ΤΡΙΜΗΝΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΚΟΥΡΟΥΝΙΩΤΩΝ - ΕΓΡΗΓΟΡΙΑΝΩΝ ΧΙΟΥ
ΧΡΟΝΟΣ 17 ος , ΤΕΥΧΟΣ 68, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012 - ΤΙΜΗ: 1€
Πειραιώς 43, Αθήνα 105 53, FAX: 210 3479265, e-mail: [email protected]
ΑΡΘΡΑ - ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - ΕΜΒΑΣΜΑΤΑ - Πέτρος Μοσχούρης, Βασ. Γεωργίου Β’ αρ. 17, 185 34 Πειραιάς
Η επιλογή των άριστων
Η
αναζήτηση των προσώπων που διοικούσαν τις κλειστές κοινωνίες
των χωριών μας, από την απελευθέρωση της Χίου μέχρι και την
δεκαετία του ’70, αλλά και παλαιότερα, την οδυνηρή περίοδο της Τουρκικής
κατοχής, αποδεικνύει πως τα πρόσωπα αυτά ήταν τα πλέον ικανά, ηθικά και
έντιμα. Ήταν αυτό που λέμε το «καύχημα της τοπικής κοινωνίας».
Την εποχή της Τουρκοκρατίας, μάλιστα, οι Δημογέροντες, που διοικούσαν
τα αμιγώς ελληνικά χωριά, όπως τα χωριά της Αμανής, είχαν μεγάλη εξουσία,
αφού μέχρι και δικαιοσύνη απένεμαν. Η καταφυγή στην κρίση του Τούρκου
δικαστή, του Καδή, ήταν μεγάλη ντροπή και όνειδος για όποιον έλληνα το
τολμούσε.
Τα πρόσωπα αυτά είχαν βαθύ το αίσθημα της ευθύνης για τον τόπο τους
και τους συγχωριανούς τους. Νοιάζονταν για το καλό και την ευημερία του
τόπου τους και στην προσπάθειά τους να προωθήσουν αυτό το καλό συχνά
πυκνά θυσίαζαν το ατομικό τους όφελος. Δίκαια, συνεπώς, τα πρόσωπα αυτά
έχαιραν τιμής και υπολήψεως από τα άλλα μέλη της κοινωνίας που εκαλούντο
να διοικήσουν.
Στις κοινωνίες αυτές είχε παγιωθεί η αίσθηση πως για να ασκήσει
κάποιος διοίκηση στο χωριό του έπρεπε να έχει όλα αυτά τα χαρίσματα
που προαναφέραμε και να τα αναγνωρίζουν και όσοι συμμετείχαν στον
ίδιο κοινωνικό στίβο. Είχε γίνει μάλιστα, η αίσθηση αυτή πεποίθηση στις
συνειδήσεις των Αμανιτών, ώστε όσοι αισθάνονταν την αδυναμία τους να
αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό το λειτούργημα,
απέφευγαν να εκτεθούν στην κρίση των συγχωριανών τους, δε εκτίθεντο ως
υποψήφιοι για τα αξιώματα αυτά.
Στα χωριά μας, μικρά υγιή κύτταρα δημοκρατίας, ήταν αδύνατον κάποιος
να αποκρύψει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, να ξεγελάσει τους
συγχωριανούς του. Το όνειδος από την απόρριψή τους ήταν πολύ βαρύ για να
το αντέξουν. Προτιμούσαν, λοιπόν, να μην εκτίθενται στην κρίση τους.
α αναρωτηθούν κάποιοι: στις κοινωνίες αυτές δεν υπήρξαν φαινόμενα
διαφθοράς από τους εκλεγμένους άρχοντες; Δεν υπήρχαν ιδιοτελή
κίνητρα που καθόριζαν τα έργα και τις αποφάσεις των τοπικών αρχόντων;
Είναι βέβαιο πως σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία υπήρχαν, υπάρχουν
και θα υπάρχουν επίορκοι ηγέτες. Αυτοί που προτάσσουν το ατομικό έναντι
του συλλογικού συμφέροντος, αυτοί που κάθε τους ενέργεια, κάθε τους πράξη
στοχεύει σε προσωπικό όφελος. Μόνο που στις μικρές κοινωνίες των χωριών
της Αμανής, σ’ εκείνες τις εποχές, η διαφθορά σ’ αυτό το επίπεδο ήταν η
εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα σε αντίθεση με την εποχή μας όπου
η διαφθορά, ιδιαίτερα στην κεντρική πολιτική σκηνή, είναι ο κανόνας και οι
έντιμοι αποτελούν τη θλιβερή μειοψηφία του Δημόσιου βίου μας.
Στις κοινωνίες εκείνες οι διεφθαρμένοι, όταν αποδεικνυόταν η ενοχή
τους, περιέπιπταν σε πλήρη ανυποληψία και καταφρόνηση και φυσικά
αποκλείονταν δια βίου από κάθε ανάμειξή τους στα κοινά. Αντίθετα σήμερα,
δημόσια πρόσωπα, υπουργοί, βουλευτές, Γενικοί Γραμματείς υπουργείων,
που αποδεδειγμένα καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα ή χρηματίστηκαν για να
προωθήσουν ευεργετικές διατάξεις προς ημετέρους, κυκλοφορούν ανάμεσά
μας ως έντιμοι πολίτες, θωρακισμένοι πίσω από έναν επαίσχυντο νόμο, που
οι ίδιοι ψήφισαν. Νόμο που παραγράφει τα εγκλήματά τους μετά την πάροδο
μικρού χρονικού διαστήματος.
Το κοινό αίσθημα, αμβλυμμένο από το μέγεθος της διαφθοράς και από
την πλύση εγκεφάλου που του επιβάλλεται από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα από
την τηλεόραση, αποδέχεται τους κατάπτυστους αυτούς επίορκους ηγέτες, αντί
να τους αποβάλει ως μολυσματικό απόστημα από το σώμα της κοινωνίας. Η
διαφθορά έτσι, πλήττει επικίνδυνα την δημοκρατία, την τραυματίζει θανάσιμα,
δηλητηριάζει και τα υγιή κύτταρα του λαού μας.
ων Ελλήνων οι κοινότητες, ανάμεσά τους και οι κοινότητες της Αμανής,
υπό την καθοδήγηση τέτοιων φωτισμένων, ικανών και έντιμων
προσώπων, σε εποχές απόλυτης ανέχειας, κατόρθωσαν να πορευτούν φτωχικά
μεν αλλά με αξιοπρέπεια. Οι ηγέτες αυτοί ενέπνευσαν τους συγχωριανούς
τους, τους έπεισαν πως το ατομικό καλό είναι ενταγμένο στο συνολικό, τους
εμφύσησαν άδολη και ανυπόκριτη αγάπη για τον τόπο τους. Καρπός αυτής της
Θ
Τ
αγάπης και του ενθουσιασμού ήταν σημαντικά έργα υποδομής για τα χωριά
(υδραγωγεία, δεξαμενές, αρδευτικά έργα, γεφύρια, πλακόστρωτα καλντερίμια
κ.α.) που υπάρχουν μέχρι σήμερα και αποτελούν την ιστορία και το καύχημα
του κάθε χωριού.
Στο ζοφερό πολιτικό τοπίο που σήμερα ζούμε, ο «θίασος» των προσώπων
που απαρτίζουν την κεντρική πολιτική σκηνή δεν έχει καμιά σχέση με τα
πρόσωπα που άσκησαν πολιτική στα χωριά μας σε όχι και τόσο μακρινές
εποχές. Η σύγκριση μόνο θλίψη και απογοήτευση προκαλεί.
Πολιτικοί με σπιθαμιαίο πνευματικό και ηθικό ανάστημα τανύζονται
στα τηλεοπτικά παράθυρα με λόγο ξύλινο, αδόμητο, ανερμάτιστο για να
προβάλουν τις ασημαντότητές τους, να τις επιβάλουν στανικά στους πολίτες,
να τους αναγκάσουν να τους εκλέξουν.
Επιδιώκουν να αναλάβουν θέσεις εξουσίας όχι για τιμήσουν τη θέση που
ο λαός τους εμπιστεύθηκε αλλά για να τιμηθούν απ’ αυτήν. Δεν επιθυμούν να
γίνουν καθοδηγητές και υπηρέτες του λαού αλλά να υπηρετηθούν απ’ αυτόν.
Οι πολιτικοί μας σήμερα δεν παράγουν πολιτική, δεν οδηγούν την κοινωνία
στην πρόοδο. Αντί ευκαιριών προβάλουν στους πολίτες τους κινδύνους.
Βάζουν έτσι, το φόβο στη θέση της ελπίδας. Κι ο φόβος είναι ο χειρότερος
σύμβουλος κάθε κοινωνίας. Τα φοβικά άτομα εμφανίζουν συμπτώματα
κατάθλιψης, περιχαρακώνονται στο εγώ τους, αδιαφορούν για το κοινό καλό.
Οι πολιτικοί, ακόμη και σήμερα, που η κοινωνία μας διάγει βαθιά κρίση,
αποδεικνύονται ανίκανοι να προτάξουν κάτι καινούργιο, να αρθούν πάνω από
τις κομματικές σκοπιμότητες. Αποδεικνύονται ελάχιστοι για να εμπνεύσουν
τους νέους μας να αξιοποιήσουν τον ενθουσιασμό και τη δύναμη των νιάτων
τους σε δημιουργικούς δρόμους που θα αναστρέψουν το αρνητικό κλίμα που
βαραίνει τη χώρα μας στον ευρωπαϊκό και διεθνή ορίζοντα.
αταθέτουμε αυτές τις σκέψεις, φίλες και φίλοι αναγνώστες, παραμονές
κρίσιμων εθνικών εκλογών, γιατί πεποίθησή μας είναι πως στη
διαμορφωμένη πολιτική κατάσταση, το μεγάλο δίλημμα που βασανίζει
τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας είναι ποιους από τους
υποψηφίους θα επιλέξουν να τους κυβερνήσουν. Ποιοι θα προτάξουν το καλό
της πατρίδας και των πολιτών της, πάνω από το κομματικό καλό. Ποιοι θα
οδηγήσουν το λαό, θα του δείξουν το δημιουργικό δρόμο της ανάπτυξης.
Επιλογή δύσκολη! Οι πολυπληθείς πόλεις στις οποίες ζούμε δεν μας
επιτρέπουν να γνωρίζουμε τον πραγματικό βίο και την πολιτεία όσων
μας ζητούν τη ψήφο μας. Και οι τυπωμένες βιογραφίες στα πολύχρωμα
φυλλάδια που διανέμουν, τις περισσότερες φορές, δε λένε την αλήθεια ή λένε
εξωραϊσμένη την αλήθεια.
Η πολιτική ιστορία της Αμανής μας δείχνει το δρόμο. Η ανάδειξη των
άριστων ας είναι το πρώτο μας μέλημα. Σ’ όποιο ιδεολογικό χώρο κι αν
ανήκουμε, πρώτιστη επιλογή μας είναι να επιλέξουμε τα πιο έντιμα, τα πιο
ικανά και τα πιο άξια πρόσωπα αυτού του χώρου να μας εκπροσωπήσουν.
Η ανάδειξη τέτοιων προσώπων είναι ίσως το μόνο εχέγγυο για την εξυγίανση
της πολιτικής ζωής του τόπου που τόσο ανάγκη την έχουμε.
Κ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ «ΑΥΛΟΓΥΡΟΥ»
ΕΥΧΟΝΤΑΙ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΥΡΟΥΝΙΩΤΕΣ ΚΑΙ
ΕΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΜΑΣ
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
2
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΞΩΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
ΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ - Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΝΗΣ
Μέρος δεύτερο
Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου
Εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη
Πεποικιλμένη. (Ψαλμ. ΜΔ, 10)
Οι γενεές διεδέχοντο η μια την άλλη και σε
κάθε γενεά ο Θεός δεν άφηνε τον άνθρωπο χωρίς
ν’ ανανεώνη την ελπίδα αυτή, φανερώνοντας
τον Εαυτό Του. Συνάπτοντας συμφωνία με τον
πιστό Του θεράποντα Αβραάμ, του αναγγέλει
ότι από τη γενιά του θα προέλθη ο Λυτρωτής
«και ευλογηθήσονται εν σοί πάντα τα έθνη»,
τον πληροφορεί. Στους απογόνους του Αβραάμ,
το έθνος του Ισραήλ έδωσε το Νόμο και τους
προφήτες και η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη
με την προσδοκία της τελικής απολύτρωσης.
Και σε κάθε γενεά το κήρυγμα των προφητών
ξαναζέσταινε την ελπίδα των ανθρώπων ότι θα
έλθη ο Λυτρωτής που θα τους απαλλάξη από τη
φθορά και τον θάνατο.
Η εντολή της τεκνογονίας, άλλωστε, στο λαό
του Ισραήλ, είχε κυρίως αυτό το νόημα: ήξεραν
από τις προφητείες ότι από το Έθνος τους θα
προερχόταν ο Σωτήρας, από την φυλή του Ιούδα
και από τον οίκο του Δαυΐδ. Επομένως ο καθένας
έτρεφε και την ελπίδα ότι ίσως από τη δική του
γενεά θα προερχόταν ο Μεσσίας και η ατεκνία
εθεωρείτο μέγα όνειδος: «επικατάρατος ο μη
εγείρων σπέρμα τω Ισραήλ», προειδοποιούσε με
αυστηρότητα ο Νόμος.
Το πλήρωμα του χρόνου θα ερχόταν όταν θα
εγεννάτο η γυναίκα Εκείνη που θα ήταν άξια να
γίνη η Μητέρα του Σωτήρα, το καθαρό δοχείο
στο οποίο θα μπορούσε να φυλαχθή το πολύτιμο
μύρο. Λέει ο Θεός, δια του προφήτου Του Ησαΐου,
οκτώ σχεδόν αιώνες πρίν την Γέννησι του Χριστού:
«δια τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον: ιδού
η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και
καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ησ. ζ14)
Θα σας δώση, λέει, ο ίδιος ο Θεός σημείο
(σημείο θα πη θαύμα, θαυμαστό γεγονός). Να,
η παρθένος θα συλλάβη στην κοιλία της και θα
γεννήση γιό και θα τον ονομάσης Εμμανουήλ,
που σημαίνει « ο Θεός μεθ’ ημών».
Η αμώμητη Κόρη που θα γεννούσε τον
Θεάνθρωπο χωρίς συνάφεια ανδρός και θα
παρέμενε παρθένος πριν, κατά και μετά την
Γέννησί Του, ήταν η θυγατέρα του Ιωακείμ και
της Άννας, δυο ευσεβεστάτων ανθρώπων από
τον οίκο και την πατριά του Δαυΐδ και επρόκειτο
να Την αποκτήσουν σε προχωρημένη ηλικία.
Στο γεγονός αυτό της Γεννήσεώς Της, όπως
είπαμε, εορτάζεται το μικρό Ποταμούσικο
ναΰδριο στην κορυφογραμμή της Αμανής, που
ήταν ανέκαθεν «παναμανίτικο» πανηγύρι
(συγχωρέστε μου τον νεολογισμό).
Ας δούμε πώς έγιναν τα γεγονότα.
Το άγιασμένο αυτό ζεύγος, ο Ιωακείμ και
η Άννα, ήσαν πιστοί, ευσεβείς και φρόνιμοι
άνθρωποι και με βίο ευάρεστο στον Θεό.
Ωστόσο το ζευγάρι ήταν άτεκνο. Οι δυο σύζυγοι
παρεκάλεσαν θερμά τον Θεό να τους χαρίση ένα
παιδί, υποσχόμενοι να το αφιερώσουν σ’ Αυτόν.
Αποσύρθηκαν, ο άγιος Ιωακείμ σε κάποιο βουνό
και η αγία Άννα στον κήπο του σπιτιού τους, και
με θερμή προσευχή ζήτησαν από τον Θεό να τους
απαλλάξη από το όνειδος της ατεκνίας.
Και ο Θεός, που εισακούει τα προς σωτηρίαν
αιτήματα των δούλων Του, επρόκειτο να τους
χαρίση το τελειώτερο των δημιουργημάτων Του,
την Κόρη Εκείνη από την Οποία επρόκειτο να
σαρκωθή εκ Πνεύματος Αγίου ο Λόγος Του.
Το γεγονός αυτό εορτάζει η Εκκλησία στις 8
Σεπτεμβρίου και η εορτή είναι γνωστή ως «Το
Γενέσιον της Θεοτόκου» και σ’ αυτή την εορτή
είναι αφιερωμένο το εκκλησάκι της Δέσποινας
στην Αμανή.
Το απολυτίκο της εορτής είναι το ακόλουθο:
Η γέννησίς Σου, Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε
πάση τη οικουμένη.
Εκ Σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης,
Χριστός ο Θεός ημών
Και λύσας την κατάραν έδωκε την ευλογίαν
Και καταργήσας τον θάνατον εδωρήσατο
ημίν
Ζωήν την αιώνιον.
‘Όπως σε όλες τις μεγάλες Θεομητορικές
εορτές, έτσι και στο Γενέσιον της Θεοτόκου
καταλύεται ψάρι, αν συμπέση Τετάρτη ή
Παρασκευή.
Αλλά ας επανέλθουμε στην διήγησί μας.
Απέκτησαν λοιπόν ένα κοριτσάκι και του
έδωσαν το όνομα Μαρία, Μαριάμ στα εβραϊκά,
οποίαν εφυλάσσοντο οι πλάκες που είχε γραφεί
στο Σινά ο Νόμος. Εκείνη υπήρξε η Κιβωτός της
Καινής Διαθήκης, που έφερε μέσα Της τον Ίδιο
τον Θεό σαρκωθέντα. Η Στάμνα όπου είχαν
τοποθετήσει το τελευταίο Μάννα με το οποίο
έτρεφε ο Θεός τον Ισραηλιτικό λαό στην Έρημο
και φυλασσόταν επίσης στα Άγια των Αγίων.
Εκείνη όμως ήταν η πραγματική Μανναδόχος
Στάμνα που έφερε εντός Της τον Ουράνιο Άρτο,
τον Χριστό.
Η θυγατέρα του Ιωακείμ και της Άννας
παρέμεινε για δώδεκα έτη στον ναό, αφιερωμένη
στην προσευχή και την διακονία. Τρεφόταν
ξενοπρεπώς από το χέρι του Αρχαγγέλου Γαβριήλ
και παρακαλούσε τον Θεό, που αγαπούσε με όλη
τη δύναμι της ψυχής Της, να λυπηθή το λαό Της
και όλο το τυραννούμενο από την δυναστεία του
Διαβόλου Ανθρώπινο γένος, και να τους στείλη
τον Λυτρωτή που υποσχέθηκε.
Ι.Ν.Ζ.
Σημείωση: Το κείμενο τού συγγραφέα είναι γραμμένο
στην πολυτονική γραφή και διατηρεί την ιστορική
ορθογραφία. Για τεχνικούς λόγους το δημοσιεύουμε σε
μονοτονική γραφή, διατηρήσαμε, όμως, την ιστορική του
ορθογραφία
Αυλόγυρος
Τρίμηνη Έκδοση
των Απανταχού
Κουρουνιωτών - Εγρηγοριανών Χίου
ΚΩΔ. ΥΠ. ΤΥΠΟΥ 4495
Ιδιοκτήτης: Σύλλογος Κουρουνιωτών
και Εγρηγοριανών Χίου Αττικής
«Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος»
Πειραιώς 43, Αθήνα 105 53
Τηλ.: 210 3479265
Fax: 210 3479265
Το Γενέσιον της Θεοτόκου, του Θεοφάνους
που, όπως είπαμε, σημαίνει Κυρία, Δέσποινα.
Όταν έφθασε σε ηλικία τριών ετών, οι γονείς Της,
εκπληρώνοντας την υπόσχεσί τους, Την έφεραν
στον Ναό του Σολομώντος και Την αφιέρωσαν
στο Θεό, που τους Την χάρισε. Καθώς ήταν μόλις
τριών ετών, η μητέρα Της, φοβούμενη μήπως δεν
θελήση, σαν παιδάκι που ήταν, να αποχωριστή
τους γονείς Της, έβαλε κάποιες νεαρές κοπέλλες
να προπορεύωνται λαμπαδηφόρες, ώστε να Της
αποσπάσουν την προσοχή και να ακολουθήση
αδιαμαρτύρητα, χωρίς ν’ αναζητά τους γονείς
Της. Όμως, παράδοξο πράγμα! Το τρίχρονο
κοριτσάκι, αφήνοντας πίσω του και τους γονείς
και τις λαμπαδηφόρες παρθένες, έτρεξε προς το
ιερό, σαν κάποια ανεξήγητη δύναμι να Την ήλκυε
κατά ’κει. Και ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας, συγγενής
του ζεύγους, ο μετέπειτα πατέρας του Τιμίου
Προδρόμου, φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα και
εννόησε πως το κοριτσάκι εκείνο ήταν το σκεύος
της Χάριτος του Θεού. Και χωρίς ενδοιασμό, Την
ωδήγησε στη εσώτερον του καταπετάσματος, στα
Άγια των Αγίων, όπου κανείς δεν επιτρεπόταν να
εισέλθη εκτός από τον Αρχιερέα, κι αυτός μόνον
«άπαξ του Ενιαυτού», μια συγκεκριμένη φορά
τον χρόνο. Όμως τα Άγια των Αγίων του νομικού
Ναού, δεν ήταν παρά τύπος και εικόνα Εκείνης,
που ήταν τα αληθινά Άγια Αγίων, και η Κιβωτός
της Διαθήκης και η Μανναδόχος Στάμνος.
Πράγματι, στο εσώτερο του καταπετάσματος
ήταν φυλαγμένη η Κιβωτός της Διαθήκης, στην
Εκδότης και υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο:
Δημήτρης Γεντής
Πρόεδρος του Συλλόγου
Συντάσσεται από την Επιτροπή
αποτελούμενη από τους:
Iωάννη Ν. Ζαννή, Ισίδωρο Π. Κατσαρό,
Γιώργο Β. Κεφάλα, Πέτρο Ι. Μοσχούρη,
Στέλιο Γ. Μιχαλάκη
Επιμέλεια έκδοσης:
Πέτρος Ι. Μοσχούρης
Διόρθωση δοκιμίων:
Φωφώ Μαυρουκάκη-Κατσαρού
Καλλιτεχνική επιμέλεια:
Βασίλης Ι. Κυριακάκης, Τηλ.: 210 99 35 998
Τυπογραφείο:
Κοτσάτος Σταμάτης & Σία Ο.Ε.
Μαρίνου Αντύπα 4, 163 46, Ηλιούπολη,
Τηλ.: 210 97 54 224, Fax: 210 97 15 132
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν
την προσωπική γνώμη εκείνων που τα
υπογράφουν.
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
3
Στη μνήμη του ποιητή Φώτη Αγγουλέ
Tου Γιάννη Μιχαλάκη
Θα μου επιτρέψετε σ’ αυτό και στο επόμενο τεύχος, να κάνω μιαν παρέγκλιση
και ξεφεύγοντας από τα θέματα τα σχετικά με τα χωριά μας και τους ανθρώπους
τους, ν’ ασχοληθώ μ’ έναν νεκρό φίλο ποιητή, που σημάδεψε τη ζωή μου.
Μέρος πρώτο
ην εποχή που στην Ελλάδα ήταν
υποχρεωτική μόνο μία ιδεολογία και όσοι
υποστήριζαν κάποιαν άλλη στέλνονταν
σε φυλακές, στην εξορία και στα εκτελεστικά
αποσπάσματα, δύο χωροφύλακες οδηγούσαν έναν
πολιτικό κρατούμενο με τα πόδια.
Ο κρατούμενος ένας αδύνατος, μαυριδερός,
κακοφτιαγμένος άνθρωπος, που όσο μπόι τού
έλειπε το ’χε ψυχή και θάρρος, μονολογούσε για να
τον ακούν οι γύρω πολίτες που κοίταζαν περίεργα:
«Θεέ μου, έλεγε με τη μικρασιατική προφορά
του, μ’ ήκαμες φτωχό, μ’ ήκαμες αλλήθωρο, μ’
ήκαμες φυματικό, σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που δε
Τ
O ποιητής Φώτης Αγγουλές
μ’ ήκαμες χωροφύλακα!»
Το ανέκδοτο, ένα από τα πολλά που
κυκλοφορούσε, αφορούσε τον ποιητή Φώτη
Αγγουλέ κι εμείς κάποια σχολιαρόπαιδα, που
είχαμε ποτιστεί με τις ίδιες με τον ποιητή ιδέες, τον
είχαμε κάνει φλάμπουρό μας.
Τα χρόνια που πήγαινα στο Γυμνάσιο, στο
νησί, ο Φώτης είχε αποφυλακιστεί και εργαζόταν
ως τυπογράφος στην τοπική εφημερίδα «Χιακός
Λαός». Ήμουν μικρός και πολύ δειλός για να
τον πλησιάσω και να του μιλήσω. Περιοριζόμουν
σ’ όσα μου ’λεγε για ’κείνον ο συμμαθητής μου
Τριαντάφυλλος Μυλωνάς, που ήταν ανιψιός του
και τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν στη Χίο.
Μερικές φορές στεκόμουν όρθιος έξω από
τη μεγάλη καστρόπορτα με την ελπίδα ότι θα
τον ’δω να περνά πηγαίνοντας από το σπίτι του
στο τυπογραφείο. Μόλις έβγαινε από το σπίτι του
έκοβε ένα κλωνί βασιλικό ή άλλο λουλούδι.
Όταν όμως ήταν θυμωμένος, αντί για λουλούδι
έκοβε μια τσουκνίδα και προχωρούσε γρήγορα,
χωρίς να σκορπίζει γύρω του χαμόγελα και
χαιρετούρες.
Ο Χιώτες φίλοι του το ήξεραν αυτό και έλεγαν
περιπαιχτικά μεταξύ τους: «Μην του μιλάτε σήμερα
δαγκάνει…» Η μνήμη μου από τα χρόνια εκείνα
τον έχει συγκρατήσει να πανηγυρίζει πάνω σε μια
προεκλογική εξέδρα με υποψηφίους της Ε.Δ.Α.
προσωπική μας γνωριμία έγινε μερικά
χρόνια αργότερα στην Αθήνα. Ήταν το
1963, όταν κάποιος με πληροφόρησε ότι
ο Φώτης νοσηλευόταν σε μια κλινική.
Πήρα το λεωφορείο, πήγα στη διεύθυνση που
μου είχαν δώσει και από την επιγραφή της κλινικής
κατάλαβα ότι ήταν νευρολογική.
Ο Φώτης μέσα στις φτωχές πιτζάμες του, έδειχνε
ακόμη πιο καχεκτικός, πονεμένος, αλλά κάθε άλλο
Η
Πρόκειται για τον Φώτη Αγγουλέ, η ζωή και το έργο του οποίου μου έγιναν
παράδειγμα και πηγή παρηγοριάς.
*******
παρά τρελός. Αισθανόμουν αμήχανος, είχα χάσει
τα λόγια μου.
Σε μια στιγμή βγήκαμε μια βόλτα στο προαύλιο
της κλινικής και ο Φώτης μου απάγγειλε ένα
απαισιόδοξο ποίημα που είχε γράψει σ’ ένα χαρτί
από πακέτο τσιγάρων. Το ποίημα αυτό δεν το έχω
διαβάσει σ’ όσα βιβλία του εκδόθηκαν έκτοτε.
Φώτης Αγγουλές γεννήθηκε το 1911
στο Τσεσμέ της Μικράς Ασίας,
ακριβώς απέναντι από τη Χίο. Ήταν
μοναχογιός του ψαρομανάβη και αγρότη Σιδερή
Χονδρουδάκη
που τον παρατσούκλιαζαν
Αγγουλέ. Την οικογένεια συμπλήρωνε η μητέρα
Γαρουφαλιά και οι αδερφές του Κυριακούλα,
Ευαγγελία και Αγγέλα.
Ήταν μόλις τριών χρόνων, όταν η οικογένειά
του υποχρεώθηκε να ξεριζωθεί από τον τόπο
της και εκτοπισμένη να προσφύγει στη Χίο. Η
οικογένεια ακολούθησε τη μοίρα των άλλων
προσφύγων με πρόχειρη διαμονή σε σχολεία και
αποθήκες μέχρι που εγκαταστάθηκε σ’ ένα μικρό
σπιτάκι στο παλιό Κάστρο. Οι φίλοι του Σιδερή
τον βοήθησαν να βρει ένα πάγκο στην ψαραγορά
της Χίου, εξασφαλίζοντας, έτσι, το φτωχικό της
οικογένειάς του.
Όταν ήρθε ο καιρός, ο Φώτης –όπως όλα τα
παιδιά της ηλικίας του- πήγε στο σχολείο. Για έναν
ανεξήγητο λόγο, όμως, μια μέρα –ήταν στη Β΄τάξηπήδηξε από το παράθυρο και δεν ξαναπάτησε.
Ο πατέρας του τον κράτησε δίπλα του να πουλάει
ψάρια ή να βγαίνει στις γειτονιές της πόλης μ’ ένα
πανέρι γεμάτο ψάρια στο κεφάλι του.
Ο μύθος λέει, ότι μια μέρα, όπως ο Φώτης τύλιγε
μια εφημερίδα για να την κάνει χωνί για τα ψάρια,
διάβασε ένα ποίημα. Του άρεσε και σκέφτηκε ότι
κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να γράψει και ο ίδιος.
Και έγραψε! Και εκδηλώθηκε το πηγαίο ποιητικό
του τάλαντο. Δεν περιορίστηκε, όμως, σ’ αυτό.
Άρχισε να διαβάζει. Και επειδή τα χρήματα δεν
του περίσσευαν, διάβαζε μέσα στη βιβλιοθήκη
«Κοραής».
Λένε, μάλιστα, ότι είχε ζητήσει άδεια από τον
διευθυντή της βιβλιοθήκης, είχε βάλει ένα ράντζο
και κοιμόταν μέσα. Προσπάθησε να πάρει και το
απολυτήριο του Γυμνασίου. Ο τότε δήμαρχος
Χίου, Λεωνής Καλβοκορέσης, τον συμπάθησε και
ήθελε να τον διορίσει μόνιμο δημοτικό υπάλληλο.
Οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν. Άλλαξε, όμως,
επάγγελμα. Πήγε μαθητευόμενος τυπογράφος
στην τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» και άρχισε να
γνωρίζεται και να κάνει παρέα με άλλους νέους του
νησιού, που είχαν τις ίδιες μ’ εκείνον πνευματικές
ανησυχίες.
ο 1932, μόλις είκοσι χρονών, εκδίδει την
τοπική σατιρική εφημερίδα «Μιχαλού»
που δεν ευτύχησε οικονομικά. Αργότερα,
μαζί με άλλους νέους ποιητές, έβγαλαν το
εβδομαδιαίο περιοδικό «Το Νησί», που είχε την
ίδια τύχη. Το 1934 κυκλοφόρησε την πρώτη
ποιητική συλλογή του με τίτλο «Αμαβασία»
τυπωμένη στην Αθήνα με έξοδα του Λεωνή
Καλβοκορέση.
Στο μεταξύ στο διεθνή ορίζοντα αρχίζουν
να μαζεύονται μαύρα σύννεφα και ο φασισμός
χτυπά τις πόρτες της Ισπανίας, της Γερμανίας,
της Ιταλίας και της Ελλάδας του Μεταξά. Μια
σάτυρα που ο Φώτης έγραψε για τον Μουσολίνι
και δημοσιεύθηκε στην «Ελευθερία» έγινε η αιτία
να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Το δικαστήριο τον
αθώωσε, χαρακτηρίζεται, όμως, από το καθεστώς
ως επικίνδυνος αριστερός, «τίτλος» που θα τον
ακολουθήσει και θα τον ταλαιπωρήσει μέχρι το
θάνατό του.
Το 1936 τυπώνει το βιβλίο «Ο λαός της
Ο
Τ
πατρίδας μου» με τραγούδια του Τσεσμέ και της
Κάτω Παναγιάς, ενώ το 1938 τυπώνονται δύο
ακόμη ποιητικές συλλογές του: «Οι κραυγές
στον Ήλιο», που επίσης χρηματοδοτήθηκε από
τον Λεωνή Καλβοκορέση, και οι «Μενεξέδες»
με την οποία κλείνει η προπολεμική περίοδος της
δημιουργίας του.
ταν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί κατέλαβαν
την Ελλάδα, ο Φώτης περνάει «απέναντι»,
στο χωριό της γέννησής του όπου φίλοι
του πατέρα του τον περιθάλπουν και τον βοηθούν
να συνεχίσει το ταξίδι του προς τη Μέση Ανατολή.
Φιλάσθενος, όπως ήταν, δεν κρίθηκε ικανός να
κρατήσει τουφέκι, ανεπίσημα αναγνωρίστηκε
ως «στρατιώτης ποιητής». Υπηρέτησε στο
τυπογραφείο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων,
Ό
Απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο που
κρατούσε ο ποιητής στη Μέση Ανατολή
όπου τυπωνόταν το στρατιωτικό ψυχαγωγικό
περιοδικό «ΕΛΛΑΣ», ενώ αργότερα υπηρέτησε
στο γραφείο τύπου του Καΐρου με προϊστάμενο τον
Γιώργο Σεφέρη.
Στην Αλεξάνδρεια, τα χρόνια του πολέμου,
ανάμεσα στους ανθρώπους που πλούτισαν ήταν
και οι δασκάλες των Γαλλικών, Έλλη Κυριαζή,
και Ελένη Γεωργαλά, οι οποίες άνοιξαν ένα
γαλακτοπωλείο. Ως φιλότεχνες μάλιστα, είχαν
χρηματοδοτήσει την έκδοση των «Δοκιμών» του
Σεφέρη.
Τον ίδιο καιρό, ο Φώτης δημοσιεύει δύο
συλλογές. Τις «Οπτασίες στην έρημο»,
Ιερουσαλήμ 1943 και «Φλόγες του δάσους»,
Κάιρο 1944.
Το Φεβρουάριο του 1944 παντρεύεται την Έλλη
Κυριαζή. Τα γεγονότα, όμως, που θ’ ακολουθήσουν
θα τους χωρίσουν μετά από κοινό βίο τεσσάρων
μόνον μηνών. Ο Φώτης έχει προσχωρήσει στο
στρατιωτικό κίνημα, συνελήφθη και κλείστηκε στο
στρατόπεδο Ντεκαμερέ.
Το 1945 απολύθηκε από το νοσοκομείο όπου
νοσηλευόταν και τον φθινόπωρο επαναπατρίστηκε.
Ζήτησε και η γυναίκα του να έρθει στην Ελλάδα
δεν της έδωσαν, όμως, άδεια. Ο Φώτης έμεινε για
λίγες ημέρες στην Αθήνα και μετά γύρισε στη Χίο.
Ο δεύτερος κύκλος της ζωής και της ποιητικής του
δημιουργίας είχε κλείσει.
Συνεχίζεται
4
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
ΜΝΗΜΗ ΚΩΣΤΑ Δ. ΜΙΧΑΛΑΚΗ
Η πνευματική οικογένεια των Κουρουνίων, η πνευματική οικογένεια του
νησιού μας, η πνευματική οικογένεια της Αμερικανικής ομογένειας, η παγκόσμια
πανεπιστημιακή οικογένεια, έγινε πιο φτωχή την Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012.
Εκείνη την ημέρα έφυγε ήσυχα κι αθόρυβα από κοντά μας ένας από τους
πρωτοπόρους των γραμμάτων του χωριού μας, ένας ακάματος ερευνητής, ένα
ανήσυχο πνεύμα, ο Κώστας Δ. Μιχαλάκης, νικημένος από την επάρατη νόσο.
Σε περιόδους πνευματικής ξηρασίας, τότε που οι ανάγκες επιβίωσης ήταν
επιτακτικές και πάνω από τις πνευματικές ανησυχίες, υπήρξαν πνευματικοί
άνθρωποι από τον τόπο μας, που ύψωσαν το πνευματικό τους ανάστημα και
υπηρέτησαν με πάθος και συνέπεια το ανθρώπινο πνεύμα. Ένα ανάστημα που
ξεπέρασε τα περιορισμένα όρια της Αμανής, της Χίου, ακόμη και της χώρας μας.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Δρ. Κ. Δ. Μιχαλάκης, ο οποίος πρόσφερε
ανεκτίμητες υπηρεσίες στο χώρο των γραμμάτων και τού πνεύματος. Υπηρεσίες
που υπερβαίνουν κατά πολύ τα περιορισμένα όρια τού μικρού μας χωριού, της
Χίου και της Ελλάδας ακόμη.
Ο “Αυλόγυρος”, αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του,
επαναδημοσιεύει εκτενές βιογραφικό του εκλιπόντος, που συνέταξε ένας άλλος
λαμπρός Κουρουνιώτης επιστήμονας με διεθνή προβολή και αναγνώριση, ο
Βασίλης Ι. Ζαννής. Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε την Κυριακή 12 Ιανουαρίου
2003, στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογός μας για να τιμήσει την
σημαντική προσφορά του εκλιπόντος στα γράμματα και τον πολιτισμό.
*******
Χρονικό της ζωής και του πρωτοποριακού έργου τού
Δρ. Κώστα Μιχαλάκη
Του Βασίλη Ι. Ζαννή
Το όραμα δημιουργήθηκε αρχικά στη
φαντασία δύο αφοσιωμένων και πρωτοπόρων
γονιών, τού Δημήτρη και της Καλλιόπης
Μιχαλάκη που έβαλαν σκοπό της ζωής τους
να δώσουν στα παιδιά τους Κώστα και Στέλιο
το πολύτιμο αγαθό της παιδείας, ένα αγαθό
που οι περιστάσεις εμπόδισαν τους ίδιους
να αποκτήσουν. Και ο Κώστας Μιχαλάκης
πήρε το όραμα των γονιών του, το έκανε
δικό του όραμα και το μετέτρεψε σε λαμπρή
πραγματικότητα.
Ο Κώστας γεννήθηκε στην 1 Μαρτίου του
1921 και έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο
Δημοτικό μας σχολείο, των Κουρουνίων, με
δάσκαλο του το Λοΐζο.
Φοίτησε για ένα χρόνο στο νεοσύστατο
ημιγυμνάσιο Βολισσού και συνέχισε στο
γυμνάσιο της Χίου. Τον πρώτο χρόνο στην Χίο
ήταν οικότροφος στον παππού του Γιάννη και
τα επόμενα δύο χρόνια σε σπίτι που νοίκιασαν με
τούς γονείς του, αρχικά στη Λέτσαινα και μετά
στον Κοφινά. Πήρε το απολυτήριο με άριστα
19 και πέρασε 4ος στις εισαγωγικές εξετάσεις
στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης.
Ο οραματιστής και πρωτοπόρος πατέρας
του Δημήτριος δεν δίστασε μήτε λεπτό.
Αψηφώντας την κατακραυγή των συγγενών
του, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβανόταν
και ο δικός μου πατέρας, πούλησε τα καλύτερα
χωράφια του στα «Χωριδάκια», πήρε τις λίρες
και τις έδωσε στο γιο του Κώστα. «Παιδί μου»,
του είπε, «αυτό είναι το αίμα της ψυχής μου, δεν
μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο για σένα».
Με κομμένη την ανάσα και περίσσιο αίσθημα
ευθύνης, ο Κώστας πήρε το βιος του πατέρα
του και πάλεψε μια ζωή να το μετατρέψει
σε άφθαρτη και διαχρονική πνευματική
περιουσία.
Από
συγκυρίες
των
περιστάσεων,
διευθυντής της Ακαδημίας βρέθηκε ο
Παναγιώτης Αντωνόπουλος, που είχε
διατελέσει δάσκαλος τού πατέρα του, στα
Κουρούνια, περίπου την περίοδο του 1895-97.
Ο Κώστας απεφοίτησε 3ος με άριστα από την
Παιδαγωγική Ακαδημία τον Ιούλιο τού 1940
και πήρε τον πρώτο διορισμό του σαν δάσκαλος
στο χωριό Πολύκαρπος της Δράμας. Το χωριό
ήταν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και σε
απόσταση δώδεκα ώρες με το μουλάρι από
την Δράμα. Ήταν μόλις 19 χρόνων γεμάτος
από δυναμισμό, ιδεαλισμό, πατριωτισμό και
αισιοδοξία για το μέλλον.
Στις 28 Οκτωβρίου, δύο μέρες μετά την
άφιξή του στο εγκαταλελειμμένο σχολείο
του Πολύκαρπου ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός
πόλεμος και ο Κώστας βρέθηκε στο κέντρο
ενός κυκλώνα, που σε λίγο θα σάρωνε την
Ελλάδα και τον κόσμο. Ο Κώστας έμεινε πιστός
στο καθήκον του σε ένα κλίμα αβεβαιότητας,
με μοναδικό του στόχο την εθνική επιβίωση
τού τόπου που υπηρετούσε και της δικής
Ο αείμνηστος Κώστας Δ. Μιχαλάκης ως έφεδρος
ανθυπολοχαγός στον εμφύλιο.
του φυσικής επιβίωσης. Στις 6 Απριλίου 41
έγινε η Γερμανική εισβολή και σε εννέα μέρες,
πρώτοι οι Γερμανοί, και έξι μέρες αργότερα, οι
Βούλγαροι κατέλαβαν τη Δράμα.
Ο Κώστας διηγείται με ζοφερά χρώματα
τον πανικό στη Δράμα μετά την κατάρρευση
τού Γερμανικού μετώπου. Περιγράφει τις
σκηνές με εγκαταλελειμμένα μουλάρια και
άλλα ζώα να περιφέρονται στο κέντρο
της πόλης και τον κόσμο να προσπαθεί να
περιμαζέψει τρόφιμα, ρουχισμό και ό,τι άλλο
μπορούσε από τις στρατιωτικές αποθήκες που
είχαν εγκαταλειφθεί. Περιγράφει τη χαρά
του, όταν στο μέσο της δίνης συνάντησε το
συγχωριανό μας, λοχία τού ιππικού, Κώστα
Λιάπη (Μαυράγγελο), που τον προμήθευσε
με τρόφιμα για αυτόν και τούς συναδέλφους
του, που είχαν παγιδευτεί στη Δράμα. Με
σφιγμένη την καρδιά είδε να κυκλοφορούν σε
λίγες μέρες οι Βουλγαρικές προκηρύξεις, που
ανακοίνωναν την προσάρτηση της επαρχίας
τής Λευκοθαλάσσης (όπως ονόμαζαν οι
Βούλγαροι την επαρχία Δράμας) στη μητέρα
Βουλγαρία.
Μαζί με άλλους συναδέλφους του
δασκάλους έμεινε όμηρος των Βουλγάρων,
που σκόπευαν να τούς εξοντώσουν. Για τους
Βούλγαρους οι δάσκαλοι και οι παπάδες, που
κρατούσαν την ελληνική συνείδηση ζωντανή,
ήταν κόκκινο πανί. Με πολλές και επικίνδυνες
προσπάθειες και χρησιμοποιώντας τα λίγα
γερμανικά, που είχε μάθει στην Ακαδημία,
κατάφερε, μαζί με άλλους συναδέλφους,
να δραπετεύσει και να φτάσει ρακένδυτος
στη Θεσσαλονίκη. Με ένα Καρδαμυλίτικο
ιστιοφόρο καΐκι, που ονομαζόταν «Αδερφοί
Διακογιάννη,» χρειάστηκε 10 μέρες να
διασχίσουν με πανιά το Αιγαίο. Μαζί του
ήταν και ο δάσκαλος Γιάννης Πουλής από την
Ποταμιά. Έφτασε στη Χίο στα τέλη Ιουνίου και
εμφανίστηκε σαν θεϊκό δώρο στους γονείς του
στον Κοφινά, που τον θεωρούσαν χαμένο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, 41-45,
υπηρέτησε ξανά την πατρίδα του δωρεάν
σαν δάσκαλος στα Βορειόχωρα και έζησε την
πείνα, την κατοχή και την στέρηση σε όλη της
την έκταση και την ένταση. Το ’41 υπηρέτησε
για 2 μήνες στα Νενητούρια και στην συνέχεια,
41-45, στα Χάλανδρα και το 44-45 για ένα
χρόνο στα Κουρούνια. Από τους μαθητές του,
των μεγάλων τάξεων, θυμάται τον Παντελή,
Θανάση, Γιάννη και Ελευθερία Κεφάλα, τον
Γιάννη Κοτσάτο (τού παπά), την Μαρία Ζαννή
και άλλους, ενώ παραμένει έντονα στη μνήμη
του ο νεότερος τών μαθητών του Γιάννης
Κυριακάκης, που με πρωτοβουλία τού Κώστα
κέρδισε δύο τάξεις στο δημοτικό και υπήρξε
αργότερα ο νεότερος φοιτητής, που τελείωσε
το Μετσόβειο Πολυτεχνείο.
Μετά την απελευθέρωση στις 20 Οκτώβρη
τού ’45 εκλήθη να παρουσιαστεί στην Σχολή
Εφέδρων αξιωματικών στο Χαϊδάρι. Όταν
ξέσπασε ο εμφύλιος σπαραγμός αποσπάστηκε,
τον Ιούνιο τού 1946, στο 557ο τάγμα, στο
Νευροκόπι της Δράμας, και εν συνεχεία, με βάση
αστήρικτες υποψίες για την εθνικοφροσύνη
του, ο Ταγματάρχης Δεμέστιχας τον μετέθεσε
σε ένα παραμεθόριο φυλάκιο στο Στραγκάτσι,
στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα (σε απόσταση
12 ώρες με μουλάρι από το Νευροκόπι).
Σαν έφεδρος αξιωματικός σε όλη την
διάρκεια τού εμφυλίου σπαραγμού περπάτησε
σε όλα τα απότομα, απρόσιτα και τρομερά
βουνά της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της
Θράκης. Πήρε μέρος σε φονικές μάχες στη
Σκάλα, στον Κόρυβο και στο Ιμάμλαρ και στη
σήραγγα της Κίρκης, στη Ροδόπη, στο Μπέλλες
των Σερρών, στον Χολομόντα της Χαλκιδικής
και παρασημοφορήθηκε οκτώ φορές για την
ανδραγαθία του στην προσπάθειά του να
σώσει την ζωή των στρατιωτών του.
Στη σήραγγα της Κίρκης το βαγόνι τού
τρένου, που συνόδευε από τον Λαγκαδά
προς την Αλεξανδρούπολη, χτυπήθηκε και
σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν πολλοί από
τους 37 στρατιώτες του και χωροφύλακες.
Ο Κώστας, με ένα επιζήσαντα χωροφύλακα
στη μία άκρη της σήραγγας και τούς
εναπομείναντες στρατιώτες του στην
απέναντι πλευρά, κράτησε άμυνα για τρεις
περίπου ώρες μέχρι να φτάσει νέο τρένο από
την Αλεξανδρούπολη για να διασώσει τούς
παγιδευμένους επιβάτες.
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
5
ΜΝΗΜΗ ΚΩΣΤΑ Δ. ΜΙΧΑΛΑΚΗ
Θυμάται με πόνο ψυχής, σαν να ήταν χθες, τον
άδικο χαμό του γενναίου λοχία του, τού Δημήτρη
Τουλουμίδη, στις 13 Ιουλίου τού 47, που σκοτώθηκε σε
μια ενέδρα στην γέφυρα της Πολιάς και Αβδέλλας,
την ημέρα που τού είχε εγκριθεί η άδεια του να
επισκεφτεί την γυναίκα του Όλγα και το νεογέννητο
κοριτσάκι του, που έμεναν στο Κιλκίς. Θυμάται
τη στενόμυαλη εχθρότητα τού συνταγματάρχη
Δεμέστιχα, που μονοπωλώντας την εθνικοφροσύνη
τον έστειλε σε επιχείρηση αυτοκτονίας στους
διδύμους λόφους (Χαντζατζέδες) με την ελπίδα να
μην ξαναγυρίσει.
Απολύθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1950. Όταν
ξανάσμιξε με την γυναίκα του, Πόπη, η κορούλα
τους Ελένη, που είχε αφήσει 3 μηνών, ήταν ήδη
5 χρόνων. Τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο
γιος τους Δημήτρης. Ο Κώστας ήταν ένας από
τούς 14 τυχερούς, από ένα σύνολο 212 περίπου
συναδέλφων του εφέδρων αξιωματικών, που
γλίτωσαν αρτιμελείς από την παραφροσύνη
τού εμφυλίου σπαραγμού. Η Γερμανική κατοχή
και ο εμφύλιος πόλεμος τού στέρησαν την πλέον
δυναμική, δημιουργική και γεμάτη φιλοδοξίες και
όνειρα περίοδο της ζωής του.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό,
υπηρετώντας σαν δάσκαλος στο Βίκι, την περίοδο
1950-51, ο Κώστας κατάφερε να αναστήσει
μέσα από τη στάχτη, το όραμα της πνευματικής
δημιουργίας, που τού είχε κληροδοτήσει ο πατέρας
του Δημήτριος.
Το 1951-53 επελέγη, μετά από εξετάσεις, για διετή
μετεκπαίδευση στην Ψυχολογία και Παιδαγωγική
και πήρε πτυχίο από τη Φιλοσοφική Σχολή του
Πανεπιστημίου των Αθηνών.
Το 1953 πέτυχε 3ος, από περίπου 120 υποψηφίους,
στις εξετάσεις για 5 συνολικά υποτροφίες
τού ιδρύματος κρατικών υποτροφιών (ΙΚΥ).
Η υποτροφία τού έδωσε τη δυνατότητα να
συνεχίσει τις σπουδές του για τρία χρόνια (195457) στο φημισμένο ανά τον κόσμο Πανεπιστήμιο
του Κολούμπια των Η.Π.Α. Μετά από λαμπρές
σπουδές το Πανεπιστήμιο του Κολούμπια του
έδωσε επιπρόσθετη διετή υποτροφία το 1957-1959
για την απόκτηση διδακτορικού διπλώματος στην
εκπαίδευση. Ο τίτλος της διατριβής του ήταν
“Επίβλεψη και διοίκηση των δημοτικών σχολείων
της Ελλάδας” με επιβλέποντα καθηγητή τον Δρ. Λ.
Μακένζυ.
Τον Ιανουάριο του 1959 ο Κώστας Μιχαλάκης,
ο γιος του Δημήτριου, ανεκηρύχθη διδάκτορας
και ανέβηκε στο υψηλότερο βάθρο, που είχε να
προσφέρει η ανώτατη εκπαίδευση ανά τον κόσμο.
Αποτελεί ειρωνεία ότι η τιμητική υποτροφία του
Κολούμπια, που έδωσε στον Κώστα δύο χρόνια
επιπλέον εκπαίδευσης χωρίς κόστος για το
Ελληνικό δημόσιο, του έφραξε αντί να του ανοίξει
τον δρόμο επιστροφής στην Ελλάδα, που ήταν
ο διακαής πόθος του ίδιου και των γονιών του.
Οι κοντόθωροι γραφειοκράτες του υπουργείου
Παιδείας δεν συγχώρεσαν ποτέ την παραβίαση των
στενών χρονικών ορίων μετεκπαίδευσης, που είχαν
προδιαγράψει.
Η περίοδος 1959-1987 αποτελεί το στάδιο της
εκπαιδευτικής και κοινωνικής συνεισφοράς του
Κώστα στον Ελληνισμό της Βορείου Αμερικής.
Μετά την αποφοίτησή του, το 1959, ο πρόεδρος της
κοινότητας του Μοντρεάλ, εφοπλιστής Φρίξος
Χαντζηχρηστίδης, φίλος τού Κων/νου Καραμανλή,
τού ζήτησε να αναλάβει την διεύθυνση του
Ελληνοκαναδικού εκπαιδευτηρίου «Σωκράτης» στο
Μοντρεάλ, όπου παρέμεινε ως το 1961. Εν συνεχεία
διηύθυνε το φημισμένο ελληνοαμερικανικό
εκπαιδευτήριο «Πλάτων» στο Σικάγο, που είχε 700
περίπου μαθητές, γνώρισε την μεγαλύτερή του
ακμή υπό την διεύθυνση τού Κώστα την περίοδο
1961-1971. Στην Νέα Υόρκη, την περίοδο 1974-1980,
διηύθυνε το ελληνοαμερικανικό σχολείο «Αργύριος
Φαντής», στο Μπρούκλυν. Το 1980 ίδρυσε το
ελληνοαμερικανικό σχολείο «Τίμιος Σταυρός», στο
Μπρούκλυν και παρέμεινε διευθυντής ως το 1987
και επίτιμος διευθυντής μέχρι σήμερα.
Στόχος του, σαν εκπαιδευτικός τού απόδημου
ελληνισμού, ήταν η παροχή ποιότητος εκπαίδευσης
στα Αγγλικά, που θα έδιναν τα εφόδια στα παιδιά
τού απόδημου Ελληνισμού να πετύχουν και να
διακριθούν στην Αμερικανική κοινωνία, ενώ
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
αυτοπεποίθηση.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Ο τότε πρόεδρος του Συλλόγου μας (2003) κ.
Στέλιος Μιχαλάκης, παραδίνει στην Αμερική την
τιμητική πλακέτα στον Δρ Κώστα Μιχαλάκη,
υπό το βλέμμα του τότε προέδρου του Συλλόγου
Κουρουνιωτών Εγρηγοριανών Χίου Νέας Υόρκης κ.
Ισίδωρου Σταματινού.
επιπρόσθετα αφιέρωναν μια ώρα την ημέρα για την
μάθηση της Ελληνικής γλώσσας και της πολιτιστικής
τους κληρονομιάς. Μαρτυρία της διαχρονικής
συνεισφοράς του Κώστα στην εκπαίδευση αποτελεί
η επιτυχία εκατοντάδων μαθητών του, που έγιναν,
όπως και ο δάσκαλός τους, ηγετικά στελέχη σε
επιχειρήσεις, σε πανεπιστήμια και στο δημόσιο βίο
της Αμερικανικής κοινωνίας. Η συμβολή του στην
επιτυχία τού Ελληνισμού της Βορείου Αμερικής,
θα μπορούσε να συνοψιστεί στα λόγια της
Ελένης Μπακοπάνου, υφυπουργού δικαιοσύνης
του Καναδά, που υπήρξε μαθήτριά του στο
εκπαιδευτήριο «Σωκράτης» τού Μοντρεάλ.
“Η αγάπη μου για την (ελληνική) γλώσσα και
την πολιτιστική μου κληρονομιά, του γράφει η
Μπακοπάνου, με βοήθησαν υπερβολικά στην ζωή
μου. Είμαι η πρώτη γυναίκα ελληνικής καταγωγής
που έχω εκλεγεί στην καναδική βουλή. Οι
συμβουλές και επιδοκιμασίες σας για τις σχολικές
μου επιτυχίες αποτελούν μαρτυρία των οραμάτων
που μου εμπνεύσατε όταν ήμουν μαθήτριά σας.
Θέλω να σας ευχαριστήσω για την πειθαρχία που
μου επιβάλατε και την αυτοπεποίθηση που μου
εμπνεύσατε όταν ήμουν παιδί. Οι αρχές που μου
δώσατε μου επέτρεψαν να μεγαλώσω σωστά και να
γίνω καλή πολίτης της θαυμάσιας νέας πατρίδας
μου, του Καναδά.”
Η πρωτοποριακή σκέψη τού Δημήτριου και οι
λαμπρές επιτυχίες τού Κώστα, έγιναν παράδειγμα
προς μίμηση. Τα χρόνια που ακολούθησαν δεκάδες
οικογένειες από τα Κουρούνια, τον Εγρηγόρο και
τα Βορειόχωρα, μεταξύ τών οποίων και οι δικοί
μου γονείς, Γιάννης και Μαρκέλλα, πίστεψαν ότι η
παιδεία αποτελεί το πιο πολύτιμο αγαθό, που δεν
έπρεπε να στερήσουν από τα παιδιά τους. Πούλησαν
τα χωράφια τους, παράτησαν τα νοικοκυριά τους
και έγιναν δούλοι για να δώσουν την ευκαιρία στα
παιδιά τους να αξιοποιήσουν το δυναμικό τους.
Αυτά τα παιδιά είναι η δική μας γενιά και η γενιά
των νεότερων που δημιούργησαν, στήριξαν και
στηρίζουν αυτόν τον σημαντικότατο πολιτιστικό
σύλλογο. Αρκετοί από τούς αφοσιωμένους γονείς
μας τιμούν σήμερα με τη παρουσία τους σ’ αυτή
την ωραία εκδήλωση. Αυτή είναι η παρακαταθήκη
που μας άφησε ο Δημήτριος και ο γιος του Κώστας
Μιχαλάκης και όλοι μας τούς οφείλουμε την
ευγνωμοσύνη, τον σεβασμό και τον θαυμασμό μας.
***********
Στην ίδια εκδήλωση, ένας άλλος καταξιωμένος
Κουρουνιώτης επιστήμονας, που είχε την τύχη να
τον έχει δάσκαλό του στο δημοτικό, ο πολιτικός
μηχανικός Γιάννης Π. Κυριακάκης, απαρίθμησε
τις πολλές και σημαντικές εκπαιδευτικές προσφορές
του Δρ. Μιχαλάκη και κατέληξε λέγοντας:
«…Σ’ αγαπάμε και σε θαυμάζουμε γιατί υπήρξες
ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ μας.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ μας, που μάς αγάπησε, μάς
καθοδήγησε στο σωστό δρόμο στα δύσκολα
μετακατοχικά χρόνια.
μας, που μάς ενέπνευσε
μας, που μάς έδειξε, ότι
Ο Δρ. Κ. Μιχαλάκης σε προχωρημένη ηλικία στη
Νέα Υόρκη με την κα Κ. Βορριά. Είναι εμφανή τα
σημάδια του άνισου αγώνα με την επάρατη νόσο
μπορούμε να πετάξουμε πολύ πιο πέρα από το
ορεινό χωριουδάκι μας.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ μας, που μάς έδειξε τις
πραγματικές αξίες της ζωής…»
Τέλος ένας άλλος σημαντικός Κουρουνιώτης
επιστήμονας, της νέας γενιάς αυτός, ο ιστορικός κ.
Γιάννης Β. Βουρνούς, στην ίδια εκδήλωση θα πει,
μεταξύ άλλων, για τον Δρ. Μιχαλάκη:
«…Ο Δρ. Μιχαλάκης είναι μια λαμπρή
προσωπικότητα, ένας Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο.
Εκτός από την εκπληκτική του καλλιέργεια και
μόρφωση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η
απόκτηση του διδακτορικού του διπλώματος από
το πανεπιστήμιο Columbia, υπήρξε άοκνος εργάτης
στην υπηρεσία της Εκπαίδευσης. Η συνεισφορά
του στη διάδοση τού ελληνικού πνεύματος στο
Νέο Κόσμο είναι ανεκτίμητη…» Για να συνεχίσει
παρακάτω λέγοντας:
«…Η συναίσθηση τής αποστολής που τον
διακατείχε, η αγάπη και η ολοκληρωτική αφοσίωση
στο λειτούργημά του, καθώς και η οργανωτική του
ικανότητα και δημιουργικότητα, έφεραν τα σχολεία
αυτά στην πρώτη γραμμή της Ελληνοαμερικανικής
Εκπαίδευσης. Η ολοπρόθυμη προσφορά του στα
Ελληνικά Γράμματα, σε δύσκολες εποχές για
την Αμερικανική κοινωνία, είναι πραγματικά
αξιοθαύμαστη. Δεν λύγισε ποτέ μπροστά σε
καμία δυσκολία και ξεπέρασε όλα τα εμπόδια που
αναφύονταν, με το γνήσιο, ανεξάρτητο πνεύμα
που τον διακατέχει. Συγκρούστηκε πολλές φορές
με την προκατάληψη και την ημιμάθεια αλλά
έφερνε πάντοτε εις πέρας χωρίς δισταγμό και με
απόλυτη επιτυχία την αποστολή που ανελάμβανε.
Η Ελληνική Ομογένεια χρωστά πολλά στον μεγάλο
αυτό Δάσκαλο…».
Για να καταλήξει λέγοντας:
«…Είναι αλήθεια ότι άνθρωποι σαν τον
Κώστα τον Μιχαλάκη λείπουν σήμερα από τις
κοινωνίες μας. Τούς έχουμε όμως ανάγκη γιατί
αυτοί διαμορφώνουν σωστούς ανθρώπους και
τροφοδοτούν την κοινωνία με αξίες και ιδανικά
μέσω του λειτουργήματός τους. Ως νέος δάσκαλος
κι εγώ, προσπαθώ να τον μιμούμαι και να ακολουθώ
το παράδειγμά του…»
***********
Στους πνευματικούς ανθρώπους δεν αρμόζουν
θρήνοι και μοιρολόγια. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν
πεθαίνουν! Μόνο το σώμα τους αποχωριζόμαστε,
το πνεύμα τους ζει για πάντα. Έτσι κι o Κώστας Δ.
Μιχαλάκης θα ζει από το πνευματικό του έργο,
που θα φτάσει από γενιά σε γενιά μέσα από τα
κείμενα και τις πνευματικές παρακαταθήκες που
μας κληροδότησε. Θα ζει μέσα από τα πνευματικά
παιδιά που μεγάλωσε. Από την αγάπη και την
αφοσίωση που τους πρόσφερε στα τρυφερά και
εύπλαστα χρόνια της παιδικής αθωότητας, από τη
γνώση που τους μεταλαμπάδευσε.
Ας γίνει αυτό βάλσαμο παρηγοριάς στην σύζυγό
του Πόπη, τα παιδιά του Ελένη και Δημήτρη και
τους άλλους συγγενείς.
Ας είναι αιωνία του η μνήμη!
Επιμέλεια Π.Ι.Μ.
6
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
Αφιέρωμα στα εκατό χρόνια από
την απελευθέρωση της Χίου
*******************************
Η Χίος τραγουδά τη λευτεριά της
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Της εποχής αυτής είναι και το ποίημα του
Γεωργίου Θ. Κελεπούρη με τίτλο «Χαίρε Χίος».
Είναι κι’ αυτό ενδεικτικό τών αισθημάτων που
δοκίμασαν οι απλοί άνθρωποι την εποχή εκείνη:
Να η αυγή που πρόσμενες, μαρτυρικό νησί,
άνοιξε την τρανή καρδιά να την
σφιχταγκαλιάσης.
Και πιε και πιε και μέθυσε. Και πιε για να
ξεχάσης
του Καραλή τ’ απαίσια και μαύρα κείνα
χρόνια
που σ’ έρριψαν μεσ’ σε διπλή σκλαβιά και
καταφρόνια.
Μα μέσ’ στην μέθη, την τρανή, ω μη ξεχνάς,
θυμήσου
Τον Ψαριανό πυρπολητή το θείο εκδικητή
σου.
.....................................................
Αγάλι’ αγάλια πρόβαινε της Λευτεριάς ημέρα
και ’σύ αγνή κι ειρηνική, τόσων τρανών
μητέρα,
στην ομορφιά του Πνεύματος και στου Ερμού
τη χάρι,
έγινες της Ανατολής το ζηλευτό καμάρι
και στόλισες τραντάφυλλα το ματωμένο χώμα
και τώκαμες πιο ποθητό κι απ’ την Εδέμ
ακόμα…
Να η Αυγή, που επρόσμενες με πόθο, με
λαχτάρα,
έδιωξες της πικρής σκλαβιάς την πιο βαρειά κατάρα
και τώρα έλα, ελεύθερη για να πλαγιάσης πάλι,
στης δοξασμένης Μάννας σου, την τιμημένη αγκάλη.
Μα αν τα γεγονότα έδωσαν τροφή στους
ανθρώπους της εποχής δεν έμειναν ασυγκίνητοι
απ’ αυτά οι μεταγενέστεροι. Γιατί ποτέ η μέρα
της αποκτήσεως του πιο πολύτιμου αγαθού,
της λευτεριάς, δεν μπορεί να πάψη να συγκινή
κάθε ευαίσθητη καρδιά. Έτσι η σειρά αυτών
που αφιέρωσαν στο ελευθερωμένο νησί ήταν
ατελείωτη. Αναφέρομε τους: Άλκη Στίνη, Δημήτρη
Βάρο, Άγγελο Κούκκο, Γ. Βλασσόπουλο, Αντ.
Οικονόμου, Ιωάννη Κωνσταντινίδη, κι υπάρχουν
και άλλοι γνωστοί κι άγνωστοι, γιατί μερικοί
παραμένουν ανώνυμοι ή δυσδιάκριτοι κάτω από τα
αρχικά του ονόματός τους.
Σε τούτες τις στιγμές τις σημαντικές δεν
υστέρησαν κι οι γυναίκες. Δονήθηκαν σύγκορμα από
τα γεγονότα κι αυτή τη δόνηση, αυτή τη συγκίνηση
την εκφράσανε μέσα σε στοίχους ξέχειλους από
πατριωτικό φρόνημα. Προηγουμένως κάναμε λόγο
για την Ελένη Μπαχά. Η περίπτωσή της δεν ήταν
μοναδική. Μας σώζονται ποιήματα σχετικά της
Ευαγγελίας Σταθάκη, της Βιργινίας Τρίμη, της
Ελπινίκης Τζούρου, της Ιφιγένειας Σκρινή.
Δεν μπορούμε να πούμε πως τα τελευταία
στιχουργήματα είναι αριστουργήματα. Δεν
φιλοδόξησαν βέβαια, ποιητικές δάφνες κι αυτό
το βλέπομε κι από το ότι τίποτε άλλο δεν έγραψαν
εκτός από αυτά. Όμως κάθε τι που γράφεται με
αγάπη είναι αξιοσημείωτο κι αξιοσέβαστο. Είναι
ακόμη και για ένα πρόσθετο λόγο σπουδαία. Είναι
οι πρώτες αντιδράσεις του λαού στο γεγονός. Δίνουν
μια ζωηρή εικόνα της τότε εποχής και μάλιστα μια
εικόνα που ανταποκρίνεται στα πράγματα.
Ό,τι ξετυλίγεται μπροστά τους κείνη την ώρα
είναι πράγμα απίστευτο. Όμως δεν παύει να ’ναι
αληθινό. Τα τραγούδια, οι σημαιοστολισμοί, τα
χαρούμενα πρόσωπα από τα οποία έχει φύγει η
χλωμάδα, το σημάδι της
μακροχρόνιας
δουλείας,
φανερώνουν
περίτρανα
αυτό. Στον ελεύθερο πια
ουρανό του νησιού ανεμίζει
η γαλανόλευκη, η ζωντανή
παρουσία της Ελλάδας
σ’ αυτό το γλέντι.
Η
ατμόσφαιρα είναι μυρωμένη
από το άρωμα τών ανθών
της λεμονιάς, του γιασεμιού
και του σκίνου.
«Ένα χαμόγελο, μια
ανατριχίλα, ένα ζήτω κι
έπειτα χείμαρρος η χαρά,
όνειρο το τραγούδι, θάμμα
ο λυτρωμός, οι αλυσσίδες
έσπασαν, η δόξα και οι
ελευθερωτές συργιανούν στα
δαντελωτά μας ακρογιάλια,
η λευτεριά μας αγκαλιάζει, μπαίνει στα περιβόλια
μας, ανταμώνει στα χωριά μας, μπαίνει στα σπίτια
μας και τραγουδάει στις ψυχές μας» θα πει ο
Γιώργος Μουτάφης, ο γλυκός ποιητής που τόσο
πρόωρα χάθηκε, δίνοντας μέσα σε λίγες προτάσεις
το ουσιαστικό περιεχόμενο της μεγάλης μέρας.
Όλα αυτά τα συναισθήματα που πλημμυρούν
κάθε ανθρώπινη καρδιά σε τέτοιες ώρες μπορούμε
να τα βρούμε διάχυτα αν ρίξωμε μια ματιά στο
πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Παγχιακή», που
κυκλοφόρησε μετά την απελευθέρωση. Μετά τα
Ωσαννά, του Ανδρέα Πολεμίδη θα προχωρήσουμε
στο άρθρο του Μιχ. Ζολώτα με τίτλο «Δεν είναι
όνειρο!», δηλωτικό του ότι οι Χιώτες ευθύς
αμέσως συνειδητοποίησαν πως ήσαν ελεύθεροι.
Θα σταθούμε κατόπιν στο εθνικό πιστεύω του Γ.
Μαδιά με τίτλο «Πάλι δικά μας είναι» κι ύστερα
μαζί με το γυμνασιάρχη και μετέπειτα εκπαιδευτικό
σύμβουλο Ιωάννη Χαντέλλη θα αναφωνήσωμε
προς τους νέους των Σχολών:
«Χριστός Ανέστη!»
«Πως προσφορώτερον να προσαγορεύω Υμίν,
φίλοι νέοι, παρά τας δύο ιεράς αυτάς λέξεις,
αίτινες επί αιώνας ήδη παραμυθούνται τον απηνή
ζυγόν και απαισίαν υποστάν δουλείαν Γένος μας,
συμβολίζουσαι όμως και την ονειροπολουμένην
ανάστασιν Αυτού;». Τότε θα μας έλθουν στο νου τα
λόγια του μακαρίτη δικηγόρου Μιχάλη Σκαρλάτου
«Τι ευτύχημα δι’ έναν χριστιανικόν λαόν να
πανηγυρίζη δύο φορές μέσα στον ίδιο χρόνο την
Του Γρηγόρη Δ. Σπανού
εορτήν της Αναστάσεως! Την άνοιξην του 1912 την
θρησκευτικήν Ανάστασιν, το φθινόπωρον του 1912
την Εθνικήν Ανάστασιν». Σ’ αυτό το πανηγυρικό
φύλλο της «Παγχιακής» βλέπομε ολοφάνερη την
ελληνική λεβεντιά, αξιοπρέπεια και μεγαλοψυχία
στο κείμενο του Α. Πολεμίδη με τίτλο «Χίοι εις
το ύψος της αποστολής μας». Είναι μια έκκληση
στους συμπατριώτες του να σεβαστούν την τιμή και
την περιουσία τών Τούρκων συμπολιτών τους και
να μην επιδοθούν σε θηριωδίες, βαρβαρότητες και
αρπαγές.
Εκτός από τους γνωστούς ποιητές υπάρχει κι ο
ποιητής λαός που απλά αλλά περισσότερο αληθινά
εκφράζει τα αισθήματά του. Υπάρχουν πολλά
χιώτικα λαϊκά δίστιχα, όπως και μερικά μακροσκελή
ποιήματα, στα οποία είναι χαρακτηριστικό το
πάθος της λευτεριάς, μιας λευτεριάς όμως που δεν
σταματά μόνο στην απελευθέρωση του νησιού μα
που ζητά μια νίκη ολοκληρωτική, μια νίκη που να
μην είναι άλλη παρά η πραγματοποίηση της Μ.
Ιδέας, το ξαναζωντάνεμα της ελληνοχριστιανικής
αυτοκρατορίας.
Δεν είναι μόνο οι Χιώτες που το μεγάλο γεγονός
τους έκαμε ν’ αφήσουν κάθε τους άλλη απασχόληση
για να το υμνήσουν. Σ’ αυτό το ποιητικό στεφάνι δεν
έλλειψαν και τα ποιητικά λουλούδια αυτών στους
οποίους οφείλεται ο λυτρωμός. Αυτοί που ήρθαν
κι αγωνίστηκαν, αυτοί ένοιωσαν πιο βαθειά τη
συγκίνηση και την έκαναν τραγούδι, ύμνο, ποίημα.
Ένας απ’ αυτούς είναι ο λοχίας Παλαιολόγος
Ζέρλης που συγκινημένος από τις εκδηλώσεις των
Χιωτών τους αφιερώνει το ποίημά του με τίτλο
«Στους Χίους». Ξεσκλάβωσαν το νησί αυτοί αλλά
σκλαβώθηκαν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει,
από την γεμάτη καλωσύνη, αγάπη, προθυμία και
συμπεριφορά τών κατοίκων. Μια συμπεριφορά
τόσο ευγενικιά που γίνεται αφορμή όλος ο στρατός
να είναι έτοιμος να δώση τα πάντα γι’ αυτούς.
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
7
Η Χίος τραγουδά τη λευτεριά της
Για να καταλάβωμε τούτο καλύτερα παραθέτομε
αποσπάσματα από τις αναμνήσεις δυο ανθρώπων
που αγωνίστηκαν στη Χίο. Το πρώτο είναι του
Δήμου Γόντικα, που ξεκίνησε από το Κάνσας Σίτυ
τών ΗΠΑ για να λάβη μέρος στους βαλκανικούς
πολέμους. Στη Χίο έρχεται σαν αρχηγός εικοσιοκτώ
Ελληνοαμερικανών και έξι μοναχών αγιορειτών.
«Δεν λησμονώ ακόμη», γράφει, «τον ενθουσιασμόν
του λαού της Χίου, που είδα, την εγκαρδιότητα
με την οποίαν μας υποδέχθη, την χαράν, τον
πανηγυρισμόν της απελευθερώσεως. Όλα τα σπίτια
ήσαν ανοικτά για τον Στρατόν και τους εθελοντάς.
Μας περιποιήθηκαν οι άνθρωποι εκείνοι με άδολα
και αγνά συναισθήματα αγάπης, πραγματικώς
αδελφικής. Ήξιζε πράγματι να έλθωμεν από την
Αμερικήν δια να απολαύσωμεν αυτό το θέαμα, που
θα μείνη αλησμόνητον».
Το δεύτερο απόσπασμα είναι από τις αναμνήσεις
του Κ. Πρίντεζη. «Οι φιλόξενοι όμως Χίοι»,
αναφέρει, «δεν μας αφήκαν επί πολύ ούτω, διότι
κατά την εσπέραν μας έφεραν καλάθους με άρτους,
ελαίας, οίνον, σύκα κλπ. Ήτο όνειρον τούτο;
Όχι πραγματικότης. Έπρεπε να είσθε στρατιώται
και εις τοιαύτας περιστάσεις να ιδήτε τι αξίζει
το ψωμί και η εληά, όταν πεινά ο μαχόμενος και
οδοιπορών στρατιώτης. Εκείνη η βραδιά θα μείνη
αλησμόνητος, διότι η επικουρία αύτη μας ήλθε χωρίς
να την περιμένωμεν. Τρόφιμα αρκετά και νερό
με στάμνες άφθονον και δροσερόν όπου τοσάκις
το ελαχταρούσαμε και επίναμε εκ τών τυχαίων
λάκκων βρωμερόν και λασπώδες εις Μακεδονίαν,
ήδη οι χωρικοί της Χίου και οι καλόγηροι μας το
εκόμιζον με ευχαρίστησιν και μας διηυκόλυνον
και εις τας ανιχνεύσεις χρησιμεύοντες ως οδηγοί.
Ομολογουμένως οι Χίοι μας καθυπεχρέωσαν
με τας περιποιήσεις και την προθυμίαν των».
Ιδιαίτερα τονίζει τις εκδηλώσεις τών γυναικών.
«Αι γυναίκες από τους εξώστας μας έρριπτον άνθη
και μας ερράντιζον με ευώδη νερά, κολώνιας κ.λ.π.,
τα δε κορίτσια εις τας θύρας των μας έδιδον νερό,
γλυκίσματα, πορτοκάλια, σύκα, αμύγδαλα κ.λ.π., αι
δε ηλικιωμέναι μας κατεφίλουν δακρύουσαι και οι
γέροντες να μας κράζουν «Χριστός ανέστη». Βέβαια
δεν είναι μικρότερη η συμβολή των γυναικών στην
νοσοκομειακή περίθαλψη των τραυματιών.
Άλλο παράδειγμα είναι ο οιακιστής –ο τιμονιέρης
όπως θα λέγαμε μεις σήμερα- του εύδρομου
«Εσπερία», που ήταν η ναυαρχίδα της μοίρας με
κυβερνήτη τον πλοίαρχο Δαμιανό, Αναστάσιος
Σακελλαρίου ο οποίος μέσα στις στήλες των
χιακών εφημερίδων έδωσε δείγματα του ποιητικού
του ταλέντου. Είχε βάρδια στη γέφυρα του καραβιού
τη νύχτα εκείνη που μια κανονιοφόρος έφερε την
είδηση της παραδόσεως τών Τούρκων. Η χαρά
αυτού, τών συντρόφων του και των αξιωματικών
για το ευχάριστο μαντάτο ήταν απερίγραπτη. Χοροί
και τραγούδια γιορτινά διαδέχτηκαν την αγωνία και
την αρχοπορία της παραδόσεως. Ο ποιητής όμως
δεν ξεχνά το χρέος του. Τέτοιες στιγμές είναι κρίμα
να περνούν απαρατήρητες. Έτσι μας προσφέρει το
ωραίο ποίημα με τίτλο «Όνειρον αληθινόν».
Αχ!Πόσο βαθειά κοιμόμουνα με του καιρού το
διάβα πουλάκι που μέσα εις το κλουβί για έξω
ελαχτάρα
τ’ αποβραδύς κοιμήθηκα δυστυχισμένη σκλάβα
και την Αυγούλα ξύπνησα αρχόντισσα κυρά.
Μού φάνηκε πως έβλεπα στον ύπνο μου βαθειά
ένα λεβέντη να ’ρχεται πετώντας στο φτερό
και ψάλλοντας κατέβαινε μ’ αγγελική χαρά
άνοιξε πόρτα της σκλαβιάς
η λευτεριά είμ’ Εγώ.
Αρκετά ποιήματα που να έχουν σα θέμα τους
την απελευθέρωση μας έδωσε ο Γ.Ν. Καρπουζάκις
που είχε λάβει μέρος στον αγώνα σαν αρχηγός της
αντάρτικης ομάδας, της βουρλιώτικης φάλαγγας,
όπως επί το μεγαλοπρεπέστερο την έλεγε. Ο
Καρπουζάκις εκτός του ότι ήταν αγωνιστής
καλλιεργούσε και την ποίηση και μάλιστα όλα τα
ποιήματά του τα συγκέντρωσε σε μια ποιητική
συλλογή που την εξέδωσε με τίτλο «Εθνική Λύρα».
Τέλος, ο ναύτης Ν. Καλιοτζής προσφέρει τη δική
του συμβολή πλέκοντας ένα ύμνο στις ηρωϊκές
στιγμές που έζησε έντονα.
Η σημαντικώτερη σελίδα από την απελευθέρωση της
Χίου γράφτηκε πάvω στις απόκρημνες ράχες του
Αίπους.
Και μια που έγινε λόγος για ανταρτικά σώματα
θα πρέπει να τονίσωμε την προσφορά τους
στην επιτυχία του αγώνα. Κυρίως τα σώματα
αυτά Κρητικοί και Ικάριοι. Ύμνος στην δράση
τους είναι το χρονογράφημα του δασκάλου
του Βροντάδου Διονυσίου Τελλή με τίτλο «Οι
εκδικηταί». «Επάτησαν, λέγει ο θερμός εκείνος
πατριώτης (για τους αντάρτες), με συγκίνησιν
ιεράν την εκτεταμένην πλατείαν του ΚιλίτςΜεϊντάν υπό τα δένδρα της οποίας πλανάται
ακόμη η σκιά του Πλάτωνος και των ομήρων,
έρριψαν πύρινον βλέμμα αγανακτήσεως επί του
σωρού τών σπαθισμένων κρανίων του Αγ. Μηνά,
αντίκρυσαν με λύσσαν το ανθρωποσφαγείον του
Μελανιού και ήκουσαν ωσάν πένθιμον μακρυνήν
συμφωνίαν ερχομένην από το Βελιγράδι, το βραχνό
βογγητό τών Χίων εθνομαρτύρων Κορωνιού και
Αργέντη που επνίγησαν με τον αθάνατον Ρήγα
εις τα θολά νερά του Δουνάβεως». Πολλοί από
τους αντάρτες διακρίθηκαν μεταξύ των οποίων
και ο Ρεθυμνιώτης οπλαρχηγός Λεωνίδας
Φραγκελάκης, παλαίμαχος αγωνιστής στην Κρήτη,
Μακεδονία, Ήπειρο, στον οποίο αφιερώνει ποίημά
του ο Φραγκόπουλος.
Αλλά δεν ήταν μόνο οι λεβέντες της Κρήτης και
της Ικαριάς που έσπευσαν στον αγώνα. Και οι ίδιοι
οι Χιώτες πήραν τα όπλα και βγήκαν στα βουνά.
Γενναία υπήρξε η συμμετοχή του ανταρτικού
σώματος τών Καρδαμύλων κάτω από την
ηγεσία του φλογερού γιατρού Ηλία Ασπιώτη,
που τραυματίστηκε στις επιχειρήσεις παρά των
Τούρκων. Κοντά στη μάχη του Αίπους στέκεται η
μάχη του Καρφωτού με τους ένδοξους νεκρούς:
Αντ. Ραπίτη, Ματθ. Μπισδάκη, Βαρδή Μπενή.
Κι όταν η αποστολή του στρατού τελειώση με
την πλήρη απελευθέρωση του νησιού, τότε όλοι
οι Χιώτες κατεβαίνουν στ’ ακρογιάλι για να τους
αποχαιρετήσουν. Ένα ποιητικό κατευόδιο είναι τα
στιχουργήματα της Ελένης Μπαχά για το στρατό
και τους αντάρτες που φεύγουν. Λυπούνται, γιατί
τους είχαν συνηθίσει, αλλά χαίρονται γιατί την
ίδια χαρά της λευτεριάς θα ένοιωθαν σε λίγο κι
άλλοι υπόδουλοι αδελφοί.
Στη χαρά της πατρίδας μας συμμετέχει και το
γειτονικό νησί της Μυτιλήνης, όπως βλέπομε
από το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Σάλπιγξ».
Εάν όλα τα τμήματα του Γένους, γράφει σχετικά,
και όλαι αι χώραι εν αις έπαλλεν ελληνική καρδία
επλήρωσαν φοβερόν τον φόρον εις τον τουρκικόν
Μινώταυρον, η Χίος κατ’ εξοχήν
κατέπιε
μέχρι τρυγός το πικρό ποτήριο τών Τουρκικών
Θηριωδιών». Ο κοινός πόνος κι η κοινή χαρά
της σκλαβιάς και της λευτεριάς των δυο νησιών
Χίου και Μυτιλήνης εκφράζεται στο ποίημα «Οι
νυφούλες». Η αγγελία της χιώτικης ελευθερίας
ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας και φτάνει στη χώρα
του Νείλου. Χαιρετισμός στο ευφρόσυνο γεγονός
είναι το ποίημα του Ν. Γεωργιάδη από το Νάδιρ
Μενουφιά και ενός άλλου που κρύβεται κάτω από
τα αρχικά Αντ. Κ-ης.
Καιρός όμως είναι να θυμηθούμε αυτούς που
έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε μεις σήμερα
ελεύθεροι. Καιρός να επισκεφθούμε το Κοντάρι, το
μέρος εκείνο που κατά τον συμπατριώτη παιδαγωγό
Θεόδωρο Κάστανο «ήταν η θύρα, δια της οποίας
εισήλθεν η ζείδωρος ελευθερία στην γλυκείαν και
μυρωμένην πατρίδα μας». Εκεί θα συναντήσωμε
δυο τάφους που ανήκουν στους Πρωτεσίλαους της
εθνικής μας λευτεριάς, όπως πολύ εύστοχα τους
χαρακτήρισε ο Κάστανος, στους ηρωϊκούς νεκρούς
Εμμ. Ποθητό και Ιω. Χρυσολωρά. Αγκαλιασμένοι
κοιμούνται στην ακτή περιλούοντας τους τάφους
τους σαν να τους στεφανώνη. Κι εμείς ευγνώμονες
προσκυνητές θα γονατίσωμε μπροστά στο ηθικό
μεγαλείο τους, αλλά δεν θα τους θρηνήσωμε.
Ο ήρωας στο θάνατο με θρήνους δεν θρηνιέται
αντίς για θρήνους και κλαυθμούς τον
τραγουδούν γλυκά
λέει σ’ ένα σημείο μακροσκελούς ποιήματος
προς τιμή τους ο Κοραής Παπαντωνάκης. Έτσι
θα τους τραγουδήσωμε γλυκά όπως και η Μπαχά
στο «Υστερνό τραγούδι» κι ο Κώστας Χαλλιορής
στο ποίημά του «Χρυσολωράς Ποθητός». Ύστερα,
αφού ράνωμε με τα άνθη τής δίκαιης οφειλής στην
ανεκτίμητη προσφορά τους, θα σηκώσωμε κατόπιν
ψηλά τα ματια και θ’ ατενίσωμε το φαλακρό μα
δοξασμένο Αίπος. Και προς τα ’κει θα φέρωμε τα
βήματά μας για να εκπληρώσωμε άλλο ένα χρέος.
Σ’ αυτό πάνω έστησε το θρόνο της η λευτεριά.
Αυτό το άγονο βουνό γίνηκε σεμνό προσκυνητάρι
της εθνικής ευγνωμοσύνης. Η απέριττη λευκή στήλη
που μόλις διακρίνεται μας θυμίζει ένα ακόμα
καθήκον. Να σεβαστούμε τη μνήμη αυτών που
βρήκαν τον θάνατο, ενώ ασυγκράτητοι κατεδίωκαν
τον εχθρό που υποχωρούσε. Εδώ παλληκάρια
σαν τον Ρίτσο, τον Παστρικάκη, τον Στάϊκο, τον
Πέρρο και τόσους άλλους έβαψαν τον δρόμο της
δόξας με το τίμιο αίμα τους.
Η σημαντικώτερη σελίδα από την απελευθέρωση
της Χίου γράφτηκε πάνω στις απόκρημνες ράχες
τους Αίπους. Το μέχρι τότε άγονο βουνό στολίστηκε
με τη δόξα τών γενναίων παιδιών που δέχτηκε στα
σπλάχνα του στοργικά. Όσα χρόνια θα γιορτάζεται
η επέτειος ποτέ δεν είναι δυνατό να λησμονηθή το
έπος του Αίπους. Πάντοτε θα υπάρχουν οι άνθρωποι
που θα κάνουν την ευγνωμοσύνη τους ύμνο,
άνθρωποι στους οποίους ένας σωρός από πέτρες
θα παίρνη διαφορετικό περιεχόμενο, που η ύλη
θα μεταβάλλεται σε ιδέα. Έτσι έχομε τις ποιητικές
δημιουργίες με θέμα το Αίπος του Καρπουζάκι, του
καθηγητή Γ. Ρεβελή, της Ευαγγελίας Κουτσοδόντη
και του Κ. Τσαμαρδίνου. Το ποίημα του τελευταίου
είναι επηρεασμένο από τη δημοτική ποίηση. Είναι
διάλογος μεταξύ δύο βουνών, του Αίπους και του
Ολύμπου. Το Αίπος μηνά στον Όλυμπο πως έχει
κυριευθή από λύπη, γιατί στα χώματά του βρήκαν
το θάνατο τόσα πολλά παλληκάρια. Ζητά λοιπόν
αυτή τη λύπη του να συμμεριστή και ’κείνος και να
μην ανθίση. Ακόμα και όλα τα βουνά της Χίου το
έχουν καταραστή. Αλλά διαφορετική είναι η στάση
του βουνού τών θεών. Πρέπει ν’ ανθίση γιατί στους
ήρωες δεν ταιριάζει το δάκρυ και το πένθος.
Συνεχίζεται
Σημείωση: Όταν γράφτηκε αυτή η εργασία (1973)
ίσχυε η πολυτονική γραφή και η ιστορική ορθογραφία.
Για τεχνικούς λόγους το δημοσιεύουμε στη μονοτονική
γραφή, διατηρήσαμε, όμως, την ιστορική του ορθογραφία.
8
γράμματα που πήραμε
Από τον πρόεδρο του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βολισσού
«Ο ΟΜΗΡΟΣ», συνταξιούχο πλοίαρχο του Εμπορικού
Ναυτικού κ. Μιχάλη Γεωργούλη, πήραμε το παρακάτω
γράμμα που αναφέρεται στην εφημερίδα μας και στα χωριά
της Αμανής γενικότερα.
Προς Διευθυντή Εφημερίδος «Αυλόγυρος»
κ. Δημήτριο Γεντή
Βολισσός 8 Απριλίου 2012
Με ιδαίτερη χαρά διαβάζω την τρίμηνη περιοδική
έκδοση του «Αυλόγυρου», που ευγενώς αποστέλλετε στον
Εκπολιτιστικό Σύλλογο & Χορευτικό συγκρότημα
Βολισσού «Ο ΟΜΗΡΟΣ», και ειλικρινά σας συγχαίρω για
την ποιότητα τών κειμένων σας.
Στο τελευταίο τεύχος το πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο
«Ευτυχία και υλικά αγαθά» ήταν γραμμένο με τόση
ευαισθησία που πιστεύω πως άγγιξε όλες τις καρδιές τών την
Αμανή οικούντων τον περασμένο αιώνα.
Η Αμανή είναι από τα ελάχιστα βουνά της χώρας μας που
έχει όνομα θηλυκό. (Τα βουνά στη γλώσσα μας είναι συνήθως
ουδέτερα γιατί δεν παρουσιάζουν γονιμότητα, ενώ ελάχιστα
είναι αρσενικά γιατί προκαλούσαν σεβασμό με τον όγκο
τους). Ωστόσο η Αμανή έδωσε τη δυνατότητα, έστω και με
το «λεπτόγεων», να καλλιεργηθεί και να παράγει τον εκλεκτό
Αριούσιο οίνο, αλλά και λάδι, ακόμη και λαχανικά.
Την αγάπησαν οι Αμανίτες την γη τους, την δούλεψαν με
υπομονή, γεγονός που τους έκανε εργατικούς και επινοητικούς.
Το μικρόβιο της μετανάστευσης και της αστυφιλίας, βέβαια,
τους χτύπησε πιο πολύ από όλες τις περιοχές του νησιού.
Πολλά τα προβλήματα, όπως η ελλιπής συγκοιωνία λόγω της
κακής οδοποιίας, η έλλειψη βοήθειας από το κράτος για τη
βελτίωση της παραγωγής, οι εξελίξεις που έτρεχαν, το δέλεαρ
της μεγάλης πόλης συνέβαλαν στην ερήμωση. Το χειμώνα
περπατάς στους δρόμους τους χωριού κι αντιλαλούν τα βήματά
σου. Μα εγκατάλειψη, μια μοναξιά και θλίψη εκεί που πρίν
πενήντα χρόνια έσφυζε η ζωή. Μόνο στη Βολισσό λειτουργεί
σχολείο στοιχειώδους και μέσης Εκπαίδευσης, που αν δεν
υπήρχαν οι ξένοι θα είχαν κλείσει κι αυτά.
Όλοι παραπονούνται για το αβίωτο στο «κλεινόν άστυ»
και απανταχού νοσταλγούν τη γενέθλια γη, μα δεν τολμούν να
γυρίσουν. Κι όμως τα χωριά μας είναι πάντα όμορφα. Αρκετοί
τα χαίρονται το καλοκαίρι.
Είναι οξύμωρο πως αναπαλαιώνονται σπίτια, χτίζονται
καινούργια κι όμως ο κόσμος κάθε χρόνο γίνεται λιγότερος.
Ίσως θα ήταν καλύτερα για κάποιους να επιστρέψουν.
Χρειάζεται βέβαια και η συνδρομή του κράτους. Ωστόσο
πολλά πράγματα νομίζω θα αλλάξουν, γιατί βρισκόμαστε
πλέον στον πάτο.
Πάνω απ’ όλα πρέπει βέβαια να αλλάξει η νοοτροπία μας.
Κι όσοι βρίσκονται στην Αθήνα, τώρα με την ανασφάλεια
και την οικονομική στενότητα, μόνο τα μειονονεκτήματα της
μεγαλούπολης μπορούν να απολαμβάνουν. Όσοι, λοιπόν,
έχουν τη δυνατότητα και δεν τους δεσμεύει εργασιακή ή άλλη
σχέση μπορούν να γυρίσουν.
Ανεβαίνοντας την Αμανή θα γίνουν ξανά νέοι, θα
ανασάνουν αέρα ευωδιαστό, θα απολαύσουν το τρελό
πανηγύρι των χρωμάτων, θα ακούσουν τα πουλιά…
Κι όσοι μπορούν θα ασχοληθούν με τη γη, αντί να κάθονται
στον καναπέ τους. Μόνο όταν αρχίσουμε να ασχολούμεθα με
τη γη εμείς οι ίδιοι, έστω και ερασιτεχνικά, θα θυμηθούμε αξίες
ξεχασμένες, θα μιλήσουμε με το γείτονα, θα συνεργασθούμε,
ενδεχομένως, θα καμαρώσουμε το φυτό που μεγαλώνει.
Μπορεί μέσα απ’ αυτό τον αμοραλισμό, μέσα απ’ το
αλαλούμ το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό να προκύψει
κάτι καλό.
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
Τελικά χρειάζεται όλοι να πάρουμε αποφάσεις, να
αντιμετωπίσουμε με δυναμισμό και υπευθυνότητα τα νέα
δυσμενή δεδομένα. Δεν θα σταθούμε «μοιραίοι θεατές» αλλά
θα προσβλέψουμε δυναμικά σε αλλαγές. Να βάλουμε στόχους,
να βρούμε το χαμένο μας φιλότιμο και να ’χουμε μπέσα.
Χάσαμε τα θετικά στοιχεία του Έλληνα, αυτά που διέκριναν
τους παππούδες μας. Είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε
τη στάση ζωής μας.
Μιχάλης Γεωργούλης
Συν/χος Πλοίαρχος Ε.Ν.
Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βολισσού «Ο
ΟΜΗΡΟΣ»
Αγαπητέ κύριε Γεωργούλη, για τα καλά σας λόγια για την
εφημερίδα μας θερμά σας ευχαριστούμε. Οι επαινετικοί και
ενθαρυντικοί λόγοι ασφαλώς μας βοηθούν και μας δίνουν
κουράγιο για να συνεχίσουμε την έκδοση τού «Αυλόγυρου».
΄Εχουμε περισσότερη ανάγκη όμως, από την καλοπροαίρετη
επισήμανση τών λαθών και των παραλήψεών μας, γιατί
αυτό μας κάνει καλύτερους, όταν μάλιστα οι επισημάνσεις
αυτές γίνονται από άτομα, όπως εσείς που έχετε στην πράξη
καταθέσει την ανιδιοτελή αγάπη και το μεράκι σας για την
προβολή του πλούσιου λαϊκού πολιτισμού που κομίζουν τα
χωριά της Αμανής και ιδιαίτερα η Βολισσός.
Ο «Αυλόγυρος» από την ίδια αγάπη κινούμενος,
προσπαθεί με τις μικρές του δυνάμεις να γίνει η έντυπη
φωνή της Αμανής στα πέρατα της οικουμένης, όπου
χτυπά Αμανίτικη καρδιά. Στην προσπάθεια αυτή έχουμε
συνοδοιπόρους όλους όσοι εμφορούνται απ’ τις ίδιες αξίες
και τα ίδια ιδανικά που κληρονομήσαμε από τους προγόνους
μας.
Μακάρι η προτροπή σας να προβληματίσει πολλούς
Αμανίτες της διασποράς και να πάρουν τη μεγάλη απόφαση
της επιστροφής τους στη γενέθλια γη.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Ο Σύλλογος Κουρουνιωτών Εγρηγοριανών Χίου Αττικής σας προσκαλεί
στη Συναυλία που οργανώνει το Σάββατο 11 Αυγούστου, στις 9 το βράδυ,
στον αύλειο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Κουρουνίων.
Τίτλος της συναυλίας είναι: «Πώς να σωπάσω μέσα μου τις ομορφιές
του κόσμου» με την καταξιωμένη Χορωδία Χίου, υπό τη διεύθυνση της
μαέστρου κας Ελευθερίας Λυκοπάντη.
Η συναυλία, που βάση της έχει το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, περιέχει
έντονα το στοιχείο της έκπληξης.
Για την κάλυψη των εξόδων διακίνησης και φιλοξενίας των μελών της
χορωδίας το Δ.Σ. του Συλλόγου αποφάσισε να ορίσει τη συμβολική τιμή
των 5€ για κάθε πρόσκληση. Ευπρόσδεκτη είναι επίσης, και κάθε μορφής
χορηγία.
ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ
Οικονομική ενίσχυση για τον «Αυλόγυρο»
Οι παρακάτω συγχωριανοί και φίλοι μας προσέφεραν
διάφορα ποσά για τον «Αυλόγυρο»:
1 Γκέκας Χριστόφορος & Ευγενία
15 €
2 Λιάπης Σωτήριος
100 €
3 Σιταράς Γεώργιος & Χαρίκλεια
στη μνήμη Κώστα Δ. Μιχαλάκη 200 $ HΠΑ
4 Κατσαρού Π. Μαρία
στη μνήμη Κώστα Δ. Μιχαλάκη
20 €
5 Πρεσβυτέρα Ειρήνη Σπανού
στη μνήμη Κώστα Δ. Μιχαλάκη
20 €
6 Σωτηράκης Δημήτριος & Μαρία
50 €
7 Χριστοφής Τάσος & Αλκμήνη
50 €
8 Μιχαλάκης Δημήτριος & Μαρία
στη μνήμη Ιωάννου Γ. Κατσαρού
50 €
9 Κούλης Καλίας & Τούλα
20 €
10 Γεντής Κ. Παναγιώτης
100 $ HΠΑ
11 Παντελάκης Παντελής & Άννα
30 €
Στη μνήμη Στυλιανού Ισ. Βορριά
12 Οικογένεια θανόντος
100 €
13 Αποστολάρα Αργυρώ
40 €
14 Βουρνούς Φίλιππος & Σόφη
30 €
15 Καζά Βίκυ
20 €
16 Καζάς Μιχάλης & Παναγιώτα
30 €
17 Κατσαρός Ισίδωρος
100 €
18 Κατσαρού Π. Μαρία
50 €
19 Κοτσάτου Ιωάννα
20 €
20 Μιχαλάκης Δημήτριος & Μαρία 50 €
21 Μιχαλάκη Δ. Μαρκέλλα
50 €
22 Μιχαλάκη Δ. Πίτσα 50 €
23 Μιχαλάκης Γ. Ιωάννης & Ελένη
100 €
24 Μιχαλάκης Δ. Γιώργος
50 €
25 Ποδιάς Βασίλης & Μαρία 30 €
26 Τακτικός Ανδρέας & Βούλα 20 €
27 Σιταράς Νίκος & Γεωργία
50 €
Το Δ.Σ του Συλλόγου μας και η Συντακτική Επιτροπή της
Εφημερίδας μας σας ευχαριστεί θερμά γιατί με τις προσφορές
σας μπορεί να εκδίδεται τακτικά και απρόσκοπτα.
*****
Οικονομική ενίσχυση για τον Φ.Ο.K.
Οι παρακάτω συγχωριανοί και φίλοι μας προσέφεραν
διάφορα ποσά για το Φιλοπρόοδο Όμιλο Κουρουνίων Χίου
Στη μνήμη Στυλιανού Ισ. Βορριά
1 Σύλλογος Κουρ/τών Εγρη/νών Χίου Ατ. 30 €
Στη μνήμη Βασιλείας Αλάτση
2 Κεφάλας Δημήτριος 50 €
Το Δ.Σ του Φιλοπρόοδου Ομίλου Κουρουνίων Χίου σας
ευχαριστεί θερμά για τις προσφορές σας.
*****
Προσφορές για αγορά δικαιώματος
αναγραφής ονομάτων στο νεκροταφείο
Οι παρακάτω συγχωριανοί και φίλοι πρόσφεραν για
την αγορά του δικαιώματος αναγραφής ονόματος των
τεθνεώτων προγόνων τους τα παρακάτω ποσά.
1Ζαννής Νικόλαος-Ιωάννης-Ανθή
500 €
2Κατσαρού Γ. Καλλιόπη
300 €
3Μιχαλάκη Κ. Ελένη
1.000$ HΠΑ
4Νεαμονίτης Στέλιος
500 €
5Ρεκλείτη Αργυρώ
500 €
6Καρούσης Δημήτρης & Σκαφίδα Ειρήνη 500 €
7Κοτσάτος Μ. Ιωάννης
500 €
Τα μέλη της Επιτροπής για την αναμόρφωση του
Κοιμητηρίου σας ευχαριστούν θερμά για τις προσφορές σας
και εύχονται ο Πανάγαθος Θεός δια πρεσβειών του Αγίου
Ιωάννου του Θεολόγου να αναπαύσει τις ψυχές τους.
*****
Διόρθωση
Στο προηγούμενο τεύχος
του «Αυλόγυρου», στις
προσφορές για αγορά δικαιώματος αναγραφής ονομάτων
στο νεκροταφείο, γράφτηκε πως η προσφορά του Ισιδώρου
Β. Μιχαλάκη ήταν 50$ΗΠΑ αντί του ορθού που είναι: 500$
ΗΠΑ. Για την παραδρομή αυτή ζητάμε την κατανόησή του.
Ευχαριστήριο
Σε όλους όσοι συμμετείχαν με οποιονδήποτε τρόπο στο πένθος μας για την απώλεια του προσφιλούς μας συζύγου πατέρα και παππού Στυλιανού Ισ. Βορριά
τους ευχαριστούμε θερμά.
Η σύζυγος
Μαρία
Τα παιδιά
Παναγιώτα, Πόπη, Πέτρος
Τα εγγόνια
Μαρία, Ιωάννα
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
9
ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΥ ΚΟΥΡΟΥΝΙΩΝ
Του Γιάννη Π. Κυριακάκη
Αυτές τις μέρες ολοκληρώνονται οι εργασίες αναμόρφωσης του Κοιμητηρίου
Κουρουνίων.
Είναι και αυτό ένα έργο, που οι Απανταχού Κουρουνιώτες, φρόντισαν για τον
τόπο τους.
Η αλήθεια είναι ότι τούτο το έργο, είναι το πιο πολυσυζητημένο και με
αντικρουόμενες απόψεις.
Θα ήθελα με την παρούσα, να προσπαθήσω να το τοποθετήσω στις σωστές –
κατά την γνώμη μου βέβαια- διαστάσεις του.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους χωριανούς μας – και όχι μόνο – θεωρούν
ότι η διατήρηση των τάφων των προγόνων τους, αποτελεί απότιση φόρου τιμής γι’
αυτούς.
Και τούτο, είναι απόλυτα σεβαστό.
Όμως αυτό δημιουργεί κάποια προβλήματα χώρου, σε συνδυασμό κυρίως με
την άναρχη χωροταξική τοποθέτηση των υπαρχόντων τάφων. Το πρόβλημα που
προέκυπτε κάθε φορά, ήταν ότι κανείς δεν ήθελε την εκταφή κάποιου δικού του,
ανεξαρτήτως χρονολογικής σειράς, με διάφορα, σωστά ή όχι, επιχειρήματα.
Έτσι πριν τρία περίπου χρόνια, με οξυμένο πια το πρόβλημα, άρχισε να
αναζητείται λύση.
Υπήρξαν πράγματι μερικοί, που πρόθυμα προσέφεραν χώρο, για την μεταφορά
και τη δημιουργία νέου Κοιμητηρίου, εκτός βέβαια του χωριού, όπως ο νόμος πλέον
επιβάλλει. Όμως μια πρώτη μελέτη των χώρων κατέδειξε την ακαταλληλότητα
και τις δυσκολίες που προέκυπταν, τόσο στην κατασκευή, όσο – και κυρίως- στη
λειτουργία τους (μεγάλα κόστη, δυσχέρεια διαμόρφωσης λόγω κλίσεων, αλλά
και η ταλαιπωρία της απόστασης). Τι πιο εύκολο, πηγαίνοντας στη εκκλησία, να
ανάψει κανείς ένα καντήλι ή να κάνει ένα τρισάγιο.
Πέραν όμως αυτών, τα ίδια τα κοιμητήρια μέσα στους οικισμούς, αποτελούν
στοιχεία πολιτιστικής κληρονομιάς, αφού ούτε λίγο, ούτε πολύ εκεί «φιλοξενείται»
η ιστορία μας (π.χ. Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας).
Δεν μένει λοιπόν παρά να ευχαριστήσουμε όλους όσους, με υψηλό φρόνημα,
προσέφεραν για αυτό, επισημαίνοντας ταυτόχρονα και τα παρακάτω:
• Το Κοιμητήριο είναι και παραμένει Δημόσιο και πρέπει ακόμα και η μορφή
του να θυμίζει την ισονομία, ιδιαίτερα στον θάνατο.
• Έτσι τώρα με την ολοκλήρωσή του, θα πρέπει -κατά τη γνώμη μου- με
πρωτοβουλία της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και με συμμετοχή όλων των φορέων
των Κουρουνιωτών σε έναν ανοιχτό διάλογο να εγκριθεί ένας κανονισμός
λειτουργίας και διαχείρισης του Κοιμητηρίου.
• Όλα τα θέματα μπορούν να συζητηθούν και να ληφθούν Δημοκρατικά οι
όποιες αποφάσεις θα διασφαλίσουν την απρόσκοπτη και μόνιμη λειτουργία του,
χωρίς παρόμοια προβλήματα στο μέλλον.
• Η παρούσα επέκταση εξασφάλισε 14 νέους τάφους, με διαστάσεις και
προδιαγραφές σύγχρονων κοιμητηρίων που θα πρέπει απαρχής να χαραχθούν
στις σωστές τους διαστάσεις και σε συνδυασμό με την σταδιακή καλύτερη
χωροταξική τοποθέτηση των ανανεωμένων τάφων, να μην δημιουργήσουν στο
μέλλον παρόμοιο πρόβλημα
• Τέλος η τοποθέτηση μαρμάρινων πλακών, στο χώρο του κοινοταφίου , με
την αναγραφή ονομάτων είναι ασφαλώς μια πρόσφορη πρακτική, όμως θέλει
ιδιαίτερη προσοχή ο τρόπος αναγραφής, το περιεχόμενο και η δυνατότητα
συνεχούς επικαιροποίησης.
Πιστεύω ότι και αυτό πρέπει να αποτελέσει μέρος του κανονισμού και όχι
προνόμιο όσων καταβάλλουν κάποιο αντίτιμο.
Γιατί αναμορφώνουμε το Κοινοτάφειο
Η επιτροπή επέκτασης του νεκροταφείου
ΘΕΣΕΙΣ ΑΝΑΓΡΑΦΗΣ
αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει
με όλους τους Κουρουνιώτες όπου γης και
ΟΝΟΜΑΤΩΝ
να εξηγήσει το παραπάνω, αν και το έχουμε
υπογραμμίσει επαρκώς.
Όπως είναι γνωστό, το Κοινοτάφειο είναι
o χώρος όπου τοποθετούσαν τα οστά των
1.1 ΑΔΑΜ
ΟΠΟΥΛΟΣ
Π. ΙΩΑΝΝΗ
1.2 ΑΔΑΜ
Σ ....
ΟΠΟΥΛΟΥ
Ι. ΕΥΤΥΧΙ
κεκοιμημένων κατά το παρελθόν. Τούτο,
2 ΒΑΣΙΛ
Α
ΟΠΟΥΛΟΣ
Σ. ΚΩΝ/ΝΟ
Σ
δίκαια ή άδικα, είχε προβληματίσει πολλούς ΜΑΡΜΑΡΙΝΕΣ
ΠΛΑΚΕΣ
συγχωριανούς μας, ιδιαίτερα εκείνους που
διέμεναν μακριά από το χωριό.
Επειδή,η επέκταση του νεκροταφείου
απαιτούσε γύρω στις €22.000, ο μόνος τρόπος
εξεύρεσης των αναγκαίων πόρων, ήταν η ιδέα
εκ μέρους της επιτροπής, για αναμόρφωση του
χώρου και η εγχάραξη σε μαρμαρόπλακες των
προσφιλών κεκοιμημένων των χορηγών μας να
προσφερθεί, ως αντίτιμο για την συμμετοχή
τους στην προσπάθεια αυτή.
Ο στόχος μας ήταν καθαρά ανθρώπινος
και βέβαια οικονομικός. Ανθρώπινος ,γιατί
όταν δεν υπάρχει τάφος λόγω χώρου, είτε
λειψανοθήκη, ή ο κεκοιμημένος ετάφη μακριά
από τον τόπο που γεννήθηκε, η εγχάραξη
του ονόματος, απλά δηλώνει το πέρασμά του
TOIX
OΣ
από την γενέθλια γη. Η εγχάραξη αυτή είναι
ένα ταπεινό σημείο αναφοράς και τίποτα
περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί
OΣ
TOIX
στοιχείο διάκρισης σε βάρος εκείνων, που
οι απόγονοι τους δεν συμμετέχουν στην
προσπάθεια. Τέτοια ερμηνεία είναι αυθαίρετη
ΕΔΑΦΟΣ
και ουδέποτε υπήρξε στις προθέσεις μας.
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι η αναγραφή
των ονομάτων είναι κωδικοποιημένη κατά
αλφαβητική σειρά. Το πρώτο νούμερο δηλώνει
τον κωδικό της οικογένειας του ανδρός, το δε
αμέσως επόμενο, αν υπάρχει, (παρατίθεται για
Γνωρίζουμε ότι το κόστος των €500 για δύο ονόματα, είναι για πολλούς
τις γυναίκες συζύγους) και υποδηλώνει τον κωδικό της οικογένειας από την
ανέφικτο, όμως σ’ αυτό μας οδήγησε και μόνο το γεγονός, ότι δεν είχαμε άλλους
οποία κατάγεται η γυναίκα σύζυγος. Επί παραδείγματι, το επίθετο ΑΡΩΝΗΣ
οικονομικούς πόρους για την έναρξη και την περάτωση του έργου.
έχει κωδικό (1). Εάν εγχαραχθεί και η σύζυγος, που ονομάζονταν πριν το
Τέλος, είναι άξιο αναφοράς ότι μέσα στις σκέψεις μας ήταν και
γάμο ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ο κωδικός της θα είναι (1.13). Με αυτό τον τρόπο, εάν ποτέ
παραμένει,πως με τα χρήματα που μας κατεβλήθησαν και άλλα που ελπίζουμε
θελήσουν οι υπεύθυνοι της εκκλησιαστικής επιτροπής να συνεχίσουν το έργο
ότι θα εισπράξουμε, αφού εξοφληθούν οι υποχρεώσεις μας, το υπόλοιπο να
και στις ανεγχάρακτες πλάκες που θα εκχωρήσουμε, θα είναι απλούστατο και
διατεθεί για την αποπληρωμή / απομείωση του χρέους για το Δημοτικό σχολείο
συστηματοποιημένο(βλέπε σχέδιο).
και του περιβάλλοντος χώρου, αφού υπάρχει ακόμη το ανεξόφλητο ποσό των
Επιπρόσθετα, επιθυμούμε να σας πληροφορήσουμε, ότι με αυτό το έργο δεν
€8.500, εδώ και δύο χρόνια, προς τον εργολήπτη Φιλ. Βουρνού.
θελήσαμε να δώσουμε λύση μόνο στην ανεπάρκεια του παλαιού νεκροταφείου
Το τελευταίο, ας το λάβουν υπ΄όψιν οι πάντα πρόθυμοι στα σχόλια και
προσθέτοντας 14 τάφους, αλλά την ίδια στιγμή να υπάρξει η δυνατότητα για τους
τις ειρωνείες επικριτές μας, γιατί είτε το αγνοούν πλέοντας στα πελάγη της
απογόνους εκείνων των συγχωριανών μας, που έφεραν βαρέως, ότι τα οστά των
αδιαφορίας, ως συνήθως, είτε το γνωρίζουν, αλλά τηρούν σιγήν ιχθύος!
προγόνων τους βρίσκονται στο Κοινοτάφειο, παραθέτοντας ακριβώς άνωθεν
και εις ανάμνηση εγχαραγμένο το όνομα του /των προσφιλών κεκοιμημένων
Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ
τους.
10
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΙΟ
Απόκριες από τα παλιά
H πληθυσμιακή απομείωση στα χωριά της
Αμανής, εκτός των άλλων δεινών που επέφεραν στον
τόπο, έσβησαν, σε μεγάλο βαθμό, και την αίγλη των
μεγάλων γιορτών. Ιδιαίτερα εκείνων που πέφτουν
στη μέση του χειμώνα, τότε δηλαδή, που οι κάτοικοι
των χωριών είναι ελάχιστοι.
Φαντάζεστε, λοιπόν, τη χαρά και τον ενθουσιασμό
μας, όταν πληροφορηθήκαμε πως φέτος τις απόκριες
στο χωριό μας στήθηκε μια γιορτή ανεπανάληπτη,
ένα γλέντι τρικούβερτο.
Τυχερός ο φίλος Γιώργος Κεφάλας που βρέθηκε
στα Κουρούνια την περίοδο εκείνη. Διαβάστε πώς
περιγράφει την έκπληξη και τον ενθουσιασμό του σε
κείμενό του με τίτλο «Οι κουδουνάτοι»:
«Ήταν το βράδυ του Σαββάτου, παραμονή της
τελευταίας Αποκριάς. Ξαφνικά κτύπησε η πόρτα
και σαν άνοιξα, είδα έκπληκτος έναν πανύψηλο
παππά. Σκιάχτηκα, για λίγο τα ’χασα, αφού ήμουν
απορροφημένος στη κουβέντα που λίγο πιο πριν
κάναμε. Κι ευθύς, πίσω από τον αλλόκοτο τούτο
ρασοφορεμένο, ακολουθούσαν κι άλλοι, ντυμένοι με
διάφορες στολές. Όταν είδα το Μαράκι του Μεστούση
και τη Σοφία του Τακτικού, που συνόδευαν τους
μεταμφιεσμένους, η καρδιά μου πήγε στη θέση της.
Όσοι είμαστε στο σπίτι αισθανθήκαμε τόσο όμορφα.
Τουλάχιστον εγώ είχα να ζήσω κάτι τέτοιο στα
Κουρούνια, από τα χρόνια του Δημοτικού. Σε λίγο
οι κουδουνάτοι έφυγαν γιατί είχαν να πάνε κι αλλού.
Δώσαμε ραντεβού για αργότερα στο καφενείο της
Τούλας. Εκεί θα γίνονταν και τα αποκαλυπτήρια.
Κατά τις δέκα άρχισαν να μπαίνουν στο καφενείο
χαρούμενοι και γελαστοί. Και ήταν εκεί η Λεμονιά,
η Ευγ.Ασλανίδου, η Σταμ. Καζάνα, η Ιωάννα, η
Μ. Ποδιά, ο Δ. Μεστούσης, ο Γιάννης Σιταράς,
η Ματρώνα, ελπίζω ότι δεν ξέχασα κάποιον.
Πραγματικά το γεγονός αυτό μας γέμισε γέλιο και
χαμόγελα. Μας έδωσε κέφι και μας τόνωσε.
Πιστεύω ότι τέτοιες πρωτοβουλίες κόντρα στην
κρίση και τη μοναξιά, με τη συμμετοχή σχεδόν όλου
του χωριού είναι αξιοπαρατήρητες.
Τέλος, όπως πληροφορήθηκα από την πρόεδρο
του τοπικού συλλόγου κ. Μ. Ποδιά, την Κυριακή το
βράδυ επακολούθησε συνεστίαση στο παλιό σχολείο,
όπου κάπου πενήντα άτομα γλέντησαν μέχρι πρωίας.
Μπράβο παιδιά! Μη χάνετε το κέφι σας! Κρίση είναι
θα περάσει !!!!»
Δεν ήταν, όμως, μόνο ο Γιώργος από τους τυχερούς
που έζησε τις απόκριες όπως παλιά. Τυχερή ήταν
και η Ευγενία Βορριά-Ασλανίδη, που τελευταία όλο
και πιο συχνά γίνεται … Κουρουνιώτισσα.
Τα αισθήματα που πλημμύρησαν τη ψυχή της
γι’ αυτές τις αποκριές, καταθέτει σε άρθρο της με
τίτλο «Αποκριές στα Κουρούνια» που δημοσιεύθηκε
στην ιστοσελίδα kounoupi.gr,
απ’ όπου το
αναδημοσιεύουμε:
«Μπορεί το χρήμα να μην είναι στο χέρι μας στην
κυριολεξία, αλλά είναι όλα τα άλλα: η ευθυμία, ο
χορός, το τραγούδι, τα ρεφενέ γλέντια και πολλά
ακόμα που τα είχαμε θάψει στο χρονοντούλαπο της
κοινωνικής ιστορίας μας.
Αυτό σκέφτηκαν οι Κουρουνιώτες, και αποφάσισαν
οι φετινές απόκριες να είναι διαφορετικές από
εκείνες των προηγούμενων χρόνων. Έτσι οργάνωσαν
ένα γλέντι ρεφενέ που έλαβε χώρα τη νύχτα της
Τυρινής στη μεγάλη αίθουσα της εκκλησίας και το
οποίο ξεπέρασε κάθε προσδοκία σε συμμετοχή και
κέφι.
Με πλούσιο μπουφέ από το «βρισκούμενο» των
ημερών και μουσική «στέρεο», μικροί και μεγάλοι
διασκέδασαν μέχρι το πρωί, όλοι ενωμένοι σε μια
μεγάλη παρέα, ενώ το περίφημο κουρουνιώτικο
κρασί, έρεε άφθονο…
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ελάχιστοι εναπομείναντες
μιας κάποιας ηλικίας, θυμήθηκαν τα αποκριάτικα
τραγούδια της εποχής τους και τα τραγούδησαν με
τους νεώτερους χορεύοντας όλοι μαζί τον «διπλό».
Νωρίτερα, το βράδυ του Σαββάτου, βοηθούσης
και της ζεστής ανοιξιάτικης ημέρας που προηγήθηκε,
μια μεγάλη παρέα χωριανών ντύθηκαν μασκαράδες
και, όπως τον παλιό καλό καιρό, επισκέφθηκαν
ένα –ένα τα κατοικημένα σπίτια του χωριού και…
μοίρασαν χαρά και ευχές για καλύτερη ζωή…»
Τα Κουρούνια φέτος τις απόκριες μας έδειξαν
Μασκαράδες στα Κουρούνια. Μη μας ζητήσετε
τα ονόματά τους δεν τους αναγνωρίζουμε! Ο μόνος
που αναγνωρίζεται γιατί δεν φορά μάσκα, είναι ο Γ.
Σιταράς (Φωτο από την ιστοσελίδα kounoupi.gr
πως με απλά, φτωχικά πράγματα αλλά με πλούσια
καρδιά και με ανοιχτή διάθεση μπορείς να
ξεπεράσεις, έστω για λίγο, τα μνημόνια, την κρίση,
την Τρόικα και όλα όσα μας φόρτωσαν στις πλάτες
μας οι πολιτικοί!
STAMATIS
EXPRESS SERVICE
Ο Σταμάτης Γεωργούλης, όπως γνωρίζουν
αρκετοί, είναι οπαδός του εθελοντισμού. Άλλωστε, το
έχει αποδείξει αρκετές φορές στα Κουρούνια και στο
χωριό του τον Εγρηγόρο.
Στις 23 Φεβρουαρίου βρισκόμαστε στα Κουρούνια,
ήταν απόγευμα και πίναμε καφεδάκι. Ξαφνικά,
κτύπησε το τηλέφωνο του Γιάννη Κεφάλα, του
γεωπόνου, που ήταν στην παρέα μας. Στην άλλη άκρη
ήταν ο Γιάννης ο Ζαννής του Πέτρου, που ζητούσε
βοήθεια, γιατί το φορτηγάκι του είχε κολλήσει
στις λάσπες και το χλωρό χορτάρι στην περιοχή
της Λυγαριάς, εκεί κοντά στην όμορφη ομπρελωτή
κουκουναριά. Σε λίγο θα σκοτείνιαζε, έτσι με το 4Χ4
του Σταμάτη ξεκινήσαμε άμεσα. Μαζί μας είχαμε
και την Λιζ Κεφάλα για να εκτελεί χρέη οπερατέρ (η
προσπάθεια έχει βιντεοσκοπηθεί).Το πρόβλημα ήταν
ότι δεν είχαμε μαζί μας ιμάντα πρόσδεσης, ώστε να
αποκολλήσουμε το φορτηγάκι κι αυτό πονοκεφάλιαζε
τον Σταμάτη.
Κάποτε, φτάσαμε και άρχισε το έργο μας.
Δυστυχώς το σχοινί που είχε ο Ζαννής δεν μας έκανε.
Έτσι ακολουθήσαμε τον παραδοσιακό τρόπο του
σπρωξίματος. Ο οδηγός και παθών, πατούσε γκάζι κι
εμείς σπρώχναμε για να τον αποκολλήσουμε. Βέβαια
η θέση μας ήταν δεινή, γιατί το φορτηγάκι έκαιγε
μάλλον λάδια και το καυσαέριο ήταν ανυπόφορο.
Τέλος, «ολομούζαλοι», τελειώσαμε το έργο μας
προς μεγάλη χαρά του Σταμάτη, ….. που βοήθησε έναν
συνταξιούχο πια δημόσιο υπάλληλο, διότι αν ήταν εν
ενεργεία δεν νομίζω ότι θα είχε τα ίδια αισθήματα,
αφού γενικά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές
τραπεζικοί, ακόμα και του ιδιωτικού τομέα, είναι,
κατά τη ρήση του, …κουρέλια.
Ο εθελοντισμός όμως του Σταμάτη έχει και
συνέχεια. Ανέλαβε να μεταφέρει και φυτέψει τα
δενδράκια, που θα τοποθετηθούν σύντομα στην
επέκταση του νεκροταφείου και εν καιρώ στο
κοινοτάφο. Σίγουρα, ευχόμαστε ο εθελοντισμός του
συγχωριανού μας να βρει μιμητές και σε άλλους
τομείς, διότι δεν θα έχει άδικο να μας χαρακτηρίζει
όπως παραπάνω.
Γ.Β.Κ.
Κοινοτικών προσφορών
συνέχεια
Ο “Αυλόγυρος” πολλές φορές έχει αναφερθεί στην
ανάγκη προσωπικής εργασίας για την επίλυση μικρών
και μεγάλων προβλημάτων των χωριών μας.
Πολλοί συγχωριανοί μας εθελοντικά έχουν
προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους στον τόπο
σε έργα, που οι ίδιοι κρίνουν ότι είναι απαραίτητα για
τα χωριά μας.
Απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε προβάλει τέτοιες
αξιέπαινες πρωτοβουλίες, αφ’ ενός για να αποδώσουμε
το δίκαιο έπαινο σ’ εκείνους που καταθέτουν την
προσωπική τους εργασία, την ψυχή τους καλύτερα,
για το καλό του τόπου, και αφ’ ετέρου για να
ευαισθητοποιήσουμε και άλλους να πράξουν ανάλογα.
Υπάρχουν μερικοί συγχωριανοί μας που προσφέρουν
αθόρυβα και συστηματικά σημαντικό έργο στον τόπο
χωρίς ο “Αυλόγυρος” να ’χει αναφερθεί σ’ αυτούς. Κι
αυτό γιατί η προσφορά τους είναι τόσο αθόρυβη και
διακριτική που δεν είχε μέχρι τώρα υποπέσει στην
αντίληψη των συντακτών του.
Ένας τέτοιος
συγχωριανός μας είναι ο
αιδεσιμότατος ιερέας π. Μιχαήλ Λιάπης, ο παπά
Μιχάλης του Εγρηγόρου. Άξιος εργάτης του
«αμπελώνος του Κυρίου» αλλά και άξιος εργάτης του
«κοινοτικού αμπελώνος». Μαθαίνουμε πως πολλά
χρόνια τώρα επιδίδεται συστηματικά στον καθαρισμό
αγροτικών μονοπατιών από αγριόκλαδα και αστιφίδες,
«καλλιεργεί» τις πηγές, κλαδεύει δέντρα και φυτεύει
νέα και γενικά συμπεριφέρεται όπως οι συγχωριανοί
μας σε παλαιότερες εποχές, τότε που η καλλιέργεια
της γης ήταν η μόνη πηγή ζωής για τους κατοίκους των
χωριών μας.
Το τόσο σημαντικό έργο του παπά Μιχάλη δεν ήταν
γνωστό σε μας, τα παιδιά του σωλήνα, γιατί η επαφή
μας με τη φύση των χωριών μας περιορίζεται μόνο στις
περιοχές που προσεγγίζουν οι αγροτικοί δρόμοι.
Πατέρα Μιχάλη, με την διακριτική αλλά ανεκτίμητη
προσφορά σου δείχνεις το δρόμο της κοινοτικής
προσφοράς και γίνεσαι λαμπρό, ζωντανό παράδειγμα
μίμησης για τους νεότερους. Σ’ ευχαριστούμε πολύ.
Η άσκηση βολών στο
Μελανιός
Από το Σύλλογο του Μελαν(ε)ιούς «Η ΜΕΛΑΙΝΑ
ΑΚΡΑ» πήραμε το παρακάτω ενημερωτικό Δελτίο
που επανέρχεται στο ζήτημα της διεξαγωγής των
ασκήσεων βολών του στρατού στην ευρύτερη
περιοχή της Αμανής και ειδικότερα στην περιοχή
του Μελανιούς. Το Ενημερωτικό δελτίο αναφέρει:
Επειδή, αναφορικά με τη διεξαχθείσα στο Μελανιός
στρατιωτική άσκηση βολών λέγονται και γράφονται
ερήμην ημών διάφορα (όπως, μη περιβαλλοντική
επιβάρυνση, ικανοποίηση κατοίκων, διαφαινόμενα
ανταποδοτικά ωφελήματα και τα συναφή), σε σημείο
που να καλλιεργείται η ιδέα της μόνιμης διεξαγωγής
της στην περιοχή μας, ο Σύλλογός μας, προς άρση
οιασδήποτε παρεξηγήσεως και την πρόληψη τυχόν
παρανοήσεως, επανέρχεται για δεύτερη και τελευταία
φορά επί του εν λόγω ζητήματος γνωστοποιώντας τα
ακόλουθα.
Αποδεχθήκαμε, με τον προσήκοντα σεβασμό
στην αποστολή του Στρατού μας και αίσθημα
εθνικής ευθύνης, τη διεξαγωγή της ασκήσεως για
το τρέχον έτος στο χωριό μας, κατόπιν της ρητής
διαβεβαιώσεως -κατ’ ιδίαν και δημόσια- του κ.
Διοικητή της 96 ΑΔΤΕ και του κ. Δημάρχου Χίου ότι
αυτή θα διεξαχθεί άπαξ σε αυτό, στα πλαίσια της εκ
περιτροπής διεξαγωγής της σε διάφορες περιοχές της
νήσου μας.
Εξυπακούεται, επομένως, σύμφωνα και με τις
υπαγορεύσεις της δεοντολογίας αλλά και της κοινής
λογικής, ότι η μόνιμη διεξαγωγή της εν λόγω ασκήσεως
στο χωριό μας, είτε αυτή συνεπάγεται περιβαλλοντική
επιβάρυνση είτε όχι, δεν είναι επιτρεπτή. Και τούτο
διότι, εάν μεν συνεπάγεται επιβάρυνση, δεν είναι
θεμιτό να επιβαρύνεται μονίμως η αυτή περιοχή. Εάν,
αντίθετα, όχι μόνον δεν συνεπάγεται επιβάρυνση αλλά
επιφυλάσσει και τοπικά ωφελήματα, είναι αυτονόητο
ότι πρέπει να διεξάγεται εκ περιτροπής και στις
λοιπές περιοχές, πολλώ δε μάλλον διότι όντας αυτές
κατά πολύ εγγύτερα του τόσο απομεμακρυσμένου
και δυσπρόσιτου χωριού μας, θα διευκολύνουν τα
μέγιστα το Στρατό μας, απαλλάσσοντάς τον από επί
πλέον τόσο οικονομική δαπάνη όσο ταλαιπωρία.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
11
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΙΟ
Φωτιά στα Κουρούνια
Δεν έχει ξεκινήσει καλά-καλά η άνοιξη και εκδηλώθηκε
η πρώτη φωτιά στα Κουρούνια, όπως διαβάσαμε στον
τοπικό τύπο.
Συγκεκριμένα το απόγευμα της Παρασκευής 6
Απριλίου, στην αγροτική περιοχή ανάμεσα Κουρούνια και
Εγρηγόρου εκδηλώθηκε φωτιά, που έγινε αντιληπτή από
το πλοίο που κάνει τη γραμμή Χίος-Ψαρά, το πλήρωμα του
οποίου ειδοποίησε την πυροσβεστική υπηρεσία.
Στην κατάσβεσή της πήραν μέρος δύο πυροσβεστικά
ανησυχητικό. Η Αμανή έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο
βωμό των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών. Πυρκαγιές που κατά
κανόνα μπαίνουν για τον καθαρισμό των αγροκτημάτων.
Ισχυρίζονται, όσοι χρησιμοποιούν αυτό τον τρόπο για τον
καθαρισμό των αγροκτημάτων τους, πως μ’ αυτή τη μέθοδο
μπορούν εύκολα και γρήγορα να καθαρίσουν τα χωράφια
τους. Ας αναλογιστούν όμως, πως η μέθοδος αυτή μπορεί
να γίνει αιτία να καταστραφεί ολοκληρωτικά ο τόπος τους
που τόσο πολύ τον αγαπούν. Ας αναζητήσουν, λοιπόν,
άλλους τρόπους για τον καθαρισμό των αγροκτημάτων
τους. Ας γίνουμε πρώτοι εμείς, οι Κουρουνιώτες και
Εγρηγοριανοί, θεματοφύλακες και προστάτες του τόπου
μας
Η Ανάσταση της ψυχής μας
Η Αμανή έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο βωμό των
ανεξέλεγκτων πυρκαγιών
οχήματα με τέσσερις άνδρες καθώς και το πυροσβεστικό
όχημα των εθελοντών Κεράμου με έξι εθελοντές.
Η φωτιά έκαψε περίπου πέντε στρέμματα κυρίως
χορτολιβαδικής έκτασης. Σύμφωνα με εκτίμηση της
πυροσβεστικής, η πυρκαγιά προκλήθηκε από καύση
υπολειμμάτων καλλιεργειών.
Το γεγονός ότι εκδηλώθηκε πυρκαγιά στον τόπο μας
πριν καν ξεκινήσει η καλοκαιρινή περίοδος είναι ιδιαιτέρως
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
 Ο φαρμακοποιός
Νίκος Γεντής,
γιος
του Δημήτρη Γ. Γεντή από τον Εγρηγόρο,
ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στον
τομέα της φαρμακευτικής και στις 10 Μαΐου 2012
του απονεμήθηκε, με άριστα, ο διδακτορικός
τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας
στην Ελβετία, όπου ζει και εργάζεται σε μεγάλη
φαρμακευτική βιομηχανία. Ο «Αυλόγυρος»
εκφράζει τα θερμά του συγχαρητήρια.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ – ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ
 Tην Kυριακή 27 Μαΐου, ο Στέλιος Ποδιάς
και η Μάγια Κεφάλα, βάφτισαν το κοριτσάκι
τους και του έδωσαν το όνομα Ιωάννα. Ανάδοχος
ήταν η Ασπασία Φωτοπούλου. Στους ευτυχείς
γονείς, τη νονά, τους παππούδες και τις γιαγιάδες ο
«Αυλόγυρος» εύχεται να τους ζήσει.
ΓΑΜΟΙ
 To Σάββατο 20 Μαΐου 2012, στον ιερό ναό της
Αγία Μαρκέλλας στην Νέα Υόρκη έκαναν το
γάμο τους ο Σπανός Γεώργιος, γιος του Ισίδωρου
και της Ειρήνης Σπανού και η Ελένη Μάντικα.
Ο “Αυλόγυρος” τους εύχεται κάθε ευτυχία στην
καινούργια τους ζωή.
ΚΗΔΕΙΕΣ-ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ
 Την Πέμπτη 9 Μαΐου 2012, πέθανε στην Αθήνα
ο Γιώργος Κουμέντης. Στα παιδιά, τα αδέλφια
του και τούς άλλους συγγενείς ο “Αυλόγυρος”
εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια.
 Την Παρασκευή 18 Μαΐου 2012, πέθανε στον
Πειραιά ο Στέλιος Ισ. Βορριάς, από τα ιδρυτικά
μέλη του Συλλόγου μας. Στη σύζυγο, τα παιδιά, τα
εγγόνια, τα αδέλφια του και τούς άλλους συγγενείς ο
“Αυλόγυρος” εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια.
 Την Πέμπτη 31 Μαΐου 2012, πέθανε στον
Εγρηγόρο ο Ιωάννης Μ. Καλόγερος. Στη σύζυγο,τα
παιδιά, τα αδέλφια του και τούς άλλους συγγενείς ο
“Αυλόγυρος” εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια.
Tι κι αν ο Απρίλης φέτος δεν ήταν ντυμένος στο πράσινο
χαλί του; Τι κι αν δεν ευωδίαζαν αρώματα ανοιξιάτικων
λουλουδιών; Τι κι αν έλειπε η πανδαισία των χρωμάτων που
συνήθως τον συνοδεύει; Τι κι αν είχε κρύο κι αν έβρεχε; Η
ελπίδα δεν έλειπε κι αυτό το Πάσχα στην εσχατιά της χώρας,
στο πιο όμορφο κομμάτι της γης για μάς τους Κουρουνιώτες
και Εγρηγοριανούς.
Φτάνει μόνο μια μικρή αχτίνα του ήλιου, που ξεδιάντροπα
τρυπά τα μαυρισμένα σύννεφα για να αναπτερώσει την
ελπίδα του ανθρώπου, να ζεστάνει την καρδιά του, να νιώσει
θαλπωρή και αγαλλίαση.
Τέτοιες αναζωογονητικές ελπίδες, τέτοια ομορφιά, δωρίζει
απλόχερα μόνο η παρθένα κι αμόλυντη φύση του τόπου μας. Κι
είναι τόση η ομορφιά της, που είναι αδύνατον να τη μολύνει όση
ασχήμια, όση ντροπή κι αν παράγουν οι σύγχρονοι πολιτικοί.
Αυτή αγγίζει μόνο τους ανθρώπους των πόλεων, εκείνους που
τους τρομάζει η ιδέα μήπως χάσουν την άνεση του καναπέ
τους, τις καθημερινές τους ευκολίες.
Έτσι κι αλλιώς το Πάσχα, το ελληνικό Πάσχα της υπαίθρου,
εμπεριέχει νοηματικά την ελπίδα. Την ελπίδα που πρόσφερε
στην ανθρωπότητα με το Σταυρικό θάνατό Του και την
Ανάστασή Του ο Θεάνθρωπος. Συμβολίζει τη διάβαση, το
πέρασμα, από το παλιό στο καινούργιο, από το θάνατο στη
ζωή, από τη φθορά στην αφθαρσία.
Ποια ομορφιά στον κόσμο μπορεί να συγκριθεί με την
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΣΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. του
Συλλόγου μας προκηρύσσουν ανοιχτό
διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα:
Κουρούνια-Εγρηγόρος:
Οι πατρίδες της ψυχής μας
Στο διαγωνισμό μπορούν να πάρουν
μέρος μέλη και φίλοι του Συλλόγου μας με
μια σειρά φωτογραφιών που να σχετίζονται
με τα χωριά μας.
Κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να
συμμετέχει με μέχρι είκοσι ψηφιακές
φωτογραφίες υψηλής
ανάλυσης
(μικρότερη ανάλυση 3648Χ2736 pix)
Η προθεσμία για την υποβολή των
φωτογραφιών λήγει στις 30 Σεπτεμβρίου
2012.
Οι φωτογραφίες που θα υποβληθούν
θα κριθούν από ανεξάρτητη επιτροπή
επαγγελματιών φωτογράφων στην οποία θα
συμμετέχει και ένα μέλος του Δ.Σ.
Οι δεκατέσσερεις καλύτερες φωτογραφίες που θα βραβευθούν με έπαινο θα
κοσμήσουν τις σελίδες του ημερολογίου
του 2013 των Συλλόγων μας.
Αποστολή φωτογραφιών στο email:
[email protected]
Το Πάσχα εμπεριέχει νοηματικά την ελπίδα.
ομορφιά που αναδύεται από το υγρό χώμα μετά την Απριλιάτικη
βροχή. Είναι η ίδια η αναπνοή τη γης, η ανάσα της φυτικής
ζωής που επωάζεται στα έγκατά της. Αυτή η υγρή ευωδία
σμίγει αρμονικά με την ευωχία του πασχαλινού οβελία, την αψιά
μυρωδιά του πεύκου, την χρυσαφένια ανασαιμιά των σπάρτων,
που μόλις έχουν αρχίσει να ξεμυτίζουν τα πρασινοκίτρινα
κεφαλάκια τους. Όλα γίνονται θυμίαμα μεθυστικό στον
Αναστάντα Κύριο.
Πουλιά ερωτευμένα κελαηδούν γλυκά συνεπαρμένα απ’ το
τραγούδι της βροχής που μόλις κόπασε. Ψάλλουν μελωδικά
για ν’ ακουστεί στην πλάση: Χριστός Ανέστη!!!
Γιατί βιάστηκες
Γιώργο;
Πέμπτη 9 Μαΐου. Η χώρα να κινείται
στον απόηχο των εκλογών, τα ερωτήματα να
αιωρούνται: θα γίνει δεν θα γίνει κυβέρνηση,
όταν έρχεται η είδηση που σε αποσπά από την
επικαιρότητα, σου θυμίζει πως είσαι άνθρωπος.
Πέθανε ο Γιώργος του Κουμέντη, ο Γιώργος του
«Γρίβα», o φίλος των παιδικών και εφηβικών μου
χρόνων, ο παντοτινός φίλος.
Ο πόνος της απώλειας του παιδικού φίλου που
με πνίγει γίνεται ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Γιώργο γιατί βιάστηκες;
Γιώργο γιατί έφυγες νωρίς;
Άλλα είχαμε συμφωνήσει.
Μαζί ζήσαμε αχώριστοι τα παιδικά μας χρόνια
στο χωριό.
Μαζί στήναμε «ξόβεργα», μαζί σημαδεύαμε με
τις σφεντόνες μας -καμιά φορά και τζάμια.
Μαζί βγάζαμε «πεταλίδες» στα Γαλάτου.
Μαζί ψαρεύαμε «χέλια» στον ποταμό της
Περασιάς.
ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ !
Αργότερα
-παιδιά ακόμα- ήρθαμε στην
Αθήνα.
Το όνειρο της κάθε μας μέρας ήταν η
ΚΥΡΙΑΚΗ στο σπίτι σας, στη Δροσοπούλου.
Ήταν σημείο αναφοράς όλων των χωριανών
μας.
Ένα μικρό σπιτάκι, που όμως η ΖΕΣΤΑΣΙΑ
ΤΩΝ ΚΟΥΜΕΝΤΗΔΩΝ και η φιλοξενία τους,
μας έκανε να νιώθουμε υπέροχα.
Θυμάμαι οι πιο χαμένες Κυριακές ήταν αυτές
που λείπαμε.
Εκεί τα λέγαμε, εκεί μαθαίναμε τα νέα του
χωριού, ΕΚΕΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΑΝ.
Και ύστερα,
έφηβοι πια και φοιτητές,
περήφανοι για τις επιτυχίες μας, χωρίς το κόμπλεξ
του επαρχιώτη, γεμάτοι σιγουριά, περάσαμε τα πιο
ωραία νεανικά χρόνια της ζωής μας.
Η ανεμελιά σου και το πηγαίο ΧΙΟΥΜΟΡ
σου, σε έκαναν απαραίτητο σε κάθε συντροφιά.
Αμέτρητες οι «σκανταλιές», που η εφευρετικότητά
σου διαρκώς επινοούσε. Ακόμα και οι «γκάφες»
μας έμειναν παροιμιώδεις.
Μεγάλοι πια τις διηγούμαστε με υπερηφάνεια
και νοσταλγία.
Φίλε θα μας λείψεις.
Θα λείψεις στην οικογένειά σου, στα δυο
αγαπημένα σου παιδιά, που πάντοτε με τόση
αγωνία φρόντιζες, θα λείψεις στους φίλους σου.
Όμως είμαι βέβαιος, πως στο μεγάλο ταξίδι,
που ξεκίνησες, κάπου θα ξανασμίξουμε.
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ
Γ.Π.Κ.
12
ΑΥΛΟΓΥΡΟΣ
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ Ο.Χ.Σ.Α
Μαθήματα πρώτων βοηθειών
Στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που έχει αναλάβει η διοίκηση του Συλλόγου μας
στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς οργάνωσε δύο κύκλους μαθημάτων πρώτων
βοηθειών.
Συγκεκριμένα τα μαθήματα αυτά έγιναν τον περασμένο Φεβρουάριο από
εκπαιδευμένα στελέχη του Ερυθρού Σταυρού. Ο κάθε κύκλος περιελάμβανε μια σειρά
μαθημάτων τεσσάρων ημερών. Η διάρκεια κάθε μαθήματος ήταν τρεισήμισι ώρες,
δηλαδή η συνολική διάρκεια της εκπαίδευσης ήταν 14 ώρες.
Για την ιστορία αναφέρουμε τα ονόματα όσων παρακολούθησαν αυτά τα μαθήματα.
Στο πρώτο κύκλο συμμετείχαν:
Γκέκας Χριστόφορος, Κυριακάκη
Γεωργία, Καρούση Σοφία, Καρούσης
Δημήτρης, Καραμούζου Μαρία,
Ξανθουδάκη-Κατσαρού Δέσποινα,
Καζά Βίκυ, Κατσαρού Πόπη,
Μαργέλου Ελένη, Κυριακάκης
Βασίλης, Ασλάνογλου Ευαγγελία
και Γιαννάκης Παναγιώτης. Στο
δεύτερο
κύκλο
συμμετείχαν:
Κατσαρός Τάσος, Κατσαρού Μαρία,
Βουρνούς Φίλιππος, Βουρνού Σόφη,
Μιχαλάκη
Κούλα,
Κυριακάκη
Γεωργία, Μπουρδάκου Εύη, Γεντή
Μαρία, Μαυρουκάκη Φωφώ, Γεντής
Το δίπλωμα που απενεμήθη σε όσους
Δημήτρης, Δαριώτης Χρήστος και
παρακολούθησαν τα μαθήματα πρώτων
Στεφάνου Φραγκίσκος.
βοηθειών
Να σημειώσουμε την συστηματική
σπουδή και την επιμέλεια των
συμμετεχόντων σ’ αυτά τα μαθήματα.
Να επαναλάβουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στην εθελοντική ομάδα του Ελληνικού
Ερυθρού Σταυρού για την δωρεάν προσφορά αυτών των μαθημάτων στα μέλη του
Συλλόγου μας, καθώς και τα συγχαρητήρια μας στα μέλη του Δ.Σ. για την πρωτοβουλία
που είχαν να οργανώσουν αυτά τα μαθήματα.
Τέλος, το μεγάλο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε από τα μέλη του Συλλόγου μας,
οδήγησε το συμβούλιο στη σκέψη να ζητήσει από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό
να επαναληφθεί το σεμινάριο ώστε να δοθεί και σε άλλα μέλη η ευκαιρία να το
παρακολουθήσουν.
Ο χορός του Συλλόγου
Πολύ μικρή αποδείχθηκε η πίστα για να χωρέσει τα χορευτικά ζευγάρια
εξαιρετικό φαγητό που μας πρόσφερε, η καταπληκτική ορχήστρα με το
επιλεγμένο ποιοτικό της ρεπερτόριο, μα πιο πολύ η διάθεση των συγχωριανών
και των φίλων του Συλλόγου συνέτειναν ώστε να γίνει ένα ανεπανάληπτο
αποκριάτικο γλέντι.
Πολύ μικρή αποδείχθηκε η πίστα για να χωρέσει τα χορευτικά ζευγάρια
(φωτο) και το κέφι μας.
Στις εκπλήξεις της εκδήλωσης το τραγούδι «θα σπάσω κούπες», που
απέδωσε καταπληκτικά η Μάργια Αντωνίου και απέσπασε το πιο θερμό
χειροκρότημα, ενώ στην πίστα επικρατούσε το αδιαχώρητο.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στο χορό πραγματοποιήθηκε λαχειοφόρος
αγορά με πλούσια δώρα. Να υπενθυμίσουμε πως τα έσοδα του χορού είναι τα
μόνα έσοδα από εκδηλώσεις που ενισχύουν το ταμείο του Συλλόγου.
Ο φετινός χορός ήταν από τους πιο επιτυχημένους χορούς αν κρίνουμε από
τα κολακευτικά σχόλια και τα συγχαρητήρια που δέχονταν στο τέλος τα μέλη
του συμβουλίου και της οργανωτικής επιτροπής. Σίγουρα έχασαν όσοι τον
έχασαν!
Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου
Την Κυριακή 4 Μαρτίου 2012, στις 11 π.μ., στα γραφεία του Συλλόγου μας
έγινε, μετά από πρόσκληση του προέδρου του Δ.Σ., η ετήσια τακτική Γενική
Συνέλευση των μελών του.
Την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012 έγινε ο καθιερωμένος αποκριάτικος χορός
του Συλλόγου μας, στην ταβέρνα «Ελλήσποντος», στον Άγιο Δημήτριο Αττικής.
Τα τελευταία χρόνια, όπως γνωρίζετε, το συμβούλιο του Συλλόγου
αποφάσισε ο ετήσιος αποκριάτικος χορός να γίνεται το μεσημέρι και όχι το
βράδυ, όπως συνηθίζεται. Κι αυτό για να δίνεται η δυνατότητα συμμετοχής και
στους μεγαλύτερους στην ηλικία συγχωριανούς μας να συμμετέχουν σ’ αυτόν.
Και στην πράξη αποδεικνύεται λαμπρή αυτή η απόφαση, αφού σ’ αυτή την
εκδήλωση συνυπάρχουν και συνδιασκεδάζουν αρμονικά όλες οι ηλικίες. Ο
Σύλλογός μας συνεπώς, με το χορό του, ενώνει το χάσμα των γενεών.
Η ηλιόλουστη μέρα, η φιλόξενη και πολιτισμένη αίθουσα της ταβέρνας, το
ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ «ΑΥΛΟΓΥΡΟ»
Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας πως ο “Αυλόγυρος” εκδίδεται
και διανέμεται δωρεάν. Τα οικονομικά του Συλλόγου μας, όμως, είναι
τέτοια που δεν μας επιτρέπουν να μη δεχόμαστε, τις αυθόρμητες και
μερικές φορές συγκινητικές προσφορές των αναγνωστών μας.
Όσοι, λοιπόν, επιθυμείτε να προσφέρετε κάποιο ποσόν για τα
λειτουργικά έξοδα της έκδοσης, μπορείτε να το κάνετε καταθέτοντάς το
στους παρακάτω λογαριασμούς:
Για καταθέσεις σε Ευρώ (€)
Αρ. λογαριασμού:
ΙΒΑΝ
GR32 0172 1030 0051 0302 7334 972
BIC : PIRBGRAA
Στην τράπεζα Πειραιώς
Για καταθέσεις σε Δολάρια ($) USA
Αρ. λογαριασμού:
ΙΒΑΝ
GR43 0172 1030 0051 0302 7335 065
BIC : PIRBGRAA
Σε όλες τις τράπεζες
Να σημειώσουμε πως αν επιθυμείτε να δημοσιευθεί το όνομά
σας στις προσφορές για τον “Αυλόγυρο”, θα πρέπει οπωσδήποτε να
δηλώνετε το όνομα του καταθέτη όταν κάνετε την κατάθεση.
Τα μέλη του Δ.Σ. και τα μέλη της συντακτικής επιτροπής σας
ευχαριστούν θερμά για τις μέχρι σήμερα προσφορές σας.
Το προεδρείο της Γ. Σ. Διακρίνονται από αριστερά Δημήτρης Καρούσης, Κεφάλας
Γιώργος, Κατσαρός Ισίδωρος , η ταμίας του Συλλόγου Φωφώ Μαυρουκάκη και ο πρόεδρός
του Δημήτρης Γεντής
Τα θέματα ημερήσιας διάταξης ήταν:
• Απολογισμός πεπραγμένων του ΔΣ για την περίοδο
1-3-2011 μέχρι 3-3-2012
• Οικονομικός απολογισμός και απαλλαγή των μελών του ΔΣ από την
ευθύνη, για την περίοδο από 15-3-2010 μέχρι 28-2-2011
• Προγραμματισμός νέας περιόδου
Το σώμα, μετά τη διαπίστωση απαρτίας προχώρησε στην εκλογή προεδρείου
για να συντονίσει τις εργασίες της Γ.Σ. Εξελέγησαν ομόφωνα ως πρόεδρος ο κ.
Ισίδωρος Κατσαρός, ως γραμματέας ο κ. Γεώργιος Β. Κεφάλας
και ως μέλος ο κ. Καρούσης Δημήτριος.
Ο πρόεδρος της Γ.Σ. κ. Ισ. Κατσαρός κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών
της, καλωσόρισε τα μέλη του Συλλόγου και έκανε ένα μικρό σχόλιο για τον
οριακό αριθμό μελών που παρευρίσκοντο στις εργασίες της.
Στη συνέχεια έδωσε το λόγο στον πρόεδρο του Δ.Σ. κ. Δημήτριο Γεντή,
ο οποίος έκανε τον απολογισμό πεπραγμένων του συμβουλίου για τον
προηγούμενου χρόνο.
Ακολούθησε ο οικονομικός απολογισμός. Η ταμίας του Συλλόγου κα Φωφώ
Μαυρουκάκη, διάβασε στο σώμα την έκθεση των μελών της Εξελεγκτικής
Επιτροπής, Γιάννη Π. Κυριακάκη και Μαρκέλλας Μιχαλάκη, για τη χρονική
περίοδο από 1/3/2011 μέχρι 20/2/2012.
Το σώμα ενέκρινε ομόφωνα τόσο την οικονομική χρήση της παραπάνω
περιόδου καθώς και τα πεπραγμένα της αντίστοιχης περιόδου.
Το σώμα έκλεισε τις εργασίες του με τον προγραμματισμό της νέας
περιόδου. Τα μέλη του Συλλόγου άκουσαν τις προτάσεις του συμβουλίου για
τη νέα περίοδο και ακολούθησε δημιουργική συζήτηση για το μέλλον του
Συλλόγου και τον προγραμματισμό της νέας χρονιάς.
Μετά από αυτά ο πρόεδρος της Γ.Σ. κήρυξε τη λήξη των εργασιών της.

(PDF, Unknown) - AmaniVoice

Άυγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2011 - Ιανουάριος 2012

Άυγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2011

Κάλλη Γουργιώτου Η Κριμαία των αντιθέσεων και των συνθέσεων

Μεγάλα αιολικά πάρκα…στα μικρά νησιά του Βορείου Αιγαίου

Τουριστικός Οδηγός Βολισσού

Α/Α ΑΜ Ονοματεπώνυμο Πατρώνυμο Ημ/νία Πτυχίου

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ «Cineμάθεια», Χίος, καλοκαίρι 2013 Σαν σε

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2010 - Ιανουάριος 2011