ÐÅÑÉÏÄÉÊÏ ΤΟΠΙΚΟ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ-PRESS
NTEΛΑΛΗΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ www.delalis.net
Iδρυτής-Εκδότης-Υπεύθυνος Έκδοσης: Κωνσταντίνος Γ. Μωϋσίδης
τηλ. 22920 69509, κιν. 69920 69509, e-mail: [email protected]
OKTΩΒΡΗΣ 2013 διανέμεται δωρεάν
Εν μεγάλη Eλληνική
αποικία, 200 π.X.
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη
ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα•
Ότι τα πράγματα δεν
βαίνουν κατ’ ευχήν
στην Aποικία
δεν μέν’ η
ελαχίστη
αμφιβολία,
και μ’ όλο που
οπωσούν τραβούμ’
εμπρός,
ίσως, καθώς
νομίζουν ουκ ολίγοι,
να έφθασε ο
καιρός
να φέρουμε Πολιτικό
Aναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για
κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές
μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ
αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας
εκείνη•
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες
Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια
είν’
φυσική•
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να
παυθούν ζητούνε•
πράγματα που όμως δύσκολα τα
καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την
εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν
λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία
μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—
επικίνδυνον
πράγμα η
βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν
μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και
δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον
χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’
εμπρός.
Κ. Π. Καβάφης
Ένα οικονομικό μοντέλο που ήταν καταδικασμένο σε χρεοκοπία…
του Λουκά Γεωργιάδη [email protected]
Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση για
την υπερφορολόγηση, την οποία
βιώνουμε. Υψηλοί φορολογικοί
συντελεστές, πολλοί και υψηλοί
φόροι υπέρ Τρίτων (αγγελιόσημα,
λιμανόσημα, ρουσφετόσημα κλπ.),
ακατάσχετη πολυνομία, η οποία
φέρνει γραφειοκρατία, η οποία είναι… αδελφή της διαφθοράς
και έχει… πατέρα το «μαύρο χρήμα». Αυτό το μοντέλο
ονομάζεται ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ BY GREECE, το οποίο «γεννήθηκε» για να
συντηρήσει και να αναπαράξει τις πελατειακές σχέσεις.
1. Ένα μοντέλο λανθασμένο, υποβολιμαίο και… ύποπτο, που
μας έφερε σε αδιέξοδο. Αυτοί που το δημιούργησαν νομίζω
ότι είναι γνωστοί, όπως, γνωστοί ήταν και οι ψηφοφόροι
που προσδοκούσαν να… βολευτούν, να διοριστούν ή να
κερδίσουν μια θέση στον… ήλιο της ανομίας. Και το θέμα
αφορά όλους τους πολίτες, είτε αυτούς που στήριζαν
τον δικομματισμό, είτε αυτοί που ήταν εξω-δικομματικοί
κομπάρσοι.
2. Αυτό το μοντέλο είχε ως γρανάζια τις κρατικές
προμήθειες και μάλιστα πανάκριβες, τη διαπλοκή και εν
τέλει τη διολίσθηση της χώρας στον δημοσιονομικό γκρεμό.
Αυτό το μοντέλο, αυτές οι σαθρές βάσεις, αποτέλεσαν το
«πάτημα» για να δημιουργηθεί σε επίπεδο «ελεύθερης»
οικονομίας το άλλο έκτρωμα: ο ασύστολος δανεισμός, η
υπέρμετρη κατανάλωση, η πλήρης εξάρτηση της χώρας
από τις εισαγωγές. Το ακριβό κράτος δεν σου επέτρεπε
να είσαι επιχειρηματίας και να παράγεις ανταγωνιστικά
προϊόντα. Σε ανάγκαζε να είσαι μεταπράτης και να
εντάσσεται στον «φουσκωμένο» κλάδο των υπηρεσιών,
αγοράζοντας προϊόντα made in China αλλά και φίρμες,
σε πολλαπλάσιες τιμές και πολλές φορές με πιστωτικές
κάρτες που είχαν επιτόκιο 18%. Το 1982 έπαιξε και έκτοτε
δεν… ξανάπαιξε, το γνωστό σλόγκαν με τον ηθοποιό Νίκο
Παπαναστασίου «Αγοράζοντας εισαγόμενα την πληρώνουμε
όλοι» («Λαλάκης ο εισαγόμενος»).
3. Νορμάλ επιχείρηση δεν μπορούσες να φτιάξεις σε
αυτήν τη χώρα λόγω των προαναφερόμενων λόγων,
οπότε έφτιαχνες μια μεταπρατική μονάδα, από την οποία
προσδοκούσες να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα για να
φέρεις το καλό αυτοκίνητο από το εξωτερικό, το οποίο
είχε αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα (από το εξωτερικό),
ακριβό σέρβις με ανταλλακτικά (από το εξωτερικό) και πάει
λέγοντας….
4. Τώρα το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει. Πάει, πέθανε.
Ζωή σε λόγου μας. Ταυτόχρονα, συμπαρασύρει ότι είχε
δομηθεί γύρω από την κατανάλωση, η οποία στηριζόταν σε
δανεικά, τα οποία διοχετεύονταν σε εισαγόμενα προϊόντα
ή σε δραστηριότητες υψηλής φοροδιαφυγής (οικοδομή,
διασκέδαση, ιατρικές και νομικές υπηρεσίες και πάει
λέγοντας…). Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν και… λογικό σε
μια χώρα όπου υπερδανειζόταν, υπερφορολογούσε και
υπερφορολογεί για να συντηρεί κομματικούς στρατούς.
Όποιος μπορούσε φοροδιέφευγε, αν λάβουμε μάλιστα
υπ΄ όψιν και τη διάλυση του φοροεισπρακτικού και
φοροελεγκτικού μηχανισμού κατά την κρίσιμη περίοδο
2004-2009…
Επιπλέον, η κατάσταση επιβαρύνθηκε από τη ρυθμιζόμενη
αγορά εργασίας με την οριζόντια αύξηση των μισθών,
κάτι που οδήγησε σε βεβήλωση της βασικής έννοιας της
οικονομικής επιστήμης περί ευημερίας μέσα από την υγιή
αύξηση της παραγωγικότητας και της «δίκαιης αμοιβής» για
«ατομική ανταποδοτική εργασία».
5. Αυτή η κατάρρευση, το σπάσιμο της «φούσκας» είχε
ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 55 δισ. ευρώ σε
έξι χρόνια. Τα επόμενα χρόνια η κατανάλωση θα πρέπει
να πέσει στο 35%-40% του ΑΕΠ από 70% που ήταν το
2007, οι επενδύσεις να ανέβουν από το 5% στο 20%
και οι εξαγωγές να φτάσουν στο 40%. Αυτό είναι το νέο
μοντέλο, περιγραφικά, με όρους ποσοστιαίας διάρθρωσης
της οικονομίας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις που είχαν
στο επίκεντρο την εσωτερική αγορά έκλεισαν, κλείνουν ή
πρόκειται να κλείσουν. Γι αυτές δεν πρόκειται να υπάρξει
πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό στους αιώνες των
αιώνων. Δυστυχώς…
6. Όσες επιχειρήσεις κατάφεραν να καινοτομήσουν, ήταν
και είναι νοικοκυρεμένες, καλύπτουν ειδικές ανάγκες
της εσωτερικής αγοράς ή εξάγουν, θα επιβιώσουν.
Και αν επιβιώσουν, θα κοιτάξουν πώς θα αποκτήσουν
καλύτερη θέση αργότερα…. Μαζί καταστράφηκαν χιλιάδες
επιχειρηματίες και «επιχειρηματίες», συμπαρασύροντας
και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων. Μέσα σε αυτούς
τους επιχειρηματίες πάρα πολλοί, οι οποίοι χρωστούσαν ή
χρωστάνε στο ΙΚΑ και στην Εφορία (ηθελημένα ή για λόγους
ανωτέρας βίας), οι οποίοι είχαν ως ασπίδα προστασίας τους
εργαζόμενους, που πήγαιναν για ένα τίμιο μεροκάματο. Επί
της ουσίας όμως, αυτό το μεροκάματο ήταν «επιδοτούμενο»
από το Κράτος, αφού το τελευταίο ηρνείτο να εισπράξει τις
οφειλές για διάφορους λόγους (είτε λόγω του.. ονόματος
του επιχειρηματία, είτε λόγω των ειδικών σχέσεων με την
εξουσία σε όλα τα επίπεδα, είτε γιατί δεν μπορούσε ή
δεν γινόταν), διατηρώντας πλασματικές θέσεις εργασίας.
Έτσι, ολοκληρώθηκε το 2007 το μοντέλο της πλασματικής
ευημερίας με τον υπερδανεισμό Κράτους και ιδιωτών και η
συνέχεια είναι γνωστή…
7. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι
θεωρούσαν πολλά πράγματα δεδομένα θα είναι αυτοί που
θα πληρώσουν και το μεγαλύτερο τίμημα. Όσοι διαθέτουν
ευελιξία και έχουν συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι
όπως χθες, αλλά θα χρειαστεί πολύ δουλειά και αλλαγή
προτεραιοτήτων, θα επιβιώσουν. Η οικονομική χρεοκοπία
που συνετελέσθη στη χώρα μας είναι το λιγότερο. Το
μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτική, θεσμική και αξιακή
χρεοκοπία αυτής της… κουκίδας του χάρτη που λέγεται
Ελλάδα.
8. Οι διαπιστώσεις,οι βερμπαλισμοί, οι φωνές, η μιζέρια,
οι… αιμοδιψείς αντιλήψεις είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι
εφόσον συντηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα θα μας
φέρουν σε σημείο συνολικής κατάρρευσης. Η δουλειά, η
προσήλωση στις θετικές και δημιουργικές προοπτικές της
πατρίδας, η εμμονή στην επίτευξη των στόχων, θα μας
βγάλουν από το αδιέξοδο. Έξοδος από το αδιέξοδο δεν
επέρχεται όταν όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη. Αυτός
που σήμερα δεν έχει δουλειά, αν τα πράγματα εξελιχθούν
θετικά, θα βρει στη συνέχεια και θα κληθεί να αποδείξει ότι
δικαιούται κάτι καλύτερο από τα 500 ή 700 ή 1.000 ή 1.500
ευρώ και πάει λέγοντας. Αν αυτός που δεν έχει δουλειά
επιθυμεί την καταστροφή του άλλου που (ακόμη) έχει, τότε
εκεί σταματάει η συζήτηση… Όταν και ο τελευταίος δεν
θα έχει δουλειά, τότε τον λόγο θα έχουν τα… όπλα και η
αιματοχυσία. Αν αυτά τα τελευταία είναι η… συνταγή για
το success story, τότε, η οικονομική επιστήμη, σταματάει
να ασχολείται με το θέμα, καθώς η οικονομία (που είναι
ψυχολογία…) μετατρέπεται σε… ψυχιατρική ανάλυση.
Η βία που
είναι τόσο
κοντά μας,
καθημερινά....
Δεκαεφτά
Σεπτέμβρη,
μαγευτική η βραδιά στο Ηρώδειο, κι ήμασταν
πάρα πολλοί εκεί,
για να ακούσουμε
άλλη μια φορά, την Μαρία Φαραντούρη
να τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη. Τράνταξε
άλλη μια φορά το ιστορικό θέατρο από
την ηρωική φωνή της, μαζί με τις φωνές
ολονών μας «σκοτώσαν οι εχθροί μας το
γελαστό παιδί».
Εκείνο ακριβώς το βράδυ , ποιος να
το περίμενε, μετά από πενήντα χρόν ια
περίπου που γράφτηκε εκείνο το τραγούδι,
εκείνο το βράδυ που όλοι τραγουδούσαμε
βουρκωμένοι, ποιός θα το φανταζότανε
ότι πάλι ένα γελαστό παιδί, σε λίγη ώρα,
θα έπεφτε στην άσφαλτο αδικοσκοτωμένο,
θυσία στη βία και το φανατισμό, κι εν
ονόματι του νόμου, που κάποιοι θεωρούν
ότι έπρεπε να πάρουν στα χέρια τους.
Ήταν η ώρα της ανατριχίλας, της οργής, της
απελπισίας, των αμείλικτων ερωτημάτων,
πως πάλι φτάσαμε ως εδώ, πως πάλι
φτάσαμε να θρηνούμε θύματα πολιτικής
βίας (και δεν ήταν το πρώτο, τα τελευταία
χρόνια, θυμηθείτε τους μετανάστες).
Πολλά τα «γιατί», αλλά δυστυχώς και
πολλά τα «διότι».
Επειδή είναι δύσκολο εμείς εδώ να κάνουμε
κοινωνικές ή πολιτικές αναλύσεις, ίσως
θάταν ποιό εύκολο σαν απλοί πολίτες να
κάνουμε την αυτοκριτική μας, στο μέτρο
που μας αφορά, πως η βία, η κάθε είδους
βία, καραδοκεί τριγύρω καθημερινά στη
ζωή μας, αρχής γενομένης από τα σπίτια
μας. Ας σκεφτούμε λοιπόν:
Πόσες φορές μας είδαν τα παιδιά μας,
ακόμα και τα μωρά μας, με γουρλωμένα
μάτια, να ουρλιάζουμε, να κουνάμε τα
χέρια απειλητικά εναντίον τους, ή ακόμα
παλιότερα τα χέρια να πέφτουν τιμωρητικά,
στο τρυφερό τους σώμα.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας είδαν
σαν γονείς να προσβάλλουμε ο ένας τον
άλλον με ποικίλους τρόπους, να βρίζουμε
μπροστά τους ακόμα και «φίλους» που δεν
μας άρεσαν, πόσες φορές δεν βλέπουν
τα παιδιά ακόμα και σήμερα, μουτζιέςφάσκελα, να πηγαίνουν και νάρχονται από
τα παράθυρα των αυτοκινήτων.
Πόσες φορές δεν αφήσαμε τα παιδιά μας,
γιατί μας βόλευε, να βλέπουν σκηνές βίας
στην τηλεόραση, με άγριους φουσκωτούς
και περίεργα τέρατα, να εξοντώνονται
μεταξύ τους.
Πόσες φορές δεν αγοράσαμε στ
αγόρια μας (πού πρέπει διαφορετικά να
μεγαλώνουνε απ’ τα κορίτσια για να τα
κάνουμε τσαμπουκάδες) πόσες φορές
δεν τους αγοράσαμε παιχνίδια-όπλα,
πιστόλια, τανκς, μαχαίρια και σπαθιά,
χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι όλ΄αυτά
χαράσσουν την αθώα ψυχούλα τους, και
μάλιστα χωρίς να σβήνουν πολλές φορές
ποτέ αυτές οι χαρακιές. Και δυστυχώς
την «κακιά» στιγμή, βγαίνουν όλα τούτα
τα κακά, βγαίνουν ενάντια στον άλλον,
που δεν τον καταλαβαίνουμε, που δεν
έχει το δικαίωμα να είναι διαφορετικός
από μας, όσο κι αν η διαφορετικότητά του
δεν ενοχλεί κανέναν. Γιατί, δυστυχώς κι
η ίδια μας η εκπαίδευση στηρίζεται στην
ομοιομορφία, γιατί αυτό βολεύει την όποια
εξουσία. Αυτός ο διαφορετικός, ο άλλος, ο
τσιγγάνος, ο αλλόθρησκος, ο μετανάστης,
ακόμα κι ο δικός μας ο διαφορετικά
σκεπτόμενος άνθρωπος, πρέπει να μην
υπάρχει, κι εγώ με όποιον τρόπο μπορώ,
θα πρέπει να τον εξαφανίσω. Αφού από
μικρό παιδί έμαθα να τον ανταγωνίζομαι και
να τον αντιμάχομαι, αφού από μικρό παιδί
δεν έμαθα να προσπαθώ να τον καταλάβω,
για να συνυπάρχω μαζί του. Ίσως γιατί
δεν κατάλαβα ότι η διαφορετικότητα και η
πολύ-πολιτισμικότητα δίνει ομορφιά στη
ζωή και η συνύπαρξη των διαφορετικών,
στην εξέλιξη τούτου του κόσμου.
Ξέρω ότι όλα αυτά έχουν ειπωθεί κατά
κόρον, αυτόν τον καιρό, όμως αισθάνομαι
την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια, στη μνήμη
του αδικοσκοτωμένου γελαστού παιδιού,
του Παύλου Φύσσα, για να ευχηθούμε
μα και να σκεφτούμε όσοι μεγαλώνουμε
μικρά παιδιά, πώς θα τους δείξουμε έναν
τρόπο ζωής, που θα χαρακτηρίζεται από
ευγένεια, σεβασμό για τον όποιον άλλον,
τον αντιφρονούντα, τον μετανάστη, τον
διαφορετικό. Για να διαλέξουμε κι εμείς οι
ίδιοι έναν πολιτισμένο τρόπο συνεννόησης
και επικοινωνίας, καθαρό και ξάστερο, για
την επίλυση των όποιων διαφορετικών μας
απόψεων, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να
υπάρχουν μέσα σε μια ευνομούμενη και
δημοκρατική κοινωνία.
ΖΑΧΑΡΩ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΟΥ
ΙΕ’ Συνάντηση της Εταιρίας Μελετών ΝοτιοΑνατολικής Αττικής, διοργανώθηκε φέτος
στο Κορωπί και το τιμώμενο πρόσωπο ήταν
η Αρχαιολόγος κ. Ολγα Κακαβογιάννη,
επίτιμος διευθύντρια αρχαιοτήτων, η οποία
Μεσόγεια και τη Λαυρεωτική.
Η
Ιστοκός-Αρχαιολόγος
Μαρμάνη
Μαριλένα, αναφέρθηκε στην διεθνή
εμπειρία με παραδείγματα πόλεων του
εξωτερικού που παρουσιάζουν ομοιότητα
ΙΕ’ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΜΕΛΕΤΩΝ
ΝΟΤΙΟ-ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
μίλησε με θέμα «Στοιχεία για τον ιδιωτικό
και τον δημόσιο βίο στην Μυρρινούντα,
έναν αγροτικό αρχαίο δήμο της Αττικής».
Τα θέματα που αναπτύχθηκαν στην
Συνάντηση ήταν σχετικά με την
Αρχαιολογία, την Λαογραφία και το
Περιβάλλον, και αφορούσαν τις περιοχές
του Μαρκοπούλου, της Παιανίας, του
Κορωπίου, των Σπάτων, της Παλλήνης,
των Γλυκών Νερών.
Χαρακτηριστικό ήταν το ενδιαφέρον των
ομιλητών, γύρω από την πόλη του Λαυρίου
και την ιστορία της. Αξίζει να αναφερθούμε
στα θέματα που αφορούσαν το Λαύριο:
Ο Καθηγητής του ΕΜΠ κ. Παπαδημητρίου
Γεώργιος μίλησε σχετικά με τα «ελικοειδή
πλυντήρια» του Λαυρίου.
Η Δρ. Και Κοινονιωλόγος Ε. ΠαπαδάκηΛάππα, μίλησε με θέμα: «Το ιδιωτικό και
δημόσιο συμφέρον: Η περίπτωση της
Λαυρεωτικής».
Ο Δρ. Εθνολόγος Κοιν. Ανθρωπολόγος
κ. Αλεξάκης Ελευθέριος μίλησε με
θέμα: Καρυστινοί και άλλοι Ευβοείς στην
Λαυρεωτική (1870-2000).
Η Δρ. Αρχαιολόγος κ. Ε. Ανδρίκου
αναφέρθηκε στη μυκηναϊκή περίοδο στα
με την πόλη του Λαυρίου.
Η κ. Κεκροπούλου Μαρία, Δρ. Ιστορίας
μίλησε με θέμα: Λαύριο: Οι εμπνευστές
της μεταλλευτικής ανάπτυξης και η
ιδεολογία κατά τον 19ο αιώνα.
Η κ. Μαρεκλή Αθανασία, φιλόγοςιστορικός μίλησε με θέμα την μόληυνση
του περιβάλλοντος από την λειτουργία της
ΓΕΜΛ.
Ο κ. Αντώνιος φΡΑΓΚΊΣΚΟς Καθ. ΕΜΠ,
αναφέρθηκε στην αποκατάσταση της
παραλίας Κυπριανού.
Για τους Λαυριώτες, οι πιό πάνω ομιλίες
θα πρέπει να αποτελούν μια γνώση για
την πόλη του Λαυρίου, που μακάρι όλοι
να είχαν πρόσβαση σ αυτήν. Γι αυτό σαν
εφημερίδα δεσμευόμαστε σε κάθε φύλλο
μας να έχουμε τουλάχιστον μια περίληψη
μιας κάθε φορά ομιλίας, για ενημέρωση
όχι μόνον των κατοίκων του Λαυρίου αλλά
και των περιοίκων. Και τούτο για να δούμε
σε πόσο σημαντική πόλη, αναφορικά με
την ιστορία, την αρχαιολογία αλλά και
το περιβάλλον κατοικούμε. Για να την
αγαπήσουμε πιό πολύ, όπως της αξίζει.
Στις 4 Οκτωβρίου, ο Σύλλογος ΕΝΟΤΗΤΑ
ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ σε συνεργασία με το Ελληνικό
Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, οργάνωσαν,
στην αίθουσα «Αμφιτρίτη» του ΕΛ.ΚΕ.ΘΕ. μια
ενδιαφέρουσα Ημερίδα με θέμα: «Περιοχή
Αλυκών και Αγίου Νικολάου Αναβύσσου-Ένας
ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΛΥΚΩΝ
& ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ
άγνωστος περιβαλλοντικός και πολιτισμικός
θησαυρός».
Στην Ημερίδα μίλησε ο Πρόεδρος του Συλλόγου
Δ. Κλούρας με θέμα: Το νομικό καθεστώς της
περιοχής Αλυκών και Αγ. Νικολάου Αναβύσσου».
Επίσης ο Δρ. Στ. Ζόγκαρης, γεωγράφοςβιολόγος του ΕΛΚΕΘΕ με θέμα: «Καταγραφή
βιοποικιλότητας της περιοχής».
Ο Δρ. Χρίστος Αναγνώστου, διευθυντής
ερευνών ΕΛΚΕΘΕ με θέμα: «Η ποικιλότητα των
γεωμορφών της περιοχής Αναβύσσου και η
ένταξη του ανθρώπου σε αυτές».
Μέσα από τις εισηγήσεις των ομιλητών και το ενδιαφέρον οπτικό υλικό που προβλήθηκε,
αλλά και τις παρεμβάσεις που ακολούθησαν από τους παρισταμένους, αναδείχθηκαν τα
συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής και οι δυνατότητες αξιοποίησής τους, για μια
υγιή-ήπια-αειφόρο ανάπτυξη.
Παρέστησαν ο Δήμαρχος κ. Πέτρος Φιλίππου, ο οποίος και έκανε παρέμβαση για το
ιστορικό των Αλυκών, εκπρόσωποι του Δήμου Σαρωνικού, εκπρόσωποι Συλλόγων, και θα
ήταν χρήσιμο όπως ειπώθηκε η Ημερίδα, η οποία βιντεοσκοπήθηκε, να προβληθεί στα
σχολεία της περιοχής, αλλά και στους κατοίκους, για να γνωρίσουμε την αξία του τόπου
μας και σε επικείμενα σχέδια «αξιοποίησής» του να στοχεύσουμε στην αξιοποίηση που
ταιριάζει σ αυτό το ωραιότερο ίσως παραθαλάσσιο κομμάτι της Ελλάδας.
Ζαχαρώ Φρατζέσκου
Παλιό Δημοτικό Σχολείο
Παλαιάς Φώκαιας
Πολλοί συντοπίτες
μας από την
Π. Φώκαια
ευαισθητοποιήθηκαν
από το άρθρο
του περασμένου
φύλλου του ΝΤΕΛΑΛΗ, που μας θύμησε
την συλλογική ζωή των φωκιανών
μαθητών και μαθητριών, κάποια χρόνια
σ αυτό το κτίριο. Και πολλοί ρωτούν πως
μπορούν να βοηθήσουν στην προσπάθεια
καθαρισμού και ανακαίνισης του κτιρίου.
Αλλοι θυμήθηκαν τις προσπάθειες πριν
είκοσι χρόνια του αείμνηστου Προέδρου του
Συλλόγου ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Ροδ. Ρόμπη, όταν
είχε γίνει Κέντρο Νεότητας. Εμείς βρήκαμε
στο αρχείο μας δύο χειρόγραφα του Ρ.
Ρόμπη και τα παραθέτουμε παραπλεύρως,
στα οποία αναγράφονται τα ποσά που είχαν
διατεθεί το 1993, από την τότε Κοινότητα,
το Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και πολλών
συντοπιτών μας για την ανακαίνιση και την
λειτουργία του Κτιρίου.
Είναι σίγουρο ότι και τώρα, με τις
προσπάθειες όλων, το ιστορικό Κτίριο
του παλιού Δημοτικού μας Σχολείου,
μπορεί κατ αρχήν να καθαριστεί και όταν
φανεί ότι δεν είναι αποθήκη και χώρος
παρκαρίσματος, όλο και θα βρεθεί
κάποιος τρόπος ανακαίνισής του.
Η ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, άλλη μια φορά
στις 18/10/13, απηύθυνε επιστολή
στον Δήμο και στην Τοπική Κοινότητα,
για να πάρουν απόφαση στα Συμβούλια
(Τοπικό και Δημοτικό) ν αρχίσει προς το
παρόν η καθαριότητα του κτιρίου, στην
οποία όλοι θέλουμε να συμβάλλουμε.
Ζαχαρώ Φρατζέσκου
Ναυάγιο “Καλυψώ” Ανάβυσσος
Τέσσερεις φίλοι κοντά στα 30 χρονών ο καθένας
τους είχαν ένα όνειρο , Να μετατρέψουν ένα ξύλινο
σκάφος σε πολυτελές ιστιοφόρο
τουριστικό και να το ταξιδέψουν.
Με ότι οικονομίες είχαν και
προσωπική εργασία ρίχθηκαν
με πάθος στη δουλειά και
κατάφεραν να υλοποιήσουν το
όνειρο τους …Στο ένα σκέλος,
Να το κατασκευάσουν…..
Όλα ήταν έτοιμα. Οι επιβάτες
του Κυριάκου Δεληγιάννη
[email protected]
από τουριστικό γραφείο που
δραστηριοποιείται σε αυτού
του είδους τον τουρισμό είχαν
βρεθεί και είχαν έρθει στην
Ελλάδα.
Το ιστιοφόρο σκάφος τύπου
Πέραμα μια μέρα πριν το
τουριστικό του παρθενικό ναύλο
έκανε ένα δοκιμαστικό ταξίδι.
Εκεί η ατυχία χτύπησε για πρώτη
φορά ….
Η τραβέρσα του ιστιοφόρου
χάλασε. Η επιδιόρθωση σε μια
μέρα ήταν αδύνατη.
Τα ασφάλιστρα από την
νομοθεσία στους τουρίστες
έπρεπε να δοθούν.
Το σκάφος δέθηκε α ρόδου στο
κόλπο του Αγίου Νικολάου στην
Παλαιά Φώκαια.
Οι 4 νέοι δεν το έβαλαν κάτω.
Βάλθηκαν
να
δουλέψουν
να μαζέψουν χρήματα να
το επιδιορθώσουν και να
υλοποιήσουν και το δεύτερο
σκέλος του ονείρου τους ….να
το ταξιδέψουν.
Ο καιρός πέρναγε, τα δύο χρόνια
ήταν πολλά για ένα σκάφος
δεμένο εκτός λιμανιού. Λίγο
η πλημμελής φροντίδα? Λίγο
οι συγκυρίες του καιρού? Το
σκάφος έβαλε νερά. Και ένα
απόγευμα Απριλίου του 2006
εκεί που ήταν δεμένο, χωρίς
καπετάνιο χωρίς πλήρωμα και
επιβάτες έκανε από μόνο του
το τελευταίο του ταξίδι στο
βυθό!
Ο
επαγγελματίας
ψαράς
Κωνσταντής
που μας
αφηγήθηκε την ιστορία και ήταν
μάρτυρας της χρονικής στιγμής του ναυαγίου δεν μπόρεσε
να επέμβει και να αποτρέψει το ναυάγιο.
Αρκετοί ερασιτέχνες δύτες κατεβαίνουν στα 9 περίπου
μέτρα να το δουν και να το φωτογραφίσουν. Ελάχιστοι όμως
ξέρουν την ιστορία του.
Τιμής ένεκεν στο όνειρο των 4 φίλων που πραγματοποίησαν
το μισό τους όνειρο να το κατασκευάσουν, όχι όμως και να το
ταξιδέψουν, αλλά και στο ναυτικό σκαρί που δεν του έμελε
να δεχτεί τουρίστες επάνω του , αλλά στο βυθό για να το
φωτογραφίζουν ,είναι αυτές οι
λίγες γραμμές για την ιστορία
αυτού του ναυαγίου.
Οι φωτο είναι από τους φίλους
Νίκος, Στάθης ,Στέφανος
καθώς και του Σταύρου
Σεφεριάδη, τους οποίους
ευχαριστώ θερμά!
Μικρασιάτικες Ιστορίες....Αναβυσσιώτικα Πορτραίτα...
του Μάκη Αγκούτογλου, τηλ. 6945 997987
Πες τα Χρυσόστομε!
ΣΜΥΡΝΗ, Ύμνος και Θρήνος
27 Αυγούστου 1922, 27 Αυγούστου 2013. Ενενήντα ένα
χρόνια ιστορικής μνήμης συμπληρώνονται εφέτος από
την Φοβερή, Ολέθρια και Αποφράδα ημέρα της Ελληνικής
Ιστορίας. Όλα τα φοβερά γεγονότα έχουν τα στοιχεία
αρχαίου δράματος.
Ας παρηγορηθούν οι ψυχές των χιλιάδων νεκρών μας.
Οι Ιεροί Τάφοι τους κρατούν άξια και τιμημένα εδάφη της
Ανατολής. Είναι οι ματωμένοι τίτλοι της θυσίας!!!
Ο Ελληνισμός δεν πέθανε…ούτε θα πεθάνει ΠΟΤΕ!!!
Εδώ στη Σμύρνη ξαγρυπνά, από θεϊκή προσταγή ακοίμητος
φρουρός των Πανελλήνων η σκέψη. Είναι ο Ακρίτας της
αιωνιότητας, αθάνατος στις καταπτώσεις και τις συμφορές.
Ένα αισιόδοξο και φωτεινό μήνυμα αποτελούν οι στίχοι
κάποιου «άγνωστου» ποιήματος…
Στην ιερή μνήμη των μαρτύρων της Μικρασιατικής
Καταστροφής.
Ένας Υπέροχος
Μικρασιάτης – Έλληνας.
Το ρολόι του χρόνου έδειχνε Ιούλιος
του 1923. Σχεδόν ένας χρόνος μετά
την ήττα του Ελληνικού Στρατού στην
Μ. Ασία. Τα πάντα είναι ρευστά,
οι φήμες αλληλοδιαδέχονται η μία
την άλλη. Στη Μακρινή Καππαδοκία
«ο Πολιτισμός» φτάνει με αργά
βήματα και καθυστερημένα. Η ιστορία
μας εξελίσσεται σε κάποιο ασήμαντο, αλλά ιστορικό χωριό της Κεντρικής
Καππαδοκίας, που λέγεται Ενεχίλ=Αχίλλειος.
Έλληνες και Τούρκοι κάτοικοι, συγκεντρώνονταν καθημερινά στη μικρή πλατεία
του χωριού, για να μιλήσουν και ν’ ανταλλάξουν σκέψεις και να σχολιάσουν
τυχόν νέα που θα έφερνε κάποιος περαστικός. Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι
το Ενεχίλ βρισκόταν στο κεντρικό δρόμο των καραβανιών μεταξύ Μεσογείου
και Ευξείνου Πόντου. Λέγεται ότι ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς
Καραβανιών της Καππαδοκίας, ήταν στο χωριό Ενεχίλ και ήταν ιδιοκτησίας και
εκμετάλλευσης της οικογένειας του γράφοντα.
Ο καλοκαιριάτικος ήλιος είχε γείρει, πίσω από τις κορυφές των ορεινών όγκων,
μα το σούρουπο ήταν ιδιαίτερα φωτεινό!!! Το δυνατό φως του ήλιου λες και
κόλλησε σαν φρέσκια μπογιά στο χώμα, στις πέτρες, στα πρόσωπα, στους
τοίχους των σπιτιών, στο θόλο του ουρανού και δεν ήθελε να γλιστρήσει στα
βάραθρα της νύχτας. Κάποια στιγμή οι συγκεντρωμένοι έγιναν πιο πολλοί και το
πλήθος προσπαθούσε να πλησιάσει το σημείο, όπου θα μιλούσε ο Μουχτάρης
(Πρόεδρος).
Αυτός πήρε βαθειά ανάσα και άρχισε να διαβάζει, αργά-αργά το περιεχόμενο του
μηνύματος που κρατούσε στα χέρια του.
Ακούστε…Γιουνάνιδες (Έλληνες) και Τούρκοι κάτοικοι του Ενεχίλ…
Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας υπέγραψαν συμφωνία η οποία λέει θα γίνει
ανταλλαγή πληθυσμών!!! Τι θα πει ανταλλαγή πληθυσμών!!!- αναρωτιούνται οι
περισσότεροι…;
Τι είναι αυτό …πάλι….Κάποιοι που αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή…τα
περί ανταλλαγής άρχισαν να χειρονομούν, άλλοι να βρίζουν και κάποιοι να
μουρμουρίζουν χειρονομώντας!!!
Μια ομάδα Ελλήνων κατοίκων που ήταν παρόντες στην συγκέντρωση, με
επικεφαλής τον Χρυσόστομο Αγκούτογλου (προπάππο του γράφοντα), φτάνει στο
βήμα και ζητώντας την άδεια από τον ομιλούντα Μουχτάρη, να εξηγήσει αυτός
στους παρευρισκόμενους Έλληνες το περιεχόμενο του μηνύματος.
Συντοπίτες Έλληνες και Τούρκοι…Δεν είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις Ελλάδας
και Τουρκίας να κάνουν τέτοια λάθη… Δεν μπορείς να αποφασίζεις μια τέτοια
«Ατιμία» στις πλάτες των λαών τους. Πως είναι δυνατόν να ξεριζωθούμε από την
γη των προγόνων μας; Εδώ βρισκόμαστε χιλιάδες χρόνια…ανταλλαγή κάνουν οι
Τσαμπάσηδες στα διάφορα πανηγύρια…ανταλλάσοντας ζώα με ζώα ή πράγματα
με άλλα εμπορεύματα.
Ξαφνικά ο κόσμος δημιούργησε ομάδες-ομάδες στους δρόμους και στις
διάφορες γειτονιές…συζητώντας ζωηρά για τα πρωτάκουστα μαντάτα. Οι
Τούρκοι συντοπίτες σχολίαζαν τα «άσχημα» νέα με μεγάλη απορία, κατανοώντας
τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Κάποια στιγμή ο Μουχτάρης πήρε τον λόγο και απευθυνόμενος προς το μέρος
των Ελλήνων είπε: «Τώρα καταλαβαίνω τον φόβο της μοναξιάς που έρχεται…
Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο δεμένη ήταν η φιλία Ελλήνων και Τούρκων στο
Ενεχίλ»
Αυτό το απόβραδο στο Ενεχίλ ήταν η απαρχή για ολόκληρο τον Ελληνικό
πληθυσμό, να αρχίσει να σκέπτεται διαφορετικά…Μέρες και νύχτες, εβδομάδες
και μήνες ότι οι Έλληνες είχαν την έμμονη ιδέα, τις λέξεις…ανταλλαγή των
Πληθυσμών…Μετοικεσία στο άγνωστο!!! Οι πάντες είχαν πειστεί ότι για όλους
ερχόταν η σειρά για το …Ταξίδι της Μεγάλης Επιστροφής…Όσο περνούσε ο
χρόνος η αγωνία τους μεγάλωνε …Κάποιοι ανυπομονούσαν να τελειώσουν…
Ο παππούς Χρυσόστομος δεν άντεξε την προσμονή της τελευταίας μέρας…
Πέθανε στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν Ελληνικότατα.
Ήταν Πάσχα του 1924.
Πάντα κρυφόκαιγε μέσα η ελπίδα πως κάποτε…αργά ή γρήγορα …θα γύριζε
στη χώρα των παλιών του προγόνων και τότε σίγουρα θα μπορούσε να πει…πως
εκεί, μακριά στην Ανατολή, είχε προκόψει, επιβιώσει και δημιουργήσει αυτός
και οι απανταχού στην Μικρά Ασία Έλληνες… ένα θαυμαστό πολιτισμό και ότι
θα γύριζαν κάποτε στην » Ιθάκη» νικητές και τροπαιούχοι, φορτωμένοι θέληση
για ζωή, για δημιουργία, γεμάτοι ανθρωπιά, αποφασισμένοι να μπολιάσουν με τα
μπόλια της ζωντάνιας, της αποφασιστικότητας, της εργατικότητας στην Μάνα
Πατρίδα.
Άλλα σκέπτονται οι λαοί και άλλα αποφασίζουν οι ΚΕΜΑΛΗΔΕΣ και ΒΕΝΙΖΕΛΟΙ…
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον συνονόματο παππού μου, μέσα από τις διηγήσεις
ανθρώπων που τον γνώρισαν. Πρόσφερε τα πάντα στο Σύνολο των κατοίκων της
Γενέτειρας του. Είμαστε όλοι υπερήφανοι για ότι έκανε.
Γιώργος Ασλάνογλου του Ιωάννου
Ο Γιώργος Ασλάνογλου του Ιωάννου, είχε γεννηθεί στο
Ενεχίλ της Καππαδοκίας το 1990.
Ακούστε τι μας λέει ο άνθρωπος που ήταν από τους
πρωτοπόρους Ενεχιλίδες κατοίκους της περιοχής
Αναβύσσου.
“Η ζωή στην Ανάβυσσο τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολη
και ιδιαίτερα μαρτυρική. Όλη η περιοχή ήταν ερημική και
δεν είχαμε επαφές με τα γύρω χωριά, παρά μόνο με τη νέα
ομάδα προσφύγων της Φώκαιας. Επομένως η επικοινωνία
με άλλους ανθρώπους ήταν πολύ δύσκολη. Το Λαύριο, η
Κερατέα, τα Καλύβια ήταν τα πιο κοντινά στην Ανάβυσσο
χωριά, και με αυτά προσπαθούσαμε να έχουμε δούναι λαβείν.
Οπωσδήποτε μας εξυπηρετούσε το Λαύριο, γιατί ανήκαμε
διοικητικά σ’ αυτό. Μάλιστα συνδυάζαμε τις διάφορες
προμήθειες μας, με κάποιο χαρτί που χρειαζόμασταν από
το Δήμο Λαυρίου. Εκείνο που ήταν τραγικό. Είναι ότι δεν
υπήρχε κάποιος γιατρός ή κάποιο φαρμακείο. Οι γυναίκες
γεννούσαν στα σπίτια με τη βοήθεια κάποιας πρακτικής
μαίας. Εάν αρρώσταινες σίγουρα θα πέθαινες, κατά τη
μεταφορά με κάποιο κάρο ή σούστα, από τα τραντάγματα
του μέσου μεταφοράς”.
Τα πρώτα χρόνια ο θάνατος από την ελονοσία, πνευμονία,
τύφο και διάφορες λοιμώξεις ήταν σχεδόν καθημερινό
φαινόμενο. Το πως γλιτώσαμε και ζήσαμε ένας Θεός το
γνωρίζει.
Ο Γιώργος Ασλάνογλου εργάστηκε σκληρά, κάτω από
δύσκολες συνθήκες στις στοές των μεταλλείων της
Το παλιό μου αυτοκίνητο.
Είχα σταματήσει προσωρινά με το αυτοκίνητό μου στο κατάστημα
της Εμπορικής Τράπεζας, στην οδό Α. Φραντζή στο Νέο Κόσμο. Είχα
επαγγελματικό ραντεβού και έψαχνα εναγωνίως να βρω κάποια θέση.
Δεν πρόλαβα να καλοσκεφτώ και αμέσως μπροστά μου βρέθηκε κάποια
θέση και παρκάρισα.
Βγαίνοντας από το αυτοκίνητό μου η ματιά μου έπεσε σε επάνω σε
κάποιο αυτοκίνητο που μόλις πάρκαρε. Ήταν μάρκας Τράϊομφ και οι
πινακίδες και το χρώμα έμοιαζαν με κάποιο δικό μου που είχα στο
παρελθόν.
Βέβαια είχαν περάσει από τότε πολλά χρόνια και μάλλον θα πρέπει
να είχα λησμονήσει τον αριθμό του. Άρχισα να το περιεργάζομαι όταν
άκουσα τον οδηγό να με ρωτά…»Για να το κοιτάτε έτσι… μάλλον
θα πρέπει στο παρελθόν να είχατε κάτι παρόμοιο;!!! Αναρωτήθηκα αν
ο νεαρός έκανε διάνα και του απάντησα καταφατικά. Στη συνέχεια ο
νεαρός μου πρότεινε να μπω στο αυτοκίνητο του και να το περιεργαστώ.
Χωρίς να το καλοκαταλάβω βρέθηκα μέσα στο αυτοκίνητο και άρχισα
να το περιεργάζομαι. Ακούμπησα το χέρι μου στις λαμαρίνες και
αμέσως άρχισα να το χαϊδεύω…ένιωθα μια παράξενη γοητεία και
μεγάλη συγκίνηση. Στην αρχή προσπάθησα να ρυθμίσω το κάθισμα,
να πιάσω τον «λεβιέ» των ταχυτήτων, ν’ ανοιγοκλείσω το ντουλάπι
και το ραδιόφωνο. Άπλωσα το χέρι μου στο πίσω κάθισμα και κοίταξα
ερευνητικά, μήπως κάποιος από τους φίλους του παρελθόντος καθόταν
άβολα. Όμως εγώ ταξίδευα στον κόσμο μου…ακριβώς εκείνη τη στιγμή
άκουσα απότομο κορνάρισμα από διερχόμενο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν η
αιτία να συνέλθω κάπως από τον λήθαργο. Αμέσως κοιτάχτηκα στο
καθρέπτη και προσπάθησα να τον μετακινήσω…όμως ξανακοιτάχτηκα
γιατί διέκρινα κάτι διαφορετικό… Τότε συνειδητοποίησα ότι…αυτός
που είδα στον καθρέπτη δεν ήμουν εγώ…αλλά ο εαυτός μου πριν
40 χρόνια. Ήταν αδύνατο να αντιληφθώ ότι πλέον είχε αλλάξει το
πρόσωπο μου. Είχα την εντύπωση πως έβλεπα μέσα στον καθρέπτη
τον 25χρονο εαυτό μου…Πανικοβλημένος έβαλα την παλάμη μου στο
καθρέπτη για να μην βλέπω τα χρόνια που πέρασαν και που ήταν βαθιά
χαραγμένα στο πρόσωπο μου. Εν τω μεταξύ είχε καταφτάσει από τη
τράπεζα ο νεαρός ιδιοκτήτης και με ρώτησε αν μου συμβαίνει κάτι.
Ψελλίζοντας του απάντησα αρνητικά και έκανα αμέσως προσπάθεια
να βγω από το αυτοκίνητο του…Τον ευχαρίστησα ιδιαίτερα!!! Και του
ευχήθηκα επιτυχίες στη ζωή του…Έβαλε εμπρός και απομακρύνθηκε
στο βάθος του δρόμου. Ήδη είχε απομακρυνθεί αρκετά και γω όρθιος
του ευχόμουν καλά ταξίδια…
Η οθόνη του μυαλού μου κατέγραφε με κινηματογραφική ταχύτητα…
συνεχώς αποτύπωνε εικόνες και γεγονότα…όμως εκείνη η μέρα ήταν
η τυχερή μου…γιατί μέσα από αυτή την βελούδινη ξενάγηση έζησα
ολόκληρο το παρελθόν…
Σ’ ευχαριστώ άγνωστε νεαρέ και σου εύχομαι καλά ταξίδια και
ευχάριστους προορισμούς.
Γαλλικής Εταιρίας στην Καμάριζα. Έλαβε μέρος σε διάφορα
γκρουπ, που έφτιαχναν καμίνια. Επίσης εργάστηκε στις
Αλυκές Αναβύσσου σαν έκτακτος καλοκαιρινός εργάτης.
Μετά την διανομή των κτημάτων από το κράτος, ο Γιώργος
Ασλάνογλου καλλιεργεί τα κτήματα του παράγοντας,
σιτηρά και διάφορα δημητριακά. Επίσης ασχολείται με
την καλλιέργεια αμπελιών και παράγει μούστο αρίστης
ποιότητας.
Ο Γιώργος Ασλάνογλου ήταν άνθρωπος με βαθειά την πίστη
στο Θεό. Ήταν έντιμος, σοβαρός και καλοπροαίρετος.
Δεν έδινε ποτέ του αφορμή για σχόλια, αντίθετα έχοντας
σαν όπλο την άψογη και ευγενική συμπεριφορά του
δημιουργούσε κλίμα συμπάθειας. Οι σχέσεις του με τους
συμπατριώτες του ήταν κάτι περισσότερο από καλές.
Πάντοτε προσπαθούσε να είναι άριστες. Η προσήλωση
του καθώς και η αφοσίωση του στα οικογενειακά ιδεώδη
ήταν δεδομένη. Ο Γιώργος Ασλάνογλου μεγάλωσε και
γαλούχησε τα παιδιά του, σύμφωνα με τις αρχές, τα ήθη
και τα έθιμα των χαμένων πατρίδων. Ο θάνατος του ήταν
μεγάλο κτύπημα για την οικογένεια του.
Ο μπάρμπα – Γιώργης έφυγε δικαιωμένος.
Τα παιδιά του ήταν υπερήφανα γι’ αυτόν.
ΕΝΑ ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ
Ήταν τέλος καλοκαιριού του 1948. Τα σχολεία δεν είχαν ανοίξει ακόμα και πολλές φορές βοηθούσα τον
πατέρα μου στη δουλειά του.
Θα έπρεπε να σας πω ότι ο πατέρας μου ήταν γυρολόγος υφασματέμπορας με έδρα την Ανάβυσσο και ακτίνα
δράσης τους γύρω οικισμούς της ευρύτερης περιοχής της Αναβύσσου.
Το δρομολόγιο εκείνη την ημέρα έλεγε...Αρί...Φέριζα...Όλυμπος και επιστροφή στην Ανάβυσσο, από το
δρόμο Ζουμπουλάκη, Γρηγοράσκου, Σαμιώτη και τελευαία στάση στο σπίτι του Μπάρμπα Γιάννη Γκριτζίνα.
Ενώ βρισκόμασταν στον Πευκώνα του Μπέλεση σε κάποιο σημείο σταματήσαμε για ολιγόλεπτη ξεκούραση.
Ήπιαμε νερό από το τρεχούμενο των πηγών του Ολύμπου και ο πατέρας μου άνοιξε κάποιο “τεφτέρι” και
έκανε κάποιους λογαριασμούς. Κάποια στιγμή ξέφυγα από την προσοχή του πατέρα μου με σκοπό να κόψω
κάποιο κουδούνι σταφύλι ή εάν έβρισκα κάποιο μισογινομένο αχλάδι να ικανοποιήσω προσωρινά, την πείνα
μου. Πίσω από ένα θεόρατο σκίνο μια όμορφη αχλαδιά με προκαλούσε να κόψω κάποιο αχλάδι, όταν άκουσα
σφύριγμα αγροφυλακίστικο. Από τη σαστημάρα μου, αντί να πετάξω τα αχλάδια στο σκίνο, έβγαλα το καπέλο
μου...τα έβαλα μέσα και το ξαναφόρεσα. Το καπέλο μου το είχε δωρίσει ο πατέρας μου και έγραφε το όνομα
ενός πολεμικού πλοίου...”ΙΕΡΑΞ”. Πριν προλάβουμε να ξεκινήσουμε να’ σου μπροστά μας ο Αγροφύλακας,
Σταμάτης Πάντος. Ρώτησε τον πατέρα μου αν υπήρχε και κάποιος άλλος στην παρέα μας. Ο πατέρας μου
του απάντησε αρνητικά. Τότε ένας από σας τους δύο έκοψε τα αχλάδια...γιαυτό να μου δώσετε τα στοιχεία
σας για να σας μηνύσω. “Δεν έχει μα και μου σε μας θέλοντας να εξαντλήσει όλη του την αυστηρότητα...
Κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει ο πατέρας μου εάν έκοψα κάποιο αχλάδι ή κάτι άλλο. Πριν προλάβω
να του απαντήσω με πιάνει από το αυτί και μου δίνει μια καρπαζιά για να με αναγκάσει μπροστά του να
ομολογήσω....!!! Για κακή μου τύχη στην προσπάθεια να γλυτώσω την καρπαζιά, κάνω απότομη κίνηση και
μου πέφτει το καπέλο με δύο αχλάδια!!!
Είδες κύριε Παρασκευά που είχα δίκιο, απάντησε ο αγροφύλακας. Τώρα θα σε πάω στο Δικαστήριο για τα
περαιτέρω.
Βέβαια στο Δικαστήριο δεν πήγαμε γιατί ο κος Αγροφύλαξ...αγρόν δεν αγόρασε...αλλά τα ανταλλάγματα ήταν
ένα φόρεμα για την σύζυγο και δύο σχολικές ποδιές για τα σχολεία που θα άνοιγαν προσεχώς...
Αφηγητής Απόστολος Αγκούτογλου
“Πληροφορίες από την κιβωτό των αναμνήσεων”
Παρθενίου Μιχάλης του
Παρθένη
Ήταν γεννημένος στο Ενεχίλ της Καππαδοκίας το
έτος 1903.
Σε ηλικία 21 χρονών τον βρίσκει τον βρίσκει η
ανταλλαγή των πληθυσμών. Αφού θα ταλαιπωρηθούν
ψάχνοντας να βρουν την νέα τους πατρίδα θα
καταλήξουν στην Ανάβυσσο.
Χωρίς τα μέσα και χωρίς συμπαράσταση, παρά το
μόνο ψυχικό κουράγιο και το πάθος για να ζήσουν
θα δημιουργήσουν σιγά - σιγά τις προϋποθέσεις
εκείνες που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να
σταθούν όρθιοι.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που πάλεψαν
με τα δόντια και με τα χέρια ήταν και ο Μιχάλης
Παρθενίου.
Γνήσιος Μικρασιάτης στο τρόπο και τις συνήθειες,
γρήγορα θα ξεχωρίσει, χ’αρις την εργατικότητα
του. Θαρραλέος αγωνιστής μια ολόκληρη ζωή,
πότε δεν παραπονέθηκε για την τύχη του και δεν
βαρυγκώμησε για το ριζικό του.
Τον είχα ρωτήσει κάποτε για την ατυχία της γενιάς
του, για την προσφυγιά και τις τόσες δυσκολίες που
συνάντησαν σχεδόν σε όλη τους τη ζωή.
ακούστε τί μου είπε: «Ήταν θέλημα Θεού να
καταστραφεί ο Ελληνισμός στην Μικρά Ασία, και σε
εμάς ο Θεός έδωσε την Ευκαιρία να αναβαπτιστούμε
αγωνιζόμενοι για την δόξα και την πατρίδα μας,
καθώς επίσης να μπορέσουμε να προσφέρουμε
και την ζωή μας ακόμα για το καλό του συνόλου του
Ελληνικού λαού.»
Ο Μιχάλης Παρθενίου ήταν όπως αντιληφτήκατε
από την παραπάνω απάντηση ένθερμος πατριώτης,
σεμνός πολίτης, και καλός Χριστιανός. Είχε δηλαδή
τα στοιχεία εκείνα που εμφορούντο, άπαντες οι
Μικρασιάτες.
Ο Μιχάλης Παρθενίου αγωνίστηκε σκληρά
δουλεύοντας σε διάφορες εργασίες. Εργάτης
μεταλλείων στην Καμάριζα, εργάτης στη παραγωγή
κάρβουνου καθώς επίσης εργάτης στις αλυκές
Αναβύσσου.
Άφησα τελευταία τις καλλιέργειες αμπελιών καθώς
επίσης την παραγωγή σιτηρών, δημητριακών και
διάφορων άλλων. Με την αμπελουργία πετύχαινε
πάντοτε υψηλά νούμερα παραγωγής και εξαιρετικής
ποιότητας μούστου.
Επίσης και στις υπόλοιπες καλλιέργειες πάντοτε
είχε μεγάλη παραγωγή σε συνδυασμό την
καταπληκτική ποιότητα.
Ο κυρ.Μιχάλης ήταν άνθρωπος καλός, σεμνός,
φιλήσυχος και πάντοτε μεσολαβούσε να χαμηλώνουν
οι τόνοι σε διαφορές.
Ένα σεργιάνι στις πατρίδες και τις αναμνήσεις των
Μικρασιατών του Λαυρίου
Η 28η Οκτωβρίου και
ένα αφιέρωμα για να μην
ξεχνάμε....
αυτούς και σήμερα αισθανόμαστε την
ανάγκη να δημοσιεύσουμε τις φωτογραφίες
τους, για να τους θυμόμαστε κάθε χρόνο,
για να μην τους ξεχάσουμε ποτέ.
Ομως σ αυτήν την εκδήλωση αξέχαστη θα
μείνει η ομιλία της Καθηγήτριας της Παντείου
κ. Ν. Μαρωνίτη, που μας είπε πράγματα που
δεν διδαχθήκαμε στην ιστορία του σχολείου
και θάπρεπε ο ιστορίες κάθε ΄Ελληνας
να ξέρει.Ακόμα και το σπουδαιότερο, μας
είπαν προσωπικές ιστορίες αυτόπτες
μάρτυρες που πολέμησαν οι ίδιοι σε κείνον
τον πόλεμο, αλλά και οι γυναίκες που
έμειναν ξωπίσω, κι έζησαν τον απόηχο του
πολέμου στην Παλαιά Φώκαια.
Οι πεσόντες στον πόλεμο του 40 από την Π.
Φώκαια ήσαν οι:
Παναγιώτης Μάγειρας
Νικόλαος Δέδες
Νικόλαος Δέλιος
Αριστείδης Δαλάκας
Παναγιώτης Μάγειρας
Ηταν μια από τις πιό συγκινητικές βραδιές,
όπως ομολογήθηκε τότε,
όταν στην
Π. Φώκαια, στις 3/11/12 η ΦΩΚΑΕΩΝ
ΠΟΛΙΤΕΙΑ τίμησε για πρώτη φορά, σε μία
ανοιχτή επίσημη εκδήλωση τους πεσόντες
της πόλης στον πόλεμο του 40. Συγγενείς,
γνωστοί και φίλοι των πεσόντων μίλησαν γι
Σ εκείνη την εκδήλωση, η Αναστασία
Γιαπιτζόγλου θυμήθηκε τον
αδελφό
της, Νικόλαο Δέδε, που τραυματίστηκε
στο μέτωπο στην σπονδυλική στήλη
και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο στο
Βιλιαρέτι, για να νοσηλευτεί. Εκεί πέθανε.
Το 2000 πήγε εκεί όλη η οικογένεια,
βρήκανε τον τάφο του και χοροστατούντος
του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιο
είχαν την μεγάλη παρηγοριά να κάνουν
μνημόσυνο στην μνήμη του.
Η εκατοντάχρονη Σοφία Δεληγιάννη
θυμήθηκε το μπακάλικο του άντρα της του
Νίκου, που μόλις κηρύχτηκε ο πόλεμος ο
κόσμος έτρεξε να πορευτεί με λίγο λάδι,
όσπρια, αλεύρια. Όταν γύρισε ο Νίκος απ
την Αλβανία το μπακάλικο ήταν άδειο. Οι
Ιταλοί ήταν καλοί μαζί μας. Ενας Ιταλός
γιατρός ξεγένναγε εδώ τις γυναίκες. Τα
πράγματα αγρίεψαν με τους Γερμανούς,
ανοίξανε το μαγαζί, τη ντουλάπα και τα
κατασχέσανε όλα.
Ο Γιάννης ο Μακροδημήτρης, έμενε στο
Θυμάρι με την οικογένειά του, στα μαντριά.
Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος ήταν 16 χρονών
και μαζί με τον Κατσαβό και το Νίκο Μακρή,
όπως είπε, βαλθήκανε να μπούνε στον
καταυλισμό των Ιταλών στην Αγριλέζα να
πάρουν ό,τι βρούνε. Φτηνά την γλυτώσανε
από τους Γερμανούς, που τους κυνηγήσανε,
τους χτύπησαν με τον υποκόπανο και
ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 28 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ
1940
«Την 28η Οκτωβρίου καλούμαστε όλοι οι
Έλληνες και οι Ελληνίδες να μνημονεύσουμε
μια ένδοξη ιστορική στιγμή κατά την οποία το
ελληνικό έθνος σύσσωμο έλαβε μια απόφαση:
«Ελευθερία ή Θάνατος». Η μικρή μας Ελλάδα
όρθωσε το ανάστημα της απέναντι στις δυνάμεις
της βίας και του φασισμού, βροντοφωνάζοντας
το αθάνατο «ΟΧΙ» της. «ΟΧΙ» στον κατακτητή!
«ΟΧΙ» στην σκλαβιά και την υποταγή! «ΟΧΙ»
στον σκοταδισμό! Αυτό το ηχηρό ΟΧΙ η Ελλάδα
το μεταλαμπάδευσε σε όλους τους λαούς της
Γης, με την αντίσταση των Ελλήνων ενάντια; των
φασιστικών δυνάμεων να υψώνεται σε αιώνιο
σύμβολο. Σύμβολο ανδρείας, σύμβολο αρετής.
Στο κλονισμένο, τότε, φρόνημα των λαών, το
ελληνικό ΟΧΙ έρχεται να αναπτερώσει το ηθικό
και τις ελπίδες όλων σε μια χρονική στιγμή όπου
μεγάλες χώρες της Ευρώπης δέχονταν καίρια
πλήγματα από τις χιτλερικές δυνάμεις.
Αγαπητοί συμπολίτες, την 28η Οκτωβρίου
καλούμαστε ως γνήσιοι απόγονοι ένδοξων
προγόνων να αποδώσουμε φόρο τιμής στους
Έλληνες αγωνιστές που πριν 73 χρόνια
με το ηχηρό τους «ΟΧΙ» εξέφρασαν την
αποφασιστικότητα ενός ολόκληρου έθνους
να τιμήσει την ιστορία και τις θυσίες των
πατέρων τους. Τιμούμε εκείνους που έδειξαν
συνέπεια απέναντι στην εκατοντάδων ετών
ιστορία της φυλής μας, θυσιάζοντας την ζωή
τους, προκειμένου να υπερασπιστούν την
λίγο έλειψε να τους πυροβολήσουνε.
Τους έδιωξαν κακήν κακώς, μάλλον τους
λυπήθηκαν, μόλις είδαν τον έναν από τους
τρεις να βρέχει ..... τ’ αρβυλάκια του.
Ο Νίκος ο Παπουτσής θυμήθηκε τα
κατορθώματα των πιτσιρικάδων, όταν
έσκισαν ένα σακκί με αμυγδαλόψυχα από
βραδύς στο δρομάκι του Μαρίνου Κοψολαίμη
, για να πάνε το πρωί να πάρουνε ό,τι είχε
πέσει. Θυμήθηκε ότι κάθε που ερχότανε
καίκι στο λιμάνι, δυό παιδιά παίρνανε
εντολή από τη Σκάλα του Μαρίνου και
τρέχανε να Κόκκινα για να ειδοποιήσουνε
το καίκι νάρθει να ξεφορτώσει. Μια
βραδιά πούτρεχε ο Νίκος, έπεσε πάνω σ
ένα πτώμα. Τρομάρα του μεγάλη, έφυγε
λαχταρισμένος. ΄Ηταν ένα από τα πτώματα
που είχαν βγει στην Φώκαια, από το
γερμανικό μεταφορικό ΟΡΙΑ, που μετέφερε
Νικόλαος Δέλιος
4.233 ιταλούς αιχμαλώτους από τη Ρόδο και
βυθίστηκε στο Γαϊδουρόνησο.
Ο Μιχάλης Ρουμπείδης, 105 χρονών,
θυμήθηκε το πως γλίτωσε κατά τύχη του
ζωή του, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία στην
Κλεισούρα, στο Αργυρόκαστρο, μέσα σε
κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά. Θυμήθηκε
τους τέσσερις εθελοντές ΄Ελληνες της
Αμερικής που τους βρήκε κοκκαλωμένους
μέσα στην παγωμένη σκηνή τους και τους
Ελευθερία, την Πατρίδα και του Χριστού την
Πίστη την Αγία. Τιμούμε εκείνους τους ήρωες
που για ακόμη μια φορά μας απέδειξαν πως
η Ελληνική ψυχή παραμένει αθάνατη στο
πέρασμα των αιώνων, όταν την χαρακτηρίζει η
πίστη σε υψηλά ανθρώπινα ιδανικά. Με αφορμή
τον εορτασμό μιας σημαντικής ιστορικής
επετείου του έθνους μας, θεωρώ σκόπιμο να
υπογραμμίσω την ηθική υποχρέωση όλων μας
να διατηρήσουμε ζωντανές τις ιστορικές μας
μνήμες. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει εμείς ως
γονείς, ως δημόσιοι φορείς, ως εκπαιδευτικοί
να λειτουργούμε ως θεματοφύλακες της
ιστορικής μας ταυτότητας και συνείδησης,
διδάσκοντας την ιστορία μας με επιμονή και
ευθύνη στη νεότερη γενιά. Μόνο με αυτό τον
τρόπο ο εορτασμός της επετείου της 28ης
Οκτωβρίου αποκτά μια ιδιαίτερη αξία, καθώς οι
λαοί που τιμούν την ιστορία τους κερδίζουν και
το σεβασμό των υπολοίπων πρωταγωνιστών στο
παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Ας βοηθήσουμε
τις επόμενες γενιές να γνωρίσουν το παρελθόν
τους και τις ηρωικές πράξεις των προγόνων
μας αλλά και να παραδειγματιστούν από τα
λάθη τους. Ας σταθούμε όλοι μαζί στο ύψος των
εθνικών περιστάσεων χωρίς να μειώνουμε την
σημασία μεγάλων πράξεων μεγάλων ανδρών και
ας δοξάσουμε με μεγαλοπρέπεια τον Έλληνα
στρατιώτη και την ελληνίδα μητέρα, σύζυγο
στους οποίους οφείλει πολλά η ελεύθερη
ανθρωπότητα».
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΘΩΔΟΣ
ρώταγε πεθαμένους τι θέλανε κι ήρθανε
απ την άκρη του κόσμου, να χάσουνε τη
ζωή τους στην Αλαβανία. Θυμήθηκε τις
σφαίρες που σφυρίζανε πάνω απ το κεφάλι
του και το πόδι του σφινωμένο κάτω από
μια πέτρα, να κατρακυλάει μαζί της απ το
ύψωμα. Το βράδυ που τον στέλνανε πίσω
στο μέτωπο απ το νοσοκομείο, το ξημέρωμα
ο Τσολάκογλου συνθηκολόγησε με τους
Γερμανούς.
Η Μαρία η Τσιακάλου, δώδεκα χρονώ τότε,
θυμάται σα νάναι τώρα, που η οικογένειά
της, που ήτανε
καλλιεργητές,
μοιράζανε σιτάρι
στον
κόσμο
για να μην το
βρούνε οι Ιταλοί.
Μ αυτούς δεν
κακοπεράσαμε
ευτυχώς, μα οι
Γερμανοί
ήταν
σκληροί και τους
φοβόμασταν.
Όλες οι γυναίκες
στο
χωριό
πλέκανε
τότε,
γάντια, κασκόλ,
φανέλλες
για
να τα στέλνουν
στο μέτωπο, για
τους στρατιώτες.
Μέχρι που ένας
στρατιώτης
ήρθε μετά τον Αριστείδης Δαλάκας
πόλεμο στο χωριό για να παντρευτεί
την κοπέλλα που τούχε στείλει το δέμα
της. Μαζευόμασταν στα σπίτια τα βράδια
με τα φαναράκια, κάναμε λιτανίες και
προσευχές για να τελειώσει ο πόλεμος.
Παίρναμε δύναμη ο ένας από τον άλλον και
βολευόμασταν και με την τροφή.
Αυτές και πολλές άλλες ιστορίες
καταγράψαμε στη συνέχεια κι από άλλους
συντοπίτες μας για τον πόλεμο του 40
και την Κατοχή. Σκοπός της ΦΩΚΑΕΩΝ
ΠΟΛΙΤΕΙΑ είναι να επιχειρήσει την έκδοση
ενός μικρού βιβλίου, μ αυτές τις μαρτυρίες
για να αναδειχτούν άγνωστες πτυχές
τις ιστορίας της μικρής μας πόλης και
να εμπλουτιστεί το ιστορικό μας αρχείο.
Μακάρι να τα καταφέρουμε πάντα με την
βοήθεια των συμπολιτών μας.
Ζαχαρώ Φρατζέσκου
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Θα αποτολμήσω ένα λόγο που μπορεί
να
φαίνεται
ηθικοπλαστικός.
Είναι ωραίο μα και αναγκαίο να
επικοινωνούμε. Χωρίς επικοινωνία
δεν υπάρχει κοινωνία. Αν κανείς γράφει
δεν επικοινωνεί , ζει κλεισμένος ο Γιάννης Μαυρίκος
στον εαυτό του, σιωπηλός,
απόμακρος, ξένος και φοβισμένος. Σκεφτείτε τους ανθρώπους που
είναι μόνοι τους, έχουν ανάγκη να μιλήσουν και να ακούσουν αλλά
γι’ αυτούς δεν υπάρχει κανείς. Η μοναξιά είναι κόλαση, η έλλειψη
επικοινωνίας είναι μοναξιά.
Ψάχνουμε δικούς μας ανθρώπους για να μην είμαστε μόνοι. Τους
αναζητούμε για να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά, ότι είναι εκεί ,
διαθέσιμοι, έτοιμοι να ακούσουν την αγωνία μας, να παρηγορήσουν
την οδύνη μας, ν’ αναιρέσουν την πλήξη μας, να επιβεβαιώσουν την
ύπαρξή μας. Να μας πουν με τον δικό τους τρόπο: είμαστε εδώ, δεν
είσαι μόνος, είμαστε μαζί.
Ψάξαμε και βρήκαμε πολλούς τρόπους, για να μιλούμε αναμεταξύ
μας ακόμα και αν είμαστε μακριά από αυτούς που θέλουμε.
Πρώτα βρήκαμε την αλληλογραφία. Γράφαμε γράμμα, στα χωριά
μάλιστα μας το έγραφε ο Δάσκαλος για τεχνικούς λόγουςεπιστολή το έλεγε-, το βάζαμε στον φάκελο, του κολάγαμε ένα
γραμματόσημο, γράφαμε και την «σύσταση» απ’έξω και έπαιρνε
τον δρόμο του με την βοήθεια του Θεού και εκείνο το αλησμόνητο
«υγείαν έχομεν το αυτό επιθυμούμεν και δι’ υμάς». Με αρκετή τύχη
και ταχυδρομείου επιτρέποντος σε κανένα δεκαπενθήμερο έφτανε
στα χέρια του παραλήπτη. Αυτός το διάβαζε, στα χωριά μάλιστα
του το διάβαζε ο Δάσκαλος για τεχνικούς πάλι λόγους, και φτού
και από την αρχή η ίδια πάλι διαδικασία, ανάποδα αυτή την φορά.
Έτσι μετά από κανένα μήνα είχαμε την πολυπόθητη απάντηση
«ελάβομεν προ τριημέρου την επιστολήν σας, εάν ερωτάτε δια
την υγείαν μας καλώς υγειαίνομεν, το αυτό επιθυμούμεν και δι΄
υμάς.» Τι βάλσαμο ήταν όμως αυτό το γράμμα! Τι χαρά γνήσια για
τον παραλήπτη και τι ανακούφιση η απάντηση για αυτόν που την
περίμενε! Η απαντοχή του ταχυδρόμου φορές-φορές ήταν το νόημα
της ζωής και η εμφάνισή του επιτέλους ήταν «όλα τα λεφτά» που
λένε και σήμερα κάτι καλόπαιδα. Με κεράσματα και τσουγκρίσματα
διαβαζόταν το γράμμα. Αυτό ήταν επικοινωνία!
Μετά ήρθε ο τηλέγραφος. Με τα τι-τι και τα τα-τα-τα. Η μορφή
της επιστολής μεταβλήθηκε τώρα λίγο και αποδιδόταν ως εξής:
« Υγείαν έχομεν στοπ. Πως είναι η υγεία σας στοπ. Αποστείλατε
νεότερα στοπ.» Η απάντηση ερχόταν στα ίδια αχνάρια: «Λάβαμε
τηλεγράφημά σας στοπ. Κότα Ασπρούλα απεβίωσεν στοπ. Λοιποί
υγιαίνομεν στοπ.» Όπως παρατηρείτε τόσο η ανάγκη όσο και το
περιεχόμενο του μηνύματος παραμένουν σχεδόν τα ίδια. (Τα άρθρα
παραλείπονται όχι διότι δεν τα γνωρίζουν αλλά διότι κοστίζουν). Ο
χρόνος συντομεύεται κατά πολύ. Η λαχτάρα όμως της επικοινωνίας
είναι εξίσου ισχυρή. Κι αυτή είναι επικοινωνία.!
Αργότερα υπήρξε θεαματική βελτίωση του χρόνου της επικοινωνίας.
Και εδώ η ανάγκη και η δίψα για ανθρώπινη επαφή κρατούν καλά.
Είναι πλέον το τηλέφωνο. Τώρα η επικοινωνία γίνεται για πρώτη
φορά σε πραγματικό χρόνο. Για να εξηγούμαστε όμως! Ο χρόνος
της επικοινωνίας είναι αυτό που μηδενίζεται. Γιατί ο χρόνος της
αναμονής για την εγκατάσταση του τηλεφώνου στην καλύτερη
περίπτωση παραμένει ανάλογος του χρόνου της ανταλλαγής
των επιστολών. Στην χειρότερη περίπτωση , που είναι και η πιο
συνηθισμένη, ο χρόνος που μεσολαβούσε από την αίτηση μέχρι
την εγκατάσταση μετρούσε από μερικούς μήνες έως και χρόνια,
αναλόγως του μέσου που είχε κανείς κτλ. Τα συνηθισμένα. Από
την ώρα της εγκατάστασης όμως χαράς ευαγγέλια. Καλούσες το
νούμερο, 5νταψήφιο ή 6ψήφιο στην Αθήνα, προσδοκώντας σε άμεση
ανταπόκριση. Την πρώτη φορά ανταποκρίνονταν κάποιος εντελώς
άγνωστος διότι έπαιρνες λάθος. Δεν έπαιρνες εσύ λάθος. Το
τηλέφωνο αποφάσιζε να κουδουνίσει σε λάθος μέρος. Την δεύτερη
φορά ζήταγες συγγνώμη διότι ήταν και πάλι λάθος. Την Τρίτη φορά
και υπό την προϋπόθεση ότι ο καλών δεν ήταν κατσικοπόδαρος, η
προσπάθεια απέδιδε καρπούς εκτός εάν τηλεφώναγες από χωριό
οπότε έπρεπε να δοκιμάσεις καμιά δεκαπενταριά φορές ακόμη,
για τεχνικούς και πάλι λόγους. Η επικοινωνία με το τηλέφωνο ήταν
ζωντανή και γνήσια, το θεματολόγιο διευρυμένο σε σχέση με την
υγεία, η αρχή γινόταν πάντα με ένα δειλό ερωτηματικό «εμπρός;»
ή ένα επιτακτικό βροντερό «εμπρός» σαν παράγγελμα παρέλασης.
Ο χρόνος ήταν επίσης διευρυμένος ,αρκετές φορές μάλιστα
πάρα πολύ οπότε διακόπτονταν απότομα είτε διότι το τηλέφωνο
αποφάσιζε να κλείσει μόνο του είτε μετά από επιτακτική εντολή
που ερχόταν από παρακείμενο δωμάτιο «κλείστο πια Ευανθούλα!».
Μερικές φορές μάλιστα τις χαρές της επικοινωνίας μοιράζονταν
περισσότεροι από δύο και έτσι δίνονταν η δυνατότητα ευρύτερης
ανταλλαγής απόψεων σε πολιτισμένο ή λιγότερο πολιτισμένο
ύφος. Ακόμα και έτσι όμως το τηλέφωνο κάλυπτε σημαντικές
επικοινωνιακές ανάγκες και κατά γενική ομολογία ήταν απαραίτητο.
Κι αυτό επικοινωνία ήταν! Ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που
άρχισε να διατυπώνεται το ερώτημα; «Μα πως είναι δυνατό να
ζούμε χωρίς τηλέφωνο;»
Έκτοτε η πρόοδος της ανθρωπότητας στον τομέα των
επικοινωνιών είναι ασυγκράτητη και η τεχνολογία δεν
ξαποσταίνει ποτέ. Διαφορετικά δεν θα είχαμε λύσει οριστικά το
πρόβλημα της επικοινωνίας. Και η μικρή μου ανηψούλα δεν θα
είχε την ευκαιρία να διατυπώσει την εύλογη απορία της «Καλά,
στα σοβαρά δεν είχατε πιο παλιά κινητό; Και πως μπορούσατε να
ζείτε χωρίς κινητό;»
Αλήθεια, πώς μπορούσαμε να ζούμε χωρίς κινητό; Ιδιαίτερα
εμείς εδώ στην Ελλάδα που είμαστε λάτρεις της τεχνολογίας και
πρωτοπόροι σε κάθε βήμα της. Η απορίας αυτή μου γεννήθηκε
πριν από πολύ καιρό. Είχα γυρίσει από το εξωτερικό, το Λονδίνο
συγκεκριμένα, όπου κάθε πρωί στο μετρό έβλεπα όλους σχεδόν
τους επιβάτες σκυμμένους πάνω σε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα.
Επιβάτης που δεν διάβαζε κάτι σκυμμένος και αφοσιωμένος σε
κάποιο έντυπο ήμουν εγώ και σπανιότατα κάποιος άλλος, σε
σημείο που να τραβά την προσοχή. Γιατί αυτός δεν διαβάζει; Μετά
την επιστροφή μου και πηγαίνοντας κάθε πρωί στην δουλειά μου
παρατηρούσα στο δικό μας μετρό τους περισσότερους συνεπιβάτες
μου σκυμμένους και αφοσιωμένους πάνω στο κινητό τους, κοιτώντας
ή πληκτρολογώντας κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήταν. Όπως
καταλαβαίνετε δεν είμαι ένθερμος οπαδός του κινητού χωρίς αυτό
να σημαίνει ότι δεν έχω. Η χρήση που κάνω στο κινητό μου δεν
μου επέτρεπε να κατανοήσω τι κάνανε όλοι αυτοί χωμένοι όλη την
ώρα μέσα στο δικό τους. Ένας συνάδελφος, νεότερος αρκετά από
εμένα είναι αλήθεια, έσπευσε να απαντήσει στην απορία μου.
-Παίζουν.
-Παίζουν;
-Παίζουν.
-Τι παίζουν δηλαδή;
-Ξέρω γώ; Διάφορα παιχνίδια. Καθένας παίζει ό,τι θέλει.
-Εμένα, άμα βλέπω κάποιον σκυμμένο και αφοσιωμένο έτσι , ένα
πράγμα μου έρχεται στο μυαλό ότι παίζει.
-Χα,χα,χα εσείς οι μεγάλοι(!) είστε πολύ πονηροί. Δεν ξέρετε τι
σας γίνεται.
Φαίνεται ότι πράγματι δεν ήξερα τι μου γίνεται διότι όταν το
συζήτησα και με άλλους πήρα παρόμοιες απαντήσεις και πού λίγο
κολακευτικές για την ηλικία μου. Επειδή δεν είμαι δα και κανένας
μαθουσάλας και για να μάθω επιτέλους τι μου γίνεται, να μπω και
εγώ στο κλίμα της εποχής, το ίδιο απόγευμα έριξα μια ματιά στο
κινητό της κυρίας που καθόταν δίπλα μου και που δεν ήταν πια
και καμιά παιδούλα! Η εν λόγω κυρία ήταν αφοσιωμένη σε κάτι
τέρατα ιπτάμενα που ανεβοκατέβαιναν και ξερνούσαν φλόγες το
ένα εναντίον του άλλου. Αργότερα έμαθα από κάποιον μικρό μου
φίλο που μετρά χρόνους εννέα και που παίζει και αυτός το ίδιο
παιχνίδι ότι αυτά λέγονται φωτόσπαθα. Πρόφτασα επίσης να δω
φευγαλέα και το κινητό ενός κυρίου, από αυτούς που φορούν εκείνα
τα ομοιόμορφα κουστούμια , την μπλέ γραβάτα και την τσάνταχαρτοφύλακα, τους golden boys. Ο κύριος έπαιζε πασιέντζες.
Μια κυρία λοιπόν που θα πρέπει να έχει παιδιά στο δημοτικό
παίζει φωτόσπαθα και ένας κύριος, στέλεχος εταιρείας μάλλον,
που ρίχνει πασιέντζες. Με συγχωρείτε αγαπητοί φίλοι αλλά μου
φαίνεται ότι είχα δίκιο όταν πρωτοσκέφτηκα τι μπορεί να παίζουν.
Και να με συγχωρέσουν και οι νεαροί συνάδελφοι αλλά το παιχνίδι
που μου ήρθε στο μυαλό θεωρώ ότι ήταν πολύ καλύτερο και πιο
χαροποιό από τα φωτόσπαθα και τις πασιέντζες. Μου φαίνεται ότι
η όρεξη παραμένει ή ίδια πάντα απλά η τεχνολογία έχει κάνει τα
παιχνίδια λιγότερο όμορφα και ενδιαφέροντα.
Βελτίωσε τουλάχιστον καθόλου την επικοινωνία; Πρώτα-πρώτα
το κινητό τηλέφωνο έχει αλλάξει τη διάθεσή μας απέναντι στους
άλλους. Δεν λέμε πια «γεια σου, τι κάνεις» αλλά λέμε «έλα, πού
είσαι;» Το «τι κάνεις» δείχνει ενδιαφέρον για τον άλλο, το «πού
είσαι» του κάνει έλεγχο. Υποχρεώνεσαι να απαντήσεις δίνοντας
το στίγμα σου ,είτε λέγοντας την αλήθεια οπότε δεν έχεις πια
προσωπική ζωή, αφού πρέπει να ενημερώνεις για το πού βρίσκεσαι
είτε λέγοντας ψέματα πράγμα που σε μειώνει και σε φέρνει σε
δύσκολη θέση. Συνήθως στο μετρό η σκηνή έχει ως εξής: Ξαφνικά
ακούγεται ένας αποτρόπαιος, φρικώδης θόρυβος κακοπαιγμένου
μπουζουκοτράγουδου που σου κόβει τα ήπατα και που δεν λέει να
σταματήσει μέχρι ο καλούμενος να δει ποιος είναι. Αφού αποφασίζει
να το σηκώσει (άγνωστο γιατί μια και δεν θέλει να απαντήσει
) και μετά το κλασικό «έλα, πού είσαι:» δίνεται ανερυθρίαστα η
απάντηση: «Στην Αμαλιάδα» την ώρα που από πάνω ακούγεται
«επόμενη στάση Ακρόπολη». Γελοιοποιημένος και εν μέσω γενικής
θυμηδίας κλείνει ο συνεπιβάτης το τηλέφωνο, ικανοποιημένος και
ουδόλως αντιλαμβανόμενος την βλακεία του. Είναι μάλιστα τόσο
βαθειά ριζωμένη η ανάγκη απολογίας και η εξάρτηση, ώστε τις
περισσότερες φορές οι χρήστες ούτε που διανοούνται να κλείσουν
το κινητό τους, μην τυχόν και δεν ανταποκριθούν, γρήγορα μάλιστα,
στην κλήση, πράγμα
για το οποίο θα
κληθούν να δώσουν
λόγο. Διότι για όποιον
καλεί είναι αυτονόητη
η
υποχρέωση
απάντησης λες και
αν δεν το κάνει
ο
καλούμενος
διαπράττει αμάρτημα.
Ποιος τον ξεπλένει
μετά, όταν έρθει η
ιεροεξεταστική αποστροφή: Γιατί παιδί μου δεν σηκώνεις το κινητό
σου; Ο φόβος που οφείλει κάποιος αν τολμήσει και δεν απαντήσει
καταργεί ακόμη και τις αυτονόητες κοινωνικές συμβάσεις. Έτσι
μέσα στο σινεμά ή σε μια εκδήλωση ακούγονται διαρκώς διάσπαρτες
μουσικές, συχνά βάρβαρες, και κουδουνίσματα (αν η ξεχωριστή
προσωπικότητα θέλει να πρωτοτυπεί και να μην ακολουθεί το
υπόλοιπο κοπάδι) ή μουγκρητά όταν λόγω σεβασμού(!) το κινητό
είναι στη δόνηση, με κάθε περιφρόνηση και αδιαφορία για όσους
βρίσκονται γύρω. Ακολουθεί η διευκρίνιση «δεν μπορώ τώρα να σου
μιλήσω, είμαι στο σινεμά». Και αναρωτιέται κανείς, αφού είναι στο
σινεμά και δεν μπορεί να μιλήσει γιατί δεν κλείνει το τηλέφωνο;H
απάντηση είναι ψυχολογικής τάξης. Το κλείσιμο προκαλεί τύψεις
και ανησυχία. Με το κινητό κλειστό ο χρήστης δεν αισθάνεται
καλά, βρίσκεται σε αβεβαιότητα διότι οφείλει να είναι πάντα εκεί
όταν τον καλούν. Μερικές φορές το πράγμα είναι και ευτράπελο,
όταν ο χρήστης απαντά: «δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, πάρε
αργότερα» οπότε καταλαβαίνετε πόσες φορές θα χτυπήσει το
τηλέφωνο μέσα στο σινεμά!
Μια δεύτερη συνέπεια είναι η ανάγκη αλλαγής του κώδικα οδικής
κυκλοφορίας. Σαφώς αναφέρεται ότι απαγορεύεται να τηλεφωνάς
και να οδηγείς. Δεν χρειάζεται να το λέει ο κώδικας, το λέει η
απλή λογική. Είναι όμως λάθος αυτό διότι η φιλοσοφία του κινητού
δεν συμβιβάζεται με την λογική. Συνεπώς οφείλουν να αλλάξουν
και η λογική και ο κώδικας. Η αναθεωρητέα διάταξη θα έχει ως
εξής: Απόλυτη προτεραιότητα έχει πάντα αυτός που τηλεφωνεί.
Έτσι δικαιώνεται και η συμπαθής κυρία που τις προάλλες στο
κέντρο της Αναβύσσου βγήκε από παράδρομο στον κεντρικό δρόμο
με σκοπό να διασχίσει τον δρόμο και να μπει στο αντίθετο ρεύμα
παρακαλώ, και ενώ τα αυτοκίνητα φρέναραν δαιμονισμένα έστριβε
με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό σκασμένη στα
γέλια. Τί νόστιμο να άκουγε άραγε;
Τρίτη συνέπεια είναι η κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στους
χρήστες και τα άτομα ειδικών αναγκών. Διότι οι σοβαροί χρήστες,
αυτοί δηλαδή που τηλεφωνούν και δεν κοροϊδεύουν, μιλούν τόσο
συχνά που είναι δύσκολο να ανεβοκατεβάζουν συνέχεια το χέρι
τους κινδυνεύοντας να πάθουν υπερακάνθιο , κυκλοφορούν
λοιπόν ζωσμένοι με καλώδια και σχοινιά και κάτι συσκευές σαν
τους έχουν βάλει χόλντερ (χαντς φρή λέγεται αυτό και από αυτούς
που κρεμούν σημαίες και υπεραμύνονται της ελληνικότητας). Αυτοί
λοιπόν μιλούν στα καλά καθούμενα μόνοι τους και χειρονομώντας
και πρέπει να προσέχεις πολύ γιατί πολλές φορές νομίζεις ότι
μιλούν σε σένα. Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν και
όσοι είναι ειδικών αναγκών καθώς και οι ηλίθιοι. Φαίνεται όμως ότι
το όφελος από την επικοινωνία είναι μεγαλύτερο από το κόστος
του να σε περνούν για ηλίθιο.
Τέταρτο χαρακτηριστικό της κινητής τηλεφωνίας είναι το τι λέγεται
στο τηλέφωνο. Στοιχείο της επικοινωνίας δεν είναι μόνο ο τρόπος
του να λες κάτι αλλά και το τι λες. Φαίνεται πως οι εταιρείες έχουν
εμπιστοσύνη στην σοφία των χρηστών και μεγαλόκαρδες όπως
είναι τους δίνουν την δυνατότητα να επικοινωνούν επι απέραντο
χρόνο, έτσι ώστε οι σοφίες που κυκλοφορούν να μην υπόκεινται
σε χρονικούς περιορισμούς, κάτι που με την σειρά του εμπνέει
τους χρήστες. Εκμεταλλεύονται το απεριόριστο του χρόνου και
μιλούν, μιλούν, μιλούν ακατάπαυστα. Τι μπορεί να λέει κάποιος
μιλώντας συνεχώς και αδιάκοπα; Και ο Δημοσθένης να ήτανε
θα είχε δυσκολίες να ανταπεξέλθει. Για όσους χρήστες δεν το
γνωρίζουν, πράγμα που δεν το πιστεύω, ο Δημοσθένης είναι ένας
από τους μεγαλύτερους ρήτορες της αρχαιότητας. Συγγνώμη
ζητώ μα κάτι τέτοιες διευκρινίσεις είναι απαραίτητες για τους
φίλους που υποστηρίζουν ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και ο
Δημοσθένης λοιπόν στο τέλος δεν θα είχε τι να πει . Αλλά αυτό
φαίνεται δεν ισχύει για την κάθε τσατσαμαρούκα που παίρνει το
τηλέφωνο και του αλλάζει τα φώτα. Ήμουν μπροστά σε μια τέτοια
δυνατότητα απεριόριστου μπλα-μπλά. Κυρία πολύ συγκινημένη
από την δυνατότητα του απεριορίστου χρόνου που τότε ακόμη
ήταν καινοτομία προέτρεπε την συνομιλήτριά της διαρκώς με
την προτροπή «πές και τίποτα άλλο». Το ρεπερτόριο όμως της
άλλης φαίνεται πως είχε εξαντληθεί διότι όλο και επαναλάμβανε
την έκκληση «πες και τίποτα άλλο». Στο τέλος η συνδιάλεξη που
ακούγαμε όλοι τριγύρω με απεριόριστη στην αρχή περιέργεια,
δεν είχε πια ενδιαφέρον. Όλο «πες και τίποτα άλλο» και «πες και
τίποτα ΄’άλλο», ευτυχώς κατέβηκε απ’ το τραίνο και ησυχάσαμε.
Ο συνεχής λόγος δεν είναι επικοινωνία. Είναι θόρυβος. Και ο
θόρυβος στην επικοινωνία σημαίνει παράσιτα. Όσο πιο πολύ μιλάς
τόσο λιγότερο ακούγεσαι. Όταν μιλάς συνέχεια δεν ακούγεσαι
καθόλου. Αυτό που σώζει τους χρήστες είναι ότι και όσοι τους
ακούνε εκτιμούν εξίσου την μηδαμινότητα του λόγου. Αυτή η
υποβάθμιση του λόγου καλείται τεχνολογική πρόοδος. Δεν είναι
όμως επικοινωνία.
Άφησα για το τέλος τις προσφορές με τα ειδικά προγράμματα.
Τα προγράμματα αυτά είναι πάντα ενδιαφέρουσες προσφορές που
κάθε νέο παιδί οφείλει να παρακολουθεί και να συγκρίνει. Πρέπει
να επιλέγει ανάμεσα σε απεριόριστες κλήσεις σε κινητά, 2 ώρες
κλήσεις σε σταθερά, απεριόριστο internet και 500 sms. Ή σε
απεριόριστες κλήσεις σε σταθερά, 3 ώρες σε κινητά, απεριόριστο
internet και 400 sms ή σε απεριόριστες κλήσεις σε σταθερά,
2 ώρες σε κινητά, απεριόριστο internet και 200 sms ή…Δεν
ανησυχεί κανένας γονιός που τα μυαλά των νέων παιδιών αντί να
ασχολούνται με τις εμπειρίες και τους χυμούς της ζωής γίνονται
κιμάς με παρόμοιες βλακείες.
Στις παρατηρήσεις μου απάντησε ο νεαρός συνάδελφός μου με
sms,.σας δίνω την απάντησή του:. Ησε εκτος τοπου κε χρόνου. Το
ξέρις πος με την κενούργια γενια τον κινητόν αφτα θα μπορούν να
μας λένε το ονομα μας κε τιν διεφθηνσί μας?
40
ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!
Από τη μέρα που η Χούντα μπήκε στο Πολυτεχνείο από την Πατησίων και η
γενιά της Δημοκρατίας βγήκε από τη Στουρνάρη (Σύμπτωση;)«…Δεν υπήρχαν
νεκροί, όλα σκηνοθετημένα…». “Με παραδέχεσαι ρε; 45 χρονών άνθρωπος
και με τη μία στο κεφάλι!”… Της δικαιοσύνης ο ήλιος, ακόμα νοητός! Τι
ακολούθησε όμως όλα αυτά τα χρόνια και ήρθε
κώστας γ. μωϋσίδης
οριστικά η αλλαγή; (Μια ακόμα παρτίδα πολιτικών
[email protected]
μένει να μας κυβερνήσει και θα την αποδεχθούμε
πλήρως, όπως δείχνουν τα πράγματα!) Τα φιατάκια
έγιναν πανάκριβα αυτοκίνητα, τα μουστάκια σβέρκα
και μπυροκοιλιές.. Γεμίσαμε βίλλες…Ακολούθησαν
τρομοκράτες που η δίκη τους ήταν κλειστή για
την τηλεόραση, για να μην κατέβει το επίπεδο ή
κάπως έτσι... είπαν, για να βλέπουμε καθημερινά
στα παράθυρα ξεκούραστους, ανεπάγγελτους,
σβερκάτους να φτύνουν, να πετάνε νερά…ζητώντας συνεχώς το λόγο, για
να «ολοκληρώσουν», όπως λένε, φυσικά επάνω μας. Πολλοί από τη γενιά του
Πολυτεχνείου περιφέρθηκαν σχεδόν σε όλες τις «δημοκρατικές» παρατάξεις,
πάντα για το καλό του λαού! Το ξεφτίλισμα της λεβεντιάς με τα χαζοζεϊμπέκικά
τους! Από τη μία πόρτα μπήκε η ΜΟΜΑ και από την άλλη βγήκε το ΥΠΕΧΩΔΕ!
86 πνίγηκαν στο ναυάγιο στην Πάρο 2 μίλια από την ακτή! Το ελικόπτερο την
επόμενη μέρα με τον υπουργό. Σίγουρα δεν το έριξε αυτός στα βράχια, αλλά,
για να πέσει εκεί, τα έξυσε πολλές φορές προηγουμένως και κανένας δεν
έδωσε σημασία. Ο υπεύθυνος της εταιρίας (87ος) πήδηξε από τον 6ο! Πόσοι
κάηκαν ζωντανοί στην Ηλεία; Όταν δεν βρήκαμε δανεικά ζητήσαμε «βοήθεια»,
όταν «είχαμε» θέμα με τα σύνορά μας (ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης), προχωρήσαμε σε συμβάσεις για εξοπλισμούς. «…καταστραφήκαμε,
πήραμε δάνειο υποθηκεύοντας ό,τι έχουμε, για να μη φιλήσουμε κατουρημένες
ποδιές, να έχει το παιδί μια δουλειά, κάναμε ένα μαγαζάκι στη Σταδίου και
μας το έκαψαν- πάλι καλά που δεν έκαψαν και το παιδί μας…»«…υπήρχε
αυστηρά αστυνόμευσις, δεν υπήρχαν διωγμοί, βασανισμοί, ρωτήστε και τους…
βασανιστάς…», «…που πήγε ο θείος πάλι; Στο χωριό, παιδί μου, ταξίδι, -μα
δεν είμαστε από χωριό. –σ’ ένα νησί να ξεκουραστεί, μην ανησυχείς, θα ‘ρθει
σύντομα…»
«…υπογράψαμε για να βγούμε από τη φυλακή με εντολή του Προέδρου μας…
διαφορετικά θα πεθαίναμε και μεις στη φυλακή, όπως οφείλαμε…»
«…Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και
νομικά εκτρώματα που έχουν ποτέ υπάρξει σε αυτόν τον τόπο.
Σε αυτόν το νόμο οφείλουμε μερικά από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν
γίνει ποτέ σε αυτήν τη χώρα. Κι όμως! Μέχρι σήμερα οι εμπνευστές του δεν
έχουν ζητήσει μία συγγνώμη από τον ελληνικό λαό…»
«…το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα
(ξέπλυμα βρώμικου χρήματος), κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση…»
«..η ανακοίνωση της είδησης ότι αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Παγκόσμια
Τράπεζα, είναι ο…δεν χωνεύεται εύκολα.
Κατ’ αρχάς πρόκειται για μια θέση που υπάρχει για να υπάρχει. Υποτίθεται ότι
είναι ο σύνδεσμος μεταξύ μιας χώρας και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ώστε να
βελτιωθεί το επενδυτικό περιβάλλον και… πράσινα άλογα…»
“Είναι παράδοξο, γιατί η χώρα αυτή υπέφερε τα πάνδεινα από τους ναζί πριν
70 χρόνια. Υπήρξαν οι χειρότεροι τύραννοι, που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, και
είναι αληθινά εξοργιστικό να εμφανίζονται σήμερα θαυμαστές και οπαδοί
τους στην Ελλάδα. Είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία μας, γιατί δεν την
απειλούν μόνο στα λόγια• την απειλούν και έμπρακτα. Δημιουργούν τάγματα
εφόδου, τρομοκρατούν, βιαιοπραγούν, σκοτώνουν! Δεν το ανεχόμαστε! Τους
αντιμετωπίζουμε, όπως τους αξίζει, ως εγκληματίες και η Δικαιοσύνη έχει
τώρα το λόγο”.
«Εδώ και τρία χρόνια φωνάζουν οι γιατροί του Κρατικού Νίκαιας για τα
δεκάδες περιστατικά αλλοδαπών που φτάνουν στο νοσοκομείο σε άσχημη
κατάσταση εξαιτίας ρατσιστικών επιθέσεων.»
η μη αναφορά σε ονόματα και πρόσωπα είναι σκόπιμη, γιατί
νιώθω πως απλά έχουμε την ίδια εθνικότητα από μία βιολογική
σύμπτωση και μου είναι αδιάφοροι εντελώς…μια φτυαριά χώμα
στα μούτρα είμαστε στο τέλος όλοι, σημασία έχει τι αφήνουμε
πίσω μας!* Άντε όλοι μαζί ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΖΗΤΩ Η ΠΑΡΤΗ
ΜΑΣ!
Υ.Γ.
*“δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι καλός δημοσιογράφος, ούτε δήλωσα ποτέ έντιμος,
δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε πάρε 1δισ.
και γράψε αυτό. Μπορείς να πεις όχι σε 1 δισ.; Παραείναι μεγάλο το ποσό!”
Του Φίλιππου Συρίγου, από την Κ.Ε. Αντίο!
Επανεκλογή του Βαρυθυμιάδη Γεώργιου στην Προεδρία
του Σ.ΠΟ.Σ.Ν.Ε. (Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νοτίου Ελλάδος και Νήσων).
Στις 13 Οκτωβρίου, 70 πρωτοβάθμια σωματεία με διπλούς εκπροσώπους, ψήφισαν για
την σύσταση του νέο Δ.Σ. του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων της Νότιας Ελλάδας.
Αναγνωρίζοντας το έργο που επιτελέστηκε τα τρία προηγούμενα χρόνια από τον κ.
Βαρυθυμιάδη Γ. και τους συνεργάτες του στα ποντιακά δρώμενα, τα πρωτοβάθμια σωματεία
έδωσαν για άλλη μια τριετία την σκυτάλη στον άνθρωπο που για μια ακόμη φορά απέδειξε
πως όλα μπορούν να οδεύσουν θετικά και παραγωγικά αρκεί ό,τι γίνεται να συνοδεύεται
με εθελοντισμό και αγάπη.
Σύλλογος Ποντίων «ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ»
Το Δ.Σ. του συλλόγου Ποντίων «ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ»
(Πρόεδρος: Βαρυθυμιάδης Γ, Αντιπρόεδρος: Μιχαηλίδης Χρ, Γεν. Γραμματέας: Σιαμίδης
Δημ, Ταμίας: Τσαλίδης Σαβ, Έφορας: Ορκόπουλος Αν, Δημ. Σχέσεις: Τιλαβερίδης Αν,
Ειδικός Γραμματέας: Φουλίδης Κ, )
με την έναρξη της καινούργιας πολιτιστικής χρονιάς από 13 Οκτωβρίου 2013, παρουσιάζει
το νέο του πολιτιστικό πρόγραμμά του.
Κάθε Κυριακή από τις 17:00 μ.μ. έως 21:00 μ.μ. παραδίδει μαθήματα χορού δωρεάν σε
αρχάριους και προχωρημένους κάθε ηλικίας στο χώρο που στεγάζεται.
Επίσης, στον ίδιο χώρο γίνονται μαθήματα λύρας για τους λάτρεις της παραδοσιακής
ποντιακής μουσικής αλλά και θεατρικά μαθήματα εφήβων (παιδικό θέατρο) και ενηλίκων
δύο φορές την εβδομάδα.
Συμμετοχή στο 9ο Φεστιβάλ Ποντιακών χορών στην Θες/νίκη (Οκτώβριος)
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ παραδοσιακών χορών στο κλειστό γυμναστήριο Λαυρίου
(Νοέμβριος)
Τακτική Ετήσια Γενική Συνέλευση (Δεκέμβριος)
Χριστουγεννιάτικη γιορτή για τα μέλη του (μικρά- μεγάλα) (Δεκέμβριος)
Κοπή πίτας (Ιανουάριος)
Ετήσια χοροεσπερίδα (Φεβρουάριος)
Κούλουμα Καθαρής Δευτέρας( Προπαρασκευές εδεσμάτων στα γραφεία του συλλόγου
από μέλη του.)
Διανομή τροφίμων σε οικονομικά ασθενείς ποντιακές οικογένειες (Απρίλιος)
Εκδηλώσεις Μνήμης 19ης Μαΐου (Λαύριο και πορεία στο Σύνταγμα)
Τριήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις με χορό, μουσική και θέατρο. (Ιούλιος)
Καθιερωμένη εκπαιδευτική εκδρομή (Ιούλιος)
Ακόμη γίνονται εθελοντικές δράσεις(καθαριμού παραλιών, δενδροφυτεύσεις,
πυρασφάλειας δασών) καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Όποιος θελήσει να ενημερωθεί αλλά και να δει παλαιότερες δράσεις του συλλόγου,
μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα του συλλόγου: mithridatis.gr
1η Οκτωβρίου Ημέρα αφιερωμένη στα
άτομα Γ’ης ηλικίας
Η πρώτη Οκτωβρίου καθιερώθηκε από την Πολιτεία με τον Νόμο
1931/91 ως ημέρα τιμής στα άτομα της Γ ‘Ηλικίας. Την ημέρα
αυτή από
διάφορους φορείς πραγματοποιούνται
γιορτινές εκδηλώσεις προς τιμήν
των ηλικιωμένων ανθρώπων.
Ηλικία
λοιπόν
ορίζεται
ως η διάρκεια ζωής. Οι
άνθρωποι της Τρίτης
Ηλικίας οι οποίοι είναι
πέραν του 65ου έτους
της ηλικίας τους στην
Ελλάδα αποτελούν το
18% του πληθυσμού με
προοπτική το 2030 να
αυξηθεί κατά 10%.
Το προσδόκιμο της ζωής
των ανδρών στη χώρα
μας είναι 79 έτη, ενώ των
γυναικών 83 έτη. Οι θεσμοί
που μέχρι τώρα υπάρχουν στην
χώρα μας και έχουν καθιερωθεί
από την
πολιτεία είναι ελάχιστοι: Βοήθεια
στο σπίτι, ΚΑΠΗ και εθελοντικά προγράμματα, γι’ αυτό πλέον
επιβάλλεται: α) η Δημιουργία Κλάδου Ιατρικής - Νοσηλευτικής
και βοηθητικού προσωπικού με αποκλειστική ειδίκευση την
προσφορά υπηρεσιών για αξιοπρεπή διαβίωση των ηλικιωμένων
χωρίς καμία διάκριση. Β) Η οικοδόμηση των αναγκαίων κτηριακών
εγκαταστάσεων με την εξασφάλιση του κατάλληλου εξοπλισμού
και η δημιουργία κοινωνικών υπηρεσιών των Δήμων για δίκτυα
προσφοράς πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, με συστηματική
περίθαλψη στο σπίτι. Επιβάλλεται να ξεφύγουμε από το σημερινό
ΚΑΠΗ - καφενείο της μιζέριας, της ληγμένης πορτοκαλάδας και
του καφέ με το γραμμάριο. Ιδιαίτερα οι άνθρωποι που σήμερα
βρίσκονται στην Γ Ηλικία σε ολόκληρη τη χώρα είναι αυτοί
που έχτισαν τον αιώνα και την Ελλάδα που ζούμε όλοι μας και
δυστυχώς τους ξεχνάμε.
Την 1η Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Γ Ηλικίας, δεν έχουμε
παρά να τους ευχαριστήσουμε αλλά συγχρόνως να ζητήσουμε
συγγνώμη για κάθε φορά που τους αρνούμαστε, για κάθε
φορά που τους κάναμε να πονέσουν για κάθε φορά που δεν
αναγνωρίσαμε την προσφορά και την αυτοθυσία τους. Να τους
ευχαριστήσουμε γιατί με τον ιδρώτα τους δούλεψαν σκληρά με
αγάπη και αυτοθυσία για την οικογένεια τους και έδωσαν τον άρτο
της ζωής με την σφραγίδα του πνεύματος και της ψυχής για να τον
παραδώσουν άφθαρτο στις επόμενες γενιές έτσι ώστε με θάρρος
και δύναμη να στεριώσουν το δημιουργικό βήμα στην αυριανή
πολιτεία. Ας κοιτάξουμε τα μάτια τους. Ας έλθουμε κοντά τους
και να ταξιδέψουμε όλοι μας τη μνήμη μας τότε που το βλέμμα
τους φώτισε για πρώτη φορά τη ζωή μας, τότε που το τρυφερό
τους χάδι και η ζεστή τους αγκαλιά γίνονταν φυλακτό στο βρεφικό
μας κρεβάτι και ας έλθουμε πιο κοντά τους γιατί δυστυχώς δεν
είμαστε.
Την 1η Οκτωβρίου 2013, Παγκόσμια Ημέρα τιμής στα άτομα της Γ
Ηλικίας, υποκλινόμαστε με σεβασμό και συγκίνηση μπροστά στο
μεγαλείο της Αγάπης, της Προσφοράς και της Αυτοθυσίας τους.
Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες, να τους δοθεί η ευλογία
να γεμίσει το πρόσωπο τους με τις ρυτίδες του χρόνου. Αυτές
τις ρυτίδες που γιορτάζουμε σήμερα και να παραμείνει η ψυχή
όλων αρυτίδωτη σαν την ψυχή των σημερινών ανθρώπων της Γ
Ηλικίας.
Επιμέλεια. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΘΩΔΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΤΗΣ
Πρώτο Μέρος
Γράφει ο Νίκος Ηρ.Τσώνος e-mail [email protected]
«Ως γέννημα–θρέμμα Λαυριώτης, θα θεωρούσα μεγάλη
παράλειψη καθώς και ως ένα σημείο ασέβεια την μη αναφορά
–έστω συνοπτικά και με παραλείψεις- της μεγάλης ιστορίας
της Λαυρεωτικής, στην οποία -κατά τα νεώτερα χρόνια (1860)
– τον αναλογούντα ρόλο έπαιξαν, το {επανασυσταθέν μετά
από 2000 περίπου χρόνια} Βιομηχανικό Λαύριο , η Καμάριζα
(Άγιος Κων/νος) , ο Θορικός, το Σούνιο, η Κερατέα, η
Ανάβυσσος (Ανάφλυστος), η Παλαιά Φώκαια κλπ. πού από
τότε διανύουν μια περίοδο παράλληλης ιστορίας.
Σήμερα δε η ένωση με τον «Καλλικράτη» τις οδηγεί σε μία
κοινή νέα και «μονόδρομη» πορεία, πολλή δύσκολη λόγω των
δυσμενών και αστάθμητων ιδίως συγκυριών της εποχής μας,
πού απαιτεί δραματικά κοινή προσπάθεια, αλληλεγγύη και
«ετοιμότητα» αντιμετώπισης του απρόβλεπτου…
Στο «συμπιεσμένο για λόγους χώρου κείμενο πού επήλθε
από συρραφές της σχετικής βιβλιογραφίας, ζητώ ταπεινά
την ανοχή αλλά και την επιείκεια σας για τον «πλατειασμό»
αφ`ενός μεν κάποιων αναφορών αλλά και την εμμονή μου σε
πρόσωπα, γεγονότα κλπ. αφ`ετέρου δε για την αυθόρμητη
υποκειμενικότητα της γνώμης μου.
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΛΑΥΡΙΟ
Από το 1968
έως το 1975
στα Ανατολικά
του
λόφου
( ύ ψ . 2 8 8
μέτρων) μικρό
Ριπάρι
στην
Καμάριζα
{σπηλιά
του
Κίτσου},
πραγματοποιήθηκαν ανασκαφές από την Γαλλική ομάδα (1)
της αρχαιολόγου Nicole Lambert (συζύγου του τότε Δ/ντού
της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου).
Στο σπήλαιο ανακαλύφθηκαν, σε αλλεπάλληλα στρώματα,
ποικίλα ευρήματα, όπως κόκκοι γύρεως, καμένα ξύλα, οστά
18 ανθρώπων, οστά διαφόρων ζώων, λίθινα, οστέινα και εξ
οψιανού(2) εργαλεία και τμήματα όπλων.
Επίσης βρέθηκαν
αγγεία,
φιάλες,
αμφορίσκοι, κοχύλια
κ.α.
Από την ανάλυση και
την
χρονολόγηση
τους (με ραδιενεργό
άνθρακα
C14)
αποδείχθηκε
ότι
το σπήλαιο είχε
πρωτοκατοικηθεί
προ 40.000 περίπου
ετών.
Ε π ί σ η ς
[κατοικήθηκε]
μεταξύ
9000
– 4000 ετών, ενώ
σε στρώματα της Κλασσικής περιόδου βρέθηκαν κομμάτια
λιθάργυρου και πήλινο δοχείο κυπέλλωσης !…
Στην νεώτερη δε εποχή {10ετία του 1860} έγινε το λημέρι
του Κίτσου Nιβίτσα του ληστή, πρώην δασοφύλακα !
(1) Στην ομάδα της N. Lambert μεταξύ των Ελλήνων και
Γάλλων Αρχαιολόγων φοιτητών συμμετείχε και η νεαρά
τότε Όλγα Αποστολάκη-Κακαβογιάννη , πού μέχρι σήμερα
διαπρέπει στο
« λειτούργημά της» και συνεχώς μας διαφωτίζει με τον
προσωπικό της θαυμαστό τρόπο !
(2) Πιστεύεται ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της Αττικής – περί
το 10.000 π.Χ- πρέπει να είχαν ταξιδέψει από το Λαύριο
στις Κυκλάδες με παπυρένια η άλλης άγνωστης κατασκευής
σκάφη, στην Μήλο
κλπ όπου έφεραν στο
σπήλαιο τους, κομμάτια
μαύρου οψιανού
<< ο οποίος
δεν υπάρχει στο
Λαύριο>>, πού λόγω
της σκληρότητάς του
τον χρησιμοποιούσαν
ως πολύτιμο όπλο ή
εργαλείο
Ο αγαπητός Λαυριώτης Γιώργος Ν. Δερμάτης, Δόκτωρ
Βιομηχανικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Louvain-la-Neuve Βελγίου, χαρισματικός συγγραφέας και
ακάματος ερευνητής της Λαυρεωτικής ιστορίας, σε ένα
από τα εξαιρετικά πονήματά του «ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΑ
ΤΗΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ» γράφει σχετικά «Τούτο το σπήλαιο
σε διαφορετικές εποχές υπήρξε εστία των κυνηγημένων
ανθρώπων. Εκεί ο άνθρωπος αγρίμι της προϊστορίας,
εκεί ίσως οι παράνομοι δούλοι-μεταλλουργοί αγρίμια της
κοινωνίας, εκεί οι ληστές του περασμένου αιώνα, αγρίμια του
πολιτισμού βρήκαν καταφύγιο»!
Σε ανασκαφές στον λόφο Βελατούρι {1893}, διαπιστώθηκε
σε ανευρεθέντα μικρό οικισμό ότι οι νεκροί εθάπτοντο κάτω
ή πέριξ των σπιτιών τους, σε λάκκους η αγγεία !
Αρχή του 19ου αιώνα στον Θορικό* [Θορός =σπέρμα της
γής=μεταλλείο] στον δίκορφο λόφο Βελατούρι ο Βαλέριος
Ν. Στάης [1857-1923] ο αρχαιολόγος (πού ταύτισε στο
Σούνιο τον ναό του Ποσειδώνος, πού μέχρι τότε πιστευόταν
ότι ήταν ο ναός της Αθηνάς), είδε μεταξύ άλλων ερειπίων
2 θολωτούς τάφους της Μυκηναϊκής εποχής[1900-1660
π.Χ.]. Περί το 1963 μετά από έρευνες και ανασκαφές
Βέλγων και μετά Ελλήνων αρχαιολόγων, η ανακάλυψη
οικισμών και πλήθους ευρημάτων [πλυντήρια μεταλλείων,
είσοδοι γαλαριών υπολείμματα προϊόντων και υπ/ντων
μεταλλουργίας, λιθάργυρος(PbO), μόλυβδοs( Pb), αγγεία,
επιγραφές, εργαλεία κτερίσματα, όστρακα, ίχνη αμαξών
κ.α.] αποδείχτηκε ότι οι αρχαίοι κατοίκησαν την περιοχή
κι`εκμεταλλεύονταν τα μεταλλεύματα της από τα προϊστορικά
χρόνια.
Δίπλα 30 μέτρα από το αρχαιότερο Ελληνικό θέατρο [600 π.Χ]
στους πρόποδες του λόφου Βελατούρι ευρέθη στοά εξόρυξης
Αργυρομολυβδούχων
μεταλλευμάτων
[επιφανειακής
μεταλλοφόρας- 1ης επαφής] πού λειτούργησε πριν το 2.500
π.Χ. Στην κορυφή υπάρχουν Μυκηναϊκά ερείπια και τάφοι.
Στα μέσα του λόφου, ερείπια οικισμού της Γεωμετρικής
περιόδου [1050 π.Χ.] πού αργότερα [990-300 π.Χ.] έγινε
νεκροταφείο. Πέριξ της πεδιάδας
του Ν/Δ
Θορικού μεταξύ των
αγρών πού λόγω ύπαρξης πηγαδιών
καλλιεργούσαν κι` έτρεφαν λίγα
ζώα, ευρέθησαν λείψανα Δωρικού
ναού [480 π.Χ.] πού θεωρείται
ως ναός της Δήμητρας και της
κόρης και εργαστήριο -συγκρότημα
πλυντηρίων κλπ.
Μέσα σε
προστατευμένο περίβολο των
εγκαταστάσεων της ΔΕΗ υπάρχουν
κάμινοι τήξης αργυρούχου μόλυβδου.
Ο σπουδαίος Αρχαιολόγος και
Έφορος Αρχαιοτήτων Αττικής Ευθύμιος Μαστροκώστας
με σθένος και μεράκι πραγματοποίησε σε μέρες δύσκολες
(δικτατορία) τις ανασκαφές στον εν λόγω χώρο στον Θορικό
το 1969 και διέσωσε τις αρχαίες καμίνους.
Τις πρώτες πληροφορίες για την Ελληνική Μεταλλεία μας
δίνουν ο ύπατος των ποιητών του κόσμου Όμηρος [800-724
π.Χ.] και ο ποιητής Ησίοδος [790-730 π.Χ.]. Τα έργα τους
περιέχουν στοιχεία πού φωτίζουν την δραστηριότητα γύρω
από τα μέταλλα των συγχρόνων τους αλλά και προηγουμένων
γενεών αφού “ενσωμάτωσαν” σ`αυτά παραδόσεις από το
παρελθόν, καλύπτοντας έτσι και προϊστορικούς χρόνους!
1.
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΙΖΑ
2.
Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΟΛΟΓΟΣ ΝΙΚΟΛ ΛΑΜΠΕΡ
3.
Ο ΔΟΚΤΩΡ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ Ν.ΔΕΡΜΑΤΗΣ
4.
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΘΟΡΙΚΟΥ
5.
ΚΩΝ. ΗΛ. ΚΟΝΟΦΑΓΟΣ
6.
ΝΑΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΣΤΟ ΣΟΥΝΙΟ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΩΝ/ΝΟ ΤΟΝ
ΥΔΡΑΙΟ ΤΟΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ
Η θαυματουργή εικόνα του νεομάρτυρα Αγίου Κωνσταντίνου
του Υδραίου, ευρίσκεται σε ωραία θέση στον Ιερό Ναό
της Αγίας Ειρήνης, που κτίστηκε από τους Μικρασιάτες
πρόσφυγες στην Παλαιά Φώκαια Αττικής. Εκεί πλήθος
πιστών την προσκυνά με πίστη και ευλάβεια ζητώντας τη
θεία χάρη του.
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ
Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος έζησε στα χρόνια της
Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ηρωικό νησί
της Ύδρας, το 1770.
Οι γονείς του ήσαν ευλαβέστατοι
Ορθόδοξοι Χριστιανοί και τον
γαλούχησαν με τα νάματα της
πίστεως και της αγάπης στον
Χριστό και την πατρίδα.
Ή φτώχεια και ή έλλειψη
εργασίας στο νησί του τον
ανάγκασαν παρά τις αντιρρήσεις
της μητέρας του να μεταβεί στην
Ρόδο, για να δουλέψει προς
εξασφάλιση του μέλλοντος του
και να βοηθήσει και το σπίτι του.
Ήταν τίμιος και εργατικός,
γι’ αυτό τον αγαπούσαν όλοι.
Κάποιοι φίλοι του τον γνωρίζουν
με τον τούρκο διοικητή της Ρόδου Χασάν Καπιτάν, ο όποιος
του έδωσε εργασία στο σαράι του. Περιποιόταν το άλογο
του Χασάν μπέη και έκανε και διάφορες άλλες εργασίες
πάντα με προθυμία.
Σε μία μεγάλη διασκέδαση μέθυσε ο Κωνσταντίνος και ο
Χασάν Καπιτάν κάλεσε τους χοτζάδες οι όποιοι του έκαναν
σουννέτι, δηλαδή περιτομή, και του φόρεσαν το άσπρο σαρίκι
δίνοντας του το όνομα του διοικητή, Χασάν. Όταν ξύπνησε
το πρωί κατάλαβε τι είχε συμβεί, αλλά του ήταν δύσκολο
να αντιδράσει αμέσως. Ή στενοχώρια του μεγάλωσε όταν
έστειλε με κάποιον στην μητέρα του χρήματα, ο όποιος
της ανέφερε το γεγονός αυτό της άλλαξοπιστίας του, και
εκείνη καταπικραμένη πέταξε τα χρήματα, κλείστηκε στο
σπίτι της και έκλαιε μέρες και νύχτες απαρηγόρητη γι’ αυτό
πού συνέβη στο παιδί της.
Στη Ρόδο πάλι όλοι οι φίλοι
του απομακρύνθηκαν από κοντά του και αυτός πικραινόταν,
επειδή τον έβλεπαν σαν γενίτσαρο.
Στην Ύδρα πού πήγε για να δει την μητέρα του καθώς
ανηφόριζε για το πατρικό του σπίτι, ζήτησε νερό για να
πιει από μία γειτόνισσα ή οποία του έδωσε, αλλά μόλις
απομακρύνθηκε λίγο έσπασε το σταμνί πού το είχαν μολύνει
τα χείλη του εξωμότη. Φθάνοντας στο σπίτι του κτύπησε
την πόρτα και στην ερώτηση της μητέρας του ποιος είναι
απάντησε, «Εγώ είμαι ο γιος σου ο Χασάνης πού ήρθα από
την Ρόδο». Με τσακισμένη την φωνή από τον πόνο του
άπαντα: «Δεν σου ανοίγω. Εγώ δεν έχω κανένα γιο Χασάνη.
Έχω γιο μόνο Κωνσταντίνο».
Μόνο ο Θεός γνωρίζει την θλίψη και τον πόνο του νεαρού
Υδραίου. Χωρίς χρονοτριβή ξαναγυρίζει στην Ρόδο και κατ’
ευθείαν πηγαίνει στο Ροδίνι όπου σε μία σπηλιά ασκήτευε
ένας γέρος Πνευματικός. Γονατισμένος μπροστά στα πόδια
του εξομολογείται το αμάρτημα του και ο Πνευματικός του
δίνει την συγχώρηση και τις κατάλληλες συμβουλές για το τι
θα έπρεπε να κάμει από κει και πέρα. Πέταξε το σαρίκι και
τα τούρκικα ρούχα και παίρνοντας ένα πλοίο πήγε πρώτα
στην Κριμαία και στην συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη
όπου ο Εθνομάρτυρας Πατριάρχης άγιος Γρηγόριος ο Ε ‘
τον συμβούλεψε να πάει στο Άγιο Όρος και να μείνει εκεί
για πάντα. Αφού παρέμεινε στην Μονή των Ιβήρων ζώντας
με πολλή μετάνοια, προσευχή και άσκηση όπου έλαβε και
το Σχήμα του Μοναχού, με την άδεια του Πνευματικού του
ξαναγύρισε στην Ρόδο με την στερεή απόφαση να πάει
στον Χασάν Καπιτάν και να του πει ότι είναι Χριστιανός
και Χριστιανός θα πεθάνει. Ή ευλογημένη ώρα έφθασε.
Βρίσκεται μπροστά στο άλλοτε αφεντικό του, τον τρομερό
διοικητή της Ρόδου, τον Χασάν. Με πίστη και απερίγραπτη
τόλμη του λέγει: «Χασάν μπέη είμαι ο άλλοτε υπηρέτης
σου Κωνσταντίνος από την Ύδρα πού με δόλο με κάνατε
Μουσουλμάνο. Σου επιστρέφω την ψεύτικη θρησκεία
σου και σου λέγω ότι Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα
πεθάνω». Ό Χασάν σάστισε. Βλέποντας τον Κωνσταντίνο
να του πετάει κατάμουτρα το μουσουλμανικό σαρίκι
θύμωσε αφάνταστα και όρμησε κατά του Κωνσταντίνου
χτυπώντας τον με γροθιές και κλωτσιές. Στο παλάτι των
Ιπποτών υπήρχε ένα σκοτεινό υπόγειο πού το έλεγαν
φυλακή του Ζυνταντοΰ. Ζιντάνι στα τουρκικά θα πει σκοτάδι.
Εκεί άρχισαν να του κάνουν φοβερά βασανιστήρια νύχτα
και μέρα. Τελευταία τον έδεσαν σε ένα κορμό δέντρου
βάζοντας τα πόδια του σε δύο τρύπες. Τα υπομένει όλα
με ασταμάτητες προσευχές. Μία νύχτα έλαμψε ή φυλακή
από ουράνιο φως και τα πόδια του ελευθερώθηκαν από
τα δεσμά. Τούρκοι και Χριστιανοί φυλακισμένοι θαύμασαν.
Μετά πέντε μήνες τον ξαναφέρνουν πάλι μπροστά στον
τούρκο διοικητή και αφού με την ίδια πίστη και θάρρος
ομολόγησε ξανά την χριστιανική του πίστη ξαναμπαίνει στην
φυλακή και στις 14 Νοεμβρίου του 1800 μετά από διαταγή
του Σουλτάνου υπέστη τον δι’ απαγχονισμού μαρτυρικό
θάνατο πού έλαβε χώρα κατ’ άλλους στην θέση Κολώνα
και κατ’ άλλους στο Μανδράκι. Φιλούσε το σταυρουδάκι του
και προσευχόταν και όταν ο δήμιος πήγε να του το πάρει
ο Κωνσταντίνος το έριξε στον πλάτανο,
για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια. Ήταν
30 χρονών ο Κωνσταντίνος όταν τον
κρέμασαν στον πλάτανο. Διηγούνται
δε Τούρκοι και Χριστιανοί ότι την νύχτα
εκείνη του μαρτυρίου του Κωνσταντίνου
μεγάλος φωτεινός Σταυρός έλουζε με
το φως του τον πλάτανο. Τον επόμενο
χρόνο ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος
έριξε κάτω τον πλάτανο και μετά από
λίγο χρονικό διάστημα πέθανε από κακή
αρρώστια ο διοικητής Χασάν μπέης. Ό
τότε Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος και
οι πρόκριτοι της Ρόδου ζήτησαν το άγιο
λείψανο και το έθαψαν με μεγάλες τιμές
πίσω από το ιερό του Ναού των Εισοδίων στο Νιοχώρι.
Αργότερα ανακαλύφθηκε ή μαρμάρινη πλάκα πού είχε
βάλει επάνω από το μνήμα του Αγίου ο συμπατριώτης του
Κωνσταντίνος Καφάς πού σήμερα είναι εντοιχισμένη στον
ίδιο Ναό. «Τούτο το μνήμα υπάρχει του Αγίου Νεομάρτυρος
Κωνσταντίνου Νυδριώτη, συνδρομή Κωνσταντίνου Υδριώτη
Καφά». Αυτά είχε γράψει ο συμπατριώτης του Αγίου στην
πλάκα του τάφου του. Μετά τρία χρόνια ήλθε στην Ρόδο ή
μητέρα του Αγίου και πήρε το λείψανο του γιου της μαζί με
συστατική επιστολή του Μητροπολίτου Ρόδου Αγαπίου και
το μετέφερε στην Ύδρα τοποθετώντας το στο Μοναστήρι
της Παναγίας όπου υπάρχει μέχρι σήμερα σε χρυσή θήκη.
Ό τότε Ιερέας του Νιοχωρίου Παπαγιάννης κράτησε την
ωλένη του χεριού του μάρτυρα πού φυλάγεται σε ασημένια
θήκη μέχρι σήμερα στο ιερό της Εκκλησίας. Μετά από
ένα αιώνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέταξε επίσημα
τον Κωνσταντίνο στην χορεία των αγίων Νεομαρτύρων και
όρισε ή μνήμη του να εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα
του απαγχονισμού του.
ὑMε χριστιανικούς χαιρετισμούς
Αναστάσιος Ελευθερίου
Παλαιά Φώκαια Αττικής
Παλαιά Φώκαια, γλυκύτατος ο Σεπτέμβρης,
μα
στο λιμάνι από βραδύς γίνεται
χαμός. Ξαφνικά θαρρείς πως ήρθε ο
χειμώνας. Ανεπάντεχη θαλασσοταραχή,
αντιμάμαλο, που λένε οι ψαράδες μας κι
οι βάρκες, ειδικά των ερασιτεχνών αλιέων,
χοροπηδάνε ξαφνιασμένες μετά από το
ήσυχο και χαλαρό λίκνισμα του καλοκαιριού.
Χρόνια τώρα περιμένουν μια αγκαλιά να
νοιώσουν ασφαλείς και στέρεες μέσα στο
λιμάνι, να δούμε πότε. Εκεί και το σκάφος
του Ναυτικού μας Ομίλου, «Ο ΠΥΘΕΑΣ».
11.00 το βράδυ. Χτυπάει το τηλέφωνο.
Ζαχαρώ, κατέβα στο λιμάνι κινδυνεύει «Ο
ΠΥΘΕΑΣ». Που να τηλεφωνήσω τέτοια
ώρα. Κατεβαίνω τρεχαλητή και βλέπω το
φουσκωτό μας να θαλασσοδέρνεται, τι να
κάνω, να βουτήξω στη θάλασσα, αδύνατον
και μάλλον άσκοπο. Οι πιό πολλοί είχαν
δέσει ως φαίνεται, καλλίτερα τα σκάφη
τους, ο κι ένας μονάχα ο κυρ-Στράτος ήταν
εκεί κι αμέσως έτρεξε να βοηθήσει. Μπήκε
σ ένα άλλο βαρκάκι, πλησίασε το δικό μας
και επι τέλους το συμμάζεψε, δένοντάς το
γερά στο μώλο. Φεύγοντας, είδα τον Θωμά
Μένη με τη βέσπα να ρίχνει μια ματιά στο
σκάφος του και σ όλες τις βάρκες, που
βρίσκονται στη σειρά.
Τριάντα Σεπτέμβρη, τα μαθήματα optimist,
στον ΄Ομιλο συνεχίζονται και ο «ΠΥΘΕΑΣ»
Η Θάλασσα που θέλει να μας ενώσει
είναι ακόμα
δεμένος στο λιμάνι. Δεμένος πιό στέρεα
αυτή τη φορά, όμως το ίδιο σενάριο
επαναλαμβάνεται, ίσως γιατί είναι και σε
μια πιό απροστάτευτη θέση. Κακοκαιρία
ασυνήθιστη για την εποχή, τηλέφωνο στις
11.30 απ τον Θ. Παπουτσή, Ζαχαρώ κατέβα
το σκάφος ξελύθηκε.
Έντεκα η ώρα μες τη νύχτα τη βροχερή, τη
θάλασσα τη φουρτουνιασμένη, τον αέρα να
μαίνεται τι να κάνω. Άρχισα τα τηλέφωνα,
άλλος έλειπε, άλλος τόχεΙ κλειστό ,βρέθηκε
ο Στέλιος ο Αντωνάτος, ο καλός μου φίλος
ερασιτέχνης ψαράς έτρεξε στο λιμάνι να
δει το σκάφος. «Ζαχαρώ μη στενοχωριέσαι
γιατί είναι λυμένο απ το μώλο αλλά η άγκυρά
του είναι γερά δεμένη δεν κινδυνεύει. Θα
το ξαναδούμε το πρωί». Δεν μπορούσα να
κοιμηθώ, παίρνω το μέλος του δ.σ. του
Πυθέα Γιάννη Κουβαλιά, κλειστό
δείχνει το κινητό.
Παίρνω το
φίλο
το
Μάριο Μένη: « θάχω το νού μου όλο το
βράδυ, μείνε ήσυχη. Αν δω κάτι περίεργο
θα σε πάρω».
Ξυπνάω 5.30 το πρωί, κατεβαίνω στο Λιμάνι.
Βροχή ακόμα, κι εκείνο το αντιμάμαλο να
βολοδέρνει τις βάρκες πέρα δώθε. Η μικρή
μας πόλη κοιμάται ακόμα, λίγα φώτα εδώ
κι εκεί, έχει και την ομορφιά της τούτη η
περίεργη ώρα. Στη μεριά των ψαράδων ένα
φως προς τα μεγάλα καΐκια, μου θυμίζει
τον φίλο μου, τον Αιγύπτιο τον Μωχάμεντ.
Απαντάει αμέσως στο τηλέφωνο, «εδώ
είμαι κουμπάρα, έλα να με πάρεις, πάρε κι
ένα σκοινί». Πάμε στο καΐκι του Φιλίππου,
παίρνει ένα γάντζο, δένει το σκάφος
γερά στο μώλο. « Θάρθω μετά να βγάλω
τα νερά». «Ουφ, ανακουφίστηκα. Νάσαι
ευλογημένος βρε Μωχάμεντ, σ όποιον θεό
κι αν πιστεύεις στον Αλάχ, το Χριστό..» «
όλοι το ίδιο είναι, κουμπάρα», μου
απαντά.
Γυρίζοντας σπίτι
με παίρνει
ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΕΝΟΣ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ
Θα αναφερθώ όσο γίνεται πιο σύντομα
σ΄ένα περιστατικό που μου συνέβη
όταν ταξίδευα, στην αρχή μάλιστα της
πλοιαρχικής μου καριέρας.
ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ. Πολλά χρόνια πριν, δεν
θυμάμαι ακριβώς, αλλά σίγουρα πάνω από
σαράντα χρόνια! Έπρεπε να φύγω με ένα Βίκτορη,
ξεφόρτωτος για να πάω στο MOBILE να παραδώσω το
βαπόρι σε χρονοναύλωση και να φορτώσω.
Το βαρούλκο της άγκυρας (μπόμπα) είχε κάποια βλάβη, δεν
δούλευε και δεν είχανε τον καιρό να το επισκευάσουμε διότι
έπρεπε να φύγουμε σύντομα όπως μας έλεγαν τηλεφωνικώς
οι αντιπρόσωποι των πλοιοκτητών από το γραφείο της Νέας
Υόρκης.
Ο καιρός έμοιαζε άσχημος. Ο ουρανός μάζευε μαύρα
σύννεφα. Μας έλεγαν από την Νέα Υόρκη ότι πρέπει πάση
θυσία να είμαστε στο Mobile πριν από μία ορισμένη ημέρα
και ώρα. Εγώ τους έλεγα ότι το βαρούλκο της άγκυρας έχει
βλάβη και ότι θα έχω πρόβλημα αν για κάποιο λόγο χρειαστεί
να φουντάρω. Μου έδιναν διάφορες οδηγίες τι θα κάμνω σε
μια τέτοια περίπτωση. Άλλος να κόψω την καδένα, άλλος
με την βοήθεια άλλων βαρούλκων, τελικά πήρε το λόγο το
πιο μεγάλο αφεντικό και μου είπε τα εξής λόγια: Εσύ είσαι ο
καπετάνιος, να κόψεις το κεφάλι σου να δεις τι θα κάμεις με
την άγκυρα, εμείς θέλουμε το βαπόρι μας να είναι πριν την
ώρα
και τη
ημέρα που
σου είπαμε στο Mobile.
Σαλπάραμε. Φύγαμε. Ο ουρανός ήδη είχε αλλάξει χρώμα.
Έγινε κατάμαυρος. Τα μαύρα σύννεφα σκεπάζανε όλο τον
ουρανό αλλά όχι μόνο, λες και κατεβαίνανε προς τα κάτω.
Δεν άργησε να αρχίσει ο δυνατός άνεμος μαζί και η βροχή.
Όσο περνούσε η ώρα ο καιρός χειροτέρευε. Από την πολύ
βροχή που έπεφτε ραγδαία δεν είχαμε καλή ορατότητα.
Πλησιάζαμε το Pilot Town για αλλαγή πλοηγού. Ήτανε ίσως
η χειρότερη κατάσταση του καιρού όταν φτάσαμε και έπρεπε
ο πιλότος να κάμει ο μερικές μανούβρες για να κάμει
υπήνεμο πλευρά (Lee side) να αλλάξουν (σκαντζάρουν) οι
πιλότοι. Όταν κατεβήκαμε έφυγε ο προηγούμενος πιλότος
και ανέβηκε ο καινούργιος. Με το που ανέβηκε πάνω στη
γέφυρα και πήγε να κάμει κουμάντο ακούγω να λέει: Captain
your Vessel is leading to New Orlean.
τηλέφωνο ο Γιάννης Κουβαλιάς, από το
Δ.Σ. « Πήγαμε με την Παναγιώτα, (την 12
χρονη κόρη του) μπήκε μέσα η Παναγιώτα,
ιστιοπλόος τόσα χρόνια στον ΠΥΘΕΑ,
και όλα είναι εν τάξει, δεν κινδυνεύει το
σκάφος».
Τώρα που ηρέμησε ο καιρός κι εγώ η ίδια,
μετρώ πόσοι άνθρωποι ήσαν εκεί, όταν η
θάλασσα θύμωσε, και κινδύνεψε το σκάφος
του Ομίλου μας ο ΠΥΘΕΑΣ. Ο Νάσος ο
Παπουτσής, ο Μάριος Μένης, ο Στράτος,
ο Στέλιος ο Αντωνάτος, ο Θωμάς Μένης, ο
Γιάννης Κουβαλιάς, η Παναγιώτα Κουβαλιά,
και τέλος ο Μωχάμεντ, χρόνια πρόσφυγας
στον τοπο μας, ζυμωμένος με τη θάλασσα
και τις αγριάδες της.
Λέτε η θάλασσα που τόσα χρονια την
βλέπουμε ολημερίς κι ολονυχτίς μπροστά
μας, λέτε η θάλασσα να αγριεύει πότε-πότε
για να μας μάθει να μονιάζουμε, να μας
μάθει στις φουρτούνες να δυναμώνουμε και
στους παλιόκαιρους όποιοι και νανα αυτοί,
ενωμένοι να ανασκουμπωνόμαστε? Είναι
ένα μήνυμα, κι ας το κρατήσουμε, γιατί
εξ άλλου, «οι καλοί καραβοκύρηδες στην
φουρτούνα φαίνονται».
Εμείς από τον ΝΑΟΠΦ Ο ΠΥΘΕΑΣ σας
ευχαριστούμε όλους από καρδιάς.
Ζαχαρώ Φρατζέσκου
Πρόεδρος Δ.Σ. ΝΑΟΠΦ «Ο ΠΥΘΕΑΣ»
Φαίνεται στις προσπάθειες του ο
προηγούμενος πιλότος να κάμει υπήνεμο
πλευρά και υπό την εμπειρία των πολύ
δυνατών καιρικών συνθηκών το βαπόρι
γύρησε προς τα πίσω. Τώρα μου λέει ο
πιλότος, πρέπει να φουντάρουμε μέχρι να
περάσει αυτός ο κακός καιρός. Αυτό δηλαδή
που δεν ήθελα. Ήμουν καινούργιος καπετάνιος
και έπρεπε να κάμω το παν για να πειθαρχήσω και
εκτελέσω τις εντολές των πλοιοκτητών.
Κύριε πιλότε του λέγω, είναι μεγάλη ανάγκη να μην
καθυστερήσω. Δεν του είπα ότι έχω βλάβη στην μπόμπα.
Βοήθησέ με σε παρακαλώ κι εγώ θα σου δώσω όσες κάσες
ουίσκυ έχει μέσα το τράντσιτο.
Καπετάνιε μου λέει είναι πολύ δύσκολο να γυρίσει το βαπόρι
υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά θα προσπαθήσουμε. Κάναμε
ανάποδα πηγαίνοντας προς τα πίσω μέχρι να πλησιάσουμε
την όχθη του ποταμού και ύστερα πρόσω ολοταχώς δεξιά
(ή αριστερά δεν θυμάμαι). Το βαπόρι έφθανε κάθετο μέχρι
την απέναντι όχθη, αλλά δεν γύριζε περισσότερο για να
πάρει την στροφή προς την έξοδο του ποταμού. Τέτοιες
προσπάθειες-μανούβρες έκαμε πολλές επί αρκετή ώρα
μέχρι που απογοητεύτηκε, τα παράτησε, πήγε και κάθισε
απέναντι στην καρέκλα του πλοηγού λέγοντας μου: I quit,
you the master. (παραιτούμε εσύ είσαι ο πλοίαρχος)
Τότε εγώ στην μεγάλη αγωνία μου αλλά και επιθυμία μου να
γυρίσω το βαπόρι, βγήκα για λίγο έξω στη βαρδιόλα, έπιασα
με το αριστερό μου χέρι τον στάντη λόγω του δυνατού
ανέμου και βροχής, γύρησα το βλέμμα μου προς τα πάνω
και είπα: ΧΡΙΣΤΕ μου, ετούτες τις δύσκολες στιγμές μου
χρειάζομαι την βοήθεια σου. Βοήθησε με σε παρακαλώ να
γυρίσει το βαπόρι!
Σαν να πάτησα έναν ηλεκτρικό διακόπτη. Σταμάτησε αμέσως
ο άνεμος και η βροχή. Έγινε άπνοια. Νεκρική σιγή. Φτερό
να έριχνες δεν έπεφτε κάτω. Ανατρίχιασα και μπαίνοντας
μέσα στη γέφυρα ακούγω τον πιλότο να φωνάζει εγγλέζικα:
ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ.
Δίνω εντολή: “ΠΡΟΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ-ΟΛΟ ΔΕΞΙΑ” και το
βαπόρι άνετα άκουσε και γύρισε δεξιά προς την έξοδο του
ποταμού.
Ξέρω ορισμένοι συνάδελφοι πλοίαρχοι αλλά και όσοι έχουν
γνώσεις μετεωρολογίας θα σκεφθούν την φυσιολογική
εξήγηση του φαινομένου. “Το κέντρο του βαρομετρικού
χαμηλού”
Εγώ όμως προσωπικά που έζησα αυτό το γεγονός πιστεύω
ακράδαντα ότι η στιγμή που συνέβη και η δυναμική επίδρασή
του στο να επιτύχω το σκοπό μου είναι μια θαυματουργική
ενέργεια, που προήλθε από την ένθερμη προσευχή μου
προς τον ΧΡΙΣΤΟ.
Ένας απόμαχος Πλοίαρχος.
Ανοικτά στο Capetown
Τον Καπτά Παναγιώτη τον γνώρισα όταν πήγα να
επιθεωρήσω το πλοίο στο Eregli της Τουρκίας κατά την εκεί
εκφόρτωση του, και να καλύψω τις ανάγκες τους κατά την
εκεί παραμονή τους. Την τελευταία μέρα στο λιμάνι, όπως
συνήθιζα, μάζεψα τους Έλληνες, πέντε τον αριθμό μαζί με
τη γυναίκα του πλοιάρχου, στη παραλία του λιμανιού, σε
μια ψαροταβέρνα, για μια ποιο ανθρώπινη προσέγγιση και
ευχές για το νέο τους ταξίδι.
Με το δεύτερο ποτό χαλαρώσαμε αφήσαμε τα προβλήματα
της δουλειάς, άνοιξαν τα στόματα και ο καθένας άρχισε
να φανερώνει το ανθρώπινο του πρόσωπο. Ο καπετάνιος
εκμυστηρεύτηκε ότι είναι το τελευταίο του μπάρκο μιας
και οι ανάγκες τις οικογένειας θα περιορισθούν σημαντικά
αφού ο γιός του τελείωνε το διδακτορικό στη Αγγλία. Η
γυναίκα του το αλτερ εγκο, θα έφευγε για την πατρίδα την
άλλη μέρα, αφού είχε προβλέψει να κάνει τα ψώνια της,
δερμάτινα , κεχριμπαρένια κομπολόγια ,και διάφορα δωράκια
για τη περίσταση… -Πάντα ρωτούσε τον άντρα της στις
αγορές της, και ο άντρας της πάντα συναινούσε στη αγορά
- Φανερό ότι της είχε αδυναμία-. Ο γραμματικός έμπειρος,
και αυτός ναυτικός ήταν η σκιά του καπετάνιου, σ’όλα τα
μπάρκα πηγαίνανε μαζί.! Ο Α’. Μηχανικός ασπρομάλλης
και λίγο κουφός από το θόρυβο των μηχανών όλα αυτά τα
χρόνια. Ο δεύτερος μηχανικός , ο μάστρο Ηλίας, ο ποιό
νέος και ομιλητικός μιλούσε για τα δικά του όνειρα και
φιλοδοξίες, και την ιδιοτροπία του, κουβαλούσε μόνιμα ένα
σουγιά μαζί του, όχι για να σκοτώσει, όπως έλεγε, αλλά για
να ελευθερώσει το liferaft, όταν θα βρισκόταν σε κίνδυνο
… Εγώ άκουγα και σκεπτόμουνα. Είναι καταπληκτικό πόσο
μοιάζουν οι ιστορίες της ζωής των ναυτικών…. Έχουν
κτίσει ένα σπίτι, ένα εξοχικό, και έχουν σπουδάσει τα
παιδιά τους.. όλοι έχουν αδυναμία στις γυναίκες τους ..και
τέλος μια βάρκα όταν βγουν στη σύνταξη για ψάρεμα….Και
φυσικά κανείς τους με επίδομα επικίνδυνης εργασίας ....σε
αντίθεση με πολλούς στο Δημόσιο –Τρομάρα τους-…
Το επόμενο κυκλικό ταξίδι τους είχε προορισμό Άπω
Ανατολή είχανε φορτώσει αμπάρι παρά αμπάρι Iron oreαπό Βραζιλία για Κίνα… Οι μέρες περνούσαν η μια μετά
την άλλη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ηδη πλησιάζανε το
ακρωτήριο της καλής ελπίδας…
Κάθε βράδυ γινότανε η συγκέντρωση των ελλήνων για
να προγραμματίσουν τις δουλειές συντήρησης για την
επόμενη μέρα. Ουσιαστικά ο κοινός αγώνας τους ήταν να
περιορίσουν τη φθορά που φέρνει ο χρόνος στα σιδερικά
του πλοίου, και όχι μόνο!
Το υπόλοιπο πλήρωμα το αποτελούσαν Φιλιππινέζοι,
τέσσερις Ρουμάνοι και ένας Ουκρανός. Σύνολο 33…
έμπειροι ναυτικοί.
Το εννιάμπαρο 300 μέτρων πλοίο με το όνομα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
είχε χτιστεί στη ΡΟΥΜΑΝΙΑ πριν δέκα χρόνια στη Ρεζiτα.
Καλή κατασκευή αλλά Ρουμάνικο… με ιδιαιτερότητες… Η
9ΚΥΛΙΝΔΡΗ Μ.Α.Ν. ΜΗΧΑΝΗ του έδινε μια ταχύτητα δέκα
τρείς κόμβους φορτωμένο.
Είχαν ήδη κροσσάρει τον Ατλαντικό, καβατζάρουν το
ακρωτήρι καλής ελπίδας, η αλλιώς των τρικυμιών όπως
το έλεγαν παλαιότερα, που το δέρνουν τρεις ωκεανοί.
Δικαιολογημένα το θεωρούν το νεκροταφείο των πλοίων…
συχνές τρικυμίες με ύψος κύματος εως και τριάντα μέτρα.
Άλλοτε πάλι έχει ισχυρή φουσκοθαλασσιά-swell- με
μοναχικά κύματα, βουβά, αφήνοντας κενό στη θάλασσα όσο
το ύψος του μεγαλύτερου κύματος…
Ο κάπτα Παναγιώτης τα γνώριζε καλά όλα αυτά, δεν ήταν
πρώτη φορά που περνούσε αυτές τις θάλασσες, αλλά κάθε
ναυτικός περνώντας αισθάνεται δέος.
Εκείνο το πρωινό στις αρχές του Μαίου, οπως κάθε πρωινό
άλωστε, τον βρήκε πάνω στη γέφυρα να ρίχνει διαρκώς
κοφτές ματιές, μια στην κουβέρτα και μιά στα θεώρατα
κύματα.
Παρακολουθούσε αδιάκοπα τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ να
σκαμπανεβάζει και να κρεμάει όταν το κύμα πλησίαζε τη
μέση του και να δοκιμάζει την αντοχή στις τέμνουσες και
καμπτικές δυνάμεις που εξασκούνταν στο σκάφος από
τεράστιο βάρος του. Τριάντα Χιλιάδες Τόνοι σιδερένιο
σκάφος φορτωμένο με Εκατόν Πενήντα Χιλιάδες Τόνους
μετάλευμα δεν είναι λίγο!.
Ζήτησε μείωση στροφών. για να περιορίσει την
καταπόνηση.
Ο καιρός χάλαγε για τα καλά, τα κύματα γίνονταν όλο και πιο
απειλητικά καθώς απομακρύνονταν από το ακρωτήρι.. Το
κακό ήρθε απρόσμενα. Ένας υπόκωφος δυνατός θόρυβος
σαν έκρηξη και τράνταγμα ακούστηκε στα βρεχάμενα του
πλοίου μπροστά από το ακομοδέσιο. Ο γραμματικός που
ήταν στο ντεκ εκείνη την ώρα σοκαρισμένος ειδοποίησε
τον καπετάνιο στη γέφυρα ότι από το νούμερο οκτώ
αμπάρι έβγαινε θάλασσα από το εξαεριστικό. Αμέσως
κατάλαβαν τη κρισιμότητα της κατάστασης, το πλοίο είχε
παρουσιάσει κράκ σε εκείνο το σημείο και είχε πληγωθεί
ανεπανόρθωτα. Βάρεσε συναγερμός, όλοι σηκώθηκαν στο
πόδι και περίμεναν εντολές.
Ο καπετάνιος προσπαθούσε να προβλέψει τη εξέλιξη
και μέγεθος του ρήγματος. Έδειχνε, προς το παρών
τουλάχιστον, ότι ήταν ελεγχόμενο. Ζήτησε ακόμη ελάττωση
στροφών σε ντεντσλοου, επίσης ζήτησε να βάλουν τις
αντλίες έρματος να τραβούν το νερό από τα διπύθμενα
κάτω από το αμπάρι, για να περιορίσουν τη εισροή
υδάτων. Παράλληλα έβγαζαν όσα νερά μπορούσαν από το
πληγωμένο αμπάρι με φορητή αντλία. Το στίγμα του πλοίου
έδειχνε 600 μίλια από το Κειπ Τάουν, 300 μίλια από το Port
Elisabeth.
Ειδοποίησε αμέσως τον αρχιπλοίαρχο του γραφείου
εκθέτοντας τη κατάσταση του πλοίου. Άρχισε μια δραματική
συζήτηση. Τα ερωτήματα πολλά, οι λύσεις λίγες! Πόσο
επικίνδυνο ήταν το κρακ; Πόσο χρόνο θα κρατηθεί η
κατάσταση υπό έλεγχο;…. Η κατάσταση ήταν κρίσημη… Η
πείρα τους έλεγε, όσο και αν δεν ήθελαν να το πιστέψουν,
οτι το πλοίο έχει πληγωθεί θανάσιμα και τα υπόλοιπα ήταν
ζήτημα χρόνου…. Η ΕΝΤΟΛΗ ήταν σαφής: εφόσον τα νερά
δεν περιορίζονται, ο καπετάνιος να εκτιμήσει την κατάσταση
και να δώσει εντολή εγκατάλειψης…. Επακολούθησε σειρά
τηλεφωνημάτων…
Ο καπετάνιος μετά μίλησε με τη γυναίκα του εκθέτοντας τα
πράγματα με ψύχραιμία, μετά μίλησε μετά τα κανάλια που
η γυναίκα του είχε ενημερώσει πάνω στο πανικό της, και
αυτά με τη σειρά τους ζητούσαν να ενημερωθούν για το
τραγικό περιστατικό… Ο χρόνος περνούσε βασανιστικά.
Επρεπε να εκτιμήσει σωστά τη κατάσταση και να πάρει
αποφάσεις. Δεν ξανά επικοινώνησε με τη στεριά. Είχε
πάει ήδη μεσημέρι… Η κατάσταση του πλοίου χειροτέρευε
τα νερά έμπαιναν στο 5-6-7-8-9 αμπάρια του πλοίου που
έπερνε διαρκώς κλήση. Οι αντλίες δεν προλάβαιναν πλέον
τα εισρέοντα νερά… Άλλαξε πορεία και προσπάθησε να
πλησιάσει στη ξηρά ….
Στη γέφυρα είχαν μαζευτεί οι έλληνες βλέποντας με
απόγνωση την τύχη να τους εγκαταλείπει. Πέρασαν 4-5
βασανιστικές ώρες,οι ενδείξεις ήταν αποθαρρυντικές. Το
θαλασσινό νερό όλο και ανέβαινε. Παρά τις προσπάθειες
το πληρώματος, το πλοίο ήτανε καταδικασμένο. Το ρήγμα
μεγάλωνε.
Κατά τις οκτώ η ώρα το βράδυ ο πλοίαρχος εξέπεμψε distress. Εδωσε εντολή να φορέσουν όλοι το lifejacket τους
αλλά όχι να εγκαταλείψουν το πλοίο. Οι βάρκες ήταν
αδύνατο να πέσουν στη θάλασσα λόγω της κλήσης που είχε
πάρει το πλοίο. Έμεναν μόνο τα liferaft. Οι σκηνές ήταν
απερίγραφτες και η κατάσταση χειροτέρευε. Οι γεννήτριες
του ρεύματος σταμάτησαν και το πλοίο βυθίστηκε στο
σκοτάδι…
Η ακτοφυλακή της Ν. Αφρικής ενεργοποιήθηκε και
ειδοποίησε το παρερχόμενο πλοίο Fortune Express να
πλησιάσει. Την ίδια στιγμή απογειώθηκε και ένα αεροπλάνο
C-130.
Οι έλληνες πάνω στη γέφυρα, με τη βοήθεια της εφεδρικής
μπαταρίας, προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με με τον
παράκτιο σταθμό και τα παραπλέοντα πλοία.
Μία ομάδα από επτά φιλιππινέζους που περίμεναν στην
κουβέρτα κοντά στη σωσίβιο λέμβο παρασύρονται από
ένα τεράστιο κύμα και πέφτουν στη θάλασσα. Παλεύουν
με τα κύματα και προσπαθούν να μείνουν ολοι μαζί σαν
ομάδα. Βρίσκουν ένα lifetraft και σκαρφαλώνουν επάνω.
Γυρνούν προς το πλοίο και το βλέπουν να κόβεται στη μέση
παρασύροντας τους πάντες μαζί του στο νερό.
Οι άνθρωποι του γραφείου που περνούσαν το δικό τους
μαρτύριο προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με το πλοίο
συνεχώς:
-Καπτα Παναγιώτη με ακούς;… σιωπή
-Καπτα Παναγιώτη με ακούς;… σιωπή
Το M/V ALEXANDROS ακούει;...σιωπή….Τελευταία φορά
μίλησε ο μάστρο Ηλίας άγνωστο γιατί. Μετά πάλι σιωπή…
Επιβαίνοντες στο Fortune Express είδαν πολλούς ναυτικούς
να παλεύουν στη θάλλασα αλλά δεν μπόρεσαν σώσουν
κανέναν πέρα απο τους επτά πρώτους λόγο σκότους και
swell.
Τις επόμενες ώρες βρέθηκαν τα υπόλοιπα liferafts του
πλοίου αλλά όλα άδεια.
Σύνολο επιζόντων επτά. Εικοσι έξι χάθηκαν.
Υ.Σ Μετά από καιρό, με διεθνή θαλάσιο κανονισμό έπαψαν
να φορτώνονται αμπάρια ένα παρά ένα.
Αυτή είναι η θάλασσα Πώς να κατανοήσουμε τη δύναμη της,
πως να αντιληφθούμε τη θεϊκή της υπόσταση με τις πέντε
αισθήσεις μας Πώς να εξηγήσουμε σ΄ένα βάτραχο ,που
έχει ζήσει όλη του τη ζωή στο πηγάδι, την απεραντοσύνη
της…..
Ο θαλασσινός ανοικτής θαλάσσης
Όχι, δε θα ζητήσω πίσω τα κλεμμένα.
Δώστε μου πίσω τη ζωή μου θα σας πω.
Σε εσάς απάτριδες, της χώρας μου η ντροπή,
σε εσάς απευθύνομαι. Εσείς ρημάξατε τη
χώρα μου, εσείς καταντήσατε τη χώρα μου
σε μαύρο χάλι.
Αυτό μπορούσατε, αυτό ήσασταν ικανοί
να κάνετε. Αυτό κάνατε. Το δικό σας
χέρι σπρώχνει στην αυτοκτονία τους
συμπατριώτες μου.
Το δικό σας χέρι κρατώντας ύπουλο νυστέρι
θερίζει τα μωρά στη μήτρα των Ελληνίδων
μανάδων.
Σκοτώνει τα μωρά που δε θα γεννηθούν.
Σκοτώνει κι εκείνα που δεν έχουν ακόμα
συλληφθεί, γιατί εσείς εμποδίζετε το σμίξιμο
των ζευγαριών σε γάμο. Εσείς εμποδίζετε το
στήσιμο του σπιτικού. Γιατί οι νέοι μας δεν
τολμούν να ανοίξουν σπίτι, δεν τολμούν να
παντρευτούν, δεν τολμούν να γεννήσουν
παιδιά. Εσείς εμποδίζετε τη συνέχεια του
γένους μου. Με το δικό σας τρόπο. Εσείς
εφαρμόζετε γενοκτονία. Εσείς στο εξής,
όταν ξαπλώνετε θα ακούτε το κλάμα των
αγέννητων παιδιών, θα ξυπνάτε λουσμένοι
στον ιδρώτα, θα ακούτε και θα βλέπετε
χιλιάδες μωρά να σας φωνάζουν..
«Δώστε μας πίσω τη ζωή μας!»
Γενοκτονία είναι ο οργανωμένος θάνατος
ενός λαού. Στο παρελθόν γινόταν από
τους ισχυρούς με τα όπλα, άλλες πάλι
φορές, τους ερχόνταν πιο οικονομικά με τη
λιμοκτονία. Σήμερα μας σκοτώνετε με τη
στέρηση ελπίδας.
Γιατί η ιστορία και ο πολιτισμός του τόπου
μας θέλει τη γέννηση να έρχεται μέσα από
την οικογένεια. Γεννάς παιδιά όταν ελπίζεις,
όταν μπορείς να θρέψεις, όταν βλέπεις στο
γέννημά σου μέλλον. Δε γεννάς όταν σε
τιμωρούν που γέννησες παιδιά. Στερήσατε
τη χώρα μου από τους μελλοντικούς
επιστήμονες που θα κάνουν έρευνα, από
τους μελλοντικούς μηχανικούς που θα
χτίζουν, από τους μελλοντικούς γιατρούς
που θα θεραπεύουν, από τους μελλοντικούς
στρατιώτες που θα προστατεύουν την
πατρίδα μου.
Στερήσατε τη χώρα μου από τη μελλοντική
γενιά των νέων γυναικών που είναι οι πιο
όμορφες του κόσμου. Αυτές που θα γίνουν
οι καλύτερες σύντροφοι, οι καλύτερες
μανάδες. Του τόπου μας, του στερήσατε το
μέλλον. Τέτοιοι ήσαστε, τέτοια μπορέσατε.
Δουλοπρεπείς ήσασταν οι ηγέτες μου. Ποτέ
σας δεν αντισταθήκατε στη βαρβαρότητα.
Υποταγμένοι και υπάκουοι στα ντόπια και
ξένα αφεντικά σας. Πάντα παίρνατε από μάς.
Ότι έλλειπε το πληρώναμε εμείς. Πάντα
χαρίζατε σ’ αυτούς φόρους και χρέη. Μας
αφαιρέσατε την ελπίδα. Για το λαό μας η
ελπίδα, είναι η ίδια του η ζωή.
«Δώστε μας πίσω τη ζωή μας!»
Σε λίγο έρχονται γιορτές. Όμως δε θα είναι
για όλους οι γιορτές. Εσείς θα τις περάσετε
στα πλούσια σαλέ. Εμείς, όλοι εμείς οι
υπόλοιποι, εμείς που είμαστε πολλοί,
ίσως και να μη βγούμε από το σπίτι. Ίσως
τη νύχτα να κοιμόμαστε ντυμένοι με διπλή
φορεσιά ρούχων. Εμείς και τα παιδιά μας θα
βγάλουμε τις νύχτες παγωμένοι. Εσείς, να
είσαστε άνετοι, να χαλαρώστε και πιείτε από
το ποτήρι σας νωχελικά σαμπάνια. Πέστε
μου πώς θα ζήσει ετούτη η χώρα, ύστερα
από την πολλαπλή λεηλασία; Πέστε μου πώς
ο Βασίλης, είναι, είναι, είναι…είναι χιλιάδες!
Είσαστε όλοι εκείνοι που δεν αντέχετε να
ζείτε από του πατέρα την κουτσουρεμένη
σύνταξη. Που δεν αντέχετε να απλώνετε
το χέρι στη μάνα, για του λεωφορείου το
εισιτήριο. Για έναν καφέ. Όλους εσάς σας
εξαπάτησαν. Γι’ αυτό έχετε δικαίωμα και
Δώστε μας πίσω τη ζωή μας
του Χρήστου Σακαρίκα [email protected]
θα ζήσει ετούτος ο λαός που σπρώξατε στο
χείλος του γκρεμού;
Δεν είναι που σκοτώνετε όποιον έμμεσα
σπρώχνετε να πέσει από ψηλά, σκοτώνετε
κι εκείνον που δεν έχει ακόμη γεννηθεί.
Σκοτώνετε το μέλλον!
Για όσους δεν το άντεξαν κι έδωκαν στη ζωή
τους τέλος, γι’ αυτούς θα γράψω:
«Δώστε τους πίσω τη ζωή τους!»
Χρόνια σπουδές, χρόνια αγωνία και ξενύχτια,
χρόνια στο στομάχι το σφίξιμο κι οι αφόρητοι
πόνοι στο έντερο. Χρόνια η αρρυθμία του
έμμηνου κύκλου που είχε το άγχος για αιτία.
Χρόνια οι ασταμάτητοι οι πονοκέφαλοι. Για
να βγει η ύλη, να περάσει το μάθημα, να
φύγει κι αυτό το έτος, να φτάσουμε στο
πτυχίο. Μετά στο μεταπτυχιακό, τα ίδια κι
εκεί, ίσως με πιο μεγάλη την ελπίδα. Άιντε
τελειώνουμε! Από τα 9 στην ξένη γλώσσα,
από τα 12 στη δεύτερη. Να έχουμε εφόδια,
να κατακτήσουμε τη γνώση, να κατακτήσουμε
μαζί της και τον κόσμο. Τον μικρό, απλό, δικό
μας κόσμο. Όχι εκείνον των άλλων. Εκείνος
ο κόσμος είναι ξένος για εμάς. Αν είσαι
αγόρι, τότε υπηρέτησες και την πατρίδα,
δεν το’ σκασες για το εξωτερικό όπως
κάνουν των πλουσίων τα παιδιά. Τώρα είσαι
έτοιμος, είσαι έτοιμη να ανταποδώσεις στην
πατρίδα ότι έκανε για σένα. Κι ηθελημένα
αγνοείς το «δωρεάν παιδεία». Παιδεία που
για σένα δεν ήταν καθόλου δωρεάν! Τώρα
θέλεις να στύψεις την πέτρα. Γιατί μπορείς,
γιατί έχεις την ικανότητα να στύψεις την
πέτρα. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να
αρχίσεις τη δουλειά και να γευτείς τη χαρά
της δημιουργίας. Να χαρείς τον πρώτο σου
μισθό και ας είναι λιγότερος από αυτό που
αξίζεις. Να πάς στο σπίτι ένα μπουκέτο με
λουλούδια, να χωθείς στην αγκαλιά της
μάνας.
Ένα μπουκέτο λουλούδια για τη μάνα κι
ένα κουτί γλυκά. Μικρή αμοιβή, πολύ μικρή,
συμβολική, για όσα έκανε για σένα. Να
πάρεις την αγαπημένη ή τον αγαπημένο
και να κεράσετε τους φίλους το βραδάκι.
Χαρείτε φίλοι, το κέρασμα είναι από τον
πρώτο μου μισθό! Είναι από κείνη τη
δουλειά που προσδοκάς, που όμως δε
βρίσκεται. Από κείνον το πρώτο το μισθό,
που όμως δεν έρχεται. Απ’ το μισθό που
είναι όνειρο. Κατάντησε για σένα όνειρο
μακρινό. Δε βρίσκεται για σένα μια δουλειά,
που είναι δικαίωμά σου. Γιατί στις μέρες μας
καταπατήθηκαν τα δικαιώματα! Δεν είσαι
μόνο εσύ, είναι ο Νίκος κι η Ελένη, είναι η
Μυρσίνη κι ο Αλέξανδρος, είναι η Μαρία, είναι
υποχρέωση να βροντοφωνάξετε:
«Δώστε μας πίσω τη ζωή μας!»
Ασφαλώς, του τόπου αφέντες, δεν θα
μείνετε εδώ. Μια λιμουζίνα ίσως σας πάει
στο αεροδρόμιο για να πετάξετε σε τόπους
που είναι ντυμένοι γιορτινά. Να πάψετε να
αισθάνεστε τη διάχυτη λύπη των άλλων, την
εμφανή κατήφεια, την πείνα και την ανέχεια
που μας σπείρατε. Να ξεσκάσετε και λίγο
βρε αδερφέ! Τόση προσπάθεια χρειάστηκε
για υπερασπιστείτε τα «συμφέροντά» σας.
Τόση προσπάθεια χρειάστηκε για να
βουλιάξετε την πιο όμορφη πατρίδα. Όχι τη
δική σας, τη δική μας πατρίδα εννοώ. Εσείς
δεν έχετε πατρίδα.
Κοιτάξτε λίγο δίπλα σας. Θα δείτε νέους
δίπλα σας. Νέους με τη βαλίτσα στο ένα χέρι.
Αυτοί δεν πάνε σε τόπους γιορτινούς. Αυτοί
ψάχνουν για να βρουν δουλειά. Είναι εκείνα
τα παιδιά που έκαναν λαμπρές σπουδές,
που έχουν κοφτερό μυαλό. Είναι εκείνα
τα παιδιά που έδιωξες εσύ. Είναι εκείνα
τα παιδιά που έψαχναν δουλειά. Έψαχναν
ασταμάτητα μήνες πολλούς. Όμως, όσο κι αν
προσπάθησαν δε μπόρεσαν να βρουν. Είναι
τα παιδιά που κουβαλούν μαζί τους τόνους
απογοήτευσης. Τόνους απελπισίας και μια
βαλίτσα στο ένα χέρι.
Να πάνε στο άγνωστο. Εσύ είσαι που έκανες
την πατρίδα εχθρική. Εσύ τους έπεισες, πως
όπου και να πάνε θα είναι καλύτερα από εδώ.
Άφησαν τον προορισμό, τώρα γυρίζουν προς
τα πίσω. Γιατί προορισμός των παιδιών με
το κοφτερό μυαλό και τις λαμπρές σπουδές,
είναι η πατρίδα. Προορισμός τους είναι ο
τόπος μας. Είναι ο ουρανός κι θάλασσά
μας. Είναι η δεμένη Ελληνική οικογένεια.
Εδώ είναι ο προορισμός τους, εδώ είναι η
θέση τους, εδώ είναι η ζωή τους. Εδώ να
ερωτευτούν, εδώ να κάνουνε παιδιά, εδώ
να δημιουργήσουν. Ρώτησες τη μάνα που
τα γέννησε αν θέλει να τα αποχωριστεί;
Ρώτησες τον πατέρα με πόσες στερήσεις
τα σπούδασε; Όχι, δεν τον ρώτησες. Μόνο
τους σκότωσες τα όνειρα.
Φυλάξου μη σε προσέξουν, γιατί θα σου
φωνάξουν.
Δώσε μας πίσω τα σκοτωμένα όνειρα.
«Δώσε μας πίσω τη ζωή μας!»
Χάσαμε την ελπίδα για ζωή, μα θα
παλέψουμε. Μας κλέψαν την ελπίδα για ζωή,
μα θα παλέψουμε. Αυτός που είναι άρρωστος
βαριά, αρχίζει να μη βρίσκει φάρμακο
ζωής. Γιατί πάνω στο φάρμακο στο άμεσο
παρελθόν, έπεσαν οι γύπες και τα όρνια. Ενώ
του φάρμακου ο ετήσιος τζίρος το 2004 ήταν
3,9 δις, το 2009 έφτασε τα 9 δις.
Εμείς και τότε και τώρα, ήμασταν
λίγο πολύ, ίσοι τον αριθμό. Εμείς
και τότε και τώρα, λίγο πολύ, το
ίδιο αρρωσταίνουμε. Που πήγαν
λοιπόν τα 5,1 δις;
Σε ποιών αχρείων μπήκαν τις
τσέπες; Γιατί κανένας από
αυτούς δεν πλήρωσε; Γιατί
όσοι λεηλάτησαν την υγεία μας,
όσοι λεηλάτησαν τη ζωή μας,
εξακολουθούν να τη λεηλατούν;
Αλλοίμονο σε όποιον πέσει
στην ανάγκη της αρρώστιας,
σε εκείνον που θα πέσει στην
ανάγκη του κακού γιατρού,
εκείνου που απαιτεί το φακελάκι.
Τιμή στον έντιμο γιατρό που
ακόμα επιμένει να αντιστέκεται σε τούτη
τη φθορά. Όσοι επεδίωξαν να κλέψουν κι
έκλεψαν, όσοι ασέλγησαν πάνω στο σώμα
της υγείας, όλοι αυτοί μας κλέψαν τη ζωή.
Μα εμείς θα το παλέψουμε. Έχουμε με
το μέρος μας τον τίμιο γιατρό, έχουμε με
το μέρος μας το συνάνθρωπο που δίνει ή
μοιράζεται το φάρμακό του. Έχουμε με το
μέρος μας την ελπίδα.
Σε όλους αυτούς τους άθλιους μου μας
έφεραν στη μοίρα ετούτη, πρέπει να πούμε
με όση φωνή μας απόμεινε. Με όση φωνή
διαθέτουμε.
«Δώστε μας πίσω τη ζωή μας!»
Για εσάς που βρίσκετε κλειστά νοσοκομεία,
για όσους ψάχνετε ανύπαρκτο κρεβάτι
εντατικής, για τα παιδιά που χάνονται,
τις οικογένειες που ξεκληρίζονται στους
άθλιους δρόμους. Αυτούς τους δρόμους
που μας στοίχισαν δυόμιση φορές από
όσο στοιχίζουν οι ασφαλείς δρόμοι στην
Ευρώπη. Αυτούς τους δρόμους που αντί για
άσφαλτο ασφαλή, φτιάξατε ασφαλή σαλέ
στα βουνά της Ελβετίας, αγοράσατε σπίτια
ασφαλή στο σίτυ του Λονδίνου και βίλες
ασφαλείς στου Αιγαίου τα νησιά. Για τα
παιδιά που δε σας νοιάζει αν ζεσταίνονται
ή αν πεινάνε στο σχολείο. Για τα άλλα τα
παιδιά, τα εικοσάχρονα, τα αμούστακα,
τα ένστολα που πρέπει να εφαρμόσουν
νόμους, να προστατέψουν τη δική σας
περιουσία, γι αυτά που ανεξόπλιστα και
απροστάτευτα γίνονται θύματα στο έγκλημα
το οργανωμένο.Δεν είδα κανέναν από εσάς
να δώσει το ελάχιστο από τα πλούτη του για
να τους πάρει σύγχρονα αλεξίσφαιρα γιλέκα.
Μόνο τις δυνάμεις καταστολής, αυτούς που
τσακίζουν το διαμαρτυρόμενο κοσμάκη,
αυτούς που τσακίζουν το διαμαρτυρόμενο
φοιτητή, αυτούς τους έχετε σαν αστακούς
εξοπλισμένους. Γιατί εχθρός σας βλέπετε
το λαό. Πάντα εχθρός σας ήταν ο λαός.
Για τα σχολεία που κλείνουν.
Κανένας δε σας έχει πει πως κλείνοντας
ένα σχολείο, ανοίγετε μια φυλακή;
Για τα παιδιά που εγκαταλείπουν τις σπουδές
τους, όχι επειδή το δίπλωμα δεν έχει πια
αξία, αλλά γιατί δεν έχουν να τραφούν και να
πληρώσουν νοίκι. Για τους φαντάρους μας
που φυλάνε σύνορα, χωρίς νάχουν ζεστό
κρεβάτι, τον αξιωματικό που ντρέπεται να
μπει σε καφενείο, γιατί δεν περισσεύουν
για καφέ. Για όλους που είναι απολυμένοι
χωρίς να φταίνε, για όσους φέρνουν βόλτα
με δυσκολία τη ζωή τους. Για όλους μας που
το κατάστημα τροφίμων έχει τιμές που μας
θυμίζουν φαρμακείο. Για τα παιδιά που στο
μάθημα λιποθυμούν. Για όλους και για μένα
το λέω, να το καταλάβουν οι αχρείοι.
Εμείς θα το παλέψουμε και θα νικήσουμε!
Αρπάξατε ότι μπορέσατε από εμάς, μα τώρα
τέλειωσε. Δεν θα σας επιτρέψουμε άλλα.
Δώστε μας όμως πίσω το πιο σημαντικό.
«Δώστε μας πίσω τη ζωή μας!»
Εσείς που τώρα κρύβεστε για να αποφύγετε
του κόσμου το θυμό, εσείς που δεν τολμάτε
να κοιτάξετε στα μάτια νηστικό, εσείς που
κυκλοφορείτε πάντα με κουμπουροφόρα
συνοδεία.Εσείς οι διεφθαρμένοι πολιτικοί,
οι νταβατζήδες που διαφεντεύετε τη χώρα
ετούτη, εσείς που λέγεστε ελίτ και δεν
αφήνετε τον τόπο να προκόψει, εσείς που
αρνείστε να συμβάλετε στου τόπου τις
ανάγκες, κι όλο το τσούρμο υποτακτικών που
σας ακολουθεί.
Εσείς να ξέρετε ότι, εμείς θα το παλέψουμε.
Εσείς κι ότι αντιπροσωπεύετε πεθαίνει.
Μέσα από εμάς, τις μυριάδες νηστικούς,
τις μυριάδες άνεργους, μέσα από εμάς θα
γεννηθεί το νέο.
Εμείς είμαστε του τόπου η ελπίδα!
Εσείς, ούτε το φτύσιμό μας δεν αξίζετε.
Ένα μονάχα θέλουμε από σας.
«Δώστε μας πίσω τη ζωή μας!»
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ
ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟΥ
ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ
Γράφουν οι Δικηγόροι:
ΙΩΑΝΝΑ Ν. ΚΟΥΛΟΥΒΡΑΚΗ
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΑΓ. ΤΖΩΡΤΖΑΚΗ
Εφόσον υπάρχει κοινή συμφωνία ή
συναίνεση δύο συζύγων για διαζύγιο μπορούν να το ζητήσουν
με κοινή αίτησή τους που δικάζεται κατά τη διαδικασία τηs
εκουσίας δικαιοδοσίαs, το λεγόμενο συναινετικό διαζύγιο κατ’
άρθρο 1441 ΑΚ, όπως τροποποίηθηκε από το άρθρο 3 παρ. 2
του νόμου 4055/2012. Το συναινετικό διαζύγιο εκδίδεται πλέον
κατόπιν κατάθεσης αίτησης και μιας και μόνο δικασίμουενώπιον
του αρμόδιου Μονομελούς Πρωτοδικείου. Επί της αίτησης
εκδίδεται δικαστική απόφαση, με βάση την οποία λύεται ο
γάμος. Εν συνεχεία και στην περίπτωση που ο λελυμένος
γάμος ήταν θρησκευτικός, ακολουθεί και η πνευματική λύση
του γάμου από την κατά τόπον αρμόδια Μητρόπολη.
Στην περίπτωση που υπάρχουν ανήλικα τέκνα, για να λυθεί
ο γάμος απαιτείται έγγραφη συμφωνία των συζύγων που
να ρυθμίζει την επιμέλεια των τέκνων και την επικοινωνία
με αυτά, και εφόσον έχει συμφωνηθεί, και τη διατροφή
αυτών. Σημειώνεται επίσης ότι η απόφαση του Μονομελούς
Πρωτοδικείου που αφορά την επιμέλεια, επικοινωνία και
διατροφή των ανήλικων τέκνων αποτελεί πλέον εκτελεστό
τίτλο, δηλαδή έχει ισχύ δικαστικής απόφασης. Βασικός
γνώμονας κατά τη σύνταξη του ιδιωτικού συμφωνητικού περί
επιμέλειας τέκνων πρέπει πρωτίστως να είναι το συμφέρον των
παιδιών. Θα πρέπει να διασφαλιστεί το αληθινό συμφέρον τους
όπως καθορίζεται από τις βιοτικές, ψυχικές και πνευματικές
τους ανάγκες, λαμβάνοντας συγχρόνως υπόψη την ανάγκη
διατήρησης αδιάλειπτου ψυχικού και συναισθηματικού δεσμού
και με τους δύο γονείς, με στόχο την επίτευξη της ομαλής τους
ανάπτυξης μέσα σε όσο το δυνατόν σταθερότερο και ορθότερο
πλαίσιο σωστής ανατροφής και ενισχύσεώς τους σε όλους
τους τομείς.
Τα απαιτούμενα δικαιολογητικά είναι:
•
Ληξιαρχική πράξη γάμου.
•
Πιστοποιητικό
οικογενειακής
κατάστασης
(πρόσφατο).
•
Έγγραφη συμφωνία για τη λύση του γάμου μεταξύ
των συζύγων, η οποία πρέπει να υπογράφεται και από τον
πληρεξούσιο δικηγόρο, είτε μόνο από αυτόν, εφόσον γίνεται
μνεία αυτής της δυνατότητας στο ειδικό πληρεξούσιο.
•
Ειδικό συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο εκδιδόμενο
κατά τον τελευταίο μήνα πριν τη δικάσιμο.
•
Αν υπάρχουν ανήλικα τέκνα απαιτείται κι έγγραφη
συμφωνία που να ρυθμίζει την επιμέλεια, την επικοινωνία και,
εφόσον έχει συμφωνηθεί, τη διατροφή τους.
Το διαζύγιο είναι μια ευαίσθητη διαδικασία που
συγκεκριμενοποιείται στην κάθε περίπτωση. Το γραφείο
μας αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και υπευθυνότητα κάθε
περίπτωση ξεχωριστά και σε προσιτές τιμές. Για περαιτέρω
πληροφορίες σχετικά με διαζύγια, συναινετικά και με αντιδικία,
διατροφή συζύγου ή/και τέκνου, επιμέλεια τέκνου, συμμετοχή
σε αποκτήματα, επικοινωνήστε μαζί μας στο 22920 27360.
Εδώ σ’αυτά τα χώματα, μαθαίνουμε να
είμαστε πατριώτες, αλλά όχι εθνικιστές.
Δεν είμαι πια απλώς ένας Ελληνας.
Σέβομαι και μαθαίνω από την ιδιαιτερότητα
του άλλου κι έτσι γίνομαι πολίτης του
κόσμου.
Εδώ στη Σουηδία διαπίστωσα ,ότι ένα
σχολείο, στην εποχή των εθνικιστικών
συρράξεων, γίνεται εργαστήρι της
συνύπαρξης, προτρέποντας τους νέους
να κάνουν φιλίες και όχι πόλεμο. Όχι δεν
επρόκειτο για συμπόσιο .......διπλωματών,
άγχος ν αποδείξω ότι είμαι γνήσιο τέκνο
του Αριστοτέλη, ότι είμαι ποιό Ευρωπαίος
από τον Τούρκο κι ότι η Μακεδονία είναι
μία και πάντα Ελληνική. Έφτασε ένα μικρό
χρονικό διάστημα, για να καταλάβω πόσο
μάταιες ήταν οι αγωνίες μου. Καλύτερή μου
φίλη από την αρχή έγινε η Ζείνέπ από την
Τουρκία, στο ίδιο θρανίο κάθονταν ένας
Βούλγαρος (επαγγελματίας μουσικός,
μετέπειτα κουμπάρος μου) και πιο δίπλα
ένας Αλβανός από το Δυρράχιο. Όλων οι
πατεράδες γνώριζαν το ρακί, το ούζο και
έτρωγαν συχνά μουσακά και γεμιστά.
ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΗΣ
“ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”
Διά χειρός
Γιώργου Κουβάτσου
αλλά για μια από τις καθημερινές εικόνες
ενός απλού σχολείου, όπου φοιτούν
αγόρια και κορίτσια, μαύροι κι άσπροι,
πλούσιοι και φτωχοί. Ένα σχολείο, όπου
ο Έλληνας Τούρκος κι ο Σκοπιανός, ο
Παλαιστίνιος κι ο Ισραηλίτης, καθώς και
κάπου εκατό ακόμη νέοι διαφορετικών
εθνικοτήτων σπουδάζουν και καταφέρνουν
να συνυπάρχουν.
Η ιδέα που μοιάζει να βγαίνει από
τα τραγούδια των Μπιτς ή από την
αμφισβήτηση των οργισμένων νέων του
`68,ξεκίνησε από το σχολείο φοίτησης,
σαν ένα Σχολείο Ενωμένου Κόσμου, που
αξιοποιεί και σέβεται την πολιτιστική
ιδιαιτερότητα κάθε μαθητή, αδιαφορώντας
για την υπηκοότητά του.
Είμαστε όλοι μακριά από τα σπίτια μας,
μιλάμε σε μια δεύτερη γλώσσα(αγγλική)
και είμαστε αναγκασμένοι να φτιάξουμε μία
οικογένεια. Πρέπει να ψάξουμε ανάμεσα
σε νέους που έχουν διαφορετικές αξίες
και παραστάσεις, ανθρώπους που κάτω
από άλλες συνθήκες ίσως ήταν εχθροί.
Ίσως ορισμένοι να νομίζουν ότι η μικρή
αυτή σχολική κοινότητα, είναι μέσα σε
γυάλινο πύργο. Δεν είναι έτσι. Είναι ένα
μέρος, απλώς ,όπως όλοι οι σπουδαστικοί
χώροι της Σουηδίας, που θα μπορείς να
βρεις τον Χορέ από την Ουρουγουάη να
στηρίζει ψυχολογικά τον εικοσάχρονο
πολιτικό, ή οικονομικό, ή για διάφορους
λόγους μετανάστη. Την Καναδή Ροζάρια
και τον Ρώσο Λεονίντ, στο κοντινό Cafe,να
συζητούν για το βοσνιακό στρατόπεδο
προσφύγων. Κι εμένα στο προαύλιο του
σχολείου με τον Ιταλό και τον Ισπανό
να μου διηγούνται για την εποχή που η
Τεργέστη άλλαζε σημαίες διπλωματίας
σαν τα πουκάμισα.
Και όποια και να είναι η πολιτισμική σου
ταυτότητα, ή η ταξική σου προέλευση,
κάθε μέρα να χαιρετήσεις και να
συνομιλήσεις ,ή να καθίσεις δίπλα για
φαγητό, με κάποιον από το....υπερπέραν.
Όταν αποφάσισα να αρχίσω να διαβάζω το
αντικείμενο που θα γινόταν αργότερα,το
προς το ζην επάγγελμά μου, είχα το
Άρχισα να αναρωτιέμαι πως ήταν δυνατόν
να έχουμε τόσο όμοιες παραστάσεις, οι
πατεράδες και οι παππούδες μας να μας
τραγουδάνε το ποίημα που γνωρίζουν όλοι
οι Βαλκάνιοι παππούδες (Του Νεκρού
Αδελφού) και όμως να μιλάμε άλλη γλώσσα.
Ένιωσα τη σοφία των μουσουλμάνων, όταν
λένε: Ένας είναι ο Θεός, όποιο όνομα κι
αν έχει, κοινός για όλους.
Σίγουρα, στον ίδιο θεό προσευχόμαστε
να κερδίσουμε, δώδεκα παιδιά από
διαφορετικές εθνικότητες της ομάδας
μπάσκετ, όταν παίζουμε με τους
Σλοβένους γίγαντες ή τους Αμερικάνους
ναύτες.
Τις εμπειρίες που αποκομίζει κανείς
σ΄ένα τέτοιο σχολείο δεν φτάνει βιβλίο,
για να τις περιγράψεις. Πως να αφηγηθείς
τι σημαίνει να μιλάς για τη γιουγκοσλαβική
κρίση μ’έναν Κροάτη και έναν Σέρβο,
πίνοντας καφέ στο ίδιο τραπέζι; Η τι
σημαίνει να κάνεις ορθόδοξο Πάσχα μακριά
από τους δικούς σου, αγκαλιασμένος
με μια απ την Τουρκία, με τον Ρουμάνο,
τον Ρώσο, τον Αλβανό, την Σκοπιανή. Να
αγωνιάς για κάθε καταστροφή που γίνεται
σε μια μακρινή περιοχή του Πλανήτη, γιατί
υποφέρει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Η
να σκας στα γέλια για την αυτοπεποίθηση
του Σικελού καθηγητή Τζοβάνι, στο
μάθημα της διεθνούς μαγειρικής, που
φιλοδοξεί να διδάξει σ έναν Άραβα, σ
έναν Γιαπωνέζο και σε μια Μαλαισιανή την
έννοια του “σπαγκέτι σελ ντέντε”
Όμως η ελευθερία της έκφρασης είναι μία
από τις πλέον προστατευόμενες αξίες,
εφόσον γίνεται σεβαστή η ιδιαιτερότητα
του κάθε μαθητή.
Μαθαίνουμε να είμαστε πατριώτες,
αλλά όχι εθνικιστές. Δεν είμαι απλώς
ένας Έλληνας. Σέβομαι και μαθαίνω
από την ιδιαιτερότητα του άλλου κι έτσι
γίνομαι πολίτης του κόσμου, δηλαδή
“Κοσμοπολίτης”. Πιστεύω ότι το ίδιο θα
σας έλεγε κι ή Σέλεί από το Ισραήλ, ο
Νονγκ από την Κίνα και η Τατιάνα από την
Ρωσία. (Όπως λέμε χωριάτικη σαλάτα)
Η
ρευματολογία
είναι
των αρθρώσεων ( όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα,
η
ψωριασική
ΡΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
αρθρίτιδα,
η
αγκυλοποιητική
γράφει ο Θοδωρής Σαρλάνης ιατρός ρευματολόγος
σπονδυλίτιδα,
η
[email protected], τηλ. 2299069055, κιν.6976797449
οστεοαρθρίτιδα,
ο
συστηματικός
μια
υπο-ειδικότητα ερυθηματώδης λύκος) και των μυών ( όπως
της παθολογίας που πολυμυοσίτιδα ),αλλά και μεταβολικών παθήσεων
ασχολείται με τα νοσήματα του μυοσκελετικού των οστών (όπως η οστεοπόρωση). Τα ρευματικά
συστήματος (μύες, αρθρώσεις, οστά, περιφερικά, νοσήματα δεν αφορούν μόνο ηλικιωμένους, όπως
νεύρα) Επειδή ο χαρακτηριστικός ιστός σε αυτό πολλοί πιστεύουν αλλά άτομα όλων των ηλικιών
το σύστημα είναι ο συνδετικός ιστός (Σ.Ι.) που - ακόμη και νήπια ή παιδιά π.χ. χρόνια νεανική
όμως υπάρχει σε όλα τα όργανα, τα συμπτώματα αρθρίτιδα κ.λπ.
Το ορθό ιατρικά είναι η συνεργασία μεταξύ
δεν περιορίζονται μόνο στο μυοσκελετικό
(πόνος, πρήξιμο, δυσκαμψία) αλλά πολλές φορές ειδικών ώστε ο ασθενής να έχει την καλύτερη
εκδηλώνονται σε όλα σχεδόν τα συστήματα. αντιμετώπιση, π.χ. ο ρευματολόγος παραπέμπει
(Καρδιά, πνεύμονες, γαστρεντερικό, νεφρά τον ασθενή με ρευματοειδή αρθρίτιδα στον
χειρουργό
προκειμένου
να
κ.α.), γι’ αυτό το λόγο πολλές φορές συγχέονται ορθοπεδικό
με νόσους εσωτερικής παθολογίας και οι υποβληθεί λ.χ. σε ολική αρθροπλαστική ισχύου
ασθενείς προσέρχονται αρχικά σε παθολόγους, όταν η αρθρίτιδα δεν αντιμετωπίζεται πλέον με
γαστρεντερολόγους κ.λπ. Επειδή συχνά υπάρχει συντηρητικά μέσα. Αντίστοιχα ο ορθοπεδικός θα
το στοιχείο της αυτοανοσίας (ο οργανισμός παραπέμψει στον ρευματολόγο τον ασθενή με
μάχεται δικά του συστατικά και όχι π.χ. μικρόβια) εμμένουσα αρθρίτιδα προκειμένου να διερευνηθεί
μιλάμε για αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα του και να αντιμετωπισθεί κατάλληλα. Ο Ρευματολόγος
συνεργάζεται και με άλλους ειδικούς γιατρούς
συνδετικού ιστού ή για νόσους του κολλαγόνου.
νευρολόγους,
φυσιάτρους,
Συνήθως ο ασθενής επισκέπτεται τον (παθολόγους,
Ρευματολόγο είτε γιατί έχει φλεγμονή και πόνο σε ψυχιάτρους) αλλά και με επαγγελματίες υγείας
μια ή πολλές αρθρώσεις είτε γιατί παραπέμπεται όπως π.χ. με φυσικοθεραπευτές προκειμένου ο
από γιατρό άλλης ειδικότητας (π.χ. Παθολόγο ή ασθενής να αντιμετωπισθεί σφαιρικά. Παρόλο που
Ορθοπεδικό).Το γεγονός ότι έχει εν μέρει κοινό συχνά παραπέμπει τον ασθενή για φυσικοθεραπεία
αντικείμενο ενδιαφέροντος –το μυοσκελετικό- με και αποκατάσταση, καθοδηγεί τον ασθενή του,
την Ορθοπεδική δημιουργεί συχνά σύγχυση σε διδάσκει ασκήσεις και τρόπους χρησιμοποίησης
ασθενείς αλλά και γιατρούς! Η ορθοπεδική ,όμως, των αρθρώσεών του. Σημαντικός είναι ο ρόλος
είναι χειρουργική ειδικότητα με κύριο έργο την τόσο στην πρωτοβάθμια πρόληψη
(έλεγχος σε σχολεία κλπ) όσο και στην έγκαιρη
χειρουργική διόρθωση είτε συγγενών σκελετικών
ανωμαλιών π.χ. βαριά σκολίωση, ραιβογονία ανίχνευση και θεραπεία συγγενών ασθενών με
(κλίση της κνήμης προς τα μέσα σε σχέση με τον ρευματικά νοσήματα, μια που ο κληρονομικός
μηρό), είτε τραυματικών κακώσεων, (κατάγματα, παράγων είναι σημαντικός σχεδόν σε όλα.
Η ρευματολογία ασκείται σε κλινικές και
εξαρθρήματα) - σε αντίθεση με την Ρευματολογία
που είναι παθολογική ειδικότητα με κύριο έργο την εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων, σε ρευματολογικά
διάγνωση και την συντηρητική αντιμετώπιση (με ιατρεία ασφαλιστικών οργανισμών και τέλος από
φάρμακα, ασκήσεις, φυσικοθεραπεία) παθήσεων ιδιώτες ρευματολόγους στα ιατρεία τους.
Στις 15 Οκτωβρίου κάθε χρόνο είναι η
παγκόσμια ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού.
Το λευκό μπαστούνι είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα
άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα
εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθειά τους να κινούνται μόνοι,
ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.
«Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να
περπατάμε με ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας
δείχνουν ή να ζητιανεύουμε.
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά τυφλός. Μη με μεταχειρίζεσαι
σαν παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω,
δουλεύω, παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω»,
κάνω chat......όπως κι εσύ!
Μη ρωτάς το συνοδό μου: Πώς τον λένε; Τι θέλει να ψωνίσει; Ποιο φαγητό
του αρέσει; Που θέλει να πάει; Πώς γράφει και διαβάζει; Ρώτησε εμένα,
ξέρω κι εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της
φωνής σου, μίλα σ’εμένα όπως μιλάς στους άλλους. Μην αποφεύγεις
τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ. Τις μεταχειρίζομαι κι
εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου. Βλέπω για μένα σημαίνει αγγίζω, ακούω,
μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι. Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και
στα παιδιά. Θέλω να γνωρίζω ποιος είναι στην τάξη και στο δωμάτιο μαζί
μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Ειδοποίησέ με όταν πρόκειται να φύγεις.
Με φέρνει σε μεγάλη αμηχανία αν μ’αφήνεις να μιλάω με κάποιον που
δεν είναι κοντά μου.
Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου πού είναι η πόρτα και το
παράθυρο στο δωμάτιο, πού είναι το αποχωρητήριο κλπ. Επίσης, πες μου
αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές,
διότι μπορώ να μην κάνω ζημιές.
Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφοςφτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται, διαβάζοντας είτε
περιγράφοντάς μου όσα δεν μπορώ να δω. Μου αρέσουν οι εκδρομές και
τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισέ με στους καλεσμένους
σου. Ξέρω να συμπεριφέρομαι. Αν υστερώ σε κάτι, βοήθησε με. Δε θέλω
τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου!
Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών. Μην ξεχνάς ότι
όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.
Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημά μου αλλά όχι
μόνο γι’αυτό, διότι για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα
ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες, όπως κι εσύ!
Βαγγέλης Αυγουλάς
Τελειόφοιτος του Νομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών,
Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς οργάνωσης VIEWS για
νέους με προβλήματα όρασης
Γενικός Γραμματέας Επιτροπής Νεολαίας του ΠανελληνίουΣυνδέσμου
Τυφλών.
Πηγή: Εγχειρίδιο Εκμάθησης του Συστήματος Γραφής και Ανάγνωσης
Τυφλών Braille
Συνάντηση για «Κόνιαλι»
Ο Μικρασιατικός Σύλλογος Βουναίνων
“Η καθ’ ημάς Ανατολή” Λαρίσης, σε
Δυό
χωριά
που
ουσιαστικά
δημιουργήθηκαν μετά τον ξεριζωμό
της
Μικρασιατικής
Κ α τ α σ τ ρ ο φ ή ς .
Συγκοινωνούντα δοχεία,
μέσα από τα προξενιά
και
τα
νυφοπάζαρα
που
οδήγησαν,
τις
περισσότερες φορές, σε
επιτυχημένους γάμους και
λαμπρές οικογένειες.
Είναι η πρώτη επίσημη
συνάντηση σε επίπεδο
συλλόγων,
για
κουβεντούλα, αναμνήσεις
και λίγο το μυαλό να
φύγει από τα δύσκολα.
Και φυσικά, χορός και
τραγούδι! Το πρόγραμμα
της διήμερης επίσκεψης,
θα
συνεχιστεί
και
την επόμενη μέρα με
επιμνημόσυνη
δέηση,
μετά τον εκκλησιασμό, στο
φωτο από κάποιο πανηγύρι στον Άγιο Νικόλαο Βουναίνων, με
μνημείο μικρασιατών.
οικογένειες από την Ανάβυσσο και τα Βούναινα, Μάϊος του ‘68
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ συνεργασία με τον Μικρασιατικό
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ
Σύλλογο Αναβύσσου, διοργανώνει
ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ:
συνάντηση, το Σάββατο 23 Νοεμβρίου
COSMOTE:6979985233
στις 8 το βράδυ , στο Κέντρο «La FonWIND:6936023694
tana”, στην Ανάβυσσο.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λαυρίου
Η ΜΙΚΡΑΣΙΑ
σας προσκαλεί την Κυριακή 10 Νοεμβρίου και ώρα 6:30 μ.μ στο
αμφιθέατρο του ΕΠΑΛ να παρακολουθήσετε τη θεατρική παράσταση
«Το Αίμα Θυμάται» του Θοδωρή Δαλάκογλου σε σκηνοθεσία Γιώργου
Πετρινόλη που ανεβάζει το θεατρικό εργαστήρι
των Δημοτικών Κοινοτήτων Παλαιάς Φώκαιας και Αναβύσσου.
Είσοδος ελεύθερη!
Νέο Διοικητικό Συμβούλιο Μελισσοκομικού
Συλλόγου
ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ
< ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ > Ν. ΑΤΤΙΚΗΣ
Μετά από εκλογές που έγιναν στον Δήμο Σαρωνικού,οι
Μελισσοκόμοι εξέλεξαν το νέο 7μελές Δ.Σ του συλλόγου με την
επωνυμία Μελισσοκομικός Σύλλογος Σαρωνικού <Το κεντρί>
Ν.Αττικής.Τα νέα μέλη του ΔΣ συνεδρίασαν στις 29 Ιουλίου 2013
και εξέλεξαν το νέο Διοικητικό Συμβούλιο που είναι τα παρακάτω
ΑΚΡΙΒΟΣ Προκόπης
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Ελένη ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΚΩΣΤΑΣ Γεώργιος
ΤΑΜΙΑΣ
ΜΟΣΧΟΣ Κων/νος
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ
ΝΑΚΟΣ Ηλίας
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ
ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ Δημήτρης
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ
Από τον νέο Πρόεδρο δόθηκαν σε όλα τα μέλη αρμοδιότητες
και η νέα Διοίκηση με ανακοίνωσή της, εύχεται σε όλους τους
συλλόγους -συνεταιρισμούς και όλους τους μελισσοκόμους, καλές
μελισσοκομικές χρονιές και υπόσχεται ότι θα αγωνιστεί για το
καλό της μελισσοκομίας και το κυριότερο για την προστασία του
περιβάλλοντος που είναι μέρος του καταστατικού του συλλόγου
-Το νέο Δ.Σ του Μελισσοκομικού Συλλόγου Σαρωνικού <Το
Κεντρί > Ν.Αττικής, ενημερώνει τα μέλη του ,όλους τους φορείςμελλοντικούς Μελισσοκόμους αλλά και όλους τους κατοίκους
της Νοτιοανατολικής Αττικής, ότι ο Σύλλογος είναι επίσημα
μέλος της Ομοσπονδίας Μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδος
(ΟΜΣΕ) και πιστοποιημένος από την ΠΕ Αττικής-Διεύθυνση
Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής Τμήμα Φυτικής και Ζωικής
Παραγωγής. Όποιος είναι κάτοχος μελισσοσμηνών και επιθυμεί
να επικοινωνήσει με τον σύλλογο για έκδοση μελισσοκομικού
βιβλιαρίου και οποιαδήποτε άλλη ενημέρωση, για εποχικούς
χειρισμούς,εκδήλωση ενδιαφέροντος για μελισσοκομικό
σεμινάριο,λοιπές ενημερώσεις,καταγγελίες κ.λ.π , μπορεί να
επικοινωνεί με τα τηλέφωνα 1) 6999936775 - 6999244444 με
τον Πρόεδρο του συλλόγου ΑΚΡΙΒΟ Προκόπη 2) ΚΩΣΤΑ Γεώργιο
Ταμία του συλλόγου τηλ.2291040832 και 6948380321 και 3)
ΜΟΣΧΟ Κων/νο τηλ.6932899539. Επίσης το Διοικητικό Συμβούλιο,
με δημόσιες ανακοινώσεις που έκανε και που έχουν δημοσιευθεί
σε διάφορα έντυπα-εφημερίδες, εύχεται σε όλους τους
συλλόγους-συνεταιρισμούς και όλους τους μελισσοκόμους,καλές
μελισσοκομικές χρονιές και υπόσχεται ότι θα αγωνισθεί για το
καλό της μελισσοκομίας και την προστασία του περιβάλλοντος.
Ανακοίνωση προς όλους και που έχει αναρτηθεί σε όλα τα
Γεωπονικά καταστήματα από τον Σύλλογό μας.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΠΡΟΣΟΧΗ......ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΙΣ
ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
<ΟΧΙ> ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ ΣΕ
ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ
ΣΕ ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΦΥΤΑ. ΟΙ ΨΕΚΑΣΜΟΙ
ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΡΓΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ
ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ
ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΠΟ
ΓΕΟΠΟΝΟΥΣ.
Ονομάζομαι Αγγελική.Είμαι 35 ετών.
Ψάχνω να εργαστώ ως εσωτερική baby sister.
Έχω μεγάλη αγάπη για τα παιδιά.Το τηλέφωνο
μου είναι 6936113214 και 6975576793.
ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ, ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ... ΜΕΓΑΛΟΥΣ
Ζήσε τη Ζωή και ξέχνα την ηλικία σου.
Ξοδεύοντας χρόνο για τα παιδιά, είναι πιό σπουδαίο,
από το να ξοδεύεις χρήμα γι αυτά.
Αν είσαι πιεσμένος, ζεις για το παρελθόν.
Αν είσαι ανήσυχος, ζεις για το μέλλον.
Αν είσαι γαλήνιος, ζεις στο τώρα.
Πρόσεχε τις σκέψεις σου, όταν είσαι μόνος.
Πρόσεχε τα λόγια σου, όταν είσαι με άλλους.
Η μόρφωση δεν είναι για να μαθαίνουμε πράγματα,
αλλά η άσκηση του μυαλού για να σκέφτεται.
Δεν έχω χρόνο να σκέφτομαι, για το ποιός δεν μ αγαπάει.
Είμαι πολύ απασχολημένος με τους ανθρώπους που μ αγαπούν.
Για την αντιγραφή
Ζ.Φ.
Α.Σ . Λαυρίου σκακιστικό τμήμα.
Το σκακιστικό τμήμα, που εδρεύει στο παλαιό 1ο
δημοτικό σχολείο Λαυρίου ξεκίνησε
τα μαθήματα της νέας χρονιάς,
αρχαρίων (Δευτέρα 17:00-19:00)
και προχωρημένων (Παρασκευή
15:00-17:00 και 18:00-20:00)
(Σάββατο 10:00 12:00 και 16:0018:00) με προπονητές τους
έμπειρους υποψήφιους μέτρ
Σιαμίδη Δημήτρη και Δελαβέκουρα Σωτήρη.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2008 και βρίσκεται στην
Α΄ Τοπική κατηγορία της Σκακιστικής Ένωσης
Νομού Αττικής που υπάγεται στην Ελληνική
Σκακιστική Ομοσπονδία Ελλάδος.
Κάθε χρόνο το σκακιστικό τμήμα παίρνει μέρος σε
διάφορες διοργανώσεις ομαδικών και ατομικών
σχολικών πρωταθλημάτων αλλά και στα ομαδικά και
ατομικά νεανικά πρωταθλήματα
Ελλάδας.
Ακόμη, οι σκακιστές του συλλόγου
λαμβάνουν μέρος δε διάφορα
τουρνουά εντός Αττικής με
ομαδικές ή ατομικές επιτυχίες.
Αυτό το διάστημα ξεκίνησε
το 3ο εσωτερικό σκακιστικό
πρωτάθλημα του Α.Σ. Λαυρίου.
Στο διαδίκτυο υπάρχει πλήρης ενημέρωση της
δράσης του σκακιστικού συλλόγου (skakilavrioblogspot.gr)
Υπεύθυνος τμήματος: Σιαμίδης Δημήτρης
(6945790840)
Εδώ γελάμε ...
Δύο φίλοι:
- μετά από 20 χρόνια γάμου είμαι ακόμα
ερωτευμένος με την ίδια κοπέλα
- καταπληκτικό!
- ελπίζω μόνο να μην το μάθει η γυναίκα μου.
Κώστας και η Άννα ήταν κι οι δυο ασθενείς σε
ψυχιατρική κλινική.
Μια μέρα κι ενώ περπατούσαν δίπλα στην
πισίνα της κλινικής,
ο Κώστας χωρίς κανέναν απολύτως λόγο,
πηδάει στα άπατα.
Βυθίζεται στον πυθμένα της πισίνας και μένει
εκεί.
Αμέσως η Άννα πηδάει για να τον σώσει.
Κολυμπάει μέχρι τον πυθμένα, σέρνει τον
Κώστα έξω από την πισίνα
και τον πηγαίνει στο δωμάτιό του.
Όταν ο διευθυντής της κλινικής μαθαίνει για
την ηρωική πράξη της Αννας,
δίνει αμέσως εντολή να της δοθεί εξιτήριο,
κρίνοντας πως έχει επανακτήσει την ψυχική
της ισορροπία.
Πάει λοιπόν στην Άννα και της λέει,
«Έχω καλά κι άσχημα νέα. Τα καλά νέα είναι
ότι φεύγεις από εδώ,
γιατί αντέδρασες πολύ λογικά σε μια κρίση.
Με το να πηδήξεις μέσα στην πισίνα και να
σώσεις τη ζωή ενός άλλου ασθενή,
απέδειξες ότι είσαι ένα ψυχικά υγιές άτομο.
Τα άσχημα νέα είναι ότι ο Κώστας, που
έσωσες, κρεμάστηκε στο μπάνιο
με τη ζώνη της ρόμπας του, αμέσως μετά από
τη διάσωσή του.
Λυπάμαι, αλλά είναι νεκρός.»
Και η Άννα απαντά,
«Δεν κρεμάστηκε μόνος του. Τον έβαλα εκεί
για να στεγνώσει. Πότε φεύγω;»
Ένας άντρας πέθαινε και η γυναίκα του ήταν
πάνω από το κρεβάτι του και του κρατούσε
τρυφερά στο χέρι στις τελευταίες του
στιγμές. Κάποια στιγμή αυτός ψιθυρίζει:
- “Μαρία...”
- “Τι είναι Σωτήρη μου;...”
- “Πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι...”
- “Όχι! Σωτήρη μου δεν θέλω να μου
εξομολογηθείς!”
- “Μα... είναι σημαντικό Μαρία μου...”
- “Τι Σωτήρη μου;”
- “Να... Σε απατούσα Μαρία μου με την
γειτόνισσα, την κουμπάρα μας και την
ξαδέλφη σου...”
- “Το ξέρω Σωτήρη μου... Γι’ αυτό σε
δηλητηρίασα...”
Ένας τύπος πεθαίνει και κάνει την πιο κάτω
συζήτηση με τη γυναίκα του :
- Τώρα που πεθαίνω θέλω να μάθω . Με έχεις
απατήσει ποτέ ;
- Αντρούλη μου , μόνο 3 φορές αλλά πάντα
για το καλό σου !
- Για το καλό μου ; Δηλαδή ;
- Ε , να . Θυμάσαι τότε που ήθελες να πιάσεις
δουλειά στην τράπεζα και δεν σε ήθελε ο
προϊστάμενος ; Ε , δεν σε πήραν τελικά ;
- Γυναικούλα μου , έκανες αυτό το πράγμα για
μένα ; Και η δεύτερη ;
- Ε , να . Θυμάσαι τότε που δε σου έδιναν
προαγωγή ; Ε , δεν την πήρες τελικά ;
- Γυναικούλα μου , είμαι κατασυγκινημένος !
Και η τρίτη ;
- Ε , να . Θυμάσαι τότε που κατέβαινες για
δήμαρχος και σου έλειπαν 2000 ψήφοι ; Εεε ,
δε βγήκες τελικά ;
Ένας κύριος μπαίνει σ` ένα εστιατόριο και
παραγγέλνει δυο αβγά. Όταν του τα φέρουν
ανακαλύπτει με αγανάκτηση ότι δεν είναι
καθόλου φρέσκα.
-Τα αυγά αυτά έχουν πουλάκια, γκαρσόν. Τι
κατάσταση είναι αυτή;
-Σιωπή, κύριε, το νου σας να μη το ακούσει
το αφεντικό, γιατί τότε θα τα πληρώσετε για
κοτόπουλα.
Βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα και η βροχή
έχει αρχίσει να πέφτει σε μια απομονωμένη
κωμόπολη... Ένας φιλήσυχος τύπος γυρνάει
από τη δουλειά του και για κακή του τύχη δεν
έχει πάρει μαζί του την ομπρέλα!
Σκέφτεται λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να
βραχεί λιγότερο είναι να κόψει δρόμο μέσα
από ένα νεκροταφείο. Φοβισμένος λοιπόν
περνάει την πύλη και αρχίζει να προχωράει
με γοργό βήμα.
Κάποια στιγμή, ενώ περπατούσε, ακούει
ένα “τικ - τακ ,τικ - τακ , τικ-τακ “....
κατατρομαγμένος αποφασίζει να πλησιάσει
στο σημείο απ όπου προερχόταν ο ήχος ...
Βλέπει λοιπόν έναν τύπο να σκαλίζει κάτι
πάνω σε μια ταφόπλακα ...
- Τι ...τι κάνετε εκεί ; του λέει με τρεμάμενη
φωνή !
- Τι να σε πω ρε φιλαράκι ! Αυτοί οι βλάκες
έγραψαν το όνομά μου λάθος !
Κάποιος, πηγαίνοντας στη δουλειά του
βλέπει ένα πλήθος ανθρώπων να περπατάει.
Κοιτάζοντας στην “κεφαλή” της πορείας,
βλέπει ένα φέρετρο, από πίσω έναν κύριο
με ένα σκυλάκι και ακολουθεί το πλήθος.
Πλησιάζει τον κύριο και τον ρωτάει:
- Τι γίνεται εδώ ρε φίλε;
- Άσε, του λέει αυτός, πέθανε η πεθερά μου.
- Σώπα ρε κακόμοιρε... Και, αν επιτρέπεται,
πώς;
- Την δάγκωσε το σκυλάκι μου...
- Τι μου λες; Μπορείς να μου το δανείσεις
για απόψε;
- Μπες στην ουρά!
Μια μέρα γυρνάει ο άντρας από τη δουλειά του
και βρίσκει το σπίτι και τον κήπο άνω-κάτω.
Τα παιδιά, με τις πιζάμες τους ακόμη, παίζανε
μέσα στη λάσπη και σε βρωμιές και ήταν σε
άθλια κατάσταση, άδεια κονσερβοκούτια και
παλιόχαρτα ένα γύρο.
Προχωράει στο σπίτι και το βρίσκει σε ακόμη
χειρότερη κατάσταση. Πιάτα σωρός στο
νεροχύτη, το φαΐ του σκύλου χυμένο παντού,
ένα σπασμένο ποτήρι κάτω από το τραπέζι, και
ένας μικρός σωρός άμμου στην πίσω πόρτα,
Το καθιστικό είναι γεμάτο με παιχνίδια και
διάφορα είδη ρουχισμού και μια επιτραπέζια
λάμπα έχει αναποδογυριστεί.
Πάει επάνω να δει τη γυναίκα του, πατώντας
σε διάφορα σπασμένα παιχνίδια και σκουπίδια.
Είχε ήδη αρχίσει να ανησυχεί ότι μπορεί να
ήταν άρρωστη, ή ότι είχε πάθει ατύχημα.
Τη βρήκε στην κρεβατοκάμαρα, στο κρεβάτι
με το νυχτικό της ακόμη, να διαβάζει ένα
βιβλίο. Τον κοίταξε, του χαμογέλασε και τον
ρώτησε πώς ήταν η μέρα στη δουλειά. Αυτός
την κοίταξε απορημένος και:
- Μα τι συνέβη εδώ σήμερα; ρώτησε.
Εκείνη του χαμογέλασε πάλι και απάντησε:
- Ξέρεις, κάθε μέρα που έρχεσαι σπίτι από τη
δουλειά, με ρωτάς τι έκανα όλη μέρα.
- Ε και λοιπόν;
- Ε λοιπόν σήμερα δεν το έκανα!
Σε ένα χωριό του Μεξικού σε ένα μπαρ ήταν
τρεις μεξικάνοι. Εκεί που έπιναν περνάει από
τον δρόμο μια μηχανή, μετά από τέσσερις
ώρες λέει ο ένας:
- Μηχανή ήταν αυτό;
Μετά από πέντε ώρες απαντά ο άλλος:
- Μμμμμμ.
Τότε μετά από τρεις ώρες αποκρίνεται και ο
τελευταίος:
- E!!!, αν έχετε όρεξη για κουβέντα πείτε το
μου να φύγω!

Ισηγορία - ομοσπονδια δικαστικων επιμελητων ελλαδας

Ντούνη Κερασία, Μέξη Μαρία, Αρχαιολόγοι της Β

ΜΑΡΤΗΣ-ΑΠΡΙΛΗΣ 2015/2,

Φύλλο 232, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2010

Το “SucceSS Story” ειναι Το επαθλο Του αγώνα μας

Τεύχος #122 Απρίλιος – Μάιος – Ιούνιος 2013

null

ΘΕΜΑ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ