wip9 Για καλύτερη απεικόνιση, παρακαλώ επιλέξτε Full Screen View από το μενού View For best viewing, please select Full Screen View from the View menu Αν δε βλέπετε σωστά τις διαβαθμίσεις του μαύρου, παρακαλώ ρυθμίστε την οθόνη σας If you can’t see accurately the graduations of black, please adjust your monitor επιμέλεια τεύχους: Στέργιος Καράβατος issue curated by Stergios Karavatos As time has proven, fluidity is wip’s advantage. And as it was correctly pointed out1 wip itself is a work in progress. When I was given the opportunity for contribution to this progress, my first thought was, using this chance, to address questions that preoccupied wip from its first issue. That is, to understand and try to showcase what exactly is work in progress; which stages and correspondingly which presentational forms it might assume; what significations might an exposure in this framework have for the producers; but also, what kind of communication they might anticipate; what a broad audience would gain and what feedback could it give; to come to the bottom of it, which might be the purpose or more precisely, the reason- logos (in every meaning of the term) in the provision of works of multiple completion stages, their juxtaposition or matching and their viewing and debating by a bigger or smaller, specialized or heterogeneous group of people. In this quest I failed, without good excuse. Failing, nevertheless, made me realize something obvious and reasonable. No progress can freeze up to be studied; therefore, neither can it be frozen by a certain study. To compete with that would mean to be doomed to a mental or virtual construction. If the preliminary research took place bearing in mind the stages of progress in relation to each method of approach and subject matter, the final choices, as in anything that involves evolution, has been based on availability and preparedness. Without pausing the reflection on the above questions I shamelessly mocked and abandoned any plans for concentrated and thorough answers and I moved on to a much more familiar use of this given occasion. So here I’ve included friends; and the ones that I did not know personally were introduced or presented by friends. This is not an unorthodox or pretentious confession of a covered-up but altogether common curatorial practice. It is just another way I personally see wip functioning. Questions got simpler: which projects from my immediate circle would I like to show? Between who could I make the introduction based on their work? Which friends would accept getting involved with me in stirring up their work and finding a proper presentation manner? 1 Hercules Papaioannou, wip5, August 2009 Όπως έχει αποδειχθεί η ρευστότητα είναι το πλεονέκτημα του wip και όπως σωστά έχει υποδειχθεί1 είναι και το ίδιο ένα έργο σε εξέλιξη. Όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να συμμετάσχω κι εγώ σε αυτήν την εξέλιξη, η πρώτη μου σκέψη ήταν να χρησιμοποιήσω την ευκαιρία για να ανταποκριθώ σε ερωτήματα που απασχολούσαν το wip από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του. Να καταλάβω δηλαδή και να προσπαθήσω να δείξω τι ακριβώς είναι εργασία σε εξέλιξη. Ποια τα στάδιά της και αντίστοιχα ποιες μορφές παρουσίασης μπορεί να πάρει. Τι μπορεί να σημαίνει για τους δημιουργούς η έκθεση της δουλειά τους στο παραπάνω πλαίσιο, αλλά και τι είδους επικοινωνία περιμένουν από αυτό. Τι μπορεί να κρατήσει και τι να δώσει ένα ευρύ κοινό. Εν τέλει ποιος ο σκοπός, ή καλύτερα ο λόγος (με όλες τις έννοιες του όρου) της προσφοράς εργασιών σε διαφορετικά στάδια ολοκλήρωσης, της παράθεσης ή του συνταιριάσματός τους και της θέασης και συζήτησής τους από μία μικρότερη ή μεγαλύτερη, ειδική ή ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων; Σε αυτήν την προσπάθεια απέτυχα· χωρίς δικαιολογία. Αποτυγχάνοντας όμως συνειδητοποίησα κάτι φυσικό και λογικό. Ουδεμία εξέλιξη μπορεί να παγώσει για να μελετηθεί, άρα ούτε να παγιωθεί βάσει μιας μελέτης. Η προσπάθεια θα ήταν καταδικασμένη ως νοητική και εικονική κατασκευή. Αν και η αρχική συγκέντρωση των εργασιών έγινε με γνώμονα το στάδιο εξέλιξης σε σχέση με τη μέθοδο προσέγγισης ή το θέμα, η τελική επιλογή έγινε, όπως αναγκαστικά αρμόζει σε καθετί εξελίξιμο, βάσει της διαθεσιμότητας ή της ετοιμότητας. Χωρίς να σταματήσω να σκέφτομαι τα παραπάνω ερωτήματα, έκανα κρεμαστάρια τα σχέδια για τη συγκεντρωτική και ενδελεχή τους απάντηση και προχώρησα στην πιο οικεία χρήση της δυνατότητας που μου δόθηκε. Συμπεριέλαβα, λοιπόν, φίλους· και ένα δύο που δεν τους γνωρίζω προσωπικά τους συνέστησαν ή τους παρουσιάζουν φίλοι. Δεν πρόκειται για ανορθόδοξη ή προσποιητή ομολογία μιας συγκαλυμμένης αν και καθ’ όλα συνήθους πρακτικής επιμελητείας. Είναι απλά ένας ακόμα τρόπος που προσωπικά βλέπω να λειτουργεί το wip. Τα ερωτήματα απλοποιήθηκαν: ποιες εργασίες από το κοντινό μου περιβάλλον θα ήθελα να δείξω; ποιους θα μπορούσα να αλληλοσυστήσω μέσω της δουλειάς τους; ποιοι φίλοι θα δέχονταν να εμπλακούν μαζί μου σε μία αναμόχλευση του έργου τους και στην ανεύρεση του κατάλληλου τρόπου παρουσίασης; 1 Ηρακλής Παπαϊωάννου, wip5, Αύγουστος 2009 In this issue you will see fewer participations and more pages. The editing was the result of constant collaboration and dialogue. The idea was to offer a wide space –within reason- where the producers would propose and choose a suitable form for each presentation, in correspondence to the subject and the state of their progress. This procedure in some occasions diminished the role of the curator or designer, while in others it pushed forward the potentiality of a third person’s involvement in the production progress of a work or a series. Σε αυτό το τεύχος θα δείτε λιγότερες συμμετοχές σε περισσότερες σελίδες. Η σύνταξή του έγινε με συνεχή συνεργασία και διάλογο. Η ιδέα ήταν να δοθεί ένας ευρύς -στα όρια του δυνατού- χώρος, όπου οι δημιουργοί να προτείνουν και να επιλέξουν την κατάλληλη φόρμα για την κάθε παρουσίαση, αντίστοιχα με το περιεχόμενο ή τον βαθμό εξέλιξης της δουλειάς τους. Η διαδικασία αυτή άλλοτε ελαχιστοποιούσε το ρόλο του επιμελητή και του γραφίστα και άλλοτε αναδείκνυε τη δυναμική εμπλοκή τρίτων στην εξέλιξη της παραγωγής ενός έργου ή μιας σειράς. As in all previous issues, works presented here are in different stages of development: from completed or well-advanced series in search of a space and form of promotion (Bick p. 16, Vanderpool p. 24) to the challenging presentation of works where the editing process is as constant as the one of imagemaking (Ilizirov p. 63, Tilegrafos p. 73) and from the apposition of almost autonomous prints, products of a continuous experimentation (Parazafiriou p. 34), or the effort to edit a primal presentation of an early production stage (Rabinovich p. 6, Halkidis p. 86) to a photo-book’s chapter pre-publication in the framework of an up-coming multifaceted project exhibition (Stultiens p. 49). Όπως και σε όλα τα προηγούμενα τεύχη παρουσιάζονται εργασίες σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης: από την παράθεση ολοκληρωμένων ή προχωρημένων σειρών που αναζητούν χώρο και τρόπο ανάδειξης (Bick, σελ. 16, Vanderpool, σελ. 24) μέχρι την απαιτητική παρουσίαση εργασιών όπου η διαδικασία του editing είναι διαρκής όσο και αυτή της εικονοληψίας (Ilizirov, σελ. 63, Τηλέγραφος, σελ. 73) και από την έκθεση σχεδόν αυτόνομων τυπωμάτων, προϊόντων συνεχούς πειραματισμού (Παπαζαφειρίου, σελ. 34) ή την προσπάθεια σύνταξης μιας αρχικής παρουσίασης σε ένα πρώιμο στάδιο παραγωγής (Rabinovich, σελ. 6, Χαλκίδης, σελ. 86) μέχρι την προδημοσίευση αυτούσιου μέρους ενός φωτογραφικού βιβλίου στο πλαίσιο της επικείμενης έκθεσης ενός πολύπλευρου πρότζεκτ (Stultiens, σελ. 49). For the purpose of an overall impression, the issue’s thematic structure begins with an explorational approach on spaces and places of particular social or historic interest, it continues with a personal touch on photographic material manipulations and creative engagements with photographic archives, to cross over to journal-like projects of different styles -from the idiosyncratic to documentary and the travelogue. Two presentations, normally outside of wip’s interests, deserve a special mentioning: the brief introduction to the development of an educational and artistic group project (Kabale Arts Centre p. 43), and the incorporation of a series of photographs whose maker never intended for their dissemination in a publication of this kind (Fotiadis p. 97). Other ideas for widening and broadening the edition were also considered, none of which eventually managed to reach a presentable state. They await another time. Let us wish progress for all (… and work as well!) Stergios Karavatos Για να επιτραπεί η συνολική θέαση του τεύχους, η θεματική διάρθρωση ξεκινά από την ερευνητική προσέγγιση χώρων και τόπων ιδιαίτερου κοινωνικού ή ιστορικού ενδιαφέροντος, συνεχίζει με προσωπικές χρήσεις φωτογραφικών υλικών και δημιουργικές επεμβάσεις σε φωτογραφικά αρχεία για να περάσει σε εργασίες ημερολογιακού χαρακτήρα, διαφορετικών όμως στιλ -από το ιδιοσυγκρασιακό στο καταγραφικό και το ταξιδιωτικό. Ιδιαίτερη θέση κατέχουν δύο παρουσιάσεις που κανονικά για το wip θα ήταν εκτός ενδιαφέροντος: η συνοπτική παρουσίαση της ανάπτυξης ενός ομαδικού εκπαιδευτικού και καλλιτεχνικού πρότζεκτ (Kabale Arts Centre, σελ. 43), και η συμπερίληψη σειράς φωτογραφιών, που μια αντίστοιχη δημοσιοποίησή τους όπως εδώ πότε δεν απασχόλησε τον δημιουργό τους (Φωτιάδης, σελ. 97). Αναζητήθηκαν και άλλες ιδέες για την πλάτυνση και εμβάθυνση της έκδοσης, χωρίς όμως ποτέ να φτάσουν σε παρουσιάσιμη μορφή. Μένουν για κάποια άλλη φορά. Καλή πρόοδο σε όλους (... και δουλειά επίσης!). Στέργιος Καράβατος NOTE: All texts in the following presentations belong to the image producers, unless otherwise stated. ΣΗΜ: Στις παρακάτω παρουσιάσεις, όλα τα κείμενα είναι των δημιουργών, εκτός εάν αναγράφεται διαφορετικά. Ilya Rabinovich Amsterdam’s Soft Belly Ilya Rabinovich Το μαλακό υπογάστριο του Άμστερνταμ (working title) (τίτλος εργασίας) In a rough estimation there are over 1 million square meters of empty spaces in office and industrial buildings in the area of Amsterdam. In their former use those buildings were occupied by banks, multinational companies, IT technologies, industrial buildings, etc. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό φαίνεται πως υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα άδειων χώρων σε κτίρια γραφείων ή βιομηχανιών στην περιοχή του Άμστερνταμ. Κατά την προηγούμενη χρήση τους τα κτίρια αυτά ήταν έδρες τραπεζών, πολυεθνικών εταιριών, τεχνολογικών ινστιτούτων, βιομηχανιών, κλπ. To prevent a situation where they will be squatted or vandalized in the period before they are rented to the next commercial company, several agencies -anti squat organizations specialized in temporary management solutions- look after them. Για να αποφύγουν καταστάσεις όπως καταλήψεις ή βανδαλισμούς, κατά την περίοδο πριν από την επόμενη ενοικίασή τους σε κάποια εμπορική επιχείρηση, διάφορα πρακτορεία -οργανισμοί κατά των καταλήψεων που ειδικεύονται σε λύσεις προσωρινής διαχείρισης- τα φροντίζουν. Although these buildings are not officially employed, in practice there are always people making use of the space for an undetermined period of time. In the last 3 years I have had a studio in several empty buildings. I also realized that it is a unique social order organization that takes place in the Netherlands. In some buildings owners allow more extended accommodation, so besides having a studio some people actually live in them. Παρ’ όλο που τα κτίρια αυτά τυπικά δεν απασχολούνται, στην πράξη πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν χρήση των χώρων για αδιευκρίνιστα χρονικά διαστήματα. Τα τελευταία τρία χρόνια είχα στούντιο σε αρκετά άδεια κτίρια. Διαπίστωσα επίσης πως πρόκειται για ένα μοναδικό δίκτυο κοινωνικής οργάνωσης που λαμβάνει χώρα στην Ολλανδία. Σε μερικά κτίρια μάλιστα οι ιδιοκτήτες επιτρέπουν μια πιο πλήρη εγκατάσταση, έτσι πέρα από το να έχουν ένα στούντιο κάποιοι πραγματικά κατοικούν εκεί μέσα. I am photographing those buildings because I find some odd combinations; the temporality against the need to have a home, the luxuriousness of using a huge space knowing that the renting contract can be terminated in any moment by the agency. Φωτογραφίζω αυτά τα κτίρια γιατί βρίσκω μερικούς παράξενους συνδυασμούς. Το πρόσκαιρο απέναντι στην ανάγκη να έχεις ένα σπίτι, την πολυτέλεια της χρήσης ενός τεράστιου χώρου γνωρίζοντας πως το πρακτορείο ανά πάσα στιγμή μπορεί να τερματίσει το ενοικιαστήριο. Nico Bick Air Control Watch Towers from the Cold War (2009-2010) Nico Bick Παρατηρητήρια αεράμυνας από τον Ψυχρό πόλεμο (2009-2010) During the Cold War (1945-1989) a semi-secret network of luchtwachttorens (Air Control Watch Towers) was erected in the Netherlands to protect the Dutch airspace against airplanes from the Soviet Union. The network consisted of 276 posts across the Netherlands of which 137 occurred on already existing buildings such as windmills and towers. The other 138 were specially built for this purpose. 17 of these towers remain today as relics from the Cold War in the Netherlands. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (1945-1989) ένα (περίπου) απόρρητο δίκτυο πύργων υψώθηκε ως παρατηρητήρια εναέριου ελέγχου για να προστατεύει τον εναέριο χώρο της Ολλανδίας από Σοβιετικά αεροπλάνα. Το δίκτυο αποτελούνταν από 276 σημεία σε όλη τη χώρα, από τα οποία 137 βρίσκονταν σε ήδη υπάρχοντα οικοδομήματα, όπως ανεμόμυλους και πύργους. Τα υπόλοιπα 138 κατασκευάστηκαν ειδικά για αυτόν τον σκοπό. 17 από αυτούς τους πύργους σώζονται σήμερα ως απομεινάρια του Ψυχρού Πολέμου στην Ολλανδία. The network was designed in 1950 to look out for enemy airplanes that flew too low for ground radar. At that time it was believed that airplanes could be heard up to a distance of eight kilometers. To cover the entire country, 276 watchtowers were created at a maximum distance of 16 kilometers. Each tower was staffed 24/7 by two volunteers. The 276 towers were divided in eight groups. Within these groups, sectors were established that contained three towers in a triangle. A total of 80 sectors existed in the Netherlands. Only in 1960 the entire network was fully operational. It proved very difficult to find volunteers. More important, on completion the network was already obsolete because of improved radar technology and propeller airplanes were replaced by jet airplanes that flew at the speed of sound. The luchtwachttorens network was reduced in 1964 and abolished in 1968. Only one Soviet airplane was spotted in the years that the network was operational. Το δίκτυο σχεδιάστηκε τη δεκαετία του ’50 για να μπορεί να εντοπίζει εχθρικά αεροπλάνα που πετούσαν πολύ χαμηλά για τα επίγεια ραντάρ. Εκείνο τον καιρό θεωρούσαν ότι τα αεροπλάνα μπορούσαν να ακουστούν από απόσταση 8 χιλιομέτρων. Για να καλυφθεί όλη η χώρα κατασκευάστηκαν 276 παρατηρητήρια σε μέγιστη απόσταση 16 χιλιομέτρων το ένα από το άλλο. Κάθε πύργος είχε για προσωπικό δύο εθελοντές, σε εικοσιτετράωρη βάση. Οι 276 πύργοι χωρίζονταν σε 8 γκρουπ. Μέσα στα γκουπ σχηματίστηκαν τομείς που περιελάμβαναν 3 πύργους σε τρίγωνο. Συνολικά υπήρχαν 80 τομείς στην Ολλανδία. Το σύνολο του δικτύου μπόρεσε να είναι επιχειρησιακά έτοιμο μόλις το 1960. Αποδείχτηκε πολύ δύσκολο να βρεθούν εθελοντές. Πέρα από αυτό, με την ολοκλήρωσή του το δίκτυο ήταν κιόλας απαρχαιωμένο, καθώς η τεχνολογία ραντάρ εξελίχθηκε και τα ελικοφόρα αεροπλάνα αντικαταστάθηκαν από υπερηχητικά αεριωθούμενα. Το δίκτυο των πύργων παρατηρητηρίων συρρικνώθηκε το 1964 και εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1968. Στα χρόνια της λειτουργίας του, ένα μόνο σοβιετικό αεροπλάνο εντοπίστηκε από το δίκτυο. Oploo (8z3) Bladel (8c1) Oudemirdum (6h3) Posterholt (8o2) Maashees (8j2) Warfhuizen (7o1) Hees (7x3) Nieuw-Namen (3t3) Schoonebeek (7z3) Bedum (7o3) Jeff Vanderpool Ruins of a Forgotten Future Jeff Vanderpool Ερείπια ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος The Greek landscape is scattered with unfinished structures, Το ελληνικό τοπίο είναι διάσπαρτο με ατελείς κατασκευές· πολ- many of which sit in its most scenic spots. The reasons these λές από αυτές βρίσκονται στα πιο όμορφα σημεία του. Οι λόγοι projects have been abandoned vary. They include: lack of fund- της εγκατάλειψης των έργων αυτών ποικίλουν. Περιλαμβά- ing, lack of building permits, violations of land use/building νουν: έλλειψη χρηματοδότησης, έλλειψη οικοδομικών αδειών, regulations, and property inheritance disputes. The concrete παραβιάσεις των κανονισμών οικοδόμησης ή χρήσης της γης, skeleton, which is often built in haste, also serves to lay claim καθώς και κληρονομικές διαμάχες πάνω στα ιδιοκτησιακά. Ο to the land and indemnify the owner against unfavourable τσιμεντένιος σκελετός, συχνά βιαστικά χτισμένος, εξυπηρετεί changes in the law or disputes over the land’s rightful owner. επίσης στην διεκδίκηση της γης και στην εξασφάλιση του κατασκευαστή απέναντι σε ανεπιθύμητες αλλαγές στο νόμο ή σε On a basic level these structures represent our insatiable de- διαφωνίες για τον νόμιμο ιδιοκτήτη. sire to build. In practical terms they were intended to be beautiful buildings in perfect places. Σε ένα πρώτο επίπεδο, αυτές οι κατασκευές αντιπροσωπεύουν την ακόρεστη επιθυμία μας να χτίζουμε. Στην πράξη προορίζο- Many of these structures were designed as second homes νταν να γίνουν όμορφα οικοδομήματα σε εκπληκτικά μέρη. or commercial enterprises in idyllic locations. They stand as monuments to abandoned dreams of expansion and develop- Πολλές από αυτές τις κατασκευές σχεδιάστηκαν ως δεύτερη ment, monuments to the time in which we live. κατοικία ή ως εμπορικές επιχειρήσεις σε ειδυλλιακές τοποθεσίες. Στέκονται ως μνημεία για τα παρατημένα όνειρα της επέκτασης και της ανάπτυξης, ως μνημεία για τους καιρούς στους οποίους ζούμε. Κάτω Σούλι, κοντά στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας Kato Souli, near the Port of Aghia Marina Κάτω από το Μοναστήρι της Μεταμόρφωσης, κοιτώντας την πόλη του Γαλαξιδίου Below the monastery of Metamorphosis, overlooking the town of Galaxidi Άποψη του κόλπου της Ιτέας και του Παρνασσού View of the Bay of Itea and Mount Parnassus Άποψη της βόρειας πλαγιάς της Πεντέλης πριν από την αποψίλωση του δάσους View to the north slopes of Mount Penteli prior to deforestation Εξαμηλιά, Κόρινθος, με την Ακρο-Κόρινθο στο βάθος Examilia, Corinth, with view to Akro-Corinth Ιερό Καθίδρυμα Παναγιά Γαλαξά Θαλασσοκρατούσα Iero Kathidryma Panagia Galaxa Thalassokratousa Πάνω στην παραθαλάσσια διαδρομή στον κόλπο της Ιτέας Along the coastal road on the Bay of Itea Πρόσφατα αποψιλωμένη δασική περιοχή, κοντά στη λίμνη του Μαραθώνα Recently deforested area, close to Lake Marathon Grigoris Papazafiriou Prints γρηγορησ παπαζαφειριου Τυπώματα Photographs along Kabale high street, Uganda 2009 Φωτογραφίες από τον κεντρικό δρόμο της Καμπάλε, Ουγκάντα 2009 The works on display are screen prints originating from digital photographic images. It is a multi-layered process that uses the photographic lens as its starting point. I use the camera as a digital sketchbook and I note down images that draw my attention or fit an idea that I am working on. Τα έργα που παρουσιάζονται εδώ είναι μεταξοτυπίες που προέρχονται από ψηφιακές φωτογραφικές εικόνες. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολυεπίπεδης διαδικασίας που χρησιμοποιεί το φωτογραφικό φακό ως αφετηρία. Μεταχειρίζομαι την κάμερα σαν ψηφιακό σημειωματάριο και καταγραφώ εικόνες που μου τραβούν την προσοχή ή σχετίζονται με κάποια ιδέα που επεξεργάζομαι εκείνη τη στιγμή. During their transformation to screen prints the images undergo a series of processes, digital, mechanical and manual. In my prints I often follow an unorthodox way of mixing inks and apply them in a way that distorts the realistic image that the print originates from. I retain figurative aspects of the photographic source while exploring and exaggerating qualities of forms and shapes that constitute the image. Κατά την μετάπλασή τους σε μεταξοτυπίες, οι εικόνες υποβάλλονται σε μια σειρά ψηφιακών, μηχανικών και χειρωνακτικών κατεργασιών. Στα τυπώματά μου συχνά ακολουθώ «ανορθόδοξους» τρόπους ανάμιξης και περάσματος των μελανιών που παραμορφώνουν τη ρεαλιστική εικόνα από την οποία προέρχονται. Διατηρώ μέρος των αναπαραστατικών στοιχείων της φωτογραφικής πηγής ενώ εξερευνώ και υπερβάλλω τις ποιότητες στις φόρμες και τα σχήματα που συντάσσουν την εικόνα. ΚΑΒΑLE ARTS CEΝΤRE ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ KABALE The centre supports and represents local artists and operates in Kabale, Uganda, in partnership with Studio Edirisa. One of the Centre’s main aims is to bring together Ugandan and international artists to promote the growth of the arts in the region. The centre also initiates and supports development projects in the Kabale area, including the Street School Project and the William Morris Sixth Form / Kigezi High School Partnership. Το Κέντρο λειτουργεί στην πόλη Καμπάλε της Ουγκάντα, σε συνεργασία με το Στούντιο Εντιρίσα, και υποστηρίζει και αντιπροσωπεύει τοπικούς καλλιτέχνες. Ένας από τους κύριους στόχους του είναι να φέρει κοντά ντόπιους και ξένους καλλιτέχνες και να προωθήσει την ανάπτυξη των τεχνών στην περιοχή. Το Κέντρο επίσης παίρνει πρωτοβουλίες και υποστηρίζει δράσεις στην περιοχή της Καμπάλε, όπως το Σχολείο Δρόμου και τη συνεργασία μεταξύ του κολλεγίου William Morris Sixth Form και του Γυμνασίου Κιγκέζι. Riza Group was formed by Jeff Vanderpool and Grigoris Papazafiriou to Το Riza Group σχηματίστηκε από τους Jeff Vanderpool και Γρηγόρη support community projects that promote creativity, artistic exchange and Παπαζαφειρίου για να υποστηρίξει κοινοτικές δράσεις που προωθούν encourage development through partnership. The Kabale Arts Centre in Kabale, Uganda, is at the core of Riza Group’s projects in Uganda. τη δημιουργικότητα και να ενθαρρύνει την καλλιτεχνική ανταλλαγή και την ανάπτυξη μέσω της συνεργασίας. Το Κέντρο Τεχνών Καμπάλε στην Ουγκάντα βρίσκεται στον πυρήνα των δραστηριοτήτων του. press here to see flipbook Uganda Flipbook by Jeff Vanderpool Centre’s façade at Home of Edirisa Η πρόσοψη του Κέντρου στην έδρα της Εντιρίσα Kabale Arts Centre, by Ioanna Vasdeki Kabale Arts Centre, από την Ιωάννα Βασδέκη Good ideas often derive from an unusual way of thinking. What could be the inspiration of two people with greek roots to create a unique centre for the arts, the Kabale Arts Centre at the city of Kabale in Uganda? An educational trip on April 2007 by Grigoris Papazafiriou and Jeff Vanderpool (or the Riza group as they officially call themselves) was the beginning of a vision that meant to come true three years later. Οι καλές ιδέες ενίοτε προκύπτουν απλώς από ένα μη τετριμμένο τρόπο σκέψεως. Τί μπορεί να ενέπνευσε δύο ανθρώπους, με ρίζες στην Ελλάδα, να δημιουργήσουν ένα ιδιότυπο κέντρο τεχνών, το Kabale Arts Centre, στην ομώνυμη πόλη στην Ουγκάντα; Ένα εκπαιδευτικό ταξίδι τον Απρίλιο του 2007 σήμανε ουσιαστικά την γένεση ενός οράματος το οποίο έμελε να υλοποιηθεί τρία χρόνια αργότερα από τους Γρηγόρη Παπαζαφειρίου και Jeff Vanderpool (ή αλλιώς, το Riza Group, όπως αυτοαποκαλούνται επισήμως). It all started when the London college William Morris Sixth Form started to collaborate with Kigezi High School in Kabale, through special educational programs and donation of equipment. The initial link came from chemistry teacher Phil Linsdell, who taught for two years at Kigezi High School. The director of William Morris, Liz Walton established and expanded the annual collaboration and provided amble moral and material support for the project. Liz continues to lead the collaboration after her retirement from teaching last year. In this context, William Morris Sixth Form sends teachers on a regular basis to teach specially designed seminars to the local students (it is interesting to note that the official teaching language is still English, a distinct remain of the colonial era). On April of 2009, Vanderpool and Papazafiriou were chosen to teach photography and visual art accordingly, each in his domain of expertise. → William Morris Sixth Form students, Rahima and Lul William Morris Sixth Form students, Rahima and Lul Όλα ξεκίνησαν όταν το αγγλικό κολλέγιο William Morris Sixth Form του Λονδίνου, άρχισε να συνεργάζεται με το σχολείο Kigezi High School στην πόλη Kabale μέσα από ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα αλλά και δωρεές εξοπλισμού που έκανε το πρώτο στο δεύτερο. Αρχικός σύνδεσμος υπήρξε ο καθηγητής χημείας Phil Linsdell o οποίος δίδαξε επί δύο χρόνια στο Kigezi High School και στη συνέχεια η διευθύντρια του κολλεγίου William Morris, Liz Walton, ξεκίνησε και επέκτεινε την ετήσια συνεργασία παρέχοντας αγόγγυστη ηθική και υλική υποστήριξη στο πρόγραμμα, το οποίο εξακολουθεί να διευθύνει και μετά την περσινή της συνταξιοδότηση. Στο πλαίσιο της συνεργασίας αυτής, το λονδρέζικο κολλέγιο στέλνει τακτικά καθηγητές του να διδάξουν ειδικά σχεδιασμένα σεμινάρια στους ντόπιους μαθητές (αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η επίσημη γλώσσα διδασκαλίας παραμένει η αγγλική, σαφές κατάλοιπο της εποχής της αποικιοκρατίας). Τον Απρίλιο του 2009 επελέγησαν οι Vanderpool & Παπαζαφειρίου προκειμένου να διδάξουν φωτογραφία και καλλιτεχνικά, αντίστοιχα – ο καθένας στον τομέα της ειδικότητάς του. → Photography workshop, Kigezi High School Εργαστήρι φωτογραφίας, Γυμνάσιο Kigezi Street school. Art lesson in the streets of Kabale for the street children. Σχολείο δρόμου. Μάθημα καλλιτεχνικών στους δρόμους της Kabale με άστεγα παιδιά. In an African town where digital photography is hard to find, where only a few analogue cameras are sold, where there are ten computers for every 1.000 kids (those in fee charging schools) and most importantly where photography as an art form is non existent, the students’ enthusiastic response to the photography workshop came as a pleasant surprise. During this first seminar, Jeff Vanderpool chose to show his new students works by internationally known African artists such as Malik Sidibe and Seydou Keita in an effort not to influence them with a western photographic eye. He noted that the way in which his students analysed the photographs was quite different from the way his students in London would. Vanderpool states: “Their observations were quite acute and they would quickly decipher from various details in the image the location and circumstances described in the photograph.” In a country were the local arts consist of namely wood carving or fabric making, photography as well as painting are considered to be commercial mediums - a source of income. This last thing, along with all the other experiences mentioned before, inspired the Riza group to create the first art centre at Kabale: “Let’s go beyond all that, let’s give them something they can use after we are gone” thought Papazafiriou & Vanderpool. → Art lesson, Kigezi High School Μάθημα καλλιτεχνικών, Γυμνάσιο Kigezi Σε μία αφρικανική πόλη όπου η ψηφιακή φωτογραφία αποτελεί είδος δυσεύρετο, όπου πωλούνται μόνο ελάχιστες μεταχειρισμένες αναλογικές μηχανές, όπου σε 1000 παιδιά αναλογούν 10 υπολογιστές (κι αυτό στο ιδιωτικό σχολείο!) αλλά πάνω απ’ όλα όπου η φωτογραφία ως μορφή τέχνης είναι ανύπαρκτη, ήρθε ως ευχάριστη έκπληξη η εντυπωσιακή ανταπόκριση των μαθητών στο φωτογραφικό workshop. Στο εισαγωγικό αυτό σεμινάριο ο Jeff Vanderpool επέλεξε να προβάλλει μόνο τις δουλειές γνωστών, σε διεθνές επίπεδο, Αφρικανών δημιουργών (π.χ. Malik Sidibe & Seydou Keita) σε μία προσπάθεια να μην επηρεάσει με τη δυτική φωτογραφική ματιά τους νέους μαθητές του. O τρόπος με τον οποίον οι μικροί κάτοικοι της Kabale παρατηρούσαν τις εικόνες ήταν πέρα από κάθε προσδοκία ενδιαφέρον και σε κανένα βαθμό δεν θύμιζε τον τρόπο με τον οποίον τείνουν να κοιτούν οι μαθητές του στο Λονδίνο, σημειώνει ο Vanderpool: «Οι παρατηρήσεις τους ήταν οξυδερκείς και καταλάβαιναν από διάφορες λεπτομέρειες στην εικόνα πού είχε τραβηχτεί η φωτογραφία και τί ακριβώς συνέβαινε εκεί». Σε μία χώρα όμως όπου οι εγχώριες τέχνες είναι φερ’ ειπείν η ξυλογλυπτική και η υφαντουργία, η φωτογραφία, αλλά και η ζωγραφική, αντιμετωπίζονται περισσότερο ως ένα εμπορικό μέσο, ως μία πηγή εισοδήματος. Το τελευταίο, σε συνδυασμό με όλα τα προαναφερθέντα βιώματα, ενέπνευσαν τους Riza Group να δημιουργήσουν το πρώτο κέντρο τεχνών στο κέντρο της Kabale: «Ας κάνουμε κάτι πέρα από όλα αυτά, ας τους δώσουμε κάτι που να μπορούν να το λειτουργήσουν και μόνοι τους, όταν εμείς φεύγουμε», σκέφτηκαν οι Παπαζαφειρίου & Vanderpool. → Kabale Arts Centre Road Show, Kappatos Gallery Rooms, Athens 2009 Περιοδεία Κέντρου Τέχνης Καμπάλε, Καππάτος Rooms, Αθήνα 2009 Kabale Generations opens at the Kabale Arts Centre Εγκαίνια της έκθεσης Kabale Generations στο Κέντρο Τέχνης Καμπάλε Kabale Arts Centre is now based at Edirisa, a unique educational and creative centre, established a few years ago by Miha Logar from Slovenia and it is now coordinated and curated by Asiimwe Ivan Bagamba (who is also head of the art department of Kigezi High School). On April 2010, Kabale Generations, a group show where both rising and established local artists participated, was successfully organized. They are now organising another major exhibition on their own initiative at the centre. A few months ago, Kabale Art Centre was presented by Riza Group at the renowned athenian art event Kappatos Rooms 2009. Kabale Art Centre’s room transported virtually a varied african microcosm in the centre of Athens. The journey continues; Vanderpool and Papazafiriou are preparing new workshops specially designed for the local artists, followed by group exhibitions with the work produced, as well as exhibitions that would potentially be shown in England and Greece. All that because an idea turned into reality! * this text was based on an interview with Jeff Vanderpool Discussing the works at Kabale Generations Συζήτηση πάνω στα έργα, Kabale Generations Το Kabale Arts Centre, με συντονιστή κι επιμελητή τον Asiimwe Ivan Bagamba (ο οποίος είναι επίσης υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του Kigezi High School), στεγάζεται σήμερα στους χώρους ενός πρότυπου εκπαιδευτικού και δημιουργικού κέντρου, το Edirisa, το οποίο ίδρυσε πριν μερικά χρόνια ο Σλοβένος Miha Logar. Τον Απρίλιο του 2010 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η πρώτη ομαδική έκθεση Kabale Generations (όπου συμμετείχαν ανερχόμενοι κι αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες της περιοχής) ενώ ήδη, με δική τους πρωτοβουλία, οι ντόπιοι καλλιτέχνες διοργανώνουν δεύτερη μεγάλη έκθεση. Πριν μερικούς μήνες, στο γνωστό αθηναϊκό εικαστικό δρώμενο Kappatos Rooms 2009, παρουσιάστηκε από τους Riza Group το εικαστικό κέντρο τους. Σαν ένα δωμάτιο χρόνου που ταξιδεύει, το room του Kabale Arts Centre, μετέφερε νοητά έναν ετερόκλητο αφρικανικό μικρόκοσμο στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά το ταξίδι συνεχίζεται και σε πραγματικό επίπεδο· ήδη οι Vanderpool & Παπαζαφειρίου ετοιμάζουν νέα εργαστήρια, ειδικά για τους καλλιτέχνες της περιοχής, ομαδική έκθεση που θα προκύψει από αυτά αλλά κι εκθέσεις που ευελπιστούν να ταξιδέψουν στην Αγγλία & Ελλάδα. Κι όλα αυτά διότι... απλώς μία ιδέα μετουσιώθηκε σε πραγματικότητα! * το κείμενο είναι βασισμένο σε σχετική συνέντευξη με τον Jeff Vanderpool Kahuru Edgar Peter Kahuru Paul Students photographs, Kigezi High School Φωτογραφίες μαθητών, Γυμνάσιο Kigezi Whoever seeks to project upon these pictures a vocal condemnation of the opportunists and speculators of every IMF program, Monsanto, Rockfeller or Gates Foundation, Paris Club or Rotary International, Catholic or Evangelist church pretending to be saving and developing the Third World; whoever is into the identity politics of the recent Biennials and Dokumentas; whoever hates seeing touristic stereotypes of Africa being internalized and reproduced as a farcical aesthetics of self-effacement, might feel they are in the wrong place. But are they? Όποιος αναζητά απαντήσεις για τον καιροσκοπικό ρόλο των αναπτυξιακών προγραμμάτων στον Τρίτο Κόσμο (πού είναι η Monsanto, το Paris Club, οι ροταριανοί, οι ευαγγελιστές;) ή για τα ζητήματα ταυτότητας που εγείρουν τα συγκεκριμένα έργα (πού είναι η Ντοκουμέντα του Enwezor; γιατί εδώ βλέπουμε να έχουν εσωτερικευθεί τα τουριστικά στερεότυπα για την Αφρική;) δεν βρίσκεται στο σωστό μέρος. The main question posed at the Kabale Arts Centre in Southern Uganda is more difficult. “In Kabale, people are poor. They’ve seen colonization, Obote’s and Amin’s dictatorships, torture, war, exploitation and lies. We are honored to be shown their artworks. So what can we try to do for them?” Τα ερωτήματα των ανθρώπων του Κέντρου Τέχνης του Καμπάλε είναι μάλλον διαφορετικά: «Στην πόλη του Καμπάλε, ζούνε στην ανέχεια. Έχουν δει πολλά: την αποικιοκρατία, το αίμα των καθεστώτων του Μίλτον Ομπότε και του Ιντί Αμίν, τα βασανιστήρια του επίσημου στρατού και του Στρατού της Αντίστασης του Κυρίου, τον πόλεμο μέσα και έξω. Είμαστε περήφανοι που κάποιοι μας δείχνουν τα έργα τους. Τι να κάνουμε γι’ αυτούς; Τι μπορούμε να κάνουμε μαζί τους;» Lia Yoka, 2009 Λία Γυιόκα, 2009 Andrea Stultiens The Kaddu Wasswa Archive Andrea Stultiens Το αρχείο του Kaddu Wasswa Usually people do not write their own history. Some people are given a history that is not really theirs. But who can oppose and prove otherwise? Συνήθως oι άνθρωποι δεν γράφουν την ιστορία τους. Σε μερικούς έχει δοθεί μια ιστορία που δεν είναι πραγματικά δική τους. Αλλά ποιος μπορεί να αντιταχθεί και να αποδείξει το αντίθετο; Kaddu Wasswa John When Arthur C. Kisitu introduced me to his grandfather Kaddu Wasswa, none of us expected this to turn into a big project that would try to incorporate much of our individual ambitions into a book and an exhibition. Arthur knew that I was interested in the vernacular representation of Uganda’s history, and thought the archive of his grandfather might be interesting for me to see. He was right. Kaddou Wasswa John Όταν ο Arthur C. Kisitou με σύστησε στον παππού του, Kaddou Wasswa, κανείς μας δεν περίμενε ότι θα οδηγούμασταν σε ένα μεγάλο πρότζεκτ που θα επιχειρούσε να ενσωματώσει αρκετές από τις προσωπικές μας επιδιώξεις μέσα σε ένα βιβλίο και μία έκθεση. Ο Arthur γνώριζε το ενδιαφέρον μου για τη δημώδη καθημερινή φωτογραφική αναπαράσταση της ιστορίας της Ουγκάντα και σκέφτηκε πως θα ήθελα πολύ να δω το αρχείο του παππού του. Είχε δίκιο. Andrea Stultiens Andrea Stultiens Lutembe Beach is a spot on Lake Victoria shore adjacent to Entebbe Airport. Lutembe had nothing like an organized holiday place. The forest was quite close to the lake. But villagers were aware of an aged crocodile which spent many hours on the sand (outside of the water). That was the only attraction that villagers talked about. As a promotion of local tourism in the life of YGC*, Kaddu persuaded the YGC members to spend a day (Easter day) at Lutembe Beach. The press then started writing about picnic at Lutembe YGC style. From Kaddu Wasswa’s Autobiographic Sketch * Youth Groups Club, the youth movement that Kaddu Wasswa started in the late 1950’s Η παραλία Λουτέμπε είναι μία τοποθεσία στη λίμνη Βικτόρια δίπλα στο αεροδρόμιο του Εντέμπε. Στη Λουτέμπε δεν υπήρχε κάτι σαν οργανωμένος χώρος για γιορτές κατά τις αργίες. Το δάσος ήταν αρκετά κοντά στη λίμνη. Και οι χωρικοί ήξεραν για έναν γέρικο κροκόδειλο που καθότανε πάνω στην άμμο με τις ώρες (έξω από το νερό). Αυτό ήταν το μόνο αξιοθέατο για το οποίο μιλούσε το χωριό. Για να προωθήσει τον τοπικό τουρισμό στο πλαίσιο του YGC*, ο Kaddu έπεισε τα μέλη του να περάσουν μία μέρα (την Κυριακή του Πάσχα) στην παραλία της Λουτέμπε. Από τότε ο τύπος άρχισε να γράφει για πικνίκ στην Λουτέμπε σε στιλ YGC. Από το αυτοβιογραφικό σκαρίφημα του Kaddou Wasswa * Youth Groups Club (κλαμπ των ενώσεων νέων) το νεανικό κίνημα που ξεκίνησε ο Kaddu Wasswa στα τέλη της δεκαετίας του ’50. The Kaddu Wasswa Archive will be on display in the Netherlands Photo Museum from October 30, 2010 untill Januari 2nd 2011 (www.nederlandsfotomuseum.nl) The Kaddu Wasswa Archive will be part of a diptych publication together with Pose, Ugandan Images, available seperately or as a set available through www.post-editions.com To Αρχείο του Kaddu Wasswa θα παρουσιαστεί στο Φωτογραφικό Μουσείο της Ολ λανδίας από τις 30 Οκτωβρίου 2010 μέχρι τις 2 Ιανουαρίου 2011 (www.nederlandsfotomuseum.nl) To Αρχείο του Kaddu Wasswa θα είναι μέρος μίας διπλής έκδοσης μαζί με το Pose, Ugandan Images, διαθέσιμα ξεχωριστά ή μαζί μέσω του www.post-editions.com Lev Ilizirov Lev Ilizirov 2010 as a continuation of 2009 (nothing happens in amsterdam) Το 2010 ως συνέχεια του 2009 (τίποτα δε συμβαίνει στο άμστερνταμ) presented by Evgenia Sveshinsky επιμέλεια παρουσίασης: Evgenia Sveshinsky Νothing happens in Amsterdam is an archive of daily moments - a collection of mundane beauties, recorded in the immediate surrounding. Each image is a record not of the specific event it depicts, but rather of a feeling it triggers; a sound it makes. Whereas the initial instinct to register and collect these images is of a personal, almost subconscious character, as the time passes it allows for a more distanced gaze to emerge. The relation between the content of the image and its emotional signifier weakens, permitting for a detached, formal reading to influence the process of editing. The work searches for the ultimate way to present this archive as a spatial arrangement, that will allow for a non-narrative narrative to emerge. E.S. Η εργασία Τίποτα δε συμβαίνει στο Άμστερνταμ αποτελεί ένα αρχείο καθημερινών στιγμών – μία συλλογή από αδιάφορες ομορφιές, καταγεγραμμένες στο άμεσο περιβάλλον. Κάθε εικόνα είναι ένα αρχείο, όχι τόσο του γεγονότος που αναπαριστά, αλλά περισσότερο της αίσθησης που πυροδοτεί, του ήχου που κάνει. Αν και η αρχική παρόρμηση για την καταγραφή και τη συλλογή αυτών των εικόνων είχε προσωπικό και σχεδόν υποσυνείδητο χαρακτήρα, το πέρασμα του χρόνου αφήνει να αναδυθεί μια πιο απόμακρη ματιά. Η σχέση μεταξύ του περιεχομένου της εικόνας και του συναισθηματικού της σημαίνοντος αδυνατίζει, επιτρέποντας μια αποστασιοποιημένη φορμαλιστική ανάγνωση να επηρεάσει τη διαδικασία της επιμέλειας. Η δουλειά εδώ ψάχνει για τον τελικό τρόπο, να παρουσιάσει το αρχείο σαν μία χωρική διάταξη, που να αφήσει μία μη-αφηγηματική αφήγηση να φανερωθεί. E.S. This is my way to think about work, my subject. I collect images and store them and after some time, it could be a year or more, I come back to them. At this moment these pictures are no longer about me, but about my past, about the man I was before. I do not have a goal in my work, only the process itself, which is simply part of my life. I am living my days, taking pictures, working in my studio and so on... the reasons give me results, and results became new reasons. This is how I feel now. L.I. Αυτός είναι ο τρόπος μου να σκέφτομαι για τη δουλειά, το θέμα μου. Συλλέγω εικόνες και τις αποθηκεύω και μετά από καιρό, μπορεί να πάρει κάνα χρόνο ή και παραπάνω, επιστρέφω σε αυτές. Εκείνη τη στιγμή οι εικόνες αυτές δεν είναι πια για μένα, αλλά για το παρελθόν μου, για τον άνθρωπο που ήμουν πριν. Δεν έχω κάποιο στόχο στη δουλειά μου, μόνο την ίδια τη διαδικασία, η οποία απλά είναι μέρος της ζωής μου. Ζω τις μέρες μου, τραβώ φωτογραφίες, δουλεύω στο στούντιό μου και πάει λέγοντας... οι λόγοι, οι αιτίες, μου δίνουν αποτελέσματα και τα αποτελέσματα γίνονται καινούργιοι λόγοι. Αυτό είναι που νιώθω τώρα. L.I. TEXT as a story with no narrative IMAGE as sound SPACE as a composition of objects TIME as three-dimensional experience Το ΚΕΙΜΕΝΟ σαν ιστορία χωρίς αφήγηση Η ΕΙΚΟΝΑ σαν ήχος Ο ΧΩΡΟΣ σαν μια σύνθεση αντικειμένων Ο ΧΡΟΝΟΣ σαν τρισδιάστατη εμπειρία ACHILLEAS TILEGRAFOS Cyclades 2007-2010 ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ Κυκλάδες 2007-2010 Γαύριο, Άνδρος Gavrio, Andros 2008 Σύρος-Αμοργός Syros-Amorgos 2010 A change in life can often lead to a new photographic project. In my case, moving from the city to province and in particular Syros island, the capital of Cyclades, could only lead me to start exploring the landscape which plays a significant role as a subject in my work. Meanwhile, what I was really looking for was to define my relationship with it and this alone would be adequate. So, I started taking pictures while traveling around the islands for work or leisure and as I was mostly used in photographing urban landscapes, at the beginning I was mostly looking for contrasts and exaggerations, as one can observe as the central idea in one of my previous projects in Santorini island. But now, instead of these I started finding similar and mainly austere places interesting. Here the elements of nature are not only the fundamental instruments of the depicted scenery. They are a living experience. Despite the alienation due to the housing development, the cycladian landscape still hides traces from the past. It is like every inch of land has its own stories to tell: the example of Gyaros, Delos and Tinos islands, even of Hermoupolis with the numerous historical first-leads. Similar images and repeated landscapes, which reveal a tremendous variety of dramatic contradictions. Progressively my sense of the cycladian space started to change and that also led to a parallel change in the perception of time. This nude landscape might still remain rough and difficult as a photographic subject, but it managed to offer me its enhanced quality of community. That’s how I started shifting my interest from the outer to the inner. Urban environments, personal relations, small everyday things, moments, they all became substantial to the photographical narration equal to the grey of the stone and the blue of the sky. Συχνά μια αλλαγή στη ζωή αποτελεί αφετηρία για νέο φωτογραφικό έργο. Στην περίπτωσή μου, η μετακόμιση το 2007 από την πόλη στην επαρχία – στην καρδιά των Κυκλάδων, τη Σύρο – ήταν μάλλον αναπόφευκτο να με ωθήσει στην ενασχόληση με το τοπίο, το οποίο ούτως ή άλλως αποτελεί φωτογραφική εμμονή. Βέβαια, αυτό που στην ουσία αναζητούσα ήταν να προσδιορίσω τη σχέση μου με το τοπίο. Πίστευα αφελώς ότι αυτό και μόνον αρκούσε ως ζητούμενο. Έτσι άρχισα να φωτογραφίζω καθώς ταξίδευα στα γύρω νησιά για επαγγελματικούς λόγους ή για αναψυχή και μαθημένος στο αστικό τοπίο έψαχνα αρχικά την αντίθεση και την υπερβολή. Άλλωστε, σε προηγούμενη φωτογραφική εργασία στη Σαντορίνη, ήταν πρωτίστως αυτά που μονοπώλησαν το περιεχόμενο των εικόνων μου. Τώρα όμως, αντί των αντιθέσεων, συναντούσα τόπους ομοιογενείς και κατά βάση λιτούς. Εδώ, τα στοιχεία της φύσης αποτελούν κάτι παραπάνω από τα κύρια εφόδια της εικονογραφικής σου παλέτας. Αποτελούν βίωμα. Το κυκλαδικό τοπίο, παρ’ όλη την αδυσώπητη παρουσία των αυθαιρέτων με θέα το Αιγαίο, κρύβει μέσα του ίχνη του χτες. Θα ΄λεγε κανείς ότι κάθε σπιθαμή γης έχει να αφηγηθεί τις δικές της ιστορίες: η περίπτωση της Γυάρου, της Δήλου, της Τήνου, της Ερμούπολης με τις ποικίλες ιστορικές της πρωτιές. Εικόνες παρόμοιες και επαναλαμβανόμενα τοπία που κρύβουν, στη διαχρονική τους διάσταση, τεράστια ποικιλία και δραματικές αντιφάσεις. Έτσι, η αίσθησή μου για τον κυκλαδικό χώρο άρχισε σταδιακά να μεταβάλλεται. Και, μαζί με τον χώρο, άλλαζε και ο τρόπος που βίωνα τον χρόνο. Ότι δεν μου έδινε με τις εικόνες του το γυμνό και άγριο τοπίο, μου το χάριζε με την ποιότητα της κοινωνίας του. Εύλογα το ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται από το γύρω στο εντός. Οι προσωπικές σχέσεις, οι στιγμές, τα μικροπράγματα, το αστικό περιβάλλον, έγιναν κι αυτά μέρος της φωτογραφικής αφήγησης όσο το γκρι του βράχου και το γαλάζιο του ουρανού. This presentation here was an opportunity for me to revise this project. Η παρουσίαση εδώ αποτέλεσε για μένα μια ευκαιρία να ανακεφαλαιώσω την εργασία αυτή. On the boat to Andros island, 5/8/2010 Στο πλοίο για την Άνδρο, 5/8/2010 Μύλος Mylos 2010 Σύρος Syros 2008 Τήνος Tinos 2008 Ίος Ios 2009 Τήνος Tinos 2009 Κτήμα Βαφειαδάκη, Σύρος Ktima Vafiadaki, Syros 2007 Πάρος Paros 2008 Νίκη, Σύρος Niki, Syros 2009 Σύρος Syros 2008 Ναυπηγεία Νεωρίου, Σύρος Neorio Shipyard, Syros 2009 Τήνος Tinos 2009 Σύρος Syros 2009 Σύρος Syros 2008 Τήνος Tinos 2009 Γυάρος Gyaros 2009 Γυάρος Gyaros 2008 Γυάρος Gyaros 2008 Σύρος Syros 2008 Νίκος, Αμοργός Nikos, Amorgos 2010 LEONIDAS HALKIDIS * viva la vida * ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ * viva la vida * a personal diary ένα προσωπικό ημερολόγιο from mexico από το μεξικό with pages lost με σελίδες χαμένες and pages torn out και σελίδες σκισμένες pages that would like to tell a story σελίδες που θα θέλανε να διηγηθούν μια ιστορία with a beginning, a middle, and an end με αρχή, μέση και τέλος but it’s still too soon αλλά ακόμη είναι νωρίς and they will have to wait γι αυτό και θα περιμένουνε until the next trip μέχρι το επόμενο ταξίδι IN PL ACE OF AN AF TERWORD Α ντί επιλόγο υ stavros fotiadis Our child ΣΤΑΥΡΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ Το παιδί μας Recently, on BBC Radio 4, there was a dramatized feature programme on the secret experiments on anti-gravity supposedly carried out by the Nazis and the presumable construction of bell-shaped flying machines. Throughout the broadcast, where sound effects aimed at evoking mental images in the listener’s head, my mind was occupied by the photos of the golden UFO that Stavros took. All the modernistic lines and forms of the para-physical or conspiracy narrations and their century-old illustrations were dissolving within the forwardness and physicality of those photos. Στο 4ο πρόγραμμα του ραδιοφώνου του BBC είχε τις προάλλες ένα δραματοποιημένο ρεπορτάζ γύρω από τις εικασίες για μυστικά πειράματα των Ναζί πάνω στην αντιβαρύτητα και την πιθανολογούμενη κατασκευή κουδουνόσχημων ιπτάμενων μηχανών. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής, όπου ηχητικά εφέ επιχειρούσαν να δημιουργήσουν νοητικές εικόνες στον ακροατή, το μυαλό μου κυριαρχούνταν από τις φωτογραφίες του Σταύρου με το μικρό χρυσαφένιο Ούφο. Όλες οι μοντερνιστικές φόρμες και γραμμές της εικονογράφησης των παραφυσικών ή συνομωσιολογικών αφηγήσεων εδώ και έναν αιώνα διαλύονταν μέσα στην ευθύτητα και φυσικότητα αυτών των φωτογραφιών. I would like to see the above series outside any framework of personal use or purpose from the part of their producer –who is not actually a photographer, at least not more than any contemporary user of cameras is. Moreover, I would like to avoid any spontaneous associations with similar iconographic concepts such as in Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, or with any other cute typologies of the sort. I should be worried I guess as, before any appreciation of its humoristic dimension, I perceived “our child” as a chaotic and irrational mirroring of our relationship to the world (or, at least, … of one privileged part of it). Maybe I’m exaggerating. Maybe it simply struck me how different these images of spaces, places and objects looked next to a continuous and familiar presence of an Unidentified Flying Object, while sensing its plastic green pilot examining me as I viewed the places of his visit, contemplating –him probably as well- on the ‘actual’ reason behind this encounter. Θα ήθελα να δω την παραπάνω σειρά φωτογραφιών έξω από το πλαίσιο της όποιας προσωπικής χρήσης ή επιδίωξης του δημιουργού της -ο οποίος δεν είναι φωτογράφος, όχι τουλάχιστον περισσότερο από όσο είναι όλοι οι σύγχρονοι χρήστες φωτογραφικών μηχανών. Ακόμα περισσότερο, θα ήθελα να αποφύγω κάθε αυτόματη συνειρμική αναφορά σε αντίστοιχες εικονογραφικές ιδέες τύπου Αμελί ή άλλων χαριτωμένων τυπολογιών. Θα έπρεπε μάλλον να ανησυχήσω καθώς πριν από οποιαδήποτε πρόσληψη της χιουμοριστικής διάστασής του, διάβασα στο «παιδί μας» ένα χαοτικό και ά-λογο καθρέφτισμα της σχέσης μας με τον κόσμο (έστω, ... ενός προνομιούχου μέρος του). Ίσως και να υπερβάλλω. Ίσως απλά να μου έκανε κατάπληξη πόσο διαφορετικές φαίνονταν οι εικόνες τοπίων, χώρων, αντικειμένων μέσα από τη συνεχή και οικεία παρουσία ενός Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενου Αντικειμένου, νιώθοντας τον πλαστικό πράσινο πιλότο του διαρκώς να με παρατηρεί την ώρα που κοιτώ τον τόπο της επίσκεψής του, αναλογιζόμενος -πιθανώς και αυτός μαζί με μένα- τον «πραγματικό» λόγο αυτής της συνάντησης. Perhaps we all need a tip against gravity, … of any kind. Ίσως, όλοι χρειαζόμαστε κάποιο βοήθημα ενάντια στη βαρύτητα, ... κάθε είδους. S.K. London, 29-9-2010 Σ.Κ. Λονδίνο, 29-9-2010 NICO BICK www.nicobick.nl STAVROS FOTIADIS [email protected] LEONIDAS HALKIDIS [email protected] LEV ILIZIROV www.levilizirov.com KABALE ARTS CENTRE www.rizagroup.org STERGIOS KARAVATOS [email protected] ILYA RABINOVICH www.ilyarabinovich.com www.rhiz.eu/person-33501-en.html - 22k ANDREA STULTIENS www.andreastultiens.nl EVGENIA SVESHINSKY www.zheniasveshinsky.com ACHILLEAS TILEGRAFOS www.lightstalkers.org/achilleas_tilegrafos [email protected] JEFF VANDERPOOL www.jeffvanderpool.com GRIGORIS PAPAZAFIRIOU [email protected] links wip9 Τα δικαιώματα των φωτογραφιών ανήκουν αποκλειστικά στους φωτογράφους The copyright of the photographs belongs exclusively to the photographers