριοι Μαρωνίτες,
αν και δεν συνηθίζουμε να απαντάμε σε
ανωνύμους –τα αρχικά σας δεν σημαίνουν τίποτα για το ευρύτερο κοινό–,
εντούτοις θα κάνουμε μια εξαίρεση, διότι δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς είστε.
XAΪKOY
Πιερή, φασουλή,
η βίλλα σου η ιερή
Νόμπελ προσδοκεί.
Σ. Π.
Κύριε Σ. Π.,
το χαϊκού σου δεν είναι σπουδαίο, έχεις
γράψει καλύτερα, αλλά, τέλος πάντων,
το δημοσιεύουμε με τη διευκρίνιση ότι
αν ο Μιχάλης Πιερής θελήσει να σου
απαντήσει, είμαστε δεσμευμένοι για λόγους δεοντολογίας να δημοσιεύσουμε
και την απάντησή του. Προς το παρόν,
όμως, δημοσιεύουμε ένα ΚΥΠΚΟΥ, που
είναι χαϊκού στην κυπριακή του εκδοχή,
της Ν. Π., για να δεις τη διαφορά. Μιλάμε πάντα με όρους ποίησης.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ
5 EYΡΩ
Νέο ποίημα Πασιαρδή
Εάν, π.χ., είστε Μαρωνίται, δηλαδή άνθρωποι της μαρωνιτικής
μειονότητας της νήσου, δεν θα θέλαμε να σας δώσουμε κι άλλην
υπόσταση. Είναι εξάλλου γνωστόν
ότι οι μειονότητες στην Κύπρο μετατρέπονται σε κοινότητες και μετά τρέχα γύρευε, που λέει κι ο λαός μας. Τώρα, εάν είστε Μαρωνιτιστές, δηλαδή θαυμαστές του
πνευματικού πατέρα του κυρίου
Πιερή, του Δ. Ν. Μαρωνίτη, τότε
οφείλουμε πάλι να σας ενημερώσουμε ότι ΔΕΝ σας πάμε. Τον είδαμε μια φορά σ’ ένα μαγειρείο
να σας πιάνει τον κώλο και δεν
ήταν κανένα σπουδαίο θέαμα.
Προς Θεού, όμως, δεν θέλουμε
παρεξηγήσεις. Παρά την αντίθεσή
μας μαζί σας, εμείς παραμένουμε
πιστοί στο μεγαλείο του ποιηταρά κυρίου Πιερή και θα κάνουμε το παν για
να μεταφραστεί σε όλες τις σκανδιναβικές γλώσσες, ώστε το Νόμπελ σε λίγα χρόνια να ’ρθει, επιτέλους, και στη
γη των ποιητών και των ποιητάρηδων.
Εφ. ΕΝΩΣΙΣ
ΠΕΡΙ ΠΙΕΡΗ, ΧΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΚΥΠΚΟΥ
Αγαπητή εφ. Ένωσις,
είδα κι εγώ το ποίημα του Δασκαλόπουλου και όντως είναι αριστουργηματικό. Θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά
μου να αφιερώσω στον Πιερή ένα δικό
μου ΧΑΪΚΟΥ. Ελπίζω να το δημοσιεύσετε, έστω και αν διαφωνείτε μαζί μου.
l
10 EYΡΩ
29 Ιουνίου 2013
Το πιο κάτω ποίημα του Μιχάλη
Πασιαρδή γράφτηκε για να πρωτοδημοσιευτεί στην εφ. ΕΝΩΣΙΣ
και θα συμπεριληφθεί στο βιβλιαράκι με τα πέντε ποιήματα και το
ένα πεζό του ιδίου ποιητή, τα
οποία πρωτοδημοσιεύτηκαν στην
εφημερίδα μας.
Το ποίημα «Η Κύπρος», είναι
μια απάντηση του ποιητή στους
ανιστόρητους και αγεωγράφητους
αφέντες της γης, που προσποιούνται πως δεν ξέρουν τι είναι και
πού βρίσκεται αυτό το νησί. Τώρα δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες
για κανέναν. Οι ντόπιοι ξενολάγνοι
ας τους το μεταφράσουν.
Β.Φ.
Υ.Γ. Είναι καιρός κάποιος φοιτητής
να ασχοληθεί στο μεταπτυχιακό
του με τη γεωγραφία και τη φύση
στην ποίηση του Μιχάλη Πασιαρδή.
ΚΥΠ ΚΟΥ
Δείξ’ την βίλλαν σου
αν θέλεις το βραβείο.
Λες να ’ν’ αιδοίο;
Η ΚΥΠΡΟΣ
Την φημισμένην
βίλλαν σου να δω τζιαι ας
πεθάνω, πούττε!
Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου
εἶναι ἡ Κύπρος·
Ν. Π.
ὅταν μετά τή σταύρωση
τόν πέταξαν στήν θάλασσα.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ
8 EYΡΩ
29 Ιουνίου 2013
ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΤΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, ΡΕ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ»;
Γαουρολογίες
χρωστούμενα τζιαι να ασχολούνται με συνδικαλιστικές μαλακίες.
Πάμεν πολλά καλά.
Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα.
Αλλού μάς τρώει, αλλού κνηθούμαστεν.
Φταίει μας ο γάρος, δέρνουμεν
το σάμαν.
Ενοχλήθηκαν οι τουρκόσποροι
οι Νεοκύπριοι γιατί εννά γοράσουμεν πολεμικά πλοία.
Ε καλό αμπα τζιαι στήσουμεν
νάκκον κόκκαλον τζιαι μείς.
Πάντα πρέπει να είμαστε που
κάτω τσιλλημένοι.
Εν ιχρειάζουνται, λαλεί, τα
πλοία, γιατί εν ημπορούμεν να
τα βάλουμεν με την Τουρκία.
Άι σιχτίρ, γιουσουφάκια του
κερατά.
Εσείς άμα φεύκεται που έσσω αφήνετε την πόρταν ανοιχτήν με την δικαιολογίαν πως
έτσι τζι αλλιώς ο κλέφτης μπορεί σπάσει την κλειδωνιάν;
Ρε αμπάλατοι, αχάπαροι, βασίζουμεν την επιβίωσή μας πα
σε θησαυρόν μες την θάλασσαν
τζιαι σεις λαλλείτε μας πως εν
πρέπει να έχουμεν πολεμικόν
ναυτικόν;
Οι άλλοι πολλά σπουδαίοι εν οι
τραπεζίτες μας. Σαΐνια. Όι μόνον τζιείνοι αλλά τζιαι οι παραπάνω επιχειρηματίες μας δηλαδή. Ως που εκυκλοφορούσαν τα
ριάλια σιενωτά εν είσιεν πρόβλημα. Εκάμναν ούλλοι τους
σπουδαίους μπίζινεσμαν, στραβάρα τους.
Μόλις ήρταν τα δύσκολα, επιάσαν ούλλοι τες κλάψες τζιαι
επαττήσαν ο ένας πίσω του άλλου. Τωρά εννά μου πείτε εν δύσκολοι οι τζιαιροί. Ε; Τζι ο καλός
καραβοτζύρης στην φουρτούναν
φαίνεται. Τούτοι με το πρώτον
τζύμμαν ίσια εμπάσαν ούλλοι νερά, επετάξαν τους ναύτες στην
θάλασσαν, εσβήσαν τες μηχανές
τζιαι επιάσαν το κλάμαν.
Οι τραπεζίτες όμως οι σπουδαίοι με τες πιο πασιές πολιτικές ράσιες. Εκάμαν τα σκατά
παραπάνω που ούλλους τζιαι
τωρά γυρεύφκουν να φκάλουν
τα σπασμένα που όσους εμείναν να δουλεύκουν τζιαι να πλερώνουν δόσεις.
Να με θυμηθείτε ότι ώραν σας
Quiz
το λαλώ. Τούτοι οι χαραμοφάηδες στο τέλος που τούτην την
αναπουμπούλαν εννά φκάλουν
τζιαι κέρδος. Εφάαν τζι εσπάσαν. Επιάσαν φτηνόν χρήμαν
που την τρόικαν για να σιεπάσουν την ασυδοσίαν τους τζιαι
για τον κοσμάκην κρατούν τα
επιτόκια όπως ήταν πριν το κούρεμα.
Τζι εν κανεί τα ριάλια που να
φκάλουν πας την ράσιην μας,
εννά πλερώσουμεν τζιαι τον λοαρκασμόν της Τρόικας για τα
ριάλια που τους έδωκεν. Τζιαι
κερατάδες τζιαι δαρμένοι.
Το σπουδαίον όμως εν το κλάμαν για την ΕΡΤ. Ου κακόν τζιαι έκλεισεν η ΕΡΤ τζιαι ξαφνικά ούλλοι αθυμηθήκαν τον ναόν
της πολυφωνίας τζιαι της δημοκρτίας. Τον τζιαιρόν όμως που
ελειτούργαν σαν ναός του κυβερνώντος κόμματος της ρουσφετολογίας τζιαι της διαφθοράς, οι διανοούμενοι τζιαι οι
συνδικαλιστές επαίζαν πελλόν.
Αρέσαν μου τζιαι οι ΡΙΚάδες
που εφκήκαν υποστηρίξουν τους
συναδέλφους τους. Ο άλλος μεγάλος ναός της ρουσφετολογίας,
της διαφθοράς τζιαι των χαραμοφάηδων. Εξιάσαν πως την
εποχήν που το ΡΙΚ είσιεν μονοπώλιον εν έθελεν να έρτει η ΕΡΤ
στην Κύπρον τζι ούτε έθελεν ο
ναός της πολυφωνίας να ανοίξουν ιδιωτικά ράδια τζιαι τηλεοράσεις.
Μες τούτον ούλλον το χάος η
Τουρκία σείετε συνθέμελα τζιαι εμείς αντί να έχουμεν ομάδες μελετών να αναλύουν την
κατάσταση για να δούμεν τζιαι
μεις τη θέση μας μες την κατάσταση, έχουμεν τον πρόεδρον
της Κύπρου τζιαι τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να μετρούν
Ρε γαδάροι, χωνέψετέ το.
Τα οικονομικά προβλήματα εν
τα πιο μιτσιά. Τα ριάλια πάσιν
τζιαι έρκουνται. Τον τόπον αν
το χάσουμεν, ετελειώσαν ούλλα.
Συγκεντρωθείτε πας τα πραγματικά προβλήματα τζιαι όι πας
τες μαλακίες του κάθε ρουσφετολόγου κυβερνητικού συντεχνιακού που εν θωρεί πιο μακριά που τα πόθκια της καρεκλούας του.
Τα πραγματικά προβλήματα
έχουν να κάμουν με τον έλεγχον του κράτους τζιαι τα νομικά δικαιώματα που έχουμεν
που τούτον το κράτος στην Μεσόγειο.
Σταματάτε το μουρμούρκο
τζιαι την μιζέρια. Έχουμεν αξία
τζιαι βαστούμεν πας τον πλανήτη ένα κομμάτι γης με αξίαν.
Το παιχνίδιν το βαρύν δαμαί
ένει.
Γι’ αυτόν θέλουμεν στρατόν,
ναυτικόν τζιαι αεροπορίαν. Γι’
αυτόν θέλουμε σοβαρή διπλωματία τζιαι σταθερούς συμμάχους.
Γι’ αυτόν θέλουμεν πολιτικούς
που ξέρουν την αξίαν μας τζιαι
ναν πρώτα με τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα του
Ελληνισμού, τζιαι ύστερα με τα
συμφέροντα των ξένων. Αν δεν
αγαπήσουμεν τον τόπο μας
τζιαν δεν δώκουμε εξουσίαν σε
πραγματικούς πατριώτες,
άσπρην μέραν εν θωρούμεν.
Λιλλήκα, πρόσεχε. Έχω σε
δειν.
Ως τωρά έκαμες μια θκυο κέλες αμμά κατά τα άλλα πάεις
καλά. Πρόσεχε μεν την δεις Τσίπρας, γιατί έβαψές την. Τούτην
την ώραν το τελευταίον που
χρειαζούμαστεν εν αλλόναν κόμμαν να κομμαθκιάζει το κέντρον.
Γάδαρος Κύπρου
Πολιτικός Αναλυτής
Bρείτε τις διαφορές!
Δείτε καλά αυτές τις δύο φωτογραφίες του Χρήστου Στυλιανίδη.
Είναι απολύτως παρόμοιες. Όχι ακριβώς, υπάρχουν εφτά διαφορές.
Βρείτε τις εφτά διαφορές και κερδίστε δώρο τα πεντέμισι βιβλία που εδιάβασε
σε ολόκληρη τη ζωή του ο Χρήστος Στυλιανίδης και ένα εισιτήριο
για το Neoneocypriot party που θα γίνει στο Προεδρικό Μέγαρο στις 15 του Ιούλη.
23
-
ΠΥΞ ΛΑΞ
l Τότε που ήρθε η ΕΡΤ στην Κύ-
προ ήμουνα έφηβος. Περίμενα να
νυχτώσει και να την πέσουνε για
ύπνο οι γέροι μου, για να κλείσω
την πόρτα του δωματίου μου και να
ανάψω την τηλεόραση. Κι έπλαθα
τα παλαβά όνειρα της εφηβείας μου
μπολιάζοντάς τα με εικόνες της
ΕΡΤ...
l Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις μουσικές
εκείνες εκπομπές που με μπάσανε
στη μαγεία του ήχου της ροκ και της κλασικής μουσικής; Τις απίστευτες ελληνικές σειρές; Το «Ομιλείτε
ελληνικά»; Τα ντοκιμαντέρ για τον ελληνικό πολιτισμό; Τα ταξιδιωτικά αφιερώματα; Τους αγώνες μπάσκετ του Παναθηναϊκού; Τις καλτ ξένες ταινίες, που δεν υπήρχε ούτε μία στο
εκατομμύριο να έβλεπες από κυπριακό κανάλι;
l Κάποιες θύμησες έμειναν ανεξίτηλες. Όπως η νύχτα εκείνη που είδα το «The Warriors», το αξεπέραστο «cult action
b movie» του Walter Hill. Ήτανε σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Για μια βδομάδα στο σχολείο ήμουνα αλλού
γι’ αλλού, η ταινία έπαιζε στο μυαλό μου συνεχώς. Ακόμη και
κάποιες ταινίες που σήμερα θα τις προσπερνούσα αδιάφορα,
τότε είχανε τη γοητεία τους. Διότι στην Κύπρο ήμασταν στερημένοι. Στερημένοι από ερεθίσματα και πολιτισμό. Κάθε
τι καινούριο ήτανε σημαντικό. Μην κοιτάς τώρα που με το
ίντερνετ έχεις τα πάντα στο πιάτο, έτοιμα για να τα φας.
Τότε μέχρι και την τσόντα, που λέει ο λόγος, έπρεπε να τη
συνθέσεις μέσα
στον ιδιωτικό κινηματογράφο
του εγκεφάλου
σου με ερεθίσματα πενιχρά...
l ΕΡΤ συνέχισα
να βλέπω μέχρι
πρόσφατα
–
αραιά και πού,
βέβαια, λόγω της
αντιπάθειας που
ανέπτυξα για
την τηλεόραση
τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Όποτε μπορούσα έβλεπα
τον «Εξάντα», τη «Μηχανή του Χρόνου» και το «Κουτί της
Πανδώρας». Και άσχετα με το τι μαλακίες λένε τα φτιαχτά
«μηχανάκια» της AGB, πολλοί άλλοι έκαναν το ίδιο. Γι’ αυτό μην πιστεύεις ό,τι σου σερβίρουν για δήθεν νούμερα τηλεθέασης. Όλα μαγειρεμένα είναι, για να γιγαντώνονται οι
διαφημιστικές εταιρείες και να σου πλασάρουν την κάθε
πούτσα που οφείλεις να αγοράσεις για να ζήσεις μια καλύτερη ζωή...
l Κλείνει η ΕΡΤ, λοιπόν. Δεν έχω καταλάβει τι έπεται, αλλά δεν με απασχολεί ιδιαιτέρως. Ναι, κάποιοι τα τρώγανε.
Εννοείται, ελληνικό κανάλι ήτανε η ΕΡΤ. Ένας Θεός ξέρει
πόσα έπαιρνε η Έλλη Στάη για να διαβάζει ειδήσεις. Ή ο
Σπύρος Παπαδόπουλος για να μας λέει «Στην υγειά μας,
βρε παιδιά» (σε μια από τις καλύτερες ever τηλεοπτικές εκπομπές, για να λέμε και του στραβού το δίκιο). Ή η Μπήλιω
Τσουκαλά, για να ξεστομίζει τα ανεπανάληπτα μαργαριτάρια της.
l Δεν είναι όμως όλοι αυτοί η ΕΡΤ. Είναι το δικαίωμα του
πολίτη (και όχι του πωλητή...) να έχει μια εναλλακτική επιλογή. Μια πολιτιστική ανάσα. Κάτι το διαφορετικό. Ειδικά
γι’ αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν περιφερόμενους τηλεοπτικούς καλλίγραμμους ποπούς ή τουρκικά σίριαλ με τον
Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή ή τη Χουανίτα τη Μεξικάνα,
που μέχρι να τελειώσει η σειρά την επήδηξαν οι μισοί συμπρωταγωνιστές της, ή ειδήσεις που σε πληροφορούν πότε
έκλασε ο Αντώνης Ρέμος και σε ποιο μέρος έκανε τατουάζ η
δείνα πορνοστάρ. Χρειάζονται κι αυτά, για τους πολλούς,
ώστε να ψυχαγωγούνται και να μην προβαίνουν σε αντικοινωνικές πράξεις. Πρέπει όμως και η σκεπτόμενη μειοψηφία
(πάντοτε, σε όλες τις εποχές, οι σκεπτόμενοι ήτανε μειοψηφία) να έχει δικαίωμα στην ενημέρωση, την επιμόρφωση και
την ψυχαγωγία.
l Και αυτά ισχύουν και για το ΡΙΚ. Δεν θέλω, κύριέ μου,
κωμικές σειρές και πρωινάδικα με μάγειρες και αστρολόγους. Ούτε και τηλεπαιχνίδια της πλάκας. Αυτά μου τα προσφέρουν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Ούτε καν διαφημίσεις δεν χρειάζομαι. Το κρατικό κανάλι δεν είναι κερδοσκοπικός οργανισμός. Εγώ, μέσω των φόρων μου, σας πληρώνω, κουφάλες του ΡΙΚ. Θέλω από το πρωί ως το βράδυ ντοκιμαντέρ και ποιοτικές ταινίες. Θέλω να δείχνετε όλες τις
ταινίες του Όλιβερ Στόουν, του Κόπολα, του Σκορτσέζε, του
Παντελή Βούλγαρη, του Παύλου Τάσιου και του Παζολίνι.
Αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξης ενός κρατικού καναλιού. Κι αυτό τον σκοπό τον εκπλήρωνε, σ’ έναν πολύ μεγάλο βαθμό, η
ΕΡΤ, παρά την κακοδιαχείριση που υπήρχε. Όλα τα υπόλοιπα είναι… άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Σαββάκη,
μα εν αλήθκεια
πως ο Ντάουνερ
εν ππούστης;
ENΩΣIΣ
Όι, κόρη Έλλη,
εν συκοφαντίες. Ο άθρωπος,
εν σσιυλλόππουστος,
που να πάει στ’ ανάθθεμα,
να πάει!
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
ΟΥΛΛΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
ALL DOGS ONE GENERATION
Η… ΝΤΡΗΜ ΤΙΜ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΥ
Ιδού, λοιπόν, η ντρημ τιμ του Προεδρικού, η ομάδα-όνειρο που λέμε πως θα σώσει την Κύπρο μας.
Ένα συνονθύλευμα από γενίτσαρους αγγλολάγνους και νεότουρκους, που θα τα βάλουν με τους νεο-οθωμανούς
του Ερντογάν και θα φέρουν στο νησί μας την πολυπόθητη... δικοινοτική ομοσπονδία. Αλίμονό μας!
Η ΕΔΕΚ ΩΣ ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΑΚΕΛ
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΕΔΕΚ παραπαίει ανάμεσα σ’ έναν μαχητικό ουτοπισμό και έναν ακελικό ρεαλισμό. Η
τελευταία συνάντηση του Κυπριανού με
τον Ομήρου αποδεικνύει ξανά και ξανά
πως η ΕΔΕΚ παραμένει ένα μεσοβέζικο
κόμμα, ένα κόμμα που ναι μεν κατά καιρούς προσπαθεί να απεμπολήσει το παρελθόν του, αλλά, από την άλλη, συνεχίζει το τροπάριο των προοδευτικών δυνάμεων, δηλαδή των δυνάμεων ΥΠΟ την
αιγίδα και την κάλυψη του ΑΚΕΛ.
Το σημερινό μέτωπο ΑΚΕΛ – ΕΔΕΚ
είναι άλλη μια απόδειξη καιροσκοπισμού εκ μέρους και των δύο κόμματων.
Μόνο που αυτός που έχει να κερδίσει
–άλλωστε έτσι γίνεται πάντα– είναι το
ΑΚΕΛ και όχι η ΕΔΕΚ. Όταν το ΑΚΕΛ
τα βρίσκει σκούρα, ανακαλύπτει αίφνης πως πολλά το ενώνουν με την ΕΔΕΚ.
Τίποτα δεν τους ενώνει, εκτός από την
απληστία του ΑΚΕΛ, το οποίο χρησιμοποιεί την ΕΔΕΚ ως δεξαμενή στελεχών για κυβερνητικές και κρατικές θέσεις και εργασίες, ώστε να μην αφήνει
ποτέ την ΕΔΕΚ να κρατάει τα καλά της
στελέχη. Από την άλλη, βέβαια, είναι και
η χαζομάρα της ΕΔΕΚ, που αποδέχεται
αυτόν τον ρόλο. Λέμε χαζομάρα, διότι το
Πρόγραμμα ΣΩΤΗΡΙΑΣ της ΕΔΕΚ θα
μπορούσε να δοθεί σε όλα τα κόμματα
και τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές
οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του
ΑΚΕΛ, χωρίς να σπάσει καμιά μύτη.
Αντ’ αυτού, οι έξυπνοι της ΕΔΕΚ έδωσαν τα χέρια με τους προδότες, όχι προφανώς για να σώσουν την Κύπρο, αλλά
για να σώσουν το ΑΚΕΛ.
Με τη φριχτή απομόνωση του ΑΚΕΛ,
το κόμμα του Άντρου και των αχάπαρων ήθελε κάποια στηρίγματα για να
αντέξει την απαξίωση που έδειξε ο κόσμος προς το κόμμα που έφερε την καταστροφή στο νησί. Το ΑΚΕΛ τώρα
παίρνει πιστοποιητικά πατριωτισμού
από την ΕΔΕΚ και, με τη σειρά της, η
ΕΔΕΚ θα προσφέρει στο ΑΚΕΛ μια νέα
φουρνιά στελεχών, μια νέα φουρνιά
φραστικών ππούννιων.
Εκεί που το ΑΚΕΛ έφτυνεν γαίμαν
για να βρει έστω και κάποιους τρίτης
κατηγορίας συμμάχους, εκεί που αρκετά μέλη του άρχισαν να φεύγουν από
το κόμμα και μάλιστα να στελεχώνουν
άλλα κόμματα, τώρα τα καταφέρνει
και φέρνει με τα νερά του το πιο μαχητικό στοιχείο του κυπριακού κέντρου,
διασπώντας έτσι και τη δυνατότητα,
είτε του ΔΗΚΟ, είτε του Λιλλήκα και
της Συμμαχίας του, να παίξουν έναν
ανανεωτικό ρόλο στην πολιτική ζωή του
νησιού.
Εύγε, κύριε Ομήρου! Η πιο πάνω φωτογραφία θα σου είναι εφιάλτης για πολλά ακόμη χρόνια. Ποιος να το ’λεγε πως
μετά από τόσα χρόνια η ΕΔΕΚ θα καταντούσε ξανά η ουρά του ΑΚΕΛ, και
μάλιστα ενός χεσμένου ΑΚΕΛ…

Ημιτελικά - Young Business Talents

ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Τεύχος 02/2013

Ιφιγένεια Χρυσοχόου – Μαρτυρική Πορεία

Τεύχος 07/2013

τιμαιος - κριτιας

Τεύχος 08/2013

Τεύχος 738

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΠΟΥ ΠΛΗΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΟΥΝ

Τεύχος 09/2014 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 10/2011 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 05/2011

Τεύχος 01/2011

ιανουαριος 2014

Εφημερίδα Δήμου Ιδαλίου

Συνεργατικό Βήμα

Τεύχος 06/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 10/2010

Τεύχος 03/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"