Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
✂
ΟΧΙ στη συμφιλίωση
ΝΑΙ στον αγώνα ενάντια
στο ΔΗΣΑΚΕΛ
ΕΝΩΣΙΣ
ΚΟΥΠΟΝΙ
ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Δείτε σχετικά
στις σελίδες 2 και 13
27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013 n TEYXOΣ 7 n ΕΤΟΣ 7ο n B΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
Η ΑΔΕΛΦΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ
Θεέ μου, βοήθα
τον Κενεβέζο να ξεχρεώσει τζιαι
τους υπόλοιπους υπουργούς μου
να αυξήσουν τα εισοδήματά τους.
Συγχώρα με τζι εμένα, εν ππαρτ
ττάιμ που κάμνω τούντην δουλειάν
για κανένα έξτρα ευρώ, να βοηθήσω
τον γαμπρό μου που σχεδόν
επάττισεν ο καημένος...
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
[email protected]
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου, Πόπη Ελλαδίτη
Νεολαία
Χρίστος Δούσης
Μασκόττα
Έφη Πέτρου
Πληροφοριοδότες
Ντίνος Μιτσίδης (για ζυμαρικά),
Πρόδρομος Προδρόμου (πληροφορίες
για κακές συνήθειες Νίκου
Αναστασιάδη), Ζαχαρίας Κουλίας
(πληροφορίες για κάφτζιες Μάριου
Κάρογιαν), Ελίτα Μιχαηλίδου (υλικό για
να γράφουμε), Dave Mills (πληροφορίες
για τη δυσκοιλιότητα του Βρετανού
ύπατου αρμοστή), Άριστος Μιχαηλίδης
(για Φιλελεύθερο), Λάζαρος Μαύρος
(για Σημερινή), Γ. Καρεκλάς (για το ΡΙΚ),
Ντίνος Οδυσσέως (για Λ. Παπαφιλίππου)
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Μ. Κάρογιαν, Λ. Κουρσουμπά
Lifestyling
Κ. Κενεβέζος, Ρ. Ερωτοκρίτου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε.
Χορηγοί
Η γεναίκα του Κάρογιαν, Γνώμη,
Μακδόναλτς, Νoble Energy, Μ. Σαρρής,
ΘΟΚ BOC και άλλοι δώδεκα ύποπτοι
οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Μακάριος Δρουσιώτης, Πάμπος
Χαραλάμπους
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Μιχάλης Σταυρή άλλως Μονόμματος
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS.
TEL.: 99696969. All rights reserved.
Nothing appearing in Union (and may
your blood become avladjin) newspaper
may be reprinted, reproduced by sex or
transmitted through viri, either holy or in
sin, by any electronic or mechanical
means without prior written permission
from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της «Ένωσις».
Προσοχή, δαγκώνει!
Το επόμενο τεύχος, δηλαδή το τεύχος
των διακοπών μας, θα κυκλοφορήσει στις
31 Αυγούστου, ημέρα Σάββατο, όπως
πάντα. Παρακαλούμε τους φίλους και
συνεργάτες μας να στείλουν τα κείμενά
τους έως τις 23 Αυγούστου. Αυτό θα είναι και το τελευταίο καλοκαιρινό μας
τεύχος και με το καλό θα δώσουμε το
παρόν μας το φθινόπωρο όλοι ανανεωμένοι.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Αυτόν τον μήνα, μαζί με την εφημερίδα,
προσφέρουμε τον ψηφιακό δίσκο ΤΙΒΙ
69 ΓΑΜΑ με μόνο 10 ευρώ. Μη χάσετε
την ευκαιρία να
δείτε τη σάτιρα
που έδειξε με γλαφυρό τρόπο πόσο
ανίκανη και χυδαία υπήρξε η πενταετία του Δημήτρη Χρισ τόφια!
Στο ΤΙΒΙ 69
ΓΑΜΑ θα δείτε
τον Δημήτρη Χρισ τόφια και το
κόμμα του τίτσιρους και ξεβράκωτους.
Μην το χάσετε!
Πρωταγωνιστούν: Σοφία Καλλή, Ζωή
Κυπριανού, Κώστας Καζάκας, Φώτης Γεωργίδης και Τζοβάνα Μοδέστου.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ
Η προσφορά μας για τον επόμενο μήνα είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε πρό-
27 Ιουλίου 2013
σφατα με τίτλο
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ…
ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ
ΠΛΟΥΣΙΟΙ;
Αυτό το χιουμοριστικό βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε μαζί με
την εφημερίδα μας
με μόνο 7 ευρώ.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ
ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο προσφέρουμε σ τους αναγνώσ τες μας
ΠΕΝΗΝΤΑ βιβλία των εκδόσεων
ΑΙΓΑΙΟΝ με μόνο πέντε κουπόνια για
τον κάθε μήνα ξεχωριστά. Αγοράζοντας
δηλαδή πέντε εφημερίδες, μπορείτε να
έρθετε στα γραφεία μας και να πάρετε το πακέτο σας με τα πενήντα βιβλία.
Τις εφημερίδες μπορείτε να τις κάνετε
δώρο σε φίλους σας. Έτσι, όχι μόνο ενισχύετε την προσπάθειά μας, γνωρίζοντας
την εφημερίδα και σε ένα άλλο κοινό,
αλλά κερδίζετε κι εσείς τόσα βιβλία.
Τα πέντε κουπόνια πρέπει να είναι του
ίδιου μήνα και η προσφορά ισχύει μόνο
για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
ΛΗΔΡΑΣ 58
RNIK ENTERPRISES LTD
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
Μη χάσετε ούτε αυτό το βιβλίο!
Το βιβλίο αποτελείται από δύο ενότητες. Η μία περιλαμβάνει τα
σαράντα (40)
εξώφυλλα που
κάναμε για τον
Χριστόφια στην
εφ. Ένωσις και
η άλλη έξι κείμενα διακεκριμένων συνεργατών μας, όπου ο
καθένας αναλύει την πενταετία
του Χριστόφια,
σε μια προσπάθεια να δώσουν μια συνολική εικόνα της προσωπικότητας και
της πολιτικής του.
ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ... ΠΟΥ
ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΛΟΥΣΙΟΙ...
για καλοκαιρινές διακοπές
Μην παραλείψετε να πάρετε αυτό το βιβλίο! Γελάστε ή κλάψτε με τα χάλια μας,
αλλά, το πιο σημαντικό, εξεγερθείτε ενάντια σ’ αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτά
τα χάλια.
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
ΠΟΡΕΙΑ ΟΛΕΘΡΟΥ
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
FANTASTI PAVILLION LTD
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
L&A MERX LTD NO 2
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ
FAST SPACE LTD
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
KUOPIO HOLDINGS LTD
CHRIS CASH & CARRY
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
STOKKOS BROS LTD
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
Σ’ αυτό το βραβείο υπάρχει ένα
ερωτηματικό: τσαρλατάνος είναι ο
Ρίκκος Ερωτοκρίτου, που εξαγόρασε τη θέση του Βοηθού γενικού
εισαγγελέα, ή ο Αναστασιάδης, που
του την έδωσε;
Έχουμε την εντύπωση πως τα πρωτεία τα κατέχει ο Ρίκκος, μιας και
ο Πρόεδρος είναι υπεράνω υποψίας
για τέτοιου είδους ρουσφέτια.
ΦΤΩΧΑΔΑΚΙ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Το βραβείο απονέμεται στο φτωχαδάκι του Κάρογιαν, τον κύριο Κενεβέζο, ο οποίος χρωστά πάνω που
400.000 ευρώ. Μάνα μου το, ρε! Λέμε «το», διότι ο υπουργός μας είναι
γνωστός ως το «πασιουρτίν».
Τι κάνετε, σκατάες Κυπραίοι; Πού
είναι η αλληλεγγύη σας; Η εφ.
ΕΝΩΣΙΣ αρχίζει εφημεριδομαραθώνιους για υπουργούς με ειδικές
ανάγκες και παρακαλούμε όλους να
προσφέρουν γενναιόδωρα. Μόνο μετρητά, παρακαλώ. Τα τρόφιμα και
τον ρουχισμό στείλτε τα στο ΑΚΕΛ,
για να τα μοιράσει στους πληγέντες
και εκτοπισθέντες πρώην υπουργούς,
που τώρα λυσσιοπεινούν μες στες
στράτες τζιαι αναγκάζουνται να κάμουν τα μπάνια τους μες στην αυλήν τους με το λάστιχον.
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ξυπνάτε, ρε Κυπραίοι, γλήορα.
Τζι εν να μας βάλουν τα θκυο πόθκια
σ’ έναν παπούτσιν. Εν να βουρούμεν
τζι εν να μεν ηφτάνουμεν άμαν έρτει
το σχέδιον Μπαν Κι Μουν.
27 Ιουλίου 2013
3
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ
Στο προηγούμενο φύλλο της εφ. ΕΝΩΣΙΣ
έγραψα ένα μικρό σημείωμα για την απόπειρα αναβάθμισης της κυπριακής διαλέκτου σε γλώσσα. Η κυρία Κουτσελίνη
είχε την καλοσύνη να μου τηλεφωνήσει,
υποδεικνύοντάς μου μάλιστα άρθρα της
που υποστηρίζουν το αντίθετο.
Δεν έχω λόγους να μην την πιστέψω,
μόνο που ζούμε στην Κύπρο και ο φόβος
πάντα υπάρχει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα βλέπουμε. Είναι δε
χαρακτηριστικό της παράταξης της κυρίας Κουτσελίνη να χαράσσει πολιτική με
βάση τη θεωρία της ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ.
Δηλαδή, αυτό που για χρόνια έκανε ο
Κληρίδης και ο Αναστασιάδης: μέσω της
εθνικοφροσύνης, έκαναν τους οπαδούς
τους εθνοπροδότες και εθνομηδενιστές.
Μέσω της ομοιοπαθητικής, μετέτρεψαν
τους σεβόμενους τα εθνικά μας σύμβολα
σε γενίτσαρους. Δεν είναι ανάγκη να αναφέρω ποιοι στελεχώνουν και την κυβέρνηση και τον ΔΗΣΥ.
Τα κείμενα της κυρίας Κουτσελίνη τα
έθεσα ενώπιον του υπεύθυνου για τα
δρώμενα στο πανεπιστήμιο συντάκτη μας,
ο οποίος μου έστειλε την παρακάτω απάντηση, την οποία οφείλω να δημοσιεύσω.
ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΤΩΝ 39
Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε μέσα
σ’ ένα άρθρο μία αναδρομή των τελευταίων 39 ετών, από τότε που οι
Τούρκοι και οι «δικοί μας» μαύρισαν την ψυχή μας. Ούτε είναι δυνατόν κανείς να καταγράψει τις αλλαγές στόχων και προσανατολισμών
από τις 20 του Ιούλη του 1974 και
μετά. Τέτοιες είναι οι αλλαγές, που
μας πιάνει φόβος και τρόμος να τις
καταγράψουμε. Πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια και, δυστυχώς, ούτε
την ψευδαίσθηση ότι θα επιστρέψουμε δεν έχουμε πια. Ούτε να ονειρευτούμε δεν δικαιούμαστε πια,
ακόμη και οι λέξεις έχουν αλλάξει
όνομα και νόημα, έτσι για να μην
μπορούμε με σαφήνεια να προσδιορίσουμε τις ανάγκες μας. Από το
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και το ειρωνικό ΔΕΝ
ΞΕΡΝΩ, φτάσαμε στο σκέτο ΔΕΝ
ΗΞΕΡΩ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ, δηλαδή παραπαίουμε ανάμεσα σε μια κυβερνητική πολιτική ενός εθνοκτόνου
ψευτορεαλισμού και μιας αντιπολιτευτικής ψευτοηρωικής πατριδοκαπηλίας. Έχουμε εμείς οι ίδιοι καταργήσει τα κατεχόμενα. Αντέξαμε
δυο τρεις δεκαετίες και μετά ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου. Τώρα τα
κατεχόμενα ξεθωριάζουν με δικές
μας ευθύνες. Κάθε βήμα στα κατεχόμενα από πόδια Ελληνοκυπρίων
σβήνει και ένα κομμάτι της παλιάς
μας Κύπρου, της Κύπρου που μπορεί να κατείχαν οι Τούρκοι, όμως
δεν τολμούσαν να πουν πως την πονούν, δεν μπορούσαν να φιλήσουν
τα χώματά της, δεν μπορούσαν να
προσκυνήσουν τους αγίους της. Τώρα, οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά πως η μόνη μας ανησυχία είναι
να μπορούμε να παριστάνουμε τους
καλούς τουρίστες και να επισκεπτόμαστε τα σπίτια μας –αυτά που
δεν έχουν γκρεμιστεί–, για να κάνουμε χαζά σχόλια, όπως «αλλιώς
τα θυμόμουν», «μα εν χαλαμάντουρα» και άλλα τέτοια φαιδρά. Τώρα,
οι Τούρκοι δεν έχουν ανάγκη από
πόλεμο για να τουρκέψουν τη νήσο.
Η μισή έχει ήδη τουρκέψει, οι λίγες
δυνάμεις που αντιστέκονταν στον
εκτουρκισμό, κάποιες εκκλησίες, κάποια κτίρια, κάποιες επιγραφές και
κάποια αγάλματα χωσμένα στο έδαφος ή σε μουσεία, έχουν σχεδόν παραδοθεί και αυτές στη λαίλαπα της
κακογουστιάς των Τούρκων. Αντιστέκονται κάποιοι ήχοι που βγαίνουν τα βράδια κάτω από το έδαφος και τρομάζουν τις χανούμισσες,
αντιστέκονται ακόμα κάποια δέντρα
που δεν τα έχουν κόψει οι Τούρκοι,
αντιστέκονται και κάποια απρόσιτα βουνά που ακόμα μιλούν ελληνικά μεταξύ τους. Αντιστέκονται και
οι πέτρες και τα χώματα, μόνο που
τα ελληνικά που ακούν σκόρπια απ’
εδώ και απ’ εκεί δεν τους αρέσουν
πια, μάλλον με τούρκικα μοιάζουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα κατεχόμενα
οι περισσότεροι τα αποκαλούν
«τούρτζιικα» ή «που ποτζιεί» ή
«στον βορράν» ή «Βόρειαν Κύπρον»
ή «η άλλη πλευρά» ή ακόμη και
«τουρκοκυπριακόν κράτος». Αλλά
και αυτοί που τα ονομάζουν κατεχόμενα, μόλις πατήσουν τα πόδια
τους στα ιερά μας χώματα, αναιρούν την κατοχή εκ των πραγμάτων
και εδραιώνουν την τουρκοποίηση.
Φυσικά, κάτι ανάλογο με την τουρκοποίηση συμβαίνει και στις ελεύ-
Β.Φ.
θερες περιοχές, οι οποίες μοιάζουν
με την Κύπρο μόνο σε κάποιους τύπους. Η ελληνοκυπριακή αθλιότητα
δεν στερείται αυτής των τουρκοκυπρίων. Οι ελεύθερες περιοχές έχουν
μετατραπεί σε μεταμοντέρνο κιτς,
σ’ ένα ερμαφρόδιτο τοπίο που καταβροχθίζει χρώματα, λαλιές, τοπία,
ακόμη και ανθρώπους. Τι το κυπριακό μπορεί ακόμη να βρει κανείς σ’ αυτόν τον τόπο, πλην αυτών
που όλοι θέλουν να εξολοθρέψουν,
δηλαδή τις εκκλησίες μας, τα ελληνικά σχολεία μας και τη γλώσσα
μας; Τι το ελληνικό ή κυπριακό, αν
θέλετε, στα κυπριακά προγράμματα
των τηλεοράσεων; Πόσο κυπριακά
είναι τα κυπριακά προϊόντα «Made
in Taiwan» που πουλούμε στα αεροδρόμιά μας; Πόσο κυπριακοί είναι οι ξηροί καρποί και τα αποξηραμένα φρούτα από την Τουρκία
που πουλάμε παντού; Πόσο κυπριακά είναι αυτά τα τρισάθλια κυπριακά που μιλούν όλοι τώρα στην
τηλεόραση και στα ραδιόφωνα; Ποιος Έλλην βρακάς ή ακόμα και «Φράγκος» θα πήγαινε μ’ ένα γιλέκο στην
τηλεόραση να ξεφτιλίσει την παράδοσή μας και τον εαυτό του; Ποιος
Έλλην Κύπριος θα ακρωτηρίαζε το
σώμα του και τη γλώσσα του και
την πίστη του και τα ιδανικά της
φυλής του, για να μοιάσει με κάποιο αμερικανάκι της κακιάς ώρας;
ΚΑΝΕΙΣ. Μόνο που τέτοιοι Έλληνες Κυπριώτες λιγοστεύουν πια. Λιγοστεύουν και οι μαυροντυμένες μά-
νες με τα ροζιασμένα χέρια και τα
χρυσά χαμόγελα. Λιγοστεύουν και
τα μελαχρινά κορίτσια με τα πυκνά
μαύρα μαλλιά και το ελαφρύ μουστακούδιν. Ναι, λιγοστεύουν και τ’
αγόρια που μεθούν και ξέρουν να
χορεύουν ζεϊμπέκικο. Ναι, λιγοστεύουν αυτοί οι σιωπηλοί γίγαντες
που συναντούσε κανείς σε όλα τα
καφενεία των χωριών και των πόλεών μας. Τώρα, τα καφενεία έχουν
γίνει πούκκικα και οι γίγαντες βρίσκονται στα γηροκομεία μακριά από
την κοινωνία, περιμένοντας τον Χάρο να τους πάρει και κάποια οικιακή βοηθό να τους κλάψει.
Το αίμα των ηρώων μας, οι άγιοί
μας και οι ποιητές μας μάς κρατούν
ακόμη στη ζωή, εδώ στα ελεύθερα
κατεχόμενα και εκεί στα άλλα κατεχόμενα. Πέρασαν σχεδόν τέσσερις
δεκαετίες και, παρά τα φαινόμενα,
τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αυτοί που
έχουν μνήμες από τα κατεχόμενα είναι όλοι πάνω από 45 ετών. Ο μόνος
τρόπος να μην ξεχάσουν και αυτοί
είναι να διεκδικήσουμε τα χωριά μας
και να μην υπογράψουμε καμμία
συμφωνία που θα αλλοιώνει τα δεδομένα πριν από το 1974. Η Κύπρος
παραμένει ελληνική και δημοκρατική και έτσι τη θέλουμε. Αν δεν αρέσει στους Οθωμανούς Τούρκους της
Κύπρου, αν δεν τους αρέσουν τα δικά μας χωριά, ας επιστρέψουν στην
Ανατολία.
Β.Φ.
Οι ψίθυροι για τις συναλλαγές της Μαίρης Κουτσελίνη με τους νεοκύπριους είναι πολλοί. Κάποια πράγματα μας ήταν
δύσκολο να τα πιστέψουμε, αλλά τα εξετάσαμε και, δυστυχώς, είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Η ευνοούμενή της στο Τμήμα Παιδαγωγικών, λεκτόρισσα Ελένα Ιωαννίδου,
γνωστή ΑΚΕΛίστρια γλωσσολόγος, αποτελεί διαπρύσιο κήρυκα της αναγωγής
της διαλέκτου σε γλώσσα. Υπήρξε στενή
συνεργάτιδα της γνωστής και μη εξαιρετέας Σταυρούλας Τσιπλάκου στη διαμόρφωση του νέου αναλυτικού προγράμματος της γλώσσας, ενώ σε «μελέτη»
της σε ξένο επιστημονικό περιοδικό παραδέχτηκε ότι στόχος του νέου αναλυτικού είναι «η αποδόμηση παραδοσιακών
αξιών, όπως η θρησκεία, η ελληνικότητα και η οικογένεια». Η γλωσσολογική
επάρκεια μάλιστα της εν λόγω κυρίας είναι τέτοιου επιπέδου, ώστε έχει συλληφθεί σε ελληνικό της κείμενο να κάνει βασικά ορθογραφικά λάθη! Ναι, καλά ακούσατε!! Και αυτήν την κυρία η Κουτσελίνη ετοιμάζεται από Λέκτορα να την κάνει Επίκουρο!!!
Θέλετε κι άλλα; Η «εθνική» Κουτσελίνη ψήφισε πρόσφατα υπέρ του ανθέλληνα Γιάννη Παπαδάκη, προκειμένου να
ανελιχθεί από Αναπληρωτής σε Τακτικό
Καθηγητή, τη στιγμή μάλιστα που η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου του
το αρνήθηκε, αφού, ως γνωστόν, επιστημονικά είναι ένας τενεκές.
Μιχάλης Π.
4
ΠΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ
Απόδειξη ότι οι Μαρωνίτες είναι πιο πλούσιοι που
μας είναι και το γεγονός ότι ο δικός μας ο Κενεβέζος
χρωστά πάνω που μισόν εκατομμύριον, ενώ ο Μαρωνίτης ο Λακκοτρύπης, χωρίς την υποστήριξην κανενός κόμματος, έσιει πάνω που εκατομμύριον σε περιουσιακά
στοιχεία.
l Ο Χάσικος εν λλία που εδήλωσεν. Φυσικά, για να λαλούμεν τζιαι του σσιυλλόστραου το δίκαιον, ο άθρωπος
εν που τα δεκαπέντε του που δουλεύκει σαν τον μαύρον. Όι τον Λάζαρον, α! Ο Λάζαρος δουλεύκει μόνον
πρωινά. Ο Χάσικος δουλεύκει μας 24 ώρες το 24ωρο.
l Η άποψη του Κουλία πως τα ριάλια του ο Χάσικος
έκαμέν τα που τες μίζες όταν ήταν Υπουργός Αμύνης
δεν ισχύει, διότι οι μίζες ήταν δεκαπλάσιες. Φαίνεται
ότι ο Κουλίας παραμένει ένας αδιόρθωτος λαϊκιστής.
Τουλάχιστον έτσι μας είπεν ο Κάρογιαν, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τα ριάλια του τα έκαμεν ο Χάσικος με την
βοήθειαν του πεθερού του που, ως γνωστόν, ήταν ο εκδότης της Αλήθειας και οργανωτικός του ΔΗΣΥ. Φυσικά, ο Κάρογιαν, ως κατζιάρης τζιαι ζηλιάρης, λαλεί ό,τι
θέλει. Ο Ιωνάς, που εν που την ίδιαν φάραν με τον Χάσικον, είπεν ότι το ψάριν βρωμεί που την τζιεφαλήν τζιαι όταν του ετονίσαμεν πως ο Αναστασιάδης εν ηβρωμεί, εθύμωσεν τζιαι είπεν μας, «Μα είσαστεν πελλοί;
Εγιώ εννοούσα τες τσιπούρες τζιαι τα λαβράκια του
Χάσικου». Εμείς εν είπαμεν τίποτε, διότι ο Ιωνάς κοτσιινίζει άμαν θυμώσει τζιαι, ως Υπουργός Δικαιοσύνης,
εν αστειεύκεται. Ακόμα τζιαι φυλακήν χωρίς δίκην μπορεί να μας στείλει, αν του πει φυσικά ο προϊστάμενός
του, ο Χάσικος.
l Νομίζω ο Στυλιανίδης περιπαίζει μας. Τόσα κόμματα
που εγύρισεν τζιαι τόσες φορεσιές που άλλαξεν τζιαι
μόνον τόσο λλία ριάλια εξοικονόμησεν; Είντα, δέκα σιιλιάες δόντια να έφκαλλεν, είσιεν να ’σιει παραπάνω
ριάλια. Εκτός εάν του τα τρώει η γεναίκα του ή οι γεναίτζιες, όπως είπεν ο Νικόλας Παπαδόπουλος.
l Ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου πόσα έσιει, γιατί εν μας λαλούν;
Α Παναΐα μου, εξήασα πως έννεν υπουργός ακόμα.
l Μάνα μου ρε! Ο φκιακάς ή φκιαλάς ο Γεωργιάδης,
όπως τον λαλεί ο Κουλίας, που εν Καρπασίτης, εν αρκετά φτωχός. Θα ήταν σωστόν εκ μέρους του Προέδρου
τούντους μιτσυούς να τους δώκει κανέναν επίδομαν παραπάνω, να μεν ηφτάσουν ως τα χρόνια του Χάσικου
τζιαι να έχουν
μόνον λλία εκατομμύρια για την
σύνταξήν τους.
l Μάνα μου, εν
κρίμαν τζιαι ο
Κασουλίδης! Τόσα χρόνια μες στην πολιτικήν τζιαι εν εκατάφερεν να
κάμει έναν εκατομμύριον. Μα πού ζιούμεν, ολάν; Φυσικά,
έσιει την δικαιολογίαν ότι ήταν σχεδόν πάντα σε πολυέξοδα πόστα, όπως είναι το Υπουργείον Εξωτερικών,
που κάθε μήναν έσιει έναν κάρον ταξίθκια να πιερώσει
τζιαι, ως γνωστόν, οι αεροπορικές εταιρείες κόφκουν
κκελλέν. Πώς να εξοικονομήσεις ριάλια, όταν κάθε μήναν έσιεις μόνον για τα ναύλα τέσσερις πέντε σιιλιάες
ευρώ; Πέτε μου, εν έπρεπεν οι Κυπριακές Αερογραμμές
να κάμνουν μιαν 60% έκπτωσην στους υπουργούς μας
τζιαι ειδικά στον Υπουργόν των Εξωτερικών, που εν κάθεται έναν τόπον;
l Φυσικά, εγιώ λυπούμαι τζιαι τον Φωτίου του ΔΗΚΟ.
Εν γίνεται να είσαι του ΔΗΚΟ (στο ΔΗΚΟ ανήκει και αυτή η μεγάλη νίκη) τζιαι να μεν κραείς τίποτε μες στην
πούγκαν σου.
l Τέλος πάντων, λυπούμαι τους ούλλους. Μακάρι ο Θεός να τους διά δύναμην ν’ αντέξουν!
l
27 Ιουλίου 2013
ΚΕΡΥΝΕΙΑ-ΜΟΡΦΟΥ-ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ-ΛΕΥΚΩΣΙΑ: ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ
Οδυνηρές αναμνήσεις φέρνει
εδώ και 39 χρόνια ο Ιούλιος σε
όσους δεν επεδίωξαν ποτέ να
ξεχάσουν ή να συμβιβαστούν με
τα τετελεσμένα της κατοχής. Οι
οδυνηρές αναμνήσεις γίνονται
οδυνηρότερες, με τη συνειδητοποίηση του εθνικού μας ξεπεσμού που, μεταξύ άλλων,
οδήγησε το σύνολο του έθνους
σε οικονομική κατοχή.
Δεν ξέρω, πραγματικά, για
ποιο πράγμα θα έπρεπε να
ανησυχούμε περισσότερο, για
τη συνεχιζόμενη κατοχή ή για
τη σημερινή κατάντια του λαού αλλά και της πολιτικής μας
ηγεσίας.
Αντί να καθορίσουμε απελευθερωτική πολιτική αμέσως μετά την τουρκική εισβολή, υιοθετήσαμε τουρκικών προδιαγραφών λύσεις, κάτι το οποίο
χρειάστηκαν 30 χρόνια για να
το συνειδητοποιήσει η πλειοψηφία του λαού, όταν τέθηκε
ενώπιόν της το σχέδιο Ανάν.
Αντί να μιλήσουμε για απελευθέρωση, μιλούσαμε για ειρήνη,
για αποστρατικοποίηση, ξεχνώντας ότι η ελευθερία είναι
υπέρτερο αγαθό της ειρήνης.
Ξεχάσαμε ότι χωρίς την καθοριστική βοήθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των τουρκοκυπρίων, η Τουρκία δεν θα
μπορούσε να πετύχει τα άνομα σχέδιά της, αντίθετα, μάλιστα, κάποιοι τους αποκαλούσαν συστηματικά αδέλφια, λέξη που δεν χρησιμοποιούσαν
για τους Ελλαδίτες. Τα ηττοπαθή και μειοδοτικά πολλές
φορές μυαλά των ηγετίσκων
μας φρόντισαν να μετατρέψουν
την πλειοψηφία του λαού σε
μία άβουλη, απαθή, καταναλωτική μάζα, απομακρυσμένη σε
μεγάλο βαθμό από τις ελληνικές και χριστιανικές της ρίζες.
Φθάσαμε, έτσι, στο σημερινό
έσχατο(;) σημείο ηθικού και
εθνικού ξεπεσμού. Περνάμε τα
οδοφράγματα του αίσχους και
επιδεικνύουμε τα διαβατήρια
της ντροπής, δεχόμαστε κέρασμα στις ίδιες μας τις οικίες
από τους γύφτους της Ανατολίας, τρώμε φθηνό ψάρι στις
κλεμμένες μας περιουσίες, διανυκτερεύουμε σε σφετερισμένα ξενοδοχεία, ταξιδεύουμε μέσω του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου, γινόμαστε κλεπταποδόχοι των προϊόντων μας
και, με όλες αυτές τις αθλιότητές μας, γίναμε ο βασικός αι-
μοδότης του ψευδοκράτους.
Αποξενωμένοι από ιδανικά
και οράματα και με ηγέτες
αντάξιούς μας, επενδύσαμε σε
ευτελή πράγματα. Κτίσαμε μεγάλα σπίτια, αγοράσαμε ακριβά αυτοκίνητα, για να καλύψουμε την εσωτερική μας μικρότητα. Γίναμε τέτοια παχύδερμα, που και όταν ακόμη
μας λήστεψαν στην κυριολεξία
και πουλήσαμε την κυριαρχία
μας στο ΔΝΤ και στη Μέρκελ,
σχεδόν δεν αντιδράσαμε καθόλου.
Διερωτάται, λοιπόν, κανείς, με
τέτοιον λαό μπορεί να υπάρξει
ελπίδα; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά καταφατική. Το
έθνος διέθετε και διαθέτει τα
υγιή κύτταρα που θα πάνε
αντίθετα στο ρέμα και θα αγωνιστούν για τη σωτηρία του και
θα συμπαρασύρουν και όλη αυτήν την άβουλη μάζα. Το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να δώσει λύσεις πλέον
και σταδιακά καταρρέει, και
αυτό θα ευνοήσει την ανάδειξη
προσωπικοτήτων που δεν είναι
διεφθαρμένες. Οφείλουμε όλοι
όσοι σκεφτόμαστε εθνικά να
αφήσουμε τις πολυθρόνες, να
αγωνιστούμε για να ξυπνήσουμε συνειδήσεις, να βγούμε
στους δρόμους και να ανακό-
ψουμε την πορεία όλων αυτών
των πεμπτοφαλαγγιτών που
οδηγούν τον τόπο στην καταστροφή. Θα πρέπει να καθορίσουμε και να ιεραρχήσουμε
τους στόχους μας. Ενδυνάμωση της εθνικής συνείδησης, αντιμετώπιση της προσπάθειας
αφελληνισμού μας, αμυντική
ενίσχυση, απαλλαγή από μνημόνιο και επαναξιολόγηση των
στρατηγικών μας συμμαχιών,
ακόμη δε και επανεξέταση της
σκοπιμότητας ύπαρξής μας
στην ΕΕ. Τελικός δε μακροπρόθεσμος στόχος μας η απελευθέρωση των κατεχομένων
και η Ένωση της Κύπρου με την
Ελλάδα. Είναι η μοναδική λύση
που θα μας δώσει σταθερότητα
και ασφάλεια, ενώ θα αναβαθμίσει μια για πάντα τον ρόλο
του Ελληνισμού στην ευρύτερη
περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Όλα αυτά είναι εξαιρετικά
δύσκολο να υλοποιηθούν, αλλά
είναι ο μόνος δρόμος προς τη
σωτηρία. Οι εθνικές δυνάμεις
οφείλουν, με το χέρι στην καρδιά, να παραμερίσουν επί μέρους διαφορές και να συνεργαστούν για το καλό του
έθνους. Άλλα περιθώρια αδράνειας δεν υπάρχουν πλέον.
Ο αμετανόητος
Ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΖΙΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΗΣ
Πού να ξέρω,
ρε Σταυρή; Πάντως κι εγώ
έχω ονειρώξεις, αλλά για άλλους
λόγους. Εγώ ξαφνικά ερωτεύτηκα
την πεθερά μου.
Ρε Μήτσιο,
που τον τζιαιρόν που μας έπιαεν
η κρίση, όποτε δω την κουνιάδαν μου,
φυτιλιάζουμαι. Λαλείς να ’ν’ επειδή
εν παντρεμένη με πλούσιον;
Τζιείνον εν άλλον,
ρε Μήτσιο. Τζιείνον
εν επειδή θέλεις να
της φάεις την σύνταξην, όπως κάμνω εγώ
της δικής μου.
Λες;
vasosftohopoullos.wordpress.com
27 Ιουλίου 2013
ΣΧΟΛΙA l ΣΧΟΛIA
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ
Ούλλοι τούτοι που μιλούν για
«δίδυμα εγκλήματα» εν καταλάβουν ότι
δολοφονούν τους εγκεφάλους των Κυπραίων
τζιαι στο τέλος το μόνον που μεινίσκει
εν το «Εκάμαμεν τους τζι εμείς πολλά»;
Θκιάολε μαύρε.
5
Euskadi Ta Askatasuna
Ψυχή βαθιά...
Ακόμα κι όταν θα νομίζεις
πως μου πήρες τη ψυχή
Θα σε καίω...
Κι όταν ακόμα θα πιστεύεις
πως για πάντα έχω χαθεί
Θα ανατέλλω…
ΤΡΥΠΕΣ
Το ότι σήμερα, 39 χρόνια μετά την
τουρκική εισβολή, συνεχίζουμε να χτυπάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο, διότι «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά», είναι
εξωφρενικό και συνάμα εγκληματικό. Μπαίνουν διάφοροι σε συζητήσεις
για τη λύση και θεωρούν επιχείρημα
ολκής το ότι δεν θα δεχτούν οι Τούρκοι το τάδε ή το τάδε. Άρα να μη ζητάμε πολλά. Ας πάρουμε την Αμμόχωστο και να σιωπήσουμε. Ας υπογράψουμε το νέο σχέδιο Ανάν, γιατί
δεν θα βρούμε καλύτερο. Όλες αυτές
οι σκέψεις μερικών ξεκινούν από το
περιβόητο αυτομαστίγωμα. Μεγαλώσαμε με το περίφημο «δίδυμο έγκλημα», το οποίο «καταδικάζουν» και
«άλλες φωνές», ενώ ελάχιστοι μιλούν
ξεκάθαρα. Λίγοι λένε την εισβολή εισβολή, τη Χούντα Χούντα και την κατοχή κατοχή. Εισέβαλαν οι Τούρκοι
στον τόπο μας και κάτσαμε εμείς στο
εδώλιο του κατηγορουμένου. Αυτά
συμβαίνουν μόνο σε συνωμοσιολογικά βιντεάκια στο γιου τιουμπ. Αν είναι δυνατόν, σήμερα, τόσα χρόνια μετά, να συνεχίζει η ρητορική του «εμείς
τους ανοίξαμε την πόρτα». Πότε θα
θέσουμε τους δικούς μας όρους; Πότε θα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Πότε;
Α.Μ.
Εμείς έχουμε μάθει για τα χωριά μας
απ’ τις ιστορίες των μεγάλων. Μια ζωή
έτσι ήταν. Ο Καραβάς, το εξοχικό του
Θεού. Το σπίτι μας, οι λεμονιές, οι
ελιές μας, ο όρθιος σταυρός της γιαγιάς της Ελεγκούς, ο παππούς ο Κωστής που δεν δεχόταν να φύγει, που
περίμενε το λεωφορείο της γραμμής
για να πάει πίσω, το Πέντε Μίλι, η
«Μούττη» του Θείου του Μιχάλη στο
Μάρε Μόντε. Ιστορίες ζωντανές κι απίστευτες.
Καρτερούσαμε, αλήθεια, σαν πιτσιρίκια τη μέρα που θα μας πάρουν οι
μανάδες μας στο χωριό τους. Που θα
μας δείξουν όλα αυτά που ακούσαμε
κυρίως απ’ τη γιαγιά μας. Που θα καταλάβουμε επιτέλους τι θέλει να πει
αυτός ο τόπος όταν μιλά για λευτεριά. Διότι μια ζωή «καλή λευτεριά»
λέγαμε ο ένας στον άλλον. Μια ζωή. Κι
ίσως η λευτεριά του ενός να ήταν διαφορετική απ’ του άλλου. Εμείς λατρέψαμε αυτήν τη λευτεριά της γιαγιάς της Σοφούλας που ήθελε απλώς
να μπει ξανά στο σπίτι της, να κόψει
τα λεμόνια, να πάει ξανά στο κοιμητήριο του Καραβά και να ανάψει το
καντήλι της μάνας της.
Δεν λάβαμε ποτέ υπ’ όψιν αυτούς
που έλεγαν το περιβόητο «να σώσουμε ό,τι σώζεται». Όλα σώζονται. Και
ίσως μικροί να ήμασταν γοητευμένοι
μόνο απ’ τη σκέψη του τόπου που πά-
τησε ο Κανάρης, αλλά δεν άλλαξαν
πολλά. Τι πάει να πει «ό,τι σώζεται».
Κι η γιαγιά; Να μη δει τον τόπο της
ξανά, έστω κι από κει πάνω; Να μη
μαζέψει τις ελιές, να μην κάτσει να
θαυμάσει τα τέσσερα παιδιά της και
τα εγγόνια της να κολυμπούν στον Ζέφυρο;
Ποιος τους είπε να μας διαλύσουν
τα όνειρα; Ποιος διάολος τους έδωσε
την αρμοδιότητα να μιλήσουν για χαμένες πατρίδες; Ποιος τους πληρώνει
για να κάνουν έναν ολόκληρο λαό να
γυρίσει την πλάτη και να κάνει πως
δεν υπάρχει Πενταδάκτυλος; Ποιος
τους έδωσε το δικαίωμα να συμβιβά-
ζονται με τους εισβολείς;
Κι εμείς που δεν θέλουμε να είμαστε οι προσωποποιήσεις κάποιων
ασμάτων του Σαββόπουλου; Δεν θέλουμε να είμαστε μια τσογλανοπαρέα
που κάνει κριτική ούτε μια συνάθροιση σαραντάρηδων, αλλά… απόμακροι
εξ αρχής, εκτός παραδομένου κόσμου,
εμείς, ανήλικοι διαρκώς, μα κι απ’ το
καθεστώς αμόλυντοι ευτυχώς. Έτσι είναι κι η γιαγιά. Αμόλυντη μεγάλωσε
τα παιδιά της, έχασε τον άντρα της
νωρίς κι είχε εκείνην τη φωτογραφία
του Καραβά που προσκυνούσε κάθε
πρωί. Δεν θα μας πάρουν την ψυχή…
Αλ. Μιχ.
ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΚΥΡ-ΓΙΑΝΝΗ
6 ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟΣ-ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ!
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Εάν χρειαστεί,
θα υπερασπιστεί ξανά την Κύπρο…
…δηλώνει ο επιζών του ΝORATLAS
Τιμή και Δόξα στον Ήρωα Αθανάσιο Ζαφειρίου, μόνο επιζήσαντα της συντριβής του ΝΟRATLAS, ενός
από τα δώδεκα στην πιο ριψοκίνδυνη και θαρραλέα
ποτέ αεροπορική αποστολή, με καταλυτική συμβολή στη σωτηρία της Λευκωσίας, στη μάχη του Αεροδρομίου. (Διαβάζοντας: «Ο Πρόεδρος της Βουλής
των Αντιπροσώπων, Γιαννάκης Ομήρου, σε μια σεμνή
τελετή που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του, τίμησε τον παλαίμαχο καταδρομέα Αθανάσιο Ζαφειρίου, που επέζησε της συντριβής του ΝORATLAS
52-133 με κωδικό NIKH 4, που συνέβη το βράδυ της
21ης προς 22α Ιουλίου του 1974».)
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κύριε Υπουργέ, ποια μέτρα προτίθεστε
ν’ αναλάβετε για να προστατεύσετε την πολιτιστική μας κληρονομιά και, πιο συγκεκριμένα, τις μικρές και απομακρυσμένες εκκλησίες;
Σε ξένον αχυρώνα;
Είξας άνδρα φέριστον (Ιλιάς Ι 110), πρόσβαλες άνδρα πολύ δυνατόν, ριγεδανή κ. Ειρήνη Χαραλαμπίδου!
Ώστε ένα από τα «άνευ λόγου επιδόματα» που
έκοψαν του Άρχοντος Πιερή είναι ψηλότερο από τον
μέσο μισθό; Τήρα, όμως, γιατί ο Δίας «άτῃ ενέδησε
βαρείῃ» (Β 111) σε βαριές ξέρει να σφιχτοδένει τον
τόπο συμφορές! Κι όπως λένε στο φατσομπούκι, Ρισπέκτ!
Ex Libris - Βιβλίο: Με τη φτώχεια,
η ανακάλυψη του πλούτου
Στην Ισπανία είναι ήδη γεγονός, στην Ελλάδα επίσης. Η λιτότητα, η ανεργία, έλυσε τον χρόνο των ανθρώπων όπως και τις πλάνες της καλοπέρασης. Συντριμμένοι από την αποκαλυφθείσα αλήθεια του ψέματος που τύφλωνε τόσον καιρό, οι άνθρωποι στρέφονται στο βιβλίο, στη λογοτεχνία, τα «ψεύδη» που
λένε αλήθεια. Τις οικουμενικές, τις πανανθρώπινες
αλήθειες. Κι οι βιβλιοθήκες, υπό την απειλή των περικοπών, και του κλεισίματος ακόμη, γνωρίζουν μία
νέα άνθηση.
Στην Κύπρο της Κρίσης; Δεν θα κρίνω. Θα συνεχίσω
να περπατώ, να κάθομαι στον πάτο του ποταμού,
με τα βιβλία στο χέρι. Κάποιος, κάποτε, απορεί στο
αλλόκοτο θέαμα. Ίσως πάρει το θάρρος να ερωτήσει.
Η ευκαιρία. Α, ναι, Όμηρος, Αριστοτέλης, ο Σοφοκλής. Ερωτήσεις, απορίες, δοκιμές απαντήσεων. Ο
διάλογος, η συνάντηση των ανθρώπων. Ο λόγος, ναι,
σ' αυτήν ανθίζοντας τη συνάντηση.
Πόρο βρίσκοντας και δίνοντας στην απορία. Σε
τούτη ιδιαίτατα, των καιρών την απορία...
Ποιος χρειάζεται τους Έλληνες;
Έξω πύρωνε θείος Ιούλιος μήνας.
Αλλά...
«Αιεί δε πυραί νεκύων καίοντο θαμειαί»... (Iλιάς
A52). Κι ολοένα έκαιγαν οι πυρές των πεθαμένων.
Στο ακροθαλάσσι του Ομήρου.
Ερωτικό, κι αθώο συνάμα, παιδικό, αναρτούν φίλοι και φίλες το καλοκαίρι. Γρήγορο σάρκας γύμνωμα, τα ρούχα πολλά δεν ήσαν, γιατί έξω πύρωνε, θείος Ιούλιος μήνας. Ο Ποιητής.
Μήνας βροτολοιγός, ωστόσο, στη μνήμη, ψυχών θεριστής ο Αλετράρης μήνας: το πραξικόπημα, η εισβολή, το Μαρί. Το μνημονιακό, του λαού, ολοκαύτωμα. Αιεί δε πυραί νεκύων. Βλέπω ηφαίστεια στους
δρόμους, με πυρές να καίνε τους ζωντανούς.
Κι έρχεται, όμως, των κυμάτων τ’ ανάριθμον γέλασμα. Η ζωή, ζώντας την αρμύρα της. Η μεγάλη η
θάλασσα που μας έφερε εδώ. Τροφός, ζωή, θάλασσα αρμύρα.
«Η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό».
Σαν τον Οδυσσέα, θάλασσα κηκόμενοι, αναβρύζοντας θάλασσα, στην «υγρά φύσιν», τη θηλυκή της
ζωής παραδομένοι. Κι ας ζητεί ο σκοτεινός φιλόσοφος, ο Ηράκλειτος, ξηρή τη σοφή κι αντρίκεια φύση:
ψυχήν αύη δικαιοτάτη.
Φουσκώνει ζωή το κύμα, αυτό ακριβώς στη λέξη
του σημαίνοντας: του κοίλου κύηση, το κύμα κυλινδόμενο.
Νερό κι αλάτι, ας ξεχαστούν για λίγο οι πόνοι. Σαν
την Κύπριδα θεά μας, απ’ τον αφρό αναδυθέντες.
ΕΡΝΕΣΤΟ ΟΡΦΕΑΣ
ΤΣΙΠΡΑΣ
Με αφορμή την «ψευτοβάφτιση» του γιου του ψευτοεπαναστάτη Αλέξη Χριστόφια-Τσίπρα, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο «1994»
και ένα μικρό σχόλιο.
Dies Irae – Ιούλιος ’74
Ήταν ο καιρός της οργής, της αστραπής και της φωτιάς που ακλούθαγε τον βρόντο. Μνήμες; Όλα τα
κόμματα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταδίκαζαν ή καταδικάζουν τα γεγονότα του ’74, πέρασαν τον δικό τους καιρό στην εξουσία. Ουδέν και
ουδείς ενήργησε ώστε να αποδώσει δίκαιο και τιμωρό αλήθεια. Το αίτημα για την «αλήθεια» δεν είναι καν επαίτημα. Και ο πολίτης έχει το δικαίωμα
να αναρωτηθεί: «Δικαίωσαν, λοιπόν, τα κόμματα το
πραξικόπημα; Ή καταδίκασαν, εν συνενοχή, τον εαυτό τους;»
Μια παχυλή ατιμωρησία σκεπάζει τον τόπο της
ανέξοδης βίας. Της εθνικής καταστροφής, της οικονομικής –τώρα– συντριβής, του εθνικού εξανδραποδισμού – και τότε και τώρα.
Και το βιβλικής προέλευσης «Κραταιά η αλήθεια
και κατισχύσει» αποδεικνύεται το μέγα Μεταψέμα
της Αλήθειας. Ιδεολόγημα, να ξεγελά στον τόπο της
Απουσίας της. Πικρό, αλλά στην Απουσία οποιασδήποτε πραγματικής Αναζήτησης της Αλήθειας και
της Δικαιοσύνης, κάθε πολιτική αναφορά σε αυτές
ιδεολόγημα είναι, για να εξαγοράζει Εξουσία.
Ψέμα, σε ονόμασαν Αλήθεια...
27 Ιουλίου 2013
Η Ρένα Χόπλαρου είναι εκπαιδευτικός. Γράφει σε
μόνιμη στήλη στον Πολίτη. Ανήκει σ’ αυτούς, όπως
ο Μακάριος Δρουσιώτης –διορισμένος τώρα παρά
τω Προέδρω στο Προεδρικό–, που διατείνονται ότι
«δεν αντέχουν που μιλούν ελληνικά σ' αυτόν τον τόπο». Γνωρίζω πως, με τους πιο ακριβοπληρωμένους
εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη, και με τον μικρότερο
φόρτο εργασίας, και με μία σειρά από ανερμάτιστες
εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που «δεν ξέρουνε
από πού έρχονται και πού πάνε», λίγοι απόφοιτοι
μπορούν με αυτοπεποίθηση να πουν του Καβάφη το
«ώστε ανελλήνιστοι δεν είμαστε θαρρώ».
Κι εννοώ γιατί αυτεξορίστηκα στις βιβλιοθήκες και
τα βιβλιοπωλεία της ξένης, αποφεύγοντας, αυτοτιμωρητικά λένε κάποιοι (!!!), το πατητήρι των πνευματικών φιλοδοξιών που λέγεται κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα. Όπου μιά μόνο λέξη συνοψίζει, το
είδα και το καταγγέλλω, τους ταγούς της παιδείας
των Ελληνοπαίδων και τις επαγγελματικές φιλοδοξίες των: η «μοριοδότηση».
Μη λυσσομανείς, λοιπόν, κατά της ελληνικής παιδείας του τόπου, κυρία Χόπλαρου.
Δεν υφίσταται πολύ από το δεύτερο συνθετικό, για
να οραματιζόμαστε εμείς, ή να φοβάστε εσείς, το
γαλανό χρώμα του πρώτου... Στο μυαλό μου βουίζουν πάλι μέλισσες…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Οι εκκλησίες οι οποίες είναι εκτός δημοτικών
ορίων θα κλείσουν και οι εικόνες τους και τα άλλα εκκλησιαστικά υποκείμενα…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αντικείμενα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, αυτά… θα μεταφερθούν στο κεντρικό μουσείο της Λευκωσίας. Τώρα, για τις εκκλησίες εντός των δημοτικών ορίων υπάρχουν πολλές σκέψεις. Μία είναι να μετατραπούν σε μαλτικκάλτσιουραλ σέντρες ή μαλτικκάλτσιουραλ σπορτ σέντρες. Δηλαδή κάποιες εκκλησίες θα χρησιμοποιούνται για πολιτιστικούς σκοπούς, συναυλίες, διαλέξεις, μπαϊκκόμιουναλ θήαττερ, νηπιαγωγεία κτλ και άλλες
για αθλητικές δραστηριότητες… σκουός, μπάντμιντον, μπάσκετ, βόλεϋ, ακόμη και κρίκετ στις πιο μεγάλες εκκλησίες.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα υπάρχει σίγουρα αντίδραση από την
Εκκλησία.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν νομίζω. Η κυβέρνηση έχει ήδη καθιερώσει
τη ραδιοφωνική εκκλησία και σύντομα –μπορώ να το αποκαλύψω σήμερα– θα έχουμε και την πρώτη τηλεοπτική εκκλησία, όπου ο καθένας, μέσα από την ασφάλεια του δωματίου του, θα μπορεί ν’ απολαμβάνει τη θεία λειτουργία.
Έτσι κι αλλιώς, μετά τη θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου,
της πολιτικής κηδείας και του πολιτικού βαπτίσματος και
με τις ιδιαίτερες διατάξεις της συμφωνίας κορυφής των δύο
κοινοτήτων για την
Ομοσπονδία, θα έχετε
προσέξει κι εσείς πως
οι εκκλησίες έχουν πέσει σε μαρασμό.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ:
Λέγετε, κύριε Υπουργέ, ότι πολλοί πιστοί
έχουν δημιουργήσει
κατακόμβες για να
προσεύχονται. Δεν νομίζετε ότι μ’ αυτά τα
μέτρα θα αυξηθούν οι
πιστοί που θα καταφεύγουν στις κατακόμβες;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει
ό,τι θέλει, άλλωστε το λέει και το σύνταγμά μας. Όσοι επιθυμούν να επιστρέψουν στις κατακόμβες είναι δικαίωμά
τους. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι κατακόμβες και λιοντάρια πάνε μαζί. Χα χα χα χα χα!
Αυτά τα έγραψα πριν από την υιοθέτηση του πολιτικού γάμου. Ήταν μέρος ενός θεατρικού έργου με
την ονομασία «1994». Δεν ήξερα τότε (1984) ότι η πολιτεία θα προχωρούσε τόσο γρήγορα σ’ αυτήν την
αποσύνθεση του εληνικού μας βίου. Όμως αυτό γίνεται. Πρόσφατα άκουσα ότι στην Αθήνα ο λεβέντης
Τσίπρας κάλεσε τους φίλους, όχι στη βάφτιση του
παιδιού του, αλλά στην ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ του, δηλαδή τους κάλεσε στο Δημαρχείο για να δώσει όνομα στο παιδί του, όχι διά μέσου της Εκκλησίας μας,
αλλά διά μέσου των νόμων που μας μετατρέπουν
σταδιακώς σε νεοέληνες γενίτσαρους. Ο κόσμος, ακόμη και οι άπιστοι, βαφτίζουν τα παιδιά για να γιορτάσουν και τη δήλωση ονόματος, αλλά και για να
δείξουν ότι έχουμε μια κοινή πίστη και κάποιους κοινούς δεσμούς ως Έληνες. Μετά το γλεντάμε και ευχόμαστε σε όλους υγεία και ευτυχία, δίνοντας σε
όλους την ευκαιρία να χαρούν, έστω και για λίγο,
αυτό το σημαντικό γεγονός στην πορεία του κάθε
ανθρώπου.
Η πνευματικότητα της βαφτίσεως πάει κατά διαόλου και οι νεοέληνες γιορτάζουν άλλη μια νίκη του πολιτικού κόσμου έναντι της Εκκλησίας μας. Έλεος.
Μπορώ να έχω εμπιστοσύνη σε έληνα πολιτικό που
δεν έχει βαφτίσει τα παιδιά του και όταν μάλιστα είναι περήφανος γι’ αυτό; Μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στον Τσίπρα να παλέψει για τα δικαιώματα της
Ελάδας, όταν ο ίδιος προτιμά να είναι Ευρωπαίος
και προτεστάντης;
Υ.Γ.: Η αφαίρεση του ενός λάμδα από την «Ελλάδα» και τα παράγωγά της δεν έγινε κατά λάθος. Σε
λίγα χρόνια, με όλη αυτήν τη ραγδαία αποδόμηση
του Ελληνισμού, αυτή θα είναι η μοίρα της κατακαημένης Ελλάδας μας. Πρώτα κόβουν τα διπλά
σύμφωνα, σιγά σιγά προφέρουν ακόμη και την Ελλάδα με ένα λάμδα και σύντομα μην εκπλαγείτε αν κάποιος νεόκοπος αριστερός ή ακόμη και δεξιός βλαξ
προτείνει να αφαιρέσουμε το ένα λάμδα και κάνουμε την ψυχή μας, τη χώρα μας, αγ-ελάδα.
27 Ιουλίου 2013
ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ, ΚΑΝΕΙ ΠΕΛΛΑΡΕΣ
Το ξεπούλημα της Ελλάδας,
σύντομα και στην Κύπρο...
Πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα, στην αίθουσα Γρηγόρης Αυξεντίου της Κ.Π. Άρδην (Ξενοφώντος 4, στο Σύνταγμα), έλαβε χώρα μια συζήτηση με τίτλο:
«Από χώρα σε χώρο, Αγωγοί,
Λιμάνια, Αεροδρόμια & Υδρογονάνθρακες. Το μεγάλο ξεπούλημα της χώρας». Ομιλητές
ήταν ο Γ. Καραμπελιάς, ο Κ.
Βεργόπουλος και ο Γιάννης Ξένος. Στη συζήτηση λέχθηκαν
πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Για εμάς εδώ στην Κύπρο
εντοπίζεται ειδικό ενδιαφέρον
σε δύο επίπεδα: α) στο ξεπούλημα πλούτου, οργανικών υπηρεσιών και θεσμών του ελλαδικού κράτους, με ό,τι μπορεί να
σημαίνει αυτό για τους ελλαδίτες αδερφούς και το ελληνικό
έθνος γενικότερα, και β) στο γεγονός ότι, όπως έχουν αποδείξει
τα μέχρι στιγμής γεγονότα, ό,τι
υφίσταται η Ελλάδα μετά από
λίγο καιρό το παθαίνει και η
Κύπρος, όντας ένα και το αυτό. Το γενικό συμπέρασμα, λοιπόν, της εκδήλωσης έχει ως
εξής:
Η κατοχική κυβέρνηση Σαμαρά όλο το προηγούμενο διάστημα παρουσίαζε, μέσω των καθεστωτικών
ΜΜΕ, μια τρομερή προσπάθεια επίτευξης επιχειρηματικών συμφωνιών με
πολυεθνικές ή ξένα κράτη. Το υπονοούμενο, φυσικά, ήταν ότι όλα έχουν πάρει τον δρόμο προς την ανάκαμψη.
Ωστόσο, αυτό το επικοινωνιακό τέχνασμα κατέρρευσε εν μία νυκτί μετά το
ναυάγιο με την πώληση της ΔΕΠΑ (δημόσια επιχείρηση αερίου) στη ρωσική
εταιρεία Γκαζ Προμ και την απύθμενης
βλακείας φασίζουσα απόφαση σχετικά
με την ΕΡΤ. Παρά την κατάρρευση του
λεγόμενου «σαξές στόρυ», δηλαδή της
επικοινωνιακής φούσκας της κατοχικής
κυβέρνησης Σαμαρά, η ουσία του πράγματος δυστυχώς δεν αλλάζει. Και αυτή
είναι ότι οι γερμανοτσολιάδες κυβερνώντες θα τα πουλήσουν όλα. Από νοσοκομεία, αεροδρόμια, σιδηροδρόμους,
ορυκτό πλούτο, μέχρι νησιά, λιμάνια και
άλλα πολλά.
Αυτό, λοιπόν, το ξεπούλημα των πά-
ντων, το οποίο τελείται στο όνομα της
εξόδου από την κρίση, επιδεινώνει δραματικά την κατάσταση της Ελλάδας, σε
βαθμό τέτοιο που τη μετατρέπει από
χώρα με βούληση και εθνική κυριαρχία
(όση της έχει απομείνει) σε ένα απλό
πέρασμα ή, αλλιώς, χώρο διέλευσης των
ενεργειακών και εμπορικών προϊόντων
των νεοαποικιοκρατικών δυνάμεων και
των πολυεθνικών εταιρειών.
Παράδειγμα χαρακτηριστικό αποτελεί η συμφωνία για πέρασμα του φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν (κράτους-δορυφόρου της Τουρκίας) από την
Ελλάδα, με όρους τέτοιους που υπονομεύουν αφενός συνεργασίες σε ενεργειακό επίπεδο με άλλες χώρες, όπως η
Ρωσία, και αφετέρου τη δυνατότητα υιοθέτησης αυτόνομης ενεργειακής πολιτικής. Μάλιστα, η συμφωνία δημιουργίας αγωγού που θα περνά από την
Τουρκία στην Ελλάδα και ακολούθως
στην Ιταλία (και μετά σε όλη την Ευρώπη), δίνει περισσότερες πιθανότητες
στο σενάριο που θέλει και το κυπριακό φυσικό αέριο να διοχετεύεται στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, αφού ήδη θα υπάρχει ο αγωγός και το κόστος της μεταφοράς
από τον συγκεκριμένο αγωγό θα
είναι τρεις φορές φθηνότερο απ’
ότι αν περνούσε υποθαλάσσια
από την Κύπρο κατευθείαν στην
Ελλάδα. Σημειωτέον ότι, εκτός
των άλλων παγκόσμιων πρωτοτυπιών που περιέχει η συγκεκριμένη συμφωνία για τον αγωγό
ΤΑΡ, ούτε τέλη διέλευσης δεν θα
λαμβάνει το ελληνικό κράτος!
Άλλο παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί είναι η πρόθεση των Κινέζων, οι οποίοι ήδη
κατέχουν ένα μέρος από το λιμάνι του Πειραιά, να πάρουν κοψοχρονιά ολόκληρο το λιμάνι συν
τους ελληνικούς σιδηροδρόμους,
κάτι το οποίο τους παρέχει τη δυνατότητα να αναπτύξουν εμπορική δραστηριότητα σε όλη την ανατολική Ευρώπη μέσω Ελλάδας.
Η δε ελληνική κυβέρνηση δείχνει
την αθλιότητά της, όχι μόνο σε επίπεδο ξεπουλήματος των πάντων,
αλλά και στον τρόπο με τον οποίον καταστέλλει κάθε αντίδραση
της κοινωνίας, η οποία προσπαθεί να
αντιταχθεί σε αυτό το ξεπούλημα. Να
πούμε μόνο ότι εδώ και μερικούς μήνες
στην Ιερισσό της Χαλκιδικής οι κάτοικοι
της περιοχής, οι οποίοι αντιδρούν στην
εξόρυξη χρυσού από πολυεθνική εταιρεία, συλλαμβάνονται αυθαίρετα από
την τοπική αστυνομία, δέχονται μεταμεσονύχτιες εφόδους στα σπίτια τους
από ειδικές μονάδες της αστυνομίας,
τρώνε αλύπητο ξύλο από τα ΜΑΤ και
γενικά ζουν μια εμπόλεμη, κυριολεκτικά, κατάσταση.
Τέλος, το μόνο πράγμα που είναι ικανό να ανατρέψει αυτήν την αθλιότητα
είναι ο ίδιος ο λαός. Μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ότι «χρυσάφι είναι ο τόπος μας» και δεν τον πουλάμε, επειδή
έτσι υπονομεύουμε, χωρίς υπερβολή, την
ίδια μας την ύπαρξη, μόνο τότε, λοιπόν,
θα διαμορφωθεί μέτωπο αντίστασης
στους αποικιοκράτες και τους εδώ εγκάθετούς τους.
Χρίστος Πέτρου
TA ΑΧΑΪΡΕΥΤΑ ΧΩΡΚΑ ΜΑΣ
ΠΥΡΚΑ, ΕΠΑΡΧΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Τα Πυρκά είναι ένα όμορφο σχετικά
χωριό, περιτριγυρισμένο από δάση,
στην περιοχή κοντά στο Σταυροβούνι,
με πολλές φυσικές ομορφιές. Δυστυχώς, οι Πυρκώτες το έχουν περίπου
κατασ τρέψει με την αλόγισ τη και
υπερβολική οικοπεδοποίηση του χωριού και των γύρω λόφων και βουνών.
Οι Πυρκώτες, χωρίς έλεγχο και σχέδιο,
πούλησαν τη γη τους σε εύπορους αρχοντοχωριάτες χωραΐτες, για να χτίσουν και να δείχνουν στους φίλους και
συγγενείς τους τις βίλλες τους. Η κακογουστιά των πλείστων κτιρίων είναι
ενδεικτική της αρχοντοχωριάτικης νοοτροπίας. Αντί να χρησιμοποιηθεί η
φυσική ομορφιά και το καλύτερο κλίμα του χωριού για να ικανοποιήσει
τους χωραΐτες και για το κοινό όφελος, όπως π.χ. να δημιουργηθεί ένας
παραδοσιακός κατασκηνωτικός χώρος,
όπου ο κόσμος της Λευκωσίας και των
γύρω περιοχών θα μπορούσε να έχει
μιαν εναλλακτική έξοδο προς τη δροσιά του καλοκαιριού, θα μπορούσε να
απλώσει τα εδέσματά του και να μοι-
ραστεί τα φαγητά του και να περάσει
ευχάριστα και κοινοτικά τον ελεύθερό του χρόνο, οι κάτοικοι προωθούν
την ατομικότητα και την καταστροφή
του χωριού τους. Θα μπορούσαν και
μικρό ξενοδοχείο να κτίσουν, θα μπο-
ρούσαν και εναλλακτικές κατασκηνώσεις να οργανώσουν, θα μπορούσαν να
μετατρέψουν το χωριό τους σε ένα καλοκαιρινό και χειμερινό θέρετρο, χωρίς να το αχρηστεύσουν. Μα πού τέτοια μυαλά;
7
ΑΘΘΥΜΑΣΤΕ...
που ήμασταν πλούσιοι;
l Αθθυμάστε που με την πίτσαν μας
επαραγγέλλαμεν τζιαι κάμποσον
σκορτόψουμον τζιαι είχαμεν τζιαι ειδικές πίσσες για να μεν μυρίζει το
στόμαν μας;
l Αθθυμάστε που ακούαμεν ΤΡΟΪΚΑ
τζιαι ενομίζαμεν πως εν κανέναν συγκρότημαν που παίζει μουσικήν στην
γιουροβίζιον;
l Αθθυμάστε που ακούαμεν ΤΡΟΪΚΑ
τζιαι ενομίζαμεν πως εν κανέναν φιλανθρωπικόν ίδρυμαν της Ευρώπης;
l Αθθυμάστε που οι ΑΚΕΛικοί εφέραν την τρόικαν τζιαι ύστερα, μίσιη
μου, εν τους άρεσεν;
l Αθθυμάστε που ενομίζαμεν ότι
ήμασταν σαΐνια τζιαι οι Ευρωπαίοι
βλάκες;
l Αθθυμάστε που οι τραπεζίτες μας
ενομίζαν ότι εν να ζιουν με τα βουνά
να κλέφτουν, χωρίς να τους πάρει χαπάριν κανένας;
l Αθθυμάστε που ούλλοι ενομίζαν
πως ισιώννει ο νούρος του σσιύλλου;
l Αθθυμάστε που ο Νικόλας ο Παπαδόπουλος εφώναζεν για τα οικονομικά της χώρας τζιαι εκακοφάνιζεν πολλούς, αλλά ύστερα εγύρισεν
μας τα τζιαι επήεν με τα ρεμάλια του
ΔΗΣΥ;
l Αθθυμάστε που άμαν ελάλεν κανένας την λέξην ανΑκαμψη, ενομίζαμεν ότι εμίλαν για τα πέη μας πως
είσιεν μίσιη να σηκωθούν;
l Αθθυμάστε που εν ηξέραμεν είντα
μπου ’ν’ το PSI;
l Αθθυμάστε που εν ηξέραμεν είντα
μπου ’ν’ το PSI, αλλά εφκάλλαμεν τα
πέρα;
l Αθθυμάστε που ελάχιστοι ήξεραν
είντα μπου ’ν’ τα σριετς τζιαι το IMF;
l Αθθυμάστε που ενομίζαμεν πως το
γιούρογκρουπ είσιεν να μας βάλει σε
τάξην τζιαι ούλλοι στην Κύπρον είσιεν να ’μαστεν ευτυχισμένοι;
l Αθθυμάστε που τα ΑΚΕΛικούθκια
τα μπουλέν υποστηρίζαν τον Χριστόφκιαν τζιαι την οικονομικήν του
πολιτικήν σαν φανατικοί φονταμενταλιστές;
l Αθθυμάστε που αγοράζαμεν ματσούες τζιαι ματσούες τα αγρέλλια
για να φάμεν τζιαι ύστερα να πάμεν
να κατουρήσουμεν για να μυριστούμεν τα ούρα μας με τζιείνην την
ωραίαν μυρουθκιάν τους; Τωρά με
οχτώ ευρώ την ματσούαν πού μπορούμεν να φάμεν έτσι πράμαν;
l Αθθυμάστε που στο σχέδιον Ανάν
οι Ανανιστές ελαλούσαν μας τα ίδια
πράματα που μας λαλούν τωρά, ότι
μίσιη μου εν έχουμεν άλλην επιλογήν
τζιαι αν επιλέξουμεν οτιδήποτε άλλον εν να παττίσουμεν τζι εν να καταστραφούμεν σαν να τζιαι τωρά εν
είμαστεν κατεστραμμένοι;
l Αθθυμάστε που ο βίλλος μας εσηκώννετουν μόνον άμαν εθώρεν ευρώ
ή καμμιάν ωραίαν ξένην;
l Αθθυμάστε που εν εκάμναμεν σεξ
γιατί έπρεπεν πρώτα να σκεφτούμεν
πού εν να ξοδέψουμεν τα ριάλλια μας
τζιαι ύστερα έρκουνταν ούλλα τ’ άλλα;
l Αθθυμάστε πολλά παλιά που οι γονιοί μας ήταν φτωσιοί τζιαι εσφοντζιίζαν τον κώλον τους με εφημερίδες τζιαι βυζατζιές, αλλά τουλάχιστον την ώραν που εκατεβάζαν το
βρατζιίν τους εν τους εγάμαν τζιαι
ένας ξημαρισμένος Ευρωπαίος;
8
Που πότε οι προδότες τιμούνται που το
Μέλαθρον Αγωνιστών ΕΟΚΑ τζιαι διούν
τζιαι συμβολικήν εισφοράν; Μα τι έχουν
μες στον νουν τους τούτοι;
vasosftohopoullos.wordpress.com
27 Ιουλίου 2013
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΜΠΙΤΣ ΜΠΑΡ ΤΩΡΑ!
Έχουν γεμίσει οι παραλίες του νησιού, ειδικά
του Πρωταρά και της Αγίας Νάπας, ακόμα και
της Λεμεσού, με τα περιβόητα μπιτς μπαρ. Αγοράζουν διάφοροι κομμάτια γης πάνω ή δίπλα
από μια παραλία και κτίζουν μπαράκια. Βά-
ζουν και κάμποσες ομπρέλες και σερβίρουν στις
παραλίες καφέδες ή ποτά. Συνήθως τα μπιτς
μπαρ έχουν εκνευριστικά δυνατή μουσική.
Εμείς, πάντως, δεν κατανοούμε ποιος τους δίνει την άδεια να εγκληματούν εις βάρος της
φύσης και των θαλασσών μας. Από πού κι ως
πού, δηλαδή, να υποχρεώνεται ο άνθρωπος που
πάει στη δίπλα παραλία να πονοκεφαλιάζει,
επειδή η σκατονεολαία θέλει να χτυπηθεί πάνω στην άμμο;
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ AIΓΑΙΟΝ
ΕΝΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ
πάνω στα ποιήματα του Κ.Π.Καβάφη
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΓΚΛΟΡΙΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΙΔΟΥ
Είχα αγοράσει αυτό το βιβλίο με τα ποιήματα του Καβάφη, το είχα πάντα δίπλα μου
στην Γκαλερί, σε ένα συρτάρι του γραφείου μου, και κάθε μέρα διάβαζα ένα ή δύο ποιήματα. Με γοήτευαν και μου δημιουργούσαν έντονα αισθήματα και εικόνες. Η υφή του
χαρτιού, καθώς και το χρώμα, συνέτειναν στη γοητεία. Κάποια μέρα όμως, την άνοιξη
του 1993, αυτό δεν μου ήταν πια αρκετό. Ήθελα κάτι παραπάνω. Ήθελα το βιβλίο να
μου ανήκει με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο, να είναι δικό μου.
Έτσι, ένα Σάββατο, στις 13 του Απρίλη του 1993 (όχι ότι το θυμάμαι με τόση ακρίβεια, αλλά το έχω γράψει πάνω στο βιβλίο), όταν ήρθε ο Στας Παράσκος στην Γκαλερί, του ζήτησα να κάνει ένα σχέδιο μέσα στο βιβλίο. Έκανε το πρώτο σχέδιο, τον
Δαρείο, στη σελίδα 138. Μαζί του ήταν και δύο άλλοι ζωγράφοι, η Τζέννιφερ Χάρντινγκ και ο Τζεφ Ρίγκντεν, Άγγλοι, οι οποίοι δίδασκαν τότε στο Cyprus College of Art του
Παράσκου και προθυμοποιήθηκαν να σχεδιάσουν και αυτοί κάτι. Έτσι ξεκίνησε αυτό
το ταξίδι των είκοσι χρόνων. Φτάνει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια σε χρονική διάρκεια.
Σιγά σιγά, ζητούσα από φίλους μου καλλιτέχνες να κάνουν ένα σχέδιο. Τα πρώτα
χρόνια, έδινα το βιβλίο και το έπαιρναν μαζί τους. Όταν ο Άγγελος ο Μακρίδης μου
έφερε το βιβλίο με το σχέδιο της σελίδας 112, ενθουσιάστηκα. Αυτό το αίσθημα της
αναμονής και της έκπληξης συνέτεινε με έναν τρόπο στο περαιτέρω δέσιμό μου με το
βιβλίο. Η Ελένη Νικοδήμου πήρε το βιβλίο στο σπίτι της και έκανε τα τρία πρώτα σχέδιά της.
Έτσι άρχισε, λοιπόν, να γίνεται οικείο, αγαπημένο και ιδιαίτερα δικό μου. Σιγά σιγά
έγινε πολύτιμο για μένα. Άρχισε να έχει μια άλλη ιστορία να πει. Ο κάθε καλλιτέχνης
διάλεγε ένα ποίημα που του άρεσε, κι έτσι ανακατεύονταν οι αναμνήσεις. Όποτε ερχόταν ο Λευτέρης Ολύμπιος από την Ολλανδία, ζωγράφιζε και κάτι καινούργιο. Κατά
καιρούς, έδινα το βιβλίο σε όποιον εξέθετε έργα του στην Γκαλερί.
Δεν ήταν, όμως, όπως λένε στις μέρες μας, ένα «project» με αρχή, τέλος και έναν
σκοπό. Είχε μόνο αρχή, ενώ η συνέχεια δινόταν όποτε ήθελε προκύψει. Πολλές φορές
δεν είχα διάθεση ούτε να το βλέπω. Αλλά και τότε ακόμη το έβγαζα πού και πού από
το συρτάρι, για να βεβαιωθώ ότι είναι εκεί –επειδή πάντα είχα την αγωνία του– και
το ξανάβαζα μέσα.
27 Ιουλίου 2013
ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ… ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
ΔΗΣΑΚΕΛ, ΤΟ ΚΑΥΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
«Την επόμενη φορά, δεν θα αφήσουμε τίποτα στην τύχη» λόγια του
πρώην πρέσβη της Αγγλίας, το 2008
όταν σε συνέντευξη του πριν φύγει
από την Κύπρο εξηγούσε τους λόγους
που απέτυχαν να περάσουν το Σχέδιο
Ανάν.
Είναι γνωστό πως το καλοκαίρι είναι
«νεκρό» πολιτικά. Συνήθως, όλες οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα μετά τα μπάνια
του λαού, όταν όλοι θα έχουν επιστρέψει από τις διακοπές τους, τα παιδιά
θα έχουν αρχίσει ξανά το σχολείο και η
ζωή συνεχίζεται. Ποια ζωή, όμως; Οι
αναλυτές, κομματικοί και μη, εδώ και
έξι μήνες μάς προετοιμάζουν για τις εξελίξεις του φθινοπώρου. Μερικοί, μάλιστα, ισχυρίζονται πως οι εξελίξεις δεν
θα αφορούν μόνο τα οικονομικά του τόπου αλλά και το φυσικό αέριο και το
Κυπριακό, δηλαδή μας ετοιμάζουν ένα
πακέτο που θα συμπεριλαμβάνει όλες
τις πτυχές της νέας μας ζωής κάτω από
την εποπτεία της τρόικας και των μνημονίων. Ελάχιστοι, προς το παρόν, Κύπριοι έχουν πάρει χαμπάρι τι μας περιμένει. Όλοι νομίζουν πως οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα μας συμπεριφερθούν
με το γάντι, χωρίς να προκαλέσουν κανένα σοκ. Οι αριθμοί, όμως, όπως και η
πραγματικότητα, έχουν άλλη άποψη. Οι
αλλοπρόσαλλες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, όπως και άλλων παραγόντων, δείχνουν σαφέστατα ότι δεν
υπάρχει κυβερνητικό ή άλλο πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης. Από τη
μια μάς λένε πως δεν υπάρχει κίνδυνος
για την Τράπεζα Κύπρου και από την
άλλη σχεδόν ανακοινώνουν ότι η Τράπεζα θα μοιραστεί στα δύο. Από τη μια
μάς λένε πως κινδυνεύει και το Συνεργατικό και από την άλλη δεν λαμβάνουν
κανένα μέτρο για να επανακτήσει την
εμπιστοσύνη του ο κόσμος στην οικονομία μας. Από τη μια όλο και περισσότερα ανώτερα στελέχη αυτής της κοινωνίας εμπλέκονται σε οικονομικά σκάνδαλα (Μιχαηλίδης, Χριστοδούλου, κτλ.
κτλ.) και από την άλλη κανένας δεν έχει
τιμωρηθεί, ούτε καν γνωρίζουμε πια ποιοι είναι οι απατεώνες και ποιοι οι έντιμοι πολίτες. Έτσι απαξιούμε τους πάντες και, άθελά μας, συγχύζουμε ακόμα περισσότερο τον πολίτη που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω
του. Δεν μας φτάνει αυτή η σύγχυση,
έχουμε και συμβάντα πρωτόγνωρα για
την Κύπρο, όπως ήταν η επίσκεψη του
Άντρου Κυπριανού στο Μέλαθρον Αγωνιστών, η επίσημη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στα γραφεία του ΑΚΕΛ και,
πριν από λίγες μέρες, η συνάντηση κορυφής Άντρου Κυπριανού – Αβέρωφ Νεοφύτου για τη «σφυρηλάτηση της λαϊκής
ενότητας», όπως ανακοίνωσαν τα δύο
κόμματα. Αυτές οι κοσμοϊστορικές αλλαγές στη νοοτροπία των δύο μεγάλων
κομμάτων θα είχαν νόημα, εάν πίσω απ’
αυτά τα «ενωτικά» και «συμφιλιωτικά» μηνύματα, δεν κρυβόταν κάτι άλλο,
όπως ο εφιάλτης του φθινοπώρου, όπου
ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ έθεσαν ως βασικό στόχο της πολιτικής τους να τελειώνουν με
το Κυπριακό και μαζί και με την οικονομία, με τρόπο μάλιστα που θα το
εγκρίνει ο ίδιος ο λαός. Δεν είναι τυχαίο
που πολλοί αξιωματούχοι τονίζουν πως
κανένα σχέδιο ΔΕΝ θα περάσει, εάν δεν
το εγκρίνει η πλειοψηφία του λαού. Μερικοί, μάλιστα, έχουν προσδιορίσει αυτήν την πλειοψηφία στο 70%, τουτέστιν
στα ποσοστά του ΔΗΣΑΚΕΛ και των
δορυφόρων τους. Ο Πρόεδρος είναι ακόμη πιο σκληροπυρηνικός στις δηλώσεις
του για το ίδιο ζήτημα. Παίρνει αυτό το
l Ο Φιλελεύθερος εκατάντησεν μια ξημαρισμένη εφημερίδα που οδηγεί τη νεολαία στον αυνανισμό. Δέστε τη φωτογραφία που δημοσίευσε στις 22 Ιουλίου, μόλις δύο μέρες μετά την επέτειο της εισβολής.
σοβαρό ύφος, το ύφος που κατά κόρον
χρησιμοποίει όταν καταφανώς ψεύδεται, και απειλεί πως δεν θα δεχτεί καμμία λύση που να μη συνάδει με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη λαϊκή έγκριση, δηλαδή ένα
νέο σχέδιο τύπου ΑΝΑΝ. Μερικοί πολίτες χάφτουν αυτά τα βαρύγδουπα του
Προέδρου και των άλλων αξιωματούχων. Μερικοί, μάλιστα, κρετίνοι στον
χώρο του κέντρου υποστηρίζουν κιόλας
πως με αυτές τις θέσεις δικαιώθηκε και
ο Κάρογιαν για την υποστήριξη που
προσέφερε στον Αναστασιάδη, διότι
προφανώς αυτός τον έπεισε να πάρει
αυτές τις «εθνικές» θέσεις. Κούνια που
μας κούναγε. Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που εμείς έχουμε ουσιαστικό πρόβλημα και με τη Συμμαχία Πολιτών και
με την ΕΔΕΚ και με το ΕΥΡΩΚΟ. Φαίνεται ότι το σχέδιο Ανάν δεν μας δίδαξε τίποτα. Όταν αυτά τα κόμματα πιπιλίζουν ακόμη την ιερότητα των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τι μπορεί ν’ αναμένει κανείς. Ή, μήπως, δεν ήταν τα Ηνωμένα Έθνη και η
Ευρωπαϊκή Ένωση που μας έφεραν τα
σχέδια Ανάν; Αν όντως η Συμμαχία Πολιτών, η ΕΔΕΚ και οι άλλες εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις θέλουν να κτιστεί ένα δυνατό μέτωπο εναντίον των
σχεδίων του ΔΗΣΑΚΕΛ, πρέπει από
τώρα να ξεκαθαρίσουν αυτά τα ζητήματα και να πάψουν να υποστηρίζουν
λύσεις που θα προέρχονται από τους
εχθρούς μας και από τα δικά μας ηττημένα μυαλά. Πρέπει ανοιχτά πια να
το διαλαλήσουμε παντού ότι μία είναι
η λύση του Κυπριακού, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ,
αυτή που ονειρεύονται όσοι μοχθούν
και αγαπούν αυτόν τον τόπο και θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι σ’ αυτόν και
όχι σκλάβοι με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο. Πρέπει να το διαλαλήσουμε παντού, αλλά κυρίως σε μας τους ίδιους,
ότι το Κυπριακό είναι υπόθεση του λαού μας σε Κύπρο και Ελλάδα και δεν
μπορεί να υπάρξει δίκαιος διακανονισμός χωρίς ελευθερία, δημοκρατία και
αποχώρηση όλων των στρατευμάτων
της κατοχής, των Τούρκων, των Άγγλων
και του ΟΗΕ.
Το καυτό φθινόπωρο έρχεται, κι εμείς
πρέπει να ετοιμαστούμε. Ο χρόνος είναι λίγος και το ποτήρι ξεχείλισε. Οι
ηγεσίες μας μάς παίρνουν για αρνιά,
μας υποτιμούν και νομίζουν πως θα
μείνουμε ξανά αδρανείς. Δεν κατανοούν, όμως, πως όλοι οι Έλληνες έχουμε
ένα κουμπάκι ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Όταν το
πατήσεις, τότε ξυπνά μέσα μας ο
αγριορωμιός, και όποιον πάρει ο Χάρος. Παρά να κλάψει η μάνα μας, καλύτερα ας κλάψει η δική τους. Νοείται
ότι ούτε και ’μεις θα αφήσουμε τίποτα
στην τύχη.
Β.Φ.
9
ΟΔΗΓΙΕΣ
ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΣ
ΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΝΑΠΑ
Όπως κάθε καλοκαίρι, η εφ. ΕΝΩΣΙΣ
στέκεται δίπλα στον κυπριακό λαό και
με τα τιπς της, όπως τα ονομάζουν οι
σύγχρονοι συμπατριώτες μας, προστατεύει το κοινό από τους διάφορους
επικίνδυνους που μολύνουν τον τόπο
μας σε τέτοιους καιρούς. Εάν τηρήσετε αυτές τις οδηγίες, δεν θα κινδυνεύσετε καθόλου. Προσοχή, λοιπόν, για
καλές και ξεκούραστες διακοπές.
l Εάν είστε άντρες, πάρτε μαζί σας
προφυλακτικά. Οι Σουηδέζες είναι πολύ γόνιμες το καλοκαίρι και μπορεί να
βρεθείτε μ’ έναν σσιυλλομπάσταρτον
στα χέρια.
l Μην ψωνίζετε νερά εμφιαλωμένα
από τα περίπτερα, γιατί σε λίγες μέρες θα αδειάσετε τις πιστωτικές σας
κάρτες.
l Μη στέκεστε στο πεζοδρόμιο πολλή ώρα, επειδή μπορεί ένας Εγγλέζος
να νομίσει ότι είστε στύλος της ΑΗΚ
και να σας κατουρήσει.
l Μην τρώτε, μίσιη μου, φρέσκο ψάρι,
διότι απλούστατα δεν υπάρχει. Είναι
ψάρι κατεψυγμένο που απλώς οι κοτσιινοχωρκάτες ψαράδες το παίρνουν
περίπατο με τις βάρκες κι εσείς νομίζετε πως ακόμα σπαρταρά.
l Μην κυκλοφορείτε καλά ντυμένοι
στους δρόμους της Αγίας Νάπας ή του
Πρωταρά, διότι θα φάτε πολύ ξύλο
από τους Κοτσιινοχωρκάτες, ως βούτυροι Λευκωσιάτες.
l Μη μιλάτε σε παρέες πολλών Εγγλέζων, διότι με το παραμικρό θα σας
πουν το περιβόητο «Are you talking
to me?» και θα αρχίζουν καβγά.
l Μην πηγαίνετε με Εγγλέζες, διότι
εκτός του ότι δεν είναι δεοντολογικό,
βρωμούν και από το αλκοόλ.
l Μην αφήνετε τα παιδιά σας να μιλούν αγγλικά μέσα στις ταβέρνες. Θα
σας περάσουν οι παραλιμνίτες εστιάτορες για τουρίστες και θα σας πάρουν και τα σώβρακα.
l Μη συζητάτε για πολιτικά με άλλους Κυπραίους στους πολυσύχναστους δρόμους της Αγίας Νάπας. Να
θυμάστε ότι κάπου εκεί γύρω υπάρχει
ένας Παραλιμνίτης, ο οποίος θα σας
περάσει για οτιδήποτε εχθρικό κι ίσως
φάτε και ξύλο.
l Μην κάνετε γυμνισμό. Δεν είναι ψέμα ότι οι γκέυ που δεν μπορούν να
πάνε στη Μύκονο, παραθερίζουν στην
Αγία Νάπα.
l Κρατάτε τις γυναίκες σας απ’ το χέρι, διότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να
σας την κλέψουν Εγγλέζοι ή Κοτσιινοχωρκάτες.
l Μην τρώτε χάμπουργκερ ή άλλο κατεψυγμένο κρέας. Δεν γνωρίζουμε αν
οι τόσοι Εγγλέζοι παραθεριστές πράγματι καταφέρνουν και επιστρέφουν
στα σπίτια τους κάθε χρόνο.
l Κάντε κρατήσεις στα ξενοδοχεία από
πολύ νωρίς, διότι, όταν πάτε εκεί χωρίς δωμάτιο, θα σας πουν οι Παραλιμνίτες το γνωστό «Είμαι γεμάτος, αλλά ίσως έχω την προεδρική σουίτα με
θέα στο Νίσι Μπιτς».
l Μην πηγαίνετε εκδρομές στην Αμμόχωστο, για ευνόητους λόγους.
l Μην κυκλοφορείτε στους δρόμους
της Αγίας Νάπας μετά τα μεσάνυχτα.
Μπορεί να ξεράσει πάνω σας κανένας
Εγγλέζος.
l Μην αγοράζετε sweets απο εγγλεζοκυπραίους. Εν κρακ τζιαι άλλα ναρκωτικά που πουλούν στις δισκοθήκες.
l Μη λέτε τη λεξη «ΜΑΥΡΟΣ» όταν
αντικρίζετε έναν μαύρο, διότι οι περισσότεροι μαύροι ξέρουν τη λέξη
«μαύρος» και μπορεί να σας πλακώσουν στο ξύλο. Χρησιμοποιείστε τις
λέξεις ΚΑΤΡΑΣ ή ΣΚΥΛΟΣ ή
ΑΡΑΠΗΣ ή ΤΑΜ ΤΑΜ ΤΑΜ.
10
Αρχιεπίσκοπε, μα είντα μπου εσκέφτεσουν τζι επέρασες το κατώφλιν του
ΑΚΕΛ; Αποφάσισες τζι εσύ να φκάλεις κούππαν άπαννην τούτους που
εδιαλύσαν τον τόπον;
H ΚΕΟ και η ΟΕΚ
vasosftohopoullos.wordpress.com
27 Ιουλίου 2013
62η μέρα, 3ος μήνας
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ:
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΡΑΤΙΚO ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΣΤΟ ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΕ ΟΜΟΦΩΝΑ Η ΒΟΥΛΗ ΤΟ 2009
Η ΚΥΠΡΟΣ ΕIΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΛΗΡΕΣ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΕΝΩ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ
ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΤΑ GOLDEN BOYS ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Ο Καρκίνος δεν είναι χρυσός, ούτε ευκαιρία για πλουτισμό
Η Ιατρική δεν είναι επιχείρηση, είναι Λειτούργημα
Ποιος κινέζος μαλάκας άλλαξε το
σχέδιο των μπουκαλιών της ΚΕΟ;
Για 60 χρόνια είχαμε την ΚΕΟ που
μας συνέδεε με το ένδοξο παρελθόν
μας, με το σπουδαίο «ΧΑΙΡΕ ΚΑΙ
ΠΙΕΙ ΕΥ», για να μας ππουστέψουν
τώρα με τις αγγλικούρες τους και
τις μοντερνιές τους; Σκατάες, θα
κάτσετε πάνω. Από σήμερα εμείς
πίνουμε μόνο ΜΑΥΡΗ ΦΙΞ.
Αγαπητοί μου φίλοι
Σας ευχαριστώ για τη συμπαράστασή σας. Κάποια
από αυτά με συγκίνησαν και
μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω τον άνισο αγώνα μου. Τα
έχω βάλει με το κατεστημένο,
τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
Δύσκολος ο αγώνας αλλά «ο
τολμών νικά». Με ρωτούν γιατί εγώ. Γιατί εγώ έζησα τον
καρκίνο, πάλεψα χέρι-χέρι με
τη μακαρίτισσα σύζυγό μου
Θεανώ και ζήσαμε τον πόνο,
την ταλαιπωρία αλλά αντιληφθήκαμε και την εκμετάλλευση από κάποιους που μετέτρεψαν τον καρκίνο σε χρυσορυχείο. Αυτά που έζησα
εγώ για 18 χρόνια δεν θα ήθελα ποτέ, μα ποτέ, να συμβούν
σε άλλους συμπατριώτες μας.
Πρέπει να απομονώσουμε αυτούς τους ασυνείδητους εκμεταλλευτές του πόνου και της
δυστυχίας.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Για να μην ξεχνάμε ποιοι
είναι οι πραγματικοί ππούστηες σ’ αυτόν τον τόπο.
Για να μην ξεχνάμε τι μας περιμένει τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο.
27 Ιουλίου 2013
ΡΕ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ, ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ. ΠΑΡΑΙΤΑ ΜΑΣ. ΕΠΟΦΚΑΛΕΣ ΜΑΣ.
11
ΑΝΑΜΕΝΕΤΕ ΕΝΑ ΚΑΥΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ;
(ευχαριστούμε τον Σάββα Ιακωβίδη της Σημερινής για την ερώτηση και τις συνεντεύξεις)
Μα είντα καυτόν, ρε Σάββα;
Μακάρι να γαμήσουμεν καμμιάν
καθαρίστριαν τον Άουστον τζιαι
για το φθινόπωρον έσιει ο Θεός.
Εξαρτάται. Εάν οι θερμοκρασίες
εν να ’ν’ πιο ψηλές που τον Ιούλην
τζιαι τον Αύγουστον, οπωσδήποτε
εν να ’ν’ καυτόν το φθινόπωρον.
Κύριε Πρόεδρε, είσαι σπουδαίος.
Έσιεις απόλυτον δίκαιον.
Τζιαι, πε μου, πάει καλά τζιείνος
ο μιτσύς μου, το Ρικκούιν;
Μια χαρά πάω, μάστρε. Είμαι πολλά
ευτυχισμένος δαμαί που με εφέρετε.
Ας εν καλά ο Νίκαρος που έσιει
μιάλην καρκιάν, αλλιώς είσιεν
να ’μασταν ούλλοι καμένοι που τα
τωρά, πόσο μάλλον τον Σεπτέμβρην.
Ελπίζω να δροσίσει λλίον, διότι παντρεύκω τον γιον μου, τζιαι ως οικογένεια εβάλαμεν στόχον πάνω που
τρία εκατομμύρια σε φακελλούθκια.
Το φθινόπωρο είναι πάντα
μελαγχολικό. Εν είμαι καλά. Αλόπως
εν θα γίνω ποττέ Γ.Γ. του ΑΚΕΛ.
Παιδιά, μην μαλλώνετε.
Ο Τσίπρας θα σας δώσει την λύσην.
Μα εγώ, κατ’ ακρίβειαν, δεν είμαι κανονική ξανθιά. Κάλλιον έναν τζιαι στο
σιέριν τζιαι καυτόν το καλοτζιαίριν,
παρά σεξ με πραξικοπηματίες.
Ρε Χάσικε, πάντα ελάλουν το
πως είσαι ξεφτέριν.
Τα τελευταία χρόνια, ας πούμεν τα
τελευταία δεκαπέντε χρόνια,
ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα καυτός,
αλόπως εν το φαινόμενον του
Ελ Νίνιο που φταίει.
Φυσικά και θα είναι καυτό.
Σας το λέγαμε τότε με το σχέδιο Ανάν
και δεν μας πιστεύατε.
Το έλεγα κι εγώ πολύ πιο πριν
από το σχέδιο Ανάν, και πάλι κανένας
δεν με πίστευε. Τώρα παρακαλώ
τον κύριο Αναστασιάδη να μην αφήσει
τίποτα στην τύχη.
Εν πειράζει, σύντροφε. Πίστεψέ με,
εν τζι εν κανέναν σπουδαίον πόστον.
Μα, κόρη Ειρήνη, επέλλανες
τζιαι λαλείς πελλάρες;
Ε αφού έννεν σπουδαίον,
ρε μαλάκα, δώσ’ μου το.
Παραιτήθου τζιαι δώσ’ μου το!
Έννεν καλά η καημένη.
Που τον τζιαιρόν που της είπασιν
πως τα βυζιά της Χριστιάνας
Αριστοτέλους εν πιο μεγάλα που
τα δικά της, λαλεί ασυναρτησίες.
Ζήτω ο Πιερής!
Οι ΑΚΕΛικοί που επάθαν αμόκ
με την κατάθεσην στεφάνων στους
καταδρομείς πού ήταν στις 15 του
Ιούλη του ’74;
12
vasosftohopoullos.wordpress.com
27 Ιουλίου 2013
Η άνοδος της α-νοησίας
«Αρχής τετευχθώς, ίσθι ταύτης άξιος»1
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ
Αν η άσκηση της πολιτικής είναι τέχνη, το
υλικό που χρησιμοποιεί για να εκφραστεί
είναι οι θεσμοί και οι ιδέες, η μεταποίησή
της σε κοινωνική δυναμική και δράση θα
ήταν, κατά το μάλλον ή ήττον, η επιδίωξη
κάθε σοβαρού πολιτευτή. Αντίστροφα η
αδράνεια, η ασυναρτησία, η απουσία ιδεών, η αστάθεια ή ακόμα και η τύφλωση
κατά την άσκηση της πολιτικής θα προμήνυαν τα πενιχρά αποτελέσματα μιας οιασδήποτε διακυβέρνησης, όπου η διάζευξη ανάμεσα στις δυνατότητες ανόδου στην
εξουσία και στην ικανότητα απόδοσης
αποτελεσματικού έργου θα ήταν, χωρίς
αμφιβολία, απόλυτα οριακή.
Παρά το γεγονός ότι ικανοί και ανίκανοι ηγέτες εναλλάχθηκαν στην Προεδρία
του κυπριακού κράτους από το 1960 μέχρι
σήμερα, εντούτοις αποτελεί μοναδική περίπτωση η διακυβέρνηση υπό το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, όπου η κυβερνητική ανικανότητα πήρε τόσο ολοκληρωτικές και εξοντωτικές διαστάσεις, ώστε να
απειλεί ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του
κράτους.
Για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε
όμως το φαινόμενο αυτό, πρέπει να αναχθούμε τόσο σε ιστορικά όσο και σε κοινωνικά αλλά και ψυχολογικά αίτια. Πίσω
από τη περιγραφή των γεγονότων βρίσκεται πάντα το βασικό ερώτημα που ο καθένας μπορεί να θέσει: Πώς τόσοι κοινοί και
ατάλαντοι άνθρωποι θα μπορούσαν μέσα
σε λίγα χρόνια να κάνουν τόσα λάθη, ώστε
μια ολόκληρη κοινωνία να βουλιάξει μέσα
σε οικονομική, πολιτική και πνευματική
παρακμή;
Στο πλαίσιο αναζήτησης των αιτίων
των de facto συμπεριφορών, δεν έχουμε
παρά να ανατρέξουμε στις ιστορικές καταβολές του κομμουνιστικού κόμματος,
κάνοντας τους ανάλογους παραλληλισμούς
και να θυμηθούμε το ελάχιστο διάστημα
που χρειάστηκε και τα αποτελεσματικά
μέσα που χρησιμοποίησε η σοβιετική γραφειοκρατία για να ξαναγράψει την ιστορία
της Ρωσικής επανάστασης, να μετατρέψει
τους περισσότερους από τους παλιούς ηγέτες σε «πουλημένους προδότες» και να
μεταμορφώσει τον Στάλιν σε «πρωτεργάτη της επανάστασης», «πατέρα των Λαών», «μεγαλύτερο συγγραφέα του αιώνα
μας και όλων των αιώνων», «μεγαλύτερη
μεγαλοφυΐα της ιστορίας» κτλ. Ακόμα, να
θυμηθούμε πως όταν οι Α. Φάντης, Α. Ζιαρτίδης, Μ. Παπαπέτρου κ.ά. προέβαλλαν το
«εδιζησάμην εμεωυτόν»2, οδηγήθηκαν σε
πολιτική απραξία, διότι οι ιδέες τους απειλούσαν με διάσπαση τη μονολιθικότητα
του κόμματος, κατά το πολιτικό ανάλογο
της δουλικής εργασίας των «Αναμορφωτηρίων».
Μέσα στον κλειστό και πνευματικά
ανύπαρκτο κόσμο της γραφειοκρατίας, η
μανία καταδίωξης, η ψυχολογική βία, η
επιζήτηση δύναμης, η άρνηση κάθε συνείδησης ικανής να διαταράξει την απουσία
συνείδησης πάνω στην οποία θεμελιώνεται
το κόμμα, αποτελούν αυθυπόστατες δυνάμεις μέσα στις οποίες οι ίδιοι οι γραφειοκράτες απαλλοτριώνονται από την ίδια
τους την υποκειμενικότητα. Έχοντας φτάσει σε τέτοιο βαθμό δογματισμού και ενώ
το έλλειμμα αυτό φαίνεται να αποτελεί
μέρος των εκμηδενιστικών δυνάμεων του
μηχανισμού, οι μέθοδοι στρατολόγησης και
επιλογής του πολιτικού προσωπικού, καθώς και η προέλευση της όποιας κομματικής ελίτ, αποτελούν την «tristesse
majestueuse qui fait tout le plaisir de la
tragédie»3.
Εδώ ακριβώς πρέπει να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός του συνδυασμού των
προσόντων και ικανοτήτων που απαιτούνται για να επιτευχθεί η αναρρίχηση κάποιου στην ηγεσία του κόμματος ή ακόμα
και στην εξουσία του κράτους, με τη σωστή χρήση της εξουσίας, η οποία απαιτεί
επίσης ικανότητες και προσόντα, πολύ διαφορετικά από τα προηγούμενα. Είναι σαφές πλέον ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί
να αποδώσει έργο, αν οι μηχανισμοί και τα
εργαλεία επιλογής του πολιτικού προσωπικού αδυνατούν να δώσουν στην πολιτική
σκηνή ικανά στελέχη, με δυνατότητα συν-
K Y K Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι
TIMH:
Ω
10 EΥΡ
δυασμού αριθμού δημιουργικών δυνατοτήτων.
Η απουσία αυτής της ελάχιστης σοφίας, που στηρίζεται στη συνείδηση ότι οι
«κουβέντες του καφενέ» που ανάγονται
σε πολιτική, η ικανότητα δημιουργίας φίλων και οπαδών («κουμπαριά»), αλλά και
διαίρεσης και αποδυνάμωσης των αντιπάλων, δεν έχουν καμία σχέση με το νομοθετικό δαιμόνιο, το διοικητικό ταλέντο ή τη
διεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής, αποτέλεσε το σημάδι του επερχόμενου κατακλυσμού, από τον οποίο τίποτε δεν επρόκειτο να σωθεί: «c’était bien l’enfer; l’ancien,
celui dont le fils de l’home ouvrit les portes»4.
Η πολιτική αυτή ατροφία δείχνει να
προκύπτει από τη στρατολόγηση του πολιτικού προσωπικού –αντιστοιχούσα σε μια
αφηρημένη σχηματοποίηση του «πολιτικού
ανδρός» και μια μονοσήμαντη καταξίωση
των ικανοτήτων που πρέπει να διαθέτει
αυτός, άμεσο προϊόν των τεχνοδομών που
κληρονομήθηκαν από τα ανατολικού τύπου καθεστώτα– και πηγάζει, κατά βάση,
από μια κοινωνική τάξη που είχε ως κύριο
γνώρισμα την ταπεινή καταγωγή (με τις
ανάλογες πολιτιστικές καταβολές). Εκφράσεις του τύπου «ο γιος της πλύστρας», το
«κτιστούιν», «απόγονος της εργατικής τάξης» κτλ. στοχεύουν ακριβώς τόσο στην
ψυχοσύνθεση συγκεκριμένης μερίδας του
εκλογικού σώματος, το οποίο ταυτίζεται
άμεσα με την προβαλλόμενη εικόνα, όσο
και του ευρύτερου κομματικού φαντασιακού.
Γιατί φαντασιακό; Διότι οι μορφές που
έχει δημιουργήσει διαχρονικά το κόμμα
έχουν στήσει έναν κόσμο μέσα στον οποίο
το δεδομένο εκλογικό σώμα εγγράφεται
και δίνει στον εαυτό του μια θέση. Μέσω
αυτών των μορφών, συγκροτεί ένα σύστημα κανόνων, θεσμών ή ακόμα και αξιών,
προσανατολισμένων κυρίως στον έλεγχο
αυτού του σώματος. Στον πυρήνα αυτών
των μορφών, βρίσκονται κάθε φορά οι κοινωνικές φαντασιακές σημασίες τις οποίες
δημιούργησε το κόμμα και οι οποίες ενσαρκώνονται μέσα από παιδαριώδεις συσχετισμούς περί της «επαναστατικότητας», της «πάλης των τάξεων», του απρόσωπου «μεγάλου κεφαλαίου», περί «των
δικαιωμάτων των εργαζομένων» κ.ο.κ.
Ψευδο-ιδεολογικές κατά βάση παρορμήσεις, που, παρ’ όλη την αποτελεσματικότητά τους στην πολιτική πάλη, εντούτοις
δεν παρουσιάζουν καμιά εσωτερική επιστημονική, φιλοσοφική ή ποιητική αξία,
ικανή να ξεπεράσει τις ωφελιμιστικές ανάγκες που τις έφεραν στο φως.
Η άμεση και εναργής επίπτωση, που
προκύπτει από τη δεδομένη οργανική σχέση, θέλει τη μεταποίηση της ηγεσίας των
κοινών σε επαγγελματική καριέρα να οδηγεί, σχεδόν νομοτελειακά, σε «απώλεια
επαφής με την πραγματικότητα», μέσω της
ιδρυματοποίησης που εκκολάπτεται από
την κομματική γραφειοκρατία. Καίτοι ο
όρος αναφέρεται στο καθεστώς της φυλακής, εντούτοις στην περίπτωσή μας είναι ο
πιο δόκιμος για να αποτυπώσει το γεγονός
ότι, για όσο μεγαλύτερο διάστημα ασχολείται κάποιος με τα κομματικά, τόσο περισσότερο θα αποστασιοποιείται από τις κοινωνικές αξίες του «έξω» κόσμου. Οι δε αλλαγές σε ατομικό επίπεδο, προοδευτικά
αδρανοποιούν πλήρως την κριτική ικανότητα και ωθούν το άτομο να υιοθετήσει τις
αξίες και τα μοτίβα συμπεριφοράς του μηχανισμού. Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα «κομματικής ιδρυματοποίησης» (όρος δικός μου) αποτελεί η περίπτωση του ίδιου του πρώην Προέδρου, ο οποίος
διετέλεσε πέντε χρόνια Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά οκτώ Πρόεδρος της Βουλής (13), όπως επίσης έντεκα χρόνια υπήρξε Γ.Γ. του ΑΚΕΛ (24), αλλά και δέκα Γ.Γ.
της ΕΔΟΝ (34). Δηλαδή, από το 1977 βρισκόταν διαρκώς σε συνθήκες εγκλεισμού
στο κομματικό περιβάλλον, ενώ από 14
ετών συμμετείχε στην κομματική νεολαία.
Η κομματική αγκαλιά και φροντίδα, η
δύναμη και η αυθεντία της γραφειοκρατίας, η μετάθεση της ευθύνης των αποφάσεων στην προστατευτική στοργή και εγκυρότητα του μηχανισμού, βρίσκουν ένα ποθητό υποκατάστατο στα κομματικά θέσμια. Αποτέλεσαν δε, γι’ αυτόν, μια ηδονική καθυστέρηση του απογαλακτισμού του
και μια βολική άρνηση της ενηλικίωσής
του, αφού, υποτασσόμενος σε αυτή, απαλ-
λασσόταν από την όποια ευθύνη και διακινδύνευση. Ήταν αυτή ακριβώς η «ιδεολογική» δικαίωση της ίδιας του της ανευθυνότητας, που εκδηλώθηκε σε όλο της το
μεγαλείο, με απαντήσεις του τύπου «δεν
γνώριζα», «δεν ήξερα», μπρος στα εμβρόντητα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας, κατά τη διαδικασία κατάθεσης στην Ερευνητική Επιτροπή για την έκρηξη στο Μαρί.
Ακόμη και η ίδια η επιλογή του στην
ηγεσία του κόμματος δεν φάνηκε να πηγάζει ούτε από ορθολογικά ή παραδοσιακά,
αλλά ούτε και από χαρισματικά κριτήρια.
Αν όχι τυχαία ή και αναπόφευκτη (δεδομένου ότι ο αποχωρών ηγέτης επέβαλε τον
διάδοχό του), στην καλύτερη περίπτωση
θα επρόκειτο περί της επιλογής του καταλληλοτέρου προς επιλογή – λογική η
οποία οδηγεί σε σημείο πυράκτωσης την
επιφανειακότητα και είναι σε θέση όχι μόνο να διασπάσει τον οιονδήποτε διευθυντικό μηχανισμό, αλλά και να συνθλίψει ολόκληρο κράτος.
Όταν ο Σαιν Ζυστ έλεγε «Tous les arts
ont produit leurs merveilles, l’art de
gouverner n’a produit que des monstres»5,
θα ήταν περισσότερο ένα φραστικό σχήμα,
θέλοντας να υποδείξει ότι άνθρωποι εξόφθαλμης μετριότητας, που με δυσκολία θα
κέρδιζαν με τη δική τους ποιότητα και
προσπάθεια τον σεβασμό των συνανθρώπων τους, με κατάρτιση που δύσκολα θα
τους εξασφάλιζε βιοπορισμό, προερχόμενοι κατά βάση από χαμηλό κοινωνικό και
μορφωτικό περιβάλλον, τείνουν να γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη αντικείμενα σεβασμού, ενίοτε και λατρείας, πυροδοτώντας τους ένα ανυπόφορο «ego sum
Caesar, ego imperator»6.
Αντίθετα, με τη διανοητική ανεπάρκεια των ηγετικών κύκλων και πίσω από
τα φαινόμενα, κρύβεται μια πανταχού παρούσα οργανωτική μηχανή, ικανή να πλαισιώνει τη μάζα των ψηφοφόρων, σε όλες
τους τις εκδηλώσεις. Απολαμβάνοντας
όλα τα προνόμια συμμετοχής στο πολιτικό
φάσμα του τόπου, ακριβώς όπως έχει προνοήσει το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα,
χωρίς ίχνος κοινωνιοκεντρικών («αριστερών») στοχεύσεων και εκμεταλλευόμενη
το πανίσχυρο κράτος-εργοδότη, καταφέρνει διαχρονικά να ικανοποιεί τα πολυάριθμα πελατειακά της αιτήµατα. Άλλωστε, ο
ιδιαίτερος τύπος κρατισμού που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της κυπριακής κοινωνίας, εκφρασμένος μέσα από την επιθυμία
των πάντων να εργοδοτηθούν από το κράτος, βρήκε το συγκεντρωτικό της σχήμα
«σαν έτοιμο από καιρό».
Και είναι αυτή ακριβώς η αντιφατικότητα που δημιούργησε το αδιαπέραστο
φράγμα πάνω στο οποίο προσέκρουσαν
τόσο η δυνατότητα κατανόησης των αστικοκαπιταλιστικών σχέσεων όσο και η δυνητική επιλογή των Αρίστων, ακριβώς στον
αντίποδα της πρόκλησης των καιρών, που
ήθελε ένα εμπνευσμένο κυβερνητικό σχήμα
να αντιμετωπίσει τα μεγάλα ζητήματα της
χώρας.
Τα αποτελέσματα γνωστά.
Τάσος Χ.
1 «Όταν καταλάβεις την εξουσία, να φροντίσεις να είσαι άξιος αυτής».
2 «Ερεύνησα τον εαυτό μου» (Ηράκλειτος,
απόσπασμα 101).
3 «Αυτή τη μεγαλοπρεπή θλίψη που συνιστά
την απόλαυση της τραγωδίας» (Ρακίνας).
4 «Ήταν κόλαση αληθινή η παμπάλαια τέτοια, καθώς ανοίχτηκαν οι θύρες της από τον
γιο του ανθρώπου» (A. Ρεμπώ).
5 «Όλες οι τέχνες έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα, αλλά η τέχνη της διακυβέρνησης δεν έχει δημιουργήσει παρά μόνο τέρατα».
6 «Εγώ είμαι ο Καίσαρας, εγώ είμαι ο αυτοκράτορας» (Βονιφάτιος VIII).
27 Ιουλίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Εν θέλουμεν, ρε, την Αμμόχωστον
με συμφωνίες επιστροφής. Εμείς
εν να πάμεν τζιαι στην Τζιερύνειαν,
τζιαι στην Μόρφου τζιαι στην άλλην μισήν
Λευκωσίαν.
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
l Ένας φίλος από τα χρόνια τα παλιά
είχε πει την εξής πάνσοφη ρήση: «Όταν
τρως γύψο, χέζεις αγάλματα που σου
μοιάζουν!»
l Αυτό θυμήθηκα όταν κάπου πήρε το
μάτι μου την είδηση ότι ο υιός Χριστόφιας παντρεύεται την ιδιαιτέρα του
Άντρου Κυπριανού. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, σίγουρα σαν φάρσα: Και ο
πατέρας γνώρισε τη μητέρα μέσα από
τα κομματικά κανάλια στη Μόσχα του
αξέχαστου εκείνου καιρού, όταν ο έρωτας ήταν το κυρίαρχο αίσθημα στην ατμόσφαιρα της Σοβιετίας.
l Γιατί, όπως λένε και οι βιολόγοι, όλα
στη Φύση ρέπουν, όλα εξυπηρετούν, όλα
αποβλέπουν, όλα εργάζονται για εν και
μόνον έναν σκοπό: Τη Διαιώνιση του Είδους!
l Αλλά κι αυτός ο πατήρ δεν μας αφήνει να αγιάσουμε, ο ευλογημένος! Δεν
έχω ξαναδεί άνθρωπο που να σπάει τόσο συχνά το ρεκόρ λαφαζανιάς, το οποίο
ο ίδιος κατέχει! Το επίπεδο του πολιτικού
πολιτισμού της ανεξάρτητης, κυρίαρχης,
εδαφικά ακέραιης κτλ κτλ Κυπριακής
Δημοκρατίας έχει χτυπήσει κατακόκκινο…
l Ο Χάσικος, λέει, είναι συνεχιστής του
έργου του Γρίβα. Και ο Κενεβέζος, προφανώς, είναι συνεχιστής του Νουρέγιεφ
στο κλασσικό μπαλέτο.
l Ο Γρίβας ήταν υπέρ της Ενώσεως μέχρι τέλους… Και ο Χάσικος υποστήριξε
με νύχια και με δόντια το Σχέδιο Ανάν
γιατί θα μας έφερνε την Ένωση. (Με την
Τουρκία, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια…)
l Εξ ίσου πάνσοφη ήταν και η απάντηση του Χάσικου: Ο Γρίβας, ο Μακάριος
και ο Παπαϊωάννου έχουν αποδημήσει
εις Κύριον…
l Ναι, αλλά ο Γλαύκος Κληρίδης ΖΕΙ!
Ζει και σας καθοδηγεί!
l Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο
κατά τη διάρκεια των μαύρων επετείων,
και το ομολογώ, είναι η προσπάθεια του
ΔΗΣΑΚΕΛ να αποδείξει στα κοκκινομπλέ αρνιά του ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!! Να
πείσει ότι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ δεν είναι οι
δύο διαφορετικές όψεις του ΙΔΙΟΥ νομίσματος στο Κυπριακό, ότι Χάσικος και
Χριστόφιας δεν εξυπηρετούν τα ίδια αφεντικά. Περιμένετε να ζεσταθούν τα πράματα στο Κυπριακό και τα λέμε…
l Το είδα κάπου στο φέισμπουκ και δεν
μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να το
αντιγράψω: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΝΤΙΝΟ
ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ ΤΩΡΑ!!!
l Τελικά έδωσε (και πέρασε με επιτυχία)
και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τις εξετάσεις
πιστότητας στις τάξεις της θολοκουλτούρας της κλανιάς, με τη δήλωσή του
ότι οι Έλληνες έχουν κάμει πολλά και
αυτοί στους καημένους τους Τουρκο«κύπριους»… Μπράβο, Αλκίνοε, και εις ανώτερα. Και σύντομα να σε δούμε στην επόμενη συναυλία στήριξης του Δημήτρη Χριστόφια, καθώς θα αντιστέκεται για να
μην τον φιμώσει κανένας Χάσικος.
l Όσο μου αρέσει το ελληνικό έντεχνο,
τόσο πολύ αηδιάζω το στυλάκι που πλασάρουν πολλοί, οι περισσότεροι, από τους
ερμηνευτές του. Ελπίζω να μη φτάσω
στο σημείο να προτιμώ να ακούω τον Οικονομόπουλο και την Πάολα παρά τους
έντεχνους...
l Σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλλα,
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
ΜΕ ΜΟΝΟ 5 ΚΟΥΠΟΝΙΑ
ΚΕΡΔΙΖΕΤΕ ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ
ΜΕ 50 ΒΙΒΛΙΑ
ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΝ
συνολικής αξίας 400 ευρώ
στα βιβλιοπωλεία.
Είναι μια χρυσή ευκαιρία να βοηθήσετε κι εμάς
και να αποκτήσετε κι εσείς
μια πραγματικά ουσιαστική προσφορά.
ΙΣΧΥΕΙ μόνο για τους
μήνες ΙΟΥΛΙΟ και ΑΥΓΟΥΣΤΟ.
ΚΟΥΠΟΝΙ
ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Α
Μ
Γ
Ι
Ε
Δ
EKΔΟΣΕΙΣ
ΑΙΓΑΙΟΝ
Όχι 2, 3 ή 5,
αλλά
50 ΒΙΒΛΙΑ
ζήσαμε ζωντανά και την αγωνία του βασιλικού τοκετού της Kate (όχι της Κληρίδου αλλά της Midletton). Και αργούσε να βγει έξω το γέρημο… Το Στέμμα
πανηγυρίζει, το ίδιο και οι υπήκοοι του,
το ίδιο και οι Αποικίες του, καθώς και
τα αποικιοκρατούμενα μυαλά. Τη χαρά
της βασιλικής οικογένειας σίγουρα θα
συμμερίζονται όλοι οι χρησμένοι από το
βασιλικό χέρι, οι «σερ», οι «λόρδοι», οι
«πόρδοι» και οι Ιππότες. Αναμφίβολα,
συνεπώς, θα πρέπει να βρίσκεται στις
χαρές του και ο δικός μας ο Πισσαρίδης.
Κανονικά αυτές τις μέρες θα πρέπει να
φορεί και την καλή του πανοπλία.
l I want to be her Majesty’s knight, too…
Sniff sniff…
l Στις πιο αηδιαστικές εκπομπές της κυπριακής τηλεόρασης εξελίσσονται οι σειρές του ΡΙΚ, ΜΕΓΑ και ΣΙΓΜΑ που προσπαθούν, εμμέσως πλην σαφώς, να αναγάγουν την κυπριακή διάλεκτο σε ξεχωριστή γλώσσα, φέρνοντάς την σε αντιπαράθεση με τη νεοελληνική δημοτική.
l Τέτοιες προσπάθειες είχαν γίνει και
στο παρελθόν, όμως τελευταία αναζωπυρώθηκαν με την καθοδήγηση των γνωστών/άγνωστων κύκλων του Πανεπιστημίου Κύπρου. Και έχουν διαλέξει τη φαινομενικά αθώα οδό των πανηλίθιων εκπομπών από τα κανάλια. Και μέσα μέσα εμφανίζονται και κάποιοι διανοού-
μενοι, όπως κάποιος κύριος Παπαπαύλου, για να υποστηρίξουν άμεσα την άποψη αυτήν. Βεβαίως αυτοί οι προοδευτικοί κύριοι παθαίνουν προοδευτικό γλωσσοδέτη όταν αναφερθούν αριστουργήματα που γράφτηκαν στην κυπριακή διάλεκτο, όπως «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου», και περιορίζονται στο «αρνούιν το βακλέτικον» και
στο «κοκκαλούιν του πουπούξιου». Το
μόνο που δεν ακούστηκε ακόμα, αλλά,
πού θα πάει, είναι θέμα χρόνου, είναι «ο
σσιίστος που μας εξημπάρρωσεν»…
l Η οικονομική κρίση κυριαρχεί αναπόφευκτα πλέον στη ζωή μας και τα σκάνδαλα εκκολάπτονται με ρυθμό πουλερικών σε πτηνοτροφείο. Η κατάσταση φαντάζει σκοτεινότερη από ποτέ και η οικονομία βρίσκεται σε μια αποσύνθεση
χωρίς σταματημό. Και όμως, εγώ δηλώνω αισιόδοξος για κατιτίς…
l Ολοένα και περισσότερος κόσμος εκφράζει την αηδία του για το σύστημα…
Το (νέο)κυπριακό όνειρο μοιάζει με σαπουνόφουσκα η οποία έσκασε παταγωδώς. Και μαζί του η αντίληψη που μας
φύτεψαν οι Εγγλέζοι και οι άξιοι εγχώριοι συνεχιστές τους, ότι «εμείς» είμαστε ο ομφαλός της γης, το κέντρο του κόσμου, με μόνο έναν στόχο: Να δημιουργήσουν ψυχολογικό χάσμα μεταξύ της
Κύπρου και της υπόλοιπης Ελλάδας…
Τώρα ανακαλύπτουμε πως όσα συνέβαιναν στην υπόλοιπη Ελλάδα, τα ίδια
και χειρότερα συνέβαιναν και εδώ, απλώς
ήταν ακόμα κάτω από το χαλί. Η αντίληψη, λοιπόν, ότι είμαστε υπεράνω των
Ελλαδιτών, άλλως (νέο)κυπριακή ττοππουζοβορτοσύνη, ένα από τα δυνατά
όπλα του νεοκυπριωτισμού, μοιάζει να
παροπλίζεται. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, λοιπόν…
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
14 ΜΕ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ – ΟΧΙ ΣΕ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ
ΣΧΟΛΙΑ ΙΟΥΛΙΟΥ ΛΑΛΛΑΡΟΥ
Λεξιφροκαλών
ιταλοελληνιστί
Ιταλιστί: scopare. Ολίγον και την ώρα
να περάσω, ήνοιξα το ιταλο-ελληνικόν
λεξικόν του Μπριγκέντη, για να βρω την
λέξη «scoperto», ακάλυπτος, ανοικτός,
γυμνός.
Αναδιφών, πέρασα από τις λέξεις: στομακάκη: scorbuto, πέρδομαι: scoreggiare,
εγκεκυμένος: sconvolto, ψήκτρα: scopetta,
απορρώξ: scosceso, γρωνάς: scrofa και
ερεικών: scopeto. Αμ εκείνη η υπέροχη
ιασπίδωσις: screziatura;
Βοηθά το λεξικό, έτσι;
Οι επιστήμονες
κάνουν χιούμορ
Ένας Ρωμαίος μπαίνει σε ένα μπαρ,
υψώνει δύο δάκτυλα και λέει: «Πέντε
μπίρες, παρακαλώ!»
Ποιος είπε ότι η υψηλή επιστήμη δεν
έχει χιούμορ;
«Υπάρχουν δέκα είδη ανθρώπων: αυτοί που ξέρουν από δυαδικό σύστημα κι
αυτοί που δεν ξέρουν».
Γελάσατε; Αν όχι, στον επόμενο σταθμό που θα σταματήσει η Λευκωσία, πείτε συγγνώμη στον Αϊνστάιν και κατεβείτε!
Το χιούμορ, ναι, είναι άσκηση κοινωνικότητας, προϋποθέτει –ή επιδεικνύει– κοινωνική γνώση και δεξιότητες.
Αλλά υπάρχουν πολλές κλειστές κοινότητες (ή μορφές ζωής, που θα έλεγε ο
φιλόσοφος), και το χιούμορ είναι κι αυτό εσωτερική, κλειστή στους απέξω,
υπόθεση.
«Ένας κλασικιστής πάει στον Λονδρέζο ράφτη του, στην Jermyn Street:
“Euripides?”' ρωτά ο ράφτης. “Yes,
Εymenides?” αντερωτά αυτός».
Ελληνικό, αυτό. Καταλάβατε, οι απέξω;
Πριν εκατό ακριβώς χρόνια, 18 Ιουλίου, με τον στρατό μας έξω από την Σόφια, έκλεισαν τα δύο νικηφόρα χρόνια
της ελληνικής διά της λόγχης εξόρμησης που τριπλασίασε την έκτασης της
ελεύθερης Ελλάδας. Το έθνος μας τιμά
με την γραφίδα του έξοχου Φώτη Σαραντόπουλου την μεγάλη εποποιία…
Εξαίρετο, δείχνοντας πώς οι μεγάλες
ιστορίες γράφονται με τις πολλές προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων πίσω ή
μπροστά από την λόγχη…
Παρακολουθώντας
Moby Dick, με τον Gregory
Peck σαν Captain Ahab
Do not talk to me of blasphemy, it is not
the whale, Starbuck! It is that malignant
thing, behind the white mask, that mauls
and mutilates mankind since the
beginning of time! Aye, I would strike
the Sun, if it offend me!
Μη μου μιλάς για βλασφημία, Starbuck!
Δεν είναι η φάλαινα, είναι εκείνο το μοχθηρό πράγμα, πίσω από την λευκή μάσκα, που ξεσκίζει και ακρωτηριάζει τον
άνθρωπο, από την αρχή του χρόνου.
Ναι, και τον Ήλιο θα καμάκωνα, αν με
πρόσβαλλε!
Κοιτώντας, «εκείνο το μοχθηρό πράγμα», την λευκή προσβολή στον Πενταδάκτυλο, απέναντι. Ακαμάκωτο, ακόμη…
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
φίδι επιχείρημα επρόκειτο, το έδειχνε
και το θριαμβικό ύφος του Πωγωνάτου
δίπλα, ο Σοφιστής ο Όφις (είναι μέρος
της λέξης, το προσέξατε;) την έκανε, ξέφευγε. Πώς πιάνεται με μία ερώτηση;
Διότι η διαλεκτική θέλει διάλογο, όχι
μία μόνη ερώτηση. Κι ο διάλογος θέλει
λόγο, κι ο Λόγος θέλει φιλοσοφική παιδεία.
Με αποκλεισμένο από την Συνέντευξη τον... Αυτιά, πού να βρεθούν τα πιο
πάνω, κριτικός λόγος, φιλοσοφική παιδεία και ανελέητη κριτική της Εξουσίας;
Πειθώ γύρευε ο Πρόεδρος. Αλλά ΟΧΙ
την φιλοσοφική πειθώ, που προέκρινε
κατά των Σοφιστών ο Σωκράτης, την
πειθώ μέσα από την οποία βρίσκεται
το αληθές, κατακτάται το καθόλου, μαθαίνει κανείς κάτι. Αλλά την σοφιστική κενή αληθείας πειθώ, των σοφιστών
και των μεταμοντέρνων, την διά της
omissio veri, suggestio falsi (παράλειψη
της αληθείας εισήγηση του ψεύδους)
ενεργούσα πειθώ, την συναρτώμενη
προς τις περισ τάσεις (contextdependent), που θα προέκρινε κάποιος
Rorty, μαζί με το τέλος της Φιλοσοφίας.
Ναι, ένας φιλόσοφος (πού ήσουν, Αυτιά;) θα ξεχώριζε ανάμεσα στην πειθώ
ως «über seugen», την πειθώ που στηρίζεται και στην αυτόνομη κρίση του
ακροατή και την ρηχή ρητορική πειθώ,
«uberreden», που θα μας υπεδείκνυε ο
Φιλόσοφος της λογικής του υπερβατικού πραγματισμού, ο Apelt.
Αλλά, εδώ, δεν ήταν η αντικειμενικότητα κι η αλήθεια το ζητούμενο. Μία
παράσταση πραγματικότητας είχαμε.
Ένα σοφιστικό ρητορικό, ως εάν, als if.
Kαι πώς το χαιρόταν ο Πωγωνάτος!
ΝΥ Times:
Ρεκόρ Αναλγησίας το ΔΝΤ
Υποκριταί: με Βούλα!
Κουτουλώ, στην είδηση: «Στην Λευκωσία βρέθηκε η Μιμή Ντενίση, μετά από
συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, όπου αναλαμβάνει διδασκαλία
στα ‘Σεμινάρια Υποκριτικής’».
Πού είσαι, ξύπνιε Παλαμήδη, να την
αναγκάσεις και αυτήν, όπως κατάφερες και τον πονηρό, ψεύτη, Οδυσσέα,
να «λύσει την υπόκρισιν»;
Εμπρός διά της Λόγχης Η μεγάλη εξόρμηση
(1912-1913)
Σαραντόπουλος Φώτης
«Το πρωινό της 14ης συνέβη και το
εξής: Ο Ιατρός Χριστόπουλος, θεωρώντας ότι το τέλος ίσως είναι κοντά,
έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα
στους δικούς του, με σκοπό να το στείλει με έναν από τους τραυματίες που
έφευγαν προς τα μετόπισθεν. Τον είδε
ο Υπολοχαγός Τυρογιάννης και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
“Τι γράφεις αυτού, γιατρέ μου;”
“Γράφω στο σπίτι μου …”
“Γράψε καλήν αντάμωσι στον άλλο κόσμο”, είπε ο Τυρογιάννης, που μετά από
μία ώρα σκοτώθηκε…»
Στηλιτεύουν οι New York Times το ΔΝΤ
για την τάση του να υποτιμά τον πόνο
που επιφέρουν στις οικονομίες και τους
λαούς της ευρωπαϊκής περιφέρειας τα
μέτρα διάσωσής του. Εν τω μεταξύ, τα
μέτρα εσωτερικής υποτίμησης που επεβλήθησαν στην Κύπρο, με το πείραμα
Μέγκελε του κουρέματος, δηλαδή της
λεηλασίας των ιδιωτικών καταθέσεων,
αναμένονται να επιφέρουν σωρευτική
συρρίκνωση της οικονομίας κατά 25%
τα επόμενα τρία χρόνια. Ο Πρόεδρός
μας επιμένει, πλαισιωμένος από τους
χρυσόπτερους παπαγάλους του, να μιλά για μέτρα ανάπτυξης. Κάποια στιγμή, το ΔΝΤ θα αναθεωρήσει τις θεραπευτικές προβλέψεις του, με ένα, τυπικό πια, «Whoops»! Ο Πρόεδρος και το
οικονομικό επιτελείο του, τι θα πουν;
«Ω, τι θα πεις, καρδιά, που πέφτεις καταγής;»
Θα φέρεις άλλα μέτρα επανεκκίνησης
ή θα μας μιλήσεις, επιτέλους... σταρταράτα;
Το πείθειν διά της...
αναξιοπιστίας!
«Είχα το θάρρος να σας πω
ότι αποδείχτηκα αναξιόπιστος.
Δεν με αποδεικνύει αυτό αξιόπιστο;»
Διαλεκτικό τερπίτιον; Παράδοξον της
αυτοαναφοράς; Ουροβόρος κύκλος του
λόγου; Οι δημοσιογράφοι στην Συνέντευξη Τύπου του Προέδρου ηπόρησαν.
Άπαξ αναξιόπιστος, δεν θα είσαι, Πρόεδρε, πάντα αναξιόπιστος; Τι πίστη
μπορεί, πλέον, να σου έχει κανείς; Το
φίδι γλιστρούσε πάλι, άλλαζε πουκάμισο και ξεγλίστραγε, ήταν φανερό, για
Αμομφάρετος ή Αμφαρέτη;
Με ρωτά (αγγλιστί) εξ Αμερικής, η λογοτέχνις-φιλόσοφος θυγάτηρ, Κατερίνα:
«Aν είχα γεννηθεί αγόρι, πατέρα, πώς
θα με ονόμαζες; Αριστοτέλη ή Περικλή;»
Α, εμείς, όμως, είμαστε Γκας Πορτοκάλος με class!
«Αμομφάρετο», της απαντώ!
Είναι και γι' αυτόν τον λόγο ευτυχής
που γεννήθηκε κορίτσι!
«Θα με είχανε σκοτώσει στην παιδική χαρά με τέτοιο όνομα!» σχολιάζει.
Κι ο Αμομφάρετος σκοτώθηκε, ηρωικά, στις Πλαταιές. Δεν λέτε να ήταν το
όνομα;
Εν τη παλάμη, και ούτω
Βους έσομαι!
Οι Τούρκοι άφησαν στον πολιτισμό δύο
πράγματα, το «μπαξίς» και το «χαζούκ»,
είχε δηλώσει σπάνιος, μη φιλότουρκος,
Εγγλέζος. Το πρώτο όλοι το γνωρίζετε,
ενδημεί κι εδώ η παράδοση. Το δεύτερο, ίσως γνωστό σας στην φράση «μεγάλη χαζουκιά επάθαμε», είναι ο ανασκολοπισμός, ή παλούκωμα, πιο γνωστό
σαν αγαπημένη πρακτική του Κόμητος
των Καρπαθίων, Vlad, άλλως Δράκουλα... Κι αρχαίοι μας, διότι σόι το βασίλειο,
διά του κωμικού Κρατίνου, τρεις είχον
θεές της πωλητικής: την Δωσώ, την Δεξώ και την Εμβλώ (στην τσέπη).
27 Ιουλίου 2013
MIKΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ
l Ο Λάζαρος Μαύρος κάνει διακοπές με την οικογένειά του στην
Αστυπάλαια. Ελπίζω αυτό το καλοκαίρι να μη συμβεί κάτι πολύ κακό, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, όταν
μάλιστα απουσιάζει και ο Λάζαρος
από την Κύπρο.
l Ο Δημήτρης Χριστόφιας, έως την
ώρα που γράφτηκαν αυτές οι γραμμές, πάσχει από δυσκοιλιότητα, εξ
ου και το γεγονός ότι λέει σχεδόν
καθημερινώς μαλακίες.
l Ο Φοίβος Ερωτοκρίτου, άλλως
Άγιος Πέτρος, έχει τα κλειδιά του
Παραδείσου. Η σύζυγός του ονομάζεται Χριστίνα και είναι κόρη του
Φιλιππίδη και φανατική αναγνώστρια της εφημερίδας μας. Η αδελφή της είναι παντρεμένη.
l Το καλοκαιρινό κυνήγι ξεκινά στις
18 Αυγούστου με θυράματα τζιίκλες, λαγούς, ΑΚΕΛικούς, Συναγερμικούς, ΔΗΚΟϊκούς και άλλα.
l Ο Μιχάλης Σταυρή και η Ιόλη Μιχαηλίδου, αμφότεροι συνεργάτες της
εφ. ΕΝΩΣΙΣ, πάσχουν από οξύτατη πάθηση των ματιών. Το δεξί τους
μάτι είναι σχεδόν κλειστό. Λέγεται
ότι η ασθένεια αυτή μεταφέρεται
με την επαφή των ματιών μεταξύ
τους.
l Η Χέλεν Τόμας, η οποία πέθανε
πρόσφατα, υπήρξε μία πολύ σημαντική αμερικανίδα δημοσιογράφος
και αγαπούσε την Ελλάδα και την
Κύπρο, έστω και αν είχε ακουστά
και τον Χριστόφια και τον Αναστασιάδη.
l Το μωρό της Κέιτ και του πρίγκηπα Ουίλιαμ μάλλον θα ονομαστεί Φίλιππος, όπως ισχυρίζεται ο
πολύς Πάμπος Χαραλάμπους.
l Ο Πάμπος Χαραλάμπους του
Προεδρικού και πριν το κακέκτυπο
του Αλέκου Κωνσταντινίδη στην
Αλήθεια δεν τρώει κουκκιά με τα
λάχανα και, όταν ήταν 15 χρόνων,
έπασχε από ταινία.
l Ένας κυπριακός κουρκουτάς γεννά πάνω από 30 κουρκουτούθκια,
από τα οποία μόνο τα τρία τέσσερα θα φτάσουν να ενηλικιωθούν,
διότι, σαν τα μαννά, εν βάλλουν
αντηλιακόν τζιαι ψοφούν που ηλίασην.
l Ο Κενεβέζος της κυβέρνησης Αναστασιάδη, πριν γίνει υπουργός,
έτρωγε μόνο μία μακαρονάδα την
ημέρα, τώρα τρώει δύο, κάποτε και
τρεις. Ο Χρήστος Μιχαηλίδης του
Φιλελευθέρου είναι θαυμαστής του
ΔΗΚΟϊκού υπουργού.
l Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος
σκέφτεται να δώσει επίδομα των
3.000 ευρώ τον μήνα στους δέκα
πιο φτωχούς υπουργούς μας με βάση τα τελευταία στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα πρόσφατα.
l Ο Μάριος Κάρογιαν δεν είναι
γκέυ. Το παραδέχτηκε σε πάρτυ
ΔΗΚΟϊκού στελέχους πριν λίγες μέρες. Στο ίδιο πάρτυ ήταν καλεσμένος και ο Μάρκος Κυπριανού, αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων,
δεν παρευρέθηκε.
l Ο Άδωνις Παλληκαρίδης επάντρεψεν την κόρην του πρόσφατα
και δεν εκάλεσεν όλους τους συναδέλφους του, διότι, όπως είπε, «εν
τους καλώ, διότι οι παραπάνω εν
ππιντήες και αφήνουν φακελλούθκια
με μόνο 10 ευρώ».
l Ο Τζωρτζ Σόρος, παρά τα 82 του
χρόνια, ξαναπαντρεύεται με μία
40χρονη καλλονή. Ας ελπίσουμεν
πως θα τον ποφκάλει.
l Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι
αλκοολικός. Το ομολόγησε ο Χρήστος Στυλιανίδης στον Μακάριο
Δρουσιώτη και αυτός το μετέφερε
στον Γιάννη Παπαδόπουλο του Πολίτη και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς
χειρότερα.
27 Ιουλίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Ο Χάσικος συνεχιστής του Γρίβα,
ρε Χριστόφκια; Γιαξ.
Αθθυμάσαι που σε εψήφισεν
με τα είκοσί του νύσια;
15
Λευτέρης Τάπας - «Κήπος» - ατομική έκθεση
Στην πρώτη του ατομική έκθεση στην Ελλάδα
ο Λευτέρης Τάπας* παρουσιάζει μία σειρά έργων από κομμένο χαρτί, πίσσα, γραφίτη, ακρυλικά και σπρέι υπό τον τίτλο Garden.
Αποφεύγοντας ένα πιο αφηγηματικό θέμα, ο
καλλιτέχνης συγκροτεί μια τοπιογραφία που
έχει κατά βάση εννοιολογικό χαρακτήρα. Αποσπάει κομμάτια από μία μη κατατμήσιμη ολότητα που αποτελεί την φύση και δημιουργεί έργα που αποτελούν ξεχωριστά τοπία. Παρ’όλ’αυτά, λόγω του ελλειπτικού τους σχήματος, μας
οδηγεί σε έναν κόσμο που μοιάζει περισσότερο
σα να παρατηρούμε από έναν φακό το θέατρο
σκιών ενός δάσους, παρά την πιστή αναπαράσταση κάποιου φυσικού τόπου με χαρακτηριστική βλάστηση.
Όπως καταλήγει ο Simmel αναζητώντας το
μορφοποιητικό αίτιο του τοπίου, κανένα τέτοιο
«θραύσμα» φύσης δεν αποτελεί από μόνο του
νέο τόπο και μας παραπέμπει στην έννοια της
Stimmung, ένα είδος «ψυχικού τόνου», που λειτουργεί ως ενοποιητικός φορέας των αποσπασμένων τμημάτων. Το τοπίο συγκροτείται μέσω ενός ενιαίου «ψυχικού ενεργήματος» και
αντικειμενοποιείται ως «πνευματικό μόρφωμα».
Με καθαρότητα, συνοχή και συναίσθημα, αλλά και με ένα «σκοτεινό φέγγος» όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Σάββας Χριστοδουλίδης
περιγράφοντας την δουλειά του, ο Τάπας δημιουργεί την ψευδαίσθηση του χώρου και συνθέτει αυτόν τον ιδιότυπο Κήπο. Στην διαδικασία αυτή, η τέχνη αποτελεί ένα υψηλού επιπέ-
δου εργαλείο συγκρότησης όχι μόνο της σχέσης
του ανθρώπου με τη φύση, αλλά και του «μέσα»
με το «έξω», του πραγματικού με το πνευματικό.
Ένα τέτοιο όριο θέτει o Κήπος. Διαχωρίζει αλλά και ενοποιεί. Εκεί όπου το σκοτάδι γίνεται
ύλη και το κενό φως, βρίσκεται και η γραμμή
που ενώνει τα δύο αυτά άκρα. Κήπος είναι το
σημείο που συναντάται το σκοτάδι της σπηλιάς
στην αλληγορία του Πλάτωνα με το φως του
έξω κόσμου, ο κόσμος των εμπειριών με τον κόσμο των ιδεών, εκείνος του ονείρου με εκείνον
της πραγματικότητας. Είναι η περιοχή αυτή η
τόσο συγκεκριμένη αλλά και τόσο απροσδιόριστη μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου.
X.A.
*Ο Λευτέρης Τάπας (γ.1974) ζει και εργάζεται στη
Λεμεσό. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Kent Institute
of Art and Design στην Αγγλία και έκανε το Μεταπτυχιακό του στις Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο
του Kent. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις
στην Κύπρο και στο εξωτερικό, όπως στην «Chaos &
Communication» στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών
στο Σαράγεβο, στη «Young Art Europe» στη Βιέννη,
στην «Where Do We Go From Here?» Στο Δημοτικό
Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας. Το 2011 παρουσίασε την
ατομική του έκθεση με τίτλο «KALEIDOSCOPE»
στην Omikron Gallery στη Λευκωσία και έλαβε μέρ ο ς σ τ ι ς ο μ α δι κ έ ς ε κ θ έ σ ε ι ς « T h e L o c a t i o n o f
Coulture», Pulchri Gallery, Χάγη, «OCC one (Original
Certified Copy one)» TinT Gallery, Θεσσαλονίκη και
50-1 Gallery και «UTOPIA» στο Κέντρο Ευαγόρα
Λανίτη στη Λεμεσό (2012).
Κήπος, υπόθεση τιμής και σιωπής
Ερεβώδη και αβαρή παραπετάσματα σε επαλληλία. Θα μιλούσε κανείς για μια κατ' ενώπιον όρθωση του κεκοιμημένου. Για μια πρακτική αφύπνισης εκείνης της εν αργία αφήγησης που πραγματώνεται με ανασήκωμα και με διάνοιξη
της σκοτεινής ολότητας. Ο καλλιτέχνης ιστορεί άφωτες μέρες και περιοχές με μια φωνή που αμαυρώνει το μοτίβο
του, μα δεν το περικλείει. Περίτεχνα ανοίγματα σε φύλλα
από χαρτί, με τις μπορντούρες
τους να μας θυμίζουν φυλλωσιές, υπηρετούν ένα φανέρωμα του λόγου, που μοιάζει με
αφήγηση αλήθειας και κάτι
παραπάνω: σαν άλλο πρόσωπο της περηφάνιας. O άντρας
δεν έχει τίποτα απόλυτα δικό
του –αναφαίρετο– εκτός από
τιμή ή σιωπή, γράφει ο
Fernando Pessoa στην Αγωγή
του Στωικού (1932). Το ίδιο
και τα έργα του Λευτέρη Τάπα, τίμια και σιωπηλά. Ελεγείες, ιστοί της λύπης. Και η
φύση; Σαν κάποιος να την
πλάνισε και να τη σκίασε μετά.
Φραγμός και κάλεσμα συνάμα. Τόπος και χρόνος του εγώ
για να χαρίζει την ανάσα και άλλοτε πάλι να την κόβει. Ο
νους υφαίνει πλέγματα, λεπτές μα σκοτεινές και παγωμένες συγκινήσεις. Κήπος σημαίνει στέρηση φωτός, αποχρωματισμός, κάτι σαν μαύρο φέγγος. Αυτό που βάζει αντικριστά –και μας διχάζει– την ισχυρή επιθυμία της φυγής και
την ανάγκη μιας νηφάλιας, εσωστρεφούς κατάνυξης. Κήπος είναι στη σκέψη και το έργο του Λευτέρη Τάπα μια
πρακτική εντύπωσης: αυτό το ξάφνιασμα που δοκιμάζουμε σαν φανερώνονται μπροστά μας ατάραχες και σκοτεινές μνημονικές πτυχώσεις. Ο Sôseki Natsume, στο Μαξιλάρι από χλόη (1906), μιλά για εντυπώσεις που γεννιούνται
ξέχωρες σαν οι χρωματικές αξίες μέσ’ στη φύση χάνουν
καθόλα την πνοή τους. Καθώς το σκότος στρογγυλεύει,
απαλύνει και σχεδόν σκεπάζει το πραγματικό –λέει– νιώθουμε κάτι να ανοίγεται, να δίνεται σε μας ανάλαφρα, αργά, πολλές φορές δαιμόνια: μια γεύση ονείρου.
Σάββας Χριστοδουλίδης, Εικαστικός
Λευκωσία, Ιούνιος 2013
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ l
Ω
10 ΕΥΡ
Ω
10 ΕΥΡ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ
Ω
20 ΕΥΡ
16
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ: ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ
27 Ιουλίου 2013
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
Η προσπάθεια για επαναπροσδιορισμό
της αποστολής της νομοθετικής εξουσίας φαίνεται να βρίσκει τον δρόμο της,
με την πρωτοβουλία του Προέδρου της
Βουλής να μεταφέρει τις καλοκαιρινές
συνεδρίες του σώματος στην Κοιλάδα
των Κέδρων. Για να διαπιστώσω του
λόγου το αληθές, επισκέφθηκα την περιοχή, όπου εντόπισα πολλούς βουλευτές να κάθονται στα κλωνιά των Κέδρων και να κοιτάζουν γύρω γύρω με,
ομολογουμένως, άγρυπνο βλέμμα.
Δοκίμασα να προσεγγίσω την ομάδα
με όση μυστικότητα επέβαλλαν οι περιστάσεις. Εις μάτην! Με πήρε χαμπάρι ο ανήσυχος οφθαλμός του κ. Αβέρωφ, ο οποίος, κατεβαίνοντας από το
κλωνί, μου ζήτησε το σύνθημα. Φορούσε ένα αποκαλυπτικό συνολάκι, εφαρμοστό κολάν, με στενή, ξεμάσχαλη φανελίτσα, θύμιζε λίγο τον Freddy Mercury
στις δόξες του. «Χορεύετε βαλς;» ρώτησα. Φιληθήκαμε με πάθος στο στόμα
και με οδήγησε στο εσωτερικό της σπηλιάς.
Στην είσοδο συναντήσαμε τον κ.
Ντάιζελμπλουμ,
Πρόεδρο
του
Eurogroup. Μάθαινε συρτάκι, τυλίγοντας, την ίδια ώρα, τους όρχεις του σε
ασημόχαρτο της κουζίνας. Τον προσπεράσαμε περιφρονητικά και, αφού
διασχίσαμε ένα μακρύ τουνέλι με αναρίθμητα juke box που, παραταγμένα
στη σειρά, μετέδιδαν το «Τάμπα-τούμπα» κι άλλες αηδίες της εποχής, φθάσαμε στο κέντρο της Γης σε μία λέσχη
κουμαρκού. Και ποιος δεν ήταν εκεί.
Θέλετε ο Κιττής, ο Κατσιαρίστρας, ο
Ττοουλής, ο Βγενόπουλος, συντεχνιακοί, ο Συλικιώτης, ο Γιαπανάς ο σαντουιτσής; Μαζεμένοι όλοι γύρω από
τη ρουλέτα, με το ουίσκι να ρέει σαν
ορμητικό ρυάκι στις φλέβες τους και
τον καπνό απ’ το τσιγαριλίκι τους να
αναβλύζει σαν σίφουνας μέσα από τα
ρουθούνια τους, δοκίμαζαν την τύχη
τους. Δίπλα, εξωτικές καλλονές με απεριόριστα στήθη και πισινούς σαν δίδυμα φεγγάρια χόρευαν αισθησιακά ανάμεσα σε αστραφτερούς πύθωνες που
αναρριχούνταν στα γυμνά, λουσμένα
στους χυμούς του πόθου, κορμιά τους.
Έμεινα να κοιτώ τα τεκταινόμενα με
την τρίχα σηκωμένη, οπόταν, σε μια
στιγμή που το μπαλάκι αναπηδούσε
ακόμη παιχνιδιάρικα στον τροχό της θεάς τύχης, ο κ. Αβέρωφ μού ζήτησε να
τον οδηγήσω στα Φυλακισμένα Μνήματα. Όπως μου εξήγησε, βιαζόταν να
καταθέσει στεφάνι. Τι να κάνω κι εγώ.
Σηκώθηκα σαν ηλίθιος και τον πήγα, με
έκπληξή μου όμως παρατήρησα πως,
αντί να καταθέσει το στεφάνι, το φόρεσε στον λαιμό του και σωριάστηκε
καταγής. Δεν ήμουν σίγουρος για τον
συμβολισμό της ενέργειάς του, έτσι τον
περιμάζεψα και επιβιβαστήκαμε σε
διερχόμενο ταξί που μετέφερε σε ερημική τοποθεσία τον Υπουργό Άμυνας
και τον Σάκη Ρουβά.
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Περισσότερο από όλες τις εποχές του
χρόνου, τον Ιούλιο τον έπιανε η επιθυμία να γίνει Άλλος. Θα μπορούσε
να γυρίζει με το ποδήλατό του τα ξημερώματα και να κτυπά με τη σειρά
τα κουδούνια στη γειτονιά, αναποδογυρίζοντας μια γλάστρα στην εξώπορτα κάθε σπιτιού (ο μικρός αλήτης).
Ή φορώντας ένα καπέλο που του κρύβει το πρόσωπο να σταθμεύει το αυτοκίνητο σε σκοτεινή γωνιά και να παρακολουθεί μέσα από τις ανοιχτές πόρτες και τα φωτισμένα παράθυρα, τη
βραδυνή τελετουργία της δροσιάς (ο
επίδοξος σκηνοθέτης). Ή να κάθεται
στην άκρη του καφενείου ντυμένος στα
λευκά, με ψάθινο καπέλο και μαύρα
γυαλιά, μετροφυλλώντας ένα βιβλίο με
κατάμαυρο εξώφυλλο πίνοντας βυσσινάδα (ο αινιγματικός γέρος).
Τελικά παρέμενε Ίδιος. Δούλευε λίγο. Έλυνε σταυρόλεξα. Έκανε βουτιές
σε έναν καταϊδρωμένο ύπνο. Τα όνειρά του έμοιαζαν με ζαρωμένα σεντόνια. Έσπρωχνε την απελπισία με την
αγκώνα του. Διάβαζε αστυνομικά μυθιστορήματα…
Ο Αντρέα Καμιλέρι μιλά σ τον
Ανταίο Χρυσοστομίδη:
»Ποια πρότυπα είχα; Θα έλεγα, κατ’
αρχάς, τον Σιμενόν. Και κάποια έργα
του Ντίρενματ, όπως η Υπόσχεση. Στην
Ιταλία ήμασταν τυχεροί και είχαμε τον
Γκάντα και τον Σάσα. Ο Γκάντα έγραψε το Εκείνη η βρωμοϋπόθεση της
οδού Μαερουλάνα που ουσιαστικά είναι ένα αστυνομικό αλλά χωρίς λύση
και τέλος. Η Μέρα της κουκουβάγιας
του Σάσα μιλάει για τη Μαφία, αλλά
παραμένει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Εμένα λοιπόν, με την εξαίρεση
των δύο μεγάλων Αμερικανών, του
Τσάντλερ και του Χάμετ, για τους
οποίους το αστυνομικό ήταν μια πρόφαση, ο τυπικός Αμερικανός ντετέκτιβ
με κάνει να γελώ: το πρωϊ τον πυροβολούν στον ώμο, το απόγευμα τον
σπάνε στο ξύλο με ένα ρόπαλο του
μπέιζμπολ, μετά τον πάνε στο νοσοκομείο, και στις δέκα το βράδυ κάνει
έρωτα με την ξανθιά, ενώ ο οποιοσδήποτε στη θέση του θα ούρλιαζε από
τον πόνο. Όλοι αυτοί οι διάφοροι Μίκι Σπιλέιν με κάνουν να γελώ. Ο ευρωπαίος ήρωας αντίθετα είναι ένας
αντιήρωας, ένας μεσοαστός.
»Δεν μου αρέσουν ούτε οι ήρωες της
Άγκαθα Κρίστι, όπως δεν μου αρέσει
η επιστημοσύνη του Σέρλοκ Χολμς.
Εγώ θέλω τους ήρωες καθημερινούς,
αντιηρωϊκούς. Υπάρχει πιο αντιήρωας
Οι δύο άνδρες συζητούσαν έντονα. Ο
μεν Σάκης υποστήριζε πως το Καλοκαίρι είναι καλύτερα να κάνει κανείς
τα μπάνια του, ενώ, αντίθετα, ο Φώτης
επέμενε πως είναι καλύτερα να πηγαίνεις σε μνημόσυνα. Τα πράγματα οδηγούνταν σε αντιπαράθεση με απρόβλεπτες συνέπειες, παρενέβη όμως εγκαίρως ο κ. Αβέρωφ (στο μεταξύ είχε συνέλθει) και ομολόγησε πως κρυφό του
όνειρο είναι να παραστεί στο δικό του
μνημόσυνο κι ύστερα ας πεθάνει.
Η κουβέντα του μας έφερε κατάφατσα με την άβυσσο της ανυπαρξίας μας.
Δώσαμε τα χέρια κι όλοι μαζί κλάψαμε
για λίγο, μέχρι που ο ταξιτζής ρώτησε
τον κ. Αβέρωφ αν έχει ποτέ προσποιηθεί οργασμό. Ο κ. Αβέρωφ κοκκίνισε και
αρχικά απάντησε με υπεκφυγές του στυλ
«χμ… μόνο μια φορά… κι αυτό σε άτυπη συνεδρία του κόμματος», για να διορθώσει αμέσως μετά, λέγοντας, «ωχ, ναι…
και μια φορά στην πρεμιέρα του “Κανόνια του Ναβαρόνε” στο Μινέρβα…»
Γελάσαμε με την καρδιά μας και,
αφού τον πετάξαμε με τις κλωτσιές έξω
από το ταξί, προσήλθαμε στον αστυνομικό σταθμό Λυκαβηττού, όπου, εν μέσω παραληρούντων εκπροσώπων του
ασθενούς φύλου, ο Ρουβάς ανέβηκε σε
παρακείμενο στύλο κι έκανε ακροβασίες, ενώ ο σταθμάρχης εξηγούσε ταυτόχρονα από τα μεγάφωνα πως σημασία έχει η αναζήτηση της τέλειας αγάπης και όχι η αναζήτηση του τέλειου
εραστή. Τότε ο Υπουργός Άμυνας φόρεσε μία μυωπική μάσκα της θάλασσας και κουτούλισε κατά λάθος τον κ.
Πισσαρίδη. Εν συνεχεία, ο τελευταίος
έχασε από τα χέρια το βραβείο Νόμπελ,
το οποίο κατέπεσε στο δάπεδο κι έγινε κομμάτια. Ασσιχτίρ! Κάτσε τωρά να
ξαναπιάεις Νόππελ.
Πορφύριος Ρουπιρόζα
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
από τον Χαρίτο του Μάρκαρη; Και οι
Ισπανοί, επίσης, έχουν ωραίους ήρωες… Στον μεσογειακό αστυνομικό ο
κάθε συγγραφέας τελικά ασχολείται
με τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις της χώρας του. Εγώ συνηθίζω να
λέω ότι αν θέλετε να καταλάβετε την
πολυπολιτισμική και πολυεθνική πραγματικότητα της Μασσαλίας, διαβάστε
Ιζζό. Τα μυθιστορήματά του είναι πιο
κατατοπιστικά, από οποιοδήποτε δοκίμιο μπορεί να γραφτεί για το μέρος
αυτό. Κι αν η αστυνομική λογοτεχνία
σήμερα έχει τη σημασία που έχει, είναι
διότι το πλαίσιο έχει την ίδια, αν όχι
μεγαλύτερη, αξία από το ίδιο το κείμενο.
»Ο Μονταλμπάνο αγαπάει τα εγκληματα που έχουν μια ιστορία, μια προϊστορία… Του αρέσει ιδιαίτερα να επιστρέφει στο παρελθόν, να στρέφει
προς τα εκεί τις έρευνές του. Και βιώνει έντονα ένα είδος απογοήτευσης.
Διότι μια δολοφονία είναι μια πράξη
ηλιθιότητας. Κι αν πρέπει διαρκώς να
συλλαμβάνεις δολοφόνους, σημαίνει
ότι ασχολείσαι με ηλίθιους σε όλη σου
τη ζωή. Κι αυτό, με τον καιρό σε κουράζει. Εγώ, ξέρετε, δεν επινοώ τίποτα.
Διαβάζω τα αστυνομικά ρεπορτάζ, κόβω κάποια κομμάτια από τις εφημερίδες, τα βάζω στην άκρη. Ύστερα τροποποιώ τις ιστορίες, μέχρι να μου δώσουν ένα ερέθισμα που θα είναι κάπως πρωτότυπο.
Ανταίος Χρυσοστομίδης:
Οι κεραίες της εποχής μου.
[σελ.344-345].
Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012
27 Ιουλίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
«Να μας αξιώσει ο Θεός στην Μάναν
μας να πάμεν, τζιαι τρώμεν πέτρες
των βουνών, αν δεν έσιει να φάμεν».
17
ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΧΩΡΙΑ
ΑΛΩΝΑ, H ΚΥΠΡΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ
Ομολογώ πως, τόσα χρόνια στην Κύπρο, την Άλωνα ποτέ δεν την επισκέφτηκα. Πήγα πρόσφατα, για να θάψουμε τη μητέρα της φίλτατης Ελένης
Νικοδήμου. Οι συγκινήσεις ήταν πολλαπλές. Το ταξίδι αυτό με πήρε πίσω σε
μια Κύπρο που νόμιζα πως είναι χαμένη. Το τοπίο μύριζε Κύπρο, όπως και
οι άνθρωποι του χωριού. Μαυροντυμένες γυναίκες και άντρες με πρόσωπα
σοβαρά και πονεμένα κατέκλυσαν την
πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Στην είσοδο μία γυναίκα μάς πρόσφερε το κερί που όλοι ανάψαμε όπως
παλιά. Έχει 50 χρόνια να πάρω κερί
στο χέρι στην εκκλησία. Με αναμμένα
τα κεριά, κάθε πρόσωπο φωτιζόταν,
όπως αρμόζει στην εκκλησία. Τα πρόσωπα έλαμπαν και η ψυχή μας ξαλάφρωνε από τον πόνο και τα βάσανα.
Σαν να κρατούσαμε την ψυχή μας στα
χέρια μας. Μετά, όταν τέλειωσε η νεκρώσιμη ακολουθία, μ’ έναν ψάλτη υψηλών προδιαγραφών, ένας άλλος άνθρωπος της εκκλησίας ήρθε και πήρε
τα σβησμένα πια κεριά μας, για να τα
παραδώσει σε μία κυρία, προφανώς
υπεύθυνη για την ανακύκλωσή τους.
Στο κοιμητήριο, λίγα μέτρα από την εκκλησία, οι ίδιοι οι συγχωριανοί έθαψαν
το λουλούδι της Νικοδήμου και όχι κάποιοι Πακιστανοί και Σριλανκέζοι, όπως
συμβαίνει στη Λευκωσία. Εντύπωση
έκανε και το γεγονός ότι δεν υπήρχε
καμμία οικιακή βοηθός να κλαίει τη θανούσα, όπως πάλι συμβαίνει στη Χώρα. Στη συνέχεια, πήραμε τις ελιές μας,
λίγο καλό χαλούμι κι ένα υπέροχο κουλούρι με σησάμι και είπαμε λόγια της
παρηγοριάς. Προσέξτε, όχι βιομηχανοποιημένο πακέτο με ξερό ψωμί και δύο
ελιές, αλλά αυθεντικά προϊόντα μιας
Κύπρου που αλλού έχει χάσει τον μπού-
σουλά της. Ανεβαίνοντας την ανηφόρα
από την εκκλησία για να πάμε στον καφενέ του χωριού, είδα γέρους 85 ετών
να ανεβαίνουν τα σκαλιά με μεγαλύτερη ευκολία απ’ ότι εμείς οι πιο νέοι
Λευκωσιάτες. Κοιτάζοντας τις φάτσες
τους, κατάλαβα πως στα νιάτα τους όργωναν τα περήφανα βουνά και τα υψώματα που τόσο γλαφυρά περιέγραψε
στον σεμνό και γεμάτο πραγματική
αγάπη επικήδειο η Νικοδήμου, έτσι για
να μην τους συλλάβουν οι Άγγλοι.
Πρέπει επίσης να πω πως το χωριό
ήταν πεντακάθαρο, σε αντίθεση με άλλα που είδαμε κατά τη διαδρομή μας.
Πρέπει επίσης να δώσουμε συγχαρητήρια στους Αλωνεύτες, που με ελάχιστα
χρήματα ομορφαίνουν το χωριό τους
αντί να το καταστρέφουν, όπως συνηθίζεται στην ύπαιθρό μας.
Αυτήν την Κύπρο νοσταλγώ, όχι διότι είναι γραφική, αλλά επειδή είναι αυθεντική, χωρίς λούσα και ψευτιές. Είναι πραγματική και όχι εικονική. Αυτή
η Κύπρος αντιστέκεται στις ορδές των
πολλαπλών Αττίλων. Αν χάσουμε και
αυτήν την Κύπρο, ίσως και να έχουν δίκαιο διάφοροι που λένε ότι σαν ένας
τόπος δεν σου κάνει την καρδιά και την
ψυχή να φτερουγίζει, δεν σου αξίζει ούτε σου ανήκει.
Αιωνία η μνήμη της κυρίας Ειρήνης.
Σαν αγγελούδι έμοιαζε, ακόμη και νεκρή. Τέτοιες γυναίκες βγάζει ο τόπος
μας και εμείς ντρεπόμαστε γι’ αυτές.
Σαν δεν ντρεπόμαστε!
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΙΓΑΙΟΝ»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τά πέντε ποιήματα καί τό ἕνα πεζό τοῦ Μιχάλη Πασιαρδῆ, πού
«στεγάζονται» ἐδῶ, ἔχουν πρωτοδημοσιευτεῖ στήν ἐφημερίδα
ΕΝΩΣΙΣ –τό πρῶτο τό 1997 καί τό τελευταῖο φέτος– σέ στιγμές πού
ὁ ποιητής ἔνιωθε τήν ανάγκη νά ἐκφράσει τά συναισθήματά του μ’
ἕναν πιό ἄμεσο τρόπο, ὅπως εἶναι ἡ γραφή στήν ἐφημερίδα.
Γιά μᾶς, αὐτή ἡ συνεργασία μέ τόν ποιητή ἦταν μεγάλη χαρά
καί τιμή, διότι τά ἕξι αὐτά διαμάντια τῆς λογοτεχνίας μας εἶδαν τό
φῶς τῆς δημοσιότητας μέσα ἀπό τίς σελίδες ἑνός πολιτικοῦ ἐντύπου καί ὄχι κάποιου λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ.
Γράφοντας στήν ἐφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ, ὁ ποιητής κάνει μιά διπλή
κατάθεση: ἀπό τή μιά ἀνατρέπει τήν παραδοσιακή σχέση τῆς ποίησης μέ τόν ἀναγνώστη λογοτεχνίας και, ἀπό τήν ἄλλη, θέτει τόν
«πολιτικοποιημένο» ἀναγνώστη ἐνώπιον τῆς εὐθύνης νά κατανοήσει
τόν κόσμο διά μέσου τῆς ποίησης καί, αν δέν μπορεῖ νά τόν ἀνατρέψει, τουλάχιστον νά ἔχει διαβάσει καλή ποίηση καί νά κρατήσει
ἕνα χαμόγελο στά χείλη.
Ναί, ἡ ποίηση εἶναι μιά μικρή ἐπανάσταση, μιά μικρή ἀνατροπή
πού μᾶς παρηγορεῖ στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας. Μέ τά
πέντε ποιήματά του, ὁ Μιχάλης Πασιαρδῆς ρίχνει τό γάντι σέ ὅλους
μας.
Οἱ Ἐκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ εἶναι περήφανες πού ἐκδίδουν αὐτό τό
μικρό βιβλιαράκι ἑνός μεγαλομάστορα τῆς πανελλήνιας λογοτεχνικῆς παραγωγῆς. Τολμῶ νά πῶ ὅτι ὁ Πασιαρδῆς εἶναι ἕνας μεγάλος Ἕλλην ποιητής ἐπειδή εἶναι Κυπριώτης, καί εἶναι πρωτομάστορας τῆς ντοπιολαλιᾶς μας ἐπειδή εἶναι βαθύτατα Ἕλλην.
Ὅσοι δέν μέ πιστεύουν, ἄς διαβάσουν προσεκτικά αὐτά τά ποιήματα· ἄς διαβάσουν δέκα καί εἴκοσι φορές τό πρῶτο μικρό τετράστιχο γιά τήν Κύπρο. Μετά τή δέκατη, θά καταλάβουν πώς, ναί,
ὑπάρχει Ἀνάστασις!
Β.Φ.
MHN XAΣΕΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΣΙΑΡΔΗ
18 Η ΠΛΗΓΗ ΣΤΟ ΜΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΗ – ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ ΣΤΟ ΚΕΛΙ
Η άλλη
27 Ιουλίου 2013
Ένωσις
Η ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου, το γένος Πολίτη,
από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας
Β΄ ΜΕΡΟΣ
Δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο φύλλο την αφήγηση της προσφυγοπούλας Αγγελικής Ματθαίου,
που έφτασε ορφανή στην Ελλάδα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή,
για να συναντήσει τη αδελφή της, το μόνο μέλος της οικογένειάς της που είχε διασωθεί από τη σφαγή.
Στο δεύτερο μέρος, παρακολουθούμε τις δυσκολίες των δύο κοριτσιών στη νέα τους πατρίδα.
Τη μαρτυρία κατέγραψε η ίδια η Αγγελική Ματθαίου λίγο πριν από το θάνατό της.
Δεν διατηρήσαμε την ορθογραφία της κ. Αγγελικής για να είναι πιο προσιτό κι ευανάγνωστο το κείμενο.
Η κυρία Βιργινία είδε που έκλαιγα και μου είπε «Λυπάμαι που θα φύγεις. Είσαι καλό παιδί. Η αδελφή σου
τι θα σε κάνει, αφού και αυτή είναι υπηρέτρια;» Τέλος
έδωσε την διεύθυνση στον ναύτη και πήγα στην αδελφή μου.
Όταν ανταμώσαμε, το τι έγινε δεν λέγεται. Δεν κλαίγαμε μόνον εμείς. Και όλοι οι άλλοι, όταν είπε η αδελφή μου «Αγγελικάκι μου, δεν έχουμε πια κανένανε στον
κόσμο».
Με είχε η αδελφή μου λίγο καιρό. Μια μέρα πήγαμε
με την αδελφή μου στο Ζάππειο. Εκεί πηγαίνανε όλες
οι υπηρέτριες με τις άσπρες ποδιές και με τα άσπρα
σκουφάκια.
Έτυχε να γνωρίσει η αδελφή μου μια κοπελίτσα από
την πατρίδα μας. Την λέγανε Αλεξάνδρα. Εγώ δεν την
ήξερα. Φωνάζει η αδελφή μου «Αλεξάνδρα». Έρχεται
η Αλεξάνδρα κοντά μας. Γνωριστήκαμε. Είπε η αδελφή μου ότι βρήκα την αδελφή μου αλλά δεν ξέρω πού
να την πάω. Τότε είπε η κοπέλα: «Μην στεναχωριέσαι,
Κατερίνα. Τα αφεντικά μου θέλουνε ένα κοριτσάκι μόνο για το τραπέζι. Εγώ θα το πω». Το είπε η Αλεξάνδρα. Με θέλανε.
Με παίρνει η αδελφή μου και πάμε στο σπίτι. Ήτανε
οδός Σκουφά 8. Ήτανε ενός βουλευτή Παπαϊωάννου.
Είχε την γυναίκα του και τρεις κόρες. Είχε πάρει δύο κορίτσια, πρόσφυγες βέβαια, και μία εγώ τρία, και ένα
αγόρι για το γραφείο. Εμένα δεν με χώνευε η μικρή κόρη. Με χτένιζε η Αλεξάνδρα και αυτή μού τα χαλούσε,
πως κάνω τα μαλλιά μου σγουρά. Αφού ήτανε σγουρά, τι κάνω; της έλεγα. Με κυνηγούσε και με χτυπούσε στο κεφάλι. Αυτό γινότανε κάθε μέρα.
Αμ, το άλλο, το χειρότερο. Μας παίρνανε μισό κιλό
ψωμί, να φάμε μεσημέρι βράδυ. Το πρωί δεν είχε μπουκιά. Πίναμε τσάι. Μόνο τα δικά τους τα κλείδωνε η κυρία. Ούτε ψωμί έβλεπες ούτε τυρί ούτε ελιά. Μια μέρα
φεύγει η καμαριέρα. Κρυφά πέταξε την ποδιά της και
έφυγε. Σε λίγες μέρες έφυγε το αγόρι. Μείναμε η Αλεξάνδρα και εγώ.
Μια μέρα με πιάνει η κυρία από το αυτί και με πήγε στην τραπεζαρία και μου είπε: «Θα σου δώσω ένα
χαστούκι για να πεις την αλήθεια πού πήγε η Καλλιόπη και ο Κώστας. Της λέω «Δεν ξέρω», με κλάματα
και με λυγμούς εγώ. Και πράγματι δεν είχε πει σε κανένανε τίποτα και εξάλλου σε μένα θα το ’λεγε, που
ήμουν μια σταλιά;
Κρατούσε μία ζώνη και την χτυπούσε στο τραπέζι.
Εγώ με τον κάθε χτύπο έτρεμα. Είχε και στη γλώσσα
της μια κρεατοελιά και έτσι που ήτανε θυμωμένη μού
είχε κάνει όλο σάλια.
Ήλθε η αδελφή μου την Κυριακή να με βγάλει βόλτα,
μαζί και η Αλεξάνδρα. Τα είπαμε.
Λέει η Αλεξάνδρα «Και εγώ θα φύγω. Έμαθα ότι στην
Κρήτη είναι όλο Φωκιανοί. Θα πάω και μπορεί να βρω
κανένανε από τους δικούς μου. Αν δεν βρω, θα κάτσω
στην Κρήτη. Έμαθα ότι δίνανε τούρκικες περιουσίες
στους πρόσφυγες».
«Αν μπορέσω να πάρω, θα μείνω εκεί», λέει η αδελφή μου. «Να δω και εγώ τι θα κάνω την Αγγελική».
Σε λίγο καιρό φεύγει και η Αλεξάνδρα για την Κρήτη. Μα η Αλεξάνδρα ήτανε 16 χρονών και τα κατάφερνε. Μένω μόνη μου.
Πρώτα από όλα φοβόμουνα να ανεβώ στην σοφίτα να
κοιμηθώ. Είχα δει τόσα πολλά, που ερχόντουσαν όλα
μπροστά μου. Κάθισα 2-3 μέρες. Ένα πρωί μαζεύω τα
ρουχαλάκια μου και βγαίνω να πάω στην αδελφή μου.
Μα δεν ήξερα την οδό. Η αδελφή μου έμενε στην οδό
Υπερείδου 17.
Θυμόμουνα λίγα δρομάκια μετά. Δεν ήξερα. Ρωτούσα τους περαστικούς πού είναι η οδός Υπερείδου 17.
Μου λέγανε από ’δώ θα πας, από ’κεί θα πας. Την βρήκα.
Κάθισα λίγο στην πόρτα να ξεκουραστώ. Σε λίγο ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο Κύριος της αδελφής μου.
Αλλά δεν με πρόσεξε. Σηκώνομαι και χτυπώ το κουδούνι. Κατεβαίνει η άλλη υπηρέτρια και μου ανοίγει.
Μου λέει: «Τι έπαθες, Αγγελική, πρωί πρωί;»
Εγώ φοβόμουνα την αδελφή μου ότι θα με μάλωνε
και δεν της μίλησα. Πήγαμε στην αδελφή μου. Μόλις
με είδε το κατάλαβε και μού είπε «Σε δείρανε;» Της είπα «Όχι, έφυγα. Έμεινα μόνη και φοβάμαι». Μου είπε
«θα ’ρχόμουνα να σε πάρω». Πήγαμε στην κουζίνα.
Μου έδωσε γάλα και τυρί. Ωστόσο έρχεται η κυρία της
και με βλέπει. Με χάιδεψε και μου είπε: «Τι έπαθες, μωρό μου;»
Της τα είπε η αδελφή μου και είπε «Άσε το παιδί
εδώ και θα δούμε». Ήτανε πολύ καλοί άνθρωποι. Είχανε
τρία κορίτσια και αυτά πολύ καλά.
Μια μέρα ήλθε μία κυρία που καθότανε δίπλα από
μας. Μίλησε η κυρία της αδελφής μου για μένα και με
φωνάξανε να με δει. Της άρεσα της κυρίας και είπε
«θα το πάρω τώρα». Όταν τελείωσαν την κουβέντα, με
πήρε μαζί της.
Ήτανε το σπίτι δίπλα. Είχε μία κόρη, την λέγανε Μαρία και ο άνδρας της και μία μεγάλη υπηρέτρια, την
λέγανε Χρυσούλα. Το βράδυ ήλθε ο κύριος και με είδε
και μου είπε «Να είσαι καλό κορίτσι, όπως είναι η αδελφή σου. Κάθε πρωί θα βάφεις τα παπούτσια μου, θα βάζεις την ποδίτσα σου και θα είσαι στο τραπέζι». Μου
είπε: «Ξέρεις γράμματα;» Τού είπα «έμαθα στην Νίγδη
λίγα και μετά στον Πόρο».
«Τώρα θα σε μάθει η Μαρία πιο πολλά και, όταν καθίσεις κοντά μας, θα σε παντρέψω. Να, τώρα θα παντρέψω την Χρυσούλα».
Ήμουνα πολύ καλά. Η αδελφή μου ήτανε δίπλα. Τα
μπαλκόνια μας κοντά. Όταν φτιάχνανε γλυκά, με φώναζε να μου δώσει.
Εγώ είχα ξεχάσει πια να θυμάμαι και να κλαίω. Το
παν ήταν η αδελφή μου. Για μένα αυτή και εγώ γι’ αυτήν. Έμεινα σε αυτό το σπίτι κάμποσο καιρό. Ήτανε
πονόψυχοι άνθρωποι. Καταλαβαίνανε την ορφάνια μας
τον ξεριζωμό μας.
Σε λίγο καιρό έστειλε η Αλεξάνδρα γράμμα στην αδελφή μου και της έγραφε ότι βρήκε τον αδελφό της και είναι και μια θεία μας στο ίδιο χωριό. Της μητέρας μας
αδελφή. Η θεία μας η Ρηγούλα. Η αδελφή μου την ήξερε. Εγώ όχι.
Η Αλεξάνδρα παρακάλεσε την θεία μου να με πάρουνε στην Κρήτη. Αφού ήθελε η θεία μου, πήρα τα
πράγματά μου: ένα μπαουλάκι από το γαλλικό το σπίτι, ένα παπλωματάκι, μιαν κουβέρτα, ένα σεντόνι, μαξιλάρι και τις κούκλες μου. Πήραμε ένα καροτσάκι και
κατεβήκαμε στον Πειραιά και από εκεί στο καράβι που
πήγαινε για την Κρήτη.
Στο λιμάνι με περίμενε η Αλεξάνδρα με τον αδελφό
της. Τον μόνο που γνώρισα ήταν η Αλεξάνδρα. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Εγώ δεν γνώριζα κανένανε. Όλοι
λέγανε «του Καπετάν Νικολή το παιδί είναι».
Είχε ο αδελφός της Αλεξάνδρας ένα γαϊδουράκι. Δέσανε τα πράγματά μου και φύγαμε για το χωριό. Τα
παιδιά πηγαίνανε με τα πόδια. Εμένα με καθίσανε στο
σαμάρι.
Φθάσαμε στο σπίτι της θείας μου. Εκεί μαζευτήκανε
όλοι οι πατριώτες. Άλλος από ’δώ άλλος από ’κεί. Με
ρωτούσανε για τους δικούς τους, μα εγώ δεν γνώριζα κανένανε.
Η χαρά που είχα δεν μου βγήκε όπως νόμιζα. Βρήκα
μια θεία εντελώς αδιάφορη. Πολύ κρύα γυναίκα. Ούτε
να με φιλήσει ούτε να με χαϊδέψει ούτε να με ρωτήσει
για τους δικούς μου. Όσον μικρή και αν ήμουν, το είχα
προσέξει.
Μια μέρα είχε ζυμώσει ένα ωραίο ψωμί. Της λέω
«Θεία, να κόψω μια γωνίτσα ψωμί;» Και μου είπε:
«Όχι. Να πάρεις από το πανέρι να φας». Το πανέρι
ήτανε όλο ξερές κόρες. Αυτοί δεν είχανε δόντια και τρώγανε την ψίχα και τις κόρες τις αφήνανε για μένα. Αν
δεν τις έτρωγα, μου τις έβρεχε να τις φάω. Τι να έκανα; Ήθελα δεν ήθελα, τις έτρωγα. Ο θείος μου την μάλωνε και αυτή του έλεγε «να μη μιλάς εσύ».
Μια μέρα της είπα: «Θεία, θέλω ένα αυγό να βράσω» και μου είπε «Τα αυγά θα τα πουλήσω». Πήγαινα και τα έλεγα στην Αλεξάνδρα και με παρηγορούσε.
Στην γειτονιά ήτανε μια γυναίκα που είχε δύο παιδιά
και πήγαινα να παίξομε και όταν τα έδινε ψωμί και
τυρί, έλεγα μέσα μου «ας με έδινε και μένα». Όλα αυτά που περνούσα δεν τα γράψαμε στην αδελφή μου.
Όταν με έστελνε να πάω στην βρύση, με έβγαζε τα
παπούτσια μου για να μην τα παλιώσω. Εγώ είχα από
το γαλλικό σπίτι τέσσερα ζευγάρια.
Μια μέρα πήγα στο προαύλιο της Αγιάς Ειρήνης να
παίξω, που πήγαιναν όλα τα παιδιά του χωριού. Πήγα,
αλλά δεν έπαιζα. Κάθισα σε ένα πεζουλάκι. Απέναντι
ήτανε ένα μεγάλο σπίτι και ήτανε δύο τρεις άνδρες και
πατούσανε τα ξερά καπνά με μια μηχανή. Εγώ κοίταζα εκεί, στα καπνά. Βγαίνει στο παράθυρο ένα παλικάρι
και με κοίταζε. Μετά κάτι είπε στους άλλους και ήλθανε
όλοι στο παράθυρο και κοιτάζανε εμένα. Εγώ ντράπηκα και έφυγα.
Αυτός ρώτησε τον άνθρωπο πού είχε τα καπνά να μάθει ποιανού είμαι. Του είπε ο άνθρωπος ότι είναι του Καπετάν Νικολή του Πολίτη.
Η Αλεξάνδρα πήγαινε κάθε μέρα σε αυτό το σπίτι
και τα ήξερε όλα ό,τι ρωτούσανε για μένα. Ποιανού είμαι. Η Αλεξάνδρα με την κόρη [αυτουνού] πού είχε τα
καπνά ήτανε φίλες και της τα είπε. Το παλικάρι που με
κοίταζε πήγε στο άλλο χωριό και τα είπε στην μάνα
του, ότι ήλθε ένα κοριτσάκι από την αιχμαλωσία και
είναι Φωκιανό και μένει στην θεία του. Η μητέρα του
παιδιού μάς ήξερε. Ήτανε, λέει, τα αμπέλια μας κοντά
και πασίγνωστος ο Καπετάν Νικολής. Αυτός που είχε τα
καπνά ήτανε κι αυτός από τις Φώκαιες. Και αυτός ήξερε τον πατέρα μου πολύ καλά. Αυτός που είχε τα καπνά είχε αρραβωνιάσει την κόρη του με το ένα παλικάρι
που πατούσανε τα καπνά.
Ήτανε αδέλφια. Ο μικρός ζήτησε εμένα. Ήλθανε μια
μέρα με την μητέρα του στο σπίτι της θείας μου και είπανε για μένα. Εγώ είχα πάει επάνω να κοιμηθώ. Ήτανε βράδυ. Όλα όσα λέγανε τα άκουσα, η δε θεία μου
αμέσως είπε το ναι. Μετά φωνάξανε εμένα. Εγώ δεν
κατέβαινα, γιατί τα άκουσα όλα. Έρχεται η θεία μου
και με πιάνει από το χέρι και κατέβηκα με κρεμασμένα μούτρα. Έρχεται η μητέρα του και μου έλεγε «Εμείς,
κοριτσάκι μου, ήρθαμε για σένα. Σε θέλει ο γιος μου. Να
μεγαλώσεις, να σε πάρει γυναίκα του, μια και γνωρίζομε
τον πατέρα σου».
Τότε εγώ της λέω να πάρει την αδελφή μου, που είναι μεγάλη. Λέει το παλικάρι: «Δεν θέλω την αδελφή
σου. Θέλω εσένα». Εγώ είχα σπαζοχολιάσει με αυτά
πού άκουσα. Μετά σηκώνεται το παλικάρι και μου δίνει ένα μαντιλάκι. Του λέω «Τι να το κάνω;» Μου λέει: «Να με θυμάσαι». Δεν το πήρα. Μου το έβαλε στην
τσέπη μου.
Το δε πρωί άρχισε η θεία μου να με πιέζει. Εγώ δεν
μιλούσα. Είχα πέσει σε μια στεναχώρια και έκλαιγα.
Πήγα και το είπα στην Αλεξάνδρα. Αυτή τα ήξερε όλα.
Μου είπε να τα γράψομε στην Κατερίνα, να δούμε τι θα
πει και αυτή.
Τα γράψαμε όλα. Μας γράφει η αδελφή μου να δεχτώ,
μια και είναι πατριώτης και «θα μεγαλώσεις στα χέρια
του. Θα συνηθίσεις και θα έλθω και εγώ στην Κρήτη,
Αγγελικάκι μου. Να σε πάρω εδώ, τι να κάνεις; Για
υπηρέτρια δεν σε παίρνανε. Είσαι μικρό ακόμα». Τέλος
άκουσα την αδελφή μου και κάθισα.
Όπως γράφω παραπάνω, ο κάπνουλος είχε αρραβω-
27 Ιουλίου 2013
ΑΚΕΛ ΔΗΣΥ ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚΑ
Η άλλη
νιάσει την κόρη του με τον μεγάλο αδελφό του παλικαριού που ζητούσε εμένα. Ήλθε ο καιρός να παντρευτεί
η κόρη του. Θέλανε και μένα. Εγώ δεν ήθελα, γιατί
ντρεπόμουνα. Με τα πολλά με πήρανε, έβαλα ένα άσπρο
φορεματάκι που είχε έναν μεγάλο φιόγκο στην μέση
και πήγαμε με την Αλεξάνδρα στο άλλο χωριό, που θα
πήγαινε η νύφη. Έγινε ο γάμος. Στρώσανε τραπέζια,
αρχίσανε τα όργανα. Ήτανε πολύ ωραία. Τελείωσε ο
γάμος. Αρχίσανε και φεύγανε στα χωριά τους.
Έρχεται η Αλεξάνδρα και μου λέει «Εσύ δεν θα έρθεις. Θα μείνεις εδώ. Το ξέρει η θεία σου». Εγώ έμεινα κόκαλο. Τέλος, με την κουνιάδα μου γίναμε αδελφές.
Την αγαπούσα και με αγαπούσε και αυτή. Όλες τις
δουλειές τις κάναμε μαζί. Αφού μας λέγανε «τα τρυγόνια».
Ο δε αρραβωνιαστικός μου, ας τον πούμε έτσι, ήτανε
πολύ καλό παιδί. Τέσσερα χρόνια που έμεινα μαζί του,
ποτέ δεν με φόβισε. Και αν μου έκανε κάτι, θα το έλεγα στην μάνα του. Πρώτα απ’ όλα τον ντρεπόμουνα.
Δεν μιλούσα μπροστά του. Δεν γελούσα. Δεν είχαμε καμιά επαφή. Μόνο με την κουνιάδα μου και τη συννυφάδα
μου είχα σχέσεις. Η δε πεθερά μου είχε ένα μίσος μαζί μου. Αν λουζόμουνα, μου έλεγε γιατί λούστηκα. Αν
χτενιζόμουνα, έλεγε γιατί χτενίστηκα. Μια ζήλια, μια
κακία μαζί μου. Εγώ λες και δεν ήμουν εκεί. Η κουνιάδα μου την μάλωνε.
Στην αδελφή μου δεν έγραφα τίποτα. Η τύχη μου η κακιά δεν με άφηνε να χαρώ ούτε τον μόνο άνθρωπο που
είχα στον κόσμο. Δεν περνά πολύς καιρός και έρχεται
στον Δάσκαλο του χωριού μια εφημερίδα πού έγραφε
«Η Κατερίνη Νικολάου Πολίτη έπεσε από το μπαλκόνι
του καπνοβιομήχανου Γιαννουκάκη και σκοτώθηκε.
Πιθανόν να την κυνήγησε ο γιος του, γιατί είχε πολλά γδαρσίματα στο πρόσωπο και στον λαιμό».
Σκεφτείτε όταν το άκουσα... Τι έπαθα δεν ξέρω να
το εκφράσω. Μέσα στα κλάματα και τις φωνές που
έκανα, είπα ένα τραγούδι:
Έμεινα πλέον έρημη σαν το ξερό ποτάμι
που του στερεύουν τα νερά και μένουν πέτρες και άμμη.
Όλο το χωριό ήτανε στο σπίτι. Τότε έπεσα στην αγκαλιά του παλικαριού και είπα «Εσένα μόνον έχω». Βάλσαμο στον πόνο μου δεν υπήρχε. Μόνον αυτόν που
αγκάλιασα. Έτσι αισθάνθηκα και το έκανα.
Έκτοτε πέρασε ένας χρόνος. Εγώ δεν μπορούσα να
το χωνέψω. Την νύκτα είχα εφιάλτες. Πώς να το κάνω,
ήταν για μένα μεγάλο χτύπημα. Καλά λένε όμως «ο
χρόνος γιατρεύει».
Μετά δύο χρόνια άρχισαν οι χωριανοί να του λένε
«Μιχάλη, πρέπει να παντρευτείς πια». Ένας τσέλιγκας
του χωριού τού είπε: «Μωρέ συ, αν δεν πάρεις την κοπελιά, θα σε σκοτώσω». Αυτός που του είπε ότι θα τον
σκοτώσει ήτανε Κρητικός.
Ήθελε ο καημένος να παντρευτούμε, αλλά έκανε ο
αδελφός του κουμάντο. Όλα τα εισοδήματα τα πουλούσε και τα έβαζε στην τσέπη.
Ένας χωριανός παράτησε την περιουσία του και έφυγε, γιατί μαλώνανε με έναν Κρητικό. Τότε πήγε ο Μιχάλης στον Οργανισμό και ζήτησε να πάρω εγώ την περιουσία. Μου ανήκε, επειδής δεν είχε άλλον κληρονόμο.
Σε λίγους μήνες μάς ειδοποιήσανε να πάω εγώ να υπογράψω, για να πάρω την περιουσία. Πήγα, υπέγραψα
«Αγγελική Νικολάου Πολίτη εκ Φώκαιας Σμύρνης».
Μου δώσανε 140 ρίζες ελιές, ένα χωράφι, ένα αμπέλι,
δύο κομμάτια περιβόλι. Ο δε αδελφός του δεν του έδωσε τίποτα.
Την ίδια χρονιά βγάλαμε 600 οκάδες λάδι. Το πουλήσαμε και ετοιμάσαμε τον γάμο. Φυτέψαμε και το περιβόλι από όλα τα είδη. Φόρτωνε ο καημένος το άλογο
και τα πήγαινε στο λιμάνι, στα καΐκια, και τα πουλούσε. Εκεί γνώρισε έναν καπετάνιο. Τον ρώτησε ο καπετάνιος αν είναι λεύτερος ή παντρεμένος. Του είπε ο Μιχάλης:
«Τώρα ετοιμάζομαι για να παντρευτώ».
Τότε είπε ο καπετάνιος:
«Εγώ θα γίνω κουμπάρος. Θέλεις;»
«Πώς δε θέλω».
«Στο άλλο ταξίδι θα είσαι έτοιμος και θα με πάρεις,
να πάμε στο χωριό, να σε στεφανώσω».
Ήλθε ο καημένος και μου τα είπε όλο χαρά. Τέλος
πέρασαν οι μήνες, ήλθε ο καπετάνιος, έγινε ο γάμος.
Όταν έφυγε ο κουμπάρος, μας είπε:
«Θα φροντίσω να σε βάλω στο λιμάνι, να φύγεις από
το χωριό».
Όλα καλά, μα η πεθερά μου δεν μπορούσε να καταλάβει ότι πάντρεψε τον γιο της και θα έμενε με την γυναίκα του. Κάθε μέρα μάλωνε με τον γιο της ότι «πήρες την γυμνή και την έφερες και δεν σκέφτηκες την
αδελφή σου». Ενώ είχε πιο μικρό γιο. Αλλά τα έλεγε όλα
στον Μιχάλη.
Εγώ καθόμουνα σε μια γωνιά χωρίς κανένα δικαίωμα
σε αυτό το σπίτι. Έλεγα: «Μόνη μου πού να πάω, τι
19
Ένωσις
να κάνω». Καλά όλα που έφυγε και από το σπίτι και
καθότανε στην αδελφή της, η δε κουνιάδα μου έμεινε κοντά μας. Πήγαινε ο άντρας μου να την πάρει και δεν ερχότανε. Τέλος είπαμε σε μια θεία του, που είχε ένα σπιτάκι, να μας το δώσει να καθίσομε. Είπε η θεία του να
το πάρουμε. Κουβαλήσαμε τα πράγματά μας ‒ ένα κρεβάτι, ένα μπαούλο, το πάπλωμά μας, δύο κουρελούδες
και τίποτε άλλο.
Ήλθε η θεία του και μας έφερε μια πήλινη κατσαρόλα, δύο πιάτα, δύο πιρούνια, κουτάλια. Από το λάδι
που κρατήσαμε για να τρώμε, γέμισε ένα δοχείο και το
πήγε στο Ρέθυμνο και το πούλησε και αγόρασε διάφορα: αλεύρι, μακαρόνια, φασόλια και άλλα. Την άλλη
μέρα ζύμωσα πέντε ψωμάκια, άναψα τον φούρνο, έβαλα και πατάτες για να κάνομε σαλάτα.
Η κουνιάδα ερχότανε, αλλά δεν μπορούσε να μας φέρει τίποτε, γιατί τα είχε όλα ο μεγάλος. Μετά άρχισε ο
καημένος και έκοβε άγρια ξύλα και έκανε καμένα κάρβουνα και τα πήγαινε στην αποθήκη του κουμπάρου
μας. Ο αδελφός του κουμπάρου τα πλήρωνε. Από αυτά τα ψώνια έλεγα στον άνδρα μου «Πήγαινε και στην
μητέρα σου». Προπαντός καφέ ή ζάχαρη, γιατί έπινε
πολύ καφέ.
Ξέχασα να γράψω ότι, πριν παντρευτούμε, έλεγε τον
γιο της να με πάει υπηρέτρια, να κάνω τα πράγματά
μου. Μα ο γιος δεν το δέχτηκε. Αυτά που γράφω δεν είναι πιθανολογίες. Τα έχω περάσει όλα. Μέσα μου έχουν
μείνει αποθέματα και με το παραμικρό κλαίω.
Οι πληγές δεν κλείνουν εύκολα, τόσα που πέρασα και
μικρό παιδί που ήμουν. Σε λίγες μέρες ήλθε ο κουμπάρος και άρχισε να φτιάχνει τα χαρτιά για να τον
βάλει στο Σωματείο. Εγκρίθηκαν τα χαρτιά, γιατί ήταν
μικρός. Εκείνο τον χρόνο κάνανε εκλογές. Ο Μιχάλης
ψήφισε και αυτός και βγαίνει πρώτος.
Μπήκε στην δουλειά. Εγώ έμεινα στο χωριό, γιατί
ήμουν έγκυος. Κάθε μέρα έφευγε στην δουλειά και το
βράδυ ερχότανε. Ήτανε το χωριό κοντά.
Ήρθε ο καιρός, γέννησα, και μετά νοικιάσαμε σπίτι
στο Ρέθυμνο και κατέβηκα κι εγώ με το μωρό. Νοίκιασε ένα σπίτι με 25 δραχμές τον μήνα. Φέραμε τα πράγματά μας, τα οποία ήτανε ένα μπαούλο, ένα κρεβάτι
με στρίποδα, δύο κουρελούδες. Αυτό ήτανε και το στρώμα που είχε πολύ λίγα μαλλιά μέσα. Τα κόκαλά μου
πονούσανε στα σανίδια του κρεβατιού. Δεν με νοιάζανε αυτά. Αρκεί που ένιωθα ασφαλισμένη και σίγουρη σε
αυτόν τον άνθρωπο.
Ήτανε πολύ συγκρατημένος και διακριτικός άνθρωπος. Με καταλάβαινε και τον καταλάβαινα. Αρκούσε
η εκτίμηση που είχαμε ο ένας τον άλλον.
Ένα βράδυ μού είπε:
«Αγγελική, αύριο θα έλθει ένα καράβι και θα πάρει πολύ φορτίο. Και όσα πάρω, θα πάμε να ψωνίσομε».
Δεν είχαμε τραπέζι. Τρώγαμε σε μια κούτα. Επίσης καρέκλες και ό,τι χρειάζεται ένα σπίτι.
Ήλθε το καράβι, φόρτωνε μία βδομάδα. Πήρε μερδικό τέσσερις χιλιάδες. Τότε ήτανε πολλά λεφτά.
Πήγαμε, πήραμε κρεβάτι, στρώμα, καρέκλες, καναπέ,
μια πιατοθήκη φορητή με ντουλάπια, τραπέζι με λίγα
πιατικά. Σχεδόν ντύσαμε κάπως το σπίτι και σιγά σιγά παίρναμε ό,τι χρειαζότανε.
Περνούσα πάρα πολύ καλά. Ως για το μωρό μάς έφερε μια ξαδέλφη του μια κούνια καρυδένια με κουβερτούλες, σεντονάκια, μαξιλαράκια και ό,τι άλλο χρειαζότανε η κούνια. Η ζωή μας πήγαινε πολύ καλά.
Σε λίγες μέρες ήλθε άλλο καράβι και θα παίρναμε και
άλλα πράγματα.
Μια μέρα ήλθε η πεθερά μου. Εγώ την περιποιήθηκα
όπως πάντα. Ήλθε ο άντρας μου το μεσημέρι και του είπε ότι ένα παιδί γυρεύει την Σοφία, την κουνιάδα μου.
Ότι είναι καλό παιδί, αλλά θέλει γάμο γρήγορα, γιατί
ήτανε ορφανός και πώς θα την παντρέψω χωρίς τίποτα.
Τότε λέω στον άνδρα μου:
«Μιχάλη, να τα δώσομε τα πράγματα».
Μου λέει:
«Τα δίνεις;
«Ναι, τα δίνω».
Λέει της μάνας του να κατεβεί ο μικρός με δύο ζώα,
να πάρει αυτά πού πήραμε. Ήλθε ο κουνιάδος μου και
τα δώσαμε.
Σε λίγες μέρες ήρθε πάλι ένα βαπόρι και πάλι τα πήραμε τα πράγματα. Η πεθερά μου πια ήτανε όλο ευχές
και έλεγε σε όλους «σαν την Αγγελική δεν είναι καμία». Πέρασα πολλά στα χέρια της, μα ποτέ δεν της
είπα λέξη.
Βαφτίσαμε το παιδί. Μου είπε ο κουμπάρος ό,τι όνομα θέλω εγώ να βγάλομε το παιδί. Του είπα «Θέλω
του πατέρα μου το όνομα, Νικολή». Το βγάλαμε Νικολή. Εγώ πια είχα ξεχάσει λίγο τα περασμένα. Το κοίμιζα
με νανουρίσματα και με τραγούδια.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και μένω έγκυος στο δεύτερο
παιδί. Τα μεγάλωσα μόνη μου, χωρίς κανένανε δικό μου
άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος μου έδωσε όση βοήθεια
έπρεπε στην ορφάνια μου. Στην γειτονιά μάς ζηλεύανε
που ήμασταν τόσο αγαπημένοι. Αν δεν τον ρωτούσα,
δεν γινότανε τίποτα. Και αυτός εμένα.
Έχω παράπονο στον Θεό που δεν με άφησε να χαρώ
την αδελφή μου. Αυτή εμένα και εγώ εκείνη. Και πάλι
τον ευχαριστώ για όλα τα άλλα που μου χάρισε.
Στα επτά χρόνια κάνω και το τρίτο παιδί. Το πρώτο
αγόρι και τα δύο κορίτσια. Το ένα βγάλαμε Μαρία, της
Παναγίας το όνομα, γιατί η Παναγία με φύλαξε στα
όσα πέρασα. Το άλλο το βγάλαμε Παρασκευή, της πεθεράς μου το όνομα.
Ήμασταν μια οικογένεια σωστή και αγαπημένη. Και
τα τρία βγάλανε το Γυμνάσιο. Ο γιος μου έγινε Πρώτος
Καπετάνιος, η Μαρία μου φιλόλογος, η μικρή λογίστρια.
Ευχαριστώ την Παναγία που με βοήθησε να κάνω τα
παιδιά μου όπως μελετούσα.
Όταν γέννησα το πρώτο παιδί, είπα στον άνδρα μου:
«Αν κάνομε και άλλα παιδιά, τι θα γίνουνε σε τούτο το
χωριό, με δέκα οικογένειες;» και μού είπε «Εμείς δεν
έχομε δυνάμεις για σπουδές». Και όλη νύκτα δεν κοιμήθηκα, το τι πρέπει να κάνω. Το δε πρωί, μου είπε
«Γιατί απόψε ήσουν ανήσυχη;» και του είπα «Γι’ αυτό που μου είπες. Εγώ σκέφτηκα πολύ και σου απαντώ:
Εσύ μου δίνεις τα λεφτά κι εγώ θα τα αναλάβω. Θέλω
να ζήσουν τα παιδιά μας καλύτερα από μας». Μου
απάντησε «Πολύ καλά».
Όταν ο καιρός πέρασε λίγο, του είπα «Θέλω να πάρω ένα φόρεμα» και μου είπε «Αφού ήθελες σπουδές».
Αυτό με πείραξε πολύ. Δεν του απάντησα. Τέλος πέρασε
ο καιρός. Βγάλανε τα παιδιά το Γυμνάσιο, ήλθανε στην
Αθήνα, έδωσαν εξετάσεις. Πήρε ο Νίκος το δίπλωμα
του Τρίτου Καπετάνιου, η Μαρία δίνει και μπαίνει με
υποτροφία φιλόλογος.
Τότε μου είπε: «Περπατώ μια πιθαμή από την γη ψηλά». Εγώ δεν το κατάλαβα. Του λέω «Τι θα πει αυτό;» και μου είπε: «Έχω γιο καπετάνιο και [κόρη] καθηγήτρια».
Δεν ήταν ότι δεν ήθελε, αλλά φοβότανε το χρέος. Νόμιζε ότι θα χρεωνόμασταν. Αλλά δουλέψαμε και οι δύο
πάρα πολύ. Εκείνος στην δουλειά του και εγώ στην περιουσία. Έφευγα το πρωί με τα πόδια δύο ώρες δρόμο
και μάζευα ελιές ως το βράδυ. Γύριζα το βράδυ σπίτι
μου φορτωμένη πατάτες, κρεμμύδια, ροδάκινα, πορτοκάλια, μανταρίνια. Τα είχαμε όλα στο χωριό σε ένα μικρό σπιτάκι.
Να πάω να βγάλω το λάδι στο άλλο χωριό. Δεν μας
έλειπε τίποτα. Σε αυτόν τον κόσμο που γεννηθήκαμε,
πρέπει να τα αντέξομε και τα καλά και τα κακά. Εμένα η καρδιά μου είναι βαμμένη από τα πολλά που πέρασα. Αλλά τον κόσμο τον βρήκα μόνη μου και ανέβηκα σε όλες τις ανηφοριές που συνάντησα. Δεν παρασύρθηκα πουθενά.
Θα γράψω ένα ποιηματάκι που μου ταιριάζει.
Παραπονούμαι στον Θεό τι άδικα που κρίνει.
Αλλού λυπάται και πονεί και αλλού βάσανα δίνει.
Αν πεθάνω και υπάρχει άλλη ζωή, που λένε, θα το πω
στον Θεό. Και πάλιν τον ευχαριστώ που δεν με άφησε
να παρασυρθώ σε κακό δρόμο. Είχα την δύναμη την
εσωτερική και τα ξεπέρασα όλα μόνη μου. Έδωσα στα
παιδιά μου μια στήριξη. Αυτό πρέπει να κάνει ο κάθε
γονιός. Θυμάμαι πάρα πολλά να γράψω, αλλά δεν αντέχω να επανέλθω σε αυτόν τον κόσμο που πέρασα. Συγχωρώ αυτούς που με μεγάλωσαν και τον Θεό.
Η ζωή μου, η ψυχή μου, η καρδιά μου είναι τα παιδιά
μου μόνο και μόνο.__
20
Έρχεται δύσκολο φθινόπωρο,
κουμπάροι. Ύψωσε κι αυτός ο Αναστασιάδης τις πατριωτικές φανφάρες,
για να μας κυλήσει πιο εύκολα στον
βούρκο. Αντίσταση τώρα.
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ
«Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει»
Το απόλυτο κενό. Μπορώ να αφήσω τη στήλη μου
άδεια, αλλά ποιος θα το καταλάβει; Επιχειρώ, λοιπόν,
να ομολογήσω τα ανομολόγητα.
15 Ιουλίου. Το πρωί ακούστηκαν οι σειρήνες. Και
στις 20 θα ξανακουστούν. Αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Γιατί ο 20χρονος που νοσηλεύεται σε κρίσιμη
κατάσταση, διασωληνωμένος στο Νοσοκομείο Λάρνακας, με εγκαύματα από βόμβα μολότωφ, είναι θύμα…
ποδοσφαιρικών συγκρούσεων.
«Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει», λοιπόν. Κι
από κοντά η Κύπρος. Μη και χάσει τέτοιο κελεπούρι.
Και την ίδια ώρα δεν είναι καν τρύπια η στέγη της
παράγκας μας. Άστεγοι είμαστε και δεν το ομολογούμε (ή μπορεί και να μην το βλέπουμε, να μην το καταλαβαίνουμε…). Σιωπή.
Διαβάστε το ως το τέλος. Σας παρακαλώ, διαβάστε
το ως το τέλος. Φωναχτά. Ακούγοντας μόνο τη δική
σας φωνή.
Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία
Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες
Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί
την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
Κι ο χαφιές που μας ακολουθεί.
Ελεεινά εξελίχθηκε και ο Νιόνιος. Και η Ελλάδα. Και
η Κύπρος. Και οι κάτοικοι αμφοτέρων. Και μπορεί
πια ο χαφιές να μη μας ακολουθεί, αλλά ο άλλος, αυτός που φέρουμε εντός μας, είναι πολύ χειρότερος.
Καληνύχτα.
ΒΡΕΙΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
Aνάμεσα σ’ αυτές τις δύο φωτογραφίες, υπάρχουν 13.867 διαφορές και μία μόνο ομοιότητα.
Βρείτε ή πάνω από 10.000 διαφορές
ή τη μία ομοιότητα και κερδίστε το δικαίωμα
να δέρνετε τον Χριστόφια τρεις φορές
την ημέρα για τα επόμενα τρία χρόνια.
27 Ιουλίου 2013
Ένωσις
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΙΕΡΗ
Τελικά δεν είναι μόνο οι εξ Ελλάδος διανοούμενοι
που ζηλεύουν και τα βάζουν με τον καθηγητή Μιχάλη Πιερή. Τώρα, η αγράμματη βουλευτίνα του
ΑΚΕΛ, η παρουσιάστρια που έγινε με την αξία της
και όχι με ξένες πλάτες πολιτικός ολκής, αποφάσισε να ρίξει τα μαλλιά της πίσω και να κατηγορήσει
τον Μιχάλη Πιερή για συσσώρευση πλούτου χωρίς
τους απαραίτητους ελέγχους από την πολιτεία. Αυτή είναι μια πάγια πολιτική των ΑΚΕΛικών: Όταν
δεν έχουν κάτι σοβαρό και πολιτικό να σου προσάψουν, αρχίζουν το ψου ψου για τα οικονομικά
σου και τα επιδόματα που παίρνεις, ωσάν αυτά να
είναι παράνομα. Το ΑΚΕΛ, επειδή ακριβώς δεν
ελέγχει απολύτως το Πανεπιστήμιο Κύπρου, θέλει
τώρα να μας βγάλει όλους τους καθηγητές σκάρτους, κλέφτες και χαραμοφάηδες. Όμως εμείς γνωρίζουμε καλύτερα. Ο Μιχάλης Πιερής δεν είναι ένας
απλός καθηγητής. Είναι ο καθηγητής που σχεδόν
καθημερινώς χύνει το αίμα του για την Κύπρο μας,
είτε βρίσκεται στην Αυστραλία είτε στη Σικελία είτε στην Ιταλία είτε ακόμη και στην Τουρκία. Είναι
ο Μιχάλης Πιερής, κυρία Χαραλαμπίδου, που ενισχύει την κρατική μας οντότητα στο εσωτερικό και
στο εξωτερικό. Είναι ο Πιερής που φροντίζει τις
φοιτήτριες για να γίνουν καλές πρέσβειρες της Κύπρου μας όταν τελειώσουν από το πανεπιστήμιο,
και ΟΧΙ εσύ. Είναι ο Πιερής που μοχθεί νυχθημερόν
για να προβάλει το έργο του και κατ’ επέκτασιν
τον ελληνικό πολιτισμό σε όλα τα μήκη και πλάτη
της υφηλίου. Εσείς, πέστε μας, κυρία Χαραλαμπίδου, πόσα ποιήματα γράψατε και πόσες φορές
απαγγείλατε τα ποιήματά σας στα μεγάλα φόρα
του κόσμου; Είναι ο Πιερής που ιδρώνει για να μάθει η πανεπιστημιακή κοινότητα του κόσμου πού
βρίσκεται η Κύπρος μας, η Αξιοθέα και, φυσικά, ο
σκύλος του. Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι ο σκύλος
του είναι ένα ασήμαντο ζωάκι, όμως πέφτεις έξω.
Ξεχνάς πως οι ξένοι λατρεύουν τα σκυλιά. Ξεχνάς
πως οι ξένοι έχουν φιλοζωική συνείδηση και πολλοί
ξένοι έχουν ακριβώς ενδιαφερθεί για το πρόβλημά
μας εξ αιτίας αυτού του συμπαθέστατου σκύλου.
Κάτω τα χέρια, λοιπόν, απ’ τον Πιερή. Τι κι αν
παίρνει κάποια επιδόματα; Πώς, δηλαδή, θα ταΐσει
το σκυλί του και τους συνεργάτες του στον σκληρό
και άνισο αγώνα εναντίον των εχθρών του και του
τόπου μας; Γιατί, δηλαδή, να δικαιούται έξοδα παραστάσεως ο Κυρμίτσης και όχι ο Πιερής; Γιατί να
μην παίρνει και ο σκύλος του ένα επίδομα. Άλλα
ζώα έχουν λάβει επιδόματα, όπως ο γάρος της
Έρσης, γιατί να μη δικαιούται και ο σκύλος του
Πιερή;
Εμείς, φυσικά, γνωρίζουμε τα κίνητρά σας και
τους πληροφοριοδότες σας. Ο Παπαλεοντίου που
σας ενημερώνει για τα τεκταινόμενα στο πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να πάρει κανένα ΝΟΜΠΕΛ,
όσο συμπαθητικός και αν εμφανίζεται, ενώ ο Πιερής τουλάχιστον θα προταθεί και θα τιμήσει τη μικρή μας Κύπρο. Άσε που μετά τον Χαραλαμπίδη θα
είναι το επόμενο, άξιο αυτήν τη φορά, αντεπιστέλλον μέλος της αθηναϊκής Ακαδημίας. Εσύ απλώς
θα περνάς απ’ έξω από την Ακαδημία και ο κόσμος θα λέει: «Μα ποια είναι αυτή η ψυχρή, ανέραστη Κύπρια; Μήπως είναι αυτή που ο Πιερής
απέρριψε; Μήπως είναι αυτή που αλλού την τρώει
και αλλού κνήθεται;»*
*Λαϊκή παροιμία που χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε ένα άτομο που δεν λέει ξεκάθαρα αυτό
που το ενοχλεί. Για παράδειγμα, την Χαραλαμπίδου τρώει την ο κώλος της τζιαι κνήθει την μούττην της επιδεικτικά. Κνήσε, κόρη μου, τον κώλον σου!
ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΚΟΣ
Θήλυ
«Άμα θες να ξέρεις, δεν σ’ αγάπησα», διατείνεται
η ταλαίπωρη, θηλυπρεπής φωνή του εποχικού αοιδού· κι εγώ –που δεν προλαβαίνω να σκουπίσω
τις χερούκλες μου, καθώς καταγίνομαι με τις σαπουνάδες και τα πιατικά στο μαγαζί, για να κλείσω το ραδιόφωνο ή ν’ αλλάξω σταθμό ή απλώς
να το σπάσω– υπόκειμαι τον βιασμό των παράταιρων ινδαλμάτων μου.
Μεγάλωσα με τον Κούρκουλο και την Καρέζη.
Αρσενικό, θηλυκό. Δυσκολεύομαι να επιτρέψω σε
οτιδήποτε άλλο να εμφιλοχωρήσει εις τα ενδότερα των απωθημένων μου. Όταν αίφνης διαισθάνθηκα την άκρως φασιστική απόπειρα του τρίτου
φύλου να εισβάλει με το έτσι και το θέλω στην
καθημερινότητά μου μέσω της τηλοψίας, τσακώθηκα με συγκεκριμένες εκφάνσεις τής κωλοσυσκευής και τέρμα. Και τώρα, που το κουνιστό
τσίρκο έχει γίνει καθεστώς, φαντάζω ανέστιος και
πένης.
Τι απέγιναν τα θηλυκά; Αυτά που μας είχαν
ανάγκη και που δεν το θεωρούσαν έγκλημα καθοσιώσεως να το δείξουν. Αυτά που δεν οδηγούσαν τα γαμημένα τα κυβικά του μπαμπάκα τους,
νομίζοντας πως αυτό ήταν και τελείωσε. Αυτά που
μαγειρεύανε κι ήτανε το ίδιο καλά και στην κουζίνα και στο κρεβάτι. Αυτά που δεν νοιάζονταν
μόνο για τις παρανυχίδες και το μουνί τους. Αυτά που κάναν το αρσενικό να αισθάνεται αρσενικό και όχι πιστωτική κάρτα ή έπιπλο. Αυτά που
δεν βάφονταν για να βγουν στην παραλία. Αυτά
που πρόσεχαν λιγότερο τα κιλά τους –στρατηγικώς κατανεμημένα, για να ξηγούμαστε...– από το
βάδισμά τους.
Τι παναπεί «άμα θες να ξέρεις, δεν σ’ αγάπησα»; Πού στον διάολο κρύφτηκε η τεστοστερόνη;
Εκεί όπου έχωσε την κεφάλα του, καταδιωκόμενο, το φιλότιμο; Ο νταλγκάς; Το ντέρτι; Το βάσανο; Η καύλα; Γιατί το αρσενικό καθίσταται πια
ανίκανο να πει «Χαράματα η ώρα τρεις θα ’ρθω
να σε ξυπνήσω» ή «Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής»; Θα κάνουμε κι αυτό το
χατίρι στους διαφημιστές των πολυεθνικών που
μας θέλουν ντελικάτα υποκατάστατα που πασαλείβονται κρέμες νυκτός; Μήπως οφείλουμε πλέον να διδάξουμε στα αποχαυνωμένα από υπερβολική δόση MTV βλαστάρια μας πως είναι εντελώς φυσιολογικό το να χαριεντίζεται το κάθε ξεκωλοπουσταριό δίπλα στο κάθε ξανθοξέκωλο των
πορνοκάναλων της νήσου των αγίων και της μητρός
πατρίδος; Ή μήπως οφείλουμε να εμποδίσουμε
όλη αυτή τη χαρούμενη ομήγυρη να τα συντροφεύει –χα χα χα και χου χου χου– και να τους
διαμορφώνει και «άποψη»;
Έλα, Tom. «Got no time for the corner boys down
in the street makin’ all that noice. Don’t want no
whores on eighth avenue ’cause tonight I ’m gonna
be with you». Συνέχισε, Νίκο. «Αύριο πάλι θα
’ρθω να σε βρω. Κρίμα που δεν με πιστεύεις. Κρίμα που μ’ αφήνεις μόνον μου να ζω».
Βελούχης Αρειώτης
27 Ιουλίου 2013
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΜΑΤΑ. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΣΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
Η άλλη
21
Ένωσις
Η παρακαταθήκη της γλώσσας
«Όταν οι εχθροί σού γκρεμίζουν
όλες τις επάλξεις και τα κάστρα,
εσύ μην απελπίζεσαι, αλλά κοίτα
και άκου τι γίνεται με τη γλώσσα.
Αν η γλώσσα έχει παραμείνει
ανέπαφη, μη φοβάσαι».
Ο Στέφανος Νεμάνια1 απευθύνει
στον γιο του, Ράστκο Σάββα,
ένα κείμενο-ύμνο στη δύναμη
της γλώσσας και τη σημασία της
για την ίδια την ύπαρξη
ενός λαού και ενός έθνους.
Πρόσεξε, αγαπητό μου τέκνο, τη γλώσσα όπως την πατρίδα σου. Μια λέξη
μπορεί να χαθεί, όπως μια πόλη, όπως
η χώρα, όπως η ψυχή. Τι γίνεται όμως
όταν ο λαός χάνει τη γλώσσα, τη χώρα, την ψυχή του;
Μην πιάνεις ξένη λέξη στο στόμα σου.
Αν πιάσεις ξένη λέξη στο στόμα σου,
να ξέρεις ότι δεν την κατέκτησες, αλλά
ότι αποξενώθηκες από τον εαυτό σου.
Καλύτερα είναι για σένα να χάσεις τη
μεγαλύτερη και την ισχυρότερη πόλη
της χώρας σου, παρά την πιο μικρή και
την πιο άγνωστη λέξη της γλώσσας σου.
Οι χώρες και τα κράτη δεν κατακτιώνται μόνο με τα σπαθιά, αλλά και
με τις γλώσσες. Να ξέρεις ότι ο εχθρός
σ’ έχει τόσο περισσότερο κυριεύσει και
κατακτήσει, όσο σου έχει σβήσει τις λέξεις και τις έχει εξαφανίσει.
Ένας λαός που έχει χάσει τις λέξεις
του παύει να είναι λαός.
Υπάρχει, τέκνο μου, μια αρρώστια
που ενσκήπτει στη γλώσσα, όπως μια
επιδημία στο σώμα. Θυμάμαι τέτοιες
επιδημίες και εφιάλτες της γλώσσας.
Αυτό συμβαίνει συχνότατα στα χείλη
του λαού, στις επαφές ενός λαού μ’
έναν άλλον, εκεί όπου η γλώσσα ενός
λαού σβήνει εξαιτίας της γλώσσας ενός
άλλου λαού.
Δύο λαοί, αγαπημένε μου, μπορούν
να υπάρχουν και να ζουν εν ειρήνη. Δύο
γλώσσες όμως δεν μπορούν ποτέ να ειρηνεύσουν. Δύο λαοί μπορούν να ζήσουν με τη μεγαλύτερη ειρήνη και αγάπη, αλλά οι γλώσσες τους μόνο να μάχονται μεταξύ τους μπορούν. Όποτε
δύο γλώσσες συναντιώνται και αναμειγνύονται, είναι σαν δύο στρατοί σε
μάχη ζωής και θανάτου. Όσο σ’ αυτήν
τη μάχη ακούγεται και η μία και η άλλη γλώσσα, η μάχη είναι ισόπαλη. Όταν
αρχίζει όλο και περισσότερο και όλο
πιο δυνατά ν’ ακούγεται μία από τις
δύο, αυτή θα υπερισχύσει. Τελικά
ακούγεται μόνο μία. Η μάχη έχει
ολoκληρωθεί. Έχει εξαφανιστεί μια
γλώσσα, έχει εξαφανιστεί ένας λαός.
Μάθε, παιδί μου, ότι αυτή η μάχη
ανάμεσα στις γλώσσες δεν διαρκεί μία
μέρα ή δύο, όπως η μάχη ανάμε-
σα στους στρατούς, ούτε μία ή δύο χρονιές, όπως ο πόλεμος ανάμεσα στους
λαούς, αλλά έναν αιώνα ή δύο, και ότι
για τη γλώσσα είναι το ίδιο ένα μικρό
μέτρο χρόνου, όπως για τον άνθρωπο
μία ή δύο στιγμές. Γι’ αυτό, τέκνο μου,
είναι καλύτερα να χάσεις όλες τις μάχες και τους πολέμους, παρά να χάσεις
τη γλώσσα σου. Μετά από μια χαμένη
γλώσσα δεν υπάρχει λαός.
Ο άνθρωπος μαθαίνει τη γλώσσα του
σε μια χρονιά. Δεν την ξεχνάει όσο είναι ζωντανός. Ο λαός δεν την ξεχνάει
όσο υπάρχει. Την ξένη γλώσσα ο άνθρωπος τη μαθαίνει επίσης σε μια χρονιά. Τόσο του επιτρέπεται ν’ απαρνηθεί τη γλώσσα του και ν’ αρπάξει την
ξένη. Αγαπητό μου τέκνο, αυτό είναι
τούτη η επιδημία και η καταστροφή
της γλώσσας, όταν ένας-ένας οι άνθρωποι αρχίζουν ν’ απαρνούνται τη
γλώσσα τους και ν’ αρπάζουν την ξένη, είτε τους είναι για καλύτερο, είτε
εφιάλτης.
Κι εγώ, τέκνο μου, μεταχειρίστηκα
στις εκστρατείες μου τη γλώσσα σαν
το πιο επικίνδυνο όπλο. Κι εγώ άφησα
επιδημίες κι εφιάλτες στις γλώσσες
τους μπροστά από [; λέξη δυσανάγνωστη στο χειρόγραφο] μου. Κατά
τις πολιορκίες και πολύ μετά έστειλα
τσομπάνηδες, χωριάτες, τεχνίτες και
νομάδες να πλημμυρίσουν τις πόλεις
και τα χωριά τους σαν υπηρέτες, δούλοι, έμποροι, ληστές, πόρνοι και πόρνες.
Οι πολέμαρχοί μου και οι [; λέξη δυσανάγνωστη στο χειρόγραφο] έφτασαν στο μισό της κατακτημένης χώρας
και των πόλεων. Περισσότερο κατέκτησα τα βασίλεια με τη γλώσσα παρά
με το ξίφος.
Πρόσεξε, τέκνο μου, τους αλλόγλωσσους. Έρχονται απαρατήρητοι, δεν ξέρεις πότε και πώς. Σου υποκλίνονται
και σου κρύβονται σε κάθε βήμα. Κι
επειδή δεν ξέρουν τη γλώσσα σου, σε
κολακεύουν και σε καλοπιάνουν, όπως
το κάνουν τα σκυλιά. Ποτέ μ’ αυτούς
δεν ξέρεις τι σκέφτονται, ούτε μπορείς
να ξέρεις, διότι συνήθως σιωπούν. Αυτοί είναι που έρχονται πρώτοι να ανιχνεύσουν πώς είναι η κατάσταση και
προδίδουν στους άλλους, και να τους
μπροστά σου να έρπουν μες στη νύχτα
σε αδιάσπαστες σειρές, σα μυρμήγκια
όταν βρίσκουν τροφή. Μια μέρα ξημερώνεις περικυκλωμένος από ένα σωρό
αλλόγλωσσους απ’ όλες τις πλευρές.
Γίνονται όλο πιο θορυβώδεις κι εκκωφαντικοί. Τώρα δεν παρακαλούν πια,
ούτε ζητιανεύουν, αλλά απαιτούν και
αρπάζουν. Κι εσύ μένεις στη δική σου
χώρα, που είναι όμως πια ξένη. Δεν
έχεις άλλη λύση από το να τους διώξεις ή να φύγεις, ό,τι σου φαίνεται πιο
εφικτό.
Σε μια χώρα που την κατακτούν έτσι
οι αλλόγλωσσοι, δεν πρέπει να στείλει
κανείς στρατό. Ο στρατός τους φτάνει
εκεί να πάρει ό,τι κατέκτησε ήδη η
γλώσσα.
Η γλώσσα είναι, τέκνο μου, ισχυρότερη από οποιαδήποτε έπαλξη. Όταν
οι εχθροί σού γκρεμίζουν όλες τις επάλξεις και τα κάστρα, εσύ μην απελπίζεσαι, αλλά κοίτα και άκου τι γίνεται με
τη γλώσσα. Αν η γλώσσα έχει παραμείνει ανέπαφη, μη φοβάσαι. Στείλε
κατασκόπους και εμπόρους να πάνε
βαθιά μες στα χωριά και τις πόλεις και
ν’ ακούνε. Εκεί όπου αντηχεί η λέξη
μας, εκεί όπου ακόμη ο λόγος και όπου
ακόμη, σαν παλιό χρυσό νόμισμα, κυκλοφορεί η λέξη μας, μάθε, τέκνο μου,
ανεπιφύλακτα ότι αυτό είναι ακόμη το
κράτος μας, όποια και να ’ναι η κυβέρνησή του. Οι τσάροι αλλάζουν, τα
κράτη καταρρέουν, αλλά η γλώσσα και
ο λαός είναι αυτά που σου μένουν, κι
έτσι το κατακτημένο μέρος της χώρας
και του λαού αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει πάλι στη γλωσσική του κοιτίδα και στον λαό των προγόνων του.
Να θυμάσαι, τέκνο μου, ότι κάθε κατάκτηση και απώλεια δεν είναι τόσο
επικίνδυνη για τον λαό, όσο είναι επικίνδυνη για τη γενιά. Αυτές μπορούν
να βλάψουν μόνο μια γενιά, αλλά όχι
ένα λαό. Ο λαός αντέχει περισσότερο
στον χρόνο, τέκνο μου, από τη γενιά
και από κάθε κράτος. Αργά ή γρήγορα
ο λαός θα ενωθεί, όπως το νερό, μόλις
το χωρίζουν τα φράγματα που το διασπούν. Και η γλώσσα, τέκνο μου, η
γλώσσα είναι τούτο το νερό, πάντοτε
ίδιο και από τις δυο πλευρές του φράγματος, που –σα γαλήνια και ισχυρή δύναμη που διαβρώνει τα φράγματα– θα
ενώσει πάλι τον λαό σε μια πατριά και
ένα κράτος.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΕΜΑΝΙΑ,
Παρακαταθήκες προς τον γιο μου
Αναδημοσίευση από
το περιοδικό Τετράδια
(Μετάφραση από τη Σερβική:
Δημήτρης Γ. Πεταλάς)
1 Στέφανος Α΄ Νεμάνια (1113-1199): μέγας
ζούπανος (πρίγκιπας) των Σέρβων, ιδρυτής
της δυναστείας των Νεμανιδών και του σερβικού βασιλείου. Το 1196 παραιτήθηκε από
τον θρόνο υπέρ του γιου του (ονόματι επίσης Στεφάνου) και εκάρη μοναχός με το
όνομα Συμεών στη μονή Στουντένιτσα (της
οποίας ήταν και ιδρυτής)· μόνασε κατόπιν
στη μονή Χιλιανδαρίου, στον Άθω, την οποίαν επανίδρυσε (με χρυσόβουλλο του αυτοκράτορα Αλεξίου Γ΄) μαζί με τον μικρότερο
γιο του –και ήδη μοναχό– Σάββα (κατά κόσμον Ράστκο). Και ο Συμεών και ο Σάββας
έχουν ανακηρυχθεί άγιοι· ο Σάββας είναι
μάλιστα ο πρώτος αρχιεπίσκοπος της Σερβικής Εκκλησίας και εθνικός άγιος των Σέρβων. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Σερβία,
κατέκαυσαν και διέσπειραν τα οστά του.
Ο αχάπαρος τζιαι ο Γρίβας
Ρε αχάπαρε, εν σε κανεί που εγλύτωσες την άμεσην προφυλάκισην για τα
εγκλήματά σου στο Μαρί, άρχισες πάλε να συμπεριφέρεσαι σαν τον γάδαρον. Πρόσφατα έκαμες τζιαι πολιτικήν ανάλυσην τζιαι έφκαλες συμπέρασμαν πως ο Χάσικος της κυβέρνησης τζιαι του Συναγερμού εν ο συνεχιστής του Γρίβα. Δεν σε κρίνω για
το πολιτικόν σου κριτήριον, αλλά για
την ανικανότητάν σου να κρίνεις σωστά. Πιάσ’ το πτυχίον σου, εάν έσιεις, ρε Χριστόφκια, τζιαι σσιίσ’ το
μες στην πλατείαν Ελευθερίας να σε
δει ούλλος ο κόσμος. Εν κάμνεις, γιε
μου, για πολιτικές αναλύσεις ούτε
έσιεις πολιτικήν σκέψην για να κάμεις
έτσι παρομοίωσην. Ο Γρίβας έκαμεν
έναν ολόκληρον λαόν γάρων, τεμπέληων τζιαι καταϊσιεμμένων να νιώσει
περήφανος τζιαι να εξεγερθεί τζιαι να
κάμει έναν αγώναν που εζηλέψαν ούλλοι οι λαοί του κόσμου, εκτός που
εσάς, τους γάρους που ακόμα ζιείτε
σε άλλον πλανήτην. Ο Χάσικος εν
ημπορεί να κουμαντάρει δέκα υπαλλήλους του στην Αλήθειαν, τζι εσύ συγκρίνεις τον πλέον νεοκύπριον του
ΔΗΣΥ με τον Γρίβαν; Αντράπου λλίον!
Άμαν δεις τον συνεχιστήν του Γρίβα, εν
να κλάσεις πατάτες τζιαι εσού τζιαι
ο Χάσικος. Εν να σου βάλλουν ενέσεις
για να συνέλθεις τζιαι εν να φωνάζεις
«τζι άλλην τζι άλλην». Άμαν εμφανιστεί ο νέος Γρίβας εν να βουράς σαν
τον πελλόν στην Χαραυγήν τζιαι στην
Γνώμην να γράψουν πάλε για τρακατρούκες τζιαι μάσκουλα τζιαι ψευτοδιγενήδες τζιαι, κρατώντας σιερούιν
με τον Χάσικον, εν να χορεύκετε τον
χορόν της πέστροφας ώσπου να ξεψυσιήσετε. Άκου ο Χάσικος συνεχιστής του Γρίβα. Τζιαι, για να καταλάβετε, ρε ζοπποακελικούθκια, τούτος ο άθρωπος ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας για πέντε χρόνια. Τούτος
ο άθρωπος ακόμα κάμνει αναλύσεις.
ΕΛΕΟΣ!
Καλά, ρε παιδιά, αυτόν
τον Χριστόφια τι τον εμφανίζουν αυτοί;
Το κόμμα δεν το σκέφτονται;
22
vasosftohopoullos.wordpress.com
27 Ιουλίου 2013
Γιάννης Καλπούζος: Ουρανόπετρα
«Ουρανόπετρα!» μονολόγησε. «Όπως η Αφροδίτη,
που ’πεσε ο σπόρος απ’ τον ουρανό κι εγεννήθηκε
στα κύματα. Ωσάν την Κύπρο! Ουρανόπετρα ένι κι
ετούτη, που ’πεσε στη Μεσόγειο! Κι ο Γερόλεμος κι
εγώ κι ούλοι που ζούμε δαμαί παιθκιά της Ουρανόπετρας είμαστε! Ένι ο θησαυρός μας! Κι όποιος εύρει
τζαι τον προσωπικό του θησαυρό είντα άλλο θέλει στη
ζωή;»
Διαλέγοντας τον τίτλο Ουρανόπετρα για το νέο του
βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ο
Γιάννης Καλπούζος αποφάσισε να μας ταξιδέψει στην
Κύπρο δύο εποχών, του 1570 και του 1880. Ζωγραφίζοντας στον καμβά της ιστορίας, η Ουρανόπετρα είναι ένα
κοινωνιολογικό κατά βάση, όπως προτιμά ο ίδιος να τονίζει, μυθιστόρημα, μέσα στο οποίο διάφορα ιστορικά
γεγονότα ξεδιπλώνονται με τρόπο αριστουργηματικό,
εγκιβωτίζοντας μικρές ιστορίες παράλληλα με τη μεγάλη ιστορία του ελληνικού έθνους.
Η υπόθεση ξεκινά με ένα μικρό χρονικό, αναφερόμενη στο μεταίχμιο που βρίσκει την Κύπρο να μεταβιβάζεται από τους Ενετούς στους Οθωμανούς, ενώ πενήντα
τέσσερις μόνο σελίδες αργότερα μεταφερόμαστε τρεις αιώνες μπροστά, όπου, για ακόμη μια φορά, το ιστορικό
μεταίχμιο βρίσκει το νησί να περνά από τα χέρια των
Οθωμανών στους Άγγλους.
Το «προλογικό», αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι,
χρονικό παρουσιάζει την Κύπρο του 16ου αιώνα και τον
πάροικο Γερόλεμο, μέσα από τα λόγια του οποίου θα
γνωρίσουμε τις βαρβαρότητες που εξελίσσονταν σε αυτήν την ιστορική φάση εις βάρος των Ελλήνων της Κύπρου, καθώς, μέσα σε όλα τα δεινά που εκτυλίσσονται,
ο πρωταγωνιστής ψάχνει να βρει τον θησαυρό που κατά την άποψή του βρισκόταν εκεί που πατούσε της γης
το ουράνιο τόξο, ενώ το ζωνάρι της Αγίας Ελένης ήταν
το κάλεσμα της τύχης του. Βρίσκοντας τον θησαυρό και
μη προλαβαίνοντας να τον συλλέξει, μαζεύει ένα μετάλλινο σβόλο τον οποίον θεωρεί φυλαχτό και, μετατρέποντάς τον σε τέσσερα μικρά φυλαχτά, τα μοιράζει
στους γιους του που δεν θα ξαναδεί. Η μικρή αυτή λεπτομέρεια στην αρχή του βιβλίου, καθορίζει ολόκληρη
την πλοκή τρεις αιώνες αργότερα, όπου στην Κύπρο του
19ου αιώνα και στο Μεγάλο χρονικό η ζωή του Αδάμου
περιτριγυρίζεται γύρω από αυτό το φυλαχτό.
Στο δεύτερο μέρος, που είναι και το μεγαλύτερο του
βιβλίου, ο αναγνώστης θα ταξιδέψει μέσα στα στενά
των Λευκάρων και της Λάρνακας, αντικρίζοντας, μέσα
από την πένα του Καλπούζου, εκκλησίες, καφενέδες,
πλατείες και χαμάμ, αρχοντόσπιτα και καλύβες, ζωγραφίζοντας με αυτόν τον τρόπο και με κάθε δυνατή
λεπτομέρεια το κυπριακό τοπίο της εποχής. Ήθη και
έθιμα, συνήθειες και τρόποι ζωής κάνουν δυνατή την παρουσία τους μέσα από τα προσωπικά βιώματα του πρωταγωνιστή, καθώς ο ίδιος, παιδί της φτώχειας, θα ανακατευτεί με όλο τον κόσμο του νησιού∙ από γνωστούς
πεσβάντηδες και παλικαράδες, μαυροπινακωμένους, καθώς και εμβληματικές ποιητικές μορφές, όπως αυτή του
Βασίλη Μιχαηλίδη, με τον οποίον ο πρωταγωνιστής θα
συζητήσει για θέματα βαθιά που απασχολούν τον εσωτερικό κόσμο του καθενός∙ θα ζήσει απαγορευμένους
έρωτες με πλούσιες κυρίες καθώς και πιο ταπεινές σχέσεις. Ίντριγκες, μυστικά και προκλήσεις δεν θα σταθούν
εμπόδιο στα σχέδια και στα όνειρά του, ούτε στις σχέσεις του με τους δικούς του ανθρώπους. Σχέσεις οικογενειακές και φιλικές, οι οποίες θα δοκιμαστούν όχι λίγες φορές, αφού η φτώχεια από τη μία και ο πόλεμος από
την άλλην θα φέρουν στην επιφάνεια συμπεριφορές και
σκέψεις, που μόνο όταν φτάσει στα άκρα ο άνθρωπος φανερώνει. Ο Αδάμος μας μεταφέρει και στη μητροπολιτική
Ελλάδα, στον Ατυχή Πόλεμο του 1897, καθώς και στους
Βαλκανικούς πολέμους του 1913, παρουσιάζοντας τις
πιο ενδόμυχες σκέψεις κι ανησυχίες του για θέματα πιο
περίπλοκα, όπως πατρίδα, πόλεμος και ειρήνη. Έννοιες όπως παράνομο δίκιο και νόμιμο άδικο, αλαζονεία
κι αξιοπρέπεια θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τον εαυτό του, πραγματοποιώντας έτσι ένα ταξίδι αυτογνωσίας,
στο οποίο ο αναγνώστης θα παρασυρθεί μαζί του.
Αναμφίβολα, μπορούμε να πούμε πως η Ουρανόπετρα είναι το βιβλίο που θα ευχαριστήσει κάθε αναγνώστη, καθώς το μεγάλο αναγνωστικό κοινό του κοινωνικού-ιστορικού μυθιστορήματος θα βρει μια πολύ καλή και
λεπτομερής μελέτη, αλλά και όποιος δεν προτιμά αυτού του είδος τη λογοτεχνία θα μαγευτεί από την εικόνα που φωτογραφίζει ο Καλπούζος, περιγράφοντας την
Ουρανόπετρα της Μεσογείου. Χρησιμοποιώντας τη διάλεκτο της εποχής, μέσα από τους διαλόγους και τα τσιαττιστά, ο αναγνώστης θα έρθει πιο κοντά στους χαρακτήρες του βιβλίου, ανακαλύπτοντας πως οι κυπριακοί
ιδιωματισμοί δίνουν έναν ρομαντισμό που καμμιά καθαρεύουσα δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Εν κατακλείδι, εμείς, ως Ένωσις, θα θέλαμε να τονίσουμε πως ο συγγραφέας, έχοντας το θάρρος της γνώμης του και γνωρίζοντας άπταιστα τα ιστορικά τεκται-
νόμενα, δεν υποκύπτει στους «πολιτικαλκορεκτισμούς»
της δικής μας εποχής, περιγράφοντας τα πράγματα όπως
ακριβώς έχουν κι όχι όπως θα «έπρεπε». Παρουσιάζει
την κυπριακή πραγματικότητα του 19ου αιώνα, που μαστίζεται από κάθε είδους κατακτητές, μέσα από την αιώνια τακτική της Αγγλίας, του διαίρει και βασίλευε. Κάνει ξεκάθαρη τη διαφορά της πατριδοκαπηλίας από τον
πατριωτισμό, καθώς επίσης παρουσιάζει με άκρα παραστατικότητα τον προαιώνιο πόθο των Ελλήνων της
Κύπρου για Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.
Μέσα, λοιπόν, από το βιβλίο-οδοιπορικό του Γιάννη
Καλπούζου, προτείνουμε ανεπιφύλακτα την Ουρανόπετρα, ένα βιβλίο πολλαπλών αναγνώσεων, που θα σας
μαγέψει με τον λυρισμό του σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας
του καθενός, ανακαλύπτοντας μαζί με τον Αδάμο πως
όπου πατούμε είναι δικός μας δρόμος.
Ιλιάνα Κουλαφέτη
ΚΥΚΛΟΦΟΡEI l ΚΥΚΛΟΦΟΡEI l ΚΥΚΛΟΦΟΡEI
ΜΕΡΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
ΜΕ ΠΟΙΟΝ
Xόρευες με τον ήλιο
κείνο τον Aύγουστο.
Mε ποιον να μοιραστώ τα όνειρα,
με ποιον να τραγουδήσω,
με ποιον να σύρω το χορό, σαν πάω στο
πανηγύρι;
Στ’ άφεγγα του αόρατου με ποιον να
περπατήσω
και σαν ακούω θρήνους κι αντίθρηνους
σε ποια αγκαλιά να πέσω;
Kαι πάνω στο χορό χάθηκες
όπως όλα τα θαύματα.
Και σου φωνάζω
της σιωπής τον κόμπο λύσε.
Η καρδιά μου δίψασε,
σε τούτο το καρτέρι
φοβάμαι τον καιρό.
Kάνε μου σενιάλο,
θες με τις φρυκτωρίες
θες με τους εναερίτες.
Πώς να βγάλω τη σκλάβα από μέσα μου
και πώς να παρηγορήσω τη μάνα σου
που πέτρωσε στο κεφαλόσκαλο
κοιτάζοντας τον Πενταδάκτυλο;
Kαι πώς να σβήσω
απ’ τα μάτια των αστεριών μας
τις τρομαγμένες εκείνες μέρες τ’ Aυγούστου
και, προπαντός, πού θα βρω σημαία
για να παρηγορήσω
κείνο τ’ ορφανεμένο κοντάρι
που απέμεινε στη στέγη μας,
εκεί στην Aιγιαλούσα.
10 EYΡΩ
ΕΝΑ
ΒΙΒΛΙΟ
ΥΜΝΟΣ
ΣΤΗΝ
Mου ’κανες σενιάλο
με γνέψιμο της Kύπριδας
κι ήρθα και φυτεύτηκα
σε κήπους μακρινούς
και ρίζωσα και κάρπισα
φεγγάρια δίδυμα.
Που ’χουν στο θώρι τους το θώρι σου
– για μένανε διπλή γιορτή.
Μα τώρα πασχίζω να θανατώσω
τον καημό, στ’ άφεγγα της σιωπής
και του αοράτου.
Περπατώντας
σε κεκλιμένα επίπεδα
κι ακροβατώντας στα σύννεφα,
ψάχνω να βρω σημάδια
απ’ το σύντομο πέρασμά σου
ν’ αφήσω κληρονομιά
στα φεγγάρια τα δίδυμα.
Α Ν Θ Ρ ΩΠ ΙΑ
27 Ιουλίου 2013
ΦΟΥΛΗ, Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ
Γαουρολογίες
Ο πρώτος Άουστος της ΤΡΟΪΚΑΣ.
Ξενοδοχεία, ψαροταβέρνες
τζιαι πτήσεις στο εξωτερικόν με
μέτρον – ή, καλλύττερα, με σταγονόμετρον.
Πίσω στες ωραίες εποχές.
Ομπρελλούαν, παγωνιερούαν
τζιαι παττίχαν μες στο κύμμα.
Ταβερνούαν φτηνήν τζιαι μαριδούαν να τσιλλάς με την μπυρούαν για με ζούκκιν οι πιο
εκλεκτικοί.
Ω, κόπιασε, τζιυρά Βερκουλέσκου. Κόπιασε, εν που λλόου
μας. Κούντα τζιαι το καρροτσούιν του Σόιπλε, να τσιμπήσει τζιαι τζιείνος.
Εν τζιαι κρατούμεν κατζίαν
εμείς.
Φάτε να λαδώσει το στριμμένον τ’ άντερόν σας τζιαι εν
έσιει πρόβλημαν.
Φάτε, μεν αντρέπεστε.
Δαμαί κυκλοφορούν ελεύθεροι
ο Χριστόφκιας με τους υπουργούς του.
Κυκλοφορά δίχα αντροπήν ο
Αναστασιάδης τζιαι κάμνει
τζιαι διαγγέλματα, τζι εν να
σκεφτείτε εσείς τωρά, ξένα
πλάσματα;
Έλα, κόπιασε τζι εσού, τζιυρά
Αγγέλα μας.
Έλα, σιορ, τζιαι μεν ησκέφτεσαι. Δαμαί οι προέδροι μας κάμνουν σαν τους πελλούς να πιουν, πιλέ μου, έναν καφέν με τον
Ερντογάν τζι αντρέπεσαι εσού;
Έλα, τσίμπα μιαν παττιχούαν,
πιε τζιαι μιαν μπυρούαν, να μα-
καρίζεις τους σκοτωμένους μας,
τζιαι μεν φοάσαι τίποτε.
Ξέρετε, τούντον τζιαιρόν έχουμεν πολλά μνημόσυνα εμείς.
Εσκοτωθήκαν πολλοί τζιαι το
’74 τζιαι το ’63.
Το γιατί αήστε το.
Να έρτετε να σας πάρω τζιαι
στην Τυλληρκάν, στο μνημόσυνον των σκοτωμένων του ’63.
Να φάτε ψάριν εις τον Πύρκον
για στον Πωμόν, να γλείφετε τα
δαχτύλια σας.
Αν προτιμάτε ποδά, στην Αμμόχωστον έχουμεν τζιαι τα μνημόσυνα του Ισαάκ τζιαι του Σολωμού.
Ποιοι εν τούτοι;
Ου, πού να σας εξηγώ τωρά;
Να σας πάρω για κλέφτικον
στο Παραλίμνιν, να δείτε τζιαι
την Αμμόχωστον με τα κιάλια,
να μακαρίσετε τους πεθαμένους
μας.
23
✍
ΠΥΞ ΛΑΞ
l Διάβαζα τις προάλλες τον Φιλελεύθερο κι έβαλα τα γέλια. Η κ.
Πουλλή, λέει, έφυγε από το
Υπουργείο Παιδείας πυροβολώντας. Γιατί δεν άντεχε να βλέπει όλα
τα στραβά και τα ανάποδα που ταλανίζουν την παιδεία. Πολύ ωραία
όλα αυτά και αρκετά συναισθηματικά. Το μόνο που ξέχασε να μας
πει η Πουλλή είναι γιατί τώρα ξαφνικά θυμήθηκε να ανοίξει το στόμα
της. Δηλαδή πριν οχτώ χρόνια όλα ήταν ονειρικά
και αψεγάδιαστα στην εκπαίδευση; Τότε δεν γίνονταν ρουσφέτια;
l Βέβαια, άμα είναι να σφυρίξεις κλέφτικα, να αφυπηρετήσεις στην προκειμένη, το φευγιό γίνεται πιο θεαματικό άμα
πετάξεις και μια μπαλωθιά. Έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα κατ’
ακρίβειαν.
l Δεν την ξέρω προσωπικά την κ. Πουλλή, ούτε και θέλω να
τη μάθω. Μόνο εκείνα τα άρθρα στον Φιλελεύθερο θυμάμαι που δεν κατάφερα ποτέ μου να διαβάσω ολόκληρα και
ιδέα δεν έχω ποιος ήταν ο σκοπός ύπαρξής τους. Και βέβαια
κι εκείνος ο τίτλος «Δρ Πουλλή». Στην Κύπρο άμα βλέπω κάποιον να υπογράφει ως «Δρ τάδε», αμέσως κουμπώνομαι.
Τσιχλόφουσκα έγινε το ντοκτορά. Στις σοβαρές χώρες φτύ-
Χαίρε και πίει ευ. Τζι ανάθεμαν τζι απού γρωστεί τζι απόσιει να πλερώσει.
Τιμή τζιαι δόξα στους νεκρούς
μας που μας ατενίζουν δεκαθκιάζοντάς μας που ψηλά.
Έσιετε γειαν, ρε γαδάροι. Φάτε, πιέτε τον Αύγουστον, γιατί
που Σεπτέμβρην-Οκτώβρην έρκουνται οι Ντάουνερ με τες μασέλλες κονισμένες.
Γάδαρος Κύπρου
Πολιτικός Αναλυτής
ΣΚΑΤΑΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Πριν από δύο μήνες έλαβα μία επιστολή από
την ΑΗΚ για να λύσω το πρόβλημα της πρόσβασης στον χώρο που βρίσκεται ο μετρητής
στο σπίτι μου. Ο μετρητής, ο οποίος είναι μόλις δύο ετών, είναι μέσα στην οικία μου κοντά
στην πόρτα και είναι ελεγμένος και εγκαταστάθηκε με βάση τον έλεγχο και την άδεια που
έδωσε η ίδια η ΑΗΚ. Δεν θα εγείρετο θέμα,
εάν στο τέλος της επιστολής της η ΑΗΚ δεν
έγραφε και τα εξής: «Κατά συνέπεια, για να
αποφευχθούν ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, συμβουλεύεστε όπως φροντίσετε να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση προς τον μετρητή το συντομότερο…»
Νοείται ότι έγινα έξω φρενών. Πήρα αμέσως
και στα δύο τηλέφωνα που είχε η επιστολή ως
τηλέφωνα επικοινωνίας, για να διαπιστώσω
πως δεν απαντούσε κανείς, παρά ένας αυτόματος τηλεφωνητής που σπαταλούσε τον χρόνο μου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τηλεφωνούσα δύο φορές την ημέρα επί 20 μέρες χωρίς να απαντήσει κανένας. Έφυγα για τις διακοπές μου και με την επιστροφή μου έπαιρνα
τηλέφωνο ξανά απ’ την αρχή, πάλι χωρίς να
βρω κάποιον. Τελικά αποφάσισα να μπω στο
διαδίκτυο, όπου βρήκα διάφορους άλλους αριθμούς, στους οποίους ο ένας υπάλληλος με παρέπεμπε στον άλλον χωρίς να μου παρέχουν
καμμιά ουσιαστική βοήθεια. Στο τέλος, πήρα
στον αριθμό για τα κλαδέματα και τα παράπονα, για να μου πει η υπάλληλος ότι ο αριθμός αυτός είναι για τα κλαδέματα. Όταν, φωνάζοντας, της ανέφερα πως στο διαδίκτυο γράφει πως ο αριθμός αυτός είναι για τα κλαδέματα ΚΑΙ τα παράπονα, μου είπε, «ένα λεπτό,
παρακαλώ» και μετά από ενάμισι λεπτό με
παρέδωσε σε μιαν άλλη γυναίκα, η οποία προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Όταν τη ρώτησα αν με την ελεύθερη πρόσβαση
που γράφουν, εννοούν ότι πρέπει να αφήνω το
σπίτι ανοιχτό ή εάν πρέπει να κτίσω και δεύτερη πόρτα για να έχει κλειδί η ΑΗΚ να μετρά το ρεύμα που κατανάλωσα, κατάπιε τη
γλώσσα της, και όταν στη συνέχεια της είπα
να πει στους ανωτέρους της ότι εάν μου ξαναστείλουν απειλητικές επιστολές ότι θα έχω δυσάρεστες συνέπειες, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει, άρχισε να μου λέει ότι δεν εννοούν δυσάρεστες συνέπειες με την έννοια των δυσάρεστων συνεπειών αλλά πράσινα άλογα. Αφού
της είπα να βρουν άλλους που ξέρουν καλύτερα την ελληνική γλώσσα για να γράφουν τις
επιστολές, αποφάσισα να τερματίσω τον διάλογο για να μην πάθω τίποτα το χειρότερο.
Η ΑΗΚ, λοιπόν, κερδίζει επάξια το βραβείο
ΣΚΑΤΑΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ, όχι μόνο διότι δεν
μας σέβονται καθόλου, αλλά διότι νομίζουν κιόλας πως τους χρωστάμε. ΔΕΝ τους χρωστάμε
τίποτα. Μας πουλούν ρεύμα (ακριβά, μάλιστα)
κι εμείς το πληρώνουμε. Δεν είναι δουλειά δική μας τα υπόλοιπα. Αυτά ας τα λύσει με την
πολιτεία. Η ΑΗΚ οφείλει να είναι πιο ευγενική. Εμείς πληρώνουμε τους μισθούς της και όχι
αυτή τους δικούς μας. Από εμάς ζουν και οφείλουν να μη μας παίρνουν για υπηκόους τους,
διότι η νοοτροπία τους είναι η νοοτροπία των
οθωμανών κατακτητών, όπου οι υπήκοοι έπρεπε να λεν και ευχαριστώ που πληρώνουν φόρους και χαράτσια. Σκατάες. Την επόμενη φορά που θα λάβω τέτοια επιστολή, θα αρχίσω
κι εγώ να τους στέλλω τέτοιες επιστολές και
μάλιστα επώνυμα. Σκατάες.
νεις αίμα να αποκτήσεις διδακτορικό κι έπειτα μια ζωή δημοσιεύεις άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, επιμορφώνεσαι,
διδάσκεις, συμμετέχεις σε σεμινάρια. Εδώ, βέβαια, είναι Κύπρος, δεν είναι παίξε γέλασε. Σε δέκα μήνες γράφεις μια
μελέτη της κακιάς ώρας στο «university of τρέχα γύρευε» ή
στο «college of είδα φως και μπήκα» και αναγορεύεσαι διδάκτωρ της κακιάς ώρας. Κι όχι για να διδάξεις σε πανεπιστήμιο. Απλώς για να πάρεις αύξηση ή να πάρεις προαγωγή, βυθίζοντας τα οπίσθιά σου πιο άνετα σε μια πιο αναπαυτική καρέκλα του δημοσίου. Για να μην πω, βέβαια, και
για κάτι μεταπτυχιακά επιπέδου Τανζανίας που τα παίρνεις
στην Κύπρο σε έξι μήνες…
l Και μια και μιλάμε για την παιδεία (ο Θεός να την κάνει),
ο Κενεβέζος μού φαινόταν, αν μη τι άλλο, σοβαρός άνθρωπος μέχρι τώρα τουλάχιστον. Βέβαια, θα τον αξιολογήσω
κατάλληλα βάσει των στόχων της νέας σχολικής χρονιάς.
Εκεί που μέχρι τώρα δέσποζε η επαναπροσέγγιση ως πρώτος στόχος. Σκέψου, δηλαδή, να κάνει ο καθηγητής στο παιδί σου Αρχαία Ελληνικά και να πρέπει με κάποιον μαγικό
τρόπο να προωθήσει την επαναπροσέγγιση με τους αδελφούς τ/κ. «Έτυχον χεζητιών» που έγραψε κι ο Αριστοφάνης
στις Εκκλησιάζουσες…
l Η στήλη πρόλαβε και πήγε και τις διακοπές της. Τι να
θυμηθώ και τι να πρωτοπώ. Ο καφές στην Πλατεία Εξαρχείων ήταν, όπως πάντα, ο καλύτερος (και φθηνότερος) πανελληνίως, η θέα από τις καφετέριες του Θησείου σκέτη ψυχοθεραπεία, ενώ η βραδινή βόλτα στην Ερμού και στο Κολωνάκι μού έδωσε όλα τα εφόδια για ν’ αντέξω το γαμημένο κυπριακό καλοκαίρι του καυτού λίβα και της υγρασίας.
Άμα δεν έμενα από ρευστό, ακόμα εκεί θα ήμουν, να τριγυρίζω στο Γκάζι, στο Μεταξουργείο και στην Καλλιδρομίου.
Το μόνο κακό είναι πως φέτος άλλαξα ξενοδοχείο κι έπεσα
πάνω σε καμμιά εικοσαριά Κύπριους, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Το να πηγαίνανε όλα τέλεια θα ήταν
ύβρις.
l Το σημαντικότερο, όμως, πράμα που κατάλαβα είναι πως
καμμιά κρίση και κανένα μέτρο δεν μπορεί να καταστρέψει
την ψυχή του ανθρώπου και τα όνειρα. Αρκεί ένα παγκάκι,
ένας καφές σε πλαστικό ποτήρι και δυο τρεις καλοί φίλοι…
Σαββάκη,
λαλείς να ανοίξουμεν
τζι εμείς καμμιάν
τράπεζαν;
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Όι, κόρη Έλλη,
εν τζι είμαστεν
ο Χαρίλαος Σταυράκης.
Εμείς καλλύττερα να διαρρήξουμεν καμμιάν
τράπεζαν!
ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΚΛΕΨΕ KI EΣΥ!
ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ! ΓΙΝΕΤAI!
Κάποιοι στην Τράπεζα Κύπρου ετοιμάζουν
μία νέα κλοπή των χρημάτων του κόσμου.
Θέλουν, ουσιαστικά, να φτιάξουν δύο τράπεζες, μία «καλή» και μία «κακή», να πουληθούν και οι δύο και μετά, αφού κερδίσουν
τα εικοσαπλάσια αυτοί που θα τις αγοράσουν, να έρθουν και να μας πουν ότι δυστυχώς δεν πάμε καλά. Ποιοι είναι αυτοί
στην Τράπεζα Κύπρου; Μα οι δημοσιογράφοι και οι καναλάρχες πρέπει να γνωρίζουν.
Δυστυχώς, όμως, λόγω της διαφημιστικής πίτας, κανείς δεν τα βάζει με τις τράπεζες, ούτε η κυβέρνηση ούτε τα ΜΜΕ. Είναι καιρός
οι καναλάρχες Κ. Χατζηκωστής και Λ. Παπαφιλίππου και οι εκδότες Ν. Παττίχης και
Σ. Χάσικος να βάλουν πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον το συμφέρον της κυπριακής οικονομίας και του κυπριακού λαού και να κάνουν τις δέουσες αποκαλύψεις.
Μόνο έτσι θα αποφύγουν τον τίτλο του
ΚΛΕΦΤΗ. Αυτός που συνειδητά καλύπτει
τους κλέφτες είναι χειρότερος απ’ αυτούς.
Αν οι καναλάρχες και οι εκδότες δεν το
κάνουν, ας δώσουν τις πληροφορίες στα ιστολόγια και στους μικρούς ραδιοσταθμούς που
δεν ελέγχονται από τα κόμματα και την κυβέρνηση και δεν είναι εξαρτημένα από τις
διαφημίσεις των τραπεζών.
Όσοι στην Τράπεζα Κύπρου, όπως και στις
άλλες τράπεζες, γνωρίζουν τα παιχνίδια αυτά, οφείλουν να μιλήσουν δημοσίως ΤΩΡΑ
και όχι να μασούν τα λόγια τους ούτε να
βγαίνουν στις τηλεοράσεις μετά το κακό και
να λένε, «Μα εγώ είχα προειδοποιήσει την
κυβέρνηση». Ακούς, κύριε Κεραυνέ; Ακούτε,
μέτοχοι των τραπεζών μας; Ακούς κι εσύ,
Μακαριότατε;
ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΝ
ΑΚΕΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝ
ΣΥΝΑΓΕΡΜΙΚΟ ΠΟΥ
ΚΡΥΒΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ
ΟΧΙ
ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ
ΤΟΥ 1955 (ΑΚΕΛ)
ΟΧΙ
ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ
ΤΟΥ 2004-2013
(ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ)

Ο μεγαλύτερος ιδιωτικός Τραπεζικός όμιλος

Τεύχος 08/2013

Τεύχος 06/2013

Τεύχος 09/2014 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"