2 ο Π Ε Ι ΡΑ Μ ΑΤ Ι Κ Ο Γ Ε Ν Ι Κ Ο Λ Υ Κ Ε Ι Ο Α Θ Η Ν Ω Ν Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, Και εσύ να λείπεις... Γ. Ρίτσος Τ Ε Υ ΧΟ Σ Ν ο 1 - Μ Α Ϊ Ο Σ 2 0 0 9 σελ. «Γεννήθηκε το 1992. Μέχρι και την Γ’ Γυµνασίου φοίτησε στη σχολή Μωραΐτη, µετά όµως µετεγγράφηκε στην “Ώθηση”, ένα άλλο ιδιωτικό σχολείο. Ο Αλέξανδρος ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, πολλοί µιλούν µε σεβασµό αλλά και µε θαυµασµό για εκείνον. ∆εν θα προκαλούσε ποτέ µε τη συµπεριφορά του, όπως τονίζουν οι φίλοι του, αυτό όµως δεν σηµαίνει ότι δεν είχε το θάρρος της γνώµης του. Είχε αρκετά εξωσχολικά ενδιαφέροντα, ιδιαίτερη έµφαση έδινε στα σπορ (σκέιτµπορντ, ποδόσφαιρο, µπάσκετ, κολύµπι, σνόουµ- Γ πορντ) και διάλεγε προσεκτικά τους φί- λιάδες µαθητές και φοιτητές βγήκαν λους που εµπιστευόταν. Επίσης, µια από στους δρόµους δείχνοντας την οργή τις κύριες προτεραιότητές του ήταν και τους, γράµµατα στάλθηκαν από παιδιά η µουσική (κιθάρα). Παρότι, ζούσε σε που είτε τον ήξεραν είτε όχι. Σιγά - σιγά ένα περιβάλλον που του παρείχε πολλές η δολοφονία έγινε η αφορµή να ξεσπάανέσεις, ήταν ένα σκεπτόµενο άτοµο, µε σουν αγώνες απέναντι σε ένα σύστηµα που καταρρέει και αρχές και κοινωσε µια κοινωνία που νικές ανησυχίες. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ χειροτερεύει. ΑπέΕίχε διαµορφώσει το παιδί που έχασε τη ζωή του ναντι σε αυτούς που ολοκληρωµένες πριν καν την αρχίσει στερούν από τη νέα απόψεις, συµµεγενιά την ελπίδα, τα τείχε σε πορείες και διαδηλώσεις, αλλά ποτέ δεν έπαιρνε όνειρα, σε αυτούς που έχουν δηµιουρµέρος σε επεισόδια. Κανείς δεν µπόρεσε γήσει µια βασανιστική καθηµερινότητα να µείνει αδιάφορος, κανείς δεν µπό- για τους µαθητές και που έχουν κάνει ρεσε να µη συγκινηθεί, όταν έµαθε για τους νέους να φοβούνται για το µέλλον. την άδικη δολοφονία του 15χρονου αγο- Οι αγώνες συνεχίστηκαν και τα πράγριού από τη σφαίρα ειδικού φρουρού. Τα µατα πήραν µεγάλες διαστάσεις, καθώς γεγονότα που ακολούθησαν µετά από οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Το σηµερινό εκείνη τη νύχτα, ήταν πρωτοφανή. Χι- εκπαιδευτικό σύστηµα αποτέλεσε τον Οι “φίλοι” μας, που μας……“φυλάνε” ράφω αυτό το άρθρο µε µοναδικό σκοπό να ενηµερώσω τα παιδιά για όσα συµβαίνουν γύρω µας και πολλές φορές περνάνε απαρατήρητα. Όλα όσα θα διαβάσετε είναι 100% αληθινά. (Tα παρακάτω γεγονότα µπορεί να συνέβησαν αρκετό καιρό πριν, αλλά είναι ακόµα επίκαιρα). Παρασκευή 12/12 κι όπως και τη ∆ευτέρα 8/12 το σχολείο µας αποφάσισε να πάρει µέρος σε µια από τις πορείες που λαµβάνουν χώρα το τελευταίο διάστηµα. Έλα όµως που αυτή τη φορά µας περίµενε µια µικρή εκπληξούλα! Ενώ ανεβαίναµε την οδό Τσόχα και περνούσαµε από την οδό Παναθηναϊκού (στην ουσία στο ύψος της αλάνας) ξαφνικά, ΜΠΑΜ! Απέναντι, στην Αλεξάνδρας κοντά στον Άρειο Πάγο πέφτουν κροτίδες και καπνογόνα. Εγώ και κάποιοι φίλοι µου πάµε να πλησιάσουµε λίγο να δούµε τι έγινε και να ειδοποιήσουµε κάποια άλλα παιδιά, που κατευθύνονταν προς εκείνο το σηµείο να προσέχουν τύπους περίεργους που ψάχνονται για διάφορα και φοράν κουκούλες, µάσκες και γυαλιά. Τη στιγµή εκείνη ακριβώς (δεν έλεγα να κερδίσω το λαχείο, που λέει ο λόγος) βλέπω δυο συµπαθέστατους κυρίους, που ο ένας ειδικά είχε µια µαύρη ζακέτα µε κουκούλα και φορούσε καφέ γυαλιά ηλίου και ο άλλος είχε ένα µπλε µπουφάν. Αυτοί λοιπόν πανικοβάλλοντας τα παιδιά και προκαλώντας ταραχή, φωνάζουν: «Φύγετε, φύγετε! Άντε τρέχετε, µην κοιτάτε!». Τι ήταν αυτοί; Και τι δουλειά είχαν µε µας; Γιατί µας έδιωχναν µε τέτοιο τρόπο και αγριοφωνάρες; Τι δε θέλανε να δούµε; Ήταν αναρχικοί; Και για ποιο λόγο οι αναρχικοί να ασχοληθούν µε µας κι από την Αλεξάνδρας να ανεβούνε στη µεριά µας και να θέλουν να µας διώξουν έτσι, χωρίς να µας επιτρέπουν να δούµε τίποτα; Μάλλον θέλανε κάτι να µας κρύψουν. Η απάντηση σε όλα αυτά είναι απλή. Τα παλληκάρια αυτά ήταν ασφαλίτες. ∆ηλαδή, «αστυνοµικοί» µε πολιτικά (αν µπορείς να αποκαλέσεις αυτούς τους τύπους «αστυνοµικούς») που µόνη τους δουλειά είναι να κάνουν το «κάρφωµα» επάγγελµα, αντί να επικεντρώνονται στο να συλλαµβάνουν εµπόρους ναρκωτικών, εγκληµατίες του υποκόσµου, που ‘’γαζώνονται’’ µεταξύ τους και γενικά να αποτρέπουν τέτοια γεγονότα, όπως αυτό µε τον ∆. Μαντζούνη. Αυτό σηµαίνει πως τρυπώνουν σε πορείες και προσπαθούν να προκαλέσουν διάσπαση, πανικό και ναι, παρότι φαίνεται οξύµωρο, φασαρίες, ώστε να αποτρέπουν τον κόσµο από τις κινητοποιήσεις, να τον τροµοκρατούν και να δηµιουργούν διαστρεβλωµένη εικόνα των όσων συµβαίνουν. Αλλά µακάρι να ήταν µόνο αυτό. Φροντίζουν να συγκρατούν τα πρόσωπα αυτών που συµµετέχουν δυναµικά (αλλά στην πλειοψηφία τους ειρηνικά) στις πορείες. Με άλλα λόγια κάνουν κανονικότατο φακέλωµα. Έχει όµως και συνέχεια. Όσοι έχουν την ατυχία να είναι χωρίς συγγενείς ή φίλους ή να είναι λίγο αφηρηµένοι µπορούν να βρεθούν από το πουθενά και σε κλάσµατα δευτερολέπτου έξω από την πορεία και να ξυλοκοπηθούν άγρια απ’αυτούς. Είναι κι αυτό µέρος της δουλειάς τους, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται. ∆ε βγάζω τίποτα απ’το µυαλό µου. Έχω ακούσει ανθρώπους πάρα πολλούς που έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις κι έχω βρεθεί κι εγώ µάρτυρας. Το έχω δει αυτοπροσώπως. Αξίζει να σηµειωθεί πως σήµερα 12/12 στην πορεία που πραγµατοποίησαν µαθητές, εγώ αλλά και πολλά άλλα παιδιά ξεχωρίσαµε (χωρίς αµφιβολία) τουλάχιστον οχτώ από αυτούς. Όλοι τους οι χειρότερες φυσιογνωµίες (το παίζανε και καλά ταραξίες) µε γυαλιά ηλίου και άλλα τέτοια «τρέντυ αξεσουάρ». Για κάποιο λόγο κοίταγαν επίµονα κάθε παιδί που πέρναγε και κά- κύριο στόχο, αφού η αποτυχία του είναι πλέον αισθητή. Τα νέα παιδιά είναι αναγκασµένα να δέχονται µια παιδεία ελλιπέστατη, καθώς οι γνώσεις που προσφέρονται είναι κατακερµατισµένες. Τα παράπονα για σχολεία, καθηγητές και βιβλία έγιναν αµέτρητα, καθώς οι απαιτούµενες βελτιώσεις δεν έγιναν ποτέ. Παράλληλα, διαδηλώσεις υπήρξαν απέναντι σε ένα κράτος που µας παρουσιάζει τις δύσκολες συνθήκες (π.χ. οικονοµική κρίση), τη στιγµή που πολλοί κλέβουν τα ταµεία κ τ λ. ∆εν θα ξεχάσουµε ποτέ το παιδί που έχασε τη ζωή του πριν καν την αρχίσει… δεν θα ξεχάσουµε ποτέ ότι η ζωή είναι πολύτιµη, πάντα θα νιώθουµε, πάντα θα αισθανόµαστε. Ας είµαστε άνθρωποι… Νίκος Γιαννακόπουλος A1 Χαιρετισµός του ∆ιευθυντή Είναι ανάγκη το σύγχρονο σχολείο να βοηθάει τα παιδιά να διιευρύνουν τους ορίζοντές τους µέσα από ποικίλες δραστηριότητες, να διαµορφώνουν απόψεις και να τις διατυπώνουν µε ελευθερία αλλά και σεβασµό για τη γνώµη των άλλων. Για τον λόγο αυτό, χαιρετίζουµε την προσπάθεια δηµιουργίας της µαθητικής εφηµερίδας του σχολείου µας, που µπορεί να παίξει σηµαντικό ρόλο στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των µαθητών και των µαθητριών µας. Ο ∆ιευθυντής Φωκίων Συρέλης Και εσύ να λείπεις…… θονταν κρυµµένοι σε γωνίες ή πίσω από δένδρα. Θα µπορούσε, βέβαια, κανείς να πει ότι τυχαία οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί περαστικοί κι απλώς κοιτάγανε. Καλώς. Γιατί τυχαία όµως φύτρωναν σε κάθε σηµείο σαν τα µανιτάρια και µας ακολουθούσαν; Χώρια που, άµα ερχόσουν σε οπτική επαφή µαζί τους, εξαφανίζονταν µε αριστοτεχνικό τρόπο. A, όλα και όλα, σε αυτό είναι καλοί! Όλα αυτά είναι απόδειξη της υποχθόνιας δράσης τους. Περιττό να πω πως αυτόπτης µάρτυρας στη δολοφονία του Αλέξη µε ενηµέρωσε πως ασφαλίτες ήταν παρόντες αµέσως µετά στην οδό Τζαβέλα. Αν δεν σας φτάνουν αυτά τα στοιχεία, σας λέω πως το πρωί δυο µαθητές είχαν χτυπηθεί από ένα ασηµένιο αυτοκίνητο µάρκας Renault. Τι σχέση έχει αυτό; Έχει σχέση µε το ότι κάποιοι συγκράτησαν τον αριθµό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου, το οποίο όµως δεν ήταν καταχωρισµένο πουθενά στην Τροχαία. Πού λέτε να ανήκει; Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως πρέπει όλοι µας να είµαστε πολύ προσεκτικοί και να τους έχουµε συνέχεια, µα συνέχεια υπόψη. Γιατί, όταν νοµίσουµε πως τους έχουµε πάρει χαµπάρι, αυτοί θα βρουν άλλες, πιο αποτελεσµατικές µεθόδους και τότε θα πρέπει να είµαστε πάλι έτοιµοι να τους διακρίνουµε και να τους αντιµετωπίσουµε. του Γιώργου Οικονόµου, B4 Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόµο της, Και εσύ να λείπεις, Να’ ρχονται οι Άνοιξες µε πολλά διάπλατα παράθυρα, Και εσύ να λείπεις, Να’ ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου µε χρωµατιστά φορέµατα, Και εσύ να λείπεις, Οι νέοι να κολυµπάνε το µεσηµέρι, Και εσύ να λείπεις, Ένα ανθισµένο δέντρο να σκύβει στο νερό, Πολλές σηµαίες ν’ ανεµίζουν στα µπαλκόνια, Και εσύ να λείπεις, Και ύστερα ένα κλειδί να στρίβει Η κάµερα να’ ναι σκοτεινή, ∆ύο στόµατα να φιλιούνται στον ίσκιο, Και εσύ να λείπεις, Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται Και σένανε να σου λείπουν τα χέρια, ∆υο κορµιά να παίρνονται, Και συ να κοιµάσαι κάτου απ’ το χώµα, Και τα κουµπιά του σακακιού σου ν’αντέχουν πιότερο από σένα, Κάτου από το χώµα, Και η σφαίρα σφηνωµένη στην καρδιά σου να µην λιώνει.. Όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσµο, θα έχει λιώσει. Να λείπεις –δεν είναι τίποτα να λείπεις . Αν έχεις λείψει για ότ,ι πρέπει, Θα ‘σαι για πάντα µέσα σ’ όλα εκείνα που για αυτά έχεις λείψει, Θα’ σαι για πάντα µέσα σε αυτόν τον κόσµο... Γ. Ρίτσος σελ. Η ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ 15ΧΡΟΝΟY Μένω στα Εξάρχεια εδώ και 6 χρόνια. Ακούω συνέχεια «από τρίτους», από ανθρώπους που δεν µένουν εδώ για το «άβατο των Εξαρχείων». Ποιό άβατο, βρε παιδιά; ∆εν υπάρχει πιο προοδευτική γειτονιά από τα Εξάρχεια στην Αθήνα. ∆εν υπάρχει άλλη γειτονιά που να ‘χει τόσο συσσωρευµένο πολιτισµό, τόση ζωντάνια, τέτοιους ανθρώπους. Ελάτε µια βόλτα από δω να δείτε πόσα θεατρα, πόσους µουσικούς χώρους, πόσα βιβλιοπωλεία έχει αυτή η κατακριτέα από πολλούς γειτονιά. Εδώ ζουν άνθρωποι µε κριτική σκέψη, ποιητές, καλλιτέχνες, ζωγράφοι, φοιτητες, µαθητές που πραγµατικά αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, ενάντια σε αυτούς που έκαναν "το αύριο σαν αύριο να µην µοιάζει". Τα Εξάρχεια εκπέµπουν µια επαναστατικότητα, µια νεανικότητα. Ευχαριστώ τους γονείς µoυ που από του Παπάγου, που ήταν γειτονιά «υπνωτήριο», µετακοµίσαµε εδώ που έχω όλη τη ζωή ένα βήµα από το σπίτι µου, χωρίς να χρειάζεται να πάρω αµάξι για να πάω στο περίπτερο. ∆εν λέω, όπως όλες οι γειτονιές και τα Εξάρχεια έχουν τα προβλήµατα τους. Μόνο που το µεγαλύτερο πρόβληµα των Εξαρχείων διαφέρει πολύ από τα προβλήµατα άλλων γειτονιών. Το πρόβληµα στα Εξάρχεια εδώ και αρκετά χρόνια είναι η αστυνοµοκρατία και, όταν λεω αστυνοµοκρατία, εννοώ τους δεκάδες µατατζήδες που είναι στηµένοι σε πηγαδάκια σε κάθε γωνιά και περιπολούν ανακρίνοντας τον καθε περαστικό και κυρίως παιδιά της ηλικίας µας. Η κατάσταση ξέφυγε τελείως µε τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Φοβόσουν να βγεις έξω, γιατί αν συναντούσες κάποιον ΜΑΤά, θα σε συλλάµβανε, επειδή απλά φοράς µπλούζα µε κουκούλα ή επειδή η αστυνοµία είχε κάποια από τις φαεινές της επιχειρήσεις, που σηµαίνει τυφλές προσαγωγές. Όσο για τα χηµικά, δεν χρειάζεται να πω πολλά: αρκούσε να βγεις στο µπαλκόνι του σπιτιού σου για να κλάψεις, όσο δεν είχες κλάψει ποτέ. Στα Εξάρχεια ζουν όλα τα κοινωνικά στρώµατα και συνυπάρχουν αρκετά καλά κάτω από κάποια ισορροπία. Αυτή την ισορροπία την διαταράσσει η αστυνοµάα. Θα τελειώσω τα λεγόµενά µου µε µια φράση: «Εξάρχεια, η γειτονιά πίσω από τον µύθο»! Πύρρος Θεοφανόπουλος Α2 ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΑ (!) ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Σ χολείο... Ναι πρέπει να πηγαίνουµε σχολείο. Πρέπει να µορφωνόµαστε. Έτσι µας λένε όλοι. Το ξέρουµε κι εµείς αυτό, άσχετα µε το αν αντιδρούµε στον τρόπο µε τον οποίον πάνε να µας περάσουν τη γνώση. Γιατί σε ποιον αρέσει ένα σύστηµα το οποίο προσφέρει στεγνή κι ελλιπή γνώση µόνο και µόνο για να την προσφέρει; Και χωρίς κανένα υπόβαθρο; Ένα βασικό θέµα µε την εκπαίδευση σήµερα είναι o ακριβής προσδιορισµός των στόχων της. Γιατί ένα σχολείο που σκοπεύει στην ολοκλήρωση της ύλης, στην παράδοση βαθµολογίας και στην εισαγωγή των µαθητών σε κάποιο πανεπιστήµιο, βρίσκεται εκ διαµέτρου αντίθετα µε ένα σχολείο το οποίο επιδιώκει την ουσιαστική µόρφωση των νέων σε όλα τα επίπεδα και σε διάφορους τοµείς. Το πρώτο προωθεί έναν συµβατικό τρόπο µάθησης, αποκλειστικά µέσα στις αίθουσες µε τη χρήση βιβλίων, διδάσκοντας συγκεκριµένα και περιορισµένα µαθήµατα. Το δεύτερο καλλιεργεί Η εξέγερση των παιδιών μας με τη ματιά των ποιητών Κι ενώ κοιµόµασταν ύπνο βαθύ «εµείς οι κούφιοι άνθρωποι, εµείς οι βαλσαµωµένοι άνθρωποι που λησµονήσαµε όλους τους θεούς, εκτός από το τοκογλυφία, λαγνεία και εξουσία» (Τ. Έλλιοτ) δεν καταλάβαµε πως «έκεναν σύσκεψη µυστική τα παιδιά και βγήκαν σε δρόµους και σε πλατείες» (Ο. Ελύτης) και µεις που τους κάναµε «το αύριο σαν αύριο να µη (Κ. Καβάφης) µοιάζει» όταν ξυπνήσαµε είδαµε τα παιδιά µας θάλασσα να κατακλύζει τους δρόµους, και είπαµε «λάθος» ...; «αλλά θάλασσα λανθασµένη δε γίνεται» (Ο. Ελύτης) Και τα είδαµε να µας χαιρετίζουν απ’ τα πεζοδρόµια και να µας φωνάζουν καληνύχτα στα τρύπια ιδανικά σας, θα σας κάνουµε εµείς να µάθετε ζωή, φτάνει πια, δε θέλουµε να ζούµε «θηλάζοντας απ’ την άρρωστη καθηµερινότητά σας» (Ν. Καρούζος) Και επέµεναν να µας φωνάζουν “χαιρετίσµατα στην εξουσία, εµείς πάµε ν’ ανάψουµε «φωτιές»” και µεις «µες στου ύπνου την ενέδρα» (Μ. Αναγνωστάκης) ξανακούσαµε την κραυγή τους “πάµε ν’ ανάψουµε «φωτιές» µιας και «δικαιοσύνη δε βρίσκοµεν από κανέναν παρά µόνον όλο δόλον και απάτη» (Μακρυγιάννης) ...;και η κραυγή τους έγινε τραγούδι «ένα και δυο τη µοίρα µας δε θα µας την πει κανένας, ένα και δυο τη µοίρα του ήλιου θα την πούµε εµείς ...;Εµείς τη λέµε Ο άγγελος µου Όλοι έχουν έναν άγγελο πάντα δίπλα τους στις δύσκολες στιγµές να τους γεµίζει ελπίδα να τους χαρίζει ένα χαµόγελο. Μπροστά του λυγίζουν και µε µουσκεµένα µάτια αρχίζουν να ξετυλίγουν το κουβάρι της ψυχής τους. Εκείνος µε ήρεµο πρόσωπο τους ακούει και όταν πια τα δάκρυα στερέψουν και οι λέξεις δεν βγαίνουν πια απ΄τα χείλη µια σιωπή απλώνεται… Και τότε από την Άβυσσο ένα χέρι αχνοφαίνεται µ’ένα χαµόγελο κι ένα λόγο γλυκό σε βγάζει στο φως στην επιφάνεια της θάλασσας σου δίνει ανάσα για να προχωρήσεις. και κλίνει τις πληγές που υπάρχουν ορατές και αόρατες. Όλοι έχουµε έναν άγγελο που παίρνει την µορφή που εµείς επιθυµούµε και παρακολουθεί τη ζωή µας. Ντίλιου Ιωάννα Β4 πνευµατικά τους νέους και τους προετοιµάζει όχι µόνο για τον επαγγελµατικό τοµέα αλλά και να µπορούν να αντιµετωπίζουν δυσκολίες σε οποιονδήποτε τοµέα της ζωής τους. Στη αυτή τη κατηγορία σχολείου επίσης φαίνεται καθαρά ότι η “ζωή” δεν προσδιορίζεται µόνο µε τις σπουδές και το είδος εργασίας αλλά και από άλλες παραµέτρους. Μειονέκτηµα του σηµερινού (ελληνικού) συστήµατος είναι ότι, ενώ η κοινωνία αλλάζει συνεχώς, η ύλη που διδάσκεται είναι η ίδια εδώ και πολλά χρόνια, δεν θίγει θέµατα καθηµερινής φύσης που απασχολούν τον καθένα και τα οποία οι νέοι δεν γνωρίζουν, κινδυνεύοντας έτσι από αυτήν τους την άγνοια. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των µαθητών θεωρεί το σχολείο ένα “βάρος”. Αν το σχολείο µας προσφέρει κάτι, τη γνώση, τότε εµείς γιατί το ‘’µισούµε’’; Μήπως γιατί δεν προσπαθεί το ίδιο να µας ευχαριστήσει και να µας ικανοποιήσει; Μήπως γιατί δεν µας αντιµετωπίζει ως άτοµα µε ανάγ- τη ζωή την πιάνουµε απ’ τα χέρια, κοιτάζουµε τα µάτια της που µας ξανακοιτάζουν, εµείς τη λέµε τη ζωή πηγαίνουµε µπροστά µ’ όρτσα πανιά µ’ άρµη στα χείλη, είµαστε από καλή γενιά» (Ο. Ελύτης) Κι ύστερα «το βράδυ άναψαν φωτιά και τραγουδούσαν γύρω τριγύρω: φωτιά ωραία φωτιά µη φτάσεις ως τη στάχτη, φωτιά ωραία φωτιά καίγε µας, λέγε µας τη ζωή» (Ο. Ελύτης) Και µεις τα ρωτήσαµε «γιατί;» και µας απάντησαν «γιατί µες στο χειµώνα σας, δολοφόνησαν την άνοιξη ...;αχ, γιατί το δίκιο να το ‘χει πάντα η αδικία;» (Β. Λεοντάρης) Και κει στα πεζοδρόµια µε το δόρυ της νιότης στα χέρια τους τα συντρόφευε και τα ψύχωνε ο ψίθυρος του ποιητή «ω παιδιά που µε νιώθετε- πατριωτάκια του ήλιου, µε βέργες και µε παράξενα πουλιά στα χέρια, µε χλοερές καρδιές και µάτια καθαρά, που ζεσταίνεται στην αγκαλιά σας ένα φως απέραντο, από την άκρη του ουρανού ως το βάθος της καρδιάς, µε πείσµα πορφυρό- πατριωτάκια του ήλιου, που λέτε: ο µόνος δρόµος είναι η ανατολή» (Ο. Ελύτης) Κι ένα λιγνό αγόρι, µορτάκι του άσπρου σύννεφου φτερούγαγε από πάνω τους και τα συντρόφευε κι ήταν «ωραίο σαν άγγελος µε δυο φτερούγες ανοιχτές, η µια βυθούσε στ΄ αύριο, η άλλη χανότανε στο χτες» (Κ. Βάρναλης) και κείνα προχωρούσαν κατάµπροστα στον ήλιο τραγουδώντας «τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόµους, τα τραγούδια τους δεν είναι πια κουρέλια, έντιµο αίµα, έντιµο αίµα, που ζητάει, που ζητάει εκδίκηση» (Ο. Ελύτης) Προχωρούσαν και τραγουδούσαν και το πανό που κράταγαν ψηλά έγραφε «Ζητείται ελπίς» (Α. Σαµαράκης) Γιάννης Π. Τζήκας Εκπαιδευτικός Π.Ε. (Από τον ηµερήσιο τύπο) ∆εν θέλω πια…… ∆εν θέλω πια να ζω µε αναµνήσεις Το παρελθόν µου να µε κυνηγάει Με µια µατιά σου όλα να τα αφήνω Και πάλι η καρδιά µου να πονάει Κουράστηκα να είµαι εγώ το θύµα Κουράστηκα να µε καθοδηγείς Πρέπει να κάνω κάτι πια για µένα Να φύγω από τον κόσµο της σιωπής Έρχεσαι και φεύγεις σαν αλήτης Στην ζωή µου δάκρυα σκορπάς Την καρδιά µου αλύπητα πληγώνεις Τα κοµµάτια της εσύ πετάς ∆άκρυα κύλησαν απ’τα µάτια Στο δωµάτιο µόνο ερηµιά Το µυαλό θολό και µπερδεµένο Σβήσανε τα φώτα της καρδιάς Ντίλιου Ιωάννα Β4 κες, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά ως ροµπότ που αποστηθίζουν τα βιβλία; Μήπως γιατί και οι ίδιοι οι µαθητές στο µυαλό τους έχουν µπερδέψει τους στόχους της µάθησης µε τους βαθµούς; Κι αν όλα αυτά κανείς δεν τα θέλει, γιατί δεν προσπαθούµε να τα αλλάξουµε, αλλά ο καθένας, για τον δικό του προσωπικό λόγο, συµβιβάζεται µε αυτό το σύστηµα; Και γιατί υπάρχουν τόσα παιδιά που αδιαφορούν πλήρως για το σχολείο και αποστασιοποιούνται από αυτό; Αν έχουν άδικο, γιατί δεν προσπαθεί κάποιος να τους πείσει γι’ αυτά που προσφέρει το ίδιο; Μήπως γιατί δεν έχουν τι να τους πουν; Ή γιατί δεν ενδιαφέρεται (σχεδόν) κανένας να τους πείσει; ……οι ενοχλητικές (κι αναπάντητες) απορίες µιας µαθήτριας….. Αθηνά Ζητούνη-Πετρόγιαννη Β6 Μια ξεχωριστή µέρα Αυτή µάλιστα, είναι µια µέρα από το Λύκειο που θα ήθελα να θυµάµαι αφότου αποφοιτήσω. Ήταν πολύ ωραία αυτή η µέρα. Ήταν η µέρα που επιτέλους το σχολείο έδειχνε τον παιδαγωγικό του ρόλο. Εκείνο το πρωί κατεβαίνοντας στο προαύλιο µε περίµενε µια µεγάλη έκπληξη. Τα παιδιά στήνανε κάποια θρανία και αµέσως έµαθα πως προορίζονταν για µία συνέλευση που επρόκειτο να πραγµατοποιηθεί. Πολύ δύσκολα φανταζόµουν ότι µπορούσαν να γίνουν αυτά που έγιναν στη συνέχεια. Τα παιδιά παίρνανε µε τη σειρά το µικρόφωνο και τοποθετούνταν γύρω από ένα θέµα, άµεσα, δηµοκρατικά και έτσι κυλούσε η διαδικασία. Αλλά και οι καθηγητές ήταν εκεί. Και εκείνοι µε τη σειρά τους παρακολουθούσαν µε ενδιαφέρον τις αγωνίες των µαθητών τους, τους φόβους τους και µάλιστα µερικοί δεν δίστασαν να µιλήσουν κιόλας. Η διαδικασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα από µόνη της. Όλοι µας συζητούσαµε επιτέλους χωρίς εκπροσώπους, παρερµηνείες ή υπεκφυγές. Ο καθένας είχε δικαίωµα λόγου. Οι ώρες εκείνες (δυστυχώς ΜΟΝΟ εκείνες) εξωτερίκευαν τις ανησυχίες µας για την κοινωνία και για το αύριο, τις ευαισθησίες και τους προβληµατισµούς µας. Ήταν τόσο γόνιµες, τόσο περιπετειώδεις, τόσο ανήσυχες και δυνατές εκείνες οι ώρες. Αυτό το σχολείο ήταν πραγµατικά για µια φορά διδακτικό για όλους µας. Μάθαµε τι σηµαίνει διάλογος, ελευθερία λόγου και αλτρουισµός. Ήταν τόσο ωραία εκείνη η µέρα! Λεωνίδας Παπαδόπουλος Β4 «Η µετάβαση από το γυµνάσιο στο λύκειο» Η σελ. µετάβαση από το γυµνάσιο στο λύκειο είναι ουσιαστικά µετάβαση από έναν κόσµο σε έναν άλλο κόσµο. Αν αυτή η άποψη φαίνεται υπερβολική, σκεφτείτε τα εξής: Πρώτον, περνάµε το ένα τέταρτο της ηµέρας µας στο σχολείο και δεύτερον, κάθε σχολείο αποτελεί µια µικρογραφία κοινωνίας. Μάλιστα έχει τα δικά του µέλη, τα «ανώτερα στελέχη» του και τα άψυχα µέρη του (βλ. κτίριο). Η αντίστοιχη µεταβατική περίοδος, δηλ. συνήθως το πρώτο τετράµηνο του λυκείου, είναι επίσης πολύ σηµαντική για τους µαθητές. Αυτό, διότι τότε διαµορφώνεται η πρώτη εντύπωση, η οποία µπορεί να είναι καθοριστική για τη συνέχεια. Λαµβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, αποφάσισα να διηγηθώ πώς βίωσα εγώ αυτή τη µετάβαση. Καθώς είµαι µαθητής της Α΄ λυκείου έζησα τη µετάβαση πολύ πρόσφατα (και για να είµαι απολύτως ειλικρινής τη ζω ακόµη). Πάντως οι απόψεις του καθενός διαµορφώνονται ουσιαστικά ανάλογα µε τις συνθήκες που βιώνει τη σχολική ζωή και διαφέρουν από µαθητή σε µαθητή. Τέτοιες είναι το τµήµα, οι καθηγητές, οι συµµαθητές και φυσικά ο χαρακτήρας του ίδιου του µαθητή. Συνεπώς τονίζω ότι η σύγκριση γίνεται ανάµεσα στο συγκεκριµένο τµήµα του 2ου Πειραµατικού Γυµνασίου Αθηνών (από όπου αποφοίτησα) και το αντίστοιχο τµήµα του αντίστοιχου ΓΕΛ. Όπως είναι λογικό, το πρώτο πράγµα που παρατηρεί και κρίνει κανείς είναι το κτίριο. Οφείλω να δηλώσω ότι δε µου άφησε καθόλου καλές εντυπώσεις. Από άποψη αρχιτεκτονικής, µοιάζει µε φυλακή υψίστης ασφαλείας, που αποµονώνει πλήρως τους «κρατούµενους» από τον έξω κόσµο. Είναι χαρακτηριστικό ότι τους χειµερινούς µήνες ο ήλιος ξεπροβάλλει λίγο πριν το µεσηµέρι και χάνεται µερικές ώρες αργότερα. Όµως και από άποψη συντήρησης τα πράγµατα δεν είναι καλύτερα. Στις περισσότερες αίθουσες ξεφλουδίζει ο σοβάς της οροφής. Παρ’ όλα αυτά είναι γεγονός ότι έχει κατάλληλες και χρηστικές υποδοµές (πολλές αίθουσες, εργαστήρια, γυµναστήριο κ.λπ.), κάτι το οποίο δεν πρέπει να θεωρείται δεδοµένο. Ωστόσο σε τελική ανάλυση αυτό είναι το σηµαντικό. Ένα άλλο στοιχείο είναι οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν, δηλ. οι καθηγητές και οι συµµαθητές. Για τους πρώτους έχω να πω ότι όλοι είναι άρτια καταρτισµένοι, εντούτοις πολλοί υστερούν στον τοµέα της της επικοινωνίας και της διαχείρισης των ιδιαίτερων χαρακτήρων αρκετών νέων. Αυτό, όµως, αποτελεί (δυστυχώς) µάλλον γενικό πρόβληµα του συστήµατος. Όσον αφορά στους συµµαθητές, οι περισσότεροι απ’ αυτούς µου ήταν ήδη γνωστοί από το γυµνάσιο, οπότε αυτό το γεγονός µόνο θετικά θα µπορούσε να επιδράσει. Τελευταίος τοµέας είναι τα µαθήµατα και η περιβόητη «ύλη». Προσωπικά πιστεύω ότι τα γραπτά µαθήµατα που παίρνουµε για το σπίτι είναι λιγότερα από πέρσι. Ωστόσο απαιτείται πολύ µεγαλύτερη προσοχή στη διάρκεια της διδακτικής ώρας και πολύ πιο επιµελής, ανελλιπής και οργανωµένη µελέτη της ύλης που διδάσκεται. Με άλλα λόγια είναι ακόµα πιο σηµαντικό να µη συσσωρεύονται κενά στις γνώσεις. Επειδή σε αυτό το σηµείο είναι αναπόφευκτη η σύγκριση µε το Γυµνάσιο, είµαι της άποψης ότι η ύλη είναι µεν δύσκολη, αλλά ως φυσική συνέχεια της Γ΄ γυµνασίου και σε λογικό πλαίσιο. Συνοψίζοντας, η περίοδος αυτή πέρασε για µένα σχετικά «αναίµακτα». Λέω «σχετικά», όχι γιατί πέρασε όντως ανώδυνα, αλλά ανώδυνα σε σχέση µε αυτά που περίµενα να συναντήσω και µε αυτά για τα οποία µας είχαν προϊδεάσει κάποιοι καθηγητές στη Γ΄ γυµνασίου. Μάλιστα, δεν έλειπαν προειδοποιήσεις του τύπου «µέχρι τώρα σας χαϊδεύαµε τα αυτιά, εκεί θα σας πάρουν τα κεφάλια». Εγώ, µη έχοντας καµµία ιδέα για το πώς είναι το λύκειο στην πραγµατικότητα, στηρίχθηκα αυθόρµητα σ’ αυτές. Όπως αποδείχθηκε φέτος, τουλάχιστον η Α΄ λυκείου σίγουρα δεν είναι έτσι όπως ήθελαν να µας την παρουσιάσουν, όσα δε ακούσαµε ήταν “κινήσεις” εκφοβισµού. Θα ήθελα να κλείσω υπενθυµίζοντας ότι αυτές οι απόψεις είναι προσωπικές. Εποµένως είναι πέρα για πέρα λογικό να διαφέρουν από µαθητή σε µαθητή για τους λόγους που ανέφερα στην αρχή. ο 313 υπογράφτηκε στο Μιλάνο το διάταγµα της ανεξιθρησκίας από τον Μεγάλο -κατά την ιστορία- Κωνσταντίνο (βέβαια, όπως και πολλοί άλλοι µε τέτοιου είδους χαρακτηρισµούς, Μ. Αλέξανδρος, Μ. Θεοδόσιος κτλ, έτσι και αυτός υπήρξε ουσιαστικά µεγάλος εγκληµατίας). 1700 περίπου χρόνια µετά το διάταγµα και ακόµα κάποιοι να συνειδητοποιήσουν το νόηµα της λέξης αυτής. Και επειδή το θέµα του θρησκευτικού προσηλυτισµού στην καθηµερινότητα είναι µεγάλο και δεν µου δίνεται η δυνατότητα να το αναλύσω εδώ, ας περιοριστούµε µόνο στον χώρο του σχολείου. Πραγµατικά, είναι τροµερό αυτό που ξεκινά από το δηµοτικό. Η µόνη λέξη που παρουσιάζει το γεγονός και που µου έρχεται στο µυαλό είναι η κατήχηση. Στην Γ΄ ∆ηµοτικού, που είναι η πρώτη χρονιά που θα διδαχθεί θρησκευτικά το παιδί (ηλικίας 8 ετών, µην το ξεχνάτε) θα µάθει τα βασικά µόνο για τη χριστιανική θρησκεία. Και στη συνέχεια το παιδί θα πάει στο Γυµνάσιο. Φυσικά η προσευχούλα πριν το µάθηµα θα εξακολουθήσει να γίνεται καθηµερινά, όπως και στο δηµοτικό. Το µάθηµα αρχίζει και παίρνει µια πιο “φιλοσοφική” διάσταση - πάντα όµως στα δογµατικά πλαίσιακαι το παιδί πρέπει να περιµένει µέχρι τη Β΄ Λυκείου για να ακούσει πέντε βασικά πράγµατα για όλες τις άλλες θρησκείες, ενώ 10 χρόνια τώρα άκουγε µόνο για µία και µοναδική και ασφαλώς τη µόνη αληθινή… Εν τω µεταξύ η θεωρία του ∆αρβίνου (η οποία αν το καλοσκεφτείτε δεν αποκλείει καν την ύπαρξη Θεού) δεν υπάρχει πουθενά στα βιβλία, λες και δεν υπήρξε ποτέ. Παλιότερα διδάχτηκε για λίγο καιρό, αλλά µετά από πόλεµο της Εκκλησίας εναντίον της αφαιρέθηκε από την ύλη. Αναµενόµενο βέβαια αποτέλεσµα. Για την υλιστική διαλεκτική ούτε να σας περάσει από το µυαλό ότι θα µπορούσε να µπεί ποτέ. Βλέπετε, συµφέρει να βοµβαρδίζονται τα παιδιά συνεχώς από τον θεοκρατικό σκοταδισµό παρά από την επιστηµονική σκέψη… Από την άλλη, το ίδιο το Σύνταγµα του κράτους στο άρθρο 13 κατοχυρώνει την ανεξιθρησκία, αλλά αρχίζει: «Εις το όνοµα της Αγίας και Οµοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» και συνεχίζει στο αρθρο 3: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού». Ας δούµε τι λέει το Λεξικό Τριανταφυλλίδη για τη λέξη «επικρατούσα»: «επικρατών -ούσα -ούν: που επικρατεί, υπερτερεί, υπερισχύει σε σύγκριση ή σε αναµέτρηση». Λέξεις, λοιπόν, όπως “ανώτερη”, “επικρατούσα”, “υπερτερεί”, κτλ. είναι µάλλον αντίθετες µε κάθε έννοια ισοτιµίας και ανεξιθρησκίας. Και όταν το ίδιο το σύνταγµα της χώρας δεν προστατεύει τις υπόλοιπες θρησκείες, τότε είναι φυσικό να απλωθεί όλη η σαπίλα του θρησκευτικού σοβινισµού. Ωστόσο, οι «σοφοί» εκπρόσωποι του Θεού επί γης θα µας πουν: «Φυσικά και υπάρχει ανεξιθρησκία στην Ελλάδα, ο καθένας µπορεί, όποτε θέλει, να επιλέξει οποιαδήποτε θρησκεία τον εκπροσωπεί». Ναι, πράγµατι, ένας άνθρωπος, που από τη στιγµή που άνοιξε τα µάτια του βλέπει µια γαλανόλευκη σηµαία µε έναν µεγάλο σταυρό στην άκρη και τυχαίνει αυτή η σηµαία να είναι της χώρας του· που αργότερα µαθαίνει ότι ο σταυρός είναι και σύµβολο ενός πλάσµατος µε υπερφυσικές δυνάµεις, το οποίο µας έφτιαξε από χώµα και φυσώντας πάνω µας έδωσε ζωή και έχει τη δύναµη να µας στείλει να ζούµε αιώνια ή να βασανιζόµαστε αιώνια (και µην τολµήσει κανείς κακοήθης να πει ότι εδώ καλλιεργείται ο φόβος)· ένας άνθρωπος λίγων µηνών που πήγε στην εκκλησία για να βαφτιστεί χωρίς να το έχει επιλέξει, βέβαια, ο ίδιος (αλλά µην είστε κακοπροαίρετοι, οι γονείς ξέρουν καλύτερα) και έκτοτε πάει αρκετές φορές στη ζωή του, µαθαίνοντας πρώτα τον σταυρό του και µετά το όνοµά του· και τέλος, ένας άνθρωπος, που από πρώτη δηµοτικού κάνει την προσευχή του στο σχολείο και από την τρίτη δηµοτικού µέχρι τη δευτέρα λυκείου µαθαίνει για τη χριστιανική θρησκεία, τη µόνη αληθινή θρησκεία του κόσµου, µπορεί να επιλέξει ελεύθερα. Τελικά, έχετε δίκιο. ∆οµήνικος Χρυσικός Α6 Όταν η ανεξιθρησκία µένει... «µετεξεταστέα» Τ ΤΟ “ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΟΗΕ” ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Η ανεξιθρησκία ΖΕΙ!!!! ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ!!! Θοδωρής Νίκιας Γ4 Το σχολείο µας και αυτή τη χρονιά έλαβε µέρος στο πρόγραµµα του ΟΗΕ µε επιτυχία. Υπό την αιγίδα του Ιδρύµατος Ανθρωπίνων δικαιωµάτων Αλίκης Μαραγκοπούλου. Με υπεύθυνες καθηγήτριες του προγράµµατος την κ. Μαρία Μαστρογιαννοπούλου και την κ. Αικατερίνη Φιλιππάτου. Το πρόγραµµα υλοποιήθηκε στο κτίριο «Απόλλων» της νοµαρχίας Πειραιά, από τις 27 έως 29 Μαρτίου. Η οµάδα του σχολείου µας αντιπροσώπευε τη Γερµανία και το Τατζικιστάν. Οι µαθητές µας είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν και να ανταλλάξουν ιδέες µε µαθητές άλλων σχολείων, να διατυπώσουν ελεύθερα τις απόψεις της χώρας που αντιπροσώπευαν και να ανακαλύψουν τις διπλωµατικές τους ικανότητες στην προσπάθειά τους να πετύχουν σύγκλιση απόψεων µε άλλες χώρες στα διάφορα προτεινόµενα ψηφίσµατα, όπως των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, του αφοπλισµού, της διακίνησης ναρκωτικών, της διεθνούς οικονοµίας κ.α. Ήταν µια πολύ εποικοδοµητική εµπειρία για όλους τους µαθητές και τους υπεύθυνους καθηγητές γιατί είχε ως αποτέλεσµα να µας φέρει πιο κοντά και να µας δέσει σαν οµάδα. Οι µαθητές που έλαβαν µέρος στο πρόγραµµα είναι: Αιµιλία Βρότσου, Κάτια Μάρη, Κώστας Παπαγιάννης, Θανάσης Σάσσαλος, Σπύρος Στογιάννος, Mαρία Τόλια και Κατερίνα Χουτζιούµη. Θανάσης Σάσσαλος Β5 Αλλαγές στο σύστηµα των πανελλήνιων Σε µια σχολική εφηµερίδα λογικό θα ήταν να υπάρχει µια αναφορά στις µικρές αλλαγές του συστήµατος των πανελλήνιων, ένα φλέγον θέµα που συζητείται συνεχώς από τους µαθητές της Γ΄ Λυκείου, αλλά και όχι µόνο, καθώς από αυτές κρίνεται το µέλλον όσων θέλουν να σπουδάσουν και να ακολουθήσουν το επάγγελµα που επιθυµούν. Από όσα έχουν ανακοινωθεί, κάποιες από τις αλλαγές του τωρινού συστήµατος είναι οι εξής: Θα επιτραπεί η επίδειξη του γραπτού στους µαθητές. Αυξάνονται τα µέλη των επιτροπών των βαθµολογικών κέντρων από 13 σε 18. Θα απαγορευθεί στους πρώτους καθηγητές-διορθωτές να σηµειώνουν επάνω στο γραπτό των µαθητών για λάθη και ελλείψεις, ώστε ο δεύτερος καθηγητής να βαθµολογεί ανεπηρέαστος. Προσαρµόστηκαν οι διατάξεις του προεδρικού διατάγµατος για την προφορική εξέταση των υποψηφίων µε αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες µε βάση τον νέο νόµο 3699/2008 της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Θα υπάρξει µείωση κατά 10 µονάδες στην εκατοντάβαθµη κλίµακα στη βαθµολόγηση της παραγωγής κειµένου (έκθεσης) για τον περιορισµό της υποκειµενικής βαθµολόγησης. Θα πραγµατοποιείται ηλεκτρονική υποβολή των αιτήσεων για συµµετοχή στις πανελλαδικές εξετάσεις (1-20 Φεβρουαρίου) µε τη δήλωση του έκτου εξεταζόµενου πανελλαδικά µαθήµατος, καθώς και του µαθήµατος Αρχές Οικονοµικής Θεωρίας. Από το 2010 θα αναγράφεται η αναλυτική βαθµολογία για κάθε ένα ερώτηµα, σύµφωνα µε οδηγίες που θα δίνονται από την κεντρική επιτροπή εξετάσεων. Τα Μηχανογραφικά ∆ελτία του 2009 που υποβάλλουν οι υποψήφιοι [απόφοιτοι Γενικών και Επαγγελµατικών Λυκείων (οµάδα Β΄)] το πρώτο δεκαπενθήµερο του Ιουλίου, φέτος για πρώτη φορά θα τους γνωστοποιηθούν, µέσω διαδικτύου, εντός του µηνός Μαρτίου. Παράλληλα µε τις αλλαγές αυτές, ανακοινώθηκε από τον Υπουργό Παιδείας η πρώτη συνεδρίαση του συµβουλίου πρωτοβάθµιας και δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης, στο οποίο θα προεδρεύει ο καθηγητής Γ. Μπαµπινιώτης. Καθώς, όµως, αρχίζουν οι συζητήσεις για την παιδεία, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Κώστας Μανιάτης, δήλωσε σε ότι “oι καθηγητές δεν πρόκειται να νοµιµοποιήσουν το θέατρο διαλόγου” και κατηγόρησε την κυβέρνηση για µείωση των δαπανών για την παιδεία. Όµως, συµπλήρωσε ότι οι προτάσεις τους θα σταλούν στη συνεδρίαση. Οι καθηγητές πάντως υποστηρίζουν την ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, όµως µέχρι να παρθεί αυτό το µέτρο, προτείνουν τα εξής: Αύξηση των εισακτέων. Κατάργηση της βάσης του 10. Να εφαρµοστούν εξετάσεις τύπου πανελλήνιων σε λιγότερα µαθήµατα και απορρίπτουν την προσµέτρηση της βαθµολογίας του λυκείου για την εισαγωγή των απόφοιτων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Οι καθηγητές συζητούν µε γονείς και µαθητές για το θέµα αυτό, αλλά επίσης προειδοποιούν µε κινητοποιήσεις, ακόµα και αν αυτές κρατήσουν µέχρι τον Μάιο και την περίοδο έναρξης των πανελλήνιων εξετάσεων. του Κων/νου Κάσσου B2 Εκδήλωση για τα δικαιώµατα των νέων µεταναστών στο σχολείο µας. Η Οµάδα Εναντίον του Ρατσισµού και της Ξενοφοβίας πραγµατοποίησε εκδήλωση στο σχολείο µας για τα δικαιώµατα της δεύτερης γενιάς µετανα- στών. Στην εκδήλωση συµµετείχαν µετά από πρόσκληση και µίλησαν ο κ. ∆.Χριστόπουλος, πρόεδρος της ελληνικής Ένωσης για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου και ο κ. Β.Χρονόπουλος, πρόεδρος του διαδικτυακού περιοδικού Diavatirio Net. Στην εκδήλωση προβλήθηκε ντοκυµαντέρ µε θέµα τη ζωή και τα δικαιώµατα των νέων µεταναστών και ακολούθησε συζήτηση µεταξύ των µαθητών και των προσκεκληµένων. Την οµάδα αποτελούν οι µαθητές: Μάκο Μ., Μαγιάτζα Φ., Μπερτάλη Σ., Ζηργάνου Λ., Κρίλλ Π., ∆έδε Ο., Κρεµµύδα Α., Κουρούβανη Κ., Καπλάνη Θ., Μηνά Μ., Παπαδόπουλος Λ., Κλωνής Θ., Μιχαλάρη Κ., Ντίλιου Ι., Μήτση Α. Την οµάδα και την εκδήλωση συντόνισαν οι καθηγήτριες κ. Μπαχούµη Σ. και Ρετάλη Α. Μ α θ η τ έ ς Σφίξιµο στο στοµάχι, πόνος στο στήθος, τρέµουλο, εφίδρωση… σωµατικές ενοχλήσεις που όλοι µας λίγο πολύ έ χουµε βιώσει ως αντίδραση του σώµατός µας στις δυσάρεστες καταστάσεις που αντιµετωπίζουµε. Όλα αυ τά τα δυσάρεστα (αρνητικά) ενοχλήµατα αποτελούν ενδείξεις ΑΓΧΟΥΣ. Άγχος για τα µαθήµατα, τις εξετάσεις, την εργασία, τις κοινωνικές επαφές … Μιας και έχει, λοιπό ν, εισχωρήσει τόσο βαθιά στην καθηµερινή µας ζωή, προκαλώντας προβλήµατα σε όλους µας, αποφάσισα να ρωτήσω καθετί που αφορά το άγχος τον ιδιώτη ιατρό παθολόγο κ. Ιωάννη Παπακωνσταντίνου. Αν διαβάσετε παρακάτω θα µπορέσετε να ανακαλύψετε κάποια από τα µυστικά του. Όπως για παράδειγµα, πώς προκαλείται, ποιες είναι ο ι επιπτώσεις του, πώς καταπολεµείται κ.ά. Πώς, κατά τη γνώµη σας, ορίζεται το άγχος; Το άγχος σηµαίνει κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από αίσθηµα φόβου και από δυσάρεστες προβλέψεις, συνήθως έχει συγκεκριµένο επίκαιρο περιεχόµενο και συνοδεύεται από φυσιολογικά συνακόλουθα: δηλαδή, δυσχέρεια της αναπνοής, αίσθηµα πνιγµού, έντονους καρδιακούς παλµούς, ανησυχία, αυξηµένη µυϊκή τάση, αίσθηµα σφιξίµατος στο θώρακα, ζάλη, τρέµουλο, εφίδρωση. “Το Γάλα” του Βασίλη Κατσικονούρη απ’τη θεατρική οµάδα του σχολείου. Φέτος η θεατρική οµάδα του σχολείου µας επέλεξε να παρουσιάσει το θεατρικό του Βασίλη Κατσικονούρη «Το γάλα». Με το έργο αυτό θέλουµε να µιλήσουµε και µέσα απ’ το θέατρο για τα παιδιά, τους συµµαθητές και τις συµµαθήτριές µας, που κατάγονται από άλλες πατρίδες και ζουν µαζί µας. Θέλουµε να µιλήσουµε για τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιµετωπίζουν κι αν θέλουµε να τους συµπαρασταθούµε ή να τους βοηθήσουµε στην προσπάθειά τους να προσαρµοστούν καλύτερα στα νέα δεδοµένα πρέπει να τους γνωρίσουµε.Ένας ουσιαστικός Έχει θετικές ή αρνητικές επιδράσεις στον άνθρωπο; Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες έχει και θετικές επιδράσεις, όπως το δηµιουργικό άγχος. Συγκεκριµένα, στους µαθητές είναι δηµιουργικό, γιατί έτσι ανταποκρίνονται πιο σωστά στα καθηµερινά τους σχολικά καθήκοντα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όµως, έχει αρνητικές επιδράσεις, δηλαδή το άτοµο νιώθει ανασφάλεια, φόβο. Οι επιδράσεις µπορεί να είναι αρνητικές ακόµη και για την υγεία του, συχνά δε εµφανίζονται ως σωµατικές και ψυχολογικές εκδηλώσεις. Ποιοι παράγοντες το προκαλούν; Σύµφωνα µε τον Φρόιντ, κύριο ρόλο παίζει στη δηµιουργία του άγχους ο τρόπος ζωής. Αυτό είναι το προέχον ψυχικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισµού, δηλαδή, ο τρόπος που ζούµε, ο τρόπος που βάζουµε τα παιδιά µας να διαβάσουν, ο τρόπος µε τον οποίο δουλεύουν οι εργαζόµενοι, οι πολλές υποχρεώσεις, η απουσία ελεύθερου χρόνου, η απουσία του παιχνιδιού στα παιδιά. Όλα αυτά αποτελούν συντελεστές της πρόκλησης του άγχους. Σε ποιες ηλικίες παρουσιάζεται; Ά γ χ ο ς τη διάρκεια της κλιµακτηρίου. Ο άνθρωπος στη σηµερινή εποχή αγχώνεται για διαφορετικά πράγµατα σε σχέση µε τον άνθρωπο που ζούσε πριν χρόνια; Οι λόγοι που µπορούν να αγχώσουν ένα άτοµο είναι πολλοί, όπως για παράδειγµα η δουλειά, το διάβασµα και άλλες πολλές καθηµερινές καταστάσεις που συναντούµε στη ζωή µας. Παλιότερα ο άνθρωπος είχε λιγότερες απαιτήσεις από τη ζωή, είχε λιγότερα αγαθά, είχε λιγότερα ερεθίσµατα και αυτό είχε ως αποτέλεσµα να έχει λιγότερο άγχος. Όµως, άγχος πάντα υπήρξε και πάντα θα υπάρχει στον άνθρωπο. Μπορεί να προκαλέσει µεγάλη ζηµιά στην υγεία του ανθρώπου; Και ποιες είναι οι αρνητικές επιπτώσεις; Το άγχος µπορεί, εφόσον είναι παρατεταµένο και συνεχόµενο, να δηµιουργήσει προβλήµατα κυρίως ψυχικά, δηλαδή µια αγχώδη νεύρωση, όπου ο άνθρωπος δεν µπορεί να ελέγξει τις κρίσεις του άγχους, όπως επίσης µπορεί να φτάσει και σε κατάθλιψη. Σωµατικές και οργανικές νόσοι ουσιαστικά δε δηµιουργούνται. Αυτό που πρέπει να ξέρουµε για το άγχος είναι ότι αυτολύεται. Συνηθέστερα εµφανίζεται στους µεσήλικες και τους ενήλικες, µπορεί όµως να εµφανιστεί και σε όλες τις ηλικίες, ακόµα και στην παιδική ηλικία. Στις γυναίκες εµφανίζεται ιδιαίτερα έντονο κατά Τι αποτελέσµατα µπορεί να επιφέρει σε ένα άτοµο που έχει υποστεί την επίδρασή του και πότε φτάνει στα όρια του; τρόπος προσέγγισης είναι η βαθύτερη ανάγνωση της ψυχοσύνθεσής τους µέσα από την ανάλυση και παρουσία των χαρακτήρων του θεατρικού έργου. Τους ρόλους του έργου ερµήνευσαν µαθητές: Κάτια Μάρη (Ρήνα, µητέρα), Ηλίας Μουλάς (Λευτέρης, γιος), Γιάννης Γκόγκας (Αντώνης, µεγάλος γιος), Κατερίνα Χουτζίουµη (Νατάσα, κοπέλα του Αντώνη), Παναγιώτης Μπαλάφας (νοσοκόµος). Μουσική έπαιξαν: µπουζούκι: Άρτεµις Ζαζάνης, κιθάρα: Αρµάος Πτολεµαίος, φλάουτο: Ηρώ Πανούση. Στην προετοιµασία της παράστασης συνεργάστηκε καθηγητής Γιώργος Κοµµατάς, ενώ πολύτιµη ήταν η βοήθεια της καθηγήτριας Κυβέλης Γλυκοφρύδη. Τη σκηνοθετική επιµέλεια και την ευθύνη της παράστασης είχε ο καθηγητής ∆ηµήτρης Γκότσης. Η οµάδα µας παρουσίασε σε τρεις παραστάσεις το έργο στους µαθητές, καθηγητές, γονείς και κοινό µε µεγάλη επιτυχία. Επίσης το έργο «Το γάλα» παρουσιάστηκε στους αγώνες σύγχρονου µαθητικού θεάτρου του ΥΠ.Ε.Π.Θ. και στο 1ο µαθητικό φεστιβάλ δηµιουργείες (SCHOOL FEST’09) που διοργάνωσε ο δήµος Αθηναίων στην Τεχνούπολη. Πιστεύουµε πως µε την επιλογή και την παρουσίαση του συγκεκριµένου θεατρικού έργου βάζουµε ένα λιθαράκι στο όραµά µας για ένα σχολείο χωρίς σύνορα σε µια κοινωνία που θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώµατα, µια κοινωνία διαφορετικών αλλά ισότιµων και µια αξιοπρεπή ζωή για όλους και για όλες στην οποία δε θα φυτρώνει η βαρβαρότητα, αλλά θα ανθίζει η αγάπη και η ανθρωπιά. « Πες του Αντώνη ότι καµιά φορά... Ίσως και να ξαναγίνονται όλα. Άµα αγαπιέσαι... Αλλιώς παντού και Μαθηµατικά & Λογοτεχνία Τ έταρτη χρονιά που ταξιδεύουµε φέτος µέσα από τις σελίδες ενός µυθιστορήµατος στις πτυχές της µαθηµατικής ιστορίας. Φέτος µελετάµε για δεύτερη φορά το µυθιστόρηµα του Απόστολου ∆οξιάδη «Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντµπαχ». Μαθητές από όλες τις τάξεις αλλά και όσοι άλλοι ενδιαφέρονται ενώνουν κάθε Παρασκευή στις 2:15 τις µαθηµατικές τους ανησυχίες και έτσι γίνονται αρωγοί στην πραγµατοποίηση του προγράµµατός µας. Ακόµα και οι µαθητές της Γ΄ Λυκείου, µέσα στο άγχος του διαβάσµατος, ξεκλέβουν µερικές στιγµές για να βυθιστούν στα µονοπάτια της µαθηµατικής ιστορίας. Υπέθυνοι καθηγητές του προγράµµατος είναι ο κ. Ηλίας Ανδριανός και η κ. Ευαγγελία Τατάγια. Παράλληλα µε την κανονική ροή του προγράµµατος διεξάγονται και διαλέξεις από διακεκριµένους µαθηµατικούς αλλά και κ α ι επιστήµονες άλλων ειδικοτήτων. Ήδη φέτος έχουµε παρακολουθήσει αρκετές και αναµένονται και άλλες. Επιπλέον στα πλαίσια του σελ. προγράµµατος διεξάγονται και επισκέψεις σε διάφορους πολιτιστικούς χώρους οι οποίοι έχουν σχέση µε τα µαθηµατικά. Φέτος παρευρεθήκαµε στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Απόστολου ∆οξιάδη Logicomix, τη διάλεξη που έδωσε στο συνέδριο του Παιδαγωγικού τµήµατος του Πανεπιστήµιου Αθηνών ο µαθηµατικός του σχολείου µας κ.Μιχάλης Πατσαλιάς. Επίσης επισκεφθήκαµε και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης όπου παρακολουθήσαµε την έκθεση της καλλιτέχνιδας Μπίας Ντάβου που αφορούσε µε θέµατα που είχαν ως πηγή έµπνευσης την ακολουθία των αριθµών Fibonacci. Κάθε εβδοµάδα, µία οµάδα µαθητών αναλαµβάνει να παρουσιάσει και από ένα µέρος της πλοκής του βιβλίου αναλύοντας το ύφος και τη συµπεριφορά των χαρακτήρων παρουσιάζοντας τη λογοτεχνική όψη του βιβλίου. Ταυτόχρονα, γίνονται και µικροί µαθηµατικοί παρουσιάζοντας την ιστορία των µαθηµατικών που περιλαµβάνεται στο ανάλογο κοµµάτι της ιστορίας. Μέσα σε αυτές τις παρουσιάσεις αναλύουµε τη ζωή των µαθηµατικών, το έργο τους, τα µαθηµατικά προβλήµατα που µε τη Όταν πάψει να είναι αυτο-ελεγχόµενο, φτάνει στα όρια µε αποτέλεσµα κάποες φορές να οδηγηθούµε σε αγχώδη νεύρωση, σε ψυχικές αντιδράσεις ή και σε κατάθλιψη. Ποια µέτρα πρέπει να ληφθούν για να αντιµετωπιστεί και φυσικά ποια είναι τα κατάλληλα µέτρα πρόληψης; Θα πρέπει οι ενασχολήσεις του άνθρωπου να περιορίζονται στις απολύτως απαραίτητες. Όταν προσπαθεί κάποιος να τα προλάβει όλα, θα πρέπει να ξέρει µέχρι πού µπορεί να φτάσει. Θα πρέπει, επίσης, να βελτιωθεί το εργασιακό και το οικογενειακό περιβάλλον. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα πρέπει η κοινωνία να είναι λιγότερο πιεστική πάνω στο άτοµο. Τι συµβουλή θα δίνατε στους µαθητές; Θα έδινα την εξής συµβουλή: Να ζουν την ηλικία τους! Να µην είναι αυτοσκοπός το διάβασµα και η ενασχόληση µε πολλά πράγµατα. Έχουν ανάγκη και από διασκέδαση και από παιχνίδι και από µόρφωση και εποµένως πρέπει να γίνει ένας συνδυασµός όλων αυτών, µε µέτρο. Θα πρέπει, ιδιαίτερα οι νέοι, να στηριχθούν περισσότερο από το οικογενειακό περιβάλλον, όπως και από το σχολείο και εννοώ όλη τη τη σχολική κοινότητα. του Σακκά Ευάγγελου A5 πάντα ξένος είσαι. Έτσι λέω εγώ...» Λευτέρης Για τη θεατρική οµάδα, Κάτια Μάρη Α3 σηµαντικότητα ή την φαινοµενική ασηµαντότητά τους σηµάδεψαν την ιστορία των µαθηµατικών. Μέσα στα τέσσερα χρόνια ζωής του προγράµµατος έχουµε συµµετάσχει και στα µαθηµατικό πανηγύρι που διοργανώνουν οι «Θαλής και Φίλοι», στο οποίο διακριθήκαµε ανάµεσα σε άλλα σχολεία κερδίζοντας ‘φήµη’ και µερικά καλά βιβλία για το σχολείο µας. Κλείνοντας, στο τέλος κάθε χρονιάς κάνουµε έναν απολογισµό για όσα πετύχαµε όλο τον υπόλοιπο χρόνο γιορτάζοντας το κλείσιµο της χρονιάς αλλά και την αλλαγή µίας δικιάς µας µαθηµατικής σελίδας. Σε αυτό το κλείσιµο παρουσιάζουµε ένα µέρος της δουλειάς µας καθώς και άλλες δραστηριότητες δηµιουργηµένες από τους µαθητές (π.χ. θεατρικό). Στο τέλος αυτής της χρονιάς σας περιµένουµε να γιορτάσετε µαζί µας, αλλά και του χρόνου σας διαβεβαιώνουµε ότι έχουµε χώρο για πολλούς µικρούς µαθηµατικούς που θα αποφασίσουν να µας χαρίσουν το µυαλό τους, τη διάθεσή τους αλλά και τον πολύτιµο χρόνο τους… Λευτέρης Χριστοδουλής Α6. Πρόγραµµα Κινηµατογράφου “Το Σχολείο Πίσω από τον Φακό” 2008-2009 Φέτος επιλέξαµε να γυρίσουµε µία ταινία βασισµένη στο έργο του Ευγένιου Τριβιζά “Το Λυπηµένο Αρκουδάκι”, ένα παραµύθι του Ευγένιου Τριβιζά, µε πρωταγωνιστές αρκουδάκια, µια πρόταση της µαθήτριας του Α1 Αλεξάνδρας Βάσιλα. Το θέµα του είναι η βία στο σπίτι.Η συγκεκριµένη κινηµατογραφική έκφραση είναι µία ταινία διαφορετική από τις άλλες, κάτι µεταξύ φωτογραφίας και κινουµένων σχεδίων, προκαλεί την επινόηση απλών και αποτελεσµατικών µέσων για την κίνηση των εικόνων και αναδεικνύει τον ρόλο και την εκφραστικότητα της φωνής στην απόδοση του κειµένου.Οι στόχοι µας ήταν να ευαισθητοποιηθούν οι µαθητές και οι µαθήτριες σχετικά µε το θέµα της βίας, να πειραµατιστούν σε ένα άλλο είδος ταινίας, να συνεργαστούν σε µικρές και µεγαλύτερες οµάδες και να γνωρίσουν τα επαγγέλµατα που σχετίζονται µε τον χώρο του κινηµατογράφου.Μετά την επιλογή του θέµατος, έγινε η επιλογή των «ηθοποιών», άρχισε η φωνητική εγγραφή των κειµένων, ενώ παράλληλα, ξεκίνησε η προετοιµασία των σκηνικών της ταινίας. Οι συντελεστές του προγράµµατος είναι:Οι µαθήτριες: Αλεξάνδρα Βάσιλα, Ορνέλα Γκιώνη, Βίκυ Μαυρέλη, Ίρις Τσελέντη Οι µαθητές: Απόστολος Ζαρρής, Γιάννης Ζαφειρόπουλος, Ιάσων Θεοφίλης, Αστέρης Κανούσης, Ηλίας Μουλάς. Πρόσφερε πολύτιµη βοήθεια ο καθηγητής Γιώργος Σταυρόπουλος. Την οµάδα συντόνισαν οι καθηγητές/καθηγήτριες Αικ. Φιλιππάτου, Ελ. Τσίκιζα και Ιω. Καπετανάκης ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ σελ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΞΕΝΟ Τ ΗΣ Π Α Λ Α Ι Σ Τ Ι Ν Ι Α Κ ΗΣ Π Ρ Ε Σ Β Ε Ι Α Σ Με αφορµή τη συγκέντρωση ανθρωπιστικής βοήθειας για τον λαό της Παλαιστίνης, φιλοξενήθηκε στο σχολείο µας ο αντιπρόξενος της Παλαιστινιακής πρεσβείας. Μας µιλάει, λοιπόν, για την κατάσταση που επικρατεί στην Παλαιστίνη. Κατά τον Β΄ Παγκόσµιο πόλεµο έχουµε τα ολοκαυτώµατα, τη γενοκτονία των Εβραίων, πράγµατα φριχτά. Τώρα όµως οι Εβραίοι κάνουν τα ίδια σε έναν άλλο λαό, τον δικό σας. ∆υστυχώς δεν είναι το ίδιο. Τα πράγµατα είναι ακόµα χειρότερα, γιατί ο Χίτλερ δεν γκρέµισε εκκλησίες και σχολεία. Αντίθετα, αυτά τα έκαναν οι Ισραηλινοί σε εµάς. Θα µας πείτε δυο λόγια για το τείχος που υψώνουν οι Ισραηλίτες, γιατί το χτίζουν, τί προσπαθούν να πετύχουν; Καταρχάς, το τείχος που υψώνεται ξεκινώντας από νότια, κλείνοντας τη Χεβρώνα και την Μπετανχούρ και φτάνοντας µεχρι βόρεια είναι ένα τείχος ρατσιστικό. Ρατσιστικό µε την έννοια ότι το κάνουν σα φίδι και βγάζουν έξω από αυτό τις άδειες περιοχές. ∆ηλαδή, θέλουν να δηµιουργήσουν ένα αµιγώς εβραϊκό κράτος γι’ αυτό και δίνουν σ’ εµάς κατοικηµένες µη εβραϊκές περιοχές. Με λίγα λόγια, θα πάρουν άδειες περιοχές, ενώ θα µας δώσουν γεµάτες. Θέλουν να βάλουν 5.000.000 ανθρώπους να ζούν σ’ένα µικρό µέρος. ∆εν χωράµε, εκεί ο χώρος είναι πολύ µικρός, δεν θα έχουµε χωράφια, δεν θα έχουµε τίποτα. Μόνο πολυκατοικίες. Ενώ αυτά που παίρνουν αυτοί, είναι πολύ πλούσια µέρη. Κόβουν επίσης νερό, ηλεκτρισµό, τα πάντα. Θα φτιάξουν ένα γκέτο. Θα ζούµε δηλαδή µέσα σε µια φυλακή µε µια µόνο µεγάλη πόρτα για να µπαίνουν τα πάντα. Θέλουν τον πλήρη έλεγχο. ∆ε θα ήταν κάπως καλύτερο να δοθεί, ίσως, µικρότερο έδαφος για να σταµατήσει η αιµατοχυσία; «Και ένα χιλιόµετρο να µας δώσουν θα το πάρουµε», όπως είπε ο Αραφάτ. Ξέρουµε ότι όλο αυτό το έδαφος είναι δικό µας, αλλά θέλουµε να σταµατήσει ο πόλεµος, γι’ αυτό θα είµαστε ευχαριστηµένοι όταν η ∆υτική Όχθη και η Γάζα γίνουν ανεξάρτητες. Τώρα ουσιαστικά δεν είναι καµία από τις δύο ελεύθερες. Στη ∆υτική Όχθη υπάρχει κατοχή και στη Γάζα αποκλεισµός. Η Γάζα είναι φυλακισµένη από παντού. ∆εν υπάρχουν µέσα Εβραίοι, µόνο Παλαιστίνιοι, αλλά έξω ακριβώς υπάρχουν ισραηλινά τάνκς και από πάνω αεροπλάνα. ∆εν µπορούµε να δούµε ούτε τηλεόραση, γιατί δεν πιάνουν οι δορυφορικές τηλεοράσεις, εξαιτίας των ραντάρ των κατασκοπευτικών αεροπλάνων. Αν το ψαράδικο πάει 2 µίλια µακριά από την ακτή, θα ανοίξουν πυρ εναντίον του, ενώ οι διεθνείς κανόνες για όλες τις χώρες λένε µέχρι 15 µίλια. Η κατάσταση είναι τραγική. Εµείς δεν λέµε να µην έχουν το δικό τους κράτος, αλλά έχουµε και εµείς το δικαίωµα να ζούµε στο δικό µας κράτος ελεύθεροι. Με την Αίγυπτο τι πρόβληµα υπάρχει; ∆εν ανοίγουν τα σύνορα οι Αίγύπτιοι. Ξέρετε αυτά είναι πολιτικά παιχνίδια που παίζονται. Αυτό το µέρος θέλουν να το ελέγχουν οι Ευρωπαίοι, γι’ αυτό και έχουν κλειστά τα σύνορα, µε το πρόσχηµα ότι µπαίνουν όπλα παράνοµα στην Παλαιστίνη. Αυτό βέβαια εµάς µας δηµιουργεί µεγάλο πρόβληµα, γιατί δεν µπορούν να φύγουν οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να σκοτωθούν, ούτε βοήθεια φυσικά µπορεί να περάσει. Οι απλοί άνθρωποι που απαρτίζουν τον Ισραηλινό στρατό τι γνώµη έχουν για τον πόλεµο αυτό; Η αλήθεια είναι πως όχι µόνο ο ισραηλινός στρατός, αλλά το µεγαλύτερο ποσοστό όλου του ισρηλινού πληθυσµού είναι υπέρ αυτού του πολέµου. Ελάχιστοι είναι αυτοί που είναι κατά (ούτε το 10% δεν είναι εναντίον). ∆εν λείπουν και οι Ισραηλινοί που θέλουν κυριολεκτικά να µας εξαφανίσουν από προσώπου γης. Μάλιστα βγαίνουν στις ταράτσες και πίνουν τον καφέ τους κοιτάζοντας τα αεοπλάνα που µας χτυπάνε. Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι δύσκολο να φτάσει; Έχουν στείλει πάρα πολλές χώρες βοήθεια, αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουν φτάσει ακόµα όλα. Βρίσκονται στην Ιορδανία και τα εµποδίζει το Ισραήλ. Για ένα πληθυσµό σαν εµάς χρειάζεται να µπαίνουν κάθε µέρα τουλάχιστον 300 φορτηγά, αλλά µπαίνουν µόνο 20-30 φορτηγά εδώ και δύο µήνες. Γι’ αυτό και θα θέλουµε για τον υπόλοιπο χρόνο 700 φορτηγά τη µέρα.Τα εφόδια τελειώνουν. Οι γιατροί κόβουν τις κουρτίνες για να τις χρησιµοποιήσουν σαν γάζες και καθαρίζουν τα νοσοκοµεία σαν να είναι κρεοπωλεία. Πέρα απ’ την ανθρωπιστική βοήθεια, σε πολιτικό επίπεδο είστε ευχαριστηµένοι από τις άλλες χώρες; Όλοι οι λαοί είναι µαζί µας, οι κυβερνήσεις όµως όχι. Οι κυβερνήσεις βλέπουν το συµφέρον, γι’ αυτό και δεν νοιάζονται πόσοι θα πεθάνουν. Ήθελαν να ξεφορτωθούν τους Εβραίους και τους έστειλαν στην Παλαιστίνη γι’ αυτό και έχουν διπλή υπηκοότητα. Και η Αµερική, τι στάση κρατάει; «Ο καϋµένος ο λαός του Ισραήλ που σκοτώνεται από τους τροµοκράτες!...». Αυτή τη στάση κρατάει. ∆εν φταίνε δηλαδή αυτοί που ρίχνουν τις βόµβες, αυτοί που έχουν τάνκς και αεροπλάνα, δεν φταίει ο κατοχικός στρατός, αλλά φταίνε τα παιδιά και οι Παλαιστίνιοι που αγωνίζονται για την ελευθερία τους....... Έχετε όµως και εσωτερικά προβλήµατα. Είστε διχασµένοι µε τη Φατάχ και τη Χαµάς. Εγώ είµαι Φατάχ. ∆εν έχουµε προβλήµατα µε τη Χαµάς και οι δυο αγωνιζόµαστε για τη χώρα µας. Στο κάτω κάτω, κάθε λαός έχει εσωτερικά προβλήµατα, αλλά εµείς πιστεύουµε ότι για όλα αυτά φταίει η κατοχή. Στις 20 Φλεβάρη θα βρεθούµε Φατάχ και Χαµάς για να συζητήσουµε και να τα βρούµε. Γιατί οι Άραβες δεν είναι υπέρ της Παλαιστίνης; Γιατί δεν είναι δηµοκρατικές χώρες. Υποστηρίζουν ό,τι λέει η Αµερική. Μπράτσου Θαλασσινή Γ4, Παντελή Ελένη Γ4 Ξυλούρη Νεφέλη Γ4, Κάτια Μάρη Α3 Νίκιας Θοδωρής Γ4 ΕΚΚΛΗΣΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ Όλοι είµαστε ενήµεροι για την κατάσταση που επικρατεί στην Γάζα και στις γύρω περιοχές µε τον πόλεµο που έχει ξεσπάσει εκεί και βρίσκει θύµατα τον άµαχο πληθυσµό, γυναικόπαιδα και ηλικιωµένους. Βέβαια οι περισσότεροι δεν το βλέπουν αυτό. ∆εν βλέπουν πως αθώα παιδιά σαν εµάς κάθε µέρα σκοτώνονται ή βασανίζονται µε πανάθλιους τρόπους! Είναι κρίµα, γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν πλέον όνειρα! Την ώρα που εµείς γκρινιάζουµε και κλαίµε, γιατί δεν θέλουµε να φάµε τις φακές, µια µάνα εκεί κλαίει, γιατί δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της! Όταν εµείς ουρλιάζουµε, όταν βγαίνει στην σκηνή ο Χατζηγιάννης, ένα παιδί εκεί ουρλιάζει, γιατί µόλις του σκότωσαν την οικογένεια! Όταν εµείς κοιτάµε από το παράθυρο και βλέπουµε ωραία πράγµατα που µας γεµίζουν αισιοδοξία, κάνουµε όνειρα για το µέλλον µας και τι θέλουµε να πετύχουµε στη ζωή µας, την ίδια ώρα εκείνα τα παιδιά κοιτάνε έναν άχρωµο τοίχο ενός µισογκρεµισµένου νοσοκοµείου και τους έχουν κόψει τα φτερά και δεν µπορούν να κάνουν όνειρα πια! Ξέρουµε πως από δω που είµαστε δεν µπορούµε να βοηθήσουµε άµεσα, άλλα τουλάχιστον µπορούµε να τους στείλουµε την βοήθεια µας. Αγοράζοντας και στέλνοντας τρόφιµα, σκηνές, κουβέρτες οτιδήποτε θα µπορούσε να τους βοηθήσει! ∆εν πρέπει να κλείνουµε στα προβλήµατα στα αληθινά προβλήµατα! Είµαι στην πολύ ευχάριστη θέση να πω ότι πάρα πολλά παιδιά από το σχολείο µας έχουν φέρει τρόφιµα και ό,τι άλλο µπορούσαν! Ας ελπίσουµε να φτάσουν, γιατί η κατάσταση είναι πραγµατικά πολύ οδυνηρή και απελπιστική για τους ανθρώπους εκεί…. ∆ΡΑΣΕ! ΜΗΝ ΜΕΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ! Κατερίνα Μιχαλάρη B4 ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ! Β λέποντας τον αριθµό των νεκρών από τον βοµβαρδισµό της Γάζας να ανεβαίνει συνεχώς, θελήσαµε να κάνουµε κάτι… δραστικό…αυτό που µπορούσαµε…να µαζέψουµε ανθρωπιστική βοήθεια. Συζητήσαµε την ιδέα µε τα παιδιά του τµήµατος (Γ4), συµφώνησαν όλοι. Αρχικά ήρθαµε σε επαφή µε την Παλαιστινιακή πρεσβεία στην Αθήνα, µας είπαν πως θα αναλάβουν εκείνοι τη µεταφορά της βοήθειας στην Παλαιστίνη και µας έδωσαν µια (επτασέλιδη!) λίστα µε τα αγαθά που χρειάζονταν. Στη συνέχεια, επιλέξαµε τα πιο βασικά και αναγκαία προϊόντα της λίστας , τυπώσαµε ανακοινώσεις και αρχίσαµε να ενηµερώνουµε τόσο τους µαθητές, όσο και τους καθηγητές του σχολείου µας. Τις πρώτες µέρες, η συµµετοχή ήταν µικρή… µα σιγά-σιγά όλο και περισσότερα πράγµατα συγκεντρώνονταν. Ακόµη συνεργαστήκαµε µε το 2ο Πειραµατικό Γυµνάσιο Αθηνών, όπου η ανταπόκριση των παιδιών ήταν άµεση και µεγάλη. Επίσης αξιόλογη ήταν η συνεισφορά των καθηγητών, οι οποίοι διέθεσαν ένα αρκετά µεγάλο χρηµατικό ποσό για την αγορά φαρµακευτικής βοήθειας. Τέλος, καταφέραµε να µαζέψουµε πάνω από 100 κούτες ανθρωπιστικής βοήθειας, οι οποίες µεταφέρθηκαν σε χώρο της πρεσβείας. Αντιπρόσωποι της πρεσβείας ήρθαν στο σχολείο συνοµιλήσαµε και µας ευχαρίστησαν για την προσφορά. ∆ική µας ευχή η βοήθεια να φτάσει στο λαό της Παλαιστίνης όσο το δυνατόν γρηγορότερα……. “και αυτός ο κόσµος ν’ αλλάξει κάποτε ...…!!!!!!”, όπως λέει ο ποιητής! Υ.Γ. Θα θέλαµε να ευχαριστήσουµε τους καθηγητες κ. Καρύδη, κ. Κοµµατά, κ. Μαρκάτη και κ. Φιλιππάτου για τη βοήθειά τους. Μαρία-Θαλασσινή Μπράτσου Γ4 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ Ο ∆ιονύσης Τσακνής εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι νέοι έχουν τα δικά τους όνειρα να πραγµατοποιήσουν και γι αυτό το µόνο που µπορεί να τους συµβουλέψει είναι να είναι σε εγρήγορση, µε τα µάτια και το µυαλό τους ανοιχτό. Ας πάµε λίγο πίσω τον χρόνο. Πώς ασχοληθήκατε µε τη µουσική; Ήταν κάτι που το σκεφτόσασταν από µικρός; Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκεφτόµουν από µικρός να γίνω µουσικός. Όταν είσαι µικρός σκέφτεσαι άλλα πράγµατα, είναι άλλες οι προτεραιότητες, είναι το σπίτι, το ευρύτερο περιβάλλον, το σχολείο που προσανατολίζει τα παιδιά στα διάφορα επαγγέλµατα. Βέβαια, στην ηλικία των 14 χρονών που άρχισα να ακούω περισσότερο µουσική και έπεσε στα χέρια µου και µια κιθάρα, είπα ότι, ανεξάρτητα από τις σπουδές µου, θα ασχοληθώ και µε το τραγούδι. Έτσι ξεκίνησα. Ποιοι τραγουδιστές, Έλληνες και ξένοι, υπήρξαν τα πρότυπα σας; Κάποια ονόµατα που θα ακουστούν µπορεί να µην τα γνωρίζετε λόγω ηλικίας. ∆ε θα σας πω τους Beatles και τους Rolling Stones που τους γνωρίζετε και που και αυτοί έπαιξαν σηµαντικό ρόλο, αλλά το συγκρότηµα που µε καθόρισε ήταν οι Jethro Tull, ένα συγκρότηµα που φλέρταρε µε τον ηλεκτρικό και τον συµφωνικό ήχο. Αυτό, βέβαια, δεν σηµαίνει ότι υποτιµούσα την ελληνική µουσική. Άκουγα και ελληνική µουσική και ό, τι δεν έπαιζαν τα ραδιόφωνα, γιατί τότε υπήρχε δικτατορία, όπως γνωρίζετε από την ιστορία πια. Ήταν λοιπόν πολλά πράγµατα απαγορευµένα στο να ακουστούν στο ραδιόφωνο και η µουσική ήταν κατευθυνόµενη και µονόπλευρη, όπως άλλωστε είναι και τώρα, όσο και αν λέµε ότι δεν έχουµε δικτατορία. Κύριε Τσακνή, γιατί τραγουδάτε; Γιατί τραγουδάω και γιατί γράφω το έχω απαντήσει ξανά αρκετές φορές στο παρελθόν. Είναι θέµα επικοινωνίας. Ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας. Υπάρχει κάποιο τραγούδι ή τραγούδια από αυτά που έχετε τραγουδήσει που το ξεχωρίζετε από τα άλλα που το αγαπάτε περισσότερο; ∆εν θέλω να αδικήσω κανένα από τα «παιδιά» µου (γέλια). Υπάρχουν όµως βραδιές κατά τις οποίες κάποια τραγούδια τα νιώθω πιο έντονα. Αλλά αυτό είναι θέµα βραδιάς. Υπάρχουν σήµερα σηµαντικοί συνθέτες και τραγουδιστές στην ελληνική µουσική; Ναι, πιστεύω πως υπάρχουν. Αλλά συνήθως αυτού του είδους οι ερωτήσεις θέλουν µια µικρή διόρθωση. Το θέµα είναι αν δίνεται ο χώρος από τα ΜΜΕ σε αυτούς τους ανθρώπους που όντως έχουν κάτι σηµαντικό να πούνε, να δώσουν το στίγµα τους και να δείξουν το έργο τους. Πάντως γενικότερα πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί σοβαροί καλλιτέχνες στο ελληνικό τραγούδι. Γιατί πιστεύετε ότι τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν αυτά τα παιδιά και γενικότερα τους ποιοτικούς καλλιτέχνες, αλλά αρκούνται στην προβολή εύπεπτων στίχων και µουσικής; Είναι θέµα νόµων της αγοράς. Η εύκολη µουσική σηµαίνει εύκολη αποδοχή και πολλές φορές αυτό συνεπάγεται εύκολο κέρδος. Θεωρείτε ότι ο καλλιτέχνης θα πρέπει να παίρνει θέση στα µεγάλα κοινωνικά θέµατα της εποχής µας ή πρέπει να ασχολείται µόνο µε την τέχνη που υπηρετεί; Σ σελ. Ένας ……. Συνήγορος για τα Δικαιώματά μας υνοµιλεί µε µαθητές και εκπαιδευτικούς, εξετάζει ετησίως περίπου 400 καταγγελίες που αφορούν τα παιδιά και µε τη βοήθεια της “οµάδας εφήβων συµβούλων” επιδιώκει να έρθει πιο κοντά στους νέους. Ο λόγος για τον Συνήγορο του Παιδιού, την ανεξάρτητη Αρχή που εδώ και χρόνια ασχολείται µε τα δικαιώµατα των εφήβων. Μιλάµε µε τον Βοηθό Συνήγορο του Πολίτη για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού, κ. Γιώργο Μόσχο, ο οποίος εξηγεί “έχουµε πολύ δουλειά, αλλά µε εξαιρετικό ενδιαφέρον” οµιλίες σε ενηλίκους και έχουµε διαρκώς συναντήσεις µε εκπροσώπους φορέων στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ορισµένες φορές επισκεπτόµαστε και τη Βουλή ή κάποια Υπουργεία, όταν ασχολούµαστε µε θέµατα ευθύνης τους. Επικοινωνούµε επίσης µε τα παιδιά και τους µεγάλους τηλεφωνικά και ηλεκτρονικά, ιδίως µέσα από το site µας (www.0-18.gr). Έχουµε πολλή δουλειά, αλλά µε εξαιρετικό ενδιαφέρον! Ο Συνήγορος του Παιδιού είναι ένα τµήµα του Συνηγόρου του Πολίτη, της δηµόσιας Ανεξάρτητης Αρχής που υπερασπίζεται τους πολίτες, όταν οι δηµόσιοι φορείς παραβιάζουν τα δικαιώµατά τους. Ο Συνήγορος του Παιδιού έχει αποστολή, σύµφωνα µε τον νόµο, να υπερασπίζεται τα δικαιώµατα όλων των ανηλίκων (δηλαδή των προσώπων κάτω των 18 χρόνων) που ζούν στη χώρα µας, τόσο στον δηµόσιο όσο και στον ιδιωτικό χώρο (δηλαδή στην οικογένεια, σε ιδιωτικά ιδρύµατα κ.λ.π). Επίσης µπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες για να ακούει τις απόψεις των παιδιών, να παρακολουθεί αν εφαρµόζεται η νοµοθεσία για τα δικαιώµατα τους - ιδίως η Σύµβαση του ΟΗΕ για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού - και να κάνει προτάσεις στην Πολιτεία για τη βελτίωση της κατάστασής τους. Ως επί κεφαλής του Συνηγόρου του Παιδιού, έχω την ευθύνη να συντονίζω όλες τις δραστηριότές µας. Κοντά µου έχω 15 συνεργάτες, επιστήµονες από διάφορες ειδικότητες. Φανταστείτε ότι κάθε χρόνο εξετάζουµε 400 περίπου γραπτές αναφορές µε καταγγελίες για διάφορα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν παιδιά σε πολλές περιοχές της χώρας µας. Κάνουµε 6080 επισκέψεις σε σχολεία, ιδρύµατα, νοσοκοµεία, φυλακές, καταυλισµούς κ.λπ. , πολλές Συνήγοροι του Παιδιού από όλες τις Ευρωπαικές χώρες έχουµε φτιάξει ένα ∆ίκτυο και συναντιόµαστε τακτικά για να συζητήσουµε τα θέµατα που µας απασχολούν, να πάρουµε ιδέες ο ένας από τον άλλον, αλλά και να συντονίσουµε τις ενέργειές µας και να προωθούµε από κοινού αλλαγές. Υπάρχουν πολλά θέµατα για τα οποία συνεργαζόµαστε, γιατί έχουν κοινό Ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσµιο ενδιαφέρον. Η προστασία των παδιών από την κακοποίηση και κάθε µορφής βία και εκµετάλλευση, τα δικαιώµατα των παιδιών µεταναστών και προσφύγων, αλλά και των παιδιών µε αναπηρίες, η ενίσχυση της συµµετοχής των παιδιών στα κοινά και της δυνατότητας να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους, η επικοινωνία των παιδιών µε τους γονείς τους, όταν αυτοί χωρίζουν, είναι µερικά από τα θέµατα που µας έχουν απασχολήσει τελευταία. µίζουν πιο ειδικά τα δικαιώµατα, αλλά και πολλά πεδία, για τα οποία θα µπορούσαµε να πούµε ότι η Σύµβαση δεν εφαρµόζεται, όπως θα έπρεπε. ∆υστυχώς, η εκπαίδευση στα ∆ικαιώµατα του Παιδιού, που θα πρέπει να γίνεται µε ελεύθερες συζητήσεις και συµµετοχικές δραστηριότητες στα σχολεία µας, δεν περιλαµβάνεται αρκετά στο εκπαιδευτικό µας σύστηµα. Η κοινωνία µας, ιδίως οι µεγάλοι, φοβούνται ακόµη την έννοια των δικαιωµάτων, ενώ τα ίδια τα παιδιά πολλές φορές τα παρεξηγούν και προσπαθούν να τα φέρουν στα µέτρα τους. Χρειάζεται να κάνουµε πολλές συζητήσεις για να εξηγήσουµε τα δικαιώµατα των παιδιών, αλλά και να κατανοήσουµε πώς θα σεβόµαστε τα δικαιώµατα των άλλων. Τα δικαιώµατα των ανηλίκων περιγράφονται κατ’αρχήν από την ∆ιεθνή Σύµβαση του ΟΗΕ για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού, που ψηφίστηκε το 1989 και έγινε νόµος στη χώρα µας το 1992. Υπάρχουν πάρα πολλοί νόµοι που ρυθ- πολύ συχνά στα σχολεία, κοντά στα παιδιά αλλά και στους εκπαιδευτικούς. Ανοίγουµε συζητήσεις σχετικά µε τα δικαιώµατα, µαθαίνουµε από πρώτο χέρι τι συµβαίνει στην ζωή των παιδιών, τι προβλήµατα αντιµετωπίζουν και τι προτάσεις Τα ταξίδια που κάνετε στην Ευρώπη σε τι ωφελούν; Τι ακριβώς κάνετε ως Συνήγορος του Κατ’ αρχάς, είναι πολύ σηµαντικό για µας να Παιδιού; µαθαίνουµε από την εµπειρία των άλλων. Οι Επισκέπτεστε συχνά σχολεία και για Ποια είναι τα δικαιώµατα του παι- ποιο λόγο; διού; Όπως σας είπα και πιο πριν, βρίσκοµαι Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να παίρνει θέση. ∆εν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εξαιρέσω τον καλλιτέχνη από την υπόλοιπη κοινωνία. Γιατί πρέπει ο καλλιτέχνης να κάθεται σε ένα θρόνο µε µπλε και ροζ συννεφάκια έξω από την κοινωνία και τους αγώνες της; Ποιος του δίνει αυτό το προνόµιο ή ποιος µπορεί να του στερήσει τη δυνατότητα να εκφράζεται πολιτικά; Επειδή δηλαδή δεν είναι πολιτικός; Μα η τέχνη εµπεριέχει µέσα της το στοιχείο της πολιτικής, η τέχνη είναι κατεξοχήν ανατρεπτικό πράγµα. Σίγουρα έχετε κάνει όνειρα γι’ αυτόν τον κόσµο, όνειρα που η δικιά σας η γενιά δεν κατάφερε να πραγµατοποιήσει. Είσαστε αισιόδοξος για το µέλλον, πιστεύετε πως οι νέοι θα πραγµατοποιήσουν τα δικά σας όνειρα; Οι νέοι έχουν τα δικά τους όνειρα να πραγµατοποιήσουν. Τώρα, αν κάποια όνειρα τους συναντιούνται µε τα όνειρα της δικιάς µου γενιάς αυτό είναι καλό, γιατί δείχνει ότι υπάρχει µια σκυτάλη ανάµεσα στις δύο γενιές. Και δεν είναι καλό να τα περιµένουµε όλα από κάποια γενιά που ίσως έχει δηµιουργήσει κάποιες προσδοκίες στην κοινωνία. Το σηµαντικό είναι να υπάρχει αυτή η σκυταλοδροµία και ό, τι δεν µπόρεσε να εκπληρωθεί παλιότερα να εκπληρωθεί αύριο. Στις µέρες µας είναι πιο σηµαντικό να συνεχίζονται και να εντείνονται οι αγώνες, γιατί βλέπω δικαιώµατα που οι προηγούµενες γενιές κατέκτησαν - και η δικιά µου µέσα σε αυτές, - να παίρνονται σήµερα πίσω και το σύστηµα να δείχνει το πιο βάρβαρο πρόσωπό του. Για να κλείσουµε θα θέλατε να πείτε κάτι σε όσους διαβάσουν αυτήν την συνέντευξη; ∆έν είµαι καλός στο να δίνω συµβουλές, παρά το γεγονός ότι έχω τέσσερα παιδιά. Το µόνο που µπορώ να πώ είναι να έχουµε τα µάτια µας και το µυαλό µας ανοιχτό και να βρισκόµαστε σε µια εγρήγορση, γιατί οι εποχές που έρχονται δεν είναι καθόλου εύκολες και θα γίνουν ακόµα πιο δύσκολες απ’ την αδιαφορία και τον εφησυχασµό, αν αυτά υπάρξουν. Θα µας πείτε δυο λόγια για τη νέα σας δισκογραφική δουλειά και για το πού µπορεί να σας ακούσει κανείς ζωντανά; Βγαίνει σε λίγο καιρό ο νέος δίσκος και είναι κάτι που µπορεί να ξαφνιάσει αρκετούς µε την έννοια ότι από τα δεκατρία τραγούδια µόνο τα δύο είναι δικά µου. Όλα τα άλλα είναι τραγούδια φίλων που µου τα εµπιστεύτηκαν, όχι για να τα τραγουδήσω απλά, αλλά για να τα ερµηνεύσω. Ξέρετε, υπάρχει µεγάλη διαφορά ανάµεσα στο τραγουδώ και το ερµηνεύω. Οι καλλιτέχνες αυτοί είναι ο Πλιάτσικας, ο Μαχαιρίστας, ο Κραουνάκης, ο Σπάθας και άλλοι πολλοί. Τώρα για το πού µπορεί κάποιος να µας ακούσει. Αυτόν τον καιρό παίζουµε στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι κάθε Τετάρτη και Πέµπτη και αργότερα θα παίζουµε κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ελένη Παντελή Γ4, Θοδωρής Νίκιας Γ4 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ Κάποτε ήθελε να γίνει ηθοποιός ή αστρονόµος. Σήµερα θεωρεί ότι το τραγούδι είναι ο χώρος που τη λύτρωσε. Η Τάνια Τσανακλίδου µιλά στην “Ώρα για ∆ιάλειµµα” για την καριέρα της, το εκπαιδευτικό σύστηµα, αλλά και τα γεγονότα του περασµένου ∆εκέµβρη, εξηγώντας πως “τα παιδιά κατάλαβαν ότι πρέπει να πολεµήσουν για τον κόσµο που θέλουν” Τι είναι για σας το τραγούδι και γενικότερα η µουσική; Από µικρό παιδί θεωρούσα τη µουσική ένα κόσµο που µπορούσα να καταφεύγω, που ήταν καλύτερος από την πραγµατικότητα, ονειρικός. Μεγαλώνοντας και αφού ασχολήθηκα µε το τραγούδι, έγινε και ένας χώρος λυτρωτικός. Πώς ξεκινήσατε; Ήταν από µικρή το όνειρό σας να γίνεται αυτό που είστε τώρα; Καµία σχέση! Να γίνω τραγουδίστρια δεν το είχα σκεφθεί ποτέ, αλλά είχα εµµονή µε το θέατρο. Από 4 χρονών, χωρίς να έχω δει ποτέ µου θέατρο όλο µίλαγα για το θέατρο. Μετά, στα 8 µου χρόνια έπαιζα σε ένα παιδικό θέατρο, αλλά στη συνέχεια µε ενδιέφεραν περισσότερο οι επιστήµες. Στην εφηβεία µου, για παράδειγµα, σκεφτόµουν αστρονοµίες και τέτοια! Αργότερα, γύρω στα 16, έχουν για την επίλυση τους. Επίσης, απαντούµε στα ερωτήµατα των παιδιών, ή ψάχνουµε µαζί να βρούµε λύσεις σε θέµατα που τους απασχολούν. Για να µπορέσουµε µάλιστα να ακούµε σταθερά τις απόψεις των παιδιών, συγκροτήσαµε πρόσφατα και µια «οµάδα εφήβων συµβούλων» του Συνηγόρου του Παιδιού, που αποτελείται από αγόρια και κορίτσια 14-17 χρόνων από όλες τις Περιφέρειες της χώρας µας. Με αυτούς θα βρισκόµαστε 3-4 φορές τον χρόνο, θα επικοινωνούµε και ηλεκτρονικά και θα συζητάµε ζητήµατα σχετικά µε τα δικαιώµατα των παιδιών. Βέβαια, για µας ο κάθε µαθητής και η κάθε µαθήτρια στα σχολεία που επισκεπτόµαστε είναι ένας πολύτιµος σύµβουλος, καθώς µπορούν να µας µιλάνε ελεύθερα για τα θέµατα που τους απασχολούν. Σας προτείνω να ψάξετε περισσότερες πληροφορείες στο site του Συνηγόρου του Παιδιού και, αν επιθυµείτε, να επικοινωνήσετε και σεις µαζί µας και να µας στείλετε τις απόψεις σας. µπήκα σε µια κινηµατογραφική λέσχη στη Θεσσαλονίκη, ερωτεύτηκα το σινεµά και αποφάσισα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης κινηµατογράφου. ∆εν έγινα τίποτα από όλα αυτά! Αλλά αυτό που κάνω το αγαπώ, αυτό µε εκφράζει, και είµαι ευτυχής που βγάζω το ψωµί µου από κάτι που αγαπώ πολύ. Νοµίζω ότι όλοι οι άνθρωποι µπορούν να βγάζουν το ψωµί τους από αυτό που αγαπούν. Αν δεν µας αρέσει αυτό που κάνουµε, τότε αυτό είναι δουλεία, δεν είναι εργασία. Η δε εργασία είναι κάτι πολύ ωραίο για τον άνθρωπο, ενώ η δουλειά είναι µεγάλη σκλαβιά. Ποια τα συναισθήµατά σας πάνω στη σκηνή; Ποια η σχέση σας µε τους ακροατές; ∆εν είναι το ίδιο, εξαρτάται από τη βραδιά. Άλλες φορές είναι υπέροχα και άλλες φορές γίνεσαι κοµµάτια. Σταµατοπούλου Μαρία Α5 Στεργιοπούλου Ματίνα Α5 Τι θα συµβουλεύατε έναν νέο καλλιτέχνη; Ποτέ να µην χάσει την επαφή µε την αλήθεια του. Το «στυλ» είναι λάθος, είναι µια φυλακή, η αλήθεια του µετράει. Εξάλλου, η δηµιουργία είναι φλερτ µε την αθανασία. Ο φόβος µας για τον θάνατο µας κάνει να δηµιουργούµε. Πώς βλέπετε τις αντιδράσεις των νέων πάνω στα γεγονότα της επικαιρότητας (πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά); Τον ∆εκέµβρη τρελάθηκα από τη χαρά µου! Τα παιδιά κατάλαβαν ότι πρέπει να πολεµήσουν για τον κόσµο που θέλουν. ∆εν µου αρέσει η καταστροφή, αλλά λατρεύω την επανάσταση!! Η φωνή που υψώθηκε τον ∆εκέµβρη ήταν άναρθρη, περιµένω τώρα τον πολιτικό λόγο, όχι κοµµατικό ε…!!!!!!!!!!!!!! Υπήρξαν στιγµές που σκεφτήκατε να παρατήσετε την καριέρα σας; Κάθε χρόνο το σκέφτοµαι, πέφτω σε µελαγχολία, πιάνω πάτο, και µετά καταλαβαίνω ότι το µόνο γιατρικό είναι η δουλειά µου. Για το εκπαιδευτικό σύστηµα της χώρας µας τι έχετε να πείτε; ΑΘΛΙΟ!!! Φτιάχνει εξειδικευµένα µηχανάκια! Έτσι όπως πάνε, ούτε ελληνικά δεν θα ξέρετε…Τροµερό!!!!!!!!!! Ευτυχώς έχετε και µερικούς καλούς δασκάλους. Ποια η γνώµη σας για τα λεγόµενα «σκυλάδικα» και για τα reality shows; Αν τα «σκυλάδικα» αυτά είναι αυθεντικά, τα επισκέπτοµαι κιόλας. Τα ψεύτικα πρέπει να πάψουν να υφίστανται για το καλό της κοινωνίας. Μαρία-Θαλασσινή Μπράτσου Γ4 Ελένη Μπάφα Γ4 Θέλετε να µας µιλήσετε για τα κυκλώµατα που υπάρχουν στον χώρο της µουσικής; Για τις δισκογραφικές! Κάποτε ήταν ένας χώρος που προωθούσε την τέχνη τώρα…. είναι χώρος ανελέητης εκµετάλλευσης. Ευτυχώς, τώρα µε το Internet η µουσική και το τραγούδι θα ελευθερωθούν από αυτή τη σκλαβιά. Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη, ότι ναι µεν το εκπαιδευτικό σύστηµα είναι απαίσιο, αλλά και τα παιδιά δεν παίρνουν αυτά που τους δίνουν οι καλοί δάσκαλοι! Μα φυσικά, αφού οι περισσότεροι γονείς, επειδή δεν έχουν χρόνο για να περνάνε µε τα παιδιά τους, τα µπουκώνουν µε χρήµα και δώρα και βγάζουν κακοµαθηµένα τερατάκια, που τα περιµένουν όλα εύκολα και µόλις βγουν στην κοινωνία, αφοµοιώνονται από αυτή και γίνονται ίδιοι µε αυτούς που συχαίνονταν. σελ. EUROSCOLA: η ευκαιρία µιας αξέχαστης εµπειρίας Όταν µας ανακοινώθηκε ότι πέντε άτοµα από το σχολείο επιλέχθηκαν για το πρόγραµµα Euroscola,δεν µπορούσαµε να το πιστέψουµε. Τώρα, τρεις µέρες µετά την επιστροφή µας, µάλλον έχουµε νοσταλγήσει τις τέσσερις εκείνες µοναδικές µέρες. Ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή. Στο πλαίσιο του προγράµµατος Εuroscola διεξάγεται ένας διαγωνισµός ανάµεσα στους µαθητές και τις µαθήτριες της Β΄ και Γ΄ Λυκείου, ο οποίος περιλαµβάνει µία έκθεση για την Ευρωπαϊκή Ένωση σε γνωστό θέµα. Επίσης, λαµβάνεται υπόψη η Εκπαιδευτικό πρόγραµµα «ΣΥΝ-ΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΑ Εδώ και τρία χρόνια, στο σχολείο µας υπάρχει µία λογοτεχνική συντροφιά που εκπονεί το πολιτισµικό πρόγραµµα «Συνοµιλώντας µε λογοτέχνες» που σκοπό του έχει να διεγείρει τη σχέση των µαθητών µε τον πλούτο της ποίησης και της πεζογραφίας. Στα τρία αυτά χρόνια, το σχολείο µας επισκέφθηκαν γνωστοί και αξιόλογοι λογοτέχνες. Στο πλαίσιο του φετινού προγράµµατος, και συγκεκριµένα στη θεµατική ενότητα «Η ζωή και το έργο του Kafka», πραγµατοποιήσαµε εκδροµή στην πατρίδα του, την Πράγα, την οποία διοργάνωσαν οι υπεύθυνες του προγράµµατος, κ Μαρκάτη Αγάθη, δρ. φιλοσοφίας, που ήταν και αρχηγός της εκδροµής και η φιλόλογος Κούτρα Ζωή. Την εκδροµή πλαισίωσαν ως συνοδοί, η κ. Αλεξανδράκη Βασιλική, δρ. φιλολογίας και η κ. Παπασχαλίδου Μαρία, γραµµατέας του σχολείου. Οι µαθητές που συµµετείχαν ήταν τα παιδιά που ανήκαν στην οµάδα του προγράµ- επίδοση των υποψηφίων στα µαθήµατα του σχολείου, όπως και το επίπεδο γνώσης της Αγγλικής ή της Γαλλικής γλώσσας. Με βάση τα παραπάνω κριτήρια επιλεχθήκαµε για να ταξιδέψουµε στο Στρασβούργο, την πόλη της Γαλλίας που στεγάζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Την Πέµπτη 12 Μαρτίου βρισκόµαστε στη Στουτγγάρδη από όπου ξεκίνησε η περιήγηση µας στην περιοχή. Ξεκινήσαµε από τον κεντρικό πεζόδροµο της Στουτγγάρδης και συνεχίσαµε µε την πόλη Μπάντεν-Μπάντεν, στην οποία είχαµε την ευκαιρία να δοκιµάσουµε αυθεντικές τοπικές σοκολάτες. Το βράδυ, αφού περάσαµε τον Ρήνο, το φυσικό σύνορο Γαλλίας-Γερµανίας, φτάσαµε στο Στρασβούργο όπου και η πρώτη µας βόλτα. Η επόµενη µέρα ήταν αφιερωµένη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αφού πήραµε το φηµισµένο γαλλικό πρωινό, αναχωρήσαµε για το κτίριο Louise Weiss. Μόλις φτάσαµε εκεί, περάσαµε από έλεγχο και έπειτα οδηγηθήκαµε στην αίθουσα του πρωινού.Παρουσιάστηκαν οι είκοσι αποστολές και ύστερα κληθήκαµε να πάµε στην αίθουσα του ηµικυκλίου, που µόνο δέος και θαυµασµό µπορεί να προκαλέσει στους επισκέπτες της. Στη συνέχεια, τέσσερις πρέσβεις µας µίλησαν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου. Ακολούθησε η παρουσίαση κάθε ξανασυγκεντρωθήκαµε στο ηµικύκλιο για να ψηφίσουµε τα νοµοσχέδια που είχαν προκύψει από την προηγούµενη συζήτηση όλων των οµάδων εργασίας. Απονεµήθηκαν τα βραβεία στους νικητές του Εurogame και µε τη συνοδεία του Ευρωπαϊκού Ύµνου ολοκληρώθηκε η διαδικασία της αποχώρησης των συµµετεχόντων. Περιηγηθήκαµε το ιστορικό κέντρο της πόλης, όπου δειπνήσαµε και ακολούθησε η νυχτερινή µας έξοδος. Το Σάββατο προοριζόταν για τουρισµό. Είχαµε την ευκαιρία να ξεναγηθούµε στον Καθεδρικό Ναό του Στρασβούργου µε τα εντυπωσιακά βιτρό και το καταπληκτικό αστρονοµικό ρολόι. Επόµενος προορισµός µας ήταν το γραφικό κρασοχώρι Ρίκεβιρ, όπου βρήκαµε τα ξεχωριστά σε γεύση µπισκότα. Μετά επισκεφθήκαµε το Κολµάρ και στο τέλος αφήσαµε την πόλη της Γερµανίας Φράιµπουρκ µε το εντυπωσιακό δίκτυο µαζικής µεταφοράς. Την τελευταία µέρα ήταν το ταξίδι της επιστροφής, στο οποίο είχαµε τις αποσκευές µας γεµάτες εµπειρίες και τις φωτογραφικές µηχανές προκειµένου να παίξουµε το Eurogame, είχαµε την γεµάτες φωτογραφίες για να µας θυµίζουν για πάντα ευκαιρία να αναµειχθούµε µε παιδιά από άλλες το Εuroscola 2009. χώρες. Στη συνέχεια του προγράµατος χωριστήκαµε Αθηνά Αθανασίου Β1, Ευγενία Σαρδέλη Β5 σε οµάδες ανάλογα µε το θέµα που είχαµε επιλέξει και προετοιµάσει και το συζητήσαµε σε ένα ανοιχτό Ειρήνη Μπερσίµη Β4, Κατερίνα Χουτζιούµη Β6 Στέλλα Καρδούτσου Β3 debate µε παιδιά από άλλες χώρες. Στο τέλος, µατος, από τις τρεις τάξεις του σχολείου. Με την άφιξή µας στην Πράγα, γνωρίσαµε την ξεναγό µας, την κ. Krapkova και καταλύσαµε στο ξενοδοχείο, που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια, περιηγηθήκαµε και ξεναγηθήκαµε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, σηµαντικό αρχιτεκτονικό µνηµείο της Ευρώπης.Το βράδυ της ίδιας ηµέρας, παρακολουθήσαµε την παράσταση «Η λίµνη των κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, στο ιστορικό κτήριο της National Opera της Πράγας, που ήταν για µας µία εκπληκτική πολιτιστική και αισθητική εµπειρία. Τη δεύτερη µέρα το πρωί, αναχωρήσαµε για την ξενάγηση στο ιστορικό κάστρο της πόλης, το «Χρατσάνι». Επισκεφτήκαµε την Καστρούπολη, την Ακρόπολη της Πράγας που απλώνεται πάνω στον βράχο της Μάλα Στράνα. Στη συνέχεια περιηγηθήκαµε στο σοκάκι των αλχηµιστών και επισκεφθήκαµε το σπίτι καθώς και το µουσείο του Kafka. To απόγευµα παρακολουθήσαµε την παράσταση «Η Αλίκη στη χώρα των θαυµάτων» από το µαύρο θέατρο ΄΄La fantastica”. Μετά το τέλος της παράστασης, αν και ήµασταν εξαντληµένοι, διασκεδάσαµε σε βοηµικό στέκι νεολαίας. Την τρίτη µέρα, αναχωρήσαµε, για τη ∆ρέσδη, «τη Φλωρεντία του Βορρά», όπως ονοµάζεται, και πρωτεύουσα της Σαξωνίας. Επιστρέψαµε στην Πράγα νωρίς το απόγευµα, και το βράδυ συµµετείχαµε στην εκδήλωση-αφιέρωµα για τον Κάφκα, στον χώρο του ξενοδοχείου. Η κ. Μαρκάτη, µε την αισθαντική φωνή της, µας διάβασε αποσπάσµατα από το έργο του, µας µίλησε για τη ζωή του και το έργο του. Την τελευταία ηµέρα, περιηγηθήκαµε στην αγορά της πόλης, γευθήκαµε την τσέχικη κουζίνα, περπατήσαµε ανέµελα στα σοκάκια της πόλης και στις πλατείες, ενώ µέσα µας πάλευε αφενός η χαρά των εντυπώσεων και των εµπειριών, αφετέρου η απογοήτευση του αποχωρισµού της πόλης. Οι φωτογραφικές µας µηχανές και η ψυχή µας είχαν γεµίσει από απίστευτη οµορφιά και σχεδόν όλοι υποσχεθήκαµε να ξαναεπισκεφθούµε αυτήν την πανέµορφη πόλη. Στο ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα ευχαριστούσαµε τις καθηγήτριές µας για την πρωτοβουλία τους και έµµεσα εκµαιεύαµε τη διαβεβαίωση για µια επόµενη εκδροµή του χρόνου. Για την υλοποίηση της εκδροµής είχαµε την ευγενική χορηγία του αντιδηµάρχου κ. Τεντόµα, ο οποίος συνέδραµε οικονοµικά και υποστήριξε τη συµµετοχή µαθητών που αδυνατούσαν να ανταπο- Σαργανίδης Γιώργος Α5 χώρας από τους αντιπροσώπους της. Μετά θέσαµε τις ερωτήσεις µας, ακολούθησε συζήτηση και διακόψαµε τις εργασίες για το µεσηµεριανό γεύµα. Κατά τη διάρκεια του µεσηµεριανού γεύµατος, κριθούν οικονοµικά στα έξοδα της, ενώ απέδειξε, για µια ακόµη φορά, την κοινωνική και εκπαιδευτική ευαισθησία του. Ήταν, αναµφίβολα, µια πολύ έντονη και σηµαντική εµπειρία για την ηλικία µου και ίσως να µην την ξεχάσω ποτέ. Νίκος Γιαννακόπουλος, A1 Τη Συντακτική Επιτροπή αποτελούν οι µαθητές/µαθήτριες: Γιαννακόπουλος Νίκος Α1 Ζητούνη-Πετρόγιαννη Αθηνά Β6 Μπράτσου Θαλασσινή Γ4 Νίκιας Θοδωρής Γ4 Ντίλιου Ιωάννα Β4 Ντουράκος Έκτορας Γ4 Οικονόµου Γιώργος Β4 Το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από τον Έκτορα Ντουράκο Γ4 Με τους µαθητές συνεργάστηκαν οι καθηγήτριες: Έλενα Τσίκιζα, Αικατερίνη Φιλιππάτου