• Παθογένεια ιδιοπαθούς υπέρτασης Από τους κάτωθι οµοιοστατικούς µηχανισµούς ρύθµισης της αρτηριακής της πίεσης ποιος δρά άµεσα αλλά µη λυσιτελώς (ένα είναι λάθος). Α) Το συµπαθητικό νευρικό σύστηµα Β) Τα νατριουρητικά πεπτίδια Γ) Ο µηχανισµός πίεσης-νατριούρησης ∆) Ο άξονας ρενίνης-αγγειοτενσίνης-αλδοστερόνης Σωστή: Γ Ο µηχανισµός πίεσης-νατριούρησης δρα έµµεσα αλλά λυσιτελώς ως αποτέλεσµα της διαταραχής στη νεφρική διαχείρηση του νατρίου που οδηγεί σε νατριοευαίσθητη υπέρταση Λάθος: Α-Β-∆ καθώς το συµπαθητικό νευρικό σύστηµα, τα νατριουρητικά πεπτίδια και ο άξονας ρενίνης-αγγειοτενσίνης-αλδοστερόνης δρουν άµεσα αλλά µη λυσιτελώς στη ρύθµιση της αρτηριακής πίεσης Μειωµένος αριθµός σπειραµάτων σχετίζεται µε: Α) Χαµηλό βάρος γέννησης Β) ∆ιαταραχές της ενδοµήτριας ανάπτυξης Γ) Αυξηµένο βάρος γέννησης ∆) Τα Α και Β Σωστή: ∆) Το χαµηλό βάρος γέννησης και οι διαταραχές ενδοµήτριας ανάπτυξης σχετίζονται µε µειωµένο αριθµό σπειραµάτων, που προδιαθέτει σε νεφρική βλάβη µε συµµετοχή της απέκκρισης νατρίου και εµφάνιση αρτηριακής υπέρτασης Οι νατριοευαίσθητοι υπερτασικοί σε σχέση µε τους νατριοανθεκτικούς χαρακτηρίζονται από: Α) Αυξηµένη βιοδιαθεσιµότητα του ΝΟ Β) Αυξηµένο ενδοκυττάριο Ca Γ) Μειωµένο ενδοκυττάριο Ca ∆) Αυξηµένη ευαισθησία στην ινσουλίνη Σωστή: ∆) Το χαµηλό βάρος γέννησης και οι διαταραχές ενδοµήτριας ανάπτυξης σχετίζονται µε µειωµένο αριθµό σπειραµάτων, που προδιαθέτει σε νεφρική βλάβη µε συµµετοχή της απέκκρισης νατρίου και εµφάνιση αρτηριακής υπέρτασης Σύµφωνα µε τη θεωρία του R. Johnson για την έναρξη της υπέρτασης ενοχοποιείται: Α) Η αυξηµένη πρόσληψη νατρίου Β) Η καταστολή του άξονα ρενίνης-αγγειοτενσίνης Γ) Το αυξηµένο ουρικό οξύ αίµατος ∆) Η ντοπαµινεργική διέγερση Σωστή: Γ) Το αυξηµένο ουρικό οξύ αίµατος Λάθος: Α-Β-∆ Η θεωρία του R. Johnson δεν ενοχοποιεί την αυξηµένη πρόσληψη νατρίου, την καταστολή του άξονα ρενίνης-αγγειοτενσίνης και τη ντοπαµινεργική διέγερση για την έναρξη της υπέρτασης Για την πίεση-νατριούρηση πρώτιστο ρόλο παίζει: Α) Η παραγωγή προστακυκλίνης (PGI2) B) Το ΝΟ στα ευθέα αγγεία Γ) Η ενδοθηλίνη ∆) Η αγγειοτενσίνη ΙΙ Σωστή: B) Η πίεση-νατριούρηση οφείλεται σε αύξηση της νεφρικής διάµεσης υδροστατικής πίεσης (RIHP) που εξαρτάται από την ενδονεφρική παραγωγή ΝΟ Λάθος: Α-Γ-∆ Η παραγωγή προστακυκλίνης (PGI2) µέσω αγγειοδιαστολής και η ενδοθηλίνη µέσω αγγειοσύσπασης προκαλούν νατριούρηση, ενώ η αγγειοτενσίνη ΙΙ έχει αντινατριουρητική δράση Είναι νόσος η ιδιοπαθής υπέρταση; Α-Ναι Β-Όχι Σωστή: Β) ∆εν είναι νόσος η ιδιοπαθής υπέρταση καθώς η κλινική διάγνωση προϋποθέτει την εµφάνιση των επιπλοκών σε όργανα στόχους µε µικροαγγειακές και µακροαγγειακές βλάβες και νεφρική προσβολή Τα αριθµητικά όρια της «υπέρτασης» καθορίζονται: Α-Βιολογικά Β-Στατιστικά µε βάση την ηλικία Γ-Στατιστικά µε βάση την περιοχή διβίωσης ∆-Στατιστικά µε βάση τον κίνδυνο για νόσηση που αυτά εγκυµονούν Σωστή: ∆) Τα αριθµητικά όρια της υπέρτασης καθορίζονται στατιστικά µε βάση τον κίνδυνο για νόσηση που αυτά εγκυµονούν Λάθος: Α-Β-Γ, η ηλικία και η περιοχή διαβίωσης δεν αξιολογούνται στατιστικά ούτε υπάρχει βιολογική συσχέτιση των αριθµητικών ορίων Όλοι οι υπερτασικοί είναι ίδιοι όσον αφορά στη παθογένεια της «υπέρτασης»; Α-Ναι Β-Όχι Σωστή: Β) Οι υπερτασικοί ανάλογα µε την παθογένεια της υπέρτασης διακρίνονται σε νατριοευαίσθητοι και νατριοανθεκτικοί • Νεφραγγειακή υπέρταση Η νεφραγγειακή υπέρταση είναι αίτιο δευτεροπαθούς υπέρτασης σε ποσοστό: α) 3-5% των υπερτασικών β) 10% των υπερτασικών γ) 30% των υπερτασικών δ) 50% των υπερτασικών Σωστά: α) 3-5% των υπερτασικών Η ινοµυική δυσπλασία απαντάται συχνότερα σε: α) γυναίκες νεαρής ηλικίας β) άντρες νεαρής ηλικίας γ) άντρες µε περιφερική αγγειοπάθεια δ) γυναίκες µε ανεξήγητη έκπτωση νεφρικής λειτουργίας Σωστά: α) Σε γυναίκες νεαρής ηλικίας Η πιο αξιόπιστη διαγνωστική εξέταση για την νεφραγγειακή υπέρταση είναι: α) δυναµικό σπινθηρογράφηµα µε χορήγηση καπτοπρίλης β) ανά λεπτό ενδοφλέβια πυελογραφία γ) µαγνητική αγγειογραφία δ) διαδερµική ψηφιακή αγγειογραφία Σωστά: δ) Η διαδερµική ψηφιακή αγγειογραφία µε 100% ευαισθησία και ειδικότητα Λάθος: α-β-γ καθώς το δυναµικό σπινθηρογράφηµα µε χορήγηση καπτοπρίλης έχει µικρή διαγνωστική αξία σε αµφοτερόπλευρη στένωση νεφρικών αρτηριών, η ανά λεπτό ενδοφλέβια πυελογραφία δεν έχει ένδειξη, ενώ η µαγνητική αγγειογραφία ως µη νεφροτοξική εφαρµόζεται σε επηρεασµένη νεφρική λειτουργία αλλά έχει µικρή αξία σε στένωση <50% Ποιό απο τα παρακάτω θεωρείται ισχυρή ένδειξη για παρεµβατική αντιµετώπιση σε στένωση νεφρικής αρτηρίας: α) επαναλαµβανόµενα πνευµονικά οιδήµατα β) αρρύθµιστη αρτηριακή υπέρταση γ) ταχεία έκπτωση νεφρικής λειτουργίας (>0,01mg/dl ανα µήνα) αρνητικό ίζηµα ούρων δ) όλα τα παραπάνω µε Σωστά: δ) Επαναλαµβανόµενα πνευµονικά οιδήµατα µε αρρύθµιστη αρτηριακή υπέρταση και ταχεία έκπτωση νεφρικής λειτουργίας (>0,01mg/dl ανα µήνα) µε αρνητικό ίζηµα ούρων Το δυναµικό σπινθηρογράφηµα µε καπτοπρίλη δεν είναι καθόλου διαγνωστικό για νεφραγγειακή νόσο στην περίπτωση: α) αµφοτερόπλευρης στένωσης νεφρικων αρτηριών β) ετερόπλευρης στένωσης γ) προυπάρχουσας νεφρικής νόσου άλλης αιτιολογίας • Άλλα αίτια δευτεροπαθούς υπέρτασης Ποιον υπερτασικό ασθενή θα ελέγξουµε για δευτεροπαθή υπέρταση; α) νεαρή ηλικία β) ανθεκτική υπέρταση γ) αιφνίδια εµφάνιση υπέρτασης δ) όλα τα παραπάνω Σωστά: δ) Σε υπερτασικό ασθενή µε νεαρή ηλικία, ανθεκτική και αιφνίδια εµφάνιση υπέρτασης θα πρέπει να γίνει έλεγχος για δευτεροπαθή υπέρταση Η συχνότητα του πρωτοπαθούς υπερτασικούς είναι: α) 1,5-2% β) 5-20% γ) εξαιρετικά σπάνια υπεραλδοστερονισµού στους Ποια είναι η πρώτη εξέταση που πρέπει να γίνει για τη διάγνωση του υπεραλδοστερονισµού; α) αξονική τοµογραφία β) καθετηριασµός επινεφριδικών φλεβών γ) σπινθηρογράφηµα επινεφριδίων δ) µέτρηση πηλίκου αλδοστερόνης προς δραστικότητα ρενίνης πλάσµατος Σωστά: δ) Η µέτρηση πηλίκου αλδοστερόνης προς δραστικότητα ρενίνης πλάσµατος είναι η πρώτη εξέταση διάγνωσης υπεραλδοστερονισµού Λάθος: α-β-γ καθώς η αξονική τοµογραφία, ο καθετηριασµός επινεφριδικών φλεβών και το σπινθηρογράφηµα επινεφριδίων έχουν διαγνωστική αξία για την θεραπευτική αντιµετώπιση των αδενωµάτων και της ετερόπλευρης υπερπλασίας µε λαπαροσκοπική επινεφριδεκτοµή Τα συµπτώµατα του φαιοχρωµοκυτώµατος είναι α) κεφαλαλγία β) εφίδρωση γ) αίσθηµα παλµών δ) όλα τα παραπάνω Η διάγνωση του φαιοχρωµοκυτώµατος γίνεται µε α) µέτρηση κατεχολαµινών και των µεταβολιτών τους στο πλάσµα και στα ούρα 24ώρου β) δοκιµασία καταστολής µε κλονιδίνη γ) σπινθηρογράφηµα IMIBG δ) όλα τα παραπάνω Σωστά: δ) Με µέτρηση κατεχολαµινών και των µεταβολιτών τους στο πλάσµα και στα ούρα 24ώρου, µε δοκιµασία καταστολής µε κλονιδίνη και µε σπινθηρογράφηµα IMIBG • Προσβολή υπέρταση του νεφρού στην ιδιοπαθή Το ποσοστό της υπερτασικής νεφροσκλήρυνσης ως αιτίας τελικού σταδίου ΧΝΑ (από δεδοµένα σε ΗΠΑ και ∆. Ευρώπη) αναφέρεται ότι είναι: α) 5-10% β) 15-20% γ) 25-30% δ) > 50% Η ετήσια επίπτωση τελικού σταδίου ΧΝΑ για ασθενείς µε ιδιοπαθή υπέρταση είναι: α) 1 στους 20.000 β) 1 στους 2.000 γ) 1 στους 200 δ) 1 στους 20 Η καλοήθης υπερτασική νεφροσκλήρυνση χαρακτηρίζεται από τα κάτωθι εκτός από ένα: α) Υαλίνωση στο προσαγωγό αρτηριόλιο β) Πάχυνση στον έσω χιτώνα τοξοειδών και µεσολοβίδιων αρτηριών γ) Ινιδοειδή νέκρωση αρτηριολίων και τριχοειδών δ) Ατροφία των σωληναρίων Σωστή: γ) Η καλοήθης υπερτασική νεφροσκλήρυνση χαρακτηρίζεται ιστολογικά από υαλίνωση στο προσαγωγό αρτηριόλιο µε πάχυνση στον έσω χιτώνα των τοξοειδών και µεσολοβίδιων αρτηριών και ατροφία των σωληναρίων, ενώ η ινιδοειδής νέκρωση αρτηριολίων και τριχοειδών χαρακτηρίζει την κακοήθη υπέρταση. Κατά τη διαδικασία νεφροσκλήρυνσης τα ισχαιµικά σπειράµατα: α) Τροφοδοτούνται σε µεγάλο ποσοστό από αρτηριόλια µε υαλίνωση β) Οδηγούνται σε αχρηστευτική (obsolescent) µορφή σκλήρυνσης γ) Χαρακτηρίζονται από συµφύσεις (adhesions) µε την κάψα του Bowman δ) Σε αυτά η διαδικασία της σκλήρυνσης έχει βραδύτερο ρυθµό Η νεφροσκλήρυνση, που σχετίζεται µε την παχυσαρκία χαρακτηρίζεται από τα κάτωθι εκτός από ένα: α) ∆ιαταραχή της αυτορρύθµισης β) ∆οµικές µεταβολές στο νεφρό από το σπλαχνικό λίπος γ) Ισχαιµικά σπειράµατα δ) Υπερτροφικά / FSGS σπειράµατα Σωστή: γ) ∆εν χαρακτηρίζεται από ισχαιµικά σπειράµατα αλλά από υπερτροφικά/FSGS, µε διαταραχή της αυτορρύθµισης και δοµικές µεταβολές στο νεφρό από το σπλαχνικό λίπος. Ασθενής ηλικίας 62 ετών µε ΑΠ 155/90mgHg κινδυνεύει περισσότερο να εµφανίσει : και ∆ΜΣ 31Kgr/m2 α. υπέρτασική νεφροσκλήρυνση β. σπειραµατοπάθεια παχυσαρκίας γ. καρδιαγγειακό επεισόδιο δ. απώλεια της ενδονεφρικής αυτορύθµισης Ποιοι υπερτασικοί κινδυνεύουν να εµφανίσουν νεφρική βλάβη α. οι παχύσαρκοι β. όσοι έχουν ελαττωµένη νεφρική µάζα γ. οι αφροαµερικάνοι δ. όλα τα ανωτέρω Τα παθολογοανατοµικά ευρήµατα της υαλίνωσης των µικρών αγγείων, της πάχυνσης του µέσου και έσω χιτώνα των τοξοειδών αρτηριών και της σπειραµατοσκλήρυνσης µπορούν να είναι βλάβες α. υπέρτασης β. δυσλιπιδαιµίας γ. παχυσαρκίας δ. όλα τα ανωτέρω Η αύξηση της υπερτασικής νεφροσκλήρυνσης ως αίτιο νεφρικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου οφείλεται: α. στην αύξηση του αριθµού των υπερτασικών β. στην αύξηση των παχύσαρκων ασθενών γ. στην µεγάλη επίπτωση του µεταβολικού συνδρόµου στον γενικό πληθυσµό δ. όλα τα ανωτέρω • ∆ιάγνωση υπέρτασης και θεραπεία ιδιοπαθούς Σύµφωνα µε την ταξινόµηση των Ευρωπαϊκών Εταιρειών Υπέρτασης και Καρδιολογίας του 2007: 1. τα στάδια της υπέρτασης είναι 2 2. η µεµονωµένη συστολική υπέρταση χαρακτηρίζεται από συστολική ΑΠ ≥140 και διαστολική ΑΠ ≤90 mmHg 3. η µεµονωµένη συστολική υπέρταση χαρακτηρίζεται από συστολική ΑΠ ≥160 και διαστολική ΑΠ ≤95 mmHg 4. η µεµονωµένη συστολική υπέρταση δεν αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία Σωστή: 2) Η µεµονωµένη συστολική υπέρταση χαρακτηρίζεται από συστολική ΑΠ ≥140 και διαστολική ΑΠ ≤90 mmHg και αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία Η διάγνωση της ΑΠ απαιτεί: 1. µέτρηση της ΑΠ στο σπίτι 2. µέτρηση της ΑΠ µε 24ωρη καταγραφή 3. πολλαπλές µετρήσεις της ΑΠ και υπολογισµού του µέσου όρου αυτών 4. πάντοτε πρωινή µέτρηση της ΑΠ Η διάγνωση της υπερτασικής αµφιβληστροειδοπάθειας: 1. 2. 3. 4. απαιτεί την εξέταση του ασθενή από οφθαλµίατρο απαιτεί ειδικά οφθαλµικά όργανα δεν είναι απαραίτητη για τη θεραπεία είναι ένδειξη αυξηµένου καρδιαγγειακού κινδύνου Σωστή: 4) Είναι ένδειξη αυξηµένου καρδιαγγειακού κινδύνου και ενώ είναι απαραίτητη για τη θεραπεία, δεν απαιτεί υποχρεωτικά την εξέταση από οφθαλµίατρο παρά µόνο τη χρήση κοινού οφθαλµοσκόπιου Η θεραπεία της ιδιοπαθούς υπέρτασης εξαρτάται: 1. 2. 3. 4. από την παθογένεια και τα αίτια από την ηλικία του ασθενή από τα επίπεδα της ΑΠ και τον συνολικό καρδιαγγειακό κίνδυνο κανένα από τα παραπάνω Η επίτευξη των επιπέδων στόχος της ΑΠ για τους περισσότερους υπερτασικούς απαιτεί: 1. 2. 3. 4. την κατάλληλη φαρµακευτική αγωγή σε σχέση µε την παθογένεια τον συνδυασµό δύο φαρµάκων τον συνδυασµό περισσοτέρων από δύο φάρµακα εξατοµικευµένη φαρµακευτική αγωγή • νεφροπροστασία µε φαρµακευτικό αποκλεισµό του άξονα ρενίνης αγγειοτενσίνης Τι από τα παρακάτω δεν είναι αληθές: Α) Οι α-ΜΕΑ αναστέλλουν πλήρως την παραγωγή της αγγειοτασίνης ΙΙ Β) Οι α-ΜΕΑ αναστέλλουν την µετατροπή της αγγειοτασίνης Ι σε αγγειοτασίνη ΙΙ, αλλά δεν αναστέλλουν πλήρως την παραγωγή της αγγειοτασίνης ΙΙ Γ) Τόσο οι α-ΜΕΑ όσο και οι ARBs αυξάνουν την δραστικότητα ρενίνης πλάσµατος ∆) Οι ARBs δρουν εκλεκτικά στους υποδοχείς ΑΤΙ Σωστή: Α) Οι α-ΜΕΑ αναστέλλουν την µετατροπή της αγγειοτασίνης Ι σε αγγειοτασίνη ΙΙ, χωρίς πλήρη αναστολή της παραγωγής της αγγειοτασίνης ΙΙ, ενώ παράλληλα µε τους ARBs αυξάνουν την δραστικότητα της ρενίνης πλάσµατος καθώς αυτοί δρουν εκλεκτικά στους υποδοχείς ΑΤΙ Το νεφροπροστατευτικό αποτέλεσµα των αποκλειστών του άξονα ρενίνηςαγγειοτασίνης οφείλεται σε όλα τα παρακάτω εκτός από ένα: Α) Ελάττωση της συστηµατικής αρτηριακής πίεσης Β) Αύξηση της σπειραµατικής τριχοειδικής πίεσης Γ) Ελάττωση της πρωτεϊνουρίας ∆) Απευθείας δράση στο νεφρό Σωστή: Β) Ελαττώνουν τη συστηµατική αρτηριακή πίεση, την πρωτεϊνουρία, έχουν άµεση δράση στο νεφρό και ελαττώνουν τη σπειραµατική τριχοειδική πίεση Τι από τα παρακάτω είναι λάθος: Α) Η αλδοστερόνη προάγει την νεφρική ίνωση µέσω της διαφοροποίησης και πολλαπλασιασµού ινοβλαστών Β) Η αλδοστερόνη διεγείρει την είσοδο νατρίου στα λεία µυϊκά κύττρα των αγγείων Γ) Η αλδοστερόνη διεγείρει την σύνθεση µονοξειδίου του αζώτου (ΝΟ) ∆) Η αλδοστερόνη προάγει την νεφρική ίνωση µέσω της παραγωγής του PAI-1 (platelet activation inhibitor) και προφλεγµονωδών κυτταροκινών Σωστή: Γ) καθώς στις δράσεις της αλδοστερόνης ανήκει η αναστολή της σύνθεσης µονοξειδίου του αζώτου (ΝΟ) Λάθος: Α-Β-∆ καθώς η αλδοστερόνη προάγει την νεφρική ίνωση µέσω της διαφοροποίησης και πολλαπλασιασµού ινοβλαστών, της παραγωγής του PAI-1 και προφλεγµονωδών κυτταροκινών, ενώ παράλληλα διεγείρει την είσοδο νατρίου στα λεία µυϊκά κύττρα των αγγείων Τι δεν ισχύει για τους αναστολείς της ρενίνης: Α) Οι αναστολείς ρενίνης εξουδετερώνουν την αύξηση της δραστικότητας της ρενίνης, η οποία επάγεται από αναστολείς του ΜΕΑ και αποκλειστές των υποδοχέων αγγειοτασίνης (ARBs) Β) Η Αλισκιρένη συνδέεται µε τους υποδοχείς προρενίνης Γ) Οι αναστολείς ρενίνης είναι τα µόνα φάρµακα που µειώνουν την αγγειοτασίνη Ι και την αγγειοτασίνη ΙΙ και καταστέλλουν την δραστικότητα της ρενίνης πλάσµατος ∆) Οι αναστολείς ρενίνης παρέχουν νεφροπροστασία ανεξάρτητα από τη µείωση της ΑΠ σε ασθενείς µε υπέρταση και διαβητική νεφροπάθεια οι οποίοι ήδη ελάµβαναν νεφροπροστατευτική αγωγή Σωστή: Β) Η Αλισκιρένη συνδέεται µε ενεργό περιοχή της ρενίνης αλλά δεν συνδέεται µε υποδοχείς της προρενίνης Λάθος: Α-Γ-∆ Οι αναστολείς ρενίνης είναι τα µόνα φάρµακα που µειώνουν την αγγειοτασίνη Ι και την αγγειοτασίνη ΙΙ καταστέλλοντας την δραστικότητα της ρενίνης, η οποία επάγεται από αΜΕΑ και ARBs, ενώ παράλληλα παρέχουν νεφροπροστασία ανεξάρτητα από τη µείωση της ΑΠ σε ασθενείς µε υπέρταση και διαβητική νεφροπάθεια οι οποίοι ήδη ελάµβαναν νεφροπροστατευτική αγωγή. Τι δεν ισχύει για τις µη αιµοδυναµικές δράσεις της αγγειοτασίνης ΙΙ στην επιδείνωση της νεφρικής βλάβης: Α) Αυξάνει την παραγωγή των ελευθέρων ριζών οξυγόνου Β) Προάγει την έκφραση του παράγοντα TGF-β και µορίων προσκόλλησης Γ) Μειώνει την σύνθεση της εξωκυττάριας ουσίας ∆) ∆ιεγείρει την παραγωγή του PAI-1 από τα ενδοθηλιακά και αγγειακά λεία µυϊκά κύτταρα Σωστή: Γ) Η αγγειοτασίνη ΙΙ αυξάνει τη σύνθεση της εξωκυττάριας ουσίας, την παραγωγή των ελευθέρων ριζών οξυγόνου, προάγει την έκφραση του παράγοντα TGF-β και µορίων προσκόλλησης, ενώ παράλληλα διεγείρει την παραγωγή του PAI-1 από τα ενδοθηλιακά και αγγειακά λεία µυϊκά κύτταρα • νεφροπροστασία µε άλλα φάρµακα-ο ρόλος του στόχου της ΑΠ Σε µη διαβητικούς, ασθενείς η παρουσία µικρολευκωµατινουρίας: (µια απάντηση είναι λάθος) a. αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για καρδιαγγειακή και προϊούσα νεφρική νόσο b. έχει επιπολασµό τουλάχιστον 10% στους υπερτασικούς ασθενείς και περίπου 5-7% σε µη υπερτασικούς ασθενείς c. είναι ένδειξη γενικευµένης ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας d. αποτελεί θεραπευτικό στόχο σε µη υπερτασικούς ασθενείς Σωστά: d) Η παρουσία µικρολευκωµατινουρίας αποτελεί θεραπευτικό στόχο σε υπερτασικούς µη διαβητικούς ασθενείς Λάθος: a-b-c καθώς είναι παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακή και προϊούσα νεφρική νόσο, µε επιπολασµό τουλάχιστον 10% στους υπερτασικούς και περίπου 5-7% σε µη υπερτασικούς και αποτελεί ένδειξη γενικευµένης ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας Οι µη διϋδροπυριδινικοί ανταγωνιστές ασβεστίου (nDCCBs: βεραπαµίλη, διλτιαζέµη) : (µια απάντηση είναι λάθος) a. µειώνουν την απέκκριση λευκώµατος σε πρωτεϊνουρική νεφρική νόσο ισοδύναµα µε τους αΜΕΑ b. µειώνουν την ενδοσπειραµατική πίεση c. ασκούν επιπρόσθετη της καταστολής του συστήµατος ρενίνηςαγγειοτενσίνης πρωτογενή πρόσληψη στην διαβητική νεφροπάθεια d. ελαττώνουν την συστηµατική αρτηριακή πίεση Σωστά: b) Οι µη διϋδροπυριδινικοί ανταγωνιστές ασβεστίου αυξάνουν την ενδοσπειραµατική πίεση λόγω απώλειας αυτορρύθµισης Λάθος: a-c-d καθώς µειώνουν την απέκκριση λευκώµατος σε πρωτεϊνουρική νεφρική νόσο ισοδύναµα µε τους αΜΕΑ, ασκούν επιπρόσθετη της καταστολής του συστήµατος ρενίνης-αγγειοτενσίνης πρωτογενή πρόληψη στην διαβητική νεφροπάθεια και ελαττώνοντας την συστηµατική αρτηριακή πίεση Σύµφωνα µε την πλειονότητα των κατευθυντήριων οδηγιών η πίεση στόχος είναι 140/90 mmHg στον γενικό πληθυσµό. Ωστόσο: a. Σε υπερτασικούς ασθενείς µε παρουσία σακχαρώδη διαβήτη, νεφρικής η καρδιαγγειακής νόσου, ο στόχος είναι 130/80 mmHg b. Σε ηλικιωµένους ασθενείς >60 ετών, µε µεµονωµένη συστολική υπέρταση ο στόχος 140 mmHg για την ΣΑΠ και µεταξύ 70 και 90mmHg για τη διαστολική πίεση c. Σε ασθενείς µε λευκωµατουρία µεγαλύτερη από 1g ηµερησίως ο στόχος είναι 125/75 mmHg d. Όλα τα παραπάνω Σωστά: d) Σε υπερτασικούς ασθενείς µε παρουσία σακχαρώδη διαβήτη, νεφρικής η καρδιαγγειακής νόσου, ο στόχος είναι 130/80 mmHg, σε ηλικιωµένους ασθενείς >60 ετών, µε µεµονωµένη συστολική υπέρταση ο στόχος είναι 140 mmHg για την ΣΑΠ και µεταξύ 70 και 90mmHg για τη διαστολική πίεση, ενώ σε ασθενείς µε λευκωµατουρία µεγαλύτερη από 1g ηµερησίως ο στόχος είναι 125/75 mmHg Από την post hoc ανάλυση της µελέτης ALLHAT προέκυψε ότι: a. Οι ασθενείς που έλαβαν amlodipine διατήρησαν ικανοποιητικότερη νεφρική λειτουργία (eGFR) σε σχέση µε αυτούς που έλαβαν chlorthalidone b. Στην υπο-οµάδα των διαβητικών ασθενών όσοι έλαβαν lisinopril σε σύγκριση µε όσους έλαβαν chlorthalidone ή amlodipine είχαν µικρότερο κίνδυνο για ανάπτυξη νεφρικής ανεπάρκειας c. Κανένα από τα παραπάνω d. Όλα τα παραπάνω Σωστά: a) Οι ασθενείς που έλαβαν amlodipine διατήρησαν ικανοποιητικότερη νεφρική λειτουργία (eGFR) σε σχέση µε αυτούς που έλαβαν chlorthalidone ή lisinopril Παχύσαρκος ασθενής µε τύπου 2 Σ∆, καπνιστής, προσέρχεται µε ΑΠ: 152/98, φυσιολογική κρεατινίνη ορού, λευκωµατουρία 300mg ηµερησίως και ηµερήσια απέκκριση Na 250mmol. Ποια από τις ακόλουθες θα είναι η αρχική θεραπευτική προσέγγιση; a. Αναστολέας του µετατρεπτικού ενζύµου της αγγειοτενσίνης b. Αναστολέας του µετατρεπτικού ενζύµου της αγγειοτενσίνης µε διουρητικό c. Οδηγίες για αλλαγή του τρόπου ζωής (µείωση πρόσληψης άλατος, απώλεια βάρους, διακοπή καπνίσµατος) d. b+c Σωστά: d ) Αναστολέας του µετατρεπτικού ενζύµου της αγγειοτενσίνης µε διουρητικό και οδηγίες για αλλαγή του τρόπου ζωής (µείωση πρόσληψης άλατος, απώλεια βάρους, διακοπή καπνίσµατος), καθώς πρόκειται για παχύσαρκο διαβητικό υπερτασικό καπνιστή ασθενή µε λευκωµατουρία< 1g/24h • Υποκαλιαιµικά υπερτασικά σύνδροµα Σε ποιά από τα παρακάτω σύνδροµα παρατηρείται υπέρταση και υπoκαλιαιµία Α) Bartter B) Gitelman Γ) Liddle ∆) Σε όλα Σωστά: Γ) Στο σύνδροµο Liddle Λάθος: Α-Β-∆ καθώς στα σύνδροµα Bartter και Gitelman παρατηρείται υποκαλιαιµία χωρίς υπέρταση Σε ποιά από τις παρακάτω καταστάσεις έχουµε αυξηµένη δραστηριότητα ρενίνης πλάσµατος και αλδοστερόνης Α) Σε ρενινοεκκριτικούς όγκους Β) Στο πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισµό Γ) Και στις δύο ∆) Σε καµµία από τις δύο Σωστά: Α) Σε ρενινοεκκριτικούς όγκους έχουµε αυξηµένη δραστηριότητα ρενίνης πλάσµατος και αλδοστερόνης Λάθος: Β-Γ-∆ διότι στον πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισµό παρατηρείται υπερέκκριση αλδοστερόνης σε σχέση µε τη ρενίνη, η οποία είναι µειωµένη Σε ποιά περίπτωση ακολουθείται χειρουργική εξαίρεση Α) Στη διάχυτη υπερπλασία επινεφριδίων Β) Στη νόσο του Cohn Γ) Και στις δύο ∆) Σε καµµία από τις δύο Σωστά: Β) Στη νόσο του Cohn που χαρακτηρίζεται ως αδένωµα µε υπερέκκριση αλδοστερόνης Λάθος: Α-Γ-∆ καθώς η διάχυτη υπερπλασία επινεφριδίων δεν αποτελεί ένδειξη η χειρουργική εξαίρεση Η φαρµακευτική αντιµετώπιση του φαιοχρωµοκυτώµατος συνίσταται σε χορήγηση Α) ΑΜΕΑ Β) ΑΤ1 αποκλειστών Γ) ΑΜΕΑ + ΑΤ1 αποκλειστών ∆) α-αποκλειστών + β-αποκλειστών Ε) ∆ιουρητικών + Ανταγωνιστών ασβεστίου Σωστά: ∆) Χορήγηση α-αποκλειστών και β-αποκλειστών Λάθος: Α-Β-Γ-Ε καθώς οι αΜΕΑ, οι ΑΤ1 αποκλειστές, τα διουρητικά και οι ανταγωνιστές ασβεστίου δεν έχουν ένδειξη • Συστολική – ∆ιαστολική ή πίεση σφυγµού Ποια αρτηριακή πίεση συσχετίζεται περισσότερο µε καρδιαγγειακό κίνδυνο; A. B. C. D. 150/80 135/95 140/70 Αυτή µε την µεγαλύτερη Μέση ΑΠ Σωστά: Α) Η ΑΠ 150/80 ως µεµονωµένη συστολική υπέρταση σχετίζεται περισσότερο µε καρδιαγγειακό κίνδυνο. Ποια από τις παρακάτω προτάσεις είναι σωστή; A. Η Συστολική ΑΠ αυξάνει µε αύξηση ↑ Αρτηριακής Σκλήρυνσης (ΑΣ) και ↑ Περιφερικών Αντιστάσεων (ΠΑ). B. Η ∆ιαστολική ΑΠ αυξάνει µε αύξηση ↑ ΠΑ και µείωση ↓ ΑΣ. C. Παρουσία σταθερής καρδιακής παροχής, η ∆ιαφορική Πίεση καθορίζεται από την αρτηριακή σκλήρυνση και την ανάκλαση του κύµατος πίεσης. D. Όλες Σωστά: D) Η Συστολική ΑΠ αυξάνει µε την αύξηση της αρτηριακής σκλήρυνσης και των περιφερικών αντιστάσεων, η ∆ιαστολική ΑΠ αυξάνει µε την αύξηση των περιφερικών αντιστάσεων και µείωση της αρτηριακής σκλήρυνσης, ενώ παρουσία σταθερής καρδιακής παροχής, η ∆ιαφορική Πίεση καθορίζεται από την αρτηριακή σκλήρυνση και την ανάκλαση του κύµατος πίεσης Ποια από τις παρακάτω προτάσεις είναι σωστή; A. Τα αντιυπερτασικά φάρµακα γενικά προκαλούν µεγαλύτερη πτώση της ∆ιαστολικής από την Συστολική ΑΠ. B. Η συστολική υπέρταση της τρίτης ηλικίας αντιµετωπίζεται επιτυχώς µε φάρµακα που µειώνουν εκλεκτικά την Συστολική ΑΠ. C. Ο θεραπευτικός στόχος στην αντιµετώπιση της υπέρτασης σε ένα ηλικιωµένο ασθενή πρέπει να εστιάζεται στην µείωση της Συστολικής ΑΠ και διατήρηση ή και αύξηση της ∆ιαστολικής ΑΠ. D. Καµία Σωστά: C) Ο θεραπευτικός στόχος στην αντιµετώπιση της υπέρτασης σε ένα ηλικιωµένο ασθενή πρέπει να εστιάζεται στην µείωση της Συστολικής ΑΠ και διατήρηση ή και αύξηση της ∆ιαστολικής ΑΠ, ώστε να διατηρηθεί η πίεση σφυγµού Ποια από τις παρακάτω προτάσεις είναι σωστή; A. Η συστολο-διαστολική (ιδιοπαθής) υπέρταση είναι συχνότερη από την (µεµονωµένη) συστολική υπέρταση. B. Η συστολική υπέρταση περιορίζεται µόνο στους ηλικιωµένους C. Η συστολο-διαστολική υπέρταση είναι σπουδαιότερος παράγοντας κινδύνου. από την συστολική υπέρταση. D. Καµία Σωστά: D) ∆ιότι η µεµονωµένη συστολική υπέρταση είναι συχνότερη από την συστολο-διαστολική (ιδιοπαθή) υπέρταση, δεν περιορίζεται µόνο στους ηλικιωµένους αλλά αυξάνεται η επίπτωσή της µε την ηλικία και αποτελεί βασικό παράγοντα καρδιαγγειακού κινδύνου • Πίεση στόχος Ο στόχος της αντι-υπερτασικής αγωγής: α) διαφοροποιείται µόνο µε την ηλικία β) διαφοροποιείται µε το φύλο και την ηλικία γ) διαφοροποιείται στους νέους και στους ηλικιωµένους δ) σε όλους τους υπερτασικούς ασθενείς είναι <140/90 mmHg Σωστά: δ) Σε όλους τους υπερτασικούς ασθενείς είναι <140/90 mmHg Λάθος: α-β-γ καθώς δεν διαφοροποιείται µε την ηλικία και το φύλο Στη σχέση ΑΠ µε την ηλικία ισχύει ένα από τα παρακάτω: α) τόσο η ΣΑΠ όσο και η ∆ΑΠ αυξάνουν µε την αύξηση της ηλικίας β) µόνο η ΣΑΠ και η πίεση σφυγµού αυξάνουν παράλληλα µε την αύξηση της ηλικίας γ) η πίεση σφυγµού ακολουθεί την αύξηση της ∆ΑΠ µε την ηλικία. δ) η ∆ΑΠ µειώνεται µετά τα 70 έτη. Σωστά: β) Μόνο η ΣΑΠ και η πίεση σφυγµού αυξάνουν παράλληλα µε την αύξηση της ηλικίας Λάθος: α-γ-δ καθώς η ∆ΑΠ µειώνεται µε την αύξηση της ηλικίας Ο στόχος της ΑΠ στα άτοµα µε ΧΝΝ πρέπει να είναι: α) <140/90 mmHg β) ο ίδιος στην ΧΝΝ και στη στεφανιαία νόσο γ) όλα τα παραπάνω δ) κανένα από τα παραπάνω Σωστά: δ) Σε άτοµα µε ΧΝΝ στόχος της ΑΠ είναι <130/80 mmHg, ενώ σε λευκωµατουρία > 1 g/24h είναι <125/75 mmHg Ο στόχος της αντι-υπερτασικής αγωγής α) <140/90 mmHg έχει επιτευχθεί σε ποσοστό >50% β) για την πίεση σφυγµού είναι <60 mmHg γ) δεν πρέπει να είναι <120/75 mmHg σε ασθενείς µε σοβαρή στεφανιαία νόσο δ) σε ασθενείς µε ΧΝΝ εξαρτάται από τα επίπεδα της λευκωµατουρίας • ΑΜΕΑ και υπέρταση της ΧΝΝ Με ποιον από τους παρακάτω µηχανισµούς οι αΜΕΑ παρέχουν νεφροπροστασία; 1. 2. 3. 4. 5. µειώνοντας τη συστηµατική ΑΠ µειώνοντας την ενδοσπειραµατική ΑΠ µειώνοντας τα ενδονεφρικά επίπεδα της ΑΙΙ όλα τα παραπάνω κανένα από τα παραπάνω Σωστή: 4) Παράλληλη µείωση της συστηµατικής, της ενδοσπειραµατικής ΑΠ και των ενδονεφρικών επιπέδων της ΑΙΙ Σύµφωνα µε βιβλιογραφικά δεδοµένα οι ασθενείς µε ΧΝΝ σταδίου 3 και 2 οφελούνται από τη χορήγηση αΜΕΑ; 1. 2. 3. 4. δεν οφελούνται εξαρτάται από την ηλικία οφελούνται εξαρτάται από την πρωτοπαθή νεφρική νόσο Σωστή: 3) Οφελούνται από τη χορήγηση αΜΕΑ Λάθος: 1-2-4 καθώς το όφελος δεν εξαρτάται από την ηλικία ούτε από την πρωτοπαθή νεφρική νόσο Τα αρχικά επίπεδα της λευκωµατουρίας επηρεάζουν το αποτέλεσµα της αντιϋπερασικής αγωγής ως προς τη νεφροπροστασία; 1. 2. 3. 4. 5. µόνον αν είναι πολύ αυξηµένα (>1 g) µόνον αν είναι πολύ χαµηλά (<1 g) δεν το επηρεάζουν όλα τα παραπάνω κανένα από τα παραπάνω Σωστή: 1) Μόνο αν είναι πολύ αυξηµένα (>1 g) Ποια επίπεδα στόχος νεφροπροστασία; της ΑΠ θεωρούνται παραδεκτά για 1. 2. 3. 4. ΑΠ > 140/90 mmHg AΠ< 130/80 mmHg ΑΠ <120/80 mmHg ΑΠ <120/70 mmHg Σωστή: 2) AΠ< 130/80 mmHg • ΑΤ1 αποκλειστές, ανταγωνιστές ασβεστίου και ΧΝΝ Το σύστηµα ρενίνης-αγγειοτενσίνης ασκεί τη δράση του µέσω: Α-∆ύο υποδοχέων Β-Τεσσάρων υποδοχέων Γ-Ενός υποδοχέα-της αγγειοτενσίνης ΙΙ Σωστή: Β) Το σύστηµα ρενίνης-αγγειοτενσίνης ασκεί τη δράση του µέσω τεσσάρων υποδοχέων-προρενίνης, ΑΤ1, ΑΤ2 και ΑΤ4. Η ρενίνη δρα ενζυµικά στο αγγειοτενσινογόνο είτε ως δραστική προρενίνη µετά την σύνδεσή της στον οµόλογο υποδοχέα της, είτε ως δραστική ρενίνη. Η αγγειοτενσίνη ΙΙ δρά µέσω των ΑΤ1 και ΑΤ2 υποδοχέων. Η σύνδεσή της µε τους ΑΤ1 υποδοχείς ενεργοποιεί δευτερεύοντα συστήµατα διαβίβασης του κυττάρου αυξάνοντας το ενδοκυττάριο ασβέστιο, προκαλεί αγγειοσύσπαση, ενεργοποιεί φωσφοκινάσες αυξάνοντας την παραγωγή ινωτικών και υπερτροφικών παραγόντων. Συγχρόνως η αγγειοτενσίνη ΙΙ ευνοεί την παραγωγή αντιαποπτωτικών µορίων και αυξάνει το οξειδωτικό stress µέσω συσσώρευσης µακροφάγων. Παράλληλα προάγει τη σύνθεση και έκκριση αλδοστερόνης. Η δράση της αγγειοτενσίνης ΙΙ µέσω των ΑΤ2 υποδοχέων προκαλεί αντίθετες διαδικασίες µε τελικό αποτέλεσµα την αγγειοδιαστολή, την αντιυπερτροφική και αντιαθηρωµατική δράση. Η αγγειοτενσίνη ΙΙΙ δρά µέσω των ΑΤ1υποδοχέων , ενώ η αγγειοτενσίνη ΙV δρά µέσω των ΑΤ4 υποδοχέων. Λίγα δεδοµένα υπάρχουν για τους ΑΤ3 υποδοχείς Οι υποδοχείς ΙΙ της αγγειοτενσίνης είναι επικουρικοί των υποδοχέων Ι. Α-Ναι Β-Όχι Σωστή: Β) καθώς οι υποδοχείς ΑΤ2 της αγγειοτενσίνης ΙΙ µπορεί να βρίσκονται σε αφθονία στην εµβρυική ζωή αλλά προκαλούν αντίθετη δράση από τους ΑΤ1 υποδοχείς Πόσες µελέτες δείχνουν υπεροχή των ΑΤ1-Ανταγωνιστών έναντι των ΑΜΕΑ; Α-Καµµία Β-Η «RENAAL», η «IDNT» και η «IRMA2» Σωστή: Α) Καµµία καθώς µε τη «DETAIL» µε σκοπό της µελέτης τη σύγκριση των αποτελεσµάτων της εναλαπρίλης και τελµισαράνης στην εξέλιξη της νεφρικής νόσου σε υπερτασικούς διαβητικούς ασθενείς µε ήπια νεφροπάθεια µετά από 5 χρόνια η µεταβολή του GFR ήταν παρόµοια. Λάθος: Β τόσο η µελέτη «RENAAL», όσο και η «IDNT» και η «IRMA2» είχαν ως σκοπό την επίδραση των ARBs στη διαβητική νεφροπάθεια Σε πειραµατικές εργασίες, η χορήγηση αναστολέων ασβεστίου οδηγεί σε απώλεια της αυτορρύθµισης της νεφρικής κυκλοφορίας και µετάδοση του ‘φορτίου’ της συστηµατικής πίεσης στο σπείραµα A. Σωστό για το σύνολο των αναστολέων ασβεστίου. B. Σωστό, µε εξαίρεση τους νεώτερους αναστολείς ασβεστίου (manidipine) που αναστέλλουν και τα T-type κανάλια ασβεστίου που εντοπίζονται στο απαγωγό αρτηριόλιο. C. Σωστό, µόνο εφόσον στο πειραµατικό µοντέλο συνυπάρχει νατριοευαισθησία, ή µείωση του αριθµού των σπειραµάτων (5/6 νεφρεκτοµή). Σωστά: Α) Αφορά το σύνολο των αναστολέων ασβεστίου Λάθος: B-C καθώς και οι νεώτεροι αναστολείς ασβεστίου (manidipine) έχουν παρόµοια δράση, µε ανεξάρτητη συνύπαρξη στο πειραµατικό µοντέλο νατριοευαισθησίας ή µείωσης του αριθµού των σπειραµάτων (5/6 νεφρεκτοµή) Η χορήγηση µη διυδροπυριδινικών αναστολέων ασβεστίου (ndCCBs) οδηγεί σε µείωση της λευκωµατουρίας A. Λάθος. Οι ndCCBs, όπως και οι dCCBs αναστέλλουν τα L-type κανάλια ασβεστίου στο προσαγωγό αρτηριόλιο, προκαλούν προσπειραµατική αγγειοδιαστολή και συνεπώς τείνουν να αυξήσουν την ενδοσπειραµατική πίεση και την αποβολή λευκώµατος. B. Σωστό. Σε αντίθεση µε τους dCCBs, οι ndCCBs δεν επηρεάζουν την αιµοδυναµική του σπειράµατος C. Σωστό. Σε αντίθεση µε τους dCCBs, οι ndCCBs µειώνουν την διαπερατότητα του σπειραµατικού φραγµού διήθησης σε µακροµοριακές ουσίες. Σωστά: C) Σε αντίθεση µε τους dCCBs, οι ndCCBs µειώνουν την διαπερατότητα του σπειραµατικού φραγµού διήθησης σε µακροµοριακές ουσίες Λάθος: A-B Οι ndCCBs σε αντίθεση µε τους dCCBs έχουν αντιπρωτεϊνουρική δράση παρόµοια µε τους αΜΕΑ, ενώ τόσο οι ndCCBs όσο και οι dCCBs έχουν παρόµοια αιµοδυναµική επίδραση στο σπείραµα Υπερτασικός ασθενής µε πολυκυστική νόσο λαµβάνει ως αντιϋπερτασική αγωγή αναστολέα ασβεστίου (amlodipine). Η αρτηριακή του πίεση ρυθµίζεται ικανοποιητικά. Τι θα συστήσετε; A. Τροποποίηση της αγωγής µε µια περισσότερο ‘νεφροπροστατευτική’ κατηγορία αντιυπερτασικών (για παράδειγµα, ACEi). B. Έλεγχο για λευκωµατουρία, και τροποποίηση της αγωγής εφόσον υπάρχει αυξηµένη αποβολή λευκώµατος. C. Συνέχιση της αγωγής Σωστά: C) Συνέχιση της αγωγής εφόσον ρυθµίζεται ικανοποιητικά η αρτηριακή πίεση Λάθος: A-B καθώς η νεφροπροστατευτική δράση των φαρµάκων που καταστέλλουν τον άξονα ρενίνης-αγγειοτενσίνης είναι αµφιλεγόµενη, ενώ η παρουσία λευκωµατουρίας αποτελεί ένδειξη απορρύθµισης αρτηριακής πίεσης ή εξέλιξης νεφρικής νόσου Σε ασθενείς µε µη διαβητική πρωτεϊνουρική νεφρική νόσο η χορήγηση διυδροπυριδινικού αναστολέα ασβεστίου A. Είναι επιβλαβής, γιατί επιταχύνει την εξέλιξη της νεφρικής νόσου B. Επιτρέπεται εφόσον συγχορηγείται µε φάρµακο που καταστέλλει τον άξονα ρενίνης-αγγειοτενσίνης. C. Επιτρέπεται εφόσον επιτυγχάνεται η ‘άριστη’ ρύθµιση της αρτηριακής πίεσης, σύµφωνα µε τις ισχύουσες κατευθυντήριες οδηγίες Σωστά: B) Επιτρέπεται εφόσον συγχορηγείται µε φάρµακο που καταστέλλει τον άξονα ρενίνης-αγγειοτενσίνης. Λάθος: A-C διότι δεν είναι νεφροπροστατευτικό καθώς επιταχύνει την εξέλιξη της νεφρικής νόσου και σύµφωνα µε τις ισχύουσες κατευθυντήριες οδηγίες επιτρέπεται εφόσον συγχορηγείται µε φάρµακο που καταστέλλει τον άξονα ρενίνης-αγγειοτενσίνης
© Copyright 2024 Paperzz
