κ ωδ. αρ.
4666
ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ
Αιόλου 100
682
www. lynistaina.gr
Όργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας
ETOΣ 17o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 65 -AΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2011 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: [email protected]
Απ’ τα 17 της, η «Λ.Φ», αποκτά και συνοδοιπόρο την ιστοσελίδα www. lynistaina.gr με
το e-mail [email protected]
(του Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή)
Αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι
εφημερίδα μας, μέσα στο πέρασμα
των 16 χρόνων λειτουργίας της,
πρώτα απ’ όλα γνώρισε τις διανοητικές μας δυνατότητες. Γνώρισε την ιστορία,
αλλά κι αποτέλεσε το θεμέλιο επιβεβαίωσης για τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις
μας. Όλ’ αυτά είναι και η αντοχή μας μες στο
χρόνο. Ένα χωριό ολόκληρο με τον ντόπιο
Σωκράτης Τζ, Σμυρνής
και διάσπαρτο πληθυσμό του, απέδειξε πως
ήταν αντάξιο γι’ αυτόν τον αξιοζήλευτο εκσυγχρονισμό του.
Είναι απ’ τα θέματα της ζωής μας, που παρουσιάστηκαν με τη
δική σας μεθοδικότητα κι αυτοπειθαρχία. Άρθρα, π’ ανέβασαν
την εφημερίδα μας σε μεγαλύτερα κι αξιοπρόσεκτα επίπεδα,
αλλά κι άρθρα που τους αξίζει να μείνουν σε κάθε μπαούλο ή
βιβλιοθήκη. Αναντίρρητα, όμως, δεν είναι μονάχα η ομορφιά, οι
αρχαιότητες και τα υπολείμματα των περασμένων εποχών, είναι και η κοινωνική συνοχή τους, στον τρόπο της σκέψης, του
σεβασμού, και της αποδοχής των ανθρώπων που γεννήθηκαν,
έζησαν, αποδεκατίστηκαν απ’ τις κατακτητικές κακουχίες και
πέθαναν στα Λυνιστιάνικα χώματα. Η αρμονία της ζωής τους
για την επιβίωση κι άνοδό τους, θ’ αποτελεί το μεγαλύτερο συναισθηματικό δίδαγμα για εμάς τους «διάσπαρτους κι απ’ τους
εκεί φευγάτους!». Αυτή και η πιο μεγάλη προσφορά των αρθρογράφων μας. Έψαξαν, εντόπισαν, επιβεβαίωσαν και κατέγραψαν,
κι όπως διαπιστώνετε, η προσπάθεια γίνεται όλο κι εντονότερη.
Τρανή απόδειξη, τα γενεαλογικά δέντρα και οι ιστορίες για την
κάθε οικογένεια. Μ’ όλ’ αυτά μαζί, νιώθουμε πως αυτές οι χιλιάδες κόσμου ξαναβγαίνουν στο χωριό και ειδικότερα στις δικές
τους γειτονιές. Αυτές, που καταξίωσαν με τα βήματά τους, ως το
κλείσιμο των ματιών τους, τη δράση και την προσδοκία, κυρίως,
για τις επόμενες γενιές τους.
Η
**
Τώρα, ο Σύλλογός μας, που εκ των πραγμάτων εκπροσωπεί και πρέπει, ν’ αξιοποιεί τις εισηγήσεις σας, προχώρησε ακόμα πιο πέρα. Ενίσχυσε την εφημερίδα με την ιστοσελίδα www.
lynistaina.gr η οποία κι οργανώνεται. Την έχει ως προπομπό της,
για γρήγορες αντιδράσεις κι απεριόριστες δυνατότητες, πάνω σε
δυο βασικούς άξονες. Από τη μια τις μόνιμες πληροφορίες, όπως
αρχαιολογικούς χώρους, ιστορία, τοπωνύμια, τηλεφων. καταλόγους (ατζέντα) κλπ, που οι επικεφαλίδες τους διακρίνονται με
κόκκινο χρώμα, κι απ’ την άλλη τ’ άρθρα της, ανά κατηγορία, με
τα τρέχοντα θέματα. Ένας συνδυασμός υπέροχος, που θα μοιάζει με «μαγική» αποτύπωση, αλλά και συνεχώς θα εξελίσσεται
με τις ωριμάνσεις και τις βελτιώσεις του. Κι οφείλουμε να το πετύχουμε και πάλι όλοι μαζί, ως σημαία επιβράβευσης, κι αυτών
των όσων παρήλθαν, αλλά κι αυτών των ακόμη αγέννητων. Το
ξεσήκωμα της νεολαίας μας με προτάσεις και σχολιασμούς, είναι
και στεριωμένη επιβεβαίωση της «αδούλωτης» ελπίδας μας. Να,
γιατί και οι δικές μας υποχρεώσεις καταξιώνονται ακόμα εντονότερες, αρκεί να τις αποδεχθούμε, πάλι όλοι μαζί, με την προσοχή
που τους ανήκει. Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής.
Διευθυντής «Λ.Φ»
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΕ... ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ!
(της φιλολόγου Φωτεινής Σμυρνή)
“ Η πενία αείκοτε σύντροφος
της Ελλάδος εστί”
Ηρόδοτος
και ίσως αντλήσουμε και λίγη αισιοδοξία. Πόσο άραγε μπορεί να
ήταν το μέσο ετήσιο εισόδημα
ενός νοικοκυριού στο χωριό μας,
ε αφορμή την
πριν από 60 περίπου
ε πι κα ιρ ότ ητα
χρόνια και πόση αγοτων δύσκολων
ραστική δύναμη μποοικονομικών συνθηκών
ρεί να διέθετε;
στις οποίες ζούμε, ας
Μια οικογένεια,
αναλογιστούμε κάποιες
της οποίας εργάζοπαλιότερες εποχές, όχι
νται όλα τα μέλη,
πολύ μακριά τουλάχιακόμη και τα μικρά
στον από τους μεγαλύτεπαιδιά, έχει συνήθως
Φωτεινή Σμυρνή
ρους, με βάση τα οικονοένα κοπάδι πρόβατα,
μικά τους μεγέθη, για να
40-50 ζώα ή γιδοπρόδούμε τις αναλογίες των εποχών
Μ
- Συνέχεια στη σελίδα 7
Το Πάσχα και του
Αγίου Γεωργίου
στη Λυνίσταινα
Ευχόμαστε σ’ όλους
σας, να γιορτάσετε ένα
χαρούμενο άγιο Πάσχα,
όπου κι αν βρεθείτε. Όμως,
για όσους θα’ναι δυνατός
ο εορτασμός του στη Λυνίσταινα, όντως θα νιώσουν τα παραδοσιακά του
συναισθήματα. Το ίδιο και
για τη γιορτή του ανοιξιάτικου Αγίου μας, του Αγ.
Γεωργίου, που, ως γνωστό,
θα γιορτασθεί τη Δευτέρα
του Πάσχα, στο παραδοσιακό μας εξωκλήσι. Θα
είναι η ανοιξιάτικη εξόρμησή μας, για να μας φέρνει στο νου και παλιότερες
παρόμοιες ημέρες. Τότε
βρισκόντουσαν, ως τάμα,
με τα πόδια ή με τα ζώα,
από πολύ νωρίς για να μην
προφθάσει να τους «ρουπώσει» ο κούκος ή η τρυγόνα, μια και θα ήσαν ακόμα νηστικοί για να κοινωνήσουν και να λάβουν το
αντίδωρο απ’ τα χέρια του
παπά. To άκουσμά τους
«υποδείκνυε» αποχή απ’
τα «άχραντα μυστήρια!».
Καλή μας αντάμωση. Το
Διοικητικό μας Συμβούλιο,
όπως πάντα, θα σας περιμένει με την ίδια αγάπη.
Θ’ αποφύγει
η Ελλάδα
τη μερική
χρεοκοπία;
(του καθηγητού κ. Χ.
Λεωνίδα Μιχελή,Τορόντο}
(μεταφρασμένο απ’ τα αγγλικά)
Ε
ίναι αλήθεια πως η Ελλάδα αυτήν την εποχή βρίσκεται
σε δυσχερή
ο ι κον ο μ ι κ ή
κατάσ ταση:
Μεγάλo έλλειμμα
σε
σχέση με το
Ακαθάριστο
Εθνικό ΠροΛεων. Μιχελής.
ϊόν (ΑΕΠ)
της, υπέρογκο εξωτερικό χρέος- που συγχρόνως αντικατοπτρίζει και τη
χαμηλή παραγωγικότητα- αρνητικοί δείκτες ανάπτυξης του
ΑΕΠ, αλλά και μεγάλα επιτόκια
στα 10ετή ομόλογά της.
**
Θα είναι καταστροφή αν η
Ελλάδα χρεοκοπήσει, εγκαταλείψει το ευρώ και υιοθετήσει
πάλι τη δραχμή. Το κόστος θα
είναι μεγάλο γι’ αυτή, αλλά θα
έχει αντίκτυπο και για το ευρω- Συνέχεια στη σελίδα 8
Ο ετήσιος χορός μας,
Κυριακή μεσημέρι, 8 Μαϊου 2011,
στο «Χρυσό Ελάφι» τ. 210.2460344
Ο
Σύλλογός μας, εκτιμώντας, αφ’ ενός μεν τη δύσκολη οικονομική συγκυρία της εποχής μας, αφ’ ετέρου δε, την αδήριτη
ανάγκη, όπως συνεχισθεί, ο επί τόσα χρόνια
παγιωμένος θεσμός του ετήσιου χορού μας, ως μέσο διασκέδασης και κοινωνικής επαφής μεταξύ μας, προσπάθησε για φέτος να συνδυάσει και τα δυο αυτά
δεδομένα. Έτσι, αντί της
γνωστής, μέχρι τώρα,
βραδινής μας χοροεσπερίδας με τα διατιμημένα
ποτά, που αποτελούσαν
και το μεγαλύτερο κάθε
φορά κόστος, αποφασίστηκε η πραγματοποίηΤο χρυσό ελάφι της «Πάρνηθας»
ση μις ΗΜΕΡΗΣΙΣΙΑΣ χοροσυνεστίασης σε μια και μόνο τιμή, στην οποία θα περιλαμβάνονται φαγητά και ποτά. Επειδή, συγχρόνως, θέλουμε το περιβάλλον
να είναι καθαρά Λυνιστιάνικο-οικογενειακό, απευθυνθήκαμε στο
εκλεκτό Λυνιστιανόπουλο, τον Γιώργο Ν. Σμυρνή, ο οποίος απεδέχθη
να μας χαρίσει την έξοχη μουσική του παρουσία, όπως το έχει κάνει
κατ’ επανάληψη το 15Αύγουστο στην Πανώβρυση, όπου έχει αφήσει
και τις ωραιότατες εντυπώσεις. Θα επιδιωχθεί η συμμετοχή, ίσως, και
άλλων παιδιών της Λυνίσταινας, που ασχολούνται με τη μουσική. Ως
ημερομηνία για την πραγματοποίηση του χορού μας καθορίστηκε η
8η Μαϊου 2011, ημέρα Κυριακή και από ώρας 13:00 στο όμορφο χορευτικό κέντρο «ΧΡΥΣΟ ΕΛΑΦΙ» στο 20ο χιλιόμετρο της Λεωφόρου
Πάρνηθας, τ. 210-2460344
Αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι του Συλλόγου: Αποτολμήσαμε μία καινοτομία. Ελπίζουμε βάσιμα πως θα πετύχουμε. Στις 8
Μαϊου, Κυριακή μεσημέρι, αντί να φάτε στο σπίτι σας, πάρτε την οικογένειά σας και ελάτε στη Πάρνηθα, στην εξοχή, στο «ΧΡΥΣΟ ΕΛΑΦΙ» είμαστε σίγουροι πως θα περάσετε ένα ευχάριστο, οικογενειακό,
Λυνιστιάνικο απόγευμα. ΔΗΛΩΣΤΕ έγκαιρα τη συμμετοχή σας.
Τηλέφωνα επικοινωνίας:
-210-3837005 (Σμυρνής Τζαν. Κων.)
-22940-80011 (Κορκολής Ι. Αθαν)
-210-2911354 & 210-8626961 (Σκουμπούρη Αιμιλ)
Για το ΔΣ του Συλλόγου
Ο πρόεδρος
Αντ. Άγγ. Αγγελόπουλος
Ο δάσκαλος και τα παλιά του δευτέρια:
Ο
(με τα αρχαία γνωμικά του)
κ. Αγγελόπουλος
στις επάλξεις και
πάλι, αλλ’ αυτή
τη φορά από διαφορετικό μετερίζι. Τα 96 χρόνια του, έρχονται σαν
σκέπαστρο, προς όλους
τους μαθητές του κι
όπως φαίνεται, τις αναμνήσεις απ’ αυτούς, έχει
Γεώρ. Ηλ. Αγγελόπουλος
γεμίσει τις σκέψεις
του. Τους θυμάται
όλους κι όλες, αλλά
και πού βρίσκονται.
Μόνο για τα παιδιά
τους, ίσως πέφτει, για
κάποια, έξω! Τώρα,
ξανά κοντά τους, με
τα παλιά του τετρά- Συνέχεια στη σελίδα 8
Dear Lynistians
By Socratis Smyrnis
*Our compatriotics, we’ld like
to have a nice time. Really, we’ld
be happy if our newspaper as well
as our webside {www.lynistaina.gr)
offer you pleasure, knowledge and
connection with our native land of
village Lynistaina. Any how that
is our main goal. Some of them as
Pete & George Gianopulos, James
Chryssanthis, James Gougousis
(Pappas), Valerie Gemanis (Gianopulos), Michelis Leonidas, have
already helped us a lot. The same
happens with locals and domestics
*On the other hand our association council, tries to do the best
for our locals. Many holidays and
celebrations have been created by
its members. Here in Athens as well
as in Lynistaina too. In Lynistaina
recently celebrated all together
March 5,6,7 ( last carnival weekend
and Shrove Monday). On Monday
they had snow but remained into
our tourist center, with fireplace,
central heating, red wine, many
kinds of meatless, dances and con
continued on page 7
2
765
Στην εθνική μας Παλιγγενεσία
(του δασκάλου Νικ. Γ. Σμυρνή)
Κάθε Μάρτιο η σκέψη μας ανατρέχει
στην εθνική μας Παλιγγενεσία, στη Μεγάλη
Ελληνική Επανάσταση του`21. Αγώνας επικός, απελευθερωτικός του λαού μας. Εννεάχρονος σκληρός και αδυσώπητος σε πολλά
μέτωπα με πολυάριθμα συγκλονιστικά επεισόδια. Γεγονός μέγα, μέγιστο, σταθμός της
Ν. Σμυρνής
Ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού, γιατί
πέτυχε την επανίδρυση του Ελληνικού Κράτους, που επί αιώνες είχε σβήσει από τον πολιτικό χάρτη του κόσμου. Προετοιμασμένη κατάλληλα και αποφασιμένη από τη Φιλική Εταιρεία,
(πρωταγωνιστικό ρόλο της οποίας έπαιξε ο πατριώτης μας
Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, ο λίγο ξεχασμένος από την
Πολιτεία), που ήταν η έκφραση του Έθνους για την απελευθέρωσή του, πέτυχε, ύστερα από εννεάχρονο επικό αγώνα εναντίον αντιπάλου ισχυροτέρου, να πραγματοποιήσει το σκοπό
της. Ο τιτάνιος τούτος αγώνας έδωσε την έμπνευση στις κατοπινές γενιές των Ελλήνων για διαδοχικές εξορμήσεις και σε
καιρούς δοκιμασίας τους εμψύχωνε για μεγάλη υπομονή και
αντίσταση ηρωική. Η Ελληνική Επανάσταση τελείωσε με νίκη.
Στοίχισε, όμως, βαρύτατα. Χιλιάδες παλικαριών χάθηκαν στα
πεδία των μαχών από την πείνα και τις κακουχίες, τους διωγμούς και τις σφαγές. Με τη μεγάλη διάρκειά τους, τις κορυφαίες στιγμές της και την αποτελεσματική της έκβαση, προβάλλει ως ιστορική εποποιία και ως θρίαμβος της ελευθερίας.
Μνημόσυνο στη μνήμη των ηρώων του`21 και όχι μόνο,
που το πολυτιμότερο αγαθό τους μας χάρισαν, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ας είναι τούτη η αναφορά. Τούτος ο λαός ο μικρός, ο Μέγας, ο πάντα προδομένος και ποτέ δικαιωμένος από φίλους
και εχθρούς, γείτονες και μη, ισχυρούς και αδύνατους, έχει
μάθει να ζει σε παλάτια και καλύβες, χορτάτος και νηστικός,
φτωχός και κουρελής. Όμως, ποτέ, δεν έμαθε να συμβιβάζεται με όσους αμφισβητούν τα χώματά του και την ιστορία
του.
Μια υπόσχεση δίνουμε στους ηρωικούς προγόνους μας,
που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της Ελευθερίας, πως
δεν θα επιτρέψουμε στους σφετεριστές και καπήλους της
ιστορίας μας να αμφισβητήσουν Μαραθώνα και Μιλτιάδη,
Ακρόπολη και Περικλή, Μακεδονία, Βεργίνα και Μέγα Αλέξανδρο, Βυζάντιο και Αγια Σοφιά, ΄21 και Κολοκοτρώνη, ΟΧΙ
και ΄40.
Κυπαρισσία Φεβρουάριος 2011
Νίκος Σμυρνής
Ένας συμπατριώτης
προστατεύει το περιβάλλον
Η ευαισθησία μας πρέπει
να μεγαλώσει
για το περιβάλλον. Δεν
είναι μονάχα
τα δέντρα που
καταστρέφονται, αλλά και
τα ερείπια του
αλαζονικού
πολιτισμού μας. Δεν προφθάνει να χαλάσει μια συσκευή
κι αμέσως έρχονται άλλες. Αυτή η φάμπρικα είναι που
καταστρέφει. Τα ερείπια του δικού μας καταναλωτικού
πολιτισμού. Όπου να πάει κανείς, όπου και να σταθεί,
θ’ αηδιάσει και κυρίως θα τρομάξει από τέτοια «κορμιά». Καλώδια, ραδιόφωνα, ψυγεία, κουζίνες κι όλα τα
υπόλοιπα, έχουν γεμίσει κάθε επικλινές μέρος. Αρκεί να
μην βλέπουμε εμείς αυτά που πετάμε. Όλα τα χαντάκια
έχουν γίνει νεκροταφεία. Όμως, μέσα στους πολλούς ευαίσθητους, προστέθηκε κι ένας δικός μας συμπατριώτης,
ο οποίος συγκεντρώνει διαλυμένες ηλεκτρικές συσκευές.
Προκειμένου να πετάγονται επιζήμια από εδώ κι από εκεί,
κάντε ένα τηλέφωνο 2108064402. Έτσι θα βοηθηθεί και
το περιβάλλον για το οποίο όλοι κοπτόμαστε.
Λυνιστιάνικη Φωνή
αρ. φύλλου 65
ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ
-2329 Γραοκιώτ. Ίδρυμα «ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ» ........145 ε
-2330 Σμυρνής Π. Γργηγ. (εις μνήμη νύφης του
Νικολέτας Μ(Π) Σμυρνή)…………….................100
-3132 Σμυρνή Κ. Ιωάν-Καλατζαντωνάκη................ 50
-3133 Καλατζαντωνάκη Ράνια................................. 50
-3134 Αγγελόπουλος Ηλ. Γεώργ.............................. 50
-3135 Σκουμπούρη Ιωαν.-Ηλιοπούλου................... 20
-3136 Αγγελόπουλος Γ. Ηλίας................................. 20
- 3137 Περαμερίτη Ελένη - Αβέρτη ........................ 30
-3138 Καλογερόπουλος Ν. Βασίλ............................ 20
-3139 Παπαματθαίου Γεώργ.................................... 20
-3140 Πολίτης Νικόλαος.......................................... 20
-3141 Δράκος Σωτ. Γεώρ (εις μνήμη Δημ. Δράκου).......... 30
-3142 Δράκος Σωτ. Γεώργ......................................100
-3143 Δράκος Γ. Νικ................................................. 25
-3144 Δράκου Ν. Φωτεινή....................................... 25
-3145 Δράκος Γ. Διον............................................... 25
- 3146 Σμυρνής Ν. Μάριος....................................... 25
-3159 Μουρλάς Ι. Πολυχρ (φίλ)............................... 50
-3160 Αγγελόπουλος Δ. Κων/νος (Θεσσαλ/κη) ....200
-3161 Σμυρνής Μιχ. Γεώργ....................................... 50
-3162 Γιαννόπουλος Π. Αναστ.
(εις μνήμη Δημ. Στ. Δράκου…………….................. 50
-3163 Σμυρνής Γ. Μάρκος (εις μνήμη
Νικολέτας Μ(Π) Σμυρνή….)..................................... 50
-3164 Σμυρνή –Ταστάνη Γιώτα (εις μνήμη
Δημήτρη Στ. Δράκο)……………............................ 50
Για κάθε παράλειψη ή εσφαλμένη ένδειξη
στον ταμία του Συλλόγου
Δημ. Π. Μιχελή, Τηλ. 22980-92714-6974858031
Στιγμιότυπα απ’ τη γιορτή των πεσόντων, στην Καλαμάτα
Σ
το προηγούμενο φύλλο, καταχωρήθηκε
το υπέροχο άρθρο του δάσκαλου κ. Νικ.
Σμυρνή, απ’ την επίσημη τελετή, που είχε
οργανώσει για τους πεσόντες του νομού Μεσσηνίας, ο ταξίαρχος εα του στρατού κ. Ιωάννης
Κόσσυβας, πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Μεσσηνίας. Σ’ αυτή την τελετή συμπεριελήφθη κι ο δικός μας Μενέλαος,
γιατί τότε, η επαρχία Ολυμπίας, ανήκε σ’ αυτόν
το Δήμο. Η παρουσία των δυο εκ των ανιψιών
του, του Μενελάου Γ. Σμυρνή, που πήρε το
όνομά του και του Νικ. Γ(ερ) Σμυρνή- οι γονείς
τους αδελφόπαιδα- έκανε ιδιαίτερη αίσθηση.
Είχαν προετοιμαστεί αντάξια, ο Νίκος, μάλιΙωάν. Κόσσυβας, Ν. Σμυρνής, Μενέλαος Σμυρνής
στα, απήγγειλε και το υπέροχο ποίημα, που
ήδη καταγράφηκε στο προηγούμενο φύλλο, αλλά κι ο Μενέλαος, ως συνεχιστής του ονόματός του,
που κρατά το τιμητικό δίπλωμα. Στη φωτογραφία έχει αποτυπωθεί η συγκινητική υπερηφάνεια,
των δυο Σμυρνόπουλων. Συγχαίρουμε το παράρτημα της Ένωσης Αποστράτων του Στρατού, αλλά
και τον ίδιο τον πρόεδρο, ως εκπρόσωπο του Δ.Σ του, γι’ αυτήν την υπέροχη πρωτοβουλία.
Οι διοικητικές
μας υπαγωγές
Ο
κ.
Μίμης
Πρίγγουρης
υπάλληλος
και διευθυντής της βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας, για 20 και περισσότερα χρόνια, φίλος
της Λυνίσταινας για
πολλά-πολλά χρόνια, με χαρά αποδέχθηκε να γράψει, τη διοικητική υπαγωγή μας, απ’ την εποχή της παλιγγενεσίας
και κατ’ επέκταση, όπου κι όταν απαιτείται και για ολόκληρη την περιοχή. Είναι
γεγονός πως αντιμετωπίσαμε πολλές
τέτοιες υπαγωγές, ξεχασμένες πλέον
απ’ το χρόνο κι εκείνος, ως γνώστης, απ’
τις πολλές μελέτες κι έρευνές του θα τα
βάλει όλα σε μια τάξη, με τ’ αντίστοιχα
διατάγματά τους κλπ. Τον ευχαριστούμε και προκαταβολικά.
Εάν δε φυτεύσουμε το δέντρο της γνώσης όταν είμαστε νέοι, δεν θα μας δώσει τη σκιά του όταν γεράσουμε.
Συντοπίτισσα, συντοπίτη.
Όταν αδιαφορείς για τον τόπο σου, είναι
σαν να ξεχνάς τον εαυτό σου. Είναι εύκολο να επικρίνεις και να ζητάς ευθύνες από
τους άλλους. Σκέφθηκες όμως τι έκανες
εσύ για τους άλλους; Μήπως ξέχασες τις
υποχρεώσεις σου; Έδωσες «το παρών»
στις εκδηλώσεις, πρόσφερες την προσωπική σου βοήθεια σε μια κοινή συλλογική
προσπάθεια; Όλοι έχουμε οικογενειακές
και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ρώτησες όμως αυτούς
που ασχολούνται με τα κοινά που διαθέτουν και χρόνο και
χρήμα και πώς τα βγάζουν πέρα; Όλοι ασχολούνται με τα
κοινά δεν είναι υπάλληλοί σου, αλλά σου προσφέρουν τις
υπηρεσίες τους και θέλουν το χαμόγελό σου. Η κριτική και ο
έλεγχος είναι στοιχεία Δημοκρατίας, οι ύβρεις και λοιδορίες
είναι ένδειξη κακοπιστίας
Δημήτρης Καραγιάννης
Λαογράφος (Ιανουάριος 2011)
Παναγιώτης Σωτ.
Γιαννόπουλος
Δικηγόρος στην Αμαλιάδα
Φιλελλήνων 9 Αμαλιάδα 27200
τ. 26220-38398 & 38399
κ. 6974987474
e-mail: [email protected]
αρ. φύλλου 65
Ο Σύλλογος «Φίλοι του
Γυμνασίου Ανδρίτσαινας»
*Επιτέλους και μι’ ακόμα φωνή για το γυμνάσιό μας στην
Ανδρίτσαινα. Από μια πληροφόρηση του φίλου και συνεργάτη μας Μίμη Πρίγγουρη, πληροφορηθήκαμε πως κάποιοι φίλοι, που βρίσκονται στην Ανδρίτσαινα, προετοιμάζονται για
καταστατικό «Φίλων του Γυμνασίου» μας. Συντονιστής αυτής
της πρωτοβουλίας, απ’ ό,τι είπε ο Μίμης Πρίγγουρης, είναι η κ.
Αντωνία Βλαχούση διευθύντρια της Βιβλιοθήκης 26260-22242.
Μια κυρία που το λέγει η καρδιά της σε γνώσεις, ενδιαφέρον,
ευγένεια και σ’ όλα τα υπόλοιπα, με πρώτο τη μαχητικότητα..
*Στο σύλλογο θα μπορούν να είναι μέλη όσοι φοίτησαν σ’
αυτό-πολύ ή λίγο-, αλλά κι «εξωσχολικοί» φίλοι του Γυμνασίου.
Μέσα απ’ αυτόν το σύλλογο θα μπορέσουν να γίνουν πάρα
πολλά ωφέλημα και για το χώρο της Ανδρίτσαινας όπου ζούσαν τόσοι και τόσοι μαθητές κάθε χρόνο, για την εξέλιξή τους
κλπ. Το σημαντικότερο όμως θα’ ναι και μια φωνή στήριξής του,
τώρα που με τα νέα διοικητικά συστήματα του Καλλικράτη, πιθανόν, (και το απευχόμεθα), υπάρξει σκέψη κατάργησής του.
* Χαιρετίζουμε αυτήν την καλή προσπάθεια και πιστεύουμε
πως θα’χει κι ένα καλό αποτέλεσμα. Η «Λυνιστιάνικη Φωνή» θα
βρίσκεται πάντα δίπλα σε κάθε διοικητικό συμβούλιο αυτού
του συλλόγου. Σ’ αυτό το Γυμνάσιο, το στολίδι και το καμάρι
μας, όλοι οι συμπατριώτες της περιοχής μας, οφείλουμε πολλά, είτε φοιτήσαμε, είτε δε φοιτήσαμε σ’ αυτό. Κι ο σύλλογος,
όντως δημιουργείται, την πιο κατάλληλη στιγμή.
Η οικογένεια της Ιωάννας Ν. ΣμυρνήΖαφειροπούλου στην Κόρινθο
Η
Οι νεόνυμφοι Κων/νος και Κατερίνα εν μέσω συγγενών.
Η Ιωάννα με τον Τάσο τους αγκαλιάζουν από αριστερά και δεξιά.
Λυνιστιάνικη Φωνή, μες στους σκοπούς της, έχει και τον
εντοπισμό των μεμονωμένων συμπατριωτών μας, όπου κι’
αν κατοικούν. Εσωτερικό και εξωτερικό. Θέλει να βοηθά, ώστε ν’
αποτελούν ενεργά μέλη της απόδημης κοινότητάς μας. Κι αυτό
επιδιώκει να το στεριώνει με τα γενεαλογικά δέντρα, στα οποία
συμπεριλαμβάνονται και οι οικογένειες των κοριτσιών μας.
Οπωσδήποτε, όμως, είναι δύσκολη αυτή η προσπάθεια, γι’ αυτό
απαιτείται η συνεργασία όλων μας. Τώρα, λοιπόν, η ενέργειά μας
αυτή, γίνεται με την Ιωάννα Νικολ. κι Αντων. Σμυρνή, και μάλιστα
τη χαρά της ανταπόκρισης, την ανέλαβε ο ένας απ’ τους δυο γιους
της, ο Κωνσταντίνος, ο οποίος, με ξεχωριστή ικανοποίηση, μας
έστειλε και φωτογραφίες απ’ τη δικιά του οικογένεια, κάνοντας
αρχή απ’ το γάμο του.
Η Ιωάννα είχε την
καλή τύχη να ξεκινήσει την οικογένειά της
μ’ έναν αξιόλογο νέο,
τον Τάσο Ζαφειρόπουλο αστυνομικό απ’ το
Πράσινο της Γορτυνίας
κι επειδή ο Τάσος υπηρετούσε στο χώρο της
Πελοποννήσου, με χρόνο περισσότερο σε Ναύ- Η Κατερίνα με τον Κων/νο κι ο Τάσος ο νεώτερος αγιοβασιλάκι
πλιο και Κόρινθο αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Κόρινθο. Έτσι
η Ιωάννα με τον Τάσο βρίσκονται με άνεση στις εκδηλώσεις, αλλά και
στα γεγονότα μας μαζί, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Λυνίσταινα.
Αυτό το υπέροχο νέο ζευγάρι, που για μας είναι «ισόβαθμοι» στην
αγάπη μας, απόχτησαν δυο αγόρια και μια κόρη. Και τα τρία σπουδαγμένα και μ’ αξιόλογες οικογένειες. Ο Κωνσταντίνος πτυχιούχος
Νομικής Σχολής και τώρα συμβολαιογράφος στην Κόρινθο. Έχει παντρευτεί με τη φιλόλογο Αικατερίνη Μιχ. Πέτρου απ’ τους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας (πριν το Λουτράκι) κι έχουν –έως τώρα- ένα γιο, τον
Αναστάσιο. Ο Νικόλαος μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος του Μετσόβιου
Πολυτεχνείου, εργάζεται στον τομέα των σπουδών του στην Αθήνα.
Παντρεμένος με τη Βασιλική Κουτσούκου από την ιστορική Επίδαυρο
έχουν αποκτήσει τον Αναστάσιο και την Ιωάννα.
Και τέλος την Ελένη τους απόφοιτος Νομικής κι εκείνη (εφοριακός
στη ΔΟΥ Ναυπλίου) παντρεμένη με τον Γεώργιο Μουταφίδη τοπογράφο μηχανικό, με τρία παιδιά: Τη Μάνια φοιτήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, την Ιωάννα φοιτήτρια της Ακαδημίας και τον μικρό ΑναστάσιοΜιχαήλ. Ευχόμαστε κάθε τύχη και υγεία παντοτινή σε όλους τους
Λυνιστιάνικη Φωνή
3
766
ΔΗΜΟΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ - ΚΡΕΣΤΕΝΩΝ
Απ’ τα δελτία τύπου
Α. ΠΡΩΤΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
μαρχος Αθανάσιος Κωστόπουλος, ενώ για τη Δημοτική Ενότητα Αλιφείρας ο Αντιδήμαρχος κ. Τρύφωνας
Τουρής. Μια σειρά επαφών με τα Συμβούλια των
Τοπικών Κοινοτήτων πραγματοποίησε ανά Δημοτική Ενότητα ο Δήμαρχος Ανδρίτσαινας – Κρεστένων
Σάκης Μπαλιούκος, προκειμένου να έχει μια πρώτη
επαφή – συζήτηση μαζί τους για το νέο
θεσμικό πλαίσιο, καθώς και για να αποκομίσει μια πρώτη εικόνα των προβλημάτων
των οικισμών.
Αμέσως μετά την έναρξη της νέας χρονιάς, ο
Δήμαρχος του νέου Καλλικρατικού Δήμου Ανδρίτσαινας – Κρεστένων ξεκίνησε τη σύνταξη μια σειρά
Διοικητικών Πράξεων, σύμφωνα πάντα τις οδηγίες
του Υπουργείου Εσωτερικών, οι οποίες ήταν απαραίτητες για την οργάνωση του νέου Δήμου,
έτσι ώστε να είναι ομαλή η μετάβαση από
την προηγούμενη κατάσταση στην νέα
και να είναι δυνατή η άμεση λειτουργία
του, με στόχο την απρόσκοπτη εξυπηρέΒ. ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
τηση του Πολίτη.
Προχώρησε λοιπόν στην σύνταξη
ΕΟΡΤΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ
Αποφάσεων για τη διαπιστωτική κατάΣτην Ανδρίτσαινα πραγματοποίησε τις
ταξη του προσωπικού στο νέο Δήμο, για
Σάκης Μπαλιούκος
εορταστικές εκδηλώσεις της Πρωτοχροτον ορισμό προσωρινών Προϊσταμένων
νιάς η Δημοτική Αρχή του νέου Καλλικρατιστις Υπηρεσίες του Δήμου, για τον ορισμό Ταμεία,
κού Δήμου Ανδρίτσαινας – Κρεστένων.
Διαχειριστή και Εισπράκτορα, για τον ορισμό ΛηξιΟ Δήμαρχος Σάκης Μπαλιούκος με τους συνεράρχων τόσο στην έδρα του Δήμου, όσο και για τις
γάτες του Δημοτικούς Συμβούλους παρακολούθηΔημοτικές Ενότητες Ανδρίτσαινας και Αλιφείρας, για
σαν τη δοξολογία για την πρώτη του έτους στον Ιερό
τον ορισμό της Επιτροπής Απογραφής
Ναό Αγίου Νικολάου Ανδρίτσαινας, ενώ
που θα προχωρήσει στην απογραφή του
αμέσως μετά δεξιώθηκε τους παριστάμεπάγιου εξοπλισμού των συνενούμενων
νους Δημοτικούς και Τοπικούς Συμβούπρ. Δήμων, για τον ορισμό των Υπηρεσιλους, καθώς και τους Πολίτες στην αίθουών που θα λειτουργούν στις έδρες των
σα πολλαπλών χρήσεων της Ανδρίτσαινας.
Δημοτικών Ενοτήτων Ανδρίτσαινας και
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης έγιΑλιφείρας.
νε
και
η κοπή της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας
Παράλληλα το Δημοτικό Συμβούλιο
του
Δήμου,
το φλουρί της οποίας βρέθηκε
σε ειδική συνεδρίασή του συντάχθηκε
στο
κομμάτι
της Τοπικής Κοινότητας Θεισε σώμα και εξελέγη Πρόεδρος ο κ. ΑθαΘαν. Σκουμπούρης
σόας
και
αντιστοιχούσε,
σύμφωνα με τη
νάσιος Σκουμπούρης, Αντιπρόεδρος ο κ.
δέσμευση
του
Δημάρχου,
σε ποσό 10.000
Γεώργιος Χατζόπουλος, Γραμματέας ο κ. Γεώργιος
ΕΥΡΩ
για
τη
συγκεκριμένη
Τοπική
Κοινότητα.
Τουρής και ταυτόχρονα συγκροτήθηκε η Οικονομική Επιτροπή και η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του
ΕΟΡΤΗ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
Δήμου και ορίστηκαν οι απαραίτητες Επιτροπές για
Τη
θεσμοθετημένη
τελετή καθαγιασμού των
τη λειτουργία του Δήμου.
Εξάλλου ο Δήμαρχος με Απόφασή του όρισε τους υδάτων στην παραλία της Τοπικής Κοινότητας Κ. ΣαΑντιδημάρχους του Δήμου για την ερχόμενη διετία: μικού πραγματοποίησε για μια ακόμα φορά η ΔημοΥπεύθυνος για τα οικονομικά θέματα ορίστηκε ο κ. τική Αρχή του Δήμου Ανδρίτσαινας – Κρεστένων.
Την τελετή την οποία ιερούργησαν οι Ιερείς του
Γιάννης Δάγκαρης, υπεύθυνος για τα τεχνικά θέματα
– έργα ορίστηκε ο κ. Τρύφωνας Τουρής, υπεύθυνος Δήμου, παρακολούθησε ο Δήμαρχος Σάκης Μπαγια τα διοικητικά θέματα ορίστηκε ο κ. Βασίλειος λιούκος, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Πρόεδροι Τοπικών
Διαμαντόπουλος, υπεύθυνος για θέματα ενοποίησης Κοινοτήτων και πλήθος λαού του Δήμου.
Οι καλές καιρικές συνθήκες της ημέρας βοήθητων συνενούμενων Δήμων και της λειτουργίας των
Τοπικών Κοινοτήτων ο κ. Αθανάσιος Κωστόπουλος σαν πολλούς νέους της περιοχής να κολυμβήσουν
και υπεύθυνος για θέματα καθαριότητας – ύδρευσης στη θάλασσα για να πιάσουν το σταυρό και στον τυχερό νεαρό Χρήστο Βασιλόπουλο ο Δήμαρχος δώρι– αποχέτευσης ο κ. Δημοσθένης Φωτεινόπουλος.
Παράλληλα υπεύθυνος Αντιδήμαρχος για τη σε ένα χρυσό σταυρό.
Δημοτική Ενότητα Ανδρίτσαινας ορίστηκε ο Αντιδή-
Ένα ευχαριστώ σε φίλους μας. Οι δυο «Ζουρτσανόπουλα»
κι ένα απ’ την Άλβενα (Αρήνη)
Οι φίλοι μας πάντα φίλοι, οι οποίοι και την ενι- το υλικό του, τα πρόσφερε για την ενίσχυση της
σχύουν με άρθρα, τηλέφωνα, συμμετοχή σ’ εκ- δικιάς μας πορείας. Παράλληλα με αγάπη και η
δηλώσεις μας. Με την ιστο- ανταπόκριση του γνωστού
σελίδα μας, επτά απ’ αυτούς, μας Αγαθοκλή Παναγούλια, ο
εξέφρασαν τη χαρά τους, οποίος έχει σχολιάσει επαινεόπως και οι προηγούμενοι, τά-στο παρόν φύλλο- και τα
για τους οποίους έχουμε γνωμικά του δασκάλου μας
αναφερθεί στη «Λ.Φ». Οι δυό κ. Αγγελόπουλου. Κι όσο για
απ’ τη Νέα Φιγαλία. Ο Γιώρ- τους άλλους 4, είναι οι Γιάνγης Τάγαρης, πρ. διευθυντής νης Ανδριανάκης-του οποίου
στ’ αναγνωστήρια της εθνι- άρθρο του αναμένει να δηΧρ. Φακίνος,
Γεώρ. Τάγαρης
κής
βιβλιοθήκης,
μοσιευθεί- Αριστείγια χρόνια πολλά,
δης Ρούππας απ’
αλλά και γνώστης
το Ίσαρι Μεγαλουτης
Λυνίσταινας,
πόλεως, ο Σπύρος
λόγω του γυμνασίΜποζιωλής απ’ τα
ου Ανδρίτσαινας. Η
Τσιμπιανά Ηλείας κι
βροχή και οι χιονιές
ο Χρήστος Φακίνος,
τον
υποχρέωναν
πιλότος στην ποΑγ. Παναγούλιας
Ευθ. Φλέσσας
Σπ. Μποζιωλής
ν’ αποδέχεται την
λεμ. Αεροπορία κι
απλόχερη κι εγκάραργότερα κυβερνήδια Λυνιστιάνικη φιλοξενία. της στα μεγαθήρια της ΟλυΟ άλλος, ο Θύμιος Φλέσσας, μπιακής, αλλά αρθρογράφος
ένας καλός αεροπόρος, ως και συγγραφέας συγχρόνωςτην υποχρεωτική εγκατά- άρθρα έχουν παρουσιαστεί
λειψη αεροπλάνου, απ’ την κι απ’ τη Λ.Φ . Τους ευχαριοποία κι τέθηκε σε πολεμική στούμε όλους θερμά και
διαθεσιμότητα. Πνεύμα ανή- για τις πρωτοβουλίες, αλλά
Άρης Ρούππας
Ιωάν. Ανδριανάκης
συχο και μεθοδικό που κατα- και για τη συμπαράστασή
ξιώθηκε στους υπολογιστές σ’ τους.{ Στο επόμενο φύλλο, θ’
Αθήνα κι εξωτερικό. Αυτή του την πείρα κι όλο αναφερθούμε για συμπατριώτες μας}.
Λυνιστιάνικη Φωνή
αρ. φύλλου 65
Καθαρά Δευτέρα
στη Λυνίσταινα
Π
αρά τις δυσοίωνες προβλέψεις της
μετεωρολογικής υπηρεσίας για
έντονα καιρικά . φαινόμενα, που είχαν προηγηθεί, δεν διανοηθήκαμε
να ματαιώσουμε την καθιερωμένη πλέον εκδήλωση του συλλόγου στο χωριό μας την Καθαρά Δευτέρα.
Την Κυριακή το βράδυ της αποκριάς, οι καιρικές συνθήκες
ήσαν υπερβολικά άσχημες (συνεχής βροχόπτωση, αέρας, έντονο κρύο), που δεν επέτρεψαν τον κοινό εορτασμό του αποκρέματος με μακαρονάδα στο περίπτερό μας, για όσους συμπατριώτες το επιθυμούσαν και βρέθηκαν στο χωριό μας. Την Καθαρά,
όμως, Δευτέρα ο καιρός βελτιώθηκε σχετικά και έτσι γύρω στις
11 η ώρα στήθηκε το κοινό τραπέζι και το φαγοπότι στο περίπτερο, μέσα σε μια ευχάριστη, ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα,
δίπλα στο τζάκι με τα αναμμένα κούτσουρα και με το καλοριφέρ
σε πλήρη λειτουργία, ενώ η μεγαφωνική εγκατάσταση μετέδιδε
προς όλο το χωριό όμορφα δημοτικά τραγούδια. Οι λαγάνες, η
παραδοσιακή αχνιστή φασολάδα, ο χαλβάς, ο ταραμάς, οι ελιές
και τα λοιπά νηστίσιμα, μαζί με άφθονο αρωματικό κρασί, έδιναν το χρώμα της ημέρας. Τη γιορτή μας ευλόγησε, όπως πάντα,
ο ακούραστος παπα- Γιώργης (Τσουκαλάς), όλοι δε οι παρευρεθέντες συμπατριώτες μας επέρασαν μια ευχάριστη Καθαρά Δευτέρα, ευχήθηκαν ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και εξέφρασαν την επιθυμία
να συνεχιστούν, χωρίς διακοπή αυτές οι εκδηλώσεις. Ιδιαίτερες
ευχές για επιτυχία στο έργο του δόθηκαν στον καλό μας συμπατριώτη, τον Γιαννάκη τον Παναγούλια, που είναι ο πρώτος ΚΑΛΙΚΡΑΤΙΚΟΣ πρόεδρος της Λυνίσταινας. Είμαστε δίπλα του. Εκφράζουμε την αμέριστη συμπάθειά μας προς τους συμπατριώτες, οι οποίοι, είτε ανημπόριας (Κώστας Δ. Σκουμπούρης, Τούλα
Λαμπροπούλου, Γεώργιος Γκουγκούσης), είτε λόγω γεραμάτων
(Σοφιανός Γιαννόπουλος, Κώστας Παναγούλιας κ.ά), δεδομένου
και του άσχημου καιρού, δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας. Όμως,
πάντα τους σκεπτόμαστε και τους ευχόμαστε να έχουν παντοτινή υγεία. Θερμά συγχαρητήρια ανήκουν σε όσους συνέδραμα
στην υλοποίηση της όμορφης αυτής γιορτής με κάθε τρόπο. Ιδιαίτερα δε στην Αιμ. Ι. Σκουμπούρη και στο Μάρκο Γ. Σμυρνή, που
σήκωσαν όλο σχεδόν το βάρος της γιορτής. Τους ευχόμαστε να
είναι πάντα καλά και να προσφέρουν τη βοήθειά τους.
Χρόνια πολλά και του χρόνου.
Ζητιανιά και διακονία Η
(του Δημήτρη Κοπανά)
ζητιανιά είναι μια πανέξυπνη ενέργεια, γνωστή
στη χώρα μας από την αρχαιότητα, με βαθιές και
πολυδαίδαλες κοινωνικές ρίζες, που δεν αποτέλεσε ποτέ ποινικό αδίκημα. Κι όταν μάλιστα εκδηλώνεται
με θερμοπαρακάλια και πολλές ευχές, γίνεται αποδεκτή
κι ας καταντάει κάποτε επιταχτική ανάγκη. Έτσι, πολλοί
επέζησαν στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της μεγάλης πείνας. αλλά και πολλοί πλούτισαν μ’ αυτό τον τρόπο
και με τη συνεπικουρία της τσιγγουνιάς και της φιλαργυρίας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα στις μεγάλες πόλεις
το φαινόμενο πήρε πολύ τρανές διαστάσεις και δεν ήσαν
λίγοι εκείνοι που σκαρφίστηκαν διαφόρους τρόπους για
να τραβήξουν την ανθρώπινη ελεημοσύνη. Κανένας δε
θα ρώταγε τον ανάπηρο ή το σακάτη γιατί δεν πάει να
δουλέψει κι ούτε κανείς θ’ αξίωνε από μια τσιγγάνα να
ξεφύγει από τους νόμους της σειράς της.
Αμέσως μετά την επανάσταση του 1821, τον καιρό της
βαυαροκρατίας, ξεκίνησε από τα Καλάβρυτα ένας γεροκαλόγερος, ο λεγόμενος Παπουλάκος, να γυρίζει στα χωριά του Μοριά κηρύσσοντας το λόγο του θεού. Ζητούσε
από τους απλούς ανθρώπους να φροντίσουν με τη διακονία την οργάνωση των σχολείων και ταυτόχρονα έλεγε και
προφητείες του, που όλες βγήκαν αληθινές στην πάροδο
του χρόνου. Χαρισματικός ομιλητής ο Παπουλάκος, άγγιζε την ψυχή του ανθρώπου και γι’ αυτό τον ακολουθούσαν πολλοί μαζί. Από την ελεημοσύνη που συγκέντρωνε
δεν κράταγε για τον εαυτόν του τίποτα. Του έφτανε το
τριμμένο ράσο. Η διακονία του ανακούφιζε τους φτωχούς, μεγάλωνε την πίστη των ανθρώπων και η ευεργεσία
έστεκε φανερή. Κι από τότε πολλοί ήσαν εκείνοι
που διακόνευαν (άνδρες και πιότερες γυναίκες) για να εκπληρώσουν κάποιο τάμα ή για να
δείξουν την αγάπη τους με την ελεημοσύνη. Η
Διακονία και η Ζητιανιά φαίνονται αδελφάδες δίδυμες, όμως η κάθε μια έχει διάφορο
σκοπό κι αλλιώτικη ικανοποίηση. Αλλά οι
Αρχές που στέλνουν το ζητιάνο από τη
Θεσσαλονίκη στην Αλεξανδρούπολη, δεν
υπηρετούν την ανθρωπιά
4
767
Ο Παντελής Καλατζαντωνάκης
συνεχίζει την ενεργό δράση του,
ως πρόεδρος απογόνων Μακεδονομάχων
Ο
κ. Καλατζαντωνάκης, σύζυγος της Ιωάννας Κ. Σμυρνή, είναι γνωστός σ’ εμάς κι
απ’ την προσωπική του δράση, αλλά κι
απ’ τη συνεχή, θερμή κι αποτελεσματική επικοινωνία του με το σύλλογό μας. Ακόμα κι ως
πρόεδρος των απογόνων Μακεδονομάχων μας
ενημερώνει κι όποιος περάσει απ’ τη Θεσσαλονίκη, όπως πρόπερσι ο Δημήτρης Χρυσάνθης
(James Chryssanthis), βιώνει μαζί τους, με τον
Παντελή και την Ιωάννα, ονειρεμένες ημέρες. Ο
σύλλογός τους έχει δυναμική και τρεις απ’ αυτές τις πράξεις φθάνουν ως
εμάς. Η πρώτη, πως παρακολουθεί στενά κι έντονα
τα εθνικά μας θέματα, που
έχουν σχέση και με τις θυσίες των Μακεδονομάχων
παππούδων τους. Η δεύτερη εκπονεί ένα υπέροχο
ετήσιο ημερολόγιο, μες στο
οποίο καταχωρούνται και οι
εθνικοί σταθμοί του έθνους
μας-αρκετά έχουν δοθεί και
σε συμπατριώτες μας- κι ως
τρίτη, η ετήσια κοπή της πίτας των. Η κοπή της γίνεται
με γιορτή, στην οποία, μαζί με τους επισήμους
της Θεσσαλονίκης, προσκαλούνται, εκτός απ’ τα
μέλη του και πολλά ακόμα άτομα, όπου ο κ. Καλατζαντωνάκης, εκφωνεί ειδικό λόγο, χορεύουν
με παραδοσιακές στολές κλπ, έτσι ώστε το ξεκίνημα της κάθε χρονιάς, να’χει μνήμη, αποδοχή, αλλά κι επιβεβαίωση για παρόμοια συνέχεια.
Αποσπάσματα απ’ αυτήν αναφέρονται πιο κάτω,
ενώ ολόκληρη η ομιλία του, έχει ήδη αναρτηθεί
και στην ιστοσελίδα μας www.lynistaina.gr Κι
εκείνος όλες τις δραστηριότητες τις καταγράφει
στη δικιά τους ιστοσελίδα. www.pavlosmelas.eu.
•••
…Πρέπει να διατρανώσουμε όλοι μαζί, το παρακάτω κοινό αίτημα όλων των Μακεδονικών οργανώσεων της υφηλίου και όλων των Ελλήνων ότι : Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει η διεθνής κοινότητα και το διεθνές νομικό σύστημα να επιτρέψουν την αρχή του αυτοπροσδιορισμού, να επηρεάσει την πολιτιστική και ιστορική ταυτότητα που ανήκουν
σε άλλο έθνος εδώ και χιλιετίες. Σε κανέναν δε θα πρέπει να επιτραπεί η χρησιμοποίηση ενός όρου εθνολογικά, ο οποίος ανήκει
σε ένα άλλο έθνος πολιτιστικά και ιστορικά,
για αιώνες.
Στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να εκληφθεί,
ως μια προφανής προσπάθεια των Σκοπιανών να οικειοποιηθούν ότι δήποτε Μακεδονικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποκλειστική χρήση του ονόματος «Μακεδονία», κατά κύριο λόγο υιοθετήθηκε, από τους Σλάβους των Σκοπίων, και η προώθησή τους ως «εθνικά Μακεδόνες», είναι ένα κίνητρο για επεκτατικές αξιώσεις, από αυτήν και τη διασπορά της, που ονειρεύονται ακόμα, όπως φαίνεται, τη «Μακεδονία του Αιγαίου», όπως
την αποκαλούν και την ορέγονται, από εποχής
Τίτο. Ο κ. Γκρουέφσκι, εμμένων στην πολιτική και ιστορική απάτη, που το 1944 επινόησαν
οι Τίτο και Στάλιν και δημιούργησαν το τεχνητό «Μακεδονικό Έθνος» με σκοπό την απόσπαση
της Μακεδονίας από την Ελλάδα, προς έλεγχο
του Αιγαίου, εν όψει του Ψυχρού Πολέμου που
ακολούθησε, δήλωσε: «Οι Μακεδόνες έχουν
την μοναδική ευκαιρία να ζουν όλοι μαζί. Μακεδόνες του Αιγαίου και Μακεδόνες του Πιρίν, όλοι συμπατριώτες».
Την περίοδο 1963-1989 η Βουλγαρία και η
Γιουγκοσλαβία μέχρι τη διάλυσή της, κλιμάκωσαν τον μεταξύ τους ακήρυκτο πόλεμο σε τέτοιο βαθμό ώστε η Σόφια εκτιμούσε ότι
ενδέχονταν να οδηγήσει σε θερμές πολεμικές συγκρούσεις, όπως αναφέρεται στα απόρητα έγγραφα των δύο γειτονικών Κρατών, που πρόσφατα δημοσίευσε η Εταιρία Μακεδονικών
Σπουδών σε συνεργασία με τα Βουλγαρικά κρατικά αρχεία, που σαφώς φανερώνουν ότι η Γιουγκοσλαβία, με όργανο το τότε ομόσπονδό της, κρατίδιο των Σκοπίων και το ιδεολόγημα
του επεκτατικού «μακεδονισμού», έθετε πιεστικά
στη Βουλγαρία, όσα αιτήματα θέτουν σήμερα τα Σκόπια στην Ελλάδα: Αναγνώριση «μακεδονι-
Ο Παντελής Καλατζαντωνάκης κόβει την πίτα.
κής» δήθεν μειονότητας, γλώσσας, εθνικής ταυτότητας και Ιστορίας.
Η Βουλγαρία έκρινε ότι τα αιτήματα αυτά
υπέκρυπταν σαφώς εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της και κατήγγειλε τα Σκόπια ότι πλαστογραφούσαν την Βουλγαρική Ιστορία. Οι διεκδικήσεις τους ως προς «τα δικαιώματά τους για αυτοπροσδιορισμό» είναι προσχηματικές, αδικαιολόγητες και παραβιάζουν τα δικαιώματά μας, γι΄αυτό εμείς
δεν υπαγορεύουμε στα Σκόπια πώς να λέγονται, απαγορεύουμε στα Σκόπια να σφετερίζονται δικό μας όνομα, δική μας ιστορία ως αλυτρωτικό όχημα, εναντίον της ακεραιότητας και της ταυτότητάς μας.
Κατά συνέπεια, αντιτιθέμεθα σθεναρά στη χρήση του όρου «Μακεδόνας» από από ένα
Σλαβικό έθνος, στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, προς προσδιορισμό των πολιτών του, ενός όρου που αποτελεί μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ελλάδας, εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Η αναγνώριση μιας «Μακεδονικής» εθνότητας, σαφώς και χωρίς αμφιβολία, θα μπορούσε να διεκδικήσει οτιδήποτε Μακεδονικό, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας, του πολιτισμού, ακόμη και των εδαφών, αποσταθεροποιώντας μεταξύ άλλων, ολόκληρη την περιοχή.
Δικό μας χρέος, χρέος όλων μας, είναι να υπερασπιστούμε την ιστορική αλήθεια και την
πολιτιστική κληρονομιά μας , να αγωνιστούμε για τον τόπο μας. Πρέπει να καταστρέψουμε
το μεγάλο τους σχέδιο, να κλέψουν την Μακεδονία.
Το όπλο είναι γεμάτο απλά δεν ξέρουμε πότε θα μας χτυπήσει η σφαίρα. Είναι ώρα για γενικό προσκλητήριο, να προσπαθήσουμε όλλοι μαζί, με ειρηνικά μέσα αλλά αποφασιστικά, γιατί η πατρίδα μας συνιστά την ύπαρξή μας, την ελευθερία μας, την ίδια την Δημοκρατία, πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτήν, είναι ο τόπος μας, να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους της, να την αγαπούμε και να της αποδίδουμε σεβασμό. Πρέπει να θεωρούμε τον πατριωτισμό στοιχείο της Δημοκρατίας μας. Οι πολιτικές ηγεσίες και οι διάφορες ελίτ, οφείλουν να αναθεωρήσουν τις όποιες λανθασμένες επιλογές τους. Έλληνες γρηγορείτε, αγωνιούμε όλοι μας και ελπίζουμε, ότι
κανένας δεν θα τολμήσει να υπογράψει, το ξεπούλημα της Μακεδονικής μας ταυτότητας. Όπως λοιπόν γίνεται αντιληπτό, ο αγώνας συνεχίζεται. Λυνιστιάνικη Φωνή
αρ. φύλλου 65
Τα βιώματα της κατοχής
απ’ τον Πολυχρόνη Μουρλά
Ο
κ. Πολυχρόνης Μουρλάς τα χρόνια, που
διαβάζει την εφημερίδα μας, βιώνει το δικό μας
χρώμα, της μικρής μας Λυνιστιάνικης κοινωνίας. Μάλιστα
δε τονίζει, πως τη διαβάζει
δυο φορές. Την πρώτη πολύ
γρήγορα για να τη νιώσει σαν
ένα σύνολο και την επόμενη
σιγά-σιγά, για να αισθάνεται
τις μορφές αυτών που γράφουν, τους οποίους και νιώθει
ως φίλους του.
Έτσι κι εκείνος για να μπει
στην παρέα αυτής της ομήγυρης έστειλε ένα γράμμα με μια
δική του ιστορία ένα προσωπικό του βίωμα. Κι επειδή τα παιδικά του χρόνια αυγάταιναν μες
στην κατοχή, επέλεξε ένα τέτοιο
περιστατικό με τους Ιταλούς
στην Πάρο, όπως αναφέρεται
στη συνέχεια: Ήταν Άνοιξη του
1941. Ακόμα ήμουν μαθητής
Δημοτικού σχολείου, το οποίο,
λόγω έλλειψης κτιρίων λειτουργούσε στα κελιά της Παναγιάς
της Εκατονταπυλιανής, αλλά
κι αντιμετώπιζε προβλήματα,
τόσο με την παρουσία των Ιταλών, που είχαν εγκατασταθεί
στην πόλη μας, όσο και με την
έλλειψη δασκάλων, εξ αιτίας του
πολέμου και των άλλων δυσκολιών. Επόμενο, λοιπόν, ήταν οι
μαθητές να έχουν αρκετό χρόνο
ελεύθερο, και έτσι όταν σχολούσαμε τρέχοντας επιστρέφαμε
στα σπίτια μας, τρώγαμε ό,τι
βρισκόταν και πάλι τρέχοντας
και ξυπόλητα για το παιχνίδι
στην αμμουδιά της παραλίας,
που είχε και μάκρος και πλάτος. Πραγματική αλάνα, ενώ τα
καϊκια πηγαινορχόντουσαν και
πολλές φορές περνούσαν από
δίπλα μας. Ένα ηλιόλουστο απομεσήμερο, με θάλασσα ήρεμη
και γαλήνια σαν καθρέφτης, είδαμε να έρχεται μια βάρκα φορτωμένη μέχρι τα μπούνια (όπως
λένε οι ναυτικοί) με ξύλα, απ’ το
μικρό νησάκι, την Αντίπαρο, για
τα μαγειρεία των Ιταλών στρατιωτών, που είχαν εγκατασταθεί
στο ξενοδοχείο Πάνδροσος. Το
ξενοδοχείο ήταν τότε το καλύτερο πάνω σε λοφίσκο με εξαιρετική θέα, κοντά στη θάλασσα,
και κυρίως είχε μεγάλη ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση.
Τα ξύλα, τα έκοβαν, με διαταγή τους οι Αντιπαριώτες και τα
μετέφερε ο καπετάν Μιχέλης
(Μαλατέστας) με τη μεγάλη του
βάρκα κι εκείνη επιταγμένη. Γι’
αυτό όταν ερχόταν η βάρκα οι
Ιταλοί στρατιώτες, υποχρέωναν
κάθε περαστικό, ακόμα και τα
μικρά παιδιά που έπαιζαν στην
παραλία, για το ξεφόρτωμα και
τη μεταφορά των ξύλων δίπλα
απ’ τα μαγειρεία, μια απόσταση
150 μέτρων περίπου. Ένα απ’
αυτά τα παιδιά ήμουν κι εγώ.
Αυτό συνεχίστηκε γι’ αρκετό
καιρό κι όλοι εμείς, μικροί και
μεγάλοι
δυσανασχετούσαμε
και χαμηλοβρίζαμε, γιατί είχε
(το φίλο μας)
αλλάξει η ζωή μας. Η εχθρότη- νιστιάνικη Φωνή» που τόσο εύτά μας συνεχώς μεγάλωνε κι στοχα την κυκλοφορείτε. Αλλά
ευχόμαστε να το βρουν απ’ τη και οι υπόλοιποι της υπόθεσης
Μυστική Βάση της Αντιπάρου, Αντιπάρου, δεν είχαν καλύτερη
η οποία παρά τις δυσκολίες της, μοίρα. Η βάση μετά από ενάμισι
έκανε καλή δουλειά με την προ- μήνα (5.1.1942) προδόθηκε, με
ώθηση προς τη Μέση Ανατολή αποτέλεσμα, άλλοι να τουφεκιΕγγλέζων κι άλλων συμμάχων, στούν, άλλοι σε ισόβια ή και σε
που είχαν εγκλωβιστεί στην Ελ- βαρύτατες ποινές, που ευτυχώς
η πολυπόθητη απελευλάδα, μετά την κατάρθέρωση έσωσε τις ζωές
ρευση των μετώπων.
τους.
Επικεφαλείς σ’ αυτή
την οργάνωση, που
Βέβαια, μέσα σ’
λειτουργούσε απ’ την
αυτά υπήρξε και η δικιά
14 Νοεμβρίου 1941,
μου περιπέτεια όταν
ήταν ένας Άγγλος κι
πληροφορήθηκα πως
ένας Έλληνας. Ο λοο ξάδελφός μου ΠολυΠολυχρ. Ι. Μουρλάς
χαγός Τζων Άτκινσον
χρόνης ήταν φυλακικαι ο ανθυποπλοίαρχος
σμένος σε μια αποθήκη,
του Εμπορικού Ναυτικού Χάρης πλησίον στα ιταλικά μαγειρεία.
Γραμματικάκης, οι οποίοι, απ’ Με το πρώτο κιόλας δρομολότη βραδιά που αποβιβάσθηκαν γιο της βάρκας με τα μαγειρόξυαπό υποβρύχιο, δεν άργησαν να λα απ’ την Αντίπαρο, ήμουν κι ο
δικτυωθούν, όχι μονάχα με άτο- πρώτος υποψήφιος μεταφορέμα των επίσημων Αρχών, όπως ας τους, για να τρέξω προς τον
πχ το διοικητή του αστυνομικού εξάδελφό μου. Απαρατήρητος
τμήματος ταγματάρχη Γεώργιο έφθασα στην πόρτα της αποθήΖαμπέτα, αλλά και με απλούς κης και σιγά του φώναξα για κάπολίτες που θα μπορούσαν να ποια επιθυμία του. Η απάντησή
βοηθήσουν σ’ αυτήν την εθνι- του ήταν: «Να πεις στον πατέρα
κή υπόθεση, με όποιον δυνατό σου να σου δώσει δυο περιοδιτους τρόπο. Ανάμεσά τους κι ο κά, να μου τα φέρεις, για να διαπολύ μεγαλύτερός μου πρωτο- βάζω». Εκείνος, όταν τον ενημέξάδερφος και συνονόματος Πο- ρωσα, κάπου πήγε και σε λίγο
λυχρόνης Ν. Μουρλάς, ο οποίος επέστρεψε με τα δυο περιοδικά,
με ζήλο και αυτοθυσία ανταπο- τα οποία μου έβαλε μέσα από
κρίθηκε, μέχρι που τελικά έχασε τα ρούχα μου, λέγοντάς μου, με
και τη ζωή του στα στρατόπεδα προσοχή να τα βάλω κάτω από
της Γερμανίας. Ήταν ένα άτομο την πόρτα της αποθήκης, όπου
ευχάριστο, γελαστό και με πολ- ήταν φυλακισμένος ο ξάδελφός
μου Πολυχρόνης. Το ξεφόρτωμα
της βάρκας δεν είχε τελειώσει.
γέμισα την αγκαλιά μου με ξύλα
και γρήγορα-γρήγορα τα πέταξα
στο χώρο των μαγειρείων, για να
ολοκληρώσω την επιθυμία του
με τα δυο περιοδικά. Έπρεπε
να φθάσουν εκεί με κάθε θυσία.
΄Όμως, καθώς σηκωνόμουν απ’
το σκύψιμο της κάτω χαραμάδας, ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει
από το λαιμό. Ήταν ενός Ιταλού
στρατιώτη που μούδωσε δυο
δυνατά χαστούκια, απ’ τα οποία
Κατοχική εικονογράφηση
άρχισα τα κλάματα. Απ’ αυτή τη
στιγμή ξεκίνησαν και τα μαρτύλά φιλάνθρωπα αισθήματα, για ρια ολόκληρης της οικογένειάς
το οποίο, όταν μεγάλωσα, έμα- μου, με πρώτον εμένα. Απελευθα πως βοηθούσε οικονομικά θερωθήκαμε μετά δυο ημέρες,
πολλούς φτωχούς του νησιού γιατί τα περιοδικά δεν είχαν κάτι
μας, μια και οι γονείς του λει- το επιλήψιμο, αλλά και με τη βοτουργούσαν εμπορικό κατάστη- ήθεια του διερμηνέα, το όνομα
μα στο κέντρο της κωμοπόλε- του πατέρα μου δεν συμπεριως. Ήταν μοναχογιός κι άφησε λαμβανόταν στη λίστα των υπόπίσω του, εκτός απ’ τους δυο γο- πτων για σύλληψη. Μετά από 7
νείς του, και την οικογένειά του χρόνια έφυγε κι ο πατέρας μου,
που μόλις την είχε αρχίσει. Την 57 ετών. Κύρια αιτία, ακόμα πιεξαίρετη σύζυγό του, και δυο στεύω, η πίκρα του, όχι τόσο του
χαριτωμένα κοριτσάκια, ενώ γι’ πολέμου, όσο αυτή της προδοαυτόν, το όνομά του κοσμεί το σίας, απ’ την οποία τόσα δεινά
πάνθεον των ηρώων μας. Όμως επακολούθησαν. Μέχρι σήμερα
η μοίρα θέλησε να κάνει και τη στα 79 μου, για το «μη ξανά πόδική της έκπληξη. Η μεγαλύτερη λεμο» εύχομαι και προσεύχομαι.
κόρη του, όταν ήλθε ο καιρός, Εσείς, απ’ ό,τι διάβασα στη Λυνιδημιούργησε οικογένεια κατα- στιάνικη Φωνή, δεν είχατε προξιωμένη με δικό σας συμπατρι- δοσίες, ορφανά, μαυροντυμένες
ώτη, απ’ τον οποίο κι εγώ είχα και ξεκληρίσματα οικογενειών.
και έχω την καλή τύχη να γνω- Γι’ αυτό και σας συγχαίρω.
ρίσω πολλούς από εσάς και να
μαθαίνω τα νέα σας, με τη «Λυ- Πολυχρόνης Ιωάν. Μουρλάς
5
768
Άλλες επιλογές πρώτα….
ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥΣ
…. άλλες ύστερα απ’ τον πόλεμο
Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
Πολλές είναι οι κατηγορίες, που, κατά
καιρούς, εκτοξεύονται από μας τους μεγάλους κατά των νέων μας. Αν και θα’πρεπε να’μαστε οι τελευταίοι στο όποιο πετροβόλημα εναντίον τους. Γιατί είμαστε
εμείς που τους φτιάξαμε μια κοινωνία τέτοια, που να δείχνουν πως δεν έχουν ενδιαφέροντα, που να θεωρούνται απολίτικοι. Έφτασε όμως
ο πόλεμος στο Ιράκ-που απ’ την πλειονότητα θεωρήθηκε
πέρα ως πέρα άδικος- για να φανερώσει το πραγματικό
πρόσωπο των νέων. Κι ενώ, πριν εκραγεί ο πόλεμος τα νιάτα μας- τη μαθητιώσα νεολαία, πες καλύτερα- την ενδιέφερε η καριέρα της και το χρήμα που απ’ αυτή θ’ απεκόμιζε,
μετά απ’ τον πόλεμο η καλύτερα κατά τη διάρκειά του, πολλά άλλαξαν.
Έτσι σε δημοσκόπηση που έγινε στους νέους μας το 41%
είχε σαν υπέρτατη αξία την οικογένεια, το 28% περίπου τη
φιλία και το 11% την αλληλεγγύη. Διαπιστώνει, δηλαδή, κανείς, πως ο πόλεμος, όχι μόνο δεν άφησε αδιάφορους τους
νέους μας, αλλά τους ταρακούνησε κιόλας. Τους έδειξε ένα
άλλο πρόσωπο πιο ώριμο και πιο υπεύθυνο. Άλλωστε, αυτό
φάνηκε και απ’ τις καθολικές εξεγέρσεις του και το σύνθημά τους «Ε,ε,ε,ο,ο,ω.., εμείς θα σταματήσουμε τον πόλεμο
αυτό;». Και μπορεί το σύνθημα να μας γύρισε τρεις δεκαετίες πίσω στο Παρίσι, όταν οι φοιτητές διαδήλωναν με το
σύνθημα: «Είμαστε ρεαλιστές, διεκδικούμε το αδύνατο»,
ωστόσο πρωταγωνίστησαν, συνειδητοποιώντας το ρόλο
τους ως υπεύθυνοι πολίτες, όχι μόνο της δικής μας χώρας,
αλλά όλου του κόσμου. Και αν αυτό γινόταν απ’ τα παιδιά
όλου του πλανήτη ίσως οι μεγάλοι υπεύθυνοι του πολέμου
να πονοκεφάλιαζαν.
Ο προβληματισμός των νέων μας δε σταματούσε στο γεγονός ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος, αλλά προχωρούσε και στη διαπίστωση των αιτίων που τον προκάλεσαν. Μόνο ένα ποσοστό 2,3% απέδωσε τον πόλεμο στον
εκδημοκρατισμό του Ιράκ, που τω όντι, υπέφερε κάτω
απόνα δικτατορικό καθεστώς κάποιες δεκαετίες και την τελευταία είχε στερηθεί τα πάντα. Το μεγάλο ποσοστό, που
άγγιξε το 91,5% πίστευε ότι ο πόλεμος εξυπηρετούσε τα
συμφέροντα των ΗΠΑ. Το υπόλοιπο της μέτρησης των αιτίων μοιράστηκαν ένα 3% που απέδωσε τον πόλεμο σε θρησκευτικούς λόγους και μόλις το 2,7% αποφάνθηκε πως αιτία ήταν η πάταξη της τρομοκρατίας. Εξάλλου, ένα μεγάλο
ποσοστό (το 41%) των νέων μας υποστήριξε πώς μπορεί
να σταματήσει τον πόλεμο με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας
του. Ίσως, εδώ, να είχε υπόψη του τη ρήση μεγάλου φιλέλληνα λογοτέχνη, που έγραψε πως «αν δεν σωθεί ο κόσμος,
υπεύθυνος θα είσαι εσύ». Απ’ τις πηγές ενημέρωσης οι νέοι
μας προτίμησαν τη δημόσια τηλεόραση με το υψηλό ποσοστό, του 46%, ενώ η ιδιωτική και τα’ άλλα «μίντια» πέρασαν σε δευτερότερη μοίρα. Ένα μεγάλο, επίσης ποσοστό,
που άγγιξε το 95% ήταν οι νέοι μας που ενδιαφερόταν από
«αρκετά» ως «λίγο» για τα τεκταινόμενα του Ιράκ. Μια ακόμα ενδιαφέρουσα μέτρηση ήταν και αυτή, που άγγιξε το 90
%, που μας έκρινε πως η επέμβαση στο Ιράκ ήταν άδικη.
Υψηλό, τέλος, ήταν και το ποσοστό-ξεπέρασε το 60% που θα ήθελε την Ελλάδα να δεχθεί πρόσφυγες, παρότι, τα
τελευταία χρόνια, έχει δεχθεί πολλούς και ακόμα μεγάλο
ήταν και το ποσοστό (50%) που δε φοβάται τρομοκρατικό χτύπημα στην Ελλάδα. Απόλα αυτά, αβίαστα βγαίνει το
συμπέρασμα πως οι νέοι μας και προβληματισμό έχουν και
κρίση διαθέτουν, αλλά και υπεύθυνη στάση παίρνουν όταν
οι καιροί το απαιτούν.
Κλείνοντας, θα συμφωνήσω με σύγχρονο φιλόσοφο, που
γράφει «το φως και το άλας της γης, ο καθρέπτης του μέλλοντος και η κιβωτός, όπου φυλάσσονται τα ιερά και τα
όσια κάθε φυλής είναι η νεολαία μας»
6
Λυνιστιάνικη Φωνή
769
αρ. φύλλου 65
Το Γενεαλογικό δέντρο Σμυρναίων
Συνέχεια απ’ το προηγούμενο
Ο Γιώργης (απ’ τη Σμύρνη)
και οι απόγονοί του απ’ το
γιο του Δημητράκη
Τελειώνοντας με τον Αγγελή που
είχε παντρευτεί κόρη του Αγγελή Παναγούλια και τον Παναγιώτη με γυναίκα κι
αυτός απ’ του Λυραίους ή Ματρογιανναίους (ψευδώνυμο), θ’ αρχίσουμε με το
Γιώργη, ο οποίος πριν παντρευτεί έχτισε
και το σπίτι του. Το πρώτο μετά τη δημιουργία του νέου κράτους, γιατί, ως τότε,
όλοι έμεναν σε καλύβες και χαμοκέλες.
Ήταν στενό και μακρύ, τ’ οποίο έχει πλέον καταλήξει στο Μάριο Ν(Δημ) Σμυρνή,
επισκευασμένο κι επαναξιοποιημένο.
Ακόμα ήταν δίπλα στο σπίτι του θείου
τους του Ντεληγιώργη, γιατί η περιοχή
ανήκε στα δυο αδέλφια, όπου είχαν εξοριστεί μετά την Ορλωφική επανάσταση.
Τον Ντελή- Γιώργη και τον Ντελή-Μιχάλη
που μετανάστευσε. Ο Γιώργης παντρεύτηκε, αμέσως μετά την ομαλοποίηση
των πραγμάτων, γύρω στα 1828 με μια
κοπέλα απ’ τους Πεπαίους στου Σέκουλα.
Η απόσταση μεγάλη, αλλά και το συμπεθεριό με 50 καβαλαραίους, σχεδόν όλο
το χωριό. Ο πόλεμος της παλιγγενεσίας
τους είχε ενώσει, με στέρεες γνωριμίες
κι αδελφικές φιλίες σ’ ολόκληρη την περιοχή. Όταν, όμως, επέστρεψε το συμπεθεριό, όπως τα έχει γράψει ο Τζαννέτος
Σμυρνής, δεν μπορούσε να μπει στο «εγγεροφτιαγμένο» σπίτι, γιατί ένα μελίσσι,
είχε γαντζωθεί στην πόρτα του σπιτιού.
Το μελίσσι αυτό το «έπιασε» ο γαμπρός
που γνώριζε από μελισσοκομία πριν
εγκαταλείψει τον Μπουτζά της Σμύρνης,
αλλά κι όλοι το θαύμασαν ως καλό σημά-
Η Ματθίλδη με το γιο της Αντώνιο, τον αδελφό της Κώστα και το τον
Γεωργιόπουλο (δεξ)
Θανάσω
(Ι. Κ. Δράκου)
(Μπαγρή,
Φτελιά)
δι για την οικογένεια που ήδη ξεκινούσε.
Αυτό, τελικά «πολλαπλασιάστηκε κι επέζησε στα ριζοσπίλια δίπλα απ’ τα αμπέλια
του γιού του Γιαννακού στου Κότσυφα τη
φωλιά». Ο Γιώργης, λοιπόν, και η Πεπαιοπούλα απόχτησαν, καθώς φαίνεται και
στο γενεαλογικό δέντρο, τρία αγόρια και
δυο κορίτσια. Ο Δημήτρης, που τον αποκαλούσαν ως μικρότερο Δημητράκη,
γεννήθηκε το 1849 γι’ αυτό και το σπίτι
έμεινε σ’ αυτόν, ενώ οι δυο μεγαλύτεροι
έχτισαν εκ διαμέτρου αντίθετα. Ο Γιαννακός στα λεγόμενα σήμερα Θανασοσμυρναίικα κι ο Μιχάλης στα Μιχαλαϊικα.
Όμως, όλοι σ’ αυτό το σπίτι ξεκίνησαν τις
οικογένειές τους. Αυτή η καταγεγραμμένη ημερομηνία γέννησης του Δημήτρη,
μαζί με τη γέννηση του πρώτου ανιψιού
του Παναγιώτη το 1852-απ’ τον Γιαννακό- ενισχύουν και τις ηλικίες με προσέγγιση των υπολοίπων. Ο Δημήτρης με την
Κοκκονοπούλα δημιούργησαν μια «πολυμελή φαμελιά». Πέντε κόρες και δυο
αγόρια, Κι απ’ τις κόρες μονάχα η Βασιλική παρέμεινε στη Λυνίσταινα, ενώ οι 4
έφυγαν. Μια στου Ζελέχοβα, και δυο στη
Φτελιά. Κι όσο για την τέταρτη, τη Σταμάτα έπαιξε ένα μεγάλο πατριωτικό ρόλο,
όπως γράφει σ’ ολόκληρο άρθρο η εγγο-
νή της Φωτεινή (απ’ τον αδελφό της), στο
φ. 46 της «Λ.Φ». Υιοθετημένη άτυπα και
βαφτισμένη από μια οικογένεια στην Ανδρίτσαινα, τους ακολούθησε στις μετακινήσεις τους σε Κωνσταντινούπολη και
Σμύρνη, βοήθησε τον ελληνικό στρατό
μέσω Ερυθρού Σταυρού, αναμείχθηκε σε
ομάδες πληροφοριών για να καταλήξει
αιχμάλωτη στις τουρκοκρατούμενες περιοχές της Μ. Ανατολής και να οδηγηθεί
σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αλλά κι
εκεί με την πείρα της νοσοκόμου και της
εύκολης γλωσσομάθιάς της, γαλλικά και
τούρκικα, έσωσε πολύ αιχμάλωτο κόσμο,
που την ευχαριστούσαν όταν μετά την
ανταλλαγή του 1923 επέστρεψαν στην
Ελλάδα. Η Ματθίλδη εγκαταστάθηκε
στο Αιγάλεω κι όπως αναφέρει το άρθρο
της Φωτεινής, ανέπτυξε, κι εκεί, καταξιωμένη κοινωνική δράση, τόσο με τον
Ερυθρό Σταυρό, όσο και με την κλινική
Γερουλάνου, όπου απόχτησε και δίπλωμα πρακτικής μαίας. Μάλιστα δε, η προσωπικότητα και η όλη δράση της έχουν
συμπεριληφθεί και σε βιβλίο π’ αφορά
την ιστορία του προσφυγικού τότε Αιγάλεω. Παντρεύτηκε με τον Γ. Καραλή
απ’ το Ζελέχοβα, κι απόχτησε ένα γιο, ο
οποίος σε ηλικία 15 χρόνων, σκοτώθηκε
Φωτογραφίες που
λάβαμε πρόσφατα
<-Ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος,
ανάμεσα στις δυο κόρες του,
Βασιλική και Γεωργία
--->
Ο εγγονός του απ’ τη Γεωργία,
Ρόμπι Φράιτερ, με τη σύζυγό
του Τζέννη και τα παιδιά τους
Αδάμ-Κούλα και Ηλίας (μέσον)
Ο Γιαννάκης με τη σύζυγό του Πολίτω (γύρω 1952)
από Γερμανό, (Η πλήρη δράση της στην
υπ’ αριθμ 46 Λ.Φ). Η οικογένεια του Δημήτρη, σύμφωνα και με το γενεαλογικό
δέντρο, συνεχίζεται απ’ τον εγγονό του
Μάριο, ο οποίος με την Τούλα του Γιώρη
Φ. Δράκου, δημιούργησαν μια αξιόλογη
και καταξιωμένη οικογένεια.
Συνεχίζεται
Λυνιστιάνικη Φωνή
αρ. φύλλου 65
Dear Lynistians
 continued from page 1
ditional songs, while the white
flames were dropping like Pharaoh’s grasshoppers.
Meanwhile our annual dance
will take place May 8th (noon
time.). Although it will be for first
time noon hours, we believe that
we’ ll have success.
Our webside is going on well.
Especially, it has been embraced by young persons. A good
example Valerie Gemanis daughter Maragrita’s emigrant Thymios
Giannopoulos Taft-CA. She has
sent 3 videos. Two of them are on
pages Videos and «πολιτιστικά».
Excellent video films. From now on
we’ll begin with easy English texts
to be used by our youngs too
March 13th we’re met in the
same church, saint Theodori
(square Klaftmonos) Athens, as
every year, since 1993. After the
holy liturgy we went again to a
nice café station, but additional to
café, tea or orange juice, nice pastries, cakes and pies were offered
by compatriots ladies. All handmade. We closed after two hours
changing opinions, ideas, problems about Lynistaina. Among
the others we had the honor to be
present George Agelopoulos (96)
“veteran” school master, as well as
Leonidas Michelis professor Toronto’s university.
During the last quarterly
we had many social events,
{deaths, marriages}
Economical crisis is going
on, but the worst, we need
much time. A nice article about it,
has been written by professor Leonidas Michelis as follow, while the
Greek version on another page.
a
a
a
d
H
Will Greece avoid
partial bankruptcy?
Currently Greece has some
quite unpleasant arithmetic: high
deficit and debt relative to Gross
Domestic Product or GDP, high external deficit (reflecting low productivity), negative GDP growth
and high interest rates on its 10year bonds. Nonetheless, it will be
a catastrophe if Greece goes bankrupt, drops the euro and adopts
the drachma again. The cost will
be too high for Greece and it
will have repercussions in the EU
banking system. For example, the
French banks have bought about
80 billion of Greek debt. Greece
will be on the rocks for long time,
shut off from the global financial markets and it will be short
of many essential products and
services, especially in the health
sector (drugs, medical equipment etc). Inflation will skyrocket,
along with unemployment, real
incomes will decrease and values
will collapse. A lot of households
may lose a portion of their bank
deposits and living standards will
deteriorate.
The credibility of the euro
would also suffer, and given the
problems of the other PIIGS, (Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain)
the eurozone may start unraveling.
This would be a huge European
failure. Is this outcome politically
acceptable In Europe? I would
think no. Instead, Merkel has hinted at a “controlled bankruptcy”
solution. I interpret this as partial
bankruptcy where a country defaults on a portion of its debt with
the agreement of its main lenders.
Such a country would still keep
the euro, but lose its political voice
in the European Union (EU) during
the period when it puts its house
in order. After such a time, it will
be fully reinstated in the EU.
This is more politics than
economics, but politics are very
important in a monetary union.
I would say that political union is
a necessary condition for a monetary union. In the absence of it,
a monetary union cannot survive
in the long run. I think the current
problems of the euro are as much
political as they are economic. Political uncertainty and indecision
tend to increase the interest rate
spreads and speculative activity.
This has been the case in some of
the PIIGS recently. On the other
hand, political union in the US
saved California from bankruptcy
last year when Obama guaranteed its debt in a quick and decisive move. Too bad that the European Parliament has no executive
power over national fiscal policies,
or even an active fiscal monitoring
system. Of course a fiscal union
would be the first best outcome,
but this requires a political union.
A few months ago, I thought
that that if Greece could develop a
primary government surplus, staring in 2012, combined with low
interest rates, 3% to 4%, to service
its debt, it would be able to manage the situation and not default,
partially or otherwise. I am now
more pessimistic as interest rates
are still around 12 percent (for 10year bonds) and increasing, and
GDP growth - 4.5%. Partial default
would seem to be a certainty.
Complete default may be less
likely, thanks to political considerations regarding the credibility
of the euro. I hope the latter is not
too optimistic a prediction.
An Important Cautionary
Note:
Partial default or bankruptcy is
only a theoretical possibility. There
is no historical record of it. Instead,
the historical record is only for
7
complete bankruptcy, e.g., Argentina is the latest case. Thus, politicians may be naive in suggesting
controlled bankruptcy or debt
restructuring. At the end of the
day, markets seem to be stronger
than politicians and determine
the final outcome. For instance, I
do not know what politicians can
do when, following the news of
debt restructuring, depositors run
to the bank to get their deposits
and cause “bank runs”. In this case,
banks would simply dry up of
funds and become insolvent. You
can imagine the mayhem that will
follow then.
Leonidas Michelis
Professor of Economics
Ryerson University
Toronto, Canada
** Nice too, the letter by
James Chressanthis. It offers a
real Lynistaina’s view upon 40
years ago. Till then all have been
changed.
Robin and I first visited the tiny
village of Linistaina in 1979 where
I discovered my ancestral roots.
The village is perched on a spine
of mountain at the end of a road
between Olympia and Sparta in
the
Southwestern Peloponnese.
At that time the road was dirt,
there was electricity but no running water and the one hundred
people shared a single telephone
and one television in my cousin’s
combination bar, general store,
post office. We returned a year
later to live with its people. Robin
did a portrait study and I made
a documentary film about their
lives from the end of winter to the
summer wheat harvest. Remembrance of a Journey to the Village
was the project that opened my
eyes to the world and taught me
many lessons. It was also the be-
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΕ... ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ!
- Συνέχεια από τη σελίδα 1
βατα ίσως με περισσότερα ζώα, καλλιεργεί
3-4 χωράφια με σιτάρι και καλαμπόκι, ίσως
και κανένα χωράφι ακόμη με βρώμη για τα
ζωντανά. Αρκετοί διαθέτουν ένα αμπέλι και
κάποιοι τυχεροί ένα ποτιστικό χωράφι, που
τους εξασφαλίζει τα όσπρια , το καλαμπόκι και την πατάτα της χρονιάς. Πάντως όλοι
έχουν τον κήπο τους για τα λαχανικά, απ’
όπου συνήθως εξασφαλίζουν και το φαγητό
της ημέρας. Οπωροφόρα το χωριό διαθέτει
ελάχιστα, σχεδόν όλοι όμως έχουν τα σύκα
και τα καρύδια της χρονιάς. Το εισόδημα συμπληρώνεται οπωσδήποτε από τις κότες και
τα αυγά τους, που αποτελούν και βασικότατο
είδος διατροφής και βέβαια ένα χοιρινό που,
όταν γίνει παστό, θα βοηθήσει την νοικοκυρά
σε δύσκολες περιστάσεις να βγει ασπροπρόσωπη και την οικογένεια να δοκιμάσει κρέας,
αφού το φρέσκο το γεύεται σπάνια.
Ας δούμε τώρα τα συνολικά ετήσια εισοδήματά του. ΄Εσπειρε λοιπόν και θέρισε.
Εφέτος η χρονιά ήταν καλή. Ο καιρός ήταν με
το μέρος του. Συγκεντρώνει τώρα σε σωρό
τη σοδειά του στο αλώνι και το κοιτάζει με
χαρά. Κάνει το σταυρό του και μετράει την
ποσότητα. Βάζει ένα στυλιάρι στο κέντρο της
και χαράζει το ύψος του. Με τα χέρια του μετράει πόσες χούφτες είναι και το υπολογίζει
σε αντίστοιχα “πινάκια”, κάθε πινάκι 44 οκάδες. Στην καλή χρονιά υπολογίζει 40 πινάκια,
αν έχει σπείρει 3-4 χωράφια! Από αυτό θα
τραφούν 6-7 άτομα για ένα χρόνο! Σ΄ αυτή
την ποσότητα θα προσθέσει τώρα και μερικές εκατοντάδες οκάδες καλαμπόκι, αν είναι
τυχερός, αλλά αυτό θα το μοιραστεί και με τα
ζώα του, οπότε αν προσθέσουμε, πολλαπλασιάσουμε και... διαιρέσουμε αναλόγως, κάθε
άτομο της οικογένειας δικαιούται ... ένα ολόκληρο καρβέλι σε εβδομαδιαία βάση! ΄Οταν
αργότερα θα βελτιωθεί αυτό που οι πολιτικοί λένε με υπερηφάνεια “ το κατά κεφαλήν
εισόδημα”, στο καρβέλι θα προστεθεί και το
προσφάι.
Δεν ξεχνάμε τώρα να προσθέσουμε το
κρασί, καμιά 200αριά “μπότσες” κατά μέσον
όρο ( κάθε μπότσα αντιστοιχεί σε 2 οκάδες
και 100 δράμια), αλλά αυτό προορίζεται να
ευφράνει τις καρδιές, για να υποφέρουν ευκολότερα τα βάσανα της ζωής. Λίγοι είναι,
όσοι με πολύ κόπο όλο το χρόνο, παράγουν
κυρίως κρασί και διαθέτουν μεγάλα αμπέλια.
Αυτοί θα πουλήσουν κιόλας.
Από τα ζώα του εξάλλου, θα εισπράξει ως
έσοδο το γάλα που θα το πουλήσει αφού το
κάνει πρώτα τυρί και μυζήθρες. Θα εισπράξει όμως την αμοιβή του με τους νόμους του
μονοπωλίου, είτε σε είδος από όσα του είναι
απαραίτητα και δεν τα παράγει, είτε ετεροχρονισμένα και με καθυστέρηση για να πληρώσει το δάνειο στην τράπεζα ή να καλύψει
όλες τις άλλες ανάγκες της οικογένειας σε
γιατρούς, φάρμακα, ρούχα, παπούτσια. ΄Επικουρικό έσοδο για το σπίτι είναι επίσης το
μαλλί των ζώων. Τις πιο πολλές φορές θα το
επεξεργαστούν οι γυναίκες για τα μάλλινα
του σπιτιού. Σημαντικό έσοδο θα προκύψει
από τα αρνιά και τα κατσίκια που θα πουλήσει για το Πάσχα, ίσως και μερικά μεγαλύτερα ζώα για την ανανέωση του κοπαδιού. Θα
εισπράξει για κάθε μικρό ζώο, περίπου όσο
στοιχίζουν ένα ζευγάρι παπούτσια! Αυτός άλ-
λωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο κυκλοφορεί με μπαλωμένα ρούχα και παπούτσια
και τα ανανεώνει μια φορά στα τρία χρόνια
και αν..!
Την περίοδο που μας απασχολεί δεν
υπάρχει περίθαλψη, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, επιδόματα πάσης φύσεως και γενικά ό,
τι γνωρίζουμε ως κρατική παροχή. Τον γιατρό
τον πληρώνουν και τα φάρμακα είναι ακόμη
ακριβά και δυσεύρετα. ΄Οχι σπάνια οι άντρες
καταφεύγουν στο μεροκάματο στον κάμπο
ή στην πόλη για την κάλυψη των οικογενειακών αναγκών.
Το ουσιαστικό είναι ότι σπάνια στην τσέπη τους υπάρχουν μετρητά! Οι άνθρωποι
του χωριού μας ζουν με έσοδα κατά πολύ
κάτω από τα όρια της φτώχειας, με ελάχιστη
αγοραστική δύναμη, με κάλυψη των αναγκών τους σχεδόν εξ ολοκλήρου από την
παραγωγή τους, με φυσικό επακόλουθο την
εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, σε
αναζήτηση καλύτερης τύχης. ΄Ετσι σιγά- σιγά
το χωριό εγκαταλείπεται στην ερήμωση, τα
πεζούλια των χωραφιών παρασύρονται από
τις βροχές και δασώνουν, ενώ τα περισσότερα σπίτια του ζωντανεύουν μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.
Κι όμως με εγκράτεια, με μέτρο, με έλλειψη, με πείνα το χωριό είχε ζωή και ζωντάνια.
Με αλληλεγγύη στις δυσκολίες, ίσως με λίγη
ζηλοφθονία στις καλές σοδειές, με χαρές και
κακίες, η ζωή πάντα προχωρούσε μπροστά.
΄Οταν κοιτάζουμε πίσω στα πραγματικά δύσκολα, μπορεί το σήμερα να το βλέπουμε πιο
υποφερτά και το αύριο πιο αισιόδοξα.
ΣΜΥΡΝΗ ΦΩΤΕΙΝΗ- ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
770
ginning of myprofessional career
in cinema.
We made many friends there
like my cousins George Gougousis
and his sister Maria, Costas Symrnis
and family, Stathoula Korkolis and
her family, Johnny, Dina and Nitsa.
The villagers were self-sufficient
farmers, shepherds and goatherds. They raised a bounty of fruit
and vegetables, meat, cheese, olive oil and wine. As Stathoula said
in my film “We have everything
here!” ‘Eχουμε όλα εδώ!’
Some of the women still spun
their own wool, boiled natural
plants into dyes and wove beautiful blankets or rugs. Dina was one
of them. I met her in 1980 and
filmed her spinning wool on her
distaff while she tended her flock
of sheep. The clouds gathered
darkening the mountainside. In
the cold of the first rain drops Dina
mounted her mule and drove the
sheep to shelter. She cried back
to me: « Με βάζετε στο μουσείο!”
“You are putting me in the museum!” She laughed again, snapped
the reins and waved to me: «To the
museum!» ‘Στο μουσείο!’
I returned to Linistaina in
2009, reunited with the villagers
and screened the film again. I reunited with old friends and made
new ones and began this photographic record. In these pictures
are featured Dina and also Toula
Lampropoulou and Dimitra Panagoulia.
It was end of winter, snow fell
at night and the days were clear
but cold.
Dina made me coffee and we
walked the village and surveyed
what had changed and what had
remained. So here she is: ‘Στο
μουσείο!’ “To the Museum!”……
Socrates Smyrnis
[email protected]
ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ
ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ
Σύνδεσμος Αποδήμων Λυνιστιάνων
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:
ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210
ΕΚΔΟΤΗΣ:
Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος
(Πρόεδρος)
Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124
τηλ. 210-80.20.464
Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι
υπεύθυνος Ενοντι του νόμου
ΣωκράτηςΤζαν. Σμυρνής
Πρατίνου 39, Παγκράτι 11634
τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322
email: [email protected]
Συντοκτική Επιτροπή:
Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος
Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος
ΣωκράτηςΤζον. Σμυρνής
Συνδρομή:
-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ
(εξωτερικού 30 ευρώ)
- Για την εφημερίδα 10 ευρώ
(Εξωτερικού 50 ευρώ)
Επιταγές-Εμβάσματα
Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210
Επιταγές Εξωτερικού
Δημήτριος Π. Μιχελής
Αιόλου 100
Υπεύθυνοι Συνδρομών
Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.
(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις
των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)
8
Λυνιστιάνικη Φωνή
771
Ο Δημήτρης Χρυσάνθης
(James Chryssanthis), έγραψε το οδοιπορικό του στη
Λυνίσταινα, τα χρόνια πριν
και μετά το 1980
την οικογένειά του, με τη Σταθούλα Κορκολή και τα
παιδιά της Γιάννη, Ντίνα και Νίτσα κά. Οι κάτοικοι
είχαν γίνει από μόνοι τους, καλοί γεωργοί και τσοπάνηδες με πρόβατα και γίδια. Απόκτησαν επίσηςεκείνη τη χρονιά- μια αξιόλογη σοδειά με φρούτα,
κηπευτικά, κρέας, τυρί, λάδι και κρασί, όπως, άλλωστε, το είπε και η Σταθούλα στην ταινία μου. ‘ Τα
έχουμε όλα εδώ!’
Μερικές απ’ τις γυναίκες έγνεθαν ακόμα μαλλιά,
(Μεταφρασμένο απ’ τα αγγλικά)
κατασκεύασαν βαφές από
φυσικά φυτά και ύφαναν
Η Ρόμπιν κι εγώ επιστον αργαλειό κουβέρσκεφθήκαμε το μικρούτες και χαλιά. Η Ντίνα
τσικο χωριό Λυνίσταινα
(Παναγούλια) ήταν μια
το 1979, όπου ανακάλυαπ’
αυτές. Τη συνάντησα
ψα τις προγονικές μου
το 1980 και την τράβηξα
ρίζες. Το χωριό είναι στο φιλμ για τη Λυνί«κουρνιασμένο», πάνω
σταινα. Έγνεθε μαλλί με
σε μια πλαγιά του βουνού,
τη ρόκα της, και πρόσεχε
στο τέλος του δρόμου μετη στάνη με τα πρόβατά
ταξύ της Ολυμπίας και
της, όταν τα σύννεφα
της Σπάρτης, στα νοτιοΟ Δημ. Χρυσάνθης και η σύζ. Ρουμπίνη, πίσω, στο κάδρο της έκθεσης
πυκνώθηκαν και σκοτείδυτικά της Πελοποννή(απεικονίζονται η Ντίνα Ι. Παναγ, -Δήμητρ. Ευ. Παναγ- Τούλα Λαμπροπούλου)
νιασαν
την πλευρά προς
σου. Εκείνη την εποχή ο
δρόμος ήταν χωμάτινος, υπήρχε μεν ηλεκτρικό, αλλά το βουνό. Μες το δυνατό κρύο της πρώτης βροχής
χωρίς νερό στα σπίτια και τα 100 άτομα εξυπηρετού- η Ντίνα ανέβηκε στο μουλάρι της και οδηγώντας τα ντο μονάχα από ένα τηλέφωνο, μια τηλεόραση στο πρόβατά της στο μαντρί τους, φώναξε πίσω μου: «
Με βάζετε στο μουσείο!”… ‘Με βάζετε στο
μαγαζί του ξαδέλφου μου (Κων. Π. Σμυρμουσείο!’ και ξαναγελώντας, αγνόησε τη δυνή), το οποίο μαζί με τις διάφορες ευκολίες
νατή βροχή για να μου δείξει με τα χέρια και
του, ήταν και το ταχυδρομείο του χωριού. Σ’
να μου πει με το στόμα της: ‘Στο μουσείο!’ ..
αυτό το χωριό επιστρέψαμε ένα χρόνο αρ‘Στο
μουσείο’. (Να βάλει αυτά που τράβηξε).
γότερα για να ζήσουμε με τους κατοίκους
Επέστρεψα στη Λυνίσταινα το 20092, επατου. Η Ρόμπιν έκανε μια όμορφη μελέτη με
νασυνδέθηκα με τους κατοίκους και «έπαιπροσωπογραφίες κατοίκων και πορτρέτα ξα» το φιλμ ξανά. Ξανασυναντήθηκα με πατοπίων κι εγώ-με τη σειρά μου- δημιούργηλιούς φίλους, έκανα και καινούργιους, αλλά
σα μια κινηματογραφική ταινία για τον τρό- Ντίνα Ι. Παναγούλια
κι άρχισα να φωτογραφίζω ξανά. Σ’ αυτές
πο της ζωής των, απ’ το τέλος του χειμώνα
έως τον θέρο και τα αλωνίσματα του καλοκαιριού με τις φωτογραφίες κυριαρχούν η Ντίνα Ι. Παναγούτον τίτλο, «Αναμνήσεις από ένα Οδοιπορικό στο λια, η Τούλα Λαμπροπούλου και η Δήμητρα ΠαναΧωριό». Όμως, αυτό ήταν το φιλμ που μου άνοι- γούλια. Ήταν προς το τέλος του χειμώνα, τη νύχτα
ξε τους ορίζοντες προς όλο τον κόσμο, αλλά και μου έπεσε χιόνι, αλλά οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν
πρόσφερε πολλές εμπειρίες. Αποτέλεσε επίσης και το καθαρές και με κρύο. Η Ντίνα μου έφτιασε καφέ και
ξεκίνημά μου για μια επαγγελματική καριέρα στον περπατήσαμε μέσα στο χωριό, παρατηρώντας τι είχε
αλλάξει και τι είχε παραμείνει το ίδιο. Έτσι κι εκείνη κινηματογράφο1.
Στη Λυνίσταινα κάναμε πολλούς φίλους, όπως με εδώ είναι ‘ στο μουσείο… στο μουσείο!!!’ {to the
τους συγγενείς μας Γεώργιο Γκουγκούση (Καντρή) museum… to the museum!!!}
Γειά σου Lynistaina!
και την αδελφή του Μαρία, τον Κώστα Π. Σμυρνή και
James Chryssanthis
Ο δάσκαλος και τα παλιά του δευτέρια:
- Συνέχεια από τη σελίδα 1
δια. Μ’ αυτά που μας δίδασκε
κάθε ημέρα.
*Στην πρώτη έκτη τάξη (ΣΤ΄)
που παρέλαβε να διδάξει το
1946, φοιτούσαν οι: Γεώργιος
Λυμ. Γκουγκούσης, Λευτέρης
Παναγούλιας, Αγγελής Σκουμπούρης κι όλοι οι άλλοι τότε.
Ακολούθησε του Νίκου Πέτρ.
Κορκολή, Μαρίας Λαμπροπούλου, Αριστείδη Λαμπρόπουλου,
Μάρκου Π. Σμυρνή, Σωκράτη
Σμυρνή κοκ, έως ότου που μετετέθη, μετά από μια 20ετία επίπονης «δουλειάς» του.
* Μέσα στα σχολικά προγράμματα και τις δυσκολίες που
παρουσίαζε το μονοθέσιο σχολείο μας με τους 120 μαθητές,
εύρισκε χρόνο, να τονίζει, όχι
μονάχα αρχαία γνωμικά, αλλά
και διάφορα χρήσιμα για την
μετέπειτα πορεία τους. Για «να
στηρίζεσθε στα επόμενα βήματά σας», όπως έλεγε.
*Απ’ αυτά τα γνωμικά που
είχε καταχωρήσει στα τετράδιά του- κιτρινισμένα πλέον απ’
το χρόνο- έστειλε μερικά στη
«Λ.Φ»-. Τα’στειλε, ως χαιρετισμό
κι αγάπη προς όλους τους μαθητές του, που τώρα μπορούν
να τα καταλαβαίνουν καλύτερα,
ανεξάρτητα αν προχώρησαν
πολύ στα γράμματα ή όχι, γιατί
πιστεύει, πως κι εκείνοι θα νιώσουν, την-τότε- δικιά του επιμο-
νή.
1) Τα αγαθά τοις κόποις κτώνται= Όλα τα καλά με κόπους τα
αποχτάς.
2 ) Ανάγκα τε και Θεοί πείθονται= Στην ανάγκη και οι Θεοί
υπακούουν, παραδέχονται.
3) Ο μη εργαζόμενος μηδέ
εσθιέτο=Όποιος δεν εργάζεται
δεν πρέπει και να τρώει.
4)Συν Αθηνά (θεά) και χείρα κίνει= Ζήτα τη βοήθεια του
Θεού, αλλά κούνησε και τα χέρια σου.
5) Παν μέτρον άριστον=Όλα
να είναι μέτρια, είναι καλύτερα.
Ούτε πολύ καλό, ούτε πολύ κακό
(και το πολύ μεγάλο βλάπτει).
6) Χρόνου φείδου=Μη χάνεις το χρόνο σου, χωρίς να κάνεις τίποτα.
7)Γνώθι σαυτόν= Γνώρισε
ποιος είσαι εσύ ο ίδιος. Μη λες
εύκολα κατηγόριες για τους άλλους.
8) Τα πάντα ρει=Όλα με το
χρόνο αλλάζουν.
9) Σπεύδε βραδέως= Μη
βιάζεσαι για να πας γρήγορα.
10)Εισίν δίκης οφθαλμός ός
τα πάνθ’ ορά=Υπάρχει μάτι της
δικαιοσύνης που τα βλέπει όλα.
11) Αμ’ έπος, αμ’ έργον=Άμα
το είπες κάμε το αμέσως. Μην το
αναβάλλεις.
12) Μηδέν άγαν= τίποτα να
μην είναι υπερβολικό
13) Η πενία τέχνας κατεργά-
ζεται= Η φτώχεια τέχνες μεταχειρίζεται
14) Ει χωλώ παροικίσεις,
υποσκάζειν μαθήσει=Άμα καθίσεις με κουτσό, θα μάθεις να
κουτσαίνεις.
15) Γηράσκω αεί διδασκόμενος= Όσο γερνάω μαθαίνω
16) Το δις εξαμαρτείν ουκ
ανδρός σοφού=όποιος αμαρτάνει δυο φορές δεν είναι σοφός
άνδρας
17) Εν οίδα ότι ουδέν οίδα=
Ένα γνωρίζω, ότι τίποτα δεν
γνωρίζω (Να το συζητήσουμε)
18 Ουκ εν τω πολλώ το εύ
=Όχι με το ότι είναι πολλά είναι
και καλά. (Τα λίγα και καλά)
Συνεχίζεται
Γειά σου Lynistaina!
Σχόλιο: Αγαθ. Παναγούλια, όταν τα
διάβασε στην ιστοσελίδα
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε ψυχές
κι ό,τι απόμεινε
ακόμα στη ζωή σου
μή τ’αρνηθείς, θυσίαστο, ως τη στερνή
πνοή σου
**
Χτισ´ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ,
Κι’ αν λίγη δύναμι μεσ´ το κορμί σου μένει
Μην κουρασθής, ειν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
* Απόσπασμα από ποίημα του Κωστή Παλαμά αφιερωμένο στον μπάρμπα Γιώργη που
εγεώργησε πολλούς αγρούς στην εκπαιδευτική του ζωή.
αρ. φύλλου 65
Θ’ αποφύγει η Ελλάδα
τη μερική χρεοκοπία;
- Συνέχεια από τη σελίδα 1
παϊκό τραπεζικό σύστημα. Για
παράδειγμα, οι γαλλικές τράπεζες έχουν αγοράσει γύρω στα
80 δισεκατομμύρια ευρώ από
το ελληνικό χρέος. Η Ελλάδα,
θα είναι στον πάγο για ένα πολύ
μεγάλο χρονικό διάστημα, αποκλεισμένη από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και στερημένη από πολλά απαραίτητα
αγαθά και υπηρεσίες, ειδικά
στον τομέα της υγείας, (φάρμακα, ιατρικός εξοπλισμός κ.λ.π.).
Ο πληθωρισμός θα εκτοξευθεί
στα ύψη, μαζί με την ανεργία,
ενώ τα πραγματικά εισοδήματα
όχι μονάχα θα μειωθούν, αλλά
και η αξία τους θα καταρρεύσει.
Πολλά νοικοκυριά μπορεί να
χάσουν ένα μέρος απ’ τις τραπεζικές καταθέσεις τους και το
βιοτικό επίπεδο θα χειροτερεύσει.
**
Η αξιοπιστία του ευρώ θα
κλονιστεί και δεδομένων των
προβλημάτων των άλλων χωρών PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλίας και Ισπανία ), η ευρωζώνη μπορεί να αρχίσει να
διαλύεται. Αυτό θα αποτελούσε
μέγιστη Ευρωπαϊκή αποτυχία.
Είναι αυτό το αποτέλεσμα πολιτικώς αποδεκτό στην Ευρώπη;
Νομίζω πως όχι. Αντ’ αυτού, η
κα. Μέρκελ υπαινίσσεται τη
λύση της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας». Αυτήν την αντιλαμβάνομαι ως μια μερική χρεοκοπία,
κατά την οποία το κράτος αποτυγχάνει να αποπληρώσει ένα
μέρος του δανείου με τη συγκατάθεση των κυρίων δανειστών
του. Ένα τέτοιο κράτος θα διατηρούσε το ευρώ ως νόμισμα,
αλλά θα έχανε την πολιτική του
ισχύ (φωνή) στην Ευρωπαϊκή
Κοινότητα, μέχρι να βάλει σε
τάξη τα του οίκου του. Με το
πέρας αυτού του διαστήματος
θα αποκατασταθεί πλήρως η
πολιτική του οντότητα εντός
της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
**
Αυτό είναι περισσότερο πολιτικό παρά οικονομικό θέμα,
αλλά η πολιτική είναι πολύ σημαντική σε μια νομισματική
ένωση. Θα έλεγα ότι η πολιτική
ένωση είναι αναγκαία συνθήκη
σε μια τέτοια νομισματική ένωση. Χωρίς αυτήν την πολιτική
ένωση και η αντίστοιχη νομισματική, δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα. Θεωρώ
ότι τα παρόντα προβλήματα του
ευρώ είναι τόσο πολιτικά όσο
είναι και οικονομικά Η πολιτική
αβεβαιότητα και η αναποφασιστικότητα τείνουν να αυξάνουν
τα spreads και την κερδοσκοπία. Αυτή ήταν η πρόσφατη
περίπτωση σε πολλές χώρες
από τις PIIGS. Στον αντίποδα,
η πολιτική ένωση στις Ηνωμένες Πολιτείες έσωσε την Καλιφόρνια τον περασμένο χρόνο,
όταν ο Ομπάμα εγγυήθηκε το
χρέος της με μια γρήγορη και
αποφασιστική κίνηση. Κρίμα
που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
δεν έχει αποκλειστική εξουσία
πάνω στις εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές ή έστω ένα
ενεργό σύστημα δημοσιονομικού ελέγχου. Οπωσδήποτε μία
δημοσιονομική ένωση θα ήταν
ένα πρώιμο καλό αποτέλεσμα,
αλλά προαπαιτείται η πολιτική
ένωση.
Πριν από μερικούς μήνες
πίστευα ότι εάν η Ελλάδα μπορούσε να αναπτύξει ένα πρωτογενές πλεόνασμα (μεταξύ
εσόδων κι εξόδων) ξεκινώντας
από το 2012 και μετά, σε συνδυασμό με χαμηλά επιτόκια
της τάξης του 3% ή 4% για να
εξυπηρετήσει το δάνειό της, θα
μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση και να μην χρεοκοπήσει
μερικώς ή καθ’ οιονδήποτε άλλον τρόπον. Τώρα είμαι περισσότερο απαισιόδοξος καθώς
τα επιτόκια δανεισμού κυμαίνονται ακόμα γύρω στο 12% (για
ομόλογα 10 ετών) και συνεχίζουν να αυξάνονται, αλλά και ο
δείκτης ανάπτυξης είναι -4,5%.
Η μερική πτώχευση φαίνεται
πλέον να είναι κοντινή πραγματικότητα, ενώ η ολική μπορεί
να είναι λιγότερο πιθανή, χάρις
πολιτικών αποφάσεων για μέριμνα σχετικά με το euro. Ελπίζω
το τελευταίο να μην είναι μια
υπερβολικά αισιόδοξη πρόβλεψη.
Μια σημαντική προειδοποιητική σημείωση:
Η μερική χρεοκοπία είναι μια
θεωρητική πιθανοτική προσέγγιση. Δεν υπάρχει σχετικό ιστορικό αρχείο. Αντιθέτως υπάρχει
ιστορικό αρχείο για την ολική
χρεοκοπία, με πιο πρόσφατο
το παράδειγμα της Αργεντινής.
Έτσι οι πολιτικοί, μονάχα αν είναι αφελείς μπορεί να προτείνουν, μερική χρεοκοπία ή επαναδιάρθρωση του χρέους.
Στην τελική φάση, οι αγορές
είναι πιο δυνατές από τις πολιτικές κυβερνήσεις και αυτές αποφασίζουν για το αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα, δεν γνωρίζω
τι μπορούν να καταφέρουν οι
πολιτικοί, όταν, στο άκουσμα
της είδησης για αναδιάρθρωση
του χρέους, οι καταθέτες τρέξουν στις τράπεζες για να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και
προκαλέσουν “Bank runs”(οι πελάτες τρέχουν να «σηκώσουν»
τα χρήματά τους). Σε αυτήν την
περίπτωση οι τράπεζες απλώς
θα «στέγνωναν» από ρευστό
και δε θα ήταν πλέον αξιόχρεες.
Θα μπορούσατε να φανταστείτε τι χάος θα επικρατούσε σε
αυτήν τη περίπτωση!.
Για τη μετάφραση
Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής
•• {Ευχαριστώ την κα Χριστιάνα Ιωάννου-Σμυρνή, που
συνέβαλε να μην χάσει, κατά
τη μετάφραση, την ποιότητά
του}
αρ. φύλλου 65
Κοινωνικά
Έφυγαν από κοντά μας
Νικολέττα σύζ. Μάρκου Π. Σμυρνή
Απεβίωσε απ’ την επάρατο, την 2α
Μαρτίου 2011, η Νικολέττα σύζ. Μάρκου
Π. Σμυρνή και η κηδεία της θα γίνει αύριο,
ημέρα Πέμπτη και ώρα 2:30 μμ στο κοιμητήριο Ηλιουπόλεως. Η Νικολέτα μαζί με
το Μάρκο, το συμπατριώτη μας, δημιούργησαν μια όμορφη οικογένεια από δυο
παιδιά. Τον Παναγιώτη και την Ευδοκία.
Ευχόμαστε αιώνια η μνήμη στη Νικολέτα
μας και θερμά συλλυπητήρια, στο Μάρκο, στα παιδιά και τα εγγόνια της.
Στην εξόδιο τελετή ενώπιον πολλών
συγγενών, συμπατριωτών και φίλων, με
πρώτους τους Σμυρναίους, που προσήλθαν από πολλά μέρη της χώρας, ο πρωτοξάδελφος του συζύγου της, Μάρκος Γεωργ. Σμυρνής
(αδελφόπαιδα), μίλησε πολύ θερμά και με συγκινητικά λόγια για το βίο,
και την πολιτεία γενικά της εκλιπούσης, μεταξύ των οποίων και τα πιο
κάτω αποσπάσματα: «Αγαπημένοι συμπατριώτες, φίλοι και συγγενείς,
πάντοτε, όταν φεύγει ένας άνθρωπος, η στενοχώρια, αλλά και η λύπη,
βρίσκονται πάντοτε στο μεγαλείο τους. Όμως, σήμερα, πηγαίνουμε
ακόμα πάρα πέρα, γιατί ήλθαμε εδώ να πούμε το στερνό αντίο, στην
πατριώτισσα και νύφη μας, Νικολέτα, σύζυγο του πρώτου εξαδέλφου
μου, Μάρκου Π. Σμυρνή. .. Η ζωή τους από τότε, που γνωρίστηκαν στα
Παραδείσια Μεγαλόπολης, ήταν κοινή και παράλληλη, αλλά και πάντα
όμορφη, πάντα χαμογελαστή και κυρίως, καλά στρωμένη για όνειρα
και προσδοκίες. Τα όνειρά τους έγιναν πραγματικότητα με την αγάπη
που είχαν μεταξύ τους και τα δυο παιδιά-τον Παναγιώτη και την Ευδοκία- που απόχτησαν. Αυτά τους πρόσθεταν και τους μεγάλωναν την
ευτυχία. Συγχρόνως και πάλι, σαν οικογένεια, καλλιέργησαν την κοινωνικότητα, αγαπούσαν τους συγγενείς, αλλά και το σπίτι τους εδώ στην
Ηλιούπολη ήταν πάντα ανοιχτό και πάντα καλοσυνάτο.
Ειδικότερα όμως η Νικολέτα μας, που σε λίγο μας αποχωρίζεται,
ήταν πάντα το στολίδι και το θερμό χαμόγελο, με το οποίο τραβούσε
κοντά της, όλους όσους τη γνώριζαν. Στη ζωή τους, ο ένας καλύτερος
από τον άλλο και αυτό το ενίσχυε η Νικολέτα με το να έχει ξεχωριστή
αγάπη, λατρεία θα το έλεγα, προς τους πολλούς και καλούς συγγενείς
του ξαδέλφου μου του Μάρκου, που ήδη βρίσκονται συντετριμμένοι
ανάμεσά μας…
Τους χαιρόμασταν, τους αγαπούσαμε όλους και σαν άτομα και σαν
οικογένεια, μέχρις ότου, πριν ένα χρόνο όταν μάθαμε, πως κάτι είχε με
την υγεία της. Δυστυχώς αυτό το κάτι ήταν πολύ σοβαρότερο, γιατί η
«επάρατος» την είχε πλέον επισκεφθεί, φθάνοντας στο σήμερα… Ως
μόνη παρηγοριά θα μπορούσα να πω αυτό που λέγει η θρησκεία μας:
«Αυτούς που αγαπάει ο Θεός τους παίρνει νέους»…
Της εύχομαι καλό ταξίδι και να εκφράσει την αγάπη μας στα δυο
αδέρφια της, τη Μαρία και το Δημήτρη, που έφυγαν πριν εννέα και τρεις
μήνες αντίστοιχα, αλλά και προς όλους τους συγγενείς, φίλους και πατριώτες, που σε λίγο θα την υποδεχθούν
εκεί στην ουράνια πολιτεία.
Ευχαριστούμε όλους εσάς που ήλθατε να την κατευοδώσουμε μαζί,
κι όσο γι’ αυτούς που αφήνει πίσω, εύχομαι δύναμη και υπομονή για να
τη θυμούνται και να τη συντροφεύουν με τη σκέψη τους, σ’ όλη τη δικιά
τους ζωή.
Νικολέτα μας! Δεν αισθάνομαι καθόλου καλά να σου πω το τελευταίο αντίο, αλλά ήτανε από καρδιάς, από αγάπη και εκτίμηση προς το
πρόσωπό σου, για όσα προσέφερες στην οικογένεια του ξαδέρφου μου
Μάρκου, τα παιδιά σου, τη νύφη σου Άννα, τις εγγονούλες σου, τους
συγγενείς, φίλους και πατριώτες.
Καλό σου ταξίδι, θα σε θυμόμαστε… θα σε θυμάμαι σε όλη μου τη
ζωή. Ελαφρύ το χώμα της Ηλιούπολης που θα σε έχει σκεπάσει.
Αιωνία σου η μνήμη.
Το στερνό αντίο απ’ το Χαράλαμπο
Στέλ. Σμυρνή, για τη θεία του Νικολέτα
Ο άνθρωπος έχει πολλούς τρόπους να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του. Στη συγγένεια συνήθως βλέπει τον άλλον σαν καθρέφτη. Καθρέφτη σώματος και ψυχής. Ψάχνεις να βρεις τι σας ενώνει,
τι έχεις πάρει από το ευλογημένο δέντρο της ζωής, τις ρίζες σου.
Γλυκιά και αγνή ψυχή είχες Θεία. Με μια ήρεμη φωνή, ένα αληθινό χαμόγελο με υποδεχόσουν πάντα. Παιδικές αναμνήσεις που
δεν είναι απλώς γραμμένες αλλά χαραγμένες στον ωκεανό της
ύπαρξης μας, πολύτιμα εφόδια της μνήμης μας. Συμβολικά για
σένα το όνομα του τόπου σου(Παραδείσια) και το όνομα της οικογένεια σου(Ζαχαροπούλου).Ελπίζω όλα τα πολύτιμα χαρακτηριστικά σου, η αύρα σου, η αγάπη, η ζεστασιά, να παραμείνουν
αθάνατα, αναλλοίωτα μέσα από τα παιδιά σου και ξαδέρφια
μου, Παναγιώτη & Ευδοκία. Όλα τα παραπάνω λόγια είναι δικά
σου. Εγώ θα σε αποχαιρετίσω στο ύστατο αντίο με δυο λέξεις.
Έφυγε ένας γλυκός άνθρωπος.
Λυνιστιάνικη Φωνή
Μηλιά Άγγ.
Αγγελοπούλου-Γ.
Φουστούκου.
Στις 26 Δεκεμβρίου 2010, χτυπημένη
από την επάρατη αρρώστια, σε ηλικία
75 ετών, έφυγε από τη ζωή, η ως άνω
εξαίρετη συμπατριώτισσά μας Μηλιά
Αγγελοπούλου-Φουστούκου. Ήταν
κόρη δύο αξιαγάπητων, αείμνηστων
Αγγελή Ι. Αγγελόπουλου και της θεια
Μαργώς το γένος Κ. Μ. Σμυρνή, οι
οποίοι στη 10ετία 1950 είχαν εγκατασταθεί οικογενειακά στη γειτονική
Μεγαλόπολη. Είναι χαρακτηριστικό
το γεγονός, ότι πέντε μήνες πριν είχε
αποβιώσει κι ο σύζυγός της, Γεώργιος Φουστούκος, όπως έχουμε ήδη
γράψει και στη «Λ.Φ». Η μοίρα δε το
έφερε, ώστε και τα δυο μνημόσυνά
τους, δηλαδή των έξι μηνών για το
Γιώργο και
των 40 ημερών για τη
Μηλιά, να
τελεσθούν
την
ίδια
ημέρα (6
Φεβρουαρ.
2011).
Η
αείμνηστη
Μηλιά ήταν
ένας υπέροχος τύπος ανθρώπου.
Εργατική, δημιουργική, φιλότιμη
και φιλόξενη. Άξια μητέρα, ευσεβής
χριστιανή, πιστή και αφοσιωμένη
σύζυγος. Επίσης κι άξια νοικοκυρά
με ένα σπίτι στολισμένο απ’ άκρου
εις άκρον, από κάτω έως άνω, με τα
υπέροχα χειροποίητα υφαντά και
κεντητά της, τα αμέτρητα λουλούδια της και τόσα άλλα. Ένα σπίτι ζεστό, ανοιχτό, φιλόξενο, ευλογημένο
κυριολεκτικά. Παλεύοντας μια ζωή,
μαζί με τον επίσης άξιο σύζυγό της,
με ιδρώτα, με κόπο και μόχθο δημιούργησαν μιαν αξιόλογη οικονομική
υποδομή και ένα καλό όνομα στην
κοινωνία της Μεγαλόπολης, όπως
το ίδιο και μια ζηλευτή οικογένεια
από τα τρία εξαίρετα παιδιά τους, τα
οποία αποκατέστησαν πλήρως. Ο
πρόωρος και ταυτόχρονος χαμός και
των δύο μαζί, μας προκάλεσε μεγάλο πένθος, στέρησε δε τη Λυνιστιάνικη ομογένεια, όσο και το Σύλλογό
μας από δυο σταθερούς φίλους και
συμπατριώτες, δεδομένου ότι ήσαν
διαχρονικά δίπλα μας, σε κάθε εκδήλωση ή ανάγκη.
Ας είναι αιωνία η ΜΝΗΜΗ τους.
Ευχαριστήρια απ’ την
οικογένεια του Μάρκου
Π. Σμυρνή
Ο Μάρκος Π. Σμυρνής, τα παιδιά
κι εγγόνια του, ευχαριστούν θερμά, όλους τους συμπατριώτες και
φίλους, που παρευρέθηκαν στην
κηδεία της συζύγου, μητέρας και
γιαγιάς τους Νικολέτας, στο κοιμητήριο της Ηλιούπολης στις 3
Μαϊου 2011. Επίσης ευχαριστούν
κι εκείνους που τηλεφώνησαν
ή τους επισκέφθηκαν για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους.
Όλους θα τους κρατούν αναλλοίωτα στη μνήμη τους.
9
772
Άγγελος Β. Κορμπάς,
(Αντιστράτηγος ΕΛ.ΑΣ)
Για τον καλό συγγενή και
φίλο Άγγελο Κορμά, Αντιστράτηγο ΕΛ.ΑΣ εα, μίλησε
ο κοντινότερος, για μας, ξάδελφος κι επίσης αντιστράτηγος ΕΛ.ΑΣ κ. Αντώνιος Αγγελόπουλος και πρόεδρος
του συλλόγου μας, με τα πιο
θερμά και συγκινητικά λόγια
του, γιατί επιπλέον ήταν φίλοι και είχαν συνυπηρετήσει
μαζί στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας. Όμως, κι αυτό το θλιβερό κι ανέλπιστο
καθήκον για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, του το είχε
αναθέσει ο Άγγελος, λίγο πριν αναχωρήσει για την άλλη
ζωή. Έτσι κι ο πόνος του, ως ομιλητού πλέον, ήταν αβάστακτα βεβαρημένος, πλην όμως κατάφερε να πει και τα
πιο κάτω:
Στις 28 Οκτωβρίου 2010, χτυπημένος από την επάρατη ασθένεια, σε ηλικία 70 ετών, έφυγε για το μεγάλο
ταξίδι ο εκλεκτός συμπατριώτης μας από τη Βρύνα Ολυμπίας Άγγελος Βασιλ. Κορμπάς, Αντιστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας ε.α. Ο αείμνηστος Άγγελος Κορμπάς
είχε Λυνιστιάνικη κατά το ήμισυ καταγωγή, δεδομένου
ότι η γιαγιά του Ασπασία καταγόταν από τη Λυνίσταινα
και ήταν το γένος Δημητράκη Σμυρνή (Καραφετινέ). Η
εξόδιος ακολουθία του εψάλη την επομένη στον Ι. Ναό
Αγ. Γεωργίου Ν. Ψυχικού, με την παρουσία της Ηγεσίας
της Ελληνικής Αστυνομίας κι ενός τεράστιου πλήθους
κόσμου, που θα ξεπερνούσε τα 600 άτομα, τα οποία με
δάκρυα στα μάτια τον κατευόδωσαν για πάντα….
Ο Άγγελος ο Κορμπάς υπήρξε ένας υπέροχος, χαρισματικός άνθρωπος. Μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε
μέσα της ολόκληρο τον κόσμο, μια καρδιά στην οποία
είχε θέση μόνο το καλό και ουδέποτε το κακό. Άνθρωπος της παρέας, της συναναστροφής, του κεφιού, του
κρασιού, της ταβέρνας, της όμορφης ζωής, μέσα στα
πλαίσια της κοινωνικότητας, του μέτρου και της ευπρέπειας. Σταθερός κι αμετακίνητος στις φιλίες του, πληθωρικός στις κοινωνικές του σχέσεις, ευχάριστος, αγαπητός, κοινωνικός. Φιλοσυγγενής στο έπακρο, αποτελούσε
πάντα το επίκεντρο της τεράστιας Κορμπαίϊκης οικογένειας και όχι μόνο. Πανταχού παρών, πάντα πρώτος
σε χαρές και λύπες. Έντιμος στο ακέραιο, αξιοπρεπής,
αντικειμενικός, αμερόληπτος, σοβαρός, συνετός, απόλυτα καταρτισμένος επαγγελματικά, αποτελούσε ένα
ζηλευτό πρότυπο ηγέτη. Είχε τον τρόπο να επιβάλλεται
με το παράδειγμά του, με τη σοβαρότητά του, με το σεβασμό, τον οποίο ενέπνεε στους υφισταμένους του, οι
οποίοι και τον λάτρευαν. Εκπαιδευτής επί πολλά χρόνια
και καθηγητής στην Αστυνομική Αστυνομία, εφοδίασε
χιλιάδες ελληνόπουλα, που πέρασαν από τα χέρια του,
με πολύτιμα υπηρεσιακά εφόδια, αλλά και με εφόδια
ζωής. Ταυτόχρονα τους ενέπνευσε υψηλά ιδανικά και
ιδεώδη, από τα οποία διαπνεόταν σε υψηλό βαθμό και
ο ίδιος. Έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως μεταξύ των συναδέλφων του Αξιωματικών, για τους οποίους αποτελούσε
υπόδειγμα ζωής, επαγγελματικής, ατομικής, οικογενειακής. Στο έπακρο μορφωμένος, κατείχε δε και ομιλούσε
άριστα τη Γαλλικής γλώσσα, μετεκπαιδευμένος για ένα
χρόνο στη Γκρενόμπ της Γαλλίας σε θέματα πληροφορικής και υπολογιστών. Υπηρέτησε σε μεγάλα υπηρεσιακά πόστα, καθ’ όλη δε την υπηρεσιακή του σταδιοδρομία, όλες οι προαγωγές του ήσαν κατ’ απόλυτη εκλογή.
Ακμαίος, χωρίς κανένα ηλικιακό ίχνος επάνω του, έπεσε
δυστυχώς σε καταιγίδα, με την οποία πάλεψε επί δυο
σχεδόν χρόνια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σκληρής του
δοκιμασίας, αγωνίστηκε με απαράμιλλη καρτερία, αξιοπρέπεια, στωικότητα, θάρρος και ιώβεια υπομονή. Στο
τέλος υπέκυψε στο μοιραίο. Το ψηλό, το υπερήφανο
κυπαρίσσι σωριάστηκε στο έδαφος. Άφησε πίσω του
τα δυο κοριτσάκια του, την Βάλια και την Αλεξάνδρα, τα
οποία λάτρευε κυριολεκτικά και τα οποία δεν πρόλαβε
να χαρεί νυφούλες, όπως επίσης και τη θαυμάσια σύζυγό
του, την Ελένη, καθηγήτρια Γαλλικών, που μαζί του τράβηξε όλο αυτό το μαρτύριο. Άφησε αμέτρητους φίλους,
συγγενείς, συναδέλφους, συμπατριώτες και άλλους, που
θα τον θυμούνται για πάντα.
ΑΙΩΝΙΑ
ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΓΓΕΛΕ.
Ο αγαπημένος σου εξάδελφος και συνάδελφος
Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος
10
Λυνιστιάνικη Φωνή
773
Ο
Ζαφείρης Γαλανόπουλος
απ’ την Ανδρίτσαινα
αείμνηστος Ζαφείρης Γαλανόπουλος, ήταν φίλος, φίλος
γκαρδιακός, κι αυτή η θερμή σχέση προήλθε απ’ τον
επίσης αείμνηστο δάσκαλο Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί
συνδεόντουσαν με μεγαλόχρονη αδελφική φιλία. Μάλιστα δε, και
για κάποια χρόνια, ζούσαν και στην ίδια γειτονιά. Αυτή η επιστήθια
φιλία τους διοχετεύτηκε και προς ολόκληρη τη Λυνίσταινα,
ειδικότερα από τότε που άρχισε και η κυκλοφορία της εφημερίδας
μας. Μια επιβεβαίωση των αισθημάτων του, ήταν πως ήταν εκείνος
που εισηγήθηκε στο Γραικιώτειο Διοικητ. Συμβούλιο- χωρίς βέβαια
καμιά αντίρρηση απ’ όλα τα μέλη του- να χορηγείται και σ’ εμάς
ετήσια ενίσχυση, απ’ το Γραικιώτειο Ίδρυμα «Τα Θεοφάνεια», στο
οποίο πολλά χρόνια ήταν και πρόεδρός του. Η μεταγυμνασιακή
αποκατάσταση του Ζαφείρη Γαλανόπουλου, ήταν η Σχολή
Ευελπίδων, μ’ άριστη ανέλιξή του, έως τον βαρύ τραυματισμό του
στον Εμφύλιο που επέβαλε και την πολεμική του διαθεσιμότητα.
όμως ποτέ δε σταμάτησε την κοινωνική του δράση, μέσα απ’ τους
συλλόγους και τους φορείς της Ανδρίτσαινας.
Η εξόδιος τελετή του έγινε, την 20-12- 2010, στον ιερό ναό Παναγίτσας Παλ. Φαλήρου, ενώ η ταφή, την ίδια ημέρα, στην γενέτειρά
του Ανδρίτσαινα. Αυτή, τόσο στο Φάληρο, όσο και στην Ανδρίτσαινα, έγινε παρουσία: Αντιπροσωπίας Ανωτάτων κι Ανωτέρων Αξιωματικών του Στρατού, Ενόπλου Στρατιωτικού Αγήματος για τις
οφειλόμενες τιμές προς τη σορό του, φίλων και φυσικά πολλών συμπατριωτών του Ανδριτσάνων. Τη στρατιωτική του πορεία -απ’ την
είσοδό του στη Σχολή Ευελπίδων- την προσφορά του στο έθνος,
αλλά και για την Πολεμική του Διαθεσιμότητα εξ αιτίας του σοβαρού τραυματισμού του, παρουσίασε ως βιογραφικό του, εκπρόσωπος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ενώ για το βίο και γενικά την
πλούσια δράση του προς την Ανδρίτσαινα και ως άτομο, αλλά και
μέσα απ’ τους κοινωφελείς συλλόγους και ιδρύματα, ο Ανδριτσάνος
κ. Βασίλειος Ν. Γούναρης- νομικός και τ. Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Αντικαρκινικού Ινστιτούτου και του Νοσοκομείου «Ο Άγιος
Σάββας», με τη διπλή του ιδιότητα. του συμπατριώτη και του γενικού γραμματέα του Γραικιωτείου Ιδρύματος, του οποίου πρόεδρος
ως το θάνατό του ήταν Ζαφείρης Γαλανόπουλος.
Τον παρουσίασε, ως άνθρωπο, ως συνεργάτη στο Γραικ. Ίδρυμα,
ως οικογενειάρχη, ως φίλο, ως συμπατριώτη, αλλά κι ως πατριδολάτρη. Τα λόγια του συγκινητικά, γιατί η κάθε του λέξη, εύρισκε
και το χώρο της για ν’ ακουμπήσει. μικρό δείγμα και οι ακόλουθες
περικοπές του: «Αποτελεί σπάνιο φαινόμενο η υπόσταση ενός ανθρώπου να συνδεθεί τόσο με την έννοια ενός τόπου, ώστε να συγκροτούν αδιάσπαστη ενότητα. Ο Ζαφείρης Γαλανόπουλος υπήρξε
ένας αξιόλογος άνθρωπος, άνθρωπος του κόσμου, ευπατρίδης, πολυπράγμων με ανοιχτό πνεύμα, ήθος και το κενό που αφήνει στην
Ανδριτσάνικη Κοινωνία και την αντίστοιχη αθηναϊκή παροικία θα
είναι μεγάλο και δυσαναπλήρωτο…. Ο σημερινός αποχαιρετισμός
στο Ζαφείρη Γαλανόπουλο αποτελεί μια αδρή αναφορά, ένα περίγραμμα, θα έλεγα, στο επιτυχημένο πέρασμά του από την επίγεια
ζωή. Δεν έφυγε, είναι ανάμεσά μας. Θα παραμείνει στη μνήμη των
φίλων του και των συνεργατών του ωραίος και τίμιος, λεβεντάνθρωπος. Μνήμονες των αρετών οι φίλοι του και οι συγγενείς του
δεόμεθα να τύχει του μακαρίου ευεργετήματος του ψαλμού του
Δαυίδ «Δικαίων αι ψυχαί εν αγαθοίς αυληθήσονται». Όμως, επισφράγιση των όσων είπε, απετέλεσαν, αφ’ ενός η εναποθέτηση
στεφάνου εκ μέρους του Γραικωτείου ΔΣ επί της σορού του κι αφ’
ετέρου τ’ ακόλουθο ψήφισμα.
Γραικιώτειο Φιλανθρωπικό Ίδρυμα
«Τα Θεοφάνεια»
ΨΗΦΙΣΜΑ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Γραικιωτίου Φιλανθρωπικού
Ιδρύματος «Τα Θεοφάνεια» σε έκτακτη συνεδρίασή του, μόλις πληροφορήθηκε το θάνατο του Ζαφείρη Γαλανόπουλου
επί σειρά ετών μέλους του Διοικ. Συμβουλίου του ιδρύματος
και ακολούθως προέδρου αυτού και αφού εξήρε τη μακροχρόνια πολύτιμη προσφορά του στο Ίδρυμα και τη συμβολή
του στην προαγωγή του κοινωνικού έργου του ιδρύματος,
αποφάσισε:
*Να παραστεί στην κηδεία
*Να καταθέσει δάφνινο στεφάνι στη σορό του και δωρεά εις
μνήμη του 500 ευρώ υπέρ του Εξωραϊστικού Συλλόγου Ανδριτσάνων και 500 ευρώ υπέρ του Συλλόγου Ανδριτσάνων.
*Να επιδοθεί το παρόν ψήφισμα στην οικογένεια του εκλιπόντος και να δημοσιευθεί στις τοπικές εφημερίδες «Νέος
Ορίζων», «Ανδρίτσαινα» και «Πανολυμπιακή»
*Να εκφωνηθεί επικήδειος λόγος από το Γεν. Γραμματέα του
Συμβουλίου
Αθήνα 18 Δεκεμβρίου 2010
Το Διοικητ. Συμβούλιο του Γραικιωτείου
Φιλανθρωπικού Ιδρύματος
«Τα Θεοφάνεια»
Στη μνήμη του Σοφοκλή
Χριστοδουλόπουλου
(απ’ τον πρ. εισαγγελέα Αρείου Πάγου
Θανάση Γ. Καφίρη)
Λ
ιγόλογος και απλοϊκός θέλω να είναι ο
αποχαιρετιστήριος λόγος μου για σένα,
φίλε Σοφοκλή:
*Λιγόλογος για να μην κουράσω την ωραία ψυχή
σου τούτη την ώρα που ταξιδεύει ήρεμη, ανάλαφρη και απαλλαγμένη από τις
έγνοιες της επίγειας ζωής. Και
απλοϊκός, γιατί
έτσι μου βγαίνει
αυθόρμητα, χωρίς προσπάθεια
να βρω και να
χρησιμοποιήσω
ωραίες και περίτεχνες εκφράσεις, που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
*Θα αφήσω στην άκρη όλες τις σκέψεις που πλημμυρίζουν την ψυχή μου και θα αρκεσθώ να επισημάνω μόνο ότι ο καλοσυνάτος, δοτικός, και ανοιχτός χαρακτήρας που είχες, σου εξασφάλιζε τη
γενική αποδοχή και όποιος μιλούσε για σένα είχε
πάντα να ειπεί μόνο καλά λόγια και παινέματα.
Εξυπηρετούσες με προθυμία όποιον ζητούσε τη
βοήθειά σου, ευεργετούσες, ωφελούσες, και έκανες πάντα το καλό σε οποιονδήποτε σε χρειαζόταν. Και ήσαν πολλοί εκείνοι που σου κτυπούσαν
την πόρτα, γιατί φρόντιζες για όλα και για όλους
χωρίς διάκριση.
*Για τον πατέρα του στρατιώτη που ήθελε μετάθεση του γιου του από τα σύνορα, για την άνεργη
κοπέλα που ζητούσε δουλειά, για τη γυναίκα που
είχε το γιο της στη φυλακή, για τον άρρωστο που
είχε ανάγκη από φιάλες αίματος, για τον ανήμπορο που ήθελε γιατρό ή εισαγωγή στο νοσοκομείο,
για τον οικογενειάρχη που δεν είχε να πληρώσει
το νοίκι, για τον γείτονα που ζητούσε δανεικά, για
μια έκτακτη ανάγκη, για το φοιτητάκο που του
τελείωσε το χαρτζιλίκι που του έστελναν οι δικοί
του, ακόμη και για τον ερωτευμένο φίλο που ήθελε τη συμβουλή σου!
* Όλοι αυτοί, όταν κατά καιρούς διάβηκαν το κατώφλι σου, βρήκαν την πόρτα σου ανοιχτή, όπως
και την καρδιά σου…
* Όταν κάποιος ζητούσε τη βοήθειά σου, άνοιγες
αμέσως το «τεφτέρι» (ένα δερμάτινο σημειωματάριο φθαρμένο από τη χρήση και το χρόνο) και
άρχιζες χωρίς καθυστέρηση τις επαφές. Το τηλέφωνο έπαιρνε φωτιές και δεν σταματούσες μέχρι
να βρεις άκρη, μέχρι να φτάσεις στον αρμόδιο,
στον υπεύθυνο, στη λύση. Και τότε περιχαρής και
ολοφάνερη ικανοποίηση έλεγες: «…. Μου αρέσει,
ρε φίλε,… μου αρέσει να εξυπηρετώ τους ανθρώπους που έχουν κάποιο πρόβλημα…»
Αυτός ήταν ο Σοφοκλής. «Ο Σοφοκλής όλων
μας».
*Όλοι αυτοί: ευεργετημένοι, εξυπηρετημένοι, ωφελημένοι- μαζί με τους πολλούς καλούς φίλους που
απόχτησες όλα αυτά τα χρόνια-ενώνουν τώρα τις
σκέψεις και τις προσευχές τους και εύχονται, να
έχεις γαλήνια την ψυχή σου και να είσαι ήρεμος
και αναπαυμένος, τώρα που πέρασες στην άλλη
διάσταση της ζωής και ο Θεός να δώσει παρηγοριά και δύναμη στα αγαπημένα πρόσωπα της
οικογένειάς σου, φίλε Σοφοκλή.
Θανάσης Γ. Καφίρη
Αθήνα Φεβρουάριος 2011
αρ. φύλλου 65
Τ
Δημήτριος Στ. Δράκος
ην 8η Μαρτίου 2011, απεβίωσε ο Δημήτρης γιος
του Σταύρου και της Αντιγόνης Δράκου. Ήταν το
δεύτερο απ’ τα 4 παιδιά τους. Είχε γεννηθεί στη Λυνίσταινα το 1938, όπου κι έμεινε ως τα 14 του. Σ’ αυτό το
διάστημα είχε αποκτήσει κοινωνικότητα, εργατικότητα,
και κυρίως αποδοχή απ’ όλους τους κατοίκους. Κύριο
προσόν του, από τότε, να προσφέρει, ό,τι είχε σχέση με
χαρά κι ανθρωπισμό. Ο ορίζοντας όμως της Λυνίσταινας ήταν μικρός γι’ αυτόν, γι’ αυτό έφυγε για την Αθήνα,
όπου κι εκεί ήταν το τέλειο παιδί. Συνέχισε τις σχέσεις
μ’ όλους τους συμπατριώτες, αλλά και δε σταμάτησε
την επαφή του με τη
Λυνίσταινα. Καθώς δεν
υπήρχαν επαρκή μέσα
επικοινωνίας αύξησε και
τις επισκέψεις του, γιατί εκεί είχε τους γονείς
του, τους φίλους και τις
αναμνήσεις του. Ήταν
το αγαπητό και λαμπρό
παιδί για ολόκληρο το
χωριό. Έγινε μαθητευόμενος υδραυλικός, αλλά
πολύ γρήγορα κατέπληξε το μάστορά του, με την προθυμία, την καλή απόδοση, αλλά και την προοπτική για γρήγορη αναγνώρισή
του ως επαγγελματίας. Τις υποχρεώσεις του προς την
πατρίδα τις έκανε στην Πολεμική Αεροπορία, όπου και
οι πρώτες του κοινωνικές αποδοχές και καταξιώσεις,
για τις οποίες επιβραβεύτηκε, μ’ επαίνους σε ημερήσιες διαταγές, με καλά σχόλια για το άτομό του, αλλά
κι άδειες απομάκρυνσής του. Πολλοί απ’ αυτούς που
γνώρισε τότε αποτελούσαν και την, εν συνεχεία, πελατεία του σε οικοδομές τους ή εκσυγχρονισμό των
υδραυλικών εγκαταστάσεων των. Η πρώτη του επιτυχία, το μαγαζί για υδραυλικά που άνοιξε στην Κυψέλη. Τίμιος κι αποτελεσματικός, με δόγμα του: «Ό,τι
θα φτιάχνω, δεν θα πρέπει να με ξανακαλούν ποτέ γι’
αυτό». Έτσι, σιγά-σιγά, η φήμη του καλού τεχνίτη διευρυνόταν. Όμως πολύ γρήγορα η τύχη του, του έφερε
και μιαν άλλη επιτυχία. Το σύντροφο της ζωής του, την
όμορφη, τη νέα, την ευγενική και χαμηλών τόνων Μαριάνα. Εκείνος μέχρι 25 κι εκείνη μικρότερη απ’ τα 20.
Και οι δυο μαζί δημιούργησαν μι αξιόλογη περιουσία,
αλλά κυρίως τα δυο παιδιά τους. Το Σταύρο και την
Κατερίνα, αποκαταστημένα και με δικές τους, επίσης,
καταξιωμένες οικογένειες. Τελικά φίλοι του, αναγνωρίζοντας τις ικανότητές του, συνέβαλαν στο διορισμό
του ως μόνιμο υπάλληλο στο υπουργείο Βιομηχανίας
(πλ. Κάνιγγος), αλλά κι εκεί πάλι έγινε αποδεχτός, έως
τη συνταξιοδότησή του. Ζούσε πλέον άνετα και ευτυχισμένα με τη σύζυγό του Μαριάνα, και πάντα δίπλα στα
παιδιά κι εγγόνια τους, έως το απόγευμα της 8ης Μαρτίου που έμεινε στα χέρια της-της Μαριάνας- από καρδιακή εμβολή. Γιατρός του ΕΚΑΒ που βρέθηκε, σχεδόν
αμέσως κοντά του, δεν κατάφερε να τον κρατήσει στη
ζωή. Στην εξόδιο τελετή, την επομένη στο κοιμητήριο
του «Κόκκινου Μύλου» Φιλαδελφείας, παραβρέθηκε
πλήθος κόσμου. Συγγενείς, συμπατριώτες και φίλοι,
αλλά και πολλοί από Λυνίσταινα, Πύργο κι άλλα μέρη.
Όμως πολλοί κι εκείνοι που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και πρώτιστα απ’ τα νησιά όπου είχαν αποκλεισθεί, εξ αιτίας των κακών καιρικών φαινομένων. Η
εκδήλωσή τους εμφανής με τα πολλά δάκρυα και τα
στεφάνια που κατέθεσαν στη μνήμη του. Για την προσωπικότητα και γενικά για τις όψεις της ζωής του, μίλησε ο Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής, που σαν αδελφόπαιδα,
τον γνώριζε, αλλά και τον καμάρωνε περισσότερο και
κυρίως για τη συναισθηματική «αδυναμία» του, να’ναι
μόνιμα «αρτοπροσφέρτης», όπως αποκαλούσαν και
τον παππού τους Νικολό Στ. Δράκο” και πάντα κοντά
σε πάσχοντας, δίπλα σ’ όσους είχαν ανάγκη, μ’ ενισχυτική προσφορά του, τ’ αθώο και πηγαίο χαμόγελό του.
Ευχαριστήριο της οικογένειας
του Νίκου Στ. Δημητρακόπουλου (ιατρού χειρουργού)
Η
σύζυγος του αείμνηστου γιατρού Νικ. Στ. Δημητρακόπουλου, μαζί με τα παιδιά κι εγγόνια της, έστειλαν ένα ευχαριστήριο κι από καρδιάς μήνυμά τους,
το οποίο, όμως, λόγω χώρου δεν μπορεί να καταχωρηθεί επί του παρόντος.
Μ’ αυτό εκφράζουν τη μεγάλη τους αγάπη και τις πολλές ευχαριστίες τους
προς όλους τους συμπατριώτες και φίλους και για την όλη συμπαράστασή τους, τόσο
στην εξόδιο τελετή του γιατρού μας, όσο και προς όλους τους, αποδεικνύοντας πως
είναι κοντά τους, σ’ αυτό τα βαρύ τους πένθος. Συγχρόνως δε, αντεύχονται να έχουν
υγεία κι ο άγιος Θεός μας να τους χαρίζει κάθε ευτυχία και προκοπή, στους ίδιους και τις οικογένειές τους, ενώ
συγχρόνως διαβεβαιώνουν πως αυτή η συμπαράστασή τους θ’ αποτελεί και την καλύτερη ανάμνησή τους, για
τον κόσμο του ολόθερμου χωριού μας. Και προσθέτουν: «Επιθυμούμε ακόμα μια φορά να ευχαριστήσουμε με
ευγνωμοσύνη, δημόσια όλους τους συμπατριώτες, που τον περιέβαλαν -τον αείμνηστο Ν. Δημητρακόπουλομε εκτίμηση και αγάπη και τον κατευόδωσαν στο τελευταίο του ταξίδι…Αποτελεί για μας ιδιαίτερη τιμή-πολύ
περισσότερο δε- όταν γνωρίζουμε ότι προέρχεται από αγνούς φίλους και συμπατριώτες με τους οποίους υπάρχουν σχέσεις τόσο δυνατές, που διαπερνούν το χρόνο και μας ενώνουν, αλλά και μας εμπνέουν με κοινές αξίες.
Δεσμευόμαστε απέναντί τους να ανταποδώσουμε, να συνεχίσουμε αυτό που ήθελε κι ο άνθρωπός μας. Σ’ όλους
για όλα είμαστε ευγνώμονες για πάντα….»
Λυνιστιάνικη Φωνή
αρ. φύλλου 65
Γάμοι
Ιωάννης και Χρυσούλα
Μέσα σε ένα φανταστικό περιβάλλον με φόντο τον καταγάλανο Σαρωνικό
κόλπο, στις 28 Αυγούστου 2010, ημέρα Σάββατο και ώρα 21:00, στον ιερό ναό
Αγίας Μαρίνας Λαγονησίου, τελέστηκαν οι γάμοι του εξαιρετικού συμπατριώτη
μας Ιωάννου Αγγελόπουλου του Γεωργίου με τη χαριτωμένη δεσποινίδα Χρυσούλα το γένος Αμπαδογιάννη. Ο Γιαννάκης είναι εγγονός του μπάρμπα Γιάννη
και της αείμνηστης θεια Ντίνας, δυο καλοκάγαθων ανθρώπων, το σπιτικό των
οποίων στην Κυψέλη ήταν επί σειρά δεκαετιών κέντρο διερχομένων για όλους
τους Λυνιστιάνους. Έχει δε κάνει λαμπρές σπουδές και εργάζεται, όπως και η
σύζυγός του Χρυσούλα ως ηλεκτρονικός στον ΟΤΕ. Μετά το μυστήριο του γάμου, ακολούθησε φανταστική εκδήλωση στο κτήμα «Βέλλη» των Μεσογείων,
παρουσία πλήθους προσκεκλημένων. Ιδιαίτερα εμφανή διακρινόταν η χαρά και
η συγκίνηση, σ’ ολόκληρη την οικογένεια με πρώτο τον παππού του (μπάρμπαΓιάννη), που είναι ένας από τους επιζώντες Λυνιστιάνους πολεμιστές του 1940, ο
οποίος παρά τα 99 του χρόνια, διατηρεί ακμαίες όλες τους τις δυνάμεις.
Δήμητρα και Παναγιώτης
Στις 21 Αυγούστου 2010, ημέρα Σάββατο και ώρα 19:30, στον ιερό ναό Παναγίας Θεοτόκου της αρχαίας Ολυμπίας, τελέσθηκαν οι γάμοι της χαριτωμένης
Λυνιστιανοπούλας Δήμητρας Κ. Κωστούρου με τον εκλεκτό της καρδιάς της Παναγιώτη Αλεξόπουλο, υπάλληλο του Δήμου Πύργου. Η Δήμητρα έχει Λυνιστιάνικη
καταγωγή, δεδομένου ότι η μητέρα της Ακριβή (Βούλα), είναι τέκνο του ίδιου ως
άνω αείμνηστου συγχωριανού μας Δημητρίου Αντ. Αγγελόπουλου που είχε εγκατασταθεί στη Ν. Φιγαλία, τόσο δε ο ίδιος, όσο και τα επτά (7) παιδιά του, ουδέποτε
αποκόπηκαν από τη Λυνίσταινα, την οποία υπεραγαπούν και δίδουν το «παρών»
τους σε κάθε μας εκδήλωση. Μετά την τελετή του γάμου, ακολούθησε πλούσια
δεξίωση στο όμοεφο κέντρο Olympic Village, στην αρχαία Ολυμπία, στην οποία
παραβρέθηκαν περί τα 400 άτομα.
Άννα και Γρηγόρης
Στις 18 Σεπτεμβρίου 2010, ημέρα Σάββατο και ώρα 19:00, στον ιερό ναό Αγίου Παντελεήμονος Κρυονερίου
Αττικής τελέσθηκαν οι γάμοι της εξαίρετης δεσποινίδας Άννας Παν. Αγγελόπουλου, με τον εκλεκτό της καρδιάς της
Γρηγόρη Κούστα. Η Αννούλα είναι κόρη του αείμνηστου Παν. Ι. Αγγελόπουλου (Στάθη), τον οποίο χάσαμε πρόωρα,
είναι δε πιστό αντίγραφο της υπερδραστήριας μητέρας της Τασίας Γιαννακάκη από την Αργιθέα Καρδίτσας. Μετά
την τελετή του γάμου ακολούθησε πλούσια δεξίωση στο χορευτικό κέντρο «Ζυγός» επί της λεωφόρου Πάρνηθας,
όπου το γλέντι κράτησε αμείωτο ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Βενετσάνος και Ειρήνη
Στις 27 Αυγούστου 2010, ημέρα Παρασκευή και ώρα 19:30 στον ιερό
ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσα) Κιάτου Κορινθίας, τελέστηκαν
οι γάμοι του εκλεκτού συμπατριώτη μας, Βενετσάνου Διον. Αγγελόπουλου
με την εξαίρετη δεσποινίδα Ειρήνη Γ. Τσεμετζή. Ο Βενετσάνος είναι εγγονός
του καλού μας συγχωριανού Δημητρίου Αντ. Αγγελόπουλου, ο οποίος είχε
εγκατασταθεί από πολύ νωρίς στη γειτονική μας Φιγαλία (Ζούρτσα), όπου
ανέθρεψε και αποκατέστησε την πολυμελή οικογένειά του με 7 παιδιά.
Μετά το μυστήριο του γάμου ακολούθησε πλούσια δεξίωση στο «συνεδριακό κέντρο» Αφοί Μάλλιου -2ο χιλιόμετρο της οδού Κιάτου-Στυμφαλίας),
μέσα σε ένα μεγαλοπρεπές περιβάλλον, το δε γλέντι κράτησε αμείωτο, ως
τις πρώτες πρωινές ώρες.
Σε όλα τα πιο πάνω Λυνιστιανόπουλα και Λυνιστιανοπούλες, ο Σύλλογός μας και η Λυνιστιάνικη Φωνή», εύχονται να ζήσουν χαρούμενα και
ευτυχισμένα με πολλούς απογόνους, θέλουμε δε να θυμούνται, να επισκέπτονται και να μην ξεχάσουν ποτέ τη Λυνίσταινα. Στους ευτυχείς γονείς, παππούδες και λοιπούς συγγενείς, Λυνιστιάνους και μη, ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ να τα καμαρώνουν όπως επιθυμούν
Ο θερμός χειμώνας
Φέτος ο χειμώνας ήταν διαφορετικός.
Διαφορετικός για πολλούς προηγούμενούς του, που κάποιοι τους ανεβάζουν στους 140. Πράγματι, αυτόν
το χρόνο, ήταν εμφανέστατα ήπιος
ή καλύτερα ασυνήθιστος. Όμως, ένα
πρέπει να ξέρουμε. Η φύση δημιουργεί από μόνη της ισορροπία κι έτσι
η φετινή ανοχή θ’ αναπληρωθεί τα
επόμενα χρόνια. Παρά ταύτα, φέτος
είχαμε χιόνι και μέσα στο χωριό, που
συνοδεύτηκε με δυνατό πάγο, που ο
παπα-Γιώργης, λόγω της ολισθηρότητας, υποχρεώθηκε να γυρίσει στα
Πετράλωνα, όπου διαμένει μόνιμα.
Κάποτε, που οι συμπατριώτες μας
είχαν απλωθεί στα γρέκια και στα
χωράφια, υπέφεραν και οι ίδιοι, αλλά
και αντιμετώπιζαν πολλές και σημαντικές ζημιές. Το χιόνι μέσα στο χωριό ξεπερνούσε τους 60 πόντους. Τα
γιδοπρόβατα έμεναν μέσα κλεισμένα
για δυο τρεις ημέρες, ενώ τα βόδια
περισσότερες διότι πάθαιναν «θάλλωμα» απ’ τον λαμπερό ήλιο που ακολουθούσε. Ζαλιζόντουσαν κι έτρεχαν
όπως την άνοιξη με το τσίμπημα μελισσιού, πολλά απ’ τα οποία παρασέρνοντας ό,τι συναντούσαν υπέκυπταν
κι απ’ τα δικά τους τραύματα.
Τουλάχιστον να παραμείνει το Γυμνάσιό μας
Ε
ίδαμε στις
εφημερίδες
πως
εκπονούνται
σχέδια για συνένωση των σχολείων της πρωτοβάθμιας και
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Για μας η πρωτοβάθμια έγινε
απ’ το 1994, όταν καταργήθηκε το σχολείο μας και οι μαθητές του
Δημοτικού πήγαιναν με ΤΑΧΙ ή νοικιασμένα αυτοκίνητα στην Ανδρίτσαινα. Αυτό, βέβαια, είχε σαν συνέπεια πολλά παιδιά να φεύγουν απ’ το χωριό, όπως πχ. Στους τόπους που ξεχειμώνιαζαν, οι
γονείς τους, τα γιδοπρόβατα. Παλιότερα, τα παιδιά συνέχιζαν στη
Λυνίσταινα, γιατί οι γονείς έφευγαν μονάχα τους άσχημους μήνες.
Όμως, όταν έκλεισε το σχολείο, τα πράγματα άλλαξαν. Δημιούργησαν μόνιμη εγκατάσταση εκεί. Τώρα, το μόνο που έχει μείνει είναι
αυτό το Γυμνάσιο, με την τόσο μεγάλη ιστορία του, αλλά και με το
εξίσου μεγάλο έργο του. Τότε δεχόταν μαθητές από Ν. Φιγαλία,
Κούβελα, Ψάρι, Άλβενα, Καλλιθέα, Σέκουλα, Πυρί Γορτυνίας, όλα
τα Πάνω Χωριά κλπ, που ξεπερνούσαν, για πολλά χρόνια, τα 500
παιδιά. Και δεν είναι μόνον αυτό, είναι και ιστορικό γυμνάσιο, γιατί
χτίστηκε με πολλές θυσίες, έχει ηλικία που πλησιάζει τον ενάμισι
αιώνα και το σημαντικότερο, πως με τη βιβλιοθήκη αποτελούσαν
ένα ξεχωριστό δίδυμο. Το ένα αναδείκνυε το άλλο. Και τα δυο
τώρα πια, είναι δυο κειμήλια, δυο εμβλήματα, της ιστορίας, της
περιοχής, αλλά και της ζωής μας της ίδιας.
11 774
ΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΔΡΑΚΟΣ
Ένας καλός μας συγχωριανός-ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας
Π
ρόκειται για τον αγαπητό και τόσο συμπαθή συγχωριανό μας, τον
Ανδρέα Γ. Δράκο ή «Μακεδόνα», όπως είναι ευρύτερα γνωστός
σε όλους τους Λυνιστιάνους, παρωνύμιο, το οποίο κληρονόμησε από τον αείμνηστο πατέρα του, τον μπάρμπα-Γιώρη και το οποίο
ουδέποτε αποκρύπτει, νοιώθει δε υπερήφανος γι’ αυτό, όπως δηλώνει
παντού. Ο Ανδρέας, που έφυγε κι αυτός μικρό παιδί φτωχόπαιδο από
τη Λυνίσταινα (μπροστάρης πολυμελούς οικογένειας από έξι παιδιά),
αγωνιζόμενος σκληρά από τα πρώτα παιδικά του χρόνια, πάντα όμως με
τιμιότητα, συνέπεια και
υπευθυνότητα, από κοινού στην πορεία με την
άξια σύζυγό του, τη Διαμάντω και τον εξαίρετο
γιο τους, τον Γιώργο, κατάφεραν να δημιουργήσουν μία αξιόλογη επιχείρηση ζαχαροπλαστικής,
στο Περιστέρι Αττικής,
γνωστής σε όλη την περιοχή των δυτικών προΟ Ανδρέας αριστερά, ο δήμαρχος Περιστερίου δεξιά
αστίων της πρωτεύουσας
με την επωνυμία «ΔΡΑΚΟΣ» . Σε όλη αυτή την περιοχή αν ρωτήσεις τον
οποιονδήποτε τυχόντα στο δρόμο, μπορεί να μη γνωρίζει ενδεχομένως
να σου υποδείξει πού ευρίσκεται η πλατεία Μπουρναζίου ή ακόμη και
το Δημαρχείο για παράδειγμα Περιστερίου, σίγουρα όμως και χωρίς καμία καθυστέρηση θα σου υποδείξει πού ευρίσκεται το ζαχαροπλαστείο
«ΔΡΑΚΟΣ». Παράλληλα όμως, με την επαγγελματική του δραστηριότητα
ο Ανδρέας ο Δράκος έχει σημειώσει και μία αξιόλογη κοινωνική παρουσία και δράση σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Δεν υπάρχει, συλλογική,
κοινωνική, φιλανθρωπική προσπάθεια από τους διάφορους φορείς της
περιοχής, που να μην είναι «παρών» ο Ανδρέας.
Αφορμή για να γραφούν οι λίγες αυτές λέξεις αποτέλεσε μια λαμπρή
εκδήλωση, η οποία οργανώθηκε στο Δημαρχείο Περιστερίου (αίθουσα
τελετών) παραμονές πρωτοχρονιάς (29/12/2010) από τον οικείο Δήμαρχο κ. Α. Παχατουρίδη, προς τιμήν των χορηγών και των εθελοντών Περιστερίου. Μεταξύ των τιμηθέντων στην εν λόγω εκδήλωση ήταν και ο
Ανδρέας Γ. Δράκος, στον οποίο απενεμήθη ειδική περίτεχνη αναμνηστική πλακέτα, όπως γράφει σε εκτενές ρεπορτάζ και η τοπική εφημερίδα
«Αναγέννηση Περιστερίου», της 15ης Ιανουαρίου 2011. Η τιμητική, η
άξια αυτή τιμητική διάκριση αντανακλά σε όλους τους Λυνιστιάνους και
αποτελεί τιμή για όλο το χωριό μας.
ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΜΕ από τα βάθη της καρδιάς μας τον εν λόγω καλό μας
συμπατριώτη, του ευχόμαστε δε να έχει υγεία και δύναμη, για να συνεχίσει την αξιέπαινη επαγγελματική και κοινωνική του δραστηριότητα.
Παράλληλα τον ευχαριστούμε για την αδιάκοπη παρουσία του σε κάθε
Λυνιστιάνικη εκδήλωση (μας έχει όλους γλυκάνει επί τόσα χρόνια, όπως,
επίσης, και για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που δείχνει πάντα για το χωριό
και το Σύλλογό μας. Τα ίδια ακριβώς ευχόμαστε και στον Γιώργο, τον γιο
του, που φέρει το όνομα του παππού του «ΜΑΚΕΔΟΝΑ», έχει συμβάλει
τα μέγιστα στη δημιουργία της επώδυνης επιχείρησης και ήδη έχει επάξια αναλάβει το τιμόνι στη διαχείρισή της
Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος
Tο φετινό χιόνι στη Λυνίσταινα
Άρχισε ν’ αλλάζει χρώμα η Λυνίσταινα από του αγίου Γρηγορίου. Ο άγριος καιρός είχε προηγηθεί για να προαναγγείλει ως προπομπός τον ερχομό του. Ξεκίνησε όπως πάντα απ’ το Κουκούρεβο για
να σκεπάσει τα χρόνια του Επικούριου Απόλλωνα και μετά ν’ αρχίσει με την ησυχία του κατηφοριακά
να σκεπάζει, τις πλαγιές με τα γρέκια, αλλά και τις πικρομυγδαλιές
που το είχαν πάρει επάνω τους
με το γρήγορο άνθισμά τους .
Το ίδιο έγινε κι απ’ την άλλη
μεριά με το Κάστρο. Κατακάθισε πάνω στις σωριασμένες μικροκατοικίες για
να ξεχάσουν κι εκείνες τον
πόνο των περασμένων τους, μ’ όλα που
είχαν γνωρίσει στις δικές τους παλιές δόξες. Ύστερα οι νιφάδες του
έπεφταν μ’ ορμή στα ισοπεδωμένα κι έρμα καλύβια. Λοξοδρόμησαν
απ’ την άχνα του Γαρδικακιού για να κάνουν τον προμαχώνα τους
στο πυργάκι του Παλιόγρεκου, εκεί όπου οι τσοπάνηδες καλωσόριζαν τις πρώτες ηλιαχτίδες με τον μελωδικό σουρλά τους. Μετά
όμως, τόβαλαν μπιχτοκέφαλα για τη Λυνίσταινα, την άοπλη από
καπνολόγους Λυνίσταινα. Έτσι σκέπασαν ανενόχλητα τα πάντα
για να θυμίζουν τα παλιά αντέτια με τους σταλακτίτες στις ρέχτες
των σπιτιών, τα παιδιά να παίζουν στους κήπους, στις αυλές, στους
δρόμους και στο προαύλιο του σχολείου, οι κυνηγοί να ξεκινούν
με περιτυλιγμένες γκέτες γύρω απ’ τα πόδια τους, για τους λαγούς
και τα κουνάβια, οι τσοπάνηδες να κόβουν, όπως-όπως κλαρί για
το μεσημεριανό των γιδοπροβάτων τους. Τώρα, οι γέροντες απ’ τα
τζάμια των σπιτιών τους, απολάμβαναν σαν από φυλακή τη θέα κι
αντί για την ελευθερία τους, να ξαναντρειώνονται οι μνήμες με τα
περασμένα τους. Αυτό και το όφελός τους, έως ότου ο γίγαντας του
σκοταδιού, να τους βροντοφωνήσει μια και δεν ακούνε και καλά:
«Αρκετά! Τώρα, τα κεφάλια μέσα!»
Λυνιστιάνικη Φωνή
12 775
To συμβολαιογραφείο της
Ζούρτσας έγινε «Λυνιστιάνικο»
(από τη Φλώρα Ν. Σμυρνή)
Μ
ε ξεχωριστή χαρά πληροφορηθήκαμε πως το Φλωράκι μας,
θα ξεκινήσει το λειτούργημα του συμβολαιογράφου απ’ το
δικό μας τόπο. Η Φλώρα, απόφοιτος της Νομικής και φυσικά
δικηγόρος στα πρώτα βήματά της, αποφάσισε να γίνει συμβολαιογράφος, ακολουθώντας τη μητέρα της, τη Μαρία Λαμπαδάκη. Το «αίμα»
νερό δεν έγινε, γιατί, μια και της δόθηκε η ευκαιρία, θέλησε να ξεκινήσει απ’ τα άγια χώματα της καταγωγής της. Του πατέρα της του Νίκου
Σμυρνή-δημοσιογράφου- γιου του μπάρμπα Γιώρη, τ’ αποκαλούμενου
και «μαστρο-Γιώρη» απ’ τις πολλές και καλές μαστοριές του στα σπίτια:
πατώματα, παράθυρα και κυρίως στις σκεπές τους, όταν είχαν το τεράστιο βάρος με τις πλάκες απ’ το Γυμνό. Αλλά για να περιορισθούμε στη
Φλώρα μας, της αξίζει ένας έπαινος, γιατί, με τις ικανότητες που είχε,
όπως τ’ απέδειξε με τις εξετάσεις - μεταξύ των πρώτων- προτίμησε τη
Ν. Φιγαλία. Τη συγχαίρουμε για την επιλογή της, τη συγχαίρουμε για
την επιτυχία της, τη συγχαίρουμε, που πάνω απ’ όλα είναι ένα λαμπρό
παιδί. Εμείς, απλά κι με όλη τη συναισθηματική μας δύναμη της ευχόμαστε, να είναι κι ένα τυχερό παιδί μας. Όμως κι ένα μεγάλο μπράβο
στο Νίκο και τη Μαρία, για τα δυο «δημιουργήματά» τους, γιατί κι ο
Γιώργος, σ’ όλα του αντάξιος και «δίδυμος» της Φλώρας.
Η Βασιλική Γκεμάνης (Γιαννοπούλου)
Λυνιστιανοπούλα με τη «βούλα»
Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα παιδιά και
κυρίως της διασποράς δεν ξεχνούν την γενέτειρα των προγόνων τους. Έτσι και η κόρη
της Μαργαρίτας Θύμ. Γιαννόπουλου, Βασιλική (Valerie)(ΗΠΑ) μας έστειλε ένα VIDEO, με
μεγάλο ενδιαφέρον. Παρουσιάζει τις μετακινήσεις των πρώτων μεταναστών, αλλά και
τον τρόπο με τον οποίο ανεπτύχθηκαν εκεί.
Βασιλική ΓεμάνηΑκόμα και τη διαχρονική τους πορεία, με ελΓιαννοπούλου
ληνικές στολές, παρελάσεις, προσπαθώντας
να κρατηθούν με τις αρχές της μητέρας Ελλάδας. Ένα VIDEO μ’ Ελλάδα στην Αμερική, το οποίο το χάρηκαν πάρα πολύ, μέσα απ’ την
ιστοσελίδα μας. Βασικά, εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι πως
τα παιδιά κι εγγόνια τους, όπως τώρα η Βασιλική της Μαργαρίτας,
όταν βρίσκουν κάτι ελληνικό προσπαθούν να μας το στέλνουν με
την ξεχωριστή χαρά τους.
αρ. φύλλου 65
Ο κοινός εκκλησιασμός των συμπατριωτών
Φ
έτος ο εκκλησιασμός μας
έγινε την 13η Μαρτίου,
στους αγίους Θεοδώρους,
όπως και τα προηγούμενα 17 χρόνια, απ’ το 1993 όταν πρωτοάρχισε με λιγότερα από 10 άτομα.
Στα χρόνια που πέρασαν πολλοί
συμπατριώτες συμπροσευχήθηκαν
και για την οικογένειά τους, αλλά
και για την ευτυχία της Λυνίσταινας.
Έχει γίνει ένα σημείο συνάντησης
συμπατριωτών, όπου όλοι και με κατάνυξη παρακολουθούν την αρτοΣυμπατριώτες έξω απ’ τους Αγ. Θεοδώρους, πριν προχωρήσουν προς το καφενείο
κλασία, η οποία συνοδεύεται κι απ’
Π. Μιχελής απ’ τα Μέθαινα, ο Τζαννέτος Σκουμπούρης
τις όμορφες ευχές του ιερέως, πως
η πράξη μας αυτή, αποτελεί κι ένα καλό παράδειγμα απ’ το Ξυλόκαστρο κά. Χαρά, επίσης, μας έδωσε, όπως
προς όλους τους συλλόγους. Θαυμάσια βέβαια και η και κάθε χρόνο, η κόρη της Σοφίας Γιωργάκη Κορκοώρα του καφέ σε γειτονικό καφενείο, τ’ οποίο, εκεί- λή, η Αντωνίτσα. Παρούσα και με δυναμισμό πάντα.
νη την Κυριακή, λειτουργεί μονάχα για το δικό μας Παράλληλα, κατάπληξη και ικανοποίηση προξένησε
Σύλλογο. Εκτός του καφέ, βιώνουμε και Λυνιστιάνικη η παρουσία του καθηγητή Λεωνίδα Ι. Μιχελή, που διατμόσφαιρα. Τα νηστίσιμα εδέσματα κατέκλυσαν την αμένει μόνιμα στο Τορόντο. Συνδύασε το ταξίδι του μ’
πελώρια αίθουσά του. Οι περισσότερες συμπατριώ- αυτό τον κοινό μας εκκλησιασμό, γι’ αυτό κι όλοι τον
τισσές μας είχαν κι αυτή τη χρονιά βάλει όλη την τέ- συνεχάρησαν, γιατί η παρουσία του αποδείχθηκε και
χνη τους. Την περίλαμπρη και τη συνεχισμένη. Φέτος επωφελής, γύρω απ’τα οικονομικά ως ειδικός. Έτσι, με
έδρασαν και πάλι τα τυλιγμένα πακέτα απ’ την Καλα- βάση και το άρθρο, που είχε ήδη στείλει στη «Λ.Φ»,
μάτα της Φωτεινής Αγγ/λου, τα αυστηροπαραδοσια- -παρουσιάζεται μ’ ελληνικό κι αγγλικό κείμενο σ’ άλλες
κά του Πέτρου και της Ελένης Γιαν/λου και οι ευρεσι- σελίδες της- διαφώτισε κι όλα τα ερωτήματα που του
τεχνίες της Μάντως και της Ρίτσας (Αγγ/λου)-συζύγου υποβλήθηκαν, μετά την πρόσκληση για ένα χαιρετικι αδελφής του μαθηματικού Ηλ. Γ. Αγγ/λου. Όλα μαζί σμό απ’ τον πρόεδρο. Τέλος συγχαρητήρια προς τους
συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, που είναι εκεί
έδωσαν και το Λυνιστιάνικο νόημα της εκδήλωσης.
Ανάμεσά μας κι ο βετεράνος δάσκαλος κ. Αγγελό- ακούραστα κάθε χρόνο.
πουλος, του οποίου ο χαιρετισμός,
αν και στα 96 του, καταπληκτικός, οι
παραινέσεις του άξιες για υποθήκη
και η μνήμη του για το παρελθόν
με ανεπανάληπτες εικόνες. Συγκινητική, επίσης, και η παρουσία
συμπατριωτών μας, εκτός της περιοχής Αττικής, όπως ο πρόεδρος
του Συλλόγου απ’ την Καλαμάτα, η
Ντίνα του Νικολάκη Γιώργου (Γκουγκούση) απ’ την Ερέτρια και μάλιστα μαζί με τη συννυφάδα της, ο
Γιάννη Τάσης (Περαμερίτης) απ’ την
περιοχή Μεγάρων, ο Νίκο Ντίνος Ο Θανάσης Ι. Παναγούλιας με συμπατριώτισσα έξω απ’ τους αγ. Θεοδώρους, ο Γιάννης Πέτρ. Κορκολής και η Ντίνα
(Σμυρνής) απ’ τη Λυνίσταινα, ο Δημ.
Μιλτ. Κορκολή ακολουθούν τους υπόλοιπους προς το καφενείο.
Για το Θανάση Στ. Σκουμπούρη έγραψε
Τ
Η Βασιλική (Valerie) δεύτερη απ’ αριστ, οι κόρες της, δεξιά κι αριστερά,
η μητέρα της Μαργαρίτα αριστερά της)
Η Κατερίνα Αντ. Μιχελή Κοινωνική
Λειτουργός, μ’ εξειδίκευση στην αντιμετώπιση της άνοιας και του αλτσχάιμερ
Οι σπουδές της Κατερίνας, κόρη των αγαπητών μας Αντώνη και Πόπης Μιχελή, όπως έχουμε ξαναγράψει, έχουν συναισθηματισμό, ανθρωπιά, αλλά κι επιστημονική προσέγγιση στις
πιο σημαντικές για την εποχή μας ασθένειες, την άνοια και το
αλτσχάιμερ. Ασθένειες που καταρρακώνουν προσωπικότητες,
καταστρέφουν όνειρα, αλλά και τυραννούν συνανθρώπους
μας, απ’ τις οποίες πολλοί, εξ αιτίας του τρόμου που επιφέρουν
για την εξέλιξή τους, προχωρούν σε ακραίες και, για τον εαυτόν
τους, δυσάρεστες ενέργειες. Σύμμαχός τους, στην αντίστασή
τους έναντι όλων αυτών, η συμπατριώτισσά μας Κατερίνα Μιχελή. Από τη μια με τις ανθρώπινες αρχές της -κυρίαρχες η πιστή
αφοσίωση και η πηγαία έκδηλη αγάπη της προς τους συνανθρώπους μας- κι απ’ την άλλη οι καλές σπουδές της: Είναι Κοινωνική Λειτουργός, με εξειδίκευση στην αντιμετώπιση της
άννοιας και των συναφών διαταραχών. Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (Μάστερ) στη Δημόσια Υγεία - Επιδημιολογία. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης, στον Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής.
Τη συγχαίρουμε και της ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Συμβουλές της για την «άνοια» και το αλτσχάιμερ βρίσκονται στην
ιστοσελίδα μας, «σελίδα» ΥΓΕΙΑ www.lynistaina.gr, (τηλ 6946492400)
Ο Νικόλ. Γ. Σμυρνής πρ. δημοσιογράφος
’ αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, τα καταχωρήσαμεκαι στην ιστοσελίδα μας. Μεταξύ των επιτυχόντων κι ο Θανάσης Σκουμπούρης, που επελέγη κι ως πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Κι
όταν ο κ. Νικ. Σμυρνής είδε το όνομα του Θανάση, μας έστειλε και πάλι μέσω ιστοσελίδας την πιο
κάτω απάντηση:
«Μολονότι είναι συγγενής μου, δεύτερος ξάδερφος κατά τους υπολογισμούς μου, η γνωριμία μας
είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, μια μόνο φορά έχουμε συναντηθεί εντελώς
τυχαία. Στη μοναδική συνάντησή μας που έλαβε χώρα προ πολλών ετών στη Λυνίσταινα μου συστήθηκε ως γιος του Σταύρου Σκουμπούρη, του Σταύρου Δήμου και της Τοσούλας Αγγελοπούλου, κόρης
του Δημήτρη Αγγελόπουλου, Δημήτρη Ζήλικα πιο γνωστά, πρώτης ξαδέρφης του πατέρα μου. Εξ ενστίκτου σπάνια συμπαθώ ανθρώπους, όπερ σημαίνει πως, είτε εγώ κάπου χάνω, είτε οι άνθρωποι
στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αξίζουν εκτίμησης. Ο ευγενέστατος νέος που γνώρισα τότε απέσπασε τη συμπάθειά μου και την απεριόριστη εκτίμησή μου. Υποθέτω πως είναι ο σημερινός πρώτος
πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Ανδρίτσαινας Κρέσταινας. Και υπό την ιδιότητά
του αυτή εκφράζω θερμά συγχαρητήρια και την ειλικρινή εκτίμησή μου. Παράλληλα και τις ευχές μου
για ευόδωση των απώτερων προσδοκιών του.
Ο Νίκος Σμυρνής, παλαίμαχος, συνταξιούχος δημοσιογράφος, στον οποίο και δόθηκε η πιο κάτω
απάντηση: «Όντως, αυτός είναι, ο Θανάσης Στ. Σκούμπούρης. Θα είναι πρόεδρος για τα επόμενα δυο
χρόνια και πιστεύεται με την πείρα που διαθέτει να συμβάλει στο καλό ξεκίνημα του νέου Δήμου «Ανδρίτσαινας-Κρέστενας». Η εκλογή του, αλλά και η ανάληψη αυτών των συγκεκριμένων καθηκόντων
του, αναμφίβολα κι αναντίρρητα, τιμά κι όλους τους συμπατριώτες μας, όπως και η δική σας παρέμβαση, η οποία ευχόμαστε ν’ αποτελέσει ένα έναυσμα και γι’ άλλους συμπατριώτες».
Ο Χαράλαμπος Στέλ.
Σμυρνής και το ποίημά του
Ο
Χαράμπος Σμυρνής είναι γιος του
Στέλιου Π. Σμυρνή. Όπως κι ο ίδιος
επιβεβαιώνει, σ’ ένα συνοδευτικό,
για την εφημερίδα, σημείωμά του, γράφει
τις γνώσεις του για τη Λυνίσταινα, αλλά
και τις σχέσεις του μ’ αυτή. Ζει κι εκείνος
στη Θεσσαλονίκη, όπου επιπλέον των άλλων, δημοσιογραφεί κιόλας. Εκτός απ’ τα
λίγα λόγια που έγραψε για το θάνατο της
θείας του Νικολέτας, κι ευρίσκονται στον
οικείο χώρο τους, μας έστειλε και το πιο
κάτω δικό του πετυχημένο και με στοχασμό
ποίημα για το χωριό όλων μας, τη Λυνίσταινα. Ως αρχή του έχει ένα στίχο του Πάριου
ποιητή Αρχίλοχου (7ος π.Χ αιώνας), απ’ το
ποίημά του «Ποιήματα και Θρύψαλα», που
σημαίνει «Η ζωή με τραγούδια εξημερώνεται»:
Μίνθης Εστία
«Κηλεῖται δ’ ὅτις ἔστιν ἀοιδαῖς»(Αρχίλοχος).
Ξεπρόβαλες μια αυγή από τους Ωκεανούς, όπως
προστάζει ο μύθος,
Εσύ κορυφή, αρχή Αρκαδικού χορού
την ομορφιά σου έσπειραν στα ερείπια του ναού.
Αργότερα στις Θερμοπύλες σου οι καστρινοί
Μίνθη, Φιλάνθη τη δροσιά στερήθηκαν οι τωρινοί.
Τα άνθη στο χωριό αγαπιούνται γιατί λείπουν
στην πέτρινη γη, στη Ελληνική κορφή
Όλο απορεί που οι Μήδοι δεν εκλείπουν
πάντα ελπίζει σε μια ανάσταση, πρωί.

71 - 5

211 - ΦΙΓΑΛΕΙΑ ΓΗ

null

Κοινοτικής Ψυχικής Υγείας

03.11.2010 Η οικογένειά μου είναι πρόσφυγες από τη Θεσσαλονίκη

ΤΣΑΜΑΝΤΑΣ - Τσαμαντάς

ΕΚΘΕΣΗ - Building Green Expo 2014

Αρχείο PDF - ζουρτσανων

`surprise 4` & spectrum

Αυτοψία στην Παλαιοχριστιανική Κλαυσίου Ευχάριστα

Βλάχοι και Αρβανίτες στο Μοριά.

«Όταν τα παραμύθια λένε αλήθεια.» Ερευνώντας γιατί οι μύθοι

Αρ. Φύλλου 73, Οκτώβριος - Νοέμβριος

Πίνακας 30. Κατανομή των αποκτηθέντων με προσφορές

ΣΤΕΑΤΟΠΥΓΙΚΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ - Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών

Δείτε εδώ τη σχετική περίληψη της Διακήρυξης